[ใกล้กับสนามฝึก] อัฒจันทร์

Nymeria HEROES

11-07-2025 09.00 AM

I want to be your everything little darling

ความร้อนระอุของลานประลองดาบในช่วงเช้าเป็นสิ่งที่ไนมีเรียเกลียดชังเป็นอันดับต้นๆ ฝุ่นดินที่ถูกเตะจนฟุ้งตลบเกาะไปทั่วทุกอณู คละคลุ้งกับกลิ่นเหงื่อและเสียงโลหะกระทบกันอย่างบ้าคลั่ง มันช่างเป็นสภาพแวดล้อมที่ไร้อารยธรรมและห่างไกลจากความสงบของมนตราที่เธอคุ้นเคย

“กลับมาที่โรงตีเหล็กมนุษย์อีกแล้ว” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในหัวอย่างเบื่อหน่าย “หวังว่าวันนี้เธอคงไม่ต้องไปฟันหุ่นฟางโง่ๆ นั่นอีกนะ เสียเวลาชะมัด”

“การฝึกฝนไม่มีคำว่าเสียเวลาหรอก แคลร์” ร่างอรชรตอบกลับในใจ ขณะที่เธอก้าวเข้ามาในลานฝึก สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ “พลังเวทอาจจะถูกผนึกได้ แต่กำปั้นกับคมดาบ… มันอยู่กับเราเสมอ”

วันนี้ เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต ยืนรออยู่กลางลานประลองแล้ว ท่วงท่าของเธอมั่นคงราวกับภูผา ดวงตาของนักบินผู้เป็นตำนานคู่นั้นกวาดมองเหล่านักเรียนด้วยสายตาที่เฉียบคมและประเมินผล “เอาล่ะ เหล่าเลือดผสมทั้งหลาย!” เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงห้าวหาญ “เมื่อวานพวกเธอเรียนรู้วิธีที่จะไม่ล้ม วันนี้… พวกเธอจะเรียนรู้วิธีที่จะไม่โดนโจมตี”

เธอชูโล่ฮอพไลท์กลมๆ ขึ้นมา “โล่ก็เหมือนกับปีกเครื่องบินของเธอ มันไม่ใช่แค่แผ่นเหล็กเอาไว้กันของมีคม แต่มันคือเครื่องมือที่ช่วยให้เธอควบคุมกระแสลมแห่งการต่อสู้… มันคือเครื่องมืออ่านใจศัตรู”

คาบที่สองเริ่มต้นขึ้นด้วยทฤษฎี เอมีเลียอธิบายถึงความสำคัญของการอ่านทิศทางการโจมตี “มองที่ไหล่ของมัน ไม่ใช่ที่ดาบ ไหล่ของมันจะบอกเธอว่ามันกำลังจะฟันมาจากทางไหน”

จากนั้นก็เข้าสู่ภาคปฏิบัติ "เทคนิคมีสามระดับ บล็อกตรง, ปัดป้อง, และป้องกันสามทิศทาง" เอมีเลียสาธิตให้ดูด้วยการให้หุ่นยนต์ฝึกซ้อมตัวหนึ่งโจมตีเธอ การบล็อกตรงของเธอดูดุดันและหนักแน่น เสียงโลหะกระทบกันดัง เคร้ง! แต่การปัดป้องของเธอนั้นกลับนุ่มนวลและชาญฉลาด เธอไม่ได้หยุดแรงปะทะ แต่ใช้โล่เบี่ยงทิศทางของดาบให้เฉออกไป ทำให้หุ่นยนต์เสียการทรงตัว

“ตอนนี้ตาพวกเธอบ้าง!” เธอโยนลูกบอลยางขนาดเท่ากำปั้นให้ทุกคน “ฝึกรับมันด้วยโล่! จากทุกทิศทาง! ไม่ต้องใช้มือ!”

ลานประลองพลันเกิดความโกลาหลขึ้นทันที ลูกบอลยางลอยข้ามไปมาอย่างสะเปะสะปะ ไนมีเรียต้องใช้สมาธิและความเร็วทั้งหมดที่มีเพื่อยกโล่ขึ้นป้องกัน เธอพลาดไปสองสามครั้ง ลูกบอลกระแทกโล่ดัง ตุ้บ! ส่งแรงสั่นสะเทือนมาถึงแขน แต่ไม่นานนัก เธอก็เริ่มจับจังหวะได้ เธอไม่ได้มองที่ลูกบอล แต่มองที่คนขว้าง… อ่านทิศทางจากหัวไหล่ของพวกเขาเหมือนที่เอมีเลียสอน

เมื่อคาบที่สองใกล้จะจบลง เอมีเลียก็ประกาศบทเรียนต่อไปโดยไม่ให้หยุดพัก “อย่างที่สาม… การโจมตีและการสวนกลับ” เธอกล่าวเสียงเข้ม “การป้องกันที่ไร้การโต้กลับคือการยืดเวลาตายเท่านั้น การโจมตีที่แท้จริงไม่ได้เริ่มจากการแกว่งดาบ… แต่เริ่มจากวินาทีที่การป้องกันของเธอสำเร็จ!”

ในจังหวะนี้เองที่ไนมีเรียตัดสินใจยกมือขึ้น “คุณแอร์ฮาร์ต” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันมีคำถามค่ะ ระหว่างโล่ฮอพไลท์แบบกลมกับสคูทุมแบบเหลี่ยม… เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอสุรกายที่เน้นความเร็วอย่างฮาร์ปี้หรือเฮลล์ฮาวนด์ การป้องกันแบบไหนจะให้ประสิทธิภาพที่ต่างกันอย่างไรคะ?”

คำถามที่ซับซ้อนและเจาะจงนั้นทำให้เอมีเลียหยุดชะงักไปเล็กน้อย เธอหันมามองธิดาแห่งเฮคาทีด้วยแววตาที่ทอประกายความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง

“เป็นคำถามที่ดีมาก เฮนลาดิส” นักบินสาวในตำนานตอบ “ฮอพไลท์กลมให้ความคล่องตัวสูงกว่า เหมาะกับการปัดป้องการโจมตีที่มาจากหลายทิศทางอย่างรวดเร็ว เธอสามารถหมุนมันเพื่อเปลี่ยนองศารับการโจมตีได้ง่าย แต่พื้นที่ป้องกันก็น้อยกว่า… ส่วนสคูทุมให้การป้องกันที่ครอบคลุมกว่ามาก เหมาะกับการตั้งรับการโจมตีตรงๆ หรือการตั้งแถวรบ แต่ก็จะอุ้ยอ้ายกว่าเมื่อเจอศัตรูที่คล่องตัวสูง… มันไม่มีคำตอบที่ตายตัว ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่าเธอถนัดที่จะ ‘เต้นรำ’ หรือจะ ‘ยืนหยัด’ มากกว่ากัน”

คำอธิบายที่เปี่ยมด้วยประสบการณ์นั้นทำให้ไนมีเรียพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอเลือกที่จะเป็นนักเต้นรำ…

กิจกรรมสุดท้ายคือการจับคู่ซ้อมกับดาบฝึกหัด ไนมีเรียถูกจับคู่กับเด็กหนุ่มร่างเปรียวผมสีขาวจากบ้านซุสที่มองเธอด้วยสายตาที่คิดว่าการต่อสู้ครั้งนี้คงจบลงอย่างง่ายดาย "สวัสดี ฉัน รอฟีอัส บาพาเทียร์ ช่วยเป็นคู่มือให้หน่อยสิ"

"ไนมีเรีย แค่ไนท์ก็พอ ยินดีที่ได้รู้จักบุตรแห่งซุส รอฟิอัส" ร่างบางยืนตั้งหลักด้วยท่าทีขึงขัง ได้ยินว่าบุตรของสามมหาเทพหาไม่ง่าย แต่เธอก็เจอเข้าแล้วนี่ไงหนึ่งคน

เขาพุ่งเข้าใส่เธอด้วยการฟันดาบจากบนลงล่างอย่างเต็มแรง ไนมีเรียยกโล่ขึ้นบล็อกตรงๆ เสียงดาบไม้กระทบโล่ดัง ปั้ก! แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัวฟันครั้งต่อไป เธอก็ใช้เทคนิคการปัดป้องที่เพิ่งเรียนมา… เธอไม่ได้ใช้แรงสู้ แต่บิดข้อมือเล็กน้อยในจังหวะที่ดาบของเขากระทบโล่ เปลี่ยนทิศทางของมันให้เฉออกไปด้านข้าง

เด็กหนุ่มคนนั้นเสียหลักไปข้างหน้า… เปิดช่องว่างที่กลางลำตัวอย่างสมบูรณ์แบบ

ไนมีเรียไม่รอช้า เธอไม่ได้ฟันกลับอย่างรุนแรง แต่ใช้การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและแม่นยำ ก้าวเท้าเข้าไปหนึ่งก้าวแล้วใช้ปลายดาบฝึกหัดแตะลงบนเกราะหนังที่หน้าอกของเขาเบาๆ…

แตะ… มันคือการประกาศชัยชนะที่เงียบเชียบและสง่างาม

"ฉันเคยได้ยินว่าพวกนักเวทเคบิน 20 ไม่ค่อยถนัดการต่อสุ้ระยะประชิด ดูเหมือนข่าวจะลือมาผิดๆ นะ" รอฟิอัสลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองโดยเมินมือของไนมีเรียที่ยื่นให้จับ เขาไม่ชอบพึ่งพาใคร

"คงเพราะมีแค่ฉันจะวิ่งรอกฝึกมันทั้ง ดาบ หอก ปืน.. อันนี้ไว้เติมพลังนะ" สาวยิ้มเรียบยื่นน้ำใจเป็นแฮมเบอร์เกอร์ปลอบใจอีกฝ่าย ก่อนจะกลับมาโฟกัสที่การฝึก 

เมื่อสิ้นสุดการฝึก ทุกคนต่างเหนื่อยหอบและมีเหงื่อโซมกาย ขณะที่เอมีเลียกำลังจะเดินกลับไปที่พักของเธอ ไนมีเรียก็เดินเข้าไปหาอย่างเงียบๆ เธอยื่นช็อกโกแลตแท่งใหญ่ที่ห่อด้วยกระดาษฟอยล์สีเงินให้

“พลังงานสำรอง… สำหรับนักบินค่ะ” สตรีตาคมกล่าวเรียบๆ

เอมีเลียรับไปถือไว้ด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่มุมปากของเธอจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ ที่หาดูได้ยาก “ขอบใจ” เธอกล่าวสั้นๆ ก่อนจะแกะมันเข้าปากเคี้ยว “ดี… พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องออมแรงให้”

นักบินสาวในตำนานตบบ่าเธอเบาๆ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ไนมีเรียยืนอยู่กับความรู้สึกพึงพอใจและความเมื่อยล้า… การฝึกฝนที่นี่อาจจะโหดร้ายและไร้ซึ่งความงดงาม แต่ผลลัพธ์ของมัน ช่างหอมหวานไม่ต่างจากช็อกโกแลตเลยทีเดียว

*****

เข้าเรียนวิชาดาบและโล่ 2/4 รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ให้ ช็อกโกแลต [NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต สมัยคุณยายมีอันนี้ขายยัง

หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์+5

การพูดคุย: +5 ความสนิทสนม คือผมเรียนกับคุณคับ ถามเก่งด้วยนะ

ให้ เบอร์เกอร์ TGC รอฟิอัส บาพาเทียร์ Make friend

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

11-07-2025 18.00 PM

I want to be your everything little darling

ลานฝึกซ้อมยามเย็นวันนี้ถูกปรับเปลี่ยนสภาพให้กลายเป็นสมรภูมิจำลองขนาดเล็ก มีกองฟางวางเป็นแนวกำบัง มีเสาไม้ปักระเกะระกะเพื่อสร้างอุปสรรค และพื้นดินก็ถูกราดน้ำจนเฉอะแฉะในบางจุดเพื่อทดสอบการทรงตัว ความเหนื่อยล้าสะสมจากการฝึกฝนตลอดทั้งสัปดาห์เกาะกุมเหล่าเดมิก็อดทั้งแปดคนราวกับเงาตามตัว แต่ในแววตาของทุกคนกลับฉายประกายของความมุ่งมั่นที่ถูกเคี่ยวกรำจนแข็งแกร่งขึ้น

“วันสุดท้ายของการฝึกศุกร์นี้” เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ ประกาศด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ก้องกังวานไปทั่วลาน “วันนี้ไม่มีทฤษฎี ไม่มีการสาธิต มีแต่การปฏิบัติ”

ไนมีเรียลอบถอนหายใจเบาๆ เธอยืนอยู่ในกลุ่มอย่างเงียบเชียบ พยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นๆ มากที่สุด หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้า เธอคาดว่าวันนี้คงจะถูกจับตาเป็นพิเศษอย่างแน่นอน แต่ดูเหมือนเธอจะคิดผิด เลเวอเรทท์แทบไม่ได้มองมาทางเธอเลย สายตาของเขากวาดไปทั่วกลุ่ม ให้คำแนะนำกับเฟลิทซ์หนุ่มร่างยักษ์จากบ้านแอรีสเรื่องการวางเท้า แวะไปปรับท่าโล่ให้กับพอยซั่น ซินญอร่า เด็กสาวเงียบขรึมจากบ้านเนเมซิส

“ดูท่าเขาจะเบื่อหน้าเธอแล้วล่ะมั้ง” คลาริสซ่ากระซิบในหัวอย่างขบขัน “สงสัยชัยชนะเหนือวัวกระทิงของเธอจะทำให้เขาหมดเรื่องจะสอนแล้ว”

“หรือบางที เขาก็แค่มีวิธีทดสอบที่แยบยลกว่าการจ้องจับผิดตรงๆ” ธิดาแห่งเฮคาทีตอบกลับในใจ พลางหรี่ตามองครูฝึกหนุ่มอย่างไม่ไว้วางใจ

แล้วความสงสัยของเธอก็กระจ่างแจ้ง “เอาล่ะ อย่ามัวยืดยาด จับคู่ประลอง!” เลเวอเรทท์สั่งเสียงเฉียบขาด “ใช้อาวุธจริง ดาบกับโล่เท่านั้น ห้ามใช้พลังสายเลือดที่นอกเหนือจากการเสริมสมรรถภาพทางกาย สู้กันให้เต็มที่ แต่จำไว้ว่าเป้าหมายคือการเรียนรู้ ไม่ใช่ฆ่ากันให้ตาย”

เขาเริ่มขานชื่อจับคู่ จนกระทั่งมาถึงชื่อของเธอ “ไนมีเรีย เฮนลาดิส คู่ของเธอคือ รูบี้ ซู”

ทั้งลานฝึกพลันเงียบกริบไปชั่วขณะ ทุกสายตาหันไปมองหญิงสาวชาวเอเชียคนหนึ่งที่ยืนอยู่อย่างสงบเสงี่ยม เธอมีเรือนร่างที่เพรียวบางแต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของนักยิมนาสติก ดวงตาเรียวคมดุจใบมีดมองตรงมายังไนมีเรียด้วยแววตาที่ว่างเปล่าและหยิ่งทะนง รูบี้ ซู หรือ ซู หรงหยู เจ๊ใหญ่ประจำบ้านแอรีสรุ่นปัจจุบัน ผู้ที่แทบจะไม่เคยปรากฏตัวในค่าย และเป็นที่เลื่องลือในด้านฝีมือการต่อสู้ที่รวดเร็วและไร้ความปราณี

ไม่ได้เกลียดก็เหมือนเกลียดสินะ ไนมีเรียยิ้มมุมปาก ความเหนื่อยล้าทั้งหมดหายเป็นปลิดทิ้ง ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง

ทั้งสองเดินมาประจันหน้ากันกลางลาน รูบี้ ซู มีท่วงท่าที่งดงามราวกับจอมยุทธ์ในหนังจีนกำลังภายใน เธอยืนด้วยท่าเตรียมพร้อมที่มั่นคงแต่ผ่อนคลาย ในขณะที่ไนมีเรียยังคงยืนในท่าที่เลเวอเรทท์สอน มั่นคง ดุดัน และพร้อมจะตอบโต้ทุกเมื่อ

“ซู หรงหยู ธิดาแห่งแอรีส” เธอแนะนำตัวด้วยเสียงเรียบๆ เป็นภาษาอังกฤษสำเนียงบรู๊คลินที่ชัดเจน

“ไนมีเรีย เฮนลาดิส ธิดาแห่งเฮคาที” ร่างอรชรตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางเบา

สิ้นเสียงแนะนำ ช่วงเวลาการต่อสู้ก็ระเบิดขึ้น!

"ฉันไม่ออมมือให้แม่มด" รูบี้ไม่ได้รอช้า เธอพุ่งเข้าใส่ราวกับลูกศรที่หลุดจากแหล่ง ท่วงท่าของเธอผสมผสานระหว่างความแข็งกร้าวของวูซูกับความพริ้วไหวของยิมนาสติกได้อย่างน่าทึ่ง ดาบในมือของเธอตวัดฟันเป็นพายุที่บ้าคลั่ง ไนมีเรียตกเป็นฝ่ายตั้งรับในทันที เสียงโลหะปะทะกันดัง เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! ไม่หยุดหย่อน เธอถูกต้อนให้ถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่า โล่ในมือสั่นสะท้านจากแรงปะทะที่หนักหน่วงและต่อเนื่อง

รูบี้ลำพองใจอย่างเห็นได้ชัด เธอคิดว่าการจัดการเด็กบ้านเฮคาทีที่ไร้ซึ่งเวทมนตร์ก็เหมือนการเด็ดดอกไม้ในสวน แต่เธอก็ต้องประหลาดใจ ทุกครั้งที่เธอคิดว่าการโจมตีของเธอจะเผด็จศึกได้ ไนมีเรียกลับยกโล่ขึ้นป้องกันได้อย่างฉิวเฉียด หรือไม่ก็ไถลตัวหลบไปได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ถึงแม้จะถูกกระแทกจนล้มลงไปกองกับพื้นดินเฉอะแฉะถึงสองครั้งสองครา แต่สตรีตาคมก็ยังคงดีดตัวลุกขึ้นมาสู้ต่อด้วยแววตาที่ไม่ยอมแพ้แม้แต่น้อย

พละกำลังสู้ไม่ได้ ความเร็วก็เป็นรอง สมใจหรือยังคะรุ่นพี่ เป็นซาดิสม์ใช่ไหมตอบมา!! ไนมีเรียคิดอย่างรวดเร็วขณะปัดป้องดาบของอีกฝ่ายจนแขนชา ถ้าสู้ในเกมของรูบี้ละก็ แพ้แน่นอน!!

แล้วเธอก็เปลี่ยนกลยุทธ์

แทนที่จะพยายามบล็อกหรือสู้กลับ ไนมีเรียกลับเริ่ม "เต้นรำ" เธอใช้การหลบหลีกเป็นหลัก เคลื่อนที่ไปรอบๆ ตัวรูบี้ราวกับเงา ใช้ทุกย่างก้าวที่เรียนมาเพื่อรักษาระยะห่าง เธอจงใจยั่วโมโหอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยและสายตาที่ท้าทาย

"มีแค่นี้เหรอ ธิดาแห่งเทพสงคราม? ว่างจนยืนฟันลมหรือไง" เธอเอ่ยปากยั่วยุ ไม่ได้มีความแค้นต่อคนบ้านนี้แต่อย่างใด (?)

มันได้ผล! รูบี้คำรามในลำคอด้วยความโกรธ การโจมตีของเธอรุนแรงขึ้น แต่กลับขาดความแม่นยำอย่างเห็นได้ชัด ดาบของเธอฟันลมครั้งแล้วครั้งเล่า พลังงานของเธอถูกเผาผลาญไปกับการโจมตีที่สูญเปล่า

เมื่อไนมีเรียเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหายใจหอบและเคลื่อนไหวช้าลง เธอก็รู้ว่าถึงเวลาของเธอแล้ว

ในจังหวะที่รูบี้เงื้อดาบฟันลงมาอย่างสุดแรงอีกครั้ง ไนมีเรียไม่ได้หลบ แต่กลับก้าวสวนเข้าไป! เธอใช้โล่กระแทกเข้าไปที่ข้อมือของอีกฝ่ายอย่างแรงจนดาบหลุดมือ แล้วใช้เท้าเกี่ยวขาของรูบี้จนเสียหลักล้มลงไปในกองโคลน ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว ปลายดาบของไนมีเรียก็มาจรดอยู่ที่ลำคอของเธอแล้ว

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งลานฝึกอีกครั้ง

รูบี้ ซู นอนหอบหายใจอยู่บนพื้น จ้องมองปลายดาบที่เย็นเยียบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเสียดาย แต่แล้วแววตาของเธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เป็นความยอมรับและนับถือ

"เธอ ชนะ ไนมีเรีย" รูบี้แม้ไม่สมหวังทว่าก็ยอมรับผลที่เกิดขึ้น เด็กบ้านแอรีสกระหายในชัยชนะขณะเดียวกันก็มีน้ำใจนักฬีลาและยอมรับผู้แข็งแกร่งเสมอ

ไนมีเรียลดดาบลงแล้วยื่นมือไปให้ "เธอก็แข็งแกร่งมากฉันเกือบแย่ไปหลายหนทีเดียว รูบี้ เป็นเกียรติที่ได้ประลองด้วย"

รูบี้จับมือนั้นแล้วลุกขึ้นยืน มิตรภาพของนักรบได้ก่อตัวขึ้นท่ามกลางสมรภูมิจำลอง

เลเวอเรทท์เดินเข้ามาหาทั้งคู่ "รูบี้ พละกำลังของเธอไร้ที่ติ แต่เธอปล่อยให้อารมณ์เข้าครอบงำ" เขาติงเรียบๆ "ส่วนเธอ เฮนลาดิส เธอใช้สมองสู้ และนั่นคือเหตุผลที่เธอชนะ แต่ไม่ใช่ทุกครั้งที่คู่ต่อสู้จะถูกยั่วยุได้ง่าย ไปเพิ่มมวลกล้ามเนื้ออย่าหวังว่าเวทมนตร์ของเธอจะไวกว่าดาบ"

ขณะที่ทุกคนกำลังจะแยกย้าย ไนมีเรียก็เดินเข้าไปหาเลเวอเรทท์อีกครั้ง คราวนี้ในมือของเธอคือดอกกุหลาบสีน้ำเงินดอกเดิม แต่กลับดูสดและมีชีวิตชีวายิ่งกว่าครั้งก่อน

"สำหรับชัยชนะครั้งแรกของฉันในคลาสของรุ่นพี่ ดอกไม้นี้จะไม่มีวันโรยรา จะได้คอยเตือนใจไงคะ" เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เลเวอเรทท์มองดอกกุหลาบที่ดูเหมือนจะเรืองแสงได้ในตัวเองด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ "เก็บไว้เตือนฉันว่าอย่าประเมินพวกแม่มดต่ำไปสินะ ก็ได้ รับไว้" เขารับมันไป

"แต่ชัยชนะครั้งเดียวมันยังพิสูจน์อะไรไม่ได้หรอก เฮนลาดิส.. เธอคิดว่าสำหรับนักรบต้องชนะสักกี่ครั้งกันถึงถูกขนานนามว่าวีรบุรุษ?"

"แล้วใครบอกกันว่าฉันอยากเป็นวีรบุรุษล่ะ? เป็นแม่มดนั่งตะไบเล็บสวยๆ ยิงอุกาบาตใส่ไม่ไวกว่าหรอ ฮึ" คำพูดนั้นไม่ได้ทำให้ธิดาแห่งเฮคาทีเสียความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน เธอกลับรู้สึกดีอย่างประหลาด ก่อนจะหันไปทางเพื่อนร่วมฝึกอีกเจ็ดคนที่ยืนมองอยู่

"เอาล่ะ!" เธอประกาศเสียงดังฟังชัด "ใครอยากกินพิซซ่าบ้าง! วันนี้ฉันเลี้ยงเอง ถือเป็นการฉลองชัยชนะให้พวกเราทุกคน!"

เสียงเฮดังขึ้นจากเพื่อนร่วมฝึกที่เหลือ วันนี้อาจจะเป็นวันที่เหนื่อยที่สุด แต่สำหรับไนมีเรียแล้ว มันคือวันที่เธอค้นพบว่าตัวเองไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นแค่เพียงร่างกาย แต่ยังแข็งแกร่งขึ้นในฐานะผู้นำ และเพื่อนอีกด้วย

*****

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 5/10

คู่ฝึกซ้อมประลอง รูบี้ ซู

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 เนื้อหาเข้มขนาดนี้ค่าถ้าไม่ให้จะจับทัดดอกไม้!!
หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5 

มอบกุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 40*2
กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

แจกพิซซ่าให้ NPC ทุกคนที่ร่วมฝึกตามรายชื่อ 5 ถาด

หม่ำกันเร้วว

1. รูบี้ ซู สายเลือดแห่ง แอรีส

2. เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์ สายเลือดแห่ง แอรีส

3. พอยซั่น ซินญอร่า สายเลือดแห่ง เนเมซิส

4. ร็อกซาน่า ออตาเวีย สายเลือดแห่ง ฮาเดส

5. ไลซานเดอร์ เรธมอร์ สายเลือดแห่ง มอร์เฟียส

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Laura HEROES

อัฒจันทร์

ในช่วงเย็น ลอร์ร่ากลับมาฝึกอีกวัน วันนี้ลอร์ร่าเเบบว่าปวดไปทั้งตัวเลยอาจจะเพราะเมื่อวานนี้เล่นเยอะไปหรือเปล่า สองสามวัที่ผ่านมาจะขยันนะ

เธอก้าวขึ้นอัฒจันทร์อีกครั้ง มือเล็กกำสายกระเป๋าแน่นเหมือนเป็นกำลังใจให้ตัวเอง เธอมองไปตรงลานฝึก ร่างสูงคุ้นตาในชุดฝึกสีเข้มยืนอยู่ตรงกลางเรียบร้อยแล้ว

" เห้อออ " เธอถอนหายใจออกมาเล็กๆ มองดูของตรงหน้าวันนี้จะฝึกกันหุ่นอีกหรือเปล่านะ เด็กสาวทำหน้างงงง เเต่เหมือนจะไม่นะ เพราะว่าวันนี้ร่างสูงเขาหยิบอาวุธแล้ว

“ วันนี้  เราจะมาลองใช้อาวุธกัน ” เสียงทุ้มของเขาดังก้องในลาน เรียบและหนักแน่น แต่ชัดพอให้ทุกคนได้ยิน

“ จะทำให้ดู…แล้วค่อยลองทำตามกันหละ ดูก่อนค่อยทำ ทีละอย่าง ”

เขาเดินไปหยิบอาวุธหลายชนิดวางเรียงไว้ด้านหนึ่ง จริงๆ เรียกว่าเรียกชื่อทำความรู้จักกับมันก่อนน่าจะดี มีดสั้น, ดาบ, โล่, ไม้ยาว เขาจับมันทีละชิ้นแสดงท่วงท่า จังหวะ และเทคนิคพื้นฐาน ดุดัน ฉับไว 

ส่วนหน้าลอร์ร่าตอนนี้จะรอดหรือเปล่าก่อน

เมื่อการสาธิตผ่านไป อีกฝ่ายก็ให้ลองฝึกกันดู " ไปลองกันดู " เขาพูด ก่อนจะเอามือไขว้หลังตัวเอง

" ..... " ลอร์ร่าทำหน้าเลิ่กลั่กสุดๆ เเบบเอาอะไรดี มีดแล้วกัน ง่ายสุดแล้ว เพราะเรียนมาอันเดียวยังไงหละ เด็ดสาวเดินไปแล้วค่อยๆ โจมตี แบบที่เรียนมา นี้มันเเบบประยุคกันเลยะเนี้ย เอาที่เรียนมาใช้ไปก่อน

“…ช้าไป…มั่นใจกว่านี้”

เหมือนว่าเขาจะม่ได้พูดกับอลร์ร่านะ แต่สักพัก มองดีๆ ไม่ได้พูดกี่โมงก่อน เขาตะโกนมา เพราะเห็นท่าทางอะไรของลอร์ร่าอยู่นั้นหละ 

เธอที่แบบ เอาท่าสวยแต่ดูจะไม่ถูกใจคนสอนเท่าไรนัก ทำเอาเขาเดินมาตรงหน้า แล้วสายหน้าไปมา " ให้มันเข้มแข็งหน่อย "

สีหน้าของเด็กสาวยิ้มแห้งๆ เธอดูจะดุเดือดมาก สำหรับวันนี้ 

เมื่อจบคาบ ก็เเทบนอนอืดเลย เด็กสาวลงไปนอนหอบแบบปล่อยตัวยาวๆ ที่ลานฝึก อีกฝ่ายมองก่อนจะหันไปเก็บของ

ก่อนจะหลับเธอเดินไปหยิบของกิน มากินแบบว่าเติมพลังหน่อยนะ และเลเวอเรทท์  ที่เดินผ่านมาพอดีเลยเเจกไปเลย

" หนูแบ่ง " เธอส่งไส้กรอกย่างให้ไป มันอาจจะไม่ได้ร้อนแล้วเเต่ก็นะ หลังใช้กำลังปมากก็กินได้อยู่

" มันไม่ร้อนแล้วนะคะ พอดีหนูติดไว้รองท้องเฉยๆ " เธออธิบายให้อีกฝ่ายรู้ แต่เหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย

" ไม่เป็นไร ขอบใจ " เขาตอบห้วนๆ ก่อนจะเดินขนของออกไป ปล่อยเด็กสาวยืนกินอยู่ตรงนั้นหละ

---

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 3/10

มอบไส้กรอกย่าง 1 ไม้ - ให้  [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

Laura HEROES

อัฒจันทร์

หลังจากฉลองวันเกิดกันไปสักพัก เมื่อได้เวลา เธอก็เดินมาที่ลาน เตรียมพร้อมฝนการฝึกอีกรอบ ดูเหมือนตอนนี้เจ้าของวันเกิดเองก็จะมารอเเล้วเช่นกัน

ลอร์ร่าที่เมื่อครู่นี้หยิบไส้กรอกย่างมาด้วย แบบเห็นทางพี่เขากินไม่วางเลย เลยหยิบมาฝากอีกนิดหน่อย 

" อันนี้หนูแถมให้ค่ะ หนูเห็นพี่ชอบ ยังร้อนๆ เลย " เธอยิ้มเเห้งๆ ก่อนจะวิ่งหนี ไม่กวนแล้ว

" ยังไงก็ตามสบายนะคะ หนูไป..ขอตัวไปฝึกค่ะ ฝึกต่อก่อน ไม่กวนแล้วค่ะ " หลังจากพูดจบประโยค เธอวิ่งเเจ้นทันที เพราะรู้ว่าถ้าอยู่นานมีสิทธิ์โดนแน่ๆ เมื่ออกมาสักพักสายตาชำเลืองมอง อีกฝ่ายหยิบมันขึ้นมาเอานิ้วจับๆ เหมือนมันน่าจะร้อนอยู่ ก่อแน่สิ เอามาแบบสดๆร้อนๆ ต้องร้อนๆ กำลังอร่อยเลย

เมื่อคนทะยอยมาแล้วและลอร์ร่ากำลังจะหยิบอาวุธตัวเดิมมาซ้อมกันตายก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น

“ สลับอาวุธกับเมื่อวาน…แล้วซ้อม ” เหมือนว่าจะโดนจับได้แล้วหรอ อีกฝ่ายที่ถือไส้กรอกรย่างในมือ นั้นจะรู้ทัน ลอร์ร่าจำใจต้องเปลี่ยนอาวุธจากมีดเป็นธนู แม้จะเเบบท่าทางงอนแง้นมาก ดูจะไม่ได้เรื่องเท่าไร เดินไปซ้อมเล่งที่เป้ายิง

" แข็งเป็นบ้าเลย ธนูอะไรเนี้ย ทำจากเอ็นอะไรก่อน " ลอร์ร่าบ่นๆ แบบบ่นในใจเพื่อกันใครเขามาได้ยิน เดี๋ยวจะได้โดนทำโทษกันพอดี

" ให้มันแข็งแรงกันหน่อย แรงหัดออกกันบ้าง " เสียงที่ดังมาเรื่อยๆ เป็นการบุกระดมให้ชาวทหารแข็งขัน แต่มันก็นะ นี้เธอเป็นสาวสังคมนะ เดี๋ยวนี้ใครเขายิงธนูกันเล่า ลอร์ร่าทำอะไรไม่ได้ได้แต่ยิ้มๆ แล้วซ้อมไปแบบนั้น แต่ในใจคือไม่ไหวแล้ว หนักหน่วงเกินนี้คิดผิดคิดถูกก่อน

ยิงๆ เข้าไปวันนี้เธนูนี้มันจะเข้าเป้า อย่าว่าแต่เข้าเลย มันจะถึงมั้ยก่อน ระยะ 40 หลาเนี้ย ไกลมากนะ

เมื่อแบบยิงไปสักพักตอนนี้เหมือนแขนมันจะขาดออกจากกัน คนที่กำลังมีความสุขกับไส้กรอกรย่างเดินมาดู กระแอมเบาๆ เป็นการบอก ว่าให้ซ้อมต่อไป ในสนามรบนั้นไม่มีเวลาเรื่องนี้

ลอร์ณ่าที่แบบไร้ทางเลือก เลยก็ต้องไปทันแบบนั้นจนหมดเวลา

บอกได้เลยว่าวันนี้ไหล่และเเขนของเธอแทบจะหลุดออกมาแยู่แล้ว เมื่อยแสนเมื่อย เมื่อหมดคาร่างเล็กก็ลงไปนอนราบแบบทิ้งตัวทันที เหมือนจะเป็นลม ใดๆก็คงพักสายตาสักหน่อยน่าจะดีนะ

---

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 4/10

มอบไส้กรอกย่าง 1 ไม้ - ให้  [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

Nymeria HEROES

12-07-2025 18.00 PM

I want to be your everything little darling

ลานฝึกซ้อมดินอัดแน่นถูกเนรมิตให้กลายเป็นสมรภูมิจำลองอีกครั้งในเย็นวันนี้ กองฟางที่ถูกจัดวางเป็นแนวกำบังและเสาไม้ที่ปักระเกะระกะสร้างเงาทอดยาวซับซ้อนภายใต้แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ที่ไม่ยอมลับฟ้า บรรยากาศอบอวลไปด้วยความเหนื่อยล้าสะสม แต่ก็แฝงไปด้วยความคาดหวังที่เข้มข้นยิ่งกว่าทุกวัน

วันนี้บุตรแห่งแอรีสผู้เป็นครูฝึกดูแปลกไป เขาไม่ได้เริ่มต้นด้วยการตะคอกสั่งวอร์มอัพสุดโหด แต่กลับปล่อยให้ทุกคนยืดเส้นยืดสายกันเองตามอัธยาศัย สายตาของเขาไม่ได้กวาดมองอย่างจับผิดเหมือนทุกที แต่กลับดูเหม่อลอยไปไกล ราวกับมีบางอย่างที่สำคัญกว่าการฝึกฝนกำลังครอบงำความคิดของเขาอยู่

“ดูท่าทางอารมณ์ดีผิดปกตินะ พ่อรูปหล่อน้ำแข็งเดินได้ของเธอ” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในหัวอย่างเย้ยหยัน “สงสัยเมื่อคืนคงฝันดีว่าได้ไปเผากรุงโรมล่ะมั้ง”

“หรือบางที เขาก็แค่วางแผนจะหาเรื่องปวดหัวใหม่ๆ ให้ฉันก็ได้” สตรีตาคมตอบกลับในใจ พลางสังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขาอย่างไม่วางใจ

“เอาล่ะ วันนี้เราจะฝึกในสถานการณ์จำลอง” เลเวอเรทท์กล่าวขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเขาดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย “เป้าหมายคือการตัดสินใจภายใต้แรงกดดันและการใช้สภาพแวดล้อมให้เป็นประโยชน์ จับคู่ประลอง กติกาเหมือนเดิม ห้ามใช้พลังสายเลือด”

เขาเริ่มขานชื่อจับคู่ให้เดมิก็อดคนอื่นๆ ก่อนที่สายตาจะมาหยุดลงที่ไนมีเรีย “เฮนลาดิส คู่ของเธอวันนี้คือ ไลซานเดอร์ เรธมอร์”

ร่างอรชรหันไปมองคู่ต่อสู้คนใหม่ของเธอ เด็กหนุ่มชาวอังกฤษร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีจินเจอร์ดูเหมือนเปลวไฟอ่อนๆ และดวงตาสีฮาเซลที่ดูเป็นมิตรเกินกว่าจะเป็นนักรบ เขาดูไม่เหมือนคนที่ถึกทนไม้ทนมือ แต่ดูเหมือนตัวละครเอกจากนิทานแฟนตาซีมากกว่า

ไลซานเดอร์เดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยท่วงท่าที่ดูโอ่อ่าเกินจริง เขาค้อมตัวลงอย่างสง่างามราวกับอัศวินในราชสำนัก

“ข้าคือเซอร์ไลซานเดอร์ ผู้พิทักษ์แห่งรัตติกาล!” เขาประกาศด้วยสำเนียงอังกฤษที่ชัดเจน แววตาของเขาเปล่งประกายอย่างจริงจัง “และข้าขอท้าประลองกับท่าน ราชินีนักรบผู้เลอโฉม!”

“เจ้าเด็กนี่มันหลุดออกมาจากนิทานก่อนนอนรึไง” วิญญาณแม่มดสาวแทบจะสำลักเสียงหัวเราะ

ไนมีเรียยิ้มมุมปาก เธอย่อตัวลงถอนสายบัวอย่างงดงามรับบทละครนั้นอย่างเต็มใจ “ถ้างั้นราชินีนักรบอย่างฉันก็คงต้องขอรับคำท้าจากอัศวินผู้กล้าแล้วล่ะ”

การประลองเริ่มต้นขึ้น และมันก็กลายเป็นมหรสพที่สร้างความบันเทิงให้กับทุกคนในสนามฝึกทันที

ไลซานเดอร์ไม่ได้แค่ต่อสู้ เขาทำการแสดง! ทุกครั้งที่เขาจะโจมตี เขาจะต้องประกาศชื่อท่าไม้ตายของตัวเองก่อน “จงรับไป! ท่าดาบเพลิงอสูรทลายสวรรค์!” เขาคำรามลั่นพร้อมกับฟาดดาบลงมาอย่างสุดแรง ท่าทางของเขาใหญ่โตและทรงพลัง แต่กลับเต็มไปด้วยช่องโหว่

ไนมีเรียเองก็เล่นตามน้ำ เธอไม่ได้สู้กลับอย่างจริงจัง แต่กลับใช้ความคล่องแคล่วทั้งหมดที่เรียนมาในการหลบหลีก เธอหมุนตัวไปรอบๆ ราวกับเงา ปล่อยให้ดาบของไลซานเดอร์ฟันลมครั้งแล้วครั้งเล่า

“แค่นี้เองหรือคะ พลังแห่งเพลิงทมิฬ?” เธอยั่วยุด้วยรอยยิ้มหวาน “ดูเหมือนมันจะทำได้แค่ทำให้ฝุ่นฟุ้งตลบนะคะ ท่านอัศวิน”

เสียงหัวเราะและเสียงเชียร์ดังขึ้นจากรอบสนาม ไลซานเดอร์ยิ่งหงุดหงิดและเร่งโจมตีหนักขึ้น เขาทนทานและมีพละกำลังมากกว่าที่เห็นภายนอก แต่เขาก็กำลังเผาผลาญพลังงานของตัวเองไปกับท่าทางที่ไม่จำเป็น

สตรีตาคมรู้ดีว่าเธอไม่มีทางชนะเขาได้ในเรื่องความอึด แต่ถ้าเป็นเรื่องสมองแล้วล่ะก็ไม่แน่ เธอจงใจดึงเกมให้ยาว ปล่อยให้เขาเหนื่อยหอบจากการโจมตีที่สูญเปล่า จนกระทั่งการเคลื่อนไหวของเขาเริ่มช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

ในจังหวะที่ไลซานเดอร์กำลังจะประกาศชื่อท่าไม้ตายอีกครั้ง ไนมีเรียก็ตัดสินใจว่าถึงเวลาจบการแสดงแล้ว เธอพุ่งสวนเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้เล็งไปที่ตัวเขา แต่ใช้โล่กระแทกเข้าไปที่ข้อมือของเขาอย่างแรงจนดาบหลุดจากมือ ก่อนจะใช้เท้าเกี่ยวขาจนเขาล้มลงไปนั่งจุมปุ๊กกับพื้น ปลายดาบของเธอหยุดนิ่งอยู่ห่างจากลำคอของเขาเพียงคืบเดียว

“ดูเหมือนว่ารัตติกาลจะต้องพ่ายแพ้ให้กับกลอุบายของแม่มดเสียแล้วล่ะ” เธอกระซิบด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ

ไลซานเดอร์นั่งอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างยอมรับ “สมแล้วที่เป็นราชินีนักรบ ข้าน้อยขอยอมแพ้!”

เลเวอเรทท์เดินเข้ามาหาทั้งคู่ เขาให้คำแนะนำกับไลซานเดอร์เรื่องการเคลื่อนไหวที่สิ้นเปลือง ก่อนจะหันมาทางไนมีเรีย “เธอไม่ได้สู้กับดาบของเขาแต่สู้กับความทะนงตัวของเขา นั่นคือกลยุทธ์ที่ดี”

เช่นเคย เมื่อการสนทนาจบลง ไนท์ก็ยื่นดอกกุหลาบสีน้ำเงินให้เขาอีกครั้ง “สำหรับชัยชนะครั้งที่สองของดิฉันค่ะ” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่แน่ว่ามันอาจจะมีครั้งที่สามนะคะ แล้วถ้าชนะครบสามครั้ง จะมีรางวัลพิเศษให้รึเปล่า?”

เลเวอเรทท์รับดอกไม้ไป เขามองมันในมือนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ รอยยิ้มที่มีเลศนัยอย่างหาได้ยากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ก็ต้องรอดู ว่าสวนของเธอจะเต็มไปด้วยดอกไม้แห่งชัยชนะ หรือความพ่ายแพ้กันแน่”

เขาไม่ตอบคำถาม แต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ใจของเธอเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ทุกคนจะทันได้แยกย้าย จู่ๆ เลเวอเรทท์ก็ประกาศขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติ

“ทุกคน!” เขาเรียกความสนใจจากเดมิก็อดทั้งแปดคน “วันนี้เลิกฝึกแค่นี้ ไปรวมตัวกันที่โรงอาหาร ฉันมีอะไรจะเลี้ยง”

ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างงุนงง

“วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน” บุตรแห่งแอรีสกล่าวต่อด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “และก็ของแอนนาเบ็ธ เชสด้วย ไปฉลองกันเถอะ”

คำประกาศนั้นทำให้ทั้งลานฝึกตกอยู่ในความเงียบงันไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงฮือฮาด้วยความประหลาดใจและดีใจจะดังขึ้นตามมา นั่นคือเหตุผลที่เขาดูแปลกไปทั้งวัน และมันก็เป็นจุดหักเหที่ไนมีเรียเองก็คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย

*****

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 6/10

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 เนื้อหาเข้มขนาดนี้ถ้าไม่ให้จะจับทัดดอกไม้!!

กุหลาบน้ำเงินทอง : เมื่อสวมใส่จะทำให้การมีปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC/Satyr/Lares+5

มอบกุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 40*2 (จะให้ในการชนะจนครบสวน ฮึ ชนะสามแน่!)

กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ตอบรับคำไปร่วมงานวันเกิดของรุ่นพี่

คู่ฝึกซ้อมประลอง ไลซานเดอร์ เรธมอร์ สายเลือดแห่ง มอร์เฟียส

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

Can I join Your Team?all I want is to learn from you. ------------------------

12.07.2025 | 4:00 PM 

ข่าวสารในค่ายฮาล์ฟบลัดเดินทางเร็วกว่าเฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสเสียอีก เขาได้ยินมันมาจากบทสนทนาของเดมิกอดสองคนที่คุยกันอย่างตื่นเต้นใกล้ๆ ลานสตรอว์เบอร์รี—เรื่องการฝึกพิเศษแบบกลุ่มย่อยที่ดูแลโดยรุ่นพี่ผู้มีประสบการณ์โชกโชน ‘การลงทุนที่ดีที่สุดคือการลงทุนในความรู้’ ความคิดนั้นผุดขึ้นในหัวของเขาทันที

 

การฝึกกับเซอร์แมนเมื่อเช้าช่วยปลุกศักยภาพภายใน การทำภารกิจเล็กน้อยๆ ก็พอจะช่วย แต่การจะเอาชนะในเกมระยะยาวได้นั้น เขาต้องการมากกว่าพลังที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน เขาต้องการกลยุทธ์ เขาต้องการความรู้ที่ผ่านการพิสูจน์ในสนามรบจริง และในค่ายแห่งนี้ ไม่มีใครที่จะเป็นแหล่งความรู้ชั้นยอดไปกว่าตำนานที่ยังมีชีวิตอยู่อย่าง แอนนาเบ็ธ เชส อีกแล้ว ธิดาแห่งเทพีแห่งปัญญา ได้ยินมาว่าเธอคือวีรสตรีแห่งโอลิมปัส สถาปนิกผู้บูรณะสวรรค์... การได้เรียนรู้จากเธอไม่ใช่แค่โอกาส แต่เป็นแต้มต่อที่ประเมินค่าไม่ได้ 

เป้าหมายถูกกำหนดอย่างรวดเร็ว ขั้นตอนต่อไปคือการเข้าหาอย่างมีชั้นเชิง เขาไม่ได้มุ่งหน้าไปหาเธอตัวเปล่า การเข้าพบผู้เล่นคนสำคัญโดยไม่มีอะไรติดมือคือความผิดพลาดของมือสมัครเล่น เขาแวะที่ร้านค้าของค่ายซึ่งมีของขายทุกอย่างตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ สายตาของเขากวาดมองหาสิ่งที่จะเป็น ‘กุญแจ’ เปิดประตูที่เหมาะสมที่สุด และเขาก็พบมัน—นิตยสารวิชาการ มันเป็นของเฉพาะกลุ่มและดูน่าเบื่อสำหรับคนส่วนใหญ่ แต่สำหรับธิดาแห่งอาธีน่า... 

มันคือการลงทุนที่คุ้มค่าที่จะลอง 

บุตรแห่งไทคีเดินมาถึงอัฒจันทร์หินโบราณในยามบ่ายคล้อยที่แสงแดดเริ่มอ่อนแรงลง ที่นี่เงียบสงบกว่าส่วนอื่นๆ ของค่าย มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านขั้นบันไดหินที่ว่างเปล่า และเขาก็เห็นเธอ—แอนนาเบ็ธ เชส นั่งอยู่ตามลำพังบนชั้นหินชั้นกลางๆ เรือนผมสีบลอนด์เข้มถูกถักทอเป็นเปียง่ายๆ เธอกำลังก้มหน้าก้มตาขีดเขียนบางอย่างลงในสมุดบันทึกเล่มหนาด้วยความตั้งใจจนไม่สังเกตเห็นการมาของเขา 

แอ็กเซลเดินลงไปตามขั้นบันไดอย่างเงียบเชียบ เสียงฝีเท้าของเขาสะท้อนเบาๆ บนพื้นหิน เขาหยุดยืนห่างจากเธอในระยะที่เหมาะสม รอให้เธอเงยหน้าขึ้นมาเอง ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นาน ดวงตาสีเทาคมกริบดุจพายุของเธอตวัดขึ้นมองเขา มันเต็มไปด้วยประกายแห่งความฉลาดเฉลียวและการประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว 

 "มีอะไรรึเปล่า?" เธอถาม น้ำเสียงเรียบแต่ชัดเจน "ขอโทษที่รบกวนครับ, รุ่นพี่" เขาโค้งศีรษะเล็กน้อย "ผม แอ็กเซล พึ่งมาค่ายเมื่อวาน ได้ยินมาว่าคุณเปิดการฝึกแบบกลุ่มย่อย ผมสนใจที่จะร่วมด้วย" 

แอนนาเบ็ธหรี่ตามองเขาอย่างพินิจพิจารณา "นายคือเด็กใหม่... บุตรแห่งไทคี" เธอกล่าว เป็นการยืนยันข้อมูลมากกว่าคำถาม ดาขิพยักหน้า "และผมทราบมาว่าวันนี้เป็นวันเกิดของรุ่นพี่" เขาพูดพร้อมกับยื่นนิตยสารที่ถือมาให้เธอ ดวงตาสีเทาของเธอฉายแววประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อรับมันไปคลี่ดู 

"มันอาจจะดูเป็นการเหมารวมไปหน่อย..." แอ็กเซลกล่าวต่อด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก "...แต่ผมเดาว่าธิดาแห่งอาธีน่าคงจะชอบของขวัญประเภทนี้มากกว่าดอกไม้หรือขนมเค้ก" เขาทิ้งท้ายประโยคนั้นไว้ให้ลอยอยู่ในอากาศ ปล่อยให้ของขวัญและความตั้งใจของเขาทำหน้าที่ของมันเอง เขาไม่ได้มาเพื่อร้องขอ แต่มาเพื่อเสนอ—เสนอตัวเป็นนักเรียนที่มีค่าพอให้เธอเสียเวลาสอน และตอนนี้....

ก็ถึงตาที่เธอจะเป็นคนตัดสินใจแล้ว 

------------------------------------------------------------------------------

กิจกรรมฝึกกับรุ่นพี่ : Team Annabeth

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์โรลเพลย์ลงท้าย 2,4,6,8 คู่สนทนาได้กลิ่นหอม + 2 โบนัส ให้ของขวัญวันเกิดเป็นสิ่งของ +30 ความสัมพันธ์ แอนนาเบ็ธ 

@God @Dean 

Nymeria HEROES

13-07-2025 18.00 PM

I want to be your everything little darling

เย็นวันสุดท้ายของการฝึกภาคบังคับสิ้นสุดลงด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาดกว่าทุกวัน ความเหนื่อยล้าสะสมจากการเดินทางข้ามรัฐและการเผชิญหน้ากับพายุฝนฟ้าคะนองของมหาเทพเมื่อคืนยังคงเกาะกินอยู่ในทุกอณูของร่างกายไนมีเรีย แต่เธอกลับรู้สึกถึงความสงบที่มาแทนที่ความตึงเครียดของสมรภูมิ

เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ในวันนี้ดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด บางทีอาจเป็นเพราะผลพวงจากงานเลี้ยงวันเกิดเมื่อวาน หรือบางทีอาจเป็นเพราะเขารู้สึกว่าการเคี่ยวกรำนักเรียนรุ่นใหม่ได้สิ้นสุดลงแล้ว เขายังคงเด็ดขาดในการออกคำสั่ง แต่แววตาที่เคยจับผิดอยู่ตลอดเวลากลับอ่อนลง และบ่อยครั้งที่ไนมีเรียรู้สึกได้ว่าสายตาคู่นั้นมองมาที่เธออย่างเงียบๆ โดยไม่มีคำพูดใดๆ

“เอาล่ะ วันสุดท้ายของการประลอง” บุตรแห่งแอรีสประกาศเสียงเรียบ “กติกาเหมือนเดิม ใช้อาวุธที่ถนัดที่สุด สู้แบบแฟร์ๆ และเรียนรู้จากคู่ต่อสู้ของพวกนาย”

เขามองไปรอบลานฝึกที่มีแต่ความว่างเปล่าจากการไม่มีสมรภูมิจำลอง ก่อนจะขานชื่อจับคู่ ไนท์แอบคาดหวังว่าจะได้คู่ที่เบาๆ หน่อยสำหรับวันสุดท้ายนี้ แต่ดูเหมือนเทพแห่งสงครามจะไม่เคยปราณีใคร

“เฮนลาดิส” เขาเรียกชื่อเธอ “คู่ของเธอ ร็อกซาน่า ออตาเวีย”

ชื่อนั้นทำให้ไนมีเรียชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวร่างบางในชุดสีดำสนิทที่ยืนอยู่อีกฟากของลานฝึก ธิดาแห่งฮาเดสคนนั้นยังคงมีใบหน้าที่เรียบเฉยและดวงตาที่ดูเหนื่อยหน่ายกับทุกสิ่งบนโลกเช่นเคย แต่เมื่อสายตาของทั้งสองสบกัน มันกลับมีความเข้าใจบางอย่างที่สื่อถึงกันโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูด คนคุยกับผีด้วยกันย่อมมองตากันแล้วเข้าใจ

“เลือกคู่ได้สมกับเป็นวันสุดท้ายจริงๆ” คลาริสซ่าพึมพำในหัว “แม่มดปะทะเจ้าหญิงแห่งยมโลก น่าดูชมชะมัด”

ทั้งสองเดินมาประจันหน้ากันกลางลาน ร็อกซาน่าชักดาบสีดำสนิทที่ทำจากเหล็กสไตเจี้ยนออกมาจากฝัก มันดูดกลืนแสงรอบข้างจนน่าขนลุก ในขณะที่ไนมีเรียยังคงใช้ดาบซิฟอสและโล่อัลพิสคู่ใจของเธอ ไม่มีการแนะนำตัว มีเพียงการพยักหน้ารับอย่างเงียบๆ เป็นสัญญาณของการยอมรับในตัวตนของกันและกัน

แล้วการประลองก็เริ่มต้นขึ้น ไม่มีการออมมือ ไม่มีการลองเชิง

มันคือการต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อที่สุดเท่าที่ไนท์เคยเจอมา ร็อกซาน่าไม่ได้ดุดันเหมือนรูบี้ หรือเปี่ยมด้วยจินตนาการเหมือนไลซานเดอร์ แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอนั้นเฉียบคมและแม่นยำอย่างน่ากลัว ดาบสไตเจี้ยนในมือของเธอดูราวกับอสรพิษที่พร้อมจะฉกเข้าที่จุดตายได้ทุกเมื่อ เป็นครั้งแรกที่ไนมีเรียสามารถปะทะตรงๆ ได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องพละกำลังที่ต่างกันเกินไป มันคือการดวลกันด้วยทักษะ ความเร็ว และการอ่านใจล้วนๆ

เคร้ง! ฉึ่ก! ปั่ก!

เสียงโลหะปะทะกันสลับกับเสียงโล่ที่ถูกกระแทกดังขึ้นเป็นจังหวะ ทุกการโจมตีของร็อกซาน่าตรงเป้าและมีประสิทธิภาพ แต่ทุกการป้องกันของไนมีเรียก็ทำได้อย่างสมบูรณ์แบบเช่นกัน ผู้ชมที่เหลืออีกหกคนต่างยืนมองอย่างเงียบกริบ ไม่มีเสียงเชียร์ มีเพียงสายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือในการต่อสู้ที่ไหลลื่นราวกับการเต้นรำแห่งความตาย

แต่แล้วโชคก็ดูเหมือนจะไม่ได้เข้าข้างธิดาแห่งฮาเดสเสมอไป ในจังหวะที่ร็อกซาน่าก้าวถอยหลังเพื่อตั้งหลัก ส้นเท้าของเธอกลับไปเหยียบก้อนหินเล็กๆ ที่มองไม่เห็นเข้าพอดี ร่างของเธอเสียหลักไปเพียงเสี้ยววินาที

และนั่นคือโอกาสทั้งหมดที่ไนมีเรียต้องการ

ร่างอรชรพุ่งสวนเข้าไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้โจมตี แต่ใช้โล่กระแทกเข้าไปที่ดาบของร็อกซาน่าจนหลุดมือ ก่อนที่ปลายดาบซิฟอสของเธอจะหยุดนิ่งอยู่ที่ลำคอของอีกฝ่าย

ร็อกซาน่ามองปลายดาบนั้นด้วยสายตาที่เรียบเฉย ก่อนที่มุมปากของเธอจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ “เธอชนะ”

ไนมีเรียลดดาบลงแล้วยื่นมือไปให้ “เธอแข็งแกร่งมาก ถ้าไม่ใช่เพราะก้อนหินก้อนนั้น ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

ธิดาแห่งยมโลกจับมือนั้นไว้ “โชคก็เป็นส่วนหนึ่งของฝีมือเหมือนกันนั่นแหละ”

ทั้งสองจับมือกันด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรภาพ ก่อนจะเดินกลับไปยังกลุ่ม

หลังจากการประลองจบลง ไนมีเรียเดินตรงเข้าไปหาเลเวอเรทท์ ในมือของเธอคือดอกกุหลาบสีน้ำเงินดอกสุดท้าย

“นี่.. รุ่นพี่... ฉันชนะรวดสามครั้งแล้วนะคะ” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “รับดอกไม้นี่ไว้เป็นที่ระลึกถึงบททดสอบของคุณด้วยเถอะค่ะ”

เธอยื่นมันให้เขา ดวงตาของเธอเป็นประกายถามโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูด ไม่มีคำชมพิเศษให้หน่อยหรือคะ?

บุตรแห่งแอรีสผู้เคยปรามาสและกดดันเธอมาตลอดสัปดาห์มองดอกกุหลาบในมือของเธอสลับกับใบหน้าของเธอ ก่อนที่รอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งและจริงใจที่สุดจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาไม่พูดอะไร แต่รับดอกกุหลาบนั้นไปถือไว้

การกระทำนั้นมีความหมายมากกว่าคำชมใดๆ สตรีตาคมเห็นดังนั้นก็อดยิ้มกว้างไม่ได้ ก่อนจะแกล้งทำเสียงขึงขัง “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ฉันได้ยินวีรกรรมของรุ่นพี่มาเยอะเหมือนกันนะคะ ตอนที่ออกไปทำภารกิจปราบไฮดร้าคนเดียวบ้างล่ะ ไปช่วยลูกของเทพีไอริสจากไซเรนบ้างล่ะ สมแล้วที่เป็นวีรบุรุษในตำนานของค่ายเรา!”

คำยกยอปอปั้นที่ดูเกินจริงนั้นทำให้เลเวอเรทท์หัวเราะออกมาในที่สุด เป็นเสียงหัวเราะที่ดังและจริงใจ ไม่ใช่แค่การยิ้มมุมปาก “พอได้แล้วน่าเฮนลาดิส...” เขาโบกมือไล่เธออย่างขบขัน

“ถ้ายังไม่หยุดพูดเดี๋ยวจับโยนลงทะเลสาบซะเลย”

ขณะที่ไนท์กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากลานฝึก เธอก็หันกลับมาหาเขาอีกครั้ง คราวนี้แววตาของเธอกลับมาจริงจัง

“ฉันจะไม่อยู่ที่ค่ายสักพักนะคะ ต้องไปทำภารกิจ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เรียบลง “ถึงคุณจะไม่ชอบขี้หน้าฉันที่เป็นลูกเทพใต้พิภพก็เถอะ แต่อย่าแช่งกันนักเลย กระท่อม 20 เราถือเรื่องโชคลางมากทีเดียว”

พูดจบ ร่างบางก็หันหลังวิ่งจากไปทันที ทิ้งให้ครูฝึกหนุ่มยืนนิ่งอยู่กับดอกกุหลาบสีน้ำเงินในมือและคำพูดที่ค้างคาใจของเธอ

เขามองตามหลังเธอไปจนลับสายตา ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ ด้วยรอยยิ้มจางๆ

“ฉันพูดตอนไหนว่าไม่ชอบขี้หน้าเธอ ยัยเด็กนี่”

********

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 7/10

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 ทั้งชนะ 3 ตารวด ทั้งอวย คุณจะเอาอะไรกับผม!
กุหลาบน้ำเงินทอง : เมื่อสวมใส่จะทำให้การมีปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC/Satyr/Lares+5
มอบกุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 40*2 (ชนะครั้งที่สาม กุหลาบครบสามดอก พี่จะเลิกหน้าตึงใส่ผมได้ยังอ่ะคับๆ)
กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ
อวยรุ่นพี่ใช้ค่า 1000 เกียรติยศ
การใช้ค่าเกียรติยศ: ทุก ๆ การใช้ค่าเกียรติยศ 1000 เกียรติยศ จะได้รับความสนิทสนมโบนัส +50

คู่ประลอง ยัยหนู ร็อกซาน่า ออตาเวีย

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Laura HEROES

 อัฒจันทร์

เมื่อถึงเวลาฝึก วันนี้อีกวันทำไมตาขวามันกระตุกแปลกๆ ลอร์ร่าเดินเจ้ามาที่ลาน เจอหลายๆคนกำลังจับคู่กัน ซ้อมอย่างจริง...จัง ไม่นั้นไม่จริงจัง เหมือนจะฆ่ากัน

เด็กสาวสังคมที่ไม่ชอบอะไรพวกนี้ แบบมาถึง " นั้นไง คู่มาพอดีเอาคู่กันเลย " เสียงของเลเวอร์ที่ดังขึ้นทำเอาลอร์ร่าอ้าปาก นี้อะไรมาถึงให้ตบตีเลย

แล้วนั้นใคร ไลซานเดอร์ เรธมอร์ บุตรมอร์เฟียส ให้ได้แบบนี้สิ

หนีได้มั้ย ลอร์ร่าต้องทำใจใช่มั้ย " อย่าหันหลัง " เสียงดังสั่นจากผู้ฝึกสอนทำเอาเด็กน้อยต่างๆขนหัวลุกไปหมดแล้ว ตานี้ไม่มีความอ่อนโยนเลย 

ลอร์ร่าหน้ายู้วแล้วตอนนี้ตัวแทบจะหดเล็กลงเหลือ 10 เซนเท่านั้น

" ฝากตัวด้วยครับ " ไลซานเดอร์ กล่าวก่อนจะฟาดลงมาเต็มแรง ี้ฝากตัวหรอ ลอร์ร่าที่หักตัวหลบ ให้ตายสิ มันเอาจริง จะฆ่ากันหรือไง เด็กสาวผมบอร์นทองหันไปแล้วตีกลับ แต่นั้นหละ แรงชะนีแบบเธอเอาอะไรไปสูง แรงช้าของเขากัน ร่างก็ใหญ่โตตัวก็หนา

" ..... " ไม่รู้สึกม่เท่าไร จังหวะสวนกลับมาที เล่นลอร์ร่าแทบร่างแตก ตีมาได้ ข้อมือน้อยๆที่วันๆ ยกแต่แก้วไวน์อะนะ สังสรรค์กันทั้งวัน 

นี้สิของจริงใช้อะไรได้ เด็กสาวเริ่มหลบๆ เเต่ก็เหมือนจะโดนดักทางได้ทันเสมอๆ

" โอ๊ยยย " เธอร้องออกมา เมื่อปลายมีดกรีดลงที่เเขน เด็กสาวหันไปมองหน้าแบบ เอาเรื่องเอาราวมาก นี้ฝึกต้องจริงจังขนาดนี้ถ้ามีแผลเป็นขึ้นมาจะทำยังไง เลือกขึ้นหน้าจนพูดไม่ออก ไล่ตบไล่ตีอีกฝ่ายยกใหญ่

แต่ก็ได้พักเดียวเท่าั้นหละ เพราะทำอะไรไม่ได้เลย เขารับไว้ได้หมด พร้อมกับยิ้มอีกต่างหาก ตาบ้านี้มันน่ากลัวชะมัดเลย

ไหนว่าบ้านนี้นอนเก่งไงไม่น่านะ ใครนอนกัน ตีแรงขนาดนี้ เด็กสาวที่แบบหัวจะปวด ในขณะที่ตีๆกันอยู่เขาก็สวนท่าทางจะเอาเรื่องมาก เหมือนจะโมโหแล้วหละ 

" นี้ผมออมมือแล้วนะ " เเน่นอนคำพูดนี้มันชั่ง กวนประสาทเสียจริง

เขาไล่ตีกับลอร์ร่าจนเด็กสาวล้มลงไปนั่งกองกับพื้น เสียงหนึ่งทำเขาหยุดก่อนจะเอาปลายมีดจิ้มลงอีกรอบ ตอนนี้แผลรอบตัวไปหมด

" พอแล้วๆ " เขาตะโกนขึ้น ทุกคนหันไปมองร่างขนาดใหญ่เดินเข้ามาพร้อมพูดขึ้น " คิดจะสู้ มันต้องดูตัวเองหน่อย ให้ฝึกไม่ได้ให้มาทรมานตัวเอง " หางตาหันมามอง ก่อนจะเดินจากไป อีกฝ่ายหยุดมือแล้วยิ้มๆ โบกมือให้ลอร์ร่าเบาๆ

" ตานี้จะทุบให้ตายเลยหรือไง " เธอหัวเสียสุดๆ ก่อนจะเดินไปอีกหน่อย

" วันนี้กลับไปพักซะ " เวเลอร์บอกกับลอร์ร่า ก่อนเขาจะเดินไปดูเด็กๆ คนอื่นๆ เด็กสาวถอนหายใจออกมา

" ขอบคุณค่ะ " เธอพูดเบาๆ จากนั้นเอาของออกมาวางไว้ " ขอโทษค่ะ " เธอพูดแล้วหันหลังเดินกลับไป มองดูแผลตามตัว สภาพให้ตายสิ รีบกลับไปใส่ยาดีกว่า!!

" อันนั้นหนูให้ พี่ไม่ต้องคืน " เธอพูดยกมือแบบหันหลังม่ได้สนใจเขาอะไรมากมาย เพราะกำลังโฟกัสแผลตัวเองอยู่ แบบก็นะ วันก่อนเห็นว่าเสื้อตัวนั้นขาดแล้วเลยเอาให้ใหม่แต่แบบ มันน่ามั้ยก่อน น่าให้มั้ย!!!

---

ประลองกับ - ไลซานเดอร์ เรธมอร์ - จิ้มๆ

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 5/10

มอบแจ๊กเก็ตหนัง 1 ตัว - ให้  [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

14 · กรกฎาคม · 2025 · 15.00 น.

          วันนี้เป็นวันพฤหัสบดีที่ 14 กรกฎาคม 2025 เวลาบ่ายสามโมงตรง เดม่อนเดินไปยังอัฒจันทร์ของค่ายฮาล์ฟบลัดเพื่อเข้าเรียนวิชา จิตวิญญาณเพอร์ซีอุส ซึ่งสอนโดยเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ บุตรแห่งแอรีส

          แสงแดดยามบ่ายยังคงสาดส่องอย่างเจิดจ้าตามปรากฏการณ์ 'Eternal Sunshine' ที่ปกคลุมโลกอยู่ แต่อัฒจันทร์แห่งนี้กลับร่มรื่นด้วยเงาไม้ใหญ่ ทำให้บรรยากาศการเรียนการสอนไม่ร้อนอบอ้าวเกินไป นักเรียนคนอื่นๆ ในคลาสต่างยืนรวมกลุ่มกันอย่างเงียบสงบ ไม่มีเสียงพูดคุยจอแจอย่างที่เคยเป็นในโรงอาหารเมื่อคืนก่อน ทุกคนดูตั้งใจและเคารพครูฝึกตรงหน้า

          เลเวอเรทท์ยืนอยู่กลางอัฒจันทร์ในชุดฝึกสีเข้ม รูปร่างสูงโปร่งกำยำของเขาดูน่าเกรงขาม ดวงตาสีฟ้าคมกริบกวาดมองนักเรียนแต่ละคนอย่างพินิจ ก่อนจะหยุดอยู่ที่เดม่อนชั่วครู่ 'คงเป็นเรื่องเมื่อคืนสินะ' เดม่อนเดาในใจ

          "วันนี้ เราจะมาเรียนรู้ที่จะชนะ เยี่ยงเพอร์ซีอุส" เลเวอเรทท์กล่าวเสียงนิ่งขรึมและเยือกเย็น น้ำเสียงของเขาชัดเจนและทรงพลัง แม้จะไม่ได้ตะคอก แต่ก็ทำให้ทุกคนเงียบกริบและตั้งใจฟัง

เขาเริ่มอธิบาย "พวกเจ้าทุกคนรู้จักเพอร์ซีอุส วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ บุตรแห่งซุส" เลเวอเรทท์เว้นจังหวะ ก่อนจะถามคำถามที่ฟังดูเรียบง่าย แต่แฝงด้วยปรัชญา "ใครบอกได้บ้างว่า เพอร์ซีอุสเอาชนะเมดูซ่าได้อย่างไร?"

          มีนักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้นตอบอย่างรวดเร็ว "ด้วยดาบโค้งของเขาครับ!"

          เลเวอเรทท์ส่ายหน้าช้าๆ "ผิด" เขาพูดเสียงหนักแน่น "ดาบเป็นเพียงเครื่องมือ แต่สิ่งที่ทำให้เขาชนะคือสติปัญญา... เขาใช้โล่ขัดเงาเป็นกระจก เขาไม่ได้สู้กับอสุรกายตรงๆ เขาสู้กับเงาของมัน นี่คือบทเรียนแรกที่พวกเจ้าต้องจำไว้ให้ขึ้นใจ: การต่อสู้ไม่ได้มีแค่พละกำลัง แต่ต้องมีไหวพริบ"

          เดม่อนพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเงียบๆ พรที่ได้รับจากเลปพราคอนเมื่อเช้านี้เรื่องความอดทนและไม่ย่อท้อ ทำให้เขารู้สึกว่าบทเรียนนี้เข้ากับเขาอย่างน่าประหลาด

          "โล่ของพวกเจ้า" เลเวอเรทท์พูดต่อ พลางชูโล่เกราะคำรามของตัวเองขึ้นมา "ไม่ได้มีไว้แค่รับการโจมตี แต่มันคือเครื่องมือทางยุทธวิธีชั้นยอด มันสามารถเป็นอุปกรณ์สอดแนมสะท้อนภาพศัตรูที่อยู่ด้านหลัง หรือซ่อนตัวอยู่รอบมุม เป็นอุปกรณ์ส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมทีม หรือแม้กระทั่งเป็นอาวุธสำหรับขุดดินหรือค้ำยันทางเมื่อจำเป็น พวกเจ้าต้องคิดนอกกรอบ!"

          บรรยากาศในคลาสดูจริงจังขึ้น ทุกคนหยิบโล่ของตัวเองขึ้นมาเตรียมพร้อม

        "เอาล่ะ ถึงเวลากิจกรรมภาคปฏิบัติ" เลเวอเรทท์กล่าว สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่ว "การทดสอบนี้คือ การทดสอบเงาสะท้อน"

        เขาอธิบายกติกา "พวกเจ้าจะได้รับโล่ขัดเงา ทุกคนมีแล้วใช่ไหม" ทุกคนพยักหน้าตอบรับ "หน้าที่ของพวกเจ้าคือต้องฝึกเคลื่อนที่โดยห้ามมองไปข้างหน้าโดยตรงเด็ดขาด แต่ต้องใช้ภาพสะท้อนจากโล่เพื่อหลบหลีกสิ่งกีดขวางที่ข้าจะจัดวางไว้รอบๆ อัฒจันทร์นี้ ใครชนสิ่งกีดขวาง...ซิทอัพร้อยครั้ง!"

        เสียงอุทานเบาๆ ดังขึ้นจากนักเรียนบางคน ซิทอัพร้อยครั้งไม่ใช่เรื่องเล่นๆ โดยเฉพาะหลังการฝึกทั้งวัน

        "เริ่มได้!" เลเวอเรทท์สั่ง

   เดม่อนยกโล่อัสพิสของเขาขึ้นมา โล่ขนาดใหญ่ที่ปกติใช้ป้องกัน บัดนี้ต้องกลายเป็น "สายตา" ให้เขาแทน เขามองไปที่ภาพสะท้อนของตัวเองและสิ่งแวดล้อมบนพื้นผิวโล่ พลางเริ่มก้าวเดินอย่างระมัดระวัง พยายามบังคับร่างกายให้เคลื่อนที่ไปตามทิศทางที่ภาพสะท้อนในโล่บอก

   การทดสอบนี้ยากกว่าที่คิด เขาต้องใช้สมาธิอย่างมากเพื่อปรับการรับรู้ ไม่ให้ดวงตาเหลือบมองไปข้างหน้าตรงๆ ยิ่งสำหรับเขาที่เป็นโรคดิสเล็กเซียอยู่แล้ว การอ่านและตีความภาพสะท้อนที่บิดเบี้ยวเล็กน้อยยิ่งเป็นความท้าทาย 'อดทนไว้เดม่อน...ไม่ย่อท้อ' พรของเลปพราคอนดังก้องในหัว เขาสูดหายใจลึกๆ พยายามปรับตัวให้เข้ากับวิธีการมองโลกแบบใหม่นี้... การมองผ่านเงาสะท้อน

       เลเวอเรทท์เดินตรวจตราไปรอบๆ สายตาคมกริบของเขาจับจ้องไปยังนักเรียนแต่ละคน ประเมินการเคลื่อนไหวและการใช้โล่ นักเรียนหลายคนสะดุดหรือชนเข้ากับเสาไม้ที่ถูกวางไว้เป็นสิ่งกีดขวางเสียงดัง "ปัก!" เป็นระยะๆ สร้างเสียงหัวเราะเล็กๆ จากเพื่อนร่วมชั้นที่ยังไม่โดน หรือไม่ก็เสียงหอบหายใจของคนที่กำลังซิทอัพชดใช้ความผิด

   เดม่อนเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น มีบางครั้งที่เขาเกือบจะชนเข้ากับเสาไม้ แต่พรที่ได้รับมาก็ทำให้เขามีสมาธิมากขึ้น เดม่อนกัดฟันแน่น พยายามโฟกัสมากขึ้น เขาเรียนรู้ที่จะอ่านการเคลื่อนไหวของเงาบนโล่ ปรับมุมมองเล็กน้อยเพื่อชดเชยการบิดเบี้ยวของภาพ เขาเริ่มใช้ทักษะดาบและโล่ที่เรียนรู้มาผสมผสานกับการเคลื่อนไหว ทำให้เขาสามารถใช้โล่เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของร่างกายได้จริงๆ

   เลเวอเรทท์เดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ เดม่อน เขายืนกอดอกมองการเคลื่อนไหวของเดม่อนผ่านโล่

       "ดี! เดม่อน!" เสียงของเลเวอเรทท์ดังขึ้นในที่สุด เป็นครั้งแรกที่บุตรแห่งแอรีสเอ่ยชมใครระหว่างการทดสอบนี้ "นั่นแหละ...ใช้สมอง ไม่ใช่แค่กล้ามเนื้อ! มองให้ขาด! โล่คือดวงตาคู่ที่สองของเจ้า!"

       คำชมจากครูฝึกทำให้เดม่อนรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาก เขายิ่งจดจ่อกับการทดสอบ การเคลื่อนไหวของเขาลื่นไหลขึ้นเรื่อยๆ จนดูคล้ายกับการเต้นรำไปรอบๆ สิ่งกีดขวาง เขาสามารถหลบหลีกได้เกือบทั้งหมด มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เผลอไปสัมผัสสิ่งกีดขวางเบาๆ จนต้องไปวิดพื้นหรือซิทอัพตามที่เลเวอเรทท์กำหนดไว้ก่อนหน้านั้น

        เมื่อเวลา 16:00 น. ตรงตามเวลาเป๊ะๆ เลเวอเรทท์ก็ประกาศจบการฝึก "พอแค่นี้ก่อน" เลเวอเรทท์กล่าว เสียงของเขากลับมานิ่งขรึมเหมือนเดิม ใบหน้าคมคายของเขาจริงจังขึ้นเล็กน้อยขณะกวาดสายตามองนักเรียนที่ยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ฉายแววความพึงพอใจในผลการฝึก

  "จำไว้ให้ดี... โล่ไม่ได้มีไว้แค่ป้องกัน แต่มันคือเครื่องมือที่สามารถใช้พลิกแพลงสถานการณ์ได้ทุกรูปแบบ ขึ้นอยู่กับไหวพริบของพวกเจ้า" เขาจ้องมองไปที่เดม่อนเป็นพิเศษ ดวงตาของเลเวอเรทท์ดูเหมือนจะพยักหน้าเล็กน้อยให้กับพัฒนาการของเดม่อนในวันนี้ "และพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่พละกำลัง แต่เป็นสติปัญญาและความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้"

          นักเรียนคนอื่นๆ เริ่มแยกย้ายกันไป บ้างก็เดินไปดื่มน้ำ บ้างก็ไปพูดคุยกันถึงความยากของการทดสอบ เดม่อนรู้สึกเหนื่อยล้าแต่ก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ เขาจัดการกับการทดสอบที่ยากกว่าที่คิดไว้ได้ด้วยดี และได้รับคำชมจากรุ่นพี่เลเวอเรทท์อีกด้วย

          เดม่อนถอดโล่อัสพิสออกมา พลางหอบหายใจเบาๆ เหงื่อซึมไปทั่วแผ่นหลัง แต่ในใจกลับรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาก วันนี้เขาได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญอีกอย่างหนึ่ง และความรู้สึกที่ได้ใช้สติปัญญาเอาชนะอุปสรรคก็เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างประหลาด ราวกับความสามารถในการมองผ่านเงาสะท้อนบนโล่ ได้ช่วยให้เขามองเห็นบางสิ่งบางอย่างในตัวเองชัดเจนขึ้นด้วย

          เขาก้าวเข้าไปหารุ่นพี่เลเวอเรทท์ที่กำลังเก็บอุปกรณ์อยู่ "รุ่นพี่ครับ"

          เลเวอเรทท์หันมามอง ดวงตาคมกริบของเขายังคงนิ่งเรียบ

          "นี่ครับ" เดม่อนพูด พลางยื่นถุงกระดาษที่เตรียมไว้ให้ รุ่นพี่แอรีสเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อรับไปเปิดดู ข้างในเป็นไส้กรอกย่างร้อนๆ ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น "ผมเห็นว่ารุ่นพี่ชอบไส้กรอกย่างครับ... เป็นของขวัญวันเกิดย้อนหลังครับ"

          เลเวอเรทท์มองไส้กรอกในถุง ก่อนจะมองกลับมาที่เดม่อน สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก แต่ดวงตาดูอ่อนลงเล็กน้อย "ขอบใจ" เขาพูดสั้นๆ

          เดม่อนยิ้มตอบ "ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" เขากล่าวพลางโค้งศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้รุ่นพี่แอรีสยืนอยู่คนเดียวกับไส้กรอกย่างในมือ

วิชาจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส คลาสที่ 1

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +2 Point

ทุกๆ การฝึกจะได้รับค่าความสนิท +5 (ไม่จำกัดไบต์) 

โบนัส: ทุกๆ 10,000 ไบต์ ได้รับค่าความสนิทเพิ่มอีก +5 (สูงสุด 100,000 ไบต์ รวม 50)

มอบ ไส้กรอกย่าง ให้ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ +20

- พูดคุยประจำวัน +5

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 40 แต้ม

NC

Laura HEROES

อัฒจันทร์

ในทุกๆ ตอนเย็น ลอร์ร่าจะมีนัดมาฝึกกับรุ่นพี่ วันนี้ก็อีกวัน ต่อเนืองกันมาประมาณ 6 วันเห็นจะได้แล้ว

างบางดูเกร็งๆ มือเล็กยังแตะแขนตัวเองตรงแผลเก่าที่พันผ้าไว้เรียบร้อยแล้วจากเมื่อวาน แม้จะดีขึ้นแล้ว แต่เวลาขยับก็ยังรู้สึกตึงอยู่บ้าง เธอสูดหายใจนิดๆ นั่งลงบนม้านั่งไม้ข้างลานรอเวลา

เสียงเด็กคนอื่นเริ่มดังขึ้นเมื่อคนทยอยกันมา ลอร์ร่านั่งเรียบร้อย มือจับชายกระโปรงแน่น เพราะจะเป็นการจับฉลากเลือกคู่ประลอง และเเน่นอนได้คิวของเธอจับแล้ว 

สลากถูกผสมๆ มืคนๆ แล้วหยิบไปส่งให้เลเวอร์

“เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์”

เด็กหนุ่มผมแดงเพลิงสดใส เดินก้าวเข้ามาในลานอย่างมั่นใจ สวมชุดฝึกสีเข้มแต่มีแถบแดงตรงเสื้อ เขายกมือโบกแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว พร้อมรอยยิ้มที่ดูซุกซนแต่ก็แฝงความกล้า ลอร์ร่าละสายตาไปแวบหนึ่ง สูดหายใจลึกๆ แล้วลุกขึ้นยืนรับมีดสั้นมาเตรียมฝึกคู่กับเด็กสาว ใช่เลยมันคือเรื่องถนัดของเขาคือเหล่าอาวุธสั้น

ท่าทางของลอร์ร่าตอนนี้เธอดูจะหนักใจเบาๆ แบบคู่นี้ยากแน่ๆ เมื่อวานเธอก็เจ็บมาก วันนี้คงหนักแน่นอน

“ สาวผมบอร์น " เขาล้อสีผมลอร์ร่าเล็กๆ หัวเราะชอบใจ หน้าตากวนๆของเขายิ่งผมแดงๆนั้นดูขัดใจสุดๆ

เฟลิทซ์ยิ้มกว้างขึ้น แล้วกระชับมีดในมือ เขาส่งสัญญาณให้เริ่มก่อน จากนั้นทั้งคู๋ก็เริ่มปะทะทันที เขาก็พุ่งเข้ามาด้วยจังหวะรวดเร็วตามสไตล์พ่อหนุ่มเลือดร้อน

ลอร์ร่าเบี่ยงตัวหลบจังหวะแรกทันที ร่างบางหมุนเท้าออกข้าง สะบัดมีดขึ้นมารับแรงของเขา แขนเจ็บจนชาไปเล็กน้อยเพราะแรงพุ่งของเฟลิทซ์

การฝึกรอบนี้ดูจะสมน้ำสมเนื้อหรือเปล่านะ เสียงมีดสั้นกระทบกันดังระรัว เฟลิทซ์ยังคงบุกหนักตามฉบับหนุ่มเลือดร้อนสีแดงตามสีโปรดเขา จังหวะเท้าของเขาเร็วและแรงพอให้ลอร์ร่าถอยกรูดมาจนติดขอบลาน ร่างบางก้มตัวหลบเฉียดๆ มือเล็กกำมีดไว้แน่นแต่แรงเริ่มตก เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตกะพริบหนึ่งทีแล้ว…ยิ้มบางๆ

" เขาไม่ได้บอกห้ามหรือเปล่านะ " เธอร้องออกมา แบบมองหน้าเขาแล้วกวนๆ

เถาวัลย์องุ่นเล็กๆ ก็ผุดขึ้นจากพื้น เพราะโรยไว้ก่อนหน้านี้แล้วหนะสิ มันเกี่ยวข้อเท้าของเขาไว้อย่างรวดเร็ว เฟลิทซ์ผงะนิดหนึ่ง ก้มลงมองอย่างงุนงง ก่อนที่อีกเถาหนึ่งจะโผล่จากด้านข้างขึ้นมาโอบแขนเขาเอาไว้เบาๆ จนการเคลื่อนไหวชะงักไป

" เฮ้ย ยัยผมบอร์น โกงหรอ "

เธอฉวยจังหวะนั้นที่เขากำลังตกใจกับลอร์ร่าอยู่ เธอก็หมุนตัวเข้าหาเขา มืออีกข้างยื่นไปคว้าป้ายชื่อบนหน้าอกเสื้อเขาออกมาแล้วก้าวถอยออกมา

" อะไร ใครโกงนายยะ เขาเรียกว่าฉลาดเถอะ " เมื่อพูดจบเถาวัลย์มันก็ค่อยๆ กลับลงไป กลายเป็นต้นจิ๋ว เหมือนเดิม

" เธอนี้!! " ลอร์ร่ายิ้มๆ ขยิบตาหนึ่งทีเบาๆ แบบกวนประสานเขาสุดๆ

" วันนี้หนูชนะ " เธอเดินไปที่หน้าของเลเวอร์ ยิ้มยกดีใจกับตัวเองเบาๆ แต่เขาก็ไม่ได้อะไร

" ..... งันหรอ " เขาตอบเสียงเรียบ นั้นไม่ใช้คำชมใดๆ เเล้วเดินไปหาน้องในบ้านตัวเอง

" กลับไปพัก " รอบนี้เขาไม่ได้บอกลอร์ร่า แต่บอกทางหนุ่มผมแดงต่างหาก ลอร์ร่าหันมองเเล้วยิ้มให้อีกฝ่าย แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรทั้งนั้น

" อ่อ อันนี้ของฝากนะคะ " เธอเอาไดเอทโค้ก วางให้ทางผู้ฝึกสอน " แช่เย็นมา อร่อยอยู่นะ ยังไงก็อากาศมันร้อนเติมความสดชื่นสักหน่อยนะคะ " เธอพูดพลางเก็บของ แล้วเดินออกไป เงียบๆ ท่าทางโครตจะภูมิใจเพราะชนะได้เสียที

---

  ประลองกับ - เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์ - ชนะหละ

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 6/10

มอบไดเอทโค้ก 1 กระป๋อง - ให้  [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5