[ตอนเหนือของค่าย] ชายหาด

Eloise HEROES

เดินเล่นริมหาด

เหตุการณ์ความผิดปกติบริเวณมหาสมุทรในแต่ละแห่งบนโลกยังคงดำเนินไป มันรุนแรงเกินกว่าคนอย่างเอโลอิสจะช่วยอะไรได้ เธอเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงชายหาด ทีแรกก็ไม่ได้ตั้งใจมาแต่เดินเพลินไปหน่อยรู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่ชายหาดแห่งนี้แล้ว ไหน ๆ ก็ไหนเลยลองเดินมาชะเง้อดูน้ำบริเวณนี้ว่าความวายป่วงคืบคลานมาใกล้กับค่ายหรือยัง

“แถวนี้ยังดูปกติดีแฮะแสดงว่ายังไม่โดนผลกระทบสินะ หรือไม่เทพโพไซดอนก็อาจจะพยายามปกป้องแถบนี้ไว้อยู่ก็ได้”

เอโลอิสมองดูผืนทะเลริมชายหาดที่ยังดูเงียบสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใจจริงก็อยากลองไปเล่นน้ำดูอยู่หรอกแต่พอมาคิดดูแล้วก็ไม่อยากที่จะเสี่ยงตายตอนนี้ยิ่งตอนนี้มืด ๆ อยู่ด้วยสายตาเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าไม่มีไฟฉายส่องกบสวมไว้บนหัวเธอคงได้เผลอเดินตกทะเลไปแน่ ๆ เลย

“ลมทะเลตอนกลางคืนนี้มันเย็นสบายจริง ๆ เลยนะ”

เธอสูดอากาศเอาลมทะเลเข้าไปเต็มปอด ช่วงเวลาอันแสนสงบที่เธอโหยหา เอโลอิสรู้ดีว่าตัวเองไม่ถนัดเข้าสังคมหมู่มากสักเท่าไหร่ อันที่จริงเธอไม่ได้กลัวที่จะผูกมิตรกับใครแค่กลัวการเป็นฝ่ายเข้าหาคนอื่นก่อนเสียมากกว่า ในค่ายนี้นอกจากพี่สุมิตรแล้ว เธอยังไม่รู้สึกว่าจะสนิทกับใครเป็นพิเศษเลย เด็กสาวเดินไปแบบก้มมองดูพื้นทรายไปด้วยกลัวเหยียบเปลือกหอยประกอบกับการเป็นโรคตาบอดในที่มืดจนเผลอเดินไปชนใครก็ไม่รู้จนล้มลงไปบนทรายด้วยความไม่ได้มองไปด้านน้า

“โอ๊ะ!!!”

“เป็นอะไรไหม?”

เอโลอิสค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียงเอาไฟฉายส่องกบส่องที่หน้า ผิวที่ซีดเผือกกับหัวขาว ๆ ในตอนกลางคืนแบบนี้มันจะเป็นอะไรไปได้อีก ยิ่งพอไฟฉายของเธอส่องแบบเสยคางของบุคคลตรงหน้ายิ่งแบบ…ชัดเลย

“ว๊ายยยยยยยยยยยย ผี!!!”

เอโลอิสรีบคลานถอยหลังออกไปพร้อมหยิบทรายบนหาดปาไปที่เจ้าผีร้าย ไม่อยากจะเชื่อเลยที่ค่ายนี้มีผีด้วย ผีตัวสูง มันยังคงยืนนิ่งแล้วมองมาทางเธอแบบตาแข็ง มันต้องจ้องจะเอาชีวิตเธอแน่ ๆ เจ้าผีนั่น! 

“อย่าทำอะไรฉันเลย ไปที่ชอบ ๆ เถอะนะ”

เธอตีโพยตีพายอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนไม่ยอมเว้นจังหวะให้อีกฝ่ายได้พูดเลย เจ้าผีปริศนาก็ยังคงยืนตาแข็งอยู่ตรงนั้นเช่นเคย มันถอนหายใจออกมา ก่อนจะเริ่มพูดอะไรออกมาเป็นครั้งแรก

“นี่คุณจะหยุดได้หรือยัง?” อีกฝ่ายเริ่มทำเสียงเข้ม

“ฮืออออออ ผีพูดได้ด้วย บอกแล้วไงว่า…อะ…เอ๋?” เอโลอิสเริ่มเอะใจว่ามันแปลก ๆ 

“ผมไม่ใช่ผีและคุณชนผม”

“อ้าว? คนหรอกเหรอ ขอโทษค่ะ…ฉันไม่รู้ฉันเห็นคุณผิวซีด ๆ แล้วก็ไฟส่องหน้าแบบนั้นฉันก็นึกว่าผีน่ะสิ”

“ใช่ คุณชนผมแถมเอาไฟมาส่องหน้าอีกแสบตาจะแย่” เขาพูดพร้อมกะพริบตาถี่ ๆ เหมือนกำลังปรับโฟกัสสายตา

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ…” เสียงของเอโลอิสหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด

“เอาเถอะ เด็กน้อยอย่างคุณมาทำอะไรดึกดื่นแถวนี้ ควรไปเข้านอนได้แล้วนะ”

ฟังจากคำพูดคำจาเขาคงจะอายุมากกว่าเธอเยอะเลยสินะ พอดูดี ๆ ก็หน้าละอ่อนอยู่เลย แต่ก็มีริ้วรอยบ่งบอกถึงอายุพอสมควรว่าไม่น่าจะน้อย ๆ หรือจริง ๆ แล้วคือคุณลุงสุดหล่อเหรอเนี่ย

“ปะ…ไปก็ได้ค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ ขอตัวเผ่นก่อนล่ะ” ฟิ้ววววววววววววววว~

เอโลอิสรีบหายเขากลีบเมฆอย่างรวดเร็วไฟฉายที่ส่องตา กับความมืดในยามค่ำคืนน่าจะทำให้อีกฝ่ายจำหน้าเธอไม่ได้ว่าไปก่อวีรกรรมน่าอายอะไรไว้ เธอคิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วแน่นอน และเธอก็ไม่คิดถามด้วยว่าคุณผีหัวขาวคนนี้หรือใครไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ที่รู้ ๆ ต้องรีบเผ่นก่อนที่เขาจะโกรธเธอขึ้นมาจริง ๆ นั่นแหละนะ

Dean HEROES

131

ฝึกการควบคุมน้ำ

             เปลี่ยนบรรยากาศจากสระว่ายน้ำในบ้านเป็นที่ปลอดโปร่งโล่งสบายอย่างที่ชายหาด ถ้าจำไม่ผิดเหมือนว่าวันนี้มีคลาสเรียนหอกย้ายไปที่ชายหาดพอดี ความจริงแล้วดีนมีของฝากจากปารีสให้แก่โซเฟียด้วยแต่ก็ยังไม่ได้ให้สักทีเพราะมัวแต่วุ่นเรื่องคำพยากรณ์อยู่ ส่วนที่บังเอิญเจอกันที่ห้องพยาบาลนั้นเขากำลังรีบและไม่ได้พกของฝากติดไปด้วย

             แน่นอนว่าสำหรับผู้หญิงใจร้ายคนนั้นแล้วดีนเลือกตุ๊กตาหอไอเฟลสีชมพูแปร๊นแหลนที่ไม่เข้ากับเธอที่สุดให้ไป จะว่าจงใจกวนประสาทก็ใช่ แต่ถ้าเผอิญชอบก็ขอให้เธอใจดีกับเขาหน่อยและลดความปากเสียบ้างสักนิดก็ยังดี

             “ไงศิษย์เก่า เปลี่ยนใจมาเรียนคลาสหอกระดับสูงเพิ่มแล้วเหรอ”

             และนี่คือคำแรกที่โซเฟียเอ่ยแซวเมื่อเห็นว่าดีนโผล่มาที่ชายหาด จะว่าเป็นคำพูดธรรมดาก็ใช่ แต่สำหรับวลีที่ออกมาจากปากของผู้หญิงคนนี้แล้วมันทำเอากล้ามเนื้อแก้มของเขากระตุก

             “แวะมาทำธุระอย่างอื่นต่างหาก ชายหาดก็ออกจะกว้าง คงไม่ได้เป็นห้องเรียนของเธอทั้งหาดหรอกใช่ไหมล่ะ?”

             “อ้อ แน่นอน เช่น พื้นที่สำหรับอาบแดดของสาว ๆ บ้านอะโฟรไดท์ตรงนู้น” โซเฟียเพยิดหน้าไปทางกลุ่มสาว ๆ บ้านความรักกำลังนอนอาบแดดกันตั้งแต่ช่วงสาย ซึมซับวิตามินดีกำลังได้ที่เชียวล่ะ “หวังว่าธุระที่นายมาทำคงไม่ใช่อาบแดดหรอกนะ ไม่งั้นฉันเอาไปฟ้องแฟนของเด็กที่ชื่ออลิเซียแน่”

             “จะไปใช่ได้ไงกันเล่า” ดีนยื่นตุ๊กตาหอไอเฟลสีชมพูสุดหวานไปที่โซเฟีย แทบจะประชิดหน้าเธอ “ของฝากจากปารีส”

             “โห มีของฝากซะด้วยแฮะ แถมยังสีชมพูอีก” หญิงสาวรุ่นพี่รับตุ๊กตาของฝากมือถือไว้ พลิกไปพลิกมาดูหน้าของเจ้าหอไอเฟลแล้วก็หัวเราะ “รสนิยมนายตลกชะมัด คงไม่ใช่ว่าซื้อมาแกล้งฉันโดยเฉพาะหรอกนะ?”

             “เฮ้! อย่าบูลลี่รสนิยมคนอื่นซี่ ถึงมันจะดูหน้าตาแปลก ๆ แต่ว่าดูไปดูมามันก็น่ารักดีออก” ก็เถียงไม่ได้ เขาซื้อมาเพราะราคาเหมายกโหลมันถูกกว่า แถมแจกคนอื่นเขาไปทั่วแล้วด้วย

             “ก็ไม่ได้ว่าอะไร งั้นจะเอาไปตั้งไว้หัวนอนเลย แหม ถ้าให้เร็วกว่านี้สักห้าวันจะเป็นของขวัญวันเกิดฉันเลยนะเนี่ย”

             “วันเกิด? โอ้ โทษที ฉันมัวแต่ยุ่งเลยไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นวันเกิดใครบ้างเลย” ถึงจะเป็นโซเฟียที่เขาหมั่นไส้ก็เถอะแต่อย่างน้อยทุกคนก็สมควรได้รับคำอวยพร

             “ไม่รู้ว่าวันเกิดใครก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรสักหน่อยนึง” หญิงสาวไหวไหล่ สำหรับคนอายุขึ้นเลขสามก็ดูจะชินชาเรื่องวันครบรอบอะไรพวกนี้ไปแล้ว

             “ถ้างั้นก็สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง ถ้าเธอไม่ถือก็ไม่เป็นไร ฉันไปฝึกของฉันก่อนล่ะ”

             ดีนเดินผละออกมาทันทีเมื่อเสร็จธุระ เขาจับจองทำเลที่ไม่ไกลนักสำหรับการฝึกฝนการควบคุมน้ำ ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่กางเกงว่ายน้ำจากนั้นก็เดินดุ่ม ๆ ลงทะเล คล้ายกับได้ยินเสียงผิวปากแซวมาจากโซนฝึกหอก แต่ว่าช่างเถอะ

             ในสระว่ายน้ำหรือทะเลสาบกลายค่ายมีผืนน้ำที่ค่อนข้างจะนิ่งสงบ ทว่าสมรภูมิรบอาจจะเกิดขึ้นที่กลางทะเล เมื่อนึกถึงท่อนหนึ่งของคำทำนาย ‘พึงเลือกโชคชะตา โทสะแห่งสมุทรเทพหรืออสุรกายห้วงทะเลลึก’ อสุรกายห้วงทะเลลึกที่คาดหมายว่าอาจเป็นคธุลฮูคงไม่อยู่น้ำตื้นอย่างเช่นชายฝั่งทะเล แต่ครั้นจะออกไปลองใช้พลังที่กลางมหาสมุทรก็เกรงว่าฝีมือของตัวเองตอนนี้น่าจะไม่รอด อย่างน้อยที่ความลึกพอประมาณก็ยังพอไหว

             ดีนฝึกใช้สมาธิเพ่งจิตควบคุมมวลน้ำให้ยกตัวเขาขึ้นมาจากที่ลอยคออยู่จนกระทั่งทรงตัวยืนเหนือฝืนน้ำได้ แต่คลื่นที่ซัดสาดเข้าชายฝั่งทำให้ทรงตัวค่อนข้างยากแล้วเขาก็ล้มหน้าทิ่มลงไปบนผืนน้ำที่ยวบยาบอยู่หลายครั้ง เวลาผ่านไปถึงสามชั่วโมงเลยมั้งกว่าที่ดีนจะคล่องเรื่องวิชาการเดินบนน้ำขึ้นมาบ้าง แต่นั่นก็แค่เดินไม่ใช่สำหรับการต่อสู้ยังไงล่ะ…

             แถมมีเรื่องต้องให้คิดหนัก ทีมมีสามคน มีพลังหายใจใต้น้ำสอง และควบคุมน้ำได้แค่หนึ่ง ที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือเดม่อน ถ้าหากเปลี่ยนแผนใหม่ ให้บุตรแห่งอะโฟรไดท์ที่เชี่ยวชาญการต่อสู้ด้วยดาบเป็นคนทำดาเมจ ส่วนตัวเขาทำหน้าที่เป็นนักเวทคอยซัพพอร์ตเพื่อน

             ‘ก็อาจจะเวิร์ค..’

             ดีนว่ายขึ้นจากน้ำ เขาสะบัดหัวสองสามทีเนื้อตัวก็แห้งสนิท จากนั้นจึงเดินไปหาคลาสเรียนหอกด้วยท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมกว่าตอนแรก

             “ว่าไง พ่อฮีโร่” ดีนได้แต่ยิ้มรับคำทักปนแซะหน่อย ๆ ของโซเฟีย

             “คือว่าฉันอยากจะได้อาสาสมัครมาช่วยฝึกซ้อมการใช้พลังหน่อยน่ะ” เมื่อได้ยินคำขอโซเฟียก็เลิกคิ้วขึ้น

             “แล้วเพื่อนของนายล่ะ? ฝึกเป็นทีมที่จะไปทำภารกิจด้วยกันน่าจะได้ผลดีกว่า”

             “ก็ถูกของเธอ แต่พวกเขาก็ฝึกการต่อสู้ของเขากันอยู่ ตอนนี้คงไม่ว่างหรอก.. น่า ขออาสาสมัครแค่สองคนเอง คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?”

             “ก็ไม่ได้มีปัญหา” หญิงสาวเบือนหน้าจากดีนไปยังกลุ่มเด็ก ๆ ที่กำลังนั่งพักรอฝึกต่อกันอยู่ จากท่าทางที่ดูสนใจ คล้ายกับว่าการฝึกของเขาจะอยู่ในสายตาของคนในคลาสหอกมาโดยตลอดอยู่แล้ว “เฮ้! พรรคพวก มีใครอยากช่วยบุตรแห่งโพไซดอนฝึกการใช้พลังบ้างไหม?”

             คนที่ยกมือคนแรกคือเลนน็อคคู่หูฝึกหอก และคนที่สองที่ยกตามมาคือ อเล็กเซย์ บุตรแห่งซุส

             “ว้าว การรวมทีมเฉพาะกิจของบุตรแห่งสามมหาเทพ” โซเฟียผิวปากแซว

             “เมื่อกี้ฉันแอบมองอยู่ คิดว่ามันน่าจะสนุกดีน่ะ”

             อเล็กเซย์ตอบพลางกลั้วหัวเราะน้อย ๆ ส่วนหนุ่มจากบ้านฮาเดสไม่ได้พูดอะไร แต่คิดว่าอีกฝ่ายคงสนใจพอกัน และคลาสหอกที่เข้าเรียนไม่ขาดอาจจะไม่ท้าทายเขาได้อีกต่อไปก็ได้

             “ขอบคุณพวกนายสองคนมากนะ ถ้าหายเหนื่อยเมื่อไรก็บอกจะได้เริ่มกันเลย”

             “ฉันพร้อมแล้ว ลุยได้เลยพวก” บุตรแห่งซุสตอบอย่างแข็งขัน ส่วนคนจากบ้านฮาเดสก็เพียงแค่พยักหน้ารับว่าพร้อมเหมือนกัน

             “โอเค ถ้างั้นก็.. ไปกัน”

             ดีนเดินนำทั้งสองปลีกตัวมาจุดเดิมเมื่อรับการฝึก ทั้งสองไม่ได้เตรียมตัวมาสำหรับเปียก แต่ก็ยังอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยเหลือ ชายหนุ่มทั้งสามลงไปกลางทะเลระดับน้ำลึกแค่อก จากนั้นดีนก็ลองใช้พลังควบคุมน้ำยกตัวของทั้งสองขึ้นมา ซึ่งการจะเพิ่งพลังไปที่คนสองคนพร้อมกันมันทำได้ยากมาก ๆ การฝึกจนเป็นไปอย่างทุลักทุเล ยกคนหนึ่งขึ้นมาได้ แต่อีกคนนึงจม

             “หรือว่าจะยกขึ้นมาไหวแค่คนเดียวนะ?”

             “ทีมนายมีใครบ้างนะ ไบร์ท กับเดม่อนใช่ไหม? พวกเขาใช้อาวุธอะไรกัน?”

             “เดม่อนใช้ดาบโล่ ส่วนไบร์ทใช้ปืน ฉันไม่รู้ว่าไอ้ปืนอัจฉริยะมีการทำงานยังไง ใช้ยิงบนผิวน้ำได้หรือเปล่า กระสุนถูกน้ำแล้วจะด้านไหมเลยไม่อยากเสี่ยงให้ไบร์ทต้องลอยคอในน้ำแล้วยิงเอา”

             “เรื่องปืนโนคอมเมนต์ แต่ถ้าสู้กันในน้ำคงเลี่ยงได้ยากใช่ไหมล่ะ? ฉันคิดว่านายเพ่งสมาธิไปซัพพอร์ตแค่คนเดียวก่อนดีกว่า ต้องควบคุมน้ำใต้เท้าคนอื่นยากน่าดู ไหนจะต้องคาดเดาว่าเพื่อนจะเคลื่อนไหวแบบไหนด้วยใช่ไหมล่ะ” อเล็กเซย์ช่วยเสนอความคิดเห็น

             “มันก็จริง ยากมาก ๆ ต้องเดาทางให้ถูกว่าเพื่อนจะขยับท่าไหน ถ้าพลาดก็หล่นจ๋อม”

             ซึ่งพอไปถึงสถานการณ์จริงต้องร่วงแน่ ๆ พนันกันได้เลย

             “ซัพพอร์ตคนที่หายใจใต้น้ำไม่ได้ก่อนเพื่อน อย่างน้อยธิดาโพไซดอนคงไม่จมน้ำตายหรอก” อเล็กเซย์ตบบ่าของดีน

             ซึ่งคงต้องเป็นแบบนั้น หน้างานจริงก็หวังว่าไบร์ทจะว่ายน้ำแข็งแล้วโผล่ขึ้นมายิงซัพพอร์ตได้เมื่อต้องต่อสู้กับอสุรกายที่ถูกผนึก ซึ่ง.. จะเอาอะไรไปสู้มันวะ ขอให้วันจริงพอมันถูกปลดผนึกแล้วถูกหลุมดำดูดจ๊วบหายไปเลยได้ไหม

             “รู้สึกแย่จัง ทำพวกนายเสียเวลาฟรีเลย”

            “ไม่เป็นไร ฉันอยากช่วยนะ นายใช้งานฉันจนกว่าจะควบคุมน้ำได้เลย” สุดท้ายบุตรแห่งฮาเดสก็เอ่ยปากพูดออกมา ทำเอาดีนรู้สึกซึ้งใจเป็นอย่างมากจนอยากจะเข้าไปกอดแล้วก็จุ๊บเหม่งสักสามที

             “ขอบคุณพวกนายมากนะ งั้นมาลองกันอีกสักตั้ง!”  

             พอมีกำลังใจก็รู้สึกฮึกเหิม การฝึกใช้พลังควบคุมน้ำซัพพอร์ตเพื่อนในวันแรกเขาก็ทำได้แค่ช่วยให้เลนน็อควิ่งไปบนน้ำได้เท่านั้นเอง แต่จะไม่ท้อ จะไม่ยอมแพ้ แค่วันแรกได้แค่นี้ก็ดีเท่าไรแล้ว พรุ่งนี้ของการฝึกจะต้องดีกว่านี้อย่างแน่นอน!

มอบ [ตุ๊กตายัดนุ่น] ให้แก่ [โซเฟีย คลาร์ก]
โบนัส +5 ความสนิท จากน้ำหอม

Dean HEROES

136

ไมตรีจากบุตรแห่งฮาเดส

             วันนี้ดีนก็มาฝึกการควบคุมน้ำที่ชายหาดอีกเช่นเคย จากความห่วยแตกของตัวเองเมื่อวานนี้ทำเอาไม่อยากขอยืมตัวนักเรียนคลาสหอกมาเป็นอาสาสมัครการฝึกเลย ทว่ายังไม่ทันจะเอ่ยปากขอเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ปลีกตัวมาทางเขาเพื่ออาสาเป็นคนฝึกให้

             “วันนี้เราจะฝึกอะไรกันดี?” เลนน็อคเอ่ยถาม ทำเอาดีนที่กำลังเตรียมตัววอร์มเครื่องอยู่ริมหาดเลิกคิ้ว

             “หืม? เลนน็อควันนี้นายก็จะช่วยฉันฝึกเหรอ?”

             “ใช่” เด็กหนุ่มผมดำพยักหน้า “รับปากแล้วว่าจะช่วยจนกว่าจะได้”

             “ฉันคิดว่านายหมายถึงแค่เมื่อวานซะอีก” ดีนหัวเราะเบา ๆ อย่างซาบซึ้งใจ “ถ้านายตกลงแบบนั้นก็ห้ามถอนตัวนะ ฉันจะมาฝึกที่นี่ยันวันสุดท้ายก่อนออกจากค่าเลย”

             “ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”

             เลนน็อคไหวไหล่ เดิมทีวิชาหอกเขาก็เรียนมาจนเชี่ยวชาญ จะว่าเบื่อแล้วก็คงได้ อสุรกายในป่าต้องห้ามเขาก็ออกล่ามาแล้วทุกตัวจนได้รับสินสงครามมากมายเก็บไว้เต็มห้อง จะมีก็แต่วิชาการต่อสู้บนน้ำเนี่ยแหล่ะที่เขาเพิ่งได้ลอง และมันค่อนข้างจะน่าสนใจมากเลยทีเดียว ในค่ายคนที่มีพลังจะทำแบบนี้คงมีเพียงแค่ดีนคนเดียวในตอนนี้

             “ถ้างั้น.. ฉันอยากจะลองแบบเมื่อวานหน่อย นายช่วยหน่อยนะ คราวนี้อยากจะกระโดดท่าไหนก็ลองดูเลย”

             “ได้” เด็กหนุ่มผมดำพยักหน้า แล้วถอดชุดออกเหลือแต่เพียงกางเกงว่ายน้ำ ถือว่าเขาเตรียมตัวมาช่วยเหลือตั้งแต่ก่อนออกจากบ้านฮาเดส

             แล้วการฝึกก็เริ่มต้นขึ้น…

             ดีนลองใช้พลังควบคุมน้ำทำทางเดินให้คู่ฝึกก้าวขาไปโดยไม่ตก และเขาก็ทำมันออกมาได้ดีโดยส่งอีกฝ่ายไปยังจุดน้ำลึกถึงอกได้สำเร็จ จากนั้นเลนน็อคก็เริ่มระบำหอก ทั้งกระโดดควง กระโดดเตะ พุ่งหอกออกไปด้านหน้าด้วยท่วงท่าสวยงามและทะมัดทะแมง เสียดายที่ดีนเชยชมไม่ได้และต้องเพิ่งสมาธิไปแต่ใต้ขาของอีกคน เพราะหากเขาหลุดโฟกัสเมื่อไร ก็กลายเป็นว่าทำอีกฝ่ายตกน้ำไปเสียทุกที

             พวกเขาฝึกกันนานร่วมชั่วโมงพลังดังกล่าวจึงใช้งานได้อย่างเสถียรขึ้น จากนั้นเลนน็อคจึงเสนอให้ดีนลองใช้พลังกับตัวเองในการต่อสู้บนผิวน้ำเผื่อว่าคนที่อยู่ตรงนั้นจะไม่ใช่ไบร์ทหรือว่าเดม่อน แต่เป็นแค่ตัวเขาเองเพียงคนเดียว บอกเลยว่างานนี้ยากมาก การจะโฟกัสมองตรงไปข้างหน้าโดยเพ่งสมาธิไปใต้ฝ่าเท้าของตัวเองเนี่ย มันแทบจะไม่สัมพันธ์กันเลย

             “ลองเพ่งหยุด ๆ ดูไหม ใช้จังหวะที่ไม่เพ่งจิต กระโดดจู่โจม จากนั้นก็กลับมาเพ่งใหม่” เลนน็อคเสนอ แล้วดีนก็ลองทำตามดู

             “เอ่อ..  แบบนี้เหรอ?”

             ดีนลองหาจังหวะกระโดดแทงหอก ช่วงนั้นสมาธิของเขาจะอยู่กับภาพจำลองของอสุรกายอากาศ และเมื่อร่างตกลงสู่ผิวน้ำเขาก็เพ่งจิตไปที่เท้าใหม่ ยวบยาบเสียหลักเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถึงกับจมลงไป

             “ฉันว่าได้นะ”

             “เอ่อ นั่นสิ เหมือนจะได้เลย”

             “นายทำได้ดีมาก ลองใหม่อีกครั้ง”

             หนุ่มสายเลือดฮาเดสคอยให้กำลังใจกับดีนไม่ขาด วันนี้อาจจะเป็นวันที่เดมิก็อดคนนี้พูดเยอะที่สุดในชีวิตเลยก็ได้ แม้คำพูดจะวน ๆ อยู่แค่ “ดีแล้ว” “อีกนิด” และ “นายทำได้” พูดตรง ๆ ว่าค่อนข้างประหลาดใจ แต่พอมีคนเชียร์แบบนี้กำลังใจเต็มเปี่ยม

             ฝึกกันสองคนจนถึงบ่ายถึงได้เลิกการซ้อม วันนี้ถือว่าได้ทักษะใหม่คือการต่อสู้บนผิวน้ำด้วยตนเองอีกอย่างหนึ่ง บอกตรง ๆ ว่ามันค่อนข้างยาก เขาจึงภาวนาว่าอย่าให้สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลย

Adelaide BELIEVER

MY MONSTER BOOK #2

- - - - -

                อเดลเลดได้ยินมาว่ารุ่นพี่โซเฟียมีคลาสสอนหอกและโล่ที่ชายหาดในวันนี้ แน่นอนว่าเธอคงไม่ได้เข้าเรียนคลาสของรุ่นพี่เพียงแต่จะนำบันทึกหน้าใหม่เกี่ยวกับอสุรกายไปให้หล่อนตรวจดูเท่านั้น หลังจากที่รอดชีวิตออกมาจากป่าต้องห้ามได้หญิงสาวก็เขียนบันทึกอย่างตั้งใจขณะพักรักษาตัวจากการต่อสู้อยู่ระยะหนึ่งจนกระทั่งเขียนจบจึงออกมาเดินตามหารุ่นพี่เพื่อส่งงานในวันนี้

                คลาสเรียนเริ่มไปพักหนึ่งแล้วเมื่ออเดลเลดไปถึง เธอเห็นโซเฟียกำลังตั้งหน้าตั้งตาสอนวิธีการใช้หอกคู่กับโล่ให้นักเรียนให้ในคลาสฟังจึงนั่งเล่นชมน้ำชมปลารอจนกว่าจะเลิกชั้นเรียน

                "การฝึกซ้อมเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ฉันหวังว่าพอเลิกคลาสไปแล้วพวกเธอจะยังคงฝึกกันอย่างสม่ำเสมอจนกว่าเราจะเจอกันอีกครั้งในคลาสหน้า" เสียงโซเฟียบอกนักเรียนในคลาสดังแว่วมาแต่ไกลและเหมือนหล่อนจะสังเกตเห็นอเดลเลดที่ยืนรออยู่บนหาดทายเข้าให้แล้ว

                "สวัสดีค่ะโซเฟีย" อเดลเลดที่รอจังหวะอยู่แล้วยิ้มให้คนตรงหน้าพร้อมกับยื่นสมุดบันทึกไปให้ "ฉันเขียนบันทึกเกี่ยวกับอสุรกายได้เพิ่มอีกตัวแล้วค่ะ"

                "ฉันนึกว่าเธอจะมาเข้าคลาสของฉันซะอีก" โซเฟียรับสมุดบันทึกมาเปิดเพื่อตรวจดูบันทึกหน้าใหม่ที่อเดลเลดเพิ่งเขียนจบสดๆ ร้อนๆ เมื่อเช้านี้

                "สภาพดูไม่จืดเลยนะ" โซเฟียว่าขณะอ่านบันทึกและเงยหน้าขึ้นมองธิดาแห่งซุสสลับกันไปมา

                "ถือว่าเป็นประสบการณ์ค่ะ" อเดลเลดหัวเราะแบบแห้งๆ

                "การต่อสู้กับอสุรายเธอต้องไม่ประมาท ไม่ใช่ว่าเดินดุ่มๆ เข้าไปในป่าแล้วจะเจอแต่อสุรกายที่อยากเจอ รอบหน้าต้องระวังกว่านี้เข้าใจไหม" โซเฟียพูดเตือนรุ่นน้องของตัวเอง ก่อนที่จะหยิบรางวัลสำหรับการเขียนส่งให้อเดลเลดพร้อมสมุดบันทึกของเธอ

                "ต่อไปฉันจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ"

- - - - -

ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

> BESTIARY OF MONSTER | Cyclops <
+20 ความกล้าหาญ +50 พลังใจ, +5 เหรียญดรัคม่าและ +25 EXP

+15 ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่โซเฟีย

โบนัสพิเศษจากน้ำหอม +2 แต้ม

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

ผมกำลังเดินอยู่กับการ์เซีย ตามหาลูพิต้า เกนยัตตา กูริรา รอบข้างประดับประดากระถางต้นไม้เล็ก ๆ ครั้นเวลากลางคืนเริ่มตก ผมก็ตั้งสติได้ขุ่นเคืองใจที่ต้องหาคนที่มีฝีไม้ลายมือ ช่วยต่อสู้อสุรกายร้ายในป่าต้องห้าม ราชสีห์นีเมียน

          "แถวสนามฝึกซ้อม อัฒจันทร์ไม่มี" การ์เซียพูดอุบอิบ "เหลือแค่ที่เดียวแล้ว รับรองครั้งหาเจอชัวร์ เพราะยังสถานที่ฝึกหอกโล่ที่ชายหาด…ตารางเรียนประจำเดือนพฤษภาคม มีวิชาหอกและโล่ ของคุณโซเฟีย" 

          ชายหาดทรายขาวมีผู้คนจำนวนนึงส่งเสียงโห่เชียร์ ตะโกนเสียงปลุกพลัง ผมเห็นแล้วถึงกับสะบัดหน้า 'พวกเฉิ่ม' 

          "คุณโซเฟีย เห็นลูพิต้าบ้างไหมคะ" 

          โซเฟียพยักหน้า "ลูพิต้า พวกพี่ ๆ เธอมาหา" ข่าวแพร่สะพัดไปไว ทั้งเรื่องการที่มีลูกเฮอร์มาโฟร์ไดตัสเป็นนักร้องชื่อดัง 

หญิงสาวผิวดำกร้านแดดเชื้อสายเคนยา เดินมาหาโซเฟียทั้งที่ถือหอกกับโล่ "สวัสดีพี่การ์เซียและ พี่อาร์ตี้" ลูพิต้าพอเคยเห็นเจ้าของผมแพลตินั่มบลอนด์ 

          "มาได้จังหวะพอดี คืองี้" การ์เซียลากน้องสาวคนเล็กนั่งคุย "นี่อาร์ตี้หนึ่งในครอบครัวของพวกเรา เธอน่าจะรู้อยู่แล้ว พี่เข้าเรื่องเลยละกัน" ดวงตาหวานชำเลืองมองพี่น้องของเธอทั้งสองคน "อาร์ตี้รับบททดสอบที่สองคุณไครอนมา แต่อสุรกายที่ต้องสู้ด้วยดันเป็นราชสีห์นีเมียน พวกเรานี่มืดแปดด้าน ปกติไฮรี่จะช่วยอาร์ตี้เรื่องจัดการอสุรกายนะจ๊ะ จึงอยากขอรบกวนเธอหน่อย"

          "หมายถึงจะให้ฉันไปช่วยสู้เป็นแนวหน้าใช่ไหม" ลูพิต้าถามกลับ 

          ร่างเล็กเอ่ยแทรก "ถ้าเธอไม่สะดวกช่วยก็ไม่เป็นไร เดี๊ยนก็คิด ๆ อยู่นะ ราชสีห์นีเมียน สิงโตคงกระพันอะไรนั่นมันเครซี่" หาโอกาสเตรียมเทบทสอบไครอนเต็มที่ "สาว สาว สาว อย่างเรา ๆ อันตรายเกินไปค่ะ"

          "เพราะมันอันตรายจึงสนใจ ตกลง" 

          "ตกลงอะไรคะสาวน้อย" 

          ลูพิต้ามีความหัวรุนแรงเป็นทุนเดิม "เรื่องช่วยจัดการอสุรกายปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน คันไม้คันมืออยากหาที่ระบายอารมณ์ ก่อนไปขอฝึกคลาสนี้ให้เสร็จก่อน" 

          อีกคนกระตือรือร้น "เข้าเรียนคลาสหอกและโล่มั้ย"

          "ไม่เอาดีกว่า เดี๊ยนไม่อยากให้ร่างกายอันหอมรัญจวนมีกลิ่นเหงื่อ กลิ่นกายไม่พึงประสงค์ น้ำหอมที่ฉีดมาแบรนด์ดังระดับโลก" หากมีเหงื่อไหลหยดติ้ง ๆ อาร์ตี้กุมอก

Dean HEROES

180

สมรภูมิหาดทราย ไอหนาว และยักษ์น้ำแข็ง

[เพลงประกอบ กด ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส]

               และแล้วก็ถึงกำหนดการวันฝ่าด่านยักษ์น้ำแข็งเพื่อส่งตัวแทนไปตามเพอร์ซีย์ แจ็กสัน หนึ่งในเจ็ดวีรบุรุษผู้ยังมีลมหายใจแห่งตำนานเดมิก็อดกรีก

              อาการป่วยของดีนหายสนิทดีแล้วเขาจึงตอบรับคำชวนของลิเลียน่าไม่ให้เสียน้ำใจ ซึ่งเธอก็จัดแผนการรบให้ตามคำขอ หน้าที่ของดีนคือต่อต้านยักษ์น้ำแข็งที่ชายหาด ซึ่งงานนี้มีบุตรและธิดาจากบ้านแอมฟิไทรต์มาร่วมสู้ด้วย แม้เป็นคนแปลกหน้าแต่พวกเขาก็คล้ายกับเป็นครอบครัวเดียวกันจากการที่พ่อและแม่ของพวกเขาเป็นราชาและราชินีแห่งแอตแลนติส

              อากาศภายนอกบ้านพักยังคงหนาวเย็นเหมือนเดิมจนต้องใส่เสื้อโค้ทหลายชั้น ดีนเดินกุมมือของแมคเคนซีมาที่ชายหาดด้วยกัน มันจะแปลกอะไรในเมื่ออากาศหนาวก็ต้องหาอะไรมาซุกมือไว้สิ

              ชายหนุ่มทอดสายตามองไปยังชายหาดเบื้องหน้าที่อยู่นอกเขตแดนป้องกันของขนแกะทองคำ เรือไวกิ้งหลายลำจอดรออยู่บนทะเลน้ำแข็ง ทำให้จู่ ๆ ใจก็ป๊อดขึ้นมา

              “โอ๊ย แมคซี่ฉันกลัวอ่ะ เราแอบหนีกลับกันดีไหม”

              @Mackenzie 

              “นึกว่านายจะพูดว่า…” ดีนกระแอมดัดเสียงหล่อทุ่มเป็นคนคูลแบบที่แมคเคนซีชอบทำก่อนจะพูดต่อ “ถ้านายกลัวมาหลบหลังฉันก็ได้.. อะไรแบบนี้ซะอีก”

              ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเป็นไอฝ้าขาว

              “เหมือนจะมีอีกสองคนที่มาช่วย คนจากบ้านแอมฟิไทรต์ นายเคยเจอบ้างไหม?”

              ที่ถามแบบนี้เป็นเพราะดีนไม่เคยเจอ หลัง ๆ มานี่เขาชีพจรลงเท้าต้องออกเดินทางไปทำภารกิจตลอดเลยไม่ค่อยได้อัพเดทเหตุการณ์ในค่ายถ้ารีชาไม่ได้เล่าให้ฟัง

              แต่ระหว่างที่อีกสองคนนั้นจะมากับยักษ์น้ำแข็งเคลื่อนพลอันไหนจะเกิดก่อนกัน ซึ่งถ้าให้ดีนเดินฝ่าทะเลน้ำแข็งไปเซย์ไฮพวกยีเมียร์บนเรือไวกิ้งก็ออกจะบ้าระห่ำผิดวิสัยไปสักหน่อย

              @Mackenzie 

              “โธ่ที่รัก แล้วไหงสถานะถึงสลับกันแบบนี้ได้นะ” ดีนหัวเราะเบา ๆ นึกถึงเมื่อก่อนที่ต้องให้อีกฝ่ายมาช่วยตอนที่เขาถูกโจรรุมกระทืบ “แล้วนายจะไหวใช่ไหม? อยากจะกลับไปก่อนหรือเปล่า?”

              จากการรายงานเหมือนว่าฝั่งยักษ์น้ำแข็งจะไม่ได้มีแค่ยักษ์แต่มีหมาป่าน้ำแข็งด้วย จากคำบอกเล่าของเด็กที่ออกไปสู้บอกว่ามันไม่ได้เก่งกาจเท่าไร

              พูดถึงคนจากบ้านแอมฟิไทรต์ได้ไม่นานสองคนนั้นก็มาถึงชายหาด คนหนึ่งเป็นชายร่างสูงผมสีเงินแต่งตัวด้วยโอเวอร์โค้ทราคาแพงหูฉี่ แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคุณชายและอายุมากกว่าทั้งดีนและแมคเคนซี ส่วนอีกคนเป็นหญิงสาวชาวเอเซียที่ถือธนูสัมฤทธิ์ไว้ในมือ

              “ฮาย สวัสดี พวกนายเป็นกำลังเสริมที่ชายหาดใช่ไหม?” ดีนเอ่ยทักทั้งสองที่มาทางนี้ “ฉันดีน ส่วนนี่แมคซี่”

              “สวัสดี คุณดีน คุณแมคซี่ ผมเอิร์ล สเตรธเอิร์น ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยครับ” ชายหนุ่มชื่อเอิร์ลใบหน้าเย็นชาเฉยเมยแต่กล่าวแนะนำตัวอย่างสงวนท่าทีและดูเป็นผู้ใหญ่

              “สวัสดีค่ะ ไอมิค่ะ ชิมะบุคุโระ ไอมิ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” หญิงสาวที่ชื่อไอมิกล่าวแนะนำตัวเองด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่น แต่ถือว่าเธอเป็นคนญี่ปุ่นที่พูดได้ชัดพอควร เธอโค้งให้ทั้งสองที่มารออย่างสุภาพนอบน้อมจนดีนยกมือทาบอก แบบว่า.. นี่สินะการทักทายแบบในอนิเมะ

              @Mackenzie 

              “นายไม่ออกกำลังกายซะบ้าง ตอนนี้เหนียงเริ่มจะออกแล้วรู้รึเปล่า โอ๊ย–.. ศอกแหลมอย่าจิ้มดิ”

              แกล้งแซวอีกฝ่าย แต่ถึงแม้จะเจ้าเนื้อขึ้นมากว่าแต่ก่อนแต่ดีนก็ไม่ได้รังเกียจ แมคเคนซีที่เป็นแบบนี้เหมือนตุ๊กตาหมียิ่งกว่าเดิมอีก ในที่นี้หมายถึงกอดแล้วอุ่น..

              พอเอิร์ลได้ยินการแนะนำตัวของหนุ่มผมน้ำตาลก็พยักหน้า “ขออภัยด้วย งั้นคงต้องเรียกคุณใหม่ว่าแมคเคนซี ยินดีที่ได้รู้จัก”

              ดีนมองเพื่อนที่พอเห็นคนอื่นมาก็ทำท่าจะปลีกตัวออกไปเขาจึงคลายมือที่จับกับอีกฝ่ายไว้ออก แต่ยังไม่ทันได้สนทนากันมากไปกว่านั้นหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวตรงนี้ก็เอ่ยขึ้นมา

              “ดูนั่น มีความเคลื่อนไหวมาจากทะเลค่ะ”

              สมุนยักษ์น้ำแข็งและสุนัขป่าหิมะก็ลงจากเรือแล้วเคลื่อนทัพฝืนน้ำที่บัดนี้ชายฝั่งกลายเป็นพื้นน้ำแข็งราวกับลานสเก็ตพื้นไม่เรียบ พวกมันไม่ได้มากันแค่ตัวสองตัวแต่ว่าลงจากเรือกันมาหลายสิบ

              “ตายหอง มันจะเยอะเกินไปแล้ว! แมคซี่ถ้านายจะไปต้องรีบไปเดี๋ยวนี้เลย” ดีนเร่งเร้าเพื่อนโดยไม่รั้งอีกฝ่ายเอาไว้ หากศัตรูเยอะขนาดนี้พวกเขาจะรับมือกันไหวจริง ๆ เหรอ?

              “เตรียมตัวไว้” เอิร์ลหยิบขวดน้ำออกมาจากนั้นก็ควบคุมน้ำในขวดเป็นดาบวารีสีฟ้าอ่อน เคยได้ยินมาว่าสายเลือดแอมฟิไทรต์ควบคุมได้เฉพาะน้ำทะเลบางทีน้ำในขวดนั้นคงเป็นน้ำเค็มที่อีกฝ่ายกักตุนเอาไว้สำหรับการต่อสู้โดยเฉพาะ หมอนี่ฉลาดชะมัด!

              @Mackenzie 

              “เชี่ย!!”

              แทบไม่ทันได้ตั้งตัวทัพของยักษ์น้ำแข็งก็รุกคืบเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดีนกระชับหอกสัมฤทธิ์ไว้ในมือพยายามปกป้องแมคเคนซีเอาไว้ให้อีกฝ่ายหนี ดีนกระหน่ำซัดหอกใส่หมาป่าน้ำแข็งตัวนั้นจนร่างกายของมันแตกสลายกลายเป็นสะเก็ดน้ำแข็ง

              “แมคซี่รับไว้!” ดีนร่อนโล่อัลพิสไปให้แมคเคนซีป้องกันตัว

              เพื่อนยังไม่ทันได้เรียนการต่อสู้มากมาย มีเพียงแค่ดาบเล่มเดียวคงรับมือศัตรูจากนิฟล์ไฮม์ไม่ไหวแน่ ๆ ส่วนเขาหันไปรับมือกับสมุนของยีเมียร์ที่เข้ามาต่อกร แม้จะเป็นแค่พลทหารระดับต่ำแต่ฝีมือของมันร้ายกาจจนทำให้เขาแทบจะหลุดโฟกัสจากการปกป้องเพื่อนเป็นป้องกันตัวเอง ดีนพยายามแทงหอกรุกกลับด้วยกระบวนท่าที่เรียนมาทว่ายักษ์ตัวนั้นมันปัดป้องเขาได้ทุกทาง

              “เวรเอ๊ย!”

              ด้านเอิร์ลก็กำลังรับมือกับยักษ์น้ำแข็งอีกตัวด้วยกระบวนท่าปราณวารี ฟาดฟันดาบสายน้ำอย่างรวดเร็วจนตาเปล่าไม่อาจมองได้เห็น ส่วนหญิงสาวที่มาด้วยก็ระดมยิงศรใส่สุนัขน้ำแข็งที่กรูเข้ามา แม้เธอจะยิงธนูได้อย่างแม่นยำแทบจะหนึ่งดอกหนึ่งศพ แต่ยิ่งศัตรูมาประชิดตัวมากเท่าไรสถานการณ์ของเธอก็ดูจะไม่สู้ดีนักจนพี่ชายต้องเข้ามาคอยเคลียร์อสุรกายเหล่านั้นให้หลายครั้ง

              ตอนนี้หวังพึ่งใครไม่ได้มีแต่ต้องพึ่งพาตัวเอง

              @Mackenzie 

              “ฉันไม่เป็นไร!”

              เขาตะโกนตอบกลับแมคเคนซี พอหลุดโฟกัสไปเพียงแค่นิดเดียวสมุนยักษ์น้ำแข็งปล่อยพลังไอเย็นสุดขั้วหัวใจใส่จนกระโดดหลบแทบไม่ทัน ชายเสื้อคลุมของเขาถูกน้ำแข็งเกาะเป็นปึกหนา เขาพยายามปัดออกและเมื่อน้ำแข็งหลุดหักชายเสื้อก็ขาดออกมาด้วยทำเอาชายหนุ่มหน้าซีด

              ‘ดีนะที่เมื่อกี้ไม่โดนจัง ๆ’

              “ระวังพวกมันปล่อยน้ำแข็งใส่กันด้วยนะทุกคน!”

              ดีนตะโกนบอกพรรคพวกที่ต่อสู้อยู่ในบริเวณนี้ และเมื่อหันไปมองอีกทีเขาก็เห็นว่ามีเด็กหญิงฝาแฝดจากบ้านเฮอร์มีสมาช่วยด้วยอีกสองคน

              ‘คนเริ่มมาช่วยกันเยอะขึ้นแล้วแฮะ’

              พอจะเบาใจได้นิดหน่อยแต่ยังประมาทไม่ได้เพราะว่าดีนยังล้มยักษ์น้ำแข็งที่ประจัญหน้าอยู่ไม่ลงเลย เขาได้แต่หลบลี้มันที่เอาแต่ยิงน้ำแข็งใส่รัว ๆ

              ‘เวร! แบบนี้จะเข้าถึงตัวได้ยังไง’

              ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเขาพยายามตั้งจิตถึงกระแสน้ำใต้พื้นน้ำแข็งที่หนาราว ๆ สามฟุต น้ำแข็งน่าจะหนาเกินไปจนเรียกน้ำออกมาไม่ได้ ให้ตายสิ!

              @Mackenzie 

              ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่ที่นั่น

              สุภาษิตอะไรก็ไม่รู้แต่ว่ามันใช้ได้ดีกับสถานการณ์แบบนี้จนน่าตลก การรับมือกับกองทัพยักษ์น้ำแข็งขนาดย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย แม้จะมีคนมาช่วยที่ชายหาดกันพอสมควรแต่กลับล้มสมุนของยีเมียร์แทบไม่ลง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนฝีมือดีอย่างโซเฟียและเอมีเลียถึงได้แพ้พ่าย

              ดีนลองใช้จิตควบคุมน้ำทะเลที่ชายหาดอีกครั้ง อาจไม่ใช่การคิดไปเองเหมือนเขาเห็นว่าแผ่นน้ำแข็งมีการเคลื่อนตัวนิดหน่อยแต่ยังไม่มากพอที่สายน้ำจะพุ่งผ่านชั้นน้ำแข็งขึ้นมา

              “เวรเอ๊ย น้ำแข็งมันจะหนาไปไหน!”

              คำสบถของเขาอาจไปเข้าหูของเอิร์ลที่ใช้พลังควบคุมน้ำทะเลได้เช่นกัน

              “ลองใช้พลังพร้อมกัน” หนุ่มผมเงินในชุดหรูเอ่ยตอบ ดีนแทบจะลืมไปเลยว่าแถวนี้ไม่ได้มีคนควบคุมน้ำได้แค่คนเดียวสักหน่อย

              “ได้!” เขาตอบหลังจากที่กลิ้งตัวหลบไอเย็นบนพื้นหิมะ

              งานนี้เป็นไงเป็นกัน เขาพยายามใช้การควบคุมน้ำอีกครั้งซึ่งคราวนี้มีบุตรแห่งแอมฟิไทรต์ช่วยเหลือ แผ่นน้ำแข็งค่อย ๆ ปริแตกออกจากมวลน้ำจำนวนมากดันตัวขึ้นมากลายเป็นน้ำพุกลางทะเล ทว่ายักษ์น้ำแข็งบนลำเรือบางส่วนใช้พลังไอเย็นของมันแช่แข็งน้ำส่วนนั้นจนเป็นเสาน้ำแข็ง

              “ไอ้เวรพวกนั้นน่ารำคาญเป็นบ้าเลย!”

              สมุนยีเมียร์ที่ดีนรับมืออยู่หวดดาบน้ำแข็งใส่จนเขาต้องยกหอกมายันยื้อเอาไว้ มิหนำซ้ำความหนาวยังบั่นทอนร่างกายเรื่อย ๆ จนการเคลื่อนไหวยิ่งช้าลงเมื่อการต่อสู้ผ่านไปในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

              @Mackenzie 

              เสียงตะโกนของแมคเคนซีที่ดังเข้าหูทำเอาดีนสะดุ้ง ร่างกายที่ร้อนผ่าวขึ้นมาจนเขาสามารถต่อสู้ทนความหนาวได้ดีขึ้น

              ‘ใช่สิ ฉันจะมายอมแพ้ได้ไง ยังไงคืนนี้ฉันจะต้องกลับไปนอนกอดพ่อหมีให้ได้!’

              ‘น้ำ! จงมา! มาเยอะ ๆ เลย!’

              เปรี๊ยะ! ตู้ม!!!

              มวลน้ำทะเลถูกดึงขึ้นจากพลังใจอันไร้ขีดจำกัด ต่อให้ถูกยักษ์น้ำแข็งพยายามกดดันแช่แข็งเอาได้แต่ไม่เป็นผล สายน้ำจำนวนมากจากท้องทะเลพุ่งเข้ามาทิ่มแทงศัตรูบนหาดทราย ยักษ์ตัวที่ดีนต่อสู้อยู่กระโดดออกไปมันพยายามจะหยุดสายน้ำโดยใช้ความเย็นแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นน้ำแข็ง แต่ไม่ทันการน้ำเค็มที่กลายเป็นน้ำแข็งได้แทงทะลุร่างของมันเอง เมื่อเห็นว่าร่างใหญ่โตหยุดชะงักดีนก็พุ่งหอกแทงเข้าที่หลังของมันซ้ำอีกครั้ง ร่างนั้นร้องโหยหวนก่อนจะสลายหายไปไปละอองน้ำแข็ง

              “ทำได้ดี ตอนนี้เราได้น้ำทะเลมาใช้งานแล้ว!” เอิร์ลตะโกนบอกจากตำแหน่งที่ไม่ไกลนัก

              “ฝากด้วยเอิร์ลฉันขอตัวไปดูแมคซี่ก่อน!” ดีนเก็บสินสงครามที่ตกบนพื้นอย่างรวดเร็วด้วยความงก ก่อนที่จะวิ่งไปหาแมคเคนซีที่เพิ่งจัดการสุนัขน้ำแข็งได้และนั่งหอบบนพื้นทราย “แมคซี่ นายเป็นไงบ้าง!?”

              ดวงตาสีเปลือกไม้มองเพื่อนที่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน สมรภูมินี้คงเกินกำลังของอีกฝ่ายแต่ก็ถือว่าแมคเคนซีทำได้ดี เขาตรงเข้าไปสวมกอดหอมหัวแล้วจึงค่อยประคองเพื่อนให้ลุกขึ้นมา

              “นายเก่งมากที่รัก เดี๋ยวฉันจะพานายเข้าไปในค่ายนะ”

              คลับคล้ายกับว่าเขาจะได้ยินเสียงผิวปากแซวมาจากหนึ่งในแฝดเอลฟาวลีย์ที่ดีนแยกไม่ออกว่าคนไหนคือเลย์ลินหรือเลย์ลา

              @Mackenzie 

              ผละกอดออกมามองหน้า รู้สึกเขินเหมือนกันแฮะที่ถูกชม ทั้งที่ปกติจะมั่นหน้าแล้วกระดิกหางตลอดแท้ ๆ อาจเพราะความยิ่งใหญ่ของพ่อล่ะมั้ง ทั้งที่เขาอยากเป็นเพียงแค่คนธรรมดาแท้ ๆ

              “อะ..เอ่อ ก็ใช่แหล่ะ ฉันไม่เป็นไร ตอนนี้นายบาดเจ็บฉันมีข้ออ้างอู้ได้อยู่”

              ประโยคหลังกระซิบบอกเพื่อนเสียงเบา ก็แหงมล่ะ เขาไม่ได้อยากออกมาต่อสู้ตั้งแต่แรกเสียเมื่อไร ตอนนี้ปลดล็อกน้ำทะเลมาได้ชั่วคราวแล้ว ต่อจากนี้ผู้รับบทเป็นตัวเอกในการป้องกันชายหาดคงเป็นของ เอิร์ล สเตรธเอิร์น

              ต่อให้แมคเคนซีจะต้องการหรือไม่ก็ตาม แต่ตอนนี้เขาจับแขนของอีกฝ่ายมาคล้องคอแล้วพยุงให้ลุกขึ้นมาก่อนที่พวกเขาจะถูกลูกหลงของการต่อสู้ฟาดหัวเขาในวินาทีไหนก็ไม่รู้ ดีนมองเข้าไปทางค่าย บริเวณนั้นก็ต่อสู้กันชุลมุนยากที่จะเข้าไป อุปสรรคที่ขวางทางทำเอาเขาหลุดเดาะลิ้น ก่อนที่ดีนจะหันไปทางชายป่าต้องห้ามที่เชื่อมต่อกันค่อนข้างโล่งและไม่เป็นจุดสนใจของการสู้รบ

              เอาล่ะ ระหว่างอสุรกายในป่ากับยักษ์น้ำแข็งอย่างไหนจะแย่กว่ากัน

              แต่จากการประเมินแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงฤดูกาลของการสอบวัดระดับดังนั้นจึงไม่มีราชสีห์นีเมียนในป่า ส่วนฮาร์ปี้ อัลกูล และก็อบลินระดับต่ำ แค่พวกมันสัมผัสถึงรัศมีเดมิก็อดเลเวลร้อย (ตามสมมุติ) พวกมันคงเผ่นป่าราบกันไปก่อน

              “พวกเราแอบเข้าค่ายทางป่าต้องห้ามกัน”

              @Mackenzie 

              “จะบ้าเหรอ เดี๋ยวตีเลยนี่”

              ได้ยินแมคเคนซีพูดแบบนี้ก็ทำหน้ายู่พร้อมกับพองแก้มอยู่หน่อย ๆ แม้จะเป็นการล้อเล่นแต่ถ้าเกิดบาดเจ็บหนักขึ้นมาจริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องตลก

              “ถ้างั้นเราลุยฝ่ากันไปเถอะ”

              ดีนดึงน้ำทะเลบางส่วนมาบอลลอยล้อมรอบพวกเขา บอลน้ำเค็มคอยยิงกระสุนน้ำลูกเล็กใส่ยักษ์หรือหมาน้ำแข็งที่เข้ามาล้อมเพื่อสะกัดการโจมตี แม้จะจัดการพวกมันไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ทำให้ชะงักและเปิดทางหนี กว่าที่ทั้งสองจะหลบลี้มาถึงชายป่าต้องห้ามทางเหนือได้ก็ใช้เวลาอยู่พักนึง บอลน้ำถูกใช้จนหมด กลยุทธ์การต่อสู้ตอนนี้จึงเหลือก็เพียงแต่ออร่าของเดมิก็อดแสงออกเท้าและฝีมือการควงหอกสัมฤทธิ์

              เอาล่ะ… จากนี้ก็ได้เวลาผจญภัยในป่ากันต่อ คราวนี้ถ้ามีอสุรกายตัวไหนซ่าอีกก็เข้ามาเลย!

 

รางวัลดรอปหลังพิชิต: +20 EXP 

สัมภาระจากยักษ์น้ำแข็ง(+หมาป่าน้ำแข็ง): หินตีบวก x12 ก้อน / +30 ดรักม่า

+2 ตื่นรู้จากการพิชิตหมาป่าน้ำแข็งครั้งแรก
+2 ตื่นรู้จากการพิชิตยักษ์น้ำแข็งครั้งแรก
-----------------------------------------------------------
สถานการณ์ชายหาด
ดีนและแมคเคนซีสู้รบกับข้าศึกจากนิฟล์ไฮม์ที่ชายหาด
เอิร์ล, ไอมิ, (แอมฟิไทรต์) เลย์ลา และเลย์ลิน (เฮอร์มีส) ร่วมต่อสู้ด้วย

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-6-23 17:42
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-6-23 17:51 180สมรภูมิหาดท ...

20. War on The Beach

M

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แมคเคนซีเดินเลียบชายหาดเคียงคู่มากับดีน อากาศหนาว ๆ เดินกุมมือกันโดยมีแบ็คกราวด์เป็นชายทะเลและหมู่เรือไวกิ้งจอดล้อมเตรียมพร้อมรบอยู่เต็มน่านน้ำ…ช่างโรแมนติคสิ้นดี

“ได้ยังไงกันเล่า นายรับปากกับลิเลียน่าแล้วนี่นา ถ้านายหนีไปตอนนี้ก็ขาดกำลังคนน่ะสิ”

แมคเคนซีบีบมือดีนแน่นขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้สถานการณ์ตรงหน้าจะชวนให้น่าหวั่นเกรงก็ตาม แต่ถ้าหากเขากลัวไปอีกคน แล้วใครจะคอยให้กำลังใจดีนกันล่ะ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“นายก็รู้ว่ากับพวกมอนสเตอร์ฉันยังไม่เก่งพอที่จะพูดแบบนั้น”

เขาหรี่ตามองคนข้าง ๆ หากเป็นพวกอันธพาลธรรมดาก็คงพูดแบบนั้นได้อยู่หรอก แต่พอมาอยู่ที่นี่แล้ว สถานะของเขากับดีนก็สลับกันซะอย่างนั้น

“ไม่เคยหรอก หรืออาจจะเคยแต่ก็ไม่รู้ว่าใช่ ฉันไม่เคยคุยกับพวกเขาเป็นการส่วนตัว”

และถ้าหากสองคนนั้นมาถึง เขาก็คงต้องส่งดีนแต่เพียงเท่านี้แล้วกลับบ้านพักตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นภาระในแผนการรบ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ก็…ฉันไม่ค่อยได้เข้าคลาสสอนใช้อาวุธ แล้วก็ไม่ได้ขยันออกไปทำภารกิจแบบนายนี่”

พอจะรู้อยู่หรอกว่าเพราะอะไร แต่เขาก็แค่อยากจะอยู่อย่างสงบมากกว่าออกไปสู้รบปรบมือกับพวกมอนสเตอร์ข้างนอกค่ายนี่นา

“ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่จนกว่าสองคนนั้นจะมา แล้วเดี๋ยวฉันค่อยกลับ”

แต่เหมือนเดมิก็อดจากบ้านแอมฟิไทรต์จะไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องรอนาน

“สวัสดีครับ ผม แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น เรียกผมว่า แมคเคนซี จะดีกว่า”

เจ้าของชื่อจำต้องแนะนำตัวเองอีกรอบเมื่อถูกเอิร์ลเรียกว่า ‘แมคซี่’ แล้วถองศอกเข้าที่สีข้างดีนไปเบา ๆ ทีนึง

“ไหน ๆ ทีมนายก็มาแล้ว งั้นฉันกลับล่ะนะ”

แมคเคนซีหันมาบอกดีนเสียงเบา เตรียมเลี่ยงไปจากตรงนั้น

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ใครบอกว่าฉันไม่ออกกำลังกาย”

แมคเคนซีหันขวับไปเถียงทันที ถึงจะไม่ได้เข้าคลาสการใช้อาวุธหรือฝึกซ้อม แต่เขาก็ออกกำลังกายอยู่ที่ห้องไม่งั้นจะเอาแรงที่ไหนมาถือโล่ที่หนักกว่า 7 กิโลฯ กับดาบสัมฤทธิ์กันล่ะ แต่พอเห็นสายตาของเดมิก็อดจากบ้านแอมฟิไทรต์ทั้งสองที่มองมาทางพวกเขาเหมือนดูเด็ก ๆ เถียงกันแล้วจึงกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะผงกศีรษะให้เอิร์ล

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ผมแค่มาส่งดีน ต้องขอตัวก่อน”

ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักหรือร่ำลากันไปมากกว่านี้ เสียงของไอมิก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนไปยังผืนทะเลเบื้องหน้า เมื่อมองไปก็เห็นทั้งฝูงมอนสเตอร์ขนาดยักษ์ และหมาป่าสีฟ้าตัวใหญ่ลงจากเรือไวกิ้งมาเป็นกองทัพ

“โอเค นายต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะดีน ฉันเชื่อว่านายจัดการได้แน่ อย่ายอมแพ้เจ้าพวกนั้นนะ”

พอถูกดีนเร่ง แมคเคนซีก็หันมากุมมืออีกฝ่ายไว้ บีบมือให้กำลังใจแน่น ๆ ก่อนจะปล่อยแล้วรีบผละออกมาจากตรงนั้น แต่วิ่งไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เหมือนว่าสุนัขป่าหิมะตัวหนึ่งจะรู้ว่ามีเหยื่อที่กำลังจะหนี ด้วยสัญชาตญาณมันจึงรีบวิ่งแล้วกระโจนมาขวางหน้าเขาไว้

“ชิบ…ไม่ทันแล้ว”

ชายหนุ่มบ้านเฮคาทีถึงกับผงะเมื่อเผชิญหน้ากับสุนัขป่าหิมะตัวโตตรงหน้า โชคยังดีที่เขาพกดาบสัมฤทธิ์ติดตัวมาด้วย จึงยังพอมีอาวุธป้องกันตัวอยู่บ้าง

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“เดี๋ยว !  แล้วนายล่ะ”

แมคเคนซีรับโล่ไว้แต่ก็ยังละล้าละลังไม่ยอมไปจากตรงนั้น แม้ว่าดีนจะช่วยปกป้องเขาจากสุนัขป่าหิมะที่มาขวางไว้ แต่ถ้าอีกฝ่ายเอาโล่มาให้เขาแบบนี้แล้วจะใช้อะไรป้องกันตัว

“เฮ้ย !”

กรงเล็บใหญ่ของสุนัขป่าหิมะอีกตัวที่มาจากไหนไม่รู้เกือบฟาดเข้าที่หน้าแมคเคนซี แต่เขายกโล่ขึ้นป้องกันไว้ได้ทันในเสี้ยววิ นี่สินะที่เขาบอกกันว่าอย่าเหม่อตอนสู้รบ

เหมือนว่าตอนนี้ทั้งดีนและเดมิก็อดบ้านแอมฟิไทรต์ต่างก็กำลังจัดการกับศัตรูตรงหน้าอย่างตึงมือ เขาจะมัวมาเป็นตัวถ่วงใครไม่ได้ แมคเคนซีกระชับดาบสัมฤทธิ์กับโล่ในมือแน่น ดวงตาสีฮาเซลจ้องมองดวงตาสีฟ้าสว่างของสุนัขป่าหิมะด้วยแววตาจริงจัง จนเมื่อร่างใหญ่โตของสุนัขป่าหิมะกระโจนเข้าใส่ เขาจึงเงื้อดาบในมือขึ้นแล้ววิ่งเข้าหา

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แม้จะได้ยินเสียงดีนตะโกนเตือน แต่แมคเคนซีในตอนนี้ที่โดนสุนัขป่าหิมะทั้งสลัดขนโจมตี หลบได้บ้างไม่ได้บ้างเลยโดนผลึกคริสตัสจากขนของมันบาดเข้าตามผิวจนเลือดออกซิบ ๆ อยู่หลายแผล รวมถึงพอเข้าใกล้ก็โดนลมหายใจของมันทำให้หนาวยะเยือกจนไม่สามารถเข้าไปต่อสู้ระยะประชิดได้ ทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดไม่น้อย

จนถึงตอนนี้ แม้อากาศรอบตัวจะหนาวจัด แต่แมคเคนซีกลับหายใจหอบจนมีไอจาง ๆ ออกมาจากริมฝีปาก มือข้างที่ถือดาบสัมฤทธิ์ยังคงกำด้ามดาบแน่นจนเหงื่อซึมออกมา

‘จะจัดการกับเจ้าหมานี่ยังไงดี’

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“อุ้ก !”

หลังจากที่เกือบเข้าถึงตัวสุนัขป่าหิมะได้แล้ว แต่ก็โดนอุ้งเท้าใหญ่ตะปบเข้าอย่างแรงเสียจนแมคเคนซีกระเด็นออกมากลิ้งไปหลายตลบ โชคดีที่เป็นพื้นทรายเขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บเท่าไหร่ แต่ด้วยความที่ยังไม่ทันตั้งตัวจึงไม่ได้ระวังร่างของเจ้าสุนัขป่าหิมะตัวโตที่กระโจนตัวพุ่งตามมา คมเขี้ยวในปากที่อ้ากว้างทำให้แมคเคนซีเบิกตาค้าง รอบนี้มันคงกะจะฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย

ฉึก !

ลูกธนูลูกหนึ่งปักลงบนพื้น แม้ไม่โดนเป้าหมายแต่ก็ทำให้ฝีเท้าของสุนัขป่าหิมะชะงักไปได้ พอหันไปดูยังต้นทางก็เห็นไอมิที่กำลังง้าวสายคันธนูเล็งมาทางนี้จากระยะไกล

“รีบลุกขึ้นเร็วค่ะคุณแมคเคนซี !”

พอได้เสียงของเธอช่วยดึงสติ แมคเคนซีก็รีบลุกขึ้นแล้วตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้กับเจ้าสี่ขาตรงหน้าอีกครั้ง

“ขอบคุณคุณไอมิ !”

เขาตะโกนตอบกลับไป หญิงสาวธิดาแห่งแอมฟิไทรต์เพียงแค่ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ก่อนจะเล็งธนูยิงเข้าไปที่ยักษ์น้ำแข็งตนหนึ่งซึ่งกำลังวิ่งมาทางเธอ

“โอ๊ะ !”

แมคเคนซียกโล่ขึ้นป้องกันได้อย่างฉิวเฉียดเมื่อสุนัขป่าหิมะวิ่งเข้าใส่อีกครั้ง ด้วยขนาดตัวและแรงของมันทำให้เขาแทบต้านไม่ไหว เท้าครูดถอยหลังไปกับพื้นทราย

“หนอย…จะกินฉันมันยังเร็วไป หมาเดียวที่จะกินฉันได้คือเจ้าหมาดีนเว้ย !”

ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ใช้แรงทั้งหมดที่ยังเหลืออยู่ยืนต้านแรงของสุนัขป่าหิมะไว้ แขนที่ถือโล่บังตัวอยู่ก็พลิกเอาขอบโล่ยัดเข้าไปในปากของเจ้าสัตว์สี่ขาตัวสีน้ำเงินแทนจนมันมุ่งความสนใจจะสลัดโล่ให้หลุด เขาจึงอาศัยจังหวะนี้ใช้ดาบแทงเข้าไปที่ข้างลำคอเจ้าสุนัขป่าหิมะจนมันร้องโหยหวนแล้วสลายกลายเป็นฝุ่นผงราวกับละอองหิมะ

แมคเคนซีทิ้งตัวลงนั่งหอบไปกับพื้นทราย แต่ตอนนี้ยังพักไม่ได้ เขาต้องไปช่วยคนอื่นที่ต่อสู้อยู่อีก

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ยังไม่ทันจะลุกไปช่วย แมคเคนซีก็เห็นสิ่งน่าเหลือเชื่อที่กลางทะเลเข้าซะก่อน มวลน้ำที่อยู่ใต้น้ำแข็งพุ่งขึ้นมาโจมตีเหล่าสมุนยีเมียร์จนกลายเป็นผุยผง ซึ่งคนที่สามารถใช้พลังควบคุมน้ำได้ก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…

“ดีน…”

สายตาจับจ้องอยู่ที่อีกฝ่ายไม่ละไปไหน นี่น่ะเหรอพลังของลูกมหาเทพโพไซดอน

“ฮะ…เอ่อ…ฉันไม่เป็นไร เมื่อกี้นายใช้พลังเหรอ มันสุดยอดมากเลย”

จนกระทั่งดีนมาหา เขาจึงสวมกอดตอบ มัวแต่ชื่นชมกับพลังของอีกฝ่ายจนลืมเรื่องความเจ็บปวดของตนเองไปจนหมด กระทั่งได้ยินเสียงผิวปากจึงมองไปยังต้นเสียง…ใครกันล่ะนั่น หรือจะเป็นเพื่อนดีน แต่ฝ่ายนั้นเมื่อเห็นเขามองก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปซะอย่างนั้น แมคเคนซีจึงหันมาสนใจดีนต่อ

“อืม…กลับค่ายกัน แล้วนายไม่เป็นไรใช่ไหม”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“เอาฉันไปเป็นข้ออ้างเหรอ แผนสูงชะมัด รู้งี้ทำให้ได้แผลมากกว่านี้ก็ดี”

เขามองแผลตามแขนขาตัวเอง แผลรอยข่วนกับรอยฟกช้ำพวกนี้ยังดูน้อยไปที่ดีนจะใช้เป็นข้ออ้าง จะอู้ได้ถึงวันหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ขอบคุณนะ”

แมคเคนซีค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นตามแรงพยุงของดีน ถึงจะเป็นพื้นทราย แต่การล้มลงไปกระแทกแล้วกลิ้งหลายตลบอยู่หลายรอบก็ทำให้จุกได้เหมือนกัน

“ทางไหนก็ได้ นายพาไปเลย”

เขาพยักหน้ารับ จนถึงตอนนี้ก็ยังสำรวจค่ายไม่ครบทุกที่ จึงต้องให้คนชำนาญทางอย่างดีนเป็นคนพากลับค่ายไปก่อน ก็หวังว่าจะถึงค่ายอย่างปลอดภัย ไม่เจอมอนสเตอร์กันระหว่างทางล่ะนะ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

รางวัลดรอปหลังพิชิต  : +20 EXP

สัมภาระจากหมาป่าน้ำแข็ง  : หินตีบวก x6 ก้อน / +15 ดรักม่า

+2 ตื่นรู้ จากการพิชิตหมาป่าน้ำแข็งครั้งแรก

Eloise HEROES

วันที่ 5 พฤศจิกายน 2024

เวลา 12:40 น.

เอโลอิสเดินจากบ้านพักหมายเลข 9 มายังชายหาดเพื่อเข้าเรียนวิชาอสุรกายศึกษา I ซึ่งเป็นวิชาที่เธอไม่เคยเข้าเรียนมาก่อนวิชานี้น่าจะต่างจากพวกวิชาใช้อาวุธพอสมควรเธอคิดว่ามันน่าจะเน้นไปในทางทฤษฎีเสียมากกว่า เมื่อมาถึงก็ไปอยู่รวมกับเดมิก็อดคนอื่น ๆ ที่มาถึงก่อนแล้ว

“คนเยอะจัง”

“ประหม่าเหรอขอรับ” เคอร์ติสถามขึ้น

“ก็นิดหน่อยแบบว่าคนเยอะน่ะ” เอโลอิสเข้าสังคมไม่เก่งนักแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนไร้มนุษยสัมพันธ์ไปเสียทีเดียว

“แต่กระผมว่าตอนที่ไปทำภารกิจราชรถคุณเอโลอิสดูจะพูดมากและขี้เหวี่ยงมากเลยนะขอรับ”

“ใครถามความเห็นนั้นของนายไม่ทราบ” เอโลอิสมองค้อนไปหนึ่งที

ขณะที่กำลังคุยกันไปนานชายผู้หนึ่งก็เดินเขามารูปร่างดูไม่เหมือนคนทั่วไปสักเท่าไหร่ออกจะตัวใหญ่เสียด้วย เอโลอิสหันไปถามเคอร์ติสผู้ดูจะรู้ไปเสียแทบทุกเรื่องเกี่ยวกับอสุรกายเผื่อว่ามันจะมีข้อมูลของเขาผู้นี้อยู่บ้าง

“นี่ เคอร์ติส! นั่นใครอะ”

“อ้อ! คุณไทสันขอรับเป็นยักษ์ไซคลอปส์บุตรแห่งโพไซดอนและนางไม้ กระผมได้ข่าวว่าเขามีแฟนเป็นฮาร์ปี้”

“ฮาร์ปี้งั้นเหรอ…” แค่จินตนาการถึงเจ้าครึ่งนกเสียงหวีดแหลม กับเจ้าตัวที่ทำอาหารอยู่ที่โรงอาหารแล้วเอโลอิสก็ได้แต่ทำหน้าแหยออกมาเล็กน้อย

“เอาล่ะ ทุกคนประจำที่ก่อนอื่นขอแนะนำตัว ผมชื่อไทสัน เป็นผู้ฝึกวิชาอสุรกายศึกษาของพวกคุณทั้งหลาย โปรดตั้งใจตักตวงความรู้ไปให้มากที่สุด อสุรกายทุกตัวที่ผมจะสอนนั้นมีประโยชน์ต่อการใช้ต่อกรพวกมันเป็นอย่างมากในอนาคตพวกคุณอาจต้องใช้ทักษะนี้ในการเอาตัวรอดและเผชิญหน้ากับพวกมัน”

ไทสันเริ่มทำการร่ายยาวถึงบทเรียนเกี่ยวกับอสุรกาย แม้เอโลอิสจะเป็นเด็กหัวดีแต่ผลการเรียนของเธอก่อนที่จะมาอยู่ค่ายจัดได้ว่าย่ำแย่อย่างมากจากผลพวงของโรคที่เดมิก็อดทั้งหลายเป็นกันนั่นแหละ เอโลอิสแอบหาวออกมาสองสามครั้งไม่ให้ใครเห็นพยายามที่จะสำรวมให้มากที่สุดเวลาเรียน

“ถ้าคุณเอโลอิสอ้าปากหาวกว้างกว่านี้ราชสีห์นีเมียนก็คงเข้าไปได้แล้วนะขอรับ!” เคอร์ติสทักเอโลอิส ทว่าจังหวะที่มันพูดขึ้นดันประจวบเหมาะกับจังหวะที่คนอื่นกำลังเงียบพอดีเลยทำให้ไทสันถึงกับหันมามองมาต้นเสียง

“ใครเอาสัตว์เลี้ยงมาเรียนก็ช่วยเงียบปากเจ้านกพูดมากนั่นด้วย”

เอโลอิสสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะคว้าเคอร์ติสยัดลงกระเป๋าเป้

“เงียบไปเลยเคอร์ติสนายเกือบจะทำฉันซวยแล้ว!”

“เอาล่ะ แม่สาวเดมิก็อดผมแดงคนนั้น ชื่ออะไรนะ?”

 เหมือนไทสันจะสังเกตเห็นความล่กของเอโลอิสจึงสุ่มเรียกเธอขึ้นมาเพื่อให้ตอบคำถามในชั้นเรียนของเขา เอโลอิสชี้มาที่ตัวเองพร้อมทำหน้าเชิงถามว่าหมายถึงเธอหรือเปล่ามองซ้ายมองขวาคนรอบข้างก็ไม่มีใครผมแดง ฉะนั้นจะเป็นใครไปได้อีก…

“บอกฉันมาซิจุดอ่อนของวัวโคลคีสอยู่ที่ตรงไหน?”

“เอ่อ…ช่องรอยต่อล่ะมั้งคะ…” คำถามนี้อันที่จริงก็ใช่ว่าจะไม่รู้เลยเพราะเธอเคยปราบเจ้าวัวตัวนี้มาแล้วถึงสองครั้งแถมยังเป็นสิ่งประดิษฐ์ของพ่อตัวเองอีกต่างหาก ถ้าตอบผิดมีหวังคงต้องเตรียมขุดผืนทรายแห่งนี้แล้วเอาหน้ามุดลงไปแล้ว

“ตอบได้ถูกต้อง ไม่ทราบว่ามาจากบ้านไหนเหรอ?”

“บ้านหมายเลข 9 ค่ะ”

“งั้นฉันก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เรามาเข้าเรื่องกันต่อ…”

บอกตามตรงการเรียนนั้นทำให้เธออยากสัปงกเล็กน้อย เธอไม่สามารถจะจดจ่อกับเรื่องพวกนี้ได้นานนักในเมื่อเธอสมาธิสั้นขนาดนี้พอฟังไปสักพักหัวก็ลามไปคิดเรื่องอื่นทุกที เอโลอิสพยายามอดทนฟังการสอนที่ดำเนินไปจนจบคาบพอเลิกเรียนเธอแทบจะเด้งตัวลุกขึ้นจากพื้นทรายที่นั่งอยู่แทบจะในทันที จากนั้นก็ปล่อยเคอร์ติสออกมาจากกระเป๋าแล้วพากันเดินออกจากชายหาด หากถามว่าสมุดบันทึกของเธอได้จดรายละเอียดเนื้อหาในการเรียนไปมากน้อยเพียงใดคงตอบได้เพียงเป็นรูปวาดของสิ่งประดิษฐ์ที่คิดขึ้นมาระหว่างนั่งเหม่อในคาบไปกว่าครึ่งหน้าแล้วล่ะ....

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า

@@God 

Eloise HEROES

วันที่ 8 พฤศจิกายน 2024

เวลา 12:40 น.

“มาทันเวลาพอดีเลย”

หลังจากที่ปลีกตัวจากรุ่นพี่มา เอโลอิสก็รีบมุ่งตรงมายังชายหาดซี่งเป็นที่เรียนวิชาอสุรกายศึกษา จากที่เธอคิดว่าตัวเองน่าจะมาไวสุดกลับพบว่าเด็กคนอื่นในค่ายมารออยู่บริเวณที่เรียนเรียบร้อยแล้วรวมถึงคุณไทสันด้วย

“วันนี้นายต้องเงียบไว้นะเคอร์ติส”

“กระผมจะพยายามขอรับ” 

แม้ไม่มั่นใจในสิ่งที่เคอร์ติสรับปากแต่ก็ไม่ทำอะไรไม่ได้ เธอเดินตรงไปที่คุณไทสันเป็นอันดับแรกเพื่อทำการส่งการบ้านที่นั่งปั่นมาทั้งวัน พอได้ส่งแล้วก็รู้สึกโล่งใจไปหนึ่งเปราะ

“ส่งการบ้านค่ะ” เอโลอิสพูดพร้อมยื่นสมุดบันทึกอสุรกายของเธอไปให้คุณไทสัน

“เยี่ยมเลย นึกว่าจะไม่มีคนส่งการบ้านเสียแล้ว กลับไปนั่งที่ได้เดี๋ยวจะคืนให้ท้ายคาบ” 

เธอพยักหน้าแล้วเดินไปรวมกับเด็กคนอื่น ๆ ไม่นานนักคาบเรียนก็เริ่มขึ้น เอโลอิสหยิบสมุดขึ้นมาแน่นอนว่าจดไปได้ไม่ถึง 5 นาทีสมาธิก็แตกซ่านอีกครั้งสไตล์เด็กสมาธิสั้นที่เรียกได้ว่าเป็นกันทั้งบ้านเฮเฟตัส สมุดของเธอเริ่มขีดเขียนวาดรูปสิ่งประดิษฐ์ไปเรื่อย จนเคอร์ติสต้องค่อยกระซิบกระซาบให้เธอกลับมามีสมาธิกับเรื่องเรียนอยู่เป็นพัก ๆ 

"ฉันได้ตรวจอ่านการบ้านของแต่ละคนแล้ว ทำได้ดีมากเลยทุกคน อย่างที่ทุกคนได้เขียนมาไซคลอปส์นั้นมีหลากหลายตำนาน ฉะนั้นที่แต่ละคนเขียนมาไม่มีถูกหรือผิดตายตัว และฉันขอเพิ่มเติมข้อมูลขอไซคลอปส์อีกเล็กน้อย..."

เอโลอิสนั่งสัปงกฟังคุณไทสันร่ายยาวอีกยก วันนี้ข้อมูลส่วนมากก็เป็นตัวที่อยู่ในการบ้านและอสุรกายตัวอื่นอีกสองสามตัว อันที่จริงฟังแล้วมันก็ดูมีประโยชน์อยู่หรอกเพราะทำให้รู้วิธีการรับมือแต่ก็ง่วงชะมัดเวลาเจออะไรที่เป็นทฤษฎีแบบนี้ เธออดทนเรียนจนจบคาบได้ในที่สุด ในใจก็แอบภาวนาขอให้วันนี้ไม่มีการบ้านทีเถอะ...

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ส่งการบ้าน

บันทึกเกี่ยวกับไซคลอปส์

โบนัส +10 EXP +10 คะแนนบ้าน

Sebastian BRAVE

Sebastian "Seb" Langford

เมื่อเซบาสเตียนทานอาหารมื้อแรกในค่ายฮาล์ฟบลัดเสร็จ ความอิ่มเอมในท้องและพลังงานที่เต็มเปี่ยมทำให้เขาตัดสินใจที่จะใช้เวลาที่เหลือของวันไปกับการสำรวจค่าย เขาหยิบแผนที่ที่ได้จากคุณไครอนขึ้นมาดูอีกครั้ง ขณะที่ตากวาดไปยังสัญลักษณ์ต่าง ๆ บนแผนที่ สายตาของเขาสะดุดกับสัญลักษณ์ที่แสดงถึงชายหาดทางตอนเหนือของค่าย ชายหาดที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นสถานที่ที่เงียบสงบ เหมาะแก่การผ่อนคลายหลังการเดินทางไกลและการพบเจอเรื่องราวใหม่ ๆ เซบาสเตียนตัดสินใจเดินไปที่นั่นด้วยความตื่นเต้น

ตลอดเส้นทางที่เขามุ่งหน้าไปยังชายหาด สภาพธรรมชาติรอบตัวทำให้เขารู้สึกสดชื่น ต้นไม้ใหญ่ยืนตระหง่านสองข้างทาง แสงแดดยามเย็นลอดผ่านใบไม้ลงมาส่องแสงเป็นจุดเล็ก ๆ บนพื้นดิน บางจุดมีลำธารเล็ก ๆ ไหลกระเซ็นให้ได้ยินเสียงน้ำเย็นเยียบไหลไปตามทาง หูของเขาได้ยินเสียงนกที่ร้องประสานกันเป็นจังหวะ บรรยากาศสดชื่นเต็มไปด้วยกลิ่นของป่าและดินชื้น ซึ่งแตกต่างจากชีวิตในเมืองที่แออัดและวุ่นวาย

เมื่อเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ เซบาสเตียนเร่งฝีเท้าด้วยความกระตือรือร้น และไม่นานเขาก็มาถึงชายหาดเบื้องหน้า ผืนทรายละเอียดสีขาวทอดยาวไปสุดสายตา ส่องประกายทองเมื่อแสงอาทิตย์สุดท้ายของวันตกกระทบ น้ำทะเลใสกระเพื่อมตามแรงคลื่นที่เคลื่อนตัวเข้ามาหาฝั่ง บรรยากาศเงียบสงบโดยมีเพียงเสียงคลื่นและลมพัดแผ่ว ๆ คลอเบา

เซบาสเตียนถอดรองเท้า ย่ำลงบนผืนทรายที่นุ่มละเอียด รู้สึกได้ถึงความเย็นของทรายที่ปลดปล่อยความตึงเครียดในจิตใจออกไป เขาเดินตามแนวชายหาด ปล่อยให้คลื่นน้ำเล็ก ๆ กระทบข้อเท้าอย่างแผ่วเบา ในขณะที่เขากำลังดื่มด่ำกับความสงบของสถานที่นี้ สายตาของเขาเหลือบไปเห็นกลุ่มชาวค่ายที่กำลังฝึกซ้อมโล่และหอกอย่างแข็งขันในบริเวณที่ห่างออกไปไม่ไกล พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและมั่นคง เห็นถึงความเข้มแข็งและความพยายามในการฝึกฝนเพื่อเตรียมตัวสู่การต่อสู้

ห่างออกไปยังมีกลุ่มสาว ๆ ที่กำลังนอนอาบแดดบนผืนทราย บางคนสวมแว่นกันแดด บ้างก็นั่งคุยกันเบา ๆ เสียงหัวเราะของพวกเธอแทรกเข้ามาในบรรยากาศ ทำให้ชายหาดที่เงียบสงบนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมา พวกเธอดูผ่อนคลายและสบายใจ แม้ว่าพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า

เซบาสเตียนเดินเล่นไปจนเห็นหินก้อนใหญ่ที่ยื่นออกมาทางริมน้ำ เขาปีนขึ้นไปนั่งบนนั้น มองออกไปยังท้องทะเลที่กว้างไกลเบื้องหน้า ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้มอมชมพู เงาสะท้อนของแสงตะวันสุดท้ายทอดตัวลงบนผืนน้ำทะเล เซบาสเตียนรู้สึกถึงความสงบที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน มันทำให้เขาครุ่นคิดถึงชีวิตที่ผ่านมา นึกถึงเมืองลอนดอนที่เขาจากมา คิดถึงแม่ของเขาที่อยู่ห่างไกล และยังมีคำถามมากมายในใจเกี่ยวกับความหมายของการเป็นลูกครึ่งเทพ

" ทำไมต้องเป็นฉัน… ทำไมถึงต้องเป็นลูกครึ่งเทพ… " เขาพึมพำกับตัวเอง สายตามองออกไปยังเส้นขอบฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับพยายามค้นหาคำตอบจากธรรมชาติที่เงียบสงบเบื้องหน้า ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งกลับทำให้จิตใจของเขาสงบลงอย่างน่าประหลาด มันทำให้เขารู้สึกว่าตนเองเป็นเพียงคนหนึ่งที่ต้องเผชิญกับปริศนาชีวิต แต่ก็เป็นปริศนาที่เขาพร้อมจะค้นหาคำตอบ

#98fb98 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด

#... - ...

---

หมายเหตุ : -