สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

19.07.2025 | 07:30 PM

รถแท็กซี่สีเทาไม่ได้จอดเทียบท่าอย่างนุ่มนวล มันแค่หยุด…หยุดอย่างกะทันหันจนแรงเฉื่อยส่งร่างของแอ็กเซลกระแทกไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความนิ่งงันโดยสมบูรณ์

ประตูเปิดออกเองด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าดอีกครั้ง เขาก้าวเท้าลงมายืนบนพื้นหินอ่อนของสถานีแกรนด์เซ็นทรัลอย่างรวดเร็ว และในทันทีที่เท้าทั้งสองข้างของเขาสัมผัสพื้น, รถแท็กซี่คันนั้นก็หายวับไปราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่, ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกำมะถันจางๆ ที่ถูกกลบอย่างรวดเร็วด้วยกลิ่นเพรทเซลและมลภาวะของเมืองใหญ่

โลกหมุนคว้างไปชั่วขณะ

ความเร็วระดับพระกาฬที่เพิ่งผ่านมาทำให้สมองส่วนที่ควบคุมการทรงตัวของเขารวนไปหมด พื้นหินอ่อนใต้เท้าดูเหมือนจะเอนเอียงและโคลงเคลง, เสียงประกาศและเสียงจอแจของผู้คนนับพันกระแทกเข้ามาในโสตประสาทอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาหลับตาลงแน่น, สูดหายใจเข้าลึก, บังคับให้กระเพาะที่กำลังปั่นป่วนให้กลับสู่สภาวะปกติ

เขาไม่มีเวลามามึนงง

แอ็กเซลหลับตาลง, บังคับตัวเองให้หายใจเข้าลึกๆ, จัดเรียบเรียงความสมดุลของร่างกายที่ถูกรบกวนขึ้นมาใหม่ด้วยวินัยที่ฝึกฝนมาอย่างดี เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ—มีเวลาไม่ถึงสิบนาทีก่อนที่รถไฟจะออกเดินทาง

ความรู้สึกมึนงงถูกผลักไสให้ไปอยู่หลังฉาก, ถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นที่เยือกเย็น เขาวิ่ง...ไม่ใช่การวิ่งอย่างตื่นตระหนก, แต่เป็นการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและมีเป้าหมาย, ลัดเลาะผ่านฝูงชนที่เดินกันขวักไขว่ราวกับเป็นเงา, หลบหลีกกระเป๋าเดินทางและนักท่องเที่ยวที่กำลังงุนงงกับแผนที่ได้อย่างง่ายดาย

ในที่สุดเขาก็มาถึงชานชาลาหมายเลขเก้า มันดูเหมือนชานชาลารถไฟทั่วไปของมนุษย์—สกปรก, มีคราบน้ำมัน, และเต็มไปด้วยผู้โดยสารที่กำลังรอรถไฟเที่ยวถัดไปอย่างเบื่อหน่าย แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่ขบวนรถที่จอดเทียบอยู่

สายตาของเขาสแกนไปตามเสาเหล็กที่เรียงรายอยู่บนชานชาลา, มองหาสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น—รอยสลักที่แตกต่าง, ความไม่สมบูรณ์แบบที่จงใจสร้างขึ้น

และเขาก็เจอมัน—ปุ่มทองสัมฤทธิ์ขนาดเล็กที่เรียบสนิทไปกับผิวเสา, ซ่อนตัวอยู่ในเงาอย่างแนบเนียน

เขาแสร้งทำเป็นยืนพิงเสา, ใช้จังหวะที่ไม่มีใครสังเกต, กดนิ้วหัวแม่มือลงไปบนปุ่มนั้นอย่างแรง

ไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้น, แต่ทัศนียภาพเบื้องหน้าของเขากลับสั่นไหวราวกับภาพสะท้อนบนผิวน้ำ ชานชาลาที่เคยดูธรรมดากลับบิดเบี้ยว, เสียงของผู้คนและเสียงประกาศจางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยเสียงฟู่ของไอน้ำและเสียงโลหะบดกันแผ่วเบา พื้นคอนกรีตที่แตกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นแผ่นโลหะทองสัมฤทธิ์ที่สลักลวดลายซับซ้อน, และที่ปลายทางซึ่งเคยเป็นเพียงความมืดของอุโมงค์, บัดนี้กลับมีขบวนรถไฟอสูรกายเหล็กจอดรออยู่

มันคือรถจักรไอน้ำสีดำสนิท, ประดับด้วยเฟืองทองสัมฤทธิ์และท่อทองแดงที่สลับซับซ้อน, ไอน้ำร้อนระอุพวยพุ่งออกมาจากปล่องและข้อต่อต่างๆ อย่างไม่ขาดสาย

ประตูตู้โดยสารบานหนึ่งเปิดออกด้วยเสียงฟู่ของระบบไฮดรอลิก

บุตรแห่งไทคีไม่ลังเล เขาก้าวข้ามธรณีประตูที่มองไม่เห็น, ทิ้งโลกมนุษย์ไว้เบื้องหลัง, แล้วเดินขึ้นไปบนรถไฟเฮฟเฟตัส ภายในนั้นกว้างขวางและดูแข็งแรงทนทาน, ทุกอย่างทำจากไม้สีเข้มและโลหะขัดมัน เขาเลือกที่นั่งริมหน้าต่างที่ว่างอยู่, วางกระเป๋าเป้ลงบนที่นั่งข้างๆ, แล้วเอนหลังพิงกับเบาะหนังอย่างหมดแรง

ทันเวลาพอดี

เมื่อประตูปิดลงพร้อมกับเสียงฟู่ของไอน้ำอีกครั้ง, ร่างของเขาก็ถูกอัดติดกับเบาะนั่งเมื่อรถไฟกระชากตัวออกจากชานชาลาด้วยความเร็วที่เหนือธรรมชาติ, มุ่งหน้าสู่ภารกิจต่อไปที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลก

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

20.07.2025 | 11:50 PM

การเดินทางด้วยความเร็วเหนือธรรมชาติมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ และราคานั้นคือความเหนื่อยล้าที่กัดกินลึกไปถึงกระดูก เมื่อรถจักรไอน้ำสีดำสนิทเคลื่อนตัวเข้าจอดที่ชานชาลาลับในสถานีแกรนด์เซ็นทรัลอย่างนุ่มนวล, แอ็กเซลไม่ได้รู้สึกถึงความโล่งใจ แต่กลับรู้สึกถึงน้ำหนักของทุกชั่วโมงที่เขาไม่ได้พักผ่อนกดทับลงมาอย่างรุนแรง

เขายันตัวลุกขึ้นจากเบาะหนังที่เคยนุ่มสบาย, กล้ามเนื้อทุกส่วนประท้วงด้วยความเมื่อยล้า รอยฟกช้ำจากการต่อสู้กับรากษสส่งความเจ็บปวดระบมออกมาเป็นระลอก, ถูกกระตุ้นด้วยความอ่อนเพลียสะสม กระเป๋าเป้ที่เต็มไปด้วย 'ของฝาก' จากพัทยาบัดนี้ให้ความรู้สึกหนักอึ้งราวกับบรรทุกก้อนหิน

