[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย - โรงอาหาร - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Adelaide โพสต์ 2024-5-14 18:39:05

<div align="left" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxadelaide01 {
border-radius: 20px;
padding: 10px;
background-image: url("https://images.unsplash.com/photo-1604147706283-d7119b5b822c?q=80&w=2959&auto=format&fit=crop&ixlib=rb-4.0.3&ixid=M3wxMjA3fDB8MHxwaG90by1wYWdlfHx8fGVufDB8fHx8fA%3D%3D.jpg");
background-repeat: repeat;
background-size: 100%;
}
</style>

<style>
#boxadelaide02 {
width: 80%;
height: auto;
border-radius: 20px;
padding: 40px;
margin: auto;
background-color: rgba(65, 105, 225, 0.8);
}
</style>

<div id="boxadelaide01">
 <div style="text-align: center;">CANTEEN CLEANING</div> 
<div id="boxadelaide02">
- - - - -

                 อเดลเลดยืนนิ่งอยู่หน้าโรงอาหารพลางเกาหัวแกรกๆ สายตาจับจ้องแม่ครัวฮาร์ปี้ที่กำลังทำงานของตัวเองจนมือเป็นระวิง หญิงสาวไปลงชื่อรับงานเป็นเวรทำความสะอาดโรงอาหารไว้เมื่อวันก่อนเพราะไม่อยากว่างงานเกินไปจนฟุ้งซ่านอีกทั้งเงินในกระเป๋าเริ่มจะร่อยหรอลงทุกทีเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องดั้นด้นมายังที่แห่งนี้ไม่ใช่เพื่อกินอาหารแบบในทุกๆ วันแต่มาเพื่อใช้แรงงานแลกเงินต่างหากและดูท่าว่างานที่นี่คงจะมีให้ทำเยอะพอสมควร ดูจากที่คุณแม่ครัวงานยุ่งจนปีกแทบจะพันกัน                 "พอดีฉันไปลงชื่อเป็นเวรทำความสะอาดโรงอาหารมาน่ะค่ะ มีงานอะไรอยากให้ช่วยไหม?" อเดลเลดเดินเข้าไปทักฮาร์ปี้ตนที่กำลังแจกจ่ายอาหาร                 "เยอะแยะไปหมดเลยล่ะ นู้นเข้าไปหลังครัวจะมีคนคอยบอกงานเธอ" แม่ครัวฮาร์ปี้บุ้ยปากไปที่ด้านหลังของเธอ                 "สวัสดีค่ะ ฉันมาช่วยงาน" หญิงสาวเดินมายังหลังครัวและเอ่ยทักทาย ฮาร์ปี้อีกตนที่ยืนหันหลังอยู่หันกลับมาหาเธอก่อนที่จะเดินเข้ามาหาทำให้เห็นจาามกองพะเนินที่แม่ครัวฮาร์ปี้เบอร์สองยืนบังอยู่เมื่อครู่                 โฮลี่ชิท.. เยอะขนาดนี้ได้ล้างจนถึงวันอาทิตย์หน้าเลยมั้ง                 "มาพอดี ฉันกำลังต้องการคนช่วย" ฮาร์ปี้สาวว่า เธอสวมผ้าเสื้อเปื้อนสีส้มแบบคล้องคอสกรีนอักษรภาษาอังกฤษว่า 'We Love Half-Blood Camp' ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำและเปื้อนคราบอาหารและน้ำยาล้างจาน อเลดเลดไม่ได้อ่านมันออกทันทีในคราแรกแต่ตัวอักษรภาษาอังกฤษพวกนั้นค่อยๆ สลับสับเปลี่ยนจนกลายเป็นอักษรกรีกโบราณ                 "ให้ช่วยอะไรดีคะ" อเลดลเดถามพร้อมกับยิ้มแห้ง แน่นอนว่าเธอเห็นจานกองพะเนินนั่นแล้วแหละแต่ก็ยังแสร้งถามเผื่อจะได้ไปลงงานในส่วนอื่น                 "เริ่มจานนั่นก่อนเลย" ฮาร์ปี้ชี้ไปยังจานชามกองยักษ์ตามคาด                 "แล้วก็ต่อด้วยกวาดพื้น ฉันทำแทบจะไม่ไหวหลังจากกินอาหารกันเสร็จก็มีเศษอาหารหล่นเลอะเทอะเต็มโรงอาหารไปหมด" ฮาร์ปี้สาวเท้าเอวบ่นอุบก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนสีส้มจี๊ดจ๊าดอีกตัวยื่นมาให้อเดลเลด                 "น้ำยาล้างจานวางอยู่ตรงนั้น ฝากช่วยขัดกะทะกับหม้อที่กองอยู่ตรงมุมห้องด้วยนะ ขอบใจ" หลังจากที่ไหว้วานจนเสร็จ แม่ครัวฮาร์ปี้เบอร์สองก็ถอดผ้ากันเปื้อนเปียกชุ่มของตัวเองและเดินออกไปช่วยดูแลอาหารที่หน้าครัว ทิ้งอเดลเลดให้ยืนมองภาระงานชิ้นใหม่นี้เพียงลำพัง                 "จะเยอะสักแค่ไหนกันเชียว" หญิงสาวสวมผ้ากันเปื้อนและเดินไปยันอยู่หน้าอ่างล้างจาน มองจำนวนจานชามที่เยอะจนเกินนับไหวก่อนที่จะเริ่มกดน้ำยาล้างจานใส่ฟองน้ำ ขัดๆ ถูๆ จานชามเหล่านั้นแบบติดสปีดและล้างน้ำเปล่าจนสะอาดเอี่ยมอ่องเหมือนยังไม่เคยถูกใช้ แม้จะล้างไปมากเท่าไหร่แต่ดูเหมือนจำนวนของมันจะไม่ลดลงเลยสักนิดจนกระทั่งเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงกว่าที่ชามใบสุดท้ายถูกล้างด้วยน้ำเปล่าและเช็ดเก็บไปยังตู้ใส่จานชาม                 "เห้อ" อเลดเลดพักหายใจครู่หนึ่งพลางยกแขนขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดพรายตามหน้าผาก ดวงตาคมมองหม้อกับกะทะอีกประมาณสิบใบที่กองอยู่ตรงมุมห้องก่อนที่ยกมันทั้งหมดมาที่โซนซักล้างและลงมีขัดคราบดำที่ติดอยู่ที่ก้นกะทะอย่างขมักเขม้น                 "หมดสักที" เธอเช็ดและเก็บหม้อใบสุดท้ายจนเสร็จโดยไม่ลืมที่จะทำความสะอาดโซนซักล้างที่ยังมีฟองสบู่เหลือจนสะอาดหมดจด เธอก้มมองมือเล็กซีดเปื่อยของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ                 "เพื่อเงินซื้อโค้ก ท่องไว้สิ" หญิงสาวพึมพำเสียงเบาเพื่อให้เป็นแรงฮึดสู้เฮือกสุดท้ายในการทำงานถัดไป อเดลเลดเดินออกมาจากหลังครัวและไปหยิบไม้กวาด โรงอาหารในขณะนี้ร้างผู้คนเพราะอยู่นอกช่วงเวลากินอาหารซึ่งเป็นการดีสำหรับพนักงานทำความสะอาดจำเป็นแบบที่ในการเริ่มงานโดยไม่มีใครมากวนใจ                  อเดลเลดเริ่มเก็บกวาดเศษอาหารตามโต๊ะบ้านพักต่างๆ และกวาดขยะบนพื้นไปหล่นเรี่ยรายตามทางใส่ถังขยะที่ตั้งอยู่มุมสุดของโรงอาหาร โชคดีที่ใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถจัดการขยะเหล่านั้นได้จนหมดจึงไม่ต้องเสียเวลามากเท่าตอนล้างจานก่อนหน้านี้ หลังจากทำงานทุกอย่างที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จเรียบร้อย อเดลเลดจึงเดินกลับไปหาฮาร์ปี้ทั้งสองตนที่ยืนรออยู่แล้ว                 "ฉันทำงานเสร็จหมดแล้วค่ะ" อเดลเลดว่า                 "เธอช่วยพวกเราได้เยอะเลย ขอบใจมากนะ" แม่ครัวฮาร์ปี้ยื่นถุงใส่เงินจำนวนให้มาให้เป็นค่าตอบแทนสำหรับการช่วยเหลืองานในวันนี้                 "งานหนักใช้ได้เลยนะคะ" หญิงสาวรับถุงเงินมาถือไว้ในมือ                 "ไว้รอบหน้ามาอีกสิ คงไม่หนักเท่าวันนี้แล้วล่ะ"                  "ได้เลยค่ะ" - - - - - เวรทำความสะอาดโรงอาหาร+25 พลังใจ, 50 ดอลล่าร์ และ +15 EXP 

</div>
 
</div></div>

Dean โพสต์ 2024-5-14 19:57:40

https://lh7-us.googleusercontent.com/xTtoMaOTZ5D81DVhQLnBsYAVbb5BjsOInYkyhxOjSbm7renp0mH1w_azcgUPR0fThpqumk7Gw_OvjBimd8mTyXveTFlmDJ_9-gTJDlaQeO_8DR5DxfF4KKaHPPgYqnF_bheJSh67xdZ_bU4IUJ7v9eg140https://lh7-us.googleusercontent.com/5iPJeNHCc86D-ZcwYANgf-kix11iE89QNrx91UX7BmwQ8B-3l-FgitB9TI1QREbLeIol66NYyQcthTkXQ0OPjBY9G6fwEZ4EYAoXdLEKJACH75smiT9cbRYXIOzhWfrG8Qr7_RAMzA00If4QuyRXOwUจะไม่ใช่ดินเนอร์ครั้งสุดท้ายของสองเรา นั่นคือความจริง
         - วันก่อนออกเดินทาง -
         ดีนออกจากกระท่อมหมายเลขสามหลังจากที่ฝึกหนักที่ชายหาดแล้วกลับมาอาบน้ำอาบท่าทำทีเหมือนว่าตัวเองพักผ่อนอยู่ในห้องนอนตลอดทั้งวัน เขารอแมคเคนซีที่จะมารับไปโถงอาหาร เพื่อจะไปทานมื้อเย็นครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินทางไปทำภารกิจ นอกจากการร่ำลาดีนยังมีอีกเรื่องที่ต้องเฉลยกับแมคเคนซีด้วยว่า
         ‘เขาท้องลม’
         แม้จะน่าเสียดายที่ช่วงสี่ห้าวันนี้อีกฝ่ายดูแลเขาดีชะมัด เทียวไปมาหาสู่ดูแลไม่ขาดสาย ถามว่าจะเอานั่นเอานี่ไหม เพราะคิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน แต่ก็ชอบดุชะมัดตอนที่เขาทดสอบการใช้พลังในฐานะเทพน้ำ ก็มันจำเป็นต้องฝึกนี่นา ถ้าไม่ใช่เพราะภารกิจหยั่งเชิงเทพอะไรนั่นเขาคงลั่นความจริงออกไปตั้งแต่วันแรก
         ดีนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะหยั่งเชิงอะไรเทพโดลอสได้หรือไม่ แต่ระยะนี้ในใจเขาภาวนาจิตพยายามติดต่อเทพโป้ปดอยู่ตลอดเวลา จะว่าไปก็คล้ายกับคนบ้าอยู่เหมือนกัน…
         @Mackenzie
         “นิดหน่อย ช่วงนี้คุณพ่อเป็นห่วงฉันจังนะ” ดีนยิ้มเผล่ จะว่าดีใจไหมก็ใช่แหล่ะ เขาชอบให้คนมาเอาอกเอาใจจะตาย น่าเสียดายที่วันนี้คือวันที่ต้องเฉลยคำโกหก แต่ก่อนหน้านั้น…
         “รู้สึกจะมีคำทำนายใหม่มานะ รีชไปจดมาให้”
         ตอนนี้น้องสาวกลายเป็นเหมือนสายสืบส่วนตัว ไม่ว่าจะเป็นภารกิจใหม่ ๆ หรือข่าวสารในค่ายที่ควรรู้ไว้ก็ดีล้วนมาจากเด็กสาวผมสีจินเจอร์เป็นคนแรกตลอด ดีนยื่นกระดาษเมโมใบเล็กสีสันหวานแหววไปให้แมคเคนซี ลายมือน่ารักแต่คำอาจจะอ่านยาก รีชาคงทำดีที่สุดแล้วในฐานะของเด็กที่เป็นดิสเล็กเซียแล้วต้องพยายามมาเขียนภาษาอังกฤษ
https://lh7-us.googleusercontent.com/atWgZks0smZG-19QP30vIKdXPzd99KP57qv9tR4wpqWWeOrTYzqOwuiI-SIoQETJK1J1LoaJXc0JHXXvUO7P0dDfUP2fc5lPYZvMDf_O9XuWf6pvQA9Dj0vL0GrpnK3Xww2noU51kSNM329BVTWMc9Q
         @Mackenzie
         “ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก คนในค่ายว่าง ๆ ก็ชอบออกไปทำภารกิจ ไม่รู้เป็นอะไรกันไปหมด มีแต่คนบ้าเลือดชอบความรุนแรง”
         ดีนบ่นให้ฟัง ซึ่งอาจไม่แปลก คนในค่ายฮาล์ฟบลัดส่วนมากถูกส่งตัวเข้ามาในค่ายตั้งแต่อายุสิบสองสิบสาม แล้วก็ถูกปลูกฝังเรื่องการต่อสู้ ปราบอสุรกาย เป็นวีรบุรุษ มาโดยตลอด แล้วดูเหมือนจะมีความเชื่อฝังหัวกันด้วยว่า ‘ปราบอสุรกายเยอะ ๆ พ่อแม่ที่เป็นเทพจะได้ภูมิใจ’ บอกตรง ๆ เลยว่าเป็นความเชื่อที่งี่เง่าโคตร ๆ เราควรจะภูมิในใจตัวเอง ภูมิใจที่เราเป็นเราสิถึงจะถูก ซึ่งดีนไม่สอนให้รีชาเติบโตขึ้นไปเป็นเดมิก็อดบ้าเลือดแบบนั้นแน่ ๆ
         “ที่น่าแปลกมากกว่าคือ ‘ราชรถของสุริยะเทพถูกขโมย’ หมายถึงเฟอร์รารี่ของอะพอลโลใช่ไหม? เทพกรีกนี่เป็นยังไง ชอบทำของหายแล้วให้เด็กไปตามคืน ประสาท”
         จนบางทีเขาคิดว่าโลกแห่งเทพกรีกมันมีหน่วยงานอย่างตำรวจเทพอะไรงี้เพื่อมาทำงานแทนไหม อย่างขนส่งพัสดุยังไม่เฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสเลย ส่วนการโทรศัพท์ก็มีเครือข่ายของเทพีไอริส ไม่อยากจะคิดนะว่า ‘ก็ค่ายฮาล์ฟบลัดนี่ไงล่ะคือสถานีตำรวจเทพกรีก’ ให้ตายสิ พวกเขาเป็นนักเรียนนายร้อยอย่างนั้นเหรอ?
         @Mackenzie
         “ไม่รู้สิ คงจะมีไฟฉายย่อส่วนมั้ง” ดีนไหวไหล่ ทั้งตรีศูลเอย ทั้งราชรถเอย แถมสายฟ้าของซุสก็เคยหาย ถ้าผู้ขโมยไม่มีทักษะโจรกรรมขั้นสูงก็คงต้องมีไฟฉายย่อส่วนเนี่ยแหล่ะ
         “อืม ไปกินมื้อเย็นกัน ฉันลุ้นจริง ๆ ว่าของกินวันนี้จะคืออะไร ถ้าเป็นดีฟฟรายก็ดีสิน่า”
         พอแมคเคนซีกล่าวถึงเรื่องท้องดีนก็ยิ้มมุมปาก ได้เวลาเฉลยแล้วหรือเปล่านะ? แต่ตอนนี้แกล้งทำเนียนแล้วเดินไปกับอีกฝ่ายก่อน
         “คือว่า… แด๊ดดี้ นายได้คิดเรื่องลูกของเราไว้บ้างแล้วหรือเปล่า? เช่นแบบว่า.. จากนี้จะทำยังไง นายจะมาดูเขาหน่อยไหม? ฉันคิดอยู่นะว่าถ้าเขาต้องอยู่ในค่ายฮาล์ฟบลัดจริงจะให้ลูกทำแต่เควสที่ไม่อันตราย อย่างเช่นเควสโกหกของเทพโดลอสงี้—”
         @Mackenzie
         “ยังมีหอกยืดได้หดได้ของโซเฟียเลยนี่ อ้อ.. นายเคยเจอเธอหรือยัง เป็นอาจารย์สอนหอก แต่เลี่ยงได้ก็อย่าไปเรียนเลย ดุเกิ๊น”
         แม้หญิงสาวที่ถูกพูดถึงจะเป็นอาจารย์ที่ดีและไม่ได้ดุจริงจังแต่ดีนอยากเรียนกับคนที่นุ่มนวลดีต่อใจมากกว่า อย่างรุ่นพี่ไพเพอร์งี้ หรือจะเป็นคุณไครอนที่มากประสบการณ์ อธิบายดีมากในคลาสหลอมเหล็กที่เขาไปเข้ามา
         “นายปรามาสอาหารโปรดฉันได้ไง มันก็พอ ๆ กับคนที่ดื่มโกโก้ครบสามมื้อล่ะว้อย” หมั่นไส้เลยต่อยแขนอีกฝ่ายเบา ๆ ไปทีนึง ดูเหมือนแมคเคนซีจะรู้ทันคำที่เขาบอกใบ้
         “แปลว่านายก็ไปรับเควสนั้นมาเหมือนกันสินะ” ชายหนุ่มหรี่ตาต้องพลางคิดว่าหมอนี่น่าจะโกหกเขาเรื่องไหน “อย่าบอกนะว่านายโกหกว่ากลับกลอสเตอร์!”
         @Mackenzie
         “ลูกคุณเฮเฟตัสสร้างได้ อาวุธที่หดขยายได้ แล้วก็รถที่ย่อขนาดได้เท่าพวงกุญแจเหมือนในหนังแอนท์แมน ที่รู้มาก็มีประมาณนี้”
         ดีนกล่าวเพียงแค่นั้น เพราะเขาก็ไม่ค่อยรู้หรอกว่าหลักการทำงานเป็นอย่างไร ที่จริงก็ค่อนข้างน่าสนใจเพราะตอนเป็นนักศีกษาก็ไปนิทรรศการของฝั่งวิศวกรรมบ่อยอยู่ บางทีบุตรแห่งเฮเฟตัสอาจจะสร้างชุดเกราะไออ้อนแมน หรือหุ่นยักษ์อย่างกันดัมได้ก็ได้นะ
         “นายทำฉันนอยด์เลยนะตอนนั้นน่ะ” เขาใช้ศอกกระทุ้งแขนอีกฝ่ายที่คลายการโอบ “ใช่ ฉันโกหกว่าฉันท้อง แม่ฉันก็เป็นผู้หญิง เรื่องจริงมีอยู่อย่างเดียวคือคนที่ให้กำเนิดเจรี่เป็นผู้ชาย ไม่พ่อฉันก็พ่อเขาแหล่ะที่เป็นคนคลอดน้องออกมา”
         ดีนขยับตัวไปมองตาของอีกฝ่ายตรง ๆ
         “แต่ว่าฉันก็ชอบนะที่นายดูแลฉันดีแบบนี้ แด๊ดดี้แมคซี่” แล้วก็ยิ้มหวานจนตาหยีให้ไปทีนึง
         @Mackenzie
         “ควรอยู่นะ หรือไปช่วยบริจาคสินสงคราม มันอธิบายยากนายให้คุณไครอนสอนในวิชาหลอมเหล็กจะดีกว่า” รายละเอียดของการหลอมเหล็กมีมากจริง ๆ จนดีนไม่สามารถอธิบายได้ ไหนจะเรื่องการบริจาคที่เขายังงง ๆ อยู่นิดหน่อย กลัวพูดไปแล้วจะสื่อสารผิดพลาด
         แล้วเขาก็โดนแมคเคนซีต่อยคืน
         “นิ่งบ้าอะไร แทบร้องไห้แน่ะ..” เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมาก็รีบหันหน้าหนีไปทางอื่น “อย่างนายสมควรถูกหลอกแล้วล่ะ!” ดีนแลบลิ้นให้แมคเคนซีก่อนจะวิ่งหนีนำไปโรงอาหาร
         @Mackenzie
         พอวิ่งมาถึงหน้าโถงอาหารดีนก็รู้สึกเหมือนว่าร่างกายตัวเองเรืองแสง จากนั้นก็มีหีบสมบัติกระเด้งออกมาตรงหน้า
         “โห รางวัลผุดออกมาแบบนี้เลย”
         เมื่อหันกลับไปมองแมคเคนซีเขาก็เห็นว่าร่างกายของอีกฝ่ายเรืองแสงแล้วมีหีบโผล่ขึ้นมาเหมือนกัน
         “ตื่นเต้นชะมัดในหีบต้องมีสมบัติเยอะแน่ ๆ เรามาเปิดพร้อมกันไหม?” ดีนถูมือก่อนจะเริ่มนับ “หนึ่ง สอง สาม!”
         ผ่าง!!
         เขาพบดรักม่าแปดเหรียญกองอยู่ก้นหีบ เป็นรางวัลที่ใหญ่มาก ๆ
         “….”
         @Mackenzie
https://lh7-us.googleusercontent.com/4Ol44KCk4wdlZWggRJn-xMUWpGLsMrnZr4sdx1zcu20NWCtUWNHduLIMl0bfr9i6_tBey3pQmhc4su8bYM8EJojsXh5nSf9_QS-yqtm5aUkMF65TTpS5wUZmuVBtsHEDpfN1tH0JXHtabXYFn3lM1iE
         โชคดีที่อาหารมื้อสุดท้ายก่อนออกเดินทางเป็นของทอดอย่างที่ดีนชอบ เขาตักอาหารเหล่านั้นมาเยอะแยะเต็มไปหมดแล้วยกมานั่งทานที่โต๊ะบ้านไดโอนีซุส ใช่ว่าเขาหรือแมคเคนซีที่มารับประทานอาหารร่วมกันมีใครสักคนที่มีสายเลือดของเทพแห่งไวน์และความรื่นเริง แต่เพราะว่าโต๊ะนี้ยังว่างอยู่และรุ่นพี่ออสตินไม่ได้มาที่โรงอาหารเวลานี้ คนที่ไม่มีพิธีรีตรองและไปทุกที่อย่างทั่วถึงจึงเลือกที่จะทานอาหารให้โต๊ะที่ว่างเพื่อความเป็นส่วนตัว ดีนรู้ว่าเทพเจ้าของโต๊ะและบุตรในบ้านก็ไม่เคร่งเรื่องแบบนี้ด้วยเช่นกัน
         “ดีจังที่อย่างน้อยมื้อสุดท้ายก่อนออกเดินทางเป็นของโปรด ฉันจะกินตุนไว้เยอะ ๆ สำหรับสิบวันเลย”
         ดีนพูดจ้อแล้วจิ้มไก่ทอดกรอบเข้าปาก แทบไม่มีอาการวิตกปรากฏออกมาให้เห็น ทั้งที่ในใจค่อนข้างกังวลเรื่องการเดินทางที่กำลังจะมาถึง เพราะว่ามันไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาอย่างแน่นอน
         @Mackenzie
         “ฉันก็อยากหาข้ออ้างไม่ไปด้วยการปวดท้องอยู่เหมือนกัน”
         ชายหนุ่มขำแห้ง หากไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเขาคงอ้างอยู่หรอก แต่ถ้าหากต้องแลกกับชีวิตชาวเมืองนิวยอร์กกว่าเก้าล้านชีวิต ต่อให้จู๊ด ๆ ตลอดการเดินทางเขาก็ต้องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ และที่สำคัญที่สุดคือชีวิตของคนตรงหน้า แมคเคนซีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่เขาจะไม่ยอมเสียอีกฝ่ายไปเด็ดขาด
         “นานมากเลย ฉันหวังว่าจะไม่เกินนั้นนะ..”
         คิดแล้วก็อดเป็นกังวลไม่ได้ ทั้งต้องเข้าไปที่คาสิโนโลตัสและหลงลืมตัวตนและวันเวลา ไหนจะต้องต่อสู้กับบุตรแห่งความโป้ปด และอสุรกายในผนึกนั่นอีก มีแต่เรื่องยาก ๆ ทั้งนั้น เขาจะเอาตรีศูลไปคืนพ่อทันก่อนวันครีษมายันหรือเปล่า
         “คิดว่าพร้อมนะ เสกฟองอากาศก็ทำได้ดีขึ้น แถมยังได้พรควบคุมน้ำมาเพิ่มด้วย..”
         ปลายนิ้ววาดกลางอากาศจากนั้นโคล่าในแก้วก็ค่อย ๆ ลอยขึ้นมารวมกันเป็นรูปร่างของโลมาบูด ๆ เบี้ยว ๆ จากนั้นก็หล่นจ๋อมลงไปในแก้วน้ำเหมือนเดิม
         “ข้าวของก็จัดกระเป๋ารอไว้แล้ว แต่สำหรับฉันไม่ว่าจะมีเวลาเท่าไรมันก็ไม่พอเลย”
         @Mackenzie
         “พลังของเด็กบ้านเฮคาทีวาร์ปได้ด้วยเหรอ? ถ้างั้นก็เอา!”
         ดีนรีบตอบรับ ความจริงหากว่าแมคเคนซีคุ้นเคยกับการต่อสู้ในโลกแห่งทวยเทพสักหน่อยเขาคงจะชวนอีกฝ่ายเป็นคนแรกอย่างไม่ลังเล แต่ภารกิจครั้งนี้ค่อนข้างยาก เขากลัวว่าจะพาอีกฝ่ายไปบาดเจ็บสาหัสเหมือนที่ปารีสอีก
         “ใช่ แต่เรื่องเตรียมตัวก็ด้วยแหล่ะ ถ้าฉันมีเวลาฝึกฝนการใช้พลังมากกว่านี้อาจจะทำอะไรได้มากกว่านี้ก็ได้”
         แค่สร้างโลมาตัวเล็ก ๆ ยังใช้พลังงานตั้งเยอะ เขาไม่มั่นใจเลยว่าจะสามารถควบคุมน้ำได้ดีแค่ไหน แต่พลังนี้จำเป็นต้องมีน้ำอยู่ใกล้ ๆ เขาไม่สามารถรีดน้ำออกจากอากาศมาได้ บางทีอาจต้องพกขวดน้ำติดตัวไว้ตลอดเวลา
         @Mackenzie
         “งั้นรีบกลับไปถามเลย แล้วถ้านายวาร์ปได้ล่ะก็” ดีนยื่นหน้าเขาไปกระซิบบอกเพื่อนหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม “วาร์ปเข้ามาที่ห้องนอนฉันคืนนี้เลย เดี๋ยวล็อคประตูรอไว้ น้องเข้ามาไม่ได้แน่ ๆ”
         จากนั้นก็ขยิบตาแล้วกลับมานั่งหลังตรงทานดีฟฟรายในจานต่อ สีหน้าดูจะมีความสุขมาก ๆ เมื่อเขาได้ทานคารามารี หรือที่เรียกง่าย ๆ ว่า ‘หมึกชุบแป้งทอด’
         “ไม่รู้ว่าความเร็วจะเอาอยู่ไหมถ้าต้องสู้กับอสุรกายตัวใหญ่เท่าก็อตซิลล่า”
         ดีนก็แค่เปรียบเปรยให้ฟังถึงความต่างของขนาดตัว แต่กระนั้นเขาก็ไม่ตัดชื่อ ‘ก็อตซิลล่า’ ออกจากรายนามของสัตว์ประหลาดยักษ์ใต้ทะเลลึกที่ต้องเผชิญหน้า
         “ฉันมีพลังน้ำเยียวยาอยู่ ถ้าสู้กันในน้ำฉันคงไม่ตายง่าย ๆ”
         พูดจบก็จิ้มคารามารีเข้าปากทานอีกคำ เคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มป่องเหมือนกับชิปมังค์อมวอลนัท
         @Mackenzie
         “ถ้าใช้ผ้าคลุมล่องหนสงสัยว่ายังล็อคห้องไม่ได้แล้วสิ”
         ดีนหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางเขินอายนั่น ก่อนหน้าจะมาค่ายเขาถูกอีกฝ่ายรุกเอา ๆ พอมาเห็นท่าทีแบบนี้แล้วรู้สึกเหมือนได้เอาคืนแล้วชนะแปลก ๆ
         “ไม่รู้เลยว่าเป็นตัวอะไร แต่มันถูกผนึกเอาไว้เลยคิดว่าน่าจะไม่ใช่ธรรมดา”
         คิดแล้วก็เครียดจนเผลอถอนหายใจออกมา แต่กินไก่ทอดอร่อย ๆ ดีกว่าจะได้อารมณ์ดีขึ้นมาได้หน่อยนึง
         “ฉันไม่ยอมตายหรอก ต่อให้ถูกมันงาบลงท้องเข้าไปแบบโมบิดิกก็จะออกมาให้ได้เหมือนพินอคคิโอ”
         @Mackenzie
         “ก็คงเป็นอสุรกายที่ดุมาก ๆ จนต้องล่ามโซ่เอาไว้ ฉันต้องเลือกระหว่างความโกรธของพ่อกับต่อสู้กับไอ้ตัวนั้น เหมือนคำทำนายมันล็อคเอาไว้เลยว่าจะต้องสู้กับสัตว์ประหลาดไม่งั้นนิวยอร์กโดนถล่มแน่ มันจะมีสักทางที่จะฝืนชะตาชีวิตได้ไหมนะ”
         ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกทางจมูกแรง ๆ เขาบ่นเป็นหมีกินผึ้งไม่ต่างอะไรจากวันแรก ๆ ที่เขาคุยกับแมคเคนซีเรื่องนี้ เพียงแต่ว่าตอนนั้นเป็นเวอร์ชั่นที่ซึมกว่านี้มาก
         แล้วคำพูดของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาหัวเราะออกมาได้นิดหน่อย
         “แน่ใจนะว่าเอาจมูกแทงแล้วจะออกมาเท่ ๆ ได้ ฉันต้องโกหกจนจมูกยาวแบบพินอคคิโอก่อนหรือเปล่า”
         @Mackenzie
         “กรรมของคนเป็นลูกล่ะมั้ง ถ้าฉันไม่ทำภารกิจนี้พ่อต้องโดนประณามแน่ ๆ”
         ใจนึงดีนก็คิดว่าสาสมแล้วถ้าหากจะโดนประณาม แต่ในเหตุการณ์นี้เทพโพไซดอนเองก็เป็นเหยื่อ และการที่ตรีศูลถูกขโมยไปแบบนี้ทำให้ท้องทะเลปั่นป่วนโดยไม่ต้องพึ่งพาความโกรธของคนเป็นพ่อ หลังจากที่คำทำนายออกมาคนที่ถูกถกเถียงกันมากที่สุดก็คือ ‘บุตรแห่งเทพโป้ปด’ ซึ่งคนส่วนใหญ่ลงความเห็นกันว่าคือเทพโดลอส
         “ขอแบบเท่ ๆ แต่ถ้าเลือกได้ไม่ขอถูกกินเลยจะดีกว่า ฉันโกหกใครไม่เก่งหรอก นายก็รู้”
         คำว่า ‘โกหกใครไม่เก่ง’ นี่แหล่ะคือการโกหกคำโต ช่วงที่ดีนมาอยู่ค่ายแล้วแมคเคนซียังอยู่ในตัวเมืองเขาก็ทำงามหน้าน้อยเสียที่ไหน อะไรคือไปช่วยงานไร่สตรอว์เบอร์รี่ของญาติที่บ้านนอก
         พออีกฝ่ายทานอาหารเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างติดอยู่บนมุมปากด้านขวาของอีกคน
         “แมคซี่ มีอะไรติดปากไม่รู้”
         @Mackenzie
         “ลูกที่ดีเหรอ? ฉันว่าไม่หรอก พ่อฉัน ๆ ด่าได้คนเดียว” ดีนตอบก่อนจะวางช้อนส้อมในมือลง
         “ยังเลย มานี่ เดี๋ยวฉันเช็ดให้” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปด้านหน้าก่อนที่จะใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเหนือริมฝีปากขวาของอีกฝ่าย “อ้าว ไม่ออกแฮะ เป็นไฝหรอกเหรอเนี่ย”
         พูดจบก็หัวเราะปร๋อแล้วยื่นมือกลับมากุมช้อนส้อมแล้วทานอาหารต่อ
         @Mackenzie
         “ควรจะดีใจแหล่ะที่ฉันรักพ่อขนาดนั้น” ปล่อยให้อีกฝ่ายหยิบเฟรนฟรายทานโดยไม่โต้แย้งเพราะในจานยังมีอีกหลายชิ้น
         “จำได้ แค่ลองโกหกดูเฉย ๆ” ดีนขยิบตา ถ้าอีกฝ่ายหวังจะให้เขิน ไม่มีอาการนั้นเลยสักนิด
         @Mackenzie
         “มี ในทีมมีด้วยกันสามคน ฉันกับไบร์ทเป็นบุตรโพไซดอน ส่วนอีกคนคือเดมี่เด็กบ้านอะโฟรไดท์ ฉันคัดมาแล้วทีมนี้แหล่ะอเวนเจอร์ส” ว่าแล้วก็เพิ่งนึกออก “ฉันเคยเล่าเรื่องไบร์ทให้นายฟังหรือเปล่านะ? เป็นพี่สาวที่มาใหม่ แต่ว่าเธอแก่กว่าฉันแค่ไม่กี่เดือนก็เลยรู้สึกแปลก ๆ ถ้าฉันจะทำตัวเป็นน้องชายที่น่ารัก”
         ดีนยกโคล่าขึ้นดื่มแก้ฝืดคอหลังจากที่ท่านอาหารมาแล้วค่อนจาน แล้วก็รู้เลยว่าตัวเองตักมาเยอะเกินไปจริง ๆ ด้วย
         “นายจะบอกว่าเดี๋ยวฉันจะกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะสินะ” เขาหัวเราะ “ถ้าฉันบอกว่ามีอะไรติดปากนายอีกทีก็จะไม่เชื่อฉันแล้วเหรอ?”
         @Mackenzie
         “ยี่สิบสามเท่ากันกับฉัน เธอแก่เดือนน่ะ หือ?” แล้วจู่ ๆ มือข้างซ้ายก็ถูกดึงไปนาบกับแก้มของอีกฝ่าย ดีนได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ “นั่นไฝนายนะ จะให้ฉันเอาออกได้ยังไง ไม่ใช่หมอคลินิกสักหน่อย”
         ดีนหัวเราะอีกครั้ง มือข้างขวาวางช้อนลง ขยับไปยีผมอีกฝ่ายแทน
         “หรือเป็นการอ้อนให้ฉันไม่ไป?”
         @Mackenzie
         “ก็ใช่แหล่ะ…”
         ดีนทำได้แค่ยิ้มเจื่อน ๆ เพราะภารกิจที่ต้องไปทำเป็นไฟลท์บังคับไม่ว่าเขาจะไม่เต็มใจในหลาย ๆ เรื่องสักแค่ไหน คงดีกว่าตอนเพอร์ซี่หน่อยมั้งกรณีของอีกฝ่ายยากกว่า แต่ตอนนั้นพี่ชายก็อายุน้อยกว่าดีนในตอนนี้เป็นสิบปี
         “ฉันจะรีบกลับมา อยากให้มีภารกิจสบาย ๆ เที่ยวยุโรปหรือเอเซียเหมือนอย่างตอนที่เทพอะโฟรไดท์หาอาสาสมัครกวาดล้างก็อบลินจัง”
         @Mackenzie
         “หวังว่าจะเป็นงั้นนะ ไม่ใช่ว่ายากขึ้นไปเรื่อย ๆ”
         ความจริงแล้วภารกิจมีทั้งยากและง่ายสลับกันไป อย่างภารกิจแรกที่สุดที่เขารับมาคือการช่วยเหลือผู้ที่ตกค้างอยู่ท่ามกลางสงครามกลางเมืองเปอร์โตแปงซ์โดยการสาปแช่งของเทพีเฮคาที จากนั้นภารกิจต่อมาก็ไม่มีอะไรที่ยากสำหรับดีนอีกต่อไป อาจเว้นการสอบวัดระดับที่ต้องต่อสู้กับราชสีห์ฯ เพราะมันทำร้ายจิตใจเหลือเกิน
         ดีนมองอาหารในจานหลังจากที่ถูกแมคเคนซีทัก
         “ไม่หมดแหงม ไม่อยากให้เป็นฟู้ดเวสต์เลยแฮะ เดี๋ยวฉันห่อไปเป็นอาหารเช้าของวันพรุ่งนี้ดีกว่า”
         ชายหนุ่มเม้มปาก เดี๋ยวต้องไปขอถุงจากเจ๊ฮาร์ปี้ แล้วจากนั้นก็โดนด่าแหงม ๆ
         @Mackenzie
         “ไม่อยากฝึกฝนตัวเองสักหน่อย ไม่ใช่ว่าการมีชีวิตรอดในโลกนี้ได้คือทำอย่างไรให้รวยเหรอ?”
         เพราะบ้านฐานะปานกลางมั้งจึงต้องดิ้นรน ถึงไปทำภารกิจจะได้เงินรางวัลมาก็เถอะแต่มันคุ้มแล้วเหรอกับการที่ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงด้วยเงินเพียงเท่านี้ ถ้ามันไม่จำเป็นหรือไม่คุ้มค่าพออย่างทริปเที่ยวปารีสเขาก็ไม่ทำหรอก ไม่ได้อยากจะเป็นวีรบุรุษอย่างที่ใคร ๆ ต่างเยินยอกันอยู่แล้ว
         “ไม่หรอกมั้ง ของทอดนี่ อีกอย่างอุณหภูมิหกสิบองศาฟาเรนไฮร์… อืม..สิบหกองศาเซลเซียส มันร้อนกว่าตู้เย็นไม่เท่าไร”
         ลืมไปเลยว่าคนอังกฤษให้หน่วยเมตริกจึงต้องคำนวนใหม่อย่างรวดเร็ว
         “แมคซี่ นายอิ่มหรือยัง หรือว่าเราจะยังอยากอยู่ด้วยกันอีกหน่อย” เอื้อมมือไปกุมหลังมืออีกฝ่ายที่วางอยู่บนโต๊ะ
         @Mackenzie
         “นายพูดเหมือนคุณไครอนเป๊ะเลย ฉันยังไม่รู้เลยว่าออกจากค่ายแล้วจะทำไงต่อ หวังว่าตัวฉันตอนอายุสามสิบจะยังหางานได้อยู่นะ”
         ต้องเริ่มต้นหาเงินตอนอายุสามสิบเหรอเนี่ย สงสัยฝันที่จะได้ออกไปเที่ยวรอบโลกคงต้องรอถึงวัยเกษียณ แย่จริง ตอนนั้นจะยังมีผมเหลืออยู่บนหัวสักเส้นหรือเปล่านะ
         “นั่นสิ แต่ว่าอุ่นยังไงดี หรือว่าฉันจะยืมหม้ออบรมร้อนเจ๊ฮาร์ปี้ไปด้วยดี?”
         ดีนเลือกจิ้มของทอดที่ตัวเองชอบเข้าปากโดยเหลือเก็บไว้น้อยที่สุด น่าเสียดายหากว่าทานพรุ่งนี้มันคงเหี่ยวไม่ก็แข็งกระด้างไปหมดจนไม่อร่อย ถึงจะเป็นฝีมือแม่ครัวค่ายฮาล์ฟบลัดก็เถอะ แต่เขามั่นใจว่าฮาร์ปี้ไม่มีมนตราคงสภาพอาหารไว้หรอก
         “งั้นนั่งกันต่ออีกหน่อยแล้วกันนะ” เขามองเข้าไปในดวงตาสีฮาเซลจากนั้นก็ยิ้มให้ พยายามจดจำใบหน้าของชายตรงหน้าเอาไว้เยอะ ๆ เผื่อว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้กลับมาอีก
         @Mackenzie
         เห็นการสวมรอยเป็นไครอนตรงนั้นดีนก็ขำก๊าก
         “เอาถึงขนาดนั้นเลยเหรอ น่าจะไม่ นายต้องรับปัญหาเยอะแยะเลยถ้าจะเทียบกับคุณไครอน แต่ฉันคิดว่านายเป็นที่ปรึกษาบ้านเฮคาทีได้นะ เป็นพี่ใหญ่สุดเลยนี่นา”
         แถมเด็ก ๆ บ้านนั้นยังชื่นชมพี่ชายของพวกเขาอย่างออกนอกหน้า ถ้าแมคเคนซีได้เป็นที่ปรึกษาต้องได้รับความไว้วางใจอย่างแน่นอน
         “ฉันคิดว่าพวกแรคคูนนิวยอร์กน่าจะกลัวฉันแล้วล่ะ เคยได้ยินเขาเมาท์กันว่าพวกอสุรกายเลเวลต่ำจะวิ่งหนีเดมิก็อดไปเอง ฉันอาจจะต้องคอยวิ่งหนีรถเบครแตกแทน”
         ที่ดีนกล่าวหมายถึงมิโนทอร์ พวกมันชอบแปลงเป็นอะไรใหญ่ ๆ เสียด้วย
         “เรื่องกินก็สำคัญนี่นา” ดีนหัวเราะ แต่ถ้าใช้อุ่นของทอดที่เหลือคงเพียงแค่มื้อเดียว “งั้นเอาเป็นว่าฉันฝากเจ๊ฮาร์ปี้ไว้ก่อนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ค่อยฝากให้เจ๊แกอุ่นให้”
         จากคำพูดของแมคเคนซีทำเอาดีนชะงักไปเล็กน้อย
         “ฉัน..” แล้วเขาก็เลือกที่จะบอกความจริงไปแค่ครึ่งเดียว “ฉันคิดว่าคงคิดถึงเพื่อนแย่ ถึงเราจะใช้เครือข่ายไอริสวีดีโอคอลหากันได้แต่สัญญาณมันห่วยบรม”
         @Mackenzie
         “ไม่รู้เหมือนกัน เห็นว่ามาจากการโหวต ตอนนั้นฉันอยู่คนเดียวก็เลยได้เป็นน่ะ ส่วนของนายถ้ามีเปิดโหวตอีกฉันคิดว่าเด็กสองคนนั่นต้องรุมโหวตนายแน่ ๆ”
         “คงงั้น.. อีกเจ็ดปีน่ะ เจรี่บอกว่าเขาฝึกในค่ายตั้งหกปี ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็เฉียด ๆ สามสิบพอดีเลย”
         ชายหนุ่มหยิบเฟรนฟรายชิ้นสุดท้ายในจานเข้าปาก ตอนนี้เหลือพวกไก่ทอด นักเก็ตต่าง ๆ แต่ดีนคิดว่าเขาคงทานไม่หมดแล้ว จากนั้นก็ยกแก้วโคล่าขึ้นดื่มจนหมด
         “งั้นให้นายรับกรรมแทน” ดีนหัวเราะ “ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะโทรหานายทุกวันเลย อ้อ.. แต่ฉันต้องแอบคุยในที่ ๆ ไม่มีคนธรรมดาอยู่น่ะ ถ้าเห็นวิวแปลก ๆ ก็อย่าตกใจล่ะ คงได้คุยกันแค่ตอนเข้าส้วม”
         @Mackenzie
         “นายซื้อเสียงนี่นา!” ซื้อเสียงที่ไม่ให้โหวต…
         “ใช่ แต่กว่าที่เจรี่จะถูกพ่อรับรองก็นานเป็นปี ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงนานขนาดนั้น”
         ถ้าจะบอกว่าอีกฝ่ายไม่มีผลงานให้เทพพอใจเขาก็น่าจะไม่มีมากกว่า แต่ดีนได้รับการรับรองทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในบ้านใหญ่เลยด้วยซ้ำ คำตอบมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ เมื่อสิบปีที่แล้วเทพโพไซดอนกำลังรักษาชีวิตลูกชายอีกคนอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่…
         “แต่ว่าฉันอยากคุยกับนายนี่นา แล้วก็ไม่อยากให้นายต้องรอฉันเก้อด้วย ถ้ามีพลังวิเศษอย่างอื่นที่ไม่ใช่เครื่องมือสื่อสารอันนั้นก็คงดีหรอก”
         @Mackenzie
         “ซื้อได้ไง ฉันไม่มีสิทธิ์โหวตหรอกน่า เหมือนว่าเขาจะโหวตกันในบ้าน บ้านใครบ้านมัน”
         “ใช่ แบบนั้นเลย คุณไครอนบอกว่าเด็กบ้างคนต้องอยู่ที่บ้านเฮอร์มีสโดยไม่ได้การรับรองไปตลอดชีวิตด้วยนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเทพแต่ละองค์มีกฎเกณฑ์รับรองบุตรยังไงบ้าง ถ้าเกิดว่าเป็นลูกชังนี่แย่เลย แล้วของนายนี่นานไหมกว่าที่แม่นายจะโอเค”
         แต่อย่างน้อยแมคเคนซีน่าจะเป็นลูกคนโปรดของเทพีเฮคาทีอยู่นะ เพราะว่านางเคยพูดกับเขา ‘ถ้านางฆ่าเขาแล้วคน ๆ นั้นจะเสียใจ’ คน ๆ นั้นที่นางพูดถึงจะหมายความว่าเป็นแมคเคนซีหรือเปล่า
         ‘ให้ตายสิ เธอแอบดูฉากไหนไปวะ!?’
         คิดแล้วก็อดเขินไม่ได้จนตอนนี้หน้าเริ่มจะร้อนผ่าวขึ้นมานิดหน่อย
         “จะได้หรือเปล่านะ ถ้าทำได้ฉันคิดว่าคงมีอะไรที่ดีกว่าเครื่องมือสื่อสารไอริสไปนานแล้ว”
         @Mackenzie
         “แล้วแต่พวกเขาสิ ฉันไม่เลือกวิธีขี้โกงหรอก แต่ฉันก็อยากเห็นนายเป็นพรีเฟ็คบ้านเฮคาทีอยู่นะ” ดีนขยิบตาให้ เอาตำแหน่งประธานบ้านในนิยายมาผูกซะเลย
         “ใจร้ายสิ ใจร้ายมาก ๆ ตอนรู้เรื่องเจรี่ทำเอาฉันนอยด์แทนเขาไปหลายวันเลย ก็พยายามคิดนะว่าตอนนั้นพ่ออาจจะไม่ว่างเลยไม่รู้ว่ามีลูกมาที่ค่ายอะไรงี้..”
         ‘เดี๋ยวนะ สิบเอ็ดปีที่แล้วเหรอ?’
         “โอ้ เชี่ย…”

         ชายหนุ่มอุทานออกมาเมื่อคำนวนแล้วตรงกับเหตุการณ์บางอย่างที่ไม่ใช่การปกป้องลูกชายอีกคน ดีนยกมือขึ้นนวดขมับสีหน้าดูจะเครียดขึ้นมา
         @Mackenzie
         ดีนเงยหน้าขึ้นมองแมคเคนซี พยายามปั้นหน้ายิ้มให้แม้สีหน้าจะไม่ดีเท่าไร มือที่กุมอยู่ลูบหลังมืออีกฝ่ายเบา ๆ
         “คือ.. ฉันนึกถึงเรื่องแย่ ๆ ของพ่อออกมาได้เรื่องนึงน่ะ เลยไม่อยากเล่าให้ใครฟัง โทษทีนะ เรื่องนี้ฉันคงต้องเก็บไว้เป็นความลับ เพราะว่าคนที่ด่าพ่อได้คือฉันแค่คนเดียว”
         ถ้าเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นที่ญี่ปุ่นเมื่อสิบเอ็ดปีที่แล้วแมคเคนซีต้องเกลียดเทพโพไซดอนแน่ ๆ เหมือนกับที่เขาให้อีกฝ่ายรู้เรื่องที่เทพีเฮคาทีทำที่เฮติไม่ได้
         เราสามารถเอาเยี่ยงบุพการีได้แต่ก็ไม่ควรเอาอย่างไปเสียทั้งหมด เขาคงเปลี่ยนนิสัยเจ้าชู้จนได้เรื่องของพ่อไม่ได้ จึงได้แต่ดูเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีไว้แล้วไม่ทำตามก็พอ
         “ความผิดพลาดของพ่อ ฉันจะไม่ให้มันเกิดขึ้นกับตัวเอง”
         @Mackenzie
         “ขอบคุณนะแมคซี่ ที่ไม่บังคับให้ฉันต้องเล่า”
         ดีนยิ้มให้
         “แต่ว่าสิ่งที่ฉันควรทำตามพ่อคืออะไรกันนะ… คือ ฉันรู้ล่ะว่าเขารักฉันแล้วคอยช่วยเหลือฉันเสมอ แต่เรื่องแย่ ๆ ที่เขาทำ หาอ่านได้เยอะแยะตามตำนานกรีก ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องจริง ฉันไม่อยากเป็นคนที่ร้ายกับคนทั้งโลกแต่ดีเฉพาะกับแค่คนของตัวเองหรอก มันพล็อตละครโรแมนติกน้ำเน่าเกิน เป็นไปได้ฉันก็อยากจะดีกับทุกคน หรืออย่างน้อยก็ไม่สร้างความลำบากให้ใคร”
         @Mackenzie
         “เป็นคนดีคือสิ่งที่อยากทำเหรอ ฉันอยากจะเป็นคนรวยที่ไม่ต้องทำอะไรก็มีกินมีใช้ไปทั้งชาติ อยากทำอะไรก็ทำ อยากซื้ออะไรก็ซื้อ แล้วก็ได้ไปเที่ยวรอบโลก ตอนที่ไปปารีสฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากเลย”
         ดีนพลิกฝ่ามือหงายแล้วจับมือของแมคเคนซีเอาไว้แทน

         “บทจะดีเขาก็ใจดีมากเลยแหล่ะ พ่อไม่เคยบอกให้ฉันต้องทำอะไรให้ ไม่เหมือนเทพบางองค์ที่คาดหวังว่าลูก ๆ ของเขาจะต้องเป็นวีรบุรุษ อืม.. ฉันก็แค่ได้ยินมาจากเด็กคนอื่น ๆ อ่ะนะ แบบบางคนต้องมีผลงานก่อนถึงจะถูกรับรอง”
         @Mackenzie
         “เทพเจ้าแห่งความมั่งคั่ง.. ใครกันนะ?” ดีนพยายามนึกด้วยความรู้เกี่ยวกับปกรนัมกรีกที่มีอยู่เพียงน้อยนิด ถ้าจำไม่ผิดเทพเฮอร์มีสมีหลายฉายา เทพแห่งข่าวสาร เทพแห่งการเดินทาง เทพแห่งการลักขโมย เทพแห่งการค้า “เฮอร์มีสนี่ใช่หรือเปล่า?”
         ไม่รู้ว่าใช่ไหม แต่อย่างน้อยดีนก็มีลายเซ็นของอีกฝ่ายที่เซ็นทับอยู่บนนิตยสารดารา
         “แล้วแม่ของนายล่ะ ได้คุยกันหรือยัง?”
         แอบอยากรู้เหมือนกันว่าเทพีเฮคาทีจะกล่าวอะไรถึงเขาไหม หรือจะมีคำสั่งว่า ‘เลิกคบกับไอ้หนุ่มนั่นซะ!’ หรือเปล่า
         “เช้า ฉันวางแผนว่าจะขึ้นรถตอนแปดโมง คงต้องตื่นตีห้าครึ่ง.. มันเวลาตื่นของฉันอยู่แล้วล่ะ ติดแค่ว่าคืนนี้จะนอนหลับไหม”
         @Mackenzie
         “ห้องสมุด?”
         ชายหนุ่มเอียงคอพลางยิ้มค้าง เขาอยู่ที่ค่ายมาตั้งนานแต่ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลย แล้วคือที่ไปหาข้อมูลของอสุรกายในเน็ตที่ไม่รู้ว่าจริงหรือเรื่องแต่งคืออะไร…
         เหนือกว่านั้นคือที่แมคเคนซีพูดว่า ‘ทำใจให้ตัวเองยืนคุยกับรูปปั้นนานสองนานไม่ได้’ ตัดภาพไปทางดีนที่ทั้งคุยกับรูปปั้นและกองไฟบูชาเทพอยู่นานสองนาน…
         “นายคงยังไม่เชื่อด้วยใช่ไหมว่าเทพีเฮคาทีเป็นแม่นาย?”
         ดีนเชื่อว่าเหตุผลนี้อาจจะมากกว่า เพราะตอนที่เขามาค่ายแรก ๆ ก็แทบไม่เชื่ออะไรเลยจนกระทั่งเจ้าสมุทรปรากฏตัวในร่างมนุษย์แล้วโชว์ความอภินิหาริย์ให้เขาดูเต็ม ๆ ตา
         “สิ่งที่จะทำให้ฉันสบายใจก่อนเดินทางคือได้นอนกอดตุ๊กตาหมีไปทั้งคืนอ่ะ”
         ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากพร้อมกับช้อนตามองดวงตาสีฮาเซล
         @Mackenzie
         “เอ่อ.. ไม่รู้ ถึงจะสำรวจมาจนทั่วแต่ว่าฉันก็ไม่ได้ไปทุกที่ บางทีอาจจะมีก็ได้มั้ง ที่นี่ก็เหมือนกับโรงเรียนนี่นา”
         เวรเอ๊ย! อยากจะด่าตัวเองที่เพิ่งมาคิดได้ ค่ายที่เต็มไปด้วยเด็กคล้ายกับโรงเรียนที่สอนวิชาความรู้จะไม่มีห้องสมุดได้ไง! สงสัยว่าเขาจะคิดถึงแต่ห้องสมุดดิจิตัลมากไปจนหลงลืมอะไรที่เป็นกระดาษ

         “ถ้ายังไงนายลองติดต่อกับแม่ดูบ้าง ถึงว่าเธอจะไม่ได้เลี้ยงดูนายมาก็เถอะ แต่ความสัมพันธ์ที่ดีมันสร้างขึ้นมาจากตรงนี้ได้นะ”
         สำหรับคนที่เติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่อบอุ่นและไม่มีส่วนใดเลยที่รู้สึกบกพร่องทำให้เขาอาจจะเผลอมองด้านเดียวก็ได้ ดีนไม่รู้ว่าแมคเคนซีคิดอย่างไรกับแม่ตัวเอง จะน้อยใจหรือโกรธแค้นอะไรหรือเปล่าที่ตลอดช่วงเวลายี่สิบปีที่ผ่านมาแมคเคนซีไม่มีแม่อยู่ในชีวิตเลย ถึงจะไม่รักกันเหมือนกับเขาและพ่อ แต่ก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายเกลียดชังมารดา ไม่จำเป็นต้องสนิทแต่มากกว่าสถานะของคนรู้จักก็ยังดี
         ใช่ว่าดีนเป็นพวกซาบซึ้งในพระคุณที่ทำให้เกิดมาอะไรหรอก แต่สถาบันครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยหล่อหลอมให้เขาเติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุขอย่างทุกวันนี้ มีความสุขก็แชร์เรื่องราว เศร้าหมองก็ขอกำลังใจ ครอบครัวมีไว้เพื่อการนั้น
         “โอเค งั้นคืนนี้ฉันจะไปห้องนายแบบไม่ย่อง ไม่ใช้ผ้าคลุมล่องหนไปด้วย แต่ว่าขอไปเก็บของที่บ้านก่อนได้ไหม แบบว่าฉันไม่อยากจะทำตัวล่ก ๆ ตอนเช้าก่อนวันทำภารกิจสำคัญน่ะ”
         สำคัญที่สุดคือการตอบคำถามน้องสาวคนเล็กที่น่าจะถามว่า ‘เมื่อคืนพี่ไปไหนมา’
         @Mackenzie
         “เหรอ งั้นก็ดีไป การมีพ่อแม่เป็นเทพมันไม่ง่าย คงมีเทพที่เฟรนลี่อย่างคุณดีไม่เยอะ บางทีพวกเขาก็อาจจะติดอีโก้มากไปหน่อยเลยไม่ยอมมาคุยกับลูกก่อน บางทีอาจจะต้องตามตื๊อบ่อย ๆ หน่อย”
         แต่ถึงจะพูดแบบนั้นต่อให้เป็นดีนก็ใช่ว่าเขาจะยอมทำ อาจจะถวายของไปในครั้งแรกแต่ถ้าเงียบกริบไร้สัญญาณตอบกลับคงวางเทพผู้ให้กำเนิดอยู่ในตำแหน่งพ่อแม่ที่ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอแทน
         “โอเค ๆ ฉันอยากกอดตุ๊กตาหมีแล้ว งั้นเดี๋ยวนายไปเก็บห้องรก ๆ ของนายแล้วฉันจะตามไปหานะที่รัก”
         พูดแซวแมคเคนซีไปอย่างนั้น ดีนเคยไปห้องของอีกฝ่ายสมัยอยู่นิวยอร์กมาแล้ว และมันก็ค่อนข้างจะสะอาดเลยทีเดียวสำหรับชายหนุ่มผู้อยู่ตัวคนเดียว
         @Mackenzie
         “ก็แฟนนายไม่ได้เป็นเทพนี่ แล้วเขาก็อยากได้นายกันจะแย่หรือเปล่า” ถ้านั่งแถวเดียวกันเขาคงจะกระทุ้งศอกใส่อีกฝ่ายเบา ๆ ไปแล้ว เลยได้แต่เขี่ยนิ้วไปที่ฝ่ามือของอีกฝ่ายแทน
         “อืม เอางั้นก็ได้ ฉันจะต้องเอาอาหารเหลือพวกนี้ไปอ้อนวอนเจ๊ฮาร์ปี้ด้วย” มองชนิทเซลไก่ที่เหลือชิ้นเบ้อเร่อแล้วถอนหายใจ มันไม่ใช่อาหารเหลือน้อย ๆ เลยอาจจะโดนมากกว่าด่า
         “ภาวนาให้ฉันไม่ถูกเจ๊ฮาร์ปี้ฆ่าตายก่อนไปทำภารกิจที” ปล่อยมือกับแมคเคนซีที่คลายมือออก จากนั้นก็จับถาดอาหารแล้วลุกขึ้นยืน
         @Mackenzie
         “เอ่อ…”
         หรี่ตามองคนกระซิบบอก บ้าจริง! ถ้าไม่อยากได้คงไม่บอกว่าอยากกอดตุ๊กตาหมีหรอก! แต่จากคำพูดของแมคเคนซีก็ทำให้ดีนหน้าแดงขึ้นมาได้ในรอบอาทิตย์ที่เขามักจะหน้าหนาไม่สะทกสะท้านอยู่ตลอด
         “ไอ้คนใจร้ายเอ๊ย!”
         ดีนตะโกนไล่หลัง ‘เพื่อน’ ที่ทิ้งให้เขาต้องเผชิญชะตากรรมเพียงลำพังกับแม่ครัวจากเฮลส์คิทเช่นเรสเตอรอง ชายหนุ่มมองอาหารเหลือในจานแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะไปเผชิญหน้ากับอสุรกายเลเวล 999 แล้วก็โดนบ่นจนหูชา…

https://lh7-us.googleusercontent.com/F1aN1KWmV7Lr6cB_9lhkCVWM9CBrOP5gu7ynvT6f_zNQWiE67-cJUTm6igpDZcAyFqtXYuG_jry4E3BkhmiibMpeWQng5sJ6WAetlh6c_jS6Ea_qCNzWoqUuQ3MhbtVl1s0aSmV2daUapGJD2hB1pdg
สำเร็จภารกิจ: โกหกเป็นสิ่งสวยงาม
รางวัล: 35 EXP , +8 ดรักม่า (โรลเพลย์กับผู้เล่น), +20 กล้าหาญ , +30 ศรัทธา , -30 เกียรติยศความโปรดปรานจากโดลอส +35 แต้ม
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25
----------------------------------------------------รับประทานอาหารประจำวัน
รับรู้ข่าวลือ: คำพยากรณ์เทพอะพอลโล่รถหาย (EXP+10)

Mackenzie โพสต์ 2024-5-14 20:31:18

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-5-14 19:57
140จะไม่ใช่ดินเนอร์ครั้งสุดท้ายของสองเรา นั่นคือความ ...

12. Answer of The Lie and we will meet again
https://i.imgur.com/ZP7G7iY.png
M
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
"หิวหรือยัง รอฉันนานหรือเปล่า"
แมคเคนซีที่เพิ่งมาถึงเอ่ยทัก ระยะทางจากบ้านพักของเขากับดีนอยู่ห่างกันพอสมควรเลยใช้เวลาสักหน่อยในการเดินมา ปกติพวกเขาจะไปเจอกันที่โถงอาหารเลย แต่ตั้งแต่ที่รู้ว่าดีนกำลังมีเจ้าตัวน้อยในท้องเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาจึงมารับดีนที่บ้านพักทุกวัน
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ต้องห่วงอยู่แล้ว ก็นาย...."
เขาหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เอาเป็นว่ารู้กัน จากนั้นก็รับกระดาษเมโมจากดีนมาอ่าน ลายมือรีชาจัดว่าอ่านไม่ยากเท่าไหร่ แค่คำศัพท์บางคำก็ชวนงงอยู่ เขาจึงอ่านทวนอีกรอบนึงแล้วส่งคืนอีกฝ่าย
"ช่วงนี้มีคนขอคำทำนายเยอะจังนะ"
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"เป็นอย่างนั้นกันเองหรอกเหรอ"
เหมือนได้ความรู้ใหม่ยังไงไม่รู้ ถ้าเทียบกับที่ดีนบอกงั้นเขาก็คงจะชิลมากเกินไปหรือเปล่านะ ที่เอาแต่อยู่ในค่ายมากกว่าจะออกไปทำภารกิจ ถึงเขาจะเคยมีเรื่องชกต่อยตอนก่อนจะมาที่ค่ายนี้ แต่ถ้าเลือกได้เขาก็อยากอยู่แบบสงบมากกว่า
"อืม...ฉันแค่สงสัยว่าราชรถก็คันตั้งออกใหญ่ ทำไมถึงถูกขโมยไปได้โดยที่ไม่มีใครเห็นเลย"
หากเป็นของเล็ก ๆ จะหายไปก็คงไม่มีใครรู้ แต่ราชรถนี่น่าจะใหญ่เหมือนรถคันนึงหรือเปล่านะ ถ้าหายไปหรือมีคนขโมย จะไม่มีใครเห็นหรือสังเกตได้ในทันทีเลยเหรอ
แต่คิดมากไปก็เท่านั้น แมคเคนซียื่นแขนข้างนึงไปโอบไหล่ดีนไว้แล้วดึงมาใกล้ตัว
"บ่นเป็นหมีกินรังผึ้งเชียว ท้องแล้วเกรี้ยวกราดขึ้นเหรอ ไปเถอะ ไปกินมื้อเย็นกันดีกว่า"
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
"นั่นมันการ์ตูนไม่ใช่เหรอ จะไปมีของแบบนั้นได้ไง"
มุ่นคิ้วเล็กน้อย แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าในโลกที่คาดเดาไม่ได้นี้อาจจะมีของแบบนั้นก็เป็นได้
"กินแต่ของไม่มีประโยชน์..."
บ่นพึมพำพลางเหลือบมองอีกฝ่าย ตั้งแต่วันที่ดีนบอกว่าเหม็นนม หลังจากวันนั้นมาเขาก็เห็นอีกฝ่ายกลับมาทานของที่ชอบได้ตามปกติ แต่เขาก็ยังให้ดีนดื่มนมแทบทุกมื้อเท่าที่จะเป็นไปได้ ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าอาการคนแพ้ท้องเป็นยังไง แพ้ตลอดหรือว่าแพ้เป็นช่วง ๆ
"มาสิ...ก็ต้องมาหาอยู่แล้ว ถ้าได้ทำเควสที่ไม่อันตรายก็ดี แต่ไหน ๆ ได้อยู่ในค่ายทั้งทีให้ฝึกการใช้อาวุธไว้ป้องกันตัวด้วยก็ดีเหมือนกัน"
บอกแล้วก็ยกมือขึ้นเกาแก้ม เหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
"เควสโกหกมันง่ายก็จริง ตอนแรกก็นึกว่ามันน่าสนุกดี แต่บางทีมันก็ค่อนข้างลำบากใจนะ เหมือนประมาณว่าขึ้นหลังเสือแล้วก็ลงยาก พอโกหกครั้งแรกแล้วก็ต้องมีครั้งต่อไป ต้องมามัวคิดว่าจะโกหกยังไงให้ตลอดรอดฝั่ง ลำบากชะมัด นายว่าไหม"
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"มีอาวุธแบบนั้นด้วย ? ฉันนึกว่ามีแต่ในหนังจีนกำลังภายในซะอีก ฉันยังไม่เคยเข้าคลาสเรียนอะไรเลย ยังไม่เคยเจอเธอหรอก"
หอกยืดได้หดได้ฟังดูก็น่าสะดวกดี แต่คนสอนดุงั้นเหรอ มันอาจจะเป็นธรรมดาของการสอนศิลปะป้องกันตัวไหมนะ ตอนที่เขาเรียนเมื่อตอนเด็ก ๆ ก็จำได้ว่าครูสอนดุเหมือนกัน
"อะไรเล่า ก็ฉันบอกแล้วไงว่าคนท้องน่ะต้องกินอาหารที่มีประโยชน์"
พอโดนต่อยเข้าทีนึงก็มุ่ยหน้าก่อนจะชะงักแล้วหยุดเดินไปซะดื้อ ๆ มือที่โอบไหล่อีกฝ่ายค่อย ๆ คลายออก รอยยิ้มเจื่อนเข้ามาแทนที่
".....โดนจับได้ซะแล้ว อืม...ฉันโกหก ที่จริงฉันไม่ได้จะกลับกลอสเตอร์ แต่เดี๋ยวนะ ที่นายบอกว่าไปรับเควสนั้นมาเหมือนกัน งั้นนายก็รับเควสนั้นมาด้วยงั้นเหรอ"
แมคเคนซีจ้องหน้าดีน
"ถ้างั้นเรื่องท้องนายก็...โกหกฉัน ?"
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"ขนาดนั้นเชียว ดูท่าฉันคงต้องไปทำความรู้จักเด็กบ้านเทพเฮเฟตัสสักหน่อยแล้วหรือเปล่า"
ไม่ใช่แค่เพราะคิดว่าอยากให้สร้างอะไรให้ แต่เขาคิดว่าน่าสนใจดี แต่พอพูดถึงเทพเฮเฟตัสแล้วก็นึกอะไรขึ้นได้
"นายดูนิ่งจะตาย แถมยังกินบีฟเวลลิงตันหน้าตาเฉยอีก อ้อ...ถึงฉันไม่ได้กลับกลอสเตอร์ แต่ฉันมีภารกิจที่ต้องไปทำที่ญี่ปุ่นนะ"
แมคเคนซีเกริ่นไว้แค่นั้น อย่างน้อยเขาก็อยากจะบอกอีกฝ่ายไว้ก่อน
ชายหนุ่มมองรอยยิ้มหวานหยดบนใบหน้าคมคายของดีน ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงโดนรอยยิ้มนั่นสะกดไปแล้ว แต่ไม่ใช่เวลานี้
"คิดว่านายนอยด์เป็นคนเดียวงั้นสิ ฉันเป็นห่วงแทบแย่ เจ้าบ้า !"
หมัดรุ่น ๆ ชกกลับเข้าที่ไหล่ดีนไปทีนึง
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

"วิชาหลอมเหล็กงั้นเหรอ...ไว้ฉันจะไปลองดู"
ฟังแล้วก็นึกไปถึงพวกงานช่างอะไรแบบนี้ มันช่างห่างไกลตัวเขาเหลือเกิน แต่ลองไปเรียนดูสักหน่อยคงไม่เสียหาย
"ฮะ ? หมายความว่าไง"
อยู่ดี ๆ ดีนก็บอกว่าเขาสมควรถูกหลอกแล้วงั้นเหรอ น่าโมโหชะมัด แต่เขาเองก็โกหกเรื่องที่ว่าจะกลับอังกฤษกับอีกฝ่าย งั้นก็ถือว่าเจ๊ากันไปแล้วกัน แต่ที่ว่าเกือบร้องไห้นั่น...แปลว่าไม่อยากให้เขาไปงั้นเหรอ
"เฮ้ ! รอก่อนสิ"
มัวแต่คิดเป็นตุเป็นตะ กว่าจะรู้ตัวดีนก็วิ่งไปจนเห็นแผ่นหลังลิบ ๆ แล้ว แมคเคนซีจึงรีบวิ่งตามไป
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

พอวิ่งตามมาทันจนมาหยุดหน้าโถงอาหาร ทั้งเขาและดีนต่างก็มีสว่างเปล่งออกมาจากร่างกายราวกับว่าเรืองแสงได้ แล้วก็มีหีบสมบัติโผล่มาตรงหน้า
"โอเค..."
เขารอดีนส่งสัญญาณนับเลขถึงสามแล้วเปิดหีบ จำนวนเงินที่เท่ากับอีกฝ่ายซึ่งปรากฏอยู่ด้านในทำให้แมคเคนซีเงียบไปไม่ต่างกัน
"......เอาน่า ถือว่าเล่นขำ ๆ แล้วกัน ไปหาของอร่อยกินกันดีกว่า"
ชายหนุ่มตบไหล่คนข้าง ๆ เบา ๆ แล้วพากันหอบหีบสมบัติ (?) เดินไปหาคุณฮาร์ปี้เพื่อไปรับมื้อเย็น
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แมคเคนซีมองดีนกับจานอาหารตรงหน้าอีกฝ่ายสลับกับไปมา ถึงจะทานอาหารด้วยกันบ่อยมากพอจนรู้ว่าอีกฝ่ายชอบของทอดก็ตาม แต่ก็ไม่เคยเห็นทานเยอะขนาดนี้มาก่อน เทียบกับอาหารที่เขากำลังทานแล้วมันดูจานเล็กไปเลย
“จะไม่ปวดท้องก่อนใช่ไหม กินเยอะซะขนาดนี้ แต่ว่าสิบวัน…ก็นานเหมือนกันนะ เตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม”
แล้วก็เหมือนเดิม ดีนเตรียมตัวไปทำภารกิจอีกแล้ว ส่วนเขาที่ทักษะการใช้อาวุธยังไม่ดีพอก็ตัดสินใจจะอยู่ฝึกฝนที่ค่ายก่อน
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แมคเคนซียิ้มเพียงเล็กน้อย เขารู้ว่ายังไงดีนก็ต้องไป เพราะมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับชีวิตผู้คนจำนวนมาก และอีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว
“ฉันจะนับวันรอเลย ถ้าสิบวันแล้วนายยังไม่กลับ ฉันจะวาร์ปไปหา”
แกล้งบอกไปอย่างนั้น แต่เขาก็หวังว่าดีนจะไม่ไปทำภารกิจนานนานกว่าระยะเวลาที่กำหนดไว้ แต่ถ้ามันเกินขึ้นมาล่ะ…พอคิดแล้วก็พาลจะทานไม่ลงซะอย่างนั้น
“ที่ว่าเวลาไม่พอคงไม่ใช่เตรียมตัว แต่เป็นเตรียมใจใช่ไหม”
ดวงตาสีฮาเซลมองตามโลมาโคล่าที่ดีนสร้างขึ้นจนมันกลับกลายเป็นน้ำอัดลมในแก้วเหมือนเดิมแล้วเลื่อนสายตามามองอีกฝ่าย จากสีหน้าท่าทางก็พอดูออกอยู่ว่าคงมีเรื่องอะไรในใจ ไหนจะการทานอาหารที่มากกว่าปกติอีก ไม่รู้ว่าทานตุนจริง ๆ หรือกังวลใจจนทานเยอะขึ้นแต่ไม่รู้ตัวกันแน่
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่รู้ ไว้ฉันลองไปถามจูลี่กับชาร์ล็อตดูก่อน”
บอกพลางหัวเราะน้อย ๆ คงไม่ต้องแนะนำให้ดีนรู้จักแล้วว่า 2 คนนี้คือใคร เมื่อหลายวันก่อนหลังจูลี่กับชาร์ล็อตกลับมาจากโรงอาหารก็มาเล่าให้ฟังว่ารู้จักเพื่อนใหม่ที่อยู่บ้านโพไซดอนชื่อรีชากับพี่ชายที่ชื่อดีน ดูท่าทั้งคู่จะชื่นชอบเพื่อนใหม่จากบ้านโพไซดอนมาก โดยเฉพาะจูลี่ที่ปลาบปลื้มดีนเป็นพิเศษ หลังจากรีชาเล่าเรื่องดีนให้ฟัง เมื่อกลับมาบ้านก็ชมว่าเพื่อนของเขาเท่อย่างนั้นอย่างนี้ ซึ่งแมคเคนซีเองก็เห็นด้วยแต่เพียงแค่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้นเอง
เขายังไม่รู้เลยว่าขอบเขตเวทมนตร์ที่บุตรแห่งเฮคาทีสามารถทำได้อยู่ที่ตรงไหน หากไปลองถามน้องทั้งสองคนซึ่งอยู่ในระดับที่ศึกษาเรื่องเวทมนตร์ได้แล้วน่าจะรู้อะไรเพิ่มขึ้นมาบ้าง
“อืม…ฉันว่านะ จากที่เห็นนายสู้กับไซคลอปส์มา ถึงกระบวนท่าจะดูไม่ได้ถูกต้องตามหลัก แต่นายได้เปรียบเรื่องความไวแล้วก็ไหวพริบ ถ้านายเอาจุดนี้มาใช้ให้เป็นประโยชน์ อาจจะชนะโดยไม่ต้องออกแรงอะไรมากก็ได้”
ถึงแมคเคนซีจะยังไม่มีทักษะด้านการใช้อาวุธแต่ก็พอดูด้วยสายตาออก ดีนอาจจะยังไม่ได้ฝึกฝนมามาก แต่เรื่องความว่องไวและไหวพริบของอีกฝ่ายนั้นเขามั่นใจว่าดีนสามารถนำมันมาใช้ในการต่อสู้ได้อย่างเต็มศักยภาพอย่างแน่นอน
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“……ถ้ามีเวทมนตร์แบบนั้นจริงก็น่าเสียดายที่ฉันยังใช้ไม่ได้ แต่ถ้ามีผ้าคลุมล่องหนฉันไปแน่”
ฟังที่อีกฝ่ายกระซิบแล้วก็นิ่งไปเล็กน้อย จะต่อยแขนผิวแทนไปเบา ๆ สักทีก็ไม่ทันแล้วจึงได้แต่เสสายตาไปทางอื่น
“ก็อตซิลล่า ? นายจะไปสู้กับสัตว์ประหลาดตัวเท่าตึกนั่นน่ะเหรอ”
แต่พอได้ยินว่าจะไปสู้กับตัวอะไร แมคเคนซีก็หันมามองคนที่นั่งตรงข้ามตาโต นี่มันเกินจะรับมือไหวไปหรือเปล่า
“ไม่ใช่แค่ไม่ตาย แต่นายต้องห้ามบาดเจ็บด้วย คือฉันเข้าใจนะว่าการต่อสู้มันต้องมีได้แผลบ้าง แต่นายต้องระวังอย่าให้ตัวเองเสียเลือดมากไป”
เขาไม่รู้ว่าพลังน้ำเยียวยามีฤทธิ์การรักษาเหมือนน้ำทิพย์ที่ดีนใช้รักษาเขาเมื่อตอนสู้กับฝูงก็อบลินไหม แต่ถ้ามันเกิดการเสียเลือดมากกะทันหันขึ้นมา ร่างกายอีกฝ่ายจะเป็นยังไง เขาไม่กล้าถามออกไป แต่เรียวคิ้วกลับเริ่มขมวดเป็นปมราวกับหมีกินรังผึ้งแล้วโดนผึ้งต่อย
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเดี๋ยวนี้อีกฝ่ายดูรับมุกเขาไปได้หมดเสียทุกทาง ขนาดบอกว่าจะไปหาแแน่ ๆ แล้วแท้ ๆ ยังยินดีจะปลดล็อคประตูไว้ซะอีก ท่าทางเปิดเผยของดีนบางทีก็ทำให้ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเขินไปเสียเอง
“ถูกผนึกไว้…ฉันนึกถึงพวกสัตว์ที่ดุมาก ๆ เลย”
เท่าที่เขาจำได้จากหนังสือที่เคยอ่านมา พวกสัตว์ในตำนานมักมีรูปร่างประหลาด บ้างก็มีหลายหัว หลายเท้า ทั้งยังมีนิสัยดุร้ายเป็นพิเศษ แต่ดีนก็เคยเอาชนะสิงโตนีเมียนมาได้ แมคเคนซีก็ได้แต่หวังว่าคราวนี้อีกฝ่ายจะผ่านมันไปได้ด้วยดีเช่นกัน
“เยี่ยมเลย เวลาจะออกมานายก็เอาจมูกแทงท้องมันแล้วออกมาแบบเท่ ๆ เลยสิ”
หากพูดถึงพินอคคิโอ ที่เขาจำได้คือเจ้าหุ่นไม้น้อยจอมโกหกที่เวลาพูดปดจมูกก็จะยาวขึ้นเรื่อย ๆ ไหน ๆ ดีนก็บอกว่าจะออกมาแบบพินอคคิโอแล้ว แมคเคนซีเลยตบมุกที่ไม่รู้ว่าฝืดหรือเปล่าไป
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
แมคเคนซีมองคนฝั่งตรงข้ามอย่างคิดไม่ตก มันค่อนข้างน่าเจ็บใจที่นอกจากรับฟังกับให้กำลังใจแล้วเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
“ไม่เข้าใจเลย ทำไมนายต้องแบกรับอะไรหนักหนาขนาดนั้น แต่ว่าฉันรอนายอยู่ นายต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะรู้ไหม”
เรียวนิ้วชี้แตะลงบนหลังมือดีนที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะลูบไล้แผ่วเบาไล่ลงมาถึงปลายนิ้วก้อยแล้วผละออก
“อาจต้องเป็นแบบนั้น แต่อยู่ในท้องสัตว์ประหลาดแล้วจะโกหกกับใคร งั้นเอาเป็นชนะแบบเท่ ๆ แทนแล้วกัน”
พอเห็นอีกฝ่ายหัวเราะได้เขาก็ยิ้มน้อย ๆ แล้วทานอาหารต่อ
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“นายนี่เป็นลูกที่ดีจริง ๆ”
แมคเคนซีบอกตามที่คิด ไม่ได้ประชดแต่อย่างใด ดูเหมือนว่าดีนสามารถทำอะไรเพื่อเทพโพไซดอนได้ในฐานะลูกที่ทำเพื่อพ่อ ในขณะที่เขาเองจนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกคลางแคลงใจในตัวเทพีเฮคาทีอยู่บ้าง บางครั้งก็รู้สึกว่าตนเป็นเพียงแค่ผู้อยู่อาศัยมากกว่าที่จะเป็นสมาชิกบ้านพักหมายเลข 20
“งั้นเหรอ…..”
เรียวคิ้วเลิกขึ้นแกล้งถามไปอย่างไม่จริงจังนัก ส่วนมากที่ดีนโกหกก็เป็นเพราะต้องปิดบังเรื่องที่ตัวเองเป็นเดมิก็อดทั้งนั้น เขาจะถือว่าอีกฝ่ายโกหกเพราะความจำเป็นก็แล้วกัน
“หือ…อะไรเหรอ”
พอถูกทักก็หยุดทานไปชั่วขณะ ลองเอานิ้วหัวแม่มือปาดตรงตำแหน่งที่อีกฝ่ายบอก
“ออกหรือยัง”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“พ่อนายควรดีใจไหมนะ”
แมคเคนซีหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะนั่งนิ่งให้อีกฝ่ายเอาสิ่งที่คิดว่าเป็นเศษอาหารออกให้ แต่พอรู้ว่าเป็นไฝตัวเองก็อดมู่ปากนิด ๆ ไม่ได้
“จูบอยู่บ่อย ๆ ยังจำไม่ได้อีกหรือไง”
แกล้งพูดหยอกหวังให้คนตรงหน้าเขินบ้าง ก่อนจะจิ้มเฟรนฟรายด์ในจานอีกฝ่ายทานซะเลย
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“แล้วลูกคนอื่น ๆ ล่ะต้องไปทำภารกิจด้วยไหม หรือมีนายเป็นตัวแทนไปคนเดียว”
ได้ยินมาเหมือนกันว่าคราวนี้จะเดินทางไปกันเป็นหมู่คณะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นคนจากบ้านพักหมายเลข 3 ทั้งหมดหรือเปล่า
“อย่าโกหกบ่อย เดี๋ยวต่อไปคนอื่นจะไม่เชื่อเอา”
เชื่อแล้วว่าพูดแหย่อะไรไปก็คงไม่เขิน แอบเซ็งนิดหน่อยที่แกล้งไม่สำเร็จเลยก้มหน้าก้มตาทานต่อ
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่เคย อายุไล่ ๆ กับนายงั้นเหรอ งั้นก็แปลว่าอายุมากกว่าฉันน่ะสิ”
หากพูดถึงบุตรเทพโพไซดอนที่เขารู้จักนอกจากดีนก็มีแค่เจโรมกับรีชา ซึ่งเท่าที่ดูโดยรวมแล้วเดมิก็อดบ้านนี้เหมือนจะอัธยาศัยดีกันทุกคน ไม่รู้ว่าคนที่ดีนเพิ่งพูดถึงจะมีจุดร่วมเดียวกันนี้หรือเปล่า
“ใช่ ถ้านายโกหกบ่อย ๆ …”
แมคเคนซีเงียบไปเล็กน้อยแล้วจับมือคนที่กำลังหัวเราะมาแนบกับแก้มด้านขวาของตน ดวงตาสีฮาเซลจ้องมองใบหน้าคมคายของดีน
“เชื่อ แต่ฉันจะให้นายเป็นคนเอาออก ถ้าเอาออกไม่ได้ก็ไม่ต้องไปไหนแล้วทีนี้”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”
ดวงตาสีฮาเซลกลอกวนเป็นวงกลมหนึ่งรอบด้วยอีกฝ่ายคงไม่เข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อ ก่อนจะจับมือคนตรงข้ามวางลงที่เดิมแล้วตบหลังมือเบา ๆ
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก นายมีหน้าที่ที่ต้องทำ ฉันก็มีหน้าที่ของตัวเองเหมือนกัน มันก็แค่เหมือนทุกครั้ง พอพวกเราทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จ เราก็มีเวลาเจอกันอยู่แล้ว”
หากถามว่าอยากให้ไปไหม ภารกิจอันตรายขนาดนั้น แน่นอนว่าเขาต้องตอบว่า ‘ไม่’ อยู่แล้ว แต่แมคเคนซีก็เข้าใจดีถึงความจำเป็น จึงไม่คิดอ้อนวอนให้ดีนลองทบทวนดูใหม่ สิ่งที่เขาทำได้ก็คือรอเหมือนทุกครั้งนั่นเอง
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แมคเคนซีเพียงพยักหน้ารับ เขามั่นใจว่ายังไงดีนก็ต้องกลับมา
“มันก็คงมีภารกิจยากง่ายสลับกันไป ตอนเราไปปารีสถือว่าง่าย…สำหรับนาย ส่วนอันนี้ก็เลยยาก ภารกิจหน้าอาจจะง่ายก็ได้”
ขอละไว้หน่อยแล้วกันเรื่องความง่ายของภารกิจกวาดล้างก็อบลินที่ปารีส แม้จะสะดวกสบายในหลาย ๆ เรื่อง แต่การกำจัดเจ้าฝูงตัวเขียวมันไม่ง่ายสำหรับเขาเลย
“แล้วนั่น…กินหมดไหม”
เห็นดีนพักพูดคุยกับเขามาสักพักแล้ว พอหลุบตามองอาหารของอีกฝ่ายก็เห็นว่ายังทานไม่หมด ไม่รู้ว่าป่านนี้หายกรอบหมดความอร่อยไปหรือยัง
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ถึงจะยากขึ้นเรื่อย ๆ แต่นายเองก็ได้ฝึกฝนตัวเองระหว่างทำภารกิจไปด้วย ต้องผ่านไปได้อยู่แล้ว”
เขาเองก็บอกไม่ได้ว่ามันจะเป็นยังไง แต่คนเราเองก็ต้องพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกัน เพราะงั้นถึงจะยากแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องผ่านไปได้แน่
“มันจะไม่เสียใช่ไหม”
กว่าจะถึงพรุ่งนี้อีกตั้งกี่ชั่วโมงกันนะ หรือเขาควรเตือนดีนให้เตรียมยาแก้ท้องเสียไปด้วยดี
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“แต่ตอนนี้นายไม่ได้อยู่ในโลกคนธรรมดาไงดีน เข้าใจไหม และการเอาชีวิตรอดในโลกนี้คือฝึกฝนตัวเองให้อยู่รอดจากพวกสัตว์ประหลาดนั่น”
เรียวคิ้วมุ่นไปเล็กน้อย ตั้งแต่กลับมาจากปารีสเขาก็เข้าใจอะไรบางอย่างในโลกของทวยเทพมากขึ้นกว่าแต่ก่อน มันอาจจะโหดร้ายไปบ้าง แต่มันก็เป็นสิ่งที่เดมิก็อดทุกคนต้องยอมรับ หากอยากจะออกไปจากค่าย ก็ต้องแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเองได้ ไม่อย่างนั้นก็คงต้องอยู่แต่ในค่ายฮาร์ฟบลัดไปจนวันตาย
“งั้นมันก็น่าจะเย็นชืดจนไม่อร่อย ก่อนไปอุ่นสักหน่อยก็ดีนะ”
แมคเคนซีบอกก่อนจะพยักหน้า หลุบตาลงมองมือที่ถูกกุมอยู่แล้วสูดหายใจเข้าลึก ความอบอุ่นจากมืออีกฝ่ายทำให้เขาใจเย็นลง
“ฉันอิ่มแล้ว แต่ก็ยังอยากอยู่กับนายต่อ”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“งั้นเหรอ ฉันพอมีมาดเป็นผู้ดูแลค่ายแบบคุณไครอนด้วยไหม”
แกล้งกระแอมไอในลำคอแล้วยืดตัวทำสีหน้าเคร่งขรึมก่อนจะหลุดหัวเราะน้อย ๆ
“ก็แค่ใช้ชีวิตตามปกติ แต่อย่าไปพลาดท่าโดนพวกแรคคูนกัดเข้าอีกแล้วกัน”
แมคเคนซียังจำได้ถึงตอนที่พวกเขายังไม่ได้มาค่ายฮาร์ฟบลัด ตอนนั้นเขาบังเอิญเห็นแผลที่แขนดีนเข้าแล้วเจ้าตัวก็บอกเขาว่าถูกแรคคูนกัด
“นายน่าจะหอบของไปเยอะแล้ว ยังจะเอาหม้ออบอะไรนั่นไปอีกเหรอ ฉันว่าอย่าดีกว่า”
ชายหนุ่มรีบเบรคไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะไปยืมหม้ออบลมร้อนมาจริง ๆ ถึงกระเป๋าเก็บสัมภาระจะเก็บอะไรได้เยอะแยะก็จริง แต่ถ้าเอาของไปเกินพอดีน่จะเป็นสัมภารกเสียมากกว่า
เขาสบมองดวงตาสีเปลือกไม้ของคนตรงหน้าตอบ ราวกับในโรงอาหารมีเพียงพวกเขาแค่สองคน แววตาของดีนยามที่มองเขาตอนนี้ชวนให้ใจวูบโหวงแปลก ๆ
“ทำไมมองฉันแบบนั้น นายคิดอะไรอยู่”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“ไม่ได้อยากเป็นสักหน่อย นายก็คิดจริงจังไปได้ เป็นพี่ใหญ่สุดแต่ฉันน่าจะไม่ได้เรื่องสุดในบ้านแล้วมั้ง ที่ปรึกษาบ้านอะไรนั่นคงไม่ได้เลือกจากอายุหรอกใช่ไหม”
เขาไม่รู้ว่าที่ปรึกษาบ้านคัดเลือกจากอะไร แต่อย่างน้อยก็น่าจะเป็นคนที่ดูพึ่งพาได้ในหลาย ๆ ด้าน ส่วนเขาตอนนี้คงเหมาะกับตำแหน่งพี่เลี้ยงเด็กในบ้านเท่านั้น
“มันคงไม่เบรคแตกใส่นายทุกวันหรอก แล้วก็อีกตั้งนานกว่านายจะอายุสามสิบใช่ไหม”
ถึงจะน่าคิดว่าเมื่อถึงตอนนั้นพวกเขาจะทำอะไรกันอยู่ แต่มันก็อีกตั้งนาน ไม่แน่ว่าเมื่อถึงตอนนั้นดีนอาจจะแข็งแกร่งมากพอจนถึงขนาดที่พวกมอนสเตอร์ตัวใหญ่พากันวิ่งหนีก็เป็นได้
“ฝากแล้วอย่าลืมมาเอาล่ะ คุณฮาร์ปี้เขารู้ว่าฉันรู้จักนาย ถ้านายลืมเขาคงบ่นให้ฉันฟังจนหูชา”
แค่นึกภาพก็หัวจะปวด กว่าเขาจะฟังคุณฮาร์ปี้บ่นจบคงหมดอารมณ์ทานอาหารกันพอดี
“ก็ยังดีกว่าไม่ได้คุยกันเลยใช่ไหม ฉันหวังว่าจะได้คุยกับนายทุกวันนะ”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“งั้นฉันคงต้องบอกสองคนนั้นว่า ถ้าไม่โหวตพี่พี่จะพาไปเลี้ยงขนมนะ”
ถ้าหากเป็นในเร็ว ๆ นี้เขายังไม่พร้อมแน่ ๆ
“หกปี…นานเหมือนกันนะ”
บอกแล้วก็เงียบไป พอนึกถึงตัวเองตอนหกปีหลังจากนี้ ถ้าเป็นไปตามแผนเดิมเขาคงเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่นิวยอร์กและกลับอังกฤษไปช่วยธุรกิจทางบ้านแล้ว แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับผิดแผนไปหมด เพราะงั้นเขาคงต้องวางแผนทุกอย่างใหม่
“ฉันไม่มีปัญหาหรอกนะถึงนายจะโทรมาตอนอยู่ในห้องน้ำ แต่มันลำบากนายหรือเปล่า ถ้าวันไหนไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“นายจะไปซื้อกลับไหมล่ะ”
แมคเคนซีหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ
“เป็นปีเชียวเหรอ หมายถึงมาอยู่ที่ค่ายนานเป็นปี แต่เทพโพไซดอนก็ยังไม่รับรองเป็นลูกน่ะเหรอ”
เขาทำหน้าสงสัย ถึงจะพอรู้มาบ้างว่ามีเดมิก็อดจำนวนหนึ่งที่เหล่าเทพและเทพียังไม่รับรองเป็นบุตรอยู่รวมกันที่บ้านเฮอร์มีสก็ตาม
“จะให้บอกว่าไม่รอเดี๋ยวนายก็เสียใจแย่ ถ้าต้องมีพลังวิเศษอื่นก็น่าจะเป็นให้เด็กบ้านเฮเฟตัสช่วยสร้างเครื่องมือสื่อสารใหม่ให้…แบบนั้นได้หรือเปล่า”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“หมายถึงซื้อเสียงสองคนนั้นกลับให้เลือกฉัน อะไรแบบนี้”
ดูท่าวันนี้ดีนจะใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ปกติเป็นฝ่ายเล่นมุกแท้ ๆ แต่วันนี้เหมือนจะตามเขาไม่ทันไปหลายดอก
“ทำให้เกิดมาแต่ไม่รับรอง…ใจร้ายไปหน่อยไหม ฉันเหรอ ก็…วันที่เข้าไปรายงานตัวกับคุณไครอนก็รู้วันนั้นเลย”
เหมือนว่าวันนี้เขาจะยื่นคำขาดไปด้วยว่าถ้าไม่รู้ว่าตนเป็นลูกใครก็จะไม่อยู่ที่ค่ายต่อ แต่แมคเคนซีก็คิดว่าเพียงแค่นั้นคงไม่ใช่เหตุผลที่เทพีเฮคาทีรับรองตนเป็นบุตรหรอก
“เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีพัฒนาไปเยอะแล้ว อาจจะมีคนที่คิดอะไรล้ำ ๆ ออกมาก็ได้”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ใครจะไปรู้ ในอนาคตอาจมีสมาชิกเพิ่ม แล้วก็อาจมีคนที่เหมาะสมกว่าก็ได้”
แมคเคนซีมองอีกฝ่ายแล้วโคลงศีรษะไปมา
“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”
พอเห็นดีนทำหน้าเครียดก็อดถามไม่ได้
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย มันเป็นเรื่องในครอบครัวนาย บางเรื่องก็เป็นเรื่องส่วนตัว คนอื่นไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้”
แมคเคนซีตบหลังมืออีกฝ่ายที่ลูบหลังมือตนเบา ๆ อย่างเข้าใจ ด้วยอาชีพการงานรวมถึงนิสัยส่วนตัวทำให้เขาวางตัวในจุดที่ควรจะอยู่เสมอ รู้เพียงแค่เรื่องที่คู่สนทนาต้องการให้รู้ และไม่ก้าวก่ายมากไปกว่านั้น
“ถึงเขาจะทำผิดพลาด แต่ก็ถือเป็นตัวอย่างที่ดีนะ อย่างน้อยนายก็ได้รู้ว่าส่วนไหนของเขาควรทำตามหรือไม่ควร”
เรียกว่าสอนลูกผ่านการกระทำตัวเองก็คงไม่ผิดนัก
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ชายหนุ่มวางมือค้างที่หลังมืออีกฝ่ายก่อนจะยิ้มตอบ
“นายก็เจอสิ่งที่อยากทำแล้วไม่ใช่เหรอ ดีกับทุกคน ไม่สร้างความลำบากให้ใคร ฉันว่านะ ถ้าเราเจอสิ่งที่ตัวเองอยากทำแล้ว ก็ทำตามที่ตัวเองต้องการเถอะ ไม่ต้องทำตามใครก็ได้ พ่อนายก็อาจจะภูมิใจที่นายเป็นแบบนี้อยู่แล้วก็ได้นะ”
สำหรับแมคเคนซีแล้วดีนดีกับทุกคนจริง ๆ นั่นแหละ ดีจนบางทีก็น่ากลัวว่าจะมีคนจ้องจะเอาเปรียบจากนิสัยนั้นของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“แบบนั้นนายคงต้องไปเรียนเสกเงินไม่ก็ไปขอพรจากเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งอะไรแบบนี้แล้วมั้ง”
เขานั่งฟังที่ดีนเล่า อีกฝ่ายก็ดูเหมือนสนิทกับเทพผู้เป็นบิดาดี
“อารมณ์พ่อแม่คาดหวังในตัวลูกสินะ งั้นพ่อนายก็โอเคดีนี่ แต่ส่วนที่ดีก็คือส่วนที่ดี ส่วนที่ไม่ดีก็คือไม่ดี”
หลุบตาลงมองมือที่กุมกันอยู่
“พรุ่งนี้ออกเดินทางเช้าหรือเปล่า นายควรกลับไปพักผ่อนเอาแรงเพื่อเตรียมพร้อมนะ”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คิดอยู่ว่าถ้าว่าง ๆ คงจะไปห้องสมุดสักหน่อย อย่างน้อยฉันควรรู้จักพวกเทพกับเทพีให้มากกว่านี้”
ได้ยินว่าที่ค่ายก็มีห้องสมุดเหมือนกัน ไม่แน่ว่าที่นั่นอาจจะเป็นอีกที่ที่เขาไปบ่อย ๆ ก็ได้
“ไม่ เรายังไม่เคยคุยกันเลย แล้วฉันก็ยังทำใจให้ตัวเองยืนคุยกับรูปปั้นนานสองนานไม่ได้หรอก”
นึกถึงตอนที่ยืนคุยกับรูปปั้นผู้ได้ชื่อว่าเป็นมารดาของตนเองเมื่อคราแรกที่มาถึงบ้านพักแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่ามันดูว่างเปล่าแปลก ๆ
“ทำใจให้สบาย คราวนี้นายไม่ได้ไปคนเดียว ถ้าพักผ่อนไม่พอจะทำให้ไม่มีแรงเปล่า ๆ”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“หรือว่าไม่มี…?”
เห็นดีนทำหน้าแบบนั้นก็สงสัยขึ้นมา แต่ค่ายที่ใหญ่ขนาดนี้จะไม่มีห้องสมุดสักหน่อยเลยเหรอ ขนาดบ้านที่เขาอยู่ยังมีห้องเก็บหนังสือตำราเวทมนตร์เลยนี่นา
“ไม่รู้สิ ฉันก็ตอบไม่ได้ ตอนที่ฉันติดต่อกลับไปหาพ่อแล้วเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง น้ำเสียงพ่อดูมีชีวิตชีวา…เหมือนเวลาเล่าเรื่องแม่ให้ฟัง”
หากพ่อบอกว่าเรื่องที่เขามาค่ายและมีแม่คือเทพีเฮคาทีเป็นเรื่องเหลวไหล เขาคงพูดได้เต็มปากว่า ‘ไม่เชื่อ’ และเก็บของออกจากค่ายเลยก็ยังได้ แต่ท่าทีดีใจของพ่อทั้งยังบอกว่าให้เขาอยู่ที่นี่ไปก่อนมันทำให้เขาเริ่มลังเลใจ
แมคเคนซีมองสบดวงตาสีเปลือกไม้ตอบ แค่เห็นสีหน้าแบบนั้นก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“ก็เอาสิ ยังไงรอบนี้นายก็หิ้วเจ้าหมีไปด้วยไม่ได้อยู่แล้ว”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]
“ความสัมพันธ์ที่ดี ?”
แมคเคนซีทวนคำพูดนั้นก่อนจะแค่นหัวเราะเล็กน้อย
“ฉันไม่ได้มีความรู้สึกไม่ดีอะไรกับเทพีเฮคาทีสักหน่อย ก็แค่…ถ้ารู้สึกจับต้องได้มากกว่านี้ ฉันอาจจะเรียกท่านว่าแม่ได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจก็ได้….เอาเป็นว่าฉันจะลองดู”
พอพูดมาถึงตรงนี้ก็เหมือนจะเข้าใจตัวเองขึ้นมาอีกหน่อย ที่เขายังไม่แน่ใจในตอนนี้ อาจแค่เพราะเขาอยากได้แม่ที่ให้ความรู้สึกถึงความเป็นแม่ มากกว่าแม่ที่สูงส่งจนรู้สึกห่างเหิน ไม่ได้มีความใกล้ชิดกัน ถึงจะรู้ว่าตัวเองมีแม่แต่ก็ไม่ต่างกับไม่มี อะไรแบบนั้น
“อืม…พร้อมแล้วก็ค่อยมาแล้วกัน อย่าลืมอะไรล่ะ”
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ตอนมีแฟนฉันยังไม่เห็นต้องตามตื๊อขนาดนั้นเลย ถ้าอยากคุยหรือทำความรู้จักก็คงคุยกันไปแล้ว ไม่ปล่อยให้รอแบบนี้หรือเปล่า”
แมคเคนซีแกล้งถามยิ้ม ๆ
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยไหม เดี๋ยวฉันไปรอที่บ้าน”
เขาคลายมือที่จับกันอยู่ออก เตรียมตัวเอาจานไปเก็บแล้วกลับบ้าน
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

เขาเพียงแค่หัวเราะเล็กน้อย เมื่อออกมายืนเคียงข้างกันแล้วจึงยื่นหน้าไปกระซิบ
“แล้วเดมิก็อดแถวนี้ล่ะ อยากได้ฉันหรือเปล่า”
ไม่รอฟังคำตอบจากอีกฝ่ายเพราะเกรงว่าจะโดนประทุษร้ายทางร่างกาย เลยแกล้งขยิบตาใส่แบบที่ดีนชอบทำแล้วออกตัวเดินไปก่อน
“ภาวนาให้โดนบ่นจนหูชาแล้วกัน ฉันไม่อยากโดนบ่นแทนนายวันพรุ่งนี้ แล้วเจอกัน”
แมคเคนซีทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะไปเก็บจานแล้วกลับบ้านพักหมายเลข 20 ไป
[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

https://i.imgur.com/ZP7G7iY.png

รับประทานอาหารประจำวันโกหกสำเร็จ: การโกหกเป็นสิ่งที่สวยงาม (โรลเพลย์กับผู้เล่น)รู้ข่าวลือ [คำพยากรณ์ทวงคืนราชรถมาเซราติ]

Nanette โพสต์ 2024-5-18 10:27:16

<div class="datosmi-b1"><div class="port-dtsmib1">Nanette Leblanc</div><div class="img-dtsmib1" style="border-color:#ddd"><img src="https://i.imgur.com/YTSa3a6.jpeg"></div><div class="content-dtsmib1"><div class="imagenes-mib1"><img src="https://i.imgur.com/ph3yxZw.jpeg"><img src="https://i.imgur.com/WvvUJWo.jpeg"><img src="https://i.imgur.com/peGo8kA.jpeg"></div><div class="seccion-mib1" style="color:#DFA9A9;">โถงอาหารประจำค่าย</div><div class="texto-mib1"> เสียงท้องร้องในช่วงสายของวันพาให้คนตัวเล็กมาถึงยังโรงอาหารประจำค่าย นาแนตต์ยังไม่รู้หรอกว่าเธอต้องทำอะไรบ้างในค่ายแห่งนี้ถึงจะได้กลบออกไปข้างนอก แต่ถ้าหากนี่มันเหมือนกับค่ายฤดูร้อนตามที่แซเทอร์ผู้นำทางว่า อย่างนั้นก็น่าจะมีตารางอะไรบางอย่างให้ทำตาม แต่เรื่องนั้นปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตไปก่อน ตอนนี้เธอต้องหาอะไรลงท้องเสียก่อน นาแนตต์เดินเข้ามาภายในโถงอาหาร เลือกนั่งโต๊ะตัวยาวตัวที่ว่างอยู่ เด็กสาวตาโตที่ในค่ายแห่งนี้ก็มีคนเดินมาเสิร์ฟอาหารให้ด้วย ทั้งอาหารยังหน้าตาน่ารับประทาน “อย่างน้อยก็มีอะไรดี ๆ สินะ” แต่ขณะที่กำลังจะตักซีซาร์สลัดเขาปาก เธอก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน “เฮ้ นั่งโต๊ะนี้ไม่ได้นะ นี่มันเป็นโต๊ะของบ้านอะพอลโล” นาแนตต์ขมวดคิ้ว มองเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอที่ถลาข้ามาเกาะโต๊ะไว้ “เธอ เด็กใหม่ใช่มั้ย” หากเป็นในยามปกตินาแนตต์คงจะแว๊ดออกไปแล้วว่า ‘ฉันจะนั่งตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน’ แต่โชคดีที่ตอนนี้เธอเพิ่งตื่น และการผ่าเหตุการณ์เลวร้ายทั้งหมดเมื่อวานทำให้เด็กสาวไม่มีแรงที่จะต่อล้อต่อเถียง นาแนตต์ยกจานสลัดและแก้วน้ำส้มของเธอ ย้ายไปนั่งที่โต๊ะประจำบ้านหมายเลข 11 บ้านเฮอร์มีสสำหรับเด็กใหม่ทุกคนตามที่เธอคนนั้นว่า แต่ก็ไม่วายยังโดนติดตามมาอีก “ฉันลิเลียน่า ไทเลอร์ สายเลือดแห่งอะธีน่า” “นาแนตต์ เลอบลังก์” นาแนตต์เอ่ยแนะนำตัว ดู ๆ ไปแล้วอีกฝ่ายก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไร เจ้าของชื่อลิเลียน่ายกยิ้มก่อนจะวางคางของตัวเองไว้บนหลังมือขณะเท้าศอกจ้องมองเธออยู่ “ยินดีที่ได้รู้จัก โอ้ เธอไปสักการะเทพเจ้าที่เตาไฟบูชาหรือยัง” “มันคืออะไร” “เป็นธรรมเนียมของชาวค่ายน่ะนะ ก่อนที่จะกินข้าว เราจะแบ่งอาหารส่วนที่ดีที่สุดในจานแล้วนำไปโยนเข้าเตาไฟบูชาเทพเพื่อสักการะ แต่ไม่ใช่แค่อาหารหรอกนะ จะเป็นสิ่งของหรืออะไรก็ตามที่เธออยากให้ก็ได้หมเลย เสร็จแล้วก็ภาวนาหรือพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราว บางทีเธออาจจะได้รับการตอบกลับจากเทพด้วยก็ได้” บอกตามตรงว่านาแนตต์แทบจะไม่ได้ฟังที่อีกฝ่ายพูดเลย ถือว่าเป็นโชคดี โชคดีของเจ้าหล่อนจริง ๆ ที่นาแนตต์เหนื่อยเกินกว่าจะปรี๊ดแตก นาแนตต์เขี่ยผักในชามไปมาก่อนจะถามคำถาม “แล้วเราต้องสักการะเทพองค์ไหนล่ะ ซุส?” “โดยปกติแล้วส่วนใหญ่มักจะสักการะเทพบิดาหรือเทพีมารดากันนะ แต่เธอยังไม่ได้รับการรับรองสายเลือดใช่มั้ย” “อือ” “ถ้างั้นสุ่ม ๆ สักการะไปก็คงได้แหละ” “งั้นเธอว่า อย่างฉันดูน่าจะเป็นลูกของเทพองค์ไหนมากที่สุด”  นาแนตต์ถามคำถามแบบสุ่มขึ้นมา อันที่จริงเธอก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นักว่าใครคือแม่ของเธอ แต่อีกฝ่ายกลับมาท่าทางกระตือรือร้นในการที่จะทายสายเลือด ลิเลียน่าขยับมานั่งตัวตรง พินิจพิเคราะห์ใบหน้าของเด็กสาวตรงข้าม ทั้งดวงหน้าน่ารัก ปากนิด จมูกหน่อย และนัยน์ตาสีเฮเซลที่เมื่อเผลอจ้องนาน ๆ แล้วราวกับจะถูกดึงดูดได้ทุกเมื่อ “ก็น่าจะเป็น… เทพีอะโฟรไดท์ล่ะมั้ง” นาแนตต์ชะงักไปเล็กน้อย รู้สึกเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้น เพราะนี่มันไม่ใช่คำชมของอีกฝ่ายหรอกเหรอ และเหมือนว่าลิเลียน่าจะรู้สึกตัว เด็กสาวหัวเราะแก้เก้อพลางยกมือเกาแก้ม “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่กวนเธอแล้ว ไว้เจอกันที่สนามฝึกซ้อมนะ” ลิเลียน่าว่าก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ โบกมือลาแล้วเดินกลับออกไป ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน</div></div></div><div class="cred"><a href="http://bettyleg.tumblr.com">bettyleg</a></div>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Play&display=swap" rel="stylesheet">
<style>.datosmi-b1{width:800px; padding:0px; background:#fff; border:1px solid #ddd; margin:10px auto; font-family: 'Play', sans-serif;} .port-dtsmib1{height:100px; width:800px; border-bottom:1px solid #ddd;} .img-dtsmib1{width:100px; height:100px; border:1px solid #ddd; background:#fff; padding:6px; border-radius:180px; position:absolute; margin-top:-60px; margin-left:40px;} .content-dtsmib1{padding:70px 20px 20px;} .img-dtsmib1 img{width:100px; height:100px; border-radius:180px;} .port-dtsmib1 b{display:block; position:relative; top:87px; float:right; right:20px; background:#ccc; color:#fff; padding:5px 15px; border-radius:10px; font-size:13px;} .imagenes-mib1{display:flex; align-items:center; justify-content:center; margin:10px 0px 20px;} .imagenes-mib1 img{width:100px; height:100px; margin:0px 4px; border:1px solid #ddd; padding:4px;} .seccion-mib1{ text-align:right; border-top:1px solid #ddd; border-bottom:1px solid #ddd; padding:10px 15px; font-size:12px; text-transform:uppercase; font-weight:800;} .texto-mib1{ padding:35px 40px 30px; text-align:justify; font-size:12px; color:#555; line-height:18px;}.cred{margin:0px auto; margin-top:-5px; width:280px; text-align:center;background:#fff;border:1px solid #eee;} .cred a{text-decoration:none; color:#888; text-transform:uppercase; font-size:8px; font-family:arial; letter-spacing:2px;}</style>

Nanette โพสต์ 2024-5-19 10:37:06

<div class="datosmi-b1"><div class="port-dtsmib1">Nanette Leblanc</div><div class="img-dtsmib1" style="border-color:#ddd"><img src="https://i.imgur.com/YTSa3a6.jpeg"></div><div class="content-dtsmib1"><div class="imagenes-mib1"><img src="https://i.imgur.com/ph3yxZw.jpeg"><img src="https://i.imgur.com/WvvUJWo.jpeg"><img src="https://i.imgur.com/peGo8kA.jpeg"></div><div class="seccion-mib1" style="color:#DFA9A9;">โถงอาหารประจำค่าย</div><div class="texto-mib1"> ร่างบางเดินเข้ามาภายในโถงอาหารประจำค่ายด้วยอาการที่ยังคงง่วงงุน หลังจากย้ายเข้าไปในบ้านพักหมายเลข 10 บาของสายเลือดเทพีอะโฟร์ไดท์แล้ว นาแนตต์ก็รู้สึกว่าเตียงนอนที่บ้านนั้นมันหลับสบายมากกว่าบ้านเฮอร์มีสเป็นไหน ๆ ถึงจะไม่เท่าเตียงคิงไซส์ที่บ้านของเธอ แต่มันก็ไม่ทำให้เด็กสาวตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดตัวราวกับโดนใครเหยียบมาทั้งคืน นาแนตต์ยกมือขึ้นปิดปากหาวหวอด ก่อนจะเดินตรงไปนั่งยังโต๊ะประจำบ้านหมายเลข 10 ซึ่งมีใครบางคนอยู่ก่อนแล้ว <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“อรุณสวัสดิ์” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อรุณสวัสดิ์”<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นาแนตต์ตอบกลับคำทักทายของเจโนวีฟก่อนจะนั่งลงตรงข้าม เด็กสาวจัดแจงจานสลัดและแก้วน้ำส้มของตน ก่อนจะเริ่มลงมือทาน นาแนตต์เคี้ยวผักสลัดจนแก้มป่อง แต่แววตากลับเหม่อลอยราวกับคนที่ยังไม่ตื่นดี เรียกความเอ็นดูจากคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้เป็นอย่างดี “แล้ววันนี้เธอจะทำอะไรล่ะ” เจโนวีฟเอ่ยถามคนที่เพิ่งได้รับการรับรองสายเลือดมาหมาด ๆ พลางตักสเต็กปลาเข้าปากไปด้วย นาแนตต์หยุดเคี้ยวก่อนจะส่ายหัว “ฉันยังไม่รู้เลยว่าการเป็นธิดาของเทพีอะโฟร์ไดท์ต้อทำอะไรบ้าง” เจโนวีฟร้องอ๋อยาว ๆ ก่อนจะเฉลย “อ๋อ คุณไครอนยังไม่ได้แนะนำเธอสิะ ที่นี่เรามีตารางเรียนที่แตกต่างกันไปแต่ละเดือน เธอสามารถเลือกเข้าเรียนได้ตามความสนใจ ไม่ว่าจะเป็นหอก ดาบและโล่ มีดสั้น ธนูอะไรพวกนั้น” “เราจะเรียนของพวกนั้นไปทำไม” นาแนตต์ขมวดคิ้ว ปกติก็ควรจะสอนภาษา ประวัติศาสตร์ วิทยาศาสตร์อะไรพวกนั้นไม่ใช่หรือไง “เรียนการใช้และต่อสู้ด้วยอาวุธไง เอาไว้ป้องกันตัวเวลาเธอออกไปจากค่าย” นาแนตต์เบ้หน้า การจับอาวุธพวกนั้นมันต้องทำให้มือของเธอด้านแน่ ๆ “แล้วก็ถ้าเธอมั่นใจในฝีมือแล้วล่ะก็ ลองไปดูกระดานบอร์ดหินที่บ้านใหญ่ บางทีก็มีภารกิจจากพวกเทพให้เราช่วย ฉันได้ยินมาว่าหากทำสำเร็จอาจจะได้รับความโปรดปรานจากเทพองค์นั้น ๆ ด้วยนะ” “ดูยากอ่ะ” เจโนวีฟหลุดหัวเราะ “งานง่าย ๆ ก็มี ลองไปดูที่กระดานบอร์ดประกาศธรรมดาน่ะ” “ขอบใจที่แนะนำ ไว้ฉันจะไปดูก็แล้วกัน” “ดี ๆ ...ยิ่งฝึกมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งจะออกจากค่ายได้เร็วเท่านั้นนะ” นาแนตต์มองเด็กสาวตรงหน้า ชั่งใจว่าจะถามออกไปดีมั้ย แต่สุดท้ายเสียใสก็เอ่ยถามออกไป “แล้วเธออยู่ค่ายนี้มานานรึยัง” “ก็ซักพักแล้วนะ แต่ฉันว่าค่ายนี้ก็ไม่แย่ มีคนหล่อ ๆ ให้มองเต็มไปหมด” ท้ายเสียงเจโนวีฟโน้มตัวเข้ามาใกล้ราวกับจะกระซิบกระซาบให้รู้เพียงแค่สองคน นาแนตต์นิ่งไปนิดก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วทั้งสองก็ทานอาหารด้วยกันต่อไปอีกเกือบชั่วโมง ทานอาหารประจำวัน +30 พลังใจ</div></div></div><div class="cred"><a href="http://bettyleg.tumblr.com">bettyleg</a></div>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Play&display=swap" rel="stylesheet">
<style>.datosmi-b1{width:800px; padding:0px; background:#fff; border:1px solid #ddd; margin:10px auto; font-family: 'Play', sans-serif;} .port-dtsmib1{height:100px; width:800px; border-bottom:1px solid #ddd;} .img-dtsmib1{width:100px; height:100px; border:1px solid #ddd; background:#fff; padding:6px; border-radius:180px; position:absolute; margin-top:-60px; margin-left:40px;} .content-dtsmib1{padding:70px 20px 20px;} .img-dtsmib1 img{width:100px; height:100px; border-radius:180px;} .port-dtsmib1 b{display:block; position:relative; top:87px; float:right; right:20px; background:#ccc; color:#fff; padding:5px 15px; border-radius:10px; font-size:13px;} .imagenes-mib1{display:flex; align-items:center; justify-content:center; margin:10px 0px 20px;} .imagenes-mib1 img{width:100px; height:100px; margin:0px 4px; border:1px solid #ddd; padding:4px;} .seccion-mib1{ text-align:right; border-top:1px solid #ddd; border-bottom:1px solid #ddd; padding:10px 15px; font-size:12px; text-transform:uppercase; font-weight:800;} .texto-mib1{ padding:35px 40px 30px; text-align:justify; font-size:12px; color:#555; line-height:18px;}.cred{margin:0px auto; margin-top:-5px; width:280px; text-align:center;background:#fff;border:1px solid #eee;} .cred a{text-decoration:none; color:#888; text-transform:uppercase; font-size:8px; font-family:arial; letter-spacing:2px;}</style>

Nereza โพสต์ 2024-5-19 19:21:37

Nanette โพสต์ 2024-5-19 19:30:12

<div class="datosmi-b1"><div class="port-dtsmib1">Nanette Leblanc</div><div class="img-dtsmib1" style="border-color:#ddd"><img src="https://i.imgur.com/YTSa3a6.jpeg"></div><div class="content-dtsmib1"><div class="imagenes-mib1"><img src="https://i.imgur.com/ph3yxZw.jpeg"><img src="https://i.imgur.com/WvvUJWo.jpeg"><img src="https://i.imgur.com/peGo8kA.jpeg"></div><div class="seccion-mib1" style="color:#DFA9A9;">โถงอาหารประจำค่าย</div><div class="texto-mib1"> ถึงแม้มันจะเป็นอะไรที่ไม่อยากทำและฝืนใจ แต่นาแนตต์ก็ไม่มีทางเลือกหากต้องการได้เงินดอลลาร์หรือดรักม่าไว้จับจ่ายใช้สอยภายในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ หลังจากปล่อยให้ตัวเองได้พักจนพอใจแล้ว เด็กสาวก็เดินมายังโถงอาหารประจำค่ายแทนที่จะมุ่งตรงกับบ้านพัก ด้วยความตั้งใจว่าจะมีรับงานทำความสะอาดโรงอาหาร <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เท่าที่จำข้อมูลได้คือเธอต้องไปหาแม่ครัวฮาร์ปี้ แน่นอนว่านาแนตต์ไม่เคยเจอแม่ครัวมาก่อนตั้งแต่เธอมาอยู่ที่ค่าย และเด็กสาวก็เข้าใจว่าฮาร์ปี้คือชื่อของแม่ครัวคนนั้น จนกระทั่งร่างบางมาถึงยังห้องครัวและถามหาเจ้าของชื่อ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“แม่ครัวฮาร์ปี้อยู่ที่นี่รึเปล่าคะ หนูมาอาสาทำความสะอาดโรงอาหาร” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หญิงสาวที่ไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา แต่มีร่างกายท่อนล่างเป็นนกและมีปีกหันมานาแนตต์ทันทีที่เธอพูดจบ ธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์ชะงักไปเมื่อเห็นร่างกายของอีกฝ่าย พยายามไม่ทำอะไรกระโตกกระตากเพราะไม่รู้ว่าอสูรตรงหน้าจะจับเธอกินหรือไม่หากโมโหขึ้นมา<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไม่เห็นคือใครเตือนเลยว่าฮาร์ปี้จะเป็นแบบนี้<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ในที่สุดก็มีคนมาช่วยซักที” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบ ๆ ราวกับพูดกับตัวเองเสียมากกว่า ก่อนที่เธอจะสบตากับเด็กสาวผู้ยืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว “<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มาแล้วก็ไปเอาไม้กวาดไม้ถูพื้นตรงที่เก็บอุปกรณ์ตรงโน้นมาทำความสะอาดเข้า อย่ามัวแต่ยืนนิ่ง แล้วทำให้สะอาดด้วยล่ะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นาแนตต์พยักหน้าแล้วรีบเดินไปหยิบอุปกรณ์ทันทีที่เธอพูดจบ เพราะรู้ดีว่าคำขู่นั่นคงไม่ใช่แค่คำขู่<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ถึงจะตั้งใจ แต่คนที่ไม่เคยทำงานบ้านเองเลยอย่างนาแนตต์ก็พบกับอุปสรรคอยู่เหมือนกัน อย่างการพยายามกวาดพื้นแล้วแต่ก็ยังไม่สะอาด เมื่อย้ายไปอีกที่ ที่ที่เพิ่งเดินจากมาก็สกปรกอีก เรียกได้ว่ากว่าจะทำเสร็จก็ทำเอาต้องยกมือปาดเหงื่อ<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">บอกเลยว่าหากพ่อของเธอมาเห็นเธอตอนนี้ จะต้องภูมิใจจนน้ำตาไหลเหมือนที่นาแนตต์อยากจะร้องไห้ในตอนนี้เหมือนกันแน่ ๆ<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผ้าถูพื้นซึ่งเปียกหมาด ๆ ถูกลากไปตามพื้นส่วนสุดท้าย นาแนตต์พรูลมหายใจยาว ยกมือเท้าเอวมองผลงานของตัวเอง เมื่อตรวจสอบแล้วว่าทุกอย่างสะอาดเรียบร้อย ก็เดินเอาอุปกรณ์ไปเก็บแล้วกลับมาหาแม่บ้านฮาร์ปี้เหมือนเดิม<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “หนูทำเสร็จแล้วค่ะ” “เสร็จแล้วเหรอ ฉันไปตรวจก่อน” แม่บ้านฮาร์ปี้ว่าก่อนจะวางตะหลิวในมือแล้วเดินไปตรวจการทำความสะอาดของเธออย่างจริงจังจนนาแนตต์ลอบกลืนน้ำลายอย่างประหม่า ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับค่าตอบแทนในมือ “เก่งมาก ๆ สะอาดเอี่ยม เอ้านี่ เอานี่ไป 4 เหรียญดรักม่าเป็นค่าตอบแทน” “ขอบคุณค่ะ” นาแนตต์กล่าวขอบคุณพลางรับเหรียญดรักม่ามาอย่างดีใจ นี่คือความรู้สึกของคนที่ทำงานแลกเงินมันเป็นแบบนี้สินะ เวรทำความสะอาดโรงอาหาร +25 พลังใจ, 4 เหรียญดรักม่า และ +15 EXP </div></div></div><div class="cred"><a href="http://bettyleg.tumblr.com">bettyleg</a></div>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Play&display=swap" rel="stylesheet">
<style>.datosmi-b1{width:800px; padding:0px; background:#fff; border:1px solid #ddd; margin:10px auto; font-family: 'Play', sans-serif;} .port-dtsmib1{height:100px; width:800px; border-bottom:1px solid #ddd;} .img-dtsmib1{width:100px; height:100px; border:1px solid #ddd; background:#fff; padding:6px; border-radius:180px; position:absolute; margin-top:-60px; margin-left:40px;} .content-dtsmib1{padding:70px 20px 20px;} .img-dtsmib1 img{width:100px; height:100px; border-radius:180px;} .port-dtsmib1 b{display:block; position:relative; top:87px; float:right; right:20px; background:#ccc; color:#fff; padding:5px 15px; border-radius:10px; font-size:13px;} .imagenes-mib1{display:flex; align-items:center; justify-content:center; margin:10px 0px 20px;} .imagenes-mib1 img{width:100px; height:100px; margin:0px 4px; border:1px solid #ddd; padding:4px;} .seccion-mib1{ text-align:right; border-top:1px solid #ddd; border-bottom:1px solid #ddd; padding:10px 15px; font-size:12px; text-transform:uppercase; font-weight:800;} .texto-mib1{ padding:35px 40px 30px; text-align:justify; font-size:12px; color:#555; line-height:18px;}.cred{margin:0px auto; margin-top:-5px; width:280px; text-align:center;background:#fff;border:1px solid #eee;} .cred a{text-decoration:none; color:#888; text-transform:uppercase; font-size:8px; font-family:arial; letter-spacing:2px;}</style>

Johnathan โพสต์ 2024-5-19 23:51:42

Adelaide โพสต์ 2024-5-21 11:20:38

Adelaide โพสต์ 2024-5-24 11:36:25

หน้า: 1 2 3 4 5 6 7 [8] 9 10 11 12 13 14 15 16 17

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver