[ทิศเหนือของค่าย] ป่าต้องห้าม

Nymeria HEROES

10-07-2025 08.45 AM

I want to be your everything little darling

ป่าต้องห้ามด้านหลังค่ายต้อนรับการมาเยือนของไนมีเรียด้วยความเงียบที่หนักอึ้ง ม่านใบไม้หนาทึบของต้นโอ๊กและต้นไพน์โบราณกรองแสงแดดยามเช้าให้ส่องลงมาเป็นลำแสงเพียงไม่กี่สาย ทิ้งให้พื้นที่ส่วนใหญ่จมอยู่ในเงาที่ทอดยาวและเย็นเยียบ กลิ่นดินชื้น กลิ่นยางไม้ และกลิ่นใบไม้ที่ทับถมกันมานานปีลอยอบอวลอยู่ในอากาศ สร้างบรรยากาศที่ทั้งสงบและน่าพรั่นพรึงในเวลาเดียวกัน

เจ้าของนัยน์ตาลึกลับก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ทุกย่างก้าวของเธอบนพรมใบไม้แห้งแทบจะไร้เสียง สัญชาตญาณที่ถูกขัดเกลามาอย่างดีกำลังทำงานเต็มที่ สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบตัวอย่างต่อเนื่อง ความทรงจำเรื่องการซุ่มโจมตีของฮาร์ปี้เมื่อปีก่อนยังคงเป็นบทเรียนที่เธอไม่เคยลืม

“ตามพิกัดที่บุตรแห่งแอรีสให้มา... มันน่าจะอยู่แถวๆ นี้” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางตรวจสอบแผนที่ที่วาดขึ้นลวกๆ ในม้วนกระดาษ

“สำรวจป่าแต่เช้า... งานอดิเรกของคนอยากตายหรือไง” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในหัวตามคาด เต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย “ฉันพนันได้เลยว่าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่ว่ามันยังไม่ตื่นมาแปรงฟันด้วยซ้ำ”

“สมาธิหน่อย แคลร์... นี่ไม่ใช่การเดินเล่น” สตรีตาคมปรามเบาๆ “นายเลเวอเรทท์ไม่ใช่คนที่จะส่งใครมาตายเล่นๆ ถ้ามีรายงานเข้ามา แสดงว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติจริงๆ”

เธอเดินลึกเข้าไปตามแนวเขตแดนของค่าย ที่ซึ่งเวทมนตร์ป้องกันเริ่มเจือจางลง ความรู้สึกของผืนป่าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มันดิบเถื่อนและคาดเดายากขึ้น ทุกอย่างดูเหมือนจะปกติ... จนกระทั่งไนมีเรียหยุดชะงัก สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่พื้นดินเบื้องหน้า

มันไม่ใช่รอยเท้า แต่เป็นรอยลากขนาดใหญ่ ราวกับมีของหนักและใหญ่โตอะไรบางอย่างถูกลากครูดไปกับพื้นดิน ทิ้งร่องรอยเป็นทางยาวเข้าไปในส่วนที่ลึกกว่าของป่า พื้นดินบริเวณนั้นมีสีคล้ำผิดปกติเมื่อเทียบกับบริเวณโดยรอบ และที่สำคัญ... มีกลิ่นกำมะถันจางๆ ที่คุ้นเคยลอยมาปะทะจมูก

“เดี๋ยวก่อนนะ...” ธิดาแห่งเฮคาทีคุกเข่าลง นิ้วที่สวมถุงมือลูกไม้ดำแตะลงบนขอบของรอยลากอย่างแผ่วเบา ดินบริเวณนั้นให้ความรู้สึกเย็นเยียบผิดปกติ “มันไม่ใช่รอยของสัตว์ป่าธรรมดา”

“กลิ่นแบบนี้... สัมผัสแบบนี้...” วิญญาณแม่มดสาวในแหวนส่งเสียงเครียดขึ้นมาทันที ต่อให้ไม่มีกายเนื้อทว่าวิญญาณนั้นมีสัมผัสถึงพลังงานที่คุ้นเคยได้รุนแรงกว่า “นี่มันพลังงานของพวกใต้พิภพ... ไม่ใช่แค่สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ แต่มันอาจจะเป็นอะไรที่เลวร้ายกว่านั้นเยอะเลยล่ะสาวน้อย”

ไนมีเรียลุกขึ้นยืนช้าๆ แววตาของเธอทอประกายจริงจัง รอยลากนี้ไม่ได้มาจากทิศทางของค่าย แต่มาจากส่วนลึกของป่าและกำลังมุ่งหน้าไปยังที่ไหนสักแห่งที่อยู่นอกเขตแดน มันไม่ได้กำลังจะบุกค่าย... แต่มันกำลังหนีอะไรบางอย่าง หรือกำลังลากอะไรบางอย่างไปยังจุดหมายของมัน

“กลับไปรายงานก่อนดีไหม?” แคลร์เสนออย่างไม่เต็มใจนัก “นี่มันดูจะเกินขอบเขตของภารกิจ ‘สำรวจ’ ไปแล้วนะ”

“ยังก่อน” ร่างอรชรปฏิเสธเรียบๆ เธอมองตามรอยลากที่หายเข้าไปในเงามืดของพงไพร “ภารกิจคือ ‘ประเมินภัยคุกคาม’ และฉันยังไม่เห็นตัวภัยคุกคามเลย”

"ไม่เอาน่าสาวน้อย!! เธอคงไม่คิดที่จะเผชิญหน้าตรงๆ ด้วยตัวเองหรอกใช่ไหม" แคลร์โอดครวญแต่ดูเหมือนว่ายัยเด็กไม่ยอมฟังแม่ซื้อเลย

แม้จะรู้ว่าเบื้องหน้าอาจเป็นอันตรายที่เกินกว่าที่เธอจะรับมือได้ในตอนนี้ แต่ความท้าทายกลับกระตุ้นสัญชาตญาณของนักล่าในตัวเธอให้ตื่นขึ้นมา นี่คือ ‘ทางแยก’ ที่แท้จริง... ทางหนึ่งคือการกลับไปอย่างปลอดภัย อีกทางหนึ่งคือการเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้จัก

นิ้วที่สวมถุงมือของเธอกำด้ามดาบสัมฤทธิ์ที่เหน็บอยู่ข้างเอวแน่นขึ้น... ก่อนจะเริ่มก้าวเดินตามรอยลากนั้นเข้าไปในเงามืดที่ลึกกว่าเดิม

*****

ภารกิจสำรวจพื้นที่อันตรายใกล้ค่าย : สำรวจป่าต้องห้าม

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

10-07-2025 09.15 AM

I want to be your everything little darling

ป่าลึกกลืนกินสรรพเสียงและแสงสว่างยิ่งขึ้นในทุกย่างก้าวที่ไนมีเรียติดตามรอยลากปริศนาเข้าไป กลิ่นกำมะถันและกลิ่นสาบของเลือดเริ่มรุนแรงขึ้นจนแสบจมูก บ่งบอกว่าเธอเข้าใกล้ต้นตอของมันแล้ว ร่างอรชรเคลื่อนไหวไปตามเงาไม้อย่างเงียบกริบราวกับภูตพราย มือข้างหนึ่งวางอยู่บนด้ามดาบซิฟอสที่เหน็บข้างเอวตลอดเวลา สมาธิของเธอถูกขึงจนตึงเครียด

แล้วเธอก็ได้ยินมัน... เสียงคำรามทุ้มต่ำที่สั่นสะเทือนพื้นดิน ตามมาด้วยเสียงของกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่หักสะบั้นลง

เจ้าของนัยน์ตาลึกลับชะงักฝีเท้าอยู่หลังต้นโอ๊กมหึมา เธอค่อยๆ ชะโงกหน้าออกไปมองภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าในลานป่าเล็กๆ... มันคืออสุรกายในตำนาน... มิโนทอร์ ร่างกายกำยำสูงใหญ่ของมันเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่บิดเกร็ง ศีรษะที่เป็นวัวกระทิงดุร้ายนั้นมีดวงตาสีแดงฉานลุกโชนไปด้วยความเกรี้ยวกราดและสัญชาตญาณดิบเถื่อน ในมือของมันลากร่างของกวางขนาดใหญ่ที่ถูกฉีกกระชากจนแทบไม่เหลือชิ้นดีมาด้วย นั่นคือที่มาของรอยลากและกลิ่นคาวเลือด

“ให้ตายสิ... ก็ว่าอยุ่ทำไมวันนี้อยากกินโคขุน” ไนท์พึมพำกับตัวเองเบาๆ “นั่นมันของจริง”

ภารกิจคือ "ประเมินภัยคุกคาม" และภาพตรงหน้าก็คือคำจำกัดความของคำนั้นอย่างสมบูรณ์แบบ แผนในหัวของเธอคือการเก็บข้อมูลให้ได้มากที่สุด... รูปแบบการเคลื่อนไหว จุดอ่อนที่อาจมี แล้วค่อยล่าถอยกลับไปรายงาน

“นี่น่ะเหรอภัยคุกคาม? ก็แค่วัวโง่ๆ ตัวนึงที่ลากมื้อเย็นกลับบ้าน” เสียงของแคลร์ดังขึ้นในหัวอย่างไม่ถูกที่ถูกเวลาตามเคย “ฉันว่าเธอจัดการมันคนเดียวได้สบายๆ ไม่เห็นต้องไปฟ้องเจ้าบ้านักรบนั่นเลย”

“แคลร์! เงียบก่อน!” ไนมีเรียเผลอตวาดกลับในใจเสียงดังเกินไปนิด...

แต่นั่นก็ดังพอแล้ว

ศีรษะวัวกระทิงของเจ้ามิโนทอร์หยุดชะงัก มันเงยหน้าขึ้นจากซากกวางทันที รูจมูกที่บานใหญ่นั้นพ่นลมหายใจฟืดฟาด ดวงตาสีเลือดหันขวับมายังทิศทางของต้นโอ๊กที่เธอซ่อนตัวอยู่ มันได้ยิน!

บึ้มมม!

มิโนทอร์คำรามก้องป่า มันทิ้งซากกวางลงกับพื้นแล้วพุ่งเข้าใส่ที่ซ่อนของเธออย่างบ้าคลั่งราวกับรถบรรทุกที่เบรกแตก ต้นโอ๊กทั้งต้นสั่นสะเทือนเมื่อเขาของมันกระแทกเข้าใส่เต็มแรง เศษไม้และใบไม้ระเบิดกระจายไปทั่ว

ร่างอรชรไถลตัวหลบไปด้านข้างในเสี้ยววินาที ดึงดาบซิฟอสออกมาจากฝักได้อย่างทันท่วงที หัวใจของเธอเต้นรัว แต่สมองกลับเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง บทเรียนของเอมีเลียและเลเวอเรทท์ผุดขึ้นมาในหัวโดยอัตโนมัติ... ย่อตัวลง! รักษาสมดุล! เลี่ยงปะทะตรงๆ!

เจ้าอสูรวัวกระทิงหมุนตัวกลับมา มันกวาดแขนอันทรงพลังไปด้านข้างหมายจะฟาดร่างเล็กให้แหลกเป็นชิ้นๆ แต่ธิดาแห่งเฮคาทีกลับมุดตัวหลบต่ำลงไปใต้แขนของมันอย่างคล่องแคล่ว แล้วใช้จังหวะนั้นแทงดาบสัมฤทธิ์สวรรค์สวนเข้าไปที่ข้อพับหลังหัวเข่าของมันทันที!

*เคร้ง!*

คมดาบกระทบกับหนังที่หนาและเหนียวราวกับเกราะ มีเพียงรอยขีดข่วนตื้นๆ เท่านั้น แต่มันก็สร้างความเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยวให้เจ้าอสูรได้มากพอ มิโนทอร์คำรามลั่นด้วยความเดือดดาล มันกระทืบเท้าลงกับพื้นจนแผ่นดินสะเทือน

ไนมีเรียถอยฉากออกมาเพื่อตั้งหลัก เธอตระหนักได้ในทันทีว่าการโจมตีส่วนลำตัวหรือขานั้นแทบจะไร้ประโยชน์ หนังของมันหนาเกินไป จุดอ่อน... ต้องเป็นจุดอ่อน... ความคิดจากคลาสของเลเวอเรทท์แวบเข้ามา ตา... คอ...

การเล็งที่ตาดูจะเป็นไปได้ยากและเสี่ยงเกินไป แต่บริเวณลำคอ... จุดเชื่อมต่อระหว่างศีรษะวัวกับร่างกายมนุษย์... ตรงนั้นอาจจะเป็นคำตอบ

การต่อสู้หลังจากนั้นกลายเป็นการเต้นรำแห่งความตายที่น่าหวาดเสียว มิโนทอร์จู่โจมด้วยพละกำลังที่มหาศาล ทุกการพุ่งชน ทุกการเหวี่ยงแขนของมันสามารถทำลายต้นไม้ให้หักโค่นได้ แต่สตรีตาคมกลับใช้ความคล่องตัวที่ถูกเคี่ยวกรำมาเป็นอย่างดีหลบหลีกไปได้อย่างฉิวเฉียด เธอไม่ได้พยายามสู้กลับ แต่ใช้ทุกการเคลื่อนไหวของมันเพื่อเรียนรู้จังหวะและหาช่องโหว่ เธอใช้บทเรียนของโซเฟียในการควบคุมระยะให้เป็นประโยชน์ ไม่เข้าใกล้เกินไปจนถูกจับได้ แต่ก็ไม่ถอยห่างจนเสียโอกาส

ในที่สุดโอกาสก็มาถึง...

หลังจากที่มันพุ่งชนพลาดไปกระแทกกับโขดหินขนาดใหญ่จนมึนไปชั่วขณะ มิโนทอร์ก็คำรามลั่นแล้วก้มตัวลงเตรียมที่จะพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง... และนั่นคือช่องว่างที่เธอรอคอย

สตรีรอยยิ้มเรียบตัดสินใจในเสี้ยววินาที เธอไม่ได้ถอย แต่กลับพุ่งสวนเข้าไป! เธอเหยียบลงบนแผ่นหลังที่กำยำของมันราวกับเป็นบันได แล้ววิ่งขึ้นไปบนร่างของอสูรกายด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ทุกอย่างที่เธอฝึกมา... ความสมดุลจากการฝึกขี่เพกาซัส, การก้าวเท้าที่มั่นคงของนักรบ... มันผสานรวมกันในพริบตานี้

ก่อนที่มิโนทอร์จะทันรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างของไนท์ก็ขึ้นมาประทับอยู่บนบ่าของมันแล้ว เธอกำด้ามดาบซิฟอสด้วยสองมือ ยกขึ้นเหนือหัว แล้วทุ่มสุดแรงกายและแรงใจแทงลึกลงไปที่ข้อต่อระหว่างต้นคอกับหัวไหล่ของมัน!

*ฉึ่ก!*

คมดาบสัมฤทธิ์สวรรค์จมหายเข้าไปจนมิดด้าม เลือดสีดำข้นทะลักออกมา เสียงกรีดร้องของอสุรกายดังขึ้น มันไม่ใช่เสียงคำรามที่ดุดันอีกต่อไป แต่เป็นเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดสุดแสนทรมาน

ร่างยักษ์ของมันทรุดลงกับพื้นอย่างแรง ไนมีเรียดีดตัวออกจากร่างของมันลงสู่พื้นดินอย่างปลอดภัย เธอยืนมองอสูรกายในตำนานที่กำลังดิ้นรนทุรนทุรายเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของมันจะเริ่มสลายกลายเป็นผุยผงสีทองแล้วค่อยๆ เลือนหายไปกับสายลม ทิ้งไว้เพียงความเงียบและ...สินสงครามที่ร่วงหล่นลงบนพื้นดิน

ธิดาแห่งเฮคาทีทรุดตัวลงนั่งพิงต้นไม้ใกล้ๆ เธอหอบหายใจอย่างหนัก เหงื่อกาฬไหลซึมไปทั่วร่าง บนแขนของเธอมีรอยถลอกเล็กน้อยจากการเฉี่ยวของกิ่งไม้ แต่นอกนั้นเธอก็ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

"เห็นไหม... บอกแล้วว่าเธอทำได้" แคลร์เอ่ยขึ้นอย่างพึงพอใจ

ไนมีเรียไม่ได้ตอบ เธอเพียงแค่หลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบสินสงครามชิ้นสำคัญ... เขาของมิโนทอร์ที่หักออกมา... จากนั้นจึงค่อยหมุนตัว เตรียมเดินทางกลับไปรายงานผล... ที่ดูจะเกินกว่าคำว่า "ประเมินภัยคุกคาม" ไปไกลโข

****

สินสงคราม: เขามิโนทอร์ (เลขไบต์ 0/1/6/9) หนังมิโนทอร์ (เลขไบต์คู่ ยกเว้นเลขข้างบน) เนื้อมิโนทอร์ (เลขไบต์คี่ ยกเว้นเลขข้างบน) 

ภารกิจสำรวจพื้นที่อันตรายใกล้ค่าย : กำจัดเป้าหมาย
รุ่นพี่ต้องพูมจัยแล้วล่ะ ผมต่อยวัวล้ม!!
พิชิตมิโนทอรืครั้งแรก +2 ตื่นรู้

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

In a world of chaosI don't pray for luck. I build one.....

11.07.2025 | 5:00 PM 

บุตรแห่งโชคชะตาก้าวลึกเข้าไปในป่าอย่างระมัดระวัง ในมือข้างหนึ่งของเขาถือกระจกเงากรอบเงิน ในมืออีกข้างถือกองม้วนถาวัลย์ที่เขาเตรียมมาจากบริเวณขอบป่าก่อนเข้ามา—แข็งแรงและเหนียวกว่าที่เห็นมาก ป่าต้องห้ามไม่ได้มีป้ายเขียนเตือนเอาไว้ แต่มันส่งสัญญาณของมันเอง อากาศที่เย็นลงราวกับลดอุณหภูมิไปหลายองศาในก้าวเดียว แสงแดดยามบ่ายที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นเพียงลำแสงสีซีดที่พยายามส่องทะลุม่านใบไม้หนาทึบ เสียงจักจั่นและนกร้องเงียบหายไป ถูกแทนที่ด้วยเสียงลมหวีดหวิวผ่านกิ่งไม้ที่ฟังดูคล้ายเสียงกระซิบเตือน 

 บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้เดินสะเปะสะปะ สายตาสีเทาของเขากวาดสำรวจพื้นดินและกิ่งไม้เบื้องบนอย่างเป็นระบบเหมือนนักล่าที่กำลังแกะรอยเหยื่อ เขาไม่มองหาสิ่งที่ใหญ่โต แต่เป็นรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่คนส่วนใหญ่มองข้าม ขนสีน้ำตาลอมเทาที่สกปรกมอมแมมติดอยู่กับเปลือกไม้ เศษกระดูกเล็กๆ ที่ถูกแทะจนเกลี้ยงเกลาตกอยู่โคนต้นไม้ใหญ่ และที่ชัดเจนที่สุด—กลิ่นเหม็นเปรี้ยวจางๆ ที่ลอยมากับลม มันคือกลิ่นของรังที่ไม่เคยทำความสะอาด เขาเดินตามร่องรอยไปเรื่อยๆ ลึกเข้าไปในป่าที่รกทึบขึ้นทุกขณะ เสียงฝีเท้าของเขาเงียบกริบ กลืนหายไปกับเสียงเสียดสีของใบไม้ 

ในที่สุด เขาก็มาถึงลานเล็กๆ แห่งหนึ่ง มันเป็นช่องว่างกลางดงไม้ที่แสงแดดสามารถส่องลงมาได้โดยตรง พื้นดินค่อนข้างโล่งเตียน มีรอยขีดข่วนจากกรงเล็บบนลำต้นของต้นโอ๊คแก่ต้นหนึ่งที่อยู่ริมลาน เป็นหลักฐานชั้นดีว่ามีบางสิ่งใช้มันเป็นจุดเกาะพัก ยอดเยี่ยม... นี่คือเวที ร่างสูงวางกระจกลงบนพื้น เขาใช้เวลาสองสามนาทีในการจัดวางมันอย่างพิถีพิถัน ขยับซ้ายทีขวาทีจนกระทั่งมันทำมุมพอดีกับลำแสงที่ส่องลงมา แสงสะท้อนพุ่งวาบขึ้นไปกระทบกับใบไม้ด้านบน สร้างประกายระยิบระยับที่เคลื่อนไหวไปมาตามแรงลม มันโดดเด่นราวกับอัญมณีล้ำค่าที่ถูกทิ้งไว้กลางป่ารกชัฏ—เหยื่อล่อที่สมบูรณ์แบบสำหรับสิ่งมีชีวิตที่มีสมองเท่าเมล็ดถั่วแต่มีความโลภเท่ามหาสมุทร 

ขั้นต่อไปคือกับดัก เขาหยิบม้วนเถาวัลย์ขึ้นมา นิ้วเรียวของเขาทำงานอย่างคล่องแคล่วและแม่นยำ เขาไม่ได้แค่ผูกมันส่งๆ แต่กำลังถักทอ—สานเถาวัลย์แต่ละเส้นเข้าด้วยกันจนเกิดเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ที่มีความเหนียวและแข็งแรง แต่ละปมถูกดึงให้แน่นด้วยแรงที่คำนวณมาแล้วอย่างดี เขาทำงานอย่างเงียบเชียบและใจเย็น ความอดทนคือแต้มต่อที่สำคัญที่สุดในเกมทุกประเภท เมื่อตาข่ายเสร็จสมบูรณ์ เขาปีนขึ้นไปบนต้นโอ๊คอย่างเงียบเชียบ เคลื่อนไหวอย่างสง่างามราวกับเงา เขาผูกปลายด้านหนึ่งของตาข่ายไว้กับกิ่งไม้ที่แข็งแรงหลายกิ่งเหนือลานโล่ง จัดวางให้มันครอบคลุมพื้นที่รอบๆ กระจกเงาพอดี จากนั้นจึงโยงเถาวัลย์เส้นหลักเส้นหนึ่งลงมาด้านล่าง ผูกมันเข้ากับรากไม้เล็กๆ ที่โผล่พ้นดินขึ้นมาเป็นกลไก—กับดักง่ายๆ แต่ทรงประสิทธิภาพ หากมีอะไรไปสะดุดรากไม้นั่น... ตาข่ายทั้งหมดจะร่วงลงมาครอบทุกอย่างที่อยู่ข้างใต้ทันที 

บุตรแห่งไทคีลงมาจากต้นไม้ เขาใช้เวลาอีกเล็กน้อยในการกลบร่องรอยของตัวเอง ใช้กิ่งไม้กวาดลบพื้นดินเพื่อซ่อนรอยเท้า โรยใบไม้แห้งทับเพื่อพรางเถาวัลย์ที่เป็นกลไก ทุกอย่างกลับสู่สภาพเดิมราวกับไม่เคยมีใครย่างกรายเข้ามา งานของเขาเสร็จสิ้นแล้ว แอ็กเซลถอยกลับเข้าไปในเงามืดของพงไม้หนาทึบ ห่างจากลานโล่งพอสมควรแต่ยังอยู่ในระยะที่มองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน เขานั่งลงพิงต้นไม้ กอดอกอย่างสบายๆ ดวงตาสีน้ำแข็งจับจ้องไปยังแสงสะท้อนระยิบระยับของกระจกนิ่งไม่ไหวติง ตอนนี้ก็เหลือแค่รอ 

รอให้เจ้ามือเปิดไพ่ใบต่อไป….. 

-------------------------------------------------------------

ความอดทนคือการลงทุนที่ให้ผลตอบแทนคุ้มค่าเสมอ และสำหรับแอ็กเซล มันคือการลงทุนที่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เสียงกรีดร้องแหลมสูงที่เสียดแก้วหูดังขึ้นจากเบื้องบน ฉีกกระชากความเงียบของป่าจนสิ้นซาก เงาตะคุ่มหนึ่งร่อนลงมาจากยอดไม้ ร่างอัปลักษณ์ของหญิงสาวกับปีกของนกขนาดใหญ่ กรงเล็บแหลมคมเกาะเกี่ยวอยู่บนกิ่งไม้ ดวงตาสีดำขุ่นมัวจ้องเขม็งไปยังแสงระยิบระยับของกระจกเงาบนพื้นเบื้องล่างด้วยความโลภอย่างไม่ปิดบัง มันร่อนวนอยู่สองสามรอบ ส่งเสียงร้องแหลมๆ ที่ฟังดูเหมือนการหยั่งเชิงมากกว่าการข่มขู่ 

กลิ่นเหม็นเน่าของมันโชยมาตามลมจนชายหนุ่มต้องขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ แต่ความโลภนั้นทรงพลังกว่าความระแวงเสมอ ในที่สุด อสูรกายก็ทนไม่ไหว มันโผลงจากกิ่งไม้ ปีกขนาดใหญ่กางออกต้านลม ชะลอความเร็วก่อนที่เท้ามีเกล็ดของมันจะแตะลงบนพื้นหญ้าเบาๆ ห่างจากกระจกเงาเพียงไม่กี่ก้าว มันเดินเข้าไปใกล้ ยืดคอที่เหี่ยวย่นออกไป หมายจะใช้จงอยปากคาบเอาสมบัติชิ้นใหม่ และนั่นคือตอนที่กลไกทำงาน 

เสียงเถาวัลย์ที่ถูกดึงจนตึงขาดดังลั่น สิ้นเสียงนั้น ตาข่ายขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางใบไม้ด้านบนก็ร่วงกราวลงมา ครอบร่างของฮาร์ปี้ไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบก่อนที่มันจะทันได้กรีดร้องด้วยซ้ำ ความเงียบปกคลุมอยู่เพียงชั่วลมหายใจ ก่อนจะถูกทำลายด้วยเสียงหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนกและโกรธเกรี้ยว ฮาร์ปี้ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ปีกของมันตีพึ่บพั่บอยู่ใต้ตาข่าย กรงเล็บข่วนทึ้งเถาวัลย์อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ปมทุกปมที่ดาชิผูกไว้นั้นแน่นหนาเกินกว่ากำลังของมันจะทำลายได้โดยง่าย 

ร่างสูงก้าวออกจากเงามืดของพงไม้เข้ามาในลานอย่างไม่รีบร้อน ฝีเท้าของเขาเงียบเชียบราวกับนักล่าที่กำลังชื่นชมผลงาน รอยยิ้มบางเบาปรากฏบนริมฝีปาก... เขาเดินเข้าไปใกล้ตาข่ายเพื่อประเมินสถานการณ์ ดวงตาสีน้ำแข็งกวาดมองอสูรกายที่ดิ้นรนอยู่ข้างในอย่างเย็นชา ทันใดนั้นเอง ในจังหวะที่เขาเข้าใกล้เกินไป กรงเล็บแหลมคมข้างหนึ่งของมันแทงทะลุตาข่ายออกมาอย่างสิ้นหวัง มันฝากรอยข่วนลากเป็นทางยาวเสื้อแขนยาวสีดำขาดวิ่น แต่มนุษย์กึ่งเทพหดแขนกลับมาทนก่อนจะทันได้เลือด ดวงตาสีเทาพลันวาวโรจน์ขึ้น 

“เสียงดังน่ารำคาญ” เขาพึมพำกับตัวเองเสียงเย็นชา สายตาของบุตรแห่งไทคีกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดลงที่ก้อนขนาดกำลังเหมาะมือที่วางอยู่ไม่ไกล เขาเดินไปหยิบมันขึ้นมา ความเย็นและน้ำหนักของมันในฝ่ามือให้ความรู้สึกหนักแน่นและเด็ดขาด เขากลับมาที่ข้างตาข่าย ย่อตัวลง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำขุ่นที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของอสูรกาย จากนั้น เขาก็ฟาดมันลงไปที่หัวของอสูรกายเต็มแรง ดัง ผลัวะ! 

ฮาร์ปี้กรีดร้องโหยหวน ร่างของมันกระตุกเกร็ง แต่เขายังไม่หยุด เขาเงื้อมือขึ้นแล้วฟาดลงไปอีกครั้ง… และอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมกับอสูรกายที่ดิ้นรนคราวนี้มันข่วนบุตรแห่งไทคีได้สำเร็จ แต่เขาเองก็ทุบกลับอย่างไม่ผ่อนแรงจนกระทั่งเสียงของฮาร์ปี้ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเสียงครางแผ่วเบา การดิ้นรนที่เคยรุนแรงอ่อนแรงลงจนเหลือเพียงการกระตุกเบาๆ ร่างสูงหยุดมือเมื่อเห็นว่ามันนอนแน่นิ่ง หายใจรวยรินอยู่ใต้ตาข่าย เลือดสีเข้มข้นไหลซึมออกมาจากบาดแผลบนหัวของมัน ย้อมใบไม้แห้งบนพื้นให้กลายเป็นสีคล้ำ 

มันยังไม่ตาย... แต่ก็ไม้สามารถขัดขืนอะไรได้อีก เขาได้ทำให้มันหมดสิ้นหนทางต่อสู้ใดๆ ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะทุบลงไปครั้งสุดท้ายเพื่อเผด็จศึก ร่างของอสูรกายค่อยๆสลายหายไปเหลือเพียงขนนก

ดาชิยืนขึ้น ปล่อยก้อนหินในมือทิ้งลงบนพื้นเสียงดัง ตุ้บ เขาเหลือบมองรอยแผลบนแขนตัวเอง เลือดยังคงไหลซึมออกมา เขาถอนหายใจเบาๆ พลางฉีกชายเสื้อของตัวเองออกมาพันแผลเอาไว้อย่างลวกๆ  

------------------------------------------------------------

+2 ตื่นรู้ พิชิตฮาร์ปี้เป็นครั้งแรก

สินสงคราม: ขนฮาร์ปี้ 2 เส้น

@God 

The fight

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

13.07.2025 | 08:10 AM

ป่าต้องห้ามไม่ได้ถูกเรียกขานเช่นนั้นเพื่อความเก๋ไก๋ มันคือชื่อที่ซื่อตรงต่อความเป็นจริงที่สุด อากาศภายในเย็นเยียบลงทันทีที่เขาข้ามเส้นแบ่งเขตแดนที่มองไม่เห็น แสงแดดที่เคยสว่างจ้าถูกกลืนหายไปในเรือนยอดหนาทึบของต้นไม้โบราณ เหลือเพียงลำแสงที่ส่องลอดลงมาเป็นหย่อมๆ เหมือนสปอตไลท์บนเวทีที่รกร้าง กลิ่นดินชื้น, ใบไม้เน่าเปื่อย, และบางสิ่งที่เก่าแก่กว่านั้น...บางสิ่งที่คล้ายกับความกลัวที่จับตัวเป็นก้อน ลอยอวลอยู่ในอากาศ

แอ็กเซลปรับสายตาให้ชินกับความมืดสลัว การเคลื่อนไหวของเขาราบรื่นและเงียบกริบ แต่ละย่างก้าวถูกวางลงบนพื้นดินที่นุ่มที่สุดเพื่อลดเสียงฝีเท้าให้เหลือน้อยที่สุด นี่ไม่ใช่การเดินเล่น แต่คือการแทรกซึม

ภารกิจแรกคือประเมินจุดอ่อน เขาไม่ได้มองหาช่องโหว่ขนาดเท่ารถบรรทุกที่สัตว์ประหลาดจะเดินผ่านเข้ามาได้อย่างสบายๆ จุดอ่อนที่อันตรายที่สุดมักเป็นจุดที่เล็กและถูกมองข้ามที่สุดเสมอ

สัญชาตญาณของเขากำลังทำงานในระดับสูงสุด สมองของบุตรแห่งไทคีประมวลผลทุกรายละเอียดรอบตัวราวกับคอมพิวเตอร์ประสิทธิภาพสูง เขาไม่ได้เห็นแค่ต้นไม้ แต่เห็นแนวกำบัง เขาไม่ได้ยินแค่เสียงลม แต่ได้ยินทิศทางที่มันพัดผ่าน ซึ่งอาจนำพากลิ่นของนักล่าหรือเหยื่อมาด้วย นิ้วของเขาลูบไปบนเปลือกไม้ที่ชื้นแฉะ—ไม่ใช่เพื่อสัมผัส แต่เพื่อตรวจสอบชนิดของมอสส์ ซึ่งบ่งบอกถึงระดับความชื้นและเส้นทางที่ถูกใช้งานน้อยที่สุด

ความจุกจิกของเขาคือเกราะป้องกันตัวที่ดีที่สุด เขาเหลือบมองรอยเท้าสัตว์เล็กๆ บนพื้นโคลน แต่แล้วก็มีบางอย่างผิดปกติ—รอยแตกบนกิ่งไม้เตี้ยๆ เหนือพื้นดิน มันไม่ได้หักแบบตามธรรมชาติ แต่ดูเหมือนถูกบางสิ่งที่สูงประมาณเจ็ดฟุต*กระแทก*จนหักขณะเคลื่อนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วเกินไป

เขาย่อตัวลง แว่นกันแดดถูกเลื่อนขึ้นไปคาดไว้บนเรือนผมสีทอง ดวงตาสีฟ้าเทาจับจ้องไปที่พื้นดินอย่างละเอียดลออ มีรอยประทับจางๆ อยู่บนใบไม้ที่ทับถมกัน มันไม่ใช่รอยเท้ามนุษย์หรือสัตว์ป่าธรรมดา มันใหญ่เกินไป ลึกเกินไป และบ่งบอกถึงน้ำหนักมหาศาล

เขาไม่ได้หวาดกลัว ความรู้สึกที่เกิดขึ้นคือความรำคาญใจที่เจือด้วยความพึงพอใจเล็กน้อย มันยืนยันข้อสันนิษฐานของเขา—มีบางอย่างกำลังทดสอบแนวป้องกันของค่ายอยู่จริงๆ

ความรู้สึกบางอย่างแวบเข้ามา—ความรู้สึกว่าถูกจับจ้อง สัญชาตญาณที่ถูกลับคมมาจากการเอาตัวรอดในโลกมาเฟียกรีดร้องเตือนอยู่ในอก แอ็กเซลนิ่งสนิท กลั้นหายใจ ปล่อยให้ผัสสะทุกส่วนทำงานอย่างเต็มที่

ดวงตาสีฟ้าเทาของเขากวาดไปรอบๆอย่างช้าๆ ไล่ไปตามเงาไม้ที่ทอดตัวยาวเหยียดบนพื้นป่า และนั่นคือตอนที่เขาเห็นมัน

เงาตะคุ่มๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้หนาทึบ ห่างออกไปราวห้าสิบเมตร มันมีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์ แต่รูปทรงไม่แน่ชัด มันนิ่งสนิทจนดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของทิวทัศน์ กลืนไปกับความมืดใต้ต้นไม้ใหญ่ สัญชาตญาณของเขากรีดร้องว่ามันคือสิ่งมีชีวิตที่กำลังเฝ้ารอ… แต่เหตุผลกลับคัดค้าน ว่ามันอาจเป็นแค่กลุ่มก้อนของพุ่มไม้กับแสงและเงาที่เล่นตลก

ไม่มีการเคลื่อนไหว ไม่มีเสียงใดๆ แต่ความกดดันในอากาศกลับเพิ่มสูงขึ้นอย่างประหลาด

แอ็กเซลไม่ขยับเข้าไปใกล้ เขาไม่ได้ชักอาวุธออกมา ภารกิจคือการประเมิน ไม่ใช่การปะทะ การเดิมพันโดยที่ยังไม่เห็นไพ่ของคู่ต่อสู้คือความโง่เขลา

ข้อมูล… เขาต้องการข้อมูลมากกว่านี้

ร่างสูงค่อยๆ ถอยหลังช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าว เงียบเชียบเหมือนตอนที่เขาเข้ามา สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เงาดำนั้น ไม่ละไปไหน จนกระทั่งต้นไม้บดบังมันจากสายตาไปในที่สุด

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

13.07.2025 | 08:10 AM

การถอยกลับไม่ใช่การหนี แต่เป็นการปรับตำแหน่งบนกระดานหมากรุก แอ็กเซลไม่ได้หันหลังให้ป่าแล้วเดินกลับค่าย เขากำลังทำในสิ่งที่นักล่าผู้ชาญฉลาดทำเมื่อเจอกับร่องรอยที่ไม่รู้จัก—เขาเริ่มเคลื่อนที่เป็นวงกว้าง ลัดเลาะไปตามแนวต้นไม้เพื่อหาจุดสังเกตการณ์ใหม่

ทุกย่างก้าวของเขาถูกคำนวณมาอย่างดี เขาหลีกเลี่ยงใบไม้แห้งที่อาจส่งเสียงกรอบแกรบ ใช้ลำต้นของต้นไม้ใหญ่เป็นที่กำบังชั่วคราวขณะเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง สายตายังคงจับจ้องไปยังทิศทางเดิมที่เขาเห็นเงาตะคุ่มๆ นั้น แม้ว่าตอนนี้มันจะถูกบดบังด้วยพงไพรหนาทึบก็ตาม

ในความเงียบสงัดของป่า สมองของเขาทำงานด้วยความเร็วสูงสุด

สมมติฐานที่หนึ่ง: ภาพลวงตา มันอาจเป็นแค่กองหินหรือพุ่มไม้ที่เกาะกลุ่มกันในมุมที่พอเหมาะ แสงและเงาสามารถเล่นตลกกับสายตาที่เคร่งเครียดได้เสมอ ความน่าจะเป็น: 40% ข้อโต้แย้ง: สัญชาตญาณของเขา—สิ่งที่ช่วยให้รอดจากเงื้อมมือของอิริน่าและโลกใต้ดินมาได้นับครั้งไม่ถ้วน—มันไม่เคยเตือนผิดพลาดเรื่องการถูกจับจ้อง

สมมติฐานที่สอง: สัตว์ประหลาด เป็นไปได้มากที่สุดตามบริบทของสถานที่แห่งนี้ ขนาดที่ใหญ่กว่ามนุษย์และพฤติกรรมการซุ่มรอสอดคล้องกับพฤติกรรมของนักล่า ความน่าจะเป็น: 55% คำถามที่ตามมา: มันคือตัวอะไร? มันเฝ้ารออะไร? มันรู้ตัวหรือยังว่าถูกพบเห็น?

สมมติฐานที่สาม: สิ่งอื่น อาจเป็นเดมิก็อดคนอื่นกำลังทำภารกิจลับ หรืออาจเป็นกับดักที่ใครบางคนวางไว้ ความน่าจะเป็น: 5% ถึงจะน้อย แต่ก็ตัดทิ้งไม่ได้ ในเกมที่เดิมพันด้วยชีวิต ต้องพิจารณาทุกความเป็นไปได้

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด มือของเขาก็แตะเข็มกลัดรูปปืนอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว—ไม่ใช่เพื่อเตรียมพร้อมจะสู้ แต่เพื่อยืนยันว่าเขามีไพ่ตายในมือ หากสถานการณ์บังคับให้ต้องเปิดไพ่ เขาต้องมั่นใจว่ามันยังอยู่ตรงนั้น

ในที่สุดเขาก็มาถึงจุดที่สามารถมองเห็นตำแหน่งเดิมได้จากอีกมุมหนึ่ง ห่างจากจุดเดิมประมาณเก้าสิบองศา เขาย่อตัวลงหลังพุ่มไม้หนา ใช้ช่องว่างระหว่างใบไม้เป็นช่องมองภาพ

จากมุมนี้... เงาตะคุ่มๆ นั้นดูแตกต่างออกไป มันไม่ได้ดูเป็นก้อนทึบเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับเห็นเป็นรูปทรงที่ดูคล้ายกับ... กองกิ่งไม้แห้งขนาดมหึมาที่ถูกสุมทับกันอย่างผิดธรรมชาติ ส่วนที่เคยดูเหมือน "หัว" หรือ "ไหล่" ตอนนี้กลับดูเหมือนกิ่งไม้ที่ยื่นออกมาในมุมแปลกๆ

มันนิ่งสนิท... นิ่งเกินไป....

ความสงสัยในใจของเขาไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับทวีความรุนแรงขึ้น ถ้ามันเป็นแค่กองไม้ ทำไมสัญชาตญาณของเขาถึงกรีดร้องไม่หยุด? ทำไมความกดดันในอากาศยังคงอยู่?

เขาเพ่งสมาธิไปที่เงาดำนั้นอีกครั้ง พยายามจับการเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อย—การกระเพื่อมของเงา, ใบไม้ที่สั่นไหวผิดจังหวะลม, หรือแม้แต่ไอดินที่ลอยขึ้นมา... แต่ไม่มีอะไรเลย

มันเหมือนกับกำลังจ้องมองภาพวาดทิวทัศน์ที่น่าขนลุกภาพหนึ่ง—ภาพที่ดูเหมือนจะธรรมดา แต่คุณกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างร้ายแรงซ่อนอยู่ในนั้น

ข้อมูลยังไม่เพียงพอ การสังเกตการณ์จากระยะไกลมาถึงทางตันแล้ว การเข้าไปใกล้กว่านี้คือการเดินเข้าสู่กับดักโดยไม่จำเป็น บุตรแห่งโชคชะตาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้คำตอบที่ต้องการ แต่เขาได้คำถามใหม่ที่สำคัญกว่าเดิม

สิ่งที่เขาเห็น... มันตั้งใจให้ดูเหมือนไม่มีอะไร หรือมันไม่มีอะไรอยู่แล้วจริงๆ?

ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอะไร การวางเดิมพันครั้งต่อไปของเขาต้องรอบคอบกว่านี้มาก

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

ความนิ่งคือการหลอกลวงที่ทรงพลังที่สุดในคลังแสงของนักล่า แอ็กเซลกำลังจะตัดสินใจว่านี่คือสัญญาณเตือนที่ผิดพลาด—ผลผลิตจากความเครียดและจินตนาการที่มากเกินไป—เมื่อภาพลวงตานั้นสลายไป

มันไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่ยิ่งใหญ่อะไร เป็นเพียงการขยับเล็กน้อยที่แทบมองไม่เห็น กิ่งไม้ที่เคยดูเหมือนยื่นออกมาอย่างไร้ระเบียบเส้นหนึ่ง...ขยับลงอย่างเชื่องช้าและมีเป้าหมาย เผยให้เห็นด้ามจับของดาบโรมันโบราณที่ถูกกุมไว้ในมือที่มีเกล็ดสีเขียวมรกต

ในเสี้ยววินาทีนั้น กองไม้ที่ดูไร้พิษสงก็คลี่คลายรูปร่างที่แท้จริงของมันออกมาต่อหน้าต่อตาเขา

ภาพที่ปรากฏคือฝันร้ายที่หลุดออกมาจากหน้าหนังสือเทพปกรณัมที่วิปลาสที่สุด ท่อนบนเป็นของหญิงสาว...แต่ผิวของหล่อนไม่ใช่ผิวมนุษย์ มันเป็นเกล็ดละเอียดสีเขียวที่สะท้อนแสงแดดเป็นประกายวูบวาบ เส้นผมของหล่อนยาวสลวย ดวงตาสีเหลืองอำพันคู่หนึ่งเบิกโพลงจ้องตรงมายังทิศทางของเขา—ไม่สิ, ไม่ใช่ทิศทางของเขา แต่คือจุดที่เขาเคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้ มันรู้ว่ามีบางอย่างอยู่ที่นั่น

และท่อนล่าง...ไม่มีขา แต่เป็นหางงูขนาดยักษ์ที่ขดตัวอยู่บนพื้นป่า หางที่ปกคลุมด้วยเกล็ดหนาและแข็งแกร่งกว่าส่วนบนหลายเท่า ในมือข้างหนึ่งถือดาบ ส่วนอีกข้างถือโล่ทรงกลมที่บุบจากการรบ

กอร์กอน? ไม่ใช่ ไม่น่าใช่ กอร์ดอนควรมีผมเป็นงู

เขาไม่มีข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับมันเลย ไม่รู้ว่ามันเคลื่อนไหวเร็วแค่ไหน ไม่รู้ว่ามันมีพิษหรือไม่ แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้โดยไม่ต้องมีใครบอก...คือเจตนาฆ่าที่แผ่ออกมาจากตัวมันราวกับไอร้อน

สัญชาตญาณของเขาไม่ได้แค่เตือนอีกต่อไปแล้ว มันกำลังกรีดร้องโหยหวนอยู่ในหัวด้วยคำคำเดียว: หนี

นี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ควรจะลองเชิง ไม่ใช่เกมที่สามารถเดิมพันด้วยไหวพริบได้ การเผชิญหน้ากับมันในตอนนี้ ด้วยข้อมูลที่เป็นศูนย์และอาวุธเพียงชิ้นเดียว คือการเดินไปลงชื่อในใบมรณบัตรของตัวเอง

สมองของนักวางแผนทำงานสวนทางกับหัวใจที่เต้นรัว แผนที่ในหัวของเขาปรากฏขึ้นอีกครั้ง เส้นทางถอยที่ปลอดภัยที่สุดคืออะไร? เส้นทางที่เงียบที่สุด? เส้นทางที่เร็วที่สุด?

เขาต้องเคลื่อนไหว—เดี๋ยวนี้

แอ็กเซลไม่หันหลังวิ่ง เขาทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เขาค่อยๆ ย่อตัวลงต่ำอีกจนแทบจะราบไปกับพื้นพุ่มไม้ ใช้มันเป็นที่กำบังอย่างสมบูรณ์แบบ แล้วเริ่มเคลื่อนตัวถอยหลังอย่างช้าๆ นิ้วเท้าจิกลงบนพื้นดินเพื่อลดเสียงให้เหลือน้อยที่สุด สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่อสูรกายตนนั้นผ่านช่องว่างของใบไม้

ทุกการเคลื่อนไหวของมัน—ถูกบันทึกไว้ในใจ มันยังไม่เห็นเขา แต่มันรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ความอดทนของมันมีขีดจำกัด และเขาไม่ต้องการจะอยู่ที่นี่เมื่อขีดจำกัดนั้นหมดลง

บุตรแห่งโชคชะตากำลังถอยทัพ แต่ในใจของเขารู้ดี นี่ไม่ใช่ความพ่ายแพ้ นี่คือการเก็บข้อมูลภาคสนามที่อันตรายที่สุดในชีวิต เขาได้คำตอบสำหรับภารกิจแล้ว—มีภัยคุกคามจริง และมันร้ายแรงกว่าที่ใครคาดคิด

ตอนนี้...ภารกิจได้เปลี่ยนไปแล้ว มันไม่ใช่การสำรวจอีกต่อไป แต่เป็นการเอาชีวิตรอด เพื่อกลับไปเตือนคนอื่นให้ทันเวลา

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Cooper HEROES

14/07/2025 12.00 น. - 13.00 น.

บทที่ 69

ผืนป่าเงียบสงบผิดปกติในวันนี้ ไม่ใช่แบบเงียบจนได้ยินเสียงนกหาว แต่เป็นเงียบที่ทำให้คนเริ่มเดินเข้ามารู้สึกเหมือนต้นไม้กำลังจ้องอยู่ รอจะกระซิบอะไรสักอย่างผ่านใบไม้ที่สั่นเบา ๆ ทั้งที่ไม่มีลม

คูเปอร์เหยียบลงบนผืนดินชื้นด้วยฝีเท้าที่ระวังมากกว่าตอนเดินผ่านสนามฝึกหลายเท่า ชายหนุ่มเลือกเดินเลียบขอบเขตด้านตะวันตกเฉียงใต้ของค่าย ห่างออกจากเขตปลอดภัยไปไม่ไกลนัก พอให้ได้ยินเสียงไม้ลั่นเอี๊ยดของรั้วด้านหลัง แต่ไม่มากพอจะมั่นใจได้ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น จะวิ่งกลับมาทันก่อนมีอะไรบางอย่างลากเข้าโพรงไม้

ในมือเขายังถือหอกกรีกไว้แน่นเหมือนเป็นไม้เท้าวิเศษที่เสกให้หัวใจไม่เต้นแรงเกินจำเป็น ดวงตาสีเทาของชายหนุ่มกวาดมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาที่ฝึกมาแล้วว่าให้มองพุ่มไม้สองชั้น เงาด้านข้าง และรอยเท้าในดินแฉะ ๆ ก่อนจะมองต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า

เสียงรองเท้ากระทบพื้นดินดังกึกๆ บ้างในบางช่วงที่ต้องเหยียบกิ่งไม้แห้ง เขาพยายามจะหลบมันแต่บางทีก็มีเผลอบ้าง กลายเป็นเสียงประหลาดที่ทำให้เจ้าตัวถึงกับบ่นกับตัวเองเบา ๆ

“ให้ตายสิ เดินในเมืองยังไม่เสียงดังขนาดนี้”

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเจออะไรในทันที แต่ทุกย่างก้าวคือการประเมิน ทุกจุดที่มองคือการคิดไว้ก่อนล่วงหน้า ใต้เงาไม้ขนาดใหญ่ที่โน้มลงมาคล้ายจะบังแสงแดดยังเต็มไปด้วยกลิ่นของมอสและดินเปียก กลิ่นที่บางทีทำให้เขานึกถึงฤดูฝนในบอสตันมากกว่าจะนึกถึงค่ายฮาล์ฟบลัด

มือหนึ่งไล้ผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ผิวเปลือกไม้มีรอยข่วนบาง ๆ ขนานแนวขึ้นด้านบน ไม่ใช่รอยธรรมดาแน่นอน แม้จะยังไม่กล้าฟันธงว่าเป็นอสูรกายหรือกระรอกคลั่ง

คูเปอร์ก้มลงดูพื้นดินตรงรากไม้ เงียบและจดจ่อ ราวกับกำลังตั้งใจฟังเสียงกระซิบของผืนป่า บางรอยเหมือนรอยเล็บ บางรอยอาจเป็นแค่รากไม้โผล่ทะลุดิน แต่สิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจคือ... ป่านี้ไม่ได้เงียบเพราะไม่มีอะไร

มันเงียบเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างให้เดินเข้ามาใกล้กว่านี้

เขาลุกขึ้น ปัดฝุ่นจากเข่ากางเกง แล้วเดินต่ออย่างระมัดระวังยิ่งขึ้น มือที่ถือหอกเริ่มขยับเป็นจังหวะการป้องกันทุกระยะที่เดินผ่านโพรงไม้หรือเงามืดระหว่างพุ่มหญ้า แม้จะยังไม่เจอสิ่งใดผิดปกติชัดเจน แต่สัญชาตญาณบางอย่างภายในหัวของเขากำลังกระซิบว่าอะไรบางอย่างอยู่ไม่ไกล

และที่แน่ ๆ ... มันรู้แล้วว่าเขาเข้ามา

เสียงใบไม้ไหวเหนือหัวแผ่วเบา คล้ายเสียงใครหายใจเบา ๆ อยู่ตรงไหนสักแห่ง

คูเปอร์หยุดฝีเท้า หรี่ตาเล็กน้อย ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้แสงลอดผ่านเรือนยอดไม้ตกกระทบใบหน้าของเขา ร่างสูงยืนนิ่งท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่รอดผ่านผืนป่าลงมาเฉียง ๆ

เขารอฟังเสียงอื่นที่อาจตามมาในวินาทีถัดไป แต่มีเพียงความเงียบ ราวกับป่ากำลังกลั้นหายใจ

เขากำหอกแน่นขึ้น ค่อย ๆ ขยับเท้าเดินต่อไปข้างหน้า คูเปอร์ก็ยังคงก้าวเดินต่อ ท่ามกลางเงาไม้ที่เริ่มหนาทึบขึ้นเรื่อย ๆ และความเงียบที่ยิ่งลึกเท่าไรก็ยิ่งเหมือนเสียงหัวเราะของอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ตรงปลายป่า

ภารกิจ - ภารกิจสำรวจพื้นที่อันตรายใกล้ค่าย

ได้ 9 ... มาเลยเจ้ามิโนทอร์ ได้! แกจงมาเป็นสนามอารมณ์ของฉันนน

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

14.07.2025 | 09:30 AM

อิสรภาพที่ได้มาอย่างไม่คาดคิดคือทรัพยากรที่ต้องใช้อย่างชาญฉลาดที่สุด แทนที่จะกลับไปที่เคบินหรือหอสมุด, สัญชาตญาณของแอ็กเซลกลับนำเขาไปยังที่ที่อันตรายและน่าสนใจที่สุด—ป่าต้องห้าม

การเผชิญหน้ากับแดรกคีเน่เมื่อวานนี้ทิ้งคำถามไว้มากมายกว่าคำตอบ สนามเด็กเล่นของเขาปรากฏว่ามีผู้เล่นรายอื่นที่ไม่ได้รับเชิญ และเขาก็รังเกียจความไม่แน่นอนเป็นที่สุด บุรุษชาวรัสเซียจึงกลับมาอีกครั้ง, ไม่ใช่เพื่อล่า แต่เพื่อทำความเข้าใจกฎของเกมที่เปลี่ยนไป

ครั้งนี้เขาเตรียมพร้อมมากกว่าเดิม ปืนถูกแปรสภาพจากเข็มกลัดมาอยู่ในซองพกซ่อนที่เอวตั้งแต่ก่อนจะก้าวเข้าสู่แนวป่าเสียอีก ทุกประสาทสัมผัสของเขาตื่นตัว, สแกนสภาพแวดล้อมด้วยความเข้มข้นที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี

เขาไม่ได้เดินไปไกลนัก, ยังคงอยู่ในเขตที่พอจะเรียกได้ว่าเป็นชายป่า, เมื่อความรู้สึกนั้นกลับมาอีกครั้ง—ความรู้สึกของการถูกจ้องมอง แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป มันไม่ใช่นักล่าที่ซุ่มซ่อนและอดทนรอ แต่เป็นความเกลียดชังที่แผ่ออกมาอย่างโจ่งแจ้ง, ความกระหายเลือดที่ทำให้ขนบนแขนของเขาลุกชัน

แอ็กเซลหยุดนิ่ง, มือวางอยู่บนด้ามปืนอย่างเป็นธรรมชาติ, แล้วหันไปเผชิญหน้ากับต้นตอของความรู้สึกนั้น

มันปรากฏตัวออกจากพุ่มไม้หนาทึบ, ไม่มีการพรางตัว, ไม่มีการซุ่มโจมตี ร่างของมันคือหมาป่า...แต่เป็นหมาป่าในเวอร์ชันที่บิดเบี้ยวและน่าสะพรึงกลัว ขนาดของมันใหญ่กว่าหมาป่าสายพันธุ์ที่ใหญ่ที่สุดเกือบเท่าตัว, กล้ามเนื้อทุกมัดปูดโปนอยู่ใต้ขนสีดำสนิทราวกับรัตติกาล และดวงตาทั้งคู่ของมัน...ส่องประกายด้วยความบ้าคลั่งและโทสะอันบริสุทธิ์ของสงคราม

บุตรแห่งโชคชะตารู้ได้ในทันที—นี่ไม่ใช่สัตว์ป่าธรรมดา มันคือศาสตราวุธมีชีวิต, ร่างอวตารแห่งความรุนแรง

โดยไม่มีการคำรามเตือนหรือแยกเขี้ยวขู่, อสูรกายแห่งแอรีสก็กระโจนเข้าใส่ มันคือการเคลื่อนไหวที่ระเบิดออกด้วยพละกำลังล้วนๆ, รวดเร็วและดุดันจนแทบมองไม่ทัน

แอ็กเซลตอบสนองด้วยสัญชาตญาณ เขาไม่ได้ถอยหลังแต่กลับสไลด์ตัวไปด้านข้าง, เฉียดกรงเล็บแหลมคมที่ตะปบลงบนพื้นดินที่เขาเคยยืนอยู่จนเศษดินกระจุยกระจายไปเพียงเสี้ยววินาที ความรุนแรงของการโจมตีนั้นทำให้พื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อย

การต่อสู้ในช่วงแรกเป็นไปอย่างสูสี มันคือการเต้นรำที่อันตรายระหว่างความเร็วและความแม่นยำ หมาป่าโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง, ทุกการตะปบและทุกการพุ่งชนถูกขับเคลื่อนด้วยความเกรี้ยวกราดอันไร้ที่สิ้นสุด มันเป็นคู่ต่อสู้ที่ตึงมืออย่างแท้จริง, บีบให้ร่างสูงต้องเคลื่อนไหวตลอดเวลา, ใช้ทุกจังหวะเพื่อหลบหลีกและหาช่องว่าง

แต่ขณะที่ร่างกายของเขากำลังหลบหลีก, สมองของเขาก็กำลังวิเคราะห์

มันโจมตีเป็นเส้นตรงเสมอ...มันจะเอนตัวไปทางซ้ายเล็กน้อยก่อนจะกระโจน...ทุกการโจมตีคือการทุ่มสุดตัว, ไม่มีการป้องกัน...

รูปแบบเริ่มปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ ความบ้าคลั่งของมันคือจุดแข็ง, แต่ก็เป็นจุดอ่อนที่ร้ายแรงที่สุดเช่นกัน

เมื่อมันพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง, คราวนี้แอ็กเซลไม่ได้หลบไปด้านข้าง เขาหมุนตัวต่ำลง, ปล่อยให้ร่างมหึมาของมันผ่านเหนือหัวไปอย่างเฉียดฉิว และในจังหวะที่มันเสียหลักจากการโจมตีที่พลาดเป้านั่นเอง, เขาก็ชักปืนออกมา

ปัง!

กระสุนทองสัมฤทธิ์นัดแรกเจาะเข้าที่ข้อต่อขาหลังข้างขวาของมันอย่างแม่นยำ เสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดดังลั่นป่า แต่มันไม่ได้ทำให้ความดุร้ายของมันลดลงเลยแม้แต่น้อย

ทว่า...มันช้าลงแล้ว

เกมได้เปลี่ยนข้างแล้ว แอ็กเซลคือผู้คุมเกม, เป็นนักล่าที่ไล่ต้อนเหยื่อที่บาดเจ็บ ทุกครั้งที่มันพยายามจะหันกลับมาสู้, กระสุนอีกนัดก็จะถูกยิงออกไปเพื่อจำกัดการเคลื่อนไหวของมัน—เข้าที่ไหล่, เข้าที่ขาอีกข้าง เขาไม่ได้เล็งไปที่จุดตาย, แต่กำลังทำลายความสามารถในการต่อสู้ของมันลงทีละน้อย

ในที่สุด, หมาป่าแห่งแอรีสก็ทรุดลง มันหายใจหอบหนัก, ดวงตาสีแดงยังคงเต็มไปด้วยความเกลียดชังแต่ร่างกายไม่ยอมทำตามคำสั่งอีกต่อไป

แอ็กเซลเดินเข้าไปหามันช้าๆ, ปากกระบอกปืนยังคงจ่อไปที่ร่างของมันไม่ลดละ เขายืนคร่อมร่างที่กำลังจะสิ้นลมหายใจ, มองลึกลงไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยไฟสงครามนั้น

"นายเป็นแค่อาวุธที่ไร้ความคิด" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น 

"และอาวุธที่ใช้ไม่ได้แล้ว...ก็สมควรถูกทำลาย"

ปัง!

กระสุนนัดสุดท้ายเจาะเข้าที่กลางหน้าผากของมันอย่างเด็ดขาด ร่างของอสูรกายกระตุกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแน่นิ่งไป แล้วสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทองอร่ามที่ค่อยๆ จางหายไปกับสายลม, ทิ้งไว้เพียงความเงียบและกลิ่นกำมะถันจางๆ

บุตรแห่งไทคียืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง, ปล่อยให้เสียงปืนที่ยังก้องอยู่ในหูค่อยๆ เงียบลง

อีกหนึ่งตัวแปรบนกระดานถูกกำจัดไป...และอีกหนึ่งบทเรียนได้ถูกบันทึกไว้ ค่ายแห่งนี้อันตรายกว่าที่เอกสารใดๆ จะบรรยายได้ และดูเหมือนว่า...โชคชะตากำลังผลักดันให้เขาต้องลงเล่นในสนามนี้เร็วกว่าที่คาดไว้...

+2 ตื่นรู้ กำจัดหมาป่าแอรีสเป็นครั้งแรก
สินสงคราม: หนังหมาป่าแอรีส

โอกาสดรอปพิเศษ: ลูกแก้วแห่งแอรีส (เลขไบต์สุดท้าย 9)

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

ป่าต้องห้าม

ท่ามกลางเสียงลมหวีดหวิวพัดพาใบไม้จากต้นไม้ใหญ่เสียดสีกันเป็นจังหวะประหลาด ก็เหมือนจะมีเสียงเต้นของหัวใจของเด็กสาวตระกูลเลอบลังก์ที่ฟังดูชัดเจน นาแนตต์ย่ำเท้าอย่างระมัดระวังเข้ามายังบริเวณป่าต้องห้าม ดวงตากลมคล้ายกวางในการ์ตูนดิสนีย์สอดส่ายไปมาอย่างระแวดระวังภัย บอกตามตรงเลยว่าเธอไม่เข้าใจซักนิดว่าทำไมป่าที่มีคำว่าต้องห้ามอยู่ ถึงได้มีภารกิจให้เข้ามาป้วนเปี้ยนที่นี่บ่อยนัก

เฮือก!

เสียงกระพือปีกของสัตว์ปีกบางชนิดดังขึ้นจนเด็กสาวผวา นาแนตต์ยืนตัวแข็งทื่อ พยายามทำให้ดีสู้เสือมองหาที่มาของเสียง เธอจะได้ระวังการโจมตีได้ถูก โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกจับตาดูอยู่เช่นเดียวกัน ตั้งแต่ที่นาแนตต์ก้าวเข้ามาในเขตอันตรายนี้แล้ว

ฮิฮิฮิ...

เสียงหัวเราะของหญิงสาวที่ไม่น่าไว้ใจเลยซักนิดดังแว่วมาตามลม ยิ่งทำให้เด็กสาวเริ่มจะตัวสั่นน้อย ๆ อย่างควบคุมไม่ได้

“คะ..ใครน่ะ ออกมานะ!”

“อยู่นี่อย่างไรล่ะ!!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงหัวเราะของหญิงสาวที่ไม่น่าไว้ใจเลยซักนิดดังแว่วมาตามลม ยิ่งทำให้เด็กสาวเริ่มจะตัวสั่นน้อย ๆ อย่างควบคุมไม่ได้ พร้อมกับร่างเล็กที่หงายหลังลงกับพื้น หลบหลีกการโฉบเฉี่ยวจากฮาร์ปี้ตัวร้ายได้ทันควัน

“ยัยบ้า! ยัยคนนิสัยไม่ดี!”

เด็กสาวจากบลัวส์เริ่มจะโกรธเสียแล้ว นาแนตต์จ้องไปยังอสุรกายมีปีกตัวนั้นเขม็ง พยายามลืมใบหน้าของป้าแม่ครัวฮาร์ปี้แล้วคิดว่าตัวนี้น่ะดุกว่ามาก มือเล็กที่เริ่มมีแผลเป็นประปรายจากการฝึกซ้อมจับดาบเอาไว้มั่น ตั้งท่าตามที่ได้เรียนมาเตรียมตัวต่อสู้

“โอ๊ะโอ๋ ดูเหมือนจะมีคนพร้อมสู้แล้วแฮะ”

“พูดมากน่ารำคาญ เข้ามาเถอะยัยปากเหม็น”

สิ่งที่นาแนตต์ไม่ชอบที่สุดก็คือกลิ่นเหม็น ยิ่งเป็นเหม็นที่โชยออกมาจากพวกอสูรไม่น่ามองพวกนี้ด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่ อยากจะจัดการให้เสร็จแล้วออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ เต็มที

นาแนตต์เบี่ยงตัวหลบกรงเล็บฮาร์ปี้ที่โฉบเข้ามา ง้างดาบหมายจะฟันลงที่ปีกของมันแต่ก็วืด ปลายดาบกระทบพื้นดินเข้าอย่างจัง นาแนตต์กัดฟันแน่นขณะวิ่งไปหลบที่หลังต้นไม้ใหญ่

“โถ ๆ เด็กน้อย ซ่อนไปก็เท่านั้น”

มันทำจมูกฟุดฟิดขณะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาตัวของเธอ นาแนตต์ขมวดคิ้ว ขนาดยอมไม่ฉีดน้ำหอมก่อนมาเลยนะ หวังว่ามันจะหาเธอไม่เจอ

พลันเด็กสาวก็นึกอะไรขึ้นได้ เธอลอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะโยนดาบออกไปอีกทางเบี่ยงเบนความสนใจ รอจนฮาร์ปี้มันหันไปตามเสียงก็อาศัยทักษะย่องเบา อ้อมไปทางด้านหลังก่อนจะปักปลายมีดสั้นเข้าที่แผ่นหลังตรงกลางระหว่างปีกทั้งสองข้างทันที

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

เสียงร้องโหยหวนดังก้องทั่วป่า นาแนตต์เม้มปากแน่น จับด้ามมีดไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะกดลึกจนใบมีดจมหายเข้าไปในเนื้อของมัน ไม่นานร่างของฮาร์ปี้ก็สลายหายไป

รับภารกิจทดสอบเด็กใหม่

เตรียมตัว

สู้กับฮาร์ปี้

bettyleg

Cooper HEROES

14/07/2025 12.00 น. - 13.00 น.

บทที่ 70

เสียงกรอบแกรบของกิ่งไม้ใต้ฝ่าเท้ายังดังต่อเนื่องอย่างระมัดระวัง ราวกับผู้เดินกำลังเขียนจดหมายด้วยเท้าในภาษาที่ไม่มีใครอ่านออก จังหวะฝีเท้าของคูเปอร์ช้าลงเมื่อเงาดำมหึมาปรากฏอยู่ลึกเข้าไปในแนวต้นสนเบื้องหน้า ตอนแรกเขานึกว่าเป็นโขดหินใหญ่หรือไม่ก็ต้นไม้ที่มีพฤติกรรมต่อต้านแรงโน้มถ่วง แต่เมื่อมันขยับ  ขยับจริง ๆ แบบที่เงาไม่มีสิทธิ์จะทำแบบนั้นโดยปราศจากเจ้าของ ความเข้าใจทั้งหมดเปลี่ยนไปทันที

เงานั้นลุกขึ้นจากท่านั่ง ค่อย ๆ หันหน้ามาช้า ๆ ก่อนแสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งไม้จะส่องกระทบเข้ากับดวงตาสีแดงสว่างคู่หนึ่ง และใบหน้าที่ไม่ใช่ใบหน้าคน

คูเปอร์กระชับหอกในมือโดยอัตโนมัติ กล้ามเนื้อทุกส่วนตึงขึ้นในจังหวะที่สายตาเบิกกว้าง

“อืม…” เสียงออกจากปากเขาเบา ๆ “ถ้ามีใครบอกว่าป่านี้น่าเดินเล่น ฉันจะเอาหอกแทงเท้าเขาเป็นรายแรก”

ตรงหน้าคือมิโนทอร์

สิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนเกิดจากฝันร้ายของใครบางคนที่รักการยำรวมสัตว์ เป็นร่างกายเปลือยเปล่าของนักกล้ามขนาดรถกระบะที่มีหัววัวดุดัน เหมือนที่เขาเคยเจอที่อุโมงค์ในนิวยอร์ก

เสียงหอบต่ำๆ ดังออกจากปากของเจ้าวัวร้าย กลิ่นคาวเลือดเจือปนกับกลิ่นเหงื่อเหม็นคลุ้งปะทะจมูกราวกับโดนโยนเข้าโรงยิมหลังเที่ยงคืนของกริฟฟิน

มันคำรามในลำคอ เสียงสั่นสะเทือนลงมาจนถึงพื้นหญ้า ก่อนจะถีบเท้าพุ่งมาทางเขาเหมือนรถบรรทุกที่พึ่งได้ยินข่าวลดราคาเบรก

คูเปอร์ไม่ตอบสนองด้วยเสียง เขาตอบกลับด้วยการหมุนตัวหลบฉิว หอกในมือกวาดไปด้านข้าง ฟาดผ่านผิวหนังหนาอย่างวัวเพิ่งอาบน้ำมัน ก่อนจะกระโดดถอยหลังออกมา รอยเฉียดที่ฝากไว้ทำให้มิโนทอร์คำรามลั่น ปัปักกีบลงกับพื้นอย่างเดือดดาล

สัตว์ประหลาดพุ่งใส่เขาอีกครั้ง คราวนี้ด้วยแรงที่มากกว่าเดิม คูเปอร์เบี่ยงตัวหลบไปอีกด้าน หมุนหอกเข้าหาเอวหนา ๆ นั่นอย่างรวดเร็ว เสียงโลหะเฉียดเนื้อดังฟึ่บ ก่อนที่ฝุ่นและเศษไม้จะกระจายขึ้นจากการกระทืบของมัน

เขาไม่มีเวลาจะพูดเท่ ๆ หรือปล่อยมุกตอนนี้ สมองใช้ทุกเซลล์คิดทางหลบหลีก จุดโจมตี ช่องว่างทางจังหวะหายใจของคู่ต่อสู้ ทุกอย่างต้องแม่น ต้องเร็ว และต้องไม่พลาด เพราะการพลาดหมายถึงชีวิต

"ถ้าชนะแล้วไม่ได้อะไรขึ้นมานะ ฉันจะเขียนจดหมายร้องเรียนให้ถึงถึงซุส" เสียงเขาดังขึ้นระหว่างการปะทะอีกครั้ง คราวนี้หอกแทงเข้าที่หัวไหล่ของมิโนทอร์โดยตรง ทำเอาสัตว์ประหลาดคำรามเสียงหลงพร้อมเหวี่ยงแขนพยายามจะคว้าเขา

คูเปอร์พลิกตัวหลุดออกมาได้อย่างเฉียดฉิว แล้วกระแทกปลายหอกเข้ากับเข่าของมันในจังหวะที่ยังไม่ตั้งตัว เสียงกระแทกดังหนักแน่นก่อนที่เจ้าวัวจะทรุดตัวลงชั่วครู่ และนั่นคือช่องว่างเดียวที่เขาต้องการ

บุตรแห่งอะธีน่ากระโดดขึ้นอย่างรวดเร็ว แรงส่งจากขาทั้งสองข้างนำร่างเขาสูงขึ้นเหนือหัวของมัน ปลายหอกพลิกมือและแทงลงตรงกลางท้ายทอยด้วยแรงทั้งหมดที่มี

เสียงแทงทะลุดังฉึกแทรกผ่านเสียงคำรามครั้งสุดท้ายของมันก่อนที่ร่างนั้นจะเริ่มสลาย

ไม่ใช่เสียงเลือด ไม่ใช่เสียงกระดูก มันเป็นเสียงที่แปลกอย่างน่าพิศวง  คล้ายกระดิ่งที่ดังเบาๆ จากอีกมิติหนึ่ง แล้วร่างมหึมาก็แตกสลายออกเป็นละอองทองระยิบระยับ ปลิวขึ้นในอากาศช้าๆ อย่างสง่างามผิดกับความโหดร้ายเมื่อครู่ราวกับการจบของการแสดงโอเปร่า

คูเปอร์ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มแสงที่ลอยสลายหายไปในอากาศ เหงื่อชื้นทั่วแผ่นหลัง และลมหายใจที่เริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

ละอองทองสลาย ทิ้งไว้เพียงบางสิ่งเล็กๆ บนพื้น  สินสงครามตกอยู่ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอย่างใจเย็น

“นี่แหละ... วอร์มอัป” เจ้าตัวพูดกับตัวเองในที่สุด ก่อนจะหันหลังกลับ เดินออกจากป่าด้วยฝีเท้าที่ช้าลงแต่มั่นคงกว่าเดิม

เมื่อหลุดจากแนวป่า เสียงลมเบาๆ โชยผ่านเข้ามาปะทะหน้า พร้อมกลิ่นไอจากค่ายที่คุ้นเคย คูเปอร์มุ่งหน้าไปยังจุดที่พอจะหาคนได้เพื่อรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่เร่งรีบอะไรนัก

ภารกิจ - ภารกิจสำรวจพื้นที่อันตรายใกล้ค่าย

หลักฐานการพิชิต

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=989

สินสงคราม

เขามิโนทอร์

(เลขไบต์ 0/(LUK 100+ จะมีโอกาสดรอปมากกว่า 1 ชิ้น โดยอิงจำนวนจากเลขไบต์รองท้าย)

แม้แต่เนื้อมิโนทอร์ก็ยังไม่ได้ //ทรุด-----