ประตูตู้โดยสารเปิดออกด้วยเสียงฟู่, ปล่อยให้กลิ่นอายของมหานครนิวยอร์กในยามดึกไหลเข้ามา—กลิ่นของคอนกรีตที่เย็นชืด, อากาศที่แห้งกว่า, และกลิ่นจางๆ ของโอโซนจากรางรถไฟ มันคือการเปลี่ยนฉากอย่างกะทันหันที่ทำให้สมองของเขายิ่งมึนงงมากขึ้น

บุรุษชาวรัสเซียก้าวลงจากรถไฟ, เดินข้ามธรณีประตูที่มองไม่เห็นกลับสู่โลกของมนุษย์ สถานีแกรนด์เซ็นทรัลในยามใกล้เที่ยงคืนนั้นเงียบเหงาแต่ยังคงความโอ่อ่าของมันไว้ภายใต้แสงไฟที่สลัวลง ผืนฟ้าจำลองบนเพดานโบสถ์ที่เต็มไปด้วยดวงดาวดูเหมือนจะเย้ยหยันความอ่อนล้าของเขา

หนทางที่ดีที่สุด, หนทางที่สมเหตุสมผลที่สุดในการฟื้นฟูร่างกายและจิตใจให้กลับสู่สภาพพร้อมใช้งานโดยเร็วที่สุด…คือการกลับไปยังที่ที่ปลอดภัยอย่างแท้จริง

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่ได้เสียเวลาไปกับการครุ่นคิดหรือลังเล เขาเดินตัดผ่านโถงกลางที่ว่างเปล่า, เสียงฝีเท้าของเขาสะท้อนกับพื้นหินอ่อนเป็นจังหวะที่มั่นคงแต่เชื่องช้ากว่าปกติเล็กน้อย เขามุ่งหน้าไปยังทางออกโดยไม่แม้แต่จะชายตามองความงดงามรอบตัว, เป้าหมายของเขามีเพียงหนึ่งเดียว

ตอนนี้…สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือเตียงในเคบินหมายเลขสิบเก้า

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

30.07.2025 | 05:20 PM

ความรู้สึกพึงพอใจจากชัยชนะที่ไทม์สแควร์ยังไม่ทันจะจางหายไปดี, พวกเขาก็มาถึงสถานีแกรนด์เซ็นทรัล, สถาปัตยกรรมอันโอ่อ่าและเสียงจอแจของผู้คนนับพันโอบล้อมพวกเขา, เป็นภาพของความปกติที่ดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลจากโลกของอสูรกายที่พวกเขาเพิ่งจะจากมา

ทว่า, ความปกติที่ว่านั้นก็ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ ในทันที

เสียงคำรามที่ดังก้องกังวานและเต็มไปด้วยพลังดิบเถื่อนดังขึ้นจากโถงกลาง, ไม่ใช่เสียงของรถไฟ, แต่เป็นเสียงของนักล่าที่เก่าแก่และน่าสะพรึงกลัว เสียงนั้นทำให้ทุกคนหยุดชะงัก, ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงฝูงชนที่วิ่งหนีอย่างแตกตื่น, "สิงโต! สิงโตหลุดมาจากสวนสัตว์!"

ท่ามกลางความโกลาหลนั้น, ราชสีห์เนเมียนก็ปรากฏตัวขึ้น, ร่างของมันใหญ่โตกว่าสิงโตธรรมดาเกือบเท่าตัว, แผงคอสีทองของมันดูหนาทึบและแข็งแกร่งราวกับเกราะ, และดวงตาสีอำพันของมันก็จับจ้องมาที่กลุ่มเดมิก็อด, รับรู้ถึงกลิ่นอายของเหยื่อชั้นดี

"ตรอกนั่น! ล่อมันเข้าไป!" เธอตะโกนสั่ง, ชี้ไปยังตรอกแคบๆ ที่อยู่ไม่ไกล, ที่ซึ่งพวกเขาสามารถจำกัดความเสียหายและหลีกเลี่ยงสายตาของเหล่ามนุษย์ได้

เมื่อเข้าไปในตรอกแคบๆ ที่มีเพียงถังขยะและไอน้ำที่พวยพุ่งออกมาจากท่อ, สมรภูมิก็ได้ถูกกำหนดขึ้น พวกเขาต้องจบให้เร็วที่สุด…รถไฟไปกรุงโรมไม่รอใคร

"หนังของมันหนามาก!" เด็กหนุ่มจากบ้านอธีน่าตะโกน, หลังจากที่ปลายหอกของเขาไถลไปบนแผ่นหนังสีทองโดยไม่สร้างบาดแผลใดๆ "ต้องใช้แรงมากกว่านี้!"

ในขณะที่สองพี่น้องแห่งปัญญาพยายามจะหาจังหวะแทงซ้ำ, เด็กหนุ่มจากบ้านเฮคาทีก็เริ่มร่ายคาถา, มือของเขาวาดลวดลายที่ซับซ้อนในอากาศ ม่านหมอกที่หนาทึบและบิดเบี้ยวเริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวราชสีห์, ทำให้มันคำรามอย่างหงุดหงิดและสับสน, มันเริ่มตบอุ้งเท้าไปในอากาศที่ว่างเปล่า, ไล่ตามเงาที่ไม่มีอยู่จริง

ดาชิไม่ได้ยืนดูอยู่เฉยๆ เขารู้ดีว่าปืนของเขาแทบจะไร้ประโยชน์กับเกราะหนังธรรมชาติชั้นยอดนั่น เขาจึงเปลี่ยนกลยุทธ์

เขาพุ่งเข้าไปในระยะประชิด, มีดสั้นในมือของเขาวาดผ่านอากาศ, กรีดไปตามสีข้างของอสูรกาย มันไม่ได้สร้างบาดแผล, แต่ก็สร้างความรำคาญใจและดึงความสนใจทั้งหมดมาที่เขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ รองเท้ามีปีกช่วยให้เขาเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว, เต้นรำไปรอบๆ อุ้งเท้าและเขี้ยวเล็บที่พยายามจะฉีกร่างของเขาออกเป็นชิ้นๆ

ขณะเดียวกัน, แอนนาเบ็ธที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ปากตรอก, ขมวดคิ้วด้วยความกังวลที่ไม่ได้เกิดจากการต่อสู้เบื้องหน้า มันไม่ปกติ… เธอคิดในใจ ต่อให้กลิ่นของพวกเราจะแรงแค่ไหน…ก็ไม่ควรจะดึงดูดอสูรกายระดับสูงสองตัวมาได้ในวันเดียว มันเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเรียกพวกมันมา…

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด, พี่น้องจากบ้านอธีน่าเริ่มหาจังหวะได้, หอกของพวกเขาเริ่มจะสร้างบาดแผลตื้นๆ บนผิวหนังของราชสีห์ได้บ้างแล้ว, แต่ก็ยังไม่เข้าใกล้จุดตาย

แล้วโอกาสก็มาถึง

ม่านหมอกของบุตรแห่งเฮคาทีทำให้ราชสีห์เนเมียนสับสนจนถึงขีดสุด, มันอ้าปากคำรามลั่นด้วยความเกรี้ยวกราด, เผยให้เห็นโพรงปากสีแดงฉานและเขี้ยวที่แหลมคม

นั่นคือช่องว่างที่บุตรแห่งไทคีรอคอย

เขาไม่ได้ใช้พลังแห่งโชคชะตา, แต่ใช้เพียงแค่ความเร็ว, ความแม่นยำ, และสัญชาตญาณที่ขัดเกลามาอย่างดี เขาชักปืนพกออกมา

ปัง!

กระสุนทองสัมฤทธิ์นัดเดียวพุ่งแหวกอากาศเข้าไปในโพรงปากที่เปิดอ้าของมันอย่างแม่นยำ, เจาะทะลุเพดานปากที่อ่อนนุ่ม, ตรงเข้าไปยังสมอง

ร่างมหึมาของราชสีห์เนเมียนชะงักงัน, เสียงคำรามของมันขาดห้วง, กลายเป็นเสียงสำลักที่น่าสังเวช, ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ, ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทอง, ทิ้งไว้เพียงความเงียบและกลิ่นอายของเวทมนตร์โบราณ

"ไปกันได้แล้ว!" แอนนาเบ็ธตะโกน, เสียงของเธอคมกริบและเต็มไปด้วยความเร่งด่วน, ดึงทุกคนออกจากภวังค์แห่งชัยชนะ "รถไฟเฮเฟตัส! ชานชาลาเก้า!  วิ่ง!"

ไม่มีเวลาให้พักหายใจ, ไม่มีเวลาให้ยินดีกับชัยชนะครั้งที่สองของวัน พวกเขาวิ่งกลับเข้าไปในสถานีแกรนด์เซ็นทรัลอีกครั้ง, ฝ่าฝูงชนที่ยังคงมุงดูเหตุการณ์ 'ถ่ายทำภาพยนตร์' ที่พวกเขาเพิ่งจะก่อขึ้น, เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารเที่ยวสุดท้ายดังก้องกังวานอยู่ในโถงที่โอ่อ่า, เป็นเสียงนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลัง

เมื่อพวกเขามาถึงชานชาลาที่เก้า, ภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจแทบจะหยุดเต้น—รถไฟที่ดูเหมือนหลุดออกมาจากจินตนาการของจูลส์ เวิร์น, ซึ่งทำจากทองเหลืองและเหล็กกล้าสีดำทมิฬ, กำลังจะออกจากชานชาลา ไอน้ำร้อนระอุพวยพุ่งออกมาจากท่อต่างๆ

"วิ่ง!"

พวกเขาออกตัววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต, กระโดดขึ้นไปบนบันไดขั้นสุดท้ายในวินาทีที่ประตูกำลังจะเลื่อนปิดลง, ทิ้งเสียงจอแจและความวุ่นวายของมหานครนิวยอร์กไว้เบื้องหลัง

ภายในรถไฟนั้นเงียบและเย็น, เป็นความเงียบที่เกิดจากกลไกที่ทำงานอย่างสมบูรณ์แบบของเทพแห่งการช่างฝีมือ ทั้งหมดทรุดตัวลงนั่งบนเบาะที่นั่งบุหนังอย่างหมดแรง, ปล่อยให้อะดรีนาลีนที่เคยพลุ่งพล่านค่อยๆ ลดระดับลง

ทว่า, ความสงบสุขคงอยู่ได้เพียงชั่วครู่

"ใครเปิดมือถือ?" เสียงของแอนนาเบ็ธดังขึ้น, ไม่ได้เป็นการถาม, แต่เป็นการสอบสวนทางยุทธวิธี ดวงตาสีเทาพายุของเธอกวาดมองทุกคนอย่างจริงจัง, สมองของเธอกำลังปะติดปะต่อเหตุการณ์ทั้งหมดเข้าด้วยกัน

"ของผมเป็น Hydro X ของเดดาลัส" ดาชิตอบเป็นคนแรก, น้ำเสียงของเขาเรียบและเป็นข้อเท็จจริง "ไม่มีทางจะเป็นของผม"

"ของผมก็เป็นของเดดาลัสเหมือนกัน" เด็กหนุ่มจากบ้านอธีน่าและบ้านเฮคาทีกล่าวเสริม, พยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง

แอนนาเบ็ธพยักหน้ารับ, ก่อนที่สายตาของเธอจะไปหยุดอยู่ที่ลิเลียน่า, ธิดาแห่งอะธีน่าอีกคนหนึ่งที่ยังคงเงียบอยู่ "ลิเลียน่า?"

เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย, เธอรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ของตัวเองเพื่อหยิบอุปกรณ์สื่อสารออกมาให้ดูเป็นหลักฐาน…แต่แล้ว, สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนจากความมั่นใจเป็นความตกใจสุดขีด

"แย่แล้ว!" เธออุทานลั่น, เสียงของเธอสั่นเครือ "ฉัน…ฉันหยิบมาผิดเครื่อง"

บนฝ่ามือของเธอไม่ได้มีสมาร์ทโฟนทองสัมฤทธิ์ที่ทันสมัย, แต่กลับเป็นสมาร์ทโฟนของมนุษย์ธรรมดาในเคสสีชมพูพาสเทลที่ดูไม่เข้ากับสถานการณ์โดยสิ้นเชิง

ความจริงอันน่าตกตะลึงตกลงมาใส่ทุกคนเหมือนสายฟ้าฟาด—ต้นตอของสัญญาณที่ล่ออสูรกายระดับสูงสองตัวมาหาพวกเขาในวันเดียว…มันคือความผิดพลาดที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น

แอนนาเบ็ธถอนหายใจยาว, ความผิดหวังเจืออยู่ในแววตา, แต่เธอก็ไม่ได้ตะคอกหรือต่อว่าอย่างรุนแรง "ลิเลียน่า…ปิดเครื่องซะ เดี๋ยวนี้" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ควบคุมอารมณ์ไว้ได้ "แล้วเก็บมันไว้ให้มิดชิดที่สุด อย่าเปิดมันอีก…จนกว่าจะได้รับอนุญาต เข้าใจไหม?"

เด็กสาวพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว, รีบปิดเครื่องแล้วยัดมันลงไปในก้นกระเป๋า, ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความรู้สึกผิดและอับอาย

รถไฟแห่งเฮเฟตัสเคลื่อนตัวต่อไป, พาพวกเขาออกจากนิวยอร์ก, มุ่งหน้าสู่การผจญภัยครั้งใหม่ในกรุงโรม แต่บัดนี้…พวกเขาไม่ได้เดินทางไปเพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว แต่กลับมี 'สัญญาณเรียกความตาย' ที่มองไม่เห็นร่วมเดินทางไปด้วย

Train with Annabeth (8/10)

พูดคุย with Annabeth +5

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตราชสีห์เนเมียนครั้งแรก Link

สินสงคราม: 

หนังราชสีห์นีเมียน (เลขไบต์ทั้งหมดที่เหลือ)

LUK 100+ เลขไบต์ 0 , 7 , 9 จะมีโอกาสดรอปไข่นีเมียน

ไปกรุงโรม แอนนาเบ็ธจ่าย

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

31.07.2025 | 12:45 PM

ขบวนรถไฟที่ขับเคลื่อนด้วยเหล็กกล้าและเวทมนตร์โบราณ, เคลื่อนตัวเข้าสู่สถานีแกรนด์เซ็นทรัลอย่างเงียบเชียบและนุ่มนวล, เป็นการเดินทางข้ามทวีปที่ไร้ซึ่งการสั่นสะเทือนและความวุ่นวาย, แตกต่างจากโลกที่พวกเขากำลังจะก้าวกลับเข้าไปโดยสิ้นเชิง

วินาทีที่ประตูเหล็กเปิดออก, พวกเขาก็ถูกพ่นกลับเข้าสู่โลกของมนุษย์

เสียงจอแจของผู้คนนับพันที่สะท้อนก้องอยู่ในโถงหลักอันโอ่อ่า, แสงสีทองของสนธยานิรันดร์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ลงมาอาบไล้เพดานรูปโค้งที่ประดับด้วยหมู่ดาว, และพลังงานที่เร่งรีบของมหานครนิวยอร์กโถมเข้าใส่พวกเขาจากทุกทิศทาง มันคือการกลับมาบ้านที่ทั้งคุ้นเคยและน่าปวดหัว

คณะเดินทางเดินออกจากสถานี, มาหยุดยืนรออยู่ที่จุดนัดพบนอกอาคารที่งดงาม, ที่ซึ่งเสียงแตรรถและไอน้ำที่พวยพุ่งขึ้นมาจากท่อระบายน้ำได้เข้ามาแทนที่เสียงประกาศในสถานี ไม่นานนัก, รถตู้สีดำคันหนึ่งที่ดูธรรมดาและไร้พิษสงก็แล่นมาจอดตรงหน้า, ตรงเวลาอย่างน่าทึ่งตามแบบฉบับการวางแผนของแอนนาเบ็ธ

เมื่อพวกเขาปีนขึ้นไปบนรถตู้, กลิ่นของสตอร์เบอร์รี่และปุ๋ยก็โชยมาแตะจมูก, เป็นกลิ่นที่ดูไม่เข้ากับการเดินทางของเหล่านักรบเลยแม้แต่น้อย แต่ในวินาทีนั้น, มันคือกลิ่นของความปลอดภัย, คือกลิ่นของบ้านที่รอคอยอยู่

ประตูรถเลื่อนปิดลง, ตัดขาดพวกเขาจากความวุ่นวายของมหานครนิวยอร์กอย่างสมบูรณ์, แล้วเคลื่อนตัวออกไป, มุ่งหน้าไปยังลองไอแลนด์ซาวด์

ตลอดการเดินทางขากลับที่มุ่งหน้าสู่ความปลอดภัยของค่ายฮาล์ฟบลัด, บรรยากาศภายในรถค่อนข้างผ่อนคลายและเงียบสงบ, ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองหลังจากผ่านการเดินทางและการต่อสู้ที่ยาวนาน

บุรุษชาวรัสเซียเลือกที่จะตัดขาดตัวเองออกจากโลกภายนอกชั่วคราว เขาเสียบหูฟัง, ปล่อยให้เสียงดนตรีคลาสสิกที่เยือกเย็นและซับซ้อนเข้ามาแทนที่เสียงจอแจของการจราจร, แล้วหยิบสมาร์ทโฟน Hydro X เครื่องใหม่ออกมาด้วยความเคยชิน นิ้วของเขาเลื่อนเปิดแอปพลิเคชัน Social Nectar ตรวจสอบข่าวฆ่าเวลา

Heading back to the camp!!!!

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

02.08.2025 | 08:05 AM

การเดินทางที่ท้าทายกฎฟิสิกส์สิ้นสุดลงอย่างกะทันหันเช่นเคย ร่างสูงเซเล็กน้อยเมื่อก้าวลงจากรถแท็กซี่แห่งความวิบัติ, โลกหมุนคว้างอยู่ชั่วครู่และอาการคลื่นไส้จางๆ ยังคงตกค้างอยู่เป็นของที่ระลึกที่ไม่มีใครต้องการ เขาใช้เวลาเสี้ยววินาทีในการปรับสภาพร่างกาย, บังคับให้ความมึนงงที่น่ารำคาญจางหายไป, แล้วเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับความโอ่อ่าของสถานีแกรนด์เซ็นทรัล

เป้าหมายของเขาอยู่ข้างในนั้น…แต่แล้ว, สัญชาตญาณของนักล่าที่อยู่ในตัวเขาก็กรีดร้องเตือนภัย

สายตาของเขาปะทะเข้ากับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากประตูทางเข้าหลัก ทุกอย่างดูปกติ—เครื่องแบบที่สะอาดสะอ้าน, ท่าทางที่ดูผ่อนคลาย—ยกเว้นสิ่งเดียว…ดวงตาของชายคนนั้น

มันนิ่งสนิท ไร้ซึ่งการกระพริบ และจับจ้องมาที่เขาโดยตรง, เป็นแววตาที่ว่างเปล่าราวกับดวงตาของตุ๊กตาแก้ว, ไม่มีความรู้สึกของมนุษย์อยู่เบื้องหลัง

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

สมองของดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดประมวลผลอย่างรวดเร็ว—การปะทะในที่โล่งและเต็มไปด้วยผู้คนไม่ใช่ทางเลือกที่ดี เขาเปลี่ยนทิศทางอย่างแนบเนียน, ทำทีเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังมองหาทางเข้าอื่น, แล้วเดินเลี่ยงไปยังประตูอีกด้านหนึ่งซึ่งมีคนใช้น้อยกว่า

แต่ความรู้สึกเหมือนถูกจับจ้อง…มันเสียดแทงอยู่ที่ต้นคอ, ไม่ได้จางหายไปไหน เขาไม่ได้หันกลับไปมอง, แต่เขารู้ได้โดยสัญชาตญาณ…มันกำลังตามมา

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนก สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ, ประเมินสภาพแวดล้อมอย่างรวดเร็ว, แล้วเขาก็เห็นมัน—ตรอกแคบๆ ที่อยู่ระหว่างอาคารสองหลัง, มืดและดูเหมือนจะไม่มีคนสัญจรผ่าน

เขาไม่ได้วิ่ง…เขาเพียงแค่เลี้ยวเข้าไปในซอยนั้นอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด, ราวกับว่านั่นคือเส้นทางที่เขาตั้งใจจะมาตั้งแต่แรก, ปล่อยให้เงามืดของมหานครนิวยอร์กโอบล้อมกาย, เปลี่ยนทางเดินธรรมดาให้กลายเป็นสังเวียนที่เขาเป็นผู้เลือก

เสียงจอแจของเมืองหลวงเงียบหายไป, ถูกแทนที่ด้วยเสียงสะท้อนจากฝีเท้าของเขาและเสียงฝีเท้าอีกคู่หนึ่งที่กำลังตามเข้ามา…

เขาไม่ได้รอให้มันเดินเข้ามาจนสุดทาง เงามืดของปากตรอกคือเวทีที่สมบูรณ์แบบที่สุด ทันทีที่ร่างในเครื่องแบบตำรวจก้าวพ้นขอบเขตของแสงสว่างเข้ามา, บุรุษชาวรัสเซียก็เคลื่อนไหว

เขาไม่ได้จู่โจมจากด้านหน้า, แต่กลับใช้กำแพงอิฐเป็นจุดส่งแรง, ดีดตัวออกมาจากเงามืด, กระแทกร่างของ ‘เจ้าหน้าที่ตำรวจ’ เข้ากับกำแพงฝั่งตรงข้ามอย่างรุนแรง

เคร้ง!

เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของกระดูก, แต่เป็นเสียงของโลหะที่บิดเบี้ยว หนังและเนื้อผ้าสังเคราะห์ที่ใช้ปลอมแปลงเป็นมนุษย์ฉีกขาดออกจากกัน, เผยให้เห็นโครงสร้างโลหะสีดำทะมึนและสายไฟที่ส่องประกายอยู่ข้างใน ดวงตาที่เคยว่างเปล่าบัดนี้กลับลุกโชนด้วยแสงสีแดงฉาน—เดธแมชชีน, จักรกลสังหารที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อจุดประสงค์เดียว: ล่าสังหารเหล่ากึ่งเทพ

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้ปล่อยให้มันได้ตั้งตัว เขาใช้มีดสั้นที่ชักออกมาในเสี้ยววินาทีแทงทะลวงเข้าไปที่แผงอกของมัน, จุดที่เขาคาดการณ์ว่าเป็นแหล่งพลังงาน, บดขยี้แกนกลางที่กำลังส่องแสงสีฟ้าจางๆ จนแหลกละเอียด

เดธแมชชีนตัวแรกกระตุกอย่างรุนแรง, แสงในดวงตาของมันกระพริบถี่ๆ, ก่อนจะดับวูบลงและแน่นิ่งไป

ทว่า, ก่อนที่ร่างของมันจะสิ้นฤทธิ์โดยสมบูรณ์, เสียงกรีดร้องความถี่สูงที่หูของมนุษย์ไม่ได้ยินก็ถูกส่งออกไป—สัญญาณขอความช่วยเหลือ

เสียงหนักๆ สองเสียงดังขึ้นจากเบื้องบน, ไม่ใช่จากปลายตรอก, แต่จากดาดฟ้าของอาคารที่ขนาบข้างพวกเขาอยู่ เดธแมชชีนอีกสองตัวกระโดดลงมา, ร่างโลหะของพวกมันกระแทกพื้นยางมะตอยจนเกิดเป็นรอยแตก, พวกมันไม่ได้ปลอมตัว, แต่กลับอยู่ในสภาพพร้อมรบเต็มรูปแบบ, ลำกล้องปืนที่แขนทั้งสองข้างเล็งตรงมาที่เขา

การต่อสู้ครั้งนี้มันตึงมือขึ้นในทันที

ดาชิพุ่งหลบเข้าที่กำบังหลังถังขยะขนาดใหญ่, กระสุนพลังงานพุ่งผ่านจุดที่เขาเคยยืนอยู่ไปเพียงเสี้ยววินาที เขาคำนวณความเป็นไปได้ทั้งหมดในหัวอย่างรวดเร็ว—การโจมตีที่แหล่งพลังงานโดยตรงคงจะใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว, พวกมันเรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวแรก และดูเหมือนจะมีการป้องกันที่ดีกว่า

แต่ทุกจักรกลย่อมมีจุดอ่อน…และจุดอ่อนที่ร้ายแรงที่สุดก็คือความร้อน

ระหว่างที่เขาสาดกระสุนเพื่อตรึงพวกมันไว้, สายตาของเขาก็สังเกตเห็นช่องระบายอากาศเล็กๆ ที่อยู่บริเวณแผ่นหลังของพวกมัน, มันจะเปิดออกทุกครั้งที่ทำการยิง, ปล่อยไอร้อนจางๆ ออกมา

นั่นคือเป้าหมายของเขา

เขาใช้พลังแห่งโชคชะตาที่มองไม่เห็น, ไม่ได้เพื่อสร้างความโชคร้าย, แต่เพื่อสร้าง ‘โอกาส’

จู่ๆ, ท่อน้ำเก่าๆ ที่อยู่เหนือหัวของเดธแมชชีนตัวหนึ่งก็เกิดปริแตกขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ, น้ำที่สกปรกสาดลงมาใส่มัน, ไม่ได้สร้างความเสียหาย, แต่ก็ทำให้มันชะงักงันและเสียสมาธิไปชั่วขณะ

ช่องว่างนั้นเพียงพอแล้ว

บุรุษชาวรัสเซียพุ่งออกจากที่กำบัง, สไลด์ตัวลอดใต้ห่ากระสุน, แล้วยิงกระสุนสองนัดเข้าไปในช่องระบายอากาศที่เปิดอ้าอยู่นั้นอย่างแม่นยำ

เสียงฟู่ของแก๊สที่รั่วไหลดังขึ้น, ระบบระบายความร้อนของมันพังทลายลงในทันที แสงสีแดงในดวงตาของมันเริ่มกระพริบถี่ขึ้น, แผ่นเกราะโลหะเริ่มร้อนแดงราวกับเหล็กในเตาหลอม, การเคลื่อนไหวของมันเริ่มเชื่องช้าและติดขัด

เขาทำซ้ำกระบวนการเดิมกับเดธแมชชีนตัวที่สอง, ใช้ไหวพริบและความคล่องแคล่วในการหลบหลีก, รอคอยจังหวะที่เหมาะสม, แล้วทำลายระบบที่เปราะบางที่สุดของมันลง

จักรกลสังหารทั้งสองตัวไม่ได้ระเบิด, แต่กลับค่อยๆ พังทลายลงจากภายใน, พวกมันยืนตัวแข็งทื่อ, ร่างกายร้อนจัดจนเกิดควันไฟ, ก่อนที่ระบบทั้งหมดจะหยุดทำงานและล้มลงไปกองกับพื้น, กลายเป็นเพียงเศษเหล็กที่ไร้ค่า, ร้อนระอุ, และพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์

ควันไฟและกลิ่นโลหะไหม้ที่ยังไม่ทันจางหายไปจากความทรงจำ, คือสัญญาณเตือนให้เขาต้องรีบออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ดาชิไม่เสียเวลาไปกับการสำรวจซากจักรกลสังหารที่พ่ายแพ้ เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ, สอดแทรกตัวเองกลับเข้าไปในกระแสของผู้คนในมหานครนิวยอร์กที่วุ่นวาย, กลมกลืนไปกับพวกเขา มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ

เขานึกว่าตัวเองหลุดพ้นจากมันแล้ว, อย่างน้อยก็ในตอนนี้ แต่แล้ว, สัญชาตญาณของเขาก็กรีดร้องเตือนภัยอีกครั้ง

เมื่อเขาอยู่ห่างจากทางเข้าสถานีแกรนด์เซ็นทรัลไม่ถึงห้าสิบเมตร, พวกมันก็ปรากฏตัวขึ้น

ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสอง, แต่เป็นสี่ร่างในคราวเดียว พวกมันไม่ได้ปลอมตัว, แต่กลับอยู่ในสภาพพร้อมรบเต็มรูปแบบ, ก้าวออกมาจากมุมตึกและหลังรถยนต์ที่จอดอยู่ราวกับเป็นเงาที่ก่อตัวขึ้นจากความหวาดระแวงของเขาเอง และที่น่าขนลุกที่สุดคือ…สามในสี่ร่างนั้นคือจักรกลกลุ่มเดิมที่เคยไล่ล่าเขากับเพื่อนที่นิวเฮเว่นและที่ไทม์สแควร์

พวกมันจำเขาได้ และดูเหมือนว่าครั้งนี้…พวกมันมาเพื่อปิดบัญชี

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่รอให้พวกมันได้ทันตั้งตัวหรือล้อมกรอบ เขาหันหลังกลับแล้วออกตัววิ่งในทันที, ไม่ใช่การหนี, แต่เป็นการเลือกสมรภูมิใหม่ รองเท้ามีปีกของเขาทำงานในเสี้ยววินาที, ส่งให้ร่างของเขาทะยานไปตามทางเท้าด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์, ลัดเลาะผ่านฝูงชนที่ยังไม่ทันจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

การต่อสู้ครั้งนี้แตกต่างออกไป พวกมันเรียนรู้จากความพ่ายแพ้ครั้งก่อน การโจมตีของพวกมันประสานงานกันอย่างน่าทึ่ง, กระสุนพลังงานถูกยิงดักหน้าดักหลัง, ปิดเส้นทางหลบหนีของเขา, บังคับให้เขาต้องเคลื่อนไหวไปในทิศทางที่พวกมันต้องการ

เขาใช้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวให้เป็นประโยชน์—พุ่งหลบหลังแผงขายหนังสือพิมพ์, สไลด์ตัวลอดใต้ท้องรถแท็กซี่, ใช้อาคารกระจกในการสะท้อนภาพเพื่อมองหาตำแหน่งของศัตรู มันคือการเต้นรำมรณะท่ามกลางความโกลาหลของเมืองใหญ่

เขาต้องสร้างโอกาสขึ้นมาเอง

เมื่อถูกต้อนจนเกือบจะถึงทางตัน, เขาก็ไม่ได้พยายามจะฝ่าออกไปตรงๆ แต่กลับใช้พลังแห่งโชคชะตาที่มองไม่เห็นอีกครั้ง เขาไม่ได้สร้างระเบิด…แต่เขาสร้าง ‘อุบัติเหตุ’ ที่สมบูรณ์แบบ

สัญญาณไฟจราจรที่สี่แยกข้างหน้าเกิดขัดข้องอย่างไม่มีสาเหตุ, เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวในทันที, ทำให้รถบรรทุกคันหนึ่งที่กำลังจะหยุดต้องพุ่งทะยานออกไป, ตัดผ่านเส้นทางการยิงของเดธแมชชีนสองตัวอย่างพอดิบพอดี, สร้างที่กำบังชั่วคราวที่ใหญ่ที่สุดและได้ผลที่สุดขึ้นมา

วินาทีแห่งความสับสนอลหม่านนั้นเพียงพอแล้ว

บุตรแห่งโชคชะตาเข้าหลบมุมแล้วยิงสวนกลับไปอย่างแม่นยำ, กระสุนสองนัดพุ่งเข้าทำลายระบบระบายความร้อนของจักรกลสังหารตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดซึ่งกำลังเสียสมาธิอยู่

การต่อสู้ที่เหลือคือการประลองความอดทนและไหวพริบ เขาต้องคอยหลบหลีก, ก่อกวน, แล้วหาจังหวะที่สมบูรณ์แบบที่สุดในการโจมตีจุดอ่อนที่เขาค้นพบ มันเป็นการต่อสู้ที่ยาวนานและน่าเหน็ดเหนื่อย, ที่ซึ่งกระสุนแต่ละนัดต้องถูกใช้อย่างคุ้มค่า, และทุกการเคลื่อนไหวคือการคำนวณความเสี่ยงที่อาจจะถึงแก่ชีวิต

จนกระทั่งจักรกลสังหารตัวสุดท้าย, ซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่ม, ทรุดลงไปกองกับพื้น, ร่างกายร้อนแดงราวกับเหล็กในเตาหลอม, แสงในดวงตาของมันกระพริบถี่ๆ ก่อนจะดับวูบลงไป, การไล่ล่าในวันนี้ก็ได้สิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการ

เขายืนหอบหายใจอยู่ท่ามกลางซากโลหะ

ยี่สิบนาที

นาฬิกาที่มองไม่เห็นในหัวของเขาเริ่มนับถอยหลัง, แต่ละวินาทีที่ผ่านไปคือแรงกดดันที่บีบให้เขาต้องเคลื่อนไหว ร่างสูงไม่ได้เสียเวลาไปกับการดื่มด่ำกับความเหนื่อยล้า, ปอดที่เรียกร้องหาอากาศและกล้ามเนื้อที่เริ่มประท้วงถูกเมินเฉยโดยสิ้นเชิงด้วยวินัยที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า

ยี่สิบนาที

นาฬิกาที่มองไม่เห็นในหัวของเขาเริ่มนับถอยหลัง ร่างสูงไม่ได้เสียเวลาไปกับการดื่มด่ำกับความล้า, ปอดที่เรียกร้องหาอากาศและกล้ามเนื้อที่เริ่มประท้วงถูกเมินเฉยโดยสิ้นเชิงด้วยวินัยที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เขาหมุนตัว, ทิ้งซากโลหะที่กำลังร้อนระอุไว้เบื้องหลัง, แล้วออกตัววิ่งกลับไปยังสถานีแกรนด์เซ็นทรัล 

เขาแทรกตัวกลับเข้าไปในฝูงชนอีกครั้ง, แต่คราวนี้มันไม่ใช่การล่องหน, แต่เป็นการฝ่าไปข้างหน้าอย่างมีเป้าหมาย, ไหล่ของเขาชนเข้ากับนักท่องเที่ยวสองสามคน, แต่เขาไม่ได้หันกลับไปขอโทษ, ไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาอย่างตำหนิ…เพราะทุกวินาทีที่เสียไปคือความเสี่ยงที่จะพลาดรถไฟ

ภายในสถานีที่โอ่อ่า, เสียงประกาศและเสียงจอแจของผู้คนดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลออกไป, ราวกับเป็นเพียงเสียงประกอบฉากในโลกที่กำลังจะพังทลายของเขา สายตาของเขากวาดมองไปทั่ว, ไม่ได้มองหาป้ายบอกทางธรรมดา, แต่กำลังมองหาสัญลักษณ์ที่ซ่อนอยู่, รหัสลับสำหรับผู้ที่อยู่ในโลกเดียวกัน

ไม่นานเขาก็ไปถึงจุดหมายเขาซื้อตั๋วไปนิวโรมในซานฟรานซิสโกก่อนรีบขึ้นรถไฟไปใ

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตเดธแมชชีนครั้งแรก link link link

 LUK 100 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2

train 5 ดรักม่า

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

02.08.2025 | 11:50 PM

รถไฟแห่งเฮเฟตัสปล่อยเขาลงกลางมหานครที่ไม่เคยหลับใหลอย่างแท้จริง และในยุคสมัยที่เทพีแห่งราตรีได้หายตัวไป, คำพูดนั้นก็กลายเป็นความจริงที่น่าขนลุกและจับต้องได้

แสงของสนธยานิรันดร์ที่ควรจะจางหายไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนยังคงอาบไล้สถาปัตยกรรมอันโอ่อ่าของสถานีแกรนด์เซ็นทรัล, ย้อมทุกอย่างให้กลายเป็นสีเทาอมส้มที่น่าเบื่อหน่ายและไร้ซึ่งชีวิตชีวา ท้องฟ้าที่ควรจะมืดสนิทและประดับด้วยดวงดาวบัดนี้กลับกลายเป็นเพียงเพดานสีหม่นที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันคือภาพของโลกที่ติดอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่มีวันสิ้นสุด, น่าอึดอัดและผิดธรรมชาติ

บุรุษชาวรัสเซียก้าวเดินออกมาจากความวุ่นวายของสถานี, สูดอากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นของไอเสียและอาหารข้างทางที่คุ้นเคยเข้าไปเต็มปอด ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางที่ยาวนานเริ่มเกาะกุมร่างกายของเขา, ไม่ใช่ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้, แต่เป็นความเหนื่อยล้าที่เกิดจากการเดินทางที่น่าเบื่อและการต้องอยู่ในพื้นที่ปิดเป็นเวลานานเกินไป

เขาต้องการกลับไปที่ค่าย, กลับไปที่เคบิน, กลับไปที่ความเงียบและเป็นระเบียบของตัวเอง…และเขาต้องการไปถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด

การเดินทางธรรมดาๆ ของมนุษย์นั้นช้าเกินไปและน่ารำคาญใจเกินไปสำหรับสภาพของเขาในตอนนี้ มันคือตัวเลือกที่มีประสิทธิภาพต่ำเกินไป

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินไปหยุดยืนอยู่ริมถนน, ไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนที่เดินสวนไปมา เขารู้ว่ามีตัวเลือกที่รวดเร็วกว่านั้น…แม้ว่ามันจะแลกมาด้วยความสะดวกสบายและความปกติของประสาทสัมผัสก็ตาม

เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง, หยิบเหรียญดรักม่าสีทองอร่ามออกมาหนึ่งเหรียญ แสงสีหม่นของสนธยานิรันดร์สะท้อนบนผิวโลหะโบราณ, ทำให้มันส่องประกายวาววับอย่างน่าประหลาด

โดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว, เขาโยนมันลงบนพื้นยางมะตอย

เสียงโลหะกระทบพื้นดัง แกร๊ง…และในเสี้ยววินาทีต่อมา, เสียงกรีดร้องของเบรกและโลหะที่บิดเบี้ยวก็ดังขึ้น, แทรกผ่านเสียงจอแจของเมืองหลวงเข้ามาอย่างรุนแรง รถแท็กซี่สีเทาหม่นที่ดูเหมือนจะถูกปะติดปะต่อขึ้นมาจากเศษซากของรถนับสิบคันปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่า, จอดสนิทอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความรุนแรงจนยางรถกระเด้งขึ้นจากพื้น

ประตูหลังเปิดออกเองอย่างเชื่องช้า, เชื้อเชิญเขาเข้าสู่ความวิบัติที่เคลื่อนที่ได้

บุตรแห่งโชคชะตาถอนหายใจออกมาเบาๆ, ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนรถ, เตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับการเดินทางที่น่าปวดหัวที่สุด…เพื่อที่จะได้กลับบ้านเร็วที่สุด

Taxi back to camp 3 Drucma

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

09.08.2025 | 08:45 AM

ความเงียบที่ตามมาหลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลงนั้นหนักอึ้งและผิดปกติ, มีเพียงเสียงฟู่ของโลหะที่กำลังร้อนระอุและกลิ่นของโอโซนที่ไหม้เกรียมเท่านั้นที่ยังคงตกค้างอยู่ในอากาศของตรอกแคบๆ แห่งนั้น เอมีเลีย แอร์อาร์ต พยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ, เป็นการประเมินผลการปฏิบัติงานที่ไร้ซึ่งคำพูด

"การฝึกภาคสนามในวันนี้…ถือว่าสอบผ่าน" เธอกล่าวในที่สุด, น้ำเสียงของเธอคมชัดและเด็ดขาด "แยกย้ายได้"

บุตรแห่งไทคีไม่ได้รอให้บอกซ้ำ เขาหลอมรวมตัวเองกลับเข้าไปในกระแสของผู้คนในย่านไชน่าทาวน์อย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ, ทิ้งซากปรักหักพังของจักรกลสังหารและกลิ่นอายแห่งความรุนแรงไว้เบื้องหลัง, ราวกับกำลังสลัดคราบของตัวตนหนึ่งทิ้งไปเพื่อสวมบทบาทใหม่

เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ—ตารางเวลายังคงเป็นไปตามที่คำนวณไว้, แต่ก็ไม่มีช่องว่างสำหรับความผิดพลาด

โชคดีที่ระบบขนส่งมวลชนของนิวยอร์กยังคงเป็นพันธมิตรที่คาดเดาได้ เขาขึ้นรถประจำทางที่แล่นผ่านเมืองได้อย่างพอดิบพอดี, หาที่นั่งริมหน้าต่าง, แล้วปล่อยให้ทิวทัศน์ของมหานครที่กำลังดำเนินชีวิตไปอย่างไม่รับรู้ถึงสงครามที่ซ่อนเร้นอยู่ไหลผ่านไป มันคือการเปลี่ยนฉากที่น่าขัน—จากสมรภูมิที่เดิมพันด้วยชีวิต…สู่ความน่าเบื่อหน่ายที่ปลอดภัยของเบาะรถที่แข็งกระด้างและเสียงประกาศป้ายต่อไปที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ

เมื่อรถจอดลงที่หน้าสถานีแกรนด์เซ็นทรัล, เขาก็ก้าวลงสู่ความโอ่อ่าที่คุ้นเคย แสงสีทองอ่อนจางของสนธยานิรันดร์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่สร้างบรรยากาศที่ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง, แต่เสียงจอแจของผู้คนนับพันที่สะท้อนก้องอยู่ในโถงหลักกลับเป็นเครื่องยืนยันว่าโลหะและกาลเวลายังคงเคลื่อนไปข้างหน้า

เขาเดินไปยังชานชาลาที่คุ้นเคย, ที่ซึ่งรถไฟเฮเฟตัสจอดรออยู่, ไอน้ำร้อนระอุพวยพุ่งออกมาจากท่อต่างๆ ราวกับเป็นลมหายใจของอสูรเหล็กที่กำลังหลับใหล

ร่างสูงก้าวขึ้นไปบนรถไฟในจังหวะที่ประตูเหล็กกำลังจะเลื่อนปิดลงพอดี, ไม่ได้รีบร้อนจนเสียมาด, ไม่ได้มีเหงื่อหรืออาการหอบหายใจ มันคือการบริหารจัดการเวลาที่สมบูรณ์แบบ, เป็นผลลัพธ์ของสมการที่ถูกคำนวณมาอย่างดี

เขาหาที่นั่งเดี่ยว, เอนหลังพิงกับเบาะหนังที่เย็นเฉียบ, แล้วปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในความคิด, เตรียมพร้อมสำหรับภารกิจต่อไปที่แตกต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง—ภารกิจที่ไม่ได้มีเสียงปืนหรือการต่อสู้, แต่กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

Train to New Rome 5 Drucma

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Road to New Rome
9th August 2025 9 AM(UTC–5) - 10.34 AM (UTC–8 หรือ 1.34PM)

   “เตรียมของเรียบร้อยหรือยัง”

   วันนี้เป็นวันที่พวกเธอทั้งเคบินที่สามจะต้องออกเดินทางไปยังนิวโรมด้วยกัน ซึ่งสมาชิกที่ร่วมเดินทางไปด้วยกันในวันนี้นั้นอุดมไปด้วย

   ริปลีย์ เอียน เจโรม ริปลีย์ เอียน เจโรม ริปลีย์ เอียน และ เจโรม…

   ใช่ เคบินที่สามตอนนี้เหลือประชากรแค่สามคนเท่านั้นจากที่เคยเป็นบ้านครอบครัวใหญ่ เจโรมเอ่ยถามน้อง ๆ อีกสองคนที่มานั่งรวมตัวกัน ณ ห้องโถงกลางบ้าน จริง ๆ ไม่ได้เอาอะไรไปมากกว่ากระเป๋าในของขวัญให้เด็กน้อยผู้เป็นลูกของพี่ชายอย่างไทสัน

   “เรียบร้อย พร้อมออกเดินทาง”

   “ตื่นเต้นจัง ฉันจะได้เจอพี่ชายคนดังแล้วสิ”

   ทั้งสามคนสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนจะออกเดินทางไปยังสถานีรถไฟเฮเฟตัสอันซ่อนอยู่ในสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล ณ ใจกลางนิวยอร์ก ได้ยินว่าทางเข้าอยู่แถว ๆ ชานชะลาหมายเลข 9 แล้วก็นึกถึงว่ามันต้องมีเศษสามส่วนสี่หรือไม่

   “เจโรม เราต้องวิ่งชนเสาแบบในหนังป้ะ ?”

   “ช้าก่อนริปลีย์ เราไม่ใช่ผู้วิเศษ…”

   เมื่อเจโรมเอ่ยจบเขาก็กดกลไกลับเพื่อเปิดทางเฉพาะให้เหล่าเดมิก็อดได้เข้าไปยังสถานีรถไฟของเฮเฟตัส ตอนนี้ริปลีย์เริ่มรู้ได้ด้วยตัวเองแล้วว่าถ้าเธอมาคนเดียวคงไม่พ้นเธอต้องพุ่งชนกำแพงให้อายคนเล่นเป็นแน่

   ผ่านกลไกลับเจอสถานีที่ต้องใช้เดินทางจริง ๆ ริปลีย์กับเอียนที่เดินตามเจโรมมองไปรอบ ๆ สำหรับเด็กทั้งสองคนของบ้านโพไซดอนนั้นนี่คือครั้งแรกของการมช้งานรถด่วนขบวนสุดท้าย (?)

   “เราจะไปไหนกันนะ” เอียนเอ่ยถามพี่ ๆ สองคน

   “นิวโรมน่ะ เป็นสถานที่ที่เดมิก็อดวัยผู้ใหญ่มักจะไปอยู่กันที่นั่น ระบบความปลอดภัย สาธารณูปโภค ระบบกองทัพและอาชีพใด ๆ มักจะอยู่ที่นั่น จะบอกว่าเป็นสถานที่ที่เหล่าครึ่งเทพจะไปอยู่ตอนบั้นปลายชีวิตก็ว่าได้” เจโรมเอ่ยอธิบายเด็กน้อยผู้เป็นเดมิก็อดป้ายแดง

   เจโรมเดินนำไปซื้อตั๋วรถไฟให้เด็ก ๆ รวมถึงตัวเขาเองด้วยเป็นสามตั๋วรถไฟ ก่อนที่ไม่นานนักจะได้เวลาตอกบัตรขึ้นโบกี้แล้ว

   นี่มันได้อารมรณ์เด็กอ๊อกวอตส์สุด ๆ

   “นี่เอียน ไว้วันหลังฉันจะพานายดูหนังแฮร์รี่ว์ พอตเท่อะ แล้วนายจะได้รู้ว่าฉันอินสุด ๆ เลย”

   “แฮร์รี่ว์ พอตเท่อะ?”

   “ช่าย”

   แล้วเด็ก ๆ ผู้เป็นบุตรธิดาแห่งมหาสมุทรก็ใช้เวลาอยู่บนรถไฟราว ๆ สามชั่วโมงเพื่อเดินทางไปยังนิวโรม

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-05] เอียน มาร์โลว์
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Back to NCY
9th August 2025 4.15 PM (UTC–5 : 7.15 PM) - 11.49 PM

   เสียงหวีดเบรกดังครืดลากยาวจนโสตประสาทสะดุ้ง สั่นสะเทือนไปทั้งตู้โดยสาร ก่อนที่รถไฟจะค่อย ๆ ลดความเร็วลงจนหยุดสนิท ประกาศปลายทางดังขึ้นอย่างสงบสุขตามที่ควรจะเป็นในยามค่ำคืนที่—-สว่างจ้า แต่ว่าแน่นอนว่านี่ยังไม่ใช่การเดินทางที่สิ้นสุด มันคือการเดินทางมาได้ครึ่งทางต่างหาก พวกเธอยังต้องเดินทางต่อเพื่อไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดที่เรารัก…

   เจโรมลุกขึ้นก่อน เขายืดไหล่ สูดหายใจเข้าลึกแล้วหันไปสะกิดเด็ก ๆ ที่พิงหลับกันอยู่บนเบาะ “ถึงแล้ว” เขาเอ่ยเสียงนุ่มแต่หนักแน่น

   เอียนสะดุ้งเล็กน้อย ลืมตากระพริบสองสามครั้ง ก่อนรีบยกหัวออกจากไหล่ริปลีย์ ริปลีย์ยังงัวเงียอยู่บ้าง เธอลูบตาตัวเองเบา ๆ แล้วมองรอบ ๆ อย่างมึน ๆ ก่อนจะเดินตามเจโรมกันไปเงียบ ๆ เพราะว่าโดนความง่วงครอบงำกันหมดแล้ว

   มันไม่ใช่ง่วงปกติเท่าไหร่เพราะว่าต้องอยู่ท่ามกลางแสงจ้าของปรากฎการณ์ดวงอาทิตย์นิจนิรันดร์ มันคืออาการหลับเพราะว่าความเหนื่อยล้าล้วน ๆ

   ทั้งสามลุกขึ้น หอบสัมภาระติดมือแล้วก้าวออกจากตู้โดยสาร สถานี Grand Central ในยามดึกเงียบกว่าที่ควรจะเป็น แต่ก็ยังอบอวลด้วยความยิ่งใหญ่ โคมไฟระย้าสูงเหนือหัวทอดแสงอบอุ่นลงมากระทบพื้นหินอ่อนที่สะท้อนเงาของพวกเขา

   เสียงก้าวเท้าก้องไปทั่วโถงใหญ่ราวกับโลกทั้งใบมีแค่พวกเขา ริปลีย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ตอนนี้ได้กลับมาอยู่ในสถานีคุ้นเคย เธอหันมองป้ายรถไฟที่พาไปทางเหนือ—เส้นทางกลับค่ายฮาล์ฟบลัด—ด้วยแววตาโล่งใจ

   เจโรมหันมายิ้มให้เด็ก ๆ “ไปกันเถอะเด็ก ๆ ค่อยไปนอนที่เตียงดี ๆ ทีเดียวให้เต็มอิ่มเอา”

   เอียนพยักหน้าเงียบ ๆ ขณะที่ริปลีย์กระชับกระเป๋าเป้เดินทางแล้วทั้งสามก็เดินเคียงข้างกันผ่านโถงกว้างของ Grand Central มุ่งสู่ประตูทางออกที่มีเงารถรออยู่—เส้นทางสู่ Camp Half-Blood

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-03] เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย


การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-05] เอียน มาร์โลว์
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม


ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God