[บ้านพักหมายเลข 11] Internet Cafe

Bright BELIEVER

◇◆ 46 ◇◆

ข่าวลามเร็วยิ่งกว่าไฟป่า นั่นทำให้ฉันต้องมาที่เน็ตคาเฟ่อย่างเร็วไว ถ้าจะให้เล่าย้อนสักเล็กน้อยก็พอได้ คือว่าฉันน่ะได้ไปที่โรงอาหารเหมือนเช่นทุกที กะจะไปสัมผัสบริการข้าวฟรีโดยไม่ต้องเสียเงินซักกะแดงเดียว 

ปกติซื้อจาก 7-11

หย่อนตัวนั่งบนโต๊ะได้ไม่นาน ก็มีเด็กหนุ่มหน้ากระ วิ่งหน้าตาแตกตื่น เข้ามาเปิดวงขาเมาท์ในโรงอาหาร ชาวค่ายที่ทุนเดิมก็ไม่ได้เล่นโทรศัพท์มือถือกันอยู่แล้ว เพราะถ้าจะใช้สัญญาณอินเทอร์เน็ตก็ต้องถ่อมายังเคเบิล 11 

ไบร์ทเองก็ผึ่งหูฟัง หัวข้อข่าวมันน่าสนใจนี่หว่า คำพยากรณ์จาก 'แม่หมอเรเชล อลิซาเบธ แดร์' มนุษย์ธรรมดามองทะลุมนต์บังตา 

สืบทอดฐานะเทพพยากรณ์เดลฟี

กล่าวไว้ว่า…..

◇◆

โทสะแห่งท้องทะเลเกรี้ยวกราด ศูนย์กลางถูกช่วงชิง

ก่อเกิดความโกลาหลแก่เจ็ดคาบสมุทร ฝนฟ้าคะนองมิต้องตามฤดูกาล

มหานครที่มิเคยหลับใหล จักเป็นดั่งแอตแลนติส

โลกจะถูกกลืนกินด้วยคลื่นแห่งความเรี้ยวกราด

หากศาสตราสมุทรเทพมิคืนสู่แอตแลนติส ก่อนครีษมายัน...

พึงมุ่งหน้าสู่ตะวันตก นครแห่งคนบาปและสีสัน

พึงระวังการถูกล่อลวงจากบุตรแห่งเทพจอมโป้ปด

เจ้าจักได้พบเจอสตรีผู้หลงยุค พึงระวังการสิงสู่

เจ้าจักถูกล่อลวงโดยซาตาน แต่จักได้ของที่หายไป....

จงมุ่งหน้าสู่นครแห่งวัยรุ่นและความหวัง 

พุ่งหาหมอกยามรุ่งอรุณ หยุดยั้งบุตรแห่งเทพโป้ปด

พึงเลือกโชคชะตา โทสะแห่งสมุทรเทพหรืออสุรกายห้วงทะเลลึก

ภารกิจเจ้าจักสำเร็จ และ ล้มเหลวในเวลาเดียวกัน

◇◆

ฉันมันสายวิเคราะห์อยู่แล้วก็เหมือนกับทดลองเศษซากสัตว์ทะเล ดูสปีชีส์ ความพิโรธของท้องทะเล ทำให้เกิดความวุ่นวายปั่นป่วนแก่น่านน้ำ

7 คาบสมุทร มหาสมุทรทั้งเจ็ดในโลก ดังนั้นไบร์ทคิดว่าคาบสมุทรคือ แผ่นดินยื่นเข้าไปในทะเล คำว่า 7 หมายถึง จำนวนมหาสมุทรในโลก ซึ่งโดยทั่วไปจะแบ่งออกเป็น 4 มหาสมุทรหลัก ได้แก่ มหาสมุทรแปซิฟิก มหาสมุทรแอตแลนติก มหาสมุทรอินเดีย และมหาสมุทรอาร์กติก 

และมหาสมุทรอีก 3 มหาสมุทรย่อย ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ทะเลแคสเปียน และทะเลแดง

มหานครนิวยอร์กจะเป็นเหมือนนครแอตแลนติส เมืองลึกลับใต้มหาสมุทรที่หายสาบสูญ ดังนั้นคงจะหมายถึงเหตุการณ์น้ำท่วม ถ้าไม่นำศาสตราสมุทรเทพ ?

อะไรวะตรีศูลถูกขโมยไปเหรอ เอ้าาาาาาาา 

จงนำไปคืนก่อนวันที่ 21 มิถุนายน

ส่วนหลังจากท่อนพยากรณ์นั้นไบร์ทคิดว่าเกี่ยวกับเบาะแสในการตามหาตรีศูลที่หายไป ฉันเองก็งง ๆ อาวุธพ่อก็อยู่กับพ่อ โดนขโมยได้ไงก่อน คนขโมยก็เก่งเกิน

เนื้อหาทางฝั่งเบาะแส ฉันสรุปได้ประมาณนี้ มุ่งหน้าสู่ลาสเวกัส เมืองคนบาป ภาพมายา และคาสิโน จงระวังการถูกล่อลวงจากบุตรแห่งเทพจอมโป้ปด จะได้พบกับผู้หญิงหลงยุค

เอาอีกล่ะ 

หลงยุคที่ว่าของคำพยากรณ์คงไม่ใช่หมายถึง เดินทางข้ามเวลาหรอกนะเฮ้ย !

ระวังการถูกอุบายจากซาตาน แต่สุดท้ายแล้วก็จะได้พบสิ่งที่ตามหา "เออ ตามไปตามมาสุดท้ายชะตาก็นำพานไปให้พบ"

เมื่อได้ของที่ตามหาแล้วให้เดินทางไปซานฟรานซิสโก เมืองแห่งวัยรุ่น ความหวัง และอนาคตของคนรุ่นใหม่ หาหมอกยามรุ่งอรุณ(น่าจะต้องหาให้เจอระหว่างหมอกยามเช้าล่ะมั้ง) หยุดการกระทำของบุตรแห่งเทพจอมโป้ปด ?

ใครก็ไม่รู้

ต้องตัดสินใจระหว่างความโกรธของเทพสมุทรโพไซดอนหรืออสุรกายห้วงทะเลลึก ถ้าเป็นฉันจะเลือกอย่างแรกมากกว่า หากปล่อยให้เทพสมุทรพิโรธทั้งโลกได้จมน้ำทะเลแน่นอน 

ภารกิจจะสำเร็จหรือล้มเหลวก็ขึ้นอยู่กับผู้เดินทางทำภารกิจล่ะนะ 

ไบร์ทเช็คข่าวในโซเชียล "มหาสมุทรร้อนจนระดับน้ำทะเลอาจสูงขึ้น 30 ซม." อ่านดูข่าว เสียงพึมพำ

พวกนักรณรงค์ก็ออกมาเคลื่อนไหว ระบบนิเวศมหาสมุทรและทะเล ปรากฏการณ์สภาวะอากาศแปรปรวนฉับพลันที่ส่งผลกระทบต่อมหาสมุทรทั่วโลก

ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ตรีศูลพ่อฉันโดนขโมยได้ไงว่ะ 

ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวเล่นเกมแก้เครียดหน่อยดีกว่า  มืออีกข้างล้วงหยิบพอตจัดการสูบ

โรลเพลย์ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคำพยากรณ์ในค่ายได้ โบนัส+10 EXP

โรลเพลย์ได้ยินข่าวลือจากในโซเชียลเกี่ยวกับมหาสมุทรทั่วโลกเกิดความปั่นป่วน +10 EXP

Eloise HEROES

ข่าวลือจากในโซเชียล

แหล่งเดียวที่จะหาอินเทอร์เน็ตใช้ได้ก็ต้องบ้านหมายเลข 11 นี่ล่ะ ความหวังของหมู่บ้าน จุดศูนย์กลางแห่งความเจริญ ไฮเทคที่บ้านไหนก็ทำไม่ได้ ตลอดหลายอาทิตย์ที่ย้ายเข้ามาในค่ายเอโลอิสรู้สึกเหมือนตัวเองค่อย ๆ ก้าวถอยหลังกลับสู่ยุคหิน ไม่มีเทคโนโลยีให้ใช้ถึงมีมือถือแต่ก็ไม่มีสัญญาณให้โทร ประหนึ่งว่าเธอกำลังบำบัดอยู่ที่ถ้ำเขากระบอกรักษาอาการติดโซเชียลยังไงอย่างงั้น

“มีคอมว่างสักเครื่องไหม?” เธอหันไปถามลูกเฮอร์มีสที่อยู่แถวนั้น

“อ๋อมีว่างอยู่ด้านในเข้าไปสิ”

“ขอบคุณนะ” 

เอโลอิสกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินเข้าไปที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ จับจองคอมพิวเตอร์ตัวที่ยังว่างอยู่ทำการเปิดเครื่องแล้วกรอกรหัสไวไฟที่แปะอยู่ตรงเสาเพื่อเข้าไปหาข้อมูลเรื่องคำพยากรณ์ที่เธอแอบไปได้ยินการสนทนาของกลุ่มเด็กในค่าย ด้วยความเป็นห่วงแม่ที่อาจได้รับผลกระทบจากการหายไปของตรีศูล

“จริงด้วย…มหาสมุทรทั่วโลกเกิดความปั่นป่วน…”

เอโลอิสรู้สึกว่าอยากลงดีเทลลึกขึ้นอีกหน่อยจึงพยายามเสิร์ชหาข่าวเกี่ยวกับข้อมูลในกัลเวย์ปัจจุบันนี้ว่าสภาพอากาศและท้องทะเลแถวนั้นเป็นอย่างไรบ้าง เพราะพื้นที่แถวนั้นตั้งอยู่บนอ่าวซึ่งก็สุ่มเสี่ยงมากพอสมควร เธอพบว่าพื้นที่บริเวณนั้นในขณะนี้คลื่นลมแรง พายุเข้าอย่างต่อเนื่องส่งผลให้เรือประมงไม่สามารถออกหาปลาได้ตามปกติ เป็นเรื่องที่ผิดทัศนวิสัยเป็นอย่างยิ่งไม่เคยเกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดเช่นนี้มานานมากแล้ว

“กัลเวย์ก็โดนผลกระทบเหมือนกันสินะ…”

เธอไม่รอช้าที่จะเข้าโซเชียลเน็ตเวิร์คก่อนจะทักแชทเข้าไปหาแม่ของเธอเพื่อถามไถ่สารทุกข์สุขดิบในช่วงนี้ด้วยความเป็นห่วง

Eloise : แม่เป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าช่วงนี้แถวกัลเวย์คลื่นลมแรง

Fiona : เอโลอิสแม่คิดถึงลูกมากเลย ใช่แล้วช่วงนี้ลมแรงจริงผู้ป่วยก็เยอะขึ้นด้วยสภาพอากาศแปรปรวนคนก็เลยป่วยเยอะ แต่ไม่ต้องห่วงทางนี้แม่สบายดี

Eloise : ค่อยยังชั่ว ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น

Fiona : มีอะไรหรือเปล่าลูก?

Eloise : ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีทางนี้วุ่นวายนิดหน่อย

Fiona : เกี่ยวกับเหล่าเทพสินะ แม่เข้าใจ แม่จะไม่ไปละลาบละล้วงมันไม่ใช่เรื่องที่มนุษย์ควรรู้

Eloise : เอาเป็นว่าดูแลรักษาตัวดี ๆ นะคะแม่ ถ้าแถวทะเลเริ่มไม่ค่อยโอเคแม่รีบอพยพโดยด่วนเลยนะ

Fiona : เข้าใจแล้วไม่ต้องห่วง ลูกก็ดูแลตัวเองด้วยนะ แม่ต้องไปเข้าเวรต่อแล้ว

Eloise : ค่ะ ไว้คุยกันใหม่นะคะ รักแม่ค่ะ

Fiona : รักลูกจ้ะ

นับว่ายังเป็นโชคดีที่เอโลอิสรู้ว่าแม่ยังปลอดภัย แสดงว่าผลกระทบทางฝั่งนั้นยังไม่ค่อยรุนแรงเท่าไหร่ ตอนนี้เอโลอิสก็คงได้แต่ภาวนาให้ทีมภารกิจทำภารกิจได้สำเร็จลุล่วงในเร็ววัน โลกจะได้กลับมาสงบสุขเสียที ซึ่งนั่นคือสิ่งเดียวที่เธอต้องการจริง ๆ 

โรลเพลย์ได้ยินข่าวลือจากในโซเชียลเกี่ยวกับมหาสมุทรทั่วโลกเกิดความปั่นป่วน +10 EXP

Dean HEROES

121

วางแผน

             คราวนี้เขาไม่ได้ใช้งานโทรศัพท์มือถือเชื่อมต่อไวไฟ แต่ว่าใช้คอมพิวเตอร์ในการหาข้อมูล รายชื่ออสุรกายใต้ทะเลผุดขึ้นมามากมายในวิกิพีเดีย เอาจริง.. เขาคิดถูกหรือเปล่านะที่มาหาข้อมูลจากเว็บไซต์นี้ที่ใช้อ้างอิงสำหรับการทำรายงานยังไม่ได้ แต่ช่วยไม่ได้จะต้องไปหาข้อมูลจากที่ไหนล่ะ…

             …เพราะว่าหนุ่มที่ชื่อ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ไม่รู้ว่าที่ค่ายฮาล์ฟบลัดมีห้องสมุดอยู่…

             คราเคน คธุลฮู ไซเรน เลวีอาธาน ฮิปโปแคมปัส เงือก ซีลา ทานิวา ก็อตซิลลา โมบิดิก เนสซี แคดโบโรซอรัส แชมป์ โอโกโปโก เชสซี และมอแรก

             นี่คือรายชื่อของอสุรกายใต้ทะเลลึกทั้งหมดที่ดีนหามาได้ คนสมาธิสั้นพยายามอย่างยิ่งในการอ่านข้อมูลทั้งหมดโดยไม่สติแตกไปก่อน เขาพยายามทำตารางเอ็กซ์เซลแล้วใส่ข้อมูลลงไปเพื่อตัดรายชื่ออสุรกายที่ไม่เกี่ยวข้องออกจนได้มาสี่ตัวนี้

             ‘เอาก็อตซิลลารวมไปด้วยนี่ถูกต้องแล้วหรือเปล่าวะ?’

             เป็นคำแรกที่ผุดขึ้นในใจหลังจากที่ทำตารางเสร็จ จากนั้นเขาก็มองขึ้นไปยังรายชื่อที่สอง ‘คธุลฮู’ ที่มีคำว่ามากถึงสองจุดในนั้น มันเป็นอสุรกายที่เทียมทัดพระเจ้า มีโทรจิต เป็นอมตะรักษาบาดแผลเองได้ ดูยังไงก็น่าถูกผนึกที่สุดแถมยังถูกผนึกไว้ที่ไหนสักแห่งในมหาสมุทรแปซิฟิกเสียด้วยสิ… เอาเป็นว่าไฮไลท์สีแดงไว้ก่อน

             ต่อไปก็เป็นการวางแผนเดินทาง ดีนเปิดกูเกิลและเว็บไซต์ตารางรถบัสจากนิวยอร์กไปลาสเวกัส เทียบราคาและระยะทางเจ้าต่าง ๆ อยู่นานครึ่งวันถึงได้แผนการเดินทางออกมา ที่เพิ่งได้แต่ครึ่งทางเองแต่ก็เล่นเอาปวดตาจนต้องนวดขมับ

             ดีนไม่รู้ว่าเขาจะติดอยู่ที่ลาสเวกัสนานไหม แต่ลองทำตารางเดินทางจากลาสเวกัสไปซานฟรานซิสโกเผื่อเอาสี่ห้าแผน จากนั้นก็สั่งปรินท์ออกมาทั้งหมด นี่ยังไม่นับการเดินทางจากตะวันตกที่สุดไปยังตะวันออกอย่างไมอามี่ ถ้าเช่ารถขับได้ก็คงดี เพราะว่าเขาคงเบื่อการโดยสารรถบัสไปอีกเป็นเดือน ๆ

             จัดการแผนทุกอย่างหมดรู้ตัวอีกทีเวลาก็ล่วงเลยมาถึงเย็น เหมือนก่อนหน้านี้รีชาจะวิ่งมาบอกเขาว่าอะไรนะ? ‘หนูหิวแล้ว’ หรือเปล่า? แล้วเขาตอบน้องไปว่าอะไร ดีนจำไม่ค่อยได้ คงเพราะว่าเขามัวแต่ใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับแผนการ พอเดินหาเด็กหญิงทั่วทั้งบ้านเฮอร์มีสเขาก็ไม่เห็นเงาของเธออีก สงสัยว่าน้องจะล่วงหน้าไปโรงอาหารก่อนแล้ว

             แต่ดีนรู้สึกกินอะไรไม่ค่อยลงมาจากความเครียดในช่วงนี้ เขาเช็คข่าวจากเว็บไซต์ก็พบว่าเกิดเหตุน้ำท่วมหลายที่ทั่วโลก ไม่ใช่แค่จีน แต่บราซิลก็เช่นกัน ผลมาจากตรีศูลที่หายไปทำให้กระแสน้ำปั่นป่วนไปหมด หญ้าทะเลตาย ปะการังฟอกขาว เกิดน้ำทะเลหนุนผิดฤดูกาล ทุกอย่างมันแย่กว่าที่บิดาจะถล่มนิวยอร์กเสียอีก เผลอ ๆ หากภารกิจไม่สำเร็จอาจเกิดการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ของสัตว์ทะเล รวมถึงสิ่งมีชีวิตบนบกได้อีกด้วย

             เครียดชะมัด โทรหาแม่ดีกว่า…

             ชายหนุ่มต่อสายถึงคุณนายอัลวาเรซ แม้เป็นมื้ออาหารที่แม่ไม่ค่อยสะดวกรับสายแต่ว่าเธอก็รีบเชื่อมการติดต่ออย่างรวดเร็ว

             “ไงจ๊ะดีน”

             “แม่ครับ ผมรักแม่” กล่าวทักไม่ปกติจนมารดาร้อง “หื้ม”

             “ไหงจู่ ๆ มาอ้อนแม่ซะล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าลูก”

             “ก็มีนิดหน่อยครับ” ดีนชั่งใจว่าจะเล่าทั้งหมดออกไปดีไหม เพราะว่าแม่ไม่ชอบนิสัยทำอะไรงี่เง่าของพ่อ ถ้าเล่าไปทั้งหมดเทพโพไซดอนโดนสาปแน่ ๆ เพราะงั้นแม่รู้ความจริงแค่ครึ่งเดียวก็พอ “แม่เห็นข่าวน้ำท่วมเกิดขึ้นทั่วโลกหรือเปล่าครับ คือว่าตอนนี้แอตแลนติสกำลังมีปัญหา มีลูกของเทพนิสัยไม่มีขโมยตรีศูลของพ่อไปเลยทำให้พ่อควบคุมน้ำไม่ค่อยได้ แถมถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอาจเกิดสึนามิถล่มที่ไหนสักแห่งบนโลกก็ได้ครับ”

             “แม่ได้ยินข่าวอยู่จ้ะ ภัยพิบัติเกิดขึ้นเพราะแบบนั้นเองเหรอ พ่อของลูกคงลำบากน่าดู แต่ว่าเขาเป็นเทพแห่งมหาสมุทรหรือว่าเทพแห่งตรีศูลกันแน่นะถึงควบคุมน้ำไม่ได้”

             นี่ไงล่ะโดนแซะเข้าไปหนึ่งดอก ดีแล้วจริง ๆ ที่ไม่เล่าความจริงไปทั้งหมด

             “มันคงเหมือนอุปกรณ์เวทมนตร์ล่ะครับแม่ มหาสมุทรตั้งกว้างน่าจะต้องมีเสาสัญญาณเอาไว้ควบคุม..” แล้วเขาก็แถไปเรื่อย “ซึ่งผม.. ต้องไปตามหาตรีศูลนั้นมาคืนให้พ่อ”

             “ตายจริง ฟังดูเป็นภารกิจที่ยากจังเลยลูก แล้วดีนรู้แล้วเหรอว่าลูกของเทพนิสัยไม่ดีองค์ไหนที่เอาไป?”

             “ยังไม่แน่ใจเลยครับ ก็วางตัวผู้ต้องสงสัยไว้สี่ห้าคน คือว่างี้… ในค่ายมีนักพยากรณ์อยู่ ซึ่งคำทำนายของเธอจะถูกต้อง รู้แต่ว่าเป็นเทพโป้ปด”

             “เทพโป้ปด.. โลกิเหรอ? โทษที คือแม่ไม่รู้ว่ามีเทพอื่นนอกจากเทพกรีกจริง ๆ หรือเปล่าน่ะจ้ะ”

             “แว้บแรกแม่คิดเหมือนผมเลย” คนธรรมดาส่วนใหญ่จะอ้างอิงถึงหนังทั้งนั้น ไม่ค่อยมีใครนึกถึงเทพโดลอสทางฝั่งกรีกกันหรอก จนกว่าจะมีหนังสักเรื่องสร้างให้โดลอสเป็นตัวโกงสักภาค “ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรทะแม่ง ๆ หลายอย่างครับ แอบรู้สึกว่าเทพเฮอร์มีสมีเอี่ยวในเรื่องนี้ด้วยนิดหน่อย เขาอยู่ในรายชื่อผู้ต้องสงสัยของผม แต่พอมาพิจารณาอะไรหลาย ๆ อย่างเลยคิดว่าเทพเฮอร์มีสน่าใช่เพราะได้รับผลกระทบจากการที่โลกจะถูกน้ำท่วมมากเกินไป คงไม่มีใครขโมยของคนอื่นจนทำให้ตัวเองซวยใช่ไหมครับ”

             “ยกเว้นแต่จะเป็นไอ้โรคจิตมาโซคิสม์.. วันนั้นที่ลูกไปส่งของได้เจอเขานี่นา เฮอร์มีสดูเป็นคนแบบนั้นไหมล่ะจ้ะ”

             เข้าใจนะว่าแม่ไม่ชอบเทพกรีก แต่พูดจาไม่ได้ไว้หน้ากันเล้ย

             “ไม่นะครับ เขาก็ดูใจดีเป็นกันเองแถมให้ลายเซ็นผมมาด้วย ผมคิดว่าเขาเป็นคนบ้างานไม่ปล่อยให้ตัวเองว่างต้องวิ่งไปนั่นมานี่ตลอดเวลามากกว่า”

             “แล้วดีนสงสัยอะไรล่ะจ๊ะ ที่บอกว่ามีเอี่ยวในเรื่องนี้” คุณนายอัลวาเรซถามกลับ

             “ก่อนหน้านี้มีเดมิก็อดที่ชื่อว่าลุคมาป่วนผมขณะทำภารกิจ เขาคือลูกของเทพเฮอร์มีสครับ แต่ว่าลุคซี้ม่องเท่งไปแล้ว มีใครสักคนที่แอบอ้างชื่อนั้นแล้วทำให้เทพเฮอร์มีสเสียหาย”

             “ลูกก็เลยคิดว่าอาจจะเป็นอริของเฮอร์มีสต้องการมาโบ้ยความผิดให้เขาใช่ไหม?”

             “ใช่ครับ ผมเลยคิดว่าน่าจะเป็นอริของเทพเฮอร์มีสเนี่ยแหล่ะที่อยู่เบื้องหลัง แต่จากคำทำนายบอกว่าผมจะถูกไอ้หมอนั่นป่วนตลอดทาง แต่สุดท้ายจะได้ตรีศูลกลับไปคืนพ่อ ‘ภารกิจจะทั้งสำเร็จและล้มเหลว’ คำพยากรณ์บอกไว้อย่างนั้น”

             “อื้ม.. ถ้างั้นลูกไม่น่าต้องคิดถึงศัตรูให้มากเพราะว่าเดี๋ยวก็มาหาเอง แต่ทั้งสำเร็จและล้มเหลวนี่มัน.. หมายความว่ายังไงกันนะ?” ฟังจากปลายสาย น้ำเสียงของแม่ดูวิตกขึ้นมาทันที

             “ผมก็ไม่รู้ครับ อาจจะทำภารกิจสำเร็จแต่ทำพลาดอะไรบางอย่างล่ะมั้ง…”

             เช่นการปลดปล่อยอสุรกายห้วงทะเลลึก อาจจะเป็นคธุลฮูอะไรนั่นก็ได้ แต่ดีนไม่บอกแม่ดีกว่าเพราะว่ามันน่ากลัวเกิน

             “ถ้ายังไงดีนก็ต้องเน้นความปลอดภัยของตัวเองไว้ก่อนนะลูก จำคำแม่ไว้นะ ชีวิตของลูกสำคัญที่สุด”

             “ครับแม่ เรื่องนั้นผมรู้ดี ผมยังไม่อยากตาย ยังไงก็ต้องเอาชีวิตรอดกลับมาได้แน่ ๆ” ดีนยิ้มให้กับโทรศัพท์ แล้วเขาก็นึกบางอย่างออก “เอ้อ แม่ครับ พอดีว่าผมวางแผนเส้นทางเอาไว้มันผ่านเท็กซัส อาจมีวันนึงที่ผมกลับบ้าน เราโทรคุยกันไม่ได้แต่ผมอยากจะขอให้แม่เตรียมห้องเอาไว้ได้หรือเปล่า จะมีผมกับเพื่อนอีกสองคน ผมยังไม่ได้ชวนใครเลย แต่ว่าหนึ่งในนั้นอาจจะเป็นผู้หญิง”

             “จริงเหรอลูก ดีจัง งั้นแม่จะเตรียมห้องไว้รอนะ” น้ำเสียงของแม่ดูจะดีใจขึ้นมากหลังได้ยินว่าดีนจะกลับบ้านในรอบหลายปี “แล้วลูกจะพาคนนั้นมาไหม? คนที่ลูกบอกว่าแอบกินกันน่ะ”

             “แม่! แอบกิ๊กกัน!!!” ดีนโพลงออกมาเสียงดังแล้วก็ต้องรีบหรี่โวลลุมม์ของตัวเองลง ‘แต่ก็กินกันแหล่ะ..’ เขาไม่ได้พูดออกมา “ไม่มีครับ มันอันตรายเกินไปสำหรับแมคซี่ คนที่ผมคิดว่าจะไปทาบทามมี ไบร์ท พี่สาวลูกโพไซดอน แล้วก็เดมี่ เป็นลูกของเทพีอะโฟรไดท์ครับ”

             “หืม.. มีลูกสาวของตาแก่นั่นโผล่มาอีกคนงั้นเหรอ” จู่ ๆ น้ำเสียงของคุณแม่ก็เย็นชาขึ้นมานิดนึง แต่เขาเชื่อว่าแม่ไม่ได้ประสงค์ร้ายต่อไบร์ทหรอกแต่น่าจะแอบแช่งเทพโพไซดอนอยู่ “แล้วก็ลูกชายเทพีวีนัสสินะจ๊ะ เขาเป็นผู้ชายให้นอนห้องเดียวกับลูกได้ไหม?”

             “ไม่ใช่ครับ ถึงคนธรรมดาจะเข้าใจว่าเทพีอะโฟรไดท์กับวีนัสคือองค์เดียวกัน แต่ความจริงคือคนละองค์กันครับ ส่วนเรื่องห้องเอาแบบนั้นก็ได้ครับ หรือไม่ผมไปนอนที่ห้องรับแขกก็ได้” ทำอย่างกับว่าไม่เคยนอนซะที่ไหน กลัวก็แต่ว่าถ้าไม่คุมให้ดี ๆ เดม่อนอาจจะเจอหนังสือโป๊ที่แอบซ่อนไว้ใต้เตียง… “ผมรอเจอแม่นะครับ ตอนนั้นพ่อกับลุงไมค์จะกลับมากันหรือยังนะ..”

             เป็นไปได้ดีนก็อยากเจอกับทุกคน รวมถึง ‘โรบิน’ ด้วย เขายังไม่ได้บอกลามันที่หน้าหลุมศพเลย…

             “น่าจะกลับมาแล้วนะ ว่าแต่ดีนจะออกเดินทางเมื่อไรเหรอ?”

             “อาจจะวันที่สิบหรือสิบห้ามั้งครับ แต่ไม่เกินวันที่ยี่สิบเอ็ดมิถุนาฯ แน่ ๆ เป็นไปได้ผมก็อยากจะไปทำภารกิจให้เร็วที่สุด เรื่องนี้มีผลกระทบต่อโลกหนักมาก แต่ว่าผมก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมก่อนด้วยเหมือนกัน”

             “ถ้างั้นโชคดีนะลูก ลูกจะต้องปลอดภัย แม่เชื่ออย่างนั้น”

             “ครับแม่ ขอบคุณนะครับ แต่ว่าผมน่าจะต้องขอตัวก่อนแล้ว ช่วงนี้อะไรก็วุ่นวายไปหมด”

             คิดถึงเรื่องวุ่น ๆ ช่วงนี้ก็ได้แต่หัวเราะเจื่อน อยากได้วันเวลาดี ๆ ตอนอยู่ปารีสกลับมาเสียจริง จะว่าไปยังไม่ได้บอกแม่เลยนี่นาว่าไปเดทกับแมคเคนซีมา แต่แม่ไม่ต้องรู้ไปหมดทุกเรื่องหรอก ใครเขาเล่าทุกอย่างให้ผู้ปกครองฟังกันล่ะ

             “โอเคดีน แล้วก็อย่าเครียดมาก ทานอาหารให้ตรงเวลาด้วยล่ะ รักลูกนะ”

             “ครับ เดี๋ยวว่าจะไป” ใช่ซะที่ไหน เพิ่งมาคิดได้ว่าต้องกินข้าวก็ตอนที่แม่บอกมาเมื่อกี้นี้ “ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะครับ รักแม่มากกว่า บาย”

             แล้วปุ่มสีแดงบนหน้าจอมือถือก็ถูกกดลง… ไหน ๆ ถูกแม่ทักเรื่องคน ๆ นั้นแล้วงั้นเขาอัพรูปลงอินสตาแกรมหน่อยดีกว่า

ได้ยินข่าวลือจากในโซเชียลเกี่ยวกับมหาสมุทรทั่วโลกเกิดความปั่นป่วน +10 EXP

Bright BELIEVER

◇◆ 57 ◇◆

I'm only one call away

I'll be there to save the day

Superman got nothing on me

I'm only one call away

ไบร์ทนั่งเปิดเพลงฟังเสียงดัง โอเคทุกคนไม่ได้ยินหรอกเพราะฉันใส่หูฟังแบบครอบหูให้เสียงกระหึ่ม โดยเฉพาะเสียงเบสที่เก็บตัวได้ดี 

เน็ตคาเฟ่คนก็ยังเยอะเหมือนเดิมแฮะ 

กึก ๆ 

เสียงคลิกเมาส์เข้าเว็บไซต์ต่าง ๆ ทั้งกำลังอ่านตามข่าวน้ำท่วมในประเทศต่าง ๆ นอกจากจีน บราซิล มีที่เอมิเรตส์ประเทศดูไบ "แม่งเอ๊ย ไอ้กร๊วกตัวไหนขโมยตรีศูลพ่อว่ะ ทำเดือดกันไปทั่ว"

『 เคนยา นับศพไม่ไหวตายดุ 210 หลังฝนพันปียังตกไม่เลิก 』

ยิ่งอ่านยิ่งเครียดปวดหัวฉิบหาย ฉันเลื่อนไปดูเมล์ที่ถูกส่งมา เป็นเมล์ส่วนตัวไว้สำหรับงาน เปิดเลื่อน ๆ อ่าน มีแต่รุ่นน้องส่งเปเปอร์มาให้ไบร์ทช่วยตรวจเช็คก่อนส่งอาจารย์ 

ฉันเปิดไอแพดควบคู่ไปด้วย ใช้เมาส์ปากกาวงกลมสิ่งที่ต้องแก้ 

ไม่ค่อยได้อัพเดต Lifestyle ชีวิตประจำวัน ฉันเขียนแคปปั่นใต้โพสต์รูปภาพ IG

จำนวนยอดกดเลิฟเด้งขึ้นแจ้งเตือนรัว ๆ ทั้งที่ฉันเพิ่งลงได้ไม่ถึง 1 ชั่วโมง เอาวะ ยังมีคนตามโซเชียลฉันอยู่เหมือนเดิม คิดว่ายอดจะลดลงกว่านี้

ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นตรงบิดขี้เกียจ แอร์ในเน็ตคาเฟ่เย็นสะใจ อากาศที่ฉันคู่ควร ! ถ้ามีผ้าห่มสักผืนเตรียมนอนสลบหน้าโต๊ะคอม

minn.__.ju : หุ่นแซ่บมากพี่สาว ~~♡

xeesoxee : จะมาเอาดีด้านนี้แทนหรือไงไบร์ท

sh_9513 : แอ็ค แอ็ค แอ็ค 

Im_____Itm : นั่นนนนนนนน

ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับคอมเม้นต์ใต้โพสต์ ฉันเลือกจะตอบกลับเพียงแค่บางคน จะให้ตอบหมดทุกอันก็ไม่ไหว

@b.7.7.7

กินลีน no คลีน 

ก็มีพิมพ์ส่งแชตหาอาร์มี่กับกลุ่มเพื่อนร่วมสาขา คนในครอบครัวเจ้าสองแสบ เห็นฉันออนไลน์ก็ทักมาหากันใหญ่ คิดถึงพี่สาวคนนี้สิท่า

ไบร์ทกดล็อกอินออกจากเว็บไซต์ต่าง ๆ เพื่อไม่มีข้อมูลส่วนตัวรั่วไหล

Keenan : เห็นข่าวล่าสุดยัง

Bright : ข่าวน้ำท่วม ?

Keenan : ไม่ใช่ดิ ข่าวเม็กซิโกอ่ะ 

Bright : ทำไมว่ะ เอ็งไปทำงานวิจัยที่นั่นนี่

Keenan : ก็เพราะไปทำวิจัยถึงได้รู้ แต่ตอนนี้คงรั่วออกไปล่ะ 

Bright : ฮะ

Keenan : ทีมฉันพบหลุมยุบ ทามจาซึ่งอยู่ใต้ทะเลนอกชายฝั่งเม็กซิโก 

Bright : แล้วมันยังไง ไม่เข้าใจแค่พบหลุมเอง

Keenan : จากการสำรวจครั้งล่าสุดทีมฉันลงไปสำรวจมันมีความลึกกว่า 400 เมตร และยังไม่สามารถลงไปสำรวจถึงก้นหลุมได้เลย

ฉันนึกคิดถ้าลึกขนาดนั้น อาจจะมีสัตว์ประหลาดจำศีลอยู่ก็เป็นได้ ตอบกลับแชตคีแนนอีกไม่กี่รอบ ไบร์ทก็ลุกขึ้นเดินออกจากเน็ตคาเฟ่

Nanette -

Nanette Leblanc

Internet cafe

หลังจากยืนนิ่งเพราะไม่กล้าขยับตัวไปไหนอยู่นาน นาแนตต์ก็เลือกเตียงที่ดูเรียบร้อยที่สุดและห่างไกลผู้คนมากที่สุด ร่างเล็กของเด็กสาวจากฝรั่งเศสเดินตรงไปยังเตียงที่เธอหมายตาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าหย่อนตัวนั่งลงไปอยู่ดี ไม่ได้มีเด็กคนใหม่เข้ามาคุยกับเธอต่อ เหตุเพราะหน้าตาที่บอกบุญไม่รับของนาแนตต์ในตอนนี้

เมื่อคิดได้ว่าการปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ขณะที่ยืนอยู่เฉย ๆ นี่ก็ไม่น่าจะดีนัก พลันนาแนตต์ก็นึกขึ้นได้ถึงอินเตอร์เน็ตคาเฟ่และโทรศัพท์สำหรับใช้ติดต่อโลกภายนอก เธอก็รีบตรงไปถามเด็กซักคนที่กำลังว่างอยู่ทันที

“นี่ ขอถามอะไรหน่อยสิ อินเตอร์เน็ตคาเฟ่บ้านเฮอร์มีสอยู่ไหนเหรอ”

“อ๋อ เดินไปทางซ้ายนี่เดี๋ยวก็เจอ”

“ขอบใจ”  นาแนตต์พูดห้วน ๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปตามทางที่อีกฝ่ายว่าเส้นผมสีบลอนด์เธอปลิวสยาย และอีกคนก็ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยออกมาจากตัวนาแนตต์อย่างชัดเจน

εїз

เดินมาไม่นานอย่างที่เด็กคนนั้นว่า นาแนตต์ก็เจอเข้ากันอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ที่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ ก่อนจะเดินตรงไปยังโทรศัพท์ที่ว่างอยู่ทันที น้วเรียวกดเบอร์ของผู้เป็นพ่อที่จำได้ขึ้นใจ รอสายไม่นานเสียงทุ้มของพ่อก็ดังมาตามสาย

[ฮัลโหล]

“พ่อคะ นาแนตต์เอง” ทันทีที่ได้ยินเสียงของพ่อ นาแนตต์ก็ปล่อยโฮออกมาทันที เดือดร้อนปลายสายที่ละล่ำละลักถามลูกสาว

[นาแนตต์ เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นลูก]

นาแนตต์ยกมือปาดน้ำตาป้อย  ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผู้เป็นพ่อฟัง ทั้งเรื่องอสุรกายที่เธอเจอตั้งแต่วัย 12 ปี หรืออีกสองตัวที่เจอวันนี้ รวมไปถึงแซเทอร์และค่ายฮาล์ฟบลัดด้วย ช่างทำน้ำหอมมือหึ่งเงียบไป

“พ่อคะ ยังอยู่มั้ย”

[ยังอยู่ลูก พ่อฟังอยู่ ขอโทษที่ปล่อยให้ลูกเผชิญเรื่องนี้คนเดียวนะ]

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ไม่ใช่ความผิดของคุณพ่อนี่คะ” นาแนตต์ตอบ พยายามให้อีกฝ่ายสบายใจ แม้ว่าตอนนี้เธอจะอยากกอดพ่อแค่ไหนก็ตาม

[เรื่องแม่ของลูก พ่อก็บอกอะไรมากไม่ได้ แต่อีกไม่นานลูกก็คงรู้ว่าเธอเป็นใคร อยู่ที่ค่ายเพื่อรอวันนั้นนะ]

“แต่หนูไม่ได้อยากรู้ว่าแม่เป็นใครนี่คะ หนูอยากอยู่กับปาปา” สรรพนามที่ลูกสาวเพียงคนเดียวของดามอง เลอบลังก์ถูกหยิบยกมาใช้เสมอยามที่นาแนตต์อยากอ้อนคนเป็นพ่อ ซึ่งนั่นก็ทำให้ดามองใจอ่อนยวบ

[แต่การใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกมันอันตราย เชื่อพวกเขา เมื่อถึงวันนั้นพ่อจะไปรับลูกเอง ดีมั้ย]

นาแนตต์สูดน้ำมูกฟืดฟาด พยักหน้าขณะประคองโทรศัพท์ให้แนบหูเอาไว้แม้ว่าปลายสายจะไม่เห็นก็ตาม “ค่ะ”

[พ่อรักลูกนะ]

“หนูก็รักปาปา”

โทรศัพท์ถูกวางไปแล้วพร้อมกับนาแนตต์ที่ร้องไห้ออกมาอีกระลอก

bettyleg

Nanette -

Nanette Leblanc

บ้านหมายเลข 11 - เฮอร์มีส

ถึงจะไม่ชอบใจ แต่นาแนตต์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมใช้อุปกรณ์อาบน้ำและเสื้อผ้าของทางค่าย เหตุเพราะกระเป๋าเดินทางที่ถูกทิ้งไว้หน้าค่ายของเธอยังไม่มีใครนำมาส่ง เด็กสาวหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงซึ่งอยู่มุมหนึ่งของบ้านพัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเดินทางหฤโหดเมื่อวานหรือฟูกแข็ง ๆ ของบ้านเฮอร์มีสกันแน่ที่ทำให้เธอปวดเนื้อเมื่อยตัวจนต้องใช้มือเล็ก ๆ นวดไปตามบ่าไหล่และแขนขาของตัวเองเบา ๆ

“นาแนตต์” เสียงเรียกชื่อจากคนแปลกหน้าตั้งแต่เช้ายิ่งกระตุกต่อมหงุดหงิดของเด็กสาวได้เป็นอย่างดี ลูกคุณหนูจากเมืองบลัวส์ขมวดคิ้วพลางตวัดสายตามองเด็กจากบ้านเฮอร์มีสคนหนึ่งที่มายืนจังก้าอยู่ข้างเตียง

“อะไร” เธอกระแทกเสียงพลางยกมือขยี้ตา

“มีคนฝากนี่มาให้”

แต่แล้วความหงุดหงิดก็แปรเปลี่ยนเป็นความดีใจทันทีราวกับสับสวิตช์เมื่อเห็นอีกฝ่ายยกกระเป๋าเดินทางมาวางไว้ให้ นาแนตต์รีบกุลีกุจอลงจากเตียงก่อนจะเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเองทันที

“โว้ว”

เสียงอุทานตามมาด้วยเสียงหัวเราะของผู้เห็นเหตุการณ์ไม่ได้ทำให้นาแนตต์อยากร้องไห้เท่ากับการที่เปิดกระเป๋ามาแล้วพบว่าขวดน้ำหอมราคาแพงของเธอมันแตก ทิ้งให้ของเหลวเปื้อนซึมเสื้อผ้าบางส่วน และกลิ่นหอมฉุนก็ตลบอบอวลไปทั่วทั้งบ้านพัก

สุดท้ายเรื่องราวก็จบลงที่นาแนตต์ต้องเอาเสื้อผ้าและข้าวของที่เลอะน้ำหอมไปผึ่งให้แห้ง ส่วนอุปกรณ์อาบน้ำและประทินผิวที่ยังใช้ได้ก็ถูกใช้ไป และถึงจะไม่ชื่นชอบสีส้มแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมใส่เสื้อค่ายสีนี้ออกไปข้างนอก เส้นผมบลอนด์นุ่มสลวยถูกถักและมัดเป็นเปียสองข้าง นาแนตต์สำรวจตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะใช้น้ำหอมที่พอเหลือเกาะขวดไว้มาพรม ๆ ที่ตัว

คุณหนูตระกูลบลังก์เดินออกจากบ้านพักหมายเลข 11 ไปแล้ว แต่ยังคงทิ้งกลิ่นฉุนกึกเอาไว้

bettyleg

Dean HEROES

193

เที่ยวเมืองไทย ไม่ไป ไม่รู้

               การหาข้อมูลของสถานที่ที่แทบจะไม่รู้จักเป็นสิ่งจำเป็นก่อนออกเดินทาง แล้วในช่วงครึ่งปีนี้เขาก็ออกเดินทางไปต่างประเทศที่ไม่ได้ใช้ภาษาแม่เป็นภาษาอังกฤษรวม ๆ แล้วมากกว่าการท่องเที่ยวต่างแดนทั้งหมดในชีวีต แหงมแหล่ะก็เขาไม่เคยไปต่างประเทศเลยนี่นา ไม่คิดเลยว่าพาสปอร์ตที่ทำเอาไว้เมื่อต้นปีเพื่อเป็นไอเท็มแรงบันดาลใจจะได้ถูกใช้งานแบบฉ่ำ ๆ แต่จะว่าใช้งานก็ไม่ถูกเพราะการไปเยือนต่างประเทศในฐานะเดมิก็อดแต่ละครั้งถ้าไม่ถูกจับวาร์ปก็โดยสารผ่านรถไฟเฮเฟตัสที่ไม่ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง

               ‘แล้วทำไมเทพเฮเฟตัสไม่ประสานงานตม.สักหน่อยฟะ มันต้องมีเดมิก็อดทำงานกระทรวงการต่างประเทศสักคนสองคนบ้างแหล่ะ’

               แต่ในเมื่อยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงคงได้แต่ยอมรับชะตากรรมแล้วไปลุ้นเอาว่าจะถูกตำรวจจับแล้วส่งกลับอเมริกาโดยติดแบล็กลิสต์เมื่อไร

               ความจริงแล้วดีนและแมคเคนซีวางแผนว่าจะไปทำภารกิจที่ลอนดอนกันก่อน ความจริงคือดีนไปทำภารกิจส่วนแมคเคนซีไปเป็นไกด์นำเที่ยว แต่ถนนหนทางที่ลอนดอนปล่อยให้เจ้าบ้านจัดการดีกว่า ส่วนเขามาหาข้อมูลสำหรับการท่องเที่ยวในประเทศไทย แต่ก่อนที่จะทำการทำงานขอแวะอัพสเตตัสก่อน

               “เอาล่ะ..”

               ปุ่ม ‘โพสต์’ ถูกกดจากนั้นสเตตัสใหม่ล่าสุดก็ขึ้นหราอยู่ที่หน้าเฟซบุ๊ก

               แค่ได้ป่าวประกาศให้โลกรู้แค่นี้ก็สบายใจ ทีนี้ก็ได้เวลาโทรหาคุณแม่ที่รัก ตามด้วยคุณพ่อและคุณลุงที่ซานอันโตนิโอเพื่อสอบถามสารทุกข์สุขดิบพร้อมกับเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา

               “เดือนที่แล้วผมไม่ได้โทรหาแม่เลย เครือข่ายที่ค่ายใช้ไม่ได้ ยักษ์น้ำแข็ง.. พวกมันมาล้อมค่ายผมไว้”

               “ตายจริง มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยเหรอลูก แม่คิดว่าค่ายนั่นปลอดภัยสำหรับเดมิก็อดที่สุดเสียอีก”

               “ก็ปลอดภัยครับ ถ้าไม่ออกจากค่ายก็ถือว่าปลอดภัยอยู่ แต่ก็เสี่ยงกับเสบียงหมดหรือไม่ก็บาเรียถูกตีแตก นอกนั้นก็แค่หนาวแบบหิมะตกทั้งวันทั้งคืน”

               ด้วยความเป็นคนเท็กซัสทำให้เขาไม่ชินเอาเสียเลย สิบแปดปีที่อยู่ที่บ้านเขาสัมผัสกับหิมะแทบจะนับครั้งได้ ในตอนเด็กนั่นคือความสนุกครั้งหนึ่งในชีวิต ได้เล่นหิมะ ปั้นเป็นสโนว์แมน ทำนางฟ้าหิมะบนพื้น แต่กับเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เกิดที่ค่ายมันก็คนละเรื่องกัน

               “แล้วเขารู้ไหม? แม่หมายถึงโพไซดอน”

               “ไม่รู้สิครับ ผมยังไม่ได้คุยกับพ่อเลย”

               จะบอกว่าคุยก็ดูแปลกประหลาดไปเสียหน่อย มันคือการสื่อสารทางเดียวไม่ต่างอะไรกับการส่งข้อความหลังได้รับเสียงสัญญาณ

               ‘จะว่าไป… ควรบอกพ่อเรื่องนี้ดีไหมนะ ตอนนั้นพ่อก็ดูจะโกรธพวกนอร์สมากด้วย’

               แต่เทพแห่งมหาสมุทรจะไม่ทราบจริงหรือ เจ้าพวกยักษ์น้ำแข็งลอยเรืออยู่ที่หาดทางเหนือของค่ายเชียวนะ ถือว่าหยามกันมาก ๆ

               ‘พูดถึงพ่อ.. เดี๋ยวกลับบ้านไปเช็ดถูรูปปั้นพ่อสักหน่อยดีกว่าแฮะ’

               เขาคุยกับแม่ต่อสักพัก บอกแม่ว่าตอนนี้ได้คบกับหนุ่มที่แอบกิ๊กกันแล้ว เธอยินดีกับพวกเขา แหม อยากจะให้แมคเคนซีมารับพรด้วยจริง ๆ จากนั้นจึงโทรหาพ่อและลุงที่ตอนนี้น่าจะอยู่ด้วยกัน

               “ไงไอ้เสือ ลุงเห็นสเตตัสของแกแล้วนะ” ลุงไมค์เป็นคนรับโทรศัทพ์เปิดกล้องหน้าของวีดีโอคอลฉายให้เห็นภาพของลุงหนวดสองคนอยู่ร่วมเฟรม พ่อกับลุงอยู่ด้วยกันตามคาด

               “แฟนผมหล่อรึเปล่าล่ะครับ” ดีนยักคิ้วตอบก่อนจะหัวเราะร่า ทั้งสองก็เป็นอีกคู่ที่รู้แล้วว่าก่อนหน้านี้เขากำลังคบหาในความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับใครอยู่ แน่นอนว่าลูกบ้านนี้ไม่มีอะไรต้องปิดบังผู้ปกครองอยู่แล้ว

               “ใช้ได้เลย อยากให้ลูกพาเขามาที่บ้านด้วย ว่าแต่ตอนนี้เขาอยู่ไหนเหรอ?” พ่อโดนัลด์ชะเง้อคอมองหาราวกับว่าจะมองออกไปนอกจอเห็นอย่างไรอย่างนั้น

               “เขาไม่อยู่ครับ ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว ความจริงคือมาหาข้อมูลนิดหน่อย” เขาบอกกล่าวก่อนจะดึงเข้าเรื่อง “คือว่าผมกำลังจะไปทำภารกิจที่ประเทศไทยครับ เป็นการไปถ่ายรูปสถานที่ท่องเที่ยวตามเมืองต่าง ๆ แล้วส่งภาพให้เทพองค์หนึ่งที่ไม่มีเวลาไปเที่ยว ตอนที่พ่อกับลุงไปไทยนี่เป็นไงบ้าง”

               “ไทยแลนด์เหรอ เป็นประเทศที่ไปทางไหนก็เจอแต่วัด ผู้คนเป็นมิตร แล้วก็หาของกินได้ทุกที่แม้จะหลังเที่ยงคืนไปแล้วแต่ยังหาของกินได้อยู่เลย วิเศษมาก ๆ” พ่อตอบ

               “มีของกินขายหลังทุ่มนึงด้วยเหรอ?” ดีนทำตาโต ส่วนใหญ่ร้านอาหารจะไม่ค่อยเปิดดึกเว้นแต่เป็นคลับหรือบาร์ มันทำเอาเขารู้สึกว้าวมาก ๆ

               “ดูนายตอบหลานเข้า ดีนถามเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวไม่ใช่เหรอ” ลุงไมค์ขำน้อย ๆ กับคนเป็นพ่อที่พูดถึงเมืองไทยในแบบที่ชาวต่างชาติไม่ค่อยพูดกัน

               “ก็ลูกจะไปทำภารกิจก็จำเป็นต้องรู้ไวสิ จะได้หาทางหนีทีไล่ได้สะดวก”

               แต่ทางหนีทีไล่ของเดมิก็อดไม่ใช่จู่ ๆ ก็หิวกลางดึกจนต้องมาหาของกินเนี่ยสิ

               “ผมต้องเดินทางด้วยรถไฟความเร็วสูงของเทพเฮเฟตัส มันคล้าย ๆ กับในเรื่องแฮร์รี่ฯ น่ะครับ ต้องกดรหัสที่กำแพงจากนั้นจะเข้าไปในสถานีลับได้ แล้วรถไฟนี้ก็วิ่งไปได้ทั่วโลกเลย แต่จะจอดเฉพาะเมืองหลวงของประเทศนั้น ๆ”

               “โลกแห่งเทพก็มีแบบนี้ด้วยสินะ ทันสมัยมาก” ลุงดูจะตื่นเต้นกับวิทยาการขั้นเทพมากสมกับที่มีงานอดิเรกคือการซ่อมรถ

               “ถ้าพ่อกับลุงมาเห็นต้องได้อึ้งกว่านี้อีก” ดีนยิ้มบอกก่อนจะกลับมาเข้าเรื่องต่อ “แต่รถไฟนี่แค่พามาส่งเฉย ๆ น่ะครับ ไม่มีด่านตรวจคนเข้าเมือง ผมยังคิดอยู่เลยว่าต้องทำไงดี หรือต้องเข้าประเทศเขาแบบคนเถื่อนกันนะ”

               “โอ้.. เทพไม่ซัพพอร์ตเรื่องนี้เหรอ ทั้งที่มีรถไฟไปได้ทุกประเทศแท้ ๆ”

               “ลุงคิดแบบผมเลย”

               “แต่จากตอนนั้นที่เราไปเที่ยวกันตามสถานที่ต่าง ๆ เขาก็ไม่ตรวจพาสปอร์ตกันนะ ขนาดโรงแรมที่ไปพักยังมีที่ตรวจของเราแค่โรงแรมเดียวเอง”

               “จริงเหรอครับ หละหลวมมากเลยนะนั่น” ที่เขาว่าคนไทยเป็นคนง่าย ๆ เห็นจะจริง

               “ใช่แล้วดีน โรงแรมที่ตรวจเป็นโรงแรมหรูหน่อย แต่พวกโฮมสเตย์หรือโรงแรมเล็ก ๆ แทบจะไม่ขอดูเลยด้วยซ้ำ เออใช่ เพราะฟรีวีซ่าใช่หรือเปล่า?”

               “ใช่ เราไปแบบฟรีวีซ่า แทบจะเที่ยวได้เลยไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเติม แต่ตอนเช่ารถก็ค่อนข้างตรวจเข้มอยู่นะ”

               “จะเช่ารถขับได้หรือเปล่านะ” ดีนพึมพำด้วยความครุ่นคิด แต่ถึงเขาจะมีพาสปอร์ตและขับรถเป็น แต่ก็ไม่ได้มีใบขับขี่สากลอยู่ดี แล้วอีกอย่างแถบเอเซียเหมือนจะขับรถพวงมาลัยขวากันหรือเปล่านะ ถ้าขับจริงคงเด๋อด๋าน่าดู

               “แต่มีมอเตอร์ไซค์ให้เช่าใช่ไหมโดนัลด์ ที่โรงแรมนั้น”

               “ใช่ ๆ บางโรงแรมจะมีมอเตอร์ไซค์ให้เช่าขี่ด้วย นั่นก็ไม่ตรวจสอบอะไรเลยเหมือนกัน”

               “โอเค ถ้ามอเตอร์ไซค์ได้ก็พอโอเคนะครับ” ยิ้มเลย เพราะทริปนี้มีคนขี่มอเตอร์ไซค์เป็น “แล้วมีอะไรที่ผมควรรู้อีกไหมครับ”

               “เรื่องความปลอดภัยดีไหม? เหมือนประเทศนี้จะไม่ปลอดภัยนะ แต่ก็ถือว่าปลอดภัยกว่าละแวกบ้านเราเยอะ คนไทยบางคนวางของจองเก้าอี้แล้วของไม่หายด้วย เห็นครั้งแรกก็ตกใจ แบบว่าจริงดิ๊!”

               “ฮ่า ๆ ใช่ ทำแบบนี้กับที่เท็กซัสไม่ได้ใช่ไหมล่ะ อ้อ นอกจากเรื่องความปลอดภัยก็เป็นเรื่องภาษา คนไทยท้องถิ่นพูดภาษาไทยไม่ค่อยเก่งเน้นสื่อสารภาษามือกัน แต่แอปแปลภาษาก็ช่วยได้”

               “แอปแปลภาษางั้นเหรอ..” ทำเอาแอบเครียด ก่อเดมิก็อดอย่างเขาใช้เครื่อข่ายอินเทอร์เน็ตกันได้ซะที่ไหน ถ้าเปิดใช้สัญญาณเดี๋ยวได้มีอสุรกายแห่กันมา

               ดีนพูดคุยโทรศัพท์ต่ออีกนิดหน่อยจนหมดเรื่องเมาท์และซักถามแล้วจึงวางสายแล้วเริ่มทำข้อมูลการท่องเที่ยวในสถานที่ที่สนใจ

               .

               .

               .

               “โอ๊ยยย เมื่อยชะมัด”

               ชายหนุ่มยืดแขนบิดขี้เกียจหลังจากที่ใช้เวลาจมอยู่กับข้อมูลไปประมาณครึ่งชั่วโมง เขาสลับกลับไปดูสเตตัสที่โพสต์เอาไว้ หลายคนเข้ามายินดี บางคนตกใจ แต่ที่น่าตกใจกว่าก็คือจำนวนเพื่อนในเฟซบุ๊กหลังจากโพสต์สเตตัสหายไปประมาณสิบคน

               ‘มีคนไม่แฮปปี้กับการที่ฉันมีแฟนด้วยแฮะ’

               ได้แต่แค่นยิ้มมุมปาก ดีนเป็นคนเพื่อนเยอะ เขาไม่รู้เลยว่าคนที่อันฟอลเป็นใครบ้าง และทำไปเพื่ออะไร ผิดหวังจากความรัก หรือไม่ชอบที่เขามีแฟนเป็นเพศเดียวกัน ถึงจะบอกว่านี่มันยุคสมัยไหนแล้วก็ตาม แต่ดีนเข้าใจว่าบางคนก็รับอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก อาจจะเสียใจนิดหน่อยแต่ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเดินออกไปจากชีวิตคนอื่นถ้ารู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

               เขาพยายามไม่คิดมากแล้วเก็บรักษามิตรภาพที่สำคัญของเขาไว้ดีกว่า

               Nancy Luvly: ว้ายยย ตายแล้วววว ในที่สุด!!  😍💖

               JUNE ʚїɞ: ยินดีด้วยนะคะ ⸜(｡˃ ᵕ ˂ )⸝♡

               Mike Jonhson: รักกันนาน ๆ นะหลาน

               Donald Neal: ยินดีด้วยลูกพ่อ

               Tony Zhan: ไม่เห็นนายเคยบอกเลยเพื่อน! 😱😱😱

               Marianna Alvarez: กลับบ้านคราวหน้าอย่าลืมพาเขามาด้วยนะ

               RUN RUN RUN: ยินดีด้วย ใช่คนในรูปที่ไปปารีสไหม?

               และอื่น ๆ อีก 18 ความคิดเห็น

               แค่นี่ก็เพียงพอสำหรับกำลังใจ เมื่อได้พักสายตาแป๊บนึงเขาก็กลับไปจัดข้อมูลต่อแล้วพิมพ์ออกมาได้หนาเตอะอย่างกับคัมภีร์

               .

               .

               .

               หลังจากได้ข้อมูลการท่องเที่ยวให้พออุ่นใจได้ระดับหนึ่งแล้วดีนก็กลับไปยังบ้านพักหมายเลขยี่สิบ แต่ในระหว่างที่เดินผ่านกระท่อมหมายเลขสิบห้าเขาก็เห็น ศิลา พาชัย เดินหาวหวอด ๆ ออกจากบ้านพักของเขาเอง จากเวลาน่าจะไปหาอะไรทานที่โรงอาหาร ทำให้ดีนฉุกใจคิดบางอย่างขึ้นมาได้

               “ฮายศิลา ขอคุยแป๊บนึงได้ไหม?”

               “หวัดดีดีน หาวววว” ศิลาปิดปากหาวอีกรอบ จนเขาคิดว่าหมอนี่ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนนะ ไม่ใช่ว่าเพิ่งตื่นนอนไปหาอะไรกินหรอกเหรอ?

               “นายดูง่วง ๆ นะ ไหวไหมเนี่ย ฉันขอถามอะไรนายนิด ๆ หน่อย ๆ ได้หรือเปล่า?”

               “โอ้ ได้สิ ว่ามาเลย อยากถามเรื่องอะไรเหรอ?” หนุ่มผิวเข้มเอ่ยถามตาเหมือนจะปิดไม่ปิดแหล่ เขารีบถามแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายไปตามทางดีกว่า

               “คือว่าฉันจะไปทำภารกิจที่ไทยน่ะ แล้วก็น่าจะต้องใช้อินเทอร์เน็ตด้วย เลยอยากรู้ว่าอสุรกายที่ไทยเป็นไงบ้าง มันน่ากลัวไหม?”

               ศิลามองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะยิ้มให้ด้วยสีหน้าแบบตัวสล็อธมิสเตอร์แฟลชในอนิเมชั่นเรื่องซูโทเปีย

               “ถ้าเป็นนายฉันว่าไม่เป็นไรหรอก ที่ไทยไม่ค่อยมีอสุรกาย ฉันเคยเจอแค่ก็อบลิน นอกนั้นจะเป็นภูติผีปีศาจ”

               “ก็อบลินเนี่ยนะ มันจะอยู่ทุกที่เลยหรือไง” เขาคิดว่าที่ประเทศไทยจะมีอสุรกายเฉพาะทางเสียอีก “แต่ว่าภูติผีปีศาจที่นายว่าเนี่ย.. ยังไงนะ? เหมือนซาตานงี้เหรอ?”

               “ไม่ใช่หรอก ภูติผีที่ไทยก็จะมี ผีปอบ ผีกระสือ ผีกระหัง ควายธนู กุมารทอง แล้วก็วิญญาณคนตาย ซึ่งพวกนี้ต้องใช้ดาบสไตเจียนจัดการ คนที่สู้ได้ก็มีแต่สายเลือดฮาเดสแหล่ะ”

               “โห ผีเฉพาะทาง.. แล้วงี้มันอันตรายไหมถ้าไม่มีวิธีรับมือแบบนี้” ฟังแล้วก็หน้าถอดสี แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าผีที่อีกฝ่ายว่ามามันคืออะไรบ้างก็ตาม

               “ผีพวกนั้นอยู่ตามชนบทแล้วก็หายากมาก ๆ กระสือ กระหังกลัวคนด้วย พวกมันจะไม่ค่อยอยากยุ่งกับมนุษย์เท่าไร ส่วนผีปอบคล้าย ๆ อัลกูลแต่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ จริงสิ นอกจากพวกภูติผียังมีคนเล่นของด้วย จะบอกว่าเป็นพ่อมดแม่มดก็ได้ แต่เป็นคนธรรมดาที่ศึกษาศาสตร์มืดไม่ใช่พ่อมดตามสายเลือดของเทพีเฮคาที คนพวกนี้ถ้าไม่ไปขัดขาเขาก็ไม่เล่นมนตร์ดำใส่นายหรอก”

               “ฉันบอกไม่ถูกเลยแฮะว่าควรจะโล่งใจดีไหม” ดีนยิ้มแหยให้ แต่จากที่ศิลาเล่าให้ฟัง ดูเหมือนจะมีคนซวยเท่านั้นที่ไปป๊ะเจอกับอะไรแปลกประหลาดพวกนั้น

               “ไม่ต้องกังวลหรอกพวก เที่ยวให้สนุกดีกว่า” ศิลายิ้มกว้างให้ สมกับเป็นชาวสยามเมืองยิ้ม “นายมีอะไรจะถามอีกไหม ฉันว่าจะไปหาอะไรกินก่อนที่จะงีบไปอีกรอบ”

               “ไม่มีแล้ว ขอบใจมากนะ นายก็กินอาหารให้อร่อยแล้วอย่าฟุบหลับคาโต๊ะล่ะ”

               หนุ่มชาวไทยเพียงแค่หัวเราะแต่ไม่รับปากก่อนจะแยกย้าย คล้ายกับว่าเรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประจำอย่างไรอย่างนั้น  

Dean HEROES

216

โทรกลับไปบ้าน

               3/10/2024 — 19.00 น. ~

               หลังจากเรียนหลอมอาวุธและรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้วดีนก็แวะไปใช้บริการอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่บ้านเฮอร์มีส สถานที่เด็กน้อยพลุกพล่านมากที่สุดแห่งหนึ่งของค่าย แต่ใครจะไปสนใจเด็กเหล่านั้นกันล่ะ ดีนแค่จะมาปริ้นท์รูปเพื่อส่งงานแก่เทพีดีมิเทอร์และโทรศัพท์คุยกับที่บ้านเท่านั้นเอง ซึ่งชายหนุ่มเลือกทำอย่างหลังก่อน

               ตรู๊ดดด ตรู๊ดดดด

               “ฮัลโหล ดีนเหรอลูก” ปล่อยให้รอไม่กี่อึดใจที่ปลายทางก็รับสายเบอร์ประหลาดที่ขึ้นว่า 444-444-4444 น้ำเสียงของหญิงวัยกลางคนที่คุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกแม้จะมองไม่เห็นหน้ากันก็ตามที ความจริงก็อยากจะเฟซไทม์คุยกันหรอกนะ แต่บางครั้งก็อาจจะไม่สะดวก เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

               “ครับแม่ มารายงานตัวว่าผมกลับมาถึงค่ายแล้วครับ”

               อาการกระทำตัวเป็นเด็กดีคอยรายงานความเคลื่อนไหวของตัวเองเพิ่งจะมาเป็นก็ตอนที่อยู่ค่ายฮาล์ฟบลัด ก่อนหน้านี้เหรอไม่มีเสียหรอก ยิ่งช่วงไฮสคูลนะแอบหนีออกจากบ้านไปเที่ยวเล่นบ้านเพื่อนหลังสี่ทุ่มด้วยซ้ำ การแสวงหาความเร้าใจของวัยรุ่นเริ่มหมดไปคงเป็นเพราะเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ หรือไม่เขาก็แค่อยากจะบอกครอบครัวทุกอย่างทดแทนกับเมื่อตอนเป็นเด็กที่ตนไม่เคยบอกครอบครัวเลยว่าได้เผชิญหน้ากับอสุรกายเพียงลำพัง

               ช่วงไปเที่ยวไทยแลนด์เขาก็เลยแชทคุยกับแม่แทบจะทุกเย็นตอนเข้าโรงแรม ดังนั้นเรื่องถามไถ่สารทุกข์สุขดิบจึงไม่ใช่เรื่องจำเป็นเพราะก่อนหน้านี้ก็พูดคุยกันอยู่ทุกวันอยู่แล้ว เพียงแต่หลังจากนี้ดีนคงหายไปยาวจนกว่าที่เขาจะเข้าใช้บริการอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง

               “จะว่าไป ดีนรู้ไหมว่าทำไมช่วงนี้ถึงกลายเป็นกลางวันตลอดเวลาเลย มันจะเกี่ยวข้องกับ… ไหม?” คุณแม่มาเรียนน่าเอ่ยถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลคล้ายกับรู้ว่าโลกใกล้จะแตกอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งไม่ผิด อาจจะจริงก็ได้

               หากเป็นตัวเขาเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ตอนที่ยังไม่ได้ก้าวขาเข้าสู่โลกแห่งทวยเทพอย่างเต็มตัว ดีนคงหาคำตอบทางวิทยาศาสตร์มากมายมาตอบคำถามนี้ โดยทั่วไปแล้วปรากฏการณ์พระอาทิตย์เที่ยงคืนมักจะเกิดขึ้นในช่วงฤดูร้อนของกลุ่มประเทศใกล้กับขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้เนื่องจากแกนโลกที่เอียงยี่สิบสามจุดห้าองศา จึงทำให้หมุนเอาด้านที่อยู่บริเวณขั้วโลกเข้าหาพระอาทิตย์ตลอดเวลา

               แต่มันไม่ควรเกิดขึ้นที่สหรัฐอเมริกาเนี่ยสิ… ไม่สิ ต้องบอกว่า มันไม่ควรจะเกิดขึ้นทั่วโลกเลยต่างหาก

               ซึ่งผลกระทบอาจร้ายแรงกว่าที่คิด ในเชิงชีววิทยานาฬิกาชีวิตจะเสียไปเนื่องจากการสับสนของเวลา และสิ่งมีชีวิตที่จะได้รับผลกระทบมากที่สุดก็คือสัตว์หากินกลางคืน จนอาจทำให้สัตว์เหล่านั้นที่ปรับตัวไม่ทันจนเสี่ยงสูญพันธุ์ได้ และการที่นาฬิกาชีวภาพเสียส่งผลต่อสุขภาพจิต และการฟื้นฟูของสภาพร่างกาย ภูมิคุ้มกันโรคตกต่ำ อาจเกิดการแพร่ระบาดของโรคติดต่อบางชนิดได้ พืชบางชนิดอาจหยุดการเจริญเติบโตเนื่องจากระบบการสังเคราะห์แสงผิดปกติ ส่วนภัยร้ายที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้จะทำให้โลกมีอุณหภูมิสูงขึ้น น้ำแข็งขั้วโลกละลาย พื้นที่บางแห่งกลายเป็นทะเลทราย ซึ่งไม่ต่างอะไรกับวันสิ้นโลกที่แม่เป็นกังวล

               ดีนนิ่งไปนานก่อนจะตอบ

               “ผมไม่รู้แต่คิดว่าใช่ ตอนนี้ทางค่ายยังไม่มีการประชุมหารืออะไรกัน หรือว่าผมควรไปลองรับคำทำนายนะ…”

               กล่าวจบหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน อย่าบอกนะว่าจะต้องรับบทฮีโร่กู้โลกอีก ไม่เอาได้ไหมอ่ะ ภารกิจครั้งที่แล้วทำลายสุขภาพจิตจนเกือบทำให้เป็นโรคซึมเศร้า ดีนะที่ยังมีคนช่วยฮีลใจ มันต้องมีคนอื่นอีกสิที่อยากเป็นผู้กอบกู้โลกนี้เอาไว้ คงไม่มีใครทนนิ่งดูดายแล้วถูกแสงแดดแผดเผาจนแห้งเหี่ยวตายไปหรอกนะ..

               “อืม เรื่องคำทำนายผมว่าเอาไว้ก่อนดีกว่า น่าจะมีคนรีบรับแหล่ะผมว่า แต่แม่ก็อย่าเพิ่งเป็นห่วงนะครับ หรือบางทีผมควรจะถามพ่อ”

               “ถ้าลูกติดต่อเขาได้ก็ลองดูจ้ะ หวังว่าคราวนี้ตาแก่จะไม่ก่อเรื่องถล่มโลกอีกนะ”

               ได้ฟังแม่พูดแบบนี้คนเป็นลูกก็ได้แต่ยิ้มแหย คราวก่อนที่ทำของหายแล้วพาลโทษคนอื่นคุณแม่ยังด่าซะเสียเทพ

               “น่าจะไม่ใช่คุณพ่อหรอก… มั้งครับ ถ้าเป็นคุณพ่อจริงน่าจะทำให้โลกกลายเป็นตู้ปลามากกว่า”

               ว่าแต่ใครคือตัวการความวิบัตินี้กันล่ะ เท่าที่ความรู้อันน้อยนิดพอจะมี เทพที่เกี่ยวข้องกับกลางวันและกลางคืนคงไม่พ้นเทพอะพอลโล่และเทพีอาร์ทิมีส นั่นทำเอานึกถึงตำนานเทพเจ้าญี่ปุ่นเลย เทพีอะมาเทระสึ เทพีแห่งดวงอาทิตย์ทะเลาะกับเทพซูซาโนโอะผู้เป็นน้องชายเลยหนีเข้าถ้ำทำให้โลกมืดมิด จนเหล่าทวยเทพต้องจัดงานปาร์ตี้ทำเสียงดังเรียกให้นางออกมาจากถ้ำ จึงเกิดเป็นตำนานสุริยะคราส ทั้งหมดที่กล่าวมาไม่ใช่เพราะรอบรู้เรื่องเทพ แต่เขารู้เรื่องนี้มาจากเกมที่เคยเล่นน่ะ

               ยังไงก็ขอให้แก้ปัญหาได้ง่ายเหมือนกรณีเทพีอะมาเทระสึก็แล้วกัน บอกเลยว่าเรื่องจัดปาร์ตี้น่ะของถนัด

               ดีนคุยสัพเพเหระกับคุณแม่ต่อไปอีกสักพักแล้วเขาจึงคัดเลือกรูปที่ไปเที่ยว ปริ้นท์ออกมาจนได้อัลบั้มใหญ่ ๆ เตรียมส่งงานบูชาแก่เทพีดีมิเทอร์

               

Cooper HEROES

บทที่ 9

ข่าวสาร

บ้านของเฮอร์เมสเป็นอาคารที่ดูทันสมัยที่สุดในบรรดาบ้านทั้งหมดในค่าย ผนังด้านนอกประดับด้วยเสาอากาศและจานดาวเทียมหลายตัว มีสัญลักษณ์คาดูเซียสประดับอยู่เหนือประตูทางเข้า เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปด้านใน พวกเขาพบว่าชั้นล่างถูกจัดให้เป็นอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่ทันสมัย มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่หลายเครื่อง

ลูกๆ ของเฮอร์เมสหลายคนกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ บางคนกำลังเล่นเกม บางคนกำลังท่องโซเชียลมีเดีย แต่ส่วนใหญ่กำลังค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่กำลังเกิดขึ้น



ลิเลียน่านำทางคูเปอร์ไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ว่างอยู่มุมหนึ่ง เธอนั่งลงและเริ่มพิมพ์ค้นหาข่าวเกี่ยวกับความผิดปกติของกลางคืน

"ดูนี่สิคะ" เธอชี้ไปที่หน้าจอ "มีข่าวเกี่ยวกับปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นทั่วโลก ไม่ใช่แค่ที่ค่ายของเราที่เดียว" เธออ่านข้อความบนหน้าจอ "นักวิทยาศาสตร์งุนงงกับปรากฏการณ์กลางวันที่ยาวนานผิดปกติ"

คูเปอร์ยืนอ่านข่าวผ่านไหล่ของน้องสาว ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ ตามแต่ละบรรทัดที่เขาอ่าน "นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมชาติแน่ๆ" เขาพึมพำ "ต้องมีอะไรบางอย่าง... หรือใครบางคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้"

ความเงียบปกคลุมระหว่างที่คูเปอร์จมอยู่กับความคิด เสียงคลิกเมาส์และแป้นพิมพ์จากเหล่าลูกของเฮอร์เมสดังแว่วเป็นจังหวะ ชายหนุ่มสูดหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยชื่อที่ผุดขึ้นในความคิด

"นิกซ์..." เขาพึมพำ ดึงความสนใจของลิเลียน่าให้หันมามองด้วยความสงสัย

"เทพีแห่งรัตติกาล?" ลิเลียน่าทวนคำ ดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความเข้าใจ "นั่นอาจเป็นไปได้... แต่..." เธอลังเลเล็กน้อย

คูเปอร์พยักหน้า ก่อนจะเดินวนเป็นวงกลมเล็กๆ มือลูบคางครุ่นคิด "ใช่ แต่มันไม่สมเหตุสมผล" เขาหยุดเดิน หันมาหาน้องสาว "นิกซ์เป็นหนึ่งในเทพปฐมกาล พลังของเธอ... มันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะถูกใครควบคุมได้ง่ายๆ"

เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ "และถ้าเธอต้องการทำอะไรแบบนี้ เธอคงไม่ทำด้วยวิธีที่... ดูประหลาดแบบนี้" สีหน้าของเขาฉายแววครุ่นคิด "มันต้องมีอะไรมากกว่านี้..."

ลิเลียน่าพยักหน้าเห็นด้วย เธอหันกลับไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวบางเลื่อนเมาส์อย่างรวดเร็ว "ถ้างั้นลองมาดูข่าวอื่นๆ ด้วยกันดีกว่าค่ะ บางทีอาจจะมีเบาะแสอะไรที่เราพลาดไป" เธอเสนอ รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้า แม้แววตาจะฉายความกังวลอยู่ลึกๆ

เสียงซุบซิบของเหล่าลูกเฮอร์เมสดังแว่วมาเป็นระยะ บางคนหันมามองพวกเขาด้วยความสนใจ ในขณะที่บางคนยังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอของตัวเอง ความตึงเครียดในอากาศเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆ กับแสงอาทิตย์ที่ยังคงสาดส่องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจางหาย ราวกับว่าเวลากำลังถูกแช่แข็งไว้ในช่วงทิวาอันยาวนานไม่สิ้นสุด

คูเปอร์หยุดเดินวน สายตาจับจ้องไปที่หน้าต่างด้านนอก ที่แสงอาทิตย์ยังคงสาดส่องไม่มีทีท่าว่าจะลับขอบฟ้า ความคิดของเขาเริ่มวิเคราะห์ถึงผลกระทบที่อาจเกิดขึ้น

"ถ้าดวงอาทิตย์ไม่ตกดิน..." เขาพูดช้าๆ "ระบบนิเวศทั้งหมดจะเสียสมดุล พืชจะไม่สามารถดำเนินวงจรชีวิตตามปกติได้ สัตว์กลางคืนจะได้รับผลกระทบ และที่น่ากลัวที่สุด..."

ลิเลียน่าคลิกเปิดข่าวใหม่บนหน้าจอ "ดูนี่สิคะ" เธอชี้ไปที่พาดหัวข่าว "นักวิทยาศาสตร์รายงานการละลายของน้ำแข็งขั้วโลกเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติในช่วง 24 ชั่วโมงที่ผ่านมา อุณหภูมิในแถบขั้วโลกสูงขึ้นกว่าค่าเฉลี่ยถึง 5 องศา"

คูเปอร์ก้มลงอ่านรายละเอียดเพิ่มเติม ใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นทุกวินาที "ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ระดับน้ำทะเลจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เมืองชายฝั่งจะได้รับผลกระทบ แล้วยังไม่นับรวมถึงการเปลี่ยนแปลงของกระแสน้ำในมหาสมุทรที่จะส่งผลต่อสภาพอากาศทั่วโลก"

"แล้วนี่ค่ะ" ลิเลียน่าเลื่อนไปอีกข่าวหนึ่ง "มีรายงานว่าสัตว์หลายชนิดเริ่มแสดงพฤติกรรมผิดปกติ นกอพยพบางฝูงบินวนเวียนอยู่ในพื้นที่เดิม ราวกับสูญเสียการรับรู้เวลา"

คูเปอร์สูดหายใจลึก มือกุมขมับ "เราต้องหาทางแก้ให้ได้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ถ้าโลกต้องเผชิญกับวันที่ไม่มีวันสิ้นสุด..." เขาไม่กล้าพูดต่อ เพราะผลลัพธ์ที่อาจเกิดขึ้นช่างน่าหวาดกลัวเกินกว่าจะจินตนาการ

"แต่ถ้าไม่ใช่นิกซ์..." ลิเลียน่าพูดเบาๆ "แล้วใครกันที่มีพลังมากพอจะทำเรื่องแบบนี้ได้?"

เสียงซุบซิบรอบๆ ดังขึ้น เมื่อข่าวใหม่เริ่มปรากฏบนหน้าจอของเหล่าลูกเฮอร์เมส ทุกคนต่างรู้ดีว่าพวกเขากำลังแข่งกับเวลา ในขณะที่แสงอาทิตย์ยังคงสาดส่องไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนนาฬิกาทรายที่ทรายด้านบนไม่ยอมไหลลงมา ทิ้งให้โลกค้างอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ลิเลียน่าลูบไหล่คูเปอร์เบาๆ "โดยปกติแล้วค่ายฮาล์ฟบลัดจะมีการรวมกลุ่มคนที่มีความสามารถเพื่อจัดการกับวิกฤตการณ์แบบนี้ แต่ตอนนี้..." เธอส่ายหน้าเบาๆ "ดูเหมือนว่ายังไม่มีการจัดตั้งทีมขึ้นมาเลย.. แต่หนูว่าคงอีกไม่นานหรอกค่ะ อาจต้องรอมีคำพยากรณ์ออกมาก่อน"


"ไม่แน่นะคะ พี่หรือหนูอาจได้ไปเป็นผู้กอบกู้ค่ำคืนกลับมาก็ได้นะ" ลิเลียน่ากล่าวปลอบใจคูเปอร์ที่ดูหวั่นวิตก แม้จิตใจเธอจะมีความกังวลแต่ทุกข์ใจไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา


คูเปอร์ถอนหายใจยาว ความทรงจำเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับราชสีห์นีเมียนและสฟิงซ์ยังคงหลอกหลอนเขา หากไม่มีแซเทอร์คอยนำทาง เขาคงไม่มีวันมาถึงค่ายได้ด้วยซ้ำ ตอนนี้แค่คิดถึงเหตุการณ์นั้น ขาของเขาก็ยังสั่นไม่หยุด

"ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้..." เขาพึมพำ แต่ก็รู้ดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เขาทำได้เพียงภาวนาให้มีใครสักคนที่มีความสามารถมากพอจะแก้ไขปัญหานี้ได้ทันเวลา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

+15 exp สำหรับดูข่าวสาร

Cooper HEROES

บทที่ 13

ฮัลโล โมชิ โมชิ พ่อจ๋าแม่จ๋าได้ยินไหม

หลังเสร็จภารกิจของวัน คูเปอร์ก็มุ่งหน้าไปยังอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ของบ้านเฮอร์มีส สถานที่หมายเลข 11 ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความสับสนวุ่นวายแต่ก็อบอุ่นในแบบของมัน บ้านหลังนี้เป็นเหมือนสวรรค์สำหรับเดมิก็อดที่อยากเชื่อมต่อกับโลกภายนอก มันคือจุดเชื่อมโยงที่หายากระหว่างชีวิตมหัศจรรย์ในค่ายฮาล์ฟบลัดและความเป็นจริงของมนุษย์ธรรมดา

สถานที่เพียงหนึ่งเดียวในค่ายที่สามรถเชื่อต่อกับสัญญาณอินเตอร์เน็ตได้ (หรืออย่างน้อยก็เท่าที่เขารู้) ในค่ายฮาล์ฟบลัดที่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ตและโทรศัพท์ที่เชื่อมต่อกับโลกภายนอกได้อย่างไหลลื่น ทั้งยังมีบริการส่งพัสดุและข้อความลับผ่าน Hermes Express ที่รวดเร็วเกินความคาดหมาย

คราวก่อนที่เขามาที่นี่ น้องสาวร่วมแม่อย่างลิเลียน่าตามติดมาด้วย ตั้งอกตั้งใจช่วยเขาค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับ "กลางคืนที่หายไป" ซึ่งเป็นเรื่องปริศนาที่ประสบตั่งแต่วันแรกๆที่เข้าค่าย แต่วันนี้เขาไม่ได้มาตามล่าคำตอบแบบนั้น ชายหนุ่มเพียงอยากติดต่อพ่อแม่บุญธรรมของเขา เจมส์และมาเรีย การเชื่อมต่อกับพวกเขาทางโทรศัพท์ถือเป็นสิ่งเล็กๆ ที่ช่วยให้รู้สึกเหมือนกลับไปสู่ชีวิตปกติ แม้เขาจะอยู่ในโลกที่มีเทพเจ้า โอลิมเปียน และสิ่งมีชีวิตในตำนานเต็มไปหมด

คูเปอร์ก้าวเข้าไปในห้องอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ กลิ่นอ่อนๆ ของกระดาษห่อขนมกับกาแฟที่ถูกทิ้งไว้จนเย็นเจือจางในอากาศ รอบข้างมีเสียงแป้นพิมพ์กระทบกันดังกรุ๊งกริ๊ง คอมพิวเตอร์บางเครื่องยังค้างอยู่ที่เกมออนไลน์ยอดนิยมที่เหล่าลูกหลานเฮอร์มีสโปรดปราน บางเครื่องก็เปิดเว็บขายของฝาก

รอบตัวเขามีเสียงจอแสดงผลกะพริบ แป้นพิมพ์ดังรัวๆ เสียงห่ามๆ ของลูกหลานเฮอร์มีสหัวเราะคิกคักที่มุมหนึ่ง ขนมขบเคี้ยวกระจัดกระจายบนโต๊ะ บางคนแอบลักไอเท็มในเกมออนไลน์จากคนกันเองเหมือนเป็นกีฬา ขณะที่อีกคนหนึ่งกำลังสั่งพัสดุอย่างลับๆ  ซึ่งว่ากันว่าสั่งได้ทุกอย่าง

คูเปอร์เดินลึกเข้ามาในห้อง เสียงรองเท้าของเขาดังแผ่วเบาบนพื้นไม้เก่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยการใช้งาน สายตาเหลือบไปเห็นป้ายรหัส Wi-Fi ที่ติดอยู่ที่มุมเสาเหมือนจะบอกว่า 'คุณจะติดต่อโลกภายนอกได้ แต่จงเตรียมใจเผื่อเหตุการณ์แปลกๆ' ข้างๆ ป้ายมีตัวหนังสือเล็กๆ กำกับว่า ‘การใช้สัญญาณนี้อยู่ภายใต้ความกรุณาของเทพผู้ว่องไวที่สุดแต่ไม่การันตีว่าไม่มีใครแอบฟัง’

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาหลังไม่ได้ใช้งานมาหลายวันหลังมาถึงค่าย ไม่ใช่เพราะไม่อยากใช้แต่เพราะไม่มีสัญญาณ กดหมายเลขหาพ่อบุญธรรมของเขา เจมส์ เพราะเจมส์เป็นคนมีโทรศัพท์ติดตัวเสมอ ต่างจากมาเรียที่มักลืมไว้ที่ไหนสักแห่ง และเมื่อเบอร์ถูกส่งออกไป เสียงเรียกสายก็ดังขึ้นเพียงสองครั้ง ก่อนปลายสายจะรับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำคุ้นเคย

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใครครับ”  

“พ่อ ผมเอง คูเปอร์” เขาตอบทันที

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ เสียงเหมือนเจมส์กำลังยิ้ม แต่ก็มีความระแวดระวังเจืออยู่ “แอบออกจากค่ายมาโทรหาหรือเปล่า”  

ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ แม้รู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น “เปล่าครับ ผมยังอยู่ในค่าย ที่นี่มีสัญญาณโทรศัพท์ที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ของบ้านเฮอร์มีส”

เจมส์ทำเสียงรับรู้ในลำคอ แต่คำพูดถัดมากลับติดจะพึมพำเบาๆ คล้ายไม่ตั้งใจให้เขาได้ยิน “อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไป”  

คำพูดนั้นสะกิดใจคูเปอร์อย่างจัง เขารู้สึกเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลังคำพูดธรรมดานั้น แต่ยังไม่ทันถาม เสียงมาเรียก็ดังขึ้นในสาย  

“ใครโทรมาเหรอ”

“คูเปอร์ โทรมา” เจมส์ตอบ  

“ขอฉันคุยหน่อย!” มาเรียแย่งโทรศัพท์ไปจากมือสามีอย่างไม่รีรอ “นี่แอบออกมาหรือเปล่า โทรมาจากเบอร์อะไร ทำไมมันดูแปลกๆ เบอร์โทร 444-444-4444 ฟังดูเหมือนเบอร์สายลับหรือเลขหวยยังไงไม่รู้”

ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะไว้ เขาพยายามจะอธิบายอีกรอบว่าที่นี่มีเครือข่ายพิเศษที่บ้านเฮอร์มีสจัดไว้ให้ แต่ดูเหมือนมาเรียจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่ดี แต่ความสงสัยยังคงตีวนอยู่ในใจ ทำไมพวกเขาทั้งคู่ถึงพูดเหมือนรู้จักค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นอย่างดี ไม่ใช่แค่ในฐานะที่รู้มาจากเรื่องเล่า แต่เป็นความรู้เชิงลึก ราวกับเคยมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรง  

มาเรียยังไม่หยุดยิงคำถาม เธอถามไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เรื่องสภาพอากาศในค่ายจนถึงอาหารการกิน คูเปอร์พยายามตอบไปอย่างสุภาพ โดยเลี่ยงไม่บอกว่าเขาเคยซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจากมินิมาร์ทในค่ายมากินแก้หิวในบางวันเพราะขี้เกียจไปโถงอาหาร แต่เรื่องการเดินทางมาค่าย เขาบอกตามตรงว่าเขาต้องหลบหนีทั้งราชสีห์นีเมียนและสฟิงซ์ แต่โชคดีที่มาถึงโดยปลอดภัย  

ระหว่างที่เขาพูด ความสงสัยก็ยิ่งเพิ่มพูนในใจ ทำไมพ่อแม่บุญธรรมของเขาดูเหมือนจะรู้มากกว่าที่ควร พวกเขารู้จักค่ายนี้ได้ยังไง และทำไมถึงพูดราวกับเคยผ่านประสบการณ์ตรง  

ชายหนุ่มสูดหายใจลึก ก่อนถามอย่างระมัดระวัง “พ่อ แม่ พวกคุณรู้เรื่องค่ายฮาล์ฟบลัดได้ยังไงเหรอ”

ความเงียบชั่วขณะทอดยาวราวกับเวลาหยุดหมุนไปชั่วครู่ เขาได้ยินเสียงเจมส์ถอนหายใจเบาๆ คล้ายกำลังตัดสินใจ ก่อนที่มาเรียจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถึงเวลาแล้วสินะที่เราต้องบอกความจริง”  

คูเปอร์นิ่งฟัง รู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองเบาหวิวอย่างประหลาด  

“พ่อแท้ๆ ของลูกเป็นเพื่อนสนิทของเรามาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย” มาเรียเริ่มเล่า “เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์สุดๆ ฝันอยากเป็นดาราจอเงิน หลังเรียนจบ เขาย้ายไปแคลิฟอร์เนียเพื่อทำตามฝัน ส่วนเราสองคนก็ทำงานเป็นอาจารย์ในพอร์ตแลนด์”

เธอเล่าถึงวันที่พวกเขาได้รับข่าวว่าพ่อแท้ๆ ของคูเปอร์ประสบอุบัติเหตุทางถนน ระหว่างเดินทางมาหาพวกเขา เขาถูกพบเสียชีวิตในรถที่ฝนตกกระหน่ำ ส่วนคูเปอร์ในวัยทารกได้รับการช่วยเหลือไว้จากกู้ภัยที่เข้ามาช่วยเหลืออย่างทันท่วงที จึงช่วยออกมาได้โดยปลอดภัย  และเนื่องจากพ่อของเขาเป็นเด็กกำพร้าและได้ระบุในพินัยกรรมให้เจมส์และมาเรียเป็นผู้ปกครองลูกชายหากเขาเสียชีวิตหรืออยู่ในสถานะที่ไม่สามารถเลี้ยงดูบุตรได้ คูเปอร์จึงถูกเลี้ยงดูมาโดยพวกเขาทั้งสอง  

เรื่องราวเหล่านี้ทำให้คูเปอร์นิ่งอึ้ง ราวกับมีน้ำหนักบางอย่างทับลงบนหัวใจ ความรู้สึกที่ว่าเขาถูกปิดบังบางอย่างไว้ตลอดชีวิตทำให้เขาทั้งโล่งใจและหวั่นไหว ความสงสัยใหม่ผุดขึ้นมาแล้วทำไมพ่อแท้ๆ ของเขาถึงได้ไว้ใจเขียนพินัยกรรมให้มาเรียและเจมส์เลี้ยงดูเขาล่ะ ทั้งที่หากวิเคราะห์จากบทสนทนาเมื่อครู่พ่อของเขายังไม่ได้บอกหรือนำเขาไปให้เจมส์และมาเรียเจอหน้าเลย และที่สำคัญคำถามที่ชายหนุ่มถามไปยังไม่ได้รับคำตอบเลย

“แล้วทำไมพวกคุณถึงรู้เรื่องค่ายนี้” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง  

เจมส์เป็นคนตอบ คราวนี้น้ำเสียงของเขานุ่มลึกกว่าเดิม “เพราะ... เราก็เป็นเดมิก็อดเหมือนกับลูก… ”  

ความเงียบเข้าปกคลุมไปชั่วครู่ คูเปอร์รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนช้าลง ปมความคิดเริ่มคลี่ออกคำตอบของเจมส์ทำให้เขาเข้าใจอะไรมากขึ้น

“พ่อแท้ๆ ของลูกน่าจะได้รับคำแนะนำจากแม่แท้ ๆ ของลูก ให้ฝากฝังลูกกับเรา เพราะเธอรู้ว่าเราจะดูแลลูกได้” มาเรียพูดเสริม  

หลังวางสาย โทรศัพท์ในมือของคูเปอร์หนักอึ้งอย่างประหลาด เขารู้ว่าต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจกับทุกสิ่งที่ได้ยิน แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าชีวิตของเขาเพิ่งถูกเปิดประตูไปสู่อีกบทหนึ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน  

เสียงจอคอมพิวเตอร์ดังแว่วมาอีกครั้ง ดึงเขากลับสู่ปัจจุบัน คูเปอร์มองรอบห้องอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ เขามองไปรอบๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วคิดในใจว่า บางที การรู้ความจริงทั้งหมดก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตง่ายขึ้นเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินหน้าต่อไป