[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย

Daemon HEROES

Help in the nurse's room

เดม่อนเดินมายังห้องพยาบาล เขาเห็นผ่านตาว่ากระดานบอร์ดของค่ายจะมีงานนี้ เขาเดินเข้าไปสนทนากับคุณคิม ที่เป็นเหมือนกับเจ้าหน้าที่ดูแลห้องพยาบาลของค่าย และเหมือนผมจะลืมอะไรไป 

"โอ๊ย ให้ตายสิ" ผมลืมไปห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับถ้ำนั่น ผมพูดพึมพำคนเดียว ก่อนจะกลับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มปกติ เมื่อใกล้ถึงตัวคุณคิม

"เอ่อ สวัสดีครับ คุณคิม ผมมาอาสาช่วยงานครับ" เดม่อนพูดแจ้งความประสงค์ที่เขามาที่นี่

คุณคิมมองเด็กหนุ่มก่อนเธอมองรอบห้อง "งั้นเธอช่วยไปดูแลตรวจสต๊อกน้ำทิพย์ที่โกดังล่ะกัน จดบันทึกที่เหลือให้หน่อย"

เดม่อนรับทราบ ก่อนเขาจะเดินไปโกดังของห้องพยาบาลตามที่คุณคิมบอก เขามาถึงหน้าประตูก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องเต็มไปด้วยขวดน้ำทิพย์มากมาย แต่ก็มีบางขวดว่างเปล่าราวกับถูกใช้ไปแล้ว ก่อนอื่นเขาต้องแยกขวดใช้แล้วออกมาวางก่อนเพื่อจะได้ขนแพ็คไว้มุมห้องสักมุม

เดม่อนค่อย ๆ แยกขวดน้ำทิพย์ที่ใช้แล้วและจดบันทึกไว้ มีราว ๆ 2000 ขวด เยอะเหมือนกันนะเนี่ย แต่ก็พอเข้าใจได้ ชีวิตกึ่งเทพมันเต็มไปด้วยอันตรายไม่มากที่เราจะเดินสบาย แต่ส่วนใหญ่มักเจออสุรกายตลอดเวลาที่อยู่ข้างนอก

หลังแพ็คกล่องจำนวนมากจนเสร็จ เขายกมันไว้รวมกันมุมห้องอย่างเป็นระเบียบ และเริ่มตรวจเช็คขวดน้ำทิพย์ที่ยังเหลืออยู่ เขาเช็คนับไปนานกว่าชั่วโมงก่อนจะนับรวม ๆ ได้ราว ๆ 600 ขวด ก่อนจะยกลังต่าง ๆ ไปวางบนชั้นเรียงให้สวยงามและแปะป้ายข้างลังเพื่อบอกว่านี่คือกล่องบรรจุน้ำทิพย์ให้ชัดเจน

เดม่อนทำงานจนเสร็จ ก่อนเขาเดินออกจากห้องไปหาคุณคิม

"คุณคิมครับผมตรวจและจัดเรียงของเรียบร้อยแล้ว นี่ใบเช็ตสต๊อกครับ" เดม่อนพูดก่อนยื่นใบเช็คให้อีกฝ่าย

"ทำได้ดีมากเด็กน้อย ว่าแต่เธอจะรับเงินเป็นรูปแบบไหนดีเหรอจ๊ะ" คุณคิมพูดถามผม 

"ขอรับเป็นดรักม่าแล้วกันครับ" เดม่อนตอบอีกฝ่ายอย่างสุภาพ ก่อนคุณคิมจะยื่นถุงรางวัลให้ผม ผมรับถุงรางวัลมาก่อนโค้งคำนับอีกฝ่ายและเดินออกจากห้องพยาบาล เขาก็ทำงานเสร็จไปอีก 1 งาน คราวนี้ล่ะไม่ลืมแน่ที่ผมจะต้องไปห้องสมุดของค่าย 

ห้ามลืมล่ะเดม่อน!!

- รางวัลช่วยห้องพยาบาล 1/3  -

+20 พลังใจ, (เลือกรับ 3 เหรียญครักม่า) และ +15 EXP

- HONOR -

ทุกภารกิจจากกระดานบอร์ดงานทั่วไปของค่าย +10 EXP โบนัสรวมกับของงานนั้น ๆ

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

วันนี้เฟเรียเธอนั่นเดินทางมาที่บ้านใหญ่เพื่อมารักษาตัวเองจากการฝึกฝนหรือจะเรียกว่าเป็นภารกิจทดสอบความสามารถของเธอดีล่ะ ในตอนนั้นเองที่เธอเห็นคุณไครอนยืนคุยกับใครบางคนอยู่คนคนนั้นใส่เสื้อยืดค่ายแบบเดียวกับที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้ ในตอนนั้นเองที่คุณไครอนหันหน้ามาทางเธอพอดี
“เฟเรียมาพอดีเลย มาทางนี้สิสาวน้อย”
ทันทีที่ถูกเรียกตัวไว้เธอก็เดินเข้ามาหาคุณไครอนทันที ทำให่เธอสามารถเห็นใบหน้าของคนที่คุยกับคุณไครอนอยู่ได้ เป็นหญิงสาวสวยที่มีผมสีน้ำตาลซ็อกโกแลต ดวงตาสีสันสวยงามดูเหมือนเป็นคนดังจากที่ไหนสักที
“นี่คุณไพเพอร์ แม็กลีน บุตรีแห่งอะโฟร์ไดท์เป็นรุ่นพี่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้“
“สะ สวัสดีค่ะพี่ไพเพอร์ เออ..หนูชื่อเฟเรีย เฮย์สค่ะ เออ..หนูเป็น…บุตรีแห่งฮิปนอสค่ะ”
“สวัสดีจ้ะสาวน้อย พี่ชื่อไพเพอร์ แม็กลีนจ้ะ”
“แม็กลีน…นามสกุลเหมือนดาราที่เขาดัง ๆ เลย”
“ใช่จ้ะ พี่เป็นลูกสาวของทริสตัน แม็กลีน”
“ทะ ทะ ทริสตันเหรอคะ ดาราฮอลลี่วูคชื่อดังคนนั้นนี่นะคะ”
“ใช่ อุ้ย!ดูตื่นเต้นใหญ่เลยนะ พี่จะมาอยู่ที่นี่ช่วยดูแลคลาสมีดสั้นนะ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะสาวน้อย”
“ค่ะ เออ…นี่นิตยสาร Kazz ค่ะ เป็นของขวัญแรกพบค่ะ เอ่อ ขอตัวก่อนนะคะ พอดีจะไปห้องพยาบาล”
เธอยื่นนิตยสารบันเทิงให้กับพี่ไพเพอร์ก่อนที่จะเข้ามาในห้องพยาบาลในทันทีเพื่อที่จะมารักษาตัวเอง ด้วยความเขินอาย “อ้าว! หน้าแดงมากเลยนะ เป็นอะไรมาเหรอ”
พี่หมอที่อยู่ข้างในห้องพยาบาลทักเธอเข้า
“ก็…ขอโทษค่ะ พอดีไม่คิดว่าจะเจอลูกคนดังระดับฮอลลีวูคเลยเขินไปหน่อยค่ะ อ้อ! หนูมารักษาตัวจากการต่อสู้กับฮาร์ปี้เมื่อคืนค่ะ ถึงจะชนะแต่ก็เจ็บพอตัวเอง”
“มา ๆ เดี๋ยวจะราดน้ำทิพย์ให้นะ นั่งลงสิ”
เธอนั่งลงก่อนจะโดนพี่หมอราดน้ำทิพย์รักษาแผลให้ จนหายดี
“ขอบคุณนะคะ หนูต้องไปแล้ว นี่ค่ารักษานะคะ”

ทักทาย + ให้นิตยสารบันเทิงกับไพเพอร์
ราดน้ำทิพย์

bettyleg

Dean HEROES

032

แขนซ้ายเป็นอิสระ

          ความจริงวันนี้ดีนมีนัดตรวจดูอาการหลังประสบอุบัติเหตุเมื่อปลายเดือนก่อน แต่คงต้องปล่อยให้ใบนัดหมอในกระเป๋าสตางค์เป็นหมันไป เพราะถ้าเขาก้าวขาออกนอกประตูค่ายเมื่อไร แทนที่จะได้ถอดสายพยุงแขนแต่จะกลายเป็นวิญญาณถูกถอดออกจากร่างแทน กระนั้นดีนก็ไม่ละเลยสุขภาพ ยังไงที่ค่ายก็มีห้องพยาบาล งั้นวันนี้ก็ไปตรวจเช็คร่างกายเสียหน่อย

          ภายในสถานพยาบาลที่ตั้งอยู่ในบ้านใหญ่ดูดีทันสมัยมากกว่าที่คิด ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะเป็นทรงห้องพยาบาลสไตล์โบสถ์แบบในหนังเรื่องแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ซึ่งไม่แน่ว่าสถานที่อาจเคยมีสภาพนั้นมาก่อนแต่ได้รับการรีโนเวทขึ้นมาใหม่เพราะค่ายแห่งนี้อยู่มานาน แล้วก็เห็นว่าเพิ่งมีการปรับปรุงสถานที่เมื่อไม่กี่ปีที่แล้วหลังจากสมัยของ ‘เพอร์ซี่ แจ็คสัน’ เสียด้วยสิ

          ถือว่าเป็นมรดกที่ดีต่อรุ่นน้อง…

          “แขนหายดีแล้ว ต่อจากนี้ไม่ต้องใส่อุปกรณ์พยุงแขนแล้วล่ะจ้ะ”

          “ขอบคุณครับคุณหมอ”

          คุณคิม อามิน หัวหน้าพยาบาลคนสวยเป็นคนตรวจอาการให้เองกับมือ ต่อให้มีคนบาดเจ็บเจียนตายแต่ถ้าได้รับการรักษาจากคนสวยแบบนี้น่าจะเป็นยาใจให้หายวันหายคืนได้ในไม่ช้า คุณไครอนนี่ก็ช่างเลือกสต๊าฟ ไม่ว่าจะเป็นพี่สาวร้านสะดวกซื้อ พี่สาวประจำคาเฟ่ หรือแม้แต่เจ๊ฮาร์ปี้ที่ออกจะไปในทางสวยแปลกเสียหน่อย แต่ละคนก็ถือว่าเป็นคนสวยเด็ดกันไปคนละสไตล์ทั้งนั้น แล้วที่เขามองแต่สาวสวยไม่ได้เพราะเป็นคนหน้าหม้อนะ สาบานได้ …แต่ก็แอบอิ๊บนิ้วไขว้หลังเอาไว้

          หลังจากที่ดีนมาทำการตรวจเช็คสุขภาพเสร็จก็รู้สึกว่านอกห้องตรวจดูวุ่นวายผิดปกติจากตอนแรกที่สถานพยาบาลค่อนข้างเงียบสงบ เหมือนว่าจะมีเด็กที่ออกไปทำภารกิจข้างนอกถูกก็อบลินทำร้ายมาจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

          “ดูท่าว่าจะมีงานเข้าแล้วล่ะ ฉันต้องขอตัวไปดูคนเจ็บก่อนนะ”

          แพทย์หญิงกล่าวเพียงแค่นั้นก่อนจะรีบออกจากห้องตรวจหนึ่งไปยังห้องฉุกเฉิน ถ้างั้นเขาเองก็รีบออกจากที่นี่ดีกว่าจะได้ไม่เกะกะการทำงานของเจ้าหน้าที่พยาบาล แต่ตอนที่กำลังจะเดินออกไปนั้นเองก็เห็นแซเทอร์เด็กที่เป็นคนงานไร่สตรอว์เบอร์รี่เดินขากะเผลกโดยมีเลือดไหลนองเต็มขาแพะ แบบนี้ก็แย่น่ะสิพยาบาลไม่ว่างสักคน แต่ดีนก็ไม่ได้ใจจืดใจดำถึงขนาดที่จะปล่อยให้คนที่บาดเจ็บต้องรอหมอจนเลือดไหลหมดตัว

          “เฮ้! นายเป็นอะไรมากไหม?”

          แซเทอร์เด็กคนนั้นสะดุ้งโหยงและมีท่าทีหวาดกลัวดีนสุดขีด เนื้อตัวสั่นเทายิ่งกว่าเก่าจนเขาฉงน หรืออีกฝ่ายจะกลัวคนแปลกหน้า? ชายหนุ่มจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม

          “ให้ฉันช่วยไหม ตอนนี้พยาบาลไม่ว่างเลยสักคน ฉันก็พอจะทำแผลเป็นอยู่”

          “....”

          กระนั้นแซเทอร์เด็กตนนี้ก็ยังไม่ยอมปริปากพูดกับเขาแถมยังสั่นจนได้ยินเสียงฟันกระทบกันดังกึก ๆๆ

          ช่วยไม่ได้... ดีนเลยถือวิสาสะทำแผลให้แทน ดูท่าว่าเด็กคนนี้น่าจะเดินไม่ไหวเขาเลยอุ้มอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่า อีกมือที่ว่างก็ช่วยกดบาดแผลให้เลือดหยุดไหลแล้วก็พาไปที่ห้องทำแผล

          ‘จะว่าไป... เหมือนเคยเห็นหมอนี่ที่ไหนมาก่อนนะ?’

          รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเหลือเกินทว่ากลับจำไม่ได้ ถ้าจะบอกว่าคุ้นมาจากตอนที่เห็นเด็กคนนี้ในไร่สตรอว์เบอร์รี่ก็รู้สึกไปเองว่าไม่ใช่ เหมือนว่าเขาเคยเจอกับเด็กหน้าตาแบบนี้มานานกว่านั้น เผลอ ๆ อาจนานร่วมสิบปี แต่เรื่องเคยเจอไม่เคยเจอช่างมันไปก่อน ตอนนี้ต้องรีบปฐมพยาบาล ด้วยความที่ตัวเองเจ็บตัวบ่อยทำให้รู้ว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง เพียงแต่เขาไม่เคยทำแผลให้คนที่ขาเป็นแพะมาก่อนเลยเนี่ยสิ

          ดีนนึกถึงตอนที่พา ‘โรบิน’ ไปหาหมอ มันเป็นสุนัขที่เขาเคยเลี้ยงตอนเด็ก ๆ เรียกว่าเป็นพี่น้องที่โตมาด้วยกันเลยก็ว่าได้ แต่โรบินตายไปแล้วเมื่อสองปีก่อนด้วยโรคชรา น่าเสียดายที่ตอนนั้นเขามาอยู่นิวยอร์กแล้วเลยไม่ได้ไปฝังศพให้มัน แต่ก็ทำเอาซึมไปเป็นเดือน…

          จิตใจก็พาคิดนอกเรื่องไปเรื่อย กลับมาโฟกัสกับการทำแผลต่อ… ถ้าต้องรักษาเหมือนสัตว์งั้นก็เริ่มจากการโกนขนขาเพื่อความสะอาด เพื่อสุขอนามัยที่ดีสิ่งแรกที่ผู้ปฐมพยาบาลต้องทำก็คือล้างมือ เพราะถ้ามือคนทำแผลไม่สะอาดจะทำให้บาดแผลของอีกฝ่ายติดเชื้อได้ จากนั้นค่อยหามีดโกนในห้องพยาบาลมาโกนขนขาให้แซเทอร์น้อยทันที ตอนนี้เหมือนเขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายสะอื้นไห้

          “ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวขนก็งอกใหม่ ถ้าไม่โกนขนออกก็จะทำแผลไม่ได้นะ”

          เมื่อขนที่ขาแพะถูกโกนออกชายหนุ่มจนเหี้ยนก็เห็นบาดแผลที่ถูกบาดเป็นทางยาว หัวคิ้วขมวดมุ่นพลางนิ่วหน้า เห็นเลือดแล้วรู้สึกใจเต้นเหมือนจะวูบ แต่จำเป็นต้องตั้งสติเอาไว้ไม่ให้เป็นภาระห้องพยาบาลไปอีกคน

          “ไปโดนอะไรมาเนี่ย”

          ถึงเอ่ยถามไปแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบเหมือนว่าตนคุยอยู่กับอากาศ แต่ดีนก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะให้คนที่กลัวจนพูดไม่ออกมาตอบคำถาม เขาใช้น้ำเกลือล้างแผลมาขจัดคราบสกปรกพร้อมล้างแผลให้สะอาด ตอนแรกที่ทำแผลเขาก็กลัวว่าใช้น้ำเกลือล้างแผลแล้วจะเจ็บ แต่ไม่เลยมันทั้งสะอาดและสารไอโซโทนิกยังเป็นมิตรต่อเซลล์เนื้อเยื่อ ดีกว่าน้ำสะอาดที่เอาเข้าจริงแล้วก็มีสารเคมีที่ไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไรอย่างเช่นคลอลีนและสารอื่น ๆ ถ้าฉุกเฉินจริง ๆ ก็ใช้ได้ แต่ก็นั้นแหล่ะ.. อยู่ห้องพยาบาลทั้งทีมีสิ่งที่ดีกว่าก็ต้องใช้อันนั้นสิ

          ล้างแผลเสร็จก็ซับให้แห้งแล้วทายาฆ่าเชื้อรอบบาดแผลไม่ใส่เข้าไปในแผลโดยตรง นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่คนมักเข้าใจผิด อันที่จริงใช้น้ำเกลือล้างแผลบาดแผลก็สะอาดแล้ว แต่ยังจำเป็นต้องทายาฆ่าเชื้อรอบบาดแผลเพื่อป้องกันเชื้อโรคจากภายนอกเข้าไป ถึงกระนั้นก็ไม่ควรใส่ยาฆ่าเชื้อที่บาดแผลโดยตรงเป็นเพราะตัวยาจะทำลายเนื้อเยื่อและทำให้เกิดรอยแผลเป็นได้ พอทายาเสร็จแล้วก็พันผ้าก๊อซให้เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อย

          “เสร็จแล้ว ที่เหลือนายก็ไปขอยาจากพยาบาลนะ แรก ๆ มันจะเจ็บหน่อย ถ้าแผลบวมก็ประคบเย็นเอา แต่ข้อควรระวังเลยคือห้ามโดนน้ำ”

          หมอจำเป็นกำชับผู้ป่วยราวกับมืออาชีพ พอพูดจบประโยคประตูห้องทำแผลก็ถูกเปิดออกแล้วคุณหมอตัวจริงก็เดินเข้ามา

          “ขอโทษที พอดีเมื่อกี้มีเคสด่วน แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว พวกเธอทำแผลกันเสร็จแล้วเหรอ?” แพทย์หญิงเดินเข้ามาตรวจแผลให้แซเทอร์น้อย แต่ก็เห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วแถมยังทำแผลได้เป็นอย่างดีอีกต่างหาก ติดแค่ว่าดีนโกนขนขาแพะออกเยอะเกินจำเป็นไปหน่อยจนอีกฝ่ายกลายเป็นแซเทอร์ที่มีขนขาแค่ข้างเดียว “ถือว่าทำแผลได้ดีเลย สนใจมาเป็นสต๊าฟไหมจ๊ะ ฉันมีค่าตอบแทนให้นะ”

          “อ้อ ใช่ ผมเห็นประกาศ” จะว่าไปก็เกือบลืมว่าตั้งใจจะสมัครเป็นสต๊าฟห้องพยาบาลแต่ดันไปง่วนช่วยงานโรงอาหารกับไร่สตรอว์เบอร์รี่จนลืมงานนี้ “ได้ครับ ดูเหมือนว่าพยาบาลจะไม่พอนะ”

          “เด็ก ๆ ที่นี่เจ็บตัวกันบ่อยแหล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ฝากดูแลคนไข้คนอื่น ๆ ต่อด้วยนะจ๊ะ ถ้ามีอะไรก็เรียก ส่วนบ๊อบบี้เดี๋ยวหมอจัดยาให้นะ”

          ‘บ๊อบบี้? เหมือนจะคุ้น ๆ ชื่อนี้แฮะ..’

          ความจริง ‘บ๊อบบี้’ ก็เป็นชื่อที่ค่อนข้างโหล แต่มันทำให้เขานึกถึงเพื่อนสมัยประถมคนนึงที่ค่อนข้างขี้อายและจืดจาง แต่จู่ ๆ วันหนึ่งบ๊อบบี้ก็ลาออกไปอย่างกระทันหันหลังปาร์ตี้ปีใหม่ที่บ้านรุ่นพี่… จู่ ๆ ความทรงจำวัยเด็กก็ย้อนกลับมาได้อย่างน่าฉงน แต่บ๊อบบี้คนนี้น่าจะเป็นคนละคนกับเพื่อนในวัยเด็กของเขา เพราะถ้าเป็นคนเดียวกันจริงป่านนี้เพื่อนเก่าคงโตเป็นหนุ่มพอ ๆ กันแล้วสิ

          ดีนออกจากห้องทำแผลแล้วมาแสตนบายเป็นพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ หลังจากนี้ก็ค่อนข้างว่าง ไม่มีงานอะไรให้ทำมากมาย ผู้ป่วยมีแค่เด็กสาวบ้านอะโฟรไดท์ที่มาขอยาแก้ปวดประจำเดือนคนนึง กับเด็กหนุ่มบ้านเฮดีสที่มาขอเจลเย็นแก้ฟกช้ำ ออกจะเป็นงานน่าเบื่อไปสักหน่อยแต่ก็ดีแล้วที่ไม่มีลูกค้าเยอะเพราะแปลว่าไม่มีใครเจ็บตัวและค่ายยังสงบสุขดี..

          เขาทำงานจนออกกะแล้วรับเงินค่าจ้างมา จากนั้นก็ไปเตรียมตัวสำหรับประชันคาราโอเกะในงานปาร์ตี้สุดเหวี่ยงที่กำลังจะถูกจัดในเย็นวันนี้

รับงาน: ช่วยดูแลคนเจ็บป่วยในห้องพยาบาลประจำค่าย (เลือกรับดอลลาร์)

Daemon HEROES

Take care of yourself

เดม่อนเดินมายังห้องพยาบาล เขาลากสังหารมาพักฟื้นและรักษาแผลสักหน่อย ถ้าปล่อยให้เป็นรอยแผลเป็นแม่คงจะไม่ปลื้มมากนัก แม้เขาจะไม่ค่อยใส่ใจ แค่พักสักหน่อยปล่อยให้แผลค่อย ๆ หาย แผลเป็นเขาไม่ได้ซีเรียสนัก

"สวัสดีครับคุณคิม พอดีผมมาขอน้ำทิพย์รักษาแผลโดนโทรลล์เล่นงานหน่อย" เดม่อนพูดขึ้น

"อ่าได้สิ เดี๋ยวไปหยิบมาให้นะ" รุ่นพี่คิมพูดก่อนเดินไปหยิบขวดน้ำทิพย์มายื่นให้

"นี่ครับค่าบำรุงห้องพยาบาล ขอบคุณสำหรับน้ำทิพย์" เขารับขวดก่อนเดินไปหาที่นั่งค่อย ๆ ราดน้ำทิพย์ลงไป มันก็ค่อนข้างให้ความรู้สึกแสบ ๆ ร้อน ๆ แต่ก็ได้ผลทันตา 

ชำระค่ารักษาแล้ว

Daemon HEROES

Germination work

เดม่อนลากสังขารตัวเองจนมาถึงห้องพยาบาล ในขณะเขากำลังจะก้าวขาตัวเองเข้าไปในห้องพยาบาล 

"หยุด!" ก่อนได้ยินเสียงดุ้งหูบางอย่างด้านหลัง ขาที่กำลังยกจะเหยียบพื้นหยุดนิ่ง ใบหน้าค่อย ๆ เบือนหันไปมองและขาเปลี่ยนจากจะก้าวไปข้างหน้า เป็นกลับหันหลัง

"ไปไหนมาจ๊ะบุตรอะโฟร์ไดท์ ทำไมเสื้อผ้าขาดรุ่ยแบบนั้น แถมรอยนี่มันคุ้น ๆ นะ" ลิเลียน่านั่นเอง เธอยืนกอดอก จ้องผมตาถมึง

"แล้วนั่นมันรอยแผลใช่ไหม เลือดยังชิบ ๆ อยู่เลย ถึงแม้จะทำความสะอาดตัวไปแล้วเถอะ!" ลิเลียน่าพูดก่อนเดินเข้ามาใกล้ผม นิ้วเธอจิ้มเข้าที่แผลกลางหน้าอกตรงรอยกรงเล็บหมาป่า ผมกัดฟันทนพยายามไม่ร้อง

"เอ่อ...."

"อดทนดีนี่ ชั้นบอกแล้วใช่ไหมถ้าจะไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นให้เรียกชั้นไปด้วย นายมีขีดจำกัดนะ บุตรอะโฟร์ไดท์ นายคิดว่านายเป็นบุตรแห่งแอรีสหรือลูกสามมหาเทพงั้นเหรอ!!" ลิเลียน่าพูดร่ายยาวใส่ผม ผมไม่สามารถโต้ตอบเธอได้เลย ทุกอย่างที่เธอพูดมันก็เป็นความจริงทั้งหมด ผมประมาทเองที่คิดว่าฝึกหนักมามากพอแล้วจะพอจัดการอสุรกายด้วยตัวคนเดียวได้ พอเจอตัวที่แข็งแกร่งกว่าทำให้พลาดท่าได้ง่าย

"ผมขอโทษ... ผมก็แค่..." เดม่อนพูดตอบหญิงสาวตรงหน้า ก่อนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองส่งสายตาอ่อนโยนหาอีกฝ่าย ลิเลียน่าเหมือนรู้ทันเธอหยิบแว่นตากันแดดมาใส่ 

"ไม่ต้องมาไม้หวานกับชั้นเลย" เธอพูดก่อนจะฉุดข้อมือผมเข้าห้องพยาบาล "ไปรักษาตัว" 

เดม่อนยอมโดนลากเข้าห้องพยาบาลไป เขาไม่มีอะไรจะแก้ตัวกับความพ่ายแพ้ครั้งนี้ และหลักฐานคาใจซะทั้งหมด เธอพาผมไปนั่งที่เตียงบอกให้ผมนั่งรอ ก่อนเธอจะเดินไปคุยกับคุณคิมเพื่อขอน้ำทิพย์มารักษา เธอเดินถือขวดน้ำทิพย์กับผ้ามา ก่อนค่อย ๆ เทมันลงผ้าและนำมาเช็คตามแผลให้ผมอย่างเบา ๆ แต่ผมก็รู้สึกแสบอยู่ดี แผลค่อย ๆ สมานตัวทีละนิด 

"ขอบคุณนะลิเลียน่า" เดม่อนพูดขึ้นมองอีกฝ่ายทำแผลให้เขา 

"ไม่เป็นไร คราวหน้าก็อย่าทำแบบนี้อีกนะ นายอาจจะไม่ได้โชคดีแบบนี้ตลอดนะ นายอาจจะตายได้" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนจะตรวจดูด้านหลังว่ามีตรงไหนยังไม่ราดน้ำทิพย์บ้าง 

"อืม ผมเข้าใจถ่องแท้แล้ว หลังจากนี้ผมสัญญาถ้าต้องไปทำเรื่องอันตรายผมจะแจ้งเธอก่อน" เดม่อนพูดขึ้นยกนิ้วก้อยขึ้นหาอีกฝ่าย

"ได้ นายสัญญากับแม่น้ำสติกซ์ ชั้นถึงจะเชื่อ" เธอเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยผม ก่อนผมจะสูดหายใจลึก ๆ

"ได้ เพื่อเธอผมขอให้คำปฏิญาณต่อแม่น้ำสติกซ์ ตั้งแต่วันนี้ถ้าผมจะทำเรื่องอันตรายใด ๆ ผมจะต้องมาแจ้งต่อลิเลียน่า ไทเลอร์ทุกครั้ง ไม่วู่วามและไม่คิดไปทำเรื่องราวเหล่านั้นตามลำพังอีก!" สิ้นเสียงคำสาบานของผม ฟ้าร้องกัมปนาท คนทั่วห้องพยาบาลต่างได้ยินกันทั้งหมดมองออกไปนอกอาคาร แต่มีคุณคิมเหมือนเห็นเหตุการณ์เธอยิ้มให้สองเด็กหนุ่มสาว เธอรู้สึกดีใจที่ในที่สุดบุตรอะโฟร์ไดท์จะลดความบ้าบิ่นลงได้บ้าง ดูเหมือนเทพแอรีสจะมาได้จังหวะ หากเขาเจอตัวอันตรายกว่านี้อาจจะไม่รอดกลับมาแบบนี้ 

เราพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนลิเลียน่ากับผมจะพากันเดินไปปาร์ตี้คุณดี.... โดยผมไม่ลืมบริจาคค่าบำรุงห้องพยาบาลให้คุณคิมทุกครั้งก่อนเดินออกมา เพื่อเธอจะได้พัฒนาที่แห่งนี้ช่วยเหลือชาวค่ายได้อีกมากมาย

- ชำระบำรุงห้องพยาบาล 5 ดรักม่า -

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

ภายหลังการขุดแร่เสร็จสิ้นเฟเรียก็มีสภาพบาดเจ็บสาหัสอยู่สมควร

“ม่าม๊า อย่าตายนะ”

“แม่ไม่ตายหรอกนะกาเอล แค่บาดเจ็บจากการต่อสู้หน่อยเดียวเอง”

เธอลูบหัวปลอบกาเอลที่เกาะเธอด้วยความเป็นห่วงตามภาษาเด็ก ในขณะที่เธอก็พาตัวเองมายังห้องพยาบาลของบ้านใหญ่เพื่อที่จะมารักษาตัวที่นี้

“ขออนุญาตนะคะ”

“เข้ามาได้ค่ะ แล้วนี่โดนอะไรมาคะ ดูจากรอยแล้ว…”

“โดนโทรลล์ทุบมาค่ะ แต่ก็คุ้มกับที่ได้แร่มาเยอะแยะนะคะ”

“ดูจากรอยแล้วไม่คุ้มหรอกนะคะ มาราดน้ำทิพย์ซะดี ๆ นะคะ แล้วนั่นอะไรเหรอคะ”

พี่หมอส่ายหัวกับบาดแผลที่ปรากฎอยู่บนร่างกายของเฟเรีย ซึ่งก็รู้ได้เลยว่าเธอต้องทนขนาดไหนกว่าจะขุดแร่เสร็จกว่าจะลากสังขารมาถึงที่นี่ได้ถ้าไม่มีกาเอลช่วยประครองนะ คุณหมอราดน้ำทิพย์บนร่างกายเธอทำเอาเฟเรียรู้สึกแสบแผลขึ้นมานิด ๆ จน

“อย่าทำร้ายแม่ผมนะ”

กาเอลที่คิดว่าแม่ของตนถูกทำร้ายก็เลยใช้มือน้อย ๆ ของตนทุบขาพี่หมอด้วยความกลัว จนเฟเรียต้องยื่นมือลูบหัวกาเอลเบา ๆ

“แม่แค่แสบแผลเท่านั้นเอง พี่หมอเขาแค่รักษาแม่น่ะ ไม่ต้องกลัวนะลูกแม่ - ขอโทษด้วยนะคะ นี่กาเอล ลูกของหนูเองค่ะเป็นเบบี้ก็อบลินน่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดูแล้วน้องรักแม่มากนะคะ ดีจังเลย รักษาเสร็จแล้วนะคะ พักสักหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้วนะ”

“ค่ะ”

เธอยิ้มแย้มก่อนจะล้มตัวลงนอนพักให้แผลรักษาให้หายดีจะได้ไปส่งภารกิจต่อได้

รักษาบาดแผล

bettyleg

Dean HEROES

051

ความสับสน

             โลกมันจะกลมไปหรือเปล่า?!

             จากความเจ็บค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความชา และยิ่งไร้ความรู้สึกเมื่อตกอยู่ในห้วงของความช็อค แต่ต้องลองกระดิกมือเทสดูก่อนว่าแค่ช็อคนะไม่ใช่แขนขาด.. โอเคนิ้วมือกระดิกได้แปลว่าแขนยังไม่ขาด…

            

              ดีนไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีคนรู้จักเข้ามาในค่ายแห่งนี้เพิ่ม ดาริน่าก็คนนึง คราวนี้ยังเป็นแมคเคนซีอีก จุดเริ่มต้นของเขากับอีกฝ่ายอยู่ในฐานะของลูกค้ากับบาร์เทนเดอร์ ซึ่งมันควรจะเป็นเช่นนั้น แต่โลกก็ชอบเหวี่ยงให้พวกเขาสองคนบังเอิญมาเจอกันในสถานการณ์ที่ทั้งดีและร้าย จนความสัมพันธ์ค่อย ๆ เปลี่ยนมาเป็นเพื่อน (แต่จะ ‘วิท’ อะไรหรือเปล่าไม่ขอตอบ) แถมการได้มาเจอกันในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ยิ่งกว่าพระเจ้าเล่นตลก นิวยอร์กมันเล็กขนาดนั้นเลยเหรอ? เขาว่าก็ไม่นะ

             ดีนและแมคเคนซีถูกหามใส่เปลสนามมารักษากันคนละเตียง ชายหนุ่มคอยมองไปยังเตียงข้าง ๆ ตลอด แต่แล้วม่านสีขาวก็เลื่อนพรืดมาปิดจนมองไม่เห็นอะไรที่เตียงข้าง ๆ อีก โอเค๊ กลับมาโฟกัสที่ตัวเองก็ได้

             “ขยับแขนได้หรือเปล่าคะ?”

             “อา.. ได้ครับ นิดหน่อย”

             “โชคดีไป ถ้าแขนขาดจะใช้น้ำทิพย์รักษาไม่ได้”

             หัวหน้าพยาบาลคิมตอบดีนด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ออกจะติดหัวเราะเสียด้วยซ้ำ ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มผู้บาดเจ็บที่ต้องมองเธอตาถลนผ่านเลนส์แว่นตาที่ขุ่นมัว

             “ถ้าคุณพูดแบบนั้นก็แปลว่าโชคดีจริง ๆ แหล่ะ”

             ดีนแค่นยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะนอนเฉย ๆ สงบปากสงบคำให้พยาบาลทำการรักษา ตอนนี้เลือดของเขาหยุดไหลแล้ว ต้องขอบคุณเกล็ดเลือดที่แข็งแรงของตัวเองจริง ๆ แม้ยังมีซึม ๆ ออกมาอยู่บ้างตามปกติของมัน ดีนพยายามจะไม่มองแผลของตัวเองเขาคิดว่าสภาพคงไม่น่าดูมาก ๆ เหมือนหนังออสก้าที่เลโอนาร์โดต่อยกับหมี ถ้ามองล่ะก็ต้องสลบไปเดี๋ยวนี้เลยแน่ ๆ มีอยู่สองทางที่จะหลุดพ้นก็คือ หลับตาซะ กับ หันไปมองทางทิศอื่น ซึ่งไม่พ้นเตียงของแมคเคนซีอีกนั่นแหล่ะ

             “เป็นห่วงเขาเหรอคะ?” พยาบาลคิมสงเสียงคิกคักเล็ก ๆ ออกมา “หมอตรวจดูคร่าว ๆ เขาได้รับการกระทบกระเทือนแต่ไม่มีกระดูกส่วนไหนแตกหัก รวมกับมีอาการพักผ่อนไม่เพียงพอ ไว้รอตรวจละเอียดอีกครั้งถึงจะสรุปผล แต่ฉันคิดว่าไม่ผิดไปจากนี้ ซึ่งถือว่าน้อยกว่าคุณเยอะค่ะ”

             “ได้ยินว่าเขาคอไม่หักผมก็ดีใจแล้ว” ดีนเล่นมุกชวนให้ขำแม้นาทีนี้เขาจะขำไม่ออกเลยก็ตาม

             ความรู้สึกเย็นวาบเกิดขึ้นที่หัวไหล่เมื่อนางพยาบาลใช้น้ำทิพย์ทารดแผลลงไป ดูเหมือนว่าบาดแผลฉรรจ์เช่นนี้จะต้องใช้ยาวิเศษทั้งขวดและเสียเวลามากหน่อย กล้ามเนื้อถึงจะได้สมานเข้าด้วยกันจนสนิท หลังรักษาแผลจุดใหญ่เสร็จเธอตรวจละเอียดจนเขาเริ่มอาย แต่ก็ต้องปั้นหน้าเก๊กว่า ‘ไม่มีอะไรนี่’ แล้วยอมให้นางพยาบาลใช้สำลีชุบน้ำทิพย์ทาบาดแผลจุดอื่น ๆ อย่างเช่นรอยบาดที่ต้นขาและแผลถลอกฟกช้ำอีกเล็กน้อย แม้เสื้อจะขาดแหว่งไปไม่หน่อย แต่ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติดีแล้ว

             “การรักษาเสร็จแล้วค่ะ ส่วนเพื่อนใหม่.. ถ้าอยากเยี่ยมก็ไปเยี่ยมได้นะคะ ให้เวลาแป๊บนึง”

             “โอเค ขอบคุณครับ”

             ดีนลุกขึ้นมาจากเตียงสีขาวที่มีคราบเลือดของเขาเปรอะเปื้อนอยู่ ดูแล้วยากต่อการทำความสะอาด แต่นั่นก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ดีนจะต้องสนใจ ชายหนุ่มแหวกม่านออกไปยืนที่เตียงข้าง ๆ แม้อีกฝ่ายจะหลับไหลและใบหน้ามีริ้วรอยฟกช้ำแต่ก็ยังดูดีเสมอแม้ยามนอนหลับ เฮ้อ.. น่าอิจฉาเป็นบ้า

             “แมคซี่ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วจากนี้จะเป็นยังไงต่อ…”

             บางสิ่งจุกอยู่ในลำคอทำให้ยากจะเอื้อนเอ่ย พอดีกับที่ม่านกั้นเตียงถูกเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นหนุ่มแซเทอร์ที่พาแมคเคนซี่มาที่นี่

             “สวัสดี ผมแดนนี่ ขอบคุณพี่ชายนะฮะที่ช่วยพวกเราไว้”

             “อืม.. มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว ใช่ไหมล่ะ?” ดีนไหวไหล่ “ฉันดีน นีล แล้วที่เรียกฉันว่าพี่ชายเนี่ย นายแน่ใจนะว่าอายุน้อยกว่าฉัน?”

             แซเทอร์หนุ่มทำตาปริบ ๆ ก่อนที่จะแลบลิ้นที่มุมปากพร้อมกับขยิบตา แม้ดีนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีอายุที่แท้จริงเท่าไร แต่โฉมหน้าของแซเทอร์อายุวัยรุ่นตอนปลายแบบนี้คงไม่ต่ำกว่าหกสิบเสียล่ะมั้ง

             “ถึงอย่างนั้นแต่ผมขอเรียกว่าพี่ชายต่อไปนะฮะ” แดนนี่ยิ้มกว้างจนตาหยี แล้วใครจะปฏิเสธรอยยิ้มนั้นได้ลงล่ะ “ว่าแต่พี่ชายดีนเป็นบุตรของเทพองค์ไหนเหรอฮะ ถ้าจำไม่ผิด เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินจิตมารของอัลกูลบอกว่าพี่เป็นบุตรของสามมหาเทพ กลิ่นและออร่าก็เหมือนจะใช่ด้วยนะฮะ” แดนนี่ทำเป็นสูดกลิ่นฟุ้ดฟิ้ด

             “ก็จริงอย่างที่มันพูดแหล่ะ ฉันเป็นบุตรของเทพโพไซดอน แต่นายไม่ถือศักดิ์อะไรกับฉันหรอกนะ” พูดไปก็ทำท่าโบกปัดไม่ให้อีกฝ่ายใส่ใจ เวลาบอกชื่อพ่อตัวเองออกไปมักจะมีคนทำหน้าอู้หูอู้หาแบบที่แดนนี่กำลังทำอยู่ ณ ขณะนี้เนี่ย

             การสนทนาจำต้องยุติลงเพียงเท่านี้ เมื่อมีพยาบาลเข้ามาและเข็นเตียงของแมคเคนซีออกไปเพื่อทำการทีซีแสกนอย่างละเอียด

             “ฉันเองก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน ยังไงฉันก็ฝากนายดูแลเขาให้ดีด้วยนะแดนนี่”

             ดีนยกมือขึ้นยีหัวเด็กหนุ่มจนยุ่งเหยิงก่อนที่จะปลีกตัวออกมา แต่ก่อนออกจากสถานพยาบาลเขาไม่ลืมที่จะไปติดต่อเคาน์เตอร์พยาบาลเสียก่อน

             “พอดีว่าผมไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มาเลย ขอติดไว้ก่อนได้ไหม?”

             “ติดไว้ก่อนก็ได้ค่ะ แต่ถ้าไม่มาจ่ายระวังเจอทวงหนี้โหดนะคะ” เคาน์เตอร์พยาบาลกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลกเป็นกันเอง แต่สิ่งที่เธอพูดมาทำเอาชายหนุ่มยิ้มค้าง

             “โอ้ น่ากลัวจัง ผมไม่ให้คุณทวงแน่นอน ถ้างั้นผมลงชื่อตรงนี้นะ..” เพราะว่าเคยทำงานเฝ้าเคาน์เตอร์มาก่อนในวันที่หมอไม่ว่างก็เลยรู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง เขาเขียนชื่อตัวเองฉบับสั้นลงในฟอร์ม รวมถึงอีกชื่อหนึ่งที่ยาวกว่าลงไปด้วย “คนที่มาใหม่ เขาชื่อ แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่บ้านไหน แต่เอ่อ.. ขออย่าให้เป็นโพไซดอนเลยก็แล้วกันนะ ค่ารักษาของสองคนสิบดรักม่าใช่ไหม? เขาคงยังไม่มีเงินนี้ เดี๋ยวผมจ่ายแทนแต่ต้องขอกลับไปเอาที่บ้านก่อน”

             “อ้อ……. ได้สิคะ” พยาบาลต้อนรับได้แต่ทำหน้างงแต่ก็ไม่ได้ไถ่ถามอะไรต่อ

             จากนั้นดีนก็หอบยุทโธปกรณ์ของตนออกจากสถานพยาบาลที่บ้านใหญ่ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาจนหอมฟรุ้ง เสื้อตัวที่ใส่เมื่อเช้าทั้งเลอะเลือดทั้งขาดแหว่งเสียจนเกินเยียวยา หนทางเดียวที่จัดการก็คือเผาทิ้งข้างบ้าน จากนั้นเขาก็กลับมาที่ห้องพยาบาลอีกครั้งเพื่อจ่ายเงินค่าบำรุงรักษาทั้งหมดสิบดรักม่า

ใช้บริการน้ำทิพย์ห้องพยาบาล

จ่าย 5 ดรักม่าของตัวเอง

และอีก 5 ดรักม่าให้เพื่อน [@Mackenzie ]

Johnathan BELIEVER

CRΔZΦΠΞSS ΔΠD CΔLM

ความบ้าบิ่น ในบางครั้งก็อาจจะเกิดกับคนที่มีสติควบถ้วน เมื่ออยู่ในช่วงเวลาเข้าตาจน จนเมื่อสุดรอดออกมาได้ การดึงสติเรียกตัวเองกลับมาแล้วกลับไปมองตัวเองเมื่อตอนก่อนหน้า มันก็ทำให้รู้สึกผิดเล็กๆน้อยๆ ว่าทำไมเขาถึงสามารถทำมันได้เช่นนั้นลงไปได้ก็ไม่รู้ การที่ตึงมือกับฮารืปี้และอัลกุลในเวลาเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะพ่ายให้กับอัลกูลที่เขานั้นไม่สามารถกำราบมันลงได้ แต่อย่างน้อยเขานั้นก็ไม่รู้สึกสูญเปล่า ซ้ำยังกำไรเพราะล้มโทรลได้ตัวนึงอีกด้วย หากมีเรี่ยวแรงมากกว่านี้ เขาคงจะอยู่ขุดแร่เอามาเพื่อลงทุนสังเคราะห์อาวุธสัมฤทธ์ธรรมดาให้มันดียิ่งๆขึ้นไปอีก คงจะเป็นอะไรที่ดีไม่ใช่น้อย..

ชายหนุ่มร่างใหญ่กลับมาถึงค่ายด้วยสภาพที่สะบักสะบอม ร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผลที่ไม่สาหัสมากนัก แต่ก็เป็นอะไรที่ฉกรรจ์มากพอที่จะทำให้สถานพยาบาลปั่นป่วนไปด้วยพยาบาลจำนวนนึงที่เข้ามารักษาชายหนุ่มด้วยคิดว่ามันสาหัส แต่จริงๆแล้วไม่..

คำพูดมากมายที่เป็นคำถามที่ชายหนุ่มตอบไปอย่างสุภาพและตรงไปตรงมา ไม่ยืดยาวทำให้เข้าใจกันทั้งฝ่ายที่ถามและฝ่ายที่ตอบจนเมื่อทำการรักษาเสร็จด้วยน้ำทิพย์ ชายหนุ่มแอบแปลกใจ ทำไมเพียงแค่เขาคนเดียว คนที่มารักษาถึงได้เยอะขนาดนี้ ไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาขอบคุณพยาบาลทุกๆคนที่มาช่วยเขา แล้วเดินไปจ่าย 5 เหรียญดรักม่าที่เคาน์เตอร์ก่อนที่จะเดินออกจากสถานพยาบาลไป..

"คนนั้นน่ะเหรอ ที่ว่ากำลังกุ๊กกิ้กกับรุ่นพี่น่ะ?"

"ไม่รู้สิ แต่อาจจะใช่มั้ง เห็นก่อนหน้านี้เคยมีเรื่องคุยกันอยู่บ่อยๆ"

"อุ้ยตายจริง! เห็นรุ่นพี่เงียบๆจริงจังกับงานแบบนั้น ไม่คิดว่ามี.."

"อะแฮ่ม!!" อามินที่อยู่ด้านหลัง

"ว้าย! ขอโทษค่ะ"

"ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปช่วยคนอื่นรักษาพยาบาลดีกว่านะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ.."

Mackenzie HEROES

03. Recuperate

B

…นี่เขาตายแล้วหรือยัง…

ความรู้สึกเหนื่อยล้าเกาะกินไปทั่วร่างกาย ภาพอสูรกายทั้งสองตัวที่มีชื่อว่าอัลกูลกำลังเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เขากำลังจะตกเป็นอาหารของมันอย่างที่แดนนี่บอก

“เฮือก…!”

เหมือนกับสำลักอากาศจนลมหายใจสะดุด แมคเคนซีลืมตาโพลงขึ้น หอบหายใจแรงเพื่อเอาอากาศเข้าปอด สิ่งแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือเพดานสีขาวซึ่งเปิดไฟสว่างโร่จนเขาถึงกับต้องหยีตาลงจากอาการตาแพ้แสง…นี่เขายังไม่ตายงั้นเหรอ

“พี่ชาย ! พี่ฟื้นแล้ว ขอบคุณพระเจ้า พี่เป็นยังไงบ้างครับ”

เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น ตามมาด้วยใบหน้าแดนนี่ที่ยื่นมาบังแทนที่แสงไฟและเพดานไว้ สีหน้าดูดีใจเหลือเกินที่เห็นเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“รู้สึก…เพลีย ๆ แล้วก็ปวดตามตัว แล้วนายล่ะแดนนี่ บาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”

แมคเคนซีรู้สึกว่าเสียงตัวเองนั้นแห้งผากเสียเหลือเกิน คอก็เหมือนจะแห้งเป็นผง ครั้นพอขยับตัวก็ปวดเมื่อยไปทั่วร่างจนต้องครางเสียงต่ำอย่างหงุดหงิดที่เคลื่อนไหวไม่ได้ดั่งใจ

“ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไรมาก มีแค่แผลถลอกนิดหน่อย ต้องขอบคุณหมวกกันน็อคพี่ชายมากเลยนะครับที่ช่วยไม่ให้หัวผมไปกระแทกต้นไม้เข้า”

แดนนี่บอกด้วยรอยยิ้ม แต่พอแมคเคนซีได้ยินคำว่าหมวกกันน็อค ภาพของ ‘แมคกี้’ มอเตอร์ไซต์คู่ใจที่ถูกเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเหยียบจนพังคาตาก็ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง

“อ่า…นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันสิต้องขอบคุณนายมากกว่าที่ช่วยฉันไว้ไม่ให้เป็นอาหารของเจ้าพวกนั้น”

ชายหนุ่มยิ้มขื่น เขาเก็บเงินซื้อแมคกี้หลังมาอยู่นิวยอร์กได้ปีนึง ถึงจะให้พ่อช่วยออกเงินให้ครึ่งนึงก็เถอะ แต่แมคกี้ก็ไม่เคยงอแง เครื่องยนต์ไม่เคยมีปัญหา เขาเองก็ไม่เคยขับขี่ไปชนใครด้วย แมคเคนซีดูแลแมคกี้อย่างดีประหนึ่งลูกรัก เอาไปเข้าศูนย์ตรวจเช็คสภาพตามนัดไม่เคยขาด คอยเอาไปเข้าร้านอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนใหม่เอี่ยมอ่อง แล้วเจ้าอัลกูลนั่นมันเป็นใคร เหยียบแมคกี้ของเขาจนมีสภาพไม่ต่างอะไรกับเศษเหล็ก คิดแล้วก็เศร้าใจเหลือเกิน

“ที่จริงผมแค่ไปเรียกหน่วยพยาบาลให้ครับ ส่วนคนที่ช่วยพี่ชายเป็นคนในค่าย ชื่อดีน นีล”

“ฮะ ? เมื่อกี้ว่าไงนะ คนที่มาช่วยชื่ออะไร”

พักความเสียใจไว้ก่อนเมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นหู แมคเคนซีเลิกคิ้วมองแดนนี่ที่ทำหน้าสงสัย

“ดีน นีลครับ พี่เขาเป็นบุตรของเทพโพไซดอน หนึ่งในสามมหาเทพเลยนะ ตอนเขาสู้กับพวกอัลกูลที่ไล่ตามพวกเรามานี่เท่สุด ๆ”

แดนนี่รีบตอบอย่างกระตือรือร้น ดูท่าจะปลาบปลื้มคนที่ชื่อดีน นีลไม่น้อย ส่วนแมคเคนซีก็เงียบไป เขากำลังใช้สมองคิดอย่างหนักว่าดีน นีลกับดีนคนที่เขารู้จักนั้นจะเป็นคนเดียวกันหรือไม่ แต่เขาไม่มีเบาะแสอะไรเพิ่มเติมเลย ตอนพบกันครั้งแรกที่มิดไนท์โวลุ่มคลับ อีกฝ่ายก็แนะนำตัวแค่ว่าชื่อ ดีน เฉย ๆ

“พี่ชายรู้จักพี่ดีนเหรอครับ”

แดนนี่ถามขึ้นอีกครั้ง แมคเคนซีจึงหลุดออกจากความคิดส่วนตัวก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย

“ไม่แน่ใจ…ไม่สิ คงไม่รู้จักหรอก”

สุดท้ายก็สรุปได้ว่าอาจจะเป็นคนละคนกันก็ได้ ดีนไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง ซ้ำความคิดของดีนยังออกไปในทางเป็นหลักการและวิทยาศาสตร์มาก ๆ ด้วย อีกฝ่ายคงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เหมือนกับเขาที่ตอนนี้ยังทำใจรับได้ยาก แต่จะว่าไปช่วงหลังมานี้เขาก็ติดต่อดีนไม่ค่อยได้ เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่นะ

“อ้าว รู้สึกตัวแล้วเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม ชื่ออะไรกันนะ แมคเคนซีใช่ไหมเอ่ย”

อยู่ ๆ ก็มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยเปิดม่านเข้ามา ดูจากใบหน้าได้รูป ปากนิด จมูกหน่อยแล้วเธอคงจะเป็นคนเอเชีย

“อา…ครับ ผมแมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ที่นี่คือ…”

แมคเคนซีแนะนำตัว แอบสงสัยว่าเธอรู้จักชื่อตนได้ยังไง แต่ก็คิดว่าคงจะดูจากใบขับขี่ที่อยู่ในกระเป๋าตังค์ล่ะมั้ง ดวงตาสีฮาเซลกลอกมองไปรอบสถานที่อีกครั้ง ไหน ๆ อีกฝ่ายก็น่าจะเป็นคนที่นี่ ถามให้แน่ใจเลยดีกว่า

“สวัสดีจ้ะ ฉันคิม อามิน เป็นคนดูแลที่นี่ ที่นี่คือสถานพยาบาลประจำค่ายฮาร์ฟบลัด เธอปลอดภัยแล้วนะ แล้วก็แดนนี่ เธอปล่อยให้แมคเคนซีหิวน้ำได้ยังไง เอาน้ำให้เขากินหน่อยสิ”

หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รอยยิ้มของเธอทำให้แมคเคนซีรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง แต่เวลาที่เธอหันไปเอ็ดแดนนี่จนชายหนุ่มต้องรีบกุลีกุจอเทน้ำดื่มใส่แก้วให้เขาดื่มนั้นกลับเหมือนคุณหมอตามโรงพยาบาลที่ดูเข้มงวดเสียเหลือเกิน เมื่อได้ดื่มน้ำจนชุ่มคอแล้ว แมคเคนซีจึงถามเรื่องที่สงสัยอยู่

“ค่ายฮาร์ฟบลัด ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็น…เดมิก็อด ?”

เอ่ยถามคำศัพท์ที่ไม่ชินปาก แต่คิม อามินก็ยังยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ และยินดีที่จะตอบคำถามเขา

“ฉันเป็นบุตรเทพอพอลโล คนที่นี่เป็นเดมิก็อดกันหมดล่ะจ้ะ ยกเว้นคุณไครอน คุณดี แล้วก็พวกแซเทอร์ แล้วเธอเป็นบุตรเทพหรือเทพีองค์ไหนจ๊ะ”

“ผม…ยังไม่รู้ครับ”

พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วแมคเคนซีก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เทพกับเทพีมีตั้งหลายองค์ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าตนเองเป็นลูกใคร แม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเห็น เหมือนจะจับสีหน้าของชายหนุ่มได้ คิม มินอาจึงร้อง “อ๊ะ !” ออกมาเบา ๆ

“จริงด้วย เธอถูกส่งมาที่นี่เลยนี่เนอะ คงยังไม่ได้ไปรายงานตัวกับคุณไครอนล่ะสิ อืม…ถ้าพูดให้เข้าใจง่าย ๆ คุณไครอนก็คือผู้ดูแลค่ายนี้จ้ะ ถ้าเธอออกจากห้องพยาบาลแล้วก็ไปรายงานตัวกับคุณไครอนนะ แล้วเธอก็จะได้รู้ว่าเธอเป็นบุตรเทพหรือเทพีองค์ไหน ฉันตรวจอาการเธอแล้วมีแค่รอยฟกช้ำตามร่างกายนิดหน่อย ส่วนที่เธอสลบไปเพราะพักผ่อนน้อย ฉันก็เลยให้น้ำเกลือไปแล้ว วันนี้นอนพักที่นี่อีกสักคืน พรุ่งนี้ก็ออกจากห้องพยาบาลได้แล้วล่ะจ้ะ”

คิม อามินอธิบายเสียละเอียดจนแมคเคนซีไม่มีอะไรจะถามเพิ่มเติมอีก เขารู้ตัวดีว่าก่อนหน้านี้ตนเองพักผ่อนไม่เพียงพอมาหลายวัน ทั้งทำงานพาร์ทไทม์ที่คลับ เตรียมตัวสอบตามรายวิชา แล้วล่าสุดยังเจอสัตว์ประหลาดหลังเลิกงานมาเหนื่อย ๆ จนต้องบึ่งรถหนีหัวซุกหัวซุนมาที่นี่อีก และร่างกายของเขามันก็ถึงขีดจำกัดตอนที่เขาโดดลงจากมอเตอร์ไซต์แล้วกลิ้งไปชนนั่นชนนี่ตามทางนั่นเอง ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าเข้าใจแล้วเอ่ย “ขอบคุณครับ” ไปเท่านั้น แต่แล้วก็กลับมีอีกเรื่องที่สงสัยขึ้นมา

“คุณคิมครับ แล้วคนที่มาช่วยผมเขาเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนไหม”

“อ้อ…บุตรของเทพโพไซดอนคนนั้น ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ ได้แผลมานิดหน่อยแต่ฉันรักษาให้แล้ว ตอนนี้คงไปเดินปร๋ออยู่ที่ไหนสักที่ในค่ายแล้วล่ะ”

พูดจบคิม อามินก็หัวเราะน้อย ๆ แต่ถึงจะบาดเจ็บมากหรือน้อยแค่ไหน แมคเคนซีก็คิดไว้แล้วว่าจะต้องไปขอบคุณดีน นีลคนนั้นให้ได้

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปดูคนไข้คนอื่นต่อก่อนนะจ๊ะ ถ้ารู้สึกไม่สบายตัวก็เรียกพยาบาลที่นี่ได้เลย แล้วก็ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาร์ฟบลัดนะ แดนนี่ อยู่เป็นเพื่อนแมคเคนซีไปก่อนล่ะ”

คิม อามินส่งยิ้มให้อีกครั้งแล้วผละออกไป ตอนนี้เหลือเพียงเขากับแดนนี่อีกครั้ง

“ขอบคุณครับคุณคิม”

แมคเคนซีบอกไล่หลังคิม อามินไปก่อนจะถอนหายใจออกมาบาง ๆ แล้วมองหน้าแดนนี่ ไม่รู้ว่าเพราะเขายังมึนอยู่จากการที่พักผ่อนน้อยหรือเปล่าถึงได้เห็นว่าคนตรงหน้ามีสิ่งที่มีลักษณะเหมือนเขาแพะงอกขึ้นมาจากศีรษะด้วย แต่ถึงจะขยี้ตาแล้วมองใหม่มันก็ยังอยู่ นี่เขาไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม “แดนนี่…ที่หัวนาย มีเขาแพะ ?”

“อ้อ นี่คือร่างจริงของพวกผมที่เป็นแซเทอร์ครับ พวกเราเป็นมนุษย์ครึ่งแพะ แต่ตอนทำภารกิจรับเดมิก็อดมาที่ค่าย พวกเราจะใช้มนต์บังตาไว้ พี่ชายถึงเห็นผมเป็นเหมือนคนปกติทั่วไปไงล่ะ”

เหมือนว่าแดนนี่จะไม่ได้โกหกและเตรียมพร้อมที่จะตอบคำถามเขาไว้แล้ว คงมีแต่เขาที่ต้องเริ่มปรับตัวให้เข้ากับสิ่งต่าง ๆ ในสถานที่แห่งนี้สินะ

“โอเค ถ้าอย่างนั้นฉันขอนอนพักสักหน่อย นายอยากทำอะไรก็ทำ หรือว่าจะกลับบ้านก็ได้นะ คงไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วใช่ไหม”

หากนับเวลาตั้งแต่ที่เขาเจอแดนนี่ในฐานะเพื่อนที่เช่าห้องพักอยู่ข้าง ๆ ก็เป็นเวลาเกือบ 3 ปีแล้วตั้งแต่ที่เขาย้ายมาเรียนต่อที่นิวยอร์ก นั่นก็หมายความว่าแดนนี่ไม่ได้กลับบ้านนานพอ ๆ กับเขาที่จากกลอสเตอร์ บ้านเกิดที่อังกฤษมา

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมจะอยู่เฝ้าพี่ชาย แล้วพรุ่งนี้จะพาไปส่งบ้านใหญ่ที่คุณไครอนอยู่ก่อน เสร็จแล้วผมค่อยกลับบ้านก็ได้”

แดนนี่ยังคงตั้งใจทำหน้าที่อย่างแข็งขันจนแมคเคนซียิ้มออกมาเล็กน้อย ถึงแม้เขาจะชอบอยู่คนเดียว แต่การมายังสถานที่ที่ไม่รู้จักใครเลยก็ทำให้เขารู้สึกเคว้งคว้างได้เหมือนกัน ชายหนุ่มนึกถึงตอนที่ตนเองย้ายมานิวยอร์กใหม่ ๆ เขาต้องใช้เวลาปรับตัวอยู่สักพักใหญ่ทีเดียวกว่าจะใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่น และที่นี่เองก็คงเป็นอย่างนั้นเช่นกัน ดังนั้น การที่มีคนรู้จักอยู่ด้วยเลยไม่ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวจนเกินไป

แมคเคนซีพยักหน้ารับรู้และเป็นเชิงอนุญาตในคราวเดียวกันก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อหลบแสงไฟ เขาหลับตาลงแล้วหลับไปอีกครั้งในเวลาไม่นานนัก โดยมีแดนนี่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง

Dean HEROES

067

ฝันร้าย

            ‘เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์เอ็นดู ความจริงเจ้าควรจะเป็นพวกของข้าสิ’

             น้ำเสียงทรงพลังน่าเกรงขามที่กำลังพยายามอดกลั้นโทสะของเทพีแห่งความมืดยังคงดังก้องอยู่ในโสด ภาพใบหน้าของนางที่มองมาด้วยนัยน์ตาคมดุสะกดให้เขาแทบจะขยับไม่ได้ หรือแม้กระทั่งสูดหายใจก็ยังเจ็บภายในทรวงอก

             ‘น่ากลัวเกินไป’

             ดีนสรุปสั้น ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะไปสะดุดขาของบุคคลผู้ไม่ควรยุ่งเกี่ยว แม้ไม่เข้าใจความหมายที่นางกล่าว เสียแรงที่อุตส่าห์เอ็นดูคืออะไร? แล้วคนอย่างเขาควรจะเป็นพวกของนางเนี่ยนะ? มีแต่คำว่า ‘ไม่รู้’ ภายในหัวเต็มไปหมด ชายหนุ่มอยากจะเอ่ยถามทว่าถ้อยคำที่พยายามเอ่ยปากกลับมีแต่ลม

             เทพีเยื้องกรายเข้ามาใกล้ พื้นที่ส่องสะท้อนร่างในชุดคลุมสีดำแตกร้าวลามมาจนถึงจุดที่เขายืนอยู่ นางกระทืบซ้ำอีกครั้งแล้วกระจกใต้ฝ่าเท้าก็แตกออก เศษกระจกเป็นระยิบระยับเมื่อสะท้อนกับแสงจันทร์ มันบาดผิวของชายหนุ่มที่ร่วงหล่นลงไปหยังหุบเหวไร้ก้นบึ้ง มันลึกมากพอที่จะทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง สิ่งที่ไหลออกจากบาดแผลเป็นสายหาใช่หยาดโลหิตสีแดงฉาน ทว่าเป็นละอองฝุ่นสีทองคำ…

             ‘พอได้แล้วพอสักที!’

             ทันทีที่ดีนตะโกนร่ำภายในใจร่างกายของเขาก็กระตุกเฮือกจากโซ่อนธการที่ผูกมัดเขาเอาไว้ มันมัดแน่นจนเขาหายใจแทบไม่ออก ภายในหูได้ยินแต่เสียงอื้ออึง ก่อนที่โสตจะจับเอาเสียงแรกได้

             ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

             เสียงปืนกระหน่ำยิงรัวเป็นชุดจนคนฟังในระยะประชิดต้องหดคอหนี และเมื่อเขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแม่มดดำนับร้อยถือแอสซอลท์ไรเฟิลเล็งปากกระบอกปืนมาทางเขา

             ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

             .

             .

            

             “เฮือก!!”

             ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา ภาพที่เขาเห็นคือเพดานห้องสีขาวมัว ๆ และใบหน้าของใครสักคนที่ชะโงกมองลงมา ดีนพยายามกะพริบตาเพื่อปรับโฟกัสแต่ก็เห็นภาพเหล่านั้นไม่ชัดเจนเสียที แต่พอจะรู้ได้ว่าที่นี่คือห้องพยาบาล

             ‘อ้อใช่ เพิ่งตื่นเลยไม่มีคอนแทกเลนส์ แต่ก่อนจะวูบไปฉันใส่คอนแทกเลนส์อยู่ไม่ใช่เหรอ? ใครถอดออกให้?’

             “ยะโฮ ไปรษณีย์ไอริสสวัสดีจ้า มีของมาส่งช่วยเซ็นรับด้วยน้า~” น้ำเสียงของหญิงสาวที่ร่าเริงแจ่มใสดังขึ้น แม้ว่าดีนจะมองไม่เห็นแต่ก็รู้ได้ทันทีว่าหล่อนคือ ทีน่า แซนโดวาล

             “ทีน่าเหรอ? คือว่าตอนนี้ฉันไม่ได้ใส่แว่นเลยมองอะไรไม่ชัดเลย ต้องเซ็นรับตรงไหน” ดีนหยีตาพยายามเพ่งมองจนตากลายเป็นเลขสามแบบคุณนาย โนบิ โนบิโกะ แต่ก็อ่านตัวหนังสือในเอกสารที่เธอยื่นมาให้แทบไม่ออก จนผู้ส่งของต้องชี้นิ้วกำกับ

             “อ้อจริงด้วย นายสายตาสั้นนี่นะ อย่างตอนที่เจอกันครั้งแรกก็ใส่แว่นด้วย”

             “อ่า.. ใช่ สั้นมาก ๆ ว่าแต่ใครส่งอะไรมาให้เหรอ?”

             “ของขวัญจากบัดเดอร์น่ะ แต่อย่าถามนะว่าใครคือบัดเดอร์นาย เรื่องนี้ฉันจำเป็นต้องรักษาความลับไว้ยิ่งชีพ”

             ท่าทางนั้นของเธอทำเอาดีนหลุดขำ

             “เข้าใจแล้ว ฉันไม่ถามชื่อคนส่งหรอกน่า แม่แมสเซนเจอร์มือหนึ่ง” ชมแบบนี้คงไม่ผิด เพราะมีทีน่าเนี่ยแหล่ะที่คอยมาส่งของให้ ส่วนเฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสต้องไปรับสินค้าเองที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ พอเซ็นรับพัสดุเสร็จเรียบร้อยดีนก็รับเอาของขวัญมา แม้จะอ่านข้อความที่แนบมาไม่ออก แต่ภาพเลือนลางที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่ารับอะไรมา “หูฟังบลูทูธ? โอ้โห ลงทุนซื้อของแพงมาให้เลยแฮะ”

             “นายนี่โชคดีชะมัด ท่าทางว่าบัดเดอร์ของนายจะใจปล้ำน่าดู”

             “จะว่าไป เธอเล่นบัดดี้บัดเดอร์กับเขาด้วยหรือเปล่า?”

             “เรื่องแบบนี้ฉันไม่บอกหรอกย่ะ” แม้จะเห็นใบหน้าของทีน่าเป็นภาพพร่ามัว แต่ตอนนี้ดีนขอเดาว่าเธอกำลังแลบลิ้นให้เขาอยู่

             “ขี้งกจังแฮะ แค่บอกว่าเล่นหรือไม่เล่นเอง” แม้คำพูดจะเหมือนตัดพ้อแต่ดีนไม่ได้ถือสา แถมออกจะขำเสียด้วย “จะว่าไป เธอว่างไหม อยากจะให้ช่วยส่งพัสดุชิ้นใหญ่แบบด่วนหน่อยน่ะ”

             “ฉันน่ะว่าง แต่จะส่งพัสดุก็ต้องไปลงทะเบียนให้เรียบร้อยที่ศูนย์ฝากของนะ” พอได้ยินคนที่จริงจังกับงานพูดถึงขั้นตอนเขาก็กลั้วขำ

             “เปล่า หมายถึงให้ช่วยส่งฉันกลับไปบ้านโพไซดอนหน่อย เท่าที่พอมองเห็นเหมือนว่าสัมภาระของฉันตอนนี้น่าจะมีแค่หูฟังที่เพิ่งรับมา เพราะงั้นตอนนี้ฉันเลยไม่มีแว่นใส่น่ะ”

             ครั้งสุดท้ายตอนที่เขายังมีสติอยู่มีเจโรมอยู่ด้วย บางทีน้องชายอาจจะจัดแจงทุกอย่างให้เสร็จสรรพ กระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือถอดคอนแทกเลนส์ แต่น้องชายที่แสนดีกลับลืมทิ้งกล่องแว่นตาเอาไว้ให้ ตอนนี้มันสำคัญยิ่งกว่ากระเป๋าสตางค์อีก

             “โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าให้ช่วยเหลือวีรบุรุษของค่าย เรื่องแค่นี้ก็ยินดีจ้ะ” ทีน่าขยิบตาให้ทีนึง แต่ดีนมองไม่เห็นสีหน้าของเธอหรอก

             ทีน่ารับอาสาไปส่งดีนที่กระท่อมหมายเลขสาม ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนตาบอดอย่างไรบอกไม่ถูก แม้จะมองเห็นภาพก็เถอะ แต่มันไม่ชัดเจนเลยถ้าเดินมาคนเดียวจะต้องสะดุดรากไม้หัวฟาดพื้นตายแน่ ๆ

             อาการบาดเจ็บของเขาถูกรักษาจนหายสนิท ติดอยู่เพียงไม่กี่อย่างนั่นก็คือยังรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เพราะแผลอักเสบ และซึมจากฝันร้ายที่หมายถึงความฝันจริง ๆ และภาพโหดร้ายที่ติดตาเขาลบอย่างไรก็ไม่ออก ดีนพยายามคิดถึงเรื่องอื่นให้หัวไม่ว่าง แต่ก็มิวายคิดถึงภาพซากศพที่ถูกแม่มดดำควบคุมไม่ได้สักที ไม่รู้ว่าที่นี่มีจิตแพทย์ไหม ถ้ามีเวลาอาจจะลองปรึกษาหัวหน้าคิมดู

             แล้วก็มาถึงกระท่อมหมายเลขสามได้โดยสวัสดิภาพ

             “ขอบคุณเธอมากนะทีน่า ถ้าไม่มีเธออยู่ฉันอาจเดินมาไม่ถึงที่นี่ก็ได้” ชายหนุ่มแค่นยิ้มที่มุมปาก พยายามทำตัวร่าเริงเข้าไว้แม้ในใจจะหดหู่ไม่หาย

             “ไม่เป็นไรน่าจิ๊บจ๊อย นายก็พูดซะเวอร์ โกหกวันเอพริลฟูลเหรอ” หญิงสาวขำคิก

             “เอ้อ.. เอพริลฟูล” ดีนเกือบลืมไปเลย “งั้นเอาไว้ฉันจะซื้อขนมไปฝากเธอคราวหลัง”

             “นี่! โกหกกันทันทีแบบนี้เลยเหรอ!” ทีน่าแหววใส่ เสียดายที่มองไม่เห็น ต้องเป็นใบหน้าที่ตลกมากแน่ เพราะว่าเขาคิดแบบนั้นจริง ๆ ไม่ได้กะอำ แต่ไหน ๆ แล้วอำสักหน่อยก็ได้

             “ก็ไม่รู้สินะ” ดีนยักไหล่ “เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันขอตัวไปทำธุระก่อน ป่านนี้หนวดหน้าจะขึ้นเต็มหน้าแล้วมั้ง”

             ใช่.. ตั้งแต่ไปเฮติเขายังไม่ได้โกนหนวดเลย แล้วนี่ก็ผ่านมาหลายวันอยู่ เขาโบกมือลาทีน่า และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวคล้อยหลังไปแล้วจึงเข้ากระท่อมไป..

รับของจากบัดเดอร์