[บ้านใหญ่] ห้องทำงานคุณดี *เปิดแข่งขันกระท่อมดีเด่นประจำปี*

Eloise · โพสต์ 2025-1-10 01:08:08

วันที่ 6 มกราคม 2024

เวลา 08.00 น.

หลังจากการประกาศผลรางวัลบ้านดีเด่นประจำปี ปรากฏว่าบ้านเฮเฟตัสก็เป็นหนึ่งในบ้านที่ได้รับรางวัลเกียรติยศนั้นด้วย เป็นเหตุให้เอโลอิสต้องเดินทางมายังบ้านใหญ่ในฐานะตัวแทนของบ้านเพื่อรับรางวัล เมื่อมาถึงห้องทำงานของคุณดี เอโลอิสก็ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องทำงานของเขา เธอเคาะประตูเบา ๆ พร้อมกล่าวคำขออนุญาตเข้าไปในห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตค่ะ”

“เชิญเข้ามาได้” เสียงคุณดีดังขึ้นตามมาจากด้านในไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ที่ชัดเจน

เอโลอิสค่อย ๆ หมุนลูกบิดประตูและเปิดมันออกอย่างระมัดระวัง สายตาของเธอค่อย ๆ สอดส่องเข้าไปในห้องทำงาน จากนั้นก็เดินเข้ามาด้านใน แต่ก่อนที่เธอจะได้ก้าวเข้าไปมากกว่านั้น เสียงของคุณดีดังขึ้นมาอีกครั้งจนเธอหยุดชะงักลง

“เดี๋ยว!...หยุดอยู่ตรงนั้น ขอข้าคิดก่อน” คุณดีพูดเสียงดังพร้อมยกมือขึ้นทำท่าทางเหมือนกำลังพยายามดึงบางสิ่งจากความทรงจำที่ลึกสุด

“...”

ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องเหมือนหยุดลงราวกับเวลาชะงักไปชั่วขณะ เอโลอิสยืนนิ่งรอในใจก็ยังแอบงงว่าคุณดีจะทำอะไรกันแน่

“รอบนี้ข้าต้องเรียกชื่อเจ้าถูกแน่ เจ้าคือ…”

ในใจของเอโลอิสภาวนาอย่างเงียบ ๆ อย่าเป็นเอโอช่าก็พอ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าครั้งนี้คุณดีจะเรียกชื่อถูกอย่างแน่นอน

และแล้วคำตอบก็มาถึง…

“เอลวิส!” คุณดีพูดออกมาอย่างมั่นใจ ทำเอาเอโลอิสถึงกับเป๋ ให้ตายสิ! การจำชื่อคนมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่จะว่าไปชื่อของเธอมันก็คงยากไปจริง ๆ นั่นแหละ...

“อันที่จริงหนูชื่อว่า..เอ—”

“ไม่! ไม่! เจ้าอย่าเพิ่งเฉลยขอข้าทายก่อน…อลิซใช่มั้ย! อลิซ?” คุณดีพูดออกมาทันทีด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน ก่อนที่จะทำท่าทางราวกับว่ามั่นใจในคำตอบนั้น

“เอ่อ...ก็ยังไม่ถูกนะคะ”

“เฮ้อ…ช่างเถอะวันหลังข้าจะลองพยายามใหม่อีกรอบ เอาเป็นว่าเจ้าอย่าเพิ่งเฉลย” คุณดีพูดพลางขยับตัวไปมา ราวกับว่าจะยอมแพ้ในเกมทายชื่อครั้งนี้แล้ว

“ไม่เฉลยก็ได้ค่ะ ขอเข้าเรื่องเลยนะคะพอดีว่าหนูมาเป็นตัวแทนรับรางวัลบ้านดีเด่นค่ะ”

ทันทีที่เอโลอิสพูดจบ คุณดีเหมือนสะดุดกับคำพูดนั้นก่อนที่จะยิ้มกว้างและพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“จริงด้วย! บ้านเฮเฟตัสก็ได้ด้วยนี่นา ยินดีด้วยนะหวังว่าจะรักษามาตรฐานที่ดีไว้ต่อไป”

คุณดีลุกขึ้นจากเก้าอี้และหยิบรางวัลที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมา เขาก่อนจะเดินไปหาเอโลอิสและมอบรางวัลให้กับเธอด้วยท่าทางที่จริงจัง ดูเหมือนว่าจะเป็นถุงเงินกับเหรียญตราอะไรสักอย่าง

“ขอบคุณค่ะ” เอโลอิสยิ้มตอบกลับ ขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

เธอรับรางวัลนั้นมาไว้ในมือ สำหรับตัวเธอแล้วรู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่เพียงรางวัล แต่ยังหมายถึงความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับไปพร้อม ๆ กับตำแหน่งที่ปรึกษาประจำบ้านที่เพิ่งได้รับมา เธอตั้งใจว่าจะนำรางวัลไปจัดสรรสำหรับกิจกรรมต่าง ๆ ในบ้านอย่างเหมาะสม

“หมดธุระแล้วขอตัวค่ะ”

เอโลอิสโค้งเล็กน้อยทำความเคารพคุณดีก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ถ้ามาคิดดูแล้วนี่น่าจะเป็นธุระสุดท้ายของเธอก่อนที่จะเดินทางครั้งใหญ่ไปเพื่อทำภารกิจตามคำพยากรณ์ ติดอยู่แค่อย่างเดียวคือทุนทรัพย์ เห็นทีว่าช่วงไม่กี่วันก่อนที่จะเดินทางจริงคงต้องเร่งหาเงินเสียหน่อยแล้ว

รางวัล 5 บ้านดีเด่นประจำปี

300 ดรักม่า + เหรียญเกียรติยศประจำปี ประดับสมาชิกในบ้านทุกคน

รายชื่อสมาชิกในบ้านเพื่อรับเหรียญเกียรติยศ

Eloise Paige (เอโลอิส เพจ)

Feria · โพสต์ 2025-1-11 01:08:59

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

วันนี้หลังจากที่เฟเรียกลับมาจากไปเรียนที่โรงเรียนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วเธอก็ใช้มือถือตรวยเช็คสิ่งต่าง ๆ ที่เธอต้องทำตอนอยู่ในค่ายก็พบว่าบ้านฮิปนอสของเธอติดหนึ่งในห้าบ้านที่ได้คะแนนบ้านมากที่สุดประจำปีที่ผ่านมา ทำให้ได้รับรางวัลด้วย เธอจึงตัดสินใจมายังห้องทำงานของคุณทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดค่ายเลยนี่สิ รีบแค่ไหนถามใจเธอดูเถอะ ถึงขนาดไม่เปลี่ยนชุดนี่ ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าบ้านใหญ่อยู่ใกล้ประตูมากกว่าบ้านเธอนี่นา เลยแวะมาก่อนแล้วค่อยกลับบ้านอีกทีหนึ่ง จะว่าไปช่วงนี้เธอไม่สามารถรับภารกิจจากกระดานหินได้นี่นา งั่นคงต้องหางานไรทำในค่ายไปพลาง ๆ ให้ไม่น่าเบื่อซะแล้วสิ แถมยังจะต้องใช้ช่วงนี้เผาของไปให้ท่านพ่อ ท่านพี่ ท่านอะธีน่า ท่านเฮอร์มีสหรือแม้แต่ท่านเฮคาทีที่ถึงจะส่งอสุรกายมาหาเธอไม่หยุดไม่ย่อย แต่ก็ทำเอาเธอแข็งแกร่งขึ้นพอสมควรเลย เลยจะส่งของไปขอบคุณ เห้ย! ไปง้อสักหน่อย เธอก็ผิดแหละที่ไปปราบคำสาปท่านแบบนั้น แต่ก็ช่วยไม่ได้ด้วยล่ะนะ อีกอย่างเธอก็โดนโจมตีก่อนด้วย ก็นึกว่าหายโกรธตั้งแต่ตอนที่สู้กับเอซูแล้วนะนี่ สงสัยคงต้องง้อให้บรรเทาความโกรธลงหน่อยแล้วสิ ไม่งั้นคงอยู่เป็นสุขยากแน่ ยิ่งเธอต้องเรียนแบบนี้ด้วยแล้วนะแต่ก็นั่นแหละตอนนี้มารับรางวัลก่อนดีกว่า

“สวัสดีค่ะคุณดี”

“นึกว่าใคร คุณฟอเรียนี่เอง มีธุระอะไรรึเปล่าถึงได้มาทั้งในชุดนี้แบบนี้”

“เฟเรียต่างหากค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาทั้งชุดนักเรียนแบบนี้ แต่หนูมาในฐานะที่ปรึกษาบ้านฮิปนอส มารับรางวัล 1 ใน 5 บ้านดีเด่นค่ะ”

“อ้อ ๆ บ้านดีเด่นนี่เอง บ้านฮิปนอสก็พยายามได้ดีทีเดียวเลยถึงขนาดได้หนึ่งในบ้านดีเด่นเช่นนี้ นี่คือรางวัลแด่ความพยายามของพวกเจ้านะ “

“ก็ในเมื่อพี่น้องใช้เวลาส่วนใหญ่ในการนอนกัน ก็ต้องพยายามหนักมากขึ้นเพื่อให้ได้คะแนนสู้บ้านอื่นได้นี่แหละค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะคุณดี อ่า! นี่ซ็อกโกแลคค่ะ เป็นของตอบแทนนะคะ“

เธอรับรางวัลมา ซึ่งเป็นเงินดรักม่าจำนวนหนึ่งที่ถือว่าเยอะมาก แถมมาด้วยเหรียญเกียรติยศสำหรับทุกคนในบ้าน ก่อนที่เธอจะเอาซ็อกโกแลคมามอบให้คุณดีเป็นการตอบแทน ก่อนที่เธอจะออกไปทำธุระปะปลำต่อ อย่างน้อย ๆ ก็คงต้องเอาของไปเผาถวายท่านพ่อด้วยสิ

300 ดรักม่า (มอบให้ที่ปรึกษาบ้านไปแบ่งสมาชิกในบ้านกันเอง)

เหรียญเกียรติยศประจำปี ประดับสมาชิกในบ้านทุกคน
รายชื่อสมาชิกในบ้าน
เฟเรีย เฮย์ส
มอบ ซ็อกโกแลค ให้ คุณดี
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

Mackenzie · โพสต์ 2025-1-14 01:55:06

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Mackenzie เมื่อ 2025-1-14 12:21

73. Received the outstanding home award

-07.01.25 / 02:25PM.-

ผ่านไปเพียงอาทิตย์เดียวแมคเคนซีก็กลับมาที่บ้านใหญ่อีกครั้ง แล้วก็เป็นเหมือนครั้งแรกที่มา เขายืนมองดูเชิงรูปปั้นหัวเสือดาวหน้าห้องทำงานคุณดีที่จ้องเขาตาไม่กระพริบราวกับจ้องตะครุบเหยื่อเช่นกัน

“ไง…ฉันมาหาคุณดี”

แมคเคนซีเอ่ยทักทาย คราวนี้รูปปั้นหัวเสือดาวไม่ได้คำรามใส่เขาเหมือนคราวก่อน มันเพียงส่งเสียงในลำคอแล้วมองนิ่ง ๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นเดมิก็อดหนุ่มจึงเคาะประตูเรียกผู้ที่อยู่ด้านใน

“แมคเคนซีครับ ขออนุญาตเข้าไปหน่อย”

“แม็กเน็ตงั้นเหรอ เชิญเข้ามาเลย”

และแน่นอน…เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าจะถูกเรียกด้วยชื่ออื่นเหมือนทุกครั้ง หากวันไหนเจ้าของห้องเรียกชื่อเขาถูกนี่สิ คงเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ใจเสียมากกว่า

‘เอาเถอะ แม็กเน็ตก็ยังสั้นกว่าแมคคาเดเมีย’

คิดแบบนั้นพลางหมุนลูกบิดประตูแล้วเข้าไปในห้อง

.

“ว่าไงแม็กเน็ต นั่งก่อนสิ วันนี้มีธุระอะไร”

คุณดีที่นั่งตรงเก้าอี้ตัวเดิมเอ่ยทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม ในมือถือแก้วกรองด์ครูที่บรรจุไวน์แดงสีเข้มข้นอยู่ภายใน

“ขอบคุณครับ ผมเป็นตัวแทนจากบ้านหมายเลขยี่สิบมารับรางวัลบ้านดีเด่น”

แมคเคนซีนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามตามคำเชื้อเชิญแล้วเข้าเรื่องที่มาวันนี้

“อ้อ…อ้าว เป็นนายงั้นเหรอ แล้วซินดี้ล่ะ ซินดี้ไม่มาหรอกเหรอ”

เมื่อรู้จุดประสงค์คุณดีก็จ้องหน้าเขาตาโต แก้วไวน์ที่เหลือของเหลวเกือบติดก้านแก้วถูกวางลงบนโต๊ะ ฟังจากชื่อพยางค์หน้าก็พอเดาได้แล้วว่าเทพแห่งไวน์หมายถึงใคร แมคเคนซีรีบเม้มปากเพื่อกลั้นขำไว้จนมีเสียง “อุ๊บ…” ออกมาเบา ๆ ให้ตายสิ เขาชอบชื่อนี้ชะมัด

“เอ่อ…ซิลเวอร์ไม่ว่างน่ะครับ เขามีธุระ”

เขารีบหาข้อแก้ตัวให้พี่คนโตของบ้านที่บ่ายเบี่ยงไม่ยอมเป็นตัวแทนมารับรางวัล ไม่รู้ว่าเทพตรงหน้าจะเชื่อในคำโป้ปดของเขาไหม แต่อีกฝ่ายก็ทำเพียงแค่ถอนหายใจบาง ๆ ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความผิดหวัง

“น่าเสียดาย ลูกสาวฉันเพิ่งเอาไวน์มาฝาก ถ้าซินดี้มาฉันจะได้มีเพื่อนดื่มสักหน่อย รอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปเอารางวัลมาให้”

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะหงอยลงไปถนัดตา แมคเคนซีมองตามคุณดีที่เดินไปหยิบของรางวัลก่อนจะหันกลับมามองแก้วไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะ

“นี่…ของรางวัลสำหรับบ้านดีเด่นประจำปีนี้ เอาไปแบ่งสรรปันส่วนกันเองล่ะ”

หลังจากมอบของรางวัลเรียบร้อยแล้ว คุณดีก็เดินไปทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรด หยิบขวดไวน์ที่น่าจะเป็นของฝากจากลูกสาวมาเปิดฝาเตรียมเทใส่แก้วเพิ่ม

“ขอบคุณครับ…”

แมคเคนซีรับถุงผ้าและกล่องที่บรรจุอะไรสักอย่างมา แม้จะสงสัยว่าของด้านในคืออะไร แต่ก็คิดว่าเก็บไว้ไปเปิดดูที่บ้านคงเหมาะกว่า

“เป็นไวน์ฟูลบอร์ดี้ชั้นดีเลยนะครับ เมลเบคหรือเปล่า”

มือที่กำลังจะรินไวน์หยุดชะงัก คุณดีจ้องหน้าแมคเคนซีอีกครั้งด้วยความประหลาดใจ

“ถูกเผง ! รู้ได้ไง”

“ทายถูกเหรอครับ ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะฝีมือตกซะแล้ว ก่อนจะมาค่ายผมเคยทำพาร์ทไทม์เป็นบาร์เทนเดอร์มาก่อนน่ะครับ”

แมคเคนซียิ้มโล่งใจ เขาห่างหายจากงานบาร์เทนเดอร์มาได้เกือบปี ตอนแรกก็นึกว่าทักษะการแยกสีและกลิ่นของไวน์จะดรอปลงเสียแล้ว โชคดีที่ยังใช้ได้ดีอยู่ นึกแล้วก็คิดถึงงานพาร์ทไทม์ที่มิดไนท์โวลุ่มไม่น้อย

“แล้วทำไมนายไม่บอกฉันแต่แรกเนี่ยแม็กเน็ต มานี่ มารินไวน์ให้ฉันหน่อย”

คุณดีวางขวดไวน์ในมือลงทันทีแล้วกวักมือเรียก แมคเคนซีจึงวางของรางวัลที่เพิ่งรับมาไว้บนโต๊ะอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้นมาหยิบขวดไวน์ จากนั้นก็หงายมือหมุนขวดไปด้านข้างเล็กน้อย ค่อย ๆ รินของเหลวสีแดงเข้มใส่แก้วกรองด์ครูช้า ๆ ในปริมาณ 1 ส่วน 3 ของแก้วจนได้ระดับที่พอดีจึงค่อย ๆ หมุนขวดเบา ๆ เพื่อเป็นการหยุดริน และเนื่องจากตรงนั้นไม่มีผ้าสำหรับเช็ดปากขวดเพื่อกันไวน์หยด เขาจึงรีบตั้งขวดขึ้นแแล้ววางลงบนโต๊ะตามเดิม ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีไวน์หกเลอะโต๊ะแม้แต่หยดเดียว…เพอร์เฟ็กต์ !

“วิธีรินไวน์ของพวกมนุษย์นี่ดูยุ่งยากจังนะ ฉันเคยลองทำตามแต่ก็ไม่ได้สักที เลยเทดื่มเอาตามสะดวกนี่แหละ”

คุณดีที่นั่งมองมานาน แม้จะบ่นแต่ก็ดูสนอกสนใจกับวิธีการรินไวน์ของเขาไม่น้อย เรียวนิ้วจับก้านแก้วขึ้นมาจรดขอบแก้วเข้ากับริมฝีปากแล้วจิบไวน์เล็กน้อย

“โอ้…รสชาติดีอย่างที่คิด ละมุนกว่าที่ฉันรินเองอีก นายใช้เวทมนตร์อะไรกันเนี่ย”

เทพแห่งน้ำเมาทำตาโตอีกครั้ง ก่อนจะกระดกไวน์ในแก้วเข้าปากรวดเดียวจนหมด

“ไม่ได้ใช้เวทมนตร์อะไรหรอกครับ แค่รินตามวิธีที่เคยฝึกมา รสชาติของไวน์ก็ดีขึ้นได้แล้ว”

แมคเคนซียิ้มเล็กน้อยก่อนจะรินไวน์ให้อีกแก้ว ซึ่งคุณดีก็ดื่มอึกเดียวจนหมดในพริบตาราวกับดื่มน้ำเปล่า ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมซิลเวอร์ถึงเลี่ยงที่จะมาพบหน้าที่ปรึกษาค่ายคนนี้นัก

“เยี่ยมจริง ๆ นี่แม็กเน็ต ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว มาดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยเป็นไง บางทีดื่มคนเดียวมันก็เหงาจังนะ”

อยู่ ๆ ก็ถูกชวนหลังจากที่เขารินไวน์แก้วที่สามให้ แมคเคนซีรีบวางขวดไวน์ลงก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ เดี๋ยวผมต้องไปพบคุณไครอนต่อ คงไม่ดีเท่าไหร่ โอ้ เวลาขนาดนี้แล้ว ผมว่าผมขอตัวก่อนดีกว่า”

เดมิก็อดหนุ่มทำเป็นดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วแกล้งร้องออกมาจนดูโอเวอร์เกินจริง เขาคงต้องหาวิธีปลีกตัวออกจากที่นี่แล้ว ไม่เช่นนั้นคงได้กลายเป็นเพื่อนดื่มกับคุณดีแทนพี่ชายของตนแน่ ๆ

“เอ้า งั้นเรอะ น่าเสียดาย ไม่เป็นไร ๆ งั้นไว้คราวหน้าเรามาดื่มกันให้เต็มที่ ฉันจะเก็บของดีไว้ให้ นายก็มารินไวน์ให้ฉันอีกล่ะ”

คุณดียกนิ้วโป้งแล้วขยิบตาให้ทีนึงอย่างมั่นอกมั่นใจในคุณภาพเครื่องดื่มของตน

“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมขอตัวก่อน ดื่มให้อร่อยนะครับ”

แมคเคนซียิ้มให้เล็กน้อย รับปากไปโดยที่ไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่วันนี้เขาทำให้เทพแห่งไวน์หายจากอาการเหงาหงอยไร้เพื่อนดื่มไปได้บ้าง เดมิก็อดหนุ่มหยิบของรางวัลบ้านดีเด่นมาแล้วออกจากห้องไปยังห้องคุณไครอนต่อ

รับรางวัลบ้านดีเด่นประจำปี

- เงินรางวัล 300 ดรักม่า

- เหรียญเกียรติยศ 1 ปี

รายชื่อสมาชิกในบ้าน

1. แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น

2. ไนมีเรีย รีอังกา เฮนลาดิส

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) : โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God

Dean · โพสต์ 2025-1-18 00:20:56

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2025-1-18 00:22

279

รางวัลบ้านดีเด่นประจำปี 2024

06/01/2025 เวลา 08.00 น.

ช็อคเรื่องลิเลียน่ามาหนึ่งวันเต็ม ๆ พอรู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านมาอีกวันนึงแล้ว หากตอนเช้ารีชาไม่มาบอกเขาเรื่อง ‘โพไซดอนได้รับรางวัลบ้านดีเด่น’ ป่านนี้ดีนคงยังอาจจะปล่อยตัวปล่อยใจให้เอ๋อไปตามออมเล็ต

“บ้านโพไซดอนได้รับรางวัลบ้านยอดเยี่ยมประจำปีที่แล้วด้วยล่ะค่ะ หนูดีใจจังเลย!”

เด็กหญิงกระโดดโหยงเหมือนทุกครั้งที่ดีใจ ตอนนี้ดีนยังปรับอารมณ์ไม่ถูก เริ่มจากความอึ้ง จากนั้นก็ดีใจตามที่ความพยายามไม่ศูนย์เปล่า พวกเขาได้เป็นบ้านดีเด่นของค่ายฮาล์ฟบลัดโดยไม่มีดัมเบิลดอร์มาคอยโกงบวกคะแนนให้ในโค้งสุดท้าย จนแทบจะกระโดดโลดเต้นตามรีชาไปอีกคน

“อะ.. เหรอ แล้ว.. แล้วพวกเราต้องทำไงบ้าง?”

“ที่ปรึกษาบ้านต้องไปรับรางวัลจากคุณดีล่ะค่ะ เหมือนว่าคุณดีจะให้รางวัลเป็นเงินกับช่วยอัพเกรดอาวุธประจำตัวให้นะคะ” กล่าวจบน้องน้อยรีชาก็สะพายเป้ขึ้นบ่า “หนูจะสายแล้ว เดี๋ยวขอตัวก่อนนะคะ นี่อาวุธของหนูฝากพี่ไปรับรางวัลแทนหน่อยน้า ส่วนหอกอันนี้ของพี่ริปลี่ย์ค่ะ”

จากนั้นมีดสั้นของรีชาและหอกของริปลี่ย์ก็วางแหมะอยู่บนมือจากนั้นเด็กหญิงก็รีบออกจากบ้านไปที่หน้าค่ายเพื่อขึ้นรถรับส่งนักเรียน

หลังจากนั้นดีนจึงไปค้นคลังในห้องเก็บของเพื่อหาอาวุธสักอย่างสองอย่างเพื่อนำไปอัพเกรดแทนซันซ์และไบร์ทที่ตอนนี้ไม่อยู่ค่าย เอาไว้พอพวกพี่น้องกลับมาค่อยเอามาสลับเปลี่ยนกับของใหม่

            ‘ดาบสัมฤทธิ์เก่า ๆ นี่คงพอใช้ได้มั้ง’

            หลังจากขุดเอาอาวุธเก่าเก็บในคลังออกมาได้แล้ว ดีนก็หอบเอาอาวุธทั้งหมดและของเยี่ยมพร้อมกับจูงออมเล็ตตรงไปที่ห้องทำงานของคุณดี

            .

.

“อ๊าววว”

สิงโตน้อยเอ่ยทักทายหัวเสือดาว แต่ถูกโต้ตอบกลับด้วยการหาวใส่ เจ้าตัวเล็กยืนสองขายกมืออุ้งเท้าขึ้นพยายามตะปบหัวเสือดาวเฝ้ายาม แต่ก็ทำได้เพียงแค่ตบอากาศ เป็นอีกครั้งที่การผูกมิตรล้มเหลว

“รอฉันก่อนนะไข่เหลือง ทำธุระแป๊บเดียวเดี๋ยวมา”

ร่างสูงยอบตัวลงยีหัวสิงโตน้อย ก่อนจะหยิบฮู้ดชุดไดโนเสาร์ที่อยู่ด้านหลังขึ้นมาคลุมหัวให้กับอสุรกายนีเมียน ออมเล็ตร้อง “อ๊าวววว” เล็ก ๆ พยายามตะกุยหมวกที่ปรกหน้าออก ดีนแค่นยิ้มมุมปากมองมันอย่างมันเขี้ยวปนเอ็นดูก่อนจะหอบอาวุธของพี่น้องในบ้านเข้าไปในห้องทำงานของคุณดีก่อนจะทันได้เคาะประตูขออนุญาตเสียอีก

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณดี”

โผล่มาครึ่งตัวเพิ่งนึกขึ้นได้ ดีนจึงเคาะประตูเรียกสักหน่อย ก๊อก.. ก๊อก.. ก๊อก…

“เข้ามาครึ่งตัวขนาดนี้ไม่ต้องขออนุญาตแล้วมั้ง” เทพไดโอนีซุสยังอยู่ในชุดนอน ในมือถือแก้วกาแฟเดินไปนั่งเต๊ะจุ๊ยอยู่บนเก้าอี้สำนักงานตัวเดิม อย่างน้อยดีนก็รู้ว่าเก้าอี้ตัวนั้นไม่ได้ทากาวล็อคก้นของคุณดีเอาไว้ จากนั้นเทพแห่งไวน์ก็กระดิกนิ้วเรียกผู้มาเยือนให้เข้ามานั่ง “เอ้า นั่งสิแดนซ์ หรือไม่นั่งดี เจ้าคงมารับรางวัลบ้านยอดเยี่ยมสินะ” และจากการเรียกชื่อแบบนี้ทำให้รู้ได้ว่าคุณดีหายซึมจากงานศพของเอลลิสแล้ว

“แหม คุณดีนี่เก่งจัง อ่านใจผมได้ด้วยเหรอ ถึงรู้ว่าผมมารับรางวัลบ้านยอดเยี่ยมน่ะครับ” ดีนหัวเราะปร๋อจากนั้นก็เดินลิ่ว ๆ ตรงไปนั่งบนเก้าอี้ตรงกันข้ามกับคุณดี

“เฮ่อะ! ไม่รู้ก็โง่แล้ว ข้าเพิ่งประกาศไป จากนั้นเจ้าก็หอบเอาอาวุธเยอะแยะมากมายมาหา”

“ไม่ได้มีแค่นั้นสักหน่อย ผมยังเอานี่มาให้ด้วย สวัสดีปีใหม่ครับคุณดี”

เลื่อนชีสบอร์ดอย่างดีไปตรงหน้าเทพแห่งไวน์ ถ้าในค่ายขายแอลกอฮอล์เขาคงถวายน้ำเมาแล้วก๊งด้วยกันไปแล้ว

“โฮ่ ขอบใจ เจ้าก็มีน้ำใจเหมือนกันนี่แดนซ์”

“ผมก็มีน้ำใจตลอดล่ะครับ เคยเหรอที่มาหาคุณแล้วไม่มีของติดไม้ติดมือมาด้วย” ดีนยิ้ม.. ก็ส่วนใหญ่ที่มาหาคุณดีมีแต่เรื่องเอาของฝากมาให้อีกฝ่ายหลังเที่ยวยาวทั้งนั้น “แล้วผมก็อยากจะขอบคุณด้วย น้ำบำบัดของคุณทำให้ผมหายพีทีเอสดีไปได้นิดนึง เลยคิดว่าถ้าได้บำบัดต่ออีกหน่อยน่าจะหายขาดได้น่ะครับ”

“บำบัดต่ออะไรกัน ของดีจากข้ามีไม่ให้เจ้ากินได้บ่อย ๆ หรอก”

คุณดีรีบเก็บชีสบอร์ดพร้อมกับปฏิเสธที่จำให้เครื่องดื่มบำบัดสูตรพิเศษอีก ทำเอาหนุ่มสายเลือดโพไซดอนที่ยิ้มแฉ่งอยู่หุบยิ้มแทบจะไม่ทัน

“โอเค ไม่ได้ก็ไม่ได้ ผมไม่ได้เอาของขวัญมาให้เพราะอยากบำบัดต่อสักหน่อย” ชายหนุ่มบ่นอุบอิบ แต่เหมือนคำพูดนั้นจะเข้าหูเทพเจ้าจนไดโอนีซุสหรี่ตามอง

“กินเยอะไปก็ใช้ว่าจะดีต่อสุขภาพ ช่างเรื่องนั้นแล้วมาพูดเรื่องนี้กันดีว่า ยินดีด้วยสำหรับการเป็นบ้านยอดเยี่ยมประจำปีสองพันยี่สิบสี่ เงินพวกนี้เจ้าเอาไปจัดการภายในบ้านต่อกันเองแล้วกัน”

เทพเจ้าหยิบเอาถุงเงินเลื่อนไปให้ ดีนรับมาเปิดถุงออกก็ถึงกับทำตาโต ดรักม่าจำนวนมากที่น่าจะซื้ออะไรได้หลายอย่างเลยทีเดียว (ถ้าไม่ติดว่าการใช้ชีวิตใช้ดอลลาร์มากกว่าอ่ะนะ…)

“หูย ขอบคุณครับคุณดี ให้มาซะเยอะเลยเกรงใจจัง ผมจะใช้เงินที่คุณให้อย่างดีเลย”

พอได้ยินคำว่า ‘เกรงใจจัง’ เทพน้ำเมาก็เบนหน้าไปด้านข้างกลอกตามองบน ขยับริมฝีปากอ่านออกมาเป็นคำได้ว่า ‘ตอแหล’ ดีนเข้าใจความหมายของคำนั้นดีจึงได้ยิ้มแฉ่งที่ถูกรู้ทัน

“แล้วก็อาวุธพวกนั้น…” เทพไดโอนีซุสดีดนิ้ว จากนั้นอาวุธทั้งหลายแหล่ที่ดีนหอบมาก็ลอยตุ๊บป่องอยู่รอบตัวคุณดี “ชิ้นไหนเป็นของใครบ้าง?”

“ของผมเป็นโล่ครับ หอกอันนั้นของริปลี่ย์ ดาบสองเล่มของซันซ์กับไบร์ท แล้วก็มีดสั้นของรีช.. หมายถึงรีชาน่ะครับ”

“มีของคนที่ไม่อยู่ด้วยสินะ มีน้ำใจดี”

คุณดียักไหล่ จากนั้นอาวุธและโล่ทั้งห้าชิ้นก็หมุนติ้ว ๆ จนเห็นเป็นเพียงแค่แสงสีทอง ราวกับฉากในหนังแปลงร่างสักอย่าง จนเมื่อกระบวนการอัพเกรดเสร็จสิ้นอาวุธชิ้นเดิมก็หยุดหมุน ไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ ว่าอุปกรณ์หน้าตาเดิม ๆ เหมือนได้รับการเคลือบทองมาหนึ่งชั้นทั้งที่ไม่ได้มีสีทองติดมาจริง ๆ

“ขอบคุณครับ พี่น้องทุกคนต้องดีใจแน่ ๆ”

“ก็ใช้กันดี ๆ หวังว่าเจ้าจะใช้อุปกรณ์ที่ข้าอัพเกรดให้ช่วยคลี่คลายสถานการณ์โลกให้ถูกแก้ไขได้ด้วยดี”

คำพูดของคุณดีทำให้ดีนชะงักไปเล็กน้อย เหมือนกับคุณดีอยากสื่อกับเขาว่า ‘ไปรับภารกิจที่ทำให้กลางคืนกลับมาสักทีเถอะ’ ชายหนุ่มเพียงแค่ยิ้มจากนั้นก็รับอาวุธทั้งหมดกลับมาโดยไม่ได้รับปาก เขายังคงทำเสมือนว่านั่นไม่ใช่ธุระของตัวเอง

“ผมก็หวังให้สักคนช่วยโลกให้กลับมาเป็นปกติได้เช่นกันครับ”

“เฮ้อ.. เอาเถ้ออออ” คุณดีลากเสียงยาว “แล้วเจ้ามีอะไรอีกไหม ข้าเพิ่งตื่นยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีเจ้าเด็กหน้าหนวดที่ไหนก็ไม่รู้มาบุกห้อง”

“โอ้…” นั่นสิ คุณดียังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย แต่ก็อยากเถียงอยู่นะว่า ‘อย่างน้อยคุณดีก็ไปต้มกาแฟมาแล้ว’ แต่เงียบปากดีกว่า “ไม่มีอะไรแล้วครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

ชายหนุ่มค้อมศีรษะจากนั้นก็เก็บอุปกรณ์อัพเกรดทั้งหมดกลับมา แล้วค่อยไปสวัสดีปีใหม่คุณไครอนต่อ

ทว่า… เมื่อออกมาจากห้องทำงานของที่ปรึกษาดีนก็เห็นชายหนุ่มวัยกลางคนผู้หนึ่งสวมแว่นตาดำและชุดหนังดูหล่อเหลากำลังก้มเล่นอยู่กับออมเล็ต

“อ๊าววว” ลูกสิงโตนอนหงายให้ชายปริศนาได้จกพุง มันส่งเสียงเล็ก ๆ ออกมาอย่างสำราญใจ

‘ใครหว่า? รุ่นพี่? แขกของคุณดี? เทพเจ้าสักองค์?’

“หึ ออกมาแล้วรึ สิงโตของเจ้าน่ารักดีนะ” ชายคนนั้นหยัดยืนขึ้นเต็มความสูงจากนั้นถอดแว่นตาดำออก ใบหน้าของผู้ที่ผ่านโลกมานานหล่อเหล่าและเท่เกินวัยราวกับ ‘พีท มาเวอริค มิทเชลล์’ พระเอกในหนังเรื่อง ‘ท็อปกัน มาเวอร์ริค’ ที่ ‘ทอม ครูซ’ แสดง

“ขอบคุณครับ คุณรู้เหรอว่าออมเล็ตเป็นสิงโตผม… โอ้ จริงสิ! ยินดีที่ได้รู้จัก ผม ดีน นีล ครับ คุณ…”

ดีนยื่นมือออกไปด้านหน้าเพื่อจับทักทาย ทว่าชายปริศนาเพียงแค่มองนิ่ง ๆ ไม่จับตอบ

“ธรรมเนียมมนุษย์… หึ ข้าต้องแนะนำตัวด้วยสินะ ข้าซุส” เทพแห่งสายฟ้าผู้อยู่เหนือทวยเทพกรีกทั้งปวงแนะนำตัว ทำเอาดีนอ้าปากค้างก่อนจะรีบชักมือกลับมาเก็บไว้ด้านหลัง

‘ฉิบหายล่ะ! ทำอะไรเสียมารยาทไปหรือเปล่าวะ ดีนะมือไม่ขาด!!’

“สวัสดีครับคุณอา คือ… มาหาคุณดีใช่ไหม? ผมจะไม่เกะกะ กำลังจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” รีบเขยิบออกมาไม่ให้ขวางทางเข้าห้องคุณดี

“เปล่า ข้ามีธุระกับเจ้าของลูกราชสีห์นีเมียนตัวนี้ต่างหาก”

“มีธุระกับออมเล็ต? เอ้ย! มีธุระกับผม!? ทะ..ทำไมเหรอครับ” ดีนพูดเสียงตะกุกตะกัก เหงื่อแตกพลั่ก ตอนนี้ในหัวเอาแต่ครุ่นคิดว่าเขาและเจ้าตัวเล็กทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ตอนที่ไปจ๊อกกิ้งทุกเช้าก็ไม่ได้พามันชิ้งฉ่องใส่รูปปั้นเทพที่ไหนนะ

“หึ บุตรแห่งพี่ข้าคนนี้เป็นพวกกระต่ายตื่นตูมหรือไง ใช่ว่าข้าลงมาหาจะมีแต่มอบโทษทัณฑ์ให้เพียงอย่างเดียว”

กล่าวจบเทพซุสก็วาดมือไปตรงหน้าชายหนุ่มจนเกิดประกายแสงสีทองหมุนวนตรงหน้า

“ว้ากกกก!! คุณอา! คุณจะสาปผมเหรอ!!”

“หนวกหูจริง! ก็บอกอยู่ไงว่าข้าไม่ได้มาเพื่อลงทัณฑ์ เดี๋ยวปั๊ดก็สาปจริง ๆ ซะหรอก!” ซุสตวาดใส่พร้อมกับเสียงสายฟ้าคำรามครืน ๆ เป็นฉากหลังจนดีนกลัวหัวหด “ในนามมติสภาโอลิมปัส ขอมอบรางวัลนี้แก่เจ้าในฐานะสัตว์อสูรผู้น่ารักน่าชัง”

“ห๊ะ!? สัตว์อสูรผู้น่ารักน่าชัง?”

แสงสีทองรวมกันกลายเป็นกุหลาบทองคำ (สุดหลอน) นอกจากนั้นยังมีถุงรางวัลจำนวนหนึ่งโผล่ออกมาตรงหน้าดีน

“ฟู้ว.. เสร็จสักที” มหาเทพถอนหายใจ การใช้พลังเสกสรรค์ไม่ใช่เรื่องหนักหนาสำหรับซุส แต่เขาคล้ายจะเหนื่อยใจกับหลานชายที่เกิดจากพี่ชายผู้ชังน้ำหน้ามากกว่า “ข้าไปล่ะ”

“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนครับ!” ดีนรวบรวมความกล้าทั้งชีวิตเรียกรั้งซุสเอาไว้ ก็การได้พบองค์เทพสูงสุดต่อหน้าแบบนี้ใช่เรื่องง่าย ๆ เสียเมื่อไร ดีนยื่นตะกร้าผลไม้ไปตรงหน้าแก่เทพแห่งสายฟ้า “สะ.. สวัสดีปีใหม่ครับ ยังไงก็ช่วยรับตะกร้าผลไม้ที่เปี่ยมไปด้วยเกียรติยศของผมด้วยครับ!”

“ตะกร้าผลไม้ที่เปี่ยมไปด้วยเกียรติยศ?” ซุสเลิกคิ้วขึ้น จากนี้ก็ขยับยิ้มที่มุมปาก ตอนนี้ราชาแห่งทวยเทพเริ่มจะสนใจเจ้าหลานหน้าหนวดนี่นิดหน่อย ตรงที่ดูซื่อบื้อแล้วก็บ้องตื้นดี เอาเป็นว่าอย่างน้อยก็ดีกว่า ‘เพอร์ซีย์ แจ็กสัน’ ที่เจอกันทีไรก็โดนแต่มันถอนหงอก “ได้ ข้าจะรับไว้ เจ้าชื่อดีนสินะ..”

“ครับ ใช่ครับ ดีนเอง เอ่อ.. แต่ถ้าพ่อผมเรียกก็จะเรียกว่าเอลวิน”

“ข้าไม่สนใจว่าพ่อเจ้าจะเรียกเจ้าว่าอะไรหรอก” เทพซุสปัดมือไปมา แอบสะใจนิดหน่อยที่แม้แต่ลูกยังไม่ใช้ชื่อที่เจ้าตัวตั้ง “หวังว่าคราวหน้าข้าจะไม่ได้สาปเจ้าจริง ๆ”

เมื่อพูดจบเทพซุสก็หายตัวไป ตอนนี้ดีนที่กำลังตัวแข็งทื่อจากคำหยอกประโยคหลังทำเอาเขาก้าวขาแทบไม่ออก ส่วนตะกร้าผลไม้สวัสดีปีใหม่คุณไครอนเดี๋ยวค่อยเอามาให้อีกทีแล้วกัน...

รับรางวัลบ้านยอดเยี่ยมประจำปี 2024

เงินรางวัล 300 ดรักม่า, เหรียญเกียรติยศ 1 ปี

รายชื่อสมาชิกในบ้าน

1. ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล (โล่อัสพิส)

2. ริปลี่ย์ สวอนสัน (หอกกรีก)
3. ไบร์ท เอมส์ (ดาบสัมฤทธิ์)

รับรางวัล: กิจกรรมแต่งตัวสัตว์คู่หูของตัวเอง

รางวัลเข้าร่วมกิจกรรม: 200 พลังใจ , 15 ดรักม่า , 2,000 ดอลลาร์ +1 ตื่นรู้ และ +30 คะแนนบ้าน
และเสบียง ช็อกโกแลต 20 ชิ้น และ น้ำทิพย์ 2 ขวด

รางวัลสัตว์อสูรผู้น่ารักน่าชัง: 20 ดรักม่า, +1 ตื่นรู้ , +15 คะแนนบ้าน

และ กุหลาบสีทอง

มอบ [ชีสบอร์ด] ให้ [ไดโอนีซุส]

มอบ [กระเช้าผลไม้] ให้ [ซุส]

ข้า ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพซุส ราชาแห่งทวยเทพทั้งปวง
จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 4,000

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25 (ซุส)

Robin · โพสต์ 2025-2-3 00:50:33

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Robin เมื่อ 2025-2-17 11:04

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

มันต้องเป็นห้องใต้ดินแน่ๆ โรบินมั่นใจ

เพราะถ้าไม่ใช่ห้องใต้ดินขนาดมหึมาที่ขอบผนังจมหายไปในความมืดสนิท ก็คงเป็นโรงจอดรถชั้นล่างสุดของอาคารที่ถูกทิ้งร้างมานานหลายปีที่จนแสงแดดไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาได้ ตัดความคิดเรื่องกลางคืนออกไปได้เลย เพราะความจริงคือตอนนี้โลกกำลังโกลาหลด้วยสาเหตุมาจากดวงอาทิตย์ไม่ตกดินมาหลายเดือนแล้ว

อากาศชื้นหนาวเย็นกับกลิ่นเหม็นฉุนคล้ายลมหอบกลิ่นจากคลองเลิฟคาแนลที่อบอวลไปรอบพื้นที่ราวกับติดอยู่ที่ปลายจมูกทำเอาเธอเกือบสำลัก

โรบินพยายามกลั้นหายใจซึ่งแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย สายตาที่ปรับตัวเข้ากับความมืดได้เพียงเล็กน้อยมองเห็นเพดานที่เต็มไปด้วยท่อประปาขนาดใหญ่พาดข้ามกันอย่างสับสนเหมือนร่างแห

เมื่อประสาทสัมผัสส่วนอื่นเริ่มทำงาน โรบินก็ได้ยินเสียงครืดคราดจากฟันเฟืองโลหะดังเบาๆ ผสานไปกับเสียงน้ำไหลในท่อที่ทำให้สถานที่นี้ดูเหมือนมีชีวิตขึ้นมา

โอเค เดี๋ยวฉันก็ตื่น มันจะเป็นแบบนี้เสมอแหละ โรบินปลอบใจตัวเอง

แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความฝันนี้น่ากลัวน้อยลงเลย

กลิ่นอับชื้นและความมืดพาเธอดำดิ่งกลับไปสู่ความทรงจำแสนเลือนรางเมื่อนานมาแล้ว วันที่ใครบางคนพาร่างไร้สติของเธอเข้าไปหลบอยู่ในหลุมหลบภัยใต้ดินร่วมกับชาวเมืองจำนวนมากตอนที่ระเบิดโปรยลงมาเหนือหัว ความอึดอัด ความหนาวเหน็บ และความหวาดกลัวที่ทุกคนพยายามซ่อนในสีหน้ากลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง

ท่ามกลางความทรงจำเหล่านั้น ภาพสีขาวดำที่เหมือนถูกบันทึกด้วยกล้องมองกลางคืนค่อยๆ ขยับไปข้างหน้า เข้าไปลึกขึ้นผ่านทางเดินที่คดเคี้ยวและแคบ ก่อนจะหยุดที่ประตูเหล็กบานหนึ่ง

พอมาถึงตรงนี้ ภาพก็เริ่มกระพริบถี่ๆ เหมือนสัญญาณที่ใกล้จะดับลง ก่อนที่มันจะเปิดเผยสถานที่ภายในที่ดูเหมือนห้องทำงานเก่า แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวมาจากโต๊ะทำงานกลางห้องที่มีหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ ขนาดเท่าฝ่ามือวางอยู่ หน้าจอนั้นส่องแสงวูบวาบพร้อมแรงสั่นที่ทำให้มันขยับไปมาตลอดเวลา

เสียงแจ้งเตือนดังสะท้อนในความมืดเป็นระยะ ทว่าโรบินกลับได้ยินอีกเสียงหนึ่งซ้อนขึ้นมา มันเบาและยาวเหมือนเสียงพ่นลมหายใจของสัตว์นักล่าในเงามืด เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยเหลือเกินนั้นเหมือนจะลอยมาจากทุกทิศทาง

ชี่ส์… หนูวส์!

ก่อนที่เธอจะหาต้นตอของเสียงได้ มือหยาบกร้านขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้ามาจากด้านข้าง คว้าเครื่องสี่เหลี่ยมเล็กนั้นโยนคว้างไปกลางอากาศก่อนที่มันจะตกลงบนมือของใครบางคน พร้อมกับเสียงคำรามดังลั่นราวกับสายฟ้าฟาดที่ทำเอาทั้งห้องสั่นสะเทือน “ปิดมันสิเจ้าโง่!”

โรบินสะดุ้งเฮือก ราวกับเสียงนั้นเขย่าดึงเธอออกมาจากความฝัน หัวใจเต้นแรงจนเธอรู้สึกเหมือนมันกำลังจะทะลุออกจากอก

เธอหายใจหอบ มือทั้งสองกำแน่นจนเล็บจิกลงในฝ่ามืออย่างไม่รู้ตัว

…ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ถึงมันจะไม่ดังจนเกินไป แต่ก็ดังพอที่จะทำให้โรบินหยุดหายใจชั่วขณะ เธอเงยหน้าขึ้นและพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในห้องพักของบ้านหมายเลขสิบเอ็ดอันคุ้นเคยแล้ว แต่เสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจนั้นยังคงก้องกังวานอยู่ในหัว

ก๊อกๆๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับการตอบรับ โรบินพยายามทำใจให้สงบก่อนจะเดินไปหมุนลูกบิดประตู

“พวกเธอก็อยากได้หนูหรอ?”

ตาโตแป๋วสีหยกสองคู่บนใบหน้าที่เหมือนกันราวกับกระจกเงาเปลี่ยนจากความสดใสไปเป็นความฉงนเมื่อเจอกับคำทักทายแสนประหลาด

“พี่ตัวสั่นนะ” เด็กหญิงตัวเล็กทางซ้ายพูดขึ้น

“ฝันร้ายหรือเปล่า?” เด็กทางขวาถามต่อทันที

ถูกเผง

“พวกหนูก็เคยฝันร้าย!” ทั้งคู่ตาเป็นประกาย

“โอ้…” โรบินไม่คิดว่านั่นจะเป็นเรื่องน่ายินดีเท่าไหร่

“แต่คุณแม่เคยบอกว่ามันเป็นแค่ความฝัน ความฝันทำอะไรเราไม่ได้ค่ะ”

“อื้อๆ แต่ถ้าพี่กลัวล่ะก็ พี่ยืมอังก์ของพวกเราได้นะ” ไม่ว่าเปล่า เลย์ลาดึงสร้อยคอของเธอออกมา นอกจากลูกปัดสองเม็ดแล้วยังมีจี้เงินหน้าตาประหลาดรูปทรงเหมือนไม้กางเขน แต่ส่วนบนมีห่วงรูปไข่ห้อยอยู่ด้วย นั่นน่าจะเป็นสิ่งที่พวกเธอเรียกว่าอังก์ละมั้ง

“ไม่ๆ ไม่เป็นไรเลย ขอบคุณนะเลย์ลา” โรบินพยายามผละตัวออกมาจากเลย์ลินน์ที่ต้องการกอดเธอเป็นการปลอบใจ “อย่างที่พวกเธอว่านั่นแหละ ความฝันทำอะไรเราไม่ได้หรอก คือฉันแค่ตกใจเฉยๆ น่ะ คิดว่านะ…ว่าแต่พวกเธอมาหาแต่เช้านี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“ลุงแซเทอร์บอกว่าคุณดี. ฝากนี่มาค่ะ” เลย์ลินน์พูดขึ้น ก่อนที่เลย์ลาจะยื่นหนังสือสองเล่มออกมา หนังสือปกหนาสีซีดเล่มหนึ่งดูเก่าแก่เหมือนมันผ่านกาลเวลามาอย่างยาวนาน อีกเล่มเป็นปกแข็งสีดำที่ดูทันสมัยกว่า

“อ่า…ห้ะ…แล้วลุงแซเทอร์ฝากบอกอะไรอีกไหม?”

แฝดเอลฟาวลีย์หันมามองหน้ากันชั่วขณะ ก่อนที่เลย์ลาจะเป็นฝ่ายตอบคำถาม

“รีบๆ ทำงานให้มันไวๆ” เลย์ลาพยายามทำหน้าดุและใช้เสียงที่เข้มขึ้นกว่าเดิม จนคนฟังอดยิ้มตามด้วยความเอ็นดูไม่ได้

“เขาบอกว่าคุณดี. ฝากมาแหละค่ะ” เลย์ลินอธิบาย

“เข้าใจแล้ว ขอบใจทั้งคู่มากนะ” เธอวางมือบนหัวของเลย์ลาและเลย์ลินเบาๆ เป็นการขอบคุณ ก่อนจะรับหนังสือมา

“นี่มันเหมือนเกมเดาใจมากกว่าการอ่านรายงานอีกนะ”

โรบินนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ชายหาดที่ตั้งอยู่ริมทะเลสาบท่ามกลางอุณหภูมิแทบจะติดลบ เสียงเอี๊ยดอ๊าดจากโครงไม้ดังทุกครั้งที่เธอขยับตัว หนังสือบันทึกอสุรกายเล่มใหม่วางอยู่บนตัก โดยมีแล็ปท็อปตั้งอยู่บนโต๊ะข้างกัน

เพื่อเบี่ยงเบนความรู้สึกขุ่นมัวจากการถูกรบกวนตอนนอน เธอจึงใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายไปกับการถอดรหัสบทความในหนังสือและพยายามเชื่อมโยงข้อมูลที่กระจัดกระจายเข้าด้วยกันแทน โดยไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่านั่นจะเป็นไอเดียที่ผิดมหันต์

ถึงสำนวนการเขียนจะสนุกจนอ่านเพลินไปหลายชั่วโมง แต่การแกะรอยก็ยังยากเหมือนเดิม ข้อความในหนังสือเต็มไปด้วยปริศนาที่อธิบายตัวอสุรกายในเชิงสัญลักษณ์ เธอต้องอ่านคำให้การทวนซ้ำแล้วซ้ำอีกจนเสียงบ่นหลุดออกมาจากปากไม่หยุดไม่หย่อน

“เกาะต่างๆ ทั่วโลก? โห…” ถึงที่ผ่านมาโรบินจะทำได้ไม่ดีนักในวิชาภูมิศาสตร์แต่เธอมั่นใจว่าบนโลกนี้มีเกาะไม่ต่ำกว่าหลักแสนแน่ๆ ล่ะ

ในขณะที่บีหนึ่งบีสองกำลังตีกันในหัวว่าจะเริ่มไล่ลำดับความสำคัญจากตรงไหนก่อนดี สายตาของเธอก็ดันไปสะดุดอยู่ที่ประโยคหนึ่งในสมุดบันทึก

‘สถานที่ ๆ เกิดปรากฎการณ์ไฟไหม้ครั้งใหญ่…’

คำบรรยายคลุมเครือเกี่ยวกับอสุรกายตัวหนึ่งกระตุกต่อมขี้สงสัยได้ไม่น้อย ภาพข่าวไฟไหม้ครั้งใหญ่ในลอสแองเจลลิสเมื่อไม่กี่วันก่อนผุดขึ้นมาในหัว แว้บหนึ่งเธอแอบคิดว่าถ้าหากนั่นไม่ได้เป็นแค่อุบัติเหตุที่เกิดจากความซุกซนของมนุษย์กึ่งเทพเพียงอย่างเดียวล่ะ

โรบินสะบัดหัวพยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป เนื้อหาในส่วนอื่นที่อธิบายพฤติกรรมของอมนุษย์ตนนี้ไม่ได้บ่งชี้ถึงเหตุผลอื่นใดที่พวกมันจะอยากเข้ามาก่อความวุ่นวายในโลกมนุษย์อีก นอกเสียจากเหตุผลข้อเดียวที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงที่จะคิดถึง

อีกอย่าง พื้นที่นั้นก็อยู่ใกล้บ้านของครอบครัวมากเกินไป

หลังจากบันทึกข้อมูลลงฐานข้อมูลเดดาลัสเรียบร้อย ตามที่ตกลงกันไว้ว่าหากมีข้อมูลเข้าใหม่ให้เธอสามารถทำผ่านออนไลน์ได้เลย โรบินก็กวาดของทั้งหมดใส่กระเป๋าเป้ ก่อนจะมุ่งตรงไปยังแผนที่ขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังในห้องของคุณดี. เธอยื่นเนื้อชิ้นโตให้ซีมัวร์เป็นการทักทาย และการที่มันไม่ได้ส่งเสียงคำรามต่ำขณะอยู่ที่นี่ตลอดเย็น คงสามารถบอกได้ว่าเจ้าเสือโคร่งตัวนี้ก็เป็นเพียงแค่แมวใหญ่จอมตะกละตัวหนึ่งเท่านั้น

โรบินหยิบหมุดออกมาจากกล่องจำนวนจำนวนหนึ่ง ก่อนปักลงบนพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับอสุรกายสามตัวที่เธอระบุได้ล่าสุด

จากนั้นข้อมูลของ เคลพี ไนท์แมร์ และธันเดอร์เบิร์ด ก็ถูกบันทึกลงในเอกสารที่วางอยู่ใกล้กัน

เธอก้าวถอยหลังออกมามองผลงาน งานที่เสร็จเรียบร้อยไม่ได้ช่วยให้เบาใจลงได้เลย จำนวนหมุดเพิ่มขึ้นในหลายพื้นที่ บางส่วนเปลี่ยนจากสีอ่อนเป็นสีเข้ม เป็นสัญญาณชัดเจนว่าความเสี่ยงกำลังเพิ่มขึ้น และความจริงข้อนี้ทำให้โรบินรู้สึกพะอืดพะอม

เมนูอาหารเย็นวันนี้คงต้องจบที่ฮอลลี่กัวคาโมเล่ซะแล้ว

การเคลื่อนไหวตลอดสิบห้านาทีอยู่ภายใต้สายตาของไดโอนีซุสทั้งหมด สัญญาณการมีตัวตนอยู่ภายในห้องแต่กลับไม่ได้ยินแม้แต่คำถามจุกจิกทำให้บรรยากาศวันนี้ดูแตกต่างไปจากเดิม จนกระทั่งถึงเวลาที่ร่างของผู้มาเยือนเดินไปหยุดที่ประตู ก่อนที่มือของเธอจะเอื้อมไปเปิดมัน เสียงของเขาก็ดังขึ้นราวกับตัดสินใจที่จะทำลายความเงียบนั้นในที่สุด

“ไม่น่าเชื่อว่าเธอเองก็จะมีปัญหาไร้สาระให้คิดเหมือนกันกับคนอื่น” น้ำเสียงเย้ยหยันทำให้โรบินหยุดชะงัก

“อะไรนะคะ?” เธอหันกลับไปถามด้วยคิ้วสองข้างที่ขมวดเข้ากันเป็นปม ก่อนที่เสียงหัวเราะเบา ๆ ของคุณดี. จะตามมา

“นั่นคงจะเป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่ทำให้เธอเงียบปากได้ล่ะมั้ง” ไดโอนีซุสว่าพลางก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรยุกยิกลงบนกองเอกสารบนโต๊ะโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง จากนั้นเขาก็เด็ดองุ่นลูกหนึ่งจากถาดผลไม้เข้าปาก ก่อนจะยกแก้วไวน์ทรงสูงขึ้นจิบของเหลวสีแดงจนหยดสุดท้ายของมัน

โรบินเม้มปากแน่นก่อนนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมอะไรบางอย่าง “โอ้! โอ้ๆ ขอโทษค่ะหนูเกือบลืมไปเลย”

เธอรีบสาวเท้ากลับไปที่โต๊ะทำงาน ก่อนหยิบห่อกระดาษอย่างดีออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้คุณดี.

“ชีสรึ?” คุณดี. หรี่ตามองของฝากราวกับมันเป็นสิ่งแปลกปลอมที่สามารถระเบิดได้ทุกเมื่อ

“ใช่เลยค่ะ เชสดาร์ชีส” นิ้วชี้กับนิ้วโป้งกางออกเป็นรูปตัวแอล “เขาว่ากันว่ากินคู่กับไวน์แล้วจะอร่อยมาก! แต่ๆๆ ไม่ได้หมายความว่าหนูจะเคยลองนะคะ อายุยังไม่ถึง…”

คุณดี. ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันไม่ได้ใจจืดใจดำมองหาแต่ของสักการะหรอกนะ แต่ทำไมถึงเป็นชีส?”

“ก็เพราะ…” คนถูกถามยิ้มเจื่อน “อีกห้าเดือนข้างหน้าจะเป็นวันชีสโลกแล้วยังไงล่ะคะ ของขวัญฉลองเทศกาลล่วงหน้า อะ.ไร.ทำ.นอง.นั้น.” เหตุผลฟังไม่ขึ้นหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์หลุดออกจากปากอย่างเร็วจนแม้แต่คนพูดเองยังรู้สึกว่าโง่สุดๆ จนอยากตบปากตัวเองเป็นการลงโทษเสียเดี๋ยวนี้

คุณดี. จมูกบาน “ยังไง? เธอรู้ตัวว่าจะตายก็เลยให้ของขวัญฉันล่วงหน้ารึมอลลี่”

คนถูกคาดโทษอ้าปากค้าง “เคยมีใครบอกคุณไหมคะว่าปากคุณนี่ร้ายสุดๆ ไปเลย” พูดตรงๆ นะ ถ้าเทพเจ้ากรีกมีตำแหน่งเทพแห่งความปากร้าย ประชดประชันและการเสียดสี โรบินเดาได้เลยว่าเทพตรงหน้าคงเป็นผู้ท้าชิงอันดับหนึ่งแหง

“แล้วฉันพูดผิดตรงไหน?” เขาส่ายหัวเล็กน้อยก่อนโบกมือไล่เหมือนไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ “ไปเถอะ หวังว่าอะไรก็ตามที่อยู่ในหัวของเธอจะไม่สร้างความเดือดร้อนก็แล้วกัน”

“ค่า…” โรบินพยักหน้า ก่อนหันหลังกลับ “ไม่ยักรู้ว่าจะสังเกตด้วย…”

“โอ้! ข้าจะถือว่านั่นเป็นคำดูถูกเหยียดหยามแล้วเปลี่ยนเจ้าเป็นถาดผลไม้ตอนนี้ยังได้เลยนะ?” คุณดี. ทำสีหน้าตกใจเกินกว่าเหตุ เขาลุกขึ้นยันแขนกับโต๊ะและโน้มตัวมาข้างหน้าพลางชี้ไปที่ถาดผลไม้สีเงินเรียบๆ ที่มีผลไม้กองพูนเพื่อยืนยันคำพูด

“หนูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะ!” เธอรีบยกมือปัดป่ายปฏิเสธเป็นพัลวัน ทว่าดวงตาสีไวน์ของอีกฝ่ายกลับเริ่มวาวโรจน์ขึ้น ไหนจะสรรพนามที่เปลี่ยนไปอีกทำให้สัญชาตญาณเตือนว่าควรหนี “ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะคะ!” เธอรีบกระชากประตูออกแล้วพุ่งออกไปจากห้องแทบจะในทันที

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Summary

1. แบบฟอร์มอัพเดทสถานที่ : อัพเดทข้อมูลล่าสุด 24 Jan 2025 (click : รบกวนแก้ให้ด้วยนะคะ)

2. รางวัลอัพเดทข้อมูลอสุรกายทุกครั้งที่มีอสุรกายเข้าใหม่ : +5 ดรักม่า / +20 EXP

3. มอบเชสดาร์ชีสให้คุณดี. : 1 ก้อน

4. HEROES : โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

Denista · โพสต์ 2025-2-3 16:53:11

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2025-2-3 16:55

VIOLA LENOVENCIA

รับรางวัล 5 บ้านดีเด่นประจำปี 2024 : อันดับที่ 2 - บ้านอะโฟรไดท์

“ ท ที่นี่ไหมนะ.. ” ร่างเล็กของเด็กสาวที่รีบดั้นด้นจากโรงเรียนกลับมาจนถึงค่ายอย่าง ‘ วิโอล่า เลโนเวนเซีย ’ ยืนตัวสั่นระริกอยู่หน้าห้องทำงานอันใหญ่โตของเทพแห่งสุราเมรัยที่ถูกเรียกกันอย่างแพร่หลายและสนิทสนมภายในค่ายว่า ‘ คุณดี ’ ดวงตากลมโตขององค์หญิงหงส์ขาวปิดลงเพื่อเรียกคืนความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับคนใหญ่คนโตในช่วงเวลาที่สองข้างกายไม่เหลือใคร

‘ พี่อลิเซียก็ไปเรียน พี่เจโนวีฟก็ไปเรียน พี่เมเรซยังไปทำภารกิจอีก ! ’ ดวงหน้าอันงดงามบิดเบี้ยวด้วยความลำบากใจ ทว่าเมื่อหวนนึกถึงอีกสองรายชื่อที่ยังไม่ถูกกล่าวถึง แววตาของเธอก็อ่อนลงอีกหลายระดับ “ ป่านนี้พี่เดม่อนจะเป็นยังไงบ้างนะ.. ” เสียงงึมงัมหวานใสของสาวน้อยวัยสิบหกปีดังขึ้นเมื่อเธอยื่นมือออกไปเคาะประตูห้องทำงานเพื่อเป็นการขออนุญาต

‘ จะว่าไปพี่ที่เป็นที่ปรึกษาของพวกเรานี่.. ใครกัน? ’

“ เข้ามา ”

เสียงอนุญาตของเทพแห่งไวน์ดังขึ้นจากด้านในห้อง ทำให้ร่างน้อยของวิโอล่าสะดุ้งเฮือก ก่อนจะผลีผลามเข้าไปข้างในด้วยความประหม่า “ ส สวัสดีค่ะคุณดี หนูมารับรางวัลของ 5 บ้านดีเด่นประจำปีที่แล้วน่ะค่ะ ” สำหรับสายเลือดอะโฟรไดท์.. แม้จะน่าเสียดายที่ไม่มีเกียรติยศหรือของขวัญพิเศษอะไรมากมายนัก แต่การได้ชื่อว่าเป็นบ้านดีเด่นลำดับที่สองทั้งที่มีสมาชิกอยู่น้อยก็ยังนับว่าเป็นเรื่องที่นับหน้าถือตา วิโอล่าหยักยิ้มอ่อนอย่างสุภาพตามนิสัยติดตัวที่ไม่เคยเปลี่ยน

“ สวัสดีแม่หนูเวโรนิก้า ” เอกลักษณ์เรื่องความปั่นป่วนตามประสาไดโอนีซุสยังคงอยู่ คุณดีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังหลังโต๊ะทำงานหมุนเก้าอี้ให้หันออกมองผู้มาเยือนพร้อมยิ้มกว้าง ศอกทั้งสองข้างของเทพในร่างชายวัยกลางคนขยับขึ้นเท้ากับโต๊ะ “ มาสิ ๆ ”

“ หนู.. ว วิโอล่าค่ะ.. ”

“ รับรางวัลใช่ไหม? นี่เลยแม่หนูวิเวียน ”

วิโอล่าถอนหายใจเฮือกใหญ่และไร้ความพยายามที่จะแก้ไขชื่อของเธอให้ถูกต้อง สองตากลมปานลูกกวางจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของคุณดีที่โน้มลงหยิบเหรียญบางอย่างขึ้นมา “ เนื่องจากพวกเธอเป็นที่สอง ! ก็จะได้เงินรางวัลกับเหรียญเกียรติยศกลับไปติดก็เท่านั้นล่ะ ” ชายวัยกลางคนไหวไหล่ด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน ทว่าในครู่ต่อมาเขากลับชะงักไป

“ จริงสิ.. ที่ปรึกษาของพวกเธอยังไม่กลับ ”

มุมปากของคุณดียกขึ้นช้า ๆ แม้ว่ามือของเขาจะเลื่อนเกียรติยศออกไปให้วิโอล่าที่อยู่ตรงหน้า “ กองทุนจะถูกย้ายไปเก็บไว้ที่ห้องทำงานของที่ปรึกษา ส่วนการแจกจ่าย.. ก็รอที่ปรึกษาจอมอู้งานของพวกเธอกลับมาก็แล้วกัน ” เมื่อพูดจบ คุณดีก็หัวเราะออกมาเบา ๆ เปิดโอกาสให้วิโอล่ายื่นมือออกไปหยิบเหรียญเกียรติยศอันเป็นหนึ่งในของรางวัลขึ้นไปไว้กับมือ

“ เท่านี้แหละแม่หนูวินนี่ ”

“ ขอบคุณ.. มากค่ะ ถ้างั้นหนูขอตัว.. ” วิโอล่ากะพริบตาปริบ ๆ เธอชำเลืองตาขึ้นมองคุณดีด้วยท่าทางกล้า ๆ กลัว ๆ กลืนน้ำลายและกล่าวออกมาเป็นประโยคสุดท้ายที่ทำให้คุณดีเบิกตากว้างขึ้นก่อนจะรีบวิ่งแจ้นออกไปจากพื้นที่ห้องทำงาน “ หนูชื่อวิโอล่าค่ะ ”

ห้องทำงานที่ปรึกษาประจำบ้านถูกสร้างแล้ว

Laura · โพสต์ 2025-2-9 15:04:49

Activity Form

ห้องทำงานคุณดี

เด็กสาวเดินเข้ามาที่ห้องของผู้เป็นพ่อด้วยความเร็ว เธอเอาของวางลงที่โต๊ะพร้อมกับบอกพ่อ

“ หนูของมาแล้วนะคะ ” และแน่นอนว่าเธอนั้นกำลังจะหนีด้วย

“ เอาของมาแล้วก็มานั่งคุยก่อนสิ อย่าพึ่งไป ” อีกฝ่ายถึงกับรีบทักผู้ที่กำลังจะหนีกลับบ้านทันที

ก็แน่น่ะสิ ก็เธอเล่นสร้างเรื่องซะลงหนังสือพิมพ์ แถวยังเป็นหน้าแรกซะขนาดนั้นด้วยนะ

“ ว่ายังไงคะ พ่อ ”

เธอยิ้ม ฮะยิ้มเเห้งๆ มองที่พ่อของตัวเอง

“ ดื่มไวน์ก่อนสิคะ เดี๋ยวหนูเทให้ ” เธอที่เห็นท่าไม่ดีต้องรีบทำดีประจบก่อนนะ

“ ไม่ต้องมาทำดีเลย ” อีกฝ่ายก็เหมือนรู้ทัน เธอเช่นกันนะ

เค้านั้นชิงหยิบแก้วไวน์มาพร้อมกับเทด้วยตัวเอง “ เอาด้วยไหม ”

เป็นเรื่องที่น่าแปลกมากเพราะผู้เป็นพ่อของเธอนั้นถามว่าเธอจะ กินด่วยกันหรือเปล่า แน่นอนว่าเด็กสาวเองก็พยักหน้าด้วย

“ ก็ดีนะ ” เธอพูด ก่อนจะนั่งแบบทิ้งตัวลงที่โซฟา

“ เอ้า!!! รับ!!! ” ผู้เป็นพ่อยิ้มแก้วไวน์ให้กับเด็กสาว

จากนั้นเขาก็นั่งลงที่โซฟาอีกมุมนึง ซึ่งเป็นมุมตรงข้ามกับเธอก่อนจะเริ่มการเสวนาพ่อลูก

“ เรื่องราว มันเป็นยังไงกันแน่ ที่เล่าให้ฟังกับเรื่องในข่าวมันไม่ตรงกันเท่าไรนะ ” เขาพูดจบก็เอามือลูบหน้าเล็กน้อย ท่าทางจะดูหนักใจกับเจ้าบุตรสาวคนนี้อย่างมาก

“ มันก็ไม่ยังไงหรอก ..... มั้ง แต่ในนั้นอะใส่ไข่เยอะ ” เธอพูดก่อนจะหยิบแก้วไวน์ที่วางอยู่ที่โต๊ะมาหมุนๆ แล้วจิ๊บเข้าปากไป ท่าทางใจเย็นสุดๆ

“ งันหรอ ” อีกฝ่ายพูดเสียงนิ่งพร้อมกับจ้องมองบุตรสาวของตนตนเองอย่างไม่ไว่วางใจ

“ อะไร!! นี่พ่อไม่ไว้ใจหนูขนาดนั้นเลยหรอ ”

เธอทำหน้าตาแบบอะไร คำถามที่ดูจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“ ก็เข้าใจหนะ มันก็เข้าใจอยู่ ..... ว่าเป็นวัยรุ่น ” อีกฝ่ายตอบลูกสาว

“ พ่อไม่ดุหรอ???? ”

เธอมองด้วยท่าทางที่ แอบดูระแวงเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะดุ

“ ไม่ ” เค้าตอบเสียงนิ่ง แก้วน้ำในมือนั้นถูกกระดกเข้าปากจนหมด

“ ..... ” บรรยากาศในห้อง ตอนนี้มันดูจะเงียบลงอีกครั้งเมื่อไม่มีใครเปิดบทสนทนาออกมาเลย

“ คิดจะบอกเขาไหม ” ผู้เป็นพ่อทำขึ้นสีหน้าดูเคร่งเครียดนิดหน่อย

“ บอก!!!? หมายถึงบอกเรื่องอะไร ” เด็กสาวดูไม่เข้าใจว่าหมายถึงการบอกอะไร

“ ถ้าเค้าถามว่าพ่อแม่ ทำอะไรจะไปตอบเขาว่ายังไง ” ผู้เป็นพ่อของเธอที่ดูจะหนักใจกับเรื่องนี้มากที่สุด

“ ก็.... ” เธอเองคงไม่มีคำตอบกับเรื่องนี้เช่นกัน เพราะยังไม่ได้คิดเตรียมอะไรไว้เลย เธอเม้ปากเเน่นๆ มันไม่รู้จะบอกยังไงดี

“ ฉันดูเป็นคนขี้เมา ” เขาพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ดูจะน้อยใจ ก่อนจะขยับตัวพิงพนักพิงที่อยู่ด้านหลัง

“ จะว่าอย่างนั้นก็....ไม่ผิดนะ ” เธอยิ้มออกมาหลังจากที่ผู้เป็นพ่อของเธอนั้นพูดออกมาก่อน

ทุกอย่างในห้องดูตึงเครียดไปหมดเลย

“ ทำไมพ่อถึงคิดว่าหนูจริงจังกับเขา ” เธอหันไปถามแก้วไวน์ในมือนั้นหมดลงอย่างรวดเร็วด้วยบทสนทนาที่ตึงเครียด

“ ไม่รู้ ปกติลูกๆ จะไม่จริงจัง ” อีกฝ่ายตอบ ลูกลูกของเค้านั้นน่าจะหมายถึง ทิฟฟานี่ที่ดูไม่ค่อยจริงจังกับเรื่องนี้เท่าไหร่

ในจะเจ้าบูมเองก็ด้วย ฉะนั้นนอกจากการทำความสะอาดบ้านการเรียนก็ดูแทบจะไม่สนใจอะไรเลย แต่ก็ไม่แน่หรอกเพราะอีกฝ่ายนั้นยังไม่ถึงเวลายังไงล่ะ

“ คงดูกันไปก่อนแหละ ” เธอยักไหล่ขึ้นพร้อมกับตอบ ท่าทางดูไม่ได้กังวลอะไรมากมายผิดกับคู่สนทนาฝ่ายตรงข้าม ที่ดูจะกังวลกับเจ้าเด็กสาวมากกว่า

“ แบบนั้นก็ดี ” หลังจากที่ฟังคำตอบของเด็กสาวเค้าก็ดูจะผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง

“ อะไรคือ ก็ดี!” เธอถามกลับไป แม้จะไม่ได้รับคำตอบก็ตาม

แต่ท่าทางของผู้เป็นพ่อเธอก็ดูจะสบายใจขึ้นมาก หลังจากที่ได้คุยกับเธอในวันนี้ หวังว่าเค้าจะไม่พิโรธแล้วก็เดินไปบ้านพักแบบรอบก่อนนะ

เรื่องราวตึงเครียดจบลงตอนนี้ก็ได้พักผ่อนแล้ว เธอถามถึงเรื่องสถานการณ์โดยรอบว่ามันยังไง

แต่ก็ดูจะไม่ได้รับคำตอบจากผู้เป็นพ่อเธอเท่าไรนัก

“ อ่อ หนูบอกพ่อยัง หนูว่าจะไปรับภารกิจบนกระดานหนะ ” เธอพูดจบก็ยิ้มออกมา เเม้เธอจะยังไมรู้ว่ามันจะมีอะไรบ้างก็ตมหนะนะ เเต่บอกไปก่อนเดี๋ยวเขางอลอีกว่าทำอะไรไม่ยอมบอกเขาเลย

แต่หลังจากที่เธอพูดจบ อีกฝ่ายก็ดูจะ ไม่ค่อยเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูดเท่าไหร่

“ จะไปอีกแล้วหรอ เดี๋ยวก็มีข่าวอีก จะออกทุกครั้งที่มีข่าว แล้วก็กลับมาแล้วก็กลับมาพร้อมข่าสหนะหรอ ” เค้าดูหัวเสียแบบสุดๆ

“ ก็ไม่ รอบนี้ไม่ได้จะไปทำเรื่องสักหน่อย ”

เธอรีบปฏิเสธเสียงแข็งก่อนที่ฝ่ายนั้นจะพูดกลับมา

“ จะแอบไปหากันล่ะสิ ” ตอนนี้เด็กสาวนั้นเอามือลูบหน้าตัวเองเบาๆ

พ่อของเธอนั้นก็ค่อนข้างที่จะห่วงลูกสาวอยู่เหมือนกันนะ เธอคิดในใจก่อนที่จะยิ้มออกมา

แก้วไวน์ในมือวางลงที่โต๊ะก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็เดินไปสวมกอดผู้เป็นพ่อของเธอ

“ ไม่แล้ว หนูจะเป็นเด็กดี จริงๆนะ ”

เธอกอดอีกฝ่ายเบาๆ พูดเป็นเพราะเองก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังเอามือมาจับข้อมือของเธอเบาๆ พร้อมกับยกขึ้นมาลูบหัวตนด้วย

“ ทำตัวให้มันดีๆ ”

“ ขลุยที่ให้ไปหนะ ใช้มันให้ดีใช้มันเฉพาะในเวลาจำเป็น ” อีกฝ่ายบอก เหมือนมันจะเป็นการย้ำเตือนเด็กสาวอีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้เธอจำได้ว่าเธอใช้ต่อสู้

แต่สภาพในตอนนั้นก็ดูจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่

“ หนูรู้ หนูเข้าใจแล้ว ” กล่าวแล้วก็ยิ้มขึ้น ก่อนจะค่อยค่อยขยับตัวออกจากอีกฝ่าย

พร้อมกับเดินไปหยิบไวน์ ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของผู้เป็นพ่อ

หลังจากนั้นก็นำมาเทลงในแก้วของผู้เป็นพ่ออีกรอบ จากนั้นตามด้วยแก้วของตนเอง

“ มาชนแก้วกัน ” เรื่องราวทุกอย่างดูจะจบแล้วเด็กสาวก็ยกแก้วขึ้น

เตรียมที่จะชนกับอีกฝ่าย เสียงแก้วกระทบกัน “ กริ๊ง!!! ”

ทั้งคู่ก็กระดกเครื่องดื่มในแก้วจนหมด “ งาาาาาาาา ฟินนน ”

หน้าของผู้เป็นลูกนั้นดูจะฟินมากกว่าผู้เป็นพ่อที่ดูนิ่งเฉย

“ ขนาดนั้นเลยหรอ ” อีกฝ่ายมองพร้อมกับถามขึ้น

“ แน่นอน ก็ทำเองนิ ” เธอพูดอย่างภาคภูมิใจ

ก่อนที่มือน้อยๆ ของเธอนั้นจะหันไปหยิบ ขวดน้ำเปล่าที่อยู่แถวนั้นก่อนจะเปลี่ยนมันอีกรอบ

“ อันนี้หนูให้เพิ่ม ” เธอพูดขึ้น

แม้ว่าเด็กสาวนั้นจะทำ 3 ขวดแต่เธอก็แบ่งให้พ่อเพียงแค่ 1 ขวดเท่านั้น

“ อะไรกันมาเอาน้ำห้องพ่อไปทำ ให้แค่ขวดเดียวหรอ ” เค้าดูจะประท้วงเล็กน้อย

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เด็กสาวนั้นใจอ่อนแต่อย่างใด เพราะถ้าจะให้เยอะมากกว่านี้ฟ้าอาจจะได้พาลงหัวเธอ แบบกลางกบาลที่ยิ่งกว่ารอบที่แล้วเลยก็เป็นได้

“ ไม่ได้หรอกนะ กินแค่นี้ก็พอแล้ว ” เธอยิ้มก่อนที่จะหยิบขวดไวน์นั้นกับห้อง

" อืมมม อืมมม ฉันจะไปพูดอะไรได้หละ " เขาบ่นเเบบคนขี้น้อยใจ

“ งั้นหนูไปนะ ” แล้วพูดจบก็หยิบขวดเบียร์ใส่ถุงก่อนจะสะพายขึ้นบ่าของตนเอง

“ กลับดีๆ ” อีกฝ่ายโบกมือไปมาเป็นการลา

แม้ว่าสีหน้านั้นจะดูไม่ค่อยพอใจเด็กสาวเท่าไหร่เนื่องจากว่าเธอนั้นให้ไวน์น้อย

“ เดี๋ยวไว้วันหลังมาค่อยกินใหม่นะ ” เธอพูดก่อน จะดึงประตูเปิดแล้วก็แทรกตัวออกไป

ทันทีที่ออกไป เธอก็เเบบว่าโล่งอย่างบอกไม่ถูกเลย เพราะก่อนหน้านี้เธอนั้นดูเครียดมากกับเรื่อต่างๆ เเบบว่าพ่อจังยังไง เเม้จะบอกไปแล้วก็เถอะนะ

เธอยิ้มๆ มองประตู ก่อนจะเดินจากไป ได้เวลากลับบ้านไปพักผ่อนแล้วหละเเต่ทีนี้ก็คือ บ้านเงียบด้วยเพราะช่วงนี้ทิฟฟานีไม่มีคนให้ตีด้วย เนื่องจากตาคริสไปเรียน บ้านพักหมายเลข 12 คงจะเงียบเหงาน่าดูเชียวหละ

ส่งไวน์ให้พ่อ 2 ขวด
หมายเหตุ เพิ่มเติม BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

เปลี่ยนน้ำเป็นไวน์ 3 ขวด ( 09 / 02 / 2025 )

Laura · โพสต์ 2025-2-15 15:10:09

Activity Form

ห้องทำงานคุณดี
ย้อนเวลา 14 กุมภา วันวาเลนไทน์ เวลา 8.50 น.

วันนี้ถือเป็นวันดี เด็กสาวเดินออกจากบ้านพร้อมกับชุดที่เป็นชุดแบบน่ารักๆ มันเป็นกระโปรงชุดเดรสยาว สีขาว แล้วก็ใส่รองเท้าผ้าใบ เพื่อให้สะดวกต่อการเดินทางด้วย

เนื่องมาจากว่าวันนี้เธอนั้นจะต้องเดินทางไกลเป็นพิเศษ

เมื่อทุกอย่างใกล้จะถึงเวลาเธอก็เดินมาเยี่ยมพ่อเธอก่อน จะเดินเข้าไปภายในห้องพร้อมกับร้องเพลงเข้าไป แบบหมุนตัว

" ถ้ามีดอกไม้ผลิบานเพิ่มขึ้นทุกครั้ง
เวลาที่ฉันนั้นคิดถึงเธอ
โลกนี้คงเต็มไปด้วยสวนดอกไม้
ที่พอให้เราเดินเล่นได้ทั้งชีวิต "

เด็กสาวหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นพ่อของเธอนั้นทำหน้าแบบแปลกๆ

“ เป็นอะไร วันนี้อะไรเข้าสิงมาล่ะ ” ผู้เป็นพ่อถามอย่างงงง

แต่แน่นอนว่าเด็กสาวไม่ได้เป็นอะไรเธอยังคงทำหน้าตาแบบนี้มีความสุข ก่อนที่จะตอบคำถามอีกฝ่ายกลับไปว่าเธอนั้นเป็นอะไรกันแน่

“ เปล่านะ ลูกไม่ได้เป็นอะไร วันนี้วันปกติเลย ” ถ้าพูดจบก็ยิ้ม ท่าทางดูผิดปกติแบบสุดๆ ไปเลย

“ ก็ไม่น่า ไม่ปกติเลย ” เค้านั่งลง ที่เก้าอี้ ตัวโปรดของตนเองในห้อง

“ เอ้าพ่อ ก็... วันนี้วันวาเลนไทน์ไง ” เธอพูดขึ้นพร้อมกับหยิบไวน์ออกมาให้ผู้เป็นพ่อของตนเอง

“ เนื่องในวันพิเศษแบบนี้ในมือของหนูก็เลยมีของมาฝากพ่อด้วย ”

เธอยิ้มออกมาพร้อมกับวางขวดไวน์นั้นลงให้ผู้เป็นพ่อที่โต๊ะ 2 ขวด แบบทั้งมือซ้าย - ขวาเลย

“ อู้วววว พิเศษจริงๆ ด้วยนะ” อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจปรบมือยกใหญ่

“ ข้าหละ อยากให้มีวันแบบนี้ทุกวัน ” เค้าดูชอบอกชอบใจกว่าวันพิเศษเหล่านี้อย่างมาก

แต่ก็นั่นแหละว่าวันพิเศษพวกนี้ไม่ได้มีทุกวัน และเทศกาลแบบนี้นานนานทีลิร่าถึงจะยอมใจดีกับผู้เป็นพ่อของเธอด้วย

“ แล้ววันนี้พ่อจะไปหาแม่มั้ วันนี้วาเลนไทน์แบบนี้ เอาดอกไม้ไปให้เธอสิ ไปมั้ยๆ ”

เด็กสาวเริ่มยุผู้เป็นพ่อของตนเอง ก่อนที่จะหันถามต่อ “ ว่าแต่พ่ออยากได้ดอกไม้ไหมเดี๋ยวหนูไปหาให้ ”

เธอนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับถามไป ต่ออีกเล็กน้อย แต่ก็ต้องได้ประโยคที่ตอบกลับมาเเบบนิ่งๆ

“ ไม่เป็นไร ” เค้าหมุนเก้าอี้นั้นหนี หันหลังให้กับเด็กสาว

เจ้าตัวเล็กที่ดูไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เธอก็เลยลุกจากเก้าอี้ แล้วก็เดินตรงเข้าไปถามผู้เป็นพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น

“ เค้าคงไม่อยากเจอพ่อ วันนี้หรอก ” น้ำเสียงอีกฝ่ายดูนิ่งไป

ทำเอาร่างเล็กถึงกับต้องไป หยิบแก้วไวน์ที่วางอยู่แล้วก็เอามาเทให้อีกฝ่ายเป็นการปลอบใจ้ขาหน่อย

“ โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ ” พูดจบเด็กสาวก็ส่งไวน์รสดี การผลิตของตัวเอง เทอยู่ในแก้วให้ผู้เป็นพ่อของเธอ

“ กินไวน์หน่อยนะ จะได้อารมณ์ดี ”

อีกฝ่ายไม่ดีรอที่จะเอื้อมมือมารับพร้อมกับ พยักหน้า ก่อนที่จะมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ อีกรอบ

“ แล้วนี่จะไปไหน ทำไมแต่งตัวซะดีเชียว ”

โอ้โห่ หน้าตาของเด็กสาวนั้นดูหร๋อหราขึ้นยังผิดปกติ แสดงว่าที่พ่อพูดมานั้นคือวันปกติเธอไม่สวยงั้นหรอ!!

ที่พ่อพูดมานั้นหมายความว่ายังไงกันนะ เด็กสาวที่อุส่าตื่นมาแต่งตัวอย่างจัดเต็ม แต่งหน้าแต่งหน้าอาบน้ำทำผมมาเสียขนาดนี้

“ อะไรวันนี้ มันชัดหรอ แบบว่าร่าแปลกหรอ ” เธอทำหน้าชอบกล เเบบอะไรทำไมรู้อีกแล้วหละ

“ แค่มันผิดปกติ ดูแต่งเนื้อแต่งตัวเยอะเชียว แล้วหน้านี้ปัดเหมือนจะไปเล่นละครเวที ” อีกฝ่ายตอบก่อนที่จะทำเธอนั้นแทบอยากเอาหัวโขกกับกำแพงแถวนั้น ทำไมเขาถึงแรงจังนี้ตั้งใจเเต่งเลยนะ ไม่สวยได้ยังไงก่อน ตื่นมาเเต่เช้า เสียเวลาแต่งตัวไปเยอะเลยนะ

“ ก็จะไปเดทเลยต้องสวยหน่อย คิ๊กๆๆๆ ” เธอพูดออกมาท่าทางสะดีดสะดิ้ง

และเมื่อสิ้นสุดคำพูดของเธอผู้เป็นพ่อก็วางแก้วไวน์ลงที่โต๊ะ “ เห้อ .... กับใครอีก เยอะนะ ให้มันเบาๆ หน่อย ”

ได้ยินดังนั้นเด็กสาวก็ยิ้มออกมา พร้อมกับพูดชื่ออีกฝ่ายยังจัดเต็มเลยเสียงดังฟังชัดด้วย แบบว่าไม่ได้สนใจหรอว่าพ่อนั้นจะว่าเธอ เพราะตอนนี้อารมย์ดีอยู่หนะ “ ก็คุณเจโรม ปาร์ค ซึงยอน ที่เป็นบุตรของโพไซดอนหนะ ”

ใช่แล้ว สิ้นสุดคำพูดของเด็กสาว ผู้เป็นพ่อของเธอก็ถึงกับพ่นไวน์ออกมาจากปากเลยทีเดียว

ยังดีที่เด็กสาวนั้นล็อกหลบจังหวะทัน ไม่งั้นคงโดนเข้าไปเต็มที่เลย

“ อะไรเนี่ย ” เธออุทานออกมา แบบทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากนะ

อีกฝ่ายเอามือเช็ดปากของตนเอง ที่เมื่อกี้ดูจะตกใจมากไปหน่อย

“ โอ๊ย!!!!! ให้ตายสิ ลอร์ร่า ” ตอนนี้ดูผู้เป็นพ่อท่าทางจะกุมขมับอย่างมาก

“ อะไรหนู ทำอะไรผิด ” ใช่แล้วตอนนี้เด็กสาวไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเธอทำอะไรผิด เพราะดูท่าทางของผู้เป็นพ่อตอนนี้ก็คือกลุ้มกุมขมับแล้วก็ปวดหัวกับเธอเป็นอย่างมาก

“ แล้วตาทึ่มนั่น... มันไปไหนแล้ว มันไม่ว่าหรือไงหรือไม่รู้ ” และผู้เป็นพ่อก็ถามถึง.. น่าจะเป็น ‘ โนอาร์’ คนที่เธอคุยกับเขาเมื่อช่วงก่อน แล้วก็แน่นอนคนนั้นแหละที่เป็นข่าวด้วยก่อนหน้านี้

“ อ่อๆ ไม่ว่าหรอก ” เธอพยักหน้าก่อนจะเริ่มนั่งลงแถวนั้น

“ เรื่องนั้นมันก็แอบยาวอยู่นะ ” เธอพูดขึ้น

“ เล่ามาเถอะ มันน่าจะยังพอมีเวลา ” คู่สนทนาของเธอกล่าว

เมื่อเด็กสาวเห็นดังนั้นก็เริ่มเล่าว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง

“ ก็วันก่อน... หนูไปเล่นอินเตอร์เน็ตที่บ้านเฮอร์มิส ” เธอเริ่มเข้าเรื่องทันที เพื่อไม่ให้เสียเวลา

“ แล้ว .... แล้วหนูก็ไปเจอ ผู้หญิงอีกคนนึงลงรูปคู่กับเขาพร้อมกับถือช่อดอกไม้ด้วย ” เธอพูดจบก็ยักไหล่เล็กน้อย ฟิวแบบว่าไม่รู้สึกอะไรเลย

“ พี่น้องหรือเปล่า ” คุณดีที่ถามกลับ ทำไมพ่อของเธอวันนี้ดูจะเข้าข้างตานั้นแปลกๆ

“ พี่น้องอะไร ดมหัวกันแล้วบอกหอมก่อนหละพ่อ!!! ” เด็กสาวเอามือกอดอก

“ ไม่มีพี่น้องที่ไหน เค้าโดนหัวแล้วบอกหอมกันหรอก ” เด็กสาวที่ดูท่าทางหัวเสียแบบสุดๆ ไปเลย

“ งันหรอ ” เขาพูดจบก็ขำในลำคอ เหมือนจะกวนลูกสาวของตัวเอง

“ ป๊าเคยได้ยินมั้ยหละ "

" แค่พี่น้อง พูดมาได้ไงคำนี้
โอ้คนดี รู้ไหมมันไม่น่ารัก
แค่พี่น้อง ที่ไหนเขาทำอย่างนี้
อยากจะถาม ให้ชัด ๆ
พี่น้องประสาอะไรแค่พี่น้องงงงง ”

หลังจากที่เธอร้องเพลงจบ เธอก็หันไปมองผู้เป็นพ่อของเธอ

เค้าดูจะมีความสุขแล้ว ก็ชอบอกชอบใจอย่างมาก ที่เห็นลูกตัวเองร้องเพลงเพี้ยนๆ

“ อะไรของพ่อเนี่ย วันนี้พี่เป็นไรเนี้ย!! ” เด็กสาวทำหน้างง

“ ไม่มีอะไรหรอก แค่ตลก ” เค้าโบกมือไปมาพร้อมกับจิบไวน์อย่างมีความสุข

“ เอาเป็นว่าวันนี้ไปก็เดินทางปลอดภัย ดูแลตัวเองด้วย ”

ผู้เป็นพ่อของเธอนั้นอวยพร หรือเป็นคำที่น่ายินดีอย่างมาก “ หู้ยยย ขอบคุณนะคะ อวยพรลูกอีกสิ เยอะๆเลย ” เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ แค่นั้นก็พอแล้ว อ่อ!!! ..... แล้วก็อย่าไปสร้างเรื่องล่ะ ”

อีกฝ่ายถึงกับกำชับออกมาเลยทีเดียว แต่ระดับลอร่า ไม่มีคำว่าสร้างเรื่องอยู่แล้ว มีแต่จะสร้างข่าวฉาวอยู้ตลอดเวลานั่นแหละ แต่ใครจะไปรู้รอบนี้อาจจะไม่สร้างก็ได้

“ หนูดูเป็นเด็กแบบนั้นหรอ ” เธอยักไหล่ไปมาพร้อมกับโยกตัว

“ ก็ประมาณนึง ” อีกฝ่านเอง ก็ตอบแบบไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น

เล่นเอาเจ้าตัวเล็กถึงกับถอนหายใจออกมา “ ก็ได้ จะพยายาม(นะ) ”

ใช่แล้ว ที่เธอใช้คำว่าพยายามก็ เพราะเธอเองก็ไม่สามารถรับปากได้ ก็พวกปาปารัสซีนั้น หูตาไวสุดๆ

แต่หวังว่ารอบนี้นั้นเธอจะรอดพ้นสายตาพวกเขา ไปได้นะ ก็แบบว่า... วาเลนไทน์ทั้งทีมีคู่ให้จับจ้องเยอะอาจจะไม่ได้มองก็ได้ เพราะเธอเองก็ดูจะไม่เป็นจุดสนใจหรอก(มั้ง)

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็บอกลาผู้เป็นพ่อ

“ งัน... งันหนูไปก่อนนะ ” เธอโบกมือไปก่อนที่จะลุกออกจากมุมที่พิงนั้น “ ขอกำลังใจหน่อย ” แต่ก่อนไป เธอไม่ลืมที่จะก็วิ่งไปกอดผู้เป็นพ่อก่อน

แล้วก็วิ่งออกไปทันทีไม่ได้รออีกฝ่ายพูดอะไรแต่อย่างใด

“ สุขสันต์วันวาเลนไทน์อีกรอบนะคะ ม๊วฟฟฟฟฟ ” เจ้าตัวเล็กตะโกนไล่หลังก่อนที่เธอจะวิ่งออกจากห้อง และเสียงประตูที่ปิดไล่หลังตามมา

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: Laura Tanner
ของที่ถวาย: ไวน์ 2 ขวด
เทพที่ถวายของ: ไดโอนิซุส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (คุยไปแน้ว)

[BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15]

Laura · โพสต์ 2025-2-17 11:51:44

Activity Form

ห้องทำงานคุณดี

หลังเคลียร์ทุกอย่างจบ เด็กสาวกลับไปพักผ่อนที่บ้านของตนเอง

ก่อนที่เธอจะเดินออกมา เธอไม่ลืมที่จะเปลี่ยนน้ำเปล่า ให้กลายเป็นไวน์

แล้วก็เดินตรงไปที่บ้านพักของพ่อ แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก

แต่คือการไปเยี่ยมเยือน แล้วก็พูดคุยกันสักหน่อย เพราะเธอกลับมาเธอก็รีบวิ่งแจ้น

แม้ว่าผู้เป็นพ่อจะตะโกนเรียกเธอ ก็ดูอยากจะคุยแต่เธอก็นะ...

“ ก๊อก ก๊อก ” เสียงเคาะประตูตั้งแต่เช้าตรู่

“ ลอร่าเอง ” เจ้าตัวเล็กพูดขึ้น

ก่อนที่เธอจะดันประตูเข้าไปด้านใน

“ หนูมาหาคุณดี ” เธอแกล้งพูดก่อนที่จะอมยิ้ม

" คุณดีไม่อยู่ " เเละแน่นอนผู้เป็นพ่อเองก็เล่นกับเขาด้วยนะ

แบบว่าถ้าคนที่พูดกับลอร์ร่าไม่ใช่คุณดี นี้ใครกัน แฝดคุณดีหรอ

“ แล้วนี้อะไร มันเป็นยังไงบ้าง ” อีกฝ่ายกำลังพยายาม จะจิบไวน์

แต่เมื่อเอาเข้าปากมันก็เปลี่ยนเป็นน้ำทุกที มันจะตัวเล็กเห็นแบบนั้น ก็เดินเข้าไปพร้อมกับ วางขวดไวน์ที่ตัวเองเตรียมมาด้วยลง

“ เพราะแอบเปลี่ยน ไวน์อีกแล้วหรอ ”

เด็กสาวเห็นก่อนจะจัดแจง แล้วก็เทไวน์ในแก้วให้ผู้เป็นพ่อก่อนเลย

“ ทำดีนิ ” เธอส่งแก้วไวน์ ให้ผู้เป็นพ่อไป ทีนี้น้ำนั้นไม่เปลี่ยนคืนแล้ว

หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็กระดกเข้าปากพร้อมกับ เตรียมที่จะนั่งคุยกับมันเกิดอะไรขึ้น

“ ไหน เล่ามาซิว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง ”

เมื่อเครื่องดื่มพร้อม ตอนนี้ก็ได้เวลาการสนทนาแล้ว

เด็กสาวเริ่มเล่าเรื่องราวของการเดทเมื่อวานนี้ “ มันก็ไม่ยังไง ” เธอพูดพร้อมกับหยักไหล่

“ จะเดทกันทั้งที ยังมีพวกแฟนคลับวิ่งไล่ตามเลย อยู่ดีๆ ก็กลายเป็นผู้ประสบภัย ”

เด็กสาวกล่าว พร้อมกับนั่งลง บริเวณโซฟายาว หยิบหมอนเมื่อก่อนเอาไว้

“ แล้วเค้าพาหนูไปกินอาหารเกาหลี ตะเกียบใช้ยากมาก ” เธอพูดถึง เรื่องราวความเด๋อของตนเองเล็กน้อย

“ แล้วดีมั้ยล่ะ ”

“ มันก็ไม่แย่ แต่หนูกับเขาเป็นแค่พี่น้อง ” เธอยืนยันเสียงแข็ง

“ งั้นก็ดี ”

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะตอนนี้เค้าดูสำราญกับเครื่องดื่ม ตรงหน้าเขามากกว่า

“ แล้วนี่ จะต้องออกไปไหนอีกหรือเปล่า ” เหมือนว่าอีกฝ่ายรู้ทันด้วย

“ ก็... ”

“ จะพูดว่า มีก็มี ” ท่าทางของเด็กสาว ดูจะ เล่กลั่กไปสักหน่อย

“ แล้วรอบนี้จะไปไหน ”

คำถามที่ปนกับความห่วงใย สายตาที่มองมายัง บุตรสาวของตนเอง

“ ยังไม่แน่ใจ แต่หนูรับงานที่กระดานไว้ “ สีหน้าของเด็กสาวดูไม่ค่อยสู้ดี แต่รก็แน่ๆ งานหนักอีกตามระเบียบ งานดีๆ ไที่ไหนลอร์ร่าจะได้ทำ ได้แต่อะไรแปลกๆ

“ วันหลังก็อ่านให้มันดีก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องรีบ ” อีกฝ่ายกล่าว ท่าทางเหมือนการบ่นไปด้วย แต่จริงๆ ก็คือกำลังสอนอยู่นั้นหละ

ตอนนี้บรรยากาศในห้องเริ่มเงียบขึ้น ทุกอย่างดูจริงจังขึ้นมาก

“ หนูขอโทษ ” เธอนั่งคอตก

“ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป พ่อเชื่อ ว่าหนูทำได้” ผู้เป็นบิดานั้น ได้ให้กำลังใจเด็กสาว

การสนทนาลากยาวไปสักพักก่อนเธอจะขอตัวลา ด้วยเสียงท้องที่ร้องออกมา

" ไปกินข้าวเถอะ " อีกฝ่ายกล่าวก่อนจะ ไล่่เจ้าลูกสาวของตนออกไปทานอาหาร ก่อนที่ท้องของตนนั้นจะโว๊ยวยไปมากกว่านี้

" งันหนูไปนะ " เธอตอบรับ ก่อนจะเดินจากไป

" ไว้หนูจะมาใหม่นะ กินข้าวเสร็จ คงจัดของแล้วออกเดินทางเลยหนะ " เธอบอก

ก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อของตัวเอง อีกฝ่ายยกมือลูบๆ เด็กสาวอย่างเอ็นดูและปล่อยเธอเดินออกไปทันที

" เดินทางปลอดภัย มีอะไรก็เรียกพ่อ " เเม้่อีกฝ่ายจะไม่ได้อะไรเเต่เเน่นอนว่า อยู่ไม่ไกลจากเธอเท่าไรหรอก อารมย์เหมือนเด็กน้อยในสายตาพ่อ

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: Laura Tanner
ของที่ถวาย: ไวน์ 1 ขวด
เทพที่ถวายของ: ไดโอนิซุส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (คุยไปแน้ว)
[BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15]

เปลี่ยนไวน์ 3 ขวด

Laura · โพสต์ 2025-3-20 22:21:24

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Laura เมื่อ 2025-3-20 22:28

Example Box with Image and Text

ห้องทำงานคุณดี

หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อย และมั่นใจว่าหมอนข้างตัวโปรดของเธอยังคงอยู่ดี ลอร์ร่าก็ยังรู้สึกไม่สาแก่ใจ!

บ้านของเธอเพิ่งจะโดนไฟไหม้ไปบางส่วน จะให้เธอแค่ทำความสะอาดแล้วเงียบไปเฉยๆ น่ะเหรอ? ไม่มีทาง!

" ไม่ไหวแล้วโว๊ย! ฉันต้องไปฟ้องพ่อ! "

เด็กสาวคว้าหมอนข้างเน่าของเธอขึ้นมากอดแน่นพลางหันไป มองบูมที่ยืนกอดอกมองเธอด้วยสีหน้ากึ่งขำกึ่ง เอือมๆ

" นี่พี่ลอร์ร่า... พี่ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอคะ? "

" แน่นอน! บูม บ้านเราเกือบวอดไปทั้งหลังเลยนะ! แล้วหมอนข้างของพี่ยังเกือบโดนเผาไปด้วย! พี่ต้องเอาเรื่องนี้ไปให้พ่อจัดการ! "

ว่าแล้ว ลอร์ร่าก็คว้าขวดไวน์สองขวดที่เธอเก็บไว้ก่อนหน้านี้ติดมือไปด้วย เธอพอรู้ว่าถ้าจะให้พ่อของเธอนั่งฟังเรื่องบ่นยาวๆ ของเธอ ไวน์ดีๆ สักขวด 2 ขวดคงช่วยให้อารมณ์เขาดีขึ้นได้บ้าง

ลอร์ร่าเดินเร็วๆ แบบใจตอนนี้ถึงหน้าประตูไปแล้ว เพื่อไปยังห้องของคุณดี ใบหน้าของเธอบึ้งตึง แววตาลุกโชนด้วยความโมโห

ไม่สิ จริงๆ แล้วก็แค่จะไปโวยวายให้พ่อฟังเฉยๆ นั่นแหละ

เมื่อมาถึงหน้าห้อง เธอก็ยกเท้าถีบประตูเบาๆ แต่พอคิดอีกทีว่ายังไงพ่อก็คงไม่เปิดให้ เธอเลยตัดสินใจตะโกนเสียงดังลั่น

" พ่อ!! เปิดประตูให้หนูเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! หนูลอร์ร่าเอง "

เสียงเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นคุณดีในชุดเชิ้ตลายองุ่นสุดชิล เขายืนกอดอกมองเธอด้วยสายตาเบื่อโลกตามสไตล์

" อะไรอีกล่ะคราวนี้? แล้วทำไมเธอดูเหมือนจะบุกมาปล้นฉัน? "

ลอร์ร่าเบะปากก่อนจะเดินพรวดเข้าไปในห้องโดยไม่รอให้พ่อเชิญ

" พ่อ!! บ้านหนูไฟไหม้!! หนูเพิ่งรู้ข่าว แล้วหนูตกใจมาก! หมอนข้างของหนูเกือบโดนเผาไปด้วยนะพ่อ!! "

ว่าแล้วเธอก็ยกหมอนข้างสุดที่รักของตัวเองขึ้นมาโชว์ ราวกับเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญ

ไดโอนีซุสเหลือบตามองหมอนข้างของลูกสาว ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียด " แต่ตอนนี้มันก็ยังอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?"

" ก็ใช่!! แต่พ่อรู้มั้ยว่าหนูตกใจแค่ไหน!? แล้วนี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง? ใครเป็นคนเผาบ้านหนู!? "

ลอร์ร่าเท้าเอว ทำหน้าจริงจังมาก พ่อของเธอจ้องเธอสักพัก ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ใหญ่ของเขา ยื่นมือไปหยิบขวดไวน์ที่เธอเอามาด้วย พลิกดูเบาๆ

" หืม... อย่างน้อยเธอก็ยังเอาของติดสินบนมาด้วยสินะ "

" ไม่ใช่สินบน! หนูเอามาให้พ่อดื่มระหว่างที่พ่ออธิบายเรื่องนี้ให้หนูฟังต่างหาก! "

ผู้เป็นพ่อขอเธอถึงกับส่ายหัวเบาๆ แต่ก็เปิดขวดไวน์แล้วรินลงแก้วอย่างไม่ปฏิเสธ

" เอาล่ะๆ ฟังให้ดีนะราร่า... เรื่องมันเป็นแบบนี้ "

เขายกแก้วไวน์ขึ้นดื่มก่อนจะเริ่มเล่า

" ไอ้เด็ก... เอ่อ เฟลิกซ์? ไม่สิ... เฟลิทซ์? ใช่ ไอ้เด็กนั่นน่ะ บุตรของแอรีส—ฉันจำชื่อมันไม่เคยได้เลย"

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับบ้านหนู!? " ลอร์ร่าถามเสียงดัง แบบไม่เข้าใจสักนิด มันเกี่ยวอะไรก่อน

" ก็ไอ้หมอนั่นน่ะสิ มันฝึกต่อสู้กันตามปกติ แล้วเกิดเรื่องนิดหน่อยขึ้นมา พอรู้ตัวอีกทีเปลวไฟมันก็ลามออกไปซะแล้ว "

" อะไรนะ!? พวกแอรีสต่อยกันจนไฟลุกเลยเหรอ!? "

" อืมม .... มันก็ไม่ขนาดนั้น " พ่อของเธอยักไหล่

" เขาใช้พลังเพื่อป้องกันตัว แต่มันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ แถมดันไปใกล้กับอะไรบางอย่างที่ติดไฟง่ายเข้าไปอีก แม้จะดับได้แล้ว แต่ก็เสียหายบ้างเล็กน้อย"

ลอร์ร่าหัวเสียกว่าเดิม " เล็กน้อย!? บ้านหนูมีรอยไหม้เต็มไปหมดเลยนะพ่อ! มีเถ้าถ่านดำๆ ติดอยู่ด้วย! หนูต้องไปทำความสะอาดตั้งนาน! แล้วพี่ทิฟฟานี่จะว่าไงถ้าเธอกลับมาเห็นบ้านเป็นแบบนี้!? "

ผู้เป็นพ่อนั้นยกไวน์ขึ้นดื่มอีกอึก ก่อนจะมองลูกสาวด้วยสายตาเอือมๆ " เธอจะโวยวายอะไรนักหนา? นี่มันค่ายฮาล์ฟบลัดนะ บ้านพังกันเป็นว่าเล่นอยู่แล้ว"

ลอร์ร่าอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะโวยต่อ " แต่หมอนข้างหนูเกือบไหม้! หนูต้องการค่าชดเชย!! "

พ่อของเธอมองเธอสักพักก่อนจะถอนหายใจ " โอเคๆ ถ้ามันทำให้เธอสงบลง... หมอนข้างเนี้ยก็ ปลอดภัยแล้วใช่มั้ย? "

" ปลอดภัย! หนูเช็คแล้ว! ไม่มีรอยไหม้ ไม่มีรอยเขม่าดำ! "

" งั้นก็ไม่เป็นไร "

" ไม่เป็นไรได้ไงเล่า!? "

คุณดีวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวลูกสาวเบาๆ " ฟังนะ ราร่า... บ้านซ่อมได้ ข้าวของซ่อมได้ แต่หมอนข้างของเธอปลอดภัยแล้ว นั่นคือเรื่องสำคัญที่สุดใช่มั้ย? "

" ก็... ก็ใช่..."

" ดีมาก งั้นตอนนี้ไปซ่อมบ้านคนอื่นซะ " ผู้เป็นพ่อขอตัวเองพูดเสียงเรียบๆ พร้อมกระดกแก้วไน์ท่าทางสบายใจสุดๆ ไปเลย

ลอร์ร่าเงียบไปอึดใจ แบบว่าตอนนี้เธอเเทบจะต้องกรีดร้องออกมาเลยทีเดียว

"...ห๊ะ? พ่อ!!!! " เดี๋ยวนี้ ลอร์ร่าว่าเธอได้ยินไม่ชัดเท่าไรเลยนะ ยังไงนะ!!!

" ใช่แล้ว เธอได้ข่าวมั้ย? ไม่ใช่แค่บ้านเธอหรอกที่เสียหาย บ้านหลังอื่นก็โดนไปด้วย เธอน่าจะช่วยไปทำความสะอาดให้พวกเขาบ้างนะ "

เด็กสาวนิ่งไป ก่อนจะถลึงตาใส่พ่อ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ นอกจากไม่มีของขวัญปลอบใจแล้วยังไล่ให้ไปซ่อมบ้านอื่นอีกหรอเนี้ย นี้ยังไงกัน เธอเธอต้องเป็นคนยังไงกันเนี้ย " พ่ออ่ะ!! หนูอุตส่าห์เอาไวน์มาให้แท้ๆ!!"

อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ " เธอเอามาให้เอง ฉันไม่ได้ขอซะหน่อย "

ลอร์ร่าสะบัดหน้าแล้วอุ้มหมอนข้างของเธอขึ้นมากอด " โถ่! ก็ได้! หนูจะไปช่วยก็ได้! "

ว่าแล้วเธอก็เดินสะบัดก้นออกจากห้องไป โดยที่พ่อของเธอยังคงจิบไวน์อย่างสบายใจอยู่ข้างหลัง

คืนนี้เธออาจจะต้องเหนื่อยอีกยาว..… แต่ก็ดีที่อย่างน้อย หมอนข้างสุดที่รักของเธอปลอดภัย!

อย่างน้อยๆ ก็ได้กอดหมอนข้างก่อนนอนเป็นพ่อแล้ว

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: Laura Tanner
ของที่ถวาย: ไวน์ 2 ขวด
เทพที่ถวายของ: ไดโอนิซุส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (คุยไปแน้ว)
เพิ่มเติม BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15]

.

ข้า ลอร์ร่า แทนเนอร์ ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพแก่เทพไดโอนิซุส
จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 2000

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			ลงทะเบียน

[บ้านใหญ่] ห้องทำงานคุณดี เปิดแข่งขันกระท่อมดีเด่นประจำปี

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

ห้องทำงานคุณดี

แสดงความคิดเห็น

ดูบอร์ด