[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย

Dean HEROES

051

ความสับสน

             โลกมันจะกลมไปหรือเปล่า?!

             จากความเจ็บค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความชา และยิ่งไร้ความรู้สึกเมื่อตกอยู่ในห้วงของความช็อค แต่ต้องลองกระดิกมือเทสดูก่อนว่าแค่ช็อคนะไม่ใช่แขนขาด.. โอเคนิ้วมือกระดิกได้แปลว่าแขนยังไม่ขาด…

            

              ดีนไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีคนรู้จักเข้ามาในค่ายแห่งนี้เพิ่ม ดาริน่าก็คนนึง คราวนี้ยังเป็นแมคเคนซีอีก จุดเริ่มต้นของเขากับอีกฝ่ายอยู่ในฐานะของลูกค้ากับบาร์เทนเดอร์ ซึ่งมันควรจะเป็นเช่นนั้น แต่โลกก็ชอบเหวี่ยงให้พวกเขาสองคนบังเอิญมาเจอกันในสถานการณ์ที่ทั้งดีและร้าย จนความสัมพันธ์ค่อย ๆ เปลี่ยนมาเป็นเพื่อน (แต่จะ ‘วิท’ อะไรหรือเปล่าไม่ขอตอบ) แถมการได้มาเจอกันในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ยิ่งกว่าพระเจ้าเล่นตลก นิวยอร์กมันเล็กขนาดนั้นเลยเหรอ? เขาว่าก็ไม่นะ

             ดีนและแมคเคนซีถูกหามใส่เปลสนามมารักษากันคนละเตียง ชายหนุ่มคอยมองไปยังเตียงข้าง ๆ ตลอด แต่แล้วม่านสีขาวก็เลื่อนพรืดมาปิดจนมองไม่เห็นอะไรที่เตียงข้าง ๆ อีก โอเค๊ กลับมาโฟกัสที่ตัวเองก็ได้

             “ขยับแขนได้หรือเปล่าคะ?”

             “อา.. ได้ครับ นิดหน่อย”

             “โชคดีไป ถ้าแขนขาดจะใช้น้ำทิพย์รักษาไม่ได้”

             หัวหน้าพยาบาลคิมตอบดีนด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ออกจะติดหัวเราะเสียด้วยซ้ำ ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มผู้บาดเจ็บที่ต้องมองเธอตาถลนผ่านเลนส์แว่นตาที่ขุ่นมัว

             “ถ้าคุณพูดแบบนั้นก็แปลว่าโชคดีจริง ๆ แหล่ะ”

             ดีนแค่นยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะนอนเฉย ๆ สงบปากสงบคำให้พยาบาลทำการรักษา ตอนนี้เลือดของเขาหยุดไหลแล้ว ต้องขอบคุณเกล็ดเลือดที่แข็งแรงของตัวเองจริง ๆ แม้ยังมีซึม ๆ ออกมาอยู่บ้างตามปกติของมัน ดีนพยายามจะไม่มองแผลของตัวเองเขาคิดว่าสภาพคงไม่น่าดูมาก ๆ เหมือนหนังออสก้าที่เลโอนาร์โดต่อยกับหมี ถ้ามองล่ะก็ต้องสลบไปเดี๋ยวนี้เลยแน่ ๆ มีอยู่สองทางที่จะหลุดพ้นก็คือ หลับตาซะ กับ หันไปมองทางทิศอื่น ซึ่งไม่พ้นเตียงของแมคเคนซีอีกนั่นแหล่ะ

             “เป็นห่วงเขาเหรอคะ?” พยาบาลคิมสงเสียงคิกคักเล็ก ๆ ออกมา “หมอตรวจดูคร่าว ๆ เขาได้รับการกระทบกระเทือนแต่ไม่มีกระดูกส่วนไหนแตกหัก รวมกับมีอาการพักผ่อนไม่เพียงพอ ไว้รอตรวจละเอียดอีกครั้งถึงจะสรุปผล แต่ฉันคิดว่าไม่ผิดไปจากนี้ ซึ่งถือว่าน้อยกว่าคุณเยอะค่ะ”

             “ได้ยินว่าเขาคอไม่หักผมก็ดีใจแล้ว” ดีนเล่นมุกชวนให้ขำแม้นาทีนี้เขาจะขำไม่ออกเลยก็ตาม

             ความรู้สึกเย็นวาบเกิดขึ้นที่หัวไหล่เมื่อนางพยาบาลใช้น้ำทิพย์ทารดแผลลงไป ดูเหมือนว่าบาดแผลฉรรจ์เช่นนี้จะต้องใช้ยาวิเศษทั้งขวดและเสียเวลามากหน่อย กล้ามเนื้อถึงจะได้สมานเข้าด้วยกันจนสนิท หลังรักษาแผลจุดใหญ่เสร็จเธอตรวจละเอียดจนเขาเริ่มอาย แต่ก็ต้องปั้นหน้าเก๊กว่า ‘ไม่มีอะไรนี่’ แล้วยอมให้นางพยาบาลใช้สำลีชุบน้ำทิพย์ทาบาดแผลจุดอื่น ๆ อย่างเช่นรอยบาดที่ต้นขาและแผลถลอกฟกช้ำอีกเล็กน้อย แม้เสื้อจะขาดแหว่งไปไม่หน่อย แต่ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติดีแล้ว

             “การรักษาเสร็จแล้วค่ะ ส่วนเพื่อนใหม่.. ถ้าอยากเยี่ยมก็ไปเยี่ยมได้นะคะ ให้เวลาแป๊บนึง”

             “โอเค ขอบคุณครับ”

             ดีนลุกขึ้นมาจากเตียงสีขาวที่มีคราบเลือดของเขาเปรอะเปื้อนอยู่ ดูแล้วยากต่อการทำความสะอาด แต่นั่นก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ดีนจะต้องสนใจ ชายหนุ่มแหวกม่านออกไปยืนที่เตียงข้าง ๆ แม้อีกฝ่ายจะหลับไหลและใบหน้ามีริ้วรอยฟกช้ำแต่ก็ยังดูดีเสมอแม้ยามนอนหลับ เฮ้อ.. น่าอิจฉาเป็นบ้า

             “แมคซี่ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วจากนี้จะเป็นยังไงต่อ…”

             บางสิ่งจุกอยู่ในลำคอทำให้ยากจะเอื้อนเอ่ย พอดีกับที่ม่านกั้นเตียงถูกเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นหนุ่มแซเทอร์ที่พาแมคเคนซี่มาที่นี่

             “สวัสดี ผมแดนนี่ ขอบคุณพี่ชายนะฮะที่ช่วยพวกเราไว้”

             “อืม.. มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว ใช่ไหมล่ะ?” ดีนไหวไหล่ “ฉันดีน นีล แล้วที่เรียกฉันว่าพี่ชายเนี่ย นายแน่ใจนะว่าอายุน้อยกว่าฉัน?”

             แซเทอร์หนุ่มทำตาปริบ ๆ ก่อนที่จะแลบลิ้นที่มุมปากพร้อมกับขยิบตา แม้ดีนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีอายุที่แท้จริงเท่าไร แต่โฉมหน้าของแซเทอร์อายุวัยรุ่นตอนปลายแบบนี้คงไม่ต่ำกว่าหกสิบเสียล่ะมั้ง

             “ถึงอย่างนั้นแต่ผมขอเรียกว่าพี่ชายต่อไปนะฮะ” แดนนี่ยิ้มกว้างจนตาหยี แล้วใครจะปฏิเสธรอยยิ้มนั้นได้ลงล่ะ “ว่าแต่พี่ชายดีนเป็นบุตรของเทพองค์ไหนเหรอฮะ ถ้าจำไม่ผิด เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินจิตมารของอัลกูลบอกว่าพี่เป็นบุตรของสามมหาเทพ กลิ่นและออร่าก็เหมือนจะใช่ด้วยนะฮะ” แดนนี่ทำเป็นสูดกลิ่นฟุ้ดฟิ้ด

             “ก็จริงอย่างที่มันพูดแหล่ะ ฉันเป็นบุตรของเทพโพไซดอน แต่นายไม่ถือศักดิ์อะไรกับฉันหรอกนะ” พูดไปก็ทำท่าโบกปัดไม่ให้อีกฝ่ายใส่ใจ เวลาบอกชื่อพ่อตัวเองออกไปมักจะมีคนทำหน้าอู้หูอู้หาแบบที่แดนนี่กำลังทำอยู่ ณ ขณะนี้เนี่ย

             การสนทนาจำต้องยุติลงเพียงเท่านี้ เมื่อมีพยาบาลเข้ามาและเข็นเตียงของแมคเคนซีออกไปเพื่อทำการทีซีแสกนอย่างละเอียด

             “ฉันเองก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน ยังไงฉันก็ฝากนายดูแลเขาให้ดีด้วยนะแดนนี่”

             ดีนยกมือขึ้นยีหัวเด็กหนุ่มจนยุ่งเหยิงก่อนที่จะปลีกตัวออกมา แต่ก่อนออกจากสถานพยาบาลเขาไม่ลืมที่จะไปติดต่อเคาน์เตอร์พยาบาลเสียก่อน

             “พอดีว่าผมไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มาเลย ขอติดไว้ก่อนได้ไหม?”

             “ติดไว้ก่อนก็ได้ค่ะ แต่ถ้าไม่มาจ่ายระวังเจอทวงหนี้โหดนะคะ” เคาน์เตอร์พยาบาลกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลกเป็นกันเอง แต่สิ่งที่เธอพูดมาทำเอาชายหนุ่มยิ้มค้าง

             “โอ้ น่ากลัวจัง ผมไม่ให้คุณทวงแน่นอน ถ้างั้นผมลงชื่อตรงนี้นะ..” เพราะว่าเคยทำงานเฝ้าเคาน์เตอร์มาก่อนในวันที่หมอไม่ว่างก็เลยรู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง เขาเขียนชื่อตัวเองฉบับสั้นลงในฟอร์ม รวมถึงอีกชื่อหนึ่งที่ยาวกว่าลงไปด้วย “คนที่มาใหม่ เขาชื่อ แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่บ้านไหน แต่เอ่อ.. ขออย่าให้เป็นโพไซดอนเลยก็แล้วกันนะ ค่ารักษาของสองคนสิบดรักม่าใช่ไหม? เขาคงยังไม่มีเงินนี้ เดี๋ยวผมจ่ายแทนแต่ต้องขอกลับไปเอาที่บ้านก่อน”

             “อ้อ……. ได้สิคะ” พยาบาลต้อนรับได้แต่ทำหน้างงแต่ก็ไม่ได้ไถ่ถามอะไรต่อ

             จากนั้นดีนก็หอบยุทโธปกรณ์ของตนออกจากสถานพยาบาลที่บ้านใหญ่ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาจนหอมฟรุ้ง เสื้อตัวที่ใส่เมื่อเช้าทั้งเลอะเลือดทั้งขาดแหว่งเสียจนเกินเยียวยา หนทางเดียวที่จัดการก็คือเผาทิ้งข้างบ้าน จากนั้นเขาก็กลับมาที่ห้องพยาบาลอีกครั้งเพื่อจ่ายเงินค่าบำรุงรักษาทั้งหมดสิบดรักม่า

ใช้บริการน้ำทิพย์ห้องพยาบาล

จ่าย 5 ดรักม่าของตัวเอง

และอีก 5 ดรักม่าให้เพื่อน [@Mackenzie ]

Johnathan BELIEVER

CRΔZΦΠΞSS ΔΠD CΔLM

ความบ้าบิ่น ในบางครั้งก็อาจจะเกิดกับคนที่มีสติควบถ้วน เมื่ออยู่ในช่วงเวลาเข้าตาจน จนเมื่อสุดรอดออกมาได้ การดึงสติเรียกตัวเองกลับมาแล้วกลับไปมองตัวเองเมื่อตอนก่อนหน้า มันก็ทำให้รู้สึกผิดเล็กๆน้อยๆ ว่าทำไมเขาถึงสามารถทำมันได้เช่นนั้นลงไปได้ก็ไม่รู้ การที่ตึงมือกับฮารืปี้และอัลกุลในเวลาเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะพ่ายให้กับอัลกูลที่เขานั้นไม่สามารถกำราบมันลงได้ แต่อย่างน้อยเขานั้นก็ไม่รู้สึกสูญเปล่า ซ้ำยังกำไรเพราะล้มโทรลได้ตัวนึงอีกด้วย หากมีเรี่ยวแรงมากกว่านี้ เขาคงจะอยู่ขุดแร่เอามาเพื่อลงทุนสังเคราะห์อาวุธสัมฤทธ์ธรรมดาให้มันดียิ่งๆขึ้นไปอีก คงจะเป็นอะไรที่ดีไม่ใช่น้อย..

ชายหนุ่มร่างใหญ่กลับมาถึงค่ายด้วยสภาพที่สะบักสะบอม ร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผลที่ไม่สาหัสมากนัก แต่ก็เป็นอะไรที่ฉกรรจ์มากพอที่จะทำให้สถานพยาบาลปั่นป่วนไปด้วยพยาบาลจำนวนนึงที่เข้ามารักษาชายหนุ่มด้วยคิดว่ามันสาหัส แต่จริงๆแล้วไม่..

คำพูดมากมายที่เป็นคำถามที่ชายหนุ่มตอบไปอย่างสุภาพและตรงไปตรงมา ไม่ยืดยาวทำให้เข้าใจกันทั้งฝ่ายที่ถามและฝ่ายที่ตอบจนเมื่อทำการรักษาเสร็จด้วยน้ำทิพย์ ชายหนุ่มแอบแปลกใจ ทำไมเพียงแค่เขาคนเดียว คนที่มารักษาถึงได้เยอะขนาดนี้ ไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาขอบคุณพยาบาลทุกๆคนที่มาช่วยเขา แล้วเดินไปจ่าย 5 เหรียญดรักม่าที่เคาน์เตอร์ก่อนที่จะเดินออกจากสถานพยาบาลไป..

"คนนั้นน่ะเหรอ ที่ว่ากำลังกุ๊กกิ้กกับรุ่นพี่น่ะ?"

"ไม่รู้สิ แต่อาจจะใช่มั้ง เห็นก่อนหน้านี้เคยมีเรื่องคุยกันอยู่บ่อยๆ"

"อุ้ยตายจริง! เห็นรุ่นพี่เงียบๆจริงจังกับงานแบบนั้น ไม่คิดว่ามี.."

"อะแฮ่ม!!" อามินที่อยู่ด้านหลัง

"ว้าย! ขอโทษค่ะ"

"ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปช่วยคนอื่นรักษาพยาบาลดีกว่านะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ.."

Mackenzie HEROES

03. Recuperate

B

…นี่เขาตายแล้วหรือยัง…

ความรู้สึกเหนื่อยล้าเกาะกินไปทั่วร่างกาย ภาพอสูรกายทั้งสองตัวที่มีชื่อว่าอัลกูลกำลังเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เขากำลังจะตกเป็นอาหารของมันอย่างที่แดนนี่บอก

“เฮือก…!”

เหมือนกับสำลักอากาศจนลมหายใจสะดุด แมคเคนซีลืมตาโพลงขึ้น หอบหายใจแรงเพื่อเอาอากาศเข้าปอด สิ่งแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือเพดานสีขาวซึ่งเปิดไฟสว่างโร่จนเขาถึงกับต้องหยีตาลงจากอาการตาแพ้แสง…นี่เขายังไม่ตายงั้นเหรอ

“พี่ชาย ! พี่ฟื้นแล้ว ขอบคุณพระเจ้า พี่เป็นยังไงบ้างครับ”

เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น ตามมาด้วยใบหน้าแดนนี่ที่ยื่นมาบังแทนที่แสงไฟและเพดานไว้ สีหน้าดูดีใจเหลือเกินที่เห็นเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“รู้สึก…เพลีย ๆ แล้วก็ปวดตามตัว แล้วนายล่ะแดนนี่ บาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”

แมคเคนซีรู้สึกว่าเสียงตัวเองนั้นแห้งผากเสียเหลือเกิน คอก็เหมือนจะแห้งเป็นผง ครั้นพอขยับตัวก็ปวดเมื่อยไปทั่วร่างจนต้องครางเสียงต่ำอย่างหงุดหงิดที่เคลื่อนไหวไม่ได้ดั่งใจ

“ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไรมาก มีแค่แผลถลอกนิดหน่อย ต้องขอบคุณหมวกกันน็อคพี่ชายมากเลยนะครับที่ช่วยไม่ให้หัวผมไปกระแทกต้นไม้เข้า”

แดนนี่บอกด้วยรอยยิ้ม แต่พอแมคเคนซีได้ยินคำว่าหมวกกันน็อค ภาพของ ‘แมคกี้’ มอเตอร์ไซต์คู่ใจที่ถูกเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเหยียบจนพังคาตาก็ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง

“อ่า…นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันสิต้องขอบคุณนายมากกว่าที่ช่วยฉันไว้ไม่ให้เป็นอาหารของเจ้าพวกนั้น”

ชายหนุ่มยิ้มขื่น เขาเก็บเงินซื้อแมคกี้หลังมาอยู่นิวยอร์กได้ปีนึง ถึงจะให้พ่อช่วยออกเงินให้ครึ่งนึงก็เถอะ แต่แมคกี้ก็ไม่เคยงอแง เครื่องยนต์ไม่เคยมีปัญหา เขาเองก็ไม่เคยขับขี่ไปชนใครด้วย แมคเคนซีดูแลแมคกี้อย่างดีประหนึ่งลูกรัก เอาไปเข้าศูนย์ตรวจเช็คสภาพตามนัดไม่เคยขาด คอยเอาไปเข้าร้านอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนใหม่เอี่ยมอ่อง แล้วเจ้าอัลกูลนั่นมันเป็นใคร เหยียบแมคกี้ของเขาจนมีสภาพไม่ต่างอะไรกับเศษเหล็ก คิดแล้วก็เศร้าใจเหลือเกิน

“ที่จริงผมแค่ไปเรียกหน่วยพยาบาลให้ครับ ส่วนคนที่ช่วยพี่ชายเป็นคนในค่าย ชื่อดีน นีล”

“ฮะ ? เมื่อกี้ว่าไงนะ คนที่มาช่วยชื่ออะไร”

พักความเสียใจไว้ก่อนเมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นหู แมคเคนซีเลิกคิ้วมองแดนนี่ที่ทำหน้าสงสัย

“ดีน นีลครับ พี่เขาเป็นบุตรของเทพโพไซดอน หนึ่งในสามมหาเทพเลยนะ ตอนเขาสู้กับพวกอัลกูลที่ไล่ตามพวกเรามานี่เท่สุด ๆ”

แดนนี่รีบตอบอย่างกระตือรือร้น ดูท่าจะปลาบปลื้มคนที่ชื่อดีน นีลไม่น้อย ส่วนแมคเคนซีก็เงียบไป เขากำลังใช้สมองคิดอย่างหนักว่าดีน นีลกับดีนคนที่เขารู้จักนั้นจะเป็นคนเดียวกันหรือไม่ แต่เขาไม่มีเบาะแสอะไรเพิ่มเติมเลย ตอนพบกันครั้งแรกที่มิดไนท์โวลุ่มคลับ อีกฝ่ายก็แนะนำตัวแค่ว่าชื่อ ดีน เฉย ๆ

“พี่ชายรู้จักพี่ดีนเหรอครับ”

แดนนี่ถามขึ้นอีกครั้ง แมคเคนซีจึงหลุดออกจากความคิดส่วนตัวก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย

“ไม่แน่ใจ…ไม่สิ คงไม่รู้จักหรอก”

สุดท้ายก็สรุปได้ว่าอาจจะเป็นคนละคนกันก็ได้ ดีนไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง ซ้ำความคิดของดีนยังออกไปในทางเป็นหลักการและวิทยาศาสตร์มาก ๆ ด้วย อีกฝ่ายคงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เหมือนกับเขาที่ตอนนี้ยังทำใจรับได้ยาก แต่จะว่าไปช่วงหลังมานี้เขาก็ติดต่อดีนไม่ค่อยได้ เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่นะ

“อ้าว รู้สึกตัวแล้วเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม ชื่ออะไรกันนะ แมคเคนซีใช่ไหมเอ่ย”

อยู่ ๆ ก็มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยเปิดม่านเข้ามา ดูจากใบหน้าได้รูป ปากนิด จมูกหน่อยแล้วเธอคงจะเป็นคนเอเชีย

“อา…ครับ ผมแมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ที่นี่คือ…”

แมคเคนซีแนะนำตัว แอบสงสัยว่าเธอรู้จักชื่อตนได้ยังไง แต่ก็คิดว่าคงจะดูจากใบขับขี่ที่อยู่ในกระเป๋าตังค์ล่ะมั้ง ดวงตาสีฮาเซลกลอกมองไปรอบสถานที่อีกครั้ง ไหน ๆ อีกฝ่ายก็น่าจะเป็นคนที่นี่ ถามให้แน่ใจเลยดีกว่า

“สวัสดีจ้ะ ฉันคิม อามิน เป็นคนดูแลที่นี่ ที่นี่คือสถานพยาบาลประจำค่ายฮาร์ฟบลัด เธอปลอดภัยแล้วนะ แล้วก็แดนนี่ เธอปล่อยให้แมคเคนซีหิวน้ำได้ยังไง เอาน้ำให้เขากินหน่อยสิ”

หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รอยยิ้มของเธอทำให้แมคเคนซีรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง แต่เวลาที่เธอหันไปเอ็ดแดนนี่จนชายหนุ่มต้องรีบกุลีกุจอเทน้ำดื่มใส่แก้วให้เขาดื่มนั้นกลับเหมือนคุณหมอตามโรงพยาบาลที่ดูเข้มงวดเสียเหลือเกิน เมื่อได้ดื่มน้ำจนชุ่มคอแล้ว แมคเคนซีจึงถามเรื่องที่สงสัยอยู่

“ค่ายฮาร์ฟบลัด ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็น…เดมิก็อด ?”

เอ่ยถามคำศัพท์ที่ไม่ชินปาก แต่คิม อามินก็ยังยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ และยินดีที่จะตอบคำถามเขา

“ฉันเป็นบุตรเทพอพอลโล คนที่นี่เป็นเดมิก็อดกันหมดล่ะจ้ะ ยกเว้นคุณไครอน คุณดี แล้วก็พวกแซเทอร์ แล้วเธอเป็นบุตรเทพหรือเทพีองค์ไหนจ๊ะ”

“ผม…ยังไม่รู้ครับ”

พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วแมคเคนซีก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เทพกับเทพีมีตั้งหลายองค์ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าตนเองเป็นลูกใคร แม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเห็น เหมือนจะจับสีหน้าของชายหนุ่มได้ คิม มินอาจึงร้อง “อ๊ะ !” ออกมาเบา ๆ

“จริงด้วย เธอถูกส่งมาที่นี่เลยนี่เนอะ คงยังไม่ได้ไปรายงานตัวกับคุณไครอนล่ะสิ อืม…ถ้าพูดให้เข้าใจง่าย ๆ คุณไครอนก็คือผู้ดูแลค่ายนี้จ้ะ ถ้าเธอออกจากห้องพยาบาลแล้วก็ไปรายงานตัวกับคุณไครอนนะ แล้วเธอก็จะได้รู้ว่าเธอเป็นบุตรเทพหรือเทพีองค์ไหน ฉันตรวจอาการเธอแล้วมีแค่รอยฟกช้ำตามร่างกายนิดหน่อย ส่วนที่เธอสลบไปเพราะพักผ่อนน้อย ฉันก็เลยให้น้ำเกลือไปแล้ว วันนี้นอนพักที่นี่อีกสักคืน พรุ่งนี้ก็ออกจากห้องพยาบาลได้แล้วล่ะจ้ะ”

คิม อามินอธิบายเสียละเอียดจนแมคเคนซีไม่มีอะไรจะถามเพิ่มเติมอีก เขารู้ตัวดีว่าก่อนหน้านี้ตนเองพักผ่อนไม่เพียงพอมาหลายวัน ทั้งทำงานพาร์ทไทม์ที่คลับ เตรียมตัวสอบตามรายวิชา แล้วล่าสุดยังเจอสัตว์ประหลาดหลังเลิกงานมาเหนื่อย ๆ จนต้องบึ่งรถหนีหัวซุกหัวซุนมาที่นี่อีก และร่างกายของเขามันก็ถึงขีดจำกัดตอนที่เขาโดดลงจากมอเตอร์ไซต์แล้วกลิ้งไปชนนั่นชนนี่ตามทางนั่นเอง ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าเข้าใจแล้วเอ่ย “ขอบคุณครับ” ไปเท่านั้น แต่แล้วก็กลับมีอีกเรื่องที่สงสัยขึ้นมา

“คุณคิมครับ แล้วคนที่มาช่วยผมเขาเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนไหม”

“อ้อ…บุตรของเทพโพไซดอนคนนั้น ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ ได้แผลมานิดหน่อยแต่ฉันรักษาให้แล้ว ตอนนี้คงไปเดินปร๋ออยู่ที่ไหนสักที่ในค่ายแล้วล่ะ”

พูดจบคิม อามินก็หัวเราะน้อย ๆ แต่ถึงจะบาดเจ็บมากหรือน้อยแค่ไหน แมคเคนซีก็คิดไว้แล้วว่าจะต้องไปขอบคุณดีน นีลคนนั้นให้ได้

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปดูคนไข้คนอื่นต่อก่อนนะจ๊ะ ถ้ารู้สึกไม่สบายตัวก็เรียกพยาบาลที่นี่ได้เลย แล้วก็ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาร์ฟบลัดนะ แดนนี่ อยู่เป็นเพื่อนแมคเคนซีไปก่อนล่ะ”

คิม อามินส่งยิ้มให้อีกครั้งแล้วผละออกไป ตอนนี้เหลือเพียงเขากับแดนนี่อีกครั้ง

“ขอบคุณครับคุณคิม”

แมคเคนซีบอกไล่หลังคิม อามินไปก่อนจะถอนหายใจออกมาบาง ๆ แล้วมองหน้าแดนนี่ ไม่รู้ว่าเพราะเขายังมึนอยู่จากการที่พักผ่อนน้อยหรือเปล่าถึงได้เห็นว่าคนตรงหน้ามีสิ่งที่มีลักษณะเหมือนเขาแพะงอกขึ้นมาจากศีรษะด้วย แต่ถึงจะขยี้ตาแล้วมองใหม่มันก็ยังอยู่ นี่เขาไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม “แดนนี่…ที่หัวนาย มีเขาแพะ ?”

“อ้อ นี่คือร่างจริงของพวกผมที่เป็นแซเทอร์ครับ พวกเราเป็นมนุษย์ครึ่งแพะ แต่ตอนทำภารกิจรับเดมิก็อดมาที่ค่าย พวกเราจะใช้มนต์บังตาไว้ พี่ชายถึงเห็นผมเป็นเหมือนคนปกติทั่วไปไงล่ะ”

เหมือนว่าแดนนี่จะไม่ได้โกหกและเตรียมพร้อมที่จะตอบคำถามเขาไว้แล้ว คงมีแต่เขาที่ต้องเริ่มปรับตัวให้เข้ากับสิ่งต่าง ๆ ในสถานที่แห่งนี้สินะ

“โอเค ถ้าอย่างนั้นฉันขอนอนพักสักหน่อย นายอยากทำอะไรก็ทำ หรือว่าจะกลับบ้านก็ได้นะ คงไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วใช่ไหม”

หากนับเวลาตั้งแต่ที่เขาเจอแดนนี่ในฐานะเพื่อนที่เช่าห้องพักอยู่ข้าง ๆ ก็เป็นเวลาเกือบ 3 ปีแล้วตั้งแต่ที่เขาย้ายมาเรียนต่อที่นิวยอร์ก นั่นก็หมายความว่าแดนนี่ไม่ได้กลับบ้านนานพอ ๆ กับเขาที่จากกลอสเตอร์ บ้านเกิดที่อังกฤษมา

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมจะอยู่เฝ้าพี่ชาย แล้วพรุ่งนี้จะพาไปส่งบ้านใหญ่ที่คุณไครอนอยู่ก่อน เสร็จแล้วผมค่อยกลับบ้านก็ได้”

แดนนี่ยังคงตั้งใจทำหน้าที่อย่างแข็งขันจนแมคเคนซียิ้มออกมาเล็กน้อย ถึงแม้เขาจะชอบอยู่คนเดียว แต่การมายังสถานที่ที่ไม่รู้จักใครเลยก็ทำให้เขารู้สึกเคว้งคว้างได้เหมือนกัน ชายหนุ่มนึกถึงตอนที่ตนเองย้ายมานิวยอร์กใหม่ ๆ เขาต้องใช้เวลาปรับตัวอยู่สักพักใหญ่ทีเดียวกว่าจะใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่น และที่นี่เองก็คงเป็นอย่างนั้นเช่นกัน ดังนั้น การที่มีคนรู้จักอยู่ด้วยเลยไม่ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวจนเกินไป

แมคเคนซีพยักหน้ารับรู้และเป็นเชิงอนุญาตในคราวเดียวกันก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อหลบแสงไฟ เขาหลับตาลงแล้วหลับไปอีกครั้งในเวลาไม่นานนัก โดยมีแดนนี่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง

Dean HEROES

067

ฝันร้าย

            ‘เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์เอ็นดู ความจริงเจ้าควรจะเป็นพวกของข้าสิ’

             น้ำเสียงทรงพลังน่าเกรงขามที่กำลังพยายามอดกลั้นโทสะของเทพีแห่งความมืดยังคงดังก้องอยู่ในโสด ภาพใบหน้าของนางที่มองมาด้วยนัยน์ตาคมดุสะกดให้เขาแทบจะขยับไม่ได้ หรือแม้กระทั่งสูดหายใจก็ยังเจ็บภายในทรวงอก

             ‘น่ากลัวเกินไป’

             ดีนสรุปสั้น ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะไปสะดุดขาของบุคคลผู้ไม่ควรยุ่งเกี่ยว แม้ไม่เข้าใจความหมายที่นางกล่าว เสียแรงที่อุตส่าห์เอ็นดูคืออะไร? แล้วคนอย่างเขาควรจะเป็นพวกของนางเนี่ยนะ? มีแต่คำว่า ‘ไม่รู้’ ภายในหัวเต็มไปหมด ชายหนุ่มอยากจะเอ่ยถามทว่าถ้อยคำที่พยายามเอ่ยปากกลับมีแต่ลม

             เทพีเยื้องกรายเข้ามาใกล้ พื้นที่ส่องสะท้อนร่างในชุดคลุมสีดำแตกร้าวลามมาจนถึงจุดที่เขายืนอยู่ นางกระทืบซ้ำอีกครั้งแล้วกระจกใต้ฝ่าเท้าก็แตกออก เศษกระจกเป็นระยิบระยับเมื่อสะท้อนกับแสงจันทร์ มันบาดผิวของชายหนุ่มที่ร่วงหล่นลงไปหยังหุบเหวไร้ก้นบึ้ง มันลึกมากพอที่จะทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง สิ่งที่ไหลออกจากบาดแผลเป็นสายหาใช่หยาดโลหิตสีแดงฉาน ทว่าเป็นละอองฝุ่นสีทองคำ…

             ‘พอได้แล้วพอสักที!’

             ทันทีที่ดีนตะโกนร่ำภายในใจร่างกายของเขาก็กระตุกเฮือกจากโซ่อนธการที่ผูกมัดเขาเอาไว้ มันมัดแน่นจนเขาหายใจแทบไม่ออก ภายในหูได้ยินแต่เสียงอื้ออึง ก่อนที่โสตจะจับเอาเสียงแรกได้

             ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

             เสียงปืนกระหน่ำยิงรัวเป็นชุดจนคนฟังในระยะประชิดต้องหดคอหนี และเมื่อเขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแม่มดดำนับร้อยถือแอสซอลท์ไรเฟิลเล็งปากกระบอกปืนมาทางเขา

             ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

             .

             .

            

             “เฮือก!!”

             ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา ภาพที่เขาเห็นคือเพดานห้องสีขาวมัว ๆ และใบหน้าของใครสักคนที่ชะโงกมองลงมา ดีนพยายามกะพริบตาเพื่อปรับโฟกัสแต่ก็เห็นภาพเหล่านั้นไม่ชัดเจนเสียที แต่พอจะรู้ได้ว่าที่นี่คือห้องพยาบาล

             ‘อ้อใช่ เพิ่งตื่นเลยไม่มีคอนแทกเลนส์ แต่ก่อนจะวูบไปฉันใส่คอนแทกเลนส์อยู่ไม่ใช่เหรอ? ใครถอดออกให้?’

             “ยะโฮ ไปรษณีย์ไอริสสวัสดีจ้า มีของมาส่งช่วยเซ็นรับด้วยน้า~” น้ำเสียงของหญิงสาวที่ร่าเริงแจ่มใสดังขึ้น แม้ว่าดีนจะมองไม่เห็นแต่ก็รู้ได้ทันทีว่าหล่อนคือ ทีน่า แซนโดวาล

             “ทีน่าเหรอ? คือว่าตอนนี้ฉันไม่ได้ใส่แว่นเลยมองอะไรไม่ชัดเลย ต้องเซ็นรับตรงไหน” ดีนหยีตาพยายามเพ่งมองจนตากลายเป็นเลขสามแบบคุณนาย โนบิ โนบิโกะ แต่ก็อ่านตัวหนังสือในเอกสารที่เธอยื่นมาให้แทบไม่ออก จนผู้ส่งของต้องชี้นิ้วกำกับ

             “อ้อจริงด้วย นายสายตาสั้นนี่นะ อย่างตอนที่เจอกันครั้งแรกก็ใส่แว่นด้วย”

             “อ่า.. ใช่ สั้นมาก ๆ ว่าแต่ใครส่งอะไรมาให้เหรอ?”

             “ของขวัญจากบัดเดอร์น่ะ แต่อย่าถามนะว่าใครคือบัดเดอร์นาย เรื่องนี้ฉันจำเป็นต้องรักษาความลับไว้ยิ่งชีพ”

             ท่าทางนั้นของเธอทำเอาดีนหลุดขำ

             “เข้าใจแล้ว ฉันไม่ถามชื่อคนส่งหรอกน่า แม่แมสเซนเจอร์มือหนึ่ง” ชมแบบนี้คงไม่ผิด เพราะมีทีน่าเนี่ยแหล่ะที่คอยมาส่งของให้ ส่วนเฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสต้องไปรับสินค้าเองที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ พอเซ็นรับพัสดุเสร็จเรียบร้อยดีนก็รับเอาของขวัญมา แม้จะอ่านข้อความที่แนบมาไม่ออก แต่ภาพเลือนลางที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่ารับอะไรมา “หูฟังบลูทูธ? โอ้โห ลงทุนซื้อของแพงมาให้เลยแฮะ”

             “นายนี่โชคดีชะมัด ท่าทางว่าบัดเดอร์ของนายจะใจปล้ำน่าดู”

             “จะว่าไป เธอเล่นบัดดี้บัดเดอร์กับเขาด้วยหรือเปล่า?”

             “เรื่องแบบนี้ฉันไม่บอกหรอกย่ะ” แม้จะเห็นใบหน้าของทีน่าเป็นภาพพร่ามัว แต่ตอนนี้ดีนขอเดาว่าเธอกำลังแลบลิ้นให้เขาอยู่

             “ขี้งกจังแฮะ แค่บอกว่าเล่นหรือไม่เล่นเอง” แม้คำพูดจะเหมือนตัดพ้อแต่ดีนไม่ได้ถือสา แถมออกจะขำเสียด้วย “จะว่าไป เธอว่างไหม อยากจะให้ช่วยส่งพัสดุชิ้นใหญ่แบบด่วนหน่อยน่ะ”

             “ฉันน่ะว่าง แต่จะส่งพัสดุก็ต้องไปลงทะเบียนให้เรียบร้อยที่ศูนย์ฝากของนะ” พอได้ยินคนที่จริงจังกับงานพูดถึงขั้นตอนเขาก็กลั้วขำ

             “เปล่า หมายถึงให้ช่วยส่งฉันกลับไปบ้านโพไซดอนหน่อย เท่าที่พอมองเห็นเหมือนว่าสัมภาระของฉันตอนนี้น่าจะมีแค่หูฟังที่เพิ่งรับมา เพราะงั้นตอนนี้ฉันเลยไม่มีแว่นใส่น่ะ”

             ครั้งสุดท้ายตอนที่เขายังมีสติอยู่มีเจโรมอยู่ด้วย บางทีน้องชายอาจจะจัดแจงทุกอย่างให้เสร็จสรรพ กระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือถอดคอนแทกเลนส์ แต่น้องชายที่แสนดีกลับลืมทิ้งกล่องแว่นตาเอาไว้ให้ ตอนนี้มันสำคัญยิ่งกว่ากระเป๋าสตางค์อีก

             “โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าให้ช่วยเหลือวีรบุรุษของค่าย เรื่องแค่นี้ก็ยินดีจ้ะ” ทีน่าขยิบตาให้ทีนึง แต่ดีนมองไม่เห็นสีหน้าของเธอหรอก

             ทีน่ารับอาสาไปส่งดีนที่กระท่อมหมายเลขสาม ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนตาบอดอย่างไรบอกไม่ถูก แม้จะมองเห็นภาพก็เถอะ แต่มันไม่ชัดเจนเลยถ้าเดินมาคนเดียวจะต้องสะดุดรากไม้หัวฟาดพื้นตายแน่ ๆ

             อาการบาดเจ็บของเขาถูกรักษาจนหายสนิท ติดอยู่เพียงไม่กี่อย่างนั่นก็คือยังรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เพราะแผลอักเสบ และซึมจากฝันร้ายที่หมายถึงความฝันจริง ๆ และภาพโหดร้ายที่ติดตาเขาลบอย่างไรก็ไม่ออก ดีนพยายามคิดถึงเรื่องอื่นให้หัวไม่ว่าง แต่ก็มิวายคิดถึงภาพซากศพที่ถูกแม่มดดำควบคุมไม่ได้สักที ไม่รู้ว่าที่นี่มีจิตแพทย์ไหม ถ้ามีเวลาอาจจะลองปรึกษาหัวหน้าคิมดู

             แล้วก็มาถึงกระท่อมหมายเลขสามได้โดยสวัสดิภาพ

             “ขอบคุณเธอมากนะทีน่า ถ้าไม่มีเธออยู่ฉันอาจเดินมาไม่ถึงที่นี่ก็ได้” ชายหนุ่มแค่นยิ้มที่มุมปาก พยายามทำตัวร่าเริงเข้าไว้แม้ในใจจะหดหู่ไม่หาย

             “ไม่เป็นไรน่าจิ๊บจ๊อย นายก็พูดซะเวอร์ โกหกวันเอพริลฟูลเหรอ” หญิงสาวขำคิก

             “เอ้อ.. เอพริลฟูล” ดีนเกือบลืมไปเลย “งั้นเอาไว้ฉันจะซื้อขนมไปฝากเธอคราวหลัง”

             “นี่! โกหกกันทันทีแบบนี้เลยเหรอ!” ทีน่าแหววใส่ เสียดายที่มองไม่เห็น ต้องเป็นใบหน้าที่ตลกมากแน่ เพราะว่าเขาคิดแบบนั้นจริง ๆ ไม่ได้กะอำ แต่ไหน ๆ แล้วอำสักหน่อยก็ได้

             “ก็ไม่รู้สินะ” ดีนยักไหล่ “เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันขอตัวไปทำธุระก่อน ป่านนี้หนวดหน้าจะขึ้นเต็มหน้าแล้วมั้ง”

             ใช่.. ตั้งแต่ไปเฮติเขายังไม่ได้โกนหนวดเลย แล้วนี่ก็ผ่านมาหลายวันอยู่ เขาโบกมือลาทีน่า และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวคล้อยหลังไปแล้วจึงเข้ากระท่อมไป..

รับของจากบัดเดอร์

Feria FOLLOWER

ORACLE QUEST

Feria Hayes

หลังจากที่ออกมาจากห้องทำงานของคุณไครอนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียกับพี่อลิเซีย และพี่เอลลิสพร้อมด้วยกาเอลก็พากันออกมาที่หน้าห้องเพื่อที่จะปรึกษากันว่าสิ่งที่คุณไครอนแนะนำมามีอะไรบ้าง

“ไครอนให้อะไรมาน่ะ แล้วเมื่อไรจะได้ไปไฟท์กับอสุรกายสักทีนี่”

ออกมาปุ้ปพี่เอลลิสก็โวยวายปั้ปเลย สงสัยจะอยากรีบ ๆ ไปทำภารกิจเร็ว ๆ แล้วสินะคนนี้ เฟเรียก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กับความไฟแรงอยากเข้าปะทะของพี่เอลลิส ที่ทำเอาพี่อลิเซียส่ายหัว ก่อนที่จะมารวมหัวกันมุงอ่านกระดาษคำแนะนำของคุณไครอนด้วยกันทั้งสามคน ส่วนกาเอลก็…เกาะขาเธออยู่อย่างอยากรู้อยากเห็น

“ก็จะมีให้ไปขออาหารเทพที่ห้องพยาบาล ต่อจากนั่นเราต้องไปตามหาไซคลอปส์ แต่ไม่ใช่ไซคลอปส์ธรรมดานะคะ แต่เป็นไซคลอปที่พิเศษกว่าตัวอื่นนะคะ เพราะเราต้องให้มันนำไปหาโครินเธียนได้ แต่สิ่งที่ยากคือเราจะต้องไปส่งเจ้าโครินเธียนกลับโลกความฝัน แล้วต้องปิดประตูความฝันไม่ให้มันหนีออกมาได้อีก”

“ประตูแห่งความฝันเหรอ แล้วจะไปยังไงเหรอ”

“เห็นว่าต้องไปหาคนที่ชื่อเพอร์ซี่นะคะ เขาเคยไปประตูทีาเชื่อมโลกความฝันอยู่ น่าจะพาเราไปที่นั่นได้นะคะ”

“เพอร์ซี่คนดังคนนั้นเหรอ”

“คิดว่าน่าจะใช่นะคะ มีที่อยู่บ้านแม่ของเขามาด้วยนะคะ สงสัยเราคงต้องไปที่นั่นด้วย“

“เร็ว ๆ สิ อยากไปไฟท์แล้ว”

“ใจเย็น ๆ สิคะพี่เอลลิส เดี๋ยวหนูจะไปเอาอาหารเทพในห้องพยาบาล พวกพี่ก็ไปรอที่ต้นสนธาเรียแล้วกันนะคะ แล้วเราจะไปประชุมกันว่าจะออกเดินทางตรงไหนก่อนดีนะคะ”

“โอเค งั้นไปกันนะเอลลิส”

“ครับที่รัก”

ว่าแล้วพี่ ๆ ทั้งสองก็เดินพากันไปรอที่ต้นสนธาเรีย ในขณะที่เฟเรียนั่นพาตัวเองและกาเอลเดินเข้าไปข้างในห้องพยาบาลทันที

“สวัสดีค่ะพี่คิม”

“อ้าว! เฟเรีย วันนี้ป่วยอะไรเหรอ”

“อ้อ! คือว่าหนูจะไปทำภารกิจเดินทางค่ะ เลยจะมาขออาหารเทพสักหน่อย”

“ได้สิ รอเดี๋ยวนะ”

แล้วพี่คิม พี่หัวหน้าพยาบาลประจำค่ายก็หยิบอาหารเทพมาให้กับเธอ แล้วในที่สุดก็ถึงเวลาเตรียมตัวออกเดินทางสักที

“ขอบคุณนะคะพี่คิม งั้นหนูไปก่อนนะคะ”

ขออาหารเทพ 1 แท่ง

Johnathan BELIEVER

ΒLΩΩDLUST

ความเจ็บปวดเป็นเพียงอาการที่แสดงถึงบาดแผลที่เกิดขึ้น และต้องลมรวมทั้งถูกต้องเหลสวอย่างเลือดหรือน้ำที่สัมผัสโดนแผลทำให้อาการเจ็บปวดที่บาดแผลนั้นกำเริบและสร้างเจ็บปวดไปได้อย่างมาก แต่ไม่ใช่สำหรับจอห์น ชายชราที่เหมือนกับหยุดอายุของเขาไว้เพียง30 ทั้งที่จริงๆแล้ว ปีหน้าอายุของเขาก็จะครบ 100 ปีพอดี.. 

วันนี้หลังจากที่เขานั้นกลับมาการล่าสัตว์ที่ป่าต้องห้าม แม้ว่าจะแค่ไม่กี่ตัว แต่มันก็ทำให้ตัวเขานั้นเปื้อนไปด้วยเลือดจากบาดแผลที่เขานั้นโดนอะไรมาหลายๆอย่าง ทั้งกงเล็บ โดนทุบ โดนต่อย สารพัดอาการที่เขานั้นอดกลั้นเอาไว้ จนกระทั่งมองข้ามความเจ็บปวดนั้นไป เพราะบาดแผลเริ่มแห้ง และบางรอยก็เริ่มีอาการชา จนทำให้ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดในครั้งนั้นๆ

เขาเดินเข้ามาด้วยสภาพที่ พนักงานต้อนรับยังถึงกับตกใจนึกว่าไปตกเขาจากที่ไหนมา ชายชรามือมือขึ้นห้าม ก่อนที่พูดกับอีกฝ่ายว่า..

"ไม่ต้องคิดมาก แต่ปฐมพยายามก้พอ แผลไม่ลึก.." 

แล้วเขาก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินไปเพื่อเข้าไปปฐมพยาบาล ที่สำหรับเขานั้น มันรวดเร็ซแล้วอัศจรรย์มาก ก่อนที่จะมาเป็นมนุษย์สายเลือดเทพในปัจจุบัน กลุ่มพยาบาลชำนาญการได้เข้ามาพร้อมกับให้ชายชราร่างใหญ่ปลดเครื่องป้องกันของเขาเองออก เพื่อจะได้ทำแผลได้ง่ายขึ้น จอห์นก็ทำตามโดยไม่ขัดขืน เขาถอดชะเกราะของเขาออกรวมถึงเข็มขัสายรัดทางยุทธวิธี และถอด เผื่อให้เห็นรอยแผลเป็นจำนวนมาก ราวกับว่าตัวเขานั้นเป็นทหารผ่านศึกมาเป็นเวลายาวนาน 

พยาบาลชำนาญเริ่มทำการปฐมพยาบาลให้เรียบร้อยด้วยน้ำทิพย์ ยาวิเศษในสถานพยาบาลแห่งนี้ แผลก้ค่อยเริ่มปิด สมานแผลให้กลับมาเป็นแกติอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พยาบาลวิชาชีพของสถานพยาบาลก้ให้ชายใส่ชุกลับที่เดิมแล้วออกไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล ี่เคาน์เตอร์

Johnathan BELIEVER

נυѕт αиσтнєя ∂αу

ตามชื่อเลย เป็นแค่อีกวัน ในการเดินเข้าเดินออกสถานพยาบาล เหมือนร้านสะดวกซื้อ เผลออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ แต่วันนี้อาจจะพิเศษนิดหน่อย เพราะสิ่งที่เขาเจอในป่าต้องห้าม ทำเขาบาดเจ็บหนัก อีกทั้งยังหัวเสียกับมันไม่น้อย และตัวเขานั้นสัญญาว่า.. จะไม่มีครั้งที่สองที่เป็นแน่..

"ว้าย! แผนกฉุกเฉิน รับเรื่องด่วน"

นางพยาบาลคนนึ่งที่เดินผ่านมาที่ด้านหน้าทางเข้าของสถานพยาบาล ตกใจเมื่อได้เห็นสภาพของชายร่างใหญ่ที่กำลังเดินมาอย่างช้าๆ สีหน้าเรียบเฉย และยืนนิ่งหลังจากที่พยาบาลคนนั้นแจ้งถึงฝ่ายฉุกเฉิน เมื่อนั้นก็มีหน่อยพยาบาลทั้งชายและหญิงพากันมารับตัวของชายร่างใหญ่ค่อยๆล้มลง ใส่เปลและเข็นไปที่แผนกฉุกเฉินโดยด่วน

"แจ้งคุนอามินด้วย บอกว่าเหตุฉุก-..."

*หมับ*

ร่างที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สติที่นอนคว่ำบนเตียงเข็นคว้ำจับมือของพยาบาลเอาไว้จนทำเอาพยาบาลรอบเตียงสะดุ้งไปตามๆกัน ก่อนที่จะมีเสียงดังเรียบๆออกมา

"วันนี้.. คิม อามิน อยู่สถานพยาบาลเหรอ?"

ชายร่างใหญ่เอ่ยถาม ด้วยน้พเสียงที่ เหมือนกับว่าเขานั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก ดูเหมือนเขายังแข็งแรงดี

"อ.. เอ่อ.. ใช่ครับ"

พยาบาลชายที่เขาจับแขนเอาไว้อยู่ตอบด้วยน้ำเสียงสั่น

"เหรอ.. ไม่ต้องบอกเธอหรอก ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเธอบ่น แค่ทำแผลแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ"

กับคนที่มีบาดแผลทั่วตัว เลือดโทรมกาย แต่กลับดูเหมือนกับว่าไม่เป็นอะไร เหมือนกับว่าแผลเหล่านี้เป็นเพียงมีดบาด ชายชราร่างใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย ไม่ต้องการให้มันเป็นเรื่องใหญ่ แบบนั้นยิ่งทำให้พยาบาลรอบเตียงที่ยืนเหวออยู่ เริ่มรู้สึกว่าคนๆนี้ ไม่ปกติ 

"เอ่อออ แล้วนี้ บาดแผลทั้วตัวเหล่านี้เกิดจากอะไรงั้นเหรอครับ?" 

พยาบาลชายกลั้นใจถาม ซึ่งคำตอบที่ได้ แทบทำพวกเขาช็อค..

"รู้จักเนเมี่ยนมั้ย?"

ชายเอ่ยถามอย่างไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรในขณะที่ทำแผล

"เนเมี่ยน.. สิงโตเหรอครับ"

พยาบาลชายเอ่ยถามต่อ

"อืม ฉันโดนมันสวบเอาตอนที่กำลังจะไปขุดเหมืองน่ะ"

พยาบาลโดยรอบช็อคและมองเป็นสายตาเดียวกัน กับสีหน้าของชาชราที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย..

"... งั้นฉันขอเรียกคุณคิมฯมารักษาให้ดีกว่าค่ะ"

ก่อนที่พยาบาลหญิงในชุดปฐมพยาบาลใส่หน้ากากจะเดินไปคว้าโทรศัพท์แล้วกดเรียก

"ต่อสายคุณคิมค่ะ.. ค่ะ มีเคสบาดเจ็บร้ายแรง ตอนนี้กำลังปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้อยู่ค่ะ.. ค่ะ ถูกสิงโตเนเมี่ยมจู่โจมค่ะ ค่ะ"

แล้วพยาลบาลหญิงคนนั้นก็วางสายก่อนที่จะแจ้งให้ชายชราร่างใหญ่ทราบ

"อาการของคุณเป็นเคสอุบัติเหตุรุนแรง จำเป็นต้องให้คุณคิมฯรับหน้าที่ต่อค่ะ กรุณารอสักครู่ คุณคิมกำลังมาที่ห้องค่ะ"

เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่เกิดกับชายชราร่างใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้น ความรู้สึกของเขานั้นมันแย่ยิ่งกว่าตอนเจอกับสิงโตนั่นเสียอีก เขายกแขนขวาขึ้นแล้ว้มือปิดหน้าของเขา เหมือนกับว่ากำลังเจอเรื่องแย่แน่นอนหลังจากนี้ และทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หญิงสาวในชุดกาวน์สีขาวใบหน้าปกปิดด้วยหน้ากากอนามันสีขาว.. 

ชายชราร่างใหญ่เงยหน้าขึ้นมามองเห็นร่างสะโอดสะองของเธอเพียงเท่านั้น ก็ทำให้ชายร่างใหญ่นัยน์ตามองบนจนแทบตีกลับไปด้านในก่อนจะลำพึงกับตัวเอง..

"สุดท้ายก็ต้องเจอกันอีกแล้วสินะ"

แล้วเวลาก็ค่อยๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนในที่สุด ชายร่างใหญ่ก็ออกจากห้องฉุกเฉินกับผู้คุมสถานพยาบาลแห่งนี้

ชายร่างใหญ่จ่ายเหรียญ 5 ดรักม่าค่ารักษาพยาบาล หากแต่อีกฝ่ายที่ยืนอยู่ข้างๆก็มองหน้า ก่อนที่จะสะบัดหน้าของเธอบอกเป็นนัยว่า 

(ขอค่ารักษาเพิ่มเติม)

ชายชราร่างใหญ่ทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะจ่ายไปอีกสามเหรียญดรักม่า แล้วอีกฝ่ายก็เดินกลับไปที่ห้องทำงานของเธอ พนักงานที่เคาน์เตอร์มองหลังของคิม อามินเดินจากไป แล้วเก็บเหรียญฯดรักม่าทั้งหมดมา ก่อนจะถามชายร่างใหญ่ไปโดยแอบออมยิ้มน้อยๆ

"คุณเป็นอะไรกับคุณคิมเหรอคะ?"

ชายร่างใหญ่นิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะตอบออกไป อย่างไม่สนใจอะไร

"เป็น.. ไม่ได้เป็นอะไรกัน" 

ก่อนที่ชายร่างใหญ่จะเดินจากไป

Bright BELIEVER

◇◆ 18 ◇◆

ไบร์ท เอมส์ ที่เพิ่งปลดใหม่ที่ได้รับจากผู้เป็นบิดา กำลังครุ่นคิดถึงวิธีใช้งาน ถ้าอยากจะดึงความสามารถออกมาทั้งหมด สายเลือดเทพสมุทรนั้นจำเป็นจะต้องสู้บริเวณที่มีแหล่งน้ำธรรมชาติ มิเช่นนั้น พลังก็จะใช้ไม่ได้ ทีนี้แหละต้องใช้ทักษะด้านการต่อสู้ตัวเองล้วน ๆ

ใช่

ทักษะฉันระดับพังพินาศ ขาดความรู้ด้านวิชาการท่วมหัว มาตกม้าตายความรู้เกี่ยวกับตำนานเทพปกรณัม ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ การอ่านตำราพวกนั้นมันก็เหมือนกับเป็นเรื่องตลกขบขัน ขำไม่ออก ของ แท้ แท้ว่ะ เฮ้ย ของ แท้ ของเท้ ของ แท้ แก่นี้น่ะ

อะของ แท้ แท้หว่าน่า

"สถานพยาบาลประจำค่าย อยู่ตรงไหน"

"เดินตรงไปเลี้ยวขวา" 

"ไกลป่ะ ขอพิกัดชัวร์ ๆ" เป็นการบอกเส้นทางได้ชวนกุมขมับ แค่เลี้ยวขวาอย่างเดียวหรือไงกัน

นี่หรือฉันถามไม่ชัดเจนหรือว่าอีกฝ่ายมันตอบไม่ตรงคำถาม

"เป็นเด็กใหม่หรอ มันก็ไม่ไกลหรอก อยู่ตรงแถวบ้านใหญ่ไง" เสียงชาวค่ายบอก

"โอเค ต้องเริ่มต้นจากบ้านใหญ่สินะ" เป็นข้อมูลที่มีประโยชน์ 

ฉันถามชาวค่ายแถวนั้น ก่อนจะยิ้มเป็นการขอบคุณ

ทันทีที่เดินมาถึงก็รู้ได้ทันทีว่านี่แหละสถานพยาบาล ไบร์ทเดินฉับ ๆ ความรู้สึกของความเย็นปะทะทั่วร่างกาย

เย็นฉ่ำ ! 

ดมได้กลิ่นที่รู้สึกคุ้นเคย ทุกสถานที่ย่อมมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่พอได้สัมผัสแล้วก็มักจะรู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน สถานที่นี้มีเอาไว้ทำอะไร ยิ่งเฉพาะเรื่องกลิ่น ที่พอได้กลิ่นบางกลิ่นแล้วจะทำให้รู้เลยว่าสถานที่นี้คือที่ไหน ยังไงล่ะ ฮ่า

กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อโรค

กลิ่นแอลกอฮอล์

"มาตรวจร่างกาย"

"ถ้างั้นก็ไปนอนเตียงคนไข้" เสียงหวานของหัวหน้างานรักษาเอ่ยบอก หญิงสาวร่างสูงอย่างฉัน

"ชื่ออะไรเหรอ"

"คิม อามิน มีอะไรหรือเปล่า"

"ถามชื่อคนสวยไม่ได้เหรอ" ไบร์ทถามกลับ

"นี่ ! จะมาตรวจจริงไหม"

"ตรวจจริงสิ"

"ถ้างั้นก็ขึ้นไปนอนบนเตียงสักที"

"ครับ ๆ" เจอผู้หญิงสวยทีไรเป็นระทวย ฉันอมยิ้มพลางรีบขึ้นมานอนบนเตียงคนไข้ รอให้อีกฝ่ายนั้นตรวจร่างกาย 'คิม อามิน' ชื่อเพราะหวานใสเหมือนเสียงเลยแฮะ ขอเดา เธอคนนี้ต้องฮอตในค่ายแห่งนี้แน่นอน 

"แล้วนั่นจะทำอะไร" อามินหรี่ตามอง

"ก็เธอต้องตรวจร่างกายฉันนี่ ฉันแค่ถลกเสื้อขึ้นให้ดูว่ามันมีตรงส่วนไหนที่ช้ำหรือได้รับบาดเจ็บอะไรมากหรือเปล่า"

ไบร์ทไม่อายหรอกนะที่จะต้องโชว์กล้ามหน้าท้องให้คนอื่นเห็น ไม่เคยหวงเนื้อหวงตัวอยู่แล้ว

"เธอก็ไม่ได้บาดเจ็บถึงขั้นสาหัสสากรรจ์ ฉันจะรักษาให้ตามอาการ เอาล่ะอยู่เฉย ๆ อย่าพยายามขยับตัวมากล่ะ"

ฉันปล่อยให้อามินรักษาร่างกาย ปล่อยจิตใจไปกับความเย็นของบรรยากาศแสนวิเศษ

รู้สึกตัวอีกทีเธอคนนั้นรักษาเสร็จเรียบร้อย

"เสร็จแล้ว"

"แล้วยังไงต่อ"

"หมายความว่าไง" อามินเลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำถามชวนงุงงง

"รักษาเสร็จแล้วต้องจ่ายเงินไหม หรือว่าที่นี่ทำให้ฟรี"

"ค่าบำรุงห้องพยาบาลหลังรับการรักษา 5 เหรียญดรักม่า"

ไบร์ทหยิบเหรียญดรักม่าจ่ายไป "ครบนะ นี่ฉันขอนั่งอยู่ทีนี่อีกสักพักล่ะกัน ข้างนอกมันร้อน รอมืด ๆ เดี๋ยวฉันออกไปนะ คุณอามินคนสวย" 

Bright BELIEVER

◇◆ 26 ◇◆

"แม่งเอ๊ย"

พอตถูกล้วงหยิบออกจากกระเป๋าเสื้อด้านใน ฉันสูบพอตบรรเทาความเครียดกับอาการปวดหัว ถึงจะรู้ว่าการสูบบุหรี่มันช่วยได้แค่ชั่วคราว ก็ยังปล่อยให้สารพิษ หลั่งไหลเข้าไปในร่างกาย

อาร์มี่เคยเตือนฉันเรื่องสูบพอตบ่อย ๆ 'มีเเต่จะคอยบั่นทอนอายุให้สั้น ต้องเสียทรัพย์' และความหวังดีที่มาพร้อมร่ายยาวบทบ่นจนหูชากันไปข้าง

เสื้อคลุมอาบโชกไปด้วยเลือดที่แห้งกรัง บ่งบอกถึงการละเลยในการมารักษาพยาบาล ฉันใช้เวลานานสักหน่อยกว่าจะมายังสถานพยาบาลประจำค่าย ทันทีที่ประตูเลื่อนเปิดอัตโนมัติ

มีคนด้านในมาช่วยพยุงร่างไบร์ทขึ้นเตียงคนไข้ "โดนมาหนักเหมือนกัน ไปตามคุณอามินมา" เสียงผู้หญิงที่ฉันคาดว่า น่าจะเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของ สถานพยาบาลแห่งนี้

"ไปโดนอะไรมาล่ะแผลเหวะหวะเชียว"

"ไซคลอปส์อัดมา เหวี่ยงฉันซะนึกว่าตัวจะได้บินได้" 

"ไม่น่าใช่ไซคลอปส์อย่างเดียว" เสียงหวานเอ่ยกล่าว และไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าของเสียงนั้นเดินตรงมายังเตียงคนไข้ด้วยสีหน้าเอือมระอา คิม อามินบุตรีแห่งอะพอลโล

"ก็ประมาณนั้น"

อามินตรวจร่างกายและรักษาเยียวยาบาดแผลให้สมาน "รอยแผลตรงนี้ เธอไปสู้กับราชสีห์นีเมียนมาใช่ไหม"

"ใช่คุณคนสวย" เพราะเธอคนนี้ทำงานเกี่ยวกับด้านรักษา ฉันเดาว่าจากที่เธอเห็นรอยแผลคงจะเดาได้ว่าฉันไปซัดกับตัวอะไรมา ต้องมีคนทำเรื่องเสี่ยงตายแบบฉันเยอะแน่ ๆ เธอคนนั้นถึงส่ายหน้าอย่างนั้น

"ไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลยหรือไง" ถึงอามินจะบ่นแต่เธอยังคงรักษาบาดแผลตามแขน ลำตัว และส่วนที่มีรอยฟกช้ำดำเขียว

แผลฟกช้ำพวกนี้ คือการมีเลือดออกในชั้นใต้ผิวหนังเมื่อถูกกระแทก 

"ศักดิ์ศรีค้ำอ่ะครับ ถ้ายอมแพ้เฉย ๆ เสียหน้ากันพอดี"

"แล้วศักดิ์ศรีมันช่วยให้แผลเธอหายเองได้หรือเปล่าล่ะ ก็ไม่" อามินแสดงสีหน้าดุ

ฉันปล่อยให้อามินรักษาแผลไปโดยที่สะลึมสะลือหน้าตากึ่งหลับกึ่งตื่น อุณหภูมิในร่างกายเย็น ฉันชอบมากกับการแผ่ราบปล่อยให้แอร์เย็น ๆ หมุนเวียนอยู่รอบ ๆ กาย 

"เสร็จแล้ว"

"ค่าบำรุงห้องพยาบาล ไม่ขาดไม่เกิน" ยื่นส่งเหรียญดรักม่า

เป็นเหรียญที่สำคัญกับที่นี่ ส่วนถ้าเอาไปใช้กับคนภายนอกก็เป็นเหรียญที่ไร้ค่า

"นี่คุณอามิน"

"มีอะไรอีกล่ะคะ"

"อากาศร้อนๆ แบบนี้ รับหวานเย็นหรือหวานใจดี" เฮ้ย ยิงมุก

ปิ้วววววว หวังพิชิตใจเธอ

"ไม่รับทั้งหวานเย็นแล้วก็หวานใจ ฉันล่ะหนักใจกับคำพูดของเธอ" อามินกุมขมับ

หรือมุกเมื่อกี้มันยังไม่เด็ดโดนพอวะ

จะไปต่อหรือพอแค่นี้

ไบร์ทลองพูดอีกรอบ "สาเหตุที่คุณอามินหนักใจ เพราะมีผมอยู่ข้างในใจยังไงล่ะ"

" เชิญออกไปข้างนอกเลย ! เดี๋ยวนี้ !"

"เธอออกไปก่อนเดี๋ยวคุณอามินก็โกรธหรอก" เจ้าหน้าที่ชายบอกเอ่ยเสียงเลิ่กลั่ก

มุกนี้ก็ไม่ผ่านด้วยเรอะ ฉันขมวดคิ้วหน้านิ่ง ยอมลุกเดินออกไป ถึงในใจอยากนั่งตากแอร์ต่อก็ตามที

Dean HEROES

117

รับเสบียงอาหารเทพ

             ดีนไปที่สถานพยาบาลประจำค่ายเพื่อขอเบิกอาหารเทพ ซึ่งอาหารเทพก็เทพสมชื่อแม้ว่าเขาจะไม่เคยกินมันก็เถอะ หน้าตาเหมือนช็อกโกแลตน่าจะอร่อย เก็บไว้ได้นานไม่เน่าเสีย แถมยังใช้รักษาอาการบาดเจ็บได้ชะงัดเหมือนกับน้ำทิพย์

             แล้วเมื่อก้าวขาเข้ามาดีนก็แทบอยากหันหลังกลับไปในทันทีเมื่อเห็นใครคนหนึ่งอยู่ในนั้น หญิงสาวผิวน้ำผึ้ง ผมดำสั้นประบ่า ใบหน้าคมนัยน์ตาดุ ‘โซเฟีย คลาร์ก’ เธอนั่งรออยู่บนเก้าอี้แถวสำหรับนั่งรอขาเรียว ๆ ไขว่ห้างกันด้วยท่าทางทะมัดทะแมง ดีนแกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินออกไม่ทันเพราะว่าเธอคนนั้นดันทักเขามาก่อน

             “ไง หนุ่มฟิตเนส ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่ พอเรียนจบคอร์สก็หายหน้าหายตาไปเชียวนะยะ”

             จะหนีหน้าก็รู้สึกเสียฟอร์ม ดีนจึงได้แต่ปั้นหน้ายิ้มแล้วขบฟันเพื่อทักเธอกลับ

             “ไงโซเฟีย (ยัยผู้หญิงใจยักษ์!)” ในวงเล็บคือถ้อยคำที่เขากัดฟันพูดเสียงเบา “ฉันสอบผ่านแล้วนี่ แล้วก็จ่ายค่าโอทีให้เธอแล้วด้วย คงไม่ต้องไปเรียนแล้วมั้ง”

             “ถ้านายอยากจะรับความรู้เพียงเท่านั้นล่ะก็นะ” รุ่นพี่สาวจากบ้านอะธีน่าไหวไหล่อย่างไม่แคร์ “แล้วนี่ทำไมถึงมาห้องพยาบาลล่ะ? หรือว่าฟังคำทำนายแล้วเกิดอาการลมจับ”

             ฟังคำแล้วก็ได้แต่กำหมัด ยัยนี่มันนิสัยเด็กบ้านแอรีสชัด ๆ เลย ไหงถึงเกิดออกมาจากเพทีอะธีน่าได้นะ อยากรู้จริง ๆ ว่ายัยนี่มีเพื่อนกับเขาสักคนไหม แต่ปากแบบนี้ไม่ว่าเพื่อนหรือแฟนชาตินี้คงหาไม่ได้สักคนหรอก!

             “เปล่า ก็แค่จะมาเบิกอาหารเทพน่ะ ขอตัวนะ”

             แกล้งทำใจดีสู้เสือแล้วเมินหญิงสาวคนนี้ไปติดต่อที่เคาน์เตอร์พยาบาล ด้วยข่าวลือที่รวดเร็วเหมือนเชื้อไวรัสในระบบทางเดินหายใจทำให้เขาไม่ต้องอธิบายอะไรกับพยาบาลสาวร่างเล็กหน้าเคาน์เตอร์ให้มาก เพียงแค่เซ็นชื่อผู้เบิกอาหารทิพย์จากนั้นก็นั่งรอ ใช่ เขาต้องไปนั่งรอกับยัยโซเฟีย

             ซึ่งดีนไปนั่งที่เก้าอี้แถวอีกตัว พอเห็นแบบนั้นธิดาแห่งอะธีน่าก็ลุกจากที่เดิมก่อนไปนั่งประชิดติดชายหนุ่ม

             “อะไร ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ คิดว่าเราจะญาติดีกันแล้วซะอีก”

             “ก็ดีอยู่ จนกระทั่งที่เธอเรียกฉันว่าหนุ่มฟิตเนส”

             ดีนเบือนหน้าไปทางอื่น ซึ่งนั้นเรียกเสียงหัวเราะออกมาจากรุ่นพี่สาวคำโต เรียวแขนที่มีกล้ามเนื้อสมส่วนโอบหลังพนักเก้าอี้ยิ่งทำให้ดีนนั่งหนีบตัวเล็กลง

             “นี่นายงอนฉันเพราะเรื่องคำเรียกเนี่ยนะ ไม่เอาน่าหนุ่มน้อย ฉันกะจะชมนายสักหน่อยทั้งเรื่องที่เฮติแล้วก็เรื่องการสอบ หันมาคุยกับพี่สาวสิมามะ”

             มืออีกข้างของโซเฟียเชยคางเขาขึ้นแต่ดีนหดคอหนีเหมือนแมวมีเหนียง ยัยนี่ตั้งใจแกล้งเขาชัด ๆ!

             “จะชมอะไรก็ชมมาเลยสิ”

             “ก็แค่อยากจะบอกว่า ฉันนี่มันเก่งจริง ๆ ที่สอนนายจนไปทำภารกิจยาก ๆ ได้”

             ถ้าเป็นหวยนะถูกไปนานแล้ว! คิดอยู่เลยว่ายัยนี่ต้องเคลมเอาความเก่งกาจเข้าตัวเองแน่ ๆ

             “จ้า ๆ แม่คนเก่ง ทำงานคุ้มค่าโดนัทมาก ๆ” ดีนประชด “แล้วนี่มาทำอะไรที่ห้องพยาบาล?”

             “พาเด็กที่บาดเจ็บขณะฝึกมาทำแผลน่ะ นายคิดเหรอว่าอย่างฉันจะบาดเจ็บหรือว่าป่วยไข้เอาได้ง่าย ๆ”

             “ไม่ ฉันไม่คิดเลย เพราะว่าเธอน่ะมัน ‘หนา’ มาก ๆ”

             “เดี๋ยวเถอะ อะไรหนา พูดให้มันดี ๆ นะ” ดวงตาคมหรี่มองมาทางเขา แต่ดีนรู้ได้ว่าสายตานั้นเธอแค่หยอก ๆ ไม่ได้คิดเอาเรื่องจริงจัง

             “ความรู้ของเธอไง หนามาก แบบว่า.. ทั้งวิชาหอกเอย แล้วก็ความรู้ทางวิชาการเอย น้าหนา”

             โซเฟียยังคงหรี่ตามองมาทางเขาอยู่คล้ายกับจับตาดูว่าหนุ่มบ้านโพไซดอนจะแถไปได้อีกนานแค่ไหน ต้องขอบคุณนางพยาบาลคนสวยจริง ๆ ที่เอาอาหารทิพย์มาให้ในเวลาที่พอเหมาะพอเจาะ

             “อาหารเทพที่ขอเบิกได้แล้วค่ะ สำหรับภารกิจก็สู้ ๆ นะคะ ดิฉันเป็นกำลังใจให้”

             หญิงสาวตัวเล็กกำหมัดให้กำลังใจ ต้องแบบนี้สิถึงค่อยน่ารักน่ามองหน่อย ไม่เหมือนคนใจร้ายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงจะสวยแต่ก็จูบไม่หอม.. ถึงจะไม่เคยจูบก็เถอะ แต่ไม่หอมแน่ ๆ

             “ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ผมจะพยายามเต็มที่เพื่อทุกคนเอง”

             แว้บหนึ่งที่เขาเห็นโซเฟียเบ้ปากขณะที่เขาทำเสียงหล่อพ่นคำพูดเท่ ๆ ออมา นางคงหมั่นไส้ที่คราวนี้ภัยพิบัติมาจากเทพโพไซดอนแต่บุตรชายของเขากลับได้หน้าไปเต็ม ๆ ในฐานะผู้เสนอทำภารกิจล่ะมั้ง

             “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนดีกว่า ต้องไปวางแผนอะไรอีกเยอะแยะ”

             หลังจากรับอาหารทิพย์มาได้ดีนก็รีบเผ่นออกมาจากสถานพยาบาลอย่างไว โดยมีโซเฟียโบกมือไล่เป็นแบ็คกราวน์

รับอาหารเทพสำหรับภารกิจ: ตรีศูลที่หายไป
โบนัสความสนิท +5 กับ [โซเฟีย] จากน้ำหอม