[ตอนเหนือของค่าย] ชายหาด

Feria FOLLOWER

บันไดงูแม่มด 1

ย้อนเวลา 30 เมษา 68 19:30 น.

วันนี้หลังจากที่เฟเรียนั่งรถโรงเรียนกลับมาจากการเรียนไฮสคูลที่โรงเรียนจบมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็แวบไปเปลี่ยนชุดจากชุดนักเรียนเป็นชุดชาวค่ายสบาย ๆ พร้อมสำหรับมาร่วมกิจกรรมของคืนนี้ ถึงแม้มันจะไม่มีราตรีเลยก็เถอะนะ พอเธอมาถึงชายหาดก็ถูกเปลี่ยนสภาพเป็นบอร์ดเกมขนาดใหญ่ตั้งแต่หัวหาดยันท้ายชายหาด นี่ต้องใช้แรงงานเยอะขนาดไหนกันนี่ ถึงทำได้สุดยอดขนาดนี้ ในตอนนั้นเองที่เธอเห็นเด็กหญิงบ้านโพไซดอนคนหนึ่งที่ดูตัวเล็กน่ารักน่าชังจนเรียกได้ว่าน่าจะเป็นมาสคอตประจำบ้านโพไซดอนในชุดและผ้าคลุมแม่มดยืนโบกไม้โบกมือรออยู่

"ช่วยด้วยท่านแม่มดผู้กล้า!รัตติกาลจากเราไปนานแล้ว พวกเรามาทำพิธีบูชาความมืด เพื่อทวงคืนกลางคืนกันเถอะ!"

“น่าสนใจแฮะ แล้วต้องทำไงบ้างเหรอ”

เด็กหญิงตัวน้อยหยิบชุดยูนิฟอร์มของผู้วิเศษมาให้กับเธอพร้อมลูกเต๋า 9 หน้า เฟเรียก็ไม่คิดอะไรมากสวมชุดยูนิฟอร์มและรับลูกเต๋ามา

"สถานที่ทำพิธีชุมนุมพ่อมด/แม่มดคือบนยอดเขาบร๊อคเคนค่ะ ให้ลูกเต๋านี้นำทางพี่จนไปถึงนะ ระหว่างทางจะมีอุปสรรคต่าง ๆ ที่พ่อมด/แม่มดผู้กล้าต้องฝ่าฟัน หากว่าพี่เหนื่อยล้าหรือหลงทางอยากลงจากเขาแล้วก็ตะโกนดัง ๆ นะคะ แล้วทีมงานจะเข้าไปช่วยเหลือ"

“สรุปก็คือเกมบันไดงูเวอร์ชั่นเดินเองสินะ เข้าใจแล้วล่ะ! งั้น….มาเริ่มเต้นกันเลย”

พอรู้เนื้อหาทั้งหมดแล้ว เธอก็มายืนที่จุดเริ่มต้นก่อนจะทอยลูกเต๋าเพื่อเริ่มพาตัวเองออกเดินทาฃสู่ยอดเขาบร็อคเคนทันที พร้อมเอ่ยคำพูดประจำตัวของตน และสวมหูฟังเฮคโฟนเปิดเพลงเร่งเร้นความตื่นเต้นระหว่างเดินทางตามสไตล์ของเธอ ถึงจริง ๆ คือเธอไม่อยากให้ตัวเองแพนิคจากความเงียบเกินไปนั่นแหละนะ

“ไหนดูสิว่าจะไปช่องไหนกันนะ”

เธอมองลูกเต๋าที่ถูกโยนออกไปด้วยความตื่นเต้นว่ามันจะเผยหน้าไหนให้เธอเห็นพลางมองมันหมุนติ๋ว ๆ เป็นลูกข่างค่อย ๆ ช้าลงและหยุดนิ่งล้มลงสู่พื้น ส่วนลูกๆ ของเธอนั่น ก็รออยู่ข้างสนาม เพราะว่าเดี๋ยวจะเบียดกันเกินไป มีแค่เรเลียแหละที่ดื้อมาบินอยู่ข้างไหล่เธอคนเดียวเลย

Feria FOLLOWER

บันไดงูแม่มด 2

ย้อนเวลา 30 เมษา 68 19:35 น.

ผลการทอยเต๋าครั้งแรกของเฟเรียปรากฎออกมาเป็นว่าได้ 4 แต้ม จึงเท่ากับว่าเธอจะต้องเดินไปข้างหน้า 4 ช่องสินะ คราวนี้แหละการเดินทางของเธอจะได้เริ่มต้นจริง ๆ เสียสักที

“4 แต้ม งั้นเราขอตัวก่อนนะสาวน้อยแล้วเจอนะ บาย”

เธอโบกมืออำลาเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ตรงทางเข้า เพื่อเริ่มต้นการเดินทางของตัวเองสักที เธอเริ่มก้าวเดินผ่านแต่ละห้องไปทีละช่อง จนมาถึงช่องที่ 4 เธอก็พบกับกองคาราวานพ่อค้าเกวียนที่เกวียนเป็นเกวียนกระดาษ แล้วตัวพ่อค้านั้นก็เป็นแซเทอร์ด้วย สองข้างทางเป็นพื้นที่ชนบทที่พงหญ้าขึ้นสูง แล้วในตอนนั้นพ่อค้าคนนั้นก็ทักเธอขึ้นมา

