สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล

Dean HEROES

284

ยังไม่ทันได้ออกเดินทาง ก็มี ‘งาน’ มาดักหน้าเสียแล้ว

               18/01/2025 เวลา 11.45 น.

               แยกจากคนรักได้ไม่เท่าไรหัวใจในอกก็เต้นหวิวอย่างประหลาด สองขาที่เดินขึ้นซับเวย์เพื่อไปยังแกรนด์เซ็นทรัลหยุดชะงัก อดใจไม่ไหวที่ต้องหยิบสมาร์ทโฟนเดดาลัสขึ้นมา จากนั้นกดโทรออกเบอร์โทรศัพท์เดียวที่ปรากฏอยู่บนเครื่อง ‘860-2941’ หมายเลขนี้ไม่มีส่วนไหนที่จำง่าย ตัวเลขทั้งเจ็ดไม่มีตัวใดเลยที่ซ้ำกัน ทว่าเขาสามารถจดจำได้อย่างขึ้นใจ

                ตรู๊ดดดดด.. ตรู๊ดดดดด..

               ถือสายรอหนึ่งอึดใจที่ปลายสายถึงได้รับโทรศัพท์

               “ที่รัก...”

               เสียงคู่สนทนาดังขึ้นที่ปลายสาย จากน้ำเสียงฟังดูงุนงง เขาได้ยินเสียงรอบข้างดังแว่วเข้ามาบ้างแต่ถือว่าระบบตัดเสียงรบกวนจะทำได้ดีประมาณนึง

               “ไม่มีอะไร ฉันแค่.. ลองทดสอบดูว่าโทรศัพท์ใช้ได้จริงไหม ถ้าโทรไม่ได้จะได้เอาไปคืน” ดีนกล่าวติดตลก ซึ่งนั่นไม่ใช่ข้อเท็จจริงของเจตนา เดมิก็อดที่ลงงานในบอร์ดข่าวสารค่ายได้คงไม่ต้มตุ๋นรุ่นน้อง ดีนเงียบไปเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “เมื่อกี้โกหกน่ะ ถ้าบอกว่าฉันแค่คิดถึงนาย… นายจะว่าอะไรไหม?”

               แมคเคนซียังคงเป็นคนกวนประสาทได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย จุดนั้นทำให้ดีนทั้งหมั่นไส้และทั้งแสนรัก

               “ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันคิดแบบนั้นจริง ๆ นี่นา ตอนแรกคิดว่าเราห่างกันหน่อยคงไม่เป็นไร นายจะได้คิดถึงฉันมาก ๆ แต่กลายเป็นฉันเองเนี่ยสิ... ที่คิดถึงนายแทบบ้า”

               ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้าแบบนี้อยู่เมื่อเขาระบายความในใจออกมา ทว่าประโยคที่ได้ยินหลังจากนั้นทำให้ดีนยิ้มได้ สองขาจึงก้าวเดินต่อ รถไฟใต้ดินขบวนที่ต้องขึ้นมาถึงพอดี ดีนจึงแทรกตัวเข้าไปท่ามกลางฝูงชนที่แออัด ให้ตายสิ! ความจอแจของวันเสาร์ช่วงบ่ายช่างต่างจากช่วงเวลาเดียวกันในวันทำงานลิบลับ จนต้องพลิกเอากระเป๋าเป้มาสะพายไว้ด้านหน้ากันคนล้วงกระเป๋าเดินทาง ถึงแม้มันจะไม่มีอะไรให้น่าขโมยแม้แต่น้อยเลยก็ตาม

               “แล้ว… นายเจอกับสองคนนั้นหรือยัง?” ดีนถามต่อ แขนแข็งแรงเอื้อมจับราวเหนือหัว “งั้นเหรอ.. ฉันขึ้นซับเวย์มาแล้ว กำลังไปที่แกรนด์เซ็นทรัล… นี่ แมคซี่ นายช่วยอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะไปเจอควีนได้ไหม?”

               ถึงแม้ ‘กรุณางดใช้เสียง’ จะถือเป็นมารยาทการขั้นพื้นฐานของการขึ้นรถไฟใต้ดิน แต่แล้วมันจะทำไมในเมื่อเขาไม่ได้เคร่งเรื่องแบบนี้ ดีนจึงไม่สนใจแล้วคุยต่อ

               “กลัวแบตหมด? โทรศัพท์มันมีไว้คุยน่า ก็ต้องได้คุยสิ แต่โทรศัพท์รุ่นนี้แบตเตอรีอยู่ได้เป็นเดือนเลยไม่ใช่เหรอ? นายคงไปไม่ถึงเดือนหรอกมั้ง”

               ดีนพอจะทราบแผนการเดินทางของคนรักมาคร่าว ๆ การไปเมืองเยลโลว์ไนฟ์ไม่ใช่ใกล้ ๆ ระยะทางมันยาวไกลเสียกว่าตอนที่เขาไปซานฟรานซิสโกแล้วต้องวกไปไมอามีก่อนกลับค่ายเสียอีก แต่ที่พูดแบบนั้นคล้ายกับบอกเป็นนัยว่า ‘นายก็รีบ ๆ กลับมาสิ’

               “ถ้างั้น… ตอนแบตใกล้หมดแต่นายยังกลับมาไม่ได้ก็โทรเรียกฉัน แล้วเดี๋ยวฉันจะวาร์ปไปหาทันที แบบนี้ดีไหม?”

               แม้เป็นคำกล่าวทีเล่นทีจริงแต่ไม่แน่เขาอาจจะทำแบบนั้นจริง ๆ ก็ได้ ถ้าในเมื่อความคิดถึงมันห้ามไม่ไหวแล้วล่ะก็.. ถึงภารกิจเดินทางจะกำหนดให้พาเพื่อนร่วมทางไปได้แค่สองคน แต่ถ้าจู่ ๆ ‘บังเอิญเจอกัน’ คงไม่เป็นไรมั้ง เหมือนกับที่ปาร์ตี้ของพวกเขาบังเอิญเจอกับเอมีเลียและอารีแอนน์ระหว่างทาง จากทีมเล็กกลับกลายเป็นทีมใหญ่ได้ยังไงก็ไม่รู้

               “ใครจะรู้ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะทำงั้นจริงก็ได้”

               ประตูรถไฟเปิดออกสู่สถานีเบื้องหน้า ‘แกรนด์เซ็นทรัล’ การเดินทางเพียงแค่สถานีเดียวช่างสั้น คงได้เวลาที่เขาต้องวางสายแล้ว…

               “ฉันถึงแกรนด์เซ็นทรัลแล้ว ต้องวางสายแล้วล่ะ” ร่างสูงถอนหายใจออกมาช้า ๆ หลังจากที่เขาถูกฝูงชนพัดพาออกจากประตูรถไฟมา “แมคซี่ ฉันขอให้นายเดินทางปลอดภัยนะ นายจะไม่เป็นไรที่รัก แล้วฉันจะรอนายกลับมา”

               คล้ายไม่มีใครอยากตัดการเชื่อมต่อนี้ออกจากกัน ตั้งแต่คบกันมาได้ครึ่งปีค่อนทั้งสองไม่เคยจากกันนานเกินวัน มันจึงค่อนข้างยากเสียหน่อยสำหรับการบอกลา แม้ไม่อยากจากลาแต่ต้องทำใจ ดีนจึงต้องจำใจกดปุ่มสีแดงบนหน้าจอเพื่อวางสายด้วยความยากเย็น ลมหายใจพรูไออุ่นออกมาท่ามกลางสายลมหนาวจนเกิดเป็นฝ้าขาว

               ภารกิจต่อไปคือการหาควีนที่ล่วงหน้ามาก่อน แล้วเพกาซัสที่มีปีกจะไปหลบอยู่ที่ไหนได้ล่ะถ้าไม่ใช่บนหลังคาของยอดอาคาร และเมื่อแหงนหน้ามองขึ้นไปก็เห็นอะไรบางอย่างสีดำผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่บนนั้นตัดกับกระเบื้องสีเขียวอ่อนของสถานีรถไฟหลัก

               .

               .

               .

               12.20 น.

               “เฮ้อ… กว่าจะหาทางขึ้นมาได้”

               ชายหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูดาดฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ดีนเสียเวลาไปนานกับการลอบเร้นขึ้นมาที่ดาดฟ้าของแกรนด์เซ็นทรัล ขนส่งมวลชนขนาดใหญ่ในนิวยอร์กโดยไม่สนใจป้าย ‘เฉพาะเจ้าหน้าที่เท่านั้น’ ให้ตายสิ นับวันเขายิ่งห่างไกลจากคำว่า ‘พลเมืองดีศรีอเมริกา’ เข้าไปทุกที เอาวะ.. อย่างน้อยก็ไปเลือกตั้ง ถึงจะแพ้ก็เถอะ..

               “ฮรี้!” oO(ช้ามาก!) เมื่อเจอเพกาซัสสาว คำทักทายแรกคือคำบ่น

               “ฉันขอโทษ ใช้เวลาหาทางขึ้นมาหาเธอตั้งนาน อาหารเที่ยงยังไม่ได้กินเลยเนี่ย” ดีนขอโทษสัตว์พาหนะของตนเอง แต่ก็ไม่วายเรียกคะแนนสงสาร

               “ฮรี้!” oO(เดมิก็อดนี่อ่อนหัดเสียจริง ตะวันยังไม่ตกดินเจ้าก็หิวเสียแล้วรึ!)

               “ก็ปกติกินวันละสามมื้อนี่นา ว่าแต่เธอไม่หิวเหรอ ปกติเห็นกินหญ้าทั้งวันเลยนี่”

               “ฮรี้!” oO(เสียมารยาท! เจ้าจะหาว่าข้าอ้วนอย่างนั้นรึ!) เพกาซัสดำตีโพยตีพาย

               “ใจเย็นซี่ ยังไม่มีคำว่าอ้วนหลุดมาสักคำ อีกอย่างมันก็ปกติของม้าไม่ใช่เหรอที่ต้องกินหญ้าทั้งวันน่ะ”

               “ฮรี้!” oO(ไม่ใช่เพกาซัสรูปงามอย่างข้าแล้วตนนึง!) มันปฏิเสธ ก็จริงมั้ง นางม้าดูห่วงภาพลักษณ์ตัวเองมากกว่าเพกาซัสอื่นหลายขุม “ฮรี้” oO(จะว่าไป ตอนร่อนลงมาเหมือนกับว่ามองเห็นความผิดปกติอะไรบางอย่าง)

               “ความผิดปกติงั้นเหรอ? มันคืออะไร จะมีผลต่อการเดินทางของเราหรือเปล่านะ”

               “ฮรี้” oO(ไม่รู้สิ.. ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล เจ้าขึ้นมาเสียสิ ข้าจะพาเจ้าไปดู)

               “โอ้ ให้ฉันขี่เธองั้นเหรอ งั้นก็รบกวนด้วยล่ะ”

               อาจแปลกกว่าเจ้าของเพกาซัสอื่น ๆ ดีนเคลมควีนมาโดยที่เขาไม่เคยได้ขึ้นขี่หลังมันมาก่อนเลยสักครั้ง ซึ่งนี่จะเป็นครั้งแรกที่ดีนได้ขึ้นขี่เพกาซัสของตนเอง และนางม้าก็เป็นผู้เชื้อเชิญก่อน ร่างสูงจึงกระโดดปีนขึ้นไปบนหลังอาชาสาว จากนั้นมันก็สยายปีกโผบินขึ้นเหนือน่านฟ้า ดีนค่อนข้างกลัวนิดหน่อยว่าคนจะมองเห็นคนขี่ม้าบินหรือเปล่า ทว่าคนด้านล่างไม่มีใครมองขึ้นมา แต่ถึงจะมองเห็นพวกเขาเหล่านั้นก็ไม่สนใจ คล้ายกับว่าเห็นทั้งสองเป็นเพียงโดรนลำหนึ่งที่ได้รับอนุญาตให้บินถ่ายฟุตเทจภาพยนตร์แบบที่ชาวนิวยอร์กมักคุ้นตา

               “ฮรี้!” oO(นั่น! อยู่ตรงนั้น)

               ควีนเรียกให้ดูเมื่อนางบินร่อนเหนือไทม์สแควร์ ภาพที่เห็นชวนให้ขมวดคิ้ว หมอกจำนวนมากปกคลุมไปทั่วบริเวณย่านเศรษฐกิจที่คึกคักที่สุดราวกับอยู่ในหนังสัตว์ประหลาด

               “แปลกจริง ๆ ด้วยแฮะ ข้างล่างนั่นคงไม่ใช่ไฟไหม้อะไรที่เลวร้ายกว่านั้นหรอกนะ”

               “ฮรี้?” oO(แล้วเจ้าจะเอายังไง จะลงไปดูหรือเปล่า?) นางม้าถาม

               “เอ่อ…” ดีนครุ่นคิด ด้วยเซนส์บางอย่างบอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องของตน อีกอย่างเขาไม่รู้ว่าที่ด้านล่างนั้นมีอะไรรออยู่ ถ้าเป็นรังอสุรกายล่ะก็ฉิบหายแน่นอน “ไม่ดีกว่า พวกเรายังมีเรื่องที่ต้องทำกันอีก เดินทางไปนีออมก็อีกตั้งยาวไกลเดี๋ยวพวกเราจะไม่ทันการแข่งขันเอา อีกอย่าง.. ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรสอดไปยุ่ง”

               “ฮรี้!” oO(ฮึ! ทำตามสัญชาตญาณส่วนตัวสินะ ตามใจเจ้าก็แล้วกัน)

               ควีนพาบินวนชมสถานการณ์จากด้านบนอยู่รอบครึ่งจากนั้นนางก็พาเขาลงมาที่ตรอกซอยหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้กับแกรนด์เซ็นทรัล

               เอาล่ะได้เวลาออกเดินทางแล้ว! แต่ก่อนอื่น…

               ชายหนุ่มนำคทาลวงใจจำลองออกมา จากนั้นเพ่งสมาธิไปยังเพกาซัสสาว ‘โอม ทุกคนจงเห็นว่าเธอเป็นเซอร์วิสด๊อก!’

