[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย

Mackenzie HEROES

76. teammates

-08.01.25  /  03:02PM.-

หลังจากค้นหาปลายทางที่ต้องไปและวิธีเดินทางแบบคร่าว ๆ แล้ว แมคเคนซีก็ออกจากบ้านเฮอร์มีสมาที่สถานพยาบาลของค่ายต่อ เขาควรเริ่มจัดกระเป๋าเสียที จะได้ไม่ต้องรีบร้อนเมื่อใกล้ถึงวันเดินทาง

“อ้าว แมคเคนซี สวัสดีจ้ะ ไม่พบกันซะนานเลย”

เสียงใส ๆ ของคิม มินอา หัวหน้าสถานพยาบาลดังขึ้นเมื่อเห็นแมคเคนซีเดินเข้าประตูมา

“สวัสดีครับคุณคิม ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง งานยุ่งไหม”

เดมิก็อดหนุ่มทักทายธิดาแห่งอพอลโล เกือบจะพูดว่า  “วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมนะครับ” ไปแล้วเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสดั่งดวงอาทิตย์ของเธอ แต่ก็ถูกใบหน้าหล่อคมเข้มของหนุ่มละตินบ้านโพไซดอนผู้เป็นคนรักลอยเข้าหัวมาดึงสติเอาไว้ก่อน

“ถ้าเทียบกับช่วงสิ้นปีแล้ว ตอนนี้ถือว่าไม่ยุ่งเลยจ้ะ…”

เธอพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป ซึ่งแมคเคนซีก็รู้ดีว่าเพราะอะไร ทั้งคู่จึงได้เพียงแต่ส่งยิ้มให้กันบาง ๆ อย่างเข้าอกเข้าใจ เมื่อสงครามวันเหมายัน ในขณะที่เขาและเดมิก็อดคนอื่น ๆ ออกไปสู้รบกับฝูงมอนสเตอร์ที่มาบุกค่าย อีกกลุ่มที่ยุ่งไม่แพ้กันก็คือฝ่ายแพทย์และพยาบาลที่ต้องคอยวิ่งวุ่นปฐมพยาบาลและรักษาผู้ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ที่มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่หลังสงครามสิ้นสุดลง เขาก็ยังเห็นหญิงสาวและหน่วยแพทย์พยาบาลคนอื่น ๆ คอยทำหน้าที่แข็งขันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ซึ่งแมคเคนซีนึกขอบคุณคนกลุ่มนี้อยู่ในใจที่มีส่วนเป็นกำลังสำคัญช่วยไม่ให้ค่ายฮาล์ฟบลัดต้องเกิดความสูญเสียไปมากกว่านี้

“พอเข้าปีใหม่มหาวิทยาลัยที่นิวโรมก็เปิดภาคเรียนแล้ว หลายคนต้องไปอยู่หอจนกว่าจะปิดเทอมช่วงเดือนพฤษภาเลย…ว่าแต่วันนี้เธอมาที่นี่ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าจ๊ะ”

คำว่ามหาวิทยาลัยเรียกความสนใจจากแมคเคนซีได้นิดหน่อย แต่ก็จำเป็นต้องตอบคำถามหญิงสาวก่อน

“เปล่าครับ ผมแค่จะมารับอาหารเทพสำหรับไปทำภารกิจเท่านั้นเอง”

“เอ๊ะ ไปทำภารกิจ เธอไปรับคำพยากรณ์จากคุณเรเชลมาเหรอ ลำบากแย่เลย ถ้าอย่างนั้นต้องเตรียมตัวดี ๆ นะ มาทางนี้สิ ฉันจะไปเอาอาหารเทพให้”

คิม มินอามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าแมคเคนซีจะไปทำภารกิจเดินทาง จากนั้นเธอก็นำเขาไปยังห้องหัตถการที่ถูกแบ่งส่วนออกมาจากห้องพยาบาลรวมขนาดใหญ่

“ที่นี่แหละจ้ะ รอแป๊บนึงนะ อ้าว หมอคีธ อยู่นี่เอง มีคนไข้เหรอ ขอเข้าไปเอาอาหารเทพหน่อยนะจ๊ะ”

หัวหน้าหน่วยพยาบาลหันมาบอกบุตรแห่งเฮคาทีก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ในห้อง

“อืมฮึ ตามสบายคุณคิม ฉันแค่ทำแผลให้คุณซูนิดหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

เสียงนุ่มนวลฟังรื่นหูของคนในห้องทำเอาแมคเคนซีถึงกับต้องแอบชะโงกหน้าเข้าไปดูเล็กน้อย ภายในห้องหัตถการนอกจากคุณคิมที่เพิ่งเข้าไปแล้วก็ยังมีผู้หญิงอยู่อีกสองคน คนนึงเป็นหญิงสาวผมประบ่ากำลังพันแผลตรงช่วงต้นแขนให้กับหญิงสาวร่างเล็กกว่าที่มีผมยาวสลวยถึงกลางหลัง

"ได้แผลมาอีกแล้วเหรอ คราวนี้ไปโดนอะไรมาจ๊ะรูบี้"

คิม มินอาถามพลางเดินมาดูแผลของรูบี้ที่ถูกพันไว้เรียบร้อย

“แค่พลาดพลั้งตอนฝึกวิทยายุทธนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก ไปทำภารกิจอีกแล้วเหรอ ช่วงนี้มีคนออกนอกค่ายเยอะจัง”

เสียงของผู้ได้ชื่อว่าเป็นคนป่วยดังเจื้อยแจ้ว แผ่นหลังบอบบางเหยียดตรงดูสง่า เหมือนเธอจะไม่ได้สนใจบาดแผลตรงต้นแขนสักเท่าไหร่

“นั่นเหรอ คนที่จะไปทำภารกิจ…”

หางตาของผู้เป็นแพทย์ปรายมองมาทางนี้พอดีราวกับรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเขามานาน หากทำเป็นเมินเฉยก็ดูจะเสียมารยาท แมคเคนซีจึงก้าวเข้ามาพ้นบานประตูเพียงเล็กน้อย

“ครับ ผมเอง แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น อยู่บ้านหลังที่ยี่สิบ ยินดีที่ได้รู้จัก”

หลังจากแนะนำตัวแล้วก็ยิ้มบางให้สองสาวงามและอีกหนึ่งสาวเท่ที่หันมามองเขาเป็นตาเดียว ให้ตายสิ ถึงเขาจะเคยทำงานในสถานที่อโคจร ได้ชื่อว่าเป็น ‘บาร์เทนเดอร์ใหม่สุดหล่อ’ ที่แต่ละคืนต้องพบเจอลูกค้าเทสดีมีฐานะมากหน้าหลายตาก็ตาม แต่นั่นก็ผ่านมาได้เกือบปีแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาเริ่มไม่ชินเอาเสียเลยเมื่อตกเป็นเป้าสายตาเช่นนี้

“แนะนำตัวซะเต็มยศ ยินดีที่ได้รู้จักคุณลินคอล์น เฟลิจิตัส คีธ อยู่บ้านฮีบี้ แต่อยู่สถานพยาบาลบ่อยกว่า”

คุณหมอจากบ้านฮีบี้ยกมือป้องปากหลุดขำออกมาเบา ๆ ดวงตาสีเข้มเจือแววเอ็นดูปนขบขัน เหมือนเธอจะดูออกว่าชายหนุ่มคนเดียวในที่นี้กำลังเกร็งอยู่

“ฉันรูบี้ ซู ลูกสาวท่านพ่อแอรีส ยินดีที่ได้รู้จัก”

หญิงสาวร่างเล็กธิดาเทพแห่งสงครามผงกศีรษะให้เพียงเล็กน้อย แม้ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มประดับอยู่เหมือนคนอื่นแต่ก็งดงามในแบบฉบับของตนเอง

“บ้านหมายเลขยี่สิบ…เทพีเฮคาทีใช่ไหม จูลี่น้อยอาการเป็นยังไงบ้าง เมื่อตอนเกิดสงครามที่คุณควินท์พามาส่ง อาการหอบของเขาไม่ค่อยดีเลย ตอนนี้ทำอะไรที่หนัก ๆ หรือเปล่า”

เหมือนว่าคีธจะนึกถึงน้องชายคนเล็กของบ้านแมคเคนซีขึ้นมาได้จึงรัวคำถามใส่ด้วยความห่วงใย

“สุขภาพดีขึ้นมากแล้วครับ ตอนนี้ก็สนุกกับการฝึกปรุงยาอยู่ ขอบคุณคุณเฟลิจิตัสที่ช่วยดูแลจูลี่ให้นะครับ”

เหมือนจะจำได้ว่าตอนที่ทำความสะอาดบ้านด้วยกัน จูลี่เคยเล่าให้เขากับซิลเวอร์ฟังว่าตอนอยู่สถานพยาบาลมีคุณหมอใจดีคนหนึ่งคอยดูแลอยู่…หรือว่าจะเป็นคุณหมอคนนี้กันนะ

“แข็งแรงขึ้นก็ดีแล้ว ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย เรียกแค่หมอคีธก็พอ แล้วก็ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอก คนกันเองทั้งนั้น”

คีธโบกมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจด้วยท่าทางสบาย ๆ

“แต่คุณยังเรียกผมว่าคุณลินคอล์นเลย“

”อ้อ…ฉันเรียกนามสกุลคนไข้จนติดปากแล้ว ให้เรียกชื่อมันเลยไม่ชิน อย่าเพิ่งขยับเยอะสิคุณซู ฉันเพิ่งทำแผลให้เองนะ”

พูดจบคุณหมอก็ส่งยิ้มให้อีกครั้ง แล้วหันไปดูความเรียบร้อยของผ้าพันแผลให้รูบี้ที่กำลังลองขยับยกแขนขึ้นลงต่อ

“นี่จ้ะแมคเคนซี ว่าแต่เธอจะไปทำภารกิจที่ไหนเหรอ”

คิม มินอานำอาหารเทพที่หยิบออกมาจากตู้เก็บของส่งให้แมคเคนซีก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ขอบคุณครับ เมืองเยลโลวไนฟ์ที่แคนาดาครับ ถ้าผมตีความคำพยากรณ์ไม่ผิดนะ”

บอกพลางรับอาหารเทพจากหัวหน้าสถานพยาบาลมาถือไว้ อย่างนึงมีหน้าตาคล้ายช็อกโกแลตบาร์ ส่วนอีกอัน…คลับคล้ายคลับคลาว่าดีนจะเคยใช้มันรักษาเขาที่บาดเจ็บสาหัสตอนไปทำภารกิจที่ปารีสด้วยกัน

“เชื่อในสัญชาติญาณของตนเองเถอะ นอกจากน้องชายโง่ของฉันก็ไม่มีใครโง่ไปกว่านี้แล้ว”

รูบี้กอดอกพูด ดูท่าคงจะนึกถึงน้องชายโง่ที่ว่าขึ้นมา เธอจึงอมยิ้มน้อย ๆ

“ถ้าไม่ผิดพลาดก็คงดี ดูเหมือนว่าผมต้องแข่งกับเวลา น้องของผมถูกองค์กรลับจับตัวไป เขาจะถูกกลายพันธุ์ให้เป็นลาเมียในคืนเดือนมืดก่อนฤดูใบไม้ผลิ…ผมต้องรีบหาเพื่อนร่วมทีมแล้วไปช่วยเขา”

หลังจากพูดเนื้อหาของภารกิจแบบคร่าว ๆ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

“พวกคนชั่วช้าสมควรตาย ฉันขอร่วมเดินทางไปด้วยได้หรือไม่”

รูบี้ผลุนผลันลุกพรวดขึ้นทันที ดวงตาเรียวรีทรงอัลมอนด์มองแมคเคนซีด้วยสีหน้าจริงจังจนยากจะปฏิเสธ

“ก็..ก็ได้อยู่หรอก แต่แผลที่แขน—-”

“บาดแผลแค่นี้ยังห่างไกลหัวใจนัก ชีวิตคนสำคัญยิ่งกว่า ฉันผ่านการเดินทางมาแล้วมากมาย รับรองว่าเด็กคนนั้นจะปลอดภัย”

“ให้รูบี้ไปช่วยเถอะจ้ะ เห็นแบบนี้แต่เก่งมากนะ ไปทำภารกิจสำเร็จมาหลายที่แล้ว ต้องช่วยเธอได้มากแน่ ๆ”

คิม มินอาช่วยพูดเสริมให้อีกคน เมื่อมองมาที่รูบี้แล้วจนถึงตอนนี้เธอก็ยังจ้องเขาตาไม่กระพริบ ในเมื่อมีคนฝีมือดีเต็มใจจะช่วยแล้ว หากไม่ยอมรับน้ำใจก็ดูจะเสียมารยาทเกินไป

“ตกลง ถ้างั้นก็ขาดอีกแค่คนเดียวแล้ว”

เหมือนความหวังเริ่มถูกเติมเต็ม ตอนนี้ทีมทำภารกิจของแมคเคนซีเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

“ช่วงนี้เด็ก ๆ ไปเรียนกันหมด คงไม่ค่อยมีใครอยู่ค่าย หมอคีธก็ว่างน่ะสิ สนใจไปทำภารกิจหน่อยไหมจ๊ะ”

หัวหน้าหน่วยพยาบาลหันมาชวนคีธที่กำลังใส่หูฟังแล้วหยิบมือถือมาเปิดพอดแคส เมื่อถูกทักเธอจึงโคลงศีรษะเล็กน้อย

“อืม…คนที่ถูกจับไปเป็นเด็กด้วย ฉันคงอยู่เฉยไม่ได้ ดูท่าคงถึงเวลาเอาเสื้อดาวน์มาปัดฝุ่นแล้วสิ”

“งั้นก็แปลว่าทีมผมครบคนแล้วงั้นเหรอ”

เหมือนจะยังงุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าอยู่ คล้ายยังไม่อยากเชื่อว่าตอนนี้เขารวบรวมสมาชิกไปทำภารกิจครบแล้ว

“ใช่จ้ะ”

“ใช่”

“อืมมมมฮึ~”

เสียงของทั้งสามสาวดังขึ้นพร้อมกันเป็นการยืนยันในสิ่งที่แมคเคนซีสงสัย

“อ..เอ่อ ขอบคุณทุกคนมากครับ เดี๋ยวผมจะไปลงชื่อให้ แล้วเรามานัดคุยรายละเอียดการเดินทางกันอีกที”

พอบอกแบบนั้น เพื่อนร่วมทีมทั้งสองที่เพิ่งรู้จักกันเป็นวันแรกก็พยักหน้ารับ

“อย่าลืมเตรียมเสื้อกันหนาวหนา ๆ ไปนะจ๊ะ ตรงนั้นเข้าเขตขั้วโลกเหนือแล้ว อากาศคงหนาวมากเลยล่ะ”

คิม มินอาเตือนพร้อมรอยยิ้ม หลังจากนัดแนะวันคุยรายละเอียดเรื่องการเดินทางและการทำภารกิจกับรูบี้และคีธแล้ว หัวหน้าหน่วยพยาบาลสาวก็เดินมาส่งแมคเคนซีที่หน้าประตูสถานพยาบาล

"ขอบคุณคุณคิมมากนะครับที่ช่วยหาสมาชิกให้ ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนอยู่ที่ค่ายเลย ดีนเองก็ติดภารกิจด้วย ซิลเวอร์ก็ไปทำธุระของทางบ้าน ผมเลยยังคิดไม่ตกว่าจะชวนใครดี"

เดมิก็อดกล่าวขอบคุณอีกครั้ง ด้วยความที่เป็นมนุษย์อินโทรเวิร์ท แม้จะมาอยู่ค่ายได้เกือบปีแต่เขาก็ยังไม่ค่อยรู้จักใครมากนัก เมื่อถึงช่วงเวลาแบบนี้จึงค่อนข้างลำบากไม่น้อย

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ทุกคนที่นี่เต็มใจช่วยเหลือกันทั้งนั้นแหละ ขอให้ทำภารกิจสำเร็จและเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยนะ"

ธิดาแห่งอพอลโลกล่าวอวยพรพร้อมรอยยิ้ม ทั้งสองคนสนทนากันอีกเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน

สรุปสถานการณ์

-รูบี้ ซู และ เฟลิจิตัส คีธ ตอบรับเข้าร่วมภารกิจ

-รับอาหารเทพ

Dean HEROES

328

รับยาวิเศษ

               (TUE) 13/05/2025 เวลา 16.00 น.

               หลังจากรับคำปรึกษาและกรอกแบบฟอร์มสำหรับภารกิจเดินทางแล้ว ดีนรู้ได้ทันทีว่าสิ่งต่อไปที่เขาจะต้องทำคืออะไร.. นั่นก็คือการมารับเสบียงอาหารเทพหรือน้ำทิพย์จากศูนย์พยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด

               “สวัสดี ผมมาขอรับยาวิเศษสำหรับการไปทำภารกิจเดินทางครับ”

               “เชิญกรอกแบบฟอร์มการเบิกจ่ายทางนี้ค่ะ”

               นางพยาบาลคนสวยยื่นแบบฟอร์มให้ดีนกรอก นี่จึงเป็นอีกครั้งของวันที่ชายหนุ่มต้องกรอกชื่ออันยาวเหยียดจนเมื่อยมือของตัวเองลงไป จากนั้นก็ไปนั่งรอให้เจ้าหน้าที่ศูนย์พยาบาลจัดการเตรียมยาให้

               บรรยากาศของห้องพยาบาลยังคงเหมือนเดิม ทุกอย่างมีสีขาวสะอาดตา ครั้งล่าสุดที่ดีนมาคือตัดแว่นสายตาซึ่งตอนนี้เขาก็ได้รับมันมาเรียบร้อยแล้วและสวมใส่อยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลา

               “สวัสดีคุณนีล มาที่ห้องพยาบาลหวังว่าจะไม่ได้เจ็บป่วยตรงไหนนะ หรือว่าแว่นที่ตัดไปมีปัญหาหรือเปล่า?”

               เสียงทักของหญิงสาวโทนเสียงเท่ดังมาจากอีกด้าน เธอคือ ‘เฟลิจิตัส คีธ’ ธิดาแห่งฮีบี้ หนึ่งในแพทย์หญิงของศูนย์พยาบาลค่ายฮาล์ฟบลัดที่ดูแลโรคเกี่ยวกับเด็ก เธอคือเพื่อนร่วมภารกิจของแมคเคนซีเมื่อหลายเดือนก่อน

               ดีนโบกมือพร้อมกับส่งเสียงทัก แอบรู้สึกผิดเป็นบ้าเลยที่เคยหึงแมคเคนซีจากเธอและรูบี้เพราะไปทำภารกิจกับแฟนหนุ่มของเขา

               “ฮาย คุณหมอ เปล่าหรอกผมสบายกายดีแต่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร พอดีว่าจู่ ๆ ภารกิจเดินทางก็เด้งใส่หน้าน่ะครับ” บุตรแห่งโพไซดอนยิ้มแหยตอบ

               “โอ้…” หมอคีธอุทานเพียงสั้น ๆ จากนั้นจึงเดินลิ่วมาหาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ยาวข้าง ๆ ต่อมาบทสนทนาจากความห่วงใยและอยากใส่ใจจึงเกิดขึ้น “ภารกิจเดินทางเหรอคะ คราวนี้คุณต้องเดินทางไปไหน?”

               “ต้องไปที่นิวเจอร์ซีย์ก่อนน่ะครับ จากนั้นก็ไปนู่นเลย.. เอกวาดอร์”

               “โอ้โห ไกลนะนั่น แถมยังเดินทางลำบากอีกต่างหาก” เฟลิจิตัสกุมคางพลางนึกเส้นทางว่าเอกวาดอร์อยู่ส่วนไหนของอเมริกาใต้

               “พอตัวเลยล่ะ”

               “แล้วมีเพื่อนร่วมภารกิจหรือยังคะ?” คุณหมอถาม แต่จากท่าทางของดีนแล้วเธออ่านออกได้ไม่ยากเลยว่าชวนใครไป

               “ยังไม่ได้ชวนครับ แต่มัดมือชกไปแล้ว ลงชื่อไปแล้วด้วยไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ผมหมายถึงแมคซี่น่ะ งวดนี้จะไม่ยอมคลาดจากเขาอีกเด็ดขาด”

               “ว่าแล้วเชียว” หญิงสาวหัวเราะน้อย ๆ “แล้วอีกคนล่ะ… พอจะเล่าเกี่ยวกับคำทำนายได้ไหมคะ?”

               “ได้สิ ไม่ใช่ความลับอะไรอยู่แล้ว อีกไม่เกินห้านาทีผมว่าเดี๋ยวคงมีข่าวลือเรื่องคำทำนายว่อนไปทั่วค่าย” บุตรแห่งโพไซดอนยักไหล่ จากนั้นเริ่มเล่า “ต้องไปช่วยชาร์ล็อตน้องสาวของแมคซี่ที่นิวเจอร์ซีย์น่ะครับ ตอนออกจากค่ายก็เลยต้องไปกันแค่สองคน ภารกิจนี้เกี่ยวกับเจ้าตัวร้ายที่ชื่อว่า ‘อะพอลลีออน’ จะถูกเหล่าสาวกไซคลอปส์ปลุกพลังขึ้นมาทำลายล้างโลกตามวิวรณ์… น่ากลัวเป็นบ้าเลยใช่ไหมล่ะครับ”

               “คุณชาร์ล็อต…” หมอคนสวยทำหน้านึกอยู่เล็กน้อยก่อนจะนึกออก “อ้อ หมายถึงคุณลิเลี่ยน ฉันจำเธอได้แล้ว เห็นว่าเมื่อปีที่แล้วเธอออกไปทำภารกิจมานี่คะแต่ไม่ได้ข่าวการกลับมาของกลุ่มนั้นเลย หรือว่า… อย่าบอกนะว่านี่คือภารกิจช่วยเหลือน่ะ”

               “คุณเดาได้ถูกเผง!” ดีนดีดนิ้ว ทว่าหลังจากนั้นสีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็เจื่อนลง “จากคำทำนายบอกว่าคนหนึ่งตาย อีกคนจมลงสู่บ่อให้การลืมเลือนอะไรสักอย่าง มีแต่คนเดียวที่รอดและรอวันตายคือชาร์ล็อต ผมไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลยจริง ๆ”

               “....” คีธนิ่งเงียบไปนิดนึงก่อนจะวางมือลบบนบ่าหนาแล้วบีบเบา ๆ “คุณนีล คุณลินคอล์น แล้วก็คุณลิเลี่ยนต้องปลอดภัยค่ะ ฉันเชื่ออย่างนั้น พวกคุณถือเป็นกลุ่มคนมีฝีมือที่หาตัวจับยากนะ”

               “โธ่ ฝีมือดีหาตัวจับยากอะไรกันครับ ผมน่ะสุดจะกาก รอดมาได้เพราะดวงดีล้วน ๆ”

               ดีนไม่ได้ถ่อมตน เขาไม่เคยถ่อมตัว แต่กับเรื่องการต่อสู้น่ะ ใช้ดวงไปแล้วมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นคือเรื่องจริง

               “แต่ว่าคุณโค่นคราเคนได้ไม่ใช่เหรอคะ? มีเดมิก็อดไม่กี่คนที่ทำแบบนั้นได้หรอกนะ”

               “อะไรนะ!?” ดีนหลุดโวยออกมาทันทีเมื่อรู้ว่ามีคนนอกกลุ่มโพไซดอนรู้เรื่องนี้ด้วย เขาเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำเสียงดังเกินไปจึงลดน้ำเสียงลงมาเป็นแทบกระซิบ “คุณหมอไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนน่ะ อย่าบอกนะว่าแมคซี่ก็รู้เรื่องนี้ด้วยแล้ว… ตายล่ะ!”

               “หืมมมม?” เฟลิจิตัสเลิกคิ้วสูง แรกเริ่มไม่เข้าใจ แต่ด้วยความฉลาดเฉลียวก็พอจะจับต้นชนปลายได้จากอาการล่กเหมือนทำความลับแตกของคนตรงหน้า “ฉันได้ยินลูกก๊อบลินของน้องชายที่บ้านเล่าให้เขาฟังน่ะค่ะ เห็นว่าได้เพื่อนใหม่ชื่อวูล์ฟเฟียหรืออะไรนี่แหล่ะ เด็กพวกนั้นชอบไปเล่นกันแถวคอกม้ากันบ่อย ๆ แต่เหมือนลูกก๊อบลินตัวนั้นถูกเลี้ยงโดยเพกาซัสก็เลยพูดภาษาคนไม่ได้… พูดได้แต่ภาษาก๊อบลินกับร้องฮรี้ ๆ”

               “โธ่เอ๊ย เจ้าไข่ผำเองสินะ”

               ถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับ เขาขอให้พี่น้องปิดเรื่องถูกคราเคนชนเรือจนต้องนอนโรงพยาบาลแอตแลนติสแรมเดือน แต่กลับลืมบอกสัตว์เลี้ยงของตัวเอง ว่าห้ามให้สัตว์เลี้ยงของเธอเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้สัตว์เลี้ยงของใครฟัง

               

               ก็หวังว่าคนเก็บตัวอย่างแมคเคนซีจะไม่ไปได้ยินข่าวลือเรื่องนี้จากที่ไหนเข้า

               “อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณลินคอล์นน่ะ?”

               “ก็… ไม่ได้บอก ใครจะกล้าบอกล่ะครับว่าถึงชนะแต่ก็ถูกคราเคนรัดจนเกือบตาย”

               “หืมมมม?” เฟลิจิตัสขึ้นเสียงสูงอีกครั้ง เพราะความจริงจากปากเจ้าตัวไม่เหมือนสารที่เธอได้รับฟังมา คุณหมอสาวจึงหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าความลับเรื่องเฉียดตายของคุณจะยังไม่ถูกเปิดเผยนะคะ เพราะที่ฉันฟังมาคะน้าไม่ได้พูดแบบนั้น วูล์ฟเฟียน่าจะเล่าวีรกรรมยกยอความกล้าหาญของคุณมากกว่าน่ะค่ะ”

               “อ๊ะ.. งั้นเหรอ งี้เป็นผมเองสิที่หลุดปากออกมาเอง” บุตรแห่งโพไซดอนเปลี่ยนจากกุมหัวมาเป็นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ

               “ถ้าคุณไม่อยากให้คนอื่นรู้ฉันจะเก็บเป็นความลับให้ก็ได้ค่ะ” ธิดาฮีบี้ยกนิ้วขึ้นจุ๊ปาก “แต่การเป็นคนรักที่ดีต่อกันควรจะไว้ใจซึ่งกันและกัน แล้วก็เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตของตัวเองไม่ว่าทุกข์หรือสุขในทุกช่วงเวลาให้กันฟังนะคะ แน่นอนว่าคนรักอาจจะเป็นห่วงหรือไม่สบายใจ แต่ฉันคิดว่าเขามีสิทธิ์ที่จะได้รู้เรื่องราวของคุณด้วยค่ะ อีกอย่างคุณนีลคงรู้สึกไม่ดีใช่ไหมคะ หากว่าคุณลินคอล์นเต็มไปด้วยความลับที่ปิดบังเอาไว้น่ะ”

               “อุก.. เถียงไม่ออกเลยแฮะ” ดวงตาสีเปลือกไม้เสมองไปทางอื่น ก็เรื่องที่ปิดบังแฟนหนุ่มน่ะมีแค่เรื่องเฉียดตายจากคราเคนเสียที่ไหน แล้วเมื่อลองคิดตามก็คงไม่โอเคจริง ๆ นั่นแหล่ะ ถ้าหากแมคเคนซีมีเรื่องปิดบังเขาไว้... “เอาไว้.. ถ้าผมมีความมกล้ามากพอจะเล่าทุกอย่างให้เขาฟังแล้วกัน”

               “นั่นก็แล้วแต่คุณนา~” หมอคีธหรี่ตาลงพร้อมกับยิ้มออกมา

               “คุณหมอคีธคะ ผลเลือดของคนไข้ออกมาแล้วค่ะ” เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่พยาบาลผู้ช่วยเรียกตัวหมอสาวพอดี ช่วงเวลาแห่งการเม้ามอยจึงน่าจะหยุดอยู่เพียงเท่านี้

               “หมดเวลาอู้งานของฉันแล้วสิ เดี๋ยวขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ส่วนเรื่องภารกิจก็ขอให้โชคดีมีชัยกันทุกคนนะ”

               

               เฟลิจิตัสค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินเข้าห้องตรวจไป ส่วนดีนก็ได้แต่โบกมือลาพร้อมกับยิ้มเจื่อน ๆ ส่งเธอ แต่เพียงไม่นานทางห้องยาก็ประกาศเรียกชื่อ

               “คุณดีนคะ ยาที่ขอไว้ได้แล้วค่ะ”

               “ครับ ขอบคุณมากนะ”

               ร่างสูงลุกขึ้นไปรับยารักษาแผลระดับเทพ  ไม่รู้ว่าพยาบาลจัดตัวไหนให้มาแต่แน่นอนว่าเป็นของดีร้อยเปอร์เซ็น ด้วยการตอบแทนชายหนุ่มจึงบริจาคดรักม่าเป็นค่าบำรุงรักษาจำนวนหนึ่ง

ขอรับน้ำทิพย์หรืออาหารเทพ (รับแทนสมาชิกคนอื่น)
บริจาคเงินค่าบำรุงรักษาศูนย์พยาบาล 20 ดรักม่า

Lucas BRAVE

รักษาตัวและยืนยันสถานะ

        ลูคัสไม่เคยไปค่ายที่ไหนไกลกว่าสกอตแลนด์ กลาสโกลว์ เมืองที่มีมนต์เสน่ห์สำหรับเขามาก เขาหลงไหลเมืองนี้ไม่ต่างจากสนทนากับผู้หญิงที่เขานัดทานข้าวเย็นเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ละครั้งมีความหมายสำหรับเขามาก นี่เป็นครั้งแรกและตลอดชีวิตที่ต้องพำนักสถานที่ที่แม่ให้มาอยู่เพื่อความปลอดภัย โชคดีที่เหลือล็อคเก็ตไม่หายไปกับสายน้ำ

        โทมัสไม่ชอบไม่ชอบใจกับประสบการณ์การเดินทางครั้งนี้ เช่นเดียวกับลูคัสที่กำลังหงุดหงิดกับเสื้อผ้าเปียกชื้นของตัวเอง เข้าไม่ชอบใจความไม่สบายตัวของตัวเอง อากาศร้อน ลมไม่ค่อยพัดผ่านมา ยิ่งทำให้หงุดหงิดง่าย ไม่รู้ว่าชะตากรรมของพวกลูกเรือสินค้าเป็นอย่างไร

        แซเทอร์หนุ่มหันมามองพวกเขาเป็นระยะตลอดเส้นทางที่ไปค่ายพยาบาล แทบไม่พูดอะไรออกมาเลย เขาคิดว่าแซเทอร์หนุ่มกลัวอาการไม่สบอารมณ์ของโทมัสที่พร้อมระเบิดใส่ใครก็ตามที่เข้ามาหา ค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นป่า เนินเขา และชายหาด มันเหมือนค่ายพักร้อนทั่วไป แต่ที่เขาสังเกตเห็นได้ชัดคือไม่ว่าจะเป็นแซเทอร์หรือคนที่ผ่านมา พวกเขามักหลีกเลี่ยงไม่ยอมคุย พยายามเดินให้ห่างจากตัวเขามากที่สุด

      "ไม่ต้องแปลกใจหรอก ลุค บุตรหรือธิดาของพ่อเธอไม่เป็นที่ต้อนรับของลูกๆคณะเทพโอลิมปัส" โทมัสหันมาตอบพลางยิ้มให้กับเขา อย่างน้อยก็ในความคิดของเขา "พวกเธอมักโดดเดี่ยวเสมอ ทำใจไว้บ้างเถอะ" โทมัสตบไหล่เป็นการให้กำลังใจ

      "อย่าบอกนะว่านายเป็นลูกฮาเดสอีกคน" แซเทอร์หนุ่มหันมาพูดด้วยความประหลาด "ไม่ใช่หรอกใช่ไหม?" เขายังถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

      "เขาจะเป็นลูกฮาเดสหรือไม่ มันก็ไม่ใช่ธุระของแก เจ้าแซเทอร์จอมสงสัย"

      โทมัสแยกเขี้ยวใส่พลางลูบหนวดเคราเปียกชื้นของตัวเองด้วยความหงุดหงิดปนรำคาญ

      "ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่สงสัยแล้วก็ได้" แซเทอร์หนุ่มทำท่ายกมือสองข้างยอมแพ้

        เมื่อการต่อปากต่อคำจบลง พวกเขาทั้งสามคนเดินมาถึงค่ายพยาบาลของค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ลูคัสเห็นว่ามีกลุ่มวัยรุ่นสวมชุดคล้ายบุรุษพยาบาลกำลังเดินเข้า-ออกสถานพยาบาล บางคนในที่นี้อายุอ่อนกว่าลุคหลายปี แซเทอร์หนุ่มพาพวกเขามายังเตียงว่างสองเตียงใกล้กัน

     "พวกนายพักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อนให้คุณสาวแสนสวยตรวจพวกนายอย่างละเอียด ส่วนฉันจะไปตามไครอนให้มาหาพวกนาย"แซเทอร์หนุ่มพูดจบ ไม่รอช้าเดินไปสนทนากับพยาบาลแล้วก็รีบเดินออกจากสถานพยาบาล

      พวกเขานอนลงบนเตียงพักผ่อนหลังจากพบเจอเหตุการ์หนักหนาสาหัส ลุคหันไปเห็นว่าโทมัสนอนหลับทันทีที่หัวถึงหมอน แต่เขามองบนเพดานมีความรู้สึกข่มตานอนหลับไม่หลับ มันอาจจะเพราะสถานที่ไม่คุ้นเคยและเพิ่งมาถึงสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยสำหรับตัวเขาเอง

     "มีมนุษย์ครึ่งเทพป่วยอีกแล้วเหรอ" เสียงของสดใสของพยาบาลดังขึ้น "แต่เจคแจ้งว่าเป็นสมาชิกใหม่เพิ่งมาถึงค่าย" เธอเดินมาตรงเตียงของลุคกับโทมัส และมีคนติดตามมาด้วยสองคน

     "สวัสดีมนุษย์ครึ่งเทพหน้าใหม่ ฉันคิม อามิน บุตรีของเทพอะพอลโล ฉันเป็นหมอประจำค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้" คุณหมอมีหน้ายิ้มแย้มและชี้ให้พยาบาลคนหนึ่งไปที่เตียงของโทมัสที่อยู่ถัดไป "โทมัสไปรับเธอมาเหรอเนี่ย แล้วพวกเธอบาดเจ็บจากการเดินทางตรงไหนบ้างไหม?หรือมีอาการข้างเคียงบ้างไหม?" เธอสวมเริ่มใช้สายตาประเมินอาการเบื้องต้นของลุค

     "ผมลูคัส แฮร์ริสัน "ลุคทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง "พวกเราเพิ่งเดินมาจากอังกฤษ มีอาการขวัญผวาจากการเดินทางนิดหน่อยครับ"

     "แน่นอนว่าฉันต้องรู้จักแซเทอร์มาดเซอร์คนนั้น เขาชอบไปรับตัวมนุษย์ครึ่งเทพของสามมหาเทพเสมอ" หมอคิมใช้ไฟฉายขนาดเล็กพกพาตรวจดูตาทั้งสองข้าง วัดชีพจรตรงข้อมือขวา "ไม่มีส่วนไหนบาดเจ็บหรือได้รับผลกระทบอะไร ส่วนอาการขวัญผวาอาจต้องใช้เวลา กว่าจะฟื้นตัว คิดไว่าไม่นานคงกลับมาเป็นปรกติ" หมอคิมประเมินอาการป่วยเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเดินไปตรวจโทมัสแบบเดียวกับที่ตรวจกับลุค

        ไม่นานแซเทอร์ที่ชื่อว่าเจคเดินเคียงข้างมากับคนครึ่งมาคนหนึ่งอายุน่าจะมากกว่าโทมัส เขาดูเป็นคนนิ่ง สุขุม ใจเย็น จากสายตาการประเมินของลูคัส เขาทักทายหมอผู้หญิงเสร็จ ค่อยเดินมาหาลูคัสกับโทมัส

     "การเดินทางเป็นยังไงบ้าง โทมัส ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม"

     คนครึ่งม้าถามโทมัสที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ พลางกันมาทางลูคัส

     "ถ้าไม่นับการเจอคลื่นสูง 30 เมตรในมหาสมุทร พายุเฮอร์เคน และปลาโครงกระดูกที่มาพาค่าย ที่เหลือก็ไม่มีปัญหาอะไร"

     โทมัสรายงานการเดินทางด้วยท่าทางกวนประสาท มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขากลับมาเป็นปรกติแล้ว

     "สวัสดี หนุ่มน้อย ฉันชื่อไครอน เป็นผู้อำนวยการค่ายแห่งนี้ และเป็นเซนทอร์ เผื่อเธอจะไม่รู้จัก"

     ไครอนยิ้มกว้างยื่นมือมาจับมือลูคัส เขย่ามือสามครั้ง ค่อยดึงกลับไป

     " ผมลูคัส แฮร์ริสันครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณไครอน"

     ลุคแสดงความเป็นมิตรและมารยาทด้วยการยิ้ม เพราะไม่ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันที่ได้มาเห็นอะไรที่คนภายนอกเรียกว่าตำนานที่ไม่มีอยู่จริง มีเพียงแค่ในนิยายเท่านั้น

     "ฉันขอแสดงความดีใจและต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ปลาโครงกระดูกที่โทมัสเล่ามา นั่นคงเป็นพ่อของเธอส่งมาช่วยเหลือและพามาที่ค่ายเลยสินะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นเหล่าเทพโอลิมปัสช่วยเหลือมนุษย์ครึ่งเทพ" ไครอนพูดด้วยความแปลกใจนิดหน่อย คาดไม่ถึงว่าการมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดจะมีเทพช่วยเหลือลูกๆของพวกเขาด้วย "เพื่อเป็นการต้อนรับการมาถึงค่ายของเธอ ฉันมีเสื้อชาวค่ายฮาล์ฟบลัดให้กับเธอ ถือเป็นการมาถึงค่ายและเป็นชาวค่ายแล้ว" ไครอนยื่นเสื้อชาวค่ายฮาล์ฟบลัดมาให้ลูคัส มันเป็นเสื้อแบบเดียวกันกับที่ลูคัสเห็นระหว่างทางมาสถานพยาบาล

        ระหว่างการสนทนากันในสถานพยาบาลและกล่าวการต้อนรับสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัด พลัดมีแสงเรืองรองปรากฎเหนือศีรษะของลูคัส มันเป็นหมวกใบหนึ่งมีกลิ่นอายความมืด เย็นยะเยือก แผ่ออกมา เรืองรองกว่าแสงไฟในสถานพยาบาล จนพยาบาลและหมอคิมต่างต้องเดินมาดู โดยรักษาระยะห่างพอสมควร

     "คิดไว้แล้วว่าต้องใช่ ทันทีที่โทมัสพูดถึงปลาโครงกระดูก เธอเป็นบุตรของฮาเดส นับว่าหายากทีเดียว" ไครอนสบตากับโทมัส และหันมาดูสัญลักษณ์เหนือศีรษะของลุค "สัญลักษณ์หมวกล่องหนของฮาเดส ลุค พ่อของเธอได้รับรองเธอเป็นบุตรของเขาแล้ว ลุค บุตรแห่งฮาเดส มันเป็นการยืนโดยสมบูรณ์แล้ว"

        ไม่นานแสงสว่างเรืองรอง เจิดจ้า ของหมวกล่องหนเหนือศีรษะของลูคัสได้หายไป ทันทีที่ไครอนได้กล่าวการรับรองบุตรของฮาเดสเสร็จสิ้น ทำให้เขาอดนึกถึงคำพูดของโทมัสไม่ได้ว่า คนในค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ค่อยต้อนรันหรืออยากเข้าใกล้ลูกๆของฮาเดส แต่ความคุ้นเคยกับการอยู่คนเดียวมานาน จึงไม่ค่อยแปลกใจกับเรื่องพวกนี้

     "เมื่อกี้คุณไครอน คุณพูดถึงหมวกล่องหนของฮาเดส หมวกล่องหนคืออะไรครับ"

     ลูคัสสงสัยเกี่ยวกับหมวกล่องหนมาก ไม่เคยได้ยินหรืออ่านผ่านมาก่อน มันอาจจะเพราะเขาไม่ได้สนใจมันด้วยเหรือเปล่า

     "สัญลักษณ์หมวกล่องหนของฮาเดสที่ปรากฎเหนือศีรษะของเธอเมื่อซักครู่นี้ มันคือสมบัติหรือาวุธประจำกายของฮาเดส บางครั้งเรียกมันว่า หมวกแห่งความมืด มันสามารถทำให้ผู้สวมใส่หมวกใบนี้ล่องหน หายตัวได้ในความมืด และมันยังสามารถควบคุมความืดได้ ตามประวัติหมวกใบนี้ถูกสร้างขึ้นโดยไซคลอปป์ มันมอบให้กับฮาเดสในการต่อสู้ในสงคามไททัน" ไครอนอธิบายและขยายความของสัญลักษณ์หมวกล่องหนให้ลูคัสและทุกคนได้รับทราบโดยย่อ  "เอาล่ะ ฉันจะพาเธอไปบ้านพักของพ่อเธอ โทมัสไปด้วยกันสิ "

        ไครอนโบกมือให้ทั้งคู่ลุกขึ้นจากเตียงคนไข้ ทุกคนในค่ายรู้แล้วว่าสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นบุตรของฮาเดส เพิ่งได้รับการรับรอง ไครอนเดินนำพวกเขาสองคนออกจากสถานพยาบาลมุ่งหน้าสู่บ้านพักของฮาเดสที่ได้จัดสร้างไว้บุตรหรือธิดาได้พำนักอาศัยที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ค่ายฤดูร้อนแห่งนี้

      

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 1 กันยายน 2025

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 13

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจาก ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา มอบสินสงครามให้ ไครอน เรียบร้อยแล้ว ร่างกายของเธอก็พลันอ่อนแรงและหน้ามืด อาการป่วยกำเริบขึ้นอย่างกะทันหัน

​ไครอนซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ สังเกตเห็นความผิดปกติของบุตรีแห่งเทพีเฮคาทีในทันที เขาโค้งตัวลงประคองร่างของเธอที่กำลังจะล้ม ก่อนจะรีบนำตัวเธอไป สถานพยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด อย่างรวดเร็ว

     ​เมื่อถึงสถานพยาบาล เหล่า เดมิก็อด หน่วยพยาบาลที่ได้รับการฝึกฝนมาแล้วรีบเข้ามาช่วยเหลือทันที พวกเขาจัดให้ริดานอนบนเตียงเวทมนตร์เพื่อปรับสมดุลพลังชีวิต จากนั้นหนึ่งในพยาบาลก็ริน เนคทาร์ ออกมาอย่างระมัดระวัง

​“ให้เธอดื่มช้า ๆ ระวังอย่าให้เกินปริมาณ…” พยาบาลเอ่ยเตือนเสียงเบาขณะยกแก้วเนคทาร์แตะริมฝีปากริดา

     ​ทันทีที่ของเหลวศักดิ์สิทธิ์ไหลผ่านลำคอ ริดารู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง อาการเจ็บป่วยที่รุมเร้าค่อย ๆ ทุเลาลง ใบหน้าซีดเซียวกลับมามีเลือดฝาดอีกครั้ง

​ไครอนที่ยืนอยู่ข้างเตียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักผ่อนให้เต็มที่นะริดา… เนคทาร์จะช่วยฟื้นฟูเจ้า แต่เจ้าก็ยังต้องการเวลาเพื่อให้ร่างกายฟื้นคืนกำลังอย่างสมบูรณ์”

เดินทางเข้ามารับการรักษาพยาบาลเรียบร้อยค่า

     

    ​

​.    

    

   

    

 

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: สถานพยาบาล |  หัวข้อ: สถานการณ์ฉุกเฉินในค่ายฮาล์ฟบลัด

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 2 กันยายน 2025 เวลา: 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 21

เนื้อหาโรลเพลย์: 

        หลังจากเดินออกมาจากห้องทำงานของผู้นำค่ายที่บรรยากาศเงียบสงบและขลังจนเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ความรู้สึกของริดายังคงติดตรึงอยู่ในห้วงความคิด เธอไม่อาจลืมโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารพะรุงพะรัง และบุคลิกที่ลึกลับแต่เปี่ยมด้วยพลังอำนาจของคุณดีโอนีซัสได้เลย

​เมื่อเท้าสัมผัสกับลานกว้างด้านนอก แสงแดดอบอุ่นยามบ่ายก็ทอดเงาสนยาวเหยียดบนพื้นหญ้า พลันสายลมก็หอบกลิ่นหอมของดอกไม้จากกระท่อมไอริสมาแตะปลายจมูก ทีน่าหันมายิ้ม "ที่ต่อไปที่เราจะไปกันก็คือสถานพยาบาลของค่ายนะ ที่นี่สำคัญมากเลย เพราะไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บจากการฝึกหรือต่อสู้กับอสุรกาย พวกเราก็ต้องมาพึ่งที่นี่แหละ"

​ริดาพยักหน้ารับแล้วเดินตามทีน่าไปตามทางเดินกรวด กลิ่นลาเวนเดอร์และสะระแหน่ลอยมาตามลม ทำให้ใจที่เคยกระวนกระวายรู้สึกผ่อนคลายลงชั่วขณะ ไม่นานนัก อาคารไม้สีอ่อนก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

      หน้าต่างกระจกใสสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับ และเหนือประตูทางเข้าก็มีสัญลักษณ์ไม้กางเขนสีทองสลักอยู่

​เมื่อผลักประตูเข้าไป กลิ่นสมุนไพรก็อบอวลขึ้นอย่างชัดเจน เตียงผ้าสีขาวสะอาดเรียงรายเป็นระเบียบ ข้างเตียงแต่ละหลังมีขวดแก้วบรรจุของเหลวสีสันต่าง ๆ และน้ำสมุนไพรที่เรืองแสงเรืองรองอยู่ ริดามองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ "ที่นี่ให้ความรู้สึกอบอุ่นจังเลยทีน่า"

​ทีน่ายิ้มบาง ๆ "ใช่ ที่นี่ไม่ได้แค่รักษาบาดแผลทางกาย แต่หลายครั้งก็ช่วยเยียวยาบาดแผลทางใจด้วยนะ"

      ​ทันใดนั้น หญิงสาวร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากด้านใน ผมสีดำขลับถูกถักเป็นเปียเรียบร้อย ใบหน้าคมชัดของเธอสะท้อนความมุ่งมั่น เสื้อคลุมยาวสีขาวบริสุทธิ์ทำให้เธอดูทั้งสง่างามและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

    ​"เด็กใหม่ใช่ไหม?" เสียงของเธอนุ่มลึกแต่แฝงด้วยความมั่นคงอย่างน่าประหลาดใจ

     ​ทีน่ายิ้มพร้อมแนะนำ "นี่คือคุณคิม อามิน ผู้ดูแลสถานพยาบาล เธอเป็นคนดูแลรักษาพวกเราทุกคนเวลาได้รับบาดเจ็บ"

     ​คุณคิม อามินเหลือบมองริดาอย่างพิจารณา ก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง ๆ "ยินดีต้อนรับนะริดา หวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันบ่อยนัก แต่ถ้าจำเป็นจริง ๆ ที่นี่ก็พร้อมจะต้อนรับเธอเสมอ"

      ​ริดาก้มศีรษะรับ ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ ราวกับถูกโอบกอดด้วยความปรารถนาดี เธอเข้าใจในทันทีว่าที่นี่ไม่ใช่แค่สถานที่สำหรับรักษาบาดแผล แต่ยังเป็นเหมือนบ้านที่คอยปกป้องและเป็นที่พักพิงให้หัวใจของเหล่าลูกครึ่งเทพทุกคนด้วย

รับรางวัล +15 EXP

​.    

​.    

 

     ​

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: สถานพยาบาล |  หัวข้อ: คุณคิม อามิน: ผู้ดูแลแห่งความเมตตา

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 5 กันยายน 2025 เวลา: 13.00 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 65

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    ภริดา อารายภักดีเทวราช หรือ ริดา ต่อสู้อย่างดุเดือดกับเหล่าอสุรกายในป่าต้องห้าม แม้จะเป็นช่วงกลางวันตลอด 24 ชั่วโมงของค่ายฮาล์ฟบลัด แต่ภายในป่ากลับมืดครึ้ม ต้นไม้สูงใหญ่บดบังแสงอาทิตย์จนแทบไม่เหลือ หมอกขาวเย็นยะเยือกลอยอ้อยอิ่ง และเสียงกระซิบอันลึกลับจากเงามืดทำให้หัวใจที่เข้าไปในป่าต้องหวั่นไหว

     ​การต่อสู้ที่ยาวนานและอันตรายทำให้ริดาบาดเจ็บสาหัส บาดแผลฉกรรจ์ลากยาวจากหัวไหล่ไปถึงสีข้าง ลึกจนถึงหลอดเลือดแดง เลือดสดซึมเปื้อนเสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดจนชุ่ม ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนหายใจติดขัด ดวงตาพร่ามัวคล้ายทุกอย่างกำลังเลือนลาง

      ​“...ต้อง…ออกจากที่นี่ให้ได้…” เธอพึมพำเสียงแผ่ว พยายามประคองร่างที่แทบจะล้มลงทุกย่างก้าว ก้าวฝ่าเงามืดของป่าที่เต็มไปด้วยพลังงานชั่วร้ายซึ่งดูดกลืนแสงรอบตัวไปหมดสิ้น ความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ไม่สามารถส่องเข้ามาถึงได้ราวกับโลกนี้ถูกตัดขาดจากความเป็นจริง

     ​หลังจากเดินอย่างทุลักทุเล ริดาก็เห็นแสงสีทองอบอุ่นจากค่ายฮาล์ฟบลัดอยู่ลิบๆ แสงไฟจากโคมเวทมนตร์รอบโรงพยาบาลสว่างวาบขึ้นคล้ายเป็นสัญญาณแห่งความหวัง เธอรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้น

    ​เสียงตะโกนของเหล่านักรบฮาล์ฟบลัดดังขึ้นทันที: “ริดา! เธอบาดเจ็บหนัก! รีบพาริดาไปห้องรักษาตัวเร็ว!”

     ​หลายคนรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของริดาอย่างเร่งรีบ แล้วพาเธอเข้าสู่สถานพยาบาลที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพรและเสียงร่ายมนตร์รักษาทันที ประตูเปิดออกเผยให้เห็น พยาบาลคิม อามิน หญิงสาวผู้มีใบหน้าอ่อนโยนแต่แฝงความมุ่งมั่น

    ​อามินรีบเข้ามาตรวจดูบาดแผลอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเธอเคร่งเครียดทันที

     ​“บาดแผลลึกมาก… เกือบโดนจุดวิกฤตแล้ว! รีบหาน้ำอมฤตมาให้เธอดื่มเดี๋ยวนี้!”

     ​ของเหลวสีทองในขวดแก้วถูกนำมาวางตรงหน้าอย่างรวดเร็ว อามินเปิดจุกขวดแล้วประคองร่างของริดาให้พิงเบาๆ แม้ริดาจะไร้เรี่ยวแรงจนแทบขยับไม่ได้ แต่ริมฝีปากยังคงขยับเล็กน้อยคล้ายจะเอ่ยเรียกชื่อใครบางคน

​.   “ฟังฉันนะริดา… นี่คือเนคทาร์ มันจะช่วยฟื้นฟูชีวิตของเธอ ดื่มมันเถอะ”

     ​ของเหลวสีทองถูกรินลงสู่ริมฝีปากของริดาอย่างช้าๆ กลิ่นหอมละมุนดุจน้ำผึ้งและดอกไม้ป่าแผ่กระจายไปทั่วห้อง แสงสีทองสว่างวาบทันทีที่น้ำอมฤตไหลเข้าสู่ร่างกายของเธอ บาดแผลที่เคยฉีกขาดค่อยๆ สมานเข้าหากัน เลือดที่เคยทะลักเริ่มหยุดไหล

    ​อามินใช้ผ้าสะอาดซับเลือดและเหงื่อบนใบหน้าของริดา พร้อมเอ่ยเสียงอ่อนโยน: “ดีมาก… อีกไม่นานเธอก็จะปลอดภัยแล้ว อดทนไว้นะ”

    ​ไม่นานหลังจากนั้น ริดาก็เริ่มขยับนิ้วมือได้ เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างยากลำบาก ดวงตาของเธอพร่ามัวก่อนจะเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มละมุนของอามิน

​“...พะ…พี่อามิน…”

    ​“ไม่ต้องห่วงแล้ว เธอปลอดภัยแล้วนะริดา พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะดูแลเธอเอง”

     ​เสียงอ่อนโยนของพยาบาลคิม อามินเป็นสิ่งสุดท้ายที่ริดาได้ยิน ก่อนที่เธอจะเข้าสู่ห้วงนิทราอันสงบสุข

 ท. ท่ามกลางแสงสว่างอบอุ่นจากน้ำอมฤตและแสงแดดกลางวันที่ไม่มีวันมืดมิดของค่ายฮาล์ฟบลัด

โรลทำการเข้ารักษาตัวที่ห้องพยาบาลเรียบร้อย

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: สถานพยาบาล |  หัวข้อ: บาดแผลแห่งฮาล์ฟบลัด: การต่อสู้ของนักรบครึ่งเทพที่ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 10/09/2025

บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 78

เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์ยังคงเร่งฝีเท้าฝ่าแสงแดดยามบ่ายที่ร้อนระอุ พาร่างไร้สติของ ริดา อารายภักดีเทวราช มาถึงสถานพยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด เสียงจอแจรอบตัว ทั้งเสียงดาบกระทบกัน เสียงหัวเราะ และเสียงฝีเท้าม้าเซนทอร์ที่วิ่งผ่านไปมา ดูเหมือนจะเลือนหายไปในอากาศ มีเพียงความเงียบและลมหายใจแผ่วเบาของริดาที่อยู่ในอ้อมแขนเขาเท่านั้นที่เฟลิทซ์รับรู้ได้

​เขาผลักประตูไม้ที่สลักลายเทพโบราณเข้าไปทันที พร้อมตะโกนก้องห้องด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ช่วยด้วย! เด็กค่ายบาดเจ็บสาหัส! เร็วเข้า!” เสียงของเขาดังก้องจนคนในห้องหันมามองเป็นตาเดียว ทันใดนั้น คุณคิมอามิน หญิงสาวผู้ดูแลสถานพยาบาลก็รีบก้าวออกมา เธอสวมชุดผ้าสีขาวสะอาด ดวงตาเต็มเปี่ยมด้วยความเมตตา แต่ก็แฝงความเด็ดขาด เมื่อเห็นสภาพริดาที่ซีดเซียวเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือด เธอก็ขมวดคิ้วด้วยความกังวลแล้วสั่งเสียงหนักแน่น “เฟลิทซ์! วางเธอลงบนเตียงเร็วเข้า!”

​เฟลิทซ์รีบวางริดาลงบนเตียงไม้สีขาวอย่างแผ่วเบาและทะนุถนอมราวกับกลัวเธอจะแตกสลาย เขากุมมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดวงตาคมยังจับจ้องใบหน้าซีดเผือดของริดาอย่างไม่ละสายตา คิมอามินหยิบขวดแก้วใสบรรจุ เนคทาร์ ซึ่งเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ของเทพออกมา ก่อนจะเอ่ยบอกให้เฟลิทซ์ถอยออกไป

​แม้จะลังเล แต่เฟลิทซ์ก็ยอมถอยออกมาเพียงแค่ข้างเตียง โดยสายตายังคงจับจ้องที่ริดาไม่วางตา คิมอามินนำขวดเนคทาร์แตะริมฝีปากของเธอ กลิ่นหอมหวานของน้ำศักดิ์สิทธิ์ฟุ้งไปทั่วห้อง ริดากลืนมันลงไปอย่างช้า ๆ และทันใดนั้นเอง แสงสีทองอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ แผลถลอกและรอยช้ำเริ่มจางลงอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าที่ซีดเซียวค่อย ๆ มีเลือดฝาดกลับมา เฟลิทซ์เห็นดังนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความโล่งอก “ขอบคุณสวรรค์...” เขาพึมพำแผ่วเบาอย่างสบายใจ

​หลังให้ริดาดื่มเนคทาร์เพียงเล็กน้อย คิมอามินก็วางศีรษะเธอบนหมอนนุ่มและดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ “ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว แต่ยังต้องพักผ่อนอีกสักระยะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น เฟลิทซ์พยักหน้ารับ สีหน้าแข็งกร้าวของเขาเริ่มผ่อนคลายลง “ฝากเธอด้วยนะคิมอามิน... ฉันจะไม่ปล่อยให้ไอ้ตัวที่ทำริดาเจ็บลอยนวลแน่!” น้ำเสียงของเขายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นดุดัน คิมอามินมองเขาอย่างเข้าใจ “ฉันจะดูแลริดาเอง เธอไม่ต้องห่วง ส่วนเธอ... อย่าใจร้อนเกินไปล่ะ เฟลิทซ์”

​เฟลิทซ์นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ ดวงตายังคงเฝ้ามองเพื่อนสาวที่ค่อย ๆ หลับตาลงอย่างสงบ แสงแดดยามบ่ายที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทาบทอเงาของทั้งสองไว้ด้วยกัน ราวกับกำลังบอกว่าริดาได้กลับคืนสู่ความปลอดภัยแล้ว และพร้อมจะฟื้นตัวภายใต้การดูแลของเพื่อนพ้องที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้

ริดาเข้ารับการรักษาตัวที่สถานพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

​

​

​

​

สถานที่: สถานพยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด

หัวข้อ: เมื่อเนคทาร์เยียวยาบาดแผล

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 10/09/2025

บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 79

ภายในห้องพยาบาลที่อาบไล้ด้วยแสงแดดอ่อนยามบ่าย กลิ่นสมุนไพรและน้ำหวานดอกไม้หอมจาง ๆ ลอยอวลอยู่ทั่วบริเวณ เสียงจิ้งหรีดที่ดังแว่วมาเป็นระยะคลอไปกับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของผู้ป่วยที่กำลังพักผ่อน

​บนเตียงไม้ที่ปูด้วยผ้าสะอาดนุ่ม ริดาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น หลังจากได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดจากคุณคิมอามิน พยาบาลประจำค่าย เมื่อความอ่อนเพลียและบาดแผลจากการต่อสู้กับโทรลล์คลายลง ร่างกายของเธอก็กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง เหลือเพียงความปวดระบมเล็กน้อยเท่านั้น ริดาสูดหายใจเข้าลึกอย่างโล่งอก ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง

​คุณคิมอามินเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน และเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ดีขึ้นมากแล้วนี่ ริดา... ต่อจากนี้แค่พักผ่อนให้พอ และอย่าหักโหมก็พอ"

​ริดายิ้มบาง ๆ พร้อมกล่าวขอบคุณ "ขอบคุณมากค่ะคุณคิมอามิน ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้... ฉันคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้"

​จากนั้น เธอค่อย ๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็ก หยิบเหรียญดรักม่าที่ส่องประกายสว่างออกมานับจนครบห้าเหรียญ ก่อนจะยื่นส่งให้คุณคิมอามินด้วยความเคารพ "นี่คือค่ารักษาของฉันค่ะ ทั้งหมดห้าดรักม่า"

​คุณคิมอามินรับเหรียญเหล่านั้นด้วยสีหน้าสุขุม พลางพยักหน้ารับเบา ๆ "ขอบคุณมากจ้ะ ริดา ขอให้แข็งแรงและอย่าให้ตัวเองบาดเจ็บบ่อย ๆ แบบนี้อีกนะ"

​แม้ใบหน้าของเธอยังมีร่องรอยความเหนื่อยล้า แต่ริดาก็ยิ้มตอบ พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอค่อย ๆ ก้าวออกจากห้องพยาบาลด้วยเสียงรองเท้าผ้าใบคู่ใจที่ดังก้องแผ่วเบาไปตามทางเดินไม้ขัดเงา

​เมื่อประตูค่อย ๆ ปิดลง แสงแดดอบอุ่นยามบ่ายก็โอบล้อมริดาอีกครั้ง กลิ่นต้นสนและดอกไม้ในค่ายฮาล์ฟบลัดพัดลอยมาแตะจมูก เธอสูดหายใจเข้าลึก และพึมพำกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น "ต่อไปนี้... ฉันจะไม่พ่ายแพ้ง่าย ๆ อีกแล้ว"

​ห้องพยาบาลที่อบอุ่น

​ภายในห้องพยาบาลที่แสงแดดอ่อนยามบ่ายสาดส่องเข้ามา กลิ่นหอมจาง ๆ ของสมุนไพรและเนคทาร์ยังคงอบอวลอยู่ทั่วบริเวณ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดแว่วมาเป็นระยะ และเสียงลมหายใจของผู้ป่วยที่กำลังพักฟื้น

​ริดาค่อย ๆ เอนกายบนเตียงไม้ที่ปูด้วยผ้าสะอาดนุ่ม หลังจากได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดจากคุณคิมอามิน พยาบาลประจำค่าย อาการอ่อนเพลียและบาดแผลที่ได้รับจากการต่อสู้กับโทรลล์เมื่อครู่ก็ทุเลาลงจนเกือบหายเป็นปกติ เหลือเพียงความปวดระบมเล็กน้อยเท่านั้น เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง สูดลมหายใจลึกอย่างโล่งอก

​คุณคิมอามินเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน และกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ดีขึ้นมากแล้วนี่ ริดา... ต่อจากนี้ขอแค่พักผ่อนให้พอ และอย่าหักโหมก็พอ"

​ริดายิ้มบาง ๆ "ขอบคุณมากค่ะคุณคิมอามิน ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้... ฉันคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้"

​เธอค่อย ๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็ก หยิบเหรียญดรักม่าที่ส่องประกายแผ่วเบาออกมานับจนได้ครบห้าเหรียญ ก่อนจะยื่นให้คุณคิมอามินด้วยความเคารพ "นี่คือค่ารักษาของฉันค่ะ ทั้งหมดห้าดรักม่า"

​คุณคิมอามินรับเหรียญเหล่านั้นด้วยสีหน้าสุขุม พร้อมกับพยักหน้ารับเล็กน้อย "ขอบคุณมากจ้ะ ริดา ขอให้แข็งแรงและอย่าให้ตัวเองบาดเจ็บบ่อย ๆ แบบนี้อีกนะ"

​ริดายิ้มตอบ แม้ใบหน้าของเธอยังมีร่องรอยความเหนื่อยล้า เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นเต็มความสูง ยกกระโปรงสีขาวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้าวออกจากห้องพยาบาล เสียงรองเท้าผ้าใบคู่ใจดังก้องแผ่วเบาไปตามทางเดินไม้ขัดเงา

​เมื่อประตูห้องพยาบาลค่อย ๆ ปิดลง แสงแดดอุ่น ๆ ยามบ่ายก็โอบล้อมริดาอีกครั้ง ลมอ่อน ๆ พัดกลิ่นต้นสนและดอกไม้ในค่ายฮาล์ฟบลัดให้ลอยเข้ามาแตะจมูก เธอสูดหายใจเข้าลึก พลางพึมพำกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น "ต่อไปนี้... ฉันจะไม่พ่ายแพ้ง่าย ๆ อีกแล้ว"

​จากนั้นร่างบางของริดาก็ก้าวออกไปสู่เส้นทางในค่ายที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงฝึกซ้อมของเหล่าลูกครึ่งเทพที่ดังก้องอยู่รอบบริเวณ พร้อมหัวใจที่เข้มแข็งกว่าเดิม

ชำระเงินค่ารักษาพยาบาลเรียบร้อยแล้ว

​

​

​

​

​

​

สถานที่: ลองไอส์แลนด์ Dare Universal

หัวข้อ: จากเจ้าหญิงสู่ผู้พิทักษ์: เมื่อสวนสนุกกลายเป็นสมรภูมิ