[ใกล้กับสนามฝึก] ลานยิงธนู

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

3/4 ARI class
8th July 2025 9 AM

   วันนี้คลาสเรียนยิงธนูเป็นคลาสแรกของวัน ริปลีย์ผู้ที่ใช้ความพยายามอย่างสูงในการดึงตนเองออกจากเตียงแสนรักนั้นได้หาววอด ๆ ออกมาระหว่างที่เดินเข้าพื้นที่สนามฝึกยิงธนู ดวงตากลมใสดั่งเมล็ดอัลมอนด์ลืมแทบไม่ขึ้นเท่าไหร่ มือเล็กถูกยกขึ้นมาขยี้ดวงตาเบา ๆ จะบอกว่าการที่มีดวงตะวันตลอดเวลาจะทำให้ร่างกายที่ต้องมาใช้ชีวิตอย่างจริงจังได้ไม่ถึงสัปดาห์ดีปรับตัวไม่ทันเท่าไหร่ ร่างกายของเธอตอนนี้เมลาโทนินกำลังกรีดร้องอย่างแท้จริงเมื่อไม่มีความมืดมิดให้ร่างกายรู้สึกว่า ‘ได้เวลานอนแล้วโว้ย ไอร่างกายขี้ดื้อ !’

   ถ้าให้ถามเธอว่าตอนนี้ราตรีกาลของเธอคืออะไร ริปลีย์สามารถตอบได้เต็มปากว่ามันคือผ้าม่านสุดฟรุ้งฟริ้งที่ติดรอบเตียงนอนของเธอ

   ลายกุเดทามะซะด้วย ขี้เกียจสมชื่อจริง ๆ

   ในใจของครึ่งเทพแห่งท้องทะเลตอนนี้ได้ยกเจ้าตัวละครไข่ขี้เกียจอันเป็นลวดลายบนผืนผ้าม่านกลายเป็นเทพีราตรีกาลคนใหม่สำหรับเจ้าตัวไปแล้วเรียบร้อย

   “เช้าแล้ว ๆ ตื่นเร็วริปลีย์”

   เสียงคุ้นเคยของลิเลียน่าได้ดังตรงหน้าทักทายธิดาโพไซดอนที่ทำตัวเหมือนธิดาฮิปนอสเสียมากกว่าแล้ว ริปลีย์ยกมือขึ้นโบกหยอย ๆ ตอบกลับไปก่อนที่ร่างกายจะหาวออกมาวอดใหญ่เพื่อปลุกให้ตัวเธอตื่นตัวดี ๆ สักที

   “ร่างกายพวกเธอวิวัฒนาการแล้วหรอ ทำไมดูจะแจ่มใสกันจัง”

   “ต้องบอกว่าพวกเราใช้ชีวิตแบบนี้มาตั้งแต่ปลายปีที่แล้วดีกว่านะริปลีย์ เธอแค่เพิ่งจะมาตื่นเอาตอนนี้”

   ก็คงต้องตามนั้น ไม่มีอะไรจะคัดค้านได้เลย เป็นครั้งแรกที่รู้สึกต้องมานั่งคิดว่านี่เธอตื่นมาดีแล้วใช่ไหม แต่ลึก ๆ ในใจก็บอกว่า ดีแล้ว เพราะชีวิตเธอถ้านอนต่อไปอีกนิดเดียวก็ไม่ต่างจากเจ้าหญิงนิทราแล้วอาจจะไม่ตื่นอีกเลยก็เป็นได้

   “เอ้า ๆ ตื่นกันเร็วเด็ก ๆ วันนี้เราจะได้หยิบลูกธนูมาขึงแบบจริงจังแล้วนะ”

   เคธี่ผู้เป็นสายเลือดแห่งอะพอลโลยังคงสดใสเสมอ การปรบมือและทักทายนักเรียนทั้งหลายด้วยน้ำเสียงที่ส่งความกระตือรือร้นมาให้ช่วยให้ดวงตาของเธอสว่างขึ้นมาสักสามสิบเปอร์เซ็นต์ได้ ผู้คนทั้งหลายเริ่มเดินไปหยิบธนูมาถือไว้ เธอเองก็ต้องเดินไปหยิบเช่นกันเพื่อจะได้เริ่มเรียนคาบนี้สักที

   “วันนี้มาเริ่มน้าวสาย แบ่งกลุ่มเป็นกลุ่มละห้าคน ยืนหน้ากระดานเรียงหนึ่งแถว ยกธนูขึ้นพร้อมพาดลูกธนูเอาไว้”

   ริปลีย์แน่นอนว่าต้องจับคู่กับลิเลียน่าด้วยเพราะเธอไม่อยากจะต้องไปคิดหาใครเพิ่มเติมเท่าไหร่ รอต่อคิวเป็นแถวที่สอง โดยแถวก่อนหน้ามีอาหารตาให้ดูชมอย่างชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีชมพูพิงค์และเบ้าหน้าอะโฟรไดท์ประทาน

   “ลิเลียน่า นั่นใครน่ะ” เธอกระซิบ

   “เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล บุตรแห่งอะโฟรไดท์น่ะ”

   โอเค รู้เรื่อง นี่สสินะคำว่ามาตรฐานชายงามในสายตาของอะโฟรไดท์ การที่เทพีแห่งความงามได้เบ่งคลอด(?)ใครสักคนต้องเป็นคนที่เบ้าหน้าระดับนี้เชียว ไปเป็นไอดอล แค่ยกยิ้มใจสายต้องละลายกันหมดเป็นแน่ แต่ว่าริมฝีปากนั้นเท่าที่เธอมองดูไม่คล้ายว่าจะยกขึ้นมาเลย

   นี่คนหล่อ ๆ ที่นี่เขาหน้าบอกบุญไม่รับกันหมดเลยหรือไง ?

   แล้วรอไม่นานก็ถึงคิวของแถวเธอ ริปลีย์ใช้ความรู้เมื่อวานนี้ในการหยิบลูกธนูขึ้นพาดสายและเริ่มดึงสายธนูเพื่อน้าวให้โค้งงอและหยุดไว้ท่านี้เพื่อให้เคธี่ช่วยดูการดึงสายของเด็ก ๆ ในแถวทุกคน

   “ใช้แผ่นหลังนะจ๊ะ—not just your arms! เราไม่ยกถุงช้อปปิ้งนะ นี่คือการดึงพลังจากกลางหลังของเธอ ขึ้นมาสู่ปลายนิ้ว!”

   ริปลีย์ได้ยินแบบนั้นก็ลองจัดท่าอีกครั้ง วางเท้า หายใจเข้า ยกคันธนูขึ้นอย่างมั่นคง มือขวาจับสายธนูแน่น แล้วเริ่มดึง—กล้ามเนื้อหลังบริเวณสะบักตึงขึ้นอย่างมั่นคง เธอรู้สึกได้ถึงพลังที่เคลื่อนจากแผ่นหลังเข้าสู่แขน

   เมื่อท่าทางถูกต้องก็ได้เวลาเริ่มเล็งแล้ว เคธี่เดินเข้าไปใกล้ เอานิ้วชี้แตะเบา ๆ ที่กระดูกใต้โหนกแก้มของริปลีย์

   “นี่คือบ้านของเธอ—ทุกครั้งที่เธอดึงสายกลับ ต้องกลับมาที่บ้านเสมอ จดจำ Point ตรงนี้เอาไว้ให้ดีเพราะพวกเธอต้องไม่ลืมมันเป็นอันขาด”

   “หายใจเข้า... ตอนยกธนู หายใจออก... ตอนดึงสายแล้วเมื่อเธอรู้สึกว่า โลกทั้งใบเงียบสงบ…ก็ปล่อยมันซะ”

   ฟ้าว!

   เสียงลูกธนูที่ถูกยิงครั้งแรกของแต่ละคนดังตัดผ่าอากาศส่งเสียงเอกลัษณ์ของมันเพื่อไปถึงเป้ากลมตรงหน้า แม้ว่าผลงานทุกคนจะไม่ได้ดีมาก…ไม่สิ เกือบทุกคน เพราะคนข้าง ๆ เธอยิงแม่นและสวยงามสุด ๆ อย่างกับอะไรดี

   “เยี่ยม แบบนั้นแหละ ขยับไปฝึกสอบที่ว่าง ๆ จับจองกันได้เลย วันนี้ทั้งคาบเราจะฝึกปล่อยลูกธนูให้มีประสิทธิภาพและอิสระให้มากที่สุด”

   ช่วงเวลาต่อจากนี้คือการฝึกยิงธนูไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะจบคลาส เมื่อเสียงบอกเลิกคลาสของเคธี่ดังขึ้นริปลีย์ก็ยื่นโคล่าให้ลิเลียน่าเป็นการขอบคุณที่คอยเป็นเมนเทอร์พิเศษช่วยดูแลธในวันนี้อีกทีนึงด้วย

   “วันนี้จะเข้าคลาสไหนอีกไหมริปลีย์” ลิเลียน่าเอ่ยถามพร้อมกับได้ยินเสียงเปิดฝากระป๋องโคล่าและเสียงซ่าของน้ำอดลมสุดฮิต

   “ก็คงจะเป็นวิชาขี่เพกาซัสอีกทีเลย ถึงแม้ว่าการขี่เพกาซัสขึ้นฟ้ามันจะเข้าเขตอิทธิพลของซุสก็เถอะ แต่ว่าอย่างน้อยก็น่าจะเอาไปประยุกต์ขี่ฮิปโปแคมปัสได้น่ะนะ”

   “ถ้าเธอไม่ถูกฟ้าผ่าเปรี้ยงก่อนก็คงจะมีชีวิตรอดไปขี่ฮิปโปแคมปัสเซฟโซนอยู่หรอก”

   “บ้าจริงลิเลียน่า เราก็แค่เรียนเอาวิชาพอ ขี่จริงฉันไม่ขึ้นท้องฟ้าเด็ดขาดเชียว”

   แล้วสองสาวก็หัวเราะออกมาเบา ๆ กับบทสนทนาหลังเลิกเรียนเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วชวนกันไปหาอะไรกินเพื่อรอเวลาเข้าคลาสตอนบ่ายต่อไป

ให้ โคล่า [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์
ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP +20 ความกล้า

@God

Nymeria BELIEVER

08-07-2025 09.10 PM

I want to be your everything little darling

ARROW III

เช้าวันต่อมาที่สนามยิงธนูให้ความรู้สึกราวกับอยู่อีกโลกหนึ่งเมื่อเทียบกับลานฝึกที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหงื่อและเสียงคำรามของเมื่อวาน ที่นี่มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวผ่านแมกไม้และพื้นหญ้าเขียวขจี ไนมีเรียรู้สึกถึงความเมื่อยล้าที่ยังคงเกาะกินอยู่ตามกล้ามเนื้อทุกส่วน แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงสมาธิที่ถูกขัดเกลาให้คมชัดขึ้น

“จากเปลวไฟของสงครามสู่แสงแดดอ่อนๆ ของบทกวี... ช่างเป็นการเปลี่ยนอารมณ์ที่รวดเร็วจริงๆ” เสียงของแคลร์ดังขึ้นในหัว แฝงด้วยความขบขันในโชคชะตา

“ศิลปะทุกแขนงมีพลังในตัวของมันเอง แคลร์ แม้แต่ศาสตร์ของชาวค่ายเองก็ตาม” ธิดาแห่งเฮคาทีตอบกลับในใจพลางเลือกคันธนูไม้ทิสส์คันเดิม

ไม่นานนัก เคธี่ "แคท" เฟย์ ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่สว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์ยามเช้า พลังงานบวกของเธอดูจะไม่มีวันหมดสิ้น "¡Buenos días, archers! Good morning! Ready to let your first arrows fly today?"

วันนี้คือวันสำคัญ... วันที่พวกเขาจะได้ปล่อยลูกศรจริงๆ เป็นครั้งแรก

"Today, we bring everything together. The draw, the anchor, the breath, and finally... the release," แคทอธิบายพลางสาธิตการน้าวสายธนูให้ดูอีกครั้ง แต่คราวนี้มันดูแตกต่างออกไป

"The power doesn't come from your arms. No. It comes from your back. Use the big muscles. Imagine you're trying to pinch a coin between your shoulder blades."

การเคลื่อนไหวของเธอดูแข็งแกร่งแต่ก็ยังคงความนุ่มนวลไว้ได้อย่างน่าทึ่ง

จากนั้นเธอก็พูดถึงจุดดึงสาย "And the anchor point... remember what I said? It's your home. La casa," เธอดึงสายธนูมาจรดที่มุมปากของตัวเอง "Every single time, you come back to this exact spot. Consistency is your best friend here."

ไนมีเรียทบทวนความรู้สึกนั้น... จุดยึดที่มั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลง มันเป็นหลักการที่เธอเข้าใจได้เป็นอย่างดี

"And now, the breath of Apollo," แคทหลับตาลงชั่วครู่ "Breathe in as you raise the bow. Breathe out slowly as you draw the string to your anchor point. And in that quiet moment... that perfect stillness at the end of your breath... you let the arrow go."

เธอสาธิตให้ดู ลูกศรพุ่งออกจากคันธนูอย่างเงียบเชียบและทรงพลัง ปักลงกลางเป้าที่อยู่ห่างออกไป "It's a release, not a pull. You don't pluck the string. You just... let go. You set the arrow free."

กิจกรรมภาคปฏิบัติเริ่มต้นขึ้น เป้าที่ใช้มีขนาดใหญ่และตั้งอยู่ในระยะใกล้ "The goal today isn't the bullseye," แคทประกาศ "The goal is a perfect process. A beautiful shot. The result will follow later."

ไนมีเรียเดินไปประจำที่ของตัวเอง เธอยกคันธนูขึ้น พาดลูกศรอย่างแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียง ท่วงท่าของเธอมั่นคงราวกับรากไม้ที่หยั่งลึกลงในดิน เธอเริ่มหายใจเข้าช้าๆ ขณะยกคันธนูขึ้นระดับสายตา จากนั้นก็ผ่อนลมหายใจออกขณะที่กล้ามเนื้อหลังทำงานเพื่อดึงสายธนูมายัง "บ้าน" ที่มุมปาก

โลกรอบตัวเงียบสงัดลง... เธอเห็นเพียงเส้นแสงที่เชื่อมระหว่างดวงตา ปลายลูกศร และใจกลางเป้าหมายตามที่แคทเคยบอก... ในจังหวะที่ลมหายใจนิ่งสงบที่สุด นิ้วที่สวมถุงมือของเธอก็คลายออก

ฟิ้ว...ตุ้บ!

ลูกศรพุ่งแหวกอากาศไปปักเข้าที่วงนอกของเป้า มันไม่ใช่การยิงที่สมบูรณ์แบบในแง่ของความแม่นยำ แต่ความรู้สึกของการปล่อยลูกศรออกไปอย่างราบรื่นนั้น... มันให้ความพึงพอใจอย่างน่าประหลาด

"Excellent form, Nymiria!" เสียงของแคทดังขึ้นข้างๆ เธอเดินมาดูด้วยรอยยิ้ม "See? The process was beautiful. That's what matters today."

เมื่อสิ้นสุดการฝึกซ้อม ทุกคนต่างมีรอยยิ้มแห่งความสำเร็จประดับอยู่บนใบหน้า ขณะที่แคทกำลังให้คำแนะนำสุดท้ายกับนักเรียนคนอื่นๆ ไนมีเรียก็เดินเข้าไปหาเธออย่างเงียบๆ ในมือของเธอคือผืนผ้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อย

เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยื่นมันให้กับบุตรสาวแห่งอะพอลโล

แคทรับมาด้วยความงุนงงก่อนจะคลี่มันออก มันคือปอนโช (Poncho) ที่ถักทอจากผ้าเนื้อดี น้ำหนักเบาและดูระบายอากาศได้ดีเยี่ยม ลวดลายบนผืนผ้าเป็นลายเส้นกราฟิกที่ดูคล้ายศิลปะชนเผ่าแต่ก็แฝงความเรียบง่ายทันสมัยเอาไว้ในโทนสีเอิร์ธโทน

"This is..." แคทถึงกับพูดไม่ออก เธอเงยหน้าขึ้นมองสตรีรอยยิ้มเรียบตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

"For your travels," ไนมีเรียกล่าวเรียบๆ เป็นภาษาอังกฤษ "Warmth should not be cumbersome. I figured a daughter of Apollo who travels the world might appreciate it."

ดวงตาสีน้ำผึ้งของแคทเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื้นตัน "Nymiria... ¡Es perfecto! It's perfect!" เธอโพล่งออกมาเป็นภาษาสเปนด้วยความดีใจ ก่อนจะลองสวมปอนโชทับลงไปบนชุดฝึกของเธอทันที มันดูเข้ากับบุคลิกนักผจญภัยของเธออย่างน่าทึ่ง "This is... incredibly thoughtful. Muchísimas gracias. Thank you so much!"

รอยยิ้มของแคทในครั้งนี้ดูสว่างไสวและจริงใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ไนมีเรียเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้ธิดาแห่งสุริยเทพยืนชื่นชมของขวัญชิ้นใหม่ที่บ่งบอกว่า... มีคนมองเห็นและเข้าใจในตัวตนของเธออย่างแท้จริง

*****

คลาสเรียนธนูครั้งที่ 3/4

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ให้ปอนโซ [NPC-09] เคธี่ เฟย์ น่าจะถูกใจสาวสายลุย

หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes