[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย - โรงอาหาร - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Nymeria โพสต์ 2025-1-8 23:47:16

Dean โพสต์ 2025-1-16 16:41:43

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2025-1-16 18:55

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdJN55ssDdw6sRp5ObfuDBLp0b9GVkuswEVZcygvTuh-BGA4vmSStZah3ne1WVwINx1tmh_TtrUnRf606YLBckWzPCKXGNzh1yAUKW-0IVYOIs4LakkbxB_syaV6ONURg4VjJoXPw?key=a5uwRKMvF_avbv7YP5pW5XhZ278https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXd_gyC7VT2VxgdcXkZFgB8a6zCK1kMr-dJgantbqaqq-J-ZtyEMJUN-ua9BKb9Ui3HGMvvJFa5gJjyEaGsGam7ZnhcSb8jeIjB_W9ylj9DA2CcjpdD5N-c7vrTM4RfpT3Hm6-3Z?key=a5uwRKMvF_avbv7YP5pW5XhZไม่ได้กินกาแฟแต่ทำไมขม                            05/01/2025 เวลา 09.00 น.
            กว่าจะจัดการธุระยามเข้าเสร็จก็ล่อเอาสายโด่ง ดีนหิวจนท้องกิ่วตรงกันข้ามกับออมเล็ตที่พอกินมื้อเช้าเสร็จแล้วมันก็หลับปุ๊ยในห้องสัตว์เลี้ยง ดีนจึงออกจากบ้านโพไซดอนมาแล้วตรงดิ่งไปที่โรงอาหารเพียงลำพัง เขาไม่อยากกวนปลุกแมคเคนซีมากินมื้อเช้า อีกฝ่ายเพิ่งจะนอนหลับไปไม่ได้เท่าไร ให้นอนเต็มอิ่มหน่อยดีกว่าสมองจะได้ปลอดโปร่งขึ้นกว่านี้
            อาหารเช้าของเจ๊ฮาร์ปี้ยังแสนวิเศษเช่นเดิม โจ๊กฮ่องกงราคาแพงที่หากินได้ในย่านโซโห ถูกเสิร์ฟให้รับประทานฟรีที่ค่ายฮาล์ฟบลัด!
https://i.imgur.com/olnBiaM.png
            ดีนเห็นสาวน้อยผมบลอนด์ที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีนั่งรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะของบ้านอะธีน่าพร้อมกับพี่น้องของเธอ ลิเลียน่า ไทเลอร์ ส่วนอีกคน.. ถ้าจำไม่ผิดคือ คลาร่า ซูลซ์ ผู้เป็นเสนาธิการการรบเมื่อวันค่ายแตก พอสองสาวผมบลอนด์นั่งอยู่ด้วยกันก็เหมือนพี่น้องที่คลอดจากท้องเดียวกันไม่มีผิด
            “ฮายลินี่ แล้วก็สวัสดีนะ คลาร่าใช่ไหม?” หนุ่มจากบ้านโพไซดอนแวะไปทักทาย ที่ไม่เรียกว่าแวะทักอย่างเดียว แต่เขานั่งลงเก้าอี้ว่างของโต๊ะอาหารบ้านอะธีน่าโดยยังไม่ทันได้รับคำเชิญ ซึ่งเหมือนเจ้าตัวจะรู้แต่ไม่แคร์ แค่ขอแจ้งเพื่อทราบ “ขอนั่งด้วยคนนะพวกเธอคงไม่ว่า”
            “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ดีน เชิญนั่งได้เลย แหม เราก็คนกันเองเนอะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับของขวัญด้วยนะคะ ชุดเดรสน่ารักมากเลย”

            ลิเลียน่ายิ้มอย่างสดใสทักทายกลับ ผิดกลับคลาร่าที่ตอนแรกดูอึ้ง ๆ สีหน้าเหมือนบอกว่าว่า ‘ไหงจู่ ๆ ตาหนวดแว่นถึงมานั่งแทนที่เอเตียนเฉยเลย’ แต่กระนั้นสาวน้อยจากบ้านอะธีน่าก็ปั้นหน้ายิ้มแห้งให้ ไม่ได้ขับไล่ไสส่ง
            “อรุณสวัสดิ์ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันคลาร่า เหมือนว่าคุณคือ.. คนที่อาสาไปที่หาดวันที่โลกิบุกใช่ไหม?”
         “ใช่เลย ฉันคือดีนคนนั้นเองล่ะ” ดีนยิ้มกลับ
            “วันนั้นต้องขอบคุณพี่มากจริง ๆ เลยนะคะ ถ้าไม่ได้ทีมไปช่วยกันหาดไว้ค่ายได้แตกไวกว่านี้แน่ ๆ”
            “ไม่เป็นไรเลย ยังไงฉันก็เหมาะที่จะสู้ตรงนั้นอยู่แล้ว” ดีนตักโจ๊กขึ้นมาเป่า แต่ก็ต้องชะงักก่อนจะเอาช้อนเข้าปาก “เฮ้ย! นี่มันเด็กอะธีน่าอีกคนที่พูดดีกับฉันงั้นเหรอ!!”
            “ตกใจอะไรขนาดนั้นกันคะพี่ดีน บ้านเราก็เป็นมิตรกับทุกคนล่ะเนอะคลาร่า” ลิเลียน่าหัวเราะคิกคัก หันไปถามหาหญิงสาวสายเลือดเดียวกันอีกคน
            “อื้ม ก็ใช่แหล่ะ” ด้วยความเป็นสายเลือดเจ้าปัญญาทำให้คลาร่าคิดตามคำพูดของดีน ถ้าไม่มีไฟควันก็ไม่เกิด สงสัยว่าหนุ่มบ้านโพไซดอนจะเจอยาแรงจากเอเตียนและพี่โซเฟียมาล่ะมั้ง เลยต้องกู้ชื่อเสียงให้ที่บ้านเสียหน่อย “ถึงบางคนอาจจะพูดตรงไปแต่ฉันเชื่อว่าเขาน่าจะหวังดีล่ะค่ะ”
            “ใช่ จริงอย่างที่เธอพูดเลยคลาร่า แต่มันก็อดจะจี๊ดใจไม่ได้อ่ะนะ” หายตกใจแล้วก็ตักโจ๊กเข้าปาก “แล้วนี่กินอิ่มกันแล้วเหรอ?”
            เขามองไปที่จานชามของสองสาวที่บัดนี้ว่างเปล่า
            “ก็ตั้งเก้าโมงแล้วนี่นา ครัวเช้าเกือบจะปิดอยู่แล้ว พี่นั่นแหล่ะค่ะที่มากินช้าไป”
            “เออ… ก็ช้าไปจริง ๆ แฮะ ว่าแต่พวกเธอมีธุระอะไรที่ต้องทำกันไหมเนี่ย พอฉันมาเลยไม่กล้าลุกกันหรือเปล่า?”
            ตรงเผ็งอย่างที่ดีนพูดทุกอย่าง สังเกตุได้จากรอยยิ้มแหย ๆ ของคลาร่า
            “ก็.. คิดว่าจะไปที่ห้องสมุดสักหน่อยน่ะค่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวขอตัวก่อนนะคะ”

            “โอเค แล้วเจอกันใหม่นะคลาร่า” ดีนวางช้อนลงจากนั้นก็โบกมือลาคลาร่าที่ถือถาดอาหารเดินไปเก็บ “แล้วเธอล่ะลินี่?”
            “ความจริงหนูก็จะไปซ้อมนะ แต่ว่าอยู่เม้ามอยต่อหน่อยดีกว่า เพราะว่าพี่ดีนน่ะหาตัวย้ากยาก”
            “ฉันหาตัวยากขนาดนั้นเชียว” หนุ่มโพไซดอนหัวเราะเบา ๆ นี่เขามัวแต่ไปเที่ยวรอบโลกกับแฟนจนคนในค่ายลืมหน้าหรือเปล่านะ แก้เขินด้วยการแซวกลับดีกว่า “จะว่าไปก็หายากเหมือนกันที่เธอไม่ตัวติดกับเดมี่”
            “เดมี่? หมายถึง… ยังไงนะคะ?” ลิเลียน่าถามกลับตาปริบ ๆ
         “เดมี่ก็คือเดม่อนไง อย่าบอกนะว่าลืมน่ะ” เป็นดีนเองที่ทำตาปริบ ๆ ต่อพร้อมกับกินโจ๊กไปด้วย
            ทันทีที่กล่าวถึงชื่อเดม่อนออกมาหัวคิ้วของลิเลียน่าก็กระตุก ท่าทางการนั่งจากที่ดูสบาย ๆ เปลี่ยนมากอดอก จากภาษากายแสดงออกชัดว่าเธอกำลังสร้างกำแพง
         “แล้วคนที่ชื่อว่าเดม่อนมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะคะ?”
            “โอ้ตายล่ะ!” ดีนอุทานออกมา เกือบปล่อยช้อนโจ๊กร่วงใส่ชาม เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เดม่อนเตือนเขาแล้วว่าลิเลียน่ารู้เรื่องที่พวกเขารวมหัวกันโกหกเรื่องที่เดม่อนไปฝึกวิชา อีกฝ่ายโกรธถึงขนาดเรียกเดม่อนว่า ‘คนที่ชื่อว่าเดม่อน’ สุดห่างเหินแบบนี้ แรงโกรธนี้ไม่ใช่ธรรมดา เขารีบพนมมือสำนึกผิดไว้เหนือหัวแบบชาวเอเซีย “ขอโทษที่โกหกนะลินี่! เรื่องตอนนั้นมันจำเป็นน่ะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นเดมี่มันจะไปไหน เขาขอให้ช่วยปกปิดเอาไว้ฉันเลยต้องเขียนลงบันทึกเอาไว้แบบนั้น!”
            “หือ?” หญิงสาวทำเสียงขึ้นจมูก ตอนนี้เธอมีสีหน้างุนงงอย่างถึงที่สุด “พี่โกหกหนูเรื่องอะไรคะ?”
            น้ำเสียงของลิเลียน่าคล้ายสงสัยมากกว่าประชดประชัน
            “ก็เรื่องภารกิจตรีศูลที่ตอนสุดท้ายเดมี่บอกว่าขอแยกตัวไปฝึกวิชาที่แอตแลนติสไง แต่ความจริงแล้วหมอนั่นไปมิชิแกนต่างหาก ส่วนไปทำอะไรฉันก็ไม่รู้ แต่หมอนั่นบอกว่าเธอไปช่วยเขามาจากการจับตัวไปขององค์กรอะไรสักอย่างนี่นา”
            “มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยเหรอ…”
            หญิงสาวเปลี่ยนจากท่ากอดอกเป็นกุมคางครุ่นคิด เพราะในความทรงจำไม่มีเรื่องราวของเดม่อนหลงเหลือมากไปกว่าเด็กร่วมค่ายคนหนึ่งที่ไม่เคยสนิทสนมอะไรกัน เธอนิ่งเงียบไปนานจนดีนชักกังวล
            “ลินี่.. เธอโอเคไหม? ในภารกิจที่เธอไปทำมาคงไม่ได้ลื่นล้มจนความสำเสื่อมหรอกนะ?”
            “ไม่สิคะ! พี่ดีนพูดเหมือนหมอนั่นเลย!! รวมหัวกันแกล้งอะไรหนูหรือเปล่า? ว่าแต่พี่ไปสนิทกับหมอนั่นตั้งแต่เมื่อไร?” ลิเลียน่ายิงคำถามกลับทำเอาดีนอึ้งกว่าเดิม
         “ไหงเธอถามฉันแบบนี้ล่ะลินี่ ก็เป็นเธอเองที่แนะนำเดม่อนให้ฉันรู้จัก วันนั้นไง งานปาร์ตี้คุณดีตอนต้นปี เธอจำไม่ได้เหรอ?”
            “งานปาร์ตี้คุณดี…” ลิเลียน่ายกมือขึ้นกุมขมับ แม้ว่าเธอเป็นคนความจำดีแต่ช่วงเวลาตอนนั้นเธอสนุกกับปาร์ตี้แล้วก็เมาไวน์มากไปจนภาพบางอย่างก็เลอะเลือน แต่ว่าสาวน้อยจำได้ว่าเธอพบกับดีนครั้งแรกในงานนี้ “หนูจำได้ว่าเจอพี่ที่งานสองสามครั้ง มีครั้งนึงที่พี่เล่นกีต้าร์ด้วย”
         “ใช่ ตอนนั้นฉันเรียนกีต้าร์กับทิฟฟี่ ส่วนเธอกับเดมี่มานั่งล้อมวงกันทีหลังแล้วก็แนะนำเดมี่ให้ฉันรู้จัก”
         “หนูมากับ… เดม่อนเหรอ?”
         “อื้อ เธอยังไปจิ๊กไวน์ของคุณดีมาด้วย ตอนนั้นเป็นวันเอพริลฟูลเดย์มั้ง เดม่อนหลอกพวกเราว่าถูกสาปกลายเป็นหมา เธอยังร้องไห้กอดน้องหมาตัวนั้นอยู่เลย จนกระทั่งเดม่อนตัวจริงออกมาเฉลย จากนั้นเราสามคนก็กินไวน์ด้วยกันไง”
            “เราสามคน…” ลิเลียน่าทวนคำ ทว่าในความทรงจำของเธอมีเพียงแค่ชายตรงหน้าที่อยู่ด้วย “แต่ตอนนั้นเรากินไวน์กันแค่สองคนนี่คะ…” น้ำเสียงของเด็กสาวเริ่มสั่น เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาด้วยอาการช็อค ในหัวไม่ได้คิดถึงเรื่องเดม่อน เธอแค่คิดว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับตัวเธอเอง “ใช่ไหมคะ? แด่มิตรภาพของพวกเรา?”
            “....”
            คำพูดของดีนแห้งเหือดไปจากลำคอ ลิเลียน่าความจำดีถึงขนาดจำได้ว่าวันนั้นเธอพูดอะไรออกมาบ้าง แต่กลับลืมเรื่องของคน ๆ หนึ่งซึ่งสนิทกับเธอมาก อาจมากเกินกว่าเพื่อนเสียด้วยซ้ำ แม้ดีนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้ นี่คือเหตุผลที่เดม่อนหายตัวไปไม่ยอมมาร่วมปาร์ตี้คริสต์มาสตามคำชวนหรือไม่
            ร่างบางผุดลุกมือยันโต๊ะเอาไว้ด้วยท่าทางไร้เรี่ยวแรง
            “หนูรู้สึกปวดหัวยังก็ไม่รู้ เดี๋ยวขอตัวไปพักก่อนนะคะ”
            “ลินี่ เธอไหวไหม ให้ฉัน—”
            ดีนลุกขึ้นตาม จะไปประคองหญิงสาวที่ท่าทางโซเซเหมือนคนมึนยาสลบ ทว่าลิเลียน่ากลับยกมือขึ้นปราม เธอไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น จากไปไร้กระทั่งคำร่ำลา ทิ้งให้ดีนอยู่ที่โต๊ะอาหารบ้านอะธีน่าเพียงลำพังกับโจ๊กชืด ๆ ที่ดูท่าแล้วเขาน่าจะกินต่อไม่ลง
            ‘นี่หรือเปล่าที่คุณบอกใบ้ผม… เทพีอะโฟร์ไดท์’
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfzAy_5ZUaVKuib_bnUVkXT0Iymjx8BshzyiE2yK3ERkR7-1cGI_La4ZgzaPNXmVSBseDRxy9P1vXOySFzhRenAZ7_F4dA977qyFs9aBizEX0zc8fS3QKyYnUucXS3C9ICGNLJDfg?key=a5uwRKMvF_avbv7YP5pW5XhZรับประทานอาหารประจำวัน
คุยกับลิเลียน่าเรื่องเดม่อน

Leoric โพสต์ 2025-2-7 20:06:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Leoric เมื่อ 2025-2-7 20:16 <link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Bai+Jamjuree&display=swap" rel="stylesheet">
<link rel="stylesheet" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">
<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/ny8ks94aa4e8m20nkkwvr/Leoric.css?rlkey=b1got929heh2xc3rylfe7bxs4&st=shfpvi4a&dl=0" rel="stylesheet">
<div style="--lraccent:#2a5f6f;">
<div id="Leoric_rp">
<div class="__dbg">
 <div class="__dbg2">
 <div class="__ddlowert"></div>
 <div class="__dtitle">
 <ct>Leoric</ct> Hwang<div class="__dsubtitle">RESPECT ALL, FEAR NONE</caption></div>
 </div>
 <div class="__dbanner" style="background-image: url(https://i.imgur.com/RuUfq42.png);background-position: top 45% center;height:450px;"></div>
 <div class="__dtext">สถานที่แรกที่ควรจะไปสำรวจมากที่สุดก็คือโถงทานอาหาร ลีโอริคมองว่ามันสำคัญเสียยิ่งกว่าห้องพักของตัวเองภายในบ้านเสียอีก 
 
นอนน่ะ ที่ไหนก็ได้ แต่ถ้าไม่มีอาหารทานน่ะ ถึงตายได้เลยนะ 
 
เด็กหนุ่มวางกระเป๋าสัมภาระของตนเอาไว้ที่ด้านหน้าของบ้านพักหมายเลข 6 ดังที่ผู้อำนวยการไครอนแนะนำ ได้ยินว่ามีสัญลักษณ์บางอย่างปรากฏขึ้นเพื่อแสดงการรับรองจากเทพีอาธีน่าผู้เป็นมารดา แต่ยังไม่มีเวลาได้สำรวจด้วยซ้ำว่ามันหน้าตาเป็นอย่างไร 
 
เขาเที่ยวสอบถามชาวค่ายไปเรื่อย ๆ ด้วยคำถามที่แตกต่างกัน 
 
"พอจะทราบไหมครับว่าสามารถรับประทานอาหารได้ที่ไหน" 
 
หรือว่า 
 
"ได้ยินมาว่าโถงอาหารมีของอร่อยเยอะแยะเลย ต้องเดินไปทางไหนเหรอครับ" 
 
การถามทางก็ส่วนหนึ่ง แต่การทำความรู้จักกับชาวค่ายให้ได้คุ้นหน้าคุ้นตากันบ้างก็เป็นอีกจุดประสงค์หนึ่งที่ลีโอริคต้องการ แม้จะเสียเวลาไปบ้างแต่ในที่สุดเขาก็มาถึงโถงอาหารดังกล่าวได้ในที่สุด ซึ่งดูเหมือนว่าความจริงแล้ว มันก็อยู่ห่างจากเขตบ้านพักไปเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น 
 
การตกแต่งของโถงอาหารแตกต่างกับห้องทำงานของคุณไครอนเสียเหลือเกิน แม้จะมีส่วนประกอบจากไม้สีน้ำตาลเหมือนกัน แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกร่วมสมัยมากกว่า แถมโดยรอบยังมีสระน้ำที่ให้ความรู้สึกร่มเย็นอีกด้วยต่างหาก เรียวขาก้าวเดินเข้าไปลึกเรื่อย ๆ ผ่านโต๊ะอาหารของบ้านต่าง ๆ และโคมไฟที่รายเรียงอยู่ 2 ข้างทาง ดูเหมือนเด็กแต่ละบ้านมักจะเลือกนั่งในโต๊ะของตัวเอง เว้นเสียแต่วันอาทิตย์ที่สามารถพบปะเพื่อน ๆ บ้านอื่นได้ 
 
น่าสนุกดีนี่นา 
 
สายตากวาดเข้าไปพบกับแม่ครัวที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการตักอาหารแจกจ่ายให้แก่เด็ก ๆ ปีกนกขนาดใหญ่ที่ปรากฏอยู่ด้านหลัง และแขนที่มีขนเป็นแผงทำให้รับรู้ได้ว่า เธอน่าจะมีสายพันธุ์ประเภทนก ในที่นี่ก็คือฮาร์ปี้นั่นเอง ไม่เคยได้ยินเรื่องฝีมือการทำอาหารของฮาร์ปี้มาก่อนเลยแฮะ แม้กระทั่งในเทวตำนานหรือนิทานอะไร ก็ไม่เคยอ่านเจอมาก่อน 
 
"สวัสดีครับคุณแม่ครัว ผมชื่อลีโอริค เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่น่ะครับ บ้านหลังที่ 6" 
 
พื้นฐานก็เป็นคนมั่นใจในตัวเองและพูดจาฉะฉานอยู่แล้ว ก็เลยเดินเข้าไปทักทายฮาร์ปี้ผู้นั้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างไม่ลังเล 
 
"ฉันชื่อสไคลล่า แต่เรียกว่า แม่ครัว หรือฮาร์ปี้แม่ครัวเถอะจ้ะ หิวแล้วใช่ไหม วันนี้มีสปาเก็ตตี้ผัดซอสมะเขือเทศ ฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบมันนะ" 
 
แม่ครัวผู้นั้นเอ่ยทักทายตอบ ก่อนที่จะหยิบจานกระเบื้องสีขาวขึ้นมา คีบเส้นสปาเก็ตตี้ที่ผัดเตรียมเอาไว้วางลงไป ตักไส้กรอกเพิ่มให้เล็กน้อย แล้วยังโรยด้านบนด้วยเบคอนกรอบ ๆ ที่มีกลิ่นหอมฟุ้งน่ารับประทาน 
 
"ทานให้อร่อยนะจ๊ะเด็กใหม่" 
 
หล่อนอวยพรให้พร้อมกับยื่นจานดังกล่าวมาหา ซึ่งลีโอริคก็รับไว้ด้วยสีหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม 
 
"ขอบคุณนะครับ ทั้งอาหารแสนน่าอร่อยนี้ แล้วก็คำอวยพร" 
 
หลังจากได้รับอาหารประจำวันนี้แล้ว เขาก็กวาดสายตาหาโต๊ะประจำบ้านของตน ก่อนที่จะพบว่ามันว่างเปล่า บางทีทุกคนอาจจะออกไปทำภารกิจ หรือไม่ก็ตอนนี้ไม่ใช่มื้ออะไรเลยที่เหมาะสมแก่การหาอาหารลงท้อง 
 
เอาเถอะ ลีโอริคแปลว่าอิสระ จะทานตอนกี่โมงก็ได้ 
 
จานสปาเก็ตตี้ในมือถูกวางลงบนโต๊ะ ตามมาด้วยผู้เป็นเจ้าของที่นั่งลงแล้วเริ่มต้นรับประทานอาหาร ที่นี่โทรศัพท์มือถือเป็นสิ่งต้องห้าม แม้จะรู้สึกรำคาญใจนิดหน่อยที่ไม่มีอะไรเล่นระหว่างมื้ออาหาร แต่นั่นก็ทำให้เขาสามารถเสร็จสิ้นมื้อนี้ได้ไวกว่าปกติ จะได้แวะเข้าบ้าน แล้วก็ออกไปซื้อกระเป๋าต่อเสียที 
 
เพราะถูกใจในรสชาติอาหารเป็นอันมาก หลังจากตนนำจานไปเก็บเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับไปหาผู้เป็นแม่ครัวอีกครั้ง 
 
"คุณฮาร์ปี้แม่ครัว สเปาเก็ตตี้อร่อยมากเลยล่ะครับ คราวหลังผมจะมาฝากท้องใหม่ ขอบคุณนะครับ"</div>
 <div class="__ddt">หมายเหตุ บริการทานอาหารฟรีวันละครั้ง 𓆩†𓆪 +30 พลังงาน 
 โถงทานอาหาร
 </div><div class="__ddlowerb">
 </div>
 </div>
 </div>
</div></div>

Leoric โพสต์ 2025-2-8 19:33:44

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Leoric เมื่อ 2025-2-8 19:35 <link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Bai+Jamjuree&display=swap" rel="stylesheet">
<link rel="stylesheet" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">
<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/ny8ks94aa4e8m20nkkwvr/Leoric.css?rlkey=b1got929heh2xc3rylfe7bxs4&st=shfpvi4a&dl=0" rel="stylesheet">
<div style="--lraccent:#2a5f6f;">
<div id="Leoric_rp">
<div class="__dbg">
 <div class="__dbg2">
 <div class="__ddlowert"></div>
 <div class="__dtitle">
 <ct>Leoric</ct> Hwang<div class="__dsubtitle">RESPECT ALL, FEAR NONE</caption></div>
 </div>
 <div class="__dbanner" style="background-image: url(https://i.imgur.com/RuUfq42.png);background-position: top 45% center;height:450px;"></div>
 <div class="__dtext">ภายหลังใช้เวลาร่วมกับมารดาอยู่ที่โถงแห่งปัญญาเรียบร้อยแล้ว ลีโอริคก็กลับไปยังห้องพักของตัวเองอีกครั้ง ส่วนหนึ่งเพื่อบันทึกสิ่งที่ตนได้กระทำเสร็จสิ้นไปแล้ว อีกส่วนก็เพื่อบันทึกรายการสิ่งที่ตนต้องกระทำเพิ่ม และการเรียนรู้เรื่องพื้นฐานในการพัฒนาตัวเองก็เป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก ๆ 
 
แต่เขาจะออกไปในสภาพนี้เลยโดยที่ท้องยังว่างได้อย่างไร อย่าว่าแต่จะฝึกอะไรเลย แค่วิ่งให้ครบรอบก็น่าจะเป็นลมล้มคว่ำหน้าทิ่มเอาเสียเปล่า ๆ ดังนั้นหลังจากเก็บข้าวของให้เรียบร้อย จึงเลือกหยิบเพียงกระเป๋าสตางค์ติดตัวออกมาด้วยเท่านั้น ก่อนที่ก้าวเดินออกจากห้องพักกลับไปสู่โถงทางเดินของบ้าน สายตาปราดไปทางซ้ายอันเป็นโถงแห่งปัญญา สถานที่ตั้งของรูปปั้นอาธีน่าผู้เป็นมารดา ค้อมศีรษะลงด้วยความเคารพราวขอคำอำนวยพรและอำลา ก่อนที่จะออกจากบ้านพักหมายเลข 6 ไป 
 
เนื่องจากเมื่อวานได้สอบถามเส้นทางไปยังโถงอาหารเรียบร้อย และตนก็ไม่ใช่คนมีความจำสั้น เพราะฉะนั้นใช้เวลาเพียงไม่นานก็บรรลุถึงสถานที่ดังกล่าว บรรยากาศยังคงน่านั่งและร่มรื่นเช่นเคย กลิ่นอาหารหอมฟุ้งกระจายออกมาถึงด้านนอกเลยทีเดียว 
 
"สวัสดีครับ คุณแม่ครัวฮาร์ปี้" 
 
ลีโอริคกล่าวทักทายเจ้าหล่อนด้วยน้ำเสียงสดใสพลางกวาดตามองอาหารเบื้องหน้า 
 
"อ้าว! เด็กใหม่เองเหรอ สวัสดีจ้า มา ๆ เดี๋ยวฉันจะตักอาหารให้นะ" 
 
ผู้ถูกทักเอ่ยโต้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงใจดี ก่อนที่จะกุลีกุจอหยิบจานกระเบื้องสีข้าวใบใหม่ออกมาอีกครั้ง เริ่มต้นตักอาหารวางใส่ลงไป และแนะนำเมนูประจำวันนี้ไปด้วย 
 
"วันนี้เป็นสตูเนื้อนะจ๊ะ ฉันตักให้เยอะเป็นพิเศษเลย เธอจะได้ทานเยอะ ๆ แล้วมีแรงไปฝึกซ้อม ทานให้อร่อยและโชคดีนะจ๊ะ" 
 
ไม่เพียงแต่ยื่นจานให้ แต่หล่อนยังกล่าวอวยพรให้แก่เด็กหนุ่มอีกด้วย และแน่นอนว่าเขาก็รีบส่งมือออกไปรับจาน พร้อมกับค้อมศีรษะเล็กน้อยด้วยมารยาททันที 
 
"ขอบคุณนะครับ ทั้งสำหรับคำอวยพร แล้วก็อาหารด้วย ผมจะตั้งใจฝึกอย่างดีเลยนะ คุณแม่ครัวจะได้ไม่ผิดหวัง" 
 
กล่าวจบตนก็ออกเดินกลับไปยังโต๊ะอาหารประจำบ้านหมายเลข 6 ของตัวเอง เอ่ยทักทายรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ก่อนเล็กน้อยก่อนที่จะเลือกที่นั่งว่างนั่งลงแล้วเริ่มต้นมื้ออาหาร ใช้เวลาอยู่ไม่ถึง 20 นาทีดี ก็สามารถจัดการกับอาหารภายในจานตรงหน้าได้หมดลง ดื่มน้ำเพื่อเพิ่มความคล่องคอเล็กน้อยแล้วจึงค่อยนำจานไปเก็บ 
 
เอาล่ะ คราวนี้ก็เตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มต้นการฝึกซ้อมขั้นพื้นฐานได้แล้ว</div>
 <div class="__ddt">หมายเหตุ บริการทานอาหารฟรีวันละครั้ง 𓆩†𓆪 +30 พลังงาน 
 โถงทานอาหาร
 </div><div class="__ddlowerb">
 </div>
 </div>
 </div>
</div></div>

Leoric โพสต์ 2025-2-9 09:33:02

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Leoric เมื่อ 2025-2-9 09:36 <link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Bai+Jamjuree&display=swap" rel="stylesheet">
<link rel="stylesheet" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css">
<link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/ny8ks94aa4e8m20nkkwvr/Leoric.css?rlkey=b1got929heh2xc3rylfe7bxs4&st=shfpvi4a&dl=0" rel="stylesheet">
<div style="--lraccent:#2a5f6f;">
<div id="Leoric_rp">
<div class="__dbg">
 <div class="__dbg2">
 <div class="__ddlowert"></div>
 <div class="__dtitle">
 <ct>Leoric</ct> Hwang<div class="__dsubtitle">RESPECT ALL, FEAR NONE</caption></div>
 </div>
 <div class="__dbanner" style="background-image: url(https://i.imgur.com/RuUfq42.png);background-position: top 45% center;height:450px;"></div>
 <div class="__dtext">"วันนี้จะทำอะไรดีนะ" 
 
ลีโอริคยังคงอยู่ภายในห้องพักที่บ้านหมายเลข 6 ของตนเอง ในมือของเขาข้างหนึ่งถือเอาไว้ด้วยดินสอ ส่วนอีกข้างประคองสมุดโน้ตเล่มเล็กที่กำลังจดบันทึกอยู่ไม่ให้ร่วงหล่นไปจากหัวเข่าที่กำลังชันเอาไว้ 
 
"อันดับแรกก็คงไม่พ้นหาอะไรทานที่โรงอาหาร ทักทายคุณแม่ครัวสักหน่อยแล้วก็หาอะไรทำล่ะมั้ง วันนี้ก็ไม่มีเรียนอะไรเสียด้วยสิ" 
 
ปลายดินสอเคาะเข้ากับข้างใบหน้าขณะใช้ความใช้ แต่มัวอุดอู้อยู่ภายในห้องก็คงไม่ได้อะไร สู้ไปสอบถามรุ่นพี่คนอื่น หรือไม่ก็มองหางานตามบอร์ดทำดูเล่น ๆ แบบเมื่อวานดีกว่า 
 
เป็นเพราะตนได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จึงเพียงแค่คว้าหยิบเสื้อตัวนอกขึ้นมาสวมทับ นำของติดตัวไปเพียงแค่กระเป๋าสตางค์เพื่อความคล่องตัว แล้วจึงค่อยออกเดินจากบ้านพักของตนไปยังโถงทานอาหารอีกครั้ง สายตากวาดไปเห็นป้ายรายละเอียดของงานที่โรงอาหารเข้า จึงหยุดยืนอ่านดูเสียเล็กน้อย 
 
เวรทำความสะอาดโรงอาหาร ทำได้วันละ 3 ครั้ง สูงสุด 3 ครั้งต่อสัปดาห์ ได้รับเงินรางวัลส่วนหนึ่งด้วยแฮะ ถึงจะไม่มากเท่าไหร่ แต่ถ้าหากเก็บรวบรวมไปเรื่อย ๆ จะต้องมีเพียงพอสำหรับซื้ออาวุธหรืออุปกรณ์อื่น ๆ ได้แน่ 
 
ค่อยเริ่มทำหลังมีเวลาว่างก็แล้วกัน วันนี้ขอไปทานข้าวก่อนล่ะ "สวัสดีครับ คุณแม่ครัวฮาร์ปี้" 
 
"มาแต่เช้าทุกวันเลยนะจ๊ะเด็กใหม่ เริ่มคุ้นชินกับที่นี่แล้วล่ะสิ" 
 
ฮาร์ปี้ผู้นั้นยังคงเอื้อนเอ่ยตอบคำด้วยน้ำเสียงใจดีเช่นเคย มือทั้งคู่ง่วนอยู่กับการหยิบจานกระเบื้องมาตักอาหารวางใส่ลงไป 
 
"อีกไม่กี่วันฉันคงจะเรียกว่าเด็กใหม่ไม่ได้แล้วสิ คุ้นหน้าค่าตากันแล้ว" 
 
หล่อนเอ่ยแซวต่อเรียกเสียงหัวเราะจากเด็กหนุ่มขณะที่ยื่นมือไปรับจานอาหารประจำวันนี้มา 
 
"งั้นคุณแม่ครัวต้องฝึกเรียกผมว่าลีโอริคให้ชินแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับอาหารวันนี้นะครับ อ้อ ผมคิดว่าหากพอมีเวลาว่าง จะมาขอรับงานพิเศษที่นี่สักหน่อยด้วยน่ะครับ" 
 
เขาเอ่ยตอบ ใบหน้าเพยิดไปทางบอร์ดประกาศรับสมัครเวรทำความสะอาด ซึ่งแม่ครัวฮาร์ปี้ก็เข้าใจในทันที หล่อนพยักหน้าตอบรับคำพูดนั้น 
 
"ดีเลยจ้ะ ช่วงนี้โรงอาหารค่อนข้างสกปรก หากมีเด็ก ๆ สนใจช่วยกันทำความสะอาดมาก ๆ ก็คงจะดี โถงอาหารของพวกเราจะได้สวยงามอยู่เสมอ เธอจะมาเมื่อไหร่ ก็มาติดต่อฉันได้เลยนะจ๊ะ" 
 
บุตรแห่งอาธีน่ารับคำของเจ้าหล่อน ก่อนที่จะกวาดตามองหาที่นั่งว่าง จริงอยู่ที่วันนี้เป็นวันอิสระที่จะสามารถพบปะและนั่งร่วมโต๊ะกับใครก็ได้ แต่ทว่าลีโอริคไม่ได้รู้จักกับใครเป็นพิเศษ จึงได้ตัดสินใจนั่งลงที่โต๊ะของบ้านหมายเลข 6 ดังเดิม และเริ่มต้นจัดการมื้ออาหารอย่างรวดเร็วทันที</div>
 <div class="__ddt">หมายเหตุ ทานอาหารฟรีวันละครั้ง 𓆩†𓆪 +30 พลังงาน 
 โถงทานอาหาร
 </div><div class="__ddlowerb">
 </div>
 </div>
 </div>
</div></div>

Robin โพสต์ 2025-2-9 20:54:39

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Robin เมื่อ 2025-2-17 11:05 <link rel="stylesheet" href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Sofia">
<style>
/* Outside box and bg*/
#boxProfile {
 border: 1px dashed #fff;
 border-radius: 10px;
 padding: 0px;
 box-shadow: 0px 0px 10px rgba(0, 0, 0, 0);
}
.header {
text-align: center;
 font-family: "Sofia", sans-serif;
 font-size: 60px;
 color: #a1887f;

}
.sub-header {
text-align: center;
font-family: "Cordia New";
font-size: 30px;
color: #C0C0C0;
 margin-top: 5px;
 font-style: italic;
 margin-right: -300px;
}
.center-divider {
 text-align: center;
 color: #CDCDCD; /* Font color */
 font-family: "Cordia New";
 font-size: 22px;
 margin-top: -20px;
}
.text {
 text-align: left;
 color: #808080; /* Font color */
 font-family: "Cordia New";
 font-size: 22px;
}
.w3-container {
padding-bottom: 20px; /* Adjust the value as needed */
}
.button-container {
 text-align: center;
 margin-top: 20px;
}
.button {
 font-family: "Sofia", sans-serif;
 font-size: 10px;
 color: #a1887f;
 border-radius: 5px;
 border: 1px dashed #fff;
 cursor: pointer;
 background-color: #fff;
 text-decoration: none;
 padding: 5px 10px;
 transition: box-shadow 0.3s;
}
.button:hover {
 box-shadow: 0 0 5px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}
.separator {
 color: #CDCDCD;
 font-family: "Cordia New";
 font-size: 22px;
 margin: 10px 0;
}
</style>

<div id="boxProfile" style="background-image: url('https://i.imgur.com/OEBWwYm.jpeg')" ;="">
 
<div align="center">
<div class="w3-container header" style="width:60%">A Janitor’s Tale</div><div class="w3-container header" style="width:60%"><span style="color: rgb(153, 153, 153); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">sidetrack : day 2 (04 jan 2025)</div>
 <div class="button-container">
 <a href="https://percyjackson.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=50&pid=4811" class="button w3-hover-shadow" =""=""><< prev
 |
 </a><a href="https://percyjackson.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=29&pid=5087" class="button w3-hover-shadow">next >></a>
 </div>
 
 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 <div class="w3-container text" style="width:80%"> <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">พูดกันแต่เฉพาะเรื่องงานบ้านในชีวิตประจำวันนะ ถ้าจะมีอะไรที่โรบินเกลียดมากไปกว่าการซักผ้า มันก็คือการล้างจานแบบ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ดั้งเดิม<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> อย่างน้อยการซักผ้าในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดก็แค่เปิดฝาหน้าแล้วยัดทุกอย่างลงไปให้เครื่องจักรทำงานด้วยตัวของมันเอง และกลับมาอีกในครึ่งชั่วโมงกับเสื้อผ้าหอมฉ่ำ ขั้นตอนสุดท้ายอย่างการตากอาจจะน่าเบื่อหน่อยถ้าคุณเป็นลูกคนเดียวซึ่งไม่ใช่กับโรบิน <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โอเค…ต่อไปนี้จะเป็นความลับสุดยอดที่รู้กันเฉพาะทายาทรุ่นสุดล่าสุดของครอบครัวมิไคเลอร์วิชนะ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">อิกอร์น้องชายของเธอสามารถซื้อได้ด้วยธนบัตรยี่สิบดอลลาร์<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ขอโทษนะคะพ่อ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> แต่การล้างจาน…ก็ไม่ได้แย่ ถ้าเป็นไปได้เธออยากทำกระเช้าไดฟุกุรสสตอเบอรี่ชาเขียวถั่วแดงเพื่อแสดงความขอบคุณเป็นการส่วนตัวแก่ใครก็ตามที่ปิ๊งไอเดียเครื่องล้างจานอัตโนมัติขึ้นมาด้วยซ้ำ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ถ้าอย่างนั้นปัญหามันคืออะไรล่ะ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ละ…เลือดผสมขี้เกียจ! อาหารเย็นสำหรับฮาร์ปี้ผู้หิวโหย แกว๊กๆๆ!”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“หยู๊ดดดดด หยุดก่อนครับๆ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ก่อนที่กรงเล็บแหลมคมจะตัดผ่านอากาศเข้ามาถึงตัว ร่างของเด็กหนุ่มอายุไล่เลี่ยกันก็เข้ามาขวางตรงกลางเสียก่อนด้วยถาดอาหารที่เพิ่งล้างไปหมาดๆ ถาดสีเงินถูกประทับตราด้วยรอยเล็บขนาดใหญ่จนขาดเป็นสองท่อน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เขายกมือประสานกันเหนือหัวในท่าทางขอร้อง “เดี๋ยวผมดูแลต่อเองครับสไคลล่า…นะครับ” ก่อนจะแอบชำเลืองมองลอดใต้วงแขนเพื่อดูปฏิกิริยาของหมาล่าเนื้อแห่งซุส<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">สไคลล่าสูงเกือบเจ็ดฟุต เธอมีใบหน้าคมสันดุดันราวกับแม่มดมาลิฟิเซนต์ ต่างกันตรงที่แขนทั้งสองข้างของเธอมีขนนกสีน้ำเงินแซมแดงถักทอกันเป็นปีกขนาดใหญ่ที่กางออกเล็กน้อย ดวงตาสีอำพันจ้องเขม็งมาที่มนุษย์กึ่งเทพสองคนเหมือนนักล่าที่กำลังพิจารณาเหยื่อ กรงเล็บโค้งแหลมสะท้อนแสงไฟในห้องครัวใต้ดินอย่างน่าหวาดหวั่น<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">…เธอน่าจะดูน่ากลัวกว่านี้มากหากไม่ได้กำลังสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูกับรวบผมสีน้ำเงินเข้มไว้ภายใต้ผ้าโพกลายบาร์บี้<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เลือดผสมเงอะงะ งุ่นง่าน สไคลล่าไม่ประทับใจ ไม่ประทับใจ…” เสียงกุกกักแหลมๆ คล้ายเสียงไก่จิกเปล่งออกมาเป็นจังหวะห้วนสั้น แต่ละคำกระท่อนกระแท่นเหมือนการบ่นพึมพำที่มีจังหวะไม่ปกติ “แต่ทีต้ายอดเยี่ยม…ขะ…ขยัน…สไคลล่ามีความเห็น…วะ…ว่า…ว่าสามารถปล่อยไปก่อนได้”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินขมวดคิ้ว อีกครั้งแล้วที่ฮาร์ปี้ตนนี้ทำราวกับว่าตัวเองเป็นผู้บรรยายในนิทานที่เล่าถึงตัวเองมากกว่าการคุยกับคู่สนทนา ทุกประโยคดูเหมือนถูกตัดออกจากที่ไหนสักแห่งแล้วเอามาปะติดปะต่อกัน ตั้งแต่ตอนรับงานเธอจึงแทบจะจับใจความไม่ได้ว่าสไคลล่ากำลังออกคำสั่ง หรือแค่พูดคนเดียว<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">แต่โชคดีที่อย่างน้อยมี<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">คนเข้าใจ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">อยู่ด้วยอีกหนึ่งคน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เตอร์ ริมา กาสิครับ! ขอบคุณมากเลยครับสไคลล่า!” ทิปตา บินตังดีใจจนหลุดพูดสลับกับภาษาบ้านเกิดจนฟังแทบไม่ทัน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">รอจนไก่สีน้ำเงินตัวโตห่างออกไป โรบินจึงโผล่ออกมาจากมุมเสาสำหรับใช้หลบการโจมตีเมื่อครู่ ทิปตาตวัดดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมาข้างหลังอย่างคาดโทษ ซึ่งไม่ได้ดูน่ากลัวเลยเมื่อผมหยิกของเขาชี้ฟูขึ้นกว่าเดิมเพราะความชื้นในอากาศ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ดูเหมือนจะเอาไปใช้ต่อไม่ได้แล้วเนอะ…ทีต้า” โรบินค่อยๆ หยิบถาดในมือของเขามาถือก่อนจะทิ้งมันลงในถังขยะ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เนอะนะอะไรล่ะ เธอช่วยเร่งมือหน่อยไม่ได้หรือไง” เขาคว้าไม้ถูพื้นออกมาจากถังเก็บอุปกรณ์เพื่อเตรียมกลับขึ้นไปถูพื้นด้านบนหลังกวาดถูจนสะอาดเอี่ยมหมดแล้ว ในขณะที่อีกคนยังขัดหม้อและถาดไปได้ไม่ถึงครึ่งจนแม่บ้านฮาร์ปี้ที่เฝ้าเวรอยู่วันนี้คิดว่ากำลังอู้งาน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ก็ฉันกลัวลาวากระเด็นใส่นี่นา นายไม่เห็นหรอว่ามันเดือดปุดๆ เลยน่ะ” เธอชี้ไปยังอ่างล้างจานซึ่งเต็มไปด้วยของเหลวสีส้มร้อนระอุที่ถูกส่งมาตามท่อใต้ดินสำหรับใช้ทำความสะอาดแทนน้ำเปล่า พวกฮาร์ปีเชื่อว่าสามารถใช้ฆ่าเชื้อโรคได้ถึงเก้าสิบเก้าจุดเก้าเปอร์เซ็นต์พร้อมความวาววับระดับสุดยอด<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">อันตรายระดับสุดยอดละสิไม่ว่า<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“เห้อ…มันทำอะไรเธอไม่ได้หรอกน่า เธอสวมถุงมืออยู่นะ” ทิปตาหมายถึงถุงมือกับผ้ากันเปื้อนที่ทำจากใยหินทนไฟที่เธอสวมอยู่ สำหรับให้มนุษย์กึ่งเทพยืมใช้ขณะล้างจาน ถึงแม้ลาวาจะทำอะไรอมนุษย์ไม่ได้ แต่กับเลือดผสมที่ไม่มีความสามารถด้านการรับมือกับอุณหภูมิสูงก็ควรป้องกันตัวไว้ก่อน<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“มันก็ยังน่ากลัวอยู่ดีไม่ใช่หรือไง?”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ให้ตายสิฉันไม่น่าลงเวรวันนี้เลย”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“โชคร้ายหน่อยนะ จะทำเองเลยหรือเปล่าล่ะถ้านายไม่กลัว”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ไม่ล่ะ อย่าลืมนะว่าเธอเป็นคนแบ่งหน้าที่เอง ฉันเก็บกวาด<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ทั้งหมด<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> ส่วนเธอล้างจาน” ทิปตาเน้นคำว่าทั้งหมดเสียงดังฟังชัด<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:italic;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ก็นึกว่าจะใช้เครื่องล้างจานนี่นา โถ่เอ๊ย…<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ใครมันจะไปคิดล่ะว่าจะใช้วิธีโบราณแบบนี้<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นั่นมัน” โรบินเชิดคางขึ้นเล็กน้อย พลางพูดด้วยท่าทียโส “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่ ถ้านายทำส่วนของตัวเองเสร็จแล้ว มาช่วยตรงนี้บ้างก็คงไม่เป็นไร”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“พอที ฉันหวังว่าเธอจะมีศักดิ์ศรีพอที่จะทำงานของตัวเองให้เสร็จเสียก่อน–”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“หยุด” โรบินคว้าตะเกียบเงินจากอ่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชี้ไปตรงหน้าเขา “ฉันทำเองก็ได้ แต่ถ้านายบ่นฉันอีกแม้แต่คำเดียว จบงานนี้เจโนวีฟรู้แน่ว่านายเก็บรูปเธอไว้ในกระเป๋าสตางค์” เธอลดตะเกียบลง แล้วลากปลายมันผ่านลำคอตัวเองเป็นเส้นโค้งช้าๆ<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“นี่เธอ—”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ทิปตาถลึงตาใส่จนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า แต่ก่อนจะได้เถียงอะไรต่อก็ต้องถอนหายใจเฮือกเมื่อสไคลล่าชะโงกหน้าลงมาจากบันไดชั้นบนสุดหลังได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย โรบินอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางจนใจของเขา<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ฉันจะไม่ยอมให้เกิดเหตุนองเลือดขึ้นแน่ๆ เดี๋ยวจะกลับลงมาช่วยเช็ดจาน...” พูดจบเขาก็คว้าไม้ถูพื้นขึ้นไปด้านบน <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">หลังทิปตากลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง โรบินจึงเหลือเพียงแค่กัดฟันกลั้นใจหยิบจานใบต่อไปขึ้นมาขัด ฟองน้ำซึมซับน้ำร้อนจัดจนรู้สึกได้ผ่านถุงมือ ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่ความเหนื่อยล้าก็ยิ่งถาโถมเข้าใส่แถมจานชามเหล่านี้ยังดูเหมือนจะไม่พร่องลงไปจากตอนแรกเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าโผล่ออกมาจากไหนเยอะแยะทั้งที่คนก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">ระหว่างนั้นทิปตาก็สลับมาเป็นคนล้างบ้าง ขณะที่โรบินเปลี่ยนไปเป็นคนเช็ดจาน เธอปลงใจด้วยความไม่พอใจ ด้วยเหตุผลเดียวที่ว่าก่อนหน้านี้ทิปตาเลือกทำงานง่าย<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแต่เหมือนนานเป็นชาติ ตอนนี้ผ้ากันเปื้อนด้านหน้าของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่หยดลงมาตามกรอบหน้า จากการที่ร่างกายอุดอู้อยู่กับไอร้อนเป็นเวลานาน ในที่สุดก็เหลือเพียงการเช็ดทำความสะอาดพื้นที่รอบๆ และเก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อย โรบินหันไปเห็นสไคลล่าเดินลงมา ฮาร์ปี้ตนนั้นกางปีกสะบัดเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือที่เต็มไปด้วยเกล็ดสีเข้มออกมา<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">“ทำงานได้ดี ส…สไคลล่าประทับใจและเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ”<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">สไคลล่ากลับมาเป็นฮาร์ปี้ใจดีผู้เป็นที่รักของชาวค่ายแล้ว โรบินและทิปตารับเหรียญสี่ดรัคม่าที่วางลงบนมือ เธอเก็บมันเข้ากระเป๋าพลางพยักหน้าขอบคุณ แต่ทันใดนั้นเองโลกก็เริ่มหมุน ร่างกายเหมือนถูกดึงลงไปในความร้อนที่ยังไม่จางหายจากไอไหลเวียนในห้องครัว ความร้อนอบอ้าวสะสมมาตลอดวัน ค่อยๆ กัดกินพลังงานของเธอไปจนหมด<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">เธอพยายามจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่เสียงกลับติดขัด ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงพร้อมกับทิปตาที่ตกใจสุดขีด <span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:#ffffff;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;">โรบินหมดสติ… และถูกกระชากตัวกลับเข้าไปยังลานจอดรถมืดๆ นั่นอีกครั้ง<span style="font-size: 16.5pt; font-family: "Cordia New"; color: rgb(128, 128, 128); background-color: rgb(255, 255, 255); font-weight: 400; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">เห้อ จะบ้าตายจริงๆ นะ…<span style="font-size:16.5pt;font-family:'Cordia New';color:#808080;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> </div>
 
 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Summary 1. เวรทำความสะอาดโรงอาหาร : +25 พลังใจ, 4 ดรัคม่า, 15 EXP </div>
</div>

Paige โพสต์ 2025-2-11 21:31:21

<center>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Bai+Jamjuree&family=Rock+Salt&display=swap" rel="stylesheet">
<div style="width: 550px; height: auto; background-image: url(https://i.pinimg.com/736x/48/08/26/480826f008f97b6330fe48c42b7bd78d.jpg); padding: 40px;"><div style="width: 550px; height: auto; background-color: rgb(140, 146, 172); font-family: "Bai Jamjuree"; text-align: justify; line-height: 20px; box-sizing: border-box; padding: 35px;"><div style="font-size: 15px; color: rgb(50, 23, 77); width: 480px; height: 200px; background-image: url("https://i.imgur.com/dpq5FWR.png"); background-size: cover; background-position: center center;"></div>
 <div style="color: rgb(88, 66, 124); text-align: right; font-family: "Bai Jamjuree";">Paige Yoo </div>

เป็นครั้งแรกที่เพจเดินเข้ามาภายในโรงอาหาร สายตากวาดมองรอบ ๆ พร้อมกับ ได้กลิ่นอาหารหอมกรุ่นโชยมา ไม่แปลกใจที่หลายคนแนะนำให้เธอเข้ามาเยี่ยมเยียนโรงอาหารบ้าง เพราะ อาหารที่นี่ถูกปากชาวค่ายจนได้รับการยอมรับ สองเท้าเดินไปตามทางก่อนจะพบเข้ากับแม่ครัวฮาร์ปี้ที่ประจำอยู่
 “สวัสดีจ๊ะ มาใหม่ล่ะสิ ไม่เคยเห็นหน้าเลย” แม่ครัวกล่าวทัก
 “ใช่ค่ะ หนูชื่อ เพจ นะคะ ต่อไปคงได้เจอหน้าหนูบ่อย ๆ ยังไงก็อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ คะ”

เพจตอบกลับด้วยรอยยิ้มกว้าง ดวงตาหยีจนแทบปิด ต่อไปเธอคงมาที่นี่บ่อย ๆ ตามที่กล่าวเอาไว้นั่นแหละ
 "ฉันชื่อ สไคลล่า จ๊ะ แต่เรียกแม่ครัวก็ได้ ฉันไม่เบื่อหรอก หนูนั่นแหละ อย่าเบื่อ อาหารฉันก็แล้วกัน แต่ไม่ต้องห่วงนะ เมนูที่นี่ไม่ค่อยจะซ้ำกันท่าไหร่หรอก”
 “งั้นวันนี้มีอะไรบ้างคะ?” เอ่ยถามพลางชะโงกหน้าไปมองด้วยความสนใจ มือเล็ก หยิบถาดอาหารขึ้นมาแล้วกวาดสายตามองอาหารที่เรียงรายอยู่
 “มีทั้งสปาเก็ตตี้ มันฝรั่งอบ ไก่ทอดก็มีนะ ส่วนตรงนั้นเป็นน้ำดื่ม หยิบเอาได้เลย นะจ๊ะ” หลังจากเธอแนะนำอาหารเสร็จก็ดูเหมือนว่ามีอย่างอื่นที่เธอต้องขอตัวออกไปก่อน เพจตักอาหารตรงหน้าให้เพียงพอต่อการกิน จากนั้นจึงมองหาที่นั่งว่างแล้ว หย่อนตัวลงนั่ง แม้จะไม่ใช่อาหารเกาหลีที่คุ้นเคย แต่ก็เป็นอาหารที่รสชาติ ถูกปากอย่างที่เขาลือกันจริง ๆ นั่นแหละนะ ไม่นานนัก จานอาหารตรงหน้าก็พร่องลงไปกระทั่งหมดลง ร่างบางลุกจากที่นั่ง แล้วเดินนำจานไปเก็บ ระหว่างทางได้พบกับแม่ครัวอีกครั้งจึงไม่พลาดที่จะเอ่ย ชม
 “อาหารอร่อยมาก ๆ เลยล่ะคะ ไว้หนูจะแวะมาอีกนะคะคุณแม่ครัวฮาร์ปี้!”

 <div style="color: rgb(50, 23, 77); text-align: right; font-style: italic;"> บริการทานอาหารฟรี +30 พลังงาน ✡ </div></div></div><a href="http://is.gd/rossr" style="font-family: Calibri; font-size: 4px; text-transform: uppercase; letter-spacing: 1px; opacity: .3; text-decoration: none;">(resoure)</a></center>

Ertah โพสต์ 2025-2-12 16:04:48

Ertah โพสต์ 2025-2-12 18:49:51

<center><link href="https://dl.dropbox.com/scl/fi/5lgsdrqw7ogqqccdgf9gr/antifragile.css?rlkey=g7qv1ca4t1zxymsnoeemwctp6&dl=0" rel="stylesheet"><div id="rr_anti-fragile" style="--width: 750px;--img-size: 100px;--accent: #d7c56e;--bg-color: #212121;--title-color: #000000;--text-color: #dedede;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rtxt"><div class="rheader"><div class="rtitle">ERTAH BROWN</div></div>
<div>โถงอาหารประจำค่าย</div>

<div>Feb, 12, 2025 | 10.30AM</div><div> </div>

<div> </div>

ระหว่างทางมาที่นี่
เออต้าได้แวะไปพูดคุยกับพ่อของเธอที่เตาไฟบูชาเทพมาครู่หนึ่ง
เนื้อหามันไม่ได้แตกต่างจากเดิมนักหรอก แต่เพราะว่าไหน ๆ ก็ผ่านไปแถวนั้นแล้ว
ก็เลยเดินไปหา เหมือนกันเวลาที่เด็ก ๆ เห็นพ่อแม่ตัวเองมาอยู่ในบริเวณเดียวกันก็จะเดินไปหา
เออต้าเองก็เป็นคนอย่างนั้นเหมือนกัน

และแล้วก็ได้กลับเข้ามาที่โรงอาหารแห่งนี้อีกครั้ง
ตอนนี้เข้ามาในคราแรก เธอไม่ได้เอ่ยทักทายคุณฮาร์ปี้ที่เป็นคนรับผิดชอบเรื่องอาหารเลย
รู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน เพราะคราวนี้เธอจำเป็นจะต้องมาขอความช่วยเหลือจากเธอน่ะสิ


“ สวัสดีค่ะ
ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ทักทายเลย เออต้าค่ะ เพิ่งจะมาอยู่ที่ค่ายได้ไม่กี่วันเอง ”

ไม่คิดให้มากความ
เออต้ารีบเดินเข้ามาหาคุณฮาร์ปี้ที่อยู่ในโรงอาหารทันที
ใบหน้าน่ารักฉายรอยยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเป้นมิตรอย่างที่สุด
โดยเฉพาะเสน่ห์ของรอยยิ้มพระอาทิตย์นั่นของเธอ
คนที่เห้นคนจะคาดเดาได้ไม่ยากเลยว่าเธอเป็นลูกของใคร
เพราะมันฉายออกมาทั้งหมดเลยจริง ๆ

“ โอ้
สวัสดีจ้าหนู ก็ว่าอยู่ ไม่เคยเห็นหน้าเลย สไคล่านะจ๊ะ
หิวเมื่อไหร่ก็มาที่โรงอาหารได้เลยนะ มากินทุกวันเลย ผอม ๆ
แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่มีแรงไปฝึกอย่างคนอื่นเขาหรอก ”

เหมือนว่าฮาร์ปี้คนนี้จะเป็นมิตรมากอยู่เหมือนกัน
นั่นทำให้เออต้าปลดความกังวลที่มีมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้ทิ้งไปในทันที
ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้ว 

เพราะว่าภารกิจที่ไปรับมานั้นจำเป็นจะต้องสอบถามที่คุณสไคล่า
เออต้าก็เลยเลือกที่จะเข้าประเด็นเลยทันที
เพราะว่าไม่อย่างนั้นจะไม่มีเวลาในการทำความสะอาก อีกไม่นานก็จะถึงเวลามื้อกลางวันแล้วด้วย
เดี๋ยวเธอจะกินอาหารอีกมื้อและไปเรียนคลาสยิงธนูที่ต้องการไม่ทัน

“ คุณสไคล่าคะ
พอดีว่าฉันอยากมาช่วยทำความสะอาดที่โรงอาหารค่ะ ฉันจะต้องทำอย่างไรบ้างหรอคะ? ”

เออต้าเอ่ยสอบถามไปตรงประเด็น
ใบหน้าน่ารักของเธอฉายความจริงจังออกมาให้ได้เห็น และยังแฝงไปด้วยความรีบร้อนอยู่ในทีด้วยเช่นกัน

“ อ๋อ
เวรทำความสะอาดหรือจ๊ะ เธอสามารถมาทำได้เลยนะ ทำได้สัปดาห์ละสามครั้ง ผลัด ๆ กับคนอื่นมาสิ
จะได้ไม่นักมาก เพราะโรงอาหารที่นี่มันก็ค่อนข้างมีพื้นที่อยู่น่ะจ้ะ ถ้าอยากมาทำ
ก็มาทำหลังจากมื้ออาหารก็ได้ ช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่สกปรกที่สุดเลยล่ะ
อย่างตอนนี้เองก็เริ่มทำได้นะ เตรียมเอาไว้ให้เด็ก ๆ ที่เหนื่อยมากินอาหารกัน ”

สิ่งที่คุณสไคล่าอธิบายมานั้นเป็นสิ่งที่สำคัญ
เออต้าจึงได้พยักหน้าเป็นระยะแสดงถึงการรับรู้และจดจำ เหมือนว่างานนั้นจะไม่ได้ยากอะไร
แต่ว่ามันจำเป็นจะต้องมาเป็นเวลานิดหน่อย อย่างเวลาก่อนหรือหลังใช้งานสถานที่
เป้นช่วงเวลาที่ดีในการทำความสะอาด
และเหมือนว่าตอนนี้น่าจะเป้นเวลาที่ดีในการที่เธอจะเริ่มทำความสะอาดในครั้งแรก

“ ขอบคุณค่ะ
ถ้าอย่างนั้นฉันเริ่มทำได้เลยใช่มั้ยคะ เพราะอีกเดี๋ยวก็น่าจะมีกินอาหารกันแล้ว ”

เสียงหวานทวนสิ่งที่ได้รับรู้มาอีกครั้งและถามความอนุญาตจากคุณสไคล่าด้วยเช่นกัน
และคำตอบที่ได้คือการพยักหน้าจากเธอคนนั้น
ทำให้รอยยิ้มพระอาทิตย์ของเธอฉายกว้างออกมามากขึ้น
แต่ว่าคำถามของเธอยังไม่หมดเพียงเท่านี้น่ะสิ

“
แล้วอุปกรณ์ล่ะคะ ฉันหยิบได้จากที่ไหนบ้าง ”
เพราะว่าถ้าไม่มีอุปกรณ์ก็ทำอะไรไม่ได้เลยน่ะสิ

“ ตรงนั้นเลยจ่ะ
ใช้แล้วเก็บเอาไว้ที่เดิมด้วยนะ ”

เธอผายไปยังทิศทางซึ่งสามารถพาเธอไปยังสถานที่เก็บของได้
ดวงตากลมสีเปลือกไม้จับจ้องตามเส้นทางนั้นก่อนที่จะพยักหน้ารับให้
ตอนนี้เธอรับรู้แล้วว่าจะต้องทำอะไร อย่างไรบ้าง
ก็ถึงเวลาที่จะต้องไปทำงานเสียทีแล้ว

“ ขอบคุณมากนะคะ
เดี๋ยวฉันไปทำความสะอาดเลยแล้วกัน ”

เธอเอ่ยไปเพียงเท่านั้นก่อนที่ขายาวจะรีบเดินไปยังสถานที่ที่เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว
เพราะตอนนี้เวลาก็เหลือไม่มากแล้วด้วย

มือเรียวสวยของเออต้าหยิบเอาไม้กวาดมาด้ามหนึ่งแล้วเริ่มต้นการทำความสะอาดสิ่งที่ตกอยู่ที่พื้นด้วยไม้กวาดอย่างขะมักเขม้น
แต่เพราะว่าเธอไม่ได้ทำความสะอาดด้วยตัวเองเสียเท่าไหร่
ความรวดเร็วหรือความคล่องมันก็เลยไม่ได้มีมากมายอะไร เธอทำเหมือนคนทำไม่ได้คล่องเท่าไหร่
แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรที่ผิดพลาด แต่แค่การจับหรืออะไรก็ตามมันดูไม่ถนัดมือเอาเสียเลย 

แต่สุดท้ายแล้ว
เออต้าก็สามารถทำความสะอาดในบริเวณที่สกปรกที่สุดเสร็จแล้วจนได้ มันใช้พลังงานของเธอไปเยอะมากเลยเหมือนกัน
ถึงกับจะต้องยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อเลยทีเดียวล่ะนะ

<div style="text-indent:3em;">“ เสร็จซักที ”</div>

เธอเอ่ยออกมาพร้อมด้วยเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายตามท้าย
ดวงตากลมดตมันโดยรอบเพื่อตรวจสอบอีกครั้งหนึ่งก่อนที่เธอจะนำอุปกรณ์ไปเก็บเอาไว้ที่เดิมแล้วเดินกลับไปหาคุณสไคล่าอีกครั้ง

<div style="text-indent:3em;"> </div>

“ เรียบร้อยแล้วค่ะคุณสไคล่า
ฉันทำความสะอาดเสร็จแล้วค่ะ ”

เสียงหวานเอ่ยบอกไปพร้อมด้วยใบหน้าที่ยังคงประดับความยิ้มแย้มเอาไว้
ท่าทางที่เหน็ดเหนื่อยมาก่อนหน้านี้ยังคงมีอยู่แต่ความสดใสนั้นกลับกลบไปได้เป็นส่วนใหญ่เลยล่ะ

“ เสร็จแล้วหรือ
นี่จ่ะ รางวัล ”

มือเรียวของเออต้ารับรางวัลที่คุณสไคลล่าให้มาด้วยความสงสัย
แต่ว่านั่นเป้นสิ่งที่เธอหวังเอาไว้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เธอจึงรีบเอ่ยขอบคุณไปทันที

“
ขอบคุณมากค่ะคุณสไคล่า เอาไว้ฉันจะมาความสะอาดให้อีกครั้งในวันพรุ่งนี้นะคะ ”

เท่านี้งานของเธอก็เสร็จไปอีกอย่างแล้ว
ที่เหลือก็คือการไปกินอาหารเมื่อกลางวันแล้วเตรียมตัวไปเรียนยิงธนูที่ลานเท่านั้นเองง
เธอก็จะได้กลับเข้าบ้านหมายเลขเจ็ดไปพักผ่อนเสียที ยิ่งอยู่นาน
ตารางเวลาก็เริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
จนตอนนี้เหมือนมันจะไม่พอเวลาที่มีแล้วอย่างไรก็ไม่รู้สิเนี่ย

<div> </div>
<hr class="l"> 

<div>Ps. ภารกิจ : เวรทำความสะอาดโรงอาหาร (1/3)</div>

<div>[ รางวัล : +25 พลังใจ, 4 เหรียญครักม่า, +15 EXP ]</div>

<div> </div>
<div class="rfooter"><img src="https://i.pinimg.com/736x/40/00/d2/4000d2b4151d200cb1ab4e4b70d8f59d.jpg"></div></div></div></div></center>

Paige โพสต์ 2025-2-13 22:30:30

<center>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Bai+Jamjuree&family=Rock+Salt&display=swap" rel="stylesheet">
<div style="width: 550px; height: auto; background-image: url(https://i.pinimg.com/736x/48/08/26/480826f008f97b6330fe48c42b7bd78d.jpg); padding: 40px;"><div style="width: 550px; height: auto; background-color: rgb(140, 146, 172); font-family: "Bai Jamjuree"; text-align: justify; line-height: 20px; box-sizing: border-box; padding: 35px;"><div style="font-size: 15px; color: rgb(50, 23, 77); width: 480px; height: 200px; background-image: url("https://i.imgur.com/dpq5FWR.png"); background-size: cover; background-position: center center;"></div>
 <div style="font-size: 45px; color: rgb(88, 66, 124); text-align: right; font-family: "Bai Jamjuree";">Paige Yoo</div> 

Feb, 12 2024 | 12.20 am หลังจากหมดคาบเรียน ร่างกายของเพจก็ประท้วงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ คงเพราะมื้อ เช้าเป็นเพียงแซนวิชง่าย ๆ เลยทำให้ท้องของเธอเริ่มร้อง สองเท้าพาร่างเพรียว มายังโรงอาหารของค่าย กลิ่นอาหารและขนมปังอบใหม่ ๆ ทำให้เพจรีบสาวเท้า เข้าไปภายในอย่างเร่งรีบ มือบางหยิบจานอาหารของตัวเองแล้วเดินไปยังถาดตักอาหาร เธอส่งยิ้มกว้าง แม่ครัวฮาร์ปี้คนเดิม “สวัสดีค่ะ อาหารน่าทานเหมือนเดิมเลยนะคะ วันนี้หนูจะตักเยอะ ๆ เลยเพราะหิวมาก ๆ เลยล่ะคะ!” กล่าวพลางตักกับข้าวตรงหน้าแทบจะพูนจาน และยิ่งเป็นเนื้อย่างของโปรดแล้วล่ะก็!
 “ตามสบายเลยจ๊ะ กินเยอะ ๆ เลยนะ เดี๋ยวฉันไปดูอาหารทางโน้นก่อน”
 เพจพยักหน้าพลางกลับมาสนใจ ซุปร้อน ๆ ที่กำลังถูกตักลงในถ้วย จากนั้นก็ยก จานและถ้วยซุปเดินไปหาที่นั่งว่าง ก่อนจะลงมือจัดการมื้ออาหารของไปเรื่อย ๆ พลางคิดว่าจะถวายอะไรให้กับมารดาของตนดี ไม่รู้ว่าสิ่งที่เพิ่งได้มาอย่างไข่มุกคิสึเนะ จะทำให้แม่ของเธอนั่นถูกใจรึเปล่า? ระหว่างกินก็ตักข้าวเข้าปากคำ แล้วตามด้วยน้ำซุปตามเข้าไป แต่ก็ไม่ลืมที่ จะหยิบตักอักษรกรีกขึ้นมาอ่านทวนซ้ำอีกที อย่างน้อยวันนี้ก็น่าจะจำได้หลายตัว แล้วล่ะ ก่อนจะเปิดตารางสอนดูว่าจะต้องไปเรียนวิชาใดต่อ

 <div style="text-align: right; font-style: italic;">  บริการทานอาหารฟรี +30 พลังงาน ✡ </div></div></div><a href="http://is.gd/rossr" style="font-family: Calibri; font-size: 4px; text-transform: uppercase; letter-spacing: 1px; opacity: .3; text-decoration: none;">(resoure)</a></center>

หน้า: 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 [16] 17

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver