Miyu Tsukihana (มิยู สึกิฮานะ)

Miyu -

Miyu Tsukihana

เกี่ยวกับฉัน
ชื่อ: Miyu Tsukihana

ชื่อเล่น: Yuyu (ยูยุ)

ฐานะ: เดมี่ก็อต 

วันเกิด: 12 ธันวาคม 2011

สถานที่เกิด: ไม่ได้เกิดภายในโรงพยาบาล

ลักษณะทางกายภาพ: เธอเป็นเด็กหญิงที่มีใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และเรียว มีโครงหน้าที่ชัดเจนและคางที่เล็กเรียว จมูกดูโด่งเล็กน้อย ริมฝีปากดูอวบอิ่มเล็กน้อยและมีสีชมพูอ่อนๆ ผิวดูขาวและเนียนเรียบ และมีสีผมเป็นสีดำสนิท มีความเงางามและดูสุขภาพดี ทรงผมสั้นระดับคอและมีการดัดปลายผมให้งุ้มเข้าเล็กน้อยและมีสีของดวงตา เป็นสีดำเข้มหรือน้ำตาลเข้ม ดูโตและกลมโต มีแววตาที่คมชัดและดูมีเสน่ห์ อีกทั้งเธอยังมีรอยสักซึ่งมีสัญลักษณ์ บุตรแห่งอาร์คัส อยู่ที่ตรงบริเวณแขนข้างขวา ไร้รอยแผล

ครอบครัว:

พ่อ: Souta Tsukihana
แม่:ไม่มี
พี่น้อง: ไม่มี
อื่น ๆ: -

สิ่งที่ชอบ: 1. สายฝนเบา ๆ และอากาศเย็นหลังฝน

2. การวาดภาพและสีน้ำ

3. บทกวีและคำพูดของผู้คน

4. สิ่งเหนือธรรมชาติที่ “ไม่อันตราย”

5. สายรุ้ง

สิ่งที่ไม่ชอบ: 1. เสียงดังวุ่นวายของฝูงชน

2. การถูกจ้องมองโดยไร้เหตุผล

3. กลิ่นควันบุหรี่หรือกลิ่นสังเคราะห์แรง ๆ

4. การบังคับให้เธอ “เลือกข้าง”

5. ฝันร้ายที่ตื่นมาแล้วลืมไม่ได้

สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข: การเห็นสายรุ้งโดยไม่คาดคิด

ความกลัว: การถูกลืมเลือน ว่าเธอเป็นใคร

จุดแข็ง: 1. หัวใจที่เชื่อมโยงกับ “แสง” มิยูไม่ใช่แค่เห็นสายรุ้ง เธอ รู้ ว่าสายรุ้งหมายถึงอะไร

เธอสัมผัสได้ถึงแสงในผู้คน แม้ในวันที่คนคนนั้นมืดมนที่สุด

นั่นทำให้เธอ ไม่ละทิ้งใครง่าย ๆ และเป็นแรงบันดาลใจให้คนรอบข้างลุกขึ้นได้อีกครั้ง

จุดอ่อน: 1. ความไม่นอนในตัวตน เพราะเธอเป็นลูกครึ่งเทพ-มนุษย์ที่ยังไม่เข้าใจตัวเองอย่างเต็มที่ มิยุจึงมักสงสัยและลังเลในความหมายของการมีอยู่ของตัวเอง

“ฉันคือใครกันแน่? แค่คนธรรมดา หรือแสงสว่างที่แม่ฝากไว้?”

รูปรอยสัก: 

ข้อบกพร่องร้ายแรง: ไมี
โรคประจำตัวเดมี่ก็อต: (เลือกโรคใดโรคหนึ่ง เป็นโรคที่เด็กครึ่งเทพจะเป็นกันทุกคน หรือเป็นทั้งคู่ยิ่งดี)

1.โรคดิสเล็กเซีย (ละติน)
(เป็นโรคการเรียนรู้โดยใช้ภาษา มันทำให้เจ้าตัวมีปัญหาในการถอดรหัสคำและนำเสียงของคำมารวมกันเพื่อให้เข้าใจ ถึงแม้ว่าจะมีอะไรมากกว่านั้นก็ตาม มันทำให้การอ่านคล่อง การสะกดคำ และความเข้าใจในการอ่านเป็นเรื่องยากมาก อาจดูเหมือนเป็นเพียงความยากลำบาก แม้ว่าจะมีบางกรณีที่คำศัพท์สั่นไหว บรรทัดของคำผสานกันหรือแยกออกจากกัน หรือคำลอยหรือหลุดออกจากหน้า เพราะเป็นผลมาจากการที่สมองของมนุษย์กึ่งเทพ "ถูกกำหนดมาแต่เกิด" ในการตีความและเรียนรู้ภาษาละตินเท่านั้น ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ ดังนั้นหากเป็นภาษาอังกฤษจะมีความลำบากสูง แต่ถ้าเป็นภาษาละตินจะเข้าถึงได้ง่ายและเรียนรู้ไว)

2.โรคสมาธิสั้น
(มีลักษณะของการไม่ตั้งใจในระดับสูง มักวอกแวก หุนหันพลันแล่น และกระสับกระส่าย กระทำมากกว่าปกติ หรือไวเกินไป มนุษย์กึ่งเทพส่วนใหญ่จะเป็นโรคนี้กัน แต่จริงๆ แล้วมันเป็นสัญญาณของประสาทสัมผัสที่เพิ่มขึ้นและความถนัดตามธรรมชาติในการต่อสู้ โรคสมาธิสั้นยังช่วยให้ครึ่งเทพมีการตอบสนองในสนามรบได้ดีขึ้น และสามารถดูได้ว่าคู่ต่อสู้จะโจมตีจุดใดเนื่องจากการเกร็งของกล้ามเนื้อ มักจะเกิดขึ้นควบคู่กับดิสเล็กเซียในมนุษย์กึ่งเทพ)

แรงจูงใจ

แรงจูงใจของ Miyu Tsukihana คือการ ค้นพบแสงในตัวเอง เพื่อจะเป็นแสงให้คนอื่นในวันที่โลกมืดมนที่สุด

เธอไม่ได้อยากเป็นวีรบุรุษ แต่เธออยากเป็น "คนธรรมดาที่ไม่หันหลังให้ความเจ็บปวดของโลก"

บุคลิกภาพ

Miyu คือแสงเงียบในคืนหมอก — เธอไม่อวดแสงของตัวเอง แต่ใครที่หลงทาง… จะพบความอบอุ่นเมื่อได้อยู่ใกล้เธอ

Miyu -

ประวัติตัวละคร

      วันหนึ่ง…เมื่อหลายปีก่อน ท้องฟ้าเหนือโตเกียวอาบไปด้วยม่านฝนสีเทา ความเงียบงันของเมืองใหญ่ถูกกลบด้วยเสียงฝนที่ตกพรำบนหลังคาบ้านเล็ก ๆ หลังหนึ่งในย่านเงียบสงบ โชคชะตาได้เขียนเรื่องราวบทใหม่ลงบนโลกมนุษย์เรื่องราวของฉัน…

      หลังจากฝนจางเม็ด สายรุ้งก็พาดผ่านท้องฟ้าอย่างสง่างามงดงามเกินคำบรรยาย พ่อบอกว่านั่นคือช่วงเวลาที่ฉันถือกำเนิด... “สายรุ้งนั่น คือประกาศจากสวรรค์” พ่อกระซิบข้างหูฉันในวันที่ฉันยังเป็นเพียงทารกน้อยไร้เดียงสา “...เจ้ามีความหมายมากกว่าที่ใครจะจินตนาการได้”

     ฉันโตขึ้นในบ้านหลังนั้นกับพ่อ โซตะ สึกิฮานะ ชายผู้เป็นทั้งพ่อ แม่ ครู และผู้ปกป้อง พ่ออบอุ่นเหมือนแดดยามเช้า และแข็งแกร่งเหมือนภูเขา แม้ว่าเราจะมีเพียงกันและกัน แต่พ่อทำให้ทุกวันเหมือนดั่งอยู่ในโลกมหัศจรรย์

      ตอนเด็ก ๆ ฉันชอบวาดสายรุ้งบนกระดาษ ทุกวันพ่อจะนั่งข้าง ๆ และเล่านิทานเรื่องเทพีแห่งรุ้ง—อาร์คัส ผู้งดงามดุจแสงสีเจ็ดเฉดบนฟากฟ้า ฉันหลับไปกับเสียงของพ่อทุกคืน อ้อมแขนของพ่อคือดินแดนที่ปลอดภัยที่สุดในโลกนี้

      ตอนอายุ 6 ขวบ ฉันชอบวิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ ที่สวนสาธารณะมิซากิ ฉันชอบเล่นซ่อนหาใต้ต้นซากุระที่ผลิกลีบบานในฤดูใบไม้ผลิ บางวันเราจะวิ่งไล่จับกันจนเหงื่อโชก พ่อมักจะยืนรอพร้อมผ้าเย็นและขนมปังเนยนุ่ม ๆ เสมอ “มิยูจังเก่งที่สุดในโลกเลยรู้มั้ย” คำนี้จากพ่อทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันพองโต

      ฉันจำได้ว่าตอนอายุ 9 ขวบ พ่อซื้อชุดสีวาดภาพมาให้หนึ่งกล่องใหญ่ ฉันใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนระบายภาพของฟ้าหลังฝน ต้นไม้มีแสงเรือง ๆ รอบกิ่ง และคนตัวจิ๋วที่เหมือนหลุดมาจากนิทาน… พ่อมองภาพพวกนั้นอย่างเงียบ ๆ แล้วเพียงแค่ยิ้ม…ยิ้มแบบที่มีบางอย่างซ่อนอยู่ข้างใน

     แต่แล้ว…เมื่อฉันอายุได้ 12 ปี โลกของฉันเริ่มสั่นไหว

---

      ฉันเริ่มเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น ... เงาลางเลือนที่ลอยผ่านซอกตึก

แสงระยิบระยับในยามค่ำคืนที่ไม่มีที่มา และ…สิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดซึ่งดูเหมือนจะมาจากฝันร้าย

ฉันหวาดกลัว…ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาในบางคืน เสียงกระซิบจากอากาศว่างเปล่าทำให้ฉันร้องไห้อย่างไร้เหตุผล

     แต่ฉันไม่กล้าบอกพ่อ ... เพราะกลัวพ่อจะกังวล กลัวว่าโลกเล็ก ๆ ที่เราสร้างร่วมกันจะพังทลายลง

     พ่อเริ่มสังเกตได้ … เขามองฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปอ่อนโยน … แต่แฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

     วันหนึ่ง … พ่อเรียกฉันมานั่งบนระเบียงไม้หน้าบ้าน พระอาทิตย์ตกกำลังจางหาย ท้องฟ้าฉาบด้วยแสงสีทองอมส้ม และ … สายรุ้งก็ปรากฏอีกครั้ง

      “มิยู…” เสียงของพ่อสั่นเครือ “…ลูกเห็นอะไรมากกว่าคนอื่นใช่ไหมลูก”

     ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ “พ่อ…หนูกลัว…หนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร … แต่หนูเห็น …เห็นสิ่งที่น่ากลัวมาก…”

     พ่อไม่ได้ตอบในทันที เขาเพียงแค่อ้าแขนออก และกอดฉันแน่นที่สุดเท่าที่เคยมีมา

“…มิยูจัง…ลูกไม่ได้ผิดปกติ…ลูกคือปาฏิหาริย์ที่ฟ้าประทาน…”

     แล้วพ่อก็กระซิบเสียงแผ่วในยามอาทิตย์ใกล้ลับฟ้า

     “ลูก…คือบุตรีแห่งเทพีอาร์คัส เทพีแห่งรุ้งและสาส์นจากสวรรค์แห่งโอลิมปัส…”

     โลกทั้งใบเงียบงัน…

     ฉันมองพ่ออย่างไม่เชื่อสายตา หัวใจเต้นรัว “หนู…หนูเป็นลูกของเทพี…จริง ๆ เหรอคะ?”

      พ่อยิ้ม…ยิ้มที่มีน้ำตา “แม่ของลูก…ไม่ได้จากไป เพราะเธอไม่เคยอยู่ในโลกนี้ เธอมอบลูกให้พ่อ…ในคืนที่ฟ้าร้องและรุ้งงามที่สุด ลูกเกิดจากสายรุ้งและคำภาวนา…”

“แล้วหนูจะ…หนูจะเป็นแบบแม่ไหมคะ?”

“ลูกจะเป็นในแบบของลูกเอง…” พ่อแตะหน้าผากฉัน “...และไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนไปเพียงใด พ่อก็จะอยู่เคียงข้างเสมอ”

---

      วันนี้…ฉันอายุ 14 ปี เต็มแล้ว ฉันยังเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น ยังสัมผัสโลกที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจเข้าใจ แต่ฉันไม่กลัวอีกต่อไป … เพราะฉันรู้ว่าเลือดในกายของฉันคือส่วนหนึ่งของรุ้ง คือความผูกพันของโลกมนุษย์กับสรวงสวรรค์

และเพราะฉันมีพ่อ … ผู้ที่เป็นเหมือนโลกทั้งใบของฉัน