[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย

Paige BRAVE

Paige Yoo

ใบหน้าของเพจหันกลับมามองยังชายหนุ่มที่เธอรักมากที่สุด และมีเขาเพียงคนเดียวตั้งแต่เกิดมา เธอยังคงรู้สึกโหวงเหวงอยู่ในใจ แม้ว่าจะไม่อยากจากเขาไปไหน แต่การที่แทจุนหรือพ่อของเธอยืนกรานจะให้ลูกสาวที่เขารักได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนั้น จึงจำต้องส่งเพจไปยังค่ายฮาร์ฟบลัดให้เร็วที่สุด

“หนูจะรีบกลับมานะคะ!”

กล่าวบอกพร้อมกับโบกมือลา ดวงตาปริ่มไปด้วยน้ำตา หญิงสาวปาดมันลวก ๆ แล้วหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่สามารถเดินไปออกจากตรงนั้นได้อย่างแน่นอน

เครื่องบินลำใหญ่เคลื่อนตัวจากลานบินขึ้นสู่ท้องฟ้า เพจผินมองไปยังนอกหน้าต่าง แม้ว่าจะเคยเดินทางไปนอกประเทศอยู่บ้าง แต่ครั้งนี้กลับไม่มีใครข้างกาย เสียงหัวเราะหรือพูดคุยของเธอกับพ่อยังคงเป็นภาพในความทรงจำ เปลือกตาหลับลงแล้วปล่อยใจไปกับความคิด

ใช้เวลานานกว่าที่คิด เพจหยิบหนังสือที่พ่อของเธอให้ไว้ก่อนจะออกเดินทาง เธอจมไปกับหน้ากระดาษ จนกระทั่งเสียงของกัปตันบอกกล่าวถึงการเดินทางสิ้นสุดลง

“ใช่เพจ ยู รึเปล่า?” เสียงของชายหนุ่มแปลกหน้า ทำให้เจ้าของชื่อต้องหันไปยามที่ลากกระเป๋าออกมาจากสนามบิน เธอพยักหน้าด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ประหลาดใจเท่าไหร่นัก เพราะพ่อของเธอได้บอกไว้แล้วว่า จะมีคนมารับเธอไปยังค่ายตั้งแต่สนามบิน

“เราจะไปค่าย เอ่อ .. ฮาล์ฟบลัด ถูกไหมคะ?” กล่าวขึ้นขณะที่กำลังเดินชายหนุ่มคนดังกล่าวไปยังยานพาหนะของเขา

“ใช่ ถ้าเธอไปถึงที่นั่นแล้วก็จะรู้อะไรมากขึ้นเองนั่นแหละ ฉันมาทำหน้าที่เพียงแค่ส่งให้ถึงค่ายอย่างปลอดภัยก็เท่านั้น” สิ้นเสียงของเขา ความเงียบภายในรถก็ปกคลุมไปทั่วชั่วโมงของการเดินทาง เพจไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็น บางทีเธอคงต้องตามหาคำตอบด้วยตัวเอง จึงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างนั้น

กระทั่งรถของเขามาหยุดอยู่หน้าประตูโค้งที่สร้างจากหินสีขาว สลักตัวอักษรภาษาโบราณปรากฏอยู่บนนั้น และแน่นอนว่าเพจอ่านมันได้ว่า “ค่ายฮาล์ฟบลัด”

“ถึงแล้วล่ะ เข้าไปแล้วก็อย่าลืมไปที่บ้านใหญ่ก่อนล่ะ ไครอน จะบอกเธอทุกอย่างเอง แล้วก็ – ขอให้โชคดีนะ เพจ ยู”

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ฉันจะทำให้เต็มที่เลยค่ะ” หญิงสาวกล่าวแล้วหอบสัมภาระของตนลงจากรถแล้วโค้งตัว ก่อนที่รถคันนั้นจะขับออกไปจนลับตา

หญิงสาวยืนมองป้ายชื่อค่ายอยู่ครู่หนึ่ สถานที่ที่รวมลูกเหล่าครึ่งเทพเจ้าจากในตำนานที่เธอเคยอ่านในหนังสือ ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้ามัน ริมฝีปากบางเม้มลงด้วยความประหม่า เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วก้าวเดินต่อไปเพื่อผ่านเข้าไปยังด้านใน กลุ่มผู้คนต่างหันมามอง ยิ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นไปอีกหลายเท่า

“เฮ้! เธอมาใหม่งั้นหรอ?” เสียงของรุ่นพี่คนนึงทักขึ้น

“ใช่ค่ะ เพจ ยู ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” กล่าวแนะนำตัวแล้วโค้งตัวอย่างสุภาพ

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ค่ายของเรานะ เพจ เธอรีบไปที่บ้านใหญ่ก่อนสิ อยู่ตรงนั้นน่ะ”

“ขอบคุณนะคะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” รอยยิ้มคลี่ออกพร้อมกับเดินทางไปตามคำบอกทันที

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

ประตูค่าย
Feb, 9, 2025 | 6.00PM

         เดินทางออกมาจากโรงแรมแถวท่าอากาศยานโดยรถยนต์ของทางบ้านบราวน์ที่คอยดูแลเธอเป็นอย่างดี การเดินทางไปยังสถานที่ที่พวกเธอต้องการจะไปนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ได้ใช้เวลานานเสียเท่าไหร่

         เออต้าที่ไม่ได้ต้องการไปเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มีแต่เพียงเหตุผลที่ถือมาด้วยเท่านั้นในการไปที่ค่ายซึ่งเธอไม่รู้จัก ข้อมูลที่มีในมือก็ไม่ได้มากมายเท่าไหร่ รู้แต่เพียงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่มีคนแบบเธอ ไม่สิ... สถานที่ที่ลูกครึ่งเทพองค์ต่าง ๆ รวมตัวกันอยู่ที่นั่น ที่นั่นปลอดภัย ไม่มีอสูรกายอย่างที่เธอเจอมาตลอดหลายปีมาทำร้ายได้อย่างแน่นอน นั่นคือสิ่งที่เธอรับรู้ว่า แต่ถามว่าเออต้าต้องการรู้เพียงเท่านี้หรือไม่ คงจะต้องตอบเลยว่า ไม่

         ค่ายแห่งนั้นจะกลายเป็นสถานที่ที่ราวกับบ้านหลังที่สองของเธอ เพราะดูแล้วเธอคงจะต้องไปพัฒนาตัวเองและใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นนานเลย ในเมื่อสถานการณ์ข้างนอกมันเป็นเช่นนี้ คงยากถ้าจะให้มันเป็นการเข้าค่ายฤดูร้อนในช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้วจึงสามารถกลับบ้านได้ เธอว่ามันจะต้องไม่ใช่อย่างนั้นแน่

          “ คุณเซเทอร์ ฉันถามอะไรหน่อยสิ ”

      หลังจากที่ความเงียบกลืนกินบรรยากาศภายในรถคันหรูนี่มาสักพักแล้ว ในที่สุดเสียงหวานของเออต้าก็เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบนั่นด้วยคำถามที่เธอต้องการจะรู้มากกว่านี้ เซเทอร์ที่นั่งอยู่เบาะข้างเธอนั่นหันมามองด้วยแววตาสงสัย ท่าทางของเขาไม่ได้ดูตระหนกหรือแปลกใจอะไรเลย หรือว่าเจะคาดเดาได้อยู่แล้วว่าเด็กสาวคนนี้จะต้องเอ่ยถามอะไรสักอย่างออกมาอย่างแน่นอน คงจะเป็นแบบนั้นแน่

          “ ว่าอย่างไรล่ะ อยากรู้เรื่องอะไร? ”

          จากคำพูดของเขาก็ชัดเจนอยู่แล้ว เขารู้ว่าเธอมีเรื่องที่อยากรู้ ถ้าอย่างนั้น เออต้าก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอ้อมค้อมอะไรอีก

          “ ฉันอยากรู้ว่าที่นั่น ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดที่คุณเคยคุยกับคุณแม่เอาไว้น่ะ มันเป็นอย่างไรหรอ? ”

          เข้าประเด็นไปในทันที ใบหน้าน่ารักของเออต้าประดับความสงสัยเอาไว้เสียเต็มประดาพร้อมทั้งนั้นเลื่อนสายตาไปมองยังเซเทอร์ตนนั้นอีกด้วย เธอหวังว่าจะได้รับคำตอบที่ต้องการ อย่างน้อยให้มันได้มาเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่อยากให้เธอได้ก้าวเข้าไปมากกว่าเหตุผลของคุณแม่ที่ต้องการให้เธอได้ปลอดภัยบ้าง เหตุผลที่จะทำให้เธอสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นได้โดยไม่ต้องคิดถึงชีวิตที่บ้านซึ่งอยู่มาร่วมยี่สิบปี ถึงจะยังไม่สามารถทำได้ในตอนนี้ แต่ก็เชื่อว่าสักวันมันก็คงจะกลายเป้นสิ่งหนึ่งในชีวิตที่เลี่ยงไม่ได้ อยากสิ่งที่เธอได้รับมาจากพ่อที่ยังไม่เคยเห็นตัวตนนั่นแหล่ะ

          “ เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เอง มันดีกว่าสภาพที่เธออยู่แบบนี้แน่นอนล่ะ ”

          เซเทอร์ตนนั้นเอ่ยออกมาด้วยที่ไม่ได้หันมามองใบหน้าของเด็กสาวคนนี้เลยด้วยซ้ำ นั่นทำให้เออต้าที่ตั้งใจฟังคำตอบขมวดคิ้วในทันที ใบหน้าที่ปั้นมาอย่างน่ารักโดยธรรมชาติ ยู่เข้าหากันและบึ้งตึงในทันที ที่ขนาดเธอเอ่ยถามไปดี ๆ แล้ว ยังได้รับคำตอบที่ไม่ได้ต่างจากที่คุณแม่ได้บอกเอาไว้เลย หรือว่าที่จริงแล้วที่นั่นมีเพียงเท่านั้นแล้วจริง ๆ

          “ คุณไม่คิดจะบอกอะไรกับฉันมากกว่านี้เลยรึยังไง ”

          เสียงหวานของเออต้าเอ่ยสวนกลับไปในทันทีก่อนที่เสียงถอนหายใจยาวเหยียดนั่นจะดังออกมา มันดังกว่าเสียงที่เธอเอ่ยคำถามพวกนั้นเสียอีก บอกถึงอารมณ์ไม่พอใจในตอนนี้ของเธอได้เป็นอย่างดี

          “ แล้ว... พ่อของฉันล่ะ? เรื่องนี้คุณจะตอบได้ไหม? ”

          ความอยากรู้อยากเห็นของเออต้าไม่มีที่สิ้นสุด และเซเทอร์คนนี้ก็น่าจะรู้มาได้สักระยะแล้วหลังจากที่คอยเข้ามาช่วยเหลือดูแล เธอยังคงเอ่ยถามคำถามต่อไป จากเรื่องค่าย กลายเมาเป็นเรื่องของพ่อผู้ให้กำเนิด ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องที่ยากจะพูดมากกว่าเรื่องค่ายเสียอีก และพูดไปที่นี่ คนขับรถที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรก็น่าจะ... รับรู้อะไรแปลก ๆ ไปด้วยก็ได้ เขาจึงเลือกที่จะไม่เอ่ยอะไรออกไปราวกับไม่ได้ยินคำถามนั้น

          เออต้ารออยู่สักระยะ ดูแล้วว่าคงไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาแน่ เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เธอเหนื่อยใจจริง ๆ แล้ว ถามอะไรไปก็ไม่ได้คำตอบกลับมาเลยจริง ๆ สงสัยว่าเธอจะต้องพึ่งพาตนเองทั้งหมดจริง ๆ แบบนี้มันจะเกินไปหน่อยแล้ว

 

          เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แต่หากไร้ซึ่งความเงียบอย่างที่เป็นมาก่อนหน้านี้ ความเงียบถูกเสียงฮัมเพลงแสนไพเราะของเออต้ากลบไปตลอดทั้งเส้นทาง มีทั้งเพลงที่คุ้นหู เพลงโปรดของคุณแม่ และ.. เพราะที่เธอเคยแต่งเองเอาไว้ด้วย มันทำให้รอยยิ้มพระอาทิตย์ของเออต้าฉายขึ้นมาได้อีกครั้ง ราวกับว่าเรื่องที่น่าปวดหัวก่อนหน้านี้มันไม่ได้เกิดขึ้นเลย และจมอยู่ในโลกของตัวเอง ไร้ซึ่งความสนใจใครอีก ทั้งเซเทอร์และคนขับรถที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถออย่างระมัดระวังตามที่เซเทอร์เอ่ยนำ

 

          จนกระทั่งมาถึงที่หมาย สถานที่แห่งนี้ดูเงียบสงัด แต่ก็มีความรู้สึกอันตรายอยู่ในที คงเป็นเพราะเวลาในตอนนี้เป้นเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้ตกเต็มทีแล้ว ยิ่งดึก.. ยิ่งอันตราย นั่นคือสิ่งที่เธอรับรู้มา

          เสียงเพลงของเออต้าถูกกลืนลงลำคอไปพร้อมกับดวงตากลมโตของเธอที่เลื่อนมองไปนอกรถคันหรู คนขับรถมาส่งได้เพียงเท่านี้จริง ๆ ตามที่เซเทอร์เคยบอกเอาไว้ว่า หลังจากนี้เป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องเดินทางเข้าไปด้วยตัวเอง เขามาส่งเธออย่างปลอดภัยได้เพียงหน้าประตูเท่านั้น

          “ ถึงแล้วใช่ไหม? แล้วฉันจะต้องไปเองต่อ? ”

          เออต้าเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าน่ารักที่ฉาบความสงสัยเอาไว้อีกครั้ง และคำตอบที่ได้ก็เป็นการพยยักหน้าจากเซเทอร์ตนนั้นอีกครั้ง เขาดูเป้นคนประหยัดคำพูดมากเมื่อกระทั่งในช่วงเวลาที่ดูอันตรายแบบนี้ จึงทำให้เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้งแล้วคว้าสัมภาระของเธอลงจากรถคันหรูไป

          ขายาวของเออต้าเดินต่อไปยังประตูทางเข้าที่ดูเหมือนว่า.. มันจะไม่ได้หรูหราอย่างที่คิด อักษรที่สลักไว้นั่นก็แปลก ๆ แต่ว่ามันกลับเป็นสิ่งที่เธอสามารถอ่านออกได้ในทันที มันคือชื่อค่ายที่เธอได้ยินกรอกหูมาตลอด และเป็นสถานที่ที่เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อจากนี้ไป ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่

          ‘ค่ายฮาล์ฟบลัด’

         

          “ ฉันมาส่งได้เท่านี้ ดูแลตัวเองให้ดี ”

      เซเทอร์ตนนั้นที่เดินตามหลังมาเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มบางราวกับเป็นการให้กำลังใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะต้องเข้าไปผจญโชคด้วยตัวเอง

          “ รู้แล้วล่ะน่า ดูแลครอบครัวของฉันด้วย ”

          ใบหน้าน่ารักของเออต้ายังคงมีแววบึ้งตึงอยู่บ้าง แต่สุดท้ายแล้วรอยยิ้มพระอาทิตย์ของเธอก็ได้ฉายออกมาให้กับเซเทอร์ตนนั้นอย่างสดใส ก่อนที่ใบหน้าจะหันกลับไปมองที่ประตูและเดินเข้าไปด้วยความตื่นเต้นที่เริ่มก่อนนตัวขึ้นมา

          สถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นอีกที่ที่เธอจะต้องใช้ชีวิต ...มันจะเป็นอย่างไรนะ

 

          ทันทีที่ขายาวก้าวพ้นประตูค่ายแห่งนี้เข้าไปแล้ว สายตาหลายคู่ก็จับจ้องมาที่ร่างสูงโปร่งของหญิงสาว ใบหน้าน่ารักที่แฝงความตื่นเต้นเอาไว้ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มพระอาทิตย์ของเธอจะฉายออกมาอย่างเป็นมิตรพร้อมคำทักทาย

          “ สวัสดีค่ะ ฉันเพิ่งมาใหม่ เอ่อ... แล้วฉันจะต้องไปที่ไหนต่อหรอคะ? ”

          คำถามของเออต้าไม่ได้เฉพาะเจาะจงกับใครเลย เธอคิดว่าคงไม่มีใครมาตอบด้วยซ้ำ แต่หากมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหา ดูท่าทางแล้วน่าจะอายุน้อยกว่าเธอเสียอีก มือของเขาผายไปทางบ้านหลังหนึ่ง พาให้ดวงตาของเธอเลื่อนไปมองตาม

          “ ไปที่นั่นก่อนครับ ที่บ้านใหญ่ ”

          เด็กหนุ่มผิวสีเข้มเอ่ยตอบเธอมาเพียงเท่านั้นเอง แต่ก็ถือว่าเป็นการช่วยเหลือคนที่เพิ่งจะมาที่นี่ครั้งแรกอย่างเธอมากแล้ว เออต้าพยักหน้าให้ในทันที ที่นั่นเรียกว่าบ้านใหญ่ และเป็นสถานที่ที่เธอจะต้องรีบไป เธอคงยังไม่อยากนอนตากอากาศเย็นอยู่แบบนี้แน่นอน

          “ ขอบคุณมากนะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย ”

          สิ้นเสียงหวานของเออต้า ร่างโปร่งก็ก้าวขาออกเดินไปยังเป้าหมายทันที

บ้านใหญ่... เป็นสถานที่ที่เธอจะต้องรีบไปในตอนนี้

 

Cooper HEROES

บทที่ 35

ย้อนความ ณ ไทม์สแควร์

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ พวกเขาเดินมาถึงริมถนน คูเปอร์ลอบมองมิตรสหายพลางถามเสียงเรียบ "สรุปว่าเราจะเดินกลับกัน หรือใช้บริการแท็กซี่ ‘คันนั้น’ อีก?"  

เมเรซกับคาเลบหันมามองหน้ากันทันที ก่อนที่เมเรซจะถอนหายใจยาวราวกับกำลังทำใจ "เราผ่านเรื่องบ้า ๆ มาตั้งเยอะแล้ว… แค่นั่งแท็กซี่อีกครั้งคงไม่ทำให้แย่ไปกว่านี้หรอกมั้ง"  

คาเลบเบะปากเล็กน้อย "นั่นคือประโยคที่พอพูดออกไปแล้ว มักจะมีเรื่องบ้า ๆ เกิดขึ้นตามมาเสมอ"  

"เอาน่า อย่างน้อยก็เร็วกว่าการเดินกลับ" คูเปอร์เสริม ก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจำใจ  

เมเรซเดินไปที่ริมถนน มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบเหรียญดรักม่าทองคำออกมา ก่อนจะโยนมันไปบนพื้นพลางเปล่งเสียงเรียก "Stêthi 'Ô hárma diabolês!"  

เพียงพริบตาเดียว เสียงเครื่องยนต์คำรามดังขึ้นจากที่ไกล ๆ และก่อนที่พวกเขาจะตั้งตัวได้ รถแท็กซี่คันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วจนน่าหวาดเสียว มันแล่นมาหยุดตรงหน้าพวกเขาอย่างกะทันหันจนฝุ่นตลบ  

"ขึ้นมาเลยเด็ก ๆ!" เสียงของพี่สาวสามพี่น้องเทาดังขึ้น คูเปอร์ คาเลบ และเมเรซสบตากัน ก่อนจะพากันก้าวขึ้นรถด้วยความระมัดระวัง  

เมื่อประตูปิดลง รถก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วที่ไม่น่าเป็นไปได้ คูเปอร์ที่นั่งเบาะหลังรีบคว้าแขนจับด้านข้างเอาไว้แน่น คาเลบหลับตาปี๋เหมือนพยายามทำสมาธิ ส่วนเมเรซเอามือกุมขมับราวกับทำใจได้แล้วว่าต้องเจออะไร  

"โอ้โห นาน ๆ ทีจะได้เจอลูกค้าหน้าเดิม!" พี่สาวคนหนึ่งพูดขึ้น  

"ใช่ ๆ ครั้งที่แล้วสนุกกันไหมล่ะ?" อีกเสียงแทรกขึ้นมา  

"ไม่นะ ไม่เลยสักนิด" คาเลบพึมพำเบา ๆ แต่แน่นอนว่าไม่มีใครในแท็กซี่สนใจ  

"จะให้ไปส่งที่ไหนจ๊ะ หนุ่ม ๆ?" พี่สาวคนสุดท้องเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใสผิดกับสภาพการขับที่พุ่งทะยานราวจรวด  

"ค่ายฮาล์ฟบลัด!" คูเปอร์รีบตอบ ก่อนที่รถจะพุ่งทะยานออกจากเมืองด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ  

การนั่งแท็กซี่ครั้งที่สองของวันไม่ได้ดีไปกว่าครั้งแรกเลยสักนิด รถพุ่งแซงทุกคันบนทางด่วนด้วยความเร็วที่ตำรวจยังไล่ไม่ทัน พวกเขาผ่านสะพานหลายแห่งในนิวยอร์กโดยไม่รู้ตัว รู้เพียงอย่างเดียวว่าพี่สาวทั้งสามพาเลี้ยวไปมาในเส้นทางที่ไม่น่าจะเป็นไปได้และไม่น่าจะถูกกฎหมาย  

"พี่สาวครับ!" คาเลบตะโกนขึ้นมาเมื่อรถพุ่งเข้าหาทางโค้งอย่างไม่มีท่าทีจะชะลอ "ช่วยเบาหน่อยได้ไหมครับ!?"  

"อุ๊ย อยากให้ช้าหน่อยเหรอ? ได้เลย!"  

แทนที่ความเร็วจะลดลง รถกลับกระตุกแรงราวกับเหาะข้ามเนิน คูเปอร์กลั้นลมหายใจแน่น ส่วนเมเรซเริ่มพึมพำว่าเขาจะไม่ขึ้นรถคันนี้อีกแล้วตลอดชีวิต

-----------------

"ถึงแล้ว!" พี่สาวคนโตประกาศเสียงดัง และก่อนที่พวกเขาจะทันตั้งตัว รถก็เบรกกะทันหันจนร่างแทบพุ่งไปข้างหน้า  

คูเปอร์ คาเลบ และเมเรซรีบเปิดประตูแทบจะทันทีที่รถจอดลง ก่อนจะก้าวออกมายืนบนพื้นหญ้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาหอบหายใจหนักราวกับเพิ่งหนีตายจากสนามรบ  

"สนุกไหมจ๊ะเด็ก ๆ?" เสียงของพี่สาวคนหนึ่งดังไล่หลัง  

"ไม่ครับ ขอบคุณ!" เมเรซตอบทันที ก่อนที่แท็กซี่ปีศาจจะพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว  

คูเปอร์หันมองรอบตัว ตอนนี้พวกเขายืนอยู่หน้าค่ายฮาล์ฟบลัด เนินเขาฮาล์ฟบลัดตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ต้นสนศักดิ์สิทธิ์ยืนสง่างาม ปกป้องอาณาเขตของค่าย ส่วนประตูค่ายโค้งสร้างจากหินอ่อนสีขาว ประดับด้วยไม้เลื้อยงดงาม ข้างบนซุ้มประตูสลักตัวอักษรภาษากรีกโบราณว่า ‘ค่ายฮาล์ฟบลัด’  

หลังจากที่พวกเขารอดชีวิตกลับมาถึงค่ายได้สำเร็จและตั้งสติจากประสบการณ์เฉียดตายในแท็กซี่ปีศาจ คูเปอร์ คาเลบ และเมเรซยืนพักหายใจอยู่หน้าประตูหินอ่อนของค่ายฮาล์ฟบลัด

“ให้ตายเถอะ…” เมเรซพูดขึ้นก่อนจะถอนหายใจยาว “ฉันคิดว่าวันนี้ฉันเจอเรื่องบ้าบอมามากพอแล้ว แต่แท็กซี่ปีศาจนั่นก็ยังเป็นอะไรที่เกินจะรับไหวอยู่ดี”  

“อืม…” คาเลบพยักหน้าเบา ๆ “ฉันว่าถ้าเลือกได้ ครั้งหน้าฉันขอเดินกลับเถอะ”  

“นายพูดแบบนี้รอบที่สองแล้วนะ” คูเปอร์เลิกคิ้วขำ ๆ “แต่เอาเข้าจริง ๆ ฉันก็เห็นด้วย”  

ทั้งสามหัวเราะคิกคัก กับเรื่องบ้าคลั่งที่พวกเขาต้องเจอในวันนี้ ก่อนที่คาเลบจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อย  

“แต่เอาจริง ๆ นะ… ภารกิจวันนี้มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?”  

“หืม?” เมเรซเลิกคิ้วหันไปมอง “ยังไง?”  

“ก็… มันเป็นภารกิจแรกของคูเปอร์” คาเลบพูดพร้อมกับมองไปทางเพื่อนร่วมทีมคนใหม่ของพวกเขา “แล้วดูสิ พวกเราทุกคนรอดกลับมาได้ครบ แถมยังช่วยเทพีฮีบี้จัดการกับปัญหาในร้านของเธอได้ด้วย”  

คูเปอร์ยิ้มบาง ๆ พลางเกาหลังคออย่างเขิน ๆ “ถ้าจะให้พูดตามตรงนะ… ฉันเองก็ไม่คิดว่ามันจะออกมาดีขนาดนี้”  

“หมายถึงอะไร?” เมเรซถาม  

“ก็… ตอนแรกฉันแค่คิดว่ามันจะเป็นภารกิจเล็ก ๆ” คูเปอร์หัวเราะเบา ๆ “แค่ไปสำรวจปัญหา แก้ไข แล้วก็กลับค่าย แต่สุดท้ายเราก็ต้องสู้กับก็อบลิน ไล่จับลูกไก่ คิดหาทางปิดท่อหมอก แถมฉันยังต้องสู้กับซุสที่เกิดขึ้นจากหมอกด้วยตัวเองอีก”  

“พูดแล้วฉันก็สงสัย” คาเลบเอ่ยขึ้นพลางจ้องมองคูเปอร์ “หมอกนั่นมันเล่นงานพวกเราทุกคน ฉันเห็นตัวเองย้อนกลับไปอยู่ในโรงเรียนประถม เมเรซก็น่าจะถูกดึงกลับไปเจอกับอะไรที่คล้ายกัน แล้วนายล่ะ คูเปอร์? นอกจากเจ้าซุสหมอกนั่น นายเจออะไรอีกไหม?”  

คูเปอร์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาว “ฉันเห็นอดีตของตัวเอง… เห็นบ้านที่ฉันเคยอยู่ เห็น…” เขากลืนคำพูดไปครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่า มันก็แค่ภาพหลอนที่ทำให้ฉันต้องต่อสู้กับอดีตของตัวเองก็แล้วกัน”  

เมเรซกับคาเลบมองหน้ากัน แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ พวกเขาต่างก็รู้ดีว่าภาพหลอนที่แต่ละคนเห็นนั้นล้วนนำมาจากสิ่งที่ฝังลึกอยู่ในใจ หากคูเปอร์ยังไม่อยากพูดถึงมัน พวกเขาก็จะไม่กดดัน  

“งั้นเอาเป็นว่าต่อจากนี้ เรามีบทเรียนสำคัญจากภารกิจนี้แล้ว” เมเรซพูดขึ้นพลางยักไหล่ “หนึ่ง ต่อไปนี้เราจะต้องคิดให้รอบคอบกว่าเดิม เพราะบางทีต้นเหตุของปัญหามันอาจจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าเราอย่างที่คิด”  

“สอง” คาเลบเสริม “ถ้าได้เจอเทพีฮีบี้อีก… อย่าให้เธอชวนเข้าไปเล่นในร้าน”  

“และสาม…” คูเปอร์ยิ้ม “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะผ่านมันไปให้ได้”  

ทั้งสามคนสบตากัน ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ใช่แล้ว พวกเขาอาจจะเริ่มต้นจากคนที่แทบไม่รู้จักกัน แต่หลังจากภารกิจนี้ พวกเขาได้เรียนรู้และเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น  

“งั้นก็แยกย้ายกันตรงนี้ล่ะ” เมเรซพูดก่อนจะบิดขี้เกียจ “ฉันจะกลับไปอาบน้ำ แล้วก็นอนให้เต็มอิ่ม”  

“ฉันเองก็เหมือนกัน” คาเลบพยักหน้า  

คูเปอร์พยักหน้ารับ ก่อนจะกล่าวลา “เจอแล้วกันนะ”  

ทั้งสามแยกย้ายกันเดินไปตามเส้นทางของตนเอง ทิ้งให้คูเปอร์ยืนมองตามหลังเพื่อนใหม่ทั้งสองคนไป  

นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเส้นทางการผจญภัยของเขาในค่ายฮาล์ฟบลัด และเขารู้ดีว่ามันจะมีเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่รอเขาอยู่อีกมากมาย  

แต่สำหรับตอนนี้…  

เขาแค่อยากกลับไปนอนพักให้เต็มอิ่มเท่านั้นเอง

คูเปอร์และคณะเดินทางกลับถึงค่าย

Cooper HEROES

Time

14/02/25 

บทพิเศษ Valentine's Day

ตอนที่ 1 

อากาศหนาวระดับสององศามันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะ โดยเฉพาะเมื่อคุณต้องมายืนอยู่หน้าประตูค่ายฮาล์ฟบลัด ท่ามกลางสายลมที่พัดกรรโชกจนเสื้อคลุมสั่นไหวราวกับมันเองก็อยากจะหายไปจากที่นี่  

คูเปอร์กระชับหอกที่สะพายหลังแน่นขึ้น พลางถอนหายใจยาว วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ และเขา ด้วยเหตุผลที่ยังหาคำอธิบายให้ตัวเองไม่ได้ ตัดสินใจเข้าร่วมกิจกรรม Blind Date ที่ทางฝั่งค่ายอีกแห่งหนึ่งเป็นคนจัด  

‘ความโรแมนติก’ ไม่ใช่สิ่งที่เขาติดอันดับต้นๆ ของลิสต์ความสนใจเลยสักนิด แต่เพื่อนร่วมค่ายบางคนที่หน้าตาน่าสงสารระดับทำให้ลูกหมาจรจัดยังต้องชิดซ้าย โน้มน้าวเขาด้วยเหตุผลที่หนักแน่นแบบ... ["เอาหน่อยเถอะพี่ ถ้าไม่มีคนไปเดต พวกเขาอาจจะคิดว่าค่ายเราล่มสลายไปแล้วก็ได้นะ!" ] 

...โอเค เขาจะไม่พูดถึงว่ามันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา  

ถึงอย่างนั้น เขาก็มายืนอยู่ตรงนี้ ในชุดขาวล้วนตามเดรสโค้ดที่กำหนด มองประตูโค้งหินอ่อนของค่ายที่ประดับประดาด้วยไม้เลื้อย มันดูสวยงามก็จริง แต่ไม่ได้ช่วยให้อากาศอุ่นขึ้นเลยสักนิด  

สายตากวาดไปรอบๆ... ไม่มีใครใส่ชุดขาวเหมือนกันมาเลยสักคน คูเปอร์กระพริบตา รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ผิดที่ผิดทางจนต้องเช็กโพยในกระเป๋าเสื้ออีกรอบ  

"อย่าบอกนะว่าผิดวัน..." เขาพึมพำเบาๆ  

แต่แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากทางหนึ่ง ชายหนุ่มในชุดสีขาวล้วนเดินมาหาเขา ท่าทางดูสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะเผยรอยยิ้มจางๆ ออกมา  

"สวัสดี ผมไลแซนเดอร์ วิสเปอร์ คาดว่าน่าจะเป็นคู่เดตของคุณ..." 

คูเปอร์กระพริบตาปริบๆ กับการเปิดบทสนทนาแบบตรงไปตรงมา  

"สถานที่เดตของพวกเราคือสวนสนุกแดร์ ยูนิเวอร์แซลใช่ไหมครับ?" 

เขาถามเพื่อความแน่ใจ คูเปอร์ก้มลงมองโพยอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะจำไม่ได้... แต่เพราะเขาเองก็ยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองกำลังทำเรื่องแบบนี้อยู่จริงๆ  

"ใช่ครับ" เขาตอบหลังจากผ่านไปสองวินาที  

ไลแซนเดอร์พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นบางสิ่งให้เขา ช่อดอกทิวลิปสีขาวล้วน ขาวยันกระดาษห่อ  

คูเปอร์กะพริบตา พอเห็นสีของมันแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่านี่มันดูเหมือนของที่ใช้ในงานศพมากกว่างานเดต แต่แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดออกไป  

"ขอบคุณครับ" คูเปอร์รับมันมา ก่อนจะหยิบของตัวเองออกมาบ้าง กุหลาบสีน้ำเงินถูกยื่นให้คู่เดตของเขา  

"นี่ของคุณครับ... ไม่ต้องพูดสุภาพมากก็ได้ เท่าที่ดูเราก็อายุไม่ห่างกัน"  

ไลแซนเดอร์มองดอกไม้ในมือก่อนจะรับไปด้วยสายตาที่อธิบายได้ยาก "กุหลาบสีน้ำเงิน..."  

"ผมคิดว่ามันดูเข้ากับพี่ดี" คูเปอร์ว่า กึ่งพูดจริงกึ่งหยอดเล่น  

ไลแซนเดอร์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยกดอกไม้ขึ้นพิจารณาเล็กน้อย ก่อนที่สายลมเย็นยะเยือกจะพัดผ่านเข้ามา คูเปอร์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความเย็นเฉียบที่ซึมผ่านเสื้อคลุมของตัวเอง  

ดูเหมือนไลแซนเดอร์จะสังเกตเห็น เพราะเขาเอียงศีรษะเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้น "หนาวมากหรือเปล่า เอาผ้าคลุมของผมไปสวมก่อนไหม?"  

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เกรงใจ"  

สิ้นคำพูดของเขา ไลแซนเดอร์ก็ถอดเสื้อคลุมสีขาวของตัวเองออกมาให้สวมโดยไม่ถามอะไรอีก  

"ผมไม่ค่อยรู้สึกหนาวเท่าไหร่ ใส่ไปเถอะ"  

คูเปอร์อ้าปากจะเถียง แต่สุดท้ายก็ยอมรับเสื้อคลุมมาคลุมไหล่ตัวเองแต่โดยดี  

"ขอบคุณครับ"  

"ไม่เป็นไร" ไลแซนเดอร์ว่า ก่อนจะปรายตามองไปทางถนน "ว่าแต่... เราจะเดินทางไปกันยังไง?"  

"เห็นเขาบอกว่าใช้เวลาเดินเท้าแค่ห้านาทีเอง น่าจะไม่ไกลมาก"  

ไลแซนเดอร์พยักหน้า ก่อนจะเหลือบมองคูเปอร์ "ว่าแต่... คุณเป็นใครเหรอ?"  

คูเปอร์ชะงัก "หมายถึง?"  

"คือ... เราต้องเดตกัน แต่เราไม่รู้จักกันเลย ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร มาจากบ้านไหน" ไลแซนเดอร์หัวเราะเบาๆ "แต่ถ้าคุณอยากเก็บเป็นความลับไว้ก่อนก็ไม่เป็นไรนะ"  

คูเปอร์กระพริบตา ก่อนจะยิ้มขำ "อืม... เอาเป็นว่า ถ้าคุณอยากรู้จริงๆ ก็ต้องเดาเองละกัน จะใบให้นิดหน่อยว่าชื่อผมขึ้นต้นด้วยตัว C "  

"โอ้... ท้าทายแฮะ" ไลแซนเดอร์ว่า พลางมองเขาด้วยแววตาที่เหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่าง "งั้นคุณก็คงต้องเดาของผมกลับด้วยสิ"  

"ไม่มีปัญหา" คูเปอร์ยักไหล่ "คุณไลแซนเดอร์ก็ดูเหมือนคนที่หนีออกมาจากโฆษณาน้ำหอมไฮเอนด์อยู่แล้ว"  

ไลแซนเดอร์หัวเราะ "หวังว่าในโฆษณานั่นจะดูดีนะ"  

"ผมว่าดูดีแหละ" คูเปอร์ว่า ก่อนจะชำเลืองมองอีกฝ่าย ไลแซนเดอร์มีผมสีน้ำตาลเข้มที่ดูนุ่มราวกับขนสัตว์หิมะ ตัดกับดวงตาสีดำสนิทที่ทอประกายสงบนิ่งราวกับผืนน้ำในคืนฤดูหนาว  

"...ดูดีขนาดนี้ ผมว่าน่าจะเป็นนายแบบมากกว่าบุตรแห่งเทพองค์ไหนนะ"  

ไลแซนเดอร์แค่ยิ้ม ไม่ได้ยืนยันหรือปฏิเสธอะไร  

"อากาศวันนี้เย็นเป็นบ้าเลยนะ"  

คูเปอร์พึมพำขณะเดินไปตามถนนที่ทอดยาวจากค่ายฮาล์ฟบลัดมุ่งหน้าไปยัง สวนสนุกแดร์ ยูนิเวอร์แซล พื้นถนนชื้นจากละอองน้ำค้างที่ยังไม่ทันแห้งดี รองเท้าบูตของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ พอเงี่ยหูฟังดีๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคู่เดตข้างตัวดังแผ่วเบาไม่แพ้กัน  

ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์ เดินอยู่ข้างเขา ชุดขาวล้วนที่อีกฝ่ายสวมใส่ไม่ได้ทำให้ดูซีดเซียวท่ามกลางบรรยากาศสีหม่นของเช้าวันนี้ ตรงกันข้าม กลับขับเน้นรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายให้ดูโดดเด่นขึ้นมาราวกับภาพสเก็ตช์ที่ถูกเติมสีเข้มจนดูมีชีวิต  

ดวงตาสีดำสนิทของไลแซนเดอร์สะท้อนเงาของท้องฟ้า บริเวณขอบแก้มและปลายจมูกขึ้นสีจางๆ จากอากาศเย็น จังหวะที่ชายหนุ่มใช้มือเสยผมน้ำตาลเข้มของตัวเองเพื่อไม่ให้ปรกหน้าผาก คูเปอร์ก็คิดขึ้นมาได้ว่า... เขาดูดีเกินกว่าจะเป็นแค่ 'เดมิกอดธรรมดา'  

แต่— เอาเถอะ มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย  

"ก็ไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่" ไลแซนเดอร์ตอบกลับอย่างใจเย็น "อยู่ในระดับที่ทนได้สบาย ๆ”  

"อืม... ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่ถึงไม่หนาว" คูเปอร์หัวเราะเบาๆ แต่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม  

พวกเขาเดินเคียงกันมาได้ครู่หนึ่งแล้ว อากาศเย็นๆ กับถนนที่ทอดยาวแบบนี้ ถ้าจะเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่มีบทสนทนาเลยก็คงแปลกพิลึก  

"แล้วคุณเคยไปสวนสนุกแดร์ ยูนิเวอร์แซลมาก่อนหรือเปล่า?"  

"เคยไปครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว" ไลแซนเดอร์ตอบหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง "แต่ตอนนั้นยังเด็กมาก จำรายละเอียดอะไรไม่ได้เลยนอกจากว่า... ผมทำข้าวโพดคั่วหกใส่เสื้อคนข้างหน้าตอนที่กำลังดูการแสดง"  

คูเปอร์หัวเราะทันที "โห นี่เป็นเหตุการณ์ที่ตราตรึงขนาดเป็นความทรงจำหลักเลยเหรอ?"  

"ก็ค่อนข้างนะ คนคนนั้นหันกลับมามองด้วยสายตาที่เหมือนจะส่งผมไปโลกหน้าเลยล่ะ"  

"เอาจริง ถ้าผมเป็นพี่คนนั้นก็คงทำหน้าแบบนั้นเหมือนกัน" คูเปอร์แกล้งทำหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะหลุดยิ้มขำ "แต่ผมว่าเด็กทุกคนต้องเคยทำอะไรเปิ่นๆ ในสวนสนุกกันทั้งนั้นแหละ"  

"งั้นคุณล่ะ เคยไปที่นั่นมาก่อนหรือเปล่า?"  

คูเปอร์ส่ายหน้า "ไม่เคยเลย นี่จะเป็นครั้งแรกของผม"  

"งั้นก็คงต้องทำให้วันนี้เป็นความทรงจำที่ดีแล้วสิ" ไลแซนเดอร์พูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก  

"หวังว่าจะไม่มีใครทำข้าวโพดคั่วหกใส่เสื้อผมนะ"  

"ผมจะพยายามไม่ทำซ้ำรอยอดีตก็แล้วกัน"  

พวกเขาเดินมาได้ครึ่งทางแล้ว ถนนโล่งเป็นช่วงๆ มีรถยนต์ขับผ่านประปราย ไม่ถึงกับเปลี่ยว แต่ก็เงียบสงบมากพอให้เสียงสนทนาของพวกเขาชัดเจน  

"ปกติคุณชอบไปเที่ยวที่ไหนบ้าง?" คูเปอร์ถามขึ้นอย่างไม่ได้คาดหวังคำตอบที่เฉพาะเจาะจงนัก แค่โยนคำถามไปเรื่อยๆ เพื่อให้พวกเขาได้รู้จักกันมากขึ้น  

"อืม..." ไลแซนเดอร์เว้นช่วงนิดหน่อย ก่อนจะตอบ "ผมชอบสถานที่ที่ไม่พลุกพล่านมากนัก อาจจะเป็นริมทะเลสาบ หรือที่ที่มีวิวสวยๆ แล้วก็นั่งฟังเพลงไปด้วย"  

"ฟังเพลง? พี่เป็นพวกสายดนตรีเหรอ?"  

ไลแซนเดอร์พนักหน้าคล้ายยอมรับ "ก็ประมาณนั้น"  

คูเปอร์หรี่ตามองเขาอย่างจับผิด "แสดงว่าเล่นเครื่องดนตรีเป็นด้วย?"  

"ก็... ใช่ ผมเล่นกีตาร์กับเปียโนได้"  

"โห ฟังดูเหมือนพวกคนดังเลย"  

"อาจจะไม่ขนาดนั้น" ไลแซนเดอร์ตอบกลับ  

"แต่ผมก็อยากฟังพี่เล่นอยู่นะ" คูเปอร์ว่าพลางยักคิ้ว "บางทีอาจจะได้ฟังวันไหนสักวัน"  

"ถ้ามีโอกาส" ร่างสูงตอบอย่างไม่ปิดกั้น  

"ดีล" เขายิ้มร่า ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "แล้วปกติคุณชอบทำอะไรเป็นพิเศษ นอกจากเล่นดนตรี?"  

ไลแซนเดอร์นิ่งคิดไปสักพัก "ผมชอบเขียนบันทึกความคิด หรือบางครั้งก็แต่งเพลงสั้นๆ แล้วเก็บไว้"  

"โอ้โห มีความเป็นศิลปินจนน่าตกใจนะเนี่ย"  

"คุณล่ะ?"  

"อืม... ผมชอบการแสดง การสวมบทบาท" คูเปอร์ตอบ "บางทีอาจจะชอบมากกว่าคนทั่วไปหน่อย"  

ไลแซนเดอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย "การสวมบทบาท? หมายถึงพวกละครเวที หรืออะไรทำนองนั้นเหรอ?"  

"ใช่ครับ ละครเวทีก็ใช่ หรือพวกการสวมบทบาทแบบอื่นก็ได้ ผมว่ามันน่าสนุกดี" คูเปอร์อธิบาย "การได้ลองเป็นคนอื่นสักช่วงเวลาหนึ่ง ได้ใช้ชีวิตแบบที่ต่างจากตัวเอง มันเหมือนกับการได้เปิดโลกใหม่ๆ ให้ตัวเองทุกครั้งที่ก้าวขึ้นเวที"  

"ฟังดูน่าสนใจนะ" ไลแซนเดอร์พยักหน้า "คุณเคยแสดงบทไหนที่ชอบเป็นพิเศษไหม?"  

"อืม..." คูเปอร์แตะคางตัวเองราวกับกำลังนึกย้อนกลับไป "ผมเคยเล่นเป็นตัวร้ายครั้งหนึ่ง ตอนแรกคิดว่าไม่น่าจะเข้ากับตัวเอง แต่กลายเป็นว่ามันสนุกมากเลยล่ะ"  

"ตัวร้าย?"  

"ใช่ พวกที่มีแผนซับซ้อน พูดจาแฝงนัย หรือมีแรงจูงใจลึกซึ้งอะไรแบบนั้น" คูเปอร์หัวเราะ "แต่อย่าห่วงนะ ผมไม่ได้มีแผนลับอะไรสำหรับเดตวันนี้หรอก"  

"ฟังดูโล่งใจขึ้นมาหน่อย" ไลแซนเดอร์เผยยิ้มจาง "แต่คุณดูเป็นคนที่เหมาะกับบทพวกตัวเอกมากกว่านะ"  

"หืม? ดูออกจากอะไรเนี่ย?"  

"จากการพูดจาของคุณ" ไลแซนเดอร์ยักไหล่ "คุณดูเป็นคนที่ชอบสร้างบรรยากาศ มีเสน่ห์แบบที่ดึงความสนใจของคนรอบข้างโดยไม่ต้องพยายามมาก"  

"โห... ประเมินกันลึกขนาดนี้เลยเหรอ"  

"นิสัยติดตัวน่ะ" ไลแซนเดอร์เอ่ยเสียงนุ่ม "ผมชอบสังเกตคน"  

"แล้วคุณนักดนตรีคิดว่าตัวเองเหมาะกับบทแบบไหน?"  

"อืม..." ร่างสูงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง "บางทีอาจจะเป็นพวกนักเดินทางเงียบๆ ที่มักจะโผล่มาพร้อมเสียงเพลง"  

"โห... โรแมนติกเป็นบ้า" คูเปอร์แซว "แต่ก็เข้ากับพี่ดีนะ"  

"ถ้าคุณว่าอย่างนั้นก็คงใช่"  

บทสนทนายังคงดำเนินไปเรื่อยๆ ระหว่างที่พวกเขาเดินเท้าต่อไปยังสวนสนุก แดร์ ยูนิเวอร์แซล บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลง เสียงพูดคุยของพวกเขากลายเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่แทรกอยู่ท่ามกลางลมหนาวของเช้าวันนี้

@Dean 

มอบ กุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-34] ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์

Feria FOLLOWER

วาเลนไทน์สตอรี่ ตอนที่ 1 นัดพบ

ย้อนเวลา 7:30 น.

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เธอรอคอย วันเดตนั่นเอง วันนี้เฟเรียได้มาถึงที่ประตูค่ายอันเป็นจุดนัดพบในชุดเดรสลายเสือ ที่คาดผมหูแมว และด้วยอากาศที่ยังคงหนาวเย็นอยู่เธอจึงต้องใส่เสื้อแจ็กเก็ตบุนวมทับไว้ข้างนอกแบบไม่รูดซิปไว้พร้อมพันผ้าพันคอไว้เพื่อความอบอุ่นด้วยอีกแรง ให้ตายสิทั้ง ๆ ที่อยากแต่งตัวสวย ๆ ให้เหมาะกับการเดตแท้ ๆ เลย แต่ดันต้องมาแพ้ให้อากาศหนาวซะได้แย่จริง ๆ เลย ในตอนที่กำลังกระชับผ้าพันคอที่สวมอยู่นั่นสายตาเธอก็มองไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่น่าจะแก่กว่าเธอแต่ว่าสิ่งที่ทำให้เธอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคู่เดตของเธอก็คือชุดของอีกฝ่ายที่เป็นตามโค้คเดรสที่กำหนดไว้ในกำหนดการที่เธอได้รับเลยไงล่ะ ผมเป็นทรงหูแมว สวมเดรสลายเสือและรองเท้าบูตหนังสีดำ สวมโอเวอร์โค้ทสีน้ำตาลอ่อน ที่กระเป๋าสะพายมีพวงกุญแจรูปเสือ หรือว่าคนคนนี้คือคู่เดตของเธอกันนะ

“เออ…ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าใช่คู่เดตจากกิจกรรมBlind Date ♥ สุ่มหัวใจ ใครจะใช่เธอ ใช่ไหมคะ“

“ใช่ค่ะ เธอคงเป็นคู่เดตของฉันสินะ ฉันรีเบคก้า แม็กเคลน จากบ้านไทคีค่ะ นี่ของขวัญแรกพบนะ“

ทันทีที่อีกฝ่ายหนึ่งแนะนำตัว พี่รีเบคก้าก็มอบซ็อตโกแลคให้กับเธอมาเป็นของขวัญแรกพบทันทีเลย

“เฟเรีย เฮย์สจากบ้านฮิปนอสค่ะ ขอบคุณสำหรับของขวัญนะคะ นี่ค่ะของขวัญของเรา จะว่าไปชื่อพี่รีเบคก้าคุ้น ๆ นะคะเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน……”

เฟเรียก็แนะนำตัวกลับบ้างพร้อมมอบกุหลาบสีน้ำเงินให้อีกฝ่ายไปพร้อมด้วยข้าวโพดคั่วเพื่อเป็นของขวัญแรกพบในครั้งนี้

“พี่เป็นครูสอนวิชาภาษากรีกน่ะ จะว่าไปรู้สึกเราพึ่งเคยเจอครั้งแรกเลยสินะ”

“อย่างนี้นี่เองมิน่าล่ะถึงคุ้น ๆ เคยเห็นชื่อในตารางสอนนี่เอง และก็ใช่ค่ะ ครั้งนี้ครั้งแรกเลย เพราะหนูยุ่งกับการทำภารกิจเป็นส่วนใหญ่ด้วย แถมช่วงนี้ก็เข้าเรียนอยู่ด้วย”

“แล้ววันนี้ไม่มีเรียนเหรอ”

“หนูฝากน้องชายร่วมบ้านไปลาให้น่ะ แล้วก็ให้จดเนื้อหาเอาไว้เดี๋ยวกลับมาค่อยมาอ่านตามทีหลังเอาแทนค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง งั้นไปกันเถอะ”

ในตอนนั้นเองที่สายตาของเราสองสาวได้มองไปเห็นร่างงามสะกดร่างหนึ่งเข้ามาหาพวกเธอซึ่งทำให้พวกเรารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครจึงถึงขั้นคุกเข่าแบบชันเข่าข้างหนึ่งเคารพผู้มาใหม่ทันที

“คารวะเทพีอะโฟร์ไดท์ค่ะ”

“คารวะเทพีอะโฟร์ไดท์ค่ะ”

“ลุกขึ้นเถิดกึ่งเทพน้อยทั้งสอง”

พวกเราลุกขึ้นตามที่เทพีบอกก่อนที่เทพีจะมอบกล่องกล่องหนึ่งให้กับเธอ

“นี่คืออะไรเหรอคะ”

“นี่คือกล่องแห่งความรัก ภายในกล่องนี้มีเทพมากมายร่วมใส่ของขวัญไว้ให้แก่ผู้มีวาสนาจะได้รับมัน เราขอมอบมันให้เจ้าในวันแห่งความรักวันนี้”

“งั้นขออนุญาตนะคะ”

เมื่อเปิดกล่องออกมาเธอก็พบกับของที่มีขนาดใหญ่มากจนตกใจว่ามันใส่มาได้ไงนี่ กล่อง 4 มิติเหรอเพราะสิ่งที่ได้นั่นคือเรือแคนูไม้ลำเบิ้ม ๆ

“ใหญ่จังขอบคุณค่ะท่านเทพีอะโฟรไดท์ เออ…นี่กุหลาบสีทองค่ะ โปรดรับไว้เป็นของตอบแทนด้วยนะคะ”

“เรายินดี ขอบใจนะเด็กน้อย”

เธอเก็บเรือใส่กระเป๋า ก่อนที่จะเอากุหลาบสีทองให้เทพีอะโฟรไดท์ก่อนที่จะถึงเวลาอันควร พวกเราสองคนก็พากันลาเทพีแล้วไปเดินทางไปสู่การเดตวันนี้ด้วยกัน

นัดพบคู่เดต
รับ ซ็อกโกแลค มาจาก รีเบคก้า
มอบ กุหลาบสีน้ำเงิน กับ ข้าวโพดคั่ว ให้ รีเบคก้า
น้ำหอม unisex ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ +5 แต้ม
รับกล่องแห่งความรักจากเทพีอะโฟร์ไดท์ ได้เรือแคนูไม้
มอบกุหลาบสีทองให้เทพีอะโฟร์ไดท์
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25
@Dean

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 14 2025 | 08.30 am

เพจในชุดเดรสแขนยาวสีขาวลายจุดสีดำ กระโปรงบานเล็กน้อยให้ความน่ารักแต่
ก็แฝงความเรียบหรู เนื้อผ้าบางเบาทำให้ดูพลิ้วไหวทุกครั้งที่เธอขยับตัว เพราะ
อากาศที่หนาว หญิงสาวจึงสวมเสื้อโค้ทสีครีมทับด้านนอก ซึ่งให้ความอบอุ่นและเพิ่มความหรูหราเล็ก ๆ กับการแต่งกายโดยรวมของเธอ มือเล็กรวบมัดผ้าหางม้าครึ่งศีรษะ ที่เหลือปล่อยลอนให้เป็นธรรมชาติ

ระหว่างที่กำลังยืนรอชายหนุ่มที่จะมาเดทด้วย เพจก็รู้ได้ถึงบางอย่างที่ต่างออก
พัดอ่อนอย่างแผ่วเบา กลิ่อหอมของดอกไม้ ส่งให้เกิดความรู้สึกแปลก ๆ จนต้อง
หันไปให้ความสนใจ

ด้านหน้าปรากฏหญิงสาวผู้หนึ่ง เธองดงามจนแทบไม่น่าเชื่อและไม่ต้องเดาให้
เสียเวลา เพจก็รู้ได้ทันทีว่าเป็น เทพีอะโฟร์ไดร์ เทพีแห่งความรัก อย่างแน่นอน

“ขอคารวะ เทพีอะโฟร์ไดร์ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบท่าน” เพจกล่าวพร้อมกับ
โค้งศีรษะลงเพื่อแสดงความเคารพ

เทพีแห่งความรักยิ้มบาง ๆ ให้กับเธอแล้วก้าวเข้ามาหา

“เรามีของขวัญจะให้เจ้า รับไปสิ” สะบัดมือเบา ๆ ก่อนที่กล่องของขวัญผูกด้วย
ริบบิ้นทองจะปรากฏขึ้น

เพจยื่นมือไปรับอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงเปิดออกแล้วพบว่าเป็นเรือแคนูไม้ลำ
หนึ่ง แม้จะแปลกใจแต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป พลางเงยหน้าขึ้น

“ขอบคุณนะคะท่านเทพี แต่ว่า ..” เพจหยิบดอกกุหลาบสีทองที่เธอได้รับมาแล้ว
ยื่นส่งให้

“ขอหนูมอบของสิ่งนี้ให้กับท่าน ท่านเทพีอะโฟร์ไดร์ได้โปรดรับไว้ด้วยเถอะนะคะ”

“ได้สิ เราจะรับไว้ ขอบใจมาก” ดอกไม้สีทองในมือหายวับไปพร้อมกับร่างของเทพี

เพจเก็บของที่ได้มาก่อนจะมองหาบุคคลที่แต่งตัวมาธีมเดียวกันเธอ กระทั่ง
ปรากฏชายร่างสูงสวมเสื้อเชิ๊ตสีน้ำตาลเข้มลายจุดสีขาว คู่กับกางเกงลูกฟูกสีขาว
ที่เข้ากันอย่างลงตัว พร้อมสวมเสื้อโค้ทสีเทาเข้มที่ดูอบอุ่มและเหมาะกับสภาพ
อากาศ

“พี่มาช้าไปรึเปล่า อ่า .. จริงสิ พี่ชื่อกาบริเอล ฟาราเอล อัลเวส เป็นสายเลือดแห่
งอะพอลโล่” เขายิ้มพลางกลัวแนะนำตัว ก่อนจะมอบเข็มกลัดช่อกดอกกุหลาบ
สีชมพูเล็ก ๆ ให้กับเธอ ซึ่งเขาก็กลัดช่อดอกไม้ดังกล่าวแบบเดียวกันที่เสื้อของเขา
ด้วย

"พี่อยากจะมอบช่อดอกไม้เป็นของขวัญที่ระลึกให้นะ แต่เกรงว่าจะเกะกะไปเสีย
หน่อย ทำแบบนี้เราก็เข้าคู่กันดีนะครับ" รุ่นพี่บอก

เพจมองที่เข็มกลัดแล้วหยิบมากลัดที่เสื้อของตัวเองบ้าง

“เพจ ยู ค่ะ เป็นสายเลือดแห่งเฮคาที เข็มกลัดน่ารักมากเลยล่ะคะ ดูเหมือนว่าเรา
จะเป็นคู่เดตที่เข้ากันได้ดีเลยนะคะ - เราน่าจะเดินทางกันหลายชั่วโมง ยังไงก็เพิ่มความหวานหน่อยนะคะ“ พูดจบพลางหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะยื่นช็อคโกแลตให้
กับรุ่นพี่ที่เป็นคู่เดทในวันนี้ 

“แน่นอนสิครับ ขอบคุณนะครับ เพจ” ชายหนุ่มยิ้มแล้วรับของหวานก่อนจะยกยื่น
แขนให้

“เราพร้อมรึยังครับ พี่เตรียมทุกอย่างไว้ให้พวกเราแล้วล่ะ”

@dean

รับกล่องแห่งความรักจากเทพีอะโฟร์ไดท์ได้เรือแคนูไม้

มอบกุหลาบสีทองให้เทพีอะโฟร์ไดท์

มอบช็อคโกแลตให้ NPC - กาบริเอล ฟาราเอล อัลเวส

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ
ได้รับโบนัสพิเศษ +2 แต้ม ✡

(resoure)

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

ประตูค่าย

Feb, 14, 2025 | 6.30AM

          หลังจากที่ไปสักการะคุณพ่อที่เตาบูชาเทพเสร็จเรียบร้อยย่างที่เธอได้ไปทำมาทุกวันแล้ว เออต้าก็พาตัวเองเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยราวกับกำลังให้ความคิดที่ฟุ้งซ่านไปกับความตื่นเต้นได้สงบลงไปบ้าง เธอถอนหายใจออกมาหลายครั้งหลายหน จนรู้ตัวอีกที เธอก็มาอยู่ที่หน้าประตูค่ายอีกครั้งแล้ว

          “ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ”

          มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดว่าเธอจะเดินมาถึงที่นี่ในเวลาที่เช้าตรู่ขนาดนี้ด้วย เธอถอนหายใจออกมาก่อนที่ขายาวกำลังจะเดินกลับไป แต่หากว่าปลายสายตาของเธอกลับเห็นร่างโปร่งของหญิงสาวคนหนึ่ง ความสะดุดตานั้นทำให้ใบหน้าน่ารักของเออต้าต้องหันไปมองราวกับถูกดึงดูดด้วยความงามอย่างที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน ถึงเธอจะไม่เคยชอบใครว่าสวยงามไปกว่าตัวเองก็ตามที แต่คราวนี้คงจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้แล้ว เพราะว่าความสงยที่เห็นนั้นไร้คำบรรยายและไร้ขอตำหนิอย่างที่สุด

 

          “ เอ่อ... ขอโทษนะคะ ”

          เสียงหวานของเออต้าเอ่ยขึ้นมาก่อนที่ความคิดในสมองของเธอจะพยายามเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ให้ได้ การที่จะมีหญิงสาวสวยขนาดนี้มาปรากฏตัว คงจะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแน่นอน และ...คนที่น่าจะเป็นไปได้ ไม่สิ ต้องเรียกว่า เทพีที่จะเป็นไปได้ที่สุดก็คงไม่พ้น เทพีอะโฟรไดท์ เทพีแห่งความงาม แล้วยิ่งวันนี้เป็นวันแห่งความรักด้วยแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะได้มีโอกาสได้พบกับท่านเทพี

 

          “ ขอคารวะท่านเทพีอะโฟรไดท์ ต้องขออภัยอย่างยิ่งที่ไม่ได้เอ่ยทักทายท่านตั้งแต่ทีแรก โปรดให้อภัยด้วย ”

          เออต้าแสดงความเคารพด้วยการคารวะอย่างที่ควรจะเป็น เธอเอ่ยไปด้วยน้ำเสียงหวานและเต็มไปด้วยความสดใสราวกับเป็นพระอาทิตย์อีกดวงที่กำลังฉายแสงส่องแข่งกับดวงอาทิตย์กลมโตที่กำลังขึ้น แต่หากในฉับพลันนั้นปลับเป้นไปด้วยความประหม่า เธอเพิ่งจะเคยเจอเทพีต่อหน้าเป็นครั้งแรก สิ่งที่เธอทำอยู่ในตอนนี้จะถูกต้องหรือไปทำให้ท่านเทพีไม่พอใจหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย

          “ ลูกครึ่งเทพน้อยเอ๋ย เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป ”

          เหมือนเทพีจะรับรู้ถึงความประหม่าในตัวของเออต้า จึงได้เอ่ยออกมาเช่นนั้น ก่อนที่อากัปกิริยาของเทพีจะเคลื่อนไหวด้วยท่าทางสง่างาม มือเรียวสวยยกกล่องของขวัญกล่องหนึ่งขึ้นมาแล้วจึงส่งให้กับเออต้าที่ยังคงคารวะอยู่

          “ เงยหน้าขึ้นได้แล้ว วันนี้เป็นวันที่ดี เรามีของขวัญมอบให้แก่เจ้า ”

          น้ำเสียงละมุนที่แสนอ่อนโยนที่เอ่ยอกมานั้นทำให้ความประหม่าของเออต้าลดลงไปได้มาก ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมาด้วยท่าทางที่ยังคงความเคารพอยู่อย่างที่สุด ก่อนที่มือเรียวของเออต้าจะเลื่อนไปรับของขวัญที่เทพีมอบให้ ดวงตากลมโตของเธอฉายประกายออกมาอย่างชัดเจน เธอกำลังมองด้วยความสงสัยใครรู้และอยากจะเปิดมันออกดูเสียตรงนี้ แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ มันดูเป็นการเสียมารยาทอย่างมากในสายตาของเธอ

          “ ขอบพระคุณมากค่ะท่านเทพี เป็นพระคุณกับฉันแล้ว ”

          เออต้าเอ่ยขอบคุณไปด้วยความเคารพ ก่อนที่สมองของเธอจะคิดอะไรได้บางอย่าง มือเรียวข้างหนึ่งถูกผละออกมาจากกล่องแล้วหยิบเอากุหลาบสีทองที่เธอมีติดตัวเอาไว้ขึ้นมา

          กุหลาบสีทองที่หาได้ยากนี้ เป็นกุหลาบที่เธอตั้งใจเก็บเอาไว้ แต่หากว่าโอกาสในตอนนี้เป็นโอกาสที่เหมาะอย่างมากในการที่จะมอบของที่ดีที่สุดให้ ยิ่งเป็นเทศกาลวาเลนไทน์ที่ให้ความสำคัญกับกุหลาบแล้วด้วยนั้น คงจะเป้นอะไรที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

          “ กุหลาบสีทอง... ฉันมอบให้กับท่านเทพีค่ะ ได้โปรดรับเอาไว้เถอะนะคะ ”

          มือเรียวสวยมอบให้ไปด้วยท่าทางที่นอบน้อม ก่อนที่ท่านเทพีจะรับไปด้วยรอยยิ้มที่ประดิษฐ์ขึ้นมาให้รับกับท่านอย่างสวยงามไร้ที่ติ

          “ ขอบใจมากที่มอบมันให้เรา เด็กน้อยเอ๋ย ”

          ท่านเทพีรับกุหลาบของเธอไปด้วยท่าทางที่ไม่ได้แสดงออกในแง่ลบ เพียงเท่านี้เออต้าก็ดีใจจนแทบแย่แล้ว เธอฉายรอยยิ้มกว้างออกมาให้กับท่านเทพี ก่อนที่ร่างของหญิงสาวแสนสวยจะเดินลดออกไปจากจุดที่เธอยืนอยู่

          ลมหายใจถูกถ่อนออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อครู่นี้เธอเกร็งและเกือบเผลอกลั้นหายใจไปตั้งหลายครั้ง แต่ดีที่ไม่ได้มีผลอะไรกับเจ้าตัว

 

          “ ตื่นเต้นไปหมดเลย... อ๊ะ จริงสิ ต้องรีบไปแล้ว ”

          เพราะว่าในตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาอยู่ที่นี่แล้ว เธอจะต้องรีบไปจัดการเรื่องราวอื่น ๆ ตามที่ได้วางแผนเอาไว้อยู่

 

 

---

Ps. รับกล่องแห่งความรักจากเทพีอะโฟร์ไดท์ ได้ ขนมโมจิ(พิเศษ)

มอบกุหลาบสีทองให้เทพีอะโฟร์ไดท์

Laura HEROES

ด้านหน้าประตูค่าย 

ย้อนเวลา 14 กุมภาพันธ์ วันวาเลน์ไทน์ เวลา 9.30 น.

หลังเด็กสาวไปแฮปปี้วาเลนไทน์ ผู้เป็นพ่อเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อเธอเดินออกมาด้านหน้าของตัวประตูค่าย เธอเข้าพบเข้ากับเทพีอะโฟไดท์ 

เธอดูสง่างามแล้วก็สวยมากเลย เด็กสาวเองถึงกับละสายตากับเธอไม่ได้เลย สวยแบบไม่ต้องทำอะไร แม้ว่าท่วงท่ากิริยาต่างๆ ก็ดูสวยไปหมด

เมื่อเธอได้สติเธอก็รีบคุกเข่าพร้อมกับเคารพอีกเทพีโดยทันที

“ ขอคารวะเทพีอะโฟร์ไดร์ ” เธอเก่าขึ้นก่อนจะย่อตัวลง เพื่อแสดงความเคารพ

พูดตามตรงว่าเธอแทบทำตัวไม่ถูกเลย ท่าทางของเด็กสาวตอนนี้ดูเกร็งไปหมด 

“ ทำตัวตามสบายเถอะ ” น้ำเสียงของอีกฝ่าย แบบไม่ต้องมองหน้ายังรู้เลยว่า เจ้าของเสียงนี้คือสวยมาก

เด็กสาวเองก็ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะยืนตรงเธอแทบไม่กล้าเงยหน้าเลยด้วยซ้ำ

“ หนู ... หนู ลอร์ร่าค่ะ เป็นธิดาของไดโอนิซุสค่ะ ” เธอแนะนำตัวแบบเสียงสั้นๆ

“ ไม่เป็นไรลอร่า ยืนขึ้นก่อน ” อีกฝ่ายกล่าวพร้อมกับ หยิบของขวัญออกมาแล้วก็ส่งให้กับเธอ ขณะที่ลอร์ร่าเองก็กำลังลุกขึ้น ยืนเต็มความสูงของตัวเอง ด้วยท่าทางที่สำรวมเอามากๆ

“ แล้วอันนี้ของขวัญของเธอ ” กล่องของขวัญที่ผูกโบว์เอาไว้ ถูกส่งให้กับเด็กสาว

เธอย่อตัวอีกครั้ง เพื่อรับของขวัญมา กล่องขนาดมันไม่ใหญ่มาก เเละน้ำหนักก็ไม่ได้มากด้วย

“ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากมากเลยนะคะ ” เธอรับมันมาพถือเอาไว้สักครู่หนึ่งพร้อมกับเปิดมันออก  ก็พบว่าภายในเป็น น้ำหอม 1 ขวด ที่รูปทรงสวยและดูแปลกตาออกไป จากทรงขวด 

พูดตามตรงว่าเธอเองก็ไม่เคยเห็นน้ำหอมชนิดนี้มาก่อน 

“ หวังว่าจะชอบมันนะ ” 

ไม่มีคำบรรยายใดที่จะบอกว่าเธอไม่ชอบ  เพราะตัวของลอร่านั้น เธอชอบฉีดน้ำหอมเป็นชีวิตจิตใจเลยทีเดียว เธอก็เลยรีบตอบรับไป “ ชอบค่ะ ชอบเลย ชอบมากเลยค่ะ ” 

ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความสุข อย่างบอกไม่ถูก เธอเอากล่องนั้นมากอดเอาไว้และโยกตัวไปมา ดูมีความสุขอย่างมาก

ก่อนที่จะหยิบดอกกุหลาบสีทองขึ้นมา  “ เดี๋ยวค่ะ เนื่องในวันวาเลนไทน์ หนูขอมอบดอกไม้ให้นะคะ ” เธอส่งดอกกุหลาบสีทองให้ 

“ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ ” เธอกลับพร้อมกับรอยยิ้ม

มือของทางเทพีรับดอกไม้ขึ้นไป  “ ดอกไม้ของฉันหรอ ขอบใจ ” 

ทางเทพีเองก็ตอบรับ มันยิ่ง ทำให้เด็กสาวรู้สึกทำตัวไม่ถูกเลย เพราะโดยปกติเธอจะคุยกับพ่อยังเป็นปกติ แต่เมื่อเป็นคนอื่นมันก็จะทำเอาเธอเกร็งอย่างบอกไม่ถูก

“ แล้วนี่กำลังจะออกไปไหนกัน ” อีกฝ่ายถามเด็กสาว พร้อมมองด้วยสายตาอบอุ่น

“ อ่อ คือหนูกำลังจะไปหาคู่เดทค่ะ ” เธอพูดแบบเขินอาย มือบิดไปมาจนพันกันเองไปหมด ยิ่งบอกเรื่องนี้ยิ่งเขินเข้าไปอีก หน้าของเธอเองก็แดงขึ้นเล็กน้อย

“ ดีเลยสิ ยังไงก็ขอให้โชคดี อย่าลืมใช้น้ำหอมนั้นด้วยหละ ” น้ำเสียงของอีกฝ่าย ทำให้เด็กสาวรู้สึกว่าวันนี้ต้องมีอะไรดีดีเข้ามาแน่นอน

“ ได้เลยค่ะ หนูจะใช้มัน ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ ขอบคุณมากเลย หนูจะใช้มันเเน่นอนค่ะ ” เธอกล่าวคำว่าขอบคุณ ไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ เเถมยังพูดวนไปวนมาอีกต่างหาก

ทางเทพีเองก็ขำออกมา กับความรู้สึกรักของเจ้าเด็กสาวตรงหน้า

“ ไปเถอะ เดี๋ยวจะไปสายมันจะไม่ดีเอานะ ” เธอกล่าวสั้นๆ

ก่อนที่ เด็กสาวโค้งตัวอีกครั้งเพื่อเป็นการบอกลาอีกครั้ง เป็นการทำความเคารพอีกรอบนึงด้วย

” งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ” เธอกล่าวพร้อมกับขยับกระเป๋าแล้วก็มุ่งหน้าเดินออกไปทันที

ภายในใจตอนนี้เธอรู้สึกว่า วันนี้ต้องเป็นวันที่โชคดีแน่นอน

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Laura Tanner

ของที่ถวาย: กุหลาบสีทอง

เทพที่ถวายของ: อะโฟร์ไดท์

 [BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15] 

 รับกล่องแห่งความรักจากเทพีอะโฟร์ไดท์ - น้ำมันหอมอามูร์ 

Laura HEROES

ประตูค่าย 

ย้อนเวลา 14 กุมภาพันธ์ วันวาเลน์ไทน์ เวลา 09.59 น.

หลังจากที่เธอเดินออกมาสักพักนึงเธอก็เจอกับผู้ที่รอเธออยู่นั้นหละ 

อีกฝ่ายยืนแอบอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่   พยามทำตัวเองไม่ให้เป็นจุดสนใจ

แต่ยิ่งพยายามให้มันเด่นเท่าไหร่  มันก็ดูเด่นอยู่ดี

ทีแรกเด็กสาวจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นก่อน แต่ก็คงจะไม่ได้เธอก็เลยแกล้งทำเป็นเดินผ่านรอบนึง

ปล่อยให้อีกฝ่ายตายใจไปซักครู่ก่อนที่จะเดินมาจากด้านหลัง 

“ สวัสดีค่ะ  ” เธอยิ้มออกมาก่อนที่จะหยุดยืนอยู่ด้านหลังเอามือไขว้หลังเอาไว้

เด็กสาวในกระโปรงสีขาวรองเท้าสีแดง  ดูเป็นชุดกระโปรงที่น่ารัก วันนี้เธอมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายสีดำที่เป็นหนังด้วย (รูปชุด)

“ คุณเจโรม ลอร์ร่าเองค่ะ ” เธอเอ่ยทักทายอีกฝ่ายก่อนเลย

“ สวัสดีครับ แต่ว่าเห็นผมด้วยหรอ ” เค้าถามอย่างแปลกใจ เขายกมือลูบท้ายทอยตัวเองไปมา เเม้เขาจะใส่เเมส ปิดหน้าใส่แว่นด้วยก็คือจำได้นะ ความหล่อนั้นทะลุแมสออกมาเเล้ว

“ ไม่เห็นค่ะ ” เธอแกล้งตอบกลับไป อันที่จริงก็คือเห็น เห็นตั้งแต่เดินมาแล้ว 

“ เอ้า ” เค้าดูปลัดใจเล็กน้อยหลังจากที่เด็กสาวตอบว่าไม่เห็น แต่สามารถทักเค้าได้

“ เพิ่งเห็นเมื่อกี้น่ะค่ะ ” เธอหัวเราะออกมา พร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะถามต่อ

" เเต่ว่าคุณมารอนานหรือยังคะ " เธอถามอีกฝ่ายที่ยืนมองอยู่นานแล้วด้วยความสงสัยนิดหน่อย

“ ไม่นานครับ ผมก็พึ่งออกมาไม่นาน แต่ว่าเราไปกันเลยไหมครับ นี่ก็สายมากแล้วด้วย ” อีกฝ่ายขยับนาฬิกาข้อมือของตนเอง มองดูเวลา นี้ก็ปาเข้าไปจะ 10 โมงแล้วไหนจะต้องเดินทางอีก

“ อ่อ .... ได้ค่ะ ” เธอพยักหน้ารับ 

“ อ่อ ผมเกือบลืม ” เค้าหยิบช่อดอกไม้ออกมาก่อนจะมอบให้กับเด็กสาว “ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับ ” 

รอยยิ้มของอีกฝ่ายทำให้ลอร่าแทบลงไปนอนกองกับพื้น ‘ โอ๊ยย ตายพอดี จะละลายแล้วละมุนเกินไปเอาดีย์ ขอกริ๊ดได้มั้ย ผู้ชายจะตกใจหรือเปล่า อดทนไว้ราร่า ’ 

นั่นคือสิ่งในใจของเด็กสาวเธอรับช่อดอกไม้มา ก่อนที่จะหน้าแดงขึ้น 

“ คุณโอเคหรือเปล่าครับ ทำไมหน้าแดงขนาดนี้ ” ทันทีที่เค้าเห็นเค้าก็ถามไถ่ทันทีว่าเธอเป็นอะไร

“ ปะ ปะ เปล่าคะ ร่าโอเค สบาย สบายมากเลย ” เธอยิ้มออกมาแล้วก็โบกมือไปมาแบบเลิ่กลั่กสุดๆ

“ แน่ใจใช่มั้ย ” เค้าถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

แต่เด็กสาวเองก็พยักหน้าก่อนที่จะถามอีกฝ่ายกลับไป ว่าวันนี้เค้ามีแพลนจะพาเธอไปเที่ยวไหน 

“ เเน่ใจค่ะ แน่ใจ แต่ว่าวันนี้เราจะไปไหนกันดีคะ ” 

“ เซ็นทรัลพาร์คครับ ” เค้าตอบกลับกับเด็กสาว

“ คุณ ..... โอเคใช่ไหม ” เธอถามเพราะรู้สึกว่าที่นั่น เป็นที่สาธารณะ อาจจะเจอแฟนคลับเค้าก็เป็นได้

“ โอเคสิ ทำไมต้องไม่โอเคด้วย ” 

สีหน้าเค้าดูปประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากที่ได้ยินเด็กสาวถามออกท่แบบนั้น

“ เปล่าคะ คือว่า ร่าแค่เห็นว่า คุณเป็นศิลปิน ถ้าไปเที่ยวในที่แบบนั้น แล้วแฟนคลับเจอเข้า อาจจะเข้าใจผิดหน่ะ ” เธออธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

“ โถ่ .... เรื่องแค่นี้เอง ” เค้าถอนหายใจออกมาหันมามองหน้าเธอ

“ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง สบายมาก ” เขาพูดเบาๆ พร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้

“ ถ้าคุณโอเค ร่าก็ไม่ติดอะไรคะ ” เธอตอบรับพร้อมกับถือช่อดอกไม้ สีแดงขาวนั้นเอาไว้

“ ไปกันครับ ” เขากล่าวพร้อมกับยื่นมือออกมา

สีหน้าของเด็กสาวดูจะกลับมาเลิ่กลั่กอีกแล้ว 

“ ตรงนี้ไม่มีคนเห็นหรอ จับได้ ” เขาพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือเด็กสาวเอาไว้ แล้วก็จูงมือเดินออกไป

ไออุ่นๆ ของอีกฝ่ายสัมผัสอยู่ที่มือของเด็กสาว 

" หนาวเหรอ? " เสียงทุ้มของเขาดังขึ้น ลอร์ร่าหันไปสบตา ก่อนรีบส่ายหน้าแรง ๆ 

" เปล่าค่ะ! สบายมาก! จริงๆนะ " เเต่ไม่แปลกหรอกที่เขาจะถามเพราะว่าลอร์ร่าก็คือ ตื่นเต้นเอามากๆ แถมอากาศนั้นก็เย็นด้วย

เธอพยายามทำตัวเป็นปกติ แต่เธอรู้ว่ามือของเธอเหงื่อออกนิด ๆ เพราะในหัวเอาแต่คิดว่าถ้าเขายื่นมือมาหา เธอควรจะทำยังไงดี เเม้ว่าตอนนี้อากาศมันจะเย็นมากก็ตาม แต่คือตอนนี้ใจเธอนั้นเเทบลุกเป็นไฟ เขินไปหมดแล้ว

สัมผัสของเขาอุ่น อบอวลไปด้วยความมั่นใจและความนุ่มนวล ลอร์ร่าสะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าสถิต แต่เมื่อเขากระชับมือแน่นขึ้น เธอกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะเขานั้นเอาไป ซุกในโอเวอร์โค้ด ของเขา

" แบบนี้ดีขึ้นมั้ย " เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ แต่มีรอยยิ้มแบบอบอุ่น

ลอร์ร่าเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนพยักหน้าเบา ๆ ใบหน้าร้อนขึ้นจนแทบไม่ต้องพูดอะไรอีกต่อไปแล้วก็ได้ เขินสุดๆ ตัวนี้จะบิดเป็นเกียวเเล้วนะ!!

เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งคู่ก็ค่อยๆ เดินไปที่ด้านล่างจากนั้นเด็กสาวที่หยุดรอรถ

" เราจะไปยังไงหรอ " อันที่จริงคือ ถ้าไปแบบลอร์ร่าคือรถบัส ต่อรถไฟ แต่ท่าทางจะได้โดนรุมแน่ๆ

" ไม่ต้องห่วง " เขานั้นเตรียมการเอาไว้แล้ว อีกฝ่ายที่มีรถด้วย เขาพาเด็กสาวออกเดินทาง มุ่งหน้าไปจุดหมายโดยทันที

เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถ บทสนทนาก็ค่อยๆ เริ่มขึ้น อีกฝ่ายเองก็ยังไม่ได้ปล่อยมือเธอออก แถมเขานังนั่งริมหน้าต่าง 

มือของเขานั้นดูจะอบอุ่นมากเลยทีเดียว ส่วนมืออีกข้างของลอร์ณ่าเธอกำดอกไม้ไว้แน่ๆ เพื่อเเบบมันเกร็งก็ผ่อนคลายนี้หละ  แต่แน่ๆ ดอกไม้นี้หนะ เธอจะเอาไปเก็บอย่างดีเลยคอยดูสิ

ตอนนี้มันทำใจลอร์ร่าเต้นเเรงและไม่ค่อยจะเป็นจังหวะเลยด้วยนะ

" ตื่นเต้นหรอ " อีกฝ่ายถามก่อนจะอมยิ้ม

" นิดหน่อยค่ะ " เธอตอบตรงๆ 

หลังจากนั้นบทสนทนาในรถก็เงียบไปสักพักก่อนเธอจะเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นมาอีก เพื่อคลายความเงียบนั้น 

เรื่องเหล่านั้นเป็นเรื่องทั่วๆ ไปที่ทำให้รู้จักกันมากขึ้น เหมือนเป็นการละลายพฤติกรรมนั้นหละ

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม 

 รับช่อดอกไม้จาก เจโรม 

 รับเพิ่ม ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน 1 ดอก, น้ำทิพย์ 1 ขวด และ เงิน 20 ดอลลาร์ 

@Dean 

Leoric BRAVE

Leoric
Hwang

RESPECT ALL, FEAR NONE

วันศุกร์ที่ 14 กุมภาพันธ์ 2025 เวลา 10.30 น.

ลีโอริคตื่นขึ้นในเวลาที่สายมากกว่าปกติ แถมยังเหม่อลอยนอนมองเพดานห้องพักของตัวเองด้วยสีหน้าว่างเปล่าสุด ๆ วันนี้วันอะไรแล้ว มีการบ้านอะไรที่จะต้องทำ แล้วก็มีเรียนวิชาอะไรบ้าง ไม่ได้ไปส่งของให้พระมารดาหลายวันแล้วสิ อา วันนี้วันศุกร์แล้วสินะ

และเมื่อความคิดแล่นมาถึงคำว่าวันศุกร์ ร่างสูงก็กระเด้งตัวขึ้นจากฟูกนอนทันที "อะไรนะ! วันศุกร์งั้นเหรอ!" ใบหน้าหันขวับไปทางปฏิทินที่ปักหมุดแขวนเอาไว้อย่างลวก ๆ ไร้ซึ่งการตกแต่งอื่นใดให้ดูสวยงามหรือว่าน่ารัก ราวกับถูกทำขึ้นเพื่อเน้นการใช้งานอย่างเดียวเท่านั้น สายตาถูกดึงให้จับจ้องไปยังวงปากกาสีแดงที่มาร์กเอาไว้รอบตัวเลขของวันที่ 14

วันวาเลนไทน์ เขาจำเป็นต้องไปพบเทพีอะโฟร์ไดท์เพื่อสักการะ และขอบคุณพระนางที่ประทานของขวัญประจำวันแห่งความรักมาให้ รวมถึงนัดเดทกับรุ่นพี่เอมีเลีย สายเลือดแห่งซุส บ้าไปแล้ว ความจริงนี่ไม่ใช่เวลาที่จะมามัวนั่ง ๆ นอน ๆ อึ้ง ๆ แบบนี้นะ

เด็กหนุ่มพรวดพราดอีกครั้ง คว้าหยิบทั้งผ้าขนหนู แปรงสีฟัน และเสื้อยืดค่ายกับกางเกงยีนส์แบบบ้าน ๆ วิ่งตรงเข้าไปสู่ห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายทันที หากเป็นเวลาปกติเขาคงจะปล่อยให้น้ำเย็นกระทบกับผิวหนังเพื่อให้ตื่นตัว แต่ดูเหมือนตอนนี้จะสายเกินไปที่จะทำอย่างนั้น

ค่อยกลับมาใหม่ก่อนที่จะไปเดทกับรุ่นพี่เอมีเลียก็แล้วกัน ตอนนี้ต้องไปสักการะเทพีก่อน

ราว 20 นาทีให้หลังเขาก็ออกมาจากห้องอาบน้ำอีกครั้ง ผ้าขนหนูแปะอยู่บนเส้นผมเปียกโชก ออกแรงขยี้เพื่อที่จะให้มันหมาดขึ้นสักเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยอะไรสักเท่าไหร่ แล้วตอนนี้เองที่อีกความคิดหนึ่งแล่นขึ้นมาอีกครั้ง อะโฟร์ไดท์ได้ชื่อว่าเป็นเทพีแห่งความงดงาม ถ้าไปในสภาพที่ไม่ค่อยจะงดงามเท่าไหร่ พระนางจะกริ้วรึเปล่า โอย! ใช้แค่หน้าตาอย่างเดียวไปก่อนได้ไหมเนี่ย

กระนั้นแล้วลีโอริคก็พยายามจัดการสภาพของตัวเองให้มันสมบูรณ์พร้อมมากที่สุด ไดร์เป่าผมถูกหยิบยืมมาจากรุ่นพี่ภายในบ้าน แม้จะไม่ได้เซตให้เป็นทรงเต็มที่มากมายอะไร แต่มันก็แห้งและถูกหวีให้เป็นทรงดีกว่าตอนแรกเยอะ นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องเงาสะท้อนของตัวเองที่หน้ากระจกด้วยสีหน้าว่างเปล่า เอาเถอะ ขอแค่เจอกับเทพีเดี๋ยวเดียว ไม่เป็นไรหรอกน่า

บุตรแห่งอาธีน่าวิ่งพรวดออกจากบ้านหมายเลข 6 แล้วตรงไปยังด้านหน้าประตูค่ายแทบจะในทันที ในมือของเขาประคองเอาไว้ด้วยดอกกุหลาบสีทองที่เตรียมมาเพื่อถวายแด่เทพีองค์นั้น และยามที่บรรลุถึงสถานที่ ร่างอันงดงามของเทพีแห่งความงามและความรักก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพอดิบพอดี เข่าทั้งคู่ทิ้งลงสู่พื้นดิน ส่วนหนึ่งก็เพื่อทำความเคารพแด่พระนาง แต่อีกส่วนก็มาจากความเหนื่อยหอบจากการวิ่งมาล้วน ๆ

"ข้าแต่เทพีอะโฟร์ไดท์ผู้งดงาม ผมมาที่นี่เพื่อสักการะท่าน" แม้น้ำเสียงก็ยังขาดห้วงเล็กน้อย ไม่ว่าใครก็ดูออกได้ในทันทีว่า ลีโอริคกำลังหอบแฮ่ก

"ใจเย็น ๆ ค่อยพูดค่อยจาก่อน ทำไมถึงได้เรียบร้อยเช่นนี้เล่า" สุรเสียงนั้นหวานซึ้งทั้งยังเปี่ยมไปด้วยเมตตา

เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าโดยลึกก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นสบดวงพักตร์อันงดงาม "ผมชื่อลีโอริคครับ เป็นบุตรแห่งเทพีอาธีน่า ส่วนดอกไม้นี้ ผมนำมามอบให้กับเทพีเนื่องในวันแห่งความรักด้วยครับ" กล่าวจบก็ยื่นส่งถวายให้แด่นาง

ทว่าเทพีพระองค์นั้นกลับไม่ได้รับไปเพียงอย่างเดียว นางยื่นกล่องของขวัญกล่องหนึ่งส่งกลับมาให้ "ส่วนนี่เป็นของขวัญของเธอ จงนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์"

ร่างสูงค้อมกายลงอีกครั้งเพื่อแสดงความเคารพก่อนที่กล่าวคำขอบคุณ ยื่นมือทั้งคู่ออกไปตรงหน้าและรับกล่องของขวัญนั้นมาเปิดออก เขาพบว่ามันคือหินตีบวกจำนวน 20 ก้อนด้วยกัน "ขอบคุณเทพีที่มีเมตตา ผมจะนำไปใช้อย่างดีแน่นอนครับ"

"เอาล่ะ ๆ ข้าเชื่อเจ้า ดูจากท่าทีเร่งร้อนที่รีบมาหาข้าเช่นนี้ คงมีเรื่องที่จะต้องไปกระทำต่อสินะ ข้าขออวยพรให้เจ้าโชคดี แล้วพบกันใหม่" พระนางหมุนตัวหันหลังกลับ ก่อนที่จะหายลับไป ทิ้งให้ลีโอริคอยู่ที่ประตูค่ายเพียงลำพังอีกครั้ง

ซะเมื่อไหร่

หญิงสาวผู้หนึ่งกำลังยืนรอใครบางคนอยู่ด้วยท่าทีที่ประหม่าอย่างเห็นได้ชัด และชุดลายทางที่หล่อนสวมเอาไว้ภายใต้โอเวอร์โค้ทสีครีมก็ทำให้เจ้าตัวรับรู้ได้ทันทีว่า หล่อนคือคู่เดทในวันนี้นั่นเอง

ซวยแล้วไง

มันสมองที่ได้รับมาจากมารดากำลังทำงานอย่างเต็มที่เพื่อหาทางออกที่ดีที่สุด กลับไปตอนนี้เลยอาจจะได้ แต่นั่นแปลว่าหล่อนจะต้องรอคอยคู่เดทที่ไม่รู้ว่าจะปรากฏตัวขึ้นมาเวลาไหน แต่จะเดินเข้าไปทักตอนนี้ สภาพของตัวเองก็ดูแย่สุด ๆ ทั้งยังไม่ได้สวมใส่เดรสโค้ดที่ถูกต้องด้วย แต่เอาเถอะ เป็นไงเป็นกันสิ

"สวัสดีครับ รุ่นพี่เอมิเลียใช่ไหมครับ" เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินไปทักเจ้าหล่อนก็จริง แต่กล่องของขวัญที่ได้รับมาจากเทพีนั้นถูกใช้ต่างเครื่องกำบังใบหน้า ไม่รอคอให้คู่สนทนาตอบก่อนกลับรีบพูดต่อเสียอย่างนั้น "ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นรบกวนรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมาใหม่" แถมสิ้นสุดคำพูดก็รีบหมุนตัววิ่งออกไปจากประตูค่ายกลับสู่บ้านพักหมายเลข 6 ของตนอย่างรวดเร็ว แม้ว่าโสตประสาทจะได้ยินเสียงติดห้าวดังไล่หลังมาว่า เดี๋ยวสิ ก็ตามที

ผมขอโทษนะรุ่นพี่เอมิเลีย ผมจะรีบจัดการตัวเองให้ไวที่สุดเดี๋ยวนี้แหละ

ทันทีที่กลับมาถึงค่าย ลีโอริคก็รีบจัดการตัวเองอย่างดีใหม่อีกรอบ สวมเสื้อยืดสีดำเข้ากันกับเดนิมยีนส์สีเข้ม สร้อยคอและสร้อยข้อมือสีเงินที่เป็นสไตล์โปรดของตนเอง คลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตลายทางอันเป็นเดรสโค้ดประจำวันนี้ หมวกบีนนี่สีดำที่มีข้อความสีขาวปักอยู่ด้านหน้า และแว่นตาโลหะไร้กรอบแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้สายตาสั้นก็ตามที มีเวลาเหลือบดูเวลาจากนาฬิกาเล็กน้อยยามที่ฉีดน้ำหอมตามจุดชีพจรของตนเอง ก่อนที่จะวิ่งพรวดกลับออกมาที่ด้านหน้าประตูค่ายอีกครั้ง

เหนื่อยหอบก็จริง แต่เราต้องแอคเอาไว้ก่อน ลมหายใจสูดเข้าเฮือกใหญ่เพื่อเอาออกซิเจนเติมเต็มเข้าสู่ปอด แล้วค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวที่ตนบอกให้คอยอยู่ก่อนด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "สวัสดีครับรุ่นพี่เอมิเลีย ผมหวังว่าเมื่อครู่พี่คงไม่ทันได้จดจำความประทับใจแรกของผมไปแบบผิด ๆ ใช่ไหม"

หล่อนหัวเราะแล้วส่ายหน้า มาถึงตอนนี้เขาจึงได้มีโอกาสจ้องมองใบหน้าของเธอชัด ๆ เอมิเลียไม่ใช่ผู้หญิงสไตล์สวยหยาดเยิ้มหรือว่าน่ารัก ถ้าให้นิยามล่ะก็ คำว่าเท่และทะมัดทะแมงคงจะเหมาะสมกับเธอมากกว่า ดังนั้นมันจึงค่อนข้างดูน่าแปลกตาที่เครื่องแต่งกายที่หญิงสาวสวมใส่อยู่นั้นขัดกับบุคลิกของเธอ และดูเหมือนเอมิเลียจะอ่านออก จึงได้ถามกลับมาทันที "ฉันดูไม่แปลกใช่ไหม?"

ลีโอริคยังคงรักษาสีหน้าได้ดีเยี่ยม รอยยิ้มเล็ก ๆ นั้นคลี่ออกมากกว่าเดิมยามที่ใบหน้าส่ายไปมาแสดงอาการปฏิเสธ "ไม่เลยครับ พี่ดูสวยมากต่างหาก ผมเลยเผลอตัวจ้องนานไปหน่อย ผมชื่อลีโอริคนะครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นคู่เดทที่ดีพอรึเปล่า แต่ผมสัญญาว่า วันนี้จะทำให้พี่มีความสุขที่สุดให้ได้ครับ"

ความประหม่าของคนตรงหน้าดูยิ่งฉายชัดมากกว่าเดิม ไม่รู้ว่ามันมาจากคำชมนั้น หรือว่าความไม่ชินกับเครื่องแต่งกาย หรือว่า... "จริงสิฉันทำช็อกโกแลตมาให้นายด้วยนะ รับไปสิ" กล่องช็อกโกแลตทำมือห่อด้วยกระดาษสีขาวถูกยื่นมาหา บางทีแล้ว สิ่งที่หล่อนประหม่า อาจเป็นรสชาติของมันก็เป็นได้

"ขอบคุณนะครับ แต่ทำแบบนี้ผมเกรงใจมากกว่า ผมควรจะทำอะไรให้พี่บ้างไม่ใช่เหรอ งั้นเราไปกันเลยดีมั้ย ดอกไม้สวย ๆ กำลังรอคนสวย ๆ อยู่นะ" กล่าวจบจึงค่อยเดินทางออกจากบริเวณค่ายตรงไปยังสถานที่เดทประจำวันนี้

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: Leoric Hwang
ของที่ถวาย: กุหลาบสีทอง
เทพที่ถวายของ: อะโฟร์ไดท์

[BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15]
รับกล่องแห่งความรักจากเทพีอะโฟร์ไดท์ - หินตีบวก 20ea

รับดอกกุหลาบสีน้ำเงิน 1 ดอก / อาหารเทพ หรือ น้ำทิพย์ 1 ขวด / เงิน 20 ดอลลาร์ /ช็อกโกแลต 1 ชิ้น
@Dean

หมายเหตุ
ยาวมากครับ 𓆩†𓆪 เขียนข้างบนดีกว่า
ประตูค่าย