[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย

Adelaide BELIEVER

HALF-BLOOD CAMP 

- - - - -

                การเดินทางมายังค่ายอะไรสักอย่างของอเดลเลดและแบ็คธอร์นเป็นไปอย่างทุลักทุเล เราบอกลาออเดรย์ที่สนามบินก่อนเข้าเกท หลังจากที่รอดชีวิตจากอสุรกายเจนน่ามาได้อย่างหวุดหวิด แบ็คธอร์นที่เพิ่งตื่นนอนและใช้พลังงานไปค่อนข้างมากในช่วงสองวันที่ผ่านเริ่มบ่นหิวและพูดถึงร้านฟาสต์ฟู้ดตลอดทาง แต่น่าเสียดายที่เราไม่มีเวลาแม้แต่จะเหลียวมองร้านอาหารพวกนั้นด้วยซ้ำเพราะกำลังจะตกเครื่อง

                ทั้งสองเดินทางมาถึงนิวยอร์กในอีกแปดชั่วโมงต่อมา แบ็คธอร์นกลับมากะปรี้กะเปร่าอีกครั้งเพราะได้นอนหลับเต็มอิ่มและกินอาหารจากบนเครื่องบินมาจนเต็มสูบ ขณะที่อเดลเลดทั้งเหนื่อยล้าและปวดเมื่อยตัว เธอหลังไม่ลงเลยหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่การได้มองวิวท้องฟ้าผ่านหน้าต่างเครื่องบินช่วยทำให้ใจเธอสงบลง

                "เราจะไปที่ไหนกัน.." อเดลเลดเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่าแบ็คธอร์นกำลังยืนโบกรถแท็กซี่

                "ลองไอส์แลนด์" แบ็คธอร์นพูดพลางหยิบแว่นกันแดดที่แอบจิ๊กจากคอนโดของแม่เธอขึ้นมาใส่ "เราจะไปที่นั่นกันล่ะ!"

                พวกเราใช้เวลานั่งรถอีกประมาณ 1 ชั่วโมงก็ถึงที่หมาย แบ็คธอร์นบอกให้รถแท็กซี่จอดบริเวณเนินเขาที่ดูว่างเปล่า ไม่มีทั้งคน สัตว์ สถานที่ใดๆ ทั้งนั้น เธอดั้นด้นมาจนถึงนิวยอร์กเพื่อมาอยู่ในป่าสนเนี่ยนะ?

                "เดินต่อเข้าไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว" แบ็คธอร์นชี้ขึ้นไปบนเนินเขาลูกนั้นก่อนที่จะเดินนำไปก่อน อเดลเลดมองไปรอบตัวและเดินตามชายขาแพะขึ้นเนินเขาไปเงียบๆ ประตูโค้งสีขาวที่ถูกสร้างขึ้นจากหินอ่อนตั้งอยู่ตรงหน้าของอเดลเลด หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองตัวอักษรประหลาดที่สลักอยู่บนประตูและต้องตกใจเมื่อเธอสามารถอ่านตัวอักษรพวกนั้นออกอย่างง่ายดายแม้จะไม่ใช่ภาษาที่เธอคุ้นเคย 'ค่ายฮาล์ฟบลัด'

                "แบ็คธอร์น! ให้ตายสิคุณหายไปนานมาก" ชายหนุ่มเสื้อสีส้มคนหนึ่งวิ่งออกมาจากภายในค่ายด้วยรอยยิ้มพร้อมกับทักทายชายขาแพะที่ยืนอยู่ข้างเธอ

                "ฮะฮ่า! โตขึ้นเยอะเชียวเจ้าหนู ฉันไปรับสาวน้อยคนใหม่มา ฝากพาเธอไปที่บ้านใหญ่ทีได้ไหม ฉันนั่งรถมาปวดหลังจะแย่อยู่แล้ว" แบ็คธอร์นเอ่ยปากทักทายชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นพลางขยี้เรือนผมสีน้ำตาลดอกเลาของเขาคนนั้นด้วยความเอ็นดู

                "ผมชื่อลูเธอร์ พอเวลล์ ยินดีต้อนรับสู่ค่ายของเรานะ" ลูเธอร์ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร

                "อเดลเลด เคอร์" หญิงสาวแนะนำตัว

                "ตามมาสิ ผมจะพาคุณไปบ้านใหญ่" ลูเธอร์ชี้ไปยังอาคารหินอ่อนที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากประตูค่าย เขาโบกมือลาแบ็คธอร์น "ไว้เจอกันครับ"

                "ตามเขาไปสิ" แบ็คธอร์นว่า พลางชี้ไปยังลูเธอร์ที่เดินนำลิ่วไปยังบ้านใหญ่ก่อนที่อเดลเลดจะทันรู้ตัว หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะโบกมือลาแบ็คธอร์นและรีบวิ่งตามลูเธอร์ไปทันที

- - - - -

Sinclair -

Page 4

Somewhere

          ‘ยังจำเรื่องเทพเจ้ากรีกที่แม่เลยเล่าให้ฟังได้รึเปล่าซินแคลร์? ลูกรัก...พ่อของลูกเขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาเหมือนอย่างเรา สักวันหนึ่งลูกจะต้องไปที่ค่ายฮาล์ฟบลัดเพื่อความปลอดภัยของลูก แม่ไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลย’

          ซินแคลร์นั่งเครื่องบินจากวอชิงตันมาถึงนิวยอร์กโดยสวัสดิภาพ นับว่าเป็นเรื่องที่กล้าหาญมากที่เธอเดินทางจากบ้านเกิดมาถึงนิวยอร์กด้วยตัวคนเดียว ในคราแรกรีเบคก้าไม่ยินยอมและยืนกรานว่าจะมาส่งหลานสาวให้จงได้ แต่สาววัยสิบเก้าก็คงถือว่าเป็นวัยโตพอที่จะออกไปใช้ชีวิตนอกบ้านได้แล้ว ซินแคลร์พยายามอธิบายให้น้าของเธอหมดห่วง จนกระทั่งในที่สุดก็ได้มาเหยียบนิวยอร์กเป็นครั้งแรกในชีวิต

          “ลองไอส์แลนด์สินะ”

          เมื่อพลิกไปอีกด้านของจดหมายจะสังเกตเห็นว่าด้านหลังของมันมีแผนที่สำหรับเดินทางไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดอยู่ หลังจากเครื่องลงจอดและเช็คสัมภาระเสร็จเรียบร้อบ ซินแคลร์ไม่รอช้ารีบโบกรถแท็กซี่และบอกพิกัดของจุดหมายปลายทาง

         มหานครแห่งนี้แม้จะดูไม่ต่างจากซีแอตเทิลแต่ก็ยังให้ความรู้สึกที่ต่างกัน ประชากรแน่นขนัด ความเจริญรุ่งเรือง ตึกระฟ้าสูงตระการตา แม้แต่ยามค่ำคืนแสงสีแห่งเมืองนี้ก็ไม่เคยหลับใหล เพื่อยืนยันว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง สาววัยสิบเก้าถึงขั้นดั้นด้นมาถึงนิวยอร์กเพื่อตามหาค่ายเลือดผสมที่ว่านั่น

          ทว่าเมื่อมาถึงที่หมายกลับพบว่าโดยรอบเป็นทุ่งและป่าสนกินพื้นที่หลายเอเคอร์ ไม่มีตรงไหนที่ดูเหมือนค่ายหรือที่พักอาศัยแม้แต่น้อย ซินแคลร์ย้ำถามคนขับอีกครั้งแต่ก็ได้รับการยืนยันว่าใช่ที่นี่ไม่ผิดที่จริง ๆ เธอจ่ายเงินสำหรับค่าโดยสารและเริ่มเดินสำรวจ มาถึงขั้นนี้แล้วคงจะมายอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้ เพื่อให้แน่ใจยิ่งขึ้นจึงลองยกมือถือขึ้นมาเพื่อเปิดจีพีเอส แล้วก็ต้องพบว่าระแวกนี้ไม่มีสัญญาณเข้าถึงเลย

         หญิงสาวไม่ย่อท้อ ยังคงพาตัวเองเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ในแมกไม้เหล่านั้น สายลมพัดผ่านใบไม้สั่นไหว จนกระทั่งเห็นต้นสนสูงตระหง่าน ไกลออกไปอีกฟ้ากเหมือนจะเป็นซุ้มประตูโค้งซึ่งสร้างขึ้นจากหินอ่อน งดงามแวววับเมื่อสะท้อนกับแสงอันอบอุ่นซึ่งลอดผ่านแมกไม้ลงมา ที่ด้านบนของประตูสลักด้วยอักษรกรีกโบราณ แต่กระนั้นซินแคลร์กลับอ่านมันออกได้ไม่ยากลำบาก ซึ่งอักษรเหล่านั้นสลักคำว่า ‘ค่ายฮาล์ฟบลัด’

          นี่คงเป็นประตูทางเข้าอย่างไม่ต้องสงสัย มันดูคล้ายกับสถาปัตยกรรมกรีกโบราณ อารยธรรมเก่าแก่ ดูเงียบสงบ และไม่พบกับใครสักคน ทว่าเมื่อเดินผ่านซุ้มประตูเข้าไปซินแคลร์ก็พบกับกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง ประกอบด้วยเด็ก ๆ และวัยรุ่น สวมเสื้อสีส้มที่มีสัญลักษณ์บางอย่างแบบเดียวกันทั้งหมด พวกเขามองมายังบุคคลผู้มาใหม่ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังจับกลุ่มสนทนากันสนุกสนาน และนั่นทำให้ซินแคลร์รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมา

          “เอ่อ...คือ ขอโทษนะ” ซินแคลร์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น

          “เด็กใหม่เหรอ?” เด็กสาวหนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นเอ่ยขึ้น พวกเขาดูไม่แปลกใจกับผู้มาเยือนหน้าใหม่ราวกับมันเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเป็นประจำ เด็กสาวกล่าวต่อ “เธอต้องไปพบไครอนก่อน”

          ชื่อนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ซินแคลร์พลันร้องอ้อในใจเพราะมันลงท้ายอยู่ในหน้ากระดาษจดหมายฉบับนั้น ดูเหมือนเจ้าของนามจะเป็นผู้อำนวยการหรืออะไรสักอย่างของค่าย ถึงขั้นนี้แล้วแต่เธอก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าค่ายเลือดผสมอะไรนี่มีอยู่จริง พวกเขาดูอายุน้อยกว่าซินแคลร์เสียอีก คงจะเป็นเรื่องจริงที่เด็ก ๆ เหล่านี้มาอยู่ที่นี่กันตั้งแต่อายุสิบสอง

          “เด็กใหม่ เธอชื่ออะไรล่ะ” คราวนี้เป็นเสียงของหญิงสาวที่เอ่ยขึ้น เธอดูโตกว่าซินแคลร์และดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่

          “แคลร์ ยินดีที่ได้รู้จัก”

          “ตามมาสิแคลร์ ฉันจะพาเธอไปพบกับไครอน”

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          ผมคิดว่าเส้นทางที่คุณลัคกี้พาเข้ามา อย่างกับผจญภัยในดันเจี้ยนตามหาแดนลับแล รองเท้าพื้นแดงที่ชั้นใฝ่ฝันคริสเตียนลาบูต๊อง คริสเตียนลาบูต๊อง เหยียบเศษหินดินและทราย ส้นเข็มแบรนด์เลอะเปื้อนคราบดิน

          ถึงผมอยากวีนแตก ก็ต้องอัดอั้นกั้นอารมณ์ไว้ ศิลปินดาวรุ่งสุดฮอตซึ่งได้รับการขนานนามจากแฟนคลับทั่วทั้งโลก 'เซเลบริตี้ตัวแม่' ด้วยความที่ผมเป็นเซเลบริตี้ตัวแม่ จะให้โวยวายเหมือนชะนีร้องหาผัวกลางป่ากลางเขาไม่ได้ เสียศักดิ์ศรีหมด

          หน้าตาดี โปรไฟล์ดี ไม่ได้อวยตัวเองแต่มันดีจริง ๆ 

          "ใกล้ถึงหรือยัง"

          "อีกสักพัก" คุณลัคกี้ตอบ

          "สักพักแล้วมันตอนไหนล่ะคะ เดี๊ยนอยากได้ยินคำตอบที่ชัดเจน" สภาพอากาศที่ลองไอแลนด์ร้อนอบอ้าว เมคอัพบนใบหน้าจะละลายเยิ้มหรือเปล่า 

          ผมหยิบไอโฟนส่องดูความเรียบร้อยของเครื่องหน้า หางตาเห็นสัญญาณอินเตอร์เน็ต H+ H…..E

          "แถวนี้สัญญาณเข้าไม่ถึงหรอ"

          คุณลัคกี้ตอบอย่างเรียบง่าย "จุดอับสัญญาณ"

          เสียงกีบเท้าเซนทอร์มนุษย์ครึ่งม้า กระทุ้งพื้นเสียงดัง 

          "คุณลัคกี้ ทำอะไร"

          "ดูเหมือนการไปค่ายของเธอจะมีเรื่องเซอร์ไพรส์"

          เชื่อเถอะ พวกคุณคงคิดว่าเรื่องเซอร์ไพรส์ นั้นย่อมต้องเป็นเรื่องที่ดี ขอบอกตรงนี้เลย พวกคุณคิดผิด

          "อาร์ตี้ขึ้นมาบนหลังของฉัน เร็วเข้า" มือหยาบกร้านคว้าร่างเล็ก

          "แต่เดี๊ยนไม่เคยขี่ม้านะซิส" 

          "ขอแค่ขึ้นมาก็พอ"

          เขาขึ้นอย่างทุลักทุเลปีนป่ายจนขึ้นนั่งบนหลังเซนทอร์ได้สำเร็จ เสียงกระพือปีกบนท้องฟ้าทำให้อาร์ตี้มอง 

          อาร์ตี้ชะงักกึกเมื่อสบกับนัยน์ตาแดงเพลิง ทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำสามารถเห็นได้ชัดตาถึงสัตว์ประหลาด กายสีแดง มีเขี้ยวคม หูเรียวแหลมและสวมเครื่องแต่งกายสีแดง มีปีกขนาดใหญ่อยู่ด้านหลังทุกอย่างล้วนเป็นสีแดง

          "นั่นมันตัวอะไร"

          "อสุรกาย อย่าพูดชื่อของมันเด็ดขาด" ลัคกี้เตือน "ชื่อมีพลังอำนาจแฝงอยู่

          "ประทานโทษนะคะ หน้าอย่างดิฉันดูเหมือนคนสนใจตำนานปรับปราหรอ" มันอยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ

          ต้นสนอยู่ห่างไปไม่กี่กี่หลา ทว่าเนินเขากลับชัน ลัคกี้วิ่งอย่างรวดเร็วแต่ตัวประหลาดด้านหลังก็บินตามเร็วไม่แพ้กัน คนตัวเล็กไม่เคยขี่หลังเซนทอร์มาก่อน ซึ่งใคร ๆ ก็ไม่เคยขี่หรอกเชื่อสิ แม้กระทั่งม้าอาร์ตี้ก็ไม่เคย ถ้าขี่อย่างอื่นก็เคยอยู่ อุ๊บส์ ละไว้ในฐานะที่เข้าใจ

          "ว้ายยยย หมวกเดี๊ยน"

          อสุรกายตัวแดง ทุบปึ้งปั้งกลางอากาศ นัยน์ตาเพทายสังเกตดูเห็นบางอย่างคล้ายม่านพลังบาเรีย พวกเรามาถึงยอดเขา

          "นี่คือหุบเขาศักดิ์สิทธิ์มนุษย์ไม่สามารถมองเห็น พวกอสุรกายไม่สามารถย่างกายเข้ามาในเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ได้" ลัคกี้พูด 

          "แล้วกระเป๋าที่ตกในป่าล่ะ"

          "ฉันจะเป็นคนไปเก็บนำมาให้ ก่อนอื่นฉันต้องพาเธอไปพบคุณไครอน"

          "ไม่" กอดอกเท้าเอวมอง "ต้องสวย เป๊ะ ปัง ทุกอิริยาบถ คุณก็รู้ คุณไปเก็บกระเป๋าที่ตกระหว่างทางมาให้เดี๊ยนดีกว่า มันมีกระเป๋าเครื่องสำอางด้วย ถ้าหน้าไม่เป๊ะ ผมก็ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น ตามนั้นคือจบ" ดีดนิ้ว

Nanette -

Nanette Leblanc

ประตูค่าย

แซเทอร์ยืนระแวดระวังอยู่ภายในโซนห้องนั่งเล่นหลังจากส่งคุณหนูบ้านเลอบลังก์เข้าไปเก็บของในห้องนอน ได้ยินเสียงเธอบ่นอะไรบางอย่างก่อนที่นาแนตต์จะเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

“ไปกัน ฉันพร้อมแล้ว”

“เธอแน่ใจนะว่าจะขนไปหมดนี่จริง ๆ” คีชากระพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“ทำไมอ่ะ ก็นายบอกให้มาเก็บข้าวของนี่ นี่มันก็ข้าวของของฉันนะ”

แซเทอร์ผู้นำทางยอมแพ้ เก็บความคิดที่ว่าหากพวกเขาโดนตามล่าระหว่างทางอีกเธออาจจะต้องทิ้งทุกอย่างไปโดยไม่เอ่ยอะไรออกมา ก่อนที่ทั้งคู่จะกลับมาขึ้นรถแล้วตรงไปยังลองไอส์แลนด์สถานที่ตั้งของค่ายฮาล์ฟบลัดทันที

นาแนตต์กึ่งหลับกึ่งตื่นมาตลอดทาง ใจนึงก็อยากจะพักผ่อน แต่อีกใจก็ยังกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นพวกต้มตุ๋นหลอกเอาเธอไปขาย เลยต้องพยายามมองทางอยู่ตลอดเวลา

“ถึงแล้ว” คีชาว่าก่อนจะดับรถยนต์ นาแนตต์กระพริบตาปริบ ๆ มองไปรอบ ๆ ตอนนี้พวกเขาอยู่บนถนนที่มีป่าทึบขนาบข้าง ไม่มีค่ายฤดูร้อนอย่างที่อีกคนว่าไว้เลย

“ไหนล่ะค่ายฮาล์ฟบลัด”

“จากตรงนี้เราต้องเดินเท้าเข้าไปในป่าต่ออีกนิดหน่อย”

“ฉันไม่อยากออกแรง” นาแนตต์มุ่ยหน้าอีกครั้ง แต่เหมือนคราวนี้คีชาจะไม่ได้สนใจ เขาเปิดประตูรถลงไปทันที

“มาเถอะ”

สุดท้ายแล้วนาแนตต์ก็จำใจต้องเดินเท้าเข้าป่าต่อ แน่นอนว่ากระเป๋าลากใบใหญ่ของเธอเป็นอุปสรรคมาก เพราะทั้งใหญ่ทั้งล้อลากที่แทบจะใช้การไม่ได้บนดินชื้น ๆ คนตัวเล็กเลยต้องทั้งแบกทั้งยก จนสุดท้ายคีชาก็อาสามาช่วย

                                                                               εїз

“นั่นมัน…”

เสียงคำรามของอะไรบางอย่างดังขึ้นลั่นป่า ทั้งคีชาและนาแนตต์ต่างมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก 

“พวกมันตามเราเจอแล้ว วิ่ง นาแนตต์”

“แต่กระเป๋าฉันล่ะ!”

“ทิ้งไว้ก่อนเดี๋ยวฉันกลับมาเอาให้ทีหลัง”

“ตะ…แต่” ยังไม่ทันหาข้อสรุปได้ ไม้ยืนต้นด้านหลังของพวกเขาก็เริ่มล้มครืนลงมา “กรี๊ดดดดด” นาแนตต์กรีดร้องเสียงดังก่อนที่เด็กสาวจะถูกคว้าข้อมือไว้ด้วยแซเทอร์ผู้นำทางอีกครั้ง

ด้านหลังของแซเทอร์และมนุษย์ครึ่งเทพตอนนี้ปรากฏร่างมิโนทอร์ตัวใหญ่ย่างสามขุมตามมา นาแนตต์รับรู้ได้ว่าเจ้าตัวนี้มันน่ากลัวกว่าที่เธอเคยเจอมามากมายนัก

“วิ่งไป อย่าหยุด” คีชาว่า ขบกรามแน่น ดูจากสถานการณ์แล้วพวกเขาทั้งคู่ต้องไม่รอดแน่หากไม่มีคนถ่วงเวลาไว้

คีชาปล่อยมือนาแนตต์ก่อนจะบอกให้เธอวิ่งไป เด็กสาวที่เห็นเพื่อนร่วมทางหยุดลงก็หยุดวิ่งแล้วหันกลับมามอง

“นายจะทำอะไร”

“ฉันจะถ่วงเวลามันไว้ รีบวิ่งไป ผ่านต้นสนต้นใหญ่เธอก็จะปลอดภัยแล้ว”

“แต่…”

“วิ่ง! นาแนตต์!”

นาแนตต์รู้สึกว่าขอบตาของเธอร้อนผ่าว อยากจะร้องไห้ขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ก่อนที่เธอจะออกวิ่งตามที่คีชาบอกโดยไม่หันหลังกลับมามอง

ทางด้านคีชา เขายืนจังก้ารอมิโนทอร์ที่ดูหงุดหงิดพอตัวเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะวิ่งล่อไปอีกฝั่ง แต่ทว่ามันกลับไม่สนใจเขา ยังคงตามนาแนตต์ที่วิ่งไปไม่ไกล

“บ้าเอ้ย” คีชาสบถ ก่อนจะหาอะไรใกล้ตัวเขวี้ยงปาเรียกความสนใจจากมัน ทั้งก้อนหิน เศษไม้ จนมิโนทอร์รู้สึกรำคาญและหันมาหาคีชาได้สำเร็จ

แต่ทว่าแซเทอร์ก็ไม่รู้ว่าจะต่อสู้กับอสูรตรงหน้าอย่างไรดี จึงทำได้เพียงแค่วิ่งหนี ขณะที่กำลังจะโดนคว้าได้นั้น เสียงมิโนทอร์ก็คำรามลั่นด้วยความเจ็บปวดจากลูกธนูของใครคนหนึ่งที่พุ่งตรงมายังต้นขาของมัน

“มาเร็ว!”

เป็นเอลลิส เวคฟิลด์ บุตรแห่งแอรีสที่เข้ามาช่วยไว้ อีกฝ่ายรีบกวักมือให้คีชาวิ่งหนีไปยังค่ายตามนาแนตต์ ส่วนเด็กสาวที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง กลับพบว่าตัวเองโดนตามทันด้วยแซเทอร์และใครที่เธอก็ไม่รู้จักซะแล้ว

“วิ่งช้าชะมัด ขอโทษนะ” เอลลิสกล่าวขอโทษแต่ไม่ใช่กับนาแนตต์แต่เป็นแฟนสาวของเขาแม้ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องนี้ ก่อนจะช้อนตัวอุ้มเด็กสาวชาวค่ายคนใหม่ไว้ แล้วพาวิ่งไปด้วยกันเมื่อเห็นต้นสนธาเลียอยู่ไม่ไกล

“กรี๊ดดดดดด” นาแนตต์ที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกร้องกรี๊ดขึ้นมาทันทีที่ถูกอุ้มในท่าเจ้าสาว เสียงดังอยู่ข้างหูเสียจนเอลลิสเบ้หน้า เด็กสาวหัวสั่นหัวคลอนไปตามจังหวะการสับเท้าของเด็กหนุ่มแปลกหน้า

เมื่อพวกเขาทั้งหมดเกือบจะถึงเขตแดนของต้นสนตามที่คีชาว่า เอลลิสก็กระโจนเข้าไปในเขตแดนนั้น จนทั้งเขาทั้งนาแนตต์ล้มกลิ้งไปตาม ๆ กัน บุตรแห่งแอรีสหันไปมองทางด้านหลัง พบว่ามิโนทอร์ตัวนั้นมันหยุดฝีเท้าและหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินกลับไป

“เป็นอะไรมั้ยนาแนตต์” 

แซเทอร์ผู้นำทางเดินไปหาเด็กสาวพลางพยุงให้เธอลุกขึ้นยืน นาแนตต์ก้มลงมองสภาพตัวเองก่อนที่น้ำตาเม็ดใสจะหยดเผาะลงมาเปื้อนแก้มที่เปรอะฝุ่นดิน ก่อนที่ริมฝีปากสีสดจะเม้มแน่น

“ขะ…ขอโทษ” เอลลิสละล่ำละลั่กคิดเอาว่าเด็กสาวคงจะไม่โอเคที่ถูกคนแปลกหน้าอุ้ม ไม่กี่วินาทีต่อมานาแนตต์ก็ปล่อยโฮลั่นป่า

“ฮึก… โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ชุด… ชุดฉันเปื้อนหมดเลยยยยย”

เอลลิสปั้นหน้าไม่ถูก เขาพยักเพยิดหน้าให้คีชาจัดการ ส่วนตัวเองก็เดินกลับเข้าค่ายไปเงียบ ๆ แซเทอร์ถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เด็กสาวเพื่อปลอบ

“อย่าร้องไปเลย เดี๋ยวฉันกลับไปเอากระเป๋าให้” นาแนตต์ได้ยินดังนั้นก็เริ่มหยุดร้อง งับริมฝีปากล่างก้มมองชุดตัวโปรดของเธอก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ คีชาเลยพูดต่อ “ต่อไปก็ผ่านประตูค่ายตรงนั้นเข้าไป ไปยังบ้านใหญ่หาผู้อำนวยการค่ายที่ชื่อคุณไครอน เขารู้ว่าเธอจะมา”

นาแนตต์พยักหน้าหงึกหงัก เธอยังคงสะอื้นน้อย ๆ ขณะที่เดินผ่านประตูโค้งซึ่งสร้างจากหินอ่อนสีขาวเข้าไปด้านใน บนประตูโค้งสลักตัวอักษรกรีกที่นาแนตต์ไม่เข้าใจ แต่เมื่อจ้องมองดี ๆ ก็พบว่าเธออ่านมันออกอย่างน่าประหลาดใจ

‘ค่ายฮาล์ฟบลัด’

bettyleg

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

 

          พวกเราทั้งคู่ออกมาหน้าค่ายผ่านป่าสนหนาทึบ "สามพี่น้องสีเทา" ผมใช้ตั๋วตะโกนเรียกแท็กชี่สามพี่น้องสีเทา

          "เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน" ผมกัดฟันกรอดมองไฮรี่ที่ดูสีหน้าเป็นกังวล ในมือของผมมีตั๋วรถแท็กซี่ 

          รถแท็กซี่สำหรับเดมิก็อด ผมไม่ค่อยได้รู้รายละเอียดมากนัก ยอมรับเลย ผมไม่เก่งประวัติศาสตร์ ตํานานปรัมปรากรีก รวมอยู่ในนั้นเช่นเดียวกัน เรื่องราวความสัมพันธ์น่าพิศวงของทวยเทพ อสุรกาย ตลอดจนอมนุษย์

          คนยุคใหม่อย่างผม เอาเวลาหาเรื่องที่แต่งขึ้นไปทำรับงานเดินแบบยังได้ประโยชน์กว่า แต่ทุกอย่างย่อมไม่แน่นอน กระทั่งสายเลือดมนุษย์กึ่งเทพถูกปลุก ความคิดผมเริ่มเปลี่ยนแปลง 

          "ไฮรี่อยากบอกอะไร อย่าอ้อมค้อม เดี๊ยนไม่ได้มีพลังเชื่อมจิตอ่านความคิดออก" 

          "แท็กซี่ยายแก่สามพี่น้อง…"

          ผมร้องลั่นแหกปากสุดเสียง อสุรกายโผล่มาจากหลังต้นไม้ ลักษณะร่างกายคล้ายสุนัขที่โดนรถทับ

          
ชายข้ามเพศผู้สวมใส่แว่นกันแดดดึงแส้กระดูกเฆี่ยนอัลกูล สัตว์นรกซึ่งชอบกินซากศพ แรงเหวี่ยงฟาดลงร่างสัตว์ประหลาดตอบโต้ ส่งเสียงขู่คำราม "ผมเป็นคนล่อมันเอง พี่หาจังหวะเข้าไปสังหารอัลกูล" 

          อาร์ตี้รับไม้ต่อวิ่งพร้อมมีดสั้นในมือ รองเท้าส้นสูงที่แดงทำให้วิ่งลำบากนิดหน่อย "กรี๊ดดดดดดดดด" มือเรียวบอบบางลงน้ำหนักมือเพื่อแผลจะได้ลึก ปาดมีดสั้นเพียงครั้งเดียวตรงคอ ตัดหลอดเลือด ดังฉึก

          อัลกูลตายคาที่

          หนุ่มหน้าหวานขนแขนสแตนอัพ 

          "เมื่อกี้พูดถึงไหนล่ะ ก็แท็กซี่นั่นมัน…" 

          ไฮรี่พูดไม่ทันจบโดนขัดด้วยเสียงบีบแตรและรถแท็กซี่ที่ดูเก่าและโทรม จอดตรงหน้าพวกเขาทั้งสองคน "คิดดูดี ๆ คิดให้ดี ทบทวบอีกที"

          "รถแท็กซี่มาถึงที่ยังต้องคิดอะไรอีกคะ เดี๊ยนงงเวอร์"

          เรียวมือเปิดประตูรถ แล้วขึ้นมานั่งก่อนร่างเล็กผงะงัน โชเฟอร์นั่งด้านหน้าสามคน หญิงชราที่มีตาข้างเดียวและฟันข้างเดียวหันยิ้มอย่างน่าสยดสยอง 

          เหนือสิ่งอื่นใดกลิ่นคนแก่ อาร์ตี้หยิบน้ำหอมพรมฉีดตรงเบาะหลัง "นั่งหน้าสามคน ผิดกฎหมายจราจรนะคะ ดิฉันว่า"

          "ไอ้หนุ่มรีบ ๆ ไสตูดขึ้นมาสักที พวกข้าจะได้ขับไปส่ง"

          "แหม่สุดหล่อ" คว้าแขนหนาดึงอีกคนลงมานั่งแท็กซี่ "ออกรถเลยค่ะซิส"

          "กรี๊ดดดดดดดดด"

          หัวใจลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม โชเฟอร์หญิงชราขับทะลุเบียดซ้าย เบียดขวา แรงกระชากความเร็วทำให้ร่างสองคนเหวี่ยงไปมาอยู่ด้านหลัง ความเร็วมีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวินาที อาร์ตี้เข้าใจความหมายที่น้องชายตัวดีต้องการสื่อผ่านประสบการณ์ห่วยบรมด้วยตัวเอง

Johnathan BELIEVER

LΞT'S GΩ.

ได้เวลาออกเดินทาง แต่ละคนที่ได้ลงทะเบียนเพื่ออกเดินทาง เอาจริงๆ ไม่มีเรื่องอะไรที่ปกติเวลาชายร่างใหญ่จะไปไหน ใช่.. ชายหนุ่มรับรู้เรื่องวุ่นวายนี้ เหมันตฤดูกำลังคืบคลานเข้ามา และตอนนี้ มันได้ล้อมรอบค่ายแห่งนี้เสียแล้ว ชายร่างใหญ๋ในชุดสูทสีดำกับอาวุธที่เขานั้นเตรียมพร้อม ซึ่งมันไม่มีอะไรนอกจากดาบและโล่ห์ แล้วหอกกับปืนล่ะ? จริงๆแล้ว เขาก็เอามาด้วยเช่นเดียวกัน หากแต่ครั้งนี้เขาต้องการที่จะใช้เพียงดาบยาวสำหรับขนาดของเขาและปืนสัมฤทธิ์ที่ได้รับการเสริมเพื่อให้ชายร่างใหญ่นั้นจับได้ถนัดมือ ท่ามกลางหมอกหนาที่ด้านหน้าประตูนั้น ชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำและโค้ทยาวปลิวไปกับแรงลมอันหนาวเหน็บ รอสมาชิกอีกสองคนที่ติดตามเขามาด้วย อย่างไม่ได้ตั้งใจ.. 

เขาสะบัดดาบลงกับหมาป่าน้ำแข็งที่เขานั้นไม่เคยเจอมันมาก่อน ซึ่งตอนนี้ก็เสร็จชายร่างใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"มาโควิช นายมาช้านะ" 

ชายร่างใหญ่เอ่ยกับชายหนุ่มในแจ็คเก็ตกันหนาวกับอาการที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก 

"ขอโทษครับเฮีย พอดีหมอกมันหนา ผมมองไม่เห็นทางเดินทาง กว่าจะเจอทางออก เล่นวนทางไปทางกลับหลายรอบ กว่าจะเจอประตูค่ายๆ ฮัดชิ้ว!!.. แล้ว คุณทีฟาล่ะครับ?"

"เธอรออยู่ที่รถแล้ว ตอนนี้ไม่มีเวลา ฉันคิดว่ามันจะต้องแฮ่กันมาอีกแน่นอน ไปกันเถอะ" 

จอห์นเอ่ยกำชับ แล้วรีบพาเด็กหนุ่มไปยังที่จอด ซึ่ง ดูเหมือนหมอกหนาของลมหนาวที่อยู่ผิดที่ผิดฤดูแบบนี้ คงเป็นเรื่องที่ไม่ได้ดีเท่าไรห่นัก โชคดีที่พวกเขานั้นออกจากค่ายมาก่อน โดยที่จอห์นนั้นเป็นคนคอยตีฝ่ามอนส์เตอร์เหล่านั้นออกมา อย่างไม่ยากเย็น จนกระทั่งถึงที่ลานจอดรถ 

ณ ที่ลานจอดรถ ตลาดลองไอร์แลนด์ จอห์นยังคงเจอกับชายชราคนเดิมที่มีหน้าที่ดูแลลานจอดรถที่นี่อย่างดี ซึ่งรถของเขานั้น อยู่ใกล้เคียงกับทางออก จอห์นเอ่ยทักทายกับชายชราคนนั้น หลังจากที่ไม่ค่อยได้เจอกัน

"ไม่ได้เจอกันนานนะ สบายดีมั้ย?" 

ซึ่งอาจจะเป็นคำถามที่ดูไม่ค่อยถูกเวลาสักหน่อยเพราะลมหนาวนั้นก็พาทำให้ ชายชราคนนั้นได้รับผลกระทบไปด้วยเช่นเดียวกัน

"มันก็พอได้อยู่ล่ะ ฮัดชิ้ว!! กำลังจะไปแล้วเรอะ?"

ชายชราเอ่ยถาม

"ใช่ งานของฉันเองน่ะ ขอบคุณที่ช่วยดูแลรถให้นะ" 

"ไม่เป็นไรๆ คนกันเอง กลับมาแล้วก็มาจอดตรงนี้เหมือนเดิมนะ" 

ต่างฝ่ายต่างจากลากัน จอห์นพาเซซิลฯ เด็กจากบ้านเฮอร์เมสฯมาด้วยเป็นมาชิกร่วมทาง กับทีฟา ซึ่งเป็นสายเลือดเดียวกับจอห์น โดยที่เธอนั้นไม่สนว่าจะไม่มีใครเฝ้าบ้าน แต่หากจอห์นหายไปก่อปัญหาหรือไปไหนโดยที่ไม่บอกอีก เรื่องนี้เธอไม่ยอมแน่นอน เธอจึงเลือกที่จะตามโจนาทานฯมาด้วย และเธอก็ได้นำหน้าออกมาก่อนแล้ว

เมื่อทุกคนอยู่ในห้องผู้โดยสาร ต่างคนต่างวางสัมภาระของตนเองไว้ประจำเบาะ เพราะงานนี้มีเพียงสามคน จอห์นปรับอุณหภูมิให้อุ่นขึ้นเพื่อรับกับอากาศด้านนอกที่เหน็ยหนาว พลางเป็นห่วงที่ค่ายเล็กๆน้อยๆ โดยที่อีกใจนึง ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนอกเสียจากว่า คงจะมีคนคอยดูแลที่ค่ายนั้นเอาไว้อย่างดีอยู่แล้วอย่างแน่นอน.. ก่อนที่เจ้าตัวจะสตาร์ทรถแล้วขับออกจากลานจอด.. ตั้งที่หมายแรก..

"เราจะไปเริ่มที่ LA กันก่อน ถึงที่นั่นแล้วค่อยหาเบาแส แต่ก็ไม่อยากให้คิดว่ามาเที่ยว เพราะงานนี้ ฉันไม่ได้ให้ทุกคนได้สบายอยู่แล้ว ขอให้พวกเธอเข้าใจนะ" 

ทั้งสองพยักเป็นอันเข้าใจ ก่อยที่จอห์นจะเอ่ยทิ้งท้ายชวนให้ขนลุกไปอีกอย่าง

"เห็นว่าในคำทำนายนั้น เขาบอกให้เราระวังเรื่องระเบิดขณะขับพาหนะด้วย ยังไงก็เตรียมที่นั่งไว้ให้ดีๆนะ" 

จอห์นแอบยิ้มเพราะรับรู้ได้ถึงความสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้น แล้วค่อยขับรถออกจากเขตตลาดนัดลองไำอร์แลนด์ ออกเดินทางทำภารกิจของตนเองต่อไป..

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลังจากการฝึกฝนกับกาเอลจบลง เฟเรียก็ได้ข่าวว่าเหล่าคนเก่ง ๆ ได้กระทำการกำจัดพวกวัวโคลลิสที่พากันมาพุ่งชนหวังทำลายม่านพลังปกป้องค่ายฮาล์ฟบลัดก็ประสบความสำเร็จทั้งสี่ทิศ แต่ปัญหาก็คือทำไมรูปปั้นเทพีอาธีน่าพาร์เธนอมถึงไม่โจมตีใส่พวกยักษ์อย่างที่ควรจะเป็น สร้างความน่าสงสัยเป็นอย่างมากว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่กับรูปปั้นนี้กลไกมันเสียเหรอหรือมีอะไรเกิดขึ้นอีกกันแน่นะ

ในตอนที่กำลังเป็นกังวลอยู่นั่นคุณไครอนก็ได้เรียกทุกคนมารวมตัวกัน เพื่อประชุมเกี่ยวกับเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ่นช่วงนี้ และแน่นอนเธอเองก็พากาเอลกับเรเลียมาร่วมด้วยเช่นกัน

“เอาล่ะ ๆ ตอนนี้ทุกคนคงทราบดีกันอยู่แล้วเกี่ยวกับสภาพอากาศที่หิมะตกผิดฤดูแบบนี้ อันเกิดจากการพยายามบุกรุกของกองทัพยักษ์น้ำแข็งที่ตั้งค่ายของข้างนอกนั้น ถึงแม้พวกเราจะกำจัดเจ้าวัวโคลลีสที่พยายามทำลายม่านพลังแห่งรูปปั้นอาธีน่าพาร์เธนอม ถึงจะไม่ทราบสาเหตุว่าทำไม แต่ตอนนี้พวกเราต้องร่วมมือกัน ปกป้องค่ายแห่งนี้อันเป็นบ้านของพวกเราให้จงได้“

คุณไครอนออกมายืนเบื้องหน้าทุกคนเอ่ยคำพูดปลุกใจจนกระทั่งชาวค่ายทุกคนที่ยืนรุมกันอยู่ตรงนี้โห่เฮ้โล้กันจนเสียงดังกระทึม จนขนาดเรเลียกับกาเอลก็เฮ้กับเขาไปด้วย แต่กับคนที่เกลียดเสียงดังอย่างเธอนั่นถึงกับต้องเอาหูฟังเฮคโฟนมาปิดหูเอาไว้แน่น จนกระทั่งเสียงค่อย ๆ เงียบลง เธอจึงเอาเฮคโฟนออก ในตอนนั้นเองที่คุณไครอนได้เริ่มจัดเวรลานตะเวนรอบ ๆ ค่ายเป็นการรับมือพวกยักษ์น้ำแข็งที่อยู่รอบค่ายอยู่ตอนนี้ และตอนนี้ก็เป็นเวรของเธอที่มาเฝ้าที่ประตูค่าย แล้วในตอนนั้นเองที่มีพวกลูกแอรีสที่ห้าวมาเกินไปจนวิ่งออกจากประตูค่ายไปทางป่า

“แย่ล่ะ”

ทันทีที่เธอรู้ตัวก็รีบวิ่งออกไปตามพวกลูกแอรีสอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเจอกับพวกลูกแอรีสกำลังถูกหมาป่าน้ำแข็งโจมตีอยู่เธอจึงรีบเอาหอกออกไปรับการโจมตีแทนทันที

“รีบหนีกลับเข้าค่ายไปซะ เร็วเข้าค่ะ”

เธอหันไปบอกพวกลูกแอรีสสุดห้าวพวกนั้นให้รีบกลับเข้าค่ายไป เธอจึงเริ่มต่อสู้กับหมาป่าน้ำแข็งอย่างดุเดือด จนกระทั่งในขณะที่เธอกำลังจะชนะใกล้จะฆ่ามันได้อยู่นั่น ก็มียักษ์น้ำแข็งคู่หูมันออกมาโจมตีเธออย่างหนักจนเธอต้องถอยกลับมาในค่ายไป แต่ก็โชคดีที่ไอ้หมาป่าน้ำแข็งนี้มันทำหินตีบวก 6 ก้อนเป็นของแถมแบบเนาะ ๆ สบายล่ะทีนี้ ถือว่าก็คุ้มอยู่ส่วนเธอน่ะเหรอ พอกลับมาถึงในค่าย เธอก็มาหลับที่แถว ๆ ประตูค่ายใช้พลังหลับเยียวยารักษาตัวเองรอการต่อสู้ครั้งต่อไป

ตีหมาป่าน้ำแข็ง
ใช้หลับเยียวยา

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลังจากการประชุมรวมตัวผู้อยู่อาศัยในค่ายหรือที่พวกเราเรียกกันว่า ชาวค่าย เสร็จเรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็ได้พากาเอลมาฝึกยังประตูทางเข้าค่าย เพื่อที่จะเข้าประจำการในฐานะของแนวหน้าทะลวงการป้องกันที่พวกยักษ์น้ำแข็งและหมาป่าน้ำแข็งมารวมตัวกันรอบค่ายแห่งนี้ไม่ให้ใครออกไปได้ แต่ตอนนี้คงต้องขอทะลวงไปล่ะนะ

“แนวหน้าทุกคนโปรดฟังคะ จากนี้เราจะเริ่มแผนการฝ่าทะลวงแนวป้องกัน เพื่อส่งคนออกไปขอความช่วยเหลือข้างนอกนั้น โปรดจำไว้ว่า เมื่อมีคนสามารถทะลวงออกไปได้แล้วให้คนนั้นวิ่งให้สุดฝีเท้าโดยไม่ต้องหันหลังกลับ ส่วนคนอื่นก็ให้ถอยกลับเข้าไปในค่ายทันที ห้ามเทกันออกไปเด็ดขาด เข้าใจนะคะ”

เฟเรียหันไปปักหอกของตนกับพื้นอย่างแน่นหนาและหนักแน่น พร้อมเอ่ยสรุปแผนการและหน้าที่ของแนวหน้าอย่างพวกเธอ ถึงจะไม่อยากเป็นผู้นำแต่เมื่อได้รับงานมาแล้วก็ต้องทำล่ะนะ เธอมองทุกคนที่มาร่วมทะลวงแนวป้องกันที่ประตูค่ายก่อนจะดึงหอกของตนออกมาควงนำกองกำลังเดมิก็อตแนวหน้าเข้าต่อสู้กับแนวป้องกันของพวกยักษ์น้ำแข็งอย่างดุเดือด

ในเวลานั้นเองที่เธอได้ปะทะกับหมาป่าน้ำแข็งถึงสองตัว แต่ก็ไม่ทำให้เธอหวาดกลัวแต่อย่างใด เข้าต่อสู้กับพวกหมาป่าน้ำแข็งทั้งสองอย่างดุเดือดและไม่หวาดกลัวอะไร คมหอกหวัดแหว่งอย่างชำนาญจนในที่สุดเธอก็พิชิตหมาป่าน้ำแข็งทั้งสองตัวได้สำเร็จ ก็เก็บสินสงคราม ก่อนจะลองใช้ฝีเท้าของตนวิ่งฝ่าแนววงล้อมดู

กำจัดหมาป่าน้ำแข็ง เวล 30 2 ตัว
ฝ่าวงล้อมออกไปขอความช่วยเหลือ

Bright BELIEVER

◇◆ 90 ◇◆

เมื่อประชุมเสร็จสรรพ ไบร์ทถอนหายใจเฮือกใหญ่กับการที่นั่งมาหัวโด่งฟังการวางแผนที่กดดันต่อชีวิตคนในค่าย กดดันกว่าใส่สารเคมีลงในหลอดทดลองผิดซะอีก 

เมื่อถูกผู้หญิงขอร้อง ไอ้ตัวเราจะปฏิเสธได้ยังไง ลิเลียน่าธิดาแห่งอะธีน่า

ทีมเฉพาะกิจมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูค่าย เพื่อต่อสู้เหล่าสัตว์ประหลาดน้ำแข็ง แข็งแบบไม่ต้องพึ่งฤดูกาล เออชอบนะความเย็น ‘ขอหนัก ๆ เลยฮ้าบพี่ชาย’

หมาป่าน้ำแข็งออกมาต้อนรับ ส่งเสียงคำรามดังลั่น เป็นการต้อนรับที่โคตรจะไม่ประทับใจ

“เอาเหอะ ต้องมีหนึ่งในพวกเราสักคนนี่แหละที่จะ บุกป่าฝ่าดงออกไปตามเพอร์ซี่”

หลังจากนั้นจึงเปิดการต่อสู้ ตะลุมบอลกับหมาป่าน้ำแข็งตัวใหญ่ ปืนอัจฉริยะเล็งยิงตามลำตัว โดยพยายามถอยห่างไม่ให้อสูรกายเข้ามาใกล้ นี่แหละหนอวิถีผู้ใช้อาวุธระยะไกล 

จัดการเสร็จไปหนึ่ง อีกตัวก็กระโจนเข้ามาอย่างไม่กลัวตาย ซึ่งมันก็ตายไม่จริง ๆ เฮงซวยเอ๊ยยยย ทั้งสองฝ่ายต่างยื้อยุดฉุดกระชากสวนกันคนละดอก นี่ถ้าหากมันเป็นคนเหมือนไบร์ท 

ฉันคิดว่าจะกลายเป็นสวนหมัดแทนละมั้ง 

และเป็นการต่อสู้ที่ไบร์ทได้เปรียบกว่าสูงมาก ก็คนมันเก่งให้ทำไงได้(เก่งกับลูกกระจ๊อก)

ฉะนั้นจึงไม่รู้สึกแสบคันใด ๆ ปิดฉากเจ้าอสุรกายน้ำแข็งอย่างสวยงาม เพียงใช้อาวุธธรรมดา ๆ ไม่ได้ใช้พลังสายเลือดด้วยซ้ำ “

“คิงออฟเดอะโหลยโท่ย จริง ๆ เลยพวกแก” พอชนะได้แล้วก็มีการพูดกวนประสาท เดาะลิ้นเบา ๆ 

สู้หมาป่าน้ำแข็ง Level 50 2 ตัว / เคลียร์

รางวัลดรอปหลังพิชิต: +20 EXP (ขอexpให้สัตว์เลี้ยงแทน) และ 

สัมภาระจากยักษ์น้ำแข็ง : หินตีบวก x6 ก้อน / +15 ดรักม่า

Bright BELIEVER

◇◆ 92 ◇◆

บุตรธิดาแห่งโพไซดอนกำลังเดินทางกลับฮาล์ฟบลัด เพื่อไปช่วยเหลือชาวค่ายคนอื่น ๆ ที่ตอนนี้กำลังเจอศึกหนักปะทะกองทัพยักษ์ยีเมียร์ มีการวางแผนไว้อย่างแยบยล ทุกอย่างตอนนี้เหลือเพียงแค่ไบร์ทพาเพอร์ซี่กลับค่าย

บรื้นนนนนน ~

เสียงล้อรถกระทบพื้นถนนเบรกเอี๊ยด ไบร์ทเลี้ยวรถจอดใกล้ ๆ ตลาดนัดลองไอส์แลนด์ 

“ระวังหน่อย เดี๋ยวรถฉันพัง”

“ก็มันต้องซิ่งไหม เนี่ยถ้าให้ขับช้า ๆ ก็ไม่ทันกินกันพอดี” ฉันตอบกลับ

อ๋อใช่ พวกเราเดินทางมาโดยการใช้รถของเพอร์ซี่ แจ็คสัน ซึ่งตอนแรกอีกฝ่ายจะเป็นคนขับ แต่ฉันยืนการว่าจะขอขับเองดีกว่า จะได้ถึงที่หมายเร็ว ๆ

ไบร์ทโยนกุญแจรถคืนเพอร์ซี่

“เอาล่ะลุยกันเลย”

“จัดไปพี่ชาย”

“ช้าก่อน”

“เสียงใครวะ !?”

“ก็บอกให้ช้าก่อนไง โอ๊ยให้ตายเถอะ” ทันใดนั้นกายาจำแลงร่างมนุษย์ของเทพโดลอส ปรากฏตรงเบื้องหน้าทั้งสองคน ที่เหมือนจะไม่สนใจเทพอย่างเขา 

เพอร์ซี่ขมวดคิ้วหยิบปากกาลูกลื่น ซึ่งสามารถเปลี่ยนเป็นดาบริพไทด์ต้องคำสาป เตรียมต่อสู้

“เอ่อ เดี๋ยวเพอร์ซี่นั่นเทพ” ไบร์ทคว้าแขนพี่ชายต่างมารดาโดยไว “เทพแห่งการโกหก”

จากนั้นจึงเล่ายาว ๆ เพื่อให้เพอร์ซี่ได้เข้าใจมันคาบเส้นระหว่างตอนทำภารกิจตามหาตรีศูลไปคืนโพไซดอน ไม่นึกว่าจะเจอเทพองค์นี้อีกหน เพราะการพบกันครั้งแรกไม่ค่อยจะประทับใจสักเท่าไหร่ 

การที่คุณเจอเทพถูกแช่ไว้ในตู้เย็น นี่มัน WTF สุด ๆ ไปเลย 

“แบบนี้ก็พอทำร้าย ยีเมียร์ได้แล้ว ยักษ์โบราณที่ฆ่าไม่ตายถ้าไม่โดนเล่นงานจากเดมี่ก็อดและเทพพร้อมกัน”

“ข้าจะคอยช่วยสนับสนุน พวกเจ้าเดมิก็อดเอ๋ย ตัวข้านั้นไม่อาจออกโรงสู้ได้เต็มที่นัก เพราะข้ามาที่นี่เพื่อช่วยสู้ยีเมียร์เท่านั้น”

“มาช่วยสู้ หรือจริง ๆ มาแก้แค้นที่เคยถูกขังไว้ในตู้เย็นเหรอ” ไบร์ทถามขัดจังหวะ 

เมื่อมาถึงเนินที่ด่านหน้าตอนนี้มีกลุ่มเดมิก็อด กำลังยื้อยุดกับกองทัพยักษ์น้ำแข็ง หนึ่งในนั้นสายตาเฉียบคมเห็นการมาเยือนของวีรบุรุษหนุ่ม

“เพอร์ซี่ แจ็คสัน !!! เขากลับมาแล้ว”

เสียงประกาศสร้างแรงกระตุ้น แต่ละคนมีความฮึกเหิมมากขึ้นกว่าเดิม ทางฝั่งไบร์ทชักปืนยิงยีเมียร์ด้วยการเล็งจากระยะไกล 

การประสานระหว่างเทพและเดมิก็อด ดูเหมือนจะได้ผล ยีเมียร์มองด้วยสายดุร้ายชิงชัง มันพยายามที่จะสังหารทุกคน เพอร์ซี่ใช้ดาบริพไทด์ต้องคำสาป “อนาคลัสมอส ลุยกันเถอะ” นั่นเองก็เป็นชื่อดาบของเขา

เทพแห่งการโกหก หลอกลวง ช่วยสนับสนุนการต่อสู้ในครั้งนี้ โดยมีสมาชิกในค่ายช่วยเคลียร์ทางให้ทั้งสามบุกฝ่าไปสู้กับยีเมียร์ได้ตรง ๆ เหล่าสมุนที่เข้าขัดขวางก็ถูกสอยจากเดมิก็อดบุตรธิดาแห่งอะธีน่า ที่รับหน้าที่เป็นกุนซือในครั้งนี้ และออกคำสั่งต่อไป

ยักษ์โบราณมีความแข็งแกร่ง ไบร์ทกัดฟันสู้สาดกระสุนยิงยิงกระหน่ำไม่ยัง เพอร์ซี่เองก็กำลังฟาดฟันตวัดดาบเสียบแทงกลางช่องท้อง ร่างของอสุรกายไม่สามารถฟื้นฟูได้ เนื่องจากมีเทพโดลอสคอยสนับสนุนเบื้องหลัง

การต่อสู้ที่ยืดเยื้อและกินเวลามาอย่างยาวนาน

ในที่สุดมันก็จบลง

ฝ่ายเดมิก็อดทำให้พวกมันได้รับความปราชัย และพวกเขาได้รับชัยชนะ จากความสามัคคี

“เจ๋งมาก” เพอร์ซี่ตบบ่าไบร์ท 

“คนที่เจ๋งน่ะมันคือนายต่างหาก ทำให้ทุกคนกลับมาฮึกเหิมได้เนี่ยสุดยอดไปเลยนะ !”

รางวัลแก่ผู้ที่: +2 Level up 

(+1 ตื่นรู้ทุกคนที่กำจัดอสุรกายได้เป็นเคสพิเศษจากการต่อสู้กับกองทัพ)

รางวัลฉลองจากเทพโดลอส: 30 ดรักม่า ความโปรดปรานจากเทพโดลอสจากชัยชนะในศึกใหญ่ของเขาแก่ทุกคน: +35 แต้ม