Park Jenny (ปาร์ค เจนนี่)

Soyeon

Park Jenny

เกี่ยวกับฉัน
วันเกิด: 27 กรกฎาคม 2009
สถานที่เกิด: โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเกาหลี ประเทศเกาหลีใต้
สิ่งที่ชอบ: 

1. ความเงียบสงบ

 2.ความมืด

 3.ดอกไม้

 4.การทำให้ผ่อนคลาย 

5.การใช้เวทมนตร์
สิ่งที่ไม่ชอบ:

1. การตื่น 

2. แสงสว่างจ้า 

3.ความยุ่งเหยิง

 4.ความวิตกกังวล5. 

การรบกวนฝัน
ครอบครัว:
พ่อ: Kim doyung (คิม โดยุน) อายุ 37
แม่: Pank Minji (ปาร์ค มินจี) อายุ 35
สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข: การพักผ่อนที่สมบูรณ์แบบ
ความกลัว: ที่จะสูญเสียอำนาจในการควบคุบความฝัน
ข้อบกพร่องร้ายแรง: ไม่มี
โรคประจำตัวเดมี่ก็อต: โรคดิสเล็กเซีย และโรคสมาธิสั้น
 

เกริ่นแนะนำตัว

안녕하세요, 친구들과 선배님들을 만나서 반가워요.

บุคลิกภาพ

เป็นคนชอบนอน พักผ่อนมาก และมักจะหาวิธีผ่อนคลายตัวเองให้ได้มากที่สุดในทุกวัน

Soyeon

ประวัติตัวละคร

บทที่ 1: ความจริงที่แสนเจ็บปวด
ในค่ำคืนที่เงียบสงัดในย่านพักอาศัยของโซล เจนนี่ (หรือชื่อจริงว่า ปาร์ค เจนนี่) นั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น เธอกำลังพยายามทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ที่ยากเกินกว่าจะเข้าใจ ความเหนื่อยล้าจากทั้งวันเริ่มครอบงำ เธอผล็อยหลับไปบนสมุดการบ้าน
เสียงโวยวายจากห้องนั่งเล่นด้านล่างปลุกเธอขึ้นมา เสียงดังขึ้นจนเธอเริ่มรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่าง คิมโดยุน พ่อบุญธรรมของเธอ และ ปาร์คมินจี แม่แท้ๆ
"ทำไมคุณต้องพูดแบบนี้ต่อหน้าเจนนี่!" เสียงของมินจีแหลมขึ้นเต็มไปด้วยความโกรธและเจ็บปวด
"ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แต่นี่คือความจริง!" โดยุนตอบโต้ "เจนนี่ไม่ใช่ลูกของผม เธอเป็นลูกของคุณ ไม่ใช่ครอบครัวของผม!"
คำพูดเหล่านั้นเหมือนมีดที่เฉือนลึกลงในหัวใจของเจนนี่ เธอยืนนิ่งอยู่บนบันได น้ำตาร่วงเงียบๆ ความจริงที่เธอไม่เคยรู้ถูกเปิดเผยในชั่วพริบตา
ระหว่างอาหารค่ำ ทุกคนดูเหมือนพยายามทำเหมือนทุกอย่างปกติ แต่เจนนี่เงียบและแทบไม่แตะต้องอาหาร หลังจากนั้น เธอขอตัวขึ้นไปยังห้องของเธอ
เธอเริ่มเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ความสับสนปะปนกับความเศร้าในหัวใจ "ถ้าฉันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้... ฉันควรไปที่ไหนกันแน่?"
---
บทที่ 2: การพบกันที่ไม่คาดฝัน
เจนนี่เดินออกจากบ้านในคืนที่มืดสนิท เธอเดินไปเรื่อยๆ บนถนนที่เงียบสงัด เสียงลมหนาวพัดผ่านจนเธอรู้สึกตัวสั่น
ทันใดนั้น รถยนต์คันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว เสียงเบรกดังลั่น เจนนี่เบิกตากว้างก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง
เมื่อเธอลืมตาอีกครั้ง เจนนี่พบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล ใบหน้าของชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งปรากฏตรงหน้า เขาดูอายุราว 18-19 ปี
"คุณฟื้นแล้วเหรอ? ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะขับชนคุณ" เขาพูดด้วยเสียงสั่นไหว
"ฉัน...ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วยฉัน" เจนนี่ตอบด้วยน้ำเสียงเบา
ชายหนุ่มคนนั้นแนะนำตัวว่าเขาชื่อ เดเทล เลวาร์ เขาอาสาพาเธอไปส่งที่ปลอดภัย และเจนนี่ที่ไม่มีที่ไปก็ตกลงรับน้ำใจนั้น
---
บทที่ 3: ความสนิทสนมที่เริ่มต้นใหม่
เจนนี่พักอยู่ที่คอนโดของเดเทล ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันพูดคุยถึงเรื่องราวในชีวิตของกันและกัน เดเทลเป็นคนใจดี มีความอบอุ่นที่ทำให้เจนนี่รู้สึกปลอดภัย
"เธอดูเหนื่อยมากเลยนะ ช่วงนี้มีอะไรที่ทำให้กังวลใจหรือเปล่า?" เดเทลถาม
"ฉัน...เพิ่งรู้ว่าคนที่ฉันคิดว่าเป็นพ่อแม่จริงๆ ของฉัน...ไม่ใช่ครอบครัวที่แท้จริง" เจนนี่ตอบพร้อมน้ำตาคลอ
เดเทลนั่งเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้น "ไม่เป็นไรนะ บางทีครอบครัวไม่ได้หมายถึงสายเลือดเสมอไป"
คำพูดของเดเทลปลอบโยนหัวใจของเจนนี่ แม้เธอจะยังสับสน แต่เธอเริ่มรู้สึกว่ามีคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง
---
บทที่ 4: ปัญหาสุขภาพที่ไม่คาดคิด
ช่วงเช้าวันหนึ่ง ขณะเรียนวิชาเลข เจนนี่รู้สึกเวียนหัวและหมดสติในห้องเรียน เพื่อนร่วมชั้นรีบพาเธอส่งโรงพยาบาล
ผลตรวจระบุว่าเจนนี่มีภาวะสมาธิสั้นและดิสเล็กเซีย เธอรู้สึกหมดหวัง แต่เดเทลกลับปลอบเธอ
"ตอนเด็กๆ ผมก็เคยเป็นแบบนี้ มันไม่ใช่จุดจบของชีวิตหรอก มันแค่ส่วนหนึ่งของตัวเรา"
คำพูดของเดเทลช่วยให้เจนนี่เริ่มมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับอุปสรรค
---
บทที่ 5: คำทำนายที่เปลี่ยนชีวิต
ในคืนหนึ่ง เจนนี่ฝันถึงสิ่งมีชีวิตประหลาดที่ตามล่าเธอ เธอตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความกลัว
"เดเทล...ฉันฝันร้าย" เธอเล่าเหตุการณ์ในฝันให้เขาฟัง
สีหน้าของเดเทลเปลี่ยนไปทันที "มันไม่ใช่แค่ฝัน เธอต้องไปที่ค่ายฮาล์ฟบลัดทันที"
แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เจนนี่รู้ว่าเธอไม่มีทางเลือก เธอต้องค้นหาคำตอบเกี่ยวกับตัวเอง และเธอจะไม่เดินทางเพียงลำพัง เพราะเดเทลจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
--- > เจนนี่เริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ ไม่เพียงเพื่อค้นหาความจริงเกี่ยวกับตัวเอง แต่ยังเพื่อค้นหาความหมายของ "ครอบครัว" ที่แท้จริง