Pinewood Cemetery สุสานไพน์วูด

God โพสต์ 2025-6-5 12:29:40

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
 border-radius: 30px;
 border: 0px double #fff;
 padding: 3px;
 box-shadow: #000 0px 0px 3em;
 background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/cat-han-W_5Eakb1598-unsplash.jpg");
 background-attachment: fixed;
 background-size: 100%;
}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
 width: 800px;
 border-radius: 24px;
 padding: 24px;
 box-shadow: #333 0px 0px 0.5em;
 background-color: rgba(000, 000, 000, 0.5);
}
</style>

<div id="boxsystem01">

 


<center> 
 
 
 Pinewood Cemetery 
 สุสานไพน์วูด 
 
 
 
 <div class="place">
 <figure><img src="https://img2.pic.in.th/pic/Cemetery.jpg" alt="PinewoodCemetery"
 style="width:900px;height:506px;border-radius:24px;border: 1px double #e5e5e5;">
 </figure>
 </div>
 
 <div id="boxsystem02"> 
 
 
 
 สุสานเก่าแก่ใจกลางเมืองชาร์ลอตต์ รัฐนอร์ทแคโรไลนาเป็นพื้นที่เงียบสงบที่เต็มไปด้วยหลุมศพโบราณและหินจารึกชื่อ 
 ที่เลือนรางไปตามกาลเวลา สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่เพียงที่พำนักสุดท้ายของผู้ล่วงลับ หากแต่ยังเป็นบันทึกแห่งความทรงจำ 
 ที่ฝังรากลึกในผืนดิน เป็นพื้นที่ที่เปิดโอกาสให้ผู้มาเยือนได้สัมผัสเรื่องราวของชีวิตและความตายรวมถึงร่วมรำลึกถึง 
 เรื่องราวในอดีตที่เลือนลางแต่ไม่เคยถูกลืมและค้นหาความหมายที่ลึกซึ้งของชีวิตผ่านความสงบเงียบและร่มเงาแห่งอดีต 
 ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในทุกซอกมุมของสถานที่แห่งนี้ 
 
 
 
 
 
 </div>
</center>

 
</div>
</div>
<style type="text/css">
BODY {
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/cat-han-W_5Eakb1598-unsplash.jpg");
background-attachment: fixed;
}
</style>

Adelaide โพสต์ 2025-6-7 20:49:51

<div align="left" style="list-style-type: none;">

<style>
 #boxadelaide01 {
 padding: 10px;
 border-radius: 24px;
background-image: url("https://images.unsplash.com/photo-1604147706283-d7119b5b822c?q=80&w=2959&auto=format&fit=crop&ixlib=rb-4.0.3&ixid=M3wxMjA3fDB8MHxwaG90by1wYWdlfHx8fGVufDB8fHx8fA%3D%3D.jpg");
 background-repeat: repeat;
 background-size: 100%;
 }
</style>

<style>
 #boxadelaide02 {
 width: 80%;
 height: auto;
 padding: 60px;
 margin: auto;
border-radius:24px;
background-color: rgba(0, 0, 0, 255);
 }
</style>

<div id="boxadelaide01"> 
<div id="boxadelaide02">
<div style="text-align: center;">
<img src="https://64.media.tumblr.com/79ea35b9fa0dd35c3f1ea9e96d0f9ecb/aa2f581ee9a7b6a1-71/s2048x3072/8cba6a9d610eb745e3474374d288233566b89d2d.jpg" alt="header" style="width:600px;height:216px;border-radius:10px;"></div>
<div style="text-align: center;"> </div>
<div style="text-align: center;">CHAPTER 7</div>
<div style="text-align: center;">20 May 2025 22:30 PM</div><div style="text-align: center;"> </div>
<div style="text-align: center;">- - - - -</div><div style="text-align: center;"> </div>
                 อเดลเลดเดินเท้ามาถึงที่สุสานแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อช่วงเย็นและตั้งใจว่าจะหยุดพักก่อนรอจนกระทั่งรุ่งสางถึงจะเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ผ่านมา 3 วันแล้วหลังจากเหตุการณ์ปะทะกับยักษ์ไซคลปส์ที่สวนสาธารณะโลคัสท์เชด หญิงสาวออกเดินเท้าต่อทันทีหลังจากสังหารอสุรกายได้สำเร็จ เธอแวะพักบ้างระหว่างทางรวมถึงแวะซื้อน้ำและอาหารเพื่อเติมพลังให้เต็มที่เพราะการเดินเท้าข้ามเมืองต้องใช้เวลาและพลังงานค่อนข้างสูงทีเดียว เธอปวดขาทั้งสองข้างมากในช่วงแรกแต่พอหลายวันเข้าก็เริ่มสบายขึ้น (ไม่ได้เรียกสบายหรอก เรียกชินจะดีกว่า) 
                 รั้วลูกกรงเหล็กปลายแหลมที่ห้อมล้อมสุสานแห่งนี้เอาไว้ทำให้หญิงสาวรู้สึกปลอดภัยที่อย่างน้อยก็ยังมีรั้วรอบขอบชิด สุสานแห่งนี้สงบเงียบเหมาะแก่การพักผ่อนเป็นอย่างมากแต่เธอก็พยายามไม่ไปเหยียบในพื้นที่หลุมฝังศพเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนผู้วายชนน์ที่อยู่ที่นี่มาก่อนแล้วเพราะเธอเพียงแค่ต้องการที่พักสำหรับ 1 คืนเท่านั้น และหลังจากที่เดินสำรวจภายในสุสาน เธอจึงตัดสินใจว่าคืนนี้จะพักภายในโบสถ์ร้างหลังเล็กที่ตั้งอยู่ด้านหลังของสุสานที่แม้จะเต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่แต่ก็ยังพอมีที่ให้ได้นอนพัก อีกทั้งยังมีประตูปิดเพื่อกันยุงและลมได้บ้างเพราะหลายวันที่ผ่านมานี้เธอต้องไปนอนตากลมที่สวนสาธารณะหรือปั๊มตามนอกเมืองทำให้รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวมากเท่าใดนัก
 
               "ขอพักคืนนึงนะคะ" อเดลเลดพูดลอยๆ เพื่อขออนุญาตขณะปิดประตูโบสถ์และเดินไปจุดไฟที่เชิงเทียนสำหรับประกอบพิธีกรรมเพื่อให้แสงสว่าง เธอวางเป้ลงกับพื้นและเริ่มเดินสำรวจภายในโบสถ์หลังเล็กที่เต็มไปด้วยข้าวของกองสุมกันเต็มไปหมดก่อนจะตัดสินใจว่าจะไม่ไปยุ่งกับของเหล่านั้นจะดีกว่า (เกิดของพวกนี้มีเจ้าของขึ้นมาเดือดร้อนเธอต้องเอามาคืนที่อีก)
                 หญิงสาววางเชิงเทียนกลับไว้ที่เดิมพลางทรุดตัวลงนั่งยืดขาข้างกระเป๋าเป้ เกือบจะลืมว่าเหนื่อยล้าจากการเดินทางมากขนาดไหน 6 วันหลังจากออกจากค่ายเธอเดินทางออกมาไกลมากจากลองไอส์แลนด์และเหลืออีกครึ่งทางที่จะต้องไปต่อเพื่อค้นหาคำตอบเกี่ยวกับสายฟ้าของบิดาตัวเอง
 
               "อดทนไว้ก่อนนะเจ้าขา อีกไม่กี่วันก็จะถึงแล้ว" มือเล็กบีบนวดขาทั้งสองข้างของตัวเองไปด้วย อาจจะต้องเจียดเงินค่ารถสำหรับวันพรุ่งนี้ไปซื้อยาทาแก้ปวดซะแล้วล่ะมั้ง
                 ครู่ต่อมาอเดลเลดก็ผล็อยหลับไปในท่านั่งพิงกำแพงด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากคิดวางแผนสำหรับวันพรุ่งนี้แล้วเรียบร้อย (เธอเริ่มปรับปรุงตัวโดยการวางแผนล่วงหน้าบ้างแล้วล่ะ แหะๆ) โดยที่จุดหมายต่อไปสำหรับว่าพรุ่งนี้คือการนั่งรถบัสเพื่อย่นเวลาและระยะทางไปยังแอตแลนต้าและต่อไปยังมอนต์กอเมอรีในแอละบามาหยุดพักอีกหนึ่งคืนแล้วตรงต่อไปยังนิวออร์ลีนส์เพื่อทำภารกิจ
                 หวังว่าจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแผนการของเธอแล้วกันนะ..

 
 - - - - -
 
 
  ภารกิจปริศนาแห่งสายฟ้า 
 
</div> เธอเองก็ไม่เคยคิดว่าจะมาไกลขนาดนี้เหมือนกัน..<="" span="">
</div></div>

Adelaide โพสต์ 2025-6-14 22:35:59

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Adelaide เมื่อ 2025-6-14 22:47 <div align="left" style="list-style-type: none;">

<style>
 #boxadelaide01 {
 padding: 10px;
 border-radius: 24px;
background-image: url("https://images.unsplash.com/photo-1604147706283-d7119b5b822c?q=80&w=2959&auto=format&fit=crop&ixlib=rb-4.0.3&ixid=M3wxMjA3fDB8MHxwaG90by1wYWdlfHx8fGVufDB8fHx8fA%3D%3D.jpg");
 background-repeat: repeat;
 background-size: 100%;
 }
</style>

<style>
 #boxadelaide02 {
 width: 80%;
 height: auto;
 padding: 60px;
 margin: auto;
border-radius:24px;
background-color: rgba(0, 0, 0, 255);
 }
</style>

<div id="boxadelaide01"> 
<div id="boxadelaide02">
<div style="text-align: center;">
<img src="https://64.media.tumblr.com/79ea35b9fa0dd35c3f1ea9e96d0f9ecb/aa2f581ee9a7b6a1-71/s2048x3072/8cba6a9d610eb745e3474374d288233566b89d2d.jpg" alt="header" style="width:600px;height:216px;border-radius:10px;"></div>
<div style="text-align: center;"> </div>
<div style="text-align: center;">CHAPTER 8</div>
<div style="text-align: center;">21 May 2025 06:10 AM</div><div style="text-align: center;"> </div>
<div style="text-align: center;">- - - - -</div><div style="text-align: center;"> </div>
                 ค่ำคืนที่แสนยาวนานผ่านไปไวเหมือนโกหก อเดลเลดรู้สึกเหมือนเพิ่งจะปิดเปลือกตาไปเมื่อครู่รู้ตัวอีกทีก็หกโมงเช้า แต่สาเหตุที่ทำให้เธอตื่นไม่ใช่เพราะหลับเต็มอิ่มแต่เป็นเพราะเสียงก๊อกแก๊กที่ดังมาจากประตูโบสถ์ร้างหลังเล็กที่เธอใช้เป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนหย่อนใจเมื่อคืนนี้ต่างหากที่ทำให้หญิงสาวตื่นเต็มตา 
 
               "เวรๆๆ" ตั้งแต่มาทำภารกิจเธอเผลอพูดคำหยาบไปมากมายจนอาจจะโดนออเดรย์ผู้อุปถัมป์ของเธอแพ่นกะบาลเอาได้หากหล่อนบังเอิญมาได้ยินเข้า
                 โอเคกลับเข้าเรื่อง.. ประตูโบสถ์ที่กำลังส่งเสียงน่ารำคาญใจอยู่นั้นถูดล็อกจากด้านในโดยฝีมือของเธอเองทำให้สามารถถ่วงเวลาผู้ที่กำลังพยายามจะบุกรุกเอาไว้ได้ (เอาจริงๆ ก็เป็นเธอเองนี่แหละที่เป็นคนบุกรุกก่อน แต่ช่างมันเถอะ) สถานการณ์ของเธอในตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นการปิดประตูตีแมวเพราะทางเข้าออกของโบสถ์แห่งนี้มีเพียงแห่งเดียวคือเจ้าประตูก๊อกแก๊กนั่น เธอไม่สามารถหนีเอาตัวรอดไปได้หากไม่เปิดประตูและก็ไม่แน่ใจว่าหากประตูเปิดเธอจะเจอเข้ากับอะไร ถ้าโชคดีหน่อยอาจจะเจอคุณลุงใจดีที่แวะมาทำความสะอาดโบสถ์ร้างและมองว่าเธอเป็นคนจรจัดที่มาใช้สถานที่แห่งนี้เป็นที่ซุกหัวนอน หรือถ้าซวยหน่อยก็คงจะเป็นอสุรกายที่พยายามจะเข้ามากินเธอเป็นอาหารเช้า แต่ไม่ว่าจะเจอใครการไม่เปิดเผยตัวก่อนอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุด
                 โครมมม!!
                 ประตูโบสถ์ถูกพังเข้ามาด้านในจนฝุ่นคลุ้ง ชายหุ่นล่ำบึ้กในเครื่องแบบตำรวจคนหนึ่งเดินเข้ามาข้างในพร้อมกับชายผอมกะหร่องอีกคนที่ถือไม้กวาดไว้ในมือ
 
               "บอกแล้วว่าโบสถ์นี้มีไว้แค่เก็บของเท่านั้น จะมีคนอยู่ได้ยังไงกัน" ชายที่คาดว่าจะเป็นคนดูแลสุสานแห่งนี้ว่าพร้อมกับโบกมือไปมา อเดลเลดประเมินเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่หลังข้าวของกองพะเนินที่ใช้เป็นที่ซ่อนตัว ถ้าเธอเผยตัวตอนนี้อย่างมากก็อาจจะแค่ถูกส่งไปปรับทัศนคติว่าห้ามไปนอนในสถานที่ที่ไม่ได้รับอนุญาติอีก แต่หากยังคงซ่อนตัวและปล่อยให้ทั้งสองเดินออกไป ผู้ดูแลสุสานก็มีสิทธิ์ที่จะล็อคโบสถ์ร้างแห่งนี้จากด้านนอกและทำให้เธอได้นอนยาวในสุสานไปตลอดกาล
                 ขณะที่กำลังตัดสินใจว่าจะยอมมอบตัวดีๆ ไหมอยู่นั้น หญิงสาวก็ได้ยินเสียงแปลกๆ มาจากตำรวจนายนั้นคล้ายเสียงโลหะเสียดสีกันภายใต้เสื้อผ้ายูนิฟอร์มตำรวจและเสียงมันจะดังทุกครั้งที่นายตำรวจขยับตัวหรือขยับช่วงข้อต่อในร่างกาย
 
               "เทียนนี่เพิ่งจะถูกใช้ไปหมาดๆ" เสียงทุ้มต่ำแปลกๆ เหมือนใช้ออโต้จูนของตำรวจนายนั้นยิ่งทำให้อเดลเลดไม่แน่ใจสถานการณ์ตรงหน้าว่าควรจะออกไปดีไหม แต่ขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้นนายตำรวจล่ำบึ้กก็พุ่งเข้ามาทำลายข้าวของภายในโบสถ์ร้างด้วยความเร็วและพละกำลังที่น่าตกใจเพื่อค้นหาตัวมนุษย์กึ่งเทพที่หลบซ่อนอยู่ภายใน กว่าจะรู้ตัวอเดลเลดก็ถูกมือที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้าลากออกมาจากที่ซ่อนโดยไม่สามารถขืนตัวเองได้และถูกเหวี่ยงลอยออกมานอกโบสถ์พร้อมกับข้าวของที่กระจัดกระจายจนร่างกระแทกกับพื้นโดยมีตำรวจนายนั้นเดินตามออกมาช้าๆ
 
               "ไม่ต้องรุนแรงขนาดนั้นหรอกครับคุณตำรวจ!" ผู้ดูแลสุสานตกใจจนเผลอปล่อยไม้กวาดหลุดมือก่อนที่จะรีบวิ่งเข้ามาดูหญิงสาวปริศนาที่บุกรุกเข้ามาในพื้นที่ของสุสาน "เป็นอะไรรึเปล่าหนู"
 
               "ไม่เป็นไรค่ะ" อเดลเลดพลิกตัวกลับมาประชันหน้ากับตำรวจที่กำลังเพ่งมองเธอและคุณลุงผู้ดูแลสุสานอย่างพิจารณาว่าจะจัดการใครก่อนดี เธอรู้แล้วว่าตำรวจนายนี้ไม่ใช่ตำรวจธรรมดาและยังคงตกใจกับพละกำลังอันน่าเหลือเชื่อจนอยากจะตะโกนว่าพ่อช่วยหนูด้วย เสกสายฟ้าสักลำมาช็อตตำรวจคนนี้ที
 
               "คุณลุงช่วยหลบไปก่อนได้ไหมคะ" หญิงสาวหันไปขอร้องคุณลุงที่กำลังช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นจากพื้นเพื่อไม่ให้เกิดอันตราย เสียงโลหะเสียดสีกันดังเสียดหูเมื่อนายตำรวจสืบเท้าเข้ามาหาอเดลเลดอย่างไม่รีบร้อน
 
               "เหวี่ยงกันแบบนี้มันเจ็บนะ" เธอพูดเพื่อถ่วงเวลาให้คุณลุงออกไปจากพื้นที่อย่างปลอดภัยเสียก่อน ขณะที่ประเมินคู่ต่อสู้ตรงหน้าไปด้วย ความทรงจำหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวถึงเรื่องราวของสิ่งประดิษฐ์ที่ถูกละทิ้งโดยเทพเฮเฟตัส มันถูกสร้างเพื่อช่วยเหลือมนุษย์กึ่งเทพแต่หลังจากที่ถูกทิ้งลงมายังโลกมันกลับแปรเปลี่ยนเป็นเครื่องจักรกลที่ตามล่าและสังหารมนุษย์กึ่งเทพแทน เมื่อเห็นว่าพื้นที่โดยรอบปราศจากผู้คนแล้วอเดลเลดจึงเริ่มแผนการสำหรับเอาตัวรอดทันที ซึ่งก็คือการพูดไปเรื่อยนั่นแหละ
 
               ขึ้นชื่อว่าเป็นเครื่องจักรกลสังหารก็ต่อกรยากมากพออยู่แล้ว ร่างกายของมันยังถูกสร้างมาจากโลหะที่ทนทานต่อการโจมตีอีก โอ้ย! จะบ้าตาย.. 
 
               "แกถูกทิ้งแล้วมาแก้แค้นกับมนุษย์แบบฉันนี่มันไม่ถูกเลยนะ ฉันไม่ใช่คนทิ้งนายสักหน่อย" เอาล่ะสมอง.. ให้เวลาสิบวินาทีในการพูดจาปั่นประสาทเจ้าหุ่นจักรกลนี่ให้โกรธหน่อยสิ
 
               "สังหารมนุษย์กึ่งเทพเป็นประสงค์ของเทพเฮเฟตัส" เสียงแบบออโต้จูนพูดขึ้นพร้อมกับหยิบปืนพกออกมาจากซองใส่ปืนก่อนที่มันจะแปรสภาพเป็นปืนเลเซอร์อันใหญ่ ทันทีที่เดธแมชชีนลั่นไกแสงเลเซอร์สีแดงก็พุ่งออกมาจากปากกระบอกปืน อเดลเลดกระโจนไปด้านข้างทำให้สามารถหลบแสงเซอร์นั้นได้อย่างเฉียดฮิว แต่ต้นไม้ด้านหลังที่ถูกแสงเลเซอร์นั้นอย่างจังกำลังละลายกลายเป็นกองของเหลวสีดำที่มีควันกรุ่น โอเค.. อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าถ้าเจ้าปืนนั่นยิงโดนเธอแค่นิดเดียวก็อาจจะเป็นตั๋วทางผ่านสำหรับเที่ยวทาทาร์รัสได้เลย
 
               "แกมันก็เป็นแค่หุ่นกระป๋องเหล็กโง่เง่าที่ถูกเตะลงมาอยู่ในกองขยะเท่านั้นแหละ" อเดลเลดแอบกรีดร้องอยู่ในใจและเสียวสันหลังวาบว่าคำพูดของเธอที่ด่าทอสิ่งประดิษฐ์สุดล้ำนี้จะทำให้เทพเฮเฟตัสไม่พอใจไหม แต่หลังจากรอดูอยู่ครู่หนึ่งก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากจะทำให้หุ่นจักรกลตรงหน้าเกี้ยวกราดขึ้นเท่านั้น
 
               "ข้าเป็นหุ่นจักรกลที่ฉลาดล้ำที่สุด AI ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพเต็มระบบ ร่างกายแข็งแกร่งไร้เทียมทาน เจ้ามันเป็นแค่มนุษย์กระจอก" กระสุนเลเซอร์นัดถัดไปถูกยิงออกมาและระเบิดหลุมศพที่อยู่แถวนั้นจนกระจายทั่วทิศ อเดลเลดหันซ้ายหันขวาเพื่อหาอะไรสักอย่างที่จะสามารถช่วยชีวิตตัวเองได้ก่อนที่จะไปพบกับเชิงเทียนที่เธอใช้เมื่อคืนกับจานทองเหลือที่น่าจะกระเด็นกระดอนออกมาพร้อมกับเธอตอนที่ถูกเหวี่ยงออกมาจากโบสถ์ เอาวะ!
 
               "ไม่มีใครต้องการแกอีกต่อไปแล้ว" มือเล็กเคาะเชิงเทียนกับจานทองเหลืองเข้าหากันเป็นเสียงป๊องแป๊งที่น่ารำคาญสุดๆ สลับกับพูดจายียวนน่าโมโหต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่ลดละ ถามว่าทำไมไม่สู้กับเดธแมชชีนตรงๆ น่ะหรอ ก็เพราะว่าหุ่นจักรกลตนนี้ตายไม่เป็นและมีพลังเหลือร้ายมากเกินกว่าจะต่อกรได้ การเข้าไปต่อสู้แบบพวกบ้าพลังอาจจะเป็นการเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ
 
               "หยุดนะ!" เดธแมชชีนที่ถูกเสียงเคาะน่ารำคาญของอเดลเลดก่อกวนเริ่มสันสนทิศทางและล็อคเป้าไม่ได้ หญิงสาววิ่งไปหลบตรงนั้นทีตรงนี้ทีขณะเคาะเชิงเทียนเข้ากับจานไปด้วยจนจานทองเหลืองเริ่มบุบ
 
               "ไม่มีใครต้องการแกอีกต่อไป ไม่มีสักคน" ดูเหมือนแผนการยั่วโมโหจะเริ่มได้ผลเมื่อผสมรวมกับเสียงเคาะถี่รัว แต่เดธแมชชีนที่โดนก่อกวนเองก็ตอบสนองด้วยการยิงปืนเลเซอร์มั่วไปทั่วทิศทางจนทำลายหลุมศพเพิ่มอีกหลายหลุม (ขอให้ผีมาหลอกแกเถอะ!) ก่อนที่จะส่งเสียงแปลกๆ และปล่อยปืนเลเซอร์หลุดจากมือ แม้จะไร้อาวุธแต่หุ่นจักรกลสังหารตนนี้ก็ยังอันตรายอยู่ดี มีดสั้นของอเดลเลดคงไม่สามารถแทงทะลุเหล็กกล้าเข้าไปทำลายวงจรภายในได้ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงการปิดประตูตีเดธแมชชีน (แมว) เท่านั้น!
 
               "ถอยไป! ถอยสิไอพวกพ่อไม่รัก" หญิงสาวพยายามเค้นเสียงให้ก้องกังวานและทรงพลัง ใส่พลังความกดดันทั้งหมดลงไปในน้ำเสียงและเคาะเชิงเทียนเสียงดัง ถี่รัวมากขึ้น หุ่นจักรกลที่กำลังสับสนอย่างหนักค่อยๆ ถอยทีละก้าวเข้าไปในโบสถ์ร้างหลังเล็ก ถอยเข้าไปลึกพอที่จะสามารถปิดประตูได้
                 แกร๊ก!
                 เชิงเทียนในมือหักเป็นสองท่อน อเดลเลดเงยหน้าขึ้นมองเดธแมชชีนที่นิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังรีบูตระบบของตัวเองเมื่อเสียงรบกวนหายไป หญิงสาวโยนของในมือทิ้งพร้อมกับปิดประตูโบสถ์ร้างทันทีและขัดมือจับประตูทั้งสองข้างด้วยไม้กวาดของคุณลุงซึ่งคงจะต้านหุ่นจักรกลสมรรถนะสูงได้เพียงแค่ไม่กี่นาทีแต่อย่างน้อยก็คงเพียงพอให้หนีได้ทันก่อนที่หุ่นนั่นจะกลับมาทำงานอย่างสมบูรณ์ดังเช่นปกติ
 
               "ขอโทษที่รบกวนนะคะ" เธอสับขาวิ่งสุดแรงเกิดพร้อมกับขอโทษขอโพยบรรดาหลุมศพที่ระเบิดเละไม่เหลือซาก หวังเพียงวิญญาณที่เคยอยู่กันอย่างสงบสุขนั้นจะไม่โกรธเกรี้ยวและโทษว่าเธอเป็นต้นเหตุเพราะนั่นคงไม่ดีแน่ๆ

 
 - - - - -
 
 
  ภารกิจปริศนาแห่งสายฟ้า 
 
</div></div></div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

Pinewood Cemetery สุสานไพน์วูด