[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย

Eloise HEROES

วันที่ 4 พฤศจิกายน 2024

เวลา 13.00 น.

เอโลอิสได้ยินข่าวลือในค่ายว่าจะมีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วกลับมาที่ค่าย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็เลยลองเดินมาที่หน้าประตูค่ายด้อม ๆ มอง ๆ รุ่นพี่ที่ว่ารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรเธอก็ไม่อาจทราบได้ คงต้องลองสังเกตจากคนที่โต ๆ บุคลิกเป็นผู้ใหญ่หน่อย เพียงไม่นานก็มีหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาไม่คุ้นเลยสักนิดสะพายเป้และมีกระบอกธนูอยู่ด้านหลังเธอเดินผ่านเขตแดนเข้ามาอย่างง่ายดาย ถ้าเป็นคนทั่วไปคงไม่สามารถเข้ามาได้แต่หน้าตาไม่เห็นจะดูเป็นผู้ใหญ่เลยดูจะรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ในเมื่อเธอเห็นหน้าคนในค่ายมาเกือบหมดแล้วแม้จะแค่ผ่าน ๆ เอโลอิสจึงอนุมานได้ทันทีว่าหญิงสาวคนนี้จะต้องเป็นรุ่นพี่ที่ทุกคนกล่าวถึงอย่างแน่นอน

“เอ่อ…สวัสดีค่ะ”

หญิงสาวคนนั้นหยุดชะงักลงหลังจากได้ยินคำทักทายที่ดูแสนจะประหม่าของเอโลอิส เธอยิ้มตอบกลับมาก่อนจะกล่าวทักทายกลับ

“สวัสดีสาวน้อย”

“ฉันชื่อ เอโลอิส เพจ ธิดาแห่งเฮเฟตัส ยินดีที่ได้รู้จักรุ่นพี่” เธอยื่นมือออกไปเพื่อหมายจะสร้างไมตรีด้วย

รุ่นพี่คนนั้นเมื่อเห็นเอโลอิสยื่นมือมาก็เหมือนจะรู้ได้ทันทีเธอยื่นมือของเธอไปเชคแฮนด์กับรุ่นน้องในค่ายและแนะนำตัว

“เคธี่ แคท เฟย์ ธิดาแห่งอะพอลโล”

“รุ่นพี่เป็นธิดาของท่านเทพอะพอลโลเหรอคะ?” เธอแปลกใจเล็กน้อยถ้าไม่นับพ่อของเธอกับคุณดี เทพอะพอลโลน่าจะเป็นเทพองค์เดียวที่เอโลอิสรู้จักเป็นการส่วนตัวเพราะเป็นเทพที่เคยใช้เวลาด้วยมากที่สุด

“รู้จักพ่อฉันด้วยเหรอ”

“ฉันเคยทำภารกิจตามราชรถของท่านเทพกลับมาเลยได้มีโอกาสไปเที่ยวกับท่านมานิดหน่อยค่ะ” เธอเกาหัวแก้เขิน

“เธอนี่เอง” ดูเหมือนรุ่นพี่จะพอได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง

“ถ้ารุ่นพี่ไม่รังเกียจโปรดรับน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยนะคะ” เธอยื่นกระป๋องโคล่าให้กับรุ่นพี่สาวสวย

“ขอบคุณนะจะรับไว้ ฉันมีธุระต่อขอตัวก่อน ไว้เจอกันใหม่” รุ่นพี่รับโคล่าจากมือของเธอมาถือไว้ก่อนจะบอกลา

“ได้ค่ะไว้เจอกันนะคะ” 

เอโลอิสโบกมือลารุ่นพี่มองดูเธอเดินไปทักทายกับรุ่นน้องในค่ายคนอื่น ๆ ดูจากเวลาตอนนี้ก็ถึงเวลาอันสมควรที่จะแวะไปบูชาพ่อของเธอเสียหน่อย จึงได้เดินทางต่อไปยังเตาไฟบูชาเทพ

มอบ โคล่า ให้ [NPC-09] เคธี่ "แคท" เฟย์

ได้รับความสัมพันธ์กับรุ่นพี่เคธี่ +30 แต้มความสัมพันธ์แรกพบ

รางวัล +10 EXP , +15 เกียรติยศสำหรับความนอบน้อมทักทายรุ่นพี่

@God 

Laura HEROES

  ประตูค่าย

ทีแรกมาถึง ลอร์ร่าหน้าตาคือไม่จืดเลย นี้อะไรที่เขาเเนะนำมาไหนคืออะไร เดินทางก็ยากเย็นสุดๆ เด็กสาวที่ตอนนี้เหนื่อยมากๆ 

อาจจะเพราะว่าหลงไปหลายต่อหลายตลบ เดินวนไปวนมารองเท้าผ้าใบที่สวมมาตอนนี้ดูจะสกปรกไปบ้าง เเต่ยังถือว่าโอเคอยู่ เด็กสาวที่ต้องผ่านอะไรต่ออะไรมาพอตัว เมื่อมาถึงที่นี้มันดูยังไงไม่รู้ ปลอดภัยมั้ยเนี้ยเด็กสาวกลืนน้ำลายลงคอ มองไปดูประตูตรงหน้า มันเป็นประตูโค้งที่สร้างจากหินอ่อนสีขาว ประดับประดาด้วยไม้เลื้อยแปลกตา ดูเก่าๆ โบราณเเต่สวยอยู่(มั้ง) ข้างบนซุ้มประตูสลักอักษรสีทอง 'ค่ายฮาล์ฟบลัด' เป็นภาษากรีกโบราณ เเต่ดูเหมือนว่า.. ลอร์ร่าจะงงไปเล็กน้อย เพราะว่าเธอไม่เคยเรียนภาษานี้หนิ ทำไมถึงได้อ่านออกกัน

" ขอโทษนะคะ " สีหน้าของเด็กสาวที่สะพายของขนของมาเยอะพอตัวมองอย่างไม่ไว้ใจอะไรขยับหน่อยก็จะหลบเเล้ว ตอนนี้เธอพร้อมวิ่งหนี หรือเธอควรหนีกลับบ้านกันเเน่

กลุ่มคนที่หันมาทันที ทำเอาเธอยิ้มเเห้งมาผิดเเน่นอน " อ่อไม่กวนเเล้วค่ะ มาผิดทางค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ " เเน่นอนเด็กสาววัย 17 เตรียมวิ่งหนีเเล้ว

" หยุดก่อน!! " เสียงของใครในวงนั้นห้ามเอาไว้ ก่อนจะเธอหันมอง

" อ่อ พอดีคือว่า คือ..... " เด็กสาวที่ไม่สู้ดีเท่าไร ตอนนี้รู้สึกได้ว่าเสียงฝีเท้าพวกเขากำลังเดินเข้ามาใกล้เเล้ว

" ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ตามสบายกำลังจะไปแล้วค่ะ ไม่กวนเเล้วนะคะ " เธอรีบบอกก่อนจะออกเดินแต่ก็ทำไมตัวหนักๆ เพราะโดนดึงเอาไว้นั้นเอง

" ฟังก่อนสิ ยัยเด็กนี่ ไม่ได้มาผิดหรอก มาถูกแล้ว " 

เสียงของอีกฝ่ายทำให้เธอชะงัก ยัยเด็กนี้ อีกฝ่ายก็ไม่ได้โตกว่าเธอเท่าไหร่หรอกนะ!! " ไม่น่าหรอกค่ะ ยังไงก็ตามสะดกนะคะ เเต่อย่าเอาฉันไปกินเลย " เธอรีบบอกเพราะทำไมคนพวกนี้เยอะกว่าเธอเยอะเลย ก่อนจะโดนรุมจากคนหลายๆคน 

" เเต่ที่นี้ค่ายฮาล์ฟบลัด ถูกไหมคะ " เธอถามเพื่อความเเน่ใจว่าที่อ่านก่อนหน้านี้ไม่ได้อ่านผิดเนื่องจากภาษาที่เห็นมันไม่ใช่สเปนหรืออังกฤษตามที่เคยเรียนมา เเม้ว่าจะเรียนไม่ได้เรื่องได้ราวก็เถอะนะ

" ใช่จ๊ะ เเล้วเธอชื่ออะไร " สาวคนหนึ่งเเถวๆนั้นถามเธอเเบบเสียงใสๆ 

" ลอร์ร่าค่ะ " เธอตอบ ก่อนจะยิ้มเเห้งๆ 

" ถ้าลอร์ร่าอยากรู้ว่ามาผิดที่ไหม ก็ข้ามประตูนั้นเข้าไปดู ถ้าเธอเข้าไปได้ก็ถูกแล้ว "

เธอมองประตูนั้นมันจะมีอะไรกัน ทำไมกันทำไมจะเข้าไปไม่ได้ เธอทำหน้างงงง " มันทำไมหรอคะ " เธอที่ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ก่อนจะเดินหิ้วของเดินข้ามประตูเข้าไป

" ก็... คนปกติเข้าไม่ได้หรอก นี้ไง ร่าก็คนปกตินะ ยังเข้าได้เลย " เธอยังเถียงไม่หยุด

" ไม่หรอก ไม่ปกติ เเต่ก่อนอื่นตามเรามาก่อนนะ มีที่ที่ต้องไปกันต่ออยู่ " อีกฝ่ายบอก เหมือนผู้ชายก่อนหน้านี้จะเดินตามมาด้วยนะแต่ไม่ได้พูดอะไร ก็น่ากลัวขนาดนั้นใครจะกล้าคุยด้วยกันเล่า เด็กสาวที่เดินตามอีกฝ่ายไปแบบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชื่ออะไรไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แถมพาเข้าไปลึกด้วย จะหนีกลับออกไปยังไงก่อนก็ไม่รู้

" นี้เราจะไปไหนคะ " เธอที่ไม่มั่นใจมาก เเต่ก็เดินตามไป ก็คนข้าวหลังมันตามมาเเล้ว อยู่ไม่ได้เเล้ว สายตาที่สอดส่องไปรอบๆมองไปเรื่อยๆอย่างหวาดระเเวง ต้องหาทาวหนีไว้ก่อนด้วยนะเผื่อมีอะไรขึ้นมาหลงกันพอดี

เพียงไม่นานอีกฝ่ายก็มาหยุดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง มันคืออาคารหินอ่อนหลังใหญ่ตรงหน้าไม่ไกลจากประตูมาก แต่ก็เดินมารู้สึกว่าไกลมากพอตัวเลย " เข้าไปในนี้ก่อนนะ " ไกด์ที่พาเธอมานอกจากตอนนี้ยังไม่เเนะนำตัวยังบอกให้เธอไปต่ออีกสินะ

เด็กสาวหันมองหน้าเอ๋อๆ เพราะว่า....จะหลอกไปฆ่าหรือเปล้าเนี้ย เเปลกๆตั้งเเต่ก่อนมาเเล้ว

" ในนี้!! " เธอชี้นิ้วไป ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไป มองซ้ายมองขวายกใหญ่เลย หรือนี้มันอะไรเนี้ย ใครก็ได้ปลุกให้เธอตื่นทีสิ

Sebastian BRAVE

Sebastian "Seb" Langford

การเดินทางนั้นเหมือนเป็นฝัน เซบานเตียนนั่งเครื่องบินข้ามทวีป ข้ามน้ำ และหลายชั่วโมงที่ผ่านไปบนเครื่องบินก็ทำให้เขารู้สึกประหม่ามากขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่เคยออกนอกบ้านเกิด ไม่เคยคิดฝันว่าจะข้ามทวีปมาถึงอเมริกา — และยังมาในสถานที่ที่เขาไม่เคยจินตนาการถึง ทิวทัศน์ที่ปรากฏคือเนินเขาเขียวขจีที่ล้อมรอบไปด้วยป่าสนหนาทึบอันลึกลับ เมื่อรถบัสที่นั่งอยู่มาหยุดข้างทาง เซบานเตียนมองออกไปด้วยความงุนงง

ไทสันลงจากรถก่อนและพยักหน้าให้เขาตามมา เซบานเตียนเดินตามหลังเขาด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจนัก รู้สึกคล้ายกับว่าเขาเข้ามาอยู่ในโลกอีกใบ เมื่อมองไปที่รอบข้าง หัวใจเขาเต็มไปด้วยคำถามที่สุมอยู่เต็มอก ไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกแล้ว เขาตัดสินใจเอ่ยถาม

“ สรุปแล้วฉันเป็นใคร เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ” เซบานเตียนเอ่ยถามอย่างเคร่งเครียด เสียงของเขาสั่นน้อย ๆ

“ อย่างที่ฉันบอก นายเป็นลูกครึ่งเทพ แม่เป็นมนุษย์ ส่วนพ่อเป็นเทพ พวกที่ตามนายมา พวกมันเป็นอสุรกาย หรือปีศาจ สิ่งมีชีวิตที่ถูกส่งมาเพื่อไล่ล่าเด็กครึ่งเทพอย่างนาย เด็กครึ่งเทพอย่างนายมักมีพลังและมีกลิ่นพิเศษที่ดึงดูดพวกมันมาตามหา กลิ่นนั้นจะแรงขึ้นเมื่อนายอายุ 12 ปีขึ้นไป และนายเองตอนนี้อายุ 15 แล้ว ไม่แปลกเลยที่นายจะโดนหมายหัวมากขนาดนี้ ” ไทสันมองกลับมาที่เขาด้วยสายตาหนักแน่น

“ แล้วนายรู้ไหมว่าพ่อของฉันคือใคร ” เซบานเตียนพยายามจะเข้าใจสิ่งที่ไทสันอธิบาย ก่อนจะถามต่อ เสียงแฝงด้วยความหวังอันลึกซึ้งในใจ

“ ฉันไม่รู้ แต่ถ้านายไปถึงค่าย เดี๋ยวนายก็จะรู้ ” ไทสันส่ายหัว

“ แล้วนายล่ะ นายเป็นใคร...หมายถึงเป็นลูกครึ่งเทพเหมือนฉันหรือเปล่า ” เซบานเตียนหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามคำถามที่เขาสงสัยมาตลอดทาง

ไทสันไม่ได้ตอบอะไรออกมา ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นเพียงมองตรงไปยังทางข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เดินนำหน้าต่อไป เซบานเตียนเฝ้ามองท่าทีของเขา สลับกับกวาดสายตามองสำรวจรอบตัว ป่าสนสูงตระหง่านบดบังทิวทัศน์รอบข้างจนเขารู้สึกเหมือนเดินเข้าสู่โลกอีกใบที่มืดมนและลึกลับมากขึ้นทุกที

จนกระทั่งเมื่อผ่านระยะหนึ่ง พวกเขาก็มาถึงปลายทาง ประตูโค้งสูงตระหง่านสร้างจากหินอ่อนสีขาวสะอาดตาตั้งอยู่ตรงหน้า ประดับประดาไปด้วยไม้เลื้อยสีเขียวเข้มที่ดูเหมือนกำลังโอบล้อมประตูอย่างอ่อนโยน ข้างบนซุ้มประตูมีอักษรกรีกโบราณสีทองสลักไว้ เซบานเตียนพยายามอ่านแต่ไม่เข้าใจ 

“ ที่นี่คือค่ายฮาฟ์บลัด ” เขาหันมาสบตากับเซบานเตียนก่อนจะพยักหน้าให้เดินตาม

เซบานเตียนมองเข้าไปภายในกำแพงหินอ่อน เหล่าชาวค่ายที่กำลังพูดคุยสนทนาเป็นกลุ่ม ๆ ดูเป็นมิตรและมีความสุข ทันทีที่เห็นเขา พวกเขาก็เริ่มหันมามองอย่างสนใจ และพูดคุยเบา ๆ คล้ายกำลังคาดเดาถึงตัวตนของเขา ไทสันหยุดลงตรงหน้าประตูใหญ่ หันมามองเขาพร้อมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ เอาหละ มาถึงแล้ว ฉันจะมาส่งนายแค่นี้แหละ นายควรไปรายงานตัวที่บ้านใหญ่ อาคารหินอ่อนหลังใหญ่นั่น มันอยู่ไม่ไกลจากประตูนี้ และไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องแม่นาย ฉันสัญญาว่าเธอปลอดภัย และจริง ๆ แล้ว เธอรู้เรื่องนี้เกี่ยวกับนายอยู่แล้ว เธอมีเหตุผลที่ต้องปกปิดไว้ ” เขาเอ่ยจบก็ชี้ไปยังอาคารหินอ่อนหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปในค่าย เซบานเตียนมองตามมือของไทสันและพยักหน้าช้า ๆ

“ ขอบคุณนะครับ ” เขากล่าวออกไปพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ รู้สึกซาบซึ้งในตัวชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ไทสันพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนที่จะหันหลังจากไป เซบานเตียนมองเขาจากไปอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะสูดหายใจลึกและหันหลังเดินไปยังบ้านใหญ่ เขาพยายามตั้งสติและเตรียมใจ แม้จะเต็มไปด้วยคำถามและความกังวล แต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจคือชีวิตของเขากำลังจะเปลี่ยนไป เขาก้าวผ่านซุ้มประตูหินอ่อนเข้าไปยังค่ายฮาฟ์บลัด — สถานที่แห่งนี้อาจจะเป็นบ้านใหม่ของเขา

#98fb98 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด

#c0c0c0 - NPC " ไทสัน "

---

หมายเหตุ : เดินทางเข้าไปในค่าย

Daemon HEROES

กลับถึงค่ายอย่างปลอดภัย

แสงอาทิตย์สีทองสาดส่องลงบนท้องถนนของลองไอส์แลนด์ ราวกับเพิ่งเริ่มต้นวันใหม่ ทั้งที่นาฬิกาดิจิตอลบอกเวลา 19.00 น.

"บ้าจริง! นี่มันเย็นแล้วไม่ใช่เหรอ?" เดม่อนพึมพำอย่างหัวเสีย "ทำไมดวงอาทิตย์ยังไม่ตกอีก?"

ลิเลียน่าหัวเราะเบาๆ "ก็บอกแล้วไง ว่าตอนนี้กลางคืนหายไปจากโลกแล้ว"

"ชีวิตแบบนี้มันเฮงซวยชะมัด" เดม่อนบ่น

"เอาเถอะน่า อย่างน้อยเราก็ปลอดภัยแล้ว" ลิเลียน่าปลอบใจ

ในที่สุด รถบิ๊กไบค์ก็มาถึงหน้าประตูค่ายฮาล์ฟบลัด ลิเลียน่าจอดรถ แล้วหยิบเทปเฮอร์มีสออกมาพันรอบรถ

"ฉันจะส่งมันกลับไปให้เจ้าของที่ดีทรอยต์" ลิเลียน่าอธิบาย ก่อนเธอจะลูบเบาะรถเบาๆ "ลาก่อนนะ เจ้าเพื่อนยาก"

จากนั้น ลิเลียน่าก็เดินเข้ามาหาเดม่อน

"นี่ นายนี่รวมหัวกับดีนหลอกฉันเหรอ?" ลิเลียน่าถามเสียงเข้ม

"เอ่อ... คือ..." เดม่อนอึกอัก

ลิเลียน่ายิ้มเจ้าเล่ห์ "ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ"

"แต่ฉันจะไปจัดการดีนแน่" ลิเลียน่าพูดขู่

เดม่อนหัวเราะแห้ง ๆ ได้แต่สวดภาวนาถึงดีนล่วงหน้า 

"แล้วนี่ ถ้าแม่ของนายไม่มาบอกฉัน นายจะเป็นยังไง?" ลิเลียน่าถามด้วยความเป็นห่วง

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" เดม่อนตอบ

ทั้งคู่เดินเข้าไปในค่ายพร้อมกัน บรรยากาศในค่ายคึกคัก เต็มไปด้วยเด็ก ๆ เดมี่ก็อดที่กำลังฝึกทักษะการต่อสู้ เสียงดาบกระทบกันดังกังวาน เสียงหัวเราะและเสียงตะโกนดังไปทั่ว 

เดม่อนและลิเลียน่ารู้สึกเหมือนได้กลับบ้านอีกครั้ง สำหรับเดม่อนที่นี่ดูจะเปลี่ยนแปลงไปเยอะไม่น้อยเลย ดูเหมือนจะมีเด็กหน้าใหม่มาเพิ่มหลายคนเลยหลังจากที่เขาออกไปทำภารกิจตามหาตรีศูลให้โพไซดอนครานั้น 

@Dean โชคดีนะดีน ส่งไม้ต่อให้แล้ว

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: การเดินทางสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด

 
เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ดับลงที่หน้าประตูค่ายฮาล์ฟบลัด ริต้าหันมองรุ่นพี่เฟเทลที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเดิม

 
"ถึงแล้วนะริต้า" เฟเทลพูดขณะหันมามองเธอ

 
"ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่ ขอบคุณมากๆ ที่ช่วยดูแลหนูมาตลอดการเดินทาง" ริต้าตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพและอ่อนโยน

 
เฟเทลหัวเราะเบาๆ ก่อนยื่นมือไปช่วยหยิบกระเป๋าสัมภาระให้ "ไม่เป็นไรหรอก ยินดีเสมอ ครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ก็ประหม่าเหมือนกัน แต่เชื่อเถอะว่าเธอจะสนุกกับที่นี่แน่นอน"

ริต้ายิ้มรับพลางหยิบกระเป๋ามาถือไว้ในมือทั้งสองข้าง "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูขอตัวเลยนะคะ"

"อืม ดูแลตัวเองดีๆ ถ้ามีปัญหาอะไร อย่าลืมติดต่อฉันได้เสมอ" เฟเทลกล่าวเสียงจริงจัง

 
"ค่ะ รุ่นพี่เองก็เดินทางกลับดีๆ นะคะ"

ทั้งสองต่างโบกมือลากัน ริต้าหันหลังเดินไปยังประตูค่ายก่อนหยุดเล็กน้อย เธอหันมามองเฟเทลอีกครั้งที่ยังคงยืนส่งยิ้มให้ ก่อนจะสูดลมหายใจลึกและเอื้อมมือขวาเปิดประตูค่ายเข้าสู่โลกใบใหม่

 
---

 
ภายในค่ายฮาล์ฟบลัด

 
บรรยากาศในค่ายเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เด็กๆ ชาวค่ายจับกลุ่มพูดคุยกันบ้าง ซ้อมฝึกอาวุธบ้าง หรือบางคนก็กำลังทำกิจกรรมอื่นๆ ทุกสายตาที่จับจ้องมาที่ริต้าทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นจุดสนใจ

 
"นั่นใครน่ะ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มเด็กชายใกล้ๆ

 
"น่าจะเด็กใหม่ ดูสิ กระเป๋าสัมภาระยังอยู่เลย" อีกเสียงหนึ่งตอบ

 
ริต้ายืนลังเลเล็กน้อย ก่อนมีหญิงสาวผมสีทองเดินตรงเข้ามาหาเธอ

 
"สวัสดี เธอคงเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม?" หญิงสาวถามพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

 
"ใช่ค่ะ ฉันชื่อริต้า พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง"

"ยินดีต้อนรับ ริต้า! ฉันชื่อคลอรีน เป็นคนดูแลเด็กใหม่ที่นี่ เธอต้องไปรายงานตัวที่บ้านใหญ่ก่อน ทุกคนจะได้รู้ว่าเธอเป็นลูกของใครและจะอยู่กระท่อมไหน" คลอรีนอธิบาย

 
"บ้านใหญ่เหรอคะ?" ริต้าถามเสียงแผ่ว

 
"ใช่ อยู่ทางนั้น ตามฉันมาเลย เดี๋ยวฉันพาไป"

ระหว่างทางเดินผ่านกลุ่มเด็กคนอื่นๆ หลายคนยิ้มและโบกมือทักทายริต้าอย่างเป็นมิตร บางคนถึงกับเดินเข้ามากล่าวคำต้อนรับ

 
"ยินดีต้อนรับนะริต้า!"

"หวังว่าเธอจะชอบที่นี่!"

คำพูดเหล่านั้นทำให้ริต้ารู้สึกอบอุ่นในใจเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่บรรยากาศของค่าย

ฮาล์ฟบลัดก็เริ่มทำให้เธอรู้สึกว่า อาจจะเป็นบ้านอีกหลังที่เธอสามารถพึ่งพิงได้ในอนาคต

เธอสูดลมหายใจอีกครั้ง และเดินก้าวเข้าสู่บ้านใหญ่ด้วยความมุ่งมั่น.

หมายเหตุ: เดินทางเข้ามาภายในประตูค่ายฮาล์ฟบลัด

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

การวิ่งแข่งระหว่างแม่ลูกเฟเรียกับกาเอลที่มีเรเลียเกาะมาด้วยจากนิวยอร์กมาถึงที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ในที่สุดพวกเธอก็วิ่งกันมาถึงที่ประตูค่ายฮาล์ฟบลัดเสียสักที

“แฮ่ก ๆ ในที่สุดก็มาถึงแล้ว”

เธอหอบหนักแต่ก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสนุกที่ตัวเองได้วิ่งแข่งแบบนี้หลังจากผ่านเรื่องเกือบม่องเท่งมาอ่านะ

“แม่ขี้โกงอ่าครับ เล่นออกวิ่งมาก่อนแบบนี้”

กาเอลที่วิ่งตามมาจนถึงก็หอบเช่นกัน สงสัยถึงบ้านเมื่อไรคงหลับเป็นตายแน่นะนี่ สภาพ

“แต่ก็สนุกดีใช่ไหมล่ะ อ่ะ! เข้าไปในค่ายกันเถอะเผื่อจะได้ไปถามคุณไครอนเรื่องรูปปั้นด้วย”

เฟเรียกระชับกระเป๋าเป้ก่อนจะหันเดินเข้าประตูค่ายไป ในตอนนั้นเอง

“แม่ครับกระเป๋า”

ในตอนนั้นเองกาเอลก็เรียกเธอให้หันมาดูกระเป๋าเป้บนหลังเธอก็พบว่ามันเปร่งแสงออกมาก่อนที่รูปปั้นเทพีไอริสกับไม้เท้าจะลอยออกมาจากกระเป๋าเธอ และกลับคืนร่างเป็นมนุษย์

“ท่านเทพีไอริส คืนร่างเดิมแล้ว”

เฟเรียเอ่ยออกมาอย่างตกตะลึงในการคืนร่างครั้งนี้ แต่มันก็เต็มไปด้วยความดีใจที่ในที่สุดภารกิจนี้ก็สำเร็จนึกว่าจะต้องขอความช่วยเหลือจากพวกคุณไครอนหรือคุณดีซะแล้วนะนี่

“ขอบใจเจ้ามากธิดาแห่งฮิปนอสที่ช่วยข้าจากเทพหยางเจียนได้ เราขอขอบคุณเจ้าจากใจจริง”

เฟเรียรีบคุกเข่าทำความเคารพเทพีไอริสอย่างน้อมนอบและกาเอลกับเรเลียก็ทำตามเธอเช่นเดียวกัน

“หนูต่างหากที่เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ช่วยเหลือท่านค่ะ”

“อ่อนน้อมเชียวนะ เช่นนั้นข้าขอมอบรางวัลเหล่านี้แทนคำขอบคุณแด่เจ้านะ“

เทพีไอริสได้มอบรางวัลความสำเร็จครั้งนี้ให้ด้วยมือของท่านเอง

“ขอบพระคุณมากค่ะเทพีไอริส”

“เช่นนั้นข้าขอลาก่อนนะสาวน้อย“

ว่าแล้วเทพีไอริสก็ใช้ไม้เท้าสายรุ้งของตนลอยขึ้นไป เฟเรียก็มองตามท่านไปจนลับตาแล้วจึงเดินเข้าไปในค่ายมุ่งสู่บ้านฮิปนอสทันที

เสร็จสิ้นภารกิจ ลอบช่วยเหลือไอริส

+70 EXP , +5 Point , 80 ดรักม่า
และ 70 ความกล้า และ 100 ศรัทธา และ หินแห่งปัญญา 2 ก้อน
ความโปรดปรานจากไอริส+35 แต้ม
ความโปรดปรานจากอาธีน่า+35 แต้ม
BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

Eloise HEROES

วันที่ 26 พฤศจิกายน 2024

เวลา 06.00 น.

ในที่สุด คณะเดินทางของเดมิก็อดทั้งสามก็กลับมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างปลอดภัย บรรยากาศอันแสนคุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง คราวนี้เอโลอิสตั้งใจว่าจะอยู่ค่ายให้นานหน่อย ทันทีที่ทุกคนก้าวผ่านเขตแดนของค่าย พวกเขาก็หันมาร่ำลากันก่อนที่จะแยกย้ายกับเพื่อนร่วมชะตากรรมที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่มาด้วยกันตลอดหลายวันเพื่อกลับไปยังบ้านพักของแต่ละคน

"ขอบคุณมากที่พวกเธอช่วยภารกิจนี้จนสำเร็จ" เอโลอิสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

"เรื่องเล็กน้อย คราวหน้าถ้ามีอะไรให้ช่วยอีกก็บอกแล้วกัน" การ์เซียยิ้มบาง ๆ พลางสะพายกล้องที่พกติดตัวตลอดราวกับเป็นอวัยวะอีกส่วนของร่างกาย

"แต่ไม่เอาแบบที่มีคนตายแล้วนะ" อีธานเสริมพร้อมหัวเราะแห้ง ๆ

ทุกคนหัวเราะเบา ๆ เล็กน้อยก่อนจะสวมกอดลากัน แม้จะยังสามารถวนเวียนเจอกันได้ในค่ายแต่ก็คงได้เจอกันไม่บ่อยเท่าไหร่ ไม่แน่ภารกิจครั้งต่อไปอาจเป็นพวกเขาก็ได้ที่จะไปร่วมทางกับเอโลอิส และเธอก็หวังว่าครั้งหน้าพวกเขาจะไม่ปฏิเสธด้วย…

เดินทางกลับถึงค่าย

Soyeon

ชื่อตัวละคร: Park Jenny

บทนำ

เสียงล้อเครื่องบินที่สัมผัสพื้นรันเวย์กังวานจนดึงความสนใจของชายหนุ่มผู้มีนามว่า "เดเทล" สายตาเขาจับจ้องอยู่ที่เด็กสาวที่นั่งข้าง ๆ ผู้มีใบหน้าบ่งบอกถึงความกังวลปนความตื่นเต้น “เจนนี่” คือน้องสาวที่เขาห่วงใยและรักดุจดวงใจ แม้สายสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่ใช่สายเลือด แต่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เดเทลได้ทำหน้าที่พี่ชายอย่างเต็มหัวใจ

หลังจากรับกระเป๋าเดินทาง เดเทลอาสาขับรถพาเจนนี่ไปส่งที่ "ค่ายฮาล์ฟบลัด" ดินแดนแห่งผู้มีพรสวรรค์พิเศษที่เธอถูกเรียกตัวให้มาอยู่ ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลนักแต่ดูเหมือนการเดินทางครั้งนี้จะเต็มไปด้วยความเงียบงันและความรู้สึกหนักอึ้งในใจของทั้งสอง

---

บทสนทนาระหว่างเดินทาง

เดเทล: (มองกระจกมองหลังเพื่อดูเธอ) "เจนนี่… นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันนานขนาดนี้ เธอพร้อมแล้วใช่ไหม?"

เจนนี่: (เงียบอยู่พักใหญ่ก่อนตอบด้วยเสียงสั่น) "ฉัน… ก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันกลัว… เดเทล ฉันจะทำได้จริงเหรอ?"

เดเทล: (ยิ้มบางๆ พลางยื่นมือข้างหนึ่งไปแตะแขนเธอ) "เธอทำได้แน่นอน ฉันเชื่อในตัวเธอ เจนนี่ เธอแข็งแกร่งกว่าที่เธอคิด"

เจนนี่: (มองหน้าเขาด้วยน้ำตาคลอ) "แล้วนายล่ะ? นายจะอยู่คนเดียวได้เหรอ?"

เดเทล: (หัวเราะเบา ๆ อย่างอบอุ่น) "ฉันอยู่ได้ เธออย่าห่วงพี่เลย สิ่งสำคัญตอนนี้คือเธอต้องทำหน้าที่ของเธอ เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของค่ายและค้นหาตัวตนของตัวเอง"

---

เข้าสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด

หลังจากเดินผ่านประตูใหญ่ เจนนี่มองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น ที่นี่เต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่น รอยยิ้มของผู้คนที่กำลังพูดคุยหัวเราะเป็นกลุ่มทำให้เธอรู้สึกเบาใจขึ้นบ้าง

"เด็กใหม่เหรอ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหญิงสาวผมบลอนด์ที่เดินเข้ามาหา "ยินดีต้อนรับ ฉันชื่อโซเฟีย เธอควรจะไปที่บ้านใหญ่ก่อนนะ ทุกคนจะคอยช่วยเหลือเธอเอง"

เจนนี่: (ยิ้มตอบอย่างเก้อเขิน) "ขอบคุณค่ะ ฉันชื่อเจนนี่… ปาร์ค เจนนี่"

โซเฟีย: (ยิ้มกว้าง) "ชื่อเพราะดีนะ เอาล่ะ ตามฉันมา เดี๋ยวฉันพาไปเอง"

---

ในหัวใจของเจนนี่เริ่มมีความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย แม้เธอจะต้องจากพี่ชายมา แต่ภาพของเพื่อนใหม่และบรรยากาศที่นี่ทำให้เธอเริ่มเชื่อว่าการเดินทางครั้งใหม่นี้อาจไม่เลวร้ายอย่างที่คิด

หมายเหตุ: สาวน้อย ปาร์ดเจนนี่ เดินทางเข้าสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด

Jayvik BRAVE

หลังจากเครื่องบินลงจอเจวิคเดินลงมาจากเครื่องพร้อมกับกระเป๋าสะพายที่ติดตัวมาด้วยหนึ่งใบ เขาเดินออกมาด้านนอกอาคาร 

‘แล้วจะไปที่ ๆ บอกยังไงเนี้ย’ ชายหนุ่มนึกในใจ ก่อนจะได้ยินเสียงไม่คุ้นหูดังขึ้นมาจากรถแท็กซี่ที่จอดอยู่ไม่ไกล

“ค่ายฮาร์ฟบลัดหน่ะหรอ” ชายหนุ่มแปลกหน้าพูดขึ้น หน้าตาดูเป็นมิตร ถึงแม่จะมีหนวดเครายาว

“อะไรนะครับ” เจวิคตอบกลับพร้อมสีหน้ามึนงง ขณะที่เดินเข้าไปใกล้รถ

“ค่ายฮาร์ฟบลัดไง” ชายหนุ่มตรงหน้าขยิบตา ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

“ขอแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน ฉันคือแซเทอร์ เชื่อเถอะ นายต้องการฉันแน่นอน ขึ้นรถมาเลยเดี๋ยวเล่าให้ฟังระหว่างทาง” ชายในรถเอื้อมมือไปเปิดประตูหลังเชื้อเชิญให้เจวิคขึ้นไป

“เอาก็เอาวะ” เจวิคพูดกับตนเองก่อนจะก้าวขาขึ้นรถแล้วปิดประตู รถได้เคลื่อนตัวออกไปจากสนามบิน

ขับมาได้ไม่นานนักก็ได้ถึงมาถึงสถานที่ที่แซเทอร์ได้พูดถึง ภายในเนินเขาฮาล์ฟบลัด ท่านกลางป่าเขาที่รอบล้อมไปด้วยธรรมชาติ รถก็ได้จอดลงที่ข้าง ๆ ประตูใหญ่

“ไปกันเถอะ” แซเทอร์พูดขึ้นก่อนจะเปิดประตูและเดินไปรอที่หน้าประตูใหญ่

“โอเคครับ” เจวิครีบดีดตัวเองออกมาจากเบาะหลังเพราะก็มีเผลอหลับไปบ้าง ถึงแม้จะไม่ได้หรูหราแต่ก็สามารถพักผ่อนได้

เขาเดินตามแซเทอร์มาจนพบกับซุ่มประตูใหญ่ ที่มีคำบางอย่างสลักอยู่ ‘อลังการอยู่นะว่าไป’ เขาคิดในใจ

“ตามมาเลยเดี๋ยวฉันพาไปบ้านใหญ่ ไม่รายงานตัวหน่ะ” แชเทอร์พูดขึ้นก่อนจะเริ่มเดินเข้าไปภายใน

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรก่อนจะรีบเดินตามไป ภายในนั้นมีผู้คนอยู่พอสมควร บ้างก็เด็ก บ้างก็อายุราวคราวเดียวกันกับเขา บางคนก็หันมามองด้วยความที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ชายหนุ่มจึง ยิ้มให้และโบกมือพลางเดินตามแซเทอร์ไป

Dean HEROES

245

ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด

               14/12/2024 - 9.00 น.

               ในที่สุดการเดินทางโดยรถไฟอันแสนยาวนานก็จบลงเสียที!

               ขอเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้คร่าว ๆ…. สามเดมิก็อดจากค่ายฮาล์ฟบลัดมาถึงนิวยอร์กตอนเช้าตรู่ พวกเขาลากสัมภาระขึ้นรถไฟแอลไออาร์อาร์กันอีกสามชั่วโมง กว่าจะถึงหน้าประตูค่ายฮาล์ฟบลัดที่ตั้งอยู่ ณ ถนนฟาร์ม ลองไอแลนด์

               จากการเดินทางอันยาวนาน.. ขึ้นรถไฟ ต่อรถไฟ ลงรถไฟอยู่หลายครั้ง ทำให้เด็กดีที่เดินทางบ่อยอย่างเชมัสยังต้องถาม “ต้องต่อรถอีกเหรอฮะ?”

               “ต่อสุดท้ายแล้ว เดี๋ยวก็ถึงค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วล่ะ พอไปถึงนายก็เตรียมใจรับกับความแฟนตาซีไว้ได้เลย ที่นั่นนะมีผู้อำนวยการเป็นเซ็นทอร์ มีที่ปรึกษาค่ายเป็นเทพแห่งไวน์ มีแม่ครัวเป็นฮาร์ปี้ แล้วก็มีเพื่อน ๆ ที่จะช่วยนายฝึกซ้อมเป็นมนุษย์ครึ่งแพะ..”

               “ฮะ” เชมัสพยักหน้า เขาพยายามจินตนาการตาม

               ภายในหัวของเด็กชายวัยสิบสองปีนั้น ค่ายฮาล์ฟบลัดน่าจะเป็นสถานที่ที่สนุกสนานไม่แพ้กับซิกส์แฟลกส์เฟียสต้าโซนลูนี่ตูนส์ที่เพิ่งไปเที่ยวกันมาเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน และเมื่ออยู่ที่นี่จะไม่เจอสัตว์ประหลาดน่ากลัวเหมือนที่ตลาดนัดในซานอันโตนิโออีก

               “แล้วผมจะได้เจอคุณพ่ออีกเมื่อไรฮะ แล้วคุณแม่ของผมที่เป็นเทพ….”

               “เอ่อ… เรื่องนั้น”

               ดีนหันไปมองแมคเคนซีราวกับขอความช่วยเหลือ ทั้งสองยังไม่รู้ว่าเชมัส แคตต์ คือบุตรชายของเทพหรือเทพีองค์ใด เข้าไปแล้วจะได้รับรองบุตรเลยหรือไม่ หรือจะเป็นเด็กที่ต้องอยู่บ้านเฮอร์มีสโดยไม่เคยมีตราสัญลักษณ์ขึ้นหัวแบบข้ามปีข้ามชาติ

               @Mackenzie

               

               “อืม ใช่ อยู่ค่ายนายพึ่งพาเราได้เสมอ นอกจากนี้ยังมีคนอื่น ๆ อีกเช่นพี่น้องร่วมสายเลือดของนายจริง ๆ หรือไม่ก็เพื่อนจากบ้านเฮอร์มีส”

               แมคเคนซีพูดดีจัดจนดีนไม่มีอะไรจะเสริมไปมากกว่าประโยคข้างบน

               ระยะทางที่จะถึงค่ายฮาล์ฟบลัดหดสั้นลงไปทุกที พอพวกเขาลงรถไฟมา เดินไปตามถนนฟาร์มสามจุดหนึ่งสี่หนึ่ง ขึ้นไปตามเนินฮาล์ฟบลัดจนพบเส้นทางเล็ก ๆ และซุ้มประตูรูปทรงกรีกที่ปักคบเพลิงส่องแสงนำทางไว้เรียงราย ใกล้กันนั้นมีรูปปั้นของเทพีอะธีนาซึ่งทำหน้าที่พิทักษ์ค่าย ไม่ให้อสุรกายร้ายย่างกรายเข้ามา

               “ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด เมื่อเดินเข้าประตูไปแล้วนายจะได้พบกับโลกใบใหม่”

               ออมเล็ตกระดี๊กระด๊าใหญ่ดีใจเหมือนได้กลับบ้าน มันกระตุกสายจูงเร่งเร้าให้ดีนพาเดินเข้าไป เมื่อเข้าสู่เขตอาคมของขนแกะทองคำ ตราสัญลักษณ์รูปเปลือกหอยเชลก็ปรากฏเด่นเป็นสง่าเหนือศีรษะของเด็กชายเชมัสในทันที

               @Mackenzie

               “หืม?” ดีนที่เดินนำหน้าชะงักเล็กน้อย เขาหันไปมองตามที่แมคเคนซีกระตุกแขน แล้วหลุดอุทานออกมาอีกครั้ง “โอ้!”

               ตราสัญลักษณ์รูปเปลือกหอยลอยอยู่บนศีรษะเด็กหนุ่มเป็นรูปแบบที่ดีนไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ก็คาดเดาเทพเจ้าจากภาพฉายได้ไม่ยาก หอยคือสัตว์น้ำ เทพเจ้าที่เกี่ยวข้องกับน้ำที่ดีนนึกออกมีอยู่สองพระองค์ คือมหาเทพโพไซดอนเจ้าสมุทร และอีกองค์คือเทพีแอมฟิไทรต์ราชินีแห่งแอตแลนติส ชายหนุ่มยังจำได้ดีถึงตราสัญลักษณ์ที่ปรากฏอยู่บนหัวของเขาและรีชา มันเป็นรูปตรีศูล แต่สำหรับเชมัสแล้ว..

               คุณแอมม์… แอมฟิไทรต์!

               “อ๊า.. เทพีแอมฟิไทรต์งั้นเหรอ ดูท่าว่าเราจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันกว่าที่คิดอีกแฮะ”

               “ยังไงเหรอฮะพี่ดีน?” เชมัสน้อยเอียงคออย่างสงสัย เด็กชายรู้จักเทพโพไซดอน แต่อีกชื่อนึงนั้นไม่เคยได้ยินมาก่อน

               “เอ่อ.. เรื่องนี้มันซับซ้อนน่ะ ฉันคิดว่านายค่อย ๆ เรียนรู้จากตำราในห้องสมุดของค่ายดีกว่า”

               จะบอกได้ยังไงว่า ‘แม่นายคือภรรยาหลวงของพ่อฉัน’ เด็กสับสนตายแย่ ยังไม่ต้องให้มีเรื่องดราม่าเกิดขึ้น ความสัมพันธ์ของสองบ้านนี้ก็สับสนกันจนพันยุ่งอีรุงตุงนังจะแย่

               “แต่ว่าตอนนี้ฉันกับแมคซี่ต้องเอากระเป๋าไปเก็บก่อนล่ะ ส่วนนายต้องไปอยู่อีกบ้าน ตอนนี้ตามมาก่อนหลังจากที่ฉันพานายไปรายงานตัวกับคุณไครอนค่อยแยกตัวกันอีกที …โอ๊ย! ฉันพูดอะไรไปบ้างวะเนี่ย แมคซี่ นายช่วยอธิบายทีดิ๊”

               ดีนพยายามจะเล่าขั้นตอนแต่ดูเหมือนว่าเขาจะอธิบายได้สับสนยุ่งเหยิงไปหมดจนต้องหาตัวช่วย

               @Mackenzie

               

               “อะ.. อื้อ ประมาณนั้น”

               ที่อ๊องไม่ใช่ด้วยความตื่นเช้าเกินไปแต่เป็นเรื่องที่เทพีแอมฟิไทรต์เคยไหว้วานเอาไว้ต่างหาก

               『ดีน หากเธอสามารถติดต่อข้อความไอริสถึงเอโลอิสได้ ข้าอยากจะขอให้เธอช่วยสอบถามแผนการเดินทางคร่าว ๆ จากเอโลอิสหน่อย... ข้าได้ยินเรื่องไม่สู้ดีนัก... เผื่อข้าพอจะจัดสรรเวลาไปช่วยเหลือเอโลอิสได้ ได้ยินว่าเธอกำลังตกเป็นเป้าของเทพใต้พิภพบางองค์.....』

               ถ้อยความนี้มีเพียงแค่ดีนที่รับรู้ได้ในคืนวันขอบคุณพระเจ้า ทว่าคืนนั้นเขากินไวน์ที่ซื้อมาจากแคนยอนพีคเสียจนเมาเละ ทำให้ลืมคำขอที่ส่งผ่านกระแสจิตจากเทพีแอมฟิไทรต์เสียจนหมด ความทรงจำเพิ่งถูกกระตุ้นขึ้นมาจากตราสัญลัษณ์หอยมุกบนศีรษะของเชมัสนี่เอง

               

               แต่ทำไมเทพีไม่พูดถึงเชมัสเลยหว่า… อย่างน้อยนางควรจะพูดประมาณว่า ‘ขอบใจที่ช่วยเหลือลูกข้าให้รอดพ้นเงื้อมมือไฮดร้า’ อะไรทำนองนี้สิ? แต่นางกลับเผื่อแผ่ความเมตตาไปให้ ‘เอโลอิส เพจ’ สาวน้อยจากบ้านเฮเฟตัส ที่ดีนทราบชื่อว่าเธอคือคนที่ทำภารกิจทวงคืนราชรถมาให้เทพอะพอลโล่ ดูไม่ค่อยเกี่ยวข้องกันเท่าไร แต่แม่เลี้ยงของเขาเป็นเทพีจิตใจงดงาม ไม่แน่ว่าเรื่องนั้นอาจสำคัญมากกว่าเรื่องของลูกชายตัวเองก็ได้มั้ง

               ‘แปลก.. แปลกฉิบหาย แต่ก็เอาเถอะ.. คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรมั้ง?’

               ดีนเลิกสงสัยในตัวแม่เลี้ยงของเขา แล้วพาเชมัสไปส่งที่บ้านใหญ่ให้คุณไครอนเป็นคนอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ รวมทั้งปฐมนิเทศให้เด็กชาย

               “ฉันก็ขอบคุณนายที่ไปกับฉัน ไว้ปีหน้าเราไปกันอีกนะ เป็นเทศกาลเฟียต้าก็ได้ ส่วนวันขอบคุณพระเจ้าค่อยสลับไปบ้านนายบ้างดีไหมที่รัก”

               ทั้งสองเดินลากกระเป๋าหันหลังจากบ้านใหญ่มุ่งสู่โซนบ้านพัก ทว่ามีเสียงหนึ่งหยุดเขาไว้ก่อน

               “เดี๋ยวก่อน ดีด้าาา ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าหน่อยยยย”

               เทพไดโอนีซุสโบกไม้โบกมือป้องปากตะโกนเรียกดีนมาจากระเบียงบ้านใหญ่ ซึ่งคนที่ถูกเรียกชี้หน้าตัวเองเหรอหรา

               “ดีด้า หมายถึงผมเหรอ?”

               “ใช่แล้ว ก็เจ้าไงดีด้า จะเป็นใครไปอีก ในค่ายนี้มีดีด้าอื่นด้วยหรือไง มาทางนี้ก่อน ข้ามีเรื่องจะไหว้วานให้เจ้าทำหน่อย”

               ก็ตามนั้น…

               “แมคซี่ นายกลับไปที่บ้านพักก่อนนะ เดี๋ยวฉันขอตัวไปคุยกับคุณดีแป๊บ”

               หอมแก้มลาคนรักทีนึงก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายไปพักผ่อนก่อนโดยไม่มีคำว่าอาย ยังไงคนในค่ายก็คงรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองตั้งแต่ก่อนจะออกเดินทางจากค่ายฮาล์ฟบลัดอยู่แล้วนี่นะ...

               แต่มันชักจะแปลกเกินไปหน่อยแล้วนะที่ จู่ ๆ ก็มีเทพสององค์เรียกใช้บริการทันทีที่กลับมายังค่ายฮาล์ฟบลัด แต่เอาเป็นว่าลองคุยกับเทพที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อนก็แล้วกัน

               “คร้าบ คุณดี ผมจะไปหาเดี๋ยวนี่ล่ะ!” ชายหนุ่มขานตอบกลับไป เขาลากกระเป๋าพร้อมกับจูงออมเล็ตขึ้นบ้านใหญ่ไปอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้จุดหมายคือห้องทำงานของเทพไดโอนีซุส

พา [เชมัส แคตต์] NPC สายเลือดแอมฟิไทรต์ มาส่งค่าย
(ครบโควต้าการสร้าง NPC สายเลือดแอมฟิไทรต์)