LOVE AND WAR SHOW(?)

XX

— Daemon—

7 · สิงหาคม · 2025 · 03.00 น.

      ผมผล็อยหลับไปหลังจากที่เราช่วยกันกำจัดมิโนทอร์ได้แล้ว และก็ฝันถึงเรื่องแปลกๆ อีกแล้ว...

      ผมพบว่าตัวเองยืนอยู่กลางลานกว้างที่ไหนสักแห่ง มีหมอกสีเทาจางๆ ลอยอยู่รอบตัว ผมมองไปรอบๆ ก็เห็นกลุ่มคนแปลกๆ พวกเขาสวมชุดคล้ายกับพวกลัทธิที่จับตัวผมไปในดีทรอยต์ แต่ที่น่าตกใจที่สุดคือตัวผมเอง ผมไม่ได้สวมเสื้อ มีเพียงกางเกงยีนส์ธรรมดาๆ และที่ไหล่ของผม...มีหมวกของราชสีห์นีเมียนสวมอยู่ มันไม่ใช่รอยสัก แต่เป็นเครื่องสวมใส่ที่เหมือนกับของจริง!

      ผมมองไปที่ตัวเองก็เห็นมัดกล้ามที่แข็งแรงและมีอักขระแปลกๆ สีแดงปรากฏอยู่ตามผิวหนัง มันดูเหมือนอะไรที่เกี่ยวกับสงคราม...เหมือนกับพลังของแอรีส! ผมไม่ชอบรอยสัก และผมไม่เคยคิดจะสักอะไรแบบนี้แน่นอน!

      "เจ้าคือบุตรแห่งความรัก...แต่เจ้ากลับมีพลังของสงคราม" เสียงแหบแห้งหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มคนชุดดำ "เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันหมายความว่าอะไร?"

      ผมพยายามจะตอบ แต่คำพูดกลับติดอยู่ในลำคอ

      "มันหมายความว่า... เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือก!" อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น "เจ้าคือผู้ที่จะนำชัยชนะมาสู่พวกเรา!"

      พวกเขายิ้มอย่างน่าขนลุก แล้วพากันคุกเข่าลงต่อหน้าผม ผมไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันความฝันบ้าอะไรกันแน่! แล้วอักขระพวกนี้...มันมาอยู่บนตัวผมได้ยังไง?

      ทันใดนั้น ผมก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หน้าอก มันเหมือนกับมีใครบางคนกำลังเอาดาบมาแทงผม! ผมกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป...

08.00 น. - 12.00 น.

      ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสับสนและหวาดกลัวที่สุดในชีวิต ผมมองไปรอบๆ ก็เห็นรีชากับรูบี้กำลังหลับอยู่ ผมไม่อยากจะปลุกพวกเธอ เลยตัดสินใจเดินลงไปที่ชายหาดคนเดียวเพื่อสงบสติอารมณ์

      ลมทะเลพัดปะทะใบหน้าอย่างต่อเนื่อง ผมมองไปที่ท้องทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล พยายามรวบรวมความคิด ผมไม่แน่ใจว่าความฝันนั้นหมายความว่าอะไร แต่ผมก็รู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก และมันอาจจะเกี่ยวข้องกับภารกิจที่แอนตาร์กติกาของเราก็ได้!

      ผมตัดสินใจว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครฟังก่อน ผมไม่อยากให้รูบี้กับรีชาต้องเป็นห่วง เพราะพวกเรากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับอันตรายที่โหดร้ายกว่านี้มากนัก

12.00 น. - 18.00 น.

      พอถึงตอนเที่ยง ผมก็กลับไปปลุกรูบี้กับรีชาให้ตื่น เรากินอาหารเช้าที่เหลือจากเมื่อคืนจนหมด แล้วพากันเก็บข้าวของทั้งหมดเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางต่อ

      "พี่เดม่อนคะ" รีชาถาม "เราจะไปกันเลยไหมคะ?"

      ผมพยักหน้าให้เธอ "ใช่...เราต้องไปกันแล้ว"

      เราเรียกเรือมินิบานาน่าออกมาจากผ้าเช็ดปาก แล้วพากันลงเรือเพื่อออกจากเกาะเล็ก ๆ ที่พวกเราแวะพักกลางทาง ก่อนจะมุ่งหน้าสู่แอนตาร์กติกาอย่างไม่ย่อท้อ ผมมองไปที่ขอบฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆสีขาวที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ผมไม่รู้ว่าอะไรกำลังรอเราอยู่ที่นั่น แต่ผมก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันแล้ว...

ความคิดเห็นผู้บันทึก

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสับสนและหวาดกลัวที่สุดในชีวิต ผมไม่เคยฝันถึงเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย มันเหมือนกับว่าผมได้กลายเป็นใครอีกคนหนึ่ง... คนที่มีพลังของแอรีส หรือคำสาปกันแน่ตามที่ผมคิด ลองคิดดูสิ จะมีอะไรที่ทำให้ผมต้องถอดเสื้อแบบนั้นได้ ผมไม่รู้ว่าถ้าตัวเองต้องเจอสถานการณ์แบบนั้นจะรู้สึกยังไง!

ผมไม่ชอบรอยสัก และผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะไปสักอะไรแบบนั้นแน่นอน แล้วทำไมในความฝันผมถึงมีอักขระพวกนั้นอยู่บนตัว? หรือว่านี่คือคำพยากรณ์?

ผมไม่แน่ใจว่ามันหมายความว่าอะไร แต่ผมก็รู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก และมันอาจจะเกี่ยวข้องกับภารกิจที่แอนตาร์กติกาของเราก็ได้! ผมต้องไปหาคำตอบให้ได้!

XXI

— Resha—

9 · สิงหาคม · 2025 · 18.00 - 10 · สิงหาคม · 2025 · 09.00 น.

      การเดินทางในมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาลใช้เวลาเกือบสองวันครึ่งเลย! หลังจากที่เราจัดการกับเคลพีได้แล้ว ก็ไม่มีอะไรมาขัดขวางการเดินทางของเราอีกเลย พี่เดม่อนกับพี่รูบี้ก็ผลัดกันเฝ้าระวังภัยตลอดเวลา ส่วนหนู... หนูก็ใช้พลังของหนูในการนำทางเราไปตามกระแสน้ำที่ถูกต้อง หนูรู้สึกได้ว่ากระแสน้ำเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ นั่นแสดงให้เราเห็นว่าเราเริ่มเข้าใกล้แอนตาร์กติกาแล้ว!

      "พี่เดม่อนคะ พี่รูบี้คะ เราถึงแล้วค่ะ!" หนูตะโกนบอกด้วยความดีใจ

      พี่เดม่อนกับพี่รูบี้ลุกขึ้นยืนทันที พวกเขาหันไปมองข้างหน้าก็เห็นภาพของธารน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาตัดกับท้องฟ้าที่ยังคงเป็นสีส้มอ่อนๆ จากปรากฏการณ์ Eternal Sunshine แม้จะยังไม่เห็นความมืดมิดเลยก็ตาม

      "เราจะขึ้นฝั่งกันยังไง?" พี่เดม่อนถามขึ้นมาด้วยความกังวล "ที่นี่มันมีแต่ธารน้ำแข็งกับหน้าผาน้ำแข็ง..."

      "ไม่ต้องห่วงค่ะ!" หนูบอก "หนูสามารถควบคุมน้ำได้นะคะ! แต่ถ้าจะควบคุมน้ำแข็งก็คงใช้ได้แต่ไม่น่าจะดีเท่าที่ควร"

      พี่รูบี้ทำหน้าเคร่งเครียด "น้ำแข็งที่นี่มันแข็งแกร่งเกินกว่าที่เราจะทำลายได้... เราต้องหาช่องทางอื่น"

      ทันใดนั้น พี่เดม่อนก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้า เขาหลับตาลงแล้วใช้พลังใหม่ของเขา! เขาใช้พลัง การควบคุมความรัก ที่ได้รับมาจากแม่ของเขา อะโฟรไดต์! หนูมองเห็นแสงสีชมพูอ่อนๆ เปล่งประกายออกมาจากตัวพี่เดม่อน ก่อนที่มันจะแผ่ขยายออกไปครอบคลุมธารน้ำแข็งเบื้องหน้า

      "โอ้โห!" หนูอุทาน "พลังนี้มัน...!"

      พลังของพี่เดม่อนไม่ได้ทำให้ธารน้ำแข็งละลายไป แต่กลับทำให้ความเย็นชาและความแข็งกระด้างของมันสลายไปอย่างช้าๆ จนเกิดเป็นรอยแตกเล็กๆ ขึ้นมา หนูรีบใช้พลังควบคุมน้ำของหนูอย่างเต็มที่เพื่อขยายรอยแตกนั้นให้ใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นช่องทางขนาดใหญ่พอที่เรือของเราจะเข้าไปเทียบฝั่งได้

      "ว้าว!" พี่เดม่อนอุทาน "เธอเก่งมากเลยนะรีชา!"

      "หนูทำได้แล้ว!" หนูพูดด้วยความดีใจ

      พวกเราขับเรือเข้าไปในช่องว่างที่หนูสร้างขึ้นอย่างระมัดระวัง น้ำทะเลที่นี่เย็นเฉียบจนหนูรู้สึกได้ถึงความหนาวที่แล่นไปทั่วตัวเลยค่ะ แต่หนูก็ยังคงตั้งสมาธิเพื่อควบคุมน้ำให้เรือของเราเข้าเทียบฝั่งได้อย่างปลอดภัย

      "เราต้องรีบขึ้นฝั่ง" พี่รูบี้บอก "น้ำที่นี่เย็นเกินไป ถ้าเราอยู่ในน้ำนานกว่านี้ อาจจะทำให้เราเป็นอะไรไปก็ได้"

      พวกเราสามคนช่วยกันผูกเรือไว้กับหน้าผาน้ำแข็ง จากนั้นก็พากันปีนขึ้นไปบนแผ่นน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด หนูรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ออกมาจากพื้นน้ำแข็งจนทำให้ตัวสั่นไปหมดเลยค่ะ

      แต่แล้ว...ความสงบก็อยู่กับเราได้ไม่นานเท่าไหร่...

      ทันใดนั้น เสียงคำรามของหมาป่าก็ดังขึ้นจากด้านหลัง พวกมันมีทั้งหมดห้าตัว! พวกมันมีขนสีขาวที่ดูเหมือนหิมะ ดวงตาของพวกมันเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ และมีเขี้ยวที่แหลมคมราวกับมีดน้ำแข็ง พวกมันพุ่งตรงมาทางเราอย่างรวดเร็ว

      "หมาป่าน้ำแข็ง!" พี่เดม่อนอุทาน "พวกมันมาได้ยังไงกัน!"

      "ไม่สนแล้วว่ามันจะมาได้ยังไง!" พี่รูบี้คำราม "ตอนนี้มันเป็นแขกที่เราต้องต้อนรับให้ดี! รีชา! ถอยไป!"

      หนูรีบถอยออกมาจากจุดปะทะทันที พี่เดม่อนดีดแหวนขึ้นไปในอากาศ ดาบเธซีอุสเรืองแสงสีฟ้าปรากฏในมือของเขา พร้อมกับโล่อัสพิสที่ถูกดึงมาประจำการที่แขน พี่รูบี้เองก็ชักกระบี่เทียนหวงของเธอออกมาเตรียมพร้อม

      หมาป่าน้ำแข็งตัวแรกพุ่งเข้าใส่พี่เดม่อนอย่างรวดเร็ว พี่เดม่อนยกโล่อัสพิสขึ้นรับการโจมตีจากเขี้ยวของมันเสียงดัง 'โครม!' แรงปะทะทำให้พี่เดม่อนเซไปเล็กน้อยแต่เขาก็ยังยืนหยัดได้

      "ตอนนี้แหละ!" พี่เดม่อนตะโกนบอก พี่รูบี้ไม่รอช้า เธอพุ่งเข้าใส่หมาป่าน้ำแข็งอีกตัวทันที กระบี่เทียนหวงของเธอวาดเป็นเส้นสายแสงสีทองเข้าใส่ลำตัวของมัน แต่เกราะน้ำแข็งของมันก็แข็งแกร่งเกินไป

      "มันแข็งแกร่งกว่าที่คิดไว้เยอะ!" พี่รูบี้ตะโกนบอก "เราต้องโจมตีที่จุดอ่อนของมัน!"

      หนูรู้ว่าเราต้องทำอะไรบางอย่างเดี๋ยวนี้! หนูเรียกตรีศูลแห่งทาลาสซาขึ้นมาในมือ มันเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ ในความมืด หนูใช้พลังควบคุมน้ำสร้างกระแสน้ำวนขนาดเล็กขึ้นมาพุ่งเข้าใส่ดวงตาของมัน หวังว่ามันจะทำให้หมาป่าน้ำแข็งชะงักไปชั่วขณะ

      หมาป่าน้ำแข็งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของมันหรี่ลงเล็กน้อย หนูรู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของเราแล้ว!

      "พี่เดม่อน! พี่รูบี้! หนูจัดการมันได้แล้ว!" หนูตะโกนบอก

      พี่เดม่อนกับพี่รูบี้ไม่รอช้า พวกเขาพุ่งเข้าใส่หมาป่าน้ำแข็งตัวนั้นทันที พี่เดม่อนใช้ดาบเธซีอุสแทงเข้าที่หัวใจของมัน ส่วนพี่รูบี้ก็ใช้กระบี่เทียนหวงฟันเข้าที่คอของมันอย่างรวดเร็ว

      หมาป่าน้ำแข็งกรีดร้องเสียงแหลมสูงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของมันจะระเบิดออกกลายเป็นผงละอองสีทองปลิวหายไปในอากาศ แต่ก็ยังมีหมาป่าอีกสี่ตัวที่เหลืออยู่!

      "เราต้องช่วยกัน!" พี่เดม่อนตะโกนบอก

      การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด พวกเราสามคนช่วยกันต่อสู้กับหมาป่าน้ำแข็งที่เหลืออีกสี่ตัว พี่เดม่อนใช้โล่อัสพิสป้องกันการโจมตีของมัน ส่วนพี่รูบี้ก็ใช้กระบี่เทียนหวงฟันเข้าที่ข้อพับขาของมัน รีชาเองก็ใช้พลังควบคุมน้ำของเธอโจมตีใส่ดวงตาของมันอย่างต่อเนื่อง

      ในที่สุด...หลังจากการต่อสู้ที่ยาวนาน พี่เดม่อนก็ได้รับบาดเจ็บระดับกลางที่ขาของเขาจากการถูกกัด แต่เราก็สามารถจัดการหมาป่าน้ำแข็งทั้งห้าตัวได้สำเร็จ!

      "เรา...ทำได้" พี่เดม่อนพูดเสียงหอบ "มันช่างเป็นของขวัญต้อนรับที่ไม่เหมือนใครเลยนะ"

      หนูรีบวิ่งเข้าไปหาพี่เดม่อน ใบหน้าของหนูเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย "พี่เดม่อน! พี่บาดเจ็บนี่คะ!"

      พี่เดม่อนยิ้มเจื่อนๆ "ไม่เป็นไรหรอกรีชา... แค่แผลถลอกเล็กน้อย"

      แต่หนูเห็นว่าแผลที่ขาของเขาไม่ได้เล็กน้อยเลยค่ะ มันลึกจนเห็นกระดูกเลยด้วยซ้ำ! หนูทำได้แค่ยื่นน้ำทิพย์ในเป้ให้พี่เดม่อน "กินนี่ก่อนนะคะพี่เดม่อน.. .จะได้ไม่เจ็บมาก"

      แต่แล้ว... ทันใดนั้นเอง...

      เสียงคำรามของบางสิ่งบางอย่างก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงของมันน่าสะพรึงกลัวกว่าเสียงคำรามของหมาป่าน้ำแข็งหลายเท่า! มันไม่ใช่เสียงของสัตว์ธรรมดาๆ แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งร้ายและน่ากลัวจนทำให้หนูรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

      พี่เดม่อนที่เพิ่งจะทนต่อความเจ็บปวดที่ขา หันไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจ ดวงตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที "ดูเหมือนว่า...ของจริงจะมาแล้ว"

      เราสามคนหันไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจ...

พิชิต ฝูงหมาป่าน้ำแข็ง ครั้งแรก +2 ตื่นรู้ [Link]

ความคิดเห็นผู้บันทึก

ในที่สุดเราก็มาถึงแอนตาร์กติกากันแล้ว! ดินแดนที่สวยงามแต่ก็โหดร้ายที่สุดในโลกเลยค่ะ หนูไม่เคยคิดเลยว่าจะได้สู้กับหมาป่าน้ำแข็งตั้งแต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าขึ้นฝั่งด้วยซ้ำ

พี่เดม่อนบาดเจ็บหนักเลยค่ะตอนที่สู้กับหมาป่า แต่เขาก็ทนได้! หนูกลัวมากเลยที่ได้เห็นพี่เขาเจ็บขนาดนั้น แต่หนูก็ดีใจที่เขาเข้มแข็งพอที่จะทนต่อความเจ็บปวดนั้นได้

ตอนนี้มีเสียงคำรามแปลกๆ ดังมาจากด้านหลังด้วย หนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่หนูรู้สึกไม่ดีเลย หนูหวังว่าเราจะผ่านเรื่องนี้ไปได้เหมือนกับที่ผ่านมา!

XXII

— Daemon—

10 · สิงหาคม · 2025 · 09.00 - 13.00 น.

      เสียงคำรามนั้นไม่ใช่แค่เสียงของหมาป่าน้ำแข็ง แต่มันคือเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งร้ายและน่ากลัวจนทำให้ผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ผมมองไปที่รีชากับรูบี้ ใบหน้าของพวกเธอซีดเผือดเหมือนกับผม

     แต่ก่อนที่เราจะทันได้ตั้งตัว ร่างของสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ก็พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง! มันคือ ครอสส์!

     มันมีรูปร่างคล้ายแมวน้ำขนาดมหึมาที่ใหญ่กว่ารถบรรทุกเสียอีก ผิวหนังสีขาวที่ดูเหมือนหิมะของมันแข็งแกร่งราวกับหินและมีเขี้ยวที่แหลมคมราวกับดาบน้ำแข็ง ดวงตาของมันเรืองแสงสีแดงก่ำและมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

     "ครอสส์!" ผมอุทาน "ให้ตายสิ! มันมาได้ยังไงกัน!"

     "ไม่สนแล้วว่ามันจะมาได้ยังไง!" รูบี้คำราม "ตอนนี้มันเป็นแขกที่เราต้องรับให้ดี! รีชา! ถอยไป!"

     ผมกับรูบี้พุ่งเข้าปะทะกับครอสส์ทันที การต่อสู้บนแผ่นน้ำแข็งมันช่างยากลำบากจริงๆ พื้นน้ำแข็งลื่นจนทำให้เราเสียหลักได้ง่ายๆ ครอสส์ตัวนี้ว่องไวอย่างน่าเหลือเชื่อ ถึงแม้รูปร่างจะดูใหญ่โตและอุ้ยอ้าย แต่การเคลื่อนที่ของมันกลับรวดเร็วราวกับปลาไหลในน้ำ

     รูบี้ใช้ความว่องไวของเธอหลบหลีกการโจมตีของครอสส์อย่างคล่องแคล่ว เธอใช้กระบี่เทียนหวงของเธอฟันเข้าใส่ลำตัวของมันเสียงดัง 'เคร้ง!' แต่คมดาบของเธอกลับทำได้แค่สร้างรอยถลอกเล็กๆ เท่านั้น

     "มันแข็งแกร่งเกินไป!" รูบี้ตะโกนบอก "เราต้องโจมตีที่จุดอ่อนของมัน!"

     รีชาเองก็ไม่รอช้า เธอเรียกตรีศูลแห่งทาลาสซาขึ้นมาในมือ มันเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ ในความมืด แล้วใช้พลังควบคุมน้ำสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาขวางทางครอสส์ แต่พลังของเธอดูเหมือนจะไม่เสถียรนัก กำแพงน้ำแข็งที่เธอสร้างขึ้นมามันเปราะบางและแตกสลายไปอย่างรวดเร็ว

     ครอสส์หัวเราะเยาะ "พลังของเจ้ามันก็แค่ของเด็กเล่น!" มันคำราม แล้วพ่นพิษสีดำออกมาจากปากของมัน พิษนั้นพุ่งเข้าใส่รีชาอย่างรวดเร็ว!

     "รีชา! ระวัง!" ผมตะโกนบอก พลางใช้โล่อัสพิสของผมป้องกันพิษของมันเอาไว้ แต่พิษนั้นกลับทะลุผ่านโล่ของผมมาได้อย่างง่ายดาย!

     "อึก!" ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมรู้สึกถึงความหนาวเหน็บที่แล่นไปทั่วตัว มันเหมือนมีน้ำแข็งกำลังวิ่งอยู่ในเส้นเลือดของผมเลยก็ว่าได้!

     "พี่เดม่อน!" รีชาอุทานเสียงหลง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

     "ไม่เป็นไร!" ผมตอบ "แค่แผลถลอกเล็กน้อย"

     การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เราสู้กับครอสส์มาเป็นเวลาเกือบสามชั่วโมงแล้ว ผมรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว รูบี้เองก็ดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว ส่วนรีชา...เธอก็ยังคงพยายามใช้พลังของเธอช่วยพวกเราอยู่ตลอดเวลา แต่ดูเหมือนพลังของเธอจะใช้ไม่ได้ตามที่ใจต้องการนัก

     "ให้ตายสิ! พลังของฉันมันเป็นอะไรกันเนี่ย!" รีชาตะโกนอย่างหงุดหงิด

     ทันใดนั้น รูบี้ก็พลาดพลั้ง เธอเหยียบก้อนน้ำแข็งที่อยู่บนพื้นแล้วล้มลงอย่างแรง! ครอสส์เห็นโอกาส มันพุ่งเข้าใส่รูบี้ทันทีพร้อมกับเขี้ยวที่แหลมคมของมัน!

     "รูบี้!" ผมตะโกนเสียงหลง "ไม่นะ!"

     ผมไม่รอช้า ผมพุ่งเอาตัวเองไปบังรูบี้ทันที เขี้ยวของครอสส์แทงทะลุสีข้างของผมอย่างรวดเร็ว!

     "อั่ก!" ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมรู้สึกเหมือนกระดูกซี่โครงของผมหักไปหลายซี่ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง

     "เดม่อน!" รูบี้ตะโกนเสียงดัง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและความโกรธแค้น "แกบังอาจทำร้ายเขา!"

     ในจังหวะที่ครอสส์กำลังจะโจมตีซ้ำนั้นเอง ผมก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายของผม ผมมองไปที่มัน แล้วใช้พลังใหม่ของผม! ผมใช้พลัง การควบคุมความรัก ของผม! ผมไม่ได้ใช้มันเพื่อละลายน้ำแข็ง... แต่ใช้มันเพื่อควบคุมจิตใจของครอสส์!

     "แก...แกจะต้องเจ็บปวด...เหมือนที่ฉันเจ็บ!" ผมคำราม เสียงของผมแฝงไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด ครอสส์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันเซไปมาอย่างสับสน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของมันเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดและความหวาดกลัว

     "ตอนนี้แหละ! รูบี้!" ผมตะโกนบอก

     รูบี้ไม่รอช้า เธอพุ่งเข้าใส่ครอสส์ทันที กระบี่เทียนหวงของเธอวาดเป็นเส้นสายแสงสีทอง ฟันเข้าที่แผงคอของมันอย่างรวดเร็ว!

     'ฉึก!'

     เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้ครอสส์กรีดร้อง ด้วยความเจ็บปวด แผงคอของมันขาดออก เลือดสีดำไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง

     ครอสส์กรีดร้องเสียงแหลมสูงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของมันจะระเบิดออกกลายเป็นผงละอองสีทองปลิวหายไปในอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหม็นไหม้จางๆ ที่ค่อยๆ จางหายไป

     ผมรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย แต่ร่างกายของผมก็เริ่มหมดแรง ผมทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้น รูบี้รีบเข้ามาประคองตัวผมไว้ทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย...

     ผมไม่ได้สติอีกเลย... แต่รับรู้ได้ว่าเหมือนมีใครบางคนกำลังแบกร่างผมลอยขึ้นเหนือพื้น...

พิชิต ครอสส์ ครั้งแรก +2 ตื่นรู้ [Link]

ความคิดเห็นผู้บันทึก

ในที่สุดเราก็มาถึงแอนตาร์กติกาแล้ว ดินแดนที่โหดร้ายที่สุดในโลก! ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้สู้กับครอสส์ตั้งแต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงน้ำตกสีเลือดด้วยซ้ำ

ตอนนี้ผมได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ผมก็ดีใจที่ผมสามารถปกป้องรูบี้ได้ ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเธอมากที่เธอใช้โอกาสที่ผมสร้างให้ปลิดชีพมันได้ในที่สุด ตอนที่เธอกรีดร้องเรียกชื่อผม มันทำให้ผมรู้สึกว่าเธอไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมทีม แต่เป็นคนที่สำคัญมากสำหรับผม ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะแสดงความรู้สึกห่วงใยออกมาได้ขนาดนี้ ผมไม่ได้รู้สึกผิดหวังหรือช้ำใจในตัวรีชาเลย แต่ผมรู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องมาเสี่ยงอันตรายเพราะพลังที่ควบคุมไม่ได้ของเธอ แต่ผมก็ภูมิใจในตัวเธอมากที่เธอพยายามอย่างเต็มที่

ตอนนี้ผมหมดแรงแล้วครับ ผมคงต้องพักฟื้นสักพัก...
แต่ผมก็ดีใจที่เราสามารถเอาชนะมันมาได้!

XXIII

— Ruby—

10 · สิงหาคม · 2025 · 13.00 - 16.00 น.

      ลมที่พัดผ่านมาบนแผ่นน้ำแข็งนั้นเย็นยะเยือกเสียดกระดูกยิ่งกว่าดาบใดๆ ที่เคยสัมผัส แต่ความหนาวเย็นที่แทรกซึมไปถึงจิตวิญญาณนั้น กลับไม่ใช่ความหนาวจากทวีปนี้ แต่เป็นความรู้สึกช็อกที่แล่นเข้ามาเมื่อเห็นร่างของเดม่อนทรุดลงในอ้อมแขน เขี้ยวของครอสส์ที่แทงทะลุสีข้างของเขา ยังคงติดตาฉันอยู่

      "เดม่อน!" เสียงของฉันแหบแห้งจนแทบไม่เป็นคำพูด เลือดสีแดงสดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลของเขาเป็นภาพที่ไม่อาจลืมเลือนได้

      "พี่รูบี้! พี่เดม่อน!" รีชารีบวิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด เธอกำลังใช้ตรีศูลแห่งทาลาสซาขุดน้ำแข็งเพื่อทำแผลแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก

      ครอสส์ได้สลายไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหม็นไหม้และผงละอองสีทองที่ปลิวไปตามกระแสลม แต่ชัยชนะที่แลกมานั้นมันช่างแพงเหลือเกิน แผลที่สีข้างของเดม่อนนั้นสาหัสจนน่ากลัว และตอนนี้เขาก็หมดสติไปแล้ว

      "รีชา" ฉันพูดเสียงแข็ง พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่เหลืออยู่ "เราต้องรีบไปจากที่นี่"

      "แต่ว่า... เราจะไปไหนกันดีคะ?" รีชาถาม

      "ไม่รู้" ฉันตอบอย่างไม่ลังเล "แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เราควรอยู่ ครอสส์ตัวนี้อาจจะเป็นแค่หน่วยลาดตระเวนของพวกมัน"

      ฉันก้มลงมองเดม่อน เขาหนักกว่าที่ฉันคิดไว้มาก แต่ในฐานะธิดาแห่งแอรีสที่ฝึกยิมนาสติกและวูซูมาตั้งแต่เด็ก ฉันย่อมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ฉันใช้กำลังทั้งหมดประคองร่างของเขาขึ้นมาพาดบ่าอย่างทุลักทุเล มันเป็นภาระที่หนักอึ้งทั้งทางกายและใจ แต่ฉันก็ต้องแบกรับมันไว้

      การเดินทางของเราเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง.. .แต่คราวนี้มันเป็นภารกิจที่แตกต่างออกไป ฉันไม่ได้วิ่งเพื่อล่า ไม่ได้วิ่งเพื่อสู้ แต่ฉันกำลังวิ่งเพื่อปกป้องชีวิต! ฉันแบกเดม่อนไว้บนบ่า วิ่งไปตามแผ่นน้ำแข็งที่กว้างใหญ่ไพศาล ท่ามกลางเนินน้ำแข็งและธารน้ำแข็งที่ทอดยาวเป็นทาง มันเหมือนกับดินแดนของเหล่าคนแคระในตำนานโบราณ ที่เต็มไปด้วยอันตรายและหุบเหวที่มองไม่เห็น

      "พี่รูบี้...ไหวไหมคะ?" รีชาวิ่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

      "ฉันไหว" ฉันตอบสั้นๆ

      คำพูดของรีชาทำให้ฉันได้คิด... ทำไมเดม่อนถึงทำอย่างนั้น? ทำไมเขาถึงพุ่งเอาตัวเองไปบังฉัน... ในเมื่อเขาก็รู้ว่าฉันเป็นลูกของเทพสงครามที่ฝึกฝนมาอย่างหนัก? ทำไมเขาถึงปกป้องคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง?

      ฉันหงุดหงิดกับความคิดนั้น เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกอ่อนแอ ฉันไม่เคยต้องการการปกป้องจากใครเลยแม้แต่น้อย แต่เขาก็ทำ... มันเป็นการกระทำที่บริสุทธิ์และไร้เงื่อนไขที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา หัวใจที่แข็งแกร่งราวกับหินผาของฉันกำลังสั่นคลอน และฉันก็ไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย

      เราวิ่งกันมาเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง ในที่สุดฉันก็เห็นสิ่งที่เราตามหา...มันคือถ้ำน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะถูกแกะสลักขึ้นมาโดยธรรมชาติ ประตูถ้ำเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านน้ำแข็งที่ดูเหมือนจะบังตาเอาไว้

      "ที่นั่น!" ฉันตะโกน "เราเข้าไปข้างในกันเถอะ"

      เราเข้าไปในถ้ำน้ำแข็งอย่างระมัดระวัง ภายในถ้ำนั้นเงียบสงบและอบอุ่นกว่าข้างนอกมากอย่างน่าประหลาดใจ ผนังถ้ำทำจากน้ำแข็งสีฟ้าอ่อนๆ ที่เปล่งแสงสลัวๆ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ

      "พี่รูบี้!" รีชาพูดเสียงดัง "ที่นี่ดูปลอดภัยนะคะ!"

      ฉันพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ วางร่างของเดม่อนลงบนพื้นน้ำแข็งอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่ได้สติ แต่ลมหายใจของเขายังคงสม่ำเสมอ

      "เราต้องรักษาเขา" ฉันพูด "มีน้ำทิพย์ไหม?"

      รีชาส่ายหน้า "หนูเหลือแค่น้ำทิพย์ของหนูค่ะ" เธอพูด "แต่พี่เดม่อนมีแอมโบรเชียอยู่ในเป้..."

      ฉันไม่รอช้า รีบเปิดเป้ของเดม่อนอย่างรวดเร็ว แล้วก็เจอแอมโบรเชียที่เขาเก็บไว้

      ฉันมองไปที่แอมโบรเชียอย่างไม่แน่ใจ แอมโบรเชียมีรสชาติที่แปรเปลี่ยนไปตามสิ่งที่คนรับประทานชื่นชอบที่สุดก็จริง แต่ถ้ากินมากเกินไปก็จะทำให้ลูกครึ่งเทพอย่างพวกเราเสียสติและถูกเผาไหม้ได้ง่ายๆ แถมตอนนี้เดม่อนก็หมดสติไปแล้วด้วย ฉันไม่แน่ใจว่าจะป้อนเขาได้ยังไงในเมื่อเขาไม่สามารถรับรู้รสชาติหรืออาการของตัวเองได้

      "เราต้องใช้แอมโบรเชีย" ฉันตัดสินใจ "มันจะช่วยเขาได้เร็วที่สุด"

      ฉันใช้ความรู้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่ได้เรียนมาจากในค่าย ค่อยๆ ทำความสะอาดบาดแผลของเขาด้วยน้ำแข็งที่ละลายแล้ว ก่อนจะหยิบแอมโบรเชียออกมาจากเป้ของเขา ฉันป้อนให้เขาทีละน้อย... แต่เขาก็ยังคงหมดสติและไม่สามารถกลืนได้

      "พี่รูบี้...เขาจะโอเคไหมคะ?" รีชาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

      ฉันมองไปที่ใบหน้าของเดม่อนที่ซีดเผือด เขี้ยวของครอสส์ทิ้งรอยบาดแผลที่น่ากลัวไว้ที่สีข้างของเขา แม้จะได้รับการรักษาด้วยแอมโบรเชียแล้ว แต่มันก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดี ฉันรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนที่ไหลเข้ามาในจิตใจของฉัน... ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย

      "ทำไมถึงทำอย่างนั้นนะ...ตาทึ่ม" ฉันพึมพำกับตัวเอง "นายไม่สมควรจะเจ็บปวดเพราะฉันเลยแม้แต่น้อย..."

      ฉันมองไปที่รีชา เธอกำลังนั่งวาดรูปบนสมุดของเธออย่างตั้งใจ... วาดรูปของเดม่อน... วาดรูปของปลาวาฬเพชฌฆาต... และก็วาดรูปของฉันที่กำลังต่อสู้กับครอสส์... ภาพของพวกเราสามคนอยู่ในสมุดของเธอ

      ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะร้องไห้ แต่ฉันก็ต้องกลั้นมันไว้ ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่การกระทำของเดม่อนนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกอ่อนแออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

      ฉันมองไปที่บาดแผลของเขาอีกครั้ง แล้วค่อยๆ ใช้เสื้อคลุมของฉันคลุมตัวเขาไว้ เพื่อให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ และฉันจะอยู่เฝ้าเขาเอง...

      แต่แล้ว...ทันใดนั้นเอง...

      เสียงคำรามของบางสิ่งบางอย่างก็ดังขึ้นจากด้านนอกถ้ำ! มันไม่ใช่เสียงของครอสส์ แต่มันเป็นเสียงที่ใหญ่โตและน่าสะพรึงกลัวกว่านั้นหลายเท่า!

      "พี่รูบี้...นั่นมันเสียงอะไรคะ?" รีชาถามเสียงสั่น

      ฉันส่ายหน้า "ฉันไม่รู้...แต่เราคงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแล้ว"

ส่งแอมโบรเชียแล้ว

ความคิดเห็นผู้บันทึก

วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกสับสนที่สุดในชีวิต การที่เดม่อนพุ่งเอาตัวเองไปรับเขี้ยวของ
ครอสส์แทนฉัน มันทำให้ฉันได้รู้ว่ามิตรภาพของเรามันลึกซึ้งกว่าที่ฉันคิดไว้มาก

ฉันรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะฉัน แต่ฉันก็รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดที่เขายอมทำอย่างนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ฉันไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเลย

ตอนนี้ฉันต้องแข็งแกร่งขึ้น... ฉันต้องปกป้องเขาเหมือนที่เขาปกป้องฉัน ฉันต้องทำให้เขาปลอดภัยจนกว่าเขาจะฟื้นคืนสติกลับมา

XXIV

— Resha—

10 · สิงหาคม · 2025 · 16.00 - 22.00 น.

      แสงสลัวที่ส่องเข้ามาในถ้ำน้ำแข็งนั้นอบอุ่นกว่าที่คิด แต่บรรยากาศก็ถูกทำลายลงในพริบตาเมื่อเสียงคำรามที่น่าสะพรึงกลัวดังขึ้นจากด้านนอก มันไม่ใช่เสียงของครอสส์ แต่มันใหญ่โตและน่ากลัวกว่านั้นหลายเท่า!

      "พี่รูบี้... นั่นมันคือเสียงอะไรเหรอคะ?" หนูถามเสียงสั่น ใบหน้าของพี่รูบี้ซีดเผือด เธอกอดร่างของพี่เดม่อนไว้แน่น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

      "ฉันไม่รู้...แต่เราคงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแล้ว" พี่รูบี้ตอบ

      หนูมองไปที่พี่เดม่อนอีกครั้ง เขาซีดเซียวและบาดเจ็บหนัก ถ้าต้องสู้ตอนนี้... พวกเราคงไม่มีทางรอด! หนูต้องทำอะไรสักอย่าง...

      "พี่รูบี้! หนีไปก่อนเลยค่ะ!" หนูตะโกนบอกเสียงดัง "หนูจะถ่วงเวลามันไว้ให้!"

      พี่รูบี้มองหน้าหนูด้วยความตกใจ "ไม่นะรีชา! มันอันตรายเกินไป!"

      "หนูไม่เป็นไรค่ะ!" หนูเถียงกลับไป "หนูมีพลังน้ำ หนูสามารถใช้มันถ่วงเวลาไว้ได้! พี่รูบี้รีบพาพี่เดม่อนไปให้ไกลที่สุดนะคะ!"

      พี่รูบี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หนูเห็นแววตาของเธอล่องลอย แต่สุดท้ายเธอก็พยักหน้าให้หนู "ระวังตัวด้วยนะรีชา!" เธอพูดพลางแบกร่างของพี่เดม่อนขึ้นบ่าแล้วรีบวิ่งออกไปจากถ้ำอย่างรวดเร็ว

      หนูหันกลับมาเผชิญหน้ากับต้นเสียงคำรามนั้น หนูเรียกตรีศูลแห่งทาลาสซาขึ้นมาในมือ มันเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ หนูมองไปที่ผืนน้ำแข็งเบื้องหน้าแล้วใช้พลังของหนูสร้างกำแพงน้ำขนาดใหญ่ขึ้นมาขวางทางมันไว้ แต่มันก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว

      เสียงคำรามนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเมื่อหนูได้เห็น... สิ่งที่กำลังวิ่งมา... หนูแทบจะกรีดร้องออกมา! มันคืออสุรกายน้ำแข็งขนาดมหึมาที่มีรูปร่างคล้ายกอริลลาแต่มีเกราะน้ำแข็งปกคลุมทั่วทั้งตัว! มันคือ ไครโอนอส!

      หนูรู้ว่าเราไม่มีทางสู้มันได้ หนูทำได้แค่เพียงถ่วงเวลาให้พี่รูบี้กับพี่เดม่อนหนีไปให้ไกลที่สุดเท่านั้น หนูใช้พลังของหนูควบคุมน้ำสร้างลูกศรน้ำขึ้นมาแล้วยิงเข้าใส่ดวงตาของมันอย่างต่อเนื่อง แต่มันก็ไม่ได้ผลมากนัก เพราะเกราะน้ำแข็งของมันแข็งแกร่งเกินไป

      "รีบไปเถอะ!" หนูตะโกนบอกตัวเอง "เราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!"

      หนูวิ่งตามรอยเท้าของพี่รูบี้ไปอย่างรวดเร็ว การวิ่งบนแผ่นน้ำแข็งนั้นช่างยากลำบากจริงๆ แต่หนูก็ต้องวิ่ง... หนูจะต้องรอด! หนูไม่รู้ว่าทางที่เรากำลังวิ่งไปนั้นเป็นทางไปน้ำตกสีเลือดหรือไม่ แต่หนูรู้ว่าเราต้องหนี... หนูต้องไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

      เราวิ่งกันมาเป็นเวลาเกือบหกชั่วโมงแล้ว แต่เสียงของไครโอนอสก็ยังคงดังตามหลังเรามาติดๆ มันเหมือนกับภาพในนิยายเรื่องเมซรันเนอร์ที่หนูเคยอ่านเลยค่ะ หนูไม่รู้ว่าทางที่เรากำลังวิ่งไปนั้นเป็นทางออกหรือไม่ แต่หนูก็ต้องวิ่งต่อไป...หนูต้องไม่ยอมแพ้!

      ในที่สุด... เราก็มาถึงจุดที่น้ำแข็งเริ่มละลายและมีน้ำไหลผ่าน หนูใช้ตรีศูลสร้างกระแสน้ำให้กลายเป็นทางเดินชั่วคราวให้พี่รูบี้พาพี่เดม่อนข้ามไป แต่ทางเดินน้ำนั้นก็พังทลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อไครโอนอสวิ่งเข้ามา

      "รีชา! เร็วเข้า!" พี่รูบี้ตะโกนบอก "เราต้องไปให้พ้นจากมัน!"

      หนูใช้กำลังทั้งหมดวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว เราวิ่งกันมาจนถึงจุดที่ภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า พี่รูบี้ตัดสินใจที่จะปีนขึ้นไปบนภูเขาน้ำแข็งนั้น "ถ้าเราอยู่บนที่สูง มันจะตามเรามาไม่ได้!" เธอพูด

      เราช่วยกันปีนขึ้นไปบนภูเขาน้ำแข็งอย่างยากลำบาก หนูใช้ตรีศูลของหนูขุดน้ำแข็งให้เราปีนขึ้นไปได้ง่ายขึ้น พี่รูบี้ก็ใช้กระบี่เทียนหวงของเธอขุดน้ำแข็งเช่นกัน ส่วนพี่เดม่อน... เขาก็ยังคงไม่ได้สติ

      ในที่สุด...เราก็มาถึงจุดสูงสุดของภูเขาน้ำแข็งนั้น เราหันกลับไปมองก็เห็นไครโอนอสตัวนั้นกำลังยืนอยู่บนพื้นด้านล่าง มันไม่สามารถปีนขึ้นมาหาเราได้ และมันก็คำรามอย่างเกรี้ยวกราดที่มันไม่สามารถตามเราขึ้นมาได้

      "เรา...รอดแล้ว" พี่รูบี้พูดเสียงหอบ "มันคงตามเราขึ้นมาไม่ได้แล้ว"

      หนูทรุดตัวลงบนพื้นน้ำแข็งอย่างหมดแรง เราสามคนรอดมาได้...แต่เราก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันแล้ว และเราจะเดินทางต่อไปยังไงดี...

10 · สิงหาคม · 2025 · 22.00 น. - 11 · สิงหาคม · 2025 · 05.00 น.

      ลมหนาวพัดโชยมาปะทะใบหน้าขณะที่เรานั่งพักอยู่บนยอดภูเขาน้ำแข็งที่สูงเสียดฟ้า หลังจากที่ไครโอนอสตัวนั้นกรีดร้องอย่างโกรธแค้นและจากไปได้ไม่นาน หนูรู้สึกถึงความปลอดภัยขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังคงหวาดระแวงอยู่ลึกๆ เพราะดินแดนแห่งนี้มันเต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่คาดคิดอยู่ตลอดเวลา พี่รูบี้ดูเหมือนจะคิดเช่นเดียวกัน เธอหันกลับไปมองด้านล่างเป็นระยะๆ ส่วนพี่เดม่อน... เขาก็ยังคงไม่ได้สติ

      เรานั่งรออยู่บนนั้นนานถึงสามชั่วโมง จนแน่ใจแล้วว่าไครโอนอสตัวนั้นจะไม่กลับมาอีก พี่รูบี้จึงตัดสินใจพาเราปีนลงจากภูเขาน้ำแข็งในอีกด้านหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะปลอดภัยกว่า เพราะอีกด้านหนึ่งมันเป็นทางที่ไครโอนอสเฝ้าอยู่ ถึงแม้ว่าจะลงไปได้อย่างปลอดภัยแต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะกลับมาเมื่อไร

      "รีชา" พี่รูบี้เรียกหนูเบาๆ "เราจะไปทางไหนกันต่อ?"

      หนูมองไปที่แผนที่ในสมาร์ทโฟนของพี่รูบี้ ซึ่งก็ยังบอกว่าน้ำตกสีเลือดอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้จากจุดที่เราอยู่ หนูหลับตาลงแล้วจุ่มมือลงไปในลำธารน้ำแข็งที่เย็นเฉียบ พลังของพ่อโพไซดอนที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายทำให้หนูรู้สึกถึงทิศทางและกระแสน้ำที่ถูกต้อง หนูสัมผัสได้ถึงพลังงานของน้ำในดินแดนน้ำแข็งนี้ที่บ่งบอกถึงทิศทางของน้ำตกสีเลือดที่ยังคงเป็นเป้าหมายของพวกเรา

      "ทางนั้นค่ะ!" หนูชี้ไปทางตะวันตกเฉียงใต้ "หนูรู้สึกว่าเราต้องไปทางนั้น"

      พี่เดม่อนยังคงไม่ได้สติ พี่รูบี้จึงใช้เสื้อคลุมของเธอคลุมตัวเขาไว้เพื่อให้เขาอบอุ่น ส่วนหนู... หนูช่วยพี่รูบี้แบกเขาขึ้นบ่าแล้วรีบเดินทางกันต่อ เราเดินไปตามแผ่นน้ำแข็งที่กว้างใหญ่ไพศาล ท่ามกลางเนินน้ำแข็งและธารน้ำแข็งที่ทอดยาวเป็นทาง มันเหมือนกับดินแดนของเหล่าคนแคระในตำนานโบราณ ที่เต็มไปด้วยอันตรายและหุบเหวที่มองไม่เห็น

      เราเดินทางกันอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งคืน แม้จะไม่มีความมืดมิด แต่ความหนาวเย็นก็ทำให้หนูรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ก็ยังไม่เท่าพี่รูบี้ที่ต้องแบกร่างของพี่เดม่อนมาตลอดเวลา พี่เดม่อนก็เริ่มมีสติแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถเดินได้เอง

      "พี่รูบี้... หนูคิดว่าเราควรจะพักกันก่อนนะคะ" หนูบอก "พี่ดูเหนื่อยมากเลย"

      พี่รูบี้ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก" เธอพูด "เราจะพักกันเมื่อเราไปถึงน้ำตกสีเลือดแล้ว"

      "แต่ว่า...มันอาจจะมีอสุรกายโผล่มาก็ได้นะคะ" หนูบอกอย่างกังวล

      "ก็ให้มันโผล่มาสิ" พี่รูบี้คำราม "ฉันจะจัดการมันให้หมด!"

      เราเดินทางกันต่อจนกระทั่งแสงของ Eternal Sunshine เริ่มสว่างจ้าขึ้นอีกครั้ง ในที่สุดเราก็เห็นสิ่งที่เราตามหา... มันคือภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะถูกแกะสลักขึ้นมาโดยธรรมชาติ และมีน้ำตกสีแดงขนาดใหญ่ที่ไหลลงมาจากยอดเขา!

      "นั่นมัน... น้ำตกสีเลือด!" หนูตะโกนบอกอย่างดีใจ

      พี่รูบี้กับพี่เดม่อนมองไปที่น้ำตกสีเลือดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความตื่นเต้น เราเดินทางกันมาจนถึงที่นี่แล้ว!

      "เรา... เรามาถึงแล้ว" พี่เดม่อนพูดเสียงหอบ "มันสวยงามกว่าที่เฮเฟตัสบอกไว้เยอะเลยนะ"

      หนูยิ้มให้กับพี่ๆ ทั้งสองคน "ใช่ค่ะ...เรามาถึงแล้ว" หนูพูด "ตอนนี้เราต้องไปที่น้ำตกสีเลือดกันแล้วนะคะ!"

      เราสามคนรีบเดินไปที่น้ำตกสีเลือดอย่างรวดเร็ว หวังว่าที่นั่นจะไม่มีอสุรกายตัวไหนโผล่มาอีกแล้ว...

ความคิดเห็นผู้บันทึก

ในที่สุดเราก็มาถึงน้ำตกสีเลือดในแอนตาร์กติกาแล้วค่ะ! การเดินทางมันช่างยาวนานและน่าหวาดกลัวจริงๆ หนูไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รอดมาจนถึงที่นี่ได้

อีกทั้งพี่เดม่อนเองก็ดูดีขึ้นแล้วด้วย แต่เขาก็ยังไม่สามารถเดินได้เอง หนูรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะหนู แต่หนูก็ดีใจที่เข้มแข็งพอที่จะทนต่อความเจ็บปวดได้

ตอนนี้เรากำลังจะไปที่น้ำตกสีเลือดกัน
หนูหวังว่าที่นั่นจะไม่มีอสุรกายตัวไหนโผล่มาอีกแล้ว!

XXV

— Daemon—

11 · สิงหาคม · 2025 · 05.00 - 06.00 น.

      ลมหนาวปะทะใบหน้าของฉันจนรู้สึกชาไปหมด แต่ความเจ็บปวดที่แทรกซึมไปทั่วร่างนั้นมันหนักหน่วงยิ่งกว่าหลายเท่า ผมพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ผมรู้สึกเหมือนร่างกายของผมกลายเป็นก้อนน้ำแข็งไปแล้ว ผมสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่แทรกซึมไปทั่วทุกอณู แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงไออุ่นประหลาดที่ช่วยให้ผมรอดพ้นจากความตาย

      เสียงของรีชาที่เรียกชื่อผมเบาๆ มันเป็นเสียงที่อ่อนโยนและคุ้นเคยเหลือเกิน และเสียงนั้นก็ช่วยให้ผมได้สติขึ้นมาอีกครั้ง

      ภาพที่เห็นนั้นช่างพร่ามัว... ผมเห็นแสงสว่างจางๆ และเสียงน้ำ... เสียงน้ำที่ไหลเชี่ยวดังอยู่ในหูของผม ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเราอยู่ที่ไหน... ที่นี่คงจะเป็น น้ำตกสีเลือด!

      "พี่เดม่อน... พี่เดม่อน... ได้ยินหนูไหมคะ?" รีชากรีดร้องด้วยความดีใจ

      ผมพยายามจะตอบ แต่ก็ไม่มีเสียงออกมาจากลำคอของผมเลย ผมทำได้แค่เพียงกระพริบตาเบาๆ เพื่อบอกให้เธอรู้ว่าผมได้ยินเธอแล้ว ผมรู้สึกถึงมือของใครบางคนมาวางบนหน้าผากของผม... มือที่เย็นเฉียบ... แต่ก็อบอุ่นอย่างประหลาด ผมรู้ได้ทันทีว่านั่นคือมือของรูบี้ แววตาของเธอไม่ได้มีแค่ความเหนื่อยล้า แต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย...  และผมก็รู้สึกดีใจที่เธอปลอดภัย...

      "เป็นยังไงบ้าง? ไหวไหม?" เสียงของเธอห้าวและเย็นชา แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่ซ่อนอยู่ในนั้น

      ผมพยายามจะยิ้มให้เธอ "ฉันโอเค..." ผมพึมพำ "แค่...เหนื่อยเล็กน้อย"

      รูบี้ส่ายหน้า "นายไม่ได้แค่เหนื่อย... นายบาดเจ็บสาหัส" เธอพูด "แต่ไม่ต้องห่วง... เราทำแผลให้นายแล้ว"

      ผมรู้สึกเหมือนร่างกายของผมเริ่มกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่ ผมมองไปที่น้ำตกสีเลือดที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งตอนนี้เป็นเพียงน้ำตกธรรมดาๆ ยังไม่มีสีเลือดตามที่ผมคิดไว้เลย

      "เราต้องหาที่พัก" ผมบอก "ที่นี่ดูไม่ปลอดภัยเลย"

      ผมใช้พลังของผมในการหาสัญญาณของเฮเฟตัส ผมหลับตาลงแล้วเพ่งสมาธิไปที่แผนที่ที่เฮเฟตัสให้มา ผมรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากภูเขาน้ำแข็งเบื้องหน้าผม ผมรู้ทันทีว่าถ้ำที่เฮเฟตัสพูดถึงอยู่ตรงนั้น!

      "ทางนั้น" ผมบอก "ฉันเจอทางเข้าถ้ำแล้ว"

      เราเดินกันมาจนถึงถ้ำขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะถูกแกะสลักขึ้นมาโดยธรรมชาติ ประตูถ้ำเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านน้ำแข็งที่ดูเหมือนจะบังตาเอาไว้ ภายในถ้ำนั้นอบอุ่นกว่าข้างนอกมากอย่างน่าประหลาดใจ ผนังถ้ำทำจากน้ำแข็งสีฟ้าอ่อนๆ ที่เปล่งแสงสลัวๆ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ

      "พี่เดม่อน! ที่นี่ปลอดภัยนะคะ!" รีชาพูดเสียงดัง

      ผมพยักหน้า ก่อนจะมองไปที่แผงควบคุมเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่หลังก้อนหิน ผมกดปุ่มนั้นทันที และเมื่อกลไกทำงาน...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป!

      น้ำตกธรรมดาๆ ที่อยู่ตรงหน้าเราเริ่มเปลี่ยนสภาพเป็นสีแดงเข้มเหมือนเลือด ธารน้ำแข็งที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาเริ่มกลายเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ มีลำธารใสไหลเย็น และมีสัตว์ป่าวิ่งเล่นไปมาราวกับสวนสวรรค์!

      "ว้าว!" รีชาอุทาน "มันงดงามมากเลย!"

      ผมมองไปที่รูบี้ ใบหน้าของเธอก็ดูตกใจไม่แพ้กัน แต่ผมรู้ดีว่านี่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา... ภาพลวงตาที่สร้างขึ้นมาเพื่อล่อลวงให้แม่ของผมและแอรีสติดกับ!

      ผมหันไปที่ผนังถ้ำแล้วเปิดช่องลับที่ซ่อนอยู่ ผมหยิบตาข่ายทองคำที่เฮเฟตัสทิ้งไว้พร้อมกับโน้ตแผ่นเล็กๆ ที่เขียนไว้ว่า 'รอจังหวะตอนพวกเขาเผลอมีอะไรกัน เวลานั้นพวกเขาจะไม่ทันระวังตัว และใช้ตาข่ายนี้รีบเร่งคลุมพวกเขาในจังหวะที่โป้ทั้งคู่นั้นให้ไว ก่อนแอรีสจะไหวตัวทัน'

      ผมยิ้มแห้งๆ 'ให้ตายสิ! นี่มันภารกิจบ้าอะไรกันเนี่ย!'

      "พี่เดม่อนคะ! นั่นอะไรเหรอคะ?" รีชาถามด้วยความสงสัย

      "ไม่มีอะไรหรอก" ผมตอบ "แค่ของที่เฮเฟตัสให้มาน่ะ"

      ผมมองไปที่พลุแห่งความรักที่แม่ของผมให้มา "ฉันว่า... ถึงเวลาที่เราต้องใช้มันแล้วนะ" ผมพูด

      ผมจุดพลุแห่งความรักขึ้นบนฟ้า! พลุสีเงินวาววับระเบิดออกเป็นรูปหัวใจขนาดใหญ่บนท้องฟ้าที่ยังคงเป็นสีส้มอ่อนๆ แสงของมันสว่างไสวจนทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นมองเห็นได้!

      "ตอนนี้เราต้องไปซ่อนตัว" ผมบอก "จนกว่าพวกเขาจะมา"

      ผมกับรูบี้และรีชาช่วยกันหาที่ซ่อนที่เหมาะสมที่สุดในสวนสวรรค์แห่งนี้ เราไม่รู้ว่าพวกเขาจะมาเมื่อไหร่ แต่ผมก็พร้อมที่จะทำตามแผนของเฮเฟตัสแล้ว!

11 · สิงหาคม · 2025 · 06.00 - 22.00 น.

      หกชั่วโมงผ่านไป... แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมนั่งอยู่ในพุ่มไม้หนาข้างลำธารที่ใสสะอาด มองไปที่ท้องฟ้าที่ยังคงเป็นสีส้มอ่อนๆ จากปรากฏการณ์ Eternal Sunshine ผมรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่กัดกินไปทั่วร่างกาย แต่ก็ยังคงต้องอดทน

      "ทำไมพวกเขายังไม่มาสักทีนะ?" รีชากระซิบถาม "หรือพลุของเราจะใช้ไม่ได้?"

      "ไม่น่าจะใช่หรอก" ผมตอบ "บางที การเดินทางของเทพเจ้ามันก็ใช้เวลาเหมือนกัน"

      รูบี้ไม่ได้พูดอะไร เธอแค่ใช้สมาร์ทโฟนของเธอดูแผนที่และข้อมูลอื่นๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ ผมมองไปที่เธอแล้วก็รู้สึกดีใจเล็กน้อยที่เธอยังคงตั้งใจทำภารกิจนี้อยู่

      แต่แล้ว...ความสงบก็ถูกทำลายลงในพริบตา!

      "เฮ้! ดูนั่นสิ!" รีชาอุทาน "มีคนมาแล้วค่ะ!"

      ผมมองไปตามที่รีชาชี้ เห็นกลุ่มคนแปลกๆ กำลังเดินเข้ามาในสวนสวรรค์ของเรา พวกเขามีทั้งหมดสิบคน! พวกเขาสวมชุดคลุมสีขาวเหมือนหิมะ ผิวของพวกเขามีลักษณะคล้ายน้ำแข็งและมีดวงตาที่เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนๆ

      "บุตรแห่งคิโอเน่!" รูบี้คำรามเสียงต่ำ "ให้ตายสิ! พวกมันมาได้ยังไงกัน!"

      "ไม่สนแล้วว่ามันจะมาได้ยังไง!" ผมบอก "ถ้าเราปล่อยให้พวกมันพลุกพล่านอยู่ที่นี่... แม่ของฉันก็อาจจะไม่ชอบ... และแผนของเฮเฟตัสก็จะล้มเหลว!"

      เราสามคนมองหน้ากันอย่างเข้าใจ ภารกิจของเราเปลี่ยนไปแล้ว จากการวางกับดักให้เทพเจ้า...เป็นการป้องกันสถานที่แห่งนี้จากแขกที่ไม่ได้รับเชิญ!

      "รีชา! ใช้พลังของเธอ!" ผมตะโกนสั่ง

      รีชาไม่รอช้า เธอเรียกตรีศูลแห่งทาลาสซาขึ้นมาในมือ มันเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ แล้วใช้พลังควบคุมน้ำสร้างกำแพงน้ำขนาดใหญ่ขึ้นมาขวางทางบุตรแห่งคิโอเน่ แต่มันก็ไม่ได้ผลนัก เพราะพวกมันก็เป็นบุตรของเทพีน้ำแข็งเหมือนกัน กำแพงน้ำที่รีชาสร้างขึ้นมาจึงไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้เลย

      "ฮ่าๆๆ! คิดว่าน้ำแบบนี้จะหยุดพวกเราได้งั้นรึ!" หนึ่งในบุตรแห่งคิโอเน่คำราม "พวกเจ้ามันก็แค่พวกเด็กน้อย!"

      "รูบี้!" ผมตะโกนบอก "เราต้องโจมตีที่จุดอ่อนของพวกมัน!"

      รูบี้พยักหน้า เธอรู้ดีว่าจุดอ่อนของบุตรแห่งคิโอเน่คือไฟและความร้อน! เธอพุ่งเข้าใส่บุตรแห่งคิโอเน่ตัวนั้นทันที กระบี่เทียนหวงของเธอวาดเป็นเส้นสายแสงสีทอง ฟันเข้าใส่ลำตัวของมันอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ได้ผลมากนัก เพราะเกราะน้ำแข็งของมันแข็งแกร่งเกินไป

      "บ้าเอ้ย!" รูบี้คำรามอย่างหงุดหงิด

      "ใจเย็นก่อน!" ผมบอก "พวกมันไม่ได้เป็นอมตะ! เราต้องใช้พลังของเราโจมตีมัน!"

      ผมรวบรวมสมาธิ แล้วใช้พลังใหม่ของผม! ผมใช้พลัง การควบคุมความรัก ของผม! ผมไม่ได้ใช้มันเพื่อละลายน้ำแข็ง... แต่ใช้มันเพื่อควบคุมจิตใจของพวกมัน!

      "พวกเจ้า... ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่หรอกนะ" ผมพึมพำ "พวกเจ้าอยากจะไป... กลับไปหาแม่ของพวกเจ้า..."

      บุตรแห่งคิโอเน่ตัวนั้นดูเหมือนจะชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของมันเปลี่ยนเป็นความสับสน... แต่มันก็ยังไม่ยอมแพ้!

      "พลังของเจ้ามันก็แค่ของเล่น!" มันคำราม แล้วพ่นพายุหิมะออกมาจากปากของมัน!

      "รีชา! ใช้พลังของเธอช่วยฉัน!" ผมตะโกนบอก

      รีชาไม่รอช้า เธอใช้ตรีศูลแห่งทาลาสซาของเธอชี้ไปที่พายุหิมะ พลังของตรีศูลทำให้พายุหิมะนั้นเบี่ยงเบนไปจากพวกเรา!

      "ตอนนี้แหละ! รูบี้!" ผมตะโกนบอก

      รูบี้ไม่รอช้า เธอพุ่งเข้าใส่บุตรแห่งคิโอเน่ตัวนั้นทันที กระบี่เทียนหวงของเธอเปล่งแสงทองเจิดจ้า ฟันเข้าใส่ลำตัวของมันอีกครั้ง คราวนี้คมดาบของเธอได้สร้างรอยร้าวขนาดใหญ่บนเกราะน้ำแข็งของมัน!

      'เคร้ง!'

      เสียงเกราะน้ำแข็งแตกร้าวทำให้บุตรแห่งคิโอเน่ตัวนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันเซไปมาอย่างสับสน

      "ทำอีกครั้ง!" ผมตะโกนบอก "เราต้องทำลายเกราะของมัน!"

      รูบี้พยักหน้า เธอใช้พลังทั้งหมดที่มี ฟันเข้าใส่รอยร้าวนั้นซ้ำๆ อีกครั้งแล้วครั้งเล่า จนเกราะน้ำแข็งของมันพังทลายลงอย่างสมบูรณ์!

      "ตอนนี้แหละ! รีชา!" ผมตะโกนบอก "โจมตีมันด้วยพลังน้ำ!"

      รีชาไม่รอช้า เธอใช้พลังควบคุมน้ำสร้างกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ขึ้นมาพุ่งเข้าใส่ลำตัวของบุตรแห่งคิโอเน่ ทำให้มันถูกดูดลงไปในกระแสน้ำวนอย่างรวดเร็ว

      "รูบี้! จัดการมัน!" ผมที่ยังคงใช้พลังควบคุมจิตใจพวกบุตรแห่งคิโอเน่อยู่ตะโกนบอก

      รูบี้พุ่งเข้าใส่บุตรแห่งคิโอเน่ทันที กระบี่เทียนหวงของเธอวาดเป็นเส้นสายแสงสีทอง ฟันเข้าที่แผงคอของมันอย่างรวดเร็ว!

      'ฉึก!'

      เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แผงคอของมันขาดออก เลือดสีดำไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง

      บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องเสียงแหลมสูงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของมันจะระเบิดออกกลายเป็นผงละอองสีทองปลิวหายไปในอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหม็นไหม้จางๆ ที่ค่อยๆ จางหายไป

      แต่เรายังไม่ปลอดภัย! ยังมีบุตรแห่งคิโอเน่เหลืออีกเก้าตัว! และพวกมันก็ดูเหมือนจะโกรธจัดที่เห็นเพื่อนของพวกมันถูกทำลาย

      "เราต้องช่วยกัน!" ผมตะโกนบอก

      เราสามคนร่วมมือกันอย่างเต็มที่ ผมใช้พลังของผมในการเบี่ยงเบนความสนใจของพวกมัน รูบี้ใช้ความเร็วของเธอในการหลบหลีกและโจมตี ส่วนรีชาก็ใช้พลังน้ำของเธอในการป้องกันและโจมตี

      การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เราสู้กับบุตรแห่งคิโอเน่มาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว ผมรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว รูบี้เองก็ดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว ส่วนรีชา...เธอก็ยังคงพยายามใช้พลังของเธอช่วยพวกเราอยู่ตลอดเวลา แต่พลังของเธอดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ตามที่ใจต้องการนัก

      "ให้ตายสิ! พลังของฉันมันเป็นอะไรกันเนี่ย!" รีชาตะโกนอย่างหงุดหงิด

      ทันใดนั้น รูบี้ก็พลาดพลั้ง เธอเหยียบก้อนน้ำแข็งที่อยู่บนพื้นแล้วล้มลงอย่างแรง! บุตรแห่งคิโอเน่เห็นโอกาส มันพุ่งเข้าใส่รูบี้ทันทีพร้อมกับเขี้ยวที่แหลมคมของมัน!

      "รูบี้!" ผมตะโกนเสียงหลง "ไม่นะ!"

      ผมไม่รอช้า ผมพุ่งเอาตัวเองไปบังรูบี้ทันที เขี้ยวของบุตรแห่งคิโอเน่แทงทะลุสีข้างของผมอย่างรวดเร็ว!

      "อั่ก!" ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมรู้สึกเหมือนกระดูกซี่โครงของผมหักไปหลายซี่ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง

      "เดม่อน!" รูบี้ตะโกนเสียงดัง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและความโกรธแค้น "แกบังอาจทำร้ายเขา!"

      ในจังหวะที่บุตรแห่งคิโอเน่กำลังจะโจมตีซ้ำนั้นเอง ผมก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายของผม ผมมองไปที่มัน แล้วใช้พลังใหม่ของผม! ผมใช้พลังการควบคุมความรักของผม! ผมไม่ได้ใช้มันเพื่อละลายน้ำแข็ง...  แต่ใช้มันเพื่อควบคุมจิตใจของบุตรแห่งคิโอเน่!

      "แก...แกจะต้องเจ็บปวด...เหมือนที่ฉันเจ็บ!" ผมคำราม เสียงของผมแฝงไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันเซไปมาอย่างสับสน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของมันเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดและความหวาดกลัว

      "ตอนนี้แหละ! รูบี้!" ผมตะโกนบอก

      รูบี้ไม่รอช้า เธอพุ่งเข้าใส่บุตรแห่งคิโอเน่ทันที กระบี่เทียนหวงของเธอวาดเป็นเส้นสายแสงสีทอง ฟันเข้าที่แผงคอของมันอย่างรวดเร็ว!

      'ฉึก!'

      เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แผงคอของมันขาดออก เลือดสีดำไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง

      บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องเสียงแหลมสูงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของมันจะระเบิดออกกลายเป็นผงละอองสีทองปลิวหายไปในอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหม็นไหม้จางๆ ที่ค่อยๆ จางหายไป

      เราสามคนยืนหอบหายใจอยู่กลางสวนสวรรค์ ที่เฮเฟตัสสร้างขึ้นมาหลังจากจัดการกับบุตรแห่งคิโอเน่ได้ทั้งหมด ผมมองไปที่รูบี้กับรีชา ใบหน้าของพวกเขามีรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจ

      "เราทำได้!" ผมพูดอย่างดีใจ 

      รีชาดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว ส่วนรูบี้ก็ดูเหนื่อยล้าไม่แพ้กัน ผมเองก็รู้สึกเหมือนร่างกายของผมจะพังทลายลงไปแล้ว ผมจึงตัดสินใจที่จะพาพวกเราออกจากสถานที่นี้ เพื่อไปหาที่พักที่ปลอดภัยกว่านี้

      "เราต้องไปจากที่นี่" ผมบอก "ที่นี่มันอันตรายเกินไป"

      รูบี้พยักหน้าเห็นด้วย "ฉันคิดว่าอย่างนั้น" เธอพูด "เราจะไปที่ไหนกันดี?"

      ผมมองไปรอบๆ สวนสวรรค์ที่เฮเฟตัสสร้างขึ้นมาแล้วรู้สึกไม่สบายใจ ผมไม่ชอบภาพลวงตาแบบนี้เลย มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในภาพมายาตลอดเวลา

      "เราจะออกจากถ้ำนี้" ผมบอก "แล้วไปหาที่พักที่เหมาะสมกว่านี้... ที่ที่ปลอดภัยสำหรับลูกครึ่งเทพอย่างเรา"

      เราสามคนรีบออกจากถ้ำนั้นทันที เมื่อเราออกมาจากถ้ำ ทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม...ดินแดนที่เต็มไปด้วยหิมะและน้ำแข็งที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ลมหนาวพัดปะทะใบหน้าของฉันจนรู้สึกชาไปหมด แต่ผมก็รู้สึกปลอดภัยกว่าอยู่ในถ้ำนั้นหลายเท่า

เราเดินทางกันไปอีกเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงเพื่อหาที่พักที่เหมาะสม ในที่สุดเราก็มาถึงจุดที่ดูเหมือนจะเป็นหน้าผาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ทอดยาวลงสู่ทะเล และมีช่องว่างเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นที่พักพิงที่เหมาะสมสำหรับเรา

      "ที่นี่แหละ" รูบี้บอก "ที่นี่ดูปลอดภัยดี"

      ผมกับรีชาพยักหน้าเห็นด้วย เราเข้าไปในช่องว่างนั้นอย่างระมัดระวัง ภายในนั้นอบอุ่น และเงียบสงบกว่าข้างนอกมากอย่างน่าประหลาดใจ ผนังทำจากน้ำแข็งสีฟ้าอ่อนๆ ที่เปล่งแสงสลัวๆ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ

      "พี่เดม่อน! ที่นี่สวยมากเลยค่ะ!" รีชาพูดเสียงดัง

      ผมยิ้มให้เธอ "ใช่...มันสวยจริงๆ"

      ผมกับรีชาช่วยกันหาหิมะมาทำเป็นที่นอน แล้วรูบี้ก็จัดการปฐมพยาบาลให้ผม เธอใช้ความรู้เบื้องต้นที่ได้เรียนจากในค่ายทำความสะอาดแผลของผมอย่างประณีต

      "นายโชคดีนะ" รูบี้พูด "แผลไม่ลึกมาก... แต่ก็ยังเจ็บอยู่"

      ผมพยักหน้า "ใช่...ฉันรู้สึกเหมือนโดนหมาป่ากัดมาเลย" ผมพูดพลางหัวเราะเบาๆ

      รูบี้ไม่ตอบอะไร เธอแค่พันผ้าพันแผลให้ผมอย่างรวดเร็วและแน่นหนา

      หลังจากที่ผมได้รับปฐมพยาบาลแล้ว เราก็ตกลงกันว่าจะผลัดกันเฝ้าระวังภัยตลอดทั้งคืนเป็นช่วงๆ โดยรูบี้จะเป็นคนเฝ้ากะแรก ผมจะเป็นคนเฝ้ากะที่สอง และรีชาจะเป็นคนเฝ้ากะที่สาม

      "ฉันไม่แน่ใจว่าเราจะรอดไปได้นานแค่ไหน" รีชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย "แต่ฉันก็อยากจะลองดู"

      ผมกับรูบี้มองหน้ากันอย่างเข้าใจ คำพูดของรีชาทำให้ผมรู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว เรามีกันสามคน และเราจะไม่มีวันยอมแพ้!

      "เราจะผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้" ผมบอก "เราสามคนจะทำภารกิจเฮเฟตัสด้วยกันจนลุล่วง... แล้วเราจะกลับค่ายด้วยกันนะ"

พิชิต บุตรแห่งคิโอเน่ ครั้งแรก +2 ตื่นรู้ (Link)

      

ความคิดเห็นผู้บันทึก

เราเอาชนะบุตรแห่งคิโอเน่มาได้แล้วครับ! การต่อสู้ครั้งนี้มันทำให้ผมได้รู้ว่าพลังของผมยังคงใช้ได้ผลกับอสุรกายน้ำแข็งเหมือนกัน แต่สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดคือแผลของผม...มันไม่ได้สาหัสเหมือนที่คิดไว้เลย

ผมรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำให้รูบี้กับรีชาต้องมาเป็นห่วงผม แต่การที่ผมได้เห็นความเป็นห่วงของพวกเขา มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว

ในที่สุดเราก็มาถึงน้ำตกสีเลือดแล้ว และตอนนี้ผมก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างที่เราได้จัดเตรียมสถานที่เรียบร้อยแล้ว ผมหวังว่าแม่กับแอรีสจะหลงกลกับภาพลวงตาที่เราสร้างขึ้น และผมก็หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นตามแผนของเฮเฟตัส...
เพราะผมอยากกลับค่ายไปหาลิเลียน่าจะแย่แล้ว
และหาทางทำทุกวิธีให้เธอกลับมาจำผมได้

XXVI

— Resha—

12 · สิงหาคม · 2025 · 06.00 - 12.00 น.

      แสงส้มอ่อนของ Eternal Sunshine ยังคงสาดส่องลงมาบนน้ำตกที่ดูเหมือนจะเป็นน้ำตกธรรมดาๆ แต่ฉันรู้ดีว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตาที่เฮเฟตัสสร้างขึ้นมาเพื่อล่อลวงให้เทพแห่งสงครามและความรักติดกับ ฉันมองไปที่เดม่อนกับรีชาที่กำลังหลับใหลอยู่ข้างๆ แล้วก็รู้สึกถึงความรับผิดชอบที่หนักอึ้งในฐานะลูกครึ่งเทพ

      เรานั่งเฝ้าดูน้ำตกสีเลือด (ซึ่งตอนนี้เป็นแค่สวนสวรรค์) มาตั้งแต่รุ่งสางแล้ว แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความเบื่อหน่าย แต่เพราะความกดดันที่ถาโถมเข้ามา "ทำไมพวกเขายังไม่มาสักทีนะ" ฉันพึมพำกับตัวเอง "หรือแผนของเฮเฟตัสจะล้มเหลว?"

      รีชาที่ตื่นขึ้นมาแล้วมองไปที่ท้องฟ้า "หนูว่า... พวกเขากำลังเดินทางมาแล้วนะคะ" เธอพูด "หนูรู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่งมาก... พลังที่มาจากความรักและความหลงใหล"

      เดม่อนที่ตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกันยิ้มให้รีชา "แม่ของฉัน... เธอคงอยากจะมาถึงที่นี่เร็วๆ นะ" เขาพูด

      ฉันมองไปที่เดม่อน... เขายิ้มอย่างมีความสุข แต่ฉันก็เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลที่ซ่อนอยู่ภายใน

      และแล้ว... พวกเขาก็มา!

      เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านบนของน้ำตก มันเป็นเสียงที่ไพเราะและน่าหลงใหลจนทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง... ฉันก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า

      เธอคือเทพี อะโฟรไดต์ แม่ของเดม่อน!

      เธอสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับสระน้ำในฤดูใบไม้ผลิ และรอยยิ้มของเธอก็สามารถส่องสว่างด้านมืดของดวงจันทร์ได้ เธอสวมชุดที่งดงามที่สุดเท่าที่ฉันจะเคยเห็นมา... และที่น่าตกใจที่สุดคือ ใบหน้าของเธอดูเหมือนคนที่เดม่อนรักมากที่สุด... ลิเลียน่า!

      แต่แล้ว...ฉันก็เห็นเขา!

      เขาเป็นชายร่างใหญ่ที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลาแต่ก็แข็งกร้าว ผมและหนวดเคราสีเข้มของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลัง และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเยือกเย็นที่อันตราย บ่งบอกชัดเจนว่าเขาคือพ่อของฉัน แอรีส!

      ทั้งสองดูราวกับคู่รักที่มีความสุขและน่าอิจฉาที่สุดในโลก!

      ฉันมองไปที่เดม่อน... เขามองไปที่แม่ของเขาด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด ทั้งความรัก ความเจ็บปวด และความสับสน และเมื่อฉันมองกลับไปที่แอรีส... ฉันก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาด... มันไม่ใช่ความรู้สึกรัก... แต่เป็นความรู้สึกที่แข็งแกร่งและน่ากลัวที่สุดเท่าที่ฉันเคยสัมผัสมา... มันคือความรู้สึกที่คล้ายกับเวลาที่ฉันได้ต่อสู้กับอสุรกายที่แข็งแกร่งที่สุด

      ความรู้สึกนั้นทำให้ฉันรู้สึกสับสนและหงุดหงิด ฉันพยายามที่จะเก็บมันไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ มันเหมือนกับว่าความรู้สึกนั้นกำลังกัดกินจิตใจของฉันอยู่

      "พี่รูบี้...เป็นอะไรรึเปล่าคะ?" รีชาถามเสียงแผ่วเบา "หนูรู้สึกว่า...พลังของเทพีอะโฟรไดต์กับเทพแอรีสกำลังแผ่มาที่เราค่ะ"

      ฉันมองไปที่รีชา ใบหน้าของเธอก็ดูเหมือนจะถูกครอบงำด้วยความรู้สึกเหล่านั้นเช่นกัน แต่เธอก็พยายามควบคุมตัวเองไว้

      แล้ว... เวลานั้นก็มาถึง!

      ทั้งสองเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าลงไปในน้ำตกเพื่อแสดงความรักต่อกัน ซึ่งนั่นคือจังหวะที่เราต้องทำตามแผนของเฮเฟตัส!

      "ตอนนี้แหละ!" เดม่อนกระซิบ "เราต้องรีบไป!"

      เราสามคนพุ่งออกจากที่ซ่อนทันที! เดม่อนหยิบตาข่ายทองคำที่เฮเฟตัสทิ้งไว้แล้วรีบวิ่งตรงไปที่น้ำตกอย่างรวดเร็ว ส่วนฉันกับรีชา... เราก็วิ่งตามเขาไปติดๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่พลาดโอกาสนี้

      เดม่อนโยนตาข่ายทองคำลงไปในน้ำตกทันทีที่เห็นอะโฟรไดต์กับแอรีสกำลังอยู่ในน้ำ ตาข่ายทองคำนั้นก็เรืองแสงขึ้นมาทันที ก่อนที่จะห่อหุ้มตัวเทพทั้งสองไว้จนไม่สามารถขยับตัวได้

      "เฮเฟตัส!" เดม่อนตะโกนบอก "มาได้แล้ว!"

      ทันใดนั้น...เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากถ้ำที่เฮเฟตัสสร้างไว้ มันคือเสียงของโซ่เหล็กที่ดังสนั่นหวั่นไหว และเมื่อเราหันไปมอง... เราก็เห็นเฮเฟตัส!

      เขากำลังใช้โซ่ตรวนเพลิงที่ร้อนแรงพันธนาการแอรีสไว้กับธารน้ำแข็ง เปลวไฟจากโซ่ตรวนนั้นแผดเผาร่างกายและวิญญาณของแอรีส ทำให้เขาเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส ส่วนอะโฟรไดต์ที่ยังอยู่ในตาข่ายทองคำได้แต่หลับตาไม่อยากมองชายผู้เป็นที่รักถูกทรมานและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

     ฉันมองไปที่พ่อของฉัน.. .เทพแห่งสงครามผู้ยิ่งใหญ่... ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงตัวตลกที่น่าสมเพช! ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นพ่อของฉันในสภาพที่อ่อนแอและเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ในขณะเดียวกัน... ฉันก็รู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นสิ่งที่ผิดเกินไป! การนอกใจภรรยาผู้อื่น... มันเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก!

     ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด ทั้งความรักที่ฉันมีต่อพ่อ... และความเกลียดชังที่ฉันมีต่อการกระทำของเขา... มันเป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกันจนแทบจะทำให้ฉันจะระเบิดออกมา!

     "รูบี้... ไม่เป็นอะไรนะ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหูของฉัน เดม่อนเดินเข้ามาหาฉันแล้วใช้มือของเขากุมมือของฉันไว้แน่น ดวงตาของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยความสงสาร แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจที่ลึกซึ้ง... เขารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ฉันรู้สึกอยู่ตอนนี้

     "ฉัน...ฉันไม่เป็นไร" ฉันพูดเสียงแผ่วเบา "ฉันแค่...สับสน"

     เดม่อนพยักหน้าเล็กน้อย "ฉันเข้าใจนะ... มันคงเป็นเรื่องที่ยากสำหรับเธอมาก" เขาพูด "แต่เธอไม่ได้อยู่คนเดียวนะรูบี้... เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน"

     คำพูดของเดม่อนทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง หัวใจที่แข็งกระด้างของฉันเริ่มอ่อนลงอีกครั้ง...

      "เอาล่ะ...ได้เวลาถ่ายทำแล้ว!" เฮเฟตัสพูดพลางหัวเราะอย่างสะใจ แล้วยกกล้องโดรนขึ้นมาเพื่อถ่ายทำรายการสดของเขา ซึ่งตอนนี้เหล่าเทพทั้งโอลิมปัสกำลังมองดูเทพแห่งสงครามโดนทรมานในข้อหาเป็นชู้กับภรรยาผู้อื่นอย่างเจ็บปวดและอัปยศที่สุด!

      

ความคิดเห็นผู้บันทึก

ในที่สุดแผนของเฮเฟตัสก็สำเร็จ! การที่เดม่อนสามารถใช้ตาข่ายทองคำจับตัว
แอรีสกับอะโฟรไดต์ได้สำเร็จ สิ่งเหล่านั้นช่างน่าทึ่งจริงๆ แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้า.. ภาพที่เทพแห่งสงครามผู้เป็นพ่อของฉันกำลังโดนทรมานอย่างแสนสาหัส... มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

ฉันไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย มันเหมือนกับว่าฉันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความชั่วร้ายของเฮเฟตัสไปแล้ว และมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าโลกของเทพเจ้ามันไม่ได้สวยงามเหมือนในนิทานที่ฉันเคยอ่านมา

ตอนนี้ภารกิจของเราสำเร็จแล้ว...
แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเลยว่าเราควรจะรู้สึกดีใจกับมันหรือเปล่า!

XXVII

— Athena—

12 · สิงหาคม · 2025 · 12.00 น.

      ความเงียบที่แทรกซึมไปทั่วห้องบัลลังก์แห่งโอลิมปัสนั้นช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก ไม่ใช่ความเงียบสงบ แต่เป็นความเงียบก่อนพายุ... ความเงียบที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและความตื่นเต้น

      เฮเฟตัสได้ส่งคำเชิญให้พวกเราเหล่าเทพทั้งสิบสองโอลิมปัสชมรายการถ่ายทอดสดสุดพิเศษจากแอนตาร์กติกา ซึ่งตอนนี้กำลังออกอากาศอยู่บนผนังกระจกใสที่อยู่เหนือบัลลังก์ของซุส ข้อมูลที่เฮเฟตัสทิ้งไว้เพียงเล็กน้อยทำให้พวกเราส่วนใหญ่รู้แล้วว่านี่คือการล้างแค้นของเขาเรื่องที่แอรีสกับอะโฟรไดต์นอกใจเขามาเป็นเวลานาน ซึ่งทำให้ฉันไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย

      "นี่มันรายการอะไรกัน?" อาร์เทมีสถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ทำไมเฮเฟตัสถึงไม่บอกอะไรให้ชัดเจนเลย?"

      ฉันแค่นั่งเงียบๆ มองไปที่ผนังกระจกที่กำลังสั่นสะท้านไปด้วยพลังเวทมนตร์ของเฮเฟตัส สมองของฉันกำลังประมวลผลข้อมูลทั้งหมดที่ได้รับมา เฮเฟตัสเป็นเทพช่างตีเหล็กที่ฉลาดที่สุดในจักรวาลนี้ และการล้างแค้นของเขา... มันจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน!

      และแล้ว... รายการก็เริ่มฉาย!

   ภาพบนผนังกระจกปรากฏขึ้น เผยให้เห็นน้ำตกสีเลือดที่อยู่กลางทวีปแอนตาร์กติกา สภาพอากาศที่หนาวเย็นจัด ไม่สามารถทำลายภาพที่งดงามที่เฮเฟตัสสร้างขึ้นมาได้ มันคือสวนสวรรค์ที่เต็มไปด้วยดอกไม้และทุ่งหญ้าเขียวขจี!

      และที่น่าตกใจที่สุดคือภาพของแอรีสที่ถูกโซ่ตรวนเพลิงที่ร้อนแรงพันธนาการไว้กับธารน้ำแข็ง เปลวไฟจากโซ่ตรวนนั้นกำลังแผดเผาร่างกายและวิญญาณของเขา ทำให้เขาเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส และภาพของอะโฟรไดต์ที่ยังอยู่ในตาข่ายทองคำของเฮเฟตัสที่ได้แต่หลับตาไม่อยากมองชายผู้เป็นที่รักถูกทรมานและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

      "เฮเฟตัส! แกทำอะไรลงไป!" ซุสคำรามเสียงดัง "แกกล้าดียังไงถึงมาทรมานเทพโอลิมปัสด้วยกัน!"

      "โอ้...ท่านพ่อ" เสียงของเฮเฟตัสดังขึ้นมาจากกล้องโดรนที่กำลังถ่ายทำอยู่ "ลูกแค่ต้องการให้ท่านและเหล่าเทพทั้งหลายได้เห็นความจริง... ความจริงที่ว่าแอรีสคบชู้ภรรยาของผู้อื่น... ซึ่งนั่นคือลูกเอง!"

      ฉันมองไปที่แอรีสที่กำลังดิ้นรนอยู่ในโซ่ตรวนของเฮเฟตัส ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความอับอาย มันเป็นภาพที่น่าสมเพชที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา

      "แกมันตัวตลก!" เฮเฟตัสหัวเราะอย่างสะใจ "เจ้าเทพแห่งสงครามผู้ยิ่งใหญ่... ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงตัวตลกที่ถูกถ่ายทอดสดไปทั่วโอลิมปัส!"

      ฉันมองไปที่ภาพของแอรีสอีกครั้ง แล้วก็รู้สึกถึงความรู้สึกที่ขัดแย้งกันในใจฉัน... ในฐานะเทพีแห่งสงคราม ฉันควรจะรู้สึกโกรธแค้นแทนเขา แต่ในฐานะเทพีแห่งปัญญา... ฉันก็รู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นสิ่งที่ผิดเกินไป! การนอกใจภรรยาของผู้อื่น...มันเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก!

      "เขาจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ!" เฮเฟตัสคำราม "และพวกท่าน... ก็จะได้เห็นมัน!"

      ภาพบนผนังกระจกเปลี่ยนไป เผยให้เห็นภาพของเหล่าลูกครึ่งเทพทั้งสามคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด! เดม่อน, รูบี้, และรีชา!

      "นี่มันอะไรกัน!" ซุสคำราม "เจ้าพวกเด็กน้อย... กล้าดียังไงมาช่วยเหลือในแผนการบ้าๆ นี่!"

      แต่เฮเฟตัสก็หัวเราะออกมา "ไม่ต้องห่วงหรอกท่านพ่อ" เขาพูด "ลูกครึ่งเทพพวกนั้น...พวกเขาก็แค่ทำตามแผนของลูกเท่านั้น ลูกไม่ได้คิดจะทำร้ายพวกเขาเลย... ภารกิจของพวกเขาจบลงแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็เป็นแค่ผู้ชมคนหนึ่งเท่านั้น"

      ฉันมองไปที่ภาพของลูกครึ่งเทพทั้งสามอีกครั้ง แล้วก็รู้สึกถึงความรับผิดชอบที่หนักอึ้งในฐานะเทพีแห่งปัญญาที่ต้องปกป้องพวกเขา! ฉันรู้ดีว่าเฮเฟตัสไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายพวกเขา แต่สถานการณ์ตอนนี้มันอันตรายเกินไป! การที่พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องอื้อฉาวของโอลิมปัส...มันทำให้ชีวิตของพวกเขาตกอยู่ในความเสี่ยง และที่สำคัญที่สุด...แอรีส! เขาจะไม่มีวันให้อภัยลูกของเขาที่ทรยศเขาอย่างแน่นอน!

      "เราต้องทำอะไรสักอย่าง!" ฉันพึมพำกับตัวเอง "แต่จะทำยังไง...ในเมื่อเฮเฟตัสควบคุมทุกอย่างไว้หมดแล้ว?"

      ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน!

      ฉันรู้ดีว่าเฮเฟตัสเป็นเทพช่างตีเหล็กที่ฉลาดที่สุดในจักรวาลนี้ และเขาก็หลงรักอะโฟรไดต์มากจนยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ! บางที... นั่นอาจจะเป็นจุดอ่อนของเขาก็ได้!

      ฉันหันไปมองภาพของอะโฟรไดต์ที่กำลังหลับตาไม่อยากมองชายผู้เป็นที่รักถูกทรมานแล้วก็รู้สึกได้ว่าเธอเองก็คงเจ็บปวดไม่แพ้กัน และถ้าฉัน... สามารถทำให้เฮเฟตัสรู้สึกเห็นใจอะโฟรไดต์ได้...บางที...เขาอาจจะยอมปล่อยแอรีสก็ได้!

      แต่จะทำยังไง...ในเมื่อเฮเฟตัสกำลังเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด?

      ฉันมองไปที่ภาพของเดม่อน...บุตรชายของอะโฟรไดต์...เขากำลังยืนมองแม่ของเขาด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด ทั้งความรัก ความเจ็บปวด และความสับสน บางที...เขาอาจจะเป็นกุญแจสำคัญในแผนการของฉันก็ได้!

      "ฉันต้องหาทางติดต่อพวกเขา!" ฉันคิด "ฉันต้องบอกให้เดม่อนรู้ว่าเขาต้องทำอะไร!"

      ฉันหันไปมองบัลลังก์ของซุส เขาดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างอยู่เช่นกัน "ลูกครึ่งเทพพวกนั้น..." ซุสพึมพำ "พวกเขาต้องเป็นคนรับผิดชอบในเรื่องนี้!"

      "แต่พวกเขาไม่ได้ตั้งใจหรอกนะคะ ท่านพ่อ" ฉันพูด "เฮเฟตัสหลอกใช้พวกเขา!"

      ซุสถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ก็จริงของเจ้า" เขาพูด "แต่เราจะปล่อยให้พวกเขาถูกลงโทษจากเฮเฟตัสไม่ได้! เขาจะใช้พวกเขาเป็นเครื่องมือในการทำลายโอลิมปัส!"

      ฉันมองไปที่ภาพของเฮเฟตัสที่กำลังหัวเราะอย่างสะใจแล้วก็รู้ดีว่าซุสพูดถูก เฮเฟตัสไม่ได้แค่ล้างแค้น แต่เขากำลังทำลายโอลิมปัสจากภายใน!

      "ฉันมีแผนแล้ว" ฉันบอกซุส "แต่ฉันต้องการให้ท่านพ่อช่วย!"

      ฉันหันไปหาซุส ดวงตาของฉันเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "เฮเฟตัส...ถึงแม้จะโกรธแค้น... แต่เขาก็ยังคงรักอะโฟรไดต์มากจนยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ นั่นคือจุดอ่อนของเขา" ฉันพูด "แผนการของฉัน... คือการใช้ความรักเป็นอาวุธ"

      ซุสเลิกคิ้ว "เจ้าจะทำยังไง?"

      "เราจะใช้เดม่อน" ฉันตอบ "เขาเป็นบุตรชายของอะโฟรไดต์ และที่สำคัญที่สุด... เขารักแม่ของเขามากพอที่จะทำตามคำแนะนำของฉัน"

      ซุสครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "แล้วเจ้าจะติดต่อพวกเขาได้ยังไง? ช่องทางการสื่อสารของไอริสใช้งานไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้นางคิดอะไรอยู่กันแน่!"

      "ใช่" ฉันพยักหน้า "แต่ฉันสามารถใช้พลังของฉันเชื่อมต่อกับความคิดของเดม่อนได้โดยตรง" ฉันพูด "ฉันจะบอกเขาให้ใช้พลังของเขา... ไม่ว่าจะในรูปแบบใด... เพื่อทำให้เฮเฟตัสรู้สึกเห็นใจอะโฟรไดต์"

      เฮร่าที่นั่งอยู่ข้างๆ ซุสหัวเราะเยาะ "เจ้าคิดว่าความรักของบุตรชายจะทำให้เฮเฟตัสอ่อนลงได้งั้นเหรอ? เขาเกลียดชังแอรีสมากเกินไป!"

"นั่นคือสิ่งที่ท่านคิด" ฉันตอบ "แต่ความโกรธแค้นของเฮเฟตัสมันก็มาจากความเจ็บปวดที่เขาได้รับจากความรักไม่ใช่หรือ? ถ้าเขาได้เห็นว่าการกระทำของเขา และมันทำให้อะโฟรไดต์เจ็บปวด... เขาก็อาจจะยอมหยุดก็ได้"

      ซุสพยักหน้าเล็กน้อย "แผนของเจ้ามันเสี่ยงมาก... แต่ก็เป็นทางเดียวที่เราจะทำได้" เขาพูด "แล้วเจ้าต้องการจะให้ข้าช่วยอะไรล่ะ?"

      "ท่านต้องสร้างความวุ่นวาย" ฉันบอก "ท่านต้องสั่งให้เฮเฟตัสหยุดการถ่ายทอดสดทันที... นั่นจะทำให้เขาว้าวุ่นใจและมีเวลาให้พวกเราได้ทำงาน"

      ซุสยิ้ม "นั่นง่ายมากสำหรับข้า" เขาพูดพลางหัวเราะอย่างทรงอำนาจ "แต่เจ้าต้องแน่ใจนะว่าแผนของเจ้ามันจะได้ผล... ไม่อย่างนั้นลูกครึ่งเทพพวกนั้นจะต้องถูกลงโทษจากเฮเฟตัสอย่างแสนสาหัส!"

      "ฉันแน่ใจ... ท่านพ่อ" ฉันพูดพลางหลับตาลง แล้วเพ่งสมาธิไปที่เดม่อน บุตรชายของอะโฟรไดต์... หวังว่าเขาจะได้รับข้อความของฉัน...

ความคิดเห็นผู้บันทึก

เฮเฟตัสไม่ได้แค่ล้างแค้น แต่เขากำลังถ่ายทอดสดมันไปทั่วโอลิมปัส! และที่น่าตกใจที่สุดคือเขาไม่ได้แค่จับตัวแอรีส แต่เขายังมีไพ่ตายของเขาอีกด้วย!

ตอนนี้ภารกิจของพวกเขาสามคนจบลงแล้ว แต่ฉันก็รู้ดีว่าชีวิตของพวกเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว และที่สำคัญที่สุด... ตอนนี้ฉันต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อจะช่วยพวกเขา!

XXVIII

— Daemon—

12 · สิงหาคม · 2025 · 12.00 น.

      แสงสว่างจ้าจากกล้องโดรนของเฮเฟตัสส่องกระทบใบหน้าของฉัน มันเป็นความสว่างที่แสบตาแต่ก็ไม่อาจเทียบกับความโกรธแค้นที่ฉันสัมผัสได้จากเทพแห่งสงคราม!

      แอรีสมองมาที่พวกเราทั้งสามคน...ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความพิโรธ ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับเพลิงนรก! โซ่ตรวนเพลิงที่พันธนาการเขาไว้ไม่สามารถหยุดพลังแห่งความโกรธแค้นของเขาได้เลย

      "เจ้าพวกเด็กน้อย...บังอาจมาลบหลู่ข้า!" แอรีสคำรามเสียงดัง "เจ้าจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เจ้าทำ!"

      เขารวบรวมพลังอันน้อยนิดที่พอทนจากความเจ็บปวด แล้วเริ่มร่ายคำสาป!

      "หยุดเถอะ!" ฉันตะโกนสุดเสียง พลางก้าวไปยืนข้างหน้ารูบี้กับรีชา "หากท่านจะโกรธก็ให้มาลงที่ผม! ผมขอรับผิดชอบเอง! อย่าทำร้ายรูบี้กับรีชา!"

      แอรีสมองมาที่ฉัน ดวงตาของเขาฉายแววความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจ "เจ้าเด็กปากดี... เจ้าช่างกล้าหาญมาก" เขาพูด "แต่การกระทำของเจ้า มันจะต้องมีคนรับผิดชอบ!"

      เขายกมือขึ้นแล้วใช้พลังคำสาปแห่งแอรีสใส่ฉัน!

      เสื้อและเกราะของฉันหลุดออกมาจากตัวร่วงลงพื้น ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างราวกับถูกไฟแผดเผา! รอยสักแปลกๆ สีแดงปรากฏขึ้นตามผิวหนังของผม...รอยสักที่ผมเคยเห็นในความฝัน! รอยสักที่คล้ายกับอักขระของสงคราม!

      "อั่ก!" ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมพยายามยืนหยัด แต่ก็ทำไม่ได้! แรงกดดันจากคำสาปของแอรีสมันหนักหน่วงเกินกว่าที่ผมจะรับไหว!

      ผมทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้น รูบี้รีบเข้ามาประคองตัวผมไว้ทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย...

      ในขณะเดียวกัน ผมก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของผม... เสียงของผู้หญิง...เสียงของอะธีน่า!

      "เดม่อน...ได้ยินฉันไหม?" เสียงของเธอดังขึ้น "ฉันจะบอกเจ้าถึงสิ่งที่จะต้องทำ... เจ้าจะต้องทำให้เฮเฟตัสรู้สึกเห็นใจอะโฟรไดต์!"

      ผมพยายามที่จะลุกขึ้นอีกครั้งโดยมีรูบี้ช่วยพยุง "เฮเฟตัส!" ผมตะโกนบอก "ได้โปรด... อย่าทำร้ายพวกเขาเลย!"

      เฮเฟตัสหัวเราะอย่างสะใจ "เจ้าจะขอร้องอะไรข้า! เจ้าเด็กน้อย!"

      "ได้โปรด...ปล่อยพวกเขาไปเถอะ" ผมพูด "การกระทำของท่านมันทำให้ทุกคนเจ็บปวด... แม้แต่แม่ของผมเอง!"

      เฮเฟตัสหยุดหัวเราะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง "เจ้าคิดว่าคำพูดของเจ้าจะทำให้ข้าใจอ่อนงั้นหรือ! ข้าโดนหักหลัง! และข้าก็ยังโดนเยาะเย้ย! ข้าต้องทนทุกข์มาเป็นเวลานานเชียวนะ!"

      "ผมรู้!" ผมตะโกนกลับไป "ผมรู้ว่าท่านเจ็บปวด! ผมรู้ว่าท่านถูกหักหลัง! แต่การที่ท่านทำแบบนี้... มันก็ไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดของท่านหายไปเลย! มันกลับสร้างความเจ็บปวดให้กับคนอื่น! แม้แต่คนที่ท่านรัก!"

      ผมพยายามใช้พลังของผม! ผมใช้พลังการควบคุมความรักของผม! แต่ผมไม่ได้ใช้มันเพื่อทำให้เขารักอะโฟรไดต์มากขึ้น... แต่ผมใช้มันเพื่อทำให้เขาเข้าใจความเจ็บปวดที่แม่ของผมกำลังเผชิญหน้าอยู่!

      ผมมองไปที่เฮเฟตัส แล้วใช้พลังของผมถ่ายทอดความรู้สึกของอะโฟรไดต์ที่อยู่ในตาข่ายทองคำของเขา... ความรู้สึกที่เจ็บปวด... ความรู้สึกที่เห็นชายผู้เป็นที่รักกำลังถูกทรมาน... ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

      เฮเฟตัสชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาของเขาฉายแววความสับสนและเจ็บปวด "ไม่จริงน่า..." เขาพึมพำ "นี่มันอะไรกัน?"

      "นี่คือสิ่งที่ท่านกำลังทำ!" ผมบอก "ท่านทำให้แม่ของผมต้องเจ็บปวด... เหมือนกับที่ท่านเจ็บปวด!"

      เฮเฟตัสดูลังเล เขามองไปที่อะโฟรไดต์ที่กำลังหลับตาไม่อยากมองชายผู้เป็นที่รักถูกทรมานแล้วก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาจากเธอ...

      แต่แล้ว...อะโฟรไดต์ก็ลืมตาขึ้น!

      เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า และความผิดหวังในตัวเฮเฟตัส แต่ในขณะเดียวกัน... ดวงตาของเธอก็ฉายแววความภาคภูมิใจในตัวผม "เดม่อน...ลูกของแม่" เธอกระซิบ "ลูกเหมือนพ่อของลูกมาก... คนที่แม่เคยรัก... และภูมิใจในตัวเขา"

      คำพูดของเธอทำให้หัวใจของผมเต้นแรง เธอไม่ได้พูดถึงเฮเฟตัส... แต่พูดถึงพ่อแท้ๆ ของผม!

      อะโฟรไดต์มองไปที่เฮเฟตัสอีกครั้ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย "เฮเฟตัส...ได้โปรด" เธอพูด "ปล่อยเขาไปเถอะ... อย่าทำร้ายเขาอีกเลย"

      เฮเฟตัสสับสน เขาหันไปมองอะโฟรไดต์ แล้วมองกลับมาที่ผม "เจ้า... เจ้ากำลังทำอะไรกันแน่?"

      "ผมไม่ได้ทำอะไรเลย" ผมบอก "ผมแค่ต้องการให้ท่านเห็นว่าการกระทำของท่านมันไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดของท่านหายไปเลย... แต่มันกลับสร้างความเจ็บปวดให้กับคนที่ท่านรักแทน!"

      เฮเฟตัสดูลังเลมากขึ้น เขามองไปที่อะโฟรไดต์อีกครั้ง แล้วก็สลายโซ่ตรวนเพลิงที่พันธนาการแอรีสไว้ แอรีสล้มลงอย่างอ่อนแรงบนพื้นน้ำแข็ง แต่ก็ยังคงมีชีวิตอยู่

      "ตอนนี้...เจ้าก็ได้รับบทเรียนของเจ้าแล้ว" เฮเฟตัสพูดเสียงแผ่วเบา "ข้าจะไปแล้ว..."

      ก่อนที่เฮเฟตัสจะสลายร่างไป เขาก็เดินมาหาพวกเราทั้งสามคน

      "เจ้าพวกเด็กน้อย... ข้าคงจะต้องขอบใจพวกเจ้า" เฮเฟตัสพูด "พวกเจ้าช่วยข้าได้มากจริงๆ... และข้าก็ต้องขออภัยที่ทำให้พวกเจ้าต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้"

      เขายกมือขึ้นแล้วหยิบก้อนน้ำแข็งที่อยู่ข้างๆ มา เขาใช้พลังเทพของเขาหลอมรวมกับพลังของเขา แล้วเรียกทั่งตีเหล็กขนาดใหญ่ขึ้นมา "นี่คือของขวัญของข้า" เขาพูด "ของขวัญสำหรับความกล้าหาญของพวกเจ้า"

      เสียงทั่งตีเหล็กดัง 'แคร้ง!' ดังขึ้น เฮเฟตัสกำลังตีโล่! โล่ที่เขาตีขึ้นมานั้นเป็นโล่ที่ทำจากน้ำแข็งที่ถูกหลอมรวมกับเหล็กทิพย์ มันเป็นโล่ที่มีรูปร่างกลมขนาดพอเหมาะ มีลวดลายของเปลวเพลิงสีแดงเข้มที่กำลังลุกโชนอยู่ตรงกลาง

      "โล่แห่งโทสะ" เฮเฟตัสพูด "มันจะปกป้องพวกเจ้าจากอันตราย... และมันจะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อพวกเจ้าโกรธ"

      เขามอบโล่ให้พวกเราทั้งสามคน! โล่ของฉันกลายเป็นกำไลข้อมือสีเงินเกลี้ยงเกลาที่มีคำว่า "I Love Hephaestus" สลักอยู่ ส่วนของรูบี้กับรีชา... ก็คงจะเหมือนกัน

      เขามองมาที่ผมอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจ "เจ้าแบกรับคำสาปของแอรีสไว้...ข้าจะชดเชยให้เจ้า" เขาพูด "เจ้าจะได้รับพรที่จะสามารถทนทานไฟได้"

      เขายกมือขึ้นแล้วแตะไปที่หน้าอกของผม ผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ไหลเข้ามาในตัวผมอย่างรวดเร็ว... พลังที่แข็งแกร่งและอบอุ่นอย่างประหลาด!

      "และนี่...เป็นของขวัญส่วนตัวของข้า" เฮเฟตัสพูดพลางมอบแหวนวงหนึ่งให้ผม "มันคือแหวนดาราจรัส... มันจะช่วยให้เจ้าเก็บของได้"

      ผมมองไปที่แหวน แหวนวงนั้นเจิดจรัสด้วยเพชรกะรัตน้ำงามที่ได้รับการคัดสรรและเจียระไนอย่างประณีตที่สุด เปล่งประกายระยิบระยับดุจดวงดาวที่ถูกจับมาประดับไว้บนเรือนแหวน

      "ข้า... ขอบคุณท่านมาก" ผมพูดเสียงสั่น

      เฮเฟตัสยิ้มให้ผม "ไม่ต้องหรอก...ไปเถอะ...ไปหาแม่ของเจ้า"

      เขาสลายร่างไปในอากาศ แต่ก็ทิ้งกล้องโดรนและตาข่ายทองคำที่พันธนาการอะโฟรไดต์ไว้!

      "เฮเฟตัส!" อะโฟรไดต์ร้องเรียก

      "อย่าไปเลย" ผมบอก "เขา... เขาคงเจ็บปวดมาก"

      อะโฟรไดต์มองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ "ขอบคุณนะ... ลูกชายของแม่" เธอพูด "แม่คงจะต้องเป็นหนี้ชีวิตลูกไปตลอดกาล"

      เธอสลายตาข่ายทองคำออกแล้วพุ่งเข้าไปหาแอรีสทันที เธอโอบกอดเขาไว้แน่น แล้วใช้พลังของเธอรักษาบาดแผลของเขา

      "เรา...เราทำสำเร็จแล้ว" รีชาพูดเสียงแผ่วเบา "ภารกิจของเราสำเร็จแล้ว!"

      ผมค่อยๆ โค้งตัวลงขออภัยทั้งสอง แล้วกล่าวถวายความกล้าและเกียรติยศนี้ต่อแอรีสเพื่อเป็นการไถ่โทษแม้ไม่อาจจะเพียงพอ 

      "ข้า...ข้าขอถวายความกล้าและเกียรติยศนี้ต่อท่านแอรีส" ผมพึมพำ "ขอให้ท่านได้โปรดรับมันไว้... เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ข้าได้ล่วงเกินท่าน"

      อะโฟรไดต์มองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า "เดม่อน..." เธอกระซิบ "ลูกไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้"

      "แต่ผมต้องทำ" ผมพูด "ผมเป็นคนรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด... และผมจะยอมรับโทษทัณฑ์ที่ท่านจะมอบให้"

      แอรีสไม่ได้แยแสอะไรผมเลย เขาแค่ลุกขึ้นยืนอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้น "เจ้าเด็กปากดี... ข้าจะจดจำคำสาปที่ข้ามอบให้เจ้าไว้... และข้าจะไม่มีวันให้อภัยเจ้า!"

      เขาไม่พูดอะไรอีกแล้ว เขาก็เดินขึ้นไปหาอะโฟรไดต์ "เราไปกันเถอะ...แม่ยอดยาหยีของข้า" เขาพูดพลางจับมือเธอ ก่อนจะเรียกมอเตอร์ไซค์คันโปรดออกมา และขึ้นควบรถบิดคันเร่งขึ้นสู่ท้องฟ้าไป โดยปล่อยให้อะโฟร์ไดต์อยู่ปลอบลูกชายตัวแสบของนาง 

      อะโฟรไดต์หันมาหาผมอีกครั้ง เธอยิ้มให้ผมอย่างเศร้าๆ "ลูกชายของแม่" เธอพูด "การหลอกลวงแม่... แม่จะบอกว่าแม่ไม่โกรธเลยนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้"

      "แต่ลูกตัดสินใจได้ดีนะเดม่อน" เธอพูดพลางวางมือลงบนไหล่ของผม "ลูกทำให้แม่ได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญ... ว่าแม่ละเลยและหมางเมินเฮเฟตัสมาเนิ่นนาน... ความรักของเขาที่มีต่อแม่เป็นของจริง... เขารักแม่จากใจจริง"

      เธอใช้พลังของเธอรักษาบาดแผลที่ขาของผมอย่างรวดเร็ว "แม่ต้องขอบคุณลูกนะ" เธอกระซิบ "หลังจากนี้แม่คงต้องหาโอกาสชดเชยให้เฮเฟตัสกับสิ่งที่แม่ทำมาหลายหมื่นปีนี้"

      เธอจูบหน้าผากของผมเบาๆ "แล้วเราจะได้เจอกันอีกนะ... ลูกชายของแม่"

      แล้วร่างของเธอก็ค่อยๆ เลือนหายไปในแสงสว่าง เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของดอกกุหลาบที่ยังอบอวลอยู่ในอากาศ ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สับสนกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ผมโดนคำสาป... แต่ก็ได้รับพร... และได้เจอแม่...

      "พี่เดม่อน...พี่โอเคไหมคะ?" รีชาถามเสียงสั่น

      ผมยิ้มให้เธอก่อนจะตอบ "ฉันโอเค..."

      แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เดินไปหาเธอ ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว!

      'ผัวะ!'

      เสียงหมัดกระทบเข้าที่หน้าของผมอย่างจัง! ผมเซถลาไปด้านหลัง เลือดไหลซึมออกจากปากของผมเล็กน้อย ผมมองไปที่รูบี้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ดวงตาของเธอแดงก่ำราวกับเพลิงนรก!

      "ทำไม...ทำไมนายต้องทำแบบนั้นด้วย!" รูบี้คำราม "ทำไมนายต้องแบกรับคำสาปของพ่อฉันไว้เพียงลำพัง!"

      ผมรู้สึกเจ็บปวดที่หน้า... แต่ความเจ็บปวดที่ใจมันหนักหน่วงยิ่งกว่าหลายเท่า! ผมไม่เคยคิดเลยว่ารูบี้จะโกรธผมขนาดนี้

      "ฉัน...ฉันขอโทษ" ผมพึมพำ

      "ขอโทษงั้นเหรอ!" รูบี้ตะโกน "นายคิดว่าแค่คำขอโทษจะทำให้อะไรดีขึ้นงั้นเหรอ! นายคิดว่านายเป็นใคร! ทำไมนายต้องตัดสินใจอะไรทุกอย่างด้วยตัวเอง! ทำไมนายถึงไม่ยอมให้ฉันช่วย!"

      เธอพูดออกมาจนหมดเปลือก น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม เธอพยายามกัดฟันกลั้นมันไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ "ฉัน... ฉันยินดีที่จะแบกรับคำสาปของพ่อฉันร่วมกับนาย... ทำไมนายถึงไม่ยอมให้โอกาสนี้กับฉัน!"

      เธอทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก รีชารีบวิ่งเข้ามาโอบกอดเธอไว้แน่น ใบหน้าของรีชาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

      ผมมองไปที่รูบี้... ความโกรธแค้นที่เคยมีต่อแอรีสตอนนี้กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดที่หนักอึ้ง! ผมไม่เคยคิดเลยว่าการกระทำของผมจะทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้!

      ผมค่อยๆ คุกเข่าลงข้างๆ รูบี้ แล้วใช้มือของผมแตะไหล่ของเธอเบาๆ "รูบี้...ฉันขอโทษ" ผมพูดเสียงแผ่วเบา "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการกระทำของฉันจะทำให้เธอเสียใจขนาดนี้... ฉันแค่... ไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวดเพราะฉันอีกแล้ว..."

      "แต่นายก็ทำให้ฉันเจ็บปวด!" รูบี้ตะโกน "นายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นคนอ่อนแอ! นายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นอากาศ! นายไม่ไว้ใจฉันเลย!"

      "ไม่ใช่แบบนั้นนะรูบี้!" ผมเถียง "ฉันไว้ใจเธอ! ฉันเชื่อในตัวเธอ! ฉันเชื่อว่าเธอแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะทุกอย่างได้... แต่คำสาปของแอรีส... มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องรับผิดชอบคนเดียว! มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องแบกรับไว้เพียงลำพัง!"

      "แล้วทำไมล่ะ!" รูบี้ถาม "ทำไมนายต้องแบกมันไว้เพียงลำพังด้วย! เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ! เราเป็นทีมเดียวกันไม่ใช่เหรอ! ทำไมนายถึงไม่ยอมให้โอกาสนี้กับฉันบ้าง!"

      เธอพูดไปร้องไห้ไปอย่างหนัก ผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกอยู่ตอนนี้... ความเจ็บปวดที่มาจากความรู้สึกผิดและโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย

      ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว ผมทำได้แค่เพียงใช้แขนของผมโอบกอดเธอไว้แน่น "ฉันขอโทษนะรูบี้..." ผมพูด "ฉันขอโทษจริงๆ"

      รีชาเองก็โอบกอดพวกเราไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม "เรา...เราโอเคกันแล้วนะคะ..." เธอพูดเสียงสั่น "พี่ๆ ทั้งสองคน..."

      ผมมองไปที่รีชาแล้วก็ยิ้มให้เธอ "ใช่... เราโอเคกันแล้ว"

รางวัลจบภารกิจ
Lv Max 25 Point, +400 ดรักม่า  และ
-200 เกียรติยศ -100 ศรัทธา 200 ความกล้า

- โล่แห่งโทสะ (คุณภาพทอง lv 80)
- ได้รับบัพจากเฮเฟตัส: ทนทานไฟ
- คำสาปแห่งแอรีส (ต้องสวมใส่ตลอดห้ามถอดออก - ขณะติดคำสาปจะไม่สามารถสวมใส่เกราะและเสื้อได้ สวมได้แต่กางเกงและหมวกเท่านั้น)
- เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เลือก แหวนห้วงมิติ 

 ความโปรดปรานภารกิจ:
+2 หัวใจ กับเทพเฮเฟตัส
-3 หัวใจกับเทพแอรีส
-4 หัวใจกับเทพีอะโฟร์ไดต์ (หากเป็นลูก -2 หัวใจ)

HEROES (เฮเฟตัส)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25
- หากทำภารกิจเดินทางทวยเทพสำเร็จ ได้โบนัสความโปรดปรานหัวใจ
1 ดวง / +5 Point

HEROES (แอรีส)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25
- บูชาเกียรติยศ 3000 = 60 ความโปรดปราน
- บูชาความกล้าหาญ 4000 = 20 ความโปรดปราน / +20 หินอัปเกรด
รวม 105 แต้ม

HEROES (อะโฟร์ไดต์)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25
- บูชาศรัทธากับแม่ 2000 = 100 ความโปรดปราน
- กุหลาบสีทอง 1 ดอก = 50 ความโปรดปราน
รวม 175 แต้ม

ความคิดเห็นผู้บันทึก

ตอนนี้ผมก็โดนสาปแล้ว! แอรีสสาปแช่งผมด้วยคำสาปแห่งสงคราม! ซึ่งมันเป็นรอยสักแปลกๆ ที่ผมไม่เคยคิดจะมีอยู่บนตัว และผมก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายจะถูกเผาไหม้ไปหมด!

ผมรู้ดีว่านี่คือสิ่งที่ผมต้องชดใช้ แต่ผมก็ดีใจที่ผมสามารถปกป้องรูบี้กับรีชาได้ 
ผมจะไม่ยอมให้พวกเขาต้องมาเจ็บตัวเพราะผมอีกแล้ว!

ตอนนี้ผมกำลังทำตามคำแนะนำของอะธีน่าเพื่อช่วยแม่ของผม.. .ผมไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหม แต่ผมก็ต้องลองดู! ผมหวังว่าเฮเฟตัสจะยอมใจอ่อน...
เพราะผมไม่อยากเห็นพ่อของรูบี้ต้องเจ็บปวดแบบนี้!

และหลังจากนี้เราก็เริ่มวางแผนเดินทางกลับ
หวังว่าระหว่างทางจะไม่เจออสุรกายหนัก ๆ นะ

XXIX

— Resha—

12 · สิงหาคม · 2025 · 12.30  - 22.00 น.

      หนูมองไปที่พี่เดม่อนที่กำลังทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสับสน พี่รูบี้เองก็เข้ามาโอบกอดเขาไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม หนูเองก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมดเลยค่ะ หนูไม่เคยคิดเลยว่าพี่ๆ ทั้งสองคนจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

      หลังจากที่พี่รูบี้ระบายความโกรธและความผิดหวังที่มีต่อพี่เดม่อนจนหมดแล้ว เธอก็ทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้อย่างหนัก ส่วนพี่เดม่อนก็ค่อยๆ คุกเข่าลงข้างๆ เธอแล้วโอบกอดเธอไว้แน่น หนูเองก็โอบกอดพวกเขาไว้เช่นกัน เราสามคนนั่งกอดกันอยู่พักใหญ่จนทุกคนรู้สึกดีขึ้น

      "ฉันโอเคแล้ว" พี่เดม่อนพูดเสียงแผ่วเบา "เราไปกันเถอะ"

      หนูมองไปที่เขาอีกครั้ง สภาพของเขา... มันช่างน่ากลัวจริงๆ ค่ะ! เสื้อและเกราะของเขาหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงกางเกงยีนส์และรอยสักประหลาดที่เหมือนกับอักขระสงครามบนตัวเขา แต่ที่น่าตกใจที่สุดคือรอยสักนั้นมันกำลังเปล่งแสงสีแดงอ่อนๆ ออกมาเป็นระยะๆ

      "พี่เดม่อนคะ...รอยสักนั้นมัน..." หนูถามอย่างระมัดระวัง

      พี่เดม่อนยิ้มเจื่อนๆ "ก็คำสาปของแอรีสน่ะ" เขาพูด "แต่ไม่ต้องห่วงหรอก... ฉันทนได้"

      หนูมองไปที่เขาด้วยความเป็นห่วง "แต่พี่เดม่อนต้องหนาวแน่ๆ เลยนะคะ! ก็ที่นี่มันหนาวออกขนาดนี้!"

      พี่เดม่อนพยักหน้า "ใช่... ฉันก็รู้สึกหนาวอยู่เหมือนกัน" เขาพูด "แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะ? ฉันไม่สามารถใส่เสื้อได้จากคำสาปของแอรีส"

      พี่รูบี้ที่เงียบมานานก็พูดขึ้นมา "ใช้แหวนของนายสิ" เธอพูด "แหวนที่เฮเฟตัสให้มา"

      พี่เดม่อนพยักหน้า เขาหยิบแหวนดาราจรัสออกมาจากกระเป๋า แหวนวงนั้นเจิดจรัสด้วยเพชรกะรัตน้ำงามที่ได้รับการคัดสรรและเจียระไนอย่างประณีตที่สุด เปล่งประกายระยิบระยับดุจดวงดาวที่ถูกจับมาประดับไว้บนเรือนแหวน

      "จริงด้วย!" พี่เดม่อนอุทาน "ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย!"

      เขาเริ่มลองใช้แหวนโดยการเพ่งสมาธิไปที่มันพร้อมหันแหวนไปทางวัตถุเพื่อเก็บมัน

      ทันใดนั้น เสื้อและเกราะของพี่เดม่อนก็ถูกดูดเข้าไปในแหวนอย่างรวดเร็ว! มันเป็นแหวนที่น่าทึ่งมากเลยทีเดียว!

      "พี่เดม่อน... พี่โอเคไหมคะ?" หนูถามด้วยความเป็นห่วง

      "ฉันโอเค" พี่เดม่อนพูด "ตอนนี้เราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"

      พี่รูบี้พยักหน้าเห็นด้วย "เราไม่สามารถแวะพักได้แล้ว" เธอพูด "เราต้องไปถึงชายฝั่งให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้"

      เราสามคนรีบเดินไปที่ชายฝั่งของแอนตาร์กติกาอย่างไม่ลดละ พี่รูบี้ช่วยประคองพี่เดม่อนที่เริ่มมีอาการหนาวจนตัวสั่น ส่วนหนูก็ใช้พลังของหนูในการนำทางเราไปตามเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด

      "ทางนี้ค่ะ! หนูรู้สึกถึงทะเลแล้ว!" หนูตะโกนบอกด้วยความดีใจ

      เราเดินไปตามทางเดินน้ำแข็งที่กว้างใหญ่ไพศาล ท่ามกลางเนินน้ำแข็งและธารน้ำแข็งที่ทอดยาวเป็นทาง มันก็ยังคงเหมือนกับการเดินอยู่ในดินแดนของเหล่าคนแคระในตำนานโบราณ ที่เต็มไปด้วยอันตรายและหุบเหวที่มองไม่เห็น

      "พี่เดม่อน...พี่ไหวไหมคะ?" หนูถามด้วยความเป็นห่วง

      พี่เดม่อนพยักหน้า "ฉันไหว" เขาพูด "ฉันจะรอดไปจากที่นี่ให้ได้"

      เราเดินทางกันมาอีกนานเท่าไหร่หนูเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ในที่สุดเราก็มาถึงชายฝั่งของแอนตาร์กติกา หนูหยิบผ้าเช็ดปากออกมาจากกระเป๋า แล้วร่ายมนตร์ให้มันกลายสภาพเป็นเรือมินิบานาน่าลำเดิม! แล้วเราก็รีบพากันลงเรือ มุ่งหน้าออกจากทวีปนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่พี่เดม่อนจะหนาวจนตัวแข็งไปเสียก่อน

ความคิดเห็นผู้บันทึก

วันนี้เป็นวันที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตของหนูเลยค่ะ! พี่เดม่อนโดนคำสาปของแอรีสจนต้องมาทนหนาวในดินแดนน้ำแข็ง ส่วนพี่รูบี้ก็ต้องมาแบกรับภาระที่หนักอึ้งไว้คนเดียว

หนูรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ๆ ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แต่หนูก็ดีใจที่เราสามคน
ยังคงอยู่ด้วยกัน หนูเชื่อว่าเราจะผ่านเรื่องนี้ไปได้เหมือนกับที่ผ่านมานะคะ!