[ลองไอส์แลนด์] Dare Universal

Feria FOLLOWER

เที่ยวสวนสนุก เสี่ยงภัย

ย้อนเวลา 18 กุมภา 68 16:00 น.

หลังจากที่เฟเรียตอบตกลงการเชิญชวนของเพื่อนสาวร่วมชั้นของตนเองมาถึงยังสวนสนุกลองไอส์แลนต์ที่เธอก็พอรู้จักเป็นอย่างดีเพราะที่นี่น่ะเธอเคยมาเมื่อหลายเดือนก่อนสมัยที่ฝึกอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วมาทำภารกิจปราบก็อบลินที่นี่ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นน่าจะแค่ก็อบลินธรรมดามั้งนะ และก็เอาชนะมาได้อย่างไร้บาดแผล แต่ก็นะก็อบลินเป็นแค่อสุรกายระดับต้น ๆ เองนะ แถมตอนนั้นเธอก็เก่งในระดับหนึ่งแล้วด้วยแหละนะ

“ถึงแล้ว งั้นเฟเรียรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวเราไปซื้อตั๋วมาให้”

“ก็ได้ค่ะ งั้นเราไปนั่งรอตรงนั้นนะคะ”

หลังจากที่เพื่อนสาวที่ชวนมาเดินไปต่อคิวซื้อตั๋วเข้าสวนสนุกเรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็ย้ายตัวเองมานั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าทางเข้าสวนสนุก พลางเหลือบตามองไปที่เพื่อนคนนั้นอย่างพินิจพิจารณาว่าตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายจะเป็นตัวอะไรกันแน่ แต่เนียนขนาดนี้น่าจะมีใครร่ายมนตร์บังตาทับไว้ให้สินะ ถึงทำให้เดมิก็อตอย่างเธอไม่สามารถมองเห็นตัวจริงของคนคนนี้ได้ง่าย ๆ เหมือนกับตอนนั้นเลย วันแรกที่เธอมาเข้าเรียนที่นี่อ่านะ ก็อ่านะถ้าคนคนนั้นส่งเธอคนนี้มาจริง ๆ ก็ไม่น่าแปลกใจหรอกนะ ก็เป็นเทพีแห่งเวทมนตร์นี่นา จะทำเรื่องพวกนี้คงจะง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปากอยู่แล้วแหละ แค่ว่าจะทำไงให้คนคนนี้เปิดเผยตัวจริงออกมา จะล่อไปที่ที่มีกันแค่สองต่อสองดีไหมนะ แต่ที่ไหนกันล่ะ เธอครุ่นคิดพลางมองขึ้นไปที่เครื่องเล่นเครื่องหนึ่งที่สุดแสนสะดุดตาของเธอ

“จริงด้วยที่นั่นไงล่ะ”

เธอพึมพำกับตัวเองในจังหวะที่เพื่อนสาวที่ชวนมานั่นกลับมาพร้อมตั๋วเข้าสวนสนุกสองใบมาพอดี

“รอนานไหมคะเฟเรีย นี่ค่ะตั๋ว เราเข้าไปข้างในกันเถอะนะคะ”

“ค่ะ”

เธอรับตั๋วเข้าสวนสนุกมาไว้กับตัวก่อนจะพากันเดินเข้าแถวผ่านจุดตรวจตั๋วเข้าสวนสนุกโดนที่เธอนั่นไม่ยอมให้เพื่อนสาวคนนี้แตะตัวเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ก็ระแวงนิด ๆ ล่ะนะ พอเข้ามาถึงแล้วนั้น

“อยากไปเล่นที่ไหนก่อนไหมคะ”

“งั้นไปนั่งชิงช้าสวรรค์ไหมคะ เรามีเรื่องอยากคุยด้วยพอดีเลย”

“ก็ดีนะคะ บรรยายกาศแบบนี้ด้วยนั่งชิงช้าสวรรค์คงสวยดี”

“งั้นไปกันเลยค่ะ”

เฟเรียได้เปลี่ยนจากฝ่ายตามมาเป็นฝ่ายนำพาเพื่อนสาวร่วมชั้นผู้น่าสงสัยคนนี้ไปเข้าแถวขึ้นชิงช้าสวรรค์ด้วยกัน พอถึงคิวพวกเธอก็นั่งในกระเช้าเดียวกันเพียงสองต่อสอง ก่อนที่มันจะค่อย ๆ หมุนขึ้นตามเส้นรอบวงขึ้นมาจนมาถึงสัก 1 ใน 4 รอบทำให้มองเห็นเส้นขอบฟ้าได้บ้าง ก็ถึงเวลาจริงจังแล้วสินะ

“เท่านี้ก็คงไม่มีใครได้ยินแล้วล่ะนะคะ งั้นเราขอถามคุณล่ะนะคะ คุณ เป็น ใครคะ หรือว่าจะเกี่ยวกับเทพีองค์นั่น ไม่ทราบว่าคุณจะเปิดเผยตัวจริงให้เราเห็นจะได้ไหมคะ”

Feria FOLLOWER

เที่ยวสวนสนุก

ย้อนเวลา 18 กุมภา 68 17:30 น.

ผิดคาดเลย อีกฝ่ายทำสีหน้างุนงงและไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรือว่าจะไม่ใช่อสุรกายกันนะ มันก็ทำให้เธอลดการ์ดลงบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะบางทีอีกฝ่ายกำลังหลอกลวงเธออยู่ก็เป็นได้ แต่ถ้าเอาแต่ตั้งแง่ไปก็ไม่ได้อะไรดีขึ้นมาด้วยนี่นา เธอหลับตาลงตั้งแต่สมาธิปรับอารมณ์ของตัวเองให้ดีขึ้นมานิดหน่อย

“ขอโทษด้วยนะคะ เราคงระแวงมากเกินไปหน่อย ขอโทษด้วยนะคะที่พูดอะไรแปลก ๆ ออกไป”

เธอโค้งคำนับขอโทษเพื่อนสาวที่ชวนเธอมาเที่ยวด้วยกันแต่เธอดันพูดอะไรแปลก ๆ ออกไปทั้ง ๆ ที่ยังคงนั่งอยู่ในกระเช้าชิงช้าสวรรค์สายตาเธอก็มองวิวทิวทัศน์ยามเย็นที่พระอาทิตย์เริ่มเคลื่อนลับขอบฟ้าส่องแสงสีส้มเหลืองอันแสนงดงามผ่านหน้าต่างกระเช้าชิงช้าสวรรค์ที่พวกเธอนั่งกันอยู่ขณะที่มันกำลังเคลื่อนวนไปอย่างช้า ๆ จนเกือบครบแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ งั้นเพื่อเป็นการลงโทษ ช่วยไปเล่นเครื่องเล่นอย่างอื่นด้วยกันจนกว่าจะปิดสวนเลยนะคะ“

“ก็ได้ค่ะ งั้นไปนู่นก่อนเลยไหมคะโทสะแห่งสายฟ้า“

ดีที่มันเป็นจังหวะที่ชิงช้าสวรรค์วนครบรอบจนถึงพื้นพอดี เธอจึงเลือกเป้าหมายการเล่นเครื่องต่อไปเป็นรถไฟเหาะที่มานามว่า โทสะแห่งสายฟ้า ซึ่งเธอก็รู้เลยว่าต้นแบบมาจากท่านเทพซุส ราชาแห่งท้องฟ้าและเทพแห่งสายฟ้า แถมยังเป็นราชาแห่งเทพอีกต่างหากจำง่ายสุดคือบ้านหมายเลข 1 บ้านซุสน่ะใหญ่ที่สุดในบรรดาบ้านพักในค่ายทั้งหมดล่ะนะ แถมมีคนอยู่แค่สองคนด้วยล่ะมั้งนะน้อยในระดับหนึ่งเลย แต่ก็นะสามมหาเทพนี่นา จะว่าไปก็สงสัยอยู่เหมือนกันนะว่าถ้าไปเล่นเครื่องเล่นนี้จะมีสายฟ้ามาชาร์จให้มือถือของเธอได้บ้างไหมด้วยนี่สิ ถึงจะแค่ความคิดเล่น ๆ ของเดมิก็อตตัวน้อยอย่างเธอล่ะนะ

“งั้นไปกันเถอะค่ะ”

เมื่อตกลงกันได้แล้วพวกเธอก็ลงจากชิงช้าสวรรค์ไปนั่งเล่นรถไฟเหาะนามโทสะแห่งสายฟ้าโดยที่เธอได้ให้เพื่อนสาวคนนี้นั่งอยู่แถวหน้าแล้วตัวเฟเรียเองก็นั่งอยู่ข้างหลังเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ระวังตัวได้ง่าย ๆ ด้วย ถึงแม้ในใจเธอก็นึกสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงชวนมาที่นี่กันแน่นะ แต่ก็นั่นแหละนะ เธอพยายามปัดความคิดแย่ ๆ ออกไป ก่อนที่รถไฟเหาะจะพุ่งไปตามรางอย่างน่าหวาดเสียวจนขนาดเธอยังเผลอส่งเสียงกรี๊ดอยู่หลายรอบอยู่ หลังจากตรงนี้พวกเราก็ไปไล่เล่นกันเยอะทั้งล่องแก่ง บ้านผีสิง หรือแม้แต่เรือไวกิ้ง จนครบเป็นที่เรียบร้อยก็มานั่งกินอาหารที่อยู่ในราคาตั๋วสวนสนุกด้วยกันอย่างมีความสุข ถึงจะหวั่นใจว่าจะจบง่ายงี้เลยจริงดิ แต่ก็ช่างเถอะ

Laura BELIEVER

[ลองไอส์แลนด์] Dare Universal

ตอน คำสัญญาของทิฟฟานี

ตั้งเเต่เช้าตรู่แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ้าม่านสีไวน์เข้ามาในห้อง เด็กสาวร่างเล็กยังคงซุกอยู่ในผ้านวม ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนเถาวัลย์องุ่นหน้าบ้านนั้นหละ

เธอกำลังอยู่ในฝันหวานที่เต็มไปด้วยขบวนพาเรด ลูกหมู และไวน์องุ่น แต่แล้ว…

" ลุกได้แล้ว เราจะไปสวนสนุก "

เสียงเด็ดขาดของทิฟฟานีดังขึ้นประหนึ่งสายฟ้าจากพ่อ

เด็กสาวดีดตัวขึ้นมาช้าๆ ตายังปรือ เสื้อยับย่นไปทั้งตัว

" หือ... ยังไม่สายเหรอพี่... ร่ายังอยากนอนนะ "

" ไม่สาย แต่ถ้าช้ากว่านี้จะต่อแถวได้ท้ายสุด และฉันจะไม่รอเธอนะ "

" โอ๊ยยย เข้าใจแล้วๆๆ ร่าลุกแล้ว! "

เธอลุกขึ้นมาพร้อมความงัวเงียและงอแงแบบขั้นสุด ปากยังบ่นพึมพำแต่ก็เดินลากตัวเองไปเตรียมพร้อมในที่สุด เพราะ... ก็สัญญาไว้แล้วนี่นา เรื่องเเบบนี้มันช่วยไม่ได้หนินะ

เมื่อเเต่ตัวเสร็จ พี่สาวคนโตก็คือพาน้องลากขึ้นรถเดินเข้ามาที่สวนสนุกแบบชำนานมาก สงสัยจะแอบมาบ่อยๆ นะ

บรรยากาศท้องฟ้าใสแจ๋ว กับแสงแดดที่กำลังอุ่นพอดี เรียงแถวกันหน้าโลโก้ขนาดใหญ่ของสวนสนุกที่เขียนว่า “ Olympus Fantasy Park ”

บรรยากาศคล้ายดิสนีย์แลนด์แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายเทพเจ้า ผู้คนมากมายมารอเข้าแถว เสียงเพลงธีมโอลิมปัสเปิดคลออยู่เบื้องหลัง

ลอร์ร่ายืนมองไปรอบๆ ตาเป็นประกาย

" โห... สวนสนุกนี่มัน... อลังการ! จังเลยอะ " เธอมองไปรอบๆ เเบบมองไปทางไหนก็สวย

" เธออย่าเพิ่งตื่นตะลึง เข้าก่อนค่อยตะลึง "

ทิฟฟานีกล่าว พร้อมอมยิ้มแบบตื่นเต้นสุดๆ ร่างเล็กเองก็พยักหน้าขนาดนี้ยังมีอลัฃงอีกไม่ต้องพูดแล้วว่าข้างในจะขนาดไหน

" เราซื้อตั๋วกันก่อนเถอะ " อีกฝ่ายพูดเสริมอีก เธอรับเงินจากลอร์ร่าไป ตามจำนวน เพราะต่างคนต่างออก ตามที่ลอร์ร่าเข้าใจ

" ร่าฝากด้วยนะ " เธอกล่าวและให้อีกฝ่ายซื้อตั๋วให้ เพราะเเบบสกิลของเธอนั้นบอกเลยว่าเนียนสุดๆ เเปปๆ คือไปหน้าสุดแล้ว

เมื่อถึงเวลาสวนสนุกเปิด แน่นอนสองเท้าวิ่งลากกันไป พุ่งกันมาแบบไม่รอใคร ทิฟฟานีลากน้องสาวสุดที่รักมายืนต่อแถวรถไฟเหาะสายฟ้าแบบไม่ถามความสมัครใจ

เสียงสายฟ้าฟาดเป็นเอฟเฟกต์ เสียงคนกรี๊ดที่ดังสนั่นจากรอบก่อนๆ ยิ่งทำให้ร่างเล็กสั่นๆ

" ร่าว่า... พวกเราน่าจะเริ่มเบาๆ ก่อนมั้ย!? "

" ไม่ เดี๋ยวเธอก็ชินเอง ต้องเปิดแบบนี้หละ "

" แต่นี่มันคือพลังของราชาแห่งเทพเลยนะ! "

เมื่อถึงคิว รถทะยานพุ่งไปเหมือนแรงของเซอุสจะลงมาจริงๆ ลอร์ร่ากรี๊ดลั่นจนเสียงแหบ

" ว๊ากกกกกก!!! ร่าจะกลายเป็นเมฆแล้ววววว! กรืิ๊ดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดด  "

ตอนลงมา เด็กสาวแทบทรุดนั่งกับพื้น มือยังสั่น ขาสั่น แต่น้ำตา... หยดเพราะหัวเราะมากกว่าร้องไห้

เมื่อจบเครื่องเล่นตัวเเรก ทั้งคู่พากันมาล่องแก่งต่อในธีมเมืองใต้น้ำ

ลอร์ร่านั่งแถวหน้า ใส่เสื้อคลุมกันน้ำ (ที่เพิ่งยืมจากพี่สาวทันทีหลังโดนล้อ)

การผจญภัยผ่านน้ำตกจำลอง หมอกสีฟ้า และเสียงคำรามของอสุรกายใต้น้ำ ทำให้เธอกรี๊ดได้ไม่แพ้ตอนบนฟ้า

" ม่ายยย! น้ำมันสาดหน้าอีกแล้วววว! อ๊ากกก "

" ก็เธอเลือกที่นั่งเองนะ " ทิฟฟานีหัวเราะเบาๆ พร้อมหันไปยิ้มให้กล้องถ่ายรูปตรงทางออกแบบ.... ไม่อยากจะบรรยายเลย

ไม่นานทั้งคู่ก็เเวะไปหาอะไรทานสักหน่อย เธอนั่งกินกันจนเวลาล่วงเลย

เผลไปไม่นานก็ได้เวลาของการชมพาเรดแล้วหละ

ตอนนี้ทั้งสวนสนุกถูกแต่งแต้มด้วยขบวนพาเรดสุดอลังการ ม้าลอยฟ้า เทพเจ้าสวมชุดระยิบระยับ 

ขับร้องบทเพลงดั้งเดิมจากโอลิมปัส

" ไปเร็วๆ พาเรดมาแล้ว " อีกฝ่ายกล่าว และทั้งคู่ก็วิ่งกันออกไป

" มาแล้วๆ " 

ลอร์ร่ายืนโบกมือแบบไม่ห่วงภาพลักษณ์ ตาเป็นประกายเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง

" ฉันก็ชอบที่นี้จัง พวกเขาทำได้ดีจริงๆ "

เธอยิ้มพร้อมหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปพี่สาวแบบเผลอๆ และแอบถ่ายตัวเองตอนตาวิบวับ

ไม่นานขวบนนั้นก็จบลง ไปอย่างรวดเร็ว จริงๆ มันน่าจะมีพลุหน่อยนะ เมื่อการแสดงจบทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปต่อแถวเพื่อเล่นเครื่องเล่นกันต่อ

รถบั๊มที่ออกแบบให้เหมือนสนามรบ กลายเป็นเวทีประชันกันเองระหว่างพี่น้อง

ลอร์ร่าแอบหมุนรถออกไป หนีการชนเเต่นั้นหละ

" อย่าหนีนะ ฉันจะชนเธอให้กระเด็น กรฺีดดดดดดดด "

เสียงหัวเราะดังลั่นสนาม เสียงชนดังปั้งๆ จนเจ้าหน้าที่แอบยิ้ม

ร่างเล็กหมุนติ้วในรถบั๊ม แล้วหัวเราะจนปวดท้อง

เวลาความสนุกผ่านไปด้วยความเร็วเลย เพียงไม่นานก็จะหมดวันแล้วนะ 

เมื่อจบจากเครื่องเล่นไปพักเหนื่อยชมละครสักหน่อย 

ในโรงละครเล็ก อัดแน่นไปด้วยผู้ชม ทุกคนจดจ่ออยู่กับโชว์ที่เล่ากำเนิดเทพผ่านแสงสีและเสียงดนตรี

ลอร์ร่าดูเงียบที่สุดในวันนั้น ดวงตาเธอจ้องเวทีไม่วาง ร่างเล็กนั่งนิ่งในชุดเปียกหมาดๆ แต่ยิ้มบาง

การแสดงเริ่มเล่นไป ทั้งคู่เองก็เหมือนตกไปในมนสะกด ทุกอย่างมันคือลืมเวลาไปเลย

การแดสงผ่านไปได้ด้วยดีและเร็วมาก เสียงปรบมือดังก้องไปทั่วๆ

ก่อนทั้งคู่จะลุกเดินพากันออกไป

เมื่อออกมาก็พบว่า เกือบเย็นเเล้ว ทั้งคู่เลยตัดสินใจไปช๊อปปิ้งและกลับบ้านเลยดีกว่า 

เด็กสาวเดินจูงกันไปมุมละลายทรัพย์ ซื้อของจับจ่ายใดๆ

" อันนี้ดู เข้ากับเธอนะ " พี่สาวบอก เอาหมวกใส่ให้

" จริงหรอ " เธอมองตัวเองผ่านกระจก ลองจับให้ดีๆ

ทั้งคู่ลองชุด ถ่ายรูปเล่นกันยกใหญ่ มีตู้โฟโต้บูธ ให้เล่นกันเป็นทั้งของฝากและใดๆ ติดไม้ติดมือกลับบ้าน

เมื่อเรียบร้อยก็เตรียมตัวในการเดินทางกลับบ้านกันตามปกติ

หมดเวลาสนุกแล้วหละ แต่เรื่องราววันนี้คงสนุกกันไปอีกหลายต่อหลายวันเลยนะ ก็เรียกว่าเล่ากันไปอีกหลายต่อหลายวันเลยหละ

ทั้งคู่เองเริ่มเดินทากลับบ้าน แม้ลอร์ร่จะไม่อยากกลับเเต่นั้นหละ สวนสนุกมันจะปิดแล้วนะ คงเลือกอะไรไม่ได้มากหรอก จะนอนที่นี้ก็เห็นทีจะไม่ได้

---

จ่ายค่าเข้าสวนสนุก 109 ดอล (ของลอร์ร่า)

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 08/09/2025

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 75

หลังจากก้าวผ่านประตูเวทมนตร์ของค่ายฮาล์ฟบลัด ริดา มุ่งหน้าสู่โลกมนุษย์ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เส้นทางสู่เมืองใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน เสียงจอแจ และกลิ่นหอมจากร้านค้าข้างทาง ซึ่งแตกต่างจากความสงบเงียบในค่ายอย่างสิ้นเชิง

​ไม่นานนัก ร่างเพรียวบางของเธอก็หยุดยืนอยู่หน้า “แดร์ยูนิเวอร์แซล” สวนสนุกขนาดมหึมาที่ส่องประกายระยิบระยับ เสียงหัวเราะและเสียงเพลงจากเครื่องเล่นลอยมาตามลม สร้างบรรยากาศราวกับอยู่ในโลกแห่งความฝัน

​“วันนี้เริ่มงานจริงแล้วสินะ” ริดาพึมพำกับตัวเองพลางกำมือแน่นอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะเดินเข้าไปยังพื้นที่ด้านใน

​เมื่อถึงห้องพักพนักงาน ริดาได้รับการต้อนรับจากหัวหน้างานหญิงวัยกลางคนผู้เคร่งขรึม “เธอคือ...ริดาใช่ไหม?”

​“ค่ะ ดิฉันริดา มารายงานตัวสำหรับตำแหน่งมาสคอตนางเงือกค่ะ” เธอกล่าวอย่างสุภาพ

​“ดีมาก งั้นตามฉันมา เธอต้องเปลี่ยนชุดตรงห้องด้านใน วันนี้มีขบวนพาเหรดสำคัญ หวังว่าเธอจะทำได้ดีที่สุด”

​ริดาพยักหน้าแล้วเดินตามหัวหน้าไปในห้องแต่งตัวที่เต็มไปด้วยชุดมาสคอต เธอหยุดอยู่หน้าชุดนางเงือกที่ถูกแขวนไว้อย่างสวยงาม ชุดทำจากผ้าสีน้ำทะเลและสีเงิน ประดับเกล็ดเลื่อมที่สะท้อนแสงระยิบระยับ ริดาสัมผัสชุดเบาๆ ความเย็นและความงดงามทำให้เธอสูดหายใจลึกอย่างตื่นเต้น

​เมื่อแต่งตัวเสร็จ เธอเหลือบมองตัวเองในกระจก จากหญิงสาวในค่าย ตอนนี้เธอกลายเป็นนางเงือกผู้สูงศักดิ์ ดวงตาของริดาฉายประกายทั้งความประหม่าและความมุ่งมั่น “ไม่ใช่แค่ทำงาน...แต่ต้องทำให้เด็กๆ มีความสุขให้ได้”

​ไม่นาน เสียงประกาศดังขึ้น “ขบวนพาเหรดกำลังจะเริ่มในอีก 10 นาที!” ริดาสูดหายใจลึกอีกครั้ง ก่อนจะก้าวออกจากห้องแต่งตัวอย่างสง่างาม

​ทันทีที่เธอปรากฏตัว เสียงฮือฮาของเด็กๆ และครอบครัวก็ดังขึ้น "ดูสิ! นางเงือกมาแล้ว!" "สวยจังเลย เหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายเลยแม่!"

​เสียงเหล่านี้ทำให้หัวใจของริดาอบอุ่น เธอเผยรอยยิ้มใต้หน้ากากและเริ่มโบกมืออย่างอ่อนช้อย เสมือนกำลังโบยบินอยู่ใต้ท้องทะเลลึก เธอหมุนตัวช้าๆ ให้เกล็ดเลื่อมบนชุดสะท้อนแสงระยิบระยับ

​“สวัสดีเจ้ามนุษย์น้อยทั้งหลาย~” เธอกล่าวเสียงใสเล็กน้อยให้เสียงก้องกังวานราวกับเสียงแห่งท้องทะเล เด็กๆ ต่างเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง

ก่อนจะมีฟองน้ำลอยขึ้นมารอบ ๆ ฐานที่ริดานั่ง

​เมื่อขบวนพาเหรดสิ้นสุดลง ริดาโบกมืออำลาเด็กๆ ที่ตะโกนเรียกชื่อ "นางเงือก" อย่างมีความสุข ความเหนื่อยล้าจากการแสดงถูกแทนที่ด้วยความอิ่มเอมใจอย่างเต็มเปี่ยม

​หลังจากกลับมาที่ห้องพัก เธอนั่งลงบนเก้าอี้พลางถอนหายใจอย่างโล่งอก “วันนี้...ฉันทำได้แล้ว” เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมรอยยิ้ม

​นี่ไม่ใช่เพียงแค่การทำงานพิเศษ แต่เป็นบทเรียนสำคัญสำหรับริดา ว่าการได้มอบรอยยิ้มและสร้างความสุขให้กับผู้คน มีค่ามากกว่าภารกิจใดๆ ที่เคยได้รับมา

ริดา ทำงานเป็นมาสคอส นางเงือกน้อยภายใน สวนสนุก แดร์ยูนิเวอร์แซล

สถานที่: ลองไอแลนด์ Dare Universal

หัวข้อ: ​ริดา: ภารกิจนางเงือกแห่งยูนิเวอร์แซล

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 08/09/2025

บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 76

ภริดา อารายภักดีเทวราช หรือ ริดา ปลดชุดนางเงือกออกจากกายอย่างรวดเร็ว ความโล่งอกแล่นเข้ามาแทนที่ความเหนื่อยล้าจากการแสดงตลอดทั้งวัน ร่างกายที่โหยหาการพักผ่อนทำให้เธอรีบมุ่งหน้าไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่ด้านหลังสวนสนุก เสียงดนตรีที่ดังอื้ออึงและฝูงชนที่วุ่นวายเริ่มเลือนหายไป เหลือเพียงเสียงฝีเท้าของเธอที่กระทบกับพื้นเบาๆ

​ภายในห้องแต่งตัว ริดาหยิบ เสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้ม ที่มอบความรู้สึกอบอุ่นราวกับบ้านขึ้นมาสวม ตามด้วยกระโปรงสีขาวสะอาดตาและรองเท้าผ้าใบคู่โปรดที่คุ้นชิน เธอสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก ดวงตาคมฉายแววมุ่งมั่นพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

​“โอเค...กลับค่ายสักที วันนี้เหนื่อยชะมัด” เธอพึมพำกับตัวเอง

​ริดาเดินออกจากห้องแต่งตัวไปยังจุดรับเงินค่าจ้างอย่างใจเย็น เธอเก็บเงินลงกระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ ทว่าในวินาทีนั้นเอง...เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!

รูปภาพการต่อสู้ระหว่างริดา กับ โทรล์

ลิงก์การต่อสู้ระหว่างริดา กับ โทรล์

​“ครืน ครืน”

​เสียงสั่นสะเทือนดังสนั่นราวกับแผ่นดินกำลังแยกออกจากกัน อากาศรอบตัวเย็นยะเยือกผิดปกติ ก่อนที่ร่างยักษ์ของ โทรล์ จะพุ่งเข้ามาจากด้านหลังอย่างดุดัน! โต๊ะเก้าอี้และสิ่งของปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ

​ดวงตาของริดาวาววับขึ้นอย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว เธอคว้า มีดสั้นสัมฤทธิ์ คู่ใจที่เหน็บไว้ตรงต้นขาอย่างรวดเร็ว เสียงโลหะเสียดสีกันดัง “ฉึบ” ก่อนที่ร่างเพรียวจะพุ่งเข้าปะทะกับอสุรกายตนนั้นทันที

​“คิดจะมาทำร้ายคนของฉันงั้นเหรอ...หืม? มาลองดูกันหน่อยสิ!” ริดากัดฟันพูดเสียงต่ำ

​เธอพุ่งตัวเข้าหาโทรล์ด้วยความว่องไว ฟันเข้าที่แขนของมันอย่างเต็มแรง มีดสั้นสัมฤทธิ์สะท้อนแสงสลัวของสวนสนุกยามค่ำคืน แต่ผิวหนังที่หนาและกำยำของโทรล์แทบไม่สะทกสะท้าน มันคำรามดังก้องราวกับสายฟ้า ก่อนจะกวาดแขนเข้าใส่ร่างของริดาอย่างรุนแรง

​“อึก!”

​ริดาสะดุ้ง ร่างบางกระเด็นไปกระแทกเสากลางห้องอย่างจัง เธอพยายามฝืนลุกขึ้นยืน ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แต่ร่างกายกลับทรยศ แรงโจมตีของโทรล์บวกกับความเหนื่อยล้าจากการทำงานทำให้เธอเริ่มยืนไม่ไหว แม้จะสู้สุดกำลัง แต่มีดสั้นก็หลุดจากมือ ร่างของริดาล้มลงไปกองกับพื้น ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาในห้วงสติ

​“แย่แล้ว...ถ้าแบบนี้...เราจะ...” เสียงของเธอแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน

​ในจังหวะที่โทรล์ง้างกรงเล็บขึ้นเพื่อโจมตีซ้ำ... “เฮ้ย! ไอ้ขี้เหร่! มาทางนี้!”

​เสียงตะโกนห้าวหาญของ เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์ ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับดาบยาวในมือ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวเมื่อเห็นเพื่อนกำลังตกอยู่ในอันตราย

​“อย่าแตะต้องเพื่อนกูนะเว้ย!” เขาสบถเสียงดังลั่น ก่อนจะพุ่งเข้าหาโทรล์อย่างรวดเร็ว

​เสียงโลหะปะทะกับเนื้อดัง “เพียะ!” เฟลิทซ์ฟันเข้าที่โทรล์อย่างแม่นยำจนมันร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล่าถอยกลับไปในเงามืดแล้วหายไปในที่สุด

​เฟลิทซ์รีบวิ่งเข้ามาหาริดา เขาทรุดตัวลงข้างๆ เธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด มือหนากระชับไหล่เธอเบาๆ

​“ริดา! เฮ้ อย่าเพิ่งหมดสติสิ!” น้ำเสียงของเขาดุดัน แต่แฝงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด

​ริดาพยายามลืมตาขึ้นเล็กน้อย เห็นใบหน้าคมเข้มของเฟลิทซ์ที่เต็มไปด้วยความโกรธและความกังวล

​“เฟลิทซ์...ขอบ...ใจ...”

​ก่อนที่เธอจะพูดจบ สติของริดาก็ดับวูบลง เฟลิทซ์กัดฟันแน่น เขารีบช้อนร่างบอบบางของเธอขึ้นมาอย่างทะนุถนอมแต่แฝงไปด้วยความเร่งรีบ จากนั้นจึงพาเธอออกจากสวนสนุกเพื่อเดินทางกลับค่ายฮาล์ฟบลัดทันที

ได้รับรางวัล +25 EXP และ +20 ดรักม่า

​

สถานที่: ลองไอส์แลนด์ Dare Universal

หัวข้อ: จากเจ้าหญิงสู่ผู้พิทักษ์: เมื่อสวนสนุกกลายเป็นสมรภูมิ

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 19/09/2025

เสียงเพลงและเสียงหัวเราะก้องกังวานไปทั่วทั้งสวนสนุก แดร์ยูนิเวอร์แซล ริดา อารยภักดีเทวราช ก้าวออกจากห้องพักพนักงานในชุดมาสคอตนางเงือกสีฟ้า-เขียวแวววาว หางที่พลิ้วไหวไปมาดึงดูดสายตาเด็กๆ ที่มองมาด้วยความตื่นเต้น

​ก่อนเริ่มงาน ริดาเช็กอุปกรณ์และวอร์มอัปเบาๆ จากนั้นจึงเดินเข้าสู่โซน "ทะเลสาบมหัศจรรย์" ที่เต็มไปด้วยฝูงปลาหลากสีสัน

​ทันทีที่เห็นเธอ เด็กๆ ก็วิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น "นางเงือก! นางเงือกจริงๆ!" ริดายิ้มภายใต้หน้ากาก โบกมือ และเป่าฟองสบู่ลูกยักษ์เพื่อเรียกความสนใจ

​ระหว่างเดินทักทาย ริดาหยุดถ่ายรูปกับทุกคน เธอโค้งตัวและทำสัญลักษณ์รูปหัวใจให้กล้อง พร้อมกับขยับหางนางเงือกให้ดูมีชีวิตชีวา ทุกการเคลื่อนไหวของเธอดูคล่องแคล่วและเต็มไปด้วยพลังงาน

​เมื่อถึงช่วงพักกลางวัน เธอได้พักดื่มน้ำและกินของว่าง เสียงหัวเราะของเด็กๆ เป็นแรงผลักดันให้เธอกลับไปทำงานต่อ เธอจัดกิจกรรมพิเศษ "ฟองสบู่วิเศษ" โดยใช้ฟองสบู่ขนาดใหญ่สร้างความประทับใจให้เด็กๆ จนทุกคนพากันปรบมือ

​เมื่อสวนสนุกใกล้จะปิด ริดาเดินตรวจสอบอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กๆ ทุกคนมีความสุข เธอเก็บอุปกรณ์และทำความสะอาดเล็กน้อยก่อนจะกลับห้องพัก

​ในตอนท้ายของวัน ริดานั่งพักและจดบันทึกเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวัน แม้จะเหนื่อยแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆ ก็ทำให้เธอรู้สึกคุ้มค่า

ริดาทำงาน ในตำแหน่ง มาสคอตนางเงือก ภายในสวนสนุก แดร์ยูนิเวอร์แซล

สถานที่: Dare Universal

หัวข้อ: ​ริดานางเงือกผู้มอบรอยยิ้ม

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 19/09/2025

วันทำงานในแดร์ยูนิเวอร์แซลจบลงพร้อมกับแสงอาทิตย์ยามเย็น ริดาเดินลากขาอันอ่อนล้ากลับมายังห้องพักพนักงานอย่างเงียบเชียบ แม้จะเหนื่อยแทบหมดแรง แต่ความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ ก็ยังคงอบอวลอยู่ในใจ เธอค่อยๆ แกะเปลือกของ "นางเงือก" ออกอย่างนุ่มนวล พับเก็บครีบหางอันสวยงามอย่างระมัดระวัง แล้วแขวนชุดไว้ในตู้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า

​หลังจากอาบน้ำที่ช่วยชำระทั้งเหงื่อไคลและความเหนื่อยล้าจนหมดสิ้น ริดาก็คว้าเสื้อตัวเก่งที่รอคอยมาทั้งวัน—เสื้อยืดค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้มอันสดใสที่ปกป้องเธอจากโลกแห่งเวทมนตร์ ร่างกายของเธอรู้สึกได้ถึงความสบายที่โอบล้อมเอาไว้ ราวกับเธอได้กลับคืนสู่ตัวตนที่แท้จริงอีกครั้ง... นักรบลูกครึ่งเทพที่พร้อมเผชิญหน้ากับทุกการผจญภัย

​เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เจ้าหน้าที่การเงินจะยื่นซองกระดาษให้ "วันนี้เธอทำได้ดีมาก เด็กๆ ชอบนางเงือกของเรากันใหญ่เลย" รอยยิ้มและคำชมที่อบอุ่นนั้นเป็นมากกว่าค่าจ้าง ริดารับซองมา เปิดดูอย่างใจเต้น แล้วยิ้มออกมาเมื่อเห็นเหรียญดรักม่าที่เปล่งประกาย ผสานพลังเวทกับเงินตราของมนุษย์อย่างลงตัว

​การทำงานในวันนี้เป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่สำหรับนักผจญภัยอย่างเธอ

​ภารกิจเสร็จสิ้น:

​ได้รับ: +25 EXP

​ได้รับ: +20 ดรักม่า

​ริดาเก็บซองเงินลงในกระเป๋าอย่างทะนุถนอมแล้วมุ่งหน้าออกจากแดร์ยูนิเวอร์แซล ก้าวเท้าไปสู่เส้นทางที่แท้จริงของเธออีกครั้ง... เส้นทางที่เต็มไปด้วยการผจญภัยของลูกครึ่งเทพแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด

สถานที่: Dare Universal

หัวข้อ: รอยยิ้มของเด็กๆ คือค่าจ้างของนางเงือก

Xolotl HONOR

วันที่ 19 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาสาย เวลา 11.00 น. ณ สวนสนุก แดร์ยูนิเวอร์แซล

◀️┃▶️

แดดยามบ่ายคล้อยสาดแสงอุ่นนวลลงบนสวนสนุกขนาดใหญ่ที่ทอดตัวกว้างไปตามเนินเขาลองไอส์แลนด์ เสียงลมพัดผ่านยอดไม้ดังแผ่ว ๆ คล้ายกำลังพึมพำบทสนทนาที่ไม่ต้องการผู้ฟัง คีอาร์หยุดยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า ส่วนสนุก แดร์ ยูนิเวอร์แซล เพียงครู่เดียวก่อนจะก้าวข้ามเข้าไปอย่างเงียบเชียบโดยไม่แสดงสีหน้าตื่นเต้นหรือประหลาดใจใด ๆ แม้เส้นทางจะรายล้อมด้วยสีพาสเทลสดใส เครื่องเล่นหมุนวนทอประกายระยับ และเด็ก ๆ ที่วิ่งหัวเราะอย่างไม่รู้จบก็ตาม

ใบหน้าสงบนิ่งของเธอไม่ได้สะท้อนอารมณ์ใดเป็นพิเศษ นอกจากความตั้งใจจะทำงานให้เสร็จสมบูรณ์ที่สุดโดยใช้พลังงานน้อยที่สุด และไม่ต้องปะทะสังคมเกินความจำเป็น เธอหยิบบัตรพนักงานชั่วคราวที่ได้รับมาจากไร่สตรอว์เบอร์รี่ขึ้นมากดแตะผ่านประตู แล้วเดินเข้าไปยังโซนหลังของสวนสนุกอย่างเป็นระเบียบ

กลิ่นหญ้าเพิ่งรดน้ำผสมกลิ่นหวานของคอตตอนแคนดี้ลอยคลุ้งในอากาศ แต่สำหรับคีอาร์มันถูกแยกออกเป็นชั้น ๆ อย่างเป็นระบบในหัวของเธออย่างรวดเร็ว ทั้งกลิ่นความชื้น กลิ่นดิน กลิ่นเครื่องจักรของชิงช้าสวรรค์ที่กำลังหมุนช้า ๆ อยู่ไกล ๆ และเสียงระลอกลมที่ปะทะโครงเหล็กเป็นจังหวะ เธอมุ่งหน้าไปยังโซนสวนกลางที่เชื่อมไปยังเขาวงกต จุดที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลในวันนี้ 

บริเวณสวนสนุกด้านหน้าเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงชิงช้าหมุน แต่ยิ่งก้าวลึกเข้าไปพื้นที่ก็ยิ่งเงียบสงบ เครื่องเล่นอยู่ห่างออกไป ความวุ่นวายค่อย ๆ ถูกทิ้งไว้ด้านหลัง ราวกับโลกกำลังเปิดทางให้คีอาร์เข้าสู่โหมดที่เธอถนัดที่สุด พื้นที่ที่ผู้คนมักไม่ย่างกราย

เขาวงกตตั้งอยู่ใต้ร่มเงาของไม้ประดับสูงที่ถูกตัดแต่งอย่างประณีต กำแพงพุ่มไม้เขียวเข้มสูงท่วมหัวสะท้อนแสงแดดเป็นประกายราวกับหินหยก เธอเดินเข้าไปพร้อมอุปกรณ์เล็กน้อยสำหรับตัดแต่งกิ่งและตรวจสภาพราก ไม่ได้แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายหรือรำคาญ เพราะงานแบบนี้คือสิ่งที่เธอชอบที่สุด ไม่มีบทสนทนา ไม่มีคนมาเฝ้าดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

คีอาร์ก้มสำรวจพื้นดินอย่างละเอียด ปลายนิ้วแตะสัมผัสผิวดินเบา ๆ ก่อนจะเอียงหน้าเพียงเล็กน้อย เธอรับรู้ได้ทันทีจากแรงสั่นสะเทือนในพื้นดินและทิศทางลมที่ผ่านมือว่าเขาวงกตฝั่งเหนือดินชื้นเกินไป คงต้องปรับระบบน้ำ หรือไม่ก็ตัดแต่งต้นไม้บางส่วนที่บังลมจนเกินไป เธอถอนกรรไกรตัดกิ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วเริ่มจัดการอย่างเป็นขั้นตอน เธอทำงานอย่างนิ่งสงบในเงาสีเขียวของพุ่มไม้ เสียงลมพัดกระทบใบไม้เบา ๆ คล้ายกำลังกระซิบกับเธอเพียงคนเดียว ระหว่างที่กำลังก้มตรวจรากของต้นไม้พุ่มหนึ่ง ลมแผ่ว ๆ ก็เคลื่อนผ่านแก้มของเธอพร้อมเสียงกึกเบา ๆ ที่ปลายทางเดิน เธอหันหน้าอย่างเฉยชา ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะต้องประมวลสถานการณ์ว่าควรหลบหรือควรเฉยไว้

“ตุ๊บ” เป็นแค่ลูกบอลยักษ์สีแดงของโซนเกมที่ลอยมากลิ้งเข้าเขาวงกตเพราะลมแรง เด็กสองคนวิ่งตามมาแบบหอบแฮ่ก ๆ ก่อนชะงักไปเมื่อเห็นคีอาร์ยืนอยู่ตรงนั้นในเงาของพุ่มไม้หนาทึบ “เอ่อ… พี่ครับ ขอรับคืนได้ไหมครับ” เด็กชายถามเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ

คีอาร์ยื่นมือไปหยิบลูกบอลแล้วกลิ้งกลับไปให้โดยไม่พูดอะไร สีหน้าของเธอเรียบสนิทจนเด็กทั้งคู่รีบขอบคุณแล้ววิ่งกลับออกไปด้วยความไวระดับที่อาจทำให้เธอสบายใจนิดหน่อยเพราะหมายความว่าพวกเด็กคงไม่กลับเข้ามาอีกง่าย ๆ เธอถอนหายใจบางเบา เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่แสดงความรู้สึกออกมาทางร่างกาย ก่อนจะกลับไปตั้งใจกับกิ่งไม้ตรงหน้า ลมวูบหนึ่งพัดผ่านอุณหภูมิเย็นลดลงจนเธอรู้สึกสบายขึ้นมาก ความคิดในหัวเธอค่อย ๆ กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

“งานวันนี้คงไม่มีอะไรซับซ้อนมากนัก” คีอาร์เอ่ยออกมาเบา ๆ อย่างเรียบง่าย ก่อนจะโน้มตัวไปตัดแต่งกิ่งถัดไปด้วยท่าทางที่แม่นยำและเป็นระเบียบตามแบบฉบับของเธอ 

และท่ามกลางความสว่างสดใสของสวนสนุก บริเวณเขาวงกตกลับกลายเป็นโลกส่วนตัวที่เหมาะที่สุดสำหรับคีอาร์ พื้นที่เงียบสงบที่เธอสามารถวิเคราะห์ทุกสิ่งได้ตามใจ โดยไม่ต้องมีใครมารบกวนหรือคาดหวังรอยยิ้มจากเธอเลยแม้แต่น้อย

คีอาร์มาทำงานทำงานเงียบ ๆ เป็นคนสวน

Xolotl HONOR

วันที่ 19 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 12.00 น. เป็นต้นไป ณ สวนสนุก แดร์ยูนิเวอร์แซล (เลขไบต์ 5 พบโทรลล์อาละวาด)

◀️┃▶️

ระหว่างการทำงานคีอาร์หยุดยืนกลางเงาไม้ของเขาวงกตที่ทอดตัวลึกเข้าไปในสวนสนุก เสียงเด็กหัวเราะคิกคักและเสียงเครื่องเล่นหมุนคลอเบา ๆ ถูกกลืนหายไปเมื่อเธอก้าวลึกเข้ามาในเขตที่ผู้คนไม่ค่อยเหยียบย่าง กลิ่นดินชื้น เสียงใบไม้เสียดสีกัน และลมหายใจเย็นจัดของเช้าวันพฤศจิกายนล้วนทำให้บรรยากาศสงบนิ่งราวกับโลกตัดขาดจากความวุ่นวาย จนกระทั่งพื้นเบื้องล่างเริ่มสั่นสะเทือนเป็นจังหวะหนักหน่วงเหมือนหัวใจสัตว์ยักษ์เต้นอยู่ใต้ดิน

คีอาร์หยุดทันที ดวงตาเทาอมเขียวทอดมองไปยังช่องเขาแคบของพุ่มไม้ ก่อนเสียงคำรามทุ้มต่ำสะท้อนออกมาอย่างไม่ผิดเพี้ยน เสี้ยววินาทีนั้นลมรอบกายหมุนวนตามสัญชาตญาณ เธอรับรู้แรงสั่นไหว ความเร็วของฝีเท้าที่หนักหน่วง ร่องรอยอุณหภูมิอุ่นกำลังเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ และไม่ใช่มนุษย์

"ยอดเยี่ยม… งานสวนกลายเป็นงานล่าปีศาจซะงั้น" เธอถอนหายใจเบา ๆ ราวกับรำคาญมากกว่าตกใจ

โทรลล์ตัวยักษ์เบียดพุ่มไม้พังครืนออกมา ร่างเป็นปั้นกล้ามเนื้อหนาทึบ ผิวหยาบเหมือนหิน ผสมกลิ่นโคลนและเนื้อเน่า ดวงตาแดงเรืองโรจน์เพ่งมาที่เธอเหมือนสัตว์ป่าหิวโหย ความโง่เขลาของมันปรากฏชัดในแววตาที่เต็มไปด้วยสัญชาตญาณดิบ แต่พลังของมันก็ปฏิเสธไม่ได้ มือใหญ่โตเหวี่ยงตอไม้ขนาดเท่าเสาโทรศัพท์เหมือนของเล่น

คีอาร์เบี่ยงตัวหลบอย่างเฉียดฉิว ลมใต้เท้าพัดพาเธอถอยออกมาอย่างนุ่มนวลแต่มั่นคง หินก้อนใหญ่ถูกมันโยนมาด้วยความบ้าคลั่ง เธอรับรู้ทิศทางตั้งแต่ก่อนที่มันจะหลุดจากมือด้วยสัมผัสแห่งสายลม แต่แรงของหินก็ยังเฉียดแขนเธอไปจนเลือดซิบ ความเจ็บบ่งบอกว่าเธอประเมินน้ำหนักและแรงของมันต่ำไป ร่างกายเธอบาดเจ็บ 8.42% ตามที่สมองเธอประเมินอย่างแม่นยำแบบไร้อารมณ์

"น่ารำคาญจริง ๆ…" เธอบ่นแผ่ว ๆ

การสู้ในระยะประชิดคือความโง่เขลา ร่างกายเธอไม่มีวันทนแรงเหวี่ยงของสัตว์ไร้สมองที่ขาดการศึกษาขนาดนี้ได้ คีอาร์คว้าธนูที่พกติดตัวมาตลอดเวลาเพราะนิสัยระแวดระวัง เธอก้าวถอยขึ้นบันไดไม้ด้านข้างที่นำไปยังระเบียงสำหรับช่างสวนใช้สังเกตต้นไม้สูง ความสูงทำให้มุมมองชัดเจนขึ้น ลมด้านบนเบากว่า เธอจึงควบคุมเส้นทางลูกศรได้แม่นยำกว่าเดิม

โทรลล์คำราม กวาดตะบองใส่โครงสร้างด้านล่างเหมือนจะลากเธอลงมา แต่โครงสร้างค้ำยันแข็งแรงเกินกว่าพลังมืดบอดจะทำลายได้ในทีเดียว

คีอาร์เล็งหัวลูกศร ลูกศรแรกปักเข้าที่หัวไหล่มัน เสียงร้องสั่นสะเทือนดังก้องไปทั่วบริเวณ เธอไม่หยุดแต่อย่างใด มือข้างหนึ่งคอยประเมินแรงลม อีกข้างปล่อยลูกศรต่อเนื่องอย่างเยือกเย็น ชุดแล้วชุดเล่าแบบไม่รีบร้อน ไม่สะทกสะท้าน ราวกับนักวิจัยกำลังกำจัดตัวทดลองที่ไม่มีประโยชน์แล้ว 20 นาทีผ่านไป โทรลล์ค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้น เสียงคำรามสุดท้ายกลายเป็นลมหายใจแผ่ว ก่อนร่างยักษ์สลายกลายเป็นละอองทองลอยฟุ้งกระจาย เธอเพียงยืนมอง ไม่ยินดี ไม่สะใจ แค่ประเมินผลการกระทำของตนเองเหมือนผลสอบเท่านั้น

"แกทำสวนฉันเสียเลย…" เธอพูดเสียงเรียบ ดวงตาเย็นเหยียบราวกับตำหนิสุนัขที่เตะกระถางดอกไม้

คีอาร์ลดธนูลงก่อนจะก้าวลงมาจากที่สูง ลมหอบโชยมาบอกตำแหน่งเศษซากต้นไม้ที่ถูกพังเสียหาย เธอเริ่มเก็บกวาดทันทีอย่างเป็นระบบ จัดแต่ง แก้ตำแหน่งต้นไม้ ลากเศษไม้ไปกองไว้ด้านข้าง โดยไม่ปริปากบ่นอะไรอีกนอกจากเสียงพ่นลมหายใจแผ่ว ๆ ของความรำคาญ ในใจลึก ๆ เธอรับรู้ถึงความพึงพอใจเพียงเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะฆ่าโทรลล์ได้ แต่เพราะกระบวนการคิดที่เธอวางไว้ ทำงานได้อย่างไร้ที่ติ

แต่แน่นอน เธอไม่ใส่ใจจะภูมิใจกับอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว "รอบหน้า ฉันจะจัดการให้ดีกว่านี้… มันทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"

หลังจากนั้นช่วงเย็น คีอาร์ยืนปัดเศษดินบนปลายรองเท้าของตัวเองเงียบ ๆ ก่อนจะยืดตัวขึ้นอย่างสงบนิ่ง งานของวันนี้ตั้งแต่กิ่งไม้ที่หักเพราะโทรลล์ยันแปลงไม้ดอกที่ต้องจัดใหม่ทั้งหมด ถูกทำจนเสร็จเรียบร้อยโดยไร้ข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย ทุกใบไม้ถูกจัดให้สมมาตร ทุกแปลงถูกตบแต่งอย่างระเบียบงามราวกับไม่เคยมีอสุรกายบุกมาทำลายแม้แต่นิดเดียว เธอสะพายกระเป๋าผ้าของพนักงานขึ้นบ่า เดินไปตามเส้นทางภายในสวนสนุกที่เริ่มเงียบลงในเวลาใกล้ปิดทำการ เสียงเครื่องเล่นเริ่มเบาลง เหลือเพียงเสียงลูกโป่งลู่ไปตามแรงลม และเสียงรถไฟเหาะที่หยุดหมุนอย่างเกียจคร้าน บรรยากาศเงียบสงบจนคีอาร์รู้สึกเหมาะกับตัวเองอย่างประหลาด

เมื่อเดินมายังอาคารพักพนักงาน คีอาร์เปิดประตูเข้าไปอย่างเรียบร้อย ท่าทางเงียบสงบจนผู้จัดการเงยหน้าขึ้นจากเอกสารโดยแทบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า "อ้าว หนูที่ทำงานสวนใช่ไหม? กลับมารายงานแล้วเหรอ?" คีอาร์พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมยื่นสมุดเช็กงานให้ ผู้จัดการเปิดดูสักครู่ ดวงตาเขาเลื่อนไปตามบันทึกแต่ละบรรทัด สภาพต้นไม้ รายละเอียดการเก็บซากกิ่งไม้ การประเมินพื้นที่ และแม้แต่ส่วนที่โทรลล์ทำเสียหายก็ถูกรายงานไว้ชัดเจนและละเอียดราวกับมืออาชีพด้านสิ่งแวดล้อม

"โอ้โห… ทำได้ดีมากเลยนะ" เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเหมือนยกภูเขาออกจากอก "ปกติงานเขาวงกตนี่พนักงานลาออกกันเป็นว่าเล่น เพราะมันเดินเยอะและหลงง่าย แต่หนูทำเสร็จหมดนี่ในวันเดียวเนี่ย… น่าประทับใจจริง ๆ"

คีอาร์เพียงโค้งศีรษะน้อย ๆ ไม่ได้ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการปฏิเสธคำชม เพียงรับไปอย่างที่คนมีหน้าที่รับควรรับ

จากนั้นผู้จัดการก็หยิบซองเงินสดสีน้ำตาลออกมาจากลิ้นชัก แล้วยื่นให้เธอ "นี่ค่าจ้างสำหรับวันนี้ สี่ร้อยดอลลาร์นะ" คีอาร์รับซองเงินเงียบ ๆ น้ำหนักของมันอุ่นขึ้นมาบนฝ่ามือ รู้สึกถึงความมั่นคงเล็ก ๆ ที่เธอชอบ เงินคือสิ่งที่คาดเดาได้มากกว่าคนเสมอ "ขอบคุณค่ะ ฉันขอตัวกลับก่อนสวัสดีค่ะ"

"เดินทางปลอดภัยนะ!"

คีอาร์พยักหน้าครั้งสุดท้ายก่อนผลักประตูออกสู่ลมเย็นยามพลบค่ำ แสงไฟหลอดนีออนของสวนสนุกส่องสว่างอยู่ด้านหลังเหมือนโลกอีกใบที่เธอเพิ่งปิดคดีเสร็จ คีอาร์ก้าวเดินออกไปตามถนนที่ทอดยาวกลับไปยังค่าย เส้นผมสีบลอนด์ทองแดงต้องแสงเย็นระยิบระยับในสายลมเย็นจัดที่เธอชอบอย่างเป็นธรรมชาติ กลิ่นเพลย์มอร์แตงโมผสมเมนทอลเบาบางลอยตามเธอไป เหมือนประกาศเงียบ ๆ ว่าเด็กสาวคนนี้ แม้เย็นชาไร้อารมณ์ ก็ยังคงมีหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะของตัวเอง และกำลังเดินกลับสู่ค่ายอย่างสม่ำเสมอ มั่นคง และไร้ความลังเล

+ 2 ตื่นรู้ จากการ กำจัด โทรลล์ ครั้งแรก

(แถมเลเวลมากกว่าตัวเองอีก แทบลากเลือด)

รางวัลภารกิจ : +25 EXP, 20 ดรักม่า แต่รับเป็น 400 ดอลลาร์ แทน

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ)

ทุกภารกิจจากกระดานบอร์ดงานทั่วไปของค่ายและกระดานหินงานของเทพ +10 EXP โบนัสรวมกับของงานนั้น ๆ