[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

13.07.2025 | 10:30 AM

จากการประเมินปราการแห่งเวทมนตร์, แอ็กเซลเคลื่อนตัวไปยังปราการที่จับต้องได้มากกว่า—ซุ้มประตูหินอ่อนที่ยิ่งใหญ่ซึ่งทำหน้าที่เป็นทางเข้าหลักของค่ายฮาล์ฟบลัด มันตั้งตระหง่านอย่างภาคภูมิใจ, เป็นสัญลักษณ์ของการต้อนรับสำหรับเหล่าเดมิก็อด และเป็นคำประกาศิตว่า 'ห้ามเข้า' สำหรับทุกสิ่งที่อยู่นอกเหนือจากนั้น

แต่สำหรับบุตรแห่งไทคี, ทุกคำประกาศิตย่อมมีข้อยกเว้น

เขาไม่ได้เดินเข้าไปใต้ซุ้มประตู แต่เลือกที่จะหยุดสังเกตการณ์จากระยะไกล, ตรงจุดที่ต้นไม้เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นทุ่งหญ้าโล่งเตียนหน้าทางเข้า เขากำลังประเมิน 'เขตสังหาร'—พื้นที่เปิดโล่งที่ศัตรูจะต้องข้ามผ่านก่อนจะมาถึงตัวประตู มันกว้างพอที่จะทำให้ศัตรูส่วนใหญ่ลังเล แต่สำหรับศัตรูที่รวดเร็วหรือมีเกราะหนาพอ มันก็เป็นแค่สนามวิ่งเล่น

สายตาของเขากวาดสำรวจตัวประตูอย่างละเอียด, แยกส่วนประกอบของมันออกเป็นชิ้นๆ ในใจ

โครงสร้างทางกายภาพ: ซุ้มประตูหินอ่อนนั้นดูแข็งแกร่ง, แต่เมื่อเวลาผ่านไป แม้แต่หินก็ยังสึกกร่อน เขาเพ่งมองไปที่รอยต่อระหว่างก้อนหิน, มองหาร่องรอยของมอสส์หรือรอยร้าวเล็กๆ ที่อาจบ่งบอกถึงความอ่อนแอภายใน บานประตูไม้โอ๊กขนาดมหึมาที่ถูกเสริมด้วยทองสัมฤทธิ์นั้นดูน่าเกรงขาม, แต่บานพับเหล็กที่ยึดมันไว้กับเสาหินล่ะ? จากระยะนี้, เขาเห็นคราบสนิมสีส้มจางๆ เกาะอยู่ที่บางจุด สนิมคือความเสื่อม คือศัตรูเงียบของความแข็งแกร่ง

ปัจจัยมนุษย์: มีเดมิก็อดสองคนยืนเฝ้าอยู่ข้างประตู พวกเขาดูเบื่อหน่าย, ยืนพิงเสาหินอ่อนสลับกับเดินไปมาอย่างไร้ทิศทาง สายตาของพวกเขาไม่ได้สอดส่ายไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง แต่กลับมองเข้าไปในค่ายมากกว่าจะมองออกมาข้างนอก—เป็นความผิดพลาดคลาสสิกของผู้ที่รู้สึกปลอดภัยเกินไป รูปแบบการเดินของพวกเขาสามารถคาดเดาได้ง่าย, สร้างช่องว่างของเวลาและพื้นที่ที่ศัตรูผู้มีสายตาแหลมคมสามารถฉวยโอกาสได้

สภาพแวดล้อม: พื้นดินบริเวณหน้าประตูถูกเหยียบย่ำจนแน่น, แต่เมื่อมองออกไปไกลอีกหน่อย, พื้นดินจะนุ่มขึ้นและเป็นดินร่วนมากกว่า มีความเป็นไปได้แค่ไหนที่ศัตรูบางชนิดจะขุดอุโมงค์ลอดใต้กำแพงเวทมนตร์ที่อาจจะไม่ได้หยั่งรากลึกลงไปในดิน? เขามองไปยังหน้าผาเตี้ยๆ ที่อยู่ทางปีกซ้ายของประตู มันสามารถใช้เป็นจุดซุ่มยิงชั้นดีสำหรับศัตรูที่ใช้ธนู หรือเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับการจู่โจมจากมุมสูงได้

เขาไม่ได้แตะต้องอะไรเลย, แค่เดินผ่านไปอย่างเงียบๆ, เก็บข้อมูลทุกอย่างเข้าสู่คลังความคิดที่จัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ เขาไม่เห็นประตูที่พังยับเยิน, แต่เขาเห็นบานพับที่อ่อนแอ, ยามที่ประมาท, และภูมิประเทศที่เอื้อต่อการซุ่มโจมตี

มันไม่ใช่จุดอ่อนจุดเดียวที่อันตราย...แต่เป็นการรวมกันของจุดอ่อนเล็กๆ หลายจุดที่สามารถสร้างหายนะได้

การประเมินเสร็จสิ้นแล้ว ข้อมูลทั้งหมดเชื่อมต่อกันในหัวของเขาเป็นภาพที่ชัดเจน—ภาพของป้อมปราการที่งดงามแต่เต็มไปด้วยรูพรุน

ตอนนี้เหลือแค่การเรียบเรียงมันลงบนกระดาษ แล้วนำเสนอให้คนที่ต้องรับผิดชอบได้เห็น...ว่าบ้านที่พวกเขาคิดว่าปลอดภัยนั้น, แท้จริงแล้วมันเปราะบางเพียงใด

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Juliet -

บทที่ 3: ประตูแห่งการเริ่มต้น

วันที่ 18 กรกฎาคม ค.ศ. 2025
ค่ายฮาล์ฟบลัด, เชิงเนินเขา ลองไอแลนด์

     แสงแดดอ่อน ๆ ของฤดูร้อนสาดส่องลอดผ่านพุ่มไม้และต้นสนสูงใหญ่ สายลมโชยบางเบาให้กลิ่นดินปนกลิ่นใบสนลอยเอื่อยอยู่ในอากาศ รถแท็กซี่สีเหลืองหยุดลงเบื้องหน้ารั้วลวดหนามที่ดูเหมือนจะธรรมดาสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับสายตาของ จูเลียต โอฟีเลีย ที่เพิ่งผ่านอะไรมามากมายในไม่กี่วัน มันคือประตูสู่โลกใหม่

    พอเธอเดินทางก้าวเรียวขาบาง เดินทางลงมาจากบริเวณรถยนต์โดยมี อัลเฟรด โจนส์ ก้าวตามลงมา เขาดูเหมือนมนุษย์ทั่วไปในยีนส์ซีดและแจ็กเก็ตเก่า ๆ แต่ในสายตาเธอ เขาคือผู้ช่วยชีวิต แซเทอร์ผู้ลึกลับ ที่พาเธอหลุดพ้นจากเงื้อมมือของอสุรกายมาได้อย่างหวุดหวิด

อัลเฟรด : “ถึงแล้ว เจ้าหญิงของฉัน”

(เขาแกล้งโค้งคำนับเหมือนพ่อบ้านในการ์ตูน)

    จูเลียตมองประตูไม้เก่าแก่เบื้องหน้า มันมีซุ้มไม้สลักอักขระกรีกเลือนราง พร้อมกับป้ายไม้ที่ดูเหมือนเขียนว่า “ค่ายฮาล์ฟบลัด” เธอสูดหายใจลึก แล้วก็ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาบางเข้าไปในทันที

แรกย่างสู่โลกใบใหม่

    เมื่อก้าวผ่านธรณีประตู ทุกอย่างพลันเปลี่ยนไป

บรรยากาศด้านในเหมือนสรวงสวรรค์กลางป่า สนามหญ้าเขียวขจีทอดตัวไปถึงแนวป่าในระยะไกล เด็กวัยรุ่นจำนวนมากสวมเสื้อค่ายสีส้มสดใส วิ่งเล่น พูดคุย ซ้อมรบ บ้างก็ขี่เพกาซัสขาวโพลนวนเวียนในอากาศ กลิ่นควันไฟจากครัวลอยคลุ้งผสมกับกลิ่นขนมอบสดใหม่

    จูเลียตยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง บางคนมองเธอด้วยสายตาอยากรู้ บ้างก็เพียงหันมาเหลือบแล้วกลับไปสนใจเรื่องของตนต่อ

     ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจ เสียงหนึ่งที่อ่อนโยนและสงบนิ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

> ??? : “เธอคือเด็กใหม่ใช่ไหมจ๊ะ?”

     จูเลียตหันกลับไป และพบกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีเฮเซลเป็นประกาย เธอสวมเสื้อค่ายตัวเดียวกัน แต่มีผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ผูกอยู่ที่เอว พร้อมถือตะกร้าใส่สมุนไพรพวกลาเวนเดอร์กับโรสแมรีไว้ในมือ

   มาร์ธา : “ฉันชื่อ มาร์ธา คอสตากิส จ้ะ เรียกว่ามัมมี้ก็ได้ ทุกคนในค่ายเรียกฉันแบบนั้น เธอชื่ออะไรเอ่ย?”

