[ทิศเหนือของค่าย] ป่าต้องห้าม

Ripley -

White Swan in The Ocean

Secret event ??

   จากบ้านพักโพไซดอนสู่ทางตอนเหนือของค่ายฮาล์ฟบลัด

   “...ทางนี้—”

   เป็นอีกครั้งที่เธอได้ยินมัน คราวนี้ใจของเธอเต้นแรงด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย เธอรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน ริปลี่ย์เดินตามหาพร้อมตั้งใจฟังแว่วเสียงที่เรียกหาเธอไปเรื่อย ๆ จนรู้สึกได้ว่ามันดังมาจากชายป่า ร่างเล็กกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากด้วยความรู้สึกสองจิตสองใจว่าตนเองควรเดินเข้าป่าไปในช่วงเวลาแบบนี้หรือไม่

   “...ริปลี่ย์ ข้างในนี้…”

   เสียงเพรียกหานี้ดังขึ้นแจ่มชัด เท้าทั้งสองก้าวเดินเข้าไปในป่าเพื่อตามหามันราวกับถูกมนต์สะกดก็ไม่ปาน เธอโยนคำถามที่ว่าเธอควรเข้าไปหรือไม่ทิ้งออกจากห้วงความคิดไปและตรงตามเสียงเข้าไปเรื่อย ๆ ลึก ๆ แล้วแม้จะกลัวการเดินออกจากเขตพื้นที่ปลอดภัยแต่ว่าร่างกายตอนนี้กลับเดินต่อไปตามเสียงอย่างไม่อาจห้ามได้ เธอมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับแล้ว

   มือเล็กปัดกิ่งไม้ใบหญ้า แหวดทางเดินเข้าป่าไปเรื่อย ๆ เพื่อตามเสียงที่เรียก เดินวนอยู่นานสองนานกว่าจะรู้สึกว่ามันชัดเจนมากขึ้นราวกับกระซิบอยู่ข้างใบหู

   “อย่าเป็นอะไรที่น่ากลัวทีเถอะ นี่มันไกลจากค่ายมากเลยนะ—”

@God

Ripley -

White Swan in The Ocean

   ริปลี่ย์เดินตามเสียงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งก้าวเท้าเข้าไปยังที่ที่หนึ่ง ที่ที่ต้นไม้ใหญ่ต่างหดหายราวกับเว้นที่อาณาเขตเล็ก ๆ นี้ไว้ แสงแดดที่ไร้เทพีนิกซ์สาดลงมาราวกับแสงสปอร์ตไลท์ฉายให้สิ่งที่ไม่น่าจะอยู่ภายในป่าแห่งนี้เด่นชัดขึ้นยิ่งกว่าเดิม ริปลี่ย์กระพริบตาราว ๆ เกือบสิบครั้งได้ราวกับว่าเธอไม่อยากจะเชื่อสายตาของตนเองถึงแม้ว่าการมีอยู่ของปีศาจและทวยเทพบนโลกใบนี้หาใช่นิยายปรัมปราไม่

   บุรุษในชุดโบราณของแถบประเทศเอเชียที่น่าจะเป็นแถว ๆ จีน เสื้อผ้าสีแดงปักลายงาดงามเด่นชัดว่าไม่ใช่ชุดเสื้อผ้าธรรมดาดาษดื่นทั่วไป เรือนผมสีดำขลับยาวเกล้าครึ่งศีรษะ ส่วนสูงกะจากสายตาแล้วสูงยาวเข่าดีไม่ใช่น้อย เรียกได้ว่าถ้าเกิดว่าเธอไปยืนเทียบ คำว่าสูงเท่าไหล่ คงจะไม่เกินจริง

   “มาแล้วสินะ”

   น้ำเสียงทุ้มอันเป็นเจ้าของเสียงเรียกเธอดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่ค่อย ๆ หันกายมาสนทนากับเธอ ใบหน้าของเขาที่หล่อเหลาได้ประจะกษ์แจ้งต่อสายตาของเธอในบัดนี้ว่าคนตรงหน้าหากเป็นคนธรรมในโลกใบนี้คงไม่พ้นดาราหนุ่มแนวหน้าท่านหนึ่งของแถบเอเชียได้ ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อยราวกับกระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นไปตามที่คาดหวังไว้ก่อนที่เขาจะผายมือนำสายตาของเธอให้มองไปทางด้านหลัง

   “ข้าคิดว่าเวลานี้คงราว ๆ ยามอู่กระมัง เช่นนั้นไยเจ้าไม่มาร่วมรับประทานอาหารกับข้าเสียสักหน่อยเล่า ?”

   “แม่ของฉันบอกว่าไม่ให้กินข้าวกับคนแปลกหน้า”

   คำตอบของเธอนั้นเป็นข้ออ้างทั้งนั้นเมื่อเห็นอยู่เป็นเด่นชัดว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คน การโดนวางยาเรียกค่าไถ่ใด ๆ ของโจรกระจอกนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ โจรที่ไหนจะมาโผล่กลางป่าพร้อมโต๊ะกลมปูผ้ารองโต๊ะสีแดงและอาหารมากมายเช่นนี้ ต่อให้ไถเงินเธอได้ สิ่งที่ได้รับไปก็ไม่คุ้มกับที่ลงทุนเสียเลย

   “วางใจเถิด ข้าหาใช่โจรพวกนั้นไม่ คิดว่าเจ้าคงจะรู้สึกได้ด้วยตัวเจ้าเองอยู่แล้ว”

   “เพราะไม่ใช่เลยน่ากลัวกว่าเดิมไง—...”

   เธอที่กำลังชั่งใจว่าจะตอบรับดีไหมเสียงท้องเจ้ากรรมก็ร้องดังขึ้นมา ไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นปีศาจ ผีสาง หรือเทพท้องถิ่นใด ๆ ก็ตาม แต่พอเขาตรงหน้าเป็นคนหล่อเหลาแล้วเช่นนี้การที่เธอมายืนท้องร้องใส่มันน่าอายยิ่งนัก ริปลี่ย์ที่เตรียมตัวจะปฏิเสธอีกครั้งก็ได้แต่จำใจเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างว่าง่ายทันที ร่างสูงที่เห็นว่าเธอเดินมานั่งประจำที่เรียบร้อยก็ค่อย ๆ ขยับตัวมานั่งตรงข้ามกับเธอเงียบ ๆ

   “เจ้าทานเถิด ไม่มีสิ่งใดให้กังวลทั้งนั้น” เขาเอ่ยก่อนจะเริ่มทานให้เธอดูว่าไม่มีอะไรแปลก ๆ ปนเปื้อนทั้งนั้น ริปลี่ย์เห็นดังนั้นก็รู้สึกว่ากิน ๆ อะไรลงท้องไปหน่อยก็ไม่แย่ เธอตื่นมาทำงานแต่เช้ายังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้อง เดินจากบ้านเข้าป่ามาก็ใช่ว่าจะเป็นระยะทางใกล้ ๆ หากเธอเดินกลับบ้านพักไปมีแนวโน้มที่จะเป็นลมมันชายป่าเป็นแน่ เจ้าหงส์ขาวตัวน้อยก็ก้มลงมองจานตรงหน้าที่ดูเหมือน่าจะไม่ใช่ตะเกียบที่วางไว้ แต่เป็นช้อนส้อมราวกับว่าใส่ใจกับวัฒนธรรมของเธอที่ใช้ตะเกียบแบบคนตะวันออกไม่เป็น

   ความจริงต้องบอกว่าเธอใช้เป็นแต่ใช้ไม่คล่องเท่าไหร่ ส่วนมากไม่ค่อยได้ไปเยือนบ้านญาติฝั่งญี่ปุ่นเลย เธอจึงไม่ได้มีเรื่องให้ใช้ตะเกียบบ่อยนัก

   “ปกติเจ้าทำภารกิจบ่อยหรือไม่”

   “ถ้านับจากปัจจุบันก็ไม่” หมายถึง ไม่ได้ทำเลยต่างหาก เธอเอาแต่นอนเพิ่งจะตื่นเอาป่านนี้นี่นา

   “แล้วหากมีผู้ใดร้องขอให้เจ้าช่วย เจ้าจะช่วยหรือไม่”

   “ก็ต้องลองฟังก่อนว่าเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ไหม ถ้าไม่…ก็แค่บอกวปฏิเสธไปตามตรงค่ะ”

   ริปลี่ย์ค่อย ๆ วางช้อนส้อมลงบนจานแล้วบอกชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าที่พูดจาอ้อมโลกพอควรราวกับต้องการแย๊บถามบางอย่าง

   “ถามเช่นนี้ คงไม่ใช่ว่าจะให้ฉันทำงานใช้หนี้ที่เลี้ยงข้าวหรอกนะ ?”

@God 

@God 

Cooper HEROES

8/01/2025 12.30 น.

บทที่ 20

หลังจากเตรียมตัวจนพร้อมทุกอย่าง ร่างสูงก็ก้าวเข้าสู่ป่าต้องห้าม อาวุธในมือหนักอึ้ง แต่ความรู้สึกที่หนักกว่ากลับอยู่ในใจของเขา เกราะหนังที่เคยใส่ในลานฝึกเท่านั้น ตอนนี้กำลังจะได้ทดสอบความทนทานในสถานการณ์จริง เขารู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจที่ดังชัดในหูทุกครั้งที่ก้าวไปบนพื้นป่า  

เขาหยุดยืนอยู่กลางผืนป่า ลมอ่อนๆ พัดผ่านยอดไม้สูง ส่งเสียงครางเบาๆ ราวกับกำลังกระซิบเตือนถึงอันตรายที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด คูเปอร์ทอดสายตามองรอบๆ ต้นสนสูงตระหง่านที่เรียงรายไม่สิ้นสุด บรรยากาศรอบตัวทั้งเงียบและสงัดเสียจนเขารู้สึกเหมือนทุกสิ่งกำลังจับจ้องเขาจากทุกมุม  

“ที่นี่มันเงียบเกินไป” เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง มือกระชับด้ามอาวุธแน่นขึ้นเล็กน้อย  

คำเตือนของไครอนย้อนกลับมาในความคิด เขารู้ดีว่าฮาร์ปี้ไม่ได้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาต้องระวังในป่าแห่งนี้ ผืนป่าเต็มไปด้วยอันตรายที่มองไม่เห็น และการปะทะกับสัตว์ประหลาดอื่นนอกเหนือจากเป้าหมาย อาจทำให้เขาต้องเสียเปรียบโดยไม่จำเป็น  

เขาหยุดสูดลมหายใจลึกๆ พยายามสงบสติที่เริ่มปั่นป่วน แม้จะรู้ตัวว่าประหม่า แต่เขาก็เข้าใจดีว่าความวิตกจะไม่ช่วยอะไรในสถานการณ์แบบนี้ “ใจเย็น.. ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี” เขาบอกตัวเองเบาๆ ก่อนจะเริ่มกวาดสายตาอีกครั้ง  

ต้นไม้สูงใหญ่ยืนตระหง่านเหมือนกำแพงที่คอยบดบังสายตาจากฟ้ากว้างเหนือศีรษะ แสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านใบไม้ลงมาดูเหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้มากนักในป่าที่มืดครึ้มเช่นนี้ ทุกเสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งใต้เท้าทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกเปิดเผยตำแหน่ง  

ความเงียบนี้เป็นทั้งเพื่อนและศัตรูของเขา มันช่วยให้เขาสังเกตความผิดปกติได้ง่ายขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน มันก็ทำให้เขารู้สึกราวกำลังยืนอยู่ท่ามกลางภัยบางอย่าง  

เขายืนนิ่งอยู่กับที่สักพักหนึ่ง รอให้บางสิ่งบางอย่างปรากฏตัวออกมาจากพุ่มไม้หรือมุมมืดของป่า ตอนนี้เขาทำได้เพียงจับจ้อง กวาดสายตาไปตามความมืดมิดที่ซ่อนอยู่ระหว่างเงาไม้  

และรอ…

-ค้นหาฮาร์ปี้-

Cooper HEROES

8/01/2025 12.40 น. - 13.16. น.

บทที่ 21

“มาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย”  

คูเปอร์กล่าวขึ้นขณะหัวใจเต้นโครมคราม อากาศรอบตัวเหมือนจะหนักขึ้น เสียงกรอบแกรบจากพุ่มไม้เบื้องหน้าดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ร่างของมันจะปรากฏออกมา ฮาร์ปี้ที่เขาเคยได้ยินในคำบอกเล่าของไครอน บัดนี้มันยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขา  

มันสูงกว่าที่เขาคิด ร่างของมันเป็นส่วนผสมระหว่างมนุษย์กับนก ปีกใหญ่สีดำมันวาวขยับเบาๆ เหมือนเตรียมพร้อม ดวงตาสีเหลืองเรืองรองจ้องตรงมาที่เขา เหมือนจับจ้องเหยื่อที่ไม่มีทางหนี ใบหน้าที่บิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ กรงเล็บแหลมคมขูดพื้นดินขณะมันก้าวไปมา  

คูเปอร์สูดลมหายใจลึก สองมือกระชับด้ามหอกแน่น “โอเค คิดให้ดี นี่ไม่ใช่การซ้อมในลานฝึก”  

ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งสมาธิ ฮาร์ปี้ก็พุ่งเข้ามา มันเร็วเหมือนลูกศรที่หลุดจากคันธนู กรงเล็บพุ่งตรงเข้าหาใบหน้าของเขา คูเปอร์กระโดดถอยหลังทันที แต่การเคลื่อนไหวก็ไม่สมบูรณ์นัก ปลายกรงเล็บเฉียดผ่านเกราะตรงอก ทิ้งรอยลึกไว้เป็นแนวยาว  

“นี่แค่เริ่มเองนะ” เขาพึมพำก่อนหมุนหอกขึ้นตั้งการ์ด แต่ในใจก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เขาประมาทเกินไป  

ฮาร์ปี้โฉบกลับขึ้นฟ้า มันกระพือปีกแรงจนฝุ่นและใบไม้รอบตัวเขาปลิวว่อน ป่าที่มืดครึ้มอยู่แล้วกลับยิ่งดูเหมือนกลายเป็นเขาวงกตแห่งเงา คูเปอร์กวาดตามองหามันแต่แทบจะไม่เห็นอะไรเลย  

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังมาจากด้านข้าง ฮาร์ปี้โฉบลงมา กรงเล็บของมันฟาดเข้าที่แขนของเขา คูเปอร์เซถอยหลัง เลือดซึมออกมาจากเกราะหนัง แม้จะไม่ลึกนัก แต่ก็พอให้เขาเจ็บจนกัดฟันแน่น  

“อย่าให้มันจับจังหวะนายได้” เขาบอกตัวเอง แต่คำพูดนั้นดูเหมือนจะกลายเป็นเสียงก้องในหัวมากกว่าคำปลอบประโลม  

มันโจมตีอีกครั้ง คราวนี้เร็วยิ่งขึ้น คูเปอร์พยายามใช้หอกกัน แต่แรงปะทะของมันทำให้เขาเสียหลักล้มลงกับพื้น หอกหลุดออกจากมือ ฮาร์ปี้กระพือปีกขึ้น ก่อนโฉบลงมาอีกครั้ง ราวกับมันรู้ว่าเขาอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง  

ปลายกรงเล็บเฉี่ยวผ่านแก้มของเขา ทิ้งรอยแผลที่แสบจี๊ดไว้ เขาพยายามขยับตัวหนี แต่ฮาร์ปี้ไม่ปล่อยโอกาส มันกดร่างของเขาไว้ด้วยแรงมหาศาล  

ในขณะที่ความคิดของเขาเริ่มสับสน ท่ามกลางเสียงหัวใจเต้นระรัวและลมหายใจที่เริ่มขาดห้วง คำหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเขา 

‘ยุทธเทพี’  

มันเป็นถ้อยคำที่เขาไม่รู้ว่ามาจากไหน คล้ายจะไร้ที่มา แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เหมือนกับคำที่ถูกฝังไว้ในหัวของเขาตลอดเวลา ราวกับคำเรียกจากใครสักคนที่เขาไม่เคยพบหน้า ความคิดนั้นดึงเขากลับมาจากความสับสน  

“สติปัญญาคืออาวุธที่แท้จริง” คำสอนนั้นดังก้องขึ้นในจิตใจ  

คูเปอร์สูดหายใจลึก แม้ร่างกายจะถูกกดจนเจ็บ แต่เขาใช้แรงทั้งหมดกระชากตัวเองออกจากกรงเล็บของมัน พุ่งไปคว้าหอกที่ตกอยู่ไม่ไกล ก่อนจะพลิกตัวกลับมาตั้งการ์ด  

ฮาร์ปี้พุ่งเข้ามาอีกครั้ง เขาหลบอย่างใจเย็น คำนวณระยะทางและความเร็วของมันอย่างแม่นยำ แล้วหมุนตัวหลบกรงเล็บของมันได้สำเร็จ หอกในมือแทงออกไปอย่างแม่นยำ ทะลุผ่านปีกข้างหนึ่งของมัน  

มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ปีกที่บาดเจ็บทำให้การบินของมันเริ่มไม่มั่นคง คูเปอร์ใช้โอกาสนี้พุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง คราวนี้เขาหลบเลี่ยงการจู่โจมของมันได้ทุกครั้ง หอกแทงเข้าที่ลำตัวของมันจนฮาร์ปี้ร่วงลงกับพื้น  

มันพยายามตะเกียกตะกายจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่คูเปอร์ไม่ปล่อยโอกาส เขาสูดหายใจลึกก่อนจะพุ่งตัวแทงหอกครั้งสุดท้ายเข้าไป  

เสียงกรีดร้องสุดท้ายของฮาร์ปี้ดังสะท้อนไปทั่วป่า ก่อนร่างของมันจะเริ่มสลายเป็นละอองสีทอง ฝุ่นละอองเหล่านั้นลอยกระจายไปในอากาศ ทิ้งไว้เพียงขนนกสองเส้นที่ร่วงลงมากองตรงหน้า  

คูเปอร์ทรุดตัวลงกับพื้น หอบหายใจหนัก มือยังคงกำด้ามหอกแน่น เขาเหลือบมองขนนกที่หล่นอยู่ตรงหน้า ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาช้าๆ ความรู้สึกโล่งใจที่รอดชีวิตมาได้ทำให้เขายิ้มดีใจ  

“ขอบคุณ...” เขาพึมพำเสียงเบา แม้จะไม่รู้ว่าคำพูดนั้นส่งถึงใคร แต่เขารู้ดีว่าใครบางคนในหัวใจของเขาได้ยืนอยู่เคียงข้างเขาเสมอ  

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน แม้ร่างกายจะเจ็บปวด แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญจากการต่อสู้ครั้งนี้ งานสำเร็จแล้ว และสิ่งที่ต้องทำต่อไปคือกลับค่ายให้เร็วที่สุดก่อนจะเจออะไรอีก

Cooper HEROES

10/01/2025 14.45 น. - 15.34 น.

บทที่ 27

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องใบหน้าของลูกครึ่งเทพนัยน์ตาเทา เขาเดินผ่านต้นไม้สูงใหญ่ที่ทึบหนา ใบไม้ที่สั่นไหวเหมือนกระซิบอะไรบางอย่างคอยย้ำเตือนว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับผู้ที่อ่อนแอ 

คูเปอร์ไล่ตามความคิดที่แล่นผ่านสมองเหมือนกระแสน้ำ ความทรงจำจากครั้งก่อนที่ได้จัดการฮาร์ปี้ยังสดใหม่ในหัว แม้จะเคยล้มลุกคลุกคลาน แต่ชายหนุ่มก็กลับมายังป่าต้องห้ามอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความจำเป็น แต่เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองยังเหลืออะไรบางอย่างที่ต้องพิสูจน์ 

"อย่าโผล่มาทางข้างหลังนะ " คูเปอร์บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างจริงจัง หลังจากประสบการณ์ครั้งก่อนทำให้เขาเรียนรู้ที่จะไม่ประมาทและด้วยเหตุนั้นเขาก็ไม่ยากให้เกิดเหตุการณ์อย่างโดนตัวอะไรก็ไม่รู้ปรากฏที่ด้านหลังและฟาดจนสลบจนเห็นดาว แล้วด้วยเหตุนั้นคูเปอร์ควรหันหลังติดต้นไม้ไว้เป็นบางครั้ง

"โอเค คราวนี้ไม่มีฮาร์ปี้แล้วใช่ไหม" เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ก้าวย่างอย่างมั่นใจลึกเข้าไปในป่า ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระวัง แม้สีหน้าจะดูผ่อนคลายแต่สายตากลับคอยกวาดมองรอบข้างอยู่เสมอ 

ความเงียบที่โรยตัวอยู่รอบข้างถูกทำลายด้วยเสียงกระทบของกิ่งไม้ที่แห้งกรอบ ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าแล้วหรี่ตามองไปยังต้นเสียง เจ้าสิ่งนั้นปรากฏตัวขึ้น มันเป็นก็อบลินตัวเล็กที่ดูเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง มันไม่ทันสังเกตเห็นเขา คูเปอร์แอบหัวเราะในใจ มันช่างประมาทเกินไปสำหรับสิ่งมีชีวิตในป่าแบบนี้ 

‘ง่ายเกินไปแล้วมั้ง’ คูเปอร์ยิ้มมุมปากพลางกำหอกในมือแน่น หอกกรีกในมือเขาอาจไม่ได้วาววับเหมือนอาวุธของเทพเจ้า แต่ขอบอกเลยว่าแหลมคมพอที่จะทะลุหัวก็อบลินเล็กๆ ได้ไม่ยาก

ชายหนุ่มค่อยๆ ย่องเข้าหามันจากทางด้านหลัง ท่วงท่าของเขาเงียบเชียบเหมือนแมวป่าล่าเหยื่อ ก่อนจะหยุดที่ระยะปลอดภัย 

คูเปอร์ปรับท่าถือหอกในมืออย่างมั่นคง เขาตรวจดูรอบข้างอย่างรวดเร็วเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีตัวอื่นแอบซุ่มโจมตี จากนั้นก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้เป้าหมาย เมื่อได้ตำแหน่งที่เหมาะสมแล้ว เขาก็ปล่อยหอกออกไปด้วยความแม่นยำ 

ปัก 

เสียงหอกแทงทะลุเป้าหมายดังขึ้นพร้อมกับเสียงอุทานในใจของเขาเอง ‘โอ้!’ หอกของเขาพุ่งตรงไปที่หัวของก็อบลินและจบชีวิตมันในทันที ร่างของมันสลายกลายเป็นละอองสีทองที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ ทิ้งไว้เพียงเศษสินสงครามเล็กน้อย 

"ครั้งเดียว!" คูเปอร์ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นก่อนจะรีบวิ่งไปเก็บหอกและของที่ได้จากชัยชนะ เสียงหัวเราะเบาๆ หลุดออกมาจากริมฝีปาก เขารู้สึกเหมือนตัวเองเก่งขึ้นอีกนิด 

หลักฐานการพิชิต ::

https://percyjackson.mooorp.com/dzs_npccomrade-fight?aid=784

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเก็บของเสร็จ เสียงกึกก้องก็ตามมา มันเริ่มจากแรงสั่นสะเทือนเบาๆ ก่อนจะกลายเป็นเสียงหนักแน่นที่ใกล้เข้ามา คูเปอร์ชะงักและหันไปมอง สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือไซคลอปส์ตัวใหญ่ที่เดินออกมาจากเงาไม้ 

"โอ้ พระเจ้า นี่เราเพิ่งฆ่าเพื่อนมันหรือยังไงกัน" เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะถอยหลังช้าๆ เพื่อปรับระยะห่าง เจ้าสัตว์ยักษ์นั้นจ้องมองเขาด้วยตาข้างเดียวที่เต็มไปด้วยความโกรธ มันคำรามเสียงดังจนต้นไม้รอบข้างสั่นสะเทือน 

คูเปอร์ไม่ปล่อยให้ความกลัวครอบงำ เขาเปลี่ยนมาถือหอกอย่างถนัดมือ ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อปรับสมดุลและเตรียมพร้อมรับมือ เจ้าสัตว์ยักษ์พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ 

ไซคลอปส์ปรากฏตัวขึ้นจากเงาไม้ ร่างใหญ่โตสูงเกือบสองเท่าของคูเปอร์ มันคำรามเสียงดังจนพื้นดินสะเทือน หัวใจชายหนุ่มเต้นระรัวแต่เขาไม่ปล่อยให้ความกลัวครอบงำ คูเปอร์ขยับตัวถอยหลังตั้งท่าถือหอกอย่างมั่นคง 

"มาสิ เพื่อน ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าตัวใหญ่ขนาดนี้จะเร็วแค่ไหน" เขาพึมพำพลางยิ้มบางๆ ราวกับพูดคุยกับเจ้าสัตว์ยักษ์ 

ไซคลอปส์พุ่งเข้าใส่เขาด้วยความเร็วที่น่าตกใจ มันเหวี่ยงกำปั้นขนาดมหึมาลงมาหมายบดขยี้ร่างของชายหนุ่ม คูเปอร์กระโดดหลบออกไปด้านข้างทันเวลา หอกในมือถูกยกขึ้นเตรียมโจมตีแต่ยังไม่ทันแทงมัน ไซคลอปส์กลับหมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว เหวี่ยงแขนอีกข้างเข้าหา 

ชายหนุ่มพุ่งตัวลงต่ำ หอกในมือฟันเข้าที่ต้นขาของมัน โลหิตไหลออกมาราวกับน้ำพุ แต่ไซคลอปส์ดูจะไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเท่าไร มันคำรามลั่นแล้วกระโดดขึ้นไปบนอากาศก่อนจะกระแทกพื้นอย่างแรงจนเกิดคลื่นกระแทกรอบตัว คูเปอร์เสียการทรงตัวล้มลงกับพื้น 

"โอเค ไม่คิดว่าตัวใหญ่อย่างนายจะคล่องตัวขนาดนี้" คูเปอร์เอ่ยล้อเลียนขณะพยายามลุกขึ้น 

ไซคลอปส์ไม่ปล่อยเวลาให้เขาตั้งตัว มันคว้าหินก้อนใหญ่จากพื้นแล้วปาใส่เขาด้วยแรงมหาศาล คูเปอร์พุ่งหลบไปอีกทาง หินกระแทกต้นไม้ด้านหลังจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ชายหนุ่มกัดฟัน หอกในมือกระชับแน่น เขาพุ่งเข้าหาไซคลอปส์อีกครั้ง 

การต่อสู้ดุเดือดยิ่งขึ้น คูเปอร์ใช้ความคล่องตัวของเขาหลบหลีกการโจมตีของสัตว์ยักษ์ ร่างเล็กกว่าของเขาเคลื่อนที่เร็วเหมือนสายลม หอกในมือแทงเข้าเป้าหมายครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไซคลอปส์ก็ยังไม่ล้ม 

มันยกต้นไม้ทั้งต้นขึ้นมาเป็นอาวุธ ตวัดใส่ชายหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง คูเปอร์กระโดดหลบ ต้นไม้ฟาดลงพื้นจนเกิดรอยแตกกว้าง เขารีบอาศัยจังหวะที่มันยังไม่ทันตั้งตัว แทงหอกเข้าที่สีข้างของมันเต็มแรง 

ไซคลอปส์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันแกว่งแขนขนาดใหญ่เข้าหา คูเปอร์หลบได้เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ปลายหางตาจะมองเห็นกำปั้นของมันพุ่งตรงมา เขาถูกฟาดจนร่างปลิวไปกระแทกต้นไม้ เสียงร้องดังลั่นในความเงียบ เขากระอักออกมาพร้อมความจุกที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง 

คูเปอร์หอบหายใจ ขณะที่ไซคลอปส์เดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ มันยิ้มเยาะราวกับรู้ว่าชัยชนะอยู่ในมือ 

คูเปอร์พยายามตั้งสติ แม้จะเจ็บจนแทบยืนไม่ไหว แต่สมองของเขายังคงทำงาน เขามองไปรอบๆ หาของที่พอจะใช้เป็นอาวุธเสริม สายตาของเขาเหลือบไปเห็นรากไม้แห้งที่โผล่ขึ้นมาจากพื้น 

“ก็ได้ นายอยากเล่นของใหญ่ใช่ไหม งั้นมาลองกัน” เขาพึมพำ พลางดึงรากไม้นั้นขึ้นมา 

ไซคลอปส์พุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้มันเหวี่ยงกำปั้นลงมาหมายบดขยี้เขา คูเปอร์กลิ้งหลบไปทางซ้าย ขว้างรากไม้ใส่หน้าของมัน รากไม้พันรอบหัวมันจนมันมองไม่เห็น 

หนุ่มครึ่งเทพไม่ปล่อยโอกาสหลุดมือ เขาใช้จังหวะที่มันกำลังสับสนวิ่งขึ้นไปบนหลังของมัน แทงหอกลงไปที่ท้ายทอยอย่างแรงจนทะลุหัวใจ สัตว์ยักษ์คำรามเสียงดังสุดท้ายก่อนร่างของมันจะสลายกลายเป็นละอองสีทอง

 

หลักฐานการพิชิต ::

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=783

ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้น หอบหายใจจนหน้าอกสะท้อนขึ้นลง เขาหัวเราะเบาๆ แม้จะเจ็บไปทั้งตัว แต่ชัยชนะในครั้งนี้ก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้

"พอแล้วสำหรับวันนี้" เขาพึมพำกับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะเดินกลับไปเก็บสิ่งของที่เหลืออยู่บนพื้น

เขาอยากกลับค่ายฮาล์ฟบลัดให้เร็วที่สุดแล้ว

รางวัลแต้มตื่นรู้ +2 จากการเรียนรู้การชนะก็อบลินครั้งแรก

รางวัลแต้มตื่นรู้ +2 จากการเรียนรู้การชนะไซคลอปส์ครั้งแรก

Cooper HEROES

20/02/25 17.10 น. -  17.50 น.

บทที่ 50

ยามเย็นของค่ายฮาล์ฟบลัด อากาศเย็นลงเล็กน้อยเมื่อสายลมพัดผ่านยอดไม้สูงของป่าต้องห้าม คูเปอร์เดินทอดน่องไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้งที่ถูกเหยียบย่ำ ส่งเสียงกรอบแกรบเป็นจังหวะสม่ำเสมอ  

เขาไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอะไรเป็นพิเศษ แค่รู้สึกว่าอยากออกมาเดินเล่นเท่านั้น การใช้เวลาทั้งวันไปอย่างไร้แก่นสารทำให้เขารู้สึกเฉื่อยชาเกินไป คงจะดีไม่น้อยถ้าได้ออกมาขยับร่างกายสักหน่อย  

ดวงตาสีเทากวาดมองรอบ ป่าอย่างสงบ แสงแดดสุดท้ายของวันส่องผ่านแนวต้นไม้ทอดเงายาวบนพื้น เขาหยุดเดินชั่วครู่ โน้มตัวลงไปจับเศษกิ่งไม้ขึ้นมาเหวี่ยงไปมาเล่น

“เงียบจัง” เขาพึมพำกับตัวเอง  

โดยปกติแล้ว ป่าของค่ายฮาล์ฟบลัดมักเต็มไปด้วยเสียงของสัตว์ป่าไม่ก็อสูรกายหรือเสียงแมลงยามเย็น แต่ตอนนี้กลับมีเพียงเสียงลมพัดแผ่วเบา ไม่มีเสียงนก ไม่มีเสียงกระรอกกระโดดไปตามกิ่งไม้  

ความเงียบแบบนี้... มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล  

คูเปอร์ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง จังหวะนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นจากข้างหน้า  

ตึก ตึก ตึก... 

ดวงตาสีเทาเหลือบขึ้นมอง และสิ่งที่ปรากฏในสายตาของเขาก็คือ หมาป่า  

ไม่ใช่แค่ตัวเดียว แต่เป็นถึงสี่ตัว  

พวกมันสูงใหญ่กว่าหมาป่าทั่วไป ขนสีเทาเข้มของมันเป็นประกายแปลกตาในแสงอาทิตย์ ตาของพวกมันเป็นสีแดงเรืองรอง ดุร้าย และเต็มไปด้วยสัญชาตญาณนักล่า  

หมาป่าแห่งแอรีส 

แน่นอนว่าคูเปอร์เคยอ่านเกี่ยวกับพวกมันมาก่อน  

หมาป่าของแอรีสไม่ได้เหมือนหมาป่าธรรมดา พวกมันเป็นนักล่าที่ฝึกฝนมาอย่างดี เฉลียวฉลาด ปราดเปรียว และอันตรายยิ่งกว่าอสูรกายบางตัวเสียอีก ที่สำคัญ พวกมันทำงานกันเป็นทีม  

และตอนนี้ พวกมันมองเขาเหมือนกับว่าเขาเป็นเหยื่ออันโอชะ  

“เอาล่ะสิ” คูเปอร์พึมพำขณะถอยเท้าไปข้างหลังเพื่อประเมินสถานการณ์ เขาไม่ใช่คนโง่ที่คิดจะวิ่งหนี เพราะการทำแบบนั้นมีแต่จะทำให้พวกมันยิ่งกระโจนใส่เร็วขึ้น  

เขากระชับหอกในมือ ตั้งหลักเตรียมสู้  

แค่สี่ตัวเอง ไม่คณามือหรอก

หมาป่าตัวหนึ่งคำรามต่ำก่อนจะพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว  

คูเปอร์เบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง เสี้ยววินาทีนั้นเอง ดวงตาของเขามองเห็นการเคลื่อนไหวของหมาป่าตัวที่สองที่พุ่งมาจากด้านหลัง!  

เขาหมุนตัวออกด้านข้างทันที ปลายหอกในมือฟาดออกไปเป็นแนวขวาง หมาป่าตัวนั้นเบี่ยงตัวหลบได้ทัน แต่ยังมีอีกสองตัวที่ขยับเข้ามาล้อมวงเขาไว้  

พวกมันกำลังต้อนฉัน!  

คูเปอร์สูดหายใจเข้าลึก ๆ จิตใจของเขาสงบลง และเสี้ยววินาทีนั้นเอง ประสาทสัมผัสทั้งหมดก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น  

สายลมที่เปลี่ยนทิศ...  

เสียงลมหายใจของหมาป่าที่ถี่กระชั้นขึ้น...  

การเกร็งตัวของกล้ามเนื้อก่อนจะจู่โจม...  

เขาเห็นทุกการเคลื่อนไหวได้ก่อนที่มันจะเกิดขึ้น  

หมาป่าตัวที่สามพุ่งเข้ามาจากด้านซ้าย ฟันของมันแยกเขี้ยวหมายจะกัดเข้าที่แขนของเขา คูเปอร์ขยับตัวเพียงเล็กน้อยเพื่อหลบ ก่อนจะแทงปลายหอกออกไป กระแทกเข้ากับสีข้างของมันอย่างแม่นยำ!  

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น หมาป่าตัวนั้นล้มลงกับพื้นก่อนจะสลายเป็นฝุ่นทอง แต่ไม่มีเวลาจะฉลองชัยชนะ เพราะหมาป่าที่เหลืออีกสามตัวยังคงอยู่ และพวกมันก็โกรธจัด  

คูเปอร์หายใจเข้าออก นี่เป็นช่วงเวลาที่เขาจะพลาดไม่ได้  

หมาป่าที่เหลือไม่เสียเวลาแม้เสี้ยววินาที พวกมันกระโจนเข้าใส่เขาพร้อมกันจากทั้งสามทิศทาง!  

คูเปอร์ไม่มีเวลาคิด เขาขยับร่างกายตามสัญชาตญาณ ปล่อยให้ร่างกายตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของศัตรูโดยอัตโนมัติ  

เขาทิ้งตัวลงต่ำ หมุนตัวหลบใต้ลำตัวของหมาป่าตัวที่กระโดดเข้ามา ก่อนจะฟาดด้ามหอกเข้าใส่สีข้างของมันเต็มแรง หมาป่าตัวนั้นกระเด็นไปชนกับต้นไม้ เสียงกระแทกดังสนั่น ก่อนที่มันจะทรุดลงกับพื้นและสลายไปเป็นฝุ่นทอง  

แต่เขายังเหลืออีกสองตัว!  

คูเปอร์พุ่งตัวออกไปด้านข้าง หลบคมเขี้ยวที่แสนน่ากลัวของตัวที่สาม และสวนกลับด้วยการแทงหอกเข้าไปที่ลำคอของมัน หอกของเขาทะลุเข้าไปลึกพอที่หมาป่าจะสะบัดตัวถอยออกไปได้ไม่ทัน  

เสียงคำรามต่ำดังขึ้นก่อนที่ร่างของมันจะสลายกลายเป็นฝุ่นทอง  

เหลือเพียงตัวสุดท้าย  

หมาป่าตัวสุดท้ายยืนประจันหน้ากับเขา ดวงตาสีแดงฉายแววกราดเกรี้ยว มันคำรามเสียงต่ำก่อนจะเริ่มก้าววนไปรอบ เหมือนกำลังประเมินเขาอยู่  

"ฉลาดขึ้นมาแล้วสิ" คูเปอร์พูดพึมพำ  

หมาป่าตัวนี้แตกต่างจากตัวอื่น มันไม่จู่โจมทันทีเหมือนพวกพ้องที่ล้มไปก่อนหน้านี้ แต่กลับคอยเวียนอย่างใจเย็น และรอจังหวะที่เหมาะสม  

คูเปอร์ขยับมือกระชับหอกให้แน่นขึ้น สายตาจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของมันทุกฝีก้าว  

จังหวะหนึ่ง หมาป่าขยับตัวเล็กน้อยเหมือนจะโจมตี แต่ไม่พุ่งเข้ามา

"โอ้ แบบนี้สินะ..." คูเปอร์หัวเราะ "จะล่อให้ฉันพลาดก่อนใช่ไหม?"  

แต่เขาไม่ได้ตกหลุมพรางง่ายๆ  

แทนที่จะรอให้หมาป่าเป็นฝ่ายบุก คูเปอร์เป็นฝ่ายเคลื่อนไหวก่อน เขาดีดตัวพุ่งเข้าไปพร้อมกับแทงหอกออกไปเต็มแรง!  

หมาป่าหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว แต่คูเปอร์คาดการณ์ไว้แล้ว  

เขาตวัดปลายหอกกลับและฟาดด้ามหอกเข้าที่ขาหน้าของมัน!  

หมาป่ากระเด็นไปด้านข้าง มันพยายามลุกขึ้น แต่คูเปอร์ไม่ให้โอกาส เขาพุ่งตามเข้าไป ใช้สันหอกกระแทกเข้าที่กกหูของมันเต็มแรง  

เสียงคำรามขาดห้วง และในเสี้ยววินาทีต่อมา หมาป่าตัวสุดท้ายก็สลายเป็นฝุ่นทอง  

คูเปอร์หอบหายใจเล็กน้อย ก่อนจะยืนตัวตรงและหมุนหอกไปด้านหลัง พิงมันไว้บนบ่า  

"ฟู่... จบแล้วสินะ"  

เขามองไปรอบ ๆ ซากฝุ่นทองของหมาป่าทั้งสี่ยังคงลอยฟุ้งอยู่ในอากาศก่อนจะถูกลมพัดกระจายหายไป  

"ก็นับว่าเป็นการออกมาเดินเล่นที่ไม่เสียเปล่า..." เขาพูดกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่  

แม้ว่าจะไม่ได้อยากต่อสู้ขนาดนั้น แต่การได้ขยับร่างกาย หลังจากทั้งวันแทบไม่ได้ทำอะไร ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย  

คูเปอร์หมุนไหล่ไล่ความตึงเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับ มุ่งหน้ากลับไปทางค่าย  พอคิดดูแล้ว.. การกลับไปนอนพักอาจเป็นรางวัลที่ดีที่สุดสำหรับวันนี้ก็ได้

หลักฐานการพิชิต

(หมาป่าแห่งแอรีส)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=718

+ 2 ตื่นรู้จากการพิชิต หมาป่าแห่งแอรีส ครั้งแรก

โบนัสพิชิตฝูงหมาป่าแอรีส: +10 EXP โบนัส และ +10 ความกล้าหาญ

สินสงคราม: หนังหมาป่าแอรีส (ฝูงหมาป่าได้ 4 ผืน) 

Mackenzie HEROES

✦

Julie's side story

half Blood camp's Easter event

-25.04.20 / 02:30PM-

“ขอบคุณนะฮะคุณป้าอเล็กไซอา”

ผมกล่าวขอบคุณคุณป้าอเล็กไซอาอีกครั้งแล้วเดินออกมา ลานซักรีดมีพื้นที่ไม่กว้างขวางนัก ใช้เวลาหาแค่แป๊บเดียวก็ทั่วแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ไข่อีสเตอร์มาเพิ่มตั้งสี่ฟองแน่ะ ตอนนี้ก็เท่ากับว่าผมมีไข่รวมแล้วสิบสองฟอง จะว่าไปก็เยอะอยู่นะเนี่ยยยย ตอนนี้ก็เหลือที่สุดท้ายแล้ว ซึ่งจะเป็นที่ไหนไปไม่ได้เลยนอกจากสถานที่ที่พวกเราเหล่าลูกของคุณแม่ไปฝึกใช้พลังเวทย์กันบ่อย ๆ ที่นั่นก็คือออ…

ป่าต้องห้าม นั่นเอง

.

.

-02:40PM-

ผมเดินแบบไม่รีบร้อนนัก อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลากลับไปรวมตัวกันที่กองไฟเฮสเทีย ไหน ๆ ที่นี่ก็เป็นที่สุดท้ายแล้ว ผมจะหาไข่จนกว่าจะใกล้หมดเวลาเลยแล้วกัน

.

.

“อืมมมม…เท่านี้ก็พอแล้วมั้ง”

ผมมองจำนวนไข่ที่หามาเพิ่มได้ ถึงแม้ป่าต้องห้ามจะกว้างขวาง แต่ผมก็ไม่อยากเดินเข้าไปจนลึก ทั้งพวกผู้ใหญ่และพี่ ๆ ในค่ายมักจะคอยเตือนเสมอว่าในป่าต้องห้ามมีพวกอสุรกายอยู่ ถ้าผมเจอคงจะวิ่งหนีไม่ทันแน่ ๆ เพราะงั้นผมอยู่แค่ตรงชายป่าดีกว่า

“ไงเจ้าหนูบุตรเฮคาที มาทำอะไรในป่านี้ล่ะ”

“โอ๊ะ ! คุณลุงโดลอสสวัสดีฮะ วันนี้ที่ค่ายมีจัดงานเทศกาลอีสเตอร์ฮะ ผมเลยมาหาไข่”

อยู่ ๆ ก็มีร่างร่างหนึ่งกระโดดออกมาจากหลังต้นไม้ยืนขวางหน้าผมไว้ ตอนแรกก็ตกใจแทบแย่แต่พอเห็นว่าเป็นคุณลุงโดลอสผมจึงกล่าวทักทายแล้วเล่าเรื่องของกิจกรรมวันนี้ให้ฟัง

“อ้ออออ อีสเตอร์งั้นเหรอ หาไข่ได้กี่ฟองแล้วล่ะ ให้ข้าดูหน่อยได้ไหม”

คุณลุงโดลอสกอดอกมอง ผมเลยเอาไข่ที่เพิ่งหาได้ในป่ามาให้คุณลุงดูด้วยความภาคภูมิใจ

“นี่ฮะ ผมเพิ่งหาได้แค่นี้เอง แต่ผมว่าจะพอแล้วล่ะฮะ ถ้าเข้าไปลึกกว่านี้ผมกลัวอสุรกาย”

“อื้มมมม เจ้าก็หาของเก่งไม่เบา เอาอย่างนี้ไหมล่ะ ข้าจะช่วยเสกไข่เพิ่มให้ ให้เพิ่มเป็นเท่าตัวเลย”

“คุณลุงโดลอสทำได้จริง ๆ เหรอฮะ !?”

ผมถึงกับตาโตเมื่อได้ยินเช่นนั้น เมื่อเห็นคุณลุงโดลอสยิ้มอย่างมั่นใจ ผมจึงไม่ลังเลที่จะส่งไข่ที่เพิ่งหามาได้ให้คุณลุงไป

“แน่นอนสิ เอาล่ะ…ข้าต้องใช้สมาธิสักหน่อย เจ้าอย่ากวนข้าเชียวล่ะ”

คุณลุงโดลอสรับไข่มาถือไว้ในมือ ผมพยักหน้ารับอย่างแข็งขันแล้วเฝ้ามองไข่ที่จะเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างใจจดใจจ่อ

ปิ๊ง !

และแล้ว…ไข่ในมือของคุณลุงโดลอสก็หายไป

“อ้าว…ไข่หายไปไหนหมดล่ะฮะ”

ผมกระพริบตาปริบ ๆ เงยหน้าขึ้นถามคุณลุงโดลอสที่ยังมีสีหน้าปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“โอ้ สงสัยจะผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย แย่จัง หายไปซะแล้ว ฮ่า ๆๆ”

ฟังจากเสียงหัวเราะที่ไม่รู้สึกผิดนั่นแล้ว ผมก็รู้เลยว่า…ผมโดนเข้าให้อีกแล้ว

“เฮ้ เจ้าหนู อย่าทำหน้าบูดบึ้งงั้นสิ”

“ฮึก….”

ผมเบะปากใส่ น้ำใส ๆ เริ่มคลอที่ดวงตาทั้งสองข้างอีกครั้ง

“เฮ้ย อย่าร้อง—-”

“แงงงงงง คุณลุงโดลอสแกล้งผม ! ผมจะฟ้องแม่——— !!”

“ชิบเป๋ง เฮคาทีได้สาปข้าพอดี อยู่ไม่ได้แล้ว”

คุณลุงโดลอสเลิ่กลั่กแล้วรีบหายตัวไป ทำไมอ้ะ ทั้งที่ผมขอโทษคุณลุงคุณป้าเทพแล้วแต่ผมก็ยังโดนแกล้งอีก นี่มันไม่แฟร์เลย ผมไม่น่าหลงเชื่อคนลุงโดลอสที่เป็นเทพแห่งการโกหกเลย ฮือ ๆๆ คอยดูนะ เรื่องนี้ต้องถึงหูแม่ผมแน่

ผมมองดูไข่ที่ยังเหลืออยู่ในตะกร้า อย่างน้อยเทศกาลอีสเตอร์ปีนี้ผมก็ไม่ได้กลับไปมือเปล่า พี่ ๆ ที่บ้านต้องภูมิใจในตัวผมแน่ ๆ คิดได้แบบนั้นผมก็ปาดน้ำตาแล้วสูดน้ำมูกดังฟืดดด~ นี่ก็ใกล้หมดเวลาแล้ว ผมกลับไปที่กองไฟเฮสเทียดีกว่า 

สรุปสถานการณ์

- หาไข่ที่ชายป่าต้องห้าม

- โดนเทพโดลอสแกล้ง เสกไข่หายไปหมดเลย

(ผมฟ้องแม่แน่ !)

- กลับไปรวมตัวที่กองไฟเฮสเทีย

จบกิจกรรม

  Julie Drake

  ✦