“สวัสดีแม่มดนักเดินทาง เดินเท้าเปล่าแบบนี้เหนื่อยแย่ ให้ผมไปส่งที่เมืองถัดไปไหม? แลกกับการที่คุณช่วยอารักขากองเกวียนก็พอ”

“จะไปที่ส่งที่เมืองถัดไปเหรอคะ ไปคะไป“

ว่าแล้วคุณพ่อค้าเกวียนกระดาษก็พาเธอลัดไปสู่สถานที่ใหม่อันเป็นช่องหมายเลข 10 โอ้เธอนี่โชคดีจริง ๆ เลยที่ได้ช่องบันไดที่เป็นทางลัดไปข้างหน้า มันควรเป็นอย่างนั้นแหละเนาะ ถ้าไม่ใช่ว่างสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเธอนั่นคือ….,ค้างคาวดำที่ดูก็รู้ว่าทำจากกระดาษมันบินโฉบหัวเธอไปมา อย่างน่ารำคาญแบบสุด ๆ

“นี่มันอะไรกันนี่ ถอยดีกว่า”

เธอใช้สองมือป้องกันหัวของตัวเองพลางปัดพวกค้างคาวอย่างหัวเสีย ก่อนจะถอยลง 1 ช่องมาอยู่ที่ช่องที่ 9 ทันทีที่มาถึงช่องนี้ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที

“ฮูกกกก ฮูกกกกกก ทอยเต๋าออกเลขคู่หยุดเดิน 1 ตา ถ้าทอยเต๋าออกเลขคี่ ตาหน้าเดินต่อได้ ฮูกกกกกก ฮูกกกกกก”

นกฮูกพูดได้ มันเป็นการบ่งบอกว่ามันคือนกฮูกแห่งปัญญานี่เขาไปขอยืมเด็กบ้านอะธีน่ามาใช่ไหมนี่ ดูท่าทางงานนี้เธอต้องทอยเต๋าสินะ เธอเอาลูกเต๋าออกมาแล้วโยนมันลงกับพื้นเพื่อตัดสินชะตากรรมต่อไปของตนทันที

start ไป 4 ไป 10 ถอยมา 9 แล้วทอยเต๋า

Adelaide BELIEVER

GAME START!

30 เมษายน 2025 19:19 PM

- - - - -

                อเดลเลดเดินเล่นเรื่อยเปื่อยอยู่เพียงลำพังด้วยความเหงาและเบื่อหน่ายเพราะรอฟีอัสกับอเล็กเซย์พี่น้องร่วมบ้านออกไปเรียนข้างนอกค่ายฮาล์ฟบลัดอีกเดือนกว่าจะกลับเป็นเหตุให้สาวบ้านซุสออกมาดินเตร็ดเตร่ไม่มีจุดหมายจนกระทั่งมาถึงชายหาดที่มีชาวค่ายออกกันแน่นขนัด 

                "มีงานอะไรกันนะ" สาวเจ้าเขย่งปลายเท้าให้สูงกว่าคนด้านหน้าเล็กน้อยเพื่อมองข้ามไปยัง (อดีต) ชายหาดที่ตอนนี้ถูกขึงด้วยผ้ากั้นฉากอย่างยิ่งใหญ่ยาวตั้งแต่หัวหาดยันท้ายหาด หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งอเดลเลดก็เดินไปต่อแถวเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมที่ถูกจัดขึ้นโดยไม่รีรอ โชคดีที่แถวกิจกรรมขยับค่อนข้างไวทำให้เพียงแค่อึดใจเดียวเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าสาวน้อยบ้านโพไซดอนในชุดคลุมแม่มดแปลกตา

                "ช่วยด้วยท่านแม่มดผู้กล้า! รัตติกาลจากเราไปนานแล้ว พวกเรามาทำพิธีบูชาความมืด เพื่อทวงคืนกลางคืนกันเถอะ!"

                "โอ้ว" อเดลเลดเงียบไปครู่หนึ่งเพราะเธอไม่รู้รายละเอียดของกิจกรรมนี้มาก่อน แต่ถ้าดูจากชุดคลุมของสาวน้อยตรงหน้าก็คิดว่าคงเป็นเกมที่จะต้องสวมบทบาทและแน่นอนว่าเธอถนัดเรื่องการสวมบทบาทที่สุด!

                "ฉันเอาด้วย" เธอว่า มือเล็กยื่นชุดยูนิฟอร์มของผู้วิเศษพร้อมลูกเต๋า 9 ด้านให้กับอเดลเลดและอธิบายต่อ

                "สถานที่ทำพิธีชุมนุมแม่มดคือบนยอดเขาบร๊อคเคนค่ะ ให้ลูกเต๋านี้นำทางพี่จนไปถึงนะ ระหว่างทางจะมีอุปสรรคต่างๆ ที่แม่มดผู้กล้าต้องฝ่าฟัน หากว่าพี่เหนื่อยล้าหรือหลงทางอยากลงจากเขาแล้วก็ตะโกนดังๆ นะคะ แล้วทีมงานจะเข้าไปช่วยเหลือ" 

                อเดลเลดพยักหน้ารับขณะที่แม่มดน้อยช่วยนำทางเธอมายังจุด Start ที่เป็นห้องสี่เหลี่ยมถูกขึงด้วยผ้าสีขาวรอบด้าน หญิงสาวกวาดสายตามองภาพฉากทางออกของประตูปราสาทในยุคกลางที่ถูกวาดขึ้นด้วยความชื่นชมและประทับใจในฝีมืออันยอดเยี่ยมนี้

                "ขอให้ท่านแม่มดผู้กล้าโชคดีค่ะ!"

                "ส่งพี่แค่นี้หรอ" ถามยังไม่ทันจบประโยคแม่มดน้อยวิ่งจู๊ดออกไปจากห้องเสียแล้ว.. อเดลเลดเกาหัวแกรกๆ พร้อมกับหันกลับมามองทางออกตรงหน้าและรีบสวมชุดที่ได้มาอย่างไม่รีรอ หญิงสาวรวบผมเป็นมวยต่ำเพื่อความคล่องแคล่วในการเคลื่อนไหวเพราะยังไม่แน่ใจนักว่า 'อุปสรรค' ที่แม่มดน้อยจากบ้านโพไซดอนพูดถึงนั้นเป็นอุปสรรคแบบไหน แต่ถ้าเป็นอุปสรรคแบบพวกกึ่งเทพนั้นคงไม่ธรรมดาแน่นอน

                "มาลองกันสักตั้ง" อเดลเลดกำลูกเต๋า 9 ด้านในมือแน่น ภาวนาให้มันออกเลขดีๆ ก่อนที่จะโยนมันลงไปบนพื้นทรายเพื่อเป็นการเริ่มเกม

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 1

Adelaide BELIEVER

IN THE 'NOTHING' ROOM

30 เมษายน 2025 19:32 PM

- - - - -

                ลูกเต๋า 9 ด้านค่อยๆ กลิ้งบนพื้นทรายแบบสโลวโมชั่น จนกระทั่งด้านหนึ่งของลูกเต๋าหงายประจักษ์ต่อสายตาหญิงสาวที่ยืนลุ้นตาปริบๆ อยู่ไม่ห่าง

                "หก" อเดลเลดพึมพำเบาๆ เมื่อเห็นเลขพลางเอื้อมมือไปเก็บลูกเต๋ามาใส่กระเป๋าไว้อย่างมิดชิดกันหล่นหาย

                "งั้นก็ต้องเดินต่อไปอีกหกห้องสินะ" หญิงสาวเริ่มเข้าใจกติกา เธอสาวเท้าไปยังทางออกที่นำไปสู่เส้นทางเบื้องหน้าที่ยากจะคาดเดาและแม้จะพบกับสิ่งที่สะดุดมากมายภายในห้องต่างๆ ที่เดินผ่านมาแต่อเดลเลดก็ยังคงเดินต่อมาเรื่อยๆ จนถึงห้องหมายเลข 6 ตรงตามเลขบนหน้าลูกเต๋าที่ทอยได้เมื่อครู่

                "ท่าไม่ดีแล้วแฮะ" อเดลเลดรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลภายในห้องหมายเลขหกที่เธอยืนอยู่ในขณะนี้จึงเข้าสู่โหมดพร้อมตื้บโดยอัตโนมัติ เธอสอดส่องสายตามองรอบตัวอย่างระแวดระวังตามสัญชาตญาณเมื่อรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอึมครึมแปลกๆ รวมถึงหมอกหนาสีขาวที่ลอยฟุ้งมาพร้อมกับไอเย็นจนขนแขนลุกเกรียว

                "อะไรจะหนาวขนาดนี้" เธอว่าขณะถูแขนไปมาเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับตัวเอง นอกจากบรรยากาศวังเวง (และหนาว) จนขนลุกแล้วแสงในห้องนี้ยังสลัวกว่าห้องอื่นๆ ที่เดินผ่านมาจนต้องหรี่ตามองตอนเดินไปข้างหน้าด้วยเพื่อไม่ให้เดินสะดุดอะไรสักอย่างเข้า

                "คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง" หลังจากเดินสำรวจจนแน่ใจแล้วว่าไม่น่ามีอะไรเป็นอันตราย อเดลเลดจึงล้วงเอาลูกเต๋าออกมาจากกระเป๋าเพื่อเล่นเกมรอบต่อไป หญิงสาวเดินหาจุดที่พื้นโล่งๆ เหมาะแก่การทอยลูกเต๋าโดยไม่ลืมที่จะมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าปลอดภัยก่อนที่จะโยนลูกเต๋าในมือลงบนพื้นทรายอีกครั้ง

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 2

1st : forward 6 spaces

Adelaide BELIEVER

PAPER BAT AND TALKING OWL

30 เมษายน 2025 19:45 PM

- - - - -

                อเดลเลดยังคงเดินหน้าต่อไปช้าๆ อย่างระแวดระวัง ย้อนเหตุการณ์ภายในห้องหมายเลขหกเมื่อครู่นี้เธอทอยลูกเต๋าได้เลข 4 ทำให้ต้องเดินหน้าต่อไปอีกสี่ห้องเพื่อไปยังห้องหมายเลข 10 โดยหวังว่าห้องนี้จะชิลเหมือนห้องหมายเลขหกที่เพิ่งจะผ่านมา แม้จะหนาวนิดหน่อยก็ตาม 

                ผ่านห้องที่ 7..

                ห้องที่ 8..

                ห้องที่ 9..

                และ..

                "ห้องนี้สินะ.. โอ้ย!" พูดยังไม่ทันจบประโยคกลไกของห้องที่สอบก็เริ่มทำงานโดยเริ่มจากวัตถุปริศนาสีดำทะมึนปลิว(?)มากระแทกหน้าผากของอเดลเลดเสียงดังแปะขณะไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวลูบหน้าผากป้อยๆ พร้อมหัวลงต่ำมองหาเจ้าวัตถุปริศนาเมื่อครู่ที่น่าจะตกอยู่ที่พื้น

                "ค้างคาว? กระดาษ?" สิ่งที่นอนแผ่อยู่ข้างเท้าของเธอมีลักษณะเหมือนค้างคาวที่ถูกพับขึ้นมาจากกระดาษสีดำ ขณะกำลังพิจารณาค้างคาวที่ว่าอยู่นั้นจู่ๆ มันก็บินโฉบกลับขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้งพร้อมกับเสียงฟึ่บฟั่บที่ดังเหนือศีรษะของเธอ

                "ซวยแล้ว" ทันทีที่แหงนขึ้นมองหาต้นเสียงเธอก็พบกับค้างคาวกระดาษฝูงใหญ่ที่กำลังบินตรงมาที่เธอและเสียงฟึ่บฟั่บที่ได้ยินคงจะเป็นเสียงกระดาษเสียดสีกัน อเดลเลดอดนึกชื่นชมความสมจริงของฉากในเกมนี้ไม่ได้แต่แน่นอนว่าเธอก็คงไม่อยู่ให้ค้างคาวกระดาษพวกนี้มารุมทึ้งศีรษะเธอเป็นรอบที่สองแน่

                จังหวะนี้ขอเผ่นก่อนแล้วกันนะ!

                ไม่รอช้าสาวเจ้ารีบหันหลังแล้ววิ่งกลับไปยังห้องที่เก้าทันทีเพื่อหนีให้พ้นเจ้าค้างคาวพวกนั้น น่าแปลกนิดหน่อยที่ห้องหมายเลขเก้าที่เธอเพิ่งจะมาถึงดูไม่มีอะไรพิเศษต่างจากห้องเมื่อกี้ลิบลับ

                "ฮูกกกก ฮูกกกก"

                "อะไรอีกล่ะเนี่ย" อเดลเลดหันไปมองนกฮูกแห่งปัญญาที่ส่งเสียงร้องดังลั่นเมื่อเธอมาถึง พอดีกับจังหวะที่มีผู้เล่นอีกคนปรากฎตัวขึ้น อเดลเลดยิ้มอย่างใจชื้นที่เจอเพื่อร่วมชะตากรรมอีกคนพร้อมกับโบกมือทักทาย

                "ฮูกกกกก ฮูกกกก ทอยเต๋าออกเลขคู่หยุดเดิน 1 ตา ถ้าทอยเต๋าออกเลขคี่ ตาหน้าเดินต่อได้ ฮูกกกกก ฮูกกกกก" นอกจากค้างคาวกระดาษยังมีนกฮูกพูดได้ช่างน่าประทับใจจริงๆ

                "ขอให้ได้เลขคี่ แต่ไม่ไปห้องที่สิบ" เธอว่าพร้อมกับโยนลูกเต๋าในมือออกไปบนพื้นทรายอีกครั้ง อะไรก็ได้ขอแค่เป็นเลขคี่ที่ไม่ใช่ 1 เพราะถ้าให้ไปวิ่งหนีกับเจ้าค้างคาวอีกรอบเธอคงไม่เอาแล้ว

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 3

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and back 1 space to room 9 (lastest!)

Feria FOLLOWER

บันไดงูแม่มด 3

30 เมษา 68 19:41

ภายหลังการทอยเต๋าได้ผลเป็นเลข 4 ซึ่งเป็นเลขคู่ ผลของมันน่ะเหรอ ก็ทำให้เธอต้องหยุดเดิน 1 ตายังไงล่ะ เธอทิ้งตัวลงนั่งลงกับพื้นด้วยความเศร้าใจ ตานี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย เรเลียที่เกาะอยู่บนไหล่ของเธอก็โผล่ตัวออกมาจากการพลางตัวอันเป็นความสามารถจากการเป็นอีกัวน่าห้วงฝัน ลูกสาวที่เธอได้รับมอบมาจากท่านพี่มอร์เฟียส เทพแห่งความฝันที่เธอได้ไปพบมาเมื่อตอนที่เธอไปทำภารกิจคำพยากรณ์ตามไล่จับฝันร้ายที่นิวยอร์กอันเป็นภารกิจคำพยากรณ์แรกสุดของเธอที่ก็ปกติธรรมดาไม่มีการผิดใจอะไรใคร พอมาเทียบกับครั้งที่สองแล้ว....เธอนึกถึงการทำภารกิจคำพยากรณ์ครั้งที่สองที่เธอรับมาจากเทพีไอริสให้ไปที่เฮติ เธอจำได้เลยว่าภารกิจนั่นเกิดอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ เยอะตั้งแต่โดนเทพ/เทพีบางองค์ที่นึกว่คนดีสุดท้ายโดนบิด ก็คิดเอาก้นแล้วกันนนะ แล้วเธอก็เป็นอะไรกับเทพท้องถิ่นนี่ ไปจีนก็โดนเทพสามตาจับ ไปเฮติก็โดนเทพเอซูจับ แถมโดนจับคู่กับพี่อลิเซียอีก พูดถึงตอนนั้นเธอก็นึกขึ้นได้เลยว่าไปครั้งนั้นพวกเราสามสาวก็สูญเสียและโดนผลกระทบกันทั่วหน้าเลย พี่อลิเซียก็เสียพี่เอลลิสไปจากเหตุการณ์เหมายันต์ ลิเลียน่าก็เสียความทรงจำเกี่ยวกับอะไรบางอย่างไป ซึ่งเธอพอรู้แล้วว่าลิเลียน่าถูกลบความทรงจำเกี่ยวกับเดม่อนไป เอาจริง ๆ น่าจะเรียกว่าถูกผนึกความทรงจำไว้น่าจะถูกกว่ามั้ง ถ้าอ้างอิงจากที่เทพีเฟรย่าบอกเธอไว้ตอนที่เฟเรียได้รับกุญแจแห่งปัญญามานั่นแหละนะ ส่วนตัวของเธองั้นเหรอก็.....โดนเทพีเฮคาทีเกลียดจนต้องระแวงทุกครั้งที่ออกนอกค่าย ยิ่งเธอต้องออกไปโรงเรียนด้วยนี่แหละ เลยทำเอาเธอระแวงเพื่อนร่วมชั้นที่มาทักเป็นบางครั้งบางคราวทำเอาเธออยู่ไม่เป็นสุขเลย โชคยังดีที่ช่วงนี้ไม่มีอะไรแบบนั้นด้วยล่ะนะ แต่ก็กลัวว่าเทพีองค์นั้นจะมาขอให้เพื่อนร่วมค่ายเธอแบบโรบินมาทำอะไรเธอเหมือนกันนั่นแหละ เคยได้ยินว่าเคยมีพี่น้องเธอบางคนเตคยถูกเทพบางองค์ปลอมเป็นเสียงท่านพ่อให้ไปจัดการเอโลอิสด้วยนี่นา ให้ตายสิการถูกเทพเกลียดนี่ทำเอาใช้ชีวิตยากซะจริงเลย อ่า ๆ กลับมาปัจจุบันดีกว่า

เสียงนกฮูกราวกับเสียงเยาะเย้ยเธอที่ดวงกุดในระดับหนึ่งที่ทอยได้เลขคู๋เลยต้องหยุดเดิน 1 ตา ไปแบบเซ็ง ๆ

"อ่า...แบบนี้จะทำไรดีล่ะนี่ต้องอยู่รอเฉย ๆ เหรอนี่"

เธอบ่นงุบงิบกับตัวเองแบบเซ็ง ๆ พลางนั่งลงกับพื้นห้องที่ตนอยู่ พลางคิดหาว่าจะทำอะไรดี ในตอนนั้นเอง...

"แม่จ้า ขอหนูทอยเต๋าเล่น ๆ ระหว่างรอได้ไหมคะ"

เรเลียก็โผล่ออกมาขอลองทอยเต๋าเล่น ๆ ระหว่างรอให้การหยุดเดิน 1 ตาครั้งนี้จบลง เธอที่ไม่รู้จะทำไรดีอยู่แล้วเลยเอาลูกเต๋าเก้าหน้าของตัวเองออกมาให้เรเลีย

"ก็ได้ล่ะนะ นี่จ้ะเรเลีย"

เรเลียใช้สองเท้าหน้ารับลูกเต๋าไว้ก่อนที่จะโยนลูกเต๋าออกไปแบบเล่น ๆ เพื่อแก้เบื่อไป

หยุดเดิน 1 ตา

Adelaide BELIEVER

PAPER BAT AND TALKING OWL

30 เมษายน 2025 20:00 PM

- - - - -

                นี่มันบ้าไปแล้ว..

                สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของอเดลเลดคือสฟิงซ์ที่มีใบหน้าเหมือนกับรุ่นพี่ในค่ายที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีแม้จะดูขี้โมโหกว่าเดิมนิดหน่อยก็ตาม

                "รุ่นพี่?" อเดลเลดเรียกเสียงเบาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ โซเฟีย คลาร์กสาวจากบ้านอะธีน่ากำลังทำตัวเกรี้ยวกราดเกินบทบาทดูได้จากสีหน้าถมึงทึงเหมือนไม่ค่อยพอใจซึ่งหลังจากที่เห็นชุดสฟิงซ์ที่เจ้าตัวใส่อยู่นั้นก็พอเข้าใจได้ว่ากำลังโมโหเรื่องอะไร

                "ฮึ่มม! อาหาร! จ่ายค่าผ่านทางมาเป็นเลือดเนื้อของเจ้าซะ! หากอยากผ่านไปได้ต้องตอบคำถามให้ผ่าน 3 ข้อเสียก่อน!!" โซเฟียเล่นตามบทของเธออย่างแนบเนียน

                "สองข้อได้ไหมคะ" อเดลเลดต่อรองด้วยรอยยิ้มแห้งเหือดแต่ได้รับคำตอบเป็นสีหน้าบูดบึ้งกว่าเดิมให้หญิงสาวจำใจยอมเล่นเกมตอบคำถามสามข้อกับโซเฟียแต่โดยดี แม้จะรู้ดีว่าตัวเองอาจจะตอบไม่ถูกสักข้อด้วยซ้ำ

                "ข้อแรก อะไรเอ่ย ข้าถือกำเนิดก่อนทุกสิ่ง ไร้รูป ไร้เสียง ไร้กลิ่น ไร้เงา ข้ามิอาจจับ มิอาจกัก แต่ทุกสิ่งในโลกย่อมต้องพบข้า" โซเฟียว่า แค่คำถามข้อแรกอเดลเลดก็ยืนงงเป็นไก่ตาแตก คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเป็นปมคิดมวนคำถามที่ได้ยินซ้ำไปมาอย่างไม่เข้าใจ อะไรเกิดก่อนทุกสิ่ง? จับก็ไม่ได้? ทุกสิ่งบนโลกต้องเจอ?

                "ความตายหรอ"

                "ผิด" โซเฟียในชุดสฟิงซ์เกาหัวแกรกๆ กับคำตอบที่ได้รับ

                "ได้ไง? ความตายจับต้องไม่ได้และทุกคนต้องพบกับจุดจบทั้งนั้น"

                "คำตอบคือเวลาต่างหาก" โซเฟียยืดอกเล็กน้อย "ตอบผิดต้องถูกจับกิน"

                "เดี๋ยวก่อนนนน" อเดลเลดร้องลั่นเมื่อโซเฟียในชุดสฟิงซ์กระโจนเข้ามาใส่โดยไม่ทันตั้งตัว ทั้งสองวิ่งไล่กันอยู่ภายในห้องหมายเลขสิบแปดเหมือนแมววิ่งไล่จับหนู ก่อนที่อเดลเลดจะวิ่งออกประตูกลับทางเดิมโดยมีโซเฟียไล่หลังอย่างไม่ลดละ กว่าจะรู้ตัวหญิงสาวก็วิ่งทะลุผ่านประตูย้อนกลับมา 5 ห้องจนถึงห้องหมายเลขสิบสาม กระทั่งไม่เห็นเงาของโซเฟียอีกต่อไปจึงหยุดพักหายใจครู่หนึ่งก่อนที่จะเริ่มหาทางไปต่อ

                "จะข้ามไปยังไงเนี่ย" หญิงสาวเริ่มเท้าเอววีนเมื่อเบื้องหน้าของเธอคือสะพานไม้ที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่ซึ่งเป็นทางเดียวที่จะสามารถข้ามสิ่งที่ดูเหมือนแม่น้ำที่กำลังโบกสะบัดไปมาไม่หยุด

                "อย่าพังนะ" เท้าข้างขวาวางลงบนสะพานไม้ตามมาด้วยข้างซ้ายช้าๆ อเดลเลดยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งเพื่อเช็คว่าสะพานยังโอเคดีก่อนที่จะก้าวต่อไป

                เป๊าะ!

                สะพานไม้หักกลางพาหญิงสาวที่เคยยืนอยู่บนสะพานนั้นร่วงลงสู่เบื้องล่าง บุตรีแห่งซุสสภาพนอนหงายหลังถูกสายน้ำพัดเคลื่อนไปด้านหน้าในขณะที่เจ้าตัวยังสมองวิ้งๆ จากการร่วงลงมาจากสะพาน

                "ที่นี่ที่ไหน" สายน้ำหยุดเคลื่อนที่เมื่อมาถึงปลายทางดูเหมือนอเดลเลดจะถูกส่งมาจนถึงห้องหมายเลขยี่สิบ เธอดันตัวเองลุกขึ้นยืนท่ามกลางมวลดอกไม้เรืองแสงที่ส่องนำทางยาวจนสุดสายตาและตัดสินใจเดินตามเส้นทางนั้นไปเรื่อยๆ จนทางเดินนั้นมาสุดอยู่ที่ห้องหมายเลขยี่สิบสอง เบื้องหน้าของเธอคือกระจกบานหนึ่งที่เงาสะท้อนเป็นตัวของเธอแต่ดูแก่กว่าตอนนี้นิดหน่อย เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลและหน้าตาดูมอมแมมราวกับเพิ่งไปยำกับฮาร์ปี้สักตัวมาหมาดๆ 

                "แปลกจัง" อเดลเลดยกมือขึ้นสัมผัสกระจกบานนั้นช้าๆ เช่นเดียวกับเงาในกระจกที่กำลังยกมือข้างเดียวกันขึ้นเหมือนเงาสะท้อนของกันและกันจริงๆ

หลักฐานการประลองปัญญา

- - - - -

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 (lastest!)

Adelaide BELIEVER

RACCOON(?) FROM NOWHERE

30 เมษายน 2025 21:00 PM

- - - - -

                "แปลกจัง" อเดลเลดยกมือขึ้นสัมผัสกระจกบานนั้นช้าๆ เช่นเดียวกับเงาในกระจกที่กำลังยกมือข้างเดียวกันขึ้นเหมือนเงาสะท้อนของกันและกันจริงๆ

                ตุ้บ!

                ขณะที่อเดลเลดกำลังติดอยู่ในภวังค์ของกระจกที่หลอกตา เสียงตุ้บปริศนาที่มาพร้อมกับแสงสว่างจ้าเรียกความสนใจและดึงหญิงสาวออกจากภวังค์ได้สำเร็จ เธอยกมือขึ้นป้องดวงตาเพื่อกันแสงจากดาวตกที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวและวัตถุที่ตกลงมาจากท้องฟ้าเมื่อครู่กำลังลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับควันคุกรุ่นเหมือนขนมปังที่เพิ่งออกจากเตา

                "ตัวอะไรเนี่ย" หญิงสาวเบิกตาโพลงเมื่อเห็นสัตว์ขนฟูที่ไม่คุ้นตา เธอเป็นโรคแพ้สัตว์ขนฟูซะด้วยหมายถึงแพ้ทางน่ะ

                "ว่าไงเจ้าตัวน้อย" อเดลเลดพูดเสียงสองใส่สิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนแรคคูนในความคิดของเธอแม้มันจะสวมหมวกฟางด้วยก็ตาม มันจ้องเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตรก่อนที่จะกระโจนเข้ามาใส่อย่างไม่ปราณี

                "เห้ย!" หญิงสาวตอบโต้ด้วยกลับด้วยมีดสั้นที่พกติดตัวไว้เสมอเมื่อสัตว์ร้ายตัวนี้เริ่มโจมตีเธออย่างบ้าคลั่ง พุงกลมของเจ้าอสุรกายในคราบแรคคูนกระเพื่อมไปตามจังหวะการต่อสู้ แม้มันจะเพลี่ยงพล้ำบ้างแต่ก็ไม่ยอมถอยมีแต่จะรุกเข้ามาราวกับหมายมั่นจะเอาชีวิตของมนุษย์กึ่งเทพสาวให้ได้

                อเดลเลดหอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อการต่อสู้นอกเกมนี้ดูไม่มีทีท่าว่าจะจบง่ายๆ เธอเพิ่งเคยต่อสู้กับอสุรกายที่ถึกและลูกเล่นเยอะขนาดนี้เป็นครั้งแรกจึงยังไม่สามารถเอาชนะมันได้ในทันทีเหมือนอย่างที่เคยต่อสู้กับอสุรกายตนอื่นๆ แม้จะไม่ได้เจ็บตัวเท่าอีกฝ่ายแต่เมื่อแรงเริ่มหมดเธอก็เริ่มจะช้าลงบ้างแล้ว เจ้าแรคคูนเองก็ยังคงฮึดสู้ต่อไปแม้เนื้อตัวจะเต็มไปด้วยบาดแผลก็ตาม

                "เวรเอ้ย" หญิงสาวสบถ พลางมองบาดแผลบริเวณแขนซ้ายด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะเริ่มบุกก่อนเพื่อเข้าถึงตัวอีกฝ่าย มือเล็กควานหาลูกเต๋าในกระเป๋ากางเกงมือกำเอาไว้ในมืดอีกข้างขณะต่อสู้กับแรคคูนขี้โมโหไปด้วย

                โผล๊ะ!

                 อเดลเลดไม่แน่ใจนักว่าเธอทำขวดอะไรของอสุรกายแตก น้ำในขวดหกหกกระจายและซึมลงไปในพื้นทรายด้านล่าง กลิ่นที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วช่วยยืนยันได้อย่างดีทีเดียวว่าน้ำในขวดที่แตกไปแล้วนั้นคือสาเก ซึ่งแน่นอนว่ามันยิ่งที่ให้อสุรกายตรงหน้าโมโหกว่าเดิม

                 "แกเมาเกินกฎหมายกำหนดแล้ว" อเดลเลดอาศัยช่วงจังหวะที่แรคคูนหมวกฟางกำลังจะเริ่มโจมตีอีกครั้งทอยลูกเต๋าในมือเพื่อให้เกมของเธอดำเนินต่อไป มืออีกข้างแทงมีดสั้นแฉลบพุงกลมอ้วนของอสุรกายตรงหน้าและทันทีที่เลขบนหน้าลูกเต๋าปรากฎเธอก็วิ่งหนีออกจากห้องหมายเลขยี่สิบสองทันที

                

หลักฐานการต่อสู้

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 4

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 (lastest!)

Adelaide BELIEVER

HI KA SIS

30 เมษายน 2025 21:21 PM

- - - - -

                สองขายังพาร่างกายอันเหนื่อยล้าวิ่งต่อไปข้างหน้า หลังจากที่ทอยเต๋าออกมาได้เลข 6 อเดลเลดไม่รอช้ารีบวิ่งหนีออกมาจากห้องหมายเลขยี่สิบสองทันที เส้นชัยอยู่เพียงแค่เอื้อมแต่ไม่รู้ว่าทำไมเล่นเกมบันไดงูถึงต้องเหนื่อยขนาดนี้

                "เอ๊ะ" เมื่อหญิงสาววิ่งมาถึงห้องหมายเลขยี่สิบแปดก็พบเข้ากับเงาคนที่นั่งพักอยู่ภายใต้เงามืดของฉาก หล่อนค่อยๆ ก้าวออกมาสู่แสงสว่างปรากฎร่างหญิงสาวผมทองคนหนึ่งในชุดคลุมสีดำใหญ่เทอะทะ