    จูเลียต : (ตอบเสียงเบาแต่ชัดเจน) “จูเลียต… จูเลียต โอฟีเลียค่ะ”

    มาร์ธา : “ยินดีต้อนรับจ้ะ จูเลียต มัมมี้ดีใจที่ได้เจอเธอ” (เธอค่อยๆ เริ่มทำการยิ้มหวาน ออกมาอย่างอบอุ่น ใบหน้า ของ ห๘งสานั้นไม่ต่างจากแสงตะวันเช้าในช่วงเวลายามเช้าเลยแม้แต่น้อย)

    มาร์ธา : “ตอนนี้เธอคงเหนื่อยสินะ เดินทางมานานเลย... เอาล่ะ เดี๋ยวมัมมี้จะพาไปที่ บ้านใหญ่ เธอต้องไปรายงานตัวก่อนน่ะจ้ะ หลังจากนั้นจะมีคนแนะนำรายละเอียดของค่ายให้เอง”

สู่บ้านใหญ่ 

    ทั้งคู่กำลังทำการก้าวเรียวขาบาง เดินทางผ่านตรงบริเวณลานฝึกที่มีนักธนูกำลังยิงเป้า เด็กชายคนหนึ่งเสกน้ำวนขึ้นมาจากบ่อน้ำเล่นกับเพื่อน ส่วนอีกมุมหนึ่งก็มีคนกำลังซ่อมชุดเกราะอยู่เงียบ ๆ

    จูเลียตมองทุกอย่างด้วยแววตาเปี่ยมด้วยความสงสัยและตื่นเต้น เธอรู้ดีว่าที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่ “ค่ายฤดูร้อน” แต่มันคือที่ซึ่งเธอจะได้เรียนรู้ความจริงเกี่ยวกับตัวเองและ เกี่ยวกับสายเลือด ของ ตัวเธอเองที่อาจจะกำลังตื่นขึ้นมาภายในกายได้ทุกเมื่อ

     มาร์ธา : “มัมมี้ก็ไม่ใช่เดมิก็อดแบบคนอื่นหรอกนะจ๊ะ พ่อแม่ของฉันขอพรจากเทพีเฮร่าในวันแต่งงาน แล้วเธอก็ประทานฉันมาให้”

(มาร์ธายิ้มบาง ขณะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน)

    มาร์ธา : “ฉันไม่มีพลังพิเศษ ไม่มีอาวุธคู่ใจ แต่ฉันรักที่นี่ และรักทุกคนที่นี่เหมือนลูกของตัวเอง”

    เมื่อถึงบ้านใหญ่  เรือนไม้สีอบอุ่นที่ตั้งอยู่ใจกลางค่าย  มาร์ธาหยุดยืนแล้วหันกลับมา

    มาร์ธา : “เข้าไปเถอะนะจ้ะ ตรงนี้เป็นจุดเริ่มต้นของเธอ มัมมี้จะรอข้างนอกนะ”

   จูเลียต : (สบตาเธอแล้วพยักหน้าเบา ๆ) “ขอบคุณค่ะ… มัมมี้”

    หลังจากนั้นประตู ของ บ้านใหญ่ก็ค่อยๆ เริ่มถูกทำการเปิดออกอย่างช้า ๆ ท่ามกลางแสงแดดที่ตกกระทบลงบนแผ่นหลังของเธอ และเงาเบื้องหน้าซึ่งทอดลึกเข้าสู่โลกของเทพเจ้า

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

19.07.2025 | 07:10 PM

เขตแดนเวทมนตร์ของค่ายสิ้นสุดลงตรงซุ้มประตูหินอ่อน เมื่อบุตรแห่งโชคชะตาก้าวข้ามมันออกมา, เขาก็ได้ทิ้งโลกแห่งเทพนิยายไว้เบื้องหลัง, กลับสู่ความเป็นจริงของถนนลาดยางที่ทอดยาวและป้ายบอกทางที่ขึ้นสนิม

ในกระเป๋ากางเกงของเขา, เหรียญทองของไทคีและเนเมซิสให้ความรู้สึกหนักอึ้งและเย็นเฉียบ—เป็นเครื่องเตือนใจถึงเกมที่ใหญ่กว่าซึ่งกำลังดำเนินอยู่เบื้องหลัง แต่สำหรับภารกิจในตอนนี้, เขาต้องการพาหนะที่ไวพอจะฝ่าการจราจรติดอันขัดของมนุษย์, และมีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น

เขาหยุดยืนอยู่ริมถนน, มองซ้ายมองขวาเหมือนคนธรรมดาทั่วไปที่กำลังจะข้ามถนน, แต่การกระทำของเขากลับมีเป้าหมายที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง เขาล้วงหยิบเหรียญดรักม่าสีทองเหรียญหนึ่งออกมา—เหรียญมาตรฐานสำหรับใช้ในโลกของเทพเจ้าและอสูรกาย—ไม่ใช่เหรียญที่เพิ่งได้รับ

บุรุษชาวรัสเซียสูดหายใจเข้าลึก, รวบรวมสมาธิ, แล้วเปล่งเสียงออกมาด้วยภาษาโบราณที่เขาเคยอ่านเจอในตำรา แต่ไม่เคยลองใช้จริงมาก่อน

"Stêthi 'Ô hárma diabolês." (หยุด, ราชรถแห่งความวิบัติ)

เสียงของเขาไม่ได้ดัง, แต่คมชัดและก้องกังวานอย่างประหลาดในความเงียบของยามเย็น พร้อมกันนั้น, เขาก็โยนเหรียญดรักม่าลงบนพื้นถนน เสียงโลหะกระทบกับยางมะตอยดัง *แกร๊ง* เพียงครั้งเดียว, แล้วความเงียบก็กลับคืนมา

เป็นเวลาสองวินาทีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

แล้วจู่ๆ อากาศเบื้องหน้าเขาก็บิดเบี้ยวราวกับภาพสะท้อนบนผิวน้ำที่ถูกรบกวน เสียงกรีดร้องของยางรถยนต์ที่เสียดสีกับพื้นถนนดังลั่นขึ้นมาจากความว่างเปล่า, และในพริบตา, แท็กซี่รุ่นเก่าบุโรทั่งคันหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไหนไม่รู้, จอดสนิทอยู่ตรงหน้าเขาราวกับว่ามันอยู่ตรงนั้นมาตลอดเวลา

มันคือรถเช็คเกอร์แค็บสีเทาหม่นเหมือนท้องฟ้ายามมีพายุ, ตัวถังบุบเบี้ยวและเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน, ส่งกลิ่นอับของเบาะที่นั่งเก่าๆ และกลิ่นบางอย่างที่ระบุไม่ได้จางๆ

ประตูผู้โดยสารด้านหลังเปิดออกเองอย่างเชื่องช้า, ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดราวกับกำลังเชื้อเชิญ

แอ็กเซลไม่ลังเล เขาก้าวขึ้นไปบนรถแล้วปิดประตู, ตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง ภายในรถมืดและอับกว่าที่คิด, เงาร่างสามเงาในเบาะหน้าดูเหมือนจะซ้อนทับกันจนแยกไม่ออก

"สถานีแกรนด์เซ็นทรัล" เขาเอ่ยบอกจุดหมายปลายทาง, น้ำเสียงราบเรียบ "และช่วยรีบหน่อย…ผมมีรถไฟต้องขึ้น"

โดยไม่มีการตอบรับใดๆ, รถแท็กซี่ก็กระชากตัวออกไปอย่างรุนแรงจนร่างของเขาถูกอัดติดกับเบาะนั่ง ทิวทัศน์นอกหน้าต่างบิดเบี้ยวจนพร่าเลือน, ป้ายบอกทางและต้นไม้กลายเป็นเพียงเส้นสีที่พุ่งผ่านไปข้างหลังด้วยความเร็วที่เป็นไปไม่ได้

1 Drucma: Calling Taxi
2 Drucma: To Grand Central Station

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

21.07.2025 | 00:30 AM

อากาศยามราตรีของลองไอส์แลนด์ที่เย็นและสดชื่นควรจะเป็นการต้อนรับที่น่าพึงพอใจ, แต่สำหรับร่างกายที่เพิ่งผ่านกำแพงความร้อนชื้นของประเทศไทยและการเดินทางข้ามซีกโลกมา, มันกลับเป็นเหมือนการตบหน้าด้วยความเย็นยะเยือก สังขารของบุตรแห่งไทคีประท้วงระงมอยู่ภายใน, ทุกย่างก้าวที่เหยียบลงบนพื้นหญ้าที่มุ่งหน้าไปยังซุ้มประตูค่ายนั้นหนักอึ้งและเชื่องช้า

ทว่าเมื่อเขามาถึงซุ้มประตูทางเข้าค่าย, ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้ากลับไม่ใช่ทางเดินที่ว่างเปล่าสู่ที่พักพิงที่เขาโหยหา

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนพิงเสาหินอ่อนอยู่ใต้ซุ้มประตูนั้น, อาบไล้ด้วยแสงสีทองอ่อนๆ ของสนธยาที่ไม่เคยดับลับ ความงามของหล่อนราวกับไม่ใช่ผลงานของธรรมชาติ แต่เป็นงานศิลป์ชั้นเอกที่ถูกปั้นแต่งขึ้นโดยช่างฝีมือที่เก่งที่สุดในจักรวาล

ทุกองค์ประกอบบนใบหน้าของหล่อนสมบูรณ์แบบจนน่าขนลุก—ผิวขาวเนียนละเอียดเหมือนกระเบื้องเคลือบ, ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ, และเส้นผมยาวสลวยเงางามเหมือนเส้นไหม แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของแอ็กเซลได้มากที่สุดคือดวงตาของหล่อน—ดวงตาที่เปลี่ยนเฉดสีไปมาอย่างช้าๆ ราวกับอัญมณีล้ำค่า, จากสีน้ำทะเลลึกสู่สีเขียวมรกตยามต้องแสง

บุตรแห่งไทคีหยุดเดิน, ร่างกายของเขาตื่นตัวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ, ผลักไสความอ่อนเพลียให้ไปอยู่เบื้องหลัง นี่ไม่ใช่เดมิก็อด, ไม่ใช่มนุษย์…และไม่ใช่อสูรกาย

หญิงสาวผู้เลอโฉมแย้มยิ้ม, และรอยยิ้มนั้นก็งดงามพอที่จะหยุดสงครามหรือก่อสงครามได้ในเวลาเดียวกัน "ยินดีต้อนรับกลับบ้าน, แอ็กเซล มิคาอิลอฟ" เสียงของหล่อนไพเราะราวกับเสียงดนตรี, หวานละมุนและเปี่ยมด้วยอำนาจ

"ข้าเฝ้ารอการกลับมาของเจ้าอยู่"

"ท่านคือ…" เขาเอ่ยถาม, แม้ว่าในใจจะเริ่มคาดเดาคำตอบได้แล้ว

รอยยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่โลกเคยเห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหล่อน
"ข้าคือแอโฟรไดท์"

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดโค้งศีรษะลงเล็กน้อย, เป็นการแสดงความเคารพที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี "เป็นเกียรติครับ, ท่านหญิง"

"ไม่ต้องมากพิธีหรอก" เทพีแห่งความงามกล่าว, เธอก้าวเข้ามาหาเขา, กลิ่นหอมที่ไม่ใช่ของโลกมนุษย์ลอยอวลอยู่รอบตัวเธอ "ข้าแค่แวะมาดูผลงานด้วยตาของตัวเอง…และต้องขอบอกว่าข้าพอใจมาก" สายตาที่เปลี่ยนสีได้ของเธอสบกับเขาโดยตรง "เจ้าไม่ได้ใช้กำลังเพื่อยุติความขัดแย้ง, แต่เจ้าใช้ความหวัง…เป็นวิธีการที่ทั้งงดงามและมีชั้นเชิง"

แอโฟรไดท์ยื่นมือที่เรียวงามของหล่อนออกมา ในฝ่ามือของหล่อนคือถุงผ้าไหมขนาดเล็กที่ปักลวดลายดอกไม้อย่างประณีต และข้างๆ กันนั้นคือเมล็ดพันธุ์สีทองอร่ามสามสี่เมล็ดที่ส่องประกายด้วยแสงของมันเอง "นี่คือรางวัลสำหรับความพยายามของเจ้า" เธอกล่าว "เมล็ดพันธุ์กุหลาบสีทอง…และสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ เพื่อตอบแทนความเหนื่อยยาก"

นี่คือการจ่ายค่าจ้าง, ไม่ใช่ของขวัญ…ความคิดนั้นผุดขึ้นในหัวของเขา

เขาเอื้อมมือไปรับของเหล่านั้นอย่างสุภาพ, ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับผิวที่นุ่มนวลของเทพีเพียงชั่วครู่—เป็นความรู้สึกที่ทั้งอบอุ่นและเย็นเยียบในเวลาเดียวกัน

"ขอบคุณครับ"

"จงใช้มันให้ดีเถิด" สิ้นคำพูดนั้น, ร่างของเธอก็ไม่ได้หายวับไปในแสงสว่างจ้า, แต่กลับค่อยๆ จางหายไปในอากาศราวกับภาพวาดสีน้ำที่ถูกน้ำชะล้าง, ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจางๆ ของดอกกุหลาบที่ลอยอวลอยู่ในอากาศยามดึก

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง, จ้องมองเมล็ดพันธุ์ในมือและถุงผ้าไหมที่น่าสงสัย, ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง แล้วจึงถอนหายใจยาว ตอนนี้ในหัวเขมีแต่คำว่านอน นอน และนอน เท่านั้น สองขาพาสังขารที่เหลือตรงกลับเคบิน เพื่อเก็บของและอาบน้ำนอน โดยไม่รู้สึกตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่จับต้องอยู่อย่างอบอุ่นปนขบขัน

ความรัก ความเมตตา และสันติภาพ: Success

+500 ดอลลาร์ +50 ดรักม่า +100 เกียรติยศ +2 Point

Item: เมล็ดพันธุ์กุหลาบสีทอง 1 ถุง 

+35 ความโปรดปรานจากอะโฟรไดท์

+10 ความโปรดปรานจากฮาร์โมเนีย

Heroes: +25 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nymeria HEROES

19-07-2025 05.15 AM

I want to be your everything little darling

เนินฮาล์ฟบลัดในยามรุ่งอรุณคือสถานที่ที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งในตัวเอง มันคือปราการด่านสุดท้ายที่ปกป้องค่ายจากโลกภายนอก แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นประตูสู่โลกที่เต็มไปด้วยภยันตรายเช่นกัน สายลมยามเช้าพัดพาเอากลิ่นหอมของต้นสนและไอดินที่ชื้นแฉะมาปะทะใบหน้า แต่ใต้กลิ่นที่คุ้นเคยนั้น สตรีตาคมกลับสัมผัสได้ถึงกลิ่นจางๆ ของยางมะตอยและควันไอเสียที่ลอยมาจากทางหลวงที่อยู่ห่างไกล

เท้าที่สวมรองเท้าบูทหนังหยุดยืนอยู่ตรงสุดขอบอาณาเขตเวทมนตร์ของค่าย ตรงจุดที่ถนนดินของค่ายบรรจบกับถนนลาดยางของโลกมนุษย์ มันคือทางสามแพร่งโดยสมบูรณ์แบบ

“พร้อมจะเต้นรำกับสามพี่น้องแห่งโชคชะตาแล้วเหรอ” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในห้วงคำนึง เจือด้วยความประชดประชันระคนตื่นเต้น “หวังว่าเธอจะไม่ได้ให้ทิปพวกนางด้วยดอกกุหลาบสีน้ำเงินหรอกนะ ฉันว่าพวกนางน่าจะชอบอะไรที่มันจับต้องได้มากกว่า อย่างเช่น ดวงตาของใครสักคน”

เจ้าของรอยยิ้มงามไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแค่ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทแล้วหยิบเหรียญดรักม่าสีทองอร่ามออกมาเหรียญหนึ่ง มันไม่ใช่แค่เศษโลหะสำหรับจ่ายค่าเดินทาง แต่ในมือของธิดาแห่งเฮคาทีแล้ว มันคือเครื่องสังเวย คือกุญแจที่ใช้เปิดประตูสู่เส้นทางที่มองไม่เห็น

ร่างอรชรหลับตาลง สูดลมหายใจที่เย็นเฉียบของยามเช้าเข้าไปเต็มปอด รวบรวมสมาธิให้แน่วแน่ ตัดเสียงลมและเสียงของโลกที่กำลังจะตื่นขึ้นทิ้งไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความเงียบงันและความตั้งใจที่คมกริบของเธอ

จากนั้น ริมฝีปากสีแดงสดของเธอก็ขยับเปล่งเสียงออกมาด้วยภาษากรีกโบราณ มันไม่ใช่คำสั่งที่เกรี้ยวกราด ไม่ใช่การตะโกนที่ท้าทาย แต่เป็นเสียงกระซิบที่แผ่วเบาราวกับบทสวดมนต์ในวิหารที่ถูกลืม

“Ω Τρεις Αδελφές, της γκρίζας μοίρας υφάντρες, ακούστε την κλήση μου.” (โอ้ สามพี่น้อง ผู้ทักทอโชคชะตาสีเทา โปรดฟังคำเรียกหาของข้า)

"Stêthi 'Ô hárma diabolês." (หยุด, ราชรถแห่งความวิบัติ) พร้อมกันนั้น เธอก็ปล่อยเหรียญดรักม่าในมือให้ร่วงหล่นลงสู่พื้น มันไม่ได้กระทบกับพื้นยางมะตอยจนเกิดเสียงดัง แกร๊ง แต่มันกลับจมหายลงไปในเงาของเธอเองราวกับถูกผืนน้ำสีดำกลืนกิน!

เป็นเวลาสองวินาทีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แล้วจู่ๆ บรรยากาศรอบตัวก็พลันเปลี่ยนไป อากาศที่เคยเย็นสบายกลับหนักอึ้งและเต็มไปด้วยไฟฟ้าสถิตจนขนบนแขนของเธอลุกชัน เงาของต้นสนที่ทอดตัวยาวอยู่บนพื้นถนนเริ่มบิดเบี้ยวและเต้นระริกอย่างผิดธรรมชาติ พวกมันไหลมารวมกันเป็นบ่อหมึกสีดำทะมึนที่ใจกลางทางสามแพร่งนั้น

ไม่มีเสียงกรีดร้องของยางรถยนต์ ไม่มีเสียงเครื่องยนต์ที่ดังสนั่น มีเพียงความเงียบที่น่าขนลุกขณะที่รถแท็กซี่รุ่นเก่าบุโรทั่งคันหนึ่งค่อยๆ ผุดขึ้นมาจากแอ่งเงาที่รวมตัวกันนั้น มันไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นในพริบตา แต่ค่อยๆ ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาเหมือนกับความฝันร้ายที่กลายเป็นจริง

มันคือรถเช็คเกอร์แค็บสีเทาหม่น สีเทาของเถ้าธุลีหลังโลกาวินาศ สีเทาของหลุมศพที่ถูกลืม ตัวถังของมันบุบเบี้ยวและเป็นรอยขีดข่วนราวกับเคยผ่านสมรภูมิมานับครั้งไม่ถ้วน กลิ่นอับของเบาะที่นั่งที่อมความเศร้าโศกมานานนับศตวรรษและกลิ่นโลหะจางๆ ของเลือดที่แห้งกรังลอยออกมาจากตัวรถ

ประตูผู้โดยสารด้านหลังเปิดออกเองอย่างเชื่องช้าไร้ซึ่งเสียงใดๆ ราวกับปากของอสูรกายที่กำลังอ้าเชื้อเชิญเหยื่อรายต่อไป

ไนมีเรียไม่ลังเล สองเท้าของเธอก้าวขึ้นไปบนรถแล้วปิดประตูลง ตัดขาดจากแสงแรกของรุ่งอรุณโดยสิ้นเชิง ภายในรถมืดและเย็นเยียบกว่าที่คิด เงาร่างสามเงาที่เบาะหน้าดูเหมือนจะซ้อนทับกันจนแยกไม่ออก พวกเธอมีดวงตาเพียงดวงเดียวที่ใช้ร่วมกันซึ่งกำลังจ้องมองมาที่กระจกหลัง มันเป็นดวงตาที่กลวงโบ๋และไร้ซึ่งประกายใดๆ

“ไทม์สแควร์” ว่าที่แม่มดสาวเอ่ยบอกจุดหมายปลายทาง น้ำเสียงของเธอราบเรียบและเด็ดขาด “เป้าหมายแรกของฉันรออยู่ที่นั่น”

โดยไม่มีการตอบรับใดๆ รถแท็กซี่ก็กระชากตัวออกไปอย่างรุนแรงจนร่างบางถูกอัดติดกับเบาะนั่ง มันไม่ได้วิ่งไปตามถนนจนลำใส้แทบขย้อนออกมา แต่กลับพุ่งทะยานเข้าไปในมิติที่บิดเบี้ยว ทิวทัศน์นอกหน้าต่างไม่ได้เป็นเส้นสีที่พร่าเลือน แต่กลับกลายเป็นภาพของมหานครนิวยอร์กที่ซ้อนทับกันนับพันชั้น ตึกระฟ้าบิดเบี้ยวเป็นเกลียวคลื่น ป้ายโฆษณากลายเป็นแม่น้ำแห่งแสงสี และผู้คนก็เป็นเพียงเศษเสี้ยวของโชคชะตาที่พุ่งผ่านไปข้างหลังด้วยความเร็วที่เป็นไปไม่ได้ นี่คือการเดินทางที่ข้ามผ่านเส้นด้ายแห่งความเป็นจริง มุ่งหน้าสู่ใจกลางของความโกลาหลที่เธอเป็นคนเลือกเอง

1 ดรักม่า สำหรับการเรียกแท็กซี่สามพี่น้องสายแปด

2 ดรักม่า ไปส่งนิวยอร์คไทม์สแควร์

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

20-07-2025 09.30 AM

I want to be your everything little darling

สองเท้าที่ก้าวเดินกลับค่ายในครั้งนี้ไม่ได้รู้สึกเบาสบายเหมือนตอนขามา แม้ว่าภารกิจกำจัดก็อบลินจะลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่สงครามย่อยๆ ที่เกิดขึ้นตามมากับเหล่าอสูรกายตัวจิ๋วกลับทิ้งความเหนื่อยอ่อนและรสชาติขมปร่าของความพ่ายแพ้ไว้ในปาก สายไหมที่หวังจะใช้เยียวยาจิตใจก็ไม่ได้ลิ้มรสแม้แต่คำเดียว

“น่าจะจับเจ้าพวกพัควัดจินั่นมาย่างกินให้หมดซะก็ดี” เสียงของแคลร์บ่นอุบในห้วงคำนึง “อย่างน้อยก็น่าจะพอใช้แทนค่าลูกธนูที่เสียไปได้บ้าง”

เจ้าของรอยยิ้มเรียบไม่ได้ตอบอะไร แคลรืเป็นวิญญาณกินไม่ได้อยู่แล้ว ทำเพียงแค่หยิบโทรศัพท์สัมฤทธิ์สวรรค์ขึ้นมา ปลายนิ้วที่ยังคงมีคราบฝุ่นจากการต่อสู้เกาะอยู่จางๆ ไล้ไปบนหน้าจอเนคทาร์อย่างเกียจคร้าน เลื่อนผ่านข่าวสารและโพสต์ต่างๆ ของเหล่าเดมิก็อดในค่าย มีทั้งภาพถ่ายเซลฟี่กับอสูรกายที่เพิ่งล่ามาได้, ประกาศขายของวิเศษ, ไปจนถึงกระทู้บ่นเรื่องอาหารในโรงอาหารที่รสชาติไม่ถูกปาก

สายตาคมกริบกวาดมองไปเรื่อยๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก จนกระทั่งไปสะดุดเข้ากับโพสต์หนึ่งจากฟอรั่มของค่ายจูปิเตอร์ มันคือกระทู้สนทนาเกี่ยวกับเทคนิคการรักษาบาดแผลด้วยแสงของอพอลโล แล้วชื่อหนึ่งที่คุ้นเคยก็แวบเข้ามาในหัว

ดัลลาส เวลดอน?

รุ่นพี่หมอหนุ่มจากค่ายฝั่งโรมัน บุตรแห่งอพอลโล่ที่เคยเจอกันในงานเลี้ยงสังสรรค์เมื่อนานมาแล้ว ความทรงจำเกี่ยวกับเขาค่อนข้างเลือนราง มีเพียงความรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่พูดจาฉลาดและมีรอยยิ้มที่อบอุ่นจนน่าประหลาดใจ การสนทนาสั้นๆ ในวันนั้นมันไหลลื่นและถูกคออย่างไม่น่าเชื่อ

“แหมๆ เพิ่งจะเคลียร์บัญชีหนี้แค้นกับพวกสัตว์รบกวนไปหมาดๆ ก็เริ่มจะมองหาการลงทุนใหม่ซะแล้วเหรอ” แม่มดจอมวีนเอ่ยแซวอย่างรู้ทัน “เก็บสะสมพันธมิตรสายรักษาไว้ก็ไม่เลวนะ เผื่อวันไหนเธอโดนแทงไส้ทะลักขึ้นมาอีกจะได้มีคนช่วยเย็บ”

ธิดาแห่งเฮคาทีทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดเสียดสีนั้น ปลายนิ้วของนางแตะไปที่ชื่อโปรไฟล์ของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดปุ่ม “เพิ่มเพื่อน” โดยไม่ลังเล มันไม่ใช่การกระทำที่เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ แต่เป็นการเคลื่อนไหวเชิงกลยุทธ์ที่ถูกคิดคำนวณมาอย่างดีแล้ว

ความคิดนั้นนำพาไปสู่เรื่องที่ใหญ่กว่า ภาพของคำพยากรณ์บทยาวเหยียดที่ได้รับมาเมื่อสองวันก่อนฉายซ้ำขึ้นมาในหัวอีกครั้ง สู่แดนหมีขาว ณ แดนผู้ดี ในถ้ำมังกร การเดินทางที่ยาวไกลและเต็มไปด้วยภยันตรายกำลังรออยู่เบื้องหน้า พันธมิตรที่แข็งแกร่งคือสิ่งจำเป็นที่ขาดไม่ได้

แล้วความคิดอีกสายหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย มันคือความคิดเกี่ยวกับเคบิน 20 ของตัวเอง เหล่าพี่น้องลูกแม่เดียวกัน

เข็มกลัดประจำบ้าน…

มันเป็นความคิดที่เรียบง่าย แต่กลับทรงพลังอย่างน่าประหลาด สัญลักษณ์เล็กๆ ที่บ่งบอกถึงความเป็นพวกพ้อง ถึงสายเลือดแห่งเฮคาทีที่ไหลเวียนอยู่ในกายของพวกเขาทุกคน สัญลักษณ์ที่จะคอยย้ำเตือนว่าพวกเขาไม่ได้ต่อสู้อยู่เพียงลำพัง

สองเท้าก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความคิดที่ฟุ้งซ่านอยู่ในหัว จนกระทั่งภาพของต้นสนแห่งธาเลียที่ยืนตระหง่านอยู่บนยอดเนินปรากฏขึ้นในสายตา ค่ายฮาล์ฟบลัดอยู่เบื้องหน้าแล้ว

ร่างอรชรหยุดยืนอยู่ตรงนั้น แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มันไม่ใช่เสียงถอนหายใจแห่งความโล่งอก แต่เป็นเสียงที่หนักอึ้งไปด้วยภาระและความรับผิดชอบที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน

หลายวันมานี้ ไม่สิ ตลอดชีวิตที่ผ่านมา มีเรื่องให้ต้องทำเยอะเกินไปจริงๆ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 30 กรกฎาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: ก้าวแรกสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด — แดนแห่งโชคชะตา

📍 สถานที่: ประตูทางเข้า ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด

       หลังจากที่รถยนต์คันสีดำได้ทำการขับล่องไหลผ่านตรงบริเวณทางด่วน ที่กำลังทอดตัวลงมาเป็นบริเวณค่อนข้างยาวพอสมควรจากตรงบริเวณมหานครนิวยอร์ก และค่อยๆ ทำการขับผ่านข้ามมาจนถึงตรงบริเวณแม่น้ำที่กำลังสะท้อนแสงอาทิตย์ราวกับกระจกเงาของเทพีแห่งโชคชะตาที่กำลังทำหน้าที่ ของ มันอย่างเต็มที่ และในเวลานี้รถยนต์คันสีดำ ของ พวกเขาก็ได้ขับผ่านมาจนถึงตรงบริเวณป่าใหญ่ซึ่งเป็นที่ที่มีแสงอาทิตย์รินรดยอดไม้เบื้องบนประหนึ่ง กับ ผืนผ้าสีทองที่กำลังโอบล้อมโลกไว้ตรงบริเวณเบื้องล่าง

      แซเทอร์อย่างคุณเบย์กในตอนนี้ เขากำลังนั่งอยู่นิ่ง ๆ ในขณะที่ในตอนนี้ และ เวลานี้รถยนต์คันสีดำเริ่มจะกำลังขับเข้าใกล้เส้นทางสุดท้ายตามแผนที่แล้วนั้นเอง ใบหน้าของเขาในเวลานี้กำลังสะท้อน กับ แสงแดดที่กำลังส่องลอดผ่านมาทางบริเวณต้นไม้ใหญ่ ส่วนสายตา ของ เขาก็กำลังจับจ้องไปตรงบริเวณข้างหน้าด้วยความแน่วแน่ แต่ก็แฝงไปด้วยความระวังอีกเช่นเคย หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เริ่มที่จะเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูด กับสาวน้อย ฮิเมนา หรือ จีน่าออกมาด้วยประโยคที่ว่า

      “อีกไม่นานเราก็จะเดินทางถึงค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วนะครับ” เขาเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเบา ๆ ราวกับกำลังกระซิบกับสายลมอย่างไร อย่างงั้น หลังจากที่คำพูด ของ แซเทอร์เบย์ ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก สาวน้อยฮิเมนา หรือว่า จีน่าก็ได้ทำการเอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบางว่า

      “ฉันรู้สึก...แปลก ๆ นะคะ” ฮิเมนาพูดขึ้นขณะที่ตัวเธอกำลังจ้องมองต้นไม้ที่ค่อย ๆ เริ่มที่จะถอยหลังไปเรื่อยๆ ผ่านตรงบริเวณกระจกหน้าต่าง ของ รถยนต์คันสีดำ หลังจากที่คำพูด ของ เธอจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก คุณแซเทอร์เบย์ ก็ค่อยๆ ทำการเอ่ยคำพูด ตอบกลับ ฮิเมนา หรือ ว่าจีน่า ขึ้นมาในทันทีว่า

      “รู้สึกแปลกยังไงหรอครับ?”  คุณแซเทอร์เบย์ ค่อยๆ เริ่มทำการหันมาถาม ฮิเมนา หรือจีน่า ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนิ่ง ๆ และ ก็ฟังดูแล้วเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดูเป็นคนใส่ใจ ซึ่งกันและกันเป็นอย่างมาก พอหลังจากที่คำพูด ของ คุณแซเทอร์เบย์ ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก สาวน้อยอย่างฮิเมนา หรือ ว่า จีน่า ก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการเอ่ยริมฝีปากบางตอบกลับคำพูด  ของ เขาออกไปในทันทีว่า

      “เหมือน…กับว่าหัวใจของฉันมันมีความรู้สึกได้ว่า...มีบางสิ่งบางอย่างกำลังจะเริ่มต้นขึ้นค่ะ” หลังจากที่เธอได้ทำการเอ่ยคำพูดจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเงยใบหน้าขึ้นทำการมองไปยังตรงบริเวณยอดไม้ พร้อม กับ เอ่ยคำพูดต่ออีกหนึ่งประโยคขึ้นมาว่า “มันกำลังเต้นแรง เหมือนตอนที่ฉันกำลังยืนอยู่ตรงบนเวทีในครั้งแรกตอนที่กำลังทำการเข้าแข่งคาราเต้ ฉันมีความรู้สึกว่า ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น และก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่สำคัญกำลังรอคอยฉันอยู่ค่ะ” หลังจากที่คำพูด ของ สาวน้อยได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก หลังจากที่คุณแซเทอร์เบย์ ได้ยิน และ รับฟังคำพูดนี้ออกมาจากปาก ของ เธอเขาก็

      แซเทอร์เบย์เริ่มเผยรอยยิ้ม ของเขาออกมาบาง ๆ หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดว่า

      “นั่นแหละ...คือความรู้สึกของคนที่กำลังจะเดินย่างก้าวเข้าสู่โชคชะตาใหม่ๆ ของตัวเอง”

      หลังจากที่คำพูด ของ คุณแซเทอร์เบย์ไปทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนักต่อมารถยนต์คันสีดำคันที่เธอกำลังนั่งโดยสารอยู่นั้นเอง มันค่อยๆ เริ่มทำการขับชะลอลงอย่างช้า ๆ หลังจากนั้นคุณแซเทอร์เบย์ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือไปยังตรงบริเวณคอนโซลที่อยู่ตรงบริเวณด้านหน้า ก่อนจะหยิบแผ่นโลหะบาง ๆ ขนาดเท่าตรงบริเวณฝ่ามือนำออกมาแล้วค่อยๆ วางลงที่ตรงบนแผงหินที่อยู่ตรงบริเวณข้างทาง หลังจากนั้นก็เริ่มมีเสียง ของ บางสิ่งบางอย่าง คล้ายคลึง กับ เสียงของกลไกบางอย่าง กำลังค่อยๆ เริ่มทำการหมุนตัวอยู่อย่างเบา ๆ หลังจากนั้นพื้นหินก็ค่อย ๆ เริ่มทำการถูกเปิดออกขึ้นมาอย่างช้าๆ จนเผยให้เห็นถึงเส้นทางลับซึ่งซ่อนอยู่ใต้บริเวณม่านพุ่มไม้ที่ใครก็ไม่สามารถมองเห็นได้จากสายตา โดยเฉพาะคนที่อาศัยอยู่ที่ตรงบริเวณโลกภายนอก ก็ยิ่งไม่มีทางที่จะมองเห็นสิ่งนี้ไปได้ง่ายๆ เช่นเดียวกัน หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก คุณแซเทอร์เบย์ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดว่า

      “จีน่า ตอนนี้พวกเราเดินทางมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วนะครับ” แซเทอร์เบย์ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูด ของ ตัวเขาเองออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเบา ๆ หลังจากที่เขาได้ทำการเอ่ยคำพูดจบลงไปได้แคเพียงไม่นานนัก เขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการหันมามองดูเธออย่างช้าๆ  ดวงตาของเขายังคงฉายแววที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอ่อนโยนอย่างที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้มีโอกาสเห็นแววตาแบบนี้ ของ เขามาก่อน หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูด กับ สาวน้อยออกมาอีกหนึ่งประโยคว่า “ยินดีต้อนรับเข้าสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด ของเรานะครับ จีน่า…”

  หลังจากที่คำพูด ของ คุณแซเทอร์เบย์ ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก สาวน้อยฮิเมนาก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการมองลงไปยังตรงบริเวณเบื้องหน้า ดวงตาสีอำพันสะท้อนแสงของโลกที่เธอแทบไม่มีวันรู้จักมันเลย แต่เธอก็รู้ตัวดีว่าตัวของเธอเองก็เป็นส่วนหนึ่งของสถานที่แห่งนี้มาตั้งแต่กำเนิด เพราะฉะนั้นความกลัวและความหวังจึงปะปนอยู่ในแววตาคู่นั้นเหมือนน้ำในแม่น้ำที่เชี่ยวไหลแต่สะอาดบริสุทธิ์ที่สุด

      หลังจากนั้นเธอก็เริ่มที่จะไม่ตอบคำถามใดๆ ออกมาแต่ทำได้แค่ เพียงแต่พยักหน้ารับทราบเบา ๆ แล้วหลังจากนั้นเธอก็ค่อย ๆ เริ่มที่จะทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางลงมาจากรถยนต์ เสียงฝ่าเท้า ของ เธอค่อยๆ เริ่มทำการสัมผัส กับ พื้นดินเบา ๆ ราวกับแผ่นโลกเองกำลังรับรู้การมาถึงของเธอ

      แซเทอร์เบย์กำลังเดินนำหน้า  ของ เธออยู่ ในตอนนี้พวกเขา และ เธอ กำลังเดินผ่านตรงบริเวณเนินเขาเตี้ย ๆ ที่ซึ่งมีอุโมงค์ต้นไม้ทอดนำพาดผ่านไปสู่ตรงบริเวณรั้วไม้โบราณที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์สีเขียวอมทอง และตัวของรั้วถึงแม้ว่าจะดูธรรมดา ๆ แต่ก็แฝงไว้ด้วยแรง ของเวทมนตร์บางอย่างที่แม้แต่ตัว ของ เธอก็ไม่มีวันที่จะเข้าใจ แต่ทว่าเธอก็สามารถรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างชัดเจนจากปลายเส้นประสาททุกเส้นในร่างกาย ที่อยู่ภายในร่างกาย ของ เธอ หลังจากนั้นคุณแซเทอร์เบย์ ก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นมาว่า

      “จีน่าเธอรีบเดินไปสิ” แซเทอร์เบย์ค่อยๆ เริ่มทำการส่งเสียงกระซิบบอกสาวน้อย ที่กำลังยืนอยู่นิ่งๆ ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างฟังดูแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดต่อว่า “และก็จำไว้ว่า...เมื่อข้ามผ่านประตูค่ายฮาล์ฟบลัดนั้นไปแล้ว เธอเองก็จะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป”

      หลังจากที่คำพูด ของ คุณแซเทอร์เบย์ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อยอย่าง ฮิเมนาก็มีท่าทางเงียบ และ นิ่งไปถึงชั่วอึดใจหนึ่งกันเลยทีเดียว ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการหลับตาลงอย่างช้าๆ พร้อมกับเริ่มทำการสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วจึง ค่อยๆ เริ่มทำการย่างเท้า ก้าวเดินผ่านตรงบริเวณ บานประตูไม้ที่เหมือนจะสั่นสะท้านเล็กน้อยในขณะที่เธอกำลังก้าวเดินผ่านไป

      ทันทีที่เธอเหยียบย่างเข้ามาในเขตแดนของค่ายฮาล์ฟบลัด — หลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงไป

      ในตอนนี้เริ่มจะมีเสียง ของ นกที่พากันร้องขับขาล และกำลังดังกังวานอยู่ตรงบริเวณเหนือยอดไม้ พร้อมกับสายลมที่กำลังเริ่มพัดพาเอากลิ่นหอมของหญ้าสด ดอกไม้ป่า และเปลือกไม้เก่า ๆ ลอยเข้ามาทำการทักทายเธออย่างช้าๆ บริเวณตรงหน้า ของ เธอเป็นพื้นที่ที่ดูกว้างใหญ่เบื้องหน้าปรากฏเป็นพื้นที่กลางแจ้งซึ่งรายล้อมด้วยกระท่อมไม้ต่างๆ เป็นจำนวนมาก บ้านเรือนขนาดเล็กตั้งเรียงรายท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามสาย ผู้คนวัยใกล้เคียงกับเธอกำลังเดินเล่น พูดคุย หรือฝึกซ้อมด้วยดาบและธนู ทุกคนต่างมีแสงบางอย่างในตัวเอง  ไม่ใช่แสงจากเวทมนตร์ แต่เป็นแสงแห่งจุดหมายและความกล้าหาญ

      ฮิเมนาเผลอยิ้มบาง ๆ ในขณะที่สายตาของชาวค่ายฮาล์ฟบลัดหลายต่อหลายคน กำลังทำการหันมามองเธอ บ้างยิ้มให้ บ้างพยักหน้าให้อย่างเป็นมิตร และแม้หลาย ๆ คนจะกำลังจ้องมองดูเธอในฐานะ “เด็กใหม่” ที่เพิ่งจะเหยียบย่างเข้ามาถึง แต่ทว่าบรรยากาศโดยรวมก็ดูแสนจะอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ไม่มีการปฏิเสธ มีแต่แค่เพียงเสียงของลมหายใจของผู้มีโชคชะตาเดียวกัน

      หลังจากนั้นก็เริ่มมีเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากตรงบริเวณด้านข้างก่อนที่น้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างมีความอ่อนโยนจะดังขึ้นอย่างอ่อนหวานว่า

      “ทางนี้เลยจ้ะเด็กน้อย”

      ฮิเมนาค่อยๆ เริ่มทำการหันไปตามเสียงนั้น ก่อนที่เธอจะหันไปพบกับหญิงสาวรูปร่างโปร่งในชุดผ้าสีครีมลินินนุ่ม ๆ เธอกำลังก้าวเดินตรงดิ่งเข้ามาหาเธอพร้อม กับ รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นใจ หลังจากนั้นเธอคนดังกล่าวก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการเอ่ยคำพูด ออกมาจากริมฝีปากบางของ  ตัวเธอเองว่า

      “ชื่อของเธอคือ...ฮิเมนาใช่ไหม? หรือจะให้เรียกว่าจีน่าดีล่ะจ้ะ?”

      น้ำเสียงของเธอฟังดูแล้วเต็มไปด้วยความรู้สึกนุ่มลึกและเต็มไปด้วยความเมตตาราวกับสายลมเย็นในช่วง ของ ฤดูร้อน ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดออกจากริมฝีปากบาง มาเป็นประโยคที่ว่า

      “ค่ะ...เรียกฉันว่าจีน่าก็ได้นะคะ” สาวน้อยฮิเมนาค่อยๆ ทำการเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างเบา ๆ ถึงแม้ว่าสภาพจิตใจ ของเธอในเวลานี้จะยังรู้สึกวูบไหวจากทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นมาอยู่ก็ตาม

     หลังจากนั้น หญิงสาวคนนั้น ก็เริ่มที่จะค่อยๆ ทำการหัวเราะออกมาเบา ๆ รอยยิ้มของเธอเหมือนแม่ไก่ที่เพิ่งพบลูกเจี๊ยบหลงทาง พร้อม กับ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นว่า “ยินดีที่ได้พบนะจ้ะ จีน่า ฉันมีชื่อว่า มาร์ธา คอสตากิส เป็นเหมือน...มัมมี้ของค่ายนี้เลยก็ว่าได้ ใคร ๆ ก็เรียกฉันว่าแบบนั้น” หลังจากที่คำพูด ของ คุณมาร์ธาได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก หลังจากนั้นสาวน้อย ฮิเมนาก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ เธอว่า

      “มัมมี้หรอคะ?” สาวน้อยฮิเมนาค่อยๆ เริ่มทำการเลิกคิ้วไปมาเล็กน้อย อย่างชวนสงสัย แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปกับเรื่องนี้ด้วยก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดต่อมาอีกหนึ่งประโยคว่า “เพราะอะไรหรอคะ?” ก่อนที่คุณมาร์ธาจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูด ตอบกลับสาวน้อยฮิเมนา ออกไปในทันทีว่า

 “เพราะฉันนะคงเป็นคนที่คอยตามเช็ดตามล้าง ซักผ้า ทำอาหาร แก้ปัญหาใจ และก็ปลอบโยนจิตใจ ของ เด็ก ๆ ให้ดีขึ้น ได้เร็วที่สุดกว่าใครภายในค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วหล่ะมั้ง” หลังจากที่สาวน้อยมาร์ธาพูดจบเธอก็ค่อยๆ เริ่มที่จะกลับมาส่งเสียงหัวเราะอีกครั้งแต่ เสียงหัวเราะของเธอคราวนี้แฝงไปด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นใจแถบจะซ่อนอยู่ในทุกๆ ถ้อยคำเลยก็ว่าได้ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดต่อขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า “ฉันนะไม่ใช่เดมิก็อดนะ แต่ว่าฉันเป็นเด็กที่ได้รับการอุปถัมภ์เลี้ยงดูของท่านเทพีเฮร่า...และฉันเดินทางมาถึงที่นี่ได้ก็เพราะพรที่พ่อและแม่ของฉันได้ทำการขอเอาไว้ในวันแต่งงานนะ” หลังจากที่จบคำพูด ของ คุณมาร์ธาลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก สาวน้อยอย่างจีน่าก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบางด้วยประโยคที่ว่า 

      “คุณ...ไม่ใช่ลูกของเทพเฮร่าจริง ๆ นะเหรอคะ?” สาวน้อยฮิเมนาค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างเบา ๆและเต็มไป ด้วยความประหลาดใจที่กำลังซ่อนอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ก่อนที่คุณมาร์ธาจะค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยคำพูดขึ้นมาว่า

      “อื้ม...ไม่ใช่แบบนั้นนะจ้ะ แต่ทว่าฉันก็ยังอยู่อาศัยที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี่ได้ ก็เพราะว่าทุก ๆ คนต้องการมีใครสักคนหนึ่งที่คอยเข้าใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเด็ก ๆ ที่เพิ่งหนีอสุรกายมากัน และเขา หรือ เธอเหล่านั้นก็ยังไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากตรงไหนดี” หลังจากที่สาวน้อยมาร์ธาได้ทำการเอ่ยคำพูดจบลง เธอก็ค่อยๆพลางเอื้อมมือมาแตะที่ตรงบริเวณแขนของฮิเมนา หรือว่า จีน่าเบา ๆ ก่อนที่เธอจะเริ่มต้นเอ่ยคำพูดต่ออีกหนึ่งประโยคว่า

      “ตอนนี้ เธอปลอดภัยแล้วนะจ้ะจีน่า… อ้อแล้วก็ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านหลังใหม่ของเธอ ค่ายฮาล์ฟบลัด”

      สำหรับสาวน้อย อย่าง ฮิเมนา คำว่า บ้านหลังใหม่ นั้นกำลังค่อยๆ เริ่มก้องสะท้อนอยู่ภายในจิตใจของฮิเมนาอีกครั้ง ราวกับว่าคำคำนี้มันเป็นกุญแจดอกสำคัญที่สามารถทำการ ไขเข้ามายังบริเวณบานประตูบานสุดท้ายสู่โลกที่แท้จริงของเธอได้  โลกที่เธอไม่ต้องการจะเก็บและหลบซ่อน โลกที่เธออาจได้รู้จักตัวตนที่แท้จริง ของ ตัวเธอเองให้มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่คุณมาร์ธาจะค่อยๆ เริ่มมำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า

      “จีน่าตามฉันมาจ้ะสิ ฉันจะพาเธอเดินทางไปส่งยังตรงบริเวณ ‘บ้านใหญ่’ ที่นั่นเธอจะได้ทำการรายงานตัว และหลังจากที่เธอได้ทำการรายงานตัวเสร็จ เธอก็จะได้เดินทางไปพักผ่อนเสียที”

      หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนัก สาวน้อยฮิเมนาก็ค่อยๆ เริ่มที่จะทำการพยักหน้าให้กับคุณมาร์ธาอย่างเชื่องช้า ในขณะที่เธอกำลังเดินอยู่เคียงข้าง กับ คุณมาร์ธา เสียง ของเด็กๆ และทุกๆ ชีวิตที่กำลังอยู้รอบ ๆ ตัว ของเธอในตอนนี้ต่างเต็มไปด้วยพลังและจังหวะใหม่ ๆ ที่เธอกำลังจะได้เรียนรู้  พิธีกรรมตอนเช้า การฝึกฝน อาหารบนจานไม้ และเสียงหัวเราะของผู้ที่เข้าใจว่าการเป็นครึ่งเทพไม่ใช่ของขวัญ แต่มันคือเส้นทางที่ต้องแลกมาด้วยหัวใจทั้งดวงเลยก็ว่าได้

      และในขณะที่เธอกำลังทำการเดินก้าวเรียวขาบางข้ามธรณีประตูของ บริเวณบ้านใหญ่อยู่นั้น ฮิเมนาก็รู้สึกได้เลยในทันทีว่า…

      บทแห่งโชคชะตาของเธอ เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้นเอง

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 11:00 AM

ประตูของร้านเดดาลัสปิดลงตามหลัง, ทิ้งโลกแห่งเทคโนโลยีขั้นสูงไว้เบื้องหลัง, พาพวกเขากลับมายืนอยู่บนทางเท้าที่วุ่นวายของมหานครนิวยอร์กอีกครั้ง ในมือของบุรุษชาวรัสเซียคือกล่องสีดำด้านที่บรรจุเครื่องมือชิ้นใหม่ของเขาไว้

"ในที่สุด…ก็จบซะที" โนอาห์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก, ความตึงเครียดที่สะสมมาตลอดสองสามวันที่ผ่านมาเริ่มคลายลงจากสีหน้าของเขา "ฉันขอกลับไปนอนซักสามวันเต็มๆ ได้ไหมเนี่ย"

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินไปหยุดยืนอยู่ริมถนน, ไม่ได้สนใจคำบ่นของเซเทอร์หนุ่ม เขากลับล้วงหยิบเหรียญดรักม่าสีทองอร่ามออกมาหนึ่งเหรียญ

การกระทำนั้นทำให้ความโล่งใจของโนอาห์หายวับไปในทันที, ถูกแทนที่ด้วยความหวาดหวั่นระลอกใหม่ที่ฉายชัดบนใบหน้า "เดี๋ยวนะครับ…เราจะ…ไม่…ใช่ไหม?"

โดยไม่เอ่ยคำใดตอบ, บุรุษชาวรัสเซียก็โยนเหรียญลงบนพื้นถนนยางมะตอย

"Stêthi 'Ô hárma diabolês"

เสียงโลหะกระทบพื้นดัง แกร๊ง…และในเสี้ยววินาทีต่อมา, รถแท็กซี่สีเทาหม่นคันเดิมก็ปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่า, จอดสนิทอยู่ตรงหน้าพวกเขาราวกับเป็นภาพตัดต่อในหนังที่ทำได้ไม่เนียนนัก โนอาห์มีสีหน้าสลดสยอง

เมื่อทั้งคู่ก้าวเข้าไปนั่งข้างใน, การเดินทางที่ท้าทายกฎฟิสิกส์ก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แรงกระชากมหาศาลอัดร่างของทุกคนให้ติดกับเบาะหนังที่เก่าและมีกลิ่นอับ, ทิวทัศน์รอบตัวบิดเบี้ยวกลายเป็นเพียงเส้นสีที่พร่าเลือน, และเสียงหัวเราะคิกคักอันแหบโหยของหญิงชราสามนางที่นั่งอยู่เบาะหน้าก็ดังขึ้นประสานกัน, เป็นซาวด์แทร็กประกอบการเดินทางที่น่าขนหัวลุก

ในที่สุด, หลังจากการเดินทางที่ยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์แต่กลับใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที, รถก็หยุดนิ่งอย่างกะทันหันจนทุกคนหัวคะมำ, ก่อนที่ประตูจะเปิดออกสู่ภาพที่คุ้นเคย—ซุ้มประตูทางเข้าค่ายฮาล์ฟบลัด

โนอาห์เป็นคนแรกที่ก้าว (หรือแทบจะคลาน) ออกมาจากรถ, ใบหน้าของเขาซีดเผือดและเหงื่อซึม, เขาดูเหมือนคนที่เพิ่งจะรอดชีวิตจากเรืออับปางมาหมาดๆ

"ฉัน...ฉันขอตัวก่อนนะ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง, ไม่รอคำตอบรับใดๆ, เขาก็รีบเดินโซเซจากไป, มุ่งหน้ากลับไปยังที่พักของเหล่าเซเทอร์เพื่อพักฟื้นจากความเหนื่อยล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจที่สะสมมาตลอดสองวันที่ผ่านมา

บุตรแห่งโชคชะตายืนมองตามหลังเซเทอร์หนุ่มไปจนลับสายตา, ก่อนจะหันกลับมา, สูดลมหายใจเข้าลึกๆ, ปล่อยให้บรรยากาศที่คุ้นเคยของค่ายโอบล้อมกาย

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ 

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

ค่าแท็กซี่ 3 ดรักม่า

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

30.07.2025 | 03:30 PM

ความสงบที่ถูกสร้างขึ้นอย่างมีระเบียบในห้องนิรภัยส่วนตัวถูกแทนที่ด้วยความวุ่นวายที่มีชีวิตชีวาของค่ายฮาล์ฟบลัดอีกครั้ง แสงสีทองอ่อนจางของสนธยาที่ไม่มีวันสิ้นสุดสาดส่องลงมา, อาบไล้ทุกสรรพสิ่ง, แต่ความรู้สึกของการพักผ่อนได้สิ้นสุดลงแล้ว ถึงเวลาของการลงทุนทางเวลาอีกครั้ง—การฝึกซ้อม

บุตรแห่งโชคชะตาเดินตรงไปยังซุ้มประตูทางเข้าค่าย, สถานที่นัดหมายที่ถูกระบุไว้ เขามองว่าการฝึกปะทะกับอสูรกายระดับสูงนี้ไม่ใช่แค่บทเรียน, แต่มันคือการประเมินภาคสนาม, คือโอกาสในการเก็บข้อมูลเกี่ยวกับศัตรูประเภทใหม่ๆ และที่สำคัญกว่านั้น…คือการประเมินศักยภาพของกลุ่มที่เขาต้องร่วมงานด้วย

กลุ่มฝึกย่อยของเขารวมตัวกันอยู่แล้วที่นั่น, เป็นการรวมตัวของเหล่าเดมิก็อดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง—สองหนุ่มสาวจากบ้านอธีน่าที่ยืนพูดคุยกัน, เด็กสาวจากบ้านเฮเฟตัสที่กำลังง่วนอยู่ และเด็กหนุ่มอีกคนที่ดูกระฉับกระเฉงจากบ้านเฮคาทีซึ่งกำลังเช็คอุปกรณ์ในกระเป๋าของเขาอย่างละเอียด

และศูนย์กลางของกลุ่มนี้คือ แอนนาเบ็ธ เชส

ธิดาแห่งอะธีน่า, สถาปนิกแห่งกลยุทธ์, ยืนกอดอก, ดวงตาสีเทาพายุของเธอกวาดมองทุกคนด้วยความเฉียบแหลมและจริงจัง เธอไม่ได้มาที่นี่ในฐานะเพื่อน, แต่ในฐานะครูฝึกจำเป็น, และรัศมีของความเป็นผู้นำที่แผ่ออกมาจากตัวเธอก็น่าเกรงขามยิ่งกว่าเดมิก็อดคนใดในที่นี้

ไม่นานนัก, รถตู้สีขาวที่ดูธรรมดาคันหนึ่งก็แล่นมาจอดที่หน้าประตูค่าย, คนขับเป็นเดมิก็อดอีกคนที่บุตรแห่งไทคีไม่คุ้นหน้า แต่เขาก็พยักหน้าให้กับเธออย่างรู้งาน

"ไปกันได้แล้ว" ผู้นำกลุ่มกล่าวสั้นๆ, เป็นคำสั่งที่ทุกคนปฏิบัติตามโดยไม่มีคำถาม

พวกเขาปีนขึ้นไปบนรถตู้, หาที่นั่งของตัวเองท่ามกลางกระเป๋าเป้และอาวุธที่ถูกซ่อนไว้ใต้ม่านหมอก ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง, ไม่ใช่เพื่อชมทิวทัศน์, แต่เพื่อรักษาระยะห่างและมีมุมมองที่กว้างที่สุดในการสังเกตการณ์

รถตู้ออกตัว, เคลื่อนที่ออกจากเขตแดนเวทมนตร์ของค่ายฮาล์ฟบลัด, ทิ้งความปลอดภัยและความคุ้นเคยไว้เบื้องหลัง, มุ่งหน้าสู่สมรภูมิที่คาดเดาไม่ได้ซึ่งถูกเรียกว่า…นิวยอร์กซิตี้

บุรุษชาวรัสเซียทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง, จ้องมองทิวทัศน์ของเมืองที่ค่อยๆ ปรากฏขึ้น, แต่ในใจของเขากลับกำลังวิเคราะห์ตัวแปรทั้งหมดในสมการนี้

เกมกระดานได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง และครั้งนี้, มันคือการเล่นเป็นทีม

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

01.08.2025 | 05:45 AM

รุ่งอรุณที่ไม่มีอยู่จริงสาดแสงสีทองซีดจางลงมาอาบไล้ค่ายฮาล์ฟบลัด, ปลุกสิ่งมีชีวิตให้ตื่นขึ้นด้วยความเยือกเย็นแทนที่จะเป็นความอบอุ่น สำหรับบุรุษชาวรัสเซีย, การนอนหลับคือการลงทุนทางเวลาที่จำเป็นต้องมีจุดคุ้มทุน, และเช้านี้, เขาก็ตื่นขึ้นมาก่อนที่นกตัวแรกจะทันได้ส่งเสียงร้อง, มีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่ในใจ

เขาไม่ได้มุ่งหน้าไปยังลานฝึกซ้อมหรือศาลาอาหาร, แต่กลับเดินตรงไปยังซุ้มประตูทางเข้าค่าย, ที่ซึ่งต้นสนของธาเลียยืนตระหง่านเป็นปราการด่านสุดท้าย, และขนแกะทองคำก็ยังคงส่องประกายเรืองรองอย่างนุ่มนวล, ขับไล่ความมืดที่ไม่มีอยู่จริงออกไป อากาศยามเช้าเย็นและชื้น, หอบเอากลิ่นของใบสนและดินที่เปียกน้ำค้างมาปะปนกับกลิ่นไอเกลือจางๆ จากทะเลสาบ

เขามาที่นี่เพื่อดักรอ

การฝึกกับกลุ่มของแอนนาเบ็ธนั้นมีประโยชน์อย่างยิ่งในแง่ของกลยุทธ์และการทำงานเป็นทีมภาคพื้นดิน แต่มันก็เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของสมการทั้งหมด ข้อมูลที่เขาได้รับมาผ่าน 'เครือข่ายสังคม' ของเหล่ากึ่งเทพนั้นระบุว่า, มีผู้เล่นคนสำคัญอีกคนหนึ่งที่กำลังจัดตั้งกลุ่มฝึกย่อยของตัวเองขึ้นมา—ผู้เล่นที่มาจากสายเลือดที่ทรงพลังที่สุด

แล้วเธอก็มา

เอมีเลีย แอร์อาร์ต ธิดาแห่งซุส ไม่ได้เดินมา, แต่เธอ ‘มาถึง’ ราวกับสายลมที่พัดพาพายุมาด้วย ร่างสูงสง่าของเธออยู่ในชุดฝึกซ้อมที่ดูทะมัดทะแมง, ผมสีบลอนด์เข้มของเธอถูกรวบเป็นหางม้าอย่างเรียบง่าย, แต่ดวงตาสีฟ้าของเธอกลับดูเหมือนท้องฟ้าก่อนพายุจะเข้า, เต็มไปด้วยพลังงานไฟฟ้าที่มองไม่เห็น เธอไม่ได้มองไปรอบๆ, แต่กลับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ไม่มีวันมืดมิด, ราวกับกำลังสนทนากับอาณาจักรของบิดา

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินออกจากเงามืดของซุ้มประตู, เคลื่อนตัวเข้าไปหาเธออย่างเงียบเชียบและสุภาพ

"สวัสดีครับ คุณแอร์ฮาร์ต"

ธิดาแห่งซุสละสายตาจากท้องฟ้า, หันมามองเขา, ดวงตาสีฟ้าของเธอหรี่ลงเล็กน้อย, เป็นการประเมินที่รวดเร็วและเฉียบแหลม "มิคาอิลอฟ" เธอกล่าวรับ, น้ำเสียงของเธอชัดเจนและเปี่ยมด้วยอำนาจที่ไม่ได้เสแสร้ง "มีอะไร?"

"ผมได้ยินมาว่าคุณกำลังจัดตั้งกลุ่มฝึกซ้อมย่อย" เขาเข้าประเด็นโดยไม่อ้อมค้อม, ไม่ได้เสียเวลาไปกับการพูดคุยที่ไร้สาระ "คล้ายๆ กับที่แอนนาเบ็ธทำ"

"แล้วไง?"

"ผมสนใจที่จะเข้าร่วมครับ" บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำกล่าว, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาสบเข้ากับดวงตาสีฟ้าพายุของเธอโดยไม่หลบเลี่ยง "ผมคิดว่าสไตล์การฝึกของคุณ…น่าจะมีอะไรที่น่าสนใจให้เรียนรู้"

ดวงตาสีฟ้าพายุของเอมีเลียหรี่ลง, แสงสีทองจางๆ ของรุ่งอรุณสะท้อนอยู่ในนั้น, ทำให้มันดูเหมือนก้อนเมฆที่กำลังก่อตัวเป็นพายุ "น่าสนใจให้เรียนรู้?" เธอทวนคำพูดของเขา, น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยการท้าทาย, คิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้นเล็กน้อยเป็นการตั้งคำถามที่ไร้คำพูด

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้หวั่นไหวต่อการประเมินที่เยือกเย็นนั้น เขายืนนิ่ง, รักษาระยะห่างที่สุภาพ, แล้วอธิบายเหตุผลของเขาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความสงบและเป็นกลางไว้เช่นเคย

"ผมเพิ่งเจอการต่อสู้ที่พิสูจน์ให้เห็นว่า... สไตล์ระยะไกลของผมมีข้อจำกัด" เขาเริ่มต้น, เป็นการยอมรับในข้อบกพร่องของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา

"ศัตรูบางประเภท…เหมาะกับการใช้คมมีดมากกว่ากระสุน"

เขาหยุดไปชั่วครู่, ปล่อยให้ความหมายนั้นซึมซาบเข้าไป "ผมเชื่อว่าพื้นฐานการต่อสู้ระยะประชิดในแบบของคุณ…จะช่วยปิดช่องโหว่นั้นได้"

มันคือข้อเสนอทางธุรกิจ, คือการแลกเปลี่ยนความรู้, ไม่ใช่การร้องขอความเมตตา

ธิดาแห่งซุสไม่ได้ตอบในทันที หล่อนยืนนิ่ง, สายตาของหล่อนกวาดมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง, แต่คราวนี้มันไม่ใช่แค่การประเมิน, แต่เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักเจตนาที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคำพูดที่สุภาพนั้น ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างพวกเขาทั้งสอง, มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบสนและเสียงคลื่นจางๆ จากทะเลสาบเท่านั้นที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ

ในที่สุด, หลังจากที่ดูเหมือนจะยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์, หล่อนก็พยักหน้าช้าๆ หนึ่งครั้ง

"ตกลง"

คำพูดคำเดียวนั้นสั้นและเด็ดขาด, เป็นการประกาศคำตัดสินที่ไม่มีการอุทธรณ์

"ตามมา" เธอกล่าว, แล้วหันหลังเดินนำไปยังทางเดินที่ทอดตัวยาวขนานไปกับแนวเขตแดนของค่าย "กิจกรรมของกลุ่มฉันวันนี้คือ…จ็อกกิ้ง"

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่ได้เอ่ยคำใดตอบ, เขาเพียงแค่เดินตามเงาของหญิงสาวผู้บัญชาการพายุไปอย่างเงียบเชียบ

Talk with Amilia and join her team

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ลงท้าย 2,4,6,8  + 2 bonus

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri