[บันทึกการเดินทาง] The Lost Cursed Diamond

Nereza โพสต์ 2025-2-5 16:04:26

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2025-3-28 23:32 

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/XNKlfWR.png"); background-attachment:fixed; }</style>
<style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<style>

#boxba {
border: 5px solid;
border-radius: 2px;
padding: 10px;
box-shadow: #817772 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/KOOYkPP.gif");
}

</style>

<style>

/*
 — ʚїɞ —
 #48 - ICARUS
 Copyright (C) 2024 CiaranSoul
 Visit for my codes: https://ciaransoul.tumblr.com
 DON'T REMOVE MY CREDITS.

*/

@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Azeret+Mono:ital,wght@0,100..900;1,100..900&family=Roboto+Slab:wght@100..900&display=swap');

#Ica-bg-00{
margin:10px auto;
display:flex;
flex-direction:column;
align-items:center;
}

.Ica-ctn-01{
width:100%;
height:auto;
padding:40px 50px;
display:flex;
flex-direction:column;
place-items:center;
border-width: 0px;
border-style: solid;
border-image: linear-gradient(180deg, var(--Icarus-tx), #111) 1;
background:linear-gradient(180deg, #111 55%, var(--Icarus-cl1) 180%);
}

#Ica-bg-00 .Ica-ctn-01 ln{
width:1px;
height:90px;
margin:30px;
background:var(--Icarus-cl1);
}

#Ica-bg-00 .Ica-ctn-01 qt{
width:40%;
padding:20px;
font-family: "Azeret Mono", monospace;
line-height:10px;
color:var(--Icarus-tx);border:1px solid var(--Icarus-cl1);
text-align:justify;
}

#Ica-bg-00 .Ica-ctn-01 icon{
padding:40px;
font-size:20px;
color:var(--Icarus-cl1)!important;
}

#Ica-bg-00 .Ica-ctn-01 section{
width:90%;
padding-bottom:25px;
line-height:16px;
font-family: "Roboto Slab", serif;
font-weight: 400;
font-style: normal;
text-align:justify;
color:var(--Icarus-tx);
font-size:11px;
}

#Ica-bg-00 .Ica-ctn-01 section::first-letter{
float:left;
font-trasnform:uppercase;
font-weight:bold;
font-size:30px;
margin:30px;
}

#Ica-bg-00 a{
text-decoration:none;
margin-top:5px;
}

#Ica-bg-00 a:after {
display: block;
content: "「ꕤ」";
font-family:calibri;
font-size: 9px;
font-weight:800;
letter-spacing:4px;
color: GRAY;
}
#Ica-bg-00 a:hover::after {
content: "「CIARAN」";
}

</style>

<div style="text-align: center;">
<div id="boxba"> 

<main id="Ica-bg-00" style="width:600px; --Icarus-cl1:blue;--Icarus-tx:white;">
<div class="Ica-ctn-01">
<img src="https://i.imgur.com/1DEwNWS.png" width="550" border="0">
<ln></ln>
<qt style="font-size:9px;">"We are PERFECT TEAMMATE, Didn't we?"</qt>
<img src="https://i.imgur.com/xyncgV1.png" width="500" border="0">
<section>The lost priceless gem of hope, the entrusted request of the ruler of the underworld, and the encounter of two travelers from the warriors' camp—fate has destined them to face turmoil. A mysterious power lurks beneath the shadows, along with an enigmatic deity from a history spanning thousands of years.</section>

</div><a href="https://ciaransoul.tumblr.com"></a>
</main>
<link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css" />
<link rel="stylesheet" href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Dancing+Script|Montserrat|Caveat">
</div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Dancing+Script|Montserrat|Caveat'); Pat {font-family : 'Dancing+Script|Montserrat|Caveat';}</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}</style><style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style id="Gather Codes." type="text/css"> img{ -webkit-transition: all 0.4s linear; -moz-transition: all 0.4s linear; transition: all 0.4s linear;} img:hover { -webkit-transition:1s; -webkit-filter: invert(1); -moz-filter: invert(1);}</style>

<iframe width="150" height="2" src="https://www.youtube.com/embed/UVZwXV0Ff7w?autoplay=1&loop=1&playlist=UVZwXV0Ff7w" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe>

Nereza โพสต์ 2025-2-7 01:19:46

Nereza โพสต์ 2025-2-12 19:27:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2025-2-14 21:19 

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Gentium+Book+Plus&family=Roboto+Slab:wght@400&display=swap" rel="stylesheet">
<style>
#boxba {
border: 5px solid;
border-radius: 2px;
padding: 10px;
box-shadow: #817772 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/KOOYkPP.gif");
}

/* Custom Styling */
#custom-container {
max-width: 600px;
font-family: 'Times New Roman', serif;
text-align: center;
color: white;
background: linear-gradient(180deg, #111 55%, #000eb4 180%);
padding: 40px;
border-radius: 0px;
}

#custom-container h1 {
font-size: 70px;
color: #000976;
margin-bottom: 15px;
}

#custom-container h2 {
font-size: 14px;
font-weight: normal;
margin-bottom: 20px;
}

#custom-container img {
border-radius: 50%;
margin-top: 20px;
}

#custom-container p {
font-size: 15px;
line-height: 1.5;
margin: 20px 0;
}

#custom-container .btn {
padding: 10px 20px;
background-color: #000976;
color: #fff;
border: none;
border-radius: 25px;
text-decoration: none;
font-size: 14px;
font-weight: bold;
transition: all 0.3s ease;
}

#custom-container .btn:hover {
background-color: #c69768;
color: white;
}
</style>

<div align="center">
<div id="boxba">
 

 <div id="custom-container">
 <h1>02.</h1>
 <h2>TL | 30/01/2025 — 21:00</h2>

 <div align="left">
 
 รถเก่ามากมูลค่าอย่างฟอร์ดมัสแตงสีดำแถบขาวที่ได้รับการบำรุงรักษามาตลอดหลายปีแล่นไปตามถนนกว้างใหญ่ซึ่งทอดยาวไปไกลสุดสายตา เสียงเครื่องยนต์คำรามอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางทางหลวงสองเลนที่แทบจะไม่มีรถคันอื่นแล่นสวนมา ราวกับตลอดเส้นทางนี้มีเพียงเธอ สายลม และ… เจ้าแมวสีขาวที่ยัดเยียดตนเองเข้ามาเป็นผู้โดยสารของเธอ
 
 ดินสีแดงและฝุ่นทรายแผ่กว้างออกไปจนถึงขอบฟ้า เขตรกร้างอันเป็นเอกลักษณ์ที่มักเห็นได้ตามภาพยนต์ย้อนยุคทำให้การเดินทางครั้งนี้ดูเหมือนกับการเดินทางเพื่อย้อนเวลา เจนนิเฟอร์เหลือบมองผู้โดยสารตัวน้อยขณะที่มือยังวางมั่นอยู่บนพวงมาลัย มันขดตัวอยู่บนเบาะข้างคนขับ ขนฟูขาว ๆ นั้นดูไม่เข้ากับบรรยากาศของทะเลทรายแต่ก็เข้ากลับความสงบภายในรถของเธอ
 
 เจนนิเฟอร์เคยได้ยินเรื่องอาการ ‘ แมวเครียด ’ จากการอยู่ผิดที่หรือพบเจอคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน รูปแบบของสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยที่จะหาพื้นที่หลบซ่อนตัว ไม่กิน ไม่ถ่าย หรืออาจจะดุร้าย —- แต่สำหรับแมวน้อยที่เธอเก็บมาโดยไม่ทันได้ฉุกคิด
 
 ไม่ ไม่มีแม้แต่วี่แววว่าเจ้าเด็กน้อยจะเป็นแบบนั้น
 
 เธอปรับกระจกมองหลัง เห็นเพียงเส้นทางที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตาพร้อมด้วยถนนเหยียดตรงราวกับแบ่งโลกออกเป็นสองซีก เจนนิเฟอร์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ สัญญาณไม่ค่อยดีนัก คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินเสียงซ่า ๆ ติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน แต่ก่อนที่เธอจะถอดใจ บทเพลงเก่า ๆ ก็ดังขึ้นมา— เสียงแหบพร่าของนักร้องจากยุคที่เธอยังเป็นวัยรุ่นทำให้เจนนิเฟอชะงักไปครู่หนึ่ง มือของเธอกำพวงมาลัยแน่นขึ้นกระทั่งข้อนิ้วเริ่มซีดขาว ‘ ดูเหมือนการเดินทางครั้งนี้ก็ยังมีข้อดี ’ เพราะมันพาให้เธอหวนคิดถึงอดีตที่ผ่านไปนาน..
 
 นานมากแล้ว
 
 แมวขาวผู้ร่วมทางขยับตัวเล็กน้อยพลางส่งเสียงครางแล้วปีนขึ้นวางอุ้งเท้าลงบนหน้าคอนโซลรถ การกระทำอันซุกซนและคาดเดาไม่ได้นี้ทำให้เจนนิเฟอร์ลืมความรู้สึกแปลก ๆ เมื่อมองเจ้าตัวเล็กไปจนเสียหมด แม้ว่าเธอจะขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ไล่มันลง เจนนิเฟอร์ปล่อยให้มันทำตามที่ใจอยาก และการทำตามใจอยากของแมวขาวแสนสงบตัวนี้ก็คือการจ้องมองออกไปด้านนอก ปล่อยสายตาไว้กับถนนเบื้องหน้า หางสะบัดไปมาช้า ๆ ราวกับกำลังเฝ้ามองสิ่งที่เธอมองไม่เห็น
 
 ลมร้อนพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ ปลายผมสะบัดตามแรงลม เสียงยางบดไปบนพื้นถนนแห้งกระด้างดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สองข้างทางมีแต่ต้นกระบองเพชรสูงโดดเดี่ยวกับพุ่มไม้แห้งที่ลมพัดกลิ้งไปมาเป็นครั้งคราวราวกับฉากประลองของเหล่าคาวบอย บางจุดมีซากรถเก่าทิ้งร้างที่หลายคันขึ้นสนิมจนแทบกลืนไปกับสีของทะเลทราย
 
 นกแร้งตัวหนึ่งเกาะอยู่บนป้ายถนนที่ซีดจาง พวกมันมักโผล่มาในที่แบบนี้เสมอ.. สายตาคมกริบของสัตว์กินซากมองต่ำลงมาราวกับจับจ้องอะไรบางอย่าง “ หวังว่าเธอกับมันจะไม่ได้เห็นอะไรที่ฉันไม่ควรเห็นนะ ” เจนนิเฟอร์พูดพลางกลั้วหัวเราะ มือของเธอกระชับกำพวงมาลัยให้แน่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ไม่ใช่เพราะความกลัวแต่เป็นเพราะบรรยากาศในเวลานี้กำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกจับตามอง
 
 “ ยังอีกไกล.. ” เธอบอกกับตัวเอง และบางทีอาจจะบอกกับแมวน้อยที่ไร้ชื่อ แสงแดดเริ่มอ่อนลงเมื่อเธอขับผ่านป้ายบอกระยะทาง แม้ว่าระยะหลังมานี้ทั้งโลกจะปกคลุมด้วยแสงตะวันตลอดวันแต่เธอก็เริ่มคุ้นชินกับสภาพอากาศเช่นนี้บ้างแล้ว
 
สามีของเจนนิเฟอร์ยังคงรออยู่อีกหลายร้อยไมล์ข้างหน้า เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ในตอนนี้ อาจจะกำลังจิบกาแฟ? อ่านหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็ยืนอยู่หน้าบ้าน มองออกไปยังถนน รอให้รถมัสแตงของเธอแล่นเข้าไป
 
 เจ้าแมวน้อยหาวกว้างก่อนจะขดตัวลงบนเบาะอีกครั้ง เสียงเครื่องยนต์ยังคงคำรามกลืนไปกับเสียงลมทะเลทรายสุดวังเวง การเดินทางยังไม่จบและเธอก็ไม่รีบ วันนี้ยังอีกยาวไกลและถนนก็ยังทอดยาวให้เธอได้ข้ามผ่าน —- และเมื่อเวลาผ่านไป เจนนิเฟอร์กระชับมือรอบพวงมาลัยแน่นขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ คลายออกและขยับนิ้วเบา ๆ ไล่ความเมื่อยล้าที่สะสมมาหลายชั่วโมง เสียงเครื่องยนต์ของมัสแตงยังคงดังสม่ำเสมอทว่าความเหนื่อยล้าของเธอกลับเริ่มไต่ระดับขึ้นทุกที ๆ
 
 เจนนิเฟอร์เหลือบมองนาฬิกาบนแดชบอร์ด— เกือบสามทุ่มแล้ว ท้องฟ้าด้านนอกยังสว่างราวกับว่านี่พึ่งเป็นเวลาบ่าย ส่วนแมวสีขาวข้างกายก็ยังคงขดตัวอยู่บนเบาะผู้โดยสารพลางใช้หางพาดปิดจมูกขณะที่มันหลับสนิทในแบบที่ไม่รับรู้เลยว่าเจนนิเฟอร์อดกลั้นความง่วงมานานแค่ไหน หญิงวัยกลางคนพ่นลมหายใจออกเบา ๆ และกดหน้าจอมือถือที่วางอยู่ข้าง ๆ ให้เปิดขึ้นแสดงรายละเอียดของโรงแรมเล็ก ๆ ในแถบแฟลกสตาฟฟ์ที่เธอจองไว้ตั้งแต่ก่อนเดินทาง
 
 ปัญหาเดียวคือเจนนิเฟอร์ไม่ได้ดูรายละเอียดที่ตั้งให้ดี ดังนั้นตอนนี้เธอแค่ต้องหามันให้เจอ
 
 เมื่อเลี้ยวเข้าสู่เมือง ท่ามกลางอากาศร้อนระอุของยามค่ำที่พิศดาร แฟลกสตาฟฟ์อยู่สูงกว่าทะเลทรายที่เจนนิเฟอร์ขับผ่านมาตลอดวันทำให้อากาศเย็นกว่าหลายองศา “ อีกนิดเดียว ” หญิงวัยกลางคนพึมพำกับตัวเองก่อนจะเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนสายรอง เสียงลมพัดผ่านกระจกเบา ๆ ในขณะที่เธอชะลอรถและหรี่ตาอ่านป้ายชื่อโรงแรมข้างทาง มีป้ายโรงแรมริมทางแบบโมเตลปรากฏอยู่หลายแห่ง บางที่มีที่จอดรถโล่ง ๆ และไฟนีออนกะพริบเหมือนกำลังจะดับ บางที่มีรถจอดเต็มราวกับเป็นที่พักยอดนิยมของนักเดินทางแต่ทั้งหมดกลับไม่มีป้ายไหนที่ตรงกับชื่อโรงแรมที่เธอจองไว้
 
 “ ให้ตายเถอะ ” เจนนิเฟอร์ถอนหายใจ เธอเอื้อมมือออกไปหยิบมือถือขึ้นมาดูแผนที่อีกครั้งแต่สัญญาณอินเทอร์เน็ตกลับอ่อนเกินกว่าจะโหลดมันขึ้นมาได้ตามที่ใจเธอต้องการ ในขณะเดียวกันนั้นเองแมวน้อยสีขาวขยับตัวเล็กน้อย มันลืมตาขึ้นแล้วมองราวกับจะถามว่า เรามาถึงหรือยัง “ ยังเลย เจ้าตัวดี ” มือของเจนนิเฟอร์เอื้อมไปลูบหัวมันเบา ๆ ในระหว่างที่ตอบ ก่อนจะแวะจอดรถริมทางเพื่อดูเส้นทาง
 
 เจนนิเฟอร์เอนศีรษะพิงพนักเบาะ ถอนหายใจยาวอย่างอ่อนล้า เธอเหลือบมองโทรศัพท์ที่ยังโหลดแผนที่ไม่ขึ้นและส่ายหัว— นี่มันปีอะไรแล้ว ทำไมเธอยังต้องมาหลงทางเพราะสัญญาณห่วย ๆ แบบนี้อยู่? ทว่าไม่ทันให้ได้คร่ำครวญนาน เจ้าแมวขาวตัวดีก็ลืมตาขึ้นมองหน้าเธอ มันยืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังแผงคอนโซลหน้ารถ เท้าหน้าของมันแตะลงบนปุ่มแตร ส่งเสียงดังปรี๊น!
 
 ร่างของหญิงวัยกลางคนสะดุ้งเฮือก เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นในขณะที่เธอรีบโน้มเพื่อจับตัวมันไว้ “ นี่ ๆ อย่ากดอะไรมั่วสิ ! ”แต่แทนที่มันจะถอยกลับไปนั่งที่ เจ้าแมวกลับก้าวไปที่หน้าต่างด้านข้าง มันจ้องมองออกไปยังถนนที่ทอดยาวสู่ตัวเมืองราวกับกำลังเห็นบางอย่างที่เจนนิเฟอร์มองไม่เห็น หางของมันสะบัดไปมาเป็นจังหวะแช่มช้า ก่อนจะหันกลับมามองเธอ
 
 “ อะไร? เธออยากให้ฉันไปทางนั้นเหรอ? ” เจนนิเฟอร์พูดพลางกลั้วหัวเราะ ทว่าท่าทางของมันกลับทำให้เธอต้องกลืนน้ำลาย เจ้าแมวน้อยไม่ตอบ แน่นอนอยู่แล้ว แต่มันกลับกระดิกหูและส่งเสียง ‘เหมียว’ สั้น ๆ ก่อนจะจ้องเธอไม่วางตา
 
 นี่มันเริ่มประหลาดขึ้นทุกที
 
 เจนนิเฟอร์ถอนหายใจ มือเหี่ยว ๆ ของหญิงวัยกลางคนยกขึ้นลูบท้ายทอยของตัวเองช้า ๆ แล้วค่อยตัดสินใจหมุนกุญแจติดเครื่องยนต์อีกครั้ง “ โอเค เอาตามใจเธอแล้วกัน หวังว่ามันจะไม่พาฉันออกไปกลางป่าแถวนี้นะ ” ผู้ขับขี่รถฟอร์สมัสแตงเก่าราคาแพงเริ่มต้นเลี้ยวรถออกจากไหล่ทาง ขับตามถนนไปเรื่อย ๆ พลางเหลือบมองเจ้าแมวที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนคอนโซล
 
 ราวกับเป็นเครื่องนำทางชีวภาพโดยสมบูรณ์ มันยังจ้องออกไปข้างหน้าอย่างมั่นใจและในทุกครั้งที่เธอชะลอรถเหมือนกำลังลังเลว่าจะเลี้ยวไปทางไหนดี มันจะขยับหางหรือขยับตัวเล็กน้อย— เป็นท่าทางที่เหมือนกำลังบอกให้เธอไปทางใดทางหนึ่ง
 
 “ โอเค โอเค ฉันไปทางนี้ ” เธอพูดขณะเลี้ยวเข้าสู่ถนนสายรอง ตามสัญชาตญาณของแมวที่เธอไม่มีทางเข้าใจ และไม่นานนัก ป้ายไฟสีฟ้าอ่อนที่มีชื่อโรงแรมของเธอก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า เจนนิเฟอร์ชะงักไปก่อนจะหัวเราะในลำคอ “ เธอ? ผู้นำทางแมว? ”
 
 เจ้าแมวกระพริบตาช้า ๆ พลางเลียอุ้งเท้าราวกับไม่สนใจในความสำเร็จจนเจนนิเฟอร์ถึงกับต้องส่ายหัวด้วยความขบขันก่อนจะจอดรถเข้าช่องมือของเธอเอื้อมไปลูบหัวมันเบา ๆ “ ยอมรับแล้วว่าฉลาดกว่าฉัน ขอบใจมาก เจ้าตัวดี ”น้ำเสียงของเธออ่อนลงหลายระดับเมื่อตระหนักได้ว่านอกจากจะเป็นเพื่อนคล้ายเหงา เจ้าตัวน้อยยังมีประโยชน์ในแบบที่เธอคาดไม่ถึง เจนนิเฟอร์ดับเครื่องยนต์ หาวหวอด ก่อนจะอุ้มมันขึ้นแนบอกและก้าวลงจากรถ
 
 เพื่อที่จะได้เข้าพัก เจนนิเฟอร์ก้าวเข้าไปในล็อบบี้ของโรงแรมพร้อมเสียงกระดิ่งเบา ๆ ที่ดังขึ้นเมื่อเธอเปิดประตู ภายในเป็นเคาน์เตอร์ไม้เรียบง่ายมีโคมไฟตั้งโต๊ะให้แสงอบอุ่นและพนักงานต้อนรับวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ฆ่าเวลา ท่ามกลางอันบรรยากาศเงียบงัน เจนนิเฟอร์โน้มลงปล่อยเจ้าแมวขาวให้ยืนบนพื้นและเดินเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์ “ สวัสดีค่ะ ฉันจองห้องพักไว้ ”
 
 พนักงานเงยหน้าขึ้นและยิ้มบาง ๆ “ ขอดูบัตรประชาชนหรือใบจองด้วยครับ ”
 
 “ นี่ค่ะ ”
 
 …
 
 เจนนิเฟอร์กำลังทำเรื่องเข้าพัก
 
 ร่างปราดเปรียวของลูกแมวสีอ่อนวิ่งฉับไวด้วยสรีระที่ถูกออกแบบมาให้ยืดหยุ่นกระฉับกระเฉง เธอเห็นบางอย่าง บางอย่างที่เธอไม่ควรเห็นและเมื่อเห็นแล้วก็ไม่สามารถที่จะมองข้ามได้ เสี้ยววินาทีที่ตัวของลูกแมวจอมเกียจคร้านผ่านเสาไฟบริเวณมุมลานจอดรถ ร่างเล็ก ๆ ของมันก็หายไป เผยให้เห็นร่างสมส่วนของธิดาวีนัสที่แฝงตัวมาตลอดหลายชั่วโมง
 
 “ ต้องรีบจัดการก่อนเจนนิเฟอร์จะรู้ตัว ”
 
 เดนิสต้าพึมพัมเสียงเบาพลางหมุนคอแก้อาการปวดเมื่อย การอยู่ในร่างแมวไม่ใช่เรื่องแย่ เดนิสต้ากวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับวิสัยทัศของมนุษย์ในระหว่างที่สายลมร้อน ๆ ของเขตแห้งแล้งพัดให้เส้นผมสีบรูเน็ตต์โบกสะบัดพลัดพริ้วไหว “ อยู่ไหนนะ.. ” สัญชาตญาณของครึ่งเทพถูกดึงมาใช้เพื่อตามหาตัวตนแปลกปลอมที่เป็นภัยต่อมนุษย์ ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้น
 
 “ เจอแล้ว ”
 
 ธิดาวีนัสก้าวอย่างฉับไวพร้อมชักมีดสั้นสัมฤทธิ์ออกจากซองหนัง— ไม่ทันให้ศัตรูตัวฉกาจได้ตั้งตัว , อิมป์ตัวเล็กผิวเข้มที่หน้าตาอัปลักษณ์และมีดวงตาสีเหลืองแวววาวก็ถูกโจมตีจนตัวกระเด็น มันขู่คำรามในลำคอ ไม่ได้ดูองอาจเช่นสัตว์นักล่าแต่กลับดูแยบคายและเลวร้ายกว่ามาก
 
 มันยิ้มแสยะโชว์เขี้ยวสกปรกที่น่าขยะอขยงพลางขยับเกร็งกรงเล็บยาว ๆ เพื่อข่มขู่จนคนมองอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว นิสัยรังเกียจสิ่งอัปลักษณ์ของสายเลือดวีนัสค่อนข้างรุนแรง ดังนั้นสัญชาตญาณจึงบอกให้เธอทำทุกวิธีทางที่จะทุบหน้ามันให้ยุบแล้วส่งไปเกิดใหม่ และในขณะเดียวกัน.. เดนิสต้าเหลือบตามองไปยังหน้าต่างล็อบบี้ของโรงแรมที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เธอไม่มีเวลามาก ต้องจัดการให้จบก่อนที่เพื่อนร่วมทางของเธอจะสงสัย
 
 อิมป์ที่น่ารำคาญกรีดร้องพร้อมบินเข้าใส่ กรงเล็บแหวกอากาศหมายจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ แต่เดนิสต้ายังไหวตัวทัน— ไม่ใช่ด้วยความชำนาญ ประสบการณ์แต่เป็นสัญชาตญาณที่ติดตัว ร่างบางของสาวสวยจากกองร้อยหนึ่งเบี่ยงหลบไปด้านข้างอย่างคล่องแคล่วและพลิกมีดในมือเฉือนแขนเล็ก ๆ ปานตะเกียบของอิมป์ในเสี้ยววินาทีจนเลือดสีดำสาดกระเซ็นออกมาพร้อมเสียงร้องโหยหวน
 
 “ โทษที พอดีว่าฉันรีบน่ะ ”
 
 เจ้าอิมป์คำรามเสียงต่ำ มันถีบตัวออกจากพื้น รวบรวมกำลังแล้วพุ่งเข้าหาเธออีกครั้ง คราวนี้กรงเล็บของมันกางกว้างราวกับโจมตีด้วยโทสะไม่ใช่สติปัญญา เธอย่อตัวลงต่ำ หลบการโจมตีของมันพลางสะบัดมีดสั้นในมือออกเป็นเส้นโค้ง เฉือนเข้าที่ปีกเล็ก ๆ จนมันเสียหลักและร่วงลงกับพื้น “ อย่าแค้นกันนักเลย ” ยังไม่ทันให้มันได้ส่งเสียงร้อง มีดอีกเล่มก็เสียบเข้าที่ต้นคอของมัน ลึกไปจนถึงด้าม
 
 ร่างเล็กจ้อยของอิมป์กระตุกเฮือก ดวงตาเหลืองฉายแววตื่นตระหนกก่อนจะมอดดับลงอย่างไร้จิตวิญญาณ พร้อมกับร่างที่เริ่มสลายกลางเป็นผงสีทอง เสียงถอนหายใจทอดยาวหลุดออกจากริมฝีปากบางของสาวสวยผู้ชำนาญด้านความรู้สึก เดนิสต้าสะบัดปลายมีดช้า ๆ ก่อนจะเช็ดคมของใบมีดด้วยเศษผ้าที่เจอใกล้ ๆ ก่อนจะหันมองรอบข้างอย่างระมัดระวัง
 
 ทุกอย่างจบลงภายในไม่กี่วินาที— รวดเร็ว เงียบ และหมดจด
 
 ทว่า..
 
 ตอนนี้เจนนิเฟอร์กำลังยืนอยู่หน้าประตูพร้อมมองซ้ายขวาเพื่อตามหาบางสิ่ง ‘ งานหยาบแล้ว ’ เดนิสต้าเอี้ยวตัวมองหาที่ซ่อนแต่ไม่ทันให้ได้ขยับ เสียงของหญิงวัยกลางคนที่เธอลักลอบใช้อีกฝ่ายในฐานะสารถีก็ดังขึ้นทักด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ แม่หนู เดี๋ยวก่อน ขอโทษทีนะ หนูพอจะเห็นลูกแมวตัวเล็ก ๆ ขนสีขาวตาสีฟ้าท่าทางขี้เกียจ ๆ ผ่านมาแถวนี้บ้างไหม? ”
 
 อะไรที่เคยคิดจะหนีแทบเลือนหายไปในทันทีที่เธอได้ยินคำว่าท่าทางขี้เกียจ ธิดาวีนัสที่หยุดชะงักเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวหันกลับมองอีกฝ่าย “ หนูว่าหนูไม่เห็นนะคะ ” เสียงหวานของธิดาวีนัสอ่อนหวานแต่เยือกเย็น ช่วยเสริมความวิตกของคู่สนทนาให้เพิ่มพูนขึ้น
 
 เจนนิเฟอร์หน้าซีดไปแล้ว ตรงข้ามกับเดนิสต้าที่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอพลางยิ้มบาง “ พาแมวมาเที่ยวเหรอคะ? ”
 
 “ หืม ฉัน— เอ่อ .. เก็บมันได้น่ะ ” สาววัย 46 ปีหัวเราะแห้งเพื่อตอบกลับเสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็กสาวรุ่นราวคราวหลาน ดวงตาของเจนนิเฟอร์กวาดมองรูปลักษณ์อันโดดเด่นของสาวน้อยชาวเอเชียที่ให้บรรยากาศใกล้เคียงกับผู้นำทางตัวน้อยของเธออย่างกับว่าเป็นเงาซ้อนของกันและกัน
 
 “ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เข้าห้องพักไปเถอะ ”
 
 เดนิสต้าโคลงศีรษะช้า ๆ พลางหลุบตาลงมองพื้น เธอก้าวขาเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งระดับ ใบหน้าหวานเอียงไปด้านข้าง “ ว่ากันว่าเมื่อแมวเลือกเพื่อนร่วมทางแล้ว มันมักจะไม่ทอดทิ้งไปง่าย ๆ ” หญิงวัยกลางคนผู้รอนแรมมานานเลิกคิ้วขึ้นด้วยความฉงน แต่ไม่ทันให้ได้เอ่ยปากถาม สาวน้อยรุ่นราวคราวหลานก็ค่อมกายลงเล็กน้อยพร้อมเอ่ยขอตัวเสียจนเสร็จสรรพ
 
 “ ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ”
 
 เพื่อกลับไปเป็นแมวน้อยที่คุณตามหาน่ะ
 
<img src="https://i.imgur.com/49tMyjG.png" width="600" border="0"> 
ความคืบหน้า : จากแอลเอมาถึงแฟลกสตาฟฟ์ - เข้าพักที่โมเทลท้องถิ่น 
ศัตรูภายในบททดสอบตัวที่หนึ่ง : อิมป์ | ผลการประลอง : ชนะ (ตรวจสอบได้ที่ปุ่มหลักฐาน) 
รางวัลการพิชิตครั้งแรก : +2 ตื่นรู้ | ผงพิษอิมป์ (LUK 80+ ได้รับจำนวนเพิ่มตามเลขไบต์หลักสุดท้าย) 

</div>

 <a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=799" class="btn">หลักฐาน</a>            
 <img src="https://i.imgur.com/5Mgvw0h.png" alt="Profile Picture" width="100">
             <a href="#" class="btn">NORTARA</a>

 </div></main>

<link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css" />
<link rel="stylesheet" href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Dancing+Script|Montserrat|Caveat">
</div>
</div>

<style type="text/css">
@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo');
Cardo {
font-family: 'Cardo';
}
</style>

<style type="text/css">
@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Times New Roman');
Times New Roman {
font-family: 'Times New Roman';
}
</style>

Nereza โพสต์ 2025-2-14 13:55:56

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nereza เมื่อ 2025-2-14 14:00 

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Gentium+Book+Plus&family=Roboto+Slab:wght@400&display=swap" rel="stylesheet">
<style>
#boxba {
border: 5px solid;
border-radius: 2px;
padding: 10px;
box-shadow: #817772 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/KOOYkPP.gif");
}

/* Custom Styling */
#custom-container {
max-width: 600px;
font-family: 'Times New Roman', serif;
text-align: center;
color: white;
background: linear-gradient(180deg, #111 55%, #000eb4 180%);
padding: 40px;
border-radius: 0px;
}

#custom-container h1 {
font-size: 70px;
color: #000976;
margin-bottom: 15px;
}

#custom-container h2 {
font-size: 14px;
font-weight: normal;
margin-bottom: 20px;
}

#custom-container img {
border-radius: 50%;
margin-top: 20px;
}

#custom-container p {
font-size: 15px;
line-height: 1.5;
margin: 20px 0;
}

#custom-container .btn {
padding: 10px 20px;
background-color: #000976;
color: #fff;
border: none;
border-radius: 25px;
text-decoration: none;
font-size: 14px;
font-weight: bold;
transition: all 0.3s ease;
}

#custom-container .btn:hover {
background-color: #c69768;
color: white;
}
</style>

<div align="center">
<div id="boxba">
 

 <div id="custom-container">
 <h1>03.</h1>
 <h2>TL | 31/01/2025 — 07:00</h2>

 <div align="left">
 
 เดนิสต้ารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆร่างเล็กของวิฬาร์ตัวกระจ้อยเอนกายพลิกหางสะบัดไปมาบนโต๊ะอาหารของโมเทลในช่วงเช้าของวันที่ 31 มกราคม นัยน์ตากลมสีอ่อนราวลูกปัดกวาดมองไปมาท่ามกลางสถานการณ์ขวักไขว่ของมื้อเช้าพลางนึกย้อนไปถึงสายตาปริศนาที่เหมือนจะทอดมองมาพาให้เธอใจหวิว —- ใจหวิวในทางที่หวาดระแวง ไม่ใช่ตกหลุมรัก ‘ นั่นใคร ’ เธอคิด ทั้งที่ยังอยู่ในร่างแมวแต่เดนิสต้ากลับรู้สึกเหมือนว่าเธอสามารถขมวดคิ้วได้
 
 น่าตลกจริง ๆ ที่ร่างแมวจำแลงใช้งานได้ดีจนแทบไม่ต่างจากร่างจริง อุ้งมือของเดนิสต้ายกขึ้นกุมศีรษะ ความรู้สึกลื่น ๆ ของขนแมวที่ปัดลงกับอุ้งมือผลักให้หญิงสาวจำต้องทำหน้าตายโดยไม่รู้ตัว ราวกับคนหลงทางที่ไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกอย่างไร สองสิ่งที่ผสมผสานอยู่ในใจคือความขบขันแกมกังวลที่ทำให้เสียงคร่ำครวญของเดนิสต้าในร่างแมวออกมาในรูปแบบที่อ่อนล้าจนเจนนิเฟอร์ต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย
 
 “ นอนไม่พอเหรอนิก้า ? ”
 
 ‘ นิก้า ’ ชื่อลำลองที่เจนนิเฟอร์ใช้เวลาตลอดทั้งคืนคิดมาเพื่อตั้งให้กับแมวจรจัดอย่างเธอ .. เดนิสต้าเหลือบมองหญิงวัยกลางคนที่กำลังตักสลัดเข้าปาก ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อใช้ความคิด ‘ เป็นคนที่เหมือนจะไม่น่าคุยแต่ก็น่ารักดีแฮะ ’ ใบหน้าเล็ก ๆ ของลูกแมวน้อยขยับส่ายไปมา ร่างปราดเปรียวยืดเหยียดเพื่อบิดเส้นสายก่อนจะหมอบลงรอคอยเวลาที่มื้ออาหารของเพื่อนร่วมทางจะจบลง
 
 จากแฟลกสตาฟฟ์ไปอัลบูเคอร์กีใช้เวลาราว ๆ 3 ถึง 4 ชั่วโมง เจนนิเฟอร์ปรับกระจกมองข้างและเหยียบคันเร่ง ปล่อยให้รถของเธอแล่นออกจากขอบเมืองแฟลกสตาฟฟ์ ทิ้งความอบอุ่นมีชีวิตชีวาของตัวเมืองไว้เบื้องหลัง เพื่อล่องลอยไปกับถนนสาย 40 ยาวเหยียดที่ทอดผ่านทะเลทรายเวิ้งว้าง สายลมของยามเช้าพัดผ่านข้างตัวรถ เสียงเครื่องยนต์ดังก้องไปตามเส้นทางที่แทบจะไม่มีรถคันอื่น เจนนิเฟอร์เหลือบตามองไปยังผู้โดยสารตัวน้อยของเธอ— นิก้า
 
 มันขดตัวเป็นก้อนเล็ก ๆ บนเบาะข้างคนขับ ดวงตาสีไพลินครึ่งหลับครึ่งตื่น หางเป็นพวงฟาดไปมาราวกับกำลังมีฝันที่แปลกประหลาด“ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ ” เจนนิเฟอร์เอ่ยขึ้นหลังจากผ่านไปหลายไมล์ “ ถ้าเธอคิดจะมาอยู่กับฉันจริง ๆ ชีวิตเธอคงไม่ได้สบายเหมือนแมวตัวอื่นหรอก ”
 
 นิก้าเงยหน้าขึ้นมองเธอช้า ๆ ก่อนจะหาวหวอด มันยืดตัวเล็กน้อยจากนั้นก็กระโดดขึ้นมานั่งบนแผงหน้าปัดรถเจนนิเฟอร์ถอนหายใจ “ เฮ้อ…นี่มันที่ขับรถนะ ไม่ใช่คอนโดแมว ”สารถีจำเป็นเอื้อมมือออกไปอุ้มมันกลับมาวางบนตัก ขณะที่อีกมือยังคุมพวงมาลัย นิก้าไม่ดิ้น ไม่อิดออด แค่นอนลงเหมือนกับว่ามันรู้ดีว่าเธอไม่มีทางโยนมันออกไปข้างทาง
 
 “ อัลบูเคอร์กีอีกไม่นานแล้ว ” เจนนิเฟอร์พึมพำ บนตักของเธอ นิก้ากระชับกายขดตัวนอนแน่นขึ้นบนตักนุ่ม ๆ ของเธอ มันเงยหน้ามองเพียงแค่ครู่ก่อนจะก้มศีรษะซุกตัวลงราวกับตัดสินใจแล้วว่า—ตราบใดที่ยังมีเจนนิเฟอร์ มันจะไปที่ไหนก็ได้
 
 อย่างน้อย ๆ วันนี้ บนถนนสายนี้ เจนนิเฟอร์ก็ไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่ควรจะเป็น
 
 …
 
 รถฟอร์ดมัสแตงสีดำแถบขาวของเจนนิเฟอร์แล่นผ่านป้าย ‘ Welcome to Albuquerque ’ ท่ามกลางแสงอาทิตย์เรืองรองของยามบ่าย ถนนเส้นหลักของเมืองยังคงคึกคักสมฐานะเมืองขนาดใหญ่กลางนิวแม็กซิโกที่เต็มไปด้วยเสียงรถ เสียงพูดคุย และเสียงฝีเท้าดังระงมไปทั่วทุกอาณาเขตตรงข้ามกับความเงียบเหงาของทะเลทรายตลอดสิบกว่าชั่วโมงที่เธอขับผ่าน
 
 เจนนิเฟอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อัลบูเคอร์กีคือเขตที่เธอคุ้นเคย เธอเลี้ยวรถเข้าไปในลานจอดของร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ที่นั่น— ร่างของสามีเธอยืนรออยู่ก่อนแล้ว เจนนิเฟอร์หัวเราะเบา ๆ ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นด้วยความสุข นาธานสวมแจ็กเก็ตตัวเก่าที่เธอเคยซื้อให้เขา มือข้างหนึ่งลดลงล้วงกระเป๋า อีกข้างยกขึ้นเป็นเชิงทักทาย
 
 การกระทำง่าย ๆ ที่เธอคิดถึงจนแทบบ้า
 
 เธอรีบจอดรถดับเครื่องยนต์ แล้วเปิดประตูลงมาพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้าด้วยความคิดถึง “ หวังว่านายจะไม่รอนานนะ ”
 
 เขาหัวเราะเบา ๆ “ เธอมาตรงเวลาพอดี ” 
 
 ตามประสาคู่สามีภรรยาที่ไม่ได้พบหน้ากันมาเป็นอาทิตย์ ทั้งสองคุยกันอยู่ตรงนั้น ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบและแม้ว่าจะมีบางเรื่องที่ค้างคาใจแต่วันนี้ก็ยังอีกยาว เจนนิเฟอร์เลือกที่จะผ่อนคลาย ไม่รีบเร่ง ไม่ร้อนรน จนกระทั่งสายตาของหญิงวัยกลางคนเหลือบมองไปทางเบาะข้างคนขับผ่านกระจกหน้าต่างรถ มันว่างเปล่า
 
 เจนนิเฟอร์ขมวดคิ้ว “ เดี๋ยวนะ… ” จากที่เคยยืนเคียงข้างสามีอย่างนาธาน ตอนนี้เธอกลับพาตัวเองมายืนข้างรถอีกครั้งและไล่เปิดประตูรถกวาดตามองไปทั่วภายใน—ไม่มีแมวสีขาว ไม่มีนิกา ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของมันเจนนิเฟอร์หันมองไปรอบ ๆ บริเวณลานจอดรถ ใต้ท้องรถ ข้างพุ่มไม้แต่ก็ไม่มีวี่แวว
 
 “ มีอะไรเหรอ? ” นาธานเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของภรรยา เขาเดินเข้ามาประคองไหล่ของคนรักพลางถามไถ่ด้วยความใส่ใจจนเจนนิเฟอร์ชะงัก ความนิ่งงันชั่วขณะมาพร้อมกับแววของความจำยอมในแววตา หญิงวัยกลางคนที่เดินทางอย่างสนุกสนานร่วมกับแมวหนึ่งตัวหยักยิ้มช้า ๆ พลางส่ายหน้า
 
 “ …เปล่า ไม่มีอะไร ”
 
 เด็กคนนั้นแปลก— เจนนิเฟอร์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีเข้มเหนือเมืองอัลบูเคอร์กี แสงสว่างไร้ที่สิ้นสุดยังคงเจิดจรัสเช่นดังเคย เจนนิเฟอร์รู้สึกมาตั้งแต่แรกแล้วว่ามันคงมาหาเธอด้วยเหตุผลบางอย่างและเมื่อสมปรารถนาก็คงถึงเวลาที่มันจะจากไป เพียงแต่เธอแค่ไม่ได้นึกเลย ว่าเด็กคนนั้นจะมามาอย่างเงียบเชียบ และหายไปอย่างเงียบงัน
 
 “ โชคดีนะ เจ้าตัวเล็ก ”
 
 เจนนิเฟอร์พึมพำเคล้าเสียงถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับมามองสามีของตัวเองอีกครั้งโดยไม่รู้เลยว่าถัดออกไปไกล ๆ มีสายตาคู่หนึ่งคอยเฝ้ามองด้วยความขอบคุณ หลังต้นไม้ใหญ่ “ มันคงใจร้ายถ้าฉันไปแบบนี้ ” ผู้สืบทอดสายเลือดแห่งความรักและความงามหลุบสายตาลงมองแมวจรจัดสีขาวที่หน้าตาพอดูไปวัดไปวาได้ตัวหนึ่ง
 
 “ เธอต้องดีใจที่ฉันเลือกเธอมาเป็นตัวแทน ”
 
 เดนิสต้าไหวไหล่พลางชี้นิ้วไปที่คู่รักอาวุโสตรงหน้า “ เอาล่ะ ไปหาบ้านใหม่ของเธอซะ ”
 
 “ เจนนิเฟอร์จะไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่นอน ”

 
<img src="https://i.imgur.com/49tMyjG.png" width="600" border="0"> 
ความคืบหน้า : จากแฟลกสตาฟฟ์ - มาถึงตัวเมืองอัลบูเคอร์กี 

</div>

 <a href=" " class="btn">DENISTA</a>            
 <img src="https://i.imgur.com/5Mgvw0h.png" alt="Profile Picture" width="100">
             <a href="#" class="btn">NORTARA</a>

 </div></main>

<link rel="stylesheet" href="https://kit-pro.fontawesome.com/releases/v6.0.0-beta3/css/pro.min.css" />
<link rel="stylesheet" href="https://fonts.googleapis.com/css?family=Dancing+Script|Montserrat|Caveat">
</div>
</div>

<style type="text/css">
@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Cardo');
Cardo {
font-family: 'Cardo';
}
</style>

<style type="text/css">
@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Times New Roman');
Times New Roman {
font-family: 'Times New Roman';
}
</style>

Nereza โพสต์ 2025-2-14 21:02:44

Nereza โพสต์ 2025-3-27 16:32:25

Nereza โพสต์ 2025-3-28 22:25:28

Nereza โพสต์ 2025-3-28 23:31:22

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] The Lost Cursed Diamond