                ฮ่าๆ นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ

                "แฮ่! พวกเจ้าจะขึ้นไปทำพิธีบูชาเทพีแห่งกลางคืนสินะ ฝันไปเถอะ! เจ้าต้องตายอยู่ที่นี่ แปลงร่าง!!" เอมิเลีย แอร์ฮาร์ต พี่สาวต่างแม่ของเธอกำลังเล่นบทแม่มดมังกรสายฟ้าอย่างสมจริงที่สุด หล่อนถอดชุดคลุมเผยให้เห็นชุดคอสตูมไดโนเสาร์มีปีกสุดน่ารักและเอื้อมไปหยิบดาบไม้ที่วางอยู่ที่พื้นด้านข้างมาโยนมาอเดลเลดเล่มหนึ่ง

                "สวัสดีพี่สาว" อเดลเลดเอ่ยปากทักทาย พูดตามตรงก็คือเธอยังไม่ค่อยสนิทกับเอมิเลียมากนักแม้จะมีสายเลือดเดียวกันและโชคร้ายที่เธอเองก็ชวนคุยไม่ค่อยจะเก่ง ถ้าเป็นอเล็กเซย์ล่ะก็อาจจะซี้ปึ๊กกับพี่สาวคนนี้ไปแล้วก็ได้

                "เราต้องสู้กันสินะ" หญิงสาวว่าพร้อมกับกระชับดาบไม้ในมือแน่น บาดแผลที่เกิดจากการสู้กับเจ้าแรคคูนเมื่อครู่เลือดยังไม่ทันจะแห้งแต่ต้องมาสู้กับเอมิเลียต่ออย่างเลี่ยงไม่ได้

                เอมิเลียฟาดฟันดาบไม้ในมือของหล่อนอย่างดุดันและแข็งแกร่งในขณะที่อเดลเลดทำได้เพียงตั้งรับก็แทบจะรับมือไม่ไหว ทั้งสองต่อสู้กันอยู่เพียงไม่นานก็รู้ผลแพ้ชนะเพราะเอมิเลียสามารถปลดอาวุธน้องสาวของตัวเองได้อย่างรวดเร็วแม้จุอยู่ในชุดไดโนเสาร์อันแสนเทอะทะก็ตาม

                "เธอคงต้องกลับไปฝึกมาใหม่" เอมิเลียว่า

                "แพ้แล้ว ฉันคงต้องถอยหลังกลับไปสินะ"

                "นู้น ถอยกลับไปเลย 5 ช่อง" เอมิเลียบุ้ยปากไปยังประตูทางเข้า อเดลเลดที่ยอมรับชะตากรรมเดินคอตกย้อนกลับไปยังห้องหมายเลขยี่สิบสามแม้เส้นชัยจะอยู่แค่ห้องถัดไปเท่านั้น

                "ไปยังไงต่อคะเนี่ย" อเดลเลดถามแซเทอร์ที่เดินวนไปมาเฝ้าประตูห้องหมายเลขยี่สิบสามไว้ไม่ให้ไปต่อได้

                "ทอยลูกเต๋าสิ ถ้าทอยไม่ได้ 4-6 ฉันก็ให้ผ่านไปไม่ได้" แซเทอร์ตนนั้นเก๊กเสียงเข้ม

                "ขอเลขหก" ไม่รอช้าหญิงสาวโยนลูกเต๋าในมือลงบนพื้นทรายอีกครั้ง โดยที่มีแซเทอร์มาดเข้มช่วยลุ้นกับเธอด้วย

                

หลักฐานการต่อสู้

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 5

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 

4nd : forward 6 and backward 5 space to room 23 (lastest!)

Adelaide BELIEVER

REST

30 เมษายน 2025 21:34 PM

- - - - -

                โชคร้ายที่เธอยังคงนั่งตบยุงอยู่กับแซเทอร์เฝ้าประตูภายในห้องหมายเลขยี่สิบสาม เมื่อครู่นี้เธอทอยลูกเต๋าออกหมายเลข 9 ก็ถือว่าเป็นเลขมงคลนะแต่บังเอิญว่าเธอไม่ได้อยากได้เลขนี้

                "งั้นขอพักเหนื่อยแปปละกัน" เธอว่าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆแซเทอร์ ในเมื่อไปไม่ได้อยู่อยู่มันตรงนี้แหละ!

                "ให้เรียกสตาฟฟ์ไหม?" แซเทอร์หนุ่มเสนอทางเลือก

                "ฉันยังไม่ได้จะยอมแพ้หรอก แค่นอนพักแปปเดียว" อเดลเลดเอนตัวลงนอนบนพื้นทรายและบิดตัวไปมาเพื่อคลายความปวดเมื่อย "นายก็เฝ้าประตูต่อไปสิ"

                "ต้องเป็นงั้นอยู่แล้ว" หนุ่มขาแพะกอดอกก่อนที่จะเดินเชิดไปเฝ้าประตูต่อ ครู่ต่อมาเมื่อนอนพักเอาแรงจนหนำใจหญิงสาวก็ยันกายลุกขึ้นนั่งจ้องมองลูกเต๋าในกำมือพร้อมทั้งพึมพำไปด้วย

                "เอาจริงละนะ" เธอโยนลูกเต๋าออกไป "ขอเลขดีๆ ทีเถอะ" 

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 6

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 

4nd : forward 6 and backward 5 space to room 23 

5nd : stuck in room 23 (lastest!)