[ตะวันตกเฉียงเหนือคาเฟ่อะเมซอน] โรงหลอมเหล็ก

Bright BELIEVER

◇◆ 82 ◇◆

เมื่อของมันล้น ทางเดียวคือนำของมาบริจาคเนี่ยแหละ ให้ตายเถอะ ทำไมของฉันถึงอัดแน่นเต็มกระเป๋าจนจะพูนออกมาอยู่แล้ว

"สวัสดีคุณไครอน" ไบร์ทกล่าวทักทายเซนทอร์ผู้ดูแลค่าย อ่าเป็นที่ปรึกษาด้วยแหละนะ

"นำของมาบริจาคเหรอ"

"เฮ้ คุณรู้ ?" อ่านใจได้เรอะ ไม่จริงน่าาา

"ก็คุณดูร้อนรนและกระเป๋าเป๋คุณไบร์ทหนาแน่น ราวกับสิ่งของด้านในพร้อมปะทุระเบิดออกมาทุกเมื่อ"

ฉันขำแห้งแล้วเปิดกระเป๋าหยิบของหย่อนสิ่งของที่ได้มาจากการสังหารอสุรกาย หนังราชสีห์นีเมียน เขี้ยวอัลกูล และแร่สัมฤทธิ์วิเศษ

เดี๋ยวดิ แร่นี้ได้มายังไงวะเนี่ย ถึงจะมีทำหน้ามึนไปบ้าง ฉันก็หย่อนของลงจนครบ เพียงเท่านี้รู้สึกเหมือนกระเป๋าจะเบาลงหลายส่วน

ไครอนพูด "ที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ ค่าย มีกระเป๋าเสริมคาดเอวมาขายเพิ่ม หากปริมาณของบรรจุไม่เพียงพอ เธอไปซื้อเพิ่มซะสิ"

"7-11 มี กระเป๋าขายเพิ่มหรอ โอเค"

รายการบริจาค

 - แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 6 อัน

- หนังราชสีห์นีเมียน 4 ชิ้น

- เขี้ยวอัลกูล 2 ชิ้น

รวม 12 หน่วย

รางวัล: +50 พลังใจ , 15 EXP 

- 2 ดรักม่า ต่อ 10 หน่วย 

- บริจาคทรัพยากรให้ค่าย +4 คะแนนบ้าน ต่อ 10 หน่วย 

- 20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

Dean HEROES

177

ทรัพยากรพัฒนาค่าย

               “ว้าว วันนี้คุณก็มาสอนหลอมแร่เหรอครับเนี่ย”

              เซอร์ไพรส์สุด ๆ ไม่คิดว่าในยามศึกสงครามหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ดีนยังเห็นผู้อำนวยการไครอนปรากฏกายอยู่ที่โรงหลอมของค่าย จะว่าไปอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่นะ.. ดีนชะโงกหน้ามองเหมือนอีกฝ่ายกำลังหลอมเกือกม้าอยู่

               “ใช้เองเหรอครับ หรือว่ายังไง?”

               หลังคำถามเสียงก๊องแก๊งจากการตีเหล็กหยุดลงทันที

               “สวัสดีคุณดีน ไม่คิดเช่นกันว่าคุณจะมาที่นี่ ส่วนเกือกม้าพวกนี้สำหรับเหล่าเพกาซัสในค่ายครับ ใกล้ได้เวลาจะเปลี่ยนเกือกใหม่พอดี”

               “อ๋อ งี้เอง ถ้าแบบนี้ผมเข้าคลาสหลอมเหล็กก็คงได้สินะครับ” ดีนยิ้มแฉ่งให้ปรมาจารย์เซ็นทอร์ซึ่งขณะนี้เลิกคิ้วขึ้นมอง

               “หากคุณอยากเรียนรู้ผมก็ยินดีสอน” ไครอนยิ้มมุมปาก “หากต้องการเรียนหลอมเหล็ก คุณคงยังไม่ลืมว่าสิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างแรกคืออะไร”

               “ยังไม่ลืมครับ ต้องเปลี่ยนชุดก่อนใช่ไหม เพราะความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญมาก งั้นเดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดแล้วก็เอาของพวกนี้ไปบริจาคค่ายด้วย”

               ชายหนุ่มตบกระเป๋าเป้ที่เต็มไปด้วยสินสงคราม น่าเสียดายที่คราวนี้ไม่มีหมวกก็อบลินให้หลอมเอาแร่สัมฤทธิ์เวทแต่หวังว่าหนังหมาป่าและเลือดกูลอีกมากมายจะทำประโยชน์ให้ค่ายได้ ดีนไปที่มุมบริจาคของจากนั้นก็ลงชื่อลงในแบบฟอร์ม ดูเหมือนว่ารายชื่อของคนที่มอบทรัพย์สินให้ค่ายจะยังน้อยเหมือนเดิม เมื่อเสร็จธุระที่ตั้งใจมาแต่แรกแล้วก็ไปสวมใส่อุปกรณ์ป้องกันความร้อนสำหรับการหลอมเหล็ก น่าประทับใจจริง ๆ ที่อย่างน้อยในค่ายก็มีคนห่วงใยเรื่องมาตรฐานความปลอดภัยในโรงงาน

                “เอาล่ะครับผมพร้อมแล้ว วันนี้คุณจะสอนผมเรื่องอะไรบ้าง”

               “คราวที่แล้วเหมือนผมเคยบอกคุณว่าจะสอนวิธีสกัดเอาแร่เหล็กด้วยวิธีการอื่นเช่นการใช้น้ำยาเคมีสินะ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้วัตถุดิบให้ถลุงแร่มีไม่พอ แต่ถ้าอยากเรียนรู้การหลอมเกือกม้าล่ะก็ผมมีให้คุณเรียนเยอะเลย อย่างไรเสียการทำเกือกม้าก็ใช้พื้นฐานเดียวกับการตีอาวุธแต่ง่ายกว่า”

               ช่วงนี้จำเป็นต้องทำศึกกับยักษ์น้ำแข็งแห่งนิฟล์ไฮม์แร่เหล็กรวมทั้งสัมฤทธิ์เวทคงเอาไปใช้สำหรับทำยุทโธปกรณ์ในการป้องกันค่ายเสียหมด

                “ไม่เป็นไรครับ จะหลักสูตรไหนก่อนหลังก็ได้ ผมไม่ซีเรียสหรอก แล้วจะทำเกือกม้าต้องทำยังไงบ้างครับ?”

               “อันดับแรกที่คุณควรรู้ก่อนจะลงมือนั่นก็คือม้าหรือเพกาซัสแต่ละตัวมีขนาดเท้าไม่เท่ากัน ดังนั้นจึงจำเป็นจะต้องวัดขนาดของเท้าแต่ละข้างของม้าแต่ละตัวเสียก่อน” คุณไครอนชี้ไปที่กระดาษวัดขนาดและความโค้งของเท้าม้าอย่างละเอียดให้ “ส่วนอุปกรณ์ที่ใช้มีดังนี้ เหล็กหรือเหล็กกล้า ค้อน สิ่ว คีม และแป้นทุบ เตาหลอม ตะไบและกระดาษทรายสำหรับขัดและปรับผิวเกือกม้า”

               ดีนพยักหน้ารับคำอธิบายอุปกรณ์ที่ส่วนใหญ่เขารู้จักอยู่แล้วจากการเรียนคาบที่แล้วเมื่อสองเดือนก่อน

               “แล้วมาเริ่มขั้นตอนการหลอม นำเหล็กที่มีลักษณะนูนเป็นเส้นยาวที่ขึ้นรูปมาแล้วในระดับหนึ่งใส่เตาหลอมให้ร้อนจนมีสีแดงส้ม เมื่อเหล็กร้อนได้ที่ นำออกจากเตาหลอมแล้ววางบนแป้นทุบ ใช้ค้อนทุบเหล็กเพื่อขึ้นรูปเป็นเกือกม้าตามแบบที่ออกแบบไว้”

               ไครอนสาธิตวิธีการทำให้ดูเส้นหนึ่ง ดูไม่ยากเย็นแต่กว่าที่ดีนจะทุบเหล็กร้อนให้โค้งงอเป็นรูปทรงตามที่ร่างไว้เล่นเอาปวดแขน เขาเห็นว่าอีกอาจารย์ไม่ใช่แค่ตีขึ้นรูปเป็นตัวยูเท่านั้นแต่ยังตีเพิ่มแง่งเหมือนหูแมวเป็นตัวประคองกีบเท้าม้าไว้อีกด้วย ขั้นตอนนี้ช่างยาวนาน กว่าจะได้รูปทรงตามแบบเล่นเอาเสียเวลาเป็นชั่วโมง

               “เฮ้อ เสร็จแล้วใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มยกแขนปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นทั่วใบหน้า ไครอนมองมาด้วยสายตาที่คล้ายกับจะพูดว่า ‘เสร็จอะไร’

               “ยังครับ ต่อไปเมื่อได้รูปทรงพื้นฐาน ใช้คีมช่วยในการดัดและปรับแต่งให้เข้ารูป ใช้สิ่วเจาะรูสำหรับใส่ตะปูเพื่อติดเกือกม้ากับเท้าม้า” จากนั้นก็เอาตัวอย่างให้ดู

               “จะ..เจาะรูอีกสินะ ได้!” เขานำเกือกม้าไปอังไฟจนแดงอีกรอบก่อนจะเจาะรูแล้วใช้คีมดัดให้ถูกต้องตามรูปทรง ไม่เหนื่อยเท่าขั้นตอนแรกแต่ก็ใช้เวลาอยู่มากโข “ทีนี้ก็เสร็จแล้วใช่ไหมครับ?” ดูหน้าตาเหมือนพร้อมใช้ แต่เขาก็เห็นสายตาของอาจารย์ตำหนิมาอีกหน

               “คุณนี่ใจร้อนจังเลยนะ ต่อไปคือขั้นตอนชุบเหล็ก เพื่อเพิ่มความทนทาน ให้นำเกือกม้าชุบลงไปในน้ำหรือน้ำมันหลังจากหลอมและขึ้นรูปเสร็จ ในที่นี้เราจะชุบในน้ำมัน”

               ‘ยังอีกเหรอ!’

               ดีนโพล่งออกมาในใจ แม้ปากไม่ได้ขยับแต่ออกหมดทางสีหน้า แต่โอเคแค่เอาชุบน้ำมันเองไม่ได้เหนื่อยยากเท่าไร เขานำเหล็กร้อน ๆ จุ่มลงไปในน้ำมันจนเห็นไอเดือดปุด ๆ จนมันเย็นลง ทีนี้ก็น่าจะเสร็จจริง ๆ แล้ว… หรือเปล่า? แต่ยังไม่ทันสิ้นความคิดนั้นดีไครอนก็อธิบายขั้นตอนต่อไป

               “เมื่อได้เกือกม้าแล้ว ใช้ตะไบและกระดาษทรายขัดผิวเกือกม้าให้เรียบและไม่มีขอบคมเป็นการเก็บรายละเอียด เกือกม้าก็เหมือนรองเท้าที่ม้าจะใส่ไปอีกหลายเดือนดังนั้นงานทำเกือกม้าที่ดูเหมือนจะง่ายจึงต้องใช้ความพิถีพิถันอยู่พอสมควรด้วยครับ” ไครอนนำเกือกม้าที่หลอมเสร็จก่อนหน้านี้มาขัดสีฉวีวรรณด้วยกระดาษทรายให้ดีนดู จนเห็นว่าเกือกม้านั้นพร้อมใช้ไร้ตำหนิ

               “เป็นงานที่ดูเหมือนว่าง่ายแต่หลายขั้นตอนจริง ๆ ครับ แล้วงี้การตีอาวุธนี่คือ…” ชายหนุ่มสายเลือดเจ้าสมุทรกำลังนึกภาพ การจะตีเหล็กที่หนาเท่าเหล็กเกือกม้าให้บางเฉียบและแหลมคมคงไม่ใช่อะไรที่ง่าย ๆ

               “แน่นอนว่าไม่ได้ทำเสร็จภายในหนึ่งวัน อาวุธชั้นยอดบางชิ้นอาจจะใช้เวลาขัดเกลานานหลายเดือน” ได้ยินคำว่าหลายเดือนแล้วดีนลมแทบจับ ถึงว่าล่ะคลาสหลอมเหล็กถึงต้องเรียนทั้งหมดตั้งเจ็ดครั้ง เอาเข้าจริงแค่เจ็ดครั้งจะพอเหรอ? “แต่คุณคงรอเวลานี้มานาน ผมจะบอกว่าเมื่อเก็บรายละเอียดงานเสร็จเรียบร้อยเกือกม้าก็พร้อมติดตั้ง แต่ผมคงไม่สอนไปถึงขั้นตอนนั้น”

               “อ้อ โอเคครับ ถ้าสอนติดตั้งด้วยคงต้องยืมเท้าคุณไครอนมาติดเกือกแล้วล่ะ” ดีนยิ้มเผล่ให้ส่วนไครอนกลอกตามองบน

               “เอาล่ะทีนี้ผมอยากให้คุณทำเกือกม้าเพิ่มอีกชิ้น ส่วนแบบคือเท้าหลังข้างซ้ายของกุยโด้”

               มันต้องแบบนี้สิ เรียนจบแล้วมีแบบฝึกหัดให้ทำเสียด้วย อนึ่งผู้อำนวยการคงอยากจะลดภาระงานของตัวเองลง ไหน ๆ จะมีลูกมือหลุดมาให้ใช้แรงงานฟรี ๆ ตั้งคนนึงล่ะนะ แต่ก่อนอื่นดีนต้องจัดการกับการเก็บรายละเอียดเกือกม้าอันแรกให้เสร็จสมบูรณ์เสียก่อน ซึ่งกว่าที่เขาจะเสร็จแบบทดสอบไครอนก็ตีเกือกม้าเสร็จเกือบหมดทุกตัว

เรียนหลอมแร่ ครั้งที่ 2/7

รายการบริจาค:
หนังหมาป่าแอรีส 35 ชิ้น

เลือดกูล 15 ขวด
(รวม 50 หน่วย)

รางวัล: +50 พลังใจ , 15 EXP , 5 คะแนนบ้าน
10 ดรักม่า, +20 คะแนนบ้าน (ต่อ 50 หน่วย)
20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

Dean HEROES

214

หมวกก็อบลินเต็มไปหมด

               2/10/2024 —- 9.00 น. - 18.00 น.

               ไม่คาดหวังว่าจะได้ของฝากจากไทยแลนด์มาในรูปแบบนี้ แต่ว่าก็ได้มาซะเพียบเลยไงล่ะ!

               ช่วงสายวันที่สองหลังจากที่กลับมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัด หนุ่มผิวน้ำผึ้งผู้มีสายเลือดของเจ้าสมุทรหอบหิ้วถุงกระสอบใบใหญ่ที่ในนั้นบรรจุสินสงครามจากเมืองไทยมาเต็ม ส่วนมากคือหมวกก็อบลินที่มากราว ๆ ยี่สิบใบ หนักเป็นบ้า!

               วันนี้โรงหลอมก็ยังคงเงียบสงบเหมือนเคยแม้แต่เงาของคุณไครอนก็ไม่เห็น แต่ไม่เป็นไรเขาเรียนรู้วิธีการจุดเตาหลอมขนาดใหญ่ไว้แล้ว

               “ทำแบบนี้รึเปล่าหว่า…”

               ดีนสุมเชื้อเพลิงอาทิท่อนฟืน กิ่งไม้ กระดาษ เศษผ้า อะไรก็ตามที่อยู่บริเวณนั้นเข้าไปในเตาหลอม จากนั้นใช้ไฟเช็กจุดไฟเผากระดาษแล้วโยนลงไปบนเชื้อเพลิงที่นอนแอ้งแม้งอยู่แล้ว จากนั้นไฟกองน้อยก็ค่อย ๆ ติดขึ้นมา เขาใช้ที่สูบลมสุมไฟให้ลุกโชนขึ้นอีกที

               “ก็ไม่ยากนี่นา”

               ชายหนุ่มปัดมือไล่เศษฝุ่นออกไป ความจริงแล้วมันไม่ต่างอะไรกับตอนที่จุดกองไฟตั้งแคมป์เสียเท่าไร จากนั้นเขาก็เทหมวกก็อบลินลงไป โบกมือบ๊ายบายแล้วไปเปลี่ยนชุดกันความร้อนระหว่างที่รอหมวกจิ๋วกลายสภาพเป็นหินสัมฤทธิ์วิเศษที่ใช้สำหรับการทำอาวุธ

               กุบกับ กุบกับ

               เสียงฝีเท้าม้าย่างก้าวเข้ามาในโรงหลอม จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากคุณไครอน เซ็นทอร์เพียงหนึ่งเดียวคนนี้!

               “ไฮฮาย คุณไครอนมาสาย”

               คำทักทายที่หนุ่มแห่งสายน้ำมอบให้ทำเอาผู้อำนวยการค่ายฮาล์ฟบลัดขมวดคิ้ว

               “ไม่คิดว่าคุณจะมาเรียนในวันนี้ ขออภัยด้วย ผมติดธุระนิดหน่อย”

               เซ็นทอร์ผิวดำขลับเหมือนสีขนของม้ากล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุมคัมภีรภาพ หลังจากเหตุการณ์ยักษ์น้ำแข็งยึดค่ายก็เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความสงบสุขมาพักใหญ่ จนดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องพิสดารขึ้นอีกครั้ง ‘อาทิตย์ไม่ตกพื้น ราตรีถูกช่วงชิง’ เหตุการณ์ผิดธรรมชาตินี้ไม่ใช่เหตุการณ์พระอาทิตย์เที่ยงคืนอย่างเช่นที่เกิดขึ้นในประเทศแถบยุโรปเหนือ แต่มีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเทพอะพอลโล่และเทพีอาร์ทิมิสเป็นแน่แท้ เพียงแต่ยังไม่ทราบสาเหตุเพราะด้วยเหตุใด บางทีคงต้องรอให้ใครบางคนไปรับภารกิจคำทำนายความจริงจึงกระจ่างและแก้ไขความโกลาหลนี้ได้

               ‘ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้นคุณดีน..’

               ไครอนอาจจะอยากพูดแบบนี้ แต่เขาเลือกที่จะกล่าวอย่างอื่นออกมามากกว่า

               “หากจำไม่ผิด ผมสอนคุณหลอมแร่และตีเกือกม้าแล้ว ถ้าคุณจะเรียนคอร์สวันนี้… สร้างโล่สัมฤทธิ์น่าจะดี”

               “โหย ไม่เอา” ดีนแหววกลับอย่างไว “โล่ใหญ่จะตายกว่าจะทำเสร็จเหนื่อยแย่เลยครับ ไม่มีอะไรที่เท่กว่านั้นเหรอครับอย่างเช่น….” เว้นช่วงไว้ให้อาจารย์ตอบ

               “ชุดเกราะ” ไครอนตอบหน้าตาย

               “โอ๊ย! ไม่ใช่เซ่ ชุดเกราะใหญ่กว่าโล่อีก ผมหมายถึงอาวุธต่างหาก ดาบไงครับ ดาบ หรือจะหอกก็ได้”

               เซ็นทอร์กลอกตา เขาคิดอยู่แล้วว่าดีนต้องอยากให้สอนตีดาบ แต่กวนกลับสักหน่อยจะเป็นไรไปล่ะ

               “ยังไม่ถึงเวลาที่คุณจะเรียนตีดาบ การตีดาบต้องใช้ความละเอียดละออมากกว่าที่คุณคิด แล้วคุณไม่ได้เรียนการหลอมเหล็กอย่างต่อเนื่อง เรียนตีโล่ไปก่อนก็แล้วกัน” จริงอย่างที่พูด การตีดาบให้คมกริบไม่ใช่เรื่องง่าย การสร้างเกราะป้องกันลายเรียบเผลอ ๆ จะง่ายกว่า “แต่.. จุดเตาหลอมเองเป็นก็นับว่ายังไม่ลืมที่สอนไปเสียทั้งหมด”

               “ใช่ม้า งั้นผมก็ควรจะเรียนตีดาบได้แล้ว แค่มีดก็ยังดี”

               “ไม่ได้” ไครอนยื่นคำขาด ทำเอาหนุ่มละตินมุ่ยหน้า

               “ไม่ได้ก็ไม่ได้ ตีโล่ก็ได้ เชอะ! แต่ผมงอนคุณไม่นานหรอก เดี๋ยวคุณไม่สอนผม” ดีนยิ้มแผล่

               

               “ก็ดีครับ งั้นเรามาเริ่มกันเลยเริ่มจาก… คุณไปเอาแร่ที่หลอมออกมาจากเบ้าได้แล้วมั้ง น่าจะได้หินสัมฤทธิ์วิเศษแล้ว”

               “โอ้จริงด้วย!”

               หลังจากที่แยกแร่สัมฤทธิ์วิเศษออกมาจากวัตถุอย่างอื่นได้แล้วก็ได้เวลาการเรียนตีโล่ เริ่มจากขั้นตอนแรกคือการออกแบบรูปทรงของโล่ที่จะขึ้นรูป ดีนได้ดูตัวอย่างโล่มากมายทั้งโล่ทรงกลม โล่สี่เหลี่ยม และโล่รูปทรงอื่น ๆ แต่ดูเหมือนว่าโล่กลมจะฮ็อตฮิตมากสำหรับค่ายฮาล์ฟบลัดเพราะมีการป้องกันที่ดี น้ำหนักเบา ใช้งานได้หลากหลาย ไม่เหมือนโล่ยุโรปที่เทอะทะเน้นความสวยงามและสง่างามของอัศวิน

               ข้อดีเยอะแบบนี้นี่เองกัปตันอเมริกาถึงได้ใช้โล่ทรงกลม ว่าแต่จะทำให้มันต่อต้านกฎฟิสิกส์ได้ด้วยต้องไปเน้นที่จุดไหน?

               แค่การออกแบบโล่กับสร้างพิมพ์ก็กินเวลาไปครึ่งค่อนวัน.. พักกินแซนวิชกันนิดหน่อยก็มาเรียนวิชาการหลอมโล่กันต่อ

               โลหะร้อนถูกเทลงยังแม่พิมพ์จนควันโขมง พวกเขาต้องรอให้โลหะเย็นลงกว่านี้อีกนิดถึงจะเริ่มตีขึ้นรูปได้ และเมื่อโลหะเริ่มแข็งตัวแต่ยังมีสีแดงจากความร้อนอยู่การตีขึ้นรูปก็เกิดขึ้น

               ป๊องแป๊ง ป๊องแป๊ง ป๊องแป๊ง!

               ป๊องแป๊ง ป๊องแป๊ง ป๊องแป๊ง!

               ป๊องแป๊ง ป๊องแป๊ง ป๊องแป๊ง!

               เทพแห่งกาลเวลา (โครนอสเหรอ?) หมุนเข็มนาฬิกาอย่างรวดเร็วเหมือนฉากในการ์ตูน และแล้วโล่โลหะแสนภาพภูมิใจก็เสร็จสิ้น

               “โอ๊ยยย เหนื่อยเป็นบ้า” หนุ่มกำลังวังชาดียังหอบแฮ่ก ดีนลงไปนั่งหมดแรงที่พื้นโรงหลอม หากนอนได้ก็คงทำไปแล้ว

               “ยังไม่เสร็จดีเลย ยังมีขั้นตอนการประกอบโล่ ยืดติดโลหะ ประดับตกแต่งและทดสอบการใช้งานอีก”

               “ยังอีกเหรอ… เอาไว้ต่อพรุ่งนี้ได้ไหมครับ วันนี้ผมม่ายหวาย…”

               ได้ยินเช่นนั้นผู้เป็นอาจารย์ถึงกับส่ายหน้า แต่ดูจากเวลาแล้วให้ทำต่อให้เสร็จก็คงไม่ทัน

               “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นมาต่อกันพรุ่งนี้ หวังว่าคุณจะไม่เบี้ยว”

               “จะเบี้ยวหรือเปล่านา~” ดีนแกล้งพูดหยอก “ล้อเล่นหรอกน่า ผมว่างอยู่แล้ว งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะครับ เดี๋ยวผมขอเอาของไปบริจาคก่อน”

               นักเรียนตีดาบยันตัวลุกขึ้นมาจากนั้นก็นำของฝากจากไทยแลนด์ใส่ลงไปในตู้บริจาคสินสงครามของค่ายฮาล์ฟบลัด ส่วนผู้เป็นอาจารย์ปิดเตาหลอมแร่เหล็กที่วันนี้หมดธุระกับมันแล้ว ดีนไล่สายตาดูรายชื่อผู้บริจาค ไม่ได้มีมากไปกว่าเดิมเท่าไร นึกสงสัยกันจริง ๆ ว่าเด็กค่ายนี้ไม่ออกไปสู้อสุรกายบ้างหรือไงนะ เขาก็อยากจะทำแบบนั้นนะ แต่ว่าปีศาจพวกนั้นมันวิ่งเข้าหาเองน่ะสิ เขากรอกข้อมูลด้วยลายมือยึกยือเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับและเก็บอุปกรณ์ที่เหลือ เตรียมตัวกลับไปพักผ่อน

               “บายครับคุณไครอน เจอกันพรุ่งนี้”

               

เรียนหลอมแร่ ครั้งที่ 3/7

รายการบริจาค:
แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 40 ชิ้น

(รวม 40 หน่วย)

รางวัล: +50 พลังใจ , 15 EXP , 5 คะแนนบ้าน
8 ดรักม่า, +16 คะแนนบ้าน (ต่อ 40 หน่วย)
20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

Dean HEROES

215

มาตามนัด

               3/10/2024 — 9.00 น. - 18.00 น.

               เจอสินสงครามนอนก้นกระเป๋าไม่ได้ใช้อยู่บางส่วน ดีนจึงนำมันมาบริจาคค่ายเพิ่ม รู้สึกดีจริง ๆ ที่ได้ทำความดีแก่ส่วนรวม หวังว่าความดีที่เขาทำในครั้งนี้จะได้รับสิ่งดี ๆ เพิ่มพูนในชีวิต เช่น ได้รับแบบแปลนไอเท็มขั้นเทพที่สามารถยืดหดได้เหมือนหอกของโซเฟีย หรือดาบธีเซอุส เขาจะได้ไม่ต้องทนแบก ‘แป๊บน้ำ’ ทรงประหลาดไว้กลางหลังตอนที่ทำภารกิจเข้าไปในตัวเมือง

               เสร็จจากการบริจาคแล้วก็ได้เวลาเรียนทำโล่ต่อ คุณไครอนมารอที่โรงหลอมเหล็กอยู่ก่อนแล้วไม่ให้ใครมาปรามาสได้ว่าเป็นอาจารย์ที่เข้าคลาสเรียนสาย เมื่อดีนเปลี่ยนชุดกันความร้อนเสร็จเรียบร้อยการเรียนการสอนก็เริ่มขึ้น

               “เรามาต่อจากเมื่อวานกันคุณดีน มีข่าวร้ายที่ต้องแจ้งให้ทราบเล็กน้อย โล่ที่คุณตีมาเมื่อวานสมมาตรไม่ได้มาตรฐานคงต้องแก้กันใหม่เสียหน่อย”

               จากคำพูดของเซ็นทอร์ตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มหน้าเจื่อน ให้ทำโล่ใหม่มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยนะ!

               “คงไม่ต้องถึงกับตีโล่ใหม่ทั้งหมดเลยใช่ไหมครับคุณไครอน เบี้ยวนิดเบี้ยวหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา ถือว่าเป็นดีไซน์เฉพาะตัว”

               พอดีนพูดจบ ไครอนก็มองแรงใส่

               “ศาสตราวุธคืออุปกรณ์สำคัญในการรักษาชีวิตของนักรบ หากดาบหรือโล่เสียสมดุลย์เพียงนิดเดียวก็มีผลต่อการเคลื่อนไหว ปัดป้อง ต่อสู้ได้ เพื่อรักษาชีวิตในสมรภูมิให้ยืนยาว อาวุธและเกราะจึงสำคัญมากครับ”

               “มันจะขนาดนั้นเชียวเหรอ ผมเหนื่อยนี่นา” ดีนยังคงบ่นไม่หยุด แต่เหมือนเขาจะยอม “อะ ๆ ก็ได้ ๆ ถ้าผมไม่ทำใหม่คุณคงไม่ยอมสอนต่อใช่ไหม?”

               เสียงถอนหายใจแรง ๆ ดังออกมาจากผู้เป็นอาจารย์ สอนเด็กดื้อยังไม่เหนื่อยใจเท่านี้เลย

               “ไม่ถึงขนาดต้องทำใหม่ เพียงแค่เผาไฟให้เหล็กอ่อนลงแล้วตีแก้งานเท่านี้ก็เรียบร้อยแล้ว… ผมหมายถึง พร้อมสำหรับทำขั้นต่อไปได้” คล้ายรู้ทางจึงพูดดักคอไว้ก่อน

               “โอเค งั้นผมจะตั้งใจทำจะได้ไม่ต้องแก้งานอีก”

               จากนั้นโล่โลหะอันเมื่อวานก็ถูกส่งเข้าเตาหลอม เผาจนแดงจากนั้นถูกนำออกมาตี้แก้รูปทรงใหม่โดยคราวนี้มีไครอนคอยกำชับอย่างใกล้ชิด เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องการจะแก้งานกันอีกแล้ว แต่กว่าจะเสร็จขั้นตอนนี้ก็ปาไปเที่ยงวัน ต้องหยุดพักเติมพลังกันก่อนถึงจะลุยงานต่อได้

               ต่อไปคือการประกอบยึดชิ้นส่วนโล่กับที่จับให้แน่นหนา มันควรจะเป็นงานแรกของวันนี้แท้ ๆ เลยเชียว ไม่อย่างนั้นขั้นตอนง่าย ๆ ที่ทำเพียงแค่แป๊บเดียวเสร็จคงไม่กินเวลามาถึงครึ่งค่อนวัน

               จบจากการประกอบยึดคือการตกแต่งภายนอก ขัดโล่ให้เรียบและใช้สีหรือเคลือบผิวเพื่อป้องกันสนิม หากมีฝีมืออาจจะสลักตราสัญลักษณ์บนโล่โลหะให้หรูหราข่มขวัญคู่ต่อสู้ได้ แต่ดีนเลือกที่จะทำโล่เรียบ ๆ ไร้ลวดลายมาข่มขวัญศัตรู ด้วยความที่ว่าศัตรูที่เผชิญเป็นอสุรกายเซลล์สมองต่ำมันคงไม่กลัวงานศิลปะบนโล่หรอกมั้ง สู้ขัดโล่ให้เงาวับแล้วเอามาเป็นจานดาวเทียมรับสัญญาณโทรศัพท์ทางไกลของเทพีไอริสยังจะมีประโยชน์มากกว่า ส่วนอีกหนึ่งสาเหตุก็ คือ ดีนกับงานศิลปะ..อย่าได้เอามาจับคู่กันเลย

               จนมาถึงขั้นตอนสุดท้ายคือทดสอบการใช้งาน แม้จะเป็นผลงานแรกแต่ดีนก็ตีโล่ออกมาน้ำหนักดีและเคลื่อนไหวสะดวกใช้ได้ ส่วนความแข็งแกร่งทนทานก็ตามมาตรฐานของโล่สัมฤทธิ์เกรดซีทั่วไปที่ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรเป็นพิเศษ และมันไม่ได้ต้านกฎฟิสิกส์แบบโล่ของกัปตันอเมริกาแต่อย่างใด

               แค่ทำโล่หนึ่งอันใช้เวลาไปตั้งสองวัน… ดีนขออาจารย์เว้นวรรคการเรียนสร้างศาสตราวุธไว้ก่อนเพราะตอนนี้แขนของเขาล้าไปหมดแล้ว

               “โอ๊ย เหนื่อยชะมัด แต่สุดท้ายผลงานก็ออกมาคุ้มค่า ถือว่าผมผ่านหลักสูตรการสร้างโล่แล้วใช่หรือเปล่าครับ”

               “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้นการเรียนคาบต่อไป…” ยังไม่ทันที่ไครอนจะพูดจบหนุ่มสายเลือดโพไซดอนก็พูดแทรก

               “ผมขอพักก่อนแล้วกันครับ ตีเหล็กมาสองวันปวดแขนไปหมด ไว้ยังไงเดี๋ยวผมนัดวันเรียนคาบต่อไปอีกที”

               เป็นครั้งที่สองของวันที่ไครอนต้องมองแรงใส่ลูกศิษย์เด็กโข่งคนนี้ แต่ก็ไม่ได้นอกเหนือความคาดหมายที่ดีนจะอิดออด ถ้าขยันร่ำเรียนล่ะก็.. วันนั้นต้องมีปาฏิหาริย์บางอย่างจนถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์แน่ ๆ

               “ถ้าอย่างนั้นก็ตามที่คุณสะดวก”

               “โอเคเลยครับ งั้นขอบคุณมากนะครับคุณไครอน ส่วนโล่นี่เอาเข้ากองกลางของค่ายไปเลย ผมขี้เกียจเก็บโล่ไว้ตั้งสองอัน” เมื่อตกลงดีลกันได้แล้วดีนก็ถอดอุปกรณ์กันความร้อนออกแล้วจัดเก็บเครื่องไม้เครื่องมือเข้าที่ให้ดีตามกฎความปลอดภัยขั้นพื้นฐานในโรงงาน “ผมขอตัวก่อน ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณไครอน”

               

เรียนหลอมแร่ ครั้งที่ 4/7

รายการบริจาค:
แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 10 ชิ้น

ไขกระดูกอัลกูล 10 ชิ้น

(รวม 20 หน่วย)

รางวัล: +50 พลังใจ , 15 EXP , 5 คะแนนบ้าน
4 ดรักม่า, +8 คะแนนบ้าน (ต่อ 20 หน่วย)
20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

หมายเหตุ: EXP มอบให้ ควีน

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลังจากที่ถวายของให้ท่านพ่อเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็เดินทางมายังโรงตีเหล็กที่เธอไม่ได้มาเสียซะตั้งนานหลายนานส่วนหนึ่งคงเพราะเธอเข้าถ้ำขุดแร่ไม่ได้แล้วด้วยล่ะนะ อีกส่วนคือมีทายาทแห่งเฮเฟตัสแล้วทำให้ไม่จำเป็นต้องมาเรียนตีเหล็กอีก แต่วันนี้ที่เธอมาที่นี่ก็เพราะว่าเธอจะมาบริจาคของที่ได้จากการต่อสู้กับอสุรกายตามภารกิจที่ผ่าน ๆ มา บางตนก็มาจากเธอหาเรื่องไปตีมันเองด้วยแหละ มันเลยดองไว้เยอะแยะแน่นกระเป๋าซะจนต้องมาระบาย ไม่สิ ๆ เอามาบริจาคบ้างนั่นแหละ จะได้ไปทำเรื่องขอออกไปทำภารกิจเดินทางเสียสักทีจะว่าไปต้องไปชวนพี่อลิเซียด้วยนี่นา ในตอนนั้นเอง

“อ่ะ! พี่อลิเซียคะ”

ใช่แล้วล่ะ ในตอนนี้เธอก็เจอกับพี่อลิเซียที่พึ่งจะออกมาจากในโรงตีเหล็กพอดีเลย

“นั่นมันเฟเรียไม่ใช่เหรอ แล้วก็อบลินตัวนั้น…อย่าบอกนะว่า….”

“อ้อ ตอนที่เราไปทำภารกิจกันคราวก่อนกาเอลยังเป็นเบบี้อยู่เลยนี่คะ แต่ตอนนี้กาเอลโตเต็มวัยแล้วค่ะ“

“โตขึ้นเยอะเลยนี่นา เด็กดี ๆ”

พี่อลิเซียย่อตัวลงมาลูบหัวกาเอลด้วยความเอ็นดูก่อนจะมองมาทางเรเลียที่อยู่บนหัวของเธอ

“แล้วตัวที่อยู่บนหัวนั้นล่ะ”

“เด็กคนนี้คือเรเลียค่ะ เป็นอีกัวน่าห้วงฝันที่เกิดจากไข่จินตนาการที่ท่านพี่มอร์เฟียสให้มาตอนที่พวกเราไปไล่จับฝันร้ายกันน่ะ”

“โอ้ น่ารักจังเลยนะนี่ แล้วนี่มีเรื่องอะไรเหรอ“

“จริงด้วยสิ พี่อลิเซียคะ หนูอยากจะชวนพี่ไปทำภารกิจคำพยากรณ์ที่เฮติสักหน่อยค่ะ”

“อ้อ คำพยากรณ์ที่เป็นข่าวลือช่วงนี้ล่ะสิ ก็พอเดาออกเลยว่าธิดาแห่งฮิปนอสที่ไหน ที่แท้ก็เฟเรียเองเหรอนี่ ได้สิ ๆ แล้วนี่มีเพื่อนหรือยังล่ะ”

“ก็มีลิเลียน่า ธิดาแห่งอะธีน่า กับหนู และก็พี่อลิเซีย แถมยังมีกาเอลกับเรเลียด้วยค่ะ อ่ะ! หนูจะไปบริจาคนี่นา งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ พี่อลิเซีย เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้หนูจะไปยื่นขอไปทำภารกิจกับคุณไครอนแล้วเราก็ออกเดินทางได้เลยนะคะ พี่อลิเซียช่วยไปตามลิเลียน่าไปเจอกับที่ต้นสนธาเนียทีนะคะ”

เธอโค้งอำลาพี่อลิเซีย พลางบอกกำหนดนัดหมายการเดินทางในคืนนี้ ใช่แล้วเธอจะออกเดินทางคืนนี้เลยยังไงล่ะ ส่วนเธอนั่นพอแยกกับพี่อลิเซียแล้วเธอก็มาภายในโรงตีเหล็ก แล้วเอาของที่เธอจะบริจาคออกมาจัดการแบ่งออกมาบริจาคให้ค่ายแลกกับคะแนนบ้านทันที

บริจาคของให้ค่าย
ขนฮาร์ปี้ 4
ไขกระดูกอัลกูล 1
แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 18
ฟันเฟือง 2
ใบไม้วิเศษ 3
ตาไซคลอป 2
รางวัล: +50 พลังใจ , 15 EXP , 5 คะแนนบ้าน
- 2 ดรักม่า ต่อ 10 หน่วย
- บริจาคทรัพยากรให้ค่าย +4 คะแนนบ้าน ต่อ 10 หน่วย
- 20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

12 · ธันวาคม · 2024

      หลังจากต่อสู้กับก็อบลินและล้มตัวลงนอนพัก เดม่อนก็สะดุ้งตื่นในเวลาไม่นานนัก เขามองด วงอาทิตย์ที่ยังคงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าอย่างไม่รู้จักหลับไหล ก่อนจะลุกขึ้น หันไปมองกองหมวกเหล็กของก็อบลินสิบใบที่เขาเก็บมาหลังการต่อสู้

             "งานนี้จะได้อะไรติดไม้ติดมือบ้างนะ..." เขาพึมพำ พลางหยิบหมวกขึ้นมาทีละใบแล้วเดินลงจากเนินฮาล์ฟบลัดตรงไปยังโรงหลอมเหล็กของค่าย

             เมื่อถึงโรงหลอม เดม่อนวางหมวกทั้งหมดลงบนโต๊ะเหล็ก ก่อนจะดึงประตูเตาหลอมเปิดออก เปลวไฟลุกโชติช่วงพร้อมรับการทำงาน

           "มาดูกันว่าข้างในหมวกพวกนี้มีอะไรดี ๆ บ้าง" เขาเอ่ยกับตัวเองพร้อมรอยยิ้ม ก่อนเริ่มหย่อนหมวกก็อบลินใบแรกลงไปในเตาหลอม เสียงเหล็กที่หลอมละลายดังขึ้นตามมาด้วยประกายไฟที่ส่องสว่าง

           ไม่นานนัก เตาหลอมก็ปล่อยแร่ที่หลอมออกมาเป็นก้อนโลหะ เดม่อนหยิบมันออกมาด้วยคีมเหล็ก 

           "โอ้โห! นี่มันแร่ชั้นดีเลยนะเนี่ย" เขาอุทานออกมาพลางวางมันลงบนแท่นเย็น 

           เมื่อหลอมหมวกครบสิบใบ เขาก็พบว่ากองแร่ที่ได้มามีปริมาณมากกว่าที่เขาคาดไว้

           "นี่มันเยอะเกินไปสำหรับฉันคนเดียว... คงต้องแบ่งบางส่วนให้ค่ายแล้วล่ะ" เดม่อนพูดกับตัวเองในขณะมองกองแร่ตรงหน้า

           เขาเริ่มคัดสรรแร่บางส่วน แบ่งออกเป็นกองเล็ก ๆ ก่อนจะห่อด้วยผ้าหนา ๆ และเดินไปยังคลังค่าย

           "พวกนี้น่าจะเป็นประโยชน์กับคนอื่นในอนาคต ถ้าพวกเขาต้องการ" เดม่อนพึมพำเบา ๆ เมื่อวางกองแร่ไว้ในส่วนบริจาคของคลัง

           เขาลูบมือที่เปื้อนเขม่าด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกมา

           "ทุกคนในค่ายช่วยกันอยู่แล้ว... แบ่งปันไว้บ้างก็ดี" เดม่อนคิดในใจ พลางเดินกลับไปยังที่พัก พร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้า

จำนวนที่บริจาค

- แร่ทองแดง 132 ก้อน

- แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 102 ก้อน

- ขนฮาร์ปี้ 1 

- พิษกัดกร่อน 1

- น้ำยาเวทมนต์ 4 

รวมของบริจาค 240 

รางวัล: +50 พลังใจ , 15 EXP , 5 คะแนนบ้าน

- 2 ดรักม่า ต่อ 10 หน่วย (48 ดรักม่า)

- บริจาคทรัพยากรให้ค่าย +4 คะแนนบ้าน ต่อ 10 หน่วย (96 คะแนน)

- 20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

 

NC

Cooper HEROES

26/02/25  12.30 น. -  12.50 น.

บทที่ 56

เที่ยงวันของค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ได้แตกต่างจากเดิมมากนัก เสียงเหล็กกระทบกันดังระงมมาจากโรงหลอม กลิ่นควันเหล็กผสมกับกลิ่นกำมะถันลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ แม้จะอยู่ห่างออกไปหลายก้าวก็ยังสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่แผ่ซ่านออกมาเป็นระลอกเหมือนคลื่นความร้อนในทะเลทราย แต่ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในเขตนี้กลับดูสบาย ๆ ราวกับว่ากำลังเดินเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ เขาสะพายกระเป๋าใบโตไว้บนไหล่ ข้างในเต็มไปด้วยแร่ทองแดงและสัมฤทธิ์วิเศษที่อัดแน่นจนแทบจะทะลักออกมา  

คูเปอร์ย่างเท้าเข้ามาในโรงหลอมเหล็กด้วยท่าทางผ่อนคลาย แม้ข้างในจะร้อนจนสามารถย่างขนมปังให้เกรียมได้โดยไม่ต้องใช้เตาอบก็ตาม นัยน์ตาสีเทาของเขากวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับร่างของเซนทอร์เครายาวที่ยืนอยู่ใกล้กับเตาหลอมขนาดมหึมา  

“อ้าว คูเปอร์” ไครอนเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงด้วยความอ่อนโยน “เอาของมาบริจาคหรือ”  

“ใช่ครับ ผมพกของดี ๆ มาเพียบเลย หวังว่าพวกช่างตีเหล็กจะชอบ” ชายหนุ่มพยักหน้าพลางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะไม้ ก่อนจะปลดซิปแล้วดึงแร่บางก้อนออกมาโชว์ 

“สัมฤทธิ์วิเศษเกรดเอ ไม่ผสมของแถม ไม่เจือปนพลาสติก รีไซเคิลได้ เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม”  

ไครอนหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ “ยอดเยี่ยม นี่จะช่วยเติมคลังวัตถุดิบของค่ายให้เพียงพอไปอีกพักใหญ่”  

“งั้นก็ดีเลยครับ” หนุ่มผมสีน้ำตาลยิ้มบาง 

“อย่างน้อยผมก็ได้รู้ว่าของที่ขนมากองใหญ่ขนาดนี้จะไม่กลายเป็นที่ทับกระดาษ”  

ไครอนเหลือบมองกระเป๋าแว้บหนึ่ง ก่อนจะก้าวนำชายหนุ่มไปยังกองแร่ที่ถูกจัดวางเป็นระเบียบอยู่ที่มุมหนึ่งของโรงหลอม เขาพยักพเยิดให้คูเปอร์เดินตามมา ขณะที่เดมิก็อดหนุ่ม วางสัมภาระลงอย่างระมัดระวัง สายตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆ โรงหลอม 

แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่สถานที่โปรดของเขา แต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เฉพาะตัว ตั้งแต่เสียงเครื่องจักรคำรามต่ำ ๆ ไปจนถึงเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ใต้เตาหลอม มันเป็นโลกอีกใบที่เต็มไปด้วยการสร้างสรรค์และอันตรายในเวลาเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นค้อนเหล็กขนาดยักษ์ เครื่องมือกลหนัก หรือประกายไฟที่กระเด็นออกมาจากการตีขึ้นรูปอาวุธ ทุกอย่างล้วนทำให้ที่นี่ดูเหมือนสนามประลองของเหล่าผู้เชี่ยวชาญด้านการหลอมโลหะมากกว่าการเป็นเวิร์กชอปธรรมดา  

“นายเคยลองตีอาวุธเองบ้างไหม” ไครอนถามขณะช่วยชายหนุ่มจัดวางแร่  

“ไม่เคยครับ” คูเปอร์ตอบอย่างไม่ลังเล “แต่ผมก็คิดว่ามันคงไม่ใช่ทางของผมเท่าไหร่”  

“อ๋อ?” เซนทอร์เลิกคิ้วอย่างสนใจ “เพราะอะไรถึงคิดแบบนั้นล่ะ”  

ชายหนุ่มส่ายหน้าพลางหัวเราะเบา ๆ “ก็เพราะผมเป็นพวกแรงกายต่ำน่ะครับ ถ้าจะให้นั่งตีเหล็กนาน ๆ น่าจะไม่ไหว”  

ไครอนส่งเสียงขำแผ่ว ๆ จากลำคอ เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างขบขัน “แต่เธอควรจะลองดูนะ ดูจากหน่วยก้านของเธอแล้ว ฉันคิดว่าคุณอาจจะเพราะกับงานแบบนี้กว่าที่คิดก็ได้”  

“ถ้าผมมีโอกาสจะลองนะครับ คุณไครอน” คูเปอร์แกล้งถอนหายใจ “แต่คงไม่ใช่เร็ว ๆ นี้ อาจจะ.. อีกสักพักได้เลย”  

ไครอนหัวเราะอย่างจริงจังในที่สุด ก่อนจะตบไหล่ชายหนุ่มเบา ๆ “ถึงนายอาจไม่มีพรสวรรค์ด้านการตีเหล็ก แต่ฉันว่าอย่างอื่นน่าจะไปได้ดี”  

“ขอบคุณครับ” บุตรแห่งอะธีน่าโคลงศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเตาหลอมที่อยู่ใกล้ ๆ เปลวไฟยังคงลุกโชติช่วง ราวกับไม่มีวันมอดดับ  

“ว่าแต่คุณไครอนมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” คูเปอร์ถามขึ้นอย่างสงสัย  

เซนทอร์ผู้อำนวยการค่ายเหลือบมองเขา ก่อนจะยักไหล่ “วันนี้ฉันก็แค่เข้ามาดูความเรียบร้อย เหล่าช่างตีเหล็กของเราทำงานกันหนัก พวกเขาสมควรได้รับวัตถุดิบที่ดีเพื่อสร้างอาวุธที่ยอดเยี่ยม”  

ชายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “งั้นก็ดีครับ อย่างน้อยผมก็ช่วยให้พวกเขาไม่ต้องออกไปหาแร่เอง”  

ไครอนยิ้มบาง “ถือว่าเป็นการช่วยเหลือส่วนรวมละกันนะ”  

“ถ้าการช่วยเหลือส่วนรวมหมายถึงการหิ้วกระเป๋าหนัก ๆ มาที่นี่ ผมว่าคราวหน้าผมเปลี่ยนไปทำด้วยการแจกคุกกี้แทนดีกว่า” คูเปอร์พูดติดตลก  

ไครอนส่ายหน้าเล็กน้อย แต่รอยยิ้มของเขายังคงอยู่ ก่อนที่เซนทอร์จะพยักหน้าลาแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอยู่ท่ามกลางเสียงเครื่องจักรและเปลวไฟที่ยังคงเต้นระบำอยู่ในเตาหลอม  

เขามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง สูดกลิ่นของโลหะร้อน ๆ เข้าไปเต็มปอด ก่อนจะตบกระเป๋าเป้ของตัวเองเบา ๆ ราวกับกล่าวอำลาสถานที่นี้เป็นการชั่วคราว  

จากนั้นคูเปอร์ก็หมุนตัวแล้วก้าวออกจากโรงหลอมด้วยท่าทีสบาย ๆ ราวกับว่าการขนแร่ทองแดงและสัมฤทธิ์วิเศษมากองมหาศาลเป็นเพียงงานอดิเรก ในช่วงบ่ายของเขาเท่านั้น

บริจาคของให้ค่าย

แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 50

แร่ทองแดง 60

รวม 110 หน่วย

รางวัล: +50 พลังใจ , 15 EXP , 5 คะแนนบ้าน

- 2 ดรักม่า ต่อ 10 หน่วย

- บริจาคทรัพยากรให้ค่าย +4 คะแนนบ้าน ต่อ 10 หน่วย

- 20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

Feria FOLLOWER

บริจาคของให้ค่าย

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอว่างหลังจากไปเรียนที่โรงเรียนมาในตอนกลางวันในตอนนี้ก็เป็นตอนกลางคืนที่ก็ยังคงเป็นท้องฟ้าสีฟ้าสดใสถึงแม้จะเป็นแบบนี้ร่วมครึ่งปีแล้วก็ตามทีแต่มันก็ไม่ชินสักทีถึงสายเลือดฮิปนอสอย่างเธอจะไม่มีปัญหาอะไรเลยก็ตามทีเถอะนะ เพราะพวกเธอมันพวกนอนไหนก็ได้ทุกที่ขอแค่ปลอดภัยพอที่จะนอนหลับล่ะนะ ในเวลาแบบนี้นี่รู้สึกขอบคุณสายเลือดนี้จริง ๆ เชียวเลยนะนี่ แต่ก็ช่างเถอะนะวันนี้ที่เธอมายังโรงตีเหล็กของค่ายแห่งนี้หลังจากไม่ได้มาซะนานก็เป็นเพราะว่ากระเป๋าพกติดตัวของเธอมันเต็มแล้วนี่แหละ ถ้าไม่นับพวกของสวมใส่ที่เธอใส่เป็นประจำตัวรวมไปถึงของกินที่ก็มีบางส่วนที่กาเอลแอบใช้สกิลผู้สร้างเสียงหัวเราะที่ได้มาตอนประกวดแต่งตัวสัตว์เลี้ยง ไปจิ๊กอาหารมาให้เธอเป็นพัก ๆ เรียกได้ว่า 5 วันครั้งเลยนั่นแหละ ยิ่งช่วงหลัง ๆ เธอก็ไม่ค่อยมีเวลาด้วยแหละเลยนาน ๆ ทีกว่าจะกลับมาที แต่ก็นั่นแหละนะ สำหรับเฟเรียแล้วถึงช่วงหลัง ๆ มานี่เธอจะอยู่ในค่ายเป็นหลัก (และอยากออกไปทำภารกิจนอกค่ายแล้วนะคะท่าน) นี่ยังไม่นับรวมกับของดรอปจากมอนที่เธอไปไล่ตบมาจากภารกิจคำพยากรณ์ของเทพีไอรีสที่เฮติที่ทำเอาเธอโดนเทพีแห่งเวทมนตร์อย่างเทพีเฮคาทีเกลียดไปอย่างช่วยไม่ได้จากการไปยุ่งเรื่องนี้ถ้าไม่นับว่าเธอกลายเป็นศัตรูกับเทพเอซูคนนั้นด้วยแล้วด้วยล่ะนะ แต่องค์นั้นขอลาขาดเถอะนะ ไม่ไหวกับท่านจริง ๆ
“ไม่ได้มาที่นี่นานแค่ไหนแล้วนี่”

เธอก้มหัวผ่านเข้ามาในโรงตีเหล็กด้วยความสนอกสนใจ พลางมองดูข้างในด้วยความคิดถึง

“ประมาณ 5 เดือนกว่า ๆ แล้วค่ะแม่“

ในตอนนั้นเองที่เรเลีย อีกัวน่าห้วงฝัน หนึ่งในสัตว์เลี้ยง AKA ลูกคนรอง หรือจะเรียกว่าลูกสาวคนแรกของเธอโผล่ตัวออกมาอยู่บนไหล่ของเธอเฉนเช่นเป็นเรื่องปกติ มาแถลงไขความสงสัยของเธอ

“นานขนาดนั้นเชียว”

“ก็แม่น่ะจะมาจะมาหลายรอบแล้วก็ฟุบหลับกลางทางทุกทีเลยนี่ครับ”

กาเอล ก็อบลินโตเต็มวัยผู้เป็นลูกชายคนโตของเธอเดินมาข้างกายเธอพลางถอนหายใจกับความแปลกของหญิงสาวผู้ถือเป็นแม่ของพวกตน แบบอยู่ด้วยกันมานานแล้วนะยังไม่ชินสักที

“แฮะ ๆ ขอโทษแล้วกันนะกาเอล ก็แม่เป็นสายเลือดแห่งฮิปนอสนี่นา หลับกลางอากาศเป็นเรื่องปกติจะตายไปนะ โอ๋ ๆ นะกาเอล”

เธอย่อตัวลงลูบหัวกาเอลเบา ๆ อย่างเอ็นดู

“แม่คร้าบบ~ ลูบผมด้วยจิ”

“แม่คะหนูด้วย”

เสียงกาเซล ลูกคนที่สามของเธอเริ่มอ้อนเธอ ตามมาด้วยเรเลียจนเธอต้องเปลี่ยนจากลูบหัวกาเอลอยู่มาใช้มือสองข้างลูกกาเซลและเรเลียคนละข้างพร้อม ๆ กันไปเสียงอย่างนั้น พอเด็ก ๆ พอใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอจึงได้พาเด็ก ๆ มาที่เคาน์เตอร์รับบริจาคของทันที

“มาบริจาคของค่ะ คราวนี้เยอะหน่อยนะคะ”

เธอเปิดกระเป๋าแล้วหยิบของที่จะบริจาคมาแบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละ 10 ชิ้นเพื่อให้นับง่าย ก่อนจะกรอกฟอร์มให้เรียบร้อยแล้วพาลูก ๆ ออกจากโรงตีเหล็กไป

รายการบริจาคของ
แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 39 ชิ้น
ขาทองแดง 2 ชิ้น
มืออะฮุยโซตล์ 1 ชิ้น
เส้นผมเอ็มพูชา 2 ชิ้น
เกล็ดลาเมีย 1 ชิ้น
น้ำยาเวทมนตร์ 4 ชิ้น
ขนกริมาคิน 1 ชิ้น
รวม 50 หน่วย

รางวัล : +50 พลังใจ , 15 EXP , 5 คะแนนบ้าน
- 2 ดรักม่า ต่อ 10 หน่วย
- 20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

Nymeria HEROES

23-07-2025 12.30 PM

I want to be your everything little darling

ภาระบนบ่าที่ดูเหมือนจะเบาลงหลังการประชุม กลับหนักอึ้งขึ้นมาอีกครั้งด้วยเรื่องทางโลกที่แสนจะธรรมดาอย่างการจัดการพื้นที่สัมภาระ แหวนดาราจรัสอาจจะมีมิติลูกบาศก์ที่กว้างใหญ่ แต่มันก็ไม่ใช่หลุมดำที่จะกลืนทุกสิ่งทุกอย่างลงไปได้โดยไม่มีที่สิ้นสุด พื้นที่ทุกตารางนิ้วในนั้นควรถูกสำรองไว้สำหรับเสบียง, ยา, หรือวัตถุดิบสำหรับประกอบพิธีกรรมฉุกเฉิน ไม่ใช่สำหรับเศษโลหะและชิ้นส่วนอสูรกายที่เก็บสะสมมา

ความคิดนั้นนำพาสองเท้าให้เปลี่ยนทิศทางจากการมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร ไปยังลานยิงปืนที่มักจะเป็นสถานที่ปลีกวิเวกของใครบางคน ไฮด์ ฟีโอดอร์ กำลังยืนเช็ดทำความสะอาดปืนไรเฟิลของเขาอยู่ตรงนั้นด้วยความสงบนิ่งและจดจ่อ การเคลื่อนไหวของเขาราบรื่นและเป็นระเบียบราวกับเครื่องจักรที่ถูกตั้งโปรแกรมมาอย่างดี

“ไฮด์คะ” เจ้าของเสียงกระซิบราวกับวิญญาณเอ่ยทักขึ้นอย่างสุภาพ “พอจะทราบไหมคะว่าเราจะนำพวกสินสงครามที่ได้มาไปใช้ประโยชน์ที่ไหนได้บ้าง”

บุตรแห่งคิโอเน่หยุดมือชั่วครู่ เขาเหลือบมองมาด้วยดวงตาสีฟ้าที่เยือกเย็นและว่างเปล่า ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ “มีสามทาง” เขากล่าว “ทางแรกคือตลาดมืดใต้ดินที่นิวยอร์ก แต่เสี่ยงและเสียเวลา ทางที่สองคือขายต่อให้พวกเดมิก็อดด้วยกันเอง แต่ก็ต้องหาลูกค้าที่ต้องการของแบบนั้นจริงๆ”

เขาเว้นจังหวะไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดถึงทางเลือกสุดท้าย “และทางที่ง่ายที่สุด คือนำไปบริจาคที่โรงหลอมเหล็กของค่าย” เขาพยักหน้าไปทางปล่องไฟสูงที่พ่นควันสีเทาจางๆ ออกมาอยู่ไกลๆ “ที่นั่นมีกล่องรับบริจาคอยู่ เธอจะได้ค่าตอบแทนเป็นดรักม่าเล็กน้อย วัตถุดิบพวกนั้นจะถูกนำไปใช้เป็นของส่วนรวมสำหรับสร้างอาวุธหรือซ่อมแซมสิ่งของต่างๆ ในค่าย”

มันคือคำแนะนำที่ตรงไปตรงมาและมีประสิทธิภาพอย่างที่คาดไว้

“ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะ” ร่างอรชรกล่าวขอบคุณ ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินตรงไปยังจุดหมายใหม่ทันที

โรงหลอมเหล็กคือหัวใจที่กำลังเต้นเป็นจังหวะของค่ายฮาล์ฟบลัด เสียงค้อนที่ทุบลงบนโลหะร้อนดังก้องระงมไปทั่วบริเวณ ประสานกับเสียงฟู่ของเหล็กที่ถูกจุ่มลงในน้ำและเสียงคำรามของเตาหลอมที่ลุกโชน อากาศที่นี่ร้อนระอุและอบอวลไปด้วยกลิ่นถ่าน, กำมะถัน, และหยาดเหงื่อของเหล่าบุตรแห่งเฮเฟตัสที่ทำงานกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ที่มุมหนึ่งของโรงหลอม ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผิวเข้มผมยาวคนหนึ่งกำลังยืนพูดคุยอะไรบางอย่างอยู่กับสมาชิกค่ายโรงหลอมด้วยท่าทีที่ใจเย็นแต่แฝงไว้ด้วยความดื้อรั้น ไนท์จำเขาได้ลางๆ เหมือนจะเคยเห็นเขาซ้อมดาบอยู่ที่ลานประลอง วายา คือชื่อของเขา ถ้าจำไม่ผิด

สตรีรอยยิ้มเรียบไม่ได้เข้าไปรบกวน แต่เดินตรงไปยังลังไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้องซึ่งมีป้ายเขียนไว้ว่า “กล่องรับบริจาคเพื่อค่ายของเรา”

“แหม ใจบุญสุนทานจริงนะ” เสียงของแม่มดจอมวีนดังขึ้นอย่างเสียดสี “เคลียร์ของเก่าในแหวนเพื่อเอาที่ไปเก็บของใหม่ แลกกับเศษดรักม่าไม่กี่เหรียญ ช่างเป็นการลงทุนที่ชาญฉลาดเสียจริง”

ธิดาแห่งเฮคาทีทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดนั้น นางยื่นมือที่สวมถุงมือลูกไม้สีดำออกไปเหนือลังไม้ ก่อนที่วัตถุต่างๆ จะเริ่มปรากฏขึ้นจากพื้นที่เก็บของมิติในแหวนดาราจรัสแล้วร่วงหล่นลงไปในลัง

กองแร่ทองแดงดิบกองมหึมาร่วงลงไปเป็นอันดับแรก น่าจะหนักร่วมสองร้อยหน่วยเห็นจะได้ ตามมาด้วยขาทองแดงสิบคู่ที่ยังคงมีสภาพสมบูรณ์จนน่าขนลุก ซึ่งคงเป็นของเหลือจากพวกออโตมาตอนที่พังไป จากนั้นก็เป็นเศษโลหะผสมพิเศษที่ส่องประกายวาววับอีกราวๆ ยี่สิบชิ้น และสุดท้ายคือหัวใจสำคัญของการบริจาคในครั้งนี้ ก้อนแร่สัมฤทธิ์วิเศษที่หาได้ยากยิ่งอีกร้อยกว่าก้อนค่อยๆ ร่วงหล่นลงไปในลังจนหมด

วายาที่เพิ่งจะทำธุระเสร็จหันมาเห็นการกระทำนั้นพอดี เขามองมาที่ร่างบางด้วยสายตาที่ทึ่งเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้เบาๆ เป็นการยอมรับในน้ำใจนั้นเดี่ยวเขาช่วยนับของ สุภาพสตรีลึกลับก็เพียงแค่พยักหน้ารับกลับไปเป็นการตอบแทน มันคือการสื่อสารที่ไร้ซึ่งคำพูดระหว่างเพื่อนชาวค่ายด้วยกัน

ภารกิจจัดการเสบียงจบลงแล้ว ร่างอรชรหมุนตัวเดินออกจากโรงหลอมที่ร้อนระอุนั้น ทิ้งไว้เบื้องหลังซึ่งเสียงทุบตีของโลหะและอนาคตของอาวุธชิ้นใหม่ที่กำลังจะถูกสร้างขึ้นมา ภาระอีกอย่างหนึ่งถูกปลดเปลื้องออกไปแล้ว แต่ยังมีคลาสเรียนช่วงบ่ายที่ต้องเข้าต่อ รออยู่อีก

*******

รางวัล: +50 พลังใจ , +1 Point (ต่อรอบ)

- 2 ดรักม่า 2 ป้ายเกียรติยศ ต่อ 10 หน่วย 20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

รายการบริจาควัตถุดิบ

แร่ทองแดง - 200

ขาทองแดง - 10

โลหะผสมพิเศษ - 20

แร่สัมฤทธิ์วิเศษ - 100

รวม 330 หน่วย

สะสมแต้มไปกับไฮด์,วายา
การพูดคุย: +7 ความสนิทสนม
กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

31.07.2025 | 04:00 PM

เสียงกระซิบของเทพีแห่งปัญญายังคงก้องอยู่ในความคิด, แต่มันไม่ได้สร้างความสับสนวุ่นวาย, แต่กลับเป็นเหมือนการยืนยันว่าการลงทุนทางเวลาของเขาได้ผลตอบแทนที่คุ้มค่า เมื่อการชำระหนี้ทางจิตวิญญาณได้เสร็จสิ้นลง, ก็ถึงเวลาของการจัดการสินทรัพย์ที่จับต้องได้

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินกลับมายังเคบินของตน, ประตูห้องนิรภัยเปิดออกต้อนรับเขาอีกครั้งด้วยความเงียบเชียบและทรงอำนาจ สายตาของเขากวาดมองไปยังกองหมวกก็อบลินที่เขาเพิ่งจะนำมาเก็บไว้—มันคือเศษเหล็กที่ไร้ประโยชน์, คือขยะสงครามที่กินพื้นที่โดยใช่เหตุ แต่สำหรับนักลงทุนที่มองการณ์ไกล…มันคือวัตถุดิบที่รอการแปรสภาพ

เขาไม่ได้ลังเล, จัดการบรรจุหมวกเหล็กที่บิดเบี้ยวและขึ้นสนิมทั้งหมดลงในถุงผ้าใบขนาดใหญ่, แล้วหอบมันมุ่งหน้าไปยังโรงเหล็กของค่าย

ความร้อนระอุ, เสียงค้อนเหล็กที่กระทบกับโลหะจนเกิดเป็นจังหวะที่ไม่สม่ำเสมอ, และกลิ่นของถ่านหินและเหงื่อที่ลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ…มันคือสภาพแวดล้อมที่แตกต่างจากความสะอาดและเป็นระเบียบในเคบินของเขาโดยสิ้นเชิง เหล่าบุตรแห่งเฮเฟตัส, ร่างกายกำยำและเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเขม่า, กำลังทำงานของตัวเองอย่างขะมักเขม้น, ไม่ได้สนใจผู้มาเยือนคนใหม่เลยแม้แต่น้อย

"ผมต้องการให้หลอมพวกนี้" บุตรแห่งไทคีกล่าวเรียบๆ กับเดมิก็อดสาวคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้างาน, เขาเทกองหมวกเหล็กทั้งหมดลงบนโต๊ะทำงานที่ว่างอยู่, เสียงโลหะกระทบกันดังลั่น

"แล้วทองแดงที่ได้…บริจาคให้ค่ายไปส่วนหนึ่ง" เขากล่าวต่อ, เป็นการทำธุรกรรมที่ชัดเจนและตรงไปตรงมา "รวมถึงของพวกนี้ด้วย" เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้, หยิบสินสงครามชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เขาไม่ได้ต้องการออกมาอีกเจ็ดแปดชิ้น—วางมันรวมไปกับกองหมวก

มันไม่ใช่การบริจาคด้วยใจที่เมตตา…แต่มันคือการลงทุนเพื่อเพิ่มพูนอิทธิพล, คือการเปลี่ยนขยะสงครามให้กลายเป็นสิ่งที่เขาสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้ในอนาคต

เดมิก็อดสาวจากบ้านเฮเฟตัสพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ, ไม่ได้เอ่ยคำใด, เธอเพียงแค่กวาดทุกอย่างลงในลังเหล็กขนาดใหญ่, พร้อมที่จะนำมันไปเข้าสู่กระบวนการแปรสภาพต่อไป

เมื่อธุรกรรมเสร็จสิ้น, ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดก็หันหลังให้กับความร้อนระอุและเสียงอึกทึกของโรงเหล็ก, เดินกลับไปยังความสงบและเป็นระเบียบของตัวเอง, ความพึงพอใจจากการบริหารจัดการสินทรัพย์อย่างมีประสิทธิภาพฉายชัดอยู่ในแววตาที่เยือกเย็นของเขา

รายการบริจาควัตถุดิบ

แร่ทองแดง x142

ขาทองแดง x4

ไขกระดูกอัลกูล x4

รวม 150 หน่วย

รางวัล: +50 พลังใจ , +1 Point (ต่อรอบ)

+ 2 ดรักม่า 2 ป้ายเกียรติยศ ต่อ 10 หน่วย 20 เกียรติยศ และ 15 ความกล้าหาญ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri