[ทิศเหนือของค่าย] ป่าต้องห้าม

Adelaide BELIEVER

FACE THE HARPY #3

- - - - -

                ร่างเล็กหันขวับไปตามเสียงก่อนที่จะพบเข้ากับอสุรกายมีปีกที่กำลังบินอยู่เหนือศีรษะของเธอ อเดลเลดก้าวถอยหลังเล็กน้อยด้วยความตกใจขณะที่กำมีดสั้นในมือแน่นจนนิ้วซีดขาว ฮาร์ปี้จ้องเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพุ่งเข้ามาหาหมายจะเด็ดหัวมนุษย์กึ่งเทพสาวที่มาเดินเตร่เพียงลำพังในป่าต้องห้าม

                "เกือบไปแล้ว"

                อเดลเลดกระโดดหลบกรงเล็บแหลมคมก่อนที่จะแทงมีดเข้าใส่อสุรกายเฉียดโดนปีกที่กำลังกระพือพึ่บพั่บจนใบไม้แห้งกระเด็นไปคนละทิศละทาง หญิงสาวจู่โจมต่ออย่างรวดเร็วไม่ปล่อยให้เสียเวลาเปล่า พลางตวัดขาเตะโดนอกไก่ของฮาร์ปี้อย่างจัง อสุรกายกู่ร้องอย่างเดือดดาลพร้อมกับพุ่งเข้ามาหาเธออีกครั้งและคราวนี้มันสามารถฝากรอยกรงเล็บรอยใหญ่ไว้ที่ต้นแขนซ้ายของอเดลเลดได้

                "เล่นแรงแบบนี้ฉันไม่ออมมือให้แล้วนะ" เธอหันไปมองบาดแผลที่เลือดเริ่มซึมออกมาก่อนที่จะจ้องเขม็งไปยังฮาร์ปี้ตัวร้ายที่สร้างบาดแผลนี้ให้กับเธอ หญิงสาววิ่งตรงเข้าใส่อสุรกายตรงหน้าเช่นเดียวกับฮาร์ปี้ที่กางกรงเล็บแหลมและตรงเข้าหาเธอเช่นกัน อเดลเลดก้มตัวหลบกรงเล็บและกลิ้งตัวไปทางด้านหลังก่อนที่จะใช้มีดสั้นฟันข้อขาที่ไม่ต่างจากขอไก่ของฮาร์ปี้จนขาดกระเด็นทำให้มันเสียหลักร่วงลงสู่พื้น อเดลเลดจึงอาศัยจังหวะนี้ในการปลิดชีพอสุรกายด้วยการแทงมีดสั้นเข้าที่ต้นคอของฮาร์ปี้ตนนั้นหลายครั้งขณะที่มันล้มหน้าคะมำอยู่ที่พื้นจนแน่นิ่งไป

                "ฟู่ววว~" หญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อยพลางเหลือบมองดูบาดแผลของตัวเอง นับว่ายังมีโชคอยู่บ้างที่แผลไม่ได้ลึกมากแต่ก็ไม่แน่ใจว่าต้องไปฉีดวัคซีนบาดทะยักหรืออะไรทำนองนั้นไหม

                "บ้าจริง" อเดลเลดพึมพำ ฮาร์ปี้ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเริ่มสลายร่างกายเป็นฝุ่นสีทองล่องลอยไปตามสายลมเอื่อยที่พัดอสุรกายพวกนั้นกลับบ้านเกิด (แน่นอนว่าต้องเป็นนรก) หญิงสาวยืนรอต่ออีกพักใหญ่จนร่างอสุรกายสลายไปจนหมดจึงปรากฎขนฮาร์ปี้ 2 ชิ้นมาแทนที่

                "นี่คือสินสงครามที่ว่าสินะ" หญิงสาวก้มลงไปคว้าขนฮาร์ปี้ที่พื้นและเดินทางกลับบ้านใหญ่ทันที

 หลักฐานการต่อสู้ 

ฮาร์ปี้

- - - - -

ภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

Eloise HEROES

ศัตรูระหว่างทาง

“วันนี้เรามาทำอะไรในป่ากันเหรอขอรับ?”

เคอร์ติสถามขึ้นระหว่างที่มันเดินตามเอโลอิสเข้ามายังป่าต้องห้าม ที่เต็มไปด้วยความอันตรายทุกย่างก้าว โดยปกติแล้วเป็นสถานที่ที่ไม่ควรย่างกรายเข้ามาถ้าไม่จำเป็น หรือ ถ้าไม่อยากแกว่งตีนหาเสี้ยน

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาที่ป่า แต่บางเอิญว่ามันคือทางผ่าน”

“ทางผ่านงั้นเหรอขอรับ?”

“ใช่”

“คุณเอโลอิสคิดจะไปไหนกันเหรอขอรับ?”

“นายไม่จำเป็นต้องรู้ตอนนี้หรอก พอไปถึงเดี๋ยวนายก็จะรู้เอง”

เอโลอิสไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ เธอเดินลุยป่าต่อไปเพราะมันเป็นทางเดียวที่เธอจะไปยังถ้ำเหมืองสัมฤทธิ์วิเศษได้ แม้จะรู้ตัวว่าไม่ได้รับอนุญาตให้ขุดเหมืองที่นั่นแล้วก็ตาม พอดีว่าการไปเยือนครั้งนี้ก็ไม่ได้กะจะไปขุดเหมืองอยู่แล้ว แค่อยากไปเยี่ยมใครบางคนในนั้นต่างหาก

“จริง ๆ ถ้าไม่จำเป็นกระผมไม่แนะนำให้มาที่นี่สักเท่าไหร่เลยขอรับ ฟังเสียงสิขอรับน่ากลัวจะตายถ้าเกิดว่ามีอสุรกายออกมาต้องแย่แน่เลยขอรับ”

“มันไม่แย่ขนาดนั้นหรอกน่าเคอร์ติส ถ้าโผล่มาพวกเราก็กำจัดมัน”

“อย่าพูดว่าพวกเราสิขอรับ กระผมได้รับการฝึกมาให้เป็นที่ปรึกษานะขอรับ ไม่ใช่ทหารคุ้มครอง”

“ฉันก็ไม่ได้หวังจะพึ่งนายอยู่แล้วแหละ ตัวเล็กกว่าลูกหมาอีก” เอโลอิสเบ้ปาก

“ถึงจะเล็กแต่ก็เล็กพริกขี้หนูนะขอรับ!”

“รอให้นายโชว์ให้ฉันเห็นก่อนฉันถึงจะเชื่อ”

เอโลอิสไม่อยากพูดพร่ำทำเพลงไปมากกว่านี้เธอจึงเริ่มเดินต่อไป พวกพุ่มไม้พวกนี้ทำเธอหงุดหงิดอยู่บ่อยครั้งเพราะมันชอบเกี่ยวเสื้อของเธอเป็นประจำ บางทีก็ได้รอยขีดข่วนกลับไปเป็นของแถม

“คุณเอโลอิสจะเห็นประโยชน์ของกระผมแน่นอนเพราะตอนนี้ญาติมาแล้วขอรับ”

“ญาติ? ฉันไม่ญาติอยู่ในป่าหรอกนะ”

“ไม่ได้หมายความถึงญาติที่เป็นญาติจริง ๆ ขอรับ กระผมหมายถึงอสุรกาย”

“มาตอนไหน?”

“ตอนนี้ขอรับ”

“ไม่เห็นจะมีเลย”

“ด้านหลังคุณเอโลอิสขอรับ” 

พอได้ยินคำนี้เอโลอิสก็ถึงกับเสียวสันหลังวาบ มือของเธอค่อย ๆ เอื้อมไปหยิบลูกธนูในซองอย่างช้า ๆ พยายามขยับตัวให้น้อยที่สุด แล้วง้างธนูเตรียมไว้ ก่อนจะรีบหันหลังกลับไปยิงในทันทีปรากฎว่ามันคือจ่าฝูงอัลกูล เจ้าเคอร์ติสรีบวิ่งไปหลบในพุ่มไม้แล้วส่งเสียงมาหาเธอเพื่อคอยบอกตำแหน่งของศัตรูเป็นระยะ

“ทางซ้ายขอรับคุณเอโลอิส!”

เอโลอิสยิงธนูออกไปทางด้านซ้ายปรากฏว่ามันไม่ได้ปักเจ้าอัลกูล แต่ปักเข้าให้ที่ตัวไซคลอปส์ หนีเสือปะจระเข้จริง ๆ เลยตอนนี้ธนูคงไม่ทันแล้ว เอโลอิสดึงดาบออกมาจากซองก่อนจะกวัดแกว่งออกไปต่อสู้กับอสุรกายทั้งสองตัวที่ไม่มีใครยอมใคร

“คุณเอโลอิสวิ่งไปทางขวาขอรับ!”

เอโลอิสวิ่งไปทางขวาแล้วฟันหน้าอัลกูล

“คุณเอโลอิสหลบด้วยขอรับ!"

เอโลอิสกระโดดหลบไซคลอปส์

“คุณเอโลอิสจังหวะนี้แหละขอรับแทงมันเลย!”

เอโลอิสฟังสัญญาณจากเคอร์ติสเธอแทงดาบเข้าไปที่อกของเจ้าอัลกูลจนมันร่างสลาย จบไปหนึ่งตัวเหลือแค่พี่เบิ้มที่ยังคงต้องฟาดฟันกันต่อไปอีกสักพัก ความหนังหนานี่มันน่ารำคาญจริง ๆ 

“จัดการได้ตัวนึงแล้ว!”

“เยี่ยมไปเลยขอรับ ทีนี้ก็โฟกัสตัวเดียวได้แล้วขอรับ”

ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับว่าเคอร์ติสช่วยเอโลอิสได้มากในสถานการณ์คับขันแบบนี้เสมือนว่าเธอมีตาอีกหนึ่งคู่ที่คอยดูสถานการณ์รอบ ๆ ให้ในยามที่เธอต้องการ เอโลอิสยังคงออกแรงต่อสู้ด้วยดาบกับไซคลอปส์รัว ๆ หลบได้บ้าง โดนตบบ้างแต่ไม่ได้แรงอะไรมากมายเพราะเจ้าเคอร์ติสเตือนได้ทันท่วงทีเสมอ

“คุณเอโลอิสขอรับ ลูกตา!”

“เอ้อ! จริงด้วย!”

เอโลอิสหาจังหวะแล้วตั้งสมาธิพร้อมง้างดาบ

“แทงเลยขอรับ!”

เธอออกแรงแทงเข้าลูกตาของไซคลอปส์ ความแรงที่ดาบพุ่งออกไปมันทะลุไปถึงสมองและทำให้ไซคลอปส์สิ้นใจในที่สุด ก่อนจะสลายหายไป เอโลอิสทรุดลงกับพื้นขนาดยังไม่ถึงถ้ำก็เล่นเอาเสียเหนื่อย

“คุณเอโลอิสเป็นอะไรไหมขอรับ!” เคอร์ติสรีบวิ่งออกมาจากพุ่มไม้เพื่อดูอาการของลูกพี่

“ฉันโอเค แค่เหนื่อยนิดหน่อย”

“อย่าหักโหมมากนะขอรับ”

“รู้แล้ว…แล้วก็ขอบใจนะ” เธอหันไปกล่าวขอบคุณเคอร์ติส ต้องยอมรับว่าวันนี้เคอร์ติสช่วยเธอไว้จริง ๆ

“เป็นหน้าที่ของกระผมอยู่แล้วขอรับ ยินดีที่ได้ช่วยเหลือ”

“เราไปต่อกันเถอะ”

เอโลอิสพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้น เธอเก็บสินสงครามที่อยู่บนพื้นจากนั้นก็เริ่มเดินทางต่อไปกับเคอร์ติส มุ่งไปยังจุดหมายจริงของเธอ วันนี้เธอจะต้องได้ทำในสิ่งที่ค้างคามานานให้ทำเร็จเสียที แล้วกู้หน้าของตัวเองคืนมาให้ได้เลย

หลักฐานการต่อสู้

จ่าฝูงอัลกูล

ไซคลอปส์

Eloise HEROES

การต่อสู้กับราชสีห์

“ช่วงนี้คุณเอโลอิสมาป่าต้องห้ามบ่อยเหมือนกันนะขอรับ”

“ก็แหงสิ ฝึกฝีมือก่อนไปเจอของจริงข้างนอก”

เอโลอิสและเคอร์ติสเดินทางมายังป่าต้องห้ามเพื่อจัดการบททดสอบของไครอนให้เรียบร้อย เป้าหมายของเธอคือการตามล่าหาราชสีห์นีเมียน มันคงไม่ได้หายากขนาดนั้นจากขนาดตัวของมัน ในป่าแห่งนี้มันจะมีสิงโตสักกี่ตัวกันเชียว

“ราชสีห์นีเมียนตัวค่อนข้างใหญ่พวกเราน่าจะหาได้ไม่ยากนะขอรับ”

“ฉันก็คิดว่างั้น” เอโลอิสกำคันธนูแน่น

“คุณเอโลอิสจำจุดอ่อนที่คุณไครอนบอกได้ใช่ไหมขอรับ?”

“ก็พอจะจำได้”

“กระผมจะทวนให้อีกรอบนะขอรับ อุ้งเท้า ปาก ตา เน้นยิงไปที่จุดนั้นเลยขอรับ!” เคอร์ติสเสนอแนะ

“ถ้ามันยิงง่ายอย่างที่พูดก็ดีสิ นายรู้ไหมฉันยังไม่เคยยิงธนูโดนกลางเป้าเลยสักครั้งเดียว”

“ไม่เคยเลยเหรอขอรับ?”

“ไม่เคย”

“กระผมไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกขอรับ”

“นี่นายไม่ได้หลอกด่าฉันอยู่หรอกใช่ไหม?” เอโลอิสเท้าเอวมองเจ้านกกระทาตัวแสบ

“กระผมไม่บังอาจหรอกขอรับ แล้วที่ผ่านมาคุณเอโลอิสก็สังหารอสุรกายได้ตั้งหลายตัว จะบอกว่ายิงไม่แม่นได้ยังไงกันขอรับ?”

“อ๋อ…อันนั้นฟลุ๊ค” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเพราะฟลุ๊คจริงยิงทีไรไม่เคยโดนจุดที่ตั้งใจยิง แต่ฟลุ๊คไปโดนจุดตายทุกที จะว่าเธอมากับดวงได้ไหมนะ?

“กระผมว่าถ้าเราเดินเข้าป่าไปลึกกว่านี้อาจจะเจอแล้วล่ะขอรับ”

“นายลองไปดูหน่อยสิ เดินในป่าเก่งไม่ใช่เหรอ หลบตามพุ่มไม้ไปดูลาดเลาให้หน่อย” เอโลอิสเกิดไอเดีย ไหน ๆ เจ้านี่ก็ตัวเล็กแล้ว ใช้ให้ทำงานหน่อยก็น่าจะดี ทำตัวมีประโยชน์ดีกว่ามายืนพูดมากอยู่กับเธอ

“ได้เลยขอรับ คุณเอโลอิสรออยู่ตรงนี้นะขอรับ”

“อืม”

พูดจบเจ้านกกระทาเคอร์ติสก็ส่ายตูดดุ๊กดิ๊กเดินเข้าพุ่มไม้หายไปเพื่อไปดูลาดเลาของราชสีห์นีเมียนที่อาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่งในป่าแห่งนี้ ส่วนเอโลอิสก็นั่งลงกับพื้น แต่ก็ไม่ได้ไว้ใจบรรยากาศโดยรอบไปเสียทีเดียว เธอยังคงตั้งท่าเตรียมยิงธนูทุกเมื่อหากภัยมาถึง

“จะได้เรื่องไหมนะ…” เธอพูดเบา ๆ กับตัวเอง

เอโลอิสรอแล้วรอเล่าก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าเคอร์ติสจะกลับมาสักที บรรยากาศมันดูเงียบผิดปกติ คนรอมันท้อ… เอโลอิสนั่งวาดพื้นจนไม่รู้จะวาดอะไรอีกแล้ว เคอร์ติสหายไปนานมากจริง ๆ

“หรือว่าเจ้านั้นจะโดนกินไปแล้ว?” เธอเริ่มสงสัยถึงการหายไปของเคอร์ติส

ไม่ได้การล่ะ! เอโลอิสคิดว่าตัวเองไม่สามารถนั่งรออยู่เฉย ๆ ได้อีกต่อไป ป่านนี้เคอร์ติสอาจกลายเป็นอาหารมื้อค่ำของเหล่าอสุรกายไปแล้วก็ได้ เจ้านกกระทานั้นต้องทำเสียเรื่องแน่เลย เธอลุกขึ้นจากพื้นเพื่อเตรียมจะลุยเข้าไปในป่าตามหาเคอร์ติส แต่จังหวะที่กำลังจะเริ่มออกตัว เจ้าเคอร์ติสก็วิ่งทะลุพุ่มไม้ออกมาหน้าตาตื่น

“มาแล้วขอรับ! กระผมไปล่อมาให้แล้ว!”

“หายไปไหนมาตั้งนาน คิดว่าเป็นอาหารไปแล้วซะอีก แล้วล่ออะไรกัน!?” พอเคอร์ติสกลับมาเอโลอิสก็บ่นทันที

“ราชสีห์นีเมียนไงขอรับ!” 

เคอร์ติสวิ่งพุ่งไปหลบในพุ่มไม้หลังเอโลอิสก่อนที่ร่างของสิงโตขนาดมหีมาจะกระโจนออกมาจากพุ่มไม้ที่เคอร์ติสเพิ่งออกมาเมื่อสักครู่ ตัวของมันใหญ่กว่าที่เอโลอิสคาดไว้มาก เธอยิงธนูเข้าใส่มัน ลูกธนูไปโดนลำตัวแบบไม่คายผิวเลยแม้แต่น้อย

“จุดอ่อนขอรับ…” เหมือนมีเสียงพรายกระซิบมาจากพุ่มไม้

เอโลอิสตั้งสตินึกได้ว่าเธอต้องพยายามจัดการกับจุดอ่อนของมันเพราะเป็นส่วนที่จะสามารถล้มมันได้สำเร็จ เธอมองหาจังหวะที่จะยิงธนูไปโดนจุดอ่อนของมันได้ จุดที่น่าจะเล็งง่ายที่สุดคงจะเป็นตาเพราะมันเปิดตามองเธอแทบจะตลอดเวลาอยู่แล้ว เอโลอิสปล่อยลูกธนูไปอีกลูกหวังให้โดนตาของมัน ทว่าธนูกลับโดนเข้าที่แผงคอของมันทำให้เจ้าอสุรกายหน้าขนหัวเสียกว่าเดิม มันวิ่งไล่ล่าเธอราวกับเหยื่อมื้อค่ำ เอโลอิสต้องวิ่งลัดเลาะต้นไม้ไปตลอดทาง โดยมีราชสีห์นีเมียนวิ่งตามมาติด ๆ รั้งท้ายด้วยเคอร์ติสที่วิ่งตามหลังทะลุพุ่มไม้มาเป็นระยะเพื่อความปลอดภัย

“เล็งยากจริง” ถึงจะบ่นแต่เอโลอิสก็หันหลังไปยิงธนูอย่างต่อเนื่องระหว่างวิ่งหนี

“คุณเอโลอิสระวังขอรับ!”

“อุ๊ยแม่!!!” 

เอโลอิสสะดุดก้อนหินที่พื้นเข้าอย่างจังจนล้มกลิ้ง ตอนนั้นเองที่เป็นโอกาสที่ราชลีห์จะโจมตีมันกระโจนเข้าหาเธอ ภาพตรงหน้าของเอโลอิสตอนนี้ราวกับเป็นภาพสโลว์โมชั่น เธอเอื้อมมือคว้าคันธนูที่ตกข้าง ๆ แผลงศรปักเข้าที่อุ้งเท้าที่กางออกจะตะปบเธอ จนทำให้ราชสีห์เสียจังหวะแล้วล้มลงพื้น มันคำรามด้วยความเจ็บ

“จังหวะนี้แหละขอรับ!”

เอโลอิสพยักหน้ารับ

“ลาก่อนเจ้าแมวเหมียว" เธอดึงสายธนูสุดแขนก่อนจะปล่อยให้ลูกพุ่งเข้าไปในปากของราชสีห์ที่กำลังคำรามร้อง ศรเข้าไปในปากทะลุถึงสมองของมันทำให้ราชสีห์สิ้นฤทธิ์และสลายหายไปในที่สุด

“ฉันทำได้…”

“ไชโย!!! ทำได้แล้วขอรับ!!!”

ทั้งสองต่างกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เอโลอิสก้มลงเก็บสินสงครามมาไว้ในมือ ตอนนี้เหลือเพียงนำมันไปให้ไครอน บททดสอบนี้ของเธอก็จะเสร็จสิ้นเสียที

หลักฐานการต่อสู้

ราชสีห์นีเมียน (ครั้งแรก)

Eloise HEROES

พ่อสร้างลูกทำลาย

“ช่วงนี้คุณเอโลอิสดูขยันฝึกฝีมือเป็นพิเศษนะขอรับ”

“ก็ทำไงได้ฉันไม่รู้ว่าข้างนอกจะเจออะไรบ้าง”

วันนี้เป็นอีกวันที่เอโลอิสเดินเข้ามาในป่าต้องห้าม หลังจากเมื่อวานเธอได้ผ่านการสอบทักษะการใช้ธนูมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เอโลอิสรู้สึกร้อนวิชามาก ต้องเข้าป่ามาหาเรื่องใส่ตัวเสียหน่อย

“ถ้าเกิดว่าอสุรกายที่โผล่มาเป็นราชสีห์นีเมียนอีกล่ะขอรับ?”

“เราก็แค่จัดการมันอีกครั้ง”

“นั่นสินะขอรับ แต่กระผมว่าเป็นตัวอื่นก็น่าจะดีเหมือนกันคุณเอโลอิสจะได้ฝึกกับอสุรกายที่หลากหลาย”

“ฉันก็ว่างั้น”

ทั้งสองเดินเข้าป่าลึกเข้าไปเรื่อย ๆ เพื่อตามหาอสุรกายใหม่ ๆ ที่เธอคาดว่าอาจจะต่อกรกับมันได้ พอเดินไปเดินมาก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแปลก ๆ ในป่าแห่งนี้ สิ่งที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้นในป่าสักเท่าไหร่ รอยไหม้สีดำตามต้นไม้ หรือแม้กระทั่งพื้นดินก็มีรอยไหม้สีดำเช่นกัน

“แถวนี้มีชาวบ้านมาเผาป่าหาเห็ดกันด้วยเหรอ?”

“ไม่น่าใช่นะขอรับ มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถเข้ามายังอาณาเขตของค่ายได้แน่นอน”

“ถ้าอย่างงั้นก็อาจเป็นเดมี่ก็อดมาเผาป่าหาเห็ดเผาะ”

“ที่ลองไอส์แลนด์ดูแล้วไม่น่ามีเห็ดเผาะนะขอรับ…”

“แล้วมันเป็นรอยอะไรกัน?”

“จากประสบการณ์ที่กระผมสั่งสมความรู้มาตั้งแต่ยังเป็นลูกนก ร่องรอยพวกนี้อาจเป็นได้หลายอย่างแต่ที่กระผมว่ามีความเป็นไปได้มากที่สุดน่าจะเป็นร่องรอยการพ่นลมหายใจของวัวโคลคีสขอรับ”

“วัวโคลคีส?” ชื่อไม่คุ้นเลยสักนิด มันเป็นวัวประเภทไหนกันทำไมถึงมาอยู่ในป่าได้ ปกติวัวไม่ได้อยู่ในฟาร์มหรอกเหรอ? เอโลอิสเริ่มเกิดความสงสัย

“ไม่ใช่วัวตามธรรมชาติขอรับ เป็นวัวทองสัมฤทธิ์ที่ถูกสร้างขึ้นมา มันพ่นลมหายใจออกมาเป็นไฟได้ แล้วก็ผิวหนังร้อนผ่าว แถมยากต่อการสร้างความเสียหายด้วยขอรับ” เคอร์ติสสวมบทวิกิพีเดียเดินได้แห่งค่ายฮาล์ฟบลัด อธิบายรายละเอียดของอสรุกายที่คาดว่าจะเป็นเจ้าของร่องรอยนี้

“ใครมันเล่นพิเรนทร์สร้างของพรรค์นี้กัน?”

“ท่านพ่อของคุณเอโลอิสไงขอรับ…”

“...” โอเคจบข่าว…

“นั่นแหละขอรับ ถ้ากระผมคาดการณ์ไม่ผิดก็ต้องเป็นวัวโคลคีสอย่างแน่นอน”

“หมายความว่าฉันจะต้องจัดการสิ่งที่พ่อฉันเป็นคนสร้างขึ้นเนี่ยนะ?”

“มันไม่ได้ถูกสร้างมาโดยป้อนคำสั่งห้ามฆ่าลูกท่านเฮเฟตัสนี่ขอรับ ถ้าคุณเอโลอิสไม่จัดการคุณเอโลอิสเองนั่นแหละขอรับที่จะเป็นคนขิต” เคอร์ติสพูดเสริม

“ขอบใจ…” ประชด

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันเรื่องข้อมูลของสัตว์ประหลาดอะไรไม่รู้ที่พ่อของเอโลอิสสร้างขึ้น จู่ ๆ ไฟสว่างจ้าราวกับมีใครอมน้ำมันก๊าซแล้วมาพ่นไฟก็ปรากฏขึ้นหลังพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากทั้งคู่มากเท่าไหร่ เอโลอิสสัมผัสได้ถึงไอความร้อนเลย แต่ร่างกายของเธอไม่ได้รับผลกระทบอะไรด้วยพลังความทนทานไฟที่เทพเฮเฟตัสได้เคยมอบให้

“ไม่ผิดแน่ขอรับมันคือวัวโคลคีส!” เคอร์ติสยืนยันหนักแน่น

“ดีล่ะ งั้นเราไปทำลายสิ่งที่พ่อสร้างกัน!”

เอโลอิสกำคันธนูแน่นก่อนที่จะเดินแหวกพุ่มไม้เข้าไป ร่างของวัวตัวเท่าช้าง มีควันไอร้อนออกมาจากจมูกเป็นภาพที่เอโลอิสไม่คุ้นตาสักเท่าแต่รู้เลยว่าเธอไม่ปลอดภัยแน่

“กระผมจะขอดูอยู่ห่าง ๆ แบบรักษาระยะนะขอรับ กระผมไม่สามารถทนความร้อนระดับนั้นได้” เสียงเคอร์ติสตะโกนดังออกมาจากพุ่มไม้

“แต่ฉันทนได้…” เอโลอิสพูดสั้น ๆ

เจ้าวัวเมื่อเห็นว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในถิ่นของมันก็ใช้เท้าข้างหนึ่งเขี่ยพื้นตั้งท่าจะพุ่งชนเธอ เอโลอิสรีบกลิ้งหลบก่อนจะยิงธนูลูกแรกออกไป

แก๊ง!

เสียงลูกธนูกระทบผิวหนังสัมฤทธิ์แบบไม่ได้สะทกสะท้านใด ๆ ทำไมอสุรกายในป่านี้ถึงได้หนังหนาทุกตัวเลยเนี่ย มันช่างน่าหงุดหงิดสำหรับเอโลอิส สักวันเธอต้องหาธนูที่เจ๋งกว่าธนูกาก ๆ ที่เธอใช้อยู่ให้ได้

“ผิวมันแข็งมากเลยเคอร์ติส!” เธอตะโกนบอกเคอร์ติสที่หลบหลังพุ่มไม้ในขณะที่ทำการต่อสู้กับวัวไปด้วย

“ใช่ขอรับ อาวุธทำอะไรไม่ได้หรอกขอรับ”

“แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก!” เธอยังคงยิงธนูออกไปแล้ววิ่งจู๊คถ่วงเวลาในระหว่างที่ตะโกนคุยกับเคอร์ติส

“แต่ว่ามันมีจุดอ่อนอยู่ขอรับ” คำพูดนี้ของเคอร์ติสเหมือนทางสว่างสำหรับเอโลอิส

“ว่ามา!”

“ช่องรอยต่อขอรับ เป็นส่วนที่ไม่มีทองสัมฤทธิ์ป้องกัน”

“ดีล่ะ!” ได้ยินแบบนี้เอโลอิสก็มีกำลังใจในการต่อกรกับเจ้าวัวนี่ทันที

เจ้าวัวตัวยักษ์พ่นลมหายใจออกมาเป็นไฟ เอโลอิสยกแขนขึ้นมาบังหน้าเอาไว้ ภาพตรงหน้าทำให้เคอร์ติสตัวสั่น เพราะไฟที่พ่นออกมาทั้งร้อนทั้งแรง แต่ทว่าร่างกายของเอโลอิสกลับไม่สะทกสะท้านต่อไฟพวกนั้นแม้แต่น้อย

“สิ่งนึงที่แกยังไม่รู้นะเจ้าวัว ไฟของแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ…”

เอโลอิสดึงสายธนูแล้วหรี่ตาเล็งไปที่ช่องรอยต่อบริเวณคอของมัน ก่อนจะปล่อยลูกธนูออกไป มันพุ่งไปอย่างรวดเร็วปักเข้าที่ช่องรอยต่อที่คอแบบพอดิบพอดี

“เพราะฉันเป็นลูกของคนที่สร้างแกขึ้นมาไง!”

เอโลอิสมองดูวัวโคลคีสล้มลงดังตึ้ง! นับเป็นโชคดีที่ได้รับพลังทนทานไฟของพ่อมาไม่งั้นเธอคงได้ถูกย่างสดเป็นแน่แท้ ร่างของวัวสลายหายไปเหลือเพียงสินสงครามไว้ดูต่างหน้า เธอเก็บมันขึ้นมาแล้วเดินทางออกไปจากป่าพร้อมกับเคอร์ติส

หลักฐานการต่อสู้

วัวโคลคีส (ครั้งแรก)

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

ต้นไม้ทั้งสูงทั้งใหญ่ เป็นป่าที่ดูเหมือนจะไม่มีใครเข้ารุกล้ำ ผมเดินตามสองคนผู้มีประสบการณ์ในค่ายเลือดผสม ห่างไกลออกไปจากบ้านหลังใหญ่และโซนเขตที่พัก "ไหนว่าจะพาดิฉันไปเอาอาวุธที่คลังแสง" อาวุธไม่มีติดตัวสักชิ้น การ์เซีย ไฮรี่ ลืมที่เคยตกลงกับไครอนไปแล้วหรือเปล่า

"ไม่ต้องถ่อไปเอาอาวุธถึงคลังแสงหรอก"

"ไฮรี่ มีมีดสั้นให้อาร์ตี้ยืมใช้" การ์เซียพูดเสริม "เป็นมีดสั้นที่ทำจากสัมฤทธิ์วิเศษ ใช้ได้ดีพอ ๆ กับอาวุธที่ทำจากเหล็กสไตเจียน หรือทองคำจักรพรรดิ"

"การ์เซียอธิบายให้พี่น้องเราฟังทีสิครับ" ไฮรี่บอก

"เหล็กสไตเจียนเป็นสิ่งที่อสุรกายกลัวเป็นพิเศษ เพราะเมื่อโดนอาวุธนี้สังหาร แก่นแท้ของพวกมันจะถูกดูดซับเข้าไปในตัวเหล็กสไตเจียน ต่างจากสัมฤทธิ์วิเศษที่แก่นแท้จะกลับไปเกิดใหม่ที่ทาร์ทารัส" การ์เซียอธิบายถึงข้อมูลทุกเรื่องที่เธอรู้ "มันเป็นอาวุธที่ถูกตีจากโลกใต้พิภพ และถูกทำให้เย็นลงด้วยแม่น้ำสติ๊กซ์ มีเพียงบุตรธิดาของฮาเดสเท่านั้นที่ถือครองได้"

ผมพยักหน้า

"ทองคำจักรพรรดิเป็นโลหะที่ถูกปลุกเสกที่วิหารแพนธีออนตั้งแต่ครั้งโบราณกาล ส่วนใหญ่พวกเดมิก็อดของค่ายจูปิเตอร์ใช้กัน"

"ยังมีค่ายที่มีเดมิก็อด นอกเหนือจากฮาล์ฟบลัดอยู่ด้วยเหรอ เธอนี่รู้ดีไปซะทุกเรื่องเลยค่ะซิส"

"คิกคิกคิก ฉันมีเพื่อนที่ค่ายจูปิเตอร์น่ะ ถ้าอยากรู้เล่า ให้เล่าให้ฟังเอาไหม"

"หยุดก่อน" ไฮรี่เอ่ยเบรกก่อนการ์เซียจะสาธยายยาวยืดเบียงประเด็นโยงไปไกลออกนอกเรื่อง "เราพาอาร์ตี้มาสู้ฮาร์ปี้ โฟกัสเรื่องนั้นก่อนเถอะ"

"ว้าย ๆๆๆ เผลอลืมตัวซะสนิท" พอได้พูดที หญิงสาวแทบพูดไม่หยุดปาก ขาเม้าท์ตัวท็อปต้น ๆ ประจำค่าย คุยได้ทั้งวันไม่มีเบื่อ ถ้าไม่ถูกขัดซะก่อนคงได้เล่าเรื่องค่ายจูปิเตอร์ออกมาซะหมดเปลือก

"มีดสั้นใช้งานไม่ยาก แทงจบ" เจ้าของร่างสูงผู้สวมแว่นกันแดดสีดำขลับ ยื่นมีดสั้นสัมฤทธิ์ที่มีรูปลักษณ์งดงาม

"สอนได้ข้ามขั้นเวอร์" อาร์ตี้เบะปาก "ไม่ต้องบอกใคร ๆ ก็รู้ย่ะ"

"รู้งี้ชวนลูพิต้ามาด้วยดีกว่า ยัยนั่นถนัดเรื่องพวกนี้กว่าพวกเรา" น้องเล็กของบ้าน มีทักษะการต่อสู้ครบเครื่องราวกับเป็นธิดาแห่งแอรีส

"ถึงไม่มีลูพิต้า ไฮรี่เธอก็สอนได้น่า นั่นไง ก็อบลิน"

ร่างระหงหันไปทางอสุรกายตัวเขียว เป็นโนมที่มีรูปร่างพิกลพิการ เผ่าพันธุ์ที่เจ้าเล่ห์ หลอกลวง ชั่วร้าย เกเร และเป็นที่รังเกียจ เซเลบริตี้ชื่อดังหันควับตามทอดสายตาเพทายมองต่ำ สัตว์ประหลาดตัวเตี้ยที่ฉีกยิ้มมอง

หน้าตาปกติก็อบลินอุบาทว์ ยิ้มยีฟันสกปรก ไร้รสนิยมอาร์ตี้รับไม่ได้

ก่อนยิ้มเช็คฟันก่อนดีมั้ย

"ลองฆ่าก็อบลินนั่นก่อน กระจอกกว่าฮาร์ปี้หลายเท่า"

"เดี๊ยนทำไม่ได้"

"ใช้มีดที่ผมให้วิ่งไปแทง"

"แล้วถ้ามันกระโดดกัดเดี๊ยนขึ้นมาละคะ ตัวสกปรก เหม็น ๆ ฟันผุอีก แขนเดี๊ยนไม่เน่าหรือไงถ้าโดนกัด"

"อสุรกายนะไม่ใช่หมา ที่จะทำให้คนติดเชื้อพิษสุนัขบ้า" ไฮรี่ตอบหน้าผากตัวเอง

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

ไฮรี่คว้าแส้กระดูกงูมาไว้ในมือแล้วพุ่งไปข้างหน้าตวัดแส้เฆี่ยนลงบนร่างของก็อบลิน ไม่เปิดโอกาสให้อสุรกายหลบหนี อาวุธที่มีความยืดหยุ่นกว่าแส้เหล็กทั่วไป มีรูปร่างแปลกประหลาด 

          ก็อบลินเจ็บแสบลุกร้อนราวกับโดนเปลวเพลิงกรีดเสียงหวีดหวิว เขาไม่ได้สังหารถึงแก่ความตาย เหวี่ยงแส้พันรอบร่างก็อบลินล็อกแน่น 

          "คราวนี้ใช้มีดแทง ก็อบลินซะ"

          "ไม่กัดแน่นะวิ" ผมถาม

          "แค่ขยับตัวยังไม่ได้ แล้วจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมากัด " 

          อาร์ตี้กล้า ๆ กลัว ๆ ถือมีดสั้นสัมฤทธิ์วิเศษมือสั่นเทา มีดสั้นจิ้ม ๆ บริเวณลำตัว ขบริมฝีปากสุดขีด

          "กรี๊ดดดดดดดดดดดด" 

          "อาร์ตี้จิ้มอย่างงั้นมันจะตายกี่โมง" การ์เซียหลุดขำ 

          "เดี๊ยนไม่กล้า" ผมหลับตาปี๋ ชักมีดแทงอีกครั้ง

          ไฮรี่ที่ดูความอดทนเหมือนจะหมด เดินตรงมาหาผม แล้วจับมือผมที่กำลังถือมีด เสียบแทงลึกเข้าเนื้อกลายเป็นแผลเหวอะหวะ ก็อบลินตาเหลือกถลนขึ้นก่อนมันสิ้นใจ กายเนื้อหายวับและกลิ่นเหม็นเน่า

แชะ 

          เสียงกดชัตเตอร์ทำลายความเงียบ เจ้าของเรือนผมสีม่วงลาเวนเดอร์ ยกกล้องโพลารอยด์ถ่ายรูปเก็บอีกใบ "ยิ้มหน่อยจ้า"

          "หล่อนหยุดถ่ายเดี๋ยวนี้ หน้าดิฉันยังไม่พร้อมค่ะ" ร่างเล็กวีนแตกหยิบกระจกพกพาส่องใบหน้า ก่อนหันโพสท่าให้กล้องในมุมสวย หน้าเป๊ะ "เดี๊ยนสวยละถ่ายสิ" สวยเริ่ดเชิดทุกมุม

          "ถ่ายตอนหน้าเป๊ะก็ไม่สนุกน่ะสิ ภาพหลุดเรียลดีออก" เธอดูผลงานบนรูปภาพ พลางหันไปหาชายข้ามเพศผู้เป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน "นั่นน่ะเหรอแส้ที่สั่งทำพิเศษ สวยดีต่อใจ หมดไปเยอะแน่เลย"

          "ถ้าคุ้มทุกอย่างไม่มีคำว่าแพง" ไฮรี่กระตุกยิ้ม 

          "มีสั่งทำอาวุธได้ด้วยหรอ ว้ายตาย เดี๊ยนคิดว่ามีแต่อาวุธพื้นฐานอย่างเดียวนะเนี่ย"

          "แส้กระดูกงูผมสั่งมาครับ เพราะดีไซน์ค่อนข้างเยอะ นอกจากบุตรเฮเฟตัน กับบุตรเฮอร์มีนแล้ว เพื่อให้ออกแบบใช้ได้คล้ายเถาวัยล์ก็มีรุ่นพี่บ้านดีมิเทอร์ และรุ่นพี่อะโฟร์ไดท์ ช่วยกันระดมสมองจนได้อาวุธชิ้นนี้มา ถ้าอยากได้อาวุธไม่ซ้ำใคร ต้องสั่งทำอย่างเดียว"

          "อาร์ตี้เธออาจต้องตีสนิทกับเด็กบ้านเฮเฟตัน บุตรธิดาบ้านนั้นรวมยอดคนการช่างทั้งนั้น อาวุธในค่ายมากจากบ้านนั้นทั้งนั้น" การ์เซียเสริมคำพูดของชายหนุ่มร่างสูง

          ในขณะที่สามพี่น้องแห่งเฮอร์มาโฟร์ไดตัส สนทนากันอยู่ สิ่งที่มีชีวิตครึ่งคนครึ่งนกบินโฉบ กรงเล็บแหลมเกาะร่างของคนที่อ่อนแอ่ที่สุดในกลุ่ม "กรี๊ดดดดดด" ฮาร์ปี้เกาะบนไหล่อาร์ตี้ สยายปีกโบยบินจะพาเหยื่อไปกินที่อื่น 

          หนุ่มหน้าหวานชักดิ้นกระแด่วร้องวี้ดว้ายทันทีเมื่อเท้าลอยจากพื้น ระดับความสูงเริ่มเพิ่มขึ้น "ช่วยด้วยยย" ฮาร์ปี้เหงื่อตกเมื่ออาร์ตี้ขัดขืน

          ไฮรี่ฟาดแส้เฆี่ยนปีกฮาร์ปี้ กรงเล็บสัตว์ร้ายที่เกาะไหล่จำใจต้องปล่อยอาร์ตี ก่อนการ์เซียและไฮรี่ซัดอสุรกายร้ายช่วยอาร์ตี้กันนัว  

"จัดการฮาร์ปี้ตัวนั้นเลย พวกเราจับให้แล้ว"

          อาร์ตี้ดึงมีดสั้นแทงกลางอก มีผู้ร่วมสนับสนุนค่อยช่วยเหลือทำให้เขารอดปลอดภัย "อีผีบ้า"

หลักฐานการต่อสู้

ก็อบลิน

ฮาร์ปี้

Adelaide BELIEVER

CYCLOPS

- - - - -

                อเดลเลดที่ลงคลาสเรียนดาบกับโล่และมีดสั้นเกิดอยากลองฝึกฝนวิชากับอสุรกายตัวจริงดูว่าสิ่งที่เธอเรียนรู้มาจะเอามาใช้จริงได้หรือไม่ หญิงสาวจึงเลือกที่จะเดินทางเข้ามาภายในป่าต้องห้ามเพื่อหาอสุรกายสักตัวในการลองฝีมือ เธอเลือกเดินเข้าไปในเส้นทางเดินกับคราวที่แล้ว คาดหวังว่าจะพบเข้ากับฮาร์ปี้สักตัวหรืออะไรที่ดูไม่ใหญ่เวอร์จนเกินตัว

                กรึก!

                เสียงประหลาดดังขึ้นไม่ไกล อเดลเลดย่องอย่างเงียบเชียบไปทางต้นเสียงก่อนที่จะพบเข้ากับอสุรกายขนาดใหญ่เกินคาด หากข้อมูลที่เคยศึกษามาไม่ผิดคาดว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตนี้คือยักษ์ไซคลอปส์

                เวรละ.. นี่สินะที่เขาเรียกแกว่งเท้าหาเสี้ยน

                ในหัวของเธอมันตื้อไปหมด เธอไม่ได้มีความพร้อมที่จะเจออสุรกายเบอร์ใหญ่ขนาดนี้ โชคร้ายที่เจ้าไซคลอปส์ดันได้กลิ่นหอมของมนุษย์กึ่งเทพอันโอชะที่หลบอยู่หลังต้นไม้ไม่ไกลนักจึงสาวเท้าใหญ่ยักษ์เดินตามหากลิ่นทันที อเดลเลดที่รู้ตัวแล้วว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายจึงวิ่งหนีไม่คิดชีวิตแต่แน่นอนว่าแค่ก้าวเดียวของยักษ์สามารถไปดักอยู่ข้างหน้าเธอได้แล้ว

                "อาหารรรรรรร!!!" ไซคลอปส์กู่ร้องดังลั่น

                "ไม่ใช่โว้ย" อเดลเลดฟาดฟันดาบสัมฤทธิ์ในมือใส่ไซคลอปส์ไม่ยั้งขณะที่มันยกท่อนไม้ขึ้นมาป้อฃกันคมดาบก่อนที่จะขว้างท่อนไม้ทั้ฃท่อนใส่อเดลเลดเต็มแรง หญิงสาวกระโดดหลบออกจากทิศทางที่ท่อนไม่ใหญ่ลอยผ่านไปพร้อมทั้งหาลู่ทาฃสำหรับการหนีเผื่อฉุกเฉิน (ซึ่งสถานการณ์นี้แหละฉุกเฉินที่สุด)

                "อาหาร มานี่!!" ไซคลอปส์ตะโกนเสียงดังจนอเดลเลดต้องปิดหู มันเหวี่ยงไม้ตะบองมั่วซั่วใส่ทุกสิ่งรอบตัวเพราะมนุษย์กึ่ฃเทพที่มันหมายหัวกำลังวิ่งไปทั่วทุกทิศจนมันสับสน แม้ไซคลอปส์จะมีกายใหญ่ยักษ์จนทำให้เชื่องช้าไปบ้างแต่ตนนี้ถือว่าโจมตีได้รวดเร็วทีเดียว จนอเดลเลดเองก็แทบจะโดนไม้ตะบองฟาดหัวอยู่หลายรอบ หญิงสาวฟัันดาบสัมฤทธิ์โดนน่องของมันเข้าอย่างจังแต่บาดแผลคฃไม่พอที่จะทำให้มันสลาบร่างไปง่ายๆ จนกระทั่งไซคลอปส์เริ่มถอนต้นไม้ที่อยู่ใกล้มือแล้วฟาดมาที่อเดลเลด

                พลั่กกกก!

                หญิงสาวกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้อีกต้นที่อยู่ด้านหลังจนเห็นดาวมากมายลอยอยู่บนหัว ไซคลอปส์ส่ฃเสียงฮึมฮัมในลำคออย่างพึงพอใจก่อนที่จะเดินตรงเข้ามาหมายจะกินมื้อเย็นเป็นสตูว์มนุษย์กึ่งเทพ

                หนี..

                เสียงในหัวของเธอดังขึ้นขณะที่สติยังกลับมาไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แรงกระแทกเมื่อครู่ทำให้ปวดร้าวไปทั้งร่าง เธอเห็นภาพทุกอย่างเป็นภาพสโลว์โมชั่นรวมถึงภาพไซคลอปส์ที่กำลังเอื้อมมือมาคว้าตัวเธอด้วย แต่ด้วยสัญชาตญาณก็ทำให้เธอรวบรวมแรฃเฮือกสุกท้ายในการตอบโต้กลับด้วยการฟันนิ้วมือเหล่านั้นจนขาดกระเด็นไปคนละทิศละทางและยันกายกับต้นไม้เพื่อลุกขึ้นและรีบหนีออกมาจากตรงนั้น อเดลเลดยังคงได้ยินเสียงร้องอย่างเดือดดาลของไซคลอปส์ขณะกำลังวิ่งหนีและซ่อนตัวไปพร้อมกัน

                หลังจากที่วิ่งมาได้ระยะหนึ่งอเดลเลดก็ตัดสินใจหยุดพักหายใจอย่างอ่อนแรง เธอเจ็บซี่โครงที่กระแทกกับต้นไม้และเมื่อยขาจากการวิ่งติดต่อกันเป็นเวลานาน แต่แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นห่างจากจุดที่อยู่ไม่มากนัก ไซคลอปส์วิ่งตามกลิ่นของเธอมาด้วยความเคียดแค้นเต็มอกที่ถูกตัดนิ้วจนขาดกระเด็น อเดลเลดหมดหนทางหนีจึงหาที่ซ่อนแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าคงซ่อนได้ไม่นาน

                "แกต้องชดใช้ให้กับนิ้วของข้า" ไซคลอปส์ว่าก่อนที่จะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าต้นไม้ที่อเดลเลดซ่อนตัวอยู่ในโพรงกลางลำต้น

                "ออกมาซะตอนนี้ ข้าสัญญาว่าจะต้มแกทั้งตัวแบบไม่แยกชิ้นส่วน" อสุรกายพูดขู่พลางดมกลิ่นเพื่อหาตัวอเดลเลด เธอไม่รอให้เจ้าไซคลอปส์ตามหาตัวจนเจอแต่กลับเป็นฝ่ายออกจากที่ซ่อนเข้าไปโจมตีก่อนเพราะหากมังแต่รีรออาจจะตายก่อนจะได้สู้

                "ฝันไปเถอะ"  อเดลเลดพูดพร้อมกับกระโดดเข้าใส่อสุรกายและแทงมีดสั้นที่เตรียมมาด้วยใส่พุงของมันเต็มแรง มืออีกข้างตวัดดาบฟันแขนและขาไม่ยั้งโดยที่มันยังไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะกระชากมีดสั้นออกจากพุงหนาและขว้างมันไปที่ดวงตาของเจ้าไซคลอปส์ในระยะประชิด

                "อ๊ากกกกกก" ไซคลอปส์ร้องด้วยความเจ็บปวด

                "หึ" หญิงสาวใช้จังหวะที่มันกำลังเพลี่ยงพล้ำจัดการส่งอสุรกายไปสู่นรกด้วยการแทงดาบสัมฤทธิ์เข้าที่พุงของอสุรกายซ้ำที่แผลเดิมอีกครั้งจนมันเงียบเสียงไปก่อนที่จะหงายหลังตึงลงไปบนพื้นดิน อเดลเลดสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด มือเล็กกุมซี่โครงที่รู้สึกเจ็บเอาไว้ ไซคลอปส์เริ่มสลายกลายเป็นฝุ่นสีทองเช่นเดียวกับฮาร์ปี้ที่เธอเคยสังหารครั้งที่แล้ว

               ดูท่าแล้วรอบนี้คงได้พักยาวๆ

- - - - -

สังหารไซคลอปส์ตนแรก

หลักฐาน

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

ป่าต้องห้าม

การจะเจอกับฮาร์ปี้ได้นั้นจะต้องเข้ามาที่ป่าต้องห้าม นาแนตต์ในชุดที่ทะมัดทะแมงมากกว่าเดิม เดินถือดาบเข้ามาภายในป่าทึบ บรรยากาศแสนวังเวงและน่ากลัวราวกับอยู่ในป่าช้า ซึ่งถ้าถามนาแนตต์ตอนนี้ เธออยากเจอวิญญาณมากกว่าอสุรกายหน้าตาน่ากลัวเป็นไหน ๆ

กลิ่นไม่พึงประสงค์ของอะไรหลาย ๆ อย่างผสมปนเปตีขึ้นมาจนเด็กสาวนิ่วหน้า นาแนตต์ค่อย ๆ เดินอย่างระมัดระวัง เธอไม่รู้ว่าต้องเดินไปไกลแค่ไหนถึงจะเจอฮาร์ปี้ และตอนนี้ความรู้สึกมีเพียงอย่างเดียวคืออยากเดินกลับ

“นี่”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

สัมผัสที่ไหล่พร้อมเสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้นาแนตต์กรี๊ดลั่น ก่อนจะหลับหูหลับตาฟาดดาบใส่ใครหรือตัวอะไรก็ไม่รู้ที่เข้ามาจู่โจมเธอ เดือดร้อนให้เด็กหนุ่มที่เห็นเธอคนนี้เดินลับ ๆ ล่อ ๆ เข้ามาในป่าด้วยท่าทางน่าเป็นห่วงจึงอดตามมาดูไม่ได้ต้องใช้ดาบและโล่ของตัวเองปัดป้องพัลวัน

“เฮ้ๆ ฉันเป็นคนไม่ใช่ผี”

ได้ยินแบบนั้นนาแนตต์เลยมีสติขึ้นมาบ้าง เด็กสาวหยุดมือก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาดู ในไม่กี่วินาทีต่อมาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นใบหน้าหล่อ ๆ ของเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่เธอไม่รู้จัก

“มาไม่ให้สุ่มให้เสียง ฉันตกใจหมด!”

“เธอนั่นแหละเข้ามาทำอะไรในป่าต้องห้าม”

“มาทำภารกิจเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้”

“เธอเนี่ยนะ”

“จริง ๆ ก็ไม่อยากมาหรอกนะ” นาแนตต์เบะปาก “แต่มันทำอะไรไม่ได้นี่ แล้ว... นายเป็นใคร”

“ฉันเอเตียน บุตรแห่งอะธีน่า”

นาแนตต์ตาโต เธอเจอคนฝรั่งเศสอีกคนแล้ว ถึงว่าทำไมหล่อจัง

“ฉันนาแนตต์ ธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์”

“ก็พอรู้อยู่”

นาแนตต์ขมวดคิ้ว ไอ้คำพูดแบบนั้นและท่าทางพยักหน้าหงึกหงักนี่หมายความว่าไง แต่ยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรกันต่อ เสียงกรีดร้องของอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นลั่นป่าพร้อมกับลมแรงจนยอดไม้สั่นไหว

ภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

bettyleg

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

ป่าต้องห้าม

“ระวัง!”

เอเตียนตะโกนเสียงดังก่อนจะผลักจนนาแนตต์หงายหลังล้มลง เด็กสาวรู้สึกจุกไม่น้อยแต่พอเห็นอสุรกายบินโฉบผ่านร่างของเธอไปด้านบนก็ต้องอ้าปากค้าง ดูเหมือนพวกเขาจะเจอเข้ากับฮาร์ปี้เสียแล้ว

เอเตียนหลังจากช่วยชีวิตของธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์ให้ไม่ต้องโดนฉีกเป็นชิ้นได้ก็รีบม้วนตัวหลบกรงเล็บของอสูรมีปีกตนนี้บ้าง เอเตียนจับดาบและโล่ของตัวเองแน่น มองเด็กสาวที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนพื้นดิน

“ทำอะไรของเธอน่ะ จับดาบแล้วลุกขึ้นมา!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

นาแนตต์กรีดร้องอีกครั้งเมื่อฮาร์ปี้บินกลับมาหมายจะจัดการกับเธอ เด็กสาวรีบกลิ้งหลบ คว้าดาบแล้วเอาไว้แล้วลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล นาแนตต์ปัดเส้นผมสีบลอนด์ของตัวเองให้พ้นจากกรอบหน้า ก่อนจะตวัดดาบป้องกันกรงเล็บของฮาร์ปี้ที่เข้ามาจู่โจมไม่ให้พัก

“อย่ามาทำฉันนะ! นู่น ไปทำบุตรของอะธีน่านู่น!”

เอเตียนส่ายหน้า ยิ่งตะโกนไปสู้ไปมันยิ่งทำให้เปลืองแรงเปล่า แล้วการโบ้ยมาให้เขานั่นคืออะไรกัน เขาไม่ได้เป็นคนรับภารกิจนี้เสียหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ตรงเข้าไปฟันดาบคั่นระหว่างเด็กสาวและอสูรช่วย

“ตั้งสติแล้วพยายามอย่าให้มันจับ...”

“เอเตียน!.”

“ชิบ...”

เอเตียนที่มัวแต่หันมาเตือนเธอ ทำให้โดนปีกของฮาร์ปี้สะบัดใส่จนกระเด็นไป ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มอีกรอบ นาแนตต์คิดหาวิธีช่วยเหลือเร็วจี๋ ก่อนจะวิ่งตามไปแล้วใช้ดาบฟันเข้าที่แผ่นหลังของฮาร์ปี้จนเป็นแผลยาว

“ไม่เลวนี่”

นาแนตต์ยิ้มกับคำชม รู้สึกภูมิใจกับตัวเองขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้นาน เมื่อปีกแหลมคมของฮาร์ปี้ตวัดใส่เธออีกครั้งจนต้องก้าวถอยหลังหนีและดาบของเธอก็หลุดมือ

อสุรกายในคราบผู้หญิงยิ้มเยาะ ก่อนที่มันจะโฉบเข้าหาเด็กสาว ใส่กรงเล็บเท้าของมันขยุ้มเสื้อตรงบ่าทั้งสองข้างของนาแนตต์ไว้ แล้วพาเธอบินขึ้นไปด้านบน

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เอเตียนช่วยด้วยยยยยยยยยยยย”

เอเตียนเห็นท่าไม่ดีรีบกระโดดกอดเอวเด็กสาวในทันทีหมายจะพาเธอลงมาด้านล่าง แต่ฮาร์ปี้ก็แข็งแรงพอที่จะค่อย ๆ ยกทั้งคู่ขึ้นเหนือพื้น ส่วนทางด้านคุณหนูตระกูลเลอบลังก์ผู้ถูกเด็กหนุ่มกอดเอว แถมยังแนบหน้าไว้ตรงท้องก็ยิ่งทำให้สติแตก

“กรี๊ดดด ไอ้บ้า! นายทำอะไรของนายห๊ะ!”

“ฉันกำลังช่วยชีวิตเธออยู่นะ! หาทางจัดการกับมันเร็วเข้า!”

นาแนตต์พยายามตั้งสติในสถานการณ์ที่ชวนสติแตกไม่พักแบบนี้ เด็กสาวจับขาทั้งสองข้างของฮาร์ปี้เอาไว้ ก่อนจะจิกเล็บไปที่เนื้อของมันหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง แน่นอนว่ามันเจ็บจนร้องแต่ก็ยังไม่ปล่อยทั้งคู่เพียงแต่สูญเสียการทรงตัวในการบินไปหน่อยเท่านั้น

ต้องขอบคุณเอเตียนที่กอดเอวของเธอเอาไว้ในการเพิ่มน้ำหนัก ถึงจะบินขึ้นแต่ก็เป็นไปได้ช้านัก เอเตียนตะโกนอีกครั้งเมื่อสถานการณ์ดูจะไม่ดีขึ้นเท่าไหร่

“ไม่มีอาวุธติดตัวอย่างอื่นเลยรึไง!”

อาวุธติดตัว ใช่!

นาแนตต์หยิบมีดสั้นที่พกมาด้วยอย่างรวดเร็ว พยายามบังคับให้มือไม่สั่นจนทำมันตกไปซะก่อน ก่อนจะแทงเข้าไปที่ขาข้างซ้ายของฮาร์ปี้จนมันกรีดร้องและปล่อยทั้งคู่ลง

นาแนตต์ร่วงลงพื้นแต่ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นเพราะเอเตียนอยู่อยู่ด้านล่างเป็นเบาะรองรับเอาไว้ เด็กสาวรีบคลานข้ามตัวเอเตียนไปหยิบดาบที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นดิน ก่อนจะวิ่งไปแทงฮาร์ปี้ซึ่งกำลังชะงักไปด้วยความเจ็บปวดจากมีดสั้นที่ขา

เสียงกรีดร้องสุดท้ายดังขึ้นก่อนจะหายไปพร้อมกับร่างของมันที่กลายเป็นละอองสีทองลอยไปที่ไหนซักที่ นาแนตต์รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะหายใจไม่ทัน เด็กสาวหอบหายใจตัวโยน เอเตียนลุกขึ้นมาเก็บสินทรัพย์สงครามมายื่นให้เธอ ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเบื่อโลกเช่นเดิม

“รีบกลับไปแจ้งคุณไครอนเถอะ”

ภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

หลักฐานการต่อสู้ฮาร์ปี้

bettyleg

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

ลูพิต้ามีความสามารถทักษะอาวุธประเภทระยะกลางหอก ดาบ ใช้ได้อย่างช่ำชองชำนาญ ผมไม่เก่งอะไรสักอย่างนอกจากลาสช็อตชาวบ้าน ไม่เน้นทำผลงานเน้นปิดงานอย่างเดียว การ์เซียผมไม่รู้เธอถนัดใช้อะไรนอก เห็นวัน ๆ ถือกล้องถ่ายรูป เดินถ่ายสารพัดรูปที่พบเห็น

          "พี่อาร์ตี้ ถ้าเจอราชสีห์นีเมียน ฉันจะเข้าสู้เป็นแนวหน้าแล้วจะส่งสัญญาณนับเลข 1-3" ลูพิต้าพูดอย่างเป็นการเป็นงาน "เลข 3 ปุ๊บ พี่ถือมีด"

          "จุ๊ ๆ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าอสุรกาย" การ์เซียเงี่ยหูฟัง กระซิบบอกผมและลูพิต้า ซึ่งวางแผนโค่นล้มอสุรกายหนังเหนียว 

          "ตัวอะไร" 

          การเซียใช้กล้องอย่างเป็นประโยชน์ ยกกล้องหันซูมไปทางทิศตะวันตก หยุดเดินเคลื่อนไหวเปลี่ยนเป็นซูมเอ้าท์ให้กว้างที่สุดแทนการซูมอิน สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ปรากฏตัวในกล้องเห็นแจ่มแจ้ง "อาร์ตี้ ลูพิต้า เจอราชสีห์นีเมียนแล้ว" ระยะซูมออพติคอลได้สูงสุดถึงหกสิบเท่า 

          ผมเห็นสัตว์ร้ายถึงรูขุมขน ใจป๊อดปอดแหก น้องสาวคนเล็กของผมยิ้มสยดสยอง 

รอยยิ้มของหญิงสาวสัญชาติเคนยาทำให้ร่างเล็กมวนท้องไม่สบายใจ เสียงคำรามของราชสีห์นีเมียนดัง คลื่นเสียงนี้ได้สามารถความปั่นป่วนไม่ใช่น้อย ระดับความดังพอแห่เรียกอสุรกายตัวอื่น ๆ ในป่าต้องห้าม

          อาร์ตี้กลายเป็นเป้าหมายเพ่งเล็งของอสุรกายดุร้าย ความอ่อนแออ้อนแอ้นและมันสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวของเขาที่มีต่อราชสีห์นีเมียน "ทำอะไรสักอย่าง" เสียงหวานตะโกนออกมาพลางกลิ้งหลบหนีร้อนรน

          "รู้แล้วน่า" ลูพิต้าดึงหอกเหน็บข้างหลัง พุ่งเข้าใส่อสุรกายที่กำลังกระโจนตัวเข้าหาพี่ชายเธออย่างบ้าคลั่ง หวดหอกแทงทะลุอุ้งเท้า มือซ้ายกวัดแกว่งโล่คู่ใจ

          และมันจะมีอยู่คนหนึ่ง ที่ถือกล้องอัดถ่ายวีดิโอ 

          "ยัยบ้าการ์เซีย ! มาช่วยสู้เซ่"

          "ไม่เอาอ่ะกลัว"

          ร่างเล็กหมดคำจะพูดของจริง "ตัวหล่อนยังกลัว แล้วดิฉันจะไปเหลืออะไรคะ กรี๊ด ๆๆๆ" เลือดราชสีห์นีเมียนสาดกระเซ็นเปื้อนเสื้อแบรนด์เนม "หยี๋ สกปรก"

          เลือดสด ๆ พุ่งทะลุออกมาจากหู จมูกและปาก ลูกตาข้างนึงถลนหลุดออกมาด้วยแรงดันของเลือดในร่างกาย ยกผลงานนี้ทั้งหมดให้น้องสาวคนเล็กลูพิต้า ในที่สุดร่างอสุรกายกำลังดิ้นด้วยความทุกข์ทรมานอยู่บนพื้น 

          "หนึ่ง สอง…สาม"

          "มิสแกรนด์ !" อาร์ตี้ตะโกนศัพท์ชาวจ๊อกจ๊อก กะซวกแทงในปากราชสีห์นีเมียน สัตว์ร้ายที่ว่ายิ่งใหญ่อหังการลิ้นจุกปากตายอุบาทว์ "เริ่ดจึ้งทำถึงค่ะ ว้าย ๆๆๆ ลูพิต้าเธอมันเริ่ดที่สุดของแจ้"

"ไม่ชมฉันด้วยหรอ เป็นคนเห็นราชสีห์นีเมียนคนแรก"

"ไม่ด่าหล่อนก็บุญแล้วมั้ย พวกฉันยืนสู้ส่วนหล่อนถ่าย Vlog"

หญิงสาวแลบลิ้น "ชีวิตติดคอนเทนต์"

          สลดราชสีห์นีเมียนลิ้นจุกปากตาย เหตุเจอชาว LGBTQIA+ รุมสกรัมกลางป่า