[ตรงกลางระหว่างบ้านพักทั้งหมด] กองไฟแห่งเฮสเทีย

EASTER EVENT: Hunt ไข่ ใจ Full
20.04.2025 -- 9.00 A.M.

ผู้จัดงานกิจกรรมในวันนี้ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน และ รีชา แคมพ์เบลล์ สมาชิกจากบ้านโพไซดอนมาเตรียมงานแต่เช้าตรู่

เมื่อใกล้ถึงเวลารวมพล เหล่าชาวค่ายฮาล์ฟบลัดก็ทยอยกันมาที่กองไฟแห่งเฮสเทียมากขึ้น

ซึ่งตอนนี้ก็ได้เวลาเปิดงานแล้ว!

"สวัสดีครับ ผมเจโรม แห่งบ้านโพไซดอน รับหน้าที่เป็นพิธีกรในวันนี้"

เสียงกรี๊ดจากเหล่าสาว ๆ รุ่นน้องที่เป็นแฟนเพลงวง GETS!X ดังกระหึ่ม ทำเอาพิธีกรหนุ่มยิ้มเขินเล็กน้อย

"ดูเหมือนว่าผมไม่ต้องถามแล้วว่าทุกคนพร้อมกันแล้วหรือยัง งั้นเรามาเริ่มเกมกันเลยดีไหมครับ"

แล้วเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"ก่อนจะเริ่มเกม ผมขอทวนกติกาก่อนเล็กน้อย... ไข่อีสเตอร์ที่ผู้เข้าแข่งขันต้องตามหาจะถูกซ่อนอยู่ตามจุดต่าง ๆ ภายในค่ายฮาล์ฟบลัด และเพื่อความเป็นส่วนตัวไม่ให้รบกวนสมาชิกในค่าย ไข่อีสเตอร์จึงจะไม่มีปรากฏอยู่ในกระท่อมแต่ละหลัง ฉะนั้นตามหาจากที่อื่นได้เลย"

มีเด็กหญิงคนหนึ่งจากบ้านเฮอร์มีสยกมือถาม

"สถานที่ที่ว่าคือที่ไหนก็ได้เลยเหรอคะพี่เจโรม หมายถึงในป่าต้องห้ามก็มีด้วยใช่ไหมคะ?"

"ใช่แล้วครับ ในป่าต้องห้ามก็มีไข่อีสเตอร์ซ่อนอยู่ หรือแม้ในถ้ำเหมืองสัมฤทธิ์วิเศษก็มีซ่อนไว้ แต่สถานที่เหล่านั้นค่อนข้างอันตราย ยังไงทุกคนก็เน้นความปลอดภัยของตัวเองกันก่อนด้วยนะ!"

พอได้ยินแบบนี้ชาวค่ายบางคนเริ่มวางแผนในใจ

"อ้อแล้วก็... เห็นว่ากิจกรรมนี้เป็นที่สนใจของเทพเจ้าบางองค์ เพราะฉะนั้นวันนี้อาจมีเทพเจ้ากำลังมองดูการแข่งขันมาจากโอลิมปัสด้วยครับ ซึ่งบางทีอาจจะมีเซอร์ไพรส์เล็ก ๆ น้อย ๆ จากพวกท่านด้วยก็ได้"

ชาวค่ายต่างส่งเสียงฮือฮาเมื่อได้ฟัง

"ผู้ที่ลงทะเบียนไว้เชิญมารับตะกร้าที่รีชาได้เลยครับ แล้วพบกันอีกทีตอน 4 โมงเย็นนะทุกคน ขอให้โชคดี ของรางวัลล้ำค่ารอคุณอยู่"

กล่าวจบเจโรมก็ผายมือไปทางไข่อสุรกายต่าง ๆ ที่วางเรียงบนเบาะนุ่มฟู

"รับตะกร้าเก็บไข่ได้ทางนี้นะคะทุกคน! รีชขอให้เจ๊ฮาร์ปี้ทำข้าวกล่องมาให้ด้วย อย่าลืมมารับกันนา~~"

สาวน้อยตะโกนเรียกพร้อมโบกมือหวอย ๆ จากนั้นชาวค่ายที่เข้าร่วมกิจกรรมก็มารับตะกร้าใส่ไข่และข้าวกล่องเมนูสารพัดไข่ แล้วแยกย้ายกันไปตามหาไข่อีสเตอร์ที่ซ่อนอยู่ตามจุดต่าง ๆ ในค่าย

ใครจะเป็นผู้ชนะกันนะ...
โปรดติดตามตอนต่อไป

Jerome Park Seung Youn

mercycodes

LINK รายละเอียดกิจกรรม
LINK สุ่มสถานการณ์

Laura HEROES

กองไฟแห่งเฮสเทีย 

20 เมษา 2568 - 09.05 น.

เสียงกลองค่ายดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะตามด้วยดนตรีเปิดตัวอันเป็นเอกลักษณ์ เด็กๆ หลายชีวิตเริ่มมารวมตัวกันตรงลานกลาง ส่วนลอร์ร่าหรอก็เดินพรวดเข้ามาในฝูงชนท่ามกลางแสงแดดแรงสุดๆ

“ ว้าว คนเยอะสุดๆ… ” ลอร์ร่ามองรอบๆ ด้วยสายตาเป็นประกาย เเบบว่าปกติก็ไม่ค่อยเจอคนหรอกนะ

มื่อมาถึงได้ไม่นานเท่าไรนัก เสียงก็เริ่มขึ้น เป็นพิธีเปิดก่อน

“พร้อมหรือครับ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากเวทีไม้ด้านหน้า พร้อมกับปรากฏร่างของ พี่เจโรม แห่งบ้านโพไซดอน ผู้ทำหน้าที่เป็นพิธีกรในวันนี้

“ โอ้มายโก๊ด… หูหนูจะแตก ” ลอร์ร่าพึมพำพลางก้มหน้า

เสียงกรี๊ดดังสนั่นจากรอบๆ

สาวๆ หลายคนถึงกับยืนกอดอกกุมหน้า พูดเบาๆ ว่า “ ให้ตายเถอะ ทำไมผิวเขาถึงวิบวับได้ขนาดนั้น! ”

" หล่อค้าาาาาา กริ๊ดดดดดดดดด " คอสาวๆ แตกไปแล้วมั้ง ไม่แตกหูลอร่าก็แตกก่อนหนะ

เจโรมพูดเปิดกิจกรรมอย่างเร้าใจ พร้อมแจกแจงกติกา แต่ระหว่างนั้นเขาก็เหลือบเห็นลอร์ร่ายืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มพี่น้องของเธอที่ดูแตกต่างเพราะเธอเอาแต่ก้มหน้า… คนที่ยืนอยู่หลังสุด

“ พร้อมกันมั้ยครับ ทุกคน พร้อมนะ งัน 3… 2… 1… Go! ”

ทุกคนเริ่มวิ่งแยกย้ายกันไปตามป่า ทางเดิน และมุมต่างๆ จะมีก็แต่ลอร์ร่าที่รอไม่นาน เพื่อให้สงครามซอบบี้วิ่งเบาก่อนค่อยไป  และก็เช่นเดียวกันทางเจโรมก็เดินลงมาข้างล่างด้วย

“ ลอร์ร่า .... ลอร์ร่าใช่มั้ย? ” เสียงของเขานุ่มทุ้ม ที่คุ้นเคย เดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมเสียงทักทาย

เด็กสาวร่างบางเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตาเขาเพียงเสี้ยววินาทีก็รีบหลบตาทันที " ....... " ตอนนี้ไม่มีคำบรรยายใดๆ เธอได้เเต่โบกมือเบาๆ พยักหน้ายิ้มๆ

มือใหญ่ๆ ของพี่เจโรมเอื้อมมาขยี้หัวเธอเบาๆ ราวกับให้กำลังใจ " สู้เขาหละ " อีกฝ่ายตอบ ฟิวเหมือนพี่ชายที่เอ็นดูน้องคนนึงเท่านั้น

" ขอบคุณนะคะ เเต่ว่า.... เดี๋ยวพี่ก็โดนมองหรอก "  เธอที่ยกมือเขาออกเล็กน้อย มองหน้าเขา เพราะเธอกับเขาหนะเป็นพี่น้องจริงๆ เเค่ต่างพ่อต่างแม่เฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น ที่เหลือคนอื่นอะชอบคิดไปเอง เขาไม่มีอะไรกันเลยจริงๆนะ

ไม่นานก็ตามสภาพเลยเสียง “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!! ” ดังระเบิดจากด้านหลัง จากคนที่เห็นเหตุการณ์ เเล้คือไม่รู้เรื่องอะไรเลย

" นี้ไง ร่าบอกแล้ว " ลอร์ร่าหน้าแดงจัดแบบ แดงไปหมด พร้อมเสียงดุๆ แบบเด็กน้อยหน่อย มันทำเอาอีกฝ่ายขำออกมา

“ งื่อออออออออออออออออออออออ เขาขยี้หัวเราด้วยอะพวกเธอ!!!เเล้วยัยนั้นใครอีก ”

ยังไม่จบ เขาขยี้ต่ออีกนะลอร์ร่าแทบอยากจะมุดพื้นหนีไปให้ได้ เพราะตอนนี้ทุกสายตาคือมองมาแล้ว " ไม่มีอะไรค่ะ พี่น้องค่ะพี่น้อง " เธอแบบว่าพูดใหญ่เลย 

ท่าทางตอนนี้ทำเอาเจโรมถึงกับขำลอร์ร่าที่เเบบไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย เขานั้นเหมือนเเกล้งเธอได้ถูกจุดเสียด้วยกับการทำให้เธอเลิ่กลั่ก

" ไปได้แล้วเดี๋ยวหาไม่ทันคนอื่นหรอ " เขาพูดพร้อมขำออกมา 

" งัน....ร่าไปค่ะๆ ไปก่อนนะ....ไปนะ " เธอรออะไรหละ

ถ้าไม่ไปตอนนี้มีหวังจะได้โดนสาวๆ แถวนี้ฉีกอกแตกพอดีนะ ลอร์ร่าพยักหน้าเบาๆและวิ่งออกไป แบบหันหลังเล็กๆ โบกมือลาอีกฝ่ายไปด้วย มุงหน้าไปหาไข่ฟองแรกก่อนเลย

---

เพิ่มเติม สำหรับเจโรม

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 

(ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณจะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

หมายเหตุ รวมพล หาไข่อีสเตอร์

Mackenzie HEROES

✦

Julie's side story

half Blood camp's Easter event

-25.04.20 / 08:50AM-

ในที่สุดก็มาถึงวันที่ผมรอคอย จะว่าไปแล้วนี่เป็นปีแรกเลยตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่แล้วมีกิจกรรมวันอีสเตอร์ที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ผมรีบออกจากบ้านมาที่จุดรวมพลตรงกองไฟเฮสเทียก่อนเวลานิดหน่อย ซึ่งก็เริ่มมีคนมาบ้างแล้ว และหนึ่งในนั้นก็เป็นคนที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดี

“อรุณสวัสดิ์เชมัส นายก็เข้าร่วมกิจกรรมเหมือนกันเหรอ”

ผมรีบเดินมาทักทายเพื่อนจากบ้านแอมฟิไทรต์ที่เพิ่งมาอยู่ค่ายเมื่อราวช่วงปลายปีก่อน

“อะ..อรุณสวัสดิ์จูลี่ อื้อ พี่เอิร์ลกับพี่ไอมิบอกว่าอยากให้ลองร่วมกิจกรรมดู จะได้มีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาบ้าง”

เชมัส แคตต์พยักหน้ารับน้อย ๆ สีหน้าเอื่อย ๆ นั้นทำให้ผมแยกไม่ออกว่าเขายังตื่นไม่เต็มตาหรือว่าเป็นปกติแบบนี้กันแน่

“นายก็คงตอบว่า ‘ผมยังไงก็ได้ฮะ’ แล้วก็สมัครเข้าร่วมกิจกรรมใช่ไหม”

มุกตลกที่เหมือนรู้ทันของผมเรียกเสียงหัวเราะของเชมัสได้นิดหน่อยก่อนเขาจะตอบว่า “นายเดาถูกแล้วจูลี่” แล้วพวกเราก็คุยกันต่อจนกระทั่งถึงเวลาเปิดงาน

.

.

“สวัสดีครับ ผมเจโรม แห่งบ้านโพไซดอน รับหน้าที่เป็นพิธีกรในวันนี้”

ผมลืมบอกไปเลยว่ากิจกรรมนี้เป็นของบ้านโพไซดอนเจ้าเก่าเจ้าเดิม ตั้งแต่ที่พี่ดีนมาอยู่ค่ายก็มีกิจกรรมสนุก ๆ ให้ทำเยอะแยะ ถึงบางเวลาที่ไม่อยู่ค่าย พี่ดีนก็จะให้สมาชิกในบ้านช่วยกันจัดกิจกรรมแทน อย่างเดือนก่อนก็มีกิจกรรมวันวาเลนไทน์ น่าเสียดายที่ผมยังเด็กไปหน่อยเลยไม่ได้เข้าร่วม เพราะงั้นพอมีกิจกรรมนี้ขึ้นมาผมเลยไม่พลาดแน่นอน

แค่พี่เจโรมแนะนำตัว เสียงกรี๊ดก็กระหึ่มไปทั่วบริเวณ ตอนนี้ไม่ใช่แค่คนที่เข้าร่วมกิจกรรมเท่านั้น แต่คนที่ชื่นชอบและเป็นแฟนคลับของพี่เจโรมแห่งวง GETS!X ก็เริ่มมามุงดูด้วย เสียงกรี๊ดของเหล่าสาว ๆ ดังขึ้นเป็นช่วง ๆ ตลอดเวลาที่พี่เจโรมอธิบายกติกาจนผมต้องใช้สมาธิตั้งใจฟังมากกว่าปกติ ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าผมไม่ได้มาผิดงานใช่ไหม

“ผู้ที่ลงทะเบียนไว้เชิญมารับตะกร้าที่รีชาได้เลยครับ แล้วพบกันอีกทีตอนสี่โมงเย็นนะทุกคน…”

เมื่อมองตามมือพี่เจโรมไปก็เห็นรีชหรือรีชายืนยิ้มแป้นอยู่ ด้านข้างของเธอมีโต๊ะวางตะกร้าสำหรับแจกให้ผู้แข่งขันทุกคนเตรียมพร้อมไว้แล้ว

“โอ๊ะ อรุณสวัสดิ์จูลี่ อรุณสวัสดิ์เชมัส วันนี้สู้ ๆ น้าาาา ถ้าหิวก็พักกินข้าวกล่องก่อนนะ โดยเฉพาะนายจูลี่ อย่าหาไข่เพลินจนลืมกินข้าวนะ เดี๋ยวไม่สบายอีก ฉันจะฟ้องพี่แมคเลยคอยดู”

รีชส่งตะกร้าพร้อมกับข้าวกล่องให้ผมกับเชมัสก่อนจะแกล้งยกมือสองข้างเท้าเอวแล้วขู่ผมด้วยใบหน้าดุ ๆ ของเธอที่ผมไม่เคยรู้สึกว่าน่ากลัวเลยสักนิด

“เข้าใจแล้ว ไม่ลืมน่า ไม่เห็นต้องฟ้องพี่แมคเลยนี่นา”

ผมมุ่ยหน้าตอบ เสียงในประโยคสุดท้ายค่อย ๆ เบาลงเป็นพึมพำ เดี๋ยวนี้พอผมลืมดูแลตัวเองทีไรรีชก็ชอบบอกแบบนี้ทุกที แล้วตั้งแต่ที่พี่ชาร์ล็อตไม่อยู่ คนที่ดุผมแทนก็คือพี่แมคเคนซีหรือที่พวกเราเรียกกันจนติดปากว่าพี่แมคนี่ล่ะ

“คิก ๆ ไม่รู้ล่ะ ห้ามลืมเด็ดขาดเลย สู้ ๆ นะทั้งสองคน สี่โมงเย็นกลับมาเจอกันตรงนี้”

รีชหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นปฏิกิริยาของผม ก่อนจะชูสองนิ้วให้แล้วหันไปแจกตะกร้ากับข้าวกล่องให้ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นต่อ

“งั้นเราแยกกันตรงนี้นะเชมัสขอให้นายเจอไข่หลาย ๆ ฟองเลย”

“นายก็เหมือนกันจูลี่ อย่าลืมกินข้าวตามที่รีชบอกล่ะ แล้วเจอกัน”

ผมกับเชมัสอวยพรให้กันนิดหน่อย เชมัสเองก็คงรู้เรื่องสภาพร่างกายของผมดีเลยช่วยกำชับอีกรอบก่อนจะเดินแยกออกไป พวกเขาจะเป็นห่วงผมกันเกินไปแล้ว

เอาล่ะ…คราวนี้ก็ได้เวลาเริ่มออกล่าไข่แล้ว !

สรุปสถานการณ์

 - มารวมพลที่กองไฟเฮสเทีย

- รับตะกร้ากับข้าวกล่องแล้วเริ่มออกไปหาไข่

  Julie Drake

  ✦ 

EASTER EVENT: Hunt ไข่ ใจ Full
20.04.2025 -- 4.00 P.M.

ช่วงเวลาของงานกิจกรรมวันอีสเตอร์กำลังจะจบลง ผู้เข้าร่วมการตามล่าหาไข่ตั้งแต่เช้าจึงกลับมารวมพลยังจุดนัดหมาย ส่งตะกร้าไข่อีสเตอร์ให้กับผู้จัดงานเพื่อนับผลไข่

ซึ่งบางคนก็บ่นอุบ

"ให้ตายสิ โชคร้ายเป็นบ้าเลย หาไข่ได้ได้สี่สิบกว่าฟองแต่จู่ก็โดนเทพแกงไข่หายเกือบจะหมดตะกร้าแน่ะ!"

"หาเจอตั้งสี่สิบฟองเลยเหรอ ฉันหาเจอแค่สิบกว่าฟองเอง แถมยังโดนเทพไถไข่ไปหมดเลยด้วย ฮื่อ ๆๆๆ"

"อะไรนะ พวกเธอหาไข่กันเจอด้วยเหรอ?"

ระหว่างรอการประกาศผล ทีมผู้จัดจากบ้านโพไซดอนก็นำไข่อีสเตอร์ทั้งหมดมาวางเรียงกัน สีสันสดใสละลานตาไปหมด พอพวกมันอยู่รวม ๆ กันแล้วก็สวยดี

อยากรู้จังว่าใครเป็นคนวาดไข่เหล่านี้กันบ้างนะ

"เอาล่ะครับ ถึงเวลาประกาศผลตามล่าหาไข่อีสเตอร์กันแล้ว เริ่มจากประกาศผู้ชนะอันดับ 3 ก่อนเลย"

หลังเจโรมพูดจบเสียงดนตรีประกาศรางวัลสุดเร้าใจก็ดังขึ้น

"ผู้ชนะอันดับที่ 3 หาไข่พบจำนวน 10 ฟอง ซึ่งก็ คือ... น้องซูริ นัมบาลา จากกระท่อมเฮเฟตัสครับ!"

เสียงปรบมือแสดงความดีใจแก่ผู้ชนะอันดับสามดังขึ้น พร้อม ๆ กับเสียงอุทานด้วยความเสียใจที่มาจากคนหาไข่ได้ต่ำกว่า 10 ฟอง

"อุ๊ย! หนูเหรอ?"

เด็กสาวผิวดำสายเลือดนักประดิษฐ์ตกใจไม่คิดว่าได้รางวัล แต่เมื่อเธอถูกกวักมือให้ออกมาที่หน้าเวทีก็ยิ้มแป้น

"มาที่อันดับ 2 กันต่อเลย หาไข่พบด้วยจำนวน 12 ฟอง อย่างยากลำบาก ซึ่งผู้ได้รางวัลก็ คือ.. น้องจูลี่ เดรค จากบ้านเฮคาทีครับ! ออกมารับรางวัลที่หน้าเวทีเลย"

ผลรางวัลออกมาที่บุตรแห่งเฮคาที จากหงอย ๆ ก็น่าจะพอทำให้เขายิ้มออกบ้าง

"ส่วนผู้ชนะเลิศอันดับที่หนึ่ง ได้แก่..."

เสียงดนตรีโหมโรงฮึกเหิมยิ่งกว่าเดิม

"น้องลอร์ร่า แทนเนอร์ จากบ้านไดโอนีซุส ชนะเลิศไปด้วย 23 คะแนน! แหม ช่างเป็นหญิงสาวที่สายตาเฉียบคมจริง ๆ ยินดีด้วยนะครับ!"

จากนั้นพิธีการแจกรางวัลก็เริ่มขึ้น ผู้ชนะทั้ง 3 ก็ได้รางวัลเป็นไข่อสุรกายกลับไปนอนกอดกันคนละใบ พร้อมกับทุนการศึกษาสำหรับเด็กดีจำนวนหนึ่ง

ขอบคุณทุกท่านที่สนใจเข้าร่วมกิจกรรม

Jerome Park Seung Youn

mercycodes

Cooper HEROES

15/07/2025 13.30 น. - 14.00 น.

บทที่ 71

คูเปอร์นั่งพิงท่อนฟืนขนาดใหญ่ริมกองไฟเฮสเทีย มือสองข้างประสานกันอยู่บนเข่า ขณะที่เปลวเพลิงเต้นระยับอยู่ตรงหน้า เสียงแตกเปรี๊ยะของฟืนบางท่อนสลับกับลมยามบ่ายทำให้บรรยากาศเหมือนจะชวนให้ผ่อนคลาย แต่ในหัวเขากลับกำลังรบกับคำถามโบราณที่ไม่มีใครตอบได้อย่างชัดเจนเสียที

“จะพาใครไปดีนะ…”

คำถามนั้นโผล่ขึ้นมาในหัววันละห้ารอบตั้งแต่วันที่กลับมาจากซื้อเรือ และดูเหมือนคำตอบก็วนอยู่ในอ่างเดิมๆ แบบคนที่พยายามเลือกของขวัญให้แม่จากร้าน 7-11

จะไปคนเดียวก็เสี่ยง ออกแนวกล้าบ้าบิ่นแบบโอดิสเซียสในวันที่ไม่เอาความ จะพาใครไปก็ลำบาก เพราะถ้าเลือกผิด คนร่วมทีมก็อาจกลายเป็นภาระหรือไม่ก็เป็นแม่เหล็กดูดอสุรกาย

เขาโน้มตัวไปใกล้เปลวไฟนิดหนึ่ง ราวกับหวังว่าเทพีเฮสเทียจะส่งสัญญาณ มาให้ ตอบแทนความภักดีที่เขาแวะมานั่งทอดถอนใจแทบทุกวันตั้งแต่รับภารกิจ

“ช่วยส่งป้าย ‘พาใครสักคนไปซะ’ มาให้ทีได้ไหมครับ”

คูเปอร์เงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วทันใดนั้น สายตาก็จับจ้องไปยังชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านด้านหลังวงกองไฟ ผมสีชมพูอ่อนสะท้อนแสงเพลิงเป็นประกายอ่อน ๆ ดวงตาสองสีที่เหมือนหลุดออกมาจากปกแมกกาซีนแฟชั่น ชุดโทนดำแนวสตรีทที่แม้จะอยู่ในค่ายซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นก็ยังดู ‘แฟชั่นจ๋า’  แน่นอน คนคนนั้นคือ เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล

คูเปอร์ลุกขึ้นจากท่าพักผ่อนอย่างรวดเร็ว ลูบเสื้อให้เข้าที่เหมือนกำลังจะไปนั่งสัมภาษณ์งาน

“เฮ้ เมเรซ!”

อีกฝ่ายชะงักเล็กน้อย หันหน้ามาทางเขาช้าๆ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ราวกับกำลังคุยกับลม แต่คิ้วขวากระตุกนิด ๆ แบบที่คูเปอร์เดาได้ว่าฝ่ายนั้นคงกำลังคิดว่า ‘นายอีกแล้วเรอะ’

“...มีธุระอะไร” เมเรซถามเรียบ ๆ เสียงของเขาไม่ได้เย็นชาเท่าเดิม แต่ก็ยังไม่เข้าขั้นอบอุ่น

คูเปอร์ยิ้มน้อย เดินเข้าไปใกล้แล้วกอดอก “ฉันมีภารกิจจากอะธีน่า ต้องไปช่วยรุ่นพี่ เห็นบอกว่าต้องลอบเร้น แอบหนีองค์กรลับของรัฐบาล สู้กับอสุรกาย และอาจจะโดนสอดแนมไปพร้อมกัน...”

“โอ้... ฟังดูเป็นวันหยุดพักผ่อนที่สมบูรณ์แบบเลยนี่” น้ำเสียงของเมเรซไม่ได้ประชด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเท่าไหร่

“ก็ใช่ไง” คูเปอร์ยักคิ้ว “เพราะอย่างนั้นฉันเลยคิดว่า...จะชวนนายไปด้วย”

เมเรซยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง คิ้วขมวดเล็กน้อยแต่ไม่ได้ปฏิเสธทันที “...ภารกิจเดี่ยวไม่ดีกว่าหรือ?”

“ใช่ ฉันก็คิดงั้นตอนแรก” คูเปอร์ถอนหายใจ “แต่พอคิดอีกทีฉันไม่อยากเป็นอะไรไปเพราะไม่มีใครช่วยดูต้นทาง”

“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน?”

“อืม... ก็เพราะนายไม่น่าหักหลังใครกลางคันไง แถมยังเก่งเรื่องแปลงกาย มีไหวพริบ สู้เก่ง ”

“นี่คือคำชม?”

“นายจะว่างั้นก็ได้”

“...”

เมเรซถอนหายใจเงียบ ๆ แล้วเบือนหน้าหลบสายตาเหมือนกำลังพยายามซ่อนบางอย่างเอาไว้ “ฉันไม่ว่างหรอก”

“เข้าใจ แต่...คิดว่านายว่างพอจะเจอกันที่ทะเลสาบกลางค่ายตอนพร้อมใช่ไหมล่ะ”

คราวนี้ชายหนุ่มผมชมพูหันมาจ้องเขาตรงๆ สีหน้าว่างเปล่าแบบ ‘ฉันไม่ได้เล่นด้วยนะ’ แต่แววตาเหมือนจะบอกว่า ‘ก็ได้หรอก’

“ก็ได้... แต่ถ้าภารกิจครั้งนี้ฉันต้องเปียก ฉันจะเกลียดนายไปอีกสามฤดู”

คูเปอร์ยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นเหมือนให้สัตย์สาบาน “ฉันจะพยายามทำให้นายเปียกแค่สองฤดูพอ”

“อย่าตลก...” เมเรซพูดก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปช้า ๆ แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ และที่สำคัญ เขาก็ไม่ได้เดินเร็วเหมือนอยากหนีด้วย

คูเปอร์มองตามแผ่นหลังของอีกฝ่าย รอยยิ้มยังไม่หายจากมุมปาก แล้วเขาก็หันกลับไปมองกองไฟอีกครั้ง

“ขอบคุณนะครับ เทพีเฮสเทีย... ถึงจะไม่ได้ส่งป้ายไฟ ‘พาเมเรซไปซะ’ มาให้... แต่ส่งตัวจริงมาแทนก็ไม่เลวเลย”

สรุปเหตุการณ์

คูเปอร์ ชวนเมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล ไปทำภารกิจช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

21 · กรกฎาคม · 2025 · 16.00 น.

        เดม่อนเดินกลับมายังเขตกระท่อมด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป ทั้งความเหนื่อยล้าจากภารกิจและฝึกซ้อม ความงุนงงกับภารกิจสุดพิลึกของเฮเฟตัส และความหวังที่เริ่มก่อตัวขึ้นเกี่ยวกับลิเลียน่า

        เมื่อเขาเดินผ่านลานโล่งใจกลางค่าย สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กๆ กำลังนั่งอยู่ข้างกองไฟเฮสเทียที่ลุกโชนตลอดเวลา เปลวไฟเต้นระบำสะท้อนในดวงตาของเธอ นั่นคือรีชา แคมพ์เบลล์ ธิดาแห่งโพไซดอน

        รีชาเป็นเด็กสาวเชื้อสายสกอตแลนด์ตัวเล็ก ผมสีเข้ม ดวงตากลมโตที่ดูใสซื่อไร้เดียงสาตามแบบฉบับลูกหลานเจ้าสมุทร เธอเป็นชาวค่ายที่อายุน้อยกว่าเดม่อน แต่ดูเหมือนจะมีประสบการณ์ในค่ายมาพอสมควร และตอนนี้เธอก็เป็นเพียงคนเดียวในบ้านโพไซดอนที่ดูมีประสบการณ์อยู่ค่าย

        เดม่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหา แม้ปกติเขาจะไม่ใช่คนชอบเข้าหาใครก่อน แต่ภารกิจของเฮเฟตัสนี้ต้องใช้การวางแผนและการช่วยเหลือ และรีชาในฐานะลูกหลานโพไซดอนที่ใกล้ชิดกับมหาสมุทร น่าจะมีแนวคิดดีๆ

        "สวัสดีครับรีชา" เดม่อนเอ่ยทักเสียงเบา

        รีชาเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตของเธอหันมามองเดม่อน ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มบางๆ "สวัสดีค่ะพี่เดม่อน" น้ำเสียงของเธอใสซื่อและเป็นมิตร

        เดม่อนนั่งลงข้างๆ เธอที่โขดหินริมกองไฟ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นให้รีชาฟังอย่างรวบรัด ตั้งแต่เรื่องที่เขาเจอเฮเฟตัสในป่าต้องห้าม ไปจนถึงภารกิจประหลาดที่ได้รับมอบหมาย—การปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับสถานที่ลับในแอนตาร์กติกา เพื่อหลอกล่อให้อะโฟรไดต์และแอรีสไปฮันนีมูนที่นั่น

      "ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้เท่าไหร่" เดม่อนยอมรับอย่างตรงไปตรงมา "มันฟังดูแปลกๆ ด้วย...แต่ท่านเฮเฟตัสดูจริงจังมาก" เขามองรีชาด้วยแววตาที่ขอความเห็น "รีชาพอจะช่วยผมคิด...ว่าจะปล่อยข่าวลือยังไงให้มันดูน่าเชื่อถือ และแพร่กระจายไปทั่วได้ไหม?"

        รีชาตั้งใจฟังทุกคำพูดของเดม่อน ดวงตาของเธอกะพริบปริบๆ ราวกับกำลังประมวลผลข้อมูลที่ได้รับ เธอวางตะกร้าหวายสานที่ปกติใช้เก็บดอกไม้เพื่อบูชาโพไซดอนลงข้างๆ

        "อืมมม..." รีชาทำเสียงครุ่นคิด ใบหน้าใสซื่อของเธอฉายแววครุ่นคริดอย่างจริงจัง "ข่าวลือที่งดงามราวสรวงสวรรค์ที่แอนตาร์กติกา...แล้วต้องให้คุณแม่อะโฟรไดต์กับแอรีสไปฮันนีมูนที่นั่น..." เธอนิ้วเรียวเล็กแตะคางอย่างใช้ความคิด 'นิยาย BL แบบที่เด็กวัยนี้กำลังชอบกัน' ที่เธอเคยอ่านอาจจะช่วยเรื่องนี้ได้

         เดม่อนมองรีชาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง เขาเห็นแววครุ่นคิดบนใบหน้าใสซื่อของเธอ และรู้สึกว่าเธออาจจะมีไอเดียดีๆ ที่เขาคิดไม่ถึง

       "รีชา..." เดม่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาจริงจังขึ้นเล็กน้อย "ภารกิจนี้...ผมคิดว่ามันน่าจะซับซ้อนกว่าที่คิดไว้เยอะเลย" เขานึกถึงคำพูดของเฮเฟตัสที่ว่าต้องโน้มน้าวอะโฟรไดต์ให้พาแอรีสไปด้วย "แล้วมันก็ต้องเดินทางข้ามมหาสมุทรด้วย... ผมคิดว่าภารกิจนี้...."

        เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปากชวน "รีชา...พี่ขอชวนรีชาไปทำภารกิจนี้ด้วยกันได้ไหม?" เดม่อนมองเข้าไปในดวงตาของเธอ 

        รีชาเงยหน้าขึ้นมองเดม่อน ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำชวน เธอไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะถูกชวนไปทำภารกิจที่ดูจะเกี่ยวข้องกับเทพเจ้าโดยตรงแบบนี้

        "ไปกับพี่เดม่อนเหรอคะ?" รีชาทวนคำถาม ใบหน้าของเธอฉายแววตื่นเต้นปนลังเลเล็กน้อย เธอเป็นเด็กขี้อ้อนและค่อนข้างติดคน การได้ออกไปผจญภัยกับพี่ชายร่วมค่ายก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจ แต่ภารกิจนี้ฟังดูแปลกๆ และเกี่ยวข้องกับเทพเจ้าโดยตรง

        เธอเหลือบมองไปยังกองไฟเฮสเทียที่ลุกโชนอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันกลับมามองเดม่อนอีกครั้ง

น้องรีซา

พูดคุยประจำวัน +7

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 22 แต้ม

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

24 · กรกฎาคม · 2025 · 00.00 น.

       เวลาเที่ยงคืนตรงเป๊ะ แสง 'Eternal Sunshine' ที่สาดส่องตลอดวันเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย แต่กองไฟเฮสเทียใจกลางค่ายยังคงลุกโชน ให้ความสว่างและความอบอุ่นยามค่ำคืน

      เดม่อนเดินผ่านลานค่าย เขาเพิ่งกลับจากโรงอาหารและกำลังจะมุ่งหน้ากลับกระท่อมเพื่อพักผ่อน แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างคุ้นเคยกำลังนั่งอยู่ใกล้กองไฟคนเดียว แสงไฟสะท้อนบนเส้นผมสีบลอนด์ของเธอ รอยยิ้มสดใสที่เคยเห็นวันนี้ที่โรงอาหารดูจางลงเล็กน้อยเมื่ออยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด

      นั่นคือลิเลียน่า ไทเลอร์ ธิดาแห่งอะธีน่า

      หัวใจของเดม่อนเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกถึงความลังเล แต่คำพูดของอลิเซียที่ให้กำลังใจยังคงดังก้องในใจ 'อย่าถอดใจ' และ 'เธอจะไม่ทอดทิ้งเขา' เดม่อนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจำเขาไม่ได้ เขาเพียงเชื่อว่าลิเลียน่ากำลังโกรธเขา และเขาต้องพยายามทำให้เธอหายโกรธ

      เขาตัดสินใจรวบรวมความกล้า ก้าวเท้าเดินเข้าไปหากองไฟเฮสเทียอย่างช้าๆ พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

      "ลิเลียน่า...ยังไม่นอนเหรอ?" เดม่อนเอ่ยทักเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาหยุดยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว แสงไฟทำให้เงาของเขาทอดไปข้างหน้า

      ลิเลียน่าสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันมามองเดม่อน ดวงตาสีเทาอันเฉลียวฉลาดของเธอมองเขาด้วยแววตาที่ว่างเปล่า...และสงสัย ราวกับกำลังพยายามนึกว่าเขาเป็นใคร แต่ด้วยบุคลิกที่ร่าเริงและเป็นมิตรกับทุกคน เธอจึงตอบกลับอย่างรวดเร็ว

      "อ๊ะ! ยังเลยค่ะ" ลิเลียน่าตอบด้วยรอยยิ้มสดใสตามปกติของเธอ "กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ น่ะ" เธอเอียงคอเล็กน้อย "คุณ...มีอะไรหรือเปล่าคะ? พอดีฉันจำไม่ได้ว่าเราเคยคุยกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า..."

      คำพูดนั้นแทงเข้ากลางใจของเดม่อนอย่างจัง 'จำไม่ได้...' ความเชื่อที่ว่าเธอแค่โกรธเริ่มสั่นคลอน แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้

      เดม่อนยืนนิ่ง เขาพยายามคิดหาเรื่องที่จะพูด พยายามจะหยิบยกความทรงจำเก่าๆ ขึ้นมา แต่ก็เหมือนมีกำแพงบางอย่างกั้นไว้ หลายๆ เรื่องที่เขานึกถึง เขาก็เคยพูดกับเธอไปแล้วในคราวที่แล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะลืมไปแล้วจริงๆ หรือบางที...เธออาจจะไม่เคยจำได้ตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ

      ความรู้สึกผิดหวังเริ่มก่อตัวขึ้น แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ คำพูดของอลิเซียที่บอกว่า 'อย่าถอดใจ' ยังคงดังก้องในหัว

      เดม่อนทำได้เพียงหยิบแอปเปิลสีแดงสดลูกหนึ่งออกมาจากกระเป๋า เขามั่นใจว่านี่คือของโปรดของเธอ เขายื่นมันให้กับลิเลียน่าอย่างเงียบๆ

      "นี่...แอปเปิล" เดม่อนพูดเสียงเบา "ฉันเห็นเธอชอบกิน..."

      ลิเลียน่ามองแอปเปิลในมือของเดม่อนด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มของเธอกลับมาสดใสอีกครั้ง เธอรับแอปเปิลมาถือไว้ "โอ้! ขอบคุณนะคะ! ฉันชอบแอปเปิลมากๆ เลย!" เธอกัดแอปเปิลไปคำหนึ่ง พลางเคี้ยวอย่างมีความสุข โดยที่แววตาของเธอยังคงไม่แสดงออกถึงความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับผู้ให้ คำพูดที่ว่า "พอดีฉันจำไม่ได้ว่าเราเคยคุยกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า..." ยังคงดังก้องอยู่ในใจเดม่อน

      ความผิดหวังแล่นเข้ามาอีกครั้ง แต่เดม่อนก็ยังไม่ยอมแพ้ คำพูดของอลิเซียที่บอกว่า 'อย่าถอดใจ' และความทรงจำที่ลิเลียน่าเคยช่วยเขาไว้ที่ซีแอตเทิล เป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่หล่อเลี้ยงความหวังของเขา

      'ฉันต้องพยายามอีกครั้ง' เดม่อนคิด เขากวาดสายตามองไปรอบๆ กองไฟเฮสเทีย พยายามหาแรงบันดาลใจ หาเรื่องราวที่จะเชื่อมโยงความทรงจำของเธอกลับมาได้

      เขาตัดสินใจลองวิธีใหม่ เดม่อนค่อยๆ เดินไปนั่งลงบนโขดหินใกล้ๆ กับลิเลียน่า แต่รักษาระยะห่างพอสมควร ไม่ได้ใกล้ชิดจนเกินไป เพื่อไม่ให้เธอกังวล

      "ฉันชื่อเดม่อน" เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ "เรา...เคยฝึกดาบด้วยกันบ่อยๆ ที่สนามฝึกนะ"

      ลิเลียน่าเงยหน้าขึ้นมามองเขาอีกครั้ง ดวงตาของเธอดูนิ่งเฉย แต่ก็แฝงความสงสัย "ฝึกดาบเหรอคะ?" เธอกะพริบตาปริบๆ "ฉันจำไม่ได้เลยค่ะ...แต่ถ้าคุณบอกว่าเคยฝึกด้วยกัน ก็คงจะจริงมั้งคะ" ก่อนเธอเธอหัวเราะเบาๆ "ก็คุณดูท่าทางแข็งแรงดีนะคะ"

      คำตอบของเธอยังคงบ่งบอกว่าไม่มีความทรงจำใดๆ เดม่อนรู้สึกเจ็บแปลบ แต่ก็ยังคงความสงบไว้ 'ไม่เป็นไร...ต้องอดทน' พรจากเลปพราคอนทำงานได้ดีในสถานการณ์นี้

      "ใช่" เดม่อนตอบ "ฉัน...ชอบการฝึกดาบมากเลยนะ แล้วเธอก็เป็นคนสอนที่ดีมากๆ ด้วย" เขาพยายามพูดถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาจำได้ "เธอเคยสอนฉันเรื่องการใช้หอกด้วยนะ แล้วก็โล่นกฮูกนั่นน่ะ...มันเจ๋งมากเลย"

      เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ปล่อยให้คำพูดของเขาลอยไปในอากาศ หวังว่ามันจะไปกระตุ้นความทรงจำบางอย่างในตัวลิเลียน่าได้บ้าง

      ลิเลียน่าเอียงคอเล็กน้อย สีหน้าของเธอดูเหมือนจะคุ้นเคยกับคำว่า 'หอก' และ 'โล่นกฮูก' แต่ก็ยังไม่ชัดเจนนัก "หอกกับโล่นกฮูก...ก็เป็นอาวุธประจำตัวฉันนี่คะ" เธอพูดพลางยิ้มบางๆ "แต่ฉันไม่เคยให้ใครยืมโล่เลยนะคะ มันเป็นของสำคัญที่เทพีอะธีน่ามอบให้"

      คำตอบของเธอยังคงบ่งบอกว่าไม่มีความทรงจำใดๆ เดม่อนรู้สึกเจ็บแปลบ แต่ก็ยังคงความสงบไว้ 'ไม่เป็นไร...ต้องอดทน' 

      เดม่อนเปลี่ยนกลยุทธ์ เขาไม่พยายามพูดถึงเหตุการณ์เฉพาะเจาะจงอีกต่อไป แต่พยายามจะสื่อถึงความรู้สึกหรือบทบาทที่เธอเคยมีต่อเขา

      "เธอเป็นที่ปรึกษาที่ดีมากเลยนะ" เดม่อนพูดต่อ เสียงของเขาจริงใจ "ตอนที่ฉันมาค่ายใหม่ๆ...ฉันไม่รู้อะไรเลย เธอช่วยฉันไว้หลายเรื่องมาก เธอทั้งฉลาดมาก...แล้วก็ใจดีด้วย" เขาพยายามมองเข้าไปในดวงตาของเธอ "เธอเคยบอกให้ฉันเข้มแข็ง...ไม่ว่าจะเจออะไรก็ตาม"

      ลิเลียน่าฟังคำพูดของเดม่อนที่บรรยายถึงความเป็นเธอในฐานะที่ปรึกษาที่ฉลาดและใจดี เธอพยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เขาเล่า ช่วงเวลาที่เขาเพิ่งมาค่ายใหม่ๆ ช่วงเวลาที่เธอเคยแนะนำเขา เคยบอกให้เขาเข้มแข็ง...

      เธอหลับตาลงพยายามใช้สติ ฐานะธิดาอะธีน่าเธอไม่มีทางลืมเรื่องอะไรพวกนี้ง่าย ๆ แน่ เธอพยายามรื้อค้นความทรงจำในส่วนลึกสุดของจิตใจ ภาพต่างๆ พยายามจะผุดขึ้นมา แต่แล้วมันก็พร่าเลือนไปอย่างรวดเร็ว เสียงกระซิบเล็กๆ ในหัวพยายามบอกเล่าเรื่องราว แต่ก็เหมือนมีกำแพงหนาทึบกั้นขวางอยู่

      'ฉัน...ฉันจำไม่ได้จริงๆ เหรอ?'  ลิเลียน่าครุ่นคิดหนัก ใบหน้าของเธอเริ่มซีดเผือด

      ความพยายามที่จะจดจำกลับกลายเป็นความเจ็บปวดรุนแรง อาการปวดศีรษะแล่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังบีบรัดสมองของเธอจากภายใน ลิเลียน่ายกมือขึ้นกุมขมับ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจและสับสน เสียงหอบหายใจของเธอดังถี่ขึ้น

      เดม่อนเห็นอาการของเธอ เขารีบลุกพรวดขึ้นจากโขดหิน ความรู้สึกผิดแล่นเข้าโจมตีในทันที 'ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย!'

      "ลิเลียน่า! ผมขอโทษนะ! ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจ!" เดม่อนรีบพูดเสียงตื่นตระหนก "เป็นอะไรไป? ปวดหัว? ให้ผมช่วยอะไรไหม?" เขาขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยังคงรักษาระยะห่างไว้ เผื่อเธอจะรู้สึกไม่สบายใจ

      ลิเลียน่าส่ายหน้าน้อยๆ ใบหน้าของเธอซีดเผือด เธอยังคงกุมขมับแน่น "ไม่...ไม่รู้ค่ะ" เธอตอบเสียงแผ่วเบา "จู่ๆ ก็...เจ็บขึ้นมา"

      เดม่อนมองสีหน้าของลิเลียน่าอย่างกระวนกระวาย เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ยาแก้ปวดคงไม่มีผลกับอาการแบบนี้ แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว – มนต์มหาเสน่ห์ พลังสายเลือดของอะโฟรไดต์ที่เขามี

      เขากระชับสมาธิ จ้องมองไปที่ดวงตาของลิเลียน่าอย่างแน่วแน่ ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีชมพูระเรื่อชั่วขณะหนึ่ง กลิ่นหอมจางๆ คล้ายดอกไม้แรกแย้มเริ่มลอยฟุ้งออกมาจากตัวเขา "ใจเย็นๆ นะลิเลียน่า" เดม่อนเอ่ยเสียงนุ่มนวล แต่แฝงด้วยพลังที่ยากจะต้านทาน "ค่อยๆ หายใจลึกๆ...ความเจ็บปวดจะค่อยๆ ทุเลาลง... เธอจะค่อย ๆ รู้สึกดีขึ้น"

      เขาหวังว่าพลังนี้จะช่วยปลอบประโลมเธอ ทำให้เธอรู้สึกสงบลง และบรรเทาอาการปวดหัวนี้ได้บ้าง แม้เขาจะรู้ว่ามันมีข้อจำกัด และอาจใช้ไม่ได้ผลกับผู้ที่มีจิตใจเข้มแข็งอย่างธิดาแห่งอะธีน่า แต่เขาก็อยากลองทุกวิถีทางเพื่อช่วยเธอ

      ลิเลียน่ายังคงกุมขมับแน่น แต่เมื่อมนต์มหาเสน่ห์ของเดม่อนแผ่ซ่านเข้ามา เธอก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลง อาการปวดศีรษะที่บีบรัดอย่างรุนแรงไม่ได้หายไปในทันที แต่ความตึงเครียดในร่างกายของเธอกลับค่อยๆ คลายลง ใบหน้าซีดเผือดเริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย เสียงหอบหายใจของเธอก็เบาลง ดวงตาสีเทาของเธอมองมาที่เดม่อนด้วยแววตาที่สงบลงกว่าเดิม

      "ดีขึ้นไหม?" เดม่อนถามเสียงนุ่มนวล เขาพยายามควบคุมเสียงของตัวเองให้มั่นคง พลางใช้พลังโน้มน้าวอย่างต่อเนื่อง "ไม่ต้องคิดมากนะลิเลียน่า...เรื่องไหนที่จำไม่ได้ก็ปล่อยมันไปก่อน...อย่าฝืนตัวเองเลย"

      เขาเข้าใจว่าการพยายามจดจำเรื่องราวที่หายไปนั้นสร้างความเจ็บปวดให้เธอมากแค่ไหน และในตอนนี้ การทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นสำคัญกว่าการที่เธอจะจำเขาได้หรือไม่

      "ไม่เป็นไรหรอก" เดม่อนพูดต่อ พยายามรวบรวมความคิด "บางเรื่องก็ไม่ต้องจำก็ได้...แค่ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นก็พอแล้ว" เขาตั้งใจให้คำพูดเหล่านั้นปลอบประโลมจิตใจของเธอ และทำให้เธอเลิกพยายามนึกถึงเขาโดยที่ยังไม่พร้อม

      ลิเลียน่าพยักหน้าช้าๆ เธอยังคงกะพริบตาปริบๆ ราวกับกำลังปรับโฟกัส ภาพของเดม่อนตรงหน้ายังคงดูไม่คุ้นเคย แต่เสียงที่นุ่มนวลและกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและสงบอย่างน่าประหลาด อาการปวดหัวลดลงจนอยู่ในระดับที่ทนได้

      "ขอบคุณ...นะคะ" ลิเลียน่าเอ่ยเสียงแผ่วเบา แต่ก็มีความจริงใจ "ฉัน...ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ" เธอสบตาเดม่อน "ฉันจำคุณไม่ได้จริงๆ นะคะ...แต่คุณดูเป็นคนดีมากๆ เลย" เธอฉีกยิ้มบางๆ "ถึงเราจะไม่เคยรู้จักกัน...แต่ฉันว่าคุณคงเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งได้"

      คำพูดของลิเลียน่าราวกับมีดที่กรีดลงบนใจของเดม่อนอีกครั้ง 'เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งได้เลยเหรอ?' มันบ่งบอกชัดเจนว่าเธอไม่เหลือความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับความผูกพันที่พวกเขามีต่อกัน ราวกับเริ่มต้นกันใหม่ แต่ในอีกมุมหนึ่ง คำพูดเหล่านั้นก็เป็นเหมือนแสงสว่างเล็กๆ ที่ปลายอุโมงค์ เธอยังคงมองว่าเขาเป็นคนดี และยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับเขา

      เดม่อนพยักหน้าช้าๆ พยายามเก็บความรู้สึกที่ปวดหน่วงไว้ภายใน "ยินดีครับ" เขาตอบ "แค่เธอรู้สึกดีขึ้นก็พอแล้ว"

      เดม่อนตัดสินใจที่จะรักษาระยะห่างไว้ก่อนในตอนนี้ การที่เธอจำไม่ได้และยังรู้สึกเจ็บปวดเมื่อพยายามนึกถึงมัน ทำให้เขาไม่อยากเร่งรัดอีกฝ่าย เขาเชื่อในคำพูดของอลิเซียว่าบางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องของเวลา และในใจเขาก็ยังคงเชื่อมั่นในสิ่งที่ลิเลียน่าเคยเป็น—เพื่อนที่คอยช่วยเหลือเขาเสมอ

      "งั้น...ผมขอตัวกลับกระท่อมก่อนนะครับ" เดม่อนเอ่ยเสียงเบา เขาโค้งศีรษะให้ลิเลียน่าเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากกองไฟเฮสเทีย มุ่งหน้าตรงไปยังกระท่อมหมายเลข 10 ของเขา ปล่อยให้แสงไฟยังคงส่องสว่างอยู่ด้านหลัง พร้อมกับคำพูดของลิเลียน่าที่ยังคงก้องอยู่ในหัว

มอบ แอปเปิ้ล ให้ [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์

+20 ของชอบที่สุด

พูดคุยประจำวัน +7

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 42 แต้ม

NC

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 01:00 PM

ภารกิจของโลก…สามารถรอได้ แต่ธุรกรรมกับเทพีแห่งโชคชะตา...ต้องมาก่อน

คำสั่งที่ได้รับมานั้นชัดเจนและตรงไปตรงมา—'จงถวายสินสงครามจากอสูรกายเจ็ดตน'—มันไม่ใช่คำขอร้อง, แต่คือเงื่อนไข, คือการบ้านที่ถูกมอบหมายจากผู้คุมเกมที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา

บุตรแห่งโชคชะตาเดินกลับไปยังเคบินหมายเลขสิบเก้า, ความเงียบและไอเย็นของหินอ่อนโอบล้อมกายเขาอีกครั้ง

เขาเริ่มต้นการรวบรวมอย่างเป็นระบบ

หนึ่ง: ขนฮาร์ปี้—สินสงครามชิ้นแรกสุด, เบาหวิวและบอบบาง, เป็นเครื่องเตือนใจถึงบททดสอบแรกที่เขาผ่านมาด้วยไหวพริบ ไม่ใช่โชค

สอง: ดาบก็อบลิน—สินสงครามจากอสูรกายชิ้นล่าสุด, ใบดาบขึ้นสนิมและบิ่น, กลิ่นของความละโมบและความตายยังคงติดตรึงอยู่จางๆ

สาม: กระบองไม้โทรล—ท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสี้ยนและรอยเลือดแห้งกรัง, หนักอึ้งและทื่อมะลื่อ

สี่: ขนหมาป่าแห่งแอรีส—ขนที่หยาบกระด้างและแข็งเหมือนลวด, ยังคงมีกลิ่นสาบของเลือดและความคลั่งจากการต่อสู้ที่ไม่เคยถูกบันทึกไว้

ห้า: กระดองของคาร์คีนอส—เปลือกแข็งสีครามที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า, เป็นเศษซากจากอสูรแห่งท้องทะเล

หก: เกล็ดฝัน—เกล็ดจากอิกัวน่าประหลาด, มันยังคงส่องประกายเปลี่ยนสีไปมาอย่างน่าอัศจรรย์, ราวกับกำลังสะท้อนภาพของความฝันที่จับต้องไม่ได้

และเจ็ด: ไขกระดูกของอัลกูล—ข้อกระดูกสีเทา, เป็นแก่นแท้ของความหิวกระหาย

เขาบรรจุสินสงครามทั้งเจ็ดชิ้นลงในถุงผ้าใบที่แข็งแรง, แล้วหอบมันกลับไปยังเตาไฟของเทพีเฮสเทีย

เขาไม่ได้สวดอ้อนวอน, ไม่ได้กล่าวคำใดๆ แต่ในใจของเขากลับชัดเจนและแน่วแน่

นี่คือการชำระหนี้

เขาเทของทั้งหมดจากถุงลงไปในกองไฟในคราวเดียว

วัตถุต่างชนิดกันทำปฏิกิริยากับเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ในรูปแบบที่แตกต่างกัน—ขนฮาร์ปี้สลายหายไปในพริบตา, กระบองโทรลแตกเปรี๊ยะและลุกเป็นไฟ, ดาบก็อบลินหลอมละลายกลายเป็นหยดโลหะที่น่าเกลียด, ขนหมาป่าส่งกลิ่นไหม้ฉุนกึ้ก, กระดองคาร์คีนอสส่งเสียงแตกร้าวแล้วกลายเป็นเถ้าถ่าน, เกล็ดแห่งห้วงฝันระเบิดออกเป็นละอองแสงสีรุ้งก่อนจะจางหายไป, และไขกระดูกอัลกูลก็เดือดปุดๆ แล้วระเหยไปจนหมดสิ้น

เมื่อสินสงครามชิ้นสุดท้ายถูกชำระล้างด้วยเปลวไฟ แอ็กเซลก็ถือว่าธุรกรรมได้เสร็จสิ้นลงแล้ว เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง, จ้องมองเข้าไปในเปลวไฟที่เต้นระริก

เขาได้วางเดิมพันของเขาลงไปแล้ว…ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่รอเวลาเก็บเกี่ยวผล

Build Storage2/2
100 ดรักม่า
ขนฮาร์ปี้, ดาบก็อบลิน, กระบองไม้โทรล, ขนหมาป่าแห่งแอรีส
 กระดองของคาร์คีนอส, เกล็ดฝัน, ไขกระดูกของอัลกูล

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

01.08.2025 | 06:30 PM

ไอเย็นของผืนป่าและกลิ่นอายของฝุ่นผงแห่งความตายที่ยังคงติดอยู่ตามเสื้อผ้า, ถูกชะล้างออกไปด้วยความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากเตาไฟศักดิ์สิทธิ์ของเทพีเฮสเทีย บุรุษชาวรัสเซียก้าวเดินออกจากเงามืดของป่าต้องห้าม, กลับคืนสู่ความสว่างที่ไม่มีวันสิ้นสุดของค่าย, ร่างกายของเขาอิดโรยแต่จิตใจกลับยังคงเยือกเย็นและเฉียบคม

เขาเดินตรงไปยังใจกลางของแนววงเคบิน, ที่ซึ่งเปลวไฟที่อบอุ่นและเป็นมิตรยังคงเต้นระริก, เป็นจุดรวมพลของเหล่าเดมิก็อดหลังเสร็จสิ้นภารกิจประจำวัน และที่นั่น, เขาก็พบกับเป้าหมาย

แคลรีส ลา รู ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลจากเตาไฟ, ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ อย่างไม่ไว้วางใจ, รัศมีของความดุดันและพร้อมที่จะปะทะตลอดเวลาแผ่ออกมาจากตัวเธออย่างไม่ปิดบัง, เป็นคุณสมบัติที่คู่ควรกับธิดาแห่งเทพเจ้าแห่งสงครามอย่างแท้จริง

"ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว" บุตรแห่งโชคชะตากล่าวเรียบๆ เมื่อเดินเข้าไปในระยะที่ได้ยิน, ไม่ได้ทักทาย, แต่เข้าประเด็นหลักในทันที

ธิดาแห่งแอรีสหันมามอง, คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อย "ป่ามันรกขนาดนั้นเลยรึไง? ถึงได้ใช้เวลานานขนาดนี้"

"การระบาดมันหนาแน่นกว่าที่คาดไว้" เขาตอบกลับ, ไม่ได้แก้ตัว, แต่เป็นการรายงานข้อเท็จจริง "ระลอกแรกเป็นฮาร์ปี้, อัลกูล, และหมาป่าของบิดาคุณอย่างละสองสามตัว...จัดการได้ไม่ยาก"

เขาหยุดไปชั่วครู่, มองลึกเข้าไปในดวงตาที่แข็งกร้าวของเธอ "แต่หลังจากนั้น…ผมเจอกับฝูงหมาป่าอีกสี่ตัว, ตามมาด้วยฝูงฮาร์ปี้อีกราวๆ ยี่สิบตัว"

คำพูดนั้นทำให้แววตาของแคลรีสเปลี่ยนไป, ความหงุดหงิดที่เคยมีอยู่จางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ "ยี่สิบตัว?" เธอกล่าวทวน

"แล้วนายก็จัดการมันคนเดียว?"

"ผมใช้ที่กำบังและสภาพแวดล้อมให้เป็นประโยชน์" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดอธิบายสั้นๆ "มันไม่ใช่การปะทะซึ่งๆ หน้า"

แคลรีสส่งเสียง "หึ" ออกมาในลำคอ, เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างไม่ปิดบัง "ฉลาดดีนี่…ไม่ใช่แค่พวกบ้าพลัง"

เธอยอมรับในผลงานนั้นอย่างเต็มหัวใจ หล่อนล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงคาร์โก้ของตัวเอง, หยิบถุงหนังเล็กๆ ที่หนักอึ้งออกมา, แล้วโยนมันให้กับเขา

"ค่าจ้างของนาย" เธอกล่าว, ไม่ได้มีคำชมเชยที่ฟุ่มเฟือย "ทำงานได้ดี”

ภารกิจด่วน! ล้างบางป่าต้องห้าม!

+ 6 Point 60 ดรักม่า 

หินเพลิงเทพ 5 ก้อน

สิทธิพิเศษในการฝึกซ้อม (จะได้รับตารางการฝึกเทรนเนอร์เฉพาะกับแคลรีส)

ความสนิทสนม: +50 ความสนิทสนมกับแคลรีส ลา รู

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

08.08.2025 | 05:40 PM

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำเดินออกจากเคบิน, เส้นทางของเขามุ่งตรงไปยังศาลาอาหารที่บัดนี้เริ่มมีเดมิก็อดทยอยกันเข้าไป กลิ่นของอาหารที่กำลังถูกปรุงลอยมาตามลม, เป็นกลิ่นของความธรรมดาที่น่าพึงพอใจ ทว่า, เมื่อเขาเดินผ่านเตาไฟศักดิ์สิทธิ์ของเฮสเทียที่ตั้งอยู่ใจกลางแนววงเคบิน, เงาร่างหนึ่งที่ยืนกอดอกอยู่ตรงนั้นก็ทำให้เขาต้องหยุดฝีเท้า

แคลรีส ลา รู ยืนรออยู่, ไม่ใช่โดยบังเอิญ, แต่เป็นการดักรออย่างจงใจ แสงไฟที่อบอุ่นและเป็นมิตรจากเตาไฟสะท้อนบนแผ่นเกราะที่หน้าอกของเธอ, แต่กลับไม่สามารถละลายความเยือกเย็นและดุดันที่แผ่ออกมาจากตัวเธอได้เลย

"นายผ่านเกณฑ์" ธิดาแห่งแอรีสเอ่ยขึ้น, น้ำเสียงของเธอห้วนและตรงไปตรงมา, ไม่มีคำทักทาย, ไม่มีบทสนทนาที่ไร้สาระ "ภารกิจล้างบางในป่า…ผลงานของนายเข้าตาฉัน ฉันมีคอร์สฝึกพิเศษ…สำหรับพวกที่มีแววใช้การได้"

มันไม่ใช่คำเชิญ, แต่มันคือการยื่นข้อเสนอที่แฝงการท้าทาย

เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าเทาของเขา, ประเมินปฏิกิริยา "ถ้าสนใจ…ไปเจอกันที่ชายป่าต้องห้ามในอีกสิบห้านาที"

แคลรีสโน้มตัวเข้ามาใกล้ น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นคำขู่ที่ไม่ได้ปิดบัง "แล้วอย่าคิดจะถอนตัวกลางคัน…ไม่งั้นแกโดนดีแน่"

บุรุษชาวรัสเซียนิ่งเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง, ไม่ใช่เพราะความลังเล, แต่เป็นการประมวลผลการลงทุนครั้งใหม่ที่ปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดฝัน สมองของเขาชั่งน้ำหนักตัวแปรทั้งหมดอย่างรวดเร็ว—ความเสี่ยงคือความเจ็บปวดทางกายภาพและความเหนื่อยล้าที่เพิ่มขึ้น แต่ผลตอบแทนคือประสบการณ์การต่อสู้แบบดิบเถื่อนและคาดเดาไม่ได้, คือข้อมูลที่จะช่วยปิดช่องโหว่ในการต่อสู้ระยะประชิดของเขาได้เร็วยิ่งขึ้น

มันคือการลงทุนที่มีความเสี่ยง…แต่ผลตอบแทนที่ได้กลับน่าสนใจเกินกว่าจะปฏิเสธ

"ตกลงครับ" เขาตอบกลับในที่สุด, น้ำเสียงของเขายังคงความสุภาพและเยือกเย็นไว้เช่นเคย "อีกสิบห้านาที"

แคลรีสส่งเสียง "หึ" ออกมาในลำคอ, เป็นเสียงที่เจือความพึงพอใจ, ก่อนที่เธอจะหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว, ไม่ได้เสียเวลาไปกับคำพูดที่ไร้สาระอีก

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่ได้เดินต่อไปยังศาลาอาหารอีกแล้ว เขาเปลี่ยนทิศทาง อาหารค่ำคงต้องรอไปก่อน…

ตารางงานในช่วงเย็นของเขา…เพิ่งจะถูกบรรจุเข้าไปใหม่

Training Accepted
Talk with แคลรีส 

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri