[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย

Feria HEROES

ORACLE QUEST

Feria Hayes

หลังจากที่ออกมาจากห้องทำงานของคุณไครอนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียกับพี่อลิเซีย และพี่เอลลิสพร้อมด้วยกาเอลก็พากันออกมาที่หน้าห้องเพื่อที่จะปรึกษากันว่าสิ่งที่คุณไครอนแนะนำมามีอะไรบ้าง

“ไครอนให้อะไรมาน่ะ แล้วเมื่อไรจะได้ไปไฟท์กับอสุรกายสักทีนี่”

ออกมาปุ้ปพี่เอลลิสก็โวยวายปั้ปเลย สงสัยจะอยากรีบ ๆ ไปทำภารกิจเร็ว ๆ แล้วสินะคนนี้ เฟเรียก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กับความไฟแรงอยากเข้าปะทะของพี่เอลลิส ที่ทำเอาพี่อลิเซียส่ายหัว ก่อนที่จะมารวมหัวกันมุงอ่านกระดาษคำแนะนำของคุณไครอนด้วยกันทั้งสามคน ส่วนกาเอลก็…เกาะขาเธออยู่อย่างอยากรู้อยากเห็น

“ก็จะมีให้ไปขออาหารเทพที่ห้องพยาบาล ต่อจากนั่นเราต้องไปตามหาไซคลอปส์ แต่ไม่ใช่ไซคลอปส์ธรรมดานะคะ แต่เป็นไซคลอปที่พิเศษกว่าตัวอื่นนะคะ เพราะเราต้องให้มันนำไปหาโครินเธียนได้ แต่สิ่งที่ยากคือเราจะต้องไปส่งเจ้าโครินเธียนกลับโลกความฝัน แล้วต้องปิดประตูความฝันไม่ให้มันหนีออกมาได้อีก”

“ประตูแห่งความฝันเหรอ แล้วจะไปยังไงเหรอ”

“เห็นว่าต้องไปหาคนที่ชื่อเพอร์ซี่นะคะ เขาเคยไปประตูทีาเชื่อมโลกความฝันอยู่ น่าจะพาเราไปที่นั่นได้นะคะ”

“เพอร์ซี่คนดังคนนั้นเหรอ”

“คิดว่าน่าจะใช่นะคะ มีที่อยู่บ้านแม่ของเขามาด้วยนะคะ สงสัยเราคงต้องไปที่นั่นด้วย“

“เร็ว ๆ สิ อยากไปไฟท์แล้ว”

“ใจเย็น ๆ สิคะพี่เอลลิส เดี๋ยวหนูจะไปเอาอาหารเทพในห้องพยาบาล พวกพี่ก็ไปรอที่ต้นสนธาเรียแล้วกันนะคะ แล้วเราจะไปประชุมกันว่าจะออกเดินทางตรงไหนก่อนดีนะคะ”

“โอเค งั้นไปกันนะเอลลิส”

“ครับที่รัก”

ว่าแล้วพี่ ๆ ทั้งสองก็เดินพากันไปรอที่ต้นสนธาเรีย ในขณะที่เฟเรียนั่นพาตัวเองและกาเอลเดินเข้าไปข้างในห้องพยาบาลทันที

“สวัสดีค่ะพี่คิม”

“อ้าว! เฟเรีย วันนี้ป่วยอะไรเหรอ”

“อ้อ! คือว่าหนูจะไปทำภารกิจเดินทางค่ะ เลยจะมาขออาหารเทพสักหน่อย”

“ได้สิ รอเดี๋ยวนะ”

แล้วพี่คิม พี่หัวหน้าพยาบาลประจำค่ายก็หยิบอาหารเทพมาให้กับเธอ แล้วในที่สุดก็ถึงเวลาเตรียมตัวออกเดินทางสักที

“ขอบคุณนะคะพี่คิม งั้นหนูไปก่อนนะคะ”

ขออาหารเทพ 1 แท่ง

Johnathan BELIEVER

ΒLΩΩDLUST

ความเจ็บปวดเป็นเพียงอาการที่แสดงถึงบาดแผลที่เกิดขึ้น และต้องลมรวมทั้งถูกต้องเหลสวอย่างเลือดหรือน้ำที่สัมผัสโดนแผลทำให้อาการเจ็บปวดที่บาดแผลนั้นกำเริบและสร้างเจ็บปวดไปได้อย่างมาก แต่ไม่ใช่สำหรับจอห์น ชายชราที่เหมือนกับหยุดอายุของเขาไว้เพียง30 ทั้งที่จริงๆแล้ว ปีหน้าอายุของเขาก็จะครบ 100 ปีพอดี.. 

วันนี้หลังจากที่เขานั้นกลับมาการล่าสัตว์ที่ป่าต้องห้าม แม้ว่าจะแค่ไม่กี่ตัว แต่มันก็ทำให้ตัวเขานั้นเปื้อนไปด้วยเลือดจากบาดแผลที่เขานั้นโดนอะไรมาหลายๆอย่าง ทั้งกงเล็บ โดนทุบ โดนต่อย สารพัดอาการที่เขานั้นอดกลั้นเอาไว้ จนกระทั่งมองข้ามความเจ็บปวดนั้นไป เพราะบาดแผลเริ่มแห้ง และบางรอยก็เริ่มีอาการชา จนทำให้ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดในครั้งนั้นๆ

เขาเดินเข้ามาด้วยสภาพที่ พนักงานต้อนรับยังถึงกับตกใจนึกว่าไปตกเขาจากที่ไหนมา ชายชรามือมือขึ้นห้าม ก่อนที่พูดกับอีกฝ่ายว่า..

"ไม่ต้องคิดมาก แต่ปฐมพยายามก้พอ แผลไม่ลึก.." 

แล้วเขาก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินไปเพื่อเข้าไปปฐมพยาบาล ที่สำหรับเขานั้น มันรวดเร็ซแล้วอัศจรรย์มาก ก่อนที่จะมาเป็นมนุษย์สายเลือดเทพในปัจจุบัน กลุ่มพยาบาลชำนาญการได้เข้ามาพร้อมกับให้ชายชราร่างใหญ่ปลดเครื่องป้องกันของเขาเองออก เพื่อจะได้ทำแผลได้ง่ายขึ้น จอห์นก็ทำตามโดยไม่ขัดขืน เขาถอดชะเกราะของเขาออกรวมถึงเข็มขัสายรัดทางยุทธวิธี และถอด เผื่อให้เห็นรอยแผลเป็นจำนวนมาก ราวกับว่าตัวเขานั้นเป็นทหารผ่านศึกมาเป็นเวลายาวนาน 

พยาบาลชำนาญเริ่มทำการปฐมพยาบาลให้เรียบร้อยด้วยน้ำทิพย์ ยาวิเศษในสถานพยาบาลแห่งนี้ แผลก้ค่อยเริ่มปิด สมานแผลให้กลับมาเป็นแกติอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พยาบาลวิชาชีพของสถานพยาบาลก้ให้ชายใส่ชุกลับที่เดิมแล้วออกไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล ี่เคาน์เตอร์

Johnathan BELIEVER

נυѕт αиσтнєя ∂αу

ตามชื่อเลย เป็นแค่อีกวัน ในการเดินเข้าเดินออกสถานพยาบาล เหมือนร้านสะดวกซื้อ เผลออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ แต่วันนี้อาจจะพิเศษนิดหน่อย เพราะสิ่งที่เขาเจอในป่าต้องห้าม ทำเขาบาดเจ็บหนัก อีกทั้งยังหัวเสียกับมันไม่น้อย และตัวเขานั้นสัญญาว่า.. จะไม่มีครั้งที่สองที่เป็นแน่..

"ว้าย! แผนกฉุกเฉิน รับเรื่องด่วน"

นางพยาบาลคนนึ่งที่เดินผ่านมาที่ด้านหน้าทางเข้าของสถานพยาบาล ตกใจเมื่อได้เห็นสภาพของชายร่างใหญ่ที่กำลังเดินมาอย่างช้าๆ สีหน้าเรียบเฉย และยืนนิ่งหลังจากที่พยาบาลคนนั้นแจ้งถึงฝ่ายฉุกเฉิน เมื่อนั้นก็มีหน่อยพยาบาลทั้งชายและหญิงพากันมารับตัวของชายร่างใหญ่ค่อยๆล้มลง ใส่เปลและเข็นไปที่แผนกฉุกเฉินโดยด่วน

"แจ้งคุนอามินด้วย บอกว่าเหตุฉุก-..."

*หมับ*

ร่างที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สติที่นอนคว่ำบนเตียงเข็นคว้ำจับมือของพยาบาลเอาไว้จนทำเอาพยาบาลรอบเตียงสะดุ้งไปตามๆกัน ก่อนที่จะมีเสียงดังเรียบๆออกมา

"วันนี้.. คิม อามิน อยู่สถานพยาบาลเหรอ?"

ชายร่างใหญ่เอ่ยถาม ด้วยน้พเสียงที่ เหมือนกับว่าเขานั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก ดูเหมือนเขายังแข็งแรงดี

"อ.. เอ่อ.. ใช่ครับ"

พยาบาลชายที่เขาจับแขนเอาไว้อยู่ตอบด้วยน้ำเสียงสั่น

"เหรอ.. ไม่ต้องบอกเธอหรอก ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเธอบ่น แค่ทำแผลแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ"

กับคนที่มีบาดแผลทั่วตัว เลือดโทรมกาย แต่กลับดูเหมือนกับว่าไม่เป็นอะไร เหมือนกับว่าแผลเหล่านี้เป็นเพียงมีดบาด ชายชราร่างใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย ไม่ต้องการให้มันเป็นเรื่องใหญ่ แบบนั้นยิ่งทำให้พยาบาลรอบเตียงที่ยืนเหวออยู่ เริ่มรู้สึกว่าคนๆนี้ ไม่ปกติ 

"เอ่อออ แล้วนี้ บาดแผลทั้วตัวเหล่านี้เกิดจากอะไรงั้นเหรอครับ?" 

พยาบาลชายกลั้นใจถาม ซึ่งคำตอบที่ได้ แทบทำพวกเขาช็อค..

"รู้จักเนเมี่ยนมั้ย?"

ชายเอ่ยถามอย่างไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรในขณะที่ทำแผล

"เนเมี่ยน.. สิงโตเหรอครับ"

พยาบาลชายเอ่ยถามต่อ

"อืม ฉันโดนมันสวบเอาตอนที่กำลังจะไปขุดเหมืองน่ะ"

พยาบาลโดยรอบช็อคและมองเป็นสายตาเดียวกัน กับสีหน้าของชาชราที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย..

"... งั้นฉันขอเรียกคุณคิมฯมารักษาให้ดีกว่าค่ะ"

ก่อนที่พยาบาลหญิงในชุดปฐมพยาบาลใส่หน้ากากจะเดินไปคว้าโทรศัพท์แล้วกดเรียก

"ต่อสายคุณคิมค่ะ.. ค่ะ มีเคสบาดเจ็บร้ายแรง ตอนนี้กำลังปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้อยู่ค่ะ.. ค่ะ ถูกสิงโตเนเมี่ยมจู่โจมค่ะ ค่ะ"

แล้วพยาลบาลหญิงคนนั้นก็วางสายก่อนที่จะแจ้งให้ชายชราร่างใหญ่ทราบ

"อาการของคุณเป็นเคสอุบัติเหตุรุนแรง จำเป็นต้องให้คุณคิมฯรับหน้าที่ต่อค่ะ กรุณารอสักครู่ คุณคิมกำลังมาที่ห้องค่ะ"

เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่เกิดกับชายชราร่างใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้น ความรู้สึกของเขานั้นมันแย่ยิ่งกว่าตอนเจอกับสิงโตนั่นเสียอีก เขายกแขนขวาขึ้นแล้ว้มือปิดหน้าของเขา เหมือนกับว่ากำลังเจอเรื่องแย่แน่นอนหลังจากนี้ และทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หญิงสาวในชุดกาวน์สีขาวใบหน้าปกปิดด้วยหน้ากากอนามันสีขาว.. 

ชายชราร่างใหญ่เงยหน้าขึ้นมามองเห็นร่างสะโอดสะองของเธอเพียงเท่านั้น ก็ทำให้ชายร่างใหญ่นัยน์ตามองบนจนแทบตีกลับไปด้านในก่อนจะลำพึงกับตัวเอง..

"สุดท้ายก็ต้องเจอกันอีกแล้วสินะ"

แล้วเวลาก็ค่อยๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนในที่สุด ชายร่างใหญ่ก็ออกจากห้องฉุกเฉินกับผู้คุมสถานพยาบาลแห่งนี้

ชายร่างใหญ่จ่ายเหรียญ 5 ดรักม่าค่ารักษาพยาบาล หากแต่อีกฝ่ายที่ยืนอยู่ข้างๆก็มองหน้า ก่อนที่จะสะบัดหน้าของเธอบอกเป็นนัยว่า 

(ขอค่ารักษาเพิ่มเติม)

ชายชราร่างใหญ่ทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะจ่ายไปอีกสามเหรียญดรักม่า แล้วอีกฝ่ายก็เดินกลับไปที่ห้องทำงานของเธอ พนักงานที่เคาน์เตอร์มองหลังของคิม อามินเดินจากไป แล้วเก็บเหรียญฯดรักม่าทั้งหมดมา ก่อนจะถามชายร่างใหญ่ไปโดยแอบออมยิ้มน้อยๆ

"คุณเป็นอะไรกับคุณคิมเหรอคะ?"

ชายร่างใหญ่นิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะตอบออกไป อย่างไม่สนใจอะไร

"เป็น.. ไม่ได้เป็นอะไรกัน" 

ก่อนที่ชายร่างใหญ่จะเดินจากไป

Bright BELIEVER

◇◆ 18 ◇◆

ไบร์ท เอมส์ ที่เพิ่งปลดใหม่ที่ได้รับจากผู้เป็นบิดา กำลังครุ่นคิดถึงวิธีใช้งาน ถ้าอยากจะดึงความสามารถออกมาทั้งหมด สายเลือดเทพสมุทรนั้นจำเป็นจะต้องสู้บริเวณที่มีแหล่งน้ำธรรมชาติ มิเช่นนั้น พลังก็จะใช้ไม่ได้ ทีนี้แหละต้องใช้ทักษะด้านการต่อสู้ตัวเองล้วน ๆ

ใช่

ทักษะฉันระดับพังพินาศ ขาดความรู้ด้านวิชาการท่วมหัว มาตกม้าตายความรู้เกี่ยวกับตำนานเทพปกรณัม ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ การอ่านตำราพวกนั้นมันก็เหมือนกับเป็นเรื่องตลกขบขัน ขำไม่ออก ของ แท้ แท้ว่ะ เฮ้ย ของ แท้ ของเท้ ของ แท้ แก่นี้น่ะ

อะของ แท้ แท้หว่าน่า

"สถานพยาบาลประจำค่าย อยู่ตรงไหน"

"เดินตรงไปเลี้ยวขวา" 

"ไกลป่ะ ขอพิกัดชัวร์ ๆ" เป็นการบอกเส้นทางได้ชวนกุมขมับ แค่เลี้ยวขวาอย่างเดียวหรือไงกัน

นี่หรือฉันถามไม่ชัดเจนหรือว่าอีกฝ่ายมันตอบไม่ตรงคำถาม

"เป็นเด็กใหม่หรอ มันก็ไม่ไกลหรอก อยู่ตรงแถวบ้านใหญ่ไง" เสียงชาวค่ายบอก

"โอเค ต้องเริ่มต้นจากบ้านใหญ่สินะ" เป็นข้อมูลที่มีประโยชน์ 

ฉันถามชาวค่ายแถวนั้น ก่อนจะยิ้มเป็นการขอบคุณ

ทันทีที่เดินมาถึงก็รู้ได้ทันทีว่านี่แหละสถานพยาบาล ไบร์ทเดินฉับ ๆ ความรู้สึกของความเย็นปะทะทั่วร่างกาย

เย็นฉ่ำ ! 

ดมได้กลิ่นที่รู้สึกคุ้นเคย ทุกสถานที่ย่อมมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่พอได้สัมผัสแล้วก็มักจะรู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน สถานที่นี้มีเอาไว้ทำอะไร ยิ่งเฉพาะเรื่องกลิ่น ที่พอได้กลิ่นบางกลิ่นแล้วจะทำให้รู้เลยว่าสถานที่นี้คือที่ไหน ยังไงล่ะ ฮ่า

กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อโรค

กลิ่นแอลกอฮอล์

"มาตรวจร่างกาย"

"ถ้างั้นก็ไปนอนเตียงคนไข้" เสียงหวานของหัวหน้างานรักษาเอ่ยบอก หญิงสาวร่างสูงอย่างฉัน

"ชื่ออะไรเหรอ"

"คิม อามิน มีอะไรหรือเปล่า"

"ถามชื่อคนสวยไม่ได้เหรอ" ไบร์ทถามกลับ

"นี่ ! จะมาตรวจจริงไหม"

"ตรวจจริงสิ"

"ถ้างั้นก็ขึ้นไปนอนบนเตียงสักที"

"ครับ ๆ" เจอผู้หญิงสวยทีไรเป็นระทวย ฉันอมยิ้มพลางรีบขึ้นมานอนบนเตียงคนไข้ รอให้อีกฝ่ายนั้นตรวจร่างกาย 'คิม อามิน' ชื่อเพราะหวานใสเหมือนเสียงเลยแฮะ ขอเดา เธอคนนี้ต้องฮอตในค่ายแห่งนี้แน่นอน 

"แล้วนั่นจะทำอะไร" อามินหรี่ตามอง

"ก็เธอต้องตรวจร่างกายฉันนี่ ฉันแค่ถลกเสื้อขึ้นให้ดูว่ามันมีตรงส่วนไหนที่ช้ำหรือได้รับบาดเจ็บอะไรมากหรือเปล่า"

ไบร์ทไม่อายหรอกนะที่จะต้องโชว์กล้ามหน้าท้องให้คนอื่นเห็น ไม่เคยหวงเนื้อหวงตัวอยู่แล้ว

"เธอก็ไม่ได้บาดเจ็บถึงขั้นสาหัสสากรรจ์ ฉันจะรักษาให้ตามอาการ เอาล่ะอยู่เฉย ๆ อย่าพยายามขยับตัวมากล่ะ"

ฉันปล่อยให้อามินรักษาร่างกาย ปล่อยจิตใจไปกับความเย็นของบรรยากาศแสนวิเศษ

รู้สึกตัวอีกทีเธอคนนั้นรักษาเสร็จเรียบร้อย

"เสร็จแล้ว"

"แล้วยังไงต่อ"

"หมายความว่าไง" อามินเลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำถามชวนงุงงง

"รักษาเสร็จแล้วต้องจ่ายเงินไหม หรือว่าที่นี่ทำให้ฟรี"

"ค่าบำรุงห้องพยาบาลหลังรับการรักษา 5 เหรียญดรักม่า"

ไบร์ทหยิบเหรียญดรักม่าจ่ายไป "ครบนะ นี่ฉันขอนั่งอยู่ทีนี่อีกสักพักล่ะกัน ข้างนอกมันร้อน รอมืด ๆ เดี๋ยวฉันออกไปนะ คุณอามินคนสวย" 

Bright BELIEVER

◇◆ 26 ◇◆

"แม่งเอ๊ย"

พอตถูกล้วงหยิบออกจากกระเป๋าเสื้อด้านใน ฉันสูบพอตบรรเทาความเครียดกับอาการปวดหัว ถึงจะรู้ว่าการสูบบุหรี่มันช่วยได้แค่ชั่วคราว ก็ยังปล่อยให้สารพิษ หลั่งไหลเข้าไปในร่างกาย

อาร์มี่เคยเตือนฉันเรื่องสูบพอตบ่อย ๆ 'มีเเต่จะคอยบั่นทอนอายุให้สั้น ต้องเสียทรัพย์' และความหวังดีที่มาพร้อมร่ายยาวบทบ่นจนหูชากันไปข้าง

เสื้อคลุมอาบโชกไปด้วยเลือดที่แห้งกรัง บ่งบอกถึงการละเลยในการมารักษาพยาบาล ฉันใช้เวลานานสักหน่อยกว่าจะมายังสถานพยาบาลประจำค่าย ทันทีที่ประตูเลื่อนเปิดอัตโนมัติ

มีคนด้านในมาช่วยพยุงร่างไบร์ทขึ้นเตียงคนไข้ "โดนมาหนักเหมือนกัน ไปตามคุณอามินมา" เสียงผู้หญิงที่ฉันคาดว่า น่าจะเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของ สถานพยาบาลแห่งนี้

"ไปโดนอะไรมาล่ะแผลเหวะหวะเชียว"

"ไซคลอปส์อัดมา เหวี่ยงฉันซะนึกว่าตัวจะได้บินได้" 

"ไม่น่าใช่ไซคลอปส์อย่างเดียว" เสียงหวานเอ่ยกล่าว และไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าของเสียงนั้นเดินตรงมายังเตียงคนไข้ด้วยสีหน้าเอือมระอา คิม อามินบุตรีแห่งอะพอลโล

"ก็ประมาณนั้น"

อามินตรวจร่างกายและรักษาเยียวยาบาดแผลให้สมาน "รอยแผลตรงนี้ เธอไปสู้กับราชสีห์นีเมียนมาใช่ไหม"

"ใช่คุณคนสวย" เพราะเธอคนนี้ทำงานเกี่ยวกับด้านรักษา ฉันเดาว่าจากที่เธอเห็นรอยแผลคงจะเดาได้ว่าฉันไปซัดกับตัวอะไรมา ต้องมีคนทำเรื่องเสี่ยงตายแบบฉันเยอะแน่ ๆ เธอคนนั้นถึงส่ายหน้าอย่างนั้น

"ไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลยหรือไง" ถึงอามินจะบ่นแต่เธอยังคงรักษาบาดแผลตามแขน ลำตัว และส่วนที่มีรอยฟกช้ำดำเขียว

แผลฟกช้ำพวกนี้ คือการมีเลือดออกในชั้นใต้ผิวหนังเมื่อถูกกระแทก 

"ศักดิ์ศรีค้ำอ่ะครับ ถ้ายอมแพ้เฉย ๆ เสียหน้ากันพอดี"

"แล้วศักดิ์ศรีมันช่วยให้แผลเธอหายเองได้หรือเปล่าล่ะ ก็ไม่" อามินแสดงสีหน้าดุ

ฉันปล่อยให้อามินรักษาแผลไปโดยที่สะลึมสะลือหน้าตากึ่งหลับกึ่งตื่น อุณหภูมิในร่างกายเย็น ฉันชอบมากกับการแผ่ราบปล่อยให้แอร์เย็น ๆ หมุนเวียนอยู่รอบ ๆ กาย 

"เสร็จแล้ว"

"ค่าบำรุงห้องพยาบาล ไม่ขาดไม่เกิน" ยื่นส่งเหรียญดรักม่า

เป็นเหรียญที่สำคัญกับที่นี่ ส่วนถ้าเอาไปใช้กับคนภายนอกก็เป็นเหรียญที่ไร้ค่า

"นี่คุณอามิน"

"มีอะไรอีกล่ะคะ"

"อากาศร้อนๆ แบบนี้ รับหวานเย็นหรือหวานใจดี" เฮ้ย ยิงมุก

ปิ้วววววว หวังพิชิตใจเธอ

"ไม่รับทั้งหวานเย็นแล้วก็หวานใจ ฉันล่ะหนักใจกับคำพูดของเธอ" อามินกุมขมับ

หรือมุกเมื่อกี้มันยังไม่เด็ดโดนพอวะ

จะไปต่อหรือพอแค่นี้

ไบร์ทลองพูดอีกรอบ "สาเหตุที่คุณอามินหนักใจ เพราะมีผมอยู่ข้างในใจยังไงล่ะ"

" เชิญออกไปข้างนอกเลย ! เดี๋ยวนี้ !"

"เธอออกไปก่อนเดี๋ยวคุณอามินก็โกรธหรอก" เจ้าหน้าที่ชายบอกเอ่ยเสียงเลิ่กลั่ก

มุกนี้ก็ไม่ผ่านด้วยเรอะ ฉันขมวดคิ้วหน้านิ่ง ยอมลุกเดินออกไป ถึงในใจอยากนั่งตากแอร์ต่อก็ตามที

Dean HEROES

117

รับเสบียงอาหารเทพ

             ดีนไปที่สถานพยาบาลประจำค่ายเพื่อขอเบิกอาหารเทพ ซึ่งอาหารเทพก็เทพสมชื่อแม้ว่าเขาจะไม่เคยกินมันก็เถอะ หน้าตาเหมือนช็อกโกแลตน่าจะอร่อย เก็บไว้ได้นานไม่เน่าเสีย แถมยังใช้รักษาอาการบาดเจ็บได้ชะงัดเหมือนกับน้ำทิพย์

             แล้วเมื่อก้าวขาเข้ามาดีนก็แทบอยากหันหลังกลับไปในทันทีเมื่อเห็นใครคนหนึ่งอยู่ในนั้น หญิงสาวผิวน้ำผึ้ง ผมดำสั้นประบ่า ใบหน้าคมนัยน์ตาดุ ‘โซเฟีย คลาร์ก’ เธอนั่งรออยู่บนเก้าอี้แถวสำหรับนั่งรอขาเรียว ๆ ไขว่ห้างกันด้วยท่าทางทะมัดทะแมง ดีนแกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินออกไม่ทันเพราะว่าเธอคนนั้นดันทักเขามาก่อน

             “ไง หนุ่มฟิตเนส ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่ พอเรียนจบคอร์สก็หายหน้าหายตาไปเชียวนะยะ”

             จะหนีหน้าก็รู้สึกเสียฟอร์ม ดีนจึงได้แต่ปั้นหน้ายิ้มแล้วขบฟันเพื่อทักเธอกลับ

             “ไงโซเฟีย (ยัยผู้หญิงใจยักษ์!)” ในวงเล็บคือถ้อยคำที่เขากัดฟันพูดเสียงเบา “ฉันสอบผ่านแล้วนี่ แล้วก็จ่ายค่าโอทีให้เธอแล้วด้วย คงไม่ต้องไปเรียนแล้วมั้ง”

             “ถ้านายอยากจะรับความรู้เพียงเท่านั้นล่ะก็นะ” รุ่นพี่สาวจากบ้านอะธีน่าไหวไหล่อย่างไม่แคร์ “แล้วนี่ทำไมถึงมาห้องพยาบาลล่ะ? หรือว่าฟังคำทำนายแล้วเกิดอาการลมจับ”

             ฟังคำแล้วก็ได้แต่กำหมัด ยัยนี่มันนิสัยเด็กบ้านแอรีสชัด ๆ เลย ไหงถึงเกิดออกมาจากเพทีอะธีน่าได้นะ อยากรู้จริง ๆ ว่ายัยนี่มีเพื่อนกับเขาสักคนไหม แต่ปากแบบนี้ไม่ว่าเพื่อนหรือแฟนชาตินี้คงหาไม่ได้สักคนหรอก!

             “เปล่า ก็แค่จะมาเบิกอาหารเทพน่ะ ขอตัวนะ”

             แกล้งทำใจดีสู้เสือแล้วเมินหญิงสาวคนนี้ไปติดต่อที่เคาน์เตอร์พยาบาล ด้วยข่าวลือที่รวดเร็วเหมือนเชื้อไวรัสในระบบทางเดินหายใจทำให้เขาไม่ต้องอธิบายอะไรกับพยาบาลสาวร่างเล็กหน้าเคาน์เตอร์ให้มาก เพียงแค่เซ็นชื่อผู้เบิกอาหารทิพย์จากนั้นก็นั่งรอ ใช่ เขาต้องไปนั่งรอกับยัยโซเฟีย

             ซึ่งดีนไปนั่งที่เก้าอี้แถวอีกตัว พอเห็นแบบนั้นธิดาแห่งอะธีน่าก็ลุกจากที่เดิมก่อนไปนั่งประชิดติดชายหนุ่ม

             “อะไร ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ คิดว่าเราจะญาติดีกันแล้วซะอีก”

             “ก็ดีอยู่ จนกระทั่งที่เธอเรียกฉันว่าหนุ่มฟิตเนส”

             ดีนเบือนหน้าไปทางอื่น ซึ่งนั้นเรียกเสียงหัวเราะออกมาจากรุ่นพี่สาวคำโต เรียวแขนที่มีกล้ามเนื้อสมส่วนโอบหลังพนักเก้าอี้ยิ่งทำให้ดีนนั่งหนีบตัวเล็กลง

             “นี่นายงอนฉันเพราะเรื่องคำเรียกเนี่ยนะ ไม่เอาน่าหนุ่มน้อย ฉันกะจะชมนายสักหน่อยทั้งเรื่องที่เฮติแล้วก็เรื่องการสอบ หันมาคุยกับพี่สาวสิมามะ”

             มืออีกข้างของโซเฟียเชยคางเขาขึ้นแต่ดีนหดคอหนีเหมือนแมวมีเหนียง ยัยนี่ตั้งใจแกล้งเขาชัด ๆ!

             “จะชมอะไรก็ชมมาเลยสิ”

             “ก็แค่อยากจะบอกว่า ฉันนี่มันเก่งจริง ๆ ที่สอนนายจนไปทำภารกิจยาก ๆ ได้”

             ถ้าเป็นหวยนะถูกไปนานแล้ว! คิดอยู่เลยว่ายัยนี่ต้องเคลมเอาความเก่งกาจเข้าตัวเองแน่ ๆ

             “จ้า ๆ แม่คนเก่ง ทำงานคุ้มค่าโดนัทมาก ๆ” ดีนประชด “แล้วนี่มาทำอะไรที่ห้องพยาบาล?”

             “พาเด็กที่บาดเจ็บขณะฝึกมาทำแผลน่ะ นายคิดเหรอว่าอย่างฉันจะบาดเจ็บหรือว่าป่วยไข้เอาได้ง่าย ๆ”

             “ไม่ ฉันไม่คิดเลย เพราะว่าเธอน่ะมัน ‘หนา’ มาก ๆ”

             “เดี๋ยวเถอะ อะไรหนา พูดให้มันดี ๆ นะ” ดวงตาคมหรี่มองมาทางเขา แต่ดีนรู้ได้ว่าสายตานั้นเธอแค่หยอก ๆ ไม่ได้คิดเอาเรื่องจริงจัง

             “ความรู้ของเธอไง หนามาก แบบว่า.. ทั้งวิชาหอกเอย แล้วก็ความรู้ทางวิชาการเอย น้าหนา”

             โซเฟียยังคงหรี่ตามองมาทางเขาอยู่คล้ายกับจับตาดูว่าหนุ่มบ้านโพไซดอนจะแถไปได้อีกนานแค่ไหน ต้องขอบคุณนางพยาบาลคนสวยจริง ๆ ที่เอาอาหารทิพย์มาให้ในเวลาที่พอเหมาะพอเจาะ

             “อาหารเทพที่ขอเบิกได้แล้วค่ะ สำหรับภารกิจก็สู้ ๆ นะคะ ดิฉันเป็นกำลังใจให้”

             หญิงสาวตัวเล็กกำหมัดให้กำลังใจ ต้องแบบนี้สิถึงค่อยน่ารักน่ามองหน่อย ไม่เหมือนคนใจร้ายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงจะสวยแต่ก็จูบไม่หอม.. ถึงจะไม่เคยจูบก็เถอะ แต่ไม่หอมแน่ ๆ

             “ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ผมจะพยายามเต็มที่เพื่อทุกคนเอง”

             แว้บหนึ่งที่เขาเห็นโซเฟียเบ้ปากขณะที่เขาทำเสียงหล่อพ่นคำพูดเท่ ๆ ออมา นางคงหมั่นไส้ที่คราวนี้ภัยพิบัติมาจากเทพโพไซดอนแต่บุตรชายของเขากลับได้หน้าไปเต็ม ๆ ในฐานะผู้เสนอทำภารกิจล่ะมั้ง

             “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนดีกว่า ต้องไปวางแผนอะไรอีกเยอะแยะ”

             หลังจากรับอาหารทิพย์มาได้ดีนก็รีบเผ่นออกมาจากสถานพยาบาลอย่างไว โดยมีโซเฟียโบกมือไล่เป็นแบ็คกราวน์

รับอาหารเทพสำหรับภารกิจ: ตรีศูลที่หายไป
โบนัสความสนิท +5 กับ [โซเฟีย] จากน้ำหอม

Nanette -

Nanette Leblanc

สถานพยาบาลประจำค่าย

นาแนตต์เดินตามไครอนมาหยุดอยู่หน้าสถานพยาบาลประจำค่าย ทันทีที่เห็นคนเจ็บ พยาบาลสาวซึ่งอยู่แถว ๆ นั้นก็กุลีกุจอพานาแนตต์มานั่งยังเตียงที่ว่างอยู่ ก่อนจะขอไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล

ผู้อำนวยการค่ายเดินมาหยุดอยู่หน้าเด็กสาวไม่ไกลจากเตียงนัก พลางส่งยิ้มให้เธออย่างใจดี ด้วยเขารู้ดีว่าเวลาค่ายฮาล์ฟบลัดมีเด็กใหม่ทีไร มันก็หมายความว่าเด็กคนนั้นต้องผ่านเรื่องที่ชวนให้ตกใจ กลัว หรือตื่นตระหนกเช่นเดียวกัน

“มาจ้ะ”

พยาบาลสาวกลับมาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล ซึ่งมันไม่เหมือนกับที่ใช้กันทั่วไป นาแนตต์มองไปยังไครอนราวกับขอความคิดเห็น ไม่แน่ใจว่าสิ่งนี้จะช่วยแผลถลอกของเธอได้แน่เหรอ แต่ไครอนก็เพียงพยักหน้ารับให้รอดู

“จริงสิ จริงด้วย หนูต้องโทรหาคุณพ่อ” เพราะอารามตกใจและต้องวิ่งหนีอสุรกาย ทำให้นาแนตต์ลืมคนที่อยู่ฝรั่งเศสไปเสียสนิท เด็กสาวจับรอบตัวของตัวเองก็พบว่าโทรศัพท์มือถือนั้นอยู่ในกระเป๋าถือที่อยู่ในกระเป๋าเดินทางอีกที และกระเป๋าเดินทางตอนนี้มันคงนอนแอ้งแม้งอยู่ตรงไหนซักที่นอกค่าย ถ้าเกิดคีชาไม่เอามาให้อย่างที่ว่านะ เธอจะตายไปหยิกให้ถึงที่เลย

“โทรศัพท์ธรรมดาจะใช้งานในบริเวณค่ายนี้ไม่ได้หรอกนะ จริง ๆ ก็โทรออกได้แต่เขาจะฟังเธอไม่รู้เรื่อง หากอยากติดต่อกับคนนอกค่าย ต้องไปใช้โทรศัพท์ที่อินเตอร์เน็ตคาเฟ่ของบ้านเฮอร์มีสน่ะ”

ไครอนอธิบายข้อมูลใหม่ให้เธอ ซึ่งมันทำให้นาแนตต์ไม่สบายใจสักนิด

“แล้วแบบนี้หนูจะเล่นโซเชี่ยลได้มั้ยคะ ดูยูทูปด้วย”

ไครอนส่ายหน้า “ถ้าอยากใช้อินเตอร์เน็ตก็ต้องไปใช้ของบ้านเฮอร์มีสเหมือนกัน”

นาแนตต์ไหล่ตก เด็กสาวยู่หน้า ดูเหมือนค่ายฮาล์ฟบลัดนี่จะไม่ได้ดั่งใจอะไรซักอย่างเลย

“เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อยจ้ะ”

ใช้เวลาไม่นานแผลถลอกและรอยเลือดบางส่วนบนร่างกายของเด็กสาวก็หายไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นาแนตต์ยิ้มกว้างที่ผิวสวย ๆ ของเธอจะไม่เป็นแผลเป็น เสียงใสกล่าวขอบคุณพยาบาลประจำสถานพยาบาลค่าย ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงเพื่อไปยังบ้านเฮอร์มีสกับไครอนต่อ

bettyleg

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

บนเตียงห้องพยาบาลที่เงียบสงบ กลิ่นยา เสียงฝีเท้า และการพลิกตัวของผู้คนที่บาดเจ็บลอยเข้าสู่ประสาทสัมผัสของหนึ่งในทายาทสายเลือดอะโฟรไดท์ที่บาดเจ็บจากการออกไปทำภารกิจชั่วคราว เปลือกตาของเนเรซ่าขยับช้า ๆ เธอรู้สึกตัวมาได้ระยะหนึ่งแล้วแต่ยังไม่ต้องการที่จะตื่น มันน่าเบื่อมากที่ไม่ว่าจะตื่นมาตอนไหนก็ยังเจอแต่แสงอาทิตย์ บางทีการหลับฝันแบบนี้ไปตลอดกาลก็อาจจะเป็นเรื่องดี

แต่นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังมาจากเตียงของธิดาอะโฟรไดท์เรียกให้ผู้ดูแลประจำห้องพยาบาลหันมาให้ความสนใจ “ รู้สึกตัวแล้วเหรอจ๊ะ ” นางพยาบาลแสนสวยเดินมาพร้อมรอยยิ้มประหนึ่งนางฟ้า เนเรซ่าไม่คุ้นหน้าเธอ.. เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่รู้จักหน้าตาของคนในบ้านอะโฟรไดท์ ดังนั้นสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าย่อมเป็นคนของเคบินอื่น

ที่หน้าตาดี.. มีความสามารถในการรักษา

“ อา.. ”

ธิดาอะพอลโล่สินะ ความคิดของเนเรซ่าเลื่อนลอยไปถึงคนที่เป็นพ่อของพวกเขา ชายรูปงามกับท่าทางมั่นใจในตัวเอง ‘ ฉันไม่แปลกใจที่ในหลาย ๆ ตำนานเขาเป็นคนที่โดดเด่นแต่ก็อาภัพ ’ เนเรซ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะสับสนกับความคิดของตัวเองแต่เป็นเพราะความประหลาดใจที่ความเจ็บปวดหายไปราวกับไม่เคยมี

“ วิเศษเลย.. ”

“ ใช่ไหมล่ะ ”

พยาบาลสาวยกยิ้มอย่างใจเย็น เธอนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยพร้อมกับอธิบายเพิ่มเติม “ ตอนนี้เธอไม่มีแผลบนตัวแล้ว แม้แต่รอยแผลเป็นก็ไม่มี ” เพื่อตรวจสอบว่าเธอไม่เป็นไร บุตรสาวอะพอลโล่ขยับเข้ามาจับแขนของเธอยกเคลื่อนไปมา “ ปวดตรงไหนอยู่ไหม? ”

“ ไม่ค่ะ ” เนเรซ่าส่ายหัว เธอหลุบตาลงมองตักของตัวเอง มุมปากยกขึ้นอย่างมีเสน่ห์ “ ขอบคุณมากนะคะ ”

“ มันเป็นหน้าที่ของฉัน ” เธอคนนั้นพยักหน้าก่อนจะถอดถุงมือออก “ตอนไทสันพาเธอเข้ามาฉันตกใจมาก ญี่ปุ่นไม่ใช่เขตที่อสูรกายออกอาละวาดในตอนนี้ แต่บนตัวเธอกลับมีร่องรอยของมันเต็มไปหมด ”

“ อ๋อ.. ฉันเจอก็อบลิน ตัวอะไรสักอย่างที่คล้ายทานูกิ แล้วก็เจอคิตสึเนะน่ะค่ะ ”

“ ตัวอะไรสักอย่างที่คล้ายทานูกิ? ฉันเชื่อว่านั่นคงเป็นบาเกะดานูกิที่โด่งดังในเกาะญี่ปุ่น ” อามินให้คำแนะนำรุ่นน้องเกี่ยวกับสายพันธุ์ของอสูรกายที่เจออย่างสุภาพ เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นจากที่นั่งข้างเตียงก่อนจะพูดว่า “ ถ้าอยากพักที่นี่อีกสักระยะก็ได้ ร่างกายเธอเสี่ยงต่อการเป็นไข้อยู่เหมือนกัน เดี๋ยวพี่ไปหยิบยามาให้ พักตรงนี้ไปก่อนนะ ”

ไม่มีจังหวะให้ปฏิเสธด้วยซ้ำ คิมอามินคนนั้นพูดจบก็หันหลังเดินไป ทิ้งให้เนเรซ่าได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ และเอนหลังลงกับเตียงอีกครั้งอย่างเหม่อ

รักษาตัว - 5 ดรักม่า | โอนแล้ว

Timeline at [ Now ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ขณะที่เนเรซ่ากำลังนั่งเตะขารอให้ผู้ดูแลคนสวยนำยากลับมาให้ พรหมลิขิต(?)ก็นำพาคน ๆ หนึ่งให้กลับมาเจอในแบบที่เธอไม่คิดว่าจะเจอ “ เนเรซ่า? ” เสียงของชายอีกคนที่เหมือนจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่ได้ยินมานานมากแล้วทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง

“ .. โอ้ ”

เป็นเวลาหลายเดือนแล้วหลังจากที่เธอหักอกเขา คิ้วของเนเรซ่าขมวดเข้าหากัน ‘ เจโรม ’ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้ากังวลและไม่เชื่อ “ คุณบาดเจ็บเหรอ? ” ไอดอลหนุ่มก้าวเท้าเข้ามายืนข้างเตียงอย่างรวดเร็ว เขาย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเธอ สายตาของเขากวาดมองผ่านผ้าพันแผลที่ยังไม่ถูกแกะออกสลับกับรอยยับยู่ยี่บนเตียงที่บอกให้รู้ว่าเธอพักที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว

“ คุณไปทำอะไรมา เด็กในค่ายไม่สมควรบาดเจ็บไวขนาดนี้.. ” เพื่อไม่ให้เขาแสดงออกเหมือนลูกหมาสติแตกไปมากกว่านี้ นิ้วชี้ของเนเรซ่ายกขึ้น เธอยื่นมือไปใกล้หน้าเขาเชิงว่าให้เงียบ ดวงตาของบุตรแห่งท้องทะเลช้อนมองเธอด้วยความไม่เข้าใจแต่ก่อนที่จะได้คิดไปถึงสิ่งอื่น ก้านนิ้วของเนเรซ่าก็ถือวิสาสะเกี่ยวปอยผมของเขามาม้วนเล่นจนเจ้าของเส้นผมชะงักค้าง

“ ผมนายยาวขึ้น ”

“ อ อืม ”

นัยน์ตาสีมูนสโตนที่ลึกลับและซับซ้อนส่องประกายอย่างขบขัน “ ก็ดี ฉันชอบนะ ”

เสมือนว่าความร้อนพุ่งทะยานมาหลอมรวมบนใบหน้าของไอดอลขวัญใจสาว ๆ เจโรมกระแอมเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าเพื่อให้ผมของเขาหลุดออกจากนิ้วของเธอ เนเรซ่าเห็นการกระทำที่พยายามหลบเลี่ยงของเขาก็หัวเราะเบา ๆ ‘ เดินเข้ามาก่อนแท้ ๆ .. เจอแค่นี้ยังรับไม่ไหว เขาไม่น่าจะเป็นคนที่เหมาะกับฉันหรอก ’ ธิดาแห่งอะโฟรไดท์เอนแผ่นหลังลงกับเตียงผู้ป่วย เปลือกตาของเธอปิดลงเพื่อหลบหนีจากแสงสว่างแต่ริมฝีปากกลับขยับเพื่อสนทนา

“ กลับมาแล้วเหรอ ”

“ ใช่ ”

เธอไม่ได้ลืมตาขึ้นมองเขา ไม่ได้ขยับเขยื้อนแต่ก็แค่ถาม “ กลับมาทำอะไร ” มันเป็นคำถามละลาบละล้วง เธอรู้ แต่เนเรซ่าก็มีสิทธิจะถามในฐานะคนที่สามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่อยากเจอเขามากที่สุด ซึ่งครั้งนี้ไม่ได้มีเสียงทุ้มตอบกลับอย่างรวดเร็วเหมือนเคย เขาใช้เวลาพิจารณานานกว่าที่เธอคิดเอาไว้ ทั้งสัมผัสได้ถึงสายตาที่ลังเลใจของเขาด้วย

“ ผม.. ผมกลับมาให้คำแนะนำเรื่องการปรับตัวกับรัตติกาลที่หายไป ”

“ เข้าใจแล้ว ”

สาวสวยจากเคบินที่สิบลืมตาพร้อมกับดันแผ่นหลังขึ้นจากเตียง เธอปัดเส้นผมของตัวเองมาพาดไหล่ข้างหนึ่งขณะที่หย่อนขาลงจากเตียงผู้ป่วย “ งั้นก็ขอให้สนุก มีเด็กหลายคนสติแตกกับเรื่องนี้ ” มือของเธอตบลงเบา ๆ ที่ไหล่ของเขา เนเรซ่ารู้ตัวว่าเธอกำลังทำอะไร.. ประคองผู้ชายคนหนึ่งไว้ในมือแล้วเอียงมือไปมาให้เขาไขว่เขว้ นั่นคือสิ่งที่เธอทำได้ และทำได้ดีมาเสมอ บางทีมันคงจะเป็นการดีแล้วที่เจโรมไม่ได้เลือกพูดว่ากลับมาเพื่อ ‘ เธอ ’ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เนเรซ่าคงตัดสินใจลงมือทำสิ่งที่เลวร้ายกว่านี้มาก

“ ฉันยังมีธุระให้ต้องไปทำ ” ดวงตาของสาวจิ้งจอกจากบ้านแห่งความรักเหลือบไปมองอามิน ผู้ดูแลคนสวยที่แอบฟัง เธอหันกลับไปมองเจโรมด้วยปลายหางตา คำพูดคำจาฟังดูแล้วมีความห่างเหินระดับหนึ่งที่ทำให้เขาใจหวิว “ ฉันไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีกจนกว่าจะพ้นปีใหม่ ”

“ ขอให้โชคดี ปาร์ค ” เมื่อพูดจบ ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบก้มหัวลงขอบคุณผู้ดูแลประจำห้องพยาบาล เธอรับยาแก้ไขมาถือไว้ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

+7 ความสัมพันธ์กับเจโรม : จากสกิลหอมเย้ายวน (ไม่ต้องก็ได้ สงสาร)

Timeline at [ NOW ]

Eloise HEROES

วันที่ 22 ธันวาคม 2024

เวลา 01.00 น.

เอโลอิสลืมตาขึ้นมาในสถานพยาบาลของค่ายฮาล์ฟบลัด กลิ่นสมุนไพรและยารักษาโชยแตะจมูก กลิ่นสะอาดพวกนี้จะว่าชินก็ชินอยู่เพราะแม่ของเธอก็ทำงานที่โรงพยาบาล เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาเลื่อนลอย บรรยากาศรอบตัวช่างไม่คุ้นเคย เตียงคนเจ็บถูกจัดเรียงรายเป็นแถวยาวมีเพียงม่านกั้นซึ่งไม่ได้ถูกใช้ปิดเลยด้วยซ้ำ เอโลอิสชำเลืองมองไปที่เตียงอื่น ๆ ข้างเธอ บนเตียงเหล่านั้นมีผู้บาดเจ็บมากมาย สภาพแตกต่างกันไป บางคนมีเพียงรอยถลอก บางคนมีผ้าพันแผลพันไว้ทั่วตัว 

"คุณเอโลอิสฟื้นแล้วเหรอขอรับ!" เสียงที่คุ้นเคยทำให้เธอต้องลดสายตาลงมอง ดูเหมือนว่าเคอร์ติสยืนอยู่บนอกของเธอ ปีกเล็ก ๆ ของมันขยับไปมาเหมือนกำลังดีใจ

"ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่..." เธอถามออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา

"คุณอามินบอกว่าคุณเอโลอิสอ่อนเพลียจากการสู้ศึกอย่างหนัก ร่างกายรับไม่ไหวก็เลยสลบไปขอรับ แต่ไม่ต้องห่วง แผลของคุณเอโลอิสคุณอามินจัดการให้แล้วขอรับ!"

ยังไม่ทันที่เอโลอิสจะพูดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นที่ปลายเตียง ก่อนจะปรากฏร่างของชายหนุ่มที่เชื้อสายอินเดียร่างบึกบึนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา พี่สุมิตร พี่ชายเพียงคนเดียวที่ไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อที่โอลิมปัสรีบตรงมายังสถานพยาบาลทันทีที่ได้ยินว่าเธอได้รับบาดเจ็บ

"นี่เอโลอิสไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?" เขาถามพร้อมชูสามนิ้วตรงหน้าเธอ "เธอเห็นมือกี่นิ้ว?"

“หกนิ้ว…” เอโลอิสตอบ

“โธ่ ไม่นะ! สมองของน้องสาวฉันไปหมดแล้ว พี่จะไปหาคุณอามินให้มาตรวจอาการเธอ” ยังไม่ทันที่พี่สุมิตรจะได้เดินไปเอโลอิสก็รีบคว้าแขนพี่ชายเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวสิ พี่สุมิตรฉันล้อเล่นน่า สามนิ้ว…ไม่ต้องห่วงน้องสาวพี่นะแข็งแรงจะตาย” ไม่พูดเปล่าเอโลอิสยังทำท่าเบ่งกล้ามโชว์พี่ชายด้วยเพื่อให้เขาสบายใจ

“เฮ้อ…ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ” สุมิตรถอนหายใจอย่างโล่งออก

“ว่าแต่…” เหมือนเอโลอิสจะมีคำถามที่สงสัย สีหน้าเธอดูเหมือนมีบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ

“อะไรเหรอ?” สุมิตรถาม

“เอลลิส…เขาเป็นยังไงบ้าง ตอนที่ต่อสู้ฉันจำได้ลาง ๆ ว่าโลกิทำร้ายเขา”

คำถามนั้นทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที สุมิตรชะงักไปครู่หนึ่ง ขณะที่เคอร์ติสที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็กระพือปีกเบา ๆ ก่อนหันมามองหน้าสุมิตร ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไร แต่ใบหน้าของพวกเขาก็แทบจะบอกทุกอย่างแล้ว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอึดอัดและความลังเลบางอย่างมันทำให้เอโลอิสพอจะเริ่มเดาได้

ลางสังหรณ์แปลก ๆ ทำให้เธอไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ตรงนี้ได้อีกต่อไป เอโลอิสตัดสินใจใช้มือดันตัวเองขึ้นจากเตียงคนไข้แม้ว่าร่างกายจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ก่อนที่เธอจะเดินแบบเดี้ยง ๆ ด้วยความเร็วเท่าที่ขาจะพาไปได้เพื่อไปยังกองไฟเฮสเทีย

“เดี๋ยวเอโลอิสเธอยังไม่หายดีนะ!” เสียงสุมิตรตะโกนไล่หลัง

ณ จุดนี้เอโลอิสคงไม่สนอะไรแล้วในหัวของเธอมีเพียงว่าอยากจะไปถึงบริเวณกองไฟให้เร็วที่สุดเพื่อหาคำตอบในสิ่งที่เธอสงสัย ในใจก็พยายามคิดเข้าข้างตัวเองขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เธอกำลังคิดกังวลอยู่ด้วยเถิด…

ชำระค่ารักษาพยาบาล 5 ดรักม่า