[กระท่อมที่ 20] โถงบูชาเทพี

Mackenzie HEROES

86. I'm (not) alone on valentine day

-14.02.25  /  03:48PM-

“ไง~ เจ้าเด็ก ไปเดทมาเรอะ สนุกไหม”

เสียงซิลเวอร์ดังมาแต่ไกลทันทีที่แมคเคนซีเปิดประตูบ้านหมายเลข 20 เข้ามา

“เดทอะไรกัน ผมไปฝึกดาบกับวิชาป้องกันตัวมาต่างหาก”

หนุ่มอังกฤษถอนหายใจตีหน้ายุ่งใส่พี่ชายร่วมมารดาที่เดินยิ้มเผล่เข้ามาหา ตอนนี้ทั้งใบหน้าและร่างกายรู้สึกชื้นเหงื่อจนอยากรีบไปอาบน้ำเต็มที

“อ้าว งั้นเรอะ เห็นวันนี้ที่ค่ายมีกิจกรรมไบล์นเดทอะไรนั่น ได้ข่าวว่าบ้านเจ้าเด็กดีนแฟนนายเป็นคนจัด เจ้าเด็กนิโคไลบอกนายออกจากบ้านไปหลังมื้อเช้า ฉันก็นึกว่านายจะเปลี่ยนบรรยากาศไปเดทกับสาวตอนแฟนไม่อยู่ซะอีก”

ได้ฟังคำตอบซิลเวอร์ก็ถึงกับเลิกคิ้ว ไม่นึกว่าน้องชายของตัวเองจะหันมาฝึกจริงจังขนาดนั้น

“เลิกคิดไปเลยซิลเวอร์ ผมไม่เดทกับใครนอกจากดีนหรอก รูบี้มาตามผมไปฝึกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนแรกผมก็คิดว่าเธอชวนตามมารยาท ที่ไหนได้…”

พูดได้แค่นั้นก็เงียบไป ดูจากสภาพแมคเคนซีตอนนี้แล้วคงเดาได้ไม่ยากว่าธิดาแห่งแอรีสคนนั้นเข้มงวดกับเขาขนาดไหน เธอปล่อยให้เขาได้พักผ่อนเพียงแค่วันเดียว แล้ววันรุ่งขึ้นก็มารอพบที่บ้านแต่เช้าเพื่อบอกว่า “อย่ามัวชักช้าปล่อยเวลาให้เสียเปล่าเลยศิษย์น้อง ไปหยิบดาบมา เราจะไปฝึกวิทยายุทธ์กัน” แมคเคนซีเลยต้องพานิโคไลไปฝากไว้กับคีธที่สถานพยาบาล ไม่เช่นนั้นเด็กชายคงได้ตามติดเขาแจด้วยยังหวาดระแวงกับผู้คนที่ไม่คุ้นหน้าอยู่

“วิ้ววว พ่อหนุ่มรักจริง เจ้าเด็กบ้านแอรีสที่ไปทำภารกิจกับนายคนนั้นน่ะเหรอ อื้มมมม…ฝีมือเธอก็ไม่เลวจริง ๆ ว่าแต่ไหน ๆ ก็มีเวลาฝึกดาบแล้ว ไม่สนใจฝึกใช้เวทย์เพิ่มเติมเหรอ ฉันสอนให้นายได้นะ”

ซิลเวอร์ผิวปากแซวแล้วกอดคอแมคเคนซีไว้เพื่อรอฟังคำตอบ

“พี่นี่ก็ช่างหาภาระให้ผมเพิ่มจริง ๆ ……แต่ก็ได้ ดีเหมือนกัน งั้นไว้ผมจัดตารางแล้วจะบอกพี่อีกที…ได้ไหม”

“หื้ออออ ฉันหูฝาดหรือเปล่าเนี่ย ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า แต่ก็เอาตามนี้ รีบจัดตารางมาล่ะเจ้าเด็ก”

พี่ใหญ่ของบ้านทำตาโตเกินจริงเมื่อเห็นว่าน้องชายไม่ปฏิเสธอย่างที่คิด

“เปล่าน่า ก็ช่วงนี้…ผมไม่มีอะไรทำ”

แมคเคนซีพึมพำเบา ๆ มีอะไรให้ทำยุ่ง ๆ ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ไม่คิดถึงดีนมากจนเกินไป แค่นี้ก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว

“อ้อ แฟนไม่อยู่เลยว่างนี่เอง ปกติตัวติดกันทั้งวันทั้งคืนเลยนี่นะ แล้วเป็นไง ติดต่อเจ้าเด็กดีนได้หรือยัง”

ซิลเวอร์กอดอกถาม ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อแมคเคนซีส่ายหน้าแทนคำตอบ

“ชิบเป๋ง มาโหมดดราม่าซะงั้น...เอาน่า หมอนั่นอาจยุ่งอยู่ นายก็อย่าเพิ่งหงอยไปก่อนสิน่า ฉันกำลังจะไปอเมซอนพอดี สนใจไปหาอะไรดื่มด้วยกันไหม แล้วก็ไปรับจูลี่ที่โรงเรียนเลย”

ถึงกับต้องหันไปทางอื่นเพื่องึมงำประโยคแรก ไอ้เราก็รับมือกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ไม่ถูกเสียด้วย ซิลเวอร์จึงได้แค่ปลอบตามแบบที่ตนเองถนัดแล้วทำทีเปลี่ยนเรื่องซะเลย

“ไม่ดีกว่า ผมว่าจะอาบน้ำแล้วพักผ่อนสักหน่อย เดี๋ยวต้องไปรับนิโคไลที่สถานพยาบาลแล้วพาไปกินมื้อเย็น”

“โอเค งั้นฉันไปก่อน อย่าลืมตารางล่ะ ฉันจะเคลียร์ทุกอย่างให้ว่างเพื่อมาสอนนายเลย เตรียมตัวรับการฝึกสุดโหดซะเจ้าเด็ก”

ฝ่ามือใหญ่ขยี้ผมสีเข้มของแมคเคนซีจนยุ่ง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของซิลเวอร์จะเดินออกจากบ้านไป

“เฮ่อ……”

พอกลับมาอยู่คนเดียวแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้ หลังจากวันที่ดีนขาดการติดต่อไปแมคเคนซีก็ยังคงหมั่นส่งข้อความถึงอีกฝ่ายทุกวัน แต่ก็ไร้การตอบกลับเหมือนเดิมจนเริ่มเป็นห่วงขึ้นมา

‘นายคงไม่ได้หายไปไหนอีกใช่ไหม…’

ความห่างไกลและความเงียบเหงาพาลให้คิดไปได้ต่าง ๆ นานามากมาย และดูเหมือนว่าสิ่งที่สามารถเป็นที่พึ่งทางใจในเวลานี้ก็มีเพียงสิ่งเดียว

รูปปั้นผู้เป็นมารดาที่ตั้งอยู่ในโถงกลางบ้านนั่นเอง

“ผมไม่ได้อยากรบกวนคุณนะ แต่ตอนนี้ผม—อุ๊บ !”

เมื่อเดินมาตรงด้านหน้ารูปปั้นและแตะมือเข้ากับปลายนิ้วอันเย็นเยียบของงานปะติมากรรมแล้ว ความรู้สึกราวกับถูกประแสพลังไหลผ่านเข้าร่างก็เกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ความรุนแรงและหนักแน่นในครั้งนี้เทียบได้กับเมื่อคราวที่เกิดขึ้นในร้านขายอุปกรณ์เวทมนต์ของแม่มดเฮ็กซาเรีย เพียงแต่ตอนนี้ต่างกันก็แค่พลังเวทย์ของแมคเคนซีแข็งแกร่งขึ้นมาก เขาจึงรับพลังนี้ได้โดยที่ไม่เข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้นเสียก่อน

แต่กลับมีเสียงอันคุ้นเคยดังก้องขึ้นในหัวแทน

‘ทักษะที่เจ้าเพิ่งได้รับไปคือเขตแดนเฮคาที ให้ซิลเวอร์สอนทักษะนี้แก่เจ้าเสีย ส่วนเรื่องภารกิจที่เพิ่งเสร็จสิ้น ข้าขอบใจ…ที่เจ้าช่วยเหล่าน้อง ๆ ของเจ้าได้สำเร็จ’

สิ้นเสียงนั้น พลังที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายก็ดูเหมือนจะเริ่มสงบลง นั่นแปลว่าการติดต่อระหว่างเขากับผู้เป็นมารดากำลังจะสิ้นสุดเพียงเท่านี้ แมคเคนซีจึงรีบถามขึ้นมาทันที

“เดี๋ยวครับ ผมมีเรื่องอยากถาม คุณพอจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ดีนเป็นยังไงบ้าง ผมติดต่อเขาไม่ได้หลายวันแล้ว”

อาจพูดได้ว่านี่เป็นความหวังเกือบสุดท้ายของเขาเลยก็ได้ แน่นอนเขาเชื่อว่าดีนยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้เขามืดแปดด้านจนไม่รู้จะถามใครได้แล้วจริง ๆ

‘……….’

เทพีเฮคาทีเงียบไปนาน…นานเสียจนแมคเคนซีเองก็คิดว่าคงไม่ได้รับคำตอบแล้ว จนเมื่อกำลังจะละมือออกจากรูปปั้นที่แตะอยู่ เสียงก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

‘ข้าบอกได้เพียงว่าบุตรแห่งมหาเทพโพไซดอนผู้นั้นปลอดภัยดี เจ้าจงรอ…และอย่าได้กังวล’

สิ้นเสียงนั้นบรรยากาศโดยรอบก็กลับมาเป็นเช่นเดิม แมคเคนซีค่อย ๆ ละมือออกพลางครุ่นคิดพิจารณาถึงคำพูดเมื่อครู่ มารดาของเขาคงรู้อะไรบางอย่าง แต่เขาก็เข้าใจดีว่าพวกเทพคงไม่ก้าวก่ายกิจธุระกันดังเช่นที่เทพโมมุสและเทพเฟรย์ไม่อาจช่วยเหลือภารกิจของเขาได้ 

‘บางทีดีนอาจถูกเทพไหว้วานให้ไปทำอะไรอีกก็ได้’

“ขอบคุณครับ...แม่”

คิดได้แบบนั้นก็สบายใจขึ้นมาหน่อย แมคเคนซีจึงกลับเข้าห้องนอนส่วนตัวไปพักผ่อนและเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อไปรับนิโคไลที่สถานพยาบาลในตอนเย็น

.

.

ค่ำวันนั้น ในที่สุดดีนติดต่อกลับมา พวกเขาโทรคุยกันจนดึกดื่นเพื่อให้สมกับความคิดถึงที่รอมานาน แต่น่าแปลกที่ดีนกลับบอกว่าตนเองกลับมาค่ายแล้วและกำลังนอนอยู่บนเตียงของเขานี่แหละ

‘ให้ตายสิ โกหกไม่เนียนเหมือนเคย’

เจ้าของเตียงตัวจริงคิดในใจ ไหน ๆ ดีนก็บอกว่ากลับมาค่ายแล้ว หากเขาตอบกลับไปว่า ‘ฉันก็อยู่ที่ค่ายและกำลังนอนอยู่บนเตียงเหมือนกัน’ ดีนคงจะโป๊ะแตกแน่ ๆ ก็เลยเออออไปว่าตนเองยังไม่กลับจากการทำภารกิจเสียเลย และถึงแม้คนรักของเขาจะไม่ยอมให้เปิดวิดีโอคอลด้วยเหตุผลใดก็ตาม แต่ดีนก็ยังส่งช่อกุหลาบที่ทำจากช็อกโกแลตมาให้แมคเคนซีเพื่อเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ผ่านทางสมาร์ทโฟนเดดาลัส ซึ่งเขาเองก็เพิ่งรู้ว่าเครื่องมือสื่อสารของเดมิก็อดสามารถทำแบบนี้ได้ด้วย แต่เขานี่สิที่ตั้งแต่กลับค่ายมาก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกอีก เลยไม่ได้ซื้อของขวัญให้ สุดท้ายแม้ว่าวันวาเลนไทน์ปีแรกของเขากับดีนจะจบลงด้วยการที่ไม่ได้ไปเดทหรือทำเรื่องหวานชื่นร่วมกันเหมือนคู่รักอื่น ๆ แต่อย่างน้อยแมคเคนซีก็ได้ใช้เวลาร่วมกับดีนเป็นคนสุดท้ายของค่ำคืนนี้ เสียงทุ้มต่ำที่แสนคิดถึงค่อย ๆ กล่อมให้เขาหลับใหลไปในที่สุด

‘ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน ฉันก็ขออวยพรให้นายปลอดภัย หวังว่าวันวาเลนไทน์ปีหน้าเราจะได้อยู่ด้วยกัน’  

ปลดล็อกสกิล :  เขตแดนเฮคาที

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) 

โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

@God 

—Hakrabi

Parida -

[เงาเทียนในคืนแรก ... การตื่นของสายเลือด ]

[Panida Aryapakdeethewarat]

       ในที่สุด ... ภายใต้ขอบฟ้าอันเงียบสงบ ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด ท่ามกลางกลิ่นสมุนไพรแห้ง และ เสียงกระซิบของ สายลมยามราตรี เด็กหญิงตัวน้อยๆ ภริดา อารยภักดีเทวราช เธอได้เดินทางมาถึงยังตรงบริเวณ หน้ากระท่อมหมายเลขที่ 20 เฮคาที มารดาแห่งเวทมนตร์ และ ม่านหมอก ในตอนนี้เด็กหญิงตัวน้อยๆ กำลังยืนอยู่เคียงข้างกับคุณไครอน เสียงฝีเท้า ของ ทั้งสองคนค่อยๆ หยุดลงตรงบริเวณบันไดหิน ซึ่งเป็นทางทอดยาวขึ้นสู่ทางเข้ากระท่อมตรงบริเวณเสา ของ ทางเข้าทั้งสองข้าง มีรูปปั้นหน้ามนุษย์ที่ดูเคร่งครึม คบเพลิงขนาดใหญ่ กำลังส่องแสงนิ่งสงบ ราวกับเสียง ของ ลมหายใจมนุษย์ ที่อาศัยอยู่บนโลกใบนี้กำลังหยุดนิ่งลง

       บนหน้าจั่วไม้โบราณ คือ รูปพระจันทร์สามเสี้ยวซ้อนกัน และบริเวณตรงกลาง คือ กุญแจบานใหญ่ .... สัญลักษณ์ประจำตัว แห่งเทพีมารดาเฮคาที ผู้สถิตอยู่ ณ จุดตัด ของโชคชะตา เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างภริดา ไม่ได้เอ่ยคำพูดใดๆ ออกมา เธอทำแค่เพียงแหงนหน้ามองสถาปัตยกรรมตรงหน้าอย่างเงียบงัน ดวงตาของเด๊กหญิงตัวน้อยๆ เต็มไปด้วยความเรียบสงบ แต่ สว่างไสว ด้วยความเข้าใจลึกซึ้งที่ไม่ต้องมีใครมาคอยพร่ำสอน ทั้งหมดนี้ เหมือนราวกับว่าเธอเคยยืนอยู่ตรงนี้มาแล้ว ในอีกช่วงเวลาหนึ่ง ของ ชีวิตที่ผ่านมา หลังจากนั้นคุณไครอน ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงและเอ่ยคำพูดว่า

     "ภายในบริเวณกระท่อม หมายเลขที่ 20 เฮคาทีแห่งนี้ มีบางสิ่งบางอย่าง กำลังรอคอยเธออยู่ภริดา ... บางสิ่งบางอย่างที่กำลังหลับใหล อยู่ในตัวของเธอมาเป็นระยะเวลานานแสนนานมาแล้ว  ... และในตอนนี้เวลานี้ ก็ถึงเวลาแล้วที่เธอจะทำการปลดปล่อยพลัง และ สกิล เหล่านั้น ให้มันตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์"

     หลังจากนั้น เขาก็เริ่มทำการพูด และอธิบายวิธีการปลดล็อกสกิลเทพเบื้องต้น ให้กับเด็กหญิงตัวน้อยๆ ริดาได้รับฟัง เสียงพูดของเขา ดังขึ้นเป็นจังหวะช้าๆ และมีความชัดเจนราวกับกำลังประกอบพิธีกรรมอะไรบางอย่างอยู่ 

     "เมื่อเธอเดินทางเข้าไปจนถึง ตรงบริเวณห้องโถงกลาง ของ กระท่อมหมายเลขที่ 20 เฮคาที ให้เธอเดินตรงไปที่รูปปั้นมารดาเทพีเฮคาที และค่อยๆ เริ่มทำการคำนับ และคารวะ รูปปั้นมารดาเทพีเฮคาทีด้วยวิธีการ วางฝ่ามือเล็กๆ ของ เธอลงบนฝ่ามือรูปปั้น ของ พระองค์ แล้วหลังจากนั้น ให้เธอทำการเอ่ยชื่อ ของ สกิลและพลังที่ต้องการจะทำการปลดล็อกออกมา เมื่อเธอทำทุกขั้นตอนที่ฉันได้กล่าวถึง จนครบถ้วน ... มันจะ ??"  หลังจากที่คุณไครอนได้ทำการเปล่งน้ำเสียงและเอ่ยคำพูดจบลง เด็กหญิงริดาตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการหันไปพยักหน้าให้คุณไครอนเบาๆ เธอไม่ได้เอ่ยคำพูด แสดงความขอบคุณ เขาเลยแม้แต่คำเดียว แต่แววตา ของ เธอ กับส่งความรู้สึกนั้นออกไปทั้งหมด คุณไครอนรับรู้ได้ ถึง ความรู้สึกดังกล่าว เขาค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวถอยหลังออกไปอย่างช้าๆ และปล่อยให้เด็กหญิงตัวเล็กๆ ได้เดินทางเข้าสู่โชคชะตา ของ ตัวเธอเอง

       หลังจากนั้น เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวเรียวขาบาง เดินขึ้นไปตรงบริเวณบันไดหินแต่ละขั้นอย่างมั่นคง แม้ว่าจิตใจ ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ จะดูเงียบงัน แต่ทว่าสายเลือดเทพภายในตัว กลับไหลวนเวียนร้อนผ่าว ราวกับเปลวไฟ จากคบเพลิงที่ไม่มีใครสามารถ มองเห็นได้ หลังจากนั้นประตูก็ค่อยๆ ถูกแง้มเปิดออกอย่างเงียบงัน และภายในบริเวณห้องโถงบูชา ก็เริ่มค่อยๆ ปรากฎแสงจากคบเพลิงสะท้อนลวดลายเฮลเลนิสติก ที่ตรงบริเวณฝาผนัง ที่แห่งนี้เหมือนอยู่ระหว่างห้วงเวลา ของ สองโลกทั้งโลกแห่งความเป็นจริง และโลกแห่งความฝัน เด็กหญิงตัวน้อยๆ ริดาค่อยๆ หยุดยืนอยู่ที่ตรงบริเวณกลางห้องโถง ดวงตาคู่นั้น ค่อยๆ เริ่มทำการสอดส่องไปรอบๆ ตัวอย่างเงียบๆ ที่ตรงบริเวณผนังในตอนนี้ คือ เรื่องเล่า ส่วนที่ตรงบริเวณพื้น คือ มนตรา ส่วนในอากาศ คือ กลิ่นเทียน กำยาน และสิ่งเร้นลับ และที่แห่งนั้นตรงบริเวณใจกลาง ของ ห้อง มีรูปปั้น ของ เทพีมารดาเฮคาที กำลังตั้งตระหง่านอยู่ 

            พระองค์กำลังถือคบเพลินและกริช พร้อมกับมีสุนัขขนาบข้าง และมีอสรพิษพันอยู่ที่ตรงบริเวณรอบคอ พร้อมกับกุญแจประดับอยู่ที่ตรงบริเวณเอว ดวงตา ของ รูปปั้น เทพีมารดาเฮคาทีดูเหมือน จะกำลังมองเห็นเธอในแบบที่ไม่เคยมีใครมองเห็นมาก่อน เด็กหญิงตัวน้อยๆ ริดาค่อยๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบอบบาง เดินทางเข้าไปอย่างเงียบงัน เธอค่อยๆ เริ่มทำการหยุดหยืนอยู่ที่ตรงบริเวณหน้ารูปปั้น ของ เทพีมารดาเฮคาทีที่เธอพึ่งได้รับรู้ความจริง และ ได้รับการรับรองเป็นบุตรีของนางเมื่อไม่นานมานี้นี่เอง และภายใต้ห้วงแห่งความนิ่งนั้นหัวใจดวงเล็กๆ ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ กำลังเต้นเป็นจังหวะช้าๆแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น เธอค่อยๆ เริ่มทำการยื่นฝ่ามือเล็กๆ ออกไปอย่างนุ่มนวล ก่อนที่เธอจะค่อยๆ นำฝ่ามือเล็กๆ ของตัวเธอเองทาบทับลงไปที่ตรงบริเวณฝ่ามือ ของ รูปปั้นเทพีมารดาเฮคาทีที่แสนเย็นเฉียบ ... แต่ก็น่าอบอุ่นใจในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากบาง ของ เด็กหญิงริดาตัวน้อยๆ ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อนเอ่ยถ้อยคำออกมาเบาๆ ราวกับกำลังกระซิบ กับเงามืดว่า

     "หนูภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา ขอทำการปลดล็อกพลัง และ สกิล แห่งเทพีมารดาเฮคาที ที่มีชื่อว่า สื่อสารกับภูติผีปีศาจ (ระดับ 1) และแล้วทันใดนั้นเอง ก็เริ่มมีลมเย็นวูบหนึ่งพัดวนภายในห้อง ทั้งที่หน้าต่างทั้งหมด ของ ห้องยังคงปิดสนิทอยู่เปลวไฟ ของ คบเพลิงค่อยๆ แกว่งไหวเป็นจังหวะ มีเสียงแว่วบางอย่างคล้ายเสียงกระซิบโบราณดังมาแต่ไกล และแล้วก็ปรากฎแสงสีม่วงเข้มเรืองรองขึ้นที่ตรงบริเวณรอบๆ ฝ่ามือ ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ราวกับม่านหมอกที่กำลังเคยปกคลุมหัวใจ ดวงน้อยๆ ของเธอ ค่อยๆ เริ่มถูกแหวกออกมาทีละชั้น ทีละชั้น และท่ามกลางความนิ่งเงียบสงบ สายเลือดของเทพีมารดาเฮคาที ก็เริ่มมีปฎิกิริยาสะท้อนตอบกลับความรู้สึก ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ อย่างริดา เธอเบื้อนหน้าขึ้นเล็กน้อย สิ่งที่เธอเห็นมีเพียงประกายแสงบาง จากดวงจันทร์ส่องตรงผ่านมาที่ตรงบริเวณกระจกบนเพดาน และสาดส่องลงมาจนถึงตรงบริเวณรูปปั้น ก่อนจะค่อยๆ เริ่มทำการทอดเงาลงมาที่ตัว ของ เธอพอดี เธอไม่ได้กำลังร้องไห้ และในแววตา ของ เธอนั้นก็กำลังมีหยดน้ำ แต่นั้นไม่ใช่หยดน้ำตา หากแต่เป็นแสง ของ การยอมรับในตัวตน ของ ตนเอง หลังจากนั้นเด็กหญิงริดา ตัวน้อยๆ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเดินก้าวถอยหลังออกมาอย่างช้าๆ จากตรงบริเวณรูปปั้น ของ เทพีมารดาเฮคาที หลังจากนั้นเสียงของคบเพลิง ก็เริ่มกลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง และ ในเงาเทียน ของ คืนแรกนั้น เด็กหญิงตัวน้อยๆ ภริดา อารยภักดีเทวราช เธอก็ไม่ได้เป็นเพียงแค่เด็กหญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งอีกต่อไป แต่เธอคือ เดมี่ก็อต และ เป็นบุตรี แห่งเทพีมารดาเฮคาที ผู้ทีมีหัวใจอ่อนโยนและเปล่งประกาย ... แม้ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบที่สุด ของ คืน

ใช้ตื่นรู้ จำนวน 1 แต้มในการปลดล็อกพลังและสกิล

Nymeria HEROES

17-07-2025 19.00 PM

I want to be your everything little darling

เส้นทางจากเตาไฟศักดิ์สิทธิ์กลับมายังเคบิน 20 นั้นสั้นแต่กลับให้ความรู้สึกยาวนานราวกับข้ามผ่านยุคสมัย เสียงหัวเราะและบทสนทนายามค่ำของเหล่าเดมิก็อดที่ดังมาจากโรงอาหารดูห่างไกลและแปลกแยกออกไป มันเป็นโลกอีกใบหนึ่งที่เธอผู้นั้นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของมันอย่างแท้จริง

เมื่อมาถึงอาณาเขตของตนเอง บรรยากาศก็พลันเปลี่ยนไป อากาศที่นี่เย็นกว่าและนิ่งสงบกว่าส่วนอื่นๆ ของค่าย กลิ่นสนิมเลือดและกำยานจางๆ ที่มาจากการประกอบพิธีกรรมลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ผสมกับกลิ่นหอมชื้นของสมุนไพรหายากที่ปลูกไว้ในสวนเล็กๆ ใจกลางลานกว้างซึ่งอาบไล้ไปด้วยแสงจันทร์จำลองเริ่มทอแสง คือรูปปั้นหินอ่อนของเทพีเฮคาที ผู้เป็นมารดาของเธอ

มันไม่ใช่รูปปั้นที่สง่างามหรือเปี่ยมเมตตาเหมือนเทพองค์อื่นๆ ดวงพักตร์ที่สลักเสลาอย่างงดงามนั้นเรียบเฉยและอ่านไม่ออก ดวงตาหินอ่อนมองตรงไปเบื้องหน้า ไม่ใช่ที่เธอ ราวกับกำลังมองผ่านกาลเวลาไปยังทางสามแพร่งแห่งโชคชะตาที่อยู่ไกลโพ้น คบเพลิงคู่ในมือของพระนางดูเหมือนจะกักเก็บความมืดไว้มากกว่าจะส่องแสงสว่าง

ไนมีเรียหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าไอเย็นเยียบของหินอ่อนนั้น ไม่ได้คุกเข่า ไม่ได้แสดงความนอบน้อมใดๆ อีกต่อไป ความเหนื่อยล้าและความปรารถนาที่เธอเพิ่งปลดปล่อยไปที่เตาไฟแห่งเฮสเทียได้ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่คมชัดและรุนแรงกว่าเดิม

ความไม่สมบูรณ์แบบ...

เธอสัมผัสได้ถึงมัน มันไหลเวียนอยู่ในสายเลือด เป็นเสียงกระซิบแผ่วเบาที่บอกว่าพลังที่เธอมีในตอนนี้มันยังไม่พอ เปลือกนอกที่เธอสร้างขึ้น ประสบการณ์ที่เธอสั่งสมมา มันยังไม่พอที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังจะมาถึง

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา” เธอเอ่ยขึ้น เสียงของเธอราบเรียบแต่ก้องกังวานในความเงียบ “ฉันสู้ด้วยทุกอย่างที่มี ฉันใช้สมอง ใช้เล่ห์เหลี่ยม ใช้ดาบ ใช้ปืน ใช้ความกล้าหาญที่เกือบจะทำให้ตัวเองต้องตาย”

ภาพของไฮดร้าสิบหัวยังคงแจ่มชัดในความทรงจำ ความรู้สึกสิ้นหวังในวินาทีที่คมเขี้ยวของมันอยู่ห่างจากลำคอของเธอเพียงแค่คืบ

“แต่ความกล้ามันกินไม่ได้แม่” น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือด้วยแรงอารมณ์ที่คุกรุ่น “มันกันเพลิงหรือพิษของไฮดร้าไม่ได้! มันแค่ผลักดันให้คนโง่ๆ คนหนึ่งวิ่งเข้าหาความตายเร็วขึ้นเท่านั้น!”

รูปปั้นยังคงนิ่งเงียบ เฉยชาต่อคำตัดพ้อของบุตรสาวที่เปื้อนเลือดกลับมาจากสมรภูมิ

“แม่ทิ้งชื่อไว้ให้ฉันเป็นเครื่องระลึกถึง” เธอก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกก้าวหนึ่ง ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหินอ่อนนั้นราวกับจะบังคับให้มันมีชีวิตขึ้นมา “ทิ้งสายเลือดที่ดึงดูดอสูรกายทุกชนิดมาให้ฉัน แต่แม่ไม่เคยให้อะไรฉันไว้เพื่อปกป้องตัวเองเลย! ไม่เคยมีแม้แต่คำสอน ไม่เคยมีแม้แต่คำแนะนำ!”

ความอัดอั้นตันใจที่เก็บซ่อนไว้ลึกที่สุดพลันระเบิดออกมา

“ถ้าแม่ส่งฉันมาเพื่อเป็นตำนาน ก็โปรดมอบเครื่องมือที่คู่ควรกับให้ฉันด้วย!” เธอตะโกนคำสุดท้ายออกไป ก่อนที่เรี่ยวแรงทั้งหมดจะหมดลง เธอทรุดตัวลงพิงกับฐานรูปปั้นที่เย็นเฉียบ

“ไนมีเรีย... ลูกพิสูจน์ตัวเองแล้วว่าคู่ควรพอ เด็กน้อยของฉัน” เสียงที่ทรงอำนาจและกระตุ้นความคุ้นเคยอย่างประหลาดดังขึ้นในหัว “ลูกพร้อมแล้วสำหรับสิ่งที่ทรงพลังและยิ่งใหญ่กว่าเดิม”

บางทีอาจเป็นเพราะคำพูดของเฮคาที หรืออาจเป็นเพราะแรงขับดันสุดท้ายจากสัญชาตญาณ ไนมีเรียก็ทำในสิ่งที่เธอไม่เคยทำมาก่อน เธอค่อยๆ โน้มตัวไปข้างหน้า แล้วประทับริมฝีปากลงบนเท้าหินอ่อนที่เย็นเฉียบของรูปปั้นนั้น มันคือจุมพิตที่เต็มไปด้วยความเคารพ ความท้าทาย และการยอมรับในโชคชะตา

วินาทีที่ริมฝีปากของเธอสัมผัสกับหินอ่อน โลกทั้งใบก็พลันดับวูบลง!

กระแสพลังงานมหาศาลที่มองไม่เห็นทะลักเข้ามาในร่างของเธอ ไม่ใช่ความร้อนแรงเหมือนลาวา แต่เป็นความเย็นเยียบราวกับกระแสไฟฟ้าสถิตนับล้านโวลต์ที่วิ่งพล่านไปตามเส้นเลือดทุกเส้น! มันคือความเจ็บปวดที่บริสุทธิ์ เจ็บปวดจนเธอไม่สามารถกรีดร้องออกมาได้ ร่างของเธอเกร็งกระตุกอย่างรุนแรง ดวงตาเบิกกว้างแต่กลับมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากแสงสีม่วงดำที่หมุนวนราวกับกาแล็กซีที่กำลังล่มสลาย

เขื่อนแห่งความรู้ที่ถูกกักเก็บไว้ในสายเลือดของเธอมาตลอดชีวิต บัดนี้ได้พังทลายลง!

ภาพนับล้านแล่นผ่านเข้ามาในหัวของเธอ ไม่ใช่ภาพความทรงจำ แต่เป็นภาพขององค์ความรู้โบราณ เธอมองเห็นอักขระรูนที่ไม่ได้สลักอยู่บนหน้ากระดาษ แต่สลักอยู่บนโครงสร้างของความเป็นจริง เธอมองเห็นเส้นสายของพลังเวทมนตร์ที่ไหลเวียนอยู่ใต้พิภพราวกับเป็นเส้นเลือดของโลกใบนี้ เธอเข้าใจถึงสูตรการปรุงยาที่ซับซ้อนและคาถาต้องห้ามมากมายราวกับว่าเธอเคยท่องจำมันมาแล้วนับพันครั้ง

“อึก!” เสียงร้องที่หลุดออกมาจากลำคอของเธอฟังดูเหมือนเสียงของคนที่กำลังจมน้ำ

“นี่แหละคือราคาที่ต้องจ่าย” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เจือด้วยความภาคภูมิใจและความเจ็บปวดระคนกัน “พลังที่แท้จริงของสายเลือดเฮคาที มันไม่ใช่แค่การร่ายมนตร์ แต่มันคือการมองเห็นความจริงที่ซ่อนอยู่หลังม่านหมอก ยินดีต้อนรับสู่โลกที่แท้จริงของแม่มด สาวน้อย”

ไนมีเรียพยายามตั้งสติ รวบรวมลมหายใจที่กระจัดกระจาย เธไม่ได้พยายามจะต่อต้านกระแสพลังงานนั้นอีกต่อไป แต่กลับปล่อยให้มันไหลผ่านตัวเธอไป ปล่อยให้มันปรับเปลี่ยนโครงสร้างทุกอณูในร่างกายและจิตวิญญาณของเธอ

หลายชั่วโมงผ่านไปเมื่อพายุที่โหมกระหน่ำในหัวเริ่มสงบลง และเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง โลกที่เธอเคยรู้จักก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ไม่ได้เห็นเพียงแค่ต้นไม้และก้อนหิน แต่มองเห็นเส้นด้ายของพลังงานที่ถักทอพวกมันเข้าไว้ด้วยกัน เธอไม่ได้เห็นเพียงแค่ม่านหมอกที่บดบังค่ายไว้จากโลกภายนอก แต่มองเห็นทุกเส้นใยของมันที่ถูกร่ายขึ้นมา เธอไม่ได้เป็นเพียงแค่เด็กสาวที่ใช้เวทมนตร์ได้อีกต่อไป

ตอนนี้ เธอคือส่วนหนึ่งของมันอย่างแท้จริง

******

[ปลดลอคสกิลสายเลือด]

เส้นทางลับ - 5

ควบคุมหมอก - 10

คิดค้นคาถา - 8

รวม 23 ตื่นรู้

“ข้า ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส ขอถวายศรัทธาแก่เหล่าเทพ แก่เทพีเฮคาที เทพีแห่งเวทมนตร์คาถา”

ถวาย 2000 ศรัทธา (100 ความโปรดปราน)

กุหลาบน้ำเงินทอง : เมื่อสวมใส่จะทำให้การบูชาทวยเทพ +5

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

17-07-2025 22.00 PM

I want to be your everything little darling

ฝันพยากรณ์ : รัตติกาลที่สาบสูญ

สี่ชั่วโมงผ่านไปราวกับชั่วพริบตาในห้วงแห่งความมืดมิดที่ไร้ซึ่งกาลเวลา ไนมีเรียไม่ได้สลบไสลไปบนเตียงนุ่มๆ ในเคบิน แต่กลับนอนขดตัวอยู่บนพื้นหินอ่อนที่เย็นเฉียบตรงฐานรูปปั้นของมารดา ร่างกายของเธอไร้ซึ่งความรู้สึก แต่จิตวิญญาณกลับล่องลอยไปในดินแดนที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าสมรภูมิใดๆ

ในห้วงนิทรานั้น... เธอพบว่าตัวเองยืนอยู่เพียงลำพังกลางความว่างเปล่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด เบื้องบนไม่มีดวงจันทร์ ไม่มีดวงดาว มีเพียงความมืดมิดที่ดำสนิทและลึกล้ำยิ่งกว่ารัตติกาลใดๆ ที่เคยพบพาน มันคือท้องฟ้าที่หดหู่และตายด้าน ราวกับผืนผ้าไหมสีนิลผืนใหญ่ถูกฉีกกระชากออกอย่างโหดเหี้ยม เผยให้เห็นความว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหลัง

แล้วเธอก็เห็นร่างนั้น... เงาสลัวของหญิงสาวผู้สง่างามนางหนึ่งกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางความหนาวเหน็บที่กัดกินไปถึงกระดูก เธอไม่เห็นใบหน้าของหญิงสาวผู้นั้นอย่างชัดเจน แต่สัมผัสได้ถึงความงามที่ถูกบดบังด้วยความทุกข์ทรมาน ดวงตาของเธอนั้นมืดบอด แต่กลับเปล่งประกายของความว่างเปล่าที่สะท้อนความเจ็บปวดอย่างลึกซึ้งเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้

รอบกายของเธอนั้น มีลำแสงประหลาดที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งแห้งพุ่งเข้าใส่จากทุกทิศทุกทาง แสงเหล่านั้นดูเหมือนคมมีดที่มองไม่เห็น มันไม่ได้กรีดเนื้อหนังของเธอ แต่กลับดูดกลืนบางสิ่งบางอย่างออกจากตัวตนของเธอไป แสงเหล่านั้นมาจาก "ดวงตา" นับร้อยที่สวมเกราะแก้ว มันคือเลนส์ปริศนาที่กำลังจ้องมองและดูดกลืนทุกอณูของแสงสว่างและความหวังไปจากเงาสง่างามนั้น

ความเจ็บปวดจากแสงคมกริบนั้นไม่ได้กรีดร้องออกมาเป็นเสียง แต่แผ่ซ่านเข้ามาในจิตวิญญาณของไนมีเรียโดยตรง มันคือความปวดร้าวที่เงียบงันและกัดกินจากภายใน เธอรู้สึกได้ถึงหัวใจของสตรีนิรนามผู้นั้นที่กำลังแตกสลายช้าๆ ราวกับแก้วที่ถูกบีบอัดด้วยแรงดันมหาศาล

ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะค่อยๆ มลายหายไปราวกับถูกความมืดมิดกลืนกินจนหมดสิ้น...

“ไนท์! ไนมีเรีย! ตื่นสิ! ยัยเด็กนี่จะมาเป็นผีอย่างฉันในตอนนี้ไมไ่ด้นะ”

เสียงที่ร้อนรนและเต็มไปด้วยความกังวลของคลาริสซ่าคือสิ่งแรกที่ดึงสติของเธอกลับคืนสู่โลกแห่งความจริง เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้นมาอย่างยากลำบาก ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าที่โปร่งแสงและเต็มไปด้วยความวิตกของวิญญาณสาวที่ลอยอยู่ตรงหน้า

“เธอ... เธอเป็นอะไรไปน่ะ” แม่มดจอมวีนถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “เธอหมดสติไปเกือบสี่ชั่วโมง จู่ๆ ก็ล้มลงไปเลยหลังจากที่... เอ่อ...”

ร่างอรชรค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง สมองของเธอยังคงมึนงงและสับสน ความรู้มหาศาลที่เพิ่งได้รับมายังคงหมุนวนอยู่ในหัวราวกับพายุเฮอร์ริเคน ผสมปนเปไปกับภาพความฝันอันน่าสะพรึงกลัวที่ยังคงติดตาตรึงใจ

“ฉันแค่... รับพลังมากเกินไปหน่อย” เธอตอบเสียงแหบพร่า

ทว่า ก่อนที่เธอจะได้ทันอธิบายอะไรต่อ เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาอย่างไม่คิดชีวิตก็ดังขึ้นจากด้านนอกเคบินอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเสียงตะโกนเรียกชื่อเธอที่เต็มไปด้วยความร้อนรน

“ไนมีเรีย! เธออยู่ในนั้นรึเปล่า!?”

ประตูเคบิน 20 ถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง ร่างของเรเชล เอลิซาเบธ แดร์ เทพพยากรณ์แห่งเดลฟียืนหอบหายใจอยู่ที่หน้าประตู ผมสีแดงเพลิงของเธอยุ่งเหยิง ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

“เรเชล?” ไนท์ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้น ทำไมวิ่งหน้าตื่นมาแบบนี้”

“ฉัน... ฉันฝัน” เรเชลพูดตะกุกตะกัก พยายามจะควบคุมลมหายใจของตัวเอง “ฉันฝันเห็นมันอีกแล้ว คำพยากรณ์บทนั้น ฉันเคยท่องมันตอนอยู่ที่บ้านมาสามสี่ครั้งแล้ว แต่มันไม่เคยชัดเจนเลย แต่เมื่อกี้นี้... ทันทีที่เธอ...” เธอชี้มาที่สตรีตาคม “ฉันไม่รู้ว่าเธอทำอะไรลงไป แต่มันทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้นมาทันที มันคือเธอ! ผู้ที่อยุ่ในคำพยากรณ์บทนี้เป็นเธอ!”

ทันใดนั้นเอง ร่างของเรเชลก็พลันแข็งทื่อไปกลางอากาศ! ดวงตาของเธอเบิกกว้างและสว่างวาบขึ้นด้วยแสงสีเขียวที่น่าขนลุกราวกับมรกตที่ลุกโชน! หมอกสีเขียวจางๆ เริ่มลอยออกมาจากปากของเธอ ก่อนที่เสียงของเธอจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มันไม่ใช่เสียงของเด็กสาววัยรุ่นอีกต่อไป แต่เป็นเสียงโบราณที่ก้องกังวานและซ้อนทับกันเป็นสามชั้น ราวกับเสียงของหญิงชรา, หญิงสาว, และเด็กหญิงที่พูดออกมาพร้อมกัน

“ธิดาแห่งม่านหมอกปลุกเงาที่หลับใหล”

เสียงนั้นก้องกังวานไปทั่วทั้งเคบิน มันทำให้แก้วน้ำบนโต๊ะสั่นระริกและเปลวเทียนดับวูบลง

“โรคระบาดและสงครามจักย่ำไปทั่วหล้า”

“ความอดอยากและความตายจักตามมาในไม่ช้า”

“สามวีรชนต้องจรลีเผชิญหน้าชะตา”

“เพื่อตามหาพันธนาการที่ถูกลืมเลือนกลับมา”

“มิเช่นนั้นโลกาวินาศคือบทสรุปสุดท้าย”

สิ้นคำพยากรณ์สุดท้าย แสงสีเขียวในดวงตาของเรเชลก็ดับวูบลง ร่างของเธออ่อนยวบราวกับตุ๊กตาผ้าที่ถูกตัดสายเชือก ไนมีเรียพุ่งเข้าไปรับร่างของเธอไว้ได้ทันก่อนที่ศีรษะจะฟาดลงกับพื้น

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง แต่เป็นความเงียบที่หนักอึ้งและน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเดิม เจ้าของนัยน์ตาลึกลับมองร่างที่ไร้สติของเทพพยากรณ์ในอ้อมแขน สลับกับมองออกไปยังความมืดนอกหน้าต่าง

พลังที่เพิ่งได้รับมา... ความฝันอันน่าสะพรึงกลัว... และตอนนี้คือคำพยากรณ์แห่งวันสิ้นโลก...

ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เคยพอใจกับการทดสอบเธอแค่ในสนามรบอีกต่อไปแล้ว แต่กำลังจะลากมือคนลงไปสู่เกมที่ยิ่งใหญ่และอันตรายยิ่งกว่านั้นหลายเท่าตัวนัก ระหว่างตั้งสติและเสิร์ฟชาร้อนให้แขกไนมีเรียบอกกับเรเชลว่านี่เป็นการออกเดินทางครั้งแรกต้องใช้เวลาในการเตรียมตัวและเตรียมพร้อม ขอให้กลับไปรอที่ถ้ำก่อนเธอจะไปปรึกษกับไครอนอีกครั้งพร้อมแจ้งข่าวไป

*****

[NPC-31] เรเชล อลิซาเบธ แดร์
โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5
 กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)
มอบ ชาร้อนๆ ให้ ปลอบใจยามแพนิค

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria ตอบกลับเมื่อ 2025-7-23 02:28 .chaos { width: 700px; margin: 10px auto;

【คำพยากรณ์】

ธิดาแห่งม่านหมอกปลุกเงาที่หลับใหล

โรคระบาดและสงครามจักย่ำไปทั่วหล้า

ความอดอยากและความตายจักตามมาในไม่ช้า

สามวีรชนต้องจรลีเผชิญหน้าชะตา

เพื่อตามหาพันธนาการที่ถูกลืมเลือนกลับมา

มิเช่นนั้นโลกาวินาศคือบทสรุปสุดท้าย

[เป้าหมายภารกิจ]

คุณไครอนจะวิเคราะห์ให้ หากไปขอคำปรึกษา

"ธิดาแห่งม่านหมอกปลุกเงาที่หลับใหล": ธิดาแห่งม่านหมอก: อาจหมายถึงเด็กสาวที่มีความสามารถพิเศษในการมองเห็นหรือควบคุม "ม่านหมอก" ซึ่งเป็นสิ่งที่บดบังโลกของเทพเจ้าจากสายตามนุษย์ เงาที่หลับใหล: หมายถึงภัยคุกคามโบราณ พลังชั่วร้ายที่ถูกกักขัง หรือศัตรูที่เคยพ่ายแพ้ไปแล้วและกำลังจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง การ "ปลุก" นี้บ่งบอกถึงการเริ่มต้นของวิกฤติการณ์ "โรคระบาดและสงครามจักย่ำไปทั่วหล้า / ความอดอยากและความตายจักตามมาในไม่ช้า": นี่คือคำเตือนถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายของการตื่นขึ้นของ "เงาที่หลับใหล" ซึ่งจะนำมาซึ่งความทุกข์ทรมานและความพินาศในวงกว้าง บ่งบอกถึงความขัดแย้งระดับโลกและหายนะที่ส่งผลกระทบต่อชีวิตผู้คน "สามวีรชนต้องจรลีเผชิญหน้าชะตา" สามวีรชน: เป็นจำนวนที่พบได้บ่อยในตำนานและนิทานพื้นบ้าน มักหมายถึงกลุ่มตัวละครหลักที่มีบทบาทสำคัญในภารกิจ อาจเป็นตัวละครที่มีความสามารถแตกต่างกันและต้องร่วมมือกัน จรลีเผชิญหน้าชะตา: หมายถึงการเดินทางที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เพื่อเผชิญหน้ากับโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ ซึ่งมักจะเต็มไปด้วยอันตรายและการทดสอบ "เพื่อตามหาพันธนาการที่ถูกลืมเลือนกลับมา": พันธนาการที่ถูกลืมเลือน: นี่คือเป้าหมายหลักของภารกิจ "พันธนาการ" อาจหมายถึงสิ่งของที่มีพลังอำนาจ บางอย่าง การที่มัน "ถูกลืมเลือน" บ่งบอกว่ามันอาจถูกซ่อนไว้ ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา หรือถูกทำให้หายไปโดยเจตนา การนำกลับมาจะมีความสำคัญอย่างยิ่งในการแก้ไขวิกฤติ บางทีอาจจะแก้ไขอะไรบางอย่าง "มิเช่นนั้นโลกาวินาศคือบทสรุปสุดท้าย": นี่คือคำเตือนที่ชัดเจนถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุด หากภารกิจไม่สำเร็จ โลกจะเผชิญกับความพินาศโดยสิ้นเชิง เป็นการเน้นย้ำถึงความสำคัญและความเร่งด่วนของภารกิจนี้

ศัตรูหลัก

- โกเลม จำนวน 4 ตัว (Level 70)

- เวนดิโก จำนวน 5 ตัว (Level 80)

- เดธ (Death) ร่างเกริ่นพลังคุณ (Level 90)

- ยักษ์น้ำแข็ง 4 ตน (Level 90)

- เงาแร็กนาร์ 3 ตัว 3 ระดับ (Level 49/78/100)

Boss 

- สตาร์สปอน Level 100

รวมพลังสู้ Boss ใหญ่ Level 150 (ระบบดันเจี้ยนๆ เร็วนี้)

- อัศวินแห่งความตาย 

- อัศวินแห่งโรคระบาด

- อัศวินแห่งสงคราม 

- อัศวินแห่งความอดอยาก

[จัดตั้งทีม 3 คน]

- ในขณะคุณกำลังขอคำปรึกษาคุณไครอน เรเชลที่ยืนร่วมปรึกษาด้วยก็จู่ ๆ เปล่งคำพยากรณ์ช้อนไนมีเรีย ลีโอที่ผ่านมาได้ยินเข้าจึงเดินเข้ามาอาสาช่วยเหลือรุ่นน้อง ดูเหมือนคำพยากรณ์บทใหญ่เช่นนี้เขาคงต้องช่วยแล้ว และฟังจากคำพยากรณ์น่าจะเดินทางไกลกันพอสมควร

[โหมดภารกิจ]

- Heroes Mode -

Nymeria HEROES

20-07-2025 13.20 PM

I want to be your everything little darling

หลังเสร็จสิ้นภารกิจทั้งที่ได้รับมอบหมายและที่ก่อขึ้นเอง ไนมีเรียก็ใช้เวลาช่วงบ่ายทั้งหมดขังตัวเองอยู่ในห้องส่วนตัว มันคือโลกใบเล็กที่สะท้อนตัวตนของเจ้าของได้อย่างสมบูรณ์แบบ ผนังห้องไม่ได้ถูกประดับด้วยโปสเตอร์ของศิลปินดารา แต่กลับเต็มไปด้วยชั้นวางของที่อัดแน่นไปด้วยตำราโบราณ, ขวดโหลที่บรรจุสมุนไพรหายาก, และเครื่องรางหน้าตาประหลาดที่เก็บสะสมมาจากทั่วทุกมุมโลก กลิ่นกำยานจางๆ และกลิ่นกระดาษเก่าลอยอบอวลอยู่ในอากาศ สร้างบรรยากาศที่สงบและลึกลับในเวลาเดียวกัน

บนพื้นห้องคือภาพของความโกลาหลที่ถูกจัดระเบียบไว้อย่างดี กระเป๋าเดินทางหนังใบใหญ่ถูกเปิดอ้าทิ้งไว้ รายล้อมไปด้วยกองสัมภาระที่ถูกแบ่งแยกประเภทอย่างชัดเจน กองเสื้อผ้า, กองอาวุธ, กองเสบียงฉุกเฉิน, และกองวัตถุดิบสำหรับประกอบพิธีกรรม

ข้อมูลที่ได้จากลีโอเมื่อวานนี้ยังคงก้องอยู่ในหัว “เฟสตัสมีสามที่นั่งพอดีเป๊ะสำหรับพวกเรา” นั่นหมายความว่าพื้นที่สำหรับสัมภาระนั้นมีจำกัดอย่างยิ่งยวด การเดินทางข้ามทวีปครั้งนี้ไม่ใช่การไปพักร้อนที่สามารถขนทุกอย่างที่ต้องการไปได้ มันคือภารกิจที่ทุกตารางนิ้วและทุกน้ำหนักกรัมมีค่า

“เอาจริงดิ จะเอาหม้อปรุงยาใบนั้นไปด้วยจริงๆ เหรอ” เสียงของแคลร์ดังขึ้นจากแหวนบนนิ้วอย่างเสียไม่ได้ “ฉันนึกว่าเธอจะไปสู้กับจอมอัศวินแห่งกาลวิบัติซะอีก ไม่ใช่ไปเปิดร้านขายซุปสมุนไพรกลางป่าแอมะซอน”

“มันจำเป็น” เจ้าของนัยน์ตาลึกลับตอบกลับเสียงเรียบ โดยที่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับรายการสิ่งของที่ขีดเขียนไว้บนแผ่นหนัง “เราไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับคำสาปหรือพิษแบบไหนบ้าง การมีอุปกรณ์ปรุงยาถอนพิษฉุกเฉินติดตัวไปคือความรอบคอบ ไม่ใช่ความฟุ่มเฟือย”

ลิสต์รายการเสบียงอาหารถูกจัดแล้วจัดอีกเป็นรอบที่สาม ทุกอย่างถูกคำนวณอย่างละเอียดถี่ถ้วน อาหารแห้งที่ให้พลังงานสูง, แอมโบรเซียและเนคทาร์ในปริมาณที่จำกัด, ไปจนถึงเครื่องเทศหายากสองสามชนิดที่สามารถใช้เป็นส่วนผสมของยาได้ด้วย เมื่อทุกอย่างถูกบรรจุลงในกระเป๋าเดินทางด้วยเวทมนตร์ย่อส่วนจนสำเร็จ เจ้าของร่างบางก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มันเป็นเพียงก้าวแรกของการเตรียมตัวที่ยาวนานเท่านั้น

หลังจากเก็บของเสร็จเรียบร้อย สองเท้าพาร่างอรชรเดินออกมาจากห้องส่วนตัว มาหยุดยืนอยู่ใจกลางโถงของเคบิน ที่ซึ่งรูปปั้นหินอ่อนของเทพีเฮคาทีตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางความเงียบงัน

เธอผู้นั้นไม่ได้คุกเข่า ไม่ได้จุดธูปเทียนใดๆ เพียงแค่ยืนมองดวงพักตร์ที่เรียบเฉยและไร้ซึ่งอารมณ์ของมารดาด้วยสายตาที่ซับซ้อน

“อาทิตย์หน้า” สุภาพสตรีลึกลับเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบ “การเดินทางจะเริ่มต้นขึ้น”

น้ำเสียงนั้นไม่ใช่การขออนุญาต แต่เป็นการแจ้งให้ทราบ “คำพยากรณ์บทใหม่ถูกส่งลงมาแล้ว มันไม่ใช่แค่การล่าอสูรกายหรือการทำภารกิจเล็กๆ จากกระดานอีกต่อไป แต่มันคือการเดิมพันด้วยชะตากรรมของโลกทั้งใบ”

ธิดาแห่งเฮคาทีเล่ารายละเอียดของคำพยากรณ์ให้ผู้เป็นแม่ฟังทั้งหมด ตั้งแต่การสูญสิ้นของราตรีไปจนถึงการเดินทางที่ต้องข้ามผ่านยุคสมัย

“ไม่ได้ขอให้แม่เข้ามาแทรกแซง” น้ำเสียงนั้นยังคงหนักแน่นและเด็ดเดี่ยว “ฉันรู้ดีว่านั่นไม่ใช่แนวทางของแม่ แต่ในฐานะที่ลูกของแม่คือผู้ที่ถูกเลือกให้แบกรับภาระนี้ ฉันก็แค่หวังว่าแม่จะเฝ้ามอง และมอบพลังที่จำเป็นให้ฉันได้ใช้มันอย่างที่ควรจะเป็น”

มือเรียวสัมผัสคบเพลิงของมารดาพลังสายหนึ่งไหลเข้าสู่กายความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ร่างบางยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับกำลังรอคอยปฏิกิริยาบางอย่างจากหินที่ไร้ชีวิต

“มีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันสงสัยมาตลอด” สตรีตาคมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เสียงของหล่อนแผ่วเบาลงเล็กน้อย เจือด้วยความอยากรู้ที่แท้จริง “ในคำพยากรณ์กล่าวถึง ‘มารดรดำมืด’ ซึ่งไครอนบอกว่าหมายถึงเทพีนิกซ์”

เจ้าของร่างบางเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาหินอ่อนนั้นตรงๆ

“ตามตำนานบางบทที่ฉันเคยอ่าน เฮคาทีคือธิดาของนิกซ์” ว่าที่แม่มดสาวตั้งคำถามที่ค้างคาใจมานาน “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็หมายความว่า คนที่ฉันต้องไปช่วยจากการถูกจองจำในครั้งนี้ คือคุณยายของฉันเองอย่างนั้นหรือ”

คำถามสุดท้ายนั้นลอยอยู่ในความเงียบงันของโถงกว้าง มันไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบจากรูปปั้น แต่เป็นคำถามที่เธอโยนเข้าไปในความว่างเปล่าแห่งสายเลือดของตัวเอง รอคอยวันที่ความจริงจะปรากฏขึ้นมาด้วยตัวของมันเอง

******

ปลดพลังสายเลือด เขตแดนเฮคาที - ตื่นรู้ 10

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

28-07-2025 19.05 AM

I want to be your everything little darling

ไออุ่นจากน้ำที่เพิ่งชำระล้างคราบเหงื่อและฝุ่นผงจากการฝึกฝนมาตลอดทั้งวันจางหายไปในอากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกำยานและสมุนไพรแห้งอันเป็นเอกลักษณ์ของเคบิน 20 ความรู้สึกเหนื่อยล้าทางกายถูกแทนที่ด้วยความปลอดโปร่งและสงบนิ่งอย่างหาได้ยาก ร่างอรชรในชุดนอนผ้าฝ้ายลายคุโรมิตัวโปรดที่ดูไม่เข้ากับบุคลิกของผู้สวมใส่เลยแม้แต่น้อย ก้าวออกจากห้องส่วนตัวมายังโถงกลางที่เงียบสงัด

ในอ้อมแขนคือหมอนใบที่นุ่มที่สุดในห้อง ราวกับกำลังจะไปตั้งแคมป์กลางบ้านอย่างนั้นแหละ

แสงไฟจากเชิงเทียนที่ลอยอยู่กลางอากาศส่องให้เห็นร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งขัดมีดสั้นของตัวเองอยู่บนโซฟาตัวคุ้นตา นิโคไล ครอฟต์ น้องชายร่วมบ้านเงยหน้าขึ้นมามองทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้า แววตาของเขาฉายแวววิตกกังวลอย่างปิดไม่มิด

“พี่ไนท์ครับ” เขาเอ่ยขึ้นเสียงเบา

“ยังไม่นอนอีกเหรอ” เจ้าของรอยยิ้มงามถามกลับ พลางทิ้งตัวลงนั่งบนพรมหนานุ่มตรงข้ามกับโซฟา กอดหมอนใบโปรดไว้กับอก

“ก็พรุ่งนี้พี่จะไปแล้วนี่” เด็กหนุ่มพึมพำ ก้มหน้าลงไปขัดมีดต่อ “ไปกับรุ่นพี่ลีโอแล้วก็คุณคาลิปโซ่”

“อื้ม” เธอตอบรับในลำคอ “คำพยากรณ์ครุมเครือลองผิดลองถูกอีกเยอะ… ภารกิจมันคงจะยาวนานน่าดู”

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ มีเพียงเสียงผ้าที่เสียดสีกับคมมีดดังแผ่วเบาราวกับเป็นเสียงกระซิบ

“ถ้าฉันไปแล้วบ้านอาจจะเงียบไปหน่อยนะ” สตรีตาคมเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะพยายามส่งของฝากมาให้บ่อยๆ ก็แล้วกัน” นัยน์ตาลึกลับจ้องมองน้องชายร่วมสายเลือดเทพอย่างอ่อนโยน “นายเองก็อย่ากังวลมากนักล่ะ ในเคบินนี้ทุกคนแข็งแกร่งและเก่งกันทั้งนั้น ไม่มีใครยอมให้เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นง่ายๆ หรอก ฉันสัญญาว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”

นิโคไลพยักหน้ารับช้าๆ โดยไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สีหน้าที่ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยนั้นก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว

หลังจากการอำลาที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความหมายจบลง สุภาพสตรีลึกลับก็ลุกขึ้นยืน ก้าวเดินไปยังใจกลางโถง ที่ซึ่งแท่นบูชาหินออบซิเดียนและเทวรูปขององค์เทพีเฮคาทีตั้งตระหง่านอยู่ ดวงตาที่ถูกสลักเสลาขึ้นจากหินรัตนชาตินั้นดูราวกับจะมองทะลุเข้าไปถึงจิตวิญญาณ

ร่างบางคุกเข่าลงเบื้องหน้ามารดาแห่งเวทมนตร์ วางหมอนใบที่เตรียมมาลงข้างๆ ตัว

“อีกไม่นานก็จะเช้าแล้วนะแม่” เสียงที่เปล่งออกมานั้นนุ่มนวลและแผ่วเบาราวกับเป็นคำอธิษฐาน “พรุ่งนี้ลูกต้องออกเดินทางแล้ว ไม่รู้ว่าบนหลังของเจ้ามังกรเหล็กนั่นจะนั่งสบายรึเปล่า บางทีอาจจะคิดถึงโซฟา ในบ้านหลังนี้มากกว่าที่คิดก็ได้”

ปลายนิ้วที่สวมถุงมือค่อยๆ ไล้ไปตามรูปสลักของคบเพลิงคู่ สัญลักษณ์แห่งแสงสว่างและความมืด

“เดินทางครานี้ เดิมพันด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง ขอพลังจากแม่ เพื่อมอบให้แก่ลูก ในการไปตามหารัตติกาลที่สาบสูญ”

สิ้นคำวิงวอน ริมฝีปากแดงสดก็บรรจงจุมพิตลงบนหลังมือที่สลักจากหินอ่อนอันเย็นเฉียบของเทวรูปนั้น

วินาทีที่ริมฝีปากสัมผัสกับหิน—

เปรี้ยง!

กระแสพลังงานมหาศาลที่มองไม่เห็นพลันระเบิดขึ้นจากจุดที่สัมผัส มันคือพลังอันบริสุทธิ์ของสายเลือดเทพที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอย่างเต็มกำลัง กระแสพลังนั้นเย็นเยียบราวกับห้วงอวกาศและร้อนแรงดั่งใจกลางของดวงดาว มันแล่นปราดเข้าสู่ร่างกายผ่านปลายริมฝีปาก จู่โจมทุกเส้นเลือดและทุกอณูเซลล์อย่างรุนแรงจนแทบจะฉีกร่างออกเป็นเสี่ยงๆ!

ใบหน้าขาวซีดเผือดลงในทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวดระคนตื่นตะลึง ร่างทั้งร่างชาวาบและสั่นสะท้านก่อนจะหมดแรงแล้วทรุดลงไปกับพื้น

“พี่ไนท์!” นิโคไลร้องเสียงหลง เขารีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความตื่นตระหนก ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสภาพของพี่สาว

แต่ก่อนที่ร่างจะกระแทกลงกับพื้นหินแข็งๆ ธิดาแห่งเฮคาทีที่เตรียมพร้อมสำหรับผลลัพธ์นี้อยู่แล้วก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายเอื้อมมือไปคว้าหมอนใบที่วางไว้ข้างตัวมารองศีรษะไว้ได้ทันท่วงที

ตุบ!

“ไม่เป็นไร” เสียงที่เค้นออกมานั้นแหบพร่าและสั่นเครือ แต่ก็ยังคงความหนักแน่นเอาไว้พลางยิ้มปลอบใจน้องชายข้างๆ แม้ว่ามันจะเจื่อนสนิทก็ตาม “หนนี้ฉันเตรียมตัวมาแล้ว”

สมองอื้ออึงไปหมด แต่สติยังคงอยู่ แม้ร่างกายจะเจ็บปวดราวกับถูกบดขยี้ แต่ในความทุกข์ทรมานนั้น กลับสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์บทใหม่ที่กำลังก่อตัวและไหลเวียนอยู่ในกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันคือราคาที่ต้องจ่ายเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ และในครั้งนี้ หล่อนก็พร้อมที่จะจ่ายมันอย่างเต็มใจ

******

ปลดพลังสายเลือด

ความคุมความมืด 10

การสื่อสารกับสุนัข 2

ต้านทานเวทมนตร์ 2

รวม 14 ตื่นรู้

มาเลยใส่ชุดนอน เตรียมหมอนรับแรงปะทะแล้ว!!

รู้ว่าตันอยู่ใส่ไว้ให้หม่ามี้เอ็นดู

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15

กุหลาบน้ำเงินทอง : เมื่อสวมใส่จะทำให้การมีปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC/Satyr/Lares/บูชาเหล่าเทพ+5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes