[ตอนเหนือของค่าย] ชายหาด

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · กรกฎาคม · 2025 · 15.00 - 16.00 น.

          วันนี้คือวันพุธที่ 16 กรกฎาคม 2025 เวลาบ่ายสามโมงตรง เดม่อนเดินไปยังชายหาดของค่ายฮาล์ฟบลัดเพื่อเข้าเรียนวิชาอสุรกายศึกษา I กับโกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด ทรายอุ่นๆ ใต้เท้าและความเค็มของลมทะเลปะทะใบหน้าเล็กน้อย ทำให้เขารู้สึกสดชื่น

          เด็กคนอื่นๆ ในคลาสต่างจับกลุ่มกันอยู่ริมชายหาด เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะ แต่ท่ามกลางเสียงเหล่านั้น เดม่อนก็ยังคงสอดส่ายสายตามองหาใครบางคน 'ลิเลียน่าคงไม่ได้มาสินะ' เขานึกในใจ เธออาจจะมีประสบการณ์มากพอแล้ว หรืออาจจะไม่ได้อยู่ในค่ายเลยก็ได้ เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่เห็นเธอ แต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ภายใน

          โกรเวอร์ในชุดเสื้อยืดค่ายและกางเกงยีนส์ที่ซ่อนขาแพะอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา ยืนอยู่กลางวงชาวค่าย ผมหยิกสีน้ำตาลของเขายุ่งเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลของเซเทอร์หนุ่มกวาดมองไปรอบๆ ด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่ก็แฝงแววขี้กังวลเล็กๆ น้อยๆ

          "สวัสดีทุกคน! ยินดีต้อนรับสู่คลาสอสุรกายศึกษาคาบแรกของเรา" โกรเวอร์เริ่มด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่ก็มีความจริงจังแฝงอยู่ "วันนี้เราจะมาเรียนรู้เรื่องที่สำคัญที่สุดเรื่องหนึ่งในการเอาตัวรอดในฐานะเดมิกอด... มากกว่าที่ตาเห็น!"

          โกรเวอร์เดินไปมาบนผืนทราย พลางใช้ไม้เท้าเล็กๆ วาดภาพประกอบบนพื้น "พวกเธอคิดว่าทำไมจมูกถึงสำคัญกว่าดาบล่ะ?" เขาตั้งคำถามเชิงปรัชญา "เวลาที่พวกเธออยู่นอกค่าย เผชิญหน้ากับม่านหมอกที่บิดเบือนการมองเห็น สิ่งแรกที่บ่งบอกว่ามีอสุรกายอยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเธอเห็น แต่เป็นสิ่งที่พวกเธอได้กลิ่น หรือได้ยินต่างหาก! ดวงตาอาจหลอกพวกเธอได้ แต่จมูกกับหูนั้นจะซื่อสัตย์เสมอ!"

          เขาอธิบายต่อถึงศาสตร์แห่งกลิ่นอสุรกาย "อสุรกายแต่ละชนิดมีกลิ่นเฉพาะตัว เหมือนลายเซ็นที่มองไม่เห็น" โกรเวอร์สูดจมูกฟุดฟิดอย่างสาธิต "พวกเธอต้องฝึกแยกแยะมันให้ได้! กลิ่นกำมะถันฉุนกึก... นั่นอาจเป็นอสูรจากยมโลก! พวกแฮร์ปี้เองก็มีกลิ่นคล้ายกำมะถันปนขี้เถ้า แต่จะแหลมกว่าและแสบจมูกกว่ามาก! ส่วนพวกไซคลอปส์นั้นมีกลิ่นสาบเฉพาะตัวที่เหมือนเนื้อดิบเน่าๆ ปนกับโลหะ และกลิ่นสาบแรงๆ คล้ายสัตว์ป่าที่ไม่เคยเจอ... นั่นอาจเป็นพวกสัตว์อสูรจำพวกไฮดร้าหรือสัตว์ที่ถูกกลายพันธุ์! หรือกลิ่นโอโซนแปลกๆ เหมือนไฟฟ้าช็อต... นั่นอาจเป็นอสูรจักรกลของเฮเฟตัส ที่ส่วนใหญ่พวกมันไม่มีชีวิต แต่มักจะเป็นเครื่องจักรที่ถูกปลุกให้มีชีวิตขึ้นมาด้วยเวทมนตร์ ดังนั้นกลิ่นของมันจึงไม่ใช่กลิ่นของสิ่งมีชีวิตทั่วไป พวกเธอจะต้องจดจำความแตกต่างของกลิ่นเหล่านี้ให้ขึ้นใจ!"

          ชาวค่ายหลายคนเริ่มลองสูดจมูกตาม บางคนก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

          

     "ส่วนเรื่องเสียง..." โกรเวอร์ลดเสียงลงเล็กน้อย ทำให้ทุกคนต้องตั้งใจฟังมากขึ้น "การแยกแยะเสียงก็สำคัญไม่แพ้กัน เสียงฝีเท้าที่หนักหน่วงแต่แผ่วเบาผิดปกติ... นั่นอาจเป็นยักษ์ที่พยายามย่อง! เสียงเกล็ดเสียดสีกันยามเคลื่อนไหว... อาจเป็นงูยักษ์หรือสัตว์ครึ่งคนครึ่งงู! หรือแม้แต่เสียงลมหายใจที่แปลกไปจากสิ่งมีชีวิตทั่วไป... พวกผีดิบ สเปกเตอร์ จะไม่มีเสียงลมหายใจ หรือบางทีเสียงหอบเบาๆ อาจเป็นหมาสามหัวเซอร์เบอรัสที่กำลังซ่อนตัวอยู่! สิ่งเหล่านี้คือคำเตือนที่คุณต้องเรียนรู้ที่จะรับฟังและตีความให้ได้!"

          เมื่ออธิบายจบ โกรเวอร์ก็หยิบโหลแก้วเวทมนตร์หลายใบออกมาจากย่ามเก่าๆ ของเขา แต่ละใบมีฝาปิดสนิทและมีไอประหลาดๆ ลอยอยู่ข้างใน

          "เอาล่ะ ถึงเวลากิจกรรมภาคปฏิบัติแล้ว!" โกรเวอร์ยิ้มกว้าง ใบหน้าของเขาดูร่าเริงขึ้นเมื่อถึงช่วงนี้ "นี่คือการทดสอบกลิ่นปริศนา!"

เขาเดินไปรอบๆ ให้ทุกคนได้ดมกลิ่นจากโหลแก้วทีละใบ "จำกลิ่นพวกนี้ให้แม่น! ลองอธิบายความรู้สึกแรกที่คุณได้กลิ่น...แล้วเราจะมาเฉลยกันว่าแต่ละกลิ่นคืออสุรกายประเภทไหน"

          เดม่อนรับโหลแก้วใบหนึ่งมาถือ เขาลองเปิดฝาออกเล็กน้อย กลิ่นฉุนกึกคล้ายไข่เน่าผสมกับอะไรบางอย่างที่ร้อนจัดลอยออกมา เขารู้สึกขนลุกเล็กน้อย 'กลิ่นกำมะถัน...น่าจะเป็นอสูรจากยมโลก' เขาวิเคราะห์

          จากนั้น โกรเวอร์ก็เปิดเครื่องเล่นเทปเก่าๆ ขึ้นมา เสียงอื้ออึงของอสุรกายชนิดต่างๆ ก็เริ่มดังขึ้นจากลำโพง เสียงคำรามต่ำๆ สลับกับเสียงกรีดร้องแหลมสูง เสียงเสียดสีของกรงเล็บกับพื้นหิน เสียงลมหายใจที่สั่นเครือ และเสียงกระหืดกระหอบที่น่าขนลุก

          "และนี่คือการฟังเทปบันทึกเสียงอสุรกาย!" โกรเวอร์กล่าว "ตั้งใจฟังให้ดี แยกแยะเสียงพวกนี้ออกจากเสียงรบกวนรอบตัว แล้วบอกมาว่าเธอได้ยินอะไร"

          เดม่อนหลับตาลง พยายามใช้ประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาเพื่อแยกแยะเสียงที่ได้ยิน 'นี่คือเสียงฝีเท้าหนักๆ ของยักษ์...นั่นคือเสียงเกล็ดเสียดสีของงู...และเสียงหวีดหวิวแหลมๆ นั่น...ฮาร์ปี้หรือเปล่า?' ความสามารถในการได้ยินเสียงที่ซับซ้อนของเขาซึ่งเป็นผลจากโรคสมาธิสั้น กลับเป็นประโยชน์อย่างมากในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจดจ่อกับการตีความเสียงเหล่านั้นอย่างเต็มที่ ราวกับภาพของอสุรกายแต่ละตัวกำลังปรากฏขึ้นในใจ

      เสียงครืดคราดต่ำๆ คล้ายก้อนหินบดเสียดสีกัน สลับกับเสียงหอบลึกๆ ดังมาจากลำโพง เดม่อนนึกถึงไซคลอปส์ที่เขาเคยเจอที่บ้านในซีแอตเทิล 'กลิ่นสาบเฉพาะตัวของพวกไซคลอปส์... และเสียงเดินหนักๆ แบบนี้ ใช่แน่ๆ' เขามั่นใจ

      โกรเวอร์เดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าเดม่อน เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเดม่อนตั้งใจฟังถึงขนาดหลับตาปี๋

      "ดีมากเดม่อน!" โกรเวอร์เอ่ยชม "นายดูตั้งใจจับกลิ่นและเสียงได้ดีกว่าที่คิดไว้มาก!"

      เดม่อนลืมตาขึ้น ยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจกับคำชม เขาจัดการกับโหลแก้วและเสียงเทปได้เกือบทั้งหมด ผิดพลาดไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

      "จำไว้ให้ดีนะทุกคน" โกรเวอร์หันไปพูดกับชาวค่ายคนอื่นๆ "ประสาทสัมผัสเหล่านี้คือเกราะป้องกันแรกสุดของคุณ มันสำคัญพอๆ กับดาบและโล่ และบางครั้งก็อาจช่วยชีวิตพวกเธอได้ดีกว่าอาวุธคมๆ เสียอีก"

      เมื่อเวลา 16:00 น. ตรงเป๊ะ โกรเวอร์ก็ปิดเครื่องเล่นเทปและเก็บโหลแก้ว "พอแค่นี้สำหรับวันนี้ หวังว่าทุกคนจะได้บทเรียนดีๆ กลับไปใช้ในชีวิตจริงกันนะ"

      ชาวค่ายคนอื่นๆ เริ่มทยอยแยกย้ายกันไป บ้างก็เดินลงไปเล่นน้ำทะเล บ้างก็จับกลุ่มพูดคุยกันถึงกลิ่นและเสียงประหลาดที่ได้ยินในคลาส เดม่อนรู้สึกเหนื่อยแต่ก็สดชื่น การได้ใช้ทักษะของตัวเองในทางที่เป็นประโยชน์ ทำให้เขารู้สึกมีคุณค่ามากขึ้น

      ริมหาดกับสายลมเย็น เดม่อนรู้สึกโล่งใจหลังจากจบคลาส เขารู้สึกว่าหัวสมองโปร่งขึ้นมากจากที่ได้ใช้ประสาทสัมผัสอย่างเต็มที่ และพรของเลปพราคอนก็ยังคงทำงานได้ดีเยี่ยมจริง ๆ

      ขณะที่ชาวค่ายคนอื่นๆ ทยอยกันเดินลงไปเล่นน้ำทะเล หรือจับกลุ่มพูดคุยอยู่ห่างๆ เดม่อนกลับเลือกที่จะเดินไปยังจุดที่เงียบสงบกว่า เขาเดินลัดเลาะไปตามแนวชายหาดที่ทอดยาว พลางมองหาจุดที่จะนั่งพักผ่อนสบายๆ

      ไม่นานนัก เขาก็เจอที่ที่เหมาะเจาะ เป็นโขดหินเล็กๆ ที่ยื่นออกไปในทะเล มีลมทะเลพัดเอื่อยๆ ตลอดเวลา ทำให้รู้สึกเย็นสบายอย่างน่าประหลาด แม้จะเป็นช่วงบ่ายแก่ๆ ที่แสงแดดจัดจ้านก็ตาม เดม่อนเดินไปนั่งลงบนโขดหิน ผิวหินที่ผ่านการกัดเซาะของน้ำทะเลมานานนั้นเรียบเนียนกว่าที่คิด

      เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ กลิ่นไอทะเลบริสุทธิ์ช่วยชะล้างกลิ่นอับชื้นของอสุรกายที่ยังติดอยู่ในความทรงจำ เขามองไปยังผืนน้ำสีครามที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา เสียงคลื่นซัดสาดเป็นจังหวะกล่อมเกลาจิตใจให้สงบลงอย่างช้าๆ

      เดม่อนรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาพักใหญ่ การได้หลีกหนีจากความวุ่นวายภายในค่าย และเรื่องราวที่ทำให้เขาต้องคิดมาก ได้มาอยู่กับตัวเองท่ามกลางธรรมชาติเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ชาร์จพลัง

วิชาวิชาอสุรกายศึกษา I (1/4)

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +10 EXP / +5 ความกล้า

มอบ ชีสบอร์ด ให้ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด (ของชอบ +20)

- พูดคุยประจำวัน +5

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 40 แต้ม

NC

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

16.07.2025 | 03:00 PM

ชายหาดในยามบ่ายไม่ใช่สถานที่ที่คนส่วนใหญ่จะนึกถึงเมื่อพูดถึงห้องเรียน แต่ในค่ายฮาล์ฟบลัด, ทุกตารางนิ้วคือพื้นที่ฝึกฝน แอ็กเซลนั่งอยู่บนผืนทรายที่อุ่นระอุ, ปล่อยให้ลมทะเลที่พัดเอื่อยๆ ปะทะใบหน้า กลิ่นเกลือและสาหร่ายที่ปะปนกันในอากาศเป็นฉากหลังที่แตกต่างไปจากกลิ่นดินและเหล็กของลานฝึกโดยสิ้นเชิง

โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด, เซเทอร์ผู้เป็นอาจารย์ของคลาสนี้, ดูผ่อนคลายในสภาพแวดล้อมเช่นนี้มากกว่าอยู่ในอาคาร เขายืนอยู่กลางวงล้อมของเหล่าเดมิก็อดที่นั่งอยู่บนท่อนไม้และผืนทราย, กีบแพะของเขาจมลงไปในทรายเล็กน้อย "โอเคทุกคน!" เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นปนประหม่าเล็กน้อย "ยินดีต้อนรับสู่คลาสอสูรกายศึกษา คาบแรกของเรา...เราจะมาคุยกันว่า ทำไมจมูกถึงสำคัญกว่าดาบ"

คำถามนั้นดึงความสนใจของแอ็กเซลได้ในทันที "ม่านหมอกสามารถหลอกตาของพวกเธอได้" โกรเวอร์อธิบายต่อ, มือไม้ของเขาขยับไปมาอย่างเป็นธรรมชาติ "มันทำให้อสูรกายตัวมหึมาดูเหมือนหมาพุดเดิ้ล หรือทำให้แดรกคีเน่ดูเหมือนคุณป้าใจดี แต่สิ่งหนึ่งที่มันหลอกไม่ได้...คือสัญชาตญาณและประสาทสัมผัสอื่นๆ ของเรา โดยเฉพาะกลิ่นและเสียง"

ประสบการณ์เฉียดตายมากมายได้ลับคมประสาทสัมผัสของบุตรแห่งโชคชะตาจนแหลมคมกว่าคนทั่วไป เขาเข้าใจในสิ่งที่โกรเวอร์พูดเป็นอย่างดี การมองเห็นเป็นข้อมูลที่ถูกบิดเบือนได้ง่ายที่สุด แต่กลิ่นและเสียงคือข้อมูลดิบที่บริสุทธิ์กว่า

"ศาสตร์แห่งกลิ่นมันง่ายนิดเดียว" โกรเวอร์พูดพลางชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว "หนึ่ง: กลิ่นกำมะถัน หรือกลิ่นไข่เน่าผสมโลหะไหม้ โดยทั่วไปแล้วหมายถึงอสูรจากยมโลก พวกนี้มักจะอันตรายและพกความแค้นมาเต็มพิกัด สอง: กลิ่นสาบของสัตว์ป่าที่รุนแรงผิดปกติ นี่คือกลิ่นของอสูรกายที่มีสัญชาตญาณดิบสูง โจมตีด้วยพละกำลัง สาม: กลิ่นโอโซน หรือกลิ่นเหมือนอากาศหลังฝนตกฟ้าคะนอง นี่คือสัญญาณของอสูรจักรกล หรือสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นด้วยเวทมนตร์"

สำหรับแอ็กเซล, นี่ไม่ใช่ข้อมูลใหม่เสียทีเดียว มันคือการจัดระเบียบข้อมูลที่เขาพอจะมีอยู่แล้วบ้างในหัว กลิ่นของก็อบลินที่ตลาด, กลิ่นของหมาป่าแอรีส, หรือแม้แต่กลิ่นแดรกคีเน่ในป่า...ทั้งหมดนี้คือข้อมูลดิบที่บัดนี้ถูกนำมาใส่ไว้ในแฟ้มที่ถูกต้อง

จากนั้นโกรเวอร์ก็หยิบโหลแก้วเวทมนตร์หลายใบออกมา, แต่ละใบมีควันสีต่างๆ ลอยวนอยู่ข้างใน "ถึงเวลาทดสอบภาคปฏิบัติแล้ว"

โหลใบแรกถูกส่งมาให้เขา แอ็กเซลเปิดฝาออกเล็กน้อยแล้วสูดดมเข้าไปอย่างระมัดระวัง กลิ่นกำมะถันที่คุ้นเคยลอยเตะจมูก "กำมะถัน" เขาตอบเรียบๆ "แต่มีกลิ่นดินชื้นๆ ปนอยู่ด้วย...น่าจะมาจากใต้ดิน"

โกรเวอร์พยักหน้าอย่างทึ่งๆ "ถูกต้อง นี่คือกลิ่นของเฮลล์ฮาวนด์"

เมื่อการทดสอบกลิ่นจบลง ซึ่งบุตรแห่งไทคีก็สามารถระบุลักษณะและที่มาของกลิ่นส่วนใหญ่ได้แม่นยำ มันไม่ได้ยากนักสำหรับคนที่ต้องคอยระวังกลิ่นแปลกๆในอาหารและเครื่องดื่มของตนเสมอ 

โกรเวอร์ก็เปลี่ยนไปใช้เครื่องเล่นเทปโบราณแทน "ทีนี้มาเรื่องเสียงบ้าง...ไม่ต้องบอกว่ามันคือตัวอะไร แค่บอกว่ามันน่าจะมีลักษณะทางกายภาพแบบไหน"

เสียงแรกคือเสียงเสียดสีที่แห้งและเย็น, เหมือนเกล็ดงูขนาดใหญ่กำลังลากผ่านพื้นหิน แอ็กเซลขมวดคิ้ว, ความทรงจำเมื่อไม่กี่วันก่อนผุดขึ้นมาอย่างชัดเจน "ไม่ใช่เสียงฝีเท้า...มันคือการเคลื่อนที่ของร่างกายขนาดใหญ่ที่ลากไปกับพื้น...เหมือนสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่" เขาพึมพำกับตัวเอง

"ถูกต้อง! นั่นคือเสียงของแดรกคีเน่" โกรเวอร์ยืนยัน

เสียงที่สองดังขึ้น—เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นแต่ไม่สม่ำเสมอ, มีเสียงอุ้งเท้ากระทบพื้นสลับกับเสียงเล็บขูดพื้นดินอย่างแรง "ไม่ใช่สัตว์ธรรมดา...มันมีการเคลื่อนไหวของสัตว์สี่เท้า แต่มีความเกรี้ยวกราดและน้ำหนักที่มากกว่า" แอ็กเซลวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว

"เก่งมาก! นั่นคือหมาป่าแห่งแอรีส" โกรเวอร์ชมเชย, ดวงตาของเขาเป็นประกาย

คลาสเรียนจบลงด้วยการทดสอบอีกสองสามเสียง ซึ่งแอ็กเซลสามารถระบุประเภทของภัยคุกคามได้เกือบทั้งหมด ถึงจะไม่รู้ชื่อสายพันธุ์ที่แน่นอน, แต่เขาก็สามารถตีกรอบความเป็นไปได้และลักษณะทางกายภาพของมันได้อย่างแม่นยำ

คลาสเรียนจบลงโดยที่แอ็กเซลไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเก่งขึ้น...แต่รู้สึกว่าตัวเอง 'เข้าใจ' มากขึ้น ประสบการณ์ที่เคยเป็นเพียงความทรงจำอันตรายที่กระจัดกระจาย, บัดนี้ได้ถูกนำมาร้อยเรียงเข้าด้วยกันด้วยทฤษฎีและหลักการ มันคือการเปลี่ยนสัญชาตญาณดิบให้กลายเป็นเครื่องมือที่สามารถวิเคราะห์และคาดการณ์ได้

อสุรกายศึกษา (1/4):  +10 EXP และ +5 ความกล้า

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nymeria HEROES

16-07-2025 15.10 PM

I want to be your everything little darling

ความมืดอันแสนหวานของการหลับใหลที่ปราศจากความฝันคือสวรรค์ที่ไนมีเรียโหยหามาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ร่างกายของเธอที่เคยตึงเครียดและเจ็บปวดจากการต่อสู้อย่างต่อเนื่อง บัดนี้ได้จมดิ่งลงสู่ความสงบนิ่งบนเตียงนุ่มๆ ในเคบิน 20 ราวกับสมอเรือที่ถูกทิ้งลงสู่ก้นทะเลลึก ความเหนื่อยล้าถูกชะล้างออกไปทีละน้อย กล้ามเนื้อที่เคยกรีดร้องประท้วงเริ่มผ่อนคลายลงเป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์

แต่สวรรค์ก็มักจะอยู่ได้ไม่นานเสมอ

“ตื่นได้แล้ว เจ้าหญิงนิทรา”

เสียงที่แหบแห้งและเต็มไปด้วยการประชดประชันของคลาริสซ่าดังขึ้นในห้วงคำนึงที่เริ่มจะก่อตัวขึ้นอีกครั้ง มันคมกริบราวกับเศษแก้วที่กรีดผ่านผืนผ้าไหมแห่งความสงบของเธอ

“ขออีกห้าศตวรรษ” ร่างอรชรพึมพำตอบกลับอย่างงัวเงีย พลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง

“ไม่ได้!” วิญญาณแม่มดสาวปฏิเสธอย่างแข็งขัน “นี่มันบ่ายสามโมงกว่าแล้วนะ ถ้าเธอนอนต่อจนถึงเย็น คืนนี้เธอก็จะตาค้างเป็นนกฮูกยันเช้า แล้ววงจรชีวิตของเธอมันก็จะพังพินาศยิ่งกว่าซากเมืองที่เธอเพิ่งจากมาเสียอีก ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!”

ไนมีเรียครางในลำคออย่างขัดใจ เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกเหมือนมีใครเอาทั่งเหล็กมาถ่วงไว้ที่แขนขาแต่ละข้างยังคงอยู่ เปลือกตาของเธอยังคงหนักอึ้งและสมองก็ยังทำงานช้ากว่าปกติ แต่เธอก็รู้ว่าแคลร์พูดถูก

หลังจากอาบน้ำสระผมเพื่อชะล้างคราบไคลและกลิ่นอายของสงครามออกไปจนหมดสิ้นแล้ว ร่างบางในชุดลำลองสบายๆ ก็มานั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างคนไร้ซึ่งจุดหมาย เธอทั้งง่วงและไม่อยากจะทำอะไรที่ต้องใช้แรงกายเลยแม้แต่น้อย แต่การจะให้นั่งๆ นอนๆ อยู่ในเคบินเฉยๆ มันก็น่าเบื่อเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ

ทันใดนั้น แผ่นพับประชาสัมพันธ์คลาสเรียนต่างๆ ของค่ายที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดึงดูดสายตาของเธอ ‘อสุรกายศึกษา I โดย โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด’

รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ มันคือทางออกที่สมบูรณ์แบบ

“คลาสของเซเทอร์งั้นเหรอ” แม่มดจอมวีนเอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจนัก “เธอแน่ใจนะว่าจะไม่เผลอหลับแล้วเคี้ยวโต๊ะเลคเชอร์ของเขาเข้าไปจริงๆ น่ะ”

“ฉันแค่จะไปนั่งฟังเฉยๆ” สตรีตาคมกล่าวพลางลุกขึ้นยืน “บางทีการฟังเรื่องน่าเบื่อๆ อาจจะช่วยให้คืนนี้ฉันหลับฝันดีก็ได้”

เธอเดินออกจากเคบินไปยังลานกว้างใกล้กับป่าของค่ายซึ่งถูกใช้เป็นห้องเรียนกลางแจ้งสำหรับวิชาที่ไม่ต้องใช้อุปกรณ์มากนัก กลุ่มเดมิก็อดวัยรุ่นหลายคนนั่งอยู่บนขอนไม้ที่ถูกจัดเรียงเป็นครึ่งวงกลมรออยู่แล้ว ที่ด้านหน้า โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด ในเสื้อยืดค่ายสีส้มสดใสและกางเกงยีนส์ที่ปิดบังขาแพะของเขาไว้กำลังยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้ากระดานดำ เขาดูประหม่าเล็กน้อยเมื่อต้องรับบทเป็นอาจารย์

ไนท์เลือกที่นั่งด้านหลังสุดบนขอนไม้ใต้ร่มเงาของต้นโอ๊กใหญ่ มันคือทำเลที่ดีที่สุดสำหรับการแอบงีบหลับโดยไม่ให้ใครเห็น

“เอ่อ สวัสดีทุกคน” โกรเวอร์เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นคงนัก เขาเกาผมหยิกสีน้ำตาลของตัวเองแก้เก้อ “ยินดีต้อนรับสู่วิชาอสุรกายศึกษา คาบแรกของเราในวันนี้คือเรื่อง ‘มากกว่าที่ตาเห็น’ หรือที่ฉันอยากจะเรียกว่า ‘ทำไมจมูกถึงสำคัญกว่าดาบ’”

เขาเริ่มบรรยายถึงความสำคัญของประสาทสัมผัสในการเอาตัวรอดจากม่านหมอก (The Mist) ว่ามันคือเกราะป้องกันที่ดีที่สุดของเหล่าอสูรกาย แต่ก็เป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดเช่นกันหากเรารู้จักที่จะ ‘มอง’ ให้ลึกลงไปกว่าสิ่งที่ตาเห็น เสียงของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาดีและเนื้อหาก็ดูน่าสนใจ แต่สำหรับคนที่เพิ่งผ่านสมรภูมิมาหมาดๆ แล้ว มันคือยานอนหลับชั้นดี เปลือกตาของเธอเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

“และเพื่อให้ทุกคนเข้าใจอย่างถ่องแท้ วันนี้เราจะมีการทดสอบภาคปฏิบัติกัน!”

คำประกาศนั้นทำให้ไนมีเรียที่กำลังจะเคลิ้มหลับไปสะดุ้งสุดตัว เธอปรือตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย มีภาคปฏิบัติด้วยงั้นเหรอ

โกรเวอร์เดินไปยกโหลแก้วเวทมนตร์หลายใบที่ถูกคลุมด้วยผ้าดำออกมาวางเรียงกัน “กิจกรรมแรกคือ ‘ทดสอบกลิ่นปริศนา’ ในโหลแต่ละใบนี้คือกลิ่นเฉพาะตัวของอสูรกายแต่ละประเภทที่ฉันรวบรวมมา ใครตอบได้ถูกต้อง มีคะแนนพิเศษให้”

เขาเปิดฝาโหลใบแรกออก กลิ่นกำมะถันที่รุนแรงและกลิ่นไหม้จางๆ ก็ลอยฟุ้งออกมาทันที มันคือกลิ่นที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีจากภารกิจล่าไมนอทอร์และจากสมรภูมิมารียูปอล

“กลิ่นของอสูรจากยมโลกค่ะ” เธอผู้นั้นตอบขึ้นมาทันทีโดยไม่ต้องคิด

โกรเวอร์เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจและดีใจ “ถูกต้อง! เก่งมากไนมีเรีย! กลิ่นกำมะถันคือเอกลักษณ์ของพวกที่มาจากทาร์ทารัสเลยล่ะ”

เขาเปิดโหลใบต่อไป คราวนี้เป็นกลิ่นโอโซนที่เหมือนกลิ่นหลังฝนตกใหม่ๆ ผสมกับกลิ่นโลหะที่ร้อนจัด มันคือกลิ่นของเดธแมชชีนและวัวโคลคีสที่ยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเธอ

“อสูรจักรกล” เธอตอบอีกครั้งอย่างมั่นใจ

กิจกรรมดำเนินต่อไปด้วยกลิ่นสาบของสัตว์ป่า กลิ่นคาวเลือดที่น่าคลื่นไส้ และกลิ่นอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่แล้วธิดาแห่งเฮคาทีสามารถตอบได้อย่างถูกต้องจากประสบการณ์ตรงที่เพิ่งผ่านมาสดๆ ร้อนๆ จากนั้นโกรเวอร์ก็หยิบเครื่องเล่นเทปโบราณออกมา

“ต่อไปคือการทดสอบการฟัง” เขากล่าว “ลองหลับตาแล้วจินตนาการตามเสียงที่ได้ยินดูนะ”

เสียงแรกคือเสียงเสียดสีของเกล็ดที่แห้งกร้านกับพื้นหิน มันคือเสียงของแดรกคีเน่ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่สม่ำเสมอของไซคลอปส์ และเสียงหายใจที่ฟังดูเหมือนลมพายุของไฮดร้า

การเรียนที่เธอคิดว่าจะน่าเบื่อกลับกลายเป็นบททบทวนภาคปฏิบัติที่เข้มข้นอย่างไม่น่าเชื่อ ความง่วงงุนของเธอหายไปจนหมดสิ้น ถูกแทนที่ด้วยสมาธิที่แน่วแน่และประสาทสัมผัสที่ถูกลับให้คมกริบยิ่งกว่าเดิม

เมื่อคลาสเรียนจบลง ไนท์ก็เดินออกมาจากใต้ร่มไม้ด้วยความรู้สึกที่สดชื่นและตื่นตัวกว่าตอนแรกอย่างน่าประหลาด แม้ร่างกายจะยังคงเมื่อยล้าอยู่บ้าง แต่ในหัวของเธอกลับปลอดโปร่ง

“ให้ตายเถอะ” เสียงของวิญญาณสาวดังขึ้นอย่างทึ่งๆ “ใครจะไปคิดว่าคลาสเรียนของเจ้าแพะขี้กังวลนั่นจะมีประโยชน์ขึ้นมาจริงๆ ได้”

สตรีรอยยิ้มเรียบไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแค่ยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ บางที การเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ อาจจะไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเสมอไป แม้ว่ามันจะมาในเวลาที่เธออยากจะนอนที่สุดในโลกก็ตาม

****
อสุรกายศึกษาครั้งที่ 1/4
รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +5 ความกล้า

[Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5
 กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

21 · กรกฎาคม · 2025 · 09.00 - 11.00 น.

          ตลอดช่วงวันที่ผ่านมา เดม่อนโฟกัสกับการฝึกร่างกายตัวเองอย่างหนักหน่วง เขาพยายามไม่ให้ความรู้สึกส่วนตัวมาฉุดรั้งการพัฒนาของตัวเอง และคำแนะนำจากรุ่นพี่ไพเพอร์กับอลิเซียก็เป็นกำลังใจสำคัญ

          เช้าวันนี้ เวลา 09:00 น. เดม่อนเดินไปยังชายหาดของค่ายอีกครั้ง เพื่อเข้าคลาสอสุรกายศึกษา I ของโกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด เสียงคลื่นกระทบฝั่งและแสงแดด 'Eternal Sunshine' ที่สาดส่องลงมาทำให้บรรยากาศดูสดใส แต่ความรู้ที่จะได้รับในวันนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลย

          โกรเวอร์ในชุดเสื้อยืดค่ายและกางเกงยีนส์ยืนอยู่กลางวงชาวค่าย ดวงตาสีน้ำตาลของเขาดูจริงจังขึ้นกว่าวันก่อนเล็กน้อย

          "สวัสดีทุกคน! ยินดีต้อนรับสู่คาบที่ 2 ของอสุรกายศึกษา" โกรเวอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย "วันนี้เราจะมาทำความรู้จักในเชิงลึกกับเหล่า 'ขาประจำ' ที่คุณจะได้เจอ! อสุรกาย 3-4 ชนิดที่คุณมีโอกาสเจอมากที่สุดในชีวิตของเดมิกอด!"

          โกรเวอร์เริ่มด้วยการฉายภาพโฮโลแกรมสามมิติขึ้นกลางอากาศ เป็นภาพของเฮลล์ฮาวนด์ตัวมหึมา ดวงตาสีแดงฉานและเขี้ยวแหลมคมของมันดูน่าสะพรึงกลัว

          "ตัวแรก เฮลล์ฮาวนด์" โกรเวอร์อธิบาย "พวกมันเป็นสุนัขนรกที่มีความเร็วและพละกำลังมหาศาล มักจะมาเป็นฝูงและสามารถเคลื่อนที่ผ่านเงามืดได้เหมือนประตูมิติ! สิ่งสำคัญที่ต้องรู้คือ พฤติกรรมของพวกมันคือการตามล่าเหยื่ออย่างไม่ลดละ โดยเฉพาะกลิ่นอายของเดมิกอด! พวกมันฉลาดพอที่จะต้อนเหยื่อเข้ามุม"

"จุดอ่อนของเฮลล์ฮาวนด์นั้นยากที่จะหาเจอในตอนแรก แต่ถ้าสังเกตดีๆ จุดอ่อนจริงๆ ของพวกมันคือความภักดีต่อเจ้านาย และการโจมตีที่มักจะพุ่งเป้าไปที่จุดตายทันที นั่นทำให้พวกมันขาดความยืดหยุ่น! พวกเธอจะสามารถล่อหลอกพวกมันให้ชนสิ่งกีดขวางได้ง่ายกว่าที่คิด" โกรเวอร์เน้นย้ำ "และคำแนะนำในการรับมือ? ถ้าเจอเดี่ยวๆ ให้เน้นโจมตีด้วยอาวุธสัมฤทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ที่จุดเดิมซ้ำๆ หรือใช้พลังสายเลือดที่ทำให้เสียสมาธิ แต่ถ้าเจอเป็นฝูง...สิ่งแรกที่ต้องทำคือหาทางหนี! แล้วค่อยวางแผนรับมือทีหลัง!"

          ภาพของเฮลล์ฮาวนด์หายไป ถูกแทนที่ด้วยร่างของแดรคีเน หรือสตรีงูครึ่งมนุษย์ครึ่งงู

          "ตัวที่สอง แดรคีเน!" โกรเวอร์กล่าวต่อ "พวกมันมีช่วงล่างเป็นงู ช่วงบนเป็นมนุษย์ บางตัวมีเกล็ดหนา บางตัวมีพิษร้ายแรง พวกมันมักจะปลอมตัวเป็นมนุษย์ หรือซ่อนตัวในที่มืดและรอจังหวะซุ่มโจมตี พฤติกรรมของพวกมันคือการเป็นนักล่าที่อดทนและเจ้าเล่ห์ พวกมันชอบใช้พิษหรือพันธนาการเหยื่อให้เคลื่อนไหวไม่ได้"

       "จุดอ่อนของแดรคีเนอยู่ที่ช่วงล่างที่เป็นงู ซึ่งบางครั้งเกล็ดของพวกมันก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่าช่วงบนที่เป็นมนุษย์! และบางตัวก็มีจุดอ่อนที่ลำคอ เพราะเป็นจุดที่เชื่อมต่อระหว่างร่างกายสองส่วน! คำแนะนำในการรับมือ? อย่าประมาทพวกมัน! พวกมันอาจดูเชื่องช้า แต่โจมตีได้รวดเร็วและร้ายกาจ! ถ้าเจอพิษ ให้พยายามหาสมุนไพรแก้พิษใกล้ตัว หรือขอความช่วยเหลือจากลูกหลานอะพอลโลให้เร็วที่สุด!"

          ภาพของแดรคีเนเลือนหายไป ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยยักษ์ร่างใหญ่กำยำที่ดูเหมือนนักมวยปล้ำ "และตัวสุดท้ายในวันนี้ ยักษ์ไลสโตรโกเนียน!" โกรเวอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น "พวกมันเป็นยักษ์มนุษย์กินคนที่ตัวใหญ่กว่ามนุษย์ทั่วไปหลายเท่า และมีพละกำลังมหาศาล! พวกมันไม่ได้ฉลาดเท่าไหร่ แต่ก็ดุดันและบ้าคลั่ง! พฤติกรรมของพวกมันคือการใช้กำลังเข้าห้ำหั่น และมักจะใช้ก้อนหินหรือต้นไม้เป็นอาวุธ!"

          "จุดอ่อนของยักษ์ไลสโตรโกเนียนคือความเชื่องช้าเมื่อเทียบกับขนาด และความบ้าคลั่งที่ทำให้พวกมันไม่คิดหน้าคิดหลัง! และพวกมันมักจะมีจุดบอดที่ด้านหลังลำคอหรือข้อเท้าที่ใหญ่โต! คำแนะนำในการรับมือ? อย่าปะทะตรงๆ! พวกมันแข็งแกร่งเกินไป! ให้เน้นการวิ่งหนี หาที่กำบัง แล้วหาจังหวะโจมตีจากระยะไกล หรือโจมตีจุดอ่อนเมื่อมันไม่ทันระวัง! การทำให้พวกมันล้มลงคือครึ่งหนึ่งของชัยชนะ!"

          หลังจากอธิบายจบ โกรเวอร์ก็เริ่มกิจกรรมภาคปฏิบัติ เขาฉายภาพอสุรกายแต่ละชนิดขึ้นมาบนอากาศอีกครั้ง

          "เอาล่ะ! ลองใช้ภาพฉายเวทมนตร์พวกนี้ ชี้จุดอ่อนที่แท้จริงของพวกมัน และอธิบายว่าทำไมถึงเป็นจุดอ่อนนั้น!" โกรเวอร์สั่ง "จากนั้น เราจะมาอภิปรายกลุ่มในหัวข้อ 'ถ้าเจออสุรกายเหล่านี้ในเมือง คุณจะทำอย่างไร?'"

          เดม่อนมองไปที่ภาพเฮลล์ฮาวนด์ที่ปรากฏขึ้น 'จุดอ่อน...ความภักดีและขาดความยืดหยุ่นในการโจมตี' เขายกมือขึ้นชี้ไปที่หัวของมัน "ผมจะพยายามล่อให้มันวิ่งเข้าใส่สิ่งก่อสร้างที่แข็งแรงครับ แล้วหาจังหวะโจมตีที่หัว หรือไม่ก็ช่วงท้องครับ"

          โกรเวอร์พยักหน้า ก่อนจะเปลี่ยนภาพเป็นแดรคีเน เดม่อนนึกถึงการปะทะกับรูบี้ที่เน้นความพริ้วไหว 'ถ้าเป็นแดรคีเน ก็ต้องระวังพิษ และโจมตีที่ลำคอหรือส่วนที่เป็นหาง'

          ชาวค่ายคนอื่นๆ ต่างก็เสนอความคิดเห็นและชี้จุดอ่อนของอสุรกายแต่ละชนิดไปตามความเข้าใจของตนเอง

         เมื่อเวลา 11:00 น. ตรงเป๊ะ โกรเวอร์ประกาศจบคลาสอสุรกายศึกษาและชาวค่ายคนอื่นๆ ก็เริ่มทยอยแยกย้ายกันไป บ้างก็เดินลงไปเล่นน้ำทะเล บ้างก็จับกลุ่มพูดคุยกันถึงกลิ่นและเสียงประหลาดที่ได้ยินในคลาส เดม่อนรู้สึกเหนื่อยแต่ก็สดชื่น การได้ใช้ทักษะของตัวเองในทางที่เป็นประโยชน์ ทำให้เขารู้สึกมีคุณค่ามากขึ้น

         เขาเดินตรงไปหาโกรเวอร์ที่กำลังเก็บอุปกรณ์อยู่ข้างๆ ชายหาด มืออีกข้างหนึ่งของเดม่อนถือช่อดอกไม้เล็กๆ ที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่เช้า เป็นช่อดอกไม้ป่าสีขาวแซมด้วยสีม่วงอ่อนๆ ที่เก็บมาจากแถวริมลำธารในค่าย

           "พี่โกรเวอร์ครับ" เดม่อนเอ่ยเรียกเสียงเบา เมื่อโกรเวอร์เงยหน้าขึ้นมามอง เขาก็ยื่นช่อดอกไม้ให้ "นี่ครับ...สำหรับวันนี้ครับ"

        โกรเวอร์ดูประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้รับช่อดอกไม้ เขารับมันไปอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีน้ำตาลของเซเทอร์หนุ่มเป็นประกายด้วยความเอ็นดู "โอ้! ขอบใจมากนะเดม่อน ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

     "ไม่เป็นไรครับ" เดม่อนตอบ "ผมอยากขอบคุณรุ่นพี่จริงๆ ครับ บทเรียนวันนี้มีประโยชน์กับผมมากเลยครับ" เขานึกถึงวิธีการใช้ประสาทสัมผัสต่างๆ ในการประเมินภัยคุกคาม ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาเพิ่งนำไปใช้จัดการมิโนทอร์เมื่อคืน

     โกรเวอร์ยิ้มกว้าง เขาสูดกลิ่นดอกไม้ในมือเบาๆ "พี่ดีใจที่มันเป็นประโยชน์นะเดม่อน นายมีความสามารถพิเศษในการรับรู้กลิ่นและเสียงอยู่แล้ว แค่ต้องเรียนรู้ที่จะใช้มันให้ถูกทาง" เขาจ้องมองเดม่อน "จำไว้ว่าสิ่งที่พี่สอนไปวันนี้ จะช่วยให้นายเอาตัวรอดได้ในสถานการณ์จริง"

            "ครับ ผมจะจำไว้" เดม่อนกล่าวด้วยความจริงใจ

           โกรเวอร์พยักหน้า "ดีแล้ว ไว้เจอกันคลาสหน้านะเดม่อน" เขาพูดพลางยิ้มให้ ก่อนจะหันไปเก็บอุปกรณ์ที่เหลือและเดินจากไป พร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ ปล่อยให้เดม่อนยืนอยู่คนเดียวริมชายหาด

              เมื่อโกรเวอร์เดินจากไปพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ เดม่อนก็ยังคงยืนอยู่ริมชายหาด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากคลาสที่หนักหน่วงปะปนกับความสดชื่นจากลมทะเล

       'วันนี้ได้ความรู้มาเยอะเลย' เขาคิด 'โดยเฉพาะเรื่องอสุรกาย...น่าจะเอาไปใช้ประโยชน์ได้'

        เดม่อนเริ่มคิดถึงสิ่งที่ต้องทำต่อไป เขาตัดสินใจที่จะไม่กลับกระท่อมทันที แต่จะแวะไปที่กระดานภารกิจที่บ้านใหญ่อีกครั้ง เพื่อดูว่ามีงานอะไรใหม่ๆ ที่เขาพอจะจัดการได้บ้างในช่วงที่เหลือของวันนี้ หลังจากที่เขากลับจากลาดตระเวนแล้วเมื่อคืน ก็ยังไม่ได้เช็คดูอีกครั้ง

       'บางทีอาจจะมีอะไรที่น่าสนใจรออยู่ก็ได้' เดม่อนคิด ก่อนจะหมุนตัวเดินจากชายหาด มุ่งหน้ากลับไปยังบ้านใหญ่ของค่าย

วิชาวิชาอสุรกายศึกษา I (2/4)

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +10 EXP / +5 ความกล้า

มอบ ช่อดอกไม้ ให้ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด (ของชอบ +20)

- พูดคุยประจำวัน +5

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 40 แต้ม

NC

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

21.07.2025 | 08:00 AM

หลังมื้อเช้าที่เต็มไปด้วยบทสนทนาที่ไร้สาระของเหล่าเดมิก็อด, แอ็กเซลไม่ได้กลับไปยังเรือนกระจกเพื่อดูแลการลงทุนล่าสุดของเขา แต่กลับเลือกที่จะเดินมุ่งหน้าไปยังชายทะเล, ที่ซึ่งสายลมพัดเอื่อยๆ และเสียงคลื่นซัดสาดเป็นฉากหลังที่สงบอย่างน่าประหลาดสำหรับการเรียนรู้เรื่องราวของสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด

คลาสอสูรกายศึกษาคาบที่สองจัดขึ้นในห้องเรียนที่เปิดโล่งที่สุดในค่าย โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด, เซเทอร์ผู้เป็นอาจารย์, ยืนอยู่กลางวงล้อมของนักเรียนที่นั่งอยู่บนท่อนไม้ซึ่งถูกจัดวางไว้เป็นครึ่งวงกลม เขายืนอยู่หน้าแผ่นความร้อนที่บิดเบี้ยวในอากาศ—ภาพฉายเวทมนตร์ที่แสดงภาพของอสูรกายชนิดต่างๆ ด้วยความคมชัดที่น่าขนลุก

"โอเคทุกคน!" โกรเวอร์เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้น "วันนี้เราจะมาเจาะลึกอสูรกายสามชนิดที่พวกเธอมีโอกาสเจอมากที่สุด…เฮลล์ฮาวนด์, ยักษ์ไลสโตรโกเนียน, และแดรกคีเน่"

บุตรแห่งโชคชะตารับฟังอย่างตั้งใจ, เก็บทุกข้อมูลเกี่ยวกับพฤติกรรม, จุดแข็ง, และที่สำคัญที่สุด—จุดอ่อน—ของอสูรกายแต่ละชนิดเข้าสู่คลังความคิดของเขาอย่างเป็นระบบ มันไม่ใช่แค่การเรียนรู้, แต่คือการรวบรวมข้อมูลสำหรับสถานการณ์ที่เขาจะต้องเผชิญหน้ากับมันในอนาคต

บทเรียนดำเนินต่อไป, จากเฮลล์ฮาวนด์สู่ยักษ์ไลสโตรโกเนียนที่ป่าเถื่อนและกินคน, จนกระทั่งมาถึงภาพฉายสุดท้าย—แดรกคีเน่, สตรีงูผู้มีท่อนล่างเป็นงูสองตัวแทนขา

"พวกนี้ฉลาดกว่าที่เห็นภายนอกเยอะ" โกรเวอร์เตือน "และมักจะแฝงตัวอยู่ในกลุ่มมนุษย์ได้อย่างแนบเนียน…ซึ่งนั่นก็นำเรามาสู่หัวข้ออภิปรายในวันนี้" เขาตบมือเบาๆ เพื่อเรียกความสนใจ "ถ้าพวกเธอเจอแดรกคีเน่กลางเมืองใหญ่…จะทำอย่างไร?"

เดมิก็อดหลายคนรีบยกมือตอบ, คำตอบส่วนใหญ่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน—"ล่อมันเข้าไปในตรอกแคบๆ แล้วสู้!", "ใช้ดาบฟันหางมัน!"

แอ็กเซลยังคงนั่งนิ่ง, ไม่ได้ร่วมแสดงความคิดเห็น, เพียงแค่รับฟังและวิเคราะห์แต่ละคำตอบในใจ เขามองว่ามันเป็นการตอบสนองที่มาจากสัญชาตญาณของนักรบ, ไม่ใช่นักวางแผน

โกรเวอร์สังเกตเห็นความเงียบของเขา

"แล้วนายล่ะ, แอ็กเซล? มีความคิดเห็นอะไรบ้างไหม?"

บุตรแห่งโชคชะตาเงยหน้าขึ้น, สบตากับเซเทอร์หนุ่มโดยตรง "เป้าหมายหลักไม่ใช่การสังหารอย่างอึกทึก" เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบและเยือกเย็น, ดึงทุกสายตาให้มาจับจ้องที่เขา "แต่คือการกำจัดภัยคุกคามอย่างเงียบเชียบและรวดเร็วที่สุด โดยสร้างความเสียหายต่อสภาพแวดล้อมและส่งผลกระทบต่อม่านหมอกให้น้อยที่สุด"

เขาเว้นจังหวะ, ปล่อยให้ทุกคนคิดตาม "การต่อสู้กลางแจ้งในเมืองมันดึงดูดความสนใจ, สร้างความตื่นตระหนก, และทำให้ม่านหมอกต้องทำงานหนักเกินความจำเป็น ซึ่งอาจจะดึงดูดอสูรกายตัวอื่นเข้ามาเพิ่มอีก"

"ดังนั้น, ประเด็นแรกคือการควบคุมสถานการณ์" เขาอธิบายต่อ "ท่อนล่างของมันคืออาวุธและจุดแข็ง, แต่ก็เป็นจุดอ่อนเช่นกัน การเคลื่อนไหวของมันต้องอาศัยพื้นที่กว้าง การล่อมันเข้าไปในทางเดินแคบๆ หรือตรอกเล็กๆ จะจำกัดความสามารถในการโจมตีของมันได้อย่างมหาศาล นอกจากนี้แดรกคีเน่น่าจะเป็นสัตว์เลือดเย็น เหมือนงู...นั่นคือจุดอ่อนของมัน"

ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย, ราวกับกำลังมองเห็นภาพสถานการณ์นั้นในหัว "เราไม่จำเป็นต้องใช้ไฟเสมอไป ความเย็นจัดก็ให้ผลเช่นเดียวกัน…และสร้างความเสียหายต่อทรัพย์สินน้อยกว่ามาก ถังดับเพลิงคาร์บอนไดออกไซด์สามารถสร้างความเย็นฉับพลันได้, การล่อมันเข้าไปในห้องเย็นของร้านอาหารหรือซูเปอร์มาร์เก็ตก็เป็นทางเลือกหนึ่ง เมื่ออุณหภูมิร่างกายของมันลดต่ำลง, การเคลื่อนไหวของมันจะช้าลงอย่างมาก…ทำให้เกิดภาวะชะงักงัน"

"และเมื่อมันเคลื่อนไหวช้าลง" เขากล่าวสรุป, น้ำเสียงของเขายังคงเยือกเย็นไม่เปลี่ยนแปลง "นั่นคือจังหวะที่เราจะเข้าโจมตีจุดตาย ไม่ใช่การฟันไปมั่วๆ แต่เป็นการเล็งไปที่จุดบอดทางกายภาพ…ช่องว่างระหว่างเกล็ด, บริเวณลำคอที่ไม่มีเกล็ดหนาปกป้อง, หรือแม้แต่ดวงตาของมันเอง"

ความเงียบเข้าปกคลุมกลุ่มนักเรียน มีเพียงเสียงคลื่นที่ยังคงซัดสาดเข้าฝั่งอย่างสม่ำเสมอ โกรเวอร์มองหน้าเขาด้วยแววตาทึ่ง เขาไม่เคยได้ยินการวิเคราะห์ที่ทั้งเฉียบขาดและเยือกเย็นขนาดนี้จากกึ่งเทพหน้าใหม่มาก่อน

"นั่น…นั่นเป็น…การวิเคราะห์ที่ละเอียดมาก, แอ็กเซล" เซเทอร์หนุ่มเอ่ยขึ้นในที่สุด, เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย "ละเอียดมากจริงๆ"

บุตรแห่งโชคชะตาเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ, ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาทางสีหน้า

อสุรกายศึกษา (2/4):  +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยตอบคำถามของโกรวเวอร์  +5

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

DSI Class 1/4
21th July 2025 9-11 AM

   ในเช้าวันจันทร์ที่แสนจะสว่างจ้า สายลมอุ่น ๆ ของซัมเมอร์ที่ตามด้วยกลิ่นของลมทะเลที่โชยจาง ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของเคบินที่สาม บ้ายของเหล่าเด็กแห่งท้องทะเลได้ซุกหัวนอนในทุก ๆ วัน ริปลีย์สวอนสันในชุดนอนสีหวานยืดเหยียดร่างกายอันแข็งทื่อจากการโหมงานสไตล์ว่าที่ดารา(ตัวประกอบ)สาวท่านหนึ่ง มือเล็กหยิบเสื้อค่ายมาพาดบ่าได้เวลาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปเผชิญกับต้นเหตุของการหยุดพักงานกลับค่ายฮาล์ฟบลัด

   แสงแดดยามสายส่องกระทบผิวน้ำทะเลที่ระยิบระยับคล้ายผืนผ้าสีเงินเคลื่อนไหว ขณะริปลีย์เหยียบเท้าเปล่าลงบนทรายอุ่น ๆ ซึ่งยังคงชื้นเล็กน้อยจากคลื่นลูกสุดท้ายที่ซัดเข้าฝั่ง ลมเค็มของทะเลพัดแผ่วบาง ปะปนกับกลิ่น… อะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยปกตินัก — กลิ่นที่เหมือนเปลือกไม้ผุ กำมะถัน และ... น้ำลายสัตว์?

   ในวันนี้เป็นคาบเรียนวิชาอสูรกายศึกษา และใช่—การเรียนการสอนของค่ายที่เธอยังคงต้องเข้ารับการสั่งสอนนี่แหละคือต้นเหตุของการพักตารางถ่ายบินกลับค่ายในเวลา 5ชั่วโมงครึ่ง (ถึงจริง ๆ จะด้วยเหตุผลอื่น ๆ ด้วยก็เถอะ)

   ริปลีย์ที่เดินมาถึงสถานที่จัดคลาสในวิชานี้เรียบร้อยก็ได้รับการทักทายจากลิเลียน่าที่ยืนอยู่ข้างคนคุ้น ๆ อย่าง—เอเตียน โลรองต์ ที่แปลกว่าและคุ้นตายิ่งกว่าคือการที่มีร็อกซาน่ายืนอยู่ด้วย

   “ดูนั่นสิ ดาราสาวท่านหนึ่งนี่นา” เสียงของพี่สาวที่เธอสนิทที่สุดเอ่ยออกมา

   “เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ไงแม่สาวออตตี้—”

   “ก็ว่าจะมาถามข่าวคราวของเธอหลังกลับจากแอตแลนตากับลิเลียน่า แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอดันบินลัดฟ้าไปเป็นดาราสาวซะได้”

   “แต่ก็กลับมาแล้วนี่คะร็อกซาน่า อย่างน้อยก็ถือว่าคุณมีดวงสมพงษ์กับริปลีย์พอตัวเชียว” ลิเลียน่าหัวเราะออกมาอย่างชอบใจที่พอถามหาเพื่อนสาวบ้านโพไซดอน เธอคนนั้นก็โผล่มาที่คลาสทันทีอย่างกับเทพีแห่งโชคชะตาดลบรรดาล

   “คลาสจะเริ่มแล้ว” เอเตียน โรลองต์เอ่ยสั้น ๆ ก่อนที่จะพยักเพยิดใบหน้าให้สาว ๆ ได้เห็นว่าตอนนี้คุณครูเซเทอร์อย่าง โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ดในตำนานได้มาถึงแล้ว

   “ขอต้อนรับสู่คาบเรียนที่จมูกของเธอจะกลายเป็นอาวุธ!” เสียงของโกรเวอร์ — เซเทอร์หนุ่มผู้สวมหมวกฟาง ใส่แว่นกันแดดรูปดาว และสะพายกระเป๋าย่ามปักคำว่า Moss Slayer — ดังขึ้นอย่างร่าเริงขณะเขาโยนห่อผ้าลงบนพื้นทรายแล้วเริ่มตั้งโต๊ะพับไม้ไผ่เล็ก ๆ

   “นั่งล้อมวงเลยเด็ก ๆ ไม่ต้องกลัว ถังที่มีกลิ่นเหมือนเนื้อเน่าต้มปลาเค็มนั่นไม่ใช่ของว่าง มันคือการสอบประสาทสัมผัส!”

   เด็ก ๆ กึ่งเทพเริ่มนั่งลงตามคำสั่ง บ้างก็อุดจมูก บ้างก็หัวเราะคิกคักชอบใจ — ริปลีย์นั่งขัดสมาธิบนผ้าขนหนูผืนเล็ก หูกางรับเสียงลมทะเล ขณะที่โกรเวอร์เริ่มเปิดกล่องไม้แผงด้านหน้าออก เผยให้เห็นโหลแก้วหลายใบที่ภายในบรรจุของเหลวแปลก ๆ และควันลอยกรุ่นแบบที่ไม่ควรมีอยู่ในโหลธรรมดา

   “พวกเธอรู้ไหม?” โกรเวอร์ว่าพลางวางเท้าแพะลงบนพื้นทรายและยกไม้เท้าเขี่ยเส้นลากวงกลม “ตอนฉันอายุเท่าพวกเธอ ฉันเคยเผชิญหน้ากับไซคลอปส์ตัวหนึ่ง... แต่ไม่ใช่ด้วยหอก หรือดาบ หรือเวทมนตร์...”

   “ฉันเอาตัวรอดมาได้เพราะกลิ่นมันแรงขนาดทำให้เพื่อนร่วมทางของฉันอาเจียนจนมันหลุดความสนใจไปหมด!”

   เสียงหัวเราะระเบิดกลางวง — แต่โกรเวอร์เพียงแต่ยิ้มกว้าง “จำไว้นะเด็ก ๆ…ในโลกที่ม่านหมอกบิดเบือนภาพที่เห็น ประสาทสัมผัสอื่น ๆ จะเป็นเครื่องมือนำทางที่แท้จริง”

   โกรเวอร์หยิบโหลแรกขึ้นมา เป็นขวดแก้วทรงกลมฐานแบน มีของเหลวสีเขียวหม่นอยู่ภายใน เขาพึมพำคำร่ายเบา ๆ — "Anoikto Olfacto." — และในวินาทีถัดไป ฝาโหลก็แง้มออก ปล่อยกลิ่นเหมือนหนังเก่าและกลิ่นเนื้อวัวเปียกฝนออกมาอย่างฉับพลัน

   เด็ก ๆ ส่วนใหญ่เบือนหน้าหนี แต่ริปลีย์กับลิเลียน่าที่เพิ่งจะได่กลิ่นไปเมื่อสัปดาห์ก่อนก็หันหน้ามองกันและกันเหมือนรู้กันว่ามันคือไอ้ตัวนั้นที่ไล่หวดในป่าก่อนถึงแอตแลนตา

   “...ไซคลอปส์ใช่ไหมคะ? เหมือนรองเท้ากีฬาเปียก ๆ ที่ลืมไว้ในล็อกเกอร์เกินหนึ่งสัปดาห์...” เป็นริปลีย์ที่ยกมือตอบ

   โกรเวอร์ดีดนิ้วเป๊าะ! “ใช่ สมแล้วกับที่ไปทำภารกิจมา!”

   ใช้เวลาให้เด็ก ๆ ได้ลองดมอยู่นานสองนานต่อจากนั้น โกรเวอร์หยิบกล่องไม้ทรงแปลกขึ้นมาวางตรงกลาง เปิดฝาพับออก เผยให้เห็นเครื่องเล่นเทปคาสเซ็ตขนาดใหญ่ที่มีคริสตัลส่องแสงสีฟ้าเป็นตัวส่งเสียงเวทมนตร์

   เสียงแรกที่ดังขึ้น เป็นเสียง “แกรก… แกรก… ชื้ดดด… ฟู่ววววววววว...”

   “นี่มันเสียงเสียดสีของเกล็ด กับลมหายใจที่กลวงคล้ายเสียงในโพรงหิน... เมดูซ่า” เป็นลิเลียน่าที่ตอบออกมา

   “เก่งมาก สมแล้วที่เป็นธิดาแห่งอะธีน่า”

   เมื่อผ่านไปสักพักโกรเวอร์รวบโหลแก้วใส่กลับกระเป๋า ก่อนจะยืนกอดอกมองเด็ก ๆ ที่เริ่มจดชื่อกลิ่นลงในสมุดพก เขาถอนหายใจแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังเป็นพิเศษ

   “วันหนึ่งเธออาจตื่นขึ้นมากลางป่า ไม่เห็นแม้แต่เงาของอสุรกายที่ไล่ล่าเธอ...”

   “แต่ถ้าเธอได้กลิ่นกลิ่นกำมะถันเจือคาวเลือด หรือเสียงกระทืบเท้าไม่สม่ำเสมอคล้ายคนลากไม้…”

   “อย่าคิดจะซุ่มโจมตี กลับกัน... จงหนีสุดชีวิต — เพราะเธอแค่มีชีวิตรอดมาได้ ก็ถือว่าเรียนวิชานี้ผ่านแล้ว”

   แล้วเด็ก ๆ ทุกคนก็ได้เรียนรู้ว่ากลิ่นน่าสยองพวกนี้สมแล้วที่เป็นกลิ่นพวกอันตราย—

เปิดใช้งานเอฟเฟค

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-07] ร็อกซาน่า ออตาเวีย
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์ การพูดคุย +7 ความสนิทสนม รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Special Training with BRO 5/10
22th July 2025 4 PM

   “มาช้านะริปลีย์”

   เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบา ๆ ในวันที่ลมทะเลพัดอ่อน ๆ รุ่นพี่เจโรมยืนอยู่บนโขดหินโดยสวมเสื้อยืดแขนกุดกับกางเกงลำลอง รองเท้าถูกถอดทิ้งไว้ที่ชายทรายหนึ่งข้าง เขาหันมาเอ่ยล้อพร้อมรอยยิ้มขี้เล่นในแบบฉบับที่ไม่มีใครโกรธลง

   “อย่างน้อยก็มาใช่ไหมหรือไง?”

   เขาหัวเราะกับท่าทีของรุ่นน้องในค่าย “พร้อมจะโดนน้ำตีหน้าเล่น ๆ รึยัง?”

   ริปลีย์พยักหน้า เธอสวมเสื้อกล้ามค่ายกับกางเกงขาสั้น

   “วันนี้พี่จะสอนว่ายทวนคลื่นนะ ไม่ใช่เพราะพี่ชอบความทรมานหรอก” เจโรมยักไหล่พลางเดินลงน้ำ “แต่ถ้าเธอควบคุมน้ำไม่ได้ อย่างน้อยเธอต้องควบคุมตัวเองเวลาอยู่ในน้ำให้ได้ก่อน เข้าใจมั้ย?”

   ริปลีย์ฟังอย่างตั้งใจ พลางเริ่มว่ายไปเคียงข้างรุ่นพี่ในแนวขนานกับคลื่นเพื่อเรียนรู้เทคนิคจากเขา

   “ดูฉันให้ดีนะ” เจโรมสั่งเสียงจริงจังขึ้นทันที — โหมดเทรนเนอร์มาแล้ว

   เขาว่ายนำไปข้างหน้า ก่อนจะหักตัวพลิกกลับหัวตรงเข้าหาคลื่น ใช้จังหวะหายใจ ดึงแขนอย่างมั่นคง ขาเตะไม่ให้เสียจังหวะ ร่างของเขาทะลุผ่านคลื่นไปได้อย่างสวยงาม ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของทะเล

   “เธอต้องใช้แรงเฉพาะตอนดึงตัว อย่าเตะมั่ว อย่าตกใจเมื่อคลื่นซัดเข้าใส่ หายใจผ่านจมูกตอนโผล่ขึ้น — ถ้าเข้าปากก็แค่ด่าทะเลไป”

   น้องน้อยไม่รอช้า ลองวิชาทำตามบ้าง... แน่นอนว่าโดนคลื่นตีใส่หน้าตรง ๆ จนหน้าหงาย—

   “บ๊ะ… แบบนั้นไม่ใช่เวฟรักแล้ว มันเวฟบัฟเฟต” เจโรมว่ายเข้ามาช่วยพยุง

   “ไม่เป็นไร ล้มสิบรอบก็ลุกสิบเอ็ด จำไว้ คลื่นมันไม่เลือกว่าคนเก่งหรือไม่ มันแค่ซัดเหมือนกันหมด พี่อยากให้เธอซัดกลับบ้างไง เข้าใจมะ?”

   “ไม่ซัดน้ำแล้วลงไปหายใจใต้น้ำเอาไม่ได้หรือไงพี่ชาย”

   “ก็เผื่อไว้เขาไม่มีเหงือกทิพย์แล้วไงเจ้าเงือกน้อย—”

   หลังจากฝึกว่ายจนหอบ เจโรมนั่งเอนหลังริมฝั่งน้ำ ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าโดยมีริปลีย์ว่ายมานั่งพักด้วย

   “จริงสิ ช่วยนี้อย่าไปอ่านข่าวจะดีกว่าไหมนะพี่ชาย ?”

   “ห้ามช้าไปแล้ว ฉันอ่านจนหมดแล้ว—”

   ดูเหมือนว่าจะเห็นเงาแปลก ๆ ในดวงตาเขาหรือเปล่า ? นี่เรียกว่าพลังแห่งแรงหึงไหมนะ ? ริปลีย์เลยให้บิบิมบับปลอบใจพี่ชายไปก็แล้วกัน...

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ บิบิมบับ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ * 2 = +40
@God

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

23.07.2025 | 08:00 AM

ชายหาดในยามเช้าตรู่มีบรรยากาศที่แตกต่างไปจากการเรียนในช่วงบ่ายอย่างสิ้นเชิง อากาศยังคงเย็นสบาย, ผืนทรายยังไม่ทันได้อมความร้อน, และเสียงคลื่นที่ซัดสาดก็ดูจะนุ่มนวลและสงบกว่า บุตรแห่งไทคียืนอยู่กับกลุ่มนักเรียน, ความคิดของเขายังคงวนเวียนอยู่กับข่าวลือจากสวรรค์เมื่อครู่—มันไม่ใช่ความรำคาญใจอีกต่อไป, แต่เป็นเหมือนเสียงนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลัง, กระตุ้นให้เขาต้องจัดการกับภารกิจที่เฮลคิทเช่นในเร็ววัน

"สวัสดีทุกคน" โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด กล่าวทักทาย, ดูเหมือนเขาจะผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเองที่สุดเมื่ออยู่ท่ามกลางธรรมชาติ "วันนี้เราจะมาเรียนรู้เทคนิคที่สำคัญที่สุดในการเอาตัวรอด...ซึ่งก็คือ, การหลีกเลี่ยงการต่อสู้"

คำพูดนั้นทำให้เดมิก็อดสายบู๊บางคนขมวดคิ้ว, แต่สำหรับแอ็กเซล, มันคือปรัชญาที่เขายึดมั่นมาโดยตลอด—การต่อสู้คือทางเลือกสุดท้าย, เมื่อการเจรจาและการวางแผนล้มเหลวโดยสิ้นเชิง

"การอ่านสภาพแวดล้อมคือขั้นตอนแรก" โกรเวอร์อธิบาย, เขาชี้ไปยังแนวป่าที่อยู่ติดกับชายหาด "ทุกกิ่งไม้ที่หัก, ทุกรอยเท้าบนดิน, ทุกเสียงที่ผิดปกติ...มันคือภาษาที่ธรรมชาติใช้เตือนเรา"

จากนั้น, เขาก็เปลี่ยนหัวข้อไปยังสิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่า "แต่ที่สำคัญไม่แพ้กัน...คือจิตวิทยาของอสูรกาย พวกมันส่วนใหญ่ไม่ได้ซับซ้อน แต่ก็มีสัญชาตญาณพื้นฐานที่พวกเราสามารถใช้ให้เป็นประโยชน์ได้...เช่นความตะกละ, ความหยิ่งทะนง, หรือความหวาดระแวง" เขาหันมาทางดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัด "แอ็กเซล, ถ้าเธอต้องหลอกล่อให้เฮลล์ฮาวนด์ออกจากพื้นที่ที่มันเฝ้าอยู่โดยไม่ต้องสู้...เธอจะทำยังไง?"

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้ตอบในทันที เขาใช้เวลาครู่หนึ่งในการประมวลผลข้อมูล "เฮลล์ฮาวนด์เป็นสุนัขเฝ้ายมโลก...สัญชาตญาณของมันคือการเฝ้าระวังและการล่า" เขาเริ่มต้นวิเคราะห์อย่างเยือกเย็น "ผมจะไม่ใช้เหยื่อล่อที่เป็นอาหาร…มันพื้นฐานเกินไปและอาจทำให้มันแค่คาบเหยื่อแล้ววิ่งกลับไปที่เดิม แต่จะสร้าง 'ภัยคุกคามลวง' ที่ดูเหมือนจะอันตรายกว่าเป้าหมายที่มันกำลังเฝ้าอยู่"

เขาอธิบายต่อ "อาจจะเป็นการใช้กลิ่นของอสูรกายอีกชนิดที่แข็งแกร่งกว่า หรือสร้างเสียงของการต่อสู้ที่รุนแรงในระยะไกล...ดึงความสนใจของมันไปยัง 'ปัญหา' ที่ใหญ่กว่า สัญชาตญาณของผู้เฝ้ายามจะบีบให้มันต้องไปตรวจสอบภัยคุกคามนั้นก่อน...ซึ่งนั่นคือช่วงเวลาที่เราจะเคลื่อนไหว"

โกรเวอร์พยักหน้าช้าๆ, แววตาของเขาฉายแววพอใจอย่างเห็นได้ชัด "เป็น…เป็นการวิเคราะห์ที่หลักแหลมมาก"

จากนั้น, เซเทอร์หนุ่มก็หยิบขลุ่ยต้นอ้อของเขาออกมา "และนี่คือเครื่องมือสุดท้าย...ดนตรี" เขาจรดขลุ่ยเข้ากับริมฝีปากแล้วเริ่มบรรเลงท่วงทำนองที่แปลกประหลาดและเก่าแก่ มันไม่ใช่ดนตรีที่ไพเราะ, แต่กลับเต็มไปด้วยพลังของธรรมชาติ เถาวัลย์ที่เลื้อยอยู่บนพื้นดินใกล้ๆ เริ่มขยับและเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว, สานตัวกันเป็นกำแพงธรรมชาติเตี้ยๆ ที่สามารถใช้เป็นที่กำบังหรือกีดขวางการเคลื่อนไหวได้

การสาธิตนี้เรียกเสียงฮือฮาจากเหล่ากึ่งเทพหน้าใหม่ได้ไม่น้อย และเมื่อมันจบลง, กิจกรรมภาคปฏิบัติก็ได้เริ่มต้นขึ้น "เกมซ่อนหาในป่า" พวกเขาต้องซ่อนตัวจากโกรเวอร์ที่ทำหน้าที่เป็น 'อสูรกาย' ผู้ค้นหา

สำหรับเดมิก็อดส่วนใหญ่, มันคือเกม แต่สำหรับผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟ, มันคือการฝึกซ้อม เขาไม่ได้แค่หาที่ซ่อน, แต่เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของสภาพแวดล้อม เขาเคลื่อนที่ไปตามเงา, ใช้พุ่มไม้หนาทึบเป็นที่กำบัง, และกลั้นหายใจเพื่อลดเสียงให้เบาที่สุด โกรเวอร์เดินผ่านจุดที่เขาซ่อนตัวไปครั้งหนึ่งโดยไม่ทันสังเกต

ช่วงสุดท้ายของคลาสคือการแยกแยะพืชมีพิษและพืชสมุนไพร โกรเวอร์ชี้ให้ดูใบของต้นไอวี่พิษ, อธิบายลักษณะของผลเบอร์รี่อันตราย, และสอนให้รู้จักสมุนไพรที่สามารถใช้ห้ามเลือดหรือลดไข้ได้

บุตรแห่งไทคีจดจำทุกอย่างด้วยความแม่นยำของคอมพิวเตอร์ นี่คือข้อมูลดิบ, คือเครื่องมืออีกชนิดหนึ่งที่สามารถนำมาใช้ได้ทั้งในการช่วยชีวิต…และการปลิดชีวิต

คลาสเรียนจบลงด้วยความรู้สึกของการได้รับความรู้ที่จับต้องได้ มันคือบทเรียนที่สอนให้เขาเข้าใจว่า…การเอาตัวรอดที่แท้จริงไม่ได้วัดกันที่ความแข็งแกร่งของดาบ, แต่วัดกันที่ความเฉียบคมของสมองและการใช้ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวให้เป็นประโยชน์

อสุรกายศึกษา (3/4):  +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยตอบคำถามของโกรวเวอร์  +5

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

23.07.2025 | 01:00 PM

ความร้อนของมื้อกลางวันเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วผืนทราย, ทำให้อากาศที่ชายหาดหนักอึ้งและเชื่องช้าลงกว่าช่วงเช้าอย่างเห็นได้ชัด เหล่าเดมิก็อดที่กลับมารวมตัวกันอีกครั้งสำหรับคลาสอสูรกายศึกษาคาบสุดท้ายดูจะเซื่องซึมลงเล็กน้อย, แต่บุตรแห่งโชคชะตากลับมีสมาธิที่คมชัดกว่าเดิม ในใจของเขากำลังประมวลผลข้อมูลที่ได้รับมาตลอดทั้งวัน, เชื่อมโยงทุกอย่างเข้ากับภารกิจที่รออยู่เบื้องหน้า

"ยินดีต้อนรับกลับสู่คาบสุดท้ายของวันนี้" โกรวเวอร์เริ่มต้น, ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รับผลกระทบจากความร้อนเลยแม้แต่น้อย "วันนี้...เราจะมาคุยกันในหัวข้อที่หนักที่สุด: การรู้ขีดจำกัดของตัวเอง"

เขาไม่ได้ใช้ภาพฉายเวทมนตร์ในวันนี้, แต่กลับใช้กิ่งไม้ขีดภาพคร่าวๆ ของอสูรกายขนาดมหึมาลงบนผืนทราย—ไฮดร้า, ไคมีร่า, และสิงโตนีเมียน "มีอสูรกายบางชนิดที่เด็กๆอย่างพวกเธอไม่ควรคิดจะสู้คนเดียวเด็ดขาด" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าทุกครั้ง "นี่ไม่ใช่เรื่องของความขี้ขลาด, แต่มันคือการคำนวณความเสี่ยง การพุ่งเข้าไปสู้กับมันตามลำพัง…ไม่ใช่ความกล้าหาญ, มันคือการฆ่าตัวตาย"

"ในสถานการณ์แบบนี้" เขากล่าวเน้น "ทีมเวิร์คไม่ใช่ทางเลือก, แต่มันคือสิ่งจำเป็น การร่วมมือกันระหว่างมนุษย์กึ่งเทพต่างสายเลือดคือการนำจุดแข็งที่แตกต่างกันมาใช้เพื่อเอาชนะศัตรูที่แข็งแกร่งเกินกว่าที่ใครคนใดคนหนึ่งจะรับมือได้"

จากนั้น, เขาก็หยิบตุ๊กตาดินเหนียวตัวเล็กๆ หลายตัวออกมา, วางมันลงบนแผนที่ที่เขาวาดไว้บนพื้นทราย "ถึงเวลาของสถานการณ์จำลอง" เขาประกาศ

"สมมติว่า...มีไมโนทอร์กำลังอาละวาดอยู่ในสถานีรถไฟใต้ดินที่คับแคบ ทีมของพวกเธอประกอบด้วย: บุตรแห่งแอรีส, บุตรแห่งอพอลโล, และเซเทอร์หนึ่งตน…เธอจะจัดการกับมันยังไง?"

บุตรแห่งแอรีสคนหนึ่งตอบทันที "ให้ลูกแอรีสลุยก่อนเลย! เข้าไปปะทะ! ที่เหลือคอยสนับสนุน!"

"แล้วถ้าอุโมงค์ถล่มลงมาล่ะ?" โกรวเวอร์ถามกลับ "พื้นที่แคบๆ แบบนั้นการต่อสู้ซึ่งๆ หน้าอันตรายเกินไป"

เขาหันมาทางบุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำ "แอ็กเซล, แผนของนายล่ะ?"

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดมองไปยังตุ๊กตาดินเหนียวเหล่านั้น, ในหัวของเขาไม่ได้มองว่ามันเป็นวีรบุรุษ, แต่มองเป็นตัวหมากบนกระดาน

"การต่อสู้โดยตรงคือความผิดพลาด" เขาเริ่มต้นวิเคราะห์อย่างเยือกเย็น "เราต้องใช้สภาพแวดล้อมให้เป็นประโยชน์" เขายื่นนิ้วไปชี้ที่ตุ๊กตาดินเหนียว "ให้บุตรแห่งแอรีสทำในสิ่งที่เขาถนัดที่สุด—สร้างเสียงและแสดงความก้าวร้าวเพื่อเป็น 'เหยื่อล่อ', ดึงความสนใจทั้งหมดของไมโนทอร์ไปที่เขาคนเดียว, และนำมันไปยังพื้นที่ที่เรากำหนดไว้ล่วงหน้า"

"ในขณะเดียวกัน" เขาอธิบายต่อ "เซเทอร์จะใช้ความสามารถของเขาเพื่อสร้างอุปสรรคตามเส้นทางที่ไมโนทอร์กำลังจะวิ่งผ่าน อาจจะเป็นการทำให้พื้นลื่นขึ้น, หรือสร้างเสียงหลอกเพื่อทำให้มันสับสน ส่วนบุตรแห่งอพอลโล…หน้าที่ของเขาไม่ใช่แค่การรักษา แต่คือการซุ่มโจมตีจากระยะไกล, รอจังหวะที่ไมโนทอร์เสียหลักหรือติดกับ, แล้วใช้ธนูยิงไปที่จุดอ่อนที่เปิดออก…เช่นดวงตาหรือข้อต่อ"

เขาสรุปแผนการ "เราไม่ได้สู้กับมัน, แต่เรากำลัง 'ล่า' มัน เราควบคุมสถานการณ์, ลดความเสี่ยง, และใช้ความสามารถของทุกคนให้เกิดประโยชน์สูงสุดโดยไม่ต้องเอาใครไปเสี่ยงในการปะทะซึ่งๆ หน้า"

โกรเวอร์มองเขาด้วยสายตาที่พึงพอใจและพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "นั่น...เป็นแผนการที่...ละเอียดและมีประสิทธิภาพ"

ช่วงถาม-ตอบสุดท้ายของคลาสเป็นไปอย่างราบรื่น มันคือการปิดฉากบทเรียนที่สอนให้แอ็กเซลเข้าใจศัตรู, เข้าใจสภาพแวดล้อม, และที่สำคัญที่สุด…เข้าใจขีดจำกัดของตัวเองและคุณค่าของ 'สินทรัพย์' ที่เรียกว่าเพื่อนร่วมทีม

การขอความช่วยเหลือไม่ใช่ความอ่อนแอ…มันคือการมอบหมายงานให้กับผู้ที่เหมาะสมที่สุด เป็นเพียงแค่การบริหารจัดการที่ดีเท่านั้นเอง

อสุรกายศึกษา (4/4):  +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยตอบคำถามของโกรวเวอร์  +5

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

23 · กรกฎาคม · 2025 · 09.00 - 11.00 น.

          เดม่อนกลับมายังกระท่อมของเขาหลังจากที่ได้พูดคุยกับรูบี้และรีชาเกี่ยวกับภารกิจของเฮเฟตัส การได้รูบี้มาร่วมทีมเป็นเรื่องดี แม้เธอจะดูไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่เดม่อนรู้ว่าเธอเก่งกาจและจะเป็นประโยชน์อย่างมากในการเดินทางครั้งนี้ ส่วนรีชาเองก็ดูจะตื่นเต้นกับความคิดที่จะได้ออกไปผจญภัย

         ตลอดช่วงสองวันที่ผ่านมา เดม่อนยังคงโฟกัสกับการฝึกร่างกายตามปกติ เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับภารกิจที่กำลังจะมาถึงนี้ เขาทบทวนสิ่งที่เรียนจากคลาสจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุสและคลาสอสุรกายศึกษา ซึ่งเขาจะได้เรียนต่อในเช้าวันนี้

วิชาอสุรกายศึกษา I: เมื่อดาบไม่ใช่คำตอบ

         เช้าวันนี้ เวลา 09:00 น. เดม่อนเดินไปยังชายหาดของค่ายฮาล์ฟบลัดอีกครั้งเพื่อเข้าคลาสอสุรกายศึกษา I ของโกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด แสงแดด 'Eternal Sunshine' ยังคงสาดส่องเจิดจ้าเช่นเคย ทำให้บรรยากาศริมหาดดูสดใสและอบอุ่น

         โกรเวอร์ในชุดเสื้อยืดค่ายและกางเกงยีนส์ยืนอยู่กลางวงชาวค่าย ดวงตาของเขาฉายแววความกระตือรือร้น

         "สวัสดีทุกคน! วันนี้เราจะมาเรียนรู้บทเรียนที่สำคัญที่สุดบทหนึ่งในการเอาตัวรอด นั่นคือ 'เมื่อดาบไม่ใช่คำตอบ'" โกรเวอร์กล่าวเสียงดังฟังชัด "เป้าหมายของเราวันนี้คือการเรียนรู้เทคนิคการเอาตัวรอดที่สำคัญที่สุด นั่นคือการหลีกเลี่ยงการต่อสู้, การใช้สภาพแวดล้อม, และการหลอกล่อ!"

         โกรเวอร์เริ่มอธิบายถึง ศิลปะแห่งการหลบหนี "จำไว้นะทุกคน! บางครั้ง การหนีคือการตัดสินใจที่ฉลาดที่สุด! คุณต้องอ่านสภาพแวดล้อมรอบตัวให้ขาด! ป่า, เมือง, ถ้ำ... ทุกที่มีข้อได้เปรียบและเสียเปรียบของมัน! ต้นไม้สามารถเป็นที่กำบังหรือทางหนี พุ่มไม้สามารถซ่อนตัวให้พ้นจากสายตา หรือก้อนหินใหญ่สามารถใช้เป็นที่หลบภัยได้! คุณต้องใช้ธรรมชาติให้เป็นประโยชน์! แม่น้ำสามารถเป็นสิ่งกีดขวางที่อสุรกายบางชนิดข้ามไม่ได้ หรือลำธารเล็กๆ ก็สามารถซ่อนร่องรอยกลิ่นของคุณได้! คิดให้เร็ว และเคลื่อนไหวให้เงียบ!"

         เขาเดินไปกลางวง พลางใช้มือสาธิตการกวาดสายตาและรับรู้สภาพแวดล้อม "การหลบหนีไม่จำเป็นต้องวิ่งให้เร็วที่สุดเสมอไป แต่เป็นการเคลื่อนที่อย่างชาญฉลาดที่สุดต่างหาก!"

         ถัดมาคือเรื่อง จิตวิทยาอสุรกายเบื้องต้น "พวกมันส่วนใหญ่ไม่ได้ฉลาดเหมือนพวกเรา! พวกมันมีจุดอ่อนทางนิสัย! คุณต้องใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนเหล่านี้เพื่อหลอกล่อพวกมัน! ยกตัวอย่างเช่น ไซคลอปส์มักจะบ้าพลังและไม่ระมัดระวังรอบข้าง ถ้าคุณก่อกวนมันด้วยเสียงหรือวัตถุที่เคลื่อนที่เร็วๆ มันอาจจะพุ่งชนทุกอย่างจนหมดแรงไปเอง! ฮาร์ปี้มักจะโง่เขลาและชอบเสียงดัง ถ้าคุณสร้างเสียงรบกวนในทิศทางอื่น มันอาจจะตามเสียงนั้นไปแทน! มิโนทอร์ก็จะบ้าคลั่งไม่สนใจสิ่งรอบข้างมากนัก! คุณสามารถใช้สิ่งของรอบตัวโยนไปอีกทางเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจได้ชั่วขณะ! จำไว้ว่าพวกมันถูกขับเคลื่อนด้วยสัญชาตญาณดิบ! คุณต้องคิดล่วงหน้าหนึ่งก้าวเสมอ!"

         จากนั้น โกรเวอร์ก็หยิบขลุ่ยต้นอ้อคู่ใจของเขาขึ้นมา "และนี่คือพลังของเซเทอร์! ดนตรีและการป้องกันทางจิต!" เขาเป่าขลุ่ย เสียงดนตรีไพเราะดังกังวานไปทั่วชายหาด ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย แต่แล้วจู่ๆ ต้นไม้เล็กๆ ใกล้ๆ ก็เริ่มเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อตัวเป็นกำแพงพุ่มไม้ขวางทาง เสียงเพลงเปลี่ยนจังหวะเป็นท่วงทำนองที่ซับซ้อนขึ้น พุ่มไม้ก็ค่อยๆ ถดถอยกลับไปสู่สภาพเดิม

         

         "ฉันสามารถใช้ขลุ่ยสร้างสิ่งกีดขวางเพื่อถ่วงเวลาพวกมัน หรือแม้แต่ขับกล่อมพวกมันให้สงบลง! พวกคุณเองก็ต้องหาวิธีใช้พลังสายเลือดของตัวเองในการเอาตัวรอดที่ไม่ใช่แค่การต่อสู้! ลูกหลานอะโฟรไดต์อย่างเดม่อน สามารถใช้มนต์มหาเสน่ห์เบี่ยงเบนความสนใจได้ชั่วขณะ! ลูกหลานดีมีเทอร์อย่างนาเวีย สามารถเร่งการเติบโตของพืชเพื่อสร้างกับดักได้! ทุกคนมีพลังที่แตกต่างกัน ใช้มันให้ถูกจังหวะ!"

         "เอาล่ะ! กิจกรรมสุดท้ายของวันนี้!" โกรเวอร์ยิ้ม "เราจะเล่น เกมซ่อนหาในป่า!"

         เขาชี้ไปที่แนวป่าด้านหลัง "พวกคุณจะถูกปล่อยเข้าไปในป่า และต้องพยายามซ่อนตัวจาก 'ผู้ล่า' ที่ฉันจะกำหนดให้! ผู้ล่าจะพยายามตามหากลิ่นและเสียงของคุณ และระหว่างนั้น คุณจะต้องฝึกแยกแยะพืชมีพิษและพืชสมุนไพรไปด้วย! เพราะในสถานการณ์จริง ถ้าคุณบาดเจ็บหรือถูกพิษ การรู้จักพืชพรรณรอบตัวคือสิ่งที่ช่วยชีวิตคุณได้! จำลักษณะของใบ ดอก และกลิ่นของมันให้แม่น!"

         เดม่อนรู้สึกตื่นเต้นกับเกมซ่อนหา เขาถนัดเรื่องการหลบซ่อนและการใช้สภาพแวดล้อมอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อผสมกับการเรียนรู้เรื่องพืชพรรณ ก็ยิ่งน่าสนใจสำหรับเขา เขาพร้อมที่จะนำสิ่งที่เรียนมาปรับใช้

         "เอาล่ะ! เริ่มได้!" โกรเวอร์สั่ง เสียงของเขาดังก้องไปทั่วชายหาด ชาวค่ายต่างพากันวิ่งกรูกันเข้าไปในป่าเพื่อหาที่ซ่อนที่ดีที่สุด

         เดม่อนเลือกที่จะวิ่งเข้าไปในส่วนที่ดูหนาทึบของป่า เขากวาดสายตามองหาพุ่มไม้หนาๆ หรือโขดหินที่สามารถเป็นที่กำบังได้ เขาสูดกลิ่นดินและพืชพรรณรอบตัว พยายามแยกแยะกลิ่นที่คุ้นเคยออกจากกลิ่นแปลกปลอมที่อาจบ่งบอกถึงพืชมีพิษ

         เขาหยุดอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง พลางใช้มือสำรวจใบไม้และดอกไม้รอบๆ พยายามจดจำลักษณะของพืชที่โกรเวอร์เคยกล่าวถึงในตำรา 'ใบแบบนี้...ดอกสีนี้...ใช่สมุนไพรสำหรับรักษาพิษไหมนะ?' เขาพึมพำกับตัวเอง

         เมื่อเวลา 11:00 น. ตรงเป๊ะ โกรเวอร์ก็เรียกให้ทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้ง

         หลังเลิกคลาสและการขอบคุณ

         "พอแค่นี้สำหรับวันนี้ หวังว่าทุกคนจะได้บทเรียนดีๆ กลับไปใช้ในชีวิตจริงนะ!" โกรเวอร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

         ชาวค่ายคนอื่นๆ เริ่มทยอยแยกย้ายกันไป บ้างก็เดินลงไปเล่นน้ำทะเล บ้างก็จับกลุ่มพูดคุยกันถึงกลิ่นและเสียงประหลาดที่ได้ยินในคลาส เดม่อนรู้สึกเหนื่อยแต่ก็สดชื่น การได้ใช้ทักษะของตัวเองในทางที่เป็นประโยชน์ ทำให้เขารู้สึกมีคุณค่ามากขึ้น

         เดม่อนเดินตรงไปหาโกรเวอร์ที่กำลังเก็บอุปกรณ์อยู่ข้างๆ ชายหาด เขาหยิบชีสบอร์ดขนาดเล็กที่เขาเตรียมไว้เป็นพิเศษออกมาจากเป้ ชีสบอร์ดนั้นถูกจัดวางอย่างสวยงาม มีชีสหลากหลายชนิด ผลไม้แห้ง และแครกเกอร์ จัดวางอย่างเป็นระเบียบ

         "รุ่นพี่ครับ" เดม่อนเอ่ยเรียกเสียงเบา เมื่อโกรเวอร์เงยหน้าขึ้นมามอง เขาก็ยื่นชีสบอร์ดให้ "นี่ครับ...สำหรับวันนี้ครับ ผมรู้ว่ารุ่นพี่ชอบเอนชิลาดาชีส...แต่ผมคิดว่าชีสบอร์ดอาจจะทานง่ายกว่าครับ"

         โกรเวอร์ดูประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้รับของขวัญที่ดูดีขนาดนี้ เขารับมันไปอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีน้ำตาลของเซเทอร์หนุ่มเป็นประกายด้วยความเอ็นดู "โอ้! ขอบใจมากนะเดม่อน ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

         "ไม่เป็นไรครับ" เดม่อนตอบ "ผมอยากขอบคุณรุ่นพี่จริงๆ ครับ บทเรียนวันนี้มีประโยชน์กับผมมากเลยครับ" เขานึกถึงวิธีการใช้ประสาทสัมผัสต่างๆ ในการประเมินภัยคุกคาม ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาเพิ่งนำไปใช้จัดการมิโนทอร์เมื่อไม่กี่วันก่อน รวมถึงความรู้เรื่องการหลบหนีและการใช้สภาพแวดล้อมด้วย

         โกรเวอร์ยิ้มกว้าง เขาสูดกลิ่นชีสบอร์ดเบาๆ "พี่ดีใจที่มันเป็นประโยชน์นะเดม่อน นายมีความสามารถพิเศษในการรับรู้กลิ่นและเสียงอยู่แล้ว แค่ต้องเรียนรู้ที่จะใช้มันให้ถูกทาง" เขาจ้องมองเดม่อน "จำไว้ว่าสิ่งที่พี่สอนไปวันนี้ จะช่วยให้นายเอาตัวรอดได้ในสถานการณ์จริง"

         "ครับ ผมจะจำไว้ครับ" เดม่อนกล่าวด้วยความจริงใจ

         โกรเวอร์พยักหน้า "ดีแล้ว ไว้เจอกันคลาสหน้านะเดม่อน" เขาพูดพลางยิ้มให้ ก่อนจะหันไปเก็บอุปกรณ์ที่เหลือและเดินจากไปพร้อมกับชีสบอร์ดในมือ ปล่อยให้เดม่อนยืนอยู่คนเดียวริมชายหาด

         เมื่อโกรเวอร์เดินจากไปพร้อมกับชีสบอร์ดในมือ เดม่อนก็ยังคงยืนอยู่ริมชายหาด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากคลาสที่หนักหน่วงปะปนกับความสดชื่นจากลมทะเล

         'วันนี้ได้ความรู้มาเยอะเลย' เขาคิด 'โดยเฉพาะเรื่องอสุรกาย...น่าจะเอาไปใช้ประโยชน์ได้'

         เดม่อนรู้สึกท้องเริ่มร้อง เขากวาดสายตามองไปยังนาฬิกาบนข้อมือ ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว ได้เวลาไปหาอะไรใส่ท้องสักหน่อย

         เขาหมุนตัวเดินจากชายหาด มุ่งหน้าตรงไปยังโรงอาหารของค่าย เพื่อหาอะไรรองท้องและพักเติมพลัง ก่อนจะตัดสินใจเรื่องแผนการต่อไป

วิชาวิชาอสุรกายศึกษา I (3/4)

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +10 EXP / +5 ความกล้า

มอบ ชีสบอร์ด ให้ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด (ของชอบ +20)

- พูดคุยประจำวัน +5

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 40 แต้ม

NC