[ฝั่งตะวันออกของเขตบ้านพัก] ทะเลสาบกลางค่าย

Cooper HEROES

22/07/2025 9.30 น. – 10.00 น.

 

บทที่ 73

 

หลังจากคูเปอร์ใช้เวลาปรับทุกอย่างให้เข้าที่ ทั้งเช็กสัมภาระและอุปกรณ์ รวมถึงเรือบานาน่าที่อยู่ในสภาพพับเป็นผ้าเช็ดปากสีเหลืองสวยงาม เขาก็รู้แล้วว่าทุกอย่างพร้อมสำหรับการออกเดินทางกู้ภัย (?) เดมิก็อดรุ่นพี่เสียที

 

เสียงของแม่หรือเทพีอะธีน่า ที่ดังขึ้นเป็นระยะในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทำให้หัวใจเขาเริ่มรู้สึกผิดจนทนไม่ไหว มันไม่ใช่เสียงดุด่าหรือคำสั่งแข็งกร้าว หากแต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยน้ำหนักของความรับผิดชอบและความหวัง เสียงนั้นกระซิบว่า “ไปช่วยพี่สาวของเจ้า เธอจะต้องไม่ถูกทอดทิ้ง” , “คูเปอร์ลูกรัก เจ้าจงเร่งทำเวลาหน่อย พี่สาวของลูกใกล้จะไม่ไหวแล้ว” และมันเร่งเร้าจนเขาต้องลุกขึ้นเก็บสัมภาระโดยไม่สามารถลังเลได้

 

โชคดีที่แหวนดาราจรัสซึ่งเขาเพิ่งได้มานั้นทำหน้าที่เก็บของทั้งหมดได้อย่างเรียบร้อย ไม่ต้องห่วงว่าจะแบกกระเป๋าให้ปวดหลังอีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างถูกเก็บอยู่ในวงแหวนขนาดเท่านิ้วโป้ง ซึ่งดูเรียบง่ายแต่ทรงพลัง

 

เมื่อทุกอย่างพร้อม ร่างสูงของคูเปอร์ก็เดินออกจากกระท่อมหมายเลข 6 ผ่านสนามหญ้าที่เต็มไปด้วยแสงอาทิตย์ยามบ่ายอุ่นๆ และตรงไปยังทะเลสาบกลางค่าย ที่ซึ่งเปลวคลื่นแวววาวสะท้อนแสงแดดเล่นตา

 

เมเรซยืนอยู่ตรงนั้นแล้วในชุดโทนดำที่ตัดกับสีผมชมพูอ่อนจนดูโดดเด่นอย่างกับงานศิลป์เคลื่อนที่ เขาเอนตัวเล็กน้อย มือหนึ่งถือหอกสัมฤทธิ์พาดไหล่ อีกมือกอดอก สีหน้าดูไม่บ่งบอกอารมณ์แต่แววตาสองสีนั้นกลับสะท้อนประกายขี้เล่นอย่างซ่อนเร้น

 

“นายมาช้ากว่าฉันห้านาที” เมเรซเอ่ยเสียงเรียบ

 

คูเปอร์ยักไหล่ ทำหน้ายิ้มอ่อน ๆ “ฉันแค่ไม่อยากให้ดูเหมือนฉันกระตือรือร้นเกินไปไง นายจะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองพิเศษมาก”

 

ตอนนี้เขากับเมเรซเดินมายังทะเลสาบกลางค่ายที่มีผิวน้ำสะท้อนแสงตะวันอ่อน ๆ จนดูราวกับกระจกน้ำเงินที่ล้อมรอบด้วยความเงียบสงบ

 

“โอเค นี่แหละที่นัดไว้…” คูเปอร์เอ่ยขึ้นขณะหยุดมองผืนน้ำ “นายว่าพอถึงเวลา แม่ฉันจะปรากฏตัวแบบน่ากลัวไหม?”

 

เมเรซยักไหล่เบา ๆ เส้นผมสีชมพูสะท้อนแสงไฟยามเย็นราวกับก้อนสายไหมสีทองอ่อน “ไม่รู้สิ ฉันแค่หวังว่าเธอจะไม่สั่งให้เราท่องบทกวีโบราณก่อนจะบอกข้อมูลนะ ฉันไม่ชอบบทที่ต้องท่องจำ”

 

คูเปอร์หัวเราะเบา ๆ “ถ้าแม่ฉันบังคับ ฉันจะโบ้ยให้นายทำแทน”

 

ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ คลื่นน้ำเบื้องหน้าก็พลันแยกออก ราวกับมีพลังงานมหาศาลบางอย่างสั่นสะเทือนอยู่ใต้น้ำ ลมรอบตัวเงียบลงราวกับทั้งค่ายหยุดหายใจ

 

จากกลางทะเลสาบ แสงสว่างสีเงินอ่อนค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น แล้วรูปกายของสตรีในชุดคลุมยาวสีงาช้างก็ปรากฏร่างขึ้นมา ดวงตาสีเทาลึกล้ำมองตรงมาที่คูเปอร์ด้วยความสงบแต่เปี่ยมด้วยพลังปัญญา

 

“ลูกของข้า” เสียงของเทพีอะธีน่าดังก้องในหัวมากกว่าที่จะได้ยินด้วยหูจริง ๆ “เจ้าพร้อมหรือยัง”

 

คูเปอร์พยายามจะยืดตัวให้ตรงเหมือนเด็กถูกถามการบ้าน “ก็... น่าจะพร้อมแล้วครับ ถึงจะยังรู้สึกเหมือนหัวใจไม่พร้อม แต่ร่างกายน่าจะไปได้”

 

เมเรซหันไปเหลือบมองเขาเหมือนจะประชด ‘นี่น่ะเหรอคำตอบของลูกชายเทพีแห่งปัญญา’ แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

 

อะธีน่าก้าวเท้าลงจากผิวน้ำ หรือจะบอกว่าเธอลอยมาก็ได้ เทพีอะธีน่าหันสายตามองทั้งสองหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่งชัด

 

“ภารกิจนี้ไม่ใช่การต่อสู้เพียงอย่างเดียว แต่คือการใช้สติปัญญาและความรอบคอบเหนือความกลัว เจ้าทั้งสองต้องตามหาหญิงสาวที่ชื่อเคย์ล่า เฮย์เดน บุตรีที่ข้าภาคภูมิใจ

 

“เจ้าจะไปช่วยเคย์ล่า เฮย์เดน พี่สาวของเจ้า นางคือบุตรีของข้า ผู้เลือกใช้ชีวิตปกติท่ามกลางมนุษย์ธรรมดา นางไม่มีอาวุธหรือเกราะป้องกันตนเองอีกต่อไป แต่ตอนนี้เธอกำลังถูกไล่ล่าโดยมนุษย์ และอสุรกายที่ได้กลิ่นครึ่งเทพในตัวเธอ”

 

คูเปอร์เงียบฟังทุกคำราวกับกลัวพลาดรายละเอียดสำคัญ

 

“ข้าจะส่งพวกเจ้าไปใกล้เคย์ล่าให้มากที่สุด” อะธีน่ากล่าว “แต่ไม่สามารถระบุจุดที่แน่นอนได้ เพราะสถานการณ์ของนางไม่แน่นอน พวกเจ้าต้องใช้ไหวพริบของตัวเองตามหาเธอ และพาเธอออกมาให้ปลอดภัย”

 

จากนั้นเธอหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากอากาศหนังสือพิมพ์เก่าฉบับหนึ่ง รูปหญิงสาวสูงวัยผิวเข้ม ผมสั้น แต่งกายแบบมืออาชีพ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดที่ดูมั่นใจ “นี่คือเคย์ล่า เฮย์เดน ตอนทำงานที่รัฐสภา จำใบหน้าและแววตาของนางไว้ให้ขึ้นใจ”

 

คูเปอร์รับหนังสือพิมพ์อย่างระมัดระวัง เขาเหลือบไปทางเมเรซที่ยืนไขว้แขนอยู่ เงียบงันราวกับกำลังวิเคราะห์รายละเอียดด้วยสายตา

 

“พวกเจ้าต้องรู้ไว้ว่า ข้าอาจจะไม่สามารถช่วยพวกเจ้าได้ตลอดเวลา” อะธีน่ากล่าวต่อ “แต่ความฉลาดของเคย์ล่า นางจะเป็นแสงนำทางให้พวกเจ้าผ่านความมืดมิดได้”

 

เมเรซพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาสื่อว่าเข้าใจแล้ว

 

คูเปอร์หันมาสบตากับแม่ของเขา ความรู้สึกทั้งภูมิใจและกดดันปนกันในใจ “พวกเราจะช่วยเธอออกมาให้ได้ครับ”

 

อะธีน่ามองทั้งสองด้วยรอยยิ้มบางๆ แต่มีบางอย่างในแววตาที่คล้ายกับความห่วงใยลึกซึ้ง “ข้าเชื่อในเจ้า”

 

แล้วเพียงพริบตาเดียว แสงสีเงินจากร่างของเธอก็สว่างขึ้นเรื่อยๆ จนกลืนภาพรอบข้างหมดสิ้น

 

คูเปอร์รู้สึกเหมือนร่างกายถูกแรงดึงบางอย่างยกขึ้นจากพื้น เสียงลมแรงก้องในหู ก่อนทุกอย่างจะพร่ามัว และในเสี้ยววินาทีนั้นทั้งเขาและเมเรซ ก็ถูกวาร์ปหายไปจากค่ายฮาล์ฟบลัด ราวกับเพียงหมอกบางที่สลายหายไปกับแสงแห่งเทพเจ้า…

 

สรุปเหตุการณ์

 

เริ่มภารกิจบันทึก ช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

24.07.2025 | 08:00 AM

คลาสภาษากรีกโบราณในวันนี้ไม่ได้จัดขึ้นในห้องเรียนที่น่าอึดอัด แต่กลับย้ายมายังชายฝั่งที่สงบเงียบของทะเลสาบ, ที่ซึ่งสายลมพัดเอื่อยๆ ช่วยขับไล่ความร้อนที่เริ่มก่อตัว และเสียงคลื่นซัดสาดก็ทำหน้าที่เป็นซาวด์แทร็กประกอบการเรียนรู้ที่แปลกประหลาด สำหรับบุตรแห่งไทคี, การมาที่นี่ไม่ใช่แค่การเข้าเรียนตามตาราง, แต่มันคือการแสวงหาเครื่องมือที่จำเป็นที่สุดหลังจากที่เขาได้รับ 'คำสั่ง' ส่วนตัวจากเทพเจ้า—คำพยากรณ์ที่สลักลึกลงไปในความทรงจำของเขา

รีเบคก้า แม็กเคลน ยืนอยู่หน้ากลุ่มนักเรียนที่นั่งล้อมวงกันอยู่บนผืนหญ้า เธอดูผ่อนคลายและเปี่ยมด้วยชีวิตชีวายิ่งกว่าครั้งก่อนๆ เสน่ห์และความมั่นใจของเธอแผ่ออกมาเป็นรัศมีที่มองไม่เห็น ทำให้ทุกคน—รวมถึงบุตรแห่งโชคชะตา—ต้องตั้งใจฟังอย่างเต็มใจ

"วันนี้ เราจะมาเรียนสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเราทุกคน: การถอดรหัสโชคชะตา" เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม, ดวงตาที่เปลี่ยนสีได้ของเธอฉายแววของประสบการณ์ที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน 

เธอเว้นจังหวะ, ปล่อยให้คำพูดนั้นหนักอึ้งอยู่ในอากาศ "หลายปีก่อน, ฉันเคยไปทำภารกิจที่ขั้วโลกเหนือ… คำพยากรณ์ที่ได้มามันสั้นและคลุมเครือมาก" เธอเล่า สายตาของเธอมองเหม่อไปยังผืนน้ำ ราวกับกำลังย้อนกลับไปในช่วงเวลานั้น
"ถ้าฉันอ่านผิดแค่นิดเดียว…ถ้าฉันตีความ 'คำสำคัญ' ผิดไปแค่คำเดียว…คงไม่ได้กลับมาสอนพวกเธออยู่ตรงนี้"

เรื่องเล่าสั้นๆ นั้นยกระดับความสำคัญของบทเรียนในวันนี้จากวิชาเลือกให้กลายเป็นวิชาบังคับเพื่อการเอาตัวรอดในทันที

"โครงสร้างของคำพยากรณ์ส่วนใหญ่มักจะเรียบง่าย…เพราะโชคชะตาไม่ชอบพูดจาเวิ่นเว้อ" เธอกล่าวต่อ, เดินไปเขียนโครงสร้างประโยคลงบนกระดานไวท์บอร์ดขนาดพกพา "สิ่งที่พวกเธอต้องทำคือหา 'คำสำคัญ' สามอย่างให้เจอ: ประธาน—ใครหรืออะไร, กริยา—ทำอะไร, และกรรม—ผู้ถูกกระทำ"

จากนั้น, การทดสอบภาคปฏิบัติก็ได้เริ่มต้นขึ้น

รีเบคก้าลบกระดานจนสะอาด, แล้วเขียนประโยคภาษากรีกโบราณที่ดูยุ่งเหยิงและสลับตำแหน่งกันอย่างจงใจลงไป "เอาล่ะ, 'ปริศนาคำพยากรณ์'! ใครก็ตามที่เรียงประโยคนี้ให้ถูกต้องและสมบูรณ์ได้เป็นคนแรก…จะได้สิทธิ์เลิกคลาสก่อนคนอื่น"

เหล่าเดมิก็อดหน้าใหม่เริ่มขมวดคิ้ว, พยายามจะปะติดปะต่อคำศัพท์ที่เพิ่งเรียนรู้ไปเข้าด้วยกันอย่างทุลักทุเล แต่สำหรับแอ็กเซล, มันไม่ใช่ปริศนา…มันคือสมการที่รอการแก้ไข

τὴν σκιὰν | ὁ υἱὸς | εὑρήσει | τοῦ ἡλίου | ἐν τῇ νυκτὶ

(เงา, บุตรชาย, จะพบ, ของพระอาทิตย์, ในยามราตรี)

สมองของเขาเริ่มทำงานอย่างรวดเร็วและเป็นระบบ, ไม่ได้แปลตามลำดับ, แต่สแกนหา 'คำสำคัญ' ตามที่รีเบคก้าเพิ่งสอนไป มือพลิกเปิดดิกชันนารีภาษากรีก

ประธาน: ὁ υἱὸς (โฮ ฮุยออส) - บุตรชาย

กริยา: εὑρήσει (เฮวเรเซ) - จะพบ

กรรม: τὴν σκιὰν (เทน สเกียน) - เงา

เมื่อได้โครงสร้างหลักแล้ว, ชิ้นส่วนที่เหลือก็เข้าที่ของมันเองราวกับแม่เหล็ก เขาไม่ได้ยกมือขึ้นในทันที, แต่ทบทวนคำตอบในใจอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ามันสมบูรณ์แบบ

เมื่อมั่นใจแล้ว, เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบและชัดเจน

"ὁ υἱὸς τοῦ ἡλίου τὴν σκιὰν ἐν τῇ νυκτὶ εὑρήσει." (บุตรแห่งอาทิตย์จะค้นพบเงาในยามราตรี)

ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว รีเบคก้าจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจระคนกับความทึ่งไปชั่วขณะ, ก่อนที่รอยยิ้มภาคภูมิใจของผู้เป็นพี่สาวจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ "ถูกต้อง…ทุกคำ" เธอกล่าว "ดูเหมือนว่าการถอดรหัสโชคชะตามันจะอยู่ในสายเลือดของเราจริงๆ สินะ"

“อาจเป็นเพราะคุณอธิบายเข้าใจง่ายมากกว่า ใครจะรู้” บุตรแห่งไทคีพยักหน้ารับคำชมนั้นเบาๆ, ในใจของเขากำลังคิดว่า…

บางที, การเรียนรู้ภาษาแห่งโชคชะตานี้…อาจจะช่วยให้เขาเข้าใจ 'เกม' ที่มารดาของเขากำลังเล่นอยู่ได้ดียิ่งขึ้นก็ได้

คลาสกรีกโบราณ  (3/6)

เข้าชั้นเรียน: +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับรีเบคก้า แมกเคลน

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

24.07.2025 | 03:00 PM

ท้องฟ้าในช่วงบ่ายแก่ๆ เปลี่ยนจากสีฟ้าใสเป็นสีทองเข้ม, แสงแดดที่เคยร้อนแรงเริ่มอ่อนกำลังลง แต่ก็ยังคงทิ้งไออุ่นไว้บนผืนทรายและผิวน้ำที่ส่องประกายระยิบระยับ เหล่าเดมิก็อดที่กลับมารวมตัวกันอีกครั้งที่ชายหาดดูจะมีจำนวนน้อยลงเล็กน้อย, บางคนอาจจะเลือกไปฝึกซ้อมวิชาอื่นหรือพักผ่อน, แต่สำหรับผู้ที่ยังคงอยู่, บทเรียนในช่วงบ่ายนี้อาจมีความสำคัญยิ่งกว่าการฟันดาบเสียอีก

"วันนี้เราจะมาเรียนรู้วลีเอาตัวรอดที่สำคัญที่สุด" เธอกล่าวต่อ, "คำพูดที่สามารถหยุดการต่อสู้ก่อนที่มันจะเริ่ม, หรือช่วยให้เธอรอดพ้นจากสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด" เธอเริ่มเขียนคำศัพท์ลงบนกระดานไวท์บอร์ด

"Χαῖρε! – สวัสดี หรือ จงเจริญ ใช้เมื่อต้องการแสดงความเคารพหรือประกาศการมาถึงอย่างสันติ"

"Βοήθεια! – ช่วยด้วย! คำนี้ตรงไปตรงมา ไม่ต้องอธิบายเยอะ"

"Δέχομαι.  – ข้าขอยอมรับ ใช้เมื่อยอมรับเงื่อนไข, คำท้า, หรือแม้แต่ชะตากรรมของตนเอง มันแสดงถึงความกล้าหาญ, ไม่ใช่ความอ่อนแอ"

"และสุดท้าย, คำที่อาจจะช่วยชีวิตพวกเธอได้บ่อยที่สุด… Συγγνώμη.  – ขออภัย"

"เอาล่ะ, ถึงเวลาของกิจกรรมภาคปฏิบัติ!" เธอประกาศด้วยแววตาเป็นประกาย

"'สวมรอยเจรจา'!"

"สถานการณ์สมมติคือ: พวกเธอทำแจกันล้ำค่าของเทพีเฮร่าแตกโดยไม่ได้ตั้งใจ จงกล่าวคำขอโทษเป็นภาษากรีกโบราณเพื่อเอาชีวิตรอดจากความพิโรธของราชินีแห่งทวยเทพ"

นักเรียนคนหนึ่งถูกเรียกให้ออกไปแสดงเป็นคนแรก เขายกมือไหว้ท่วมหัวแล้วตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง "Συγγνώμη! Συγγνώμη!" (ขออภัย! ขออภัย!)

รีเบคก้าส่ายหัว "เธอตายสถานเดียว"

เมื่อถึงตาของดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัด, เขาไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกหรือหวาดกลัว เขาก้าวออกมาข้างหน้าอย่างสงบนิ่ง, ยืนตัวตรง, แล้วค้อมศีรษะลงเล็กน้อย, เป็นการแสดงความเคารพที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดีต่อเทพีที่มองไม่เห็น

แอ็กเซลไม่ได้พูดคำว่า 'ขออภัย' ออกไปตรงๆ, แต่น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสำนึกผิดที่ถูกคำนวณมาแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย, สบตากับรีเบคก้าโดยตรง "Τὴν δίκην δέχομαι." (ข้าขอยอมรับการตัดสินโทษของท่าน) 

มันไม่ใช่แค่การขอโทษ, แต่คือการยอมรับในอำนาจสูงสุดของราชินีแห่งทวยเทพ, คือการมอบอำนาจในการตัดสินใจทั้งหมดให้แก่หล่อน, ซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวทางการเมืองที่ชาญฉลาดที่สุดในสถานการณ์เช่นนี้

รีเบคก้าจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ทอประกายแห่งความทึ่งอย่างไม่ปิดบัง ก่อนที่รอยยิ้มที่ภาคภูมิใจจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง "เป็นคำตอบที่สมบูรณ์แบบ" เธอกล่าว "เธอไม่เพียงแต่ขอโทษ, แต่เธอกำลังบอกหล่อนว่า 'ข้ายอมรับในอำนาจของท่าน'...บางทีเธออาจจะรอดก็ได้นะ, น้องชาย”

คลาสกรีกโบราณ  (4/6)

เข้าชั้นเรียน: +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับรีเบคก้า แมกเคลน

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

GK Class 3/4
24th July 2025 9 AM

   แสงแดดยามสายสาดลอดหมอกบางเหนือผิวน้ำ ทะเลสาบในยามเช้านิ่งเงียบผิดปกติ เหมือนกำลังฟังอะไรบางอย่าง

   อาจารย์รีเบคก้า แม็กเคลน ยืนอยู่กลางศาลาหิน ริมฝั่งน้ำ เธอสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม และถือแท็บเล็ตหินแผ่นหนึ่งในมือ—คล้ายหินทำนายที่แตกออกมาจากวิหารอพอลโล

   “ทุกคน...นั่งลงให้พร้อม” รีเบคก้าเอ่ยออกมา “คาบนี้ไม่ใช่แค่การเรียนภาษาธรรมดา เพราะว่ามันจะเป็นคำที่พวกเธอได้เจอบ่อย ๆ ในคำพยากรณ์”

   “สำหรับเดมิก็อด... คำพยากรณ์คือสิ่งที่เราหนีไม่พ้น แถมดันไม่ได้ถูกเขียนมาให้เข้าใจง่าย—มันถูกเขียนมาเพื่อ ‘ทดสอบ’ พวกเธอทุกคน”

   ครูผู้สอนวิชาภาษากรีกโบราณเอ่ยก่อนจะจดจ้องดวงตาของเด็ก ๆ ตรงหน้าทุกคน ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะดูจริงจังกว่าเดิมในความรู้สึกของธิดาแห่งโพไซดอนหรือเปล่านะ ?

   “ฉันเคยได้รับภารกิจจากคำพยากรณ์หนึ่งที่ส่งฉันไปขั้วโลกเหนือ” เธอเริ่มเล่าประสบการณ์ที่เธอไปทำมา “คำทำนายเขียนว่า ‘หลีกหนีเปลวเพลิงในแผ่นน้ำแข็ง’ และฉันคิดว่ามันหมายถึงปีศาจเพลิงที่หลบซ่อนในถ้ำ...”

   “แต่เปลวเพลิงจริง ๆ คือกับดักแสงจากออโรร่า… ฉันเกือบถูกแช่แข็งทั้งเป็น” เธอเว้นจังหวะ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้าอ่านผิดแค่นิดเดียว... ฉันคงไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้”

   เด็ก ๆ ในคลาสนั่งเงียบตั้งใจฟังเสียงเล่าเรื่องราวของหญิงสาวตรงหน้าผู้เป็นคนสอนภาษากรีกโบาณให้เด็ก ๆ ในค่าย รีเบคก้าเอ่ยเล่าเรื่องออกมาจนจบสักพัก บริเวณนี้เต็มไปด้วยความเงียบสองสามวินาทีได้ก่อนที่เธอจะปรบมือเรียกความสนใจและเริ่มการเรียนการสอนจริง ๆ สักที

   “ทีนี้ได้รู้ความสำคัญของคาบนี้แล้วก็มาเรียนกัน” รีเบคก้าเอ่ยพร้อมกับเดินแจกแผ่นหินศิลาอักษรกรีกและอธิบายความหมายของมัน

   θάνατος — thánatos — ความตาย
   σωτηρία — sōtēría — ความรอด
   ὁδός — hodós — เส้นทาง
   λύκος — lýkos — หมาป่า
   καρδία — kardía — หัวใจ

   “คำทำนายมักเล่นกับ ‘คำสองแง่’ และคำกริยาในรูปพหูพจน์หรืออนาคต เช่น‘λύκος νικήσει’ — หมาป่าจะชนะ หรือ ลูกหลานของหมาป่าจะรอด?”

   หลังจากนี้ได้เวลาของการฝึกลับสมองประลองปัญญาอย่างการที่รีเบคก้าจะให้จับกลุ่มมาทดสอบกับเธอ เป็นการที่รีเบคก้าจะสลับคำไปมาแล้วให้เด็ก ๆ เรียงให้ถูกต้อง

   σωτηρία – οὐ – καρδία – ἐκ – λύκος

   ริปลีย์นั่งเงียบอยู่ริมสุดของแถว เธอลูบเปลือกหอยที่เก็บมาจากชายฝั่งเมื่อคืนเสียงคำว่า “σωτηρία” สะกิดใจเธอเบา ๆ เหมือนคำที่เคยได้ยินในฝัน

   “…ฉันเคยได้ยินคำนี้” เธอพูดเบา ๆ “ตอนที่อยู่ในความฝัน…มีเสียงหนึ่งบอกว่า ‘καρδία σωτηρία θάλασσα’”

   รีเบคก้าหันมามองเธออย่างสนใจ

   “หัวใจ – ความรอด – ทะเล…”

   “…เธออาจได้รับคำพยากรณ์มาแล้ว โดยไม่รู้ตัว”

   ดูเหมือนว่าคลาสนี้ของเธอจะน่าสนใจทีเดียว อดทนรอคลาสที่สี่ช่วงบ่ายไม่ได้แล้วสิ

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

GK Class 4/4
24th July 2025 12 PM

   หลังจากที่เธอไปอ่านเรื่องซุบซิบหวังว่ามีเรื่องใหม่ ๆ ของพี่ชายบ้าง แต่ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นเรื่องของเธอเองเสียนี่ อ่านให้ฟังไม่พอ เผาส่งขึ้นไปโอลิมปัสอีกต่างหาก หวังเพียงแค่ว่าพ่อของเธอจะยุ่งมากพอที่จะไม่เปิดอ่านเรื่องไร้สาระพวกนี้น่ะนะ

   น่าขายหน้าชะมัด บ้าจริง

   ในยามเย็นที่แดดจ้าราวกับเที่ยงวัน ลมอ่อน ๆ จากทะเลสาบพัดผ่านขนนกบนโต๊ะไม้ เสียงน้ำกระทบฝั่งอย่างสม่ำเสมอราวกับว่าที่แห่งนี้มีเพียงความร่มเย็นอันถูกหยุดเวลาไว้ เป็นส่วนของความสงบอันหาได้ยากในที่ที่ดีเดมิก็อดมากมายมารวมตัวกัน

   รีเบคก้า แม็กเคลนวางม้วนกระดาษลงบนโต๊ะ ก่อนเงยหน้ามองเด็ก ๆ ครึ่งเทพทั้งหลายที่เข้ามาเรียนในคาบนี้อันเป็นคาบสุดท้ายของวัน

   “ในโลกที่มีทวยเทพ คำพูดของพวกเธอน่ะไม่สามารถเอ่ยอะไรก็ได้ตามใจนึกขนาดนั้นหรอกนะ คำพูดของพวกเธอที่เป็นถึงเด็กเทพที่มีสายเลือดทวยเทพในตัว มันหมายถึงทุกการกระทำของเธอ ตัวตนของพวกเธอย่อมถูกจับตามองจากพวกเขาในสักช่วงเวลา หรือเสียงของพวกเธอจะดังมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป แน่นอนว่ามันส่งไปถึงแน่ ๆ อย่างน้อยก็ตอนที่บูชาตรงเตาไฟล่ะที่นึง”

   “และนั่นหมายถึงในบางสถานการณ์แค่คำพูดของพวกเธอก็สามารถช่วยชีวิตคนทั้งโลกได้ ถ้าพูดได้ดี แม้แต่เทพีแห่งการแก้แค้นก็อาจจะละเว้นเธอไว้”

   รีเบคก้าเอ่ยก่อนจะพูดอธิบายประโยคพื้นฐานที่ควรจะต้องจดจำ เหมือนมานั่งเรียนภาษาอังกฤษประจำวันตั้งแต่วัยกระเต๊าะใหม่ ริปลีย์ที่ดูเหมือนว่าวิชาการพวกนี้จะเป็นของแสลงของเธอจนไดฤกษ์นอนยามเย็มแล้วยังรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้จำต้องเรียบประดับสมองไว้เอาตัวรอด

   วลีสำคัญประจำคาบ

   Χαῖρε! — Khaîre! — สวัสดี / จงเจริญ! (ทักทายหรือใช้กับสิ่งมีอำนาจ)
   Συγγνώμη. — Syngnṓmē. — ขอโทษ / ขออภัย
   Δέχομαι. — Dékhomai. — ข้ายอมรับ / ข้าเห็นด้วย
   Βοήθεια! — Boḗtheia! — ช่วยด้วย! (ใช้ขอความช่วยเหลือแบบเร่งด่วน)

   คำพูดเล่านี้เป็นประโยคพื้นฐานที่เธอมองว่าในบางประโยคเหล่านี้ เมื่อแปลเป็นภาษาอังกฤษอ่านง่ายก็เล็งเห็นว่ามันคือประโยคสั้น ๆ ที่คนธรรมดาทั่วไปยังจะไม่พูดออกมามากมายนัก — ความอีโก้ ทิฐิบังดวงตา คำว่าขอโทษ ขอบคุณ คำง่าย ๆ พวกนี้เห้นทีจะได้ยินแค่จากการจำลองสถานการณ์มั้ง

   แบบนั้นแล้วก็ไม่แปลกใจที่จะสอนคำสั้น ๆ ที่จริงใจให้แก่เด็ก ๆ ทุกคน

   “จำไว้... บางครั้งคำเดียวอย่าง ‘Δέχομαι’ อาจทำให้พันธสัญญาเริ่มต้น และคำอย่าง ‘Συγγνώμη’ ที่เปล่งออกมาจากใจจริง อาจยุติสงครามได้ทั้งสงคราม”

   “ถ้าอย่างนั้นลองมาโต้ตอบกันหน่อย ใช้วลีที่ฉันสอนได้เลย”

   “เรื่องมีอยู่ว่า พวกเธอทำแจกันศักดิ์สิทธิ์ของเทพีเฮร่าตกแตก… และนางก็กำลังจะมาถึงตรงนี้ในอีก 3 วินาที— จงพูดอะไรบางอย่างเป็นภาษากรีกโบราณ เพื่อหวังให้รอดชีวิต” เธอเอ่ยโจทย์สถานการณ์ได้รู้สึกว่ามันจะต้องมีสักวันที่เกิดขึ้นจริงแน่ ๆ ทำเอาเด็ก ๆ กลืนน้ำลายกันเป็นแถบ ๆ และผู้โชคดีที่จะมาตอบคำถามของรีเบคก้าก็คือ “ริปลีย์ สวอนสัน ลองตอบดูสิ”

   ริปลีย์เหม่อไปชั่วครู่ก่อนจะได้สติเพราะร็อกซาน่าที่สะกิดเธอยิก ๆ ว่าให้เดินไปได้แล้ว ริปลีย์เดินไปก่อนจะเริ่มจำลองสถานการ์ เธอยืนนิ่งด้วยความตกใจเพราะเธอทำแจกันตกแตกจากการสะดุดชายผ้าคลุมตัวเอง เสียง แกร๊ง ดังขึ้นกลางศาลา ราวกับเธอเพิ่งประกาศสงครามกับสวรรค์

   รีเบคก้าเดินเข้ามาแทนที่เทพีเฮร่า พร้อมแสดงสีหน้าเย็นชา

   “Σὺ ἐποίησας τοῦτο;”
   (เจ้าเป็นคนทำสิ่งนี้งั้นหรือ?)

   ริปลีย์ยกมือไหว้อย่างเบลอ ๆ แล้วพูดประโยคตะกุกตะกักออกมา:

   “Συγγνώμη… θεά… ἦν ἀτύχημα. Δέχομαι ποινή.”
   (ขออภัย ท่านเทพี… มันเป็นอุบัติเหตุ ข้ายอมรับโทษ…)

   มีเพียงความเงียบที่สะท้อนคำตอบของเธออกมาชั่วครู่จนรีเบคก้ายิ้มออกมา เธอพึงพอใจพอสมควรเชียว

   “นั่นแหละคือการเอาตัวรอดด้วยคำพูด—แสดงความสำนึก สั้น กระชับ ชัดเจน ...และไม่พยายามโกหกต่อเทพีที่รู้ทุกอย่างอยู่แล้ว คนต่อไปได้”

   เมื่อสิ้นสุดสถานกาณ์ของเธอแล้วริปลีย์ก็เดินมานั่งพักเพื่อรอเวลาเลิกคลาส

   ไม่สิ… เพื่อรอไปส่องทะเลกว้างกับเมนเทอร์ของเธอต่างหาก

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP

@God

Nymeria HEROES

21-07-2025 15.00 PM

I want to be your everything little darling

ผืนน้ำนิ่งสงบของทะเลสาบคานูที่อยู่ด้านหลังค่าย สะท้อนภาพท้องฟ้ายามบ่ายที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองอ่อนๆ ราวกับแผ่นกระจกสีนิลขนาดยักษ์ อากาศที่นี่เย็นสบายและชื้นกว่าลานฝึกที่อบอวลไปด้วยฝุ่นและหยาดเหงื่อ มันคือสถานที่ที่เหมาะสำหรับการใช้สมาธิและการเรียนรู้ศาสตร์ที่ต้องอาศัยความสงบในจิตใจ

กลุ่มเดมิก็อดกลุ่มเล็กๆ นั่งล้อมวงกันอยู่บนผืนหญ้าที่เขียวชอุ่ม พวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อพักผ่อน แต่เพื่อเข้าร่วมคลาสเรียนภาษากรีกโบราณ ไนมีเรียเดินเข้าไปร่วมวงอย่างเงียบเชียบ ทิ้งตัวลงนั่งบนผืนหญ้าที่ยังคงอุ่นไอแดด พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นหน้า ริปป์ลี่ย์ บุตรสาวแห่งโพไซดอนกำลังโบกมือทักทายมาให้จากอีกฝั่งของวงสนทนา สตรีรอยยิ้มเรียบเพียงแค่พยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ เป็นการตอบกลับ มันคือการทักทายที่เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยมิตรภาพที่เข้าใจกันโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูด

ไม่นานนัก ผู้สอนของวันนี้ก็ปรากฏตัวขึ้น รีเบคก้า แม็กเคลน ธิดาแห่งเทพีไทคี ยังคงเปี่ยมไปด้วยพลังและเสน่ห์ที่น่าดึงดูดเช่นเคย เรือนผมสีน้ำตาลทองของหล่อนสะท้อนแสงแดดยามบ่ายเป็นประกายระยิบระยับ ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบวงด้วยรอยยิ้มที่เหมือนกับจะบอกว่า ‘วันนี้โชคเข้าข้างพวกเธอทุกคน’

“เอาล่ะ เหล่าผู้กล้า!” รีเบคก้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใสและเปี่ยมด้วยพลัง “ยินดีต้อนรับสู่คาบเรียน ‘วจีแห่งอำนาจ’ คาบที่สอง วันนี้เราจะมาเรียนรู้เกี่ยวกับอาวุธที่อันตรายที่สุดในคลังแสงของพวกเราทุกคน นั่นก็คือ คำนามและกริยา”

หล่อนหยุดไปชั่วครู่ ปล่อยให้ทุกคนซึมซับคำพูดที่ดูเหมือนจะธรรมดาแต่กลับแฝงไว้ด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

“จำไว้ให้ดีนะ” น้ำเสียงของหล่อนเข้มขึ้นเล็กน้อย “คำนามจะบอกเธอว่า อะไร กำลังจะฆ่าเธอ ส่วนคำกริยาจะบอกว่า มันจะทำอย่างไร”

บทเรียนเริ่มต้นขึ้นด้วยคำศัพท์พื้นฐานที่เดมิก็อดทุกคนจำเป็นต้องรู้เพื่อเอาชีวิตรอด

“คำแรก” รีเบคก้าชูแฟลชการ์ดแผ่นแรกขึ้น มันคือภาพวาดลายเส้นของไฮดร้าที่ดูน่ากลัวและสมจริงอย่างน่าประหลาดใจ “τέρας (เทราส) แปลว่า อสุรกาย”

คำๆ นั้นก้องอยู่ในหัวของไนท์ มันไม่ใช่แค่ตัวอักษรบนหน้ากระดาษอีกต่อไป แต่คือภาพของมิโนทอร์ที่พุ่งเข้าใส่, คือโครงร่างของเดธแมชชีนใต้แสงไฟนีออน, และคือคมเขี้ยวของวัวโคลคีสที่อาบไปด้วยเปลวเพลิง

“คำต่อไป” แฟลชการ์ดแผ่นที่สองคือภาพของดาบกรีกโบราณที่ส่องประกายคมกริบ “ξίφος (คซีฟอส) แปลว่า ดาบ”

“θεός (เธโอส) เทพเจ้า”

“และ προφητεία (โพรเฟเทีย) คำพยากรณ์”

คำสุดท้ายนั้นหนักอึ้งราวกับก้อนหินที่ถ่วงอยู่ในใจ มันคือชะตากรรมที่มองไม่เห็น คือเส้นด้ายที่กำลังจะนำทางไปสู่สงครามครั้งใหญ่

“ทีนี้ก็มาถึงส่วนของการกระทำ” รีเบคก้ากล่าวต่อ “เมื่อเธอเจอ เทราส เธอมีทางเลือกอยู่สามทาง φεύγω (เฟวโก) ฉันหนี, μάχομαι (มาโคไม) ฉันสู้, หรือถ้าโชคเข้าข้างเธอสุดๆ νικάω (นิคาโอ) ฉันชนะ”

เมื่อการบรรยายจบลง ก็มาถึงกิจกรรมภาคปฏิบัติที่ทุกคนรอคอย "แฟลชการ์ดชี้ชะตา"

รีเบคก้าเริ่มสับแฟลชการ์ดในมือราวกับเป็นนักพนันมืออาชีพ ก่อนจะชูภาพแรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มันคือภาพของไซคลอปส์ตาเดียวที่กำลังถือกระบองอันใหญ่

“τέρας!” เสียงของเหล่าเดมิก็อดดังขึ้นเกือบจะพร้อมเพรียงกัน

ภาพต่อไปคือรูปของคันธนู “τόξο (ท็อกโซ)!”

การทดสอบดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนานและออกรส รีเบคก้าสลับภาพไปมาอย่างรวดเร็ว ทดสอบทั้งความรู้และความเร็วในการตอบสนอง ไนท์ตอบทุกคำได้อย่างถูกต้องและมั่นใจ เสียงของหล่อนไม่ได้ดังที่สุด แต่กลับคมชัดและหนักแน่นที่สุดในวง

“ยอดเยี่ยมมาก!” รีเบคก้าเอ่ยชมเมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มจะจับทางได้แล้ว “งั้นมาดูไพ่ใบสุดท้ายของวันนี้กันดีกว่า”

หล่อนชูแฟลชการ์ดใบสุดท้ายขึ้นมา แต่มันกลับไม่ใช่ภาพของอสูรกายหรืออาวุธชนิดใดๆ มันคือภาพวาดของเส้นด้ายสีทอง, สีเงิน, และสีดำที่พันกันยุ่งเหยิงจนมองไม่ออกว่าเป็นรูปอะไร ราวกับภาพสะท้อนของโชคชะตาที่ยังมาไม่ถึง

“คำนี้ใครตอบได้บ้าง” หล่อนถามด้วยรอยยิ้มที่ท้าทาย

ทุกคนในวงต่างเงียบกริบ ไม่มีใครรู้ว่าภาพนั้นหมายถึงอะไร

ยกเว้นเพียงคนเดียว เธอเห็นมันมาแล้วยังไงล่ะ..

“προφητεία” เสียงของธิดาแห่งเฮคาทีดังขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่ชัดเจน

รีเบคก้าเลื่อนสายตามาสบตากับไนท์โดยตรง รอยยิ้มของหล่อนยังคงอยู่ แต่ในแววตานั้นมีความหมายบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าเดิม ราวกับว่าธิดาแห่งโชคองค์นี้จะมองเห็นเส้นด้ายแห่งโชคชะตาที่กำลังพันรอบตัวของนักเรียนคนนี้อยู่

“ถูกต้อง” รีเบคก้ากล่าวในที่สุด “มันคือคำพยากรณ์ คือวจีแห่งอำนาจที่ทรงพลังที่สุด และก็อันตรายที่สุดเช่นกัน จงใช้มันอย่างชาญฉลาดล่ะ”

บทเรียนจบลงแล้ว แต่สำหรับไนท์ มันคือการตอกย้ำถึงภาระที่ต้องแบกรับ วจีแห่งอำนาจเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความรู้ แต่คืออาวุธ คือทางเลือก และคือชะตากรรมที่ต้องเผชิญหน้าด้วยตัวเอง

*******

วิชาภาษากรีกศึกษาครั้งที่ 2/4

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +5 ความกล้า

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)
@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

24-07-2025 09.15 PM

I want to be your everything little darling

วันเวลาในค่ายฮาล์ฟบลัดดูเหมือนจะเดินเร็วกว่าโลกภายนอกเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทุกชั่วโมงถูกอุทิศให้กับการฝึกฝนอย่างไม่หยุดหย่อน การเตรียมตัวสำหรับภารกิจกอบกู้รัตติกาลไม่ได้เหลือที่ว่างให้กับการพักผ่อนหย่อนใจ เช้าวันใหม่จึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ณ ริมทะเลสาบคานูที่สงบนิ่ง สถานที่ซึ่งความรู้โบราณจะถูกถ่ายทอดผ่านวจีแห่งอำนาจอีกครั้ง

หญิงสาวได้ยินจากรุ่นพี่ว่าวันนี้คลาสเรียนภาษากรีกโบราณจะถูกจัดขึ้นอย่างเข้มข้นเป็นพิเศษ มีทั้งคาบเช้าและคาบบ่าย และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอให้สองเท้าพาร่างที่เริ่มจะคุ้นชินกับความเหนื่อยล้ามายังที่แห่งนี้โดยไม่ลังเล ไม่แน่ใจนักว่าความสามารถทางภาษาจะช่วยอะไรได้ในแดนหมีขาวหรือในถ้ำมังกร แต่การมีอาวุธไว้ในคลังแสงเพิ่มอีกหนึ่งชิ้นย่อมดีกว่ามือเปล่าเสมอ

“ฉันนับถือในความอึดของเธอจริงๆ นะ” เสียงของวิญญาณสาวดังขึ้นในห้วงคำนึง เจือด้วยความระอาเล็กน้อย “คนอื่นเขาคงไปนั่งจิบเนคทาร์รอวันเดินทางกันแล้ว แต่เธอกลับมานั่งเรียนพิเศษเหมือนเด็กมัธยมที่กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย”

“เพราะการสอบครั้งนี้มีชีวิตเป็นเดิมพันยังไงล่ะ แคลร์” เจ้าของนัยน์ตาลึกลับตอบกลับเรียบๆ ขณะทิ้งตัวลงนั่งบนผืนหญ้าที่เย็นชื้น

รีเบคก้า แม็กเคลน ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่สว่างไสวราวกับเป็นพรจากเทพีแห่งโชคด้วยตัวเอง “ดีใจที่ทุกคนยังคงกระตือรือร้นที่จะแสวงหาความรู้กันนะ!” หล่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยพลัง “เพราะวันนี้ เราจะก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง เราจะมาเรียนรู้เรื่อง ‘การทำนายแห่งโชค’ หรือการถอดความคำพยากรณ์กัน”

เพียงแค่ได้ยินหัวข้อ บรรยากาศในวงสนทนาก็พลันเปลี่ยนไป ความสนุกสนานจากการเรียนคำศัพท์เมื่อวานนี้ถูกแทนที่ด้วยความตึงเครียดที่จับต้องได้ ทุกสายตาจับจ้องไปที่ธิดาแห่งไทคีอย่างใจจดใจจ่อ

“ก่อนที่เราจะเริ่ม” รีเบคก้ากล่าวต่อพลางเดินไปมาอย่างกระฉับกระเฉง “ฉันอยากจะเล่าอะไรให้ฟังเรื่องหนึ่ง” แววตาของหล่อนหม่นลงเล็กน้อย ความร่าเริงเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความทรงจำอันไกลโพ้น “หลายปีก่อน ฉันเคยได้รับภารกิจให้ไปตามหาของวิเศษชิ้นหนึ่งที่ขั้วโลกเหนือ คำพยากรณ์ที่ฉันได้มามันสั้นและกำกวมมาก มีเพียงประโยคเดียว”

หล่อนหยุดเดินแล้วหันมาสบตากับนักเรียนทุกคน “ถ้าวันนั้นฉันอ่านความหมายของคำภาษากรีกโบราณคำเดียวผิดไปแค่นิดเดียว ฉันคงไม่ได้กลับมายืนสอนพวกเธออยู่ตรงนี้หรอก ร่างของฉันคงจะกลายเป็นอาหารของหมีขั้วโลกกลายพันธุ์ไปแล้ว”

เรื่องเล่าที่สั่นประสาทนั้นได้ผลยิ่งกว่าคำขู่ใดๆ มันคือบทพิสูจน์ที่ชัดเจนว่าความรู้ทางภาษานั้นสำคัญต่อการเอาชีวิตรอดของเดมิก็อดมากเพียงใด

“เอาล่ะ หัวใจของการถอดความคำพยากรณ์ที่แสนจะคลุมเครือเหล่านั้นคือการหา ‘คำสำคัญ’ ให้เจอ” หล่อนหยิบชอล์กขึ้นมาเขียนบนกระดานชนวนที่พกมาด้วย “โครงสร้างประโยคพื้นฐานที่สุดในโลกคือ ประธาน, กริยา, และกรรม หน้าที่ของพวกเธอคือการหาคำนามที่น่าจะเป็นประธานหรือกรรมให้เจอ แล้วก็หากริยาที่เชื่อมโยนพวกมันเข้าไว้ด้วยกันให้ได้”

“คำพยากรณ์มันชอบเล่นลิ้นกับพวกเรา มันอาจจะสลับตำแหน่งคำ หรือใช้คำที่แปลได้หลายความหมาย แต่แก่นของมันจะยังคงอยู่เสมอ จงมองหาแก่นนั้นให้เจอ”

จากนั้นกิจกรรมภาคปฏิบัติที่น่าตื่นเต้นที่สุดก็เริ่มต้นขึ้น "ปริศนาคำพยากรณ์"

รีเบคก้าแบ่งทุกคนออกเป็นทีม แล้วเขียนประโยคภาษากรีกที่ถูกสลับคำจนยุ่งเหยิงไว้บนกระดาน

τὸν (ton) διώκει (diokei) ἥρωα (hēroā) δαίμων (daimōn)

“ทีมไหนเรียงประโยคให้ถูกต้องและแปลความหมายได้ก่อน ทีมนั้นชนะ!”

เสียงกระซิบกระซาบและเสียงโต้เถียงดังขึ้นจากทุกทีม พวกเขาพยายามจะปะติดปะต่อคำศัพท์ที่เพิ่งเรียนไปเข้าด้วยกัน แต่สำหรับไนท์แล้ว มันคือภาพที่ชัดเจนในทันที

δαίμων คือคำนาม แปลว่าอสูร มันน่าจะเป็นประธาน ἥρωα คือคำนามอีกคำหนึ่ง แปลว่าวีรบุรุษ น่าจะเป็นกรรม และ διώκει คือกริยา แปลว่าไล่ล่า

“δαίμων τὸν ἥρωα διώκει (ไดมอน ทอน เฮโรอา ดิโอเค)” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นอย่างมั่นใจท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย “อสูรไล่ล่าวีรบุรุษ”

ทั้งวงเงียบกริบ ทุกสายตาหันมามองที่ทีมของไนท์เป็นตาเดียว รีเบคก้ายิ้มกว้างออกมาอย่างพึงพอใจ

“ถูกต้อง!” หล่อนปรบมือให้ “ยอดเยี่ยมมาก! ทีมพวกเธอชนะไปในรอบนี้!”

บทเรียนในช่วงเช้าจบลงพร้อมกับความรู้สึกของผู้ชนะและความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับศาสตร์แห่งการทำนาย มันไม่ใช่แค่การรอคอยโชคชะตา แต่คือการเรียนรู้ที่จะอ่านและตีความมันให้เป็นประโยชน์กับตัวเองมากที่สุด และสำหรับผู้ที่กำลังจะก้าวเข้าสู่สมรภูมิที่ถูกขีดเขียนไว้ด้วยคำพยากรณ์บทใหญ่ที่สุดในชีวิตแล้ว ความรู้นี้อาจจะเป็นอาวุธชิ้นสำคัญที่สุดที่จะช่วยให้รอดกลับมาได้

******

วิชาภาษากรีกศึกษาครั้งที่ 3/4 รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +5 ความกล้า

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน
โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5
กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

24-07-2025 15.17 PM

I want to be your everything little darling

ความเมื่อยล้าจากลานประลองยังคงหลงเหลืออยู่ตามมัดกล้ามเนื้อ แต่จิตใจกลับถูกลับให้คมกริบและพร้อมที่จะซึมซับความรู้บทต่อไป ท่ามกลางบรรยากาศที่สงบนิ่งของริมทะเลสาบคานู สุภาพสตรีลึกลับทิ้งตัวลงบนผืนหญ้าอีกครั้งหนึ่ง นี่คือคาบเรียนภาษากรีกโบราณครั้งที่สี่ และเป็นคาบสุดท้ายของระดับพื้นฐาน ทุกคำ ทุกวลีที่กำลังจะได้เรียนรู้ในวันนี้ คืออิฐก้อนสุดท้ายที่จะใช้ปูทางไปสู่การเดินทางที่แท้จริง

“ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสมองที่ผิดปกติของเธอจะเรียนรู้ภาษาที่ตายไปแล้วนี่ได้เร็วกว่าภาษาอังกฤษซะอีก” เสียงของบรรพบุรุษแม่มดดังขึ้นในหัวอย่างอดไม่ได้ “มันคือความผิดพลาดของธรรมชาติที่น่าสนใจที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย”

“มันคือพรสวรรค์ของเดมิก็อดต่างหาก แคลร์” สตรีตาคมตอบกลับเรียบๆ ดวงตาจดจ้องไปที่ผิวน้ำที่สะท้อนแสงระยิบระยับ “ไม่ใช่ความผิดพลาด”

รีเบคก้า แม็กเคลน เดินเข้ามาในวงสนทนาด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความลับและโชคชะตาเช่นเคย “เอาล่ะทุกคน ยินดีต้อนรับสู่บทเรียนสุดท้ายของระดับพื้นฐาน ‘ปาฏิหาริย์แห่งบทสนทนา’ วันนี้เราจะมาเรียนรู้กันว่าคำพูดนั้นมีพลังมากกว่าที่พวกเธอคิดแค่ไหน”

หล่อนหยุดไปชั่วครู่ ปล่อยให้สายลมพัดผ่านและสร้างความเงียบที่ทรงพลัง “จำคำพูดของฉันไว้นะ” ธิดาแห่งไทคีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “บางครั้งคำพูดที่ถูกต้องเพียงประโยคเดียว ก็มีพลังมากกว่าดาบของเพอร์ซีย์เสียอีก”

บทเรียนเริ่มต้นขึ้นด้วยวลีเอาตัวรอดที่สำคัญที่สุด สี่คำที่จะเป็นได้ทั้งกุญแจและโล่กำบังในสถานการณ์ที่คับขัน

“Χαῖρε! (ไคเร!)” รีเบคก้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สดใส “มันแปลได้ทั้ง สวัสดี และ จงเจริญ ใช้มันเพื่อเปิดการสนทนาอย่างเป็นมิตร หรือเพื่อแสดงความเคารพต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์”

“Συγγνώμη. (ซิงกโนเม่) ขออภัย” น้ำเสียงของหล่อนอ่อนลงเล็กน้อย “คำพูดที่อาจจะช่วยรักษาชีวิตของพวกเธอได้เมื่อทำอะไรผิดพลาดไป”

“Δέχομαι. (เดโคไม) ข้าขอยอมรับ ใช้เมื่อต้องยอมรับเงื่อนไข หรือรับคำท้าที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

“และสุดท้าย” รีเบคก้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตะโกนออกมาสุดเสียง “Βοήθεια! (โวเอเธีย!) ช่วยด้วย!”

เสียงนั้นดังก้องไปทั่วทะเลสาบจนนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้บินแตกฮือไปทั้งฝูง นักเรียนบางคนถึงกับสะดุ้งโหยง

“เมื่อถึงเวลาที่ต้องใช้คำนี้ อย่าลังเลที่จะตะโกนมันออกมาให้ดังที่สุด” หล่อนกล่าวพลางยิ้มอย่างพึงพอใจ

เมื่อการสอนทฤษฎีจบลง ก็มาถึงกิจกรรมภาคปฏิบัติที่น่าจะตึงเครียดที่สุดของทุกคลาสที่ผ่านมา "สวมรอยเจรจา"

“เอาล่ะ สถานการณ์สมมติในวันนี้คือ” รีเบคก้ากล่าวด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ “พวกเธอทำแจกันล้ำค่าของเทพีเฮร่าแตกโดยไม่ได้ตั้งใจ และพระนางก็กำลังปรากฏกายอยู่ตรงหน้าด้วยความเกรี้ยวกราดสูงสุด จงกล่าวคำขอโทษเป็นภาษากรีกโบราณเพื่อเอาชีวิตรอดซะ”

เพียงแค่ได้ยินชื่อของเทพีเฮร่า บรรยากาศในวงก็เย็นเยียบลงทันที นักเรียนหลายคนหน้าซีดเผือดราวกับเจอข้อสอบที่ทำไม่ได้

เด็กหนุ่มจากบ้านฮารืโมเนียคนหนึ่งถูกเรียกให้ออกไปแสดงเป็นคนแรก เขาตัวสั่นเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “เอ่อ Συγγνώμη, θεά ขออภัย ท่านเทพี”

“ไม่เลว” รีเบคก้ายิ้มให้กำลังใจ “แต่อ่อนไปหน่อย พระนางคงจะสาปให้เธอเป็นวัวไปตลอดกาลอยู่ดี คนต่อไป!”

หลายคนพยายาม แต่ก็ไม่มีใครสามารถหาคำพูดที่น่าจะช่วยให้รอดพ้นจากพระพิโรธของราชินีแห่งโอลิมปัสได้ จนกระทั่งมาถึงตาของไนท์

หญิงสาวลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม ไม่ได้มีความหวั่นไหวปรากฏบนใบหน้าแม้แต่น้อย

“พูดไปสิว่าเจ้าแจกันนั่นมันน่าเกลียดตั้งแต่แรกแล้ว” แม่ซื้อของไนมีเรียกระซิบยุยง “หรือไม่ก็โยนความผิดให้พวกแซเทอร์ซักตัว”

แต่เจ้าของนัยน์ตาลึกลับกลับไม่ได้ทำตาม นางโค้งคำนับลงอย่างนอบน้อมที่สุด ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ถูกเรียบเรียงขึ้นมาอย่างดีในหัวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและสั่นเครือเล็กน้อยเพื่อความสมจริง

“Ω κραταιά θεά, συγχώρεσέ με. Η αδεξιότητά μου προσβάλλει την τελειότητά σου.”

“โอ้ เทพีผู้ทรงฤทธานุภาพ โปรดอภัยให้ข้าด้วย ความซุ่มซ่ามของข้าได้ลบหลู่ความสมบูรณ์แบบของพระนาง”

ทั้งวงเงียบกริบยิ่งกว่าเดิม รีเบคก้าเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มแห่งความทึ่งและภาคภูมิใจอย่างสูงสุดจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหล่อน

“สุดยอด” ธิดาแห่งโชคกล่าวออกมาในที่สุด “นั่นคือคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุด เธอไม่ได้แค่ขอโทษที่ทำของแตก แต่เธอยกย่องในความสมบูรณ์แบบของพระนางไปในตัว เธอไม่ได้ปกป้องตัวเอง แต่กลับยกย่องอีกฝ่าย”

“ถ้าเป็นสถานการณ์จริง” รีเบคก้ากล่าวสรุป “พระนางอาจจะยังกริ้วอยู่ แต่ฉันพนันได้เลยว่าโชคจะเข้าข้างเธอ และเธอจะรอดกลับมาได้แน่นอน”

บทเรียนสุดท้ายจบลงแล้ว แต่มันได้ทิ้งอาวุธชิ้นใหม่ที่คมกริบและอันตรายที่สุดไว้ในคลังแสงของธิดาแห่งเฮคาที อาวุธที่เรียกว่า ‘คำพูด’ ซึ่งพร้อมจะถูกนำไปใช้ในสมรภูมิที่ไม่มีดาบเล่มไหนจะต้านทานได้

****

วิชาภาษากรีกศึกษาครั้งที่ 4/4

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +5 ความกล้า

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

04.08.2025 | 04:00 PM 

คำพูดที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาจากมิแรนด้า, ธิดาแห่งดีมีเตอร์ในร่างเด็ก, คือคำตัดสินที่เยือกเย็นและเด็ดขาด "เพกาซัสไม่ใช่แค่เครื่องมือ…แต่เป็นคู่หู พวกมันต้องการความจริงใจ" และด้วยเหตุนั้น, การลงทุนในสินทรัพย์การบินของเขาก็ถูกระงับลงอย่างกะทันหัน

แต่บทลงโทษ…หรือ 'การแก้ไข' ในสายตาของมิแรนด้า…กลับน่าขันยิ่งกว่านั้น หล่อน 'ยัดเยียด' เขาให้ไปเข้าคลาสพิเศษเพื่อเรียนรู้ที่จะ 'รัก' กับไพเพอร์ แมคลีน, ธิดาแห่งอะโฟรไดท์, ที่ริมทะเลสาบ

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้แสดงอาการคัดค้านหรือหงุดหงิด เขาเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างสุภาพ, แต่ในใจของเขากลับกำลังประมวลผลตัวแปรใหม่ที่น่ารำคาญใจนี้อย่างรวดเร็ว—ระบบที่ไร้ซึ่งตรรกะ, ซึ่งให้คุณค่ากับอารมณ์ที่จับต้องไม่ได้มากกว่าการกระทำที่วัดผลได้…มันคือระบบที่มีความเสี่ยงสูงเกินไป

เขาเดินตรงไปยังทะเลสาบ, ไม่ใช่เพื่อเข้าร่วมบทเรียนที่ไร้สาระ, แต่เพื่อปฏิบัติการใหม่ที่เขาเพิ่งจะสร้างขึ้นในหัว—ปฏิบัติการ ‘ปฏิเสธอย่างสุภาพ’

ริมทะเลสาบนั้นสงบและงดงาม, ผืนน้ำสีครามสะท้อนแสงสีทองของสนธยานิรันดร์จนดูเหมือนจะเรืองแสง, และสายลมก็พัดเอื่อยๆ, เป็นบรรยากาศที่ดูไม่เข้ากับการเจรจาทางธุรกิจเลยแม้แต่น้อย ไพเพอร์ แมคลีน ยืนรออยู่แล้วที่ริมน้ำ, ผมสีน้ำตาลของเธอถูกถักเป็นเปียอย่างง่ายๆ, และนัยน์ตาที่สลับสีไปมาตามแสงของเธอก็กำลังทอดมองไปยังผิวน้ำ, เป็นความงามที่ไม่ได้มาจากเครื่องสำอาง แต่มาจากความมั่นใจภายใน

"สวัสดีครับ, คุณแมคลีน" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเอ่ยทัก, น้ำเสียงของเขาสุภาพและมีระยะห่างที่พอเหมาะ

หญิงสาวหันมามอง, รอยยิ้มที่เป็นมิตรปรากฏขึ้นที่มุมปาก
"แอ็กเซล.. มิแรนด้าบอกฉันแล้ว"

"ผมมาที่นี่เพื่อจะบอกว่าผมไม่สามารถเข้าร่วมการฝึกนี้ได้ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์"

ไพเพอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย, ไม่ได้ดูโกรธ, แต่กลับสนใจใคร่รู้มากกว่า "ทำไมล่ะ?"

"มิแรนด้าสั่งให้ผมมาเรียนรู้ที่จะ 'รัก'" เขาเริ่มต้นการอธิบายด้วยตรรกะที่เยือกเย็น "แต่ในฐานะที่คุณเป็นธิดาแห่งอะโฟรไดท์, คุณคงจะเข้าใจดีที่สุดว่าความรู้สึกที่แท้จริงไม่ใช่สิ่งที่จะบังคับหรือฝึกฝนกันได้"

"การดูแลและการปฏิบัติอย่างเหมาะสมของผม…อาจจะไม่เพียงพอในสายตาของเธอ แต่มันก็คือทั้งหมดที่ผมจะให้ได้ในตอนนี้ บางที…คลาสเพกาซัสคงไม่ใช่คลาสที่ใช่สำหรับผม" เขากล่าวสรุป "และการมาที่นี่เพื่อเรียนรู้ ‘ที่จะรัก’…ก็จะไม่เปลี่ยนแปลงอะไร"

ธิดาแห่งความงามไม่ได้โกรธ, แต่กลับหัวเราะออกมาเบาๆ, เป็นเสียงหัวเราะที่จริงใจและเต็มไปด้วยความขบขัน "เธอนี่มัน…" เธอกล่าว, ส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ "สำหรับคนที่ถูกส่งมาเรียนเรื่องความรู้สึก…เธอกลับมีความเข้าใจในกลไกของมันได้ถูกต้องอย่างน่าประหลาดใจ"

เธอถอนหายใจยาว, ทอดสายตามองไปยังผืนน้ำที่สงบนิ่ง "เอาเป็นว่า…ถือซะว่าคาบนี้คือการมานั่งคุยกันริมทะเลสาบก็แล้วกัน…บางทีนั่นอาจจะเป็นประโยชน์มากกว่าการพยายามจะบังคับให้เกิดอะไรที่ไม่เป็นธรรมชาติก็ได้"

ข้อเสนอของธิดาแห่งอะโฟรไดท์นั้นไม่คาดฝัน…และน่าสนใจอย่างประหลาด มันไม่ใช่การบังคับหรือการเทศนา, แต่กลับเป็นข้อเสนอที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของการยอมรับในความแตกต่าง

บุรุษชาวรัสเซียยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง, สมองของเขาประมวลผลตัวแปรใหม่นี้อย่างรวดเร็ว—การสนทนาที่ไม่มีข้อผูกมัด, ไม่มีการยัดเยียดความเชื่อ…มันคือการลงทุนที่มีความเสี่ยงต่ำ แต่กลับมีโอกาสที่จะให้ผลตอบแทนที่น่าสนใจ—ข้อมูล, ความเข้าใจในมุมมองที่แตกต่าง, หรืออย่างน้อยที่สุดก็คือการเปลี่ยนสถานการณ์ที่น่ารำคาญใจให้กลายเป็นพันธมิตรชั่วคราว

เขาไม่ได้ยิ้ม, แต่การตัดสินใจก็ได้เกิดขึ้นแล้วในใจ

ร่างสูงเดินไปนั่งลงบนพื้นหญ้านุ่มๆ ริมทะเลสาบ, ไม่ได้นั่งใกล้จนเกินไป, แต่ก็ไม่ได้ห่างเหินจนดูเป็นการเสียมารยาท, เป็นการรักษาระยะห่างที่สมบูรณ์แบบ

"ถ้าคุณรับปากว่าจะพูดคุยแลกเปลี่ยนมุมมองกันแบบไม่ยัดเยียดความเชื่อให้กันและกัน" เขากล่าว, เป็นการยอมรับข้อเสนอของเธอ, แต่ก็มาพร้อมกับเงื่อนไขที่ชัดเจนของเขาเอง "ผมก็ไม่มีปัญหา"

จากนั้น, เขาก็มองตรงไปยังผืนน้ำที่สงบนิ่ง, เอ่ยถึงการตัดสินใจของตัวเองอย่างเด็ดขาด "ผมคงไม่กลับไปที่คลาสเพกาซัสแล้ว" เขากล่าว, น้ำเสียงของเขาเรียบและเป็นข้อเท็จจริง "แต่ผมก็โอเคที่จะเปลี่ยนคลาสเสริมที่ดูเหมือนจะไม่เป็นประโยชน์กับผม...ให้กลายเป็นโอกาสในการแลกเปลี่ยนมุมมองกับคุณ"

ไพเพอร์หัวเราะออกมาอีกครั้ง, เป็นเสียงหัวเราะที่ใสและจริงใจ, ไม่ได้แฝงการเยาะเย้ยใดๆ "ฟังดูเหมือนการเจรจาธุรกิจมากกว่าการนั่งเล่นริมทะเลสาบนะ" เธอกล่าว, ส่ายหัวอย่างขบขัน "แต่ก็ได้…ฉันรับปาก"

เธอนั่งลงข้างๆ เขา, เว้นระยะห่างที่พอเหมาะ, แล้วทอดสายตามองไปยังผืนน้ำเช่นเดียวกับเขา, ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ชั่วครู่หนึ่ง, ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นเล็กน้อย, แต่ยังคงเจือความสงสัยใคร่รู้

"แล้วมุมมองแบบไหนล่ะที่เธออยากจะแลกเปลี่ยน?" เธอกล่าว, "มุมมองที่ว่าความรู้สึกที่วัดค่าไม่ได้...มันไม่มีค่างั้นเหรอ?”

คำถามนั้นไม่ได้ถูกตอบในทันที

บุรุษชาวรัสเซียนิ่งเงียบไปชั่วครู่, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาทอดมองไปยังผืนน้ำที่ระยิบระยับ, ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำพูดของตัวเองอย่างละเอียด, ไม่ใช่เพื่อปิดบัง, แต่เพื่อให้มันแม่นยำและคมชัดที่สุด

"ผมไม่ได้มองว่ามันไม่มีค่าครับ" ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้น, น้ำเสียงของเขาเรียบและเยือกเย็น, ปราศจากอารมณ์ใดๆ "แต่มันเหมือนกับ...สิ่งของฟุ่มเฟือย"

เขาหันมาสบตากับไพเพอร์, แววตาของเขาไม่ได้ดูถูก, แต่เป็นการอธิบายข้อเท็จจริงในมุมมองของเขา "สำหรับคนทั่วไปที่อยู่ในสภาวะปกติ…ความรัก, ความผูกพัน, อาจจะเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต" เขายอมรับ "แต่สำหรับคนที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายอยู่ทุกวัน…ความรู้สึกพวกนั้นจะกลายเป็นจุดอ่อน"

"และที่เลวร้ายกว่านั้น…" เขาเว้นจังหวะ, ปล่อยให้ความหมายของคำพูดนั้นทิ้งตัวลงในความเงียบ "มันกลายเป็นอคติที่ทำให้การตัดสินใจซึ่งเดิมพันด้วยชีวิต…ต้องคลาดเคลื่อน"

ไพเพอร์ไม่ได้โต้เถียงในทันที หล่อนเพียงแค่นั่งฟัง, นัยน์ตาที่สลับสีไปมาของหล่อนจ้องมองเขาอย่างจริงจัง, พยายามจะทำความเข้าใจโลกที่สร้างให้ผู้ชายคนนี้ขึ้นมา

"ฉันเข้าใจ" เธอกล่าวในที่สุด, น้ำเสียงของเธออ่อนลงเล็กน้อย, เจือความเห็นใจที่ไม่ได้เสแสร้ง "ในโลกของเรา…ความรู้สึกสามารถถูกใช้เป็นอาวุธเพื่อทำร้ายเราได้" เธอยอมรับในความเป็นจริงข้อนั้น

"แต่ในขณะเดียวกัน…มันก็เป็นเกราะที่แข็งแกร่งที่สุดได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?" เธอเอ่ยถาม, เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบที่ตายตัว "มันคือเหตุผลที่ทำให้เรายังคงสู้ต่อไป…ในวันที่ทุกอย่างมันดูเหมือนจะไม่มีความหวัง"

เธอทอดสายตามองไปยังผืนน้ำอีกครั้ง, ก่อนจะหันมาถามคำถามสุดท้ายที่ทิ้งไว้ให้เขาได้ครุ่นคิด "แล้วคนที่ใช้ชีวิตโดยไม่มีอะไรให้รักหรือปกป้องเลย...เขาจะเอาแรงที่ไหนมาสู้ในวันที่ทุกอย่างมันมืดมนที่สุดล่ะ?”

คำถามนั้นทิ้งความเงียบที่หนักอึ้งไว้ระหว่างพวกเขา, ไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัด, แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยการครุ่นคิด บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้รีบร้อนที่จะหาคำตอบ, เขาเพียงแค่นั่งนิ่ง, ปล่อยให้คำถามของไพเพอร์ก้องอยู่ในความคิด, ค้นหาคำตอบที่ซื่อสัตย์ที่สุดต่อตัวเอง

"มันอาจจะฟังดูตลก…และเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ" ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้น, น้ำเสียงของเขายังคงความเรียบเฉยไว้เช่นเคย, แต่แฝงไว้ด้วยความจริงจังที่เยือกเย็น "แต่ผมรักตัวเองมากพอที่จะสู้ต่อไปเรื่อยๆ"

มันไม่ใช่ความรักที่อบอุ่นหรือเปี่ยมด้วยความหวัง…แต่มันคือสัญญารักษาผลประโยชน์ที่เขาทำไว้กับสินทรัพย์ที่สำคัญที่สุดในเกมนี้—นั่นคือตัวของเขาเอง

"และผมก็เกลียดการแพ้" เขากล่าวเสริม, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาทอประกายที่แข็งกร้าวขึ้นมาเล็กน้อย "เกลียดมาก…จนถึงขั้นที่ว่าขอเพียงแค่โอกาสที่ผมจะแพ้มันไม่ใช่ศูนย์…ผมก็จะสู้"

เขาหันมาสบตากับธิดาแห่งอะโฟรไดท์, แววตาของเขาไม่ได้ขอความเห็นใจ, แต่เป็นการประกาศข้อเท็จจริงที่เย็นชา "ผมใช้เวลาทั้งชีวิตในการต่อสู้, ในการวางแผน, ในการลงทุนเพื่อให้ตัวเองรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้…ยิ่งนึกถึงความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมา, ถ้ายอมแพ้ง่ายๆ ในตอนนี้…ผมคงจะรู้สึกผิดต่อตัวเองอย่างมหันต์"

ไพเพอร์ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาในทันที หล่อนเพียงแค่นั่งฟัง, นัยน์ตาที่สลับสีไปมาของหล่อนจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา, ไม่ใช่ด้วยการตัดสิน, แต่ด้วยความพยายามที่จะทำความเข้าใจปรัชญาชีวิตที่ทั้งแข็งแกร่งและโดดเดี่ยวนี้

"นั่น…เป็นภาระที่หนักน่าดูเลยนะ" ในที่สุดเธอก็กล่าว, น้ำเสียงของเธออ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเห็นใจที่ไม่ได้เสแสร้ง "การที่ต้องต่อสู้โดยมีแค่ตัวเองเป็นเดิมพัน…โดยไม่มีใครให้พึ่งพา"

เธอทอดสายตามองไปยังผืนน้ำอีกครั้ง, ปล่อยให้ความคิดของตัวเองตกตะกอน "มันไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวหรอกนะ" เธอกล่าวเบาๆ, เหมือนกำลังพูดกับตัวเองมากกว่า "มันคือความแข็งแกร่งในรูปแบบที่…น่าเศร้าที่สุด"

"แต่ความแข็งแกร่งแบบนั้น……มันคงจะโดดเดี่ยวน่าดูเลย"

คำพูดของเธอลอยค้างอยู่ในอากาศที่นิ่งสงบ, เป็นเหมือนกระจกที่สะท้อนภาพของตัวตนที่เขาไม่เคยคิดจะมองมันในมุมนั้นมาก่อน…ความโดดเดี่ยว

"ไม่รู้สิ" เขากล่าว, น้ำเสียงของเขากลับมาเรียบเฉยและไร้ซึ่งอารมณ์อีกครั้ง, เป็นการปัดประเด็นทางความรู้สึกนั้นทิ้งไปอย่างนุ่มนวลแต่เด็ดขาด "ผมไม่ได้มีเวลาว่างมากพอที่จะมานั่งเหงาซักเท่าไหร่"

สำหรับเขา, มันคือความจริงที่เรียบง่ายที่สุด วันแต่ละวันของเขาถูกจัดสรรไว้สำหรับการวางแผน, การฝึกฝน, การวิเคราะห์ข้อมูล, และการเตรียมพร้อมสำหรับภัยคุกคามครั้งต่อไป มันไม่มีช่องว่างในตารางเวลาสำหรับกิจกรรมที่ไร้ประสิทธิภาพอย่างการนั่งคร่ำครวญถึงสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง

ความเหงา…มันคือสินค้าฟุ่มเฟือยสำหรับคนที่มีเวลาเหลือเฟือพอที่จะคิดถึงมันได้

และเขาก็เป็นนักลงทุนที่ไม่เคยใช้จ่ายไปกับอะไรที่ไม่ให้ผลตอบแทนที่คุ้มค่า

ดาชิดันตัวลุกขึ้นยืน การเคลื่อนไหวที่ราบรื่นและเด็ดขาดนั้นเป็นเหมือนการขีดเส้นใต้บทสนทนาที่เพิ่งจะจบลง, เป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่า 'การแลกเปลี่ยนมุมมอง' ในครั้งนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว แสงของสนธยานิรันดร์สะท้อนบนผิวน้ำ

"แต่ก็ขอบคุณสำหรับมุมมองของคุณครับ" เขากล่าว, เป็นการปิดการประชุมที่ไม่ได้นัดหมายนี้อย่างเป็นทางการ, น้ำเสียงของเขากลับมาสุภาพและมีระยะห่างที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี "มันน่าสนใจดี…ส่วนอีกสามคลาสในตารางถ้าคุณยังอยากพูดคุยกันอีก ผมก็ยินดี…แต่ท็อปปิคอาจจะไม่ใช่สิ่งที่คุณวางแผนเอาไว้ในตอนแรก”

พูดคุยถกเถียงในเรื่องของมุมมองกับไพเพอร์
ปฏิเสธคลาสพิเศษอย่างสุภาพ แต่เสนอให้ปรับเปลี่ยนแผนบางส่วน
น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

06.08.2025 | 03:00 PM

ความเจ็บปวดจากการฝึกซ้อมดาบได้ถูกบรรเทาลงด้วยการพักผ่อน, แต่สำหรับดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัด, การลงทุนในทักษะไม่ได้หยุดอยู่แค่การใช้พละกำลัง แต่ยังรวมไปถึงการใช้สติปัญญาด้วย และไม่มีสติปัญญาใดในโลกของพวกเขาที่จะสำคัญไปกว่าภาษาที่เป็นรากฐานของทุกสิ่ง—ภาษากรีกโบราณ

เขาไม่ได้มุ่งหน้าไปที่ลานประลองหรือโรงเหล็ก, แต่กลับเดินไปยังชายฝั่งที่สงบนิ่งของทะเลสาบแคนู ที่ซึ่งสายลมพัดเอื่อยๆ, ผิวน้ำสะท้อนแสงสีทองของสนธยานิรันดร์จนดูเหมือนกระจกบานใหญ่, และกลุ่มเดมิก็อดกลุ่มเล็กๆ ก็กำลังนั่งรวมตัวกันอยู่บนพื้นหญ้า, รอคอยบทเรียนที่ไม่เป็นทางการแต่กลับมีความสำคัญอย่างยิ่ง

ศูนย์กลางของกลุ่มนั้นคือ รีเบคก้า, พี่สาวต่างพ่อที่เขาเพิ่งจะเคยเจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง หล่อนมีรอยยิ้มที่อบอุ่นและดวงตาที่ฉายแววของความเข้าใจ, เป็นความสงบที่แตกต่างจากพายุที่ซ่อนอยู่ในตัวของธิดาแห่งซุสโดยสิ้นเชิง

"ยินดีต้อนรับทุกคน" รีเบคก้าเริ่มต้น, น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่ชัดเจน, กวาดสายตามองนักเรียนแต่ละคนอย่างใส่ใจ "วันนี้เราจะมาทบทวนคำศัพท์ที่สำคัญกัน…ไม่ใช่แค่เพื่ออ่านตำรา, แต่เพื่อทำความเข้าใจตัวตนของเราและโลกที่พวกเราอยู่"

เธอหยิบชอล์กขึ้นมา, แล้วเริ่มเขียนคำแรกบนกระดานไม้เก่าๆ ที่พิงอยู่กับต้นไม้

"ἀρετή" เธอกล่าว "แปลว่า คุณธรรม, หรือความดีเลิศ มันคือสิ่งที่วีรบุรุษทุกคนพยายามจะไปให้ถึง…และก็เป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องพบกับจุดจบได้เหมือนกันถ้าใช้มันผิดทาง"

"κλέος" คำต่อมาปรากฏขึ้น "แปลว่า เกียรติยศ, หรือชื่อเสียงที่ถูกเล่าขานต่อกันไปไม่รู้จบ นี่คือสิ่งที่ทำให้เรายังคงอยู่…แม้ว่าร่างกายจะสลายไปแล้วก็ตาม"

บุตรแห่งโชคชะตานั่งฟังอย่างเงียบๆ สมองของเขาประมวลผลทุกคำ, ไม่ใช่ในฐานะนักเรียน, แต่ในฐานะนักกลยุทธ์ที่กำลังทำความเข้าใจกฎของเกมที่เขากำลังเล่น

"และคำสุดท้ายสำหรับวันนี้…" รีเบคก้ากล่าว, สายตาของเธอหันมาสบเข้ากับดวงตาสีฟ้าเทาของเขาโดยตรง, เป็นการสื่อสารที่ไร้คำพูด "…τύχη"

"โชค, หรือโชคชะตา" เธอกล่าว, น้ำเสียงของเธอมีความหมายที่ซับซ้อนซ่อนอยู่ "มันคือพลังที่คาดเดาไม่ได้ที่สุดในจักรวาล…เป็นได้ทั้งพรและคำสาปในเวลาเดียวกัน ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนใช้มัน"

เมื่อบทเรียนสิ้นสุดลงและคนอื่นๆ เริ่มแยกย้ายกันไป, รีเบคก้าก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างเงียบๆ

"เธอเรียนรู้ได้เร็วนะ สำหรับคนที่ไม่ได้เป็นดิสเล็กเซีย" เธอกล่าว, ไม่ใช่คำชม, แต่เป็นการสังเกตการณ์ "เธอเรียนเหมือนนักถอดรหัส, ไม่ใช่นักเรียน"

"มันก็เป็นแค่รหัสอีกชุดหนึ่งที่จำเป็นต้องเรียนรู้" เขาตอบกลับ, ไม่ได้ปฏิเสธข้อสังเกตนั้น

พี่สาวต่างพ่อของเขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ "แม่ของเรา…คงจะภูมิใจในตัวเธอ" เธอกล่าวเบาๆ, ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เจือความห่วงใย "แล้วเธอ…รับมือกับ ‘เกม’ ของท่านได้ใช่ไหม?"

"มันคือการเจรจาต่อรอง" บุตรแห่งไทคีตอบกลับสั้นๆ, เป็นคำจำกัดความที่แม่นยำที่สุดสำหรับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของเขา

รีเบคก้าถอนหายใจยาว, ทอดสายตามองไปยังผืนน้ำที่นิ่งสงบ "ระวังไว้หน่อยก็แล้วกัน" เธอกล่าวเตือน, เป็นคำพูดที่ทิ้งไว้ให้เขาได้ครุ่นคิด "บางครั้ง…การชนะการศึก…ก็อาจจะหมายถึงการแพ้ในสงครามที่ใหญ่กว่าก็ได้”

คลาสกรีกโบราณ  (5/6)

เข้าชั้นเรียน: +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับรีเบคก้า แมกเคลน

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri