[ประเทศเฮติ] เมืองปอร์โตแปงซ์

DAUGTHER OF ARES 19.05.2025   08.05PM   ...กระบี่เดียวดายสู่ถิ่นต้องห้าม...   สายลมพัดฉิวหอบเอาร่างอรชรจากแดนเหนือลงมาสู่แดนใต้ ปลายเท้าแตะสัมผัสหลังคามุงกระเบื้องอย่างแผ่วเบาไร้เสียง คำเตือนจากพลังเหินลมพันลี้ของเทพีแห่งความเยาว์วัยหาใช่อุปสรรคสำหรับธิดาแห่งสงคราม ร่มกระดาษที่นำมาถูกกางออกป้องกันแสงแดดยามราตรีมิให้ต้องผิวนวลผ่อง แม้ตอนนี้คือยามสุนัขทว่าเฮติยังคงอาบไปด้วยแสงตะวันไม่ต่างจากแดนอื่นใดในโลกหล้า ดวงตาหงส์รีเรียวแต้มสีชาดกวาดมองทุกอณูของเบื้องหน้าด้วยความนิ่งสงบ หลังผ่านสงครามกลางเมืองและการสาปแช่งของเทพีแห่งมนตรา เฮติคล้ายกับซากปรักหักพังที่ยังคงมีชีวิต ...น่าเวทนา... ชาวเมืองบางส่วนไม่อาจฝืนชะตาละทิ้งถิ่นฐานบ้านเกิด จึงจำเป็นต้องใช้ชีวิตให้ดำรงอยู่ได้ในทุกวัน เฉกเช่นบ้านเรือนใต้หลังคาที่เธอกำลังย่ำเหยียบ ธิดาแห่งสงครามจับสัญญาณชีวิตได้ว่ามีพลเรือนครอบครัวหนึ่งอยู่เบื้องล่าง พวกเขากำลังมีความสุขอยู่กับมื้อค่ำที่พอหาได้ในโมงยามอันแร้นแค้น พลางดูละครหลังข่าวที่ฉายวนเป็นสิ่งบันเทิงใจเพียงไม่กี่อย่าง ...ดังนั้นจึงไม่คิดรบกวน... "ท่านวอลเลซ" ริมฝีปากสีเหมยชาดขานนามวิญญาณวีรบุรุษประจำกาย 'วิลเลี่ยม วอลเลซ วีรบุรุษผู้กู้ชาติแห่งสก็อต' นักรบร่างสูงพร้อมดาบใหญ่ทว่าโปร่งแสง ปรากฏกายขึ้นเคียงข้างในทันที หญิงสาวผู้งดงามค้อมศีรษะลงเล็กน้อย "คารวะท่านวอลเลซ" "มีอะไรให้ข้าช่วยเหลือ ธิดาแอรีส" สำเนียงสก็อตแปร่งหูเอ่ยถาม ทว่าหญิงสาวผู้มีพันธะสัญญาคุ้นชินกับสำเนียงที่ฟังยากนั้นแล้วจึงไม่จำเป็นต้องเอียงหูขอให้พูดอีกรอบหนึ่ง "ฉันต้องการสืบทราบแหล่งกบดานของคนชั่ว โปรดชี้แนะ" เป็นแบบนี้ทุกที... เหล่าบุตรและธิดาแห่งแอรีสแม้ชาญฉลาดกว่าค่าเฉลี่ยของสายเลือดมากแค่ไหน แต่ไม่เคยเลยที่จะคิดวางแผนก่อนทำภารกิจ คนกลุ่มนี้เน้นพุ่งชนโดยสายเลือด ทว่าวิญญาณวีรชนอย่างวิลเลี่ยมคุ้นชินกับนิสัยเหล่านั้นอย่างถ่องแท้ เขาจึงแค่ตอบกลับคำร้องขอ "สืบข่าวจากโรงเตี๊ยมเห็นจะดีที่สุด แม้ไม่ได้ข่าวสำคัญ แต่คนร้ายอาจโผล่หาง งานนี้ต้องใช้เวลาเจ้าจงอย่ารีบร้อน" "ไม่รีบร้อนเห็นทีมิได้ ขอบคุณที่ชี้แนะ ท่านวอลเลซ" เมื่อได้คำตอบ รูบี้ก็นำโทรศัพท์มือถือประดิษฐ์โดยบุตรแห่งอะธีน่าออกมาค้นหาตำแหน่งของตนเองและคลับกลางคืนที่ใกล้สุด ...ชะตาลิขิตทวยเทพเมตตา... แม้ปอร์โตแปงซ์จะเหลือแต่ซากทว่ายังคงมีร้านเช่นนั้นเปิดอยู่ ข้อมูลค้นหาบอกมาว่ามีคลับกลางคืนแห่งเดียวของเมือง ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้พอดี อย่างว่านั่นแหล่ะ... มนุษย์ทุกผู้ย่อมแสวงหาความสำราญไม่ว่ารอบกายจะผุพังไปมากแค่ไหน "หึ.." ริมฝีปากหยั่นยิ้ม ก่อนที่เธอจะใช้กำลังภายในที่เรียนรู้จากมารดา สะกิดปลายเท้ากระโดดลงมาย่ำเหยียบบนพื้นถนนอย่างไร้เสียง หนทางที่ไปอยู่ไม่ไกลเพียงแค่ครึ่งลี้  อยู่ระหว่างภารกิจ  ช่วยเหล่าเด็ก ๆ ผู้น่าสงสาร  รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

「R」

DAUGTHER OF ARES 19.05.2025   08.45PM   ...เสาะรอยเงื่อนคดี พลั้งพบมารดึกดำบรรพ์...   สาวงามในอาภรณ์แดงยาวกรอมเท้า ใบหน้าแบบชนตะวันออกที่หาได้ยากในแดนนี้ ทุกสิ่งของรูบี้ดูโดดเด่นจนคนทั้งร้านจ้องมองเธอเป็นตาเดียว ขณะที่หญิงสาวก้าวขาเข้ามาในคลับกลางคืน แม้แต่นักดนตรียังเผลอหยุดบรรเลงเพลงไปชั่วขณะ แต่แล้วอย่างไร... สายเลือดแอรีสมักเปิดตัวอย่างร้อนแรงอลังการเช่นนี้ทุกคนอยู่แล้ว รูบี้เมินเฉยต่อสายตาเหล่านั้น ก่อนไปนั่งโต๊ะมุมห้องที่สังเกตการณ์รอบร้านได้หมด บริกรตามประกบเธอทันที เขายื่นเมนูมาพร้อมกับพูดด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจใส่จนต้องชะงัก ...ลืมไปเสียนี่ ว่าประเทศนี้ไม่พูดอังกฤษ... ในเมื่อมีเทคโนโลยีก็ต้องใช้ เธอสั่งอาหารและเครื่องดื่มง่าย ๆ ไร้แอลกอฮอล์มาสักแก้ว ยังดีที่ยังรับดอลลาร์อยู่ ไม่นานหลังจากรูบี้เข้ามาบางโต๊ะเลิกสนใจ บางโต๊ะยังจ้องมอง รูบี้พยายามสังเกตการณ์โดยไม่แสดงท่าทีต้องสงสัยแม้ว่าเธอจะดูน่าสงสัยไปทั้งตัว... เมื่อประตูร้านเปิดออกอีกคราก็เรียกเสียงฮือฮาจากผู้คนได้อีกรอบ คราวนี้ผู้มาเยือนเป็นสตรีผิวขาวจากตะวันตกสวมเสื้อผ้าหรูหรา เธอมาพร้อมกับกระเป๋าใส่ลูกสุนัขตัวน้อยที่ดูไร้พิษสง เธอรู้ดีว่าคน ๆ นี้คือใคร พรวด ร่างบางลุกขึ้นในทันทีก่อนจะปลีกตัวออกจากคลับอย่างไร้เสียง รีบลี้มาตั้งหลักในตรอกแคบ ๆ หลายช่วงตึก "รีบออกมาเช่นนี้ เจ้าได้เบาะแสคนร้ายแล้วหรือ?" วิญญาณของวอลเลซปรากฏอยู่ข้าง ๆ แต่จากที่สังเกตการณ์ วีรชนยังไม่ทันพบร่องรอยต้องสงสัย "เห็นผู้หญิงที่เข้ามาใหม่หรือไม่ นางคือ 'อีคิดน่ามารดาของเหล่าอสุรกาย' และในกระเป๋าของนาง... ต้องเป็น 'ไคมีร่า' ไม่ผิดแน่" วีรบุรุษสงครามนึกคิดอยู่ชั่วครู่ "มารดาแห่งอสุรกาย คล้ายเคยเผชิญหน้าเมื่อหลายปีก่อน" "ใช่" หญิงสาวผงกหัว "เมื่ออยู่กับมารดา ปีศาจนั่นจะฆ่าไม่ตาย ซ้ำยังแข็งแกร่งขึ้นอีกหลายเท่า" "หึ ไม่คิดว่าคนอย่างเจ้ารู้จักเกรงภัย" แม้วอลเลซจะเคร่งขรึมแต่กลับมีอารมณ์ขันในสถานการณ์ที่ยากลำบาก "ฉันไม่สู้ศึกที่เปล่าประโยชน์" ร่างบางกอดอกเชิดหน้าขึ้น พิงหลังกับผนังหิน "ฆ่าไม่ได้ ล้มไม่ได้ เสียเวลาเปล่า สู้หาเบาะแสอื่นที่เป็นประโยชน์ดีกว่า" "เช่นนั้นเจ้าคงต้องเริ่มใหม่อีกครา" "เริ่มใหม่ไม่เห็นเป็นไร คงไม่ยากเย็นขนาดนั้น" ใช่มันไม่ยาก.. ขอเพียงแค่อีคิดน่าและสมุนของมันยังไม่รู้ว่ามีตัวตนของเดมิก็อดอยู่ในบริเวณนี้ ไม่อย่างนั้นดีกรีของแดนเถื่อนน่าจะเดือดยิ่งกว่าเก่า  อยู่ระหว่างภารกิจ  ช่วยเหล่าเด็ก ๆ ผู้น่าสงสาร  รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

「R」

DAUGTHER OF ARES 19.05.2025   09.00PM   ...เหมยชาดย่ำแดนชั่ว กระบี่ทัณฑ์มิปล่อยผ่าน...   "^#$^$&%!!!" เสียงขลุกขลักเกิดขึ้นที่ท้ายตรอกคล้ายกับเสียงของคนที่กำลังมีเรื่องวิวาท ดวงตาอันเฉียบคมหันมองในทันที รูบี้เห็นเงาของผู้ใหญ่สองคนกำลังฉุดกระชากเด็กที่คาดว่าน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงจับมัดปากแล้วแบกขึ้นหลัง "ทวยเทพอวยพร ดูเหมือนเจ้าจะพบเบาะแสเร็วกว่าที่คิดนะ ธิดาแอริส" "หึ บอกแล้วว่าไม่ใช่เรื่องยาก" บอกตามตรงว่านี่ออกจะเร็วเกินไปจนน่าเบื่อเสียด้วยซ้ำ ให้เดินเข้าไปท้าทายอีคิดน่าแล้วซัดกับเจ้าตัวร้ายในกระเป๋าสัตว์สักตั้งอาจสนุกกว่านี้ ไม่แน่ภารกิจนี้อาจไม่ได้มีเพียงแค่เทพีฮีบี้มอบหมาย แต่อาจมีเทพีไทคีคอยหนุนหลังด้วยอีกองค์หนึ่ง ธิดาแห่งแอริสใช้ความว่องไวของตนเองติดตามคนร้ายลักเด็กไปเรื่อย ๆ น่าเสียดายที่ไม่อาจใช้ความมืดกำบังกายได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่อุปสรรคหนักหนาสำหรับเดมิก็อดที่ผ่านสมรภูมิภารกิจมาอย่างโชกโชน เรื่องยากกว่านี้เธอก็ผ่านมาแล้ว เช่น 'ภารกิจเสียงแห่งเงา' เหมือนว่าซ่องโจรจะอยู่ใกล้กว่าที่คิด ติดตามมาไม่ถึงครึ่งลี้ก็ถึงรังลับของพวกมัน ซากตึกร้างผุ ๆ พัง ๆ มิต่างอันใดจากจอมปลวก ด้านหน้ามียามเฝ้าอยู่สองนาย ครั้นจะให้ลอบเร้นติดตามต่อไปก็ดูไม่สมกับเป็นธิดาสงครามเอาเสียเลย ร่างบางเดินไปทางประตูหน้าดื้อ ๆ ชายผิวดำร่างสูงใหญ่จึงมาขวางทางเธอไว้ "Arrête-toi tout de suite, beauté. Ce quartier est interdit." (หยุดเดี๋ยวนี้เลยคนสวย ตึกนี้เข้าไปไม่ได้) "Elle est pas mal du tout... Une petite Asiatique, en plus. Ce genre de trésor, ça peut valoir gros sur le marché." (นางแหล่มอยู่นะ เป็นสาวเอเซียซะด้วย ของหายากแบบนี้ถ้าเอาไปปล่อยคงได้หลายตังค์) ชายคนที่สองเลียริมฝีปาก แม้ฟังไม่ออกแต่ดูจากท่าทางแล้วย่อมเป็นคนชั่วไม่ผิดแน่ มันจะใช้มือสกปรกจับหน้าของรูบี้ ทว่าหญิงสาวว่องไวเอี้ยวตัวหลบได้ทันท่วงที ร่มกระดาษที่หุบแล้วใช้แทนกระบี่สัมฤทธิ์ฟาดฟันไปที่ต้นแขน แตะถ่วงต้นขา จากนั้นกระแทกสันมือเข้าเต็มคาง ส่งชายร่างยักษ์ลงไปนอนกองบนพื้นได้ภายในพริบตา "Eh!?" (เฮ้ย!?) ยังไม่ทันที่ชายคนแรกจะหายตกใจ จอมยุทธ์หญิง (?) จากค่ายฮาล์ฟบลัดส่งลมปราณไปที่ปลายนิ้ว แตะศัตรูที่จุดเจี้ยนจิ่ง (ระหว่างคอและไหล่) ให้หลับใหลตามไปอีกคน "โทษทีนะ ฉันฟังไม่ออกเลยสักคำ" ปากกล่าวขอโทษ ทว่าเธอกลับยักไหล่มิได้ใส่ใจ หนำซ้ำยังก้าวข้ามร่างทั้งสองที่นอนแน่นิ่งบนพื้นเข้าไปในรังโจรด้วยความหยามเหยียด คนร้ายหุ่นล่ำดำหมีกรูกันเข้ามาจับตัวเธออีกหลายสิบคน แต่ไม่ว่าใครเข้ามาก็ถูกหญิงร่างเพรียวบางซัดกระเด็นหงายหลัง โดยที่เธอแทบจะไม่ได้ออกแรงเลยแม้แต่น้อย ไม่ถึงสิบนาทีบนพื้นก็เต็มไปด้วยร่างของชายฉกรรจ์นอนเรียงรายไม่ได้สติ "ฟู้ว" รูบี้เดินหน้าต่อพร้อมกับเป่าผมหน้าม้าที่หลุดรุ่ยปรกหน้าไม่ให้บดบังทัศนวิสัย อันที่จริงรูบี้มิได้วิวาทกับปุถุชนบ่อยนัก ครั้งล่าสุดเห็นทีจะเป็นตอนทำภารกิจช่วยศิษย์น้องแมคเคนซีถล่มรังผู้ก่อการร้ายของจักรพรรดิโรมันโฉด เธอจึงกะน้ำหนักมือไม่ค่อยถูกเวลาลงมือ ฉะนั้นไม่มั่นใจเลยว่าที่เพิ่งทำลงไปนั่นรุนแรงเกินไปสำหรับมนุษย์หรือเปล่า หากสลบก็ตามนั้น แต่หากถึงฆาตด้วยมือนางก็ถือว่าเป็นเหตุสุดวิสัย ...ช่วยมิได้ ยังไงคนชั่วช้าก็สมควรตายมากกว่าไปซังเต... ห้องที่อยู่ลึกสุดทางเดินของตึกล็อคกุญแจแน่นหนา ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของเหล่าเด็กสาวดังขึ้นมาหลังประตูบานนั้น เห็นทีว่าจะเป็นห้องที่ขังเด็ก ๆ เอาไว้ไม่ผิดแน่ ซึ่งงานตัดโซ่คล้องประตูคงไม่เหมาะสมที่จะใช้กระบี่ ส่วนครั้นจะใช้ 'เปลวเพลิงแห่งแอรีส' พังห้องเข้าไป ก็เกรงว่าผู้เยาว์ที่อยู่ในนั้นได้โดนลูกหลงตายกันหมดแน่ "ท่านวอลเลซ รบกวนด้วย" "ย่อมได้สาวน้อย" ร่างวิญญาณโปร่งใสของวีรบุรุษสงครามเข้มขึ้นราวกับว่ามีเนื้อมีหนังมังสาขึ้นมาจริง ๆ วิลเลี่ยม วอลเลซ กระชับดาบเคลมอร์ที่มีความยาวมากกว่าห้าฟุตขึ้นเหนือเศียร จากนั้นเขาก็สะบั้นลงมา แยกประตูไม้หนาออกเป็นสองส่วนโดยไม่สนใจตัวล็อค โครม!! หลังฝุ่นที่คลุ้งขึ้นมาจางลงวีรบุรุษแห่งสก็อตก็หายไปเป็นเสี้ยววิญญาณ เนตรหงส์กวาดมองภายในห้อง ในนี้มีเด็กสาวอายุราว ๆ ห้าถึงสิบห้าปีอยู่รวมกันห้าคน ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นชาวพื้นเมือง ดูจากสภาพเสื้อผ้ารุ่งริ่งที่ใส่ เธอเหล่านี้น่าจะเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกลักพาตัวมาขายตามที่เทพีฮีบี้แจ้ง "ฮึก! แง!!!" เสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ดังระงมด้วยความขวัญเสีย ถูกจับมาน่าตกใจไม่พอ ประตูห้องขังยังพังไปต่อหน้าต่อตาอีก  เสียงร้องจ้าสร้างความปวดเศียรเวียนกล้าให้แก่ธิดาแอริสอยู่ไม่น้อยจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ ให้ต่อสู้เธอไม่หวั่น แต่ต้องมารับบทแม่พระนักเจรจาช่างเป็นสิ่งที่ไม่ถนัดเอาเสียเลย ...ให้ตายสิ! ธีออน ถ้านายเจอสถานการณ์แบบนี้จะทำเช่นไร... อยู่ ๆ ก็นึกถึงสหายเก่านักเจรจา บุตรชายแห่งอะธีน่าขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เขาคนนั้นได้ออกจากฮาล์ฟบลัดไปเพื่อมีครอบครัวแล้ว เด็กใหม่ที่มาอยู่ค่ายต่ำกว่าสี่ปีจึงไม่มีผู้ใดรู้จัก เธอนึกหวนถึงวิธีการของสหาย ดูเหมือนสิ่งแรกที่ต้องทำคือการทำให้ฝูงชนอยู่ในความสงบ "ชู่ว" สตรีลึกลับที่มีใบหน้าแบบชาวตะวันออกยกปลายนิ้วขึ้นจรดบนริมฝีปากสีชาด จากนั้นไม่นานเสียงร้องไห้ก็ซาลงเด็ก ๆ คงเห็นว่าเธอคนนี้ไม่มีภัย "เอาล่ะ.. ในที่นี้มีใครพูดภาษาอังกฤษได้บ้างไหม?" "นะ..หนูค่ะ แต่ว่าพูดไม่เก่งอังกฤษ" เด็กหญิงผิวดำคนหนึ่งยกมือขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เธอคือเด็กที่โตที่สุดในห้องนี้ ฟังจากไวยกรณ์ก็รู้ว่าเด็กเฮติคนนี้ไม่สันทัดภาษาอื่นจริง "ไม่เป็นไร ชื่อ?" "อะเอ่อ.. นีน่า" "ดี นีน่า ถามทุกคนในนี้ที ใครมีผู้ปกครองบ้าง" นีน่าหันไปตามเด็ก ๆ คนอื่นด้วยภาษาถิ่น ทว่าเธอตอบกลับรูบี้ด้วยการส่ายหัว "พวกเรา... ไม่มีให้กลับไป บ้านค่ะ" "โอเค ฉันเข้าใจแล้ว" ธิดาแอริสย่อตัวลงจับไหล่ของเด็กน้อยเพียงคนเดียวที่เป็นล่ามให้เธอได้ "บอกทุกคนว่าวันนี้พวกเราจะออกไปจากขุมนรกนี่ จับมือกันไว้ให้ดี จะไม่มีใครหลงทาง ถ้าใครง่วงก็ห้ามหลับ เราอาจต้องเดินกันไปไกลหน่อย" นีน่าหันไปสื่อสารกับเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ หญิงสาวไม่รู้ว่าเด็กน้อยจะถ่ายทอดประโยคยาว ๆ ของเธอได้หมดไหม ขอเพียงแค่ได้เห็นแสงแห่งความหวังสะท้อนอยู่บนดวงตาของทุกคนเท่านั้นก็เพียงพอ  อยู่ระหว่างภารกิจ  ช่วยเหล่าเด็ก ๆ ผู้น่าสงสาร  รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

「R」

DAUGTHER OF ARES 20.05.2025   09.00AM   ...กระบี่คืนฝักใต้แสงตะวัน เด็กน้อยเงยหน้าเห็นรุ้งงาม...   "เป็นตำรวจพี่สาวเหรอคะ?" ตั้งแต่ช่วยเหลือเด็ก ๆ ออกมาจากกลุ่มคนชั่วช้าสามานย์ลักพาตัวได้สำเร็จ เด็กนีน่าก็พูดจ้อไม่หยุด เพียงแค่ชั่วข้ามคืนก็ฟังข้อมูลมาเยอะ เด็กหญิงเล่าให้ฟังว่ากลุ่มคนร้ายจะจับเด็กมาขังไว้ หากลูกค้าอยากได้เด็กคนไหนก็มาซื้อเอาไปเป็นเหยื่อกามารมณ์ อาจโชคดีก็ได้ที่นีน่าโตเกินกลุ่มลูกค้าชาวใคร่เด็กมากไปหน่อยจึงอยู่รอดมานานกว่าคนอื่น กระนั้นก็ต้องเจ็บปวดทุกคราที่เห็นน้อง ๆ คนอื่นถูกพาตัวออกไปจากห้องขัง แล้วต้องลุ้นว่าตัวเองจะถูกพาตัวไปเมื่อไร นีน่ายังเล่าต่ออีกว่าที่เฮติมีแก๊งค้ามนุษย์แบบนี้อีกหลายแก๊ง เมืองแห่งนี้ช่างเป็นศูนย์กลางของคนชั่วช้าแหล่งใหญ่เลยจริง ๆ "...." รูบี้ไม่ตอบคำแต่ยังคงจูงมือเด็กน้อยลุยกลางแดด เดินมุ่งหน้าต่อไปยังศูนย์ช่วยเหลือผู้ลี้ภัยที่อยู่นอกตัวเมืองปอร์โตแปงซ์ตามที่ข้อมูลในโทรศัพท์แจ้งพิกัดไว้ หากเดินเท้าเพียงลำพังรูบี้คงไปถึงที่หมายภายในชั่วยามเดียว ทว่าเธอต้องคอยดูแลเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขาดสารอาหารรูปร่างแคระแกร็นถึงห้าคน เดินไปได้ไม่เท่าไรก็ต้องหยุดพัก เหนื่อยบ้าง ง่วงบ้าง หิวบ้าง จนสุดท้ายไม่อาจไปถึงศูนย์ช่วยเหลือได้ภายในคืนเดียว หกชีวิตจำต้องพักแรมข้างทางกลางเศษซากปรักหักพัง เพื่อเดินเท้าต่อไปในเช้าวันนี้ ...เด็กพวกนี้ช่างอ่อนแอเหลือเกิน... โดยทั่วไปรูบี้ไม่ให้ค่าสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ แม้แต่อสุรกายชั้นต่ำยังไม่คู่ควรให้มือกระบี่ลงมือสังหาร ความเอาแต่ใจและถือตัวนั้นวิญญาณอัศวินรู้ดี เขาต้องคอยเป็นคนเก็บกวาดพวกอสุรกายต่ำชั้นแทนให้ ดีแค่ไหนแล้วที่ วิลเลียม วอลเลซ ไม่ใช่คนเรื่องมาก ...ถึงเด็กเหล่านี้จะอ่อนแอ แต่ก็เอามาตรฐานเดมิก็อดมาวัดไม่ได้... ใช่ว่าความหยิ่งผยองจะทำให้หญิงสาวไร้จิตใจจนด้านชาไปเสียทั้งหมด กระนั้นเธอก็ไม่ได้ตอบคำถามที่ไม่อยากตอบ กึก ๆ วื้ดดดด เสียงเครื่องจักรทำงานภายใต้ซากปรักหักพังดังขึ้น ทว่ามันไม่ใช่เสียงของรถเครนที่คอยยกซากอิฐปูนไปทิ้ง ธิดาแห่งแอรีสจับจิตสังหารที่ไม่ได้จากสิ่งมีชีวิตได้ นางหยุดเดินก่อนจะวางมือบนด้ามกระบี่ "เป็นอะไรพี่สาวเหรอคะ?" "ฉันรู้สึกถึงศัตรู นีน่าเธอพาคนอื่นไปหลบก่อน" รูบี้กล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด สั่งให้เด็กที่โตที่สุดช่วยพาน้องคนอื่นวิ่งหลบหาที่ซ่อน ไม่ว่าศัตรูที่พี่สาวต่างชาติพูดถึงจะเป็นอะไร แต่พวกเธอไม่อยากถูกจับตัวกลับไปอีกเด็ดขาดจึงได้แต่ทำตามโดยห้ามสงสัย หุ่นทองคำพุ่งตัวออกจากซากตึก มันเงื้อดาบใส่ธิดาแห่งแอรีสทันทีเมื่อจับคลื่นของเดมิก็อดคู่อริได้ เคร้ง!! กระบี่สัมฤทธิ์วิเศษถูกชักออกจากฝักทันทีเพื่อปัดป้องการโจมตี เดมิก็อดสาวหมุนตัวหลบไปด้านข้าง อาภรณ์ที่เธอสวมใส่พริ้วไหวตามแรงเคลื่อน ภาพที่ออกมาราวกับว่าเธอกำลังร่ายรำเพลงกระบี่ร่วมกับหุ่นยนต์สีทอง หากแต่กระบี่เล่มบางมิอาจสอดผ่านรอยต่อของชุดเกราะอันแน่นหนา ท่วงท่าเหล่านั้นจึงเปล่าประโยชน์ ...นึกว่าจะไม่ได้ใช้พลังเสียแล้ว... ...จงมา เปลวเพลิงแห่งแอรีส!... เปลวเพลิงสีแดงฉานลุกท่วมไปทั้งกายของหญิงสาว ทว่าเสื้อผ้าของเธอกลับไม่มีส่วนไหนถูกเผาไหม้ ผิดกับถนนยางมะตอยที่เธอย่ำเหยียบกำลังละลายเป็นของเหลวสีดำเหนียว ความร้อนแรงจากไฟนักสู้ที่ไม่มีสิ่งไหนสามารถทัดทาน ไม่แม้แต่ความสามารถกันความร้อนของสายเลือดเฮเฟตัสก็ตามที หญิงสาวออกวิ่งไปด้านหน้าราวกับว่าเธอคือกระสุนเพลิง ทั้งความเร็วและความรุนแรงทวีขึ้นหลายเท่าตัวจนสามารถพุ่งทะลุผ่านหุ่นสีทองนั้นได้ ตู้มมมม หุ่นทองคำระเบิดออก ชิ้นส่วนของมันกระจัดกระจายไปทั่ว ...