[ตอนเหนือของค่าย] ชายหาด

Adelaide BELIEVER

FIGTH LOOP

30 เมษายน 2025 22:02 PM

- - - - -

                โอเค.. เธอเริ่มคิดแล้วว่าเทพีไทคีอาจจะไม่ชอบหน้าเธอมากนัก เริ่มด้วยเจ้าแรคคูนปริศนาต่อด้วยการสู้กับเอมิเลียให้แวะพักหายใจครู่นึงและลงเอยด้วยการกลับไปสู้กลับเอมิเลียอีกครั้ง อเดลเลดเดินคอตกกลับไปยังห้องหมายเลขยี่สิบแปดเมื่อลูกเต๋าออกหน้าเลข 5

                "ไว้เจอกันสาวน้อย" แซเทอร์หนุ่มตะโกนไล่หลังพร้อมทั้งโบกมือลาเพราะไม่ว่าใครที่ไปห้องหมายเลขยี่สิบแปดก็ต้องกลับมากันทั้งนั้น

                "เหอะ" หญิงสาวกลอกตาอย่างไม่สบอารมณ์กับความอับโชคของตัวเอง

                "เฮ้ กลับมาทำไมอีก" เอมิเลียที่กำลังนั่งพักสบายใจถามขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวที่เพิ่งพ่ายแพ้ไปเดินกลับมาในห้องของตัสเองอีกครั้ง

                "ทอยเต๋าได้เลข 5 น่ะ" อเดลเลดยักไหล่ก่อนจะเดินไปหยิบดาบไม้อีกอันหนึ่งมาถือไว้ "มาเริ่มกันเลย"

                "ฉันคงออมมือให้ไม่ได้ แต่เอาแบบนี้ถ้าเธอเอาดาบมาแตะโดนตัวฉันได้ ฉันจะให้ผ่านไปเลย" เอมิเลียว่า อเดลเลดพยักหน้ารับด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจจริงที่เอมิเลียยอมผ่อนปรนให้เธอ แม้จะรู้ว่าคงเอาชนะไม่ได้ง่ายๆ อยู่ดี ทั้งสองเริ่มต่อสู้กันอีกครั้งเกิดเสียงดาบไม้กระทบกันเป็นระยะจนกระทั่งในที่สุดอเดลเลดก็ล้มกลิ้งไปกับพื้นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

                "ทำไมต้องเป็นฉันทุกที" หญิงสาวบ่นอุบ ก่อนที่จะลุกขึ้นอีกครั้งยอมรับความพ่ายแพ้ของตน

                "อย่างอแงเป็นเด็กสิ" เอมิเลียตบบ่าเพื่อเป็นการปลอบใจ "อย่ากลับมาอีกล่ะ"

                อเดลเลดขำแห้งและสาวเท้ากลับไปยังห้องหมายเลขยี่สิบสามอีกครั้ง เธอลังเลว่าจะยอมแพ้ตอนนี้เลยดีหรือไม่เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วที่จะเอาชนะเกมนี้ได้ อย่างน้อยคงได้รางวัลปลอบใจในความดันทุรังนี้

                "เห็นไหมเธอกลับมาอีกแล้ว!" แซเทอร์หนุ่มร้องทักทันทีที่เหมือนอเดลเลดก้าวพ้นประตูทางเข้า เข้ามาในห้องหมายเลขยี่สิบสาม หญิงสาวไม่ต่อปากต่อคำกับหนุ่มขาแพะและโยนลูกเต๋าออกจากมือทันทีเพื่อไปต่อ

หลักฐานการต่อสู้

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 7

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 

4nd : forward 6 and backward 5 space to room 23 

5nd : stuck in room 23

6 : forward 5, backward 5 to room 23(lastest!)

Adelaide BELIEVER

LAST DICE

30 เมษายน 2025 22:15 PM

- - - - -

                "เห็นไหมเธอกลับมาอีกแล้ว!" แซเทอร์หนุ่มร้องทักทันทีที่เหมือนอเดลเลดก้าวพ้นประตูทางเข้า เข้ามาในห้องหมายเลขยี่สิบสาม หญิงสาวไม่ต่อปากต่อคำกับหนุ่มขาแพะและโยนลูกเต๋าออกจากมือทันทีเพื่อไปต่อ

                        "เอางี้ ถ้าทอยเต๋าได้ 4-9 ประตูจะเปิดให้" ชายหนุ่มว่า "ขอให้ไม่ได้เลข 5 อีกนะ"

                 "นายก็อยากกลับไปนอนละสินะ" อเลดเลดหัวเราะเบาๆ ขณะมองลูกเต๋าที่ตกกระทบพื้นและกลิ้งไปข้างหน้าทีละด้านช้าๆ

                 "9! มันออกเลข 9 เห็นเหมือนกันไหม!" หญิงสาวหวีดร้องด้วยความดีใจจนลืมตัวเมื่อลูกเต๋าหยุดอยู่ที่เลข 9 เธอกระโดดไปมาพร้อมกับวิ่งผ่านแซเทอร์ไปยังหน้าประตูทันทีโดยไม่ลืมที่จะเอ่ยปากขอบคุณด้วยความจริงใจ "ขอบใจมากนะ"

                 อเดลเลดกระโดดโลดเต้นผ่านเส้นทางที่มุ่งตรงไปสู่ทางออกบนยอดเขาบร๊อคเคน เธอเห็นประตูแล้วมันอยู่แค่ข้างหน้านี่เอง!

                 "ยินดีต้อนรับ" เสียงทุ้มดังแทรกผ่านช่องประตูทันทีที่หญิงสาวมาหยุดอยู่ที่หน้าทางออก บรรดาพ่อมดแม่มดอาวุโสกำลังรอต้อนรับอยู่แล้วเพื่อเตรียมตัวประกอบพิธีกรรม อเดลเลดถูกพาไปยังปาร์ตี้เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยอาหารมากมาย เธอไม่รู้ตัวเลยว่าหิวแค่ไหนจนกระทั่งท้องร้องออกมาดังจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

                 "เป็นเกมที่ยาวนานมากจริงๆ" หญิงสาวพึมพำเบาๆ ขณะนั่งเคี้ยวไก่อบน้ำผึ้งกับไส้กรอกชีสที่คนในปาร์ตี้ช่วยกันเตรียมให้เธอไปด้วย แน่นอนว่านี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้รู้ว่าตัวเองเป็นคนดื้อด้านขนาดไหนซึ่งในอนาคตอาจจะกลายมาเป็นจุดอ่อนถึงตายของเธอเองก็ได้ แต่ใครสนกันล่ะ..

                 "พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว" ชายชราคนหนึ่งเดินมาตามอเดลเลดถึงโต๊ะอาหารเพื่อไปเข้าร่วมพิธีกรรมหลังจากเกมจบลง

- - - - -

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 

4nd : forward 6 and backward 5 space to room 23 

5nd : stuck in room 23

6nd : forward 5, backward 5 to room 23(lastest!)

7nd : finally through the end

p.s. ขอบคุณคุณดีนมากที่จัดกิจกรรมสนุกๆ ให้เล่นนะคะ ;-;

Walpurgis (NO) Night
★
ค่ำคืนแห่งอนธการที่สาปสูญ
DATE: 01.05.2025          END: 12 AM

ค่ำคืนแห่งอนธกาลอันสว่างจ้าได้จบลงไปแล้ว
เหล่าผู้กล้าพ่อมดและแม่มดที่ร่วมเดินทางด้วยกันมา
ส่วนมากติดอยู่ในเขาวงกตลึกลับ เผชิญหน้ากับบอสที่แข็งแกร่งเกินไปอย่างวนลูป
เหล่าเดมิก็อดทั้งหลายอาจลืมบูชาเทพีไทคีจนนางไม่เมตตาประธานเต๋าเจ๋ง ๆ มาให้

แต่จนแล้วจนรอดก็มีผู้เข้าเล่นชัยเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือ
อเดลเลด เคอร์ ธิดาแห่งซุส

ช่างเป็นชัยชนะที่สมเกียรติกับมหาเทพซุสจริง ๆ
แม้ว่าเธอจะล้มลุกคลุกคลานผ่านอุปสรรคนานัปการแต่หญิงสาวก็ไม่ย่่อท้อ!

เมื่อเข็มนาฬิกาตีเข้าเที่ยงคืน สต๊าฟในเกมพาเหล่าผู้เข้าร่วมออกจากเขาวงกต มาเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองรอบกองไฟ
ร่วมรับประทานมื้อดึกฝีมือเชฟฮาร์ปี้ชั้น (มีคนเดียว) ของค่ายฮาล์ฟบลัด
ชดเชยทั้งพลังงานทั้งร่างกายและสมองที่เสียไป
พร้อมร่วมสนุกลุ้นรับของรางวัลสุดเอ็กซ์คลูซีฟจากวงล้อมหาโชค!

ทว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
เหล่าเดมิก็อดเลิกสวมบทบาทพ่อมดแม่มดแล้วรับรางวัลที่ระลึกกลับไป

เพื่อรอวันใหม่อันสดใสที่ราตรีแห่งอนธกาลของจริงจะกลับมาเสียทีนึง

รางวัลชนะเลิศ
อเดลเลด เคอร์ [@Adelaide]
20 ดอลลาร์, 50 EXP, 20 พลังงาน, ผ้าคลุมแห่งอนธกาล 1 ชิ้น
3 Point, 50 พลังน้ำใจ,
ไข่อะฮุยโซตล์ 1 ใบ, หินมูนสโตน 1 ก้อน,
แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 20 ก้อน, หินตีบวก 10 ก้อน
น้ำหอม Unisex 1 ขวด (รางวัลสุ่ม)

รางวัลเข้าร่วมกิจกรรม

เฟเรีย เฮย์ส [@Feria]
20 ดอลลาร์, 50 EXP, 20 พลังงาน, ผ้าคลุมแห่งอนธกาล 1 ชิ้น

ผงแป้ง 5 กอง (รางวัลสุ่ม)

ขอบคุณที่มาร่วมสนุก!

Lucas BRAVE

     เรืออัปปาง พาร์ท 3 (จบ)

        ซากเรือสินค้าขนาดใหญ่พร้อมด้วยตู้สินค้าหลายขนาดลอยกลางมหาสมุทรแอตแลนติส  ภายหลังเหตุการณ์พายุเฮอริเคนและคลื่นยักสูง 30 เมตร พัดพากระหน่ำจนสภาพการเป็นอย่างที่เห็น ลูคัสนอนสลบบนตู้สินค้าขนาดใหญ่ใบหนึ่งติดกับตู้สินค้าของโทมัสที่นอนสลบไปต่างกัน ไม่นานหลังจากเมฆทะมึนที่ปกคลุมท้องฟ้าหายไป แสงแดดส่องเหนือผืนน้ำ กระทบร่างของเด็กหนุ่มกับแซเทอร์จนทั้งคู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา บนตู้สินค้า ลูคัสกับโทมัสต่างสบตากันอย่างเหลือเชื่อว่ารอดพ้นเหตุการณ์ภัยพิบัติระดับมหาเทพแห่งท้องสมุทรมาได้ พลันมองดูรอบๆตัว ลูกเรือที่รอดมามีไม่มากนัก สิ่งที่ทำให้ไม่เห็นแล้วคาดว่าคงลงสู่ก้นมหาสมุทรคือเรือสินค้าที่เป็นส่วนช่วงหน้าของเรือไม่มีให้เห็นแล้ว

     "องค์เทพคุ้มครองนึกว่าไม่รอดจากความพิโรธของโพไซดอนซะแล้ว"

     โทมัสวักน้ำทะเลล้างหน้า สอดสายตาดูเศษซากความพินาศ

     "องค์เทพไม่ได้คุ้มครองเราหรอก ทอม พวกเขาจะฆ่าเราซะมากกว่า"

     ลูคัสพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เหลือเขาเหลือเพียงเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายเท่านั้น กระเป๋าเป้จมหายไปเรียบร้อยแล้ว

     ไม่นานของบทสนทนา ลูคัสรู้สึกว่ามีอะไรเคลื่อนไหวใต้ท้องตู้สินค้า คล้ายสัตว์ขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนไหวไม่หยุด นี่โพไซดอนคิดจะให้เขาตายให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย ร่างของลูคัสกับโทมัสล้มลงบนตู้สินค้าอีกครั้ง คราวนี้ต้องเกาะตู้สินค้าให้แน่นเพราะความเร็วมันเร็วจนสายตามองไม่ทัน เขาไม่เคยเจอความเร็วระดับเส้นสายตามองไม่ทัน จึงตัดสินใจนอนหลับบนตู้สินค้าปล่อยให้สิ่งที่อยู่ใต้ท้องทะเลลากไปโดยไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ไหน

        ลูคัสและโทมัสหลับไปนานเท่าไหร่มิอาจรู้ได้  พวกเขารู้ตัวอีกทีมาเกยบนชายหาดแห่งหนึ่ง เมื่อตื่นขึ้นมาค่อยพบว่าเป็นปลาโครงกระดูกขนาดใหญ่ลากตู้สินค้าสองหลังลากมาบนฝั่ง

    "ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นลูกคนโปรดของฮาเดสนะ" โทมัสหันมาตบหลังลูคัส "นั่นคือปลาโครงกระดูกของฮาเดส พ่อของเธอแอบช่วยเธอ เขาเฝ้ามองดูเธอมาตลอด" โทมันลุกขึ้นยืนสำรวจบริเวณโดยรอบ

     "ฉันไม่เคยรู้เลยว่าพ่อเฝ้าดูฉันมาตลอด ไม่เคยรู้เลย" ลูคัสมองอีกทีก็ไม่เจอเจ้าปลาโครงกระดูกนั้น "ทอม แล้วเราอยู่ไหนกัน ชายหาดทะเลที่ไหน" เขาถอดหมวกแก๊ปสะบัดน้ำออก ยืนตัวเปียก สภาพเปียกปอนไม่ต่างจากโทมัส

     "ที่นี่ที่ไหนนะเหรอ มันก็คือค่ายฮาล์ฟบลัด ค่ายของมนุษย์กึ่งเทพยังไงล่ะ พวกเรามาถึงค่ายแล้ว ฮาเดสพามาส่งถึงค่ายเชียวล่ะ" โทมัสชี้ให้เห็นว่ามีคนรูปร่างแบบเดียวกับเขาโผล่มาด้วย "ฉันลืมบอกไปว่าฉันเป็นแซเทอร์" เขาใช้มือเป่าให้เกิดเสียง

     แซเทอร์คนนั้นหันมาทางที่พวกเขายืนอยู่บริเวณชายหาด เขารีบเดินเข้ามาหาพวกเขา แซเทอร์คนนี้อายุน้อยกว่าโทมัสหลายปี เขาบนศีรษะเพิ่งงอก ท่าทางกระฉับกระเฉง สวมสายหนังพาดอกมีมีดสั้นเสียบในซองหนัง แตกต่างจากโทมัสเหมือนพวกขี้เมาไม่ผิดเพี้ยน

     "พวกนายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง ผ่านม่านพลังเข้ามาได้ไง"

     แซเทอร์หนุ่มยิงคำถามเป็นชุด ราวกับกำลังสืบหาเรื่องลึกลับ สีหน้าสงสัยหาคำตอบ เพราะไม่ได้ยินเสียงประหลาดอะไรเข้ามาในค่ายแห่งนี้เลย

      "ฟังนะ เจ้าแซเทอร์หนุ่ม เขาเพิ่งงอกจากศีรษะ ฉันจะพูดสั้นไม่อยากเสียเวลามาก" โทมัสสูดลมหายใจลึกๆ ระงับอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา "พวกฉันเพิ่งผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมา สั้นๆนะ มหาเทพองค์หนึ่งส่งบางอย่างพาพวกฉันมาที่ค่ายแห่งนี้ส่วนนายมีหน้าที่พาพวกฉันไปหาไครอนที่บ้านใหญ่ให้ไวที่สุด และอย่าถามมาก" เขาหันมายักคิ้วให้ลูคัสและหันไปทำหน้าเคร่งขรึมใส่แซเทอร์หนุ่ม

     "ฉันยังทำแบบที่นายบอกไม่ได้หรอก ฉันต้องพาพวกนายไปค่ายพยาบาลก่อน เพื่อให้พวกเขาตรวจสอบว่าพวกนายมีอาการหรือความผิดปรกติอะไรมาหรือเปล่า"

     แซเทอร์หนุ่มทำท่าชี้ไม้ ชี้มือเว้นระยะห่าง มีสีหน้าไม่ค่อยมั่นใจ

     "ก็ได้ นายพาพวกเราไปค่ายพยาบาลอะไรนั่นก็ได้ เราจะได้พักผ่อนด้วย"

    ลูคัสพยักหน้ารับรู้ มือสะบัดหมวกแก๊ปไล่น้ำออก เดินตามหลังแซเทอร์

     แซเทอร์หนุ่มไม่รีรอพาเดินนำหน้าไปยังค่ายพยาบาล โดยไม่สนใจมองมาด้านหลัง

     พวกเขาสองคนเดินตามหลังด้วยอาการอ่อนเพลีย เหนื่อยล้าสุดขีด ผจญภัยกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดและไม่คิดว่าจะรอดปลอดภัยมาถึงที่นี่ด้วย

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
24th June 2025 8.00 AM

   จากประกาศว่าด้วยการเข้าร่วมการฝึกฝนจากรุ่นพี่ในค่ายทำให้ริปลีย์สนใจเรื่องนี้ไม่ใช่น้อย ๆ เชียว การที่จะต้องมานั่งเข้าคราวเรียนกับอาจารย์ไครอนอย่างเดียวมันอาจจะไม่ทันใจนัก การเรียนที่ตรงตัวกับวัยรุ่นเจนซีนั้นคงจะให้ไวป์การเรียนตามที่เด็กรุ่น ๆ เดียวกันอยากได้ เช่นเธอที่กำลังมานั่งเขียนชายหาดดักรอใครบางคน

   เธอคือธิดาแห่งโพไซดอนย่อมต้องเริ่มบทเรียนด้วยรุ่นพี่จากบ้านเดียวกันก่อน

   “ง่วงจริง—”

   รุ่นน้องในบ้านโพไซดอนหาววอด ๆ ออกมาด้วยความที่ไม่ชินกับโลกที่ไร้ดวงจันทร์เท่าไหร่ ร่างกายของคนเรามีฮอร์โมนที่หลังออกมาตอนกลางคืนโดยแยกจากแสงสว่างไม่ใช่หรือไง แบบนั้นแล้วถ้าไม่เรียกว่านาฬิกาชีวิตพังก็ไม่รู้จะหาคำไหนดีเท่านี้อีกแล้ว ริปลีย์บ่นอุบไปหลายคราคนเดียวก็ตามแต่ อย่างน้อยที่นี่ก็ยังใจดีที่มีนาฬิกาตามเวลาปกติไว้บอกให้เธอได้รู้ว่า สวัสดี ตอนนี้สองทุ่ม นอนได้แล้วยัยเด็กโง่

   การที่ต้องตื่นเช้า…ในช่วงเวลาปกติที่ควรเรียกว่าเช้ากับการนอนที่ไร้ประสิทธิภาพจึงส่งผลให้ร่างเล็กที่ไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้ปรับตัวยังไม่ได้เท่าไหร่นัก

   “ดูเหมือนว่าเช้านี้ฉันจะไม่ได้เป็นคนแรกที่มาที่นี่หรือเปล่า ?”

   น้ำเสียงที่พอจดจำได้ว่าเป็นใครดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับเสียงของน้ำหนักเท้าที่ย่ำกับผืนทราย เขาคือ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน บุตรแห่งโพไซดอนรุ่นพี่ร่วมบ้านของเธอ มือเล็กที่ใช้กิ่งไม้โง่ ๆ ที่ตั้งชื่อไปเมื่อครู่ว่า Stick of Truth ตามเกมชื่อดังก็โยนมันลงกับพื้นทรายเพื่อลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของหญิงสาวนักบัลเลต์

   “ก็ดูเหมือนว่าสำหรับวันนี้จะไม่เป็นแบบนั้นนะ”

   เสียงหวานของรุ่นน้องเอ่ยออกมาก่อนจะหันหลังไปหารุ่นพี่เพื่อเริ่มธุระที่ทำให้เธอต้องแบกสังขารจากเตียงนอนแสนรักมาตรงนี้ได้แล้ว หญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นรุ่นน้องผู้หลับไหลอย่างยาวนานสูดหายใจลึก ๆ สักครู่ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ต้องการเอ่ยออกมา

   “รุ่นพี่เป็นเมนเทอร์ใช่ไหม”

   “อือฮึ ใช่”

   “งั้นฉันขอเข้าทีมเดอะเฟสยูเอสเอด้วยคนสิ”

   “ได้เลยค่ะ— หยุด! ไม่ใช่แล้ว”

   “ฮ่ะ ๆๆๆๆๆ”

   น้ำเสียงใสหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่ามุขที่นึกออกมาไม่นานมานี้ไม่ได้ถูกเททิ้งอย่างไม่ใยดี ไหล่เล็กไหวขึ้นลงตามอารมณ์ขันที่แสดงออกก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเอ่ยอย่างจริง ๆ จัง ๆ ได้แล้ว

   “เอาใหม่ ๆ จริงจังแล้ว ฉันจะขอเข้าคลาสของคุณน่ะค่ะ รุ่นพี่”

   “ได้สิ คลาสของฉันฝึกทั้งหมดสอบวันตามที่เมนเทอร์คนอื่น ๆ ก็เป็น แต่การฝึกของฉันค่อนข้างเปียกหน่อย— แต่ว่าบุตรและธิดาโพไซดอนอย่างเรา ๆ คงไม่แคร์เท่าไหร่ใช่ไหมล่ะ ?”

   “ก็จริง น้ำอยู่ข้างเราอยู่แล้ว”

   “ถ้าเป็นธิดาโพไซดินอย่างเธอคงจะได้การหายใจใต้น้ำอยู่บ้าง เดี๋ยวเรียนคู่กับการว่ายน้ำทรงตัวขั้นพื้นฐานด้วย อันนี้เรียนที่สระว่ายน้ำบ้านเรา แล้วก็ค่อยไปฝึกการว่ายน้ำในแหล่งน้ำธรรมชาติ ฝึกการว่ายน้ำทวนกระแสคลื่น แล้วก็ไปฝึกการเอาตัวรอดกลางทะเลกันสี่วันติด” เจโรมเอ่ยอย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่ากำลังพูดถึงดินฟ้าอากาศ “การฝีกนี้ต้องมาให้ฉํนเห็นหน้าอย่างน้อยสิบครั้ง แน่นอนว่าเห็นหน้าไม่พอต้องตั้งใจเรียนด้วยถึงจะผ่านหลักสูตรของฉัน แอบกระซิบอีกทีนะว่าหนักสูตรเสริมพวกนี้คือหลักสูตรเสริม อย่าลืมไปเข้าคลาสตามปกติด้วย ถือว่าเป็นสัญญาค่าเรียนของเมนเทอร์พี่เจโรมก็แล้วกัน”

   “ค่า— ค่า—...”

   ได้ยินว่าต้องเรียนคลาสปกติอยู่ดีก็ได้แต่มุ่ยหน้าเพราะเธอไม่อยากจะเรียนตลอดทั้งวันสักหน่อย ได้ยินว่าเรียนกับพวกรุ่นพี่แค่สองชั่วโมงต่อวันแถมยังในช่วงเย็นอีกทำให้นี่มันไม่ต่างจากสวรรค์ของเจ้าตัวเกียจคร้านที่นอนจนตะวันแยงก้นค่อยตื่นในเที่ยงวัน

   อันที่จริง…จะตื่นหรือจะนอนในตอนนี้ก็ตะวันแยงก้นอยู่ดี แยงทะลุปากแล้วด้วยมั้ง จะบ้าตาย

   “เอาล่ะ ไว้เย็นนี้ค่อยเจอกันก็แล้วกัน บ่ายสามที่สระว่ายน้ำบ้านเรานะ”

   “ห้ะ ? เอาเลยหรอ ?”

   นี่เรียกหนีเสือปะจระเข้ ????

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
27th June 2025 8 AM

   นี่มันค่ายลูกหมาหรือไงนะ

   เธอถามกับตัวเองที่ต้องออกมาริมชายหาดเพื่อที่จะทำงานประจำวันของแต่ละบ้าน และบ้านโพไซดอนของเธอก็ไม่พ้นงานอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกับน่านน้ำทั้งหลายรอบค่าย นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไม ริปลีย์ สวอนสัน ตัวเกียจคร้านประจำบ้านที่หลับแซ่บไม่เกรงใจใครถึงมายืนอยู่ตรงนี้กันแน่

   “ที่คีบพร้อม ตะกร้าสานพร้อม!”

   คนตัวเล็กพยายามพูดปลุกใจก่อนที่จะเริ่มเดินเก็บเศษขยะที่อยู่ตามริมชายหาด ไม่ว่าจะเศษถุงขนมหรือว่าจะเป็นเศษซากอารายธรรมใดก็ตามสิ่งที่ริปลีย์ต้องมายืนหลังสู้ฟ้าหน้าจุ่มทรายเช่นนี้ก็เพื่อที่จะทำให้ชายหาดนี้สะอาดเอี่ยมอ่อง

   “สงสัยต้องมาทำป้ายห้ามทิ้งขยะหรือเปล่านะ ? หวังว่าเด็กที่นี่จะรู้เรื่องกันมากกว่าพวกบ้าบอโลกภายนอก” มือเล็กยกขึ้นมาปาดเหงื่อเล็กน้อย “เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็คงจะรู้ว่ากรรมของการกระทำมาในรูปแบบเพทพิโรธมันมีจริงนี่นะ”

   ระหว่างเทพพิโรธกับเธอพิโรธอะไรจะเกิดก่อนกันเมื่อคิดถึงสภาพพ่อของเธอที่ดูจะไม่ได้มีการติดต่ออะไรกับลูกสาวลูกชายที่ตัวเองไข่ไว้นัก นักบัลเลต์สาวที่เก็บขยะจนรู้สึกว่าเสร็จสิ้นแล้วก็ถอดตะกร้าสะพายหลังหิ้วเอาขยะไปทิ้งก่อนจะต้องกลับมาอีกครั้งพร้อมกับ…อาหารของเจ้าสหายเพื่อนยากแห่งน่าน้ำแถวนี้ยังไงล่ะ

   อาหารฮิปโปแคมปัส

   “นี่ไงล่ะ ตัวการที่ทำให้ฉันต้องตื่นเช้าขนาดนี้— อุดมไปด้วยสาหร่ายทะเลชั้นดีและหอยมากมายให้จุ้บกินตามชอบ”

   เพื่อที่จะเรียกพวกมันขึ้นมาจากน้ำริปลีย์จึงต้องเป่านกหวีดประจำหน้าที่ผู้ได้รับมอบหมายให้อาหารในระหว่างนี้ก็เอาตะกร้าอาหารไปจุ่มน้ำทะเลให้มันมีกลิ่นของทะเลขึ้นมา ครั้นดวงตากลมเห็นกระแสน้ำเปลี่ยน รอยสายน้ำวนเป็นวงกลมก็ได้รับทราบว่าพวกมันพร้อมแล้ว

   “พวกมันน่าจะยังไม่ชินกับฉันเท่าไหร่หรอกมั้ง—”

   ในเมื่อเป็นครั้งแรกจากที่เข้าบ้านมาเลยนี่นาที่เธอได้มานั่งทำงานของบ้านทั้ง ๆ ที่เป็นเด็กบ้านโพไซดอนมาแรมปีแท้ ๆ เพราะการหลับแซ่บเป็นเหตุเลยไม่ได้มาทำความรู้จักโลกภายนอกเลยสักนิดเดียว

   “มากินสาหร่ายกันเถอะ วันนี้ใส่หอยมาให้ด้วยนะ”

   เธอเอ่ยโดยหวังว่ามันจะเข้าใจเธอก่อนจะลอยสาหร่ายไปให้ตามน้ำเพราะยังไม่กล้าเข้าใกล้พวกมันเท่าไหร่นัก จริง ๆ ต้องบอกว่าที่มันไม่พ่นน้ำใส่เธอซะก่อนก็คงเป็นเพราะบารมีสายเลือดโพไซดอนโดยแท้จริง

   ไม่รู้ว่าพวกมันจะคุ้นชินกับเธอได้อีกทีก็ใช้เวลาสักกี่วัน แต่คิดว่าหลังจากนี้เธอคงจะมารับงานบ่อย ๆ ให้มันคุ้นหน้าเธอบ้างสักนิดก็แล้วกัน—

◆งานกระท่อมโพไซดอน◆

งานที่ 1: ดูแลความสะอาดของพื้นที่ริมน้ำ, ดูแลสัตว์น้ำในค่าย เช่น ฮิปโปแคมปัส
สถานที่: ริมชายหาดของค่าย

รางวัล: +25 EXP , +3 ดรักม่า (จากคุณไครอน) และ +1 ป้ายเกียรติยศ

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
4th July 2025 7 AM

   เพราะว่าตารางเรียนวันนี้ค่อนข้างหนักทำให้ริปลีย์เลือกที่จะมาให้เช้าขึ้นกว่าเดิมสักชั่วโมงก็ยังดี ท้องฟ้าช่างสดใสเหลือหลาย และแน่นอนว่ามันต้องสดใสอยู่แล้วและสดใสยิ่งกว่าปีไหน ๆ เพราะไม่มีปีไหนในช่วงชีวิตที่ผ่านมาจะต้องมาเจอกับสภาพการณ์ของแสงอาทิตย์ยิ้มแฉ่งตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เจ็ดวัน สิบสองเดือน ตลอดปีหรอกนะ

   บัลเลรีน่าสาวประจำบ้านท้องทะเลเดินออกมาจากบ้านพักเพื่อตรงมายังชายหาด กลางหลังมีตะกร้าหวายสานอันดีอันเดิม พร้อมกับที่คีบที่พร้อมจะมองหาขยะอันน้อยนิดตรงชายหาดที่เดิม

   ในช่วงเวลาที่เคยเป็นช่วงเวลาแดดจางตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะสว่างกระจ่างใจตลอดราวกับตอนนี้เป็นยามสายไม่เปลี่ยนแปลง อุณหภูมิของซัมเมอร์ที่ร้อนระอุอยู่แล้วดูจะทวีขึ้นไปอีกเมื่อไร้ช่วงเวลาตะวันดับจันทร์ฉายให้พักหายใจท่ามกลางดวงดาว ไม่รู้แล้วว่าความระยับระยับในความทรงจำของเธอนั้นไม่ได้เห็นมานานแค่ไหน ดวงจันทร์ที่เคยขึ้นเวาราง ๆ ท่านกลางรุ่งสางแสงอ่อนตอนนี้ไม่มีแม้แต่เงาเสี้ยวให้มองดู

   ดวงตาอัลมอนด์หวานมองไปรอบ ๆ เพื่อสแกนประมวลพื้นที่รอบ ๆ ชายหาดว่าบริเวณที่เก็บไปเมื่อวันก่อนนี้มีขยะเพิ่มไหม ดูเหมือนว่าจะมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเธอก็พอใจ ร่างเล็กของบัลเลรีน่าสาวเดินไปยังบริเวณใหม่หลังจากหยิบขยะออกมาจากที่ที่เคยเดินไปเก็บก่อนห้านี้จนหมดอีกรอบนึงแล้ว ได้เวลาของการบุกเบิกพื้นที่ใหม่ !

   ดวงตาอัลมอนด์หวานสแกนอีกครั้ง เธอเดินมาในที่ที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีคนมาทำเท่าไหร่ก็พบว่าต้องตามเก็บขยะเล็กน้อย ซากเศษนู่นนี่ และพวกกิ่งไม้เปลือกหอยนู่นนี่เต็มไปหน่อย ถ้าอยากได้ชายหาดขาว ๆ เดินเนียนละมุนเท้าก็ต้องออกแรงบ้างแล้วล่ะ

   “หรือวันหลังควรมีพวกคราดซี่ถี่ ๆ มาครูดตอนเดินไปนะ ?”

   แต่ถ้าถามเธอว่าอะไรเอ่ยที่แปลกว่าเมื่อก่อนหน้านี้คงจะเป็นท้องทะเลล่ะมั้ง ความเงียบสงัดอย่างน่าประหลาดที่เคยรู้สึกลึก ๆ ได้กลับคืนมา เรียกได้ว่าเธอได้สัมผัสประสบการณ์ของคนปกติทั่วไปในช่วงระยะเวลาหนึ่งก็ว่าได้

   แต่ตอนนี้เสียงกลับมาแล้ว ทั้งยังกลับได้ยินมากขึ้นอีกต่างหาก

   “ให้ตายสิ เหมือนจะเข้าใจเสียงทะเลมากขึ้นแฮะ”

   ริปลีย์เดินไปเก็บขยะชิ้นเล็กนิ้วน้อย ชิ้นที่หนึ่ง ชิ้นที่สอง ชิ้นที่สาม ชิ้นที่สี่ ชิ้นที่ห้า …ชิ้นต่อไป ต่อไป ต่อต่อไป จนกระทั่งรู้สึกได้ว่านี่น่าจะเป็นขยะชิ้นสุดท้ายของที่แห่งนี้แล้วก็เดินกลับไปทิ้งขยะและยกเจ้าสิ่งที่สำคัญที่สุดมา อย่างอาหารของสหายใต้ท้องทะเล

   หวี๊ดดดด

   เสียงนกหวีดกังวาลก้อง แต่ดูเหมือนว่าสหายที่น่ารักที่ควรจะขึ้นมาสู่ผืนน้ำมากกว่านี้ดูเบาบางลงเล็กน้อยนะ ริปลีย์ที่เอาตะกร้าอาหารมาจุ่มน้ำทะเลให้ซับกลิ่นเค็มท้องทะเลนั้นได้แต่ขมวดวงคิ้วเบา ๆ ด้วยความสงสัย

   “อา…”

   แต่สิ่งมีรู้สึกได้คือการบอกกล่าวของภาพทะเลที่แปรเปลี่ยนทำให้พวกมันบางตัวก็มัวหมองไม่ยอมขึ้นมากินอาหาร ฮิปโปแคมปัสไม่ชอบแดดจ้า พวกมันจะขึ้นมาเล่นผิวน้ำก็แค่ช่วงกลางคืนจันทร์กระจ่าง แบบนี้ไม่เท่ากับว่าตอนนี้โลกมีแต่ช่วงเวลาที่มันไม่ชอบไม่ใช่หรอ ริปลีย์ที่รู้สึกได้ถึงกระแสความคิดก็ดึงฝาตะกร้าอาหารปิดให้สนิทแล้วเลือกที่จะลากลงทะเลเพื่อไปสำรวจดูเหล่าฮิปโปแคมปัสด้วย

   ณ ใต้ท้องทะเลสีครามแสนนิ่งสงบไร้คลื่นใด มีเหล่าฮิปโปแคมปัสที่เลือกอยู่ใต้ทะเลลึกลงไปอันมีแสงแดดจางลงมาแทน ใจของธิดาโพไซดอนรู้สึกหน่วงพอควรที่ต้องมาเห็นเพื่อนใต้ท้องทะเลต้องมาเผชิญกับวิกฤตไร้จันทร์แบบนี้

   มากินสาหร่ายกันเถอะ มีเพิ่มหอยทุบเข้าไปด้วยนะ

   หวังว่าข้อความที่สื่อผ่านดวงจิตจะส่งไปถึงพวกมัน เพราะว่าอย่างน้อยต่อให้เฉาแค่ไหนการที่ปากยังเคี้ยวอาหารเข้าไปได้ก็ถือว่าพวกมันยังสามารถต่อลมหายใจไปได้เรื่อย ๆ แขนเล็กเอื้อมเปิดตะกร้าที่ลอยกับท้องทะเล ความหนักอึ้งที่เคยมีถูกน้ำช่วยแบ่งเบาจนสามารถลากไปไหนมาไหนได้ด้วยมือเดียว นั่นสะดวกมากกับการที่เธอจะมาไล่ป้อนอาหารทีละตัว

   ตอนแรกที่เธอลงมาเหมือนว่าพวกมันจะดูหวาดกลัวเล็กน้อย ทว่าเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอต้องการสื่อก็ดูจะเข้าใจและว่ายเข้ามาหาเธอทันที ฟองอากาศที่ปุดออกจากจมูกน้อย ๆ การสื่อสารผ่านความรู้สึกและจิตใจทำให้พวกมันรู้ได้ว่านี่คือธิดาแห่งท้องทะเล

   ไม่รอช้า ริปลีย์ สวอนสันผู้ที่หายใจใต้น้ำได้และยังสามารถสื่อสารผ่านความรู้สึกตรงเข้าไปก็เริ่มหยิบสาหร่ายมาป้อนตัวที่ดูจะไม่สดใสให้พวกมันได้กินอาหารบ้าน ในส่วนที่ยังดูแข็งแรงและตัวที่ว่ายตามเธอจากข้างบนผิวน้ำลงตามมาก็ได้รับการโรยสาหร่ายให้ล่องลอยตามน้ำเพื่อให้พวกมันเลือกกินได้ตามต้องการ

   เมื่อสำรวจดูแล้วน่าจะครบองค์ประชุมทุกตัวเท่าที่ดวงตาอัลมอนด์หวานใต้ฟิลเตอร์สีครามจะมองเห็นได้ครบก็ได้เวลาลากตะกร้าเปล่าขึ้นเพื่อกลับไปบ้านของตัวเองคืน

   เธอยังต้องไปเตรียมตัวอาบน้ำ เปลี่ยนชุด และไปเข้าคลาสทั้งวันเชียว นี่น่ะไม่ใช่เรื่องที่ส่งผลให้ทุกอย่างต้องดิ้นรนใช้พลังงานตลอดทั้งวันเลยหรือไง

   อยากนอนโง่ ๆ แต่ก็คงไม่ได้ออกจากที่ไปชั่วชีวิต

◆งานกระท่อมโพไซดอน◆

งานที่ 1: ดูแลความสะอาดของพื้นที่ริมน้ำ, ดูแลสัตว์น้ำในค่าย เช่น ฮิปโปแคมปัส
สถานที่: ริมชายหาดของค่าย

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean


6th July 2025 9 AM

   เพราะว่าเมื่อวานนี้ไม่ได้ไปหาฮิปโปแคมปัสวันนี้เลยอาสามาที่ชายหาดอีกครั้ง

   การสำรวจพื้นที่ดูแลความเรียบร้อยของอาณาบริเวณทะเลสาบและชายหาดนี้เป็นงานผูกขาดของเด็กบ้านโพไซดอน แต่ก็พอจะเข้าใจว่าทำไม หากเกิดเรื่องอะไรกับทะเลขึ้นมาคนที่จะรับรู้เกี่ยวกับทะเลได้อย่างฉับไวก็ไม่พ้นลูกหลานของเทพแห่งท้องทะเล ทั้งเสียงคลื่น เสียงสหายใต้ท้องทะเล ทั้งหมดนี้ช่วยให้พวกเธอผู้เป็นเด็กทะเลได้ใกล้ชิดกับพื้นที่กว้างใหญ่นี้ได้มากกว่าใคร

   วันนี้ก็เป็นเช่นเดิมที่เริ่มจากการเก็บขยะ ด้วยการที่ช่วงนี้มาที่บ่อย ๆ ก็ไม่ค่อยจะเห็นขยะอะไรมากนัก ประกอบกับผู้คนบางส่วนออกไปทำภารกิจก็ทำให้ค่ายฮาล์ฟบลัดดูเบาบางลงอย่างเห็นได้ชัดอยู่บ้าง

   “เห็นชายหาดสะอาดมันก็ชื่นใจล่ะนะ”

   ถึงแม้ว่าริปลีย์จะไม่ใช่คนที่ชอบท้องทะเลตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะไม่ค่อยจะได้มีโอกาสไปเหยียบหาดทรายเท่าไหร่ แต่ว่าการที่ได้รู้ว่าตนเองเป็นใครและได้ยินเสียงพวกเขาเรื่อย ๆ ก็ทำให้เธอรู้สึกผูกพันธ์กับท้องทะเลมากขึ้นกว่าเดินพอควรเชียว

   เรียกได้ว่าความกล้ชิดก่อเกิดสัมพันธ์

   สิ่งที่แปลกจากเดิมในวันนี้คือการที่เธอเห็นวงคลื่นว่ายวนเป็นวงกลมไม่ไกลจากชายหาดที่เธออยู่เท่าไหร่ เดาได้ไม่อยากว่าเป็นตัวอะไรเพราะว่าเสียงของพวกมันส่งมาจนรู้สึกได้เชียว

   ริปลีย์ ริปลีย์ พวกมันกำลังเรียกเธออยู่

   “รอก่อนได้ไหมล่ะ ยังไม่ได้ไปเอาสาหร่ายมาให้เลย”

   ราวกับความพยายามที่มาเจอพวกมันบ่อย ๆ ร่วมกับสิทธิพิเศษของสายเลือกโพไซดอนทำให้พวกเธอสนิทกันได้ไวขึ้นมากเชียว ริปลีย์รีบเดินจ้ำไปเอาสาหร่ายมาป้อนฮิปโปแคมปัสและสำรวจกระแสคลื่นทะเลที่เป็นปราการธรรมชาติทางน้ำนี้ให้เรียบร้อย

   แม้ว่าเรื่องที่เหล่าใต้ท้องทะเลจะดูเฉา ๆ ไปบ้างก็เถอะ แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อเธอได้แต่ให้ความหวังว่าสักวันราตรีกาลจะกลับมา

◆งานกระท่อมโพไซดอน◆

งานที่ 1: ดูแลความสะอาดของพื้นที่ริมน้ำ, ดูแลสัตว์น้ำในค่าย เช่น ฮิปโปแคมปัส
สถานที่: ริมชายหาดของค่าย

รางวัล: +25 EXP , +3 ดรักม่า (เปลี่ยนเป็น +50 ดอลลาร์ได้) (จากคุณไครอน) และ +1 ป้ายเกียรติยศ

@God

Nymeria HEROES

12-07-2025 07.15 AM

I want to be your everything little darling

เมื่อละจากยอดเนินที่เปรียบเสมือนหัวใจของค่ายแล้ว ปลายทางต่อไปของสตรีตาคมคือชายหาดทางตอนเหนือสุด ที่ซึ่งผืนทรายสีขาวละเอียดทอดตัวยาวขนานไปกับผืนน้ำสีครามของอ่าวลองไอส์แลนด์ เสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งเป็นจังหวะสม่ำเสมอและลมทะเลที่พัดพาเอากลิ่นเค็มจางๆ มาด้วย ให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากความสงบอันศักดิ์สิทธิ์บนเนินฮาล์ฟบลัดโดยสิ้นเชิง

ที่นี่คือภาพสะท้อนของความสงบสุขในค่ายอย่างแท้จริง เหล่าบุตรธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์ในชุดว่ายน้ำสีสันสดใสนอนอาบแดดอยู่บนผ้าเช็ดตัวผืนสวย บ้างก็หัวเราะคิกคัก บ้างก็กำลังทาครีมกันแดดให้กันและกัน ห่างออกไปในน้ำ กลุ่มเดมิก็อดจากบ้านโพไซดอนและแอมฟิไทรต์กำลังฝึกซ้อมว่ายน้ำและควบคุมกระแสน้ำกันอย่างสนุกสนาน เสียงตะโกนหยอกล้อและเสียงน้ำที่แตกกระจายดังขึ้นเป็นระยะ

“อา สนามรบแห่งความหยิ่งทะนงและความงามจอมปลอม” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในหัวอย่างเบื่อหน่าย “ดูพวกนั้นสิ ทำอย่างกับว่าไม่มีอสุรกายตัวไหนอยากจะขึ้นมางาบขาขาวๆ ของพวกหล่อนไปเป็นอาหารว่างงั้นแหละ”

“นั่นแหละคือประเด็น แคลร์” เธอผู้นั้นตอบกลับในใจ พลางเริ่มเดินสำรวจไปตามแนวชายหาดอย่างช้าๆ “ความเคยชินคือยาพิษที่ร้ายกาจที่สุด และฉันไม่คิดจะเอาตัวเองลงไปแช่น้ำเค็มให้ผมเสียทรงหรอกนะ การสังเกตการณ์จากตรงนี้ก็เพียงพอแล้ว”

จุดอ่อนที่หนึ่ง ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนเมื่อเธอเพ่งสมาธิไปยังโครงข่ายเวทมนตร์อีกครั้ง ปราการที่แข็งแกร่งบนบกนั้นเริ่มเจือจางและบางเบาลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมันแผ่ขยายออกไปเหนือผิวน้ำ มันไม่ได้หายไป แต่ความหนาแน่นของมันลดลงจนน่าใจหาย

เพื่อความแน่ใจ ร่างอรชรเดินเข้าไปหากลุ่มชาวค่ายที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำ เธอเลือกทักทายเดมิก็อดหนุ่มคนหนึ่งจากบ้านโพไซดอนที่ดูอาวุโสที่สุด คุ้นหน้าเขาเหมือนกันรู้สึกจะชื่อเจโรมรึเปล่านะ? “สวัสดีค่ะ กำลังฝึกกันอยู่เหรอคะ”

“อ้อ ใช่” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร “วันนี้คลื่นลมดี เหมาะกับการฝึกควบคุมกระแสน้ำมาก มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า”

“แค่สงสัยน่ะค่ะ” ไนมีเรียทำทีเป็นชวนคุยอย่างเป็นธรรมชาติ “ฉันสงสัยมาตลอดว่าอาณาเขตป้องกันของค่ายมันครอบคลุมไปไกลแค่ไหนในทะเล”

“อ๋อ มันจะเริ่มบางลงเรื่อยๆ พอพ้นสันทรายตรงนั้นไปน่ะ” เขาชี้ไปยังจุดที่น้ำทะเลเปลี่ยนสีเข้มขึ้น “พวกเราใช้เป็นแนวกำหนดเขตฝึกซ้อมน้ำลึกกัน ถ้ามีอะไรแปลกๆ ข้ามแนวนั้นเข้ามา พวกเราจะรู้สึกได้ทันที แต่ก็แค่ ‘รู้สึก’ นะ ไม่ได้มีอะไรกั้นมันจริงๆ”

นั่นไง ไนมีเรียขอบคุณชายหนุ่มแล้วเดินปลีกตัวออกมาเพื่อจดบันทึก: ‘จุดที่ 1: ปราการเวทมนตร์อ่อนกำลังลงอย่างมากเหนือน้ำทะเล ไม่มีสิ่งกีดขวางทางกายภาพ ข้อเสนอแนะ: รวบรวมเปลือกหอยสังข์ขนาดใหญ่จากชายหาด ให้เคบินเฮคาทีร่วมกับเคบินโพไซดอนร่ายมนตร์ ‘เสียงกระซิบแห่งเกลียวคลื่น’ ลงไป แล้วนำไปผูกติดกับทุ่นลอยน้ำที่สร้างจากไม้เหลือใช้ วางทอดสมอเป็นแนวยาวขนานไปกับสันทราย เมื่อมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ที่ไม่ใช่ชาวค่ายว่ายข้ามแนวเข้ามา เปลือกหอยจะส่งเสียงเตือนความถี่สูงที่ได้ยินเฉพาะผู้พิทักษ์และชาวค่ายที่อยู่ใกล้เคียง งบประมาณ: ต่ำมาก (เน้นการเก็บของและการขอความร่วมมือ)’

จากนั้น ความสนใจของเธอก็เลื่อนไปยังกลุ่มเดมิก็อดที่กำลังฝึกซ้อมอยู่ พวกเขาแข็งแกร่งและเชี่ยวชาญในพื้นที่ของตัวเอง แต่พวกเขาก็เป็นเพียงนักเรียนที่มาฝึกซ้อม ไม่ใช่หน่วยลาดตระเวน นี่คือ จุดอ่อนที่สอง

“ถ้าเกิดมีตัวอะไรบุกขึ้นมาจากทะเลตอนตีสามที่ทุกคนกำลังหลับฝันหวานอยู่ล่ะ?” เธอพึมพำกับตัวเอง

มือที่วาดเฮนน่าจนเต็มจดลงไปอีกครั้ง: ‘จุดที่ 2: ไม่มีหน่วยลาดตระเวนชายหาดที่เป็นระบบ การป้องกันขึ้นอยู่กับความบังเอิญที่ว่าจะมีคนจากบ้านโพไซดอนอยู่ในน้ำหรือไม่ ข้อเสนอแนะ: จัดตั้งเวรยามชายหาดอย่างเป็นทางการ โดยให้ความร่วมมือระหว่างบ้านโพไซดอน, แอรีส และอะพอลโล (สำหรับการสอดแนมระยะไกล) สร้างหอสังเกตการณ์ชั่วคราวอย่างง่ายๆ จากไม้ที่หาได้ในป่า ตั้งไว้บนโขดหินที่ปลายหาดทั้งสองฝั่ง งบประมาณ: ต่ำ (เน้นการจัดระบบและใช้แรงงาน)’

สุดท้าย สายตาของสตรีรอยยิ้มเรียบก็จับจ้องไปยังกลุ่มลูกหลานของเทพีแห่งความงามที่กำลังเพลิดเพลินกับแสงแดด พวกเขาคือตัวแทนของความสงบสุข แต่ในสายตาของนักยุทธศาสตร์แล้ว พวกเขาคือ จุดอ่อนที่สาม และอาจเป็นจุดอ่อนที่อันตรายที่สุด

“เธอคงไม่ได้คิดจะไล่พวกเขาไปให้พ้นๆ หรอกนะ” แคลร์ถามอย่างไม่แน่ใจ

“ไม่” ไนท์ส่ายหน้าช้าๆ “แต่ลองคิดดูสิ ถ้ามีนางไม้ เมลูซีน หรือไซเรนรูปงามสักตนที่ถูกส่งมาจากศัตรูขึ้นมาบนหาดนี้ด้วยท่าทางที่เป็นมิตร ใครจะเป็นคนแรกที่เข้าไปทักทาย? และในขณะที่ทุกคนกำลังหลงใหลได้ปลื้มกับผู้มาเยือนคนใหม่ จะมีใครทันสังเกตเห็นกองทัพคราเคนที่กำลังคืบคลานขึ้นมาข้างหลังไหม? นี่คือการแทรกซึมทางสังคม”

ข้อเสนอแนะข้อสุดท้ายจึงถูกจดลงไป: ‘จุดที่ 3: กิจกรรมสันทนาการบนชายหาดอาจกลายเป็นจุดบอดทางการป้องกันได้ง่าย ข้อเสนอแนะ: ไม่ต้องห้าม แต่ให้เพิ่มการฝึกอบรม จัดคลาสสั้นๆ สอนให้ทุกคนบนชายหาดรู้จักสังเกตพฤติกรรมที่ผิดปกติของผู้มาเยือน และสร้างโปรโตคอลการแจ้งเตือนที่ชัดเจน: หากมีคนแปลกหน้าขึ้นมาจากทะเล ไม่ว่าจะดูเป็นมิตรแค่ไหนก็ตาม ต้องมีคนหนึ่งที่ถูกกำหนดให้ไปแจ้งเหตุที่บ้านใหญ่ทันที โดยไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสถานการณ์ งบประมาณ: ศูนย์ (เน้นการฝึกอบรมและความตระหนักรู้)’

เมื่อภารกิจในจุดสุดท้ายเสร็จสิ้นลง เธอก็ปิดสมุดบันทึกด้วยความพอใจ เธอหันหลังให้กับภาพชายหาดที่ดูสงบสุข แต่ในใจของเธอกลับมองเห็นภาพภัยคุกคามที่ซ่อนอยู่ภายใต้เกลียวคลื่นได้อย่างชัดเจน

“ความสงบสุขจอมปลอมนี่แหละ คือจุดอ่อนที่ร้ายแรงที่สุด” เธอเอ่ยกับวิญญาณคู่ใจ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปยังที่พักเพื่อเตรียมนำเสนอผลการประเมินนี้ให้กับโซเฟียในช่วงบ่ายวันนี้

สำรวจความปลอดภัยจุดที่ 3 : ชายหาด

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes