"ท่านเเม่ครับผมจะทำตามประสงค์ตามที่ท่านเเม่สั่งครับ เเละจะเชื่อมั่นในท่านเเม่เสมอ"

9/01/2025 11.32 น. - 11.55 น. 

บทที่ 25

‘สร้างความอับอายให้เอโลอิส เพจ’  

เสียงนี้ไม่ได้ดังมาจากข้างนอก มันดังก้องอยู่ในหัวของคูเปอร์เอง น้ำเสียงนุ่มลึกและชัดเจนราวกับจะยืนยันว่ามันไม่ได้เป็นเพียงแค่จินตนาการ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่ยังคงยืนอยู่กลางโถงแห่งปัญญาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาสีเทาจับจ้องไปยังเทวรูปของเทพีอะธีน่าที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า  

โถงนี้เป็นดั่งหัวใจของบ้านหมายเลข 6 กว้างขวางและเต็มไปด้วยบรรยากาศที่สงบลุ่มลึก ทุกอย่างในที่แห่งนี้บ่งบอกถึงความฉลาดปราดเปรื่องของผู้ที่อยู่อาศัย ไม่ว่าจะเป็นตำราเรียงรายบนชั้นหนังสือสูงเสียดเพดาน โต๊ะไม้เตี้ยที่ประดับด้วยปริศนาสารพัดแบบ หรือแม้กระทั่งภาพจิตรกรรมฝาผนังที่บอกเล่าเรื่องราวของเทพีแห่งปัญญาและชัยชนะ  

“นี่แม่ส่งเสียงมาบอกให้ผมทำเรื่องแบบนี้จริงๆ เหรอ” คูเปอร์พึมพำกับตัวเอง สายตายังคงจับจ้องที่รูปปั้น  

เทวรูปอะธีน่าดูสุขุมและเปี่ยมบารมีเหมือนที่ควรจะเป็น นัยน์ตาหินอ่อนมองตรงไปข้างหน้าในลักษณะที่ทำให้ผู้เฝ้ามองรู้สึกเหมือนถูกสำรวจความลับในใจ แม้จะไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่ความเงียบสงบนี้กลับทำให้คูเปอร์รู้สึกไม่สบายใจยิ่งขึ้น  

เขาถอนหายใจยาวแล้วเริ่มทบทวนสิ่งที่ได้ยินในหัวเมื่อเช้า

“สร้างความอับอายให้เอโลอิส เพจ”  

มันฟังดูไม่สมเหตุสมผลเลย ทำไมเสียงนั้นถึงต้องการให้เขาทำอะไรแบบนี้ และที่สำคัญ มันมีบางอย่างในน้ำเสียงที่ติดค้างอยู่ในใจ น้ำเสียงนั้นฟังดูฉลาดลึกซึ้งก็จริง แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์บางอย่างที่เขาไม่สามารถมองข้ามได้  

“หรือฉันอาจจะหลอนเพราะกาแฟเมื่อเช้า” คูเปอร์พึมพำกับตัวเองอีกครั้ง คราวนี้เขาพยายามหาข้ออ้างที่ฟังดูมีเหตุผล  

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ตกลงปลงใจอะไร เสียงสดใสที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง  

“พี่คะ คิดอะไรอยู่ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว หรือว่าเมื่อเช้าไปทำอะไรน่าอายอีกแล้ว”  

เสียงนั้นเป็นของลิเลียน่า ไทเลอร์ เด็กสาวผมบลอนด์ผู้มีรอยยิ้มสดใสประจำบ้านหมายเลข 6 เธอก้าวเข้ามาในโถงด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง นัยน์ตาสีฟ้าของเธอเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น  

“พี่ไม่ได้เผลอทำอะไรน่าอายเลยนะ” คูเปอร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกึ่งกลั้วหัวเราะ  

ลิเลียน่าย่นจมูก “จริงเหรอคะ หน้าพี่มันฟ้องอยู่ชัดๆ”  

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้แก้ตัวอะไรเพิ่มเติม เสียงอีกเสียงก็ดังขึ้นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของคลาร่า ชูลซ์ เด็กสาวอีกคนหนึ่งของบ้านหมายเลข 6  

“นั่นสิ ท้องผูกเหรอคะ” คลาร่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดตลก ท่าทางของเธอสุขุมกว่า แต่นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นแฝงความเฉียบแหลมไว้ทุกครั้งที่สบตา  

คูเปอร์ถอนหายใจหนักหน่วง เขากุมขมับด้วยท่าทางเหนื่อยใจ “ก็แค่พยายามใช้สมองคิดเรื่องสำคัญ อย่าโยงไปเรื่องสุขภาพลำไส้ของพี่สิ”  

สองสาวหัวเราะพร้อมกัน ลิเลียน่าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิมเล็กน้อย “แล้วเรื่องสำคัญที่ว่าคืออะไรคะ”  

ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมเล่าเรื่องเสียงปริศนาที่เขาได้ยินออกมาโดยไม่ปิดบังอะไร  

-ย้อนความ-

เมื่อเขาวางผลไม้ลงในเตาไฟ เปลวไฟก็ลุกวาบเป็นสีทองเจิดจ้า กลิ่นหอมหวานของผลไม้ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่ในขณะที่เขาลุกขึ้นยืน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของเขา มันไม่เหมือนเสียงธรรมดาที่เคยได้ยิน เป็นเสียงผู้หญิงที่สุขุม ทว่ากลับมีบางสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ

“ลูกรักของแม่ ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าจะทำให้แม่ภูมิใจได้เท่ากับใช้มันสมองของเจ้า”

คูเปอร์ขมวดคิ้ว มองไปรอบๆ แต่ไม่มีใครอยู่ใกล้ เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เต็มไปด้วยความกดดันมากกว่าเดิม

“ไปสร้างความอับอายให้เอโลอิส เพจ”

คำพูดนั้นย้ำชัดเจนจนเขาอดไม่ได้ที่จะหยุดยืนนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนที่เสียงจะเงียบหายไปพร้อมกับเปลวไฟที่ค่อยๆ ดับลง ทิ้งเขาไว้กับความสงสัยและคำถามที่เริ่มปะติดปะต่อไม่ติด

—----

“เสียงแบบไหนกันคะ” ลิเลียน่าถามพร้อมจ้องมองพี่ชายด้วยดวงตาเป็นประกายสนใจ “พูดให้ชัดๆ หน่อยสิ”  

คูเปอร์ยกมือขยี้ผมตัวเองเล็กน้อย ขณะที่พยายามเรียบเรียงคำพูดเพื่ออธิบายความรู้สึกในตอนนั้น ถึงเขาจะไม่เคยได้เสียงของอะธีน่ามาก่อนก็เถอะแต่ก็รู้สึกแปลกๆกับเสียงนั้น “มันฟังดู…น่าจะเหมือนแม่ แต่ก็รู้สึกว่าน่าจะไม่เหมือนซะทีเดียว”  

“ยังไงเหรอคะ” เด็กสาวถามต่อด้วยความอยากรู้  

ชายหนุ่มหลุบตาลงขณะที่พยายามทบทวนความรู้สึกอีกครั้ง “มันดูสุขุมและฉลาด อย่างที่แม่ควรจะเป็น แต่ไม่รู้ทำไม พี่ถึงรู้สึกเหมือนมันมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่”  

“แฝงอะไร” ลิเลียน่าขยับตัวเข้ามาใกล้  

“เจ้าเล่ห์” คูเปอร์ตอบพร้อมถอนหายใจ “เหมือนเสียงนั้นรู้บางอย่างที่พี่ไม่รู้ เหมือนมันกำลังวางหมากอะไรบางอย่าง แต่พี่ไม่สามารถมองออกว่าอะไร”  

ลิเลียน่ามองเขานิ่งก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “แปลกจริงๆ”  

คลาร่าที่เงียบฟังมาสักพักยกมือขึ้นแตะคางตัวเอง น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเธอเริ่มพูด “ถ้ามันฟังดูเหมือนแม่ แต่มันเจ้าเล่ห์แบบที่พี่พูด อาจจะมีสองกรณี”  

คูเปอร์และลิเลียน่าหันมามองเธอพร้อมกัน  

“กรณีแรก มันเป็นบททดสอบ” คลาร่าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แม่ของเราขึ้นชื่อเรื่องการวางแผนและการทดสอบอยู่แล้ว การที่เสียงนั้นสั่งให้พี่ไปทำอะไรบางอย่างอาจจะเป็นแค่การดูว่าพี่จะตอบสนองยังไง”  

“แล้วอีกกรณีล่ะ” ลิเลียน่าถามพลางขมวดคิ้ว  

คลาร่าถอนหายใจ “อีกกรณีคือมันอาจไม่ใช่แม่จริงๆ บางทีอาจจะเป็นอย่างอื่น พลังอะไรบางอย่างที่พยายามหลอกล่อเราเพื่อเป้าหมายบางอย่าง”  

คูเปอร์พยักหน้าอย่างครุ่นคิด “แต่ถ้ามันไม่ใช่แม่จริงๆ ทำไมเสียงนั้นถึงดูเหมือนจะรู้จักแม่ดีขนาดนั้น”  

“ไม่ว่าจะกรณีไหน” คลาร่ากล่าวต่อ “เราก็ต้องหาคำตอบให้ได้ และการเริ่มจากคนรอบตัวของ เอโลอิส เพจก็น่าจะเป็นทางเดียวที่เรามีในตอนนี้”  

เมื่อคลาร่าพูดจบ ลิเลียน่าก็ย่นคิ้วอีกครั้ง “สร้างความอับอายให้เอโลอิส เพจ” เธอทวนคำช้าๆ ก่อนจะพึมพำเบาๆ “ชื่อคุ้นๆ…”  

“บุตรีแห่งเฮเฟสตัส” คลาร่าตอบทันที น้ำเสียงมั่นใจ “เธออยู่บ้านหมายเลข 9”  

คูเปอร์เลิกคิ้ว “ทำไมเสียงนั้นถึงต้องการให้พี่ทำลายชื่อเสียงเธอล่ะ”  

ลิเลียน่ามองคลาร่าอย่างรอคำตอบ แต่เด็กสาวผมบลอนด์คนนั้นเพียงแค่ส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่รู้ แต่ถ้าเสียงนั้นไม่ใช่แม่ของเรา…”  

เธอหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังมากขึ้น  

“หรือเป็นไปได้ว่า…” คูเปอร์เอ่ยถาม พลางสบตาคลาร่าอย่างสงสัย  

คลาร่าไตร่ตรองครู่หนึ่งก่อนตอบ “อาจจะเป็นกลลวงจากใครบางคน หรือ…” เธอเว้นจังหวะ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ภารกิจจากทวยเทพ”  

“ถ้านี่เป็น Reality Show ฉันขอบอกเลยว่าพวกเราคงไม่ผ่านรอบออดิชั่น” คูเปอร์พูดประชด  

ลิเลียน่าหัวเราะคิกคัก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องพิสูจน์ความจริงกันค่ะ ไปถามพวกเฮเฟสตัสเลย”  

“ไปถามตรงๆ แบบนั้นเหรอ” คูเปอร์ถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ  

“ใช่ค่ะ” ลิเลียน่าพูดอย่างมั่นใจ “ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย นั่นสิคะถึงจะดูแปลก และอีกอย่างถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด เราก็ไม่มีอะไรต้องกลัวนี่นา”  

คลาร่าเสริม “และถ้าเราทำถูกต้องและซื่อสัตย์ เทพีอะธีน่าก็คงจะภูมิใจในตัวเรา แล้วถ้าเราไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง มันก็ไม่มีทางแก้ปัญหาได้เลย”  

ชายหนุ่มถอนหายใจยาว แต่สุดท้ายก็ยอมรับแผนการของน้องสาวทั้งสองคน “โอเค งั้นไปกัน”  

และด้วยเหตุนี้ การเดินทางไปยังบ้านหมายเลข 9 เพื่อไขปริศนาของเสียงลึกลับจึงได้เริ่มต้นขึ้น พร้อมความตื่นเต้นและคำถามมากมายที่ยังรอคอยคำตอบ

10/01/2025 20.00 น. - 20.14

บทที่ 28

“เฮ้อถึงแล้ว..”  

เสียงถอนหายใจของคูเปอร์ดังก้องในความเงียบของบ้านหมายเลข 6 หลังจากการต่อสู้อันดุเดือดในป่า เขาเดินโซเซเข้ามาในบ้านอย่างเหนื่อยล้า ร่างกายอ่อนเปลี้ยจนอยากจะล้มตัวลงนอนทันที แต่หัวใจกลับพาเขามายังปลายทางของโถงแห่งปัญญา  

โถงนี้กว้างขวาง พื้นหินอ่อนเย็นเยียบสะท้อนแสงไฟจากโคมที่ห้อยอยู่บนเพดาน ตรงกลางเป็นที่ตั้งของรูปปั้นเทพีอะธีน่าที่ดูสง่างามจนชวนให้ศิโรราบ แสงจากตะเกียงข้างทางทอดเงาทาบลงบนผิวหินอ่อนของรูปปั้น ทำให้เทพีดูทรงพลังราวกับมีชีวิต  

คูเปอร์หยุดยืนตรงหน้ารูปปั้น เท้าเปลือยเปล่าเหยียบพื้นเย็นๆ อย่างไม่รู้ตัว เขาแหงนมองใบหน้าของเทพีอะธีน่าที่มองลงมาด้วยสายตาเคร่งขรึม เส้นผมที่ถักเรียบร้อยใต้หมวกนักรบ ท่าทางของแม่เทพผู้มุ่งมั่นไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะผ่านไปกี่พันปี  

ชายหนุ่มยืนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจือความเหนื่อยล้า “สวัสดีครับแม่... วันนี้ผมเหนื่อยที่สุดตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วครับ”  

ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงความเงียบงัน แต่คูเปอร์ก็ไม่ได้คาดหวังคำพูดอะไรจากรูปปั้น เขาหัวเราะเบาๆ กับตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน 

“ผมรู้ว่าแม่อาจจะไม่ได้ยิน แต่ไม่พูดอะไรเลยมันก็ดูเหงาไปหน่อยนะครับ” ชายหนุ่มเริ่มพูดพลางเดินวนรอบรูปปั้น สายตามองสำรวจรายละเอียดของเทพีในทุกมุมมอง “วันนี้ผมไปป่าต้องห้ามมาอีกแล้ว ที่นั่นยังคงน่ากลัวเหมือนเดิมครับ แต่คราวนี้มันไม่ได้ง่ายเหมือนครั้งก่อน...”  

เขาหยุดเดิน มองตรงไปที่ดวงตาหินของรูปปั้นราวกับกำลังเล่าให้ฟังจริงๆ “ไซคลอปส์ตัวนั้น ใหญ่โตจนผมยังสงสัยว่ามันหลุดมาจากที่ไหน ความเร็วของมันไม่สมกับขนาดตัวเลยครับ แม่รู้ไหม ตอนที่มันกระโดดกระแทกพื้นจนผมปลิวไปชนต้นไม้ ผมคิดว่าอาจจะจบชีวิตไว้ตรงนั้นแล้วด้วยซ้ำ”  

คูเปอร์หัวเราะเบาๆ กับตัวเอง น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไปเป็นผ่อนคลายและเจือความขี้เล่น “แต่ก็นะ โชคดีที่ผมยังไหว แม่จะภูมิใจในตัวผมไหมครับที่ผมจัดการมันได้ในที่สุด ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นจะจุกจนพูดไม่ออกอยู่พักใหญ่ก็ตาม”  

เขายืนมองรูปปั้นอยู่อย่างนั้นราวกับรอคำตอบ แต่ความเงียบที่รายล้อมก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหยุดพูด “เอาจริงๆ ตอนนั้นผมก็แค่ทำไปตามสัญชาตญาณน่ะครับ หอกในมือเหมือนจะพาไปเอง ความคิดอะไรก็ไม่ได้มากมายนัก แต่สุดท้ายมันก็ได้ผล ผมชนะ... ถึงจะต้องแลกมาด้วยความเจ็บไปทั้งตัวก็ตาม”  

คูเปอร์ถอนหายใจอีกครั้ง เขายิ้มบางๆ ให้กับรูปปั้น “แต่แม่ครับ ผมว่าผมต้องปรับตัวใหม่แล้ว ศัตรูที่ฆ่าได้ง่ายมันทำให้ผมย่ามใจเกินไป ถ้าคราวหน้ามีอะไรที่ยากกว่านี้ ผมอาจจะไม่ได้โชคดีเหมือนครั้งนี้”  

เขาก้มศีรษะเล็กน้อยราวกับกำลังไหว้ขอพร “ช่วยประทานสติปัญญาให้ผมด้วยนะครับแม่ ให้ผมคิดอะไรเฉียบแหลมกว่านี้สักหน่อย ผมอาจจะต้องการมันมากกว่ากำลังเสียอีก”  

คูเปอร์เงยหน้าขึ้นมามองรูปปั้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยความครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ว่าแต่ แม่สบายดีไหมครับ... ในโอลิมปัสน่ะ ช่วงนี้มีเรื่องปวดหัวอะไรหรือเปล่า ผมได้ยินว่าพวกเทพเองก็ไม่ค่อยมีเวลาได้พักผ่อนเหมือนกัน”  

เขาเดินวนไปรอบรูปปั้นช้าๆ พลางเอามือข้างหนึ่งสัมผัสกับรูปปั้น “เอาจริงๆ ผมก็สงสัยนะครับ ชีวิตของเทพเป็นยังไงบ้าง แม่มีเวลานั่งอ่านหนังสือบ้างไหม หรือว่าเอาแต่ต้องไปจัดการปัญหาของโลกมนุษย์ทั้งวัน” เขาหยุดแล้วเหลือบมองรูปปั้นด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “หรือบางที แม่อาจจะชอบแก้ปัญหามากกว่าพักผ่อนก็ได้ แบบนี้จะเรียกว่างานอดิเรกได้ไหมครับ”  

เสียงหัวเราะเบาๆ หลุดออกมา แม้จะไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย แต่เขาก็ยังพูดต่อไปเรื่อยๆ “แม่รู้ไหมครับ เวลาผมคิดถึงแม่ ผมมักจะนึกภาพแม่กำลังนั่งอยู่ท่ามกลางกองหนังสือใหญ่ๆ พร้อมกับแผนที่หรือไม่ก็แบบแปลนเมืองโบราณ มันใช่ไหมครับ ผมเดาว่าใช่แน่ๆ”  

เขาเงียบไปชั่วขณะเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือความจริงจัง “แม่... ผมอยากรู้นะครับ ว่าแม่เคยรู้สึกเหนื่อยบ้างไหม กับการที่ต้องเป็นคนที่ทุกคนคาดหวังว่าจะมีคำตอบให้เสมอ ผมเองก็พยายามทำตัวให้ฉลาดเหมือนแม่ แต่บางครั้งมันก็เหนื่อยเหมือนกัน...”  

เขากัดริมฝีปากเล็กน้อย “วันนี้ตอนที่สู้กับไซคลอปส์ ผมเผลอคิดไปว่าน่าจะมีใครสักคนบอกผมได้ว่าต้องทำยังไงต่อ เพราะในตอนนั้นหัวของผมแทบว่างเปล่า มันน่ากลัวนะครับ แม่รู้ไหม”  

ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงให้สดใสขึ้น “แต่ก็นั่นแหละ ผมรอดมาได้แล้วก็มาเล่าให้แม่ฟังอยู่ตรงนี้ ถ้าผมไม่บ่นบ้าง แม่อาจจะเบื่อที่ต้องฟังเรื่องดีๆ ตลอดก็ได้ จริงไหมครับ”  

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วเดินกลับมาหยุดยืนตรงหน้ารูปปั้นอีกครั้ง “เอาเป็นว่าผมจะพยายามให้มากขึ้นนะครับแม่ ถ้าผมฉลาดขึ้นอีกนิด วันหนึ่งผมอาจจะช่วยแบ่งเบาภาระของแม่ได้บ้างก็ได้ ใครจะไปรู้”  

คูเปอร์แหงนหน้ามองเทพีอะธีน่าที่ตั้งตระหง่านเหนือเขา ดวงตาของรูปปั้นเหมือนมองผ่านเขาไปยังจุดที่ไกลกว่า แม้จะเงียบงันแต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด  

“ขอบคุณนะครับ... ที่อย่างน้อยก็ฟังผมบ่นอยู่เสมอ” เขาพูดพลางยิ้มบางๆ ก่อนจะถอยหลังออกมาอย่างช้าๆ เตรียมเดินกลับขึ้นไปยังห้องของตัวเอง

ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่อีกชั่วครู่ก่อนจะถอยหลังออกมาอย่างช้าๆ สายตายังคงจับจ้องที่รูปปั้นนั้นเหมือนรออะไรบางอย่างที่ไม่มีวันมาถึง  

เขาหันหลังเดินออกจากโถงแห่งปัญญาไปอย่างเงียบๆ เสียงฝีเท้าดังสะท้อนในความว่างเปล่า และค่อยๆ เลือนหายไปในระยะไกล

ชื่อ : Cooper Jones

ปลดล็อกสกิล : กลยุทธ์การรบ

ใช้แต้มตื่นรู้ : 4 แต้ม

BELIEVER โบนัสความโปรดปราน +15

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15