บันทึกการเดินทาง : ฝันร้ายที่หนีไป

บันทึกการเดินทาง
ภารกิจ : ฝันร้ายที่หนีไป

ธิดาแห่งนิทราพึงฟัง โลกามัวหมอง
เมื่อยักษ์ตาเดียว ผู้ช่วงชิงฝันร้าน
หลบหนีสู่ความจริง มวลมนุษย์ตกในห้วงฝันร้าย
พึงหลีกเลี่ยงแฮมเบอร์เกอร์ ถ้า...
หากคุณไม่อยากตกภวังค์สู่ห้วงแห่งฝันร้าย
จงมองหาฝันร้าย ตามเสียงเพรียกหาจากห้วงนิทรา
ในช่วงคับขัน พึงเชื่อใจในลูกแห่งความรัก
นำฝันร้ายมุ่งหน้าสู่โลกความฝันในนครที่ไม่เคยหลับใหล...

รายชื่อสมาชิกทีม : เฟเรีย เฮย์ส (+กาเอล) , อลิเซีย , เอลลิส

ความรู้สึกที่ก่อนการเดินทาง : ฝันร้ายเหรอ ถ้าไม่รีบพากลับไป คงโดนอาเรียระเบิดลงแน่เลย แค่คิดก็น่ากลัวแล้วแฮะ

Feria HEROES

ORACLE QUEST  Day 1

Feria Hayes

ณ ต้นสนธาเรีย

ในตอนนี้เฟเรียก็ได้เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางพร้อมกับทีมงานที่เป็นคู่รักอย่างพี่อลิเซียกับพี่เอลลิส แถมด้วยแม่เลี้ยงเดี่ยวลูกติดอย่างเธอกับกาเอล ก็พร้อมเริ่มภารกิจเดินทางเสียสักที

“ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ พี่ ๆ ได้อาหารเทพแล้วค่ะ งั้นเราไปกันเลยไหมคะ”

“แล้วรู้จุดหมายแรกที่จะไปแล้วเหรอว่าจะไปไหนน่ะ ภารกิจนี้เราต้องเดินไปนะเราควรเลือกเป้าหมายให้ดีก่อนดีกว่านะ”

“จะไปยากอะไรก็ไปแม่งทุกที่สิ….”

พี่เอลลิสพูดไม่ทันจบก็โดนพี่อลิเซียโป๊งเหน่งเข้าให้เต็มรัก คิดถูกจริงที่ให้สองคนนี้มาเป็นคู่ มันถ่วงดุลได้ดีจริง ๆ เชียว เฟเรียถอนหายใจสักพักก่อนจะเอาคำพยากรณ์ออกมาอ่านดู

“ม่าม๊า แฮมเบอร์เกอร์”

ในตอนที่กำลีงอ่านอยู่กาเอลก็ทักขึ้นมา ก่อนที่เฟเรียจะอ่านประโยคนั่นอีกครั้ง

“จงหลีกเลี่ยงแฮมเบอร์เกอร์ หากคุณไม่อยากตกภวังค์สู่ห้วงแห่งฝันร้าย เป็นไปได้ไหมคะว่ามันจะซ่อนอยู่ในที่ที่มีแฮมเบอร์เกอร์น่ะ”

“ม่าม๊า ที่นั่นไงฮะ ทีเราไปตอนหาพัศดุอ่ะ“

กาเอลที่คิดอะไรออกก่อนจะเขย่าแขนเธออย่างเด็ก ๆ โอ้ยน่าเอ็นดูอะไรขนาดนี้นี่ แม่คลั่งรักจนใจเจ็บเลยนะคะนี่

“ที่กาเอลบอกนี่คือ”

“ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ต Wendy’s ค่ะพี่อลิเซีย ตอนที่ไปหาพัศดุที่หายไปของท่านเฮอร์มีส เราก็ไปเจอพัศดุที่นั่นกันค่ะ”

“งั้นรออะไรล่ะไปกันได้แล้วลุย!!!”

แล้วไม่ทันได้พูดอะไรต่อพี่เอลลิสก็ลากมือพวกเราสองสาวกับหนึ่งเบบี้ก็อบลินมุ่งหน้าสู่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ต Wendy’s แบบไม่รอใครไปทันที 



พวกเราทั้งสี่เริ่มออกเดินทางด้วยเท้าของพวกเรารึเปล่าก็ไม่รู้นะ มันเหมือนถูกพี่เอลลิสลากมาร่วมครึ่งทางซะมากกว่าล่ะนะ พวกเราเดินทางจากต้นสนธาเรีย มาถึงยังนิวยอร์ก ไม่รู้เพราะความเลือดร้อนของพี่เอลลิสรึเปล่านะ ทำให้ทันทีที่มาถึงที่นี่แทนที่จะหาที่พักดี ๆ ก็ดั๊น พุ่งลิ่วมาถึงที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดเวนดี้ ทั้ง ๆ ที่พี่อลิเซียก็เตือนแล้วเชียวนะ ว่าร้านมันปิดไปแล้ว ไปตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรหรอก แต่เชื้อพ่อพี่เอลลิสมันแรง นั่นแหละ เลยต้องเลยตามเลยกันถึงจะไม่เต็มใจก็ตามที

“แฮ่ก ๆ พี่เอลลิสไม่คิดจะพักสักหน่อยเหรอคะ นี่เราเดินทางมาซะตั้งไกลแล้วยังจะปะซะด๊ะเลยเหรอคะ”

“ทำเป็นเหนื่อยไปได้ ปกติจะตาย”

เป็นอย่างที่คาดไว้เลย กำปั้นสาวพิฆาตแฟนของพี่อลิเซียทุบลงบนหัวพี่เอลลิสเต็มแรง เฟเรียก็มองทั้งคู่แบบอึ้ง ๆ พลางปิดตากาเอลไว้

“ม่าม๊ามืดจังเลยฮะ”

“ชู่…เงียบ ๆ ก่อน”

เฟเรียที่ปกติเธอเกลียดความเงียบสนิทแต่ในครั้งนี่เธอกลับบอกให้ทุกคนเงียบให้หมด เพราะเธอได้ยินเสียงจากทางหลังร้าน เป็นเสียงที่แปลกมากจนต้องพาทีมของตนทั้งหมดย่องไปแอบดูหลังร้านด้วยกัน แล้วสิที่เธอเห็นคือ…

ไซคลอป ไซคลอปถึงสามตัว ดูจากท่าทางพวกมันแล้วมนุษย์คนอื่นคงเห็นเป็นพนักงานร้านสินะ แต่ว่ามีอยู่ตัวหนึ่งแปลกกว่าเพื่อน นี่สินะที่คุณไครอนบอกมาน่ะ เธอส่งสัญญาณมือให้พี่เอลลิสกับพี่อลิเซียแยกไปจัดการสองตัวที่เหลือ ก่อนที่เธอจะเข้าปะทะกับไซคลอปที่แปลกที่สุดในกลุ่มนั่น หอกคู่ใจของเฟเรียถูกซักออกมาพร้อมโล่ เจ้าไซคลอปนี่แทบไม่ต่างกับโทรลล์ที่เธอเคยสู้ด้วยในถ้ำนั่นเลย ตรงที่ไม่ค่อยฉลาดล่ะนะ เลยใช้วิธีร่วมมือกับกาเอลหลอกล่อไซคลอปจนมันมึนแล้วโจมตีตอดมันไปเรื่อย ๆ ถึงจะโดนโจมตีอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้สาหัสมากนัก จนในที่สุดเธอก็เอาชนะมันได้ ปลายหอกของเธอก็จี้ไปที่ต้นคอของมัน

“เราชนะแล้วค่ะ ทีนี้บอกมาค่ะ แก! คือไซคลอปผู้ขโมยฝันร้ายใช่ไหม แกเอาตัวฝันร้ายไปไว้ที่ไหน“

เธอเอ่ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและจิตสังหาร รู้ไหมว่าการนอนหลับโดยที่รู้ว่าจะฝันร้ายมันเลวร้ายที่สุดเลยนะย่ะ ดังนั้นคายสิ่งที่แกรู้มาให้หมดซะ

จบวันที่ 1

Feria HEROES

ORACLE QUEST Day 2

Feria Hayes

ร้านฟาสต์ฟู้ด Wendy’s เสียงหัวเราะหึ ๆ ในลำคอของเจ้าไซคลอปที่เธอจับตัวมันไว้ราวกับดูถูกพวกเธอทั้งสี่ที่ปล่อยมาช้าเอาป่านนี้ คำพูดยียัวกวนประสาทของมันชวนให้อยากฆ่ามันซะตอนนี้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่ว่ามันยังมีประโยชน์อยู่นะ เธอไม่ไว้ชีวิตมันไว้หรอกนะน่ารำคาญเป็นบ้า

“เฟเรียจ้ะ นี่จ้ะ”

พี่อลิเซียที่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังครุ่นคิดแล้วหนักใจว่าจะเอาตัวมันไปด้วยยังไง ก็ยื่นกุญแจมือที่ทำมาจากวัตถุดิบเดียวกับอาวุธที่พวกเธอใช้อยู่อย่างแร่สัมฤทธิ์วิเศษมาให้กับเธอ

“มีของดีแบบนี้ทำไมไม่บอกล่ะคะ”

เฟเรียรับกุญแจมือมาสวมให้กับไซคลอปไม่ให้มันหนีไปไหนได้ แต่คนที่มีพละกำลังเพียงพอที่จะลากไอ้ไซคลอปบ้านี่คงเป็น…

“พี่เอลลิสคะ ฝากด้วยค่ะ”

“โอ้! ไว้ใจได้เลย”

ไม่รู้เพราะพลังที่เกิดมาจากสายเลือดแห่งแอรีสรึเปล่าทำให้พี่เอลลิสยกไซคลอปขึ้นไหล่ได้ด้วยแขนข้างเดียวแบบสบาย ๆ ทำซะเธออึ้ง แต่ดูท่าพี่อลิเซียจะชินกับเรื่องนี้ล่ะมั้งนะ เลยดูปกติดีราวกับเป็นเรื่องธรรมชาติ ในตอนที่เรื่องกำลังเป็นไปได้สวยอยู่นั่น กาเอลก็แอบย่องเข้าไปจิ๊กเบอร์เกอร์ที่ตั้งอยู่เด่นในร้านจนน่าสงสัย แต่ในตอนนั้นเอง

“กาเอล รีบหนีมานี้เร็ว”

เสียงสัญญาณกันขโมยดังขึ้นดังสนั่นลั่นร้าน รู้เลยนี่มันกับดักนี่หว่า กาเอลที่พึ่งจะรู้ตัวเลยเอาแฮมเบอร์เกอร์เถิดไว้บนหัวก่อนจะวิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว แต่พวกเธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว เหมือนกัน เสียงเมื่อกี้มันพาพวกตำรวจมา จนพี่อริเซียต้องใช้พลังแปลงโฉมของสายเลือดอะโฟท์ไดร์ปลอมตัวพวกเธอให้สามารถเนียนออกมา จนมาหยุดตั้งแคมป์อยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกสูงแห่งหนึ่ง

“ม่าม๊า เบอร์เกอร์ล่ะ”

กาเอลยื่นเบอร์เกอร์ที่จิ๊กมาจากร้านฟาสต์ฟู้ดที่พกเราอยู่เมื่อกี้นี้มาให้กับเฟเรีย ในตอนนี้พี่อลิเซียกับพี่เอลลิสไปนอนพักกันอยู่ ส่วนเธอนั่นก็อยู่เฝ้ายามอยู่ เผื่อไว้ว่าจะมีอสุรกายมาโจมตีพวกเราเลยจำเป็นต้องทำแบบนี้

“กาเอลทานเถอะจ้ะ ม่าม๊ายังไม่ค่อยหิวน่ะ”

เธอดันแฮมเบอร์เกอร์คืนให้กับกาเอลไป ส่วนหนึ่งเพราะเธอซื้อเสบียงจากเซเว่นในค่ายฮาล์ฟบลัดอยู่ก่อนอยู่แล้ว เลยไม่จำเป็น

“งั้นทานละนะครับ”

กาเอลกัดกินแฮมเบอร์เกอร์ในมือของเขาอย่างเต็มปากเต็มคำอย่างเอร็ดอร่อย ในเวลานั้นเฟเรียก็พาตัวเองเดินสอดส่องสำรวจความปลอดภัยของพื้นที่รอบ ๆ ที่พวกเธออยู่ พอหันกลับมาอีกที กาเอลก็หลับไปแล้ว

“ให้ตายสิกาเอล กินเสร็จแล้วนอนเลยไม่ได้นะ”

เธอเขย่าตัวกาเอลตั้งใจะปลุกลูกชายตัวน้อยให้ตื่นมานั่งย่อยอาหารก่อน แต่ก็ไม่ตื่นแถมยังดูเหมือนจะฝันร้ายอยู่ด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นนี่

ตามหาโครินเธียน(ฝันร้าย)

จบวันที่ 2

Feria HEROES

ORACLE QUEST Day 3

Feria Hayes

“กาเอล ตื่นสิกาเอล”

ทันทีที่รู้สึกได้ถึงการหลับที่ผิดปกติของลูกชายตัวน้อยของเธออย่างกาเอลที่กินแฮมเบอร์เกอร์อยู่ดี ๆ ก็หลับไปเสียแล้ว แถมไม่มีทีท่าที่จะตื่นอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนี่ เฟเรียก็เลยเข้าไปเขย่าตัวกาเอลพยายามปลุกลูกชายของตนอย่างร้อนอกร้อนใจ ด้วยความไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

กาเอล part

ในความฝันของกาเอล

หลังจากที่กัดแฮมเบอร์เกอร์แสนอร่อยเข้าไป รู้ตัวอีกทีผมก็มาโผล่ในที่แห่งนี้เสียแล้ว นี่มันที่ไหนกัน มัน…มืดจังเลย จำได้ว่าเฝ้ายามอยู่กับม่าม๊าไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ ที่แห่งนี้เป็นเหมือนป่าเหรอ แต่มันช่างมืดมิดแถมหมอกดำยังหนาจนมองอะไรไม่เห็นเลย

“ม่าม๊า ม่าม๊า”

ผมร้องเรียกม่าม๊าพลางเดินออกตามหาม่าม๊าไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ทิศไม่รู้ทาง

“ม่าม๊า อยู่ไหนครับม่าม๊า”

ความร้อนรนก่อบังเกิดขึ้นในจิตใจอย่างห้ามอะไรไม่ได้ จนกระทั่ง

“โอ้ย! ขะ ขอโทษครับ”

“หือ…อะ อ้าวเด็กน้อยหลงทางเหรอจ้ะ”

คนตรงหน้าที่เขาชนนั่น พอเงยหน้ามาก็พบว่าเป็นคนที่รูปร่างเหมือนม่าม๊าเลย แต่ด้วยเงาอะไรบางอย่างทำให้มองเห็นหน้าไม่ชัดเจน

“ม่าม๊า จำผมไม่ได้เหรอ ผมเองกาเอลไง”

ผมตะโกนโวยวายเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจำเขาไม่ได้เลยสักนิด

“ม่าม๊าเหรอ 5555”

สัมผัสถึงแรงตบที่หน้าผมอย่างรุนแรง มันรุนแรงจนผมกระเด็นไปชนต้นไม้เลย

“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกหกรึไง ไอ้เด็กบ้า!!นี่ ฉันพึ่งสิบแปดจะไปมีลูกเป็นเด็กเหลือขอแบบแกหรอกนะ”

คนคนนั้นทุบตีผมอย่างหนักหน่วง นี่มันไม่ใช่แล้ว นี่มันไม่ใช่ม่าม๊า ถึงหน้าจะเหมือนแต่มันก็ไม่ใช่

“ไม่ใช่”

“หือ”

“ถึงหน้าจะเหมือนกัน แต่คุณไม่ใช่ คุณไม่ใช่ม่าม๊าของผมหรอก ย๊ากกก”

ผมซักเอามีดสั้นที่ม่าม๊าตัวจริงของเขาเคยมอบให้ใช้ป้องกันตัวขึ้นมาฟันอย่างสุดแรงเกิด ก่อนจะกระโดดขึ้นสูงแทงคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะเห็นสีหน้าของคนคนนั้นอย่างชัดเจน

“กะ กาเอล ทะ ทำไม….”

สีหน้าและน้ำเสียงคนนั้นกลายเป็นสีหน้าของม่าม๊าที่ตกใจจนหน้าถอดสี แถมร่างนั้นยังเน่าสลายหายไปกับพื้นอีก ผมซ็อตกับภาพตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนภาพรอบข้างจะเปลี่ยนไป ปรากฎร่างของคนที่เหมือนม่าม๊าจำนวนมากที่ถืออาวุธครบมือต่างจ้องมองมาที่ผม บางคนก็ซุบซิบนินทากัน

“ดูนั่นสิ ก็อบลินไม่ใช่เหรอ”

“อสุรกายเจ้าเล่ห์นั่นมาทำอะไรที่นี่”

“ดูนั่นสิ มันพึ่งฆ่ามนุษย์ไปด้วยนะ”

“หือ…งั้นก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าต้องทำยังไง”

ม่าม๊าทุกคนแสยะยิ้ม ถือหอกแร่สัมฤทธิ์ที่เป็นอาวุธประจำตัวคู่ใจของม่าม๊า ก่อนที่ทุกคนจะรุมโจมตีผม ผมก็ทำได้แต่เพียงหลบการโจมตีพวกนั้น นี่มันฝันร้ายใช่ไหมนี่!!!!! ในตอนนั้นเองที่ผมเหลือบมองเห็นชายใส่แว่นกันแดดยืนมองอยู่ในเงามือ

เฟเรีย Part

ณ ชั้นดาดฟ้าตึกร้าง จุดตั้งแคมป์ของทีมเดินทาง

ในตอนที่กำลังปลุกกาเอลที่ดูท่าจะฝันร้ายอยู่อยู่นั่น เฟเรียก็มองเห็นเข้ากับร่างของชายแก่ที่แต่งตัวเรียบร้อยเหมือนพวกผู้ดี แต่เขาสวมแว่นกันแดดอยู่ ทั้ง ๆ ที่เป็นตอนกลางคืนนี่นะมองเห็นเหรอนั่น แถมมาจากไหนนี่

“โห่ โห่ นึกว่าใคร หึ ๆ พวกครึ่งเทพนี่เอง หือ..ก็อบลินนี่เป็นลูกของแกรึไง ถึงเป็นห่วงนักห่วงหนา”

“ถึงจะไม่ใช่สายเลือดกันโดยตรงแต่เราก็เลี้ยงกาเอลมาตั้งแต่ในไข่ เขาก็เปรียบเสมือนลูกของเรา”

“เสียใจด้วยนะ ลูกของแกต้องเป็นอาหารของข้า”

“อาหารเหรอ หรือแกคือโครินเธียน ฝันร้ายที่หลบหนีมาจากโลกแห่งคามฝันน่ะ“

“หึ ๆ ดูท่าจะรู้อะไรมากกวาที่ข้าคิดไว้สินะ ใช่ ข้าคือโครินเธียน ฝันร้ายไงล่ะ แล้วแกจะทำยังไง”

“ก็…นะคะ”

เฟเรียรีบซักหอกของตนออกมาแล้วพุ่งเข้าโจมตีโครินเธียมด้วยความโกรธเกรี้ยว ที่บังอาจมาทำลูกชายสุดที่รักของเธอ อย่ามาดูถูกความรักของแม่ที่มีต่อลูกนะย่ะ เธอโจมตีอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วงจนเสียงดังปลุกให้พี่เอลลิสและพี่อลิเซียตื่นขึ้นมา ทั้งคู่ก็มาช่วยเธอต่อสู้กับโครินเธียนอย่างสามัคคีกันจนมันสิ้นท่า ปลายหอกเข้าจี้ปลายคางของอีกฝ่ายเป็นสัญญาณของชัยชนะ

“เราชนะแล้วค่ะ”

“หึ สิ้นท่าเลยแล้วไงจะฆ่าข้ารึไง”

“ถ้าทำได้ก็จะทำค่ะ แต่ภารกิจของเราคือพาคุณกลับไปโลกแห่งความฝันจึงฆ่าไม่ได้ แต่ก็ขังคุณได้ค่ะ”

“แม่หนู ขอทราบชื่อได้ไหมล่ะ”

“ธิดาแห่งฮิปนอส เฟเรีย”

“เฟเรียรึ หึ ข้ายอมรับความพ่ายแพ้”

ในตอนนั้นเองที่พี่อลิเซียได้ใช้อุปกรณ์กักขังอสุรกายกักขังโครินเธียนไว้ในนั้น ส่วนไซคลอปก็พอหมดประโยชน์พี่เอลลิสก็ฆ่ามันทิ้งไปซะเลย ในตอนนั้นเองที่กาเอลตื่นขึ้นมาสักที

“ม่าม๊า ม่าม๊าตัวจริงใช่ไหม”

กาเอลพอเห็นเธอก็เอ่ยถามออกมาสงสัยจะเจอฝันร้ายเกี่ยวกับเธอมาสินะ

“ใช่สิจ้ะ กาเอล ยินดีต้อนรับกลับมานะลูกแม่”

เธอเอ่ยตอบลูกชายตัวน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนเช่นทุกครั้ง

“ม่าม๊า ม่าม๊า!!!!”

กาเอลร้องไห้ออกมาพลางโผดเข้ากอดเธอด้วยความดีใจ เธอก็กอดตอบกาเอลพลางลูบหัวปลอบอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นพวกเราก็นอนหลับพักผ่อน เปลี่ยนให้พี่ ๆ เป็นคนเฝ้ายามส่วนเธอกับกาเอลก็นอนกอดกันหลับไปในเต้นส์อย่างมีความสุข

จบวันที่ 3

Feria HEROES

ORACLE QUEST Day 4

Feria Hayes

ภายหลังจากการหลับใหลอย่างสนิท ชาร์ตพลังเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางต่อเสียสักที ก่อนการเดินทางจะเริ่มต้นขึ้นพวกเราก็ต้องไปนั่งประชุมกันถึงจุดหมายต่อไปของการเดินทางครั้งนี่ นั่นคือหาคนที่นำพาสู่โลกแห่งความฝันได้ เพราะเธอเองถึงจะเป็นธิดาแห่งเทพแห่งนิทราก็ตามที แต่ก็ไม่เคยรู้ถึงที่อยู่หรือแม้แต่ที่ตั้งที่แน่นอนของมันเลยสักนิดนี่เลยเป็นเหตุผลที่ต้องพึ่งผู้มีประสบการณ์ล่ะนะ

“แล้วนี่จะไปไหนต่อล่ะ”

“ดูเหมือนเราต้องไปหาคุณเพอร์ซี่ที่ที่อยู่ที่คุณไครอนให้มานี่ค่ะ ถนนตะวันออก 104 และ 1 อัปเปอร์อีสต์ไซด์, แมนฮัตตัน, นิวยอร์กซิตี้”

“นี่ทั้งคู่ตอนนี้ฉันว่ารีบหนีกันก่อนดีกว่าเถอะ ดูนู่นสิ”

ในตอนที่กำลังดูแผนที่กันอยู่นั้น พี่อลิเซียที่กำลังเฝ้ายามอยู่ก็ตะโกนมาให้มองดูข้างล่าง ซึ่งนั่นแหละคะไม่ต้องเดาเลย กองทัพอสุรกายมาตามกลิ่นพวกเธอที่เป็นครึ่งเทพอยู่ข้างล่าง

“ช่วยไม่ได้ หนีกันเถอะค่ะ แต่ถ้าลงตรง ๆ รับประกันได้เป็นอาหารเจ้าพวกนั้นแน่”

“นี่เฟเรีย ทางนั้น”

พี่เอลลิสชี้ไปทางหลังตึกสูงที่อยู่ไม่ห่างไปมากนัก ราวกับจะบอกว่าจะให้กระโดดข้ามไปอย่างนั้นแหละ

“เอาจริงดิ้พี่เอลลิส”

“หรือจะอยู่ให้พวกมันมากินล่ะ ลงก็ตาย อยู่ก็ตาย ไปได้แล้ว”

ว่าแล้วพี่เอลลิสก็หนีบเธอกับกาเอลไว้ใต้รักแร้แล้วกระโดดข้ามตึกทันที แบบไม่ถมไม่ถามสุขภาพสักคำ ตามมาด้วยพี่อลิเซียที่โดดตามมาด้วย แต่พวกอสุรกายก็ตามมาด้วยนั่นแหละ จนพี่เอลลิสกับพี่อลิเซียซักอาวุธออกมา

“พี่เอลลิส พี่อลิเซียคะ”

“พวกเราจะช่วยจัดการเจ้าพวกนี้ให้ เฟเรียรีบไปก่อนเลยนะ”

“แต่ว่า”

“ไม่มีแต่ อยากอาละวาดแล้วตอนนี้ อย่ามาเกะกะล่ะอลิเซีย”

พี่เอลลิสแสยะยิ้มอย่างตื่นเต้น ดูท่าจะกระหายการต่อสู้น่าดู ก่อนทีพี่ ๆ ทั้งสองจะพยักหน้าให้กันแล้วเข้าไปต่อสู้กับอสุรกายกันอย่างสนุกสนาน ดูท่าจะขาดการต่อสู้มาเยอะนะนี่ งั้นไม่ยุ่งดีกว่า

“กาเอลไปกันเถอะ”

“ฮะม่าม๊า”

ว่าแล้วพวกเธอทั้งคู่ก็ออกเดินทางกันต่อโดยการกระโดดข้ามหลังคาตึกจนไปถึงจุดหนึ่งก็พบกับก็อบลินตัวหนึ่งที่ขี่อัลกูลมาดักหน้าพวกเธอไว้

“เจ้าพวกนี้“

เฟเรียซักหอกออกมาเตรียมจะต่อสู้กับทั้งสองตัวตรงหน้าแต่กาเอลกลับจับแขนเธอไว้ด้วยแววตามุ่งมั่นแน่วแน่

“ม่าม๊า ก็อบลินตัวนั้นผมขอสู้เองนะฮะ”

“กาเอล แต่ว่ามันอันตรายนะ”

“ขอร้องเถอะฮะ ม่าม๊า ผมอยากพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนรู้ว่าผมไม่ได้เป็นพวกเดียวกับอสุรกายพวกนั้น”

“ก็ได้ งั้นม๊าจะแยกให้เองนะ เอาล่ะ”

เธอใช้หอกพุ่งเข้าไปงัดร่างของก็อบลินให้ร่วงจากหลังอัลกูลก่อนจะแยกเป็นการต่อสู้ของเธอกับอัลกูลและกาเอลกับก็อบลิน กาเอลซักมีดสั้นที่เธอให้เขาไว้เข้าต่อสู้กับก็อบลิน แต่นี่คือครั้งแรกที่กาเอลได้ต่อสู้กับอสุรกายจริงจัง ทำให้บาดเจ็บไปพอสมควร แต่ก็เอาชนะมาได้อย่างหวุดหวิด ส่วนเธอน่ะเหรอ เธอนั่นเคยสู้กับอัลกูลมาก่อน เลยเข้าต่อสู้ได้อย่างสบาย ๆ ถึงจะโดนโจมตีอยู่บ้างแต่ก็สามารถกำจัดอัลกูลได้อย่างสวยงาม

เมื่อการต่อสู้จบลงพวกพี่เอลลิสก็มาสมทบพอดี พวกเราทั้งสี่คนเดินทางลงไปเดินทางเท้าไปตามแผนที่ก่อนที่จะมาถึงอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งตามที่อยู่ที่คุณไครอนให้มา เธอก็กดกริ๊งเรียกคนที่อยู่ข้างในทันที

“มาหาใครคะ“

“คือ…แม่ของพี่เพอร์ซี่ใช่ไหมคะ พวกเรามาหาพี่เพอร์ซี่ค่ะ”

คนที่มาเปิดประตูคือหญิงวัยกลางคนที่น่าจะเป็นเจ้าของบ้านแห่งนี้ ซึ่งก็พอเดาออกว่าน่าจะเป็นแม่ของเพอร์ซี่ที่คุณไครอนพูดถึงแน่นอน

“เพอร์ซี่มีแขกมาหาน่ะ”

“ครับแม่”

ร่างของชายหนุ่มที่เป็นตำนานเล่าขานของค่ายฮาล์ฟบลัดเดินออกมาหาพวกเธอ เขามีสีหน้าตกใจนิด ๆ พลางกวาดสายตามองลงมาแบบที่เธอรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายมองเห็นกาเอลในรูปร่างที่แท้จริงของเขา

“จากฮาล์ฟบลัดใช่ไหม”

“ค่ะ หนูเฟเรีย เฮย์ส ธิดาแห่งฮิปนอส ส่วนนี้กาเอล เป็นเบบี้ก็อบลินค่ะ นั่นก็พี่อลิเซีย กับพี่เอลลิสค่ะ”

“เข้ามาสิ”

เขาเปิดประตูกว้างพาให้พวกเธอเดินเข้ามานั่งพักในห้องนั่งเล่นของบ้าน ก่อนที่แม่ของพี่เพอร์ซี่จะเอาน้ำส้มมาเสิร์ฟแล้วไปทำอาหารอยู่ในครัวอย่างกับรู้งานว่านี่น่าจะเป็นเรื่องที่ตนไม่ควรยุ่ง

“คุณไครอนสบายดีไหม”

“ค่ะ ก็สบายดีนะคะ”

“แล้วนี่มีธุระอะไรล่ะ”

“พวกเรามาที่นี่ตามคำแนะนำของคุณไครอนค่ะ พวกเราต้องการจะไปที่โลกความฝันค่ะ”

“จะให้พาไปที่ประตูเชื่อมโลกสินะ”

“ค่ะ เร็ว ๆ นี้มีเหตุการ์ณไซคลอปลักพาตัวโครินเธียนออกมาค่ะ ตอนนี้พวกเรากำจัดไซคลอปและจับตัวโครินเธียนได้แล้ว เหลือแค่เพียงส่งกลับไปแล้วปิดประตูโลกความฝันไม่ให้หนีออกมาได้อีกค่ะ”

“เข้าใจแล้ว งั้นคืนนี้พวกเธอพักที่นี่กันก่อน พรุ่งนี้จะออกเดินทางกัน”

ว่าแล้วพวกเราก็ได้กินอาหารฝีมือแม่พี่เพอร์ซี่ก่อนที่จะเข้านอนกันในห้องนั่งเล่นแห่งนี้

จบวันที่ 4

Feria HEROES

ORACLE QUEST Final

Feria Hayes

เช้าวันใหม่มาถึง ณ บ้านแม่ของพี่เพอร์ซี่ เฟเรียที่นอนกอดกาเอลอยู่นั้นก็ตื่นมาเพราะแรงเขย่าปลุกของพี่อลิเซีย

“เฟเรีย เฟเรียตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ”

“งื้อ~ อะไรอ่ะพี่อลิเซีย คนกำลังหลับฝันดี ไม่รู้เหรอคะสำหรับลูกแห่งฮิปนอสอ่า~ เวลานอนมันคือสิ่งล้ำค่าเลยนะคะ”

เธอพลิกตัวก่อนจะยันตัวเองขึ้นนั่งพลางบิดขี้เกียจพลางบ่นออกมาอย่างงัวเงีย

“พี่รู้ แต่อย่าลืมสิวันนี้เราจะเดินทางไปโลกแห่งความฝันกันไงล่ะ”

“จริงด้วยสิคะ แล้วนี่กลิ่นหอมอะไรคะ”

“แม่ของเพอร์ซี่ทำมื้อเช้าเลี้ยงพวกเราน่ะ”

“งั้นเดี๋ยวหนูกับกาเอลไปอาบน้ำ แต่งตัวก่อนนะคะ แล้วจะตามไป”

“รีบตามมานะเดี๋ยวเอลลิสจะกินหมดซะก่อน”

“ค่า~”

ว่าแล้วเฟเรียก็อุ้มกาเอลไปอาบน้ำ แปรงฟัน ในตอนที่กำลังถอดชุดกาเอลอยู่นั่นเฟเรียก็ได้เห็นบาดแผลบนร่างของกาเอล

“กาเอลแผลพวกนี้….”

“ผมได้มาตอนสู้กับก็อบลินน่ะฮะ ไม่ค่อยเจ็บเท่าไรหรอกฮะจิ๊บ ๆ”

“จิ๊บที่ไหนล่ะกาเอล นี่มันหนักมากเลยนะ แย่ล่ะสิถ้าจำไม่ผิดอาหารเทพก็ใช้กับกาเอลไม่ได้ผลด้วยสิ อือ…”

ในตอนที่กำลังใส่เสื้อผ้าหลังจากอาบน้ำให้กาเอลไป เธอก็ครุ่นคิดอยู่อย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งเพอร์ซี่มาทัก

“คิดอะไีรอยู่เหรอเฟเรีย”

“อ่ะ พี่เพอร์ซี่ ตกใจหมดเลยค่ะ มีอะไรเหรอคะ“

“มาตามให้ไปกินข้าวเช้าน่ะ แล้วนี่คิดอะไรอยู่เหรอ”

“เออ…คือกาเอลน่ะค่ะ หนูพึ่งเห็นว่าเขาบาดเจ็บมาจากการต่อสู้น่ะ แต่ว่าถ้าหนูจำไม่ผิดน้ำทิพย์หรืออาหารเทพที่พวกเราใช้จะใช้ไม่ได้กับอสุรกายที่เราเลี้ยงด้วย ก็เลยกำลังคิดอยู่ว่าจะรักษายังไงดี”

“ถ้างั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าจำไม่ผิดเทพแห่งความฝัน มอร์เฟียร สามารถรักษาอสุรกายได้นะ ถ้าไปถึงที่นั่นแล้วก็ลองขอร้องท่านดูนะ“

“ค่ะ”

เฟเรียพยักหน้าให้พี่เพอร์ซี่อย่างมีความสุขก่อนที่จะพากาเอลไปกินข้าวเช้าร่วมกับคนอื่น ๆ จนเสร็จสิ้น

“ถ้างั้นแม่ครับ ผมจะไปส่งเด็ก ๆ ก่อนนะครับ”

ในตอนนี้พวกเราทั้งทีมได้เก็บข้าวของเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เตรียมพร้อมที่จะเดินทางต่อไปยังประตูโลกแห่งความฝันต่อในทันที

“ลาก่อนนะคะ คุณน้า”

“จ้ะ ไว้มาอีกนะ”

“ค่ะ”

“บายบายนะฮะ”

การเดินทางของพวกเราดำเนินต่อไปพร้อมกับสมาชิกใหม่คือพี่เพอร์ซี่ที่มาเป็นไกด์สู่ประตูโลกแห่งความฝัน พี่เพอร์ซี่พาพวกเราเข้าไปในสวนสนุกแห่งหนึ่งที่ด้วยความรีบเร่งเธอเลยไม่ได้สนใจชื่อของสวนสนุกแห่งนี้สักเท่าไร พี่เพอร์ซี่พาเดินเข้าไปในสถานที่ลึกลับซับซ้อนจนมาถึงประตูที่ดูพิเศษกว่าบานอื่น

“ที่นี่แหละนะ เปิดกันเถอะ”

เฟเรียพยักหน้าให้พี่เพอร์ซี่และพี่อลิเซียกับพี่เอลลิสพร้อมด้วยกาเอลเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนเตรียมพร้อมก่อนที่จะเปิดประตูออก กว้างจนเผยให้เห็นโลกแห่งความฝันที่เป็นเหมือนเส้นทางสายรุ้งบนเมฆสุดนุ่มฟูหลากสีวิบวับวิบวับแล้วข้างหลังก็มีฟองสบู่สีรุ้ง ข้างในเป็นภาพเคลื่อนไหว ราวกับน่าจะเป็นความฝันของมนุษย์บนโลกล่ะมั้งนะ ในตอนนั้นเองก็มีชายร่างสูง สวมเสื้อคลุมยาวสีดำ มีรูปร่างเป็นชายผมสีเงินตาสีฟ้าแถมยังส่องแสงแวววาว

“พวกเจ้าเป็นใครกัน”

“หนูมีชื่อว่าเฟเรีย เฮย์ส ธิดาแห่งฮิปนอส เออ ท่านมอร์เฟียร”

“ลูกของท่านพ่อ งั้นก็น้องสาวข้าสินะ แล้วตัวเล็กนั่นล่ะ”

ท่านมอร์เฟียรมองลงมาที่เธอก่อนที่จะเลื่อนสายตาลงมามองกาเอล

“กาเอลค่ะ เป็นลูกชายของหนูเอง เออ…นี่ค่ะ โครินเธียนที่หนีไป คือหนูได้รับคำพยากรณ์มาจากเทพพยากรณ์เดลฟี่ค่ะ เลยไปจับตัวมาให้”

เธอยื่นผนึกของโครินเธียนให้กับเทพมอร์เฟียร ก่อนจะหยิบแผ่นเสียงอันหนึ่งออกมายื่นให้กับอีกฝ่ายไปด้วย

“นี่แผ่นเสียงเพลง Amazing Grace ค่ะ มันเป็นเพลงภาษาญี่ปุ่น แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ มันสามารถฟังเพลิน ๆ เป็นเพลงกล่อมเด็กก็ได้ค่ะ

“ขอบใจเจ้ามากเฟเรีย อ้อ เจ้าหลานตัวน้อย แล้วก็คณะเดินทางของพวกเจ้าด้วยนะ ที่ช่วยตามเก็บฝันร้ายให้กลับคืนมาให้ข้า ท่านพ่อต้องภูมิใจแน่ที่มีลูกสาวเก่งกาจแบบเจ้านะ นี่เป็นสิ่งตอบแทนจากข้า”

ท่านมอร์เฟียรได้รักษาบาดแผลตามร่างกายของกาเอล ก่อนที่เฟเรียกับกาเอลจะได้กอดพี่ชายคนนี้เป็นการอำลา แล้วพวกเธอจึงช่วยกันปิดประตูแห่งความฝันไม่ให้โครินเธียนหนีออกมาได้อีก แล้วพวกเธอก็แยกกับพี่เพอร์ซี่ ก่อนจะเดินทางพากันกลับค่ายฮาล์ฟบลัดด้วยกัน

จบการเดินทาง
มอบแผ่นเสียงให้กับเทพมอร์เฟียร

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15