[ใกล้กับสนามฝึก] ลานยิงธนู

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

3/4 ARI class
8th July 2025 9 AM

   วันนี้คลาสเรียนยิงธนูเป็นคลาสแรกของวัน ริปลีย์ผู้ที่ใช้ความพยายามอย่างสูงในการดึงตนเองออกจากเตียงแสนรักนั้นได้หาววอด ๆ ออกมาระหว่างที่เดินเข้าพื้นที่สนามฝึกยิงธนู ดวงตากลมใสดั่งเมล็ดอัลมอนด์ลืมแทบไม่ขึ้นเท่าไหร่ มือเล็กถูกยกขึ้นมาขยี้ดวงตาเบา ๆ จะบอกว่าการที่มีดวงตะวันตลอดเวลาจะทำให้ร่างกายที่ต้องมาใช้ชีวิตอย่างจริงจังได้ไม่ถึงสัปดาห์ดีปรับตัวไม่ทันเท่าไหร่ ร่างกายของเธอตอนนี้เมลาโทนินกำลังกรีดร้องอย่างแท้จริงเมื่อไม่มีความมืดมิดให้ร่างกายรู้สึกว่า ‘ได้เวลานอนแล้วโว้ย ไอร่างกายขี้ดื้อ !’

   ถ้าให้ถามเธอว่าตอนนี้ราตรีกาลของเธอคืออะไร ริปลีย์สามารถตอบได้เต็มปากว่ามันคือผ้าม่านสุดฟรุ้งฟริ้งที่ติดรอบเตียงนอนของเธอ

   ลายกุเดทามะซะด้วย ขี้เกียจสมชื่อจริง ๆ

   ในใจของครึ่งเทพแห่งท้องทะเลตอนนี้ได้ยกเจ้าตัวละครไข่ขี้เกียจอันเป็นลวดลายบนผืนผ้าม่านกลายเป็นเทพีราตรีกาลคนใหม่สำหรับเจ้าตัวไปแล้วเรียบร้อย

   “เช้าแล้ว ๆ ตื่นเร็วริปลีย์”

   เสียงคุ้นเคยของลิเลียน่าได้ดังตรงหน้าทักทายธิดาโพไซดอนที่ทำตัวเหมือนธิดาฮิปนอสเสียมากกว่าแล้ว ริปลีย์ยกมือขึ้นโบกหยอย ๆ ตอบกลับไปก่อนที่ร่างกายจะหาวออกมาวอดใหญ่เพื่อปลุกให้ตัวเธอตื่นตัวดี ๆ สักที

   “ร่างกายพวกเธอวิวัฒนาการแล้วหรอ ทำไมดูจะแจ่มใสกันจัง”

   “ต้องบอกว่าพวกเราใช้ชีวิตแบบนี้มาตั้งแต่ปลายปีที่แล้วดีกว่านะริปลีย์ เธอแค่เพิ่งจะมาตื่นเอาตอนนี้”

   ก็คงต้องตามนั้น ไม่มีอะไรจะคัดค้านได้เลย เป็นครั้งแรกที่รู้สึกต้องมานั่งคิดว่านี่เธอตื่นมาดีแล้วใช่ไหม แต่ลึก ๆ ในใจก็บอกว่า ดีแล้ว เพราะชีวิตเธอถ้านอนต่อไปอีกนิดเดียวก็ไม่ต่างจากเจ้าหญิงนิทราแล้วอาจจะไม่ตื่นอีกเลยก็เป็นได้

   “เอ้า ๆ ตื่นกันเร็วเด็ก ๆ วันนี้เราจะได้หยิบลูกธนูมาขึงแบบจริงจังแล้วนะ”

   เคธี่ผู้เป็นสายเลือดแห่งอะพอลโลยังคงสดใสเสมอ การปรบมือและทักทายนักเรียนทั้งหลายด้วยน้ำเสียงที่ส่งความกระตือรือร้นมาให้ช่วยให้ดวงตาของเธอสว่างขึ้นมาสักสามสิบเปอร์เซ็นต์ได้ ผู้คนทั้งหลายเริ่มเดินไปหยิบธนูมาถือไว้ เธอเองก็ต้องเดินไปหยิบเช่นกันเพื่อจะได้เริ่มเรียนคาบนี้สักที

   “วันนี้มาเริ่มน้าวสาย แบ่งกลุ่มเป็นกลุ่มละห้าคน ยืนหน้ากระดานเรียงหนึ่งแถว ยกธนูขึ้นพร้อมพาดลูกธนูเอาไว้”

   ริปลีย์แน่นอนว่าต้องจับคู่กับลิเลียน่าด้วยเพราะเธอไม่อยากจะต้องไปคิดหาใครเพิ่มเติมเท่าไหร่ รอต่อคิวเป็นแถวที่สอง โดยแถวก่อนหน้ามีอาหารตาให้ดูชมอย่างชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีชมพูพิงค์และเบ้าหน้าอะโฟรไดท์ประทาน

   “ลิเลียน่า นั่นใครน่ะ” เธอกระซิบ

   “เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล บุตรแห่งอะโฟรไดท์น่ะ”

   โอเค รู้เรื่อง นี่สสินะคำว่ามาตรฐานชายงามในสายตาของอะโฟรไดท์ การที่เทพีแห่งความงามได้เบ่งคลอด(?)ใครสักคนต้องเป็นคนที่เบ้าหน้าระดับนี้เชียว ไปเป็นไอดอล แค่ยกยิ้มใจสายต้องละลายกันหมดเป็นแน่ แต่ว่าริมฝีปากนั้นเท่าที่เธอมองดูไม่คล้ายว่าจะยกขึ้นมาเลย

   นี่คนหล่อ ๆ ที่นี่เขาหน้าบอกบุญไม่รับกันหมดเลยหรือไง ?

   แล้วรอไม่นานก็ถึงคิวของแถวเธอ ริปลีย์ใช้ความรู้เมื่อวานนี้ในการหยิบลูกธนูขึ้นพาดสายและเริ่มดึงสายธนูเพื่อน้าวให้โค้งงอและหยุดไว้ท่านี้เพื่อให้เคธี่ช่วยดูการดึงสายของเด็ก ๆ ในแถวทุกคน

   “ใช้แผ่นหลังนะจ๊ะ—not just your arms! เราไม่ยกถุงช้อปปิ้งนะ นี่คือการดึงพลังจากกลางหลังของเธอ ขึ้นมาสู่ปลายนิ้ว!”

   ริปลีย์ได้ยินแบบนั้นก็ลองจัดท่าอีกครั้ง วางเท้า หายใจเข้า ยกคันธนูขึ้นอย่างมั่นคง มือขวาจับสายธนูแน่น แล้วเริ่มดึง—กล้ามเนื้อหลังบริเวณสะบักตึงขึ้นอย่างมั่นคง เธอรู้สึกได้ถึงพลังที่เคลื่อนจากแผ่นหลังเข้าสู่แขน

   เมื่อท่าทางถูกต้องก็ได้เวลาเริ่มเล็งแล้ว เคธี่เดินเข้าไปใกล้ เอานิ้วชี้แตะเบา ๆ ที่กระดูกใต้โหนกแก้มของริปลีย์

   “นี่คือบ้านของเธอ—ทุกครั้งที่เธอดึงสายกลับ ต้องกลับมาที่บ้านเสมอ จดจำ Point ตรงนี้เอาไว้ให้ดีเพราะพวกเธอต้องไม่ลืมมันเป็นอันขาด”

   “หายใจเข้า... ตอนยกธนู หายใจออก... ตอนดึงสายแล้วเมื่อเธอรู้สึกว่า โลกทั้งใบเงียบสงบ…ก็ปล่อยมันซะ”

   ฟ้าว!

   เสียงลูกธนูที่ถูกยิงครั้งแรกของแต่ละคนดังตัดผ่าอากาศส่งเสียงเอกลัษณ์ของมันเพื่อไปถึงเป้ากลมตรงหน้า แม้ว่าผลงานทุกคนจะไม่ได้ดีมาก…ไม่สิ เกือบทุกคน เพราะคนข้าง ๆ เธอยิงแม่นและสวยงามสุด ๆ อย่างกับอะไรดี

   “เยี่ยม แบบนั้นแหละ ขยับไปฝึกสอบที่ว่าง ๆ จับจองกันได้เลย วันนี้ทั้งคาบเราจะฝึกปล่อยลูกธนูให้มีประสิทธิภาพและอิสระให้มากที่สุด”

   ช่วงเวลาต่อจากนี้คือการฝึกยิงธนูไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะจบคลาส เมื่อเสียงบอกเลิกคลาสของเคธี่ดังขึ้นริปลีย์ก็ยื่นโคล่าให้ลิเลียน่าเป็นการขอบคุณที่คอยเป็นเมนเทอร์พิเศษช่วยดูแลธในวันนี้อีกทีนึงด้วย

   “วันนี้จะเข้าคลาสไหนอีกไหมริปลีย์” ลิเลียน่าเอ่ยถามพร้อมกับได้ยินเสียงเปิดฝากระป๋องโคล่าและเสียงซ่าของน้ำอดลมสุดฮิต

   “ก็คงจะเป็นวิชาขี่เพกาซัสอีกทีเลย ถึงแม้ว่าการขี่เพกาซัสขึ้นฟ้ามันจะเข้าเขตอิทธิพลของซุสก็เถอะ แต่ว่าอย่างน้อยก็น่าจะเอาไปประยุกต์ขี่ฮิปโปแคมปัสได้น่ะนะ”

   “ถ้าเธอไม่ถูกฟ้าผ่าเปรี้ยงก่อนก็คงจะมีชีวิตรอดไปขี่ฮิปโปแคมปัสเซฟโซนอยู่หรอก”

   “บ้าจริงลิเลียน่า เราก็แค่เรียนเอาวิชาพอ ขี่จริงฉันไม่ขึ้นท้องฟ้าเด็ดขาดเชียว”

   แล้วสองสาวก็หัวเราะออกมาเบา ๆ กับบทสนทนาหลังเลิกเรียนเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วชวนกันไปหาอะไรกินเพื่อรอเวลาเข้าคลาสตอนบ่ายต่อไป

ให้ โคล่า [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์
ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP +20 ความกล้า

@God

Nymeria HEROES

08-07-2025 09.10 PM

I want to be your everything little darling

ARROW III

เช้าวันต่อมาที่สนามยิงธนูให้ความรู้สึกราวกับอยู่อีกโลกหนึ่งเมื่อเทียบกับลานฝึกที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหงื่อและเสียงคำรามของเมื่อวาน ที่นี่มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวผ่านแมกไม้และพื้นหญ้าเขียวขจี ไนมีเรียรู้สึกถึงความเมื่อยล้าที่ยังคงเกาะกินอยู่ตามกล้ามเนื้อทุกส่วน แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงสมาธิที่ถูกขัดเกลาให้คมชัดขึ้น

“จากเปลวไฟของสงครามสู่แสงแดดอ่อนๆ ของบทกวี... ช่างเป็นการเปลี่ยนอารมณ์ที่รวดเร็วจริงๆ” เสียงของแคลร์ดังขึ้นในหัว แฝงด้วยความขบขันในโชคชะตา

“ศิลปะทุกแขนงมีพลังในตัวของมันเอง แคลร์ แม้แต่ศาสตร์ของชาวค่ายเองก็ตาม” ธิดาแห่งเฮคาทีตอบกลับในใจพลางเลือกคันธนูไม้ทิสส์คันเดิม

ไม่นานนัก เคธี่ "แคท" เฟย์ ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่สว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์ยามเช้า พลังงานบวกของเธอดูจะไม่มีวันหมดสิ้น "¡Buenos días, archers! Good morning! Ready to let your first arrows fly today?"

วันนี้คือวันสำคัญ... วันที่พวกเขาจะได้ปล่อยลูกศรจริงๆ เป็นครั้งแรก

"Today, we bring everything together. The draw, the anchor, the breath, and finally... the release," แคทอธิบายพลางสาธิตการน้าวสายธนูให้ดูอีกครั้ง แต่คราวนี้มันดูแตกต่างออกไป

"The power doesn't come from your arms. No. It comes from your back. Use the big muscles. Imagine you're trying to pinch a coin between your shoulder blades."

การเคลื่อนไหวของเธอดูแข็งแกร่งแต่ก็ยังคงความนุ่มนวลไว้ได้อย่างน่าทึ่ง

จากนั้นเธอก็พูดถึงจุดดึงสาย "And the anchor point... remember what I said? It's your home. La casa," เธอดึงสายธนูมาจรดที่มุมปากของตัวเอง "Every single time, you come back to this exact spot. Consistency is your best friend here."

ไนมีเรียทบทวนความรู้สึกนั้น... จุดยึดที่มั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลง มันเป็นหลักการที่เธอเข้าใจได้เป็นอย่างดี

"And now, the breath of Apollo," แคทหลับตาลงชั่วครู่ "Breathe in as you raise the bow. Breathe out slowly as you draw the string to your anchor point. And in that quiet moment... that perfect stillness at the end of your breath... you let the arrow go."

เธอสาธิตให้ดู ลูกศรพุ่งออกจากคันธนูอย่างเงียบเชียบและทรงพลัง ปักลงกลางเป้าที่อยู่ห่างออกไป "It's a release, not a pull. You don't pluck the string. You just... let go. You set the arrow free."

กิจกรรมภาคปฏิบัติเริ่มต้นขึ้น เป้าที่ใช้มีขนาดใหญ่และตั้งอยู่ในระยะใกล้ "The goal today isn't the bullseye," แคทประกาศ "The goal is a perfect process. A beautiful shot. The result will follow later."

ไนมีเรียเดินไปประจำที่ของตัวเอง เธอยกคันธนูขึ้น พาดลูกศรอย่างแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียง ท่วงท่าของเธอมั่นคงราวกับรากไม้ที่หยั่งลึกลงในดิน เธอเริ่มหายใจเข้าช้าๆ ขณะยกคันธนูขึ้นระดับสายตา จากนั้นก็ผ่อนลมหายใจออกขณะที่กล้ามเนื้อหลังทำงานเพื่อดึงสายธนูมายัง "บ้าน" ที่มุมปาก

โลกรอบตัวเงียบสงัดลง... เธอเห็นเพียงเส้นแสงที่เชื่อมระหว่างดวงตา ปลายลูกศร และใจกลางเป้าหมายตามที่แคทเคยบอก... ในจังหวะที่ลมหายใจนิ่งสงบที่สุด นิ้วที่สวมถุงมือของเธอก็คลายออก

ฟิ้ว...ตุ้บ!

ลูกศรพุ่งแหวกอากาศไปปักเข้าที่วงนอกของเป้า มันไม่ใช่การยิงที่สมบูรณ์แบบในแง่ของความแม่นยำ แต่ความรู้สึกของการปล่อยลูกศรออกไปอย่างราบรื่นนั้น... มันให้ความพึงพอใจอย่างน่าประหลาด

"Excellent form, Nymiria!" เสียงของแคทดังขึ้นข้างๆ เธอเดินมาดูด้วยรอยยิ้ม "See? The process was beautiful. That's what matters today."

เมื่อสิ้นสุดการฝึกซ้อม ทุกคนต่างมีรอยยิ้มแห่งความสำเร็จประดับอยู่บนใบหน้า ขณะที่แคทกำลังให้คำแนะนำสุดท้ายกับนักเรียนคนอื่นๆ ไนมีเรียก็เดินเข้าไปหาเธออย่างเงียบๆ ในมือของเธอคือผืนผ้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อย

เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยื่นมันให้กับบุตรสาวแห่งอะพอลโล

แคทรับมาด้วยความงุนงงก่อนจะคลี่มันออก มันคือปอนโช (Poncho) ที่ถักทอจากผ้าเนื้อดี น้ำหนักเบาและดูระบายอากาศได้ดีเยี่ยม ลวดลายบนผืนผ้าเป็นลายเส้นกราฟิกที่ดูคล้ายศิลปะชนเผ่าแต่ก็แฝงความเรียบง่ายทันสมัยเอาไว้ในโทนสีเอิร์ธโทน

"This is..." แคทถึงกับพูดไม่ออก เธอเงยหน้าขึ้นมองสตรีรอยยิ้มเรียบตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

"For your travels," ไนมีเรียกล่าวเรียบๆ เป็นภาษาอังกฤษ "Warmth should not be cumbersome. I figured a daughter of Apollo who travels the world might appreciate it."

ดวงตาสีน้ำผึ้งของแคทเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื้นตัน "Nymiria... ¡Es perfecto! It's perfect!" เธอโพล่งออกมาเป็นภาษาสเปนด้วยความดีใจ ก่อนจะลองสวมปอนโชทับลงไปบนชุดฝึกของเธอทันที มันดูเข้ากับบุคลิกนักผจญภัยของเธออย่างน่าทึ่ง "This is... incredibly thoughtful. Muchísimas gracias. Thank you so much!"

รอยยิ้มของแคทในครั้งนี้ดูสว่างไสวและจริงใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ไนมีเรียเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้ธิดาแห่งสุริยเทพยืนชื่นชมของขวัญชิ้นใหม่ที่บ่งบอกว่า... มีคนมองเห็นและเข้าใจในตัวตนของเธออย่างแท้จริง

*****

คลาสเรียนธนูครั้งที่ 3/4

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ให้ปอนโซ [NPC-09] เคธี่ เฟย์ น่าจะถูกใจสาวสายลุย

หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

16.07.2025 | 09:00 AM

ลานยิงธนูในยามเช้ามีชีวิตชีวากว่าที่เขาคาดไว้ กลุ่มเดมิก็อดหน้าใหม่ยืนจับกลุ่มกันด้วยความตื่นเต้นอย่างเปิดเผย, ส่งเสียงจอแจเหมือนฝูงนกที่เพิ่งหัดบิน ในขณะที่อากาศยังคงเย็นสบาย, แสงแดดที่ส่องลงมาก็เริ่มทอประกายร้อนแรง, เป็นสัญญาณเตือนว่าความสบายนี้จะอยู่ได้อีกไม่นาน

แอ็กเซลเลือกยืนอยู่ห่างจากกลุ่มเล็กน้อย, ในตำแหน่งที่สามารถสังเกตการณ์ทุกคนได้โดยไม่ตกเป็นเป้าสายตาเสียเอง การเรียนรู้ทักษะใหม่สำหรับเขาไม่ใช่กิจกรรมทางสังคม แต่เป็นการเสริมเขี้ยวเล็บให้กับคลังแสงส่วนตัว และธนู…ก็เป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับการสังหารจากระยะไกล, เป็นศิลปะที่ต้องใช้ความแม่นยำ, การควบคุม, และความเยือกเย็น—คุณสมบัติที่เขาไม่ได้ขาดแคลน

แล้วผู้สอนก็ปรากฏตัว

เคที่ เฟย์ เดินเข้ามาในสนามด้วยรอยยิ้มที่สดใสราวกับดวงอาทิตย์ ผมสีน้ำตาลของเธอถูกมัดรวบไว้ข้างหลัง, เผยให้เห็นดวงตาที่เป็นประกายด้วยพลังงานและความกระตือรือร้น เธอดูเหมือนนักผจญภัยที่เพิ่งกลับมาจากการเดินทางมากกว่าครูฝึก "¡Hola a todos!" เธอกล่าวทักทายด้วยสำเนียงสเปนที่ลื่นไหล, น้ำเสียงของเธอเปี่ยมไปด้วยความเป็นมิตร "ยินดีต้อนรับสู่คลาสยิงธนูขั้นพื้นฐาน! กฎข้อแรกเลย... เราจะไม่เรียกสิ่งนี้ว่า 'ไม้กับเชือก' แต่นี่คือ 'คู่หู' ของเรา"

บุตรแห่งโชคชะตาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย คู่หู? ไม่...มันคือเครื่องมือ คือระบบกลไกที่ใช้หลักการของแรงดีดและพลังงานศักย์เพื่อส่งวัตถุไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง แต่เขาก็เข้าใจหลักจิตวิทยาเบื้องหลังคำพูดของเธอ—การสร้างความเคารพต่ออาวุธย่อมนำไปสู่การใช้งานที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น

"และความปลอดภัยคือพื้นฐานของความเชื่อใจที่เรามีให้กัน" เคที่กล่าวต่อ, รอยยิ้มของเธอยังคงอยู่แต่แววตากลับจริงจังขึ้น "เราอยากให้ลูกธนูไปหาเป้า ไม่ใช่ไปหาเพื่อนข้างๆ นะ Por favor (ได้โปรด)"

จากนั้นก็ถึงเวลาเลือก "คู่หู" เคที่ผายมือไปยังแร็คที่วางคันธนูหลากหลายแบบเรียงรายอยู่ "ไปลองสัมผัสมันดูสิ ลองถือแต่ละอัน แล้วดูว่าคันไหนที่รู้สึก 'เข้ามือ' ที่สุด มันเป็นสัญชาตญาณน่ะ"

ขณะที่คนอื่นเดินเข้าไปเลือกอย่างลังเล, แอ็กเซลกลับเคลื่อนไหวอย่างมีเป้าหมาย เขาไม่ได้ใช้ 'สัญชาตญาณ' ในแบบที่เธอพูดถึง แต่ใช้การวิเคราะห์ที่ผ่านการฝึกฝนมาแล้ว เขาหยิบคันธนูขึ้นมาสามคัน, แต่ละคันมีน้ำหนักและวัสดุที่แตกต่างกัน ปลายนิ้วของเขาลูบไล้ไปตามความโค้งของไม้, ทดสอบความสมดุล, และประเมินแรงดึงคร่าวๆในใจ เขามีพื้นฐานการยิงปืนมาบ้าง และหลักการพื้นฐานของการเล็งเป้าก็ไม่ได้ต่างกันนัก

ในที่สุดเขาก็เลือกคันธนูยาวที่ทำจากไม้ยิว, ยืดหยุ่น,  เรียบง่าย, ไร้การตกแต่ง, และดูเหมือนเป็นเครื่องมือสังหารที่มีประสิทธิภาพมากกว่างานศิลปะ มันให้ความรู้สึกสมดุลในมือ, เป็นส่วนต่อขยายของแขนที่สมบูรณ์แบบ

เมื่อทุกคนได้คันธนูของตัวเองแล้ว, เคที่ก็สั่งให้ทุกคนหลับตาลง "ลองรู้สึกถึงน้ำหนักของมันสิ สัมผัสความโค้งของไม้ จากนี้ไปสิบนาที, ทำสมาธิกับคันธนูของพวกเธอ"

บุตรแห่งไทคีทำตามคำสั่ง เขาหลับตาลง, แต่จิตใจของเขาไม่ได้ล่องลอยไปกับการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณ เขากำลังทำในสิ่งที่ต่างออกไป—เขากำลังสร้างแผนที่ในใจ จดจำน้ำหนักของคันธนูจนถึงหน่วยกรัมสุดท้าย, สัมผัสความเรียบของผิวไม้, และคำนวณแรงที่ต้องใช้ในการน้าวสายอย่างแม่นยำ ท่าทางการยืนของเขาไร้ที่ติ, แขนที่ถือคันธนูเหยียดตรงและมั่นคง, ไม่มีความเสี่ยงที่สายธนูจะดีดใส่แม้แต่น้อย เขากำลังผนวกรวมระบบอาวุธใหม่นี้เข้ากับคลังข้อมูลการต่อสู้ของเขา, ไม่ใช่ด้วยความรู้สึก, แต่ด้วยตรรกะที่เยือกเย็น

สำหรับคนอื่น, นี่คือการสร้างความสัมพันธ์

สำหรับเขา, นี่คือการติดตั้งซอฟต์แวร์

(ยิงธนู 1/4)

เรียน +10 EXP และ +5 ความกล้า

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nymeria HEROES

16-07-2025 11.20 AM

I want to be your everything little darling

ทันทีที่ก้าวพ้นจากรถบัสที่นำพวกเขามาส่งถึงหน้าค่ายฮาล์ฟบลัด ร่างกายของไนมีเรียก็แทบจะแหลกสลายลงตรงนั้น ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดหลายวันของการเดินทางและต่อสู้ที่ไม่หยุดหย่อนถาโถมเข้าใส่ราวกับคลื่นยักษ์ กล้ามเนื้อทุกมัดกรีดร้องประท้วง และเปลือกตาของเธอก็หนักอึ้งราวกับมีแท่งตะกั่วถ่วงไว้ เตียงนอนในเคบิน 20 คือสิ่งเดียวที่เธอต้องการในตอนนี้

“ในที่สุด” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในห้วงคำนึงอย่างโล่งอก “กลับมาถึงรังหนูของเธอซะที ไปเลยไนท์ ไปนอนสลบเป็นซากศพสักสองสามวัน ไม่ต้องตื่นขึ้นมาจนกว่าสงครามโลกครั้งต่อไปจะเริ่มเลยนะ”

ร่างบางกำลังจะเดินโซซัดโซเซไปยังเคบินของเธอตามคำแนะนำของวิญญาณสาว แต่แล้วสายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นกลุ่มเดมิก็อดที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปยังทิศทางของลานยิงธนู

ลานยิงธนู

ภาพของธิดาแห่งอพอลโล่ผู้มีรอยยิ้มสดใสราวกับแสงอาทิตย์ก็ผุดขึ้นมาในหัว พร้อมกับความทรงจำที่ว่าวันนี้เธอมีคลาสเรียนยิงธนูคาบที่สี่พอดี

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ” แคลร์ร้องเตือนทันทีที่สัมผัสได้ถึงความคิดของเธอ “สภาพเธอตอนนี้เหมือนซากศพเดินได้ชัดๆ แค่ยกแขนขึ้นมาหวีผมยังยากเลย นับประสาอะไรกับการง้างคันธนู!”

“แต่ฉันพลาดมาหลายคลาสแล้ว” เธอผู้นั้นเถียงกลับในใจ “อีกอย่าง ฉันมีของฝากให้เคธี่ด้วย”

“เอาไว้ให้วันอื่นก็ได้! เธอต้องพักผ่อน!”

แต่ดูเหมือนว่าความดื้อรั้นของธิดาแห่งเฮคาทีจะเอาชนะความเหนื่อยล้าของร่างกายได้เสมอ เธอตัดสินใจในเสี้ยววินาที หากเธอยอมเหนื่อยอีกสักหน่อย วิ่งไปที่ลานตอนนี้ อาจจะยังพอเข้าคลาสแบบสายๆ ได้ทัน

โดยไม่สนใจเสียงคัดค้านของแม่มดจอมวีนอีกต่อไป สองเท้าที่เคยหนักอึ้งก็เริ่มออกวิ่งอีกครั้ง มุ่งหน้าไปยังลานยิงธนูด้วยความมุ่งมั่นสุดท้ายที่ยังพอมีเหลืออยู่

เมื่อเธอไปถึง ลานยิงธนูก็เต็มไปด้วยเหล่าเดมิก็อดที่กำลังฝึกซ้อมกันอย่างขะมักเขม้น เคธี่ เฟย์ ในชุดทะมัดทะแมงและรอยยิ้มที่คุ้นเคยกำลังเดินสอนนักเรียนคนอื่นๆ อยู่ เมื่อเธอเห็นไนท์ที่วิ่งหอบเข้ามาในสภาพมอมแมม เธอก็รีบเดินเข้ามาหาด้วยความประหลาดใจระคนเป็นห่วง

“ไนท์! เธอกลับมาแล้ว! เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมสภาพดูเหมือนเพิ่งไปสู้กับไททันมาเลยล่ะ”

“ก็ คล้ายๆ อย่างนั้นแหละค่ะ” ร่างทรงเสน่ห์ตอบพลางหอบหายใจ “ขอโทษที่มาสายนะคะ พอจะให้ฉันร่วมคลาสด้วยได้ไหม”

เคธี่ยิ้มกว้าง “แน่นอนสิ! มาได้จังหวะพอดีเลย เรากำลังจะเริ่มบทเรียนสุดท้ายของวันนี้กัน ‘การรวมเป็นหนึ่ง’!”

ธิดาแห่งอพอลโล่ไม่ได้เสียเวลาอธิบายยืดยาว เธอพาไนมีเรียไปยังช่องยิงที่ว่างอยู่แล้วยื่นคันธนูให้ “วันนี้เราจะนำทุกอย่างที่เคยเรียนมาประกอบกันให้กลายเป็นหนึ่งเดียว” เธอกล่าวกับทุกคนในคลาส “มันคือ วงจรแห่งการยิง ตั้งแต่การยืน การหยิบลูกธนู การพาดสาย การเล็ง จนถึงการปล่อยลูกธนู ทุกขั้นตอนต้องลื่นไหลเป็นจังหวะเดียวกัน เหมือนการหายใจ”

ไนมีเรียพยายามทำตามร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อยจากความอ่อนเพลีย แต่จิตใจของเธอกลับสงบนิ่งอย่างน่าประหลาด เธอหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มทบทวนทุกขั้นตอนในหัว

“หัวใจสำคัญคือ การรวบรวมสมาธิ” เสียงของเคธี่ดังขึ้นอีกครั้ง “ตัดทุกสิ่งรอบตัวออกไปให้หมด เสียงลม เสียงคนคุย ความเหนื่อยล้าในร่างกาย ทิ้งมันไปให้หมด ให้เหลือแค่เธอกับเป้าหมายเท่านั้น”

คำพูดนั้นราวกับเป็นกุญแจที่ไขเข้ากับจิตใจของเธอ เธอตัดเสียงโอดครวญของร่างกายทิ้งไป ลืมความเจ็บปวดจากการต่อสู้ ลืมความง่วงที่แทบจะทำให้ล้มทั้งยืน ในโลกของเธอตอนนี้ มีเพียงตัวเธอกับเป้าฟางที่อยู่ห่างออกไปยี่สิบเมตรเท่านั้น

ฟิ้ว!

ลูกธนูดอกแรกพุ่งออกจากคันธนู มันปักเข้าที่วงแหวนสีน้ำเงิน เกือบจะเข้าเป้า แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าสมบูรณ์แบบ

“ไม่ต้องกังวลเรื่องคะแนน!” เคธี่ให้กำลังใจ “สนุกกับการยิง! เป้าหมายของเราคือการท้าทายตัวเอง พยายามทำให้ดีกว่าครั้งที่แล้วของตัวเองก็พอ”

คำพูดนั้นจุดประกายบางอย่างในตัวของสตรีตาคม เธอพยักหน้ารับแล้วหยิบลูกธนูอีกดอกขึ้นมาพาดสาย คราวนี้เธอไม่ได้สนใจว่าจะยิงโดนตรงไหน แต่สนใจในกระบวนการ เธอปรับท่ายืนเล็กน้อย ควบคุมลมหายใจให้สม่ำเสมอ แล้วปล่อยลูกธนูออกไปอย่างนุ่มนวล

ฟิ้ว!

ลูกธนูดอกที่สองพุ่งเป็นเส้นตรงปักเข้าที่วงแหวนสีแดง!

จากนั้น ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเข้าที่เข้าทาง ลูกแล้วลูกเล่าที่เธอปล่อยออกไปต่างพุ่งเข้าสู่เป้าหมายอย่างแม่นยำขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายและจิตใจของเธอเริ่มทำงานประสานกันเป็นหนึ่งเดียว ความเหนื่อยล้าถูกแทนที่ด้วยสมาธิที่แน่วแน่

ในช่วงท้ายของคลาส เคธี่ก็ประกาศความท้าทายสนุกๆ ขึ้น “เอาล่ะทุกคน! เพื่อเป็นการปิดท้าย! ใครยิงเข้าวงแหวนสีแดงได้ในดอกเดียว ฉันมีรางวัลให้!”

ไนมีเรียสูดหายใจเข้าลึกๆ เป็นครั้งสุดท้าย เธอเล็งไปที่วงแหวนสีแดงเล็กๆ ที่อยู่ใจกลางเป้าหมาย เวลาดูเหมือนจะเดินช้าลง เธอได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นเป็นจังหวะ แล้วเธอก็ปล่อยสายธนูออกไป

ลูกธนูดอกนั้นพุ่งแหวกอากาศไปราวกับมีชีวิต มันไม่ได้แค่ปักเข้าที่วงแหวนสีแดง แต่มันปักเข้าที่ใจกลางของวงแหวนสีแดงอย่างพอดิบพอดี!

หลังจากที่คลาสเรียนจบลงอย่างสวยงาม ร่างบางก็เดินเข้าไปหาเคธี่ที่กำลังเก็บของอยู่ เธอยื่นถุงกระดาษเล็กๆ ให้

“ของฝากจากเคียฟค่ะ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เป็นโยเกิร์ตที่อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมาเลย”

เคธี่รับของฝากนั้นมาด้วยความดีใจและประหลาดใจ “เคียฟ! เธอไปถึงที่นั่นเลยเหรอ!?”

จากนั้นการสนทนาที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานก็เริ่มต้นขึ้น ไนท์เล่าประสบการณ์การเดินทางที่น่าตื่นเต้น (โดยเซ็นเซอร์เรื่องราวที่โหดร้ายออกไปเกือบทั้งหมด) ให้เพื่อนสาวของเธอฟังอย่างออกรส มันคือช่วงเวลาแห่งการผ่อนคลายที่เธอโหยหามาตลอดหลายวัน

เมื่อบทสนทนาจบลง สตรีรอยยิ้มเรียบก็ขอตัวลา เธอบอกลาเคธี่แล้วเดินกลับไปยังเคบิน 20 ด้วยสภาพที่เหนื่อยอ่อนกว่าเดิม แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอิ่มเอมอย่างประหลาด ในที่สุด เธอก็จะได้พักผ่อนอย่างแท้จริงเสียที

****

คลาสเรียนธนูครั้งที่ 4/4 ครบ!! รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +5 ความกล้า

ให้โยเกิร์ต [NPC-09] เคธี่ เฟย์ +20 ความสนิทสนม
โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5
 กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

ARI Class 4/4
22th July 2025 1-3PM

   ณ เช้าวันใหม่ที่แสงแดดไม่อ่อนส่องลอดใบไม้ลงมาบนลานยิงธนู เหล่าเดมิก็อดที่สมัครเรียนวิชายิงธนูทยอยมายืนเข้าแถวด้านหน้าเป้ายิงหลากสีที่ตั้งเรียงรายอยู่ในระยะห่างพอเหมาะ

   เคธี่ “แคท” เฟย์ ปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า เธอสวมเสื้อกล้ามสีขาวแบบนักธนูคล่องตัว กับกางเกงยีนส์ขาสั้น และมีผ้าคาดผมสีทองเล็ก ๆ ติดอยู่เหนือหน้าผากข้างขวา ข้อมือข้างขวาของเธอสวม “กำไลทอง” ซึ่งทุกคนในคาบรู้ดีว่า มันแปลงร่างเป็น ธนูประจำตัว ของเธอได้

   “เป็นยังไงบ้าง พวกเราเดินทางมาจนถึงคาบที่สี่ของการยิงธนูแล้ว” ธิดาแห่งอพอลโล่เอ่ยอย่างฉะฉาน แจกยิ้มสดใสให้แแก่ซอมบี้ผุ้ต้องเรียนตลอดทั้งวัน “วันนี้เราจะมายิงธนูกันอย่างเต็มรูปแบบ มาทบทวนกันก่อน”

   “การยิงแต่ละขั้นตอนมีอะไรบ้าง ยกธนูในมือแล้วทำท่าพร้อมเอ่ยขั้นตอนมาพร้อมกัน” เคธี่ยืนดูแต่ละคนพร้อมช่วยจัดท่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยังไม่สมบูรณ์ จากการยืนตั้งท่า → การวางลูกธนู → การขึ้นพาดสาย → การดึงรั้ง → เล็งเป้า → การปล่อย

   “ต่อไป อย่างที่ฉันเคยบอก เมื่อทุกเสียงเงียบลง เมื่อสติโฟกัสเพียงเป้าหมาย เมื่อนั้นให้ปล่อยสายซะ” ผู้ฝึกสอนเอ่ยขมวดปมความรู้ทุกอย่างก่อนที่เธอจะปรบมือสามครั้งเป็นการเรียบจุดสนใจให้เด็ก ๆ หันมามองเธอ “เอาล่ะ เรียงหน้ากระดานตามเป้าที่ตั้งไว้ อย่าลืมธนูตัวเองด้วยล่ะ ฉันจะเดินไปทีละกลุ่มเพื่อดูพวกเธอยิงกันกลุ่มละ 3 เซ็ต เซ็ตละห้าครั้ง จำไว้ว่าจงทำให้ดีขึ้นทุกครั้งไม่งั้นจะต้องมาซ่อมอีกสักคาบก่อนค่อยไปทำการสอบปลายเดือนนะ”

   เมื่อนั้นการจับกลุ่ม กลุ่มละ 5 คนก็บังเกิดขึ้น ไม่ต้องสืบว่าริปลีย์อยู่กลุ่มร่วมกับลิเลียน่า ร็อกซาน่า และมีพ่วงเอเตียนมาด้วยเพราะเขาไม่รุ้จะอยู่กับใคร ที่น่าประหลาดใจที่สุดก็คงจะเป็นการที่กลุ่มของเธอมีร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีชมพูแสนสะดุดตาอยู่ด้วย

   เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล

   “ขออยู่ด้วยคนนะ”

   เสียงของเขาทุ้มนุ่มหากไม่เปรียบเทียบเขากับเอเตียน โลรองต์ละก็คงจะเป็นไซบีเรียนที่เก็บทรงไม่รั่ว กับ ซามอยด์ย้อมชมพูหน้านิ่งล่ะมั้ง ?

   พวกที่รูปลักษณ์ดูต่างจากนิสัยอยู่หน่อย ๆ

   ในระหว่างที่รอให้มถึงคิวกลุ่มของเธอนั้นเองก็ลองยกธนูขึ้นมาฝึกฝนโดยไม่ใช้ลูกธนูพาดสายแต่อย่างใด เพียงแค่ฝึกตรึงรั้งให้คุ้นชินกับน้ำหนัก ท่าทาง และหลาย ๆ อย่าง—ให้ร่างกายจดจำมันให้ดีเหมือน ๆ กับที่เธอสมารถขึ้นพ้อยท์ได้ทุกเมื่อนั่นแหละ

   ช่วงเวลาที่ริปลีย์ยกธนูขึ้นมาลองฝึกฝนท่าทางนี้เอง ตรงหน้าของเธอเป็นเมเรซ เขามองสักพักก่อนจะถือวิสาสะค่อย ๆ เอามือขึ้นมาดันศอกเล็กให้กางขึ้นมากกว่านี้ ราวกับช่วยจัดท่าทางเล็กน้อยก่อนที่จะต้องได้รับการประเมินจากเคธี่ต่อ

   “กางมากกว่านี้หน่อย ให้มันตั้งฉากกับตัวขนานกับพื้น”

   “แบบนี้ ?”

   “โทษนะ”

   ราวกับว่าพอขยับที่หนึ่ง อีกที่หนึ่งดันไม่ได้อยู่ที่เดิม เขาจึงเดินมาอ้อมหลังเพื่อที่จะช่วยจัดท่าทางของเธอ มือที่หนากว่าที่เธอคิดค่อย ๆ ดันแขนทั้งสองขึ้นไม่ให้ตก ความรู้สึกที่ระยะห่างถดถอยชั่วขณะทำเอาลมหายใจสะดุดไปครู่เชียว

   กลายเป็นหงส์น้อยช่างฝันไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

   ครั้นเมื่อท่าทางของการยิงธนูถูกเพื่อนร่วมกลุ่มจัดท่าทางให้เรียบร้อยแล้วเขาก็ค่อย ๆ ถอยออกมาเพื่อยืนดูผลงานของตนเองโดยที่เจ้าตัวไม่ได้นึกคิดอะไรว่าท่าทางเมื่อครู่มันจะส่งผลอะไรบ้าง

   “ —เอ่อ…พอได้ใช่ไหม ?”

   เมื่อเห็นว่าคนที่มาจัดท่าของเธอไม่ยอมพูดอะไรสักทีก็เอ่ยออกมาเบา ๆ เพราะว่าตอนนี้เธอก็เริ่มจะ…เมื่อยแขนอยู่บ้างที่ต้องรั้งสายง้างอยู่ราว ๆ เกือบห้านาทีแล้ว เมเรซชะงักนิดหนึ่ง ดวงตาสองสีละจากแขนเธอมาสบกันตรง ๆ ครั้งแรกในคลาสนี้ เขาที่เพิ่งจะนึกออกว่าเธอตรงหน้าเขากำลังรู้สึกเมื่อยล้าแล้วก็รีบพยักหน้าบอกให้เธอลดแขนลงได้แล้ว

   “…อาฮะ โทษทีนะ ฉัน…น่าจะบอกให้เธอลดมือลงก่อน ไม่ได้ตั้งใจให้ยืนนานขนาดนั้น”

   เขากะพริบตาเบา ๆ ก่อนยิ้มเจือจางให้ — เป็นรอยยิ้มของคนที่รู้ว่าตัวเองอาจจะล้ำเส้นนิดหน่อย โดยไม่ตั้งใจ จากนั้นเสียงทุ้มนุ่มก็พูดต่อด้วยท่าทีเรียบง่ายแต่จริงใจ

   “ขอโทษด้วยนะ…ริปลีย์ ใช่ไหม?” เขาเอ่ยชื่อเธอออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคนเคยได้ยินผ่านหูบ่อย ๆ แต่เพิ่งกล้าพูดออกมาตรง ๆ เป็นครั้งแรก “ฉันเมเรซ… ถึงจะเคยเรียนด้วยกัน แต่ไม่เคยคุยกันเลยสินะ”

   “ไม่เป็นไร ขอบคุณเสียอีกที่ช่วยจัดท่าให้น่ะ” หงส์ขาวแห่งเคบินที่สามเอ่ยออกมาอย่างไม่ติดใจนัก เพราะว่าในแง่ของการที่เธอเอาแต่ไปออกเดินทางทั้งทำภารกิจ ท้ังทำงานแสดงทำให้เธอไม่ได้มาฝึกซ้อมอะไรนักเลย โดยเฉพาะธนูที่เธอไม่ได้หยิบใช้มากเท่าทวน—...

   อันที่จริงต้องบอกว่าเธอก็พอได้ใช้บ้าง แต่เป็นธนูจากน้ำที่มันไม่ให้ทักษะการยิงธนูของเธอขนาดนั้น

   เมเรซได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจที่อีกคนดูไม่ได้ถือสามากนัก ไม่นานหลังจากนั้นเคธี่ก็เดินมาถึงกลุ่มของเธอพอดี ได้เข้าทดสอบการยิงธนูท้ายคาบนี้ต้องบอกเลยว่าขอบคุณที่เมเรซช่วยจัดท่าอยู่นาน เธอเลยไม่ต้องมายิงซ่อมมากขึ้นจนกว่าเคธี่จะพอใจ

   ด้วยเหตุนี้แล้วก่อนจะเดินออกจากสถานที่เรียนยิงธนู ร่างเล็กของริปลีย์ก็รีบค้นตัวเองก่อนจะรีบเดินไปดักหน้าหนุ่มอะโฟรไดต์ผู้เป็นดั่งแฟชั่นนิสต้าของค่ายฮาล์ฟบลัด มือสีขาวซีดพอเข้มขึ้นมาบ้างจากการออกไปผจญภัยก่อนหน้านี้ได้ยื่นบางสิ่งให้เขา

   “ตอนนี้ไม่มีของติดตัวเลย เอาอันนี้ไปแทนก็แล้วกัน ถือว่าแทนคำขอบคุณนะ”

   และใช่ สิ่งที่ริปลีย์เอาให้คืออาหารเสริมน่ะสิ...

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-09] เคธี่ เฟย์
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

การปฏิสัมพันธ์กับ เมเรซ การพูดคุย +7 ความสนิทสนม ให้ อาหารเสริม แก่เมเรซ ให้ของที่ชอบ +20

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP
@God

Nymeria HEROES

21-07-2025 13.00 PM

I want to be your everything little darling

หนึ่งสัปดาห์ก่อนการเดินทางครั้งใหญ่คือช่วงเวลาแห่งความสงบที่หลอกลวง สำหรับบางคน มันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้นอนดูหนังหรือใช้เวลาไปกับเรื่องไร้สาระ แต่สำหรับไนมีเรียแล้ว ทุกนาที ทุกวินาที คือทองคำที่ต้องถูกหลอมและตีขึ้นเป็นอาวุธ นางไม่ได้พักผ่อน แต่กำลังสะสมทุกทรัพยากรที่มีอยู่ ทั้งความรู้, ทักษะ, และความแข็งแกร่งของร่างกายให้พร้อมสำหรับสงครามที่กำลังจะมาถึง

ตารางฝึกฝนที่อัดแน่นถูกจัดขึ้นมาด้วยตัวเอง และในบ่ายวันนี้ จุดหมายปลายทางคือลานยิงธนู

ในมือของสตรีตาคมไม่ได้มีเพียงคันธนูฝึกซ้อมที่เพิ่งไปเบิกมาจากโรงตีเหล็ก แต่ยังมีถ้วยกรีกโยเกิร์ตที่ราดด้วยน้ำผึ้งป่าและโรยหน้าด้วยผลไม้ตระกูลเบอร์รี่สดๆ มันคือสินบน คือเครื่องเซ่น และคือการแสดงออกถึงความเคารพที่นางมีต่อครูฝึกคนสำคัญ

เคธี่ เฟย์ ยืนรออยู่แล้วท่ามกลางเป้ายิงที่ถูกจัดวางในรูปแบบใหม่ที่ซับซ้อนกว่าเดิม รอยยิ้มของหล่อนยังคงอบอุ่นเหมือนแสงของเทพบิดา แต่แววตาที่มองมานั้นกลับเต็มไปด้วยความท้าทาย

“ยินดีต้อนรับสู่บทเรียนขั้นสูงนะ ไนท์” ธิดาแห่งอพอลโล่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใส “ถ้า AR I คือการเรียนรู้ที่จะ 'พูด' กับคันธนู AR II ก็คือการเรียนรู้ที่จะ 'ร้องเพลง' กับมัน”

“งั้นนี่ก็คือสินบนสำหรับนักร้องนำคนเก่งค่ะ” ร่างอรชรตอบกลับพลางยื่นถ้วยโยเกิร์ตให้ “หวังว่าจะช่วยให้เสียงไม่แหบแห้งไประหว่างการสอนนะคะ”

เคธี่หัวเราะออกมาเบาๆ รับของกำนัลมาด้วยความยินดี “แหม ช่างรู้ใจจริงๆ งั้นเรามาเริ่มบทเพลงแรกกันเลยดีกว่า”

บทเรียนแรกคือเทคนิคที่ดูเหมือนง่ายแต่กลับทำได้ยากอย่างเหลือเชื่อ นั่นคือ การหยิบและพาดลูกศรอย่างรวดเร็ว (Rapid Nocking) โดยไม่ต้องละสายตาไปจากเป้าหมาย เคธี่สาธิตให้ดูเป็นตัวอย่าง การเคลื่อนไหวของหล่อนลื่นไหลและเป็นธรรมชาติราวกับสายน้ำ ลูกธนูถูกหยิบขึ้นมาจากกระบอกและพาดลงบนสายได้อย่างรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน

เมื่อถึงคราวของไนท์ ความพยายามครั้งแรกกลับเต็มไปด้วยความเงอะงะและเก้กัง นิ้วมือที่เคยชินกับการร่ายมนตร์อันซับซ้อนกลับดูเหมือนจะแข็งทื่อไปชั่วขณะเมื่อต้องรับมือกับทักษะทางกายภาพที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้

“ให้ตายเถอะ นี่มันดูเหมือนการพยายามจะร้อยด้ายเข้าเข็มตอนที่กำลังวิ่งมาราธอนชัดๆ” เสียงของแม่มดจอมวีนดังขึ้นในหัวอย่างไม่เกรงใจ

แต่หลังจากความพยายามอยู่หลายครั้ง สองมือก็เริ่มจดจำการเคลื่อนไหวนั้นได้ มันค่อยๆ กลายเป็นสัญชาตญาณ กลายเป็นท่วงทำนองที่ประสานกันระหว่างมือซ้ายที่ถือคันธนูและมือขวาที่หยิบลูกศรขึ้นมาพาด

บทเรียนต่อมาคือ การสลับเป้าหมาย (Target Switching) มันไม่ใช่แค่การหันไปยิงเป้าอื่น แต่คือการฝึกให้สายตา, สมอง, และร่างกายทำงานประสานกันเป็นหนึ่งเดียว เคธี่อธิบายว่าหัวใจของมันคือการเคลื่อนสายตาไปที่เป้าหมายใหม่ก่อนที่ร่างกายจะหันตามไป การฝึกฝนดำเนินต่อไปจนกระทั่งธิดาแห่งเฮคาทีสามารถยิงสลับไปมาระหว่างเป้าหมายสองเป้าได้อย่างราบรื่นราวกับการเต้นรำ

จากนั้นก็มาถึงการทดสอบภาคปฏิบัติครั้งแรก "เพลงธนูห้านัด"

เป้าหมายเดียว กับลูกธนูห้าดอก และเวลาที่จำกัด ห้วงคำนึงพลันว่างเปล่า เหลือเพียงแค่ตัวนาง, คันธนู, และเป้าหมายที่อยู่เบื้องหน้า ลมหายใจถูกผ่อนออกมาช้าๆ พร้อมกับที่ลูกธนูดอกแรกถูกปล่อยออกไป

ฟิ้ว! ปักเข้ากลางเป้า!

ฟิ้ว! ดอกที่สองปักอยู่ไม่ห่างจากดอกแรก!

ฟิ้ว! ดอกที่สามเบี่ยงไปเล็กน้อยเพราะความรีบร้อน!

ฟิ้ว! ฟิ้ว! สองดอกสุดท้ายถูกปล่อยออกไปติดๆ กันเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาด ร่างบางปรับจังหวะและท่วงท่าของตนเองใหม่ จนในที่สุด ลูกธนูทั้งห้าดอกก็ปักรวมกันเป็นกลุ่มก้อนที่น่าพอใจอยู่บนเป้าหมาย

“ไม่เลวเลย” เคธี่เอ่ยชม “เธอเริ่มจะจับท่วงทำนองของตัวเองได้แล้ว”

และการทดสอบสุดท้ายก็มาถึง "การทดสอบของนักล่า"

เป้าหมายสามเป้าถูกตั้งไว้ในระยะและมุมที่แตกต่างกัน เป้าหนึ่งอยู่ใกล้, เป้าหนึ่งอยู่ไกลและเยื้องไปทางขวา, และเป้าสุดท้ายอยู่ต่ำและมีที่กำบังเล็กน้อย มันคือบททดสอบที่จำลองสถานการณ์การต่อสู้จริงได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เมื่อสัญญาณเริ่มขึ้น ลูกธนูดอกแรกก็พุ่งเข้าใส่เป้าหมายที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็วและแม่นยำ จากนั้นร่างกายก็บิดตัวเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปยังเป้าหมายที่อยู่ไกลออกไป มีการคำนวณทิศทางลมและแรงโน้มถ่วงในเสี้ยววินาที ก่อนที่ลูกธนูดอกที่สองจะถูกปล่อยออกไป มันลอยโค้งเป็นวิถีที่งดงามก่อนจะปักเข้ากลางเป้าได้อย่างพอดิบพอดี และสุดท้าย ร่างบางก็ย่อกายลงเล็กน้อยเพื่อเล็งไปยังเป้าหมายสุดท้ายที่อยู่ต่ำลงไป ลูกธนูดอกที่สามพุ่งทะลุผ่านช่องว่างของที่กำบังแล้วเจาะเข้าที่ใจกลางของเป้าหมายได้อย่างหมดจด!

“ยอดเยี่ยมมาก” เคธี่กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “เธอเรียนรู้ได้เร็วจริงๆ แต่จำไว้นะไนท์ ในสนามรบจริง เป้าหมายมันไม่ได้ยืนรอให้เรายิงนิ่งๆ แบบนี้หรอกนะ และบางครั้งเพลงที่เราต้องร้องก็ไม่ใช่เพลงช้าๆ แต่เป็นเพลงร็อคที่บ้าระห่ำที่สุดในชีวิต”

“ฉันจะจำไว้ค่ะ” สุภาพสตรีลึกลับตอบรับคำสอนนั้นอย่างนอบน้อม

บทเรียนในวันนี้จบลงแล้ว แต่มันคือการเริ่มต้นของท่วงทำนองบทใหม่ที่ถูกเพิ่มเข้าไปในคลังแสงของนาง ท่วงทำนองที่พร้อมจะถูกนำไปบรรเลงในสงครามที่แท้จริงซึ่งกำลังรอคอยอยู่เบื้องหน้า

*****

เรียนคลาส AR II 1/4

ทุกๆ การฝึกจะได้รับค่าความสนิท +5 (ไม่จำกัดไบต์)

โบนัส: ทุกๆ 10,000 ไบต์ ได้รับค่าความสนิทเพิ่มอีก +5

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +2 Point และ +20 ความกล้า

ให้โยเกิร์ต [NPC-09] เคธี่ เฟย์ +20 ความสนิทสนม

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 ผมส่งสอบคับ

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

25-07-2025 13.00 PM

I want to be your everything little darling

วันคืนที่เหลืออยู่ก่อนการเดินทางครั้งประวัติศาสตร์ถูกใช้ไปราวกับเม็ดทรายที่ร่วงหล่นจากนาฬิกาอย่างไม่หยุดยั้ง แต่ละวันที่ผ่านไปคือการตอกย้ำถึงความจริงที่ว่า เวลาแห่งความสงบสุขกำลังจะหมดลง ไนมีเรียจึงใช้ทุกโมงยามที่เหลืออยู่อย่างคุ้มค่าที่สุด ร่างกายและจิตใจถูกเคี่ยวกรำจนกลายเป็นเหล็กที่ถูกตีจนร้อนแดงและจุ่มลงในน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทุกรุ่งสาง สองเท้าจะพาร่างที่เริ่มคุ้นชินกับความปวดร้าวไปวิ่งออกกำลังกายบนเนินฮาล์ฟบลัด ความชันของมันคือบททดสอบความอดทนชั้นเยี่ยม เสียงหอบหายใจที่ดังระงมอยู่ในอกประสานกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่รุนแรง แต่ในความเหนื่อยล้านั้น จิตใจกลับสงบนิ่งและจดจ่ออยู่กับเป้าหมายเดียว นั่นคือการอยู่รอด

ตารางการกินและการนอนถูกจัดระเบียบใหม่ทั้งหมด มันไม่ใช่เพื่อความสุขสบาย แต่เพื่อประสิทธิภาพสูงสุดของร่างกาย เมื่อช่วงสายมาถึง ร่างบางก็มุ่งหน้าไปยังศาลาอาหาร จัดการกับมื้อเช้าที่อุดมไปด้วยโปรตีนและคาร์โบไฮเดรตอย่างเงียบเชียบ และในวันนี้ เมื่อรู้ว่ามีคลาสธนูระดับสูงกับเคธี่รออยู่ ปลายนิ้วที่วาดเฮนน่าจนเต็มก็ไม่ลืมที่จะหยิบแพนเค้กเนื้อนุ่มฟูที่ราดด้วยวิปครีมและบลูเบอร์รี่สดจนล้นจานติดมือมาด้วย มันคือของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ สำหรับมิตรภาพที่กำลังงอกงาม

เมื่อมาถึงลานยิงธนู เคธี่ก็ยืนรออยู่แล้วด้วยรอยยิ้มที่สดใสเช่นเคย แต่ธิดาแห่งอพอลโล่คนนี้ก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในตัวของสตรีตาคมคนนี้ แววตาที่เคยคมกริบและแฝงความขี้เล่นเอาไว้ บัดนี้กลับนิ่งสงันและเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นที่หนักแน่นราวกับภูผา

“นี่มันสินบนที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้รับมาเลยนะเนี่ย” เคธี่เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นจานแพนเค้กในมือของอีกฝ่าย

“ถือว่าเป็นค่าพลังงานสำหรับบทเรียนที่หนักหน่วงในวันนี้ค่ะ” สุภาพสตรีลึกลับตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่หาได้ยาก “แล้วก็ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาด้วย”

น้ำเสียงที่จริงจังนั้นทำให้เคธี่ต้องหยุดชะงักไปชั่วครู่ “มีอะไรรึเปล่าไนท์ สีหน้าเธอดูกังวลนะ”

เจ้าของนัยน์ตาลึกลับถอนหายใจออกมาเบาๆ “นี่เป็นภารกิจเดินทางไกลครั้งแรกของฉันค่ะ” เธอสารภาพออกมาในที่สุด “และก็เป็นครั้งแรกที่ได้รับคำพยากรณ์ที่ใหญ่ขนาดนี้ด้วย ฉันก็แค่อยากจะทำให้มันออกมาดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”

มันคือการเปิดเผยความรู้สึกในใจที่หาได้ยากยิ่งจากธิดาแห่งเฮคาที เคธี่สัมผัสได้ถึงความกดดันและภาระอันหนักอึ้งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่เยือกเย็นนั้น หล่อนวางมือลงบนไหล่ของเพื่อนต่างบ้านเบาๆ “เธอทำได้อยู่แล้วไนท์ ฉันเชื่ออย่างนั้น” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นและจริงใจ “เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาเริ่มบทเพลงธนูบทใหม่กันเลยดีกว่า”

บทเรียนในวันนี้คือ "ระบำกับสายลม" การยิงเป้าหมายที่กำลังเคลื่อนที่

“อสุรกายมันไม่เคยวิ่งเป็นเส้นตรงให้เรายิงง่ายๆ หรอกนะ” เคธี่เริ่มต้นปรัชญาของตนเอง “พวกมันเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณ ตามความกลัว และตามความบ้าคลั่ง หน้าที่ของเราคืออ่านจังหวะนั้นให้ออก แล้วส่งลูกศรไป 'รอ' มันที่ปลายทาง”

เทคนิคการเล็งเผื่อ (Leading the Target) คือหัวใจของบทเรียนนี้ “อย่าเล็งไปที่ตัวมัน แต่เล็งไปที่ที่ 'มันกำลังจะไปถึง' ใช้สัญชาตญาณของเธอนำทาง ใช้ความรู้สึกของสายลมที่พัดผ่านใบหน้าเป็นเข็มทิศ”

กิจกรรมภาคปฏิบัติเริ่มต้นขึ้นด้วย "เป้าแกว่งไกว"

เป้าฟางรูปหุ่นถูกแขวนไว้ด้วยเชือกเส้นยาวแล้วปล่อยให้แกว่งไปมาอย่างอิสระ มันคือการเคลื่อนไหวที่สม่ำเสมอแต่กลับคาดเดาทิศทางได้ยากในตอนแรก ลูกธนูดอกแรกของว่าที่แม่มดสาวพลาดเป้าไปอย่างฉิวเฉียด

“เห็นแก่พระเจ้าเถอะ นี่เธอยังยิงเป้าที่เคลื่อนไหวเป็นเส้นตรงไม่ได้เลย แล้วจะไปสู้กับอัศวินแห่งกาลวิบัติที่ขี่ม้าพ่นไฟได้ยังไง” แม่มดจอมวีนบ่นอุบ

"แคลร์ฉันต้องการสมาธิ ช่วงนิ่งๆ สักพักนึง..." แต่หญิงสาวหาได้สนใจไม่ นางหลับตาลงชั่วครู่ สัมผัสถึงจังหวะการแกว่งของเป้าหมาย สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ทุกอย่างดูช้าลง ลูกศรถูกปล่อยออกไป และมันก็ปักเข้าที่กลางอกของหุ่นฟางได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

การทดสอบต่อไปคือ "หมูป่ากลิ้ง"

เป้าทรงกลมที่ทำจากฟางอัดแน่นถูกปล่อยให้กลิ้งลงมาจากเนินเตี้ยๆ มันจำลองการเคลื่อนที่ของศัตรูที่คาดเดาไม่ได้อย่างแท้จริง มันกระดอนไปมา, เปลี่ยนทิศทางกะทันหัน, และไม่มีรูปแบบที่ตายตัว

ครั้งนี้ ว่าที่แม่มดสาวไม่ได้ใช้สายตาในการเล็งอีกต่อไป แต่กลับใช้ความรู้สึกทั้งหมดของร่างกาย นางปล่อยให้สัญชาตญาณนำทาง ปล่อยให้ร่างกายตอบสนองไปเองราวกับการเต้นรำ

ฟิ้ว! ลูกศรพุ่งเฉียดเป้าไปเพียงนิดเดียว ฟิ้ว! ดอกที่สองปักเข้าที่ขอบของเป้า ทำให้มันเสียหลักและหมุนคว้าง ฟิ้ว! และลูกศรดอกสุดท้ายก็พุ่งเข้าสู่ใจกลางของเป้าหมายที่กำลังหมุนติ้วอยู่นั้นได้อย่างน่าอัศจรรย์!

"ขอบคุณสำหรับคลาสที่สองนะรุ่นพี่" เมื่อการฝึกซ้อมจบลง ไนท์ก็รู้สึกได้ถึงทักษะใหม่ที่ถูกปลุกขึ้นมา มันไม่ใช่แค่การยิงธนู แต่คือศาสตร์แห่งการคาดการณ์ คือระบำที่ต้องร่ายรำร่วมกับสายลมและโชคชะตา และคืออาวุธชิ้นใหม่ที่จะช่วยให้นางรอดชีวิตกลับมาจากการเดินทางที่เดิมพันด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง

*****

เรียนคลาส AR II 2/4

ทุกๆ การฝึกจะได้รับค่าความสนิท +5 (ไม่จำกัดไบต์)

โบนัส: ทุกๆ 10,000 ไบต์ ได้รับค่าความสนิทเพิ่มอีก +5

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +2 Point และ +20 ความกล้า

แพนเค้ก ให้ [NPC-09] เคธี่ เฟย์ +20 ความสนิทสนม

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes