[บ้านหมาป่า] ห้องนอนรวม

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 26

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 31 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ​​ยามเช้าที่แสนสดใส สถานที่ : ห้องนอนรวม       เสียงนกน้อยที่เริ่มขับขานทักทายเช้าวันใหม่ พร้อมกับแสงอรุณที่ค่อยๆ ทาบทาเข้ามาในห้องนอนรวมเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาต้องลุกขึ้น พัดชาค่อยๆ พยุงตัวเองลุกจากเตียงนอน จัดการอาบน้ำแต่งตัวอย่างพิถีพิถันและหวีผมจนเป็นระเบียบสวยงาม เธอใช้เวลาไม่นานนักในการเตรียมความพร้อม เมื่อมองสำรวจตัวเองในกระจกอีกครั้งด้วยความมั่นใจ พัดชาก็เปิดประตูและก้าวพ้นจากห้องนอนรวมแห่งนี้ไปอย่างไม่ลังเล ราวกับทิ้งความเหนื่อยล้าของวันวานไว้เบื้องหลัง ลมเช้าอันสดชื่นพัดโชยมาปะทะกับใบหน้าในขณะที่เธอก้าวเท้าออกไปสู่โลกภายนอก เส้นทางที่อยู่ตรงหน้าดูสดใสและเชื้อเชิญให้เธอออกเดินทาง พัดชาพร้อมแล้วที่จะเริ่มต้นวันใหม่ที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและโอกาสใหม่ๆ ที่รอเธออยู่ พัดตื่นนอนแล้วจ้า 🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔

Moneka HONOR

วันที่ 01 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้ามืด 04.00 - 06.00 น. ณ ห้องนอนรวม บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา

เสียงลมยามรุ่งเช้าลอดผ่านหน้าต่างของห้องนอนรวมเข้ามา ไร้กลิ่นหญ้าเปียกชื้นกับไอหมอกที่ลอยปะปนในอากาศเพราะโลกในตอนนี้ไร้ช่วงเวลากลางคืน โมนีก้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าซีดเล็กน้อยเพราะเมื่อคืนแทบไม่ได้หลับสนิท ความเจ็บตรงต้นแขนซ้ายยังแผ่ซ่านเป็นระยะทุกครั้งที่ขยับ รอยแผลสดจากกรงเล็บฮาร์ปี้ถูกพันไว้แน่นด้วยผ้าสีขาวที่เปื้อนคราบเลือดจาง ๆ เธอพยายามยันตัวลุกขึ้นจากเตียงไม้ที่ยังยับย่นเพราะเธอเก็บไม่เรียบร้อย มือขวาเอื้อมไปดึงผ้าห่มพับ แต่พอใช้แขนซ้ายช่วยก็สะดุ้งกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บ เธอสบถในใจเบา ๆ “โชคดีที่ไม่ใช่แขนขวา…ไม่งั้นตายแน่”

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นสบู่หอมสะอาด ซูกิเดินกลับมาหลังจากอาบน้ำ เส้นผมสีอ่อนยังชื้นเล็กน้อยถูกรวบอย่างลวก ๆ เธอหยุดยืนมองโมนีก้าที่เกร็งตัวพับผ้าห่มอยู่ ดวงตาคมใต้กรอบแว่นกันแดดสะท้อนประกายสงบเสงี่ยม แต่ก็มีแววประหลาดใจซ่อนลึก ๆ “เธอโอเคไหม?” เสียงซูกิดังเรียบง่ายแต่หนักแน่น มือเรียวเอื้อมไปหยิบผ้าห่มต่อจากโมนีก้าแล้วจัดการพับอย่างเรียบร้อย ราวกับอ่านได้ว่ามันเกินกำลังของเพื่อนใหม่

โมนีก้าพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน “ก็…โอเคอยู่ แค่ปวดนิดหน่อยเอง” แต่สีหน้าไม่สามารถปิดบังได้เลย

ซูกิปรายตามองผ้าพันแผลที่แขนซ้าย ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เธอไปเจอมอนสเตอร์มา” ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการยืนยัน โมนีก้าหยุดชะงักไปชั่วขณะดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์หลบเลี่ยง ไม่พูดอะไรสักพักก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อืม…เมื่อเย็นตอนไปเดินเล่นน่ะ ฉันเจอก็อบลิน…แล้วก็พวกฮาร์ปี้ฝูงหนึ่ง” ซูกิชะงักนิดเดียวตอนได้ยินแต่สีหน้าไม่เปลี่ยนยังคงนิ่งและสงบตามแบบของเธอ แม้ในใจจะตกใจไม่น้อยที่เพื่อนใหม่ต้องเจออะไรขนาดนั้นตั้งแต่ยังไม่ทันได้ฝึกเต็มที่ เธอเลือกที่จะไม่ถามซ้ำให้โมนีก้าต้องย้อนนึกภาพน่ากลัวเหล่านั้น แต่กลับยื่นมือมาช่วยเก็บที่นอนต่ออย่างเงียบ ๆ

โมนีก้ามองการกระทำนั้นแล้วหัวใจอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ความร่าเริงที่หายไปเมื่อครู่กลับมานิด ๆ เธอยิ้มบาง “ขอบใจนะซูกิ…เธอนี่เป็นบัดดี้ที่ใจดีจริง ๆ” ซูกิเลื่อนสายตามองเธอช้า ๆ แล้วตอบสั้น ๆ ให้ได้ยิน “ไม่ใช่ใจดี…แค่ไม่อยากเห็นเธอฝืนทำอะไรเกินตัว” โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ ตอนที่อีกฝ่ายบอก ทั้งที่เจ็บแขนแต่ก็ยอมให้ซูกิช่วยโดยไม่ปฏิเสธอีกต่อไป บรรยากาศในห้องนอนรวมค่อย ๆ คลาย เหลือเพียงเสียงหายใจและแดดแรงที่ผ่านม่านหมอกยามเช้าที่โอบคลุมหุบเขาโซโนมา

โมนีก้าลุกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดออกกำลังกายที่พับวางไว้อย่างเรียบร้อย เธอหอบผ้าพันแขนติดตัวไปด้วยพลางพ่นลมหายใจเบา ๆ “เอาวะ…แค่ไปวิ่ง ไม่ถึงตายหรอก” เสียงพึมพำคล้ายปลุกกำลังใจตัวเองดังลอดออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามุมเปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงน้ำจากก๊อกห้องน้ำดังขึ้นไม่นาน โมนีก้าออกมาพร้อมใบหน้าสดชื่นหลังล้างหน้า แปรงฟันเสร็จเรียบร้อย แม้ผมยังเปียกเล็กน้อยแต่ถูกรวบหางม้าให้กระฉับกระเฉง เสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงวอร์มพอดีตัวสีดำตัดกับผิวขาวจัดทำให้เธอดูสดใสขึ้นมาทันตา

ที่เตียงฝั่งตรงข้าม ซูรินั่งรออยู่เรียบร้อยแล้ว เธอเงยหน้ามองเพื่อนใหม่เงียบ ๆ นัยน์ตาเข้มซ่อนความกังวลที่ไม่ยอมเอ่ยออกมา ถึงจะไม่ได้พูดตรง ๆ แต่ท่าทางที่มือกำชายเสื้อไว้แน่นก็บอกได้มากพอว่าในใจห่วงโมนีก้าแค่ไหน

“เธอไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก” โมนีก้ายิ้มแหย ๆ พลางแกว่งแขนเบา ๆ “ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว แขนซ้ายยังพอไหวถึงจะช้ำ ๆ หน่อยแต่ไม่ใช่วิ่งไม่ได้หรอก”

ซูริไม่ได้ตอบทันที เธอเพียงลุกขึ้นจากเตียง ก้าวเข้ามาใกล้ แล้วพูดสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบ “ถ้าเจ็บก็บอก อย่าฝืน” โมนีก้าหัวเราะคิก ๆ เบา ๆ พลางยกมือขวาชูนิ้วโป้ง “รับทราบค่ะ คุณบัดดี้ที่โคตรเข้มงวด” ร่างของทั้งคู่จึงเคลื่อนไหวออกจากห้องนอนรวมไปตามทางเดิน ก่อนจะผลักประตูบ้านหมาป่าเปิดออกมุ่งหน้าไปยังหุบเขาโซโนมา

อื่น ๆ: ตื่นนอนจ้าาา

Moneka HONOR

วันที่ 01 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงค่ำ เวลา 18.00 - 21.00 น. ณ ห้องนอนรวม บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา

โมนีก้าเปิดประตูไม้เนื้อแข็งเข้ามาในห้องนอนรวม เสียงบานประตูดังเอี๊ยดเบา ๆ กลบกลิ่นสบู่หอมอ่อนที่ยังติดตามผิวเธออยู่ไม่หมด ร่างในชุดนอนกระโปรงผ้าโปร่งสีม่วงครามอ่อนพริ้วตามจังหวะก้าวย่าง ลายดอกไม้เล็ก ๆ บนผืนผ้าเหมือนจะเรืองแสงเบา ๆ ในความมืดของห้องที่ถูกกั้นแสงจากโลกภายนอก เธอสูดหายใจลึก ๆ แล้วระบายยิ้มออกมา ในที่สุดก็ได้อยู่ในที่ที่เหมือนกลางคืนเสียที

“ซูริ~” โมนีก้าเอ่ยเรียกเสียงใส กึ่งลากเสียงยาวไปด้วยความร่าเริงพลางโบกมือให้เด็กสาวทอมบอยที่นั่งเอนหลังอยู่บนเตียงข้าง ๆ ซูริเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่เธอถือไว้ พลางเลิกคิ้วเล็กน้อย “เมื่อคืนหลับเป็นตายเลยนะไม่ได้แม้แต่จะทักกันก่อนนอน”

โมนีก้าทรุดตัวลงบนเตียงของตัวเองทันที มือจับหมอนมากอดกลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนเด็ก ๆ แก้มแนบหมอนแล้วหันหน้ามาหาซูริ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกาย “ก็เหนื่อยนี่นา~ ทั้งฝึก ทั้งวิ่ง  ไหนจะโดนฮาร์ปี้ไล่อีก แถมยังต้องฝืนทำท่าตรง ๆ นั่นอีก เหนื่อยจะตาย”

ซูริส่ายหัวพลางหัวเราะเบา ๆ เสียงแหลมกึ่งทุ้มต่ำของเธอดูอบอุ่น “เธอนี่มัน…จริง ๆ เลย” แล้วก็วางหนังสือลงข้างหมอนหันมาเท้าแขนมองโมนีก้าเต็ม ๆ “แต่ก็ดีแล้วที่ยังยิ้มได้ ไม่อย่างนั้นฉันคงห่วง” โมนีก้าทำแก้มพองตอบกลับอีกฝ่ายหรี่ตาใส่เหมือนจะงอนแต่ก็ไม่จริงจังนัก “ห่วงอะไร~ เราน่ะเก่งออก ต่อให้เหนื่อยก็ยังอยู่ได้น่า” ทว่าปลายนิ้วเธอกลับไล้วนที่ผ้าพันแขนข้างซ้ายแผ่วเบา ความเจ็บยังไม่หายดีนักแต่เธอเลือกจะไม่พูดถึงมันตรง ๆ

แสงโคมไฟอุ่นในห้องสะท้อนผ่านม่านกันแสงหนาทึบ ทำให้บรรยากาศดูเหมือนกลางคืนแท้จริง เงาของสองสาวทอดเคียงข้างกันบนผนังห้อง เสียงลมหายใจประสานกับความเงียบสงบของบ้านหมาป่า โมนีก้าพลิ้วกระโปรงชุดนอนขึ้นนั่งบนเตียงตัวเอง หยิบซองมาร์คหน้าแช่เย็นออกมาจากตะกร้าเล็กข้างเตียง ฉีกอย่างคล่องแคล่วแล้วแปะแผ่นเย็น ๆ ลงบนใบหน้าตัวเอง ร้องอุทานเบา ๆ ด้วยความฟิน “อืมม~ สดชื่นนน~” ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหงาย กอดหมอนไว้แน่นเหมือนกำลังอยู่ในสปาหรูไม่ใช่ห้องนอนรวม

ซูริที่นั่งพาดขาอยู่บนเตียงข้าง ๆ มองภาพนั้นแล้วถึงกับเลิกคิ้ว หัวเราะในลำคอเสียงต่ำ “นี่เธอ…รักสวยรักงามขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ฉันนึกว่าเป็นพวกนอนกลิ้ง ๆ แล้วตื่นเช้ามาสภาพหัวฟูซะอีก”

โมนีก้าเหลือบตามองทั้งที่ใบหน้าถูกปิดเกือบมิด ยกมือที่ว่างข้างหนึ่งขึ้นมาโบกไปมาแล้วตอบเสียงอู้ ๆ ผ่านมาร์ค “ก็ไม่อยากแก่เร็วไง~ ถ้าไม่ดูแลตั้งแต่ตอนนี้อีกหน่อยเหี่ยวมาใครจะมองกันล่ะ” ซูริหัวเราะพรืดจริงจังขึ้นมา คราวนี้ถึงกับต้องยกมือปิดปาก “โอ๊ย…เธอนี่นะโมนีก้า เธออายุสิบห้าเองนะคำว่า ‘แก่’ นี่มันยังอีกไกลโขเลย”

โมนีก้ารีบโต้ทันทีทั้งที่ยังนอนนิ่ง “ไม่ไกลหรอก! ผู้หญิงสวย ๆ เขาเริ่มดูแลตัวเองตั้งแต่ยังเด็กกันทั้งนั้นแหละถ้าไม่เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ก็ช้าไปแล้ว~”

ซูริมองเพื่อนสาวที่นอนหน้าขาวโพลนอยู่บนเตียงแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูปนขำ “ก็เอาสิ…ถ้าเธอคิดว่าจะทำให้เธอมั่นใจขึ้นก็ดีแล้ว อย่างน้อยคืนนี้เธอก็ดูมีความสุขดี” 

โมนีก้าอมยิ้มบาง ๆ ใต้แผ่นมาร์ค เธอไม่ตอบอะไรต่อ แค่ยกมือขึ้นโบกเบา ๆ เหมือนจะบอกว่าใช่เลย แล้วปล่อยให้ความเย็นจากมาร์คซึมเข้าสู่ผิว พร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอของซูริที่ยังดังแว่วอยู่ในห้องมืดสงบของบ้านหมาป่า เมื่อครบจำนวน 20 นาที โมนีก้าก็ขยับมือดึงมาร์คหน้าออกช้า ๆ แปะลงบนถุงเล็กข้างเตียง ก่อนจะหันไปยิ้มตาปรือให้ซูริแล้วบอกเสียงเบา ๆ “งั้น…ฉันนอนละนะฝันดีราตรีสวัสดิ์จ้า” พูดจบยังไม่ทันได้ฟังคำตอบของอีกฝ่าย เธอก็ล้มตัวลงบนหมอนข้างหลับปุ๋ยไปในทันทีเหมือนปิดสวิตช์ ความเหนื่อยจากการวิ่งการฝึกและการใช้แรงเกินตัวเมื่อวานสะสมจนทำให้ร่างกายเรียกร้องพักผ่อนอย่างเต็มที่

ซูริที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่มองภาพนั้นแล้วเผลอยิ้มมุมปากอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาคมที่มักดูเข้มแข็งกลับอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด “เธอนี่…หลับง่ายจริง ๆ เหมือนเด็กเลยนะ” เธอพึมพำเบา ๆ เหมือนกลัวจะทำให้โมนีก้าตื่น ใบหน้าของโมนีก้าที่ตอนนี้หลับสนิทเต็มไปด้วยความสงบ ผมยาวสีม่วงครามกระจายรอบหมอน ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ๆ ราวกับกำลังฝันดี หายใจเข้าออกสม่ำเสมอชวนให้คนมองรู้สึกสบายใจไปด้วย

เธอเอนหลังถอนหายใจยาว พึมพำในใจ ให้ตายสิ…น่ารักเกินไปแล้ว ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้เพื่อนสาวอย่างเบามือแล้วเอนตัวลงบ้าง ปล่อยให้ห้องนอนรวมเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจของโมนีก้าที่แผ่วเบาแต่สม่ำเสมอเป็นจังหวะอบอุ่นในยามค่ำ

อื่น ๆ: มาเกย์พอแต่จะป๊อกปี้เลิฟ

รางวัล : โรลเพลย์เข้านอนหลัง 20.00 น. ไม่เกิน 02.00 น. ได้รับ +30 พลังงาน

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้ามืด 04.00 - 06.00 น. ณ ห้องนอนรวม บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นจังหวะคุ้นเคยในห้องมืดสนิทของบ้านหมาป่า แม้ว่าด้านนอกโลกจะสว่างไสวตลอด 24 ชั่วโมง แต่ม่านกัน UV และฟิล์มหนาก็ทำให้ห้องนอนรวมยังคงเงียบสงบเหมือนยามรุ่งสางปกติ โมนีก้าขมวดคิ้วน้อย ๆ พลิกตัวบนเตียงแล้วกดปิดนาฬิกาปลุกก่อนจะเหยียดแขนเหยียดขาออกเต็มที่ บิดขี้เกียจจนหลังโก่งเสียงดัง กร๊อบ! แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนต่อเหมือนแมวน้อยที่ไม่ยอมลุกจากแดดอุ่น ดวงตาครึ่งปิดครึ่งลืมพลางพึมพำเบา ๆ “ขอนอนต่ออีกห้านาทีได้มั้ย…แค่ห้านาทีเอง…” แต่ความจริงเวลาผ่านไปเกินสิบนาทีแล้ว เธอยังเอาแต่ม้วนตัวกอดผ้าห่ม หาวหวอด ๆ ขยี้ตาเหมือนเด็กที่ไม่ยอมตื่น ทั้งขยับทั้งดิ้นไปมาอย่างกับกระต่ายขี้เกียจบนผ้าปูเตียง

ซูริที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเรียบง่ายของเธอเอง มือยังเช็ดผมหมาด ๆ อยู่ พอหันไปเห็นโมนีก้าที่เอาแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมา เธอก็ยืนกอดอกมุมปากกระตุกยิ้ม “นี่เธอ…จะลุกได้หรือยังเนี่ย ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จหมดแล้วนะ”

โมนีก้าเหลือบตามองซูริแล้วทำหน้ามุ่ย ๆ ก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอนเมินแกล้งไม่ตอบเหมือนเด็กโดนบังคับตื่น ซูริถอนหายใจยาวแต่สายตากลับเต็มไปด้วยความเอ็นดู “ให้ตายสิ…ดูยังไงก็เหมือนแมวขี้เซามากกว่านักรบ” เธอส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็เดินเข้าไปใกล้พลางเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกจากร่างโมนีก้าช้า ๆ

โมนีก้าร้องโวยวายเบา ๆ “อ๊าาาา~! อย่านะ! หนาววว!” ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมานั่งในที่สุด แก้มพองน้อย ๆ อย่างคนโดนกวนอารมณ์ แต่ดวงตากลับเป็นประกายสดใสเต็มไปด้วยชีวิตชีวาเหมือนเคย ถึงจะขี้เกียจแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นมาพร้อมรับเช้าวันใหม่จนได้ เธอนั่งกอดอกแน่นแก้มพองเป็นกระต่ายงอนอยู่ขอบเตียงไม่ยอมขยับไปไหน ใบหน้าบูดเบี้ยวอย่างเด็กดื้อ “ไม่อยากไปล้างหน้า หนาววว จะนั่งตรงนี้แหละ!” เสียงงึมงำเหมือนหาข้ออ้างให้ตัวเองดูน่าสงสารเข้าไปอีกแต่ซูริที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ กลับไม่ได้หลงกลแม้แต่นิด

ซูริถอนหายใจพลางกอดอก “เธอนี่นะ…จะให้ออกไปวิ่งทั้งที่ยังงัวเงียอยู่แบบนี้เหรอ? ไม่มีทางหรอก” ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือคว้าแขนโมนีก้าแล้วดึงขึ้นจากเตียงอย่างไม่ถามความสมัครใจมากนัก แรงของสาวทอมบอยนั้นแข็งแรงกว่าที่โมนีก้าคาดไว้เยอะ ร่างเล็ก ๆ ของเธอเลยเซถลา “ว้ายยย เดี๋ยวสิ! ฉันยังไม่พร้อม!”

“พร้อมไม่พร้อมก็ต้องไป” ซูริตอบเสียงเรียบ แต่สายตาแอบแฝงรอยยิ้มขำกับท่าทางงอแงของโมนีก้า เธอลากอีกฝ่ายไปที่ห้องน้ำต่อหน้าต่อตาแบบไม่ปล่อยมือแม้แต่เสี้ยววินาที

โมนีก้าพยายามยื้อสุดฤทธิ์ “ไม่เอ๊าาา~ ปล่อยก่อนสิ!” แต่พอโดนน้ำเย็นลูบหน้าในที่สุด เธอก็เงยหน้าสะบัดผมเปียกปอนแล้วทำหน้าตาสดใสขึ้นมาทันตาเห็น “โอเค โอเค ตื่นแล้วก็ได้ย่ะ!” เสียงที่เคยงอแงกลายเป็นน้ำเสียงกระฉับกระเฉงอีกครั้ง ซูริส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็ยื่นยาสีฟันกับแปรงให้เธอ “ดีมาก อย่างน้อยก็ยังฟังบ้าง” โมนีก้าหยิบมารับแบบงอน ๆ แต่ก็ยอมแปรงฟันจนเสร็จเรียบร้อย สุดท้ายพอเปลี่ยนชุดสำหรับการฝึกเสร็จเธอก็ยืนเชิดหน้าเหมือนอะไรไม่เคยเกิดขึ้น

“เห็นไหม ฉันก็ทำได้!” เธอพูดอย่างภาคภูมิใจ ทั้งที่เมื่อครู่ยังงอแงดื้อไม่ยอมลุกจากเตียงอยู่เลย

ซูริหัวเราะหึ ๆ พลางตบไหล่เธอ “เอาเถอะ อย่างน้อยก็พร้อมออกไปฝึกแล้วอย่าลืมว่าวันนี้มีทั้งวิ่งทั้งฝึกหนักนะ จะมางอแงหน้างออีกไม่ได้หรอก” โมนีก้าทำตาปริบ ๆ แต่ก็ยิ้มบาง ๆ ยอมเดินตามซูริออกจากห้องไปอย่างว่าง่ายในที่สุด

อื่น ๆ: ตื่นนอนจ้าาาาา

Moneka HONOR

วันที่ 03 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้ามืด 06.00 - 08.00 น. ณ ห้องนอนรวม บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา (ตื่นนอน) 

ภายในห้องนอนรวมบ้านหมาป่าความมืดสลัวจากม่านหนาปิดกั้นแสงอาทิตย์ 24 ชั่วโมงภายนอกเอาไว้จนเกือบเงียบสงัด เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเด็กสาวสองคนยังคงดังคลอเบา ๆ ราวกล่อมบรรยากาศให้สงบลงไปอีกชั้น หลังคืนที่ทั้งโมนีก้าและซูกิแทบจะสลบไปพร้อมกันจากความเหนื่อยล้าของการฝึกพิเศษและการวิ่งหนีไซคลอปส์ ซูกิลืมตาตื่นก่อน เธอเป็นคนที่แม้จะนอนดึกแต่ก็ไม่ปล่อยให้ร่างกายตัวเองอืดอาด ขยับลุกจากเตียงบิดตัวเล็กน้อยก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ไม่นานนักก็กลับออกมาในชุดใหม่เรียบร้อยพร้อมกลิ่นสบู่หอมสะอาดติดผิว แต่สิ่งที่เธอเห็นคือโมนีก้าที่ยังนอนคว่ำหน้า ปล่อยผมยาวสีม่วงครามสยายปกหมอน แถมยังโอบกอดหมอนข้างแน่นเหมือนเด็กไม่ยอมตื่น

ซูกิเดินเข้าไปใกล้ ๆ จนยืนพิงข้างเตียง เห็นชัดว่าคนที่ปกติห้าว ๆ ร่าเริงอย่างโมนีก้า ตอนนี้นอนหลับสนิทเหมือนคนหมดแรง ปากเล็ก ๆ อ้าหายใจเบา ๆ และมีน้ำลายซึมมุมปากนิดหน่อย เธอหัวเราะในลำคอเบา ๆ 

"ปกติหกโมงก็ลุกวิ่งแล้ว วันนี้กลายเป็นนอนเป็นตาย… ดูเอาเถอะ" นาฬิกาข้างฝาเดินเลยเจ็ดโมงไปแล้ว แต่โมนีก้าก็ยังไม่กระดิกตัวซูกิเอียงคอคิดว่าจะปลุกดีหรือเปล่า แต่เห็นอีกฝ่ายหลับอย่างสงบใบหน้าไม่เหลือร่องรอยความกังวล มีเพียงความเหนื่อยล้าจากการฝึกและการต่อสู้ เธอเลยเลือกจะนั่งลงบนเตียงอีกฝั่งรอให้เพื่อนตื่นเองมากกว่า

โมนีก้าพลิกตัวเล็กน้อยแล้วซุกหน้าลงหมอนพร้อมพึมพำอะไรเบา ๆ ฟังไม่ออก ซูกิมองแล้วอดยิ้มไม่ได้ ก่อนเอื้อมมือไปเขย่าไหล่น้อย ๆ "เฮ้…โมนีก้าตื่นได้แล้ว จะนอนข้ามวันเลยรึไง" น้ำเสียงกึ่งแกล้งกึ่งจริงจังดังขึ้นในห้องที่เงียบสงัด แต่โมนีก้ายังคงงัวเงียแค่ขมวดคิ้วแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัวเหมือนจะบอกว่า ‘ขออีกนิด’ ทำเอาซูกิถอนหายใจยาว ๆ "ยัยนี่นี่นะ…" เธอส่ายหัวเบา ๆ แต่แววตาก็ยังเต็มไปด้วยความเอ็นดูในความขี้เกียจและความไร้เดียงสาที่โผล่มาแบบไม่ตั้งใจของเพื่อนร่วมบัดดี้คนนี้

แต่ทว่าซูกิก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นเพื่อนร่วมบัดดี้ยังคงซุกหัวอยู่ใต้ผ้าห่มไม่ยอมตื่นสักที ตอนแรกเธอคิดจะแกล้งลากโมนีก้าลงจากเตียงเหมือนที่เคยทำเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่พอนึกถึงภาพเมื่อคืนที่โมนีก้าวิ่งสู้ฟัดกับก๊อบลินตัวเล็กสองตัวจนตัวแทบกระเซ็นเอง ไหนจะยังต้องประคองแบกซูกิออกมาจากป่าเรดวู้ดทั้งที่ตัวเองก็แทบหมดแรงเหมือนกันความใจแข็งของซูกิก็คลายลงทันที

เธอนั่งลงข้างเตียงเอื้อมมือเขย่าไหล่เบา ๆ พลางเอ่ยเสียงเรียบ “โมนีก้า… ตื่นเถอะ เดี๋ยวไปวิ่งสายนะ” แต่โมนีก้าเพียงขมวดคิ้วแผ่ว ๆ แล้วบ่นงึมงำเหมือนเด็กดื้อ 

“ปวดตัวไปหมดเลย… ขออีกห้านาที…” น้ำเสียงอู้อี้ลอดออกมาจากหมอนทำให้ซูกิถึงกับยกคิ้วขึ้นนิด ๆ ความจริงเธออยากจะใจแข็งดุไปแล้วลากเพื่อนไปล้างหน้าแปรงฟันให้เสร็จ ๆ แต่พอเห็นสภาพเพื่อนที่หอบร่างปวดเมื่อยเต็มตัวเธอก็ใจอ่อนลงอย่างช่วยไม่ได้

ซูกิยื่นมืออีกข้างไปดึงผ้าห่มลงนิดหนึ่ง เผยให้เห็นใบหน้าของโมนีก้าที่แก้มยังแดงระเรื่อเพราะนอนหลับเต็มที่ดวงตาเรียวยังคงปิดสนิท ขนตายาวสั่นเล็กน้อยเพราะพยายามฝืนไม่ลืมตา ซูกิหลุดยิ้มบาง ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว “เธอนี่มันจริง ๆ เลย… สู้กับมอนสเตอร์ไม่กลัว แต่ตื่นนอนนี่แทบจะเอาชีวิตกันเลยสินะ”

พูดจบเธอก็ใช้มือเขกหัวเพื่อนเบา ๆ “ถ้าไม่ลุกตอนนี้ ฉันจะอุ้มไปทั้งชุดนอนเลยนะ จะให้หมาป่าทั้งฝูงดูเธอในสภาพนี้จริง ๆ รึไง” น้ำเสียงนั้นแฝงความดุแบบเย็นชาแต่ก็ยังคงเจือด้วยความเป็นห่วงอยู่ดี

โมนีก้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเล็กน้อยอย่างคนหมดแรง มองหน้าซูกิที่นั่งกอดอกมองอยู่ใกล้ ๆ แล้วทำปากยื่นน้อย ๆ ก่อนบ่น “โธ่… ขาแขนฉันจะหลุดแล้วเนี่ย ยังจะใจร้ายลากไปวิ่งอีกเหรอ…” ท่าทีออดอ้อนนั้นทำให้ซูกิหลบตาไปชั่วขณะ พยายามไม่แสดงอาการใด ๆ แต่ในใจกลับแอบรู้สึกว่าก็แค่ตื่นมาก็ทำให้เธอใจอ่อนอีกแล้ว “โมนีก้า เธอต้องตื่นแล้วนะ” พูดพลางพร้อมจะกระชากผ้าห่มอีกฝ่ายอยู่มะรอมมะร่อ

ทันทีที่ซูกิจับผ้าห่มแล้วกระชากออกเพื่อปลุกแรง ๆ ตามความดื้อรั้นของโมนีก้า ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เธอชะงักไปทันทีผืนผ้าปูและเสื้อผ้าบางส่วนของเพื่อนสาวเปื้อนเลือดสีแดงฉาน ซูกิหน้าเรียบอยู่เสี้ยววินาที ก่อนจะอุทานในใจอย่างหัวเสีย “ชิบหายแล้ว…” นี่ไม่ใช่แผลจากการฝึก หรือรอยสู้มอนสเตอร์แต่เป็นเลือดที่ผู้หญิงทุกคนคุ้นเคยดี โมนีก้าขมวดคิ้วงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นก่อนลุกขึ้นนั่งเหมือนคนยังไม่รู้ตัวเต็มที่ พอเห็นร่องรอยนั้นก็ช็อกจนตาเบิกกว้าง หันไปสบตาซูกิด้วยสีหน้าทั้งตกใจทั้งอาย 

“อะ… อะไรเนี่ย!? หรือว่าอ่ะ ประจำเดือน!!…” เสียงของเธอสั่นก่อนจะกัดปากบ่นเสียงเบา ๆ เหมือนสารภาพกับตัวเองเพราะปกติเธอไม่ค่อยเป็นประจำเดือนไง นานทีปีหนจะเป็นสักครั้ง

ซูกิถอนหายใจแรงหันหน้าหนีไปนิดเพราะไม่อยากให้เพื่อนเห็นรอยยิ้มขำ ๆ ที่เผลอผุดขึ้นมา “เธอนี่มันจริง ๆ เลยนะโมนีก้า สู้ก๊อบลินได้แต่ดันแพ้ไอ้เรื่องธรรมชาติเนี่ย” พูดจบก็ลุกไปหยิบผ้าขนหนูแล้วโยนให้ “รีบไปล้างตัว เปลี่ยนชุดซะเถอะ เดี๋ยวฉันช่วยจัดเตียงกับเก็บกวาดเอง” โมนีก้าหน้าแดงก่ำจากเหตุการณ์ตอนนี้พลางหยิบผ้าไปกอดแน่นพลางบ่นงึมงำ “ก็ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะมาช่วงฝึกนี่นา… แถมมันก็มานาน ๆ ทีด้วยสิ!” เธอทำท่าจะโวยต่อ แต่พอโดนซูกิจ้องด้วยสายตาคม ๆ ที่บอกชัดว่าอย่าเถียง โมนีก้าก็ยู่ปากแล้วรีบลุกไปจัดการตัวเองในห้องน้ำแทน

บรรยากาศในห้องนอนรวมเลยเต็มไปด้วยทั้งความชุลมุน ความอาย และเสียงบ่นเล็ก ๆ ของโมนีก้าที่ดังลอดประตูห้องน้ำ ขณะที่ซูกิได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมคิดในใจว่า เพื่อนบัดดี้ที่ได้มานี่มันสุดยอดจริง ๆ…

หลังจากนั้นโมนีก้าก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าซีด ๆ เหมือนพลังหายไปกว่าครึ่ง แขนสองข้างห้อยตามแรงตัว ชุดที่เปลี่ยนใหม่ก็ยังดูไม่ช่วยให้สดใสขึ้นนัก แถมสีหน้าแสดงออกชัดเจนว่าเธอไม่ค่อยสบายตัวเอาเสียเลย ซูกิที่เพิ่งจัดการเก็บเตียงของเธอจนเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน หันมาเห็นสภาพเพื่อนก็พ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับกอดอกอย่างระอาแต่ก็แฝงด้วยความห่วงใย “ดูสภาพเธอตอนนี้สิ…” ซูกิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบขรึมแต่สายตากลับอ่อนลงกว่าปกติ “วันนี้ฉันจะไปบอกพวกคุณหมาป่าเองว่าขอพักการฝึก เธอเป็นประจำเดือนไม่ไหวก็อย่าฝืน ตกลงไหม?”

โมนีก้าหยุดยืนข้างเตียง สายตาเลื่อนหลบลงต่ำเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “อืม… ตกลง… ก็จริงแหละ ฉันไม่ค่อยไหวจริง ๆ จะไปฝึกตอนนี้ก็คงทำได้แค่นิดเดียวแถมอาจเป็นลมเอาอีก” เธอพูดพลางยกมือกุมท้องน้อยไว้ สีหน้าบอกชัดว่าทั้งอายทั้งหงุดหงิดกับร่างกายตัวเอง

ซูกิขยับเข้ามาใกล้แล้วกดมือลงบนไหล่ของโมนีก้าอย่างมั่นคง “ไม่ต้องทำท่าฝืนเก่งใส่ใครทั้งนั้น วันนี้พักไปเลยฉันจะดูแลแทนเอง” โมนีก้าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากคลี่ยิ้มมุมปากน้อย ๆ “ยัยคนแมนของบ้านหมาป่า… ใครเห็นคงคิดว่าเธอเป็นพี่สาวฉันแน่ ๆ เลย”

ซูกิกลอกตาใส่แต่ก็พยักหน้ารับก่อนดันหลังโมนีก้าเบา ๆ ให้ลงนั่งบนเตียงที่เพิ่งปูใหม่ “นั่งลงแล้วพักซะ เดี๋ยวฉันจะไปจัดการเรื่องฝึกให้เอง” โมนีก้าทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อย แต่ก็ยิ้มบาง ๆ ส่งให้ซูกิ “ขอบใจนะ… บัดดี้อย่างเธอนี้ได้มามันโคตรดีเลยแหละ” เธอนอนเอนลงไปอย่างยอมแพ้ต่อความอ่อนเพลีย ปล่อยให้ซูกิเป็นคนจัดการต่อทั้งหมดในใจแอบโล่งใจที่มีใครสักคนคอยอยู่ข้าง ๆ อย่างนี้แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตามที

อื่น ๆ: หรือคุณจะบอกว่าลูกเทพไม่เป็นประจำเดือน? บ้าบอออ

เป็นผู้หญิงก็ต้องเป็นประจำเดือนสิ แหม่ อายุ 15 ก็มีแล้วเถอะสมัยนี้อ่ะ

Moneka HONOR

วันที่ 03 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้ามืด 06.00 - 08.00 น. ณ ห้องนอนรวม บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา

โมนีก้านั่งเอนตัวพิงหมอนอยู่อย่างหมดแรง พลันเสียง กึก ๆ ตุ๊บ ๆ ก็ดังขึ้นที่บานประตูเหมือนใครบางคนกำลังตะกุยอยู่ ทำให้เธอขมวดคิ้วทันที ใจหนึ่งก็แวบคิด "เฮ้ย ผีป่าววะ?" พูดออกมาแบบพึมพำแต่พอเงี่ยหูฟังก็มีเสียง งีดด งีดด แบบหมา ๆ ดังลอดเข้ามาแทน หญิงสาวชะงักไปแป๊บหนึ่ง ก่อนตัดสินใจค่อย ๆ ลุกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูและสิ่งที่เธอเห็นทำให้ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันที ตรงหน้าประตูมีหมาป่าตัวเล็กขนฟูนุ่มนิ่มยืนอยู่ สีขนของมันเป็นชมพูพาสเทลสลับขาว ตรงโคนหางและหน้าอกเหมือนขนมสายไหมที่เพิ่งปั่นเสร็จใหม่ ๆ น่ารักจนใจแทบละลาย ดวงตากลมโตเป็นสีฟ้าอมม่วงใสวาวเหมือนอัญมณี พอมันเห็นโมนีก้าเปิดประตูก็หอบหิ้วถุงพลาสติกใส่ปากอยู่ ยกหัวขึ้นโบกหางไปมาปลิวฟู ๆ

“โอ้โห… น่ารักชิบหายเลย ใครส่งมาน่ะ?” โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ

หมาป่าตัวน้อย(?)วางถุงลงแล้วเงยหน้ามองเธอ ดวงตาส่องประกายก่อนเอ่ยด้วยเสียงใส ๆ แปลกใจที่หมาป่าพูดออกมาเป็นภาษามนุษย์ได้ “ข้าชื่อโรซี่…ท่านลูปาสั่งให้ข้าไปซื้อของมาให้เจ้า” โมนีก้าเลิกคิ้วขึ้นทันทีพอเหลือบตาลงไปดูในถุงก็แทบจะหัวเราะพรืด เพราะข้างในคือผ้าอนามัยสารพัดแบบ ทั้งกลางวัน กลางคืน แบบมีปีก ไม่มีปีก ครบสูตรพร้อมรบกับประจำเดือนสุด ๆ

หญิงสาวถึงกับหลุดหัวเราะแล้วเอื้อมลงไปลูบหัวขนนุ่ม ๆ ของโรซี่ “โอยยยยย น้องหมาป่าที่น่ารักที่สุดในโลก! ขอบคุณมากนะโรซี่ ขอบคุณจริง ๆ” เธอหยิบถุงขึ้นมาไว้ในมือแล้วก้มลงยิ้มหวานให้เจ้าหมาป่าสีชมพูอย่างจริงใจ ตาเป็นประกายเหมือนได้รับของวิเศษจากเทพเจ้า “ไม่คิดเลยว่าจะมีวันต้องพูดคำนี้กับหมาป่า… แต่เธอช่วยชีวิตฉันไว้จริง ๆ เลยล่ะ” โรซี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็สะบัดหางไปมาอย่างภูมิใจ จนขนพองน่ารักเหมือนก้อนเมฆสีชมพู

โมนีก้ามองเจ้าหมาป่าสีชมพูฟู ๆ ที่นั่งหางสะบัดปัดไปปัดมาอยู่ตรงหน้า ใจเต้นตุบ ๆ ราวกับเห็นตุ๊กตาไซส์จริงมีชีวิตดวงตากลมโตใสวิ้งนั่นมันน่ากอดที่สุดในโลกแล้ว เธอเอามือปิดปากตัวเองพลางเอียงหัวเหมือนเด็กเห็นของเล่นที่อยากได้มานาน ก่อนจะก้มลงถามเสียงเบาหวิวแต่ตื่นเต้นสุด ๆ “งั้น…ขอ...ขอฟัดได้ไหม? ได้ไหมมมม? เธอน่ารักจนทนไม่ไหวแล้วนะ!”

โรซี่เงยหน้าขึ้นดวงตาเป็นประกายเหมือนมีประกายดาวระยิบระยับ ก่อนหัวเราะเบา ๆ คล้ายเสียงเด็กสาวที่มีชีวิตชีวา “ฮะฮะ! ได้สิ! ฟัดเลย ข้ายอมให้เจ้าเป็นกรณีพิเศษนะ!” ยังไม่ทันจบประโยค โมนีก้าก็กรี๊ดเบา ๆ ในลำคอแล้วพุ่งตัวลงไปกอดเต็มแรง ซุกหน้าลงในขนนุ่มฟูสีชมพูพาสเทลที่หอมละมุนคล้ายกลิ่นดอกไม้ โรซี่หัวเราะคิก ๆ แล้วสะบัดหางไปมารัว ๆ ปล่อยให้เธอกอด ลูบ กดแก้มจนเหมือนหมอนข้างมีชีวิต

“โอ้ยยยยย อะไรเนี้ยยยยย! ทำไมน่ารักแบบนี้๊!! ฟู ฟู ฟูววววว~” โมนีก้าบ่นงุ้งงิ้งเสียงสูงไปพลางฟัดเจ้าหมาป่าน้อยไปด้วยราวกับเจอของที่ดีที่สุดในชีวิต

โรซี่เองก็ไม่ได้นั่งเฉยนะ มันเอาหน้าไปถูแก้มเธอกลับเหมือนตอบรับการเล่น พร้อมกับหรี่ตาอย่างพอใจ “ฮี่ฮี่ เจ้าเป็นคนแปลกดีนะ ชอบฟัดหมาป่าแทนที่จะกลัว ข้าชอบ ๆ” โมนีก้าหัวเราะจนตาหยีแล้วพูดออกมาทั้งน้ำเสียงสดใส “ก็เพราะเธอมันน่ารักเกินต้านไงล่ะโรซี่! โอ้ยยยย ฉันขอจับเป็นตัวประกอบชีวิตเป็นหมอนข้างได้ไหมเนี่ย” เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังกลบความเงียบในห้องนอนรวม กลายเป็นบรรยากาศน่ารัก ๆ อุ่นหัวใจไปชั่วขณะหนึ่ง จนแทบลืมไปเลยว่าเมื่อกี้ยังหงุดหงิดกับอาการไม่สบายตัวจากประจำเดือนอยู่

โมนีก้ากำลังหัวเราะคิกคักฟัดโรซี่เหมือนเด็กกอดตุ๊กตาตัวโตอยู่บนเตียง มือก็จ้วงลูบขนนุ่ม ๆ ไม่ยั้งแก้มถูแก้ม หัวเราะเสียงใสจนแก้มขึ้นสีแทบไม่เหลือภาพสาวนักฝึกนักรบ มีแต่ภาพสาวน้อยน่ารักที่กำลังปล่อยใจเต็มที่กับสิ่งที่รัก โรซี่เองก็ตอบสนองอย่างเต็มที่ หางสะบัดแรงจนเหมือนพัดลม ใบหูสั่นพั่บ ๆ พร้อมปล่อยเสียงหัวเราะใส ๆ คล้ายเสียงเด็กสาวกำลังเล่นสนุก บรรยากาศอบอุ่นน่ารักจนเหมือนบ้านตุ๊กตา

ทว่า…ตรงประตูห้อง กลับมีเงาของอีกคนหนึ่งยืนพิงขอบไม้เบา ๆ ซูกิกลับมาแล้ว หลังจากเพิ่งไปแจ้งหมาป่าครูฝึกเรื่องที่โมนีก้าขอพัก เธอไม่ได้เอ่ยเสียงอะไรเพียงยืนกอดอก เงียบมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาหลากหลาย…มันคือสายตาที่ทั้งเอ็นดู ทั้งปวดหัว ทั้งอิจฉาปนหมั่นไส้นิด ๆ ไปพร้อมกัน ริมฝีปากของซูกิเม้มเล็กน้อยคล้ายกลั้นยิ้มแต่ในแววตากลับมีประกายอุ่น ๆ ที่ไม่เคยหลุดพ้นไปจากโมนีก้าอยู่แล้ว

“…โอ้ย น่ารักจนพูดไม่ออกจริง ๆ ยัยนี่” ซูกิพึมพำเบา ๆ ในลำคอ สายตาคมหรี่ลงนิดเหมือนอยากบ่นว่า นี่เธอเป็นลูกครึ่งเทพนะ ไม่ใช่เจ้าของคาเฟ่สุนัข! แต่สุดท้ายกลับถอนหายใจเบา ๆ ยอมให้ภาพนี้ผ่านตาไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

โรซี่ถูกโมนีก้าฟัดอยู่อย่างเพลินจนขนนุ่มฟูยุ่งไปหมด หางยังสะบัดซ้ายขวาเหมือนพัดลมติดสปีด เสียงหัวเราะของโมนีก้าใสดังก้องในห้อง ราวกับโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยการฝึกหนักและการต่อสู้ไม่เคยมีอยู่จริง แต่ทันใดนั้นเสียงอะแฮ่มดังขึ้นแผ่ว ๆ ทว่าหนักแน่นพอให้ทั้งหมาป่าและเด็กสาวชะงัก

“อะแฮ่ม..”

โมนีก้าหันหน้าไปตามเสียงตรงนั้นใบหน้าของเธอกลับมีรอยยิ้มหวานระเรื่อ “อ้าว ซูกิ! ดูสิ น่ารักสุด ๆ เลยน้าาา~” ว่าแล้วก็หันกลับไปฟัดโรซี่ต่อแบบไม่สนใจท่าทีคาดโทษของเพื่อนสาว ซูกิยกคิ้วมือข้างหนึ่งเท้าเอวอีกข้างชี้ไปที่เธอ “โอเค…ถามจริง ใส่ผ้าอนามัยรึยังเนี่ย? มัวแต่เล่นกับหมาป่าอยู่ได้” น้ำเสียงนิ่งแต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดของคนที่ห่วงจนกลายเป็นแม่บ้านเต็มตัว

โมนีก้าทำตาโตเล็กน้อยแล้วหยุดฟัดแป๊บหนึ่งก่อนหันหน้าหน้างอ ปากยื่นนิด ๆ “ใส่แล้วน่าาา…ก็แค่ โรซี่น่ารักนี่นาจะไม่ฟัดได้ไง!” แต่เสียงอ้อน ๆ นั้นไม่ช่วยให้ซูกิใจอ่อนแม้แต่น้อย เธอก้าวเข้ามาย่อตัวลงแล้ววางมือลงบนหัวโรซี่เบา ๆ “โรซี่ ขอบใจที่เอามาให้นะแต่ไปพักได้แล้วล่ะ ฉันจะดูแลยัยนี่เอง” น้ำเสียงหนักแน่นแต่ก็อ่อนโยนพอที่โรซี่จะยอมพยักหน้าเบา ๆ ก่อนสะบัดหางฟู ๆ อีกรอบแล้วเดินออกไปอย่างว่าง่าย

ทันทีที่ประตูปิดซูกิก็หันมาจับแขนโมนีก้า “เอาล่ะคุณหนูขี้เล่นพักได้แล้ว ไปนอนเลยเดี๋ยวฉันนั่งเป็นเพื่อน” น้ำเสียงเหมือนคนเหนื่อยใจเต็มที “เฮ้อ…นี่ฉันเลี้ยงลูกอยู่หรือเลี้ยงเพื่อนกันแน่วะ”

โมนีก้าเม้มปากนิด หน้างอเหมือนเด็กโดนห้ามเล่นของเล่น แต่ก็ไม่ได้ดื้อเหมือนก่อนหน้านี้ เธอพยักหน้าช้า ๆ “ก็ได้…ก็แค่…นิดเดียวเอง” ซูกิส่ายหัวเบา ๆ พลางลากโมนีก้าไปที่เตียง บังคับให้นอนลงอย่างไม่เปิดโอกาสให้เถียงต่อ ใบหน้าคมยังมีแววระอาแต่ในดวงตากลับแฝงด้วยความอ่อนโยนอย่างที่เจ้าตัวคงไม่อยากยอมรับเท่าไร โมนีก้าลอบยิ้มบาง ๆ ทั้งที่หน้ายังงออยู่ รู้ดีว่าซูกิกำลังห่วงเธอสุด ๆ ถึงได้ทำตัวเป็นแม่บ้านขี้บ่นแบบนี้ และสุดท้ายก็ยอมหลับตาเอนตัวลงไปบนเตียงอย่างว่าง่าย

อื่น ๆ: มานอนนน ปวด ปจดดด

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเช้ามืด 04.00 - 06.00 น. ณ ห้องนอนรวม บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา (ตื่นนอน) 

ยามเช้ามืดในห้องนอนรวมยังคงเงียบสงบ ม่านกันแสง UV ทำให้บรรยากาศมืดเหมือนกลางคืนทั้งที่ภายนอกพระอาทิตย์ยังคงฉายแรงอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง โมนีก้าลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกไม่สบายตัวนัก กลิ่นสะอาดของห้องน้ำยังติดตามปลายจมูกหลังจากเพิ่งเปลี่ยนผ้าอนามัยเสร็จ เธอถอนหายใจยาวเบา ๆ พลางขยับมือลูบแขนตัวเองอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “เฮ้อ…วันที่สองมันมาเยอะจริง ๆ อย่างที่เขาว่าจริงด้วย” พึมพำกับตัวเองเบา ๆ แม้จะไม่ได้ปวดท้องแบบทรมาน แต่ความอึดอัดก็ทำให้เธอรู้ว่าหากปล่อยให้นอนต่อคงไม่ดีนัก โมนีก้าเลยตัดสินใจเดินเท้าเปล่าบนพื้นไม้เย็น ๆ ตรงไปยังเตียงของซูกิ เธอก้มตัวลงแล้วใช้สองมือเขย่าแขนอีกฝ่ายเบา ๆ

“ซูกิ…ตื่นเถอะ ได้เวลาไปวิ่งแล้ว” เสียงของเธอนุ่มติดจะงอแง แต่ก็มีแววตั้งใจจะไม่อู้เหมือนวันก่อน ๆ ซูกิที่ยังซุกหน้าอยู่กับหมอนพลางส่งเสียงงึมงำ “อืม…เธอนี่นะ ตื่นมาได้ทั้งที่ไม่สบายตัว” จากนั้นก็ขยับพลิกตัวมามอง ใบหน้าคมยังมีรอยง่วงแต่แววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ไม่ต้องฝืนก็ได้นะโมนีก้า วันนี้ฉันไปวิ่งคนเดียวก็ได้”

โมนีก้าส่ายหน้าทันที ผมยาวสีม่วงครามสะบัดนิด ๆ “ไม่เอา ฉันไปด้วย ถึงจะวิ่งไม่เยอะก็เถอะ อย่างน้อยก็ไม่อยากทิ้งให้เธอไปเหนื่อยอยู่คนเดียว” ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์มีประกายดื้อรั้นนิด ๆ แต่ก็แฝงความอบอุ่น

ซูกิถอนหายใจหัวเราะแผ่ว ๆ “เธอนี่นะ…ดื้อจริง” ว่าแล้วก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบิดตัวคลายเส้น ก่อนลุกไปหยิบเสื้อผ้าเปลี่ยนสำหรับออกกำลังกาย “โอเคงั้นไปด้วยกัน แต่สัญญานะ ถ้าไม่ไหวต้องหยุดทันทีเข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้วค่ะคุณบัดดี้” โมนีก้ายิ้มบาง ๆ แล้วยกมือทำท่ารับทราบ

แสงแดดลอดเข้ามาน้อยนิดจากช่องว่างม่าน มันส่องลงบนสองเงาที่กำลังเตรียมตัวออกไปวิ่งอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้เป็นเพียงการฝึก แต่เหมือนเป็นการย้ำเตือนว่าไม่ว่าร่างกายจะอ่อนแอเพียงใด เพื่อนข้างกายก็พร้อมจะไปด้วยกันเสมอ บรรยากาศเช้ามืดในห้องนอนรวมยังเงียบสงัดแม้แสงจะแรงกล้า มีเพียงเสียงผ้าที่เสียดสีกันเบา ๆ ขณะทั้งสองกำลังเปลี่ยนชุดออกกำลังกาย โมนีก้าลุกขึ้นมาจากเตียงหยิบกางเกงสเตรัดรัดรูปสีดำออกมาใส่อย่างคล่องแคล่ว พอรูดซิปเสร็จเธอก็ถอนหายใจพลางบ่นเสียงดังพอให้ซูกิได้ยิน

“เฮ้อ…ไม่ชอบเลยเวลามีประจำเดือนเลย เดินทีไรผ้าอนามัยมันชอบเคลื่อนทุกที ต้องใส่สเตไว้ตลอด ไม่งั้นหงุดหงิดแน่นอน” เธอทำท่าดึงขอบกางเกงขึ้นปรับให้แน่น พลางทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย เหมือนคนกำลังบ่นเรื่องที่ไม่สามารถควบคุมได้แต่ก็ต้องทนกับมันอยู่ดี

ซูกิที่กำลังหยิบเสื้อยืดสวมหัวอยู่ถึงกับชะงักไปนิด ก่อนจะกระแอมเบา ๆ และหันหน้าหนีเล็กน้อย ใบหน้าคมของเธอมีแววอึน ๆ อย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ แต่เรื่องพวกนี้มันค่อนข้างตรงไปหน่อยสำหรับหูที่กำลังง่วง ๆ ของซูกิ “อืม…ก็จริงของเธอแหละนะ” เธอตอบสั้น ๆ พลางจัดปลายผมของตัวเองที่หลุดออกมาจากเสื้อให้เข้าที่ ในใจซูกิคิดกับตัวเอง ก็ดีแล้วที่เธอพูดตรง ๆ แบบนี้ อย่างน้อยฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ต่อให้ฉันจะชอบผู้หญิงด้วยกันก็เถอะ…แต่กับเพื่อนแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่จะคิดจีบเลยสักนิด มั้ง

เธอเหลือบตามองโมนีก้าที่กำลังจัดรองเท้าผ้าใบ สีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อยแต่ยังคงบ่นพึมพำกับผ้าอนามัยอยู่ไม่หยุด และทันทีที่เธอยกสายตาขึ้นมาเห็นดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของโมนีก้าเป็นประกาย สดใสราวกับไม่สะทกสะท้านกับความไม่สบายตัวในตอนนี้ ซูกิก็ถอนหายใจในใจอีกครั้งอย่างเหนื่อยใจแต่ก็อมยิ้มบาง ๆ ออกมา “ไปกันเถอะ เดี๋ยวคุณเวล็อกซ์จะรอนาน” ซูกิเอ่ยตัดบท เดินนำไปเล็กน้อยในขณะที่โมนีก้าวิ่งกระโดดหย็อง ๆ ตามมาเหมือนเด็กขี้เล่น

อื่น ๆ : ตื่นนอนจ้าาาาาา

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงค่ำ เวลา 18.00 - 21.00 น. ณ ห้องนอนรวม บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา 

ห้องนอนรวมในยามค่ำของบ้านหมาป่าถูกปิดม่านทึบกันแสงและฟิล์มกรอง UV มืดสนิทราวกับคืนมืดที่แท้จริง เสียงลมภายนอกพัดแผ่วเบาแทรกเข้ามา แต่ด้านในกลับเงียบสงบอย่างน่าอุ่นใจ โมนีก้าเอนกายลงบนเตียงของตัวเองที่ปูผ้าปลอกหมอนสีอ่อนกลิ่นสะอาด ดวงตาสีเทาเงินเหลือบมองเพดานอย่างผ่อนคลาย ซูกิเดินเข้ามาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก เธอนั่งลงข้างเตียง หยิบไดร์ลมอุ่นมาเป่าเส้นผมยาวสีม่วงครามอ่อนที่เพิ่งสระเสร็จของโมนีก้าอย่างตั้งอกตั้งใจ ลมอุ่นพัดผ่านเส้นผมจนพลิ้วกระจายเป็นประกายเมื่อต้องแสงไฟสลัว เสียงเครื่องเป่าผมดังแผ่ว ๆ ผสมกับบรรยากาศเงียบสงบทำให้เหมือนเวลาไหลเนิบลง

“เธอดูแลผมดีมากเลยนะ” ซูกิพูดพลางใช้นิ้วสางเส้นผมให้ไม่พันกัน สีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความเอาใจใส่ชัดเจน

โมนีก้ายิ้มบาง พลิกตัวหันมามองตาซูกิผ่านผมที่ปลิวเล็กน้อยแล้วตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งขี้เล่นกึ่งจริงจัง “ก็ทำสีบ่อย ๆ ก็งี้แหละ ต้องบำรุงหนักหน่อย ไม่งั้นพังหมด ผมคือหัวใจของผู้หญิงนะยะ”

ซูกิเลิกคิ้วเล็กน้อยยกยิ้มมุมปากแบบไม่พูดอะไรต่อ แต่ยังคงเป่าผมให้เธอจนแห้งสนิททุกเส้น โมนีก้าพริ้มตาลงช้า ๆ ราวกับแมวที่กำลังเคลิ้มกับการถูกลูบ เธอเผลอหลุดเสียงหัวเราะคิกออกมาเบา ๆ “อืมม แบบนี้แหละ สบายสุด ๆ เลย…ถ้ามีบริการเป่าผมทุกคืนก็คงดีนะ”

“อย่ามาทำเป็นอ้อน เดี๋ยวได้แกล้งตัดผมเธอสั้น ๆ เลยนี่สิ” ซูกิแกล้งพูดเสียงเรียบแต่สายตาไม่ได้มีแววจริงจังนัก โมนีก้าเบิกตาโตแล้วรีบยกมือปกป้องเส้นผมตัวเองทันที “ห้ามเลยนะ! ฉันรักผมตัวเองที่สุดแล้ว!”

บรรยากาศที่แสนเรียบง่ายกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ และความผ่อนคลาย เมื่อผมแห้งสนิท ซูกิก็เก็บไดร์และผ้าขนหนูไป โมนีก้าห่มผ้าห่มผืนโปรดแล้วซุกตัวลงบนหมอน ใบหน้าผ่อนคลายดั่งเด็กสาวที่ได้อยู่ในที่ที่เธอชอบที่สุด ก่อนจะเอ่ยเสียงง่วง ๆ ว่า “คืนนี้น่าจะหลับสบายแล้วแหละ…”

แต่แล้วก็เกิดเสียงตะกุยเบา ๆ ดังขึ้นหน้าประตูห้องนอนรวมในยามค่ำที่สงบ โมนีก้าที่เพิ่งจะเริ่มเคลิ้มตาหนักหันขวับไปมองด้วยสีหน้าเอ๋อเล็กน้อย แต่ไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร เสียงงิด ๆ ใสก็ตามมา จนเธอแทบจะเดาได้ทันทีว่าใคร พอเปิดประตูออกมาก็พบกับหมาป่าสีชมพูพาสเทลตัวเดิม โรซี่นั่นเอง ดวงตาสีฟ้าอมม่วงใสเปล่งประกายแวววาวเต็มไปด้วยความร่าเริง โรซี่ส่ายหางไปมาเบา ๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงสดใส “ท่านลูปาให้ข้ามาบอกว่า…พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายที่เจ้าต้องเรียนภาษาละตินโรมันแล้วนะ หากเจ้าอยากไปที่ค่ายจูปิเตอร์เร็ว ๆ เมื่อเข้าสู่วันใหม่ก็สามารถเข้าร่วมได้เลย หลังจากนั้นไม่จำเป็นต้องฝึกอะไรเพิ่มเติมแล้ว เตรียมตัวให้ดี”

โมนีก้าอึ้งไปชั่วขณะ ดวงตาสีเงินเทากะพริบถี่ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “หา? จริงดิ…คือฉันน่ะนะ? ทั้งที่เรียนช้าจนคุณลูปายังแอบหัวเราะอยู่เลย…นี่หมายความว่า ฉันจะได้ออกเดินทางไปที่ค่ายจูปิเตอร์จริง ๆ แล้วสินะ?” น้ำเสียงเธอทั้งตกใจทั้งตื่นเต้นปนกันจนแทบควบคุมไม่อยู่

โรซี่ยิ้มในแบบหมาป่า กระดิกหูเบา ๆ “ใช่แล้วโมนีก้า เจ้าพยายามเก่งมาก”

หญิงสาวยกมือกุมหน้าอกตัวเองอย่างตื้นตันเล็กน้อย ความรู้สึกประหลาดไหลท่วมท้นระหว่างดีใจและกังวล แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ เสียงเรียบ ๆ ของซูกิก็ดังขึ้นจากด้านในห้อง เธอยืนกอดอกพิงกรอบเตียง มองมาด้วยแววตาหลากหลาย “ยินดีด้วยนะโมนีก้า ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้วนี่” โมนีก้าหันไปสบตาซูกิ ดวงตาเป็นประกาย แต่ก็ยังย่นจมูกขำ ๆ “เออ…มันเร็วกว่าที่คิดเยอะเลยอ่ะ”

ซูกิยกมุมปากนิดเดียวเป็นรอยยิ้มบาง ก่อนเอ่ยเสียงหนักแน่น “ไปเถอะ เรียนให้เสร็จ พรุ่งนี้เช้าเจอกัน แล้วค่อยมาหาฉันที่ห้อง เราจะเดินทางด้วยกัน” โมนีก้าพยักหน้าแรงจนผมกระจาย ใบหน้าเปื้อนยิ้มทั้งตื่นเต้นทั้งอบอุ่น ขณะหันกลับไปขอบคุณโรซี่ที่วิ่งวนหางกระดิกอย่างร่าเริงราวกับจะดีใจแทนเธอด้วย

อื่น ๆ : สุดท้ายแล้วววว