เฝ้าโบราณสถานอยู่ดี ๆ มิชอบ รนหาที่ตายแท้ ๆ... เปลวเพลิงดับลง รูบี้จัดแจงเสื้อผ้าพลางมองหาสินสงครามที่มีประโยชน์ มีของฝากติดมือกลับไปก็ไม่เสียเที่ยวสักทีเดียว "เจ้าลงมือได้ไม่เกรงใจเด็ก"  ร่างวิญญาณอันเรือนรางโผล่ออกมายู่ใกล้ ๆ แววตาของนักรบเหลือบไปทางที่ซ่อนของเด็กสาวทั้งหลาย "เกรงใจอะไร ยังไงพวกเธอก็เห็นแค่ฉันสู้กับคนร้ายสักคน" หญิงสาวตอบกลับวีรชนเสียงเบาจากนั้นจึงเอ่ยปากเรียก "ตรงนี้ปลอดภัยแล้ว ออกมาได้นีน่า พวกเราจะเดินทางกันต่อ" "คะ..ค่ะ" เด็ก ๆ ค่อย ๆ ออกมาจากที่ซ่อน ท่าทางพวกเธอไม่ได้เอะใจกับการต่อสู้เมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย "เห็นไหมล่ะ" นารีในชุดแดงเผยยิ้มมุมปาก ตอบอัศวินที่มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่มองเห็น จากนั้นจับมือจูงกลุ่มเด็กนำหน้าไปราวกับเป็นแม่ของฝูงเป็ด . . . กว่าจะถึงศูนย์ช่วยเหลือผู้ลี้ภัยที่จัดโดยยูเอ็นเอฟซีและยูนิเซฟ รูบี้ก็เข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่เมื่อเธอคนนั้นหันมาทำเอาหญิงสาวชะงัก หญิงวัยกลางคนทว่าดูอ่อนวัยกว่าปกติ ผิวแทนน้ำผึ้งรับกับใบหน้าสวยคมอย่างชาวฮิสแปนิก แว่นตากรอบหนาที่สวมบนใบหน้า ไม่อาจบดบังความงามของดวงตาหวานปนโศก ที่ล้อมไปด้วยแพขนตาดกหนา ...อย่างกับคนรักของศิษย์น้องในร่างสาวใหญ่... "เฮ้ เอาแต่จ้องใหญ่เลย มีอะไรหรือเปล่า?" เจ้าหน้าที่ของยูเอ็นเอฟซีที่ออกมารับเรื่องเอ่ยทัก "เปล่า..." จำเป็นต้องโกหก ใครจะกล้าบอกว่าคนตรงหน้าดูคล้ายกับชายที่เธออยากประมือด้วยมากที่สุดรองจากเหล่ารุ่นพี่ที่เป็นอาจารย์สอนการต่อสู้ในค่าย "แน่ใจนะ? ถ้างั้นรบกวนช่วยตอบคำถามอีกที เธอเป็นใครแล้วไปเจอเด็กพวกนั้นมาจากไหน" "บังเอิญเจอเด็กคนหนึ่งถูกลักพาตัวเลยตามไป สุดท้ายก็เลยหาวิธีช่วยออกมาได้หมด" ก็ไม่ได้โกหก แค่ไม่ได้บอกว่าช่วยยังไงและซัดใครไปบ้าง แต่บอกตรง ๆ การให้ข้อมูลเป็นสิ่งที่หญิงสาวอยากหลีกเลี่ยงมากที่สุด ซึ่งนี่เหมือนกับถูกสอบสวนมากกว่าให้ข้อมูล "แค่นั้นเลยเหรอ?" เจ้าหน้าที่ทำหน้าไม่อยากเชื่อ หญิงสาวต่างแดนตัวคนเดียวเข้าไปช่วยเด็กห้าคนจากกลุ่มชายฉกรรจ์ที่หาตัวจับยาก ดูอย่างไรก็ไม่สมเหตุสมผลเลยสักอย่างเดียว "เธอนี่ลึกลับจัง อย่างกับเป็นพวกซูเปอร์ฮีโร่เลย หรือไม่ก็.. พวกลูกครึ่งเทพที่มาช่วยกู้โลก... อะไรแบบนั้น" "คุณว่าไงนะ?" คิ้วหงส์ขมวดเข้าหากัน โดยปกติแล้วใครจะพูดว่า 'ลูกครึ่งเทพ' ออกมา ...หรือบางทีผู้หญิงคนนี้จะไม่ธรรมดา อาจเป็นเดมิก็อดจากเทพสักองค์... รูบี้หยิบกระบี่คู่ใจออกมาวางกลางโต๊ะ "คุณเห็นสิ่งนี้เป็นอะไร?" "หืมมมม" เจ้าหน้าที่หญิงลากเสียงยาว สีหน้าดูงุนงงโดยไม่ปกปิด "ก็... ร่มไงจ๊ะ เอาจริงฉันก็แอบสงสัย ทำไมเธอถึงพกร่มมาสองคันล่ะ แล้วยังกางร่มอยู่คนเดียวไม่แบ่งอีกคันให้เด็ก ๆ ด้วย" "...." หากไม่เห็นอาวุธพิชิตอสุรกายก็แสดงว่าเป็นคนปกติ แต่ไฉนคนตรงหน้าถึงได้ทักเรื่องเดมิก็อด หรือจะเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญที่หลุดปากมา จะอะไรก็ช่าง รูบี้เพียงแค่ตอบคำถามที่น่ารำคาญเหล่านั้นไปมั่ว ๆ พออีกฝ่ายก้มหน้าลงจดบันทึกเธอก็หนีไปอย่างว่องไวราวกับสายลม . . . "ยุ่งยากเสียจริง" ริมฝีปากสีเหมยชาดขยับบ่นพึมพำหลังออกมาจากศูนย์ช่วยเหลือผู้ลี้ภัยได้หลายสิบก้าว ทว่าเธอก็ต้องชะงักไม่เดินต่อเมื่อเห็นคนที่ยืนดักหน้า "แหม ซุกซนมาไกลถึงนี่เอง ฉันก็เสียเวลาหาเธอตั้งนาน" "โฮ่ง ๆๆ กรรรรร" เสียงคำรามเหมือนสุนัขชิวาว่าดังออกมาจากกระเป๋าใส่สัตว์ ผู้ที่มาดักหน้ารูบี้คืออีคิดน่าคือมารดาของเหล่าอสุรกาย ...แย่ล่ะสิ!... "โอ๋ ๆ ลูกจ๋า ใจเย็น ๆ สิ ถ้าหนูอยากหม่ำ ก็หม่ำได้เลยนะกู๊ดบอย" ทันทีที่อีคิดน่ารูดซิบเปิดกระเป๋าสัตว์เลี้ยง ไคมีร่าตัวใหญ่กว่าปกติก็กระโจนออกมาใส่รูบี้ เธอตีลังกาหลบได้อย่างพร้อมกับสวนกระบี่ไปด้านหน้า วูบบบบบ ลำแสงเรืองรองล้อมรอบกายหญิงสาว จากนั้นเธอก็ถูกส่งขึ้นสู่ฟากฟ้าผ่านสายลมจนมาสู่ทะเลสาบกลางค่ายฮาล์ฟบลัด เบื้องหน้าของรูบี้คือเทพีฮีบี้ในร่างแปดขวบ ขณะทำงานที่ร้านฮีบี้จีบี้ส์เทพีสังหรณ์ใจบางอย่างจึงแอบส่องดูเดมิก็อดที่ทำภารกิจ จนเธอพบกับฉากต่อสู้ดังกล่าว "ฟู้ววว ทันเวลาพอดี เค้านึกว่าจะช่วยเตงไม่ทันซะแล้ว" "ท่านเจ้าคะ ฉันสู้กับมันได้" ธิดาแอรีสกัดฟันกรอด รู้สึกเจ็บใจที่ไม่ทันได้ฝากรอยไว้ให้อสุรกายน่าเกลียดนั่นสักแผล "สู้ได้อะไรกัน นั่นไม่ใช่ไคมีร่าธรรมดาสักหน่อย เค้าไม่ยอมให้เดมิก็อดเอาชีวิตไปทิ้งในภารกิจง่าย ๆ หรอกนะ" เทพีแห่งความเยาว์วัยสะบัดมือจากนั้นปรากฏกุหลาบสีน้ำเงินขึ้นกลางเวหา "เอาน่า ๆ อย่ามัวแต่ทำหน้าหงิก นี่รางวัลจากเค้า ขอบคุณนะที่เตงมาช่วยงาน เค้ากลับไปเล่นบ้านบอล-.. เอ้ย! กลับไปทำงานต่อล่ะ บายยยย" จากนั้นเทพีในวัยเด็กก็กระโดดเข้าหลุมวาร์ป ทิ้งไว้เพียงของรางวัลให้ดูต่างหน้า ของสิ่งนี้ไม่จำเป็นสำหรับรูบี้ ทว่าอาจจำเป็นสำหรับบางคน ท่ามกลางความหงุดหงิดใจในชั่วครู่หญิงสาวกลับนึกเรื่องสนุกอย่างหนึ่งขึ้นมาได้...   สำเร็จภารกิจ  ช่วยเหล่าเด็ก ๆ ผู้น่าสงสาร  รางวัล  25 ดรักม่า,  +50 เกียรติยศ และ 100 ศรัทธา, +2 Point , กุหลาบสีน้ำเงิน 1 ดอก  ผลการต่อสู้  หุ่นยนต์ทองคำ [LINK]  สินสงคราม  สินสงคราม: ฟันเฟือง 10 ea, เศษทองคำ 1 ea, แปลนเฮเฟตัส 1 ea  รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์

「R」