[ใกล้กับสนามฝึก] อัฒจันทร์

Daemon HEROES

sword and shield class #4

เดม่อนเดินออกจากบ้านพักหมายเลขสิบ เขามุ่งหน้าไปยังอัฒจันทร์ เป็นอีกเช้าที่เขาจะมาเรียนคลาสดาบเช่นเคย เดม่อนเดินมายังลานฝึก ไม่รู้ทำไมเขาถึงต้องมองหาลิเลียน่าด้วยนะ ดูเหมือนวันนี้เธอจะไม่ได้มาเข้าชั้นเรียนดาบโล่

เดม่อนเดินไปเข้าแถวเข้าแถวรวมกับคนอื่น ๆ เพื่อรอคุณไครอน วันนี้เขาดูหงอย ๆ แปลก ๆ ซึ่งเขาก็อธิบายไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร และสายตาบางอย่างจับจ้อง เขาหันไปมองตามความรู้สึกก่อนเห็นเอลลิสยืนอยู่แถ วหลัง รอยยิ้มอะไรบนใบหน้าของเขาชวนขนลุกแปลก ๆ ทำไมเอลลิสถึงมาชั้นเรียนดาบได้ล่ะ เดม่อนคิดในใจ

ไครอนเดินเข้ามาในเขตอัฒจันทร์ ก่อนผมและคนอื่น ๆ ทำความเคารพ เขาเดินมาหยุดตรงด้านหน้าพวกเรา 

"เอาล่ะ วันนี้จะให้ทุกคนฟรีสไตล์จับคู่ซ้อม" คุณไครอนเอ่ยขึ้นก่อนเขาจะกำชับข้อสำคัญบางอย่าง

"พึงจำไว้ การใช้ดาบหัวใจจะต้องผสานหนึ่งเดียวกับอาวุธในมือ อย่าคิดว่ามันแค่อาวุธชิ้นหนึ่งเพื่อฆ่าเท่านั้น แต่ให้คิดว่ามันคือเพื่อนที่จะปกป้องเรา"

ผมทำท่าจะเดินไปชวนเด็กบ้านอะพอลโล แต่กลับไม่รอดพ้น เอลลิสพุ่งมากอดคอผมอย่างไว "ไงน้องชาย จะรีบไปไหนล่ะ มาเป็นคู่ซ้อมกันดีกว่า"

"เอ่อ..." เดม่อนลอบกลืนน้ำลายก่อนเขาต้องปล่อยเลยตามเลย ก่อนผมผละตัวเองออกจากแขนอีกฝ่าย และชักดาบกับโล่ออกมา

"งั้นเราจัดเต็มกันเลย นายจะได้รู้ถึงวิธีการต่อสู้กับคน วันหน้าถ้านายเจอศัตรูที่เป็นคนจะได้ไม่เป็นเป้านิ่ง" เอลลิสแสยะยิ้ม ก่อนเขาจะชักดาบ โดยไม่ใช้โล่ใด ๆ ดูเหมือนเขาตั้งใจจะต่อให้ผมด้วยซ้ำหรือต้องการจะดูถูกผมกันแน่นะ 

เดม่อนไม่รอช้า เขาวิ่งเข้าจู่โจมเอลลิส เขาขว้างโล่นำหน้าไปก่อนเลย แต่เอลลิสเบี่ยงตัวหลบและจับโล่ของผมได้ ก่อนเขวี้ยงกลับมา ผมกระโดดตามสัญชาตญาณก่อนใช้ปลายเท้าเหยียบโล่และทุ่มน้ำหนักลงพื้น ผมเก็บโล่ขึ้นมา ปัดป้องการโจมตีเอลลิสที่วิ่งตามมาจะพุ่งดาบไม้ใส่ผม

ผมปะดาบเอลลิสกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่อีกฝ่ายมีชั้นเชิงเหนือกว่าเขามากจริง ๆ แม้พยายามจะหว่านเสน่ห์(?) ให้เขาสตันกับรูปลักษณ์และความงามของผม แต่เขาดูจะสตันเพียงชั่ววูบราวกับฝึกรับมือเสน่ห์ของลูกอะโฟร์ไดท์มาอย่างไงอย่างนั้น

และการต่อสู้ของเราก็ดำเนินไปอย่างสูสี จนผมเริ่มเป็นฝ่ายโดนโต้ตอบ ก่อนเขาคว่ำผมสภาพดูไม่จืดเลย เอลลิสก็ยังไม่มีทีท่าจะเลิก เขาแม้จะชนะแล้วก็ยังโจมตีอย่างไม่หยุด และพล่ามไม่หยุดถ้าผมไม่พยายามให้มากกว่านี้ ผมตายไปแล้วถ้าเขาเป็นศัตรู

จนเสียงไครอนเป่านกหวีดหมดเวลา เอลลิสถึงกับหยุด ตอนนี้แม้ผมจะใช้หอมเย้ายวนให้ตัวเองดูสะอาดหมดจด แต่เลือดตามมุมปากและแผลฟกซ้ำคงต้องไปทายาสักหน่อยที่ห้องพยาบาล

"ถ้าผมเป็นศัตรู นายคงตายไปแล้วน้องชาย" เอลลิสพูดแสยะยิ้มอย่างผู้มีชัย ก่อนเขาเดินออกไปจากอัฒจันทร์อย่างอารมณ์ดี

"สำหรับครั้งแรกการรับมือบุตรแห่งแอรีส นายทำได้ดีนะ แต่นายต้องรู้จักถอยและอาศัยจังหวะแพรี่เป็นหลัก" ไครอนเดินเข้ามาแนะนำผม "บุตรแอรีสมีจุดเด่นด้านพละกำลังมหาศาล ถ้านายซนกับพวกเขาเป็นเวลานานพวกเขาจะได้เปรียบ"

"ขอบคุณครับคุณไครอน ผมจะพยายามฝึกฝนให้หนักกว่านี้" เดม่อนพูดพลางยิ้มด้วยความรู้สึกดี ก่อนเขาจะน้อมตัวส่งไครอนและเดินกลับบ้านพักแวะไปทายาสักหน่อยและพักสักงีบเพื่อจะเดินทางไปหาตัวอะไรฆ่าในป่าสักหน่อย เขารู้สึกจะต้องจัดการอสุรกายแปลก ๆ เพิ่มเพื่อให้ตัวเองได้ฝึกฝนรับมือ

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

Dean HEROES

052

เข้าเรียนสาย

             “โทษที ฉันมาเข้าเรียนสายไปไหม?”

             ดีนสวมชุดเกราะเป็นครั้งที่สองของวันมาที่อัฒจันทร์ สร้างความฮือฮาแก่นักเรียนที่กำลังฝึกซ้อมหลักสูตรการเรียนหอกในวันนี้ให้หยุดชะงักและส่งเสียงซุบซิบฟังไม่ได้ศัพท์ ฝ่ายผู้สอนอย่าง โซเฟีย คลาร์ก ก็เลิกคิ้วมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ เธออ้าปากคลายกับจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หุบปากลงแล้วมองนาฬิกาข้อมือ

             “เยี่ยมเลย เหลืออีกสิบห้านาทีเลิกคลาส ก็ถือว่ายังไม่สายเกินไป.. เฮ้! ทุกคนยังไม่เลิกคลาสนะ ฝึกกันต่อ!” โซเฟียตะโกนบอกสั่งที่ตอนนี้ตั้งกลุ่มซุบซิบกันแทนที่จะสนใจเรียน พอถูกดุพวกเขาก็กลับไปฝึกหอกกันต่อ จากนั้นเธอก็หันกลับมาพูดกับดีน “นั่งรอไปก่อน สำหรับนายต้องเรียนพิเศษท้ายคาบ”

             “โอเค…”

             รู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ที่ไม่ถูกโซเฟียด่า แต่ก็ดีแล้วนี่นา ใช่ว่าตัวเองจะเสพติดการทำร้ายทางวาจาเสียหน่อย ดีนทิ้งตัวลงนั่งบนอัฒจันทร์ขั้นแรก มองดูเพื่อนร่วมคลาสฝึกฝนหอกกัน ดูเหมือนว่าวันนี้เทรนเนอร์จะสอนเรื่องการใช้หอกสำหรับต่อสู้ในระยะกลางและไกลนะ น่าขำชะมัดที่วันนี้เขาได้ปาหอกไปตั้งสองครั้งก่อนคาบเรียนจะเริ่มตั้งหลายชั่วโมง แถมยังแม่นราวจับวางจนแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาอีกต่างหาก…

             ผ่านไปสิบห้านาทีตรงเป๊ะคาบเรียนของวันนี้ก็จบลง เด็ก ๆ ทยอยออกไปจากอัฒจันทร์ด้วยสภาพเหนื่อยล้า เขาไม่เคยเห็นภาพมุมนี้มาก่อน ตัวเองในวันอื่น ๆ คงมีสภาพไม่ต่างกับพวกเด็ก ๆ นักหรอก และตอนนี้ก็เป็นช่วงเรียนพิเศษอันน่าสะพรึงที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเคี่ยวแค่ไหน เลนน็อคไม่อยู่ให้หลบหลังแล้วเสียด้วยสิ

            

             “นึกว่าวันนี้จะไม่มาแล้วซะอีก ที่ไหนได้ นายให้ฉันอยู่ทำโอทีอีกแล้ว คุณไครอนไม่จ่ายค่าล่วงเวลาให้หรอกนะ”

             “ก็แบบว่ามันว่างก็เลยกะจะมาเรียนสักหน่อย” เขาโกหก ว่างก็แย่แล้ว ใช้น้ำทิพย์ที่สถานพยาบาลสมานแผลเป็นชั่วโมง ๆ กินเวลาไปครึ่งค่อนวัน แต่วันนี้เป็นคาบเรียนหอกครั้งสุดท้ายของเดือน ยังไงก็ไม่อยากพลาด “เธอก็เลยจะมาทวงเอาจากฉันแทนงั้นเหรอ ขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน”

             คำตอบของดีนทำเอาหญิงสาวผู้มีอายุมากกว่าเกือบสิบปีหลุดขำ

             “ฉันก็แค่อยากจะบอกว่า ถ้านายไม่ไหวจะหยุดเรียนซักวันก็ได้ พ่อหนุ่มฟิตเนสนักเรียนดีเด่นเอ๊ย”

             “นั่นสิ คงเพราะความเคยชินมั้ง วันนี้ฉันควรจะพัก แต่ไหงใส่ชุดเกราะแล้วเดินมาถึงที่นี่ได้ก็ไม่รู้… แต่ว่าเธอรู้เรื่องเมื่อเช้าด้วย?” พอจะประติดประต่อเรื่องราวได้แล้วว่าคลาสเมทซุบซิบอะไรกันตอนที่เขาเข้าห้องเรียนสาย “เรียนวิชานี้เรียนอีกทีก็ตั้งเดือนหน้า ไหนจะต้องสอบอีก ถ้าฉันพลาดวันนี้ไปก็ต้องรออีกเป็นเดือน… แต่ว่าแบบนี้ถือว่าพลาดหรือเปล่า?”

            

             “ก็ไม่รู้สินะ นายคิดว่าไงล่ะ?” โซเฟียยักคิ้วถามกลับ “ส่วนเรื่องเมื่อเช้าใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว เช้าขนาดนั้นแต่ดันมีแซเทอร์วิ่งตะโกนลั่นเรียกหน่วยพยาบาลให้ไปที่หน้าประตูค่าย”

             “โอ้.. เป็นเรื่องเป็นราวน่าดู” ดีนแค่นยิ้มมุมปากบาง ๆ

             “ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก มีเด็กเยอะแยะที่ถูกโจมตีตอนมาที่ค่าย อย่างเพอร์ซี่พี่ชายนายก็คือหนึ่งในนั้น”

             “พี่เพอร์ซี่น่ะเหรอ? เปิดตัวอย่างอลังการเลยนี่นา..” จะว่าไปตอนที่มาถึงหน้าประตูค่ายครั้งแรก ดาริน่าก็ลากเขาหนีตัวอะไรสักอย่างมานี่นา ถึงจะมองไม่เห็นเพราะหลับหูหลับตาวิ่งเข้ามาแต่ก็ดูเหมือนว่าจะถูกไล่ล่าเข้าให้จริง ๆ

             “แล้วนายก็จัดการมันได้ตั้งสองตัวด้วย สำหรับมือใหม่ถือว่านายโชคดีที่รอดมาได้”

             “โชคดีเนี่ยนะ? อย่ามาแอ๊บเลย ความจริงเธออยากชมฉันใช่ไหมล่ะ อย่าเอาคำว่าโชคดีมาเป็นข้ออ้างดีกว่า” ดีนกลั้วขำ ถ้าจะพูดแค่นี้เขาคิดว่าอีกฝ่ายไม่มาเปิดประเด็นด้วยเรื่องแบบนี้หรอก

             “ใช่ งั้นฉันยอมรับก็ได้ว่า ‘เก่งมาก’ หมายถึงตัวฉันเนี่ยที่เก่ง” เธอชี้ตัวเอง “สอนนายแค่สามครั้งก็ออกไปสู้ชนะอสุรกายซะแล้ว ถือว่าฉันเป็นครูสอนที่ยอดเยี่ยม”

             “ให้มันน้อย ๆ หน่อย มีใครหลงตัวเองเท่านี้อีกไหม?”

             “แล้วรู้สึกยังไงตอนที่ใช้น้ำทิพย์ครั้งแรก?” จู่ ๆ โซเฟียก็เปลี่ยนคำถาม

             “ไม่ยังไง มันเย็นนิดหน่อย รู้สึกสดชื่นแล้วจากนั้นแผลก็หาย แต่ก็ใช้เวลานานเป็นชั่วโมงมันถึงจะหายดี” ดีนเสมองไหล่ของตัวเองที่เคยเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะและอาบไปด้วยเลือดในตอนเช้า แล้วก็ต้องยกคิ้วขึ้นมองกับคำถามถัดมา

             “แล้วรู้สึกยังไงตอนที่ได้สังหารอสุรกายเป็นครั้งแรก?”

             “ความรู้สึกเหรอ?” ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย เขาหลุบสายตามองมือตัวเองที่แบ ๆ หุบ ๆ “มันมากันสองตัว ฉันไม่รู้ว่าพวกมันเป็นแฟนกันหรือเปล่า แบบว่า… พออีกตัวตาย ตัวใหญ่กว่ามันก็ดูโกรธจนคลั่งเลย”

             “ให้ตายสิดีน นายคิดอะไรของนายกันเนี่ย!” คำตอบที่ได้รับทำให้หญิงสาวฮาพรืด “อัลกูลพวกนั้นมันเกิดมาเพื่อกินและทำลายล้าง เป็นแค่สัตว์ชั้นต่ำ ไม่มีความคิดจิตใจอะไรแบบนั้นหรอก”

             “ก็มันอดจะคิดไม่ได้จริง ๆ นี่ อย่างน้อยมันก็ต้องมีพ่อมีแม่ใช่ไหมไม่งั้นจะเกิดมาได้ยังไง เธอเรียกมันว่าตัวอะไรนะ? อัลกูล? ว่าแต่เธอรู้ได้ไงน่ะว่าฉันสู้กับตัวนี้มา? ตอนที่ฉันทำให้มันกลายเป็นฝุ่นมีแค่ฉันกับแซเทอร์แล้วก็แมคซี่นี่นา”

             “โอ้ เทพีอะธีน่า! ชายคนที่อยู่ตรงหน้าลูกเขาไม่รู้ว่าเพิ่งต่อสู้กับตัวอะไรมา เหลือจะเชื่อเลยจริง ๆ ค่ะท่านแม่!” หญิงสาวแสดงท่าทางโอเวอร์เหมือนตอนที่เคยรับบทในมิวสิคัล “ในฐานะที่เป็นเทรนเนอร์ฉันจะบอกแนวข้อสอบให้ว่า นายจะต้องสู้กับอสุรกายสักตัวเพื่อที่จะผ่านการทดสอบ ส่วนจะเป็นตัวอะไรนั้นนายต้องไปลุ้นเอาเองหน้างาน ว่าง ๆ ก็เข้าห้องสมุดไปหาข้อมูลเหล่าอสูรพวกนั้นอ่านสักหน่อยก็ดีนะ”

             ดีนได้แต่อ้าปากค้างจากการโดนสวดใส่เป็นชุด

             “เอาล่ะเสียเวลาคุยกันมามากพอแล้ว วันนี่นายอยากจะเรียนใช่ไหม? งั้นก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า วันนี้สิ่งที่ฉันสอนคือการใช้อาวุธหอกโจมตีระยะกลางและไกล แน่นอนว่าหอกทำได้อยู่แล้ว แต่กรณีของหอกสัมฤทธิ์ฉันไม่แนะนำให้นายเอาไปปาเล่น เกราะมูลค่าของมันสูงเกินกว่าจะใช้แล้วทิ้ง โดยทั่วไปหอกที่ใช้ขว้างจะทำมาจากไม้ แต่ยังไงรู้ไว้ใช่ว่าเพราะในการต่อสู้บางทีก็จำเป็นจะต้องขว้างหอกในมือเหมือนกัน”

             “อาฮะ เข้าใจแจ่มแจ้งเลย แถมตอนเอากลับคืนมายังยากมากอีกต่างหาก” คิดถึงภาพเมื่อเช้าแล้วก็ได้แต่พรูหายใจออกมาแรง ๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหยิบหอกกลับคืนมาไม่ได้จะเละแค่ไหน

             “แต่ถ้าใช้อาวุธพิเศษที่สร้างโดยสายเลือดของเทพนักประดิษฐ์ก็ไม่แน่” โซเฟียเกริ่นเพียงเท่านั้น ทำเอาดีนนึกภาพออกเลย หอกที่วกกลับมาได้เองแบบค้อนโยเนียร์ มันต้องโคตรเจ๋ง! แต่กว่าจะไปขอผลิตได้ ต้องเปย์บุตรบ้านเฮเฟทัสหมดไปเท่าไรกันล่ะเนี่ย... “ดูท่าว่าวันนี้นายจะได้ลองปาหอกของจริงมาแล้วสินะ แต่อาจจะไม่ใช่ท่าทางที่ถูกต้อง การยืน การกำหนดลมหายใจ การเหวี่ยงแขนต้องสอดคล้องกัน เพื่อความแม่นยำ ระยะที่ได้ และสุดท้ายคือไม่ทำให้กล้ามเนื้อฉีกขาดจากแรงเหวี่ยง เอาล่ะ ฉันจะสาธิตให้ดู วันนี้เราจะใช้หลาวไม้แทนหอกกันก่อน”

             “อะ.. โอเค”

             พอถึงช่วงสาธิตการสอนที่เข้มข้นดีนก็ตั้งใจเรียนรู้ทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ และทำให้รู้ว่าเหตุการณ์เมื่อเช้าเขาฟลุกมากที่ปาหอกแม่นยำราวกับมีเทพคอยพัดลมให้เบี่ยงวิถี โชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ทำให้กล้ามเนื้อฉีกขาดหรือไหล่หลุดอีกรอบจากท่าปาหอกที่ไม่ถูกต้อง เมื่อเรียนพื้นฐานการปาหอกไม้แล้วคราวนี้ก็สลับกลับมาใช้อาวุธสัมฤทธิ์ในการออกท่าโจมตีระยะใกล้ผสมกับระยะกลางและไกล

            

             ไม่ว่าจะด้วยสายเลือดของโพไซดอนที่ทำให้ดีนเรียนรู้วิธีการใช้หอกได้รวดเร็ว หรือเพราะเคยลงสนามจริงมาก่อนโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้วันนี้เขานิ่งขึ้นและเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างรวดเร็ว  แม้อาจจะไม่ได้ดีเลิศจนได้คะแนน สิบ สิบ สิบ แต่คงไม่เรียกว่าแย่หรือต่ำว่าสาม

             “เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ ช่วงเวลาว่าง ๆ ก่อนสอบก็ไปหาข้อมูลของอสุรกายมาดูไว้บ้างล่ะ แล้วก็อย่าลืมไปหมั่นซ้อมที่สนามฝึกด้วย เก็บของให้เรียบร้อยแล้วก็กลับได้เลย”

             “โอเค” พออีกฝ่ายบอกให้กลับดีนก็รีบกลับ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมาเอ่ยอีกสักคำแก่หญิงสาว “โซเฟีย ขอบคุณนะ”

             เขากล่าวเพียงเท่านั้นก่อนจะออกจากอัฒจันทร์โดยไม่เหลียวกลับมาอีก สิ่งที่เขาอยากขอบคุณเธอไม่ใช่การสอนในวันนี้ (ความจริงก็ขอบคุณนิดนึง) แต่สำคัญที่สุดเลยก็คือเสียงในหัวที่คอยบอกให้เขาลืมตาในการต่อสู้ สงสัยคงต้องหาอะไรบางอย่างมาจ่ายเป็นค่าโอทีเสียแล้วสิ

เข้าชั้นเรียนหอก-โล่ ครั้งที่ 4
ได้รับโบนัสพิเศษ +5 แต้ม จาก น้ำหอม

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

วันนี้เป็นวันหนึ่งที่เฟเรียไม่ได้ไปที่ถ้ำเทพพยากรณ์แบบทุกที แต่เธอถูกเรียกตัวมายังอัฒจันทร์ สถานที่ที่ปกติแล้วเธอจะมาที่นี่แค่ตอนมีคลาสเรียนอาวุธ โดยเฉพาะคลาสเรียนหอกและโล่ที่เป็นอาวุธประจำตัวเธอ แต่วันนี้คนที่เรียกเธอมาคือคุณไครอน และสาเหตุที่เธอถูกเรียกตัวมาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ก็เธอต้องมาสอบวัดฝีมือหอกและโล่ที่นี่ไงล่ะ เฟเรียมาที่นี่พร้อมด้วยอาวุธประจำตัวของเธออย่างหอกและโล่ และก็กาเอลลูกชายสุดรักสุดห่วงของเธอ

“กาเอลไปรอแม่ตรงนู่นก่อนนะ”

“ฮะม่าม๊า พยายามเข้านะครับ”

ว่าแล้วกาเอลก็วิ่งไปนั่งบนที่นั่งผู้ชมตรงข้างสนามเพื่อให้ปลอดภัยจากลูกหลงการสอบ ก่อนที่เธอจะเดินไปหาคุณไครอนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“พร้อมรึยังสาวน้อย”

“พร้อมค่ะ คุณไครอน”

“งั้นยินดีต้อนรับสู่ การสอบวัดฝีมือคลาสหอกและโล่นะ เนื้อหาการสอบครั้งนี้ก็คือ…”

ในตอนนั้นเองที่คุณไครอนตัดเชือกกรงที่ขังไซคลอปไว้ออกจนมันออกมา

“กำจัดไซคลอปให้ได้ด้วยอาวุธหอกและโล่ซะ”

“โอ๊ะ! พวกเดียวกับตอนไปจับฝันร้ายนี่นา งั้นก็สนุกสิ”

เธออมยิ้มก่อนจะเข้าไปต่อสู้กับไซคลอปตัวนั้นอย่างดุเดือด ด้วยความมันแข็งแกร่งกว่าตัวที่เธอเคยสู้ตอนนั้นเลยยากลำบากอยู่พอสมควร ก่อนที่เคยจะใช้ทักษะแบบที่เธอคุ้มชินอย่างยั่วยุ โปรยสเน่ห์แล้วพอมั่นใจก็โจมตีแรง ๆ ใส่โลด เธอทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งเอาชนะได้ในที่สุด

“เก่งมากเฟเรีย นับจากนี้ไปเจ้าจะได้รับทักษะหอกเป็นของตัวเองแล้ว ขอให้เป็นผู้ใช้หอกที่แข็งแกร่งยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะ”

“ค่ะคุณไครอน”

เธอตอบรับก่อนจะมีกาเอลวิ่งร่ามาแสดงความยินดีให้กับเธออย่างมีความสุข

เข้ารับการทดสอบวัดฝีมือคลาสหอกและโล่

Bright BELIEVER

◇◆ 64 ◇◆

ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะมาเข้าเรียนวิชาดาบและโล่ ด้วยความที่ทักษะการใช้ดาบตึงเกินต้าน เอ่อ…..หมายถึงตึงเครียดต่อตัวฉันเองเนี่ยแหละ

ท่วงท่าที่คิดตอนฟาดฟันอสุรกายล้วนก็อปมาจากเกมที่เคยเล่นซะส่วนใหญ

เปรียบไบร์ทเป็นตัวละครในเกมน่ะหรอ คงเป็นหยานกาก ๆ ช่วงต้นเกม ต้องใช้เวลาฟาร์มเวลอีกเยอะกว่าจะได้ไปร่วมวงเข้าไฟต์กับคนในทีม

#ภัยพิบัติระดับหยานเวล12

ปัจจุบันเป็นได้แค่ไอ้ตัวต้นเกม !

"เฮ้ เอลลิส" ฉันทักทายชายหนุ่มเลือดร้อน ที่เคยเจอกันในป่าต้องห้าม และได้เอลลิสช่วยต่อสู้กับไฮดร้า 3 หัว 

เอลลิส เวคฟิลด์ไหว่ไหล่ "คุณไครอนจะสอนเลยไหมครับ" แถมยังหมางเมินคำทักทายธิดาแห่งโพไซดอน

"หยิบโล่กับดาบมาถือไว้" ไครอนบอกทุกคน "แล้วให้จับคู่ซ้อม"

มองชาวค่ายคนอื่น ๆ จะให้จับคู่ซ้อมกับคนไหนดีล่ะ ฉันแถมไม่รู้จักกับใครเลยด้วยซ้ำ ก่อนถาม เซนทอร์ผู้ปราดเปรื่อง "คุณไครอน ฉันยังไม่มีคู่"

ไครอนพยักหน้ากวาดสายตาคนที่หน่วยก้านดีเพื่อมาจับคู่กับไบร์ท "เอลลิส ไปจับคู่ซ้อมกับคุณไบร์ท"

"ทำไมผมต้องคู่กับเธอล่ะ"

"เธอคงรู้เรื่องตรีศูลเทพสมุทรถูกขโมยไปใช่ไหม คุณไบร์ทเป็นหนึ่งในทีมจะออกไปตามศาสตราวุธเทพกลับคืน เพื่อยุติสงครามที่กำลังใกล้จะเกิด"

"ก็ได้ครับ" บุตรแห่งแอรีสยอมตกลง "ฉันจะเป็นฝ่ายตั้งรับ ส่วนคุณก็เป็นฝ่ายโจมตี"

"การใช้ดาบมันหลายรูปแบบ ทุกขึ้นกับองศาการฟัน"

ไบร์ทจดจำสิ่งที่ไครอนสาธิตให้ดูแล้วนำมาปรับใช้ในรูปแบบของฉันเอง แทงด้วยปลายดาบออกไปตรง ๆ เน้นเป้าหมายบริเวณลำตัวช่วงบนโดยเฉพาะบริเวณลำคอ เอลลิสใช้โล่เป็นเกราะกำบัง ก่อนกระแทกโล่สวนกลับคืน

จนดาบในมือฉันหล่นพื้น

"จับแน่น ๆ สิ หรือมีแรงแค่นี้" เอลลิสเอ่ยอย่างคนเถรตรงคิดยังไงก็พูดอย่างงั้น 

"เออ ๆ"

ฉันฟันดาบอีกรอบครั้งนี้ใช้มือสองจับแน่นเกร็งไปทั้งตัว 

"เอาล่ะสลับกัน" ไครอนบอกเหล่าเดมิก็อดแต่ละคู่ให้ ผลัดเปลี่ยนหน้าที่กัน

ไบร์ทถือโล่อัสพิสบล็อกการโจมตีเอลลิส กระนั้นทักษะทั้งความสามารถและความชำนาญเอลลิสได้เปรียบกว่า 

เอลลิสฟันตัดเฉียงจากด้านล่างหลังเห็นจุดบอด ไบร์ทตั้งตัวไม่ทันยกโล่กำบังเฉียดฉิว ความรวดเร็วของเขาเหนือกว่า เมื่อสบโอกาสเอลลิสตวัดดาบลงกลางลำตัวที่มีโล่ของไบร์ทป้องกันตัวเองไว้ 

"เฮ้ยยยยยย"

ตุ้บบบบบบ

มือใหม่อย่างฉันถึงกับล้มไปนอนกองกับพื้น 

"ลุกขึ้นมา ผมยังออกแรงได้ไม่ถึงครึ่ง"

ไบร์ทลุกขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังจุก ๆ หน่วง ๆ ช่วงท้อง ฝึกได้ยังไงให้รู้สึกทรมาน

ก็ฝึกแบบนี้ไงล่ะ ไครอนจับใครมาคู่กับฉันว่ะ เหมือนเอาคนเทพมาตบเด็กใหม่ 

รางวัลเข้าชั้นเรียน: 

+10 EXP , +20 ความกล้า

เรียนดาบและโล่ ครั้งที่ 1

Adelaide BELIEVER

SWORD AND SHIELD #1

- - - - -

                หลังจากที่ได้คำแนะนำจากพี่ชายต่างแม่ให้ลองมาเรียนคลาสดาบและโล่ที่สอนโดยไครอนระหว่างรอเจ้าตัวว่างมาซ้อมด้วยไปพลางๆ อเดลเลดก็รีบรุดมายังอัฒจันทร์เพื่อเข้าคลาสเรียนตามคำแนะนำทันที แม้จะเคยฝึกซ้อมด้วยตัวเองมาแล้วหลายครั้งแต่แน่นอนว่าการถูกสอนโดยผู้เชี่ยวชาญย่อมดีกว่าหลายเท่า

                "โทษที อันนี้ใช่คลาสเรียนดาบและโล่ไหมคะ" อเดลเลดสะกิดถามหญิงสาวอีกคนที่ยืนรวมกลุ่มกับชาวค่ายคนอื่นอยู่ที่อัฒจันทร์

                "ใช่แล้ว พวกเรากำลังรอคุณไครอนอยู่เลย มาตรงนี้สิ" หล่อนกวักมือเรียก "ฉันชื่ออลิเซียนะ"

                "ฉัน อเดลเลด" เธอแนะนำตัวบ้าง นัยน์ตาสีน้ำตาลยังไม่สามารถละไปจากสาวสวยตรงหน้าได้ อลิเซียมีผิวสีน้ำผึ้งเนียนสวยกับเรือนผมงามสีน้ำตาลที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยฟุ้ง ตอนแรกคิดว่าแดดแยงตาเพราะอเดลเลดเห็นออร่าบางอย่างที่ช่วยขับให้อลิเซียดูเปล่งปลั่งและโดดเด่นท่ามกลางชาวค่ายนับสิบที่ยืนอยู่รวมกัน

                ถ้าให้เดา อลิเซียคงเป็นธิดาแห่งอะโฟรไดท์ไม่ผิดแน่

                "เอาล่ะ ทุกคนมารวมกันทางนี้" ไครอนมาถึงแล้วและกำลังเรียกทุกคนให้มายืนรวมกัน

                "คลาสเรียนวันนี้จะสอนเรียนดาบและโล่ ฉันคิดว่าหลายคนคงเคยฝึกซ้อมดาบกันมาบ้างแล้วแต่อีกหนึ่งสิ่งที่สำคัญมากในการต่อสู้และช่วยรักษาชีวิตพวกเธอได้ก็คือโล่" ไครอนหยิบดาบและโล่ขึ้นมาถือไว้ด้วยมือทั้งสองข้างขณะควบท่อนล่างที่เป็นอาชาศึกเหยาะๆ ให้นักเรียนในคลาสของตัวเองได้เห็นการสาธิตแบบชัดๆ 

                อเดลเลดตั้งใจดูไครอนสาธิตวิธีการใช้ดาบและโล่คู่กันอย่างตั้งใจเพราะเธอเองก็ยังไม่เคยลองถือโล่มาก่อน บรรยากาศในคลาสเรียนเริ่มคึกคักขึ้นเมื่อไครอนเริ่มเรียกนักเรียนในคลาสออกไปสาธิตร่วมกับเจ้าตัวเพื่อวัดความเข้าใจในสิ่งที่สอนไปเมื่อครู่ โชคดีที่เธอเองไม่ใช่หนึ่งในคนที่ถูกเรียนออกไปหน้าชั้นเรียนเพราะไม่ชอบตกเป็นจุดสนใจของคนจำนวนมาก แต่ก็ยังแอบเสียดายเล็กๆ เพราะถ้าได้ออกไปฝึกกับไครอนแบบตัวต่อตัวน่าจะทำให้เข้าใจได้มากกว่านี้

                หลังจากที่ช่วงสาธิตจบลง ไครอนก็ให้นักเรียนในคลาสจับคู่กันเพื่อลองฝึกซ้อมกันแบบตัวต่อตัวและปัญหาเดิมก็เกิดขึ้นอีกครั้ง อเดลเลดแทบไม่รู้จักใครเลยในในคลาสทำให้ไม่รู้จะไปคู่กับใครจนกระทั่งไครอนเริ่มสังเกตุเห็นอาการเลิ่กลั่กและเขามาถามด้วยความเป็นห่วง

                "ยังไม่มีคู่ฝึกซ้อมหรอ คุณเดล"

                "อ่า.. ยังเลยค่ะ ฉันไม่รู้จักใครเลย" อเดลเลดเริ่มมองหาอลิเซีย หล่อนยังโดดเด่นท่ามกลางชาวค่ายเหมือนเคยแต่ดูเหมือนหล่อนเองก็จะจับคู่กับคนอื่นไปแล้ว

                "คุณโลรองต์ รบกวนมาเป็นคู่ซ้อมให้คุณเดลหน่อยสิ" ไครอนร้องเรียกชายหนุ่มที่อยู่อีกฟากที่ดูเหมือนจะยังหาคู่ไม่ได้เหมือนกันให้มาเป็นคู่ซ้อมของอเดลเลด 

                "ครับ"

                อเดลเลดขอบคุณไครอนด้วยความเกรงใจก่อนที่จะหันไปโฟกัสชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เธอเดาว่าเขาคงจะเป็นบุตรแห่งอะโฟรไดท์อีกคนดูจากใบหน้างดงามเกินมนุษย์มนานั่นคงไม่ผิดแน่

                "ฉันชื่อเดล" หญิงสาวเป็นฝ่ายเริ่มแนะนำตัวก่อนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดไม่จา

                "เอเตียน" เขาว่า ครู่ต่อมาการฝึกซ้อมก็เริ่มต้นขึ้น อเดลเลดกระชับโล่ในมือเพื่อให้ถือได้อย่างมั่นคงไม่กระเด็นหายไประหว่างการต่อสู้ก่อนที่เริ่มเป็นบุกไปหาเอเตียนก่อน ชายหนุ่มตั้งรับได้อย่างรวดเร็วและแข็งแรงขณะที่อเดลเลดเองก็ไม่ได้ยั่งเรี่ยวแรงในการโจมตีอีกฝ่ายเช่นกัน 

- - - - -

คลาสเรียนดาบและโล่ ครั้งที่ 1

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

Bright BELIEVER

◇◆ 69 ◇◆

"วันนี้จับคู่ซ้อมกันเหมือนเดิม" ไครอนบอกกับชาวค่ายทุกคนที่มาเข้าเรียนดาบและโล่ เซนทอร์เดินวนไปรอบ ๆ "ใครยังไม่มีดาบ มาหยิบจากตรงนี้ ใช้เสร็จแล้วค่อยกลับมาคืนที่เดิม"

ฉันมีดาบสัมฤทธิ์เป็นของส่วนตัว ซื้อมาจากร้านครักม่าที่มีขายในค่าย เป็นอาวุธที่หลอมจากแร่สัมฤทธิ์วิเศษมีพลังในการจัดการกับเหล่าปีศาจอสุรกาย

"จำเป็นต้องคู่เดิมมั้ย ?"

"คุณไบร์ทาสามารถเปลี่ยนคู่ได้ หรือถ้าอยากจับคู่กับเอลลิสเหมือนเดิม"

โอ้โน โอ้โน โอ้โนโนโนโน

เอลลิสที่กำลังนั่งลับปลายดาบอยู่เงยหน้ามองไครอนและไบร์ททันที ฉันส่ายหน้าแรง ๆ จับคู่กับคนเก่งฟ้าประทานยังไงก็โดนเละฝ่ายเดียว บุตรแห่งแอรีสมีท่าโจมตีหนักหน่วง ทุกการฟันดาบมั่นคงทรงพลัง

"ขอเปลี่ยนดีกว่า" ฉันมองหาคนที่จะขอจับคู่ด้วย "คนนั้นมีคู่หรือยังอ่ะ"

"นั่นแฟนผม"

ไฟแรงดีแท้ทั้งที่อายุยังไมเนอร์ มีแฟนซะแล้ว ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาสวยคมเข้มผิวพรรณสีน้ำผึ้ง คงเป็นสาวละตินสิท่า พอรู้เป็นคนรักของเอลลิส ฉันเปลี่ยนเป้าหมายทันควัน มันต้องมีสักคนสิวะ

"ฉันยังไม่มีคู่ซ้อม สนใจซ้อมคู่กับฉันไหม ?" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น 

"ผู้หญิงเรอะ ได้ดิ" อย่างงี้ก็หวานเจี๊ยบสิครับผม

ไบร์ทหันไปยิ้มที่มีผู้หญิงมาขอจับคู่ด้วย

เมื่อเห็นคู่ของตัวฉัน ติดสตั๊นรัว ๆ หญิงสาวผิวดำที่มีวงแขนกล้ามเป็นมัด ๆ แขนทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยสัก ซึ่งคาดว่าเธอคนนี้อาจจะสักทั้งตัว "ฉันไบร์ท เอมส์"

"ลูพิต้า เกนยัตตา กูริรา"

"มีคู่ครบทุกคนแล้วใช่มั้ย เริ่มซ้อมได้"

ไบร์ทเป็นฝ่ายตั้งรับก่อนถือโล่ป้องกันดาบของลูพิต้าที่ฟาดฟันลงมาบนโล่หนา แรงเหวี่ยงพอ ๆ กับเอลลิส หรือเธอจะเป็นธิดาแห่งแอรีส ดวงตาดุดันซะเหลือเกิน

"เป็นลูกของเทพแอรีสหรอ"

"ไม่ใช่" ลูพิต้าตอบกลับ "ตาเธอ" 

"งั้นเป็นลูกใครล่ะ" ฉันถามทั้ง ๆ ที่ยังฝึกซ้อม เปลี่ยนสลับใช้ดาบแทนโล่ ลูพิต้ากลายเป็นฝ่ายตั้งรับแทน 

"แม่ฉันคือเทพเฮอร์มาโฟร์ไดตัส"

"เทพที่เป็น LGBTQIA+ น่ะรึ ว้าว" เป็นเทพที่มีสองเพศอยู่ในคนเดียวกัน 

หลังจากจับคู่ซ้อม ฉันอยากเขียนรีวิวจริง ๆ ลูพิต้า เกนยัตตา กูริรา ตึงมือพอ ๆ กับ เอลลิส เวคฟิลด์ 

พวกเอ็งสองคนควรจับคู่กันเหอะ ลำบากคนซ้อมที่ฝึกต่ำ ๆ ระดับล่าง 

ฉันทนฝึกจนจบคลาสเรียน เล่นซะหอบแฮ่ก ๆ เหงื่อออกอย่างเยอะ ฉันหยิบผ้าเช็ดซับเหงื่อที่ประปรายตามกรอบหน้า 

"ดูเหมือนจะใช้ดาบได้คล่องขึ้นแล้วนะคุณไบร์ท" ไครอนที่สังเกตการณ์เอ่ย

"เจอคู่ซ้อมหนัก ๆ ฝีมือมันก็เลยพัฒนาขึ้นเพราะไม่อยากโดนกระทำฝ่ายเดียวเนี่ยแหละ"

"ก็เป็นสิ่งที่ดี"

"ดีเรอะ.....ตรงไหนไม่ทราบ !?"

ฉันเสียแรงไปเยอะมากจริง ๆ ก่อนจะแยกย้ายไปที่อื่น ต่อ แวะหาซื้อของกินสักหน่อยละกัน ถึงจะฝึกเรียนดาบและโล่ยังไงความชอบเรื่องการยิงปืน นัมเบอร์วัน เหมือนเดิม บุตรธิดาแห่งเฮเฟตันเมื่อไหร่จะผลิตสร้างปืนแบบอื่นบ้าง 

รางวัลเข้าชั้นเรียน: 

+10 EXP , +20 ความกล้า

เรียนดาบและโล่ ครั้งที่ 2

Bright BELIEVER

◇◆ 71 ◇◆

ฉันเห็นฟีโอดอร์กำลังเดินไปอัฒจันทร์กลางแจ้ง ซึ่งบริเวณนั้นมีชาวค่ายจำนวนนึงกำลังทำอะไรบางอย่าง ในมือของแต่ละคนถือมีดสั้น อ๋อ ตารางเรียนที่ไครอนเคยแจ้งไว้มีวิชามีดสั้น

คนสอนเป็นรุ่นพี่ธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์

สาวสวยสอน ! เยี่ยม ฉันมีแรงใจลงเรียนล่ะถึงจะไม่เคยใช้มีดสั้นต่อสู้ก็ตาม มีดที่ใช้น่ะมีไว้แค่หั่นผัก หั่นเนื้อสัตว์ ทำกับข้าว ฝีมือฉันอร่อยเด็ดอย่าบอกใคร สโลแกนคนกินตาย คนคายรอด

"หน้าไม่คุ้น พึ่งมาใหม่หรอ" ไพเพอร์ถาม

ไบร์ทอยู่ในค่ายได้เดือนกว่า ๆ ไม่น่าเรียกคนใหม่แล้วละมั้ง "ไม่เชิง แต่ฉันพึ่งเคยเจอเธอครั้งแรก" ฉันมองหญิงสาวหน้าตาคมเข้ม มีเสน่ห์ทำเอาใจเต้นตึกตัก 

"แปลว่าเรายังไม่รู้จักกัน ฉันไพเพอร์ แม็กลีน"

"ไบร์ท เอมส์ ยินดีที่ได้รู้จัก"

ยื่นมือออกมารอไพเพอร์จับมือ ทว่าคนสวยดันส่งมีดสั้นให้ฉันแทน ช็อตฟีล ซะดื้อ ๆ เป็นการปฏิเสธทางอ้อมป่ะวะ ไบร์ทหยิบนิตยสารแฟชั่นVogue เล่มที่เพิ่งวางขายได้ไม่ถึงเดือน ใหม่ล่าสุด กะจะชวนคุยสักหน่อย 

"อ่านVogue ด้วยเหรอ" ไพเพอร์รับนิตยสารเปิดดูผ่าน ๆ "ถ้าอยากจะคุยเอาไว้หลังเลิกคลาส"

โดนรู้ทันแผนการเฉย 

ไบร์ทคอตกเดินไปยืนแถว ๆ ที่บุตรแห่งคิโอเน่อยู่ 

"โดยทั่วไปหากมีการต่อสู้ด้วยมือเปล่าคนตัวใหญ่ย่อมได้เปรียบคนตัวเล็กกว่า แต่มีดถือเป็นอาวุธหนึ่งซึ่งทำให้คนตัวเล็กสามารถต่อสู้ป้องกันตัวจากคนตัวใหญ่ได้"

ไพเพอร์สาธิตศิลปะการต่อสู้ด้วยมีดตั้งแต่การจับและถือมีดอย่างถูกวิธี ไบร์ทจับคู่ซ้อมฟีโอดอร์ยังถึงหนึ่งนาทีโดนฟีโอดอร์ปลดอาวุธ

"นายก็ปลดมีดฉันเร็วเกิน"

"ถ้าต้องสู้กับศัตรูความเร็วเป็นสิ่งสำคัญ"

"ฟีโอดอร์ นายดูเชี่ยวชาญอาวุธพวกปืน มีด อืม…..เหมือนพวกสายลับในหนังเลยว่ะ" 

ฟีโอดอร์ตอบกลับ "คุณคิดไปเองครับ"

คำพูดสุภาพที่มีสีหน้านิ่ง ๆ ไบร์ทกลั้นขำ "ก็พูดแหย่ไปเล่น ๆ แค่นั้นแหละ คนอย่างนายคงไม่ใช่สายลับหรอก"

ฉันก้มลงเก็บมีดที่หล่นบนพื้นหยิบขึ้นมากะแทงในขณะที่ฟีโอดอร์ไม่ทันระวังก็บ้าแหละ ! ระวังตัวซะยิ่งกว่าใคร

ขนาดก้มเก็บมีดสันหลังฉันวาบเลยเหอะ สายตาของเขาจับจ้องราวกับฉันเป็นเหยื่อ ส่วนเขาเป็นนักล่า 

"คุณฟีโอดอร์จับคู่กับไบร์ทเป็นไงบ้าง"

"คุณไบร์ทฝีมือย่ำแย่มากครับ คุณไพเพอร์คงต้องเพิ่มบทเรียนให้เธอเยอะกว่านี้"

เอ้า ! สองคนนี้รู้จักกันเรอะ การที่ไพเพอร์เรียกฟีโอดอร์ว่าคุณ หรือเขาอายุเยอะกว่า

ไงดีล่ะทีนี้ ผู้อาวุโสที่ไม่ยอมย้ายออกจากค่ายรึ ?

โบนัสน้ำหอม Unisex +5 แต้ม

ให้นิตยสารวงการบันเทิง (Vogue)

กับไพเพอร์ แม็กลีน

รางวัลเข้าชั้นเรียน: 

+10 EXP , +20 ความกล้า

เรียนมีดสั้น ครั้งที่ 1

Adelaide BELIEVER

KNIFE #1

- - - - -

                อเดลเลดได้ยินมาว่าจะมีคลาสสอนใช้มีดต่อจากคลาสสินใช้ดาบและโล่ที่เธอเพิ่งเข้าเรียนเมื่อหลายวันก่อน หญิงสาวเพิ่งเคยใช้มีดครั้งแรกตอนที่สังหางฮาร์ปี้ในป่าต้องห้ามซึ่งแน่นอนว่าทักษะการใช้มีกของเธอไม่น่าประทับใจเท่าที่ควรทำให้ได้แผลจากกรงเล็บฮาร์ปี้มาแบบถากๆ เพราะใช้มีดสั้นยังไม่คล่องแถมยังโดนอเล็กเซย์บ่นจนหูชาทันทีที่เห็นรอยเลือดกับเสื้อขาดๆ ของเธอ วันนี้เธอจึงตั้งใจมาเรียนวิชานี้เป็นพิเศษเพราะอยากลองใช้มีดต่อสู่แบบประชิดดูบ้าง

                "โอ๊ะ! เจอกันอีกแล้ว" เสียงหวานร้องขึ้นจากทางด้านหลัง เมื่ออเดลเลดหันไปดูก็พบเข้ากับอลิเซีย สาวงามจากบ้านอะโฟรไดท์ที่เจอกันครั้งแรกในชั้นเรียนดาบและโล่

                "มาเรียนวิชานี้เหมือนกันหรอ"

                "แน่นอน ในบรรดาอาวุธทั้งหมดฉันชอบใช้มีดสั้นที่สุด" อลิเซียพูดพร้อมกับโปรยยิ้มหวานมาให้อเดลเลด "อีกอย่างคนที่สอนวิชานี้คือรุ่นพี่บ้านอะโฟรไดท์ด้วย เธอเห็นรึยัง"

                "จริงหรอ ฉันยังไม่เห็นเลยแฮะ" อเดลเลดเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอนึกว่าไครอนจะเป็นคนสอนวิชานี้ซะอีก

                "มาเถอะจะเริ่มเรียนแล้ว" อลิเซียว่าพร้อมกับจับข้อมือของอเดลเลดพาเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ

                ครู่ต่อมา ไพเพอร์ แม็กลีน รุ่นพี่จากบ้านอะโฟรไดท์ที่อลิเซ๊ยพูดถึงก็ออกไปยืนอยู่ข้างหน้าเพื่อเริ่มสอนเกี่ยวกับการใช้มีดสั้นในเบื้องต้น อเดลเลดสังเกตเห็นไพเพอร์ตั้งแต่เดินมาถึงอัฒจันทร์แต่คิดว่าเป็นเพียงชาวค่ายธรรมดาไม่ใช่รุ่นพี่ที่จะมาสอนในชั้นเรียนวันนี้จะไม่ได้ให้ความสนใจตั้งแต่แรก หล่อนเปล่งประกายตาามประสาบุตรธิดาแห่งอะโฟรไดท์แถมยังใช้มีดสั้นเก่งมากซะด้วย

                "ทักษะการใช้มีดสั้นขึ้นอยู่กับไหวพริบและความรวดเร็ว ส่วนใหญ่ไว้ใช้เวลาที่ต้องต่อสู้กับศัตรูแบบประชิดตัวโดยต้องอาศัยการฝึกซ้อมบ่อยๆ เป็นตัวช่วยพัฒนาทักษะ" ไพเพอร์สาธิตวิธีการจับมีดสั้นที่ถูกต้องและมั่นคงก่อนที่จะเริ่มสาธิตการต่อสู้แบบประชิดตัวโดยใช้มีดสั้น

                "มาคู่กันไหม" ครั้งนี้อเดลเลดเอ่ยปากชวนอลิเซียอย่างรวดเร็ซตัดหน้าคนอื่นๆ

                "ได้สิ" แน่นอนว่าอลิเซียพยักหน้าตอบรับ

                การจับคู่กับอลิเซียทำให้อเดลเลดรู้ตัวเองว่าเธอใช้มีดสั้นได้ห่วยขนาดไหน อลิเซียทั้งรวดเร็ว ปราดเปรียวและเป็นคู่ซ้อมที่ดีสุดๆ ส่วนตัวเธอเองก็ยังงงๆ ทำท่าทางยึกยักจนเสียหลักหน้าคะมำระหว่างการฝึกซ้อมกับอลิเซียไปหลายครั้งจนไพเพอร์ต้องเธอเข้ามาดู

                "เป็นไงบ้าง?" แน่นอนว่าไพเพอร์ไม่ได้ถามญาติขิงตัวเองแต่ถามอเดลเลด

                "สบายมากค่ะ" อเดลเลดพูดขณะยันตัวขึ้นมาจากพื้น

                "ฉันว่าเธออาจจะใส่แรงมากเกินไป ลองลดแรงลงอีกนิด กะจังหวะให้ดีและสังเกตการเคลื่อนของคู่ต่อสู้ จับทางอลิเซียให้ได้" ไพเพอร์ช่วยจัดท่าทางรวมถึงการจับมีดให้อเดลเลดใหม่

                อเดลเลดลองทำตามคำแนะนำของไพเพอร์ โดยรอจังหวะที่อลิเซียเป็นฝ่ายบุกเข้ามาหาก่อนและตอบโต้กลับ รอบนี้เธอทำได้ดีขึ้นนิดหน่อยแถมไม่หน้าคะมำเหมือนรอบที่ผ่านๆ มา หญิงสาวจับสังเกตจังหวะการแทง ท่าทางการขยับตัวของอลิเซียและเริ่มจดจำแพทเทิร์นของอีกฝ่ายได้จึงสามารถหลบหลีกอาวุธที่พุ่งมาเฉียดได้เกือบทุกครั้ง

                "เก่งมาก" ไพเพอร์ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ไม่ไกลเอ่ยปากชม "เดลใช่ไหม? รอบหน้าถ้ามาเข้าชั้นเรียนอีกฉันจะช่วยแทรนให้นะ"

                "ขอบคุณค่ะไพเพอร์"

- - - - -

คลาสเรียนมีดสั้น ครั้งที่ 1

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

Nanette -

Nanette Leblanc

อัฒจันทร์

ไหน ๆ ก็ได้ออกกำลังแล้ว ก็เสียแรงไปเลยให้ถึงที่สุด นาแนตต์เลยถูกไครอนพามายังอัฒจันทร์เพื่อเข้าชั้นเรียนต่อหลังจากจบการฝึกที่สนามฝึกซ้อม เด็กสาวแทบจะก้าวขาไม่ออกแต่ก็ยังคงกัดฟันสู้ คนทั้งคู่มาหยุดอยู่ด้านหลังของหญิงสาวคนหนึ่ง ก่อนที่ไครอนจะทักทาย

“ไพเพอร์”

“อ้าวคุณไครอน สวัสดีค่ะ”

ทันทีที่เธอหันมา นาแนตต์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จะเรียกว่าตะลึงก็คงได้ เพราะเธอคนนี้ช่างงดงาม ดวงตาเป็นประกายนั่นราวกับจะเปลี่ยนสีอยู่ตลอดเวลา อีกฝ่ายคงรู้ว่าถูกจ้องก็เลยหันมาสบตากัน และก็เป็นเด็กสาวที่เสมองไปทางอื่นกลบเกลื่อนความเขิน

“นี่…”

“เด็กใหม่ของค่ายน่ะ เป็นธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์เหมือนกัน นาแนตต์ นี่ไพเพอร์ ธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์และจะเป็นครูประจำชั้นเรียนมีดสั้น… ไพเพอร์ นี่นาแนตต์”

“ยินดีที่ได้พบนะน้องสาว” ไพเพอร์ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้ ยิ่งการถูกเรียกว่าน้องสาวยิ่งทำให้นาแนตต์ขัดเขินยิ่งขึ้นไปอีก

ไครอนปล่อยให้ไพเพอร์ได้เริ่มสอนชั้นเรียนวิชามีดสั้นของตน ส่วนเขาก็ขอตัวกลับไปทำงานที่บ้านใหญ่ต่อ ตอนนี้นาแนตต์ยืนเรียงรวมอยู่กับสายเลือดอะโฟร์ไดท์คนอื่น ๆ หรือแม้กระทั่งบุตรธิดาจากเทพองค์อื่น ๆ ด้วยเช่นเดียวกัน

“เอาล่ะ สำหรับวิชามีดสั้นในวันนี้ แน่นอนว่ามีคนที่เพิ่งเคยเข้าเรียนเป็นครั้งแรก ดังนั้นเราจะยังไม่ใช้มีดจริงในวันนี้”

น้ำเสียงน่าฟังของหญิงสาวดังขึ้น นาแนตต์ได้ยินเสียงโอดครวญอย่างเสียดายของเด็กคนอื่น ๆ ที่พวกเขาจะต้องใช้มีดไม้สำหรับการฝึกอีกแล้ว นาแนตต์เดินไปหยิบมีดสั้นมาไว้ในมือตามคนอื่น ๆ พลางตั้งใจฟังที่ไพเพอร์สอน

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการจับมีด เราสามารถจับได้ตามที่ถนัด แต่ให้แน่ใจว่ามันต้องแน่นมากพอ หากพวกเธอทำอาวุธของตัวเองหลุดมือล่ะก็ การสู้ด้วยมือเปล่าอาจจะไม่สิ่งที่ดีนักสำหรับใครบางคน”

แล้วคุณครูประจำชั้นเรียนวิชามีดสั้นก็แสดงถึงการจับมีดหลากหลายแบบให้ดู ทั้งการหันคมเข้าหาฝ่ายตรงข้าม หรือการจ่อปลายมีดไปด้านหน้าตรง ๆ รวมถึงการสลับสับเปลี่ยนวิธีจับด้วย นาแนตต์พยายามตามทุกคนให้ทัน แต่คุณหนูจากบลัวส์ผู้ที่วัน ๆ อยู่กับแต่เครื่องหอมและตุ๊กตาจึงเป็นอะไรที่ลำบากนัก

“เฮ้อ”

หลังจากฝึกกันมาซักพัก ไพเพอร์ก็ปล่อยให้นักเรียนได้พักหายใจหายคอ นาแนตต์ทรุดตัวนั่งลงที่ที่นั่งหินของอัฒจันทร์พลางถอนหายใจยาว ตอนนี้ฝ่ามือของเธอแดงไปหมดจากการจับมีดไม้เป็นเวลานาน แถมยังรู้สึกปวดข้อมือและแขนอีกด้วย

“เธอได้ยินมั้ย เมื่อวานมีเด็กในค่ายได้รับคำพยากรณ์ตั้งสองคนแหนะ”

แต่แล้วอะไรก็ไม่ได้น่าเบื่อขนาดนั้นเมื่อนาแนตต์ได้ยินเสียงซุบซิบพูดคุยข่าวสารที่เกิดขึ้นภายในค่าย ซึ่งเด็กสาวชอบมาก ก็เลยเนียนขยับเข้าไปใกล้เด็กผู้หญิงสองคนที่จับกลุ่มกันอยู่

“ที่ว่ามีคนสูญหายน่ะเหรอ น่ากลัวชะมัด”

“ใช่ คนที่ได้รับคำพยากรณ์ก็เลยต้องออกไปทำภารกิจน่ะสิ”

“ภาวนาให้เขาฝึกฝนมากพอจนรอดกลับมานะ”

“แล้วคำพยากรณ์ของอีกคนล่ะ”

“อันนี้น่ากลัวยิ่งกว่า เห็นว่าพูดถึงคัมภีร์แห่งซาตาน บาปทั้งเจ็ด และก็บุตรแห่งหมาป่าผู้พิชิตเทพ”

“ห๊า แบบนั้นมัน… เขาจะรอดเหรอ”

นาแนตต์ตาโต ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะว่าสิ่งที่พวกเธอพูดถึงคืออะไร แต่ฟังจากชื่อแล้วมันน่าจะอันตรายมากเลยไม่ใช่หรืออย่างไรกัน นอกจากภารกิจที่กระดานบอร์ดข่าวสารแล้วยังมีการเสี่ยงอันตรายออกไปทำภารกิจด้านนอกด้วยสินะ ค่ายนี้มันชักจะน่ากลัวเข้าไปทุกที

ขณะที่กำลังคิดอะไรกับตัวเอง ไพเพอร์ก็เรียกทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้ง เธอพูดอะไรอีกเล็กน้อยก่อนจะเลิกคลาสและให้ทุกคนกลับไปพักผ่อน นาแนตต์ยืนมองหญิงสาวร่วมสายเลือดซักพัก ก่อนจะตัดสนใจเดินเข้าไปใกล้เธอ

“พี่ไพเพอร์ หนูให้ค่ะ” นาแนตต์หยิบนิตยสารวงการบันเทิง Vogue France ที่มักจะพกไปไหนมาไหนเพื่ออ่านแก้เบื่อให้อีกคนเป็นการทำความรู้จัก

“โอ้ ขอบคุณนะคะ”

ไพเพอร์ยิ้มให้อย่างใจดีแล้วรับนิตยสารนั้นไป นาแนตต์ยิ้มกว้างก่อนจะขอตัว

[เข้าชั้นเรียนวิชามีดสั้นครั้งที่ 1] +10 EXP , +20 ความกล้า

[ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคำพยากรณ์ 657 บูเลอวาร์ด] +10 EXP

[ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคำพยากรณ์ คัมภีร์แห่งซาตาน] +10 EXP

[เข้าชั้นเรียนฝึกฝนของรุ่นพี่ไพเพอร์] โบนัสความสนิทสนม +15 แต้ม

[มอบนิตยสารวงการบันเทิงให้รุ่นพี่ไพเพอร์]

bettyleg

Adelaide BELIEVER

KNIFE #2

- - - - -

                ในการเข้าคลาสมีดสั้นของไพเพอร์ครั้งที่สองอเดลเลดเกือบจะเข้าคลาสสายเพราะลืมตั้งนาฬิกาปลุก หลังจากที่สะดุ้งตื่นจึงต้องรีบวิ่งหน้าตั้งมายังอัฒจันทร์เพื่อไม่ให้เลทไปมากกว่านี้ ทันทีที่หญิงสาวมาถึงไพเพอร์ก็เริ่มสอนใช้มีดสั้นไปพักหนึ่งแล้ว สิ่งที่เธอทำได้คือย่องไปรวมกลุ่มกับคนอื่นเงียบๆ อย่างแนบเนียนและทำท่าทางตามคนอื่นเพื่อความสมจริงเหมือนมาเข้าคลาสเรียนตั้งแต่ต้น

                "เพิ่งมาถึงหรอ ว่าอยู่ฉันไม่เห็นเธอเลย!" เสียงหวานร้องทักดังมาจากไกลโพ้น อลิเซียโบกมือหยอยๆ พร้อมกับเดินเข้ามาหา

                "อ่า.. พอดีฉันตื่นสายน่ะ" อเดลเลดกระซิบเสียงเบา

                "นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว" ไพเพอร์ที่เดินมาถึงตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ยืนกอดอกมองอเดลเลดที่เริ่มเลิ่กลั่กจนออกนอกหน้า สรุปก็คือทุกคนรู้กันหมดว่าเธอเข้าเรียนสาย บ้าจริง!

                ไพเพอร์สอนทวนในสิ่งที่เธอสอนในคาบเรียนเมื่อครู่ให้อเดลเลดอีกรอบ ขณะที่อลิเซียก็ซ้อมไปพลางๆ ระหว่างรอไพเพอร์สอนคู่ซ้อมของตัวเอง ยิ่งทำให้อเดลเลดรู้สึกขอบคุณทั้งคู่เป็นอย่างมาก ไม่นานหลังจากนั้นไพเพอร์จึงปล่อยให้อเดลเลดที่พอเข้าใจบ้างแล้วมาฝึกซ้อมกับอลิเซียต่อ

                "ฉันไม่หยวนให้นะรอบนี้" อลิเซียว่า

                "ใส่มาเต็มที่ได้เลย" แม้อเดลเลดจะยังไม่ได้ชำนาญมากแต่ธอก็ไม่อยากให้ใครมาอ่อนข้อให้

                "จัดให้" พูดจบอลิเซียก็ใส่ไม่ยั้งตามที่ว่าจริงๆ คมมีดของสาวบ้านอะโฟรไดท์จ้วงแทงใส่อเดลเลดจนแทบหาจังหวะสวนคืนไม่ได้ หญิงสาวถอยหลังหลบหลีกการโจมตีของอลิเซียก่อนจะได้จังหวะกในช่วงที่หล่อนชัดมีดกลับในการโจมตีบ้าง อเดลเลดตวัดมีดสั้นในมืออย่างรวดเร็วตามที่ไพเพอร์สอน โดยไม่ลืมที่จะสังเกตท่าทีของอีกฝ่ายเพื่อจดจำแพทเทิร์นการต่อสู้และทำให้การต่อสู้ได้เปรียบมากขึ้น

                "เธอยังช้าอยู่นะ" อลิเซียพูดขณะที่ตวัดคมมีดเฉียดแก้มซ้ายของอเดลเลด

                "ฉันพยายามอยู่" ทั้งสองเพิ่มความเร็วและความดุเดือดในการโจมตีใส่กันมากขึ้นโดยที่ไม่มีใครยอมแพ้ใครก่อนและผลัดกับเป็นฝ่ายรุกและฝ่ายรับ แม้ส่วนใหญ่จะเป็นอเดลเลดซะมากกว่าที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบก็ตาม

- - - - -

คลาสเรียนมีดสั้น ครั้งที่ 2

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า