[ฝั่งตะวันออกของเขตบ้านพัก] ทะเลสาบกลางค่าย

DAUGTHER OF ARES 19.05.2025   07.45PM   ...หนทางหมื่นลี้ เริ่มที่ทะเลสาบ...   ณ ห้องนั่งเล่นบ้านหมายเลขห้า "จะไปไหนน่ะรูบี้" เสียงทักทำเอาฝีเท้าชะงัก เชลิค โบซครูต์ เป็นคนหยุดเธอไว้ ก่อนหน้านี้พี่ชายชาวตุรกีไปศึกษาต่อที่นิวโรมในสาขานิติศาสตร์ เพื่อเดินตามความฝันพิทักษ์คุณธรรมด้วยกฎหมายไม่ใช้กฎหมู่ พอกลับมาพี่ใหญ่คนนี้ก็ทำตัวเสมือนกับเป็น 'พ่อคนที่สอง' อาจเพราะอยากเติมเต็มปมวัยเด็กอันแสนลำเค็ญของตน ด้วยการชดเชยสิ่งนั้นแก่น้อง ๆ ซึ่งหากพูดกันตามตรง... เขาอาจเล่นบทบาทนั้นได้ดีกว่า 'แอรีส' ก็ได้ สำหรับรูบี้ เทพสงครามไม่ได้มีบุญคุณอะไรมากไปกว่าการให้กำเนิดโดยที่มารดาไม่ยินยอม และประทานพรที่เหมือนกับคำสาปติดตัวมา ตั้งแต่เกิดจนถึงอายุสิบสอง บิดาเทพไม่เคยทำเลืองตามาดูดำดูดี ปล่อยให้สามแม่ลูกต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากบนแผ่นดินที่ทุกคนหน้าตาแตกต่างจากพวกเรา 'เจ้าทำได้ดีมากรูบี้' ประโยคแรกที่ได้สนทนา คือหลังจากทำภารกิจเทพครั้งแรกสำเร็จ สัญลักษณ์หมวกเกราะปรากฏขึ้นบนหัวของฝาแฝดชายหญิง น้องชายโง่อย่างแจสเปอร์ดีใจที่การรับรองจากเทพสักองค์หลังอยู่ค่ายในฐานะ 'เด็กที่ไม่ได้รับการรับรอง' มานานครึ่งปี ส่วนเธอ... ...ฉันก็แค่จะจำเอาไว้... ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ดีมาจนถึงวันนี้เป็นเพราะตัวฉันเอง... เป็นเพราะท่านแม่ที่เลี้ยงดูและฝึกวรยุทธ์ให้... เป็นเพราะท่านอาจารย์ไครอนที่สั่งสอนวิชาดาบ ...ฉันจะสำนึกไว้เพียงแค่นี้... เชลิคยังคงจ้องไม่หยุด จนเธอต้องถอนหายใจหนักด้วยคร้านจะอธิบาย ทว่าหากไม่ยอมตอบมีหวังดวงตาสีมะกอกนั้นคงจ้องเธอไม่หยุด "ภารกิจที่เฮติ" แน่แท้.. แม้ว่ารูบี้จะไม่ได้พกสัมภาระไปมากมาย มีเพียงแค่กระบี่คู่ใจ ร่มกระดาษ และย่ามใบหนึ่งที่ใส่เฉพาะอุปกรณ์ส่วนตัว เช่น ลิปสติกสีชาดและอายชาโดว์อีกนิดหน่อย อาจด้วยเครื่องสำอางค์ที่แต่งแต้มอย่างจัดเต็มเพราะคิดว่าเมื่อไปอยู่ที่แดนใต้น่าจะไม่มีเวลาเสริมสวยใหม่ ...บางทีพี่ชายอาจคิดว่าจะออกไปเที่ยวกลางคืน... "เอ๋ เฮติเหรอคะ ที่นั่นอันตรายมากเลยนี่นา แต่พี่สาวคนสวยเอาอยู่ ๆ แล้วเนอะ" โผล่มาจนได้นังอสรพิษ... พริมูล่า มิลเลอร์ น้องสาวคนเล็กเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เชลิคด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนตามแบบฉบับของนาง ด้วยท่าทางนั้นยิ่งทำให้อคติในใจถูกจุดติด "ไม่ต้องมาสาระแน... พริมูล่า" "รูบี้ ทำไมพูดกับน้องไม่ดีแบบนี้ พริมูล่าไม่ได้พูดจาไม่ดีกับเธอเลยนะ ขอโทษเธอซะ" เชลิคเอ่ยเสียงดุ... ทว่าช่างน่าเวทนาเหลือแสน พี่ชายที่แสนดีมีคุณธรรมน้ำมิตรเป็นอันดับหนึ่ง อุตส่าห์ส่งเสียตัวเองเรียนจบมหาลัยจากนิวโรมมาได้แท้ ๆ แต่กลับดูไม่ออกว่ามีอสรพิษร้ายอยู่ใกล้ตัว "เรื่องนี้ผู้ชายไม่เกี่ยว" เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ผู้ชายไม่เกี่ยว? อุ๊ยตายแล้ว... อย่าบอกนะคะว่าพี่สาวยังโกรธพริมูล่าเรื่องนั้นอยู่ ตอนนั้นพริมูล่าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคบกับพี่รูบี้อยู่ ว่าแต่เขาชื่ออะไรนะคะพริมูล่าจำไม่ได้แล้วจริง ๆ" ริมฝีปากสีชาดเม้มเข้าหากันอย่างฉุนเฉียว มองลงมาจากดาวอังคารก็รู้ว่ายัยคนลิ้นสองแฉกกำลังเล่นละครอยู่ ไม่มีทางอยู่แล้วที่พริมูล่าจะไม่รู้ว่าในตอนนั้นเธอกับ 'โบล์ต วัตสัน บุตรแห่งซุส' กำลังคบหาดูใจกันอยู่ "พริมูล่าขอโทษอีกครั้งได้มั้ยคะ พี่รูบี้หายโกรธพริมูล่านะ นะ" "พวกเธอมีปัญหาอะไรกัน?" ไม่แปลกที่เชลิคจะไม่รู้ เพราะความบาดหมางเกิดขึ้นในช่วงที่พี่ชายอยู่ระหว่างการศึกษาต่อที่นิวโรมพอดี "ฉันไปล่ะ" ขี้คร้านจะอธิบาย ทั้งหงุดหงิดจนเลือดขึ้นหน้า รูบี้เลือกจะเลี่ยงคำถามของพี่ชายนักกฎหมาย ใช้ฝีเท้าอันเบาและรวดเร็วประหนึ่งแมวจร ลี้หายออกจากห้องนั่งเล่นของบ้านแอรีสประดุจสายลม โดยไม่สนว่าหลังจากนี้น้องสาวจอมเสแสร้งจะเป่าหูพี่ชายสุดทึมทื่อนั้นอย่างไร กระนั้นสุ้มเสียงที่ชวนให้อึดอัดใจก็ยังลอยตามมา "ไปดีมาดีนะค้า~~~" . . . ณ ทะเลสาบกลางค่าย แม้เสียเวลาต่อล้อต่อเถียงอยู่ครู่หนึ่ง ทว่ารูบี้ก็ไม่ได้มาสาย เธอมาถึงก่อนเวลามิต้องให้เทพเจ้าต้องมารอ เงาของน้ำฉายภาพดวงตะวันแม้ยามราตรีกาลควรมาถืง ความเงียบสงบของธรรมชาติพอจะขัดเกลาจิตใจของมือกระบี่ให้สงบผ่องใส "อ๋า โทษทีเค้ามาฉายไปหน่อย เตงคือคนที่รับภารกิจของเค้าจินะ" "หา...?" เด็กหญิงวัยประถมปรากฎกายออกมาท่ามกลางความว่างเปล่า แม้ว่าบุคคลตรงหน้าจะหน้ารักจิ้มลิ้มชวนให้เอ็นดูก็จริง แต่กลับสร้างความอึ้งเสียมากกว่า เบื้องหน้าคงเป็นเทพีฮีบี้ไม่ผิด กระนั้นการพบกันครั้งแรกก็ชวนประทับใจเกินไปเสียหน่อยจนเผลออ้าปากค้าง "ดูเตงทำหน้าเข้าจิ" เทพฮีบี้ตัวน้อยยืนเท้าสะเอวพร้อมกับอมลมจนแก้มป่องไปข้างหนึ่ง จากนั้นร่างเล็ก ๆ ของนางก็ยืดขยายกลายเป็นหญิงสาวผู้งามสง่า "วันนี้มีลูกค้าคนนึงไม่ยอมละทิ้งวัยเยาว์ของตัวเองไปน่ะ ข้าเลยเลิกงานสายไปหน่อย ไม่อยากให้เจ้ารอนานจึงรีบมาหาในทันทีโดยลืมคืนร่างผู้ใหญ่" "ขออภัยเจ้าค่ะเทพี..." รูบี้รีบยอบตัวลงคำนับเทพีแห่งความเยาว์วัยทันทีที่นางแสดงตัวตนในร่างมนุษย์ เคยได้ยินมาว่าเทพีฮีบี้เปิดร้าน 'ฮีบี้จีบี้ส์' อาเขตลี้ลับแห่งความทรงจำในวัยเยาว์ กลางมหานครนิวยอร์ก เป็นร้านลับที่ดลบันดาลความสุขในวัยเยาว์เพียงชั่วครู่แก่ผู้ที่โหยหาอดีต เพียงแต่ไม่คิดว่าเทพีก็จะอยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กน้อยเช่นนี้ด้วย คงไม่ใช่ว่างานที่นางทำคือการเข้าไปเล่นในบ้านลูกบอลหรอกนะ... ...หากส่งแจสเปอร์ไปคงน่าเอ็นดูน่าดู... ในขณะที่ก้มหน้า เดมิก็อดสาวลอบยิ้มเล็กน้อย "ไม่ต้องมากพิธีหรอกสาวน้อย เจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง ข้าจะได้ส่งเจ้าไปที่เฮติเลย" "พร้อมเจ้าค่ะ" หญิงสาวตอบรับด้วยความนอบน้อมเช่นเดิม นาทีนี้เธอพร้อมปฎิบัติภารกิจทั้งกายทั้งใจ จะปล่อยให้เด็ก ๆ ที่ถูกทารุณกรรมรอคอยความช่วยเหลือนานกว่านี้ไม่ได้ "เช่นนั้นจงหลับตาเสีย การวาร์ปอาจทำให้เจ้ามึนหัวเล็กน้อย" "เจ้าค่ะ" หลังการตอบรับ เวทมนตร์อันทรงพลังของเทพีแห่งความเยาว์วัยได้โอบล้อมตัวเธอให้เบาดุจขนนก ส่งธิดาเจ้าสงครามโบยบินไปพร้อมกับสายลมใต้ ให้เธอไปถึงแดนเถื่อนที่เคยต้องสาปภายในพริบตา...  เริ่มภารกิจ  ช่วยเหล่าเด็ก ๆ ผู้น่าสงสาร  รางวัลโปรโมชั่นเดือนพฤษภาคม  หินตีบวกตามจำนวนไบต์ (ได้ความสนิท +25 จากค่าชื่อเสียง Heroes ด้วยไหม?)

「R」

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
26th June 2025 15 PM

   วันนี้สถานที่ฝึกดันเปลี่ยนไปทำให้ยายอินโทรเวิร์ตบ้านโพไซดอนต้องตบเท้าออกมาจากบ้านพักเพื่อมายังทะเลสาบกลางค่าย ภาพเพื่อนร่วมค่ายเดินมารวมตัวกัน ณ ทะเลสาบเป็นภาพที่แปลกตา คงเพราะว่าเธอมักจะมาตัวคนเดียวละมั้งเลยรู้สึกว่าตอนคนเยอะ ๆ มันก็ดู— ครึกครื้นดี

   “เราฝึกท่าว่ายน้ำมากันแล้วสองวันถ้วน ได้เวลาฝึกว่ายน้ำในแหล่งน้ำธรรมชาติ แน่นอนว่าความปลอดภัยของพวกเธอเป็นอันดับแรก วอร์มอัพร่างกายให้พร้อม ถ้าเกิดเหนื่อยขึ้นมาก็ให้ขึ้นฝั่ง จะเกิดอะไรขึ้นก็กรี๊ดเอาไว้ก่อนต่อให้ในนี้จะมีชายชาตรีก็ตาม ฉันจะไปช่วยพวกเธอเอง—หรือไม่ก็ริปลีย์อาจจะช่วยได้ ใช่ไหมเด็กบ้านโพไซดอน”

   “อย่าให้ต้องได้ช่วยจะดีกว่า”

   ริปลีย์ที่ถูกเมนชั่นชื่อถึงว่าสามารถช่วยสหายทั้งหลายได้ก็ได้แต่ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกว่าทำไมเธอจะต้องไปช่วยคนอื่นด้วย เธอเองก็เป็ฯนักเรียนเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ? แต่เมื่อมองทะเลสาบธรรมชาตินี่อีกทีก็ได้แต่ถอนหายใจ เพราะว่าเธอมันเป็นธิดาโพไซดอนผู้หายใจใต้น้ำได้ยังไงก็ไม่ตายในน้ำอยู่แล้ว

   ถ้าบุตรธิดาแห่งเทพมหาสมุทรจมน้ำตายคงอนาถาน่าดูชม

   “เอ้า ๆ ก่อนที่มันจะมืดค่ำ— ไม่สิ มันไม่มีวันค่ำนี่นะ ก่อนที่มันจะนานไปมากกว่านี้ รีบเริ่มวอร์มอัพกันเถอะ”

   แล้วเหล่าลูกทีม(?)เมนเทอร์เจโรมก็ได้ฝึกฝนมาสเตอร์คลาส(?)เพื่อที่จะไม่ให้ดับดิ้นสิ้นอนาคตจนเข้าห้องดำ(?)ในตอนที่ต้องต่อสู้กับสัตว์อสูรใต้ผืนน้ำ เริ่มด้วยการวอร์มอัพร่างกายให้อบอุ่นและยืดหยุ่นมากพอ ป้องกันการเป็นตะคริวกินขาจนต้องไปนอนพักยกใต้ทะเลสาบ ก่อนจะกระโดดน้ำตูมไปเริ่มว่ายน้ำสักหน่อย

   ริปลีย์เดินลงไปแช่ในทะเลสาบ หากเป็นครั้งก่อน ๆ ก็จะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างราวกับว่าสายน้ำเป็นบ้านของเธอ แต่ว่าตอนนี้มันเหมือนกันว่าเดินไปหน้าบ้านแล้วพบว่าประตูบ้านปิดจนไม่สามารถจะง้างออกไปได้เลย

   “เมื่อไหร่จะเลิกหลับปุ๋ยซักทีนะ”

   ริปลีย์คิดไว้ว่า หลังจากจบคลาสพิเศษนี้เดี๋ยวก็คงจะต้องไปคุยบ่นให้เขาฟังสักหน่อย บางทีอาจจะตื่นขึ้นมาก้ได้— มั้ง ?

โรลเพลย์คิดถึงโพไซดอน

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
27th June 2025 2-4 PM

   ริปลีย์บอกกับตัวเองว่าเธอนั้นจะไปเปลี่ยนชุดดีไหม หรือว่าจะเดินไปว่ายน้ำเล่นรอที่ทะเลสาบไปเลย

   ด้วยความที่หญิงสาวไปให้อาหารฮิปโปแคมปัสนั้นทำให้ตัวเปียกไปไม่ใช่น้อย แถมยังใช้เวลานานอีกต่างหากจนล่วงเวลามาเกือบบ่าย ครั้นจะไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนชุดก็ดูเหมือนว่าจะเป็นการเปลี่ยนชุดเพื่อมาเปียกใหม่มากกว่าเพราะอย่างนั้นในตอนบ่ายสองกว่า ๆ ของวันเธอเลือกที่จะเดินมาทะเลสาบเพื่อเริ่มฝึกซ้อมคนเดียวสักหน่อย

   ฮิปโปแคมปัสพวกนั้นขี้หยอกใช่เล่น มีตัวที่งับมือเธอเบา ๆ แล้วลากลงน้ำจนเปียกไปทั้งตัว กว่าจะให้อาหารจนหมดก็ใช้เวลานานโข แถมต้องมาดูพวกมันว่ายน้ำเล่นจนพอใจอีกต่างหาก อยากจะเครซี่…

   ในเมื่อพักกล้ามเนื้อได้สักพักแม้ว่าจะเพิ่งไปออกแรงมาตลอดเช้าก็เถอะ เธอจำต้องยืดเหยียดร่างกายและวอร์มอัพให้เรียบร้อยก่อนจะฝึกว่ายน้ำเพิ่มความชำนาญให้มากขึ้น ถึงแม่จริง ๆ จะเป็นการฝึกใช้ทักษะอย่างการหายใจใต้น้ำก็ตาม ไม่รู้ว่าเธอจะต้องใช้ทักษะนี้ให้ได้นานขนาดนี้ แต่สำหรับธิดาแห่งเทพสมุทรย่อมต้องไม่จมใต้คลื่นทะเล เช่นนั้นแล้วเธอต้องใช้งานมันให้ได้ดั่งหายใจบนดิน

   เวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ เมื่อร่างของหญิงสาวพุ่งขึ้นมาเหนือน้ำเช่นนางเงือกสาวในอนิเมชั่นดังก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยที่ริมทะเลสาบ

   “ดูเหมือนว่าจะตั้งใจฝึกฝนนะครับ คุณสวอนสัน”

   “ก็แค่เปียกน้ำแล้วเลยไม่อยากไปเปลี่ยนชุดเท่านั้นแหละค่ะคุณปาร์ค”

   หญิงสาวลูบหน้าไล่มวลน้ำออกมาใบหน้าหวานก่อนสักรอบก่อนจะว่ายน้ำกลับไปนั่งฝั่ง อาการท้องร้องเบา ๆ นี้เองได้ประท้วงเธอแล้วว่าอยากหาอะไรรองท้องสักหน่อยเพราะว่ามื้อเที่ยงที่กินไปก็แค่ขนมปักชีสโง่ๆ แผ่นสองแผ่นเท่านั้น มือเล็กหยิบถ้วยพลาสติกที่เป็นอาหารจานด่วนอย่างบิบิมบับออกมาก่อนจะยื่นให้คนข้าง ๆ ด้วย

   “ซื้อมาเกินค่ะ เอาสักหน่อยไหม ?”

   “โฮ่ ถ้าเป็นอันนี้ไม่ปฏิเสธเลย”

   ภาพในวันนี้เลยซ้อนทับกับวันก่อนไปโดยปริยาย เปลี่ยนเพียงสถานที่นั่งไม่ใช่สระน้ำที่บ้านเป็นริมทะเลสาบ และในมือถือถ้วยบิบิมบับกันคนละถ้วยแทน มือเล็กไม่รอช้าแกะพลาสติกคลุมหน้าถ้วยกับช้อนมาตักกินเคี้ยวตุ้ย

   “วันนี้ไปทะเลมาใช่ไหม ?”

   “ใช่ค่ะ รู้ได้ไง ?”

   “ได้กลิ่นทะเลน่ะ”

   “จมูกคุณดีจังนะ”

   “จะบอกว่าเหมือนตัวขนสักก้อนก็บอกมาเถอะ”

   ไร้เสียงตอบ มีเพียงเสียงหัวเราะของริปลีย์ที่หลุดออกมาเป็นคำยืนยันว่าเธอเองก็คิดไปในแนวทางเดียวกันว่าในหัวของเธอคิดว่าเขาเหมือนตัวอะไรกันแน่

   “แล้ววันนี้รู้สึกอะไรจากทะเลได้ไหม”

   “ไม่ได้เลย…”

   เป็นสิ่งที่เหล่าบุตรธิดาของเทพแห่งท้องทะเลต้องเผชิญหน้ากับการเงียบหายของบิดาบังเกิดเกล้า ริปลีย์ที่ดำผุดดำว่ายใต้ท้องทะเลธรรมชาติก็ไร้เสียงผู้ใดกระซิบหา หรือไร้ความรู้สึกโอบล้อยกายใดทั้งนั้น ราวกับว่าผู้คุ้มครองหายไปที่ไหนสักแห่ง

   “สักวันคงจะรู้สึกได้แหละ” เจโรมเอ่ยก่อนจะยื่นมือมาขอถ้วยบิบิมบับในมือของหญิงสาวข้างกายเพื่ออาสาเอาไปทิ้งให้ตอบแทนที่เลี้ยงบิบิมบับของชอบ “เตรียมตัวเถอะ ได้เวลาเรียนแล้ว”

   “ค่า เมนเทอร์พี่ลูกเจ—”

   แล้วหลังจากนั้นการเรียนฝึกว่ายน้ำในทะเลสาบอีกครั้งก็เกิดขึ้น คราวนี้เพื่อน ๆ ร่วมคลาสพิเศษทุกคนดูคล่องกันมากกว่าเดิมเยอะเชียวจนไม่ต้องมาคอยจับตาดูอีกแรงให้เสียเวลา ด้วยความที่พอคล่องแคล่วแล้วจะให้ว่ายไปว่ายมาก็ยังไงยังไงอยู่ เจโรมจึงบอกว่าให้แข่งกันว่ายน้ำไปกลับจากต้นไม้ต้นหนึ่ง ไปอีกต้นที่เขาเดินไปทำสัญญลักษณ์เอาไว้

   ไกลใช่เล่นแฮะ

   เมื่อสัญญาณการแข่งขันเริ่มขึ้น ริปลีย์ก็เริ่มดีดตัวว่ายน้ำท่าฟรีสไตล์พุ่งไปยังจุดหมายและถีบตัวกลับให้ไวที่สุด ผลของการว่ายน้ำนี้ค่อนข้างเอกฉันท์อย่างน่าประหลาดอยู่พอควรว่าเด็กบ้านโพไซดอนมันก็ต้องชนะอยู่แล้วไหม—

   “แล้วรางวัลล่ะ ?”

   เจโรมหัวเราะร่าอย่างสดใสด้วยใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ขึ้นชื่อว่าไอดอลคนหนึ่ง “ความภูมิใจไงล่ะริปลีย์ เด็กบ้านโพไซดอนอย่างเรา ๆ มันก็ต้องว่ายน้ำเก่งเป็นเลิศอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ?”

   บัดซบจริง ไม่น่าจริงจังไปเลย

ให้ บิบิมบับ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

โรลเพลย์คิดถึงโพไซดอน

@God

Red -

เวลา 9:00-11:00 น. วันที่ 3/7/2568

วันนี้ตัวของ red เขานั้นได้เดินทางมายัง ทะเลสาปกลางค่าย เพื่อ ที่เขาจะเรียนและศึกษาภาษากรีก

เพื่อที่จะทำให้เขาอ่านหนังสือรู้เรื่องขึ้นมาบ้างเพราะเขาอ่านภาษากรีกไม่ค่อยออกเป็นผลมาจากโรคของเขา

ซึ่งเมื่อเขาเรียนจริงๆเขากลับเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วอย่างแปลกประหลาด

เขาเริ่มค่อยๆคำต่างๆจากคำที่เข้าใจง่ายสู่ประโยคนั้นแต่ตอนนี้เขายังสามารถเขาใจได้เพียงแค่บางส่วนไม่ใช่ทั้งหมด

ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็ได้เรียนและทำแบบฝึกหัดตามที่อาจารยืได้สอนจนหมดคาบในที่สุด

รางวัลเข้าชั้นเรียนวิชา GK (1/4) : +10 EXP, ความกล้า +20

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
3rd July 2025 9 AM

  ในตอนเก้าโมงเช้าที่ก็เช้าตลอดอยู่แล้วจะมีคาบเรียนที่ทะเลสาบ

   วิชาศึกษาภาษาโบราณของเหล่าทวยเทพและบรรพบุรุษ— หรือที่เด็กในค่ายต่างพูดกันว่า “คลาสบ่นของเทพ”

   ขอร้องนะ เธอไม่ใช่เด็กนักเรียนที่เรียนเก่งอะไรนัก ทั้งชีวิตตั้งแต่เด็ก ๆ ทุ่มเทให้กับบัลเลต์จนครูที่โรงเรียนกราบกรานให้เธอเข้าสอบทุกครั้งเป็นอย่างน้อย เรื่องงานต่าง ๆ ก็ตามส่งเอาอีกทีหนึ่งได้ แต่ตอนนี้การทัวร์บัลเลต์ของเธอมันจบไปเป็นที่เรียบร้อยตั้งแต่ที่โดนฮาร์ปี้มาเซย์เฮลโหลทักทายจนต้องเอารถโหม่งโกดังเก็บของกลางเถียงนา—อันที่จริงที่น่าขนลุกไม่ใช่ฮาร์ปี้นักหรอก การที่ต้องเดาอารมณ์คุณนายสวอนสันต่างหาก นรกสุด ๆ

   “เอาล่ะ ได้เวลาเรียนแล้วเด็ก ๆ ”

   ในวิชานี้เป็นวิชาที่เรียนกับรีเบคก้า แม็กเคลน บรรยากาศการเรียนใกล้ทะเลทราบนี้เองช่างวิวดีจนรู้สึกว่าต้องมานั่งเรียนวิชาการมันก็น่าเสียดายไป

   ทำเอานึกถึงฝันสักฝัน ฝันที่โลกทั้งใบช่างสงบราวกับอยู่ในสวนอีเดน ร่างของเธอที่กำลังหมุนตัวบนพ้อยต์ชูก่อนจะจมลงในทะเลสาบ ความฝันมันจบเท่านั้น

   ริปลีย์นั่งเงียบอยู่ที่ขอบศาลา ลมเย็นจากทะเลสาบพัดไล้ปลายผมสีเข้มของเธอคล้ายเส้นเชือกป่านเปียกน้ำ กลิ่นไอของสายน้ำแผ่วบางลอยปะทะจมูก

   "ที่นี่ เราไม่ได้เรียนภาษา เราเรียนวิธีอ่านโชคชะตา" รีเบคก้าเอ่ยพร้อมโยนเหรียญดรักม่าขึ้นลง “ก่อนอื่นพวกเธอคงสงสัยใช่ไหมว่าเราต้องเรียนไปทำไม แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ไม่เสียเปล่า เรามาทำให้ตัวอักษรกรีกโบราณไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ที่ต้องท่องจำ แต่เป็นเครื่องมือสำหรับไขปริศนาและสร้างโอกาสที่จะหล่อนทับตอนไหนก็ไม่รู้กันดีกว่า”

   “อย่างแรก ตัวอักษรกรีกมีอะไรบ้าง มาดูกัน— Α (อัลฟ่า) คือการเริ่มต้น... Ω (โอเมก้า) คือจุดสิ้นสุด”

   แผ่นศิลามากมายที่สลักสัญลักษณ์ของตัวอักษรกรีกนั้นเป็นอุปกรณ์ประกอบการเรียนการสอนที่ทำให้เห็นภาพอย่างดี เธออธิบายเชื่มโยงของแต่ละตัวอย่างคล่องแคล่ว ทำเอาเธอคิดว่าก็สมแล้วที่เป็นคุณครูสอรภาษาตัวอักษรที่เป็นตัว ๆ คำ ๆ และมีความเชื่อมโยงมากมาย

   “และแน่นอนว่าอย่างน้อย ๆ ก็คงจะต้องเคยเห็นชื่อพ่อแม่ของพวกเธอมาแล้วใช่ไหม งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน มาแข่งกันประกอบชื่อเทพเจ้าจากแผ่นกระเบื้องตัวอักษรกรีก ใครต่อได้เร็วที่สุดจะได้ "เครื่องรางนำโชค" ประจำคาบไป”

   ไฟการแข่งขันมันลุกโชน ริปลีย์ที่ฟังพอผ่านก็ขยับตัวนั่งหลังตรงแล้วหยิบศิลาอักษรมาต่อชื่อของบิดาบังเกิดเกล้าที่เพิ่งจะได้ฤกษ์รู้สึกถึงกันไม่นานมานี้นี่เอง

   Ποσειδῶν

   ส่งงานจบปิ๊ง ขอรับเครื่องรางนำโชคไปก็แล้วกันนะ

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
5th July 2025 9 AM

   ในวันนี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ไปหาฮิปโปแคมปัสอย่างที่เคยไปนะ

   สิ่งที่ริปลีย์เลือกทำในวันนี้คือการเดินไปยังทิศทางของทะเลสาบของค่าย อันเป็นสถานที่ที่เธอต้องมาดำผุดดำว่ายอยู่ช่วงหนึ่งทีเดียว แต่ไม่นานนี้เธอก็คงจะต้องกลับไปชายหาดทั้งเพื่อให้อาหารฮิปโปแคมปัสและไปเรียนรู้ในการว่ายน้ำทวนกระแสคลื่น—

   ที่ตอนนี้คลื่นน่าจะไม่ค่อยมีแล้วก็เถอะ เพราะอะไรน่ะหรอ วิชาวิทยาศาตร์เด็กชั้นมอต้นจะมาอธิบายให้เอง เพราะพระจันทร์หายไป ไม่ใช่แค่จากฟ้า แต่จากทะเลด้วย — แรงโน้มถ่วงของมันต่างหากที่ดึงให้น้ำขึ้นลง คลื่นกระเพื่อม และสิ่งมีชีวิตใต้น้ำรู้ว่าต้องใช้ชีวิตยังไง ตอนนี้ทุกอย่างรวนไปหมด น้ำขึ้นน้ำลงไม่มาทันเวลา คลื่นไม่มีกำลังจะไหลขึ้นฝั่ง ฝูงปลาเหมือนหลงทิศ ปะการังก็ปิดตัวเร็วผิดปกติ หลายคนคิดว่าทะเลมีชีวิตของมันเอง แต่จริง ๆ แล้วหัวใจของมันเต้นตามจังหวะของจันทร์ — จังหวะที่ตอนนี้เงียบลงเหมือนหัวใจที่หยุดเต้น โลกยังหมุนก็จริง แต่ไม่มีพระจันทร์คอยประคอง แกนโลกจะเริ่มโคลง ฤดูกาลจะแปลก อากาศจะปั่นป่วน แล้วทุกอย่างก็จะเริ่มเละตั้งแต่ตรงนี้... ตั้งแต่ทะเลที่เงียบเกินไป

   สำหรับเธอ... เสียงทะเลหายไปก่อนใครอื่นจะรู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะมันไม่ได้เงียบแค่ภายนอก แต่มันไม่ส่งเสียงถึงเธออีก ราวกับว่าสัตว์น้อยใหญ่เกยตื้นมากมาย คลื่นทะเลเบามากจากที่เหลือแค่แรงโน้มถ่วงของพระอาทิตย์ แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่หนักหนาสำหรับธิดาท้องทะเลอย่างเธอหรอกหรอ ?

   แต่บ่นอะไรไปก็ทำอะไรไม่ได้ กำลังอันน้อยนิดจะไปเอาพระจันทร์คืนมาได้ยังไงกัย ตอนนี้เธอก็ทำได้แค่ฝากความหวังวไ้กับคนที่เขาคุย ๆ กันว่ากำลังออกไปทำภารกิจนอกค่ายทั้งหลายดีกว่า

   “ส่วนคนตัวเล็ก ๆ อย่างเรา ๆ เนี่ย มาเดินเช็คนู่น เช็คนี่ เก็บขยะทั้งหลายน่าจะดีกว่าเยอะ ทำให้ค่ายมันยังไม่แตกโซ๊ะก่อนที่พวกเขาจะกลับมาก็แล้วกัน”

   ธิดาแห่งโพไซดอนเดินมาถึงทะเลสาบของค่ายแล้ว เริ่มต้นก่อนด้วยการที่เธอเลื่อนสายตามองทุกสิ่ง ไล่ตั้งแต่ท้องฟ้าสีครามสดใสไร้เงาจันทร์ ทะเลสาบเรียบนิ่งไร้คลื่นพัด สายลมอ่อนปะทะกายทำให้แอบได้กลิ่นน้ำหอมที่ฉีกมาเล็กน้อย ถือว่าหอมใช้ได้จนรู้สึกว่าวันนี้เวลาเดินผ่านใครคงจะรู้สึกสวยขึ้นมาสักห้าเปอร์เซ็นก็ยังดี

   ริปลีย์เิร่มก้าวเท้าเดินสำรวจไปยังสุดขอบทะเลสาบหนึ่ง ดูพ้นไม้ใบหญ้า เฝ้าถามความผิดปกติจากคลื่นเบา ๆ ของทะเลสาบ มือเล็กที่หยิบถุงกับที่คีบมาก็คีบขยะทำความสะอาดไปพลาง ๆ เมื่อเดินไปจนสุดแล้วเห็นว่าไม่มีอะไรที่จะต้องเป็นห่วงก็เดินทางกลับบ้านพักของตัวเองทันที

   วันนี้เป็นวันเสาร์ และเธอวางแผนจะพักผ่อนให้เต็มที่ไปเลย !!!

◆งานกระท่อมโพไซดอน◆

งานที่ 2: ดูแลทะเลสาบและความเรียบร้อยรอบ ๆ ทะเลสาบ รวมไปถึงความสะอาด
สถานที่: ทะเลสาบของค่าย

รางวัล: +25 EXP , +3 ดรักม่า (เปลี่ยนเป็น +50 ดอลลาร์ได้) (จากคุณไครอน) และ +1 ป้ายเกียรติยศ

@God

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

17.07.2025 | 08:00 AM

หลังจากที่ออกมาจากบ้านใหญ่, แอ็กเซลไม่ได้กลับไปยังเคบินหรือลานฝึกซ้อม เป้าหมายต่อไปของเขาคือสถานที่เรียนรู้ที่สำคัญที่สุดในค่าย—คลาสภาษากรีกโบราณ

เขาเลือกที่จะเข้าคลาสภาษากรีกโบราณที่จัดขึ้นริมทะเลสาบ มันไม่ใช่แค่การเติมเวลาว่าง แต่เป็นความจำเป็นทางยุทธศาสตร์ เขารู้ดีว่าคลังความรู้ที่แท้จริงของโลกใบนี้—ประวัติศาสตร์, เวทมนตร์, และคำพยากรณ์—ส่วนใหญ่ถูกบันทึกไว้ด้วยภาษาโบราณนี้ การไม่แตกฉานในภาษากรีกก็ไม่ต่างอะไรกับการมีห้องสมุดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกแต่กลับไม่มีกุญแจเข้าไป

บรรยากาศริมทะเลสาบในยามเช้าสงบและงดงาม, แสงแดดสะท้อนผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ, ลมเย็นๆ พัดโชยมาเป็นระยะ แต่บุตรแห่งไทคีไม่ได้สนใจความงามนั้น สายตาของเขากำลังมองหาผู้สอน—พี่สาวต่างบิดาที่เขาไม่เคยพบหน้า, รีเบคก้า แม็กเคลน

เขาไม่รู้ว่าหล่อนเป็นคนเช่นไร, แต่ในโลกของเขา, ครอบครัวคือตัวแปรที่ซับซ้อนและอันตรายที่สุดเสมอ การทำความรู้จักหล่อนคือการเก็บข้อมูล, คือการประเมินพันธมิตรหรือศัตรูคนใหม่

เธอคือทุกสิ่งที่เขาร่ำลือกันจริงๆ หญิงสาวผู้มีรอยยิ้มเจิดจ้าและความมั่นใจที่แผ่ออกมาเป็นรัศมี, ดึงดูดทุกสายตาให้จับจ้องไปที่เธอราวกับถูกสะกดจิต มันไม่ใช่แค่ความงาม, แต่มันคือเสน่ห์ที่เปี่ยมด้วยพลัง, เป็นความสามารถในการโน้มน้าวใจคนที่ฝังลึกอยู่ในสายเลือด

เธอไม่ได้เริ่มคลาสด้วยการทักทายที่น่าเบื่อ แต่กลับโยนเหรียญดรักม่าทองคำเล่นในมืออย่างชำนาญ, แสงแดดสะท้อนกับโลหะจนเป็นประกายวูบวาบ 

"ที่นี่, เราไม่ได้เรียนภาษา" เธอประกาศด้วยน้ำเสียงที่ทั้งเป็นกันเองและทรงอำนาจ 

"เราเรียนวิธีอ่านโชคชะตา"

แอ็กเซลยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย—เป็นสไตล์ที่ฉูดฉาด, แต่เขาก็ยอมรับในปรัชญาของมัน

"ตัวอักษรไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ที่ต้องท่องจำ" รีเบคก้ากล่าวต่อ, เธอใช้กิ่งไม้ขีดตัวอักษรกรีกลงบนพื้นดินที่ชื้น "Α (อัลฟ่า) คือการเริ่มต้น…ของทุกเกมที่คุณจะเล่น และ Ω (โอเมก้า) คือจุดสิ้นสุด…ของคู่ต่อสู้ของคุณ" เธอเชื่อมโยงภาษาเข้ากับอำนาจ, กลยุทธ์, และโชคชะตา—เป็นแนวคิดที่เขาเข้าใจเป็นอย่างดี "ใครที่รู้จักคำศัพท์เยอะกว่า ก็เหมือนมีไพ่ในมือเยอะกว่า"

จากนั้น, การแนะนำตัวอักษรที่เหลือก็เริ่มต้นขึ้น, แต่ไม่ใช่ในรูปแบบที่น่าเบื่อ

"Τ (เทา)…เสียงของมันคือจุดเริ่มต้นของชื่อแม่ฉัน… Τύχη (ไทคี)…จุดเริ่มต้นของโชคชะตา...Υ (อัปไซลอน)…เหมือนทางแยกบนถนน, เหมือนการตัดสินใจที่ต้องเลือก..Χ (ไค)…คือสิ่งที่ซ่อนอยู่, คือศักยภาพที่ยังไม่ถูกค้นพบ...Η (อีต้า)…คือแสงอาทิตย์, คือความกระจ่างแจ้ง…เหมือนชื่อของ Ἥλιος (เฮลิออส)...Ε (เอปไซลอน)…คือสาร, คือข้อความ… ἐπιστολή (เอพิสโตเล), จดหมายที่เฮอร์มีสต้องนำไปส่ง...Ρ (โร)…คือการไหล… ῥέω (เรโอ), เหมือนสายน้ำที่ไม่เคยหยุดนิ่ง  ...Μ (มิว)…คือ μῦθος (มีธอส)…คือตำนาน, คือเรื่องเล่าที่สร้างโลกของเราขึ้นมา...Σ (ซิกม่า)…คือผลรวมของทุกสิ่ง, คือบทสรุปของสมการ...Π (พาย)…คือเสาหลัก, เหมือนเสาในวิหาร...Ο (โอไมครอน)…คือวงกลมที่สมบูรณ์แบบ, เหมือนดวงอาทิตย์ที่อพอลโลขับเคลื่อน...Λ (แลมบ์ดา)…คือลำแสง, คือความรู้ที่ส่องลงมาจากเบื้องบน...Ν (นิว)…คือ νίκη (นีเก)…คือชัยชนะที่ทุกคนปรารถนา"

"เอาล่ะ, เมื่อรู้จักไพ่ในมือกันแล้ว…ก็ถึงเวลาลงสนามจริง" รีเบคก้าประกาศพร้อมกับวางแผ่นกระเบื้องสลักตัวอักษรกรีกลงบนพื้นหญ้า "เกมนี้เรียกว่า 'เกมต่ออักษรเทพเจ้า'" เธอประกาศ "ฉันจะให้พวกเธอแข่งกันประกอบชื่อเทพเจ้าสามองค์จากแผ่นกระเบื้องพวกนี้ ใครต่อได้เร็วที่สุดและถูกต้องทั้งหมด..."

"จะได้ 'เครื่องรางนำโชค' ประจำคาบนี้ไป!"

แอ็กเซลมองไปยังกองกระเบื้องตัวอักษรที่ปะปนกันอยู่ ในขณะที่คนอื่นๆ เริ่มขมวดคิ้วและพยายามนึกชื่อเทพเจ้า สมองของเขากลับทำงานอย่างรวดเร็วและเยือกเย็น...สามเทพเจ้า…มันน่าจะเป็นเทพเจ้าองค์สำคัญ…

แล้วเขาก็เห็นมัน—รูปแบบที่ซ่อนอยู่ในความวุ่นวาย คำใบ้ที่ถูกวางไว้อย่างแนบเนียน ราวกับความบังเอิญ

เขาขยับทันที ปลายนิ้วของเขาเคลื่อนไหวด้วยความแม่นยำ, คัดแยกตัวอักษรที่ต้องการออกมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้เป็นดิสเล็กเซียที่ช่วยให้เรียนภาษากรีกได้ไว แต่เขามีความจำเป็นเป็นเลิศ สมองบันทึกข้อมูลสำคัญที่รีเบคก้าสอนไว้แล้ว

Τ…ύ…χ…η — ΤΥΧΗ (ไทคี)

มารดาของเขา, ผู้คุมกฎของเกมทั้งหมด

Ἑ…ρ…μ…ῆ…ς — ΕΡΜΗΣ  (เฮอร์มีส)

เจ้าของคทาปีกหัก, ชิ้นส่วนสำคัญของคำพยากรณ์

Ἀ…π…ό…λ…λ…ω…ν — ΑΠΟΛΛΩΝ (อพอลโล่)

เทพเจ้าผู้อยู่เบื้องหลังนักพยากรณ์และทุกคำใบ้ที่ได้รับ

เขานั่งนิ่ง, รอให้คนอื่นสังเกตเห็นผลงานของเขา ไม่กี่วินาทีต่อมา, รีเบคก้าก็หันมามอง, ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประทับใจ ก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้ม

"ดูเหมือนว่าเราจะได้ผู้ชนะแล้ว" เธอกล่าว, เดินเข้ามาหยิบเครื่องรางชิ้นเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า—เหรียญทองสัมฤทธิ์ที่เก่าแก่และดูธรรมดา ไม่ได้สลักลวดลายใดๆ—แล้วยื่นให้เขา

บุรุษชาวรัสเซียรับเหรียญทองสัมฤทธิ์นั้นมา ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับผิวโลหะที่เรียบและเย็น มันเป็นเพียงเหรียญธรรมดาๆ แต่ในโลกที่สัญลักษณ์มีความหมายมากกว่าตัวตน, เขารู้ดีว่ามันคือเครื่องหมายของการยอมรับ—การเปิดตาเดินครั้งแรกในเกมที่ซับซ้อนระหว่างเขากับพี่สาวต่างบิดาคนนี้ "ขอบคุณครับ" เขาเอ่ยเรียบๆ, ไม่ได้แสดงความดีใจออกมาเกินพอดี

เมื่อคลาสเรียนสิ้นสุดลงและเหล่าเดมิก็อดคนอื่นๆ เริ่มทยอยแยกย้ายกันไป, บ้างก็ยังคงบ่นอุบอิบเรื่องความยากของเกม, แอ็กเซลกลับยังคงนั่งอยู่ที่เดิม, รอคอยจังหวะที่เหมาะสม เขาปล่อยให้ความวุ่นวายจางหายไป, เหลือเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้

รีเบคก้ากำลังเก็บแผ่นกระเบื้องตัวอักษรกลับเข้าถุงผ้า, การเคลื่อนไหวของเธอดูผ่อนคลายแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แอ็กเซลจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเธออย่างเงียบๆ

"คุณมีเวลาสักครู่ไหมครับ?"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น, รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้า "สำหรับน้องชายคนใหม่ที่เพิ่งชนะเกมแรกของฉันไป? แน่นอนสิ มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า?"

"ผมต้องการคำแนะนำ" ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟกล่าวอย่างตรงไปตรงมา, ไม่มีการอ้อมค้อม "ผมเพิ่งได้รับคำพยากรณ์"

แววตาของรีเบคก้าฉายประกายของความสนใจขึ้นมาทันที, แต่ก็ไม่มีร่องรอยของความตกใจ "ยินดีต้อนรับสู่สโมสร" เธอกล่าวกลั้วหัวเราะเบาๆ "แล้วมันว่ายังไงล่ะ?"

เขาทวนคำพยากรณ์ให้เธอฟังอย่างคร่าวๆ, เน้นไปที่ความคลุมเครือและสัญลักษณ์ที่ซับซ้อน

รีเบคก้าฟังอย่างตั้งใจ, นิ้วเคาะที่คางเบาๆ "น่าสนใจ...แต่ต้องขอโทษด้วย, ฉันไม่รู้ความหมายเฉพาะเจาะจงของมันหรอก" เธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

"คำพยากรณ์ของแต่ละคนก็เหมือนลายนิ้วมือ, มันถูกสร้างมาเพื่อคนคนนั้นโดยเฉพาะ"เธอหยุดไปชั่วครู่, มองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา "แต่จากประสบการณ์ของฉันนะ...มีกฎอยู่ไม่กี่ข้อที่ใช้ได้กับทุกภารกิจ"

"หนึ่ง: คำพยากรณ์คือแผนที่, ไม่ใช่กรงขัง มันบอกจุดหมายปลายทาง, แต่ไม่ได้บอกทุกโค้งทุกเลี้ยวที่เธอต้องเจอระหว่างทาง อิสระในการเลือกเส้นทางยังเป็นของเธอเสมอ"

"สอง: มองหาช่องโหว่ พวกเทพเจ้าน่ะชอบเล่นคำเป็นชีวิตจิตใจ คำทุกคำในคำพยากรณ์มีความหมายสองแง่สามง่ามได้เสมอ อย่าเชื่อแค่ความหมายแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว"

"และสาม...ซึ่งสำคัญที่สุด" เธอเน้นเสียง "เพื่อนร่วมทีมคือไพ่ในมือที่สำคัญที่สุดของเธอ อย่าเลือกคนที่เก่งที่สุด, แต่เลือกคนที่เธอต้องการจริงๆ บางครั้งคนที่ดูเหมือนอ่อนแอที่สุดอาจจะเป็นไพ่โจ๊กเกอร์ที่พลิกเกมได้ทั้งกระดาน"

บุตรแห่งโชคชะตารับฟังทุกคำพูด, ประมวลผลมันเข้ากับข้อมูลที่เขามีอยู่แล้ว มันคือคำแนะนำที่จับต้องได้, เป็นตรรกะเชิงปฏิบัติ, ไม่ใช่คำปลอบใจที่ไร้ความหมาย มันมีค่ามากกว่าที่เธอจะรู้

"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ" เขาพยักหน้าให้เธอ, รอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าครั้งนี้จริงใจกว่าครั้งก่อน "มันช่วยได้มาก"

"โชคดีนะ น้องชาย" รีเบคก้าตบไหล่เขาเบาๆ "และจำไว้...ในเกมของเรา, โชคไม่ได้มาจากการรอ, แต่มาจากการสร้างมันขึ้นมาเอง"

แอ็กเซลหมุนตัวเดินจากมา, เหรียญทองสัมฤทธิ์ในกระเป๋ากางเกงให้ความรู้สึกหนักอึ้งกว่าเดิม

กระดานถูกกางออกแล้ว, ผู้เล่นคนสำคัญบางส่วนก็ปรากฏตัวขึ้น, และเขาก็เพิ่งได้รับคำแนะนำจากหนึ่งในผู้เล่นที่มีประสบการณ์

ตาเดินต่อไป...คือการรวบรวมไพ่ในมือของเขาให้ครบ

คลาสกรีกโบราณ  (1/6)
เข้าชั้นเรียน: +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับรีเบคก้า แมกเคลน

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nymeria HEROES

17-07-2025 09.20 AM

I want to be your everything little darling

หลังจากสงครามย่อมๆ ตลอดสามวันที่ผ่านมา เช้าวันนี้ในค่ายฮาล์ฟบลัดให้ความรู้สึกที่สงบสุขจนเกือบจะผิดปกติ อากาศยามสายเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของสตรอว์เบอร์รีและไอดินที่ชื้นแฉะ เสียงหัวเราะของเหล่านิมฟ์ที่ดังแว่วมาจากทุ่งและเสียงกระทบกันของดาบฝึกซ้อมจากลานประลองที่อยู่ไกลออกไป ทั้งหมดนี้คือบทเพลงแห่งชีวิตประจำวันที่ไนมีเรียเกือบจะลืมไปแล้ว

เธอผู้นั้นไม่ได้มุ่งหน้ากลับไปยังเคบินเพื่อพักผ่อนต่อ แต่กลับเดินไปยังศาลาเรียนรู้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังใหญ่ มันคืออาคารโปร่งโล่งที่สร้างด้วยหินอ่อนสีขาวและไม่มีผนัง ปล่อยให้สายลมพัดผ่านได้อย่างอิสระ บนป้ายไม้ที่แขวนอยู่หน้าทางเข้า สลักเป็นตัวอักษรกรีกโบราณว่า: ‘ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ’ – จงรู้จักตนเอง

“ภาษากรีกโบราณงั้นเหรอ” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในห้วงคำนึง “หลังจากเจอของจริงมาในสนามรบ เธอยังอยากจะมานั่งเรียนทฤษฎีอีกรึไง”

“ภาษาคืออำนาจ แคลร์” สตรีตาคมตอบกลับในใจ “มันคือรากฐานของเวทมนตร์ คือกุญแจที่ไขไปสู่ตำนานที่ถูกลืม การเข้าใจมันอย่างถ่องแท้ไม่ใช่แค่เรื่องน่าเบื่อ แต่เป็นความได้เปรียบ”

เมื่อเธอเดินเข้าไปในศาลา เหล่าเดมิก็อดกลุ่มหนึ่งก็นั่งรออยู่บนม้านั่งหินอ่อนที่จัดเรียงเป็นครึ่งวงกลมแล้ว ที่ด้านหน้า มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนพิงเสาหินอ่อนอยู่ด้วยท่วงท่าสบายๆ แต่กลับแผ่รัศมีของความมั่นใจออกมาอย่างเต็มเปี่ยม เธอมีผมสีน้ำตาลแดงที่ยาวสลวยเป็นคลื่นสะท้อนแสงแดดจนดูเหมือนมีเปลวไฟซ่อนอยู่ ดวงตาสีเฮเซลนัทของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับมีดวงดาวอยู่ในนั้น และรอยยิ้มที่มุมปากก็มีเสน่ห์จนน่าประหลาดใจ

“ดูผู้หญิงคนนั้นสิ” วิญญาณสาวกระซิบ “เสน่ห์แรงอย่างกับลูกสาวอะโฟรไดท์ แต่กลิ่นอายรอบตัวกลับเหมือนนักพนันที่กำลังจะชนะรางวัลใหญ่มากกว่า”

ไนมีเรียไม่ได้ตอบอะไร เธอเลือกที่นั่งด้านข้างที่สามารถมองเห็นผู้สอนและเพื่อนร่วมชั้นได้ทั้งหมด ขณะที่กำลังกวาดสายตาไปรอบๆ นั้นเอง เธอก็พลันสะดุดเข้ากับร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่เยื้องไปทางด้านหลัง เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีบลอนด์เข้ม และมีโครงหน้าที่คมคายแบบชาวสลาฟ แววตาของเขาที่มองมาทางเธอนั้นมีความเข้มข้นและคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

เดี๋ยวนะ เธอนึกในใจ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เพื่อนชาวรัสเซียคนนั้น แอ็กเซลรึเปล่านะ? ความทรงจำมันเลือนรางเกินไป เธอตัดสินใจปัดความคิดนั้นทิ้งไปก่อนแล้วหันมาสนใจคลาสที่กำลังจะเริ่ม

“อรุณสวัสดิ์เหล่าผู้ถูกเลือกทั้งหลาย!” หญิงสาวผู้เป็นอาจารย์กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใสและทรงพลัง เธอโยนเหรียญดรักม่าทองคำในมือเล่นอย่างชำนาญ มันหมุนวนกลางอากาศก่อนจะตกลงมาบนหลังมือของเธออย่างแม่นยำ “ฉันชื่อรีเบคก้า แม็กเคลน และยินดีต้อนรับสู่คลาส ‘อักขระแห่งโชคชะตา’ ที่นี่ เราไม่ได้เรียนภาษา แต่เราเรียนวิธีอ่านโชคชะตา”

คำเปิดตัวนั้นเรียกเสียงฮือฮาและความสนใจจากทุกคนได้ในทันที

รีเบคก้าเดินไปที่กระดานดำแล้ววาดตัวอักษรกรีกตัวแรกขึ้นมาอย่างสวยงาม “ตัวอักษรไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ที่ต้องท่องจำ แต่ละตัวมีความหมายและพลังของมันเอง” เธอกล่าวพลางชี้ไปที่ตัวอักษร “อย่างเช่น Α (อัลฟ่า) มันไม่ใช่แค่ ‘เอ’ แต่มันคือการเริ่มต้น คือรุ่งอรุณ คือความเป็นไปได้แรก และ Ω (โอเมก้า) ก็ไม่ใช่แค่ตัวสุดท้าย แต่มันคือจุดสิ้นสุด คือบทสรุป คือโชคชะตาที่มิอาจหลีกเลี่ยง”

เธอสอนต่อไปด้วยลีลาที่น่าหลงใหล ผูกโยงแต่ละตัวอักษรเข้ากับแนวคิดของเทพเจ้าและพลังแห่งจักรวาล เธอทำให้ภาษาโบราณที่แสนน่าเบื่อกลับกลายเป็นเครื่องมือที่เต็มไปด้วยความลึกลับและน่าค้นหา

“ภาษาคือเกม” เธอกล่าวต่อพลางยิ้มกว้าง “ใครที่รู้จักคำศัพท์เยอะกว่า ก็เหมือนมีไพ่ในมือเยอะกว่า คุณสามารถต่อรองกับเทพเจ้าได้ดีกว่า สามารถอ่านคำพยากรณ์ได้อย่างเฉียบคมกว่า และสามารถเอาตัวรอดได้เก่งกว่าคนที่รู้แค่คำว่า ‘สวัสดี’ กับ ‘ลาก่อน’”

จากนั้นก็มาถึงกิจกรรมภาคปฏิบัติ รีเบคก้าเทแผ่นกระเบื้องเซรามิกเล็กๆ ที่สลักเป็นตัวอักษรกรีกลงบนโต๊ะหินอ่อนตรงหน้า

“เกมต่ออักษรเทพเจ้า!” เธอประกาศ “ฉันจะขานชื่อเทพเจ้า ใครประกอบชื่อของเทพองค์นั้นจากแผ่นกระเบื้องนี่ได้เร็วที่สุด ชนะ! และผู้ชนะจะได้นี่ไป!” เธอยก ‘เครื่องรางนำโชค’ ขึ้นมาโชว์ มันคือลูกเต๋าสัมฤทธิ์สวรรค์ขนาดเล็กที่สลักสัญลักษณ์แปลกๆ ไว้ทุกด้าน

“ชื่อแรก!” รีเบคก้าตะโกน “ZEUS!”

เกิดความโกลาหลขึ้นทันที เหล่าเดมิก็อดต่างก้มหน้าก้มตาคุ้ยหาตัวอักษรที่ต้องการอย่างรวดเร็ว เสียงกระเบื้องกระทบกันดังกราว

ไนมีเรียไม่ได้รีบร้อนเหมือนคนอื่น เธอใช้สายตากวาดมองกองกระเบื้องอย่างรวดเร็ว สมองของเธอประมวลผลตำแหน่งของตัวอักษรที่ต้องการ: Ζ-Η-Υ-Σ. เธอค่อยๆ หยิบมันออกมาทีละตัวอย่างใจเย็นแต่ทว่าแม่นยำ เธออาจจะไม่ใช่คนที่เร็วที่สุด แต่เธอก็เสร็จเป็นอันดับต้นๆ

เกมดำเนินต่อไปด้วยชื่อของเทพีเฮรา, โพไซดอน, และอะพอลโล ซึ่งธิดาแห่งเฮคาทีก็ทำได้อย่างไม่มีที่ติด้วยโรคดิสแล็กเซียีท่เธอเป้นมันมามีประโยชน์เอาตอนนี้

เมื่อคลาสเรียนจบลงและผู้ชนะได้รับลูกเต๋านำโชคไปแล้ว ไนท์ก็เดินออกมาจากศาลาด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงบันดาลใจ เธอหันกลับไปมองชายหนุ่มชาวสลาฟคนนั้นอีกครั้ง แต่เขาก็หายไปแล้ว

“ดูท่าทางจะชอบความเสี่ยงเหมือนกันนะ ทั้งครูทั้งศิษย์” เสียงของแม่มดจอมวีนดังขึ้น “คนหนึ่งพนันกับโชคชะตา อีกคนพนันกับชีวิตตัวเอง”

เจ้าของรอยยิ้มงามไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแค่ยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ บางที เธอนึกในใจ ค่ายฮาล์ฟบลัดอาจจะมีอะไรที่น่าสนใจมากกว่าที่คิดก็ได้

*****

วิชาภาษากรีกศึกษาครั้งที่ 1/4
รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +5ความกล้า

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

21.07.2025 | 03:00 PM

แสงแดดยามบ่ายที่ริมทะเลสาบไม่ได้ร้อนระอุเท่ากับลานฝึก แต่กลับส่องประกายระยิบระยับอยู่บนผิวน้ำ, สร้างบรรยากาศที่ดูผ่อนคลายจนน่าประหลาดสำหรับการเรียนรู้ภาษาที่ครั้งหนึ่งเคยใช้จารึกคำสาปและโชคชะตา สำหรับแอ็กเซล, การมาที่นี่ไม่ใช่แค่การเรียนรู้, แต่คือการสะสมคลังแสงทางปัญญาหลังจากที่เขาได้รับคำพยากรณ์, ทุกคำในภาษากรีกโบราณมีความหมายที่หนักอึ้งและเป็นส่วนตัวมากขึ้น

รีเบคก้า แม็กเคลน ยืนอยู่หน้ากลุ่มนักเรียน, รอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจของเธอดูเหมือนจะสว่างไสวยิ่งกว่าแสงแดดเสียอีก เสน่ห์ที่แผ่ออกมาจากตัวเธอนั้นไม่ใช่แค่ความงาม, แต่มันคืออำนาจในการดึงดูดที่ทำให้ทุกคนต้องตั้งใจฟังอย่างเต็มใจ

"ยินดีต้อนรับกลับสู่คาบเรียนที่สอง" เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่สดใส "คาบที่แล้วเรารู้จักตัวอักษรกันไปแล้ว วันนี้เราจะมาเรียนรู้คำศัพท์ที่สำคัญที่สุดในการเอาตัวรอด" เธอเว้นจังหวะ, กวาดสายตามองทุกคน "จำไว้นะ...คำศัพท์คืออาวุธชนิดหนึ่ง คำนามจะบอกเธอว่า อะไร กำลังจะฆ่าเธอ ส่วนคำกริยาจะบอกว่า มันจะทำอย่างไร*"

คำพูดนั้นเรียบง่ายแต่ทรงพลัง, เปลี่ยนบทเรียนที่น่าเบื่อให้กลายเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

"เริ่มจากคำนามที่สำคัญที่สุดสี่คำ" รีเบคก้ากล่าว, เธอชูนิ้วขึ้นมาทีละนิ้ว "หนึ่ง, สิ่งที่พวกเราทุกคนต้องเจอ... τέρας (เทรัส), อสูรกาย สอง, สิ่งที่พวกเราส่วนใหญ่ใช้สู้กับมัน... ξίφος (ซิพอส), ดาบ สาม, คนที่ส่งเรามาที่นี่... θεός (เธโอส), เทพเจ้า" เธอหยุดไปชั่วครู่, ก่อนจะพูดคำสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่เน้นเป็นพิเศษ, ราวกับจะส่งสารมาถึงเขาโดยตรง "และสี่, สิ่งที่กำหนดเส้นทางของพวกเรา... προφητεία (โพรเฟเทีย), คำพยากรณ์"

ชื่อนั้นทำให้ความคิดของบุตรแห่งโชคชะตาวูบไปถึงถ้ำที่อบอวลไปด้วยควันสีเขียวชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะดึงสมาธิกลับมาสู่ปัจจุบัน

"ส่วนคำกริยา, คือการตัดสินใจของพวกเธอเอง" รีเบคก้าอธิบายต่อ "เมื่อเจอ τέρας, เธอจะ φεύγω (เฟวโก), หนี? หรือจะ μάχομαι (มาโคไม), สู้? และถ้าเธอเลือกที่จะสู้...เป้าหมายก็มีเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือ νικάω (นีกาโอ), ชนะ"

เมื่อบทเรียนทางทฤษฎีจบลง, เธอก็หยิบชุดแฟลชการ์ดที่วาดด้วยมือออกมา

"ถึงเวลาทดสอบแล้ว! 'แฟลชการ์ดชี้ชะตา'!"

ภาพแรกที่เธอชูขึ้นคือภาพวาดของเฮลล์ฮาวนด์ที่กำลังแยกเขี้ยว เด็กหนุ่มคนหนึ่งตะโกนออกมาทันที "τέρας!"

ภาพที่สองคือดาบเซเลสเทียล บรอนซ์ที่ส่องประกาย "ξίφος!" นักเรียนอีกคนตอบอย่างรวดเร็ว

จากนั้น, รีเบคก้าก็ชูภาพที่สามขึ้น—เป็นภาพที่ซับซ้อนกว่าเดิม, เป็นรูปหญิงสาวสามคนกำลังทอผ้าผืนใหญ่ที่มีลวดลายของดวงดาวและชะตากรรมของมนุษย์ เธอไม่ได้มองไปที่กลุ่ม แต่กลับจ้องตรงมาที่แอ็กเซล "แล้วเธอล่ะ, น้องชาย" เธอยิ้ม "ภาพนี้คืออะไร?"

ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนกใดๆ เขามองภาพนั้นนิ่ง, ความทรงจำเมื่อไม่กี่วันก่อนยังคงสดใหม่ในหัวของเขา "προφητεία" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบและมั่นคง

รีเบคก้าพยักหน้าอย่างพึงพอใจ "ถูกต้อง"

เมื่อคลาสเรียนสิ้นสุดลงและคนอื่นๆ เริ่มเก็บของแยกย้าย, รีเบคก้าก็เดินตรงเข้ามาหาเขา, ท่าทางของเธอดูผ่อนคลายและเป็นกันเอง "เธอเรียนรู้เร็วนะ" เธอกล่าวชม "ไม่เลวเลยสำหรับเด็กใหม่ที่ไม่ได้เป็นดิสเล็กเซีย"

"ผมเป็นนักเรียนที่ดีครับ" เขาตอบอย่างสุภาพ ไม่ได้เปิดเผยอะไรมากไปกว่านั้น

"ความเป็นอยู่ในค่ายเป็นยังไงบ้างสำหรับเธอ?"

"ให้ความรู้ดีครับ" แอ็กเซลตอบ เป็นคำตอบที่จริงแต่ก็คลุมเครือ

รีเบคก้าหัวเราะเบาๆ, ดวงตาหลากสีของเธอเป็นประกายอย่างรู้ทัน "ฟังนะ ในฐานะที่เรา...มาจาก 'ผู้ลงทุน' คนเดียวกัน" เธอใช้คำเปรียบเปรยที่ชาญฉลาดเพื่อหมายถึงเทพีไทคี "ถ้าเธอต้องการอะไร, หรือแค่อยากจะรู้ว่า 'เกม' ในค่ายนี้มันเล่นกันยังไง…ก็มาถามฉันได้เสมอ"

มันคือการยื่นกิ่งมะกอก, คือการเปิดช่องทางการสื่อสาร, คือการยอมรับเขาในฐานะครอบครัว

บุตรแห่งโชคชะตายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย, เป็นรอยยิ้มที่จริงใจกว่าทุกครั้ง

"ผมจะจำไว้ครับ ขอบคุณ, รีเบคก้า"

"ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ น้องชาย" เธอกล่าวทิ้งท้าย, ตบไหล่เขาเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

แอ็กเซลมองตามหลังเธอไป, ในใจกำลังประเมินสถานะของเธอใหม่

บางที…การมีพี่น้องอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาเคยคิดไว้ก็ได้

คลาสกรีกโบราณ  (2/6)
เข้าชั้นเรียน: +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับรีเบคก้า แมกเคลน

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

GK Class 2/4
21th July 2025 15-16 AM

   แสงแดดสายส่องลอดต้นไซเปรสลงมากระทบผิวน้ำที่สะท้อนเป็นประกายคล้ายเงินหลอมเหลว เสียงคลื่นเบา ๆ จากทะเลสาบทอดตัวเหมือนท่วงทำนองกล่อมเด็ก—น่าจะเป็นหนึ่งในไม่กี่วิชาที่ริปลีย์รู้สึก ไม่อยากโดดเรียน

   เด็กสาวผมสีน้ำตาลทองนั่งกอดเข่าบนแผ่นหินเรียบ ริมฝีปากสีชมพูระบายลมหายใจเบา ๆ พร้อมกับจ้องมองกระดานหินที่อาจารย์วาดอักษรกรีกขนาดใหญ่เอาไว้

   “วันนี้เราจะเรียนสิ่งที่สามารถฆ่าหรือช่วยชีวิตเธอได้พอ ๆ กัน”

   เสียงของรีเบคก้า แม็กเคลนดังก้องชัดเจนท่ามกลางสายลม “คำนามคือสิ่งที่กำลังจะฆ่าเธอ... ส่วนคำกริยา คือสิ่งที่มันทำ”

   ริปลีย์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจดลงในสมุดบันทึกด้วยลายมือหวัด ๆ แต่ระหว่างที่จดคำว่า τέρας (อสุรกาย) อยู่ เธอกลับนึกไปถึงสัตว์ประหลาดครึ่งวัวที่เธอเคยเห็นด้วยตาในภารกิจแรก... กลิ่นเลือดและเหล็กยังคงหลอกหลอนอยู่ที่ปลายจมูก

   “ใครตอบได้ว่า ξίφος แปลว่าอะไร?” รีเบคก้าถามพลางยกภาพวาดดาบทองขึ้นสูง

   หลายคนตะโกนคำตอบ—แต่ริปลีย์ยกมือขึ้นช้า ๆ

   “xíphos แปลว่า ดาบ—ค่ะ”

   เสียงของเธอแผ่วเบากว่าคลื่น แต่อาจารย์พยักหน้ารับและเขียนคำลงบนกระดานอีกครั้ง

   เมื่อการเรียนการสอนผ่านไปเรื่อย ๆ แล้วก็ถึงเวลาทดสอบความละเอียดและความแม่นยำของเด็ก ๆ รีเบคก้าหยิบแฟลชการ์ดแผ่นหนึ่งขึ้นมา เป็นภาพวาดมือของปีศาจกำลังเหวี่ยงโซ่หนาม

   “νικάω คืออะไร?” เสียงของเธอเฉียบขาด

   ริปลีย์ลอบกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนกำลังอยู่กลางสนามประลอง เธอสูดหายใจลึก และเปล่งเสียงออกมาพร้อมความกล้าหาญที่แทบจะขูดมาจากก้นสมองอันน้อยนิด

   “Nikáō…หมายถึงเอ่อ— ฉันชนะ”

   รีเบคก้ายิ้มน้อย ๆ “ดีมาก สวอนสัน—นั่นแหละ ถ้าเธอจำคำนี้ได้ในยามที่ทุกอย่างพังทลาย มันอาจช่วยให้เธอรอด”

   เมื่อจบคลาสแล้วริปลีย์ก็เดินเอาการบ้านไปส่งรีเบคก้า หวังว่างานที่เธอใช้เวลาทำเกือบจะไม่ได้นอนจะพอใจครูผู้สอนประจำวิชานี้นะ —

ส่งการบ้าน

เปิดใช้งานเอฟเฟค

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP
(โบนัสส่งการบ้าน +35 EXP)

@God