[ใกล้กับสนามฝึก] ลานยิงธนู

ลานยิงธนู

เป็นที่สอนและฝึกซ้อมยิงธนูของค่ายฮาล์ฟบลัด 

โดยวิชานี้ จะถูกสอนโดยไครอน ซึ่งบางครั้งก็จะได้รับความช่วยเหลือ

จากสมาชิกของบ้านอะพอลโล

** วันไหนมีชั้นเรียน วันนั้นลานยิงธนูจะใช้ฝึกฝนไม่ได้ **

[ฝึกฝนประจำวัน] 

เขียนโรลเพลย์ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP / +5 พลังใจ

Johnathan BELIEVER

CLΞΔR ΨΩUR MΦΠD WΦTH THΞ

GΦRL ΦΠ THΞ ΠURSΦΠG HΩMΞ.

ที่จริง การที่ชายหนุ่มมายังลานยิงธนูนั้น ก็ไม่ได้มาเพื่อที่จะซ้อมยิงเป้าหรือลองฝึกธนูแต่อย่างใด ที่จริง ตัวเขานั้นยังไม่มีสิ่งนั้นอยู่เลยด้วยซ้ำ แต่ที่จริงๆ ที่เขามาในวันนี้ เขามาหาคนๆนึง ที่ๆจะสามารถเจอเขาได้ เมื่อเขารู้สึกเครียด และต้องการการผ่อนคลาย ซึ่งมันก็คือการยิงธนู ซึ่งความที่นางเป็นบุตรีของอะพอลโล่ ชายหนุ่มเดินเข้ามาในลานยิงธนู ในขณะนั้นเอง คนๆนั้น ที่เขากำลังตามหาอยู่ก็อยู่ที่นั่นด้วย คิมอาร์มิน ผู้ดูแลสถานพยาบาล ที่ตอนนี้เธอกำลังใช้สมาธิในการทำกิจกรรมอดิเรกของตนเองอยู่ 

ชายหนุ่มเองก้ทำได้เพียงเฝ้ามองอย่างไม่ไปไหน ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันมาเจอ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ชายหนุ่มจึงพยายามที่จะเข้าไปสนทนาด้วย แต่กลับไม่เป็นผล

สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้นั้น คือแสดงความจริงใจที่มีต่อเบื้องหน้าหญิงสาว ที่ดูเธอจะไม่ใยดีกับอีกฝ่ายทำสร้างปัญหาใหญ่ให้เธอมาแก้ไขให้ตลอด จนเธอนั้น ก็ไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีก มันเป็นเรื่องที่แย่ แต่ก็ด้วยเหตุนั้น เขาจึงจำเป็ที่จะต้องมาพูดกับอีกฝ่ายให้เคลียร์ พร้อมกับคำขอโทษที่เขานั้นตั้งใจที่จะบอกกับเธอมาโดยตลอด 

และเหมือนทุกอย่างเกิดขึ้น หญิงสาวเองก็เริ่มกลับมาชายตามอง ก่อนที่จะมองเห็นบาดแผลที่เกิดจากการไปล่าอสุรกายในป่าต้องห้ามมา.. 

ชายหนุ่มตอบตามความจริง ซุ่งนั่นทำให้เธอถึงกับวางทุกสิ่งลง และจับมือเขาไปยังสถานพยาบาล เพื่อทำการรักษาต่อไป..

Dean HEROES

071

ไม่นะเดมี่!!

             น่าจะเป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่ดีนมาเยือนสนามฝึกซ้อมยิงธนูจากทุกครั้งเพียงแค่จ๊อกกิ้งผ่าน ดูเหมือนว่าเด็กที่ลงเรียนคลาสนี้จะมีน้อยไครอนจึงดูว้างว่างกว่าตอนที่อยู่บ้านใหญ่เสียอีก เมื่อไครอนเห็นว่าใครมาเขาก็เลิกคิ้วมองก่อนจะเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ

             “สวัสดีครับคุณดีน ดูเหมือนว่าภารกิจแรกที่ได้รับจะปลุกไฟนักสู้ในตัวคุณได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ตอนแรกผมคิดว่าคุณจะพักนานกว่านี้เสียอีก”

             “สวัสดีครับคุณไครอน” ดีนตอบกลับ ทั้งที่ปกติเขาต้องเป็นฝ่ายทักทายก่อนแท้ ๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ “ปลุกใจอะไรกันครับ ผมไม่ได้มาเรียนยิงธนูหรอก แต่ว่าผมอยากจะมาขอบคุณคุณเสียหน่อย ผมขอขอบคุณคำแนะนำที่คุณให้ไว้ก่อนที่ผมจะออกเดินทาง เป็นประโยชน์ได้ดีทีเดียวครับ ในภารกิจนี้ผมได้เงินรางวัลมาด้วยแต่รู้สึกว่ารับเอาไว้คนเดียวไม่ได้จึงอยากเอามาบริจาคให้ค่ายเหมือนเดิม”

             กล่าวจบดีนก็ยื่นซองเงินห้าสิบดอลลาร์ไปให้ ท่าทางที่ดูว่าง่ายนั้นทำเอาเซ็นทอร์รู้สึกประหลาดใจ ราวกับว่าอีกฝ่ายหลังกลับมาจากเฮติจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ แต่เขาก็ยังไม่อยากจะตัดสินใจไปเองมากขนาดนั้น

             “ยินดีครับ และผมดีใจที่คุณกลับมาได้โดยปลอดภัย…” ถึงจะไม่ได้ปลอดภัยไปหมดร้อยเปอร์เซ็นก็เถอะ แต่งานนี้เป็นงานที่ค่อนข้างยาก สำหรับครั้งแรกของดีนกลับมาโดยมีบาดแผลเท่านั้นก็ถือว่ายอดเยี่ยม “ผมคาดไว้ไม่มีผิดว่าคุณเองก็จะกลับมาเยี่ยงวีรบุรุษ”

             “เหอะ.. วีรบุรุษอะไรกันครับ นั่นมันก็เกินไปหน่อย” ชายหนุ่มส่ายหน้าดิ๊ก ๆ ยังคงไม่ยอมรับฉายานี้อยู่วันยังค่ำ “จริงด้วย ผมอยากจะถามเรื่องไอเท็มนิดหน่อยครับ คือผมได้นี่มามันคืออะไร?”

             ดีนเปิดกระเป๋าแล้วหยิบหมวกเล็ก ๆ คล้ายหมวกของเล่นเด็กออกมา ส่วนอีกหนึ่งอย่างก็คือขวดน้ำยาเวทมนตร์

             “หมวกนี่น่าจะเป็นหมวกก๊อบลินใช่ไหมครับ ผมทำอะไรกับมันได้บ้าง?”

             “ถูกต้องอย่างที่คุณคิด หมวกก๊อบลินถือว่าเป็นสินสงครามประเภทหนึ่ง ของบางอย่างสามารถนำไปบูชาแก่ทวยเทพได้ แต่หมวกก๊อบลินไม่มีค่ามากเพียงพอ”

             “ว้า… เป็นของดรอปเกรดต่ำงั้นเหรอ ถึงว่าล่ะตกมาตั้งสามอัน” ชายหนุ่มบ่นอุบอิบ

             “ไม่ได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว คุณสามารถนำหมวกก๊อบลินไปแปรรูปเป็นแร่ที่สำคัญได้ ซึ่งทางค่ายจำเป็นจะต้องใช้แร่แปรรูปเหล่านั้นในการพัฒนาอาวุธใหม่ หากคุณนำไปหลอมที่โรงหลอมเหล็กก็สามารถบริจาคให้ทางค่ายได้เลยครับ จะมีค่าตอบแทนเล็กน้อยให้ นอกจากนี้ยังจะได้ฝึกฝนทักษะการประดิษฐ์อีกด้วยหากว่าคุณสนใจ”

             “อื้ม น่าสนใจจริง ๆ ด้วยแฮะ งั้นเดี๋ยวผมลองไปเรียนหลอมเหล็กแล้วก็เอาไปบริจาคดีกว่า… แล้วน้ำยานี่ล่ะครับมันคืออะไร?”

             ดีนส่งขวดน้ำยาเวทมนตร์สีเขียวที่ดูมีพิรุธให้ผู้อำนวยการ ไครอนไม่ได้รับมา เพียงแค่เห็นปราดเดียวเขาก็ตอบคำถามได้ทันที

             “นั่นคือน้ำยาเวทมนตร์ที่เป็นพื้นฐานการปรุงยา ทักษะเหล่านี้เป็นสิ่งที่เด็ก ๆ บ้านเฮคาทีมีกัน เอาไว้คุณนำไปให้คนของบ้านเฮคาทีได้เลยครับ”

             “อ้อ.. เฮคาที” เขาพึมพำเสียงแผ่ว เพราะเพิ่งถูกเทพีปองร้ายมาจึงหน้าเจื่อนไปนิด เขาจะเข้าหน้ากับเด็กบ้านนั้นได้ยังไงกันนะ… อนาคตคงได้แหล่ะแต่ตอนนี้ยังไม่ใช่ งั้นก็เก็บเอาไว้ก่อน “สิ่งที่ผมอยากถามน่าจะมีเพียงเท่านี้ครับ หรือเอาไว้ถ้าสงสัยอะไรเพิ่มอีกแล้วผมจะมาถามใหม่ ขอบคุณครับคุณไครอน”

             “ยินดีครับ”

             .

             .

             .

             หลังร่ำลาจากปรมาจารย์เซ็นทอร์โดยไม่เรียนรู้วิชายิงธนูดีนก็ออกจากลานฝึกธนู เขาเห็นสุนัขตัวหนึ่งท่าทางประหลาด สิ่งประหลาดที่ว่านั่นก็คือ มันสวมชุดแบบชาวค่าย ทั้งเสื้อสีส้ม ชุดเกราะ และหมวกเกราะสัมฤทธิ์ คนที่รักสัตว์เดินปรี่เข้าไปหามันโดยไม่ได้คิดอะไรเลย

             “น้องหมาน่ารักจัง แต่ว่าทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้กันนะ… หรือว่าจะเป็นเดมิก็อดสายพันธุ์ใหม่?”

             ดีนอดนึกถึงตำนานมิโนทอร์ไม่ได้ จนนึกสงสัยว่าทวยเทพองค์ใดกันนะที่สมสู่กับสุนัข ให้ตายสิ…

             ชายหนุ่มย่อตัวลงไปเล่นกับสุนัขท่าทางของมันดูคุ้นเคยกับดีนและเชื่องมาก ๆ เล่นไปเล่นมาถึงได้เห็นว่าที่ชุดเกราะของมันมีจดหมายน้อยแนบอยู่ (อนิจจัง นางไม้ที่เดม่อนไหว้วานดูเหมือนจะขี้เกียจไปหน่อยนางจึงสอดจดหมายลงไปในเกราะแล้วให้มันดมกลิ่นหาเจ้าของชื่อในจดหมายเอาเอง…) หรือบางทีสุนัขตัวนี้จะเป็นผู้ส่งสารกันนะ? แบบนี้ก็ไม่ควรไปยุ่งกับจดหมายนั้นสินะ กำลังจะทำตัวเป็นคนดีอยู่แล้วเชียวถ้าตาไม่เป็นเห็นคำว่า ‘ถึง ดีน’

             “ห๊ะ.. จดหมายของฉัน?”

             ดีนพยายามคิดว่าในค่ายนี้มีดีนคนอื่นอีกไหมเพราะชื่อเขามันก็ค่อนข้างโหลในระดับหนึ่งในโลกภายนอก แต่คนในค่ายมักจะมีชื่อเสียงเรียงนามที่ไพเราะเพราะหู ซึ่งความจริงเขาก็มีชื่อเทพ ๆ ที่พ่อตั้งให้อย่างเอลวิน แต่ดีนไม่คุ้นชินที่จะใช้ชื่อกลางของตัวเองเป็นชื่อหลักอยู่ดี

             เอาเป็นว่าคงไม่มีดีนคนอื่นแล้วล่ะมั้ง งั้นลองอ่านดูก่อนเผื่อจะเป็นของเขาก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่เขาก็จะรูดซิบปากให้แน่นสนิท

             ถึง ดีน

             ผมไม่รู้ว่าพี่ดีนจะจำผมได้หรือเปล่า แต่ผมฝันร้ายตั้งแต่กลับจากเฮติ เฮคาทีสาปผมครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นสุนัข และบางครั้งก็รู้สึกเหมือนมีสายตาบางอย่างมองผมด้วยความอาฆาต หากผมหายตัวไป ก็แสดงว่าผมโดนคำสาป หวังว่าพี่ดีนจะระมัดระวังตัวจากเฮคาที

             .... ลาก่อนครับ จาก เดม่อน แคนเนลท์

             เมื่ออ่านจดหมายจบชายหนุ่มก็หน้าถอดสีกลายเป็นซีดเผือด ฝันร้าย.. คำสาป.. ถ้าเป็นแบบนั้นก็แปลว่าเขาโดนเหมือนกันน่ะสิ? ระหว่างที่เขากำลังอึ้งอยู่ดีนก็มองลึงลงไปในดวงตาของน้องหมา มันส่งสายตาเว้าวอนมาให้คล้ายมีความนัยมากมายในใจทว่าไม่อาจเปลี่ยนเสียงเป็นภาษาคนได้อีก

             “ไม่นะเดมี่!! ทำไมนายโดนคำสาปแบบนี้ล่ะ ถ้านายโดนสาปเป็นหมาแบบนี้ฉันก็ต้องถูกยิงเป็นร้อยครั้งงั้นเหรอ!!”

             ดีนสติแตกเขาสวมกอดน้องหมาแน่นเสียจนมันเริ่มดิ้น

             ‘แล้วแบบนี้ลิเลียน่าแฟนของนายรู้เรื่องนี้หรือยังเนี่ย?’

             ดีนพยายามเก็บความเสียใจเอาไว้ แล้วอุ้มหมาน้อยเดม่อนแล้วไล่หาตัวลิเลียน่าไปทั่ว ดีที่เขาพบเธอที่ใกล้ ๆ ลานฝึก จากนั้นก็เข้าไปงอแงใส่

             “โฮฮฮ ลิเลียน่า ดูสิเดมี่กลายเป็นหมาไปแล้ว!!”

             “เดี๋ยวก่อนค่ะพี่ดีน ใจเย็น ๆ นะคะ ที่บอกว่าเดม่อนเป็นหมาไปแล้วหมายความว่ายังไง?” จู่ ๆ ได้ทราบข่าวแบบนี้เด็กสาวก็ไปไม่ถูกแม้ว่าเธอจะเป็นคนฉลาดหลักแหลม “พี่แน่ใจได้ยังไงคะว่านี่คือเดม่อนจริง ๆ”

             “ไม่รู้อ่า แต่เธอลองดูหน้าน้องหมานี่สิ มันทำตาใสเหมือนมีอะไรอยากจะพูดออกมา (ทั้งที่มันแค่หิวข้าว…) แล้วฉันก็เจอนี่สอดอยู่ในชุดเกราะของมันด้วย!!”

             ชายหนุ่มผู้ร้อนรนยื่นจดหมายให้เธอ แล้วลิเลียน่าก็เข้ามาตรวจสอบชุดเกราะของเดม่อนทันที มีชื่อสลักเอาไว้เขียนว่า เดม่อน แคนเนลท์ แม้แต่ลิเลียน่าที่สดใสเหมือนดวงอาทิตย์ยังหน้าเสียไปอีกคน มันเป็นเกราะของเดม่อนจริง ๆ เพราะว่าทั้งสองสนิทกันมากเลยจำรายละเอียดของกันและกันได้อย่างแจ่มชัด และอีกอย่างก็คือเดม่อนหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน แล้วก็มีสุนัขจากที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาแทนที่

             “ไม่จริงน่า…” เด็กสาวขยับริมฝีปากเอ่ยเสียงแผ่วเบาไม่อยากเชื่อ เรื่องแบบนี้มันกระทันหันเกินไปจนทำใจไม่ทัน พวกเทพเจ้ายิ่งชอบสาปคนที่ไม่ถูกชะตาให้เป็นนั่นเป็นนี่อยู่เรื่อยด้วย แต่ด้วยไม่อยากจะเชื่อเลยทำใจไม่ยอมรับ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพยายามใช้ปัญญาทั้งหมดที่มีเพื่อแก้ปัญหา แต่เหมือนว่าต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย “พี่ดีน ขอฉันคิดก่อนนะคะว่าต้องทำยังไง”

             “อื้ม ได้ ถ้าไม่ไหวเราไปแจ้งคุณไครอนก็ได้นะ”

             ดีนไม่อยากเร่งเร้าลิเลียน่า เขาจึงปล่อยให้เธอครุ่นคิดหาคำตอบ และหวังว่าทางออก (เฉลย) จะตามมาในเร็ว ๆ นี้

             @Daemon

บริจาคเงินให้ค่าย 50 ดอลลาร์

พบเจอหมาน้อยเดม่อน

Daemon HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-4-2 18:36 071ไม่นะเดมี่!! น่าจะเป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่ดีน ...

April Fool's Day Answers

เดม่อนเดินออกมาจากป่าก่อนเขาตามหาดีน ตอนนี้ดีนน่าจะไ้ดรับจดหมายของเขาแล้วและคงเจอสุนัขตัวนั้นไปแล้ว ไม่รู้อีกฝ่ายจะกระวนกระวายยังไงบ้าง ก่อนเขารีบสับฝีเท้าเร่งไปหาอีกฝ่ายให้เจอ

ก่อนเขาได้ยินจากแซเทอร์คุยกันว่า เห็นบุตรโพไซดอนไปสนามฝึกยิงธนู เขาก็มุ่งหน้าไปยังพิกัดดังกล่าว

ก่อนเขามาเห็นไกล ๆ ดีนกับลิเลียน่ากำลังทำสีหน้าเศร้าบางอย่าง ก่อนเขาจะเห็นหมาน้อยที่เขาเจอในค่ายโดนลิเลียน่าอุ้มอยู่

เดม่อนเดินเข้าไปหาทั้งสองก่อนพูดทักทายขึ้นด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาสีฟ้าทองสะท้อนแสงแดดยามเย็น  "ไงพี่ดีน ลิเลียน่า สุขสันต์วัน April Fool's Day"

@@Dean 

ลิเลียน่าเงยหน้าขึ้นตามเสียงก่อนเธอเห็นใบหน้าคุ้นเคย เธอวิ่งมาโผกอดผมด้วยความเป็นห่วง "นายเล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย!!?" เธอพูดก่อนจะทุบแผ่นอกผม

ผมมองลิเลียน่าน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง นี่เป้นครั้งแรกที่เธอร้องไห้เช่นนี้ ผมรู้สึกผิดเลย ก่อนจะยกมือโอบกอดลิเลียน่า พูดเสียงแผ่วเบาข้างหูของเธอ "ผมขอโทษนะ..."

"คราวหน้าอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกนะ อย่าเอาความเป็นความตายของตัวเองมาล้อเล่นแบบนี้..." ลิเลียน่าพูดขึ้นอย่างสะอื้น ก่อนผมค่อย ๆ ปล่อยลิเลียน่า และเดินไปนั่งคุยกันที่ม้านั่งกับดีน

@@Dean 

"ผมขอโทษด้วยนะครับพี่ดีน" เดม่อนน้อมศีรษะขอโทษอีกฝ่าย ก่อนเงยหน้าขึ้นมายิ้ม ยื่นมือไปลูบศีรษะเจ้าหมาน้อย

@@Dean 

"ชั้นขอให้นายโดนสาปจริง ๆ !!" ลิเลียน่าพูดเสียงดัง ก่อนเชิดหน้าแกล้งทำไม่สนที่เธอพูด

@@Dean 

"เกลียดคนรู้ทัน..." ลิเลียน่ากลอกตาไปมาก่อนจะเ่อยขึ้นอย่างถอนหายใจ เธอหยิบไวน์องุ่นที่จิ๊กมาจากปาร์ตี้วันสุดท้ายขึ้นมา "งั้นเรามาดื่มยินดีกับที่พวกนายสองคนทำภารกิจที่เฮติรอดกลับมาอย่างปลอดภัยกันดีกว่า"

@@Dean 

"เอ่อ... จะดีเหรอครับ" เดม่อนมองไวน์องุ่นในมือลิเลียน่า เขาไม่อยากจะแตะมันเป็นครั้งที่สองเลย

"โดยเฉพาะนายไม่ต้องปฏิเสธเลย เรื่องเก่าชั้นยังไม่หายงอนนะ!" ลิเลียน่าหันมาพูดด้วยสายตาพิฆาตใส่ผม ผมผงะไปครู่หนึ่งก่อนได้แต่พยักหน้าคล้อยตามเธอ

@@Dean 

ลิเลียน่าหยิบไวน์ขึ้นมาก่อนจะรินใส่แก้วให้ทั้งสองคน และส่วนสุดท้ายในขวดเธอดื่มทั้งขวดเลย ก่อนจะพูดขึ้น "แก่ความสำเร็จที่เฮติของพวกนาย!" เธอพูดขึ้นก่อนยื่นขวดมากลางโต๊ะ

ผมหยิบแก้วไวน์ที่ลิเลียน่ารินให้ขึ้นมาซนกับขวดไวน์ของเธอ "แก่มิตรภาพเราสามคน"

@@Dean 

 ผมก็เริ่มชดไวน์ในแก้วเข้าปากจนหมด หลังจากนั้นผมเองก็ไม่รู้อะไรอีกแล้ว ก่อนร่างกายรู้สึกมึน ๆ และฟุบหลับไปบนโต๊ะ

@@Dean  

-- หอมเย้ายวน กับคนที่คุยด้วย +7 ความสัมพันธ์ --

Dean HEROES

Daemon ตอบกลับเมื่อ 2024-4-2 23:47
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel+Decorative:wght@400;700;900&display= ...

072

พอเขารักกัน คนที่หมาคือเราเอง

             [ดูโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Daemon]

             แม้แต่เด็กสาวแห่งบ้านอะธีน่ายังจนปัญญาหาคำตอบ เธอขอเจ้าหมาน้อยเดม่อนจากดีนมาอุ้มไว้เอง จากนั้นก็หลั่งน้ำตาลงเป็นสาย ดีนเข้าใจหัวอกคนเป็นแฟนดี ถึงเขาจะไม่เคยมีก็เถอะ.. ชาหนุ่มยื่นมือไปลูบหลังปลอบเธอ ทำเอ็มวีเพลงเศร้ากันแป๊บนึง แต่แล้วสุดท้ายตัวต้นเรื่องตัวจริงก็โผล่หน้ามาทำเอาดีนอ้าปากค้าง แล้วยิ่งถลึงตามองเมื่อเห็นทั้งสองกอดกัน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของคนรักแหล่ะ เขาเข้าใจ แต่เหมือนจะได้กลิ่นเพ็ดดีกรีลอยมาตามลม..

             แม้จะเป็นหมา แต่ดีนก็ดีใจที่เดม่อนไม่ถูกสาปไปจริง ๆ นั่นก็แปลว่าที่เขาฝันมันก็เป็นเพียงแค่ความฝันที่จิตหลอนไปเองหลังจากเพิ่งพบเจอเรื่องเลวร้ายมา

             “เอพริลฟูลสินะ” เขาหัวเราะ ยกมือขึ้นปรามว่าไม่ถือสากับการโกหกเล่นใหญ่เล่นโตของอีกฝ่าย “นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันก็นึกว่าตัวเองจะซวยไปอีกคนซะอีก”

             แต่คนงอนจริงดูเหมือนว่าจะเป็นลิเลียน่า ความจริงแล้วเดม่อนเพียงแค่อำเขาแต่เด็กสาวอาจโชคร้ายเองที่ถูกหางเลขไปด้วย มันช่วยไม่ได้นี่หว่า เป็นบทเรียนไปซะนะไอ้น้องว่าเล่นอะไรไปมันย่อมมีผลลัพธ์ตามมาเสมอ

             “เอาน่า ๆ ถ้าเดมี่ถูกสาปไปจริง ๆ เดี๋ยวปี่ก็แตกอีกรอบหรอก”

             เด็กสาวบ้านอะธีน่ากลอกตา สงสัยว่าเขาจะพูดแทงใจดำเธอมั้ง จากนั้นลิเลียน่าก็เปลี่ยนเรื่อง เธอหยืบเอาขวดไวน์ที่ซ่อนไว้ออกมาแล้วบอกว่าฉลองสำหรับความสำเร็จที่เฮติ

             “ขอบใจลิเลียน่า… แต่เดี๋ยวนะ เธอเอาไวน์มาจากไหนเนี่ย!?” ดีนโพลง นึกออกอย่างเดียวเลยคืองานปาร์ตี้ของคุณดี ที่เขาพลาดกินของฟรีอาทิตย์สุดท้ายไปทั้งอาทิตย์ ขอมางั้นเหรอ…? ทำไมเขาคิดว่าไม่ใช่ หรือว่าอีกฝ่ายจะแอบจิ๊กมากันแน่ “อย่าบอกนะว่า… ให้ตายสิลินี่! เธอเป็นเด็กบ้านอะธีน่าหรือเฮอร์มีสกันแน่เนี่ย!” ดีนแซวขำ ๆ พอความสนิทเริ่มมาดีนก็เปลี่ยนชื่อเรียกเด็กสาวไปอีกคน เขาเห็นเธอหรี่ตามองกลับ คงคิดว่าเขาเป็นคุณดีสองล่ะมั้ง

             “สักนิดสักหน่อยไม่เป็นไรมั้งเดมี่ แค่อย่าให้คุณไครอนรู้ก็พอว่าเราแหกกฎ… จะว่าไปกฎของค่ายมีอะไรบ้างฉันยังไม่รู้เลย เพราะงั้นคนไม่รู้ก็คือไม่ผิด”

             ชายหนุ่มที่โตที่สุดในปาร์ตี้ยักไหล่ เรื่องหาช่องโหว่ทางกฎหมายขอให้ไว้ใจพี่

             สุดท้ายเดม่อนที่ทำท่าอึกอักก็ยอมดื่ม เพราะลิเลียน่าขู่ว่าจะงอนทบต้นทบดอก

             “แด่ความสำเร็จและมิตรภาพของพวกเรา”

             ดีนยกแก้วไว้ที่รับมาจากลิเลียน่าชนแก้วกับทั้งสองคนก่อนจะยกดื่ม ไวน์ของคุณดียังคงมีรสชาติเลิศล้ำจนอยากจะยกให้เป็นไวน์ที่รสชาติดีที่สุดในโลก ติดแต่ว่าเขายังดื่มเมรัยชนิดนี้มาไม่มากพอจึงยังไม่กล้าจัดอันดับ แต่สุราเทพจะแพ้น้ำเมาที่มนุษย์หมักเหรอ ไม่มีทาง หากแพ้ขึ้นมาล่ะก็ขายหน้าแย่ ไม่รู้ว่าจะได้ดื่มไวน์ที่ดีอย่างนี้ได้อีกเมื่อไร เขาจึงค่อย ๆ ละเลียดจิบอย่างช้า ๆ ลิ้มรสความละมุนของน้ำองุ่นที่ถูกหมักบ่มมาอย่างดี อาจจะถึงสามร้อยปีอย่างที่เทพแห่งไวน์เคยโม้เอาไว้

            

             รู้ตัวอีกทีก็มีคนเมาฟุบไปกับโต๊ะเสียแล้ว

             “อะไรเนี่ย หมอนี่คออ่อนขนาดนี้เลยเหรอ?” เห็นแล้วก็ขำ แต่ดีนก็ลืมไปว่าเดม่อนยังเป็นเด็ก แม้ไม่เคยถามอายุแต่คงไม่เกินสิบหกสิบเจ็ดปีหรอก “แล้วเอาไงดีล่ะ พาไปนอนดี ๆ ไหม?”

             “หึ! อ่อนแอก็แพ้ไปค่ะ” ลิเลียน่ายกขวดไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง ถึงจะว่าเขาแต่เธอก็ดูกรึ่มได้ที่ ตอนนี้เขารู้เลยว่าเด็กสาวเอาคืนแฟนหนุ่มด้วยความเมา “ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ดีน ปล่อยให้นอนอยู่ตรงนี้แหล่ะ”

             “โอเค” ในเมื่อแฟนกันเขาพูดว่าแบบนี้ดีนก็ไม่เข้าไปแทรก จะว่าไปตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมามากแล้ว หมดเวลาของการโกหกและเป็นช่วงของการเฉลย แม้คำลวงของเขาจะไม่ทำให้ใครใจหายใจคว่ำ แต่ก็จำต้องเปิดเผยความจริงตามธรรมเนียม “ฉันคิดว่าตัวเองก็ต้องไปเฉลยที่โกหกไว้เหมือนกัน”

             “อ๊ะ! พี่ก็เล่นโกหกอะไรนี่ด้วยเหรอ? คงไม่เท่าที่ตานี่ทำใช่ไหมคะ?” ลิเลียน่าหรี่ตาจับผิด

             “โอ้ ไม่! ฉันไม่ได้โกหกอะไรร้ายแรงแบบนั้น ก็แค่มีเด็ก ๆ มาถามว่าทำยังไงถึงเอาตัวรอดจากเฮติมาได้ ฉันเลยโกหกพวกเขาไปว่าจำเอาจากเกมน่ะ จริง ๆ เกมก็มีส่วนนิดนึง พวกเกร็ดความรู้เรื่องเอาตัวรอดอะไรงี้ แต่เด็กไม่เชื่อฉันเลยเอาคลิปที่เคยทำดีพเฟคเล่น ๆ ไว้ออกมา”

             ดีนนำสมาร์ทโฟนออกมาเปิดคลิปที่เขาเคยหลอกเด็กให้อีกฝ่ายดู

             “นี่มันเนียนมากเลยนะคะ! เทคโนโลยีสมัยนี้น่ากลัวจัง!”

             “ใช่ม้า~~” พออีกฝ่ายพูดแบบนี้ดีนก็คิดได้อย่างหนึ่งว่าควรต้องสั่งสอนเด็ก ๆ เรื่องการรู้เท่าทันเทคโนโลยีด้วย “ถ้าเธอไม่ให้ฉันช่วยเรื่องเดมี่ ถ้างั้นเดี๋ยวขอตัวไปเฉลยเรื่องโกหกก่อนนะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับไวน์ด้วยล่ะลินี่”

             “ลิเลียน่าค่ะ” เด็กสาวแหววใส่ “งั้นไว้เจอกันใหม่ค่ะพี่ดีน” เธอโบกมือลาน้อย ๆ เป็นการส่ง

             เขาโบกมือลากลับแล้วยื่นมือไปลูบหัวเจ้าหมาน้อยเดม่อนปลอม จากนั้นทิ้งให้แฟนสองคนอยู่ด้วยกันดูแลกันเอง ส่วนเขาก็รีบตรงไปที่โรงอาหารเพื่อหาอะไรใส่ท้องรวมถึงเฉลยการโกหกของตัวเองด้วย

Eloise HEROES

เรียนยิงปืนครั้งแรก

พักจนหายเหนื่อยเอโลอิสก็อยากจะฝึกฝนอะไรต่ออีกสักหน่อย เธอจำได้ว่ามีลานยิงธนูอยู่แถวนี้ และดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันที่มีการเรียนการสอนเรื่องการยิงปืน เธอเองก็ยังไม่มีทักษะด้านนี้เลย บางทีการลองเข้าเรียนวิชายิงปืนดูสักครั้งอาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้ การช่ำชองอาวุธหลายแขนงมันก็ย่อมได้เปรียบกว่าเวลาเจอสถานการณ์ที่คับขัน หยิบจับอะไรก็ต้องใช้เป็นอาวุธให้ได้หมด อีกอย่างถ้าเล็งปืนแม่นก็อาจช่วยเรื่องการเล็งธนูได้เหมือนกัน ทักษะและเทคนิคมันก็ไม่น่าหนีกันมากเท่าไหร่ เธอตัดสินใจเดินไปที่ลานยิงธนูและพบว่าวันนี้มีคนเข้ามาเรียนกัยจำนวนหนึ่ง และมีไครอนเจ้าเก่าเจ้าเดิมรับหน้าที่เป็นครูฝึกในวันนี้ สรุปว่าที่นี่มีครูคนเดียวจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย? “เอ่อ…คืออยากถามว่าฉันขอเข้าเรียนวิชายิงปืนด้วยคนจะได้ไหมคะ?” “สวัสดีคุณเพจ เจอกันอีกแล้ว และแน่นอนว่าได้ วิชานี้เป็นวิชาที่ต้อนรับเด็ก ๆ ทุกคนในค่าย ขอแค่เพียงเธอพร้อมที่จะรับบทเรียนจากฉัน” “งั้นฉันขอร่วมด้วยคนค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นก็ไปรวมกับคนอื่น ๆ ตรงฝั่งนั้นเลย” ไครอนผายมือไปบริเวณจุดที่มีเด็กนักเรียนคนอื่น ๆ ยืนอยู่ซึ่งจะอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเป้านิ่งที่จะใช้ฝึกในคาบเรียนวันนี้ เอโลอิสพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปรวมกับคนอื่น ๆ จากนั้นก็รอคาบเรียนเริ่มต้นขึ้น “สวัสดีทุกคนอีกครั้ง ขอต้อนรับเข้าสู่ชั้นเรียนวิชายิงปืน พวกเธอทุกคนจะได้รับการฝึกฝนทักษะการใช้ปืน และเทคนิคต่าง ๆ ที่จะสามารถเอาไปประยุกต์ใช้ได้ในสถานการณ์จริง สำหรับวันนี้เราจะมาเรียนวิธีใช้ปืนและเล็งยิงเป้ากันก่อน ใครยังไม่มีปืนไปหยิบมา เรามีพอสำหรับนักเรียนทุกคน แล้วก็ระวังด้วยล่ะ อย่าเพิ่งใส่ลูกจนกว่าฉันจะสั่ง” เอโลอิสเดินไปหยิบปืนสั้นที่วางอยู่มาหนึ่งกระบอก เธอไม่รู้หรอกว่ามันมีกระสุนหรือไม่ เธอใช้ปืนไม่เป็นด้วยซ้ำ อันที่จริงโอกาสที่คนปกติจะมาจับปืนมันก็น้อยอยู่แล้วล่ะ ถ้าไม่ใช่อาชีพที่เกี่ยวข้องหรือนักกีฬาแม่นปืนอะไรทำนองนั้น เธอเลยพยายามถือมันอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าปืนจะลั่น “ไม่ต้องห่วงปืนทุกกระบอกยังไม่ได้ใส่ลูกเพื่อความปลอดภัย และกระสุนที่เราจะใช้ในวันนี้จะไม่ใช่กระสุนจริง เพราะฉันรู้ว่าพวกเธอหลายคนยังไม่เคยผ่านการจับปืนมาก่อน สิ่งแรกที่พวกเธอควรรู้คือทุกครั้งที่หยิบปืนขึ้นมาให้คิดว่ามันมีกระสุนอยู่ตลอดเวลาจะได้เป็นการระวังไปในตัว ฉะนั้นเช็คดูว่ามันมีลูกค้างอยู่ในซองปืนหรือเปล่า เอาล่ะเช็คของตัวเอง” เอโลอิสทำการเช็คกระสุนตามที่ไครอนบอก เหมือนว่าจะไม่มีลูกกระสุนค้างอยู่จริง ๆ ด้วย ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย ลำพังแค่จับปืนก็รู้สึกได้เลยว่ามือของเธอแอบสั่นเล็ก เพราะกลัวว่ามันจะลั่นใส่หน้าปิดตำนานเอโลอิสไปแบบดื้อ ๆ  “เวลาถือพยายามให้ลำกล้องชี้ไปทางอื่นที่ไม่โดนตัวเรา หรือคนรอบข้าง อย่าเอานิ้วตัวเองเข้าไปในไกเด็ดขาดจนกว่าพวกเธอจะพร้อมยิง จงปลอดภัยไว้เสมอ และจับสูง ๆ เพื่อจะได้กดปืนให้ต่ำลง อย่าลืมนะว่าปืนมันรีคอยล์” ไครอนสาธิตวิธีการถือปืนให้นักเรียนทุกคนดู เอโลอิสได้แต่รับฟังและทำตามพร้อมสังเกตสิ่งที่คนอื่น ๆ ทำไปด้วยเพื่อที่จะได้ไม่ผิดพลาด โอเค…ถือปืนแบบนี้จับสูง ๆ ไม่เอานิ้วเข้าไปในไก… “และอุปกรณ์ที่พวกเธอควรสวมใส่ไว้เสมอคือแว่นตาและที่อุดหู ฉันเสียงดังมากเลยฉันจะบอกให้ ส่วนแว่นตามีไว้เพื่อป้องกันเศษต่าง ๆ ที่อาจจะกระเด็นออกมาตอนเรายิงปืน” เอโลอิสหยิบแว่นขึ้นมาสวมเอาไว้ หลังจากนั้นไครอนก็เริ่มสอนวิธีใส่กระสุนเข้าซอง นักเรียนทุกคนก็ทำตามอย่างว่าง่าย ให้อารมณ์เหมือนเวลาไปสวนสนุกเหมือนกันแฮะ เมื่อบรรจุกระสุนเข้าซองการอย่างพร้อมเพรียง ครูฝึกก็เริ่มสาธิตการใส่ซองกระสุนเข้าไปในปืน เอโลอิสยังคงทำตามแบบไม่มีผิดเพี้ยน ไม่กล้าแหกคอกหรอกวิชานี้ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม “เอาล่ะ เมื่อทุกคนบรรจุกระสุนพร้อมแล้วฉันจะสาธิตการยิงให้ดูก่อน เล็งเป้าดี ๆ คำนึงถึงการรีคอยล์หรือแรงถีบปืนด้วยคุณอาจจะต้องเล็งต่ำลงหน่อยกดปืนลง อย่าลืมใส่ที่อุดหูและแว่นฉันบอกไปแล้วใช้ไหม สอดนิ้วไปที่ไกแล้วยิง!” ปัง! เสียงปืนดังลั่นสนาม หลังจากที่ไครอนลั่นไกสาธิตให้กับเด็ก ๆ ดู เอโลอิสได้แต่อ้าปากค้างนี่มันนักแม่นปืนชัด ๆ เธอจะทำได้หรือเปล่า เมื่อไครอนสาธิตเสร็จก็ถึงตาของเธอและนักเรียนในชั้น เธอเอาที่อุดหูมาใส่จากนั่นก็จับปืนให้มั่นกดลงเล็กน้อย ก่อนจะเล็งไปที่เป้าแล้วทำการเหนี่ยวไกยิง ปัง! ยังไม่ถูกกลางเป้าแต่ก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดว่าหลุดจากกระดาษเป้า แค่โดนวงนอกไปหน่อย แต่สำหรับเธอแล้วครั้งแรกได้เท่านี้ก็นับว่าไม่เลวนัก เธอทำการฝึกต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งการเรียนของวันนี้สิ่้นสุดลงจึงได้ถอดซองปืนออกและเก็บทุกอย่างคืนที่เดิม จากนั้นก็ลาครูฝึกแล้วออกจากสนามไป

[เข้าชั้นเรียนวิชายิงปืน]

+10 EXP , +20 ความกล้า

Marina -

◇◆ 6 ◇◆

เรียนยิงปืน

       มาริน่าเดินสำรวจไปยังรอบๆค่ายแต่เมื่อเดินไปพบเข้ากับกลุ่มคนจำนวนมากที่กำลังจับกลุ่มฝึกซ้อมบางอย่างอยู่ถึงแม้เสียงนั้นจะดังมาก แต่ก็ไม่ต่างกับสิ่งที่เธอนั้นเคยพบมาเมื่ออดีต พอไปดูใกล้พบเข้ากับคุณไครอนที่ทำการสอนเหล่านักเรียนภายในค่าย มาริน่าแอบเข้าไปเข้าร่วมแบบเงียบๆก่อนจะเริ่มฟังคำอธิบาย

      "สวัสดีทุกๆท่านวันนี้ท่านทราบใช่ไหมว่านี้คาบเรียนอะไร หากใครพึ่งมาให้ควรพึ่งระวังว่าความปลอดภัยนั้นต้องมาก่อนเสมอ หากใครนั้นทำการฝ่าฝืนหรือทำให้เกิดอันตรายต่อผู้อื่นอาจจะมีโทษก็เป็นได้"

      มาริน่านั่งรับฟังอย่างตั้งใจด้วยเธอนั้นอาจจะสนใจศาสตร์ในวิชานี้ก็เป็นได้ ด้วยสภาพร่างกายของเธอนั้นสิ่งนี้อาจจะเหมาะสมเวลาได้ใช้งาน

      "เรามาเริ่มกันที่อย่างแรก คือ ตรวจสอบอุปกรณ์ต่างๆตั้งแต่อุปกรณ์ความปลอดภัยจนไปถึงตัวปืน และอุปกรณ์ร่วมก็ตาม"

      มาริน่าตรวจเช็คอุปกรณ์ที่มีให้ฝึกตามคำแนะนำของผู้ดูแลไครอน

      "ต่อมาอุปกรณ์ป้องกันสวมใส่ซะ แว่นตา ถุงมือ และอุปกรณ์ลดเสียง หรือที่หลายๆคนเรียกกันว่าที่อุดหู ต่อมาหลักการการจับปืนควร จับแน่น สบายมือ ถือถนัด แล้วแต่ถ่วงท่าของผู้ใช้ ต่ออย่าลืมสิ่งสำคัญห้ามหันหาปืนใส่กันเองโดยเด็ดขาด ต่อมาการบรรจุเครื่องกระสุน คงไม่ยากนักผมคงจะไม่อธิบายในจุดนี้"

ไครอนเริ่มสาธิตวิธีการยิงปืนเริ่มจากตรวจเช็คอุปกรณ์เสร็จบรรจุกระสุนไปยังตัวปืนก่อนจะขึ้นลำกล้อง และปลดเซฟตี้ของปืน ที่อยู่ใกล้ๆไกปืน ก่อนจะเริ่มกดไกปืน ทันใดนั้นเสียงได้ดังขึ้นออกมา

*ปั้ง*

เมื่อไครอนนั้นสาธิตเสร็จมาริน่าก็เริ่มทำตามขั้นตอนสวมใส่อุปกรณ์ ก่อนจะนำแมกกาซีนมาใส่ยังปืนแม้จะยากไปสำหรับเธอที่ใช้ได้เพียงมือขวาข้างเดียวทำทุกสิ่งอย่าง มาริน่าตั้งทาเล็งไปยังเป้าที่ถูกจัดเตรียมไว้ แต่ทะว่าเธอก็ได้ตะหนักว่าเธอยังไม่ได้ขึ้นลำกล้องปืนมาริน่านั่งลงกับพื้นก่อนจะใช้เท้าทั้งสองข้างประคองปืนและใช้มือขวาดึงเพื่อชักกระสุน ก่อนจจะลุกขึ้นมาอีกครั้งปลดเซฟตี้ ก่อนตัวเธอนั้นจะเล็งและเหนี่ยวไกลในที่สุดเสียงปืนได้ดังสนั่นไปทั่วด้วยเสียงจากเหล่านักเรียนที่กำลังยิง ผ่านไปไม่นานนักคาบเรียรได้จบลงก่อนทุกคนจะช่วยกันเก็บอุปกรณ์และแยกย้ายกันไป

เข้าชั้นเรียนวิชายิงปืน

+10 EXP , +20 ความกล้า

Bright BELIEVER

◇◆ 20 ◇◆

"จะไปไหนว่ะ ไปด้วยดิ"

ไบร์ท เอมส์ กับการเกาะติดฟีโอดอร์ทุกสถานการณ์ ไม่ว่าจะไปไหนขอไปด้วย ถึงอีกฝ่ายจะรำคาญฉันก็ตาม ทั้งที่ฉันอยากจะเป็นเพื่อนด้วยแท้ ๆ เชียว

"เรียนยิงปืน"

"ยิงปืน ที่นี่มีสนามยิงปืนด้วยหรอ"

"มี" ฟีโอดอร์หันมามองไบร์ท "แล้วเธอจะเดินตามผมไปต่อหรือไง"

"ก็จนกว่านายจะยอมรับเป็นเพื่อน"

"ยุ่งยาก"

เดินมาไม่กี่อึดใจก็ถึงลานฝึกยิงธนูของค่ายฮาล์ฟบลัด ไบร์ทเห็นเซนทอร์ "คุณไครอนมาทำอะไร"

"สวัสดีคุณไบร์ท คุณฟีโอดอร์ พวกเธอมากันค่อนข้างช้านะ" ไครอนกล่าว "ที่เธอเห็นฉันที่นี่ เพราะฉันเป็นครูฝึกประจำชั้นเรียน และวันนี้มีคลาสเรียนยิงปืน"

"น่าสนใจ แล้วไหนสนามยิงปืนหรอ" กวาดสายตามองหาโดยรอบไม่เห็นจะมีสนามยิงปืนเลยทั้งอาวุธและอุปกรณ์

"ที่นี่เราใช้การจำลองเอา"

"พวกเธอรับปืนกันไปคนละกระบอก และไปยืนประจำจุด"

ฉันไม่มีประสบการณ์ในการยิงปืน หรือแม้กระทั่งเคยจับ ปืนที่ได้รับมานั้นเป็นปืนสั้น นักวิจัยทางทะเลเปิดประเด็นถาม "คุณไครอนไม่มีปืนสไนเปอร์หรอ ลากหัวคม ๆ ไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงแค่อยู่จากระยะไกลและเล็งยิง"

"ไม่มี"

"โหจบแหละ ไม่ไฮเทคเอาซะเลย" ฉันอุบอิบพึมพำ

"คุณไครอนสอนเลยเถอะครับ" ฟีโอดอร์พูดแทรก

"ก่อนอื่นฉันจะเริ่มสอนตั้งแต่พื้นฐานเบสิก สิ่งสำคัญหลัก ๆ มีดังนี้ 1.การตั้งท่าและความมั่นคง 2.การจับปืน 3.การหายใจ 4.การเล็ง 5.การตั้งศูนย์ และอย่างสุดท้าย 6.การยิง"

"ท่ายิงมีความสำคัญต่อการยิงเป็นอย่างยิ่งเพราะการตั้งท่าที่ดีนั้นจะก่อให้เกิดความสมดุลและความมั่นคงของร่างกายกับมือ คุณไบร์ทวางเท้าให้ห่างกันเท่ากับความกว้างของหัวไหล่ คุณฟีโอดอร์แขนที่ใช้ยิงจะต้องเหยียดเต็มที่ ทำมุมประมาณ 12–20 องศา"

พยายามทำความเข้าใจเรียนรู้หลักปฏิบัติโดยเร็ว ฉันเงยศีรษะขึ้นพลางจ้องไปที่เป้าหมาย เพื่อให้สามารถปรับสายตาได้ "มุมนี้ โอเคไหม" ในจุดที่เตรียมพร้อม 45 องศา

ทั้งฉันกับฟีโอดอร์แตะไกปืน ใช้นิ้วชี้ข้อปลายส่วนกลางข้อแตะ ไครอนคอยสอนอย่างละเอียด บรรยากาศ ณ ขนาดนี้โคตรกดดันเลยว่ะ

เล็งไปตรงเป้ากระดาษ

"หลับตาซ้ายเล็งด้วยตาขวา ให้ยอดศูนย์หน้าอยู่กึ่งกลางช่องบากศูนย์หลังเสมอ วางไว้ส่วนล่างของที่หมาย" ไครอนบอก

กระสุนนัดแรกที่ฉันเหนี่ยวไกออกไป ตกลงเป้า ณ จุดหนึ่ง แต่ไม่ใช่จุดที่ฉันต้องการ 

ปัง ! ปัง ! ปัง !

"เก่งมากคุณฟีโอดอร์"

ยิงเข้าทุกดอกเลยว่ะ "เก่งเกินไปเปล่าไอ้ชายยยยยย"

"ผมเคยมาเข้าคลาสนี้หลายรอบ ไม่แปลกหรอกที่จะยิง ไม่พลาดเป้า"

"อ้าว นี่ฉันมือใหม่คนเดียวเรอะ"

"เธอลองยิงใหม่อีกที เลื่อนจุดเพื่อให้ตำแหน่งของกระสุนตกลงยังจุดที่ต้องการ" ไครอนสาธิตวิธี "เมื่อยิงกระสุนออกไปแล้วกระสุนตกลงต่ำกว่าจุดสีดำของเป้า เธอสามารถปรับศูนย์ปืนโดยการเลื่อนศูนย์หลังขึ้น ถ้าไม่เข้าใจเดี๋ยวฉันจะยิงให้ดู"

ปัง ! ปัง ! ปัง !

"เป็นไงไม่ยากใช่ไหม"

เป็นการอธิบายที่ช่างน่าประทับใจ

คนที่เพิ่งเริ่มหัดยิงจะไปสามารถยิงตรงกลางเป้าได้ยังไงครับ ฮัลโหลลลลลลลลลล "จะพยายาม"

ปัง…..

"เธอไกปืนแรงเกินไปจะทำให้เกิดการกระชาก" ฟีโอดอร์หันมาบอก

ฉันเก็บเกี่ยวความรู้เท่าที่หัวสมองจะบรรจุได้ "คุณไครอนคลาสนี้จะมีอีกทีวันไหน"

"เอาไว้ฉันจะประกาศตารางสอนอีกที ให้ชาวค่ายทุกคนได้ทราบโดยทั่วกัน"

ไบร์ทฝึกยิงต่อราวกับสมองในหัวสั่งอย่างเดียว ถ้าเก่งด้านปืนก็มีประโยชน์ ไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงด้วยการใช้ดาบฟันโง่ ๆ เสียงปืนในลานฝึกยิงธนู ดังอย่างต่อเนื่อง ถึงจะเป็นช่วงเวลากลางค่ำกลางคืน

"ดูเหมือนเธอจะยิงได้ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้ หากหมั่นขยันฝึกฝนเธอจะสามารถยิงได้แม่นยำขึ้นกว่านี้"

"ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ เรื่องนั้นฉันรู้ดีอยู่แล้ว" ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นมาจากความพยายาม ยกตัวอย่างเช่นเรื่องการเรียน การสอบเข้า ก็ต้องใช้ความพยายามและทบทวนความรู้ในการอ่านหนังสือ

ร่างกายของฉันยังคงต้องอยู่ในสภาพนิ่ง จากนั้นจึงค่อย ๆ ลดแขนลงแล้วเริ่มการหายใจตามปกติ ทุกครั้งที่ลั่นไกปืน หัวใจเต้นทุกทีเลย 

"วันนี้พอแค่นี้ก่อน ไปพักได้แล้วทั้งสอง ไว้เจอกันใหม่คลาสหน้า"

"ครับคุณไครอน"

"รับทราบ"

รางวัลเข้าชั้นเรียน: 

+10 EXP , +20 ความกล้า

เรียนยิงปืนครั้งที่ 1

Eloise HEROES

ฝึกยิงธนู

นับเป็นครั้งที่สองแล้วที่เอโลอิสเดินทางมาที่ลานยิงธนู ต่างกันที่ครั้งก่อนเป็นวิชายิงปืน แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่เธอจะได้จับธนูจริง ๆ ถ้าถามเรื่องความแม่นตอบได้เลยว่าไม่รู้เพราะไม่เคยยิงมาก่อน เธอสังเกตเห็นว่ามีพวกสมาชิกของบ้านอะพอลโลอยู่แถวนี้ด้วยเลยคิดว่าตัวเองต้องการคำปรึกษาเสียหน่อย “เอ่อ…ขอโทษนะคะ พอดีว่าฉันใหม่มากช่วยให้คำแนะนำหน่อยจะได้ไหม” “ยินดีเลย มายิงธนูครั้งแรกเหรอ?” “อ่อใช่ค่ะ ไม่เคยยิงมาก่อน” “ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวจะสอนพื้นฐานให้” พูดจบสมาชิกบ้านอะพอลโลคนนั้นก็เดินไปหยิบธนูมาสองคันพร้อมกับลูกธนูจำนวนหนึ่ง ซึ่งชุดนึงถูกส่งมาให้กับเอโลอิส เธอรับเอาธนูมาแล้วพยายามจดจ่ออยู่กับการสาธิตของอีกฝ่ายที่ดูจะเชี่ยวชาญการยิงธนูเอามากอยู่แบบได้เลือดพ่อมาเต็ม ๆ  “เอาลูกศรมาเสียบข้างคันธนูแบบนี้” “เอาเสียบสินะคะ” เอโลอิสพยักหน้าแล้วก็อปปี้ท่าทางของคนสอนแบบไม่มีผิดเพี้ยน “จากนั้นก็ดึงสายธนูให้ตึง” “ตึงพอรึยังคะ” เธอดึงสายธนูจนคิดว่ามันตึงมาก ๆ แล้ว จากนั้นก็หันไปถามอีกฝ่าย “เล็งเป้าแล้วปล่อยสายธนู” อีกฝ่ายทำการสาธิตการยิงให้เธอดู เขาทำการปล่อยสายธนูจนทำให้ลูกธนูพุ่งไปด้วยความรวดเร็ว และแน่นอนว่ามันเข้ากลางเป้าพอดีเหมือนจับวาง เป็นอะไรที่สุดยอดมากในสายตาของเอโลอิส เธอรู้สึกทึ่งที่เด็กบ้านนี้มีฝีมือการยิงธนูที่หาตัวจับยากขนาดนี้ พอเห็นอีกฝ่ายทำได้เธอก็เลยลองบ้าง เธอทำการปล่อยสายธนูจนมันเด้งออกไป ลูกธนูพุ่งด้วยความเร็วสูงแต่ทว่าเข้าไปที่ขอบเป้า “อย่างน้อยก็ยังอยู่ในเป้า ฝึกบ่อย ๆ เดี๋ยวก็เข้ากลางเป้าเองแหละ” “ขอบคุณนะคะ” “ไม่เป็นไรเลยยังไงเราก็ชาวแคมป์ด้วยกัน ไว้วันหลังทำธนูให้หน่อยสิ บ้านเฮเฟตัสใช่ไหมล่ะ?” “ใช่ค่ะ ไว้ถ้าอยากได้ธนูติดต่อมาได้เสมอเลยค่ะ” “ถ้างั้นฝึกต่อไปนะ ไปล่ะ” เอโลอิสโบกมือลาอีกฝ่ายที่ขอปลีกตัวไปก่อนหลังจากสอนเธอเสร็จ เธอหันกลับมาฝึกฝนการยิงธนูต่อ ต้องยอมรับว่าอาวุธที่ต้องใช้ความนิ่งและสมาธิค่อนข้างเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กสมาธิสั้นอย่างเธอ เอโลอิสฝึกยิงธนูอีกหลายรอบจนแขนล้าไปหมด ก็เลยตัดสินใจนำธนูไปเก็บที่เดิมและจบการซ้อมวันนี้ อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้วิธียิงธนูแล้ว คราวหน้าจะต้องยิงได้แม่นกว่านี้แน่!

[ฝึกฝนประจำวัน] 

 +15 EXP / +5 พลังใจ

Eloise HEROES

ฝึกยิงธนู

“วันนี้ก็ซ้อม ซ้อม ซ้อม”

เอโลอิสพูดขึ้นขณะที่เธอเดินเข้ามายังลานยิงธนู การจะฝึกสมาธิได้ดีที่สุดมันก็ต้องฝึกกับอาวุธที่ต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมากเช่นธนูนี่ล่ะ ลูกครึ่งเทพแทบทุกคนมีอาการสมาธิสั้นมาแต่กำเนิด แต่พวกเขาก็ยังมีฝีมือการยิงธนูที่ยอดเยี่ยมกันหลายต่อหลายคน แสดงว่าของแบบนี้มันอยู่ที่การฝึกฝนล้วน ๆ เลย

“วันนี้ต้องตั้งสมาธิให้ดีอาจจะเข้าเป้ากลางก็ได้นะ”

ครั้งนี้เธอไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากเด็กบ้านอะพอลโลและอยากลองฝึกด้วยตัวเอง เธอเดินไปยืมธนูและลูกธนูมาสะพายไว้ด้านหลัง จนบัดนี้ก็ไม่แน่ใจนักว่าตัวเองถนัดอาวุธอะไรมากที่สุด ธนูมันก็ดูคล่องตัวดี แต่ด้วยน้ำหนักที่เบาก็แอบทำให้ไม่ชินสักเท่าไหร่เมื่อเทียบกับพวกดาบหรือหอกที่น้ำหนักใกล้เคียงกับพวกค้อนตีดาบอะไรพวกนั้น

ฟิ้วววววว

ธนูลูกแรกถูกยิงออกไปก่อนมันจะพุ่งเข้าหาเป้า ใช่! มันโดนเป้าแต่ไม่ได้เฉียดกับคำว่าตรงกลางเลยสักนิด เอโลอิสทำหน้ามุยนิดหน่อย แม้จะคาดการณ์ไว้แล้วก็เถอะว่าผลมันจะต้องออกมาเป็นแบบนี้ คนอย่างเธอจะมีพรสวรรค์แค่การสร้างอาวุธไม่ได้สิ ต้องมีพรสวรรค์เรื่องการใช้ด้วย เธอพยายามยิงธนูออกไปอีกหลายลูกฝึกสมาธิและความแม่นยำของตัวเอง ลูกที่เคยอยู่ห่างเป้าก็ขยับเข้าใกล้ตรงกลางมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่กลางสักทีจนตอนนี้เมื่อยแขนไปหมด 

“พอแค่แล้วแล้วกันไว้จะมาซ้อมใหม่” เธอนำธนูกลับไปเก็บที่เดิม จากนั้นจึงเดินออกไปจากลานยิงธนู คราวหน้ารับรองต้องเข้าเป่ากลางแน่นอน!

[ฝึกฝนประจำวัน] 

+15 EXP / +5 พลังใจ