[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย

Eloise HEROES

วันที่ 21 ธันวาคม 2024

เวลา 13.00 น.

หลังจากที่ไซคลอปส์ถูกสังหารไปแล้ว บรรยากาศรอบค่ายยังคงเต็มไปด้วยความตึงเครียด เสียงการต่อสู้ยังดังกึกก้องไม่หยุดจากทุกทิศทาง บางทีก็มีเสียงคำรามของอสุรกายที่ดังกระหึ่มมาจากที่ไกล ๆ ท่ามกลางการรุกรานของอสุรกายต่าง ๆ ที่ไม่ยอมหยุด

เอโลอิสยังคงยืนหอบหายใจ มือหนึ่งจับธนูแน่นคอยระแวดระวังสิ่งรอบข้างอย่างมีสมาธิ แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้ของป้าเจ้าเก่าเจ้าเดิม

“มันมาแล้ว! เร็วเข้า! สู้มัน! ธนูจะไปทันการอะไร เอาดาบกับโล่ไปฆ่ามันเร็ว ๆ!” ป้าร้องเสียงแหลมขณะเห็นหมาป่าน้ำแข็งกำลังพุ่งเข้ามา เธอยัดดาบและโล่ของตัวเองใส่มือเอโลอิส สาวน้อยผมสีเพลิงมองอาวุธที่ถูกยัดใส่มือแบบงง ๆ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาสงสัยว่าป้าเอาดาบกับโล่พวกนี้มาจากไหนตอนนี้จะต้องจัดการหมาป่าน้ำแข็งนั่นก่อน

เสียงคำรามต่ำ ๆ ดังมาจากหน้าค่าย เอโลอิสชะงักเท้า มือจับดาบและโล่แน่น ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของเสียง มันคือหมาป่าที่มีร่างกายโปร่งใสราวกับน้ำแข็งสลักขึ้นมาอย่างประณีต หมาป่าน้ำแข็งส่งเสียงคำรามอีกครั้ง ก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เอโลอิสแทบไม่ทันตั้งตัวรีบยกโล่ขึ้นบังกรงเล็บคมที่ตวัดเข้ามา แม้แรงกระแทกจะไม่มากพอทำให้เธอเซแต่สัมผัสเย็นจัดที่ผ่านโล่ก็ทำให้เธอรู้สึกชาไม่น้อย

“เย็นชะมัด” เธอพึมพำขณะตั้งท่าพร้อมรับการโจมตีต่อไป

หมาป่าน้ำแข็งพุ่งโจมตีอย่างต่อเนื่อง มันอาศัยความเร็วและความคล่องตัวกระโดดจากด้านหนึ่งไปอีกด้าน กรงเล็บของมันข่วนใส่โล่ของเอโลอิสจนเกิดรอยน้ำแข็งเกาะ เอโลอิสพยายามฟันดาบสวนกลับไปหลายครั้ง แต่ก็วืดไปหลายรอบ

“ให้ตายเถอะ ไม่ได้ใช้ดาบนานไม่คล่องมือเหมือนก่อนเลย”

หมาป่าน้ำแข็งกระโจนเข้าใส่เธออีกครั้ง คราวนี้เธอไม่หลบแต่ยกโล่ขึ้นชนเข้าที่ใต้คางของมันเต็มแรงจนมันกระเด็นถอยไปเล็กน้อย เธอใช้โอกาสนี้ฟันดาบลงไปที่ขาของมัน หมาป่าน้ำแข็งส่งเสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด เธอหาจังหวะฟันดาบที่ตำแหน่งลำคออีกครั้งก่อนที่มันจะสลายกลายเป็นฝุ่นละออง 

เอโลอิสยังไม่ทันหายเหนื่อยจากการต่อสู้ เสียงแหลมของป้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“พะ...พญานาค! นี่มันพญานาคตัวเป็น ๆ ไม่ต้องไปถึงคำชะโนดแล้ว!” เสียงป้าดูตื่นเต้นมาก เอโลอิสขมวดคิ้วทำหน้างงว่าไหนวะพญานาค? 

แต่คำถามของเธอพลันได้รับคำตอบเมื่อพื้นดินใต้เท้าเริ่มสั่นไหว เอโลอิสตาเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นร่างขนาดใหญ่ของสิ่งมีชีวิตที่มีหัวคล้ายงู แต่กลับมีถึงสามหัวที่ดูน่ากลัวและอ้าปากคำรามจนเผยเขี้ยวคมออกมา

“ฮะ...ไฮดร้าเหรอ...” เธอพึมพำออกมาเบา ๆ ขณะจับดาบและโล่แน่น

“ป้าจะไปหาพวงมาลัยมาไหว้” เสียงป้าดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับท่าทางตื่นเต้นเหมือนเจอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จนเอโลอิสถึงกับหันขวับไปมองด้วยสีหน้าแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

“ป้าอย่าเข้าใกล้มันนะ ลมหายใจมันมีพิษ” เอโลอิสพูดพร้อมล้วงในกระเป๋าคาดเอว ก่อนจะหยิบหน้ากากปิดปากสองอันขึ้นมา โยนอันหนึ่งไปให้ป้าและเอาอันหนึ่งมาสวมไว้ที่หน้าตัวเอง

“แหม ใส่ทำไมล่ะ จะบอกว่าพญานาคนี่ปล่อยพิษได้เหรอ?” ป้ารับหน้ากากมาด้วยความลังเล

“ก็หนูบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่พญานาค มันคือไฮดร้า!” เอโลอิสตะโกนกลับพลางจ้องมองศัตรูตรงหน้า ไฮดร้าสามหัวกำลังเข้ามาใกล้ มันพ่นลมหายใจออกมาเป็นไอพิษสีเขียวจาง ๆ ที่ลอยไปในอากาศ ป้ายืนพึมพำอะไรบางอย่างที่เอโลอิสไม่ทันได้ฟัง ก่อนจะยัดหน้ากากปิดปากขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้แต่ก็ยังยืนยันในความเชื่อของตัวเองว่านี่คือพญานาค

เอโลอิสยืนตั้งท่าอย่างระมัดระวัง ดาบในมือขวาส่องประกายวาววับภายใต้แสงอาทิตย์ โล่ในมือซ้ายยกขึ้นพร้อมรับการโจมตี เธอรู้ว่าไฮดร้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา และหากจัดการไม่ถูกวิธี หัวที่ถูกตัดออกจะงอกใหม่เพิ่มขึ้นอีก

“จะทำอะไรน่ะ?” เมื่อป้าเห็นเอโลอิสตั้งท่าพร้อมรบก็สงสัยขึ้นมา

“จัดการพญานาคของป้าไง!”

เอโลอิสไม่รอช้ากระโจนหลบกรงเล็บแหลมที่ฟาดลงมาบนพื้นอย่างรุนแรง ดินกระจายเป็นวงกว้าง ขาทั้งสามของไฮดร้ากระทืบพื้นจนเกิดรอยแตกชัดเจน

เธอวิ่งวนรอบตัวไฮดร้า พยายามหาช่องโหว่ แต่ไฮดร้าไวเกินคาด มันหมุนตัวพร้อมกันสามหัว พ่นไอพิษเข้าหาเธอจากทุกทิศทาง เอโลอิสยกโล่ขึ้นป้องกันกระชับหน้ากากปิดหน้าให้แน่น

“ว้าย!!! พญานาคโกรธแล้วเห็นไหม เธอไปลบหลู่ท่านพญานาคได้ยังไงกัน!” 

เอโลอิสหันขวับไปมองป้า ที่กำลังยกมือพนมไหว้ไฮดร้าอยู่ห่าง ๆ

“ป้า! มันไม่ใช่พญานาค! มันคือไฮดร้า อสุรกายในตำนาน! และมันพยายามฆ่าพวกเราอยู่นะ!” เธอพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าผสมกับความรำคาญ

แต่ก็ไม่ได้มีเวลาให้คิดมากนานเพราะไฮดร้าพุ่งตัวมาอีกครั้ง คราวนี้มันพยายามใช้ฟันที่คมของมันกดดันเอโลอิสจากทุกทิศทาง เธอต้องวิ่งหลบอย่างรวดเร็วแล้วกระโดดขึ้นไปบนหินใกล้ ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตี

เอโลอิสยกโล่ขึ้นมาป้องกันหัวหน้าของไฮดร้าที่พยายามโจมตีในระยะใกล้ เธอไม่สามารถสู้กับมันในระยะประชิดได้ แต่ก็ต้องหาทางทำลายมันด้วยวิธีอื่น เธอสังเกตเห็นว่าหัวทั้งสามของมันเริ่มเหนื่อยล้าและช้าลงจากการโจมตีที่รวดเร็วอย่างไม่หยุดพัก

“ฉันต้องทำลายหัวมัน!” เอโลอิสคิดในใจ ขณะที่โล่ถูกยกขึ้นเพื่อบังการโจมตี เธอกระชับดาบในมือและมุ่งไปที่หัวแรกของไฮดร้าโดยตรง

เอโลอิสพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ดาบของเธอส่องประกายและฟันลงไปที่คอของไฮดร้าอย่างแม่นยำ หัวหนึ่งของมันถูกตัดขาดและตกลงไปกับพื้น แต่ในขณะเดียวกัน อีกสองหัวของไฮดร้ายังคงพยายามโจมตีเอโลอิสอย่างไม่ยอมหยุด แต่ตามตำนาน ไฮดร้าไม่สามารถฟื้นขึ้นจากการถูกตัดคอในเวลานั้นได้ถ้าหากมีการใช้ไฟเผาหรือวิธีการที่ทำลายมันไปจนหมด

เอโลอิสไม่รอช้า เมื่อเธอตัดหัวแรกเสร็จ เธอรีบใช้โล่ดันตัวเองไปข้างหน้า เพื่อหาจังหวะตีที่หัวที่สอง ขณะนั้นเธอเห็นหัวที่สองพยายามพ่นพิษมาทางเธอ แต่เอโลอิสใช้ดาบฟันหัวมันขาดออกไปในทันที

"ป้าหาคบเพลิงมาให้หนู!" เอโลอิสตะโกนขณะที่เธอหันไปหาป้าที่ยืนอยู่ห่าง ๆ

"จะเอาไปทำอะไร?" ป้าถามกลับ

"เอามาบูชาพญานาคป้าไง" เอโลอิสตอบอย่างรวดเร็ว ขณะที่โล่ของเธอถูกยกขึ้นเพื่อบังการโจมตีจากหัวที่สาม

"อุ๊ย! เพิ่มความสิริมงคลเหรอ? ได้ ๆ รอแป๊บ!" ป้าพูดแล้ววิ่งหายไปสักพัก ก่อนจะกลับมาพร้อมคบเพลิงในมือ

เอโลอิสรับคบเพลิงจากป้าอย่างงง ๆ เธอกำไฟแล้วเดินไปยังซากหัวที่ถูกตัดและจุดไฟที่คอของไฮดร้า ใช้คบเพลิงเผาทำลายมันให้หมดสิ้น หลังจากที่หัวที่สองถูกตัด เธอรีบใช้ไฟจากคบเพลิงที่จุดแล้วเผาทำลายซากหัวเพื่อไม่ให้มันสามารถฟื้นคืนชีวิตได้

เมื่อเธอเห็นหัวที่สามใกล้จะโดนตัดแล้ว เอโลอิสมั่นใจว่าต้องจี้แผลให้แน่นหนากว่าที่เคย หลังจากตัดหัวที่สามลง เธอใช้คบเพลิงที่มีไฟอย่างแรงจี้ไปที่แผลที่คอของไฮดร้า และใช้ดาบเสียบลงไปในช่องคอที่ตัดให้แน่นขึ้น เพื่อไม่ให้มันมีโอกาสงอกหัวใหม่จากการฟื้นตัว สุดท้ายก็จัดการตัดหัวที่สามของไฮดร้าได้สำเร็จและเผามันจนกลายเป็นเถ้าถ่านไปในอากาศ

“นี่เธอทำอะไรยัยเด็กบ้า รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป ฉันให้คบเพลิงเธอมาบูชาพญานาค แต่เธอกลับฆ่าท่าน บ้านเมืองจะต้องเกิดอาเพศแน่” 

เอโลอิสหายใจแรง สายตาของเธอเจือด้วยความเหนื่อยล้าและความรำคาญ เธอกลับมองป้าอย่างไม่พอใจ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่ในความเป็นมนุษย์ป้า

“เงียบไปเถอะค่ะป้า พวกเราไม่ตายก็บุญโขแล้ว”

ป้ายืนโค้งไหว้ซากของไฮดร้าอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองประสานกันอย่างเคารพ ขณะพูดเสียงหวาน ๆ ไปยังซากอสุรกายที่กำลังค่อย ๆ แปรสภาพเป็นละอองในอากาศ

“องค์พญานาคเจ้าขา ขอให้รู้ไว้ว่าลูกช้างไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการสังหาร อย่ามาเอาชีวิตลูกเลย ยัยเด็กหัวแดงนั่นทำคนเดียวเจ้าค่ะ”

เธอพูดไปพลางยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น สายตาของเธอหลับพริ้มในท่าทางที่ดูเหมือนกำลังขอพรจากเทพเจ้า ขณะที่ละอองจากร่างของไฮดร้าค่อย ๆ ฟุ้งกระจายและหายไปในอากาศ ร่างของมันเริ่มสลายหายไปจนหมดจนไม่เหลือแม้แต่เศษซากใด ๆ อีก

เอโลอิสยืนนิ่งมองเห็นภาพนั้นอยู่ด้านหลัง รู้ดีว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาเสียเวลากับป้าบ้าบอคอแตกแบบนี้ เธอหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ตัดสินใจว่าจะไม่เสียเวลาไปกับสิ่งที่ไม่สำคัญ ต้องรีบไปสมทบกับการต่อสู้อื่น ๆ ที่ยังคงดำเนินอยู่ เธอจึงปล่อยให้ป้าบ้าอยู่กับความคิดของเธอคนเดียวและรีบวิ่งไปสมทบทางอื่นต่อ

สินสงคราม: ผนึกคริสตัล

(LUK 80+ ได้จำนวนตามเลขไบต์สุดท้าย)

สินสงคราม: หัวไฮดร้า (เลขไบต์ 1/6/9)

โอกาสดรอปพิเศษ: เกล็ดไฮดร้า (เลขไบต์ที่เหลือ)

(LUK 60+ จะมีโอกาสได้เกล็ดมากกว่าหนึ่งหน่วยตามจำนวนเลขไบต์)

+4 ตื่นรู้จากการพิชิตหมาป่าน้ำแข็งและไฮดร้าครั้งแรก

Robin HEROES

Winter is coming

event : day 2 (21 dec 2024 02.00 PM)

Lennox Taycolis’s viewpoint

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เลนน็อคยืนนิ่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ มือข้างหนึ่งแตะด้ามดาบสีดำขลับที่พาดอยู่ข้างสะโพก ดวงตาสีเข้มของเขากวาดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง เงาที่ทอดยาวจากตัวเขาดูเหมือนจะมีชีวิต มันผสานเข้ากับความมืดรอบตัว เมื่อลมพัดจนเงาของกิ่งไม้สั่นไหว เงาของเขาก็ขยับตาม ห่างออกไปราวห้าสิบฟุตที่ซุ้มประตูหินอ่อนสีขาว มีชาวค่ายช่วยกันต่อสู้อยู่ เขาเงยหน้ามองชั่วครู่ ประเมินแล้วว่าคนกลุ่มนั้นน่าจะรับมือไหว จึงดึงฮู้ดสีดำของตนลงมาปิดหน้าให้แน่นขึ้น ลมเย็นพัดผ่านมากระทบผิว แต่เขาไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ หลังจากที่เขากำชับให้แซเทอร์พาบุตรแห่งสมุทรเทพไปพักฟื้นร่างกายหลังผ่านการต่อสู้มาอย่างหนักหน่วง เขาก็อาสาจะเป็นคนเฝ้าประจำที่จุดนี้ให้แทน ก็ไม่รู้ว่าหมอนั่นจะทนพักได้นานแค่ไหนเหมือนกัน ดีน นีลคนนั้นที่เขารู้จักน่ะค่อนข้างจะชอบทำอะไรตามใจตัวเองเสียด้วย แล้วยิ่งสถานการณ์แบบนี้อีก เลนน็อคถอนหายใจออกมายาวๆ ยังไงเสียตอนนี้เขาก็ยังสัมผัสไม่ได้ถึงความตายที่แผ่ออกมารอบๆ ตัวอีกฝ่าย

เลนน็อคออกเดิน พื้นที่แห่งนี้ยังคงหลงเหลือร่องรอยการต่อสู้อย่างชัดเจน แม้สินสงครามจะถูกชาวค่ายเก็บไปหมดแล้วก็ตาม แต่ทุกเส้นทางที่เขาเดินผ่านยังทิ้งร่องรอยดาบ รอยเท้า และกลิ่นแปลกๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศยังตลบอบอวลจนน่าสะอิดสะเอียน

“การต่อสู้เยอะเกินไปในวันนี้..” เขาพึมพัมกับตัวเอง เสียงทุ้มต่ำแทบจะถูกลมพัดกลืนหายไป

เขาเดินมาใกล้กับจุดที่กูลมักจะชอบมารวมตัว โดยเฉพาะเมื่อมีเศษซากหลงเหลืออยู่ แม้ว่าศัตรูที่ตายไปจะกลายเป็นฝุ่นละเอียด หรือไม่มีร่องรอยการเสียชีวิตของมนุษย์กึ่งเทพคนไหนในค่าย แต่พลังงานความตายที่ตกค้างอยู่ก็ยังสามารถดึงดูดสิ่งมีชีวิตที่มืดมิดอย่างพวกมันได้

อากาศเย็นลงอย่างน่าประหลาด เขาหลับตาลงชั่วครู่ก่อนจะเปิดมันอีกครั้ง “มาแล้วสินะ..” เสียงกระซิบจากเงามืดทำให้เขายกดาบขึ้นช้าๆ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ขยับทำอะไร เขาก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบจากหิมะเบาๆ ดังมาจากใกล้ๆ เลนน็อคเงยหน้าขึ้น

“เธอ..?” เขาเลิกคิ้วมอง เด็กสาวท่าทางมั่นใจคนหนึ่งก้าวเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ มุมปาก ผมบลอนด์ยาวที่มีไฮไลท์สีชมพูสะบัดไปตามจังหวะการเดิน เธอสวมเสื้อค่ายสีส้มเหมือนกัน แต่เขาจำไม่ได้ว่าเป็นใคร เธออาจจะเป็นชาวค่ายที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ เลยยังไม่ได้เจอกันที่สนามฝึกในเวลาที่เขาชอบไปบ่อยๆ  

“รุ่นพี่เลนน็อคใช่ไหม? ดีใจที่ได้เจอตัวค่ะ” เธอเอ่ยน้ำเสียงสดใส ดวงตาสีทรายเป็นประกายวาววับจ้องเขาด้วยแววตาคาดคั้นหลังยื่นมือมาตรงหน้าราวกับจะเป็นการทักทาย

เลนน็อคขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามักหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับคนอื่นในค่าย แล้วยิ่งเป็นการสัมผัสตัวอีกฝ่ายอีก 

“โรบินไงคะ? ถึงเราจะไม่เคยคุยกันแต่ฉันจำคุณได้” เธอแนะนำตัวเร็วปรื๋อ น้ำเสียงสดใสจนขัดกับบรรยากาศตึงเครียดรอบตัว เธอเก็บมือเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้จับตอบ “ฉันช่วยพี่อีธานที่โรงพยาบาลสนามที่บ้านเสร็จแล้ว”

“เธอมีธุระอะไร?” เขาถามเสียงเรียบ ที่บ้าน พอเธอพูดแบบนั้นเขาก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังเจอกับตัววุ่นวายเข้าให้เสียแล้ว “เธอควรอยู่ช่วยพวกนั้นต่อ ไม่ใช่.. มาที่นี่”

โรบินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะชี้ไปทางป่า “นี่ ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่ แต่คุณคิดว่าจะรับมือกูลเป็นฝูงพวกนั้นได้คนเดียวหรอคะ?”

เลนน็อคยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ฉันเคยทำได้มากกว่านั้น”

“โอ้โห ดูมั่นใจดีนะคะ” อีกฝ่ายแกล้งพูดประชด เธอโยนกิ่งไม้เล็กๆ ที่ถืออยู่ขึ้นฟ้าแล้วรับมันกลับมาในมืออย่างคล่องแคล่ว “แต่เอาจริงๆ นะคะรุ่นพี่ ฉันไม่ได้มาช่วยสู้หรอก ฉันแค่จะจัดการให้คุณไม่ต้องล้มเลิกแผนการเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ น่ะ”

“”เรื่องเล็กน้อย?” เลนน็อคขมวดคิ้ว

“เช่นเรื่องกับดัก หรือดึงความสนใจอะไรพวกนี้ไง” โรบินเริ่มกวาดตามองรอบๆ อย่างกระตือรือร้น “คุณน่ะ น่าจะดีแต่ใช้พลังเท่ๆ ของคุณ ส่วนฉันน่ะ..” เธอยิ้มกว้างขึ้น “จะทำให้สนามนี้มีสีสันขึ้นมาเอง” แล้วเธอก็ดึงดาบสัมฤทธิ์ที่คาดอยู่กับเอวออกมา ดูท่าจะเป็นดาบที่หยิบสุ่มมามั่วๆ จากคลังแสงของค่ายเสียด้วย

เลนน็อคจ้องมองเธอเงียบๆ พลังงานที่โรบินปล่อยออกมานั้นเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ เธอแตกต่างจากเขาทุกอย่าง พูดเยอะ ชอบเรียกร้องความสนใจ และดูเหมือนจะไม่เคยหยุดนิ่งเลย

“ทำอะไรก็ได้ แต่อย่าเป็นตัวถ่วง” เขากำชับเสียงเรียบ

“ก็แค่ดูไปเถอะค่ะ” อีกฝ่ายตอบพร้อมรอยยิ้มกวนๆ แทงดาบลงบนพื้นแล้วใช้มันดันตัวเองกระโดดขึ้นไปบนก้อนหินใกล้ๆ มืออีกข้างหยิบเศษไม้ที่ตกอยู่ข้างตัวขึ้นมา ใช้ปลายไม้ดันหินเล็กๆ ให้กระเด็นไปทางกูลที่กำลังคลานสีขาเข้ามา แล้วหินนั้นก็ไปโดนตาของมันพอดีจนมันร้องเสียงหลง

เมื่อกูลเริ่มโผล่ออกมาจากป่า โรบินก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที เธอหมุนตัวใช้ดาบสัมฤทธิ์ฟันกิ่งไม้ให้ตกลงมาขวางกูลฝูงนั้น และแกล้งทำเสียงให้พวกมันหันไปทางที่เลนน็อคสามารถโจมตีได้ง่ายขึ้น

เขาดึงด้ามดาบเปล่าออกมาจากฝัก วินาทีที่กูลตัวหนึ่งพุ่งตัวเข้าใส่อย่างรวดเร็ว พลังงานเย็นยะเยือกจากเงาที่แผ่ซ่านออกมาค่อยๆ บิดเบี้ยวและขยายตัวออกเป็นใบดาบ เขาตวัดมันเข้าที่คอจนอสุรกายสลายกลายเป็นไอ 

“เห็นไหม?” เธอยักคิ้ว

เลนน็อคถอนหายใจ แต่ก็อดทึ่งไม่ได้ แม้จะดูเหมือนเพิ่งได้ลองจับดาบครั้งแรกแต่ความสามารถในการพลิกแพลงของเธอสูงลิ่ว เขาคิดว่าเมื่อมีคนใหม่เข้ามาในสนามรบจะทำให้สถานการณ์ซับซ้อนขึ้น แต่กลายเป็นว่ามันช่วยให้เขาโฟกัสกับศัตรูตรงหน้าได้ง่ายกว่าเดิม

“ก็ไม่เลว ทีนี้ก็แค่พยายามอย่าโดนฆ่าก็พอ” เขาพูดทิ้งท้าย

“พูดใหม่อีกทีสิคะรุ่นพี่ ฉันได้ยินไม่ชัด” เธอแหย่พลางเข้าไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ เสียงกรงเล็บปะทะเข้ากับใบดาบสัมฤทธิ์ดังขึ้นในไม่กี่วินาทีต่อมาพร้อมเสียงอุทาน “อี๋!”

เลนน็อคไม่ได้ตอบอะไร เขาตรึงกูลที่เหลือไว้ด้วยเงาให้มันขยับตัวไม่ได้ แล้วก้มตัวลงเอามือแนบกับพื้นหิมะเย็นเฉียบ ผืนดินสั่นไหวเล็กน้อย สักพักก็มีมือสีขาวปริศนาโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินที่แตกเป็นรอยแยก จากนั้นก็เป็นมืออีกข้าง ส่วนหัว และสุดท้ายก็โผล่ขึ้นมาทั้งตัวประกอบกันเป็นร่างโครงกระดูกที่สวมเสื้อค่ายสีส้มซีดๆ แต่ไม่มีโลโก้รูปม้าเพกาซัส กับกางเกงยีนขาสั้นขาดๆ อีกตัวโผล่ขึ้นมาพร้อมดาบและโล่เก่าๆ และอีกตัวที่โผล่ขึ้นมาพร้อมเสื้อฮาวาย พวกมันโค้งคำนับแล้วเริ่มเต้นด้วยท่าทางประหลาด เงาปริศนาที่อยู่ข้างกันก็เริ่มไหววูบตามเป็นจังหวะเพลง ‘I want you back’*

“นั่นอะไรน่ะ!” เสียงตะโกนดังมาจากบริเวณต้นไม้ใหญ่ ดูเหมือนโรบินจะกำจัดกูลตัวนั้นไปได้แล้ว “อ๊าา– มันกำลังเต้นด้วยเจ๋งไปเลย! รุ่นพี่เป็นยมทูตหรอ!?” 

เลนน็อคส่ายหน้าเบาๆ เขาปล่อยให้กูลหลุดออกจากเงาไปอีกตัว เพื่อที่เด็กคนนั้นจะได้เงียบปากไป เธอกรีดร้องแล้วกลิ้งหลบตัวไปตามพื้นหิมะก่อนจะชักดาบขึ้นมาอีกรอบ

เลนน็อคหันมาหาโครงกระดูกทั้งสามและเงาร่างนั้น “หยุด จงฟังคำสั่ง” พวกมันหยุดกึกตามคำสั่ง “เก็บกวาดกูลแถวนี้ให้เรียบร้อย ส่วนเธอคนนั้น.. ไม่ใช่ศัตรู”

พวกมันแสดงท่าทางโค้งคำนับ แล้วเริ่มทำงาน

โครงกระดูกตัวแรกกระโดดเข้าไปฟัดกับกูลตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด มันนั่งทับแล้วหักกระดูกซี่โครงของตัวเองมาเป็นอาวุธ จากนั้นก็เสียบเข้าที่หัวของอสุรกายอย่างเลือดเย็น เมื่อตัวหนึ่งตาย มันก็วิ่งไล่จับกับตัวต่อไป โครงกระดูกอีกสองตัวก็เช่นเดียวกัน ตัวที่ใช้ดาบถูกกูลงับเข้าที่หัว มันจึงเสียบดาบเข้าที่ท้องของอสุรกายให้ยึดกับพื้น แล้วเริ่มใช้โล่ทุบตีอย่างบ้าคลั่ง ส่วนตัวที่ใส่เสื้อฮาวาย มันกลับมาเต้นเพลง ‘I want you back’ อีกรอบแล้วเริ่มต่อยตีให้เข้ากับจังหวะเพลง ทุกครั้งที่กูลกระโจนใส่ มันก็โดนหมัดสวนกลับทุกครั้ง

ส่วนเงานั้นคอยช่วยเลนน็อคล็อคตัวอสุรกายหน้าตาน่าเกลียดไว้ไม่ให้หนีไปไหน เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามกรอบใบหน้าของเขาเมื่อต้องควบคุมหลายอย่างพร้อมกัน แต่เขายังหยุดไม่ได้ ใบดาบสีดำทมิฬตวัดเข้าที่คอของกูลทีละตัวๆ เขาเห็นโรบินจากหางตา เธอใช้เถาวัลย์จากไหนไม่รู้เหวี่ยงเข้าไปมัดที่อสุรกายแล้วใช้ดาบสัมฤทธิ์ฟันเข้าที่หัวของมันด้วยท่าทางเงอะงะ 

เมื่อกูลตัวสุดท้ายถูกจัดการ เล็นน็อคก็ปล่อยให้เงาของเขาสลายไป ส่วนโครงกระดูกทั้งสามเดินไปแปะมือกับโรบินทีละตัว ก่อนจะสลายกลับคืนสู่พื้นดิน

“ฉันเกือบร้องไห้แหน่ะ”

“พอใจแล้วหรือยัง?” เขาถามเสียงเรียบ

อีกฝ่ายยักไหล่ เธอหายใจเหนื่อยหอบแล้วเอนหลังพิงไปกับต้นไม้ เลนน็อคหมุนตัวเดินออกมาเงียบๆ ยิ่งการต่อสู้ยืดเยื้อ ฝูงกูลคงจะทยอยกันมาไม่หมดแค่นี้แน่

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  

สรุปเหตุการณ์

- เลนน็อค เทย์โคลิส(8) กับ โรบิน(2) ช่วยกันกำจัดฝูงกูล 10 ตัวที่หน้าประตูค่าย

- เพลง I want you back 

Eloise HEROES

Karen Rytz

ช่วงบ่ายแก่หน้าทางเข้าค่ายฮาล์ฟบลัด อากาศอบอวลด้วยกลิ่นไอของสนามรบ เสียงเอะอะจากการต่อสู้ดังไปทั่วบริเวณบรรยากาศรอบ ๆ เต็มไปด้วยความตึงเครียดยิ่งขึ้น แต่ป้าคาเรนคนดีคนเดิมไม่ได้สนใจเสียงเหล่านั้นแต่อย่างใด เธอยืนเท้าเอวอยู่ตรงลานโล่งพร้อมกับถือไม้กวาดเก่า ๆ ที่เธอหยิบมาได้จากพื้น น่าจะมาจากเด็กในค่ายสักคนที่หยิบอะไรได้ก็รีบเอามาต่อสู้กับอสุรกาย แต่ตอนนี้มันตกเป็นของป้าแล้ว!

“เจ้าเด็กเวรพวกนี้ ทั้งฆ่าพญานาค ทั้งสร้างความวุ่นวายเมื่อไหร่ฉันจะได้อยู่อย่างสงบสุข!”

เธอพูดพลางเตะก้อนหินที่อยู่แถว ๆ นั้นด้วยความหงุดหงิด แต่โชคร้ายที่ก้อนหินดันไปกระเด็นเข้าหัวของหมาป่าตัวหนึ่งที่หลบซ่อนอยู่แถวนั้น เสียงขู่ต่ำ ๆ ดังมาจากพุ่มไม้หนึ่ง ฝูงหมาป่าแห่งแอรีสโผล่ออกมาจากพุ่มไม้นั้น ดวงตาสีเหลืองเรืองรองของพวกมันจ้องมองเหยื่อคนเดียวที่ยืนถือไม้กวาดอันเล็ก ๆ อยู่กลางลาน

“ว้ายยยยย!!! ยะ…อย่าเข้ามาเชียวนะ” ป้าคาเรนกรีดร้องเสียงดังลั่นพร้อมกับยกไม้กวาดเก่า ๆ ขึ้นมาขู่ฝูงหมาป่าที่ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้

หมาป่าตัวหนึ่งคำรามลั่นก่อนจะกระโจนใส่ป้าอย่างรวดเร็ว แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ป้าคาเรนก้าวถอยหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ขาของเธอสะดุดกับก้อนหินล้มลงไปกับพื้น ทว่าไม้กวาดที่เธอถือไว้กลับปักเข้าไปในคอหมาป่าตัวนั้นเต็ม ๆ มันกลิ้งลงกับพื้นพร้อมเสียงครางครั้งสุดท้ายก่อนจะสลายไปเป็นละออง

“อย่าบอกนะว่าตายแล้วน่ะ!” ป้าคาเรนอุทานออกมาด้วยความตกใจ ในขณะที่ไม้กวาดยังคงถืออยู่ในมือ เธอหันมองไปรอบ ๆ และพบว่าหมาป่าตัวอื่น ๆ กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้

ป้าคาเรนรวบรวมสติพยายามตั้งตัวและยกไม้กวาดขึ้นมาขู่พวกหมาป่าอีกครั้ง จะให้ป้ามาตีรันฟันแทงแบบพวกหนุ่ม ๆ สาว ๆ คงได้หลังเคล็ดและป้าเองก็ไม่ได้เก่งเรื่องการต่อสู้เท่าการขูดหวย

หมาป่าตัวที่สองและสามพุ่งเข้ามาพร้อมกันอย่างรวดเร็ว ป้าคาเรนรีบยกไม้กวาดขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวและทิ้งตัวหลบไปข้างขวาพร้อมส่งเสียงกรี๊ดด้วยความล่ก หมาป่าทั้งสองตัวพลาดไปชนกันเองอย่างแรง ก่อนที่หมาป่าตัวหนึ่งจะกระเด็นไปชนต้นไม้ใหญ่ดังแอ่ก! และอีกตัวก็กระเด็นไปหัวกระแทกหินกลับบ้านเก่าสลายไปทั้งคู่

“ฉะ…ฉันยังไม่ตาย!!!” ป้าคาเรนพูดด้วยความดีใจที่ตัวเองยังครบ 32 ส่วนโดยลืมไปเสียสนิทว่ายังมีหมาป่าอีกหลายตัวที่ยังไม่ถูกกำจัดทิ้ง

หมาป่าตัวที่สี่กระโจนเข้ามาอย่างดุร้าย ป้าคาเรนก้าวถอยหลังไปโดยไม่ตั้งใจ แต่ขาเธอไปสะดุดกับก้อนหินอีกครั้ง คราวนี้ไม้กวาดที่ถืออยู่ถูกฟาดไปข้างหน้าเต็มแรง ปลายไม้กระแทกเข้าที่หน้าอกของหมาป่าตัวนั้นด้วยความบังเอิญ มันล้มลงไปพร้อมกับเสียงครางก่อนจะหายไปในอากาศ

“อุ้ย...เป็นไปได้ไงเนี่ย?” ขนาดป้าเองก็ยังแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าพวกมันจะตายง่ายกันเช่นนี้

หมาป่าตัวที่ห้าและหกวิ่งเข้ามาพร้อมกัน ป้าคาเรนพยายามใช้ไม้กวาดกวัดแกว่งไปข้างหน้ามัว ๆ แบบรัว ๆ หวังเพียงจะขู่พวกหมาป่าเพียงเท่านั้น  ทันใดนั้นปลายไม้กวาดดันไปโดนท่อนไม้ที่ทิ้งไว้ข้างทาง ไม้กลิ้งไปทับร่างของหมาป่าทั้งสองตายคาที่ ทิ้งให้หมาป่าตัวอื่น ๆ ที่เหลือยืนอึ้งกับความดวงดีของยัยป้านี่

หมาป่าตัวที่แปดพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ป้าคาเรนรีบยกไม้กวาดขึ้นมาอีกครั้งเป็นจังหวะที่ป้าถือไม้กวาดหันมาพอดี การแกว่งไม้หันมาทำให้ปลายไม้ไปกระแทกเข้าที่หัวของหมาป่าตัวนั้นเต็ม ๆ ก่อนที่มันจะล้มลงไปอย่างรวดเร็วและหายไปเป็นละอองในอากาศอีกตัว

หมาป่าที่เหลืออีกสองตัวหยุดเคลื่อนไหว สัญชาตญาณของมันทำให้รู้ว่ามันไม่สามารถเอาชนะป้านี่ได้ พวกมันทั้งคู่มองหน้ากันและเริ่มถอยห่างออกไป

“ไปซะที รอดแล้วเรา!”

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วหันหลังเดินกลับเข้าค่ายคิดว่าไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับหมาป่าสองตัวนั้นแล้วไหน ๆ มันก็วิ่งหาจุกตูดไปก็ถือว่าหายกัน ป้าคาเรนมองไม้กวาดในมือของเธอแล้วก็คิดว่าไม้กวาดเก่า ๆ นี้ไม่มีประโยชน์แล้ว โยนทิ้งไปเลยก็แล้วกันว่าแล้วเธอก็เขวี้ยงไม้กวาดทิ้งไปด้านหลังแล้วกำลังจะเดินเข้าค่าย

เอ๋ง!!!

เสียงหมาป่าร้องทำเอาป้าคาเรนต้องหันกลับมาดูอีกรอบแล้วก็ถึงกับสะดุ้ง เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าไม้กวาดที่เธอโยนทิ้งไปนั้นมันพุ่งไปเสียบตรงกลางลำตัวของหมาป่าทั้งสองตัวที่ยังวิ่งหนีอยู่ ทำให้พวกมันล้มลงไปในทันทีโดยไม่ทันตั้งตัว และหายไปในอากาศตามลำดับ โชคชะตานี่มันช่างเล่นตลกกับคนแก่อย่างป้าเสียจริง แต่ก็ดีแล้วที่รอดมาได้โดยไม่มีรอยขีดข่วน…

คาเรน ริทซ์ กำจัด ฝูงหมาป่าแห่งแอรีส 1 ฝูง

Nanette -

Nanette Leblanc

ประตูค่ายฮาล์ฟบลัด

นาแนตต์รีบเดินทางมายังค่ายอย่างเร่งรีบเสียจนมาถึงเนินฮาล์ฟบลัดแล้วก็หอบหายใจอย่างหนัก เด็กสาวเท้าฝ่ามือทั้งสองบนหัวเข่า หอบหายใจจนตัวโยน ก่อนที่จะปัดเส้นผมสีอ่อนเป็นลอนของตนไว้ด้านหลังแล้วเดินผ่านเขตแดนต้นสนเข้าไปด้านใน

“ฉันกลับมาแล้ว !”

เสียงใสตะโกนเสียงดังพร้อมรอยยิ้มประดับกว้างบนใบหน้า แต่ทว่าบรรยากาศและเสียงอันเงียบกริบรอบตัวก็ทำให้นาแนตต์หุบยิ้ม

“อะไรกันเนี่ย ไม่เห็นมีใครมาต้อนรับเลย ไม่คิดถึงกันเลยรึไง ชิ !”

เด็กสาวจิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็พยายามไม่สนใจอะไรมาก ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของตัวเองเข้าไปด้านใน เหนียวตัวมาก อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว

bettyleg

Laura HEROES

เนินฮาล์ฟบลัด - ประตูค่าย 

ย้อนเวลา 22 / 12 / 2567 เวลา 20.30 น.

---

เส้นทางกลับบ้านที่ดูยากลำบาก ในที่สุดเธอก็เดินทางมาถึงสักทีใช้เวลาเวลานานพอสมควรเลย

กว่าที่เธอจะผ่านดงป่าดงหญ้าดงเขาข้ามเขาเดินลงแล้วลงอีก

แต่เมื่อเธอมาถึงสิ่งที่เธอต้องพบก็ทำเธออ้าปากค้างนี่มันเกิดอะไรขึ้น 

ภาพตรงหน้าคือดูไม่จืดเลย  เด็กสาวไม่รู้จะอธิบายมันยังไงดี

" โอ้ว พระเจ้า มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย "

แต่สิ่งที่เธอรู้สึกในตอนนี้คือ  ถ้าสภาพด้านหน้าขนาดนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เเบบว่าถึงจะมาตอนดึกขนาดไหนแต่ว่ามันยังมีเเสงจากพระอาทิตย์ก็คือเห็นชัดเลย ชัดเจนทุกอย่าง

แล้วด้านไหนเป็นยังไงบ้าง  ทุกคนยังโอเคเราก็ปลอดภัยอยู่ใช่ไหม คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของเธอ

ก่อนที่เด็กสาวจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้  แล้วค่อยค่อยเดินเข้าไป ด้านในของตัวค่าย

เมื่อเธอรอดผ่านประตูของค่ายเข้าไป  ทุกอย่างคือดูวุ่นวายไปหมดด้านในมีแต่บ้านเสียหาย แต่มุมหนึ่งที่ดูจะไม่ค่อยสู้ดีนัก

เด็กสาวมองตรงออกไปก่อนจะพบจับผู้คนที่ยืนมุงกันอยู่  หวังว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

เธอรีบตรงเข้าไปดูของที่อยู่ในมือถึงกับปล่อยทิ้งมันเห็นภาพตรงหน้า 

เธอหายไปเพียงไม่กี่วัน  อย่าเรียกว่าวันเลยหายไปแค่แป๊บเดียวเท่านั้นกลับมาอีกที การเปลี่ยนแปลงมันไปไกลกันได้ขนาดขนาดนี้เลยหรอ

ไม่เห็นดังนั้นเธอรีบวิ่งกลับไปดูที่บ้านของตนเอง ก่อน ว่าคนในบ้านของเธออย่างปลอดภัยอยู่ใช่หรือไม่ แล้วทุกคนยังโอเครวมถึงบ้านเธอด้วย

ในระยะทางที่เธอเดินไปเห็นบ้านหลายหลังเธอก็หวั่นใจ  เกรงว่าบ้านเธอเองก็จะไม่รอด ไปด้วยเช่นกัน

“ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกอย่างถึงดูเละเทะขนาดนี้ ” เธอมองไปที่บ้านแต่ละหลัง

ตอนนี้เด็กสาวเองก็ไม่เข้าใจแต่อีกไม่นานก็คงจะรู้คำตอบแล้ว 

ฝีเท้าเร่งเดินไปที่บ้านของตัวเองด้วยความเร็ว และความรู้สึก ที่จะตึงเครียดแล้วก็เป็นกังวลเล็กน้อยด้วย

เมื่อมาถึงบริเวณหน้าบ้านเด็กสาวก็ผึ่งกระพ่นลมออกมา 

“ บ้านยังอยู่ดี แต่คนในบ้านล่ะโอเคหรือเปล่า ” 

ไม่รีรอใดๆ เธอรีบวิ่งแจ้นตรงเข้าไปในบ้านเพื่อดูว่าทุกคนยังปลอดภัยดี 

ไม่ได้มีใครเป็นอะไร  หวังว่าพ่อของเธอจะดูแลเด็กๆ แต่คิดไปคิดมาพ่อก็อยู่กับเธอนี่นาจะมาดูแลอะไรล่ะ 

" ทิฟฟานี คริส บูม อยู่ไหนกัน " เธอตะโกนเสียงดัง

" ทุกคนโอเค หรือเปล่า " เธอพูดพร้อมเดินเข้าไปภายในบ้านทันที ตามหาพี่น้องของเธอด้วยความกังวลสุดๆ

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

ย้อนเวลา
วันที่ 28 ธันวา 67 เวลา 14:20 น.

ในที่สุดหลังจากการวิ่งแข่งกันของสามสาวกับหนึ่งก็อบลินและอีกหนึ่งอีกัวน่าห้วงฝันที่น่าจะสบายสุดแล้วมั้ง เรเลียนี่ นอนบนไหล่ฉันแบบสบายใจเลยนะ ส่วนพวกเราน่ะเหรอ ก็เร่งสุดฝีเท้าให้มาจนถึงที่ประตูค่ายเลยยังไงล่ะ พวกเราเลยใช้เวลาเพียงสี่ชั่วโมงเท่านั้นเลย และผู้ที่รอพวกเราอยู่ที่ประตูค่ายนั่นก็คือ….

“ข้ากำลังรอพวกเจ้าอยู่เลย เหล่าวีรสตรีตัวน้อยทั้งสามของข้า”

“ท่านเทพีไอริส สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะเทพีไอริส” “สวัสดีค่ะเทพีไอริส”

นั่นก็คือเทพีไอริสนั่นเองดูเหมือนท่านจะมารอพวกเราเลยแฮะแต่มารอทำไมกันนะหรือว่า…เรื่องพี่คิมรึเปล่านะ

“เออ…เรื่องพี่คิม พวกเราต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ถึงแม้จะช่วยไว้ได้ แต่พี่คิมเขาอยากอยู่ช่วยฟื้นฟูเฮติที่ตอนนี้คำสาปได้หายไปแล้วน่ะ แล้วต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่พวกเราดันลืมบอกพี่คิมด้วยว่าพี่เขาเป็นธิดาของท่าน ต้องขออภัยด้วยจริง ๆ ค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก นั่นเป็นทางเลือกของลูกสาวเรา เราย่อยเคารพทางเลือกของนางอยู่แล้ว เราก็จะไปเฝ้าดูนางต่อไป แต่ที่ข้ามาหาพวกเจ้าที่นี่ก็เป็นเพราะว่า….เพื่อมามอบสิ่งนี้แก่พวกเจ้าทั้งสาม”

เทพีไอริสได้มอบเป็นชุดเกราะสายรุ้งให้กับพวกเราทั้งสามคน

“นี่คือ เกราะสายรุ้ง เป็นรางวัลแห่งเกียรติยศที่ข้าจะมอบให้เพียงวีรบุรุษ วีรสตรีผู้พิชิตภารกิจคำพยากรณ์ของข้า เห็นอย่างนี้มันก็เป็นเกราะที่แข็งแกร่ง ทนทานต่อการโจมตีทั้งอาวุธและเวทมนตร์ แถมยังยืดหยุ่นสูง ช่วยให้พวกเจ้ายามสวมใส่จะเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วว่องไวด้วยนะ”

“ขะ ขอบคุณค่ะท่านไอริส”

ฉันรับเกราะมาจะสวมใส่แต่ดันสวมยังไม่ได้ซะงั้น

“ดูท่าเจ้าจะต้องฝึกฝนอีกสักหน่อยถึงจะสวมมันได้”

“แต่ก่อนจะฝึกฝนพวกเราคง….”

พวกเรามองไปในค่ายที่มีสภาพความเสียหายของบ้านบางหลังอยู่ข้างใน แถมเมื่อนึกถึงการตายของพี่เอลลิสด้วยแล้วด้วย

“เอลลิส…”

พี่อลิเซียน้ำตาไหลออกมาร้องไห้อย่างหนักเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าเอลลิสได้จากโลกนี้ไปแล้ว จนเทพีไอริสได้เข้ามากอดปลอบพี่อลิเซียไว้

“ร้องออกมาเถอะนะ เด็กน้อยแล้วจงจำไว้นะ เขาจะยังอยู่ในใจเจ้าตลอดไป ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ เขาก็จะไม่มีวันตายจากใจเจ้าตลอดไปนะ”

“ค่ะ…”

หลังจากที่การร่ำไห้ของพี่อลิเซียจบลง พวกเราก็พากันแยกย้ายไปเผชิญชะตากรรมกับสภาพค่ายในปัจจุบันกันไปคนละทิศคนละทาง

เจอเทพีไอริส รับเกราะสายรุ้ง
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

Jayvik BRAVE

22/12/2024
03.13 น.

เสียงล้อรถแท็กซี่เบรกชะงักลงเมื่อมันจอดอยู่หน้าทางเข้าค่ายฮาล์ฟบลัดในความมืดของเวลาตีสาม เจวิคยื่นเงินให้คนขับพลางกล่าวขอบคุณเบา ๆ ก่อนจะลงจากรถ เขายืนมองผ่านประตูทางเข้าที่ได้รับความเสียหาย ราวกับมีการบุกทำลาย

กลิ่นควันจาง ๆ ในอากาศ เสียงจิ้งหรีดที่เคยดังกังวานในคืนปกติกลับเงียบงัน มีเพียงเสียงแผ่วเบาของลมที่พัดผ่านซากสิ่งปลูกสร้างที่พังทลาย

“เกิดอะไรขึ้นเนี้ย” เจวิคพูดขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินพลาง ๆ มาจากตอนที่อยู่หน้าตึกแล้วก็ตาม แต่เมื่อมาเห็นสภาพจริง ๆ แล้วทำเอาเขาไปไม่เป็นเลย เขารีบก้าวเข้าแล้ววิ่งเข้าไปภายใน

Jayvik Mchonde

Laura HEROES

ประตูค่าย

---

หลังจากรับภารกิจเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ที่แปลว่าไม่รู้ติดถกคิดผิดหรือยังไงหรอกนะ เเต่เเน่ๆ ก็คงต้องทำแล้วหละ เด็กสาวที่เขียนชื่อตัวเองไป แบบตัวใหญ่เท่าบ้านเลย ลงบอร์ดไปแล้วจะลบก็นะ ไม่ดีหรอกมั้ง

เรื่องราวการหาเรื่องได้เริ่มขึ้นแล้วนะ!! เด็กสาวก็เดินออกจากตัวค่ายทันทีเพื่อเดินออกไปพบกับคุณเซเทอร์

แน่นอนว่าจะต้องเป็นเขาเนื่องจากเขานั้นเป็นคนเขียนกระดานขอความช่วยเหลือ เธอหยุดอยู่ด้านหน้ามองไปรอบๆ ก่อนจะเดินเข้าไปทักแล้วก็ถามถึงรายละเอียดต่างๆ

ก่อนจะรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นขึ้นโรงเรียนไปแล้ว  แล้วเค้าบอกเธออีกว่าที่นั่นมีอสุรกาย เต็มไปหมดเลยเรียกว่าน่าจะเยอะพอสมควร

แล้วเดมิกอต น้องใหม่อย่างเธอนั้นอาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ อย่างใดแล้วก็คงต้องฝากเธอเพื่อช่วยดูแลต่อ

เมื่อเด็กสาวได้ยินบีบดังกล่าวแล้วเธอก็ดูจะเหงื่อตกอย่างมาก 

มันไม่เหมือนกับที่กล่าวเอาไว้ตอนที่เขียนที่กระดานนี่นา  ใครจะคิดว่าเธอต้องเดินทางตามรถโรงเรียนไป

และคำถามคือเธอจะไปยังไงกันรถโรงเรียนก็ออกไปแล้วทางไปโรงเรียนก็ไม่รู้ 

แต่ในความโชคร้ายนั้นอีกฝ่ายก็ดูจะให้ความโชคดีเธอมานั่นคือเค้าหยิบแผนที่ออกมาให้พร้อมบอกเส้นทางการเดินทางไป 

แต่ข้อเสียของมันคือเธอไม่สามารถเดินทางไปภายในวันเดียวได้เนื่องจากมันไกลมาก 

อันดับแรกคงต้องเดินทางเท้าก่อนแล้วค่อยว่ากัน  จุดหมายถูกส่งให้เธอตาม Google Maps ในมือถือ

เธอก็ใช้มันเก่งมากเสียด้วยสิเรื่องนี้ แบบมันก็ได้หละ แต่ไม่ได้คล่องเท่าไรนักหนะสิ

หลังจากที่ร่างเล็กได้อ่านดูก็รับรู้ว่ามันไกลมาก  ไกลแบบว่าไม่สามารถเดินทางถึงง่ายเลย ดูท่าจะต้องนั่งรถต่อเรือต่อกันอีกหลายต่อกว่าจะถึง

เพราะว่าที่นั่นดูเป็นการแวะพักตามเมืองเลย  ใครบอกให้ไปเรียนไกลขนาดนี้กันเนี่ย 

“ มีอะไรที่หนูควรรู้อีกมั้ยคะนอกจากนี้ ” สีหน้าของเด็กสาวตอนนี้ดูไม่ค่อยสู้ดีนัก

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรเพียงตาสายหัวพร้อมกับส่งกำลังใจให้เธอเล็กน้อย  ซึ่งดูจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่สำหรับเธอ

“ รีบไปเถอะเดี๋ยวจะมืดค่ำเอา ” ไอ้มืดมันไม่มืดหรอกเพราะตอนนี้มันไม่มีมืด แต่มันจะดึกเอาน่ะสิแล้วเธอจะเดินไม่ไหวเอา

เด็กสาวที่ไม่รู้จะทำยังไงเธอก็ได้แต่สะพายกระเป๋าแล้วก็เดินออกไป ตอนนี้คงมีแต่เพียงผู้เป็นบิดาของเธอที่ยืนเฝ้ารอและให้กำลังใจเธออยู่ 

แต่จะดีมากกว่านี้ถ้าพ่อของเธอนั้นอาสาพาเธอไปส่งแล้วก็พาเธอกลับด้วย  แต่ทางที่ดีควรจะอยู่กับเธอจนจบนะ แต่นั้นคงเป็นไปไม่ได้ได้แค่ความฝันไปนะ

“ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ” เธอขอตัวจากอีกฝ่ายพร้อมกับหยิบกระเป๋าน้ำเตรียมพร้อมสะพายขึ้นเดินทางไปทันที

เริ่มต้นการเดินทางครั้งแรกของเด็กสาวหลังจากที่มาที่นี่

สภาพความทุลักทุเลนั้นน่าจะค่อนข้างเยอะพอสมควรเลย อาจจะไม่ต่างกับการที่เธอนั้นหอบข้าวของมาที่นี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ สภาพตอนนี้แม้ของจะน้อยกว่าแต่สภาพเธอนั้นน่าจะใกล้ 

สภาพที่เหมือนกับตัวอะไรเดินเข้ามาท่าทางด่วนระแวงไปหมดตอนนี้มันจะกลับเข้ามา แล้วหละ!!

" ไปดีมาดี เดินทางปลอดภัยเเม่หนู " นอกจากคำขอบคุณแล้ว เขายังอวยพรเด็กสาวกลับมาด้วยให้การเดินทางในรอบนี้นั้นปลอดภัย

---

 พบคุณเซเทอร์อัลเฟรดที่ ประตูค่าย (ออกเดินทาง) 

 (ภารกิจ กู้ภัยเดมิกอต) 

Laura HEROES

ชิคาโก

EP. 10 ลอร์ร่าเดินทางกลับค่าย (ภารกิจกู้ภัยเดมิกอต) - 

มีตราสัญลักษณ์ฮีบี้รับรองบนศีรษะเด็กใหม่ (จบ)

---

หลังจากการเดินทางที่ยาวนานในที่สุดทั้งคู่ก็ถึงสักที เด็กสาวเดินขึ้นรถลงเรือต่อรถบัสขึ้นนู่นขึ้นนี่ ด้วยความลำบาคเเบบสุดๆ อาจจะเพราะไม่ชินทาง บวกกับความเหนื่อยล้าที่สะสมมา และความไม่ชินทางเองของลอร์ร่าด้วยนั้นหละ

พอมันมารวมๆกัน ก็เรียกได้ว่า เเอบจะพินาจอยู่ เดินวน ขึ้นผิดสาย นั่งลายป้ายไปต่างๆนาๆ เลยทีเดียวเชียวหละ

หรือจะเรียกว่าทั้งคู่ต่างพากันช่วยกันหลงทางคนละทิศคนละทางชี้ทางโน้นทีทางนี้ที  หลงผิดหลงถูกกันไปหมด

กว่าจะเดินขึ้นมายัง เนินเขาได้ เล่นเวลาผ่านไปเกือบทั้งวันเต็มๆ เลยก็ว่าได้

ไหนจะเดินฝ่าเข้ามาอีกเมื่อถึงด้านหน้าประตูของค่ายเด็กสาวก็แทบล้มเป็นลม 

เพราะตอนนี้เธอมารอบแรกเธอยังรู้สึกว่าเธอต้องบุกป่าฝ่าดงเยอะแยะอะไรขนาดขนาดนี้เลย 

เมื่อมาถึงด้านหน้าประตูค่ายเธอก็รับรู้ได้ทันทีว่างานของเธอนั้นสิ้นสุดแล้ว 

เขาที่ยืนหยัดมานานกับเด็กสาวตอนนี้มันแทบจะกระเด็นหลุดออกมาจากขาตัวเองด้วยซ้ำ 

ตอนนี้เธอลงไปนั่งก่อนที่จะลงไปนอนแบบไม่กลัวสกปรกใดใดทั้งสิ้น 

ตอนนี้ผิดแปลกจากรอบแรกที่เธอนั้นมาที่นี่มากเลยเพราะตอนนี้เธอดูคุ้นชินกับที่นี่มาก 

“ ลอร่า เป็นอะไรหรือเปล่า ” เสียงของ เนลลี่ที่ตะโกนถามหลังจากที่เห็นเด็กสาวนั้นล้มตัวลงไปนอน ที่ด้านหน้าของป้ายค่าย

“ โอเคๆ ..... ร่าโอเค ” เธอไม่ได้ขยับตัวแต่อย่างใดแต่ผงกขึ้นมาจากดินพร้อมยกมือโอเค

บอกอีกฝ่ายว่าเธอไม่เป็นไรเธอแค่อยากพักซักครู่ 

ตอนนี้ทุกคนบริเวณโดยรอบเดินออกมาต้อนรับเด็กสาว 

“ ที่นี่ที่ไหน ที่เธอบอกหรือเปล่า ” อีกฝ่ายท่าทางดูกังวลมากเพราะตอนนี้เธอเหมือนโดนล้อมเลย

ใช่แล้วมันเหมือนสภาพตอนนี้เธอมาเป็นวันแรกก็สภาพแบบนี้แหละความรู้สึกเหมือนโดนล้อเหมือนโดนจับเหมือนทำผิด 

ทุกอย่างเหมือนโดนจับจ้องกันเต็มไปหมด เหมือนครั้งเเรกตอนเธอมา ท่าทางเธอก็จะเเบบนี้เหมือนๆ กัน แต่ก่อนจะพักให้สบายใจก็คือ.... มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

“ กลับมาแล้วเหรอ .... ยัยตัวดี ” นอกจากเสียงที่เอะอะโวยวายตอนนี้เสียงของผู้เป็นพ่อเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้า 

รอบนี้ไม่ได้มาแต่เสียงแต่มา แบบจับต้องได้เลยทีเดียว ภาพที่เธอเห็นนั้นคืออีกฝ่ายยินมือไขว้หลัง มองมาที่เธอ แบบว่าดูอย่างใจเย็นไปเลย 

ลอร์ร่าที่ควรจะรู้สึกยังไงดีนะ ที่ผู้เป็นพ่อของเธอคิดถึงลูกสาวมากถึงขั้นว่าออกมารอรับเลยทีเดียว

“ ใช่สิ หนูกลับมาได้อย่างปลอดภัย พ่อต้องดีใจนะ ” เธอพยายามเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้ว่าในใจอีกฝ่ายพูดอะไรแล้วถามอะไร

“ อ๋อ ..... แล้วนั้น ” ผู้เป็นพ่อผายมือไปที่เนลลี่

ตามสัญชาตญาณเด็กสาวหันกลับไปมองพร้อมกับเห็นสัญลักษณ์บนหัวของเธอ ที่มันเเสดงเป็นรูปเเก้วน้ำ ทรงเเก้วโรมัน สีทองบนหัวของอีกฝ่าย

" ธิดาของฮีบี้สินะ " คุณดีกล่าวขึ้น เสียงนิ่งๆ จ้องมองไปที่อีกฝ่ายอย่างใจเย็น ตอนนี้เขานั้นก็ปล่อยให้เด็กๆ ดูแลกันไปสักพักก่อน

แต่สำหรับลอร์ร่าเอง เธอรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้อีกฝ่ายนั้นได้รับการรับรองจากผู้เป็นมารดาของเธอเช่นเดียวกับเธอตอนมาครั้งแรกนั้นหละ จะต่างกันเพียงเธอเป็นฝั่งบิดา ที่ยิ่งจ้องอยู่ตอนนี้ยังไงหละ

แต่ดูอีกฝ่ายนั้นนั้นจะได้เร็วกว่าเธออยู่พอสมควรเลยนะ 

“ เนลลี่ๆ ” เธอตะโกนพร้อมกับส่งเสียงอย่างดีใจ พร้อมชี้ไปที่หัวของอีกฝ่าย ด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น

“ อะไรฉันมีอะไร บนหัวฉันทำไม ” อีกฝ่ายดูจะงงงวยพร้อมกับเอามือปัดยกใหญ่ท่าทางเธอดูจะแตกตื่นพอสมควร

“ ลอร่า บอกฉันสิฉันเป็นอะไร ” 

อีกฝ่ายท่าทีกังวลยกใหญ่เลยทีเดียว 

เธอรีบโบกมือไปมาพร้อมกับกล่าว “ ไม่ .... ไม่ เธอไม่ได้เป็นอะไร ”

เธอรีบตอบรับทันทีที่อีกฝ่ายดูกังวล  มันอาจจะเป็นเพราะเธอนั้นตื่นเต้นใส่มากไปหน่อยก็้ท่านั้น

เรื่องของเรื่องคือเธอเพิ่งเคยเห็นสัญลักษณ์ของบ้านนี้เป็นครั้งแรกด้วยนะ 

เด็กสาวยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายเอามือคล้องแขนอีกฝ่าย 

ส่วนเรื่องพ่อเดี๋ยวค่อยเคลียร์กันทีหลังเพราะตอนนี้เธอมีเรื่องอื่นต้องไปทำ 

ทางอัลเฟรดเองก็พยักหน้าเบาๆ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงเเต่บอกนัยๆ ว่าพาไปหาทางคุณไครอนก่อนดีกว่านะ 

“ เดี๋ยวเรามีที่ต้องไปกันอีกนิดนึง ” เอาเข้าจริงไม่ต้องถามเลยว่าอีกฝ่ายจะเดินผ่านประตูนี้ได้ไหม เพราะว่าสัญลักษณ์ขึ้นขนาดนี้ไม่น่าต้องพูดเลยน่าจะเดินได้สบายมาก

เด็กสาวโบกมือไปมาหลังจากที่เดินผ่านผู้เป็นพ่อของตนเอง 

“ ร่าๆ แล้ว.... คนนั้นใคร ” เนลลี่ถาม หลังจากที่มองหน้าของผู้เป็นพ่อเธอที่ดูสายตาแบบดุสุดสุดมาที่เธอไงหละ

“ อ๋อๆ ผู้ชายที่หน้าดุๆ ที่คุยกับร่าเมื่อกี้หรอ คนนั้นพ่อร่าเอง ” เธอรีบตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆ 

“ พ่อหรอ !!!! ” เสียงอีกฝ่ายดูจะตกใจมาก

“ ใช่ๆ พ่อร่าเอง คนที่นี่เรียกกันว่าคุณดีน่ะ ” เธอรีบพูดต่อ 

" แต่หน้าเราไม่เหมือนกันหรอ ร่าได้แม่มาเยอะ " เธอพูดแล้วก็ขำออกมา

" อืมมม .... จะว่าไม่ มันก็มีโครงพ่ออยู่นะ เเต่ไม่มาก " อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจออกมา

ก่อนจะพาอีกฝ่ายไปเจอ คุณไครอน

และยังไม่ทันที่ทางเนลี่จะถามอะไรเด็กสาวต่อเลย  ลอร่า ก็พาเธอมาที่ห้องทำงานของของคุณไครอน 

“ อ้าว ลมอะไรหอบมาล่ะ แล้วนั่นพาใครมาด้วย ”  อีกฝ่ายผายมือไปที่สมาชิกใหม่ ที่ยืนข้างๆกับลอร์ร่า พร้อมมองด้วยท่าทางงงงง

แน่นอนว่าร่างเล็กเองก็ยิ้มรับก่อนที่เธอนั้นจะ ตอบต่อ “ อ่อ หนูพาสมาชิกใหมามาส่งค่ะ คนนี้คือเนลลี่ ” ท่าทีของเด็กสาวดูจะดีใจมาก

แต่ยังไม่ทันไรผู้เป็นพ่อของเธอก็ตามมาติดติดเดินเข้ามาภายในห้องเลย 

กะแบบว่า งานนี้จบลงแล้ว คือไม่ต้องลงต้องหนีกัน ไม่เปิดช่องทางใดๆให้เลย

“ อ้าว คุณดี มาทำอะไรอีกคนหละ ”  คุณไครอนกล่าวทักทาย ผู้ตามมาแบบไม่ได้อยากให้พ่อมาเลยจริงๆ

“ มารอยัยตัวดี ” ผู้เป็นพ่อของเธอนั้นพูดเสียงแข็งขึ้น คงไม่ต้องถามเลยว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง

ทางไครอนเองก็พยักหน้ารับ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาแต่อย่างใดนั้น อีกฝ่ายก็เริ่มทันที เนื่องจากเขาก็เกรงใจกันเบาๆหละ ไม่อยากให้ทางคุณดีรอนาน เพราะเขาดันมาเฝ้าขนาดนี้ มีเรื่องด่วนจะคุยกับเจ้าตัวเเซ่บตรงหน้าเบาเป็นแน่

“ เอาๆ ยังไงลอร่า ว่ามาเรื่องนี้ก่อน ” อีกฝ่ายที่เห็นท่าไม่ดีต้องรีบสงบศึกก่อนก็เลยถามเธอเลยว่ามีอะไร

เด็กสาวพายมือไปที่สมาชิกใหม่ที่อยู่บ้าน ฮีบี้ ก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับคุณไครอนฟัง

เธอใช้เวลานานอยู่พอสมควรเรียกได้ว่าโอเวอร์สุดๆ เราไปพร้อมแสดงท่าทางไป

ท่าทางของ เนลลี่ตอนนี้ก็คือดูงงมาก แบบว่าลอร่า เธอเป็นไร เธอยังโอเคอยู่ใช่ไหม

เมื่อเราจบอีกฝ่ายก็หัวเราะออกมา เพราะพร้อมกับปรบมือเป็นการให้รางวัลหลังจากนั้นเค้าก็หยิบ ของรางวัลที่อยู่ในเก๊ะของเขาส่งให้กับเด็กสาว

“ เอารางวัลคนเก่ง ” เขาพูดจบก็เดินไปรับสมาชิกใหม่พร้อมกับหยิบเสื้อค่ายให้เธอด้วย

“ ไปพักผ่อนกันได้แล้ว ” ทางไครอนตอบ 

“ เนลลี่ใช่ไหม บ้านฮีบี้หนะ หลังที่ 18 นะ เดี๋ยวฉันพาไปเอง ให้พ่อลูกเขาคุยกันไปก่อน ” ไม่นานทั้งคู่ก็พากันเดินทิ้งไว้ให้เหลือแต่เพียงลอร่าและคุณดีในห้อง 2 คน

“ เรื่องมันเป็นยังไง มายังไงกัน ไหนเล่าให่พ่อฟังสิ!! ” อีกฝ่ายถึงกับเปิดบทสนทนาหลังจากทั้งคู่นั้นพากันออกไปเป็นที่เรียบร้อย

คือแบบว่าที่พ่อถามจริงๆ มี 2 คนนะ พ่อเอาคนไหนดีหละ เอาคนก่อนหรือคนนี้ เเต่คนก่อนน่าจะเเล้ว คงเป็นล่าสุดหละ ก็คนมันสวยไง ให้ตายสิ

“ ไปคุยกันที่ห้องไหมคะ พ่อ.... เดี๋ยวหนูเอาของไปเก็บแล้วหานะ ” 

แน่นอนว่าเด็กสาวเริ่มจะหาทางบินประเด็น เล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแห้งๆ 

“ อืมม จะเอาอย่างอย่างนั้นก็ได้ เอาไวน์มาด้วยหละ ” เหมือนเป็นคำติดปากอีกฝ่ายถ้าไปเยี่ยมที่ห้องก็น่าจะต้องเอาอะไรติดไม้ติดมือกลับไปฝากด้วย

แต่สำหรับในตอนนี้จะให้เอาวายกไปเป็นรังเธอก็โอเค อยู่แล้ว “ ได้เลยเดี๋ยวหนูมานะ ” ไม่ช้าเด็กสาวก็วิ่งแจ้นกลับบ้านไปทันที

ขอกลับไปเตรียมอกเต็มใจอะไรสักหน่อยก็แล้วกันแล้วค่อยไปสารภาพผิด กับพ่อทีหลัง

เด็กสาวหยิบกระเป๋าพร้อมกับวิ่งแจ้นตรงกลับบ้าน  หวังว่าสมาชิกในบ้านของเธอนั้นจะไม่ได้คิดว่าเธอเป็นอะไรนะเพราะว่าหายไปนานเหลือเกิน 

---

 จบ ภารกิจกู้ภัยเดมิกอต 

 - รางวัลงาน: +50 พลังน้ำใจ, 25 เหรียญครักม่า และ +70 EXP 

 - ได้รับความโปรดปรานจากจูเวนตัส+35 (แต่คุณรู้สึกว่าเป็นฮีบี้ คุณไม่รู้ตัวว่าได้จูเวนตัส) 

 หินอัปเกรด 2 ก้อน และ หินตีบวก 2 ก้อน 

 เพิ่มเติม BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 (ต้องเป็นฮีบี้ หรือจูเวนตัส) 

Leoric BELIEVER

Leoric Hwang

ตลอดระยะเวลาไฟลต์บินตรงจากกรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ ลีโอริคไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ถ้าไม่นับช่วงเวลานอนหลับกับรับประทานมื้ออาหาร เขาก็เอาแต่ศึกษาหาข้อมูลจากหนังสือ 2-3 เล่มที่หยิบยืมมาจากห้องทำงานของพ่อ

น่าแปลกเหลือเกินที่ช่วงเวลาก่อนหน้าที่จะรับรู้ถึงการมีอยู่ของค่ายฮาล์ฟบลัด เด็กชายไม่เคยเห็นหนังสือเหล่านี้มาก่อน คาดเดาเอาเองว่า ผู้เป็นบิดาคงจงใจเก็บซ่อนมันให้พ้นจากสายตาของเขาเพื่อปิดบังความจริง

และมันต้องเกี่ยวข้องกับผู้เป็นมารดาแน่นอน

ในเมื่อฮวังอินฮยอกสามารถเก็บซ่อนความลับมาได้นับ 10 ปี ก็คงไม่มีวิธีทำให้เขาบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาได้ภายในระยะเวลาไม่กี่วันหรอก ดังนั้นลีโอริคจึงเลิกล้มความคิดที่จะถาม แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาหาคำตอบด้วยตัวเอง ตอนนี้เขามีข้อมูลโดยคร่าวเกี่ยวกับค่ายฮาล์ฟบลัดซึ่งเป็นสถานที่สำหรับฝึกฝนเหล่ามนุษย์กึ่งเทพ แล้วก็การได้รู้จักกับแซเทอร์ที่อาสาพาทั้งตนเองและบิดามาส่งยังค่ายดังกล่าว

ดังนั้น แซเทอร์ก็ไม่ควรจะเป็นมนุษย์ธรรมดา เขาคงมีวิธีจำแลงกายอะไรบางอย่าง แต่เอาเถอะ ของแบบนี้ไปถึงค่ายเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ

ลีโอริครู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของนักบินผ่านทางอินเตอร์คอมภายในห้องโดยสาร หนังสือที่อ่านไปแล้วและยังไม่ได้อ่านถูกยัดลงกระเป๋าเป้ลงไปรวมกันมั่ว ๆ และเขาก็คิดว่าหากมีเวลาตนจะค่อยเอาออกมาอ่านอีกครั้งภายหลังถึงค่ายแล้ว แต่ก็ไม่แน่หรอก ที่นี่อาจจะมีหนังสือที่เจ๋งกว่าเจ้า 3 เล่มนี้ก็ได้

ความจริงแล้วผู้เป็นบิดาอยากให้ลูกชายคนเดียวค้างคืนอยู่ที่โรงแรมเพื่อปรับตัวกับสถานที่ใหม่ และไทม์โซนใหม่เสียก่อนสักวัน หากแต่ลูกชายผู้นี้กลับปฏิเสธ ความใคร่รู้ของเขามันมีมากกว่าความหวาดกลัว และเขาก็มั่นใจมากพอด้วยว่า ตนเองจะสามารถปรับตัวเข้ากับบ้านแห่งใหม่หลังนี้ได้แน่นอน

"ไปส่งผมที่ค่ายเลยเถอะครับ"

แทนที่จะสนทนากับผู้เป็นพ่อ ลีโอริคกลับเลือกที่จะหันไปขอร้องแซเทอร์แทน ก็คนผู้นี้ไม่ใช่หรือที่เป็นคนตามหาพ่อของเขาจนเจอแล้วก็บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด นั่นแปลว่า ใจจริงย่อมต้องการให้ตัวเขาไปถึงค่ายดังกล่าวให้ไวที่สุดอยู่แล้ว เด็กชายหันไปหาบิดา กล่าวคำขอบคุณและอำลา แน่นอนว่ากำชับอยู่หลายครั้งหลายคราว่า ตนจะกลับไปเยี่ยมเยียนที่โซลทุกครั้งหากหาเวลาว่างได้ แต่กลับปฏิเสธไม่ให้ไปส่งถึงประตูค่าย

ต่อให้จิตใจมั่นคงแค่ไหน แต่การแยกจากก็เป็นเรื่องยากต่อการทำใจ ดังนั้นสู้อำลาเสียให้จบสิ้นตั้งแต่ตอนนี้ แล้วออกเดินหน้าไปตามลำพังเลยน่าจะดีกว่า

ภายหลังตัวรถที่ถูกเช่ามาเคลื่อนออกจากย่านตัวเมืองสู่ชนบทได้ไม่นาน ผู้ขับก็หยุดรถลง แล้วชี้มือไปยังสถานที่ที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

"จากตรงนี้จะเรียกว่าเนินฮาล์ฟบลัด เดินผ่านบริเวณนี้กับต้นสนศักดิ์สิทธิ์ที่ปกป้องเขตแดนค่ายเข้าไปจะพบกับประตูโค้งที่สร้างจากหินอ่อน นั่นแหละคือค่ายฮาล์ฟบลัด"

แซเทอร์ผู้นั้นเอ่ยอธิบาย เด็กชายพยักหน้ารับโดยไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมอีก เขาคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาพาดกับบ่า กล่าวทั้งคำอำลาและขอบคุณ ก่อนที่จะก้าวลงจากรถ แล้วเริ่มต้นขีดเขียนเส้นทางสายใหม่ของตนขึ้นมา

2 ขาก้าวเดินอย่างมั่นคงและไร้ซึ่งความหวาดกลัว มีแต่ความสงสัยใคร่รู้และตื่นเต้นอย่างเต็มเปี่ยมยามที่สายตาสอดส่ายไปทั่วทั้งซ้ายขวา ทว่าไม่ได้เสียเวลาหยุดดูกับสิ่งไหนเป็นพิเศษจนนานเกินไป เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปถึงค่ายให้เร็วที่สุด ดังนั้นจึงได้เร่งฝีเท้าเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย

ในที่สุดประตูโค้งหินอ่อนสีขาวประดับประดาด้วยไม้เลื้อยก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าดังคำกล่าว ใบหน้าเงยขึ้นมองเห็นอักขระสีทองที่เป็นภาษากรีกโบราณ แต่ความรู้สึกบางอย่างก็บอกกับลีโอริคว่ามันคือ ค่ายฮลาฟบลัดนั่นเอง เขาก้าวผ่านประตูซุ้มดังกล่าวเข้ามาสู่บริเวณด้านใน พบเห็นชาวค่ายจำนวนไม่น้อยกำลังจับกลุ่มสนทนากัน และเมื่อบางส่วนหันมาเห็นก็ชี้ชวนให้หันมาทางเขา ซึ่งแน่นอนว่าตนเองก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการพยักหน้ารับพร้อมกับส่งรอยยิ้มแห่งไมตรีไปเล็กน้อย

รุ่นพี่ชายหญิงคู่หนึ่งตอบรับไมตรีจิตดังกล่าวด้วยการเดินตรงมาทักทาย แน่นอนว่าผู้มาใหม่ก็รีบแนะนำตัวกลับออกไปทันที ก่อนที่จะได้รับการแนะนำจากรุ้นพี่คู่นั้น

"ไปที่บ้านใหญ่ก่อนสิ อาคารหินอ่อนตรงนั้นไง อยู่ไม่ไกล"

ลีโอริครีบกล่าวขอบคุณก่อนที่จะออกเดินไปยังสถานที่ดังกล่าวตามคำบอกทันที