[ตรงกลางระหว่างบ้านพักทั้งหมด] กองไฟแห่งเฮสเทีย

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 5 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 56

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากที่ทีน่า แซนโดวาล พา ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือริดา เดินทัวร์ชมบ้านเทพเจ้าต่างๆ และสถานที่สำคัญภายในค่ายฮาล์ฟบลัดมาตลอดทั้งวัน จนกระทั่งมาถึงบ้านหมายเลข 22 มอร์เฟียส อันลึกลับและน่าพิศวง และได้อธิบายทุกสิ่งให้ริดาฟังจนเสร็จสิ้นแล้วนั้น การเดินทางของทั้งสองก็มาถึงช่วงสุดท้าย

​.    ทีน่าเดินนำริดาออกมาจากหมอกเงินแห่งความฝัน สู่เส้นทางที่เปิดกว้างซึ่งทอดยาวไปสู่กองไฟกลางค่าย สถานที่สุดท้ายที่เธออยากให้เด็กใหม่ผู้มากความสามารถได้สัมผัส เพราะแม้ค่ายแห่งนี้จะเต็มไปด้วยการฝึกฝน ภารกิจ และการต่อสู้ แต่ก็ยังมีสถานที่ที่ทำให้ทุกคนได้รู้สึกถึงความเป็นครอบครัว

     ​แม้จะเป็นค่ายที่มีแสงสว่างยามกลางวันตลอด 24 ชั่วโมง แต่แสงแดดตรงบริเวณกองไฟกลับไม่ร้อนแรงหรือแสบตา กลับนุ่มนวลราวแสงอุ่นของรุ่งอรุณ ปกคลุมพื้นที่โดยรอบจนเกิดบรรยากาศที่ทั้งอบอุ่นและปลอดภัย

​.    เสียงแตกเปรี๊ยะของฟืนที่กำลังลุกไหม้ดังก้องอยู่กลางลานกว้าง ขณะที่ลูกครึ่งเทพหลายสิบคนกำลังนั่งล้อมรอบเปลวไฟ เปลวเพลิงสว่างไสวเรืองรองประหนึ่งแสงดาวที่หล่นลงมาจากท้องฟ้า ทว่ามันกลับไม่เคยดับลงเลยแม้สักวินาที ด้านบนของเปลวไฟ มีควันสีเงินหมุนวนกลายเป็นลวดลายที่แปรผันตลอดเวลา ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวของเหล่าเทพเจ้าผู้คุ้มครองบุตรหลานของตน

     ​ทีน่าหยุดยืนหน้ากองไฟพร้อมรอยยิ้ม ก่อนหันมากล่าวกับริดาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “นี่คือกองไฟกลางค่าย… เป็นหัวใจสำคัญของที่นี่ และเป็นจุดที่ลูกครึ่งเทพทุกคนจะมารวมตัวกัน ไม่ว่าจะพักผ่อน สนทนา หรือเฉลิมฉลอง” เธอหันไปมองลูกครึ่งเทพกลุ่มหนึ่งที่กำลังหัวเราะอย่างร่าเริง ขณะเล่นดนตรีและร้องเพลงอย่างสนุกสนาน “แม้ค่ายเราจะสว่างเหมือนกลางวันตลอดเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง แต่เปลวไฟนี้จะยังคงเป็นสัญลักษณ์ของความหวังและสายใยที่เชื่อมโยงทุกคนเข้าไว้ด้วยกัน”

​    ริดาเบิกตากว้างด้วยความประทับใจ หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอรู้สึกได้ทันทีถึงความอบอุ่นที่ไม่ใช่เพียงความร้อนจากเปลวไฟ แต่เป็นความรักและมิตรภาพที่แผ่ออกมาจากผู้คนรอบตัว

     ​ทีน่าผายมือเชิญให้ริดานั่งลงตรงวงกลมด้านหน้า ก่อนจะยกเสียงพูดขึ้นเล็กน้อยให้เพื่อนร่วมค่ายได้ยิน “ทุกคน! วันนี้พี่พาเด็กใหม่มาทัวร์ค่ายครบทุกที่แล้ว ขอแนะนำให้รู้จัก — นี่คือริดา!”

    ​เสียงทักทายและเสียงเชียร์ดังขึ้นรอบวง “ยินดีต้อนรับนะ ริดา!” “หวังว่าจะเข้ากับพวกเราได้ดี!”

     ​ริดายกมือไหว้เล็กน้อยตามแบบที่เธอคุ้นเคยจากบ้านเกิด พร้อมรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณทุกคนมากค่ะ… วันนี้เป็นวันที่น่าจดจำที่สุดสำหรับฉันเลย ได้เห็นทุกมุมของค่ายและได้พบผู้คนมากมาย รู้สึกเหมือนที่นี่… เป็นบ้านอีกหลังของฉันจริง ๆ”

    ​ทีน่าเอื้อมมือมาตบไหล่ริดาเบาๆ สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ “พี่ดีใจที่ริดารู้สึกแบบนั้น ค่ายแห่งนี้จะคอยปกป้องเธอ และเธอเองก็จะได้ปกป้องค่ายนี้เช่นกันในวันข้างหน้า”

​.    จากนั้นลูกครึ่งเทพคนหนึ่งที่ถือพิณทองคำก็เริ่มบรรเลงทำนองเพลงสดใส เสียงเพลงประสานเข้ากับเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุย จนเกิดเป็นบรรยากาศที่งดงามและมีชีวิตชีวา แม้จะเป็นกลางวันตลอดเวลา แต่ช่วงเวลานี้กลับให้ความรู้สึกเหมือนยามค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลอง

     ​ริดานั่งมองเปลวไฟที่ลุกโชนไม่หยุด หัวใจเธออบอุ่นและมั่นคงขึ้นอย่างประหลาด “พี่ทีน่า… ขอบคุณจริง ๆ ที่พาหนูมาที่นี่และคอยดูแลมาตลอดทั้งวัน” เธอกล่าวเสียงสั่นเล็กน้อยด้วยความซาบซึ้ง “ถ้าไม่มีพี่ หนูคงไม่รู้ว่าค่ายนี้สวยงามและยิ่งใหญ่แค่ไหน”

    ​ทีน่ายิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย “พี่เองก็มีความสุขนะริดา… และเชื่อว่าจากนี้ไป เธอจะได้มีเพื่อนใหม่มากมาย รวมถึงโอกาสที่จะสร้างเรื่องราวของตัวเองที่นี่”

​ในขณะที่เสียงดนตรีดังขึ้น เปลวไฟกลางค่ายก็พวยพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิม ราวกับกำลังตอบรับคำมั่นสัญญาและการเริ่มต้นครั้งใหม่ของริดา

    ​ริดามองเปลวไฟพลางยิ้ม แล้วกระซิบเบาๆ กับตัวเอง “ต่อจากนี้ หนูจะไม่เดินลำพังอีกแล้ว…”

     ​แม้โลกแห่งนี้จะเต็มไปด้วยความท้าทาย ภารกิจอันตราย และศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่ แต่ในหัวใจของริดาก็รู้ดีว่า เธอมีครอบครัวใหม่ — ครอบครัวที่เกิดจากสายเลือดเทพเจ้าและมิตรภาพที่ไม่มีวันเลือนหาย

     ​และที่กองไฟกลางค่ายแห่งนี้ เรื่องราวการผจญภัยของเธอก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริง…ท่ามกลางแสงกลางวันอันไม่มีวันดับและเปลวเพลิงแห่งความหวังที่ส่องสว่างตลอดกาล.

รับรางวัล : +50 พลังน้ำใจ , +30 พลังดรักม่าจากเพื่อนร่วมค่ายที่เราเลือกพาทัวส์ , +5 point

+35 ความสนิทสนม กับ ทีน่า แซนโดวาล TGC ที่ลงในระบบ

​

​

​    

    

    

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: กองไฟกลางค่าย |  หัวข้อ: เปลวไฟแห่งคำสัญญา

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 5 กันยายน 2025 เวลา: 18.00 ถึง 22.00 นาฬิกา

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 66

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากที่ ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา จบการต่อสู้อย่างสมบูรณ์ บรรยากาศในป่าต้องห้ามก็สงบลง เหลือเพียงเสียงลมพัดหวิวและกลิ่นคาวเลือดจางๆ ปะปนมากับกลิ่นดินและใบไม้ชื้นฝน ริดาหายใจหอบขณะที่ปลายมีดสั้นสัมฤทธิ์ยังคงเปื้อนคราบเลือดสีดำข้น เธอสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบสติ ก่อนจะเก็บอาวุธเข้าที่และก้าวเดินออกจากป่าอย่างมั่นคง

    ​เมื่อออกมาถึงแนวชายป่า แสงอาทิตย์ยามเย็นทอประกายเป็นสีส้มทอง สะท้อนหยดเหงื่อบนหน้าผากของริดา ทำให้ดวงตาคู่คมของเธอฉายประกายแห่งชัยชนะอย่างชัดเจน เธอเร่งฝีเท้า มุ่งหน้าไปยัง กองไฟแห่งเฮสเทีย ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากค่าย

เวลา 18.00 น.

    ​แสงไฟจากกองไฟแห่งเฮสเทียส่องประกายอบอุ่นท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำ ริดาก้าวเข้ามาใกล้พร้อมกับยกมือขึ้นพนมเหนือหน้าอกเพื่อแสดงความเคารพต่อเทพีแห่งเปลวไฟ ก่อนจะคุกเข่าลงเบื้องหน้าเปลวไฟที่ลุกโชนอย่างอ่อนน้อม

    "ข้าพเจ้าขอนำผลการต่อสู้จากภารกิจ 'ล้างบางป่าช้า' มารายงาน ณ ที่แห่งนี้ ต่อหน้าท่านแม่เฮสเทียและเพลิงอันศักดิ์สิทธิ์" ริดากล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง ดวงตาเปล่งประกายแห่งความภาคภูมิใจ

    เธอค่อยๆ เล่ารายละเอียดของการต่อสู้ทั้งหมดอย่างสงบ แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นและความเคารพ ราวกับกำลังบันทึกเรื่องราวแห่งเกียรติยศลงบนหน้ากระดาษประวัติศาสตร์ของค่าย

    เมื่อเล่าจบ ริดาก้มศีรษะต่ำอีกครั้ง เปลวไฟจากกองไฟแห่งเฮสเทียพลันลุกโชนขึ้นเล็กน้อย เสมือนเป็นสัญลักษณ์แห่งการตอบรับและคำอวยพร เธอรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าสู่หัวใจ ความเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้พลันจางหาย เหลือเพียงความสงบและความภาคภูมิใจ

รางวัลปกติที่จะได้รับ: +1 Level Up

ได้รับ 40 ดรักม่า และ 30 เกียรติยศและความกล้าหาญ

ไอเท็ม : หินตีบวก 5 ก้อน

ความสนิทสนม: +35 ความสนิทสนมกับแคลรีส ลา รู

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: กองไฟแห่งเฮสเทีย |  หัวข้อ: ภารกิจ 'ล้างบางป่าช้า': รายงานจากใจนักรบ

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 16/09/2025

บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 113

หลังเสร็จสิ้นภารกิจตรวจสอบและดูแลเขตเวทมนตร์รอบ ต้นสนแห่งธาเลีย ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา ค่อยๆ ลดพลังเวทที่แผ่ซ่านออกจากร่าง ปล่อยให้เปลวแสงสีเงินรอบกายจางหายไปในอากาศ ก่อนจะก้าวขาบางออกจาก เนินฮาล์ฟบลัด อย่างสง่างาม

​ยามบ่ายที่อบอุ่นของค่าย ฮาล์ฟบลัด เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงดนตรีเบาๆ ลอดผ่านหมู่ไม้หนา ทว่าเส้นทางของริดานำเธอมุ่งหน้าไปยัง กองไฟกลางค่าย ซึ่งเป็นทั้งสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และศูนย์รวมของผู้คน เมื่อเดินใกล้เข้ามา กลิ่นควันจากไม้สนและสมุนไพรก็ลอยอบอวลไปทั่ว

​ร่างที่คุ้นตาของ ไพเพอร์ แม็กลีน หรือ ไพเพอร์ บุตรีแห่งเทพีอโฟรไดท์ยืนอยู่ไม่ไกล หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่าผู้เป็นที่รักของใครหลายคนในค่ายหันมามองและยิ้มตอบ ดวงตาของเธอบ่งบอกถึงความอบอุ่นและน่าเชื่อถือ ริดารีบก้าวเข้าไปหา ใบหน้าสดใสประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ แล้วโค้งศีรษะทักทายอย่างสุภาพ

​“พี่ไพเพอร์ สวัสดีค่ะ”

​ไพเพอร์ยิ้มตอบ แววตาเปล่งประกายอย่างคนที่แบกภาระแต่ยังคงอ่อนโยน “ริดา พอดีเลย พี่กำลังคิดจะบอกให้ใครสักคนช่วยตรวจสอบเรื่องนี้อยู่พอดี” เธอขยับเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงเบาให้ได้ยินกันเพียงสองคน

​“เมื่อเช้าพี่ไป ตลาดนัดลองไอแลนด์ ได้ยินข่าวลือว่ามีเด็กซนกำลังสร้างความวุ่นวาย… แต่สำหรับสายตามนุษย์ มันอาจดูเหมือนแค่เด็กดื้อนะ แต่พี่ไม่แน่ใจว่าพวกมันอาจจะเป็น อสุรกายปลอมตัว มา”

​ริดาเบิกตากว้าง ความสงสัยและระแวดระวังเริ่มก่อตัวในใจ ไพเพอร์วางมือบนไหล่ริดาอย่างแผ่วเบา “พี่อยากให้เธอไปตรวจสอบอย่างเงียบๆ ก่อน ไม่ต้องเปิดเผยตัว ถ้าเป็นแค่เด็กจริงๆ ก็ดีไป แต่ถ้าไม่ใช่…เราจะได้เตรียมรับมือทัน”

​เปลวไฟที่สะท้อนในดวงตาของริดาคือส่วนผสมของความกังวลและความตื่นเต้น เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วพยักหน้าช้าๆ

​“เข้าใจแล้วค่ะพี่ไพเพอร์… หนูจะไปตรวจสอบให้แน่ชัดเอง”

ริดา เดินทางมาหารุ่นพี่ไพเพอร์ แม็กลีน หรือ ไพเพอร์ บุตรีแห่งเทพีอโฟรไดท์ ที่ตรงบริเวณกองไฟประจำค่ายฮาล์ฟบลัด

​

​

​

​

​

​

​

​

สถานที่: กองไฟแห่งเฮสเทีย

หัวข้อ: ​เมื่อข่าวลือซ่อนอสุรกาย

Halloween Event

Camp Half-Boooo~

............................................................

แคมป์ฮาล์ฟบรื๋อออ~

- 31 Oct 2025 / 06:30PM. -

ภายใต้ท้องฟ้าสลัวยามพลบค่ำ ณ บริเวณกองไฟเฮสเทียแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด สองพี่น้องใน 'ชุดพ่อมด' เข้ากับงานเทศกาลจากกระท่อมหมายเลข 20 บุตรเทพีแห่งมนตราและม่านหมอกกำลังตรวจตราความเรียบร้อยของสถานที่ที่ถูกตกแต่งไว้และจะใช้เริ่มกิจกรรมในค่ำคืนนี้

“อื้มมมม…กล้องถ่ายรูป กล่องใส่รูป ของรางวัล ทุกอย่างครบ ทางนายเป็นไงมั่งเจ้าเด็ก”

ซิลเวอร์ ควินน์ พี่ชายคนโตของกระท่อมในขณะนี้เดินมาถามน้องชายหลังตรวจตราข้าวของที่ตนเองเป็นผู้ดูแลกิจกรรมจนครบถ้วนแล้ว ดูเหมือนว่าช่วงนี้น้อง ๆ ในกระท่อมของเขาจะไม่ค่อยว่างกัน โดยเฉพาะจูลี่ที่ชื่นชอบกิจกรรมรื่นเริงภายในค่ายก็หายตัวไปอย่างลึกลับจนถึงตอนนี้ยังไร้วี่แวว เหลือเพียงแค่นิโคไลที่พอจะมาช่วยงานได้อยู่ ส่วนเขาน่ะเหรอ ก็แค่บึ่งรถจากไมอามี่กลับมาที่ค่ายเพื่อเทศกาลนี้แบบเฉพาะกิจ พอจบเรื่องนี้แล้วก็ย้ายก้นกลับไปทำงานต่อไงล่ะ

“ทางนี้ก็เรียบร้อยแล้วครับพี่ซิลเวอร์”

นิโคไล ครอฟต์ เด็กชายวัยสิบต้น ๆ จากกระท่อมเดียวกันหันมาบอกพี่ชายหลังจากที่วางไอเท็มสำคัญของกิจกรรมที่ตนดูแลอยู่เรียบร้อย 

‘ลูกแก้วเวทมตร์’ เรืองแสงอ่อน ๆ ภายในมีประกายสีขาวระยิบระยับและไอหมอกสีม่วงลอยอวลจาง ๆ อยู่ภายใน

“เยี่ยมมากเจ้าเด็ก ! หวังว่าเจ้าลูกแก้วนี่จะไม่ทำพวกเราหน้าแตกยับเมื่อถึงเวลางานล่ะ”

ชายหนุ่มกอดอกมองวัตถุเวทมนตร์บนโต๊ะแล้วพูดติดตลก เขารู้ถึงพลังของมันดี เพียงแต่สำหรับคนในบ้านแล้ว ของชิ้นนี้ก็เป็นเหมือนเครื่องประดับสวย ๆ ในห้องนั่งเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้น

“ไม่หรอกครับ แค่หวังว่าจะได้รางวัลดี ๆ กันทุกคน…ไม่โดนแกล้งนะ”

ประโยคหลังนิโคไลพึมพำเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เป็นที่รู้กันในกระท่อมหมายเลข 20 ว่า ‘ลูกแก้วเวทมนตร์’ นี้มีพลังพิเศษบางอย่างที่เชื่อมต่อกับผู้เป็นมารดาของพวกเขาอยู่ แม้กระแสพลังจะเจือจางน้อยนิด แต่ก็ราวกับนางกำลังคอยเฝ้าดูความเป็นไปของลูก ๆ และคนในบ้าน

ในเมื่อการนำวัตถุที่มีสายใยเชื่อมโยงกับเทพีแห่งม่านหมอกและมนตรามาใช้ในงานฮาโลวีนซึ่งเป็นเทศกาลที่นางโปรดปรานเช่นนี้ แน่นอนว่าเทพีอาจใช้เวทมนตร์บางอย่างเล่นสนุกกับพวกเด็ก ๆ ในค่ายผ่านลูกแก้วนี้ก็เป็นได้ แม้ว่านางจะไม่ได้มาร่วมงานด้วยตนเอง

ซึ่งเรื่องนี้ก็สุดแท้แต่ใครจะคาดเดาได้

“เอาล่ะ เรามารอดูกัน ว่าใครจะเข้ามาร่วมสนุกกับงานนี้เป็นคนแรก”

ซิลเวอร์ขยี้เส้นผมน้องชายเบา ๆ ก่อนจะแยกตัวไปอยู่ตรงซุ้ม ‘กิจกรรมถ่ายรูปชุดธีมวันฮาโลวีน’ ที่อยู่ไม่ไกลกัน นิโคไลยิ้มเพียงเล็กน้อยแล้วมองไปยัง ‘ลูกแก้วเวทมนตร์’ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอีกครั้ง เฝ้ารอว่าค่ำคืนวันฮาโลวีนนี้จะมีชาวค่ายฮาล์ฟบลัดมาร่วมกิจกรรมกี่คน

>>กดที่รูปลูกแก้วเวทมนตร์เพื่อเข้าสู่ชินดัน<<

รบกวนอ่านกติกาให้ละเอียดก่อนสุ่ม

**อ่านรายละเอียดและของรางวัลเข้าร่วมกิจกรรม Link**

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

31 · ตุลาคม · 2025 · 19.00 น.

     เมื่อถึงเวลา 1 ทุ่มตรง ผมกับรูบี้ก็เดินมาถึงบริเวณ กองไฟเฮสเทีย ซึ่งเป็นสถานที่จัดกิจกรรมฮาโลวีน เราทั้งคู่ดูโดดเด่นไม่น้อย ผมอยู่ในชุดปีศาจนกที่ดูน่าเกรงขาม ส่วนรูบี้ก็ดูสวยงามในชุดแม่มดสีดำ เสียงเพลงที่สนุกสนานดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ กองไฟขนาดใหญ่ลุกโชนอยู่กลางลาน ส่งแสงสว่างและไออุ่นไปทั่ว

     เราเดินเข้าไปในงาน ท่ามกลางลูกครึ่งมากมายที่แต่งกายแฟนซีกันอย่างเต็มที่! ผมเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งเฝ้า ลูกแก้วเวทมนตร์ ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนแท่นไม้ใกล้กองไฟ เขามีท่าทางกระฉับกระเฉง แต่ก็ดูระมัดระวังตัวอยู่เล็กน้อย นั่นคือ นิโคไล ครอฟต์ ลูกชายของเฮคาทีที่เพิ่งถูกพาตัวมาค่ายได้ไม่นาน

     “นั่นไง! กิจกรรมแรก!” รูบี้ดึงแขนผมแล้วชี้ไปที่ลูกแก้ว “ฉันได้ยินมาว่าลูกแก้วนี้จะทำนายดวงหรือให้คำแนะนำอะไรบางอย่าง”

     เราเดินเข้าไปหานิโคไล เขาสวมชุดพ่อมดที่ดูแปลกตากว่าซิลเวอร์เล็กน้อย เมื่อเห็นผมในชุดปีศาจนกและรอยสักแอรีส เขาก็แสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่ก็ปรับสีหน้ากลับมาเป็นมิตรอย่างรวดเร็ว

     “สวัสดีครับ” นิโคไลกล่าวอย่างสุภาพแต่แฝงความเป็นกันเองในน้ำเสียง “สนใจจะลองทดสอบพลังของลูกแก้วเวทมนตร์ไหมครับ มันเป็นกิจกรรมพิเศษสำหรับคืนฮาโลวีนนี้”

     “น่าสนใจ” ผมตอบเสียงทุ้มต่ำภายใต้หน้ากากปีศาจนก

     “ง่ายมากครับ” นิโคไลอธิบายด้วยท่าทางคล่องแคล่ว “พี่แค่ทาบฝ่ามือไว้ใกล้กับลูกแก้ว แล้วหลับตาลง แล้วตั้งสมาธิให้แน่วแน่ จากนั้นพูดคำว่า ‘Trick or Treat’ จากนั้นลูกแก้วจะให้คำตอบอะไรบางอย่างกับพี่เอง”

     ผมทำตามที่เขาบอก ผมทาบฝ่ามือไว้ใกล้กับพื้นผิวเย็นๆ ของลูกแก้ว หลับตาลง แล้วตั้งจิตให้นิ่งสงบ ผมนึกถึงภารกิจที่ผมต้องทำให้สำเร็จ การหาวัตถุดิบทำกางเกงเกราะและวิธีช่วยกู้ความทรงจำลิเลียน่า

     “Trick or Treat” ผมพูดออกมาเบาๆ

     ทันใดนั้น ลูกแก้วเวทมนตร์ก็เริ่มส่องแสงสีม่วงเรืองรองออกมา แสงนั้นค่อยๆ เข้มขึ้นจนสว่างวาบ แล้วม้วนกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ถูกผูกด้วยด้ายสีดำก็ลอยขึ้นมาจากลูกแก้วอย่างนุ่มนวล ม้วนกระดาษนั้นลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

     ผมเอื้อมมือไปคว้ามันไว้แล้วคลี่อ่าน ข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ของใครบางคน:

@Mackenzie 

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

     หลังจากจบกิจกรรมลูกแก้วเวทมนตร์แล้ว ผมกับรูบี้ก็เดินถอยออกมาจากแท่นหินประมาณห้าหกก้าว เรากำลังจะเดินต่อไปเพื่อสำรวจกิจกรรมอื่นๆ แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะ

      “โอ้โห! ชุดปีศาจนกนี่มันเข้ากับรอยสักแอรีสของนายจริงๆ เลยนะเดม่อน!”

     ซิลเวอร์ ควินน์ ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเรา ในชุดพ่อมดสีดำสนิทพร้อมหมวกแหลมสูง มองมาที่เราด้วยรอยยิ้มที่สดใสในมือเขาถือกล้องถ่ายรูปที่ดูทันสมัย

     “ผมว่าชุดนี้มันลงตัวกว่าชุดที่ผมคิดไว้ตอนแรกอีกนะเนี่ย!” ซิลเวอร์พูดต่อพร้อมกับมองไปที่รูบี้ “รูบี้ก็แต่งสวยนะครับ! แม่มดที่ดูอ่อนโยน”

     “ขอบคุณค่ะซิลเวอร์” รูบี้หัวเราะอย่างร่าเริง

     “ไหนๆ ก็จัดเต็มกันขนาดนี้แล้ว” ซิลเวอร์ชูกล้องถ่ายรูปในมือขึ้นมา “ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกสำหรับฮาโลวีนปีนี้กันไหมครับ? ผมต้องบันทึกภาพปีศาจนกที่หล่อที่สุดในงานไว้หน่อย”

     ผมมองไปที่รูบี้ เธอพยักหน้าให้ผมอย่างตื่นเต้น! ผมรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผมต้องการ ผมต้องการที่จะเก็บความทรงจำที่ดีๆ ไว้!

      “เอาเลยซิลเวอร์” ผมพูดภายใต้หน้ากากปีศาจนก

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

      รูบี้ยืนข้างผม เธอยิ้มกว้างอย่างสดใส ผมหันไปมองเธออีกครั้ง ตอนนี้เธอสวมชุดแม่มดสีดำสนิท ดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความลึกลับ ผ้าคลุมสีดำพลิ้วไหวตามลมที่พัดผ่าน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรและดินปืนลอยมาจากตัวเธอ ผมรู้ว่านั่นคือกลิ่นประจำตัวของลูกครึ่งเฮคาที ดวงตาของเธอดูมีประกายวิบวับเป็นพิเศษในคืนฮาโลวีน ผมรู้สึกว่าเธอสวยมากจริงๆ

      ซิลเวอร์ยกกล้องขึ้นเล็ง “หนึ่ง... สอง... ซั่ม!”

      แชะ!

      เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น! ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางดวงดาวนับล้าน! มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษมาก!

      ภาพของผมในชุดปีศาจนก และรูบี้ในชุดแม่มด ถูกบันทึกไว้ในกล้องของซิลเวอร์ ผมหวังว่ามันจะเป็นภาพที่สวยงามและน่าจดจำไปตลอดกาล!

      “เยี่ยม!” ซิลเวอร์พูดพร้อมกับมองดูรูปในกล้องของเขา “สมบูรณ์แบบ!”

      เขาพยักหน้าให้เราทั้งคู่ “เอาล่ะ ขอให้สนุกกับงานกันนะทุกคน!”

      ผมกับรูบี้เดินออกมาจากจุดถ่ายรูปแล้วเดินเข้าไปในฝูงชนที่กำลังเฉลิมฉลองกันอย่างสนุกสนาน เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ! ผู้คนกำลังเต้นรำ! หัวเราะ! และสนุกสนานไปกับเทศกาลฮาโลวีน!

      “นายอยากทำอะไรต่อไปล่ะ” รูบี้ถามพร้อมกับมองมาที่ผม

      ผมมองไปรอบๆ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในโลกแห่งความฝัน! ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป! แต่ผมก็รู้ว่าผมอยากจะอยู่กับรูบี้! ผมอยากจะใช้เวลาอยู่กับเธอไปตลอดทั้งคืนนี้!

รางวัลกิจกรรมที่ 1: +50Exp (ผู้ที่ Lv.Max จะได้รับ Point +1 แทน)

รางวัลกิจกรรมที่ 2: 1. +50Exp (ผู้ที่ Lv.Max จะได้รับ Point +1 แทน) หินแห่งนิทรา จำนวน 1 ก้อน

NC

@Mackenzie

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

31 · ตุลาคม · 2025 · 19.15 - 20.00 น.

     หลังจากที่ซิลเวอร์ถ่ายรูปเสร็จ ผมกับรูบี้ก็เดินออกมาจากกลุ่มผู้คน แล้วมุ่งหน้าไปยัง กองไฟเฮสเทีย กองไฟขนาดใหญ่กำลังลุกโชนอย่างอบอุ่น ขับไล่ความเยือกเย็นของค่ำคืนฮาโลวีน ลูกครึ่งจำนวนหนึ่งนั่งล้อมวงอยู่รอบๆ กำลังร้องเพลงค่ายที่ดูคุ้นหู เสียงร้องของพวกเขาทั้งสนุกสนานและโหยหวนปนกันไป มันเป็นเพลงที่ว่าด้วยการผจญภัยอันตรายที่เจือไปด้วยเรื่องราวรักๆ ใคร่ๆ และการเอาชีวิตรอดจากอสุรกาย

     ผมกับรูบี้หาที่นั่งว่างๆ บนท่อนซุงใกล้กองไฟ ผมถอดหัวนกปีศาจออกชั่วคราวเพื่อหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปบ้าง รูบี้เอนตัวพิงกับไหล่ของผมเล็กน้อย ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเธอทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด ความตึงเครียดที่สะสมมาจากการผจญภัยและการต่อสู้ก็เริ่มคลายลง

     “นายดูผ่อนคลายขึ้นเยอะเลยนะ” รูบี้กระซิบข้างหูผม ดวงตาของเธอสะท้อนภาพเปลวไฟที่กำลังลุกโชน

     “ก็แน่ล่ะ” ผมตอบพลางยิ้มออกมา “ไม่มีอสุรกายตัวไหนกล้าเข้าใกล้นายหญิงแห่งแอรีสในชุดแม่มดหรอกนะ”

     รูบี้หัวเราะเบาๆ “แล้วปีศาจนกที่เต็มไปด้วยรอยสักล่ะ ไม่กลัวเหรอ”

     ผมเงียบไปเล็กน้อย “กับเธอ...ผมไม่เคยกลัวอะไร” คำตอบนั้นมันออกมาจากใจจริง มันไม่ใช่คำพูดที่ปรุงแต่ง แต่เป็นความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอจริงๆ

     เรานั่งฟังเพลงไปเงียบๆ เพลงที่ลูกครึ่งเทพคนอื่น ๆ ร้องเริ่มเปลี่ยนไปเป็นเพลงที่พูดถึงความเหงาและการพลัดพรากจากครอบครัว ความรู้สึกที่ลูกครึ่งเทพทุกคนต่างก็รู้จักดี ผมมองไปที่กองไฟแล้วนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา ผมยังคงรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลิเลียน่าอยู่เสมอ

       ในขณะที่เรากำลังนั่งฟังเพลงกันอยู่ จู่ๆ รูบี้ก็กระซิบเบาๆ แล้วเขย่าแขนผม

       

       “เดม่อน...นั่น...ลิเลียน่าใช่ไหม?”

       ผมหันไปมองตามที่รูบี้ชี้! ลิเลียน่า ไทเลอร์ กำลังเดินเข้ามาในงาน เธอสวมชุดแฟนซีสีฟ้าขาวที่ดูสง่างามมาก! ผมสั้นสีบลอนด์ของเธอถูกจัดทรงอย่างสวยงาม! ดวงตาสีเทาของเธอกำลังมองไปรอบๆ! เธอยิ้มให้เพื่อนๆ ที่เดินผ่านไปมา!

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

       หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมาทันที! เธอมางานนี้ด้วย! ผมอยากจะวิ่งเข้าไปหาเธอ! อยากจะบอกเธอว่าผมคิดถึงเธอมากแค่ไหน!

       แต่แล้วผมก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในลอสแอนเจลิส... เอ็มพูซ่าใช้รูปลักษณ์ของลิเลียน่าเพื่อล่อลวงผม! ผมไม่รู้ว่าลิเลียน่าจำผมได้จริงๆ หรือยัง! หรือว่าผมควรจะเดินหนีไป!

       รูบี้มองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่ดูสับสนเล็กน้อย “ฉันไม่เข้าใจว่าพวกนายเป็นอะไรกัน แต่...ถ้าอยากคุยก็ไปคุยเถอะ” เธอพูดอย่างไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของเรา “ลิเลียน่า! ทางนี้!” รูบี้ตะโกนเรียกเธอ

       ลิเลียน่าหันมาตามเสียงเรียก เมื่อเธอเห็นรูบี้และผม (ในชุดปีศาจนก) เธอก็เดินตรงมาหาเราด้วยรอยยิ้มที่สดใส!

       “ไงรูบี้! เดม่อน!” ลิเลียน่าทักทายอย่างร่าเริง ดวงตาของเธอไม่ได้มีแววแปลกใจเหมือนตอนที่เธอความจำเสื่อมอีกแล้ว “ชุดนายเจ๋งมากเลยนะปีศาจนก... เอ่อ... เดม่อน”

       รูบี้มองพวกเราสลับกันไปมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “ฉันยังงงอยู่เลยว่าพวกเธอสองคนไปสนิทกันตอนไหนน่ะ”

       “เราเคย...สนิทกันมาก่อน” ผมพูดอย่างอ้อมแอ้ม มองไปที่ลิเลียน่า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสนเล็กน้อย! ความทรงจำของเธอยังไม่กลับมาทั้งหมด! ผมรู้ว่ามันจะต้องใช้เวลา!

       ลิเลียน่าพยักหน้าอย่างช้าๆ “ใช่...ฉันก็รู้สึกแบบนั้นแหละ มันเหมือนกับว่า...เราเคยมีอะไรบางอย่างร่วมกัน” เธอหันไปยิ้มให้รูบี้ “แต่เอาเถอะ...มานั่งด้วยกันสิรูบี้! แล้วเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิว่าพวกเธอไปทำอะไรกันมาบ้างหลังจากกลับมาจากภารกิจที่แอนตาร์กติกา”

       รูบี้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างๆ ลิเลียน่า “แน่นอนอยู่แล้ว! เรื่องมันยาวมากเลยนะ! ต้องเริ่มจากเรือมินิบานาน่าของรีชาเลยไหมล่ะ!”

       เธอเล่าอย่างออกรสออกชาติ ตั้งแต่การเผชิญหน้ากับบุตรแห่งเฟนริลที่บอสตัน ไปจนถึงการเดินทางอันน่าปวดหัวไปยังแอนตาร์กติกา โดยเน้นไปที่ความฉลาดของรีชาในการใช้เรือมินิบานาน่าและการที่เธอได้น้ำตาแห่งนิมฟ์มา

       “แล้วตอนที่นายโดนคำสาปของแอรีสล่ะเดม่อน” รูบี้หันมามองผม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “นายรู้สึกยังไงบ้างตอนนั้น”

       ผมเงียบไปเล็กน้อย ผมมองไปที่กองไฟที่กำลังลุกโชน “มัน...เจ็บปวด” ผมตอบอย่างตรงไปตรงมา “แต่ผมก็ต้องทำ ผมไม่สามารถปล่อยให้แอรีสทำร้ายเพื่อนของผมได้” ผมมองไปที่รูบี้แล้วก็ยิ้มให้เธอ “เธอคือเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดในโลก”

       รูบี้หน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ “ฉันรู้...ฉันรู้ว่านายรักฉันมากแค่ไหน”

       ลิเลียน่านั่งฟังอยู่เงียบๆ แต่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน เมื่อรูบี้พูดจบ เธอก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เดม่อน...ฉันยังจำไม่ได้ทั้งหมดว่าเราเคยสนิทกันขนาดไหน แต่ความทรงจำของฉันหายไปตอนที่ฉันไปทำภารกิจกับเฟเรียที่เฮติใช่ไหม”

       คำถามของลิเลียน่าทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด ผมมองไปที่เธอแล้วก็พยักหน้าอย่างช้าๆ “ใช่ลิเลียน่า...มันเป็นภารกิจนั้น” ผมตอบอย่างเศร้าสร้อย “มันเป็นสิ่งที่...ผมยังทำใจไม่ได้จนถึงทุกวันนี้”

       รูบี้สังเกตเห็นบรรยากาศที่ตึงเครียด เธอกระแอมไอเบาๆ แล้วพูดว่า “เอาเถอะน่า! อย่าไปพูดถึงเรื่องเศร้าๆ เลย! เรามาสนุกกับฮาโลวีนกันดีกว่า!”

       ลิเลียน่ายิ้มให้รูบี้อย่างซาบซึ้งใจ “ใช่! รูบี้พูดถูก! เรามาสนุกกับฮาโลวีนกันดีกว่า!”

       เธอยื่นมือมาจับที่มือของผม “เดม่อน...ฉันไม่รู้ว่าเราเคยเป็นอะไรกันมาก่อน แต่ฉันรู้ว่าฉันอยากจะรู้จักนายมากขึ้น”

       ผมมองไปที่มือของเธอที่กำลังจับมือของผมอยู่ หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมาทันที ผมบีบมือของเธอกลับเบาๆ “ผมก็เหมือนกันลิเลียน่า... ผมก็อยากจะรู้จักเธอมากขึ้น”

       เราทั้งสามคนนั่งคุยกันต่อไปอีกนาน รูบี้เล่าเรื่องราวตลกๆ ในค่ายให้ลิเลียน่าฟัง ส่วนผมก็คอยเสริมในสิ่งที่เธอเล่าขาดไป ผมรู้สึกเหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้นแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะยังมีเรื่องที่ต้องจัดการกับความทรงจำของลิเลียน่า... แต่ผมก็รู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว!

       ผมมองไปที่กองไฟที่กำลังลุกโชน แสงไฟนั้นส่องประกายแสงออกมาอย่างอบอุ่น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในโลกแห่งความฝัน ผมไม่อยากให้ค่ำคืนนี้จบลงเลย!

NC

Moneka HONOR

กิจกรรมที่ 1 : ลูกแก้วเวทมนตร์ Trick or Treat

character TGC IN แคมป์ฮาล์ฟบรื๋อออ~

Viola Lenovencia

สิงสู่โดย Moneka M. Blossom (เทศกาลวันฮาโลวีน IN ฮาล์ฟบลัด)

แสงเทียนสีม่วงส่องวับระยับบนโต๊ะยาวหน้ากระท่อมหมายเลข 20 กลิ่นกำยานผสมกลิ่นสมุนไพรลึกลับของบ้านเฮคาทีลอยคลุ้งในอากาศ ยามนั้นท้องฟ้าคล้ำลงเหลือเพียงเสี้ยวแสงจันทร์ที่ลอดผ่านม่านหมอกสีเงินในช่วงเวลาที่ไร้ซึ่งกลางคืนและพลบค่ำมาเคียงแทน

วิโอล่าปรากฏตัวในชุดเดรสธีม La Catrina ผ้ากำมะหยี่ดำสนิทปักลายดอกไม้หลากสี โดยเฉพาะดอกบานชื่นสีม่วงเข้มและส้มสดที่เบ่งบานกลางลำตัว กระโปรงแผ่ยาวเป็นชั้นบางของผ้าทูลล์โปร่งราวหมอกแห่งยมโลก เธอเดินผ่านแสงเทียนด้วยท่วงท่าราวเจ้าหญิงจากแดนวิญญาณ เสียงกระดิ่งเงินตรงข้อเท้าเล็ก ๆ ดังกรุ๊งกริ๊งทุกย่างก้าว สะท้อนแสงกับดวงตาใสวาวของเธอ รอบตัวคือเหล่าเดมิก็อดมากหน้าหลายตาที่กำลังเข้าร่วมกิจกรรมวันฮาโลวีน และตรงนั้นมีลูกแก้วสีม่วงอมครามลูกหนึ่งวางอยู่กลางแท่นหิน เป็นลูกแก้วปริศนาที่แม้เหล่าบุตรเฮคาทีก็ไม่อาจทราบได้ว่ามันมาจากไหน

นิโคไล ครอฟต์ หนุ่มสายเลือดเฮคาทีผู้รับหน้าที่เป็นเจ้าภาพในค่ำคืนนั้นก้าวออกมาจากเงามืด เขาสวมเสื้อคลุมกำมะหยี่สีไวโอเล็ตเข้ม ขลิบด้วยด้ายเงิน ผมสีดำของเขาเปล่งประกายเมื่อแสงเทียนสะท้อนเข้ามาในดวงตา “คืนนี้…” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นแผ่วเบา “เพียงเอื้อมมือแตะลูกแก้วแห่งเฮคาที แล้วปล่อยให้โชคชะตาเลือกข้างคุณ จะเป็นพรแห่งความหวาน… หรือคำสาปแห่งราตรี? กล้าพอไหมที่จะกระซิบคำว่า Trick or Treat แล้วปล่อยให้เวทมนตร์ตอบกลับเอง…”

วิโอล่ากลืนน้ำลายเบา ๆ ความอยากรู้อยากเห็นในดวงตาสีอำพันสะท้อนแสงเทียนราวประกายทองคำ เธอหัวเราะคิกเบา ๆ อย่างไม่รู้ว่าอันตรายที่แท้ซ่อนอยู่ตรงหน้า “Trick or Treat… ฟังดูไม่เลวเลยนะคะ monsieur ครอฟต์” นิโคไลแย้มยิ้มมุมปากบางเฉียบ “ถ้าอย่างนั้น ลองดูสิครับ” เขาก้าวเข้ามาใกล้จนปลายเสื้อคลุมของเขาแทบแตะชายกระโปรงของเธอ “ทาบฝ่ามือไว้ใกล้ลูกแก้ว แล้วหลับตาลง ตั้งจิตให้นิ่ง… แล้วพูดออกมา”

วิโอล่าทำตามอย่างว่าง่าย ฝ่ามือขาวนวลยกขึ้นเหนือลูกแก้วที่เรืองแสงสลับม่วงฟ้า สายลมเย็นจัดพัดผ่านเบา ๆ ผ้าคลุมไหล่ปลิวแผ่วราวกลีบดอกลาเวนเดอร์ในยามราตรี เธอหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยเสียงแผ่วหวาน

“Trick or Treat…”

แสงภายในลูกแก้วค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นประกายสีม่วงอมฟ้าอ่อน ก่อนจะมีม้วนกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ลอยออกมาจากภายในหมุนคว้างช้า ๆ อยู่เหนือฝ่ามือของวิโอล่า เสียงกระดิ่งเวทมนตร์ดังแผ่วคล้ายเสียงหัวเราะของเทพีเฮคาทีเอง ก่อนที่ม้วนนั้นจะคลี่ออกกลางอากาศ เผยข้อความที่เขียนด้วยหมึกเงินสะท้อนแสงเทียนว่า

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

@Mackenzie 

วิโอล่าชะงักไปครู่ ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างราวกับจะร้องว่า ไม่นะ! แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้ เธอยกมือแตะผมตัวเองเบา ๆ พึมพำกับตัวเอง “เรื่องผีเหรอคะ... มันต้องน่ากลัวขนาดไหนกันนะ…” เสียงเธอแผ่วราวกับเด็กที่ถูกบังคับให้เล่าเรื่องในคืนฝนตกกลางป่าช้า ขณะนิโคไลยืนอยู่ตรงหน้า แววตาของเขาเต็มไปด้วยความขบขัน

“ถ้าไม่เล่าก็อดรางวัลนะ, ma chère” เขาเอ่ยบอก “แล้วจะไม่กล้าเรียกตัวเองว่ากระต่ายขาวแห่งอะโฟรไดท์อีกเลยนะครับคุณวิโอล่า” คำพูดนั้นทำให้เธอแก้มขึ้นสีระเรื่อทันที “กะ...ก็ได้ค่ะ!” เธอพูดเสียงเบาแต่แฝงความมุ่งมั่น “แต่ถ้าฉันฝันร้ายคืนนี้ ฉันจะตามไปขู่คืนแน่ ๆ เลยนะ monsieur ครอฟต์”

เธอขยับตัว ยืนหลังตรง มือทั้งสองประสานไว้ตรงหน้า เสียงเทียนแตกเปรี๊ยะในบรรยากาศเงียบสงัด ขณะเธอเริ่มเล่าเสียงแผ่ว “เพื่อนของฉัน...เป็นคนไทยค่ะ เธอเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง เป็นคนที่ชอบของเก่า ของโบราณมาก วันหนึ่งเธอได้รับมอบหมายให้จัดทำทะเบียนวัตถุโบราณประเภทอาวุธ... ดาบนักรบเก่าที่ลงอักขระไว้เต็มทั้งเล่ม” วิโอล่าพูดช้าลง ทุกคนรอบวงเงียบฟังจนแม้แต่เสียงลมก็หายไป

“เธอบอกว่าแค่จับมันก็รู้สึกเย็นขึ้นมาถึงกระดูก แต่ก็ไม่ได้สนใจ จัดการงานจนเสร็จ แล้วขับรถกลับที่พักตอนค่ำ พอถึงหอพัก รูมเมทกลับไม่ยอมเปิดประตูให้… เขาถือของในกำมือไว้แน่นมีอะไรบางอย่างในมือ เหมือน…เกลือค่ะ แล้วเขาก็สาดใส่เธอ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกได้เอง…” วิโอล่าหยุดเสียงสั่นเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากล่าง แล้วจบประโยคสั้น ๆ “หลังจากนั้น เธอก็…”

เสียงเทียนดังเปรี๊ยะอีกครั้ง ก่อนที่ความเงียบจะกลับมา นิโคไลกะพริบตา มุมปากยกขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะแห้ง “โอเคครับ ๆ ไม่ต้องเล่าต่อแล้ว” เขายื่นมือไปหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ที่มีตราเฮคาทีประทับอยู่ จากนั้นเปิดออกเผยให้เห็นหินตีบวกสีฟ้าใสสิบก้อนที่เรืองแสงในมือราวของเล่นจากมิติอื่น

วิโอล่ารับของขวัญมาด้วยท่าทีเขินอาย ยิ้มเล็ก ๆ จนดวงตาโค้งเป็นเสี้ยว “ขอบคุณค่ะ monsieur ครอฟต์... แต่ฉันขอไม่เล่าเรื่องแนวนี้อีกนะคะ ให้ตายสิ ใจเต้นจะตายอยู่แล้ว แล้วพบกันนะคะ” เธอกุมอกตัวเองเบา ๆ ก่อนหัวเราะกลบความกลัว พลางยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อย เดินหันหลังออกจากวงพิธีไปอย่างสง่างาม ผ้าคลุมยาวปลิวไหวตามแรงลมเย็น กลีบดอกไม้เรืองแสงที่ประดับบนเดรสสะท้อนกับแสงเทียนสุดท้ายเป็นประกายราวดวงดาว ก่อนที่เธอจะมุ่งหน้าไปยังกิจกรรมถัดไป

รางวัลการเข้าร่วมกิจกรรม ลูกแก้วเวทมนตร์ Trick or Treat

1. +50Exp (ผู้ที่ Lv.Max จะได้รับ Point +1 แทน)

2. ขนมจากร้านสารพัดเร็วไว จำนวน 1 อย่าง (ผู้จัดงานจะสุ่มจากวงล้อแล้วส่งให้)

3. หินตีบวก 10 ก้อน

Moneka HONOR

กิจกรรมที่ 2 : ถ่ายรูปอวดชุดสวยวันปล่อยผี

character TGC IN แคมป์ฮาล์ฟบรื๋อออ~

Viola Lenovencia

สิงสู่โดย Moneka M. Blossom (เทศกาลวันฮาโลวีน IN ฮาล์ฟบลัด)

เพียงไม่กี่ก้าวที่วิโอล่าเดินห่างจากซุ้มกิจกรรมเก่ามา ลมเย็นจากป่าด้านหลังค่ายก็พัดกลีบดอกไม้สีม่วงเข้มปลิววนรอบชายกระโปรงของเธอ กลิ่นควันจากคบเพลิงผสมกลิ่นกำยานยังอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงทุ้มแหบห้าวดังขึ้นจากมุมเต็นท์ข้างทาง “เฮ้ เดี๋ยวก่อน เธอเด็กหงส์ขาวบ้านอะโฟรไดท์ใช่ไหมนั่น”

สิ้นคำเรียกวิโอล่าหยุดเท้ากระทันหัน เธอหันไปตามเสียงด้วยแววตาแปลกใจ แล้วก็พบชายร่างสูงในชุดเชิ้ตผ้าเนื้อดีสีเขียวเข้ม แขนเสื้อพับลวก ๆ ถึงศอก ผมสีเงินอมทองสะท้อนแสงไฟจนดูแทบเรือง สันกรามคมกับดวงตาสีเทาอมเขียวเฉียบเย็นแบบคนที่เคยผ่านสมรภูมิชีวิตมามาก เขาคือ ซิลเวอร์ ควินน์ หนุ่มเลือดเทพีเฮคาทีที่ขึ้นชื่อเรื่องเวทมนตร์และกำปั้นพอ ๆ กันจนพอจะได้คำว่าฉาวโฉ่  “ขอเก็บภาพเธอหน่อยสิ ชุดนั่นมันเหมือนหลุดจากโลกวิญญาณเลยนะ” เขาพูดยิ้มกว้างแบบไม่รอคำอนุญาตเสียด้วยซ้ำ กล้องในมือเขาเรืองแสงเล็กน้อย

วิโอล่ากะพริบตาอย่างงุนงง แต่เมื่อเห็นแววตาไม่เจตนาร้ายของเขาก็หัวเราะเบา ๆ “ได้ค่ะ แต่ช่วยทำให้ฉันดูดีด้วยนะคะ ฉันอุตส่าห์แต่งทั้งวันเลย”

[ภาพนิ่ง]

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว” ซิลเวอร์ว่าพลางยกกล้องขึ้น วิโอล่าขยับท่าเล็กน้อย มือแตะมงกุฎดอกไม้บนศีรษะ แหงนหน้าขึ้นเล็กน้อยในมุมที่แสงเทียนสาดกระทบผิวพอดี ท่วงท่าเธออ่อนช้อยและดูมีชั้นเชิงจนแม้แต่ซิลเวอร์เองยังต้องแค่นเสียง “หึ...ให้ตายสิ ถ้ามีงานแฟชั่นโชว์ในยมโลก เธอคงได้รางวัลใหญ่แน่” เสียงกล้องดังแชะ ก่อนประกายแสงเงินจะล้อมรอบร่างเธอชั่ววินาที เมื่อมันจบลงวิโอล่าจึงก้มศีรษะยิ้มอย่างสุภาพ “ขอบคุณนะคะ คุณซิลเวอร์”

เขาเก็บกล้องลงในกระเป๋าเสื้อ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก แค่เห็นอะไรสวย ๆ ก็อยากถ่ายเก็บไว้เท่านั้นเอง... อ้อ มีอีกกิจกรรมหนึ่งนะ มันจัดอยู่ที่เตาไฟบูชาเทพเฮคาที เป็นพิธีเผาของถวาย ขอพรอะไรพวกนั้นน่ะ”

วิโอล่าดวงตาเป็นประกายทันที “จริงเหรอคะ! ฟังดูดีมาก ฉันอยากเข้าร่วมอยู่พอดีเลยค่ะ”

“งั้นก็ดี รีบไปก่อนที่คนอื่นจะต่อแถวกันเยอะหมดล่ะ” เขายักคิ้วขี้เล่น แต่เสียงยังคงติดหยอกแบบคนที่ไม่ชอบให้ใครเห็นว่าตัวเองเอ็นดู

“ขอบคุณค่ะ” เธอก้มหัวให้เล็กน้อย ผ้าคลุมไหล่สีม่วงโปร่งพลิ้วตามแรงลม ขณะที่เธอเดินผ่านเขาไปกลิ่นน้ำหอมกุหลาบขาวจาง ๆ ลอยแตะปลายจมูกของเขา ซิลเวอร์มองตามร่างนั้นไปจนลับตาพลางขยับมุมปาก แสงไฟจากเตาเทพปลายทางสะท้อนแผ่นหลังของวิโอล่า เธอก้าวอย่างสง่ามั่นคง ราวกับแสงดาวเดินผ่านเงาไฟที่เต้นระยับในราตรีแห่งเวทมนตร์ คืนนี้ หงส์ขาวแห่งอะโฟรไดท์กำลังมุ่งหน้าเข้าสู่พิธีบูชาที่แม้แต่เทพียังเฝ้ามองอย่างอ่อนโยน

รางวัลการเข้าร่วมกิจกรรม ถ่ายรูปอวดชุดสวยวันปล่อยผี

1. +50 Exp (ผู้ที่ Lv.Max จะได้รับ Point +1 แทน)

2. หินแห่งนิทรา จำนวน 1 ก้อน

Xolotl HONOR

วันที่ 31 เดือน ตุลาคม ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 17.00 น. ณ กองไฟเฮสเทีย วันฮาโลวีน 2025

◀️┃▶️

ยามสนธยาของวันที่ 31 ตุลาคม ค่ายฮาล์ฟบลัดถูกแต่งแต้มด้วยแสงไฟสีส้มทองระยิบระยับจากโคมผีฟักทองที่ลอยอยู่ทั่วลาน บางอันส่องเงาโยกไหวบนพื้นดินราวเปลวไฟมีชีวิต เสียงหัวเราะของลูกครึ่งเทพเจ้าแต่ละกลุ่มดังผสมกับเสียงเพลงบรรเลงเบา ๆ จากเวทีไม้ตรงศูนย์กลาง เหล่าเด็กจากกระท่อมต่าง ๆ พากันแต่งชุดแฟนซีเต็มยศ แวมไพร์ แม่มด ปีศาจ ไปจนถึงเหล่านักรบในชุดเกราะวิบวับ คีอาร์ โซล็อตล์ เดินท่ามกลางความจอแจนั้นในชุดแม่ชีสีดำสนิทที่ตัดกับผิวซีดอมชมพูของเธออย่างชัดเจน 

เธอขยับกรอบแว่นกลมให้เข้าที่อีกครั้งตามนิสัย ดวงตาเทาอมเขียวกวาดมองรอบ ๆ อย่างเย็นชาแต่ก็มีประกายของความสงสัยซ่อนอยู่ในนั้น นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้ยืนอยู่ท่ามกลางเทศกาลที่ผู้คนเรียกว่าฮาโลวีน ไม่มีเสียงของแม่ ไม่มีคำสั่ง ไม่มีกรงขังของกฎตระกูล มีเพียงกลิ่นเพลย์มอร์แตงโมและเมนทอลที่ลอยคลุ้งอ่อน ๆ รอบตัวเธอ เหมือนบอกว่าครั้งนี้...เธอเป็นอิสระ

ที่ลานกองไฟของเทพีเฮสเทีย เด็กชายคนหนึ่งผมยุ่งนิด ๆ กำลังควบคุมกิจกรรมด้วยสีหน้าร่าเริง เขาคือนิโคไล ครอฟต์ เดมิก็อดสายเลือดเทพีเฮคาที ผู้มีแววตาเฉียบแสงแต่ท่าทีเป็นมิตรจนน่าประหลาดใจ “อยากลองดูไหม? ลูกแก้วพลังเวท มันทำนายชะตาได้” เขาชูวัตถุทรงกลมขนาดเท่ากำปั้นซึ่งเรืองแสงอ่อน ๆ อยู่ในมือ คีอาร์มองมันด้วยสายตานิ่งเฉยแต่ก็พยักหน้าช้า ๆ เหมือนเพียงทำเพื่อไม่ให้ขัดบรรยากาศ

“วางมือไว้ใกล้ ๆ ลูกแก้ว หลับตา ตั้งสมาธิ แล้วพูดว่า Trick or Treat นะ” น้ำเสียงของนิโคไลเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น เธอทำตามอย่างไม่พูดอะไร ลมหายใจเธอเย็นจนกลั่นเป็นไอเมื่อกระทบแสงไฟ ความเงียบชั่ววินาทีกลายเป็นแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ ที่วิ่งผ่านพื้น ลูกแก้วเริ่มส่องประกายสีน้ำเงินเรืองรอง ก่อนม้วนกระดาษเล็ก ๆ จะค่อย ๆ ลอยออกมาจากข้างใน

@Mackenzie 

“Treat คุณโชคดีมาก!” เสียงของเด็กชายหลุดขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้างราวกับผู้ประกาศผลรางวัลใหญ่ เขารีบหยิบถุงผ้าใบเล็กที่ผูกเชือกสีทองส่งให้ “นี่ หินมูนไนท์สโตน ห้าก้อน ของรางวัลพิเศษจากเฮคาทีเองเลยนะ”

คีอาร์กระพริบตาเบา ๆ แล้วรับถุงมาโดยไม่พูดอะไร น้ำเสียงเด็กคนนั้นยังตามมาพร้อมรอยยิ้ม “เธอโชคดีจริง ๆ นะ” แต่เธอเพียงเอ่ยตอบเบา ๆ คล้ายลมหายใจ “บางทีโชคดี...อาจแค่คำปลอบใจของโลกที่ไม่ยุติธรรมค่ะ”

นิโคไลนิ่งไปครู่หนึ่ง แววตาเขาอ่านไม่ออกว่าเธอล้อเล่นหรือจริงจัง แต่รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากของคีอาร์ก็ทำให้เขาหัวเราะในลำคอ “เธอนี่แปลกดีนะ” เขาพูดพร้อมเกาศีรษะ แต่เธอเพียงยักไหล่และถอยหลังออกจากลานกองไฟ เดินต่อไปอย่างสงบ

แสงของกองไฟสะท้อนบนกระจกแว่นกลมของเธอราวเปลวเพลิงในหิมะ ชุดแม่ชีพริ้วไหวเล็กน้อยตามแรงลมเหนือที่เธอไม่รู้ว่ามาจากธรรมชาติหรือจากสายเลือดในตัวเอง ก้อนหินมูนไนท์ในถุงเล็กสะท้อนแสงดั่งกลีบจันทร์ เธอคิดเงียบ ๆ ว่าบางทีของขวัญอาจไม่ใช่สิ่งจากเทพี แต่เป็นการยอมให้ตัวเองได้อยู่ในคืนเทศกาลแบบคนอื่นเสียที ขณะเธอก้าวออกห่าง เสียงเด็กชายยังดังตามหลัง “อย่าลืมมาลองกิจกรรมต่อไปนะ!” เธอหยุดชั่วครู่ หันกลับมามอง เห็นนิโคไลกำลังพูดคุยกับเด็กคนอื่นอย่างอารมณ์ดี เธอไม่ตอบ เพียงปล่อยผมสีทองแดงให้พลิ้วเล่นกับลม ก่อนเดินต่อไปอย่างเงียบงัน

ลมยามค่ำที่เป็นช่วงเวลาพลบค่ำแทนของคืนฮาโลวีนพัดกลีบเถาวัลย์แห้งให้ไหวเบา ๆ ท่ามกลางแสงโคมฟักทองที่ลอยเป็นระย้าเหนือศีรษะ คีอาร์ก้าวพ้นมุมเต็นท์กิจกรรมมาเพียงห้าถึงหกก้าว ก็หยุดเมื่อชายหนุ่มผมทองเงินที่สะท้อนแสงไฟราวใบมีดคมขยับเข้ามา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีหม่นพอเหมาะ หางตาคมกริบแตะแววซุกซน สายเลือดเฮคาทีที่คุ้นกลิ่นควันธูปและดินทางแยก “ค่ำดี แม่ชีตัวน้อย” เสียงทุ้มนุ่มเอื้อนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มแนวเฉียง เขายกกล่องถ่ายรูปสีดำขอบหนังท่าทางมีราคาออกมา “ซิลเวอร์ ควินน์ อยากเก็บภาพไว้สักช็อต รับรองแสงสวยกว่าดวงจันทร์ซีกนี้อีก”

คีอาร์กระพริบตาหนึ่งครั้ง ดวงตาเทาอมเขียวสะท้อนเปลวไฟชั่ววูบ เธอไม่ตอบรับด้วยคำ แต่ขยับปลายนิ้วดันกรอบแว่นกลมให้เข้าที่ แล้วเคลื่อนกายครึ่งก้าวยืนตรงพื้นกรวดที่สะอาดที่สุด เธอเอียงหน้าองศาที่คำนวณแล้วว่าจะทำให้กรอบใบหน้าดูอ่อนกว่าอายุจริงเล็กน้อย ปล่อยผมสีบลอนด์ทองแดงให้ทิ้งแนวลงบนบ่า มือข้างหนึ่งแตะชายแขนเสื้อสีขาวให้เกิดเส้นนำสายตา ขณะที่ริมฝีปากขยับยิ้มบางแบบเด็กดีที่เลี้ยงด้วยกฎระเบียบ หน้ากากใสราบเรียบที่เธอสวมอย่างเชี่ยวชาญ

ชัตเตอร์จากกล่องถ่ายรูปดัง แชะ พร้อมประกายเวทวูบสั้น ๆ ละอองแสงจาง ๆ เหมือนฝุ่นเงินแตกตัวกลางอากาศ “ยอดไปเลย” ซิลเวอร์หัวเราะเบา ๆ กลิ่นน้ำหอมราคาถูกปนควันไฟ กลิ่นของคนเติบโตจากเขตที่ชีวิตมีรอยหยาบ ผ่านจมูกไปเพียงชั่วครู่ เขาเช็กภาพบนแผ่นจอแล้วผายมือยกย่อง “ชุดแม่ชีตัดกับแว่นได้ร้ายกาจ ใครเห็นก็ต้องหยุดมองเลยเนี้ย ซิ่มพวกโอตาคุกันชัว”

คีอาร์ก้มศีรษะเล็กน้อยให้พองาม “ขอบคุณค่ะ” น้ำเสียงราบเรียบเหมือนผิวน้ำแข็งไร้รอยคลื่น เธอรับแผ่นภาพสำเนาที่ม้วนตัวเป็นริบบิ้นเก็บไว้ในถุงผ้าแตงโมที่พาดไหล่โดยไม่รีรอ

“อ้อ! อย่าลืมแวะเตาไฟนะ” ซิลเวอร์ชี้ปลายคางไปยังแนวเปลวเพลิงอีกฟากที่ผู้คนต่อคิวโยนขนมลงในเตา “คืนนี้ทางแยกเปิดกว้างเป็นพิเศษ เฮคาทีอารมณ์ดี ใครเผาขนมใต้สู่พิภพจะได้พรเรื่องเส้นทาง...เธออาจจะชอบ” น้ำเสียงเจือกลิ่นเย้าหยอก แต่มีประกายจริงจังอยู่ลึก ๆ แบบคนเคยหลงทางแล้วรู้ดีว่าการมีทางออกสำคัญเพียงใด

คีอาร์ช้อนตาขึ้นมองเสี้ยววินาที ประเมินอย่างสั้นกระชับ กิจกรรมหนึ่ง หน่วยเวลาไม่เกินสามนาที โอกาสได้รับทรัพยากรไม่แน่นอนแต่ต้นทุนต่ำสมการบอกว่า คุ้ม เธอจึงพยักหน้า “รับทราบค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ” แล้วขยับจะก้าวผ่าน

ซิลเวอร์เอียงศีรษะ แววตาอบอุ่นแบบคนเคยรับหมัดจากโลกมามากพอกับพร้อมแจกหมัดกลับให้มัน “คืนนี้ขอให้เจอแต่ Treat นะ เจ้าเด็ก” เขาวางคำท้ายอย่างขำ ๆ ตามสไตล์ แต่สายตาไม่ได้ล้อเลียน ออกจะคล้ายการคุ้มกันให้ห่าง ๆ มากกว่า เธอหยุดเพียงเพื่อฝากประโยคสั้น ๆ ไว้ในอากาศ “ฉันไม่หวังพึ่งโชคค่ะ แต่จะไป เพื่อไม่เสียโอกาส” แล้วหมุนตัวจากไป ชายผ้าสีดำของชุดแม่ชีสะบัดเฉียดลมเหนือที่กำลังแว่วผ่านลานค่าย เปลวไฟจากเตาเฮสเทียเต้นไหวเป็นเส้นนำทางอยู่ไกล ๆ

รอบตัวมีเสียงหัวเราะและเสียงรองเท้าวิ่งของเหล่าเดมิก็อด คีอาร์ก้าวยาวสม่ำเสมออย่างคนรู้ทิศ เธอขยับแว่นนิดหนึ่ง กลิ่นลูกอมแตงโมกับเมนทอลฟาดปลายลิ้นให้คมขึ้นเหมือนเตือนใจ หัวใจยังคงว่างเย็นดังเดิม แต่คืนนี้ อย่างน้อย เธออนุญาตให้ภาพถ่ายหนึ่งใบ และคำชวนเผาขนมหนึ่งครั้ง เดินเข้ามาอยู่ในตารางเวลาที่เธอเลือกเอง

รางวัลการเข้าร่วมกิจกรรม ลูกแก้วเวทมนตร์ Trick or Treat

1. +50Exp (ผู้ที่ Lv.Max จะได้รับ Point +1 แทน)

2. ขนมจากร้านสารพัดเร็วไว จำนวน 1 อย่าง (ผู้จัดงานจะสุ่มจากวงล้อแล้วส่งให้)

3. หินมูนไนท์สโตน 5 ก้อน

รางวัลการเข้าร่วมกิจกรรม ถ่ายรูปอวดชุดสวยวันปล่อยผี

1. +50 Exp (ผู้ที่ Lv.Max จะได้รับ Point +1 แทน)

2. หินแห่งนิทรา จำนวน 1 ก้อน

ThirdNPC Cabin #27 Harmonia

ณ กองไฟแห่งเฮสเทีย
๓๑ ตุลาคม ๒๕๖๘ เวลา ๑๗:๐๐ น. เป็นต้นไป

เทศกาลฮาโลวีน ฟังดูคล้ายกับเป็นสิ่งที่ห่างไกลจากเดมิก็อดหนุ่มน้อยชาวไทยหัวใจสยามเมืองยิ้ม ไตรทัศน์ ร่วมธรรม หรือ เติร์ด รู้จักเทศกาลนี้เพียงแค่ชื่อ เคยเห็นแค่ภาพข่าวในโทรทัศน์ว่าเหล่าวัยรุ่นชายหญิงมักจะแต่งตัวเป็นผีออกมาเที่ยวกลางคืนกัน สำหรับชาวไทยฮาโลวีนเป็นเพียงแค่เทศกาลหนึ่งจากตะวันตกที่สร้างความบันเทิงแต่มิได้ข้องเกี่ยวกับหลักศาสนา ลอยกระทง ที่ถูกจัดขึ้นในช่วงเวลาไล่เรี่ยกันออกจะคุ้นชินสำหรับเด็กชายเสียมากกว่า แถมบ้านของเขายังอยู่ใกล้สถานที่จัดงานวันเพ็ญเดือนสิบสองอีกด้วย

แต่ในเมื่อเด็กสุพรรณได้มาโกอินเตอร์ถึงนิวยอร์ก ไตรทัศน์ก็ไม่ลืมความเป็นไทย เขาแต่งกายด้วย ชุดกุมารทอง ที่พี่นีน่า พี่สาวแท้ ๆ อดีตสมาชิกค่ายฮาล์ฟบลัดส่งชุดผีสไตล์ไทยมาให้ราวกับจะหวังพึ่งน้องชายใช้โอกาสนี้ประชาสัมพันธ์ผีเด็กไทยด้วยพลังของ ซอฟต์พาวเวอร์

พี่นีน่า ผมจะไม่ทำให้พี่และคนไทยทุกคนต้องผิดหวัง!

เด็กหนุ่มย้ำกับตัวเองอย่างฮึกเหิมก่อนจะพาร่างตุ้ยนุ้ยออกมาจากกระท่อมหมายเลข 27 เพื่อมาสู่กองไฟเฮสเทียที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแค่ก้าวเท้าออกมาไม่กี่ก้าวก็เจอ สถานที่ถูกประดับประดาอย่างเรียบง่ายด้วยไอเท็มสีม่วงและส้มซึ่งเป็นสีประจำเทศกาล  โชคดีที่ช่วงเวลาพลบค่ำถูกกู้คืนมาได้ทดแทนรัตติกาล มิเช่นนั้นเทศกาลปล่อยผีฝรั่งในปีนี้ต้องจืดชืดแน่ ๆ

กรุ๊งกริ๊ง ๆ

เสียงของสายสังวาลที่ซื้อมาจากสำเพ็งกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งตามการขยับตัวของหนุ่มน้อยร่างอวบ (ระยะสุดท้าย) เรียกความสนใจจากผู้ที่มาร่วมงานให้มองกันเป็นตาเดียว หลายคนเริ่มซุบซิบด้วยความสงสัย เพราะว่าพวกเขาไม่เคยเห็นภูติผีปีศาจตนไหนมีรูปลักษณ์เช่นนี้มากก่อน

จนความโดดเด่นของทองคำเปลวระยิบระยับกระแทกตาของซิลเวอร์เข้าอย่างจังจนถูกกวักมือเรียก

"เฮ้เจ้าเด็ก! แต่งตัวได้แสบสัน แสบตา แสบดากดีจริง ๆ สนใจถ่ายรูปก่อนเข้างานไหม?"

ถ่ายรูปที่ว่าคือยังไงนะ? ถ่ายรูปแล้วติดจานขายเหมือนตอนที่เขาไปทัศนศึกษาที่ซาฟารีเวิร์ลหรือเปล่า?

"ถะ..ถ่ายรูปเหรอครับ" ไตรทัศน์เอ่ยถามด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงเหน่อแบบต้นตำหรับชาวสุพรรณบุรีน้ำเสียงตะกุกตะกัก "ผมไม่ได้พกเอาเงินมา...."

คำตอบนั้นทำเอาพี่ชายร่างสูงจากบ้านเฮคาทีชะงักก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

"ให้ตายสิเจ้าเด็ก! คนอย่างซิลเวอร์ ควินน์ไม่ไถตังค์เด็กหรอกน่า! ฉันแค่จะรวมรูปถ่ายของคนในค่ายมาติดบอร์ดไว้เป็นที่ระลึกน่ะ แบบนี้ไงล่ะ"

หนุ่มผมเงินในชุดพ่อมดโชว์รูปโพลาลอยด์ภาพถ่ายของผู้แต่งชุดแฟนซีเข้าร่วมงานก่อนหน้าให้เติร์ดดู มีทั้งชีเปลือยสวมหัวอีกา แม่มด เจ้าหญิงอลิซ (?) และแม่ชี เมื่อเห็นว่าผู้จัดงานไม่มีทีท่าว่าจะเก็บเงินก็โล่งใจ

"ได้สิครับพี่ชาย ถ้างั้นผมขอรบกวนด้วย ผมเติร์ดนะฮะ มาจากประเทศไทย" (สำเนียงเหน่อ)

"เจ้าเด็กเติร์ดสินะ มาจากไทยงั้นรึ ฉันเพิ่งไปมาเองช่วงกลางปี ถึงว่า นายแต่งตัวเหมือน เอ่อ.. อะไรนะ พี่เจ้าที่ที่เห็นแถวสุวรรณบูม" ซิลเวอร์ยักไหล่

"สุวรรณภูมิครับพี่" เขาแก้ด้วยสำเนียงเหน่อ "แต่ดีใจที่พี่รู้จักครับ ผมไม่ได้แต่งตัวเป็นเจ้าที่ แต่ความจริงคือกุมารทอง (Golden Boy)"

"โฮ่ โกลเดนบอยเชียว แต่งเป็นมรดกโลกเลยร้ายนี่หว่า ส่วนจะบูม จะพูม อะไรก็เถอะ เอาเป็นว่านายมายืนตรงนี้ แล้วเก๊กท่าหล่อ ๆ เดี๋ยวฉันจะถ่ายรูปให้"

ซิลเวอร์ชี้นิ้วสั่งจัดฉากให้เรียบร้อย ส่วนเติร์ดได้แต่ยิ้มแหยเพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจไปคนละอย่าง แต่ไม่เป็นไร โกลเดนบอยแห่งพิมายก็ถือเป็นซอฟต์พาวเวอร์อันโด่งดังของไทยเช่นกัน

ไตรทัศน์ขยับไปยืนยังจุดที่มาร์คไว้ เขารู้สึกเขินไม่น้อยเมื่ออยู่ในชุดกุมารทองที่ไม่คุ้นชินแถมอากาศกลางฤดูใบไม้ร่วงของอเมริกายังเย็นยะเยือกชวนให้ขนลุกชูชันจนโพสต์ท่าไม่ออกอีก เด็กชายจึงได้แต่ยืนตัวสั่นยิ้มสู้หน้ากองไฟเฮสเทียในใจร้องเพลงข่มความหนาว

ใจสู้หรือเปล่า ไหวไหมบอกมา~

แชะ!

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

มนุษย์หมาป่า อาวู้ววววว

(ver. ถ่ายติดวิญญาณ?)

รูปถ่ายถูกพิมพ์ออกมาจากกล้องโพลาลอยด์ ต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าที่รูปภาพจะมีสีสันชัดเจน ทว่ายังไม่ได้ชมสารรูปตัวเองผู้บงการอย่างซิลเวอร์ก็ตะโกนเรียกน้องชายร่วมสายเลือดอีกคนที่แต่งกายด้วยชุดพ่อมดเช่นกันมารับแขก

"เฮ้! เจ้าเด็กนิโคไล มารับลูกค้าต่อไปที แล้วก็สอนเล่นกับลูกแก้วเวทมนตร์ด้วยล่ะ"

"คะ..ครับ"

เด็กชายผิวขาวผมสีสัมฤทธิ์โชคแบบชาวตะวันตกก็ออกมารับลูกค้าต่อ เขาคือ นิโคไล ครอฟต์ เพื่อนร่วมชั้นจากโรงเรียนนานาชาติลองไอแลนด์ ที่แม้จะเรียนชั้นปีเดียวกันแต่พวกเขาอยู่คนละห้องกัน ทั้งสองจึงไม่ได้สนิท แต่ไตรทัศน์ก็รับรู้ชื่อเสียงมาว่าอีกฝ่ายเล่นกีฬาเก่ง ซึ่งเขาก็ชื่นชอบมันเช่นกัน

"สวัสดีนิโคไล" ไตรทัศน์เอ่ยทักทายเพื่อนอย่างเป็นมิตรด้วยรอยยิ้มและสำเนียงเหน่อ

"สวัสดีเติร์ด" เด็กชายจากบ้านเฮคาทีทักตอบ ท่าทางของเขาดูเงียบขรึมและสุขุมแตกต่างจากพี่ชายเนื่องจากอยู่พบหน้ากับคนที่ไม่สนิท แต่อย่างน้อยก็คุ้นหน้าคุ้นตากัน "มาทางนี้สิ ให้ลูกแก้วเวทมนตร์ทำนายดวงให้นาย"

"ทำนายดวงเหรอ น่าสนใจดีนี่นา" เขาตอบเสียงเหน่อด้วยความตื่นเต้น สายตาจดจ้องมองไปยังลูกแก้วที่มีประกายเวทมนตร์สีม่วงลอยฟุ้งอยู่ด้านใน "แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างเหรอ หรือแค่จ้องมองเข้าไปในนั้น?"

"ก่อนอื่น นายต้องเอามืออังแตะกับลูกแก้ว หลับตาลง ตั้งจิตอธิษฐานเพื่อให้เชื่อมต่อกับลูกแก้วเวทมนตร์ จากนั้นพูดว่า 'ทริก ออ ทรีต' แล้วผลลัพธ์ก็จะออกมา" นิโคไลอธิบาย

"'ทริก ออ ทรีต' เหรอ ฉันนึกว่าบทร่ายเวทจะเป็นอะไรแบบ.. 'โอม มะลึกกึกกื๋อ' อะไรทำนองนี้เสียอีก" เติร์ดถามเสียงเหน่อ

"อา.. ความจริงแล้วมันเป็นบทร่ายเฉพาะเทศกาลน่ะ ถ้าเทศกาลอื่น... ก็มีคาถาอื่นอีก" นิโคไลกลอกตามองไปทางอื่น เพราะตอนนี้เขากำลังแถสุดพลังเพื่อให้เข้ากับที่มาที่ไปของเทศกาล

"โอเค ขอบคุณที่ช่วยอธิบายนะนิโคไล งั้นฉันขอลองหน่อย" หนุ่มร่างอวบกล่าวเสียงเหน่ออย่างตื่นเต้น เขาถูมือไปมา (ส่วนหนึ่งจากความหนาว) แล้วจึงนั่งลงบนเก้าอี้ต่อหน้าลูกแก้ววิเศษ

เขาหลับตาลง ประสานมือวางบนลูกแก้ว พื้นผิวที่เรียบลื่นควรจะเย็นเฉียบทว่าเขากลับสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ไม่แน่ใจว่าคืออะไร แต่จิตไม่ควรสงสัยในตอนนี้ เขาภาวนาถึงพลังไม่ว่าลูกแก้วจะสาปแช่งหรือว่าอวยพร ก่อนเอ่ยคำวาจาสิทธิ์ (?)

"ทริก ออ ทรีต"

วาบ... (เสียงเอฟเฟคที่คิดไปเอง)

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ไตรทัศน์รู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่งไหลบ่าเข้าสู่ตัวราวกับว่าได้รับพร แล้วเสียงเอะอะก็ดังขึ้นก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาเสียอีก

"โอ้โห เจ้าเด็กโกลเดนบอยนี่ดวงดีใช่ย่อย ท่านแม่ประทานพรให้นายเชียวนะเนี่ย"

"ฮะ หืม หา อะไรนะครับ?" (สำเนียงเหน่อ)

เมื่อลืมตาขึ้นมาเติร์ดก็เห็นว่าซิลเวอร์ที่อยู่กิจกรรมถ่ายภาพกำลังยืนกอดคอน้องชายที่ตัวเล็กกว่า ในมือโบกกระดาษในนึงไปมาก่อนที่จะส่งมันให้กับเขา

"กระดาษใบนี้ออกมาจากลูกแก้วน่ะ ฉันคิดว่านายคงรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นได้แล้ว" นิโคไลอธิบาย เพราะคิดว่าเพื่อนร่วมรุ่นต้องไม่เข้าใจแน่ ๆ เขาพูดต่อ "ยังเหลืออีกกิจกรรม เป็นการถวายขนมฮาโลวีนแก่เทพีเฮคาทีที่เตาไฟบูชาเทพ ถ้านายอยากขอบคุณเทพีที่มอบพรนี้แก่นายล่ะก็นะ"

"แน่นอน! เอาไว้เดี๋ยวฉันจะไปขอบคุณเทพีนะ ขอบคุณนิโคไล และพี่ชายด้วย เป็นเทศกาลฮาโลวีนปีแรกของฉันที่ยอดเยี่ยมมากเลยล่ะ"

ไตรทัศน์พนมมือไว้กลางอกจากนั้นค้อมหัวขอบคุณทั้งสองด้วยมารยาทของไทยให้สมกับรางวัลนักเรียนไหว้สวยประจำปี พ.ศ. ๒๕๖๗ เสียหน่อย

กุมารทองน้อยหอบร่างตุ้ยนุ้ยออกจากบริเวณกองไฟเฮสเทีย เขาต้องหาของหวานที่เข้ากับเทศกาลเพื่อบูชาเทพีเฮคาทีเสียหน่อย แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่รู้ถึงความหมายของ ทริก ออ ทรีต ว่าแท้จริงคืออะไร และน่าจะจำว่าเป็นบทร่ายคาถาประจำเทศกาลฮาโลวีนไปอีกนานแสนนาน

รางวัลกิจกรรมที่ 1
รางวัลจากลูกแก้วเวทมนตร์: +3 POW
รางวัลการเข้าร่วมกิจกรรม: +50Exp,
ขนมจากร้านสารพัดเร็วไว จำนวน 1 อย่าง



กิจกรรมที่ 2 
รางวัลการเข้าร่วมกิจกรรม: +50Exp,
หินแห่งนิทรา จำนวน 1 ก้อน

@Mackenzie