[บันทึกการเดินทาง] พ่อคะ แม่คะ หนูไม่ได้หนีตามผู้ชาย...แค่ไปเป็น 'ความรับผิดชอบสูงสุด' ของอะพอลโลที่ยุโรปค่ะ!

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 02 : คุณพี่ให้หนูสู้กับไอ้เหี้ยนั้นหรอ?
วันที่ 30 เดือน ตุลาคม ปี 2025
ช่วงเย็น เวลา 19.00 น. เป็นต้นไป สถานีคาตาเนีย แคว้นซิชิลี อิตาลี ยุโรป

รถไฟสายเฮเฟตัสเทียบท่าด้วยเสียงหวีดโหยหวน ดั่งเสียงของเหล็กที่กำลังครวญครางกลางไฟนรก กลิ่นไอร้อนจากล้อเหล็กที่สีกับรางดัง “แกร๊ก แกร๊ก” แทรกเข้าไปในทุกอณูอากาศ โมนีก้ามองรอบ ๆ ภายในตู้โดยสารด้วยความสงสัย เหล็กทุกแผ่นเปล่งแสงสีแดงราวกับเพิ่งหลอมออกจากเตา แต่กลับไม่มีผู้โดยสารสักคน มีเพียงแสงไฟสลัวไหว ๆ เหมือนกำลังหายใจ เธอเอนตัวลงนั่งตรงข้ามเลสเตอร์ พลางกอดแขนเสื้อโค้ทของตัวเองแน่น “ทำไมไม่มีใครเลยล่ะ แปลกจัง…”

เลสเตอร์ที่กำลังดูหน้าต่างรถไฟหันมาพูดแบบไม่ทุกข์ร้อน “ก็ขบวนด่วนพิเศษนี่ครับ คงไม่มีใครยอมจ่ายยี่สิบดรักม่าหรอกถ้าไม่รีบหรือมีเงินเหลือใช้จริง ๆ” เขาพูดพลางเอนพิงเบาะ ยิ้มมุมปาก “หรือบางทีเขาอาจกลัวว่าเทพที่มีเสน่ห์ล้นเหลืออย่างผมจะนั่งด้วยก็ได้”

โมนีก้าเหล่มองอย่างเบื่อหน่าย “อย่าหลงตัวเองนักสิ ฉันยังนั่งอยู่ได้นี่ไง”

“นั่นสิครับ… แล้วผมก็คงไม่อยากให้ใครนั่งข้างคุณอยู่ดี” เขาตอบพลางยักไหล่ยิ้มอ่อน ก่อนจะเอามือประสานไว้หลังศีรษะ เสียงหัวเราะแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปากของเธอ ความเงียบของตู้โดยสารทำให้เสียงนั้นดังก้องอย่างผิดธรรมชาติ “ตอนนี้กลับเป็นเทพแล้ว นายต้องกลับไปทำหน้าที่เทพอีกสินะ?” เธอถาม สีหน้าดูสงบแต่สายตาแฝงแววห่วง

เลสเตอร์ถอนหายใจยาวแบบเหนื่อย ๆ “ใช่แล้วล่ะ…” เขาเอนตัวพิงหน้าต่าง “ผมต้องทำให้กลางคืนกลับมาอีกครั้งแม้แค่ชั่วคราวก็ยังดี ตั้งแต่ที่นิกซ์โดนลักพาตัวไป โลกนี้ก็ไม่มีกลางคืนเลย มีแต่แดดทั้งวัน… คุณรู้ไหมว่ามันเหนื่อยขนาดไหน?”

“นายกำลังบ่นเหรอ?” โมนีก้าเอ่ยถามอีกฝ่ายที่พอไม่ต้องปิดบังก็บ่นเป็นต่อยหอย

“บ่นมากด้วยครับ” เขาหันมาทำหน้าเครียดแบบเล่นใหญ่ “คุณลองคิดดูสิ ต้องทำงาน 24 ชั่วโมงไม่มีพัก เทพแสงอาทิตย์นะไม่ใช่โรงไฟฟ้า! เทพองค์อื่นก็ยุ่งกันหมด เฮอร์มีสวิ่งส่งของเป็นบ้าเป็นหลัง ไดโอนิซุสก็เริ่มบ่นว่าจะกินเหล้าไม่อร่อยแล้วถ้ายังไม่มีเวลากลางคืน!”

โมนีก้าอดหัวเราะไม่ได้กับท่าทีนั้น “งั้นนายต้องการอะไรเลสเตอร์ กำลังใจเหรอ?” เมื่อโมนีก้าพูดจบเลสเตอร์ก็เอนเข้ามาใกล้จนปลายผมของเขาแทบจะสัมผัสแก้มของเธอ “อย่างน้อย…จูบหนึ่งก็ช่วยได้เยอะเลยนะครับ” 

โมนีก้าหรี่ตาใส่ท่าทางนั้นของเขา “อยากโดนดาบเคาะหัวไหม?”

เขายกมือยอมแพ้ ยิ้มขำ ๆ “ก็แค่เสนอแนวทางเยียวยาทางใจน่ะครับ”

แต่ก่อนที่เธอจะทันพูดตอบ รถไฟก็เริ่มสั่น เสียงเหล็กครูดกันจนสะเทือนลึกไปถึงกระดูก “เอ๊ะ…?” เธอหันมองรอบตัว “รู้สึกแปลก ๆ ไหม?” เลสเตอร์เองก็หยุดนิ่ง แววตาเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นในทันที “ใช่… ผมก็รู้สึกเหมือนกัน” พอทั้งคู่มองออกไปนอกหน้าต่าง แสงสีแดงก็เริ่มกระพริบตามทางเดินราวกับหัวใจของบางสิ่งกำลังเต้นเร็วขึ้น เสียงเครื่องจักรดังขึ้นเอง ทั้งที่ไม่มีใครขับ “โมนีก้า…” เสียงเลสเตอร์แผ่วแต่เด็ดขาด “ผมรู้แล้วว่ามันคืออะไร”

เธอหันมองเขา “อย่าบอกนะว่า—”

“รถไฟจักรกลลีเจี้ยนแน่ ๆ” เขาพูดพร้อมลุกขึ้นยืนทันทีเหมือนพยายามระวังภัยดูว่ามีเดมิก็อดคนอื่น ๆ ไหม แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีเขาก็โล่งใจ โมนีก้าเบิกตา “อะไรนะ?! มอนสเตอร์หรอ?! เราต้องสู้กับรถไฟเหรอ!? ทั้งขบวนเนี้ยนะ?!”

“เรา? เหรอครับ?” เขายักคิ้วท่าทางกวน ๆ “ไม่สิต้องใช้คำว่า คุณ ต้องสู้ต่างหาก ถ้าผมลงมือผมจะโดนพ่อปาสายฟ้าใส่ข้อหาช่วยแฟนเกินจำเป็นทำยังไงล่ะครับ มันอยู่ในกฎครับ”

“อะไรของนายเนี่ย!” เธอตะโกนขึ้นก่อนจะถอนหายใจแรงแต่ก็เข้าใจ “โอเค เข้าใจแล้ว ถ้างั้นฉันจะสู้เองก็ได้!” โมนีก้าเหยียดมือซ้ายออก กำไลทองบนข้อมือเปล่งแสงออกมาแปรเปลี่ยนเป็นดาบสุริยคติ ปลายคมดาบส่องประกายสีขาวทองสะท้อนบนผนังเหล็ก รถไฟคำรามดังราวกับสัตว์ร้ายมีชีวิต ล้อเหล็กทั้งสี่เริ่มหมุนแรงขึ้นจนเกิดประกายไฟกระจายราวกับฝนแห่งนรก เธอกระโดดขึ้นยืนบนเบาะ ดาบในมือหมุนเป็นวงกลมก่อนจะฟาดเข้ากับผนังตู้ เสียงโลหะปะทะโลหะดังลั่น อุณหภูมิรอบข้างพุ่งสูงขึ้นทันที รอยแยกสีทองค่อย ๆ ปรากฏบนตัวรถไฟเหมือนรอยแผลที่กำลังเปิดเผยหัวใจที่เน่าเฟะ

รถไฟกรีดร้อง เสียงกลไกสะท้อนทั่วอุโมงค์ ไอน้ำร้อนทะลักออกจากรอยแตกในโครงสร้าง แต่ทุกครั้งที่แรงระเบิดปะทุ เลสเตอร์จะเข้ามายืนข้างหลังเธอ คอยปัดเศษเหล็กที่พุ่งเข้ามา เขาใช้มือข้างหนึ่งสร้างโล่แสงส่องรอบตัวเธอโดยไม่ข้ามเส้นกฎใด ๆ

“นาย…กำลังปกป้องฉันใช่ไหม?” เธอตะโกนท่ามกลางแรงลม

“ผมแค่กันเศษเหล็กเฉย ๆ ไม่ได้ช่วยสู้ครับ ไม่ผิดกฎแน่นอน” เขาตะโกนตอบ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าบ่งบอกทุกอย่างแล้วว่าบางครั้งคำมันก็ดิ้นได้

ดาบสุริยคติของโมนีก้าฟาดลงอีกครั้ง รอยแยกขยายกว้างขึ้น แสงสีทองปะทุจนแสบตา ก่อนรถไฟจะคำรามครั้งสุดท้ายแล้วระเบิดออกเป็นฝุ่นทองกระจายทั่วอุโมงค์ แรงระเบิดผลักโมนีก้าเสียหลัก แต่ก่อนที่เธอจะล้ม เลสเตอร์ก็พุ่งเข้ามาอุ้มไว้ในอ้อมแขนกลางอากาศ ร่างทั้งสองหมุนหนึ่งรอบก่อนลงพื้นอย่างนุ่มนวล แสงทองโปรยรอบตัวเหมือนฝนแห่งดวงดาว

เลสเตอร์หอบเบา ๆ ก่อนจะพูดพร้อมรอยยิ้มภาคภูมิ “ผมว่าภาพนี้เท่ใช้ได้นะ”

โมนีก้ามองหน้าเขาแล้วหัวเราะ “เท่ตายล่ะสิ ถ้าฉันไม่ออกแรงนายคงโดนบดไปแล้ว”

“ก็ใช่ไงครับ…แต่คุณก็มีผมไว้ปกป้องไม่ใช่เหรอ?”

โมนีก้ากลอกตาแต่ยิ้มมุมปาก “อย่าให้หลงตัวเองมากกว่านี้เลยเลสเตอร์”

“ก็เทพแสงอาทิตย์นี่ครับ จะให้เงียบก็ไม่ได้สิ ต้องส่องตลอดเวลา”

กลิ่นเขม่าควันจากรถไฟที่เพิ่งดับสนิทลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ เสียงโลหะที่ยังอุ่นดัง “ตึง…ตึง…” จากแรงระเบิดเมื่อครู่ เลสเตอร์ยังคงอุ้มโมนีก้าไว้ในอ้อมแขนแน่น แขนเสื้อของเขาเปื้อนฝุ่นทองจากเศษซากของรถไฟลีเจี้ยนที่เพิ่งสลายไป แสงสุดท้ายของมันยังลอยละล่องในอากาศราวฝุ่นละอองดวงดาวที่ไม่ยอมดับสิ้น “ดูเหมือนว่าเราจะต้องเดินทางอีกไกลเลยล่ะ” เสียงของเลสเตอร์แผ่วทุ้มแต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ ทางอุโมงค์ที่ค่อย ๆ มืดลง “เพราะสถานีรถไฟของเฮเฟตัสที่ใกล้ที่สุด…ก็น่าจะอยู่ที่ Roma Termini ที่โรม อิตาลี”

โมนีก้ากรอกตาอย่างอ่อนใจ “โรมอีกแล้วเหรอ…” เธอบ่นพลางเอนศีรษะพิงไหล่เขา “นี้เราต้องเดินทางกันอีกแล้วสินะ คงจะไม่ได้กลับค่ายง่าย ๆ ใช่ไหม?” เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ “ถือว่าเดทไง” เขาตอบพลางยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ที่เธอคุ้นดี

“ฉันออกมากับนายทุกรอบปะ ก็ถือว่าเดทตลอดอยู่แล้วมั้ง” เธอตอบอย่างเหนื่อยใจแต่แววตายังมีประกายขบขัน “ไม่เหมือนกันนะ” เขาเอียงคอมองเธอ ดวงตาสีทองสะท้อนแสงไฟในอุโมงค์ “ตอนนั้นความสัมพันธ์เรายังไม่ชัดเจน ตอนนี้ชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ?” สิ้นคำนั้นโมนีก้าชะงักไปนิด “…” เธออ้าปากจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออกจริง ๆ เพราะเขาพูดถูกทุกคำ “เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส” เธอพูดเสียงต่ำมันเป็นชื่อเวลาที่โมนีก้าอยากจะดุเขาเธอจะเรียกชื่อเต็มของเลสเตอร์ “เมื่อไรนายจะปล่อยฉันลง นายอุ้มฉันมานานแล้วนะ” ทว่าเขากลับทำเพียงก้มลงมองเธอ แววตาแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ “หืม? อะไรนะ ผมไม่ได้ยิน”

“อย่ามาเนียนนะ!” เธอตวัดสายตาขึ้นทันที “ฉันพูดว่า ปล่อย!” แต่เลสเตอร์กลับยักคิ้วยิ้ม ๆ แล้วเดินหน้าต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน “ผมว่าท่าทางคุณเหนื่อย ควรพักอยู่ในอ้อมแขนผมแบบนี้ไปก่อนดีกว่า”

“เลสเตอร์! ปล่อยนะ!” เธอดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนเหมือนแมวขี้โมโหที่ไม่ยอมให้อุ้มดี ๆ ขาเธอกระตุกใส่ชายเสื้อเขา แถมยังตบไหล่เบา ๆ “ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องอุ้ม!” เขาหัวเราะเต็มเสียง “ระวังหน่อยสิครับ เดี๋ยวตกจริง ๆ ผมไม่รับผิดชอบนะ”

“นายอุ้มฉันอยู่นี่จะตกได้ยังไง!?” โมนีก้าเอ่ยเถียงทันที

“อ้าว ก็เผื่อผมสะดุดหลุมแห่งความรักไงครับ” เลสเตอร์เลยตอบแบบกวนเธอเต็มขั้น

“โอ๊ย! พอเลย!” เธอแหวขึ้นหน้าแดงจัด “พูดอีกฉันจะใช้ดาบฟาดหัวนายจริง ๆ นะ!”

เขายิ้มกวน “คุณจะเอาดาบที่ผมให้คุณมาฟาดหัวผมเนี้ยนะ? ถ้าโดนฟาดแล้วได้อยู่ในสายตาคุณ ผมยอม” ทว่าหลังจากนั้นโมนีก้าก็เริ่มดิ้นแรงขึ้นแบบปลากระดี่ขาดน้ำท่าทางแล้วคงจะเขินจริง จนในที่สุดเลสเตอร์ก็หัวเราะลั้นแล้วจำใจที่จะต้องยอมปล่อยโมนีก้าให้เดินเอง “โอเค ๆ ก็ได้ครับคุณแม่สาวไลแลค” ทันทีที่ปล่อย โมนีก้าก็ก้าวถอยหลังกอดอกจ้องเขาเขม็ง “ทีหลังห้ามอุ้มฉันมั่วซั่วแบบนั้นอีก เข้าใจไหม?”

“รับทราบครับ” เขาตอบพลางยกมือขึ้นเหมือนทหาร แต่ในแววตายังมีรอยยิ้มร้ายซ่อนอยู่ “แต่ไม่รับปากนะว่าคราวหน้า…จะไม่แอบอุ้มอีก”

“เลสเตอร์!”

“ครับ~?”

เสียงโวยวายของเธอดังก้องไปทั่วอุโมงค์ แต่รอยยิ้มของเขากลับยิ่งกว้าง แสงไฟสีส้มอ่อนจากทางออกปลายอุโมงค์ส่องให้เห็นเงาของทั้งสองทอดคู่กัน หนึ่งเดินนำอย่างกวน อีกหนึ่งเดินตามอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง ทว่ามือของทั้งคู่กลับแตะกันแผ่ว ๆ ระหว่างก้าวเดินสู่จุดหมายใหม่…โรมา เทอมินี

+2 ตื่นรู้ จากการกำจัด รถไฟลีเจี้ยน ครั้งแรก

มีค่า LUK 150 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2

ได้รับ น้ำมันหล่อลื่นที่ไหม้เกรียม จำนวน 4 ชิ้น 4 x 2 = 8 ชิ้น

สรุป ได้รับ น้ำมันหล่อลื่นที่ไหม้เกรียน 4 ชิ้น

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 03 : นักเผาแห่งโอลิมปัส
วันที่ 30 เดือน ตุลาคม ปี 2025
ช่วงเย็น เวลา 20.00 น. เป็นต้นไป แคว้นซิชิลี ไปยัง ช่องแคบเมสซินา อิตาลี ยุโรป

ยามค่ำในซิชิลี แสงอาทิตย์สุดท้ายของวันค่อย ๆ ลาลับหลังเส้นขอบฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนสีจากส้มอมทองเป็นม่วงเข้มก่อนจะถูกแทนที่ด้วยหมู่ดาวที่เริ่มกระพริบขึ้นทีละดวง รถโดยสารสีเงินขาวแล่นไปตามเส้นทางคดเคี้ยวของถนนริมเขาเอตนา เสียงเครื่องยนต์กลบเสียงคลื่นลมทะเลเมดิเตอร์เรเนียนที่พัดปะทะหน้าผาเบื้องล่างภายในรถ โมนีก้านั่งไขว่ห้างอยู่ริมหน้าต่าง แสงไฟข้างถนนสะท้อนในดวงตาเทาเงินของเธออย่างงดงาม เธอพิงพนักเบาะพลางมองวิวด้านนอก แสงไฟจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ไหลลดหลั่นราวกับเส้นสายของอัญมณีบนพื้นดิน ข้าง ๆ กัน เลสเตอร์นั่งเอนหลัง มือซุกกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตหนัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายปนขี้เล่นตามแบบฉบับของเขา “เห็นไหมยอดเขานั่นน่ะ” เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูภูมิใจอย่างไม่สมควร “ยอดของเอตนาโดนสายฟ้าของประธานโอลิมปัส พ่อผมเอง ตัดเฉือนเอาไว้ตั้งแต่สมัยโบราณเห็นไหมยังมีกลิ่นพลังศักดิ์สิทธิ์จาง ๆ อยู่เลย” โมนีก้าหันมามองตามนิ้วเขา ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “นายพูดเหมือนกำลังอวดของเล่นในบ้านยังไงยังงั้นเลยนะเลสเตอร์” “ของเล่นเหรอ?” เขาหัวเราะเบา ๆ “ผมเรียกว่าศิลปะการลงโทษแบบเทพเจ้าต่างหาก เห็นไหมว่าไม่มีอสุรกายตัวไหนกล้าเข้าใกล้ภูเขาลูกนั้น เพราะมันยังคงกลิ่นอายของซุสอยู่เต็มไปหมด นี่แหละข้อดีของพ่อผม ถึงจะพูดมาก น่ากลัว และชอบฟาดสายฟ้าใส่คนมั่วซั่ว แต่เรื่องพลังเขาไม่มีใครเทียบได้หรอก” “ฟังดูเหมือนนายกำลังเผาพ่อตัวเองอยู่เลยนะ” โมนีก้าเอ่ยแบบเหนื่อย ๆ “แค่เรียกว่าบ่นด้วยความชื่นชมครับ” เขาเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิ “แล้วรู้ไหม เอตนาเคยเป็นที่ขังของไทฟอนบิดาแห่งอสุรกายทุกตน ก่อนที่พวกเราจะย้ายเขาไปขังที่เซนต์เฮเลนส์ เพราะกลัวมันจะระเบิดซ้ำอีกที” โมนีก้าย่นคิ้วนิดหน่อยแล้วเอ่ยถาม “พวกเรานี่หมายถึงเหล่าเทพโอลิมปัสสินะ” “แน่นอนสิ” เลสเตอร์ยักคิ้ว “ศึกแมนฮัตตันไง จำได้ไหม? โพไซดอนเป็นคนเปิดทางให้ ผมเลยซัดลูกศรลงกลางหน้ามันเต็ม ๆ สรุปตอนนั้นเราชนะ พวกอสุรกายเลยไม่กล้าเหยียบเขานี้อีก” โมนีก้าพยักหน้าช้า ๆ เธอเหลือบมองเขาแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ฉันเริ่มคิดแล้วล่ะ ว่าคบกับนายไปเรื่อย ๆ ฉันคงรู้ความลับของโอลิมปัสครบทุกข้อก่อนใครแน่” “ดีสิครับ ผมกำลังจะออกหนังสือชื่อ คู่มือชีวิตกับเทพสุดเพอร์เฟกต์” “ฟังชื่อแล้วอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง ถ้าไม่ติดว่าแท็บแล็ตเดดาลัสมันแพงนะ” “อย่าปาเลยครับ เดี๋ยวต้องใช้เปิดแผนที่ไปเมสซินา” โมนีก้าหัวเราะออกมา เธอมองเขาที่นั่งสบายใจเหมือนอยู่บ้านแล้วส่ายหน้าเบา ๆ “แล้วเราจะถึงเมื่อไรเนี่ย…” “อีกสักชั่วโมงได้มั้ง” เขาตอบ พลางหันไปมองนอกหน้าต่าง แสงจากภูเขาไฟไกล ๆ สะท้อนบนดวงตาสีฟ้าอมทองของเขา “แล้วจากเมสซินาก็ต้องต่อเรือเฟอร์รี่ข้ามไปยังแผ่นดินใหญ่…กว่าจะถึงโรมก็คงดึกหน่อย ถือว่าเป็นการเดินทางแบบโรแมนติกดีไหม?” โมนีก้าเลิกคิ้ว “โรแมนติกเหรอ? นั่งรถเมล์กับเรือข้ามฟาก?” “แล้วไม่ดีหรอครับ? มีคุณกับผม?” เลสเตอร์เอ่ยยักคิ้ว โมนีก้าหยุดพูดทันที แก้มขึ้นสีเล็กน้อย แต่พยายามกลบด้วยการเบือนหน้าออกนอกหน้าต่าง “พูดเหมือนจะได้รางวัลอะไรสักอย่างเลยนะ” “แน่นอนสิ ผมได้รางวัลใหญ่ที่สุดในจักรวาลแล้วนี่ คุณไง” “เลสเตอร์…” เธอพูดเสียงเรียบแต่แฝงความเขิน “นายพูดคำพวกนี้บ่อย ๆ แล้วคิดว่าฉันจะชินไหม?” “ก็อยากให้ชินครับ เผื่อวันหนึ่งคุณจะไม่หนีตอนผมพูดคำจริงจัง” “โอ้ยพอเลย” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน “นายพูดแบบนี้ทุกครั้งที่จีบคนอื่นหรือเปล่าเนี่ย?” “ก็มีบ้างครับ ผมมันพ่อหนุ่มเทพหล่อคารมดีใครจะต้านทานเสน่ห์ของผมไหว?” “พูดเหมือนภูมิใจในตัวเองนะเลสเตอร์” โมนีก้ากรอกตาไปมากับอีกฝ่าย “แน่นอนสิ ผมมีเสน่ห์โดยธรรมชาติ” โมนีก้าส่ายหน้าตัวเองเล็กน้อยพลางถอนหายใจยาว “ฉันไม่เถียงแล้ว นายพูดไปเถอะ ฉันแค่หวังว่ารถจะถึงเมสซินาเร็ว ๆ จะได้หนีไปนั่งเรือเงียบ ๆ สักที” เขาหัวเราะเสียงดังแล้วบอกกับโมนีก้าว่ายังไงก็หนีไม่รอด “อย่าลืมสิครับ เดทนี้ผมจองที่นั่งข้างคุณบนเรือแล้วนะ จะหนีก็ไม่รอด” โมนีก้ามองหน้าเขา แล้วยิ้มจาง ๆ “ฉันควรดีใจไหมที่มีแฟนขี้บ่นแต่ไม่ยอมให้ฉันอยู่ห่างสายตาเลย” “ดีใจสิครับ” เขาตอบทันควัน “เพราะถ้าผมเงียบเมื่อไร…แปลว่าผมกำลังเขียนเพลงรักให้คุณอยู่” สิ้นคำเธอส่ายหน้าแต่ยิ้มไม่หยุด เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังกลบเสียงเครื่องยนต์เบา ๆ รถโดยสารแล่นฝ่าความมืดมุ่งหน้าสู่ช่องแคบเมสซินา แสงไฟท้ายรถสะท้อนอยู่บนถนนสายยาว ท่ามกลางลมทะเลและกลิ่นควันภูเขาไฟ โรแมนติกในแบบฉบับของเทพเจ้าเจ้าเสน่ห์กับหญิงสาวที่รู้จักเขาเกินกว่าจะคาดคิด ไม่นานภาพท่าเรือช่องแคบเมสซินาในยามค่ำคืนยังคงสว่างไสวด้วยแสงไฟจากร้านค้าและเรือที่เทียบท่าเรียงรายก็ชัดขึ้นมา เสียงคลื่นซัดสาดผสมกับเสียงเครื่องยนต์เรือที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นเกลือทะเลลอยอ้อยอิ่งในอากาศ โมนีก้ากับเลสเตอร์ก้าวลงจากรถประจำทางท่ามกลางผู้คนที่ยังพลุกพล่าน แม้จะเป็นเวลาเกือบห้าทุ่มแล้วก็ตาม “เมืองนี้ไม่หลับเลยนะเนี้ย ว่าไหม” โมนีก้าเอ่ยเบา ๆ พลางมองไปที่เรือเฟอร์รี่หลายลำที่ลอยอยู่ในน้ำ แสงสะท้อนจากไฟท่าเรือระยิบระยับบนผิวน้ำราวอัญมณีที่พลิ้วไหว เลสเตอร์พยักหน้า มือซุกกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตหนัง “การเดินทางที่นี่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงเลยล่ะ โดยเฉพาะเรือบรรทุกยานพาหนะ พวกนั้นออกกันทั้งวันทั้งคืน แต่ตอนนี้คงออกทุกสี่สิบนาที ส่วนกลางวันยี่สิบนาทีเท่านั้น” “พูดเหมือนไกด์นำเที่ยวเลยนะคุณเทพบ่นเก่ง” เธอพูดยิ้ม ๆ เขาเชิดคางเล็กน้อย “ผมแค่มีความรู้รอบตัวมากครับ ไม่เหมือนบางคนที่นอกจากรู้ว่าไก่ทอดร้านไหนอร่อยก็ไม่รู้เรื่องอื่นเลย” “เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส ถ้านายไม่อยากถูกโยนลงทะเลคืนนี้ก็หุบปากเดี๋ยวนี้เลย” เธอขู่เสียงเรียบ ดวงตาเทาเงินวาววับจนชายหนุ่มหัวเราะพรืด “ครับ ๆ ไม่พูดแล้วแม่สาวไลแลค” เขาแกล้งยกมือยอมแพ้ แต่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มขี้เล่น ทั้งคู่เดินไปซื้อตั๋วเรือเฟอร์รี่ด่วนพิเศษที่เคาน์เตอร์ไม้เก่า ๆ พนักงานชายชาวอิตาเลียนยิ้มต้อนรับก่อนส่งบัตรโดยสารให้ โมนีก้าหยิบมาอย่างรวดเร็ว “โชคดีนะ ขึ้นได้เลยรอบนี้” เธอพูดพลางดึงแขนเสื้อของเลสเตอร์ให้ตามขึ้นเรือ เรือด่วนขนาดใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากท่า เสียงหวูดดังยาวแผ่วสะท้อนกับผิวน้ำที่กลืนไปกับเงาแสงไฟจากชายฝั่ง เมืองเมสซินาเริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ แสงไฟเปลี่ยนเป็นเพียงจุดแสงระยิบไกลลิบ บนดาดฟ้าเรือ ลมทะเลพัดแรงจนเส้นผมของโมนีก้าปลิวกระจาย เธอยกมือขึ้นจับผมไว้ พลางมองออกไปยังเส้นขอบน้ำ “ไม่คิดเลยว่าทะเลตอนกลางคืนจะดูเหมือน…มีชีวิต” เลสเตอร์ยืนข้างเธอ ดวงตาสีฟ้าสะท้อนแสงจันทร์ที่ยังคงจางหายจากขอบฟ้า “จริงสิ ตอนนี้กลางคืนยังไม่กลับมาเต็มที่เลย ต้องรอให้นิกซ์กลับมาก่อน โลกถึงจะได้คืนสมดุลของช่วงเวลาอีกครั้ง” “แล้วนายไม่เหนื่อยเหรอ” เธอหันไปถาม “ต้องคอยส่องแสงทั้งวันทั้งคืนแทนเธอแบบนี้น่ะ” เขาหัวเราะเบา ๆ “เหนื่อยสิครับ แต่ผมก็ชอบเวลาที่ได้อยู่ตรงนี้นะ มันเหมือนการได้พักสายตาจากงาน ดูสิ ทะเล…แสงไฟ…แล้วก็คุณ” “พูดเสีั่ยวอีกแล้วนะ” เธอว่าแต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มบาง ๆ “นายรู้ไหม ถ้าฉันเป็นคนอื่น ฉันคงเชื่อว่านายพูดแบบนี้กับทุกคน” “แต่ผมไม่ใช่กับทุกคนหรอก” เขาเอนตัวเล็กน้อย กระซิบใกล้หูเธอ “มีแค่คนที่ผมอยากอยู่ด้วยเท่านั้น” โมนีก้าเบือนหน้าออกนอกทะเลทันที “พอเลย ก่อนที่ฉันจะโยนนายลงน้ำจริง ๆ” “โยนผมลงไปสิครับ ผมจะได้ว่ายกลับขึ้นมาอุ้มคุณแทน” “เลสเตอร์!” โมนีก้าพูดเสียงสูงแต่ในแววตาเริ่มมีประกายขบขัน ทั้งสองยืนเคียงกันอยู่บนดาดฟ้า เรือเฟอร์รี่แล่นฝ่าคลื่นเบา ๆ ไปบนผืนน้ำที่สะท้อนแสงจากดาวไม่กี่ดวงเหนือฟ้า เสียงหัวเราะของพวกเขาลอยไปพร้อมสายลมเค็ม ๆ ของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ก่อนที่แสงสว่างจากฝั่งอิตาลีแผ่นดินใหญ่จะเริ่มปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้า

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +14

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 04 : แม่ฉันหรือแม่นาย
วันที่ 31 เดือน ตุลาคม ปี 2025
ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 น. เป็นต้นไป วิลลา ซาน จิโอวานนี ไปยัง ถนนสาย A2/E45/A1 Herculaneum (Ercolano) อิตาลี ยุโรป

ท้องฟ้าเหนือเมือง วิลลา ซาน จิโอวานนี ในเช้าวันที่ 31 ตุลาคมสดใสเกินคาดสำหรับปลายเดือนฤดูใบไม้ร่วง แสงอาทิตย์อ่อน ๆ สาดกระทบผืนน้ำทะเลที่ระยิบระยับราวกระจกสะท้อนแสงทอง เมืองท่าเล็ก ๆ ริมช่องแคบเมสซินาเต็มไปด้วยสีสันและชีวิตชีวา บนท้องถนนมีแผงขายฟักทองแกะสลัก เสียงดนตรีจากลำโพงเล็ก ๆ ดังคลอเป็นจังหวะสนุกสนาน ผู้คนสวมหน้ากากและเสื้อผ้าธีมแฟนตาซีเดินไปมาอย่างคึกคัก “ว้าว…ฉันลืมไปเลยว่าวันนี้วันฮาโลวีน” โมนีก้าหันไปพูดพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาเทาเงินสะท้อนแสงแดดกับสีส้มของฟักทองในร้านข้างถนน “เมืองนี้ตกแต่งเหมือนฉากหนังเลยอะ เหมือนได้มาเที่ยวจริง ๆ เลยสิ” เลสเตอร์ยิ้มบาง ๆ ข้างเธอ เขาสวมแว่นกันแดดบังตาสีฟ้าสดจากแสงจ้า “ก็ถือว่าผมพาแฟนมาเดทในเทศกาลนะครับ เหมาะกับบรรยากาศเลย” “อย่าใช้คำว่าแฟนบ่อยได้ไหม ฉันจะเขิน” เธอประชดกลับ แต่ปลายเสียงยังคงนุ่มนวล “นายก็พูดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยนะ” “ไม่เรื่อยครับ ผมเลือกคำอย่างระมัดระวังเสมอ โดยเฉพาะเวลาพูดกับคุณ” เขาหันมายิ้มกว้างจนคนขายขนมฝั่งตรงข้ามที่เห็นถึงกับอมยิ้มตาม โมนีก้าหัวเราะ ยกมือดันไหล่เขาเบา ๆ “พอเลยเลสเตอร์” ทั้งสองใช้เวลาสองชั่วโมงเดินชมเมือง กินไอศกรีม เจอร้านขายของที่ระลึกที่มีรูปปั้นเทพเจ้ากรีกเรียงรายอยู่เต็มหน้าร้าน เลสเตอร์ถึงกับบ่นเสียงอ่อยเมื่อเห็นรูปปั้นอะพอลโลรุ่นที่ขายดีแต่ “ดูไม่เหมือนผมเลยสักนิด” นั้นแหละคือสิ่งที่เลสเตอร์บ่น ส่วนโมนีก้าก็แค่กลอกตาแล้วหัวเราะใส่เขาอย่างอารมณ์ดี หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ขึ้นรถเช่าคันเล็กสีเงินมุ่งหน้าไปยังกรุงโรม เส้นทางบนถนนหลวง A2 คดเคี้ยวไปตามแนวเขาและทะเล เสียงเพลงในรถคลอเบา ๆ จนกระทั่งเมื่อเข้าใกล้อุโมงค์เส้นทาง 45/A1 บรรยากาศกลับเริ่มเปลี่ยนแปลงไป “เอ๊ะ…” โมนีก้าขมวดคิ้ว “นี่มันอุโมงค์รถไฟไม่ใช่เหรอ?” เลสเตอร์ที่เป็นคนขับก็มองตาม “ไม่ใช่สิ มันควรเป็นอุโมงค์รถยนต์นี่นา” เขาพูดไม่ทันขาดคำเสียงหวีดของโลหะก็ดังลั่น อากาศเริ่มสั่นสะเทือนจนกระจกหน้ารถสั่นไหว เงาดำมหึมาค่อย ๆ ปรากฏขึ้นข้างหน้า รอยสนิมแวววาว ไอน้ำร้อนจัดพวยพุ่งจากล้อเหล็กสีแดงราวกับกำลังเผาไหม้ “อย่าบอกนะ…” โมนีก้ากัดฟัน “รถไฟจักรกลลีเจี้ยนอีกแล้วเรอะ!” เลสเตอร์พยักหน้าอย่างใจเย็นจนน่าหมั่นไส้เพราะดูเหมือนว่าจะโดนล่อมาจริง ๆ ด้วยแหละ “ถูกต้องครับ เชิญเลย คุณจัดการได้แน่นอน” “นายพูดเหมือนมันเป็นงานปอกกล้วยเลยนะ!” เธอหันขวับใส่เขา “ก็จริงนี่ครับ ผมโดนห้ามช่วย เดี๋ยวพ่อจะปาไฟฟ้ามาเผารถเราแน่ ๆ ถึงแม้ว่าผมจะหลบก็ไม่พ้นเพราะมีเสน่ห์เกินต้าน” “เทพบ้านอะไรชีวิตซับซ้อนขนาดนี้วะ!” เธอสบถออกมาเบา ๆ ก่อนขยับมือซ้าย กำไลโลหะรอบข้อมือแปรเปลี่ยนเป็นดาบยาวสีทองอร่าม ดาบสุริยคติส่องแสงวาบสะท้อนภายในอุโมงค์ โมนีก้าก้าวออกจากรถ พื้นใต้เท้าร้อนฉ่าเพราะแรงสั่นสะเทือนของรถไฟปีศาจที่คำรามกึกก้องเข้ามาใกล้ โมนีก้าปักเท้าลงแน่น แล้วฟันดาบขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงโลหะกระทบกันสะท้อนทั่วอุโมงค์ ประกายไฟแตกกระจายราวกับดาวตก เลสเตอร์ยืนพิงรถ มองภาพตรงหน้าด้วยแววตาชื่นชม “โว้…แฟนผมนี่เท่มากเลยแฮะ” “เลสเตอร์! หุบปากแล้วถอยไป!” เธอตะโกนขณะสะบัดดาบตัดล้อรถไฟปีศาจจนมันล้มระเนระนาด เสียงหวีดของมันดังก้องสุดท้ายก่อนจะระเบิดเป็นเถ้าควันสีทองที่ค่อย ๆ จางหายไปในอากาศ เมื่อสู้จบโมนีก้าก็ยืนหอบเล็กน้อย ดาบค่อย ๆ หดกลับเป็นกำไลรอบข้อมืออย่างเดิม ก่อนจะหันมามองเลสเตอร์ที่ปรบมือเบา ๆ ด้วยสีหน้าพึงพอใจ “สุดยอดเลยครับ ผมว่าแม่ผมต้องชอบคุณแน่ ๆ” เขาเอ่ยถึงแม่ของตัวเอง โมนีก้าหันมาคาดคั้นทันที “แม่ที่ว่านี่คือเทพีเลโตหรือเทพีเซเรส!?” “อืม…ขอผ่านที่จะตอบได้ไหมครับ อีกคนแม่ผมอีกคนแม่แฟน” เขายิ้มตาหยี โมนีก้าเลยกอดอกถอนหายใจ “คนที่จะคบกับเทพได้เนี่ย ลำบากจะตายชักจริง ๆ…” “แต่คุณก็ยังเลือกผมนะ เข้าใจ ใครจะต้านการเคียงคู่ผมกันล่ะ” เลสเตอร์พูดยิ้ม ๆ ยักคคิ้วด้วยแบบน่าหมั่นไส้ “ก็เพราะตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าจะมีรถไฟปีศาจโผล่มาในอุโมงค์กลางอิตาลีนี่นา!” เลสเตอร์หัวเราะร่าเมื่อได้ยินโมนีก้าบอกแบบนั้น “ถือว่าเป็นเดทที่ตื่นเต้นดีไม่ใช่เหรอครับ” “เลสเตอร์!” “ครับ~?” เสียงโวยของโมนีก้าดังตามมาท่ามกลางเสียงหัวเราะของเลสเตอร์ที่ขับรถออกจากอุโมงค์ รัศมีแสงแดดของอรุณรุ่งสะท้อนผ่านกระจกหน้า สาดลงบนเส้นผมของทั้งคู่ ชายหนุ่มผู้เป็นเทพเจ้าแห่งแสง กับหญิงสาวที่ไม่ยอมให้โชคชะตากำหนดชีวิตของตนเองอีกต่อไป (แต่เลือกแต่เรื่องวุ่นวายแบบงง ๆ เหมือนกันนะ)

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 05 : ขอทำวิจัย?
วันที่ 31 เดือน ตุลาคม ปี 2025
ช่วงบ่าย เวลา 14.00 น. เป็นต้นไป Herculaneum (Ercolano) ไป Catacombs of San Gennaro (เนเปิลส์) อิตาลี ยุโรป

บ่ายคล้อยที่ท้องฟ้าเหมือนกำลังลังเลว่าจะเป็นกลางวันหรือหัวค่ำเพราะกลางคืนยังกลับมาไม่เต็มตัวรถเช่าสีเงินของทั้งคู่ไหลไปตามโค้งถนนสู่เนเปิลส์ ทางซ้ายคือทะเลสีครามจัด ทางขวาคือลาดเขาสีเขียวมะกอกที่มีบ้านเรือนสีพาสเทลเกาะอยู่เป็นชั้น ๆ ลมอุ่น ๆ พัดกลิ่นเกลือทะเลปนกลิ่นเอสเปรสโซจากปั๊มกาแฟริมทางลอดเข้ามาในห้องโดยสาร โมนีก้านั่งไขว่ห้าง แตะกระจกหน้าต่างเย็น ๆ ด้วยปลายนิ้ว สีตาเงินสะท้อนเงาคลื่นระยิบระยับ “หลังจากโรม รอบนี้นายจะทำยังไงกับเรื่องกลางคืนกันแน่อ่ะ” เธอชวนคุยระหว่างที่ขับรถนุ่มนวลแต่ตรงใจ “ฉันยังอยากมีดาวให้ดูนะ ไม่อยากดูไฟถนนแทนไปตลอดชีวิต” เลสเตอร์ยิ้มรอยยิ้มแบบคนกำลังจะโม้ของรัก “ผมกำลังสังเคราะห์ความมืดชั่วคราวอยู่ครับ จะติดตั้งเป็นฉากราตรีให้รถม้าพระอาทิตย์ ใช้คั่นเวลากับดวงวันจนกว่านิกซ์จะกลับมา” เขายักคิ้ว “ผสมระหว่างวิทยาศาสตร์กับเวทมนตร์นิดหน่อยผมเอาชิ้นส่วนเตาปฏิกรณ์ที่พังในภารกิจโรมคราวก่อน มาสร้างเป็นโครงตาข่ายดูดแสงที่วังสุริยะ พูดง่าย ๆ คือเอาเศษซากของความสว่าง ไปปั่นเป็นผ้าคลุมความมืด โคตรฉลาด” “โคตรโม้ต่างหาก” โมนีก้าหัวเราะ กลิ่นไลแลคหวาน ๆ จากผิวเธอลอยแผ่ว “เห็นอยู่ว่ามีการประกาศ แล้วของที่ต้องใช้ยังขาดอะไรบ้างคะ ท่านวิศวะพระอาทิตย์” “เยอะอยู่นะครับ” เขาทำเสียงบ่นอย่างภูมิใจ “ผมประกาศอีเวนต์ไปแล้วให้พวกเดมิก็อดช่วยกันหาวัตถุดิบ เพราะข่าวร้าย เป็นเทพก็ไม่ได้หาของอะไรได้ง่าย ๆ กฎเต็มไปหมด งบประมาณทวยเทพก็ชอบตัด” เขาไล่นิ้วบนพวงมาลัย “ที่พวกเหลือเยอะ ๆ ก็ ขนนกอินทรีทองคำเอาไว้เป็นพลังงานที่อัดแน่นจึงใช้แทนพลังงานสุริยะบริสุทธิ์เพื่อป้อนเข้าสู่ระบบได้ และ ขนไนท์แมร์ สำหรับร้อยขอบม่านราตรีเพิ่มความสามารถในการดูดซับแสงและเสริมพลังด้านมืด” “ฉันส่งของบางส่วนให้นายไปตั้งแต่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายคืออะพอลโลนะ” เธอยิ้มตาโค้ง “อย่าลืมบอกขอบคุณดี ๆ ด้วยล่ะ” “รับแล้วครับ ที่รักของผม” เขาตอบทันที ทำเสียงเนียนหวานเกินเหตุ ฝ่ามือเล็ก ๆ ของโมนีก้าเลยเคาะหัวไหล่เขาเบา ๆ “ขับรถอยู่ อย่าหวานเกิน เดี๋ยวลงคู” เลสเตอร์หัวเราะ แต่ยังบ่นต่อด้วยท่าทางคนมีภารกิจใหญ่ “ปัญหาคือ อินทรีทองคำของซุส ไม่ค่อยโผล่หรอก ถ้าไม่ใช่ลูกหลานสายเลือดจูปิเตอร์หรือซุสไปขอเอง ส่วนไนท์แมร์ก็เงียบ เพราะหน้าร้อนจบแล้ว ไม่ค่อยมีไฟป่าให้มันออกมาวิ่งสร้างเรื่องฤดูใบไม้ร่วงนี่มันทำตัวเรียบร้อยเกินจริง ๆ” “แต่ภูเขาไฟก็มีนี่คะ” โมนีก้าเอนตัวชี้ผ่านกระจก “นี่เลยภูเขาไฟวิสุเวียส เรากำลังผ่านอยู่พอดี เดี๋ยวอาจมีไนท์แมร์ซ่อนอยู่ก็ได้” เลสเตอร์ส่ายหน้าโดยไม่ต้องคิด “โน่ว ๆ นั่นเป็นห้องทำงานของวัลแคนเลยครับ คุณอยากขโมยขนม้าจากโรงตีเหล็กของช่างใหญ่เหรอ” เขายิ้มเอ็นดู “แถมการระเบิดใหญ่สมัยโบราณหลายครั้งก็เพราะท่านเผลอทำงานชิ้นทดลองพัง เอางานช่างกับรูหนอนมาปั่นรวมกันอย่าถามว่าทำไมทวยเทพชอบทำอะไรเสี่ยง ๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่แน่ใจได้อย่างหนึ่งไนท์แมร์ไม่กล้าอาละวาดในเขตนั้นหรอก” “โอเค งั้นตัดวิสุเวียสออกจากลิสต์” โมนีก้าจดในใจแบบเล่น ๆ “แล้วเราจะหาได้จากไหนคะ” “เดี๋ยวถึงอเมริกาผมจะไล่ช่องทางดูแล้วกัน” เขายักไหล่ “ถ้าโชคดี เราอาจสอยขนนกจากรังอินทรีในหอคอยสายฟ้าของพ่อ…หลังจากผมทำเรื่องขออนุญาตระลอกที่สิบแปด” “ฟังดูเหมือนขอทุนทำวิจัย” โมนีก้าขำพรืด “ก็คล้าย ๆ นั่นแหละ” เขาทำเสียงจริงจังแบบเล่น “หัวข้อวิจัย: การเย็บเงาคืนสู่ท้องฟ้าเพื่อสุขภาวะการนอนของเผ่าพันธุ์ ผู้วิจัย: หล่อมาก หน้าตาธรรมดาเสน่ห์ไม่ธรรมดา เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส” “รายงานฉบับนั้นฉันให้คะแนน ‘ลบสิบ’ ในหัวข้อความถ่อมตัวนะคะ” “ผมได้คะแนนเต็มในวิชารักแฟนก็พอ” เขาว่าพลางเฉไปยิ้มให้เธอหนึ่งที ถนนเริ่มไหลลงสู่ที่ราบ เมืองเนเปิลส์กางตัวออกตรงหน้า อ่าวโค้งสีฟ้าถูกกอดด้วยแนวอาคารสีอิฐ สลับโดมโบสถ์กับระเบียงโลหะ เสียงฮอร์นรถประสานกับเสียงนกทะเล กลิ่นแป้งพิซซ่าจากเตาฟืนลอยล่องเข้ามาอย่างยั่วใจ โมนีก้าเหลือบเห็นแผงเห็ดสดที่ตลาดข้างทาง ดวงตาเธอเป็นประกาย แต่ก็กลั้นใจหันกลับ เพราะเป้าหมายวันนี้คือโรม “รู้อะไรมั้ยคะ” เธอพูดเบา ๆ “ฉันไม่ได้อยากได้เพียงกลางคืนคืนมาเพื่อโลก…ฉันอยากได้มันเพื่อนายด้วยนะ” เลสเตอร์ชะลอรถนิดเดียวตอนที่ได้ยินคำนั้นเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง “ทำไมล่ะครับ” “เพราะคนที่ทำงานเป็นพระอาทิตย์ทั้งวัน สมควรมีช่วงที่ได้เป็นแค่เลสเตอร์บ้าง ได้นั่งใต้ดาว กินพิซซ่า เหนื่อยนิดหน่อยแล้วหลับ ไม่ใช่แบกแสงไว้ตลอดเวลา” ดวงตาสีฟ้าของเลสเตอร์อ่อนลงเล็กน้อย เป็นจังหวะที่รถมุดเข้าอุโมงค์อีกช่วง แสงไฟนีออนวิ่งเป็นเส้นยาวเหนือกระจกหน้า เลสเตอร์ยังบ่นต่อเรื่องกฎทวยเทพและแบบฟอร์มขออนุญาตที่ยาวยิ่งกว่าคู่มือประกอบเตาปฏิกรณ์ โมนีก้าก็แกล้งพยักหน้ารับทุกประโยคเหมือนผู้จัดการโครงการที่ใจเย็นที่สุดในจักรวาล ระหว่างที่อยู่ในอุโมงค์ทั้งสองก็พบกับรถไฟจักรกลลีเจี้ยนอีกแล้วและโมนีก้าก็จัดการไปได้โดยง่ายเพราะมีเลสเตอร์ที่ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้แต่ช่วยปัดการโจมตีให้โมนีก้า ก่อนที่รถสีเงินเร่งเครื่องอย่างมั่นคง ข้ามอ่าวสู่เส้นทางที่จะพาไปบรรจบ A1 ตรงไปยังโรมที่ซึ่งผืนฟ้ากำลังรอผ้าคลุมราตรีชุดใหม่จากมือของเทพเจ้าที่หัดถ่อมตัว

มีค่า LUK 150 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2 ได้รับ เฟืองออโตมาตอน จำนวน 2 ชิ้น 2 x 2 = 4 ชิ้น สรุป ได้รับ เฟืองออโตมาตอน 2 ชิ้น

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 06 : ก็เขินเป็นปะเนี้ย
วันที่ 31 เดือน ตุลาคม ปี 2025
ช่วงบ่าย เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป Catacombs of San Gennaro (เนเปิลส์) ไป Stazione Roma Termini, Rome อิตาลี ยุโรป

แสงแดดยามบ่ายปลายเดือนตุลาคมเริ่มอ่อนลงเมื่อรถเช่าสีเงินของทั้งคู่เคลื่อนเข้าสู่ใจกลางกรุงโรม เสียงเครื่องยนต์กลืนไปกับเสียงเมืองผู้คนที่เร่งรีบ เสียงแตรที่ประสานกันอย่างไม่มีจังหวะ และกลิ่นกาแฟเข้มจากร้านริมถนนที่ลอยมาแตะจมูกอย่างบางเบา เลสเตอร์หันพวงมาลัยเข้าไปในช่องจอดรถของบริษัทเช่า ก่อนจะดับเครื่องพร้อมถอนหายใจเบา ๆ “เรียบร้อย คืนรถแล้วนะครับคุณบลอสซัม เห็นไหมผมขับมาทั้งอิตาลีโดยไม่เฉี่ยวอะไรเลยสักนิด สมกับที่เป็นเทพแห่งความแม่นยำโดยธรรมชาติ” โมนีก้าเหลือบตามองเขา แล้วตอบเสียงเรียบแต่ปนรอยยิ้ม “ถ้าพูดเก่งได้เท่าขับรถคงเป็นเทพแห่งการอวดดีไปแล้วมั้ง” “อวดดีอะไรครับ เรื่องจริงทั้งนั้น” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโดนหญิงสาวตีต้นแขนไปหนึ่งที หลังจากคืนรถเสร็จ ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟโรมา เทอร์มินี ด้วยรถประจำทาง บรรยากาศในรถเมล์ตอนเย็นเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งนักท่องเที่ยวและชาวเมือง เสียงเครื่องยนต์และเสียงคุยแผ่ว ๆ ปะปนกับกลิ่นน้ำหอมหลากชนิดในอากาศ โมนีก้ายืนอยู่ข้างเลสเตอร์ มือหนึ่งจับเสาไว้แน่น แต่เมื่อรถกระตุกอย่างแรงตอนเข้าโค้งร่างของเธอก็เอนเอียงไปด้านข้างแทบจะล้ม แขนของเลสเตอร์ขยับขึ้นโดยสัญชาตญาณ โอบไหล่เธอไว้แน่นอย่างไม่ต้องคิด “ระวังหน่อยสิครับ ผมยังไม่อยากให้แฟนผมล้มต่อหน้าคนทั้งคันรถหรอกนะ” “เลสเตอร์...” เธอเรียกชื่อเขาเสียงเบา รู้สึกถึงความร้อนจากร่างของเขาที่แผ่ผ่านมาทางต้นแขน จนต้องหลบสายตาอย่างรวดเร็ว แต่ชายหนุ่มกลับหันมายิ้มมุมปาก ดวงตาสีฟ้าใสสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ดวงตาคู่นั้นมีแววเจ้าเล่ห์จนโมนีก้ารู้ทันทีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “นาย...ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้วนะ” “หน้าแบบไหนครับ หน้าหล่อ ๆ แบบนี้เหรอ” “แบบหน้าหมั่นไส้ต่างหาก!” โมนีก้าพูดพลางเหยียบเท้าเขาเต็มแรง “โอ๊ย! โมนีก้า!” เขาเกือบร้องเสียงหลง ดึงขาขึ้นเล็กน้อยด้วยความเจ็บ “นี่คุณรู้ไหมว่าผมต้องใช้เท้าคู่นี้ขับรถข้ามประเทศมาเชียวนะ! ทำไมถึงทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ล่ะ!” เธอสะบัดหน้าไปอีกทาง พยายามกลั้นยิ้มแต่ไม่สำเร็จ “เพราะนายทำตัวน่าหมั่นไส้ไง ไม่เห็นเหรอว่าคนในรถเขามองอยู่” “พวกเขามองเพราะผมดูดีต่างหากครับ ไม่ใช่เพราะผมโอบคุณ” เขาว่าพลางจัดปกเสื้อให้ตัวเอง “ใครจะไปต้านทานรอยยิ้มผมได้ล่ะ จริงไหม” โมนีก้าถอนหายใจตอนที่ได้ยินเฮือกใหญ่ “เฮ้อ…อยากจะให้ฟ้าผ่าลงมาใส่นายจริง ๆ” “อย่าเลยครับ ถ้าพ่อได้ยิน ผมอาจโดนหาว่ารับคำสั่งฆ่าตัวตาย” เขาตอบหน้าตาย แต่รอยยิ้มยังไม่หายไปไหน ในที่สุดรถเมล์ก็ค่อย ๆ ชะลอจอดหน้าสถานีโรมา เทอร์มินี เสียงประกาศจากลำโพงดังขึ้นแผ่ว ๆ ทั้งคู่เดินลงจากรถท่ามกลางคลื่นคนที่พลุกพล่าน แสงสีทองของอาทิตย์ยามเย็นทอดลงบนผมสีน้ำตาลเข้มของโมนีก้า เธอหันมามองเขาด้วยสายตาคล้ายจะต่อว่า “นายจะเลิกยิ้มแบบนั้นได้ยัง” “ไม่ได้ครับ” เขาตอบทันที “ก็แฟนผมเขิน ผมจะยิ้มไม่ได้ได้ยังไง” โมนีก้าชะงักตอนที่ได้ยิน ก่อนจะก้าวเท้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว “ไปเถอะเลสเตอร์ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจโยนนายลงรถไฟขบวนต่อไป” เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ แล้วรีบเดินตามหลังเธอไป เขายกมือเกาท้ายทอยเบา ๆ พลางพึมพำกับตัวเองด้วยรอยยิ้มที่ห้ามไม่อยู่ เสียงประกาศในสถานีรถไฟโรมาเทอร์มินี ดังคลออยู่เหนือศีรษะ ทั้งสองเดินเคียงกันผ่านผู้คนที่ขวักไขว่ แสงไฟสีทองจากโคมเพดานสะท้อนบนพื้นหินอ่อนจนดูเหมือนคลื่นแดดต้องผิวกระจก โมนีก้าเดินตามเลสเตอร์เข้าไปในลิฟต์ด้านในสุดของสถานีที่ไม่มีป้ายบอกและไม่มีใครสังเกตเห็น เขากดปุ่มทองแดงที่มีตรา DEMI EXPRESS แล้วลิฟต์ทั้งคันก็สั่นเบา ๆ ก่อนจะเคลื่อนตัวลงอย่างนุ่มนวล “ชั้นพิเศษสำหรับเดมิก็อด” เลสเตอร์พึมพำพร้อมยักคิ้ว “อย่างน้อยก็มีที่ที่มนุษย์ธรรมดาเข้าไม่ถึงบ้างแหละนะ” “ก็หวังว่าจะไม่มีอสุรกายตามมาด้วยน่ะสิ” โมนีก้าตอบเรียบ ๆ แต่สีหน้าเธอยังคงตื่นเต้น ดวงตาเทาเงินสะท้อนแสงจากแผงไฟในลิฟต์ “ครั้งที่แล้วฉันยังไม่หายกลัวจากเจ้ารถไฟจักรกลนั่นเลยนะ” “ไม่ต้องห่วงครับ รอบนี้ของจริงแน่นอน รถไฟของเฮเฟตัส ไม่มีของปลอมแน่” เสียงติ๊งเบา ๆ ดังขึ้น ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกลิ่นของเหล็กร้อนและควันบางเบา สถานีรถไฟเฮเฟตัสตั้งอยู่กลางอุโมงค์โลหะที่มีรอยลวดลายจักรกลประดับแสงไฟสีส้มแดงราวเปลวเพลิง เสียงล้อเหล็กเสียดสีกันดังก้องจากชานชาลาเบื้องล่าง โมนีก้าเดินไปซื้อตั๋วตรงช่องเคาน์เตอร์ แสงจากป้าย “Hephaestus Express – Grand Central, New York” กระทบกับใบหน้าของเธอจนดูอบอุ่น เธอหยิบเงินออกจากกระเป๋า “จ่ายล่วงหน้าทั้งหมดเลยก็แล้วกัน ฉันไม่อยากต่อแถวอีก” เลสเตอร์ยกคิ้วแล้วพูดนิดหน่อย “รู้ไหมครับ ผมชอบผู้หญิงที่ลงมือรวดเร็วแบบนี้ โดยเฉพาะเวลาจ่ายเงินแทนผม” “หยุดเลย” เธอหันขวับมามองหน้าเลสเตอร์ “ถ้านายจะพูดอีกคำเดียว ฉันจะให้จ่ายคืนพร้อมภาษีดอกเบี้ยจากโอลิมปัส” “โอเคครับ ๆ” เขาหัวเราะ แต่แววตายังเต็มไปด้วยความเอ็นดู ทั้งสองใช้เวลารอไม่นาน เข็มนาฬิกาบนสถานีชี้ไปที่ 18.00 น. พอดี เสียงหวีดแผ่ว ๆ ดังลั่นเมื่อรถไฟเฮเฟตัสเทียบท่าด้วยพลังไอน้ำที่พวยพุ่งจากช่องท่อด้านข้าง มันดูเหมือนผลงานศิลปะชั้นสูงมากกว่าเครื่องจักร ขบวนสีทองแดงเข้มสะท้อนเงาเปลวไฟจากหัวขบวนที่สลักตราค้อนแห่งเฮเฟตัส โมนีก้ากับเลสเตอร์ก้าวขึ้นสู่ชั้นด่วนพิเศษ เบาะที่นั่งบุด้วยหนังเรียบหรูสีครีมและทอง มีลวดลายดวงอาทิตย์ล้อมวงอยู่ตรงพนักพิง แสงอ่อน ๆ จากหลอดส่องบนเพดานทำให้ทั้งห้องโดยสารดูเหมือนแช่ไว้ในเวลาค่ำพอดี เลสเตอร์เหลือบมองรอบ ๆ พลางยิ้มอย่างพอใจ “สบายสมชื่อชั้นพิเศษเลยนะครับ นี่แหละชีวิตที่คู่ควรกับเทพอย่างผม” “นายกับความถ่อมตัวนี่ไปกันคนละทิศเลยสินะ” โมนีก้าตอบขณะวางกระเป๋าไว้ข้างที่นั่ง แต่ยังไม่ทันนั่งดี เลสเตอร์ก็ขยับตัวกั้นทางไว้ “เดี๋ยวก่อนครับ คุณนั่งด้านในตรงหน้าต่าง” “หืม? ทำไมล่ะ” โมนีก้าเอ่ยถามเพราะก่อนหน้านี้เขาบอกว่าจะนั่งติดหน้าต่างไม่ใช่หรอ “ผมนั่งริมทางเดินเองดีกว่า” เขาตอบอย่างจริงจังเกินจำเป็น “ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเดินผ่านแล้วเห็นคุณใกล้ ๆ ขนาดนั้นพวกเขาไม่มีสิทธิ์รับรังสีแสงจันทร์จากแฟนผมหรอก” “พูดเหมือนฉันเป็นหลอดไฟเลยนะเลสเตอร์” เธอหัวเราะ แต่ก็ยอมขยับเข้าไปนั่งข้างใน กลิ่นไลแลคจากผิวเธอลอยแผ่วจนเขาได้กลิ่นชัดเมื่อเอนตัวพิงเบาะข้าง ๆ “ไม่ใช่หลอดไฟครับ แต่เป็นดวงดาวของผมคนเดียว” เขาพูดเสียงเบาแต่มั่นคง โมนีก้าเลิกคิ้ว “พูดแบบนี้อีกเดี๋ยวจะโดนเหยียบเท้าอีกรอบนะ” “ผมยอมครับ” เขายิ้มมุมปากอย่างท้าทาย ไม่นานเสียงหวีดสุดท้ายก็ดังก้อง รถไฟค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากชานชาลา แรงสั่นสะเทือนนุ่มนวลแต่ทรงพลังจนพื้นใต้เท้าสั่นเล็กน้อย ตัวเลขบนจอมอนิเตอร์เหนือประตูแสดงความเร็วที่พุ่งขึ้นเรื่อย ๆ 2,000 กม./ชม. … 5,000 กม./ชม. … 10,485 กม./ชม. ทิวทัศน์นอกหน้าต่างแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีพุ่งผ่านราวเส้นสายจักรวาล รถไฟทะลุข้ามประตูมิติของอาณาจักรทวยเทพและเวลาทั้งหมดกลายเป็นเพียงเสี้ยวลมหายใจ เลสเตอร์เอนพิงเบาะ หลับตาอย่างพอใจ “รู้ไหมครับ นี่อาจจะเป็นการเดินทางที่โรแมนติกที่สุดตั้งแต่ผมตกจากโอลิมปัสมาเลยก็ได้” โมนีก้าเหลือบมองเขา แล้วตอบเบา ๆ “อย่าพูดเหมือนเรากำลังเดินทางใหญ่อ่ะ แค่กลับไปนิวยอร์กเองนะ” “ก็แค่ไปนิวยอร์ก…แต่ไปกับคุณ” เขาเปิดตาขึ้น หันมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่ทั้งอวดดีและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน “แบบนี้ผมว่ามันยิ่ก็ไม่ได้ไม่ดีแล้วล่ะ” รถไฟเฮเฟตัสแล่นตัดผ่านแสงสีทองแดงที่สะท้อนจากโครงเหล็กภายในอุโมงค์ เสียงหัวใจของโลกดังประสานกับเสียงเครื่องจักรที่พุ่งทะยาน มุ่งตรงไปยังสถานีแกรนด์เซ็นทรัล นิวยอร์ก ด้วยความเร็วที่ไม่มีสิ่งใดเทียบเท่า และในความเร็วระดับนั้น มีเพียงสองสิ่งที่ยังคงมั่นคงอยู่ตลอดทาง...

เดินทางด้วยรถไฟเฮเฟตัส (สายด่วนพิเศษ) 2 ที่นั่ง ราคาตั๋ว 20x2 = 40 ดรักม่า

สถานีต้นทาง : สถานีรถไฟโรมาเทอร์มินี, อิตาลี

สถานีปลายทาง : สถานีแกรนด์เซ็นทรัล, นิวยอร์ก

(จ่ายแล้วจ้า)

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +14

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 07 : ก็ไม่รู้ปะล่ะ
วันที่ 31 เดือน ตุลาคม ปี 2025
ช่วงกลางคืน เวลา 20.00 น. เป็นต้นไป รถไฟเฮเฟตัสสายด่วนพิเศษ มุ่งหน้าสู่ สถานีแกรนด์เซ็นทรัล, นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา (ตามเวลาอิตาลี โพสหน้าจะปรับเวลาเป็นตามทามโซนอเมริกา)

รถไฟความเร็วสูงของเฮเฟตัสแล่นไปอย่างนุ่มนวล เสียงเครื่องจักรกลภายในขบวนดังต่ำราวจังหวะหัวใจของยักษ์เหล็กที่ยังคงเต้นไม่หยุด เส้นทางด้านนอกหน้าต่างทอดยาวเป็นริ้วแสงสีทองอมแดงที่ไหลย้อนผ่านราวสายน้ำแห่งเวลา กลางห้องโดยสารที่เต็มไปด้วยแสงอบอุ่นนั้น กลิ่นหอมหวานของน้ำตาลและคาราเมลเริ่มโชยมาแตะจมูก เมื่อพนักงานในชุดยูนิฟอร์มสีแดงเข้มเข็นรถขายของมาหยุดตรงหน้า “ของว่างไหมคะ?” เสียงพนักงานสาวถามอย่างสุภาพ โมนีก้ายกสายตาจากหนังสือเดินทางขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มบาง “เอาสิคะ ขอดูหน่อยค่ะ” เธอพลิกดูเมนูเบา ๆ ก่อนจะเหลือบมองเลสเตอร์ที่นั่งไขว่ขาอยู่ข้าง ๆ เขาเอนตัวพิงเบาะในท่าคนสบายแต่สีหน้ายังมีประกายเจ้าเล่ห์นิด ๆ “แล้วนายจะเอาอะไร?” เธอถามเสียงนิ่งแต่แฝงความเอ็นดู เลสเตอร์ยักคิ้วเหมือนว่าเขามีอะไรบางอย่างในใจ “ให้คุณเลือกให้ดีกว่าครับ ผมอยากรู้ว่าคนที่เป็นแฟนเทพอย่างผมจะเลือกอะไรให้” โมนีก้าถอนหายใจ เธอมองเขาอย่างคนที่รู้ทันทุกความกวนในแววตานั้น “แน่ใจนะ ว่าจะไม่บ่นทีหลัง” “ผมบ่นแน่ครับ แต่จะบ่นอย่างมีความสุข” เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วหันกลับไปหาพนักงาน “งั้นขอ...ไอศกรีมซันเดย์พิเศษค่ะ เพิ่มวิปครีมสองชั้น ราดซอสคาราเมลกับช็อกโกแลต แล้วก็โรยถั่วพีแคนเพิ่ม” เลสเตอร์หันมามองทันที “โอ้ คุณจำได้ว่าผมชอบแบบนั้นเหรอ” “เปล่า ฉันแค่คิดว่าไอศกรีมที่ยุ่งยากขนาดนี้มันเหมาะกับคนเรื่องมากอย่างนายดี” “พูดแบบนี้นี่แหละที่ทำให้ผมอยากแกล้งคุณมากขึ้นทุกวัน” เขายิ้มขี้เล่นจนคนฟังต้องกลอกตา ไม่นานของหวานทั้งสองก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะเล็ก ๆ ระหว่างที่นั่ง โมนีก้าได้ไอศกรีมแท่งรสช็อกโกแลตเข้มที่เคลือบช็อกโกแลตอีกชั้น ส่วนเลสเตอร์ได้ถ้วยซันเดย์สูงที่ดูเหมือนงานศิลปะขนาดย่อม ทั้งสองนั่งกินข้างกันอย่างเงียบ ๆ สักพัก มีเพียงเสียงช้อนกระทบแก้วและเสียงเครื่องยนต์อันไกลโพ้นที่ดังเป็นจังหวะ โมนีก้าดูมีความสุขกับขนมในมือเล็ก ๆ ของเธอ ดวงตาเทาเงินทอประกายตอนที่กัดไอศกรีมเข้าไป แต่พอความเย็นเริ่มละลายช้า ๆ เธอกลับเผลอทำช็อกโกแลตหยดลงบนมือโดยไม่ทันรู้ตัว “อ๊ะ...” เธออุทานเบา ๆ เพราะมันเลอะมือของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะขยับเลสเตอร์ก็ยื่นมือมาทางเธอทันที “อยู่นิ่ง ๆ เดี๋ยวผมเช็ดให้” น้ำเสียงของเขานุ่มแต่จริงจังอย่างประหลาด ทว่าโมนีก้ากลับหัวเราะนิด ๆ แล้วพูดขัดขึ้น “ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการเองได้” ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นเลียปลายนิ้วของตัวเองเบา ๆ แบบไม่ได้คิดอะไรเลย มันเป็นเพียงการกระทำเล็กน้อย แต่สำหรับเลสเตอร์ เวลาทั้งโลกเหมือนหยุดหมุน เขานิ่งไปในทันที ดวงตาสีฟ้าที่เคยเต็มไปด้วยความขี้เล่นนั้นแข็งค้างอยู่ชั่ววินาทีหนึ่ง หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะอย่างคนที่เพิ่งถูกฟ้าผ่ากลางอก ภาพตรงหน้าเรียบง่าย แต่กลับเร้าอารมณ์จนเขาแทบกลืนน้ำลายไม่ลง เสียงหัวเราะของเธอ กลิ่นไลแลคที่อบอวล และริมฝีปากสีอ่อนที่แตะลงบนปลายนิ้วเล็กนั้น ทุกอย่างมันน่าทรมานจนเขาต้องเบือนหน้าหนี โมนีก้าไม่รู้ตัวเลยว่าเธอทำให้เขาแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง “ไอศกรีมอร่อยไหม?” เธอถามขึ้นในที่สุดอย่างเป็นปกติ เลสเตอร์กระแอม “ผะ...ผมกินอยู่แล้วครับ แค่...รอให้ละลายหน่อย” เขารีบตักซันเดย์เข้าปากเร็วเกินไปจนคิ้วขมวดเพราะความเย็นจัดแถมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอบผิดเรื่อง “อื้อ... เย็นชะมัด” โมนีก้าหัวเราะร่าตอนเห็นอีกคนกินไอศกรีมจนเย็นขึ้นสมอง “ก็ใครบอกให้ใจร้อนล่ะ” “ผมไม่ได้ใจร้อน...” เขาตอบพลางหลบสายตา “แค่พยายาม...ดับอะไรบางอย่างน่ะ” “หืม?” “ไม่มีอะไรครับ” โมนีก้ามองเขาอย่างสงสัยนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็แค่ยิ้มบาง ๆ แล้วหันกลับไปมองนอกหน้าต่าง รถไฟยังคงแล่นฉิวผ่านช่องอุโมงค์แห่งเวลา แสงส้มทองสะท้อนผิวน้ำตาลในถ้วยของเลสเตอร์อย่างสวยงามราวกับละอองพระอาทิตย์ เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบาเกินกว่าจะให้เธอได้ยิน “พ่อ…ผมกำลังจะเป็นบ้าจริง ๆ” และเมื่อโมนีก้าหันกลับมา เขาก็ทำเพียงยิ้ม… ใช่ ยิ้มแบบเลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส ผู้หลงตัวเองที่สุดในโลก แต่ในแววตาสีน้ำเงินนั้น... กลับมีเพียงความพ่ายแพ้ให้แก่หญิงสาวข้างกายที่ไม่รู้ตัวเลยว่า เธอได้ละลายเทพแห่งดวงอาทิตย์จนหมดสิ้นแล้วในรสของช็อกโกแลตแท่งนั้นเอง ช่วงระยะเวลาการเดินทางนั้นเองรถไฟความเร็วสูงของเฮเฟตัสยังคงแล่นอย่างมั่นคงผ่านอุโมงค์แห่งมิติ เสียงลมภายนอกถูกกลืนหายไป เหลือเพียงเสียงจังหวะสม่ำเสมอของเครื่องจักรที่คล้ายหัวใจเต้นเบา ๆ ในห้องโดยสารสว่างอุ่น โมนีก้านั่งไขว่ห้างอยู่ข้างเลสเตอร์ มือถือในมือกำลังส่องแสงสีฟ้า เธอก้มหน้ากดแท็บเล็ตอย่างตั้งใจ นิ้วเรียวเลื่อนหน้าจอผ่านฟีดข่าว ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เหมือนคนอารมณ์ดีสุดขีด “นี่ ๆ ดูสิ” เธอยื่นแท็บเล็ตมาให้เลสเตอร์ดู หน้าจอโชว์รูปภาพที่เธอเพิ่งถ่ายมือของเธอวางซ้อนบนมือเขา พร้อมแคปชั่นในแอปเนคทาร์ เลสเตอร์มองรูปนั้นแล้วขมวดคิ้วนิด ๆ แต่แววตากลับแอบมีรอยยิ้ม เขาหันหน้ามามองเธอเต็ม ๆ “คุณโพสต์ลงเนคทาร์จริง ๆ เหรอ?” “แน่นอนสิ!” โมนีก้าพูดเสียงใส “มีแฟนทั้งทีจะไม่ประกาศได้ไง คนต้องอิจฉากันบ้างแหละ” เลสเตอร์ถอนหายใจเบา ๆ พยายามเก็บสีหน้าให้เรียบที่สุด “ผมแค่กลัวว่า...เดมิก็อดครึ่งค่ายจะพากันเสียใจเพราะผมมีเจ้าของเท่านั้นเอง” โมนีก้าหัวเราะ “อย่าหลงตัวเองนักเลย คุณนั่นแหละที่โชคดีที่ได้ฉันต่างหาก” “จริงด้วยครับ ผมโชคดีมาก” เขาตอบพลางเอนหลังพิงพนัก ดวงตาสีฟ้ากวาดมองเธออย่างเอ็นดู ก่อนจะพยายามคุมสติไม่ให้ใจเต้นแรงไปกว่านี้ เวลาผ่านไปพักใหญ่จนโมนีก้าเก็บแท็บเล็ตแล้วหันมาหาเขา “กลับค่ายแล้วนายจะทำอะไรต่อดีล่ะ? ต้องกลับราชวังสุริยะของนายไหม” เลสเตอร์พยักหน้าเบา ๆ “ใช่ครับ ผมต้องไปเอารถของผมที่โตรอนโตน่ะ พอดีผมฝากลูกสาวไว้ที่นั่น” “หืม?” เธอเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “ลูกสาว?” “อืม ลูกสาวผมเอง” เขาตอบหน้าตาย แต่แววตาเต็มไปด้วยความขี้เล่น “อย่าหึงนะครับเป็นลูกสาวที่ผมสนิทด้วยน่ะ” โมนีก้าหรี่ตาใส่เลสเตอร์นิดหน่อย “ฉันต้องไปด้วยไหม?” “แน่นอนสิครับ ผมจะพาไปแนะนำให้รู้จักเอง” เขาตอบอย่างมั่นใจ “เธอน่าจะชอบคุณมากนะ” โมนีก้าพยักหน้าเบา ๆ “โอเค งั้นก็ได้สิ” น้ำเสียงของเธอฟังดูสดใส แต่ในแววตากลับมีอะไรบางอย่างที่แผ่วลง เหมือนความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นโดยไม่ตั้งใจความรู้สึกที่บอกว่า พอถึงตอนนั้น... พวกเขาอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ อีก เลสเตอร์เหลือบมองโมนีก้า เหมือนจะสังเกตเห็นสีหน้าเธอ เขาโน้มตัวเล็กน้อย “ทำไมครับ กลัวจะไม่ได้เห็นหน้าหล่อ ๆ ของผมหรือไง” โมนีก้าหันไปมองเขาอย่างอ่อนแรง “ก็...คงงั้นมั้ง” คำตอบนั้นสั้น แต่กลับทำให้หัวใจของเทพหนุ่มสะดุดวูบ เขาหัวเราะออกมาอย่างพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แปลกประหลาดในอก “รู้ไหม ตั้งแต่วันที่ 16 ที่ผ่านมาน่ะ ผมแวะไปที่ค่ายจูปิเตอร์ทุกวันเลยนะ ตั้งแต่บ่ายยันเย็น แล้วค่อยกลับโอลิมปัส” โมนีก้าชะงักเล็๋กน้อยเมื่อได้ยินเธอเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “อะไรนะ นายไปทำไม?” “ก็รอนี่ไง” เขาพูดหน้าตาเฉย “แต่เหมือนใครบางคนเอาแต่ทำงานจนไม่รู้ว่าผมรออยู่” สิ้นคำนั้นโมนีก้านิ่งอย่างเห็นได้ชัด เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่กลับพูดไม่ออก ความเงียบโรยตัวระหว่างทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เลสเตอร์จะยกยิ้มขี้เล่นกลับมาอีกครั้ง “งั้นตอนนี้ผมขอรางวัลได้หรือยัง” “รางวัล?” เธอถามอย่างระแวง “ใช่ รางวัลสำหรับคนที่มีความอดทนในการจีบว่าที่แฟนตัวเองทุกวันแต่เธอไม่รู้ตัว” เขาพูดพร้อมกะพริบตาช้า ๆ อย่างน่าหมั่นไส้ โมนีก้าเบือนหน้า ก่อนจะคว้าหมอนอิงข้างตัวขึ้นมาอัดหน้าเขาเต็มแรง “ฝันไปเถอะ!” “อื้อ—! โม นี ก้าา!” เสียงของเขาถูกหมอนกลบ แต่เสียงหัวเราะของเธอก็ดังกลบไปหมด พอเธอหันหนีไปข้างหน้าต่าง หน้าของเธอก็แดงระเรื่อจนแทบกลืนไปกับแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ลอดเข้ามา เลสเตอร์ดึงหมอนออกแล้วพิงเก้าอี้ ยกมุมปากขึ้นอย่างพึงพอใจ “เอาล่ะครับ ถือว่าผมได้รับรางวัลแล้ว...แต่ไม่เหมือนที่คิดไว้ แต่ก็น่ารักดี” โมนีก้าไม่ตอบอะไร เธอเพียงพยายามซ่อนรอยยิ้มไว้ใต้ฝ่ามือที่เท้าคางอยู่ริมหน้าต่าง ส่วนเลสเตอร์ เขาได้แต่มองเธอด้วยสายตาแบบที่เทพเจ้าผู้เคยหยิ่งยโสไม่คิดว่าตัวเองจะมองใครแบบนี้ได้จริง ๆ และหัวใจของดวงอาทิตย์ในร่างมนุษย์...ก็ดูเหมือนจะเต้นแรงขึ้นทุกนาทีที่อยู่ข้างเธอ

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ ไอศกรีมซันเดย์ สิ่งที่ชอบที่สุดของ NPC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +24

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 08 : 7000 กิโลเมตร ผมให้เลย 555 แม่งเอ้ย
วันที่ 31 เดือน ตุลาคม ปี 2025
ช่วงบ่าย เวลา 13.49 น. เป็นต้นไป สถานีแกรนด์เซ็นทรัล, นิวยอร์ก ไปยัง เมืองชิคาโก้ สหรัฐอเมริกา (ตามเวลาทามโซนอเมริกา)

บ่ายโมงสี่สิบเก้านาที ประตูแก้วของแกรนด์เซ็นทรัลผลักลมเย็นทะลักเข้ามาใส่หน้า โมนีก้าก้าวขาออกจากโถงหินอ่อนสีครีมพลางเหยียดแขนบิดขี้เกียจ เสียงรองเท้าส้นสูงแตะพื้นจังหวะฉับ ๆ “โอ้ย…ยังต้องเดินทางอีกหรอเนี้ย ปวดก้นจะแย่แล้ว อ๊าา ต้องไปซื้อตั๋วอีกแล้ว” เธอบ่นแผ่ว ๆ แต่มีความขำซ่อนอยู่ในหางเสียง กลิ่นไลแลคกับเบอร์รี่หวานอุ่นคลอไปกับกลิ่นควันรถของนิวยอร์กอย่างน่าประหลาด เลสเตอร์ยืนล้วงกระเป๋า แหงนมองนาฬิกาทรงกลมเหนือทางเข้าเหมือนคนที่เชี่ยวสนามนี้มาชาติก่อน เขาเลิกคิ้วนิด ๆ ตอนเห็นแฟนสาวจะเลี้ยวกลับเข้าไปในฮอลล์ตั๋ว “คุณจะไปซื้อตั๋วอะไรอีกล่ะครับ” “ก็ตั๋วรถไฟต่อสิคะ โตรอนโต—” เธอหยุดชะงักเพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา “ทำไม ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว” “ในอเมริกาน่ะ ไม่มีรถไฟเฮเฟตัสหรอกครับ นอกจากเส้นไปกรุงโรมใหม่” เขายักไหล่ แกล้งถอนใจยาวเสียจนปอยผมหยิกกระเพื่อม “ถ้าเกิดคุณอยากรู้เหตุผลก็…ถามซุสสิ ผมก็ไม่เข้าใจ วิ่งได้ทั่วโลก ยกเว้นอเมริกากฎของท่านพ่อ บลา ๆ ๆ” “อืม…งั้นก็เช่ารถใช่ไหมคะ” โมนีก้าพึมพำแบบคนยอมรับชะตากรรม แววตายังเป็นประกายซุกซน “โอเค เช่าก็เช่า แต่คนขับต้องเป็นนาย เพราะฉันเป็นผู้โดยสารสายเอาแต่กินขนมและนั่งโง่ ๆ ข้าง ๆ คนขับ” “ผู้โดยสารสายขนมของดวงอาทิตย์ ได้ครับ” เขายอมอย่างไวเกินคาด แถมทำเสียงจริงจังจนฟังดูเหมือนประกาศภารกิจศักดิ์สิทธิ์ “แล้วฟังผมก่อน เราไปชิคาโก้เป็นสเต็ปแรก ค้างหนึ่งคืน ค่อยวกขึ้นโตรอนโตแล้วค่อยไปรับรถผมกับ…ลูกสาว” คำว่าลูกสาวทำเอาโมนีก้าเหลือบมองแบบตั้งคำถาม แต่เนื้อเสียงของเธอยังนุ่ม “ฉันเชื่อใจนายแหละจะเกร็งทำไมหืม? คุณเลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส อย่าทำหน้าอวดตัวจนฉันเปลี่ยนใจละกัน” “ผมหยุดดูดีไม่ได้ก็เท่านั้นเอง ก็ใครมันจะต้านไหวไม่มีหรอก” เขายักคิ้วหนึ่งที เลยได้ฝ่ามือของโมนีก้าเคาะต้นแขนเป็นรางวัล พอเอกสารเช่ารถเสร็จ ทั้งคู่ก็ผลุบเข้าคูเป้สีดำสนิท กลิ่นหนังใหม่กับแดดปลายฤดูทำให้ห้องโดยสารเหมือนอบไอน้ำอุ่น ๆ เลสเตอร์ติดเข็มขัด ขยับพวงมาลัยไปตำแหน่งถนัด ก่อนเหลือบมาดูคนข้าง ๆ ที่กำลังเช็กแผนที่กับลิสต์ขนม “ถ้าจะทำหน้าที่นักบินร่วม ต้องป้อนผมบ้างนะครับ” “นายขับดี ๆ เดี๋ยวมีไอศกรีมซันเดย์เป็นรางวัล ถ้ามันไม่ละลายไปก่อนนะ” เธอบอกเรียบ ๆ แต่ยิ้มในตา สิ้นคำนั้นล้อรถก็หมุนออกจากแมนฮัตตัน เครื่องยนต์สตาร์ต เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมลมเย็นจากช่องแอร์ รถค่อย ๆ เคลื่อนพ้นเงาโดมโบราณของแกรนด์เซ็นทรัล สไลด์สู่ถนนที่ทอดยาวออกจากเกาะแมนฮัตตันสู่เส้นทางเหนือขึ้นริมฮัดสัน ผ่านผืนป่าที่ใบไม้กำลังเปลี่ยนสีเป็นแดงส้ม จนถึงแดนทะเลสาบและพรมแดนแคนาดา เงาตึกระฟ้ากลายเป็นหีบเพลงภาพเลื่อนผ่านกระจกอย่างเนิบช้า เสียงแตรไกล ๆ, ไอระเหยจากรถเสบียงริมฟุตปาธ, คนวิ่งจ๊อกกิ้งในสวน…แล้วนิวยอร์กก็ค่อย ๆ ถอยหลังไป เหลือเพียงทางด่วนที่ทอดยาวเหมือนคันศรของเทพแห่งดนตรี “ผมยังยืนยันนะ ว่าการที่ไม่มีเฮเฟตัสเอ็กซ์เพรสในอเมริกาเป็นโศกนาฏกรรมระดับชาติ” เลสเตอร์บ่นชนิดมือเดียวจับพวงมาลัย อีกมือเปิดวิทยุหาช่องแจ๊ส “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ผมจะอ่านไฮกุให้ฟัง—” “หยุดเลยค่ะ เลสเตอร์” โมนีก้าขัดพร้อมหัวเราะ “ฉันจะเป็นดีเจเอง” เธอจิ้มเพลย์ลิสต์เพลงอินดี้ฝั่งตะวันออก เสียงกีตาร์โปร่งนุ่ม ๆ คลอไปกับเสียงยางบดถนน “ว่าแต่…ลูกสาวที่ว่า—” “ไว้เจอกันก็รู้เองแหละครับ” เขาตอบสั้น ๆ แต่แววตาอุ่นจัด “ผมอยากดูว่าคุณกับเธอ…จะหัวเราะเรื่องผมเหมือนกันไหม” “อืม…งั้นคืนนี้ที่ชิคาโก้ นายเลี้ยวของอร่อยนะคะ ฉันขอพิซซ่าหน้าหนักชีสหนึ่งถาด และ—” “และไก่ทอด เผ็ดระดับทำให้ผมร้องไห้ ผมรู้ครับ” เลสเตอร์ยิ้มมุมปาก “จำกลิ่นคุณครั้งแรกได้ไหมไลแลคกับเบอร์รี่ พอรวมกับไก่ทอด…โอ้โห สวรรค์บนโลกมนุษย์” “อย่าพูดเรื่องกลิ่นฉันได้ปะเนี้ย คนขับจะใจลอย” เธอเฉไปทางหน้าต่าง เห็นเงาตัวเองซ้อนบนฟ้าใส “ถามจริง นายไม่เหนื่อยเหรอ ต้องสร้างกลางคืนชั่วคราวให้โลกทั้งใบ พูดแค่นี้ก็ปวดหัวแทนแล้ว” เขาหัวเราะสั้น ๆ “เหนื่อยสิ แต่ผมชอบตอนที่คุณทำหน้าเป็นห่วง…มันทำให้ผมอยากเก่งขึ้น แบบเก่งจริง ๆ ไม่ใช่เก่งที่ปาก” เสี้ยววินาทีหนึ่ง น้ำเสียงของเลสเตอร์นิ่งอย่างซื่อตรง จนโมนีก้าต้องกลืนน้ำลายเบา ๆ ทางด่วนฉีกเป็นเส้นตรงสู่จุดหมายปลายทาง ทะเลต้นไม้ผลัดใบแต้มสีส้มทองทั้งผืนเหมือนใครขลิบแสงไว้ที่ขอบโลก โมนีก้าล้วงขนมจากถุงช็อกโกแลตแท่ง วุ้นผลไม้รสส้มยื่นให้คนขับทีละชิ้น “อ้ามสิ เลสเตอร์” “อ้ามก็อ้าม” เลสเตอร์กัดหนึ่งคำ แล้วหัวเราะตอนเห็นช็อกโกแลตละลายเปื้อนปลายนิ้วเธอ เธอทำท่าจะดึงทิชชู แต่กลับยกมือขึ้นแตะริมฝีปากเลียช็อกโกแลตนิ่ง ๆ แบบไม่คิดอะไร เลสเตอร์นิ่งค้างไปครึ่งวินาที หน้าร้อนผ่าวกว่าแดดบ่าย “เล่นแบบนี้…อันตรายต่อผู้ขับขี่มากครับ” “ขับดี ๆ สิคะ” เธอยักไหล่ นิ่งเสียจนคนขับต้องสูดลมหายใจลึกเพื่อกู้สติดนตรี ชั่วโมงคืบคลานไปเหมือนแม่น้ำสงบ พอเข้าสู่โอไฮโอ ท้องฟ้าปรุงด้วยสีครามอ่อนและริ้วเมฆสีครีม ระหว่างการเดินทางปลายนิ้วของโมนีก้าไล้กระจกหน้าต่างเบา ๆ ดวงตาเทาเงินมองเงาสะท้อนของตัวเองแล้วโยนคำถามเล่น ๆ ออกมา “เลสเตอร์ ถ้าฉันงอแงกลางทาง นายจะทนได้ไหม” พอได้ฟังคำุามของโมนีก้าเลสเตอร์ก็ส่งรอยยิ้มที่ทั้งอวดดีและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน “ได้ครับ ทนเก่งกว่าทนไม่เห็นคุณทั้งวันอีก” นั้นคือคำสุดท้ายก่อนรถพุ่งไปบนผืนทางหลวงเหมือนลูกศรทองคำที่รู้เป้าหมายดี

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +14

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 09 : หงุดหงิด
วันที่ 31 เดือน ตุลาคม ปี 2025
ช่วงค่ำ เวลา 19.00 น. เป็นต้นไป นิวยอร์ก ไป ยัง เมืองชิคาโก้ สหรัฐอเมริกา

ทางด่วนสายหลักเข้าสู่เมืองชิคาโก้ทอดยาวไกลสุดสายตา เสียงลมแรงพัดผ่านกระจกหน้ารถที่สะท้อนแสงแดดจ้าเป็นเส้นสายสีทอง เสียงเครื่องยนต์ของรถเช่าที่เลสเตอร์ขับอยู่นั้นดังสม่ำเสมอราวกับจังหวะหัวใจของการเดินทางที่ไม่มีวันหยุด ทว่าทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปในพริบตาเดียว เสียงลมแหวกกระจกแปรเปลี่ยนเป็นเสียงเบรกกรีดร้อง “เลสเตอร์! ระวัง!” โมนีก้าร้องขึ้นแต่ไม่ทันแล้ว รถอีกคันที่ขับแซงมาด้วยความเร็วสูงพุ่งชนเข้าด้านข้างอย่างแรง เสียงเหล็กเสียดสีกับยางรถบดลงบนถนนลั่นสะเทือน ก่อนที่แรงกระแทกจะเหวี่ยงทั้งคู่ไปติดขอบทาง รถหมุนไปสองรอบ ก่อนจะหยุดนิ่งในสภาพตัวถังยุบยับควันขาวพวยพุ่งออกจากฝากระโปรง ทั้งสองยังอยู่ในสภาพปลอดภัยแต่หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เลสเตอร์หายใจแรง เขาเอื้อมมือมาแตะไหล่เธอ “คุณโอเคไหม โม—” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ โมนีก้าก็ผลักประตูออกแรง ๆ แล้วก้าวลงจากรถอย่างโมโหสุดขีด รองเท้าส้นสูงกระแทกพื้นเสียงดัง กึก กึก กึก เธอเดินออกไปยังถนนที่ยังคงมีเศษเหล็กและควันปกคลุม พร้อมกับเรียกดาบสุริยคติให้แปรสภาพจากกำไลตรงข้อมือซ้ายเป็นดาบยาวแวววาวในพริบตา บนถนนเบื้องหน้า ปรากฏร่างของปีศาจวัวโลหะยักษ์ที่ร่างเป็นประกายร้อนสีแดงอมทอง โคลคีส สิ่งประดิษฐ์อาถรรพ์จากยุคอาร์โกน็อตส์ มันคำรามก้องราวเสียงแตรรถผสมเสียงเหล็กขูด มันนั้นแหละสาเหตุ โมนีก้าไม่รอช้า เธอกระโจนเข้าหาโดยสัญชาตญาณ มือขวาฟาดดาบเข้าใส่ร่างโลหะจนเกิดเสียงแฉลบไฟแลบจากแรงปะทะ ดาบของเธอฟาดเข้าอีกครั้ง คราวนี้ตรงรอยเชื่อมกลางอก และเสียงคำรามของโคลคีสก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงระเบิดกึกก้องก่อนที่ร่างยักษ์จะสลายกลายเป็นฝุ่นโลหะกระจายไปตามแรงลม เธอยืนหอบเล็กน้อย เหงื่อซึมบนหน้าผาก ดวงตาเทาเงินเปล่งประกายวาววับด้วยความหงุดหงิด “ฉันเบื่อพวกนี้จริง ๆ! จะไปไหนก็มีเรื่องตลอด!” เลสเตอร์รีบลงจากรถมาหาเธอ เสียงรองเท้าของเขากระทบพื้นข้างทางอย่างเร็ว เขาเข้ามายืนข้างเธอแล้วจับข้อมือเบา ๆ “พอแล้ว คุณไม่ต้องจัดการทุกอย่างคนเดียวขนาดนั้น” โมนีก้ามองหน้าเขา ดวงตาของเธอยังมีแววโกรธแต่แฝงความเหนื่อยล้า “ทำไมเราถึงเจอแต่อุปสรรคตลอดเลย เลสเตอร์… ฉันหงุดหงิดมากจริง ๆ นะ” เสียงของเธอสั่นนิด ๆ บ่นบอกถึงความไม่พอใจสุดขีด เลสเตอร์ยิ้มบาง หายใจเข้าช้า ๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นที่ต่างจากความโอ้อวดปกติ “ก็เพราะคุณเดินทางกับเทพที่มีกรรมเยอะมั้งครับ แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวรอตำรวจทางหลวงมา เราจะเข้าไปพักในเมืองชิคาโก้กันก่อน คุณแค่ต้องพัก ผมจัดการเอง” โมนีก้าก้มหน้าลงเธอถอนหายใจยาว มือยังถือดาบแน่น ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยให้มันกลับคืนเป็นกำไลรอบข้อมือดังเดิม “ขอบคุณนะ” เธอพูดเสียงแผ่ว จนเลสเตอร์ต้องบอกต่อ “อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ” เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยผมเธอที่ปลิวเข้าหน้าเบา ๆ “ผมสิที่ควรพูดขอโทษ ที่ทำให้คุณต้องเหนื่อยขนาดนี้” ไม่นาน เสียงไซเรนของตำรวจทางหลวงก็ดังขึ้น พวกเขามาถึงในเวลาไม่นาน เจ้าหน้าที่ลงมาตรวจรถ เห็นสภาพที่บุบยับก็ได้แต่ส่ายหน้า “พวกคุณโชคดีมากที่ไม่บาดเจ็บ” นายตำรวจพูดขึ้นพลางบันทึกข้อมูล “เดี๋ยวเราจะพาเข้าเมือง ไปพักให้หายตกใจก่อนนะครับ” โมนีก้าพยักหน้าเบา ๆ ส่วนเลสเตอร์แค่หัวเราะกลั้วลมหายใจ “ขอบคุณครับ ผมว่าผมกับเธอคงต้องการคาเฟอีนกับที่นอนดี ๆ ด่วนเลย” “ฉันต้องการมากกว่านั้น” โมนีก้าพูดนิ่ง ๆ แล้วปรายตาไปทางเขา “ฉันต้องการวันหนึ่งที่ไม่มีอะไรระเบิดอีกแล้ว” เลสเตอร์หัวเราะในคอ “ถ้าคุณคบกับเทพอย่างผม วันแบบนั้นอาจหายากหน่อยนะครับ” “งั้นฉันจะถือว่านี่เป็นช่วงฝึกความอดทนของมนุษย์” เธอตอบประชดแต่มีรอยยิ้มเล็ก ๆ กลับมาในที่สุด แม้ว่ามันจะฝืนมากก็ตามที รถตำรวจพาทั้งคู่เข้าสู่ใจกลางเมืองชิคาโก้ ท้องฟ้าบ่ายแก่ ๆ ถูกย้อมด้วยสีส้มอมแดงของพระอาทิตย์ที่เริ่มลาลับ เสียงไซเรนค่อย ๆ เงียบลงเมื่อถึงโรงแรมริมทะเลสาบมิชิแกน ทั้งสองลงจากรถ ตำรวจยกมืออำลา

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +3

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +14

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 10 : พอดีเลย
วันที่ 01 เดือน พฤจิกายน ปี 2025
ช่วงเช้า เวลา 07.00 น. เป็นต้นไป เมืองชิคาโก้ ไปยัง ดีทรอยต์ สหรัฐอเมริกา

เช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์แรกของเมืองชิคาโก้ลอดผ่านม่านผืนบางในห้องพัก โรงแรมเล็ก ๆ ริมถนนเริ่มส่งกลิ่นกาแฟหอมกรุ่น โมนีก้าแต่งตัวเรียบร้อยตั้งแต่ยังไม่ถึงเจ็ดโมง เธอสวมเสื้อเบลเซอร์สีครีมเข้ากับกางเกงขายาวเข้ารูป ปล่อยผมสีน้ำตาลเข้มให้ไหลลงบนบ่าอย่างเรียบหรู ขณะที่เลสเตอร์เพิ่งยืดแขนบิดขี้เกียจบนเตียง พลางพูดเสียงงัวเงีย “เราจะไม่พักอีกสักคืนจริง ๆ เหรอครับ ผมว่าหลังโดนรถชนเราน่าจะได้สิทธิ์วันหยุดพิเศษนะ” โมนีก้าหันมาพร้อมถอนหายใจ “ไม่ค่ะ เราต้องไปโตรอนโตให้ถึงก่อนพระอาทิตย์ตก แล้วที่สำคัญนะ เราจะไม่เช่ารถอีกแล้ว ฉันไม่อยากจ่ายค่าปรับกับบริษัทรถยนต์เพิ่มอีกสักเหรียญเดียว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่เด็ดขาดจนเลสเตอร์ยิ้มแห้ง เขารู้ดีว่าเธอยังงอนอยู่จากเรื่องเมื่อวาน แม้เขาจะพยายามอารมณ์ดีแค่ไหนก็ไม่มีทางลื่นไหลในสายตาเธอตอนนี้ได้แน่ “รับทราบครับ เจ้านาย” เขาพูดพลางยกมือทำความเคารพกึ่งล้อเลียน ไม่นาน ทั้งคู่ก็ออกเดินทางโดยรถประจำทางแทน รถบัสสีเงินสะอาดสะท้อนแสงอรุณขณะเคลื่อนออกจากตัวเมืองมุ่งหน้าสู่ดีทรอยต์ เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ กับถนนที่ทอดยาวผ่านชนบทของรัฐมิชิแกนทำให้บรรยากาศเช้าเหมือนจะสงบดี หากไม่ใช่ว่าคนข้าง ๆ เธอเอาแต่ฮัมเพลงสรรเสริญตัวเองเบา ๆ “นายจะหยุดร้องเพลงเกี่ยวกับตัวเองสักห้านาทีได้ไหม” โมนีก้าพูดนิ่ง ๆ โดยไม่หันหน้า “เพลงนี้มันเพราะดีนี่ครับ ‘The Light of My Own Life’ แต่งโดยเทพอพอลโลผู้ยิ่งใหญ่ในร่างเลสเตอร์สุดหล่—โอ๊ย!” เขาร้องทันทีเมื่อโดนเธอหยิกแขนแรง ๆ แต่ยังไม่ทันที่บทสนทนาจะได้สานต่อ รถกลับเริ่มชะลอความเร็วอย่างกะทันหัน เสียงบีบแตรดังขึ้นจากคันหลัง ผู้โดยสารบางคนเริ่มลุกขึ้นดูนอกหน้าต่าง “รถติดเหรอ?” โมนีก้าเลิกคิ้วถามเสียงหงุดหงิด “นี่มันกลางทางนะ ไม่มีเมืองใหญ่ใกล้ ๆ เลย… หรืออย่าบอกนะว่านั่น—” โมนีก้าเริ่มพูดแต่เลสเตอร์สวนขึ้นก่อน “ใช่ครับ ฟีนิกซ์ครับผม… และสองตัวด้วย” ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งก่อนที่เลสเตอร์จะยกมือยอมแพ้ “ผมสาบานนะว่าไม่ใช่ฝีมือผมแน่นอน” “แน่ใจ?” เธอมองค้อน “ครั้งก่อนรถไฟบ้า ครั้งนี้นกไฟ จะให้ฉันเชื่อว่าเป็นบังเอิญเหรอ?” “บังเอิญจริง ๆ ครับ ผมอาจจะหล่อ ดูดี เสน่ห์เกินห้ามใจแต่ไม่ได้ซวยขนาดเรียกสัตว์ในตำนานได้ทุกสิบไมล์นะครับ” โมนีก้ากรอกตา “เฮ้อ… ฉันเหนื่อยจะเถียง” เธอลุกขึ้นยืน ดึงแขนเสื้อสูทแล้วบอกกับเลสเตอร์ว่า “ไปกันเถอะ ก่อนที่คนจะเห็นพวกนี้มากเกินไป” ทั้งคู่รีบลงจากรถไปยังพื้นที่ว่างริมป่า ก่อนที่เสียงปีกขนาดมหึมาจะดังวูบผ่านอากาศ เปลวเพลิงของฟีนิกซ์แผ่ไอร้อนจนหญ้าแห้งรอบตัวไหม้เป็นวงกว้าง เลสเตอร์ยกแขนบังหน้าจากแรงลมร้อน เขาเรียกคันธนูขึ้นมือแต่ก็ถอนใจ “ผมยิงไม่ได้ครับ จะโดนข้อหาละเมิดเขตมนุษย์แน่ ๆ ผมแค่ปกป้องคุณได้เท่านั้น” “ไม่มีปัญหา” โมนีก้าตอบสั้น ๆ ก่อนกำไลดาบบนข้อมือจะเปล่งแสงเปลี่ยนเป็นดาบสุริยคติอีกครั้ง เธอพุ่งเข้าใส่ฟีนิกซ์ตัวแรกในจังหวะเดียวกับที่มันกางปีกโจมตีเปลวไฟใส่ ดาบของเธอฟาดตัดผ่านอากาศด้วยความแม่นยำ แสงไฟแตกกระจายเป็นประกายทอง ก่อนที่ร่างของนกเพลิงจะสลายเป็นเถ้าสีแดงส้ม ตัวที่สองส่งเสียงแหลมแล้วโถมเข้ามาทันที แต่โมนีก้ากลับหมุนตัวฟาดปลายดาบเฉียงจากล่างขึ้นบน พลังของดาบสุริยคติแผ่เป็นคลื่นจนฟีนิกซ์แตกกระจายกลายเป็นฝุ่นเพลิงสีทองลอยหายไป เธอยืนหอบเล็กน้อยก่อนหันกลับมาทางเลสเตอร์ที่ยังคงกางแขนสร้างกำแพงแสงกันไฟไว้ด้านหลัง “หมดเรื่องแล้ว” เธอพูดพลางสะบัดผมให้เข้าที่ เลสเตอร์ลดแขนลงเขายิ้มอย่างทึ่ง ๆ กับโมนีก้าเล็กน้อย “คุณนี่น่ากลัวเวลาโกรธนะครับ รู้ตัวไหม” โมนีก้าไม่ตอบแต่ยิ้มมุมปาก “ก็ดี ฉันได้ของฝากมาด้วย” เธอก้มลงเก็บขนสีทองอร่ามที่ตกอยู่ “ขนฟีนิกซ์ ชั้นเยี่ยมเลย” เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ “อย่าบอกนะว่าจะส่งให้ผมอีก” “แน่นอน” เธอว่าเรียบ ๆ “ส่งไปที่ห้องทำงานของนายที่ตึก… อะไรนะ” “เอ็มไพร์สเตตครับ ชั้น 600 ครับผม” เขาตอบโดยไม่ต้องคิด “ใช่ นั่นแหละ จะได้เอาไปทำโปรเจกต์ที่นายกำลังหมกหมุ่นอยู่นั่นไงเรื่องสร้างกลางคืนเทียมของนาย” เลสเตอร์หัวเราะอย่างชอบใจ “เห็นไหมครับ ว่ามีคุณมันดีจริง ๆ ผมถึงได้ขนวัตถุดิบโดยไม่ต้องออกแรง” โมนีก้าสวนกลับทันที “พูดอีกคำเดียว ฉันจะให้ขนไปถึงราชวังพระอาทิตย์เลย” “รับทราบครับ คุณแม่สาวไลแลคของผม” เธอกรอกตาอีกครั้งแล้วหมุนตัวเดินกลับไปทางรถโดยสารที่จอดรออยู่ ปล่อยให้เลสเตอร์เดินตามมาด้วยสีหน้าเอ็นดูปนขำ เขาเดินพลางพูดกับตัวเองเบา ๆ ว่า “ถึงจะขี้บ่น แต่ก็น่ารักเกินกว่าจะเถียงกลับอยู่ดี…” และในเช้าวันนั้น แสงอาทิตย์เหนือทางหลวงระหว่างชิคาโก้กับดีทรอยต์ก็เปล่งประกายแรงกว่าทุกวัน อาจเพราะมีทั้งเทพแห่งแสงและหญิงสาวที่ส่องสว่างในแบบของเธอเอง เดินทางอยู่ด้วยกันในรถคันเดียว

(เลสเตอร์ไม่ได้สู้แค่มาช่วยกัน มนก เฉยๆ)

มีค่า LUK 200 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2

ได้รับ ขนนกฟีนิกซ์ จำนวน 12 ชิ้น 12 x 2 = 24 ชิ้น

สรุป ได้รับ ขนนกฟีนิกซ์ 12 ชิ้น

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 11 : แค่นี้จิ๊บ ๆ
วันที่ 01 เดือน พฤจิกายน ปี 2025
ช่วงเย็น เวลา 16.00 น. เป็นต้นไป จาก ดีทรอยต์ ไปยัง โตรอนโต สหรัฐอเมริกา

เวลาเย็นที่แสงอาทิตย์ยามเย็นทอดผ่านตึกอิฐสีหม่นของเมืองดีทรอยต์ กลิ่นควันรถและเสียงเครื่องยนต์กลืนไปกับเสียงคลื่นลมจากฝั่งทะเลสาบอีรี รถโดยสารที่โมนีก้าและเลสเตอร์นั่งมาค่อย ๆ เทียบท่าที่สถานีประจำเมือง ทั้งคู่ลุกออกจากเบาะหลังด้วยความเหนื่อยสะสมจากการเดินทางหลายวันติดกัน แต่ถึงอย่างนั้น สีหน้าของโมนีก้าก็ยังดูนิ่งสงบในแบบของเธอ สงบแบบที่ใคร ๆ รู้ว่าข้างในคือพายุเงียบ ๆ ที่พร้อมจะพัดทุกอย่างให้ปลิวได้ทุกเมื่อ “ในที่สุดก็ถึงเสียที” เธอพูดพลางยกมือขึ้นบังแดด “อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเข้าชายแดนแคนาดา ฉันอยากนอนเตียงนุ่ม ๆ มากกว่าเก้าอี้เหล็กบนรถรอบต่อไปอีกนะ” “ใจเย็นครับ อีกนิดเดียวเอง” เลสเตอร์ตอบพลางยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี “คิดซะว่าเป็นการเดทต่างรัฐ” โมนีก้าหันมามองเขาแล้วขมวดคิ้วน้อย ๆ “ถ้าเรียกว่าการต้องสู้กับสัตว์ประหลาดทุกวันว่า ‘เดท’ ล่ะก็ นายมีปัญหานะเลสเตอร์” “ผมเรียกว่าความตื่นเต้นของความสัมพันธ์ครับ” เขาว่าด้วยรอยยิ้มหลงตัวเองเต็มรูปแบบ ทั้งสองเดินออกจากสถานี ไปยังย่านช็อปปิ้งเล็ก ๆ ข้างถนนเพื่อหาอาหารรองท้องก่อนขึ้นรถรอบต่อไป ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดริมถนนยังคงเปิดอยู่ กลิ่นไก่ทอดหอมกรุ่นลอยมาแตะจมูกจนโมนีก้าอดไม่ได้ที่จะหันไปมองทันที “โอ้ ใช่เลย เรากินอันนี้นะ” เธอพูดเสียงจริงจังราวกับประกาศศึกสำคัญ แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้เดินเข้าอ่านไป เสียงแปลกประหลาดบางอย่างดังขึ้นจากตรอกข้างร้านตรงซอยที่ไม่มีคน เสียงโลหะกระทบกันดัง แกร๊กๆๆ ตามด้วยเสียงหัวเราะแหลมเล็กหลายเสียงซ้อนกันเป็นจังหวะเหมือนฝูงลิงที่กำลังเมามัน เลสเตอร์หรี่ตาแล้วพูดเบา ๆ “ผมรู้เสียงแบบนี้… โอ้ไม่นะ อย่าบอกนะว่ามันคื—” “ใช่แล้วล่ะ” โมนีก้าพูดแทบจะทันที ดวงตาเทาเงินปรายไปยังเงาดำเคลื่อนไหวอยู่ในตรอกแคบ ๆ “ก๊อบลิน” จากเงามืด ฝูงก๊อบลินราวสามสิบตัวกรูกันมาใบหน้าอัปลักษณ์ ปากแหลม ตาโตแดงก่ำ แต่ละตัวถือมีด สนิม ๆ และขวานสั้น พวกมันหัวเราะแหลมราวกับยินดีจะฉีกเนื้อใครสักคนเป็นอาหารเย็น โมนีก้าเพียงปรายตาไปทางเลสเตอร์แล้วพูดเรียบ ๆ “ตอนฉันออกจากบ้านหมาป่าครั้งแรกก็เจอแบบนี้แหละ แต่วันนั้นหกสิบสี่ตัว รอบนี้แค่สามสิบเอ็ด ถือว่ากากมาก” เลสเตอร์ยิ้มมุมปาก เขายกมือขึ้นกอดอกทำท่าดูการแสดง “งั้นผมขอเป็นผู้ชมครับที่รัก แสดงฝีมือให้คนหน้าตาดีดูหน่อยสิ” โมนีก้าหลุบตาเล็กน้อย ก่อนจะดีดนิ้วเบา ๆ ให้กำไลที่ข้อมือแปรเปลี่ยนเป็นดาบสุริยคติ ดวงตาเทาเงินของเธอสะท้อนแสงทองจากคมดาบ เธอก้าวเท้าออกเพียงก้าวเดียว ทันใดนั้นเสียงกรีดอากาศก็ดังขึ้นตามด้วยแสงแวบวาบราวกับฟ้าผ่ากลางวัน เสียงโลหะกระทบเนื้อดังขึ้นเป็นระลอก ก่อนที่ก๊อบลินทั้งสามสิบกว่าตัวจะล้มลงแทบพร้อมกัน ดาบของโมนีก้าหมุนกลับมาในมือเธออย่างนุ่มนวล เธอปัดเลือดและละอองเวทบนคมดาบออก แล้วพริบตาเดียวพวกมันทั้งหมดก็สลายกลายเป็นละอองทองปลิวกระจายทั่วตรอก เหลือเพียงความเงียบงันและกลิ่นอายพลังศักดิ์สิทธิ์เบาบาง เลสเตอร์ยืนพิงกำแพง หายใจเข้าเบา ๆ แล้วกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว “เอ่อ… หนึ่ง...หรือสองนาทีสินะครับ” เขาพูดพลางยิ้มแหย ๆ “ผมไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครกล้าเดตกับคุณก่อนผม” โมนีก้าหันมายิ้มหวาน แต่ในแววตานั้นแฝงประกายเย็นเฉียบจนเขาแทบอยากยืนห่างอีกสองก้าว “พูดอีกสิคะ ฉันอยากรู้ว่าผู้ชายที่พูดแบบนี้จะกล้าอยู่ใกล้ดาบฉันอีกนานแค่ไหน” “ไม่ครับ ไม่พูดแล้วครับ” เขารีบยกมือยอมแพ้ “แต่… เอาจริง ๆ นะ ผมภูมิใจมากเลยที่แฟนผมทำพวกนี้ได้ในหนึ่งนาทีเต็ม สมกับที่เป็นแฟนผมจริง ๆ เห็นไหมบอกแล้วสายตาของผมมันไม่เคยพลาด และที่สำคัญคุณก็หลงเสน่ห์ผมเต็ม ๆ ด้วย” เธอส่ายหัวเบา ๆ พลางเก็บดาบกลับคืนสู่กำไล “เลือกดีจังเลยนะ หลงตัวเองได้แม้ในนาทีแบบนี้” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ ขณะเดินตามเธอออกจากตรอก “ก็บอกแล้วไงครับ ผมมีรสนิยมดี ผมเลือกได้ทั้งความสวย ความฉลาด และความสามารถฆ่าก๊อบลินสามสิบเอ็ดตัวในนาทีเดียว” “อยากลองไหมล่ะ ถ้าเพิ่มเป็นตัวที่สามสิบสอง?” เธอพูดโดยไม่หันกลับ แต่เสียงของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และหยอกแกล้งเลสเตอร์ “ไม่ครับ ผมยอมแพ้ตั้งแต่ตัวแรกแล้ว” ทั้งสองหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับไปยังป้ายรถโดยสาร เมื่อรถรอบใหม่มาถึง ทั้งคู่ขึ้นไปนั่งที่เบาะด้านหลัง โมนีก้าเอนหัวพิงกระจก มองท้องฟ้าที่เริ่มกลายเป็นสีส้มอมชมพูของยามเย็น ส่วนเลสเตอร์ก็เอนตัวลงข้าง ๆ พร้อมพูดเบา ๆ “รู้ไหม ผมว่าผมกำลังจะได้แรงบันดาลใจดีไหม? ฟิวแบบอนิเมะเรื่องก๊อบลินสเลเยอร์งี้” โมนีก้าหรี่ตาแล้วยิ้มบางพลางพิงไหล่เลสเตอร์ “ถ้านายเอาไปขายฉันขอค่าลิขสิทธิ์”

“ตกลงครับ” เขาตอบเสียงขำ ก่อนเอนพิงเบาะมือลูบเส้นผมโมนีก้า ปล่อยให้รถแล่นออกจากเมืองดีทรอยต์ข้ามสะพานไปยังพรมแดนแคนาดา ทิ้งแสงเย็นไว้เบื้องหลัง พร้อมเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ของเทพเจ้าและธิดาแห่งพืชผลที่เริ่มกลายเป็นจังหวะอบอุ่นในระหว่างทาง ทางที่พวกเขายังต้องไปต่อด้วยกันอีกไกล

มีค่า LUK 50 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2

ได้รับ ดาบก๊อบลิน จำนวน 31 ชิ้น 31 x 2 = 62 ชิ้น

สรุป ได้รับ ดาบก๊อบลิน 31 ชิ้น

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5