[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย

anne -

Cam Gate

หลังจากที่ อดีตรุ่นพี่ที่เคยอยู่ภายในค่าย ฮาร์ฟบลัด อย่างพี่รายัล และเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักๆ อย่าง เอลี่ที่พึ่งมีโอกาส เดินทางไกลเป็นครั้งแรก และขึ้น เครื่องบินเป็นครั้งแรกเช่นเดียวกัน หลังจากที่เครื่องบินที่รุ่นพี่ที่เคยอยู่ภายในค่ายฮาร์ฟบลัด อย่างพี่รายัลและตัวเธอทำการโดยสารมา ได้ค่อยๆทำการจอดเทียบท่าที่ตรงบริเวณสนามบินของประเทศสหรัฐอเมริกา เป็นที่เรียบร้อยแล้ว รุ่นพี่ที่เคยอยู่ภายในค่ายฮาร์ฟบลัดอย่างพี่รายัล และ เด็กหญิงตัวน้อยก็ค่อยๆ ทำการเดินทางลงมาจากเครื่องบิน ก่อนที่หลังจากนั้นทั้งสองคนจะเดินทางไปรับกระเป๋าเดินทาง ของ ตนเอง ที่อาคารผู้โดยสารสนามบินขาเข้า ก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันลากกระเป๋าสัมภาระ ของ ตัวเองเดินทางออกมาจากตรงบริเวณอาคารผู้โดยสารขาเข้า ก่อนที่ทั้งสองจะพากันขึ้นรถแท็กซี่เพื่อที่ทั้งสองคนจะได้เดินทางมุ่งหน้าเดินทางโดยสารเพื่อที่จะเดินทางต่อไปยังบริเวณค่ายฮาร์ฟบลัดต่อไป ทั้งคู่ใช้เวลาในการเดินทางแค่เพียง 20 นาทีเท่านั้น ในที่สุดรถแท็กซี่ที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ก็ขับมาจอดสนิทอยู่ที่ตรงบริเวณหน้าประตูทางเข้า ของ ค่ายฮาร์ฟบลัด เป็นที่เรียบร้อย  เอลี่ดูจะมีท่าทางตื่นเต้นไม่น้อย หลังจากนั้น ก่อนที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ จะเดินทางลงจากบริเวณรถแท็กซี่ไป รายัลก็ค่อยๆ ทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า 

"เอลี่ พี่คงไม่ได้เข้าไปส่งเราถึง ภายในบริเวณด้านใน ของ ค่ายฮาร์ฟบลัดนะ แต่ว่าก่อนที่เราจะต้องจากกัน พี่ขออวยพรให้น้องสาวคนนี้พบบิดาที่แท้จริงของตัวเอง แล้วก็เข้าไปภายในค่ายฮาร์ฟบลัดเป็นวันแรก น้องอาจจะยังไม่คุ้นชินเท่าไหร่ พยายามปรับปรุงตัวนะครับ แล้วก็สุดท้าย ขอให้น้องสาวคนนี้ของพี่ มีเพื่อนใหม่มากๆ นะ" หลังจากที่บทสนทนา และ คำอวยพรของ รุ่นพี่ที่เคยอยู่ภายในค่ายฮาร์ฟบลัดจบสิ้นลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างเอลี่ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

"ขอบพระคุณมากๆ สำหรับคำอวยพรนะคะ พี่รายัล เอลี่จะทำตามทุกคำอวยพรของพี่รายัลให้เต็มที่และให้ดีที่สุดเลยค่ะ" หลังจากที่จบบทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการเอื้อมมือเรียวบาง ข้างขวาไปทำการเปิดประตู ของ รถแท็กซี่ออกกว้าง หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ หันใบหน้าสวยหวาน ของ ตนเองไปทำการโบกมือลาพี่รายัลเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางลงจากรถ พร้อมกับกระเป๋าสัมภาระของตัวเอง ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เอื้อมมือข้างซ้ายไปทำการดึงประตู ของ รถแท็กซี่ปิดสนิทลง หลังจากนั้นพอรถแท็กซี่ที่พี่รายัล อดีตรุ่นพี่ที่เคยอยู่อาศัยภายในค่ายฮาร์ฟบลัด ได้ขับเคลื่อนออกไปเพียงแค่ไม่นานนัก เด็กหญิงตัวน้อย อย่าง เอลี่ก็ค่อยๆ ทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวาไปทำการเปิดประตู ของ ค่ายฮาร์ฟบลัดออกกว้าง หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการเดินถือกระเป๋าสัมภาระ ของ ตนเอง เดินทางเข้าไปภายในบริเวณด้านใน ของ ค่ายฮาร์ฟบลัด ทันทีที่เอลี่เดินทางเข้ามาภายในบริเวณค่ายฮาร์ฟบลัด แห่งนี้ ภาพที่เธอกำลังเห็นตรงหน้า ก็คือ ภาพที่เหล่าสมาชิกของค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้ กำลังจับกลุ่มทำการพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน และก็จะมีสมาชิกจากค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้เริ่มทำการหันใบหน้า ของ พวกเขา และ เธอมามองดูเอลี่ กันเป็นการใหญ่ ในฐานะที่เธอเป็นสมาชิกใหม่ของค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้ที่พึ่งเดินทางมาถึง หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก ก็มีเด็กชายตัวน้อยๆ หน้าตาน่ารักมากๆ คนหนึ่ง ในมือของเขาถือตุ๊กตากระต่ายสีขาวเดินเข้ามา พร้อมกับค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนา กับ เอลี่ทันทีว่า

"สวัสดีครับ ผมรอฟีอัส บาร์เพนเทียร์นะครับ คุณมีชื่อว่าอะไรหรอครับ" หลังจากที่สิ้นสุดคำพูด ของ บทสนทนาของเด็กชายคนดังกล่าวลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เอลี่ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ก็เริ่มค่อยๆ ทำการเอ่ยบทสนทนา ตอบกลับ คำพูด ของ เด็กชายคนดังกล่าวออกไปในทันทีว่า

"สวัสดีค่ะ ฉันมีชื่อว่า เอลี่ ปาร์ค หรือจะเรียกชื่อเล่นสั้นๆ ว่า 'ลี่' ก็ได้นะคะ ยินดีที่ได้พบและได้รู้จักกันนะคะคุณรอฟีอัส" หลังจากที่บทสนทนา ของ เด็กหญิงจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กชายหนุ่มคนเดิมก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนากับเธอต่อไปในทันทีว่า

"เอลี่ครับ ในฐานะที่เธอเป็นเด็กใหม่ ของ ค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้ ผมขออนุญาตแนะนำขั้นตอนต่อไปหลังจากที่เธอเดินทางมาถึง บริเวณค่ายฮาร์ฟบลัดแห่งนี้ให้เธอทราบเสียหน่อยนึงนะครับ หลังจากนี้ต่อไป เธอต้องเดินทางไปรายงานตัว กับ คุณไครอน ที่ตรงบริเวณห้องทำงานของเขา อยู่ที่ตรงบริเวณบ้านใหญ่ ทางด้านนู้นนะครับ" พอสิ้นสุดคำพูด ของ เด็กชายหนุ่มลงไปได้เพียงแค่นานนัก เด็กหญิงเอลี่ตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ เอ่ยบทสนทนา กับ เด็กชายหนุ่มที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอออกไปในทันทีว่า

"ขอบพระคุณมากนะคะ คุณรอฟีอัส สำหรับคำแนะนำ" หลังจากที่สิ้นสุดคำพูด ของ เธอเองลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ ทำการลากกระเป๋าสัมภาระ ของ ตัวเองเดินทางไปยังบริเวณบ้านใหญ่ต่อไป

Lilia

---

Lilia Nix. McNerel

6 / 3 / 2024 | @ Long Island.

พวกเขาขับรถมายังที่ลองไอส์แลนด์เพื่อส่งเด็กสาวเจ้าสู่ค่ายในที่สุด

" ต้องไปจริงๆเหรอ ไม่อยากไปเลย "

"เพื่อความปลอดภัยของลูกรักนะ เชื่อแม่เถอะ ใช่ไหมที่รัก..."

คนเป็นแม่หันมายิ้มบางๆพลางเหมือนจะร้องไห้ให้กับพ่อเลี้ยงที่นั่งข้างๆ

" เราอยากให้ลูกปลอดภัยนะ แม้พ่อจะมาทีหลัง พอก็เข้าใจได้ "

เขานำมืออันอบอุ่นมาลูบหัวเธอก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วไปช่วยแบกของลงจากหลังรถให้คนเป็นลูก

ทั้งสามลงจากรถมา ก่อนที่จะโผกอดกันทันที

" รักแม่ รักพ่อนะคะ เดี๋ยวจะแวะไปหาบ่อยๆนะคะ "

เธอบอกดังนั้นก่อนที่จะแบกกระเป๋าสัมภาระเดินไปยังซุ้มประตูเพื่อเข้าไปในค่าย โดยมีพ่อและแม่โบกมือลาอยู่ข้าหลัง

' ค่ายฮาร์ฟบรัด '

ค่ายที่รวมเหล่าครึ่งเทพเจ้าจากตำนานกรีกมากมาย ตามที่แม่ของเธอเคยเล่าให้ฟังคร่าวๆ เธอมองพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆก่อนจะก้าวเท้าเข้าไป

พบกับผู้คนมากมาย ทั้งฝึกซ้อม ทั้งพูดคุยกัน มันดูมากมายกว่าที่คิด เธอได้แต่คิดว่า ทำไมพระเจ้าถึงขยันได้ขนาดนี้กันนะ

เธอเห็นคนอื่นๆที่ดูท่าทีเหมือนเพิ่งมาเหมือนกัน เธอเลยเดินตามๆไปยังที่ ' บ้านใหญ่ '

---

Daemon HEROES

น้ำเปล่ากับผีสิ

คุณดีเล่นผมซะแล้ว ไม่คิดว่าผมจะเมาขนาดนั้นจนหลับกลางสนามหญ้าจนถึงเช้า และยังพลอยทำให้ลิเลียน่านอนตรงนั้นอีก ผมขออภัยเธอรีบบอกให้เธอกลับไปพักผ่อนบนเตียงสบาย ๆ เลยเช้านี้ เธอต้องหลับทั้งที่นั่งขัดสมาธิตลอดทั้งคืน เพราะผมฟุบบนตักของลิเลียน่า

หลังจากเขาทำธุระที่บ้านอะโฟร์ไดท์เสร็จก็เดินมาที่ประตูค่าย เขาว่าจะไปเดินเล่นรอบนอกค่ายสักหน่อย เผื่อเจอก๊อบลินมาทำให้สภาพแวดล้อมรอบค่ายมัวหมอง จะได้จัดการมันสักป๊าบคิดซะว่าพวกมันเป็นคุณดีในขณะที่กำลังต่อยไม่ยั้ง 

เดม่อนเดินมาจนถึงประตูค่ายก่อนเขาเห็นชายน่าจะอายุราว ๆ 25 ปลาย ๆ ในเสื้อยืดสีส้มเดินเข้ามายังค่าย เขาดูจะทึ่งกับค่ายฮาล์ฟบลัดไม่น้อยก่อนเดม่อนเดินเข้าไปหา

"สวัสดีครับ พี่คือ...." เดม่อนทักทายก่อนจะถามอีกฝ่าย "ว่าแต่พี่มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ"

"อ้อ เปล่า ๆ พอดีพี่แค่ทึ่งกับค่ายน่ะ ไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปเยอะเหมือนกันนับแต่สมัยของพี่" ออสติน อ๋าวตอบเด็กหนุ่มตรงหน้า เขามองเด็กหนุ่มตรงหน้ามีความงดงามไมน้อย ถ้าไม่ใช่บุตรแห่งซุสก็คงเป็นบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์

"พี่ชื่อ ออสติน อ๋าว เรียกพี่ว่าออสตินก็ได้ ส่วนรุ่นเหรอน่าจะราว ๆ 3-4 ปีก่อนละมั้ง" ออสติน อ๋าวแนะนำตัวกับเด็กหนุ่มตรงหน้า

"ผมเดม่อน แคนเนลท์ บุตรแห่งอะโฟร์ไดท์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับรุ่นพี่ออสติน" เดม่อนทักทายอีกฝ่ายขึ้นก่อนคลี่รอยยิ้ม จนเขาสตันไปแวบหนึ่งก่อนจะตั้งสติได้

"พี่บุตรแห่งไดโอนีซุสน่ะ หรือในค่ายเรียกคุณดี พอดีพ่อขอให้พี่กลับมาช่วยดุแลปาร์ตี้ในค่าย" ออสติน อ๋าวแจ้งอีกฝ่ายก่อนจะยกมือปาดเหงื่อ เขาวิ่งมาตั้งแต่ชุมชนลองไอส์แลนด์ จะให้โบกแท็กซี่มาถึงนี่ก็กะไรอยู่

"รุ่นพี่ดูเหนื่อย ๆ นะครับ งั้นเอาเลมอนด์โซดาไปดื่มแก้กระหายสักหน่อยไหมครับ" เดม่อนมองอีกฝ่ายก่อนจะหยิบกระป๋องเย็น ๆ ที่เพิ่งแวะซื้อให้อีกฝ่าย

"อ่า ขอบใจนะเดม่อน" ออสติน อ๋าวพูดแจ้งอีกฝ่ายก่อนรับกระป๋องน้ำโซดาเลมอนด์ไป เขาเปิดกระป๋องและชดดื่มทันีทเลย 

"สดชื่น ว่าแต่คุณไครอนกับคุณดีอยู่บ้านใหญ่หรือเปล่า" ออสติน อ๋าวถามไถ่เดม่อน

"เวลานี้เหมือนผมจะเห็นคุณไครอนอยู่บริเวณบ้านใหญ่นะครับ เพิ่งผ่านมาตะกี้ ส่วนคุณดีไม่แน่ใจ.." เดม่อนตอบรุ่นพี่ออสติน อ๋าว 

"งั้นพี่ไม่กวนเราล่ะ เดี๋ยวพี่ไปเจอคุณไครอนก่อนนะ" 

"ครับ งั้นผมขอไปวิ่งออกกำลังแถว ๆ นี้ก่อนล่ะกัน" เดม่อนตอบอีกฝ่าย ก่อนจะโบกมือลาและวิ่งออกไปจากค่าย 

รางวัล +10 EXP , +15 เกียรติยศสำหรับความนอบน้อมทักทายรุ่นพี่ 

- ได้รับความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ออสติน อ๋าว +30 แต้มความสัมพันธ์แรกพบ

+ สรุป +

- เจอรุ่นพี่ออสตินมาเหนื่อย ๆ เขาจึงมอบเลมอนด์โซดาให้รุ่นพี่

- พูดคุยกับรุ่นพี่เล็กน้อย และรุ่นพี่บอกว่า ค่ายเปลี่ยนไปจากสมัยเขาเยอะเลย

Rufus

ประตูค่าย

ใช้เวลาเดินทางด้วยตัวเองอยู่นานทีเดียวเนื่องจากรูฟัสไม่เคยรู้จักหรือชำนาญเส้นทางบริเวณนี้เลย ทั้งยังต้องคอยกังวลกับการตามล่าของปีศาจพวกนั้นอีก เด็กหนุ่มมองตามทางที่แม่ได้บอกกับเขาเอาไว้ก่อนจะแยกกันจนกระทั่งมาถึงยังประตูค่ายตัวอักษรบนประตูสับเปลี่ยนไปมาจนเขาอ่านออกได้ว่า 'ค่ายฮาล์ฟบลัด' รูฟัสพยักหน้าให้กับตัวเองในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึง ณ จุดหมายปลายทางที่กำหนดไว้ก่อนจะกลั้นใจเดินผ่านประตูบานใหญ่เข้าไป บรรยากาศที่พบเจอราวกับว่ารูฟัสหลุดเข้ามาในอีกมิตินึงอย่างไงอย่างงั้น ผุ้คนมากมายรายล้อมไปทั่ว ตัวเขายืนแข็งทื่ออยู่พักนึงจนกระทั่งได้รับความช่วยเหลือจากเด็กหนุ่มที่โตกว่า

"รบกวนด้วยนะครับ"

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องไปรายงานตัวให้เรียบร้อย สมกับความเป็นมาชิกใหม่ดีเหมือนกันแม้ว่าจะไม่รู้เรื่องราวใด ๆ ละเอียดมากแต่รูฟัสก็เชื่อคำแม่ไว้น่าจะดีกว่า ค่ายนี้คือที่ปลอดัยสำหรับเขาและเขาควรจะปรับตัวให้ได้โดยเร็ว เด็กหนุ่มเดินตามรุ่นพี่ไปขณะนั้นก็ฟังเขาเล่าเรื่องในค่ายไปด้วยแม้จะเป็นเรื่องราวเล็กน้อยแต่รูฟัสก็ตั้งใจฟังอย่างดีจนกระทั่งใกล้ถึงจุดรายงานตัวซึ่งมีคำแนะนำว่ารูฟัสควรเข้าไปในห้องนั้นด้วยตัวเองเพียงคนเดียว อีกแล้ว

"เอ่อ... ขอบคุณครับ"

เสียงทุ้มเอ่ยกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายก่อนมองดูบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าเพื่อเตรียมใจก่อนที่จะได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่อย่างเป็นทางการ

Dean HEROES

027

แถวนี้มีเฮลิคอปเตอร์ด้วยเหรอ

          หลังจากเมาแฮงค์มาหลายวันพอเริ่มปรับจูนตัวเองได้ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ก็เริ่มกลับมาทำกิจกรรมที่เฮลท์ตี้ขึ้นอย่างเช่นการออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้าเหมือนกับที่เคยทำในช่วงสองสามวันแรก ๆ เขาออกวิ่งไปตามเส้นทางเดิมที่คุ้นเคยอย่างไม่รีบร้อน เหนื่อยก็แวะดื่มน้ำพลางชมนกชมไม้ไปเรื่อย ซึ่งทุกอย่างก็ดูปกติดี เป็นความสงบเรียบร้อยที่สมบูรณ์แบบ จนกระทั่ง…

          ผั่บ ผั่บ ผั่บ ผั่บ

          “อะไรวะนั่น”

          ริมฝีปากเผลอเอื้อนเอ่ยหลุดอุทานขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงดังทำลายสุนทรีย์ยามเช้า เหล่าสัตว์ตัวน้อย ๆ เช่น นก กระรอก และตัวชิปมังค์ที่กำลังมีความสุขอยู่กับการแทะลูกโอ๊คแตกกระเจิงกันไปคนละทิศละทางเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ได้เกิดจากธรรมชาติดังขึ้นมาเรื่อย ๆ เงาดำปกคลุมผืนป่า และด้วยแรงลมมหาศาลหอบเอาเศษใบไม้และหญ้าพัดกระจายตัวออกใต้ปีกทรงกลม สิ่งที่มาเยือนคือเฮลิคอปเตอร์ที่ติดตราสัญลักษณ์ฮอลลีวู้ด จอดอยู่นอกประตูค่ายฮาล์ฟบลัดที่อยู่ห่างไกลจากจุดที่เขาอยู่ไม่เกินสองร้อยหลา

          แต่ว่าเฮลิคอปเตอร์ของฮอลลีวู้ดมาทำอะไรที่นี่? จะบอกว่ามีถ่ายหนังแถวนี้ก็ไม่น่าใช่เพราะไม่มีทีมงานกองถ่ายมาแสตนบาย หรือจะมาเพื่อรับตัว ออสติน อ๋าว กลับไปกันนะ?

          “ถุด!”

          เศษหญ้าจำนวนหนึ่งปลิวพัดเข้าปากของคนที่ทำหน้าเอ๋อเหรอจนเขาต้องถุยมันออกมา

          เมื่อประตูเฮลิคอปเตอร์เปิดออก ผู้ที่ก้าวขาลงมาคือ ทริสตัน แม็กลีน นักแสดงชื่อดังและหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งทำให้ดีนอึ้งยิ่งกว่าเดิมจนแทบจะลืมสิ่งที่คาดการณ์มาก่อนหน้าอย่างเรื่องช็อปเปอร์มารับออสตินกลับ

          ‘อย่าบอกนะว่าคนพวกนี้ก็…’

          และคำตอบก็ปรากฏเมื่อหญิงสาวที่มากับคุณแม็กลีนเดินผ่านประตูค่ายที่ถูกปกป้องด้วยข่ายมนตราจากต้นสนที่ถูกคลุมด้วยหนังแกะทองคำหลังจากที่เธอบอกลากับดาราดัง เขาไม่รู้ว่าทั้งสองพูดคุยอะไรกันแต่คาดการณ์ได้อย่างไม่ยากเย็นว่าเธอผู้นี้คือบุตรสาวของนักแสดงดังคนนั้นนี่เอง

          “พระเจ้า! นั่น ทริสตัน แม็กลีน ตัวจริง!”

          แม้จะพูดออกเสียงแต่คนที่อยู่นอกอาณาเขตค่ายฮาล์ฟบลัดคงไม่ได้ยิน แต่คนที่เดินเข้ามาทางนี้ได้ยินเต็มสองหู หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งอันเป็นเอกลักษณ์ของชนพื้นเมืองพรายยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก อาจเพราะมีสายเลือดของนักแสดงชื่อดังไหลเวียนอยู่ในตัวจึงทำให้หญิงสาวคนนี้มีเสน่ห์มากล้นได้อย่างเหลือเชื่อ

          “สวัสดี”

         

          “อ.. เอ่อ สวัสดีครับ”

         

          ราวกับถูกมนตร์เสน่ห์ทำให้ดีนไม่สามารถละสายตาไปจากหญิงสาวคนนี้ได้ แถมน้ำเสียงก็ยังตะกุกตะกักอย่างไม่เคยเป็นทั้งที่ในชีวิตนี้เขาก็พบเจอกับดาวมหาลัยสวย ๆ หลายคน และอย่างที่หลายคนรู้ว่าพักอาศัยอยู่ในย่านบอร์ดเวย์ การได้ส่องดาราดังถือเป็นเรื่องปกติมาก แม้จะเคยพบเห็นดาราหล่อสวยตัวเป็น ๆ มาบ้างทว่าช่างแตกต่างเหลือเกินกับหญิงสาวคนนี้

          “เธออยู่ตรงนี้มานานแล้วเหรอ? โทษทีนะ เหมือนว่าจะทำให้เปื้อนไปหมดเลย”

          สาวผมหยักศกเอ่ยกล่าวอย่างประหม่า ด้วยความเป็นคนใส่ใจคนเธอจึงเผลอยกมือขึ้นปัดเศษหญ้านั้นออกจากบ่าของชายหนุ่มแล้วรีบชักมือกลับด้วยความที่รู้ว่าทักษะติดตัวที่มาจากสายเลือดอะโฟรไดท์มันทำงานกับทุกคนได้ไม่เลือกหน้า

          “อ้อ ไม่เป็นไร แค่นี้เอง.. ว่าแต่คุณคือ” เรียวคิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เธอคนนี้แม้จะผิวพรรณดีและดูอ่อนกว่าวัย ทว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ที่อายุมากกว่า “รุ่นพี่?”

          “ใช่แล้ว ไพเพอร์ แม็กลีน ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันกลับมาช่วยคุณไครอนสอนวิชามีดสั้นน่ะ เธอได้ลงวิชานี้หรือเปล่า?”

          “ไม่ครับ ผมยังไม่ได้เรียนวิชาอะไรเลย ไม่สิ ผมควรต้องแนะนำตัวก่อน ผมดีนครับ ดีน นีล”

          “อ๋อ เธอเป็นเด็กใหม่นี่เอง งั้นถ้าอยากเรียนมีดสั้นก็มาที่สนามฝึกได้นะ ตารางเรียนเธอคงรู้อยู่แล้ว”

          ไม่ เขาไม่รู้เลยว่าอะไรเรียนวันไหนเพราะว่าไม่ได้ใส่ใจ แต่คงจะต้องเริ่มสนใจตั้งแต่วันนี้แล้วล่ะมั้ง

          “ครับ เอ่อ.. ผมจะไปนะ”

          ชายหนุ่มกล่าวออกมาโดยแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไรออกไป ถ้าเป็นปกติคงพูดว่า 'ขอคิดดูก่อน' แหงม ๆ  แถมมือก็ยังยื่นขวดน้ำแร่ที่ยังไม่ได้เปิดอีกขวดออกไปให้เธออย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

          “หืม? เธอให้ฉันเหรอ ขอบใจนะ” แม้ไพเพอร์จะมีท่าทีงงงวยไม่แพ้กันแต่ว่าเธอก็รับน้ำใจที่ถูกหยิบยื่นมาให้ตรงหน้า โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายถูกหนูในใจควบคุมเอาไว้เหมือนกับเรมี่ในเรื่องแรททาทูอี้ “เธอจะเข้าไปข้างในพร้อมกันไหม? คือ.. ฉันคิดว่าฉันสายแล้วล่ะ”

          “อ้อ เอ่อ.. ผมยังไม่.. รุ่นพี่ไปก่อนได้เลยครับ”

          “โอเค งั้นไว้เจอกันในคาบเรียนมีดสั้นนะ ดีน”

          ไพเพอร์โบกมือลาเบา ๆ ก่อนจะเดินผละจากมา ส่วนชายหนุ่มที่ถูกมนตร์สะกดก็ยืนค้างเป็นเพื่อนต้นสนตั้งแต่แปดโมงเช้ายันสิบโมงกว่าจะได้สติ…

          ‘แล้วน้ำแร่หายไปไหนขวดนึงวะ?’

         

ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ไพเพอร์ +30 แต้มความสัมพันธ์แรกพบ

รางวัล +10 EXP , +15 เกียรติยศสำหรับความนอบน้อมทักทายรุ่นพี่

มอบ [น้ำแร่] ให้ [ไพเพอร์ แม็กลีน]

Daemon HEROES

Met Heroes

ทั้งสองเดินมาจนถึงประตูค่าย ก่อนได้ยินเสียงฮอบริเวณใกล้ ๆ ว่าแต่แถวนี้จะมีฮอมาจอดได้ยังไง ก่อนลิเลียน่าจะชี้ไปที่เนินเขา

"ว้าวซ่า นั่นมันฮอนี่!!" เดม่อนอุทานออกมาด้วยความตกใจก่อนจะหันไปถามลิเลียน่า "ว่าแต่พวกเขามาจอดทำไมบริเวณนี้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เห็นค่ายไม่ใช่เหรอ"

"ใช่ แต่บนฮอนั่นมีโลโก้คุ้นตาอยู่นะ เหมือนเคยเห็นมาก่อนในปีที่แล้ว แต่นึกไม่ออก" ลิเลียน่ายกนิ้วขึ้นมาที่ริมฝีปากตนเอง เธอเหมือนพยายามนึก ก่อนเขาเห็นเด็กหนุ่มอีกคนแยกจากหญิงสาว ว้าว... นั่นเทพธิดาจากไหน ทำไมเธอสวยและมีเสน่ห์อย่างพิศวงขนาดนี้  

ลิเลียน่าหันไปมองทางเดม่อนก่อนเธอเห็นหญิงสาววัยสามสิบ แต่ก็ยังมีเสน่ห์น่าดึงดูด ธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์ วีรบุรุษในคำพยากรณ์ทั้งเจ็ด ไพเพอร์ แม็กลีน "จริงด้วย นั่นรุ่นพี่ไพเพอร์นี่น่า ตำนานที่ยังมีลมหายใจ!!"

"อ๊ะ เธอพูดว่ารุ่นพี่ไพเพอร์ ไพเพอร์ แม็กลีน ตำนานเจ็ดวีรบุรุษเมื่อไม่กี่ปีก่อนงั้นเหรอ!!" เดม่อนพูดขึ้น ถ้าใช่แสดงว่าเธอคนนั้นคือพี่สาวต่างพ่อของเขาสินะ 

"ใช่ โลโก้นั่นคุณทริสตัน พ่อของเธอที่เป็นนักแสดงใหญ่ในวงการฮอลลีวูดแน่" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนเธอรีบพาเดม่อนเดินเข้าไปทักทาย เดม่อนลากเกวียนมาด้วยติด ๆ

"สวัสดีค่ะรุ่นพี่ไพป์ ฉันลิเลียน่า รุ่นพี่น่าจะจำได้สินะ" ลิเลียน่าทักทายก่อนจะหันไปทางอีกคน "นี่เดม่อน เดม่อน แคนเนลท์"

"บุตรแห่งอะโฟร์ไดท์ครับ" ผมขานต่อจากลิเลียน่า ก่อนจะหันไปเห็นเด็กอีกคนที่เดินเข้าไปในค่าย เหมือนจะเป็นบุตรโพไซไดอนคนนั้นหรือเปล่านะ 

"อ่า น้องชายนี่เอง มิน่าล่ะทำไมถึงหล่อขนาดนี้ ว่าแต่ลิเลียน่ากับเดม่อนจะไปไหนกันเหรอ" ไพเพอร์ทักทายทั้งสองคน ก่อนจะหันไปเห็นเกวียนบรรทุกสตรอว์เบอร์รี่จนเต็ม

"พี่ไพเพอร์ แม็กลีนนะน้องชาย เรียกไพป์ก็ได้" ไพเพอร์แนะนำตัวเองหลังจากถามทั้งสองเสร็จ

"ครับรุ่นพี่ไพป์ พอดีพวกผมกำลังจะออกไปขายสตรอว์เบอร์รี่น่ะครับ..." เดม่อนพูดตอบอีกฝ่าย ก่อนผมจะพูดต่ออีกลิเลียน่าก็สะดุ้งสอกเต็มท้องผม

"เฮ้ย เธอทำอะไรเนี่ยยัยฉลาด มันเจ็บนะ!" ผมที่กำลังจุกท้องพูดขึ้นเสียงดัง

"เช่นนั้นพวกเราขอตัวก่อนนะรุ่นพี่" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนยื่นหน้าไปใกล้หน้าอีกฝ่าย พูดกระซิบข้างหู "นายจะทำให้รุ่นพี่เป็นห่วงไม่ได้นะ นายเป็นบุตรอะโฟร์ไดท์แต่บ้าการต่อสู้แบบนี้ ขีดจำกัดของนายจะทำนายตาย แล้วนายคิดว่าเธอไม่รู้ขีดจำกัดเด็กบ้านอะโฟร์ไดท์เหรอ!"

"แฮ่ ๆ ใช่ครับ นี่นิตยสารซุบซิบดาราฮอลลีวูดของเดือนนี้ครับ ขอโทษทีที่ผมไม่ได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับพี่สาวเลย" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะหยิบนิตยสารขึ้นมาให้อีกฝ่ายเป็นการแก้เขิน

"ขอบใจจ้าเดม่อน แค่น้ำใจเธอพี่ก็ดีใจแล้ว" ไพเพอร์พูดขึ้นก่อนยิ้ม ผมถึงกับสตันไปนานพอสมควร ก่อนจะถูกลิเลียน่าปลุกตื่นจากภวังค์ 

เดม่อนคิดในใจ เมื่อกี้เขาตกในภาวะมนต์มหาเสน่ห์งั้นเหรอ เขามองอีกฝ่ายก่อนจะมีแววตาชื่นชม พลังรุ่นพี่แข็งแกร่งมาก นี่สินะอานุภาพของสายเลือดอะโฟร์ไดท์ 

"งั้นพี่ขอตัวไปพบคุณไครอนก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะทั้งคู่" ไพเพอร์ยิ้มก่อนจะพูดอวยพรพวกผมสองคน

"ค่ะ ทางพี่ก็เช่นกันนะ" ลิเลียน่าตอบรับอีกฝ่าย ใบหน้าเธอดูยิ่มและดีใจยังกับเธออยากจะเจอรุ่นพี่ตำนานเหล่านี้ ผมเองก็นึกไม่ออกเลยถ้าเธอเจอแอนนาเบธที่เป็นบ้านเดียวกับเธอ ลิเลียน่าจะไม่ตกใจจนช็อกเหรอเนี่ย หรือเธออาจไม่คิดว่าจะได้เจอครั้งที่สอนหลังจากปีที่แล้ว

"ไว้มีเวลาผมไปหารุ่นพี่นะครับ พอดีมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่อยากจะขอคำปรึกษาจากรุ่นพี่ตำนานน่ะครับ" เดม่อนพูดขึ้นก่อนยิ้ม เขาอยากจะฝึกฝนการต่อสู้ให้แข็งแกร่ง และถ้ารุ่นพี่เป็นตำนานวีรบุรุษและยังเป็นธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์ บางทีประสบการณ์รุ่นพี่อาจะช่วยผมได้มากก็ได้ 

"ได้สิ น้องชายไว้มีเวลาค่อยคุยกัน เธอจะถามอะไรก็ถามมาได้หมดเลย ถ้าพี่ช่วยได้จะตอบให้" ไพเพอร์พูดขึ้นก่อนยิ้มตอบรับเป็นการเข้าใจตรงกัน

เดม่อนก็หันไปลากเกวียนตามลิเลียน่าไปนอกค่ายต่อ ผมจะต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์เหล่านี้ให้ได้มากที่สุด นี่เป็นโอกาสที่ดีที่ผมอาจจะแข็งแกร่งขึ้น 

ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ไพเพอร์ +30 แต้มความสัมพันธ์แรกพบ 

รางวัล +10 EXP , +15 เกียรติยศสำหรับความนอบน้อมทักทายรุ่นพี่

มอบนิตยสารวงการบันเทิงให้รุ่นพี่ไพเพอร์

ได้รับความสัมพันธ์ +20 (1/3)

Dean HEROES

035

สาวมอเตอร์ไซค์

          น่าประหลาดที่เมื่อคืนทั้งนอนดึกแล้วก็ดื่มหนักแต่ว่าดีนกลับตื่นเช้าขึ้นมาโดยมึนหัวแค่นิดหน่อยแต่แทบจะปราศจากอาการแฮงค์ ราวกับว่าชะตาได้กำหนดเอาไว้แล้วว่าเขาจะได้พบกับเรื่องบางอย่างที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่ดีนไม่อยากงมงายเชื่อเรื่องโชคชะตาแม้เขาจะอยู่ในโลกที่พิสูจน์ได้ว่ามีเรื่องลึกลับเหนือจินตนาการเกินเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วก็ตาม

          หรือบางทีไวน์พิเศษของคุณดีที่เขาดื่มไปจะมีฤทธิ์มึนเมาเพียงชั่วขณะแต่ไร้สารตกค้างต่อร่างกาย ไม่ทำให้แฮงค์หรือตับทำงานมากเกินไป แต่ครั้งที่แล้วไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยเนี่ยสิ ดื่มไปไม่เท่าไรก็ทำเอาแฮงค์ไม่เป็นอันทำการทำงานไปครึ่งค่อนอาทิตย์ ถึงโอกาสของช้อยส์ที่สองจะมีโอกาสเป็นจริงได้ต่ำมาก แต่เขาชอบแนวคิดนะ ถ้าคิดค้นนวัตกรรมใหม่ออกมาได้จริงแล้วเอาไปขายต้องรวยเละแน่ ๆ ไวน์ที่ดีต่อสุขภาพใครจะไม่ชอบกันล่ะ

          แต่สาเหตุสุดท้ายที่ดูจะมีมูลความจริงมากที่สุดเลยก็คือเขานอนไม่ค่อยหลับ เพราะมัวแค่คิดถึงเรื่องของเจโรมวัยเด็กที่ต้องตกระกำลำบากเพราะว่าพ่อไม่ยอมรับรองบุตรให้เสียทีจนกว่าจะมีผลงานเด็ด ๆ ตรงกันข้ามกับตนเองที่ดูจะได้รับความรักมากเกินไปแม้ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ต้องการความรักจากบุพการี

          ดีนอยู่ในสถานะลูกคนเดียวมาตลอดจนถึงอายุยี่สิบสองปีจึงไม่เข้าใจความรู้สึกของการมีพี่น้อง แต่เขาก็เคยได้ยินเพื่อนที่มีพี่น้องบ่นให้ฟังอยู่บ่อย ๆ ว่า ‘พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันคือเรื่องจริง ใครที่บอกว่ารักเท่ากันคือโกหก’ ถ้ารักไม่เท่ากันนิดหน่อยเป็นสิ่งที่เขาเข้าใจ แต่ดีนรู้สึกว่ามันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลยที่ความเอาใจใส่ช่างต่างกันถึงขนาดนี้ แล้วทำไมต้องรอให้ลูกมีผลงานจะรักด้วย มันคือความรักที่แท้จริงอย่างนั้นหรือ? หรือว่าคุณพ่อแค่อยากมอบบทเรียนบางอย่างให้แก่น้องชาย นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เข้าใจและอาจไม่มีวันเข้าใจเลยก็ได้ เพราะอย่างไรเทพโพไซดอนก็เป็นเทพแห่งความแปรปรวนเอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างที่เจโรมได้พูดเอาไว้

          กระนั้นเขาก็โกรธหรือเกลียดคุณพ่อที่คอยปกป้องดูแลจากทางไกลไม่ลงเสียที แค่หวังว่าพ่อจะมีความรับผิดชอบดูแลเด็ก ๆ ในสายเลือดอย่างเท่าเทียมกัน เขาไม่รู้เลยว่าเด็กที่ยังไม่ถูกรับรองจากเทพเจ้าที่บ้านเฮอร์มีส จะมีน้องชายหรือน้องสาวของเขาอยู่กี่คน

          เรื่องนี้มันคาใจจนทำให้เขารู้สึกดาวน์ ดีนอยากจะลบเรื่องนี้ออกไปจากหัวเพราะมันเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจควบคุมได้ บางทีการออกกำลังกายยามเช้าอาจจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

          “เจโรม ไปวิ่งกันไหม?”

          “ZzzzZzzzzZZ”

          ดีนสะกิดน้องชายหนึ่งวันที่นอนอยู่บนโซฟาตัวข้าง ๆ แต่อีกฝ่ายยังคงหลับสนิท ถ้าเป็นแบบนี้เขาไม่กวนดีกว่า ยังไงที่ผ่านมาก็ใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวมาตลอดอยู่แล้ว ออกวิ่งคนเดียวตามลำพังอีกสักวันจะเป็นไรไป

         

          ระหว่างจ๊อกกิ้งเขาพยายามไม่นึกถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อคืนนี้แล้วไปโฟกัสที่ธรรมชาติ แมกไม้อันร่มรื่น เสียงสัตว์ตัวเล็ก ๆ ออกหาอาหาร กลิ่นอายดิบชื้นของพื้นหญ้า พอได้ธรรมชาติบำบัดก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย จนกระทั่ง

          แง้นนนนน แง้นนนนน…

          เสียงดังอันเป็นเอกลักษณ์ของบิ๊กไบค์สี่ลูกสูบใกล้เข้ามาที่ค่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ ใครกันนะที่ซิ่งมอเตอร์ไซในป่า ถ้าจะบอกว่าเป็นนักขับขี่มอเตอร์ไซค์วิบากก็ไม่น่าใช่ เพราะเส้นทางก่อนมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นเส้นทางเดินเทรล ถ้ามีรถมาแว้นด้วยก็อันตรายตายเลยสิ แต่เสียงนั้นก็ยังดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ

          ปี๊น!

          เสียงแตรรถบีบขอทาง ดีนรู้ว่าคนธรรมดาเข้ามาในข่ายเวทมนตร์ขนแกะทองคำไม่ได้อยู่แล้ว แต่มองดี ๆ บิ๊กไบค์คันนั้นขับขี่เข้ามาในค่ายแล้วนี่หว่า และกว่าจะมีสติสัมปชัญญะ บิ๊กไบค์คันนั้นก็เบรคหยุดตรงหน้าเขาไปไกลเพียงแค่ไม่กี่หลา

          เอี๊ยดดดด

          คนที่อยู่บนรถสวมเสื้อหนังแบบพวกไบค์เกอร์ลงมาจากรถ ถ้าดูจากขนาดตัวแล้วคนขี่น่าจะเป็นผู้หญิงรูปร่างสูงเพรียว เธอถอดหมวกกันน็อคออกก่อนจะสยายผมที่ยาวประบ่าให้เข้าทรงแล้วเปลี่ยนมาสวมหมวกแก๊ปและแว่นดำแทน แม้จะเห็นใบหน้าเต็มเพียงเสี้ยววินาที แต่ดีนก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าคมที่จัดว่าสวยจัดจ้านแม้ไร้เครื่องสำอางค์คนหนึ่งเลยทีเดียว แล้วเมื่อเธอไขกุญแจรถออกบิ๊กไบค์คันใหญ่เมื่อครู่ก็หายวับไปกับตา

          “เฮ้ย! ทำได้ไงน่ะ”

          เธอแสดงคำตอบให้เห็นด้วยการชูพวงกุญแจให้ดู เป็นพวงกุญแจรูปรถบิ๊กไบค์หน้าตาเหมือนกับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่เมื่อกี้เป๊ะ หรือว่าพิมพ์พาติเคิลจะมีจริง!?!

          “เซ่อซ่า ทำไมไม่หลบรถ อยากตายฟรีหรือไง?”

          คำแรกที่ทักทายกันทำเอาชายหนุ่มที่กำลังตื่นเต้นกับวิทยาการคิ้วกระตุก และคนอย่างดีนไม่ยอมให้ใครมาด่าฟรี ๆ

          “เอ้า มาว่ากันแบบนี้ได้ไงล่ะคุณ ที่นี่มันขี่รถเข้ามาได้ซะที่ไหน”

          “ก็ฉันขี่เข้ามาแล้วไง” หญิงสาวตอบอย่างไม่กลัวเกรง จากนั้นเธอก็ทำจมูกฟุ้ดฟิ้ดแล้วขยับเข้ามาดมเขาใกล้ ๆ “แซนทอลสามสิบสามกับกลิ่นเหล้าเหม็นฉึ่ง ใครอนุญาตให้นายดื่มเหล้าในค่ายไม่ทราบ”

          ดีนอ้าปากค้าง ก็แค่ออกมาวิ่งโดยที่ยังไม่ได้อาบน้ำเอง แล้วเขาผิดตรงไหนเนี่ยทั้งที่เมื่อคืนมันมีปาร์ตี้

          “ก็คุณดีไง”

          “คุณดี? เขาได้รับอนุญาตให้ดื่มเหล้าได้แล้วเหรอ?” สาวดุหรี่ตามอง แล้วจู่ ๆ เธอก็ยกมือขึ้นคว้าหมับเข้าที่คางของชายหนุ่ม จับใบหน้าคมสันพลิกซ้ายขวา “ไม่ใช่เด็กแล้วนี่ ชื่อ? นามสกุล? อยู่บ้านไหน? อายุเท่าไร?”

          สาวหน้าคมยิงคำถามรัวอย่างกับจ่าสุดโหดในหนังสงครามฝึกทหารใหม่ ถ้าเป็นปกติดีนคงไม่ตอบ แต่ตอนนี้เขาทั้งมึนและตกใจที่จู่ ๆ ก็ถูกคุกคามในระยะประชิดจึงยอมตอบทุกอย่างไปจนหมดเปลือก

          “ดีน นีล โพไซดอน อายุยี่สิบสาม”

          “เด็กโพไซดอน อายุยี่สิบสาม แต่ไม่รู้จักอุปกรณ์ของลีโอเนี่ยนะ?” เธอทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ระหว่างนั้นดีนจะปัดมือของเธอออกแต่ดวงตาคมก็เสมองที่มือนั้นแล้วเอ่ยคำวาจาสิทธิ์ “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอย่าได้มาแตะฉันเชียว”

          เก็บมือแทบไม่ทัน แขนเพิ่งจะหายเขายังไม่อยากเจ็บตัวอีกรอบ แล้วดูจากความดุเหมือนว่าเจ้าหล่อนพร้อมเอาจริงได้ทุกเมื่อเสียด้วยสิ สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวคือแหววใส่

          “อะไรเนี่ย! แล้วจู่ ๆ คุณก็มาบีบคางผมแบบนี้ได้ไง!?”

          “หึ! แค่นี้ก็กลัวเหรอ หน่อมแน้มกว่าที่คิดนะบุตรโพไซดอน”

          เธอคนนั้นยิ้มที่มุมปากก่อนจะปล่อยให้ดีนเป็นอิสระ แต่ดูเธอจะสนใจกับการที่เขาเป็นบุตรโพไซดอนอายุยี่สิบสามเสียเหลือเกินจนหลุดพึมพำ..หรือตั้งใจพูดให้ได้ยินด็ไม่รู้

          “เด็กใหม่งั้นเหรอ น่าสนใจดีนี่ ฉันโซเฟีย คลาร์ก เอาไว้ค่อยไปทำความรู้จักกันใหม่ในค่ายก็แล้วกัน ดีน นีล”

          จากนั้นเจ้าหล่อนก็สะบัดหน้าเดินเข้าไปในค่ายโดยไม่ได้สนใจใยดีอะไรดีนอีก ปล่อยให้ชายหนุ่มร่างสูงแต่ใจเท่าแมวเหมียวงงเป็นไก่ตาแตกว่ามันเกิดอะไรขึ้น

          “อะไรวะ รุ่นพี่เหรอ อย่าบอกนะว่าคนจากบ้านแอรีส…”

          แค่คิดว่าจะได้เจอบุตรแอรีสอีกคนเขาก็ขนหัวลุกแล้ว กับเจ้าเด็กเอลลิสนั่นยังทั้งขู่จะซัดแถมยังลวงไปฆ่าอีก ถ้าเจออีกคนที่อายุมากกว่าจะเอาอะไรไปสู้ได้

          ‘ตายแน่ งานนี้ตายหยั่งเขียด!!!’

ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่โซเฟีย +30 แต้มความสัมพันธ์แรกพบ

รางวัล +10 EXP , +15 เกียรติยศสำหรับความนอบน้อมทักทายรุ่นพี่

Daemon HEROES

Met Sofia

เดม่อนตื่นเช้า เขาออกมาวิ่งรอบค่ายออกกำลังยามเช้า ในขระกำลังวิ่งผ่านแถวบริเวรประตูเขาได้ยินเสียงมอเตอร์ไซต์เหมือนขี่ใกล้ ๆ ค่าย เมื่อเดินมาถึงเห็นบุตรโพไซดอนและหญิงสาวในชุดอย่างเท่ ผิวสีน้ำผึ้งกำลังยืนคุยอะไรบางอย่างก่อนเธอจะทิ้งบุตรโพไซดอนคนนั้นและเดินมุ่งหน้าไปทางบ้านใหญ่

เดม่อนวิ่งไปทางหญิงสาวคนนั้น "สวัสดีครับ รุ่นพี่งั้นสินะ ผมเดม่อน บุตรแห่งอะโฟร์ไดท์"

เดม่อนยิ้มก่อนแนะนำตัวเอง แวบแรกรุ่นพี่ดูจะสตันไปนิดนึงก่อนจะได้สติ 

"โซเฟีย" หญิงสาวแนะนำตัวก่อนจะมองเด็กหนุ่มตรงหน้า "นายคงเพิ่งมาถึงค่ายไม่นานสินะ"

"อ่า ครับ ว่าแต่รุ่นพี่มาทำอะไรที่ค่ายเหรอครับ" เดม่อนถามขึ้น มองอีกฝ่ายเหมือนนักแข่งรถยังไงอย่างนั้นการแต่งกาย แจ็กเก็ตที่สวมบนเสื้อค่าย บางทีเธออาจจะเป็นบุตรีแห่งแอรีส

"อ่า เอาไว้ถ้านายฝึกคลาสหอก เดี๋ยวจะได้รู้" โซเฟียพูดขึ้นก่อนยิ้มมุมปาก

"พอดีผมชอบดาบมากกว่า แต่ไว้จะลองคิดดูนะครับ" เดม่อนพูดขึ้นโต้ตอบรุ่นพี่โซเฟีย ก่อนเขาจะหยิบบางอย่างออกมาให้ "นี่ของขวัญแรกพบครับ ต่อไปคงต้องขอฝากตัวกับรุ่นพี่แล้ว"

"นายนี่ปากหวานสมเป็นบุตรอะโฟร์ไดท์ดีนะ นิสัยน่าคบหากว่าอีกคนชะอีก" โซเฟียยิ้มก่อนจะโบกมือลาในขณะเธอเดินเลยผมไปแล้ว

"ไว้เจอกันในค่าย"

เดม่อนมองหยิงสาวจากไปอย่างเท่ ๆ ก่อนเขาจะหันเหไปวิ่งต่อ แต่ถ้าเธอเป็นบุตรีแอรีสจริง ๆ งานนี้ไม่สู้ดีเลยสิ เขาเพิ่งมีเรื่องกับเอลลิสไปและดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมที่เขาทำให้พี่น้องบ้านแอรีสต้องมัวหมอง 

ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่โซเฟีย+30 แต้มความสัมพันธ์แรกพบ 

รางวัล +10 EXP , +15 เกียรติยศสำหรับความนอบน้อมทักทายรุ่นพี่

มอบกรีกโยเกิร์ตให้รุ่นพี่ +15 แต้ม

-- หอมเย้ายวน +7 แต้มความสัมพันธ์ --

Daemon HEROES

Heading to Haiti

เดม่อนโบกรถสองแถวขึ้นมายังชุมชนลองไอส์แลนด์ นับว่าเขาโชคดีพอสมควรที่เดินผ่านมาได้อย่างฉลุย ไม่พบเจออสุรกายอีกเลยหลังจากจัดการอัลกูลไป บางทีนกฮูกตัวที่บินตามเขาอาจเป็นเทพีอะธีน่าจริง ๆ ช่วยขจัดเคลียร์ทางให้ปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายตลอดเส้นทาง(?) 

เดม่อนวิ่งจากชุมชนลองไอส์แลนด์มาตามถนนมุ่งหน้ามายังค่าย แต่ใครจะคาดคิดว่าอีก 10 กิโลถึงค่าย เขาก็ต้องมาเบรดกระทันหันกับมิโนทอร์ที่ดูดุร้ายและแข็งแกร่งอย่างมาก มันหันมามองเขาก่อนทำท่าวัวขวิดจะวิ่งมาซน

เดม่อนเก็บอาวุธ เขาสู้ไม่ไหวแน่เวลานี้ ก่อนจะวิ่งจะซนกับมัน แต่เขาอาศัยจังหวะที่มันใกล้ถึงตัวเบี่ยงตัวหลบสแดชไปทางขวา ก่อนวิ่งต่อ มิโนทอร์เมื่อมันรู้ว่าพลาดเป้ามันเบรดดังเอียด เท้าครูดกับถนนส่งเสียงดัง ก่อนหันกลับมาและวิ่งไล่ตาม

ผมวิ่งสู้ฟัดอย่างไม่ลดละ พลางสลับหันหน้าไปมอง ขืนผมยังวิ่งเป็นเส้นตรงแบบนี้ต้องโดนความเร็วของมันประชิดตัวแน่ ผมตัดสินใจกระโดดข้ามรั้วถนนข้างทางไป อย่างน้อยพอทำมันเสียเวลา แต่มันไม่สนใจอะไรวิ่งซนรั้วกั้นถนนจนแหกเลย และวิ่งลงเนินถนนไล่ตามผมมา

ผมเห็นประตูค่ายแล้วอีกนิดเดียว และเทพีอะธีน่า ใช่ เธอยืนรออยู่ไม่ไกล เธอยิ้มมุมปากให้ผม แสดงว่าเธอเห็นผม "เทพีครับบ ช่วยจัดการเจ้านั่นทีสิ"

ผมตะโกนโบกไม้โบกมือ แต่เทพีอะธีน่าดูเหมือนจะแกล้งหันไปทางอื่น เฮ้ย ทำไมเทพีทำกับผมแบบนี้ ผมทำอะไรล่วงเกินเทพีอะธีน่ากันแน่นะ ทำไมเธอดูเมิน ๆ ผมประหลาด

มิโนทอร์ใกล้ถึงตัวผมแล้ว ก่อนผมกระโดดหลบ และลุกขึ้นวิ่งต่อ ใกล้ถึงค่ายแล้ว ผมสไลด์ตัวเองยาวไปเลย ปลายเท้าเฉียดเข้าค่าย มิโนทอร์คำรามลั่นก่อนเดินกลับไป ส่วนผมเฉียดฉิว ก่อนหันไปทางแม่ของลิเลียน่า

"ภารกิจสำเร็จ นี่คงเป็นการทดสอบของท่านสินะ ก็เลยยื่นมือมายุ่งไม่ได้" เดม่อนพูดกับอะธีน่า

"โชคดีนี่" เทพีอะธีน่าตอบสั้น ๆ ก่อนเธอหัวเราะคิก ๆ และหายวับไป ทิ้งไว้เพียงหีบสมบัติตรงหน้า

"เฮ้ เดี๋ยวสิ~" ผมรีบพูดก่อนตัดสินใจเล่าวีรกรรมครั้งนี้ให้อีกฝ่ายฟัง

"ในภารกิจครั้งนี้ของท่านนับว่าเปิดประสบการณ์ให้ผมอย่างมาก แม้จะเป็นภารกิจช่วงสั้น ๆ และอยู่ภายใต้สายตาท่านก็ตามไม่เหมือนภารกิจของวีรบุรุษรุ่นพี่ต่าง ๆ แต่มันทำให้ผมเห็นแง่มุมมนุษย์มากขึ้น และการต้องการมีชีวิตรอดของคน แม้พวกเขาไร้พลังวิเศษแบบเรา แต่พวกเขาก็พร้อมยืนหยัดสู้โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญมันอันตรายและมีพลังลี้ลับคอยบงการเบื้องหลัง พวกเขาก็ไม่สนใจมันเลย พร้อมจะใช้ชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อช่วยเหลือคนอื่นนับร้อยชีวิต ใช่ สิ่งที่ผมจะพูดคือ เคย์น่า สายลับเอ็นเอสเอ เธอเป็นมนุษย์ธรรมดาที่แข็งแกร่งมาก คนแบบเธอสมควรให้ท่านและเหล่าเทพเหลียวแล"

"และขอบคุณสำหรับประสบการณ์ครานี้ของผม แม้ผมเป็นบุตรเทพีแห่งความรัก แต่ผมจะตั้งใจฝึกฝนและประยุกต์พลังของผมเพื่อช่วยเหลือผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือ"

เดม่อนร่ายยาวโดยเขาไม่รู้ว่าเทพีจะรับฟังหรือไม่ ก่อนเขาเดินกลับเข้าไปในค่ายเพื่อไปพักผ่อนสักหน่อย 

ข้า เดม่อน แคนเนลท์ ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ 

แก่เทพ/เทพีอะธีน่า เทพีแห่งปัญญาและสงคราม

 จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 1000 เกียรติยศ

(30 EXP +5 ความโปรดปรานต่อเทพที่เผาเกียรติยศแก่เทพที่เกี่ยวข้อง)

รางวัล: 40 EXP , +8 ดรักม่า , +30 กล้าหาญ และ หินตีบวก x5 , หินอัปเกรด x2 

ความโปรดปรานจากอะธีน่า +35 แต้ม 

-- BELIEVER +15 ความโปรดปรานจากเทพ --

สูญเสียความโปรดปรานจากเฮคาที -70 แต้ม

Mackenzie HEROES

02. Long Island

…เขาโดนบอกให้มาที่ลองไอแลนด์กี่รอบแล้วนะ…

ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วที่เขาขี่มอเตอร์ไซต์ออกมา โชคดีที่เขาเติมน้ำมันไว้จนเต็มถังเมื่อวาน การเดินทางครั้งนี้จึงไม่ต้องหยุดแวะกลางคัน และพวกเขาคงจะถึงลองไอแลนด์ในอีกไม่นานนี้

“อ้าว พี่ชาย หยุดรถทำไม”

แดนนี่ถามอย่างสงสัย เมื่ออยู่ ๆ แมคเคนซีก็หยุดรถแล้วนั่งคร่อมมอเตอร์ไซต์ตรงตำแหน่งคนขับอยู่อย่างนั้น

“เราน่าจะสลัดมันหลุดแล้ว ใช่ไหม คราวนี้ตานายเล่าให้ฉันฟังแล้วว่านี่มันเรื่องอะไรกัน”

แมคเคนซีหันมาถามเด็กหนุ่มที่นั่งซ้อนหลังเขาอยู่ สายตาเต็มไปด้วยความสงสัยจนแดนนี่ถึงกับต้องถอนหายใจอย่างจำยอม

“ผมก็บอกไม่ได้หรอก แถวนี้อาจจะมีพวกมันอีกก็ได้ แต่โอเค ผมจะเล่าให้ฟัง พี่ชายเคยเห็นพวกภาพหลอนหรือตัวประหลาดอะไรแบบนี้ตั้งแต่อายุเท่าไหร่ครับ”

พอถูกตั้งคำถามแบบนี้แมคเคนซีก็ชะงักไป เขามั่นใจว่าไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังนอกจากพ่อ

“ก็…สักช่วงอายุสิบต้น ๆ มั้ง พอเห็นฉันก็เล่าให้พ่อฟัง แล้วพ่อก็ส่งฉันไปเรียนศิลปะป้องกันตัว เดี๋ยวนะ…”

นึกถึงช่วงนั้นแล้วแมคเคนซีก็ถอดหมวกกันน็อคมาวางไว้บนตัก พอมาคิดดูดี ๆ แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าพ่อเขารู้อะไรบางอย่าง และเตรียมการเพื่อเขามาโดยตลอด รวมถึงเรื่องที่ส่งเขามาเรียนที่นิวยอร์กหลังโดนสัตว์ประหลาดเล่นงานเมื่อตอนช่วงอายุ 18 ปีด้วยงั้นเหรอ

“คุณพ่อของพี่ชายเตรียมตัวรับมือดีมากเลยนะครับ แสดงว่าท่านแม่ของพี่ชายคงบอกอะไรคุณพ่อไว้ล่วงหน้าแล้วล่ะ”

แดนนี่ยิ้มอย่างปลื้มใจ แต่พอเห็นแมคเคนซีจ้องหน้าอยู่ด้วยใบหน้าซีเรียส รอยยิ้มนั้นก็เจื่อนลงเล็กน้อย

“นายรู้เรื่องแม่ของฉันงั้นเหรอ นายเป็นใคร ลูกติดแม่ฉันหรือไง”

เขาไม่อยากคิดไปในแนวละครน้ำเน่าหรอกนะ ประมาณว่าแม่ไปคลอดลูกทิ้งไว้แล้วไปมีลูกอีกคน พอลูกคนเล็กโต แม่ก็บอกว่าที่จริงแล้วลูกมีพี่ชายอีกคนนึง ไปตามหาเขาซะนะลูก แล้วบอกว่าแม่ขอโทษที่ทิ้งเขาไป…อะไรแบบนั้น แค่คิดก็ชวนขนลุกสิ้นดีแล้ว

“ไม่ครับ ไม่ใช่ ผมไม่ใช่ลูกท่านแม่ของพี่ชายนะ”

ได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย อย่างน้อยชีวิตเขาก็ไม่เหมือนละครดาด ๆ ตามโทรทัศน์ล่ะนะ

“ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่าย ๆ ที่พี่ชายเห็นสัตว์หรือคนรูปร่างประหลาดนั่นก็เพราะพี่มีสายเลือดของเทพเจ้าไหลเวียนอยู่ในตัว หรือพูดให้ง่ายกว่านี้อีกก็คือพี่เป็นลูกเทพหรือที่พวกเราเรียกกันว่าเดมิก็อด พวกลูกเทพมักจะถูกพวกปีศาจหรืออสูรกายไล่ล่ามาเป็นอาหาร ยิ่งเป็นพวกลูกสามมหาเทพก็จะยิ่งดึงดูดพวกปีศาจให้เข้ามาทำร้ายได้ง่ายขึ้น เพราะอย่างนั้นพวกลูกเทพเลยต้องไปยังที่ที่ปลอดภัย ซึ่งก็คือค่ายฮาร์ฟบลัดที่อยู่ในลองไอแลนด์ ส่วนผมก็คือคนนำทางหรือที่เรียกว่าแซเทอร์ที่จะพาพี่ไปยังที่นั่นไงล่ะครับ”

“……………”

จากที่อยากจะเค้นความจริง แมคเคนซีถึงกับมองอีกฝ่ายค้าง ข้อมูลที่เขาได้รับมามันมากเกินไป ลูกเทพเดมิก็อดอะไรกัน นี่มันเหลือเชื่อยิ่งกว่าละครน้ำเน่าเสียอีก แดนนี่กำลังจะบอกว่าเขามีแม่เป็นเทพงั้นเหรอ…ไม่จริงน่า แต่การที่เขาเห็นตัวประหลาดบ่อย ๆ และถึงกับจะโดนเจ้าพวกนั้นไล่เขมือบล่ะจะอธิบายยังไง แล้วการที่แดนนี่มาอยู่ข้างห้องเขาก็เพื่อรอเวลาที่จะพาเขามาที่นี่น่ะเหรอ งั้นทั้งหมดนี่มันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญน่ะสิ

“พี่ชาย ผมว่าเราควรไปกันต่อ เหมือนว่าผมจะได้ยินเสียงฝีเท้าจากที่ไกล ๆ อีกแล้ว”

“หะ…ยังมีอีกเรอะ”

ยังไม่ทันถามอะไรต่อให้คลายสงสัย สิ่งที่แดนนี่พูดก็ทำเอาแมคเคนซีตีหน้ายุ่งอีกครั้ง จริงไม่จริงไม่รู้ แต่มาถึงขั้นนี้แล้วเขาคงต้องเชื่อไว้ก่อน ชายหนุ่มรีบสวมหมวกกันน็อคแล้วออกรถไปต่อทันที

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงลองไอแลนด์ แมคเคนซีหยุดรถลงอีกครั้ง แล้วหันมาถามคนที่บอกตัวเองว่าเป็นผู้นำทาง

“ค่ายฮาร์ฟบลัดอะไรนั่นอยู่ในนี้เหรอ”

ชายหนุ่มหันไปมองอีกครั้ง ตรงหน้าเขาคือป่า ดูยังไงก็ไม่น่าจะมีสิ่งปลูกสร้างใด ๆ อยู่ในนี้ ไม่สิ…เหมือนจะคุ้น ๆ อยู่ว่าเคยเห็นทางเข้าแบบนี้ที่ไหน ใช้เวลานึกไม่นานเขาก็ร้อง “อ้อ…” ออกมาเบา ๆ

เมื่อประมาณเดือนก่อนแมคเคนซีเคยเห็น ‘ใครบางคน’ ที่จะเรียกว่าคนรู้จักก็ได้ไลฟ์ผ่านโซเชียลว่ามาที่ลองไอแลนด์ คนคนนั้นเคยชวนเขามาที่นี่ด้วยกันแล้วบอกว่าจะเป็นไกด์ให้ แต่ต้องรอสัก 4 เดือนให้ทำธีสิสเสร็จก่อน สุดท้ายหมอนี่ก็โผล่มาไลฟ์ที่ลองไอแลนด์แถมยังมากับสาวหน้าตาน่ารักซะด้วย แต่ดูได้แค่ไม่นานเหมือนว่าสัญญาณก็ถูกตัดขาดไป เขาพยายามส่งข้อความหา นึกเป็นห่วงว่ามีเรื่องอะไรไหม แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ จากนั้นอีกไม่กี่วันให้หลังเขาก็เห็นสเตตัสจากคนคนนั้นว่า ‘ไปอยู่บ้านญาติที่ชนบท’ ส่วนเขาน่ะเหรอ ก็มาที่นี่กับแดนนี่แทนไงล่ะ

“ในนี้ล่ะครับ แต่ว่าเราต้องเดินเท้าเข้าไป ผมว่าพี่ชายจอดมอเตอร์ไซต์——-“

ตึง !

ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าพื้นมันสะเทือนนิด ๆ แต่คงไม่หรอกมั้ง เพราะพอหันมามองหน้าแดนนี่ อีกฝ่ายก็เงียบแล้วจ้องหน้าเขาเหมือนกัน พอหันกลับไปมองในป่าอีกครั้งก็ปรากฏร่างตัวประหลาดรูปร่างเหมือนที่เขาหนีมาเมื่อคืนออกมาจากม่านหมอกแมกไม้ด้านซ้ายและขวาอย่างละตัว ที่สำคัญคือมีตัวนึงใหญ่กว่าอีกตัวและตัวที่เขาเจอเมื่อคืนถึงสองเท่า

“น..นั่นมัน จ่าฝูงอัลกูล”

แดนนี่พูดเสียงสั่น

“พี่ชาย เราต้องจอดมอเตอร์ไซต์แล้วรีบไปจากที่นี่”

“จอดไว้ก็โดนงาบกันหมดนี่น่ะสิ !”

“หวาาาา !!”

แดนนี่ร้องลั่นป่าพร้อมกับที่แมคเคนซีกำแฮนด์มอเตอร์ไซต์ไว้แน่นแล้วออกแรงบิดด้วยความเร็ววิ่งเข้าไปยังทางเล็ก ๆ สู่ป่าลึก โดยด้านหลังก็มีอัลกูล 2 ตัววิ่งไล่อย่างไม่ลดละ

“ค่ายนั่นอีกไกลไหมเนี่ย ! แล้วไอ้พวกนั้นจะตามไปถึงเมื่อไหร่ !”

แมคเคนซีตะโกนอย่างเหลืออด เจ้าสัตว์ประหลาดที่ชื่ออัลกูลพวกนี้ดูจะไม่เหนื่อยเลย ซ้ำเจ้าตัวใหญ่ดูจะไล่กวดพวกเขาขึ้นมากระชั้นชิดขึ้นด้วย ไม่ ๆ เขาจะไม่ยอมให้มันจบแค่นี้แน่ อีกแค่นิดเดียวก็จะถึงค่ายที่ชื่อว่าฮาร์ฟบลัดแล้ว เขาต้องรู้ให้ได้ว่าค่ายนั้นมีจริงหรือไม่ แล้วมันจะปลอดภัยสำหรับเขายังไง ไหนจะเรื่องแม่ของเขาที่ยังเป็นปริศนาอีกล่ะ

“เฮ้ย !”

อยู่ ๆ เจ้าอัลกูลตัวโตก็โดดเข้าชนท้ายรถเขาจนรถเสียหลักพุ่งไปด้านหน้า แมคเคนซีที่คุมรถไม่อยู่จึงตัดสินใจดริฟรถในแนวขวางแล้วจับตัวแดนนี่ให้กระโดดออกมาจากรถมอเตอร์ไซต์ด้วยกันจนพวกเขากลิ้งหลุนๆ ไปด้านหน้า ภาพสุดท้ายของมอเตอร์ไซต์สุดรักที่เขาเห็นคือมันสไลด์ไปทางเจ้าอังกูลตัวใหญ่นั่น แล้วก็โดนเจ้าสัตว์ประหลาดเหยียบเข้ากลางตัวรถจนไม่ต่างอะไรกับเศษเหล็กชิ้นนึง

“โอ๊ยยยย แมคกี้ลูกพ่อ !!!”

แมคเคนซีตะโกนลั่นเมื่อเห็นลูกรักของตนพังยับไม่เป็นชิ้นดี ก่อนจะไอโขลกออกมา ดูท่าว่าตอนกลิ้งเขาคงไปชนกับอะไรต่อมิอะไรเข้าจนรู้สึกจุกไปหมด ชายหนุ่มถอดหมวกกันน็อคออกเพื่อให้หายใจสะดวกขึ้น แต่ตอนนี้สติของเขาเลือนรางเหลือเกิน เบื้องหน้าของเขาคือเจ้าอังกูล 2 ตัวที่กำลังย่างสามขุมมาทางนี้ ส่วนอีกด้าน…ไม่รู้ว่าเขาตาฝาดไหมที่เห็นประตูซึ่งมีแสงเปล่งประกายออกมาจากด้านในอยู่ไม่ไกลออกไป

‘หรือนั่นคือค่ายฮาร์ฟบลัด…’

แต่ตอนนี้เขาขยับตัวไม่ไหวแล้ว

‘เรามาได้ถึงแค่นี้จริงดิ…’

แมคเคนซีคิดพลางหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน

@Dean