[บ้านใหญ่] ห้องทำงานคุณดี *เปิดแข่งขันกระท่อมดีเด่นประจำปี*

Dean HEROES

246

งานจากที่ปรึกษาค่าย

               14/12/2024 - 10.xx น.

               “ดีด้ามาแล้วครับ มีอะไรให้รับใช้ครับคุณดี” หนุ่มหน้าเป็นทำวันทยหัตถ์เคารพเทพไดโอนีซุสที่นั่งหมุนเก้าอี้สำนักงานติ้ว ๆ เหมือนคนไม่มีอะไรทำ ร้อยวันพันปี (ไม่ถึง) ไม่เคยเรียกหา แต่ไหงจู่ ๆ คุณดีมีเรื่องอยากคุยกับเขากันนะ? จะเกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่บ้านโพไซดอนขอยื่นเรื่องจัดการทั้งสองกิจกรรมหรือเปล่า? “หรือว่าจะเป็นเรื่องกิจกรรม?”

               “นั่นก็ใช่.. เอ้อ เกือบลืมไปเลย นี่ของที่เจ้าต้องใช้สำหรับคริสต์มาส” เทพแห่งไวน์หยุดหมุนเก้าอี้สำนัก จากนั้นเขาก็ดีดนิ้ว กล่องสีน้ำตาลใบหนึ่งได้ปรากฏตรงหน้าดีน “ข้าให้ยืม เสร็จงานแล้วก็เอามาคืนด้วยล่ะ”

               ดีนรับกล่องนั้นมาเปิดดูทันที ภายในนั้นเป็นอุปกรณ์ตกแต่งเทศกาลคริสต์มาสและปีใหม่ แถมยังมีชุดซานตาคลอสในกล่องหนึ่งชุดอีกต่างหาก

               “ขอบคุณครับคุณดี ไม่คิดเลยนะว่าค่ายจะเก็บของแบบนี้ไว้ด้วย แปลว่าผมคิดผิดสินะว่าเทพกรีกไม่ฉลองคริสต์มาส”

               “ฉลองบ้าง ไม่ฉลองบ้าง แล้วแต่อารมณ์ เทพกรีกอย่างข้าไม่ได้ยึดเทศกาลตามศาสนาที่มนุษย์นับถือ แต่ข้าชอบงานรื่นเริงอยู่แล้วก็เลยมีติดคลังไว้บ้าง” คุณดีปัดมือไปมา

               “คุณเรียกผมมาเอาของสินะ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนล่ะ” ชายหนุ่มวางกล่องอุปกรณ์จัดกิจกรรมที่เพิ่งได้รับมาเทินไว้บนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ แล้วทำท่าจะลากระเป๋าเดินออกจากห้องที่ปรึกษา

               “เดี๋ยวสิปัดโธ่! เจ้าจะรีบไปไหน ข้ายังไม่ได้เข้าธุระที่จะคุยกับเจ้าเลย”

               “อ้าวเหรอ ผมก็คิดว่ามีแค่นี้” ดีนกลั้วหัวเราะแก้เก้อ ฝ่ามือใหญ่ยกลูบท้ายทอยปอย ๆ “งั้นคุณว่ามาได้เลย.. คงไม่ใช่ทวงของฝากใช่ไหม?”

               “ไม่ใช่สิเฟ้ย! ธุระของข้าไม่เกี่ยวอะไรกับของฝากจากเจ้า แต่ถ้ามีก็เอามาให้ไว” เทพไดโอนีซุสกระดิกนิ้วดิ๊ก ๆ เรียกเสียงหัวเราะมาจากดีนได้อีกรอบ

               “ไหนว่าไม่เอา” เดมิก็อดหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาวางกระเป๋าเดินทางนอนลงก่อนจะปลดล็อคแล้วนำของฝากจากซานอันโตนิโอออกมา เป็นหมวกซัมเบรโรสีสันฉูดฉาดเหมาะกับคนรับเป็นที่สุด “นี่ครับ ของฝากที่เหมาะกับคุณดี หมวกซัมเบรโร กันแดดกันฝนได้ดี เผื่อคุณดีจะอยากลงสวนไปดูองุ่นที่ปลูกไว้”

               “ขอบใจดาด้า ไม่ใช่ว่าไม่เอา ข้าพูดว่าไม่ใช่ธุระเรื่องนั้นต่างหาก” ไดโอนีซุสรับหมวกพื้นเมืองเม็กซิกันมาลองสวมใส่ หันซ้ายหันขวา ส่องเงาสะท้อนจากกระจกบนตู้โชว์ “เลือกของให้ข้าแต่ละอย่างสีเจ็บทุกครั้ง”

               “เพราะรู้ว่าคุณชอบสีเจ็บไงครับคุณดี”

               ดีนหัวเราะ พลันสายตาก็มองไปเห็นบางสิ่งที่ตั้งอยู่ชิดผนังห้อง อุปกรณ์บางอย่างคล้ายกับนาฬิกาทรายหลากสี ทว่าไม่น่าใช่นาฬิกาทราย เพราะว่าทรายสีในหลอดแก้วไม่ไดไหลลงมาในเวลานี้ สังเกตดี ๆ เขาเห็นทรายสีชมพูเข้มเกือบแดงมีจำนวนเยอะที่สุด รองลงมาเป็นทรายสีน้ำเงินที่มีจำนวนไม่ถึงครึ่งของทรายสีชมพูเข้ม แล้วยังมีอีกสองหลอดที่มีจำนวนทรายเท่ากัน คือ หลอดสีแดง และหลอดสีน้ำตาล

               “นั่นอะไรครับคุณดี น้ำตาลสีของหวานคริสต์มาสเหรอ?” ชายหนุ่มชี้ไปที่หลอดทรายจำนวนมากเหล่านั้น

               “จะใช้ได้ยังไงกันเล่า! นั่นน่ะคือหลอดคะแนนบ้านต่างหาก” เทพไดโอนีซุสมองตาม ก่อนจะทำท่าขำขันล้อเลียน “ว้ายยย โพไซดอนศูนย์คะแนน”

               “มีระบบเหมือนในแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ด้วยเหรอ ไม่ยักรู้ ว่าแต่ทำไมบ้านผมไม่มีคะแนนเลยอ่ะ หรือเป็นระบบใหม่ที่เพิ่งมาตอนที่ผมไม่อยู่”

               “ดีด้า เจ้าควรเช็ดแว่นตัวเองซะบ้าง หลอดคะแนนบ้านมีมาตั้งนานแล้วแต่ว่าเจ้าไม่สังเกตเห็นเองต่างหาก แล้วที่กระท่อมโพไซดอนไม่มีคะแนนเพราะว่าพวกเจ้าไม่ยอมส่งคะแนนกันไงเล่า” เทพแห่งไวน์ ผู้เป็นที่ปรึกษาค่ายอธิบาย จนตอนนี้ไดโอนีซุสคงคิดว่าไอ้หมอนี่เป็นที่ปรึกษาบ้านมาได้ไงตั้งเกือบปี โดยไม่รู้สี่รู้แปดเรื่องราวในค่ายอะไรสักอย่าง

               “อ้าวเหรอ.. ส่งคะแนน… ทำยังไงครับ?”

             “ก็แค่กรอกแบบฟอร์ม” คุณดียื่นเอกสารกรอกคะแนนบ้านมาที่ดีน ชายหนุ่มรับมากลอกตาอ่านแบบผ่าน ๆ ไปรอบหนึ่ง

               “ผมขอเอาไปเขียนที่บ้านแล้วค่อยเอามาส่งได้ไหมครับ แบบว่าจำไม่ได้อ่ะว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง ได้คะแนนบ้านเท่าไร”

               “ตามสบาย.. เจ้านี่เปลี่ยนเรื่องเก่งชะมัด แล้วเมื่อไรข้าจะได้เข้าธุระกันล่ะเนี่ย” คุณดีกระแอม “ไหน ๆ แล้วก็พูดเลยแล้วกัน คือว่าข้ามีเรื่องไหว้วานเจ้าอย่างหนึ่ง ช่วงนี้ค่ายฮาล์ฟบลัดมีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง ทั้งเรื่องจำนวนคนที่อยู่ประจำค่าย คาบเรียนที่เพิ่มขึ้น ไหนจะภารกิจจากกระดานที่เพิ่มขึ้นมา ข้าเลยอยากหาคนมาทำหน้าที่ทำเอกสารเหล่านั้นแล้วแจกจ่ายแก่คนในค่าย พวกเด็กใหม่จะได้รู้ด้วยว่าภายในค่ายเรามีกิจกรรมอะไรให้ทำบ้าง จะได้ไม่เฉาตายไปก่อน”

               “ที่คุณอยากให้ผมทำคือรวบรวมข้อมูลเหล่านั้นสินะครับ… แค่อยากรู้ว่าไหงคุณถึงมาให้ผมทำล่ะ หน่วยรวบรวมข่าวสารอย่างบ้านไอริสก็มีไม่ใช่เหรอ ผมจะไปแย่งงานเขาหรือเปล่า”

               คุณดีฟังแล้วก็หรี่ตา

               “ข้าอุตส่าห์เสนองานมาให้เจ้า ไม่เอาใช่ไหมคะแนนบ้านกับเงินน่ะ ข้าจะได้ให้คนอื่นทำ”

               พอได้ยินคำว่าเงินชายหนุ่มก็หูตั้ง

               “มีค่าจ้างให้ด้วยเหรอ! งั้นทำครับ ทำ ๆ” แทบจะชูมือสุดแขนเป็นเฮอร์ไมโอนี แกรนเจอร์ที่อยากตอบคำถามในคาบเรียน ทั้งที่ไม่มีใครมาแย่งงานนี้ทำอยู่แล้ว

               “ดี! งั้นข้าให้เวลาเจ้ารวบรวมข้อมูล พร้อมเมื่อไรก็เอาคู่มือมาส่งล่ะ แล้วข้าจะรอ”

               “ได้ครับคุณดี งั้น… ผมจะพยายามไม่ให้เกินสิ้นปีก็แล้วกัน ขึ้นปีใหม่จะได้มีอะไรใหม่ ๆ ปรับปรุงพัฒนาค่ายบ้าง งั้นผมขอไปคิดดูก่อนนะครับว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงบ้าง”

               หลังจากคุยธุระล้านแปดกันเสร็จชายหนุ่มก็ลากกระเป๋าออกมาจากห้องที่ปรึกษาค่าย หลังประตูปิดลง เขาเห็นออมเล็ตพยายามเล่นกับหัวเสือดาวที่แขวนอยู่หน้าประตูห้องคล้ายเจอเพื่อนสปีชี่ส์ใกล้เคียงกัน

               “อ๊าววว”

               แต่เสือดาวไม่เล่นด้วย มันมองต่ำด้วยสายตาดูแคลนเล็ก ๆ คล้ายจะพูดว่า ‘เหอะ เจ้าเด็กน้อยเอ๊ย อย่ามากวนน่า’

               “ไปกันเถอะออมเล็ต พี่เสือเขาทำงานอยู่ เด็กดีอย่าไปกวนเลยนะ”

               ชายหนุ่มกล่าวบอกอสุรกายน้อยของเขา เจ้าตัวเล็กหูลู่ทันทีด้วยความเสียใจที่เล่นกับเสือดาวไม่ได้ ส่วนหนึ่งเขาพูดบอกตัวเองด้วย อยากเกาคอหัวเสือดาวของคุณดีแทบตายแต่ก็ติดว่ากลัวถูกงับมือขาด…

               ‘ต่อไปต้องทำอะไรบ้างนะ? ตรวจสอบจำนวนคน ตรวจสอบตารางสอน.. มีคาบเรียนเพิ่มขึ้นสินะ ต้องไปดูแล้ว.. อ้อ.. แล้วก็แจ้งข่าวเอโลอิสเรื่องเทพใต้พิภพอะไรนั่น พร้อมถามแผนการเดินทางแล้วเอาไปรายงานเทพีแอมฟิไทรต์ด้วย…’

               ชายหนุ่มพยายามจัดเรียงลำดับความสำคัญของงานในหัวเพื่อไม่ให้ลืม… แล้วไหงอยู่ ๆ คนว่างงานแบบเขาถึงมีงานรอเป็นกระตักได้นะ? แต่อะไรที่ได้เงินก็รับหมดแหล่ะ พอมีเงินเยอะ ๆ จะได้ออกไปใช้ชีวิตนอกค่ายได้สักที

รับชุดซานตาคลอส
รับงานจัดทำคู่มือ ตาราง ปฏิทินคอมมู
----------------------------------
มอบ [หมวกปีกกว้าง] ให้ [เทพไดโอนีซุส]
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Robin HEROES

Mr. D's assistant

sidetrack : day 1 (18 dec 2024)

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ก็พูดตรงๆ ว่าการเข้าพบผู้อำนวยการค่ายเป็นการส่วนตัวไม่ใช่หนึ่งในสิบสิ่งที่อยากทำก่อนตายเหมือนกัน โดยเฉพาะผู้อำนวยการค่ายที่เป็นเทพเจ้า

ตลอดช่วงเวลาที่จำเป็นต้องอาศัยอยู่ที่นี่ โรบินพยายามเลี่ยงไม่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับเรื่องวุ่นวายอย่างอะไรที่เป็นกิจการของเหล่าเทพหรือการพูดคุยอย่างสนิทสนมกับญาติผู้เป็นอมตะ เพราะจากประสบการณ์ การเอาตัวเองเข้าไปอยู่ใกล้ๆ คนที่มีหน้ามีตาในสังคมระดับหนึ่งมักจะมาพร้อมกับปัญหาที่บางครั้งเราก็ควบคุมมันไม่ได้ เธอต้องกำจัดตัวแปรไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ใช้ชีวิตสงบๆ แล้วออกไปจากที่นี่อย่างเงียบๆ

ซึ่งเธอก็ทำได้ดีมาตลอด แต่ถ้าครั้งนี้มันจำเป็นก็ช่วยไม่ได้

โรบินเคยเห็นคุณดี. มาบ้าง บ่อยครั้งเวลาที่เขาแวะมาค่ายก็จะชอบมาทานอาหารร่วมกับเด็กๆ ที่โรงอาหาร ภาพจำสำหรับเธอคือเขาเป็นชายวัยกลางคนผิวเข้มท่าทางไม่เอาไหน ผมเผ้ากับหนวดเครายุ่งๆ สีดำกับเสื้อฮาวายลายเสือดาวตัวเก่ง มาพร้อมกับกางเกงขาสั้นกับรองเท้าผ้าใบเก่าๆ เขามักจะนั่งเอนหลังสบายๆ ตรงหัวโต๊ะกับไครอนเสมอ ในมือถือไดเอ็ตโค้กที่ไม่มีวันหมด คือหมายถึงเขามักจะยกน้ำอัดลมขึ้นจิบทุกครั้งที่เธอหันไปเห็น พอกระป๋องหนึ่งหมดก็โยนมันทิ้งไปด้านหลังแล้วสะบัดมือกลางอากาศจากนั้นก็มีกระป๋องใหม่โผล่เข้ามาอยู่ในมือ โดยมีแซเทอร์ขี้กลัวคอยวิ่งไปเก็บกระป๋องที่ตกให้ ท่าทางของเขาเหมือนลุงที่เมาค้างอยู่ริมชายหาดที่ลาสเวกัสพร้อมกับผลตรวจระดับน้ำตาลในเลือดสูงมากกว่าหนึ่งร้อยไม่มีผิด ถ้าไครอนไม่บอกว่าเขาคือไดโอนีซุส เทพเจ้าแห่งไวน์ ก็คงไม่มีใครเชื่อด้วยซ้ำ

ข่าวลือที่ว่าเขาเป็นเทพเจ้านิสัยเสียทำให้โรบินอยากถอนหายใจเล็กน้อย แต่เขาก็เป็นเทพองค์เดียวที่อยู่ใกล้ชิดกับมนุษย์มากที่สุดเช่นกัน แล้วมนุษย์ที่ว่าก็ดันเป็นพวกเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นกับโรคดิสเลกเซียเสียเป็นส่วนใหญ่ เป็นใครก็คงอยากบ้าเข้าสักวันละมั้ง

เมื่อหักเลี้ยวตรงหัวมุมชั้นหนึ่งของบ้านใหญ่ โรบินก็เจอเข้ากับห้องทำงานห้องหนึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับห้องทำงานของไครอน ข้างกันมีบอร์ดประกาศเกี่ยวกับคะแนนบ้านพักแต่ละหลัง ถึงเธอจะไม่เคยแวะมา แต่มั่นใจว่าเป็นที่นี่ไม่ผิดแน่ เพราะ

‘ห้องผู้อำนวยการ’

ป้ายหน้าห้องเขียนไว้แบบนั้น 

โรบินตัดสินใจเคาะประตูสามครั้งตามมารยาท

“เข้ามา”

สิ้นเสียงอนุญาต โรบินก็ผลักประตูเข้าไป

“โฮกกกกกก!”

“เชี้xxxx!” โรบินสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงแรกที่ดังเข้ามาในโสตประสาททันทีที่เธอผลักประตูเปิดเข้าไปคือเสียงคำรามดุดันของสัตว์กินเนื้อ เธอล้มถอยหลังลงไปนั่งกับพื้นด้วยความตกใจ ความเจ็บแปลบจากก้นที่กระแทกพื้นทำเอาเธอหน้าหดเหยเก หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองศึกที่ถูกตีอย่างต่อเนื่อง ขณะที่พยายามกวาดสายตาหาที่มาของเสียงนั้น สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่หัวเสือดาวสตัฟฟ์ที่แขวนอยู่บนผนังใกล้กับบานประตู และสิ่งที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจก็คือ หัวเสือดาวนั้นขยับได้ราวกับมีชีวิต 

“อ้อ ระบบกันขโมยน่ะ ไม่ต้องตกใจไป” คุณดี.ที่ยืนอยู่มุมห้องเหลือบตามองเธอเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเรื่องธรรมดาเสียเหลือเกิน

โรบินไม่รู้ว่าควรตกใจอะไรก่อนดี ระหว่างเสียงคำรามที่ยังดังก้องในหัว หรือหัวเสือดาวที่ดูเหมือนมีชีวิต เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ชี้นิ้วมาที่ตัวเองด้วยความสับสน พลางถามด้วยเสียงสั่นเล็กน้อยว่า “อะไรนะคะ?”

คุณดี.หัวเราะในลำคอ เขาหันไปวุ่นวายกับม้วนบันทึกกับหนังสือเก่าๆ ที่กระจัดกระจายอยู่ตรงหน้าต่อราวกับมันสำคัญเสียเต็มประดา มือข้างหนึ่งพลิกหน้ากระดาษหนังสือ ขณะที่มืออีกข้างใช้หมุดปักลงบนแผนที่ผืนใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง

“คุณติดมันไว้ทำไมทำไมคะ? แล้วมัน.. เอ่อ มันตายหรือยัง?” โรบินถามอย่างระมัดระวัง ขณะเดินวนช้าๆ เข้าไปใกล้หัวเสือดาวที่ถูกประดับไว้ในห้อง มันครางเสียงต่ำในลำคอ มองตามทุกก้าวเดินของเธอด้วยสายตาที่พร้อมกระโจนเข้ามาหา

รสนิยมการตกแต่งภายในของคุณดี.ประหลาดเหลือเกิน นี่เธอต้องโทรแจ้งศูนย์คุ้มครองสัตว์ป่าไหม? แล้วต้องบอกเจ้าหน้าที่ยังไงดี? เทพเจ้าแห่งไวน์และเสือดาวกำลังทรมานสัตว์หรอ? เจ้าหน้าที่คงกดวางสายไปแน่ๆ

“เผื่อคนพิเศษแบบเธอจะเข้ามาไง”

โรบินยืนงงกับคำพูดของเขา ความตกใจเริ่มเปลี่ยนเป็นความหวาดระแวง 

“นี่ คุณแร็บบิท ไมเคิล ธิดาของเทพเจ้าแห่งเต่าบก เธอไม่ต้องทำตัวเชื่องช้าให้สมชื่อพ่อก็ได้นะ”

“โรบิน มิไคเลอร์วิชค่ะ” เธอแก้

“เหมือนๆ กันแหละน่า” เทพเจ้าบอกปัดด้วยความไม่ใส่ใจ

โรบินกัดฟันกรอด “ทำอะไรอยู่หรอคะ?” เธอถามกลับอย่างร่าเริงและทำเป็นไม่สนใจนิสัยเสียๆ ของเขา เหมือนในข่าวลือไม่มีผิด

“อ้อ ก็จัดระเบียบนิดหน่อยน่ะ” เสียงกระดาษและปกหนังสือถูกกรีดกรายไปมาเล่มแล้วเล่มเล่า “มานี่สิ ฉันมีงานให้ช่วย”

โรบินก้าวไปข้างหน้าใกล้ชั้นหนังสือที่ถูกรื้อหนังสือออกมาตั้งอย่างไม่เรียบร้อย

“งาน?” เธอเอียงคอด้วยความสงสัย หยิบหนังสือที่มีภาพของอสุรกายขึ้นมาเล่มหนึ่ง มันมีคำอธิบายประกอบที่ถูกบรรจงเขียนด้วยภาษากรีกโบราณ ซึ่งเธอสามารถอ่านออกได้ทันที จากความสามารถของโรคดิสเลกเซียที่ไครอนเคยบอก ประกอบความสามารถของบุตรธิดาแห่งเฮอร์มีสที่เรียนรู้ภาษาใหม่ได้ไว

“ใช่ งานง่ายๆ เธอคงทำได้สบายๆ อยู่แล้ว” เขาผายมือไปทางแผนที่ขนาดใหญ่บนผนังแล้วเริ่มอธิบาย “ฉันต้องการให้เธอช่วยรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับแหล่งที่พบอสุรกายทั่วโลก เทพเจ้าอย่างฉันน่ะมีงานยุ่งอยู่ตลอด เธอนึกออกมั้ย?”

โรบินอยากโมโหกลับไปบ้างเวลาได้ยินคำว่า ‘นึกออกมั้ย’ ราวกับว่าเธอเป็นคนโง่ที่ทำอะไรยาก แถมวันนี้ทั้งวันเธอก็ได้ยินคำว่า ‘ยุ่ง’ ครั้งที่ร้อยแล้ว เหมือนทั้งค่ายมีแค่เธอคนเดียวที่ว่างลอยไปลอยมาอยู่แบบนั้นแหละ

“ค่ะ แล้วหนูต้องทำยังไงต่อ”

คุณดี.ยิ้มรับด้วยความพึงพอใจ “อสุรกายบางตัวก็จะพบเจอในพื้นที่บางเมืองเท่านั้น ถ้าเป็นเมืองที่มีอสุรกายระดับโหด เราก็ไม่อยากให้เด็กใหม่ไปอยู่ใกล้ๆ แบบที่ไม่จำเป็น” เขาเว้นจังหวะเพื่อรอให้เธอซึมซับข้อมูล “เธอเป็นธิดาแห่งเฮอร์มีส เทพเจ้าผู้คุ้มครองเหล่านักเดินทาง แผนที่นี่คงไม่น่าจะยากสำหรับเธอหรอก”

โรบินพยักหน้าเล็กน้อย

คุณดี.หยิบหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งแล้วเปิดค้างไว้ “หนังสือพวกนี้บางเล่มมาจากที่ชาวค่ายช่วยกันบันทึก มันจะบอกถึงประเภท รูปร่าง และจุดเด่นของอสุรกายแต่ละตัว รวมไปถึงพื้นที่ที่สามารถพบเจอได้ บางตัวยังคงเป็นแค่ตำนานเล่าขาน หรือตำนานเมือง ก็ยังไม่ทราบพิกัดที่แน่ชัด

โรบินหยิบหนังสืออีกเล่มขึ้นมาพลิกไปมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

 “แค่ช่วยกันรวบรวมแหล่งที่พบเจออสุรกายต่างๆ ก็จะช่วยให้ทุกคนในที่นี้ปลอดภัยมากขึ้น”

โรบินแกล้งทำเป็นคิดตาม จะว่าไปมันก็เป็นไอเดียที่ดี ลึกๆ เธอก็ไม่อยากให้ใครพลาดไปเจอกับอสุรกายตัวใหญ่เหมือนตัวเองเมื่อหกเดือนก่อนเหมือนกัน “ตกลงค่ะ ให้หนูเริ่มจากตรงไหน”

มุมปากของคุณดี. ขยับขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดวงตาเขาฉายแววของความเข้าใจบางอย่าง

“เริ่มจากแหล่งที่พบอสุรกายระดับต่ำที่สุดก่อน” เขาพูดพร้อมกับวางหมุดลงบนแผนที่ “จากนั้นค่อยๆ ขยับไปหาพื้นที่ที่ซับซ้อนขึ้น” คุณดี.ชี้ไปยังพื้นที่ที่ปักหมุดสีส้มไว้ “หมุดสีแดงสำหรับพื้นที่ที่มีอสุรกายรวมตัวกันอย่างหนาแน่น”

โรบินเหลือบไปเห็นหมุดสีทองที่ยังไม่ได้ถูกปักลงบนแผนที่เลยสักอัน

“แล้วหมุดสีทองล่ะคะ?”

คุณดี.หัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินคำถาม “หมุดสีทองเหรอ? นั่นสำหรับพวกที่ต้องใช้ทั้งความกล้าหาญและความฉลาดในการจัดการ ไม่ใช่แค่ปักหมุดแล้วจะจบง่ายๆ นะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ” เธอเริ่มก้มเก็บหนังสือที่ละเล่มและหมุดต่างๆ ให้เป็นระเบียบ “หนูเอากลับไปทำที่บ้านได้ไหม?”

“เอาเถอะ” คุณดี. กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะยอมให้เธอทำตามใจตัวเอง “อ่านให้จบ แล้วกลับมาบันทึกที่นี่อีกที ไม่นานคงมีบันทึกใหม่ๆ เข้ามาอีก” เขาชี้ไปที่หนังสือที่เธอถืออยู่ “อย่าลืมใช้สมองของธิดาแห่งเฮอร์มีสให้เต็มที่หน่อยนะ”

โรบินพยักหน้า กระชับหนังสือทีละเล่มเข้าที่อกและเดินไปทางประตู

“รอให้แน่ใจว่าเธอไม่พลาดอะไรสำคัญ” คุณดี. พูดตามหลัง “ไม่งั้นกลับมาแล้วต้องเริ่มใหม่”

โรบินหยุดเดินหันกลับไปมองเขา “ถ้าพลาดก็หมายความว่าคุณดี. ต้องจัดการเองสินะคะ?”

คุณดี. ยืนกอดอกแล้วส่ายหน้าเบาๆ “ก็ได้ๆ ถ้าพลาดจริงๆ ฉันคงต้องช่วยแก้ปัญหานั่นแหละ”

โรบินหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง ทิ้งให้คุณดี. ยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ เขามองตามเธอไปจนกระทั่งเสียงปิดประตูดังขึ้น ก่อนจะหันกลับมาที่แผนที่กับหมุดสีทองที่ยังไม่ได้ปักลงไป ดวงตาสีม่วงของเขาสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามบ่ายเป็นประกายราวกับสีเลือดที่กำลังทอแสงในความเงียบสงัดของห้อง

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Laura HEROES

บ้านใหญ่ - ห้องทำงานคุณดี

ย้อนเวลา 20 ธค เวลา 17.00 น.

---

หลังจากที่เธอเดินออกจากบริเวณบ้านมาสักพัก

มองคนรอบๆ เหมือนเขากำลังเม้าท์มอยซุบซิบอะไรกันซักอย่าง

แต่เรื่องพวกนี้ก็ลอยมามาถึงหูเธอจนได้  ดูเหมือนว่าตอนนี้สภาพอากาศโดยรอบ จะไม่มีกลางคืนทำให้สัตว์หลายชนิดปรับตัวไม่ทัน

โดยเฉพาะค้างคาว  ที่เริ่มจะล้มตายกันไปเยอะมาก

ตอนนี้สภาวะนี้แพร่กระจายไปโดยรอบ แล้วหรอเนี้ย เด็กสาวหนึ่งพร้อมกับเดินไปตามทางเรื่อยๆ

ไม่นานก็ถึงบริเวณห้อฃพักของพ่อตนเอง

เด็กสาวไม่ลืมที่จะขอห้องของผู้เป็นบิดาก่อนจะเข้าไป 

“ เอาไวน์มาส่งค้า ” เธอพูดขึ้น

“ มาเร็วๆ ” ยังไม่ทันที่เธอจะเปิดประตูประตูนั้นก็ถูกเปิดด้วยตัวเองก่อนแล้ว เมื่อเปิดออกน้ำเสียงของผู้อยู่ด้านในก็เชื้อเชิญอย่างรวดเร็ว

“ มาสิ ” อีกฝ่ายที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย ท่าทางจะสนใจแต่ของฝากชัดๆ

“ แหม่ๆ อาการชัดนะ เก็บอาการหน่อยสิพ่อ!! ” ถ้าเริ่มแซวผู้เป็นผู้เป็นบิดาเล็กน้อยก่อนจะเดินเอาไวน์ไปตั้งไว้ที่โต๊ะ

“ ตามสัญญานะพ่อ 1 ขวด ” เธอกล่าวขึ้น พร้อมกับยกนิ้วบอกอีกฝ่าย ว่าเธอจะไม่ให้เค้าเพิ่มในวันนี้แล้ว ให้กินเพียงแค่ขวดเดียวก็พอ

แก้วไวน์ในมือของอีกฝ่ายนั้นถูกหยิบขึ้นมาขวดไวน์ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย  เรียกว่าผู้ชำนาญสุดๆ

ไม่นานวายนั้นก็ถูกลินใส่แก้วตรงหน้า แต่เค้าไม่ได้เตรียมไว้ให้เธอหรอกนะเตรียมไว้แค่กินคนเดียว

“ กลิ่นดีอยู่ ” อีกฝ่ายกล่าวชมเธอ

หลังจากที่เขานั้น  หมุนแก้วไวน์เป็นวงกลมสองสามครั้งก่อนจะยกขึ้นดมกลิ่น

นอกจากนั้นเมื่อสัมผัสรสครั้งแรก ริมฝีปากที่รับลิ้นพร้อมกับอมเอาไว้ เพื่อเปิดต่อมรับรสเสียก่อน

“ อืมมมม ” 

อีกฝ่ายเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าเบาเบา

มันทำให้เธอรู้สึกแอบลุ้นไปในตัวเลยว่ามันดีขึ้นหรือเปล่าหรือมันอะไรกันแน่ 

“ ถือว่ารอบนี้ดีขึ้น ใช้ได้เลย ” เขากล่าวชม

คำชมของผู้เป็นพ่อทำให้เด็กสาวใจฟูแต่ก็ต้องนึกขึ้นได้อีกอย่าง

“ อย่าพึ่งกินหมดสิมีขนมมากินแก้มด้วยนะ ” 

หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็หันไปหยิบหยิบขนมพวกของขบเคี้ยวมากินจุ๊บจิ๊บ ให่พ่แด้วยจะได้ไม่มานะ

“ ทำดีๆ ..... รอบนี้เตรียมตัวมาดี รอบหน้าเอาเกมมาด้วยนะ ” เขากล่าว

ดูไปดูมาเหมือนอีกฝ่ายจะขอมากขึ้นเรื่อยเรื่อย

รอบก่อนบอกให้เอาขนมรอบนี้ก็คือ  ขอเกมเอาไว้เล่นแก้เครียดด้วย ต้องเป็นคนยังไงกันเนี้ย

เรื่องนี้เล่นเด็กสาวถึงกับกุมขมับเลยทีเดียว

“ อืมม ” อีกฝ่ายดูดื่มด่ำกับรสไวน์มากๆ

“ จะว่าไป พรุ่งนี้จะไปเที่ยวหรือเปล่า ”

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะชวนเธอไปเที่ยวบ้านเกิดของเค้าด้วย  แม้จะไม่ใช่บ้านเกิดแท้ก็ตาม

ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆ 

“ เที่ยวหรอ .... ไปคะ ไปๆๆ ” เธอกล่าวอย่างรวดเร็ว เรียกว่าไม่คงไม่คิดใดๆเลยก็น่าจะได้นะ

ไม่นานกระดาษก็ถูกยกขึ้นวางบนโต๊ะ  พร้อมกับเคาะเบาๆ

เป็นการบอกให้เธอกรอกแบบฟอร์มให้เรียบร้อยถ้าจะไป 

เด็กสาวก็ไม่ดีรอเดินไปหยิบปากกาจิ้มกับน้ำหมึกก่อนที่จะเขียนชื่อของตัวเองลงไปในกระดาษแผ่นนั้นด้วย 

“ ดีๆ ..... ถ้าไปโน่นก็อย่าลืมเอาไวน์ด้วยนะ ” 

คนที่กินไวน์อยู่กล่างขึ้นอีก ทำเอาร่างเล็กถึงกับถอนหายใจออกมา นี่เค้านอกจากยังกินไม่หมดก็คือยังขอเพิ่มอีกนะ เธอควรทำยังไงดีเนี่ย

เด็กสาวยิ้มออกมาเล็กน้อย  “ ก็ได้ๆ เดี๋ยวจะเอาไปให้นะ ” 

เมื่อพูดจบเธอก็เตรียมตัวเดินกลับทันที

“ ขอหนูกลับไปเตรียมตัวก่อนนะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องออกเดินทางแล้ว ” 

เมื่อเธอพูดจบก็หยิบกระเป๋า ถุงผ้าใบโปรดของตนเองเตรียมสะพายขึ้นบ่า 

“ โชคดี ..... แล้วก็ออย่าลืมไวน์ล่ะ ”

อีกฝ่ายยังคงย้ำอย่างเห็นได้ชัดเลย ดูเหมือนว่าเค้าจะกลัวเธอลืมมันอย่างมาก

เด็กสาวได้แต่หันไปมองหน้าปิดปิดไม่ได้ห่วงเธอเลยห่วงแต่เรื่องกินอย่างเดียวเลย 

“ ได้ค่ะ ไม่ลืมหรอก ” 

รับปากก่อนที่จะเดินจากไปทันที ต้องไปเตรียของต่างๆพร้อมทั้งไวน์ให้พ่อด้วย พูดไปก็้องทำเพิ่มสักหน่อยแล้วนะ ของเก่ามันจะหมดแล้วหนิ เด็กสาวนึก มันจะพอให้พ่อหรือเปล่าก่อน เล่นกินขนาดนี้ ดีไม่ดีอาจจะต้องยืม คริส กับทิฟฟานีไปด้วยนะเเบบนี้หนะ

---

 

 ส่งไวน์ให้พ่อ 1 ขวด + เฟรนช์ฟราย 2 

หมายเหตุ เพิ่มเติม BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 

ฟังข่าวลือ ค้างคาว +10 EXP

---

แบบฟอร์มลงทะเบียนทัศนาจร

ชื่อเต็ม: Laura

สายเลือดเทพ: ไดโอนีซุส

มาจากกระท่อมหมายเลข: 12

ระดับความแข็งแกร่งของคุณ:14

ลายเช็น

(Laura Tanner)

---

Nymeria HEROES

TAKE THE TRIP
 18-12-2024 | 8.30 AM

               เช้าวันใหม่ในค่ายฮาล์ฟบลัดเริ่มต้นด้วยเสียงจอแจของเหล่าเด็กครึ่งเทพที่ผลัดกันเล่าข่าวลือและแผนการที่พวกเขาตื่นเต้นจะทำ ร่างบางของธิดาแห่งเฮคาทีเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่เชื่อมระหว่างลานฝึกกับอาคารหลัก หูของเธอแว่วได้ยินบทสนทนาที่พูดถึง "การทัศนาจรโอลิมปัส" จากกลุ่มพี่น้องในค่าย

               “โอลิมปัส…” เจ้าของดวงตาสีเฮเซลพึมพำขณะยืนครุ่นคิด คำนี้ช่างดึงดูดใจ แต่ไม่ใช่เพราะความโอ่อ่าของสถานที่นั้น หากเพราะโอกาสที่จะได้พบเหล่าเทพโอลิมปัสซึ่งเธออยากเรียนรู้และสำรวจ

               ประตูไม้ที่มีป้ายแกะสลักตัวอักษรคำว่า “ที่ปรึกษาค่าย” ถูกผลักเปิดออก ไนมีเรียก้าวเข้าสู่ห้องทำงานของคุณ D กลิ่นไวน์อ่อน ๆ ปะปนกับกลิ่นไม้เก่า ทำให้ห้องนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

               ชายร่างสูงผู้มีผิวสองสีนร่างมนุษย์ของเทพไดโอนีซัสนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้โอ๊ก ด้านหน้าคือกองเอกสารและขวดไวน์ที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทของเขาในทุกเวลา บรรยากาศของห้องนั้นเป็นกันเองอย่างประหลาด ราวกับเป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างโลกของมนุษย์และโลกของเทพ

               “สาวน้อยเคบิน 20” คุณ D เอ่ยทัก น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายแต่ยังคงแฝงด้วยความมีอำนาจ “ฉันคิดว่าเธอไม่ใช่คนที่จะมาหาฉันเพียงเพราะอยากทักทาย”

               “หวังว่าเวลานี้ฉันจะมาทันเรื่องการลงชื่อทัศนาจรโอลิมปัส..” ไนมีเรียกล่าวพลางยืนตรง ใบหน้าของเธอสงบนิ่ง แต่แววตาสะท้อนถึงความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิด

               หลังทักทายเธอคุณ D พยักหน้าและยื่นเอกสารบางอย่างให้ “กรอกแบบฟอร์ม แล้วเธอจะได้ขึ้นรถไปพร้อมเด็กคนอื่น ๆ วันที่ 21 ธันวาคมนี้ เวลา 8.30 น. ตรงหน้าประตูค่าย อย่ามาสายนะ”

               ขณะที่เธอจรดปากกาเซ็นชื่อ คุณ D พิงพนักเก้าอี้และมองดูเธออย่างสนใจ “เธอเป็นคนที่วางแผนล่วงหน้าได้ดี แต่ฉันไม่ลืมว่าเธอยังติดค้างคำขอของฉัน”

               คำพูดนั้นทำให้ร่างในเดรสยาวหยุดชะงัก เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเฮเซลประสานสายตากับเขา “ฉันจำได้ค่ะ ไม่ได้ลืม แค่ต้องการเวลาเตรียมตัวให้พร้อม”

               “และนั่นคือเหตุผลที่เธอไปทำงานพิเศษที่ร้านฮีบี้ใช่ไหม?” คุณ D เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เจือความสนุกสนาน

               ไนมีเรียหัวเราะเบา ๆ เทพนี่ชอบตามสตอล์คกันทุกคนเลยไหม “การเดินทางรอบโลกไม่ใช่เรื่องเล็ก ฉันไม่อยากทำอะไรโดยที่ไม่เตรียมตัวให้พร้อม โดยเฉพาะเรื่องเงิน หรือคุณอยากเพิ่มทุนให้ฉันก็ไม่ติด”

               “ฉันเข้าใจ.. ปัจจัยสี่จะมีไม่ได้ถ้าไร้ปัจจัยห้า” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนท่วาหนักแน่น “ฉันหวังว่าเธอจะทำให้คิมเบอร์ลี่รู้สึกดีขึ้นได้ แม้ว่าฉันจะไม่สามารถกลับไปหาเธอในฐานะที่ฉันเคยเป็นได้อีก”

               คำพูดของเขาทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไนมีเรียสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของชายผู้ซึ่งเป็นเทพที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับการบูชาจากทั้งมนุษย์และเทพ เมื่อเธอกรอกแบบฟอร์มเสร็จ ไนมีเรียส่งคืนให้กับคุณ D “หลังจากกลับจากโอลิมปัส ฉันจะพร้อมเดินทางไปโปรตุเกส”

               คุณ D รับเอกสารมาพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะซ่อนความรู้สึกไว้หลายชั้น “ฉันดีใจที่เธอไม่ลืมสัญญา”

               ธิดาแห่งเฮคาทีพยักหน้า “ไม่ลืม และฉันจะทำมันให้ดีที่สุด”

               เจ้าของห้องเอนตัวกลับไปพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง ขณะที่รอยยิ้มของเขากลับมาเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานอีกครั้ง “แล้วเธอก็เตรียมพบกับเทพโอลิมปัสให้พร้อมด้วยนะ เด็กอย่างเธอจะได้รู้ว่าพวกเขาไม่ได้น่าประทับใจเหมือนในตำนานทุกคน”

               “คาดหวังอย่างนั้นอยู่แล้ว” หลังเสียงหัวเราะร่วนไนมีเรียตอบด้วยท่าทีหนักแน่น

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

แบบฟอร์มลงทะเบียนทัศนาจร

ชื่อเต็ม: Nymeria Reyanca Henladys

สายเลือดเทพ: Hecate

มาจากกระท่อมหมายเลข: 20

ระดับความแข็งแกร่งของคุณ: 30

ลายเช็น

@God 

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

ย้อนเวลา วันที่ 28 ธันวา 67 19:00 น.

หลังจากปลดพลังเสร็จเป็นที่เรียบร้อย เฟเรียก็ได้เดินมายังบ้านใหญ่และมุ่งหน้าสู่ห้องทำงานของคุณดีทันที เธอในฐานะที่ปรึกษาบ้านฮิปนอส มีความจำเป็นต้องเอาคะแนนบ้านมาส่งในนาฬิกาทรายให้ทันก่อนจะถึงกำหนดตัดรอบนี่นา เธอเคาะประตูอย่างสุภาพพลางมองหัวเสือที่เฝ้าหน้าห้องอยู่อย่างไม่ได้หวาดกลัวอะไร หรือเรื่องของเรื่องก็ชินนั่นแหละนะ

“ขออนุญาตนะคะ”

เธอเปิดประตูเข้าไปพบกับคุณดีที่กำลังเตรียมสคริปบางอย่างอยู่

“โอ๊ะ คุณเฟเรีย ได้ข่าวไปสร้างวีรกรรมใหญ่ไว้นี่ ที่เฮติน่ะ“

“เออ…วีรกรรมนั่น ไม่ใช่ของหนูคนเดียวหรอกนะคะ แถมหนูยังพลาดโดนเทพเอซูจับตัวอีกน่ะ ถ้าจะหาว่าใครเป็นคนที่เหนื่อยที่สุดหนูว่าน่าจะเป็นลิเลียน่ามากกว่านะคะ คุณดี”

“แต่ยังไงก็เป็นพวกเธอทั้งสามคนไม่ใช่เหรอที่ช่วยกันกอบกู้เฮติได้สำเร็จน่ะ ยินดีด้วยนะ”

“จะเรียกยินดีก็ไม่ถูกหรอกค่ะ เพราะหนูพี่อลิเซียเลยไม่ได้อยู่ข้างพี่เอลลิสในวินาทีสุด แถมลิเลียน่ายังมาความทรงจำเกี่ยวกับเดม่อนหายไปอีก ถึงเทพีเฟรดาจะให้คำใบ้ที่จะได้ความทรงจำกลับคืนมาแล้วก็เถอะนะคะ”

เฟเรียทำหน้าเศร้าราวกับจะร้องไห้เพราะเมื่อนึกถึงความสูญเสียที่เกิดขึ้นจากการเดินทางครั้ง นี้ที่มันสาหัสเกินไป จนคุณดีต้องเข้ามาปลอบ

“คุณไม่ใช่ผู้วิเศษสักหน่อยที่จะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าทุกอย่างน่ะ อย่าโทษตัวเองเลยเถอะนะ สิ่งที่เราทำได้ก็มีเพียงใช้ชีวิตเผื่อส่วนของคนที่จากไปแล้วเท่านั้นแหละ เข้าใจไหม”

“เข้าใจ…ค่ะคุณดี”

เธอร้องไห้ไปสักพักหนึ่งก่อนจะเริ่มทำธุระของตัวเองให้เสร็จ

“เออ…หนูมาส่งคะแนนบ้านค่ะ นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหมดปีแล้วด้วย”

“งั้นขอดูหน่อยสิ ว่ารอบนี้บ้านฮิปนอสได้มาเท่าไร”

“อย่าคาดหวังบ้านที่คนตื่นมีหนูคนเดียวแล้วกันนะคะ นี่ค่ะคะแนนบ้านทั้วหมดรอบนี้”

เธอจัดการกรอกแบบฟอร์มส่งคะแนนบ้านอย่างตั้งใจก่อนจะยื่นให้คุณดี

“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ยังมีบ้านต้องซ่อมอยู่เลย”

“อ้อ บ้านฮิปนอสก็พังด้วยนี่ งั้นไปเถอะ พยายามเข้านะ”

ว่าแล้วเธอก็เดินออกจากห้องทำงานไป

ชื่อผู้ส่งคะแนน: เฟเรีย เฮยส์
ที่ปรึกษาบ้านของคุณ: เฟเรีย เฮยส์
สังกัดบ้านพักหมายเลข: 15
สายเลือดเทพ: ฮิปนอส
คะแนนบ้านที่ต้องการส่งเข้าเครื่องรวมคะแนน: 256 คะแนน
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

Nymeria HEROES

26-12-2024 07.50 AM

I want to be your everything little darling

AROUND THE WORLD TRIP WHITE KIM - 12 END

            ไนมีเรียเดินลงจากรถไฟเฮเฟสตัสที่จอดเทียบท่าสถานีลับในลองไอส์แลนด์เมื่อยามเช้าสาย ลมหายใจของหญิงสาวยังคงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลหลายคืนติด แต่กระนั้น ความมุ่งมั่นและเป้าหมายในใจทำให้เธอก้าวเท้าอย่างมั่นคงสู่ห้องทำงานของเทพแห่งองุ่นและไวน์ แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างไม้บานใหญ่ที่ตกแต่งอย่างปราณีต เสียงนกร้องขับกล่อมอยู่รอบนอก เสริมให้ห้องทำงานของคุณดีดูสงบราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย ร่างสูงโปร่งของธิดาแห่งเฮคาทีหยุดยืนหน้าประตูไม้หนา เธอเคาะเบา ๆ ก่อนเสียงทุ้มต่ำที่แฝงความเอือมระอาจะดังขึ้น

            “เข้ามา”

            เมื่อก้าวเข้าไปภายใน ไนมีเรียพบว่าเทพไดโอนีซัส หรือที่เหล่าเดมิก็อดรู้จักในชื่อคุณดี กำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้เก่าแก่ที่มีรอยขูดขีดของกาลเวลา ชายผู้ทรงอำนาจอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตลายดอกและกางเกงขาสั้น มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ ส่วนอีกข้างพลิกดูเอกสารบางอย่าง

            “มีอะไรหรือเด็กน้อย” เขาถามโดยไม่เงยหน้ามอง แต่ร่างอรชรที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ไม่ย่อท้อ เธอยื่นอัลบั้มรูปภาพและห่อของขวัญเล็ก ๆ ซึ่งมีกลิ่นหอมอ่อนของอินทผาลัมสด

            “นี่คือรายงานภารกิจค่ะ รวมถึงของฝากจากดูไบ” น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่แฝงความจริงจัง เจ้าของดวงตาสีเฮเซลจ้องมองเทพแห่งองุ่นที่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง

            “ของฝากหรือ? หวังว่าจะไม่ใช่ไวน์จากร้านขยะพวกนั้น” เขากล่าวพลางรับของขวัญด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ แต่แววตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อมองดูห่ออินทผาลัม

            ไนมีเรียเริ่มเล่าถึงสิ่งที่เธอพบเจอในทริปที่ผ่านมา ตั้งแต่ไคโรที่เต็มไปด้วยพีระมิดและเรื่องราวประวัติศาสตร์ ไปจนถึงไซปรัสที่เปี่ยมด้วยกลิ่นอายแห่งอารยธรรมออตโตมัน เธอเล่าถึงอิสตันบูลที่สวยงามและทิวทัศน์ของดูไบที่ตัดกันระหว่างความทันสมัยและประวัติศาสตร์

            “แล้ว.. คิมเบอร์ลีย์เป็นอย่างไรบ้าง” คุณดีเอ่ยถามในที่สุด น้ำเสียงราบเรียบ แต่มีประกายความคาดหวังอยู่ลึก ๆ

            ไนมีเรียหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมาเปิดหน้าแรกให้เขาดู “เธอยิ้มได้มากขึ้นค่ะ คุณดี เธอมีแผนจะท่องเที่ยวรอบโลกต่อไป ฉันว่าเธอพบสิ่งที่ตามหามานานแล้ว”

            เทพแห่งองุ่นหยุดนิ่งขณะฟังคำบอกเล่า ใบหน้าที่มักแสดงความเย้ยหยันดูสงบลงเล็กน้อย ดวงตาที่มักเยือกเย็นปรากฏประกายแสงที่อ่อนโยนชั่วครู่ เขาได้รับอัลบัมรูปและไฟล์วิดีโอระหว่างท่องเที่ยวจากเด็กสาวแต่ไม่รีบร้อนในการเปิดดู

            “ดีแล้วล่ะ…” เขากล่าวเบา ๆ

            ไนมีเรียไม่ปล่อยให้ความเงียบครอบงำ เธอยิ้มบาง ๆ แล้วเสริมว่า “มาร์คยังคงอยู่ในหัวใจของเธอเสมอ แต่ตอนนี้เธอพร้อมจะเดินหน้าต่อ ฉันคิดว่าเธออยากให้คุณรู้ว่าเธอขอบคุณสำหรับความรักและความทรงจำทั้งหมด”

            คำพูดของเธอทำให้คุณดีนิ่งอึ้งเล็กน้อย เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ “บางที…ความทรงจำอาจเป็นสิ่งเดียวที่เรามี”

            ไนมีเรียรับฟังโดยไม่เอ่ยคำใด เธอรู้ว่านี่คือคำพูดที่มาจากส่วนลึกของหัวใจเทพแห่งองุ่น

            “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ใกล้สิ้นปีฉันขอส่งคะแนนบ้านด้วยเลยแล้วกัน เคบิน 20 ไม่มีที่ปรึกษาประจำบ้านหวังว่าคุณจะเปิดโอกาสโหวตใหม่ในปีหน้านะคะ” ปรับมาเป็นการเป็นงานเมื่อเกี่ยวกับเคบิน

            เมื่อบทสนทนาดำเนินไปจนถึงจุดหนึ่ง คุณดีลุกขึ้นและหยิบหินแห่งเถาองุ่นจากลิ้นชัก เขาวางมันลงบนโต๊ะตรงหน้าเด็กสาว “เข้าใจแล้ว ส่วนนี่คือสิ่งตอบแทนที่เธอสมควรได้รับ มันอาจไม่ใช่สมบัติล้ำค่าในสายตาของมนุษย์ แต่มันมีพลังที่จะปกป้องเธอในยามจำเป็น”

            “ขอบคุณค่ะ” ไนมีเรียหยิบหินนั้นขึ้นมาด้วยความเคารพ น้ำหนักของมันเบามีลวดลายเถาองุ่นล้อมรอบดูแปลกตา เธอเอ่ยด้วยเสียงที่หนักแน่น

            ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นออกจากห้องเพื่อปล่อยให้เขาได้ใช้เวลาส่วนตัว คุณดีหันมามองเด็กสาวอีกครั้ง “ทำได้ดีมากเด็กน้อย ขอบใจนะ ขอให้เธอไม่มีช่วงเวลาที่หลงทางและสูญเสียเป้าหมายของตนเอง”

            คำพูดนั้นเหมือนกับคำอวยพรที่แฝงไปด้วยคำสอน ไนมีเรียพยักหน้าเล็กน้อยก่อนก้าวออกจากห้องทำงานนั้น ความเงียบสงบภายในห้องยังคงหลงเหลือแต่ในใจของเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ได้รับจากคำชมเพียงไม่กี่คำ นึกถึงใบหน้าของคิมเบอร์ลีย์ บางทีนี่อาจเป็นภารกิจที่อบอุ่นหัวใจที่สุดตั้งแต่ทำมา  เธอเดินออกไปพร้อมกับแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่าง พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนริมฝีปาก

รายงานภารกิจเที่ยวรอบโลก

พบคิม LINK

เที่ยวรอบโลกกับคิมเบอร์ลีย์ 4 ประเทศ 1 2 3 4

รางวัล: +40 EXP , 25 ดรักม่า และ 100 ศรัทธา และ 80 เกียรติยศ 

ได้รับ หินแห่งเถาองุ่น 1 ก้อน

ความโปรดปรานจากคุณดี+35 แต้ม

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

ให้กระเช้าผลไม้(อินทผาลัมสด จากดูไบที่ไปเลือกกับหวานใจเก่าเขา) ให้คุณดี

ส่งคะแนนบ้าน

ชื่อผู้ส่งคะแนน: ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส

ที่ปรึกษาบ้านของคุณ: ไม่มียังไงล่ะ 55

สังกัดบ้านพักหมายเลข: 20

สายเลือดเทพ: เฮคาที

คะแนนบ้านที่ต้องการส่งเข้าเครื่องรวมคะแนน: 65 คะแนน @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Eloise HEROES

วันที่ 29 ธันวาคม 2024

เวลา 10.00 น.

เอโลอิสสวมชุดดำเรียบง่ายที่ดูเข้ากับบรรยากาศอึมครึมของวันเพื่อไว้อาลัยให้กับเพื่อนชาวค่ายที่จากไป เธอเดินย่างเท้ามาตามทางเดินที่ทอดยาวจนมาถึงบ้านใหญ่ เธอเดินมาหยุดที่หน้าประตูก่อนจะสูดลมหายใจลึก ยกมือขึ้นเคาะประตูสามครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เพียงไม่นานเสียงทุ้มก็ดังขึ้นจากด้านใน

“เข้ามาได้”

เอโลอิสแง้มบานประตูเบา ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาภายในห้องทำงานของคุณดีที่มีหัวเสือดาวประดับอยู่ เธอโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ขออนุญาตค่ะ”

ภายในห้องนั้น คุณดีกำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเอกสารต่าง ๆ ที่เธอเดาว่าไม่น่าจะใช่เรื่องงานเพราะเขาไม่น่าจะใส่ใจขนาดนั้น คุณดีเงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนจะกล่าวทักทายเพราะจำสาวน้อยผมสีเพลิงคนนี้ได้

“โอ้…เอโอช่า!” เขาเอ่ยทักทายและยังคงเป็นชื่อที่ไม่ถูกอีกเช่นเคย

“อันที่จริง…เอโลอิสค่ะ” เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยแก้ชื่อที่ผิดให้ถูกอีกครั้ง

“จะอะไรก็ช่างเถอะ วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่?” คุณดีหัวเราะเบา ๆ แล้วโบกมือเหมือนไม่ใส่ใจนัก 

“คือว่าใกล้จะถึงช่วงสรุปคะแนนบ้านแล้ว หนูก็เลยเอาคะแนนบ้านมาส่งน่ะค่ะ” เธอบอกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้

คุณดีโน้มตัวไปพิงพนักเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน สายตาจ้องมองเอโลอิสอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มบาง

“ขยันเสียจริงนะ ไม่เสียแรงที่ข้าไว้ใจให้เจ้าดูแลบ้านเฮเฟตัส” เขาพูดพร้อมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากกองเอกสารข้างตัว วางลงตรงหน้าเธอ

“อ่ะ…กรอกแบบฟอร์มตรงนี้”

เอโลอิสรับปากกามากรอกแบบฟอร์มด้วยความคล่องแคล่ว สายตาไล่อ่านรายละเอียดอย่างรวดเร็ว ก่อนกรอกข้อมูลลงไปตามจริง เมื่อกรอกเสร็จก็คืนแบบฟอร์มและปากกาให้คุณดี พร้อมส่งยิ้มอย่างสุภาพ 

“เรียบร้อยแล้ว งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”

เธอถอยหลังสองก้าว หันหลังเดินออกจากห้องโดยไม่ลืมที่จะโค้งลาเจ้าของห้องก่อน ถือว่าเสร็จภารกิจที่เธอจะต้องทำ เหลือแค่ทำธุระอีกเพียงไม่กี่อย่างเธอก็น่าจะพร้อมสำหรับการเดินทางไปทำภารกิจแล้ว

ชื่อผู้ส่งคะแนน: Eloise Paige

ที่ปรึกษาบ้านของคุณ: Eloise Paige

สังกัดบ้านพักหมายเลข: 9 

สายเลือดเทพ: เฮเฟตัส

คะแนนบ้านที่ต้องการส่งเข้าเครื่องรวมคะแนน: 220 คะแนน

Mackenzie HEROES

64.Send cabin 20's points

-31.12.24  /  09:25AM.-

หลังคุยกับคุณไครอนแล้วแมคเคนซีก็มาที่ห้องทำงานคุณดีต่อเพื่อส่งคะแนนบ้านตามที่เซนทอร์ผู้ดูแลค่ายบอกไว้ ตอนแรกเขาคิดว่าจะหาเวลาว่างมาส่งทีหลัง แต่พอคิดดี ๆ แล้ว…ตอนนี้เขาก็ว่างอยู่นี่นา ไหน ๆ ก็มาบ้านใหญ่แล้ว แวะทีเดียวเลยก็ได้จะได้ไม่ลืม

เดมิก็อดหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง รูปปั้นหัวเสือดาวที่ติดอยู่ตรงหน้าห้องมองเขาราวกับมีชีวิต เมื่อเทียบกับการแต่งกายของเจ้าของห้องแล้วดูไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่ แต่คุณดีอาจมีรสนิยมอื่น ๆ ที่เขาไม่รู้ซุกซ่อนเอาไว้ก็ได้

“โฮกกกก…”

“เฮ้ย !”

อยู่ ๆ รูปปั้นหัวเสือดาวนั่นก็คำรามเบา ๆ เหมือนกำลังทักทาย แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้แมคเคนซีที่กำลังจะเคาะประตูสะดุ้งโหยงถอยหลังออกห่างบานประตูไปโดยอัตโนมัติ

 

‘ไม่ใช่เหมือนมีชีวิต แต่มีชีวิตจริง ๆ เลยนี่’

“ใครมาล่ะนั่น”

ขณะที่ไม่รู้ว่าจะเข้าไปได้อย่างไรโดยไม่โดนหัวเสือดาวงับหัวไปเสียก่อน เสียงจากภายในห้องดังออกมา ซึ่งแมคเคนซีจำได้ว่าเป็นเสียงของคุณดี

“ผมเองครับ แมคเคนซี”

“…….อ้ออออ แมคคาเดเมียนี่เอง เข้ามาเลย เข้ามา”

คุณดีเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะอนุญาตให้เข้าไป

“คุณดีอนุญาตแล้วนะ…”

หนุ่มอังกฤษมองลูกบิดประตูสลับกับรูปปั้นเสือดาวโต สุดท้ายเลยกลายเป็นว่าต้องมาบอกรูปปั้นอีกทีซะงั้น คราวนี้เจ้าเสือดาวเพียงแค่มองหน้าเขาเงียบ ๆ ฝ่ามือใหญ่จึงเปิดประตูเข้าไปทั้งที่ในใจก็ยังหลงเหลือคำถามที่ว่า…

‘ว่าแต่แมคคาเดเมียนี่…ฉันเหรอ ?’

นี่น่าจะถือเป็นครั้งแรกที่แมคเคนซีเข้ามาในห้องทำงานคุณดี ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาแปลกใจอีกครั้ง ห้องสีขาวโปร่งโล่ง มีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นกับแล็ปท็อปอีกหนึ่งเครื่อง ตรงมุมหนึ่งของห้องมีหลอดแก้วขนาดใหญ่คล้ายนาฬิกาทรายวางเรียงกันอยู่หลายหลอดซึ่งเขาไม่รู้ว่าคืออะไร

“ว่าไง มีธุระอะไรล่ะแมคคาเดเมีย”

เสียงทักจากคุณดีทำให้แมคเคนซีต้องหยุดการสำรวจห้องด้วยสายตาไว้เพียงแค่นั้น เขานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเทพแห่งไวน์ แล้วเริ่มเข้าเรื่อง

“คุณไครอนบอกให้ผมมาส่งคะแนนบ้านครับ แต่ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”

“อ้ออออ คะแนนบ้าน รอแป๊บ”

คุณดีดีดนิ้วดัง เป๊าะ ! ก่อนจะลุกไปหยิบกระดาษแผ่นนึงจากชั้นหนังสือมาวางบนโต๊ะตรงหน้าชายหนุ่มจากบ้านหมายเลข 20

“กรอกแบบฟอร์มนี่ก็เรียบร้อย”

เมื่อกลับมานั่งที่ คุณดีก็ยื่นปากกาด้ามหนึ่งให้ แมคเคนซีกล่าวขอบคุณก่อนจะรับมาแล้วเริ่มลงมือกรอกข้อมูลโดยไม่ได้สังเกตว่าเจ้าของห้องกำลังมองเขาเงียบ ๆ อยู่

“สิ้นปีแล้วสิ ที่ผ่านมาเป็นไงบ้างล่ะ”

มือที่กรอกข้อความอยู่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเขียนต่อ อาจเป็นเพราะภายในห้องเงียบเกินไป คุณดีจึงหาเรื่องมาพูดคุย

“ก็ดีนะครับ เริ่มปรับตัวได้บ้างแล้ว”

ก่อนหน้านี้เจอคำถามแบบเดียวกันกับคุณไครอนไปแล้ว แมคเคนซีจึงตอบเพียงสั้น ๆ ดวงตาสีฮาเซลมองคำว่า ‘ที่ปรึกษาบ้านของคุณ’ แล้วเว้นว่างไว้

“ไว้มารับภารกิจไปทำแก้ว่างสักหน่อยสิ สนุกออก แล้วคลาสเรียนล่ะ ได้เข้าบ้างหรือยัง”

รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ไม่รู้ว่าคุณไครอนกับคุณดีจิตเชื่อมถึงกันหรือไง ถึงได้ชวนเขาคุยเรื่องเดียวกันแบบนี้

“เคยเข้าคลาสเรียนครั้งนึงครับ จะพยายามเข้าให้มากขึ้น ส่วนเรื่องภารกิจ…ผมจะลองคิดดู”

หลังจากวางปากกาลงแล้วเงยหน้าขึ้นก็เห็นคุณดีกำลังนั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ในท่าสบายสุด ๆ อยู่ แมคเคนซียื่นแบบฟอร์มที่กรอกเสร็จแล้วส่งให้

“หลอดแก้วที่เหมือนนาฬิกาทรายนั่นคืออะไรเหรอครับ”

ถามพลางหันไปมองทางหลอดแก้วที่บรรจุทรายหลากสีสันที่เห็นเมื่อแรกเริ่มตอนเข้ามาในห้อง

“คะแนนบ้านของพวกเธอนั่นแหละ บ้านไหนคะแนนเยอะทรายก็เยอะ”

คุณดีอธิบายพลางรับแบบฟอร์มของเขามาเก็บไว้

“เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน”

แมคเคนซีบอกพลางลุกขึ้นยืน เตรียมตัวออกจากห้องหลังเสร็จธุระ

“โอเค๊ อย่าลืมเรื่องที่ฉันพูดล่ะ”

คุณดีทำนิ้วเป็นสัญลักษณ์ 👌🏼✨ ก่อนจะขยับตัวหมุนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปมาเล่น

“ครับ อ้อ พรุ่งนี้ผมคงไม่ได้มาที่นี่ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าครับคุณดี ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีครับ“

ร่างที่กำลังหมุนเก้าอี้เล่นเหมือนเด็ก ๆ ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้

”แฮปปี้นิวเยียร์แมคคาเดเมีย ! ขอให้ปีหน้าของนายสนุกสุดเหวี่ยงเหมือนโรลเลอร์โคสเตอร์ !“

แมคเคนซียิ้มรับคำอวยพรนั้นก่อนจะกล่าวขอบคุณแล้วออกจากห้องมาโดยมีเสียงหัวเราะของคุณดีดังอยู่เบื้องหลัง

ส่งคะแนนบ้าน

ชื่อผู้ส่งคะแนน  :  แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น

ที่ปรึกษาบ้านของคุณ  :  -

สังกัดบ้านพักหมายเลข  :  20

สายเลือดเทพ  :  เฮคาที

คะแนนบ้านที่ต้องการส่งเข้าเครื่องรวมคะแนน  :  64 คะแนน

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) : โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

@God 

Dean HEROES

270

คุณดี นี่มันน้ำอะไร?

               

               30/12/2024 เวลา 10.15 น.

               『นำมันไปใช้ซ่อมบ้านเฮเฟตัสสิ จะติดทนเหมือนปูนฉาบลูกรัก』

               ดีนหมุนขวดกาวร้อนขวดหนึ่งในมือพลิกไปพลิกมาอยู่หลายตลบ ตัวขวดกาวทำจากพลาสติกสีฟ้าใส รูปทรงไม่แตกต่างจากกาวร้อนที่ขายในซูเปอร์มาร์เก็ตโซนเครื่องใช้จิปาถะ เพียงแต่มีโลโก้ ‘ตรีศูล’ สัญลักษณ์ของโพไซดอนแปะอยู่ข้างฉลาก นอกจากนั้นไม่มีเขียนระบุวิธีการใช้งานหรือคำเตือนว่าห้ามรับประทานแต่อย่างใด

               ซึ่ง.. ก็คงไม่มีใครเอาเข้าปากกินอยู่แล้วอ่ะนะ

               ในตอนแรกที่ขวดกาวปรากฏตรงหน้าพร้อมกับเสียงกระซิบคล้ายพ่อ ในตอนนั้นเขามัวแต่หูอื้อเพราะร้องไห้หนักในงานศพของเอลลิส เลยไม่ทันได้แยกว่าเสียงนั้นคือเสียงของพ่อจริงหรือเปล่า แต่ใครจะกล้าอุตริปลอมเป็นมหาเทพกันล่ะ มีหวังถูกตรีศูลจิ้มจนตัวมีสามรูเหมือนปลั๊กไฟแน่ ๆ

               ทว่าดีนมีข้อกังขาอยู่บ้าง ประการแรก ทำไมราชาและราชินีจากแอตแลนติสดูจะห่วงใยคนจากบ้านเฮเฟตัสกันจัง คราวแรกราชินีแอมฟิไทรต์บอกให้เขาเตือนเอโลอิสว่าเทพใต้พิภพกำลังปองร้ายเธออยู่ ต่อมาพ่อก็ส่งกาวร้อนขวดนี้มาให้ เอาเข้าจริง.. หลังจากเกิดเรื่องต่าง ๆ นานาในค่ายจนหายใจแทบไม่ทัน ดีนก็เกือบลืมคำไหว้วานจากแม่เลี้ยงไปเสียสนิท ความทรงจำเพิ่งย้ำกลับคืนมาเมื่อวานนี้เองตอนที่พ่อส่งกาวร้อนมาให้

               หรือว่าโพไซดอนจะสนิทสนิมกับเทพเฮเฟตัสเป็นกรณีพิเศษกันนะ? จะว่าไปก็เข้าเค้า ตรงที่เทพสมุทรปกครองท้องทะเลทั่วโลก ประทับอยู่พระราชวังแอตแลนติส และใต้ทะเลก็มีภูเขาไฟที่ยังไม่ดับอยู่เยอะแยะ บางทีทั้งสองเทพอาจจะเป็นเพื่อนบ้านที่แสนดีของกันและกัน ชนิดที่ว่าเปิดหน้าต่างวังออกมาทักทายแล้วร้องเพลง ‘บองชูร์’ แบบในเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูรใส่กันทุกวันก็ได้

               ประการที่สอง.. โพไซดอนกับกาวซ่อมบ้านเป็นอะไรที่หาความเชื่อมโยงกันได้ยากมาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเสียเลย ดีนไม่รู้ว่าพ่อสร้างบ้านพักตากอากาศใต้น้ำอย่างไร ที่พอมีข้อมูลก็คือพ่อใช้ให้สัตว์ทะเลอย่างปูและกุ้ง เป็นนายช่างสร้างบ้านจากโขดหิน

               ‘หรือที่บ้านใต้ทะเลเป็นรูปทรงได้มาจากกาวแบบนี้กันนะ อืม… เป็นไปได้’

               ตอนนี้ชายหนุ่มร่างสูงหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระท่อมหมายเลขเก้าอยู่นานสองนาน เขาไม่ได้เคาะประตูอย่างเช่นครั้งก่อนหน้าที่มาเยือน เพราะตอนนี้มันไม่เหลือประตูไว้ให้เคาะ ปราการเหล็กกล้าที่ดูจะแข็งแกร่งกว่ากระท่อมทุกหลังในค่ายฮาล์ฟบลัด บัดนี้เป็นเพียงแค่เศษเหล็กที่รอรื้อขายเซียงกง

               “เกิดอะไรกับที่นี่วะเนี่ย…”

               ดีนหลุดปากพึมพำ ถึงเขาจะเคยผ่านประสบการณ์การสร้างห้องสัตว์เลี้ยงมาแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถซ่อมซากบ้านพัง ๆ ให้กลับมาใช้งานใหม่ได้โดยใช้เพียงกาวร้อน

               ‘ภารกิจนี้มันยากเกินไปแล้วนะพ่อ!!’

               ในขณะที่เขากำลังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรต่อดี เงาหนึ่งก็ปรากฏตัวจากด้านหลัง

               “อ้าวเฮ้ย นายหน้าจืด มาจด ๆ จ้อง ๆ อะไรหน้ากระท่อมของฉัน”

               เมื่อหันหน้ากลับไปดีนก็พบคนคุ้นหน้า เธอคือไมอาเจ๊ใหญ่แห่งกระท่อมเฮเฟตัส

               

               “สวัสดีครับ เอ่อ คือ.. ทำไมบ้านคุณเป็นงี้อ่ะ?” ดีนถาม

               “ไม่รู้สิ” ไมอายักไหล่ “หลังจากวันมหาวิปโยคนั้นวันนึง มีสาวจากบ้านไดโอนิซุสมาช่วยซ่อมบ้าน จากนั้นก็เป็นสภาพนี้”

               “โอ้.. เธอก็ไปบ้านผมนะ แต่ว่าไม่ได้เกิดเรื่อง” เผลอคิดแว้บหนึ่งว่าบ้านเฮเฟตัสมีระบบทำลายตัวเองจากการที่ถูกบุคคลภายนอกแตะต้องหรือเปล่า.. “เอ่อ.. คือว่างี้ เมื่อวานพ่อส่งกาวขวดนี้มาให้ผมน่ะ บอกว่ามันจะช่วยซ่อมบ้านให้คุณได้ ‘ติดทนเหมือนปูนฉาบ’... รู้สึกว่าพ่อจะพูดแบบนี้มั้ง ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่แต่เอาเป็นว่าผมยกกาวนี่ให้แล้วกันครับ ส่วนเรื่องช่วยซ่อมบ้าน ถ้ามันพังขนาดนี้ผมคงไม่มีปัญญาช่วยได้อ่ะ”

               “กาวติดบ้าน?” ไมอาทำหน้าไม่เชื่อ แต่เธอก็รับขวดกาวร้อนจากดีนไป “เออ.. ถึงไม่รู้ว่าใช้ได้ไหมแต่ก็ขอบใจล่วงหน้าละกัน” เธอเก็บขวดกาวนั้นยัดใส่กระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่ารับ ๆ เอาไว้เพื่อตัดปัญหา ไอ้หน้าจืดนี่จะได้ไป ๆ เสียที อ่านจากสีหน้าท่างทางดูก็รู้

               “งั้นหมดธุระของผมแล้ว ขอตัวล่ะ”

               ดีนกล่าวลาก่อนที่เขาจะทำธุระถัดไปที่บ้านใหญ่

               .

               .

               .

               ก๊อก.. ก๊อก..

               “คุณดีอยู่ไหม? ผมดีนเอง ขอเข้าไปนะครับ”

               “เชิญ”

               เสียงอนุญาตจากในห้องเรียกดีนให้เปิดประตูเข้ามาด้านใน คุณดียังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมราวกับว่าก้นของเขาถูกกาวเชื่อมไว้กับเก้าอี้ เทพไดโอนิซุสกลับมาสวมชุดเสื้อผ้าสบาย ๆ แตกต่างจากเมื่อวานที่ใส่สูทเต็มยศ ชายหนุ่มงตรงไปนั่งลงยังเก้าอี้ตรงกันข้ามทันทีที่เทพที่ปรึกษาค่ายผายมือ

               “โอ้โห หน้าตาดูไม่ได้” เทพแห่งน้ำเมาเอ่ยแซวพลางหัวเราะน้อย ๆ ถูกต้องตามนั้น เมื่อวานเขาร้องไห้มากไปหน่อยจนหัวแทบจะระเบิด ตื่นมาเช้าวันนี้หน้าตาเลยบวมเหมือนถูกผึ้งต่อย “ไม่คิดว่าเจ้าจะเสียใจต่อการจากไปของเอลลิสขนาดนั้นนะดีน”

               น่าจะเป็นครั้งแรกที่ไดโอนิซุสเรียกชื่อเขาถูก...

               “มันพูดยากครับ ถ้าคุณได้ฟังบทไว้อาลัยของผมแล้วคงรู้ว่าผมไม่ได้สนิทกับเอลลิสเลย เสียใจเรื่องที่เขาตายก็ส่วนหนึ่ง แต่สิ่งที่ทำให้ผมบ่อน้ำตาแตกเลยคือบรรยากาศมากกว่า การได้เห็นว่าคน ๆ หนึ่งมีผู้อาลัยถึงมากแค่ไหนมันชวนให้เศร้า โดยเฉพาะความเสียใจที่ต้องเสียลูกชายของเทพแอรีส ความเสียใจที่ต้องเสียคนรักของอลิเซีย ผมสงสารเธอ แล้วส่วนหนึ่ง.. ผมคิดว่าถ้าตัวเองเป็นคนตายแบบเอลลิส หรือว่าเป็นคนที่ได้รับการสูญเสียอย่างอลิเซีย มันจะรู้สึกแย่แค่ไหน”

               “การสูญเสีย ยากที่จะยอมรับแต่ต้องผ่านไปให้ได้ แล้วตอนนี้รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” คุณดีถาม

               “ดีขึ้นนิดหน่อยครับ พยายามไม่นึกถึงแล้วนะ แต่ก็อดที่จะรู้สึกหน่วงในใจไม่ได้อยู่ดี” ดีนตอบ จากนั้นถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “คุณดีเคยเสียลูกไปแบบนี้ไหม?”

               คำถามของดีนทำเอาเทพเจ้าสะอึก เพราะว่าเขาเพิ่งสูญเสียลูกสาววัยสิบเอ็ดขวบไป “แน่นอน ยิ่งเป็นเทพเจ้ายิ่งได้เห็นความตายของลูก ๆ มานักต่อนัก” คุณดียิ้ม จากนั้นปัดมือไปมากลางอากาศ “ถ้างั้นลองนี่หน่อย…” ปรากฏแก้วไวน์ใส่ของเหลวสีใสลอยอยู่ตรงหน้าราวกับมายากล เทพแห่งไวน์เลื่อนมันมาตรงหน้าของเขา “อาจจะทำให้รู้สึกดีขึ้น”

               “คุณดี นี่มันน้ำอ่ะไรน่ะครับ?” ดีนรับแก้วทรงสูงมาถือ ลองดมดูแล้วเขาได้กลิ่นประหลาด ๆ ไม่คุ้นชินเลยสักนิด จะว่าหอมไหมก็ไม่ ไม่ชวนดื่มไหมก็เปล่า หน้าตาไร้สี อย่างกับน้ำเปล่า.. “คงไม่ใช่ว่าเป็นน้ำกัญ—”

               “อะแฮ่ม!” พูดยังไม่ทันจบคุณดีก็กระแอมขัดพลางยกมือขึ้นปรามไม่ให้พูดต่อ “ไม่ใช่น้ำอันนั้น! พูดส่วนผสมไปเจ้าก็ไม่รู้จัก แต่น้ำสูตรพิเศษของข้ามีสรรพคุณช่วยบำบัดจิตใจได้บ้าง ถ้าไม่ดื่มก็เอาคืนมา”

               “เอ้า มีการทวงคืนซะงั้น ผมไม่ให้คืนหรอก” ดีนยกแก้วน้ำสูตรพิเศษของคุณดีหนี เขามองของเหลวในแก้วทรงสูงอย่างชั่งใจ อย่างน้อยเทพเจ้าคงไม่วางยาเดมิก็อดจนต้องลงไปชักดิ้นชักงอหรอกมั้ง “งั้นผมขอลองดูหน่อย”

               แก้วไวน์ถูกยกจรดริมฝีปาก จากนั้นของเหลวสีใสก็ถูกลำเลียงลงคอจนหมดแก้วในคราวเดียว รสชาติที่ผ่านปลายลิ้นหวานหอม คล้ายเป็นกลิ่นของโกโก้ที่เจือความขมติดปลาย ทว่ามีความใสจนเหมือนจะดื่มได้เรื่อย ๆ นอกจากนี้ดีนยังรู้สึกว่าเครื่องดื่มนี้ช่างอุ่นเสียเหลือเกิน

               “หึ ติดใจล่ะสิ” คุณดีเท้าคางมอง

               “อร่อยแฮะ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลย” ไม่ว่าจะด้วยอำนาจของเวทมนตร์หรือเพราะได้กินของอร่อย มันทำให้ดีนรู้สึกสมองปลอดโปร่งและค่อย ๆ มีชีวิตชีวาขึ้นมาจากก่อนหน้า “ขอบคุณนะครับคุณดี”

               “เล็กน้อย ยังไงข้าก็เป็นที่ปรึกษาค่าย อย่าลืมเสียล่ะ น่าน้อยใจชะมัดเวลาพวกเจ้ามีปัญหาก็วิ่งหาแต่ไครอน” ปลายนิ้วเคาะแตะที่ป้าย ‘ที่ปรึกษา’ ที่ตั้งหัวโต๊ะเป็นการตอกย้ำ

               “เพราะคุณดีเป็นเทพเด็ก ๆ คงเกรงใจมั้งครับ”

               “ข้าน่ากลัวจนต้องเกรงใจตรงไหน? นี่ข้าอุตส่าห์ปรับภาพลักษณ์เป็นกันเองแล้วเชียวนะ หรือว่าข้าต้องเสกหน้าใหม่ให้หล่อเหมือนคริส อีแวนเด็ก ๆ ถึงจะวิ่งเข้าหา”

               “น่าสนใจนะครับ คุณดีก็ลองดูสิ” ดีนหัวเราะ จากนั้นเขาก็เอาเอกสารวางบนโต๊ะสองฉบับ “ความจริงผมมาส่งงานครับ นี่คือคู่มือค่ายรวมถึงรายชื่อเด็กจากบ้านต่าง ๆ ส่วนอีกอันที่ผมเคยขอไว้ ผมกรอกแบบฟอร์มคะแนนบ้านเสร็จแล้วครับ”

               “โอ้ เจ้าทำเสร็จทั้งสองอย่างแล้วสินะ” คุณดีรับเอกสารต่าง ๆ มาตรวจดู ก่อนจะยกยิ้มพลางพยักหน้า ดูเหมือนจะพอใจผลงานที่จ้างไว้ “ไหนดูสิว่าตอนนี้คะแนนบ้านโพไซดอนมีเท่าไรแล้ว”

               คุณดีดีดนิ้ว จากนั้นเสียงของทรายในขวดแก้วที่เครื่องนับคะแนนก็พรั่งพรูลงมาไม่ขาดสาย จนแถบทรายสีน้ำเงินสูงลิ่ว

               “โฮ่ นี่คือคะแนนบ้านของเจ้าคนเดียวเลยรึ น่าประทับใจมาก”

               “นั่นสิ ผมก็งง พอไปลิสต์สิ่งที่เคยทำในค่าย ตอนแรกคิดว่าน้อย แต่ไป ๆ มา ๆ กลับเยอะซะงั้น แบบนี้มีแววว่าบ้านโพไซดอนจะชนะหรือเปล่าครับ”

               “ก็ต้องไปลุ้นดูที่โค้งสุดท้าย ยังมีคนไม่ได้ส่งคะแนนบ้านอีกเยอะ” คุณดีไหวไหล “จริงสิ ไหน ๆ เจ้าก็กรอกแบบฟอร์มมาแล้ว งั้นเอาไปกรอกเพิ่มอีกใบนึงเป็นไง” เทพแห่งไวน์เปิดลิ้นชักโต๊ะ จากนั้นก็นำกระดาษอีกแผ่นออกมาเลื่อนส่งไปที่ดีน

               “อะไรกันครับเนี่ย…” บุตรแห่งโพไซดอนรับแบบฟอร์มนั้นมาอ่าน “แบบฟอร์มขออนุญาตไปเมืองนิวโรม..” ดีนกลอกตานึก คล้ายกับว่าเขาเคยได้ยินชื่อนี้จากไหนมาก่อน จนนึกได้ว่าเคยมีบทสนทนาเรื่องอนาคตกับพี่ชายบ้านเฮเฟตัส “เฮ้ย!! นิวโรม ที่มันมีมหาลัยนี่!!”

               “แม่นแล้ว เจ้าพอรู้เรื่องนิวโรมมาบ้างแล้วสินะ ข้าจะได้ไม่ต้องสาธยายเพิ่ม ถ้าอยากไปก็กรอกแบบฟอร์มแล้วเอาไปยื่น ไครอนจะเป็นคนออกเอกสารรับรองให้ ไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกค่ายบ้าง เผื่อเจ้าจะมีแรงบันดาลใจการใช้ชีวิตมากขึ้น และนอกจากนี้ยังได้เรียนรู้เรื่องเดมิก็อดอื่น ๆ นอกจากในค่ายฮาล์ฟบลัดด้วย”

               “น่าสนใจครับ งั้นผมขอทำพาสปอร์ตไว้ล่วงหน้าเลยได้ไหม?”

               พอเห็นคุณดีพยักหน้าดีนก็ลงมือกรอกข้อมูลส่วนตัวของตัวเองลงไป ส่วนที่ยากที่สุดเห็นจะเป็นต้องใส่ชื่อเทพโรมันสิบชื่อ ซึ่งกว่าจะนึกออกหมดก็กินเวลาไปมากโข ดูเหมือนว่าเขาต้องไปศึกษาเรื่องนิวโรมดี ๆ ก่อนออกเดินทางแล้วสิ แต่คงต้องหลังจากกลับจากนีออมและเรียนวิชาทั้งหลายทั้งแหล่เสร็จ

               “วันนี้ผมขอบคุณมากนะครับคุณดี รู้สึกสบายใจขึ้นมากแล้ว แล้วก็ได้รับคำแนะนำดี ๆ มาอีกด้วย”

               “สบายใจก็ดี ข้าจะได้มีผลงานเป็นที่ปรึกษากับเขาสักทีนึง” เทพไดโอนิซุสกล่าวราวกับว่าไม่เคยมีใครมาปรึกษาปัญหาชีวิตมานานแสนนาน

               “จากนี้ผมจะมาปรึกษาคุณจนไม่เหลือเวลาพักแน่ ๆ” เดมิก็อดหนุ่มกล่าวล้อเล่น “น่าจะไม่มีธุะอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวก่อนดีกว่า สุขสันต์ปีใหม่ล่วงหน้านะครับคุณดี”

               “ไม่ต้องมีธุระก็แวะมาได้ ลาก่อนปีเก่า”

               ดีนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ค้อมหัวให้ที่ปรึกษาค่าย จากนั้นก็ออกจากบ้านใหญ่ไปด้วยใจที่สงบลงกว่าเดิม

ส่งมอบขวดกาววิเศษ ให้ NPC ไมอา (บ้านเฮเฟตัส)
(@Eloise จะเอาไปทำอะไรต่อแล้วแต่เลยครับ)

แบบฟอร์มส่งคะแนนบ้าน

ชื่อผู้ส่งคะแนน: ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล
ที่ปรึกษาบ้านของคุณ: ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล
สังกัดบ้านพักหมายเลข: 3
สายเลือดเทพ: โพไซดอน
คะแนนบ้านที่ต้องการส่งเข้าเครื่องรวมคะแนน: 618 คะแนน

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Robin HEROES

Mr. D's assistant

sidetrack : day 2 (26 dec 2024)

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เสียงกระดาษเสียดสีกันเบาๆ คลอไปกับเสียงกดแป้นพิมพ์เป็นเสียงเดียวที่ได้ยินในห้องพักเล็กๆ ของบ้านพักหมายเลขสิบเอ็ด จนกระทั่งหน้ากระดาษจากบันทึกเล่มสุดท้ายในกองถูกปิดลงอย่างแรง พร้อมกับข้อมูลล่าสุดเกี่ยวกับพื้นที่ที่อสุรกายตัวใหม่ถูกพบเจอถูกบันทึกลงในแล็ปท็อปตัวเก่ง ก่อนที่โรบินจะถอนหายใจยาวเหยียด ดวงตาที่แห้งผากและแสบเล็กน้อยเตือนให้รู้ว่าการจ้องหน้าจอมานานกว่าสิบชั่วโมงกำลังส่งผล เธอกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ความร้อน มือทั้งสองคลึงขมับเบาๆ เพื่อบรรเทาอาการปวดที่เริ่มก่อตัวขึ้นในศีรษะ

 โรบินลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน เธอเอื้อมมือไปเปิดม่านหน้าต่างด้วยความเคยชิน แสงแดดจ้าสาดเข้ามาเต็มห้องทำให้เธอต้องหรี่ตา แน่ล่ะ ข้างนอกยังเป็นเวลากลางวันอยู่เหมือนเดิม จึงหันกลับไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงแทน ตัวเลขสีขาวบนพื้นหลังสีดำบอกบอกเวลาหกโมงเช้า

‘ทำงานเพลินจนลืมเวลาเลยแฮะ ถ้าพ่อรู้ล่ะก็…คงโดนดุยาวแหง’

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ก็บันทึกอสุรกายที่ได้รับมานี่ก็ช่างคลุมเครือเสียเหลือเกิน พื้นที่พบเจอคือท่อระบายน้ำเนี่ยนะ? โลกนี้มีท่อระบายน้ำแค่ที่สองที่ที่ไหนกันล่ะ? ไหนจะยังภูเขาไฟที่ยังไม่ดับ หรือจะทั่วอเมริกาใต้ เขาวงกต? บริวารแห่งเฮคาที? 

คุณดี. กำลังเล่นตลกอะไรกับเธอกันแน่เนี่ย? ข้อมูลเหล่านี้เหมือนชิ้นส่วนปริศนาหลายอันที่ไม่เข้ากันเลยสักนิด

สองสามวันที่ผ่านมา หลังจากงานปาร์ตี้เลือดสาดสุดแสนระทึกก่อนวันคริสต์มาส เธอจึงแทบไม่ได้พักเลย โรบินตะลุยสอบถามชาวค่ายทุกครั้งที่มีโอกาส หวังว่าจะมีใครบางคนเคยพบเห็นอสุรกายตัวนี้ในพื้นที่อื่นที่ช่วยจำกัดขอบเขตให้ชัดเจนขึ้น แต่แทนที่จะได้คำตอบที่ต้องการ เธอมักได้รับสีหน้าสงสัยหรือคำตอบที่แสนคลุมเครือกลับมาแทน ผู้คนในค่ายกำลังวุ่นวายกับการจัดการเศษซากความเสียหาย บางส่วนก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปใช้ชีวิตหรือทำภารกิจในโลกภายนอกกันต่อ คนที่พอจะให้ข้อมูลได้ในช่วงฤดูหนาวจึงเหลือเพียงน้อยนิด

โชคดีแค่ไหนแล้วที่ที่นี่ยังมีอินเตอร์เน็ตให้ใช้ ต้องบอกว่าเพราะเป็นอานิสงส์จากการเป็นลูกของเทพแห่งการสื่อสารอีกหรือเปล่า ทำให้ข้อมูลบางอย่างยังสามารถค้นหาได้ในโลกออนไลน์

โรบินเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน เธอไล่สายตาผ่านข้อมูลอีกครั้ง ข้อความบางข้อความในบันทึกการเดินทางดูเหมือนจะซ่อนเบาะแสไว้ในเทคนิคการเขียน แต่ทุกอย่างก็ยังไม่ชัดเจนเพียงพอ เธอพิงพนักเก้าอี้และหลับตาลง ลองเชื่อมโยงชิ้นส่วนต่างๆ ในหัวเหมือนการต่อจิ๊กซอว์

โรบินไม่ได้ตั้งใจหลับ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่ามันผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงแล้ว เธอรีบลุกขึ้นนั่งหลังตรง ลงมือจัดกลุ่มข้อมูลที่กระจัดกระจายอยู่ในหน้าจอที่เปิดทิ้งไว้ให้เข้ารูปเข้ารอย และถอนหายใจอย่างโล่งอกที่อินเตอร์เน็ตคาเฟ่ของบ้านพักยังมีเครื่องปริ้นเตอร์ให้ใช้งาน ก็นึกว่าสถานที่ไกลปืนเที่ยงแห่งนี้จะถูกตัดขาดจากเทคโนโลยีแบบมนุษย์โดยสมบูรณ์เสียอีก

เธอกดพิมพ์ข้อมูลทั้งหมดออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อแผ่นกระดาษอุ่นๆ เข้ามาอยู่ในมือก็เลื่อนอ่านทุกตัวอักษรอีกรอบเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย กระดาษแผ่นหนึ่งเต็มไปด้วยตัวอักษรยาวเหยียดมากกว่าแผ่นอื่นๆ และนั่นก็ทำให้เธอได้ข้อสรุป ว่า ณ เวลานี้

‘อเมริกานี่แหละ อันตรายที่สุด’

“โอ้ แม็กซ์เวลล์ มัวยืนทำอะไรอยู่ เข้ามาสิ” คุณดี. ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานใช้ดวงตาสีไวน์มองลอดผ่านแว่นสายตามาหลังจากเสียงเปิดประตูดังขึ้น 

โรบินคิ้วกระตุก “มิไคเลอร์วิชค่ะ”

“ฉันก็พูดแบบนั้นแหละ”

“ไม่จริงค่ะ”

“งานเสร็จแล้วรึ ถึงมีแรงต่อปากต่อคำกับฉัน รูบี้”

“ก็คงงั้นมั้งคะ” โรบินยักไหล่และล้มเลิกความตั้งใจที่จะเถียงเรียบร้อย 

สองเท้าก้าวยาวๆ เข้ามาในห้องของผู้อำนวยการค่ายอย่างระมัดระวัง สายตาจับจ้องไปยังที่มาของเสียงครางต่ำบนผนังห้องทุกการก้าวเดิน ‘ซีมัวร์’ เจ้าหัวเสือดาวมีชีวิตที่ทำหน้าที่เป็นยามเฝ้าประตูน่าจะจำกลิ่นของเธอได้แล้วจึงไม่พยายามใช้ร่างที่มีแค่หัวทำท่ากระโจนเข้ามาเหมือนคราวก่อน

โรบินทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานของคุณดี. ด้วยความเบาใจ 

ภาพตรงหน้าตอนนี้ดูแปลกตาเล็กน้อย คุณดี. ที่ปกติแล้วมักจะดูเฉยเมยราวกับไม่เคยมีเรื่องอะไรในโลกนี้จะทำให้เขากังวลได้ กำลังกางหนังสือพิมพ์ฉบับของ ‘OLYMPUS NEWS’ พร้อมกับจิบไดเอ็ตโค้กอย่างสบายใจไปด้วย นี่แหละที่ทำให้โรบินรู้สึกสนใจ เธอกวาดสายตาอ่านตัวอักษรกรีกบนหน้ากระดาษฉบับนั้นอย่างรวดเร็ว ‘เดทสุดร้อนแรงอีกครั้ง! ชู้รักอ.อ.ร่วมทริปสุดซี๊ด ฮฟต.จะว่าอย่างไรละเนี่ย!’ ใกล้ๆ กันมีรูปประกอบเป็นชายหญิงคู่หนึ่งในชุดปกปิดมิดชิดพร้อมกับแว่นดำกำลังล่องเรือในสวนสนุก ราวกับรูปหลุดของศิลปินที่ถูกแอบถ่ายโชว์หราอยู่

ที่มุมล่างของกระดาษมีกล่องข้อความแนบมาเล็กๆ จากหนังสือพิมพ์ฉบับเฮอร์มีส: 

‘#อะโฟรไดท์แตกตื่น! #วงในเผย ลอร่ากำลังเดทเทพสุดฮอต อีรอส?! 💖’

โรบินรู้สึกได้ถึงความร้อนผุดผ่าวขึ้นที่พวงแก้มทั้งสองข้าง เมื่อพบว่าชื่อนั้นเป็นชื่อของเด็กสาวจากบ้านพักหมายเลขสิบสอง แถมยังมีหัวใจน่ารักแถมมาให้อีก ดูท่าจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นที่โอลิมปัสในวันเดียวกับที่ค่ายโดนบุกโจมตี

แต่ไม่ยักรู้ว่าชอบอ่านข่าวซุบซิบนินทาของลูกสาวตัวเอง

“ได้เรื่องว่ายังไงบ้างล่ะ” คุณดี. ถามเสียงเรียบโดยไม่ยอมละสายตาจากหนังสือพิมพ์ในมือ

“นี่เป็นข้อมูลที่หนูรวบรวมมาได้ พร้อมเอกสารประกอบเกี่ยวกับรายชื่อของอสุรกายในแต่ละพื้นที่ หนูใส่แหล่งข้อมูลอ้างอิงเอาไว้ว่ามาจากเล่มไหนบ้าง และหน้าที่เท่าไหร่ไว้ด้วย คุณลองอ่านดูก่อนเดี๋ยวหนูจะได้เอาหมุดไปปักไว้บนแผนที่”

โรบินวางกระดาษที่ทำสำเนาไว้หลายฉบับบนโต๊ะของคุณดี.

“ไหนขอฉันดูหน่อย” คุณดี. ยื่นมือมาหยิบสำเนาไปชุดหนึ่งและเริ่มพลิกดูอย่างตั้งใจ โรบินถือโอกาสนี้ไล่สายตาสำรวจรอบห้องอย่างละเอียดอีกครั้ง 

นอกจากโต๊ะไม้เนื้อแข็งกับเก้าอี้สำนักงานมีล้อเลื่อนที่วางอยู่กลางห้องสีขาว ตรงข้ามกันยังมีชั้นวางหนังสือหลากหลายประเภทและของตกแต่งเล็กๆ น้อยๆ ผนังด้านที่หันออกสู่ภายนอกถูกออกแบบให้เป็นหน้าต่างกระจกบานใหญ่สูงจรดพื้น เปิดรับแสงธรรมชาติที่ส่องเข้ามาอย่างนุ่มนวล พร้อมเผยให้เห็นวิวทุ่งหญ้าเขียวขจีและภาพมุมกว้างของสถาปัตยกรรมที่งดงามในหุบเขาของเนินฮาล์ฟบลัดอย่างเต็มตา ทำให้ห้องนี้ทั้งห้องดูโปร่งโล่งและสดชื่น เฉลียงที่ยื่นออกไปด้านนอกมีชุดโต๊ะไม้พร้อมเก้าอี้สำหรับรับแขก บนโต๊ะยังมีไพ่พิน็อคเคิลวางไว้หนึ่งสำรับ

ด้วยอะไรบางอย่าง ห้องนี้รวมไปถึงบ้านใหญ่ทั้งหลังยังคงสมบูรณ์เหมือนวันแรกที่เธอเข้ามา ต่างกับเขตบ้านพักที่ถูกโจมตีเสียจนเละไม่เป็นท่า

“อืม.. ดีมาก” คุณดี. พูดสั้นๆ พร้อมพยักหน้า “แต่ฉันเห็นนะว่าเธอแอบขี้เกียจ เอาหลายอย่างไปยัดรวมกันไว้ที่เดียวน่ะ” เทพเจ้าตวัดสายตามาอย่างคาดโทษ 

“โถ่ มันอ่านง่ายดีออกค่ะ” โรบินยกมือขึ้นมากางออกทั้งสองข้างอย่างต้องการโต้แย้ง “อีกอย่างข้อความในบันทึกพวกนั้นก็คลุมเครือจะตาย อย่างแบบพบเจอได้ทั่วโลกเนี่ยนะ? โห.. ถ้าคุณไม่พอใจจะทำเองเลยก็ได้นะคะ” เธอยู่ปากพร้อมบ่นยาวเป็นชุด “ดูสิคะ ตาโหลไปหมดแล้วเนี่ย” ว่าพลางชี้ให้ดูหลักฐานใต้ตาที่ยังค้างอยู่บนใบหน้า

“สาวน้อย เธอกำลังล้อเล่นกับเทพเจ้างั้นรึ?” ไฟสีม่วงในตาของคุณดี. กระพริบวูบวาบเป็นภาพของเถาองุ่นที่พุ่งเข้าเกี่ยวร่างของใครบางคนจนขาลอยไม่แตะพื้น

 โรบินกลืนน้ำลายดังอึก “เปล่านะคะ หนูพูดจริงๆ”

“เอาล่ะๆ ก็ได้ แต่คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกแล้วกัน จำเอาไว้ว่าข้อมูลพวกนี้หนึ่งจุดสำคัญเทียบเท่าหนึ่งชีวิตของมนุษย์กึ่งเทพหนึ่งคน” คุณดี. โบกมือกลางอากาศ ประกายไฟในตาของเขาค่อยๆ สงบลง โรบินลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก “เพราะฉะนั้นมันถึงต้อง 'ดี' กว่านี้ ไม่ใช่แค่ดีๆ ธรรมดาแบบที่คนอื่นเขาทำกัน”

เธอยักไหล่ แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินมุกดีๆ ที่เขาพูดซ้ำ “ถ้าอย่างนั้นคุณคงต้องบอกให้เรามีการรายงานพื้นที่พบเจอกันอย่างจริงจังแล้วล่ะค่ะ จากบันทึกการเดินทางดูเหมือนเราจะมีโอกาสเจออสุรกายได้ทุกตารางนิ้วของโลกเลยด้วยซ้ำ ว่าแต่...”

โรบินลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้น หลังจากนั่งงมบันทึกเธอก็เจอเรื่องน่าสนใจอีกสองสามอย่าง “คุณดี. คะ มีอีกเรื่องที่หนูอยากถาม…” เธอหยุดชั่วครู่เมื่อเห็นเทพเจ้าแห่งไวน์เงยหน้าขึ้นมามอง

“นอกจากเทพเจ้ากรีกแล้ว ยังมีเทพเจ้าจากตำนานอื่นๆ อีกใช่ไหมคะ? คือหนูประหลาดใจมากหลังจากที่เจอโลกิบุกค่ายเมื่ออาทิตย์ก่อน… หนูนึกว่าโลกนี้จะมีแค่เทพเจ้าจากตำนานกรีกที่เป็นเรื่องจริง หมายถึงเรื่องของพวกเรา… คือถ้ามีเรื่องหนึ่งเป็นเรื่องจริงไปแล้ว ตำนานอื่นๆ ล้วนกลายเป็นแค่เรื่องแต่งไปเสียอีก”

โรบินไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจที่เธอต้องการจะสื่อไหม แต่ในเมื่อทุกตำนานต่างมีเรื่องราวการกำเนิดโลกเป็นของตัวเองทั้งที่โลกนี้มีแค่ใบเดียว งั้นเรื่องไหนกันแน่ล่ะที่เป็นเรื่องจริง? ซึ่งคำถามพวกนี้ เธอสรุปได้ว่าควรถามเอาจากเจ้าตัวเลยน่าจะดีที่สุด

…แต่โอเค มานัดแนะกันก่อนว่าถ้าเขาตอบเธอว่าเคยรู้จักคุณปู่แสตน ลีไหม โรบินก็จะได้ยืนยันกับตัวเองว่าทฤษฎีบิ๊กแบงคงน่าเชื่อถือที่สุด

คุณดี. หัวเราะเบาๆ นัยน์ตาสีแดงของเขาวาววับสะท้อนแสงแดดยามสาย

“ยัยหนูเรจิน่า เธอชอบดีซีหรือมาร์เวลมากกว่ากันล่ะ หื้ม?” นั่นไงล่ะ เดาไว้ไม่ผิด

โรบินอ้าปากค้างอยู่พักหนึ่ง “หนูจริงจังนะ” ถึงแม้จะอยากตอบไปว่าชอบทั้งสองเท่ากันก็ตาม

“ฉันก็ชินจังนะ” คุณดี. ยู่ปากทำเสียงเล็กแหลมเป็นเชิงล้อเลียนจนน่าหมั่นไส้ “คำถามของเธอค่อนข้างที่จะ… เป็นอภิปรัชญานะสาวน้อย”

“คะ?”

“นี่ ฉันว่าเธอควรย้ายก้นขี้เกียจๆ ของตัวเองไปนั่งเรียนกับพวกเด็กไม่เอาไหนคนอื่นๆ สักทีนะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าไครอนปล่อยผ่านมาได้ยังไง แล้วโลกนี้ก็กว้างใหญ่มากกว่าที่เธอคิดเสียอีก เทพเจ้าแต่ละกลุ่มไม่ได้ถูกจำกัดไว้ด้วยกรอบอะไรทั้งนั้น ถึงฉันจะไม่ได้พบเจอกับขุมพลังอื่นโดยตรง แต่ฉันก็รับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของพวกเขา เธอเองก็น่าจะเคยเห็นเด็กๆ จากค่ายจูปิเตอร์แล้วด้วยนี่ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”

โรบินรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาตามไขสันหลัง ใช่ เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ควินตัส แอนเดอร์สันผู้ประกาศตัวว่าเป็นแม่ทัพแห่งกองพันอะไรสักอย่างกับแม่สาวพิงค์แพนเตอร์ แองเจลิก้า ฮาร์ดี้

“พวกนั้นเป็นใครหรอคะ? หนูรู้สึกว่าพวกเขาเหมือนกันกับเรา แต่ลึกๆ แล้วหนูก็รู้สึกว่าไม่ใช่”

“เด็กๆ จากค่ายจูปิเตอร์ บุตรหลานแห่งโรม” คุณดี. กล่าวอย่างใจเย็น เขาเอื้อมมือหยิบกระป๋องไดเอ็ตโค้กที่วางอยู่บนโต๊ะหมายจะจิบ แต่มันหมดพอดี เสียงจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดลอดออกมาตามไรฟัน

ก่อนที่คุณดี. จะทันโบกมือกลางอากาศ โรบินก็ยื่นกระป๋องไดเอ็ตโค้กอันใหม่ที่เธอแอบเตรียมไว้ในกระเป๋ามาวางตรงหน้าพร้อมผายมือเชื้อเชิญ เทพเจ้าเหลือบมองด้วยสายตาพึงพอใจ พลางพยักหน้าเล็กน้อย

“คุณหมายถึงมนุษย์กึ่งเทพของเทพเจ้าโรมันใช่ไหมคะ?” โรบินถามอีกครั้งด้วยความอยากรู้ “แต่พวกคุณไม่ใช่คนเดียวกันหรอกหรือ? หนูหมายถึงเทพกรีกกับโรมันน่ะค่ะ” โอเค มาถึงตรงนี้สมองของโรบินใกล้จะระเบิดเต็มที

คุณดี. หยุดจิบไดเอ็ตโค้ก หันมามองเธอด้วยสายตาคล้ายคนที่กำลังคิดหาคำอธิบายง่ายๆ ให้เด็กถามมากคนหนึ่ง

“มันซับซ้อนกว่านั้นนิดหน่อย” เขาวางกระป๋องลง “พวกเรามีความคล้ายคลึงกันในบางเรื่อง และใช่ หลายคนอาจจะบอกว่าเราเป็นคนเดียวกัน แต่ในอีกแง่หนึ่ง เราก็ไม่ใช่ ฉันก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง ว่าพวกเขาไม่ได้มีแค่สายเลือดที่สืบทอดมาจากเทพเจ้าโดยตรง แต่พวกเขารวมตัวกันเป็นครอบครัวและอาศัยอยู่ที่กรุงโรมใหม่กันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว”

“ไม่ใช่? หมายความว่ายังไงคะ?” โรบินขมวดคิ้ว

“พลังและบทบาทของพวกเราถูกกำหนดด้วยชื่อและความเชื่อของมนุษย์” คุณดี. อธิบาย พลางวาดมือในอากาศเหมือนกำลังเรียกความทรงจำบางอย่าง “ในบางวัฒนธรรม เราอาจถูกมองว่าเป็นเทพเจ้าแห่งความสนุกสนานและไวน์ แต่ในอีกวัฒนธรรม เราอาจกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น หรือแม้กระทั่งบางครั้ง เล็กกว่านั้น และเธอไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยว”

โรบินเริ่มเข้าใจ เธอพยักหน้าช้าๆ

“แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น…  แปลว่าคุณก็มีอีกร่างเป็นเทพโรมันด้วยหรอคะ?” ชื่อหนึ่งผ่านเข้ามาในหัวของเธอ “แบ็กคัส…” 

ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องคำรามดังกึกก้องมาจากที่ไกลๆ แม้ท้องฟ้าจะยังสดใส โรบินสะดุ้งเล็กน้อย ขณะที่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ซีมัวร์ส่งเสียงครางต่ำในลำคอ

ครู่หนึ่งโรบินเห็นเสื้อลายเสือดาวของคุณดี. เปลี่ยนเป็นเสื้อสีม่วงกับกางเกงขาสั้นสีกากีที่ดูจริงจังกว่า

“จงระวังการเอ่ยชื่อของสิ่งที่มีอำนาจมากกว่าตัวเธอนะ สาวน้อย”

โรบินกลืนน้ำลาย ก่อนจะพึมพำเบาๆ “ขอโทษค่ะ...”

คุณดี. ยิ้มออกมาบางๆ แต่ดวงตาของเขายังคงสะท้อนความจริงจัง “อย่าลืม โรบิน กาบริลโลวา มิไคเลอร์วิช การเอ่ยชื่อผิดที่ผิดทาง อาจทำให้เธอได้เจอกับสิ่งที่เธอไม่ได้เตรียมใจไว้ เธอควรจะรู้สึกขอบคุณนะที่โพล่งมันออกมาตอนอยู่ที่นี่”

เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด “ฉันจะกำชับไครอนให้ย้ำเรื่องพื้นฐานนี้ให้หนักขึ้นในค่ายของพวกเธอ ดูเหมือนพวกเขาจะละเลยสิ่งสำคัญไป”

โรบินยืดตัวตรงรีบพยักหน้าอย่างลนลาน ใจเต้นแรงเมื่อสัมผัสได้ว่าเทพเจ้าตรงหน้าไม่ตลกอีกต่อไป

“เอาล่ะ ย้ายตัวเองไปทำหน้าที่ให้เสร็จ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนเธอให้เป็นโลมา... และคราวนี้เธอจะพูดอะไรไม่ได้อีกเลย”

สิ้นคำขาดนั้น เธอก็รีบก้าวฉับๆ เข้าไปในห้องเล็กๆ หลังชั้นหนังสือที่มีโต๊ะยาวและเก้าอี้เรียงกันสำหรับใช้เป็นห้องประชุมขนาดย่อม บนผนังมีแผนที่ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยหมุดปักไว้ตามจุดต่างๆ

โรบินเดินตรงไปยังแผนที่ เธอเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะและหยิบกล่องใส่หมุดหลากสีที่จัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบออกมา หมุดตัวใหม่ปักลงตรงจุดที่ค้างไว้ทีละจุด หมุดบางเล่มถูกเปลี่ยนจากสีหนึ่งไปเป็นอีกสีหนึ่ง เข็มกลัดรูปอมนุษย์ที่เธอปั้นเล่นๆ ขึ้นมาเองด้วยดินน้ำมันและนำไปตากแห้งถูกนำไปใช้แทนหมุดของสถานที่พิเศษบางแห่ง

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เธอก้าวออกจากห้องโดยไม่พูดอะไร แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง เสียงคุณดี. ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“คราวหน้าถ้ามีบันทึกเข้ามาใหม่ ฉันจะให้แซเทอร์เอาไปส่งให้ที่บ้านพัก”

โรบินชะงักเท้าเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมา “ขอบคุณมากเลยค่ะ” เธอเอ่ยเสียงใส พลางยิ้มแหยๆ อย่างประจบประแจง ก่อนจะรีบเดินออกไปด้วยท่าทางที่บอกไม่ถูกว่าโล่งอกหรือกังวลมากกว่า

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Summary

1. แบบฟอร์มอัพเดทสถานที่ : อัพเดทข้อมูลล่าสุด 05 Jan 2025 (click : รบกวนแก้ให้ด้วยนะคะ)

2. รางวัลอัพเดทข้อมูลอสุรกายทุกครั้งที่มีอสุรกายเข้าใหม่ : +5 ดรักม่า / +20 EXP

3. ดูหนังสือพิมพ์ฉบับเฮอร์มีส : +10 EXP

4. มอบไดเอ็ตโค้กให้คุณดี. : 1 กระป๋อง

5. HEROES : โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25