[บันทึกการเดินทาง] Beamed into Duty: Saving Mr. Freckles

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 21 : งอน

วันที่ 20 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 19.00 น. เป็นต้นไป ณ ห้องควบคุมหลัก ภายในศูนย์วิจัยชั้นบนของสถานีวิจัย องค์กร LoNex ใต้ดินเหมืองไจแอนท์ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา

ในที่สุดโมนีก้าและเลสเตอร์ก็ลอบผ่านประตูบานหนักเข้ามาในห้องควบคุมหลักได้สำเร็จ กลิ่นโลหะเย็น ๆ ผสมกับกลิ่นเครื่องจักรและกระดาษอัดแน่นคลุ้งอยู่ในอากาศ ไฟสีฟ้าอมเขียวจากจอโฮโลแกรมกระพริบเป็นจังหวะราวกับหัวใจของสถานีที่ไม่เคยหลับใหล เธอก้มตัวตามเลสเตอร์ที่ก้าวอย่างระมัดระวัง หลบเงาของนักวิทยาศาสตร์หลายคนที่นั่งอยู่ประปราย บางคนก้มหน้ากับจอคอมพิวเตอร์ บางคนพิงผนังเหมือนหุ่นไร้วิญญาณ

โมนีก้ากระซิบเสียงเบาแทบไม่เป็นเสียง “ทำไมพวกเขาดูเหมือนซอมบี้กันหมด…พลังงานเอเรบัสนี่มันต้องร้ายกาจมากแน่ใช่ไหม” ดวงตาเทาเงินกวาดมองบรรยากาศรอบตัวอย่างระแวดระวัง เลสเตอร์ตอบพลางก้าวข้ามสายไฟที่พาดอยู่บนพื้น “ยิ่งกว่าที่เธอคิดอีก ถ้ามันเสถียรเมื่อไร โลกทั้งใบคงไม่เหมือนเดิมหรอก” น้ำเสียงเขาเรียบแต่มีความเคร่งขรึมที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น

ทั้งสองเคลื่อนตัวลึกเข้าไปในห้องควบคุมหลัก เสียงเครื่องจักรดังหึ่งต่ำ ๆ คล้ายจะกลบลมหายใจ แต่ทันใดนั้นโมนีก้าก็ชะงักเมื่อเห็นร่างหนึ่งขดตัวอยู่ข้างถังขยะ เป็นนักวิทยาศาสตร์ชายที่ยังสวมเสื้อกาวน์ขาวกำลังเอนหัวพิงกำแพง หลับสนิท

“เลส…” เธอสะกิดแขนเขาแล้วชี้นิ้วไปยังร่างนั้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ทว่าความตื่นตระหนกทำให้ปลายเท้าของเธอไปชนขาโต๊ะโลหะเสียงดัง กึก! นักวิทยาศาสตร์สะดุ้งเงยหน้าขึ้น ลืมตาอย่างงัวเงียริมฝีปากเริ่มขยับคล้ายจะพูดอะไรสักอย่าง

ในเสี้ยววินาทีนั้นเลสเตอร์ขยับตัวว่องไว เขาก้าวพรวดมาข้างหน้า ใช้สันธนูที่พกติดหลังฟาดเข้าที่ต้นคออีกฝ่ายอย่างแม่นยำ ร่างนักวิทยาศาสตร์ทรุดลงกลับไปสู่ความมืดสลบแน่นิ่งกับพื้นโดยไม่ทันได้ร้อง โมนีก้าหันมามองเขา ดวงตากลมโตสั่นไหว “โอ๊ย…ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใ—”

เลสเตอร์เหลือบมองเธอ คิ้วเข้มขมวดเป็นเส้นชัด “โมนีก้า…เธอซุ่มซ่ามอีกแล้วนะ” เสียงทุ้มกดต่ำ แฝงทั้งตำหนิและความเป็นห่วง พอโดนแบบนั้นโมนีก้าก็ทำหน้าหงอ ก้มศีรษะนิด ๆ แบบรู้สึกผิด “ฉันรู้ ฉันจะระวังกว่านี้…แต่ขอบคุณที่จัดการให้นะ”

ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มหาข้อมูลภายในห้องให้เรียบร้อย เลสเตอร์แยกไปหาอีกจุด ห้องควบคุมเงียบจนได้ยินเสียงพัดลมระบายความร้อนหมุนเป็นจังหวะเดียวกับชีพจร โมนีก้าล้วงเอกสารจากถาดอินบ็อกซ์ทีละชุด สอดเข้าแหวนดาราจรัสในมิติพิเศษเหมือนคนเก็บมีดพก เธอทวนสายตาบนจอหนึ่งที่เปิดรายงานสรุปการทดลอง แล้วหยุดนิ่งเมื่อเจอหัวข้อที่ไม่ควรมีอยู่ PROPHECY DATA HARVEST – PRIORITY A ตัวอักษรหนาทึบคมกริบ เธอขยายหน้ารายงานไล่ดวงตาสีเทาเงินอ่านผ่านบรรทัดย่อยที่ระบุว่า วัตถุประสงค์ สกัดแบบแผนผู้ครอบครองคำพยากรณ์ เหตุผลการโจมตี ทำลายขบวนเรือเหาะที่มุ่งหน้าปลุกเอเรบัส ช่วงเวลาที่นิกซ์ไร้ร่องรอย เพื่อแย่งชิงข้อมูลและตัวทดลอง

“เลสเตอร์มานี่หน่อย” โมนีก้าเรียกเลสเตอร์มาดู เอกสารสะท้อนแสงโฮโลสีน้ำเงินบนแก้มของทั้งคู่ พออ่านจบเลสเตอร์เงียบไป เหมือนใครดึงพื้นใต้ฝ่าเท้าให้หายวับ เขากลืนน้ำลาย ฝืนให้เสียงคุมระดับ “พวกมันไม่ได้จะเอาแค่พลังงาน…มันจะเอาคนที่พยากรณ์พาดพิงถึงไปแงะสมองด้วยเอาความลับด้วยหรอ”

ดวงตาโมนีก้าสั่นระริกตอนที่รู้อะไรแบบนี้ เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ “งั้นมีอะไรที่นายยังไม่ได้เล่าให้ฉันฟังไหม” น้ำเสียงไม่ดัง แต่ชัดเจนพอให้เลสเตอร์ได้ยินเสียงเย็น ๆ ของโมนีก้าเหมือนกับเสียงเย็นเฉียบที่บาดผิวหนังของเขา

เลสเตอร์สูดลมหายใจลึก สะบัดความลังเลจากแววตา “มี” เขายอมรับตรง ๆ สีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันทีที่โดนโมนีก้าถามแบบนั้น “ภารกิจของทีมฉันก่อนเรือเหาะถูกยิงตกคือไปปลุกเอเรบัส ขอให้เขาดึงช่วงเวลากลางคืนกลับมาชั่วคราวระหว่างที่นิกซ์ยังถูกลักพาตัวอยู่ เรารู้ว่ามันอันตราย แต่กลางคืนไม่ใช่ความหรูหรา มันคือครึ่งหนึ่งของสมดุลโลก ระบบนอนหลับของผู้คน ฤดูกาลของพืช ผลัดลมหายใจของทะเล…ถ้าไม่มีแม้ชั่วคราว โลกก็พัง เราเลยต้องลอง”

โมนีก้าที่ได้ยินเม้มปากเล็กน้อยแล้วเงียบอยู่เป็นวินาทีแต่เหมือนยืดยาวกว่าปกติ “แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก”

“เพราะเธอเพิ่งถูกดึงเข้ามาในโลกนี้ไงโมนีก้า จะให้ฉันทำยังไงกับเดมิก็อดที่พึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเดมิก็อด 24…ไม่สิ 26 วันหรอ?” เขาตอบค่อย ๆ ไม่มีแววแก้ตัว “กับอีกอย่างยิ่งคนรู้น้อย โอกาสที่ LoNex จะเจาะข้อมูลจากเราได้ยิ่งต่ำไม่ใช่หรอ? ฉันกะจะบอกเมื่อเราอยู่ที่ปลอดภัย…ซึ่งยังไม่เคยมีจังหวะนั้นเลย” เขาหลุบตาลงนิดเดียวกับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้บอกโมนีก้าดี ๆ ทั้งที่ก็มีช่วงเวลานั้นอยู่บ้าง “ขอโทษ”

คำขอโทษตรง ๆ จากปากคนดื้อด้านทำให้โมนีก้าชะงัก เธอก้มมองแหวนของตัวเองหมุนมันหนึ่งรอบเพื่อให้หัวใจเข้าที่ “โอเค…คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ” เธอเอียงคิ้ว ตาแดงวาบเพียงชั่วแล่นก่อนกลายเป็นแววความคิดอะไรบางอย่าง “นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้ฉลาดเลิศเลอเป็นอัจฉริยะ แต่ฉันรับฟังได้และฉันเลือกเองว่าจะเสี่ยงอะไรเอง…นายควรบอกฉันนะรอบหลังน่ะ” เลสเตอร์พยักหน้าสั้น ๆ เพื่อตอบรับโมนีก้า 

หลังจากนั้นทั้งสองก็กลับไปค้นหาเอกสารและข้อมูลต่อ ความเงียบงันของห้องควบคุมเหมือนมีน้ำหนักเพิ่มมากขึ้น โถงโลหะทั้งห้องฟังออกว่าเด็กสาวเปลี่ยนจังหวะหายใจ โมนีก้าก้มหน้าไล่แฟ้มทีละกองเหมือนจะจงใจทิ้งช่องว่างระหว่างตัวเองกับเลสเตอร์ หัวคิ้วเรียวยังคงพับเข้าหากันอย่างดื้อ ๆ เธอไม่พ่นคำบ่น ไม่ประชด ไม่ทำหน้าทะเล้นเหมือนเคย มีเพียงมือที่ขยับเร็วขึ้นนิดหน่อย กับแหวนดาราจรัสที่หมุนแรงเกินจำเป็นหนึ่งรอบเป็นสัญญาณเล็ก ๆ ว่าเธอกำลังกลืนอะไรบางอย่างกลับลงไปในอก

เลสเตอร์เห็นทั้งหมด แม้เธอจะไม่เงยหน้า ดวงตาสีฟ้าของเขากวาดสังเกตระยะกล้อง ตำแหน่งยาม แล้ววกกลับมาที่ไหล่เล็ก ๆ ที่เกร็งจนมองออกว่าใจไม่สงบ เขาไม่เข้ามาขัด เหมือนรู้ว่าคำแก้ตัวจะยิ่งทำให้เธอถอยออก เขาเลยทำสิ่งที่จับต้องได้แทนปลดสายธนู เอาแผนที่โอเวอร์เลย์จากข้อมือส่งให้เธอถือ ขยับท่าทางเป็นคนที่กำลังทำงานโดยไม่พูดคำว่าขอโทษซ้ำให้เสียจังหวะ

โมนีก้ารับจอจากมือเขา นิ้วเรียวแตะซูมเข้าออกอย่างรู้หน้าที่ ริมฝีปากเม้มจนซีด “…มีห้องสองห้องหากเลี้ยวซ้ายตรงโถง ผ่านด่านสแกน แล้วลงลิฟต์บริการด้านหลัง” เธออ่านด้วยน้ำเสียงเรียบเกินวัย ไม่มีแววล้อเล่นเหมือนทุกที

“โอเค” เลสเตอร์รับสั้น ๆ ไม่อธิบายเพิ่ม เขาไถสายตามองไปกับพื้นคอนกรีตแล้วเงยขึ้นเห็นโมนีก้าที่กำลังตั้งใจดูเอกสารเสี้ยววินาทีเขาอยากพูดว่า ฉันอยากให้เธอปลอดภัยก่อนทั้งหมด แต่เขาเก็บคำนั้นไว้เพราะโมนีก้าไม่ได้ต้องการความปลอบใจราคาถูกในตอนนี้

เธอยังค้นเอกสารต่อเหมือนเดิม ท่าทางนิ่งเรียบแต่ขอบตาแข็งขึ้น “ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาประคบอารมณ์นะเลสเตอร์” เธอกระซิบโดยไม่มองเขา “ฉันแค่…อยากให้ถูกบอกตั้งแต่แรก จะได้เตรียมหัวให้ทัน ฉันดูเหมือนเด็กที่ต้องโดนปกป้องมากเลยใช่ไหม? แต่ฉันไม่ใช่เด็กที่รับมืออะไรไม่ได้หรอกนะ”

เลสเตอร์พยักหน้าทั้งที่เธอไม่ได้เงยหน้ามาเห็น “เข้าใจ” เขาวางคันธนูพิงขอบคอนโซล โยกร่างกายเล็กน้อยให้แผลไม่ตึง ก่อนเอื้อมไปเลื่อนแฟ้มที่เธอกำลังเปิด จัดเรียงให้กลับท่าเดิมอย่างประณีตโดยไม่ออกคำสั่งใด ๆ ความเงียบระหว่างทั้งคู่ไม่ได้เย็นชา มันเป็นพื้นที่ที่เขายอมให้เธอยืนอยู่กับความรู้สึกของตัวเองโดยไม่บุกฝ่าเข้าไป

ตัวโมนีก้ากำลังวมีความรู้สึกบางอย่างเธองอนไหม? ก็น่าจะใช่ที่เอาตรง ๆ ตัวเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ แต่หากบอกไปตรง ๆ ว่าไม่พอใจกับงอน เธอก็จะเหมือนเด็กที่ไม่โตอย่างงั้นหรอ โมนีก้าพยายามกลืนความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ เธอยังคงรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรที่จะโดนปิดบังด้วยซ้ำ เธอมีอะไรที่ปิดบังเขางั้นหรอ? ก็ไม่นะ? เธอก็บอกเขาเกือบทุกอย่างนี้? แต่พอคิดแบบนั้นโมนีก้าก็สะบัดหัวเล็กน้อยแล้วเอาความรู้สึกเหล่านั้นออกไป มือบางของเธอขยับหาเอกสารต่อ

เอกสารชุดหนาหนักเหมือนก้อนน้ำแข็งขุ่นที่โผล่พ้นทะเลมืด โมนีก้าไล่สายตาทีละบรรทัดจนถึงแผ่นที่พิมพ์รูปใบหน้า ไฟนีออนของจอสะท้อนเสี้ยวแววตาเธอวาววับ

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต บุตรแห่งวัลแคน นักบินหนึ่ง ช่างซ่อม บัญชี

อิลิเซีย โดมินิคัส สายเลือดเทพีน็อกซ์ นักบินสอง ต้นหน ผู้กำกับการปฏิบัติการ

ลูคัส อควินัส บุตรแห่งมาร์ส หน่วยรักษาความปลอดภัย มือรบ

ฮารุโตะ อิกะ บุตรแห่งอพอลโล แพทย์สนามและพ่อครัว

เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส โดนระบุว่า “มนุษย์ธรรมดา / way-station / มือยิงระยะไกล / เจ้าหน้าที่อเนกประสงค์”

แทบทุกชื่อมีตราประทับ CAPTURED สีแดงสดทะลุอก ยกเว้นบรรทัดสุดท้ายที่ขีดเส้นใต้หนา ๆ ว่า EXCEPTION – AT LARGE. ปลายนิ้วเธอหยุดแช่เหนือคำว่ามนุษย์ธรรมดานานกว่าที่ควร แล้วเลื่อนแผ่นถัดไปขึ้นมา เป็นตัวอักษรทึบแน่นสะกดใจ ต้องใช้ข้อมูลของพวกเขาในการปลดล็อกพลังงานเอเรบัส ความเงียบอัดแน่นในอกของเด็กสาวโมนีก้ากลืนน้ำลายดังแผ่ว รู้สึกเหมือนใครหยิบก้อนกรวดสาก ๆ มาเขี่ยใจให้คันคะเยอ ทั้งความงอนเล็ก ๆ ที่ยังฝังอยู่ ทั้งความรู้สึกผิดที่ไม่อยากมี เธอเงยหน้าไปรายงานเลสเตอร์ด้วยเสียงเรียบที่สุดเท่าที่จะเรียบได้

“มันเขียนว่าพวกเพื่อนนาย…มีข้อมูลที่จำเป็นต่อการปลดล็อกพลังงาน” เธอชี้หัวข้อให้เขาเห็น แล้วพึมพำเหมือนด่าในใจแต่หลุดปากออกมา “ทำอย่างกับรีดพิษออกจากเขี้ยวงู”

เลสเตอร์ขยับเข้ามาข้าง ๆ โมนีก้าแสงทำให้สีฟ้าในดวงตาเขาดูเข้มขึ้นเมื่อกวาดอ่านรวดเดียวถึงท้ายหน้า ไหล่กว้างตึงขึ้นชั่วแล่น “LoNex ไม่ได้มองคนเป็นคนด้วยซ้ำ แต่โดนมองว่าเป็นตัวแปรในการทำให้แผนของพวกมันสำเร็จ” เขาเคาะเล็บกับขอบโต๊ะเบา ๆ ครั้งเดียวราวกับกำลังร้อยข้อสรุปให้เข้าที่ “ถ้าให้เดาก็คือพลังของเอเรบัสไม่ใช่ก๊อกน้ำ จะบิดเปิดเฉย ๆ ไม่ได้ ต้องเข้าถึงแก่นหรือชั้นในของความมืดคงต้องมีข้อมูลที่เยอะมากพอจริง ๆ เลยต้องดึงข้อมูลที่เพื่อนของฉันมี”

“ข้อมูล…แบบไหน” เธอถามเลสเตอร์ด้วยเสียงแข็งนิด ๆ อย่างอดไม่ได้ แต่เลสเตอร์ยังไม่ได้ตอบเหมือนกับเขากำลังคิดอยู่ คำถามมากมายพรูขึ้นในหัวของโมนีก้า ทว่าสุดท้ายเธอเลือกกลืนมันลงไปกับลมหายใจ เหลือไว้แค่สายตาที่บอกชัดว่า ฉันยังไม่ลืมที่นายปิดบังแต่ฉันจะทำงานต่อในตอนนี้ โมนีก้ากำเอกสารแล้วงัดออกจากสันแฟ้มแล้วสอดเข้ามิติของแหวนอย่างเงียบ ๆ 

  “สรุปพวกมันต้องการเพื่อนนายทั้งสี่คนเพื่อหาข้อมูลไปเปิดประตูเพื่อใช้พลังงานของเอเรบัสอะไรนั้นสินะ?” เธอเงียบครึ่งวินาที ก่อนเติมแนวคิ้วแข็งเล็กน้อย “ข่าวร้ายนะเนี้ยมันหมายความว่าองค์กรล่าและเล็งหัวพวกนายเป็นอันดับหนึ่งมาตลอดเลยสินะ มิน่า”

“รู้” เขาตอบสั้น ๆ ตรงไปตรงมา

ส่วนโมนีก้าเธอกลอกตาเบา ๆ เลสเตอร์มองหน้าเธออยู่เสี้ยวลมหายใจ เห็นทั้งความดื้อและความกลัวที่ถูกซ่อนไว้จนเนียน เขารั้งคำปลอบที่ไร้ประโยชน์ของตนเองเอาไว้ในลำคอ โมนีก้าพ่นลมหายใจยาว ๆ เสียงเบาหวิวแต่แฝงความหนักแน่น เธอขยับหมุนแหวนดาราจรัสเล่นตรงนิ้วมือเหมือนจะหาที่ลงให้ความอึดอัด ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับกำลังกลั้นทั้งคำพูดและความรู้สึกไว้ เลสเตอร์ยืนพิงโต๊ะด้านข้างมองเธอเงียบ ๆ ดวงตาสีฟ้าเข้มจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวเล็กน้อย ใจหนึ่งก็อยากเอ่ยอธิบายแต่รู้ดีว่าคำแก้ตัวไม่มีประโยชน์ในตอนนี้ แต่เขาไม่ชอบที่เธอเป็นแบบนี้เลย

เขาขยับตัวก้าวเข้ามาใกล้พอให้เสียงพูดเบาลงจนมีเพียงสองคนได้ยิน “โมนีก้า” เสียงเรียกชื่อเธอนุ่มจนแฝงแรงสั่นสะเทือนบางอย่าง “ฉันเห็นเธอเงียบมานานเกินไปแล้ว…ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย” เลสเตอร์หยุดหายใจสั้น ๆ แล้วพูดต่อโดยไม่เสียสายตา “ถ้าฉันทำให้เธอรู้สึกว่าฉันไม่ไว้ใจ หรือว่าฉันปิดบัง…ฉันขอโทษจริง ๆ”

โมนีก้ายังคงก้มหน้ามองปลายรองเท้าตัวเอง มือหมุนแหวนรอบแล้วรอบเล่า ความงอนลึก ๆ ที่ฝังอยู่ในแววตาเริ่มเผยผ่านเสี้ยวดวงตาที่แดงก่ำขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ได้ตอบทันที เลสเตอร์เลยยกมือขึ้นจับต้นแขนเธอเบา ๆ ความอบอุ่นจากฝ่ามือแทรกผ่านเสื้อโค้ตจนหัวใจเธอสั่นวูบ “ฉันไม่ได้อยากให้เธอต้องแบกความไม่รู้แบบนี้นะ” เขาพูดช้าแต่ชัด “แค่ภารกิจมันซับซ้อนเกินกว่าที่ฉันจะหาคำพูดอธิบายได้ตั้งแต่แรก ฉันผิดเองที่คิดว่าปล่อยให้เธอสบายใจกว่าถ้าไม่ต้องรู้ แต่ดูเหมือนมันกลับทำร้ายเธอแทน”

โมนีก้าชะงักน้อย ๆ ตอนที่เขาบอกแบบนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองเขาจนสายตาเทาเงินฉายแววทั้งโกรธทั้งสับสน “นายรู้ไหมว่าฉันรู้สึกยังไงเวลาที่เดินข้างนายแต่กลับต้องเดาไปเองตลอด โดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย” น้ำเสียงเธอไม่ได้ตวาด แต่หนักแน่นพอให้หัวใจเลสเตอร์ไหววูบ “นายไม่ตอบอะไรกับฉันสักอย่างเวลาฉันสงสัย ฉันก็พยายามมองข้ามแล้วไม่ถามนายคิดว่านายจะมีเหตุผลบางอย่าง ฉันไม่ต้องการคำพูดสวยหรู แค่ต้องการให้เชื่อว่านายเชื่อใจฉันพอที่ฉันควรจะรู้ได้ก็พอไหม? การปิดบังมันดียังไงหรอ? เพื่อปกป้องงั้นหรอ? ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่คนหนึ่งที่ต้องคอยตามนายไปต้อย ๆ แบบที่ไม่รู้อะไรเลยงั้นสิ?”

เลสเตอร์หลุบตาลงยอมรับเขายกมุมปากขึ้นนิดหนึ่งอย่างเจือเศร้า “เธอพูดถูก” เขาเว้นจังหวะหายใจแล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันสัญญาว่าต่อจากนี้จะบอกทุกอย่างที่ควรรู้ทันทีที่บอกได้” ความเงียบปกคลุมระหว่างทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงลมหายใจและเครื่องจักรจากส่วนลึกของสถานีที่ดังคลอ โมนีก้าค่อย ๆ คลายมือที่กำแหวนไว้แน่นจนข้อนิ้วซีด เธอสบตาเขาอีกครั้ง เห็นแววเสียใจในดวงตาสีฟ้าที่ไม่เคยยอมใครง่าย ๆ

“…ก็แค่อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกว่าต้องคอยตามนายอย่างเดียวได้ไหม” เธอพูดเบา ๆ คล้ายยอมรับในทีว่าเธอก็รู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น เลสเตอร์ยิ้มมุมปากบาง ๆ ตอนที่โมนีก้าบอกแบบนั้น เขาพยักหน้ารับโมนีก้ายกมือแตะไหล่เธออย่างระมัดระวัง ความอบอุ่นจากสัมผัสสั้น ๆ นั้นเหมือนละลายน้ำแข็งในอกที่เธอไม่รู้ว่ากักไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ ตอนที่เห็นดวงตาสีเทาของโมนีก้าเริ่มละลายความรู้สึกในใจของเธอ เสียงของเขาเริ่มเอ่ยแซวเพราะเห็นโมนีก้าอ่อนลงแล้ว “เรานี้มีเรื่องให้ทะเลาะกันตลอดนะแต่ก็ยังไปต่อด้วยกันได้สินะ” โมนีก้าส่งเสียงฮึในลำคอ แต่แววตาเริ่มอ่อนลงอย่างปฏิเสธไม่ได้กับที่อีกคนบอกแบบนั้น “เหอะ นายอย่าคิดว่าฉันจะงอนง่ายแล้วหายง่ายแบบนี้ทุกครั้งนะ”

“รู้แล้วครับ คุณหนู” เขาตอบพลางยักคิ้วกวน ๆ แม้จะยังมีร่องรอยงอนซ่อนอยู่ในรอยยิ้ม แต่บรรยากาศรอบตัวกลับอบอุ่นขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก ทั้งคู่ยืนใกล้กันในห้องวิจัยที่เต็มไปด้วยเอกสารลับและความลับที่ยังรอการเปิดเผย แต่ระยะห่างในใจของพวกเขากลับสั้นลงกว่าที่เคยเป็นมาแม้ว่าเขาจะยังไม่บอกเรื่องความลับของเขา เพราะอันนั้นหากโมนีก้ารู้เขาก็ไม่รู้ว่าวันนั้นจะยังเห็นสายตาที่เธอมองเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่งได้อยู่หรือเปล่า

Lester Papadopoulos

เลสเตอร์ได้ค้นหาข้อมูลเขาและโมนีก้าพบข้อมูลที่ว่าทีมของเขาโดนจับตัวไปเพื่อเอาไปเป็นตัวเอาข้อมูลปลดล็อคพลังของเอเรบัสอะไรสักอย่าง โดยที่มันเขียนภารกิจของเขาไว้ด้วย เหมือนพวกมันเล็งพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว เลสเตอร์ต้องอธิบายให้โมนีก้าฟังเรื่องภารกิจและเหมือนเธอจะไม่โอเคมาก ๆ ที่เขาไม่ได้เล่าให้เธอฟังก่อน แต่ก็ลองคุยกันแล้ว เขารู้สึกว่าโมนีก้าเหมือนกับเป็นคนที่อ่อนไหวมาก ๆ เธอแคร์คนมากเกินไป และไม่ปิดบังอะไรเลยเกี่ยวกับความรู้สึก โมนีก้าแปรปรวนและเข้าใจยากพอสมควร แต่มันคงเป็นอารมณ์อ่อนไหวของวัยรุ่น แต่เพราะครั้งนี้มันทำให้เขาได้รู้ว่าบางทีการเลือกคุยก็เป็นสิ่งที่ดี ตอนนี้เลสเตอร์สามารถบอกว่าโมนีก้าเป็นเพื่อนได้เต็มปากแล้ว แต่ไม่รู้มันจะยังเป็นเพื่อนไหมหากเธอรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ตอนนี้ เขาจะโฟกัสกับการช่วยเหลือทีมของเขาก่อน

[เดินทางมาถึงห้องควบคุมหลัก]

[รับรู้เรื่องที่เพื่อน ๆ โดนจับตัวไปรีดข้อมูลเกี่ยวข้องกับการปลดล็อคพลังเอเรบัส]

[มีความสัมพันธ์ที่ดีกับโมนีก้ามากขึ้น (หัวใจ 5 ดวง เพื่อน)]

[จบ ช่วงที่ 6-10: การแทรกซึม (The Infiltration)]

Moneka M. Blossom

โมนีก้ารู้สึกว่าทำไมเธอต้องโดนทำให้ไม่รู้อะไรไปด้วยนะ? เอาความจริงเธอรู้สึกในใจว่าเลสเตอร์ยังไม่ไว้ใจเธอ ทั้งที่เธอก็ไม่เคยปิดบังอะไรเขาเลยนี้นะ? ทำให้โมนีก้างอน แต่เธอรู้สึกดีที่เขาเลือกที่จะถามเธอก่อนและคุยกัน อย่างน้อยในสายตาของโมนีก้า เลสเตอร์ก็เป็นเพื่อนเธอมานานแล้ว แม้มันจะกวนเธอเยอะไปบ้างก็ตาม แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยทิ้งให้งอนกันอย่างงี้ โมนีก้ารู้ว่าเธอทำตัวเด็กและจะพยายามไม่งอนมากแล้วกันนะ ขอโทษทีนะเลสเตอร์....

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 22 : คุณพี่เป็นแฮคเกอร์หรอคะ?

วันที่ 20 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 20.00 น. เป็นต้นไป ณ ห้องควบคุมหลัก ภายในศูนย์วิจัยชั้นบนของสถานีวิจัย องค์กร LoNex ใต้ดินเหมืองไจแอนท์ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา

ในห้องควบคุมที่เต็มไปด้วยเสียงเครื่องจักรเบา ๆ เลสเตอร์ย่อตัวลงตรงหน้าคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง นิ้วเรียวยาวกวาดผ่านปุ่มเปิดเครื่องพร้อมรอยยิ้มกวน ๆ ที่แม้จะเจ็บแผลก็ยังไม่คิดเลิกเก๊ก “เดี๋ยวฉันลองเจาะข้อมูลพวกนี้เอง เธอดูเอกสารไปแล้วกันนะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจเกินเหตุ

เมื่อได้ยินแบบนั้นโมนีก้าก็กรอกตาใส่เขาทันที “ทำเป็นด้วยหรือคะคุณนักธนู” น้ำเสียงประชดแต่แฝงความเป็นห่วง เขาเหลือบตาขึ้นจากจอแล้วยักไหล่แบบไม่สะทกสะท้าน “นิดหน่อย พอให้เครื่องจำฉันได้ก็แล้วกัน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าขาวซีดทำให้โมนีก้าอยากเอาแฟ้มฟาดหัวสักที แต่เธอก็เลือกถอนหายใจแล้วหันไปค้นโต๊ะข้าง ๆ แทน เธอไล่เปิดแฟ้มเอกสารอย่างระมัดระวัง เสียงกระดาษเสียดสีกับถุงมือเบา ๆ ขณะที่สายตากวาดผ่านรหัสและข้อความเชิงเทคนิคจนกระทั่งหยุดที่แฟ้มหนึ่งสีขาวซีด มีชื่อปรากฏอย่างชัดเจน ดร. ออเรียล คาร์ดิแนล 

หญิงสาวขมวดคิ้ว อ่านบรรทัดแรกที่พิมพ์ด้วยตัวอักษรเข้ม ดวงตาเทาเงินกวาดผ่านข้อมูลอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อย ๆ ชะงักลงเมื่อเห็นรายละเอียดถัดไป “เลสเตอร์…ดูนี่สิ” เธอเรียกเสียงเบาเหมือนกลัวจะปลุกใครตื่น เลสเตอร์ละสายตาจากหน้าจอก่อนที่จะเดินเข้ามารับแฟ้มในมือเธอ เขากวาดสายตาอ่านอย่างเร็ว แต่ประโยคที่ระบุสายเลือดทำให้คิ้วเข้มกระตุกทันที ลูกหลานมรดกซอมเนีย เทพแห่งความฝัน

‘ดร. ออเรียล คาร์ดิแนล (Dr. Auriel Cardinal)

ตำแหน่งหลัก ผู้อำนวยการฝ่ายวิจัยและพัฒนาเทคโนโลยีจิตภาพ หัวหน้าศูนย์วิจัย 

ข้อมูลสำคัญ 

ผู้พัฒนาเทคโนโลยีอันตราย: เป็นบุคคลสำคัญในการขับเคลื่อน ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่มีความเสี่ยงสูง ขององค์กร LoNex 

คุณลักษณะเฉพาะ: มีบุคลิกเยือกเย็นและเฉียบขาด 

ความสามารถด้านพลังจิต (Psionics): ครอบครองพลังจิตระดับสูง ซึ่งจัดเป็นภัยคุกคามที่ไม่เหมือนใคร 

การประยุกต์ใช้พลัง: สามารถ ควบคุมวัตถุ, สร้างภาพลวงตาซับซ้อน, และ โจมตีเป้าหมายด้วยคลื่นพลังงานจิต เพื่อสร้างความสับสนและข้อผิดพลาดในการตัดสินใจ ความสามารถด้านการ

ป้องกัน/ควบคุม: สามารถสร้าง เกราะป้องกันความคิด ที่ยากต่อการทะลวง และใช้ การสะกดจิต (Telepathic Suggestion) เพื่อบงการเป้าหมาย
สรุป: เป็นผู้บงการที่สามารถใช้สติปัญญาและพลังจิตในการควบคุมและบดขยี้คู่ต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพสูง

เพิ่มเติม: ลูกหลานมรดก เทพซอมเนีย’

โมนีก้าอ่านต่อแทบไม่หายใจ “บอกว่าหมอนี่เป็นอัจฉริยะด้านเทคโนโลยี แต่ยังมีพลังจิตด้วย…ฟังดูเหมือนฝันร้ายรวมร่างกับนักวิทยาศาสตร์บ้าเลยนะ” เธอเอียงคอ เสียงเบาแต่จริงจัง “ควบคุมวัตถุได้ สร้างภาพลวงตาได้ สะกดจิตได้…ฉันว่าแค่คิดก็ไม่อยากเจอแล้ว”

เลสเตอร์อ่านเนื้อหาข้อมูลนั้นเงียบ ๆ พลางเม้มปากแน่น ใบหน้าที่ปกติเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับตึงเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “คาร์ดิแนล…” เขาพึมพำเหมือนชื่อคุ้นในความทรงจำ แต่ความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของตัวตนจริงนั้นถูกผนึกไว้แน่นหนาเกินกว่าจะดึงออกมาได้

โมนีก้าสังเกตสีหน้าเขา พลันถามเสียงเรียบแต่มีแววคาใจ “นายรู้จักชื่อคนนี้มาก่อนหรือเปล่า”

เลสเตอร์ชะงักครู่หนึ่งก่อนส่ายหัวช้า ๆ “ไม่รู้สิ…อาจแค่เคยได้ยินผ่านหู แต่จำไม่ได้…หรือมันแค่ชื่อนักวิทยาศาสตร์ที่โผล่ในรายงานข่าวเก่า ๆ ก็ได้” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติ แต่แฝงความกังวลลึกที่โมนีก้ารู้สึกได้แม้เขาจะไม่พูด หญิงสาวเม้มริมฝีปากตอนที่เลสเตอร์ทำท่าทีแบบนั้นเธอมีสีหน้าหนักใจขึ้นมา “ไม่ว่าจะใคร หมอนี่คือคนที่คุมเกมพลังงานเอเรบัสแน่ ๆ” เธอรวบเอกสารทั้งหมดด้วยท่าทางเด็ดขาด “ฉันจะเก็บข้อมูลเกี่ยวกับเขาไว้ให้ทั้งหมดแล้วกัน ถ้าหมอนี่เป็นหัวสมองของ LoNex เราอาจต้องเจอเขาไม่ช้าก็เร็วก็ได้”

เลสเตอร์มองโมนีก้าที่กำลังเก็บแฟ้มใส่แหวนดาราจรัส เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งยอมแพ้ “เธอนี่…เก็บทุกอย่างไม่พลาดเลยนะ” โมนีก้าเหลือบตากลับมองเขา ดวงตาเทาเงินวาวขึ้นอย่างท้าทายกึ่งประชดประชันเล็ก ๆ ที่มีให้เลสเตอร์ “ก็มีบางคนไม่ยอมบอกอะไรก่อนนี่นา ฉันก็ต้องเตรียมตัวเองบ้างสิ”

เลสเตอร์ยิ้มมุมปากบาง ๆ ไม่เถียงสักคำที่โมนีก้าพูดแบบนั้น เพราะรู้ดีว่าเธอยังเก็บความงอนลึก ๆ ไว้ในใจ และต่อให้เขาพูดมากแค่ไหนกำแพงนั้นก็จะไม่ลดลงด้วยคำแก้ตัว แต่สิ่งที่เขาทำได้คือยอมให้เธอเก็บทุกอย่างที่จำเป็นไว้…และคอยอยู่ข้าง ๆ จนกว่าเธอจะเชื่อว่าเขาจะไม่หายไปไหน

ไม่นานเกินรอเมื่อเลสเตอร์เปิดเครื่องเสียงพัดลมระบายความร้อนของคอมพิวเตอร์ดังแผ่ว ๆ คล้ายลมหายใจของสัตว์ที่หลับใหล เลสเตอร์นั่งเอนตัวเล็กน้อยตรงเก้าอี้หมุน หน้าจอปรากฏสัญลักษณ์รหัสเข้าระบบสีเขียวพุ่งไล่เป็นสายเหมือนฝนดาวตก เขาเลื่อนนิ้วไปตามคีย์บอร์ดด้วยความเร็วที่ไม่สอดคล้องกับคำว่าคนธรรมดาเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าคมนิ่งแต่แฝงความตั้งใจจริง ดวงตาสีฟ้าวาวขึ้นทุกครั้งที่พบทางลัดของรหัสป้องกัน 

โมนีก้ายืนข้างหลัง มือกำเอกสารที่เธอถือแน่นพลางก้มมองจอด้วยสายตาที่เหมือนจะเข้าใจแต่ความจริงคือไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตัวเลขที่เลื่อนพรืดบนหน้าจอทำให้เธอแทบเวียนหัว “โอ้โห…เลสเตอร์นี่มันภาษาเอเลี่ยนหรือเปล่า” เธอพึมพำเบา ๆ พอให้เขาได้ยิน

เลสเตอร์ยกมุมปากขึ้นนิดเดียวแต่ไม่ละสายตา “ก็แค่ภาษาเครื่อง…เข้าใจมันก็เหมือนเข้าใจจังหวะของดนตรีนั่นแหละ ต้องฟังให้เป็น”

“นายนี้ก็พูดง่ายเนอะ” โมนีก้าบ่นในลำคอ แต่ก็ยื่นมือแตะไหล่เขาเบา ๆ “เอาน่า นายทำได้อยู่แล้ว ฉันเชื่อใน…เอ่อ…หัวสมอง? ของนาย” เสียงหัวเราะสั้น ๆ หลุดจากปากเลสเตอร์ “หัวสมองหรอ? ผมดูเหมือนคนไม่มีมันหรือไงจะฟังดูดีกว่านี้ถ้าบอกว่าเชื่อในความสามารถนะ” เขาโยนคำล้อขณะกดปุ่ม Enter หนึ่งครั้ง เสียงเตือนดังขึ้นสั้น ๆ บนหน้าจอก่อนที่ภาพใหม่จะปรากฏ รหัสป้องกันแรกถูกปลดไปแล้ว

โมนีก้าเผลอก้าวถอยหลังนิด ๆ เพราะกลัวเสียงเตือนจะดึงความสนใจจากใคร “โอเค…อันนี้คือผ่านด่านแรกใช่ไหม” เลสเตอร์พยักหน้าเล็กน้อยตอบรับโมนีก้า ดวงตาเป็นประกายราวกับนักดนตรีที่กำลังเข้าสู่ท่อนโซโล่ “เหลืออีกสองชั้น AI ของพวกมันฉลาดพอจะปรับรหัสอัตโนมัติ ต้องลัดวงจรบางจุดก่อน” เขาวางนิ้วลงบนคีย์บอร์ดต่อ แสงจากหน้าจอส่องขับให้ผมหยิกสีเข้มเป็นประกายเหมือนขอบปีกดาว

โมนีก้ามองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาด ใจหนึ่งอยากจะถามว่าเขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงทำเรื่องที่เหมือนมืออาชีพได้อย่างเป็นธรรมชาติ แต่เธอก็เลือกกลืนคำถามลงคอแล้วพูดเพียงว่า “ฉันไม่เข้าใจหรอกนะว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่…เลสเตอร์ สู้ ๆ นะ” 

เลสเตอร์ชะงักเพียงเสี้ยววินาทีแล้วเหลือบตามามองเธอ รอยยิ้มบางแตะมุมปาก “ได้ยินคำว่า สู้ ๆ จากเธอแล้วเหมือนมีฮีตเตอร์ในใจเป็นแรงผลักดันเพิ่มระดับอัตโนมัติเลยนะเนี้ย” โมนีก้าเบิกตาแล้วตีแขนเขาเบา ๆ “พูดอะไรของนายเนี่ย! ตั้งใจหน่อยสิมีสมาธิกับงานไป๊” แต่รอยแดงบางบนแก้มซีดของเธอกลับปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาทำให้ใจสั่นนิด ๆ แค่นิด ๆ เท่านั้นนะ

เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ กลับไปสนใจกับรหัสที่เหลือ เสียงคีย์บอร์ดดังเป็นจังหวะต่อเนื่องเหมือนท่วงทำนองที่มีเพียงเขาได้ยิน ในความมืดและความกดดันของฐานวิจัยใต้ดิน เสียงพิมพ์แป้นของเขากลายเป็นประกาศสั้น ๆ ว่า ยังมีความหวังอยู่

เพียงเวลา 33 นาที เลสเตอร์ก็เจาะเข้าข้อมูลขององค์กร LoNex ได้แล้วบางส่วน แสงสีเขียวบนหน้าจอส่องใบหน้าของเลสเตอร์จนดูซีดลงไปอีก เขาขมวดคิ้วอ่านบรรทัดแล้วบรรทัดเล่าด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดกว่าเดิม นิ้วหยุดค้างอยู่บนคีย์บอร์ดชั่วครู่ ก่อนจะเลื่อนเมาส์ลากเอกสารดิจิทัลเปิดทีละไฟล์เพื่อยืนยันข้อมูลซ้ำ โมนีก้าที่เฝ้ามองอยู่ข้างหลังเริ่มรู้สึกถึงอากาศที่หนักอึ้งกว่าก่อนหน้านี้จนเธอสงสัย “เลสเตอร์…” เสียงเธอดังขึ้นอย่างระมัดระวัง “เจออะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าตานายเหมือนจะฆ่าใครสักคนขนาดนั้นล่ะ”

ทันทีที่โมนีก้าถามเลสเตอร์สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยเสียงต่ำ “พวกมัน…ไม่ได้แค่ต้องการพลังงานเอเรบัสเพื่อสร้างความปั่นป่วนในโลกนี้เท่านั้น” เขาเลื่อนหน้าจอไปยังไฟล์ที่มีหัวข้อ Heart of Rome ตัวอักษรสีแดงเด่นชัดบนพื้นดำ “พวกมันจะส่งพลังงานนี้ไปที่ใจกลางของโรม มีแผนขนย้ายในเร็ว ๆ นี้ และ…” เสียงเขาแผ่วลงเล็กน้อย “ข้อมูลทั้งหมดที่พวกมันใช้ ก็มาจากคนที่พวกมันจับตัวไป…เพื่อนฉัน”

โมนีก้าชะงัก ดวงตาสีเทาเงินเบิกกว้าง “เพื่อนนาย…แล้วพวกมันจะทำอะไรต่อจากนี้ ถ้าได้ข้อมูลครบแล้ว” เธอพูดช้าลงเหมือนกลัวคำตอบ “พวกนั้น…จะกำจัดเพื่อนนายไหม”

เลสเตอร์เม้มริมฝีปากแน่นตอนที่โฒนีก้าบอกแบบนั้น ความกังวลฉายชัดในดวงตาสีฟ้าที่ปกติเต็มไปด้วยประกายล้อเล่นเพราะนั้นคือสิ่งที่เขากลัวที่สุด “ถ้าฉันเป็นพวกมัน…ฉันก็คงไม่ปล่อยเป้าหมายที่มีโอกาสจะขัดขวางพวกนั้นไว้” เสียงเขาแข็งขึ้นโดยไม่ตั้งใจ “ฉันต้องไปช่วยพวกเขาก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้น” โมนีก้าที่เห็นเลสเตอร์เป็นแบบนั้นก็สะดุ้งนิดหน่อย ตัวเย็นวาบเหมือนอุโมงค์ใต้ดินสูญสิ้นอากาศ “แล้วแผนล่ะ เราจ—”

“ไม่ต้องมีแผนซับซ้อนแล้ว” เลสเตอร์พูดแทรกโมนีก้าขึ้นทันที เสียงมั่นคงขึ้นแม้แววตาจะยังเจือความเครียดก็ตาม “สิ่งแรกคือต้องหาพวกเขาให้เจอก่อนที่ LoNex จะเคลื่อนย้ายพลังงานไปโรม ทุกอย่างอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”

โมนีก้าสบตาเลสเตอร์ที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น เธอเห็นประกายมุ่งมั่นที่ไม่มีแม้เงาความลังเลของเขา เธออยากจะโวยวายอยากด่าเขาที่กล้าพาตัวเองไปเสี่ยงขนาดนั้นได้ยังไง แต่เสียงที่ออกมากลับเป็นเพียงคำสั้น ๆ ที่เก็บทุกอย่างเอาไว้ทั้งหมดกับตัว “งั้นฉันจะไปกับนาย” ตอนที่ได้ยินแบบนั้นเลสเตอร์เงยหน้ามอง เขาใช้ดวงตาสีน้ำเงินลึกจับภาพเธอไว้ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าช้า ๆ “ฉันรู้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น” เขาเอื้อมมือไปกดปุ่มปิดหน้าจอลุกขึ้นยืนทั้งที่บาดแผลยังตึง “ขอบใจนะโมนีก้า แต่จากนี้ไปเราต้องเร็วและเงียบที่สุด”

  “เข้าใจนายนำทางเลย ก่อนที่พวกนั้นจะทำอะไรกับเพื่อนนายมากกว่านี้” โมนีก้าตอบเขายิ้ม ๆ เหมือนพยายามจะให้กำลังใจตัวเองและให้กำลังใจเขาด้วยเหมือนกัน

Lester Papadopoulos

เลสเตอร์ใช้ความสามารถของเขาในการแฮคคอมพิวเตอร์ ข้อมูลที่โมนีก้าได้เรื่องหัวหน้านั้น ลูกหลานมรดกของเหล่าเทพ เริ่มสร้างความวุ่นวายแล้วสินะ? เลสเตอร์ได้รับรู้แผนการของพวกองค์กร LoNex บางส่วน มันยิ่งทำให้เขาร้อนใจที่อยากจะไปช่วยเพื่อน ๆ ของตนเองให้ได้ และต้องไปขัดขวางแผนการที่มันจะเดินทางไปยังใจกลางโรมด้วย มันอาจจะลำบาก แต่เขาจะทำให้ได้

[ต่อสู้กับ ปัญญาประดิษฐ์ ที่ขัดขวางการเจาะข้อมูล]

[เริ่มต้น ช่วงที่ 11-15: การเปิดโปง (The Revelation)]

Moneka M. Blossom

โมนีก้าไม่เข้าใจภาษาคอมพิวเตอร์ เอาโมนีก้าไปถ่้วงน้ำเถอะ ขอร้อง ไม่เข้าใจเลยโว้ย

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 23 : กลัว?

วันที่ 20 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงดึก เวลา 21.00 น. เป็นต้นไป ณ ห้องควบคุมหลัก ภายในศูนย์วิจัยชั้นบนของสถานีวิจัย องค์กร LoNex ใต้ดินเหมืองไจแอนท์ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา

ทว่าระหว่างคุยกันเสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นกระทบโสตประสาทของทั้งสองคน เสียงของประตูที่เปิดขึ้น โมนีก้าแทบหยุดหายใจไปชั่วขณะเมื่อเห็นชายในเสื้อกาวน์สีขาวก้าวเข้ามาในห้องควบคุม ดวงตาหลังกรอบแว่นคมกริบของเขาสะท้อนประกายเย็นเยียบราวกับมองทะลุจิตใจเธอออกมาได้ทุกอย่าง และนั่นไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ โมนีก้ารู้สึกจริง ๆ ว่าสมองของเธอแทบจะถูกแหวกออกด้วยสายตาเพียงคู่นั้น 

โมนีก้าถึงกับเผลอพึมพำเสียงเบา "โห…หล่อกว่าที่เห็นในรูปอีกอ่ะ…" คำพูดนั้นหลุดออกมาโดยไม่ทันคิด จนเลสเตอร์หันหน้ามามองทันทีคิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยเหมือนจะถามว่า นี่จริงดิ? โมนีก้าเลยยกมือขึ้นเล็กน้อยทำท่าป้องตัวเอง รีบแก้ "ก็ฉัน…มีรสนิยมชอบผู้ชายสไตล์แดดดี้นี้ ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย" เสียงเธอเล็ดลอดเหมือนพยายามปกปิดความประหม่า แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนสารภาพกลางอากาศ เลสเตอร์หรี่ตาใส่เธอแล้วถอนหายใจเบา ๆ เหมือนจะเหนื่อยใจกับคอมเมนต์ไม่เข้าท่าในเวลาคับขันแบบนี้ แต่ในแววตาของเขาก็มีแวบหวง ๆ อยู่ลึก ๆ ที่โมนีก้าไม่ทันเห็น

ชายตรงหน้านั้นคือ ดร.ออเรียล คาร์ดิแนล เขาทำเพียงขยับมือเรียบง่าย แต่พลังงานบางอย่างเหมือนคลื่นแผ่ว ๆ แล่นผ่านอากาศจนเอกสารบนโต๊ะข้าง ๆ สั่นไหว เขาเอียงศีรษะน้อย ๆ มองทั้งคู่เหมือนแมวที่จ้องเหยื่อก่อนคำพูดจะเอื้อนออกมา เป็นเสียงทุ้มต่ำแต่ก้องสะท้อนชัดเจนในโสตประสาท "มีหนูตัวใหญ่ตั้งสองตัวแอบเข้ามาในห้องควบคุมของฉันงั้นหรือ" คำพูดเต็มไปด้วยการยั่วล้อ แต่ก็แฝงด้วยแรงกดดันทางจิตที่ทำให้หัวใจของโมนีก้าเต้นกระหน่ำ

โมนีก้ากัดริมฝีปากแน่น เธอขยับมือหยิบมีดสั้นพูจิโอมาทันทีจับมันให้มั่นกว่าเดิม แม้ในใจเธอจะยังสั่นเพราะรังสีอำนาจจากเขา แต่ก็พยายามไม่ให้แสดงออกต่อหน้า ดวงตาเงินวาววับหันไปมองเลสเตอร์อย่างรอคำตอบว่าจะรับมือยังไง ส่วนเลสเตอร์เองก็ยืนนิ่ง สายตาสีฟ้าคมกริบจับจ้องไปที่ดร.ออเรียลโดยไม่กระพริบแม้แต่วินาทีเดียว เขาไม่พูดอะไรฟุ่มเฟือยแค่ขยับศอกเล็กน้อยเพื่อให้คันธนูอยู่ใกล้มือพอจะคว้ามาใช้ได้ทุกเมื่อ

ในห้วงนาทีนั้น ห้องทั้งห้องเหมือนจะเย็นลงกว่าที่เคย เงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงหายใจที่ถี่กว่าปกติของโมนีก้าและการก้าวเดินอันแผ่วเบาของดร.ออเรียลที่เหมือนทุกย่างก้าวกดทับเข้าไปในสติของทั้งสองคนโดยไม่ต้องแตะต้องเลยด้วยซ้ำ

ไม่นานความเงียบก็จบลง ดร.ออเรียลก้าวเข้ามาอีกเพียงสองก้าว แสงจากจอโฮโลแกรมสะท้อนเงาแหลมคมบนใบหน้าเขา ดวงตาคมกริบหลังกรอบแว่นกวาดมองเลสเตอร์ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบาง “อ้อ…คุณนี่เอง เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส” เสียงเรียกชื่อเต็มชัดถ้อยชัดคำทำให้บรรยากาศหนักอึ้งขึ้นในทันที “คุณนี่แหละที่ทำให้ผมผลาญงบประมาณไปมากโขกว่าจะพบตัว” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ คล้ายกำลังเอ็นดูเหยื่อที่ดิ้นหนีอยู่พักใหญ่

เลสเตอร์ยืนนิ่ง แววตาสีฟ้าวาบขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีแต่ไม่ตอบโต้อะไร โมนีก้าขยับเท้าโดยไม่รู้ตัว มือกำมีดสั้นแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด รู้สึกได้ว่ารังสีจิต ๆ ของชายตรงหน้ากำลังบีบคั้นเหมือนอากาศถูกสูบออกจากห้อง ดร.ออเรียลเอนตัวเล็กน้อยอย่างคนมีเวลาทั้งโลก “รู้หรือยังว่าพวกเราต้องการอะไรจากคุณ” น้ำเสียงราบเรียบแต่ทุกคำเหมือนแทรกเข้ามาในหัวโดยไม่ต้องผ่านหู

เลสเตอร์สูดลมหายใจลึก ก่อนตอบสั้นและหนักแน่น “ผมรู้แล้ว”

รอยยิ้มบนใบหน้าดร.ออเรียลกว้างขึ้นนิดหนึ่ง แววตาเปล่งประกายเย็นเยียบ “ดี…เพราะผมก็เบื่อเกมไล่ล่าแล้วเหมือนกัน” เขาเอียงคอเล็กน้อย “LoNex มีเป้าหมายสูงสุดเพียงหนึ่งเดียว การสร้าง ดวงอาทิตย์สีดำ…Black Sun ที่จะเปิดยุคใหม่ของโลก ใคร ๆ ก็อยากเห็นแสงแรกของมันไม่ใช่หรือ” เสียงทุ้มต่ำลากยาวคำว่า Black Sun ก้องสะท้อนในห้องควบคุมราวกับจะสลักลงไปในผนัง โมานีก้ารู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งร่าง หัวใจเต้นแรงจนได้ยินชัดในหู เธอเหลือบตามองเลสเตอร์ที่ยังคงยืนนิ่ง คางยกขึ้นเล็กน้อย สายตาจับจ้องดร.ออเรียลโดยไม่กะพริบ แม้จะไม่พูดต่อ แต่ร่างกายของเขากลับตึงเครียดเหมือนเส้นธนูที่ดึงจนสุด รอเพียงจังหวะเดียวก็พร้อมปล่อยศรทันที

ก่อนที่เลสเตอร์จะขยับก้าวเข้าไปด้านหน้าเสียงรองเท้ากระทบพื้นโลหะก้องกังวานในห้องควบคุมราวกับประกาศสงคราม ดวงตาสีฟ้าที่ปกติทอประกายอบอุ่นกลับคุกรุ่นด้วยไฟโกรธจนแทบลุกเป็นเปลว “เพื่อนของฉันอยู่ที่ไหน” เขาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ เสียงต่ำจนแทบกลายเป็นคำราม ทุกกล้ามเนื้อในร่างตึงแข็งเหมือนคันธนูที่ถูกดึงสายสุดแรง

ดร.ออเรียลเพียงเลิกคิ้วบาง ๆ แววตาหลังกรอบแว่นส่องประกายเย็นเฉียบ เขายกมือประสานหลังราวกับกำลังฟังเรื่องขำขัน “ตายแล้ว…มั้ง” น้ำเสียงของเขาเรียบง่ายแต่จงใจลากเสียงคำสุดท้ายให้ยาวพอจะบาดลึกเข้าไปในหัวใจของคนฟัง

เลสเตอร์แทบจะขยับไปด้านหน้าทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาสีฟ้าเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์เหมือนเปลวไฟที่ถูกจุดขึ้นในความมืด “แกว่าอะไรนะ…” น้ำเสียงต่ำแต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน เส้นเลือดที่ขมับเต้นชัดเจน เหมือนเขาพร้อมจะระเบิดออกมาในทันที โมนีก้าเห็นท่าทางนั้นก็รีบพุ่งมือเข้าจับแขนเขาแน่น ร่างเล็กของเธอตึงเครียดแต่ก็ยังพยายามถ่วงน้ำหนักตัวเองไว้ให้เขาไม่พุ่งใส่ศัตรู “เลสเตอร์! ใจเย็นก่อน!” เธอกระซิบเสียงสั่น นัยน์ตาสีเทาเงินเต็มไปด้วยความกังวล หากปล่อยให้เขาโจมตีโดยไม่คิด เขาอาจโดนเล่นงานก่อนจะได้ทำอะไรด้วยซ้ำ

ดร.ออเรียลไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เขายกมือประสานหลังไว้เหมือนเดิม ท่วงท่าผ่อนคลายเหมือนกำลังสนทนาเรื่องไร้สาระในห้องนั่งเล่นมากกว่าจะเผชิญหน้ากับศัตรู “ก็บอกว่าเพื่อนของคุณ…” เขาเอียงคอน้อย ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มเย็นชา “อาจจะตายแล้ว…มั้ง” เขาลากเสียงเน้นคำสุดท้ายด้วยความจงใจและพูดย้ำประโยคนั้นอีกรอบ คล้ายกำลังหยั่งเชิงเพื่อตอกย้ำความโกรธในดวงตาของเลสเตอร์ที่แทบปะทุ

“แก—!” เลสเตอร์กัดฟันกรอด เสียงคำรามต่ำหลุดออกมาโดยไม่ทันคิด โมนีก้ากระชากแขนเขาแรงกว่าเดิม ดวงตาของเธอจ้องเขาอย่างจริงจัง “เลสเตอร์! ใจเย็น ๆ สิ เขากำลังยั่วโมโหนายอยู่นะ!” เธอหอบหายใจถี่รู้ดีว่าถ้าเขาหลุดขอบความอดทนแม้เสี้ยววินาที พวกเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีวันเอาตัวรอดได้ เลสเตอร์หันขวับไปมองโมนีก้าความโกรธทำให้ลมหายใจเขาถี่รัวเหมือนสัตว์ป่าถูกต้อนจนมุม “มันจะฆ่าเพื่อนฉัน!” เสียงที่เปล่งออกมาสั่นสะท้านแต่ก้องกังวานไปทั่วห้อง คำพูดนั้นหนักแน่นจนแม้เครื่องจักรที่ทำงานอยู่เงียบ ๆ ก็เหมือนจะหยุดฟัง

โมนีก้าสบตาเขา ดวงตาสีเทาเงินของเธอเต็มไปด้วยความกังวลปนหวาดหวั่น “ฟังฉันนะ เขากำลังยั่วให้นายหลุด” เธอพูดพลางบีบแขนเขาแน่นขึ้น “ถ้านายพุ่งใส่เขาตอนนี้ เราจะเสียเปรียบทันที อย่าลืมว่าเรายังต้องหาคนอื่นอยู่” น้ำเสียงที่ออกมานุ่มแต่หนักแน่นพอจะดึงสติชายหนุ่มให้ชะงัก

ดร.ออเรียลหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มเย็นจัดเหมือนน้ำแข็งแตกร้าว “ไฟในดวงตาคุณนี่มันช่างงดงามจริง ๆ เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส” เขาก้าวเข้ามาอีกก้าว แสงจากจอโฮโลแกรมสะท้อนกรอบแว่นเป็นประกายวาววับ “ไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวคุณก็จะได้ไปอยู่กับเพื่อน ๆ เอง…ในห้องขังลึกสุดของที่นี่ ถ้าพวกเขายังมีลมหายใจรอคุณอยู่”

เลสเตอร์สะบัดแขนแต่โมนีก้ายังไม่ยอมปล่อย เธอส่ายหน้าแรง ๆ แม้หัวใจจะเต้นแรงจนเจ็บอก “อย่าให้เขาควบคุมเราได้ นายสัญญากับฉันแล้วว่าเราจะช่วยทุกคน ไม่ใช่ตายไปพร้อมกัน”

แววตาของเลสเตอร์ไหววูบตอนที่โมนีก้าบอกแบบนั้น เสียงหอบหนักค่อย ๆ ผ่อนลง แม้โทสะยังคุกรุ่นแต่เขาก็ฝืนยืนนิ่ง ขณะที่ดร.ออเรียลยกยิ้มบางมุมปาก สายตาเยือกเย็นกวาดมองคนทั้งคู่ราวกับกำลังประเมินเหยื่อในกรง “หนูตัวนี้…น่าสนใจดีนะ” เขาพึมพำเบา ๆ แต่ชัดเจนพอจะกรีดแทงความอดทนของทั้งคู่ เลสเตอร์ขบกรามแน่นจนได้ยินเสียงดังกรอดในลำคอ ส่วนโมนีก้าก็รู้สึกหัวใจหล่นวูบ เธอหันไปมองชายหนุ่มข้างกายด้วยแววตาเต็มไปด้วยความกังวลปนหวาดหวั่น ไม่ใช่เพราะเธอกลัวออเรียล แต่เพราะกลัวว่าเลสเตอร์จะถูกความโกรธเผาผลาญจนทำให้เขาก้าวพลาด

แล้ว ดร.ออเรียลก็หันสายตาคมกริบมาทางโมนีก้าเป็นครั้งแรก รอยยิ้มยังไม่จางหาย “ส่วนคุณ…” เขาไล่สายตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เสียงต่ำลากยาวราวกับแสลงใจ “คุณไม่จำเป็นสำหรับผม งั้นช่วยตายทีนะ เผื่อว่าอาหารในคุกจะได้ไม่ต้องใช้เยอะ หนูตัวเล็กอย่างคุณไม่มีค่าอะไรพอสำหรับผมน่ะ”

คำพูดนั้นเหมือนเด็กสาวโดนตบหน้า โมนีก้ากำมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือแต่เธอยืนกรานไม่ถอย เธอเงยหน้ามองชายผู้มีพลังจิตมหาศาลตรงหน้า แววตาแข็งกร้าวขึ้น แม้หัวใจจะสั่นไหวแต่เธอเลือกจะไม่ปล่อยให้เขาดูถูกเธอหรือคนที่เธอเลือกจะยืนเคียงข้าง

ก่อนที่ ดร.ออเรียลจะเริ่มโจมตีด้วยพลังงานของเขา ประกายไฟฟ้าสีฟ้าขาววาบขึ้นกลางอากาศพร้อมเสียงแตกเปรี๊ยะราวกับฟ้าผ่าเมื่อดร.ออเรียลเหยียดมือออก เขาไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว แต่สนามพลังจิตที่มองไม่เห็นก็กระโจนออกมาราวคลื่นพายุ ก้อนเหล็กด้านข้างลอยขึ้นเองแล้วพุ่งเข้าหาเลสเตอร์กับโมนีก้าอย่างแม่นยำราวกับมีชีวิต 

เลสเตอร์ก้าวขึ้นหน้าโดยไม่คิด เขาตวัดธนูยกขึ้นรับแรงปะทะ เศษประกายไฟกระเด็นแตกกระจายไปทั่วพื้นโลหะ เขาตั้งใบหน้าแข็งกร้าว ดวงตาสีฟ้าลุกเป็นประกายกราดเกรี้ยว “ถ้านี่คือทั้งหมดที่มี นายคงต้องใช้เวลาอีกมากกว่าจะจับฉันได้!” เขาตะโกนโต้กลับเสียงของเขาก้องสะท้อนราวกับประกาศท้าทาย ส่วนโมนีก้าก็ก้าวข้างเลสเตอร์ทันที แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบระเบิด เธอกัดฟันแล้วกวัดแกว่งอาวุธในมืออย่างแม่นยำ คมดาบสะท้อนแสงฮอโลแกรมเป็นเส้นแสงวาว 

“ฉันว่าพวกนักวิทยาศาสตร์อย่างคุณควรอยู่ในห้องทดลองมากกว่าออกมาทำตัวเป็นบอสในไฟนอลแฟนตาซีนะ” เธอตะโกนบ่นเสียงแข็งแม้จะรู้ว่ามันไม่มีผลอะไรนอกจากเรียกสายตาเยือกเย็นของอีกฝ่ายให้หันมาที่เธอ

ดร.ออเรียลเพียงยกคิ้ว ยิ้มบาง ๆ แล้วสะบัดนิ้วเหยียด อากาศรอบตัวบิดเบี้ยวจนเหมือนโลกหมุนกลับด้าน พลังจิตของเขาสร้างแรงกดทับหนักจนพื้นสะเทือน เลสเตอร์รับรู้แรงดันมหาศาลที่กดทับลงบนไหล่ของเขาและโมนีก้าเหมือนมีภูเขาทั้งลูกโถมทับ เขาสบถเบา ๆ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าขวางร่างของเธอโดยสัญชาตญาณ รับคลื่นพลังเต็มแรงจนร่างเขากระแทกพื้นเสียงดังสนั่น “เลสเตอร์!” โมนีก้ากรีดร้อง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตระหนก เธอถลาเข้าประคองเขาแต่ชายหนุ่มยกมือห้าม ใบหน้าซีดเผือดแต่แววตายังคงดุดัน “อย่า…ฉันยังไหว” เสียงเขาแหบพร่าแต่หนักแน่นพอให้เธอหยุด

 “นายบ้าไปแล้ว จะตายอยู่แล้วยังจะปกป้องฉันอีก!” โมนีก้าเอ่ยแบบนั้นก่อนที่จะมองอีกฝ่ายแบบเป็นห่วง 

เลสเตอร์ฝืนยิ้ม แม้มีเลือดซึมตรงมุมปาก “ก็สัญญาแล้วไงว่าจะไม่ให้เป็นอะไรน่ะ” เขากระซิบ ก่อนจะคว้าธนูขึ้นอีกครั้ง ดึงสายสุดแรงปล่อยลูกศรพลังที่แตกเป็นเส้นแสงพุ่งตรงไปยังเกราะพลังของดร.ออเรียลจนเกิดเสียงระเบิดดังก้อง การโจมตีของเลสเตอร์แม่นยำและหนักหน่วงกว่าทุกครั้งที่โมนีก้าเคยเห็น เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วเหมือนคนที่ทิ้งทุกอย่างนอกจากเป้าหมายไว้เบื้องหลัง แม้จะบาดเจ็บแต่ทุกลูกศรถูกปล่อยออกมาราวกับสัญชาตญาณล้วน ๆ บังคับให้ ดร.ออเรียลต้องถอยเล็กน้อยเป็นครั้งแรก

โมนีก้าใช้โอกาสนั้นพุ่งเข้าประชิด อาวุธในมือกรีดผ่านม่านพลังจนเกิดเสียงแตกคล้ายแก้วแตก เธอหอบหนัก เหงื่อไหลซึมตามไรผมแต่ยังไม่ลดความเร็ว ทุกจังหวะที่ฟันออกไปเฉียบคมและรวดเร็วจนแม้แต่เลสเตอร์ยังต้องเหลือบตามองด้วยความทึ่ง

ดร.ออเรียลกระตุกยิ้มบางสายตาที่ซ่อนหลังเลนส์แว่นส่องประกายเหมือนนักล่าที่เจอคู่ต่อสู้สมใจ “น่าสนใจ…หนูสองตัวนี้ยังมีแรงให้เล่นอยู่นะเนี้ย” เสียงของเขาดังลึกและเย็นยะเยือก ก่อนที่คลื่นพลังจิตลูกใหม่จะสั่นสะเทือนห้องจนผนังส่งเสียงครวญ ทั้งแสงไฟและจอโฮโลแกรมกระพริบถี่รัว เลสเตอร์ยืนประจันหน้ากับอีกฝ่ายแม้บาดเจ็บก็ยังยกธนูขึ้นอีกครั้ง สายธนูสั่นสะท้อนเสียงก้องราวกับหัวใจของเขา “ถ้าอยากจับหนู ก็ต้องเสี่ยงโดนกัดเหมือนกันแหละ” เขากัดฟันปล่อยลูกศรพุ่งฝ่าแรงลมมหาศาล ขณะที่โมนีก้าขยับตามแนบชิด คมดาบในมือเปล่งประกายแสงราวกับดวงดาวกลางรัตติกาล

เสียงระเบิดของพลังงานสาดก้องไปทั่วห้องควบคุม กลิ่นโลหะไหม้ผสมกับไอพลังจิตจนแทบหายใจไม่ออก การต่อสู้ที่ไม่มีทางเลือกเริ่มกลายเป็นการประลองที่สูสี ทุกวินาทีที่ผ่านไปทั้งเลสเตอร์และโมนีก้าต่างพุ่งเข้าใกล้ขีดจำกัด แต่ไม่มีใครคิดจะถอยแม้เพียงก้าวเดียว

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรวดเร็วเกือบสองชั่วโมงสภาพของทั้งโมนีก้าและเลสเตอร์ก็ร่อแร่มาก แต่เลสเตอร์บาดเจ็บมากกว่าโมนีก้า เสียงลมหายใจหนักหน่วงก้องสะท้อนอยู่ในห้องควบคุมที่เต็มไปด้วยเศษซากเครื่องมือวิทยาศาสตร์และกลิ่นคาวเลือด พื้นเหล็กเย็นเฉียบเปรอะไปด้วยรอยเท้าและคราบแดงเข้มที่หยดเป็นทางยาว การต่อสู้ที่ยาวนานเกือบสองชั่วโมงได้ทิ้งร่องรอยของมันไว้ทุกตารางนิ้วหรือสายไฟถูกฉีกขาด จอโฮโลแกรมกระพริบแสงริบหรี่เหมือนจะดับลงทุกเมื่อ

เลสเตอร์ยืนหอบอยู่กลางวงเวียนของความพินาศ เสื้อคลุมสีเข้มขาดวิ่น เลือดไหลซึมตามแขนและสีข้างจนกลายเป็นลายเปื้อนบนผิวซีด ดวงตาสีฟ้าของเขายังคงลุกโชนแม้ร่างกายจะสั่นเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้า เขายกธนูลงช้า ๆ สายธนูยังคงสั่นไหวจากแรงดึงครั้งสุดท้ายที่ปิดฉากการต่อสู้

ดร.ออเรียลทรุดตัวลงพิงผนัง โลหะเย็นรับน้ำหนักร่างของเขาพร้อมเสียงครืดเบา ๆ เสื้อกราวน์สีขาวที่เคยเรียบร้อยบัดนี้เปื้อนเลือดแดงฉานบริเวณหน้าท้องเป็นวงกว้าง เขาหอบแรง ดวงตาคมกริบที่ซ่อนหลังเลนส์แว่นยังคงจับจ้องเลสเตอร์ด้วยแววเย้ยหยันแม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ฝีมือ…ไม่เลวเลย เจ้าหนู” เขาเปล่งเสียงพร่ากระเสือกกระสนแต่ยังคงยิ้มมุมปากอย่างดื้อดึง

โมนีก้าก้าวเข้ามาช้า ๆ เธอรู้สึกเหมือนอากาศในห้องหนักขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก ดวงตาสีเทาเงินสั่นระริกเมื่อมองเห็นร่างของเลสเตอร์ยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟกระพริบกับเลือดที่หยดลงจากปลายนิ้ว เขาในตอนนี้ดูไม่เหมือนชายหนุ่มผู้ชอบพูดจายียวนหรือยิงมุกให้เธอหัวเราะ แต่เป็นนักล่าที่เพิ่งเอาชนะศัตรูด้วยความเย็นชา เธอกัดริมฝีปากจนแทบแตกเสียงหัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนจะดังไปทั่วห้อง “เลสเตอร์…” เธอเอ่ยเรียกเบา ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกลัวปนตกใจ มือที่กำมีดสั้นไว้แน่นเริ่มสั่นโดยไม่รู้ตัว “นาย…”

ชายหนุ่มเหลือบตามองโมนีก้าเพียงชั่วครู่ ก่อนหันสายตากลับไปยัง ดร.ออเรียลที่กำลังพยายามยันตัวขึ้น เลสเตอร์ก้าวเข้าไปใกล้ฝ่ายตรงข้ามอย่างเชื่องช้า ทุกฝีก้าวของเขาเต็มไปด้วยแรงกดดันที่ทำให้โมนีก้าต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง “บอกมา ว่าพวกเขา เพื่อนของฉันอยู่ที่ไหน” เสียงของเขาเย็นจนแทบไร้อารมณ์ ราวกับเสียงนั้นถูกกัดกร่อนเหลือแต่ความตั้งใจจะจบทุกอย่าง

ออเรียลหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่เลือดไหลไม่หยุด “ก็บอกไปแล้วว่าห้องขัง...คุณคิดว่า…การฆ่าผมจะทำให้ทุกอย่างจบงั้นหรอ” เสียงหัวเราะของเขาแตกพร่าแต่ยังคงท้าทาย “ยุคของพวกเทพมันจบสิ้นแล้ว ต่อให้ผมตาย…พวกเขาก็จะสานต่อ”

เลสเตอร์จ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง ดวงตาสีฟ้าเข้มข้นขึ้นราวกับท้องฟ้าที่อัดแน่นด้วยพายุ เขากระชับคันธนูแน่นราวกับจะยิงซ้ำ แต่สุดท้ายกลับลดมันลงอย่างช้า ๆ เสียงถอนหายใจหนักหน่วงดังลอดจากลำคอ “ไม่…ฉันจะไม่ให้คนอย่างนายได้ความตายเป็นของขวัญ” เขากัดฟันแน่น ความโกรธยังคงไหลเวียนแต่ถูกกักเก็บไว้ด้วยเจตจำนงที่แข็งแกร่ง 

โมนีก้าที่เห็นเลสเตอร์เป็นแบบนั้นเธอเลยรีบก้าวเข้ามาใกล้เขา ดวงตาเธอยังไม่คลายความตื่นตระหนก เธอสบตาเลสเตอร์เห็นเหงื่อและเลือดที่เกาะบนใบหน้าของเขาจนหัวใจเธอบีบรัด “พอเถอะเลสเตอร์” เธอเอ่ยเสียงสั่น “เราได้ข้อมูลแล้ว อย่าทำให้ตัวเองต้องกลายเป็น…คนแบบเขา” เลสเตอร์มองหน้าเธอ เงาของแสงไฟสั่นไหวสะท้อนประกายในดวงตาของทั้งสอง เขาไม่พูดอะไร เพียงพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองดร.ออเรียลที่นั่งพิงผนังอย่างคนหมดแรง แต่ยังยิ้มเยาะเหมือนผู้ที่ไม่เคยแพ้จริง ๆ ก่อนที่เขาจะสลบลงไปจริง ๆ ในจังหวะที่ ดร.ออเรียลสลบไป หัวใจของโมนีก้ายังคงเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เธอไม่เคยเห็นเลสเตอร์ในด้านนี้มาก่อน ด้านที่เงียบงันแต่เต็มไปด้วยพลังอำนาจที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง ความกลัวปนความทึ่งคละเคล้ากันจนเธอแทบแยกไม่ออกว่าอันไหนคือความรู้สึกจริงของตัวเอง

เลสเตอร์เองก็บาดแผลหนักสาหัดเหมือนกัน เขาทรุดตัวลงกับพื้นเย็นเยียบจนเสียงโลหะกระทบกับหัวเข่าดังสะท้อนก้องในห้องควบคุมที่ยังคงมีกลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้ง เขาพยายามยันตัวด้วยคันธนูที่เปรอะไปด้วยรอยเลือด แต่แรงจากร่างกายที่อ่อนล้าและบาดแผลลึกทำให้แขนสั่นจนแทบยกไม่ขึ้น เลือดสีแดงเข้มไหลเป็นทางตามแขนและสีข้าง ซึมผ่านเสื้อผ้าที่ขาดเป็นริ้วลงมาจนหยดลงบนพื้นเป็นจังหวะชัดเจน

โมนีก้าก้าวเข้ามาหาเลสเตอร์โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ใบหน้าของเธอซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด แต่ดวงตาเงินคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความเป็นห่วงที่หนักกว่า เธอคุกเข่าลงข้าง ๆ เขา มือที่ยื่นออกไปสั่นน้อย ๆ ขณะหยิบชุดปฐมพยาบาลจากกระเป๋าของเขาออกมา ร่างกายเธอสั่นเพราะความกลัวและกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งในอากาศจนแทบหายใจไม่ออก แต่เธอไม่ยอมขยับออกจากเขาแม้สักนิด เลสเตอร์เหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่โมนีก้ากลับพูดแทรกขึ้นมา “ฉันจะช่วยทำแผลให้นะ” เสียงของโมนีก้านุ่มแต่หนักแน่น ดวงตาเธอจ้องเขาโดยไม่ปล่อยให้มีช่องว่างของการปฏิเสธ “อย่าพูดตอนนี้…ขอร้อง ขอฉันทำแผลให้นายก่อน”

เลสเตอร์ยกสายตาขึ้นมองเธอ ในตอนแรกที่เขาจะพยายามอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นประกายจริงจังในดวงตาของเธอ เขาก็เม้มปากแน่นปล่อยให้ความเงียบเข้ามาแทนที่ เสียงหอบหายใจของเขาหนักหน่วงแต่สม่ำเสมอราวกับกำลังฝืนทนไม่ให้ตัวเองหมดสติ

โมนีก้าหยิบผ้าก๊อซออกมาอย่างรวดเร็ว แม้ปลายนิ้วจะเปื้อนเลือดจนเริ่มลื่น เธอใช้ผ้าชุบน้ำยาฆ่าเชื้อเช็ดรอบบาดแผลอย่างระมัดระวัง กลิ่นฉุนของน้ำยาผสมกับกลิ่นคาวเลือดจนทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนแต่เธอยังกัดฟันทำต่อไป มือที่สั่นในตอนแรกเริ่มนิ่งขึ้นทีละน้อยด้วยความตั้งใจที่จะไม่ให้แผลลึกยิ่งไปกว่าเดิม

เลสเตอร์กัดฟันกรอดเมื่อของเหลวเย็นเฉียบสัมผัสผิวเนื้อที่แตกฉาน แต่เขาไม่ส่งเสียงร้องออกมา มีเพียงเสียงลมหายใจที่หนักขึ้นและกล้ามเนื้อที่เกร็งแน่น เขาเงยหน้ามองเพดาน พยายามไม่มองเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายตนเอง แต่สายตาก็ยังเหลือบไปมองใบหน้าของโมนีก้าอยู่เรื่อย ๆ เห็นเธอกัดริมฝีปากจนซีดเพื่อกลั้นความกลัว เขารู้ทันทีว่าเธอเกลียดเลือดแค่ไหน

“โมนีก้า…” เสียงของเขาแผ่วเบาเหมือนลมหายใจ “เธอ—”

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าพูด” โมนีก้าตัดบททันที น้ำเสียงเข้มกว่าที่เคยใช้กับเขา เธอไม่เงยหน้ามองด้วยซ้ำ ขณะพันผ้ารอบเอวของเขาอย่างแน่นหนาแต่ไม่รัดจนเกินไป “นายต้องเก็บแรงไว้ เข้าใจไหม”

เลสเตอร์เม้มปากอีกครั้งแล้วเงียบตามคำสั่งของโมนีก้า ดวงตาสีฟ้าที่เคยส่องประกายดุจเปลวไฟในระหว่างการต่อสู้ตอนนี้กลับมีประกายบางอย่างที่อ่อนลง เมื่อมองเห็นหญิงสาวตรงหน้า แม้ใบหน้าจะเปื้อนเลือดและเหงื่อ แต่สายตาเธอกลับเต็มไปด้วยความห่วงใยที่แทบจะกลบทุกเสียงรบกวนรอบข้าง มือของโมนีก้าเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ เธอตรวจดูบาดแผลอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าหยุดเลือดได้แล้ว ก่อนจะใช้ผ้าสะอาดเช็ดคราบเลือดตามใบหน้าและลำคอของเขาอย่างเบามือ “ทนหน่อยนะ ใกล้เสร็จแล้ว” เธอเอ่ยเสียงแผ่วแต่ชัดเจน

เลสเตอร์หลับตาลงชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกแม้เจ็บจนรู้สึกถึงความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เขาไม่พูดอะไรอีก เพียงปล่อยให้โมนีก้าดูแลราวกับรู้ว่าการต่อต้านมีแต่จะทำให้เธอเป็นห่วงมากขึ้น ภายในห้องที่เต็มไปด้วยเงาและความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่ประสานกันเป็นจังหวะเดียวกัน เป็นเสียงที่บอกว่าทั้งสองยังคงมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความตายที่รายล้อมในทุกครั้งที่ต่อสู้

หลังจากที่ทำแผลของเลสเตอร์เสร็จโมนีก้าก็คลายผ้าพันมือที่เปื้อนเลือดออกจากนิ้วแล้วทิ้งลงข้างตัว สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อกลบกลิ่นคาวที่ยังตลบอยู่รอบห้อง เธอเหลือบตามองร่างของดร.ออเรียลที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น สภาพเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลซึมจากช่องท้องจนเปียกพื้นเย็นเฉียบเป็นวงกว้าง ภาพนั้นทำให้กระเพาะของเธอบิดเกร็งจนต้องหันหน้าหนีทันที สีหน้าซีดเผือดเหมือนเลือดในร่างถูกดูดออกไปหมด

“เลสเตอร์…เราจะพักก่อนดีไหม หรือว่านายจะไปห้องขังที่เขาบอกเลย” น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อยราวกับกลัวคำตอบ ทั้งที่รู้อยู่ลึก ๆ ว่าเขาคงไม่เลือกการพักผ่อนง่าย ๆ

เลสเตอร์เงยหน้าขึ้นจากพื้น ดวงตาสีฟ้าที่เคยลุกโชนด้วยโทสะตอนต่อสู้ตอนนี้เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและเหน็ดเหนื่อยปะปนกัน เขามองใบหน้าซีดขาวของโมนีก้า เห็นรอยเลือดเล็ก ๆ ที่เปื้อนแก้มของเธอแต่ยังฝืนอยู่ได้ เขากัดฟันแล้วพยายามยันตัวลุกขึ้นแม้ร่างกายจะประท้วงด้วยความเจ็บจนสั่นสะท้าน “เราไม่มีเวลาแล้ว” เสียงของเขาแหบพร่าแต่หนักแน่น “เพื่อนของฉันอยู่ในนั้น…ทุกนาทีที่เสียไปอาจจะเป็นนาทีสุดท้ายของพวกเขา”

โมนีก้ากัดริมฝีปากแน่นแล้วเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง ใจหนึ่งอยากจะบังคับให้เขาพักแต่อีกใจก็รู้ดีว่าเขาพูดถูก ความมุ่งมั่นในน้ำเสียงของเขาทำให้เธอไม่อาจเอ่ยค้านได้ เธอพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะยื่นมือไปประคองแขนเขาอย่างระมัดระวัง “งั้นเราจะไปด้วยกัน” เธอกระซิบเป็นเสียงชัดเจนขึ้นแม้ยังมีความสั่นสะท้านเพราะความกลัว และไม่พูดอะไรอีก

เลสเตอร์หลุบตาลงมองมือของเธอที่จับแขนเขาไว้แน่น ความอบอุ่นจากฝ่ามือเล็ก ๆ นั้นทำให้หัวใจที่เคยเต้นแรงเพราะโทสะเริ่มกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติ เขาพยักหน้ารับคำเตือนโดยไม่พูดอะไรเพิ่ม รู้ดีว่าการดื้อรั้นไปกว่านี้มีแต่จะทำให้เธอเป็นห่วงมากขึ้น ทั้งสองสบตากันเพียงครู่เดียวก่อนจะเบือนสายตาหลบกันไปยังทางเดินด้านใน เส้นทางมืดและยาวไกลสู่ห้องขังที่อาจมีคำตอบและเพื่อนที่กำลังรออยู่ เสียงลมหายใจของเลสเตอร์ยังคงหนัก แต่เขาฝืนยืนขึ้นโดยมีโมนีก้าประคองอยู่ข้างกาย พร้อมจะก้าวต่อแม้ร่างกายแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง ท่ามกลางกลิ่นเลือดและเงามืดที่ยังไม่จางหาย ทั้งคู่รู้ดีว่าเวลาที่เหลืออยู่กำลังร่นเข้ามาเรื่อย ๆ และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินหน้าต่อไป

Lester Papadopoulos

เลสเตอร์ได้พบกับหัวหนัาวิจัยที่นี่ เลสเตอร์โกรธมาก เขาจะไปช่วยเพื่อนให้ได้ และจัดการกับหัวหน้าคนนั้นและได้ข้อมูลว่าพวกเพื่อน ๆ ของเขาอยู่ห้องขัง และองค์กร LoNex มีเป้าหมายสูงสุดคือการสร้าง "ดวงอาทิตย์สีดำ" (Black Sun) เพื่อนำมาซึ่งยุคใหม่ของโลก มันบอกว่ายุคของเทพเจ้าจบลงแล้ว เลสเตอร์สู้ชนะแต่บาดเจ็บหนัก โมนีก้าเองก็เหมือนกันแต่น้อยกว่า เขาพบว่าโมนีก้าค่อนข้างกลัวเลือด แต่เธอก็ยังคงรักษาบาดแผลให้เขาทั้งที่มือสั่น ขอโทษนะ แต่เราหยุดไม่ได้เพราะเพื่อนเขารอให้ไปช่วยอยู่ ทุกอย่างเป็นตายเท่ากันในสถานะการณ์นี้ เลสเตอร์และโมนีก้าเลยออกจากห้องมุ่งหน้าสู่ห้องขัง

[ต่อสู้กับ หัวหน้าหน่วยวิจัย: ดร.ออเรียล คาร์ดิแนล]

[มุ่งหน้าสู่ห้องขังเพื่อช่วยเพื่อน ๆ]

Moneka M. Blossom

....ฉันไม่ชอบเลือด แต่เลสเตอร์บาดเจ็บหนัก เอาตรง ๆ ฉันรู้สึกแย่มากที่ช่วยอะไรเขาไม่ได้มากไปกว่านี้ ตอนที่โดนเจ้า ดร. คนนั้นบอกว่าฉันไร้ค่าในสายตาของพวกเขาทำให้โมนีก้าได้รู้ว่า ...บางครั้งฉันก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 24 : เจอสักกะที

วันที่ 20 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงดึก เวลา 23.00 น. เป็นต้นไป ณ ห้องขัง ภายในศูนย์วิจัยชั้นบนของสถานีวิจัย องค์กร LoNex ใต้ดินเหมืองไจแอนท์ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา

โมนีก้าประคองเลสเตอร์ผ่านระเบียงทางเดินยาวแคบของศูนย์วิจัยตามเส้นทางในแผนที่ที่เธอจำได้ทุกโค้ง ทุกบันได เสียงฝีเท้าของทั้งคู่กลืนหายไปกับความเงียบเย็นเฉียบในชั้นใต้ดินที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล็กและคราบน้ำมัน เธอรู้ดีว่าเลสเตอร์เจ็บหนักแต่ความร้อนรนในดวงตาของเขาไม่เคยลดลงแม้แต่น้อย

เมื่อมาถึงช่วงโถงกว้างที่เป็นทางเชื่อมสู่ห้องขัง พวกเขาทั้งคู่ก็หยุดก้าวทันที ภาพเบื้องหน้าคือกลุ่มกองกำลังของ LoNex หลายคนยืนประจำจุด ร่างในชุดเกราะสีดำสนิทสะท้อนแสงไฟสีขาวซีด พวกมันยืนเรียงแถวกันแน่นหนา สายตาคมกริบกวาดไปรอบห้องอย่างไร้ความเหน็ดเหนื่อย เหมือนเครื่องจักรที่ถูกตั้งโปรแกรมมาแล้ว โมนีก้าที่เห็นแบบนั้นจึงก้มลงอย่างเงียบเชียบ พยายามกลั้นหายใจไม่ให้เสียงดัง เธอชำเลืองมองเลสเตอร์ที่กำลังพยายามทรงตัวโดยไม่ให้บาดแผลเปิด เลือดที่ซึมผ่านผ้าพันแผลนั้นยังคงเปื้อนแขนเสื้อของเขา เธอรู้ทันทีว่าหากปล่อยให้เขาสู้ต่อไป เขาจะบาดเจ็บยิ่งกว่าที่เป็นอยู่

โมนีก้าหันตัวกลับมาหาเขา ดวงตาสีเทาเงินฉายแววเด็ดเดี่ยวที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก เสียงกระซิบของเธอคมชัดพอให้เขาได้ยินแม้ในความเงียบ “เลสเตอร์ อย่าออกไป นายซุ่มโจมตีอยู่ตรงนี้” เธอพูดพลางวางมือบนอกเขาเบา ๆ เพื่อย้ำคำสั่ง “ฉันจะเป็นคนไปจัดการพวกนั้นเอง ห้ามปฏิเสธ” 

เลสเตอร์ขมวดคิ้วทันทีเขาอ้าปากจะเถียงเธอ แต่เจอสายตาแข็งกร้าวของโมนีก้านั้นสวนกลับก่อน ความกังวลและความโกรธแฝงอยู่ในน้ำเสียงของโมนีก้าทำให้เห็นว่ารอบนี้เธอจริงจังขนาดไหน “แผลเก่านายยังไม่ทันปิด แผลใหม่ก็เพิ่งได้มา อย่าดื้อ นายจะเป็นเป้าทันทีถ้าพวกนั้นรู้ตัว ปล่อยให้ฉันจัดการ พวกมันยังไม่รู้ว่าเรามาหรอก” เมื่อเธอพูดเสร็จก็ขยับตัวลุกขึ้นทันที

เลสเตอร์กัดฟันแน่นเสี้ยววินาทีหนึ่งเขาอยากจะดึงเธอกลับมาอยู่ด้านหลังเขาไว้ตลอด แต่แรงในร่างกายที่บอบช้ำทำให้เขารู้ตัวว่าตอนนี้เธอพูดถูก ดวงตาสีฟ้าของเขาฉายแววหงุดหงิดและห่วงใยปนกัน เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยอย่างจำยอม “โมนีก้า…อย่าประมาท ถ้ามีอะไรผิดพลาด ให้ถอยทันที เข้าใจไหม” น้ำเสียงของเขายังคงแฝงความห่วงแม้จะเต็มไปด้วยความเครียด

โมนีก้าพยักหน้าเบา ๆ แต่ไม่ละสายตาจากเหล่ายามที่ยืนรออยู่ เธอกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง “ฉันรู้ว่าต้องทำยังไงอยู่หรอก นายต่างหากที่ต้องอยู่เฉย ๆ โง่ ๆ อย่างที่ฉันบอก”

เลสเตอร์หลับตาไปชั่วขณะกลืนคำพูดทุกอย่างลงคอ เขาได้แต่กำหมัดแน่นในความมืด มองร่างบางของโมนีก้าที่ค่อย ๆ เลื่อนตัวไปตามเงาผนัง เสียงฝีเท้าของเธอเบาจนแทบไม่แตะพื้น ความเงียบและความตึงเครียดกดทับในอกของเขาอย่างหนัก ทุกวินาทีที่เธอห่างออกไปทำให้เลือดในร่างกายของเลสเตอร์เต้นแรงขึ้นราวกับจะทะลุผิวหนัง แต่เขาจำต้องนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้หญิงสาวที่ดื้อรั้นที่สุดในชีวิตเป็นคนเปิดฉากในครั้งนี้เพียงลำพัง

เลสเตอร์ยังทนเป็นห่วงโมนีก้าไม่ไหว เขาเตรียมธนูไว้สำหรับเวลาที่โมนีก้าพลาด หลังจากนั้นหญิงสาวก็เข้าไปสู้กับกลุ่มคนพวกนั้นอย่างรวดเร็ว ทว่าจากความเป็นห่วงเสียงธนูดีดสายวี้ดแหวกอากาศตามมาด้วยเสียงร่างหนัก ๆ ล้มกระแทกพื้นดังก้องไปทั่วโถงใต้ดิน กลิ่นควันดินปืนเจือเลือดคละคลุ้งตัดกับความเย็นเฉียบในอากาศ ในขณะเดียวกันที่โมนีก้าเคลื่อนไหวอย่างไม่ลังเล ร่างบางก้าวลื่นไหลราวกับเงา เธอใช้กราดิอุสฟาดขอบด้ามเข้ากับขาของยามคนหนึ่งจนล้มคว่ำ ก่อนหมุนตัวไปแทงสั้นเฉียงที่จุดอ่อนของอีกคนอย่างแม่นยำโดยไม่เปลืองแรงแม้แต่น้อย

เลสเตอร์ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดห่างออกไปไม่กี่ก้าว ดวงตาสีฟ้าเย็นเฉียบจับจ้องทุกจังหวะที่โมนีก้าเคลื่อนไหว มือของเขาดึงสายธนูอย่างมั่นคง ปล่อยลูกธนูต่อเนื่องเป็นระยะเพื่อปิดฉากศัตรูที่หลุดรอดเข้าใกล้เธอไปทีละคน เสียงปล่อยสายดัง ฉับ ถี่รัวเหมือนหัวใจที่เต้นแรงตามความเป็นห่วงของเขา

แม้โมนีก้าจะสู้ได้อย่างเฉียบคมกว่าทุกครั้งที่เขาเห็น แต่ทุกครั้งที่เธอเผลอเผยช่องว่าง เลสเตอร์ก็สอดแทรกการยิงช่วยทันที ลูกธนูของเขาพุ่งทะลุชุดเกราะของยามที่พยายามจะเข้าด้านหลังเธอ ร่างศัตรูล้มลงไร้เสียงจนฝุ่นคละคลุ้ง เขาไม่ยอมปล่อยให้เด็กสาวต้องรับการโจมตีเพียงลำพังแม้เธอจะสั่งห้ามก่อนหน้านี้ก็ตาม ไม่นานร่างของกองกำลัง LoNex ทั้งหมดก็กองระเกะระกะอยู่บนพื้น โมนีก้าหยุดหอบลมหายใจครั้งใหญ่ ลมหายใจสีขาวระเหยในอากาศเย็นจัด เธอกวาดตามองรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเหลือ ก่อนจะหันไปเห็นเลสเตอร์ยังคงยืนประจำมุมกำแพง ธนูยังตรึงสายไว้ ดวงตายังระแวดระวังแม้ทุกอย่างจบลงแล้ว

โมนีก้าก้าวขายาว ๆ เข้าไปหาเขาโดยไม่พูดสักคำ เธอเห็นชัดว่ามือของเขาสั่นเล็กน้อยเพราะบาดแผลและความเหนื่อยล้า ความร้อนในอกที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังใบหน้าสงบของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว โมนีก้าเก็บกราดิอุสลงแล้วเอื้อมมือไปประคองแขนของเลสเตอร์อย่างอ่อนโยน เลสเตอร์เหลือบตามองเธอ เขาอยากพูดบางอย่างเพื่อขอโทษที่ฝืนคำสั่ง แต่เสียงกลับติดค้างอยู่ในลำคอ เมื่อเจอสายตาสีเทาเงินที่ฉายทั้งความเป็นห่วงและความดื้อดึงที่เขาคุ้นเคย เธอไม่ตำหนิ ไม่บ่น มีเพียงมือที่ประคองแขนเขาไว้มั่นคง

โมนีก้ากระซิบเบา ๆ ในความเงียบ “ฉันบอกให้นายซุ่มอยู่เฉย ๆ แล้วนี่นา…แต่ก็ขอบใจนะ” น้ำเสียงฟังดูเหนื่อยแต่กลับอบอุ่นจนหัวใจเลสเตอร์สั่นสะท้าน เมื่อได้ยินแบบนั้นเลสเตอร์กลืนน้ำลายฝืด ๆ พยายามยิ้มแม้เลือดจะซึมออกจากผ้าพัน “ฉันสัญญาไม่ได้หรอกว่าจะอยู่นิ่ง ๆ…ในเมื่อเธอยังอยู่ตรงนั้น” เสียงของเขาแผ่วต่ำแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ โมนีก้าไม่ได้ตอบ เธอเพียงกระชับมือที่ประคองแขนเขาแน่นขึ้นเล็กน้อย ส่งผ่านความห่วงใยโดยไม่ต้องใช้คำพูดใด ๆ ก่อนจะค่อย ๆ พยุงเขาให้ก้าวเดินต่อไปในอุโมงค์สู่ห้องขังที่รออยู่เบื้องหน้า

เมื่อถึงห้องขังเสียงเหล็กขูดกับพื้นกระทบกันเบา ๆ ก่อนจะตามด้วยกลิ่นสนิมและกลิ่นเหงื่อที่ลอยฟุ้งในอากาศชื้น ทั้งโมนีก้าและเลสเตอร์หยุดยืนทันทีเมื่อเห็นห้องขังที่ส่องสว่างด้วยไฟสีขาวซีดอยู่ตรงหน้า ภายในห้องนั้นมีคนสี่คนชายสามหญิงหนึ่ง นอนสลบเหมือดอยู่บนพื้นซีเมนต์เย็นจัด ร่างของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยช้ำและคราบเลือดที่ซึมผ่านชุดที่เปื้อนจนแทบจะกลายเป็นสีเทาหม่น

โมนีก้ากลั้นลมหายใจดวงตาสีเทาเงินไล่สำรวจใบหน้าของแต่ละคนอย่างรวดเร็ว ความห่วงใยแล่นขึ้นมาในอกทันทีไม่ต่างกับเลสเตอร์ แต่ก่อนที่เธอจะได้ก้าวไปช่วย เสียงฝีเท้าแข็งกร้าวก็ดังแทรกเข้ามาเป็นสัญญาณเตือน กลุ่มชายฉกรรจ์เจ็ดคนในชุดยุทธของ LoNex ปรากฏตัวจากเงามืด พวกมันเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง ปืนพกและกระบองไฟฟ้าถูกยกขึ้นเล็งตรงมายังผู้บุกรุกทั้งสอง

โมนีก้าเม้มริมฝีปากแน่นก่อนเหลือบมองเลสเตอร์ที่ยืนข้างหลัง เธอเอ่ยเสียงต่ำแต่หนักแน่น “นายคอยยิงธนู ฉันจะเข้าไปจัดการระยะประชิด” น้ำเสียงนั้นไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง ดวงตาของเธอฉายแววจริงจังจนเลสเตอร์เองยังต้องพยักหน้ารับ เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา โมนีก้าพุ่งตัวออกไป กราดิอุสในมือสะท้อนประกายแสงไฟสีขาวเฉียบ เธอกวาดดาบเฉียงลงใส่ข้อมือของยามคนแรกจนกระบองไฟฟ้าหลุดกระเด็น ก่อนจะหมุนตัวเตะเข้าที่ช่องท้องอีกคนอย่างแม่นยำ ทำให้ร่างใหญ่ล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมเสียงครางต่ำ

เลสเตอร์ยกคันธนูขึ้นโดยไม่ลังเล ลูกธนูพุ่งออกจากสายด้วยเสียงหวือคมกริบ ปักเข้าที่ไหล่ของชายคนหนึ่งซึ่งพยายามจะยกปืนเล็งใส่โมนีก้า เสียงกระแทกดังสะท้อนในอุโมงค์ขณะที่ร่างนั้นทรุดฮวบลงทันที เขาไม่ปล่อยให้ศัตรูมีเวลาตั้งหลัก ปล่อยลูกธนูดอกต่อไปเจาะทะลุเกราะเบาของอีกคนอย่างแม่นยำ

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรวดเร็วราวกับการร่ายรำของเงามืด โมนีก้าเล็งจุดสำคัญเพียงเพื่อทำให้สลบ ไม่ใช่สังหาร ดาบในมือเธอเคลื่อนเป็นวงสั้น ๆ แต่ละฟันแต่ละแทงถูกควบคุมด้วยแรงที่พอเหมาะ เธออาศัยความคล่องแคล่วและความแม่นยำมากกว่าพละกำลัง ขณะที่เลสเตอร์คอยคุมระยะจากด้านหลัง ยิงธนูปิดช่องโหว่ทุกครั้งที่ศัตรูพยายามล้อมเข้ามา เสียงร่างคนล้มกระแทกพื้นดังก้องทีละคนทีละคน จนในที่สุดความเงียบก็กลับมาครอบคลุมห้องโถงอีกครั้ง กลุ่มยามทั้งเจ็ดนอนกองระเกะระกะอยู่กับพื้น ไม่เหลือใครที่ยังยืนอยู่ได้

โมนีก้าหยุดหอบแรง ๆ เหงื่อผสมเลือดเปื้อนแก้มและเส้นผม เธอกวาดตามองรอบห้องเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีศัตรูคนใดเหลืออยู่ ก่อนจะหันไปหาเลสเตอร์ที่ยังตรึงคันธนูไว้ ดวงตาสีฟ้าของเขาจับจ้องเธอด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด แม้จะมีบาดแผลเก่าใหม่แต้มอยู่ทั่วร่าง แต่เขายังยืนมั่นคง

ทั้งสองไม่มีเวลามาบ่นใส่กันประตูเหล็กของห้องขังส่งเสียง “ปื้ด…แกร๊ก” เมื่อคีย์การ์ดที่โมนีก้าดึงมาจากเอวของยามรายล่าสุดแนบผ่านสแกนเนอร์ ไฟเขียวติดขึ้นพร้อมกลอนถอย เธอผลักบานประตูออกทันที กลิ่นอับชื้นและยาเช็ดฆ่าเชื้อฉุนจมูก ทั้งสี่คนเป็นชายสามหญิงหนึ่ง นอนสลบเหมือดบนพื้นคอนกรีตเย็นจัด มีรอยฟกช้ำเป็นปื้น ๆ ตามแขนขาและลำตัว “ฉันแบกคนตัวใหญ่เอง นายพยุงผู้หญิงกับคนตัวเล็กนะ ห้ามเถียง” โมนีก้าหันมาสบตา เลสเตอร์กำลังจะอ้าปากค้านแต่ต้องชะงักเมื่อเจอดวงตาสีเทาเงินของเธอจ้องมาแน่นิ่ง เขาเลยพยักหน้ายอมรับอย่างเสียไม่ได้

เธอส่องไฟฉายกวาดดูหน้าทีละคน ก่อนหยุดที่ชายร่างหนาอกกว้าง ลูคัส บุตรมาร์ส โครงสร้างไหล่หนาแน่นราวแท่นเหล็ก “เอ้า นายตัวใหญ่…มาก” เธอบ่นเบา ๆ แต่ก็สอดแขนลอดใต้รักแร้ ใช้เข่าประคองสะโพก แล้วยกขึ้นด้วยท่าไฟร์แมนแครี่ น้ำหนักโถมลงบนบ่า เธอชักหายใจแรงหนึ่งครั้งแล้วก้าวฉับออกจากกรงโดยไม่ให้ส้นรองเท้าลากพื้น  ขณะที่วินเซนโซที่เป็นช่างซ่อมบำรุง เธอเกี่ยวคอหิ้วตามมาอีกฝั่งด้วยจังหวะขั้นบันไดที่คิดไว้ในหัวราวกับซ้อมมา

เลสเตอร์ก้มคุกเข่าลงข้างอิลิเซีย หญิงสาวผิวซีดดุจราตรีเขาคลำชีพจรที่คอ “ยังสม่ำเสมอ” เขาพึมพำ แล้วสวมแขนเธอพาดบ่าข้างหนึ่ง อีกมือไปคว้าข้อมือของฮารุโตะ พ่อครัวและตำแหน่งแพทย์สนามร่างโปร่งขยับฉุดให้ยืนพยุงลากมาออกมาด้วยกัน...ในที่สุดพวกเขาก็พบกันแล้ว

Lester Papadopoulos

เลสเตอร์และโมนีก้าเดินทางมาจนถึงห้องขัง ตอนนี้ทั้งสองพบเพื่อนแล้ว พวกเขาจัดการกับกลุ่มขององค์กรเหมือนเคย เมื่อจัดการเสร็จทั้งเลสเตอร์และโมนีก้าก็ได้ช่วยเพื่อนอีก 4 คนออกจากห้อง ตอนนี้พวกเขาจะพาเพื่อนไปยังที่ปลอดภัยเพื่อรักษาเบื้องต้นก่อนค่อยพากันออกมาจากสถานีแห่งนี้ เลสเตอร์โล่งใจอย่างมากเมื่อเขาพบว่าทุกคนยังมีชีวิตอยู่แม้จะบาดเจ็บ แต่ขอแค่นี้ก็ดีแล้ว

[ต่อสู้กับ กองกำลังพิเศษของ LoNex กลุ่มเอนฟอร์เซอร์ ]

[ช่วยเหลือเพื่อนทั้ง 4 คนออกจากห้องขัง] 

[กำลังเดินทางไปจุดปลอดภัยเพื่อทำการปลุกและรักษาพยาบาลเบื้องต้น]

Moneka M. Blossom

ฉันยังไม่อยากเขียนอะไรตอนนี้...ขอล่ะ

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 25 : มือที่เปื้อนเลือด

วันที่ 21 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 00.00 น. เป็นต้นไป ณ ศูนย์วิจัยชั้นบนของสถานีวิจัย องค์กร LoNex เหมืองไจแอนท์ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา

การเดินทางเพื่อเตรียมการหนีเริ่มต้นขึ้นแต่ก่อนหน้านี้ต้องปลุกเพื่อน ๆ ในทีมก่อน ทั้งคู่พาเพื่อน ๆ ออกจากแนวสายตากล้อง ตัดหลบมุมผ่านแนวท่อลมและท่อไอน้ำจนถึงช่องบำรุงรักษาหลังตะแกรงตาข่ายที่ไฟเสียซึ่งเป็นมุมบอดพอดี โมนีก้าค่อย ๆ วางลูคัสและวินเซนโซลงบนพื้นยางกันลื่น ใช้ปลายกราดิอุสงัดเคเบิลไทด์ที่ข้อมือออก เธอหอบหายใจออกเฮือกหนึ่ง ใบหน้าแดงระเรื่อจากความเหนื่อยแต่แค่อมยิ้มเยาะให้ตัวเอง “ไม่เป็นไร ฉันไหว…” แล้วก็ไหวจริง ๆ อย่างที่เธอว่าเพื่อดันตัวเองให้ออกจากสถานะการณ์ตึงเครียด

เลสเตอร์ชำเลืองดูแผลของโมนีก้าที่หัวไหล่ เด็กสาวนั้นมีรอยช้ำจากแรงยกแต่เขาไม่พูดอะไร ก่อนขยับเป็นโหมดปฐมพยาบาลทันที ชายหนุ่มคุกเข่าลงข้างเพื่อนทั้งสี่ที่นอนเรียงกันบนพื้นคอนกรีตเย็นจัด กลิ่นเหล็กผสมกลิ่นยาฆ่าเชื้อฉุนคละคลุ้งอยู่ในอากาศ เขากัดฟันตั้งสติ มือหนาเริ่มจัดการปฐมพยาบาลอย่างรวดเร็วแต่เป็นระบบ

โมนีก้านั่งคุกเข่าอีกฟาก เธอคอยส่งผ้าก็อซ น้ำสะอาด น้ำเกลือให้กับเขา และตรวจสอบความปลอดภัยรอบด้าน สายตาคมกริบกวาดมองทุกมุมเหมือนนักล่า เธอแทบไม่สนใจเสียงฝีเท้าจากชั้นบน ทุกการเคลื่อนไหวของเลสเตอร์เธอคอยช่วยประคองให้ลื่นไหลโดยไม่ต้องเอ่ยคำสั่งกัน

เลสเตอร์เริ่มจากวินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต ชายหนุ่มผิวเข้มตาคมวัยยี่สิบเอ็ด เดมิก็อดเชื้อสายเทพวัลแคน เขาเช็กชีพจรที่คอ “ปกติ…ดี” เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ แล้วเปิดปากวินเซนโซเพื่อป้อนน้ำหยดเล็ก ๆ ชายหนุ่มกระตุกตัวเล็กน้อย ก่อนจะครางต่ำ ๆ “กาแฟ…เอสเปรสโซ่…ขม” เขาเพ้อออกมาเป็นคำแรกพร้อมกับลืมตาช้า ๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มวับวาวแม้ร่างกายยังไร้เรี่ยวแรง

ถัดมาคืออิซิเลีย โดมินิคัส สาวร่างเล็กที่ติดอยู่ในวัย 14 แม้อายุ 25 แล้วก็ตาม ผิวของเธอซีดราวจันทร์คืนเพ็ญ เลสเตอร์เช็กชีพจรแล้วบีบปลายนิ้วเบา ๆ อิซิเลียขมวดคิ้ว ก่อนจะลืมตาขึ้น พลันเสียงแผ่วเอ่ย “ใครกล้ามาปลุกฉัน…” น้ำเสียงหยิ่งทะนงแม้ร่างยังอ่อนแรง เธอกระชับหัวกะโหลกอลันที่กอดไว้เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้วเลสเตอร์จึงไปที่คนต่อไปนั้นคือ ลูคัส อควินัส ชายร่างสูงใหญ่บุตรแห่งมาร์ส ที่เขาขยับตัวแรงจนผ้าพันแผลที่เลสเตอร์พันเริ่มเปื้อนเลือดใหม่ เขาครางต่ำแต่ยังพยายามยันตัวขึ้น “ผม…ยังไหว” ดวงตาสีฟ้าเข้มวาววับราวจะลุกขึ้นต่อสู้ทันที แต่โมนีก้ากดไหล่เขาลงอย่างเฉียบขาด “ยังค่ะ พักก่อน” น้ำเสียงสั้นแต่หนักแน่นจนชายหนุ่มผู้คุ้นกับกฎระเบียบต้องยอมสงบ

คนสุดท้ายคือฮารุโตะ ฮิกะ เด็กหนุ่มผอมบางเชื้อสายอพอลโล่คือคนสุดท้าย เลสเตอร์แตะชีพจรแล้วขยับใบหน้ามองสายตาที่ค่อย ๆ กระพริบกลับมา ฮารุโตะยิ้มบางแม้สีหน้าอิดโรย “กลิ่น…ส้มยูสุ…แบบที่ชอบเลย” เขาพึมพำเบา ๆ ด้วยอะไรก็ไม่รู้ที่อยู่ในหัว ดวงตาเขียวส่องประกายอบอุ่นอย่างคนที่พยายามมองโลกในแง่ดีแม้ผ่านขุมนรก

เลสเตอร์เช็ดเหงื่อที่ขมับเมื่อทั้งสี่ตื่นขึ้นมาแล้วก่อนหันไปกำชับสั้น ๆ “ทุกคนฟังนะ พวกนายปลอดภัยชั่วคราว แต่เราต้องออกไปให้เร็วที่สุด ศูนย์นี้ไม่ปลอดภัย” น้ำเสียงขอเลสเตอร์มีทั้งมีความดีใจและความกังวลที่กดทับอยู่ใต้ผิว แต่ชั่วขณะนั้นสายตาของเพื่อนทั้งสี่ค่อย ๆ หันมาที่โมนีก้า เด็กสาวผมม่วงครามตาสีเทาเงินที่ไม่คุ้นหน้า แววตาของพวกเขามีทั้งความสงสัยและระแวดระวัง วินเซนโซเลิกคิ้วอย่างนักประดิษฐ์ที่กำลังวิเคราะห์ “คนของใครหรอครับ…?” ลูคัสขยับมือไปใกล้ดาบที่ไม่มีอยู่ อิซิเลียจ้องเขม็งราวจะประเมินค่าจากพลังงานรอบตัว ฮารุโตะเพียงยิ้มบางอย่างสุภาพ แต่แฝงความระแวง

โมนีก้าไม่แม้แต่จะหันมาตอบ เธอกำลังจดจ่อกับเสียงฝีเท้าลาง ๆ ในระยะไกลมากกว่า ความกังวลหนักหน่วงในอกทำให้ดวงตาเย็นเฉียบ “ตอนนี้ไม่มีเวลาคุยเรื่องนี้” เลสเตอร์เป็นคนตัดบท เขายืนขึ้นแม้บาดแผลยังร้าว “เธอคือคนที่ช่วยพวกเรา เดี๋ยวค่อยเล่า” เสียงทุ้มหนักแน่นบอกทุกคนให้เชื่อฟังโดยไม่เปิดช่องให้ซักถาม ในสายตาของโมนีก้าแม้เพื่อนของเลสเตอร์จะมองเธอด้วยสายตาไม่ไว้ใจ แต่เธอไม่สนใจ สถานการณ์ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้น

หลังจากทุกคนตื่นกันหมดแล้วโมนีก้าสูดลมหายใจลึกเพื่อกดความกังวลที่ตีขึ้นมาจนแน่นอก เธอค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วกวักมือให้เลสเตอร์และเพื่อน ๆ ที่เพิ่งได้สติ “ไปกันเถอะค่ะ” น้ำเสียงของเธอสั้นห้วนแต่ฟังดูอ่อนโยนพอจะกระตุ้นให้คนที่ยังมึนงงขยับตัวได้ เธอขยับนิ้สไปในแหวนดาราจรัสก่อนจะดึงแผนที่ศูนย์วิจัยออกมาอย่างรวดเร็ว แผ่นใสที่เต็มไปด้วยเส้นทางซับซ้อนส่องแสงในความมืดของอุโมงค์ เส้นสีน้ำเงินที่เธอเธอบอกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุดในการหลบหนี

เด็กสาวก้าวนำหน้าด้วยท่วงท่ามั่นคง ร่างเล็กแต่ก้าวเท้าหนักแน่นจนคนอื่นสัมผัสได้ว่าเธอไม่ได้แค่เดิน แต่กำลังนำทางจริง ๆ เธอไม่เอ่ยคำใดระหว่างเดิน สายตาจับจ้องแผนที่และตรวจตราเส้นทางที่มืดมิด ดวงตาเทาเงินสะท้อนแสงไฟจากแหวนเป็นประกายเย็นจัด

ด้านหลัง เลสเตอร์เดินช้าแต่ไม่หยุด เขาคอยประคองวินเซนโซที่ยังทรงตัวไม่เต็มที่ มืออีกข้างพาดไหล่ฮารุโตะไว้เป็นจังหวะ ความรู้สึกของความเจ็บปวดแล่นไปตามแขนและสีหน้าแต่เขายังคงฝืนยืนตรง เสียงฝีเท้าของเขาหนักแน่นพอจะทำให้เพื่อนทั้งสี่รู้สึกว่ามีกำแพงปกป้องอยู่ข้างหลัง วินเซนโซที่ก้มหน้าตลอดเวลา ขอบตายังคล้ำจากฤทธิ์ยากล่อมประสาท เขาพยายามจะเอ่ยคำพูดติดตลกตามนิสัยแต่ได้แค่เสียงหายใจสั้น ๆ “ออกไปแล้ว…ผมขอกาแฟสักแก้ว…คงสวรรค์สุด ๆ” เสียงพร่าทำให้เลสเตอร์บีบไหล่เขาเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ

ส่วนอิซิเลียแม้ร่างกายของเธอจะยังสั่น แต่สายตาสีเทานั้นคมกริบราวกับจะอ่านทุกความคิดของทุกคนได้ เธอกอดหัวกะโหลกอย่างอลันไว้แน่นและพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “นี่ไม่ใช่เวลาของกลางคืน…แต่เราต้องรอด” น้ำเสียงเย่อหยิ่งแต่แฝงความหวั่นไหว เธอเหลือบตามองโมนีก้าที่เดินนำอยู่ด้านหน้า แววตาเริ่มเปลี่ยนจากระแวงเป็นยอมรับในความเด็ดเดี่ยวของเด็กสาวปริศนาผมม่วงคราม

ลูคัสยังคงเป็นคนเดียวที่พยายามพยุงตัวขึ้นตรงเต็มความสูง เขาเดินตามด้วยจังหวะทหาร แม้บาดเจ็บแต่ใบหน้าคมยังเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น “อย่าอ่อนแอ...” เขาพึมพำเหมือนให้คำสัตย์สาบานกับตัวเองมากกว่าจะพูดให้ใครฟัง ด้านข้างของเขามีฮารุโตะที่กำลังก้าวอย่างระมัดระวัง มือหนึ่งเกาะผนังอีกมือคอยช่วยวินเซนโซ เขายังยิ้มอ่อนประคองเพื่อนทั้งที่แววตาแฝงความเจ็บ “อีกนิดเดียว…แล้วเราจะได้เห็นท้องฟ้าสักที” เสียงใสของเขาเป็นเพียงประกายเล็ก ๆ ในความมืด แต่กลับให้กำลังใจได้ดีกว่าคำปลอบใด ๆ

เสียงรองเท้ากระทบพื้นคอนกรีตชื้นเย็นดังสะท้อนในอุโมงค์ โมนีก้ากระชับแผนที่แน่นเมื่อเลี้ยวผ่านทางแคบไปยังบันไดเหล็กที่นำขึ้นสู่ชั้นบน เธอหันกลับมามองทุกคนเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาเทาเงินกวาดผ่านใบหน้าที่ซีดเซียวและเต็มไปด้วยบาดแผล แล้วพยักหน้าให้เลสเตอร์เป็นสัญญาณว่าทางข้างหน้าปลอดภัย เลสเตอร์สบตาเธอเพียงครู่ เห็นความเด็ดเดี่ยวในดวงตาของเด็กสาวที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะพบเจอในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงบีบไหล่วินเซนโซแน่นขึ้นแล้วเร่งฝีเท้าให้ทันคนนำทางผมม่วงครามที่เดินนำพวกเขาไปสู่ความรอดทีละก้าวในความมืดที่ยังเต็มไปด้วยอันตราย

แต่ทว่าก่อนที่จะถึงปากทางสิ่งที่เกิดขึ้นคือนรกของทั้งหกคน เสียงไซเรนสีแดงสว่างวาบทั่วทางเดินพร้อมประกาศสั้นห้วนเป็นภาษาที่แม้แต่โมนีก้าฟังไม่ออก แต่โทนเสียงกลับกรีดเฉือนประสาทประหนึ่งคำสั่งปิดตาย “Warning system self-destruction initiated. Evacuation protocol engaged. Countdown: fifteen minutes.” ความเงียบในหัวระเบิดทันทีที่เสียงถัดมาสะท้อนอยู่ในอุโมงค์ แสงไฟฉุกเฉินกระพริบเป็นจังหวะเร่งเร้าเหมือนหัวใจที่เต้นรัว

โมนีก้าหยุดกะทันหัน ปากทางออกอยู่ตรงหน้าแต่กลับถูกประตูเหล็กหนาปิดตายสนิท ไม่มีช่องว่างให้ขยับ เสียงกลไกล็อกซ้ำดัง กึก หนักหน่วงราวกับตรึงความหวังทั้งหมดไว้ เธอกัดฟันแน่นจนขากรรไกรสั่น ดวงตาเทาเงินไล่หาทางอื่นอย่างร้อนรนแต่เจอเพียงผนังคอนกรีตเย็นชืด “หลับตาลงไปซะ ทุกคนเลย” เสียงเธอเฉียบคมกว่าที่ตั้งใจจนสะท้อนก้องในอุโมงค์ วินเซนโซกับลูคัสหันมองด้วยสายตาฉงนแต่เมื่อเห็นประกายเอาจริงในแววตา พวกเขาก็รีบทำตาม ฮารุโตะยกมือบังหน้า อิซิเลียแม้ทำหน้าหงุดหงิดก็ยอมปิดตาแต่ยังเหลือบตามองเล็กน้อยด้วยความอยากรู้

โมนีก้าหันไปหาอิซิเลีย “เธอ…คอยหยิบเสื้อผ้าฉันให้ทีนะ อย่าให้ใครเปิดตาก่อนที่ฉันจะพูด” น้ำเสียงสั่นเพราะทั้งความเครียดและความอาย เธอสูดลมหายใจลึกหนึ่งครั้งก่อนปลดปล่อยพลังสายเลือดเทพเซเรสในตัว เสียงกระดูกขยับดังกรอบแกรบร่างกายของเธอหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว แขนขาลู่ลงเหมือนน้ำที่ไหลไปตามแรงบีบ เศษเสื้อผ้าหลุดร่วงกระจายลงพื้นในทันที กลายเป็นร่างเล็กพอจะลอดช่องระบายอากาศด้านล่างได้

เลือดสูบฉีดทั่วใบหน้าของโมนีก้า ความร้อนแล่นขึ้นจนแก้มของเธอแดงจัดราวกับถูกไฟลวก แต่ไม่มีเวลาให้ลังเล เธอคลานผ่านช่องว่างเหล็กแคบที่แม้เด็กก็ยังต้องเบียดตัวอย่างง่าย ๆ เพราะตัวเล็กเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ ความเย็นจากเหล็กสัมผัสผิวเปลือยเปล่าของเธอเป็นความอับอายที่แทบเผาไหม้ใจ

อีกฝั่งของประตู เธอทิ้งตัวลงพื้นหอบหายใจ มือสั่นเทาแต่ยังควานหาแผงควบคุมล็อกฉุกเฉิน นิ้วกดรหัสที่ขโมยมาได้อย่างรวดเร็ว ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงระบบปลดล็อกดังขึ้นพร้อมไฟเขียวที่สว่างวาบ ประตูเหล็กค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ ราวกับเยาะเย้ยเวลาที่เหลือไม่ถึงสิบสองนาที ก่อนที่โมนีก้าจะรีบคว้าเสื้อผ้าที่อิซิเลียส่งมาให้ผ่านช่องเล็ก ๆ แล้วรีบสวมอย่างลนลาน พลางตะโกนกลับเข้าไป “ใครลืมตา ฉันฆ่าจริงนะ!” น้ำเสียงข่มขู่แต่สั่นระริกเพราะความอับอาย

เลสเตอร์ที่แม้จะปิดตาแต่ยืนใกล้ที่สุดกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น เขากัดริมฝีปากไม่ให้เสียงเล็ดลอด วินเซนโซหลุดหัวเราะหึเบา ๆ ก่อนโดนลูคัสลงศอกเตือน ฮารุโตะยกมือไหว้ท่วมหัวทั้งที่ยังหลับตา “ผมสัญญาไม่มองครับ!”

เมื่อเสื้อผ้าถูกจัดเรียบร้อย โมนีก้าผลักประตูจนเปิดกว้างแล้วโบกมือเรียกทุกคน “ไปได้แล้ว” น้ำเสียงกลับมาเด็ดขาด เธอก้าวถอยหลังให้ทางอย่างรวดเร็ว เลสเตอร์เป็นคนแรกที่ประคองเพื่อนๆ ผ่านประตูออกมา แววตาสีฟ้าลึกมองเธอเพียงเสี้ยววินาทีที่ผสมทั้งความทึ่ง ความห่วง และรอยยิ้มที่พยายามซ่อน เสียงไซเรนยังคงกรีดร้องตามหลัง แต่ตอนนี้เส้นทางสู่การหนีตายเปิดออกแล้ว และโมนีก้าก็ยืนรออยู่ตรงนั้น ใบหน้าแดงจัดแต่สายตาแข็งกร้าว ประกาศชัดว่าถึงจะอับอายแค่ไหน เธอก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อพาทุกคนออกไปให้ได้

ในตอนที่ทุกคนออกมาจากตัวเหมืองที่กลายเป็นสถานีวิจัยที่จะโดนทำลาย อากาศหนาวจัดของยามอาทิตย์ไม่มีวันตกปะทะผิวทันทีที่พวกเขาออกจากปากทางเหมือง เสียงไซเรนจากด้านในยังคงกรีดร้องราวกับเสียงคร่ำครวญของสิ่งก่อสร้างที่กำลังจะดับสูญ แต่ท่ามกลางความมืดและแสงเหนือสีเขียวเรืองรอง กลับมีร่างชายคนหนึ่งยืนพิงราวเหล็กอยู่ตรงทางลาด ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมดำยาวลากพื้นลู่ตามลม เส้นผมสีเข้มถูกรั้งไปด้านหลังเผยให้เห็นดวงตาสีเทาเข้มที่วาววับราวกับกลืนทุกแสงสว่าง

เขายกเคียวขนาดใหญ่ขึ้นพาดบ่าอย่างสบาย ๆ มืออีกข้างถือสมุดบัญชีเล่มหนาสีดำเก่าเหมือนผ่านกาลเวลามาหลายศตวรรษ ใบหน้าคมสันมีรอยยิ้มล้าหลังที่คล้ายทั้งเหนื่อยหน่ายและขบขัน “โหดจริง ๆ พวกเธอ เล่นเอาบางคนถึงตาย…ดูเหมือนข้ามีงานต้องทำเพิ่มอีกแล้ว” น้ำเสียงทุ้มนุ่มแต่แฝงความเย็นเฉียบ เสียงสะท้อนกลับรอบพื้นที่รกร้างราวกับลมหนาวพัดผ่านกระดูก

โมนีก้าชะงักเท้า หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกถึงแรงดันในหู ความหนาวไหลย้อนขึ้นกระดูกสันหลังแม้จะเพิ่งผ่านไฟนรกในสถานีวิจัยมา เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่สัญชาตญาณบอกว่านี่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา เลสเตอร์เองก็ก้าวมาข้างหน้าอย่างระแวดระวัง แต่ก่อนที่ใครจะพูดชายคลุมดำกลับเหลือบตามาที่โมนีก้าแล้วเอ่ยแซวเสียงเรียบ “ไม่ต้องกังวล เมื่อกี้ข้าเห็นไม่ชัดหรอก…ถั่วงอกยังไม่โตเลย”

โมนีก้าหน้าแดงวาบในทันที ความทรงจำถึงตอนลอดประตูโดยไร้เสื้อผ้าผุดขึ้นมาเหมือนมีใครเปิดภาพซ้ำ เธอกำหมัดแน่นจนเล็บจิกผิว “นี่…! คุณ!!” เสียงเธอสั่นระริกทั้งโกรธทั้งอาย ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะแห้งเย็นเหมือนเสียงเคียวเสียดโลหะ “เล่นเอาหนีความตายได้ แต่ก็ยังน่ารักพอให้ล้อ” เขาก้าวออกจากเงามืด แสงเหนือสะท้อนใบหน้าคมเข้มที่ทั้งหล่อเหลือเชื่อและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

วินเซนโซที่พึ่งฟื้นจากฤทธิ์ยากล่อมประสาทกระซิบถามเลสเตอร์เสียงเบา “เขาเป็นใครกัน…”

เลสเตอร์ขยับธนูขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่ทันได้ตอบ ชายคลุมดำก็ประกาศด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ทรงอำนาจ “ผู้ดูเก็บเกี่ยววิญญาณ” ความเงียบตกครอบทุกคนทันทีที่อีกฝ่ายบอกเช่นนั้น ลูคัสกำหมัดแน่นสัญชาตญาณนักรบเตือนให้ระวังภัย อิซิเลียเบิกตาโพรงแต่พยายามรักษาท่าทีเย่อหยิ่ง ส่วนฮารุโตะก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวพลางยกมือจับคอเสื้อเหมือนจะปกป้องตนเองจากลมหนาว

ธานาทอสเหลือบตามองทุกคนรอบหนึ่ง ก่อนเอียงคอเล็กน้อย ดวงตานั้นเหมือนอ่านความคิดคนได้ “อย่ากลัว ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อเอาวิญญาณพวกนาย…แต่มีคน(?) หรือเปล่า แถวนี้ดันมือเปือนเลือดครั้งแรกน่ะสิ” 

เขาหยุดนิ่งราวกับกำลังชั่งน้ำหนักบางสิ่ง “แต่จำไว้ ความตายไม่เคยมีความยุติธรรม หน้าที่ของข้าคือหยุดวิญญาณไม่ให้กลับมา ไม่ว่าพวกเจ้าจะเป็นลูกครึ่งเทพหรือมนุษย์ ข้าก็ต้องทำ” ธานาทอสปรายตามองเลสเตอร์แล้วแสยะยิ้มบาง ๆ แต่ไม่พูดอะไร ก่อนที่เขาจะเหมือนลอยตัวพุ่งเข้าไปในเหมืองทันที ทิ้งไว้แค่ความเงียบ

ในจังหวะนั้นลมเหนือที่พัดแรงขึ้นเหมือนกระชากทุกเสียงให้เงียบหายไป โมนีก้ายืนนิ่งอยู่ท่ามกลางหิมะและเงาสีเหลืองนวลเรืองรองของท้องฟ้า คำว่า มือเปื้อนเลือด ที่ธานาทอสทิ้งเอาไว้ก้องสะท้อนในหัวของเธอราวกับระฆังที่ไม่มีวันหยุด ดวงตาสีเทาอ่อนของเด็กสาวค่อย ๆ ลดต่ำลงไปมองที่มือของตัวเอง นิ้วเรียวซีดสั่นระริกเหมือนกำลังปฏิเสธความจริง แต่รอยเลือดแห้งกรังที่ยังติดอยู่ตามร่องเล็บคือคำยืนยันที่โหดร้ายเกินกว่าจะปฏิเสธได้

โลกทั้งใบรอบตัวเธอค่อย ๆ จางสีลง เหลือเพียงขาว ดำ และเงาเทาเย็นเยียบ เสียงหอบหายใจของเพื่อน ๆ กลายเป็นเสียงที่ห่างไกลราวกับถูกดูดกลืนไปในความว่างเปล่า ความทรงจำระหว่างการต่อสู้ผุดขึ้นทีละฉาก ภาพกราดิอุสที่ฟาดลงบนร่างศัตรู เสียงร้องสั้น ๆ ที่เธอเคยกดทับไม่ให้ฟัง ทั้งหมดไหลกลับมาพร้อมกันจนเหมือนมีใครเอามีดกรีดหัวใจ

“โมนีก้า…” เสียงเลสเตอร์เรียกเบา ๆ ดังขึ้นข้างหู เขายื่นมือมาจับไหล่เธอ แต่เด็กสาวไม่ขยับแม้แต่น้อย ร่างกายชาเหมือนถูกตรึงอยู่กับพื้น หัวใจเต้นแรงแต่เหมือนไม่มีเลือดไหลเวียน

อิซิเลียขมวดคิ้วแน่น ความเย่อหยิ่งที่มักใช้ป้องกันตัวเองหายไปสิ้น “เธอช็อก…ต้องเรียกสติเดี๋ยวนี้” เด็กสาวโลลิต้าเอื้อมมือไปจับมือโมนีก้าอย่างลังเลแต่ก็ไม่ปล่อย และคนที่เข้าชาร์จคนต่อไปคือฮารุโตะเขาเดินมาตรงหน้าโมนีก้า ดวงตาสีเขียวเต็มไปด้วยความห่วงใย “หายใจลึก ๆ นะครับฟังเสียงพวกเรานะ หนึ่ง…สอง…หายใจเข้าลึก ๆ” เขานับช้า ๆ พร้อมทำท่าหายใจให้ดู

เลสเตอร์กดไหล่เธอเบา ๆ จนเธอเริ่มรับรู้ถึงแรงสัมผัส ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทมี่ห้ามไม่ได้และยังไม่หาย “นี่…ฟังฉัน โมนีก้า เธอไม่ได้ทำผิด เธอปกป้องพวกเรา เธอทำเพื่อให้ทุกคนมีชีวิตรอด” เปลือกตาของโมนีก้ากระพริบช้า ๆ เสียงรอบตัวเริ่มกลับมาเป็นสีสันทีละน้อย มือที่สั่นค่อย ๆ คลายออกจากกำแน่น แม้ใบหน้ายังซีดเผือดแต่แววตาที่พร่าเลือนเริ่มมีประกายสะท้อนจากแสงเหนือเล็กน้อย น้ำตาหนึ่งหยดร่วงลงบนหิมะสีขาวแตกกระจายเป็นวง

เลสเตอร์เบิกตากว้างทันทีที่เห็นโมนีก้าสั่นระริกในภาวะที่ยังไม่ฟื้นจากความช็อก น้ำตาของเธอเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลยสักครั้ง เลสเตอร์ก้าวเข้าไปข้างหน้าอย่างไม่คิด แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาจะเอื้อมแขนไปหาเธอทั้งสองข้าง ดวงตาสีเทาของเด็กสาวก็หันมาจ้องสบกับเขา ก่อนที่มือเรียวซีดจะยกขึ้นมากั้นกลางระหว่างทั้งสองไว้แน่น ริมฝีปากซีดสั่นเอ่ยเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ “ขอเวลาฉันหน่อยนะ…แค่สักพัก”

เลสเตอร์ชะงัก คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงนั้น ไม่แน่ใจว่านี่คือโมนีก้าที่เขาเพิ่งสู้เคียงบ่าเคียงไหล่มาด้วยกัน หรืออีกบุคลิกหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในร่างเดียวกัน เขาถอยออกมาครึ่งก้าว หัวใจยังคงเต้นแรงเพราะความห่วงใยแต่ก็เลือกจะเคารพคำขอของเธอ

วินเซนโซที่ยืนพักเหนื่อยอยู่ข้างหลังเลสเตอร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเจือความประหลาดใจ “คนนี้? ใครหรอ?” เขาพึมพำเบา ๆ พอให้เพื่อนในทีมได้ยินแต่ไม่ได้เอ่ยถามตรง ๆ สายตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มยังจับจ้องโมนีก้าที่เอาแต่ก้มหน้า อิซิเลียที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล เงาของชุดโกธิคโลลิต้าปลิวไปตามแรงลม ดวงตาสีเทาเย็นจัดจ้องเด็กสาวปริศนาที่เพิ่งช่วยชีวิตพวกเธอ “ไม่คิดว่าจะมีคนที่สู้ได้แบบนั้นแล้วช็อคขนาดนี้นะ…น่าสนใจ” น้ำเสียงเย่อหยิ่งแต่แฝงความสงสัยอย่างจริงจัง

ลูคัสก้าวมาใกล้เลสเตอร์อย่างระวัง แม้ร่างสูงยังอ่อนแรงจากการถูกกักขัง แต่เขามองโมนีก้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “เธอกับเลสเตอร์คือคนที่ช่วยเราออกมาใช่ไหม” เขาถามเสียงเรียบแต่ไม่ได้คาดหวังคำตอบ ฮารุโตะที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มขยับเข้ามาใกล้เลสเตอร์เพื่ออยู่กับเขาเหมือนกัน น้ำเสียงร่าเริงปนกังวลหลุดออกมาเบา ๆ “คนนี้…คนจากค่ายฮาล์ฟบลัดหรอครับ? อ่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ เราไม่กัด”

โมนีก้ายังคงก้มหน้าหลบสายตาของทุกคน ร่างเล็กสั่นเบา ๆ แต่ไม่ได้ถอยหนี เธอสูดลมหายใจยาวพยายามควบคุมอารมณ์ที่ยังตีกันในอก เสียงสัญญาณเตือนการทำลายตัวเองของสถานีวิจัยที่ยังดังอยู่ไกล ๆ กลายเป็นเพียงเสียงพื้นหลังที่ไร้ความหมายในตอนนี้ เลสเตอร์เหลือบมองเพื่อนทั้งสี่คนแล้วกลับมามองเธออีกครั้ง เขาอยากเอื้อมมือไปปลอบโมนีก้า อยากบอกให้เธอไม่ต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียว แต่สายตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ของโมนีก้าทำให้เขาได้เพียงแต่รอ

ท่ามกลางลมหนาวและเงาแสงเหนือ ทุกคนยืนล้อมอยู่รอบเด็กสาวปริศนาโดยที่ไม่มีใครเอ่ยถามชื่อ เธอเป็นเพียงผู้ช่วยชีวิตและเป็นปริศนาที่เริ่มตระหนักว่าอาจมีความหมายมากกว่านั้น ในขณะที่โลกภายนอกยังคงเต็มไปด้วยภัยคุกคามที่รออยู่เบื้องหน้า ตอนนี้ทั้งหมดออกมาจากสถานีนั้นแล้ว ทุกคนปลอดภัย แต่โลกยังไม่ปลอดภัย…เลยสักนิด

Lester Papadopoulos

ในที่สุดก็ช่วยเพื่อนได้สักที ทั้งสี่คนบาดเจ็บและ่อ่อนแรง แต่ยังไม่ตาย แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว ตอนที่พวกเราหนีออกมา โอเค จะไม่เล่าเรื่องนี้แล้วกันเดี๋ยวโมนีก้ารู้แล้วเธอจะหงุดหงิด แต่หลังจากนั้นทุกคนได้พบกับเทพเลตัส หรือธานาทอส เลสเตอร์รู้ว่าเขามาทำไม แต่การที่เทพเลตัสบอกโมนีก้าว่าเธอมือเปื้อนเลือดครั้งแรกทำให้โมนีก้าช็อค และเธอเหมือนพยายามคุมสติของตัวเอง ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าควรจะทำอะไรต่อ ต้องรักษาเพื่อน ๆ ทั้งสี่คนให้หายดี หรือจะทำยังไงกับโมนีก้า ไม่รู้สิเอาเป็นว่าตอนนี้พักก่อนดีกว่า

[หลบหนีออกจาก ภายในศูนย์วิจัยชั้นบนของสถานีวิจัย องค์กร LoNex ใต้ดินเหมืองไจแอนท์ สำเร็จ]

[ช่วยเหลือ วินเซนโซ อิซิเลีย ลูคัส และฮารุโตะ สำเร็จ]

[พบ เทพเลตัส]

[อยู่ในช่วง Cool Down]

[จบ ช่วงที่ 11-15: การเปิดโปง (The Revelation)]

Moneka M. Blossom

...บ้าจริง ๆ เลย ตั้งสติไว้สิโมนีก้า ใครมันจะไปตั้งสติได้วะ? 

[God-49] ธานาทอส (เลตัส)

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของเทพ +25

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 26 : พักผ่อนและฮิวใจ

วันที่ 21 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 01.00 น. เป็นต้นไป ณ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา

ภายในห้องพักโรงแรมที่อบอุ่นตัดกับอากาศเย็นจัดของเมืองเยลโลว์ไนฟ์ แสงไฟสีขาวนวลสะท้อนบนผนังไม้สีน้ำตาลอ่อน กลิ่นสบู่และผ้าปูที่นอนสะอาดลอยคลอในอากาศ วินเซนโซนั่งเอนหลังบนโซฟาอย่างหมดแรง ฮารุโตะกำลังนั่งพันผ้าพันแผลที่แขนตัวเอง ลูคัสยืนพิงกรอบหน้าต่างมองหิมะตกเงียบ ๆ ส่วนอิซิเลียก็นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตัวเล็กคอยเหลือบสายตาเช็กอาการของทุกคนในทีม

แต่ตรงมุมห้อง โมนีก้านั่งนิ่งบนเตียงใหญ่ ผมยาวสีม่วงครามเข้มปรกข้างแก้ม ดวงตาสีเทาไม่มีประกายอย่างที่เคย ทั้งที่เป็นคนออกเงินค่าห้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เธอกลับเงียบผิดปกติราวกับกำแพงหนา ๆ ถูกสร้างขึ้นรอบตัว เลสเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะกลางเห็นแบบนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น เพราะโมนีก้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เดินทางออกมาจากเหมืองไจแอนท์ เขาลุกขึ้นเดินไปหยุดตรงหน้าเธอ “ออกไปคุยกันหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่ไม่ใช่คำสั่ง มีเพียงความห่วงใยที่ฟังแล้วไม่อาจปฏิเสธได้

วินเซนโซที่เตรียมหลับเหลือบตามองเลสเตอร์แวบหนึ่งแต่ไม่ได้พูดอะไร อิซิเลียยักไหล่ราวกับไม่สนใจ ส่วนลูคัสขยับตัวหลบทาง ฮารุโตะส่งยิ้มบาง ๆ เหมือนจะให้กำลังใจ เลสเตอร์จึงพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณแล้วพาโมนีก้าออกไปยังระเบียงไม้ด้านนอก

ทันทีที่ประตูปิด เสียงในห้องเงียบสนิท เหลือเพียงเสียงลมหนาวพัดหิมะกราวกราว โมนีก้ายืนพิงราวระเบียง มองท้องฟ้าที่ยังสว่างจนแทบไม่เห็นม่านแสงเหนือ เธอยังไม่พูดอะไร เพียงแต่กอดอกแน่นเหมือนพยายามกักเก็บบางอย่างไว้ข้างใน เลสเตอร์ยืนข้าง ๆ เธอแต่เว้นระยะพอให้เธอหายใจ เขามองใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอแล้วเอ่ยเบา ๆ “ฉันรู้ว่าเธอยังปรับตัวไม่ได้และเผลอแบกอะไรไว้เยอะตั้งแต่เจอฉันนะ โมนีก้าเรื่องในเหมือง…มันหนักมากใช่ไหม”

โมนีก้าหันมามองเขาเล็กน้อยที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้นสายตาสั่นไหวแต่ยังพยายามเก็บอารมณ์ “ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นใครด้วยซ้ำ เลสเตอร์ ฉันฆ่าคน…ฉัน…ฉันไม่อยากจำภาพพวกนั้นเลย…คนนะเลสเตอร์ ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่จะสลายหายเป็นฝุ่น…คนมีศพนะเลสเตอร์” เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบเป็นลมหายใจ

เลสเตอร์ก้าวเข้ามาอีกนิดใกล้เธอ ดวงตาสีฟ้าลึกของเขาสงบนิ่ง “เธอทำในสิ่งที่ต้องทำเพื่อให้พวกเรารอด ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น และไม่มีใครจะมาตัดสินเธอ”

“แต่ฉันตัดสินตัวเองไม่ได้” โมนีก้าสะอื้นเบา ๆ แต่ยังยืนตัวตรงไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

เมื่อเห็นดันนั้นเลสเตอร์ก็ยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนจะวางลงบนไหล่ของเธออย่างระมัดระวัง “ฟังฉันนะ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เธอคนเดียว เธอไม่ได้อยู่คนเดียวตั้งแต่แรก พวกเรารอดมาเพราะเธอนะ ฉันรอดมาเพราะเธอ” เสียงของเขานุ่มลึกแต่หนักแน่น “ต่อให้โลกภายนอกมองเธอว่าเป็นอะไร ฉันก็เห็นเธอเป็นคนที่ยื่นมือช่วยเหลือโดยไม่ลังเล และนั่นคือสิ่งที่ฉันเลือกจะจำ”

คำพูดนั้นเหมือนปลดล็อกบางอย่าง โมนีก้ากัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเริ่มพร่า เธอพยายามหันหน้าหนีแต่เลสเตอร์ก้าวเข้ามาใกล้อีก เขาไม่แตะต้องมากไปกว่านั้นทำเพียงยืนอยู่ตรงนั้นให้เธอรู้ว่าไม่ได้มีแค่เธอที่ยืนสู้กับความมืด

ระเบียงไม้ของโรงแรมเยลโลว์ไนฟ์ยังคงเงียบงัน ลมหนาวพัดผ่านจนผิวแก้มของโมนีก้าแดงจัด เสียงอาทิตย์คลอแสงเหนือที่แผ่วสั่นอยู่บนท้องฟ้าเหมือนจะไกลเกินเอื้อม เธอยืนพิงราวระเบียง น้ำตาคลอเบ้าแต่ไม่ไหลออกมา ริมฝีปากเม้มแน่น มือเล็กสั่นจนเลสเตอร์ต้องก้าวเข้ามาใกล้โดยไม่พูดอะไร โมนีก้ายังคงหันหน้าหนีเขาเล็กน้อย และพูดต่อด้วยเสียงสั่นเครือ 

“พวกเดมิก็อด…ต้องเจออะไรแบบนี้ตลอดเลยเหรอ” ดวงตาสีเทาเอ่อไปด้วยน้ำใสที่ไม่ยอมไหล เธอพยายามยิ้มแต่ริมฝีปากกลับสั่น “ฉันอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกเลย สองวันที่ฉันอยู่กับนาย…มันเหมือนกระชากฉันออกจากโลกที่เคยอยู่ กระชากฉันออกจากคำว่าเด็กไฮสคูล กระชากฉันออกจาก…” เสียงเธอสั่นจนขาดหายไป

เลสเตอร์เงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่ตอบคำถามแรก เพราะเขารู้ดีว่าคำตอบไม่มีวันปลอบใจเธอในตอนนี้ได้ ดวงตาสีฟ้าของเขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นของเธอแล้วเอ่ยเบา ๆ “โมนีก้า…” เด็กสาวส่ายหัวเมื่อได้ยินเขาที่พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มไหล “ทำไมถึงไม่มีเวลาให้ฉันเสียใจเลย ทำไมต้องเข้มแข็ง…ฉันก็แค่เด็กอายุสิบห้าเอง ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้”

เลสเตอร์ค่อย ๆ บีบไหล่ของเธออย่างระมัดระวังเพิ่มแรงให้เธอรู้ ความอุ่นจากฝ่ามือสั่นไหวเพียงเล็กน้อยเพราะลมหนาว “ไม่มีใครสมควรต้องเจอเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นเดมิก็อดหรือใครก็ตาม” เขาก้มมองเธอ ดวงตาลึกซึ้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่พูดออกมา “เธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลา ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ใหญ่ต่อหน้าฉัน เธอแค่…เป็นโมนีก้าก็พอ” คำพูดนั้นเหมือนประตูที่ถูกเปิดออก โมนีก้าสะอื้นเฮือกแรก น้ำตาไหลพรั่งพรูลงมาทันที ร่างเล็กสั่นสะท้าน เธอพยายามจะเช็ดแต่น้ำตากลับยิ่งไหล เลสเตอร์ไม่รอช้าอีกแล้วเขาก้าวเข้ามาโอบกอดเธออย่างอ่อนโยน แขนแข็งแรงแต่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง “ร้องเถอะ ปล่อยมันออกมา ฉันอยู่ตรงนี้”

โมนีก้าซุกหน้าลงกับอกของเขาเสียงสะอื้นดังตัดกับเสียงลม เธอปล่อยน้ำตาออกมาเหมือนเด็กหญิงที่เพิ่งยอมรับว่าตัวเองเจ็บปวดจริง ๆ เลสเตอร์ลูบหลังเธอช้า ๆ ไม่เร่ง ไม่ปลอบด้วยคำพูดที่ฟังดูสวยงามเกินจริง แค่ยืนอยู่ตรงนั้นให้เธอรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว

ภายในห้องด้านใน วินเซนโซที่นอนหลับแต่อาจจะไม่เต็มตื่น ฮารุโตะ ลูคัส และอิซิเลียยังคงรออยู่ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กสาวปริศนาที่พาพวกเขารอดตายชื่ออะไร แต่เสียงสะอื้นที่ลอดเข้ามาทางประตูระเบียงทำให้ทุกคนได้แต่เงียบและมองหน้ากันอย่างเข้าใจ ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ว่าชื่ออะไร ได้โดนรับน้องจากโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้หนักหนานักและในที่สุดก็ได้เวลาที่เธอจะวางมันลงสักพัก

ลมหนาวจากริมทะเลสาบพัดผ่านระเบียงไม้ของโรงแรมเยลโลว์ไนฟ์จนม่านโปร่งในห้องสั่นเบา ๆ กลางวันที่ไม่มีคืนทำให้ท้องฟ้าสว่างจ้าแต่บรรยากาศกลับเย็นเยียบ โมนีก้าซบหน้าลงกับอกของเลสเตอร์ น้ำตาที่กลั้นไว้ทั้งคืนทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก เสียงสะอื้นสั่นเครือบดบังเสียงลมจนหมด เธอพยายามยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้เสียงเล็ดลอด แต่ไหล่เล็กก็สั่นระริกจนเลสเตอร์รู้สึกถึงแรงสั่นนั้นผ่านฝ่ามือที่โอบหลังเธอไว้

เลสเตอร์ก้มลงกระซิบเสียงต่ำ “ไม่ต้องกลั้น” น้ำเสียงอบอุ่นแต่เจือความเศร้าที่เขาไม่อาจพูดได้ เขารู้ว่าเด็กสาวตรงหน้าพึ่งผ่านเรื่องราวที่เกินกว่าที่ใครวัยสิบห้าควรเจอ เลือด ความตาย ความหวาดกลัว สิ่งที่เขาเองก็อยากปกป้องทุกคนจากมันแต่ก็รู้ดีว่านี่คือโลกของลูกครึ่งเทพที่ไม่มีใครเลือกได้

โมนีก้าร้องอยู่ครู่ใหญ่จนในที่สุดเสียงสะอื้นเริ่มแผ่วลง เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีเทาเงินที่เจือแดงจากน้ำตาเป็นประกายสั่นไหว เส้นผมสีม่วงครามปลิวไหวตามลม เสี้ยวหน้าเด็กสาวที่ดูอ่อนแอแต่พยายามฝืนยืดตรง เลสเตอร์ค่อย ๆ ใช้มือเช็ดคราบน้ำตาที่ข้างแก้มให้เธอโดยไม่พูดอะไร “ฉันนึกว่า…แค่ช่วยเพื่อนนายแล้วมันจะจบ” เสียงของโมนีก้าเบาแทบเป็นกระซิบ “แปลว่า…เราต้องเดินทางต่อใช่ไหม”

เลสเตอร์ชะงักไปชั่วขณะ ดวงตาสีฟ้าของเขาหลบเลี่ยงก่อนพยักหน้าช้า ๆ “ใช่” เสียงเขาเต็มไปด้วยความหนักใจ “เธอกลับไปค่ายจูปิเตอร์ได้นะระหว่างนี้ให้พวกฉันจัดการเอง เธอสลัดเรื่องพวกนี้ทิ้งได้…โมนีก้า เธอไม่จำเป็นต้องแบกมันไปด้วย” เด็กสาวส่ายหัวทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ดวงตาที่เปียกน้ำแต่แฝงความดื้อรั้นฉายแววชัด “ไม่ได้หรอก” เสียงสั่นแต่หนักแน่น “นายยังบาดเจ็บ เพื่อนนายก็ยังไม่หายดี จะให้ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ยังไง” เธอกัดริมฝีปากตัวเองเหมือนกลัวเสียงจะสั่นอีก

เลสเตอร์มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลนั้นอย่างเงียบ ๆ เขายกมือขึ้นวางบนศีรษะของเธอ ลูบเบา ๆ เหมือนจะปลอบเด็กเล็ก “เธอไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ใหญ่เกินวัยเพื่อจะอยู่ตรงนี้นะโมนีก้า” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม “สิ่งที่เธอทำจนถึงตอนนี้…มันมากเกินพอแล้ว เธอช่วยชีวิตพวกเรา ช่วยผม เธอกล้าหาญกว่าที่คิด” โมนีก้าหลุบตาลงตอนที่โดนลูบหัว มือที่กำชายเสื้อของเขาคลายออกเล็กน้อย ความร้อนจากฝ่ามือของเลสเตอร์บนศีรษะทำให้หัวใจที่สั่นไหวเริ่มสงบลงทีละน้อย “พักสักหน่อยเถอะ…ฉันจะอยู่ข้างเธอ”

โมนีก้าหลับตาลงรับคำพูดนั้น ลมหายใจที่เคยสั่นไหวค่อย ๆ กลับมาเป็นจังหวะปกติ แม้จะยังมีน้ำตาเกาะขอบตา แต่ในแววตาของเธอเริ่มปรากฏประกายมุ่งมั่นอีกครั้ง เหมือนเด็กสาวที่เพิ่งเรียนรู้ว่าแม้โลกจะโหดร้าย แต่ก็ยังมีคนหนึ่งที่เธอไว้ใจได้จริง ๆ ภายในห้องวินเซนโซที่พึ่งตื่นเต็มตา ลูคัสที่พยายามซ่อนอาการบาดเจ็บ ฮารุโตะที่คอยเช็ดเลือดจากแผลเพื่อน และอิซิเลียที่นั่งนิ่งฟังเสียงลม ทั้งสี่คนยังคงไม่รู้ชื่อของเด็กสาวที่พาพวกเขาหนีตาย แต่จากแววตาที่มองผ่านประตูระเบียง พวกเขารู้เพียงว่าเธอคือเหตุผลที่ทุกคนยังมีชีวิตอยู่ตรงนี้

ลมเย็นของเมืองเยลโลว์ไนฟ์พัดกระทบกระจกหน้าต่างห้องพัก ทำให้ม่านโปร่งสั่นไหวเบา ๆ โมนีก้ายังอยู่ตรงตูระเบียง เธอสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ถอยออกจากอ้อมกอดของเลสเตอร์ เธอเชิดหน้าขึ้น แม้ดวงตาจะยังมีรอยแดงจาง ๆ แต่ประกายในนั้นเริ่มกลับมานิ่งและเด็ดเดี่ยวมากขึ้นกว่าเดิม เสียงของเธอเบาแต่มั่นคง “เลสเตอร์…ถ้าต่อไปฉันรับไม่ไหว แล้วคนที่ออกมาไม่ใช่ฉัน แต่เป็นอีกบุคลิกหนึ่งของฉัน สัญญานะว่านายจะไม่ว่า”

เลสเตอร์สบตาโมนีก้าอย่างนิ่งลึก แววตาสีฟ้าสะท้อนทั้งความกังวลและความจริงจัง เขาพยักหน้าโดยไม่รีรอ “ฉันจะไม่ว่า แต่จะตามเธอกลับมาเอง ไม่ว่าจะเป็นใคร ฉันจะพาเธอกลับมาให้ได้” คำพูดนั้นหนักแน่นจนโมนีก้าหลุบตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ ที่แม้จะสั่นเล็กน้อยแต่ก็ดูอบอุ่นพอจะทำให้แก้มของเธอขึ้นสีชมพูอ่อน

โมนีก้าสูดหายใจอีกครั้งเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา “เราต้องเตรียมการ ฉันมีเอกสารแผนการของพวก LoNex อยู่ในนี้” เธอชูแหวนดาราจรัสที่ซ่อนเอกสารไว้ “เราจะช่วยกันดูข้อมูล จัดการทุกอย่างให้พร้อมก่อนที่พวกมันจะขยับตัวอีก” เลสเตอร์พยักหน้าตอบรับเธอช้า ๆ

โมนีก้าสบตาเขาอีกครั้ง คราวนี้เป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ดูเข้มแข็งกว่าที่เคย ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าห้อง รอยเท้าของเธอบนพื้นไม้ดังแผ่วเบาแต่มั่นคง เมื่อเธอเปิดประตู ทุกสายตาภายในห้องพักก็มองมาทางเธอแทบพร้อมกัน วินเซนโซนั่งเอนพิงโซฟาด้วยท่าทีสบายแต่แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย ลูคัสยืดตัวตรงแม้ยังมีผ้าพันแผลที่แขน ฮารุโตะที่กำลังเช็ดเลือดแห้งออกจากมือชะงักมอง ส่วนอิซิเลียยังคงนั่งไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้ในมุมห้อง ใบหน้าขาวซีดแต่ดวงตาสีเทาคมกริบจับจ้องอย่างประเมิน

ภายในห้องพักที่อบอุ่นกว่าความหนาวเย็นภายนอก โมนีก้าก้าวออกมายืนกลางห้องดวงตาสีเทาเงินทอดมองสมาชิกที่นั่งพักอยู่บนโซฟาและเก้าอี้รอบห้อง ทุกคนมีบาดแผลจากการต่อสู้ให้เห็นชัด แต่ยังพยายามนั่งตัวตรง เธอสูดลมหายใจเล็กน้อยแล้วเอ่ยแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงใสแต่มั่นคง “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม เป็นเดมิก็อดสายเทพเซเรส และมีสายเลือดของเทพเจนัสอยู่ในตัวด้วยค่ะ ตอนนี้สังกัดกองร้อยที่ 2 ค่ายจูปิเตอร์”

คำพูดยังไม่ทันจบลูคัสซึ่งนั่งพิงพนักเก้าอี้พลันขมวดคิ้ว ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องเธออย่างประเมิน “เพิ่งมาหรือเปล่า? เพราะผมก็อยู่กองร้อยที่สอง แต่ไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย” น้ำเสียงทุ้มจริงจังแบบทหารฟังดูไม่ใช่การตำหนิ แต่เต็มไปด้วยความสงสัย

โมนีก้าพยักหน้ายอมรับไม่คิดจะอ้อมค้อม “ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งเข้าค่ายจูปิเตอร์ได้ 14 วันค่ะ” 

คำตอบนั้นทำให้สายตาของทุกคนในห้องเปลี่ยนไปทันที ทั้งวินเซนโซ อิซิเลีย และฮารุโตะต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว ฮารุโตะถึงกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ส่วนอิซิเลียที่นั่งไขว้ขาบนเก้าอี้ในชุดโกธิคโลลิต้าสีดำเพียงยกคิ้วอย่างเย่อหยิ่งแต่แฝงความสนใจ “แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ” วินเซนโซเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ น้ำเสียงนุ่มทุ้มมีเสน่ห์แต่แฝงความตื่นเต้น

เลสเตอร์ที่ยืนพิงผนังเพราะพึ่งเข้ามาในห้องตามโนีก้าจึงเป็นฝ่ายตอบแทน “ผมทำพิธีอัญเชิญโบราณครับ เพื่อให้ความช่วยเหลือมาถึงเร็วที่สุด โชคดีที่มันทำงานได้จริง…เลยส่งโมนีก้ามา”

คำตอบนั้นทำให้ลูคัสขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคมยังจับจ้องโมนีก้า “พิธีอัญเชิญงั้นเหรอ…โชคชะตานี่ช่างโหดร้ายจริง ๆ ถึงได้โยนเด็กใหม่มาอยู่กลางภารกิจแบบนี้” น้ำเสียงฟังดูเหมือนทั้งตำหนิและเห็นใจในคราวเดียวกัน โมนีก้าหลุบตาลงเล็กน้อยตอนที่ได้ยินลูคัสเอ่ยแบบนั้น เธอระบายยิ้มบางที่ดูทั้งเหนื่อยและมุ่งมั่น “ก็คงอย่างนั้นค่ะ แต่ถ้าฉันมาแล้ว ก็จะทำให้ดีที่สุด”

เมื่อบรรยากาศเริ่มคลายลง วินเซนโซจึงเป็นคนแรกที่เอนตัวมาข้างหน้า รอยยิ้มอบอุ่นฉายบนใบหน้า “งั้นผมเริ่มก่อนละกัน วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต เดมิก็อดบุตรแห่งวัลแคน กองร้อยที่ 4  ช่างซ่อมบำรุงประจำทีม…กับหน้าที่หากาแฟดี ๆ ให้เพื่อน ๆ” น้ำเสียงมีเสน่ห์เจือรอยขี้เล่นจนโมนีก้าหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย

ต่อมาคืออิซิเลียที่นั่งกอดหัวกะโหลกเล็กชื่ออลันไว้ในตัก เธอเชิดคางเล็กน้อย เสียงใสแต่นิ่ง “อิซิเลีย โดมินิคัส กองร้อยที่ 1 สืบสายเลือดจากเทพีน็อกซ์…จำชื่อฉันไว้ก็พอ” แววตาคมกริบกวาดมองโมนีก้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมิน แต่ก็มีประกายที่ไม่ใช่การปฏิเสธ

ลูคัสเป็นคนต่อไป เขาตั้งหลังตรงแม้บาดแผลที่แขนยังมีผ้าพัน “ลูคัส อควินัส เดมิก็อดบุตรแห่งมาร์ส กองร้อยที่ 2 เหมือนเธอนั้นแหละ” เขาพูดสั้น ๆ แต่เสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ “หวังว่าคราวหน้าจะได้เห็นฝีมือเธอในสนามที่ชัดกว่านี้นะ”

ฮารุโตะที่นั่งพิงพนักโซฟาอยู่หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นโบกทักทาย “ฮารุโตะ ฮิกะ บุตรแห่งอพอลโล่ กองร้อยที่ 5 แพทย์สนามครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณโมนีก้า” น้ำเสียงร่าเริงจนอบอุ่น ขัดกับบาดแผลตามร่างกายที่ยังเห็นรอยช้ำอยู่ชัด 

โมนีก้ากวาดตามองแต่ละคนอย่างตั้งใจ ความเหน็ดเหนื่อยจากการโดนทรมารและการต่อสู้ยังฉายอยู่บนใบหน้าของทุกคน แต่ในความเหนื่อยนั้นกลับมีประกายของความเป็นพวกพ้องที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เธอก้มศีรษะเล็กน้อย “ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ…จากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” คำตอบนั้นทำให้เลสเตอร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าลึกมองเธอด้วยความรู้สึกบางอย่าง

หลังจากนั้นโมนีก้าก็เดินไปนั่งพิงโซฟาพร้อมกางเอกสารที่เพิ่งดึงออกมาจากมิติแหวนดาราจรัส กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจากการรักษาบาดแผลเพื่อน ๆ ยังคลุ้งอยู่ในอากาศ เธอเหลือบตามองเลสเตอร์ที่ยืนเก๊กเงียบอยู่ข้างเตียงก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่น้ำเสียงเจือความห่วง “จะเก๊กอีกนานไหม ไปช่วยรักษาเพื่อนสิ” น้ำเสียงแม้ฟังดูเรียบแต่กลับมีแรงบังคับนุ่มลึกจนเลสเตอร์ต้องถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลอย่างจำใจ

เมื่อเลสเตอร์เริ่มดูแลบาดแผลของวินเซนโซ ลูคัส และฮารุโตะ โมนีก้าก็เริ่มภารกิจของตน เธอค่อย ๆ วางเอกสารหลายชุดลงบนโต๊ะไม้หน้าห้อง กระดาษบางแผ่นยังมีคราบเลือดและฝุ่นเหมืองติดอยู่ เธอไล่นิ้วเรียงลำดับแฟ้มแล้วเอ่ยเสียงชัด 

“ระหว่างที่ทุกคนพักรักษาตัว ฉันจะสรุปข้อมูลที่ได้มาให้ฟังค่ะ องค์กร LoNex มีเป้าหมายใช้พลังงานของเอเรบัสเพื่อสร้างสิ่งที่เรียกว่าดวงอาทิตย์สีดำ…เรายังไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการอะไรกันแน่ สิ่งเดียวที่แน่ชัดคือพลังงานนี้กำลังถูกส่งไปยังใจกลางกรุงโรม” ห้องทั้งห้องเงียบกริบเมื่อคำว่า โรม หลุดจากปากเธอ วินเซนโซที่กำลังให้เลสเตอร์พันผ้าพันแผลถึงกับยกคิ้วสูง “ใจกลางโรมงั้นหรือ…ถ้าพวกมันส่งพลังงานไปถึงจริง ผลลัพธ์คงน่ากลัวกว่าที่คิด” น้ำเสียงของเขานุ่มแต่แฝงความกังวล

ลูคัสที่นั่งหลังตรงแม้ผ้าพันแผลจะรัดแน่นก็พยักหน้าช้า ๆ “ถ้าเป็นการขนส่งพลังงานปริมาณใหญ่ เส้นทางที่ปลอดภัยและควบคุมได้มากที่สุดคือทางเรือ…ฉันเดาว่าพวกมันต้องใช้ท่าเรือหลักในยุโรปเป็นจุดพัก”

อิซิเลียที่นั่งไขว่ห้างพร้อมหัวกะโหลก ‘อลัน’ ในตักเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาสีเทาเย็นเฉียบวาววับ “แต่ถ้าเป็น LoNex ฉันไม่เชื่อว่าพวกมันจะเดินเกมง่าย ๆ อาจมีเส้นทางซ้อนอีกชั้น หรือใช้ภาพลวงตาเพื่อปกปิดเป้าหมาย” ฮารุโตะที่ยืนพิงผนังด้านข้างแม้จะยังมีรอยช้ำตามแขนก็ยกมือแตะคางคิดตาม “ถ้าจะตามรอยพลังงานคงยากนะครับ ต้องมีเวลาเตรียมตัวหนักเลย” น้ำเสียงของเขายังคงร่าเริงแม้สถานการณ์จะตึงเครียด

โมนีก้าพยักหน้ารับทุกความคิดเห็นแล้วสรุปเสียงหนักแน่น “ดังนั้นเป้าหมายต่อไปของพวกเราคือหาทางติดตามเส้นทางพลังงานที่ถูกส่งไปโรม ฉันคิดว่าพวกมันจะต้องเริ่มเคลื่อนย้ายเร็ว ๆ นี้ ต้องดูที่เอกสารเพราะมันก็เยอะพอสมควร เราจำเป็นต้องหาทั้งแผนที่เส้นทางเรือและจุดพักพลังงานระหว่างทาง ถ้าสามารถระบุได้ เราจะมีโอกาสหยุดพวกมันก่อนที่ดวงอาทิตย์สีดำนั่นจะเสร็จสมบูรณ์”

เลสเตอร์ที่กำลังพันผ้าพันแผลให้ลูคัสเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าส่องประกายท่ามกลางแสงไฟอุ่น “แผนนี้เสี่ยง แต่ถ้าเราไม่ทำก็จะไม่มีวันรอด” เขากวาดตามองทุกคนทีละคนก่อนจะหยุดที่โมนีก้า “เราจะไปด้วยกัน” เสียงพยักหน้าตอบรับจากสมาชิกทั้งสี่ดังขึ้นแทบพร้อมกันที่ได้ยิน

บรรยากาศอุ่นจากฮีตเตอร์ตัดกับลมหนาวนอกหน้าต่าง กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อยังคลุ้งอยู่ในอากาศ เลสเตอร์นั่งพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยล้า สายตาสีฟ้าคมกริบกวาดมองเพื่อนทั้งสี่ที่ยังมีผ้าพันแผลตามตัว สีหน้าของพวกเขายังซีดเซียวเกินกว่าจะฟื้นได้ด้วยการพักเพียงอย่างเดียว เขาเม้มปาก ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มที่เริ่มกลับมามีน้ำหนัก “แผลพวกนี้…ต้องใช้เวทมนตร์รักษาจริง ๆ แล้วแหละ ถ้าไม่ทำ พวกเขาจะลุกขึ้นเดินเยอะ ๆ ไม่ไหวแน่”

 

โมนีก้าที่กำลังตรวจดูเอกสารแผนการของ LoNex เงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยิน ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนความไม่พอใจ “เดี๋ยวก่อน นายพึ่งรักษาฉันไปเมื่อวานก่อนเองนะเลสเตอร์ ถ้าฝืนอีก นายจะ…” เธอกัดริมฝีปากไม่อยากพูดคำว่าแย่ลงออกมา 

เลสเตอร์ยักไหล่เหมือนเป็นเรื่องเล็ก ทั้งที่รอยฟกช้ำและบาดแผลตามแขนยังสดใหม่ “ฉันไหว อาจจะสลบไปสักสามสี่วันก็เถอะ แต่คุ้ม ถ้าพวกเราจะออกเดินทางได้เร็วขึ้น” โมนีก้าลุกพรวดจนเก้าอี้ลั่น เธอจ้องตาเขาเหมือนจะลุกขึ้นไปขวาง “เลสเตอร์! ฟังฉันนะ—”

แต่เลสเตอร์กลับยกมือขึ้นเล็กน้อย ขัดจังหวะเธอด้วยรอยยิ้มกวน ๆ แบบที่เป็นเอกลักษณ์ “คราวนี้ขอดื้อบ้างไม่ได้หรือไง โมนีก้า? เธอเองก็รู้ว่าเพื่อนเราจำเป็นต้องหายเร็วที่สุด ถ้าพวกเขาแข็งแรงพอ เราก็มีโอกาสทำภารกิจต่อได้ดีเลยนะ” เสียงของเขาฟังดูร่าเริง แต่ในดวงตากลับมีประกายมุ่งมั่นจริงจัง โมนีก้ากัดฟันแน่นมองหน้าเขาความเป็นห่วงทำให้เธออยากเถียงจนใจจะขาด “แต่นายเองก็—”

“ฉันรู้ว่าตัวเองเสี่ยงแค่ไหน” เลสเตอร์พูดทับอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น “แต่ฉันเชื่อว่าตอนนี้พวกเขากลับมาพร้อม เราก็มีทีมที่สมบูรณ์ เราจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จได้แน่นอน”

วินเซนโซที่นั่งอยู่บนเตียงอีกฝั่งยกคิ้วพลางยกถ้วยกาแฟอุ่นขึ้นจิบ แม้สีหน้าจะซีดแต่ก็ยังมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ดูเหมือนนายจะดื้อกว่าฉันซะอีกนะ เลสเตอร์” ฮารุโตะหัวเราะเบา ๆ เสียงใสแม้ใบหน้ามีรอยช้ำ “ก็อย่างที่เขาพูดนั่นแหละครับ คุณโมนีก้า เราไม่มีเวลาให้แผลมันหายเองจริง ๆ”

ลูคัสที่กำลังนั่งหลังตรงเหมือนนักรบในสนามรบพยักหน้าเชื่องช้า “การรักษาเวทมนตร์เป็นสิ่งที่จำเป็น ถ้าเราอ่อนแอศัตรูจะได้เปรียบ” อิซิเลียที่นั่งไขว่ห้างกอดหัวกะโหลกอลันไว้ในตักเหลือบตามองเลสเตอร์แล้วหัวเราะในลำคอ “ในที่สุดก็มีคนที่กล้าดื้อแข่งกับฉันเสียที…ทำไปเถอะถ้าคิดว่าทำได้”

โมนีก้าหันมองหน้าแต่ละคน ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนทั้งความกังวลและการยอมจำนน เธอสูดลมหายใจลึก ปล่อยให้มือที่กำแน่นคลายลง “ถ้าฉันห้ามไม่ได้…ก็อย่าให้ฉันต้องเห็นนายทรมานมากกว่านี้ล่ะ” น้ำเสียงเธอสั่นเล็กน้อยแต่ยังคงแข็งแรงพอที่จะเอ่ยต่อ “สัญญาว่าจะตื่นเร็ว ๆ ได้ไหมล่ะ” เลสเตอร์ยิ้มบาง ๆ ทั้งที่เหงื่อซึมตามไรผม “สัญญา” เขาตอบสั้น ๆ แต่สายตาที่สบกับเธอมีทั้งความดื้อรั้นและความอ่อนโยนปะปนกัน

หลังจากนั้นในห้องพักของโรงแรมที่เยลโลว์ไนฟ์ เสียงฮีตเตอร์ดังหึ่งคงที่ตัดกับความหนาวนอกหน้าต่าง โมนีก้านั่งคุกเข่าอยู่บนพรมโดยมีเอกสารกองหนึ่งวางเกลื่อนอยู่ตรงหน้า แสงไฟส้มอุ่นจากโคมข้างหัวเตียงทำให้เส้นผมสีม่วงครามของเธอเปล่งประกายราวกับไหมเงิน เธอพยายามตั้งสมาธิอ่านข้อมูลที่ขโมยมาจากศูนย์วิจัย ทั้งที่หัวใจยังเต้นแรงเพราะเป็นห่วงชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง ด้านหลัง เลสเตอร์กำลังใช้พลังรักษาบาดแผลให้เพื่อนทั้งสี่คน เสียงลมหายใจของเขาหนักและถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เหงื่อเกาะตามไรผมจนหยดลงที่พรม ข้อมือสั่นเล็กน้อยเมื่อยกมือไปแตะร่างเพื่อนแต่ละคนเพื่อส่งพลัง โมนีก้าต้องกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้หันไปมอง เธอรู้ว่าหากเธอเผลอมองเขา ความเป็นห่วงจะทำให้เธอหยุดทำงานทันที

เสียงกระดาษถูกพลิกเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อโมนีก้าเจอแผ่นเอกสารที่มีตราประทับ LoNex และแผนผังเส้นทางขนส่ง เธอรีบก้มลงอ่าน ดวงตาสีเทาเงินฉายแววตื่นตระหนก “มอนทรีออล…ท่าเรือริมแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์” เธอพึมพำก่อนเงยหน้ามองทุกคน “พวกมันจะขนพลังงานของเอเรบัสขึ้นเรือบรรทุกไปโรมในอีกสองสามวันข้างหน้า ที่ท่าเรือมอนทรีออลค่ะ มันเป็นศูนย์กลางขนส่งตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่ของแคนาดาตะวันออกสู่ยุโรป”

วินเซนโซที่นอนพิงหมอนตะแคงหันมามองตาโต แม้จะบาดเจ็บแต่ยังคงคารมดี “พวกเราจะตามมันไปได้ยังไง เรือขนส่งของ LoNex ไม่ใช่จะซื้อตั๋วขึ้นตามสบายเหมือนรถไฟนะ” อิซิเลียที่นั่งกอดหัวกะโหลกอลันบนตักขมวดคิ้ว “ไม่ใช่เรื่องง่ายแน่…ถ้าพวกมันใช้เส้นทางนี้ ต้องมีการป้องกันเข้มกว่าศูนย์วิจัย”

ลูคัสที่ยังนั่งหลังตรงเหมือนนักรบกำลังคำนวณในใจ “เราต้องมีเรือหรือเครื่องบินส่วนตัว ไม่งั้นไม่มีทางไล่ทัน” เสียงเลสเตอร์ดังขึ้นจากเตียง แม้จะฟังดูแผ่วราวกับคนกำลังจะหมดแรง “โทร…นักบิน…” เขาหอบหายใจหนักแต่ยังพยายามพูดต่อ “เบอร์อยู่…ในกระเป๋าฉัน…บอกให้เตรียมเรือ…”

ทุกคนหันขวับไปทางเตียง เห็นเลสเตอร์โงนเงนเหมือนจะล้ม โมนีก้ารีบลุกพรวดแทบจะพุ่งไปหาเขา “เลสเตอร์!”

ชายหนุ่มพยายามยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มกวน ๆ ที่จางราวกับภาพเลือน “แค่หลับ…ไม่ต้องห่วง…” คำพูดขาดห้วงก่อนที่ร่างของเขาจะฟุบลงไปกับหมอนทันที โมนีก้าหัวใจแทบหยุดเต้น เธอก้าวฉับ ๆ ไปข้างเตียงทันทีแต่ฮารุโตะที่นั่งใกล้กว่าเอื้อมมือมาหยุดเธอไว้ เขาเอานิ้วแตะชีพจรที่ข้อมือของเลสเตอร์ ตรวจลมหายใจแล้วพยักหน้า “ไม่เป็นไรครับ เขาแค่หลับ ร่างกายใช้พลังเกินเหตุและคงเครียดมานานเกินไป ต้องพักยาวหน่อย”

เสียงถอนหายใจดังจากทุกคนรอบห้องความตึงเครียดคลายลงทันที โมนีก้าทรุดตัวนั่งข้างเตียง มือสั่นเล็กน้อยแต่ค่อย ๆ วางลงบนผ้าห่มที่คลุมเลสเตอร์ เธอพูดเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ “ขอบคุณนะ…พักเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง”

วินเซนโซพิงหัวกับกำแพงยิ้มบาง “เด็กคนนี้ดื้อไม่แพ้เลสเตอร์เลยนะ”

อิซิเลียกลอกตา “ดื้อกันทั้งคู่ต่างหาก”

ลูคัสถอนหายใจยาว “แต่ก็ดีแล้ว ที่เขาทำให้เรายังยืนอยู่ตรงนี้ได้”

ฮารุโตะยิ้มอ่อนมองโมนีก้าอย่างเห็นใจ “พวกเราจะช่วยกันครับ คุณไม่ได้สู้คนเดียว”

โมนีก้าหันมามองเพื่อนใหม่ทั้งสี่ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าที่แม้จะยังซีดจากความกดดัน แต่ในดวงตากลับมีประกายมุ่งมั่น “วันนี้พักผ่อนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเราจะหาเส้นทางและแผนกันต่อ” ในขณะที่เลสเตอร์หลับใหลอย่างสงบ เสียงลมหนาวนอกหน้าต่างยังคงพัดกระทบกระจก เสมือนเป็นจังหวะเตือนว่าภารกิจยังไม่จบ แต่ในค่ำคืนนี้ ทุกคนในห้องเล็ก ๆ แห่งนี้ได้ก้าวข้ามความสิ้นหวังไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว

Lester Papadopoulos

Z z zzZZ  Z z  Z Z  Z (หลับเป็นตายไปสัก 5 วัน) 

Moneka M. Blossom

โมนีก้าและทุกคนเดินทางมาที่โรงแรมในเมือง โมนีก้าเป็นคนออกเงินค่าห้องให้ คราวนี้เลสเตอร์ได้ให้กำลังใจโมนีก้า เขารู้ว่าเธอควรที่จะมีคูลดาวน์ความรู้สึกของเธอ และเมื่อโมนีก้าเข้มแข็งเธอก็พร้อมทำงานต่อ เลสเตอร์คอยรักษาเพื่อน ๆ ไปด้วยระหว่างที่โมนีก้าและทุกคนอ่านเอกสาร เขาเตือนเพื่อน ๆ ไว้ว่าจะสลบหลังจากนี้ และพอได้รู้ว่าต้องใช้เรือ เขาเลยบอกให้พวกเธอติดต่อเพื่อนสนิทของเขาให้เตรียมเรือไว้ให้ก่อนสลบไป เรียกว่าหลับที่ไม่ได้หลับมายาวนานดีกว่า

[เลสเตอร์ใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูเพื่อน ๆ เขาสลบไปอีก 5 วัน จะตื่นในวันที่ 25 เดือนกันยายน 2025]

[รับทราบข้อมูลต่อไป เป้าหมายการเดินทางคือ ท่าเรือมอนทรีออล ควิเบก เพื่อลงเรือตามเรือของ LoNex]

[อยู่ในช่วง Cool Down]

[สมาชิกในทีมพักผ่อนและจะเตรียมตัวออกเดินทางในช่วงเช้า]

[เริ่มต้น ช่วงที่ 16-20: การตามล่า (The Hunt for the Core)]

Vincenzo Bergamotto

(น่าจะขี้เกียจเขียนรายงานความรู้สึกอยู่ หรือถ้าจะเขียนน่าจะเขียนแค่ว่า หิวกาแฟครับหรือคิดถึงแฟน---) 

Icilia Dominicus

- 

Lucas Aquinas

-

Haruto Higa

-

โมนีก้าจ่ายเงินค่าโรงแรม 3 ห้อง ราคารวม 600 ดอลลาร์

(จ่ายแล้วจ้าคุณพี่ ไม่ต้องมาหักอีกนะ รอบนี้โอนได้แล้ว 55+)

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 26.1 : (ตอนพิเศษ) อ่านข่าวกันเถอะ (ความจริงคิดถึงหนุ่ม ๆ)

วันที่ 21 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 08.00 น. เป็นต้นไป ณ เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา

เช้าวันถัดมาในโรงแรมบรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเพียงเสียงลมเบา ๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่าง โมนีก้าตื่นเร็วกว่าทุกคนในห้อง ทั้งที่เธอนอนอยู่กับอิซิเลีย สาวน้อยโลลิต้าหน้าไม่ยอมโตจากกองร้อยที่ 1 หญิงสาวหาววอดเล็กน้อย พลางบ่นในใจว่าการได้หลับเต็มตาจริง ๆ มันทำให้สบายกว่าที่คิด ดวงตาสีเทาเงินยังหม่นเล็กน้อยแต่แฝงความสดใสแบบที่เธอเคยมี เธอขยับเดินไปที่ระเบียง ก้าวเท้าเปล่าลงบนพื้นเย็นเยียบแล้วผลักบานประตูออก สายลมหนาวพัดผมสีม่วงครามปลิวระไปตามแรงลม แสงแดดสว่างจ้าแม้จะเป็นยามเช้า แต่ในเมืองที่กลางวันแทบจะยาวนานตลอด 24 ชั่วโมงเช่นนี้ มันก็ดูไม่ต่างจากเมื่อวาน โมนีก้าเอียงตัวรับแสงยกแขนขึ้นกอดอกแล้วนั่งอึน ๆ มองเมืองที่ยังคงมีหมอกหนาวจาง ๆ คลุมอยู่

มือเล็กควักหนังสือพิมพ์เมอร์คิวรีของค่ายจูปิเตอร์ที่เธอซื้อไว้ตั้งแต่ก่อนเดินทางแต่ไม่เคยมีเวลาจะอ่านจริง ๆ มาพลิกออกจากแหวนดาราจรัส เธอไล่สายตาอ่านไปเรื่อย ๆ และพอเจอหัวข้อข่าวใหญ่ที่สุดก็ถึงกับเบิกตากว้าง

แลร์รี่ ใจป๋า! เปิดภารกิจลับ (และแจกรางวัลโคตรเด็ด!) สัมผัสวิญญาณเดมิก็อดรุ่นใหม่!

เธอรีบก้มหน้าลงอ่านรายละเอียดทุกตัวอักษรทันที ยิ่งอ่านไปก็ยิ่งทำหน้าไม่อยากเชื่อ เรื่องภารกิจพิเศษที่แลร์รี่ประกาศผ่าน Social Nectar สำหรับเดมิก็อดรุ่นใหม่ที่เพิ่งทำภารกิจคำพยากรณ์ใหญ่ครั้งแรกในปี 2025 เป็นต้นไป ต้องเขียน บันทึกการเดินทางหนา 30 หน้าเป๊ะ ๆ (หรือขึ้นไป) ส่งให้เขา ใครส่งคนแรกและถูกใจ จะได้รางวัล อิคารัส มิเรอร์ แท็บเล็ตต้นแบบสุดล้ำจากเดดาลัส

เธออ่านถึงตรงนี้แล้วแทบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา แต่กลับเป็นการบ่นแทน “ใครมันจะไปบ้าเขียนบันทึกรายงานตั้ง 30 หน้าวะ…รำคาญตายชัก” เสียงพึมพำเบาราวกับจะให้ลมฟังมากกว่าคนอื่น โมนีก้าส่ายหัวแรง ๆ พลางพับหน้ากระดาษนั้นไปแล้วเลื่อนสายตาอ่านข่าวอื่นต่อ ความจริงเธอเองก็สนใจรางวัลที่ว่า แต่แค่คิดภาพว่าต้องนั่งเขียนบันทึก 30 หน้าแบบนักเรียนทำรายงาน เธอก็อยากจะโยนหนังสือพิมพ์ทิ้งลงแม่น้ำไปให้รู้แล้วรู้รอด

ดวงตาสีเทาเงินกวาดผ่านพาดหัวถัดมา แล้วถึงกับเบิกตาเล็กน้อยเมื่อเห็นตัวหนังสือพิมพ์ตัวหนาว่า ด่วนที่สุด! แอนนาเบ็ธ เชส ประกาศศึกกับเฮอร์มีส!

“ห๊ะ…” เธออุทานเบา ๆ อย่างงง ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านรายละเอียดเต็ม ๆ เนื้อข่าวเริ่มด้วยน้ำเสียงโอ้อวดของเทพเจ้าแห่งการสื่อสารเองที่ประกาศว่าตอนนี้ แอนนาเบ็ธ เชส ธิดาแห่งอะธีน่า คือผู้นำพันธมิตรต่อต้านเทพเฮอร์มีส อย่างไม่ต้องสงสัย ด้วยเหตุผลที่ว่าเฮอร์มีสเอาแต่เขียนข่าวรัก ๆ ใคร่ ๆ ใส่สีตีไข่แบบสุด ๆ จนทำให้บรรดาเดมิก็อดหัวเราะคิกคักอยู่แต่กับข่าวซุบซิบไร้สาระ

โมนีก้าเลิกคิ้วสูง “อะไรของพวกเขาเนี่ย…”

เธออ่านต่ออย่างไม่อยากเชื่อ แอนนาเบ็ธประกาศแจกศิลากำเนิดพลัง จำนวน 5 ก้อน  ให้แก่ผู้ที่ส่งข่าวเชิงสร้างสรรค์และมีประโยชน์แก่ค่าย เป็นการเกทับรางวัลของเฮอร์มีสที่เคยเสนอเพียงดอกกุหลาบสีทองหนึ่งดอก ให้กับผู้ส่งข่าวเฮอร์มีสเองก็ไม่พลาดจะบ่นเป็นฉบับเต็ม บอกว่ารู้สึกเหมือนโดนแทงข้างหลัง และท้าทายว่าจะหาข่าวที่แซ่บยิ่งกว่าเดิมมาโต้กลับ

“ศิลากำเนิดพลัง…ก้อนนึงก็โคตรจะมีค่าแล้วนะ เอามาแจกทีห้าก้อนเนี่ยนะ?” โมนีก้าพึมพำ สีหน้าเหมือนกำลังพยายามหาคำอธิบายทางตรรกะแต่มันไม่เจอ เนื้อข่าวปิดท้ายด้วยแฮชแท็กยาวเหยียดทั้ง #พันธมิตรต่อต้านเฮอร์มีส #แอนนาเบ็ธจัดเต็ม #ศิลากำเนิดพลังปะทะดอกกุหลาบ และ #สงครามข่าวสาร พร้อมคำลาท้ายฉบับเฮอร์มีสที่ยิ่งอ่านก็ยิ่งทำให้เธอปวดหัว 

โมนีก้าถอนหายใจแรงจนแก้มป่อง “โอ้ยยยย…ไม่เข้าใจเลยเว้ย สาบานว่าฉันกำลังอ่านข่าวจริง ๆ อยู่ ไม่ใช่นิตยสารกอสซิปโรงเรียน…” เธอบ่นพลางกลอกตา พูดจบก็พลิกหน้ากระดาษต่อทันทีด้วยอาการหมดคำบรรยาย ราวกับอยากหาข่าวที่พอจะมีสาระหน่อยเพื่อชดเชยความวุ่นวายที่เพิ่งอ่านจบ

โมนีก้าอ่านข่าวต่อด้วยดวงตาที่ปรือเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่น แต่พอเจอพาดหัวใหญ่โตว่า เฮเฟตัส ใจดีสปอร์ต! เปิดตัวรถไฟสายประหยัด ราคาเดียว 5 ดรักม่า! เธอก็หรี่ตามองใกล้ ๆ พร้อมเสียงพึมพำ “อันนี้สิมีสาระหน่อย…”

เนื้อหาข่าวเล่าด้วยโทนเฮฮาแบบฉบับเฮอร์มีส ตั้งแต่วันที่ 15 กรกฎาคม 2025 เป็นต้นไป รถไฟราคาประหยัดสายใหม่จากเฮเฟตัสเริ่มเปิดให้บริการจริงแล้ว และยังได้ไฟเขียวจากเทพซุสให้เดมิก็อดสามารถใช้เดินทางเพื่อทำภารกิจได้ โอลิมปัสถึงกับอ้างว่าฟังเสียงบ่นของพวกเจ้าแล้ว หลังจากที่มีเสียงคร่ำครวญจากเหล่าเดมิก็อดมานานว่าโลกปี 2025 แล้วทำไมยังต้องเดินเท้าไปสู้กับอสุรกายกันอยู่

โมนีก้าไล่อ่านคุณสมบัติรถไฟสายใหม่นี้แล้วถึงกับหลุดหัวเราะแผ่ว ๆ เบา ๆ “โอลด์สคูลจริงดิ…เปิดหน้าต่างเอาลมเอาเองเนี่ยนะ…” เธอหัวเราะขมๆ ภาพในหัวคือเดมิก็อดเต็มโบกี้ต้องนั่งแหงนหน้าสู้ลมเหมือนพวกเด็ก ๆ นั่งรถสองแถว แถมเบาะยังเอนได้แค่ 20 องศา “นี่มันไม่ใช่รถไฟแล้ว นี่มันโรงเรียนสอนความอดทนชัด ๆ”

ยิ่งอ่านยิ่งเจอความพีค รถไฟวิ่ง 900 กม./ชม. เร็วกว่ารถไฟธรรมดาแต่ก็ยังช้าพอที่จะให้เหล่าอสุรกายโผล่มาขัดขวางระหว่างทาง เฮเฟตัสยังคงภูมิใจนำเสนอว่านี่แหละเสน่ห์! ทำเอาโมนีก้าเอามือกุมขมับ “จริง ๆ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการบังคับพวกเราไปต่อสู้กลางทางหรอก…โอเค ขอบคุณเฮเฟตัสที่ทำให้เดมิก็อดได้ฟรีคอนเทนต์”

เมื่ออ่านถึงตอนจบที่บอกว่าหลังใช้บริการอย่าลืมเขียนฟีดแบค เธอหลุดขำพรืดออกมาอีกครั้ง “ก็รู้อยู่แล้วว่าจะเต็มไปด้วยเสียงด่าแน่ ๆ…” จากนั้นโมนีก้าก็สะบัดมือปิดหน้ากระดาษ ปากบ่นออกมาเสียงแข็ง “แล้วทีแรกจะห้ามทำไมให้วุ่นวาย เห่อออ…ไม่เข้าใจความคิดเทพเจ้าเลยจริง ๆ” ดวงตาเทาเงินกลอกขึ้นฟ้าเหมือนกำลังจะเถียงกับคนบนโอลิมปัสโดยตรง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วใช้นิ้วพลิกไปหน้าถัดไปของหนังสือพิมพ์ทันที

โมนีก้าลากสายตาไล่จากหัวข้อข่าวลงมาจนจบในเวลาไม่ถึงสองนาทีแล้วก็ถอนหายใจยาวพรืดพร้อมกับกรอกตาอย่างชัดเจน “เหอะ…พวกเทพเจ้านี่” เธอบ่นพึมพำออกมาในลำคอ เสียงแผ่วแต่แฝงความหงุดหงิด ดวงตาสีเทาเงินไล่ไปตามบรรทัดที่เฮอร์มีสเขียนด้วยโทนเว่อร์เกินจริง ประกาศกร้าว! คำเตือนถึงเหล่าเดมิก็อด: บทเรียนจากเฟเรีย เฮย์ส ถึงภัยพิบัติเมื่อเทพีเฮคาทีบันดาลโทสะ!  แต่โมนีก้าเพียงแค่เลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อถือ เธอสะบัดผมสีม่วงครามเบา ๆ พึมพำออกมา “ไม่เห็นจะเขียนเลยว่าทำไมเฮคาทีถึงโกรธ หรือจริง ๆ สาเหตุที่แท้จริงคืออะไรกันแน่ เอะอะก็ลงโทษ…ไร้สาระสิ้นดี”

เธอยกมือขึ้นเท้าคางกับราวระเบียง ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ ไปตามจังหวะที่หัวใจเต้นด้วยความขัดใจ ปากเล็ก ๆ เอ่ยประชดกับลมหนาวตรงหน้า “ถ้าเทพพิโรธแค่เพราะอารมณ์ส่วนตัวแล้วใครมันจะอยู่รอดได้กันเล่า…ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด” ในดวงตาของเธอมีแววเหนื่อยล้าแต่ก็ยังดื้อดึง โมนีก้าไม่เข้าใจว่าทำไมข่าวนี้ถึงถูกตีพิมพ์อย่างจริงจังในหนังสือพิมพ์เมอร์คิวรีด้วยซ้ำ ริมฝีปากจึงสรุปสั้น ๆ ตามสไตล์เธอ “ข่าวไร้สาระชัด ๆ”

เมื่อกล่าวจบเธอก็ใช้ปลายนิ้วพลิกหน้ากระดาษไปทันที ไม่เสียเวลาให้กับเรื่องที่ไม่มีคำอธิบายและไม่มีประโยชน์กับภารกิจของเธอแม้แต่น้อย

ไม่นานดวงตาสีเทาเงินของโมนีก้าไล่ไปตามบรรทัดข่าวที่เต็มไปด้วยอีโมจิและถ้อยคำโอ่อ่าของเฮอร์มีส เธอนั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ตรงระเบียง ขาสองข้างแกว่งไปมาช้า ๆ พลางใช้มือตบปกหนังสือพิมพ์เบา ๆ หลังอ่านจบ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข่าวนี้อย่างกับบทหนังเลยแฮะ…จะเว่อร์ไปไหน” เสียงพึมพำของเธอแฝงรอยขำจาง ๆ เหมือนกำลังเหนื่อยใจกับลีลาของผู้เขียน

แม้เนื้อหาจะน่าสนใจ การบู๊ระห่ำของริปลีย์กับลิเลียน่า แต่สำหรับโมนีก้า มันก็แค่เรื่องไกลตัว ตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือแผนการของ LoNex และเพื่อน ๆ ที่นอนพักฟื้นอยู่ในห้องพักไม่ใช่มิโนทอร์กลางแอตแลนตา เธอส่ายหัวช้า ๆ “จะใครก็ช่าง…แต่ใครมันสอนให้พูดวิงการ์เดียมกลางสนามรบนี่นะ” น้ำเสียงเธอเจือความไม่เข้าใจปนประชด

แสงแดดยามเช้าส่องลงบนเส้นผมสีม่วงครามจนเป็นประกาย โมนีก้าพับหน้ากระดาษลงและใช้นิ้วเรียวยาวพลิกต่อโดยไม่ลังเล เธอไม่อยากเสียเวลาเก็บรายละเอียดของข่าวที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญ ความสนใจทั้งหมดของเธอคือการหาข้อมูลที่มีประโยชน์จริง ๆ ต่อภารกิจและเส้นทางที่รออยู่ข้างหน้าด้วยท่าทีเฉยชาแต่แฝงความมุ่งมั่น โมนีก้าขยับมือหมุนหน้ากระดาษอย่างคล่องแคล่ว เปิดไปยังข่าวถัดไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงราวกับบอกตัวเองว่า “ขอให้ข่าวหน้าต่อไปมีสาระกว่านี้ทีเถอะ”

ปลายนิ้วเรียวของโมนีก้าลากผ่านกระดาษข่าวชั้นต่อไป เสียงกรอบแกรบเบา ๆ ดังขึ้นท่ามกลางห้องพักโรงแรมที่ยังเงียบสงัด แสงแดดลอดผ่านม่านสีขาวบางสะท้อนกับเส้นผมสีม่วงครามของเธอเป็นประกาย ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นราวกับเตรียมใจสำหรับบทความชิ้นสุดท้ายในฉบับเดือนนี้ 

หัวข้อข่าวใหญ่ตัวโตสะดุดตา คฑาที่สาบสูญและบทสนทนากับพระเจ้า ลมหายใจระทึกจากภารกิจ “The Lost Caduceus”! เมื่อบุตรแห่งโชคชะตา แสงอาทิตย์ และเซเทอร์จอมทระนง ก้าวเข้าสู่เกมที่มีพระเจ้าเป็นเดิมพัน! 

ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของโมนีก้ากวาดอ่านตัวอักษรทีละบรรทัด ข่าวนี้แตกต่างจากข่าวอื่นที่เธอเพิ่งผ่านตาเมื่อครู่ เพราะมันไม่ได้เล่าเพียงการต่อสู้กับอสุรกายหรือการผจญภัยทั่ว ๆ ไป แต่เป็นเรื่องราวที่โยงใยกับศรัทธา ความหวัง และพรมแดนระหว่างโลกมนุษย์กับเทพเจ้าโดยตรง

โมนีก้าพลิกหน้ากระดาษอย่างตั้งใจ แววตาเธอสะท้อนความสนใจปนสงสัย ภารกิจนี้ไม่ใช่เพียงการชิงวัตถุคืน แต่ยังเปิดเผยการปรากฏตัวของโดลอส เทพแห่งคำลวง ผู้บอกใบ้ว่าปลายทางที่แท้จริงคือนิวเฮเว่น เมืองซึ่งถูกประกาศให้เป็นเขตปลอดทหารของพระเจ้าเอง และกฎสูงสุดคือห้ามใช้ความรุนแรงโดยเด็ดขาดเพราะนั่นจะเป็นการเรียกพระองค์ลงมาจัดการด้วยตนเอง

เสียงหัวใจเต้นดังในอกขณะอ่านจบ เธอพับหนังสือพิมพ์ลงช้า ๆ แล้ววางบนตัก แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามา เผยให้เห็นสีหน้าที่จริงจังของเธอมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา “นี่มันไม่ใช่ภารกิจธรรมดาเลยสักนิด… แค่คฑาหนึ่งอัน ถึงกับโยงไปถึงพระเจ้า” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แม้ข่าวนี้จะเป็นเพียงรายงานของเฮอร์มีส แต่สำหรับโมนีก้า มันสะท้อนถึงบางสิ่งที่ใหญ่เกินกว่าที่เธอเคยจินตนาการ 

การเดินทางของเธอกับเลสเตอร์และเพื่อน ๆ อาจไม่ต่างกันนัก ทุกก้าวอาจเปลี่ยนสมดุลของโลกได้เช่นกัน เธอหายใจเข้าลึกพยายามเก็บความรู้สึกหนักอึ้งนั้นไว้ในใจ ก่อนจะพลิกกระดาษต่อไปสู่ข่าวสุดท้ายของฉบับเดือนนี้ด้วยความตั้งใจเต็มเปี่ยมที่จะอ่านมันจนจบ

 

ข่าวสุดท้ายของเดือนนี้มาถึงแล้ว โมนีก้าวางหน้ากระดาษข่าวสุดท้ายลงบนตัก ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ กับพาดหัวที่ร้อนแรงราวกับกลางฤดูร้อน กาเบรียล อัลเวส รุ่นพี่สายเปย์ แจกหนัก 20 ดรักม่า! ตัวอักษรหนาแน่นเต็มไปด้วยความคึกคักจนแทบทำให้กระดาษร้อนขึ้นตาม เธออ่านเนื้อหาไปทีละบรรทัด เห็นภาพชัดเจนราวอยู่ในค่ายจริง เหล่ารุ่นน้องวิ่งวุ่น เปิดโน้ตบุ๊ก ลนลานจดบันทึก บ้างก็พยายามรีไซเคิลพล็อตนิยายเก่ามาใส่ใหม่ บรรยากาศคงเต็มไปด้วยเสียงพึมพำ เสียงหัวเราะปนเสียงถอนหายใจ เพราะรางวัล 20 ดรักม่าช่างเย้ายวนใจเกินกว่าจะปล่อยผ่านไป

เธอหลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ข่าวนี้ยังพอมีประโยชน์หน่อย อย่างน้อยก็ทำให้ทุกคนได้ขยันกันจริง ๆ” แต่รอยยิ้มเล็กนั้นกลับแผ่วลงเมื่อดวงตาของเธอทอดมองไปไกลกว่าแค่ตัวอักษรในหน้ากระดาษ ความคิดค่อย ๆ ลอยย้อนกลับไปยังสองร่างที่อยู่ห่างไกล บุตรอะพอลโล่คนอื่น ๆ ที่เคยฝากความอบอุ่นไว้ในใจเธอ

คุณบรูตัส… หนุ่มผู้มีท่วงท่าสงบนิ่ง สายตาคมเข้มที่มักมองคนตรง ๆ โดยไม่ต้องใช้คำพูดมาก ราวกับทุกถ้อยคำที่เขาพูดออกมาจะถูกคัดกรองมาแล้วอย่างรอบคอบและจริงจัง เขาเป็นคนที่ให้ความรู้สึกมั่นคงจนเธออดคิดไม่ได้ว่า ถ้าต้องหาที่พึ่งในยามลำบาก แค่ยืนอยู่ข้างเขาก็พอแล้ว เธอเผลอถอนหายใจยาว เหมือนใจจะอุ่นขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงความเข้มและภูมิฐานในตัวเขา

ส่วนพี่หยาน… เงียบเหมือนกัน แต่ความเงียบนั้นไม่ทำให้ใครอึดอัด กลับให้ความรู้สึกเรียบง่าย คลายกังวลมากกว่า เขาไม่ใช่คนที่จะหัวเราะดังหรือพูดโอ้อวด แต่เพียงแค่การอยู่ใกล้ ๆ ก็เหมือนโลกจะเบาลงหนึ่งขั้น ไม่เข้มข้นดุดันเหมือนบรูตัส แต่ก็ไม่อ่อนแอ เขาเป็นความเงียบที่พอเหมาะ พาให้ใจสงบเสมอ

โมนีก้าเอียงศีรษะเล็กน้อย แก้มขาวอมชมพูแตะต้องกับเส้นผมที่หล่นลงมา รอยยิ้มค่อย ๆ กลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างออกไป มันอบอุ่นแต่แฝงความคิดคำนึง “ถ้ากลับไปแบบครบสามสิบสองรอบ คราวนี้จะลองซื้อของไปฝากพวกเขาดูสิ… อย่างน้อยก็เป็นเครื่องหมายแทนความคิดถึง” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ราวกับกำลังสัญญาลม ๆ แล้ง ๆ แต่ภายในใจกลับตั้งมั่นจริงจัง

เธอพับหนังสือพิมพ์ลงเรียบร้อย วางไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้พลางทอดสายตาออกไปนอกระเบียง แสงอาทิตย์ยามเช้าไล้ผ่านผิวแก้ม เธอหลับตาลงชั่วครู่ ซึมซับความอบอุ่นนั้นพร้อมเสียงหัวใจที่ดังแน่นหนักขึ้นเล็กน้อย ราวกับความคิดถึงที่เธอไม่ยอมเอ่ยออกมาได้แปรเปลี่ยนเป็นแรงผลักดันให้เดินต่อไปข้างหน้า

“ได้เวลาเตียมตัวสำหรับวันนี้แล้วสินะ…เดินทางไปจัดการกับพวกองค์กรบ้า ๆ …เหอะ” โมนีก้าเอ่ยขึ้นแบบนั้นเหมืทอนกับจะหัวเราะกับโชคชะตาตัวเอง แต่เธอแค่รู้สึกว่าตอนนี้ เธอก็เข้มแข็งขึ้นมาก และเหมือนบางส่วนในใจของเธอที่ขาดหายไปด้วย…เหมือนโดนบังคับให้ต้องเดินและเติบโตขึ้น

Moneka M. Blossom

โมนีก้าตื่นเช้ากว่าคนอื่น ๆ คืนนี้เธอนอนกับคุณโลลิต้าจากกองร้อยที่ 1 เธอเลยว่างกะว่าจะมาหาข้อมูลองค์กรอะไรนั้น แต่เสือกเจอแต่ข่าวอะไรก็ไม่รู้ ก็..โอเคแหละ อ่าน ๆ ไปเถอะ เมื่ออ่านจบเธอกลับคิดถึงใครบางคน ลูกชายทั้งสองคนผู้เป็นเดมิก็อดเชื้อสายอะพอลโล่ ....คุณบรูตัสกับพี่หยานจะเป็นยังไงบ้างนะ? 

[อยู่ในช่วง Cool Down]

อ่านข่าวซุบซิบ จำนวน 7 ข่าว ข่าวละ +15 EXP หรือ 1 Point

• แลร์รี่ ใจป๋า! เปิดภารกิจลับ (และแจกรางวัลโคตรเด็ด!) สัมผัสวิญญาณเดมิก็อดรุ่นใหม่!
• ด่วนที่สุด! แอนนาเบ็ธ เชส ประกาศศึกกับเฮอร์มีส! สวมบทบาท "พันธมิตรต่อต้านเทพเฮอร์มีส" ดึงตัวเดมิก็อดรุ่นน้องให้ส่งข่าวสร้างสรรค์!
• เฮเฟตัส ใจดีสปอร์ต! เปิดตัวรถไฟสายประหยัด ราคาเดียว 5 ดรักม่า! เทพซุสไฟเขียวเดมิก็อดใช้เดินทางทำภารกิจ!
• ประกาศกร้าว! คำเตือนถึงเหล่าเดมิก็อด: บทเรียนจากเฟเรีย เฮย์ส ถึงภัยพิบัติเมื่อเทพีเฮคาทีบันดาลโทสะ!
• 🌀 ปฏิบัติการสายฟ้าฟาด! ธิดาแห่งทะเลผนึกกำลังเพื่อนสาวบุกเมืองมนุษย์! ⚔️ มหากาพย์
• 🗞️ คฑาที่สาบสูญและบทสนทนากับพระเจ้า — ลมหายใจระทึกจากภารกิจ “The Lost Caduceus”! เมื่อบุตรแห่งโชคชะตา แสงอาทิตย์ และเซเทอร์จอมทระนง ก้าวเข้าสู่เกมที่มีพระเจ้าเป็นเดิมพัน! 🌩️🕊️มิโนทอร์ที่แอตแลนต้า!
• 🌞 ข่าวเม้าท์แดดแรงประจำค่าย 🌞 ร้อนฉ่า! เทพบุตรอพอลโลคงภูมิใจ! กาเบรียล อัลเวส: รุ่นพี่สายเปย์! แจกหนัก 20 ดรักม่า!

สรุป ได้รับ +7 Point

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 27 : ใช้เงินแก้ปัญหา

วันที่ 21 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 น. เป็นต้นไป เดินทางออกจาก เมืองเยลโลว์ไนฟ์, นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ มุ่งหน้าสู่ เมืองแกรนด์ แพรรี, แอลเบอร์ตา แคนาดา

เมื่อถึงช่วง 9 โมงเช้า โมนีก้ากับเพื่อน ๆ ก็เตรียมตัวสำหรับการปรึกษาการเดินทางทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องของฮารุโตะเพราะเลสเตอร์หลับสบายอยู่บนเตียง และจะหลับไปแบบนี้อีกสัก 5 วันได้ต่อจากนี้  ห้องของฮารุโตะเต็มไปด้วยแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ความอบอุ่นในเช้าวันนี้ถูกบดบังด้วยบรรยากาศจริงจังของวงสนทนา โต๊ะกลางห้องเต็มไปด้วยแผนที่ ขีดเส้นทาง และเศษกระดาษที่จดบันทึกไว้เล็ก ๆ น้อย ๆ 

โมนีก้านั่งพับเพียบอยู่ใกล้โต๊ะตรงประตูระเบียง ใบหน้าสวยสดแต่จริงจัง ดวงตาเทาเงินสะท้อนประกายความคิด เธอเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้น "มันคงง่ายกว่ามากถ้าเราหาเส้นทางที่เหมาะสมได้ เส้นทางที่เร็วที่สุดคือรถหรือเครื่องบิน แต่ฉันรู้แล้วว่ามันเสี่ยงเกินไปเพราะเครื่องบินและรถธรรมดาเป็นเป้าชั้นดีสำหรับมอนสเตอร์ เหมือนตอนที่ฉันกับเลสเตอร์มาช่วยทุกคนเลย" น้ำเสียงของเธอนิ่งแต่แฝงความกังวล

วินเซนโซยกซดแก้วกาแฟที่เขาต้มเองขึ้นจิบก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบาย ๆ สายตาคมกริบแม้ท่าทางดูขี้เกียจ "พูดถูกนะ เจ้าพวก LoNex มันไม่ได้โง่พอจะเดินเท้า เราต้องสะกดรอยรถของมัน แต่ต้องคุมระยะห่างให้ดี อย่าให้มันจับได้ว่าเราตามอยู่ ใช้เส้นทางเดียวกันแต่ไม่จี้ติดเกินไป" น้ำเสียงชัดเจนแต่อบอุ่น ทำให้บรรยากาศคลายลงเล็กน้อย

อิซิเลียไขว้ขาเล็ก ๆ บนโซฟา ใบหน้าที่ติดความเย่อหยิ่งหันไปทางหน้าต่าง ดวงตาเทาเข้มสะท้อนแสงแดดจนดูเย็นชา "เครื่องบินตัดทิ้งได้เลย ถ้าโดนโจมตีบนฟ้า ไม่ใช่แค่พวกเรา คนธรรมดาด้วยที่จะโดนลูกหลงไปด้วย พวกเธออยากถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรหมู่หรือไง" เธอเอ่ยเสียงคมกริบ เหมือนมีดกรีดกลางอากาศ ทุกคนถึงกับเงียบไปครู่หนึ่ง

ลูคัสที่นั่งตัวตรงราวกับอยู่ในห้องประชุมกองทัพเคาะนิ้วกับโต๊ะอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย "งั้นก็ตัดสินใจไม่ยากแล้วนี่ เราจะต้องเดินทางด้วยรถ ใช้เส้นทางเดียวกับมัน แต่ต้องเตรียมยุทธวิธีเผื่อไว้เผชิญหน้าระหว่างทางด้วย พวกเราคือทหารไม่ใช่แค่เด็กวิ่งเล่น" น้ำเสียงหนักแน่นดังก้องคล้ายคำสั่งมากกว่าคำแนะนำ

ฮารุโตะยิ้มบาง ๆ แม้ในใจจะหนักอึ้ง เขาก้มลงขีดเส้นบาง ๆ บนแผนที่ด้วยปากกา ดวงตาเขียวมองเพื่อน ๆ ทีละคน "ถ้าเป็นรถ... เราสามารถจัดเป็นขบวนได้ ตำแหน่งของแต่ละคนก็จะรับผิดชอบกันไป แต่ต้องเตรียมแผนการรับมือไว้ด้วยนะครับ เผื่อมีใครเป็นอะไรกลางทาง ผมไม่อยากให้ใครลำบากเพิ่ม" เขาพูดด้วยน้ำเสียงใจดี แต่ความจริงซ่อนความกังวลที่เขาไม่ยอมเอ่ยออกมา

โมนีก้าสูดหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยตัดบทอีกครั้ง "งั้นตกลงนะคะ เราเลือกเดินทางด้วยรถ แต่อย่าลืมว่าพวก LoNex ไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา พวกมันอาจรู้ว่าเราจะตามไปตั้งแต่แรก เราต้องไม่แสดงพิรุธ ต้องทำให้เหมือนเราเป็นนักเดินทางที่เดินทางไปทางเดียวกันเฉย ๆ" รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้า แต่แววตากลับจริงจังกว่าทุกครั้ง เสียงหายใจของเลสเตอร์ที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอีกฟากห้องเป็นเพียงจังหวะเดียวที่ไม่สอดคล้องกับการสนทนา เขายังคงหลับลึก ไม่รู้ว่าการตัดสินใจสำคัญกำลังเกิดขึ้น แต่สายตาของเพื่อนทั้งสี่และโมนีก้าก็หันไปมองเขาแวบหนึ่ง เหมือนย้ำว่าถึงเขาจะไม่อยู่ร่วมวงสนทนาในตอนนี้ ทุกคนก็ยังถือว่าเลสเตอร์คือส่วนหนึ่งของทีมเสมอ

ในห้องเงียบลงอีกครั้งเมื่อทุกคนยอมรับข้อสรุปร่วมกัน แสงแดดสายสาดเข้ามาเหมือนจะตอกย้ำการเริ่มต้นใหม่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยอันตราย เสียงวินเซนโซพึมพำเบา ๆ "งั้นก็เริ่มเตรียมรถ เตรียมใจ เตรียมพร้อมทุกอย่างตั้งแต่วันนี้เลยนะ แต่ที่สำคัญคือเราต้องรู้แผนที่อย่างชัดเจนตลอดเส้นทางกันหลง"

“เฮ้อ…ถ้าพวกเราใช้มือถือธรรมดาได้ก็คงเปิด GPS ดูเส้นทางกันง่าย ๆ ไปนานแล้ว ไม่ต้องมานั่งเถียงว่าจะไปยังไงให้ปลอดภัยหรอกนะ” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนเหลือบตามอง ก่อนที่อิซิเลียจะยกมือเล็ก ๆ ของตนขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์สีดำสนิทที่มีลวดลายแสงสลัวเรืองออกมา กดหน้าจอเล่นเสียงดังแกร๊ก ๆ ต่อหน้าต่อตาแม่เด็กใหม่ผมม่วง

โมนีก้าเบิกตากว้างทันที ดวงตาเทาเงินส่องประกายงงงวยราวกับเห็นปีศาจกลางวันแสก ๆ “เดี๋ยวนะ…พวกคุณมีสมาร์ทโฟนเหรอคะ?!” เธอแทบจะโวยวายออกมา เสียงดังพอที่จะทำให้เลสเตอร์ที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวเล็กน้อยแต่ยังคงหลับสนิท ฮารุโตะหัวเราะเกาแก้มพลางหันมายิ้มให้โมนีก้า “ครับ ส่วนใหญ่มีกันทุกคนแหละ อาจไม่ใช่รุ่นล่าสุดแต่ใช้ได้แน่นอน เป็น Daedalus’s Legacy น่ะครับ เครื่องนี้กันเวทมนตร์รบกวนได้ด้วย” เขาพูดเหมือนกำลังอวดของเล่นใหม่ แม้สีหน้าจะยังคงใจดีเช่นเดิม

โมนีก้ากำมือแน่น ๆ ก่อนจะโวยวายเสียงสูง “แล้วทำไมฉันถึงยังไม่มีล่ะ! รู้มั้ยกว่าฉันจะเก็บเงินได้สักก้อนมันยากแค่ไหน! นี่พวกคุณแอบใช้กันโดยไม่บอกฉันเนี่ยนะ! แล้วเมื่อวานทำไมไม่เอาออกมาเล่นเล่าาา” น้ำเสียงงอน ๆ แต่แฝงความอิจฉาชัดเจนจนแก้มเธอขึ้นสีชมพูน่ารัก 

วินเซนโซหัวเราะเบา ๆ ขณะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มเหมือนไม่เดือดร้อนอะไร “อืม…ก็ไม่ใช่ว่าเราแอบหรอกนะ เพียงแค่เจ้าหนูยังไม่ได้ถามก็เท่านั้นเอง” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์กวน ๆ ทำเอาโมนีก้าถลึงตาใส่ อิซิเลียกดหน้าจอปิดแล้วหันมาส่ายหน้า “ช่างมันเถอะ ตอนนี้ประเด็นไม่ใช่ว่าใครมีหรือไม่มี แต่ว่าเราจะเดินทางยังไงต่างหาก ถ้าจะตามรอย LoNex หลายวัน รถต้องพร้อมพอสมควร” น้ำเสียงเย็นชาแต่เด็ดขาด

ลูคัสพยักหน้า เหมือนทหารรับคำสั่งตรง ๆ “งั้นเราคงต้องหารถสักคัน ยืมจากคนในละแวกนี้ก็ได้ ไม่ต้องพิถีพิถันมากนัก ขอแค่ทนทานและไปได้ไกลพอ” 

โมนีก้าขมวดคิ้ว หันขวับไปจ้อง “ยืม? นี่พวกคุณมีคนรู้จักที่นี่เหรอคะ?” แต่แทนที่จะได้คำตอบตามที่คิด วินเซนโซกลับยักไหล่ยิ้มมุมปากส่วนอิซิเลียพูดตรง ๆ จนเธอแทบล้มทั้งยืน

"ไม่ต้องรู้จักหรอก แค่หยิบมาใช้สักคันก็พอ”

“นั่นมันขโมยแล้วค่ะ!” โมนีก้าแทบจะกรีดเสียงขึ้นไปบนเพดาน ใบหน้าสวยขมวดมุ่นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นี้พวกเดมิก็อดทำเรื่องผิดกฎหมายกันจนชินหรือไงวะเนี้ย เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่จนทุกคนมองหน้ากันไปมาเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะ “โอเค งั้นพวกคุณไม่ต้องทำอะไรเลยนะคะ ฉันจะไปเช่ารถเอง จ่ายเงินด้วยตัวเองด้วย พวกคุณมีหน้าที่แค่ขับก็พอ!” เสียงประกาศิตของเธอทำเอาห้องทั้งห้องเงียบกริบ

วินเซนโซหัวเราะคิก พลางยกแก้วกาแฟขึ้นเชยชมราวกับฟังเพลงขำขัน ส่วนลูคัสหันไปสบตาฮารุโตะที่ยักคิ้วให้เล็กน้อยเหมือนจะบอกว่า เด็กสาวคนนี้ไฟแรงดีจริง ๆ อิซิเลียเพียงแค่ยกโทรศัพท์ขึ้นหมุนเล่นในมือเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ในสายตาที่วาววับนั้นมีรอยขำบาง ๆ ซ่อนอยู่ โมนีก้ายืนเท้าเอว มองพวกเขาทีละคนอย่างเอาเรื่อง “เอาล่ะ ถ้าเข้าใจกันแล้วก็เริ่มเตรียมของและเตรียมตัวซะค่ะ อย่ามาโบ้ยนิสัยขี้ขโมยให้ฉันอีกนะ!”

หลังจากนั้นสองชั่วโมงเสียงเครื่องยนต์ Audi Q7 สีดำสนิทดังอย่างมั่นคงเมื่อเลื่อนเข้ามาจอดตรงหน้าล็อบบี้โรงแรม แสงแดดสะท้อนกับตัวถังเงาวับราวกับมีใครขัดจนขึ้นเงาใหม่ โมนีก้าก้าวลงจากเบาะข้างคนขับประตูเปิดออกพร้อมเสียงคลิกเบา ๆ ขณะที่เจ้าของรถตัวจริงยื่นกุญแจมาให้เธอราวกับเป็นลูกค้าคนสำคัญ ก่อนจะขับรถอีกคันหนึ่งหายไปทางถนน เธอสะบัดผมสีม่วงครามที่พลิ้วเล็กน้อยด้วยท่าทีมั่นใจ ยกมือเรียกทุกคนในล็อบบี้ “มาได้แล้วค่ะ รถมาแล้วนะ” เสียงใสของเธอดังพอที่จะปลุกความสนใจของพวกหนุ่ม ๆ แม้เลสเตอร์ยังคงหลับสนิทอยู่บนโซฟาข้างลูคัสก็ตาม

วินเซนโซหัวเราะในลำคอ ขยับคิ้วของตนเองขึ้นเล็กน้อยแล้วส่งเสียงแซวทันที “อ้าว…ไม่ใช่เล่นนะ รถเยอรมันสุดหรูเชียวนี่ Q7 เลยเหรอ แม่น้องสาว ไปเอามาจากไหนเนี่ย”

โมนีก้าเชิดหน้าตอบเสียงกลั้วหัวเราะ “แล้วรุ่นนี้มันไม่ดีตรงไหนคะ?”

วินเซนโซหัวเราะเบา ๆ อีกครั้งก่อนเริ่มสาธยายยาวอย่างคนที่อินกับเครื่องยนต์ “ดีสิ…ดีมากเลยด้วยล่ะ นี่มันรถยนต์เยอรมันที่ขึ้นชื่อเรื่องความสปอร์ต เทคโนโลยีล้ำ ๆ ทั้ง Virtual Cockpit หน้าจอคู่ Dual Touchscreen ระบบนำทางแบบเต็มรูปแบบ แถมช่วงล่างแข็งแรง หนึบแต่ก็ยังนุ่มพอให้ขับทางไกลสบาย ๆ สมรรถนะเครื่องยนต์พอ ๆ กับจะลากเราไปถึงอีกซีกโลกได้เลยนะ” เขายกนิ้วโป้งให้โมนีก้า “เจ้าใจเลือกดีจริง ๆ”

โมนีก้าส่งยิ้มมุมปากแบบหยอก ๆ “ฉันก็แค่เลือกอันที่แพงสุดแล้วก็ดูดีที่สุดแหละค่ะ ไม่ได้วิเคราะห์อะไรหรอกล้อเล่นค่ะ สมถนะช่วงล่างสำหรับรถทางไกลก็ต้องประมาณนี้แหละใช่ไหมคะ อีกอย่างคุณก็รู้ว่าเจ้านี้ถึกทนขนาดไหนในค่ายของรถเยอรมัน” คำตอบนั้นทำเอาวินเซนโซหัวเราะพรืดในทันที

ฮารุโตะที่ยืนฟังมาตลอดยกสองมือขึ้นเกาหัว มองหน้าคนสองคนสลับกันพลางบ่นเสียงงง ๆ “เอ่อ…เดี๋ยวนะครับ ทั้งสองคนพูดภาษาอะไรกันน่ะครับ ผมไม่เข้าใจเลยสักนิด” ใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิมจนโมนีก้าหัวเราะตาม อิซิเลียก้าวเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ในมือ กดหน้าจอดูแผนที่แล้วพูดเสียงเรียบ “อย่ามัวเสียเวลาเลย ทุกนาทีมีค่าถ้าอยากตามรอย LoNex ให้ทัน ฉันจะนั่งหน้าข้างคนขับเองเพื่อคอยนำทาง กับเตรียมพร้อมสำหรับการสลับขับรถ”

ทุกคนเริ่มทยอยขึ้นรถตามที่ตกลง วินเซนโซนั่งฝั่งคนขับ มือใหญ่จับพวงมาลัยหนังแท้อย่างเชี่ยวชาญ ข้าง ๆ เขาคืออิซิเลียที่ยกโทรศัพท์ขึ้นเปิดระบบนำทางอย่างใจเย็น ส่วนลูคัสก็อุ้มเลสเตอร์ขึ้นจากโซฟาของล๊อบบี้โรงแรมอย่างระมัดระวัง ก่อนพยักหน้า “งั้นผมกับฮารุโตะจะนั่งกลางไว้คอยระวังรอบ ๆ เอง” เขาจัดการวางเลสเตอร์ไว้ในเบาะแถวหลังสุดข้างโมนีก้าอย่างเบามือ ร่างเล็กของเลสเตอร์ยังคงเอนพิงหลับลึก ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยเหมือนเด็ก ๆ

เบาะกลางเป็นของลูคัสกับฮารุโตะที่นั่งประจำตำแหน่ง มือรบและแพทย์สนามคอยระวังภัย ส่วนเบาะหลังสุดมีโมนีก้านั่งข้างเลสเตอร์ที่ยังหลับใหล  โมนีก้าพิงไหล่กับกระจกมองออกไปด้านนอก ใบหน้าสวยยังมีร่องรอยความงอนเล็ก ๆ จากเรื่องมือถือ แต่ในดวงตาเทาเงินกลับมีประกายคาดหวังกับการเดินทางครั้งใหม่นี้ เครื่องยนต์ Audi Q7 ค่อย ๆ ส่งเสียงคำรามต่ำ วินเซนโซเหยียบคันเร่งเบา ๆ รถจึงเคลื่อนตัวออกจากโรงแรมเข้าสู่ถนนหลักอย่างสง่างาม ราวกับประกาศว่าพวกเขาได้เริ่มต้นภารกิจครั้งใหม่แล้วอย่างแท้จริง

ระหว่างการเดินทางเสียงเครื่องยนต์ Audi Q7 ก้องต่ำ ๆ ไปตามถนนที่ทอดยาวออกนอกเมืองเยลโลว์ไนฟ์ ต้นสนสูงสองข้างทางเรียงรายราวกับกำแพงเขียวขจี ตัดกับฟ้าที่สว่างไม่เคยดับเพราะฤดูที่กลางวันยาวนานเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะคุ้นเคย ภายในรถ บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายหลังจากช่วงเช้าอันวุ่นวาย ฮารุโตะที่นั่งกลางข้างลูคัสยกตัวเอนพิงพนักเบาะ ดวงตาสีเขียวมองวิวผ่านหน้าต่าง ก่อนหันมาถามเสียงใส “ว่าแต่…รถคันนี้ค่าเช่าแพงไหมครับ?” น้ำเสียงของเขาฟังดูสนใจจริง ๆ ไม่ใช่แค่ถามไปงั้น

โมนีก้าที่นั่งหลังสุดข้างเลสเตอร์ เงยหน้าขึ้นจากการกางเอกสารบนตัก ตอบไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “รายวัน 170 ดอลลาร์ค่ะ ฉันเช่ามา 3 วัน เผื่อเอาไว้หน่อยเพราะคุณอิซิเลียบอกว่าจากที่นี่ไปถึงท่าเรือมอนทรีออลใช้เวลาประมาณ 2 วัน เลยคิดว่าขอเซฟอีกวันดีกว่า แล้วก็แจ้งบริษัทเช่าไว้แล้วว่าจะคืนรถที่ท่าเรือมอนทรีออล เขาบอกว่ามีจุดจอดประจำของบริษัทอยู่ที่นั่นพอดีด้วย ดีมากเลยค่ะ”

คำตอบทำให้ฮารุโตะตาเป็นประกาย “โห ฟังดูวางแผนรอบคอบจังครับ!” เขาหัวเราะเบา ๆ พลางยกนิ้วโป้งให้โมนีก้า

อิซิเลียที่นั่งข้างคนขับไม่ได้ละสายตาจากหน้าจอแผนที่บนสมาร์ทโฟน น้ำเสียงเรียบเย็นแต่ชัดเจนดังขึ้นตัดทุกการสนทนา “เป้าหมายแรกของเราคือเมืองแกรนด์ แพรรี รัฐแอลเบอร์ตา ระยะทาง 1,180 กิโลเมตร เวลาประมาณสิบชั่วโมงยี่สิบนาที หากไม่มีสิ่งใดขัดขวาง เมืองนั้นใหญ่พอจะให้เราพัก เติมน้ำมัน และจัดเสบียงใหม่ได้”

วินเซนโซหัวเราะเบา ๆ พลางขยับพวงมาลัยให้รถเปลี่ยนเลนอย่างนิ่มนวล “10 ชั่วโมง 20 นาที…ก็เหมาะกับการทดสอบความทนทานของเจ้านี่ล่ะนะ” เขาลูบเบา ๆ ที่พวงมาลัยหนังแท้ ก่อนหันมายักคิ้วใส่เพื่อนร่วมทาง “แต่ก่อนถึงนั่น อย่าลืมว่าใครเป็นพลขับมือหนึ่งของพวกเธอ ขับทั้งวันก็ไม่หวั่น ตราบใดที่มีกาแฟร้อน ๆ อยู่ข้าง ๆ ไว้เป็นเชื้อเพลิงนะ”

ลูคัสที่นั่งกลางพาดแขนไปด้านหลังเบาะพลางเอียงคอไปมองคนขับ “ถ้าหลับกลางทางก็ไม่เป็นมือนะวินเซนโซ นายแค่กลายเป็นศพหลังพวงมาลัยเท่านั้น” เสียงเข้มแต่มีเจตนาล้อ เสียงหัวเราะดังขึ้นจากทั้งคัน ฮารุโตะยกมือตบไหล่ลูคัส “อย่าไปแช่งสิครับ! อย่างน้อย ๆ ถ้าพี่วินเซนโซขับทั้งวันก็จะได้ถึงเร็วขึ้นไง”

อิซิเลียกดแผนที่ขยายออกมา ก่อนพูดเสียงนิ่ง “อย่าลืมว่าเราไม่ได้แค่แข่งกับเวลา แต่กำลังสะกดรอย LoNex ระยะห่างต้องพอเหมาะ ไม่ใกล้เกินไปไม่งั้นจะถูกจับได้”

โมนีก้าที่นั่งหลังสุดยกคิ้วพลางขยับผ้าคลุมไหล่ให้ตัวเอง ดวงตาสีเทาเงินกวาดมองเพื่อนทุกคนแล้วถอนหายใจเฮือก “พวกคุณนี่แหละจริงจังกันเหลือเกิน ฉันยังไม่ได้คิดถึงว่าเจอพวกนั้นจะทำยังไงเลย แค่ไปถึงแกรนด์แพรรีให้ทันก็ดีถมแล้ว” วินเซนโซหัวเราะหึ ๆ พลางเร่งเครื่องให้เสียงคำรามก้องขึ้น “อย่าห่วงเลยสาวน้อย รถเยอรมันสุดหรูพาเราไปถึงแน่ ๆ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง” เมื่อเขาพูดแบบนั้นเลสเตอร์ที่หลับอยู่ข้าง ๆ โมนีก้าขยับตัวเล็กน้อย เสียงหายใจยังคงสม่ำเสมอ ไม่รับรู้เลยว่าการเดินทางอันยาวนานเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ท้องถนนทอดยาวเบื้องหน้าเหมือนเส้นด้ายที่พวกเขาต้องไล่ตามไปสู่ชะตากรรมที่รออยู่ไกลออกไป

Lester Papadopoulos

Z z zzZZ  Z z  Z Z  Z (หลับเป็นตายไปสัก 5 วัน) 

Moneka M. Blossom

โมนีก้าปรึกษาการเดินทางกับเพื่อน ๆ ในขณะที่เลสเตอร์หลับอยู่ ทุกคนคิดเหมือนกันว่าต้องนั่งรถ แม้จะเสี่ยงแต่ก็ต้องทำแบบนั้นเพื่อความเร็วไม่งั้นตามรถพวกองค์กรบ้า ๆ นั้นไม่ทันแน่ โมนีก้าไม่อยากให้เพื่อนไปขโมยรถ เธอเลยลงทุนเช่ารถ SUV มาให้พวกเขาให้เรียบร้อย และทุกคนก็ออกเดินทางกันแล้ว

[ออกเดินทางจาก เยลโลว์ไนฟ์ ไปยัง เมืองแกรนด์แพรรี , แอลเบอร์ตา] 

[ประมาณ 1,180 กิโลเมตร ใช้เวลา 10 ชั่วโมง 20 นาที]

Vincenzo Bergamotto

ขับรถอยู่

Icilia Dominicus

ดู GPS อยู่

Lucas Aquinas

-

Haruto Higa

-

โมนีก้าจ่ายเงินค่าเช่ารถ 3 วัน ราคารวม 510 ดอลลาร์

(จ่ายแล้วจ้าคุณพี่ ไม่ต้องมาหักอีกนะ รอบนี้โอนได้แล้ว 55+)

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 28 : สุดยอดไปเลยคุณพี่

วันที่ 21 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงดึก เวลา 21.20 น. เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง เมืองแกรนด์แพรรี จนถึง เมือง เอดมันตัน รัฐแอลเบอร์ตา แคนาดา

เมืองแกรนด์แพรรีในยามสามทุ่มสว่างไสวราวกับกลางวัน ทั้งไฟถนนและแสงอาทิตย์ที่ยังไม่ตกดินสะท้อนบนกระจกหน้าต่างร้านสะดวกซื้อเล็ก ๆ ข้างปั้มน้ำมัน ผู้คนบางตาเพราะนี่คือเมืองใหญ่ที่โอบล้อมด้วยป่าและทุ่งกว้าง แต่ก็ยังมีชีวิตชีวาพอสมควรสำหรับนักเดินทางที่ผ่านไปมา หลังจากนั่งในรถสิบชั่วโมงเต็มจนรู้สึกว่าร่างแทบจะละลาย 

โมนีก้าก้าวลงจากเบาะแถวหลังสุดแล้วเหยียดแขนบิดขี้เกียจเต็มแรง หาวออกมายาว ๆ เส้นผมสีม่วงครามสะบัดพลิ้วไหวไปตามแรงลม เธอมองท้องฟ้าที่สว่างอยู่เหมือนกลางวันก่อนพึมพำกับตัวเอง “ให้ตายสิ…สามทุ่มแล้วจริง ๆ เหรอ” รู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งยังไงก็ไม่รู้

ด้านหน้ารถ วินเซนโซกำลังเติมน้ำมันอยู่ มือข้างหนึ่งถือปืนฐานเติม ข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟกระดาษที่ซื้อติดมือมาตั้งแต่ก่อนออกจากเยลโลว์ไนฟ์ “โอ้โห…ก้นชาใช่ไหมล่ะ นั่งสิบชั่วโมงเต็มแบบนี้ใครก็ไม่รอดหรอก” เขาหัวเราะเบา ๆ ส่งสายตามาแซวโมนีก้าที่กำลังยืดเส้นยืดสายอยู่

ฮารุโตะยกแขนขึ้นฟาดเบา ๆ ที่บ่าลูคัส “โอยย เหมือนฉันนั่งเรียนคาบคณิตต่อเนื่องสิบชั่วโมงเลยครับ จะเป็นบ้าอยู่แล้ว” เขาพูดพลางหัวเราะ แต่ก็ยังยืดแขนขาอย่างจริงจังเพราะปวดเมื่อยไปทั้งตัว ลูคัสยืนกอดอกอยู่ใกล้ ๆ สายตาคมกริบมองรอบบริเวณอย่างระแวดระวัง แม้จะดูเหมือนแค่ปั้มน้ำมันธรรมดา แต่สำหรับเดมิก็อดแล้วไม่มีที่ใดปลอดภัยเต็มร้อย “อย่าเผลอสนุกจนลืมเป้าหมาย พวกเราต้องพักไม่นาน” เสียงทุ้มจริงจังตัดบรรยากาศเล่น ๆ ของฮารุโตะไปทันที

อิซิเลียที่ตอนนี้สลับกับวินเซนโซไปนั่งพักหลังพวงมาลัย เดินออกมาช้า ๆ ในชุดโลลิต้าสีเข้มที่ขัดกับบรรยากาศของเมืองแคนาดาอย่างสิ้นเชิง เธอหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเช็กเส้นทางอีกครั้งก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันคำนวณแล้ว หากเราออกจากที่นี่อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง จะไปถึงปลายทางต่อไปได้ทันตามแผน ไม่ควรเสียเวลาเกินนี้”

โมนีก้าเลิกคิ้วทันทีที่เห็นท่าทางจริงจังของอิซิเลีย พลันนึกถึงตอนสลับคนขับที่เธอถึงกับอ้าปากค้างเมื่อรู้ว่าเด็กสาวหน้าตาเหมือนอายุสิบสี่จริง ๆ แล้วแก่กว่าเธอสิบปีเต็ม “บอกตามตรงนะ ฉันยังไม่ชินที่ต้องเรียกคุณว่าพี่เลยค่ะ ฮ่ะ ๆ” โมนีก้าพูดหยอก แต่ก็ยิ้มบาง ๆ

“ก็ไม่ต้องชิน” อิซิเลียตอบกลับสั้น ๆ แต่แววตาที่ก้มลงมองหัวกะโหลกอลันในมือกลับมีความผ่อนคลายเล็กน้อย

ระหว่างนั้นเลสเตอร์ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในรถ เบาะแถวหลังที่โมนีก้านั่งเมื่อครู่มีร่างของเขาเอนอยู่ เสียงหายใจสม่ำเสมอเหมือนคนที่ถูกดึงเข้าสู่ความฝันลึก ๆ ใบหน้าที่ปกติเอาแต่ใจและชอบยิ้มอย่างโอ้อวด ตอนนี้กลับสงบเสียจนดูเหมือนคนละคน “เขาคงไม่ตื่นกลางทางหรอกนะครับ” ฮารุโตะเหลือบมองเลสเตอร์ผ่านกระจกฝั่งคนขับ “แต่ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้พักจริง ๆ สักที”

โมนีก้าสะบัดศีรษะเล็กน้อย ถอนหายใจยาว “อื้ม ก็ดีแล้วแหละ ถ้าไม่หลับไปแบบนี้ฉันคงต้องเหนื่อยใจกว่าเดิมแน่” เสียงเธอนุ่มลงเล็กน้อยเหมือนมีความห่วงใยซ่อนอยู่ เสียงกระดิ่งร้านสะดวกซื้อดังขึ้นเมื่อวินเซนโซเปิดประตูเข้าไปซื้อของเพิ่มเติม กลิ่นกาแฟคั่วใหม่ลอยออกมาเรียกน้ำลายสอ ทุกคนรู้ดีว่านี่ไม่ใช่แค่การหยุดพัก แต่เป็นการเติมพลังใจก่อนเริ่มต้นเส้นทางอีกยาวไกลสู่ท่าเรือมอนทรีออล เส้นทางที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ราวกับการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เพียงทริปธรรมดา

บรรยากาศที่ควรจะเป็นการพักท้องเบา ๆ กลับกลายเป็นความตึงเครียดที่แผ่ซ่านรอบโต๊ะอย่างฉับพลัน เสียงซองขนมถูกฉีก เสียงดูดน้ำอัดลมเงียบลงจนผิดสังเกต เพราะทุกคนสัมผัสได้พร้อมกันว่ามีสายตาแปลกปลอมกำลังจับจ้องพวกเขาอยู่ พวกมันอยู่ตรงจุดเติมน้ำมัน ทำท่าทำทางเหมือนลูกค้าธรรมดา แต่ความนิ่งและจังหวะการมองกลับชัดเจนเกินไป

วินเซนโซถอนหายใจยาวก่อนวางขวดกาแฟลง “บ้าชะมัด…ขี้เกียจปะทะนะ แต่เห็นทีคงเลี่ยงไม่ได้” เสียงเขาราบเรียบ แต่แววตากลับเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที

โมนีก้าลอบปรายตามองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกถึงรังสีอันตราย “LoNex…” เธอเอ่ยเบา ๆ จนแทบเป็นเพียงลมหายใจ แต่พอทุกคนได้ยินก็พร้อมใจกันลุกขึ้นจากเก้าอี้ราวกับรู้คิวกันอยู่แล้ว

อิซิเลียยกหัวกะโหลกอลันขึ้นมากระซิบประโยคแปลกประหลาด ดวงตาสีเทาคมกริบสะท้อนประกายราวกับรัตติกาลกำลังขยับคลืบคลานมาแทนที่แสงเหนือที่สว่างอยู่ด้านนอก “ใครที่คิดว่าที่นี่คือสนามเด็กเล่น…เตรียมใจตายได้เลย” น้ำเสียงเธอเย็นชาจนโมนีก้าขนลุกส่วนลูคัสปลดเข็มขัดที่ห้อยดาบสั้นออกทันทีแล้วจับมันมั่นคงในมือ ท่วงท่าร่างสูงตรงนั้นเหมือนนักรบโรมันแท้ ๆ แผ่นหลังเหยียดตรง กล้ามเนื้อที่ถูกฝึกฝนจนแข็งแรงชัดเจน “ผมจะนำแนวหน้า พวกคุณสนับสนุนให้ดี”

ฮารุโตะกัดริมฝีปากเล็กน้อย ความจริงเขาเกลียดการสู้รบที่ต้องนองเลือด แต่พอเห็นเพื่อนร่วมทีมลุกขึ้นมาเต็มที่ก็จำต้องควักมีดสั้นออกมาเช่นกัน “ให้ผมดูแลคนบาดเจ็บนะครับ…แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็อย่าทำให้เสียชีิวิตเลยนะครับ” แม้จะพูดแบบนั้นแต่เขาก็ขยับเท้าประจำตำแหน่งทันที

ไม่กี่นาทีต่อมา สัญญาณจากศัตรูก็ปรากฏ พวกมันหยิบอาวุธขึ้นมาโดยไม่ลังเล การปะทะที่รุนแรงระเบิดขึ้นกลางปั้มน้ำมันแห่งเมืองแกรนด์แพรี เสียงปืน เสียงโลหะกระทบกัน เสียงกรีดร้องสั้น ๆ ของศัตรูดังสลับกับเสียงข้าวของหล่นแตกกระจาย

วินเซนโซใช้เพียงเศษท่อเหล็กกับกำปั้นของตนเองก็จัดการศัตรูสองคนแรกได้อย่างรวดเร็วราวกับคนที่วางแผนการต่อสู้ไว้แล้วทุกฝีก้าว ท่วงท่าไม่เร่งรีบแต่หนักแน่น “เอาจริง ๆ ฉันชอบซ่อมของมากกว่านะ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ได้ยืดเส้นยืดสาย” เขาพูดยิ้ม ๆ ขณะเหวี่ยงท่อจนอีกฝ่ายล้มคว่ำ

อิซิเลียเรียกเงามืดให้แผ่ปกคลุมพื้นปั้มน้ำมัน ศัตรูที่ก้าวพลาดเพียงนิดก็ถูกเงาพันธนาการจนขยับตัวไม่ได้ ร่างเล็กของเธอเดินช้า ๆ ผ่านกลางสมรภูมิเหมือนตุ๊กตาในความมืด “อ่อนหัดเกินไป” ส่วนลูคัสก็พุ่งเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามด้วยดาบสั้น สองร่างที่เข้ามาปะทะถูกแรงผลักกระแทกจนถอยหลัง ดวงตาสีฟ้าเข้มของเขามีเพียงความมั่นใจ

ฮารุโตะเคลื่อนไหวรวดเร็ว ใช้มีดสั้นฟาดเฉียงปัดการโจมตีของศัตรูที่เล็งเข้ามาใกล้โมนีก้า ก่อนจะกระแทกศอกเข้าท้องอีกฝ่ายจนร่างทรุดลง แต่เขาก็ยังไม่ลงการต่อสู้สุดท้าย แค่ผลักให้สลบไปเท่านั้น ทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงเจ็ดนาที ศัตรูที่มากันครึ่งโหลก็ล้มลงกับพื้นโดยไม่เหลือสภาพจะลุกขึ้นมาอีก เสียงหายใจของเพื่อนร่วมทีมยังคงมั่นคง ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บร้ายแรงแม้แต่น้อย

โมนีก้าชะงัก มองภาพตรงหน้าด้วยตาเบิกกว้าง เธอรู้ว่าเพื่อนร่วมทีมของเลสเตอร์เก่ง แต่ไม่คิดว่าจะเก่งขนาดนี้ รวดเร็ว รุนแรง แม่นยำ และเหนือกว่าที่เธอเคยเห็นเลสเตอร์ทำเสียอีก หัวใจเธอเต้นแรงทั้งความตื่นเต้นและความทึ่ง “พวกคุณ…เก่งเกินไปแล้ว…”

วินเซนโซปัดฝุ่นเสื้อแล้วหันมายักไหล่ใส่ “ก็แค่อุ่นเครื่องน่ะ”

อิซิเลียเหลือบตามองแล้วตอบเย็นชา “แค่เศษกองกำลังระดับล่าง จะถือว่าเป็นศึกได้ยังไง”

ลูคัสยืดตัวขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ก็แค่หน้าที่ของทหาร”

ฮารุโตะยิ้มบาง ๆ พยายามกลบความไม่สบายใจที่ต้องต่อสู้ แต่ยังแอบแซวขึ้นเบา ๆ “อย่างกับอวดฝีมือเลยนะครับ”

โมนีก้าสบตาพวกเขาทีละคน ยิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเพิ่งก้าวเข้ามาอยู่ในทีมที่ไม่ได้มีแค่ความสามารถธรรมดา แต่คือปีศาจรบในคราบคนธรรมดา (ที่ความจริงแล้วเป็นเดมิก็อด) และนี่อาจเป็นเพียงการเริ่มต้นของเส้นทางอันโหดร้ายที่รออยู่ข้างหน้า

หลังการปะทะที่ปั๊มน้ำมันผ่านพ้นไป วินเซนโซเช็ดคราบน้ำมันออกจากมือพลางถอนหายใจ เขามองซากความวุ่นวายที่ถูกทิ้งไว้แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “รีบขึ้นรถกันเถอะ ออกไปให้เร็วที่สุด อย่างน้อยพวกคนทั่วไปก็คงคิดแค่ว่าวัยรุ่นทะเลาะกัน ไม่ได้สงสัยอะไร” จากนั้นเขาก็หันไปสั่งลูคัส “ยกถังน้ำมันสำรองขึ้นรถด้วย” ลูคัสเลิกคิ้วงง ๆ เหมือนจะถามว่าทำไมต้องลำบากขนาดนั้น แต่ก็ไม่พูดอะไร สุดท้ายก็ทำตามโดยหิ้วถังน้ำมันขึ้นท้ายรถอย่างว่าง่าย

ทุกคนรีบกลับขึ้นรถ Audi Q7 คันดำหรูที่จอดรออยู่ วินเซนโซเป็นคนประจำที่นั่งคนขับเช่นเดิม อิซิเลียขึ้นมาข้างเขาเพื่อตรวจสอบเส้นทางจากหน้าจอมือถือ Daedalus’s Legacy ส่วนเบาะกลาง ลูคัสกับฮารุโตะนั่งประจำพร้อมอาวุธข้างตัวเหมือนทหารที่ไม่เคยคลายความระวัง หลังสุด เลสเตอร์ยังคงหลับสนิทพิงกระจกหน้าต่างข้างโมนีก้า ราวกับไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อนร่วมทีมเพิ่งผ่านศึกเดือดมา

รถเคลื่อนออกจากปั๊มน้ำมัน มุ่งหน้าสู่ถนนสายหลัก ท้องฟ้ายังคงสว่างไสวเพราะฤดูร้อนของดินแดนเหนือทำให้ดวงอาทิตย์แทบไม่ยอมลับ โม้นีก้านั่งกอดเข่าเล็กน้อยพลางเหลือบตามองทุกคน ก่อนจะถามขึ้นอย่างลังเล “ทุกคนอยู่ค่ายกันมานานแล้วใช่ไหมคะ? เก่งกันขนาดนี้…”

ฮารุโตะหัวเราะเบา ๆ “ครับ ส่วนใหญ่ก็อยู่กันมาหลายปีแล้ว ผมอยู่มาไม่กี่ปีเองครับ”

ลูคัสพยักหน้าเสริมเสียงมั่นคง “สำหรับฉันสามปีแล้ว แต่ละวันก็เหมือนการฝึกศึกจริง”

อิซิเลียเหลือบตามองกระจกมองหลัง น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิ “ฉันอยู่มาตลอดเก้าปีแล้ว…ก็ยังอยู่ร่างเด็กแบบนี้นั่นแหละ”

โมนีก้าถึงกับชะงักไปเล็กน้อยที่เห็นว่าคุณอิซิเลียอยู่มาตลอด 9 ปีเลยหรอเนี้ย เธอหันไปมองวินเซนโซที่นั่งขับอยู่อย่างผ่อนคลาย “แล้วคุณล่ะคะ?” วินเซนโซหัวเราะหึ ๆ ตอนโดนถามพลางหมุนพวงมาลัยอย่างนุ่มนวล “ฉันหรอ…อยู่มา 5 ปีแล้วล่ะ เข้ามาพร้อมกับแฟนน่ะ แต่ตอนแรกไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกนะ”

โมนีก้าเบิกตาโตด้วยความตกใจ “เอ๊ะ! คุณมีแฟนด้วยหรอคะ!? นึกว่าจะแต่งงานกับกาแฟเสียอีก!” เสียงหัวเราะดังขึ้นทั้งคันรถ ฮารุโตะถึงกับยกมือปิดปากหัวเราะคิก ลูคัสเองก็หลุดยิ้มออกมา ส่วนอิซิเลียปรายตามองวินเซนโซแบบหมั่นไส้นิด ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดแย้งอะไร

วินเซนโซหัวเราะเบา ๆ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกอึก “ฮ่า ๆ ก็เกือบแล้วล่ะ แต่เอาเข้าจริงคน ๆ นั้นต่างหากที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นอยู่กับเขาสบายด้วย ไม่งั้นผมคงนั่งประดิษฐ์ของเล่นอยู่หาเงินจ่ายค่ากาแฟไปวัน ๆ แน่เลย” โมนีก้ายิ้มกว้างขึ้นมาเล็กน้อย ความเหนื่อยล้าที่เกาะกุมหลังศึกเมื่อครู่ค่อย ๆ จางหายไป เหมือนเธอเริ่มได้รู้จักเพื่อนใหม่เหล่านี้มากขึ้นทีละนิด และการเดินทางบนถนนสายยาวก็เริ่มไม่ใช่แค่ภารกิจอันตราย แต่เป็นการผูกมิตรภาพที่ค่อย ๆ แน่นแฟ้นมากขึ้นทุกขณะ

ระหว่างการเดินทางรถ Audi Q7 สีดำยังคงแล่นไปบนถนนยาวเหยียดกลางป่าโปร่ง เสียงลมที่พัดผ่านหน้าต่างแทรกกับเสียงเครื่องยนต์อย่างต่อเนื่อง แต่ความสงบที่เพิ่งก่อเกิดกลับถูกทำลายลง เมื่อร่างมหึมาของวัวโคลคีสที่หุ้มเกราะทองแดงทั้งตัว พ่นไอสีขาวขุ่นออกมาจากจมูก มันยืนปะทะกับร่างสูงใหญ่ของเซนทอร์ครึ่งคนครึ่งม้า ผู้ถือหอกและธนูบนสันเขาไม่ไกล เสียงคำรามต่ำ ๆ ของมันทั้งคู่ดังสะท้อนจนพื้นดินสั่นสะเทือน

ทันทีที่ทั้งสองสัตว์หันมาทางรถ สายตาที่ลุกโชนด้วยสัญชาตญาณนักล่าเพ่งตรงมาที่พวกเขากลิ่นเดมิก็อด วินเซนโซที่นั่งหลังพวงมาลัยถอนหายใจยาว “ผมไม่ลงไปนะ…เสียเวลาเปล่า” น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงความขี้เกียจ ขณะที่อิซิเลียก็ไขว้ขาเอียงตัวพิงเบาะราวกับกำลังดูละคร เธอเอ่ยเสียงเย็นชา “พวกนี้…ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่สมควรเสียแรง”

ลูคัสตวัดสายตามองทั้งคู่ด้วยความไม่พอใจ “พูดเหมือนไม่ใช่ภัยอย่างนั้นแหละ แต่ถ้าเราไม่จัดการ มันจะลากรถไปทั้งคัน” เขาเปิดประตูรถตึง ๆ ก่อนกระโดดลงไปยืนตั้งท่าอย่างสง่างาม ฮารุโตะรีบตามลงมาพร้อมกระชับธนูเล็กที่สะพายไว้ ขณะที่โมนีก้าลังเล แต่ในที่สุดก็เปิดประตูรถก้าวลงไปยืนเคียงข้างพวกเขา

การต่อสู้ปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว เซนทอร์พุ่งตรงเข้ามาพร้อมหอกในมือ ลูคัสเงื้อดาบโรมันออกไปรับการโจมตี เสียงเหล็กปะทะกันก้องกังวาน ฮารุโตะลั่นสายธนูแผ่วเบาแต่ลูกศรกลับเจิดจ้าด้วยแสงพลังอพอลโล่ ปักเข้าที่ไหล่ของเซนทอร์อย่างแม่นยำจนมันคำรามก้อง โมนีก้าที่แม้จะยังใหม่ก็รีบใช้โจมตีพวกมันด้วยกราดิอุสทันที 

อีกด้านหนึ่ง วัวโคลคีสพุ่งพรวดเข้ามาพ่นไอร้อน วินเซนโซที่แม้จะประกาศไม่ลงจากรถ กลับเปิดหน้าต่างแล้วยกมือขึ้นดีดอุปกรณ์กลไกเล็ก ๆ คล้ายระเบิดไฟพุ่งออกไปปะทะเกราะของมัน เสียงระเบิดดังตูมเปรี้ยง เศษเกราะหลุดกระจายเป็นประกายทองแดง ส่วนอิซิเลียก็เหยียดนิ้วเล็ก ๆ ของเธอออก ริมฝีปากกระซิบเงามืด พริบตาเดียวควันดำแทรกผ่านพื้นดินรัดขาของวัวโคลคีสไว้ ทำให้มันเสียการทรงตัว เพียงเจ็ดนาทีแห่งการต่อสู้ที่ดุเดือด เซนทอร์ทรุดลงเพราะลูกศรเจาะจุดสำคัญ ส่วนวัวโคลคีสก็ล้มลงกับพื้น ร่างที่เป็นเกราะแตกออกพร้อมควันสีดำพวยพุ่งก่อนจะสลายเป็นเศษละอองทองไปในอากาศ ทิ้งเพียงกลิ่นกำมะถันและโลหะที่คุกรุ่น

โมนีก้าหอบหายใจยืนพิงรถ ดวงตาสีเงินยังเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น เธอมองร่างที่เพิ่งสลายไปแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะ…ที่ฉันเห็นเซนทอร์ตัวเป็น ๆ …กับวัวโคลคีส” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ปนหวาดหวั่น

ลูคัสเช็ดดาบก่อนเสียบกลับฝักพลางปรายตามองไปยังวินเซนโซที่ยังนั่งเอนตัวในรถ “บอกไม่ลง แต่ก็ช่วยยิงซะสะใจเลยนะ” วินเซนโซยักไหล่พร้อมรอยยิ้มกวน “ก็แค่มือไม้คันนิดหน่อยเท่านั้นเอง” ส่วนอิซิเลียเพียงเชิดหน้าขึ้นราวกับไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร บรรยากาศหลังการต่อสู้เต็มไปด้วยความโล่งอก ทุกคนกลับขึ้นรถอีกครั้ง โดยมีโมนีก้านั่งนิ่งพลางหันไปมองป่าไม้ที่เลือนหายไปด้านหลังอย่างไม่วางตา ราวกับภาพที่เธอเห็นจะติดอยู่ในความทรงจำไปอีกนาน และตอนนี้ทั้งหมดกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองถัดไป

Lester Papadopoulos

Z z zzZZ  Z z  Z Z  Z (หลับเป็นตายไปสัก 5 วัน) 

Moneka M. Blossom

โมนีก้าและเพื่อน ๆ เดินทางจนถึงเมืองแกรนด์แพรรีการเดินทางในช่วงแรกราบรื่นดี แต่ช่วงหลังไม่เลย พวกเขาพักกันที่ปั้มน้ำมันกินข้าวซื้อของแต่โดนโจมตีด้วยกลุ่มทหารพิเศษขององค์กร โมนีก้าพบว่าพวกเขาเก่งมาก ๆ เก่งกว่าเลสเตอร์เสียอีก ไม่กี่นาทีพวกเขาก็จัดการทุกคนได้หมดแล้ว โมนีก้าอึ้งสุด ๆ และหลังจากนั้นโมนีก้าก็ได้พบกับอสรุกายสองชนิดใหม่ พวกเธอจัดการได้อาจจะไม่ง่ายมากนักแต่มันทำให้โมนีก้าได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ ระหว่างทาง

[ถึงเมือง แกรนด์แพรรี แวะพัก ปะทะกับทหารพิเศษขององค์กร]

[เดินทางต่อมุ่งหน้าสู่ เมืองเอดมันตัน]

[ เวลา 23.20 น. เดินทางออกจาก เมืองแกรนด์แพรรี มุ่งหน้าสู่ เมืองเอดมันตัน]

[ใช้ระยะเวลา 4 ชั่วโมง 30 นาที]

Vincenzo Bergamotto

ขับรถอยู่ หิวกาแฟและตอนนี้แฟนยังไม่โทรมาหา สงสัยติดภารกิจเหมือนกันละมั้งเนี้ย

Icilia Dominicus

ดู GPS อยู่ และไม่อยากสู้เท่าไรเพราะพวกนี้มันไม่คู่ควรกับพลังของเธอเอาเสียเลย

Lucas Aquinas

บางครั้งก็งง ๆ อย่างน้อยภารกิจครั้งนี้ก็ได้เห็นว่าคนขี้เกียจมันก็กวนได้เหมือนกันนะ

Haruto Higa

ผมกำลังคิดว่า...โชคดีที่ไม่มีคนบาดเจ็บนะครับ แต่เขียนแบบนี้ทีไร รอบหน้าต้องมีคนบาดเจ็บหนักแน่ ๆ เลย!

กำจัดเซนทอร์

มีค่า LUK 90 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2

ได้รับ กีบเซนทอร์ จำนวน 2 ชิ้น 2 x 2 = 4 ชิ้น

กำจัดวัวโคลคีส

มีค่า LUK 100 หน่วย จะได้รับฟันเฟืองโบนัสพิเศษจากจำนวนเลขไบต์สุดท้าย = 8 ชิ้น

(ส่งน้ำแล้วจ้า)

สรุป ได้รับ กีบเซนทอร์ 2 ชิ้น,ฟันเฟือง 8 ชิ้น

+2 ตื่นรู้ จากการจำกัด เซนทอร์ ครั้งแรก

+2 ตื่นรู้ จากการจำกัด วัวโคลคีส ครั้งแรก

BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES

(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)

ตอนที่ 29 : ดอมต้องพูดคำว่า แฟมิลี่ย์

วันที่ 22 เดือน กันยนยา ปี 2025

ช่วงดึก เวลา 03.50 น. เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง เมืองเอดมันตัน รัฐแอลเบอร์ตา จนถึง เมืองซัสคาทูน รัฐซัสแคตเชวัน แคนาดา

แสงแดดยามทออ่อนลงเหนือขอบฟ้า แม้ที่นี่จะสว่างทั้งวันทั้งคืนก็ตาม แต่บรรยากาศเย็นสดชื่นของเมืองเอดมันตันก็ต่างจากความวุ่นวายในเมืองใหญ่ พวกเขาขับรถออกมาพักที่ร้านอาหารริมทางเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง กลิ่นเบคอนทอดและขนมปังปิ้งลอยอบอวลไปทั่วจนท้องร้องจ๊อกกันเป็นแถว ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะไม้ยาว อาหารเช้าถูกเสิร์ฟเป็นจานใหญ่ ไข่ดาวเยิ้ม ๆ เบคอนกรอบ แพนเค้กราดน้ำเชื่อมเมเปิ้ลจนฉ่ำ และกาแฟดำที่วินเซนโซยกขึ้นดมด้วยท่าทีพอใจที่สุดในกลุ่ม ฮารุโตะยิ้มบาง ๆ ก่อนตักข้าวต้มร้อน ๆ ที่เขาสั่งมาเป็นพิเศษเพราะยังอยากได้รสชาติแบบบ้านเกิด

โมนีก้าที่กำลังหยิบส้อมขึ้นมาก็เหลือบไปมองรถ Audi Q7 ที่จอดอยู่ไม่ไกล หน้าต่างด้านหลังเปิดไว้พอให้ลมเช้าโชยเข้า เผยให้เห็นเลสเตอร์ที่ยังคงนอนนิ่งอย่างสงบ ดวงหน้าผ่อนคลายราวกับไม่ได้รับรู้เรื่องราววุ่นวายใด ๆ ตลอดวันที่ผ่านมา เด็กสาวเผลอถอนหายใจแล้วหันมาถามฮารุโตะด้วยความสงสัยอย่างจริงจัง “คนที่หลับนาน ๆ แบบนั้น…เขาจะกินยังไงเหรอคะ? หรือว่า…ต้องใส่อาหารผ่านน้ำเกลืออะไรแบบนั้น?”

คำถามนั้นทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ถึงกับชะงักไปชั่วครู่ วินเซนโซหลุดหัวเราะพรืดจนกาแฟแทบหก ส่วนอิซิเลียที่ถือแก้วชาชาดำไว้ก็เหลือบตามองโมนีก้า “เธอนี่…” ลูคัสถึงกับยกคิ้วขึ้นแล้วส่ายหัว ขณะเดียวกันฮารุโตะกลับหัวเราะนุ่มนวลพลางเอื้อมมือมาวางบนโต๊ะเป็นเชิงปลอบ “ไม่หรอกครับคุณโมนีก้า คนเราถึงจะหลับยาวแต่ร่างกายยังใช้พลังงานได้น้อยลงอยู่แล้ว การหายใจช้า ๆ ก็เหมือนประหยัดพลังงานไปในตัว น้ำในร่างกายก็หมุนเวียนเองตามธรรมชาติ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงว่าจะอดตายครับ”

โมนีก้ายังทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่ค่อยเชื่อ เธอกัดริมฝีปากแล้วถามต่อ “แล้วถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วหิวจนหมดแรงล่ะคะ? จะไม่เป็นไรแน่นะ?” ฮารุโตะยิ้มให้เธออีกครั้ง แววตาสีเขียวอบอุ่นราวกับพี่ชายใจดี “ก็แค่ต้องเตรียมของกินไว้ให้มากหน่อย พอตื่นเขาจะหิวเอาเรื่องเลยล่ะ แต่ไม่ถึงกับแย่หรอก ผมเคยดูแลคนเจ็บที่หลับไปหลายวัน ตอนฟื้นก็แค่ทานเยอะหน่อยแล้วก็กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมได้ครับ”

วินเซนโซแทรกขึ้นพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง “เชื่อหมอสนามอย่างฮารุโตะเถอะ เขารู้เรื่องพวกนี้ดีกว่าพวกเราแน่ ๆ” เขาเอียงคอหันไปมองรถแล้วหัวเราะเบา ๆ “ถึงตื่นขึ้นมาเจ้าเลสเตอร์ก็คงบ่นเสียงดังลั่นเหมือนเคยแหละน่า”

อิซิเลียวางแก้วชาลงเสียงดัง “ก็ขอให้เขาตื่นขึ้นมาแบบที่ยังมีแรงบ่นเถอะ อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องมานั่งฟังเด็กใหม่ถามเรื่องไร้สาระอีก” น้ำเสียงเธอเชือดเฉือน แต่สายตากลับเหลือบไปทางโมนีก้าเล็กน้อย คล้ายจะบอกเป็นนัยว่าไม่ได้เกลียดจริง โมนีก้าเบ้ปากใส่พวกเขางอน ๆ แต่ก็ยิ้มตามหลัง เสียงหัวเราะของลูคัสดังขึ้นเมื่อเห็นเธอเถียงไม่ออกดังขึ้นเล็ก ๆ บรรยากาศรอบโต๊ะเลยคลายตึงเครียด กลายเป็นเหมือนกลุ่มเพื่อนที่กำลังเดินทางท่องเที่ยวไปด้วยกันจริง ๆ ระหว่างที่ทุกคนกินกันอิ่มท้อง ลมก็พัดกลิ่นหอมของป่าสนเข้ามา พร้อมกับเสียงนกบินผ่านเหนือศีรษะ รถคันดำยังคงจอดนิ่งรออยู่ และเลสเตอร์ยังคงหลับสนิท ไม่รู้เลยว่าในวงสนทนาเขาเพิ่งถูกพูดถึงไม่หยุดปากเลย

และเมื่อทุกคนทานอาหารกันจนอิ่มแล้วก็ขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองซัสคาทูนต่อ แต่ทว่าเมื่ออกจากร้านมามีช่วงที่ถนนโล่งแบบแปลก ๆ และสิ่งที่ดังสนันคือเสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังสนั่นราวกับจะฉีกอากาศออกเป็นเสี่ยง ๆ ขณะที่ถนนด้านหน้ากลับโล่งผิดปกติจนแทบไม่มีรถคันอื่นให้เห็น ไอร้อนจากท่อไอเสียของ Audi Q7 แผดพุ่งออกมา วินเซนโซขมวดคิ้วพลางกดเท้าลงบนคันเร่ง เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำอย่างพร้อมเข้าสู่โหมดไล่ล่า

อิซิเลียเหลือบมองกระจกด้านข้าง แววตาสีเทาของเธอฉายแววเย็นเยียบ “พวกมัน… LoNex ไม่ผิดแน่” เธอพูดเบา ๆ แต่ทุกคำฟังชัดเหมือนคมมีด ขณะเดียวกันกลุ่มชายชุดดำติดอาวุธก็เริ่มโรยตัวลงมาจากเชือกสีดำขึงตรงช่องเปิดของเฮลิคอปเตอร์ แสงสะท้อนจากอาวุธในมือของพวกมันวับวาวน่าขนลุก

โมนีก้านั่งหลังสุดมองภาพทั้งหมดด้วยดวงตาโตเป็นไข่ห่าน เธอแทบจะร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่กลับถูกวินเซนโซเอ่ยแทรกขึ้นเสียงเรียบ “เคยดู Fast & Furious ไหม?” เสี้ยววินาทีนั้น เด็กสาวตอบแทบจะโดยไม่คิด “โคตรชอบเลยค่ะ!” 

วินเซนโซยกยิ้มมุมปากเมื่อได้รับคำตอบมันไม่ใช่ยิ้มธรรมดา แต่เป็นรอยยิ้มที่มีความห้าวหาญผสมความกวนอยู่เต็มเปี่ยม “งั้นซิ่งนะ พวกเธอว่าง ๆ ก็ช่วยสอยพวกมันด้วยล่ะ” ทันทีที่สิ้นคำพูด เท้าของเขาก็กดคันเร่งสุดแรง รถเยอรมันหรูพุ่งทะยานออกไปอย่างกับลูกศร ล้อบดกับพื้นถนนจนเสียงกรีดร้องสะท้อนดังไปทั่ว ความเร็วพุ่งทะลุเกินกว่าที่โมนีก้าเคยสัมผัส เธอกัดริมฝีปากแน่นมือสองข้างกำชายเบาะจนเหงื่อซึม

ลูคัสรีบคว้าโล่ที่ซ่อนอยู่ใต้เบาะออกมา เปิดหน้าต่างด้านข้างแล้วโผล่กึ่งตัวออกไป “ให้ตายสิ พวกมันมาทั้งฝูง!” เสียงเขาตะโกนแข่งกับแรงลมที่กระหน่ำใส่ แต่ใบหน้ากลับฉายแววมั่นคงไม่ต่างจากนักรบโรมันที่กำลังยืนอยู่กลางสนามรบ ฮารุโตะเองก็หยิบคันธนูสั้นออกมาทันที เส้นสายตาเขามุ่งมั่น แต่รอยยิ้มยังคงอบอุ่นประจำตัว “อย่าตกใจนะคุณโมนีก้า เดี๋ยวก็ผ่านไป” เขาดึงสายธนูจนตึง ปล่อยศรพุ่งขึ้นฟ้า พุ่งไปปักกลางตัวหนึ่งในทหารที่กำลังโรยตัว เสียงกรีดร้องถูกกลบหายไปกับเสียงใบพัด

อิซิเลียนั่งเบาะข้างคนขับ มือเล็กแต่มั่นคงพลิกสมาร์ทโฟน Daedalus’s Legacy ราวกับคอนโทรลเซ็นเตอร์ เธอเชื่อมระบบกับรถในพริบตา หน้าจอแสดงเส้นทางหลบหลีกเป็นเส้นสีแดง “ขวา! มีถนนเลี่ยงอีกห้าร้อยเมตร! อย่าเบรก!”

วินเซนโซหัวเราะเสียงต่ำ ยกมือเดียวคุมพวงมาลัย รถเลี้ยวแฉลบจนยางเสียดสีกับพื้นถนน ควันพวยพุ่งเป็นสาย กลุ่มทหาร LoNex สองสามคนที่พยายามยิงลงมาก็พลาดเป้าเพราะแรงเหวี่ยง โมนีก้านั่งหอบอย่างตื่นเต้นอยู่ด้านหลังสุด ใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา เธอเหลือบมองเลสเตอร์ที่ยังคงนอนหลับสนิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วหลุดพูดเสียงสั่น “นี่มันบ้าไปแล้ว… เขาหลับต่อได้ไงวะเนี่ย!”

เสียงกระสุนกระทบกับตัวรถเป็นระลอก ๆ แต่วินเซนโซตีนผีพอที่จะคำนวณวิถีกระสุนเพื่อหลบหลีก วินเซนโซตะโกนลั่นหลังจากนั้น “เกาะให้ดี ยินดีต้อนรับสู่สนามแข่งจำเป็น” ถนนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสนามประลองทันตา เสียงเครื่องยนต์ เสียงปืน และเสียงใบพัดผสมกันเป็นจังหวะวุ่นวายราวกับวงออร์เคสตราที่กำลังเล่นบทเพลงบ้าคลั่งและทุกคนก็อยู่บนเวทีนั้นแบบจำใจจริงๆ 

ทว่าในช่วงวินาทีนั้นเสียงธนูของฮารุโตะหวีดหวิวแหวกอากาศ ศรสีทองปะทุแสงเจิดจ้าพุ่งตรงเข้ากระแทกข้างตัวเครื่องของเฮลิคอปเตอร์ LoNex เปรี้ยง! ไฟแลบวาบพร้อมควันดำทะลักออกมา เครื่องหมุนเสียหลัก กำลังโรยตัวของทหารดำหลายคนชะงักไปไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ใบพัดจะตีแฉลบกับแรงลมแล้วเครื่องจะดิ่งลงไปข้างถนนไถไปกับตจ้นไม้ สะเก็ดไฟกระจายราวกับพลุสงครามกลางวันแต่ไม่ได้ระเบิดเพราะความยั้งมือของฮารุโตะ เก่งเกินคุณพี่โผล่หัวจากกระจกรถยังยิ่งแม่น!!

“เยี่ยม!” ลูคัสตะโกนเสียงเข้มจากเบาะหลัง พร้อมยกโล่มาร์สขึ้นมาเคาะกับขอบรถเหมือนการชูขวัญกำลังใจ ฮารุโตะเพียงยิ้มบาง ๆ ดวงตาสีเขียวเปล่งประกาย แต่ในใจยังสั่นไหวกับความจริงที่เขาเกลียดการฆ่า ทว่าเมื่อมันคือศัตรูที่หมายเอาชีวิตเพื่อน เขาก็ไม่มีทางเลือกอย่างน้อยก็น่าจะรอดกันได้เพราะเขาแค่ทำให้เครื่องขัดข้อง

ถนนด้านหน้ากลับถูกปิดกั้นด้วยรถ SUV สีดำติดเครื่องหมาย LoNex จอดเรียงขวางเต็มเลน เสียงยางบดถนนดังเอี๊ยด วินเซนโซบิดพวงมาลัยหมุนรถควงออกด้านข้างแล้วดริฟต์หยุดหมุนครึ่งรอบ ฝุ่นควันลอยพวยพุ่งขึ้นอย่างเท่จนโมนีก้าแทบลืมหายใจไปชั่ววินาที “บ้าไปแล้ว…” โมนีก้าพึมพำในลำคอ แต่กลับเผลอยิ้มตื่นเต้นเหมือนกำลังนั่งดู Fast & Furious ภาคใหม่จากเบาะหลัง เธอรีบขยับตัวเข้ากอดเลสเตอร์ไว้แน่น ไม่ให้เขากลิ้งตกจากเบาะ แม้ว่าอีกฝ่ายยังคงหลับสนิทราวกับถูกสาป

“เจ้าพวกตัววุ่นวาย” อิซิเลียเปิดประตูรถเสียงดังปัง ร่างเล็กในชุดโกธิคโลลิต้าก้าวลงมาพร้อมหัวกะโหลกอลันในมือ แววตาเย่อหยิ่งกวาดมองศัตรู “ให้โลกรู้ซะบ้างว่าอย่ามาดูถูกเรา”

ลูคัสกระโจนลงตามทันที โล่ในมือสะท้อนแสงแดดเป็นประกายแสบตา “ไป!” เสียงเขาเป็นดั่งสัญญาณนำรบในครั้งนี้ ทันทีที่ได้ยินลูคัสพูดฮารุโตะก็ลงจากรถวิ่งเบาแต่เร็ว ก้าวยาวเหมือนกวาง ปลายธนูส่องประกายอยู่ในมือ ร่างเขาเป็นแสงเคลื่อนไหวท่ามกลางฝุ่นทรายที่ลอยขึ้น

ในรถ โมนีก้าขบฟันแน่นหันไปหยิบมีดสั้นที่พอจะใช้ได้จากแหวนดาราจรัสในมือ ยกขึ้นเล็งทั้งที่มือสั่น “โอเค…โอเค…เหมือนในหนังหนีตาย จำไว้นะโมนีก้า ไม่พลาด!” เธอสูดหายใจลึกยกขึ้นปาไปยังทหารดำคนหนึ่งที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้แค่ตรงขาก็พอ ในขณะเดียวกันวินเซนโซที่ไม่ได้ลงจากรถเพราะขี้เกียจเขาก็จิบกาแฟเอาเอาฤกษ์เอาชัย หัวเราะหึ ๆ ในลำคอจากรสกาแฟ มือหนึ่งประคองปืนพกที่เขาประดิษฐ์แต่งเอง เสียงปืนดังเปรี้ยงเปรี้ยงแต่แม่นยำราวกับจับจังหวะหัวใจศัตรูได้ “ยิงได้ใช้ได้นี่ สาวน้อย” เขาแซวด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ แต่แววตายังเย็นเฉียบ

เสียงปืน เสียงโล่กระแทก เสียงธนูฉีกอากาศปะปนกันจนกลายเป็นเสียงประสานสงคราม ถนนโล่งกลางป่ากลายเป็นสนามรบเฉพาะกิจ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยไฟแห่งการเอาตัวรอดและในวินาทีนั้นเอง พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงเดมิก็อดหนีตายอีกต่อไป แต่คือกองร้อยชั่วคราวที่พร้อมจะสู้เคียงข้างกันจนลมหายใจสุดท้าย

แต่ช่วงที่โมนีก้าเดินทางลงมาจากรถเพื่อสู้ด้วยกราดิอุสง่าย ๆ เธอโดนยิงไปที่บริเวณไหล่ ฮารุโตะเลยต้องรีบปฐมพยาบาลโมนีก้า แต่ตอนนี้ใกล้จบแล้ว "ไม่ต้องค่ะ ไว้ค่อยกินแอมโบรเชียเอา...อึก" หญิงสาวบอกกับทางฮารุโตะที่กำลังจะเข้ามาหาเธอแบบนั้น

ไม่นานพวกองค์กรก็โดนจัดการจนหมดทั้งหมด เสียงลมหายใจของสนามรบเงียบลงในที่สุด ศัตรูของ LoNex ที่รายล้อมเต็มถนนก่อนหน้านี้นอนเกลื่อนอยู่กับพื้น บางรายสลบเหมือด บางรายบาดเจ็บจนลุกไม่ไหว แต่ไม่มีใครเสียชีวิตจริง ๆ เพราะทุกคนในทีมเลสเตอร์เลือกที่จะหยุดมือก่อนถึงขั้นนั้น วินเซนโซเก็บปืนขึ้นบ่าอย่างไม่รีบร้อน ก่อนหันไปปรบมือเบา ๆ เหมือนประชด “โอเค…โชว์พลังกันพอแล้ว ขึ้นรถเถอะ พวกมันมักจะมีคลื่นเสริมมาตลอดเวลา เราไม่มีเวลามายืนรอให้โดนล้อมอีก”

อิซิเลียสะบัดกระโปรงโกธิคโลลิต้าสีเข้ม ก้าวขึ้นรถพลางกอดหัวกะโหลกอลันไว้แน่น ดวงตาสีเทาหม่นมองไปยังท้องฟ้าอย่างไม่วางใจ เธอพูดเสียงเรียบแต่มีน้ำหนัก “มันแปลกเกินไป พวกมันมุ่งหน้ามาที่เรามากเกินกว่าบังเอิญ ต่อจากนี้ต้องระวังอีกเท่าตัว”

ลูคัสยกโล่ขึ้นพาดบ่า ก้าวหนัก ๆ กลับเข้ารถพร้อมคิ้วที่ขมวดแน่น แววตาสีน้ำเงินเข้มยังคงระแวดระวัง “เราทำเกินไปนิด มันอาจส่งสัญญาณไปแล้วว่าพวกเราอยู่ตรงนี้” ส่วนฮารุโตะก็เช็ดเหงื่อที่ขมับ แม้รอยยิ้มยังสดใสแต่เสียงหอบชัดเจน เขาเหลือบมองผู้บาดเจ็บที่นอนกระจายอยู่แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก “อย่างน้อย…ไม่มีใครตายนะครับ” เขาพึมพำกับตัวเองราวกับต้องการปลอบใจหัวใจตัวเองแล้วเดินมาหาโมนีก้า "เป็นอะไรมากไหมครับ?" แต่โมนีก้าส่ายหัวให้กับเขาแทนแล้วเดินเข้าไปในรถแบบเหนื่อย ๆ

เมื่อทุกคนกลับขึ้นมานั่งประจำที่ วินเซนโซบิดกุญแจ รถพุ่งทะยานออกจากจุดเกิดเหตุทันที เสียงเครื่องยนต์คำรามก้องบนถนนโล่งเหมือนจะฉีกความเงียบให้ขาดสะบั้น โมนีก้านั่งพิงเบาะหอบเบา ๆ ระหว่างกินแอมโบรเชียรสที่ตัวเองชอบ ดวงตาเทาเงินยังคงเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นไม่หาย เธอหันไปมองเพื่อนร่วมทีมแล้วเผลอหัวเราะออกมา “นี่มัน…แค่ 35 นาทีเองนะคะ ตั้งแต่หนีเฮลิคอปเตอร์ ซิ่งรถ ดริฟต์หยุด ยิงกัน แล้วก็เคลียร์ศัตรูหมด…พวกคุณเก่งเกินมนุษย์ไปแล้วรึเปล่าเนี่ย”

คำพูดนั้นทำให้ทั้งคันรถเหมือนมีเสียงหัวเราะผสมผสานขึ้นมาทันที ลูคัสเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะภูมิใจแทนทุกคน “ก็แน่อยู่แล้ว เราคือเดมิก็อด จะให้น้อยหน้าได้ยังไงกัน” วินเซนโซหัวเราะในลำคอตอนที่ได้ยินแบบนั้นพลางหยิบแก้วกาแฟที่วางอยู่ตรงคอนโซลขึ้นมาจิบราวกับเพิ่งเสร็จงานเล็กน้อย ไม่ใช่การต่อสู้เป็นตาย “จำไว้ สาวน้อยคนใหม่นี่แค่การวอร์มอัพ” เขาเอ่ยพลางส่งยิ้มเจ้าเสน่ห์ผ่านกระจกหลัง

อิซิเลียเพียงปรายตามองเธอด้วยสีหน้าที่ยังถือดีอยู่เสมอ “เด็กใหม่ คงต้องเตรียมใจไว้อีกเยอะ เพราะเส้นทางต่อจากนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นสนุก” แต่โมนีก้ากลับยิ้มออกมาเต็ม ๆ หัวใจเต้นแรงด้วยทั้งความกลัวและความตื่นเต้นที่ผสมกันจนแทบแยกไม่ออก เธอหันไปกอดเลสเตอร์ที่ยังคงหลับสนิทอยู่แล้วกระซิบเบา ๆ “ทีมของคุณ…สุดยอดจริง ๆ” และรถก็ยังคงพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

Lester Papadopoulos

Z z zzZZ  Z z  Z Z  Z (หลับเป็นตายไปสัก 5 วัน) 

Moneka M. Blossom

เดินทางออกเมืองเอดมันตันระหว่างทางดันเจอกับกองกำลังของพวก LoNex พวกเราเลยจัดการกันได้ซึ่งดีเสียด้วย ดีแล้วล่ะ พวกทีมของเลสเตอร์นี้เก่งจริง ๆ เลยนะเนี้ย โมนีก้ากำลังคิดชื่นชมพวกเขา

[ถึงเมือง เอดมันตัน แวะพัก ปะทะกับ เครื่องเฮลิคอปเตอร์ขับไล่ของ LoNex]

[เดินทางต่อมุ่งหน้าสู่ เมืองซัสคาทูน]

[ เวลา 06.00 น. เดินทางออกจาก เมืองเอดมันตัน มุ่งหน้าสู่ เมืองซัสคาทูน]

[ใช้ระยะเวลา 5 ชั่วโมง 30 นาที]

Vincenzo Bergamotto

ขับรถอยู่และจิบกาแฟไปด้วย

Icilia Dominicus

รำคาญพวกองค์กร แต่เริ่มระวังมากขึ้นกว่าเดิม

Lucas Aquinas

ไม่อยากเขียนคอมเม้นท์ครับ

Haruto Higa

คุณโมนีก้าบาดเจ็บหนัก แต่กินแอมโบเชียแล้วเลยไม่เป็นอันตรายหรอกนะ

ยัด แอมโบรเชีย เข้าปากตัวเอง 1 ชิ้น