[บ้านพักหมายเลข 7] หน้าบ้าน

God โพสต์ 2024-2-29 18:51:08

<div align="center" style="list-style-type: none;"><br><div id="boxsystem01"> <p> <br> <font face="Kanit"><font size="7" color="#ffffff"><span style="text-shadow: #fff 1px 3px 5px;"><b style=""><mit style=""> <font color="#9B4444">Carbin 07 Apollo</font></mit></b></span></font></font></p><br><br>
<center> <div class="jedi0"> <style> .jedi0 { border-radius: 20px; background: url("https://i.imgur.com/c9GDUf1.jpeg") no-repeat; box-shadow: 1px 1px 2px #11a263, 0 0 25px #11a263, 0 0 5px #11a263; -moz-border-radius:25px; -webkit-border-radius:25px; border-radius:25px; height: 539px; width: 800px; image-size:cover; background-repeat: no-repeat; background-size:cover; background-position: center center; .tengah { position: absolute; } </style> </div> </center>
<br><br>
<div id="boxsystem02"> <p><font face="Kanit"><font size="3"><font color="#000"><br></font></font></font></p><p><font face="Kanit"><font size="3"><font color="#000">
บ้านของเหล่าลูกๆ เทพแห่งดวงอาทิตย์ ดนตรี กวี ศิลปะ ยิงธนู และการรักษา นามว่าอะพอลโล เป็นบ้านที่มีทั้งความสนุกสนานและครึกครื้นและก็เก่งกาจเรื่องการยิงธนูและการรักษามากที่สุดในค่ายแห่งนี้ เหล่าลูกๆของอะพอลโลมักใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเล่นดนตรี กานแต่งบทกวี การวาดภาพ การฝึกซ้อมยิงธนู หรือ กำลังช่วยรักษาให้คนอื่นอยู่ ทำให้ภายในของบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยเครื่องดนตรี สมุด ดินสอ กระดาษวาดภาพ สี คันธนู และอุปกรณ์ที่ใช้ในการรักษา และยังตกแต่งไปด้วยพิณโบราณตามจุดต่างๆ ในบ้าน
</font></font></font> </p><p><font face="Kanit"><font size="3"><font color="#fff"><br></font></font></font></p> </div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"> <br> </font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b> <br><br> </b></font></font></font></div><style>
#boxsystem02 { width: 600px; border-radius: 20px; padding: 3px; box-shadow: #A5DD9B 0px 0px 1em; background-image: url("https://i.imgur.com/VTlLRiK.jpeg");} </style><style> #boxsystem03 { width: 520px; border-radius: 20px; border: 6px double #A5DD9B; padding: 3px; box-shadow: #A5DD9B 0px 0px 3em; background-image: url("https://i.imgur.com/FYQrJmM.jpeg");} </style>

Laura โพสต์ 2024-12-30 11:59:43

Dean โพสต์ 2024-12-31 04:43:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-12-31 04:44

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfs7jkMtR2xbdvrZDKC20LnjWo5PfgqrRztkTthHfRUn2QdY7M2c3tvPJ-E2cO4uoGj9QdRn71VX4v48vkMG8uy4XQeKhznwvgpxEhtKngD5CAjvxX9s1F7am8CFs_w1xPHilk2Xw?key=FyPOzen_01A-g_CPLwwqBeat268https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfK7m0Xq20v96jn_0tfK9aomU4mekZQJF2akssw1FEW1V9ZCjoaNy1CV_Y5AkO1yOX3Qn1i3u3zwmPkkc9R3uWPnV44yq7-g-sjPF2nf-EPrWtEmtEBSZtGVQA66cj9LhOhIH-L4A?key=FyPOzen_01A-g_CPLwwqBeatเดินสายซ่อมบ้าน                            27/12/2024 เวลา 14.06 น. - 17.50 น.
            รายงานความคืบหน้าการทำห้องสัตว์เลี้ยงของบ้านโพไซดอน…
            เมื่อวานเหล่าบุตรแห่งเจ้าสมุทรได้ทำการทาสีรองพื้นของห้องสัตว์เลี้ยงทั้งด้านในและด้านนอกไปแล้ว ที่เหลือรอให้สีแห้งจึงค่อยทาสีจริงทับ หากพูดถึงขั้นตอนแล้วก็ไม่มีอะไรที่ยุ่งยากมากมาย เริ่มจากการทำความสะอาดพื้นผิวของปูน อุดรอยแตกด้วยอะคริลิก จากนั้นเก็บรายละเอียดรอยโป๊วที่ผนังให้เรียบทั่วกัน จากนั้นใช้เทปกาวในการแปะตามขอบต่าง ๆ เช่นขอบหน้าต่างไม่ให้สีเลอะไปโดน
            งานละเอียดเป็นของนายช่างใหญ่ไทสัน ส่วนดีนและน้องชายคนอื่น ๆ มีหน้าที่ในการทาสีอย่างเดียว ห้องสัตว์เลี้ยงไม่ได้กว้างขวางก็เลยเสร็จงานไวและได้พักผ่อน แล้วค่อยมาทาสีจริงในวันรุ่งขึ้นซึ่งก็คือวันนี้… การทำงานเสร็จสิ้นรวดเร็วไม่แพ้เมื่อวานเพราะมีตั้งสี่แรงมือ ทั้งที่ความจริงมีช่างทาสีเพียงแค่คนเดียวก็เหลือแหล่ แต่อย่างว่า… ทุกคนน่าจะติดลมความสนุกจากการทาสีผนังกันตั้งแต่เมื่อวาน
            หลังจากจัดการงานทาสีของห้องเสร็จเรียบร้อยสิ่งต่อไปที่ทำได้ก็คือการรอสีให้แห้ง เหล่าสายเลือดเทพสมุทรจึงสลายโต๋แยกย้ายกันไปทำงานอย่างอื่น บางคนก็ไปช่วยซ่อมแซมสถานที่อื่น ๆ ในค่ายฮาล์ฟบลัด บางคนก็ไปพักผ่อน หรือบางคนปลีกวิเวกไปที่ทะเลสาบ
            ขอจบการโม้เรื่องบ้านตัวเองลงเพียงเท่านี้
            .             .             .
            ในเวลาว่างของวัน ชายหนุ่มชาวเท็กซัสหนึ่งเดียวในบ้านโพไซดอน ติดใจกับการซ่อมแซมบ้านจึงเดินไปตามกระท่อมหลังอื่น ดูว่าที่ไหนขอความช่วยเหลือและได้รับความเสียหายมาบ้าง ดูเหมือนว่ากระท่อมที่โชคร้ายจะมีกระท่อมโพไซดอน อะธีน่า อะพอลโล่ อะโฟร์ไดท์ ฮิปนอส และเฮคาที นอกนั้นปลอดภัยดีอาจจะมีแค่สนามหญ้าหน้าบ้านแหว่งไปนิดหน่อย ในระหว่างนี้ชายหนุ่มก็ทำการสำรวจประชากรของกระท่อมแต่ละหลังตามคำสั่งของคุณดีไปด้วยเลย
            บ้านที่ซ่อมเสร็จแล้วเห็นจะมีเพียงโพไซดอนกับเฮคาทีที่มีกำลังพลเยอะ และมีพ่อมดที่เสกเครื่องเรือนทำงานเองได้จึงไม่ลำบากลำบนในการซ่อมแซมมากเท่าไร ส่วนบ้านที่เหลือทั้งกำลังคนน้อย ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงและเด็กที่เรี่ยวแรงน้อยกันทั้งนั้น อย่างเช่นกระท่อมที่ดีนตัดสินใจช่วยเหลือในวันนี้ คือกระท่อมหมายเลขเจ็ด อะพอลโล่ ที่มีผู้อยู่อาศัยเพียงสองคนนั่นก็คือ ทิปตา ปินตัง และเคธี่ เฟย์ อาศัยอยู่ นอกจากนี้เหตุผลอีกอย่างคือ ดีนได้ไปลงชื่อกิจกรรมของกระท่อมอะโฟร์ไดท์เอาไว้แล้วได้ดูโอเมทเป็นหญิงสาวรุ่นพี่ของบ้านนี้เลยอยากไปทำความรู้จักกันสักหน่อย
            ดีนหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหมายเลขเจ็ด สายตาสำรวจร่องรอยต่าง ๆ ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเสียหายมากมาย ไม่แน่ว่าสองศรีพี่น้องบ้านเทพสุริยันจะจัดการทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็แหงมแหล่ะ.. นี่ก็ผ่านมาตั้งห้าวันแล้วนี่นา ใครจะปล่อยให้ตัวเองอยู่กับบ้านพัง ๆ ได้ไหว แต่ก็นั่นแหล่ะ นอกจากการซ่อมบ้านดีนยังมีวัตถุประสงค์อื่นอีก
            ก๊อก.. ก๊อก..
            “มีใครอยู่ไหม?”
            ดีนป้องปากตะโกนเข้าไปด้านในกระท่อมอะพอลโล่ ตอนนี้เขาเริ่มคิดเรื่องกระดิ่งหน้าประตูบ้านจับจิต จากการที่เขาต้องมาเคาะประตูหน้าบ้านคนอื่นแล้วตะโกนเรียกแบบนี้ตั้งหลายครั้ง (สำหรับบ้านเฮคาทีไม่นับ เพราะว่าดีนเข้าออกจนพรุนราวกับว่าเป็นกระท่อมของตนเอง) หรือจะซื้อกระดิ่งอัตโนมัติมาติดไว้ที่หน้าบ้านโพไซดอนดี? จะว่าไปก็เป็นความคิดที่เข้าท่าใช่เล่น
            “ครับ มาแล้วครับ” เสียงแตกหนุ่มของบุรุษที่ยังไม่โตเต็มวัยดีตะโกนออกมาจากด้านในบ้าน จากนั้นประตูไม้ก็เปิดออก เป็นทิปตาที่มาเปิดประตูให้ “สวัสดีครับพี่ดีน มี.. เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
            ดูท่าทางหนุ่มน้อยชาวซีจะตกใจใช่เล่นเมื่อจู่ ๆ มีคนมาเคาะประตูถึงหน้าบ้าน บางทีแล้วทิปตาอาจยังคงหลอน ๆ จากเหตุการณ์เมื่อวันนั้นอยู่ เพียงแต่คราวนี้ไม่มีแซเทอร์เป่าแตรวิ่งรอบค่าย
            “ฮายอาจารย์ คือว่าฉันมาทำแบบสำรวจประชากรในบ้านน่ะ แล้วก็อยากถามด้วยว่าที่บ้านนายมีอะไรเสียหายบ้างไหม จะมาช่วยซ่อมน่ะ”
         “ครับ ถ้างั้นเชิญเข้ามาก่อน” ทิปตาเปิดประตูบ้านให้ดีนเข้ามาอย่างว่าง่าย
            หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมดีนถึงเรียกหนุ่มน้อยว่า ‘อาจารย์’ คืองี้… เรื่องมันมีอยู่ว่าช่วงเดือนมีนาคมที่ดีนได้เข้ามาอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดใหม่ ๆ คุณดีได้จัดปาร์ตี้รอบกองไฟเฮสเทียขึ้น ไม่ต้องบอกก็คงเดาภาพออกว่าปาร์ตี้ที่จัดโดยเทพแห่งงานรื่นเริงจะสนุกสุดเหวี่ยงแค่ไหน แต่ก็นั่นแหล่ะ พอมีปาร์ตี้ติดต่อกันทุกสัปดาห์ร่างกายก็เริ่มล้าจนลุกไม่ขึ้น วันหลัง ๆ ดีนจึงอยากไปงานแบบชิล ๆ สบาย ๆ ไม่ปล่อยให้ดื่มหนักจนร่างกายพัง
            วันนั้นเขาเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งล้อมวงเล็ก ๆ กันอยู่ที่ข้างกองไฟ ร้องเพลงเล่นกีต้าร์กันเองจึงไปร่วมแจม คนอย่างดีนสนิทกับคนอื่นได้ไม่ยากอยู่แล้ว ชายหนุ่มจึงตีซี้ขอให้เด็กที่ร้องเพลงเล่นกีต้าร์เก่งที่สุด ซึ่งก็คือทิปตา สอนการเล่นกีต้าร์ให้ ทว่าหลังจากนั้นเขาก็แทบจะไม่ได้จับเครื่องสายนี้อีก จนมอบอุคุเลเล่ที่ซื้อมาจากมินิมาร์ทให้แมคเคนซีไปเพราะรายนั้นเล่นดนตรีได้เก่งชวนเคลิ้มเลยทีเดียวเชียวล่ะ…
            จบการระลึกความไว้ก่อน… ดีนเดินเข้าไปในห้องโถงของกระท่อมหมายเลขเจ็ด ที่นี่ตกแต่งสไตล์มินิมอลแต่ยังคงความอบอุ่นเหมือนนั่งอยู่หน้าเตาผิงให้ความรู้สึกเหมือนเป็นบ้าน แม้คนจะน้อยแต่กลับดูไม่เงียบเหงา เฟอร์นิเจอร์บางอย่างให้กลิ่นอายของตะวันออก แสดงถึงรสนิยมความชื่นชอบของเทพผู้ขับขี่ราชรถสุริยันได้เป็นอย่างดี
         “บ้านนายดูไม่ได้รับความเสียหายอะไรเลยนะ”
         “เสียหายอยู่บ้างนิดหน่อยครับ มีโคมไฟแตกกับกระถางต้นไม้หัก แต่เมื่อหลายวันก่อนคุณลอร์ร่าจากกระท่อมคุณดีมาช่วยเก็บกวาดให้ สภาพเลยออกมาดูดีแบบนี้ล่ะครับ ต้องขอบคุณเธอจริง ๆ” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงอันเบาอย่างคนสนทนาไม่เก่ง หากให้ร้องเพลงเล่นกีต้าร์คงจะดีกว่านี้ ซึ่งดีนรู้ถึงลักษณะนิสัยนั้นเขาจึงพยายามเป็นผู้ชวนคุย
            “ดีจังแฮะ ถือว่าเสียหายน้อยกว่ากระท่อมฉันเยอะเลย แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ซ่อมแซมทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว แถมเรายังต่อเติมห้องใหม่เพิ่มอีกด้วย...”
            “ทิฟฟี่ มีใครมาเหรอ?” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังลงมาจากชั้นสอง ขัดการโม้เรื่องบ้านของดีนไว้ตรงนี้ จากนั้นเธอก็พาร่างเล็กแต่ดูสมส่วนลงมาจากบันได ดูแล้วสาวคนนี้อายุอานามน่าจะไม่ห่างจากดีนเท่าไร ที่ว่าไม่ห่างหมายถึงเธอน่าจะอายุน้อยกว่า..
            “สวัสดีครับ ผมดีน นีล จากกระท่อมหมายเลขสาม ยินดีที่ได้รู้จัก ผมมาเพื่อสอบถามเรื่องจำนวนสมาชิกภายในบ้านแล้วก็ตรวจสอบความเสียหายของกระท่อมด้วย เผื่อมีอะไรให้ผมช่วยซ่อม ตอนนี้ก็ว่างงานพอดีน่ะครับ”
         “อ๋า ดีน นีล.. นายคือดีน นีลที่ชื่อยาว ๆ คนนั้นใช่ไหม? ฉันเคธี่ เฟย์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก แค่ว่าเรียกสั้น ๆ ว่าแคทก็ได้” จากที่กำลังเดินลงมาคราวนี้เคธี่วิ่งดุ๊ก ๆ ลงมาจากบันไดเหมือนกับคนไฮเปอร์ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าของสองหนุ่ม
            “ครับ ใช่.. ผมคือดีน นีล คนที่ชื่อยาวคนนั้น”
            ดีนขำ จะบอกว่า ‘ดีน นีล’ คือชื่อที่ยาวก็กะไรอยู่ แต่ช่องว่างระหว่าง ‘ดีน’ และ ‘นีล’ ได้ยัดชื่อกลางพ่วงนามสกุลแม่ลงไป จากนั้นกดคลิกขวาซ่อนเอาไว้จนแทบลืมสนิท จะว่าไป… หากว่าแม่ไม่หนีจากพ่อไปแล้วอยู่เป็นคุณนายเจ้าของโรงแรมจะเป็นยังไงนะ? ป่านนี้ชื่อของเขาคงไม่ใช่ดีน นีลคนชื่อยาว แต่เป็น ‘เอลวิน สตอร์ม’ คนชื่อสั้นแทน
            “แต่เฮ้.. คุณคือรุ่นพี่เคธี่คนนั้นเหรอ? ให้ตายสิ ผมคิดว่าคุณอายุน้อยกว่าผมซะอีก!” อดตะลึงไม่ได้จริง ๆ เป็นคำชมที่กล่าวออกมาจากใจไร้สารปรุงแต่งเลยทีเดียว
            “ขอบใจที่ชมนะ แต่เห็นแบบนี้ฉันอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้วล่ะ” รุ่นพี่สาวหัวเราะคิกคัก สำหรับผู้หญิงเมื่อถูกชมว่าอายุน้อยย่อมดีใจเป็นธรรมดา
         “ว่าแต่คุณรู้จักผม?”
         “โอ้ แน่สิ! ก็นายเป็นคู่หูเล่นเกมของฉันนี่นา เกมวาสนา โชคชะตา พรหมลิขิตน่ะใช่ไหม? แล้วนายน่าจะรู้ชื่อของฉันตั้งแต่จับสลากแล้วด้วย”
         “เออ.. ก็จริงแฮะ เกือบลืมไปเลยว่าเรารู้ชื่อกันแล้วแค่ไม่เคยเห็นหน้า” ดีนยิ้มเก้อ ๆ เขายกมือเกาหัวตัวเองปอย ๆ “ความจริงผมก็มาเพราะเรื่องนี้ด้วย กับชื่อกิจกรรม เอ่อ.. วาสนา โชคชะตา พรหมลิขิต.. ให้ตายสิ ชื่อชวนจั๊กจี้เป็นบ้า! อย่างกับกิจกรรมนัดบอร์ดอะไรทำนองนั้นเลย…”
            “นายก็คิดเหมือนกันเหรอ!” เคธี่หัวเราะร่าเริง สดใสเหมือนกับพระอาทิตย์ “แต่ทำไงได้ล่ะ คนคิดเกมคือบ้านอะโฟร์ไดท์นี่นา มันก็ต้องออกมาในแนว ๆ นั้นอยู่แล้ว”
         “จริงด้วยแฮะ” พอคิดตามก็จริงอย่างที่หญิงสาวพูดเหมือนกัน
            “เอ่อ.. คือว่า พวกพี่คุยกันไปก่อนนะครับ ผมขอตัว” ทิปตาที่พูดไม่เก่งไม่รู้จะคุยอะไรกับทั้งสองคนดีจึงขอตัวอย่างสุภาพ เพราะดูแล้วบทของเขาน่าจะหมดลงเพียงแค่ตรงนี้
            “อื้อ เดี๋ยวฉันอยู่รับแขกต่อเอง นายก็แต่งเพลงต่อดี ๆ ล่ะ” พี่สาวโบกมือลาน้องชาย ส่วนดีนได้แต่ค้อมหัว จากนั้นทิปตาก็ขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเอง เคธี่ก็หันกลับมาสนทนากับดีนต่อ “งี้ต้องเริ่มยังไงนะ? ฉันต้องบอกความต้องการกับนายใช่หรือเปล่า อืม… จริงอยู่ที่พ่อเราเป็นเทพแห่งดวงอาทิตย์ แต่ตอนนี้แสงสว่างกำลังทำร้ายฉัน ฉันนอนไม่ได้เลยในห้องก็ร้อนไปหมด บางทีการเอาหน้าต่างออกอาจจะช่วยได้ แต่ฉันว่าฉันต้องการผู้ช่วยสักคน.. คงประมาณนี้ แต่ก็ เอ่อ.. ถึงไม่เกี่ยวกัน แต่ตอนนี้หน้าต่างที่ห้องก็มีปัญหาอยู่จริง ๆ แหล่ะ”
            “คุณเล่นบอกความต้องการมาโต้ง ๆ แบบนี้เลยเหรอครับ ผมนึกว่ากติกาเขาให้ไปเล่นที่กระโจมต้องประสงค์ที่บ้านอะโฟร์ไดท์ซะอีก”
            “อูย.. ฉันนี่ก็ใจร้อนจริง ๆ” เคธี่ทำท่าเขกหัวตัวเอง “งั้นเอาไว้เรานัดวันกันไปเล่นกิจกรรมนี้กันดีไหม? ฉันว่างวันอาทิตย์ล่ะ แต่อาทิตย์นี้คงไม่ได้ ต้องรอให้ผ่านงานศพของเอลลิสไปเสียก่อน…” ประโยคหลังเธอพูดเสียงแผ่ว “ถ้างั้นเอาเป็น วันที่ห้า มกราคมเป็นไง?”
            “ผมไม่แน่ใจเลยว่าวันที่ห้าจะยังอยู่ค่ายไหม แบบว่ากะจะไปรับภารกิจที่เมืองนีออมน่ะครับ ผมจะออกจากค่ายไปพร้อมกับแฟนก็เลย…”
            “นายยังไม่ว่างสินะ งั้นไม่เป็นไร ๆ เอาไว้ตอนที่นายกลับมาจากภารกิจก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อน ฉันน่ะยังไงก็ได้ขอแค่เป็นวันอาทิตย์ที่ไม่มีสอน”
            “โอเคครับ งั้นคุณต้องรอผมนานหน่อยแล้วล่ะ” ดีนหัวเราะเบา ๆ เพราะการเที่ยวแต่ละครั้งจนชอบติดลมยาวจนไม่รู้ว่าจะได้กลับมาจริง ๆ เมื่อไร “แต่ก่อนหน้านี้คุณบอกว่ายังไงนะ? หน้าต่างเป็นปัญหาจริง ๆ คงไม่ใช่แค่รำคาญแดดใช่ไหมครับ?”
            “ไม่ใช่หรอก คือว่าวันที่มีการต่อสู้กันน่ะ แบบว่าหน้าต่างห้องฉันมัน… เฟี้ยววว ตู้มมม เพล้ง!!” รุ่นพี่สาวทำไม้ทำมือประกอบท่าทางไปด้วย “มันก็ประมาณนั้นแหล่ะ นายพอจะเข้าใจใช่ไหม?”
         “เรียกง่าย ๆ ก็คือหน้าต่างแตก? งั้นผมขอขึ้นไปดูที่ห้องคุณหน่อยได้หรือเปล่า?”
            “ได้สิ ฉันไม่มีปัญหา ถ้างั้นก็ตามมาเลย!” เคธี่เดินนำหน้า พาขึ้นบันไดชั้นสองของบ้านอะพอลโล่ไปยังห้องนอนของตัวเอง แต่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป.. “เดี๋ยวแป๊บนึงนะ ขอดูก่อนว่ามีอะไรที่ต้องเอาไปซ่อนหรือเปล่า” หญิงสาวกล่าว จากนั้นก็เข้าไปในห้องคนเดียวประมาณสามนาที ประตูห้องนอนก็เปิดต้อนรับอีกครั้งหนึ่ง “เรียบร้อย เชิญจ้า”
            “รบกวนด้วยนะครับ” ดีนยิ้ม การได้เข้าห้องผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันเป็นครั้งแรกก็ออกจะตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ ทั้งที่เมื่อก่อนก็ทำแบบนี้ออกจะบ่อย แม้ว่าเป็นคนละจุดประสงค์กันก็ตาม..
            ห้องนอนของเคธี่ก็เหมือนกับห้องของผู้หญิงทั่วไป ข้าวของวางอย่างเป็นระเบียบ (อาจเพราะเพิ่งเก็บตะกี้นี้) ตกแต่งอย่างอบอุ่นตามธีมบ้าน แต่ไม่ลืมจะมีของตกแต่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ประดับประดาไว้ตามมุมต่าง ๆ นอกจากนั้นยังมีตุ๊กตาตัวใหญ่นอนเป็นเพื่อนอยู่บนเตียง หญิงสาวเจ้าของห้องเดินไปที่หน้าต่างเจ้าปัญหาก่อนจะรูดม่านออก ตอนนี้สิ่งที่ดีนเห็นคือกระดาษหนังสือพิมพ์แปะไว้ที่บ้านหน้าต่างแทนที่กระจกใส ลมจากนอกอาคารที่พัดผ่านไปมาทำให้เสียงของหนังสือพิมพ์ตีกันกระพือ
            อย่างกับหน้าต่างบ้านในโฆษณาเกมการ์เดนสแคปส์ในโทรศัพท์มือถือ… เกมที่ชอบโฆษณาระบบที่ตัวเกมไม่มี สร้างสตอรี่ดราม่าให้ตัวละคร (ที่ไม่มีในเกมจริง) เช่น หญิงสาวถูกสามีทิ้งเลยต้องหอบลูกเล็ก ๆ กับหมาน้อยตัวหนึ่งไปพักอาศัยอยู่ในบ้านร้าง จากนั้นเราต้องช่วยเหลือโดยการรวมไอเท็มเพื่อซ่อมบ้านก่อนที่สามชีวิตจะหนาวตาย… มันตรงเสียยิ่งกว่าอะไรดี
         “ให้ตายสิคุณแคท! คุณทนนอนแบบนี้มาตั้งห้าวันเนี่ยนะ!”
         “ให้ทำไงได้เล่า ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่รู้จักงานช่างนี่นา ทิปตาเองก็น่าจะทำไม่เป็นเหมือนกันฉันก็เลยไม่ได้รบกวนใคร…” เคธี่ยิ้มแหยก่อนจะพูดต่อ “แต่ก็ไม่แย่ซะทีเดียวหรอก อย่างน้อยลมก็ไม่ได้เข้ามามากเท่าไร แถมยังลดแสงอาทิตย์อีกด้วย…” คล้ายกับเธอพยายามหาข้อดีในความโชคร้ายที่ต้องใช้กระดาษหนังสือพิมพ์แทนกระจกหน้าต่าง
         “โอเค ผมพอจะเข้าใจเหตุผล.. งี้เอาไงดีล่ะครับ คุณบอกว่าอยากเอาหน้าต่างออกใช่ไหม? ผมเรียนฉาบปูนมาแล้ว แต่มันจะโอเคจริงหรือเปล่า?”
            “ความจริงก็ไม่โอเคเท่าไรถ้าไม่มีหน้าต่างเลย” เคธี่พูดเสียงอุบอิบด้วยท่าทางการยืนประสานมือกันไว้ข้างหน้าพร้อมทั้งหมุนนิ้วชี้ของทั้งสองมือวนกันไปมา
         “เอางี้ไหมครับ เดี๋ยวเราเปลี่ยนบานหน้าต่างกัน แล้วเลือกหน้าต่างที่ทึบแสงหน่อย ผมว่าถ้าทำเป็นโมเสกก็น่าจะสวยดี..” ชายหนุ่มกุมคางพลางมองไปที่กรอบหน้าต่าง แม้จะกันแสงไม่ได้ทั้งหมด แต่กระจกสีต่าง ๆ ที่นอกจากจะสวยงามแล้วก็น่าจะช่วยกรองแสงได้ในระดับหนึ่ง
         “เป็นความคิดที่ดีเลย! แต่เราจะไปเอาหน้าต่างมาจากไหนกันดีล่ะ?”
            “เรื่องนั้นไม่ยาก เมื่อวานผมไปขอเบิกวัสดุจากบ้านใหญ่มา เห็นว่าคุณไครอนเองก็ต้องเปลี่ยนหน้าต่างกระจกสีเหมือนกัน เราไปขอเขามาสักบ้านนึงคุณไครอนน่าจะไม่ว่าอะไร…” คิดเองเออเองแล้วหนึ่ง แต่ผู้อำนวยการก็คงจะไม่ว่าอะไรจริง ๆ นั่นแหล่ะ “แต่ก่อนอื่นเราต้องวัดขนาดช่องหน้าต่างเก่าก่อนครับถ้าเล็กกว่าไม่มีปัญหา ฉาบปูนปิดทับได้ แต่ถ้าหน้าต่างใหม่ใหญ่กว่าช่อง… อื่ม สงสัยผมคงต้องเรียกไทสันมาดูอาการ”
         “หงูย งั้นก็ขอให้มีขนาดที่ตรงเป๊ะทีเถอะ” เคธี่กุมมือภาวนา และเพื่อไม่ให้เสียเวลาทั้งสองจึงออกเดินทางไปบ้านใหญ่ด้วยกัน
            ไม่ว่าจะด้วยโชคเข้าข้างหรือไม่ หรือจะเป็นเพียงแค่ความบังเอิญ หรือยิ่งกว่านั้นคือเทพอะพอลโล่ได้ยินสิ่งที่บุตรสาวภาวนา ทั้งสองที่มาขอเบิกอุปกรณ์จากบ้านใหญ่จึงพบกับหน้าต่างกระจกสีที่มีขนาดเท่ากับช่องหน้าต่างห้องของเคธี่เป๊ะชนิดจับวาง และหน้าต่างปริศนาบานนี้คุณไครอนยังบอกอีกว่าเอาไปเลยไม่ได้ใช้ หรือว่า โชคชะตา วาสนา พรหมลิขิตกับหน้าต่างห้องจะมีจริง!
            เมื่อได้อุปกรณ์สำหรับการซ่อมบานหน้าต่างแล้ว ก็ได้ขอแรงแซเทอร์อีกสองคนมาช่วยยกหน้าต่างกระจกสีไปยังบ้านพักอะพอลโล่ จากนั้นลงมือซ่อมแซม เริ่มด้วยการหาผ้าใบมาคลุมเฟอร์นิเจอร์และพื้นพรม จากนั้นสกัดปูนเอาหน้าต่างเก่าออก ทำความสะอาดเป่าฝุ่นให้สะอาด ก่อนจะติดตั้งหน้าต่างบานใหม่ที่เป็นกระจกสีลงไปแทน ยึดติดด้วยกาวซิลิโคน รอให้แห้งจากนั้นก็เก็บรายละเอียดให้เรียบร้อย แล้วก็เสร็จ! อะไรมันจะง่ายปานนั้นราวกับเทพบันดาลใจ
            “โอ๊ยยย สวยมากเลย ลายหน้าต่างก็สวย”
            หญิงสาวเจ้าของห้องดูจะปลื้มกับกระจกสีบานนี้มากถึงกับลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่หลายรอบ แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนกลายเป็นสีสันหลายเฉด ไม่ทำให้ห้องร้อนเกินไปตามเป้าประสงค์ เห็นแบบนี้คนมาซ่อมห้องให้ก็ดีใจ
         “ขอบคุณมากเลยนะดีน ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้มีหวังฉันได้ใช้หนังสือพิมพ์แทนบานหน้าต่างไปตลอดกาลแน่ ๆ”
         “ไม่เป็นไรเลยครับคุณแคท เหมือนว่าคุณมีปัญหาเรื่องนอนไม่หลับด้วยสินะ ถ้างั้นลองเอาลูกอมคาโมมายด์ไปกินดู ผมได้มาตอนออกไปซื้อของข้างนอก น่าจะทำให้หลับสบายขึ้นอีกต่อนึง”
            “ขอบคุณนะคู่หู นายให้ของฉันมาอีกแล้ว ไม่รู้จะเอาอะไรมาตอบแทนดีเลย”
            “ไม่เป็นไรครับ” ดีนหัวเราะ “งั้นเอางี้ไหม ตอนถ้าผมไปขอเรียนยิงธนูคุณก็ช่วยอย่าเคี่ยวกับผมมาก แล้วก็ให้การบ้านง่าย ๆ หน่อย”
            “ได้สิ ตกลงตาม–.. เอ้ย! ไม่ได้!! ถ้าฉันลำเอียงเดี๋ยวคุณไครอนได้หักเงินเดือนกันพอดี นายต้องขออย่างอื่นแทนแล้วล่ะดีน!” เคธี่เกือบจะคล้อยตาม แต่เธอโชคดีแล้วเพราะว่าดีนไม่ได้สนใจการใช้ธนูเท่าไร
         “งั้นเปลี่ยนเป็นช่วยบอกเทพอะพอลโล่ทีได้ไหมครับว่าช่วยลดแสงลงนิดนึงได้ไหม ผมไม่รู้ว่าระหว่างเป็นมะเร็วผิวหนังกับถูกอสุรกายงาบไปกินอย่างไหนมีโอกาสเกิดง่ายกว่ากันแล้ว”
         “ได้สิ ได้! ถ้าข้อนี้ล่ะก็รับปากเลย แต่ว่านายยังต้องกลัวอีกเหรอ ได้ข่าวว่านายเป็นหัวหน้าทีมทวงคืนตรีศูลที่หายไปนี่นา ฝีมือระดับนี้ฉันคิดว่าคงไม่เป็นอย่างข้อหลังง่าย ๆ หรอก”
            “โธ่ คุณเคธี่ คุณไม่รู้อะไรซะแล้วครับ..” ดีนยิ้มฝืด ๆ ไม่อยากจะคิดว่าระหว่างทางตัวเองโดนอะไรมาบ้าง เกือบตายจากรถทัวร์คว่ำ เกือบตายเพราะถูกปล้น เกือบตายเพราะปลดปล่อยคธูลฮู เกือบตายเพราะราชสีห์นีเมียนตะปบจนหน้าแหก และอย่างสุดท้าย เกือบตายเพราะถูกไคมีร่าแทงเข็มพิษใส่ถึงสองครั้ง ถ้าไม่ได้พ่อช่วยเอาไว้ ป่านนี้คงไม่มี ‘ดีน นีล ที่ชื่อยาว ๆ คนนั้น’ อยู่มาซ่อมหน้าต่างให้เธอหรอก “เอาเป็นว่าผมขอสิ่งตอบแทนแค่นั้นแหล่ะ ส่วนหน้าต่างถ้ามีปัญหาอะไรก็แจ้งมาทางกระท่อมโพไซดอนได้ ที่นั่นมีน่าช่างใหญ่คอยช่วยเหลือครับ”
         “ได้เลยดีน ถ้างั้นเราแลกคอนแทกต์กันดีไหม? เวลาติดต่ออะไรจะได้ไม่ต้องมาเคาะประตูหน้าบ้านเสี่ยงดวง” รุ่นพี่สาวหยิบเอาสมาร์ทโฟนเดดาลัสรุ่นเลกาซีออกมา เห็นแล้วช้ำใจทุกทีเพราะนั่นคือสิ่งที่เขาไม่มียังไงล่ะ!
            “ตอนนี้ยังไม่ได้ครับ ผมยังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์มาเลย แต่เร็ว ๆ นี้ได้ซื้อแน่ ๆ เอาเป็นว่าถ้าซื้อมาแล้วผมจะขอคุณแลกคอนแทกต์ก่อนใครเลย”
         “ว้า น่าเสียดาย แต่เอาแบบนั้นก็ได้ คุยกับนายถูกคอดี ถ้ามีโทรศัพท์เมื่อไรฉันจะส่งข้อความไปป่วนนายแน่ ๆ” หญิงสาวหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กซน
            “ผมจะรอดูเลยว่าใครจะได้ป่วนใครกันแน่” ดีนหัวเราะพร้อมท้ากลับ ขณะนั้นเสียงตั้งปลุกก็ดังขึ้นมาจนดีนต้องยกไอโฟนธรรมดาขึ้นมากดปิดแจ้งเตือน “โอ้ จะหกโมงแล้ว.. ถ้าไงวันนี้ผมขอตัวก่อนดีกว่า ใกล้ได้เวลานัดกินมื้อเย็นแล้ว คุณทำความสะอาดห้องต่อเองได้ไหม?”
         “ได้สิ ฉันทำเอง แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว รบกวนตั้งหลายอย่าง นายไปกินมื้อเย็นเธอ เดี๋ยวแฟนจะรอนาน” เคธี่เดินนำออกจากห้องนอนเพื่อไปส่งแขก
            “งั้นขอตัวก่อนนะครับคุณเคธี่ ไว้นัดเจอกันที่บ้านอะโฟร์ไดท์”
            ทั้งสองร่ำลาโบกมือบ๊ายบายให้แก่กัน จากนั้นก็แยกย้ายไปทำธุระของตนเอง

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdpyYk5VF7l6_9TIPzj3Ea5uiQduzCCm1fAJeakTsHVChxxoPu0Gn-hkjJeDNbD11VoVR80Fiv9dt0E5HOBeXkPRDL1GUJkHWx2tPu5DQ3EI8oqVQWGxCljE6T0qa7T5PJmHlr-1g?key=FyPOzen_01A-g_CPLwwqBeatโรลเพลย์ซ่อมแซมบ้าน +1 Point
static/image/hrline/line3.pngมอบ [อมยิ้ม] ให้ [เคธี่ เฟย์]

Ertah โพสต์ 2025-2-10 02:26:57

<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 750px;--img-size: 100px;--accent: #d7c56e;--bg-color: #212121;--title-color: #000000;--text-color: #dedede;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader"><div class="rtitle">ERTAH BROWN</div></div>
<font face="TH SarabunPSK"><div><b><span style="font-size:16.0pt;">Carbin <span>07</span> Apollo</span></b></div>

<div><span style="font-size:16.0pt;"><b>Feb, 10, 2025 | 0.00AM</b></span></div><div><span style="font-size:16.0pt;"><b><br></b></span></div>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">กว่าจะเดินทอดน่องมาถึงที่เคบินหมายเลขเจ็ดก็ใช้เวลาอยู่นานโขเลยเหมือนกัน
ไม่ใช่ว่าเธอหลงทางหรือว่าอะไร แต่หากว่าด้วยความที่เป็นหญิงสาวที่เป็นมิตร
ซึ่งอาจจะเกินความจำเป็นอยู่นิดหน่อย ก็เลยทำให้ตัวเธอนั้นเอ่ยทักทายคนที่เดินสวนอยู่เนือง
ๆ และบางคนก็ได้พูดคุยเรื่องความเป้นอยู่ในค่ายแห่งด้วยเล็กน้อย
ถือว่าเป้นสิ่งที่ดีสำหรับเธอ แต่มันก็ทำให้เวลาในการเข้าบ้านของเธอนั้นกลายเป็นวันใหม่ไปเสียแล้ว
เธอได้แต่ถอนหายใจออกมาพร้อมกับขายาวที่มาหยุดอยู่หน้าบ้านหมายเลขเจ็ด ดวงตาสีเปลือกไม้ของเออต้ามองไปที่บ้านหลังที่สองของเธอ
ไม่มีความคิดอะไรที่สอดคล้องขึ้นมาจากเหนือจากความประหลาดใจ
เธอคิดว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงนี้มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถอยู่ได้
แต่ทำอย่างไรได้ล่ะ นี่เป็นบ้านของเธอไปแล้ว คงจะทำได้เพียงแค่ว่า
เดินเข้าไปแล้วตามหาที่นอนของตัวเอง ในวันนี้เธอตั้งใจเพียงเท่านั้น เพราะด้วยวลาที่ก้าวไปวันใหม่แล้ว
ก็คงจะทำอะไรมากมายไปกว่านี้ไม่ได้เช่นกัน</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><font color="#fffacd">“
เข้าไปเลยแล้วกัน ”</font></span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">ตัดสินใจได้แล้ว
ขายาวก็เดินเข้าไปภายในบ้านหลังนี้ทันที ด้วยความรู้สึกที่แฝงความประหม่าเล็กน้อย
แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเท่าไหร่
เพราะว่าบรรยากาศที่คิดว่าจะเงียบเชียบกลับมีแต่ความครื้นเครงที่สัมผัสได้ถึงจะมีเพียงความเงียบเหงา
ก่อนหน้านี้คงจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นแน่ และนอกจากบรรยากาศที่ไม่ได้คาดคิดแล้ว
ที่นี่ยังมีหลายอยากที่ทำให้ดวงตาของเธอเป็นประกาย ทั้งเครื่องดนตรี
อุปกรณ์วาดภาพต่าง ๆ มันแทบจะทำให้เออต้าวิ่งเข้าไปกอดพวกมันเอาไว้
ในตอนแรกที่คิดว่าเธอจะอยู่ได้หรือเปล่า
ตอนนี้กลับไม่มีคำถามเหล่านั้นเกิดขึ้นแล้ว แค่มีอุปกรณ์เพียงเท่านี้
เธอน่าจะอยู่ที่นี้ได้ตลอดเลยด้วยซ้ำ ประกอบกับเครื่องดนตรีที่เธอติดมาด้วยอีก
มันคงจะสนุกและมีความสุขมากแน่ ๆ</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><font color="#fffacd">“
สุดยอดไปเลย... ”</font></span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">หรือว่านี่จะเป้นอย่างที่ไครอนได้บอกกัน
ทุกอย่างนั้นได้บอกเอาไว้หมดแล้วเธอเป็นลูกของใคร เพราะว่าแบบนี้ไง
ถึงได้เห็นได้ชัดเจน ทั้งความรักในเสียงดนตรีและศิลปะ มันเจิดจ้าออกมาอย่างเช่นพ่อของเธอเลยจริง
ๆ แต่เออต้าคงจะไม่ได้รู้ตัวหรอก เพราะตอนนี้เธอกำลังให้ความสนใจกับอุปกรณ์ต่าง ๆ
ที่อยู่ภายในบ้าน</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">มือเรียวของเธอค่อย
ๆ ประคองจับเครื่องดนตรีขึ้นมาดูทีละชิ้นอย่างทะนุถนอม ย้ายไปดูอุปกรณ์งานศิลปะต่าง
ๆ รวมไปถึงหนังสือเกี่ยวกับกวีต่าง ๆ ซึ่งเมื่อเปิดดูแล้วมันไม่ได้อ่านยากเหมือนหนังสือที่เธอร่ำเรียนเลยแม้แต่น้อย
คงจะเป็นผลมาจากโรคดิสเล็คเซียของเธอด้วย
แต่น่าแปลกที่ตอนนี้มันไม่ได้มีอาการแบบนั้น
หรือว่าที่บอกว่าลูกครึ่งเทพจะเป็นแบบนี้อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">ทำไมหลาย ๆ
อย่างที่เกิดขึ้นกับเธอมันค่อย ๆ ชัดเจนและหาเหตุผลได้มากขึ้นเรื่อย ๆ กัน
หรือว่าการที่เธอมาที่นี่มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดอย่างที่คุณแม่และเซเทอร์ตนนั้นได้บอกไว้จริง
ๆ</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><i>อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้
แต่ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอก</i></span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">ใบหน้าน่ารักของเออต้ามองไปโดยรอบอีกครั้งก่อนที่จะวางหนังสือกวีลง
มีทางเดินหนึ่งที่จะพาไปยังอีกที่หนึ่ง ในตอนนี้มันมืดและเงียบ เธอจึงตัดสินว่าจะยังไม่ไปในวันนี้
แต่หากว่าในพรุ่งนี้เช้า ในเวลาที่เธอตื่นเช้ามา เธอคงจะมีโอกาสได้เข้าไปภายในนั้น
ส่วนในเวลานี้ เธอควรจะไปหาห้องนอนที่เป้นของเธอเองเสียที
ไม่อย่างนั้นเธอคงจะได้เล่นสนุกอยู่ตลอดตอนไม่ได้นอนพักผ่อนแน่ ๆ
อย่างน้อยตอนนี้เธอจะต้องเก็บแรงเอาไว้ก่อน เพื่อที่เช้ามาจะได้ไปทำอย่างอื่นภายในค่ายแห่งนี้</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p><p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><br></span></p>

<div style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><i>จะได้เริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่เสียที</i></span><span style="font-size:16.0pt;"></span></div><div style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><i><br></i></span></div>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">ว่าแล้วขายาวก็เริ่มออกเดินไปยังห้องที่มีเตียงนอนอยู่
สัมภาระถูกวางเอาไว้ใกล้ตัวเว้นแต่เครื่องดนตรีที่เธอนำติดตัวมาด้วยอย่างกีต้าร์โปร่งตัวโปรด
เธอเปิดออกมาจากกระเป๋าก่อนที่จะลูบบมันอย่างทะนุถนอม
ทั้งวันนี้เธอยังไม่ได้เล่นเครื่องดนตรีเลย มันทำให้เธอรู้สึกคิดถึงและโหนหวนเสียงดนตรี</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">แต่หากว่าในเวลาแบบนี้
มันคงจะเป็นการรบกวนคนอื่นมากเกินไป เออต้าคงไม่ทำเรื่องสีมารยาทแบบนั้นอย่างแน่นอน
จึงได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย ถ้าเธอมาถึงที่นี่ได้เร็วกว่านี้
เธออาจจะสามารถบรรเลงเพลงได้สักครึ่งชั่วโมงอย่างที่ชอบทำทุกวัน วันนี้พลาดไปแล้ว
มันคงเอาอะไรกลับคืนมาไม่ได้
ฉะนั้นเธอจึงตั้งใจเอาไว้ว่าจะต้องได้จับกีต้าร์ของเธอในยามเช้าให้ได้</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">ดูเหมือนว่าความตั้งใจในการทำสิ่งต่าง
ๆ ของเออต้าจะเยอะแยะเหลือเกิน
คิดได้แบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ ความคิดของเธอนี่มันยังคงเร็วและหุนหันพลันแล่นอีกเหมือนเลย
ถึงมันจะดีขึ้นมานิดหน่อยเพราะเริ่มโตแล้วก็ตามที</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><font color="#fffacd">“
นอนได้แล้วเออต้า พรุ่งนี้เธอตื่นไม่ไหวมันจะแย่เอา ”</font></span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p>

<p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">เธอเอ่ยบอกกับตัวเองเอาไว้
ทั้งที่มันจะเป็นหน้าที่ของน้าลูซี่แท้ ๆ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้มีเพียงเธอคนเดียวที่จะพูดประโยคเตือนใจเหล่านั้นได้แล้ว</span><span style="font-size:16.0pt;"></span></p><p style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><i><br></i></span></p>

<div style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><i>หวังว่าที่บ้านของเธอจะยังปลอดภัยดี</i></span><span style="font-size:16.0pt;"></span></div><div style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;"><br></span></div>

<div style="text-indent:3em;"><span style="font-size:16.0pt;">นั่นเป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่กีต้าร์จะถูกเก็บไปแล้วร่างโปร่งของเธอก็ล้มตัวลงเตียง</span></div></font>
<div class="rfooter"><img src="https://i.pinimg.com/736x/40/00/d2/4000d2b4151d200cb1ab4e4b70d8f59d.jpg"></div></div></div></div></center>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บ้านพักหมายเลข 7] หน้าบ้าน