บทที่ 1: ความลับในสายเลือด
แสงจันทร์สาดส่องลงมาผ่านกิ่งไม้หนาทึบในป่าใหญ่ ชิรินเดินทอดน่องกลับบ้านหลังจากเก็บดอกไม้ป่าไว้สำหรับทำพวงมาลัย เธอชื่นชมความงดงามของธรรมชาติรอบตัว จนกระทั่งเสียงครางแผ่วลึกดังขึ้นจากที่มืดด้านหลัง เธอหันขวับ สายตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเงาร่างสูงใหญ่ประหลาดซึ่งไม่อาจเป็นมนุษย์
มันเป็นอสุรกาย รูปร่างสูงกว่าเจ็ดฟุต ผิวหนังสีดำมันปลาบ ดวงตาแดงฉานลุกโชนเหมือนเปลวเพลิง ชิรินก้าวถอยหลัง หัวใจเต้นรัวเมื่อเจ้าสิ่งนั้นพุ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว แต่แทนที่จะกรีดร้อง เธอยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัว และทันใดนั้น อสุรกายก็หยุดนิ่งกลางอากาศ เหมือนถูกกักขังด้วยพลังลึกลับที่มองไม่เห็น
“ออกไป!” ชิรินตะโกน ทั้งที่ไม่รู้ว่าแรงบันดาลใจนั้นมาจากไหน
พริบตาเดียว อสุรกายก็ส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นก่อนสลายหายไปในหมอกควัน
---
ชิรินกลับถึงบ้านในสภาพที่เต็มไปด้วยคำถาม เธอเล่าเหตุการณ์ให้พ่อของเธอ เคนจิ ผู้ชายวัยกลางคนที่มีดวงตาอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความลับ ฟังในห้องนั่งเล่นที่อบอุ่นจากแสงโคมไฟ
“พ่อคะ...มันคืออะไรคะ? และทำไมหนูถึงทำแบบนั้นได้?” ชิรินถามด้วยน้ำเสียงสั่นไหว
เคนจิถอนหายใจลึก ดวงตาของเขาสบกับเธอราวกับชั่งใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ชิริน ลูกไม่ได้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา...”
“หมายความว่ายังไงคะ?”
เคนจิเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับไหล่ของเธอแน่น “ลูกคือ...ลูกครึ่งเทพ ผู้ที่มีสายเลือดแห่งสวรรค์ในตัว”
ชิรินเบิกตากว้าง “พ่อพูดเรื่องอะไร? เทพ? แบบในตำนานน่ะเหรอคะ?”
เคนจิพยักหน้า “ใช่ และนั่นคือเหตุผลที่อสุรกายพยายามโจมตีลูก พวกมันคือศัตรูของสายเลือดเทพ ทุกคนที่มีพลังแบบลูกจะกลายเป็นเป้าหมายของพวกมัน”
ชิรินอ้าปากค้าง ข้อมูลทั้งหมดนี้เกินกว่าจะเข้าใจในทันที “แล้ว...แม่ล่ะคะ? แม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?”
สีหน้าของเคนจิเปลี่ยนไปเป็นเศร้าสร้อย “แม่ของลูกคือเทพธิดา เธอจำเป็นต้องกลับไปยังที่ของเธอหลังจากที่ลูกเกิด”
ชิรินนิ่งเงียบ ใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด “แล้ว...หนูต้องทำยังไงต่อไปคะ?”
“ลูกต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังของตัวเอง และเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่อาจจะมาถึง” เคนจิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แต่ทำไมพ่อถึงไม่บอกหนูตั้งแต่แรก?”
“เพราะพ่ออยากให้ลูกมีชีวิตธรรมดาให้นานที่สุด แต่ตอนนี้...มันถึงเวลาที่ลูกต้องรู้ความจริงแล้ว”
---
ชิรินจ้องมองพ่อของเธอ ความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเปในใจ ทั้งสับสน ตกใจ และโกรธ แต่เหนือสิ่งอื่นใด เธอรู้ว่าชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“ถ้าอย่างนั้น...สอนหนูเถอะค่ะพ่อ หนูจะพร้อมสำหรับทุกสิ่ง”
เคนจิมองเธอด้วยแววตาภาคภูมิใจ “นั่นแหละ ลูกของพ่อ...”
โพสต์ 2024-12-7 14:17:02
โพสต์ 2024-12-7 17:59:07