               “ฮรี้?” oO(นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ?)ควีนถามเหมือนว่านางไม่รู้ตัวว่าตอนนี้มันกลายเป็นสุนัขลาบราดอร์รีทรีฟเวอร์สีดำสนิท สวมเสื้อ ‘เซอร์วิสด๊อก’ ที่มีปีกนางฟ้ามุ้งมิ้งอยู่กลางหลังในสายตาประชาชนไปแล้ว

               “มายากลนิดหน่อย ให้คนไม่แตกตื่น... ไม่มีอะไรหรอก พวกเราไปกันเถอะ”

               ดีนพูดโดยไม่เปิดโอกาสให้เพกาซัสสาวเอ่ยถามอะไรต่อ เขาจูงเธอเข้าไปยังสถานีรถไฟได้โดยไม่ถูกใครสงสัย

               ผ่านด่านแรกมาได้แล้วดีนรีบตรงไปยังด่านต่อไปทันที นั่นก็คือเสาหินที่อยู่ใต้ป้ายชานชาลาหมายเลขเก้า ใช้ประตูลับเวทมนตร์ทะลุเข้าไปยังสถานีรถไฟเฮเฟตัส ทันทีที่เข้ามาในนี้ได้เวทมนตร์ลวงตาก็ถูกคลายออก จากสุนัขช่วยเหลือจึงกลับกลายมาเป็นเพกาซัสสีดำปลอดสู่สายตาประชาชี

               ชายหนุ่มไปที่ตู้ขายตั๋ว ปกติไม่เคยพาสัตว์เลี้ยงที่ตัวใหญ่กว่าลูกสิงโตไปไหนมาไหนด้วยสิ ไม่รู้ว่าเขาจะโหลดควีนขึ้นรถไฟได้ไหม แต่เชื่อว่าระดับเทพเฮเฟตัสย่อมทำได้ มันต้องมีตู้สำหรับบรรทุกสัมภาระขนาดใหญ่บ้างแหล่ะ

               แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรหนุ่มสายเลือดโพไซดอนก็ได้ถูกเรียกตัวไว้โดยเจ้าหน้าที่สถานีที่เป็นลาเมียสาวคนเดิมกับที่เคยเจอตอนออกไปทำหลาย ๆ ภารกิจ

               “คุณดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ใช่ไหมคะ ท่านเฮเฟตัสขอเรียกพบคุณเป็นการส่วนตัวค่ะ”

               “ผมเหรอ?” หนุ่มผิวน้ำผึ้งชี้หน้าตัวเอง ดวงตาหวานเบิกกว้างด้วยความตกใจ ไหงจู่ ๆ เทพเจ้าถึงเรียกพบล่ะ หรือว่า… “เอ่อ.. การพาเพกาซัสเข้ามาถือว่าผิดกฎเหรอครับ?”

               “คิก.. ไม่ใช่ค่ะ คุณพาเพกาซัสหรือสัมภาระที่ใหญ่กว่านั้นเข้ามาได้ เพียงแต่ท่านเฮเฟตัสต้องการปรึกษาอะไรบางอย่างด้วยเฉย ๆ”

               “ปรึกษาผม?” ยิ่งงงกว่าเดิม เทพแห่งการช่างจำเขาสลับกับลูกชายสักคนในบ้านหรือเปล่านะ? แต่พ่อแม่ที่ไหนจะตั้งชื่อลูกยาวเฟื้อยแบบนี้อีกก็เลยถามให้ชัดเพื่อความแน่ใจ “แน่ใจใช่ไหมว่าคือ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ไม่ใช่ ดีน อัซวาล อิลวาเรซ หรืออะไรทำนองนั้น...”

               “ถูกต้องแน่นอน! ขอให้คุณตามมาก่อนเถอะค่ะ ส่วนเพกาซัสทางสถานีจะดูแลให้เป็นการชั่วคราว ทางนี้มีคอกพักสัตว์อสุรกายให้บริการอยู่ด้วยค่ะ” เจ้าหน้าที่สาวบอก

               “ก็ได้ครับ แต่ว่าขอผมไปส่งควีนก่อน ต้องดูให้ชัดว่าเธอจะไม่ถูกเอาไปขังในที่แย่ ๆ”

               “แบบนั้นก็ได้นะคะ ถ้าอย่างนั้นตามมาทางนี้ค่ะ” กล่าวจบเจ้าหน้าที่ลาเมียร์ก็เลื้อยนำไป

               “ไปกันควีน”

               “ฮรี้?” oO(ไปกันอะไร.. เมื่อกี้เจ้าคุยอะไรกับนาง?)

               ควีนถามด้วยความงุนงง จากที่สนทนากันยืดยาวเมื่อครู่เพกาซัสสาวฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย อาจด้วยเพราะลาเมียร์นางนั้นไม่สามารถสื่อสารเป็นภาษาม้าได้จึงไม่เข้าใจ ซึ่งนั่นสร้างความงุนงงกับดีนนิดหน่อย เพราะเวลาที่เขาพูดกับทุกคนก็ขยับปากด้วยภาษาอังกฤษเหมือนกัน

               “อ้าว เธอฟังไม่ออกงั้นเหรอ แปลกจังแฮะ ฉันก็ใช้ภาษาเดียวกันพูดกับทุกคนแท้ ๆ แต่ช่างเถอะ.. คืองี้ อยู่ ๆ เทพเฮเฟตัสเรียกฉันเข้าพบทำไมก็ไม่รู้ เลยต้องไปหา ส่วนเธอไปด้วยไม่ได้ เจ้าหน้าที่เลยจะพาไปฝากที่คอกม้าในสถานีไว้ก่อนน่ะ”

               “ฮรี้!” oO(คอกม้า? ฮึ! นี่ข้าต้องรออยู่ในคอกสี่เหลี่ยมแคบ ๆ อีกแล้วรึ)

               “เอาน่า ๆ ขอโทษด้วยนะ ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ ถูกเรียกไปพบด้วยเรื่องอะไรก็ยังไม่รู้เลย หวังว่าฉันจะไม่เผลอทำอะไรผิดจนถูกสาปเข้าหรอกนะ”

               คอกพักม้าในสถานีรถไฟไม่ใหญ่โตแต่ก็ดูแล้วไม่ลำบาก ไม่ใช่เป็นเพียงแค่คอกสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ เหมือนบนรถขนส่งม้า แต่ยังมีฟางนุ่ม ๆ และน้ำสะอาดให้สัตว์อสุรกายได้พักผ่อนและดื่มกิน หลังจากที่ฝากควีนไว้แล้วก็ได้เวลาเข้าพบเทพเจ้าเสียที

               .

               .

               .

               

               13.00 น.

               “ขออนุญาตค่ะท่านเฮเฟตัส ดิฉันพา ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล มาพบท่านแล้วค่ะ”

               ลาเมียร์สาวรายงานก่อนจะถอยฉากออกมา ปล่อยให้ดีนเผชิญหน้ากับชายที่ยืนหันหลังดูบอร์ดผังรถไฟที่ถูกจัดวางอย่างสะเปะสะปะเพียงลำพังในห้อง ‘ผู้จัดการทั่วไป’ หลังได้ยินเสียงทักชายผู้นั่นก็หันกลับมา เขาเป็นชายวัยกลางคน ผมสีดอกเลา สวมแว่นตา ในมือมีไม้เท้าที่ช่วยพยุงตัว

               “สวัสดีครับ เอ่อ… คุณคือ เทพเฮเฟตัส?”

               เฮเฟตัสยิ้มให้เล็กน้อยที่มุมปากก่อนจะพยักหน้าลง

               “ใช่ แต่เจ้านั่งลงก่อนเถิด ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล”

               ‘ให้ตายสิ.. วันนี้จะถูกเรียกด้วยชื่อเต็มอีกกี่รอบกันนะ!’

               ดีนได้แต่คิดในใจบอกใครไม่ได้ไปพร้อมกับปั้นหน้ายิ้ม เทพแห่งการช่างผายมือไปทางเก้าอี้ เขามองมันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ตอนอ่านบันทึกของเพอร์ซีย์เห็นมีบทนึงที่เขียนถึงเก้าอี้จับล็อคแน่นหนึบกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้ด้วยสิ แต่คล้ายเทพอ่านใจออก

               “นั่นเป็นเก้าอี้ธรรมดาที่ไร้กลไก แต่หากไม่ไว้ใจ อยากจะยืนก็เรื่องของเจ้า”

               “เอ่อ… นั่งก็ได้ครับ” คิดว่าถ้าไม่นั่งจะดูไม่ดีก็เลยนั่งลงตามที่เทพบอก ไม่งั้นอาจโดนสาปอย่างที่กังวลไว้ในครั้งแรกก็ได้ “แต่ว่า.. คุณเรียกผมแค่ ดีน นีล ก็พอ”

               “ถ้าอย่างนั้นก็ นีล” เฮเฟตัสตอบ ซึ่งเจ้าของนามสกุลไม่ได้ว่าอะไร ออกจะห่างเหินหน่อยแต่ก็เข้าใจได้ “ที่ข้าเรียกเจ้ามาในวันนี้มีเรื่องอยากไหว้วาน ข้าได้ข่าวลือเรื่องของเจ้าที่ค่ายฮาล์ฟบลัดมาบ้าง ได้ยินว่างานดีทีเดียว”

               “ข่าว… หมายถึงหนังสือพิมพ์เฮอร์มีสเหรอครับ แล้วที่ว่างานดี.. ผะ...ผมไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าผมน่ะงานดี ตะ..แต่ว่าพวกเทพเห็นผมกับแฟนไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วเนี่ย! แล้วคุณจะ.. จะใช้งานดีของผมเหรอ!?”

               จากบทสนทนาและท่าทางหวงตัวจนโอเวอร์แอคติ้ง ทำเอาเทพแห่งการช่างกลอกตา อยากริบคำชมคืนเสียนี่กระไร

               “เข้าใจผิดแล้ว ที่ข้าบอกว่า 'งานดี' หมายถึงงานคู่มือค่ายฮาล์ฟบลัดและตารางสอนของเจ้าที่ทำได้ดีต่างหาก”

               “อ๋ออออออ แหะ ๆ ขอบคุณที่ชมครับ” พอความจริงกระจ่างก็ได้แต่ยิ้มแหยแล้วเกาหัวแก้เก้อ

               “นั่นคือเหตุผลที่ข้าให้คนไปดักรอเจ้าไว้ ข้าอยากมอบหมายงานสำคัญให้เจ้า… จัดเรียงข้อมูลแผนการเดินรถทั้งหมดของสถานีรถไฟเฮเฟตัสทุกสาขาเท่าที่ได้ข้อมูลมาในตอนนี้ งานนี้มีค่าตอบแทนให้ หวังว่าเท่านี้คงพอ”

               เฮเฟตัสกระเทาะไม้เท้าลงกับพื้น จากนั้นเงินจำนวนหนึ่งก็กองอยู่ตรงหน้า คะเนจากสายตาดูแล้วน่าจะราว ๆ หนึ่งร้อยดรักม่าได้ ซึ่งนั่นมากพอที่จะดึงดูดให้คนขี้งกที่เพิ่งเสียทรัพย์ก้อนใหญ่ไปตาลุกวาว และตอบรับทันทีโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น

               “รับครับ!”

               “ดี” เฮเฟตัสยิ้มมุมปาก “งั้นเจ้าก็เริ่มงานได้เลย ทรัพย์ยากรที่มีอยู่ในห้องนี้เจ้าก็จัดการใช้งานให้เต็มที่ล่ะ”

               “ได้เลยครับคุณเฮเฟตัส แล้วผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง!”

               ชายหนุ่มยกมือขึ้นตะเบ๊ะนายจ้างคนใหม่ กลิ่นของดรักม่าที่มากกว่าได้มาจากภารกิจเสี่ยงตายช่างหอมหวาน และแล้วชายหนุ่มก็ตกเป็นทาสนายทุนโดยไม่รู้เลยว่างานที่ต้องทำมากมายจนทำเอาเขาต้องโอดครวญภายหลัง…

               

รับงานจากเฮเฟตัส: เริ่มจัดทำผังรถไฟทุกสถานี
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Dean HEROES

285

หนึ่งสัปดาห์กับการเป็นลูกจ้างสถานีรถไฟเฮเฟตัส

               24/01/2025

               บางที.. ก่อนรับปากรับงานจากใครควรสอบถามรายละเอียดก่อนจะหน้ามืดหิวเงิน

               ห้องผู้จัดการทั่วไปของสถานีรถไฟเฮเฟตัส บัดนี้ถูกยึดครองโดย ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล บุตรแห่งโพไซดอนซึ่งรับงานฟรีแลนซ์จัดระเบียบข้อมูลการเดินรถไฟเฮเฟตัสจากทั่วทุกมุมโลก หลังจากเทพแห่งงานช่างและภูเขาไฟมอบหมายงานแก่เดมิก็อดหนุ่มเรียบร้อยแล้วเขาก็จากไปโดยทิ้งให้ผู้จัดการตัวจริงเป็นคนสอนงาน

               แม้เป็นเพียงแค่คนจัดการข้อมูลและเอกสาร ทว่าเพื่อให้เข้าใจเนื้องานมากยิ่งขึ้นผู้จัดการสถานีจึงพาชมงานซ่อมบำรุงของรถไฟเฮเฟตัสรุ่นใหม่ล่าสุด จนทำให้ดีนรู้ว่าก่อนหน้านี้ไม่นาน สถานีรถไฟได้มีการปรับปรุงขบวนรถขนานใหญ่ไปใช้เครื่องยนต์พิเศษ ‘รุ่นทริปเปิ้ลไนน์’ ที่เชื้อเพลิงมีการสันดาปดีกว่า ให้พลังงานสะอาดและขับเคลื่อนได้อย่างรวดเร็วว่องไวกว่ารุ่นเก่าถึงสิบเท่า

               ให้เปรียบเทียบกับอะไรน่ะเหรอ.. ‘รถแม็กเลฟ’ ถือเป็นรถไฟความเร็วสูงที่วิ่งเร็วที่สุดในโลก เคลื่อนที่ด้วยระบบรางแม่เหล็กไฟฟ้ามีความเร็วอยู่ที่หกร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงก็ยังเร็วไม่เท่ากับรถไฟเฮเฟตัสเครื่องยนต์เก่า ในระบบเก่าจะมีความเร็วเทียบเท่ากับ ‘เครื่องบินโบอิ้งเจ็ดสี่เจ็ด’ ที่บินได้เร็วถึงหนึ่งพันกิโลเมตรต่อชั่วโมง ซึ่งถือว่าเป็นเครื่องบินพาณิชย์ที่เร็วที่สุดเสียมากกว่า ส่วนเครื่องยนต์ตัวใหม่หรือที่เรียกว่า ‘ทริปเปิ้ลไนน์’ นั้นมีความเร็วมากกว่าระบบเก่าถึงเก้าเท่า หรือเท่ากับเก้าพันกิโลเมตรต่อชั่วโมงนั่นเอง หากถามว่าไวขนาดไหนเอาเป็นว่าคุณสามารถเดินทางไปในอีกซีกโลกได้ในเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมง

               ด้วยความเร็วระดับนั้นการปรับปรุงเพียงแค่เครื่องยนต์จึงไม่เพียงพอ ทั้งขบวนรถ ทั้งรางจึงจำเป็นต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ทั้งระบบ เพื่อให้ทนทานต่อแรงขับเคลื่อนเร็วสูงโดยที่รถไฟและรางไม่หลอมละลายไปเสียก่อน ซึ่งถามว่าใช้เวลาในการปรับระบบใหม่ทั่วทั้งโลกในเวลากี่วันนั้นหรือ… ผู้จัดการตอบว่า “แค่สิบสองชั่วโมง” จึงอดทึ่งไม่ได้กับอัจฉริยะภาพของเทพเฮเฟตัสและทีมงานนรกที่ทำงานกันอย่างบ้าคลั่งในเวลาอันน้อยนิด จนแทบไม่มีผลกระทบต่อเวลาการเดินรถ

               ในขณะที่แรงงานเฮเฟตัสทำงานซ่อมบำรุงระบบรางกันอย่างบ้าคลั่งอยู่นั้นเอง งานเอกสารและการแพลนตารางเดินรถกลับสวนทางกัน เรียกว่าแทบจะไม่มีใครเลยสักคนที่เชี่ยวชาญด้านการวางแผนและจัดเรียงเอกสาร ซึ่งเมื่อดีนรู้ถึงข้อนี้เขาก็ได้แต่อุทานว่า “ได้ไง?” และนั่นเป็นเหตุให้เกิดการจ้างงานในครั้งนี้..

               วันแรกหมดไปกับการดูงาน ดีนไม่ได้เตรียมเงินมามากมายเพื่อจะพักโรงแรมในนิวยอร์ก ครั้นจะให้ไปกลับค่ายฮาล์ฟบลัดและใจกลางเมืองก็เสียเวลามากเกินไป ด้วยความเป็นคนง่าย ๆ ชายหนุ่มจึงใช้พื้นที่น้อย ๆ ใต้โต๊ะทำงานเป็นสถานที่พักแรม ไหน ๆ ก็เอาอุปกรณ์กางเต็นท์ติดมาด้วยแล้วจึงได้ใช้งานอย่างคุ้มค่าตั้งแต่ยังไม่ออกเดินทาง

               ดีนเริ่มงานอย่างจริงจังในวันที่สอง เขาจัดเรียงข้อมูลข้อมูลดิบจำนวนรอบรถไฟและนำมาเทียบเรียงกันอย่างหัวหมุน กระดานบอร์ดถูกใช้อย่างคุ้มค่า เอกสารการบันทึกกระจัดกระจายไปทั่วทั้งห้องจนแทบจะไม่มีทางเดิน ผู้จัดการสถานีรถไฟเฮเฟตัสสาขานิวยอร์กจึงถูกอัปเปหิออกจากห้องทำงานเป็นการชั่วคราว แล้วหนึ่งวันก็ผ่านไป..

               เมื่อเข้าสู่วันที่สาม การจัดระเบียบเอกสารเริ่มเข้ารูปเข้ารอย ชายหนุ่มวางแผนการเดินรถของทวีปยุโรปเสร็จสิ้นโดยใช้เวลาถึงสองวัน เมื่อเข้าสู้วันที่ห้าก็ทำแผนของทวีปเอเซียและตะวันออกกลาง วันสุดท้ายวันที่เจ็ดซึ่งก็คือวันนี้จัดการแผนเดินรถของทวีปที่เหลือ และจัดทำข้อกำหนดความปลอดภัยที่มีติดไว้ทุกที่นั่ง

               คนอย่างดีนไม่ปล่อยให้เวลางานรุกล้ำเวลาส่วนตัว เขาพยายามจัดสันให้เวิร์คไลฟ์บาลานซ์สมดุลอย่างที่อเมริกันชนคนอื่น ๆ ทำกัน เวลาพักก็คือพัก แม้ไม้ย้ายก้นออกจากเก้าอี้สำนักงานแต่เขาก็พับหน้าจอโปรแกรมเอ็กซ์เซลลงในทันที จากนั้นเปิดพาวเวอร์พ้อยต์ขึ้นมาทำข้อมูลการประชาสัมพันธ์โครงการรักน้ำรักธรรมชาติเพื่อจะไปโฆษณาให้เมืองนีออมต่อ เวลาทั้งหมดหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ ทำให้จากชายหนุ่มที่ไม่ได้เชี่ยวชาญโปรแกรมไมโครซอฟต์เสียเท่าไร กลายเป็นทำอะไรได้คล่องแคล่วขึ้น

               น่าประหลาดที่โลกแห่งทวยเทพพัฒนาระบบไปไกลขนาดมีโทรศัพท์มือถือแต่ยังใช้ระบบปฏิบัติการของวินโดว์อยู่ (หรือไม่แน่ว่าอาจมีเพียงแค่เฮเฟตัสคนเดียวก็ได้ที่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง) นอกจากนี้ดีนยังได้เรียนรู้อีกว่าเฮเฟตัสเป็นนายจ้างที่เหมือนกับ ‘อีลอน มัสก์’ คงไม่มีคำจำกัดความใดดีเท่า ‘อัจฉริยะผู้บ้างาน’ ส่วนนิสัยส่วนตัวดีนไม่รู้ว่าจะวายป่วงเท่าบุคคลที่อ้างชื่อมาหรือเปล่า สวัสดิการพนักงานเฮเฟตัสถือว่าแย่ องค์กรจ้างพนักงานที่พร้อมทำงานมากกว่าสิบสองชั่วโมงโดยไม่สนใจกฎหมายแรงงานสหรัฐฯ เอาเป็นว่าพอจบงานนี้แล้วน่าจะได้เลิกแล้วต่อกันกับแบล็กคอมพานี

               “เอาล่ะ งานเสร็จแล้ว.. แล้วเอาไงต่อ” หนุ่มผิวน้ำผึ้งพึมพำกับตัวเอง ถึงเฮเฟตัสจะเอาดรักม่ามาล่อเมื่อเจ็ดวันก่อนแต่เทพเจ้ายังไม่ได้จ่ายค่าจ้างล่วงหน้าก็โยนงานชิ้นโตมาให้เสียแล้ว

               “เจ้าทำงานเสร็จแล้วสินะ” เทพแห่งการช่างปรากฏตัวขึ้นเบื้องหลัง เล่นเอาชายหนุ่มที่ง่วนทำงานเพียงลำพังสะดุ้งเฮือก

               “เหวอ!! ตกใจหมด คุณก็มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย” ดีนยกมือไม้ลูบอกปอย ๆ

               เฮเฟตัสเลิกคิ้ว ใบหน้าของเทพเจ้าไร้ซึ่งอารมณ์ขัน “ข้าก็ทักเจ้าแล้วเมื่อกี้นี้ไง”

               “ก็ถือว่าใช่แหล่ะครับ แต่อย่างน้อยก็ เอ่อ.. เคาะประตู” ดีนพยายามอธิบาย ทว่าเทพแห่งวิศวกรรมแสดงสีหน้าคล้ายจะสื่อว่า ‘เรื่องแบบนี้จำเป็นด้วยหรือ?’ แต่ก็ช่างเถอะ… “ผมทำงานเสร็จแล้ว ทั้งหมดอยู่ในคอมพิวเตอร์ครับ คุณจะตรวจงานก่อนไหม?”

               ดีนลุกขึ้นให้เทพเจ้านั่งแทน ช่างเป็นภาพที่น่าประหลาดใจเหลือเกินที่เทพแห่งงานช่างกำลังตรวจงานในเอ็กซ์เซลไม่ต่างจากปุถุชนคนธรรมดา

               “ทำงานละเอียดดี สมกับที่ได้คำชมจากไดโอนีซุส”

               หลังจากตรวจงานเสร็จเรียบร้อยเฮเฟตัสก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขากระทุ้งไม้เท้าลงบนพื้นจากนั้นถุงเงินดรักม่าก็ร่วงลงมาตรงหน้าดีนเขาเกือบจะคว้าเอาไว้ไม่ทัน

               “ขอบคุณมากครับ ผมขอแนะนำอะไรบางอย่างได้ไหม?” ดีนเอ่ยถามส่วนเฮเฟตัสพยักหน้าลง “ผมคิดว่าคุณน่าจะควรจ้างไอทีทำระบบตรวจสอบเที่ยวเดินรถออนไลน์น่ะครับ ที่ผมทำได้เพียงแค่วางแผนการเดินทางและทำเป็นข้อมูลให้ ผมก็ทำเป็นแต่เอ็กซ์เซลง่าย ๆ โค้ดไม่ซับซ้อน ถ้าหากว่าคุณทำให้ตรวจสอบเที่ยวรถไฟง่ายกว่านี้น่าจะดีกว่านั้นมากครับ”

               “อย่างนั้นเอง เอาไว้ข้าจะพิจารณาอีกที.. แล้วมีข้อแนะนำอย่างอื่นอีกไหม?” เฮเฟตัสถาม โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ใช่เทพเจ้าหัวรั้นจอมเผด็จการ ไม่ยอมฟังคำแนะนำจากพนักงานตัวน้อยตัวนิดแบบมัสก์เสียทีเดียว

              งั้นก็ได้เวลาร่ายยาว...

               “มีครับมี เรื่องนั้นก็คือเรื่องวีซ่า เดมิก็อดอย่างพวกเราต้องไปทำภารกิจต่างประเทศบ่อย แต่ต้องเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย นอนโรงแรมก็ไม่ได้ เช่ารถก็ไม่ได้ มันค่อนข้างลำบากน่ะครับ และจากการพักผ่อนไม่เต็มที่เดินทางภายในประเทศไม่สะดวกจะส่งผลให้การทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพด้วย นี่เลย ผมมีข้อมูลอ้างอิงให้ด้วย ‘งานวิจัยเรื่องการเข้าเมืองผิดกฎหมายส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของแรงงานต่างด้าว’ ผมเห็นเดมิก็อดรุ่นพี่หลายคนทำงานได้ดีในกระทรวงต่าง ๆ ของรัฐด้วย ไม่แน่ว่าถ้าช่วยผลักดันเรื่องนี้ชีวิตความเป็นอยู่ในการทำภารกิจของพวกเราน่าจะสะดวกสบายขึ้นครับ”

               คล้ายกับการดีเบตกับอาจารย์มหาวิทยาลัยที่ต้องใช้ข้อมูลอ้างอิงมาเพื่อส่งเสริมแนวคิดของตนเอง ทว่าเฮเฟตัสไม่สนใจจะดูงานวิจัยที่ดีนอุตส่าห์หามาอ้างอิงเลยแม้แต่น้อย เขากลับแค่นหัวเราะ

               “กินหรูอยู่สบายใช่วิถีของวีรบุรุษอย่างนั้นหรือ?” ดีนกำลังจะอ้าปากเถียงว่า ‘ผมไม่ได้อยากเป็นวีรบุรุษสักหน่อย’ แต่เฮเฟตัสกลับยกนิ้วปรามไว้ก่อน “ไม่ใช่เรื่องนั้นเสียทีเดียว การแทรกแซงกฎหมายระหว่างประเทศของมนุษย์ก็ใช่ว่าจะทำได้ง่าย คิดว่าไม่มีใครเคยพยายามลองทำมาแล้วหรือไงนีล”

               ประโยคหลังทำเอาดีนเถียงไม่ออก ก็คงจะจริงอย่างที่เฮเฟตัสกล่าว เดมิก็อดอยู่คู่โลกมาเป็นพัน ๆ ปี ไม่มีทางที่จะไม่มีใครสักคนมีแนวคิดแบบเขาที่มีอำนาจที่มากกว่าและไม่เคยไม่ลองทำ แต่เพราะว่ามันทำไม่ได้นี่แหล่ะถึงเป็นปัญหา

               “อาจเป็นปัญหาเรื่องวีซ่าก็จริง แต่เครือข่ายเดมิก็อดมีอยู่ทั่วทุกมุมโลกหากเจ้าศึกษาดี ๆ จะมีที่อยู่อาศัยให้พักพิงระหว่างทางอย่างแน่นอน สถานที่อย่างเวย์สเตชั่นไม่ได้มีเพียงแค่แห่งเดียวในโลกเสียเมื่อไร”

               “คุณหมายถึง… ย่านโนแมดน่ะเหรอ?” ดีนถามกลับ ส่วนเฮเฟตัสได้แต่ยกยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตอบคำถาม “ให้ตายสิ นี่ผมต้องเข้าไปในที่ ๆ น่ากลัวแบบนั้นจริง ๆ สินะ”

               “นั่นเป็นปัญหาของเจ้า” เทพเจ้าไหวไหล่อย่างไม่แคร์ แต่ดูเหมือนว่าเฮเฟตัสจะคิดบางอย่างขึ้นได้เมื่อรู้เจตนาการเดินทางของดีนในครั้งนี้ “แต่ข้ามีรางวัลเสริม ตั๋วรถไฟเฮเฟตัสฟรีตลอดปีสองพันยี่สิบห้า ใช้ได้เดือนละหนึ่งครั้ง หากว่าเจ้าสนใจ”

               “เฮ้ย! ผมสนใจ ต้องทำไงครับ!” รางวัลยั่วยวนใจนักเดินทางเสมอ ที่ผ่านมาเขาหมดดรักม่าจากการเดินทางไปหลายร้อย และหากไปทำภารกิจยิบย่อยอีกก็จะได้เสียมากกว่านี้แน่ ๆ ถ้ามีตัวเลือกให้ประหยัดได้ก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจ แต่ก็แอบคิดว่าไม่แถมให้คนที่อุตส่าห์วางแผนการเดินรถให้หน่อยเหรอ เขายังต้องทำอะไรอีก?

               “เจ้าก็ช่วยข้าใน ‘ภารกิจศรัทธาแห่งมหานคร’ เสียสิ”

               “โอ๊ะโอ…” ดูเหมือนต้องกองความตื่นเต้นไว้ตรงนั้นเสียก่อน เพราะที่เขาลงแรงใช้เวลาว่างและค่าไฟฟ้าของสถานีรถไฟทำพรีเซนต์เทชั่นไปตั้งหลายชั่วโมงก็เพื่อช่วยโพไซดอนมิใช่เฮเฟตัส การซื้อเสียงครั้งนี้จึงไม่สำเร็จ

               “หึ เจ้าอยากช่วยบิดาเจ้าสินะ ข้าไม่ขัดหากเจ้าอยากเป็นลูกที่ดี ข้าเพียงเสนอทางเลือกและรางวัลที่มีประโยชน์”

               “ขอบคุณสำหรับข้อเสนอครับ แต่ผมคิดว่ายังไงผมก็ต้องช่วยพ่อผมแหล่ะ ถึงแม้ว่าเมืองนีออมจะมีคอนเซปที่โคตรเหมาะกับคุณก็ตาม แต่ที่ผมทำไม่ใช่เพราะอยากเป็นลูกที่ดีเพียงอย่างเดียวหรอก แต่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น”

               “เอาเถอะ จะอย่างไรก็ช่าง ในเมื่อเจ้าไม่สนใจข้อเสนอ…เช่นนั้นก็ลาก่อน”

               กล่าวจบเฮเฟตัสก็หายตัวกลับไปที่โอลิมปัส เหมือนกับว่าเขามาเพียงแค่จ่ายค่าจ้าง ส่วนดีนที่กำลังยืนเอ๋อก็ได้สติว่าเขาควรออกเดินทางแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มเก็บข้าวของลงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ จากนั้นสะพายขึ้นบ่าแล้วออกจากห้องทำงานที่คงไม่ได้มาเยือนอีกเป็นครั้งที่สอง เขาเห็นว่าผู้จัดการกำลังยืนจ๋องอยู่ที่หน้าห้องทำงานอย่างเหงา ๆ

               “ผู้จัดการ ผมทำงานเสร็จแล้ว ขอคืนห้องให้คุณนะครับ จะว่าไป อยู่กันมาตั้งหนึ่งอาทิตย์ แต่ไม่รู้จักชื่อคุณเลย” ดีนยิ้มลาอีกฝ่าย

               “เรียกผมว่าผู้จัดการเฉย ๆ ก็พอครับ” ผู้จัดการตอบ แม้พยายามมองป้ายชื่อที่แปะหน้าอกเห็นเขียนแค่ว่า ‘ผู้จัดการสาขาเฮเฟตัส’ น่าสงสารที่ชีวิตของเขาเหมือนตัวละครที่ถูกใช้แล้วทิ้ง…

               หลังลาจากเพื่อนร่วมงานชั่วคราวแล้วชายหนุ่มก็ไปซื้อตั๋วรถไฟเฮเฟตัสเพื่อเดินทางสู่กรุงริยาด ประเทศซาอุดิอาระเบีย เมื่อเขามองไปยังแฝงป้ายไฟการเดินรถ เวลาบนผังถูกปรับเปลี่ยนอย่างรวดเร็วจนมองตามแทบไม่ทัน จากนั้นตัวเลขต่าง ๆ ก็ถูกปรับให้ตรงกับแผนการที่ดีนวางระบบไว้

               “ว้าว.. พนักงานที่นี่ทำงานกันเร็วดีแฮะ”

               สมควรต้องชื่นชม.. เมื่อซื้อตั๋วเสร็จแล้วดีนก็ไปติดต่อเจ้าหน้าที่ที่คอกม้า เพื่อโหลดเพกาซัสของเขาขึ้นขบวนรถไฟรอบสี่ทุ่มยี่สิบนาที ยังเหลือเวลานิดหน่อยพอจะให้พักหายใจและงีบหลับสักตื่น ดีนหยิบสมาร์ทโฟนเดดาลัสขึ้นมาก่อนจะพิมพ์ข้อความหารายชื่อที่บันทึกไว้ว่า ‘My Baby’

               D.E.A.N.: แมคซี่ฉันเสร็จงานแล้ว

               D.E.A.N.: จะได้ออกเดินทางจริง ๆ จัง ๆ เสียที

               D.E.A.N.: ทางนายเป็นไงบ้างที่รัก

               D.E.A.N.: ฉันคิดถึงนายนะ อยากกลับไปนอนกอดเร็ว ๆ จัง

               D.E.A.N.:

ส่งงานเฮเฟตัส: ผังการเดินรถไฟเฮเฟตัส

+35 ความโปรดปรานจากเฮเฟตัส
+รางวัลจากเฮเฟตัส: 100 ดรักม่า

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

ซื้อตั๋วรถไฟเฮเฟตัส 2 ที่นั่ง (ดีน + สัมภาระ 'ควีน')
43 ดรักม่า (รวมภาษีแล้ว)

Laura HEROES

สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล

ย้อนเวลา 10.00 น.

ภารกิจ ศรัทธาแห่งมหานคร ตอนเริ่มออกเดินทางแล้วจ้า

---

เด็กสาวเก็บของ และมุ่งหน้า สู่การออกเดินทางทันที เพราะนี่ก็ปาเข้าไปหลายต่อหลายวันหลังจากที่กลับมาแล้ว

เธอไม่ลืมจะเเวะไปบอกลาผู้เป็นพ่อ แต่ก็ไม่ได้สนทนากันเเต่อย่างใด เพราะเธอนั้นรีบออกเดินทาง อีกฝ่ายเพียงเเต่อวยพรให้เดินทางปลอดภัยเท่านั้น

เธอเดินตรงออกไปจากตัวค่ายจากนั้นเดินแบบหลงทาง  เพราะปกติเธอก็เป็นคนขี้หลงทางอยู่แล้ว

จากการถามไถ่มาจากเหล่าชาวค่ายหลายคน เค้าบอกให้เดินทางมานี้รถไฟของเฮเฟตัส เขาบอกว่ามันอยู่ที่ชานชาลาที่ 9 สถานีแกรนด์เซ็นทรัล

แต่เอาจริงก็คือมันก็  ค่อนข้างจะงงอยู่ว่าไปทางไหนมายังไง จากเท่าที่มีข้อมูลคือ โปรดกดปุ่ดกลไกลับที่ซ่อนไว้ในเสาและประตูลับจะถูกเปิดออก แต่คำถามคือมันอยู่ที่ไหน

ลอร์ร่าก็คือเดินหลงไปนานเลย วนไปกดมั่วไปหมด จนเจอจนได้ ใช่เวลาไปนานพอตัวเลย

เมื่อมาถึงเธอก็ต้องงงเข้าไปอีก  เพราะมันมีเรื่องของตั๋ว 

ใครมันจะไปคิดกันเล่า ขนาดเทพยังต้องเก็บเงินในการใช้บริการเลยเธอมองไปที่ป้ายพร้อมกับคำนวณค่าเดินทาง ที่แบบ.... เขียนอะไรไว้ก่อนเนี้ย!!

เอาเป็นว่าเดี๋ยวตกรถ ถามไปเลย เธอตัดสินใจเดินเข้าไปถามให้รู้กันไปเลย กับเจ้าหน้าที่ห้องจ่ายตั๋วโดยสาร

“ สวัสดีค่ะ ถ้าจะไป ซาอุดิอาระเบียนี่เท่าไหร่คะ ” เธอถามออกมายังไม่แน่ใจ

“ รอบการเดินทาง รถไฟจะออก ในอีก 30 นาทีนี้นะ ” 

ทางเจ้าหน้าที่กล่าวกับเด็กสาว แบบถามไม่ตรงหรือเธอตอบไม่ตรงกันเเน่นะ

เธอเองก็พยักหน้าพร้อมกับถามไทยเรื่องราคา 

“ ทุกที่นั่งเท่ากันหมดจ้ะ 20 ดรักม่า ” 

อีกฝ่ายตอบ  เล่นทำเอาเจ้าตัวเล็กก็คือเหงื่อตกไปเลยเพราะราคาค่อนข้างสูง

“ ขึ้นเที่ยวนี้ จะถึงที่ซาอุดิอาระเบีย ประมาณสองทุ่มนะ ” เธอกล่าวพร้อมกับส่งตั๋วโดยสารให้

ตัวเองก็พยักหน้ารับ  “ ที่นู่นตังค์กับที่นี่กี่ชั่วโมงนะคะ ” เธอเริ่มไม่แน่ใจเพราะรู้สึกว่าถึงเย็นเหลือเกิน

เนื่องจากที่นี่มันก็เช้าไหนบอกเดินทางไม่นาน  เพราะความเร็วของตัวรถไฟนั้นสูงมาก

“ อ๋อ ต่างกันทั้งหมด 8 ชั่วโมงจ้ะ ” 

ตอนนี้หูของเด็กสาวก็คือดับไปแล้วเพราะว่าห่างกันเยอะเหลือเกิน 

เธอยิ้มแห้งก่อนที่จะเดินออกมาแล้วก็เดินไปที่ชานชลาเพื่อขึ้นรถไฟ 

สถานีแกรนด์เซ็นทรัล  ชาลาที่ 9 เมื่อรถไฟมาเทียบท่าเธอก็แสดงตัวกับคนตรวจตั๋ว

จากนั้นเดินขึ้นไปรถไฟนั่งลงที่ที่นั่งของตนเอง  ตามที่ระบุระบุไว้ในตั๋วโดยสาร

ก่อนที่ตัวรถไฟจะออกจากสถานีการแสดง ที่จะบอกถึงการใช้อุปกรณ์ต่างๆบนรถไฟ รวมไปถึงเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะต้องทำยังไง

อารมณ์เดียวกับการขึ้นเครื่องบิน 

เริ่มแรกห้ามสูบบุหรี่ในขณะเดินทางหรืออยู่ในห้องโดยสาร  เรื่องที่สองในขณะที่โดยสารให้ผู้โดยสารทุกท่านรัดเข็มขัดนิรภัยทุกครั้ง และเมื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินให้รัดเข็มขัดตลอด และถ้าหากในจังหวะที่รถไฟเข้าเทียบชานชาลาหรือออกจากชานชาลาจะไม่สามารถเข้าห้องน้ำได้

โปรดเก็บสัมภาระไว้ที่นั่งเหนือศรีษะ  ในเรื่องของห้องน้ำก็ห้ามใช้ในขณะที่รถไฟกำลังเข้าออกหรือเทียบ หรือในขณะที่มีสัญญาณเข็มขัดแจ้งเตือน 

ทุกอย่างดูเหมือนเหมือนกับการขึ้นเครื่องบินเลย  แต่อันนี้จะดูเร็วกว่าเครื่องบินประมาณ 5 เท่า ไม่สิน่าจะ 10 เท่าไปเลย

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยในสถานีก็เริ่มส่งสัญญาณ  เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นการบอกว่าเริ่มออกเดินทางแล้ว

เด็กสาวเองก็รัดเข็มขัดให้เรียบร้อย  เมื่อตัวรถไฟออกเดินทางความเร็วที่พุ่งทะยานอย่างต่อเนื่อง ทำตัวของเธอนั้นติดอยู่กับเบาะที่นั่ง แต่สักพักก็เริ่มปรับตัวได้แต่แค่รู้สึกว่าหูอื้อไปเล็ก เนื่องมาจากความเร็วที่เกิดขึ้นของตัวรถไฟ

“ งีบก่อนแล้วกัน ” เธอบอกตัวเอง เพราะเธอไม่ได้ซื้อตั๋วแบบรวมกับอาหารมาเนื่องจากว่ามันเดินทางไม่นานเพียงแค่ชั่วโมงกว่าเอง

ในระหว่างนี้ก็คือพักสายตาไปก่อน เพราะเธอรู้ว่าถ้าเธอไปเผชิญสถานการณ์จริงแล้วมันจะเหนื่อยอยู่พอสมควร แทบไม่ต้องคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ไม่นานเมื่อครบเวลารถไฟก็เข้าจอดเทียบท่าที่สถานี  บริเวณชานชลาที่เก้าสถานีรถไฟริยาดเมโทร ประเทศซาอุดิอาระเบีย ณ กรุงยาด เมืองหลวง

เมื่อเธอเปิดผ้าม่านออกไปดูก็พบว่าที่นี่นั้น ยังสว่างอยู่เลย

มันอาจจะเป็นเพราะคำสาปที่ทำให้ไม่มียามราตรี ก็เป็นไปได้นะ

ถ้าหยิบสัมภาระของเธอที่ช่องเหนือสัมภาระด้านบนหัว ก่อนจะเดินต่อแถวลงไปจากตัวขบวนรถไฟ

“ แล้วจะเข้ายังไงล่ะทีนี้ ” เนื่องจากว่าเด็กสาวนั้นหน้าตาก็ออกมาทางโซนยุโรป พูดจาก็ไม่เป็น กลิ่นตัวคนที่นี่ก็ค่อนข้างรุนแรงด้วย

รู้สึกวิงเวียนเหมือนจะเป็นลมยังไงก็ไม่รู้เหมือนกันนะ อาจจะกลิ่น หรือเพราะเมารถไฟ แต่เธอว่านะ กลิ่นชัดๆ มันเเบบออกเเเนวอาหรับๆเครื่องเทศที่ไม่ชินเท่าไร แต่อาจจะดีกว่าอินเดียวก็ได้นะ

เเต่เมื่อมาถึงแล้วเข้าเมืองยังไงเนี้ย เเล้วทำไมคนที่นี้ถึงเเบบมองเธอแปลกๆ ตอนนี้หาทางหลบหลีกก่อนดีกว่า ท่าทางเองก็ไม่ดีเท่าไรเลยด้วย

---

เดินทางไป "ประเทศซาอุดิอาระเบีย, กรุงริยาด

ชานชาลาที่ 9 สถานีรถไฟริยาดเมโทร"

Laura HEROES

สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล

จบแล้วจ้า รับรางวัลกัน

หลังจากรถไฟชะลอตัวเด็กสาวก็สะดุ้งตื่น เธอรู้สึกปวดคอเป็นอย่างมากเพราะตัวเธอโยกไปโยกมา

แถมยังนอนคอพับคออ่อนอยู่เป็นเวลานานเลยทีเดียว  โดยที่มีสีหน้าง่วงเงียเล็กน้อย

เมื่อรถไฟจอดสนิทลงบริเวณชานชลาที่ 9

ทุกคนก็เริ่มปลด เข็มขัดที่รัดตัวเองอยู่ เช่นเดียวกันกับลอร่าที่เธอก็ปลดด้วยเช่นกัน

เธอลุกขึ้นยืนอยู่สักพักให้ตัวเองคลายความเมื่อยล้า  ก่อนที่จะเปิดช่องเก็บสัมภาระเหนือศรีษะ

เธอเปิดอย่างระวังก่อนจะหยิบหยิบกระเป๋าเดินทางของเธอที่เป็นกระเป๋าเป้ใบขนาดกลาง 

ภายในบรรจุของหลายอย่างเอาไว้  เรียกว่าเต็มกระเป๋าเลยทีเดียว เธอดึงมันออกมาก่อนจะสะพายขึ้นหลังแล้วก็เดินลงไปจากตัวรถไฟ

ลงไปบริเวณชานชาลา เมื่อลงไปยืนอยู่บริเวณชานชลาแล้วเธอก็รู้สึกได้ทันทีว่านี่คือการกลับบ้านของเธอในรอบเดือน เลยก็เป็นได้

เด็กสาวกระชับกระเป๋าให้แน่นแนบกับตัวหลัง ก่อนจะเดินออกไปเล็กน้อยเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอมีเรื่องที่ต้องไปทำด้วย 

งานที่เธอทำเสร็จแล้วนั้นบ่งบอกได้ว่าเธอกำลังจะได้รับรางวัล  หรือเปล่านะ

เมื่อมาถึงที่สถานี เด็กสาวก็มองซ้ายมองขวา

“ ต้องไปขึ้นรางวัลที่ไหนหรอ ” โทรยกมือเกาหัวหลังจากที่ทำงานเสร็จ

ก่อนจะยักไหล่ไปมาแล้วก็เดินจากไป 

เอาเป็นว่าเธอรีบเดินทางกลับบ้านก่อนก็ดี 

แต่ความรู้สึกของเด็กก็ยังแอบค้างคาใจอยู่เล็กน้อยก็ตามที่  เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าเธอนั้นได้รับบัตรส่วนลดไฟตลอดปีกลับมาด้วย

เด็กสาวที่เดินก้าวเท้าออกจากตัวสถานีรถไฟเดินจากไปอย่างรวดเร็ว 

อันที่จริงคือเธออยากกลับบ้านไปพักผ่อนเต็มที่แล้ว  รู้สึกเหนื่อยมาตลอดช่วงเดือนที่ผ่านมาขอกลับไปนอนอีกสักพักก็แล้วกัน

เวลานี้ก็คือสายๆ เธอนั้นเดินออกไปเงียบๆ ไปหาต่อรถกลับไปยังค่าย รีบไปหน่อยก็น่าจะดีเพราะเเบบว่ามันก็ต้องเดินเท้าเข้าปอีก ใดๆ แล้วมันจะหมดวันเอาได้นะ

---

รับรางวัลจากภารกิจ

รางวัล: +40 EXP , 20 ดรักม่า และ 100 ศรัทธา และ 50 เกียรติยศ 

ได้รับ เสื้อยืดอนาคตใหม่ NEOM 1 ตัว

.

สนับสนุนเทพเฮเฟตัส: บัตรส่วนลดรถไฟเฮเฟตัสตลอดปี 2025 (ทั้งกรุ๊ปและเดี่ยว)

(และนั่งฟรี เดือนละ 1 ครั้งเท่านั้น)

ความโปรดปรานจากเฮเฟตัส +35 แต้ม

.

หมายเหตุเพิ่มเติม BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 (เฮเฟตัส)

ลบความโปรดปรานจากโพไซดอล / แอรีส 1 ดวง 

NPC CABIN 6 | Daughter of AthenaC l a r a       S c h u l z

21.05.2025 --- 09.50 PM

มาถึงแล้วสถานีรถไฟเฮเฟตัส แม้การเดินทางเข้าเมืองจะช้าไปหน่อยแต่สบายใจหายห่วง แค่ไปลุ้นเอานิดหน่อยว่าจะไม่ถูกอสุรกายดักตบเอากลางทาง หากไม่มีเหตุจำเป็นรีบร้อนเดมิก็อดก็ไม่ควรเปิดประสบการณ์สุดเร้าใจไปกับแท็กซี่ของ 3 พี่น้องสีเทา

แน่ล่ะ.. เพราะว่าคลาร่าตั้งใจจะไปเที่ยวพักผ่อนเปิดประสบการณ์แบบชิล ๆ นี่นา ความเร้าใจจึงต้องหยุดไว้ตรงนั้น

แล้วคิดว่าไง? ชีวิตของเดมิก็อดสาวท่ามกลางเมืองใหญ่จะสงบสุขขนาดนั้นเหรอ... บอกได้เลยว่า ไม่

.

.

.

- ก่อนหน้านั้น 2 ชั่วโมง หน้าสถานีมอนทอก -

ขณะที่ธิดาอะธีน่าเดินลากกระเป๋าเดินทางเพิ่งมาถึงสถานีมอนทอกนั่นเอง ขายังไม่ทันก้าวเข้าไปในสถานีรถไฟ รถบรรทุกจากที่ไหนก็พุ่งเข้าชนด้วยความเร็วสูง

"เฮ้ย!!!"

โครมมมมมม!!

"กรี๊ดดด มีผู้หญิงถูกรถบรรทุกชน เรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!!" เสียงพลเมืองดีประกอบฉากกรีดร้อง

แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ภาพที่คนธรรมดามองเห็นกัน หลังฝุ่นควันคละคลุ้งจางลง รถบรรทุกที่เห็นในตอนแรกกลายร่างเป็นวัวเหล็กโคลคีสอย่างกับทรานส์ฟอร์เมอร์แปลงร่าง

ในชั่วพริบตาที่ภัยร้ายเข้าถึง คลาร่าจับสัญญาณได้ทันทีจาก 'ดวงตานกฮูก' ทักษะติดตัวของเหล่าเดมิก็อดเทพีแห่งกลยุทธ์สงคราม เธอแปลงร่างเป็นนกฮูกบินถลาขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที

"อะสุ สุ สุ ระกาย คึก ๆ อสุรกาย ต้อง กำ กำ กำจัด จัด จัด"

เสียงเอไอรวน ๆ ดังมาจากหุ่นวัวโคลคีลที่ผิดพลาดจนเทพเฮเฟตัสโยนทิ้ง สภาพของมันเลยดูพังแหล่มิพังแหล่

"เฮ้ ใจเย็นพวก ฉันไม่ใช่อสุรกายสักหน่อ---... เหวอ!!"

พูดยังไม่ทันจบวัวโคลคลีสก็ยิงมิสไซร์ใส่หญิงสาวในร่างนกฮูกแบบจัดหนักจัดเต็ม จนต้องบินซิกแซกหลบหนี

"งั้นไม่เจรจาด้วยแล้ว! แกจะทำฉันตกรถไฟไม่ได้นะ!!"

 หอกแห่งปัญญา! 

นกฮูกน้อยคลาล่าชูปีกขึ้นสูง หอกแห่งปัญญาสีทองอร่ามปรากฎเหนือน่านฟ้า เธอควบคุมมันใช้ปีกตบหอกแห่งเทพพุ่งใส่วัวเหล็กเบื้องล่าง ไม่มีอสุรกายใดต้านทานอำนาจนั้นได้ โคลคีสที่ผิดพลาดจึงระเบิดตู้มไฟลุก

"กรี๊ดดด รถบรรทุกระเบิด รีบออกมาเร็ว!!" เสียงประชาชนแถวนั้นแตกตื่น วิ่งหนีออกไปกันใหญ่ 

คลาร่ากลับสู่พื้นในร่างมนุษย์ เธอรีบวิ่งไปหยิบถังดับเพลิงที่หน้าสถานีมาฉีดระงับเหตุการณ์อย่างไว สติครบถ้วนไร้ความตื่นตระหนกสมกับที่เคยผจญภัยในป่ามาหลายปี

"ฟู้ว... เกือบเป็นเรื่อง" เธอปาดเหงื่อแล้วดูเวลา "โอ๊ะ! จะสายแล้ว ฝากเก็บด้วยนะคะ!"

จากนั้นก็ทิ้งถังดับเพลิงให้เจ้าหน้าที่สถานีจัดการต่อ แล้วรีบซื้อตั๋วรถไฟเข้าแมนฮัตตัน หากใครที่กำลังเป็นห่วงกระเป๋าเดินทาง บอกได้เลยว่ามันยังคงสบายดี---

.
.
.

นั่นคือเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อ 2 ชั่วโมงที่ผ่านมา...

เพราะแบบนี้ไง ก่อนออกเดินทางจึงต้องเผื่อเวลาพบเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างต่ำ ๆ ครึ่งชั่วโมง เธอมาถึงสถานีรถไฟก่อนเวลารถออกราว ๆ 1 ชั่วโมง นับว่าเป็นเวลาทองที่เพอร์เฟ็ค ไม่ได้รอนานเกินไป หรือไม่ต้องรีบเสียจนไม่มีเวลาหายใจหายคอ

"ซื้อตั๋วไปโตเกียวที่นึงค่ะ"

จ่ายดรักม่าแล้วก็รอรถไฟเทียบท่า อย่างน้อยอยู่ในชานชาลารถไฟเฮเฟตัส ก็สบายใจได้หนึ่งเปราะว่าไม่มีอสุรกายไหนมาดักตีหัวกลางทาง เธอใช้เวลาเล็กน้อยในการหยิบแผนท่องเที่ยวโอซาก้ามาเปิดอ่านจนกว่ารถไฟจะมา

ก็ใช่ว่าจะไปแค่งาน Japan Expo เสียที่ไหนกันล่ะ!

---

 หลักฐานการต่อสู้  วัวโคลคีส Lv.100 [LINK]
 สินสงคราม  แปลนเฮเฟตัส 1 ea, ฟันเฟือง 8 ea
 จ่ายค่ารถไฟเฮเฟตัส  20 ดรักม่า 
 รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

NPC CABIN 6 | Daughter of AthenaC l a r a       S c h u l z

26.05.2025 --- 10.55 AM

ถึงนิวยอร์กโดยสวัสดิภาพ แถมได้เวลาคืนกลับมาอีก 14 ชั่วโมง เรียกว่ากำไรชีวิตได้ไหมคงบอกว่าเท่าทุน เพราะขาไปญี่ปุ่นเธอก็เสียเวลาล่วงหน้าไปก่อน 14 ชั่วโมง จากความต่างของเขตเวลา

'หาววว ง่วงชะมัด'

คลาร่าหาวหวอดขณะลากกระเป๋าออกมาจากชานชาลาหมายเลข 9 เพื่อไปต่อรถไป LIRR เพื่อกลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด ตอนนี้ที่นิวยอร์กเกือบเที่ยง แต่เวลาชีวิตของคลาร่ายังคงเป็นตี 1 ของเมื่อวาน แม้ว่ารถไฟเฮเฟตัสจะใช้เวลาวิ่งจากโตเกียวมานิวยอร์ก 1 ชั่วโมงนิด ๆ แต่ยังไม่ทันได้งีบหลับก็ถึงที่หมายเสียแล้ว

ทั้งคลาร่าและกัปปะมีสภาพถ่างตาแทบไม่ขึ้นพอ ๆ กัน แม้ยามเที่ยงของนิวยอร์กจะคึกคักตามฉายาของนครที่ไม่เคยหลับใหล

"ยินดีต้อนรับสู่นิวยอร์กนะคาวะคุระมารุ"

ธิดาแห่งอะธีน่ากล่าวต้อนรับกัปปะด้วยดวงตาที่เปิดครึ่งหนึ่ง ส่วนคาวะคุระมารุมีท่าทีตื่นเต้นขึ้นเล็กน้อยแต่ดวงตาของมันเปิดออกเพียง 2/3 ของตาทั้งหมด มองไปรอบ ๆ สถานีแกรนด์เซนทรัลที่ผู้คนขวักไขว่ ร้านรวงอาจคล้ายกับที่สถานีโตเกียวแต่กลับมีแต่ตัวหนังสือที่ไม่คุ้นเคยติดบนป้าย

"แต่ไม่มีแรงพาทัวร์แล้ว เอาไว้วันหลังแล้วกันนะ"

จากนั้นเดมิก็อดสาวและอสุรกายจากแดนอาทิตย์อุทัยก็ขึ้นรถไฟท้องถิ่นกลับไปที่สถานีมอนทอก อย่างน้อยตอนนั่งรถไฟก็มีเวลาให้งีบหลับอีก 2 ชั่วโมงล่ะนะ ขอให้กลางทางไม่มีตัวอะไรโผล่มาหยุมหัว...

---

 รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

Mackenzie HEROES

);">

Silver's Side Story30 may 2025/new york

- 03:55PM. -

เที่ยวบินจากนิวออร์ลีนส์ลงจอดที่ท่าอากาศยานเจเอฟเคช่วงเย็นย่ำ ซิลเวอร์ที่ไม่มีสัมภาระติดตัวเมื่อเข้ามายังอาคารผู้โดยสารขาเข้าแล้วก็ตรงไปเอารถที่ฝากไว้เพื่อขับไปสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลต่อ

.

.

.

ย้อนความมาสักหน่อย ภายหลังจากที่ใช้ทักษะควบคุมหมอกหลบหนีจากฝูงฮิปนาลิสมาได้ เขาก็ใช้เวทย์รักษาขับพิษที่อยู่ในร่างกายออกจนหมดให้สมศักดิ์ศรีกับที่เป็นบุตรแห่งเทพีมนตราคาถา เท่ากับว่างานนี้ซิลเวอร์ ควินน์รอดตายแบบหวุดหวิด รวมถึงซิกมอนด์ สัตว์วิญญาณของเขาเองก็ค่อย ๆ ฟื้นฟูสภาพร่างกายตามเจ้าของไปด้วย

จากนั้นก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งแถวสนามบินนิวออร์ลีนส์และหาโรงแรมละแวกนั้นเข้าพักตามแผนที่วางไว้ วันรุ่งขึ้นยังพอมีเวลาให้นอนอืดอาดอีกหน่อย ก่อนจะเช็คเอาท์ไปซื้อเสื้อใหม่เปลี่ยนแทนเชิ้ตโปโลตัวเก่าที่ใส่ล่าอสุรกายมาทั้งวันซ้ำยังโดนเจ้างูท่อกัดเสียจนแขนเสื้อขาดวิ่นแล้วค่อยไปหามื้อเช้าทานในตอนสาย แล้วมาจบตรงไปขึ้นเครื่องที่สนามบินแบบชิล ๆ

.

.

.

เป้สัมภาระที่เตรียมมาจากค่ายซึ่งวางอยู่ตรงเบาะหลังถูกหยิบขึ้นมาสะพายบ่า ภารกิจคราวนี้อยู่ไกลแบบข้ามน้ำข้ามทวีป เตรียมตัวให้พร้อมไว้คงไม่เสียหาย ภายหลังจากฝากรถไว้แล้ว ซิลเวอร์ก็มาที่สถานีแกรนด์เซ็นทรัล เพียงแต่จุดหมายของเขาไม่ใช่ขบวนรถไฟทั่วไปของมนุษย์ หากแต่เป็น 'ชานชาลาที่ 9 ของสถานีรถไฟเฮเฟตัส' ที่ซุกซ่อนอยู่ในที่นี้ต่างหาก

“ตั๋วไปประเทศไทยใบนึงครับ”

เมื่อซื้อตั๋วโดยสารเรียบร้อยแล้วก็ยังมีเวลาเหลืออีกเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงตอนหนึ่งทุ่มสี่สิบนาทีซึ่งเป็นเวลาออกเดินทาง เท่านี้ก็เพียงพอให้ซิลเวอร์จัดการกับมื้อเย็นแล้วมารอขึ้นรถไฟได้แล้ว

.

.

- 07:25PM. -

เสียงสัญญาณดังขึ้นพร้อมกับขบวนรถไฟที่จะไปยังประเทศไทยจอดเทียบชานชาลา บุตรเทพีแห่งม่านหมอกขึ้นไปนั่งตรงโบกี้และหมายเลขที่นั่งตามที่ระบุไว้ในตั๋ว กว่าจะถึงที่หมายใช้เวลาประมาณเพียงชั่วโมงครึ่ง ซิลเวอร์จึงใช้ช่วงเวลานั้นในการติดตามข่าวคราวของจูลี่ น้องชายที่หายตัวไปรวมถึงสะสางงานผ่านทางอีเมลตามประสาหนุ่มนักธุรกิจที่มีเวลาเป็นเงินเป็นทอง

สรุป

(ภารกิจเทพเจ้า : สนามบินสุวรรณภูมิในไทยแลนด์โดนปิด)

- ขึ้นรถไฟจากสถานีรถไฟเฮเฟตัสเดินทางไปประเทศไทย

โอนเงินค่าตั๋วรถไฟ 22 ดรักม่า (รวมภาษี)

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · พฤษภาคม · 2025 · 13.00 น. (เนื่องจากเวลาอิตาลีเร็วกว่านิวยอร์ก 6 ชม.)

           เดม่อนก้าวขึ้นสู่ขบวนรถไฟเฮเฟตัสที่จอดรออยู่บนชานชาลา แสงไฟสลัวๆ ภายในตู้โดยสารทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบและลึกลับกว่ารถไฟทั่วไป เขาเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง มองออกไปเห็นรางรถไฟที่ทอดยาวหายไปในความมืดมิดเบื้องหน้า

           เวลา 18:10 น. ตรงตามกำหนด รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ เดม่อนรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงเล็กน้อย แต่ก็ปรับตัวได้ในทันที

           การเดินทางจากสถานีรถไฟโรมาเทอร์มินี กรุงโรม ประเทศอิตาลี สู่สถานีแกรนด์เซ็นทรัล นครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา ใช้เวลาเพียงประมาณ 0.66 ชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งเป็นความเร็วที่เหนือธรรมชาติอย่างแท้จริง

           เมื่อรถไฟเริ่มวิ่งออกนอกเขตเมืองใหญ่ วิวทิวทัศน์สองข้างทางก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากแสงไฟระยิบระยับของเมืองกลายเป็นภาพของมหาสมุทรอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา แม้รถไฟจะวิ่งด้วยความเร็วสูงจนแทบจะมองไม่เห็นรายละเอียดของคลื่นทะเล แต่เดม่อนก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของผืนน้ำสีครามที่ทอดยาวไปพร้อมกับเส้นทางของรถไฟ

           เขานั่งมองวิวไปเรื่อยๆ ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับเสียงหวีดหวิวของลมที่ปะทะกับตัวรถ ความรู้สึกตื่นเต้นกับการเดินทางครั้งใหม่ผสมกับความมุ่งมั่นที่จะตามหาพ่อที่แท้จริงยังคงเป็นแรงผลักดันสำคัญ

           ไม่นานนัก รถไฟก็เริ่มชะลอความเร็วลง แสงไฟจากภายนอกเริ่มสว่างขึ้นอีกครั้ง บ่งบอกว่ากำลังเข้าสู่เขตเมืองใหญ่ เดม่อนรู้ได้ในทันทีว่าเขาเดินทางมาถึงปลายทางแล้ว

           เมื่อรถไฟจอดสนิทที่สถานีแกรนด์เซ็นทรัลในนิวยอร์ก เดม่อนก็ก้าวลงจากขบวนรถ เขาเดินตามผู้โดยสารคนอื่นๆ ออกจากชานชาลา สู่โถงสถานีอันโอ่อ่าและคึกคัก ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมา เสียงจอแจดังอื้ออึงไปทั่ว

           สายตาของเดม่อนเหลือบไปเห็นแผงหนังสือพิมพ์เล็กๆ ที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของสถานี ป้ายด้านบนเขียนว่า "หนังสือพิมพ์เฮอร์มีส" เขาเดินตรงเข้าไปยืนอ่าน โดยหวังว่าจะได้ข่าวสารอัปเดตเกี่ยวกับโลกของเหล่าเดมิกอดหลังจากเขาไปพักใจที่อิตาลีเสียนาน

           เดม่อนกวาดสายตาไปตามพาดหัวข่าวต่างๆ บนแผงหนังสือพิมพ์เฮอร์มีส

ข่าว 1: ด่วน! แอนนาเบ็ธ เชส โพสต์ถึงเพอร์ซีย์ แจ็กสัน! เผยสถานะ "สมองสาหร่าย" กำลังติดภารกิจใต้น้ำ!

'เพอร์ซีย์ แจ็กสัน... ยังคงเป็นสมองสาหร่ายเหมือนเดิมสินะ' เดม่อนคิดพลางยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขารู้จักชื่อเสียงของรุ่นพี่เพอร์ซีย์จากบันทึกในหอสมุด แม้จะไม่เคยพบหน้ากันก็ตาม ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเขากับแอนนาเบ็ธ เชส ธิดาแห่งอะธีน่า ก็ยังคงอบอุ่นอยู่เสมอ แม้เพอร์ซีย์จะกำลังติดภารกิจสำรวจซากโบราณใต้ทะเลลึกก็ตาม

ข่าว 2: ด่วน! เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ บุตรแห่งแอรีส กับ ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส ธิดาแห่งเฮคาที: สนามฝึกกลายเป็นเวทีรัก!?

'บุตรแห่งแอรีส กับ ธิดาแห่งเฮคาที... คู่ที่ดูไม่น่าจะเข้ากันได้เลย' เดม่อนครุ่นคิดถึงความสัมพันธ์ที่ดูแปลกประหลาดนี้ 'สนามฝึกกลายเป็นเวทีรัก? ดูเหมือนเฮอร์มีสจะชอบเขียนข่าวรักๆ ใคร่ๆ ของลูกครึ่งเทพไม่น้อยเลยนะ'

ข่าว 3: วงในสะเทือนแคมป์! “คู่ขวัญน้ำ-องุ่น” เจโรม ปาร์ค ซึงยอน และ ลอร์ร่า แทนเนอร์ แอบเดตฟาสต์ฟู้ด!

'เจโรม ปาร์ค ซึงยอน บุตรแห่งโพไซดอน กับ ลอร์ร่า แทนเนอร์ ธิดาแห่งไดโอนีซุส... คู่ขวัญน้ำ-องุ่น? ชื่อเรียกน่ารักดีนี่' เดม่อนอ่านรายละเอียดเรื่องการจิ้มซอสเฟรนช์ฟรายส์และซับมุมปากให้กัน 'ดูเหมือนความรักในค่ายฮาล์ฟบลัดจะเบ่งบานไม่หยุดเลยนะ'

ข่าว 4: ฮือฮา! วงในค่ายฮาล์ฟบลัดตาแตก! "ลอร์ร่า" กับ "เจโรม" สอนว่ายน้ำประสา(ว่าที่)แฟน!?

'โอ้...คู่นี้ยังไม่จบ' เดม่อนอ่านต่อด้วยความสนใจ 'สอนว่ายน้ำ? ปากประกบปาก? อืม...ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่สอนว่ายน้ำธรรมดาๆ แล้วล่ะ' เขาส่ายหัวเล็กน้อยกับความรักที่หวือหวาของเหล่าลูกครึ่งเทพ

ข่าว 5: ข่าวใหญ่! คูเปอร์ โจนส์ และ ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์: สถานะ "กุ๊กกิ๊กกุ๊กหม่ำ" ไม่มีผิดเพี้ยน!

'คูเปอร์ โจนส์ กับ ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์... กุ๊กกิ๊กกุ๊กหม่ำ? คำพูดของเฮอร์มีสนี่มันช่าง...' เดม่อนอดขำไม่ได้กับสำนวนการเขียนข่าวของเทพเจ้าผู้ส่งสาร 'ริมทะเลสาบ เสียงกีตาร์...ดูโรแมนติกดีนะ'

ข่าว 6: ด่วนที่สุด! ข่าวคืบหน้า "คณะเดินทางนรกของโจนาทาน" โผล่แล้ว! ลูซิเฟอร์เตรียมตัว!

'โจนาทาน วินเซนโซ บุตรแห่งไนกี้, ทีฟา ธิดาแห่งไนกี้, และเซซิล มาร์โควิทซ์ บุตรแห่งเฮอร์มีส... กำลังเผชิญหน้ากับลูซิเฟอร์?' เดม่อนขมวดคิ้ว นี่เป็นข่าวที่น่ากังวลที่สุดในบรรดาข่าวทั้งหมด 'ลูซิเฟอร์...นี่มันเรื่องใหญ่แล้ว' เขาหวังว่าเพื่อนร่วมชะตากรรมของเขาจะปลอดภัย

ข่าว 7: วงในแอบส่อง! "ลีโอริค หนุ่มตี๋" ควง "เอมิเลีย สาวนักบิน" เดตวาเลนไทน์!? หรือแค่พี่น้องร่วมค่าย?

'ลีโอริค ฮวัง กับ เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต ธิดาแห่งมหาเทพซุส... เดตวาเลนไทน์? ช็อกโกแลตทำเอง?' เดม่อนคิด 'ดูเหมือนวาเลนไทน์ที่ผ่านมาจะมีคู่รักเกิดขึ้นในค่ายเยอะเลยนะ'

ข่าว 8: ด่วนที่สุด! ลือสะพัด "ลอร์ร่า & เจโรม" คบกันแล้ว!? วาเลนไทน์นี้คอนเฟิร์มสถานะ "แฟน"!!

'คู่นี้คอนเฟิร์มแล้วสินะ' เดม่อนพยักหน้า 'บนรถหรู...สัมผัสริมฝีปากนุ่ม...เฮอร์มีสนี่ก็ช่างบรรยายได้ละเอียดจริงๆ'

ข่าว 9: ด่วนที่สุด! แฉ #วาเลนไทน์ลับกลางค่ายฮาล์ฟบลัด "กาบริเอล & เพจ" คสพ. โดคิโดคิกำลังก่อตัว! 💖

'กาบริเอล ฟาราเอล อัลเวส กับ เพจ ยู...เข็มกลัดดอกกุหลาบสีชมพู' เดม่อนรู้สึกว่าข่าวรักๆ ใคร่ๆ ในค่ายฮาล์ฟบลัดมีเยอะจนน่าเวียนหัว 'โดคิโดคิ...เฮอร์มีสใช้คำได้น่ารักดีนะ'

ข่าว 10: ข่าวเม้าท์สุดเอ็กซ์คลูซีฟ! ใครคือเนื้อคู่ตัวจริงของ 'ดาริน่า ธิดาไอริส'?

'ดาริน่า อิวานอฟ ธิดาแห่งไอริส...กับหลายคนเลยเหรอเนี่ย' เดม่อนอ่านชื่อรีเบคก้า แม็กเคลน ธิดาแห่งไทคี, เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์ บุตรแห่งแอรีส, และแอร์รอน สตาร์ บุตรแห่งไนกี้ 'ดูเหมือนเธอจะเป็นที่นิยมไม่น้อยเลยนะ'

ข่าว 11: รัก 4 เส้า หรือแค่โชว์อลังการของธิดาวีนัสกับสามเทพีพาร์เซ?

'เดนิสต้า ธิดาแห่งวีนัส กับสามเทพีพาร์เซ...โนนา, เดคิม่า, มอร์ต้า? เกิร์ลกรุ๊ปแห่งโชคชะตา?' เดม่อนถึงกับเลิกคิ้วสูง 'นี่มันอะไรกันเนี่ย? ดูเหมือนชีวิตของธิดาวีนัสจะวุ่นวายไม่น้อยเลยนะ

           เดม่อนอ่านข่าวทั้งหมดจบ เขาวางหนังสือพิมพ์กลับที่เดิม ข่าวสารเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกว่าโลกของเหล่าเดมิกอดนั้นซับซ้อนและเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย ทั้งความรัก การผจญภัย และอันตรายที่มองไม่เห็น

           ตอนนี้เขามาถึงนิวยอร์กแล้ว และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ ที่รออยู่ตรงหน้า และหวังว่าจะกลับถึงค่ายอย่างปลอดภัย

อ่านข่าวเม้าท์ 15 EXP (11 ข่าว) = 165 EXP

 

NC

Nymeria HEROES

14-07-2025 07.45 AM

I want to be your everything little darling

  สถานีแกรนด์เซ็นทรัลในชั่วโมงเร่งด่วนคือมหาสมุทรแห่งความโกลาหลของมวลมนุษย์ เสียงประกาศก้องกังวานสะท้อนไปมาใต้เพดานโค้งที่วาดเป็นรูปหมู่ดาว เสียงล้อกระเป๋าเดินทางที่ลากครืดคราดไปบนพื้นหินอ่อน และเสียงพูดคุยจอแจของผู้คนนับพันที่รีบเร่งไปยังจุดหมายของตนเอง แต่สำหรับไนมีเรียแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นเพียงฉากหลังที่จืดชืดและไร้ความหมาย จุดหมายของเธอซ่อนอยู่ลึกกว่านั้น ในมุมที่สายตาของมนุษย์ทั่วไปมองไม่เห็น

“ให้ตายเถอะ ฉันเกลียดที่นี่” เสียงของคลาริสซ่าบ่นอุบในห้วงคำนึง “คนเยอะยิ่งกว่าหนอนในซากศพเสียอีก แถมยังเหม็นกลิ่นน้ำหอมราคาถูกปนกับเพรทเซลอีกต่างหาก”

“อดทนหน่อย แคลร์” เธอผู้นั้นตอบกลับในใจ พลางเดินหลบเลี่ยงฝูงชนด้วยท่วงท่าที่คล่องแคล่วราวกับสายน้ำ “ประตูสู่โลกอีกใบมันไม่ได้ตั้งอยู่กลางทุ่งลาเวนเดอร์หรอกนะ”

ร่างบางเดินตรงไปยังชานชาลาที่ดูเหมือนจะธรรมดาที่สุด มันคือชานชาลาที่ 9 ที่มีป้ายบอกทางไปยังรถไฟสายชานเมืองธรรมดาๆ แต่เมื่อเธอเดินไปจนสุดทางเลยประตูปกติไปเล็กน้อย เธอก็พบกับซุ้มประตูอิฐที่ดูเก่าแก่และไม่เข้ากับสถาปัตยกรรมโดยรอบ เหนือซุ้มนั้นมีป้ายทองสัมฤทธิ์ที่สลักเป็นรูปค้อนและทั่งไขว้กัน พร้อมกับตัวอักษรกรีกโบราณที่สลักไว้ว่า ‘ประตู่ 9 ½’

ทันทีที่สตรีตาคมก้าวผ่านซุ้มประตูนั้นเข้าไป เสียงอึกทึกครึกโครมของสถานีก็พลันเงียบหายไปในทันที ถูกแทนที่ด้วยเสียงฟู่ของไอน้ำ เสียงเสียดสีของโลหะ และเสียงเครื่องจักรที่ทำงานเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ที่นี่คือสถานีรถไฟด่วนสายเฮเฟตัส ชานชาลาที่สร้างจากเหล็กกล้าสีดำสนิททอดยาวขนานไปกับรางรถไฟที่เปล่งประกายสีทองจางๆ ควันไอน้ำพวยพุ่งออกมาจากท่อทองเหลืองที่ประดับอยู่ตามเสา สร้างบรรยากาศที่ดูเหมือนโรงหลอมเหล็กในยุคปฏิวัติอุตสาหกรรมมากกว่าจะเป็นสถานีรถไฟ

ที่กลางชานชาลามีกระดานชนวนขนาดใหญ่ตั้งอยู่ อักษรกรีกสีเพลิงปรากฏขึ้นและเลือนหายไปเพื่อแสดงตารางการเดินรถ

‘โรม – ออกเดินทางแล้ว’

‘เอเธนส์ – ตรงเวลา’

‘ไคโร – ล่าช้า 15 นาที (เหตุสุดวิสัย: พายุทราย)’

‘เคียฟ – พร้อมออกเดินทาง’

ไนมีเรียขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นชื่อเมืองที่เป็นจุดหมายของเธอ เธอจึงเดินไปสอบถามนายสถานีที่เป็นไซคลอปส์ร่างยักษ์ในชุดเอี๊ยมช่างที่กำลังยืนเช็ดหัวรถจักรอยู่

“ขอโทษค่ะ จะไปมารียูปอลต้องไปขบวนไหนคะ”

“มารียูปอลเหรอแม่หนู” ผู้ดูแลตอบด้วยเสียงห้าวทุ้ม “ต้องไปลงที่เคียฟก่อน แล้วต่อรถไฟท้องถิ่นไปอีกที ตอนนี้สายตรงมันยังสร้างไม่เสร็จน่ะ”

“ให้มันได้แบบนี้สิ” วิญญาณแม่มดสาวถอนหายใจ “นอกจากจะส่งเราไปเสี่ยงตายแล้ว ยังต้องให้เราไปต่อรถอีกนะ”

เคราะห์ดีที่รอบนี้เธอไม่ต้องควักเงินดรักม่าที่เพิ่งจะร่อยหรอไปกับการซื้อของเล่นชิ้นใหม่จ่ายค่าตั๋วเอง ร่างบางเดินไปยังเคาน์เตอร์ขายตั๋วที่สร้างจากทองเหลืองทั้งแท่ง แล้วยื่นตั๋วที่เลเวอเรทท์ให้มากับพนักงานที่เป็นออโตมาตอนขนาดเล็ก พนักงานจักรกลรับตั๋วไปสแกนด้วยดวงตาเลนส์สีแดง ก่อนจะประทับตราไฟลงบนตั๋วแล้วยื่นคืนให้

“ขบวนด่วนพิเศษ เชิญขึ้นได้เลยครับ” เสียงสังเคราะห์ดังออกมาจากลำโพงเล็กๆ

ไนท์เดินตรงไปยังขบวนรถไฟที่จอดรออยู่ มันคืออสูรเหล็กกล้าสีดำทมิฬที่แท้จริง ตัวรถสร้างจากทองสัมฤทธิ์และเหล็กสไตเจี้ยนที่ถูกขัดจนขึ้นเงา หน้าต่างเป็นกระจกสีชาหนาทึบ และมีท่อไอน้ำขนาดเล็กพาดไปตามตัวรถราวกับเส้นเลือดที่สูบฉีดพลังงานให้แก่สัตว์ประหลาดจักรกลตัวนี้

เธอหาที่นั่งริมหน้าต่างในตู้โดยสารที่ค่อนข้างว่างเปล่า เบาะที่นั่งบุด้วยหนังสีแดงเข้มให้ความรู้สึกหรูหราและหนักแน่น เมื่อรถไฟเริ่มเคลื่อนที่ออกจากชานชาลาอย่างนิ่มนวลแต่ทรงพลัง ทิวทัศน์ของมหานครนิวยอร์กก็ค่อยๆ เลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยอุโมงค์ที่มืดมิดซึ่งมีเพียงแสงไฟสีส้มสาดส่องเป็นระยะ

ร่างทรงเสน่ห์เอนหลังพิงกับเบาะอย่างเหนื่อยอ่อน เธอหลับตาลง พยายามจะพักผ่อนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ในใจกลับครุ่นคิดถึงคำพูดของเลเวอเรทท์และตั๋วใบนี้ มันคือการฝึกภาคสนาม หรือคือการส่งเธอไปตายกันแน่

คำถามที่ผุดขึ้นในใจของเธอคือคำถามเดียวกับที่ก้องอยู่ในหัวมาตลอดหลายวัน

ตกลงแล้ว ค่ายฮาล์ฟบลัดมันเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยจริงๆ หรือเป็นเพียงแค่สนามฝึกนักรบที่สวยหรูกันแน่?

ความคิดของเธอถูกขัดจังหวะด้วยเสียงพูดคุยแผ่วเบาที่ดังมาจากที่นั่งด้านหลัง เธอจำใจลืมตาขึ้นแล้วเอียงหูฟังอย่างแนบเนียน

“ได้ยินมาว่าสถานการณ์ที่นั่นหนักกว่าที่เขาบอกนะ” เสียงหนึ่งกล่าวขึ้น เป็นเสียงของเดมิก็อดชายที่น่าจะมาจากบ้านแอรีส “ไม่ใช่แค่การฝึกซ้อมรับมือแล้ว แต่เป็นการรบเต็มรูปแบบ พวกแดรกคีเน่กับเทลคีนมันขนกันมาทั้งกองทัพ”

“แล้วทำไมถึงยังส่งพวกเราไปอีก” เสียงที่สองตอบกลับอย่างหงุดหงิด “นี่มันส่งไปตายชัดๆ”

บทสนทนานั้นทำให้หัวใจของไนท์กระตุกวูบ

เป็นการรบเต็มรูปแบบงั้นเหรอ

ดูเหมือนว่าการเดินทางครั้งนี้ จะอันตรายและซับซ้อนกว่าที่เธอคิดไว้มากนัก และของเล่นชิ้นใหม่ที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ อาจจะต้องถูกนำมาใช้งานเร็วกว่าที่คาดไว้

*****

เดินทางไปยังเมืองเคียฟ
สายด่วนพิเศษ บัตรเปย์จากรุ่นพี่เลเวอร์เรทท์
@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

16-07-2025 10.30 AM

I want to be your everything little darling

อากาศของมหานครนิวยอร์กที่พุ่งเข้าปะทะใบหน้าทันทีที่ก้าวพ้นจากอาณาเขตเวทมนตร์ของสถานีเฮเฟตัส มันคือส่วนผสมที่แปลกประหลาดของกลิ่นเพรทเซลร้อนๆ ควันไอเสียจากรถแท็กซี่ และความอับชื้นของสถานีรถไฟใต้ดินที่อยู่ลึกลงไป เสียงจอแจของผู้คนนับพันที่รีบเร่งเดินสวนกันไปมาทำให้โลกรอบตัวหมุนคว้างไปชั่วขณะ ความสงบสุขบนรถไฟด่วนพิเศษเมื่อครู่ดูราวกับเป็นความฝันที่ห่างไกล

“ให้ตายเถอะ ฉันเกลียดการย้อนเวลากลายๆ แบบนี้ชะมัด” เลเวอเรทท์บ่นพึมพำกับตัวเอง เขาถูใบหน้าอย่างแรงเพื่อขับไล่ความง่วงงุนที่ยังคงเกาะกินอยู่ “สิบห้าชั่วโมงบนรถไฟเพื่อย้อนกลับมาแค่ห้าชั่วโมงเนี่ยนะ”

“คิดซะว่าเราได้กำไรเวลาชีวิตเพิ่มขึ้นมาสิคะรุ่นพี่” ไนมีเรียตอบกลับพลางยืดเส้นยืดสาย ร่างกายของเธอยังคงโหยหาเตียงนอนนุ่มๆ มากกว่าการผจญภัยใดๆ ในตอนนี้

ทว่า เทพแห่งโชคชะตาผู้มีอารมณ์ขันอันร้ายกาจดูเหมือนจะยังไม่พอใจกับบททดสอบของพวกเขาง่ายๆ

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินข้ามถนนเพื่อไปยังป้ายรถประจำทางที่จะนำพวกเขาไปยังลองไอส์แลนด์นั้นเอง เงาทะมึนขนาดใหญ่ก็เคลื่อนผ่านเหนือศีรษะของพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว บดบังแสงอาทิตย์ไปชั่ววูบจนเกิดเป็นความมืดชั่วขณะ ตามมาด้วยกลิ่นอับที่เหมือนโอโซนผสมกับดินชื้นๆ ในห้องใต้ดินที่ถูกปิดตายมานาน

เลเวอเรทท์หยุดกึกแล้วขมวดคิ้วมุ่นทันที สัญชาตญาณนักรบของเขาตื่นตัวเต็มที่ในพริบตา “กลิ่นแบบนี้อีกแล้ว”

ธิดาแห่งเฮคาทีเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณ บนยอดตึกไครส์เลอร์ที่อยู่ไม่ไกลนัก มีร่างของสิ่งมีชีวิตบางอย่างเกาะอยู่ มันมีรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่สูงเกือบสามเมตร ปีกขนาดใหญ่ที่เหมือนกับค้างคาวกางออกอย่างน่าเกรงขาม และมีเขาแหลมคมงอกออกมาจากศีรษะ

“แวน มีเทอร์” สตรีรอยยิ้มเรียบพึมพำชื่อของมันออกมา

“ให้มันได้อย่างนี้สิ! ที่นี่มันใจกลางแมนฮัตตันนะเว้ย!” บุตรแห่งแอรีสสบถออกมาอย่างหัวเสียที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ความอดทนของเขาขาดผึงลงอย่างสิ้นเชิง “เราไม่มีเวลามาเล่นซ่อนหากับตัวประหลาดนี่นะ!”

ดูเหมือนว่าอสูรกายจากรัฐไอโอวาจะได้ยินเสียงของเขา มันกางปีกออกแล้วร่อนลงมาอย่างเงียบเชียบ ปลายทางของมันคือที่ที่พวกเขายืนอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย

“มันตามกลิ่นของเรามา” เจ้าของนัยน์ตาลึกลับกล่าวอย่างเยือกเย็น “เราเป็นเป้าหมาย”

“งั้นก็ต้องจัดการ” รุ่นพี่หนุ่มสรุปสั้นๆ เขาหันมาอธิบายอย่างรวบรัด “ผิวมันทนกระสุนและของมีคมส่วนใหญ่ แต่ข้างในเปราะบาง จุดอ่อนของมันคือตอนที่มันจะยิงแสงออกจากหน้าผาก ตอนนั้นแหละที่เกราะตรงหน้าอกของมันจะเปิดออกเพื่อระบายความร้อน ระวังแสงนั่นด้วย มันทำให้ตาบอดชั่วขณะ”

แผนการถูกวางขึ้นอย่างรวดเร็วในหัวของทั้งสอง มันคือความเข้าใจที่เกิดจากการต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตลอดหลายวัน

เจ้าแวน มีเทอร์ร่อนลงมาถึงพื้นแล้ว มันส่งเสียงกรีดแหลมที่ฟังดูเหมือนโลหะขูดกัน แล้วเริ่มรวบรวมพลังงานที่หน้าผากของมันจนเกิดเป็นแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมา

“มันจะยิงแล้ว!” เลเวอระทท์ตะโกนเตือนพร้อมกับยกโล่ขึ้นมาบัง

แต่ไนมีเรียไม่ได้หลับตา เธอใช้สมาธิเพียงชั่วครู่สร้างม่านเงาสีดำบางๆ ขึ้นมาบดบังดวงตาของเธอไว้พอให้ลดทอนความจ้าของแสงลงได้ ลำแสงสีขาวเจิดจ้าพุ่งออกมาจากหน้าผากของอสูรกาย มันไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ใครคนใดคนหนึ่ง แต่กลับสาดไปทั่วเพื่อทำให้ศัตรูตาพร่า

ในเสี้ยววินาทีที่ศัตรูปล่อยการโจมตีออกมา และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่แผงเกราะหน้าอกของมันเปิดออกเพื่อระบายความร้อนนั้นเอง

ปุ!

เสียงปืนเก็บเสียงของสตรีตาคมดังขึ้นอย่างแม่นยำ กระสุนสัมฤทธิ์สวรรค์พุ่งเป็นเส้นตรงเข้าสู่ช่องว่างนั้นอย่างพอดิบพอดี

แวน มีเทอร์ชะงักไปกลางอากาศ แสงที่หน้าผากของมันดับวูบลง มันก้มลงมองบาดแผลที่กลางอกของตัวเองด้วยความไม่เชื่อสายตา ก่อนที่ร่างมหึมานั้นจะล้มลงกระแทกพื้นเสียงดังสนั่นแล้วค่อยๆ สลายกลายเป็นผงธุลีไปในที่สุด ท่ามกลางสายตาของเหล่ามนุษย์ที่มองเห็นเป็นเพียงท่อแก๊สระเบิดเท่านั้น

“ไปกันได้แล้ว” เลเวอระทท์กล่าวพลางลดโล่ลง เขาไม่ได้มีเวลามาซาบซึ้งกับชัยชนะ

ทั้งสองรีบเดินข้ามถนนไปยังป้ายรถประจำทาง ไม่นานนักรถบัสที่จะนำพวกเขาไปยังลองไอส์แลนด์ก็มาถึง พวกเขาเลือกที่นั่งด้านหลังสุดแล้วทิ้งตัวลงบนเบาะอย่างหมดแรง ทิ้งความโกลาหลของนิวยอร์กและสมรภูมิที่เพิ่งผ่านมาไว้เบื้องหลัง มุ่งหน้ากลับสู่สถานที่ที่ควรจะเรียกว่าบ้าน ที่ที่ความวุ่นวายอาจจะไม่ได้น้อยไปกว่ากันเลยแม้แต่น้อย

*****

[NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 สอนผมหน่อยคับ

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

พิชิตครั้งแรก: แวน มีเทอร์ +2 ตื่นรู้

สินสงคราม:

เยื่อบุปีก (เลขไบต์คู่)

เขาแวนมีเทอร์ (เลขไบต์คี่)

(LUK 69+ จะมีโอกาสได้รับมากขึ้นตามจำนวนในเลขไบต์หลักสุดท้าย)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes