[ใกล้กับสนามฝึก] อัฒจันทร์

Laura HEROES

อัฒจันทร์

คาบเรียนจิตวิญญาณเพอร์ซีอุส เวลา 10.30 น (แต่ราร่าไม่เรียนหรอก)

---

แสงแดดยามเช้าของค่ายฮาล์ฟบลัดอบอุ่นกำลังดี ลมเย็นปะทะใบหน้าเบาๆ กลิ่นดินจากสนามซ้อมจางๆ ลอยเข้าจมูก สร้างบรรยากาศของ “เช้าวันเรียนวิชาใหม่”

บริเวณอัฒจันทร์กลางสนาม มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งนั่งรอการสอนวิชา “จิตวิญญาณเพอร์ซีอุส” ซึ่งเป็นวิชาขั้นสูงเฉพาะลูกครึ่งเทพที่ผ่านการฝึกระดับกลางมาแล้วเท่านั้น

ระดับนี้แล้ว แน่นอน ลอร์ร่าไม่ได้มีชื่อในคลาสนั้นอยู่แล้ว เอาอะไรไปมีเล่าเรียนไม่จบสักเทอมโถ่

แต่ไม่มีชื่อแล้วใครสนล่ะ...สนามมันทางผ่านไง! ใครๆ ก็เดินผ่านได้

ใดๆ บอกเลยว่าเช็คมาแล้ว คาบนี้คนสอนคือใคร มาไม่มีพลาดหรอกนะ

เด็กสาวร่างบางในเสื้อยืดลายตัวใหญ่กับกางเกงผ้ายืดขายาวสีเทา รองเท้าผ้าใบสบายๆ  ผ่านสนามแบบ ไม่ได้แอบดูนะ แค่มองข้างๆ เฉยๆ มองเท่านั้น จริงๆ ไม่ได้จะสร้างเรื่องอะไรเลยนะ

“ ไหนดูซิ เขาเรียนกันยังไง " เธอพูดกับตัวเองเบาๆ

แต่สิ่งที่ปรากฏตรงกลางสนามคือ…

ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดฝึกดาบและโล่ เสื้อแขนยาวผ้าบางพับแขนขึ้นถึงข้อศอก เปียกเหงื่อบางๆ แนบแผ่นหลัง กางเกงลำลองที่เป็นแบบขาสั้น 

มันทำห้เห็นหุ่นฟิตพอดีไปหมด แบบมันดี ท่วงท่าการยืนถือดาบดูสงบแต่ทรงพลัง และผมสีดำขลับรวบเอาไว้แบบหลวมๆ ตัดกับแสงแดดยามเช้า ดูเล่นหูเล่นตาสุดๆ

“ โอ๊ยยย ตายๆ หุ่นดีเป็นบ้า ” ลอร์ร่าร้องในใจ กรีดร้องเต็มเสียงไปเลย แต่อะไร พูดไม่ได้เก็บอาการไว้นะ!!

อีกฝ่ายถูกล้อจากเหล่านักเรียนที่เข้าเรียน เขาหยิบดาบไม้ขึ้นมาตีท่าทางช้าๆ ทำท่าทางให้ดู เเละพูดแต่เเน่นอนว่าตรงที่ลอร์ร่ายืนไม่ได้ยินหรอกนะ 

ส่วนตอนนี้ลอร์ร่าเหม่อมองอยู่นานจริงๆ มองคนสอนจนใจลอยไปไหนต่อไปแล้วไม่รู้ ดวงตาไม่กะพริบ สติไม่อยู่ที่เท้าแล้ว…

แต่อยู่ๆ เรื่องราวไม่คาดคิดก็เกิด มันก็นะ ต้องเกิดกับเเต่นังร่าอะหละ นักเรียนชายคนหนึ่งเงื้อหอกไม้ ขว้างไปผิดจังหวะ!

ทิศทางของหอก…พุ่งตรงมาทางลอร์ร่า มันก็นะ เเต่กับร่าไง!!

" เห้ย!!! " เสียงของผู้คนนักเรียนเเถวนั้นโหวกเวกกันสนั่น จนเรียกสติ

เธอที่ได้สติทันที แต่ก็ไม่ทันทำอะไร

ก็มีมือใครบางคนคว้าไหล่เธอไว้แล้วดึงเธอเข้าหาตัว

ตัวเธอหมุนไปชนกับแผงอกแข็งแรง กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นสบู่จางๆ ทำให้สมองเธอหยุดประมวลผล

ส่วนหอกไม้พุ่งผ่านไปแบบเฉียดวิกนิดเดียว... ไม่รอดก็เจ็บตัวอะบอกเลย

" เธอมาทำอะไรเเถวนี้ " เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู

ลอร์ร่าเงยหน้าช้าๆ เห็นเป็นดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้น...กำลังมองมาที่เธอ ระยะประชิดมาก มากจนเห็นลมหายใจ

“อะ...อะ...เอ่อ...ขอโทษค่ะ...คือ...ไม่ได้ตั้งใจ—คือไม่ได้ดูอะค่ะ… โอ๊ย คือไม่ ผ่าน ผ่านมา ใช่ค่ะ ผ่านเฉยๆ ”

เธอพูดติดๆ ขัดๆ ทั้งตัวแข็ง แก้มร้อนขึ้นมาเฉยๆ แล้วใจเต้นแรงมาก ขอร้องเขาจะได้ยินไหมก่อน

เขานั้นขยับตัวเเละปล่อยมือจากตัวลอร์ร่าเล็กน้อย 

" ต่อไปก็ระวังหน่อย เดินเร็วๆ อย่าเหม่อลอยอีก ”

เขาที่แอบดุงเล็กน้อย จรงๆก็ห่วงหละดูออก ใบหน้านิ่งเหมือนเดิม แต่แววตานั้น... เหมือนสังเกตว่าเธอเขินอยู่แน่นอน!!

ลอร์ร่าพยักหน้าเร็วๆ “ ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ! จะไม่เดินอีกค่ะ! ไม่เดินเลยค่ะ! เดี๋ยวบินกลับก็ได้ค่ะ!”

เธอพูดพลางโค้งนิดๆ แบบไม่รู้จะทำยังไง เเล้วอะไรนะ เมื่อกี้พูดอะไร บินกลับ เดี๋ยวราร่า เธอบิน โอ๊ย อยากจะเอามือทุบหัวพูดอะไรออกไปเล่า

เสียงหัวเราะเบาๆ จากกลุ่มนักเรียนด้านหลังดังขึ้นทันที พร้อมเสียงซุบซิบ

" แล้วไม่เป็นอะไรใชมั้ย " เขานั้นถามกับเด็กสาว

" ไม่ค่ะ โอเค ปกติค่ะ "

" ดีเเล้ว งันเดินกลับเองได้นะ เดินดีๆหละ ไม่ต้องบิน "

และเเน่นอนเขาล้อแล้ว ไม่น่าเลยยัยร่าเธอพลาดเขาก็ขยี้เสียด้วย บินอะไรของเธอ

" กลับ ค่ะ กลับเองได้ เดี๋ยวเดินกลับเลยค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ " เธอโค้งหัวให้พร้อมิ่งเเจ้นออกไปทันที หน้าตาเเดงไปหมดเเล้ว

" เอ้า แล้วมองอะไร ฝึกต่อสิ " หลังเดินออกมา เสียงของร่างสูงที่ดังอยู่ห่างๆ เธอเองก็แบบว่านะ หนีก่อนเธอหอบหายใจ ยกมือกุมหน้า ใบหน้าแดงก่ำ

" ..... " หัวใจจะวาย ตอนนี้เธอที่แบบมือไม้สั่นไปหมดเลย เธอทำตัวไม่ถูกด้วยซ้ำไป เขินไปหมด โอ๊ยเรื่องนี้ห้ามหลุดออกไปเด็ดขาดเลยนะ ไม่งันได้เป็นเรื่องอีกแน่ๆ เธอที่แบบ นิ่งไว้ 

ทุกอย่างปกติ ไม่มีอะไรนิ่งไว้ก่อน ไม่ต้องอะไร ทำตัวปกติ!!

---

เพิ่มเติม

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

Nymeria HEROES

04-07-2025 13.20 PM

I want to be your everything little darling

ดาบและโล่ I

"ให้ตายสิ นี่มันเป็นการทรมานที่ถูกกฎหมายชัดๆ" ไนมีเรียบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่เดินลากเท้าเข้ามาในลานประลองของค่าย แสงแดดเดือนกรกฎาคมสาดลงมาอย่างไม่ปรานี เผาไหม้พื้นดินจนฝุ่นคลุ้งทุกย่างก้าว กลิ่นเหงื่อไคลและเสียงโลหะกระทบกันดังระงม บรรยากาศดิบเถื่อนที่ทำให้ธิดาแห่งเฮคาทีอยากจะเสกตัวเองให้หายไปจากตรงนี้

วิชาการต่อสู้และป้องกันตัวจากอสุรกาย I ดาบและโล่... ชื่อวิชามันฟังดูน่าเบื่อตั้งแต่แรกเห็น สำหรับคนที่คุ้นเคยกับการใช้มนตราและเล่ห์กล การจับดาบดูเป็นการใช้แรงงานที่ไร้ชั้นเชิงสิ้นดี

“เธอก็รู้ว่ามันจำเป็น” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในหัว เย็นชาแต่แฝงความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ “เวทมนตร์ใช้เวลาในการร่าย แต่เขี้ยวเล็บของอสุรกายมันไม่เคยรอใคร”

“ฉันรู้ แคลร์ แต่ดูสภาพสิ เหมือนโรงฆ่าสัตว์มากกว่าห้องเรียน” ไนมีเรียสวนกลับในใจ ดวงตาสีเฮเซลกวาดมองไปรอบๆ กลุ่มเดมิก็อดหน้าใหม่และหน้าเก่าที่มารวมตัวกัน บางคนดูกระตือรือร้น บางคนก็ดูกังวล ส่วนไนมีเรีย... เธอแค่รู้สึกรำคาญ

ทันใดนั้น เสียงจอแจก็เงียบลง เมื่อร่างของสตรีคนหนึ่งก้าวเข้ามาในลานประลอง เธอไม่ใช่เดมิก็อดวัยรุ่นเหมือนคนอื่นๆ รูปลักษณ์ของเธอดูเหมือนคนอายุราวสี่สิบปี เส้นผมสีน้ำตาลถูกมัดรวบไว้ลวกๆ แต่ดวงตาสีฟ้าคมกริบนั้นกลับฉายแววของคนที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน ร่างกายสมส่วนในชุดฝึกรัดกุมเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่ได้มาจากการใช้งานจริง ไม่ใช่การเข้ายิมเพื่อความสวยงาม

"สวัสดี เหล่าเดมิก็อด" น้ำเสียงของเธอห้าวและกังวาน มีอำนาจในตัวเองที่ทำให้ทุกคนต้องหยุดฟัง "ฉันชื่อเอมีเลีย แอร์ฮาร์ต และในเทอมนี้ ฉันจะสอนให้พวกเธอรู้จักวิธีที่จะไม่ตายเร็วเกินไป"

รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไนมีเรีย... *เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต? นักบินในตำนานคนนั้นน่ะหรือ? น่าสนใจกว่าที่คิดแหะ*

"ก่อนที่เราจะจับอาวุธ มีกฎสามข้อที่พวกเธอต้องจำให้ขึ้นใจ" เอมีเลียชูสามนิ้วขึ้น "ข้อแรก อาวุธไม่ใช่ของเล่น เคารพมันเหมือนที่เคารพชีวิตตัวเอง ข้อสอง เคารพคู่ซ้อมของเธอ เพราะในสนามรบจริง เขาอาจเป็นคนเดียวที่คอยระวังหลังให้ และข้อสาม... การต่อสู้ไม่ใช่เพื่อเกียรติยศ ไม่ใช่เพื่อความสนุก แต่มันคือการเอาชีวิตรอด ใครที่ไม่เข้าใจข้อนี้ ก็เชิญกลับไปเล่นทรายที่ชายหาดได้เลย"

คำพูดของเธอตรงไปตรงมาและเฉียบขาด ไนมีเรียสัมผัสได้ถึงพลังที่แผ่ออกมาจากตัวตนของบุตรสาวแห่งซุสคนนี้... พลังของคนที่เคยเผชิญหน้ากับความตายและเดินออกมาได้อย่างทระนง

จากนั้น เอมีเลียก็พาทุกคนไปยังคลังอาวุธ แนะนำดาบและโล่ชนิดต่างๆ “เลือกที่เหมาะกับสรีระ ไม่ใช่ที่ดูเท่” เธอกล่าว "ดาบซิฟอส (Xiphos) สั้น คล่องตัว เหมาะกับการแทงในระยะประชิด กลาดิอุส (Gladius) หนักกว่า ใช้ได้ทั้งฟันและแทง ส่วนโล่ฮอพไลท์ (Hoplite) กลม เบา ใช้ป้องกันและผลักศัตรู สคูทุม (Scutum) ใหญ่และหนักกว่า ให้การป้องกันที่ครอบคลุมแต่จะอุ้ยอ้าย เลือกซะ"

ไนมีเรียเดินสำรวจอาวุธอย่างพินิจพิเคราะห์ มือที่สวมถุงมือลูกไม้สีดำลูบไปบนใบดาบอย่างแผ่วเบา เธอเลือกดาบซิฟอสที่ดูเพรียวบางและโล่ฮอพไลท์อันเล็ก ความรู้สึกของเหล็กเย็นๆ ในมือมันช่างแปลกประหลาด มันหนักและ... ไร้ชีวิตชีวา ไม่เหมือนพลังเวทที่ไหลเวียนในกายเธอ

"เอาล่ะ เมื่อได้อาวุธแล้วก็มาเรียนรู้เรื่องที่สำคัญที่สุด... การยืน!" เอมีเลียตวาดลั่นลาน "ใครยืนไม่เป็นก็เหมือนรอให้ศัตรูมาเชือดคอ! วางเท้าให้กว้างกว่าช่วงไหล่ ย่อเข่าลง กระจายน้ำหนักไปที่ปลายเท้า หลังตรง โล่อยู่ด้านหน้า ดาบอยู่ในตำแหน่งพร้อมโจมตี!"

เธอสาธิตท่าทางให้ดู มันเป็นท่วงท่าที่มั่นคงและเปี่ยมพลัง ไนมีเรียพยายามเลียนแบบ แต่กลับรู้สึกเก้ๆ กังๆ ราวกับหุ่นกระบอกที่ถูกดึงเชือกผิดจังหวะ

“ไม่ใช่แบบนั้น!” เสียงของเอมีเลียดังขึ้นข้างหู ก่อนที่ไนมีเรียจะทันตั้งตัว มือหยาบกร้านแต่แข็งแรงของครูฝึกก็เข้ามาจับที่เอวและไหล่ของเธอเพื่อปรับท่าทาง "เธอยืนเหมือนกำลังจะเต้นรำในงานเลี้ยง ย่อตัวลงอีก! รู้สึกถึงพื้นใต้เท้าเธอสิ นั่นคือฐานของเธอ!"

ไนมีเรียชะงักไปชั่วขณะกับการสัมผัสที่ไม่ได้คาดคิด เธอเกลียดการถูกเนื้อต้องตัวโดยไม่จำเป็น แต่สัมผัสของเอมีเลียนั้นไม่มีความลังเล มันคือการสั่งสอนที่ตรงไปตรงมาและเปี่ยมประสิทธิภาพ เธอจึงกล้ำกลืนความไม่พอใจลงคอและปรับท่าตามที่ถูกบอก

“ดีขึ้น” เอมีเลียพยักหน้าอย่างพอใจก่อนจะปล่อยมือแล้วเดินจากไป "ตอนนี้ลองเคลื่อนที่! หน้า หลัง ซ้าย ขวา! รักษาท่านี้ไว้ตลอดเวลา!"

เหล่าเดมิก็อดเริ่มฝึกย่างสามขุมไปรอบๆ ลานฝึก เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินดังพร้อมเพรียงกัน ไนมีเรียเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า พยายามทำความคุ้นเคยกับน้ำหนักของดาบและโล่ มันเมื่อยและน่ารำคาญ แต่เธอก็ยอมรับว่าท่าทางที่เอมีเลียสอนนั้นให้ความรู้สึกมั่นคงอย่างประหลาด

กิจกรรมสุดท้ายคือการฝึกซ้อมกับหุ่นฟาง เอมีเลียสั่งให้ทุกคนลองใช้ดาบกับเป้านิ่งๆ ไนมีเรียเดินเข้าไปประจันหน้ากับหุ่นฟาง ยกดาบขึ้นแล้วฟันออกไปอย่างไม่มั่นใจนัก ใบดาบเฉือนเข้าที่แขนฟางอย่างแผ่วเบา

“นั่นเธอจะฟันมันหรือจะลูบมันกันแน่!” เสียงเอมีเลียตะโกนมาจากอีกฝั่งของลาน "จินตนาการว่ามันคือลาเมียที่กำลังจะฉกกัดเธอสิ! ใส่แรงเข้าไป!"

ไนมีเรียถอนหายใจยาว ดวงตาหรี่ลงมองหุ่นฟางไร้วิญญาณตรงหน้า... ลาเมียงั้นเหรอ? ช่างเป็นการเปรียบเปรยที่ไร้จินตนาการสิ้นดี

"อย่างน้อยก็ลองคิดว่ามันคือคนที่เธอเกลียดดูสิ" คลาริสซ่ากระซิบในหัว "น่าจะช่วยได้เยอะ"

รอยยิ้มเย็นเยียบผุดขึ้นบนริมฝีปากของไนมีเรีย เธอหลับตาลงชั่วครู่ จินตนาการถึงใบหน้าของใครบางคนที่เธออยากจะมอบคำสาปให้... แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แววตาของเธอเปลี่ยนไป มันคมกริบและเย็นชา เธอย่อตัวลงในท่าที่ถูกต้อง ยกดาบซิฟอสขึ้นสูง แล้วฟันฉับลงไปที่คอหุ่นฟางอย่างเต็มแรง!

ฉึบ!

หัวของหุ่นฟางขาดกระเด็นหลุดจากบ่า ปลิวไปตกอยู่บนพื้นฝุ่น ท่ามกลางความเงียบงันชั่วขณะ ไนมีเรียยืนนิ่ง มองผลงานของตัวเองด้วยความรู้สึกพึงพอใจอย่างประหลาด ก่อนจะลดดาบลงอย่างสง่างาม

บางที... การใช้แรงงานแบบนี้อาจจะมีข้อดีของมันอยู่บ้างเหมือนกัน

ร่างบางส่งโคล่าให้เอมีเลียเช่นเดิมเพื่อช่วยให้ชุ่มคอ หลังจบการเรียนไนมีเรียเห็นรุ่นพี่ที่ลงชื่อในการฝึกเมนเทอร์แว่บๆ นั่นน่าจะเป็นเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ จึงวิ่งไปแจ้งความประสงค์ลงฝึกในกลุ่มของเขาด้วย

***

เข้าเรียนวิชาดาบและโล่ 1/4 รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ให้ โคล่า [NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต กินไปเดี๋ยวคอแห้ง
กิจกรรมฝึกพิเศษกับรุ่นพี่เดมิก็อด: แจ้งความประสงค์ฝึกฝนในกลุ่มของรุ่นพี่
[NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์
หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์+5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

First SWI class
4th July 2025 15 AM

   ถึงแม้ว่าจะบอกร็อกซาน่าไปว่าเธอจะเข้าหมดก็เถอะ แต่ว่ายายจอมเหม่อลอยตอนเรียนอย่างเธอน่ะหรือจะเป็นคนขยันขึ้นมาภายในช่วงเวลาหนึ่งปีที่หลับใหล ต้องบอกว่าก่อนที่จะหลับเธอไปหัวล้มฟาดพื้นแถวไหนมาถึงจะนึกคิดขยันเอาป่านนี้ ริปลียร์ สวอนสันผู้แอบไปพักสักหน่อยก่อนมาเรียนคลาสสุดท้ายอย่างการเรียนวิชาทวนที่อัฒจันทร์

   ถ้าให้ถามว่าเธอใช้อะไรเลือกให้ตัวเองมาอยู่ตรงนี้แทนคลาสดาบและโล่ก็คงจะต้องลองคิดถึงพื้นฐานบัลเลต์ของตัวเองเป็นหลักแล้ว จะให้ถือทั้งดาบและโล่ดูจะหนักหนาเกินไปสำหรับเธอที่คิดว่าการใช้หอกยาว หรือ ทวนยาวสักอันน่าจะประยุกต์สมรรถภาพทางกายในการเรียนรู้สิ่งนี้ได้ดีกว่ากันไปมากโขเป็นแน่

   ในช่วงเวลานี้รู้สึกได้ว่าผู้คนน่าจะเบามากกว่าเดิมไปพอควร อาจเพราะนี่มันก็ยามเย็นที่แดดส่งจ้าหน่อย หรือไม่ก็เพราะว่าต้องเลือกระหว่างดาบและโล่กับทวนที่ต้องเรียนในตอนบ่ายสองวิชาเพื่อไม่ให้ร่างกายอ่อนล้า หรือไม่ก็ไม่สนใจวิชาต่อสู้ระยะประชิด หรืออย่างสุดท้ายก็ต้องการโฟกัสทีละสาขาวิชาการต่อสู้ ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใดก็ตามสาเหตุเหล่านี้น่าจะมีผลต่อการเลือกเรียนในแต่ละวิชา

   ซึ่งร็อคซาน่าเองก็เลือกดาบและโล่ เธอเลยหายต๋อมเป็นที่เรียบร้อยไปแล้วน่ะสิ

   ริปลีย์ในตอนนี้ที่มาถึงที่หมายก่อนเวลาสักพักใหญ่ได้ก็หยิบหนังสือวารสารทางวิชาการของค่ายที่ว่าด้วยปรากฎการณ์ไร้คืนจันทร์ฉายแบบนี้ เธอที่ไม่รู้อะไรเลยตื่นมาก็เจอดวงอาทิตย์เที่ยงคืนแบบนี้ยอมรับเลยว่าช็อคไม่ไหวเลยต้องการตามข่าวสารตลอดเวลาที่ตัวเองหลับปุ๋ย ใบหูเล็กถูกครอบด้วยหูฟังที่ไม่ได้มีโทรศัพท์ไว้เปิดเพลงแต่อย่างใด มันเลยเอามาครอบเหมือนเครื่องประดับให้ดูเข้ากันเวลาอ่านหนังสือตามความเคยชินตลอดสิบเจ็ดปีก่อนเข้าค่ายมาหนึ่งปีนี้แทน ครั้นเมื่อเธอรู้สึกว่าสมองจะบวมไปหมดแล้วก็เลือกที่จะเงยหน้าขึ้น ลดหูฟังที่ครอบเพิ่มความเงียบลงห้อยคอเอาไว้แทน

   ตามธรรมเดียวของคนที่มักจะมองไปรอบ ๆ ชมนกชมไม้ชมผู้คน ดูเหมือนว่าคนที่พอจะคุ้น ๆ อย่างหนุ่มคนนั้นที่เธอได้ยินกลาย ๆ ตอนที่เขาคุยกับคนอื่น—ต้องบอกว่าคนอื่นมาคุยกับเขา เลยพอจะได้ยินมาหน่อย ๆ ว่าเขาแท้จริงแล้วไม่ใช่หนุ่มบ้านอะโฟรไดต์แต่อย่างใด แต่เป็นเด็กบ้านอะธีน่าต่างหาก

   “แต่หล่อแบบนั้นก็ไม่ผิดนักหรอกที่จะบอกว่าเป็นหนุ่มบ้านอะโฟรไดท์น่ะ”

   “ใช่ไหมล่ะ ฉันที่เห็นครั้งแรกก็คิดเหมือนกัน เขาหล่อเกินไปว่าไหม”

   ธิดาแห่งท้องทะเลที่กำลังนั่งเท้าคางดูผู้คนบนอัฒจันทร์อยู่ก็สะดุ้งโหยงจนใจเต้นระรัวไปหมด หันไปพบกับหญิงสาวรุ่นราวน่าจะคราวเดียวกัน เธอเป็นหญิงสาวผมสีบลอนด์ทอง ดวงตาสดใส รอยยิ้นประดับหน้าดูเป็นมิตร ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเธอคนนี้เป็นรุ่นเก๋าของที่นี่ในคราวเดียวกัน

   “โทษที ฉัน, ลิเลียน่า ไทเลอร์ ธิดาแห่งอะธีน่าน่ะ” หญิงสาวที่ชื่อว่าลิเลียน่าแนะนำตัวอย่างเป็นมิตรก่อนจะขยับมานั่งจับจองพื้นที่ข้าง ๆ อย่างง่ายดาย “เธอคือ ริปลีย์ สวอนสัน ธิดาแห่งโพไซดอนที่เคธี่พูดหยอกเมื่อเช้าใช่ไหม ?”

   “จำได้จากตรงนั้นนี่เอง”

   ริปลีย์ได้ยินว่าตัวเองเป็นที่รู้จักจากเรื่องไหนก็ทำได้แค่ถอนหายใจเบา ๆ

   “จริงสิ พอดีว่าไม่ค่อยเห็นคนมานั่งอ่านวารสารวิชาการก่อนเริ่มคลาสน่ะเลยมาคุยด้วย กำลังอ่านเรื่องไหนหรอ”

   “วิจัย—เหมือนการพิสูจน์มากกว่าว่าตอนนี้เราไร้จันทร์อย่างแท้จริงแค่ไหน แล้วก็เอาตำนานนู่นนี่มาโยง วิเคราะห์ตามหลักฐานและสัญญาณธรรมชาติ แล้วก็มีเล่าเรื่องสงครามก่อนหน้าด้วยน่ะ” ริปลีย์เอ่ยเล่าพร้อมกับชูปกหนังสือให้อีกคนดูก่อนจะยื่นให้อีกคน “เธอดูสนใจเหมือนกันนะ เอาไหม ฉันให้”

   “จริงหรอ ? ขอบใจนะสวอนสัน”

   “ด้วยความยินดี”

   แล้วทั้งสองก็นั่งเงียบเพราะคนชวนคุยข้าง ๆ มีเพียงเสียงเปิดหน้ากระดาษไปแล้วน่ะสิ เป็นแบบนี้อยู่ครู่หนึ่งเชียวที่คุณครูผู้สอนคลาสนี้จะมาถึง บรรยาภายในห้องที่นี้พลันเงียบลงและจริงจังมากขึ้น ไม่ว่าจะด้วยลักษณะของวิชาหรือว่ากลิ่นอายของผู้เป็นครูก็ตาม คุณครูที่ได้ยินเสียงแว่ว ๆ จากเด็กที่กระซิบกันว่า ‘โซเฟีย คลาร์ก’ ค่อย ๆ ไล่สายตามองเด็ก ๆ ทั้งหมดก่อนจะเริ่มพูดออกมา

   "อะไรคือข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทวน?"

   เด็กทั้งหลายต่างมองหน้ากันก่อนที่จะเป็นหนุ่มหน้ามนที่เธอเพิ่งจะเมาท์— นับว่าเมาท์ได้แหละ อือ ที่เธอเพิ่งจะเมาท์กับลิเลียน่า ไทเลอร์ไปว่าเขาหน้าตาเบ้าหน้าเหมือนหนุ่มอะโฟรไดท์มากกว่าเป็นคนตอบคำถามนี้

   “ระยะของการโจมตีครับ”

   “ดี” โซเฟียพึงพอใจในคำตอบ "การต่อสู้จะเริ่มเมื่อเราอนุญาต และจะจบลงเมื่อเราต้องการ ผู้ที่ควบคุมระยะได้ คือผู้ที่ควบคุมการต่อสู้"

   หลังจากนั้นเธอก็นำอาวุธทั้งหลายมาเรียงกันให้เด็กทุกคนดูก่อนจะอธิบายไล่ไปตามแต่ละชนิดของมัน “มาดูความแตกต่างของอาวุธกันดีกว่า อันนี้ทวนสั้น (Dory) ที่ใช้กับโล่ และหอกยาว (Sarissa) สำหรับการตั้งแถวรบ”

   “หัวหอกสำหรับโจมตี, ด้ามจับสำหรับป้องกัน, และ "ตุ้มถ่วงปลายทวน" (Sauroter) สำหรับการโจมตีระยะประชิดที่ไม่คาดคิด”

   การเรียนนี้ดูเหมือนว่าจะน่าสนใจกว่าที่คิด แม้ว่าจะเริ่มด้วยทฤษฎีก็ตาม แต่ว่าการที่มันเป็นทฤษฎีที่จะรักษาชีวิตน้อย ๆ ของเธอในยามที่ต้องจับของมีคมที่ทั้งฟาดฟันศัตรู เพื่อนพ้อง และตัวเธอเอง

   การเรียนรู้นี้ไม่ใช่แค่การฟัง แต่เป็นการจดจำเพื่อความปลอดภัยด้วย

   “ในวันนี้พวกเธอได้ถืออาวุธกันแน่ แต่ว่าจะถืออาวุธแล้วจะทำอะไรต่อ ? วันนี้จะมาเรียนท่าทางการยืนกัน”

   โซเฟียเอ่ยก่อนจะหยิบทวนขึ้นมาถือพร้อมกับทำท่าและอธิบายตามให้พวกเธอได้เห็นภาพ เธอสอนการวางเท้าที่มั่นคง, การถ่ายน้ำหนัก, จุดศูนย์ถ่วงที่ต่ำ สอนการจับทวนสองมือ และการจับมือเดียว ก่อนที่จะกลายเป็นเวลาของการเรียนการสอนที่ต้องลงมือปฏิบัติจริงอย่างการฝึกยืนท่าเตรียมพร้อมทั้งหลายและฝึกแทงสี่ทิศ

   ให้ทุกคนมารับอาวุธฝึกฝนไปได้คนละหนึ่งอัน ริปลีย์ที่ยืนอยู่คนสุดท้ายในแถว ในมือเธอคือ หอกยาวเกือบสองเท่าความสูงของตัวเอง ด้ามไม้แอชถูกขัดเรียบจนมันวาว ส่วนหัวหอกเป็นเหล็กที่สะท้อนแสงแดดเฉียบพลัน—น้ำหนักสมดุลกันอย่างประณีตกับปลายอีกด้านที่ถ่วงด้วย ตุ้มโลหะทรงปากฉลาม (sauroter) สำหรับการยันพื้นหรือแทงซ้ำระยะประชิด โซเฟีย เดินเข้ามาหาเธอด้วยสายตาพอใจครึ่งหนึ่งและจับตามองอีกครึ่ง

   “ธิดาแห่งโพไซดอนเลือกอาวุธที่ใช้ควบคุมสนาม... น่าสนใจ” เธอวางเท้าข้างหนึ่งลงบนพื้นและพูดอย่างจริงจัง “ฟังให้ดี—หอกยาวไม่ใช่ของคนใจร้อน มันยาวพอจะขวางกองทัพ แต่ก็ยาวพอจะพลาดเป้าได้ถ้าเธอสั่นไหวแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ”

   ริปลีย์รับฟังคำแนะนำก่อนที่จะกระจายไปยืนตามที่น่าจะไม่ชนกับใครในการเรียนคลาสนี้ ครั้นเมื่อได้สัญญาณจากโซเฟีย คลาร์กก็ยกหอกขึ้นเต็มสองมือ—มือหน้าใกล้ปลายหอก มือหลังยึดฐานมั่นใกล้กลางลำตัว เธอกางขาออกเล็กน้อย ก้าวซ้ายไปข้างหน้า ถ่ายน้ำหนักให้มั่น เหมือนคลื่นที่ถาโถมแต่ไม่ล้ม

   โซเฟียที่หันมาเห็นพอดีก็พยักหน้า “อย่าใช้แขนแทง ใช้ทั้งตัว, หอกคือท่อนซุงยาว ๆ เธอคือรอก... เธอบังคับมันได้ด้วยสะโพกและไหล่ ไม่ใช่แค่ข้อมือ”

   “ค่ะ”

   น้ำเสียงหวานขานรับ ริปลีย์ขยับปลายหอกพุ่งแทง—ฟืด! เสียงแหวกอากาศคมชัด ปลายเหล็กเฉียดหัวหุ่นฟางไปเล็กน้อย... ไม่ถึงเป้า

   “ขยับเท้าซ้ายอีกหนึ่งนิ้ว” โซเฟียพูดเบา ๆ ขณะยืนอยู่ข้างหลัง “ถ้าขยับแล้วถึงแปลว่าเธอก้าวพลาดก่อนหน้านั้น... จำไว้—จุดตายของศัตรูต้องอยู่ในระยะหอกของเธอตั้งแต่ก่อนขยับ”

   ริปลีย์รับคำสั่งสอนก่อนจะเริ่มขยับเพื่อให้ได้ท่าที่ถูกต้องเหมาะสมกับสรีระของเธอให้มากที่สุด เมื่อได้จับหอกยาวสองมือนี้ก็ได้รู้อย่างแท้จริงว่าการตัดสินใจของเธอนั้นถูกต้องแล้ว เพราะสิ่งที่เธอมีคือการควบคุมสมดุลร่างกายได้ดีเยี่ยม การก้าวเท้าได้แม่นยำ คล่องแคล่วทุกทิศ สะโพกและขาแข็งแรง เหมาะกับอาวุธที่ต้องการแรงส่งจากลำตัว เส้นสายของการเคลื่อนไหวไม่แข็งทื่อทำให้ไม่เหวี่ยงหอกแล้วรู้สึกเทอะทะ พร้อมทั้งยังสามารถตวัดมันได้อย่างสวยงามราวกับการแสงดของหงส์สีพิสุทธิ์แทน

   เมื่อการเรียนนี้ดำเนินไปเรื่อย ๆ จนถึงเวลาเลิกคลาสแล้ว ริปลีย์ยืนนิ่ง หอบเล็กน้อย เหงื่อซึมข้างแก้ม เธอไม่ได้ขยับไปไหนในทันที…มือยังจับหอกแน่นเหมือนก่อนเริ่มฝึก

   ...และในแววตา มีเพียงความแน่วแน่และทะเลอันลึก

   ดูเหมือนจะรู้แล้วสิว่าเธอจะจับอะไรเป็นอาวุธหลักของตัวเอง

ให้ หนังสือวิชาการ [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์
ให้สิ่งที่ชอบที่สุด(ใช่ไหมนะ ?)กับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP คลาสนี้ +20 ความกล้าด้วยไหมนะ---??

@God

Nymeria HEROES

07-07-2025 18.10 PM

I want to be your everything little darling

แสงแดดยามเย็นเริ่มทอสีส้มอ่อนอาบท้องฟ้า เมื่อไนมีเรียมาถึงลานฝึกซ้อมอีกครั้งหนึ่งซึ่งจัดไว้สำหรับวิชาการต่อสู้ด้วยมือเปล่า มันเป็นลานดินอัดแน่นที่ล้อมรอบด้วยกระสอบทรายและหุ่นไม้ที่สภาพดูยับเยินกว่าในสนามประลองดาบเสียอีก อากาศที่เริ่มเย็นลงไม่ได้ช่วยลดทอนความร้อนระอุจากพลังงานของเหล่าเดมิก็อดที่มารวมตัวกันได้เลย

หลังจากศิลปะอันงดงามของธนูและการฟาดฟันแบบโบราณของดาบ ตอนนี้เธอต้องมาเรียนรู้วิธีการที่ดิบเถื่อนที่สุด... การใช้ร่างกายเข้าปะทะ

“คลาสสุดท้ายสำหรับวันนี้... หวังว่ามันจะคุ้มค่ากับความเหนื่อยล้านะ” เจ้าของนัยน์ตาลึกลับพึมพำขณะยืดเส้นยืดสายเบาๆ

“การต่อสู้ด้วยมือเปล่าคือพื้นฐานที่สุด สาวน้อย ถ้าเธอทำได้แม้ในตอนที่ไม่มีอะไรอยู่ในมือ เธอก็จะรอด” คลาริสซ่าให้ทรรศนะด้วยน้ำเสียงจริงจังในหัวของเธอ

แล้วเขาก็ปรากฏตัวขึ้น... ไม่ได้เดินเข้ามาอย่างโอ่อ่า ไม่ได้ตะโกนเรียกความสนใจ เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้น และความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งลานฝึกโดยอัตโนมัติ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดฝึกสีเข้ม ผมสีดำขลับตัดกับดวงตาสีฟ้าคมกริบที่ดูราวกับจะมองทะลุเข้าไปถึงจิตวิญญาณ กล้ามเนื้อที่ปรากฏตามแขนและลำตัวไม่ใช่กล้ามเนื้อที่สร้างมาเพื่อความสวยงาม แต่มันคือเครื่องมือที่ผ่านการใช้งานมาอย่างหนักหน่วง เขายืนนิ่ง ทว่ากลับแผ่รังสีของนักล่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อได้ทุกวินาที

เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์... บุตรแห่งแอรีสในตำนาน

“ฉันชื่อเลเวอเรทท์” เขาเริ่มด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทรงพลัง "และฉันจะไม่สอนให้พวกนายเป็นฮีโร่... ฉันจะสอนให้พวกนายรอดตาย"

ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นกวาดมองไปทั่วกลุ่มเดมิก็อดหน้าใหม่ “ลืมภาพสวยหรูที่เคยเห็นในหนังซะให้หมด สนามรบจริงมันไม่ปราณีใคร อย่าเพิ่งคิดเท่ห์ คิดแค่ว่าจะไม่ตายก็พอ”

คำพูดของเขาเหมือนน้ำเย็นที่สาดใส่หน้า ปลุกทุกคนให้ตื่นจากความฝัน ไนมีเรียยิ้มมุมปาก... อย่างน้อยเขาก็พูดตรงดี

“วอร์มอัพ!” เลเวอเรทท์สั่งเสียงเฉียบขาด “วิดพื้นสามสิบ! ซิทอัพห้าสิบ! วิ่งรอบสนามห้ารอบ! ปฏิบัติ!”

เสียงโอดครวญดังขึ้นแผ่วเบา แต่ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง ไนมีเรียถอนหายใจอย่างระอา ก่อนจะทิ้งตัวลงบนพื้นดินเพื่อเริ่มวิดพื้น มันเป็นกิริยาที่ขัดกับความสง่างามของเธอโดยสิ้นเชิง แต่เธอก็ทำมันด้วยท่าทางที่ถูกต้องและมั่นคงอย่างน่าประหลาด

หลังจากการอบอุ่นร่างกายที่เรียกเหงื่อจนชุ่ม ทุกคนก็กลับมายืนหอบหายใจเป็นวงกลมรอบตัวเลเวอเรทท์

"สิ่งแรกที่ต้องเรียนรู้คือการหายใจ" เขาพูดต่อ "ไม่ใช่หายใจเพื่ออยู่ แต่หายใจเพื่อควบคุมความกลัว สูดเข้าลึกๆ... กลั้นไว้... แล้วผ่อนออกมาช้าๆ ควบคุมมันซะ แล้วความตื่นตระหนกจะทำอะไรพวกนายไม่ได้"

จากนั้นเขาก็สาธิตท่าตั้งการ์ด "ป้องกันหน้าและลำตัว" เขาอธิบายพร้อมกับยกกำปั้นขึ้นมาป้องกันใบหน้าและซี่โครง "ย่อตัวลง รักษาจุดศูนย์ถ่วงให้ต่ำ เคลื่อนไหวด้วยปลายเท้า ไม่ใช่ส้นเท้า"

การเคลื่อนไหวของบุตรแห่งแอรีสนั้นไหลลื่นและเปี่ยมประสิทธิภาพ ทุกย่างก้าว ทุกการหมุนตัว ไร้ซึ่งความฟุ่มเฟือย มันคือการเคลื่อนไหวของนักฆ่า ไม่ใช่นักเต้นรำ

เขาให้นักเรียนฝึกตามช้าๆ ก่อนจะเดินไปรอบวงเพื่อแก้ไขท่าทางของแต่ละคนด้วยตัวเอง เมื่อเขามาหยุดตรงหน้าไนมีเรีย ดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้นจับจ้องที่ท่าทางของเธอ

"การ์ดสูงไป" เขาติสั้นๆ "เธอเปิดช่องว่างที่ลำตัว และอย่าเชิดหน้าแบบนั้น มันน่าหมั่นไส้และเป็นเป้าให้เขาอัดหน้าง่ายขึ้น"

คำวิจารณ์ที่ตรงไปตรงมาจนน่าโมโห แต่ไนมีเรียกลับไม่รู้สึกโกรธ มันคือความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ เธอปรับท่าตามที่เขาบอกอย่างเงียบเชียบ รู้สึกได้ถึงความสมดุลที่ดีขึ้นในทันที ชายคนนี้ไม่ได้สอนด้วยตำรา แต่สอนด้วยประสบการณ์ที่แลกมาด้วยเลือด

บทเรียนสุดท้ายของวันคือ "การล้ม" เขาสาธิตวิธีทิ้งตัวลงพื้นและดีดตัวลุกขึ้นยืนในพริบตา "ในสนามรบจริง นายล้มแน่ แต่คนที่รอดคือคนลุกขึ้นมาได้เร็วกว่า"

ทุกคนฝึกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายเริ่มจำได้เอง ไนมีเรียค้นพบว่าถึงแม้เธอจะเกลียดความสกปรกและเหงื่อไคล แต่ความรู้สึกของการควบคุมร่างกายตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แบบนั้น... มันก็น่าพึงพอใจในแบบของมัน

เมื่อสิ้นสุดการฝึก เลเวอเรทท์ก็ปล่อยให้ทุกคนไปพักผ่อนโดยไม่มีคำพูดฟุ่มเฟือยใดๆ อีก ขณะที่คนอื่นๆ ทยอยเดินออกจากลานฝึกด้วยสภาพอิดโรย ไนมีเรียกลับเดินตรงเข้าไปหาครูฝึกหนุ่ม

เธอหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา ในมือที่สวมถุงมือปรากฏดอกกุหลาบสีน้ำเงินเข้มราวกับสีของท้องฟ้ายามราตรีขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ... ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากพลังของธิดาแห่งเวทมนตร์

"การสอนของคุณ... มันไร้ความปราณีและมีประสิทธิภาพอย่างน่าชื่นชม" ไนมีเรียกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะยื่นดอกกุหลาบให้เขา "ฉันจะตั้งใจฝึกฝน.. รุ่นพี่  ขอฝากตัวด้วยในอีกเก้าวัน"

เลเวอเรทท์มองดอกกุหลาบสีประหลาดในมือเธอสลับกับใบหน้างดงามที่เรียบเฉยของหญิงสาว ความประหลาดใจฉายวูบขึ้นในดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้นเป็นครั้งแรกของวัน เขารับดอกไม้ไปถือไว้ นิ้วที่หยาบกร้านจากการจับอาวุธสัมผัสกับกลีบดอกไม้อันบอบบางอย่างไม่คุ้นเคย

เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้ารับช้าๆ เป็นการตอบรับคำชม(?)

ร่างอรชรหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้บุตรแห่งเทพสงครามยืนนิ่งอยู่กับดอกไม้สีน้ำเงินที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ตามธรรมชาติเพียงลำพัง ในใจของไนมีเรียไม่ได้มีเพียงความเหนื่อยล้าอีกต่อไป แต่มีความเคารพต่อศาสตร์แห่งการเอาตัวรอดที่ชายคนนั้นได้มอบให้... มันอาจจะไม่ใช่เวทมนตร์ แต่ความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมตายนั้น ก็เป็นพลังที่แข็งแกร่งไม่แพ้กัน

*****

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 1/10

หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

มอบกุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม+40 x2

กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

08-07-2025 13.00 PM

I want to be your everything little darling

วิชาทวนครั้งที่ 1

เมื่อบ่ายคล้อย ลานฝึกสำหรับอาวุธด้ามยาวก็คึกคักขึ้นมาด้วยบรรยากาศที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ที่นี่ไม่มีความเงียบสงบของสนามยิงธนู หรือความดิบเถื่อนของลานประลองดาบ แต่กลับมีกลิ่นอายของระเบียบวินัยและความคิดเชิงกลยุทธ์อบอวลอยู่ในอากาศ ไนมีเรียเดินเข้ามาในลานพร้อมกับเดมิก็อดคนอื่นๆ ในมือของแต่ละคนถือทวนฝึกซ้อมที่ทำจากไม้ ดูไร้พิษสงแต่ก็ยาวพอที่จะสร้างระยะห่างที่น่าอึดอัดได้

“จากลูกศรสู่หอก... เหมือนเรากำลังย้อนรอยวิวัฒนาการของอาวุธเลยนะ” แคลร์ออกความเห็นอย่างไม่จริงจังนักในหัวของเธอ

“ทุกอย่างมีหลักการของมัน แคลร์” ร่างอรชรตอบกลับในใจพลางสำรวจทวนในมือ “ศาสตร์แห่งการควบคุมระยะ... มันก็คือเวทมนตร์รูปแบบหนึ่ง แค่ใช้เหล็กแทนคาถา”

ครูฝึกประจำคลาสนี้ไม่ได้ปรากฏตัวอย่างเกรียงไกร เธอเพียงแค่ยืนพิงเสาไม้ต้นหนึ่งอยู่ก่อนแล้ว ในมือถือหนังสือปกแข็งเล่มหนา ผมสีบรูเน็ตยาวประบ่าของเธอดูยุ่งเหยิงเล็กน้อยราวกับมีฝุ่นเกาะ ดวงตาสีเขียวเป็นประกายหลังกรอบแว่นมองมายังเหล่านักเรียนด้วยแววตาที่วิเคราะห์มากกว่าข่มขู่ เธอสวมเสื้อยืดค่ายสีส้มที่ดูเก่าไปหน่อยกับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบธรรมดา

โซเฟีย คลาร์ก ไม่ได้ดูเหมือนนักรบ แต่ดูเหมือนบรรณารักษ์ที่หลงทางเข้ามาในสนามรบมากกว่า

เธอปิดหนังสือดัง ปึ้บ เสียงนั้นดึงความสนใจของทุกคนมาที่เธอ “เอาล่ะ พวกสมองกล้ามทั้งหลาย” เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงความประชดประชัน “ก่อนที่เราจะเริ่มเอาไม้ไปไล่ทิ่มกันอย่างไร้สาระ มีใครพอจะบอกฉันได้ไหมว่า... อะไรคือข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทวน?”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ มีบางคนพึมพำว่า "ความยาว" บ้างก็ว่า "พลังทำลาย"

โซเฟียส่ายหัวช้าๆ "ผิดหมด... หรือถูกแค่ครึ่งเดียว" เธอเดินออกมากลางวง "ข้อได้เปรียบที่แท้จริงคือ ‘อำนาจ’" ดวงตาสีเขียวของเธอจ้องมองทุกคน "อำนาจในการควบคุม... การต่อสู้จะเริ่มเมื่อเราอนุญาต และจะจบลงเมื่อเราต้องการ ผู้ที่ควบคุมระยะได้ คือผู้ที่ควบคุมการต่อสู้ทั้งหมด"

คำพูดนั้นสะท้อนก้องในใจของไนมีเรีย... อำนาจในการควบคุม มันคือปรัชญาที่เธอใช้มาตลอดชีวิต

โซเฟียเริ่มอธิบายกายวิภาคของอาวุธ ชี้ให้เห็นความต่างระหว่างทวนสั้น (Dory) ที่สมดุลสำหรับการใช้มือเดียวคู่กับโล่ และหอกยาว (Sarissa) สำหรับการตั้งกำแพงหอก "ทุกส่วนมีความหมาย" เธอกล่าวพลางชี้ไปที่ปลายทวน "หัวหอกใช้โจมตี ด้ามใช้ป้องกัน... และนี่" เธอพลิกด้านท้ายของทวนให้ทุกคนดู

 "ตุ้มถ่วงปลายทวน หรือ Sauroter ไม่ได้มีไว้แค่ถ่วงน้ำหนัก มันคืออาวุธสุดท้ายเมื่อศัตรูประชิดตัวเข้ามาได้ อย่าดูถูกมันเด็ดขาด"

จากนั้นก็เข้าสู่บทเรียนเรื่องท่าเตรียมพร้อม (Stance) โซเฟียสอนการวางเท้า การถ่ายน้ำหนัก และการจับทวนด้วยสองมือเพื่อพลังและการควบคุมสูงสุด ท่วงท่าของเธอดูมั่นคงและเปี่ยมประสิทธิภาพ ไม่ใช่ท่าทางที่สวยงามแต่เป็นท่าทางที่เกิดจากการคำนวณมาอย่างดี

"เอาล่ะ ลองฝึกเคลื่อนที่ดู" เธอกล่าว "หน้า หลัง ซ้าย ขวา รักษาปลายหอกให้ชี้ไปที่เป้าหมายตลอดเวลา อย่าให้มันแกว่งไปมาเหมือนหางหมา"

ไนมีเรียเคลื่อนไหวตามคำสั่ง ท่วงท่าของเธอปรับเข้ากับศาสตร์ใหม่ได้อย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้ใช้เพียงกล้ามเนื้อ แต่ใช้ความเข้าใจในหลักการที่โซเฟียเพิ่งอธิบายไป เธอรู้สึกได้ถึงพลังที่ส่งผ่านจากพื้นดินขึ้นมาสู่ร่างกายและถ่ายทอดออกไปที่ปลายทวน

กิจกรรมสุดท้ายคือการฝึกแทงหุ่นฟางนิ่งๆ "จำไว้" โซเฟียกอดอกมอง "เป้าหมายไม่ใช่การแทงให้แรง แต่คือการแทงจากระยะที่ถูกต้อง ถ้ายูต้องขยับเท้าเพื่อแทงให้ถึง แสดงว่ายูยืนผิดตำแหน่งตั้งแต่แรก"

ไนมีเรียเดินไปหยุดอยู่หน้าหุ่นฟางไม่ได้รีบร้อนโจมตี แต่ใช้สายตากะระยะอย่างแม่นยำ เธอขยับเท้าเล็กน้อยเพื่อจัดตำแหน่งตัวเองให้อยู่ในระยะที่มีประสิทธิภาพสูงสุดตามที่ได้เรียนมา... แล้วก็แทงออกไป

ฟุ่บ!

ปลายทวนไม้พุ่งตรงเข้าเสียบกลางลำตัวของหุ่นฟางอย่างเงียบเชียบและแม่นยำ มันเป็นการโจมตีที่ไม่มีการเคลื่อนไหวสิ้นเปลืองเลยแม้แต่น้อย

"นั่นแหละ" เสียงของโซเฟียดังขึ้นข้างๆ เธอเดินมาดูผลงานของไนมีเรียด้วยแววตาพึงพอใจ "ไม่ใช่พละกำลัง แต่คือตำแหน่งที่ถูกต้อง... จำไว้ให้ดีล่ะ สาวน้อย"

เมื่อสิ้นสุดคลาส ขณะที่โซเฟียกำลังจะเก็บของเพื่อกลับไปหมกตัวในห้องสมุดของเธอ ไนมีเรียก็เดินเข้าไปหาอย่างเงียบๆ เธอยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลที่มีกลิ่นหอมของเนื้อย่างโชยออกมาให้

"สำหรับนักยุทธศาสตร์" สตรีตาคมกล่าวเรียบๆ

โซเฟียรับถุงมาด้วยความประหลาดใจ เธอเปิดดูข้างในแล้วก็พบแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นโตที่ยังอุ่นๆ อยู่ เธอมองหน้าไนมีเรียด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปาก

"ติดสินบนครูตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ?" เธอกล่าวอย่างหยอกเย้า แต่ดวงตากลับดูอ่อนลงเล็กน้อย

"เป็นเพียงการแสดงความเคารพต่อความรู้ที่น่าประทับใจเท่านั้น" ไนมีเรียตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางเบา ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปเพื่อไปคลาสถัดไป ทิ้งให้โซเฟีย คลาร์ก ยืนมองตามหลังพร้อมกับแฮมเบอร์เกอร์ในมือ... บางทีการสอนพวกเด็กใหม่ก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป โดยเฉพาะกับเด็กที่น่ารักและน่าสนใจแบบนี้

****

คลาสเรียนทวนครั้งที่ 1/4

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ให้แฮมเบอร์เกอร์ [NPC-04] โซเฟีย คลาร์ก

หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

08-07-2025 18.10 PM

I want to be your everything little darling

ลานฝึกซ้อมดินอัดแน่นในยามเย็นต้อนรับไนมีเรียด้วยบรรยากาศที่เข้มข้นและจริงจังยิ่งกว่าเมื่อวาน กลิ่นเหงื่อและเสียงหอบหายใจของเหล่าเดมิก็อดที่ผ่านการฝึกฝนมาทั้งวันผสมปนเปกันจนหนาหนัก ความปวดเมื่อยแล่นริ้วไปทั่วร่างของธิดาแห่งเฮคาที แต่เธอกลับพบว่าจิตใจของตนเองสงบนิ่งและพร้อมรับมืออย่างน่าประหลาด

“กลับมาสู่ขุมนรกของบุตรแห่งแอรีสอีกครั้ง... สนุกไหมล่ะ?” เสียงของแคลร์ดังขึ้นในหัว แฝงแววประชดประชันเต็มพิกัด

“มันคือความจำเป็น แคลร์” ร่างบางตอบกลับในใจ ขณะวาดแขนยืดกล้ามเนื้อที่กำลังประท้วง “การรู้จักศัตรูคือปัญญา แต่การรู้จักวิธีเอาชนะมันในระยะประชิด... คือการเอาชีวิตรอด”

เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ ปรากฏตัวขึ้นในความเงียบเช่นเคย เขาไม่ได้พูดอะไร แต่รังสีอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวตนของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนหยุดการกระทำทุกอย่างและหันมาให้ความสนใจ

"เมื่อวานพวกนายเรียนรู้วิธียืน" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เฉียบขาด "วันนี้ พวกนายจะเรียนรู้วิธีที่จะไม่ตายในขณะที่ถูกจับ"

ดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้นกวาดมองไปรอบวง "ศัตรูทุกตัวมีจุดอ่อน" เขาชี้ไปที่หุ่นไม้ตัวหนึ่ง "ตา... คอ... ท้องน้อย... หัวเข่า... นี่คือจุดที่พวกนายต้องจู่โจมเมื่อโอกาสมาถึง อย่าลังเล อย่าปราณี เพราะมันก็จะไม่ปราณีนายเหมือนกัน"

เขาออกคำสั่งให้ทุกคนจับคู่กัน ไนมีเรียถูกจับคู่กับเดมิก็อดหนุ่มร่างกำยำคนหนึ่ง อาจจะเป็นบุตรของเฮเฟตัสหรือแอรีสก็ไม่แน่ใจนัก แต่แววตาของเขาบ่งบอกชัดเจนว่าเขามองเธอเป็นเพียงคู่ซ้อมที่บอบบางคนหนึ่งเท่านั้น

"ท่าแรก... ถูกจับข้อมือ" เลเวอเรทท์สาธิตโดยการให้คู่ซ้อมร่างใหญ่ของไนมีเรียจับข้อมือของเขา "อย่าใช้แรงดึงสู้ มันโง่" เขาพูดพลางบิดข้อมือของตัวเองตามแนวข้อต่ออย่างรวดเร็วและเป็นธรรมชาติจนหลุดออกมาได้อย่างง่ายดาย "ใช้แรงบิดของมันเองสู้กับมัน"

เมื่อถึงตาของไนมีเรีย คู่ซ้อมของเธอบีบข้อมือที่สวมถุงมือของเธอแน่น หญิงสาวไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวด เธอมองจ้องไปที่ข้อมือของตัวเอง วิเคราะห์มุมและองศา... แล้วเธอก็บิดข้อมือตามที่เลเวอเรทท์สอน มันเป็นการเคลื่อนไหวที่แม่นยำและใช้แรงน้อยจนน่าตกใจ เธอหลุดจากการเกาะกุมได้อย่างง่ายดายท่ามกลางความประหลาดใจของคู่ซ้อม

"ท่าต่อไป... ถูกล็อกคอด้านหลัง" คราวนี้เลเวอเรทท์เป็นผู้สาธิตเอง เขาเข้าล็อกคอเดมิก็อดคนหนึ่งจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว "จังหวะที่มันล็อกคือจังหวะที่มันมั่นใจที่สุด และนั่นคือโอกาสของนาย" เขาพูดจบก็ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว หมุนตัวอย่างรวดเร็วพร้อมกับตอกศอกกลับเข้าไปที่ซี่โครงของเป้าหมายอย่างจัง "ก้าว-หมุน-ศอกสวน จำไว้!"

การฝึกท่านี้สร้างความอึดอัดให้ไนมีเรียอย่างมาก ความรู้สึกที่ถูกพันธนาการจากด้านหลังทำให้สัญชาตญาณของเธอร้องเตือน แต่เธอก็กดความรู้สึกนั้นไว้ เมื่อคู่ซ้อมล็อกคอเธอ... ในชั่ววินาทีที่แรงกดหนักที่สุด... เธอก็ทำตามที่ถูกสอน ก้าว... หมุน... แล้วตอกศอกกลับไป

ปั่ก!

เสียงทึบๆ ดังขึ้นพร้อมกับที่คู่ซ้อมของเธอผงะถอยไปพร้อมกับเสียงร้องโอดโอยเบาๆ เธอไม่ได้ใส่แรงทั้งหมด แต่ความแม่นยำของมันก็เพียงพอที่จะทำให้เขาจุกได้

ท่าสุดท้ายคือการถูกกดลงกับพื้น "ใช้สะโพก! ไม่ใช่แขน!" เลเวอเรทท์ตะคอกลั่นเมื่อเห็นหลายคนพยายามใช้แขนดันอย่างเปล่าประโยชน์ "พลังของเธอมาจากแกนกลางลำตัว! ใช้มันซะ!"

ไนมีเรียเกลียดท่านี่ที่สุด มันไร้ซึ่งความสง่างามและเต็มไปด้วยการสัมผัสที่ไม่พึงประสงค์ แต่เมื่อเธอถูกกดลงกับพื้นดินที่เย็นชืด เธอกลับไม่ได้ตื่นตระหนก ความคิดของเธอเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง เธอบิดตัว ใช้แรงเหวี่ยงจากสะโพกอย่างที่เขาบอก... และพลิกสถานการณ์กลับมาเป็นฝ่ายคุมเกมได้ในชั่วพริบตา

หลังจากนั้นคือการฝึกซ้ำๆ... ครั้งแล้วครั้งเล่า... "เร็วกว่านี้!" เสียงของเลเวอเรทท์ดังก้อง "ไม่ต้องคิด! ให้ร่างกายมันจำ! ในสนามรบจริงนายไม่มีเวลามานั่งนึกหรอก!"

เมื่อคลาสจบลง ทุกคนต่างหมดสภาพนั่งหอบอยู่กับพื้น มีเพียงสตรีเจ้าของถุงมือลูกไม้ดำที่ยังคงยืนอยู่ด้วยท่วงท่าที่มั่นคงแม้จะมีเหงื่อโซมกายก็ตาม เธอมองไปยังครูฝึกหนุ่มที่กำลังสั่งสอนเดมิก็อดคนสุดท้าย ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเขา

เธอยื่นกระติกขนาดเล็กที่หยิบออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างให้เขา "ไดเอทโค้ก ไม่ใส่น้ำตาล" เจ้าของนัยน์ตาลึกลับกล่าวเรียบๆ "คุณดูเหมือนคนที่ต้องการมัน"

เลเวอเรทท์หยุดชะงัก เขามองหน้าเธอสลับกับกระติกในมือของเธอ ดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้นฉายแววประหลาดใจที่หาได้ยากยิ่ง เขารับมันไปอย่างเงียบๆ ความอุ่นจากกระติกส่งผ่านไปยังมือที่หยาบกร้านของเขา

เขาไม่ได้พูดขอบคุณ เพียงแค่พยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะเปิดฝาแล้วยกขึ้นดื่มทันที การกระทำนั้นเป็นการยอมรับที่ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใดๆ... ว่าเขารับรู้ถึงความช่างสังเกตและความเคารพในแบบฉบับของเธอ

*****
@God 

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 2/10
หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC
เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5
มอบไดเอทโค้ก [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม+20x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Laura HEROES

อัฒจันทร์ เวลา 18.00 น.

หลังจากรีบกินข้าวจนแทบสำลัก ลอร์ร่าวิ่งแจ้นออกมาจากโรงอาหาร มือเล็กๆ ยังกอดถุงขนมครึ่งซองไว้จนพอจะยัดลงกระเป๋าได้ เธอวิ่งไปตามทางเดินไม้เสียงดัง ตึกๆๆ ท่าทางร่างบางดูเก้ๆ กังๆ เหงื่อซึมแต่ก็ยังพยายามรักษามาด ยิ่งพอเห็นเงาร่างสูงของเลเวอเรทท์เดินนำอยู่ไกลๆ เธอก็รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปอีก

ในที่สุดลอร์ร่าก็มาถึงขอบอัฒจันทร์ในสภาพหอบแฮ่กๆ ชายแจ็กเก็ตเลื่อนตกลงมาข้างหนึ่ง เธอก้าวช้าลง ยกมือแตะอกแล้วมองไปรอบๆ

คนมาเรียนกันเต็มทีเดียว หลายคนดูเหมือนจะรู้จักคุ้นเคยกันอยู่แล้ว บางคนแค่นั่งยืดเส้นยืดสายคุยกันเล่นระหว่างรอ บางคนเริ่มยืนเข้าแถวตรงกลางลาน ร่างสูงๆ ของเลเวอเรทท์ก็อยู่ตรงนั้น กำลังยืนกอดอก สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ 

ลอร์ร่ารีบย่องไปแถวหลังสุดแบบเนียนๆ พยายามทำเป็นธรรมชาติแม้หัวใจจะเต้นแรง มือยังคงจัดผมให้เข้าที่ ดึงปกแจ็กเก็ตขึ้น สะบัดฝุ่นนิดๆ แล้วหันไปมองร่างสูงของผู้สอนที่ยืนกลางลาน

" .... " ตอนนี้อีกฝ่ายเขาไม่ได้พูดอะไรแต่แน่นอนเขาดูเหมือนจะเห็นลอร์ร่าเช่นกัน เธอพยายามไม่สบสายตาใดๆ กับเขากอนจะทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้

“ เอาหละ ได้เวลาแล้ว ใครที่มาเรียนครั้งแรก ยกมือให้ดูหน่อย ” เหมือนเป็นการเเกล้งหรือเปล่านะ ที่เขาถามแบบนี้ ลอร์ร่าค่อยยกมือขึ้นมา เหมือนจะมี.... มีเธอคนเดียวนั้นหละ

" อืมม .... ในเมื่อมีคนเดียวก็ตามเพื่อนเอาแล้วกัน " เขาตัดบทเสียดื้อๆเลย ไม่พูดอะไรต่อด้วย ก่อนจะเริ่มสอนเลย

“ แต่ก็จะทวนให้ก่อนสำหรับคนมาใหม่แล้วกัน คนอื่นๆ ก็ถือว่าทบทวนบทเรียนกันไปด้วยหละ " เขาพูดคำสุดท้ายแล้วหันมามองที่ลอร์ร่า ก็ใช่หนะสิ เธอคือคนเดียวที่พึ่งมาหนะสิ คนอื่นเรียนไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้

 

" ศิลปะการป้องกันตัวด้วยมือเปล่า มันเป็นทักษะพื้นฐานที่สุด ไม่มีอาวุธก็ต้องเอาตัวรอดได้…ดูให้ดี แล้วค่อยลองทำตาม”

เขาก้าวไปยืนตรงกลาง หันตัวหาหนึ่งในหุ่นไม้ฝึกซ้อม 

“ต่อให้ไม่มีด ไม่มีโล่ เธอก็ต้องป้องกันตัวเองให้ได้ หุ่นไม้พวกนี้จะเป็นคู่ซ้อม…จำท่าให้แม่นแล้วค่อยๆ ทำตาม หรือจไปประยุกต์ก็ว่ากันก็ว่ากันอีกที ”

เขาเริ่มสาธิตให้ดูทีละขั้น ท่าจับข้อมือของหุ่นไม้แล้วบิดไปด้านข้างจนข้อต่อมันลั่นดังเบาๆ ก่อนจะใช้จังหวะดึงให้เสียสมดุล แล้วผลักกลับไปอีกทางด้วยแรงแค่พอดี หุ่นไม้โงนเงนไปตามแรงกดที่แม่นยำ " มาดูท่าที่อยากให้จำกันไว้นะ " เขสพูดขึ้น

จากนั้นเขาเปลี่ยนท่าเป็น บล็อกแล้วกดไหล่ฝ่ายตรงข้ามลง

มือซ้ายตั้งรับเหมือนกั้นหมัดที่มองไม่เห็น มือขวาแทรกเข้าใต้รักแร้ของหุ่นไม้ แล้วดันไหล่มันลงอย่างเฉียบคม ร่างของหุ่นเอนไปข้างหน้าในทันที

ท่าทางดูเหมือนจะง่ายนะ เเต่มันก็ แบบว่างงงง อีกฝ่ายทำให้ดู 2 - 3 ครั้งก่อนจะให้ทุกๆ คนลองหัดทำกับหุ่นไม้ดู

ได้เวลาคิวของลอร์ร่าแล้วเธอยืนมองหุ่นไม้เงียบๆ อยู่พักหนึ่ง มือเล็กยกขึ้นวางบนแขนมันแบบเก้ๆ กังๆ ขยับข้อมือให้จับท่าเหมือนที่อีกฝ่ายบอก

เธอขมวดคิ้วนิดหน่อย ก้มมองข้อมือหุ่นไม้แล้วลองหมุนตามแรงที่เขาทำให้ดู

ร่างบางโน้มตัวนิดๆ พยายามดึงให้เสียสมดุล แล้วก็ผลักกลับไปอีกทาง ช้าๆ  ง แต่แขนหุ่นไม้กระดิกกลับมาเบาๆ เธอก็แค่เบิกตาเล็กน้อย ขยับมืออีกครั้ง กำแน่นขึ้นแล้วลองใหม่ คราวนี้แรงกว่าเดิมนิดหน่อย

มือเล็กจับข้อมือ บิด แล้วกดไหล่ลง แต่แรงกลับไม่พอจะกดให้เอน หุ่นไม้เด้งแขนกลับเหมือนสปริงแล้วพุ่งเตรียมเข้าฟาดหน้าเด็กสาวยังดีที่ ลอร์ร่านั้นไหวตัวทัน ไม่งันคงได้มีคนเจ็บกันเเน่นๆ

แต่ก็ไม่วาย โดยเเบบถากๆหรอกนะ มันอาจจะไม่เจ็บมากเท่าไร มือเลื่อนขึ้นแตะแก้มเบาๆ เหงื่อซึม รอยแดงจางๆ ปรากฏที่ใบหน้า เธอยังยืนอยู่ท่าเดิม มองหุ่นไม้เงียบๆ เหมือนกำลังประมวลผลว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

ลอร์ร่าขยับเท้าเล็กน้อย ถอนหายใจเบาๆ " เจ็บชะมัด ให้ตายสิ พู้ววว " เธอบ่นออกมาเบาๆ

เมื่อหมดคาบ เวลาที่ลอร์ณ่าเรียกร้องก็มาถึง เธอนั้นถอนหายใจออกมา สถาพทุกลักทุเลไม่เบาเลย ทุกคนพากันเลิกเรียน ลอร์ร่าก็ช่นกัน เธอเดินไปหาทางรุ่นพี่ ก่อนจะหยิบดอกกุหลาบสีน้ำเงินออกมา เเล้วส่งให้อีกฝ่ายไป " อันนี้หนูให้ค่ะ ให้เป็นค่าขอบคุณที่พี่สอนหนู แล้วก็เรื่องวันนี้ "

เธอรีบอธิบายทันที เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด เขามองหน้าพร้อมผมที่กระจุยกระจายของลอร์ร่าพร้อมถามออกมา 

อีกฝ่ายรับดอกไม้ที่ลอร์ร่ามอบให้มาแล้วถามขึ้นทันที " สำหรับเรื่องนั้น ไม่เป็นไรหรอก แต่ที่โดนไปเจ็บหรือเปล่า " นอกจากนี้สายตาของเขายังมองเด็กๆ หลายๆ คนเองก็ได้รับบาดเจ็บจากพวกมัน แม้จะเป็นมือเปล่าก็ตม แต่เอาเถอะนะ 

ส่วนลอร์ร่ายิ้มๆ พร้อมสายหน้าไปมา สำหรับเธอถ้าบอกว่าเจ็บมันก็เจ็บหละแต่ว่านักรบย่อมมีบาดแผลอยู่แล้วจัดเป็นเรื่องแสนธรรมดา

" ไม่เป็นไรค่ะ เเค่เฉียดๆ เองไม่เจ็บๆ จริงๆนะคะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ " เธอบอกบอกเพื่อคลายกังวลของอีกฝ่าย ก่อนจะขอตัว

" งันก็อย่าลืมไปทำแผล พรุ่งนี้ถ้าพร้อมก็เวลาเดิม " เขาพูดเสียงเรียบๆ

ส่วนลอร์ร่าที่พยักหน้า แล้วโค้งตัวยกใหญ่ " ขอ.. ขอบคุณมากๆเลยค่ะ " เธอพูดจะก็วิ่งออกไปกลับบ้านไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยเสียก่อน

---

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 1/10

มอบกุหลาบสีน้ำเงิน 1 ดอก ให้  [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

Nymeria HEROES

09-07-2025 18.00 PM

I want to be your everything little darling

บรรยากาศในลานฝึกยามเย็นของวันที่สามหนักอึ้งและตึงเครียดยิ่งกว่าสองวันที่ผ่านมา กลิ่นสนิมและหนังเคล้ากับกลิ่นดินอัดแน่นอย่างรุนแรง เสียงลับคมดาบและเสียงกระทบกันของโล่ที่ถูกหยิบยืมจากคลังแสงสร้างซิมโฟนีแห่งสงครามที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

"วันนี้ของเล่นของพวกนายจะมีคมแล้ว"

คำประกาศของเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ ดังก้องไปทั่วลานฝึกด้วยน้ำเสียงที่เยียบเย็นไร้ความรู้สึก เขาไม่ได้ปรากฏตัวอย่างอึกทึก แต่ทุกคนก็รับรู้ได้ถึงตัวตนของเขาราวกับเป็นศูนย์กลางของพายุ บุตรแห่งแอรีสยืนกอดอก มองเหล่านักเรียนที่กำลังเตรียมตัวด้วยสายตาของนายพลที่กำลังตรวจทัพ

หลังจากการวอร์มอัพที่หนักหน่วงจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นการซ้อมรบย่อยๆ เลเวอเรทท์ก็สั่งให้ทุกคนไปเลือกอาวุธจริงจากในคลัง

ไนมีเรียเดินไปที่ชั้นวางอาวุธ มือที่สวมถุงมือลูกไม้ดำลูบผ่านด้ามดาบหลายเล่ม แต่แล้วสายตาของเธอก็หยุดลงที่ทวนด้ามหนึ่ง มันเป็นทวนสั้น (Dory) ที่สมดุลพอดีมือ ความทรงจำจากบทเรียนของโซเฟียเรื่องการควบคุมระยะยังคงสดใหม่อยู่ในหัว เธอจึงหยิบมันขึ้นมาอย่างไม่ลังเล

“เลือกได้ดี” เสียงทุ้มของเลเวอเรทท์ดังขึ้นใกล้ๆ เขาเดินมาหยุดดูตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ “การควบคุมระยะคือการควบคุมการต่อสู้” เขากล่าวพลางพยักหน้าเล็กน้อย “แต่ในสมรภูมิจริง... นายไม่ได้มีโอกาสเลือกความหรูหราแบบนั้นเสมอไป”

คำพูดนั้นจบลงพร้อมกับที่เขายื่นดาบซิฟอสและโล่ฮอพไลท์ส่งมาให้เธอ “ตอนนี้มาเรียนรู้วิธีที่จะไม่ตายเมื่อศัตรูเข้าถึงตัว”

การฝึกฝนด้วยอาวุธจริงเริ่มต้นขึ้น เลเวอเรทท์สอนตั้งแต่พื้นฐานที่เรียบง่ายที่สุดไปจนถึงท่าทางที่ซับซ้อนด้วยความเร็วที่น่าตกใจ “วิธีจับดาบ... วิธีตั้งการ์ด... วิธีใช้โล่ป้องกัน” ทุกคำสั่งของเขาเฉียบขาดและชัดเจน

“แทง!” เขาสั่ง “ไม่ใช่แค่ใช้แขน! ใช้ทั้งตัว! พลังมาจากพื้นดิน!”

“ตวัด!” เขาสาธิตให้ดูด้วยการฟันหุ่นฟางจนขาดสะบายแร่งในดาบเดียว “อย่ากลัวที่จะออกแรง!”

“โล่ไม่ใช่แค่กำแพงให้หลบ!” เขาตะคอกใส่เดมิก็อดคนหนึ่งที่เอาแต่ตั้งรับ “มันคืออาวุธ! ใช้มันผลัก! ใช้มันกระแทก! สร้างจังหวะให้ตัวเอง!”

ไนมีเรียซึมซับทุกอย่างราวกับฟองน้ำ เธอเคลื่อนไหวตามคำสั่ง ก้าวเท้า หมุนตัว รักษาสมดุลระหว่างการโจมตีและการถอย ความคิดของเธอเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งในขณะที่ร่างกายกำลังลุกเป็นไฟด้วยความเหนื่อยล้า เธอเรียนรู้ที่จะหา "ระยะปลอดภัย" และจังหวะในการเข้า-ออกอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็ถึงเวลาซ้อมจริงแบบควบคุม เลเวอเรทท์จับคู่ให้ทุกคนอีกครั้ง คราวนี้คู่ซ้อมของไนมีเรียคือเดมิก็อดสาวจากบ้านฮาเดส 'ร็อกซาน่า ออทาเวีย' 'ที่มีท่าทางปราดเปรียว

ทั้งสองเริ่มคุมเชิงกัน ไนมีเรียถือดาบและโล่ในท่าที่มั่นคง ดวงตาสีเฮเซลของเธอจ้องมองคู่ต่อสู้นิ่ง อ่านทุกการขยับของกล้ามเนื้อ เมื่ออีกฝ่ายพุ่งเข้ามาพร้อมกับแทงดาบ เธอก้าวถอยหลังเพียงครึ่งก้าว ใช้โล่ปัดป้องอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่นจนดาบของอีกฝ่ายเสียหลัก... และในชั่วพริบตานั้นเอง เธอก็กระแทกโล่สวนกลับไปพร้อมกับก้าวเข้าประชิดตัว ปลายดาบของเธอจรดอยู่ที่ลำคอของคู่ซ้อมอย่างแม่นยำ

ทุกอย่างเกิดขึ้นในความเงียบ... รวดเร็วและเด็ดขาด

เลเวอเรทท์ที่เดินดูอยู่ห่างๆ ไม่ได้เอ่ยคำชม แต่แววตาของเขากลับฉายประกายบางอย่างที่คล้ายกับความพึงพอใจ

เมื่อการฝึกอันโหดร้ายสิ้นสุดลง ทุกคนต่างหมดสภาพนั่งกองอยู่กับพื้น มีเพียงสตรีตาคมที่ยังคงยืนนิ่งแม้จะมีเหงื่อโซมกาย ก่อนที่เธอจะเดินกลับที่พัก เธอกลับเดินตรงไปหาครูฝึกของเธอที่กำลังเก็บของ

เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ที่ดูมีน้ำหนักให้เขา

เลเวอเรทท์รับมาด้วยความสงสัย เขามองเข้าไปในถุงแล้วก็ต้องชะงักไปเล็กน้อย... มันคือแจ็กเก็ตหนังสีดำสนิทคุณภาพเยี่ยม ตัดเย็บอย่างประณีตและมีกลิ่นอายของความคลาสสิกที่เหนือกาลเวลา ของบางอย่างที่เขาอาจจะแค่มองผ่านกระจกร้าน แต่ไม่เคยคิดจะซื้อมัน

เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้างดงามที่เรียบเฉยของไนมีเรีย ดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้นมองราวกับจะทะลุเข้าไปในความคิดของเธอ... เขารู้ว่าเธอไปสืบเรื่องนี้มาจากไหน และเขาก็รู้ว่าของชิ้นนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อติดสินบน

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่มุมปากของเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม... มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่เป็นรอยยิ้มที่รู้ทันและท้าทาย

“ฉันไม่รับสินบน” บุตรเทพแห่งสงครามกล่าว น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบ แต่แฝงความขบขันไว้นิดๆ

“ของขวัญแสดงมิตรภาพ” ธิดาเฮคาทีค้านความคิดนั้นด้วยแววจริงจังกว่าครั้งไหนๆ

"ถ้ายืนยันแบบนั้น… ฉันจะคอยจับตาดูการฝึกของเธอเป็นพิเศษ... เฮนลาดิส”

เขาจงใจใช้นามสกุลของเธอเป็นครั้งแรก มันคือการยอมรับในแบบฉบับของเขา... การยอมรับในความมุ่งมั่นและความใส่ใจที่เธอแสดงออกมา ก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินจากไปพร้อมกับของขวัญชิ้นนั้น โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ

“สาวน้อย ฉันควรดีใจไหมว่าเธอเริ่มผูกมิตรกับคนที่ยังมีลมหายใจสักที” เมื่อเด็กในปกครองอยุ่ลำพังวิญญาณแม่ซื้ออย่างแคลร์ก็อดแซวไม่ได้

“ไม่ใช่! เขาอาจรู้ก็ได้ว่าเพื่อนตัวน้อยของฉัน.. น้องชายในเคบินเดียวกับเขาหายไปไหนน่ะ” ไนมีเรียส่ายหน้าพลางเปลี่ยนหัวเรื่องไปอีกทางเธอแค่นึกถึงเด็กอ้วนและเด็กผอมที่ชื่ออะไรกันนะ.. ไม่ได้เจอพวกเขาอีกเลยตั้งแต่เกิดเรื่องก็อบลินรอบนั้น

****

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 3/10

หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

มอบแจ็กเก็ตหนัง [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ **ของที่ชอบที่สุดตามข้อมูล NPC** +20x2

กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Laura HEROES

อัฒจันทร์

หลังจากคลาสมีดช่วงบ่าย ลอร์ร่าได้ไปพักผ่อนเงียบๆ อยู่มุมหนึ่งของค่ายสักพัก …จนกระทั่งนาฬิกาบอกเวลา 6 โมง เธอก็สะบัดตัวลุกขึ้น หยิบกระเป๋าใบเล็กพาดไหล่ สูดลมหายใจยาวๆ แล้วก้าวไปที่อัฒจันทร์อีกครั้ง

ลมเย็นปะทะหน้าเบาๆ เสียงฝีเท้าและเสียงไม้กระทบไม้ดังแผ่วๆ ลอยมาตั้งแต่ลานฝึก ร่างสูงของเลเวอเรทท์ยืนรออยู่แล้วตรงกลางลาน

พอทุกคนมารวมกัน เขาเพียงเอ่ยสั้นๆ น้ำเสียงเรียบเย็นแต่ดังก้องชัด

“ เอาหละ ทุกคนเริ่มได้ ”

เขาไม่อธิบายอะไรมาก มีเพียงคำแนะนำสั้นๆ ระหว่างก้าวเดินไปที่หุ่นไม้ พร้อมกำชับเรื่องความปลอดภัยเสียหน่อยหน่อย

" ระวังกันหน่อยหละ หุ่นพวกนี้มันจะตีกลับตามแรง " เขาพูดขึ้น เดินดูรอบๆ เหล่าเด็กๆ ที่ออกท่าทางเสียงดังกันเลยทีเดียว

เสียงฝึกดังสลับกันเป็นระยะ ขณะที่เลเวอเรทท์เดินช้าๆ มองดูเด็กๆ ทีละคน คอยคุมจังหวะ คอยดึงไหล่คนที่ผิดท่า คอยจับมือให้บิดไปในทิศที่ถูกต้อง เพื่อป้องกันอาการบาดเจ็บของตัวเอง

ก่อนจะมาหยุดหน้าลอร์ร่าด้วย " ท่าเมื่อกี้นี้เหมือนจะยังผิดนะ " เขาเดินมาพร้อมแก้ให้ใหม่ มันจะต้องเเบบนี้ต่างหาก อีกฝ่ายจับมือของเธอไปวางที่ไหล่ของหุ่น ก่อนจะกดมัน

" ใช้แรงจากตัวเอง อย่าให้แบบนั้นมันจะเจ็บตัว " เขาพูดขึ้น ก่อนจะปล่อยมือให้ร่างเล็กลองทำดู

" เอ๋อ แบบนี้หรอคะ " ลอร์ร่าลองทำใหม่ ตามที่ท่าทางที่ถูกจัดใหม่

เมื่อเรียบร้อยเขาก็พยักหน้าเบาๆ " แบบนั้นหละ ดีแล้ว " เขาพยักหน้าอย่างพอใจ

ก่อนจะเดินไปดูคนอื่นๆ ฝึกงานซ้อมกันต่อ 

“ เอาหละวันนี้พอแคนี้ก่อน แยกย้ายได้ ”

เด็กๆ หลายคนทรุดตัวลงกับพื้นหอบแฮ่กๆ บ้างก็นั่งยืดแขนขาเช็ดเหงื่อกัน ลอร์ร่าก็ไม่ต่างกันนัก เธอยืนก้มหน้าพ่นลมหายใจยาวจนผมปลิวเบาๆ มือเล็กจับชายเสื้อเช็ดหน้าผากด้วยสีหน้าเหนื่อยแต่โล่งใจที่ผ่านไปได้อีกคาบ

เธอมองหาเป้ของตัวเองแล้วเดินไปหยิบมันขึ้นมา ก่อนดึงเอาแจ๊กเก็ตหนังสีเข้มพับเรียบอยู่ในนั้นออกมา สายตาเธอมองไปทางร่างสูงของเลเวอเรทท์ที่ยืนกอดอกอยู่ข้างสนาม กำลังคุยกับเด็กผู้ชายอีกสองคน เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วก้าวเข้าไปหาเขา

เสียงรองเท้าเธอเบา แต่เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เลเวอเรทท์ก็ปรายตามองลงมาทันที สีหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม ลอร์ร่าเงยหน้าขึ้นน้อยๆ มือเล็กยื่นแจ๊กเก็ตไปให้เขา

“…คือ ว่า... ”เสียงเธอเบาอย่างประหม่า

“ เมื่อวานมันเลอะเพราะหนู…เลยซักให้ใหม่ ไม่สิๆ ก็เลย…เอาตัวใหม่มาคืนเป็นการขอโทษค่ะ ” 

แจ๊กเก็ตหนังสีเข้มในมือเธอถูกพับเรียบ เรียบร้อย มีกลิ่นสะอาดนิดๆ ของน้ำยาซักผ้า เธอยื่นไปให้เขาเต็มมืออย่างกล้าๆ กลัวๆ สายตาก็เหมือนจะหลบๆ ไม่ค่อยกล้ามองหน้าเขานานนัก

เลเวอเรทท์มองมือเธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยื่นมือหนามารับไปจากเธอ สีหน้าเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก เพียงแต่พยักหน้าเล็กๆ 

" แค่นี้เอง จริงๆ ไม่ต้องซื้อตัวใหม่ก็ได้ ไม่เป็นไรจริงๆ " เขากล่าวขึ้นแต่ก็รับไป 

“ ยังไงก็...ขอบใจมาก ” ลอร์ร่าเงยหน้าขึ้นนิดหน่อย พยักหน้าเบาๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก

" ด้วยความยินดีค่ะ " เธอยิ้มรับ

เลเวอเรทท์ที่รับเสื้อมาแล้วก็ก้มมองมันเล็กน้อย ก่อนจะยกขึ้นฟาดบ่าเอาไว้ ท่าทีของเขายังคงนิ่งขรึมเหมือนเดิม ร่างสูงหมุนตัวกลับไปทางกระเป๋าและของใช้ตัวเองที่วางอยู่มุมหนึ่งของลานฝึก รวมถึงเครียพื้นที่ลานฝึกไปด้วย 

ส่วนลอร์ร่ามองตามหลังเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงจัดกระเป๋าของตัวเองบ้าง มือเล็กๆ สะบัดฝุ่นเบาๆ ออกจากชายกระโปรง ยัดขวดน้ำลงไปในกระเป๋า พาดมันขึ้นบ่าอย่างเงียบๆ

เธอเงยหน้าขึ้นอีกที เห็นเลเวอเรทท์กำลังสะพายกระเป๋าของเขา เดินหันหลังไปอีกทางโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

---

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 2/10

มอบแจ๊กเก็ตหนัง 1 ตัว ให้  [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 แต้ม (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

Nymeria HEROES

09-07-2025 18.05 PM

I want to be your everything little darling

ลานฝึกยามเย็นวันนี้ให้ความรู้สึกราวกับอยู่ในใจกลางของสมรภูมิที่กำลังรอเวลาปะทุ เสียงลับดาบดังเสียดแก้วหูแข่งกับเสียงกระทบกันของโล่ทองสัมฤทธิ์ ฝุ่นดินที่ถูกเตะจนฟุ้งตลบผสมกับกลิ่นเหงื่อและกลิ่นสนิมจนกลายเป็นกลิ่นอายเฉพาะตัวของบุตรแห่งเทพสงคราม ไนมีเรียรู้สึกถึงความเมื่อยล้าที่เกาะกินอยู่ทุกอณูของร่างกาย แต่ในขณะเดียวกัน คำพูดท้าทายของเลเวอเรทท์เมื่อเช้าก็ยังคงก้องอยู่ในหัว ปลุกเร้าจิตวิญญาณแห่งการแข่งขันของเธอให้ลุกโชน

“ให้ตายเถอะ… พลังงานสำรองของฉันใกล้จะหมดหลอดแล้ว” เธอพึมพำกับตัวเองขณะวอร์มอัพตามคำสั่งโหดๆ ของครูฝึกหนุ่ม

“แล้วใครกันล่ะที่ดันทะลึ่งไปสู้กับวัวยักษ์มาเมื่อเช้า” คลาริสซ่าตอกกลับในใจอย่างไม่ใยดี “แถมยังกลับมาเรียนวิชาจากคนที่น่าเอาไปทำอาหารวัวแบบนี้อีก สมน้ำหน้า”

ไนมีเรียเลือกที่จะเมินคำเหน็บแนมนั้น เธอเหลือบมองไปรอบๆ ลานฝึกที่มีเดมิก็อดหน้าใหม่อยู่ทั้งหมดแปดคนรวมตัวเธอด้วย เดิมทีเธอวางแผนไว้ว่าวันนี้จะแอบอู้เล็กน้อย ปล่อยให้เลเวอเรทท์ไปทุ่มเทความสนใจให้กับคนอื่นบ้าง… โดยเฉพาะกับร็อกซานา บุตรสาวแห่งแอโฟรไดท์ที่ทำตาหวานใส่เขาตลอดเวลา หรือไม่ก็สาวน้อยบ้านไดโอนีซัสที่ดูบอบบางต้องการการดูแลเป็นพิเศษ… แผนของเธอดูจะเข้าท่า

“เอาล่ะ! วันนี้เราจะมาฝึกการโต้กลับและการควบคุมสถานการณ์!” เสียงของเลเวอเรทท์ดังขึ้น หยุดทุกการเคลื่อนไหว “เมื่อทางหนีไม่มี สิ่งเดียวที่พวกนายทำได้คือสร้างมันขึ้นมาเอง!”

เขาเริ่มอธิบายทักษะของวันนี้… การปัดป้อง, การโต้กลับที่จุดอ่อน, การใช้แรงของศัตรูให้เป็นประโยชน์… มันคือศาสตร์แห่งการพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ไนมีเรียตั้งใจฟังอย่างดี ขณะที่ในใจก็กำลังคำนวณหามุมอับสายตาที่เธอจะสามารถพักเหนื่อยได้โดยไม่มีใครสังเกต

เลเวอเรทท์เดินไปรอบๆ เพื่อจัดท่าทางให้เดมิก็อดคนอื่นๆ เขาสอนร็อกซานาให้รู้จักใช้สะโพกในการบิดตัว เขาสอนเด็กบ้านไดโอนีซัสให้ตั้งการ์ดสูงขึ้น… ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนของไนท์

“ดูเหมือนแผนลักไก่ของเธอจะสำเร็จนะ” แคลร์กระซิบอย่างยินดีปรีดา

แต่แล้ว… เมื่อถึงเวลาฝึกสถานการณ์จำลอง เลเวอเรทท์กลับหยุดยืนอยู่กลางลาน

“ฉันจะสาธิตให้ดู… สถานการณ์เมื่อถูกศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าต้อนเข้ามุม” เขากล่าวพลางกวาดสายตาไปรอบๆ “ฉันต้องการอาสาสมัคร…”

ดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้นมองผ่านทุกคนไป… ก่อนจะมาหยุดลงที่เธอ

“เฮนลาดิส… มานี่”

ให้มันได้แบบนี้สิ… หวยล็อครึไง? มองตาก็รุ้แล้วว่ามีประเด็น ไนมีเรียสบถในใจ แต่ใบหน้าของเธอกลับเรียบเฉย เธอก้าวออกไปหาเขาอย่างสง่างามราวกับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

“สมมติว่าเธอคือศัตรูที่อ่อนแอกว่า แต่เร็วกว่า ส่วนฉันคืออสุรกายที่แข็งแรงแต่เชื่องช้า” เขาอธิบายสั้นๆ ก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวทันที!

เลเวอเรทท์ไม่ได้ออมแรง เขาพุ่งเข้าใส่เธอด้วยความเร็วและพลังที่กดดันอย่างมหาศาล ไนมีเรียต้องใช้ทุกสมาธิและทุกบทเรียนที่ผ่านมาเพื่อรับมือ อ่อนแอบ้านย่านายสิ!! แน่จริงมาสาปแช่งใส่กันตัวๆ ไหมห๊า!! เธอไม่ได้ปะทะตรงๆ แต่ใช้ความคล่องตัวในการเบี่ยงตัวหลบ ปัดป้องดาบของเขาด้วยโล่ แล้วหาจังหวะสวนกลับด้วยการแทงดาบไปที่ช่องว่างที่เปิดออก

เคร้ง! เคร้ง! ฉึ่ก!

เสียงโลหะกระทบกันดังก้อง แต่การต่อสู้ของทั้งคู่กลับไหลลื่นราวกับเป็นบทละครที่ซ้อมกันมาอย่างดี เลเวอเรทท์รุกไล่อย่างหนักหน่วง แต่ไนมีเรียก็สามารถใช้แรงของเขาในการหมุนตัวและสร้างระยะห่างได้เสมอ

แต่แล้ว… ในจังหวะที่เธอถอยไปจนชิดกำแพงจำลอง เลเวอเรทท์ก็เปลี่ยนกลยุทธ์ เขาไม่ได้โจมตี แต่กลับพุ่งเข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว! ร่างสูงใหญ่ของเขาทาบทับลงมาจนเธอแทบจะขยับไม่ได้ มือข้างหนึ่งของเขากดโล่ของเธอไว้กับกำแพง ส่วนอีกข้างก็จับข้อมือที่ถือดาบของเธอไว้แน่น

“จุดศูนย์ถ่วงของเธอสูงไป” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นข้างหู ลมหายใจอุ่นๆ ของเขารดต้นคอเธอจนรู้สึกขนลุกซู่ “เมื่อถูกกดดันแบบนี้… คิดจะทำยังไง? หนี? หรือสู้?”

สมองของไนมีเรียตื้อไปชั่วขณะกับความใกล้ชิดที่ไม่คาดฝัน เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนจากร่างกายของเขาและพละกำลังที่ต่างชั้นกันอย่างสิ้นเชิง แต่แล้ว… แววตาของเธอก็เปลี่ยนไป

ใช้สิ่งรอบตัวช่วย… คำสอนของเขาแวบเข้ามาในหัว

สตรีตาคมตัดสินใจในเสี้ยววินาที! เธอใช้เท้าข้างหนึ่งเตะฝุ่นดินที่พื้นให้ฟุ้งขึ้นมาใส่หน้าเขา!

เลเวอเรทท์ชะงักไปเพียงเสี้ยววินาทีด้วยความประหลาดใจ… และนั่นคือโอกาสทั้งหมดที่เธอต้องการ! ไนมีเรียใช้จังหวะนั้นบิดข้อมือหลุดจากการเกาะกุมตามที่เคยฝึกมา ย่อตัวลงต่ำแล้วใช้โล่กระแทกเข้าไปที่หัวเข่าของเขาเต็มแรง!

ร่างสูงของบุตรแห่งแอรีสเสียหลักไปเล็กน้อย… เพียงพอให้ไนมีเรียไถลตัวหลุดออกมาจากการถูกต้อนเข้ามุมได้สำเร็จ

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองเธอ… ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นไม่ได้มีความโกรธ แต่กลับมีประกายของความขบขันและความทึ่งเจืออยู่จางๆ

“ไม่เลว” เขากล่าวเรียบๆ “สำหรับคนที่คิดจะแอบอู้”

"เรียกว่าออมแรงไว้ใช้ในยามจำเป็น" เมื่อสิ้นสุดการฝึกอันแสนสาหัส ทุกคนต่างแยกย้ายกลับไปพักผ่อน ไนมีเรียเองก็ตั้งใจจะทำเช่นนั้น แต่ก่อนกลับ… เธอกลับเดินตรงไปหาครูฝึกของเธออีกครั้ง

เธอไม่ได้พูดอะไร แค่ยื่นถุงผ้าใบใหญ่อีกใบให้เขา

เลเวอเรทท์รับมาด้วยสายตาที่รู้ทัน เขามองเข้าไปในถุงแล้วก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย… มันคือหมวกกันน็อกนักรบแบบคลาสสิกที่ทำจากโลหะเบาขัดเงา มันมีลวดลายสลักที่ดูดุดันและทรงพลัง… และที่สำคัญคือ มันเข้าชุดกับแจ็กเก็ตหนังที่เธอเพิ่งให้เขาไปเมื่อวานอย่างพอดิบพอดี

คราวนี้เขาไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย เขารับมันไปถือไว้ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ

“เฮนลาดิส... ฉันบอกแล้วไงว่าไม่รับสินบน” เขากล่าว ก่อนจะลองสวมหมวกกันน็อกลงบนศีรษะ “แต่ก็จะรับไว้นะ… เผื่อวันไหนเธอนึกสนุกอยากจะซ้อมกับมิโนธอร์ขึ้นมา จะได้มีอันสำรอง”

คำพูดนั้นทำให้ไนมีเรียอยากจะยกเท้าขึ้นถีบเขาสักครั้ง ถ้าไม่ติดว่านั่นรุ่นพี่และเป็นคนบ้านพลังกล้าม แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่กลอกตาแล้วยิ้มเยาะกลับไปเท่านั้น… การต่อสู้กับบุตรแห่งแอรีสคนนี้… ดูเหมือนจะสนุกกว่าที่เธอคิดไว้เยอะเลยทีเดียว

****

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 4/10 

การพูดคุย: +5 ความสนิทสนม คือผมเรียนกับคุณอ่าจะไม่ยอมให้จับหรอ
หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5
มอบหมวกกันน็อกเท่ๆ ลายเดียวกับแจ๊กเก็ตหนังเมื่อวาน [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ *2
กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes