ธารน้ำใกล้ป่าทิศเหนือ

เสียงฝีเท้าที่กระแทกพื้นอย่างเร่งรีบดังขึ้นในป่าทึบ คลาร่าหอบหายใจหนักขณะวิ่งฝ่าดงต้นไม้ไปตามเส้นทางที่เริ่มจะชันขึ้นเรื่อยๆ เกราะหนังสีทองแดงเริ่มมีรอบขีดข่วนจากการต่อสู้กับอสุรกายมาร่วมสามชั่วโมง

พวกมันมุ่งหน้าไปทางธารน้ำตกไม่ผิดแน่..

เธอคิดกับตัวเอง พลางกระชับหอกสัมฤทธิ์ในมือแน่น แม้ร่างกายจะเริ่มเหนื่อยล้า จมูกแดงก่ำเพราะอากาศหนาวสุดขีด แต่คลาร่ารู้ว่าเธอไม่สามารถหยุดได้

ก่อนหน้านี้ภายในค่าย เธอกับกลุ่มลูกม้าปาร์ตี้เพื่อนของไครอน และเหล่านางไม้ได้ช่วยกันต่อสู้กับอสุรกายที่พยายามบุกฝ่ากำแพงเวทมนตร์ของค่ายเข้ามาจากแนวเขตชายแดนฝั่งตะวันตก พวกเธอเอาชนะมันได้อย่างหวุดหวิดแม้จำนวนผู้เข้าร่วมจะน้อยนิด แต่ไม่ทันจะได้หายใจโล่ง กลุ่มแวน มีเทอร์ก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากระยะไกล ความสูงใหญ่และปีกค้างคาวของมันทำให้เห็นได้ชัดแม้จะมีหิมะตกอยู่ตลอดเวลาก็ตาม คลาร่าแยกตัวออกมาจากเซนเทอร์คนอื่นๆ ที่กระจายกันไปในแต่ละจุดอย่างรวดเร็ว

“ต้องหยุด.. ต้องหยุดพวกมันให้ได้ก่อนที่จะมาถึงค่าย”

คลาร่าเบาฝีเท้าลงเมื่อมาถึงบริเวณธารน้ำ พื้นน้ำแข็งแตกร้าวเล็กน้อยใกล้ฝ่าเท้าของเธอ ลมหายใจหนักหน่วงแปรเปลี่ยนเป็นไอเย็นในอากาศ สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ แต่ยังไม่ทันจะได้วิเคราะห์สถานการณ์ กลิ่นเหม็นเน่าลอยมาตามสายลมเย็นเฉียบ

เสียงคำรามต่ำดังขึ้นไม่ไกล แวน มีเทอร์ตัวแรกพุ่งตัวออกมาจากเงามืดของแนวต้นไม้ด้านหลัง ร่างสีดำสูงเกือบเก้าฟุตของมันดูยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม ปีกคางคาวขนาดใหญ่กางออกพัดเอาลมหนาวจัดมากระทบร่างกายของเธอ ลำแสงสีขาวเรืองรองจากหน้าผากของมันเปล่งประกายวาบ บรรยากาศรอบข้างตึงเครียดขึ้นทันที 

“มนุษย์ตัวจ้อย..” มันพูดด้วยเสียงที่ติดจี๊ดๆ แสบแก้วหูเหมือนเวลาวิทยุที่ปรับคลื่นผิด “เจ้าคิดหรือว่าจะหยุดพวกข้าได้?”

คลาร่ามองมันอย่างเงียบงัน เธอถอยหลังเล็กน้อยไปบนแผ่นน้ำแข็ง มือข้างที่ถือโล่ขยับออกข้างหลัง ก่อนจะพบว่าแวนมีเทอร์อีกสองตัวกำลังค่อยๆ ปรากฏตัวออกมาจากเงาไม้ในทิศทางต่างๆ

เธอกำลังถูกล้อม

“ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกผ่านไปได้แน่”

แวน มีเทอร์ตัวแรกพุ่งเข้ามา ลำแสงจากหน้าผากของมันพุ่งตรงมาใส่เธออย่างแม่นยำ คลาร่ากระโดดหลบไปด้านข้างได้อย่างเฉียดฉิว แต่แรงระเบิดของลำแสงทำให้แผ่นน้ำแข็งแตกร้าว

“ช้าไปหน่อยนะ!” คลาร่าแกล้งยั่วยุ

“อวดดีเหลือเกิน เจ้ามนุษย์!” ตัวที่อยู่ทางด้านขวาของเธอเย้ยหยัน มันปล่อยคลื่นเสียงโซนาร์ความถี่สูงเข้าใส่เธอ ด้วยขนาดตัวที่ใหญ่ของมันทำให้เธอรู้สึกยุบยิบจนขนลุกไปทั้งตัว

คลาร่าสูดลมหายใจลึก ขณะวิ่งหลบการโจมตีอย่างต่อเนื่องของทั้งสาม ทุกพื้นน้ำแข็งที่เธอกลิ้งหลุนๆ แตกร้าวมาตามหลัง เธอพยายามไม่ปล่อยให้ความกลัวเข้าครอบงำ แม้จะสัมผัสได้ถึงรสเค็มของโลหะไหลเข้ามาในปากก็ตาม

บ้าชะมัด..

เธอใช้ปลายหอกแทงสวนเมื่อแวน มีเทอร์ผลัดเข้ามาใกล้และใช้โล่ตั้งรับ แม้เลือดกำเดาจะยังไม่หยุดไหลจนทำให้หลุดโฟกัสได้ง่ายก็ตาม สมองแล่นเร็วจี๋พยายามสังเกตการเคลื่อนไหวของพวกมัน ทุกตัวดูหนักและไม่คุ้นเคยกับการยืนบนพื้นน้ำแข็ง

“ฮ่า!” เธอพึมพัมก่อนจะออกวิ่งไปในทิศทางที่น้ำแข็งบางที่สุด ถามว่ารู้ได้ยังไงน่ะหรอ ก็เธอกลิ้งผ่านมาแทบจะทุกตารางนิ้วของแม่น้ำสายนี้แล้วยังไงล่ะ

“มนุษย์ตัวเล็ก เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาดกว่าข้าหรือ?” ตัวที่เสียงแหลมที่สุดเอ่ยปากพูด มันพยายามกึ่งบินกึ่งวิ่งข้ามน้ำแข็งและก้อนหินมาดักเธอด้านหน้า กรงเล็บของมันทำให้น้ำแข็งแตกร้าว แววตาสีแดงเลืิอดเรืองแสงน่าขนลุก

“แน่นอน!” เธอตอบทันควัน คาดหวังว่าอาธีน่าผู้เป็นแม่จะได้ยิน

“พวกแกดูจะหนักไปหน่อยสำหรับพื้นน้ำแข็งนี่นะ” เธอพูดก่อนจะย่อตัวลงและใช้หอกเคาะพื้นน้ำแข็งแรงๆ อย่างรวดเร็วสองครั้งให้รอยร้าวขยายออก

เจ้าเสียงแหลม.. เธอขอเรียกมันว่าอย่างนี้แล้วกัน มันคำรามอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมปล่อยคลื่นเสียงความถี่สูงออกมาในขณะพยายามจะใช้ปีกบินขึ้น แต่ปีกที่เปียกและหนาวเย็นทำให้มันพยุงตัวไม่ไหว

คลาร่าเห็นโอกาส เธอปาดเลือดกำเดาลวกๆ เธอทิ้งหอกกับโล่ในเสี้ยววินาทีแล้วคว้าหน้าไม้บรรจุลูกดอกที่ทำจากเหล็กสัมฤทธิ์วิเศษจากด้านหลังขึ้นมายิงใส่หน้าผากของมันด้วยความแม่นยำ มันร้องลั่น ลำแสงที่กำลังจะปล่อยออกมาชะงักกึก มันเซไปด้านหลัง ตกลงไปในรอยแยกของน้ำแข็งที่ลึกจนมองไม่เห็นก้น

สองตัวที่เหลือเห็นเพื่อนของมันตกลงไป มันพุ่งเข้าใส่เธอด้วยความโกรธจัด ลำแสงจากหน้าผากของมันยิงใส่คลาร่าอีกครั้ง เธอกลิ้งตัวหลบพร้อมคว้าหอกมาไว้ในมือ น่าเสียดายที่เธอหยิบโล่ไม่ทัน

“ไปเลย! อีกตัวฉันจะกันไว้!”

เสียงของหญิงสาวปริศนาดังขึ้นจากแนวป่า คลาร่าเห็นแสงสีเขียววูบผ่านไปมาจากหางตา ก่อนที่แวน มีเทอร์ตัวหนึ่งที่พยายามจนบินขึ้นฟ้าได้สามฟุตจะถูกเถาวัลย์สามสี่เส้นพุ่งผ่านอากาศมัดตัวแล้วพาหายเข้าไปในเงามืด

“เจ้าจะเสียใจที่ท้าทายพวกข้า!” ตัวที่เหลืออยู่เพียงลำพังตะโกนขึ้น

“ไม่ล่ะ ฉันว่าพวกแกต่างหากที่จะเสียใจ”

คลาร่าพูดก่อนจะถอยหลังก้าวหนึ่ง เธอจับหอกยกขึ้นเหนือศรีษะ เธอรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายจับหอกมั่นด้วยปลายนิ้วจนซีดขาว กล้ามเนื้อแขนและไหล่เกร็งขึ้น เธอก้าวเท้าข้างหนึ่งไปข้างหน้าอย่างมั่นคง

“แด่อาธีน่าผู้ทรงเกียรติ!”

ก่อนจะสะบัแขนและขว้างหอกออกไป หอกพุ่งทะยานไปในอากาศด้วยความเร็วสูง ราวกับจะฉีกสายลมเป็นสองส่วน ปลายหอกแหวกฝ่าอากาศอย่างแม่นยำ มุ่งตรงสู่คอของแวน มีเทอร์ตัวนั้นจนมันเสียการทรงตัวหงายหลังไปกับพื้นน้ำแข็งเย็นเฉียบ มันทรุดตัวลง น้ำหนักตัวของมันทำให้น้ำแข็งแตกออกจนมันตกลงไปในน้ำเย็นจัดพร้อมหอกของเธอ

ตัวสุดท้าย..

คลาร่าวิ่งกลับไปคว้าโล่กับหน้าไม้ที่หล่นอยู่ แต่เพราะพื้นน้ำแข็งเต็มไปด้วยรอยแตกร้าวจากร่องรอยของการต่อสู้ พอเธอหยิบโล่ขึ้นมาและจะหันไปคว้าหน้าไม้ มันก็จมหายลงไปในรอยแตกทันที โชคดีที่คลาร่าถีบตัวเองออกมาทัน

“ฮ่า!” เธอถอนหายใจอย่างแรง ก่อนจะยืนหอบอยู่ริมแม่น้ำครู่หนึ่ง ใช้แรงเฮือกสุดท้ายวิ่งเข้าไปในป่า ตอนนี้ทั้งตัวเหลือเพียงแค่โล่กับลูกดอกสัมฤทธิ์อีกสามดอกเท่านั้น

ร่องรอยของป่าที่ถูกทำลายด้วยลำแสงจากหน้าผากของแวนมีเทอร์บอกเส้นทางได้เป็นอย่างดี เธอมาถึงอย่างรวดเร็ว

“ดิ อิมมอร์ทาเลส!” คลาร่าอุทานออกมาทันทีเมื่อถึงที่หมาย ต้นไม้ต้นหนึ่งถูกความร้อนราวกับใบมีดทำลายจนหักครึ่ง ข้างหน้าของเธอคือนางไม้ตนหนึ่งนอนจมกองเลือดสีเขียวกับแวน มีเทอร์ที่บาดเจ็บสาหัสแต่ยังทรงตัวยืนได้อยู่ มันหันขวับทันทีที่รับรู้ได้ถึงการมาของคลาร่า

แวนมีเทอร์ตวัดสายตาแดงเฉียบที่เต็ทไปด้วยความเกลียดชังมาทางเธอพร้อมกับลำแสงขาวคมกริบ คลาร่าก้มตัวลงอย่างรวดเร็ว เสียงระเบิดดังขึ้นตามหลัง เธอขว้างโล่ออกไป โล่กระแทกเข้าที่หน้าท้องของอสุรกายจนมันเสียการทรงตัวภายในเสี้ยววินาที เธอดีดตัวไปข้างหน้าแล้วใช้ลูกดอกสัมฤทธิ์ปักเข้าที่กลางหัวของอสุรกายก่อนที่มันจะได้ปล่อยลำแสงออกมาอีกรอบ

แวน มีเทอร์ตัวสุดท้ายสลายกลายเป็นฝุ่นควันกลางอากาศ

คลาร่าไม่ทันได้ชื่นชมกับความสำเร็จของตัวเองแม้แต่นิดเดียว เธอกระโจนเข้าไปประคองร่างของนางไม้ตนนั้นขึ้นมาบนตัก เธอยังคงหายใจเบาๆ แต่ใบหน้าเจ็บปวดและอ่อนแรงมาก

“คุณ!” คลาร่าหอบหายใจหนักหน่วงขณะพยายามแบกร่างสีเขียวคลอโรฟิลด์ขึ้นหลัง “อดทนอีกหน่อยนะคะ..”