[ทิศเหนือของค่าย] ป่าต้องห้าม

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

พอถึงเวลากลางดึก เฟเรียน้อยก็คึกคักด้วยความชอบเวลากลางคืนอาจเป็นเพราะสายเลือดของเธอมั้งนะ เลยทำให้รู้สึกว่ากลางคืนเป็นมิตรกับเธอแปลก ๆ พอคึกแล้วก็มุ่งหน้ามาจนถึงที่ป่าต้องห้าม อันเป็นที่อยู่ของพวกฮาร์ปี้ที่อาศัยอยู่ที่นี่ เธอมุ่งหน้าเข้ามาตามลำพังอย่างไร้ซึ่งความลังเล

“น่ากลัวเหมือนทุกทีเลยนะคะนี่”

เธอมองซ้ายมองขวาอย่างระแวงพลางมองหาฮาร์กี้ในขณะที่เท้าก็ยังคงก้าวเดินเข้าไปในป่าต้องห้ามลึกเข้าไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ ด้วยความหวังว่าจะเจอฮาร์ปี้เสียสักที จะตัวไหนก็ได้เธอไม่กลัวหรอกนะ

ตามหาฮาร์ปี้

bettyleg

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

ในที่สุดร่างของอสุรกายครึ่งหญิงสาวครึ่งนกที่เธอคุ้นเคยก็ปรากฎตัวอยู่เบื้องหน้าเธออยู่กลางอากาศในป่าต้องห้ามแห่งนี้ ตัวมันดูใหญ่กว่าตัวอื่นพอสมควรเลยนะนี่หรือมันจะ…

“นะ นี่มันหรือว่าจะเป็นจ่าฝูงของฮาร์ปี้เหรอคะนี่”

พอรู้ว่าศัตรูตรงหน้ามันคืออะไร เธอก็หยิบหอกและโล่ของตนออกมา แล้วเริ่มพุ่งเข้าไปต่อสู้กับฮาร์ปี้ตรงหน้าเธอในทันที เธอเคยต่อสู้กับฮาร์ปี้แบบนี้มาก่อนจึงพอรู้ดีว่ามันชอบโจมตีแบบไหน หน้าที่ของเธอจึงเป็นการขัดขวางไม่ให้มันสามารถโจมตีแรง ๆ ได้อย่างใจหวัง ในขณะที่หาจังหวะโจมตีใส่มันเป็นพัก ๆ ไปด้วย รอบนี้เธอพัฒนาตัวเองมาพอสมควรแล้วยังไงก็ชนะได้แน่ ๆ

“โอ้ย! ถึงจะโดนแค่เฉียด ๆ แต่ก็เจ็บเหมือนกันนะคะนี่”

ใช่ เธอประมาณไปหน่อยเลยโดนโจมตีที่แขนแบบเฉียด ๆ ไปเล็กน้อย ถึงจะไม่หนักนักแต่ก็เจ็บพอดูเหมือนกันนะนี่ แต่มันก็แค่นั้นเท่านั้นแหละ

“จบกันล่ะค่ะ”

หอกแทงครั้งสุดท้ายแทงเข้าจุดอ่อนของฮาร์ปี้เข้าอย่างจัง จนมันสลายเป็นละอองสีทองล่องลอยไปทั่วบริเวณราวกับหิ่งห้อยยามราตรี ในตอนนั้นเองที่เธอเห็นสินสงครามที่ตกอยู่เธอก็เก็บมันขึ้นมาใส่กระเป๋าเป้ของเธอในทันที

bettyleg

Johnathan BELIEVER

Φ'M ΠΩT "ΒRΔVΞ", ΒUT Φ'M "DΞVΩURΞR"

ในโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ใครๆก็ไม่อาจจะเข้าใจอะไรกับมันได้ จะทำอย่างไรหากเราจะทำความเข้าใจ"พวกมัน"...

กับวิธ๊ของชายหนุ่มนั้น เขามีทางเลือก ใช่.. ทุกคนย่อมมีทางเลือก และชายหนุ่มเองก็สร้างทางเลือกให้กับวิถีของตนเอง เพราะเขาเองก็ไม่คิดที่จะยึดถือวิถีใดวิถีหนึ่งแบบโดดๆ ความหลากหลายในชีวิตมันจะหายไปจากชีวิตทันทีหากเป็นเช่นนั้น ซึ่งเขานั้นให้โอกาสกับตัวเองอยู่หลายวิถีฯ โดยที่สองวิถีหลักๆของเขานั้นคือ หากไม่เข้าร่วมเป็นหนึ่งเดียว ก็กลืนกินหรือช่วงชิงฯ.. และใช่.. ส่วนใหญ่นั้น เขาเลือกที่จะกลืนกินฯ เพราะสำหรับชายหนุ่มแล้วนั้น การเข้าร่วมกับธรรมชาติในที่แห่งนี้ซึ่งมากด้วยอันตราย.. มันย่อมไม่ใช่เรื่องที่หาทำ ดูจากหลายๆครั้งที่เขานั้นได้ลองผิดลองถูกใดๆกับเหล่าสิ่งมีชีวิตที่ดูจะเหนือธรรมชาติในสายตาของคนทั่วๆไป แต่กับตัวของสายเลือดเทพทุกๆคนแล้ว มันก็เป็นธรรมชาติที่ดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะเป็น "มิจฯ" มากกว่า "มิตร"

กับตัวเขาเองที่ดูรักในอิสระฯ และดูจะไม่มีใครที่จะหยุดยั้งตัวของเขาได้ มันจึงทำให้เขานั้นเริ่มโลดโผนมากยิ่งขึ้น อันตรายมากยิ่งขึ้น อีกทั้งยังดู"แข็งกร้าว"มากขึ้นด้วยเช่นเดียวกัน.. โดยที่ความมุทะลุฯของเขานั้น ทำเอาป่าต้องห้ามแทบราบ จากการต่อสู้ด้วยความร้อนวิชาของเขา กับสิ่งมีชีวิตอสุรกายที่บินได้.. อย่าง"ฮาร์ปี้"..

่"..." ชายหนุ่มกระชากปีกที่ใหญ่โตของมันและเสียบหัวของฮาร์ปี้อย่างโหดเหี้ยม ก่อนที่ซากของมันจะค่อยๆสลายหายไปในอากาศ นอกเหนือจากสินสงครามที่เหลือและชายหนุ่มก็เก็บพวกมันมา ก่อนที่จะเดินทางเข้าไปยัง.. "ถ้ำ"

Johnathan BELIEVER

PURGΞ THΞ WΩLΓ

พิสูจน์ความกล้าหาญแห่งแอรีส #1 

"Ah' Sh-t here we go again" 

ใครคุ้นนี้ ถือว่าไม่เด็กแล้วสำหรับเด็กหนวดทั้งหลาย.. ชายหนุ่มเองก็เช่นเดียวกัน และที่เขาสบถคำนี้ออกมา ก็เพราะเขานั้น เพิ่งออกจากป่ามาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้ ที่เขานั้นเพิ่งจะไปงัดกับฮาร์ปี้ และฉีกทึ้งปีกที่ใหญ่โตและสง่างามของพวกมันออกมาจนไม่เหลือเค้าเดิมก่อนที่ร่างของมันจะสลายหายไป เป็นที่น่าเสียดายที่ สุดท้ายแล้ว มันก็จะต้องหายไป แต่กับพวกหมาป่า ฝูงหมาป่า.. สินสงครามที่เขาหวังนั้น อยากได้เพียงไม่กี่อย่าง เขี้ยว กงเล็บ และหนังของพวกมัน อย่างน้อยเขาจะเอามาใช่พันด้ามจับของหอกให้กระชับมากยิ่งขึ้น ไม่ให้มันลื่นจากมือไป สำหรับชายหนุ่มในตอนนี้ ดูท่าแล้ว ลำพังเพียงหอกกับโล่ห์นั้น โล่ห์คงจะเป็นอะไรที่สำคัญมากกว่าสิ่งใด เพราะอาวุธนั้น หากซัดหอกออกไปแล้ว อีกมีที่เคยมีหอก มันก็ย่อมว่างเปล่า สิ่งที่เขานั้นตองการในตอนนี้ก็คงจะหนีไม่พ้น เข้าห้องเรียนการใช้ดาบบ้างแล้วล่ะ..

สิ่งที่เขาได้รับจากภารกิจนั้น ดูเหมือนจะไม่ง่าย แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ อีกทั้งความมุทะลุของเขาที่มันยังคงดันได้จนสุดกราฟตลอดในช่วงนี้ ยิ่งเป็นเหมือนเครื่องดื่มชูกำลังชั้นดีให้กับชายหนุ่มได้ออกไปรบสมใจอยากที่เขาต้องการ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะมีเพียงโล่ห์และหอกยาว แต่ในอนาคต เขาจะต้องพร้อมให้มากกว่านี้..

เขายังคงเดินตามหาด้วยอาวุธแล้วโล่ห์ที่เขานั้นมี ซึ่ง เหมือนเขาจะได้ยินเสียงอะไรที่คุ้นเคยจากในป่าต้องห้ามแห่งนี้ แน่นอนว่า มันไม่ได้คุ้นเพียงแค่ในป่าต้องห้าม แต่มันก็คุ้นกับโลกภายนอกเช่นเดียวกัน ซึ่งใช่.. เสียงของหมาป่า นักล่าแห่งพรงไพร และก็ใช่อีก มันมีตัวนึงที่แหกคอก ออกหลงฝูงมาเจอกับชายหนุ่มอย่างพอดิบพอดี.. 

ในใจตอนแรกนั้น เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นเพียงหมาป่าธรรมดา ที่อยู่ตามธรรมชาติ แต่ก็น่าจะรู้กันอยู่ว่า.. ตวามธรรมดาของธรรมชาติที่นี่นั้น มันเคยมีอะไรที่ธรรมดาสะที่ไหนบ้างล่ะ.. เบื้อหน้าของชายหนุ่มที่ร่างใหญ่โต แต่หมาป่าที่ประจันหน้าอยู่ตรงหน้าของเขานั้น มันคือหมาป่าไซส์ที่ใหญ่กว่าสิงโตพอสมควร ซึ่งไม่พูดก็สัมผัสได้ คมเขี้ยวของมัน สงเคราะห์ชายหนุ่มไปเกิดใหม่ได้เลยแน่นอน 100 เปอร์เซ็นต์ 

*ครึง เคร้ง!!*

ชายหนุ่มตั้งโล่หืกันไว้เบื้องหน้า ประจันหน้ากับศัตรูของเขาที่มัน.. ดูจะเป็นอะไรที่หนักหนากว่าฮารืปี้ทั่วไปอย่างแน่นอน พวกฮาร์ปี้นี่น้องๆไปเลยเมื่อเจอกับหมาป่าที่เขาเจออยู่ตรงหน้านี้.. ซึ่งในเมื่อเขานั้นมาขนาดนี้แล้ว หนีก็ตาย แต่หากสู้ ก้อาจจะชนะก็เป็นได้ ชายหนุ่มรวบรวมความกล้าของเขากับความตื่นเต้นกับศัตรูใหม่เบื้องหน้า มาลองดูกันว่า ทักษะหรือสัญชาตญาณอะไรจะเป็นสิ่งที่อยู่เหนือกว่านั้น..

การต่อสู้กินเวลาไป ในความคิดของชายหนุ่มนั้น ด้วยความคล่องตัวของหมาป่าตัวใหญ่นั้น ลำบากแน่หากเล่นตามเกมของมัน เขาจึงใช้วิธีที่ใช้บ่อย และก็ค่อนข้างได้ผลไม่ใช้น้อย.. การหลอกล่อศัตรู.. ต่อให้เร็วหรือคล่องตัวเพียงใด สุดท้ายก็พ่ายสติปัญหาของมนุษย์อยู่ดี..

 

ร่างของหมาป่าตัวใหญ่นั้นนอนจมอยู่ตรงหน้าของเขาในระยะที่หากเขาต้องการจะปลิดชีพมัน ก็คงจะไม่ยากเกินความสามารถของตน หากแต่สิ่งนั้น มันทำให้เขาพบกับเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น.. 

*วิ้ง ซูมม!!*

ประกายแสงสีทองจากฟากฟ้าพุ่งลงมาระหว่างทั้งสอง ปะทะเข้ากับพื้น ทำให้ชายหนุ่มฯกับร่างของหมาป่าตัวนั้น กระเด็นออกห่างจากกัน ในแสงนั้น เผยให้เห็นร่างกายที่สูงใหญ่ผิดมนุษย์มนาทั่วไปในชุดเกราะและผ้าคลุมที่ดูหน้าเกรงขาม ซึ่งก็คงเดาได้ไม่ยาก ว่างนี่คือเทพฯ หากอต่คงเดาไม่ยากอีกเช่นกันว่า เทพองค์ไหน..

ร่างกายที่ใหญ่ผิดมนุษย์ทั่วไปนั้น หันไปมองร่างของชายหนุ่มและซากหมาป่าที่ค่อยสลายกลายเป็นฝุ่นสีทอง ก่อนที่จะหันมาและฉีกยิ้มที่มุมปากแล้วเดินเข้ามาหาพร้อมกับเอ่ยกับชายหนุ่มที่ค่อยๆลุกขึ้นมาด้วยถ้อยคำที่.. ฟังยังไงก็นี่ล่ะเทพฯ เทพแห่งสงครามเสียด้วย..

"ฮึ.. ข้าไม่คิดว่าท่าทางที่ดูบ้าบิ่นเหมือนกับใช้เพียงกำลังกายและความเคยชินจะสามารถเอาชนะเจ้าพวกนี้ได้อย่าง่ายดาย เจ้าเองก็ไม่ต่างอะไรกับมันหรอก จะต่างกันก็ตรงที่.. เจ้าใช้ความคิดมากกว่ามันก็เท่านั้นเอง แต่ก็นับถือในความเก่งกล้าสามารถของเจ้า.. ข้าชักถูกใจเจ้าเสียแล้วสิเจ้ามนุษย์.. จงบอกชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าให้ข้าได้รับรู้มาเสีย" 

"ผม.. เอ่อ ข้า.. ข้ามีนามว่าโจนาทาน บุตรแห่งไนกี้" 

"อ่าห์ นี่เจ้า.. นั่นสินะ ในที่นี่ทุกๆคนไม่ใช่มนุษย์กระจอกทั่วๆไปแน่นอน เอาล่ะ ข้าจะจำชื่อของเจ้าไว้ ความบ้าบิ่น มุทะลุ ไม่สนใจสิ่งใดนอกจากการรบกับศัตรูตรงหน้า ช่างเป็นอะไรที่ต้องตาข้ายิ่งนัก.." 

แอรีสตบบ่าของเขาอย่างแรง ความเจ็บปวดและอาการเหนื่อยล้าจากการต่อสู้หายไปเป็นปลิดทิ้ง และดูเหมือนกับว่า มีอะไรบางอย่างหลั่งไหลเข้ามาสู่ร่างกายของเขาในตอนนี้

ก่อนที่เทพแห่งสงครามฯจะค่อยๆเดินจากไปก่อนที่จะเกิดลำแสงพุ่งมาและร่างนั้นก็หายไป.. ทิ้งให้ชายหนุ่มยังคงทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เขานั้นทำได้เพียงตอนนี้นั้น คือ จัดการกับตัวเอง แล้วเดินออกจากป่าต้องห้าม กับสินสงครามเล็กน้อยเป็นของฝากที่ไม่ได้หายไปพร้อมกับร่างกายของศัตรูที่เขาโค่นลงได้..

Daemon HEROES

Ares's Test of Brave

เดม่อนเดินตรงมายังป่าต้องห้ามของค่าย เขาสูดหายใจลึก ๆ ก่อนเดินย่างเท้าเข้าไป ภายในป่าต้องระวังทุกฝีเท้าอย่าไปแตะตากับอสุรกายเข้า ถ้าเขาไม่อยากเหนื่อยก่อนไปเจอตัวจริงที่ต้องจัดการ ถ้าเรื่องนี้ยัยฉลาดรู้เข้ามีหวังเขาโดนบ่นหูซาแน่ แต่ถ้าให้บอกลิเลียน่าเขาคงไม่ได้ทดสอบตามลำพังและอีกฝ่ายต้องช่วยตอนเขาใกล้เพลี้ยงพล้ำ นั่นจะทำให้เขารู้ขีดจำกัดตัวเองได้ยังไงล่ะ คุณผู้อ่านว่าจริงไหมล่ะ 

เดม่อนเดินอยู่พักใหญ่ ๆ จนมืดค่ำ เขาต้องสำรวจป่าอย่างระมัดระวังมากกว่าเดิม ตอนกลางคืนในป่าอันตรายกว่าปกติ

"นั่นใครน่ะ!!" เดม่อนตะโกนก่อนหันไปทางด้านหลัง แต่ไม่พบใคร 

เขาเริ่มชักดาบและโล่ออกมาตั้งการ์ด สายตากวาดมองรอบ ๆ ก่อนเสียงหมาหอนกันเรียงแถว รอบทิศทาง ยังกับลำโพงสเตอริโอดังสนั่นก้องทั่วทั้งป่า ฝูงหมาป่าสี่ตัวพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ล้อมรอบเขา

เดม่อนยกโล่ปัดแพรี่ใส่ตัวแรกที่พุ่งมา ก่อนเขากระโดดหลบตัวที่สองไปทางขวามือ และปาโล่ใส่ตัวที่สามกระแทกหน้าหมาป่าตัวนั้น

เดม่อนพยายามตวัดดาบตอบโต้อย่างใจเย็น แต่ดูเหมือนยิ่งเขาสู้อย่างใจเย็นจะไม่เป็นผลดีเท่าไหร่ เขารับรู้ถึงระดับความต่างพอสมควร ถ้าปิดเกมช้าเขาจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบมากกว่า จึงเปลี่ยนจากรับเป็นรุก พยายามจัดการหมาป่าทีละตัว เขาพุ่งจู่โจมหมาป่าอย่างไม่ลดละ

หมาตัวตัวที่สามพุ่งมาช่วยสองตัวแรกที่เดม่อนกำลังติดพันต่อสู้ มันตะครุบเหยื่อตวัดกรงเล็บโดยเต็ม ๆ แขนผมจนบาดเจ็บ ก่อนผมสะบัดมือถือโล่กระแทกมันกลับไป

เดม่อนปาโล่ใส่หมาป่าตัวที่สี่ที่กำลังวิ่งพุ่งมาเต็ม ๆ หน้า ก่อนเขากระโดดเหยียบหัวตัวที่สองและพุ่งแทงดาบเฉียดสีข้างหมาป่าตัวแรกจนมันร้องเอ๋ง ๆ ด้วยความเจ็บปวด จังหวะที่เขาจะซ้ำตัวแรกให้ตาย ตัวที่สองกระโดดตวัดกรงเล็บขวางไว้ได้ทัน ผมกระโดดหลบ แต่ไม่วายโดนอีกสองตัวโจมตีพร้อมกันเต็ม ๆ แผ่นหลัง ดีที่ใส่เกราะแต่บางส่วนโดนบริเวณนอกเกราะเล็กน้อยจนบาดเจ็บ 

ผมโดนตอบโต้รัว ๆ จนล้มทรุดลง ก่อนหยิบก้อนหินปาใส่หมาป่าที่เข้ามาใกล้และกลิ้งหลบไปทางเนิน ผมกลิ้งลงเนิน ดูเหมือนเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง พวกมันไม่ลงตามมา ทำให้ผมอาศัยจังหวะนี้ลุกขึ้นเดินกะเผลก ๆ กลับค่าย บาดแผลบาดเจ็บทั้งตัวและสภาพดูไม่จืดเลย แต่ไม่มอมแมม เพราะเขาเพิ่งใช้พลังหอมเย้ายวนชำระคราปสกปรก(?) แต่ตามเสื้อผ้าค่ายมีรอยขาดกรงเล็บเต็มไปหมด 

เขาเดินไปอย่างช้า ๆ รีบไปห้องพยาบาลเพื่อรักษา และต้องคอยหลบ ๆ ยัยฉลาด ถ้าเธอมาเห็นสภาพนี้แม้ไม่เนื้อตัวมอมแมม คงเดาได้ไมายากได้ดุหูซาแน่ที่ผมไม่แจ้งเธอก่อน ไม่คิดว่าหมาป่าของแอรีสจะดุร้ายขนาดนี้ นี่มันไม่ใช่หมาป่าธรรมดาชัด ๆ เลย พลังหมาหมู่อีกตะหาก 

'ไอพวกหมาหมู่' เดม่อนบ่นอุบอิบในใจ

Johnathan BELIEVER

CΩRPSΞ ΞΔTΞR

ชีวิตประจำวันที่ดุดันของชายหนุ่มนั้นยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง ตัวของเขานั้นยิ่งฝึกฝนตนเองมากขึ้นเรื่อยๆ ผ่านการสอนจากผู้สอน และการได้ออกผจญภัยด้วยตัวของเขาเอง เดิมทีเขานั้นก็เป็นคนที่ทำอะไรแทบจะเรียกได้ว่าบ้าบิ่นเกินมนุษย์ไปอยู่แล้ว ก็ไม่หน้าแปลกที่ป่าต้องห้าม จะกลายเป็นสถานที่ๆเขานั้นชื่นชอบ มากกว่าลานชิงช้า หรือว่าสวนสนุกในลองไอร์แลนด์ เพราะมันเหมือนกับสิ่งที่ ชายหนุ่มนั้นรู้สึกว่ามันสามารถสร้างความบันเทิงให้เขาได้ ไม่น้อย 

ครั้งนี้ก็เหมือนกับครั้งที่แล้ว  ใช่.. เขาเข้าป่าต้องห้ามไป เจออะไรก็ล่ามันมา ต่อสู้กับมันให้สนุก แล้วช่วงชิงสินสงครามจากมันมา มันคือสิ่งที่เขานั้น รู้สึกเพลิดกับมันเมื่อได้เริ่มทำในครั้งแรก และเมื่อมีครั้งต่อมา มันก็ยิ่งทำให้เขานั้น รู้สึกว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างกับที่นี่เพื่อเพิ่มความบันเทิงที่จะทำให้เขานั้นเข้ามาที่นี่ได้บ่อยขึ้น.. เขาคิดว่าจะเอาขนของเหล่าฮาร์ปี้ที่เป็นสินสงครามพวกนี้มาทำเป็นปีกนกแบบที่อิคารัสทำ เผื่อไม่แน่ มันอาจจะแย่กว่าที่ต้นตำรับทำก็เป็นได้.. หรือไม่ มันอาจจะนำไปใช้ทำอย่างอื่นได้มากกว่านั้น..

และแล้ว..

ร่างของฮาร์ปี้แดดับดิ้นอยู่ที่พื้นป่าอย่างอนาถ สภาพที่ปีกอันภาคภูมิใจของมันถูกฉีกกระชากออกอย่างไม่ปราณี ก่อนที่จะโดนคมหอกเสียบหัวซ้ำเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่ส่งเสียงเรียกใครมาอีก.. แต่ถึงจะมา ผลลัพท์ก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่นักหรอก..

ด

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากการฝึกคลาสหอกและโล่เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็พาตัวเองออกมาจากอัฒจันทร์อย่างรวดเร็ว เพื่อเดินทางมายังป่าต้องห้ามตามภารกิจที่เธอได้รับมาจากท่านเทพแอรีสที่เป็นการทดสอบความกล้าหาญของเธอ พอมาถึงที่นี่หอกและโล่ในมือเธอก็ถูกกระชับจนแน่น

“ยังน่ากลัวเหมือนเดิมเลยนะที่นี่“

เธอมองไปรอบ ๆ สำรวจทั่ว ๆ ป่าต้องห้ามแห่งนี้อย่างใจจดใจจ่อก่อนที่จะพบเจอกับสิ่งสิ่งหนึ่งที่เธอตามหาอยู่นั่นก็คือปฝหมาป่าหลงฝูงนั่นเอง

“มาแล้วสินะคะ”

สำรวจป่าต้องห้าม : เจอหมาป่าหลงฝูง

bettyleg

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

การต่อสู้ของเฟเรียกับเจ้าหมาป่าหลงฝูงได้เริ่มต้นขึ้น มันเรียกได้ว่าค่อยข้างสูสีกันพอสมควรเลย ในครั้งนี้เธอรู้สึกว่าเธอแข็งแกร่งกว่ามันทุกด้าน เธอจึงตัดสินใจใช้หอกโจมตีไปด้วยสลับกับสะสมพลังเตรียมโจมตีใหญ่ไปด้วย ซึ่งเธอก็ทำทุกอย่างอย่างไม่ประมาทจนกระทั่ง

“โอ๊ย! เจ็บ ๆ เผลอประมาทไปสินะ”

เธอถูกกัดเข้าที่สีข้างอย่างแรงในจังหวะที่เคลื่อนโล่มาบังไม่ทัน แต่นั่นก็ทำให้เธอเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น จนกระทั่ง

“จบกันล่ะคะ”

เธอแทงหอกปิดการโจมตีครั้งสุดท้ายก่อนที่มันจะล้มลงแน่นิ่งไปกับพื้น ก่อนที่จะมีแสงสีทองพุ่งมาจากฟ้าเกิดเป็นแรงระเบิดที่รุนแรงจนเธอปลิ้วกระเด็นไถลไปกับพื้น โชคยังดีนะที่เธอใช้หอกของตัวเองแทงพื้นใช้เป็นเบรคได้เลยลดความเสียหายได้นิดหน่อย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นี่เธอคิดในใจก่อนจะปรากฎร่าง ก่อนปรากฎร่างชายแข็งแกร่ง กำยำ เขามองมาที่เธอจนเธอสะดุ้งด้วยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาดีหรือร้าย แต่เขาเพียงแสยะยิ้ม พุ่งมาหาเธอแล้วแตะตัวรักษาให้

"เก่งนี่ ไม่คิดว่าท่าทางโง่ ๆ เช่นนี้จะทำให้ข้าแอรีสผู้นี้ถูกใจได้!"

เสียงของเขามันช่างทรงพลัง เข้มขรึง ดังกังวาน จนเชื่อได้เลยว่าเป็นเทพแอรีสจริง ๆ จนเด็กสาวที่ไม่เชื่อสายตาตัวเองถึงกับตาเปิดโผงออกมา

“ท่านเทพแอรีสเหรอคะ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

เธอรีบเปลี่ยนท่าทีถือหอกตั้งกับพื้น ก่อนจะคุกเข่าชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งทำความเคารพต่ออีกฝ่ายที่อยู่เบื้องหน้าตนด้วยความย่ำเกรง

“ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ หนูเฟเรีย เฮย์ส ธิดาแห่งฮิปนอสค่ะ ต้องขอบพระคุณจริง ๆ ที่ช่วยรักษาหนูด้วยค่ะ”

“หึ ๆ ถูกใจจริง ๆ รับไปสิรางวัลแด่ความกล้าหาญของเจ้า“

ท่านแอรีสได้ใช้เทพประทานพรและมอบรางวัลแก่เธอก่อนที่จะจากไป

ต่อสู้กับหมาป่าหลงฝูง (ชนะ)

ส่งภารกิจพิสูจน์ความกล้าแห่งแอรีส #1

bettyleg

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

ในคำ่คืนที่ฟ้าโปร่งโล่งสบายอยู่ในตอนนี้ เฟเรียก็พากาเอลเข้ามาในป่าต้องห้าม

“ม่าม๊าทำไมที่นี่มันอันตรายจังฮะ”

“อยู่ใกล้ ๆ ม่าม๊าไว้นะ ที่นี่คือป่าต้องห้าม ม่าม๊ามาทำภารกิจค่ายน่ะ”

“ภารกิจอะไรเหรอฮะม๊า“

กาเอลถามพลางเกาะขาของเธอไว้แน่นด้วยความกลัวถึงอันตรายที่อยู่ในป่าต้องห้ามแห่งนี้

“ม่าม๊ามาล่าฮาร์ปี้น่ะ”

เธอเอ่ยก่อนจะค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังว่าวันนี้จะเจอฮาร์ปี้ตัวไหน โดยไม่ให้กาเอลห่างตัวเลยแม้แต่มิดเดียว

ตามหาฮาร์ปี้

bettyleg

Johnathan BELIEVER

ΔGΦΔΠ ΔΠD ΔGΔΦΠ

ใช่.. เป็นดั่งชื่อที่ตั้งเอาไว้ ครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขานั้นเดินเข้าและเดินออกจากป่าต้องห้าม เหมือนเป็นสวนหย่อมในค่าย ทั้งๆที่มันอันตรายสำหรับใครหลายๆคนที่เขาพูดถึงมัน เหตุผลนั้นก็คงไม่ต้องพูดอะไรมาก นอกจากความอันตรายในป่าแห่งนี้นั้น ใครที่เข้าไปแล้ว ล้วนก็ต้องกลับออกมาด้วยสภาพที่ไม่เหมือนเดิม อย่างมากก็.. ไม่กลับออกมาอีกเลย 

หรือว่า มันเป็นเพียงเรื่องเล่า.. ที่เอาไว้เพื่อห้ามเหล่าเดมิก้อดสายห้าวทั้งหลาย เข้าไปยุ่มย่ามในพื้นที่ๆไม่ควร เพราะพวกเขาอาจจะเจ็บตัวกลับมา เอาจริงๆมันก็เป็นเรื่องที่ใกล้เคียงกับเรื่องก่อนหน้า เพราะใครก็ตามที่เข้าไป ก็ต้องเจ็บตัวออกมาตลอด หรือทุกๆครั้งที่เข้าไปในที่นั้นทุกครั้ง แต่มันก็เป็นสำหรับบางคน เพราะกับของที่ต้องการแล้วนั้น มันคงจะเป็นที่เดียวที่สามารถหาของที่จำเป็นได้ แล้วก็.. สำหรับคนที่ชอบอะไรท้าทาย ที่นี่คงจะเป็นบททดสอบชั้นเยี่ยมของคนเหล่านี้ไม่น้อย

และใช่.. ชายหนุ่มเป็นอย่างที่สอง เขาไม่สนหรอกว่าด้านในนั้นมันจะอันตรายเพียงใด ช่างหัวเรื่องพวกนั้น สิ่งที่เขาต้องการนั้นมีเพียงแค่ ต้องทำให้ตัวเองนั้นแข็งแกร่งมากขึ้น มากขึ้นไปเรื่อยๆ เพราะเหตุผลที่เรียบง่าย แต่บางทีก็อาจจะฟังดูแปลกๆ เพราะความที่มันฟังดูง่ายจนก็ต้องคิดแล้วล่ะ ว่ามันคือปรัชญาอะไรรึเปล่า ซึ่งไม่.. มันคือเรื่องจริง.. 

เพราะคนเรานั้นพัฒนาอยู่ตลอดเวลา..

ใช่.. มันทั้งเรียบง่าย แต่มันก็ฟังดูยากสำหรับบางคน

และด้วยเหตุผลนี้เอง เขาจึงพยายามหาจุดสูงสุดของตัวเขาเอง ไม่ใช่เพื่อว่าอยากรู้ แต่เพื่อต้องการที่จะ.. ก้าวข้ามจุดๆนั้นไป..

และนั่นคือ.. จุดที่เรียกได้ว่า จุดที่ทำให้ชายหนุ่มนั้นได้รับความ.. เกรงใจจากคนอื่นๆ.. ถ้าพูดให้ถูก ควรจะเป็น ความหวาดกลัวจากคนในค่ายเสียมากกว่า เพราะถึงแม้ ว่าเขานั้นจะไม่ได้แปดเปื้อนไปด้วยคราบเลือดหรือซากอะไรก็ตามที่ติดคมหอกของเขากลับมาก็ตาม.. แต่เมื่อคนที่เห็นสินสงครามในมือแล้ว ผู้คนก็ต่างพากันหวาดกลัวถึงสินสงครามนั้น ทั้งขนของฮาร์ปี้ หรือล่าสุดก็ หนังของหมาป่าที่.. น้อยคนนักจะนำมันออกมาได้ ทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่.. ส่วนเรื่องของฮาร์ปี้นั้น สำหรับชายหนุ่มแล้ว พวกมันเหมือนกับไก่งวงที่เมื่ออยู่ตรงหน้าแล้ว หากไม่หนีก็เท่ากับตายเท่านั้น.. 

...